De Amerikaanse schrijver Alexander Palmer Haley werd geboren in Ithaca (New York) op 11 augustus 1921. Zie ook mijn blog van 11 augustus 2009.

Uit: Roots

„By ancient custom, for the next seven days, there was but a single task with which Omoro would seriously occupy himself: the selection of a name for his firstborn son. It would have to be a name rich with history and with promise, for the people of his tribe-the Mandinkas-believed that a child would develop seven of the characteristics of whomever or whatever he was named for.

On behalf of himself and Binta, during this week of thinking, Omoro visited every household in Juffure, and invited each family to the naming ceremony of the newborn child, traditionally on the eighth day of his life. On that day, like his father and his father's father, this new son would become a member of the tribe.

When the eighth day arrived, the villagers gathered in the early morning before the hut of Omoro and Binta. On their heads, the women of both families brought calabash containers of ceremonial sour milk and sweet munko cakes of pounded rice and honey. Karamo Silla, the jaliba of the village, was there with his tan-tang drums; and the alimamo, and the arafang, Brima Cesay, who would some day be the child's teacher; and also Omoro's two brothers, Janneh and Saloum, who had journeyed from far away to attend the ceremony when the drumtalk news of their nephew's birth had reached them.

As Binta proudly held her new infant, a small patch of his first hair was shaved off, as was always done on this day, and all of the women exclaimed at how well formed the baby was. Then they quieted as the jaliba began to beat his drums. The alimamo said a prayer over the calabashes of sour milk and munko cakes, and as he prayed, each guest touched a calabash brim with his or her right hand, as a gesture of respect for the food. Then the alimamo turned to pray over the infant, entreating Allah to grant him long life, success in bringing credit and pride and many children to his family, to his village, to his tribe-and, finally, the strength and the spirit to deserve and to bring honor to the name he was about to receive.“

Alex Haley (11 augustus 1921 - 10 februari 1992)

Cover van Time, 14 februari 1977

De Amerikaanse schrijver en essayist Andre Dubus werd geboren op 11 augustus 1936 in Lake Charles, Louisiana. Zie ook mijn blog van 11 augustus 2009.

Uit: Killings

„On the August morning when Matt Fowler buried his youngest son, Frank, who had lived for twenty-one years, eight months, and four days, Matt's older son, Steve, turned to him as the family left the grave and walked between their friends, and said: 'I should kill him.' He was twenty-eight, his brown hair starting to thin in front where he used to have a cowlick. He bit his lower lip, wiped his eyes, then said it again. Ruth's arm, linked with Matt's, tightened; he looked at her. Beneath her eyes there was swelling from the three days she had suffered. At the limousine Matt stopped and looked back at the grave, the casket, and the Congregationalist minister who he thought had probably had a difficult job with the eulogy though he hadn't seemed to, and the old funeral director who was saying something to the six young pallbearers. The grave was on a hill and overlooked the Merrimack, which he could not see from where he stood; he looked at the opposite bank, at the apple orchard with its symmetrically planted flees going up a hill.

Next day Steve drove with his wife back to Baltimore where he managed the branch office of a bank, and Cathleen, the middle child, drove with her husband back to Syracuse. They had left the grandchildren with friends. A month after the funeral Matt played poker at Willis Trottier's because Ruth, who knew this was the second time he had been invited, told him to go, he couldn't sit home with her for the rest of her life, she was all right. After the game Willis went outside to tell everyone goodnight and, when the others had driven away, he walked with Matt to his car. Willis was a short, silver-haired man who had opened a diner after World War II, his trade then mostly very early breakfast, which he cooked, and then lunch for the men who worked at the leather and shoe factories. He now owned a large restaurant.“

Andre Dubus (11 augustus 1936 -  24 februari 1999)

De Britse schrijfster Enid Blyton werd geboren in Londen op 11 augustus 1897. Zie ook mijn blog van 11 augustus 2009.

Uit: Five Get Into Trouble

„They came to Great Giddings at about ten past five. Although it was called Great is was really very small. There was a little tea-place that said 'Home-made cakes and jams', so they went in there for tea.
The woman who kept it was a plump, cheerful soul, fond of children. She guessed she would make very little out of the tea she served to five healthy children - but that didn't matter! She set to work to cut three big plates of well-buttered slices of bread, put out apricot jam, raspberry, and strawberry, and a selection of home-made buns that made the children's mouths water.
She knew Richard quite well, because he had sometimes been to her cottage with his aunt.
'I suppose you'll be going to stay with her tonight?' she said to Richard, and he nodded, his mouth full of ginger cake. It was a lovely tea. Anne felt as if she wouldn't be able to eat any supper at all that night! Even Timmy seemed to have satisfied his enormous appetite.
'I think we ought to pay double price for our gorgeous tea,' said Julian, but the woman wouldn't hear of it. No, no - it was lovely to see them all enjoying her cakes; she didn't want double price!
'Some people are so awfully nice and generous,' said Anne, as they mounted their bicycles to ride off again. 'You just can't help liking them. I hope I can cook like that when I grow up.'
'If you do, Julian and I will always live with you and not dream of getting married!' said Dick, promptly they all laughed.“

Enid Blyton (11 augustus 1897 - 28 november 1968)

De Duitse schrijver en satiricus Karl Hoche  werd geboren in Ústí nad Labem (Schreckenstein), Bohemen, op 11 augustus 1936. Zie ook mijn blog van 11 augustus 2009.

Uit: Die Marx Brothers

„Marx schildert nicht nur das konkrete Elend, sondern auch, was es bewirken wird. "Damit die Revolution eines Volkes und die Emanzipation einer besondern Klasse der bürgerlichen Gesellschaft zusammenfallen, damit ein Stand für den Stand der ganzen Gesellschaft gelte, dazu müssen umgekehrt alle Mängel der Gesellschaft in einer andern Klasse konzentriert, dazu muß ein bestimmter Stand der Stand des allgemeinen Anstoßes, die Inkorporation der allgemeinen Schranke sein, dazu muß eine besondre soziale Sphäre für das notorische Verbrechen der ganzen Sozietät gelten, so daß die Befreiung von dieser Sphäre als die allgemeine Selbstbefreiung erscheint."
   So völlig logisch ist das nicht. Auch der Elendste kann nach seinder Selbstbefreiung andere unterdrücken. Ich möchte Ihre geschätzte Aufmerksamkeit aber auf einen anderen Punkt lenken. Kommt Ihnen das, was Marx da sagt, nicht bekannt vor? Jemand (hier eine Klasse), der alles Leiden, alle Erniedrigungen, alle Schranken in sich verkörpert ("eine Sphäre, welche einen universellen Charakter durch ihre universellen Leiden besitzt und kein besondres Recht in Anspruch nimmt, weil kein besondres Unrecht, sondern das Unrecht schlechthin an ihr verübt wird") und gerade deshalb die "allgemeine Selbstbefreiung" ermöglicht. Da sitzt doch was ganz tief in unser aller Unterbewußtsein, das auf solche Beweisführung anspringt. Richtig! Jesus hat das doch gemacht, erniedrigt, geknechtet, leidend. Die Idee vom geschundenen Proletariat als dem neuen Erlöser mußte in diesem zutiefst mit Christentum durchtränkten Weltteil ein Hit werden.“

Karl Hoche (Ústí nad Labem, 11 augustus 1936)

11-08-2010 om 19:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en cabaretier Kees van Kooten werd geboren op 10 augustus 1941 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2006 en ook mijn blog van 10 augustus 2007 en ook mijn blog van 10 augustus 2008 en ook mijn blog van 10 augustus 2009.

Uit: Dagboek van een rij-instrukteur (Het groot bescheurboek)

“Maandag

Oude van Swieten opgehaald voor wekelijks uurtje Achteruit Parkeren. Grote genade: hoe lang geef ik die sul nou al les? Rechtsaf gaat nu wel, maar linksaf en parkeren nog hopeloos. Hij is ook zo doof als een kwartel. Maar geld geen probleem. Zwaait aan eind van les deur weer eens open zonder in achteruitkijkspiegel te hebben gekeken.

's Avonds fietser opgezocht in RK Ziekenhuis, met bloemetje namens Rijschool. Directie verzocht om grotere L die ik op dak kan zetten als ik met van Swieten les. Policy van direktie echter er zo min mogelijk leswagen-achtig uit te zien, wat publiek wil. Als we '83 in zijn geheel aan de hellingproef besteden, moet de man medio '85 af kunnen rijden. Morgen nieuwe leerling.

Donderdag

Ik ben voor het eerst van mijn leven verliefd op een leerlinge! Ik zet haar vóór van Swieten, want dat geeft me de energie om dat uur door te komen. Vanmorgen het voor de bocht terugschakelen met haar doorgenomen, waarbij steeds hand op haar hand kon leggen voor zogenaamd korrigeren versnellingshandle. Wil theorie met haar niet op zaak maar in auto zien te doen. Koud maar aanblazer aan en stationair draaien. Zij draagt geen beha, dat heb ik ook gezien. Onweerstaanbare vrouw! Stel drie lessen per week voor. Zij vindt dit goed!”

