De Engelse dichter en schrijver Lewis Carroll werd op 27 januari 1832 in Daresbury. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Alice in Wonderland

„The rabbit-hole went straight on like a tunnel for some way, and then dipped suddenly down, so suddenly that Alice had not a moment to think about stopping herself before she found herself falling down what seemed to be a very deep well.
Either the well was very deep, or she fell very slowly, for she had plenty of time as she went down to look about her, and to wonder what was going to happen next. First, she tried to look down and make out what she was coming to, but it was too dark to see anything; then she looked at the sides of the well, and noticed that they were filled with cupboards and book-shelves: here and there she saw maps and pictures hung upon pegs. She took down a jar from one of the shelves as she passed; it was labelled "ORANGE MARMALADE," but to her great disappointment it was empty: she did not like to drop the jar for fear of killing somebody underneath, so managed to put it into one of the cupboards as she fell past it.
"Well!" thought Alice to herself. "After such a fall as this, I shall think nothing of tumbling down stairs! How brave they'll all think me at home! Why, I wouldn't say anything about it, even if I fell off the top of the house!" (Which was very likely true.)
Down, down, down. Would the fall never come to an end? "I wonder how many miles I've fallen by this time?" she said aloud. "I must be getting somewhere near the centre of the earth. Let me see: that would be four thousand miles down. I think-" (for, you see, Alice had learnt several things of this sort in her lessons in the schoolroom, and though this was not a very good opportunity for showing off her knowledge, as there was no one to listen to her, still it was good practice to say it over) "-yes, that's about the right distance-but then I wonder what Latitude or Longitude I've got to?" (Alice had no idea what Latitude was, or Longitude either, but thought they were nice grand words to say.)“

Lewis Carroll (27 januari 1832 – 14 januari 1898)

De Duitse schrijver Benjamin von Stuckrad-Barre werd op 27 januari 1975 in Bremen geboren. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Soloalbum

“Auf Fotos sehe ich immer scheiße aus. Dies zu erklären ist nicht allzu vertrackt: Das kommt daher, weil ich ja nun mal scheiße aussehe, ganz einfach. Denn Fotos sind Fotos, die bilden den Ist-Zustand ab, da gibt es nichts dran zu rütteln, Pech gehabt, Arschloch. Natürlich gibt’s es „nicht fotogen, nicht mein Tag, ach guck – noch mit der doofen Frisur“ und solche Ausreden. Aber die braucht man ja nicht mehr sich selbst, schon lange nicht mehr, bloß für die allgegenwärtigen Fotosammler, die dauernd alles abziehen und verdoppeln wollen, weil sie ihr jämmerliches Dasein gar nicht fassen können, so toll finden sie diese Einfalt, und das wollen sie minuziös festgehalten wissen, damit sie dann eine Woche später schon da sitzen können wie der Opa mit seinen Kriegstagebuchnotizen. Vorzeigen zu können, wie aufregend und pulsierend die Soße aus Pauschalurlaub, Wohngemeinschaft, Elterngeld und neuer Hose (neuer Freundin, neuer Wohnung, alter Scheiße) ist, das ist diesen Pennern alles. Ich hebe überhaupt keine Fotos auf. Die wenigen schönen, die mit den Frauen, musste ich ja dann immer verbrennen, weil man sich ja nun mal so kindisch verhält, wie es gerade geht, wenn mal wieder alles den Bach runter gegangen ist.“

Benjamin von Stuckrad-Barre (Bremen, 27 januari 1975)

De Franse schrijfster Eliette Abécassis werd geboren op 27 januarri 1969 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: La répudiée

"Tous les mois, c'est la même chose. Je pleure. Je soupire. J'attends. Que le linge au-dessous de moi ne soit point taché de rouge. Et tous les mois, mon ventre me fait mal. Le sang s'échappe, je saigne, je prie, je pleure. Mes larmes mouillent le mur occidental. Telle une brebis abandonnée, ainsi j'erre dans les rues. Mes paupières tremblent, mes jambes vacillent, mes yeux brillent de douleur. Je regarde autour de moi, je ne vois personne pour m'aider.

Ma mère, qui est la gardienne du mikvé, le bain rituel, a honte de ma stérilité. Chaque mois, je viens me tremper dans l'eau de pluie car, à la fin des sept jours sans tache, la femme doit s'immerger dans le mikvé à la nuit tombée, après que trois étoiles ont été visibles.

Il me semble que j'expie quelque chose. Je souffre, je vomis, je me traîne par terre, je cogne ma tête contre les murs. Toute la journée, je reste couchée. Nathan a trouvé un nom pour les jours impurs. Il me demande quand sera finie "ma maladie". Il n'a pas pas tort. L'impureté mensuelle, c'est la maladie de la femme stérile.

Mais on ne peut devenir pure que parce que l'on est impure. C'est pourquoi la femme, chaque mois, s'élève en se purifiant. Quand tout est fini, je me rends au bain rituel, je me déshabille, et, aidée par ma mère Hanna, je plonge dans le bassin d'eau froide, tête comprise : c'est une naissance.

- Toujours rien ? demande ma mère.

- Toujours rien.

- Cela va bientôt faire dix ans.

- Je sais. S'il le veut, Nathan peut me répudier."

Eliette Abécassis (Straatsburg, 27 januarri 1969)

De Amerikaanse schrijver James Grippando werd geboren op 27 januari 1958 in Waukegan, Illinois. Zie ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Leapholes

„Ryan Coolidge did not want to go to prison.
He'd been going to prison every Saturday for the past eleven months. Without fail, his mother would wake him, she'd put him in the car, and off they'd go. He didn't like the smell of prison, didn't like the feel of prison. He didn't like the drab beige walls, the cold concrete floors, the countless pairs of dark, soulless eyes that stared out from between iron prison bars. He didn't like anything about prison.
The thing he liked least of all was visiting his father there.
"Do we have to go, Mom?" Ryan was holding up his head with his hands, elbows on the kitchen table, a soggy raft of cornflakes floating in the bowl of milk before him.
"You should want to go."
"I don't." He dropped a piece of toast on the floor. His Golden Retriever pounced on it like a half-starved wolf. It was gone in one bite, and then Sam laid his huge head in Ryan's lap, begging for more. Sam was a smart and beautiful purebred, but his table manners had gone right out the door with Ryan's dad.
"A boy should want to see his father," said Dr. Coolidge.
"I don't."
"Your father loves you."
"Well, I don't love him."
"Never say that about your father. Never. Do you hear me?"
The dog sighed, as if wondering if that next piece of toast would ever drop. Ryan stroked the back of Sam's neck.“

James Grippando (Waukegan, 27 januari 1958)

De Brits-Amerikaanse schrijver Alexander Stuart werd geboren op 27 januari 1955 in Brighton. In de jaren negentig verhuisde hij naar Miami Beach waar hij screenwriting doceerde aan de University of Miami. In 2006 werd hij Amerikaans staatsburger. Zijn meest opzienbarende roman was The War Zone uit 1989, waarin hij de dood van zijn zoon verwerkte, maar dat ook het verhaal was van een familie die verscheurd wordt door incest. Het boek werd in 1999 verfilmd door Tim Roth. Ander werk van hem: Tribes, Life On Mars en Five And A Half Times Three.

Uit: Life on Mars

"Jesus," I say, stunned by the anger and passion I recognize from my own flailing emotions during my son's, Joe's, struggle with cancer. I look at Brian, sitting there by the highway in front of this nowhere motel. "Maybe there is life in Tampa, after all?"

Brian, who has read the whole thing with a high degree of passion himself, stares at it again and says, "It's incredible! 'Those people, those poor people....Them and us, us means you.'" He slams the newspaper down in his lap, turns to me and grins with a terrifying, twisted intensity. "Happy trails, you fuckers."

I take the paper from him and read the poem again, the morning sun scorching my neck, a strange buzz of birdsong and rocket-powered traffic assaulting my brain . "John Imboden," I say , "can write!"

"And he's right about the red ribbon bullshit,"declares Brian. "They've tried to make AIDS just another fucking charity bonanza."' His eyes burn with the ferocity of John Imboden's words; among his friends on South Beach, Brian has seen plenty of the reality of AIDS. He grabs the paper back and reads: "'We are living in hell and there are plenty of seats on the meat wagon...'"

I could not speak to John Imboden that day, wherever we were outside Tarpon Springs, but I tracked him down later by phone, and with all the invisibility and anonymity and static and false silence afforded by AT&T's long distance lines between Miami and Tampa, we talked about his poetry and his life, about AIDS and the prospect of death.

I feel guilty--it was his body and soul we were discussing, but I had been there, as much as anyone can who does not have AIDS themselves. I had lived through two years, with Joe Buffalo and his mother, of spending months in hospital and out: two years of living with the possibility of death every day and every night; of lying next to Joe in bed and smelling the fevered salt sweat in his hair and begging some greater force--whatever was out there--that we might not lose the child we loved above anyone or anything in the world; two years of making the most painful and horrifying choices for his body, not our own.“

Alexander Stuart (Brighton, 27 januari 1955)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e januari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

27-01-2010 om 20:24 geschreven door Romenu  

De Canadese Schrijver Mordecai Richler werd geboren op 27 januari 1931 in Montreal. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Dispatches from the Sporting Life

„In 1972, my father brought his family back to Canada after nearly twenty years in England. I learned in no time that his preferred place on Saturday nights from September to May was on the living room couch, watching Hockey Night in Canada.
We returned to Canada in the country’s prime time, you might say. The Canadian dollar was on par with the American (a detail that matters, when it comes to international leagues), and though Pierre Trudeau and René Lévesque were sparring from their federal and provincial prime ministers’ offices, the Péquistes had not yet driven a stake through Montreal’s cosmopolitan heart. Montreal was a city on top of the world, rich with memories and history, but an avenir too. There was no question, in my father’s mind, that it was the only city in Canada where he could possibly live: the most sophisticated -- which meant, for him, the best restaurants, the most critical and interesting politics and, at the Forum, the chance to watch the Montreal Canadiens -- the Habs -- playing before the most knowledgeable and demanding hockey crowd in North America.
Twelve years old, I received swift instruction in matters Canadian. My father’s love of sports, I quickly saw, was entirely wrapped up in the urban landscape of his childhood: the cold-water flats of Montreal’s Jewish ghetto, east of Park and north of Pine, bounded to one side by the well-to-do French Canadians of Outremont and on the other by the francophone working class of the Plateau. Baseball at Delorimier Downs and hockey at the Forum were what Montreal Jews and French Canadians had incommon. During the summer, Pa showed me what the bleachers were at Jarry Park, and introduced me to baseball’s ritual of the seventh-inning stretch. Then, that September, we watched an overweight Team Canada, fresh off the links, face off against Russia, an opponent the NHL’s professionals famously failed to take seriously.“

