De Bulgaarse schrijver Yordan Radichkov werd geboren op 24 oktober 1929 in het dorp Kalimanitza, in de provincie Montana. Sommige literaire critici noemen hem de belangrijkste figuur in de Bulgaarse literatuur in het laatste derde van de 20e eeuw en zijn werk is vergeleken met dat van Kafka of Gogol.

Hij begon zijn carrière als regionale correspondent voor de krant Národná mladezh (Nationale Jeugd) en nam later ook redactionele taken over. Radichkov begon met het schrijven van korte verhalen voor de krant Vecherni novini (Avond Nieuws) en zijn vroege collecties trokken de aandacht van de lezers en critici door hun lyrische beschrijvingen en hun directheid. In 1959 publiceerde hij zijn eerste volledige boek, Sarczeto Bie za horata (Het hart klopt voor het Volk), gevolgd door Prosti rutse (Eenvoudige handen, 1961) en Oburnato nebe (Eng: A Sky Turned Upside Down, 1962), allemaal geschreven in de officiële socialistisch-realistische stijl. Deze stijl werd geleidelijk vervangen door een stijl van parodie en van het groteske, met een toename van folkloristische elementen, waaronder volkse fantasie en humor.

Uit: The Bowler-Hat

Before I go on with the Bowler-hat, I would like to share some explanations to his majesty reader.

The question why I have to write about the Bowler-hat, but not for man, arise fairly!

Of course, I also thought about man at first, but the more I learnt about him, the more he was getting old and became colourless. It seems to me that one day he died. The man did not wanted to die at all and in order to protect himself from this unpleasant experience or to put it away from himself at the first chance, he slept very carefully, he ate very carefully, also he was very carefully in conference, he sneezed, traveled and sometimes he expressed himself extremely in a vivid style, in the sense that we bear big responsibilities and we have to be conscious about these responsibilities. But although his vivid style of expression, and although he ate, slept, shaved or reproduced himself, it seems to me that the man died.

And the Bowler-hat stayed!

It did not shave; neither ate, nor sneezed – did not even know the alphabet, and stayed. The world is full of similar injustices.  Is it possible that everything around us, which did not suffer, did not eat, did not deliver speeches and did not bear responsibilities, will stay, and we will not stay. The why we have been creeping on the rough surface of life! Is it just left a hillock, just one overgrown with grass similarity of a bowler-hat and with „Hats down!" to end our earthly way? Have we ever thought sometimes that at the end of our lives we turn to our hats again and the hats are the ones, which pay tribute to us?

But let’s go on!

The Bowler-hat in question came to Bulgaria thanks to one Bulgarian. During his visit to Italy in the World War II the Bulgarian bought the Bowler-hat, because only a stupid man would enter Italy, without going out of it without a bowler-hat. Italy was at that time a nice place. Mussolini has not started yet sewing seeds in town parks and thrashing it on the squares of Rome.

The Bowler-hat was „Borsallino" and we have to notice, that then it was the Mount Everest of the bowler-hats (Europeans called the Mount Everest the highest peak in the world, Chomolungma; it has not been climbed by Tensing and Hillary yet and engulfed many expeditions in its glaciers).  Italians kept the secret about the way the material for the producing of bowler-hats was made, that is why their bowler-hats were the lightest in the world."

Yordan Radichkov (24 oktober 1929 - 21 januari 2004)

De Engelse dichter , dramaturg en schrijver Adrian Christopher William Mitchell werd geboren in Hampstead Heath op 24 oktober 1932. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2009.

Remembrance Days

I can remember the love in my mother’s blue eyes
as she told us about her brothers Sydney and Stanley
and how they were lost in the Great War
and how I thought I would one day go and find
my soldier uncles and I am still searching for them.

I can remember how my dark-eyed father
stared at the floor as he tried to tell me about
his four years in the dead mud of the trenches,
four years in which all his friends were killed.

I can remember when the German bombers came booming over Bath
and my mother took us down to hide in the cellar in our pyjamas..

I can remember when our family friend Major Patterson, so
handsome and three times taller than me, a six-year-old,
staggered back in shreds to eat with us after being rescued from
the chilly madness of Dunkirk.

I can remember being trained by fascist corporals
and sergeants in the RAF to march like a robot
and think like a gun.

Yes, I’ve seen enough war at a distance to make me
hate war more than anything.

And thanks to my mother and my father and my wife and my
children and my grandchildren and my dogs and my cats - I have
seen enough peace to know that only peace can satisfy my heart.

Adrian Mitchell (24 oktober 1932 –  20 december 2008)

De Engelse schrijfster en journaliste Marghanita Laski werd geboren op 24 oktober 1915 in Manchester in een prominente familie van joodse intellectuelen (Neville Laski was haar vader, Mozes Gaster haar grootvader en Harold Laski haar oom), ze werd opgeleid aan Lady Barn House School en St Paul's Girls 'School in Hammersmith, werkte in de mode-industrie, maar studeerde later Engels aan Somerville College, Oxford. Zij trouwde met uitgever John Howard (in Parijs), en werkte een tijd in de journalistiek. Nadat haar zoon en dochter waren geboren begon Laski serieus te schrijven. Ook was zij een omnivoor lezer en vanaf 1958 werd ze een vruchtbare en haast dwangmatige leverancier van bijdragen aan de Oxford English Dictionary. Laski schreef ook literaire biografie, toneelstukken en korte verhalen.

Uit: Little Boy Lost

„For insensibly a picture of his son had been forming in his mind. He did not know this; if he tried consciously to imagine a boy who might be his, his conscious mind gave no response. But his unconscious mind retained as the image of his son the child in the snapshot that he had refused send to Pierre, the five-year-old English boy in his grey flannel shorts and blazer, short grey socks, neat brown walking shoes, wide laughing eyes under the grey felt hat, and a cheerful confident grin. In his memory of this picture his deepest expectation of recognition were founded.

But facing him was a thin little boy in a black sateen overall. Its sleeves were too short and from them dangled red swollen hands too big for the frail wrists. Hilary looked from these painful hands to the little boy's long thin grubby legs, to the crude coarse socks falling over shabby black boots that were surly several sizes too large. It's a foreign child, he thought numbly, and then he let himself look at the small white face turned towards him, a lock of black hair failing from a travesty of a parting over enormous dark eyes that stared imploringly into his.

He knew that he should have moved towards the child, greeted him naturally and with friendliness. But he could only stand and stare with horror and repulsion, saying wildly to himself, "Why does he look at me like that? He doesn't know why I'm here. Why does he look at me like that?"

He suddenly remembered as he stood there, trying desperately to move forward to the casual greeting, his Aunt Jessie telling him that in his early childhood, whenever she used to visit him at his home, he would stand by her chair and she would know that he was saying "Please take me back to the farm with you; please take me back to the farm." But he doesn't know who I am," he repeated to himself, and then the door opened behind the child and the Mother Superior came in, a child's coat over her arm.“

Marghanita Laski (24 oktober 1915 - 6 februari 1988)

De Duitse schrijfster Dorothea von Schlegel werd geboren op 24 oktober 1764 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2009.

Uit: Florentin

„– »Laß dich umarmen, Schimmel«, sagte er, »du bist ein königliches Tier! ein Tier für Könige! Was fehlt uns beiden, um in der Geschichte verewigt zu werden, du als ein Muster der Treue und Unterwürfigkeit, ich als ein Beispiel von menschenfreundlicher Herablassung, als daß ich einen Thron besäße, und du wärest mein Untertan? Gewiß bist du ganz verwundert und froh, und ohne Zweifel fühlst du dich überaus glücklich, gerade von mir und von niemand anders bis ans Ende deines treuen Lebens geritten zu werden! Ahndest du etwa, daß ich deine Last bloß deswegen etwas leichter machte, damit du mir nicht völlig unterlägst, und darüber zugrunde gingest, ehe ich dich missen kann? Ich weiß es freilich, aber du sollst es nie erfahren, denn du sollst glücklich sein; du sollst, verlaß dich auf meine Wachsamkeit, gewiß nie in dem klugen Glauben gestört werden, daß du in deiner Unvernunft und demütigen Genügsamkeit ein glückliches Tier bist.« –

Er ließ den Kopf des Schimmels, und stand gedankenvoll eine Weile an ihn gelehnt. Sein Auge schweifte umher, bald beschaute es die ihn noch umgebenden Gegenstände mit dem innigsten Vergnügen, bald drang es mit Sehnsucht in die Ferne. Es gab für ihn Momente, wo er sich keines drückenden und keines vergangnen Verhältnisses bewußt war. Ihm war, besonders in der Einsamkeit und im Freien, als hätte er alles, was ihm jemals weh getan, zurückgelassen, und ginge nun einer heitern Aussicht entgegen. Er konnte sich einbilden, vor einem Augenblicke gestorben und mit dieser bessern Empfindung in ein schöneres Dasein übergegangen zu sein. –

»Welche sehnende, ahndende Hoffnung treibt mich wieder zu euch Menschen? Warum ergebe ich mich denn aufs neue euren unsinnigen Anstalten? Ist es mir denn nicht bekannt, daß ich dessen, was ich bei euch suche, schon längst überdrüssig bin?... „

Dorothea von Schlegel (24 oktober 1764 – 3 augustus 1839)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sarah Josepha Buell Hale werd geboren op 24 oktober 1788 in Newport, New Hampshire. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008.

