De Iers-Amerikaanse schrijver Frank McCourt werd geboren op 19 augustus 1930 in New York. Frank McCourt overleed op 19 juli van dit jaar. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2009 en ook mijn In Memoriam van 19 juli 2009 en ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008. en mijn blog van 19 augustus 2006.

Uit: Angela's Ashes

“Out in the Atlantic Ocean great sheets of rain gathered to drift slowly up the River Shannon and settle forever in Limerick. The rain dampened the city from the Feast of the Circumcision to New Year's Eve. It created a cacophony of hacking coughs, bronchial rattles, asthmatic wheezes, consumptive croaks. It turned noses into fountains, lungs into bacterial sponges. It provoked cures galore; to ease the catarrh you boiled onions in milk blackened with pepper; for the congested passages you made a paste of boiled flour and nettles, wrapped it in a rag, and slapped it, sizzling, on the chest.

From October to April the walls of Limerick glistened with the damp. Clothes never dried: tweed and woolen coats housed living things, sometimes sprouted mysterious vegetations. In pubs, steam rose from damp bodies and garments to be inhaled with cigarette and pipe smoke laced with the stale fumes of spilled stout and whiskey and tinged with the odor of piss wafting in from the outdoor jakes where many a man puked up his week's wages.

The rain drove us into the church — our refuge, our strength, our only dry place. At Mass, Benediction, novenas, we huddled in great damp clumps, dozing through priest drone, while steam rose again from our clothes to mingle with the sweetness of incense, flowers and candles.

Limerick gained a reputation for piety, but we knew it was only the rain.

My father, Malachy McCourt, was born on a farm in Toome, County Antrim. Like his father before, he grew up wild, in trouble with the English, or the Irish, or both. He fought with the Old IRA and for some desperate act he wound up a fugitive with a price on his head.

When I was a child I would look at my father, the thinning hair, the collapsing teeth, and wonder why anyone would give money for a head like that. When I was thirteen my father's mother told me a secret: as a wee lad your poor father was dropped on his head. It was an accident, he was never the same after, and you must remember that people dropped on their heads can be a bit peculiar.”

Frank McCourt (19 augustus 1930 – 19 juli 2009)

Filmaffiche 

De Vlaamse dichter Frederik Lucien De Laere werd geboren in Brugge op 19 augustus 1971. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Immuniteit

in onze bios baden beresterke berbers
die de hel van de woestijn overleefden
en zweefden op het manna en de mantra
van de god die genadig gading schonk
maar ook harde tafels en wetten van bloed
om te ontvangen een gestel van kruppstaal
een huid volgescholden tot een schild
en binnenin zuur en slijm neutraliserend
de nucleus van de vijand tot ongevaar
de stress weggesist, met een list verbannen
globulines als belles dames die hun prooien
kooien -sans merci- en zich met hun hoofden
tooien: een trail & error evolutionaire track
naar een taai organisme met defense mode
dat zich wel eens tegen zichzelf keert
wanneer het zich verveelt, en dan teert
op de suiker of de huid aantast met een tirade
van vlekken maar het gaat doorgaans als volgt:
er vormt zich een heilige triade
van pijn, roodheid en warmte
voor de indringer die zich in het lichaam dwingt
maar al vlug is gesnapt, omringd door een zwerm,
een dodelijk kapsel dat het vreemde capteert
en dissecteert tot dolende fragmenten
van een compact gevaar dat kan leiden
tot een nooit geziene cataract
die de geschiedenis van a tot z herschrijft
in een onontcijferbare schijf, een vreemde code
van een vreemd virus dat ons binnenrijft.

Frederik Lucien De Laere (Brugge, 19 augustus 1971)

De Poolse schrijver Jerzy Andrzejewski werd geboren in Warschau op 19 augustus 1909. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Uit: As en diamant (Vertaald door W. A. Meyer)

„Toen hij de vrouw ontwaarde, die door de straat in de richting van de brug te Sreniawa liep, zwenkte Podgorski opzij naar het trottoir en bracht de wagen bruusk tot stilstand. Twee jongere met stenguns gewapende politiemannen, die achterin de auto zaten, namen direct een waakzame houding aan. De districtssecretaris Szczuka, die naast Podgorski zat, ging daarentegen rechtop zitten en hief zijn zware, door een te korte slaap gezwollen oogleden naar de chauffeur. 'panne?' 'Neen. 'n Ogenblikje, kameraad secretaris'. Zonder de motor af te zetten, sprong hij uit de jeep, en met zijn beslagen laarzen luidt op de stenen tikkend, begon hij de vrouw na te rennen, die de brug reeds naderde. Het trottoir was nog niet hersteld, op deze plek was het stukgeslagen door granaten, zij moest dus op de rijweg lopen. Zij liep langzaam, met gebogen hoofd, de schouders ook ietwat naar voren en droeg in de linkerhand een volgeladen tas.
'Mevrouw Alice!' riep hij.
Mevrouw Kossecka was zo in gedachten dat, toen zij zich omkeerde en de jonge man voor zich zag, gekleed in de militaire broek, met de hoge laarzen en de donkere trui oner de losgeknoopte leren jekker, zij de voormalige assistent van haar man het eerste ogenblik niet herkende. Maar Podgorski had teveel haast en was te zeer verheugd met deze onverwachte ontmoeting, om in de ogen van mevrouw Alice twijfel te ontdekken. 'Goedendag!' Hij kuste haar hand. 'Wat een geluk dat ik u vanuit de auto zag.' Nu pas herkende zij hem door zijn ietwat hese stem en de karakteristieke buiging van zijn om de slapen te smalle hoofd. Hij had zich sedert dagen niet geschoren en de schaduw van de baardgroei verdonkerde zijn magere gezicht. Zij zette de zwaargeladen tas op de grond en begon vriendelijk te glimlachen. Ondanks de grijze haren, de talrijke groeven op het voorhoofd en de vermoeidheid in haar ogen, had zij ee nog jeugdige glimlach...“

Jerzy Andrzejewski (19 augustus 1909 – 19 april 1983)

Jerzy Andrzejewski in 1949

De Amerikaanse schrijver James Gould Cozzens werd geboren op 19 augustus 1903 in Chicago. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Uit: Guard of Honor

„Enemies of Woody’s, a “hostile clique” trying to do-him-in, would have asked nothing better than a chance to make these attitudes and opinions of Colonel Woodman’s known at AAF Headquarters. Woody made them known himself, in black and white, over his signature. Colonel Ross could not help thinking that the evidence showed, if anything, that there were “certain parties” at Headquarters who were still ready, for old times’ sake, to cover for Woody, to try and keep him out of trouble. An angry man (so Colonel Woodman thought a little wire-pulling could determine Air Staff decisions, did he?) might have walked across the hall, laid the message before the CG/AAF and watched the roof blow off. Even a mildly annoyed man might have supplied Fort Worth with an information copy and left Woody to explain. Instead Woody got a personal reply at Sellers Field. He was peremptorily ordered to make available at once one of the first ten subject articles delivered to him. He was curtly reminded that direct communication between Headquarters Sellers Field and Headquarters Army Air Forces was under no repeat no circumstances authorized.