Kees van Kooten (Den Haag, 10 augustus 1941)

De Duitse schrijver Alfred Döblin werd op 10 augustus 1878 geboren in Stettin. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2006 en ook mijn blog van 10 augustus 2007 en ook mijn blog van 10 augustus 2008 en ook mijn blog van 10 augustus 2009.

Uit: Berlin Alexanderplatz

„Seine Nasenspitze vereiste, über seine Backe schwirrte es. «Zwölf Uhr Mittagszeitung

», «B. Z.», «Die neuste Illustrirte» , «Die Funkstunde neu«, «Noch jemand zugestiegen?« Die Schupos haben jetzt blaue Uniformen. Er stieg unbeachtet wieder aus dem Wagen, war unter Menschen. Was war denn? Nichts. Haltung, ausgehungertes Schwein, reiß dich zusammen, kriegst meine Faust zu riechen. Gewimmel, welch Gewimmel. Wie sich das bewegte. Mein Brägen hat wohl kein Schmalz mehr, der ist wohl ganz ausgetrocknet. Was war das alles. Schuhgeschäfte, Hutgeschäfte, Glühlampen, Destillen. Die Menschen müssen doch Schuhe haben, wenn sie so viel rumlaufen, wir hatten ja auch eine Schusterei, wollen das mal- festhalten. Hundert blanke Scheiben, laß die doch blitzern, die werden dir doch nicht bange machen, kannst sie ja kaputt schlagen, was ist denn mit die, sind eben blankgeputzt. Man riß das Pflaster am Rosenthaler Platz auf, er ging zwischen den andern auf Holzbohlen. Man mischt sich unter die andern, da vergeht alles, dann merkst du  Strümpfen und Schuhen. Draußen bewegte sich alles, aber — dahinter — war nichts! Es — lebte— nicht! Es hatte fröhliche Gesichter, es lachte, nichts, Kerl. Figuren standen in den Schaufenstern in Anzügen, Mänteln, mit Röcken, mit wartete auf der Schutzilisel gegenüber Aschinger zu zweit oder zu

dritt, rauchte Zigaretten, blätterte in Zeitungen. So stand das da wie die Laternen — und — wurde immer starrer. Sie gehörten zusammen mit den Häusern, alles weiß, alles Holz.

Schreck fuhr in ihn, als er die Rosenthaler Straße herunterging und in einer kleinen Kneipe ein Mann und eine Frau dicht am Fenster saßen: die gossen sich Bier aus Seideln in den Hals, ja was war dabei, sie tranken eben, sie hatten Gabeln und stachen sich damit Fleischstücke in den Mund, dann zogen sie die Gabeln wieder heraus und bluteten nicht. Oh, krampfte sich sein Leib zusammen, ich kriege es nicht weg, wo soll ich hin ? Es antwortete: Die Strafe.

Er konnte nicht zurück, er war mit der Elektrischen so weit hierher gefahren, er war aus dem Gefängnis entlassen und mußte hier hinein, noch tiefer hinein.“

Alfred Döblin (10 augustus 1878 – 26 juni 1957)

De Alexanderplatz in 1903

De Oegandese schrijver Moses Isegawa (pseudoniem van Sey Wava) werd geboren op 10 augustus 1963 in Kawempe in Oeganda. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2008 en ook mijn blog van 10 augustus 2009.

Uit: Abyssinian Chronicles

“Serenity could not get over the way the Fiddler walked with legs wide apart. It would have been very impolite to ask the man why he walked that way, and Serenity feared that if he asked his children, they would tell their father, who in turn would report him to his father for punishment. Consequently, he turned to his aunt with the question "Why does the Fiddler have breasts between his legs?"

"Who said the Fiddler had breasts between his legs?"

"Have you never noticed the way he walks?"

"How does he walk?"

"With legs spread wide apart as if he were carrying two jackfruits under his tunic." He then gave a demonstration, very exaggerated, of the way the man walked.

"It is very funny, but I have never noticed it," Grandma said, humoring him the way adults did to get out of a sticky situation.

"How could you not have noticed? He has large breasts between his legs."

"The Fiddler has no breasts between his legs. He is ill. He has got mpanama."

Serenity's sisters somehow got wind of the duckwalk and could not resist telling their village peers and schoolmates about the Fiddler, his breasts, and the little clown who portrayed him in silly mimicries. As a result, Serenity got the nickname Mpanama, a ghastly sounding word used out of adult hearing that dropped from gleeful lips with the wet slap of dung hitting hard ground from the rear of a half-constipated cow. Once again he was cured of an obsession, though he continued with his visits to the poor man's home, faintly hoping to catch him pissing or, better still, squatting on the latrine, for he really wanted to see if the Fiddler's breasts were as large and smooth as those of the women in his father's homestead.

Moses Isegawa (Kawempe, 10 augustus 1963)

De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Doty werd geboren op 10 augustus 1953 in Maryville, Tennessee. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009.

At the Gym 

This salt-stain spot

marks the place where men

lay down their heads,

back to the bench,

and hoist nothing

that need be lifted

but some burden they've chosen

this time: more reps,

more weight, the upward shove

of it leaving, collectively,

this sign of where we've been:

shroud-stain, negative

flashed onto the vinyl

where we push something

unyielding skyward,

gaining some power

at least over flesh,

which goads with desire,

and terrifies with frailty.

Who could say who's

added his heat to the nimbus

of our intent, here where

we make ourselves:

something difficult

lifted, pressed or curled,

Power over beauty,

power over power!

Though there's something more

tender, beneath our vanity,

our will to become objects

of desire: we sweat the mark

of our presence onto the cloth.

Here is some halo

the living made together. 

Mark Doty (Maryville, 10 augustus 1953)

De Poolse schrijver Jerzy Pilch werd geboren op 10 augustus 1952 in Wisla. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009.

Uit: A Thousand Peaceful Cities (Vertaald door David Frick)

„The parchment map of the sky slowly took on life. Streams of deep blue air flowed across it. Golden sand poured from the planets. Within the large constellations you could hear music. I awoke in the middle of the night, and in the dark, gropingly, I recorded in my notebook the word “occupation,” which in a moment someone would whisper in the depths of the sleeping house.

In those days I never parted for a moment with my pencil and notebook. The desire, stronger than anything else, to record words and sentences that had just been or would in a moment be uttered, directed my every step, waking and sleeping. I would place the notebook and pencil on the nightstand, and when the golden-black grandfather clock in the entryway rang out the most terrible of hours, two or three in the morning, when the Antichrist himself touched my featherbed with a wet wing, when during every season of the year an infernal silence reigned, I would reach for notebook and pencil and record the word or sentence that brought relief. “Ocupation,” I wrote, but I didn’t feel relief or consolation. From the kitchen came noises unusual for that hour. Someone was moving a chair. Someone knocked delicately, probably at the window, since the panes rattled. Someone said something. Somebody answered. I lit the lamp, and Mr. Trąba’s voice became more distinct, as if intensified by the light. To this day I am absolutely certain that, throughout my entire childhood, I was awakened from sleep either by Mr. Trąba’s voice, or by the sound of the Wittenberg bells in the church tower.“

Jerzy Pilch (Wisla, 10 augustus 1952)

10-08-2010 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver Michail Michailovitsj Zosjtsjenko werd geboren in Sint-Petersburg op 10 augustus 1895. Zosjtsjenko begon al op jonge leeftijd met het schrijven van kortedroog-humoristische en satirische verhalen, aanvankelijk onder invloed van Maupassant. In 1921 werd hij lid van de bekende literaire broederschap Serapionbroeders. Zosjtsjenko verkreeg in de jaren twintig en dertig grote populariteit met zijn Švejk-achtige verhalen, ook in het buitenland. Later begon Zosjtsjenko ook grotere, meer experimentele werken te schrijven. Pogingen uit de jaren dertig om zich aan te passen aan het sociaal realisme kunnen echter als mislukt worden beschouwd. Zijn zwartgallige, in 1943 gedeeltelijk in het tijdschrift Oktjabr verschenen zelfanalyse Voor zonsopgang viel niet in de de gratie viel bij de CPSU en kreeg felle kritiek van Andrej Zjdanov. Zosjtsjenko werd een "verderfelijke Freudiaan" genoemd. Zijn werken mochten niet meer gedrukt worden en vanaf 1946 publiceerde hij enkel nog feuilletons en kinderboeken. Zosjtsjenko leefde na de oorlog lange tijd in kommervolle omstandigheden. Pas na de dood van Stalin in 1953 werd hij gerehabiliteerd. Hierdoor kon in 1956, twee jaar voor zijn dood, nog een band met verzameld werk worden uitgegeven.