Uit: Northwood. A Tale Of new England

“Sidney Romelee, the eldest of a numerous family, was a native of New Hampshire. The local situation of the little village in which he was born, offered few temptations to the speculator, and the soil promised no indulgence to the idle; but it abundantly repaid the industrious cultivator. It was therefore inhabited, almost exclusively, by husbandmen, who tilled their own farms with their own hands, laboring actively six days in the week, and on the seventh, offering, to that Being who alone could crown their labors with success, the unfeigned homage of contented minds and grateful hearts. In short, some twenty or thirty years since, the inhabitants of this retired place displayed, in the simplicity and purity of their manners and morals, a model, which Jeremiah Belknap, when describing so admirably what constituted a " happy society," might have quoted as an illustration of his "picture."Among this unsophisticated people, where men are esteemed more for merit and usefulness, than rank and wealth, James Romelee, Esq. the father of our hero, was a very honorable man; yet it was not wealth which gave him consideration, for he was only what is called in middling circumstances, and the deference with which he was treated was the more gratifying as he knew it to be an unpurchasable tribute paid by freemen to his abilities . and integrity. He, like almost all the New England yeomanry, married young, and lived most happily with his wife; for she was the woman of his choice, and truly and faithfully a helpmate in his labors, and a tried and discreet friend, in whose sympathy and counsels he found he might always -fely. When they first came to reside on their farm, it was almost a wilderness; but unremitting industry soon altered its appearance—the thrifty orchard occupied the place of the maple forest, the garden bloomed where the wild briar had sprung, and a comfortable house quite eclipsed the log hut, which had, at first, afforded them shelter.”

Sarah Josepha Hale (24 oktober 1788 – 30 april 1879)

24-10-2010 om 19:59 geschreven door Romenu  

Thomas-Mann-Prijs voor Christa Wolf

De Thomas-Mann-Prijs van de Hanzestad Lübeck en de Beierse Academie voor Schone Kunsten is een literaire prijs, die in 2010 voor de eerste keer is toegekend. Hij komt voort uit de Thomas Mann Prijs van de Hanzestad Lübeck en de Literatuur Prijs van de Beierse Academie voor Schone Kunsten.

In 1975 doneerde de Hanzestad Lübeck n.a.v. de 100ste geboortedag van Thomas Mann een literaire prijs voor persoonlijkheden "die zich hebben onderscheiden door hun literaire werk in de geest van de humaniteit die het werk van Thomas Mann kenmerkte".  In 2008 werd Prijs van de Beierse Academie voor Schone Kunsten omgedoopt tot Thomas Mann Literatuurprijs. De Thomas Mann Gesellschaft in Lübeck protesteerde vervolgens in een open brief tegen de naamgeving van de Beierse prijs. Dit zou schade doen aan de reputatie van de schrijver en tot verwarring leiden, omdat Thomas Mann 75 jaar eerder verdreven was uit München. In de zomer van 2008 stelde een auteur van het culturele tijdschrift Unser Lübeck, met goedvinden van de redactie, voor om een gemeenschappelijke prijs in te stellen. Daarover werd in 2009 overeenstemming bereikt.

De prijs wordt afwisselend toegekend in Lübeck en in München. De prijs wordt toegekend voor het levenswerk van een auteur of voor een uitstekende prestaties op het gebied van de literatuur en is begiftigd met 25.000  Euro.

De eerste prijswinnaar van de nieuwe prijs is de schrijfster Christa Wolf. De Thomas-Mann-Prijs 2010 werd op 24 oktober 2010 in het Theater Lübeck uitgereikt.

De Duitse schrijfster Christa Wolf werd geboren op 18 maart 1929 in het huidige Poolse Gorzów Wielkopolski. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008 en ook mijn blog van 18 maart 2009 en mijn blog van 19 maart 2010.

Uit Was Bleibt

Nur keine Angst. In jener anderen Sprache, die ich im Ohr, noch nicht auf der Zunge habe, werde ich eines Tages auch darüber reden. Heute, das wußte ich, wäre es noch zu früh. Aber würde ich spüren, wenn es an der Zeit ist? Würde ich meine Sprache je finden? Einmal würde ich alt sein. Und wie würde ich mich dieser Tage dann erinnern? Der Schreck zog etwas in mir zusammen, das sich bei Freude ausdehnt. Wann war ich zuletzt froh gewesen? Das wollte ich jetzt nicht wissen. Wissen wollte ich - es war ein Morgen im März, kühl, grau, auch nicht mehr allzu früh -, wie ich in zehn, zwanzig Jahren an diesen noch frischen, noch nicht abgelebten Tag zurückdenken würde. Alarmiert, als läute in mir eine Glocke Sturm, sprang ich auf und fand mich schon barfuß auf dem schön gemusterten Teppich im Berliner Zimmer, sah mich die Vorhänge zurückreißen, das Fenster zum Hinterhof öffnen, der von überquellenden Mülltonnen und Bauschutt besetzt, aber menschenleer war, wie für immer verlassen von den Kindern mit ihren Fahrrädern und Kofferradios, von den Klempnern und Bauleuten, selbst von Frau G., die später in Kittelschürze und grüner Strickmütze herunterkommen würde, um die Kartons der Samenhandlung, der Parfümerie und des Intershops aus den großen Drahtcontainern zu nehmen, sie platt zu drücken, zu handlichen Ballen zu verschnüren und auf ihrem vierrädrigen Karren zum Altstoffhändler um die Ecke zu bringen. Sie würde laut schimpfen über die Mieter, die ihre leeren Flaschen aus Bequemlichkeit in die Mülltonnen warfen, anstatt sie säuberlich in den bereitgestellten Kisten zu stapeln, über die Spätheimkehrer, die beinahe jede Nacht die vordere Haustür aufbrachen, weil sie immer wieder ihren Schlüssel vergaßen, über die Kommunale Wohnungsverwaltung, die es nicht fertigbrachte, eine Klingelleitung zu legen, am meisten aber über die Betrunkenen aus dem Hotelrestaurant im Nebenhaus, die unverfroren hinter der aufgebrochenen Haustür ihr Wasser abschlugen. Die kleinen Tricks, die ich mir jeden Morgen erlaubte: ein paar Zeitungen vom Tisch raffen und sie in den Zeitungsständer stecken, Tischdecken im Vorübergehen glattstreichen, Gläser zusammenstellen, ein Lied summen ("Geht nicht, sagten kluge Leute, zweimal zwei ist niemals drei"), wohl wissend, alles, was ich tat, war Vorwand, in Wirklichkeit war ich, wie an der Schnur gezogen, unterwegs zum vorderen Zimmer, zu dem großen Erkerfenster, das auf die Friedrichstraße blickte und durch das zwar keine Morgensonne hereinfiel, denn es war ein sonnenarmes Frühjahr, aber doch Morgenlicht, das ich liebe, und von dem ich mir einen gehörigen Vorrat anlegen wollte, um in finsteren Zeiten davon zu zehren.“

Christa Wolf (Gorzów Wielkopolski, 18 maart 1929)

24-10-2010 om 19:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 23 oktober 2007 en ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009.