Mordecai Richler (27 januari 1931 – 3 juli 2001)

De Amerikaanse schrijver Ethan Mordden werd geboren op 27 januari 1947 in Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: All That Glittered

“Bacon ended up in one of the last stockcompanies, in San Jose, for seventeen years, during which he is alleged to have assumed over six hundred roles. One sort of character in particular seems to have caught his interest—the uneducated rustic, innocent of fancy fashion, who somehow gets the better of popinjays and rogues. It was a national stereotype, just then reaching its apex in the career of the third Joseph Jefferson (acting was a family trade), especially in Rip Van Winkle (1866). During his galley years in San Jose, Bacon envisioned a vehicle for his own version of the trope, a small-time hotelier named Bill Jones and ironically nicknamed “Lightnin’” for his life tempo, as slow as paste and a kind of objective correlative for his low-key yet fierce sense of independence. No one crowds Bill Jones. “Lightnin’” has wife troubles, money troubles, and to every question a set of deadpan retorts that exasperate all those in the vicinity yet—Bacon hoped—amuse the public. “Lightnin’”’s hotel straddles the California-Nevada border, the state line running through the middle of the lobby: so women can shield their reputations by claiming to be on holiday in California while more truly seeking one of those quickie Nevada divorces. Bacon called his play The Divided House,* and found no takers. Were managers—the contemporary term for “producers”—leery of a character that had held the stage for over a century, or did Bacon fail to set him off properly? By 1912, Bacon had made it to New York, then as now the goal of virtually any working actor; but Bacon’s New York was vaudeville or plays of no professional importance. Now forty-eight, he had been acting for twenty-two years and had every reason to assume that he would never be anything more than one of the many who got a modest living out of it but made no mark. And then Bacon happened to tell the extremely successful playwright Winchell Smith about The Divided House, and how nobody wanted it, and how Bacon had sold it to the movies. “Buy it back,” said Smith. He then rewrote Bacon’s script, and with manager John Golden opened it at the Gaiety Theatre (at the southwest corner of Broadway and Forty-sixth Street, now demolished) on August 26, 1918.”

Ethan Mordden (Pennsylvania, 27 januari 1947)

Boekomslag

De Belgische, Franstalige, schrijver Guy Vaes werd geboren op 27 januari 1927 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Le disciple de Shéhérazade

“Disciple de Shéhérazade habile à nouer, dans le Bagdad occidental du dixneuvième siècle — ce Londres opulent et fangeux — les fils d’une intrigue plus ou moins hitchkockienne ; précurseur d’un Joseph Conrad qu’inspira la déchéance du Blanc en des édens pour trafiquants ; continuateur d’un William Godwin, auteur du Caleb Williams qui transforme en suspense le récit picaresque du dix-huitième siècle, Robert-Louis Stevenson demeura longtemps un romancier pour romanciers (si l’on excepte une audience de jeunes), comme Hölderlin un poète destiné aux poètes. La gloire, elle lui fut d’abord concédée en cercle restreint ; au-delà, on se heurtait à un cordon de réticences, sinon à des rejets dédaigneux ; il aura fallu ces trois dernières décennies — en France assurément —

pour assister à un bouleversement radical du jugement.

Parce que l’aventure océanique ou urbaine est son fief, son laboratoire psychologique à ciel ouvert, on avait relégué ses écrits dans le secteur de l’adolescence. Cette discrimination, à laquelle se sont opposés Marcel Schwob, Edmond Jaloux, Jorge Luis Borges et, plus récemment, Michel Le Bris, était

d’autant plus désolante que presque chacun s’accordait sur le fait que seul importe le traitement du sujet. Alors, pourquoi cet aveuglement, cette obstination ? Un esprit critique aussi épris de distinctions que Henry James, avec qui Stevenson discuta composition, nécessité de « tuer le nerf optique », choix d’un point de vue de son ampleur, le tenait pour un maître, un interlocuteur irremplaçable.

Si l’on se dit qu’une « mesure » aussi désinvolte que cette longue relégation se fonde sur une lecture épidermique, fragmentaire, à laquelle d’aucuns continuent d’ajouter foi, on en retiendra cependant un aspect non négligeable, rarement abordé. Stevenson n’aurait point su (ou voulu) renouveler la forme des genres où il s’était illustré. Il se serait contenté, dans la majorité des cas, de monnayer les

reliquats de l’héritage picaresque. Il aurait coulé, dans ses tribulations de pirates scandées par leurs dates de publication en magazines, un besoin d’action plus qu’une volonté de remettre en cause l’approche des caractères. Or, si l’on étudie Henry James, Herman Melville, Virginia Woolf, James Joyce ou William Gaddis, on s’apercevra que le renouvellement de la forme s’est toujours accompli sous l’emprise d’une vue originale du personnage, voire de son assimilation au milieu qui l’enveloppe.“

Guy Vaes (Antwerpen, 27 januari 1927)

De Duitse schrijver Leopold Ritter von Sacher-Masoch werd geboren op 27 januari 1836 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Die Liebe des Plato

„Ich besuche so gern das Tarnowische Haus, weil in demselben eine eigenthümliche Gemüthlichkeit um die kleinsten Dinge webt, diese Gemüthlichkeit scheint dort in der Luft zu liegen, denn sie durchdringt Alles, die grauen Mauern des Edelhofes, die alten, verschossenen Möbel, die Menschen, die Thiere und man wird von ihr ergriffen und selbst friedlich und heiter, sobald man sie einige Zeit eingeathmet hat. Es ist dies auch eine Art Wärme und eine Art Licht, und dieses Licht und diese Wärme wird, wie ich glaube vor Allem von der alten Gräfin Karoline Tarnow ausgestrahlt. Ich habe dort unter den großen Schränken mit dem altväterischen Holzmosaik, den Dienstleuten, welche alle wie Halbverstorbene aussehen, die schwarze Katze auf dem Schooße, die Gräfin mir gegenüber an dem flackernden Kamin, unter dem milden warmen Lichte ihrer Augen mehr als einmal meinen Kummer, meine Sorgen, mehr als einen quälenden Zweifel, mehr als einen tiefen Schmerz vergessen, ja überwunden.
Auch heute ist mir wohl bei ihr. Ich war lange von der Heimath fort und mein erster Gang war zu der Gräfin Tarnow, und nun sitzt sie mir wieder gegenüber und hält meine Hände und blickt mit ihren blauen Augen in meine Seele, denn was bliebe diesen Augen verborgen?
Es ist ein frostiger Winterabend, hell aber kalt, sehr kalt sogar, von draußen flimmern ein paar Sterne herein, das Feuer im Kamin wirft seine rothen Zungen über den Teppich und wir plaudern. Ich habe viel zu erzählen und sie hat mir manche Frage zu beantworten.
Die Gräfin ist die einzige Frau, die mir je außer meiner Mutter und meiner Frau Achtung eingeflößt hat; diese Frau aber, welche Jedem so sehr imponirt, ist in keiner Weise gebieterisch, sie ist nicht einmal groß, es ist eine ganz kleine, zarte Frau, mit einem kleinen Gesicht, das noch im Alter von grauem Haare ehrwürdig eingerahmt die größte Feinheit und Schönheit zeigt, aber diese Schönheit ist eine geistige und geistig ist auch die Macht, welche die Frau übt, und diese Macht liegt vor Allem in ihren großen blauen Augen, welche gleichsam aus einer andern Welt in die unsere herüber blicken. Dieses geistige Wesen hat sie auf ihren Sohn, den Grafen Henryk, übertragen und wie sie mich ansieht, ist es mir auch einen Augenblick, als ruhe das Auge meines Freundes auf mir.“

Leopold von Sacher-Masoch (27 januari 1836 – 9 maart 1895)

Standbeeld in Lviv, Oekraïne

De Duitse dichter en schrijver Bernd Jentzsch werd geboren op 27 januari 1940 in Plauen. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Sommer

Hier in den Mulden, in den schäumenden Wiesen,

Im Regen, der uns segnet und sonderbar singt,

Auf dem offenen Feld, im Hafer, der uns jetzt sticht,

Im Tollkraut, im Tollkraut, dunkel und licht,

Liebste, hier wolln wir machen, was den Tod

Zu Tode erschrickt, hier, im singenden Regen,

Damit es aufgehe in deinem Leib wie ein Brot,

Auf dem roten Acker, mein ein und mein alles,

Im Regen, Liebste, und nicht unterm Dach,

Hier, wo wir singen, in den schäumenden Wiesen.

Bernd Jentzsch (Plauen, 27 januari 1940)

27-01-2010 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Russische dichter en schrijver Ilja Ehrenburg werd geboren op 27 januari 1891 in Kiev. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Tangled Loyalties, The Life and Times of Ilya Ehrenburg (Biografie door Joshua Rubenstein)

„When Ehrenburg arrived on Christmas Eve, Literaturnaya Gazeta announced he would be returning to Spain in two weeks. But he soon learned this would not be possible. "Everything takes time now," he was told. "The big shots are very busy. I would have to wait a month or two." Ehrenburg in fact had to stay more than five months.

Friends explained their fear. Mikhail Koltsov had wrned Ehrenburg not to return to Moscow and was shocked to see him in Russia. "He took me into the large bathroom adjoining the office and there let himself go. 'Here's the latest anecdote for you. Two Muscovites meet. One says, 'Have you heard the news? They've taken Teruel.' The other asks, 'Oh, and what about his wife.'" Vsevolod Meyerhold lost his theater in January; it was closed for being an "alien" element in Soviet cultural life. People Ehrenburg knew kept a suitcase with two changes of underwear on hand at all times. He hardly tried to write, but famous for his articles from Spain, he gave as many as fifty talks during his five months in the country.