Of course, Colonel Woodman had done irreparable damage to any remaining chances he might have had for advancement, or an important command. Still, there was such a thing as the good of the service; and Woody, making it certain that he had no future, might be promoting that.“

James Gould Cozzens (19 augustus 1903 – 9 augustus 1978)

Boekomslag

19-08-2010 om 21:36 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Brian Wilson Aldiss werd geboren in East Dereham (Norfolk) op 18 augustus 1925. Zie ook mijn blog van 18 augustus 2008 en ook mijn blog van 18 augustus 2009.

Uit: White Mars

„As a break from all this debate, which I was not alone in finding exhausting, I did the morning rounds with Arnold Poulsen, the domes' chief computer technician, after the day's communal t'ai chi session. 

Poulsen was one of the early arrivals on Mars. I regarded him with interest. He was of ectomorphic build, with a slight stoop. A flowing mop of pale yellowish hair was swept back from a high brow. Although his face was lined, he seemed neither young nor old. He spoke in a high tenor. His gestures were slow, rather vague; or perhaps they might be construed as thoughtful. I found myself impressed by him. 

We walked among the machines. Poulsen casually checked readings here and there. These machines maintained atmospheric pressure within the domes, and monitored air content, signalling if CO2 or moisture levels climbed unacceptably high. 

'They are perfectly reliable, my computers. They perform miracles of analysis in microseconds which would otherwise take us years -- possibly centuries,' Poulsen said. 'Yet they don't know they're on Mars!' if you tell them -- what then?' 

He gave a high-pitched snort. 'They would be about as emotionally moved as the sands of Mars . . . . . These machines can compute but not create. They have no imagination, Nor have we yet created a program for imagination,' he added thoughtfully. 'It is because of their lack of imagination that we are able completely to rely on them.' 

They could arrive swiftly at the solution of any problem set for them, but had no notion what to do with the solution. They never argued among themselves. They were perfectly happy, conforming to Aristotle's ancient dictum, as quoted by May Porter, that happiness was activity in accordance with excellence -- whereas I felt myself that morning to be baffled and cloudy.“

Brian Aldiss (East Dereham, 18 augustus 1925)

De Duitse schrijfster Susanne Fischer werd geboren op 18 augustus 1960 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2007 en ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 18 augustus 2009.

Uit: Interview mit meinem Stuhl

Interviewerin: Dann muss ja irgendwas dran sein am Schreiben.
Herr Jules: Mir egal. Von mir aus könnte sie statt dessen putzen. Nötig wäre es schon. Bügeln soll auch eine schöne Beschäftigung sein.
Interviewerin: Aber wie ist das denn nun mit dem Schreiben? Nach dem virtuellen Kartenspiel geht es dann los? Sind sie dabei, wenn sie ihre Ideen bekommt?
Herr Jules: Was denn für Ideen? Meinen Sie etwa dieses schwarze Kästchen da auf dem Tisch, aus dem es manchmal qualmt? Also mehr zu sehen ist hier jedenfalls nicht. Erst immer die blöden Computer-Karten, dann die doofen Tricks, das von gestern durchlesen, bisschen ändern, und dann weiterschreiben, ohne es selbst zu merken. Das heißt, das merkt sie schon, aber sie tut so, als merke sie es nicht, dann geht es besser. Interviewerin: Mein Gott, was für ein Umstand. Muss das denn sein, für die paar Zeilen?
Herr Jules: Fragen Sie mich das? Übrigens sind es mehr als ein paar Zeilen. Eine Seite kann sie an einem Abend schon schaffen, manchmal sogar mehr.
Interviewerin: Vielleicht schreibt sie ja manchmal auch woanders? Mit dem Laptop?
Herr Jules: Laptop, Schlepptop, wenn ich das schön höre. Im Sommer nimmt sie ihn manchmal abends mit auf die Terrasse. Aber da schreibt sie nicht, da sieht sie den Fledermäusen zu, denkt an den Einkaufszettel von morgen und hat unoriginelle Sommerabendgefühle. Und wieder keine Zeile geschrieben.
Interviewerin: Vielleicht könnte ich jetzt doch lieber mit ihr selbst sprechen? Über das, was sie zum Schreiben bewegt, was da nach außen drängt, seit wann sie schreibt?
Herr Jules: Um Gottes Willen! Tun Sie das ja nicht! Fragen sie niemals Schriftsteller, warum sie schreiben und seit wann und wie und wieso, ob als Kind schon, zuerst Gedichte, und woher und wohin und –".

Susanne Fischer  (Hamburg, 18 augustus 1960)

De Italiaanse schrijver Luciano de Crescenzo werd geboren in Napels op 18 augustus 1928. Zie en ook mijn blog van 18 augustus 2009.

Uit: Und sie bewegt sich doch (Vertaald door Bruno Genzler)

„Wenn von «Revolution» die Rede ist, denkt man aus irgendeinem Grund sogleich an das Ende des 18. oder den Beginn des 20. Jahrhunderts, also an die erste französische oder die russische Oktoberrevolution, nie, aber wirklich nie jedoch an die Geschehnisse des 15. und 16. Jahrhunderts. Dabei trugen sich die einschneidendsten Umwälzungen eben zu jener Zeit zu. Wahllos, so wie sie mir in den Sinn kommen, seien hier die wichtigsten kulturellen Bereiche und die Persönlichkeiten, die für sie stehen, genannt: die Philosophie mit Marsilio Ficino und Francis Bacon, die Geographie mit Christoph Kolumbus und Amerigo Vespucci, die Astronomie mit Kopernikus, Tycho Brahe, Kepler und Galilei, die Politik mit Machiavelli und Guicciardini, die Kunst mit Leonardo da Vinci, Raffael und Michelangelo, die Religion mit Martin Luther, Zwingli und Calvin, oder die Entdeckung der Perspektive durch Brunelleschi und Leon Battista Alberti sowie die Erfindung des Buchdrucks durch Johannes

Gutenberg. Dazu wer weiß wie viele andere mehr, die mir jetzt gerade nicht einfallen. Kurz, es ist all das, was unter den Bezeichnungen Humanismus und Renaissance in die Geschichte einging.