Uit Warschau

Het kerkhof van een getto. Stenen. Stenen.
Gezichten die niet zeggen wat ze menen.

Hangende handen. Lusteloze voeten.
Ze waden door een eeuwig puin. Ze moeten.

Maar op een zolderkamer gaan ze leven.
Vertellen. Menselijk bewegen. Even.

Ze worden vogels, fladderen en wiegen.
Tot aan 't plafond. Dan weifelen ze. Liegen.

Schrompelen samen, vallen en verkillen.
Lichamen die niet leven wat ze willen.

Regentesselaan

Wat heeft ons op die morgen toch wel mogen

doen lopen langs de Regentesselaan,

waar ons de blaren om de oren vlogen?

Waar kwamen we in 's hemelsnaam vandaan?

Hoe dan ook, er kwam een mannetje aan

waardoor je blik opeens werd aangezogen,

een en al zwarte hoed en zwarte ogen,

voorzichtig schuifelend, - en jij bleef staan.

Kloos, zei je, toen hij bij het hoekje kwam -

een hoopje mens, maar toch een zo geachte,

dat je, eerbiedig, op een afstand, wachtte,

en, ongezien door hem, je hoed afnam.

Daar ging een god in 't diepst van zijn gedachten

naar P. van Haasdrecht voor een half ons ham.

Michel van der Plas (Den Haag, 23 oktober 1927)

De Albanees-Amerikaanse schrijfster en actrice Masiela Lusha werd geboren op 23 oktober 1985 in Tirana. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009.

Vienna 

Vienna’s yellow palace rests above a cloud

Of chilled Hungarian lights,

But the gardens are still red and violet

And the three rocks still carry my wishes

From springtides before.

The snow still shines like a field

Of angel satin dressing history.

The garden maze of frosted Sylvester

Chills my worries solid

So that I may break myself

Apart and away and twirl

Like easy snow, my joy,

Clear above the rounded hills.

This Vienna! My love letter

To her time will ride the

Syllables of drawn memories

Into fields and museums,

Cathedrals and music and smiles,

Swans dressed as ballerinas.

My Vienna, my youth

Of clouded breaths, and mittens

And Weinnachtsmann the jolly German giant

Offering chocolate upon chocolate on Christmas Eve.

The mornings after, my golden schnitzels

And toasted chestnuts and steaming punch and walks

Through Stephansplatz.

Her Sunday bells call forth an art

Of celebrated Strauss and violins

And tall maestros

(Lean measures of physical music)

All giants, all play in my heart.

I cradle the dream in my ear.

This beauty I posses with time

Calls through me like a river

Glabrous in all its long glory,

Raising swans and lilies over the shore

And I let the river—a network

Of Europe

Work and flow through the values

Of my memory and pride

And with one frothy sigh,

I let the blue Danube

Finally escape my eyes.

Masiela Lusha (Tirana, 23 oktober 1985)

De Amerikaanse schrijver Augusten Xon Burroughs werd geboren op 23 oktober 1965 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009.

Uit: A Wolf at the Table. A Memoir of My Father

“Sitting in my high chair, I held a saltine cracker up to my eye and peered through one of the tiny holes, astonished that I could see so much through such a small opening. Everything on the other side of the kitchen seemed nearer when viewed through this little window.

The cracker was huge, larger than my hand. And through this pinprick hole I could see the world.

I brought the cracker to my lips, nibbled off the corners, and mashed the rest into a dry, salty dust. I clapped, enchanted.

The hem of my mother’s skirt. A wicker lantern that hangs from the ceiling, painting the walls with sliding, breathing shadows. A wooden spoon and the hollow knock as it strikes the interior of a simmering pot. My high chair’s cool metal tray and the backs of my legs stuck to the seat. My mother twisting the telephone cord around her fingers, my mouth on the cord, the deeply satisfying sensation of biting the tight, springy loops.

I was one and a half years old.

These fragments are all that remain of my early childhood. There are no words, just sounds: my mother’s breathy humming in my ear, her voice the most familiar thing to me, more known than my own hand. My hand still surprises me at all times; the lines and creases, the way the webbing between my fingers glows red if I hold up my hand to block the sun. My mother’s voice is my home and when I am surrounded by her sounds, I sleep.

The thickly slippery feel of my bottle’s rubber nipple inside my mouth. The shocking, sudden emptiness that fills me when it’s pulled away.

My first whole memory is this: I am on the floor. I am in a room. High above me is my crib, my homebox, my goodcage, but it’s up, up, up. High in the air, resting upon stilts. There is a door with a knob like a faceted glass jewel. I have never touched it but I reach for it every time I am lifted.

Above my head is a fist of brightness that stings my eyes. The brightness hangs from a black line.“

Augusten Burroughs (Pittsburgh, 23 oktober 1965)

De Amerikaanse dichter, schrijver en journalist Nick Tosches werd geboren in 1949 in Newark, New Jersey. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009.

Uit: The Nick Tosches Reader

„I was eighteen or nineteen years old, working days at the Lovable Underwear Company, when I came to know the poet Ed Sanders. Ed, who twenty years later would win an American Book Award for his poetry, was then the ringleader of the notorious band The Fugs, and he also ran the Peace Eye bookstore, which at that time was on Avenue A.

    Ed had a degree in classical languages, and could read fluently in their own Greek and Latin those ancient poets that I could only understand through the gauze of translation. I had tried to teach myself Greek from the two volumes of A Reading Course in Homeric Greek that I had robbed from a divinity student a few years before, and I had taken Latin in high school; but it was beyond me to truly delve the beauties and powers of the poetry of those tongues, as Ed could. He had even studied Egyptian hieroglyphics.

    We shared, he in his erudite way and I in my unlettered fashion, a love for those ancient fragments that were the wisps of the source, the wisps of origin, the wisps of the first and truest expression of all that since had been said. And we both had dirty minds, given as much to the gutter as to the gods.

    The Lower East Side was a different place back then. It was still a neighborhood. East Thirteenth Street was still known as the Street of Silence, a name I would bestow on another Mafia stronghold, Sullivan Street, in my novel Cut Numbers. The joints were still joints. We drank a lot in those joints.

    Ed was a great guy. He was about ten years older than I, and was the first real poet to whom I showed my poetry. "Hell, man," he told me, "you're a fucking poet." As I doubt he ever realized he was my first mentor, so I doubt he ever realized what a shove forward, what a turning point, this was for me.

    That poem, which bore the title "Still/Life," and which I later invoked in my novel Trinities, is long gone. Fragments of it follow.“

Nick Tosches (Newark, 23 oktober 1949)

De Duitse dichter, schrijver en uitgever Rodja Weigand werd geboren op 23 oktober 1945 in München. Hij werd opgeleid tot betonbouwer en schrijft sinds 1963 poëzie en proza. Hij is ook de uitgever van het Landsberger Lesebuch en van dichtbundels van Paul Eluard, Jannis Ritsos, Franziska Sellwig, Elfriede Jelinek, Giorgos Seferis, Keorapetse Kgositsile, Rubén Darío, Nelly Sachs, Walt Whitman, Ernest Hemingway en Rafael Alberti. Rodja Weigand woont in Schwifting.

Schockgefroren

trakl öffnet den raum
glas zerbricht zwischen
den schenkeln der schwester

der voyeur unter der treppe
mit brennenden augen

die herberge
eine wohnstatt
aus klebrigem sekret

und dann
kam frost

Rodja Weigand (München, 23 oktober 1945)

23-10-2010 om 19:48 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter, toneel- en prozaschrijver Robert Seymour Bridges werd geboren in Walmer, Kent, op 23 oktober 1844. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2009.

My Delight and Thy Delight 

My delight and thy delight

Walking, like two angels white,

In the gardens of the night:

My desire and thy desire

Twining to a tongue of fire,

Leaping live, and laughing higher:

Thro' the everlasting strife

In the mystery of life.

Love, from whom the world begun,

Hath the secret of the sun.

Love can tell, and love alone,

Whence the million stars were strewn,

Why each atom knows its own,

How, in spite of woe and death,

Gay is life, and sweet is breath:

This he taught us, this we knew,

Happy in his science true,

Hand in hand as we stood

'Neath the shadows of the wood,

Heart to heart as we lay

In the dawning of the day.