Ehrenburg was especially eager to see Isaac Babel. He "found 'the wise rabbi' sorrowful, but his courage, his sense of humor, his story-teller's gift never left him." Babel described a factory where prohibited books were pulped to make paper and homes for orphans whose parents were still alive. "Today a man talks frankly only with his wife, at night with the blanket pulled over his head," was how Babel described the terror.

No one knew what to believe. "We thought (probably because we wanted to think that way) that Stalin did not knew about the senseless violence against Communists and the Soviet intelligentsia," Ehrenburg admitted in his memoirs. A long-time Communist such as Vsevolod Meyerhold told Ehrenburg that the repression was concealed from Stalin. Boris Pasternak too shared this common illusion. Ehrenburg came across him one night while they were both walking their dogs. "[Pasternak] waved his arms as he stood among the snowdrifts: 'If only someone would tell Stalin everything.'" Of course Stalin knew, but the terror was so profound and the sense of uncertainty so intense that few could bear the truth that Stalin had initiated the terror for his own purposes; there was no one to appeal to.“

Ilja Ehrenburg (27 januari 1891 – 31 augustus 1967)

De Russische schrijver Mikhail Saltykov-Shchedrin werd geboren op 27 januari 1826 in Spas-Ugol, Tver. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: How a Muzhik Fed Two Officials

„Before them stretched the ocean, and behind them was a little spot of earth, beyond which the ocean stretched again. They began to cry—the first time since their Department had been shut down.

They looked at each other, and each noticed that the other was clad in nothing but his night shirt with his order hanging about his neck.

"We really should be having our coffee now," observed the one Official. Then he bethought himself again of the strange situation he was in and a second time fell to weeping.

"What are we going to do now?" he sobbed. "Even supposing we were to draw up a report, what good would that do?"

"You know what, your Excellency," replied the other Official, "you go to the east and I will go to the west. Toward evening we will come back here again and, perhaps, we shall have found something."

They started to ascertain which was the east and which was the west. They recalled that the head of their Department had once said to them, "If you want to know where the east is, then turn your face to the north, and the east will be on your right." But when they tried to find out which was the north, they turned to the right and to the left and looked around on all sides. Having spent their whole life in the Department of Records, their efforts were all in vain.

"To my mind, your Excellency, the best thing to do would be for you to go to the right and me to go to the left," said one Official, who had served not only in the Department of Records, but had also been teacher of handwriting in the School for Reserves, and so was a little bit cleverer.

So said, so done. The one Official went to the right. He came upon trees, bearing all sorts of fruits. Gladly would he have plucked an apple, but they all hung so high that he would have been obliged to climb up. He tried to climb up in vain. All he succeeded in doing was tearing his night shirt. Then he struck upon a brook. It was swarming with fish.

"Wouldn't it be wonderful if we had all this fish in Podyacheskaya Street!" he thought, and his mouth watered. Then he entered woods and found partridges, grouse and hares.

"Good Lord, what an abundance of food!" he cried. His hunger was going up tremendously.

But he had to return to the appointed spot with empty hands. He found the other Official waiting for him.“

Mikhail Saltykov-Shchedrin (27 januari 1826 – 10 mei 1889)

Portret door Nikolay Gay

De Franstalige, maar oorspronkelijk Nederlandse schrijfster Neel Doff werd geboren in Buggenum op 27 januari 1858. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Keetje Tippel

„Ik speelde alleen op straat toen Tom, de hond van de buren, op mij toe kwam en links en rechts langs mij heenstreek. Hij sprong overeind, sloeg de voorpoten om mijn lichaam en met de tong uit de bek omhelsde hij me, onderwijl schokbewegingen makend.

‘Tom, houd je zoveel van me?’ zei ik, ‘je neemt me compleet in je armen! En ik ben ook gek op jou hoor, Tommie, je bent altijd lief voor me.’ Ik drukte mijn gezicht tegen zijn snuit. Hij likte me en drong steeds dichter op mij aan. Een vrouw gaf Tom een trap en hij liet mij los...

Waarom doet zo'n vrouw dat? Tom houdt van me, elke keer als hij me ziet is hij blij, en ik ook.

Ik ging in onze stoep liggen. Tom kwam weer op mij af en knuffelde zich tegen mij aan; ik nam zijn grote kop in mijn armen en drukte hem tegen mijn borst. Maar plotseling sprong hij brullend weg - mijn vader had hem met de zweep geslagen. Tegen de vrouw die Tom had weggejaagd, zei hij: ‘Het kind zit de hele dag met onze teef te spelen, die loops is; het beest ruikt dat natuurlijk.’

Ze begonnen te lachen en ik moest van vader naar boven komen. Wat gemeen! Vader wil ook al niet dat Tom mij in zijn poten neemt en likt! Van hem mogen wij elkaar ook al niet aanhalen! En waaróm niet? Moeder en hij hebben geen tijd om 's lief voor mij te zijn, nooit en te nimmer zullen ze mij eens in hun armen nemen. Mag dan niemand van mij houden, mag dan niemand een beetje met me vrijen? Ik zou zo graag eens een hele dag lang bij vader of moeder op schoot zitten, maar moeder loopt altijd met de baby en vader gaat meteen slapen als hij thuiskomt, dus niemand knuffelt me ooit...

Ik kroop weg in een hoekje, met mijn gezicht tegen de muur, mijn armen in de hoogte en de handen samengebald tegen 't steen aan, en begon onbedaarlijk te huilen.

‘Waarom zit ze nu weer te grienen?’ vroeg vader.

‘Weet ik veel,’ antwoordde moeder, ‘weet ze zélf veel? Ze grient om te grienen.’

En ze lieten me grienen.“

Neel Doff (27 januari 1858 – 14 juli 1942)

Boekomslag

De Nederlandse schrijver Rudolf Geel werd geboren in Amsterdam op 27 januari 1941. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: De blinde zieners van het beeldverhaal

„De liefde tot de strip is lang niet ieder aangeboren, maar wie zich om welke reden dan ook tot het medium voelt aangetrokken, wordt het de laatste jaren niet moeilijk gemaakt zich - desnoods in de erkende boekhandel zelf - als hij wil te overeten aan het geliefde voer. Stripantiquariaten schieten in rap tempo uit de grond. Het Stripschap, waaruit voortkwam het vakblad voor stripliefhebbers Stripschrift, bloeit sinds zijn oprichting in 1968, en naast alle nieuwe strips schittert ons een hele collectie heruitgaven van oude, deels klassieke strips tegemoet.

Maar het meest interessante fenomeen in de nationale stripcultuur is het hierboven al genoemde Stripschap, dat werd opgericht door enkele fanaten onder aanvoering van de filmproducent Hans P. Frankfurther, die de geschiedenis zal ingaan als de oervader van de georganiseerde stripliefde.

Wat drijft de mensen eigenlijk tot het georganiseerd uitleven van hun belangstelling voor iets? In de eerste plaats natuurlijk de behoefte te praten over het geliefde object met medestanders. In de tweede plaats, als het verzamelaars betreft, de hoop het eigen bezit gemakkelijker uit te kunnen breiden via de nieuwe relaties. Wat dat betreft onderscheiden verzamelaars van strips (en welk lid van Het Stripschap probeert niet de een of andere strip volledig te krijgen?) zich niet van mensen die postzegels en sigarebandjes sparen. Toch is er een in het oog lopend verschil: de postzegelverzamelaars hebben al een hele traditie achter zich, onze grootvaders spaarden ze al zogezegd. Daarnaast zijn postzegels nooit minderwaardig genoemd, of slecht voor de gezondheid van de geest. Strips daarentegen zijn in vele toonaarden verdoemd, en deze depreciatie is zeker een van de oorzaken geweest die ten slotte leidden tot het to stand komen van het georganiseerde, gereglementeerde en van ruzieachtige jaarvergaderingen annex ruilbeurzen vergezeld gaande gezamenlijke genieten.“

Rudolf Geel (Amsterdam, 27 januari 1941)

De Duitse schrijver Balduin Möllhausen werd geboren op 27 januari 1825 in Bonn. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009.

Uit: Susanna und die Entenjagd

„Ehe ich den Herzog Paul von Württemberg, auf seiner kühnen Forschungsreise nach den Rocky mountains begleitete, und ehe ich dann das gefährliche Handwerk eines Pelzjägers ergriff, lebte ich als Wildschütz in Illinois, in dem paradiesischen Landstrich, der sich östlich von St. Louis, über Belleville, Massacoutah und weit über den Kaskaskia-Fluß hinaus erstreckt. Es waren nur Monate, die ich auf diese Weise verbrachte, doch knüpfen sich so reiche Erinnerungen an diese Zeit, daß ich mich oft gern in dieselben versenke, über einzelne Erlebnisse lächele, in anderen dagegen eine ernste und weise Fügung erkenne. Wenn ich jetzt hier, wo wir von undurchdringlichen Wüsten umgeben sind, mir in Gedanken die lieblichen Prairien ausmale, die mit hohen Baumgruppen anmuthig geschmückt, und von klaren Flüßchen und Bächen vielfach durchschnitten, dem Menschen Alles bieten, was in den Grenzen eines zufriedenen Gemüthes liegt, dann erscheinen mir dieselben doppelt schön, und es regt sich auch wohl der Wunsch: diese Wildniß noch einmal mit solchen Gegenden vertauschen zu können. In der Nähe des Kaskaskia-Flusses, dessen Name des Letzte ist, was von einem einst mächtigen Indianerstamm übrig blieb, dehnte ich also meine Jagdzüge nach allen Richtungen hin aus. Wild war reichlich vorhanden. Es wurde mir daher nicht schwer, selbst bei geringer Mühe mehr zu erwerben, als zu meinem Unterhalte nothwendig war, und da ich allein und unabhängig dastand, also auch Niemandem über mein Thun und Lassen Rechenschaft abzulegen brauchte, so entsprach diese Lebensweise vollkommen meinen Neigungen und meiner Lage. Auch wenn ich auf der Jagd nicht glücklich war, fand ich doch stets reichen Genuß auf meinen Streifereien, einen Genuß, den mir die, gleichsam im Festkleide prangende Natur gewährte, und der mich nie fühlen ließ, daß sich Niemand um mich gekümmert haben würde, wenn ich irgendwo mein Ende gefunden hätte; denn ich nannte ja außer meiner Büchse nur sehr wenig mein.
           Es war in Spätsommer, und ein Tag so schön und sonnig, wie sie nur in jenen Breiten während dieser Jahreszeit vorkommen. Meine Jagd hatte ich beendigt, einige Prairiehühner beschwerten meine Tasche, und mein Stückchen Brod und geröstetes Fleisch wähernd des Gehens verzehrend, schritt ich langsam am Kaskaskia hinauf. Oft wurde mein Pfad durch umgefallene, morsche Baumstämme unterbrochen, doch kleine Umwege beschreibend, gelangte ich immer wieder an den Fluß, dessen glatter Spiegel mich erfreute, dessen malerische Einfassung und zahlreiche Holzklippen ich immer mit neuem Wohlgefallen betrachtete, und zuweilen auch in meinem Taschenbuch, meinem beständigen Gefährten, skizzirte.