An Old Man Dies

I am standing in a peasant hut. On the table lies an old man dying.

He’s been there for three days and hasn’t died.

Today there is a small wax candle in his hand. It falls over and goes out, but they light it again.

His relatives stand at the head of the table. Their gaze never wanders from the old man. All around there is the most unbelievable poverty, filth, rags, misery.

The old man is lying with his feet toward the window. His face is dark, tense. His breathing is irregular. At times it seems that he is already dead.

Leaning toward the old woman, his wife, I say softly: “I’ll go get the doctor. He shouldn’t be left lying there on the table for three days.”

The old woman shakes her head.

“Don’t upset him,” she says.

The old man opens his eyes and looks with his bleary gaze at those standing around him. His lips whisper something.

One of the women, young and dark complexioned, bends over the old man and listens silently to his mumblings.

“What’s he want?” asks the old woman.

“He wants titty,” answers the woman. And, quickly unbuttoning her blouse, she takes the old man’s hand and places it on her naked breast.

I see the old man’s face brighten up. Something like a smile spreads across his lips. His breathing becomes more regular and peaceful.

Everyone stands silently, stock-still.

Suddenly the old man’s body is shaken by a violent spasm. His hands fall helplessly. His face becomes stern and absolutely still. He stops breathing. He’s dead.

Immediately the old woman begins to wail. And after she starts they all wail.

I leave the hut.

Michail Zosjtsjenko (10 augustus 1895 - 22 juli 1958)

De Duitse dichter en pastor Philipp Nicolai werd geboren in Mengeringhausen op 10 augustus 1556. Hij was leerling Ludwig Helmbold in Mühlhausen (Thüringen) en studeerde tussen 1575 en 1579 theologie in Erfurt en Wittenberg. Hierna werd hij pastor in Herdecke, waar hij moest vertrekken toen Spaanse soldaten tijdens de contrareformatie in de stad kwamen. Hij werd vervolgens luthers predikant van een ondergrondse kerk in het katholieke Keulen. In 1588 werd hij hofprediker in Wildungen en leraar van de graaf Wilhelm Ernst von Waldeck. Vanaf 1596 was hij predikant in de stad Unna in Westfalen. Unna werd in 1599 getroffen door de pest, waardoor honderden kerkleden omkwamen. Toen de dood er rondwaarde schreef Nicolai de liederenbundel Freudenspiegel des ewigen Lebens, een visioen van de hemel in het aangezicht der dood. In deze bundel komen twee van zijn beroemde koralen Wie schön leuchtet der Morgenstern en Wachet auf, ruft uns die Stimme voor. Johann Sebastian Bach inspireerde zich op deze koralen in gelijknamige cantates. Nicolai was een groot verdediger van het Lutheranisme tegen het Katholicisme en het Calvinisme.

Wie schön leuchtet der Morgenstern...(Fragment)

Wie schön leuchtet der Morgenstern,

voll Gnad und Wahrheit von dem Herrn

uns herrlich aufgegangen.

Du Sohn Davids aus Jakobs Stamm,

mein König und mein Bräutigam,

du hälst mein Herz gefangen.

Lieblich, freundlich, schön und prächtig,

groß und mächtig, reich an Gaben,

hoch und wunderbar erhaben.

Du meine Perl, du werte Kron,

wahr Gottes und Marien Sohn,

ein König hochgeboren!

Mein Kleinod du, mein Preis und Ruhm,

dein ewig Evangelium,

das hab ich mir erkoren.

Herr, dich such, hosianna,

himmlisch Manna, das wir essen,

deiner wird ich nie vergessen.

Gieß sehr tief in mein Herz hinein,

du leuchtend Kleinod, edler Stein,

die Flamme deiner Liebe

und gib, daß ich an deinem Leib,

dem auserwählten Weinstock, bleib

ein Zweig in frischem Triebe.

Nach dir steht mir mein Gemüte

ew'ge Güte, bis es findet

dich des Liebe mich entzündet.

Philipp Nicolai (10 augustus 1556 - 26 oktober 1608)

De Franse schrijver Joseph Bialot werd op 10 Augustus 1923 geboren in Warschau. Hij vluchtte met zijn familie in 1930 voor de anti-semitische represailles naar Frankrijk. In 1944 werd hij met valse papieren gearresteerd in Grenoble. Een dag na zijn 21e Verjaardag volgde de deportatie naar Auschwitz-Birkenau. Hij overleefde de hel van het concentratiekamp – door zijn joodse geloof te ontkennen. Na zijn terugkeer naar Frankrijk schreef hij tal van detectives, die hem bekend maakten bij een breed publiek. Pas tientallen jaren na zijn bevrijding vond hij de kracht om te schrijven over Auschwitz. In 2002 verscheen C'est en hiver que les jours rallongent.

Uit: C'est en hiver que les jours rallongent

Un soir, il y a quelques années de cela, je feuilletais un bouquin en attendant l'heure des infos à la télévision.

Son coupé, je jetais pas intermittence un coup d'oeil sur le téléviseur.

Sans préavis, une image capte mon attention. Une photo de barbelés encadrant un ensemble de bâtisses en briques, d'arbres, de miradors. Pas de doute, le décor incrusté sur l'écran est celui d'un Lager, d'un camp. Plus précisément: Auschwitz. Le camp central, Auschwitz I. Mon lieu de séjour en 1944.

J' ignorais que, ce soir-là, FR3 passait 'La mort est mon métier', le film tiré de l'ouvrage de Robert Merle.

Mais un détail m'impressionne, m'intrigue, les arbres!

- Où ont-ils donc tourné? Ces arbres n'existaient pas à Auschwitz I.

Eclair. Mémoire idiote. Il y avait des arbres au camp. Ils venaient d'être plantés, de jeunes arbustes encore soutenus par leurs tuteurs. Et, plus de quarante ans après, ils étaient montés à l'assaut du ciel.

Le lendemain, encore étonné de ma découverte,j'en fais part au téléphone à une amie, une ancienne de Bergen-Belsen, Isa C. Sa réponse arrive d'un jet.

-Que veux-tu, les arbres ont poussé après notre mort.

(…)

Tout cela nous apparaissait naturel à l'époque. Chacun pour soi et Dieu pour tous ! L'ennui est que, lorsqu'Il s'est aperçu de ce que faisaient les êtres qu'Il avait bâtis à son image, Il a été pris d'une telle trouille qu'Il s'est enfui et qu'Il court encore.

Au camp, tout était simple. Croyant ? Il ne restait qu'à se suicider... Athée ? Il fallait absolument découvrir la foi, ou du moins croire en soi, non pour vivre mais pour durer. Ceux qui n'ont pas résolu le dilemne sont morts les premiers.”

Joseph Bialot (Warschau, 10 Augustus 1923)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10^e augustus ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

10-08-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Robin Pilcher werd geboren op 10 augustus 1950 in Dundee. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Uit: Starburst

„The confetti was a bit of a mystery. Two weeks after the wedding and the multicoloured flakes still kept appearing in every room of the flat. Sometimes they materialized in force under the new king-sized bed or piled up in small drifts behind the television in the sitting room; other times no more than a single fragment floated delicately on toaster thermals around the kitchen. At first, despite the need to vacuum every room on a daily basis, its presence had given Tess a warming sense of fulfilment, a constant reminder of everything that had happened on her Big Day. But now, as she pulled the polo-necked jersey from the top shelf of her wardrobe and a fresh flurry drifted down onto the polished floorboards of the bedroom, she felt it was all becoming a bit of an inconvenience and, like thawing snow, it had been around too long.

 Tess had a sneaking suspicion that it was Allan who was to blame for it all. She had visions of him tiptoeing about the flat, sprinkling the tissue petals around like love dust so as to keep the spirit of their wedding day alive. But when she had broached the subject on the previous morning as he stood stark-naked shaving in front of the full-length bathroom mirror, he had rather disappointingly denied the whole idea. “Nice thought, angel”—mouth to the left as he scraped away at the right cheek—“but I’m afraid it’s not been me”—chin pulled down for more scraping under nose—“probably like sand after being on a beach”—turns to look at newly-wedded wife with perfectly formed shaving-foam goatee and gesticulates with razor in hand—“you know, you find it between your toes and in your belly button and other places for days afterwards.”