North Wind in October 

In the golden glade the chestnuts are fallen all;

From the sered boughs of the oak the acorns fall:

The beech scatters her ruddy fire;

The lime hath stripped to the cold,

And standeth naked above her yellow attire:

The larch thinneth her spire

To lay the ways of the wood with cloth of gold.

Out of the golden-green and white Of the brake the fir-trees stand upright

In the forest of flame, and wave aloft

To the blue of heaven their blue-green tuftings soft.

But swiftly in shuddering gloom the splendours fail,

As the harrying North-wind beareth

A cloud of skirmishing hail

The grieved woodland to smite:

In a hurricane through the trees he teareth,

Raking the boughs and the leaves rending,

And whistleth to the descending

Blows of his icy flail.

Gold and snow he mixeth in spite,

And whirleth afar; as away on his winnowing flight

He passeth, and all again for ahile is bright.

Robert Bridges (23 oktober 1844 - 21 april 1930)

De Oostenrijkse schrijver Adalbert Stifter werd geboren in Oberplan op 23 oktober 1805. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 23 oktober 2007 en ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009.

Uit: Mein Leben

„Es ist das kleinste Sandkörnchen ein Wunder, das wir nicht ergründen können. Daß es ist, daß seine Teile zusammenhängen, daß sie getrennt werden können, daß sie wieder Körner sind, daß die Teilung fortgesetzt werden kann, und wie weit, wird uns hienieden immer ein Geheimnis bleiben. Nur weniges, was unserem Sinne von ihm kund wird, und weniges, was in seiner Wechselwirkung mit anderen Dingen zu unserer Wahrnehmung gelangt, ist unser Eigentum, das andere ruht in Gott. Die großen Körper, davon es getrennt worden ist und die den Außenbau unserer Erde bilden, sind uns in ihrer Eigenheit unbekannt wie das Sandkörnchen.

Sie sind, und wir sagen manches von ihnen aus, das auf dem Pfade unserer Wahrnehmungskräfte zu uns hereinkömmt.

Und dann sind die Planeten, die wie unsere Erde als andere Erden in dem ungeheuren Raume schweben, der uns zunächst an uns durch sie geoffenbart wird. Dann sind weiter außer ihnen die Fixsterne, die in dem noch viel größeren Raume, den sie darstellen, bestehen, und deren Größe sowie die Größe des Raumes wir durch Zahlen ausdrücken, aber in unserem Vorstellungsvermögen nicht fassen können. Dann geht, wie unsere Fernröhre zeigen, der körpererfüllte Raum fort und fort. Wir nennen das alles die Welt und heißen sie das größte Wunder. Aber auf den Dingen der Welt ist ein noch größeres Wunder, das Leben. Wir stehen vor dem Abgrund dieses Rätsels in Staunen und Ohnmacht. Das Leben berührt uns so innig und hold, daß uns alles, darin wir es zu entdecken vermögen, verwandt, und alles, darin wir es nicht sehen können, fremd ist, daß wir seine Zeichen in Moosen, Kräutern, Bäumen, Tieren liebreich verfolgen, daß wir sie in der Geschichte des menschlichen Geschlechts und in den Darstellungen einzelner Menschen begierig in uns aufnehmen, daß wir Leben in unseren Künsten dichten und daß wir uns selber ohne Leben gar nicht zu denken vermögen.

Adalbert Stifter (23 oktober 1805  - 28 januari 1868)

Standbeeld in Linz

De Albanese dichter, vertaler en pater Franciscaan Gjergj Fishta werd geboren op 23 oktober 1871 in Fishta të Zadrimes. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008.

THE HIGHLAND LUTE (fragment)

Never with the Turks agreeing

Never out of sight their rifles.

They waged war on them, were slaughtered,

Just as if with shkjas in battle.

Therefore, when the Turkish ora

Started to lose power, weaken,

When her drive began to crumble,

Russia day by day beset her

And the tribesmen of the Balkans

Began to flee the sultan's power,

Did the Albanians start to ponder

How to free their native country

From the Turkish yoke and make it

As when ruled by Castriota,

When Albanians lived in freedom,

Did not bow or show submission,

To a foreign king or sultan,

Did not pay them tithes and taxes.

And Albania's banner fluttered

Like the wings of all God's angels,

Like the bolts of lightning flashing,

Waving high upon their homeland.

But the Prince of Montenegro,

Prince Nikolla the foolhardy,

Yes, foolhardy, but a nuisance,

Gathered weapons, gathered soldiers

To attack and take Albania,

To subdue the plains and mountains

Down the length of the Drin river,

Right down to Rozafat's fortress,

There to plant his trobojnica

Place on Shkodra his kapica

Make it part of Montenegro,

Leave a bloodbath there behind him.

Sat the Turk there in a stupor,

Teardrops from his eyes did tumble,

For the shkjas he could not counter

Now that Moscow had surrounded

Stamboul and besieged the city.

Gjergj Fishta ( 23 oktober 1871 – 30 december 1940)

De Franse schrijver Nicolas Edmonde Restif de La Bretonne werd geboren op 23 oktober 1734 in Sacy bij Auxerre. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: L’anti-Justine

„Et ils le mirent sur la brune Rosemauve, bien écartée, et Conette dirigea le vit. Cette fille ,la plus chaude des garces si Mme Vitnègre ne l’eut pas surpassée, engloutit le vit en trois coups de cul sans intervalle. Cordaboyau déchargea en hurlant de volupté, Rosemauve l’étreignant avec une délicieuse fureur.
Cependant, ce je que voyais m’avait roidi, et j’enfonçait dans le con humide de ma déesse qui, suffisamment limée, déchargea deux foix avant que je l’humectasse de mon foutre paternel. Elle gigotait, criotait, soupirotait. Hâ ! s’écria Traitdamour, vous êtes le dieu de son con, cher Maître ! il se fond en jus d’amour quand vous le perforez ! Voyez comme elle en donne, l’adorable enfant !… Allons, céleste trémousse, trémousse ! Fous, divine garce ! décharge…
Ce fut ensuite le tour de Brisemotte. Conette, pommadée, fut étendue sur le foutoir. Il enconna ma fille. La grosseur du vit et sa roideur lui arrachait de sourds gémissements. Elle travaillait de toutes ses forces, mais le terrible engin avait encore plus de trois pouces pour toucher le fond. Tout à coup, nous nous apercevons que le perfide Brisemotte veut inonder d’un torrent de sperme le conin qu’il martyrise. Nous ne pouvions l’enlever et l’arracher, son vit lapait comme celui d’un gros dogue dans la vulve enflammée d’une grande levrette. En ce péril, nous implorâmes, Traitdamour et moi, la pudeur de Conquette. L’adorable fouteuse, fidèle à nos vits, donna un coup de cul derrière et se déconna. Traitdamour plongea rapidement son braquemart en furie dans le con béant.
Brisemotte, enragé, se jeta sur Rosemauve, qui ne s’y attendait pas, et la foutit en levrette avec tant de brutalité qu’il la fit crier autant de douleur que de plaisir.“

Réstif de la Bretonne (23 oktober 1734 – 3 februari 1806)

23-10-2010 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver schrijver, cabaretier en televisiepresentator Arjen Henrik Lubach werd geboren in Lutjegast op 22 oktober 1979. In augustus 2006 verscheen Lubachs debuutroman “Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend” en in april 2008 de roman “Bastaardsuiker”, beide bij uitgeverij Meulenhoff. In maart 2011 zal de de nieuwe roman van Lubach verschijnen:'Magnus,' uitgegeven door uitgeverij Podium. Daarnaast schrijft Lubach j voor de VPRO-radio, columns voor CJP magazine, opiniestukken voor NRC next en scenario's voor film en theater. Lubach werkte eerder als freelance-tekstschrijver voor radio en televisie (onder andere voor Vara Laat, Koppensnellers en De Wereld Draait Door). Sinds 2001 treedt Lubach op met zijn theatergezelschap Op Sterk Water en stond daarmee o.a. op Lowlands, Hard Gelach, Laughing Matters en in theaters in Nederland en België. Sinds 2005 maakt Lubach - samen met Edo Schoonbeek en Pieter Jouke - de internetsite Buro Renkema, waarvan de items ook te zien waren bij Pauw & Witteman, Koppensnellers en De Wereld Draait Door.