Manche verstehen unter Humanismus eine historische

Epoche, die im 15. Jahrhundert ihren Ausgang nahm, jene Zeit also, als man die römischen und griechischen Klassiker wiederentdeckte und zu neuer Geltung brachte. Andere hingegen die Bestrebungen, den Menschen an sich in den Mittelpunkt des Interesses zu rücken. Ging es für die einen darum, wieder in Erinnerung zu rufen, was Sokrates, Platon, Aristoteles, Cicero, Tacitus, Seneca und so weiter gesagt hatten, so mühten sich die anderen, Gott ein wenig zur Seite zu schieben, um für den Menschen und seinen Erfindungsgeist Platz zu schaffen. Nicht zufällig erschien ja in jenen Jahren Pico della Mirandolas berühmtes Werk mit dem bezeichnenden Titel: De hominis dignitate (Über die Würde des Menschen).“

Luciano de Crescenzo (Napels, 18 augustus 1928)

De Oostenrijkse schrijver en journalist Hugo Bettauer werd geboren op 18 augustus 1872 in Baden bij Wenen. Zie ook mijn blog van 18 augustus 2007 en ook mijn blog van 18 augustus 2009.

Uit: Im Literaten-Café

"Abend, Herr Inspektor!" "Abend, Herr Krause!" "Heil dem Sherlock Holmes von Berlin und Umgebung!"

Ein halbes Dutzend Hände streckten sich Krause entgegen und er ließ sich lächelnd an dem Tisch der Journalisten im Romanischen Cafe nieder. Es ging schon auf Mitternacht und aus verschiedenen Zeitungsbureaus kamen die Zeitungsmenschen angeschwirrt, um jetzt endlich, wenn die Bürger an das Bett dachten, ein wenig zu leben und die aufgekratzten Nerven zu beruhigen. Krause war an dem Tisch ein seltener, dafür um so lieber gesehener Gast, er verstand fesselnd aus seinem Berufsleben zu erzählen, auch die Nichteingeweihten witterten in ihm einen Menschen von Klasse und Erziehung und außerdem machte er mitunter dem einen oder anderen Redakteur dieser oder jener Zeitung Mitteilungen, die man als Tagessensation gut verwerten konnte.

Der dicke, kleine Rot von der "Lokalpresse" bemächtigte sich sofort des Polizeibeamten, den man gewöhnlich per Herr Inspektor titulierte.

"Sagen Sie einmal, Herr Inspektor, wann wird unsere sehr verehrliche Polizei nun eigentlich den Frauenmörder erwischen? Oder will man warten, bis er sämtliche alten Jungfern von Berlin umgebracht hat?"

Kunzendorf von der "Mittagspost" warf tadelnd ein:

"Sie sind zynisch, Herr Kollege, man scherzt über solch gräßliche Dinge nicht! Außerdem belieben Sie aber auch taktlos zu sein, da Sie doch ebensogut wie wir alle wissen, daß Herr Krause selbst die Nachforschungen in diesem Falle fuhrt."

Hugo Bettauer (18 augustus 1872 – 26 maart 1925)

Zie voor ondferstaande schrijver ook mijn blog van 18 augustus 2007.

De Tsjechische dichter en vertaler Václav Bolemír Nebeský werd geboren op 18 augustus 1818 in Nový Dvůr. Zie ook mijn blog van 18 augustus 2007.

18-08-2010 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en essayist Jonathan Franzen werd geboren op 17 augustus 1959 in Western Springs, Illinois. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2007 en ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Freedom

„She attended to the funeral arrangements for her mother-in-law in a mental state whose fragility the autobiographer hopes at least partly explains her poor handling of her discovery that an older neighbor girl, Connie Monaghan, had been preying on Joey sexually. The litany of the mistakes that Patty proceeded to make in the wake of this discovery would exceed the current length of this already long document. The autobiographer is still so ashamed of what she did to Joey that she can’t begin to make a sensible narrative out of it. When you find yourself in the alley behind your neighbor’s house at three in the morning with a box cutter in your hand, destroying the tires of your neighbor’s pickup truck, you can plead insanity as a legal defense. But is it a moral one?

For the defense: Patty had tried, at the outset, to warn Walter about the kind of person she was. She’d told him there was something wrong with her.

For the prosecution: Walter was appropriately wary. Patty was the one who tracked him down in Hibbing and threw herself at him.

For the defense: But she was trying to be good and make a good life! And then she forsook all others and worked hard to be a great mom and homemaker.

For the prosecution: Her motives were bad. She was competing with her mom and sisters. She wanted her kids to be a reproach to them.

For the defense: She loved her kids!

For the prosecution: She loved Jessica an appropriate amount, but Joey she loved way too much. She knew what she was doing and she didn’t stop, because she was mad at Walter for not being what she really wanted, and because she had a bad character and felt she deserved compensation for being a star and a competitor who was trapped in a housewife’s life.“

Jonathan Franzen (Western Springs, 17 augustus 1959)

De Britse schrijver Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul werd geboren op 17 augustus 1932 in Chaguanas, Trinidad en Tobago. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2006 en ook mijn blog van 17 augustus 2007 en ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Miguel Street

„BOGART
Every morning when he got up Hat would sit on the banister of his back verandah and shout across, 'What happening there, Bogart?'
Bogart would turn in his bed and mumble softly, so that no one heard, 'What happening there, Hat?'
It was something of a mystery why he was called Bogart; but I suspect that it was Hat who gave him the name. I don't know if you remember the year the film Casablanca was made. That was the year when Bogart's fame spread like fire through Port of Spain and hundreds of young men began adopting the hardboiled Bogartian attitude.
Before they called him Bogart they called him Patience, because he played that game from morn till night. Yet he never liked cards.
Whenever you went over to Bogart's little room you found him sitting on his bed with the cards in seven lines on a small table in front of him.
'What happening there, man?' he would ask quietly, and then he would say nothing for ten or fifteen minutes. And somehow you felt you couldn't really talk to Bogart, he looked so bored and superior. His eyes were small and sleepy. His face was fat and his hair was gleaming black.
His arms were plump. Yet he was not a funny man. He did everything with a captivating languor. Even when he licked his thumb to deal out the cards there was grace in it.
He was the most bored man I ever knew.
He made a pretence of making a living by tailoring, and he had even paid me some money to write a sign for him:
TAILOR AND CUTTER Suits made to Order Popular and Competitive Prices

He bought a sewing machine and some blue and white and brown chalks. But I never could imagine him competing with anyone; and I cannot remember him making a suit. He was a little bit like Popo, the carpenter next door, who never made a stick of furniture and was always planing and chiselling and making what I think he called mortises. Whenever I asked him, 'Mr Popo, what you making?' he would reply, 'Ha, boy! That's the question. I making the thing without a name.' Bogart was never even making anything like this.“

V. S. Naipaul (Chaganuas, 17 augustus 1932)

De Duitse schrijfster Herta Müller werd geboren op 17 augustus 1953 in Nitzkydorf, Roemenië. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Niederungen

„Die Grabrede

Auf dem Bahnhof liefen die Verwandten neben dem dampfenden Zug her. Bei jedem Schritt bewegten sie den hochgehobenen Arm und winkten.