Robin Pilcher (Dundee, 10 augustus 1950)

De Braziliaanse schrijver Jorge Amado de Faria werd op 10 augustus 1912 geboren in Ferradas, in de gemeente Itabuna. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2007 en ook mijn blog van 10 augustus 2008 en ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Uit: The War Of The Saints  (Vertaald door Gregory Rabassa)

„That day, though the hour was surprisingly late, the Sailor Without a Port was only just entering the far side of the Bay of All Saints, from upriver, under full sail–the sea, a blue mantle, the lover told his beloved. And strangely enough, in the wake of the wind, Maria Clara''s voice was not to be heard trailing off in the throes of a love song.
If it happened that way it was simply because, in addition to the customary cargo of aromatic pineapples, cashews, and mangos, at Santo Amaro da Purificação the sloop had undertaken the responsibility–the mission, we should say–of transporting to the state capital a statue of Saint Barbara of the Thunder, famed for her eternal beauty and miraculous powers. Despite the evident displeasure of the vicar, the parish had agreed to loan the statue, to be displayed at a highly touted religious art exhibit that was being celebrated in prose and verse in the press and among intellectuals: "The cultural event of the year," as the newspapers proclaimed. In order to carry out this sacred commission, the sloop''s captain, Master Manuel, had had to put off his habitual morning departure, delaying almost twelve hours, but he did it willingly: It would be worth the trouble, and besides, Dona Canô never requested favors, she gave orders.
The vicar felt less upset when he learned that a priest and a nun were also going along; he was young and modern, hair in disarray, wearing civilian clothes, while she was on in years, thin, pale, in a black habit. Divine providence, which never fails, had sent them to accompany the saint.”

Jorge Amado (10 augustus 1912 – 6 augustus 2001)

De Franse dichter en schrijver René Crevel werd geboren op 10 augustus 1900 in Parijs. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Regard

Ton regard couleur de fleuve
Est l'eau docile et qui change

Avec le jour qu'elle abreuve.

Petit matin, Robe d'ange

Un pan du manteau céleste
Sous tes cils, entre les rives

S'est pris. Coule, coule eau vive.

La nuit part, mais l'amour reste

Et ma main sent battre un cœur.

L'aube a voulu parer nos corps de sa candeur.

Fête-Dieu.

Le désir matinal a repris nos corps nus

Pour sculpter une chair que nous avions cru lasse.

Sur les fleuves au loin déjà les bateaux passent.

Nos peaux après l'amour ont l'odeur du pain chaud.

Si l'eau des fleuves est pour nos membres,

Tes yeux laveront mon âme ;

Mais ton regard liquide au midi que je crains

Deviendra-t-il de plomb ?

J'ai peur du jour, du jour trop long

Du jour qu'abreuve ton regard couleur de fleuve

Or dans un soir pavé pour de jumeaux triomphes

Si la victoire crie la volupté des anges,

Que se révèle en lui la Majesté d'un Gange.

René Crevel (10 augustus 1900 – 18 juni 1935)

Portret door Jacques-Emile Blanche

De Nederlandse journalist en schrijver Piet Bakker werd geboren in Rotterdam op 10 augustus 1897. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2007 en ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Uit: Ciske de Rat

Zo kwam Ciske de Rat bij ons op school"
"We krijgen vandaag een exemplaar, waar we nog wel vreugde van zullen beleven," zei Maatsuyker, de bovenmeester, toen we vanmorgen op de gang een laatste trekje aan onze sigaren deden. "Nee mensen, een nummer! En jij krijgt 'm in je klas, Bruis!"
Dat laatste was voor mij bestemd.
Ik keek hem een beetje onverschillig aan, want Maatsuyker doet altijd zo opgewonden en gewichtig. Speciaal tegen mij omdat ik nog maar een blauwe Maandag op z'n school ben. Van de anderen weet hij, dat hij ze moeilijk kan imponeren, van mij moet hij dat nog ondervinden.
"Wat is er aan de hand?" deed ik droogjes.
Maatsuyker liet de as op zijn vest vallen en deed onaangenaam druk.
"Nou dat zal ik je vertellen. Gisteren is Verdoef van de Roomse school bij me geweest en die zei, dat we een jongen van hun bij ons kregen en dat schijnt me een knááp te zijn, anders zouden ze niet zo vrijgevig wezen. Hoe hiet dat jog...? 'k Heb 'm hier op een briefje ... Franciscus Aloysius Gerardus Vrijmoeth, Roomser kan het niet me al die voornamen! Maar bij Verdoef noemden ze 'm de Rat. Da's in ieder geval kort en krachtig.“

Piet Bakker (10 augustus 1897 - 1 april 1960)

Boekomslag

De Peruaanse dichteres Blanca Leonor Varela Gonzáles werd geboren in Lima op 10 augustus 1926. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Swifter is Time

being in something

once or always

stone animal man

story of a color

swift shadow in my chest

time

time badgers me and clashes with me

I ask

I write in the air

with my tongue I write

with my hands and feet I wrote

with my eyes

love

a hostile wave knocks me over

I join words against words

I don't believe in any of this story

and nevertheless each morning

I invest the absurd brilliance that awakes me

the border of shadow

consciousness

the original trap

sun up

earth down

at the center of the old gesture

of a tree that assaults me

with the innocence of trees

the song

that crosses the night

things

move beautifully toward death

the hour falls apart by itself

far from everything

brilliance and destruction

air in the rift

or rift in the air

neither stone or animal or man

the flower points out the crime

with a silent blush

nobody not even time itself

dare to interrupt time

Vertaald door Michael L. Smith

Blanca Varela (10 augustus 1926 - 12 maart 2009)

De Britse schrijfster Barbara Erskine (eig. Barbara Hope-Lewis) werd geboren op 19 augustus 1944 in Nottingham. Zie ook mijn blog van 10 augustus 2009. (deel 2)

Uit: What do Druids Believe? door Philip Carr-Gomm

‘When I was a child I set up an altar in woodland at the bottom of the garden. on it I put a little gold cross wedged into a lump of plasticine. Now, many years later, I realise this was a first expression of leanings towards what I now recognise as druidic Christianity, or Christian Druidism.

I came from a Church of England family and went to a school which worshipped daily in the chapel. Faith foundered however when I studied history at university. I encountered for the first time Christianity’s downside: it had been too much mediated by politics, cruelty, misogyny and fundamentalism, caring little for Jesus’s teachings of tolerance and love; it seemed to encourage exploitation of the natural world and it used the heavy hand of guilt rather than love to corral its followers. Like many others I questioned and fell away.

When I discovered Druidry it was a homecoming into a philosophy which encompassed all that I held dear and it brought me into the western spiritual tradition, something which had been part of my soul without my realising it. My world was animistic. I had always prayed to the one God and all the gods, feeling that that expressed my true beliefs even though I was not comfortable with wholesale paganism. (Barbara Erskine April 2005)”

Barbara Erskine (Nottingham, 10 augustus 1944)

10-08-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, prozaïst en essayist Luuk Gruwez werd geboren op 9 augustus 1953 te Kortrijk. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Een zoon van niemendal

Sterven was het snelste wat je deed:
van zoveel vlees had ik verwacht
dat het kilo per kilo overleed
met veel vertoon en varieté.
Een stuip volstond en dat was dat.

Je lichaam was je lievelingsplek.
Het kon heel stijlvol vadsig zijn.
Je ging alleen om te bewijzen
hoe het gelijk van vaders is
en hoe het ongelijk van lijken.

Voor afscheid had je geen talent.
Nog pest je mij vanuit je kist
met al je trots, verkeerd belegd
in mij, een zoon van niemendal:
een ziekte met vier poten en een kop.

Ik moest het altijd beter doen,
nooit goed in woede en in moed,
zelfs onderdanig aan je lijk:
dat waardig lijk dat vader bleef
en waar geen gram van rest.

Een man en een vrouw

Zij hadden de tafel af vijftig jaar
niet meer afgeruimd, een man en een vrouw,
en bleven levenslang samen,

omringd door eierdopjes, koffiekopjes,
portretten van oude beminden
wier namen zij vergeten waren.

Zij spelden al vijftig jaar, dag in dag uit,
de krant van dezelfde dag,
een man en een vrouw,

om de wereld eindelijk stil te doen staan:
jong en fleurig
om een ijzersterke as.

Maar op de tafel werd alles oud.
Zelfs hun messen en hun vorken.
Alleen zij niet, die man en die vrouw.

Geen twee woonden intiemer samen
dan die twee, stikkend in hun rommel,
twistend om de laatste lucht.

Zo werden zij ten slotte gevonden:
bleek, jong, met wijd open monden,
nog hevig snakkend naar elkaar.

Romance

Het laatste woord trok op zoek
naar het voorlaatste en vond het niet.
Toen trok het laatste woord op zoek
naar het eerste dat net
naar het laatste onderweg was.
Het eerste en het laatste woord
trokken zwijgend verder, arm in arm.
Zij waren eenzaam, misten iets, maar wat?
Waren verliefd, maar wisten niet op wat.
Alle woorden die tussen hen kwamen?
Een verhaal? Ja. Ja, dat.

Luuk Gruwez (Kortrijk, 9 augustus 1953)

De Engelse dichter Philip Larkin werd op 9 augustus 1922 geboren in Coventry. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Days 

What are days for?

Days are where we live.
They come, they wake us

Time and time over.

They are to be happy in:

Where can we live but days?

Ah, solving that question

Brings the priest and the doctor

In their long coats

Running over the fields.

How Distant 

How distant, the departure of young men

Down valleys, or watching

The green shore past the salt-white cordage

Rising and falling.