27-01-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Menno ter Braak werd geboren op 26 januari 1902 in Eibergen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Uit: Hampton Court

‘Wanneer mijn trein het signaal gepasseerd is, zal de seinwachter het weer op onveilig moeten stellen. Doet hij dat niet, gaat hij bijvoorbeeld eerst een kop koffie drinken of blijft hij mijn trein enige minuten nastaren, dan is de mogelijkheid niet uitgesloten, dat een andere trein - er moeten op dit baanvak immers ontzettend veel treinen lopen - gebruik maakt van het signaal, dat nog op veilig staat. Hij slipt er als het ware tussendoor, en als de baanwachter naar de handle grijpt, is het te laat! Hij heeft het nakijken! Als een razende telefoneert hij naar links en rechts: “De D-trein is mij te gauw af geweest! Alle seinen op onveilig zetten! Het zal nooit weer gebeuren, ik beloof het op mijn erewoord! ... Wat, gelooft U mij niet? Neen, waarachtig het is ernst! Ik was precies één seconde te laat, anders ... Maar klets toch niet langer, zet alle seinen op onveilig, misschien loopt het dan nog goed af! Vooruit dan toch, verdomme, voor de rechtbank kunnen we verder praten over de schuldvraag! Alles op onveilig!” Dan zetten ze aan alle stations op het traject alles op onveilig. De signalen kijken nu zonder onderscheid op hun neus; het lijkt zo naïef, maar het wil zeggen, dat zelfs een alleenrijdend locomotiefje halt moet houden. Alle machinisten spreken hun verbazing en ergernis uit tegenover hun stokers; zij maken oorverdovend lawaai met hun stoomfluiten, want van die plotselinge vertraging begrijpen zij niets, nu het buiten de drukke vacantiemaanden is. Maar de signaalstaken trekken er zich geen duit van aan; zij blijven bedaard op hun neus kijken. Als het langer duurt, stappen de conducteurs uit de wagons, waarin zij juist zaten te slapen, en na vijf minuten wachten beginnen ook de passagiers lont te ruiken en druk te informeren; omdat niemand hen kan inlichten, lopen er binnen het kwartier overal wilde geruchten, waarover de conducteurs, die ze zelf verspreiden, dan weer hun schouders ophalen: men kan wel zoveel vertellen! Intussen rijdt de doorgeslipte D-trein met een duivelse vaart geleidelijk op mijn trein in. Hij wint iedere minuut misschien wel vijfhonderd meter. Wij bevinden ons op een vogelvrij baanvak, in een volmaakt onwettige race! Trouwens, de enige, die het weet, ben ik! De machinist van mijn trein kijkt voor zich uit en doet zijn plicht, omdat hij voor zich uit kijkt. „

V.l.n.r. Clara Eggink, A.Roland Holst, J.C.Bloem, Menno ter Braak en E. du Perron, 1939

De Duitse schrijver Achim von Arnim werd geboren in Berlijn op 26 januari 1781. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Uit: Des Knaben Wunderhorn

Gastlichkeit des Winters

Mündlich

Der Winter ist ein scharfer Gast,

Das merkt ich an dem Dache;

Mein Lieb gab mir ein Kränzelein

Von Perlen fein,

Das hab ich von ihr tragen

An meinem Bart und Kragen.

Der Sommer ist ein sanfter Gast,

Es tröpfelt von dem Dache;

Mein Lieb gab mir ein Kränzelein

Im Sonnenschein,

Da ist es aufgethauet,

Von Eis war es erbauet.

Ja traue nur dem Schleicher nicht,

Viel lieber scharfe Worte;

Der Sommer giebt wohl Kränzelein

Von Blumen fein,

Zu ihr kann ich nicht gehen,

Vom langen Tag gesehen.

Zu Ostern, als die Fasten aus,

Da längerten die Tage;

Mein Lieb gab mir ein Unterpfand,

Zween Aermlein blank,

Darin sollt ich mich rüsten,

Zu unsres Winters Lüsten.

Was acht ich der Waldvöglein Sang,

Und aller Kläffer Zungen;

Lieg ich in meinen Aermlein blank,

Ich weiß ihr Dank,

Ich kann von ihr dann träumen;

Wie lange wird sie säumen?

De Amerikaanse schrijver Jonathan Carroll werd geboren op 26 januari 1949 in New York. Hij is vooral bekend om zijn fantastische en surrealistische fictie. In 1980 maakte hij zijn debuut met The Land of Laughs. Andere boeken van zijn hand zijn Voice of our Shadows (1983), Outside the Dog Museum (1991), Kissing the Beehive (1997), The Marriage of Sticks (2000) en The Wooden Sea (2001). Hij heeft ook korte verhalen geschreven, en onder andere de World Fantasy Award en de British Fantasy Award gewonnen. Jonathan Carroll woont in Wenen.

Uit: Sleeping in Flame

„It took me less than half a lifetime to realize that regret is one of the few guaranteed certainties. Sooner or later everything is touched by it, despite our naive and senseless hope that just this time we will be spared its cold hand on our heart.
The day after we met, Maris York told me I had saved her life. We were in a café, and she said this through the folds of a black sweater she was pulling over her head. I was glad she was lost in the middle of that pullover because the statement, although true, made me feel much too brave and adult and embarrassed. I didn’t know what to answer.
“It’s quite true, Walker. The next time I saw him he would have killed me.”
“Maybe he just wanted to go on scaring you.”
“No, he would have tried to kill me.”
The voice carried no emotion. Her big hands lay open and still on the pink and blue marble table. I wondered if the stone was cold under her palms. If I had been really brave I would have covered her hand with mine. I didn’t.
Every once in a while my friend Nicholas Sylvian calls, in a huff, and says he wants us to make another movie together. He’s got some new moneybags lined up to finance one of the many projects we’ve discussed. When that happens, I usually stop what I’m doing and give him my full attention. Life with Nicholas is fun and exciting, and sometimes very peculiar. I think in our past lives we were probably related in some close and aggravating way---revolutionaries who couldn’t agree on tactics, or brothers in love with the same woman. We always fight a lot when we’re together, but that’s only because we love the same things, despite seeing them from different angles.
This time there was a Herr Nashorn in Munich who was very interested in producing Secret Feet, our adaptation of an obscure short story by Henry de Montherlant to which I owned the rights. The scoop was, Herr Nashorn wanted us to fly to Munich that weekend and talk the whole idea over, courtesy of Nashorn Industries.“

Jonathan Carroll (New York, .26 januari 1949)

De Duitse dichter en schrijver Jochen Missfeldt werd geboren op 26 januari 1941 in Satrup. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009.

Chronik des heutigen Tages (1978)

Der Tag begann schon warm

zum Draußenfrühstücken stand das Geschirr

auf rotemWachstuch

Weil eins der Kinder sagte

Ich mag keine Milch schlugen wir

beide mit der Faust auf den Tisch

Anschließend versuchten wir ein Gespräch

gläsern war der Himmel Gräser bebten

aber wir stachen böse mit Worten ineinander

Dann nahmen wir sprachlos das Mittagessen ein

zum Sonnenbaden trennten wir uns

die zwei Großen entließen wir ins Schwimmbad

Ich fühlte die Asche vom gestrigen Grill

besah Zeitungen und fasste viele Bücher an

die Sonnenbrille schob ich auf die Stirn

Unsere Jüngste schickte ich

mit einem weißen Taschentuch zu dir

und endlich schrieb ich alles auf.

Jochen Missfeldt (Satrup, 26 januari 1941)

De Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier werd geboren in Leeuwarden op 26 januari 1947. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Uit: Naar Patagonië!

„Ushuaia, een havenstad aan de zuidpunt van Vuurland, ligt aan de voet van besneeuwde bergen waarvan de hellingen met bos bedekt zijn. Hoe hoger je komt, hoe ordelozer de bebouwing en het stratenpatroon. Oorspronkelijk was het een ballingsoord waar de Argentijnse regering haar zware jongens opborg. De gevangenis is nu in een museum veranderd. Aan het eind van de negentiende eeuw heerste er even een goudkoorts rond de stad, die echter weinig mensen rijk heeft gemaakt. De recente groei van de stad houdt vooral verband met de klandizie van cruiseschepen die op weg zijn naar Antarctica. Hoogbejaarde Amerikanen en Europeanen, met de naam van hun schip op de revers van hun rode zeiljas geschreven, zijn vertrouwde verschijningen in het straatbeeld. Avenida San Martin, de lange winkelstraat bij de haven, is een aaneenschakeling van zaken die leren schoenen en laarzen, knuffelpinguïns en souvenirs van roze Patagonische steen verkopen.
Het ‘Museum van het einde van de wereld’ (Museo del Fin del Mundo) is klein maar fascinerend. Hier komt de turbulente historie van deze plek tot leven. Wij kijken naar sepiakleurige foto’s van verdwenen indianenstammen, zoals de Yámana en Alakaloefs. Zij tonen mannen met schaamlappen en driehoekige bontmutsen. Een paar vitrines verder krijgt missionaris Thomas Bridges alle aandacht. Zelfs in de reisgidsen wordt zijn naam genoemd als de auteur van het Yámana-Engelse woordenboek, dat ruim dertigduizend woorden - niet alfabetisch gerangschikt - bevat.
Eeuwenlang flakkerden de vuurtjes van deze zeenomaden langs de kusten van Vuurland, een woest en bergachtig gebied. Ook in hun beste jaren zullen er nooit meer dan een paar duizend indianen zijn geweest. Schaaldieren, zeehonden en vogels stonden geregeld op hun menu. Ze smeerden hun lichaam in met dikke lagen zeehondenvet om zich tegen de kou te beschermen. ‘s Nachts overvielen ze de broedkolonies van pinguïns en knuppelden de vogels dood.“

Gerrit Jan Zwier (Leeuwarden, 26 januari 1947)

26-01-2010 om 20:30 geschreven door Romenu  

De Surinaamse dichter Bhai (eig.James Ramlall) werd geboren op 26 januari 1935 in het toenmalige district Suriname. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

kaun jâne

(wie weet)

Misschien ben ik een zucht,

stil in een mens;

een zaad, verborgen in een vrucht,

een beeld in marmer,

vuur in steen,

kracht in hout,

zanger in een kind,

dichter in een mens...