Uit: Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend.

Ik ben ooit verdwaald in de vlindertuin van een dierenpark. Mijn moeder zei: ‘Niet te snel lopen. Het is hier nogal benauwd.’

Het was zomer. Ze droeg een rood hemd. Waar de bandjes van haar hemd zaten was haar huid wit. Daarnaast was het rood. Zowel mijn moeder als ik werden eerder rood dan bruin in de zomer en ons haar werd soms zo blond dat mensen dachten dat we albino’s waren.

Ik wilde wel rustig aan doen, maar ik wilde ook achter vlinders aanrennen. Toen ik een paar minuten achter een groen vlindertje aan had gerend, kon ik mijn moeder nergens meer vinden. Waar ik ook keek, hoeveel mensen ik ook zag, nergens zag ik mijn moeder. Het viel me op dat alle mensen op elkaar leken, behalve op mijn moeder.

De paden in de vlindertuin vormden een cirkel en ik denk dat ik het kwartier daarop die cirkel wel dertig keer rond ben gerend. Het was heet. Niet alleen in de overdekte vlindertuin, maar ook daarbuiten. Daardoor was het extra heet. Toen ik niet meer kon en begon te huilen pakte een oude vrouw mij bij de arm.

‘Jij bent zeker kwijt?’ vroeg ze. Ik ben niet kwijt, dacht ik. Ik ben er nog gewoon. Mijn moeder is kwijt.

‘Nee,’ zei ik. Ik probeerde los te komen. ‘Ik zoek mijn moeder.’

‘Loop maar mee,’ zei de oude vrouw. Ze nam me mee naar de ingang van het park. Bij de kassa moest ik bij een medewerkster op schoot zitten.

Arjen Lubach (Lutjegast, 22 oktober 1979)

22-10-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver Alfred Douglas werd geboren in Ham Hill in Worcestershire op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 22 oktober 2007 en ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Autumn Days 

I have been through the woods to-day

And the leaves were falling,

Summer had crept away,

And the birds were not calling.

And the bracken was like yellow gold

That comes too late,

When the heart is sad and old,

And death at the gate.

Ah, mournful Autumn ! Sad,

Slow death that comes at last,

I am mad for a yesterday, mad !

I am sick for a year that is past!

Though the sun be like blood in the sky

He is cold as the lips of hate,

And he fires the sere leaves as they lie

On their bed of earth, too late.

They are dead, and the bare trees weep

Not loud as a mortal weeping,

But as sorrow that sighs in sleep,

And as grief that is still in sleeping.

A Winter Sunset 

The frosty sky, like a furnace burning,

The keen air, crisp and cold,

And a sunset that splashes the clouds with gold

But my heart to summer turning.

Come back, sweet summer ! come back again !

I hate the snow,

And the icy winds that the north lands blow,

And the fall of the frozen rain.

I hate the iron ground,

And the Christmas roses,

And the sickly day that dies when it closes,

With never a song or a sound.

Come back ! come back ! with your passionate heat

And glowing hazes,

And your sun that shines as a lover gazes,

And your day with the tired feet.

Alfred Douglas (22 oktober 1870 – 20 maart 1945)

Hier met Oscar Wilde (rechts)

De Britse schrijster Doris Lessing werd geboren in Kermanshah, Perzië op 22 oktober 1919. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2007 en ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 22 oktober 2007 en ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Uit: The Good Terrorist

“The house was set back from the noisy main road in what seemed to be a rubbish tip. A large house. Solid. Black tiles stood at angles along the gutter, and into a gap near the base of a fat chimney a bird flew, trailing a piece of grass several times its length.
"I should think 1910," said Alice. "Look how thick the walls are." This could be seen through the broken window just above them on the first floor. She got no response, but nevertheless shrugged off her backpack, letting it tumble onto a living rug of young nettles that was trying to digest rusting tins and plastic cups. She took a step back to get a better view of the roof. This brought Jasper into vision. His face, as she expected it would be, was critical and meant to be noticed. For her part, she did not have to be told that she was wearing her look, described by him as silly. "Stop it," he ordered. His hand shot out, and her wrist was encircled by hard bone. It hurt. She faced him, undefiant but confident, and said, "I wonder if they will accept us?" And, as she had known he would, he said, "It is a question of whether we will accept them."
She had withstood the test on her, that bony pain, and he let her wrist go and went on to the door. It was a front door, solid and sure of itself, in a little side street full of suburban gardens and similar comfortable houses. They did not have slates missing and broken windows.
"Why, why, why?" asked Alice angrily, addressing the question, probably, to the universe itself, her heart full of pain because of the capacious, beautiful, and unloved house. She dragged her backpack by its strap after her and joined him.
"Profit, of course," he said, and pressed the bell, which did not ring. He gave the door a sharp push and they went into a large shadowy hall where stairs went strongly up, turned at a wide landing, and rose out of sight. The scene was illuminated by a hurricane lamp that stood on the floor, in a comer. From a side room came the sound of soft drumming. Jasper pushed open this door, too. The windows were covered by blankets, leaving not a chink of light. A black youth looked up from his family of drums, his cheeks and teeth shining in candlelight. "Hi," he said, all his fingers and both feet at work, so that it seemed he was dancing as he sat, or was perhaps on some kind of exercise machine.

Doris Lessing (Kermanshah, 22 oktober 1919)

De Nederlandse dichter en schrijver Lévi Weemoedt werd geboren in Geldrop op 22 oktober 1948. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 22 oktober 2007 en ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Gedeelde smart

De hond ligt zachtjes snikkend in zijn mand;
droef peinst zijn baasje bij een glas genever.
Er hangen duizend boeken aan de wand:
’t Geluk was hier bepaald geen gulle gever.

Op straat waaien geluiden van een feest:
een schrille lach; er valt een glas aan scherven.
Maar binnen zingt het wenen van het beest
en zit zijn baas al uren te versterven.

Ik wed nu dat geen sterveling ooit raadt
wie nu die twee zo bitter treuren laat.

Maar stuur toch in: wat aanspraak doet ons goed.
Wij zien uw brief vol wanhoop tegemoet.

Hamlet

Ik hier alleen. Jij in Den Haag.
Zijn of Azijn. Dat blijft de vraag.

Zij zat van Amsterdam tot Hollands Spoor te breien,
o lief gezichtje! Vlijtig slonk de kluwen wol.

Ik lag in 't bagagerek schuin boven haar te schreien,
't liefst kroop ik naast haar, maar de hele trein zat vol.

'k Zoog op mijn kaartje, ach! ik kon geen smoes verzinnen!
t Was bitter afzien onder reiswieg, weekendtas

en diplomatenkoffer. Langs mijn regenjas
viel in haar blousje soms een hete traan naar binnen.

Maar zij liet al die tijd niet 't kleinste steekje vallen:
de naalden stampten, ja, ze breide als een trein!

Haar borstjes hupten als twee jonge tennisballen
en ik wou liever niet meer hier op aarde zijn ...

Wáár heb jij toch zo deeg'lijk leren breien?
Bij Schoevers? bij de Vos? de L. 0. I. ?

En ik, waar leerde ik zo droevig schreien?
Waar leerde ik de eerste melancholie..?

Lévi Weemoedt (Geldrop, 22 oktober 1948)

De Schotse schrijfster Alison Louise Kennedy werd geboren op 22 oktober 1965 in Dundee. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Uit: Original Bliss

„Mrs. Brindle lay on her living-room floor, watching her ceiling billow and blink with the cold, cold colours and the shadows of British Broadcast light. A presumably educative conversation washed across her and she was much too tired to sleep or listen, but that was okay, that was really quite all right.

"What about the etiquette of masturbation? Because everything runs to rules, you know, even the bad old sin of Onan. So what are the rules in this case? About whom may we masturbate?"

"Someone we have only ever seen and never met?"

"Quite common, almost a norm--we feel we are offending no one, we superimpose a personality on a picture, in as far as our dreadful needs must when that particular devil drives, and that's that."

Harold Wilson's baby, friend to the lonely, the Open University.

"How about a casual acquaintance? Someone with whom we have never been intimate and with whom we never will? Someone our attentions would only ever shock?"

"Actually, that's much more rare. We imagine their, shall we say disgust, and find it inhibits us. We steer our thoughts another way."