Cattlemen, or carpenters, or keen

Simply to get away

From married villages before morning,

Melodeons play

On tiny decks past fraying cliffs of water

Or late at night

Sweet under the differently-swung stars,

When the chance sight

Of a girl doing her laundry in the steerage

Ramifies endlessly.

This is being young,

Assumption of the startled century

Like new store clothes,

The huge decisions printed out by feet

Inventing where they tread,

The random windows conjuring a street.

Since The Majority Of Me

Since the majority of me

Rejects the majority of you,

Debating ends forwith, and we

Divide. And sure of what to do

We disinfect new blocks of days

For our majorities to rent

With unshared friends and unwalked ways,

But silence too is eloquent:

A silence of minorities

That, unopposed at last, return

Each night with cancelled promises

They want renewed. They never learn.

Philip Larkin (9 augustus 1922 – 2 december 1985)

De Nederlandse dichter Gerrit Kouwenaar werd op 9 augustus 1923 in Amsterdam geboren. Hij is vandaag dus 85 jaar geworden. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Een gedicht als een ding

een glazen draaideur en de chinese ober
die steeds terugkeert met andere schotels

een parkwachter die zijn nagels bijvijlt
tussen siberische kinderen uit maine

een venus van de voortijd samen met
een spin op de snelweg

een glas moedermelk, een geel
gesteven smoking

een bij, een pennemes
beide stekend, een vliegtuig
dat oplost in dorpsregen

een gedicht als een ding.

men is er niet

Men is er niet, men ligt in zich, men ziet

vooruit in tijd terug, dit kan dus niet

dit is vandaag, een wig, eenvoud van niets

alsof men zich onteigent in een ding

binnen en buiten breekt hetzelfde licht, spiegel

die niet kan kiezen, tweeling, ik of ik

men ziet wat was terwijl men is, door zich

te zien wat blind is, onzin, kan dus niet

bestaat dus niet, dit liegt, wist uit in wit

alles is niets dan zwarter, witter zelfs -

een geur van verbrande veren

Men komt thuis, het is maart, men ontsluit

het verwinterde huis, afzijn gebrek

hebben webben gestrikt, mee-eters verteerd, de uil

door de schoorsteen de dood in gedreven

de vloer vol hulpeloos dons, de boeken kalk

wit bescheten, de glazen aan gruizels

op het eeuwige bed een proper karkas

met machtige vleugels

wat heeft men gedaan vandaag?

takken geraapt, de kwijnende vlier beklaagd

vuur gestookt van afval -

Gerrit Kouwenaar (Amsterdam, 9 augustus 1923)

Hier met Nol Gregoor (l)

De Nederlandse schrijver en taalkundige Henk Romijn Meijer werd geboren in Zwolle op 9 augustus 1929. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: Lieve zuster Ursula

‘De hele faculteit stinkt trouwens!’ zei de Amerikaanse schor. ‘Allicht - als je iemand als Broomfield binnenhaalt -’ Haar sigarettenkoker zwaaide verontwaardigd. Broomfield! ‘Het is al dadelijk begonnen toen -’
‘Wat?’
Peter Roskam stond wat terzijde, een bemist glas vochtig in zijn vochtige hand. Hij liet de stemmen om hem heen hun raadselachtig werk in vrede doen.
‘Wat?’ vroeg hij.
‘O, ik praatte met, met, met, met mevrouw -’ Ze rukte haar hoofd naar links, het duivels ongeduld. ‘Mevrouw Biesbos of zoiets,’ zei ze, ‘wat een namen hebben jullie hier, ik moet zeggen - die mevrouw met dat grijze haar, ze is in een bestuur of in een raad of zoiets geheimzinnigs. Ja, dan moet je niet zo hard naar haar kijken,’ lachte ze. ‘Iets van kunstzaken of zoiets. En ze vroeg me of ik van Amerika houd en ik zei, nee, afschuwlijk. En toen vroeg ze of ik wel van Holland houd en ik zei nee, verschrikkelijk. Ik woon hier nu al twee jaar, bijna drie jaar, hier, dat wil zeggen in het Gooi en ik ken hier nog bijna niemand. En laatst belde iemand van een of andere krant, die vroeg of mijn man een artikel wilde schrijven voor de, de - voor welke krant was dat? Herb! Herb! Welke krant was dat?’ Voor de derde maal die avond dwaalde Peters blik af naar de exotische vogel aan de muur, een litho in kleuren waarvoor hij ‘joelend’ had bedacht, een vogel in een vonkenregen opvliegend uit schuwheid over zoveel vreemde mensen. Hij hoorde fladderen, het krijsen, de spotlach boven ieders hoofd.
‘Wat?’ vroeg de Amerikaanse. ‘Ja, zoiets was het wel.’ En ze herhaalde de naam van de krant en blies hem weg in de rook van haar sigaret. ‘En Herb zei: maar ik ken u helemaal niet. En hij zei, ik ben van de, hoe heet die krant nou ook weer - Herb!’
‘Maar als u twee jaar in Nederland heeft gewoond dan mag u toch de naam van die krant wel kennen,’ zei Peter.“

Henk Romijn Meijer (9 augustus 1929 – 23 februari 2008)

De Noorse schrijfster Linn Karin Beate Ullmann werd geboren op 9 augustus 1966 in Oslo. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: Gnade (Vertaald door Ina Kronenberger)

Als ihm der junge Arzt nach einigem Hin und Her die neue Diagnose offenbarte und sich ein wenig halbherzig darüber ausließ, welche Behandlungsmethoden seiner Meinung nach angemessen wären, ohne jedoch zu verheimlichen, dass das Elend meinen Freund Johan Sletten am Ende das Leben kosten würde, schloss Johan die Augen und dachte an Mais Haare.
Der Arzt war ein junger Mann mit hellen Haaren, der nichts dafür konnte, dass er große, veilchenblaue Augen hatte, die einer Frau viel besser zu Gesicht gestanden hätten. Er erwähnte den Tod mit keinem Wort.
Das Wort, das er benutzte, war »alarmierend«.
»Johan!«, sagte der Arzt und versuchte, den Blick des anderen einzufangen. »Bitte hören Sie mir zu.«
Johan gefiel diese Verwendung des Vornamens nicht. Außerdem hatte die Stimme des Arztes etwas Schrilles.
Es hörte sich an, als hätte er den Stimmbruch nie ganz hinter sich gebracht oder als wäre er als Kind womöglich von den Eltern kastriert worden, die sich eine Zukunft als Eunuch für ihn erhofft hatten, überlegte Johan, der das mit dem Vornamen und dem Nachnamen ansprechen wollte, vor allem im Hinblick auf den Altersunterschied. Der Arzt war jünger als Johans eigener Sohn, mit dem er seit acht Jahren nicht mehr gesprochen hatte. Doch es ging nicht nur um die Erziehung, wenn er meinte, dass jüngere Menschen ältere Menschen nicht einfach mit dem Vornamen anreden sollten, nein, Johan hatte immer Wert darauf gelegt, eine gewisse Distanz zu wahren. Jegliche Form von Intimität zwischen Fremden – beispielsweise die Unart, sich in sozialen Situationen zu umarmen (oder vielleicht nicht wirklich zu umarmen, sondern lediglich flüchtig die Wange des anderen mit der eigenen zu berühren) – empfand er als unangenehm und im Grunde respektlos. Er zog es, wie gesagt, vor, dass man ihn, wenn man nicht mit ihm verheiratet war, Sletten nannte.

09-08-2010 om 19:48 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Pamela Lyndon Travers werd als Helen Lyndon Goff op 9 augustus 1899 geboren in Maryborough in Australië. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: Mary Poppins

„And, of course, besides these there was Katie Nanna, who doesnt really deserve to come into the book at all because, at the time I am speaking of, she had just left Number ­Seventeen.

“Without by your leave or a word of warning. And what am I to do?” said Mrs. ­Banks.

“Advertise, my dear,” said Mr. Banks, putting on his shoes. “And I wish Robertson Ay would go without a word of warning, for he has again polished one boot and left the other untouched. I shall look very ­lopsided.”

“That,” said Mrs. Banks, “is not of the least importance. You havent told me what Im to do about Katie ­Nanna.”

“I dont see how you can do anything about her since she has disappeared,” replied Mr. Banks, “But if it were me—I mean I—well, I should get somebody to put in the Morning Paper the news that Jane and Michael and John and Barbara Banks (to say nothing of their Mother) require the best possible Nannie at the lowest possible wage and at once. Then I should wait and watch for the Nannies to queue up outside the front gate, and I should get very cross with them for holding up the traffic and making it necessary for me to give the policeman a shilling for putting him to so much trouble. Now I must be off. Whew, its as cold as the North Pole. Which way is the wind ­blowing?”