Ein junger Mann stand hinter dem Zugfenster. Die Scheibe reichte ihm bis unter die Arme. Er hielt einen Strauß weißer, zerfledderter Blumen vor der Brust. Sein Gesicht war starr. Eine junge Frau trug ein fades Kind aus dem Bahnhof hinaus. Die Frau hatte einen Buckel.

Der Zug fuhr in den Krieg.

Ich knipste den Fernseher aus.

Vater lag in einem Sarg mitten im Zimmer. An den Wänden hingen so viele Bilder, dass man die Wand nicht sah. Auf einem Bild war Vater halb so groß wie der Stuhl, an dem er sich festhielt. Er hatte ein Kleid an und stand auf krummen Beinen, die voller Speckfalten waren. Sein Kopf war birnenförmig und kahl.

Auf einem anderen Bild war Vater Bräutigam. Man sah nur seine halbe Brust. Die andere Hälfte war ein Strauß weißer, zerfledderter Blumen, die Mutter in der Hand hielt. Ihre Köpfe waren so nahe nebeneinander, dass sich ihre Ohrläppchen berührten.

Auf einem anderen Bild stand Vater kerzengerade vor einem Zaun. Unter seinen hohen Schuhen lag Schnee. Der Schnee war so weiß, dass Vater im Leeren stand. Seine Hand war über den Kopf gehoben zum Gruß. Auf seinem Rockkragen waren Runen.

Auf dem Bild, das daneben hing, hielt Vater eine Hacke auf der Schulter. Hinter ihm stand ein Maisstengel, der in den Himmel ragte. Vater hatte einen Hut auf dem Kopf. Der Hut warf einen breiten Schatten und verdeckte Vaters Gesicht.

Auf dem nächsten Bild saß Vater am Lenkrad eines Lastautos. Das Auto war mit Rindern beladen. Vater fuhr jede Woche die Rinder ins Schlachthaus in die Stadt. Vaters Gesicht war schmal und hatte harte Kanten.“

Herta Müller (Nitzkydorf, 17 augustus 1953)

De Ethiopische dichter en schrijver Tsegaye Gabre-Medhin werd geboren op 17 augustus 1936 in Boda bij Ambo. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2007 en ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Who Is On Whose Way

I did not know, oh sir, that I stood on your way,

It all happened in chance; argument is unfit,

If we fight, others will benefit,

And as this road is also where my future lay,
Destiny forces me to answer you with “ Nay “

Pray lose no temper: lest you commit

A risk to result in a regrettable wit,

For, if there be crime, guilty is just the day:

I am also in yours as you are in my shoes

So do let us shift sir, to either side

However painful it becomes, we should, though

We realize that it isn’t much to lose

That in spite of us the way is wide

And that after all, someday, both of us go.

Tears Inevitable

Showers of anguish

Rain, do not exhaust

Ocean of revenge

Of the innermost

Voice of the betrayed

Comfort of the lost,

Tears torn of self

Blood of the heart.

17-08-2010 om 20:13 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en diplomaat Roger Peyrefitte werd geboren op 17 augustus 1907 in  Castres. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2007 en ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Der junge Alexander (Vertaald door Sybille A. Rott-Illfeld)

„Sie hatten sich nackt ausgezogen. Der Geruch des Meeres vermischte sich mit dem Duft ihrer Haut. Gedämpft klangen Kitharaklänge (...) an ihre Ohren. Hephaistions Lippen glitten zart über Alexanders Lider. Seit Aristoteles ihnen gesagt hatte, dass die Haut der Lider ebenso empfindlich sei wie die Vorhaut, mochten sie diese Liebkosung ganz besonders. "Erinnerst du dich", fragte Alexander, "wie wir ihn nach dem Wesen der Lust befragten?" "Er glaubte weder, wie Pythagoras, dass das Sperma aus dem Hirn kommt, noch wie andere Philosophen, aus allen Körperteilen. Er definierte die Lust einfach als `unbändiges Verlangen’, und das schien uns unzureichend. Aber wie soll man solche Dinge auch erklären? Man muss sich damit begnügen, sie zu empfinden." (...) Ihre Lippen fanden sich und Gott verströmte seine Kraft. (...)

Roger Peyrefitte (17 augustus 1907 – 5 november 2000)

De Amerikaanse schrijfster Nicola Kraus werd geboren op 17 augustus 1974 in New York. Zie ook mijn blog van 7 februari 2009.

Uit: Citizen Girl (Samen met Emma McLaughlin)

„The ladies' room door squeaks open and I stop breathing, jerking my feet up on the toilet seat lid in an effort to work through my lunch hour in solitude. Rubber soles scuff along the honeycomb tiles as I bend to inch the remains of my lunch out of view, but my pen betrays me, rolling brazenly out of my lap and onto the warped floor.

"Who's in here?" my boss, Doris, shouts over the din of sweatshop sewing machines whirring up the air shaft. I consider not responding -- maybe she'll think the pipes are now leaking not only asbestos but pens. "Hello-o?" She knocks once on the last stall door before rattling it forcefully. Her tightly permed gray curls appear below me. "Oh, Girl, it's you."

I will a cheery smile.

"You have your period again, don't you?" She stares up disdainfully as she turns a deep red from her inverted stance. "You know, Girl" -- she takes in my research materials on the floor -- "I've provided you with a perfectly good desk."

"Yes, thank you..." I try to dislodge my crossed legs without stepping on her face. "I was just taking advantage of the quiet to finish my presentation for the conference." I unlatch the door, and she abruptly shoves it in toward me, spraying the cup of coffee I'd balanced on the toilet-paper dispenser onto my coat. My new coat.

She arches her eyebrows over her multicolored Fimo clay bifocals. "You're a mess," she pronounces. "You really should make your lunch at home and bring it with you. You're not managing your finances very well if you buy those expensive sandwiches every day. But I guess that'd mean you'd actually have to get out of bed on time." She remains squarely in the stall doorway, indicating that I owe her an explanation.“

Nicola Kraus (New York, 17 augustus 1974)

Emma McLaughlin en Nicola Kraus (rechts)

De Amerikaanse dichter en schrijver Ted Hughes werd geboren op 17 augustus 1930 in Mytholmroyd, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2006 en ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Wind

This house has been far out at sea all night,

The woods crashing through darkness, the booming hills,

Winds stampeding the fields under the window

Floundering black astride and blinding wet

Till day rose; then under an orange sky

The hills had new places, and wind wielded

Blade-light, luminous black and emerald,

Flexing like the lens of a mad eye.