Misschien.

avara hun

(ik ben een zwerver)

Is dit geluk:

een onderkomen,

een woonvertrek,

een vrouw,

die lacht en zorgt,

een bed,

waarop men 's avonds weent?

Mij geen geluk:

ik ben een zwerver,

met vreemde krachten,

onzichtb're machten

om mij heen.

Bhai (District Suriname, 26 januari 1935)

De Amerikaanse schrijver Philip José Farmer werd geboren in North Terre Haute (Indiana) op 26 januari 1918. Met zijn eerste sciencefictionverhaal, dat in 1952 gepubliceerd werd, maakte hij direct een grote indruk bij de lezers en vooral ook bij zijn collega SF-schrijvers. Dat verhaal, The Lovers, bezorgde hem een jaar later een Hugo Award. In de vele jaren daarna schreef Farmer nog eens ruim honderd korte verhalen en ruim zeventig romans. De bekendste hiervan zijn ongetwijfeld de Riverworld-boeken, beginnend met To Your Scattered Bodies Go uit 1972. Andere bekende werken zijn de zes romans in de World of Tiers series, de driedelige Dayworld serie en ook de roman Venus on the Half-Shell (1975), zogenaamd geschreven door Kilgore Trout, een fictief persoon uit de romans van Kurt Vonnegut. Met zijn The other log of Phileas Fogg (1973) schreef Farmer tevens een herwerking van Jules Vernes Reis rond de wereld in tachtig dagen. Philip José Farmer overleed begin 2009 op 91-jarige leeftijd.

Uit: To Your Scattered Bodies Go

„His wife had held him in her arms as if she could keep death away from him.

He had cried out, "My God, I am a dead man!"

The door to the room had opened, and he had seen a giant, black, one-humped camel outside and had heard the tinkle of the bells on its harness as the hot desert wind touched them. Then a huge black face topped by a great black turban had appeared in the doorway. The black eunuch had come in through the door, moving like a cloud, with a gigantic scimitar in his hand. Death, the Destroyer of Delights and the Sunderer of Society, had arrived at last.

Blackness. Nothingness. He did not even know that his heart had given out forever. Nothingness.

Then his eyes opened. His heart was beating strongly. He was strong, very strong! All the pain of the gout in his feet, the agony in his liver, the torture in his heart, all were gone.

It was so quiet he could hear the blood moving in his head. He was alone in a world of soundlessness.

A bright light of equal intensity was everywhere. He could see, yet he did not understand what he was seeing. What were these things above, beside, below him? Where was he?

He tried to sit up and felt, numbly, a panic. There was nothing to sit up upon because he was hanging in nothingness. The attempt sent him forward and over, very slowly, as if he were in a bath of thin treacle. A foot from his fingertips was a rod of bright red metal. The rod came from above, from infinity, and went on down to infinity. He tried to grasp it because it was the nearest solid object, but something invisible was resisting him. It was as if lines of some force were pushing against him, repelling him.“

Philip José Farmer (26 januari 1918 - 25 februari 2009)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Alexander Schröder werd geboren op 26 januari 1878 in Bremen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Mild von Honig

Mild von Honig
flogen Bienen   
durchs Gesträuche,
mild von Liedern
flogen Vögel     
auf durchs Grün.

Mild von Düften
blühten Blumen 
im Gesträuche;  
mild von Liebe  
sah ich deine   
Augen blühn.

Hohe, feierliche Nacht

Hohe, feierliche Nacht,
unbegreifliches Gepränge,
Aug, das über unsrer Enge
fragend in der Fremde wacht.
Hohe, feierliche Nacht!
 
Goldne Schrift am Firmament,
ach, wer deutet uns im Blauen,
was wir nur durch Tränen schauen,
was so fern, so selig brennt.
Goldne Schrift am Firmament!
 
Dunkler Saal voll Sphärenklang.
Taub vom Lärm des eignen Lebens
hört das dumpfe Ohr vergebens
deines Lichtes Lobgesang.
Dunkler Saal voll Sphärenklang!
 
Holde Nacht, von Sternen klar,
spende Trost, dem Trost mag werden
überm Elend aller Erden,
Wunder, ewig wunderbar.
Holde Nacht, von Sternen klar.

De Duitse dichter, schrijver en journalist Alfons Paquet werd geboren op 26 januari 1881 in Wiesbaden. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009.

Uit: Held Namenlos

Auf ihren Ochsen sind mir die Männer entgegengeritten
In roten Mänteln, mit der kosmischen Gastlichkeit ihrer Welt;
Auf alten Grabhügeln saßen wir inmitten,
Und ihre Weiber entkleideten zum Geschenk sich im Zelt.

Im stürmenden Sande grunzte die Karawane,
Die Tiere fielen vor Hunger, erstickten in des Fußbodens grauem Schleim;
In der Sandwüste ein Schädel, nur gehütet von einer kleinen Fahne,
Modert, und rollt den Abhang hinab, als wollte er dennoch heim.

Nicht eine Erbse von Silber gab ich für die Seide der ellenlangen
Köstlichen Fahnen, mit indischen Göttern und Regenbogen bestickt,
Die auf den Steinhaufen der Hochpässe als Opfer hangen,
Mit Pferdehaaren, mit gebleichten Schafsschulterblättern geschmückt.

Vliegveld Frankfurt Rebstock met zoon Sebastian ca. 1925

De Vlaamse schrijver Lode Baekelmans werd geboren in Antwerpen op 26 januari 1879. Hij schreef heel wat volkse verhalen met het Antwerpse schippersmilieu als decor. Tot zijn bekendste romans behoren Tille, Mijnheer Snepvangers en Het rad van avontuur. Daarnaast was hij professioneel actief eerst als stadsbediende waar hij doorgroeide tot de functie van Antwerps hoofdbibliothecaris. Hij was medestichter van het Archief en Museum voor het Vlaamse Cultuurleven en de Vlaamse Vereniging voor Bibliotheekwezen en geruime tijd voorzitter van de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen. Verder was hij ook leerkracht en initiatiefnemer en redacteur bij Alvoorder.

Uit: Cyriel Buysse

„Er zijn schrijvers, wier werk slechts langzaam erkenning vindt. Zij moeten met geduld en zelfvertrouwen gewapend zijn. Zoo iemand was Cyriel Buysse, die in Vlaanderen nog zeer lang meer afwijzing dan waardeering ondervond, toen hij integendeel reeds lang in Holland onder de gevierde auteurs werd gerekend. Bij het aanbreken van zijn levensavond, toen zijn zeventigste verjaardag gevierd werd, was hij verzoend met al de Vlamingen, werd zijn werk gelezen en zijn schrijversfiguur met eerbied begroet.

Buysse, die zijn volk en zijn land hartstochtelijk liefhad, was een waarheidlievend mensch, die enkel de werkelijkheid wou en kon uitbeelden. De spiegel, dien hij voorhield, weerkaatste figuren en toestanden die velen tijdgenooten tegenstonden, maar vooral ontstemming verwekten bij die critici en lezers die het ruwe opzettelijk en beleedigend vonden. De schrijver debuteerde in 1887 en schreef tot aan zijn dood. Wat afstand en welke gebeurtenissen scheiden aanvang en slot van zijn leven! De wereld kon van uitzicht veranderen en het Vlaamsche publiek en de kritiek andere smaak en inzicht vertoonen.

Het werk van Buysse, door Prof. Aug. Vermeylen een openluchtmuseum van levende beelden genoemd, omspant het leven van een halve eeuw, vol afwisseling en groei, is een eenig document van de sociale ontwikkeling en het veelzijdige Vlaamsche leven.

De buitenman, zooals hij zichzelf noemde, verklaarde aan E. d'Oliveira in een gesprek1: ‘Een bedoeling heb ik met mijn werken nooit gehad. Ik geloof werkelijk, dat er bij mij heel weinig achter zit. U moet mijn werk nemen zooals het is, zonder bijbedoeling. Wel getrokken uit dingen die om mij heen gebeurd zijn - ik zit hier midden in mijn onderwerpen - maar zonder de bedoeling om met het schrijven iets te bereiken. Ik geloof dat op mij wel toepasselijk is de formule van ‘l'art pour l'art’. De menschen hebben er wel eens politieke bedoelingen in gezien. Eén ding is waar, ik ben heelemaal niet een vriend van de clericalen. Die hebben telkens veel aan mijn werk af te keuren gehad en van hen heb ik een geweldige tegenkanting ondervonden.’

Lode Baekelmans (l) met Emiel Van Hemeldonck (midden) en Ernest Claes (r) op een receptie.

26-01-2010 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Franse dichter en schrijver François Coppée werd geboren op 26 januari 1842 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009.

C'est vrai, j'aime Paris d'une amitié malsaine...

C'est vrai, j'aime Paris d'une amitié malsaine ;
J'ai partout le regret des vieux bords de la Seine
Devant la vaste mer, devant les pics neigeux,
Je rêve d'un faubourg plein d'enfants et de jeux.
D'un coteau tout pelé d'où ma Muse s'applique
A noter les tons fins d'un ciel mélancolique,
D'un bout de Bièvre, avec quelques chants oubliés,
Où l'on tend une corde aux troncs des peupliers,
Pour y faire sécher la toile et la flanelle,
Ou d'un coin pour pêcher dans l'île de Grenelle.