And as he said that, Mr. Banks popped his head out of the window and looked down the Lane to Admiral Booms house at the corner. This was the grandest house in the Lane, and the Lane was very proud of it because it was built exactly like a ship. There was a flagstaff in the garden, and on the roof was a gilt weathercock shaped like a ­telescope.“

P. L. Travers (9 augustus 1899 – 23 april 1996)

De Franse schrijver, vertaler en schilder Pierre Klossowski werd geboren op 9 augustus 1905 in Parijs. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: Gide et Maître Pierre (post op blog e-gide)   

“En 1922, Rilke recommande le peintre polonais Erich Klossowski à André Gide. Klossowski veut mettre ses deux fils à l'école du Vieux Colombier: le plus jeune a quatorze ans et se prénomme Balthasar (il deviendra Balthus) ; l'aîné a dix-sept ans et se prénomme Pierre. Le jeune Pierre Klossowski n'est pas intimidé par Gide. Il a fréquenté Rilke qui est l'amant de sa mère. En 1923, il écrit une lettre à André Gide :

«Et voilà qu'une chance inespérée s'offrait à moi de faire une sorte apprentissage moral et matériel auprès de l'homme même que j'avais désigné comme mon directeur de conscience. Or c'est moi qui avait choisi cet homme pour le consulter. Gide, au reçu d'une longue lettre où je lui exposais mon dépaysement moral avec assez de lucidité pour l'intriguer fort, m'attendait et m'accueillit. Ca ne lui arrivait pas tous les jours de voir venir à lui un adolescent qui l'avait pareillement lu, déchiffré et deviné.» (Le peintre et son modèle, entretiens avec Pierre Klossowski, Jean-Maurice Monnoyer, Flammarion, Paris, 1985)

Cette lettre mettait en avant «des obsessions au gré d'une anomalie qui nous était commune» confie toujours en 1985 Pierre Klossowski à Jean-Maurice Monnoyer. Gide apprécia le ton de ce jeune homme venu d'un milieu bohème qui osait s'affranchir des préjugés. Il décida de le prendre sous son aile et le fit venir à Cuverville afin de décider ce qu'il ferait de celui qui allait désormais devenir «Maître Pierre».

Pierre Klossowski (9 augustus 1905 – 12 augustus 2001)

De Amerikaanse schrijver Daniel Keyes werd geboren in Brooklyn, New York op 9 augustus 1927. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: Flowers for Algernon

„I dont think I passd the raw shok test.

3d progris riport

martch 5-Dr Strauss and prof Nemur say it dont matter about the ink on the cards. I tolld them I dint spill the ink on them and I coudnt see anything in the ink. They said maybe they will still use me. I tolld Dr Strauss that Miss Kinnian never gave me tests like that only riting and reeding. He said Miss Kinnian tolld him I was her bestist pupil in the Beekman School for retarted adults and I tryed the hardist becaus I reely wantd to lern I wantid it more even then pepul who are smarter even then me.

Dr Strauss askd me how come you went to the Beekman School all by yourself Charlie. How did you find out about it. I said I dont remembir.

Prof Nemur said but why did you want to lern to reed and spell in the frist place. I tolld him because all my life I wantid to be smart and not dumb and my mom always tolld me to try and lern just like Miss Kinnian tells me but its very hard to be smart and even when I lern something in Miss Kinnians class at the school I ferget alot.“

Daniel Keyes (New York, 9 augustus 1927)

Boekomslag

De Russische schrijver Leonid Andreyev werd geboren op 9 augustus 1871 in Orjol. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: The Crushed Flower (Vertaald door Herman Bernstein)

„His name was Yura. He was six years old, and the world was to him enormous, alive and bewitchingly mysterious. He knew the sky quite well. He knew its deep azure by day, and the white-breasted, half silvery, half golden clouds slowly floating by. He often watched them as he lay on his back upon the grass or upon the roof. But he did not know the stars so well, for he went to bed early. He knew well and remembered only one star—the green, bright and very attentive star that rises in the pale sky just before you go to bed, and that seemed to be the only star so large in the whole sky. But best of all, he knew the earth in the yard, in the street and in the garden, with all its inexhaustible wealth of stones, of velvety grass, of hot sand and of that wonderfully varied, mysterious and delightful dust which grown people did not notice at all from the height of their enormous size. And in falling asleep, as the last bright image of the passing day, he took along to his dreams a bit of hot, rubbed off stone bathed in sunshine or a thick layer of tenderly tickling, burning dust. When he went with his mother to the centre of the city along the large streets, he remembered best of all, upon his return, the wide, flat stones upon which his steps and his feet seemed terribly small, like two little boats. And even the multitude of revolving wheels and horses’ heads did not impress themselves so clearly upon his memory as this new and unusually interesting appearance of the ground.“

Leonid Andreyev (9 augustus 1871 – 12 september 1919)

Portret door Louis Leopold Boilly

De Engelse dichter en vertaler John Oldham werd geboren in Shipton Moyne (Gloucestershire) op 9 augustus 1653. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2009.

The Careless Good Fellow  (Fragment)

A pox of this fooling, and plotting of late,

What a pother, and stir has it kept in the state?

Let the rabble run mad with suspicions, and fears,

Let them scuffle, and jar, till they go by the ears:

Their grievances never shall trouble my pate,

So I can enjoy my dear bottle at quiet.

What coxcombs were those, who would barter their ease

And their necks for a toy, a thin wafer and mass?

At old Tyburn they never had needed to swing,

Had they been but true subjects to drink, and their king;

A friend, and a bottle is all my design;

He has no room for treason, that's top-full of wine.

I mind not the members and makers of laws,

Let them sit or prorogue, as his majesty please:

Let them damn us to woollen, I'll never repine

At my lodging, when dead, so alive I have wine:

Yet oft in my drink I can hardly forbear

To curse them for making my claret so dear.

John Oldham (9 augustus 1653 - 9 december 1683)

De Engelse schrijver Izaak Walton werd geboren in Stafford op 9 augustus 1593. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2009.

Uit: The Life Of Mr. George Herbert

"George Herbert was born the Third day of April, in the Year of our Redemption 1593. The place of his birth was near to the Town of Montgomery, and in that Castle[1] that did then bear the name of that

Town and County; that Castle was then a place of state and strength, and had been successively happy in the Family of the Herberts, who had long possessed it; and with it, a plentiful estate, and hearts as liberal to their poor neighbours. A family, that hath been blessed with men of remarkable wisdom, and a willingness to serve their country, and, indeed, to do good to all mankind; for which they are eminent: But alas! this family did in the late rebellion suffer extremely in their estates; and the heirs of that Castle saw it laid level with that earth, that was too good to bury those wretches that

were the cause of it.

The Father of our George was Richard Herbert, the son of Edward Herbert, Knight, the son of Richard Herbert, Knight, the son of the famous Sir Richard Herbert of Colebrook, in the County of Monmouth, Banneret, who was the youngest brother of that memorable William Herbert, Earl of Pembroke, that lived in the reign of our King Edward the Fourth.

Izaak Walton (9 augustus 1593 - 15 december 1683)

09-08-2010 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver Jostein Gaarder werd geboren op 8 augustus 1952 in Oslo. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: Die Frau mit dem roten Tuch (Vertaald door Gabriele Haefs)

“Jetzt sind wir wieder hier, alle vier, bevor in wenigen Tagen wieder Schule und Alltag über uns bestimmen. Ingrid hat gerade ihr Abitur gemacht. Dafür, dass wir uns am offenen Meer befinden, ist es ungewöhnlich windstill, darum konnten wir gestern ausnahmsweise einmal im Garten sitzen und grillen.

Die Welt ist kein Mosaik aus Zufällen, Steinn. Sie hängt zusammen. Wie schön, dass du antwortest, und es hat zum Glück nicht lange gedauert. Bis deine Stimmung sich gebessert hatte, meine ich.

Aber was für eine Vorstellung, dass du jetzt wirklich dort draußen bist. Dann ist es so, als wäre ich auch selbst ein wenig dort, wenn wir einander mailen. Ich vertrete nämlich durchaus die Ansicht,

dass zwei Menschen einander nahe sein können, obwohl die physische Entfernung zwischen ihnen groß ist. Insofern stimme ich dir zu, dass die Welt zusammenhängt.

Wie rührend, dass du an dem Morgen zum Strandkai gegangen bist, um mir mit der Schnellfähre einen Gruß zu schicken. Ich kann dich fast vor mir sehen, wie du die vielen Treppen von Skansen

heruntergehst, und bei dem Anblick muss ich an einen spanischen Film denken. Im Übrigen kann ich dir bestätigen, dass der Gruß angekommen ist.