At noon I scaled along the house-side as far as

The coal-house door. Once I looked up -

Through the brunt wind that dented the balls of my eyes

The tent of the hills drummed and strained its guyrope,

The fields quivering, the skyline a grimace,

At any second to bang and vanish with a flap;

The wind flung a magpie away and a black-

Back gull bent like an iron bar slowly. The house

Rang like some fine green goblet in the note

That any second would shatter it. Now deep

In chairs, in front of the great fire, we grip

Our hearts and cannot entertain book, thought,

Or each other. We watch the fire blazing,

And feel the roots of the house move, but sit on,

Seeing the window tremble to come in,

Hearing the stones cry out under the horizons.

Pied Beauty

Glory be to God for dappled things—

For skies of couple-colour as a brinded cow;

For rose-moles all in stipple upon trout that swim;

Fresh-firecoal chestnut-falls; finches' wings;

Landscape plotted and pieced—fold, fallow, and plough;

And áll trádes, their gear and tackle and trim.

All things counter, original, spare, strange;

Whatever is fickle, freckled (who knows how?)

With swift, slow; sweet, sour; adazzle, dim;

He fathers-forth whose beauty is past change:

Praise him.

Ted Hughes (17 augustus 1930 – 28 oktober 1998)

De Franse dichter en schrijver Robert Sabatier werd geboren op 17 augustus 1923 in Parijs. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Le lit de la merveille

" Va où il y a des livres..."

Sur ce conseil insolite d'un clochard, le jeune Julien, qui traîne dans le Paris de l'après-guerre le souvenir d'une blessure d'amour, trouve un petit emploi chez un libraire. Il rencontre Roland, un étudiant dandy, qui le présente bientôt à sa mère Eleanor, une Américaine de Boston, éprise de littérature et d'art français. Ainsi va commencer pour Julien un roman d'apprentissage que Stendhal n'eût pas désavoué.

Apprentissage du monde, d'abord, dans un Paris où l'on croise Aragon, Bachelard, Asturias ou Darius Milhaud. Initiation amoureuse, aussi, qui, bien qu'elle finisse mal, aidera le jeune homme à trouver son destin. Mais la grande affaire, ce sont les livres. " Viens creuser le lit de la merveille ", a dit à Julien un vieil émigré de l'Est en l'entraînant dans sa bibliothèque. Il ne l'oubliera plus. A travers cette peinture attendrie et souriante du Boul'Mich' et du Saint-Germain d'autrefois, le romancier des Allumettes suédoises et du Cygne noir salue sa propre jeunesse et la passion de sa vie : la lecture.“

Robert Sabatier (Parijs, 17 augustus 1923)

17-08-2010 om 20:04 geschreven door Romenu  

De Russische dichter Anton Delvig werd geboren op 17 augustus 1798 in Moskou. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2008 en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Romance

Don't say that love will come and go,
Your friend suggests that you forget it,
He thinks that it's eternal, so
His happiness, he says he'll bet it.

Why should my soul suppress the will
That flashed and seized me suddenly,
Now let me give myself, and humbly,
All to your tenderness and thrill.

Why should I suffer? What has love
Donated me from up above?
Except for wounds and bitter tear,
Except for sorrow, pain and fear?

Though love is not a lasting thing
I'll never see it kiss the ground,
I'll die with it like the sad sound
Of an abruptly broken string.

Love

Well, what is love? A rambling dream,
The link of charm and admiration!
And you, in reverie and aspiration,
Now moan in agony, now seem

To doze, absorbed in golden slumbers,
And stretch your hand to dreams ahead
Forgetting all your drowsy rambles,
Unwell, and with a heavy head.

Vertaald door Alec Vagapov

Anton Delvig (17 augustus 1798 – 26 januari 1831)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Däubler werd geboren op 17 augustus 1876 in Triëst. Zie en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Regen

Die Sonne hat nur kurz das nasse Tal umschlungen,

Die Pappeln rauschen wieder, neckisch spielt der Wind

Des Baches Schwermut hat gar lang allein geklungen,

Der Wind ist pfiffiger als ein vergnügtes Kind.

Die Wolken wollen kommen. Alles wurde rauher,

Die blassen Pappeln rascheln wie bei einem Guß.

Die nassen Weiden faßt ein kalter Schauer,

Gewaltig saust die Luft, beinahe wie ein Fluß.

Nun soll der Regen kommen! Und es gieße wieder!

Der Sturm ist kraftbegabtes Lautgebraus,

Der Regen bringt die Rhythmen heller Silberlieder,

Die Pappeln wissen das und schlottern schon voraus.

Dem nassen Tal entwallen kalte Atlashüllen,

Und auch die Nebelhauche tauchen raschelnd auf.

Der Wind beginnt die Flur mit Wispern zu erfüllen,

Die Pappeln biegen sich, das Grau nimmt seinen Lauf.

Theodor Däubler (17 augustus 1876 – 13 juni 1934)

De Poolse dichter en schrijver Józef Wittlin werd geborern in Podolien op 17 augustus 1896 in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije. Zie en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Hymn of Hatred (Fragment)

Oh no! I will not sing of love today, of what is sacred, angelic, and eternal, powerful
like God, like the immortal He.--I will not sing a hymn of love.
Oh yes! Oh yes! Hatred walks on our streets, snickers, hands on her
hips, totters like a drunk, like that ultimate streetwalker and spits in
the face of anyone who dares to live.
Both you and me.
And oh, how her blinkers blaze!
She saw the cross on a shrine's golden cupola and a torrent poured
down on it from her piercing eyes. And the cross rusted in shame and
blackened in offense.
Oh, how that once gold cross did turn black.
She cast an abusive word into the church, through the wide open
doors, and holy icons paled and heads turned in their halos, and the
host was covered in mold and spoiled
before it was brought before the people congregated in hunger for the
miracle of
love!...
Oh terrible defiled host!
Hatred walks on our streets...and when she spies a mother, a mother
who
carries the fetus of a child in her womb--the fetus has already turned
to vermin.--And the vermin
chew the maternal womb.
Oh, how awfully the vermin chew the mother's womb!...
And hatred bewitched an infant in its cradle,
touching it's shoulders--
And when the mother presses her child to her breast.
And when the mother kisses her infant's little mouth
--vile leprosy descends on her maternal visage.
Oh, how foully leprosy deformed the mother!