Romance

Quand vous me montrez une rose
Qui s'épanouit sous l'azur,
Pourquoi suis-je alors plus morose ?
Quand vous me montrez une rose,
C'est que je pense à son front pur.

Quand vous me montrez une étoile,
Pourquoi les pleurs, comme un brouillard,
Sur mes yeux jettent-ils leur voile ?
Quand vous me montrez une étoile,
C'est que je pense à son regard.

Quand vous me montrez l'hirondelle
Qui part jusqu'au prochain avril,
Pourquoi mon âme se meurt-elle
Quand vous me montrez l'hirondelle,
C'est que je pense à mon exil.

De Franse schrijver Eugène Sue zou geboren zijn op 26 januari 1804. Zie voor meer informatie en een fragment mijn blog van 10 december 2006 en ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Uit: A Romance of the West Indies (Vertaald door Marian Longfellow)

„Toward the latter part of May, 1690, the three-masted schooner the Unicorn sailed from Rochelle for the island of Martinique.

A Captain Daniel commanded this vessel, which was armed with a dozen pieces of medium-sized ordnance, a defensive precaution necessary at that period. France was at that time at war with England, and the Spanish pirates would often cross to the windward of the Antilles, in spite of the frequent pursuit of filibusters.

Among the passengers of the Unicorn, few in number, was the Reverend Father Griffen, of the Order of the Preaching Brothers. He was returning to Martinique to resume his parish duties at Macouba, where he had occupied the curacy for some years to the satisfaction of the inhabitants and the slaves of that locality.

The exceptional life of the colonies, then almost continually in a state of open hostility against the English, the Spanish, and the natives of the Antilles, placed the priests of the latter in a peculiar position. They were called upon not only to preach, to hear confessions, to administer the sacraments to their flocks, but also to aid in defending themselves during the frequent inroads of their enemies of all nations and all colors.

The priest's house was, as other habitations, alike isolated and exposed to deadly surprises. More than once had Father Griffen, assisted by his two slaves, intrenched himself securely behind a large gateway of mahogany, after having repulsed their assailants by a lively fire.

Formerly a professor of geometry and mathematics, and possessed of considerable theoretical knowledge of military architecture, Father Griffen had given most excellent advice to the successive governors of Martinique on the construction of works of defense.“

Eugène Sue (26 januari 1804 – 3 augustus 1857)

In het Musée Carnavalet

De Nederlandse dichter Jan van Hoogstraten werd geboren in Rotterdam op 26 januari 1662. Zie ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009.

Snelle Tyd. Quid enim velocius aevo.

 1.

 Snelle tyden, ô hoe glyden

 Onze dagen met u heen!

 Wat wy jagen, wat wy myden,

 Word door uwen loop vertreen.

 Waar de zorg of schroom,

 Vreugd of weelde toom,

 Ons leven is gelyk een droom.

2.

 Ongelukken, hoe ze drukken,

 En bedroeven 't zwaar gemoed,

 Moeten voor 't geluk weer bukken,

 Als de voorspoed ons ontmoet.

 Wat de tyd ons leert,

 't Zy 't ons streeld of deerd:

 Zy heeft het haast in rook verkeert.

3.

 Zoo veel jaren, ons ontvaren;

 Waar is onze Lentetyd,

 Nu de zorgen 't hart bezwaren,

 't Leven als een kleed verslyt.

 Wat de Zomer zend,

 Of de Winter schend,

 De tyd dryft alles vlug ten end.

Jan van Hoogstraten  (26 januari 1662 – 28 juli 1736)

De Franse dichteres en schrijfster Delphine Gay werd geboren op 26 januari 1804 in Aken. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009.

Le Bonheur d'être belle

Quel bonheur d’etre belle, alors qu’on est aimée !

Autrefois de mes yeux je n’étais pas charmée ;

Je les croyais sans feu, sans douceur, sans regard ;

Je me trouvais jolie un moment par hasard.

Maintenant ma beauté me paraît admirable.

Je m’aime de lui plaire, et je me crois aimable...

Il le dit si souvent ! Je l’aime, et quand je vois

Ses yeux avec plaisir se reposer sur moi,

Au sentiment d’orgueil je ne suis point rebelle,

Je bénis mes parents de m’avoir fait si belle !

Et je rends grâce à Dieu, dont l’insigne bonté

Me fit le cœur aimant pour sentir ma beauté.

Mais... pourquoi dans mon cœur ces subites alarmes ?...

Si notre amour tous deux nous trompait sur mes charmes :

Si j’étais laide enfin ? Non... il s’y connaît mieux !

D’ailleurs pour m’admirer je ne veux que ses yeux !

Ainsi de mon bonheur jouissons sans mélange ;

Oui, je veux lui paraître aussi belle qu’un ange.

Apprêtons mes bijoux, ma guirlande de fleurs,

Mes gazes, mes rubans, et, parmi ces couleurs,

Choisissons avec art celle dont la nuance

Doit avec plus de goût, avec plus d’élégance,

Rehausser de mon front l’éclatante blancheur,

Sans pourtant de mon teint balancer la fraîcheur.

Mais je ne trouve plus la fleur qu’il m’a donnée ;

La voici : hâtons-nous, l’heure est déjà sonnée,

Bientôt il va venir ! bientôt il va me voir !

Comme, en me regardant, il sera beau ce soir !

Le voilà ! je l’entends, c’est sa voix amoureuse !

Quel bonheur d’être belle ! Oh ! que je suis heureuse !

Portret door Louis Hersent

De Baskische schrijver en politicus Sabino de Arana y Goiri werd geboren op 26 januari 1865 in Bilbao. Sabino Arana Goiri werd de ideoloog van het Baskische nationalisme en stichter van de Baskische Nationalistische Partij. Hij bestudeerde de Baskische geschiedenis, taal en cultuur. Arana studeerde vijf jaar in Barcelona (1883-1888), om vervolgens naar Biskaje terug te keren om er zijn politieke missie te starten, wat culmineerde in de oprichting van de Eusko Alderdi Jeltzalea, de Baskische Nationalistische Partij in 1895. Hierin pleitte Arana voor herstel van de Fueros, de tot 1874 (Tweede Carlistische Oorlog) genoten privileges. Hij was overtuigd van een degeneratie van het Baskische ras ten gevolge van de aanzienlijke immigratie van Spaanse arbeiders. Arana was anti-socialistisch en antiliberaal. Zijn literaire werk bestaat uit 33 gedichten en liederen, waaronder de baskische nationale hymne Eusko Abendaren Ereserkia, 14 omvangrijkere literaire en politieke werken en meer dan 600 artikelen,

Eusko Abendaren Ereserkia

Lang leve Baskenland

glorie en glorie

voor de goede Heer van boven.

Er staat een eik in Biskaje

oud, sterk, gezond

zoals ook uw Wet

Op de boom vinden wij

het heilige kruis

ons symbool voor altijd

Zing "lang leve Baskenland"

glorie en glorie

voor de goede Heer van boven.

Sabino Arana Goiri (26 januari 1865 – 25 november 1903)

26-01-2010 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Virginia Woolf werd geboren op 25 januari 1882 te Londen. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: The Diary of Virginia Woolf

„Tuesday 13 September 1938

No war yet anyhow. Hitler boasted & boomed but shot no solid bolt. Mere violent rant, & then broke off. We listened in to the end. A savage howl like a person excruciated; then howls from the audience; then a more spaced & measured sentence. Then another bark. Cheering ruled by a stick. Frightening to think of the faces. & the voice was frightening. But as it went on we said (only picking a word or two) anti-climax. This seems to be the general verdict. He darent cross the line. Comes up to it & stands bawling insults. Times very scathing & sarcastic. How can people stand this nonsense? Negotiations to go on, under threat that he will use force if &c.

An evening with T. S. Eliot. Monday 19 December 1938

The last dinner of the year was to Tom Eliot last night. Physically he is a little muffin faced; sallow & shadowed; but intent (as I am) on the art of writing. His play - Family Reunion? - was the staple of the very bitter cold evening. (The snow is now falling: flakes come through my skylight: I am huddled in my red rain jacket, opportunely given by L.) It has taken him off & on 2 years to write, is an advance upon Murder; in poetry; a new line, with 3 stresses; ''I dont seem popular this evening'': ''What for do we talk of cancer again'' (no: this is not accurate). When the crisis came, his only thought was annoyance that now his play would not be acted.

Tom said the young don't take art or politics seriously enough. Disappointed in the Auden- Ish(erwoo)d. He has his grandeur. He said that there are flaws in the new play that are congenital, inalterable. I suspect in the department of humour. He defined the different kinds of influence: a subtle, splitting mind: a man of simple integrity, & the artists ingenuous egotism. Dines out & goes to musical teas; reads poems at Londonderry house; has a humorous sardonic gift which mitigates his egotism; & is on the side of authority. A nice old friends evening.

Sunday 29 January 1939

Yes, Barcelona has fallen: Hitler speaks tomorrow; the next dress rehearsal begins: I have seen Marie Stopes, Princesse de Polignac, Philip & Pippin, & Dr Freud in the last 3 days, also had Tom to dinner & to the Stephens' party.

Dr Freud gave me a narcissus. Was sitting in a great library with little statues at a large scrupulously tidy shiny table. We like patients on chairs. A screwed up shrunk very old man: with a monkeys light eyes, paralysed spasmodic movements, inarticulate: but alert. On Hitler. Generation before the poison will be worked out. About his books. Fame? I was infamous rather than famous. didnt make $:50 by his first book. Difficult talk. An interview. Daughter & Martin helped. Immense potential, I mean an old fire now flickering. When we left he took up the stand What are you going to do? The English - war.“

De Engelse schrijver William Somerset Maugham werd geboren in Parijs op 25 januari 1874. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: The Painted Veil

„She gave a startled cry.

"What's the matter?" he asked.

Notwithstanding the darkness of the shuttered room he saw her face on a sudden distraught with terror.

"Some one just tried the door."