Auf dem Weg bergauf durchs Mundalstal hast du mir erklärt, dass du die Existenz »sogenannter übernatürlicher Phänomene « bestreitest. Du glaubst auch nicht an Telepathie, hast du betont, oder an irgendeine Form von Hellseherei oder Eingebung – das alles, nachdem ich dir ein paar überzeugende Beispiele für solche Erscheinungen geliefert hatte. Vielleicht ist es bei dir so, dass du die Antennen, die du besitzt, nicht benutzt. Du willst dir die Scheuklappen nicht wegreißen, oder vielleicht willst du auch nicht einsehen, dass du manchmal nur »annehmen« kannst, was du für deine eigenen Einfälle hältst.”

Jostein Gaarder (Oslo, 8 augustus 1952)

De Oostenrijkse schrijver Klaus Ebner werd geboren op 8 augustus 1964 in Wenen. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: Der Trinker

»Verrufen« ist kein angemessener Ausdruck und dennoch fällt mir kein besserer ein, um seinen Bekanntheitsgrad in unserem Dorf zu beschreiben. Kein Fest ließ er aus, und an jedem Abend war es ein Leichtes, ihn zu finden, musste ich lediglich die paar Schritte über den Hauptplatz zur Weinstube gehen. Inmitten einer Gruppe lustiger Bauern und Schwätzer gab er seine Geschichten zum Besten und leerte ein Glas nach dem anderen, ohne dass ihm irgendetwas anzumerken gewesen wäre. Den Landesrekord, wie sie es nannten, hielt er seit Jahrzehnten, denn niemand konnte auch nur ansatzweise mit ihm mithalten, wenn er literweise Wein und sogar Schnäpse soff. Gewettet wurde schon lange nicht mehr und so war es den Burschen des Dorfes einfach nur ein Spaß mitzuerleben, wie er noch immer mit fester Stimme erzählte und lachte, während sie selbst kaum mehr den Boden unter den Füßen wahrnahmen, sei es, weil sie in ihrer Trunkenheit jedes Gefühl in den Beinen verloren hatten oder schon mit ihrem persönlichen Abschlussglas auf die Erde gekippt waren.
Von seinen Eskapaden hatte ich nie etwas gesehen, doch erzählte jeder im Dorf weiter, was er am Vortag in der Schenke gehört hatte und von den seltsamen Gewohnheiten des Trinkers, wenn er gerade nicht bei uns weilte und mit den andern scherzte. Anfänglich, hatte ich erfahren, war es ihm lediglich langweilig geworden, immer nur flüssige Getränke zu sich zu nehmen und dann nicht das Geringste des enthaltenen Alkohols zu verspüren, mit dem er seine Mittrinker längst reihenweise niedergesoffen hatte. So verstieg er sich darauf, anderes zu probieren. Früchte zuerst, wie sie auf den Äckern wuchsen, dann Knollen und verschiedene Gemüse, da er Furcht hatte, sich zu übernehmen, wenn er allzu rasch wechselte. Um Früchte und Gemüse tatsächlich trinken zu können, hatte er einen ganz speziellen Trinkhalm gebastelt, den er, wenn er sehr gut aufgelegt war, schüchtern und verstohlen herzeigte, und zwar niemals im Wirtshaus, sondern immer auf einem kleinen, versteckten Feldweg und nur jenen Personen, die er für besonders vertrauenswürdig hielt.“

Klaus Ebner (Wenen, 8 augustus 1964)

De Duitse schrijfster Birgit Vanderbeke werd geboren op 8 augustus 1956 in Dahme. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: Alberta empfängt einen Liebhaber

„Kurz vor Himmelfahrt sind wir durchgebrannt. Ende März hatten wir entdeckt, daß wir uns unser Leben lang immer schon lieben und geliebt haben, von Anfang an und bis zum Jüngsten Tag.

Es war nicht das erste Mal, daß wir diese Entdeckung machten, wir machen sie alle drei, vier Jahre, und was wir danach machen, ist sehr anstrengend und richtet gewaltigen Schaden an, und nach einer Zeit sind wir nicht mehr sicher, daß wir uns schon immer geliebt haben, und halten es für den fatalen Irrtum unseres Lebens, je geglaubt zu haben, wir könnten uns auch nur fünf Minuten gefahrlos in ein und demselben Raum beide gleichzeitig aufhalten, ohne daß irgendein Unglück passiert, aber eines Tages sind wir tatsächlich durchgebrannt, weil wir festgestellt hatten, daß man einer so großen Liebe wie unserer irgendwann einmal nachgeben muß, man kann sie nicht dauernd bekämpfen.

Wir hatten dieser großen Liebe schon mehrmals versuchsweise nachgegeben und sie nach jedem Nachgeben mit all unserem Restverstand und allen verbliebenen Kräften bekämpft, weil es eine von diesen Lieben ist, die einen leicht erledigen können, wenn man sich nicht mit Händen und Füßen dagegen wehrt, aber sie ist alle paar Jahre hartnäckig wiedergekommen. Wie eine Heuschreckenplage. Irgendwann waren wir müde; vielleicht auch ein bißchen unaufmerksam, weil wir erschöpft davon waren, uns dauernd dagegen zu wehren, um dann für zwei, drei Jahre halbwegs in Ruhe leben zu können, unsere Arbeit zu machen, unsere Wohnungen einzurichten, und hinterher ist das alles vergebens, weil die Heuschreckenplage darüber herfällt und es in kürzester Zeit frißt und verdirbt und verwüstet.“

Birgit Vanderbeke (Dahme, 8 augustus 1956)

De Duitse schrijver en journalist Gernot Wolfram werd geboren op 8 augustus 1975 in Zittau. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: Der Fremdländer

“Einmal während des Treffens stockte L., der sonst mühelos vorankam, einen Moment, weil er nach der richtigen Entsprechung für das Wort unbestimmt suchte. Der Mächtige mit der breiten Stirn sah ihn kurz an, die Zigarette langsam zwischen den dicken Fingern drehend. Als L. bemerkte, dass der Mächtige ihm direkt in die Augen sah, brachte er nur noch in einem Ausruf des Staunens und der Ehrfurcht die Worte hervor: Großer Vorsitzender, großer Vorsitzender!

Das war das einzige Mal, dass er als Übersetzer in so hoher Mission tätig war. In dem Büro im Außenministerium, das ihn vermittelt hatte, wurden kurz nach dem Treffen Abtrünnige vermutet. Vorsichtshalber setzte man den Kleinen L. gleich mit unter Verdacht. So begann sein Exilweg, der ihn wie einen vom Wind zur Seite geworfenen Vogel über England und Frankreich nach Deutschland führte.

Bis vor kurzem pflegte L. die Angewohnheit, nachts Radio zu hören. Es lässt sich mit Fug und Recht behaupten, solange der Beschwerdebrief noch nicht da war, war das seine Lieblingsbeschäftigung.

Er hörte keinen bestimmten Sender, sondern, und darin lag sein besonderer Ehrgeiz, er suchte mit seinem Weltempfänger nach den entlegensten Programmen.

Das Radio stand auf seinem Nachttisch. Ein altes russisches Modell mit Drehknöpfen, die einmal silbern gewesen sein mussten.Nun trat wie ein feiner bröckelnder Lack ein schwarzer Ton hervor. Hinter dem Sichtglas bewegte sich der Sucher, ein grüner Plastikzeiger, der wie durch Sand zu gleiten schien, wenn man am Suchknopf drehte.”

08-08-2010 om 20:08 geschreven door Romenu  

De Japanse schrijfster Hitomi Kanehara werd geboren op 8 augustus 1983 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit:  Snakes and Earrings

„Know what a forked tongue is?

One thatís split in two?

Yeah, like the tongue of a snake or lizard. Except sometimes ... they donít belong to a snake, and they donít belong to a lizard.

He deliberately removed the cigarette from his lips and stuck out his tongue. Its tip was clearly split in two, just like that of a snake. Then I watched, transfixed, as he lifted the right tip of it, then skillfully grasped his cigarette in the crux of the ìV.

Whoa ...

This was my first encounter with a forked tongue.

Why donít you give it a try too?î he said.

And without thought, by instinct alone, I nodded.

Getting a forked tongue is normally something done by crazy people. They call it ìbody modification. But that didnít stop me from listening intently as he explained how it was done. Apparently, you begin by getting your tongue pierced. You then gradually enlarge the hole by inserting bigger and bigger tongue rings. Then, when the hole has been stretched to a certain size, you tie dental floss or fishing line in tight loops running from the hole down the middle of the tongue. Finally, you cut the remaining part of the tongue thatís still connected using either a scalpel or a razor blade. In fact, some people donít even bother going through the whole pierce-and-tie process at allóthey just slice their tongue in two with a scalpel.

But is it safe? I mean, donít people normally die when they bite their tongue off? I asked.

It ís safe. You cauterize the tongue to stop the bleeding. Anyway, thatís just the quick method. Personally, I started with a tongue ring. It takes time, thatís true, but itís worth it for a cleaner cut.