Mrs. Brindle rolled onto her stomach, noticing vaguely how stiffened and tender her muscles had grown. Women of her age were not intended to rest on floors. Beside her head, the moving picture of a man with too much hair grinned clear across the screen. Video recorders were catching his every detail in who could tell how many homes where students and other interested parties were now sensibly unconscious in their beds, their learning postponed to coincide with convenience. Mrs. Brindle didn't care about education, she cared about company. She was here and almost watching, almost listening, because she could not be asleep. Other people studied at their leisure and worked towards degrees, Mrs. Brindle avoided the presence of night.

"On the other hand, we are highly likely to make imaginary use," the voice was soft, jovially clandestine, deep in the way that speech heard under water might be, "of someone with whom we intend to be intimate."

A. L. Kennedy (Dundee, 22 oktober 1965)

De Russische schrijver en dichter Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Uit: The Gentleman From San Francisco (Vertaald door S. S. Koteliansky en Leonard Woolf)

„THE gentleman from San Francisco nobody either in Capri or Naples ever remembered his name was setting out with his wife and daughter for the Old World, to spend there two years of pleasure.

He was fully convinced of his right to rest, to enjoy long and comfortable travels, and so forth. Because, in the first place he was rich, and in the second place, notwithstanding his fifty-eight years, he was just starting to live. Up to the present he had not lived, but only existed ; quite well, it is true, yet with all his hopes on the future. He had worked incessantly and the Chinamen whom he employed by the thousand in his factories knew what that meant. Now at last he realized that a great deal had been accomplished, and that he had almost reached the level of those whom he had taken as his ideals, so he made up his mind to pause for a breathing space. Men of his class usually began their

enjoyments with a trip to Europe, India, Egypt.

He decided to do the same. He wished naturally to reward himself in the first place for all his years of toil, but he was quite glad that his wife and daughter should also share in his pleasures.

True, his wife was not distinguished by any marked susceptibilities, but then elderly American women are all passionate travellers. As for his daughter, a girl no longer young and somewhat delicate, travel was really necessary for her : apart from the question of health, do not happy meetings often take place in the course of travel ? One may find one's self sitting next to a multimillionaire at table, or examining frescoes side by side with him. The itinerary planned by the Gentleman of San Francisco was extensive. In December and January he hoped to enjoy the sun of southern Italy, the monuments of antiquity, the tarantella, the serenades of vagrant minstrels, and, finally, that which men of his age are most susceptible to, the love of quite young Neapolitan girls, even when the love is not altogether disinterestedly

given. Carnival he thought of spending in Nice, in Monte Carlo, where at that season gathers the most select society, the precise society on which depend all the blessings of civilization the fashion in evening dress, the stability of thrones, the declaration of wars, the prosperity of hotels ; where some devote themselves passionately to automobile and boat races, others to roulette, others to what is called flirtation, and others to the shooting of pigeons which beautifully soar from their traps over emerald lawns, against a background of forget-me-not sea, instantly to fall, hitting the ground in little white heaps.“

Ivan Boenin (22 oktober 1870 - 8 november 1953)

Portret door Oleg Radvan

De Franse dichter en schrijver Charles Marie René Leconte de Lisle werd geboren op 22 oktober 1818 op het eiland Réunion. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009.

Les clairs de lune – I

C'est un monde difforme, abrupt, lourd et livide,
Le spectre monstrueux d'un univers détruit
Jeté comme une épave à l'Océan du vide,
Enfer pétrifié, sans flammes et sans bruit,
Flottant et tournoyant dans l'impassible nuit.
Autrefois, revêtu de sa grâce première,
Globe heureux d'où montait la rumeur des vivants,
Jeune, il a fait ailleurs sa route de lumière,
Avec ses eaux, ses bleus sommets, ses bois mouvants,
Sa robe de vapeurs mollement dénouées,
Ses millions d'oiseaux chantant par les nuées,
Dans la pourpre du ciel et sur l'aile des vents.
Loin des tièdes soleils, loin des nocturnes gloires,
À travers l'étendue il roule maintenant ;
Et voici qu'une mer d'ombre, par gerbes noires,
Contre les bords rongés du hideux continent
S'écrase, furieuse, et troue en bouillonnant
Le blême escarpement des rugueux promontoires.
Jusqu'au faîte des pics elle jaillit d'un bond,
Et, sur leurs escaliers versant ses cataractes,
Écume et rejaillit, hors des gouffres sans fond,
Dans l'espace aspergé de ténèbres compactes.
Et de ces blocs disjoints, de ces lugubres flots,
De cet écroulement horrible, morne, immense,
On n'entend rien sortir, ni clameurs ni sanglots
Le sinistre univers se dissout en silence.
Mais la Terre, plus bas, qui rêve et veille encor
Sous le pétillement des solitudes bleues,
Regarde en souriant, à des milliers de lieues,
La lune, dans l'air pur, tendre son grand arc d'or.

Charles Leconte de Lisle (22 oktober 1818 – 18 juli 1894)

Portret door Jacques Leonard Blanquer, 1885

22-10-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Doeschka Meijsing werd geboren in Eindhoven op 21 oktober 1947. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2007 en ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

Uit: Over de liefde

“In een cel
Dit verhaal begint met een dvd die op een dag in mijn brievenbus werd gegooid. Hoewel ik de eerste weken vergat hem te bekijken, zou de inhoud ervan mijn gedachten weer lange tijd door elkaar schudden, alsof er al niet genoeg met mij was gebeurd.

De dvd behelsde een documentaire en werd me door een zekere 'Jan' bezorgd, die via een in het cellofaan gestoken kaartje, dat me verhinderde met één oogopslag kennis te nemen van de inhoud, liet weten dat hij het belangrijk vond dat ik ernaar keek. Toevallig kende ik maar twee Jannen op deze wereld, nog uit mijn studententijd, en ik wist zeker dat het handschrift op het kaartje van geen van beiden was.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan, want ze konden wel zoveel in je brievenbus gooien waar je niet om had gevraagd, en de wereld probeerde al zo opdringerig van alle kanten je aandacht te vangen dat je je het beste van tijd tot tijd als een leeuw in de woestijn kon terugtrekken. De afgelopen jaren was ik genoeg door elkaar geschud en nu ik eindelijk de vlakte had bereikt, moest ik eerst maar eens mijn wonden likken. Die waren diep en stinkend.“

(...)

„Ik had geen rekening gehouden met de buitenwereld, de wijnranken van roddels en geruchten die om me heen aan het zoemen waren, de vrienden en kennissen die schichtig tegenover me begonnen te doen, heel het netwerk van de stad met boodschappen vol leedvermaak of medelijden dat zich om me heen spande. Ik kon geen vriendin raadplegen over de nieuw ontstane situatie of ik kreeg ten antwoord dat ze het allang wist, dat ze niet had geweten hoe het mij te vertellen, dat ze op het punt had gestaan mij in te lichten, dat de hele stad het wist. „

Doeschka Meijsing (Eindhoven, 21 oktober 1947)

De Nederlandse dichter, columnist en schrijver Martin Bril werd geboren in Utrecht op 21 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 april 2009 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

De poes die alles ziet

Een slap zonnetje, en de wind steekt op.
Wat te doen? De poes zit roerloos op de
Schutting van de buren niks te denken

Of misschien iets heel dieps, wij zullen
Het nooit weten. Intussen is het wel zo
Dat de poes kan praten, dat wil zeggen
Als ze binnen is, steekt ze hele verhalen
Af in een prachtige taal die niemand
Verstaat maar die we allemaal begrijpen,

Wij hier in huis bedoel ik, anderen niet.

De ene keer vertelt ze over haar avonturen
In de tuin, de andere keer informeert
Ze naar wat wij zoal hebben meegemaakt.

Als alles dan in balans is, zoekt ze ergens
In huis een hoek om te dutten, of een
Plek die uitzicht biedt over alles, want
Graag houdt ze het gezin in de gaten.

En dat doet ze met haar ogen toe
Of soms op een luie kier.

Trotse tomaten

De tomatenplant die ik voor de
Zomer kocht, heeft inmiddels
Vijf perfecte tomaten opgeleverd

Zwaar en vlezig en zoet

Een laatste, nummer zes, hangt
Zich nu te haasten – van slap
Oranje naar morgen rood en
Zelfverzekerd, want zo zien
Rijpe tomaten er toch wel uit:

Trots.

Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 - 22 april 2009)

De Pakistaanse auteur, journalist en filmmaker Tariq Ali werd geboren in Lahore op 21 oktober 1943. . Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

Uit: Remembering Edward Said

„Edward Said was a longstanding friend and comrade. We first met in 1972, at a seminar in New York. Even in those turbulent times, one of the features that distinguished him from the rest of us was his immaculate dress sense: everything was meticulously chosen, down to the socks. It is almost impossible to visualize him any other way. At a conference in his honour in Beirut in 1997, Edward insisted on accompanying Elias Khoury and myself for a swim. As he walked out in his swimming trunks, I asked why the towel did not match. ‘When in Rome’, he replied, airily; but that evening, as he read an extract from the Arabic manuscript of his memoir Out of Place, his attire was faultless. It remained so till the end, throughout his long battle with leukaemia.

Over the last eleven years one had become so used to his illness—the regular hospital stays, the willingness to undergo trials with the latest drugs, the refusal to accept defeat—that one began to think him indestructible. Last year, purely by chance, I met Said’s doctor in New York. In response to my questions, he replied that there was no medical explanation for Edward’s survival. It was his indomitable spirit as a fighter, his will to live, that had preserved him for so long. Said travelled everywhere. He spoke, as always, of Palestine, but also of the unifying capacities of the three cultures, which he would insist had a great deal in common. The monster was devouring his insides but those who came to hear him could not see the process, and we who knew preferred to forget. When the cursed cancer finally took him the shock was intense.“

Tariq Ali (Lahore,  21 oktober 1943)

De Frans-Algerijnse schrijver en regisseur Mehdi Charef werd geboren op 21 oktober 1952 in Maghnia in Algerije. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

Uit: A bras le coeur

„Une odeur d'encens âcre et brûlante s'échappe de l'antre du marabout. Derrière le rideau qui nous sépare de son cabinet, j'entends deux familles qui pleurent, et parfois hurlent. Le marabout tente de les calmer. D'après ce que je crois comprendre, il s'agit d'une histoire de lesbiennes. J'écarte discrètement l'épais rideau, taillé dans une couverture militaire récupérée on ne sait où, et je découvre le large visage hâlé de Mbami, qui est un homme rempli de certitudes et de curiosités. Autour du front, il porte un foulard. Avec un éventail en feuilles de bambou, il disperse les volutes de fumée qui montent de deux kanouns. De dos, je distingue deux femmes voilées assises jambes croisées sur la natte ; à côté d'elles, deux jeunes filles de profil ; ce sont elles qui pleurent et qui sanglotent. Elles ont les yeux rouges, le nez qui coule. Elles répondent aux questions indiscrètes, tranquillement. La première, qui porte des lunettes de vue, récapitule pour sa mère :

    – C'est plus fort que moi ! J'ai beau essayer de me retenir, de me raisonner, rien n'y fait. Une force supérieure me pousse. Je succombe, désespérée et en larmes, dans les bras de Farida!

    Farida, l'autre jeune fille, qui n'est pas voilée, elle aussi est effondrée, à côté de sa mère. Les deux adolescentes se prennent les mains et implorent en choeur le marabout :

    – Guéris-nous, Si Mbami!

    II essaie de les calmer en levant les mains.

    – Et toi?

    Farida baisse les yeux, elle met ses mains sur sa tête.

    – Je ne pense qu'à elle, nuit et jour, je ne sais pas pourquoi. Maman, j'ai peur ! C'est seulement quand je sens son corps contre moi que mes angoisses s'apaisent...“

Mehdi Charef (Maghnia, 21 oktober 1952)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Allen Hoey werd geboren op 21 oktober 1952 in Kingston, New York. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008. Allen Hoey overleed op 16 juni van dit jaar op de leeftijd van 58 jaar. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2009.

Glory

                       and the firmament sheweth his handywork.                                               

                       —Psalms 19:1 

Sometimes, late night, the middle of January

maybe, I get home, everything’s quiet, the cows

aren’t in the pasture out back, all the lights

turned off as far as I can see, the packed snow

crunches underfoot as I step away from the car

and slam the door, but not quite a crunch, almost

a kind of squeak, it’s that cold, and then, cold

as it is, I stand beside the car and lift my head

to look up at the sky, not a cloud, a high wind’s

blown the heavens clear, and all the stars are weaving

the way I’d weave heading across the yard

and up the stairs, the warm air, the faint trace of

heating oil, the rumpled bed at the end of the hall,

but now the stars dance their little dance and,

my God, it’s cold, and I’m here, and that’s

just about the best a man could ever care about.

Country Music

Mothers and dogs die, and fathers too; in the fullness of time

they all do. Wives and husbands, boyfriends, girlfriends, and lovers

run away or break your heart. Someday, someone will smash

your car, your truck, whether it’s some dumb-ass in an SUV

or only a deer whose trajectory through life has the misfortune

of intersecting yours a few feet this side of the shoulder—

crumpled fender, bent frame, or just a broken headlight, your baby

ain’t the same, and, even apart from the increase you know

your premium will reflect the next time the bill comes due,

it hurts. At some point in your life, unless you’re someone

I’d never want to sit next to and sip a beer, you’ve felt

a little sad and maybe lonely when you’ve heard a train whistle

keening through the trees on a dark October night. At three o’clock

the wind batters rain against the bedroom window, debris

from the porch roof clatters on the pane, and you lie awake

thinking about how years ago you might have done something

different than the way you did it and rehearsing the many ways

your life might’ve changed. But would you give up the feeling

you get listening to the slow breath beside you, reassuring,

keeping you in bed when part of you wants to get up, get

the bottle and sit at the kitchen table with only a smudge of light

coming in from the one lamp you’ve switched on in the living room,

listening to that wind, those twigs and branches racketing

against the glass and clapboard—would you, could you

be any happier, really? A piece of pie, maybe, some stale

remnants of a birthday cake. Instead, you lie in bed, hear

the faint strains of a fiddle, the twang of a Telecaster,

and in the wind the wailing sound of a pedal steel guitar,

all of this put to music—this life you’ve maybe lived.

21-10-2010 om 19:52 geschreven door Romenu  

De Griekse dichter en schilder Nikos Engonopoulos werd geboren op 21 oktober 1907 in Athene. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

BOLIVÁR   (Fragment)

A Greek Poem

And shall I now despair that to this very day no one has
    understood, has wanted, has been able to understand
    what I say?
Shall the fate then be the same for what I say now of Bolivar,
    that I’ll say tomorrow of Androutsos?
Besides, it’s no easy thing for figures of the importance of
    Androutsos and Bolivar to be so quickly understood,
Symbols of a like.
But let’s move on quickly: for Heaven’s sake, no emotion,
    exaggeration or despair.
Of no concern, my voice was destined for the ages alone.
(In the future, the near, the distant, in years to come, a few,
    many, perhaps from the day after tomorrow or the day
    after that,
Until the time that, empty and useless and dead, the Earth
    begins to drift in the firmament,
The young, with mathematical precision, will awake in their  
    beds on wild nights,
Moistening their pillows with tears, wondering at who I was,
    reflecting
That once I existed, what words I said, what songs I sang.
And the gigantic waves that every evening break on Hydra’s
    seven shores,
And the savage rocks, and the high mountain that brings down
    the blizzards,
Will eternally and untiringly thunder my name.)

But let’s get back to Simon Bolivar.

Bolivar! A name of metal and wood, you were a flower in
    the gardens of South America.
You had all the gentleness of flowers in your heart, in your
    hair, in your gaze.
Your hand was huge like your heart, and scattered both good
    and evil.
You swept through the mountains and the stars trembled, you
    came down to the plains, with your gold finery, your
    epaulets, all the insignia of your rank,
With a rifle hanging on your shoulder, with chest bared, with
    your body covered in wounds,
And stark naked you sat on a low rock, at the sea’s edge,
And they came and painted you in the ways of Indian braves,
With wash, half white, half blue, so you’d appear like a lonely
    chapel on one of Attica’s shores,
Like a church in the districts of Tatavla, like a palace in a
    deserted Macedonian town.