Józef Wittlin (17 augustus 1896 – 28 februari 1976)

Portret door Stefan Mrożewski

De Ierse dichter en schrijver Oliver St. John Gogarty 17 augustus 1878 in Dublin. Hij werkte ook als arts, piloot. Zie en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Ode of Welcome

The Gallant Irish yeoman
Home from the war has come
Each victory gained o'er foeman
Why should our bards be dumb.

How shall we sing their praises
Our glory in their deeds
Renowned their worth amazes
Empire their prowess needs.

So to Old Ireland's hearts and homes
We welcome now our own brave boys
In cot and Hall; neath lordly domes
Love's heroes share once more our joys.

Love is the Lord of all just now
Be he the husband, lover, son,
Each dauntless soul recalls the vow
By which not fame, but love was won.

United now in fond embrace
Salute with joy each well-loved face
Yeoman: in women's hearts you hold the place.

Oliver St. John Gogarty (17 augustus 1878 – 22 september 1957)

Portret door Gerald Leslie Brockhurst

De Zweedse schrijfster Fredrika Bremer werd geboren op 17 augustus 1801 in Tuorla bij Piikkiö. Zie en ook mijn blog van 17 augustus 2009.

Uit: Nina. Old Acquaintances

„Are you now all assembled here t"—Bellmix. We enter an apartment where soft sofas, handsome mats, clear mirrors, rich window drapery, and so forth, present that picture of comfort, which the great artist of the present age—Utility, pre-eminently strives to establish. With a somewhat over-heated head inclining over a chess hoard, sits on a sofa, the well- preserved President, his Excellency Von G. Before him we see his daughter Edla busily intent upon being check-mated by her father, partly because she has already won one game of him, partly because his Excellency was not in the very best humour. However, the game and the humour of the President now all at once begin to brighten up. "Edla," he observed," the queen is a precious piece ; without her there is no life in the game. You must excuse me now for taking yours to give check .... and check-mate you 1" "Check-mate? Yes, irretrievably!" exclaimed Edla. " That, upon my word, was an excellent move. How foolishly my bishops stand there." His Excellency turned up his nose, snuffed, and chapter{Section 4could not for the world suppress a hearty laugh at the astonished look of his daughter, then he very pleasantly said: " My good child, if you are not too weary with being check-mated, give me a cup of tea." " Directly," said Edla, with gladsome readir.'ess. The President stretched himself out very comfortably on the sofa. At a little distance from these, we behold another group near the window. A very handsome young lady is occupied in painting some fresh flowers, which stand before her in a glass. Another lady, not young, and still less handsome, but with a most elaborate toilette, sits next to her embroidering a shepherdess in tapestry.“

Fredrika Bremer (17 augustus 1801 – 31 december 1865)

Portret door Olaf Johan Södermark

17-08-2010 om 19:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en fictieschrijver Charles Bukowski werd geboren op 16 augustus 1920 in Andernach, Duitsland. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2006 en ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

16-bit Intel 8088 chip 

with an Apple Macintosh

you can't run Radio Shack programs

in its disc drive.

nor can a Commodore 64

drive read a file

you have created on an

IBM Personal Computer.

both Kaypro and Osborne computers use

the CP/M operating system

but can't read each other's

handwriting

for they format (write

on) discs in different

ways.

the Tandy 2000 runs MS-DOS but

can't use most programs produced for

the IBM Personal Computer

unless certain

bits and bytes are

altered

but the wind still blows over

Savannah

and in the Spring

the turkey buzzard struts and

flounces before his

hens. 

German 

being the German kid in the 20's in Los Angeles

was difficult.

there was much anti-German feeling then,

a carry-over from World War 1.

gangs of kids chased me through the neighborhood

yelling, 'Hieneie! Hieneie! Hienie!'

they never caught me.

I was like a cat.

I knew all the paths through brush and alleys.

I scaled 6-foot back fences in a flash and was off through

backyards and around blocks

and onto garage roofs and other hiding places.

then too, they didn't really want to catch me.

they were afraid I might bayonet them

or gouge out their eyes.

this went on for about 18 months

then all of a sudden it seemed to stop.

I was more or less accepted(but never really)

which was all right with me.

those sons-of-bitches were Americans,

they and their parents had been born here.

they had names like Jones and Sullivan and

Baker.

they were pale and often fat with runny

noses and big belt buckles.

I decided never to become an American.

my hero was Baron Manfred von Richthofen

the German air ace;

he'd shot down 80 of their best

and there was nothing they could do about

that now.

their parents didn't like my parents

(I didn't either) and

I decided when I got big I'd go live in some place

like Iceland,

never open my door to anybody and live on my

luck, live with a beautiful wife and a bunch of wild

animals:

which is, more or less, what

happened.

Charles Bukowski (16 augustus 1920 – 9 maart 1994)

De Duitse dichter en schrijver Reiner Kunze werd geboren op 16 augustus 1933 in Oelsnitz, Erzgebirge. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2006 en ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

tapferer vorsatz

Wir wollen, wenn die stunde

naht, mit ihr

nicht hadern

Möglich, daß irgendwann

beim anblick eines leeren schuhs

das universum

0ber uns zusammenst0rzt

Dann laß uns denken an den fuß,

zu dem der schuh gehörte,

und an das zehenspiel,

das ungezählte male, als wir

beieinanderlagen,

das universum

zur0ckkatapultierte

an seinen platz

Der Kuß der Koi

In einem Winkel der Welt weiß ich einen Teich, und in dem Teich euch,

die Koi. Meine Koi, denn wir haben einander gezähmt.

Der Teich ist mein Tisch, wenn es mich an keinem Tisch mehr hält.

Auf ihm breite ich aus, was kaum noch zu ertragen ist, und ihr, die Koi,

streicht durch, streicht durch, streicht durch.

Ich sitze vor eurem Teich wie der Bettler vor seiner Schale.

Die Vögel werfen ihre Schatten hinein und die Wolken ihr Bild.

Die Sonne, wenn sie vorüberkommt, gibt meist reichlich,

und ihr Koi vervielfacht, was sie gibt. Doch bettle ich mich nur

selbst an und zähle, was ich noch geben kann.

Reiner Kunze (Oelsnitz, 16 augustus 1933)

De Duitse (toneel)schrijver Moritz Rinke werd geboren op 16 augustus 1967 in Worpswede bij Bremen. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2007 en ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

Uit: Café Umberto

“Ort der Handlung ist das Foyer einer Agentur für Arbeit. Lukas Friedländer ist seit Monaten arbeitslos. Sonia Berger, seine Frau, ist eine bekannte und erfolgreiche Moderatorin mit einer eigenen Sendung im Fernsehen. Mit ihrer Stimme wurde ein Computer gespeist, der den Arbeitslosen, sobald sie ihre Registriernummer angeben, Stellenangebote mitteilt. Nach einem Pressegespräch sucht sie abends

ihren Mann.