The idea of a cauterizing iron pressed against a bloody tongue made my skin crawl, though Iím no stranger to body modification of a kind.“

Hitomi Kanehara (Tokyo, 8 augustus 1983)

De Russische schrijfster Nina Nikolaevna Berberova werd geboren op 8 augustus 1901 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: The Little Stranger (Vertaald door Marian Schwartz)

„She walked up to one of the women who was rocking an infant, shifting him from arm to arm. She had just nursed him, and her breast was bared. The infant had been born about a week before and had probably still not been registered at the Billancourt City Hall. Anastasia heard the woman croon:

Tri-ta-taski tri-ta-tish

First on that one, then on this.

Anastasia Georgievna looked at the breast that had been dragged all across Europe and felt something warm fill her eyes and even spill over her eyelids and run down her cheek, something people might notice. She went to the bistro owners, took out a little of the money she kept in her traveling bag, and asked them to put a piece of meat in each cup of bouillon.

(...)

Anastasia Georgievna turned white, then gray, and barely reached her chair. At first she was pierced by a kind of joy, but then a horrible unease engulfed her: Not for this had she inured herself to her ferocious loneliness all these years, not for this had she reconciled herself to the idea of dying with unclosed eyes, not so that now, suddenly, everything would be violated and her memories of her life as a young thing and her habits as a dying woman would go up in smoke.”

Nina Berberova (8 augustus 1901 – 26 september 1993)

De Amerikaanse dichteres Sara Teasdale werd geboren op 8 augustus 1884 in St. Louis. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Alone

I am alone, in spite of love,

In spite of all I take and give—

In spite of all your tenderness,

Sometimes I am not glad to live.

I am alone, as though I stood

On the highest peak of the tired gray world,

About me only swirling snow,

Above me, endless space unfurled;

With earth hidden and heaven hidden,

And only my own spirit's pride

To keep me from the peace of those

Who are not lonely, having died.

I Thought Of You

I thought of you and how you love this beauty,

And walking up the long beach all alone

I heard the waves breaking in measured thunder

As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me

The cold and sparkling silver of the sea --

We two will pass through death and ages lengthen

Before you hear that sound again with me.

Did You Never Know?

Did you never know, long ago, how much you loved me—

That your love would never lessen and never go?

You were young then, proud and fresh-hearted,

You were too young to know.

Fate is a wind, and red leaves fly before it

Far apart, far away in the gusty time of year—

Seldom we meet now, but when I hear you speaking,

I know your secret, my dear, my dear.

Sara Teasdale (8 augustus 1884 – 29 januari 1933)

De Franse schrijfster Flavia Bujor werd geboren op 8 augustus 1988 in Roemenië. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007.

Uit: The Prophecy of the Stones

„THE OLD MAN READ THE PASSAGE IN THE PROPHECY once more and nodded solemnly. "Soon, very soon," he muttered. Rising with difficulty from his chair, he turned to face the Duke of Divulyon, who was waiting anxiously before him.

"Well?" asked the duke.

The old man sighed deeply. He seemed exhausted. His face was etched with countless wrinkles. His back was bent, and he could barely stand on his trembling legs. Collapsing into an armchair, he said weakly, "I cannot change a thing. She will follow her destiny."

"Théodon, you are a wise man," said the duke, his voice rising in obvious distress. "You have devoted your entire life to understanding the Prophecy. You helped my father. You have helped me. You have advised me, supported me. Do not abandon me now! She must live. She must triumph, whatever happens. She is so young! To think that soon . . . What can I do to protect her, Théodon?"

Holding his head in his hands, the old man remained silent for a long time.

"I love her as much as you do," he replied at last. "I watched her grow up, and even though it goes against my better judgment, I have become fond of her. But she will not escape the Prophecy. Believe me, if I could have helped her, I would have been the first to do so. You ask me how she can be protected? You cannot protect her! Try to understand that! All you have to do is give her what is rightfully hers when the day comes. Now, go. Go and spend the few moments you have left with her."

Flavia Bujor (Roemenië, 8 augustus 1988)

08-08-2010 om 19:59 geschreven door Romenu  

De Duitstalige schrijver Franco Biondi werd geboren op 8 augustus 1947 in Forli in Italië. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2009.

Uit: Karussellkinder

„Moro ließ Dario die Würfel im Korb schütteln und auf den Tisch werfen, während er stehengebliebene Neugierige zum Spielen animierte.
Die Hände am Tisch begannen sich zu bewegen. Einsätze und Gewinne wanderten hin und her. Es ging lebendig zu. Das Würfelspiel erlebte eine rege Teilnahme, weil es fast an jedem Spiel jemanden gab, der lauthals jauchzte und das Doppelte bis das Vierfache des Einsatzes einsackte. Dass es Gewinner gab, freute Moro und Dario, denn je mehr Leute sich am Würfelspiel beteiligten, desto höher die Wahrscheinlichkeiten zugunsten des Spielbetreibers und damit die Beute. Das wusste Moro nicht nur aus Erfahrung, sondern auch aus selbst angestellten Berechnungen.
Das Würfelspiel hatte einen Anfang und schien kein Ende zu kennen. Mehr und mehr schmerzten Dario die Arme. Sein Würfelschütteln wurde immer kürzer. Babbo zwang ihn zur Pause, aber die Glücksspieler protestierten. Sie wähnten sich mit den würfelschüttelnden Händen eines Kindes eher im Glück. Um Babbo und die Spielenden nicht zu enttäuschen, biss Dario die Zähne zusammen und versuchte, die Schmerzen zu überlisten. Manchmal gelang es ihm, häufiger nicht. Da Darios Gesichtsverzerrungen zunahmen, schüttelte Moro den Korb und reichte ihn Dario, um ihn nur noch einmal schütteln zu lassen und die Würfel auf den Tisch zu werfen. Mit dieser Lösung waren die Würfelfixierten ebenfalls zufrieden.
Babbo lachte unentwegt und mit ihm seine Hosentaschen, die sich mit Scheinen füllten und sich wölbten, wie die Backen mit dem Lieblingsessen. Dario vergaß die Schmerzen in den Armen und lachte, weil Babbo lachte. Vor allem lachte er, weil er sich zum ersten Mal an der Seite seines Babbos so nahe und so direkt am Spiel und am eldverdienen beteiligt empfand. Zu fortgeschrittener Stunde erschien der Platzverwalter, der Moro zur Seite rief und mit ihm tuschelte. Danach nahm Moro das Würfelspiel wieder auf, um nach drei Würfen anzukündigen, dass er noch fünf Würfelpartien laufen ließe und für den Abend das Würfelspiel beenden müsse. Einige Würfelfixierte reagierten enttäuscht und drohten mit Konsequenzen, doch Moro konnte nicht mehr umgestimmt werden.“

Franco Biondi (Forli, 8 augustus 1947)

De Nederlandse dichter en schrijver Hieronymus van Alphen werd op 8 augustus 1746 geboren te Gouda. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2006 en ook mijn blog van 8 augustus 2007  en ook mijn blog van 8 augustus 2008 en ook mijn blog van 8 augustus 2009.

De perzik

Die perzik gaf mijn vader mij,
Om dat ik vlijtig leer.
Nu eet ik vergenoegd en blij,
Die perzik smaakt naar meer.

De vrolijkheid past aan de jeugd
Die leerzaam zig betoont.
De naarstigheid, die kinderdeugd,
Wordt altoos wel beloond.

De spiegel

Die telkens in de spiegel ziet,
En zig met schoonheid vleit;
Beseft de waare schoonheid niet,
Maar jaagt naar ijdelheid.

Dit glas maakt trots, of geeft ons pijn;
Wil 'k weeten, wie ik ben,
Dan moet Gods woord de spiegel zijn,
Waar ik mijn hart uit ken.

Zou ik mijn tijd besteden
Aan duizend nietigheden?

'k Heb daar geen voordeel van.
Mijn lessen wil ik leeren,
Mijn meesters zal ik eeren,
Dan word ik haast een man.

Hieronymus van Alphen (8 augustus 1746 – 2 april 1803)

De Duitse dichter en schrijver Reinhold Hauschka werd geboren op 8 augustus 1926 in Aussig in Bohemen. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2009.

De Duitse dichter, schrijver en filmmaker Michael Roes werd geboren op 7 augustus 1960 in Rhede. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008 en ook mijn blog van 7 augustus 2009.

Uit: Rub` al-Khali - leeres Viertel : Invention über das Spiel

„Diese Herren erscheinen nicht anders als zu Pferde auf der Strasse. Einer ihrer insolenten Bedienten geht mit einem dicken Knüppel voran und sagt zu dem auf einem Esel entgegenreitenden Juden oder

Christen: Ensil! Steige ab! Und wenn er diesem Befehl nicht gleich gehorcht, so lässt der Bediente ihm [!] bisweilen schon seinen Unwillen fühlen, ehe er ihn zum zweyten Male erinnert, seinem Herrn die gebührende Ehre zu erweisen. / Erst vor wenigen Tagen ward de la Motte bey einer solchen Gelegenheit fast zum Krüppel geschlagen.