"Well, perhaps it was the amah, or one of the boys."

"They never come at this time. They know I always sleep after tiffin."

"Who else could it be?"

"Walter," she whispered, her lips trembling.

She pointed to his shoes. He tried to put them on, but his nervousness, for her alarm was affecting him, made him clumsy, and besides, they were on the tight side. With a faint gasp of impatience she gave him a shoe horn. She slipped into a kimono and in her bare feet went over to her dressing-table. Her hair was shingled and with a comb she had repaired its disorder before he had laced his second shoe. She handed him his coat.

"How shall I get out?"

"You'd better wait a bit. I'll look out and see that it's all right."

"It can't possibly be Walter. He doesn't leave the laboratory till five."

"Who is it then?"

They spoke in whispers now. She was quaking. It occurred to him that in an emergency she would lose her head and on a sudden he felt angry with her. If it wasn't safe why the devil had she said it was? She caught her breath and put her hand on his arm. He followed the direction of her glance. They stood facing the windows that led out on the verandah. They were shuttered and the shutters were bolted. They saw the white china knob of the handle slowly turn. They had heard no one walk along the verandah. It was terrifying to see that silent motion. A minute passed and there was no sound. Then, with the ghastliness of the supernatural, in the same stealthy, noiseless, and horrifying manner, they saw the white china knob of the handle at the other window turn also. It was so frightening that Kitty, her nerves failing her, opened her mouth to scream; but, seeing what she was going to do, he swiftly put his hand over it and her cry was smothered in his fingers.

Silence. She leaned against him, her knees shaking, and he was afraid she would faint. Frowning, his jaw set, he carried her to the bed and sat her down upon it. She was as white as the sheet and notwithstanding his tan his cheeks were pale too. He stood by her side looking with fascinated gaze at the china knob. They did not speak. Then he saw that she was crying.

"For God's sake don't do that," he whispered irritably. "If we're in for it we're in for it. We shall just have to brazen it out."

She looked for her handkerchief and knowing what she wanted he gave her her bag.“

William Somerset Maugham (25 januari 1874 – 16 december 1965)

De Nederlandse schrijfster Renate Dorrestein werd geboren in Amsterdam op 25 januari 1954. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: Hollands Dagboek

„Donderdag 24 juli (2008)
Mijn nieuwe boek is in het stadium van de zaag en de bijl beland. Het vergde even een geestelijke aanloop, maar gepriegel zal echt niet meer baten, het betere hakwerk is nu vereist. Gewoon met deel één beginnen, en dan zien we wel waar het schip strandt. Tijdens het radbraken en vierendelen spreek ik de patiënt sussend toe. Het is voor je eigen bestwil, boek. Jij hebt zeven maanden je zin gekregen, nu is je moeder aan zet. En iedere scène die wordt gesloopt, blijft toch wel op de een of andere geheimzinnige manier doorklinken in het geheel. We zetten er iets in, we halen het er weer uit, maar weg raakt het nooit helemaal. Idioot werk, een boek schrijven, ik snap er niets van.

Sproei ’s avonds mijn verflenste tuin en maak nog een strandwandeling. Lees in bed The stone gods van Jeanette Winterson uit. Kan vervolgens niet slapen van verontwaardiging. Wat een mallotig, obscurantistisch verhaal, en dat van een van mijn favoriete auteurs.

Vrijdag
Blijk eigenlijk maar één jurk te hebben die bestand is tegen een hittegolf, dus doe die weer aan. Verder business as usual: probeer me aan de sloop en wederopbouw van mijn boek te wijden, maar word in beslag genomen door andere dingen. Sleutel per mail samen met Kirsten van Uitgeverij Contact aan het juryrapport van de korte verhalenwedstrijd ter gelegenheid van het 75-jarige jubileum van de uitgeverij. Van de bijna achthonderd inzendingen zijn er nu nog elf over. Op 18 augustus zal ik als jurywoordvoerder drie mensen gelukkig kunnen maken, die mogen door naar de finale. De overige acht zal ik voorhouden dat ook ik jarenlang miskend ben geweest. Ieder woord in het juryrapport wordt op een goudschaaltje gewogen.

Maarten is er ’s avonds al bijtijds. Niet samenwonen heeft als voordeel dat er nooit gekissebis is over wie wat moet doen: wij doen uitsluitend iets in ons eigen huis. Dus leest Maarten in de keuken aan het aanrecht de krant, terwijl ik kook. Koken betekent bij mij: pakjes openmaken en de inhoud leuk in schaaltjes doen. Ik ben een mono-talent. De tafel is gedekt als onze gasten arriveren.“

Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954)

De Amerikaanse schrijver en regisseur Stephen Chbosky werd geboren op 25 januari 1970 in Pittsburgh, Pennsylvania. Hij studeerde af aan de University of Southern California's Filmic Writing Program. Zijn eerste film The Four Corners of Nowhere werd gepresenteerd tijdens het 1995 Sundance Film Festival en won de Best Narrative Feature honors tijdens het Chicago Underground Film Festival. Grote bekendheid verwierf hij met zijn briefroman The Perks of Being a Wallflower over een opgroeiende vijftien-jarige jongen.

Uit: The Perks of Being a Wallflower

„August 25, 1991

Dear friend,

I am writing to you because she said you listen and understand and didn't try to sleep with that person at that party even though you could have. Please don't try to figure out who she is because then you might figure out who I am, and I really don't want you to do that. I will call people by different names or generic names because I don't want you to find me. I didn't enclose a return address for the same reason. I mean nothing bad by this. Honest.

I just need to know that someone out there listens and understands and doesn't try to sleep with people even if they could have. I need to know that these people exist.

I think you of all people would understand that because I think you of all people are alive and appreciate what that means. At least I hope you do because other people look to you for strength and friendship and it's that simple. At least that's what I've heard.

So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be.

I try to think of my family as a reason for me being this way, especially after my friend Michael stopped going to school one day last spring and we heard Mr. Vaughn's voice on the loudspeaker.

"Boys and girls, I regret to inform you that one of our students has passed on. We will hold a memorial service for Michael Dobson during assembly this Friday."

I don't know how news travels around school and why it is very often right. Maybe it was in the lunchroom. It's hard to remember. But Dave with the awkward glasses told us that Michael killed himself. His mom played bridge with one of Michael's neighbors and they heardthe gunshot.

I don't really remember much of what happened after that except that my older brother came to Mr. Vaughn's office in my middle school and told me to stop crying. Then, he put his arm on my shoulder and told me to get it out of my system before Dad came home.“

Stephen Chbosky (Pittsburgh, 25 januari 1970)

De Iers-Britrse schrijver James Gordon Farrell werd geboren op 25 januari 1935 in Liverpool. Midden jaren vijftig reisde hij naar Canada waar hij allerlei beroepen uitoefende. Na zijn terugkeer studeerde hij rechten in Oxford. Hij was op de universiteit een gedreven sporter, maar hij kreeg kinderverlamming. Van de gevolgen van deze ziekte bleef hij zijn leven lang last hebben. Farrell studeerde eveneens Spaans en Frans en werkte twee jaar in Frankfrijk als leraar talen. Zijn eerste boek A Man From Elsewhere verscheen in 1963. Zijn hoofdwerk is de Empire Trilogy waarin hij schtijft over het verval van het Britse rijk. De trilogie bestaat uit Troubles (1970) over de onlusten in Ierland, The Siege of Krishnapur (1973) over India en The Singapore Grip (1978) over de val van Singapur tijdens WO II. Voor The Siege of Krishnapur kreeg hij de Booker Prize. In maart 1979 verhuisde hij naar het schiereiland Sheep's Head in Ierland. Op 11 of 12 augustus verdronk hij daar tijdens het vissen. In 1988 werd Troubles door Christopher Morahan verfilmd.

Uit: The Siege of Krishnapur

"For several nights the Collector had stayed up until dawn reading his military manuals by the light of an oil-lamp in his study to instruct himself in the art of military mining...What an advantage that knowledge can be stored in books! The knowledge lies there like hermetically sealed provisions waiting for the day when you may need a meal. Surely what the collector was doing as he pored over his military manuals , was proving the superiority of the European way of doing things, of European culture itself. This was a culture so flexible that whatever he needed was there in a book at his elbow. An ordinary sort of man, he could, with the help of an oil-lamp, turn himself into a great military engineer, a bishop, an explorer or a General overnight, if the fancy took him. As the collector pored over his manuals, from time to time rubbing his tired eyes, he knew that he was using science and progress to help him out of his difficulties and he was pleased..."

(...)

„Later, while he was drinking tea at the table in his bedroom with three young subalterns from Captainganj a succession of musket balls came through the winder, attracted by the oil-lamp . . . one, two, three and then a fourth, one after another. The officers dived smartly under the table, leaving the Collector to drink his tea alone. After a while they re-emerged smiling sheepishly, deeply impressed by the Collector’s sang-froid. Realizing that he had forgotten to sweeten his tea, the Collector dipped a teaspoon into the sugar-bowl. But then he found that he was unable to keep the sugar on the spoon: as quickly as he scooped it up, it danced off again. It was clear that he would never get it from the sugar-bowl to the cup without scattering it over the table, so in the end he was obliged to push the sugar away and drink his tea unsweetened.“

J. G. Farrell (25 januari 1935 – 11 augustus 1979)

Voor nog meer schrijvers van de 25e januari zie ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

25-01-2010 om 20:47 geschreven door Romenu  

De Pools-Britse dichter, schrijver, filmmaker, componist en filosoof Stefan Themerson werd geboren in Płock op 25 januari 1910. In 1928 ging Themerson als student naar Warschau; hij studeerde eerst natuurkunde aan de Universiteit van Warschau maar stapte na een jaar over op architectuur aan de Technische Universiteit van Warschau. Hij besteedde een groot deel van zijn tijd aan fotografie, collage en het maken van films. Stefan schreef artikelen voor verschillende tijdschriften en schoolboeken; ook schreef hij zo'n tien kinderboeken. In 1936 en 1937 bezochten de Themersons Parijs en Londen, waar zij Moholy-Nagy en andere experimentele kunstenaars ontmoetten. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, in 1939, meldde Themerson zich aan als vrijwilliger voor het Poolse leger in Frankrijk. In 1940 werd Themerson opgeroepen voor een Pools regiment infanterie. In juni 1940 werd het regiment ontbonden en de manschappen zochten een goed heenkomen.