SONIA: – Lukas?

Schweigen

SONIA: Es ist zehn. Haben die jetzt rund um die Uhr auf?

Schweigen

5 SONIA: Lukas?

LUKAS: Ja?

SONIA: Gut. Dann geh ich wieder.

LUKAS: Hast du noch einen Termin?

SONIA: Nein.

10 LUKAS: Wenn man einen Menschen langsam töten will, so wie du, dann muss man

jetzt nur noch rausgehen zu einem Termin ... Welttermin. Dann wird er schon

sterben.

SONIA: Jetzt geht das wieder los. Soll ich mich auch die ganze Zeit hier hinhocken,

damit du nicht stirbst?

15 Schweigen

LUKAS: Du hast also ein bisschen Zeit?

SONIA: Lass uns was essen gehen.

LUKAS: Ich hab keinen Hunger. – Komm mal mit. (Führt sie zum Automaten) Setz

dich mal so davor.

20 SONIA: Lukas, ich weiß, das war nicht richtig ...

LUKAS: Bitte.

Sie sitzt auf dem Boden, mit dem Rücken am Automaten. Lukas nimmt die

Verlängerungsschnur vom Diaprojektor und bindet Sonia widerstandslos am

Automaten fest.

25 SONIA: – – Ich hab’s verstanden, ich bin gefesselt, okay? – Hör jetzt bitte auf. Hier

kommt doch gleich der Pförtner...

LUKAS: Hier kommt kein Pförtner mehr. Hier kommt niemand mehr.

Schweigen

SONIA: Und nun?

30 LUKAS: Schau mal. Dies ist der Ausweis mit der Registriernummer, die haben wir

hier alle. Und dann tippt man die da ein. (Gibt seine Nummer ein)

Es ertönt sofort Sonias Stimme.”

Moritz Rinke (Worpswede, 16 augustus 1967)

De Franse dichter Jules Laforgue werd geboren in Montevideo op 16 augustus 1860. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

Spleen

Tout m'ennuie aujourd'hui. J'écarte mon rideau,

En haut ciel gris rayé d'une éternelle pluie,

En bas la rue où dans une brume de suie

Des ombres vont, glissant parmi les flaques d'eau.

Je regarde sans voir fouillant mon vieux cerveau,

Et machinalement sur la vitre ternie

Je fais du bout du doigt de la calligraphie.

Bah ! sortons, je verrai peut-être du nouveau.

Pas de livres parus. Passants bêtes. Personne.

Des fiacres, de la boue, et l'averse toujours...

Puis le soir et le gaz et je rentre à pas lourds...

Je mange, et baille, et lis, rien ne me passionne...

Bah ! Couchons-nous. - Minuit. Une heure. Ah ! chacun dort !

Seul, je ne puis dormir et je m'ennuie encor.

Veillée d'hiver

Tout dort. Je ne dors pas, moi, le cœur de la Terre.

Pour regarder au ciel, j'écarte mon rideau,

La lune est rouge ainsi qu'un grand coquelicot,

Au loin les toits sont blancs comme aux plis d'un suaire.

La lune est rouge ainsi qu'un grand coquelicot...

Je songe aux gueux vêtus d'un habit très-sommaire

Et qui, sous ces toits blancs que recouvre un suaire

N'ont pas ainsi que nous bon feu tiède et lit chaud.

Ô pauvres gueux vêtus d'un habit très-sommaire,

Qui n'avez nulle part bon feu tiède et lit chaud,

Ne criez pas vers Dieu votre éternel sanglot,

Nous sommes sur un bloc qui roule, solitaire.

Ravalez comme moi votre éternel sanglot...

Ah ! le mien est plus grand ; pourtant j'ai dû le taire ;

La terre vole aux cieux comme un bloc solitaire...

- A quoi Dieu rêve-t-il, en ce moment, là-haut?

Jules Laforgue (16 augustus 1860 - 20 augustus 1887)

16-08-2010 om 20:36 geschreven door Romenu  

In Memoriam Herman Franke

De Nederlandse schrijver en ex-criminoloog Herman Franke is op 61-jarige leeftijd overleden. Herman Franke werd geboren op 13 oktober 1948 in Groningen. Hij werkte al jaren aan een doorlopende romancyclus. Het laatste deel is af en zal postuum verschijnen. Franke overleed op zaterdag 14 augustus in zijn woning in Amsterdam, zo maakte zijn uitgeverij Podium vandaag bekend. Pas op zijn vijftigste brak Franke echt door als schrijver, met De verbeelding (1998). Met deze roman won hij de Generale Bank Literatuurprijs (Nu AKO Literatuurprijs). Daarna was het even stil rond de auteur, pas met de roman Wolfstonen (2003) beleefde hij een nieuw groot succes. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2006 en ook mijn blog van 13 oktober 2007 en ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009.

Uit: De tuinman en de dood van Diana

“Je bent met wie je omgaat. En het is onmogelijk je niets van die anderen aan te trekken. Met de dood van intieme anderen sterven stukjes van je zelf. Daar staat tegenover dat nieuwe vrienden dode stukjes van je zelf tot leven kunnen wekken. Juist mensen van wie je niet meteen inziet dat ze uniek zijn, willen hier niet aan. Zij maken zelf wel uit hoe ze zijn. Ze geloven zelfs dat ze na hun dood in het hiernamaals precies zo zijn als tijdens hun leven. In paravisische pulpbladen- en programma's doen ze alsof dit platte geloof buitengewoon interessant en mysterieus is. Het onkenbare en daardoor zozeer tot de verbeelding sprekende hiernamaals wordt door hen en passant teruggebracht tot een plaats waar vader zich nog steeds drukt maakt over de laffe smaak van moeders spruitjes of waar de overledenen niets anders te doen hebben dan op muren te kloppen, tafels op te tillen of ons in Engelse landhuizen achterbaks langs het hoofd te strijken, zodat we ons wezenloos schrikken. Vanuit een opgefokt ik-gevoel ontdoen zij zelfs de dood van zijn mystiek. Maar daar trekt hij zich gelukkig niets van aan.
Ik hecht niet zo aan mijn ik. Na mijn dood blijven er miljoenen mensen over die sprekend op mij lijken. Dus zo erg is het niet als ik verdwijn. Ik vloei weer terug in datgene waarvan ik vanaf mijn geboorte een eenzame, naar eenwording hunkerende verbijzondering was: het mens-zijn. Als ik dood ben, zit ik in alle mensen en ga dagelijks door de pieken en dalen van Het Menselijk Gevoel. Als ik dood ben, doe ik aan alle vrijpartijen van de wereld mee, terwijl ik in levende lijve alleen maar kan vrijen met een paar anderen. Ik ben nu eenmaal veel meer mens dan `ik'. En alles wat mij tot mens maakt blijft zolang als de aarde om de zon draait; of nog langer als de NASA bijtijds een ander zonnig stekje voor ons in de ruimte heeft gevonden.
`Alles verandert, niets vergaat', schreef Ovidius en zo is het.”

16-08-2010 om 17:34 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichteres Alice Nahon werd te Antwerpen geboren op 16 augustus 1896.  Zie ook mijn blog van 16 augustus 2006 en ook mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

Ik droom mijn liefde blijer

Ik droom mijn liefde blijer,

dat ze niet schreie meer

bij elke ontgoocheling

en dat ik vreugd –en vriend- verlaten

toch voor de mensen van liefde zing.

Ik droom mijn liefde sterker,

dat ze niet zoeke meer

mijn eigen lieve gril:

ik droeg ze naar de heimweeharten

van dolers die niemand beminnen wil.

Ik droom mijn liefde wijder,

dat niet mijn einddoel zij

’t erbarmen van een man

en dat ik met mijn vrouwenhanden

wat wereld-ellende

omvatten kan.

Najaarsvensterke

Tussen 't naakte, rood geraamte

Van een wilde wijngaardrank,

Hing een scheefgezakte venster

In de gevel, blauwig blank.

Op de grauw arduinen richel

Hier en daar vergroend van mos,

lagen enk'le wingerdblâren,

Dronken van d'oktoberblos.

Onder 't venster, waar het muurke

Door de tijd gebarsten was,

Stonden triestig te verdrogen,

Uitgeblomde dahlia's.

Een verneuteld vrouwke schikte

't Wit en rood geblokt gordijn;

't Was... alsof haar rimpels zegden:

''t Zal 'ne kwaaie winter zijn...'

Alice Nahon (16 augustus 1896 -  21 mei 1933)

De Britse prozaschrijver, archeoloog en militair Thomas Edward Lawrence werd geboren op 16 augustus 1888. Hij staat beter bekend als Lawrence of Arabia. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2006 en mijn blog van 16 augustus 2008 en ook mijn blog van 16 augustus 2009.

Uit: Seven Pillars of Wisdom

„Some of the evil of my tale may have been inherent in our circumstances. For years we lived anyhow with one another in the naked desert, under the indifferent heaven. By day the hot sun fermented us; and we were dizzied by the beating wind. At night we were stained by dew, and shamed into pettiness by the innumerable silences of stars. We were a self centred army without parade or gesture, devoted to freedom, the second of man's creeds, a purpose so ravenous that it devoured all our strength, a hope so transcendent that our earlier ambitions faded in its glare.

As time went by our need to fight for the ideal increased to an unquestioning possession, riding with spur and rein over our doubts. Willy nilly it became a faith. We had sold ourselves into its slavery, manacled ourselves together in its chain-gang, bowed ourselves to serve its holiness with all our good and ill content. The mentality of ordinary human slaves is terrible - they have lost the world - and we had surrendered, not body alone, but soul to the overmastering greed of victory. By our own act we were drained of morality, of volition, of responsibility, like dead leaves in the wind.

The everlasting battle stripped from us care of our own lives or of others'. We had ropes about our necks, and on our heads prices which showed that the enemy intended hideous tortures for us if we were caught. Each day some of us passed; and the living knew themselves just sentient puppets on God's stage: indeed, our taskmaster was merciless, merciless, so long as our bruised feet could stagger forward on the road.“

T. E. Lawrence (16 augustus 1888 – 19 mei 1935)

Portret door Henry Scott Tuke

Twee kwatrijnen

Al moet ik steeds weer voor de woorden zwichten

Die mijn bedreigd bestaan slechts kort verlichten:

Ik zing, maar aan een afgrond vol verschrikking

En noem dit: met den moed der wanhoop dichten.

De nood is hoog, de deur blijft steeds bezet;

Van elken kant dreigt helm en bajonet -

Naar binnen of naar buiten is verboden;

Slechts een gaat in en uit zonder belet.

Max Schuchart (16 augustus 1920 - 25 februari 2005)

Rotterdam, geschilderd door Pieter van den Doel

De Nederlandse journalist, letterkundige, criticus en publicist Pierre Henri Ritter jr. werd geboren in Utrecht op 16 augustus 1882. Zie ook mijn blog van 16 augustus 2008.

Uit: Van de Woestijnes ‘goddelijke verbeeldingen’

„DE bundel proza-gedichten, dien Karel van de Woestijne ‘Goddelijke Verbeeldingen’ noemde, bevat drie schetsen, welke bekende bijbelsche motieven hebben tot uitgangspunt.

De eerste ‘Verbeelding’ stelt ons de geboorte van het Kindeken Jezus in den stal te Bethlehem voor den geest. - Na het verhaal der geboorte doet de schrijver drie herders verschijnen, en spreken tot het Kindeke. De eerste zegt, zich een meester te hebben getoond over zijne schapen, maar door zijn al te strenge verzorging leed de kudde verliezen. De tweede, die wat ouder is, vertelt, hoe hij zijn kudde niet heeft geleid, doch zich heeft laten leiden, maar zijne schapen waren vadsig en weerspannig geworden op het oogenblik dat zij zorg en leiding behoefden. De derde, de oudste, zegt niet te hebben geleid, en zich niet te hebben laten leiden. Hij heeft alleen getracht te zijn een geoefend beschouwer van zichzelf. Die zelfbeschouwing echter, voerde tot zelfbespotting, kweekte den naijver in zijn hart, bracht hem tot kommer en bitterheid. En zoo geraakte hij er toe, weêr om te gaan met herders, met hen die leiden en hen die geleid worden. Na hunne bekentenis zwegen de drie herders, en zij bogen het hoofd en weenden tranen. - Maar toen het Kindeke hen, bij beurte, lang aankeek, toen werd het opeens stil en rustig, en kwam er blijheidsverwachting in het hart der herders. ‘Het was of ze nu eindelijk misschien gingen begrijpen hoe het hoort dat men omgaat met schapen, die even moeilijk te behandelen zijn als de driften der menschen’. Op de herders volgen de Koningen, om het heilige Kindeke te begroeten.“

Pierre Henri Ritter jr. (16 augustus 1882 – 13 april 1962)

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Romenu