Eind 1942 gelukte het Themerson om via Marseille naar Lissabon te gaan, en vandaar naar Groot-Brittannië waar hij zijn vrouw terugvond en weer dienst nam in het Poolse leger. In Schotland voltooide hij Professor Mmaa, waarna hij naar Londen werd gestuurd, naar de filmgroep van het Poolse Ministerie van Informatie en Documentatie. Daar maakten Stefan en Franciszka twee korte films, Calling Mr Smith, een verslag van de Nazi wreedheden in Polen en The Eye and the Ear, geïnspireerd op vier liederen van Szymanowski. In 1944 verhuisden de Themersons naar Maida Vale, waar zij de rest van hun leven bleven. Stefan en Franciszka Themerson gaven van 1948 tot 1979 boeken uit via hun eigen Gaberbocchus Press. De eerste die het werk van Stefan Themerson een bredere bekendheid in Nederland gaf was Willem Frederik Hermans. In zijn essaybundel Van Wittgenstein tot Weinreb, het sadistische universum II (1970) nam hij een verhandeling op over Kardinaal Pölätüo, een boek van Themerson over een Roomse kardinaal die veel gevoel toont voor de nuttigheid van moderne technologieën.

Uit: The Mystery of the Sardine

“You don’t want to see the mystery. And this place is full of mysteries, Madame. One would need a Simenon to unravel all the coincidences. . . . Pardon? Sherlock Holmes? Oh, no, Madame. Your Sherlock Holmes is a puppet made of papier mache, Madame. One could rewrite his stories to show that he always points out the wrong suspect and lets the real criminal go scot-free. No, no. Sherlock Holmes doesn’t understand a thing. Especially women. And if you don’t like Simenon, Madame, then perhaps Zola? Maupassant? Mauriac? Or, pourquoi pas? Racine? Corneille? Unless you prefer your Father Brown, Chesterton I mean, or do you find the comparison outrageous? Yet, wouldn’t he—Simenon, I mean—wouldn’t he be the best man to explain why she didn’t cry?

(…)

“. . . What is the purpose of piling up and up all those isolated irrelevancies, all those unconnected facts and people near or far if you can’t link them together, hiddenly or not.”

“But I can,” he [the Minister of Imponderabilia] said.

“No,” she said.

“Yes,” he said.

“You really mean that all those various things can be linked with something? Something definite?”

“Yes.”

“Well, what is it? What is this mysterious something?”

“It isn’t a ’something,’ it’s ’somebody.’”

“A person?”

“Yes.”

“Can you tell me who?”

“I can.”

“Well, who?”

“You,” he said.“

Stefan Themerson (25 januari 1910 - 6 september 1988)

Portret door Drew Hewitt

De Israëlische schrijver David Grossman werd geboren op 25 januari 1954 in Jeruzalem. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: Lion's Honey: The Myth of Samson (Vertaald door Stuart Schoffman)

„‘Samson the hero’ is what every Jewish child, the first time he or she hears the story, learns to call him. And that, more or less, is how he has been represented over the years, in hundreds of works of art, theatre and film, in the literatures of many languages: a mythic hero and fierce warrior, the man who tore apart a lion with his bare hands, the charismatic leader of the Jews in their wars against the Philistines, and, without a doubt, one of the most tempestuous and colourful characters in the Hebrew Bible.
But the way that I read the story in the pages of my bible — the Book of Judges, chapters 13 to 16 — runs against the grain of the familiar Samson. Mine is not the brave leader (who never, after all, actually led his people), nor the Nazirite of God (who, we must admit, was given to whoring and lust), nor just a muscle-bound murderer. For me, this is most of all the story of a man whose life was a never-ending struggle to accommodate himself to the powerful destiny imposed upon him, a destiny he was never able to realise nor, apparently, fully to understand. It is the story of a child who was born a stranger to his father and mother; the story of a magnificent strongman who ceaselessly yearned to win his parents’ love — and, therefore, love in general — which in the end he never received.

There are few other Bible stories with so much drama and action, narrative fireworks and raw emotion, as we find in the tale of Samson: the battle with the lion; the three hundred burning foxes; the women he bedded and the one woman that he loved; his betrayal by all the women in his life, from his motherto Delilah; and, in the end, his murderous suicide, when he brought the house down on himself and three thousand Philistines. Yet beyond the wild impulsiveness, the chaos, the din, we can make out a life story that is, at bottom, the tortured journey of a single, lonely and turbulent soul who never found, anywhere, a true home in the world, whose very body was a harsh place of exile.“

David Grossman (Jeruzalem, 25 januari 1954)

De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco werd geboren op 25 januari 1958 in Turijn. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007  en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: Silk (Vertaald door Guido Waldman)

„1.

Although his father had imagined for him a brilliant future in the army, Hervé Joncour ended up earning his living in an unusual profession that, with singular irony, had a feature so sweet as to betray a vaguely feminine intonation.

For a living, Hervé Joncour bought and sold silkworms.

It was 1861. Flaubert was writing Salammbô, electric light was still a hypothesis and Abraham Lincoln, on the other side of the ocean, was fighting a war whose end he would not see.

Hervé Joncour was thirty-two years old.

He bought and sold.

Silkworms.

2.

To be precise, Hervé Joncour bought and sold silkworms when the silkworms consisted of tiny eggs, yellow or grey in colour, motionless and apparently dead. Merely in the palm of your hand you could hold thousands of them.

"It's what is meant by having a fortune in your hand."

In early May the eggs opened, freeing a worm that, after thirty days of frantic feeding on mulberry leaves, shut itself up again, in a cocoon, and then, two weeks later, escaped for good, leaving behind a patrimony that in silk came to a thousand yards of rough thread and in money a substantial number of French francs: assuming that everything happened according to the rules and, as in the case of Hervé Joncour, in a region of southern France.

Lavilledieu was the name of the town where Hervé Joncour lived.

Hélène that of his wife.

They had no children.“

Alessandro Baricco (Turijn, 25 januari 1958)

De Surinaamse dichter en journalist Jozef Hubert Maria Slagveer werd geboren in Totness op 25 januari 1940. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009.

Humanae vitae

maria

laat het geen

dertien worden

ze vragen ons

straks te eten

in de hitte

van abrabroki

de paus kent

geen armoede

maria

ons leven

van geloof

in de kerk

in pinari

en de twaalf

jezussen

die je gedragen hebt

krijgen een beloning

van onbegrip

dat humanae vitae

heet

maria

vraag de paus

om met ons te komen

eten de resten van

de vorige dag

vraag hem te komen

slapen tussen de

muizen en kakkerlakken

dit is onze dank

voor zijn begrijpen

van onze ellende.

De Finse dichter, toneelschrijver en uitgever Paavo Juhani Haavikko werd geboren in Helsinki op 25 januari 1931. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009.

Uit: Kullervon tarina/Kullervo’s Story (Vertaald door Anselm Hollo)

„I have a good memory. I remember how I was born, not from a woman but from the fire. That was my birth. I wasn’t killed. I wasn’t given my right, not even the right to die the day I was born. I do remember how the Father woke up, Mother woke up, how they disappeared into the smoke […] and this master came and took me away. Do I remember this, I don’t remember, and I’ll never forget. But I don’t dwell on it. I don’t want it to
fade and grow distant in my mind.

(...)

Perkele. The god of fire. I woke up. It woke me. It woke me because I sleep with my hand held over a burned spot, at the edge of the burned ground. […] Good hand, it knows to wake me up when the fiery ground burns it. I know how to take the broom out of the water I’ve dammed, to put out the fire. It won’t surprise me in my dream. My dream wakes me up, instantly, and without a word. My hand is a trap for that fire. If it wakes up
or ignites, I drown it with water, kill it on the spot. It won’t have time to run far, it won’t get away from me…

(...)

Now I know how to do things. No longer will I listen to any advice. Now I know, and it’s working. I won’t listen to others, I won’t ponder things. What if the others don’t feel anything? What if the others weren’t made the way I was made, so that everything hurts me?[…] I used to think that people were made the way I was made, but I was made by fire, born from fire. I don’t want to know anything about anybody: no family, no name,
let it all go! And it is going. Fate changed, life healed, like a wound. How does the kind of life heal that leaves a deep scar? I don’t know.“

Paavo Haavikko (25 januari 1931 – 6 oktober 2008)

De Duitse dichter, schrijver, musicus en filmmaker Alfred Gulden werd geboren op 25 januari 1944 in Saarlouis. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009.

So weit gehen

Nichts da verloren
außer die Angst
aus dem Kopf geschlagen
in die Füße
das Argument laufen
so weit es geht

Die Zunge brennt

Mitten ins Gesicht direkt
die Augen hättest du
Antworten schuldig
frag nicht wie
plötzlich die Zunge brennt
ein Wort das andere
gedacht schon auf die Zunge
mitten ins Gesicht
zusammenfährt
in Grund und Boden
daß Worte das

Alfred Gulden (Saarlouis, 25 januari 1944)

25-01-2010 om 20:44 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster en dichteres Eva Zeller werd geboren op 25 januari 1923 in Eberswalde. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2009.

Hölderlin war nicht in Tübingen

Er ist nicht hier gewesen

er hatte hier nichts zu finden

Er schaute nicht aus dem Fenster

er las keine Bücher

er zog nichts nach sich

er hinterblieb nicht

Er wankte nicht über die Straße

er zog keinen Hut

er ging nicht über die Brücke

er legte seinen Arm um nichts

Er ist nicht hier gewesen

er lebte um keinen Preis

er lebte woanders

Mütter

31

projektionsanfällig

basteln fleißig mit

legen alles ab

fangen von vorne an

jeden tag sisyphus

war eine frau

36

die rabenmutter ist eine gute mutter

gut genug

über das kuckucksweibchen spricht keiner

die deutsche sprache hat nie

ornithologie studiert

Eva Zeller (Eberswalde,  25 januari 1923) 

De Schotse dichter Robert Burns werd geboren op 25 januari 1759 in Alloway, Ayrshire. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009.