Vertaald door David Connolly

Nikos Engonopoulos (21 oktober 1907 – 31 oktober 1985)

Athene

De Franse dichter en schrijver Alphonse de Lamartine werd geboren op 21 oktober 1790 in Mâcon. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006 en ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

Le papillon

Naître avec le printemps, mourir avec les roses,
Sur l'aile du zéphyr nager dans un ciel pur,
Balancé sur le sein des fleurs à peine écloses,
S'enivrer de parfums, de lumière et d'azur,
Secouant, jeune encor, la poudre de ses ailes,
S'envoler comme un souffle aux voûtes éternelles,
Voilà du papillon le destin enchanté!
Il ressemble au désir, qui jamais ne se pose,
Et sans se satisfaire, effleurant toute chose,
Retourne enfin au ciel chercher la volupté!

Les voiles

Quand j'étais jeune et fier et que j'ouvrais mes ailes,
Les ailes de mon âme à tous les vents des mers,
Les voiles emportaient ma pensée avec elles,
Et mes rêves flottaient sur tous les flots amers.

Je voyais dans ce vague où l'horizon se noie
Surgir tout verdoyants de pampre et de jasmin
Des continents de vie et des îles de joie
Où la gloire et l'amour m'appelaient de la main.

J'enviais chaque nef qui blanchissait l'écume,
Heureuse d'aspirer au rivage inconnu,
Et maintenant, assis au bord du cap qui fume,
J'ai traversé ces flots et j'en suis revenu.

Et j'aime encor ces mers autrefois tant aimées,
Non plus comme le champ de mes rêves chéris,
Mais comme un champ de mort où mes ailes semées
De moi-même partout me montrent les débris.

Cet écueil me brisa, ce bord surgit funeste,
Ma fortune sombra dans ce calme trompeur ;
La foudre ici sur moi tomba de l'arc céleste
Et chacun de ces flots roule un peu de mon coeur.

Alphonse de Lamartine (21 oktober 1790 – 28 februari 1869)

Foto, vergroot door Nadar, ca 1865

De Engels dichter en criticus Samuel Taylor Coleridge werd geboren op 21 oktober 1772 in Ottery St. Mary, Devonshire. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006 en ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.

The Rose 

As late each flower that sweetest blows

I pluck'd, the Garden's pride!

Within the petals of a Rose

A sleeping Love I 'spied.

Around his brows a beamy wreath

Of many a lucent hue;

All purple glow'd his cheek, beneath,

Inebriate with the dew.

I softly seiz'd th' unguarded Power,

Nor scar'd his balmy rest:

And plac'd him, cag'd within the flower,

On spotless Sara's breast.

But when unweeting of the guile

Awoke the pris'ner sweet,

He struggled to escape awhile

And stamp'd his faery feet.

Ah! soon the soul entrancing sight

Subdued th' impatient boy!

He gaz'd! he thrill'd with deep delight!

Then clapp'd his wings for joy.

'And O!' he cried -- 'Of magic kind

What charms this Throne endear!

Some other Love let Venus find

I'll fix my empire here.'

Child's Evening Prayer 

Ere on my bed my limbs I lay,

God grant me grace my prayers to say:

O God! preserve my mother dear

In strength and health for many a year;

And, O! preserve my father too,

And may I pay him reverence due;

And may I my best thoughts employ

To be my parents' hope and joy;

And, O! preserve my brothers both

From evil doings and from sloth,

And may we always love each other,

Our friends, our father, and our mother,

And still, O Lord, to me impart

An innocent and grateful heart,

That after my last steep I may

Awake to thy eternal day! Amen.

Samuel T. Coleridge (21 oktober 1772 – 25 juli 1834)

De Duitse schrijver en criticus Martin Roda Becher werd geboren in New York op 21 oktober 1944. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008.

Uit: Dauergäste )

„Der Umgang mit Grosz beschränkte sich in New York zu Ulis heimlichem Ärger hauptsächlich auf den Austausch von Briefen, was ihrem zeitgeschichtlich höchst interessanten Briefwechsel sehr bekam, Ulis Hunger nach den gesellschaftlichen Kontakten von Grosz in der New Yorker Kunst- und Literaturszene aber weitgehend ungestillt ließ. Bei der Taufe, sie fand in den Privaträumen eines lutheranischen Pastors statt, ließ sich Grosz durch seine Frau vertreten; er hatte sich angeblich bei einer Party den Fuß verstaucht.
Meine Mutter hatte beschlossen, daß ich Martin Roda heißen sollte. Daß Roda aber in Wirklichkeit mehr war als nur ein zweiter Vorname, begriff ich früh. Roda war mein eigentlicher Name, das Becher bloß Anhängsel. Ich hatte die blauen Augen der Rodas, die Stupsnase - durch und durch ein Roda, übernahm ich mit der Muttermilch die latente Gegnerschaft gegen die Bechers. Dana war eine überzeugte, ja glühende Roda, während die Becher-Seite in Uli nur einen sehr lauen Vertreter hatte. Im Grunde mochte Uli seine Eltern nicht, und sie wiederum hatten ein ziemlich reserviertes Verhältnis zu ihm. In meinem zweiten Vornamen war also schon die Kampfansage an die Bechers enthalten: Mit mir setze sich keineswegs die Bechersche Linie fort, nein, ich sei vielmehr der natürliche Roda-Statthalter.“

Martin Roda Becher (New York, 21 oktober 1944)

21-10-2010 om 19:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Hans Warren werd op 20 oktober 1921 geboren in Borssele. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2006 en ook mijn blog van 20 oktober 2007 en ook mijn blog van 20 oktober 2008 en ook mijn blog van 20 oktober 2009.

Uit: Geheim Dagboek (Deel Twee)

“20 augustus 1947,

- Der hitte houdt aan. Er is een tijd geweest, zo’n jaar of zes, zeven terug, dat ik er een genoegen in vond, natuurexcessen te beleven: koudste winters,droogste zomers, sneeuw in mei – het bracht me allemaal in verrukking. Die tijd is voorbij. Na de langdurigste, koudste en strengste winter sinds eeuwen beleven we nu de heetste en droogste zomer van onze eeuw, en ik vind hem niets leuk. Is dit afstomping of groei?

De  hitte belet te werken. Het vee sterft in de weiden en in de huizen is het lauw. Na weken van deze hitte voel je je slap, is alle energie uit je weggevloeid.

De enige heerlijke uren zijn bij het zwemmen in de Schelphoek. Dagelijks ga ik er heen. Er is een ogenlust aan mooie jongens en meisjes.

Deze week aanbad ik er een volmaakt gebouwde jongen van 16, 17 jaar die ploteseling zijn gebruinde rug uit zijn blauwe overall stroopte zoals een vlinder uit zijn pop komt. Gaaf vel, gespierde armen, volle dijen met een waas van donkere beharing, nauw aansluitend donkerbruin broekje met witte riem. Leuke kop met ogen als geslepen juwelen, frisse mond, guitige lach, en ook een zekere bewustheid al om dat mooie, lenige mannelijke schoon.

Of die andere, iets ouder, 18 of 19, klein van gestalte, met een wild, mooi gezicht. Hij kwam langzaam door de zon gelopen langs de helling van de Schelphoek, breed van schouders en merkwaardig smal toelopend naar de heupen, met, op de rug gezien, een haast te grote welving van oksel en schouder over de borstkas naar de flank. Stevige, gevulde dijen en een toefje jong haar op de met slagschaduw getekende scherpe borst. Bruin, natuurlijk. Boeiende kop met langgeknipt prettig haar, zee-ogen en mooie tanden. Hij zwom en dook uitstekend. In het water keek ik hem een paar maal doordringend aan. Ik ben ook een goed zwemmer, en wellicht daarom beantwoordde hij mijn blik met een sportieve glans in de zijne.

Later, toen ik weer gekleed was en naar huis wou fietsen, heb ik hem aangesproken. Hij bleek van een naburig dorp te komen, hij had iets slaafs en vrijgevochtens, schuchters en trots tegelijkertijd. Er stonden twee onbeholpen blauwe ankertjes op zijn bruine armen getatoeëerd, wat me ontroerde en ontmoedigde.”

Alweer geknield

Nu de storm is geluwd
de ravage in het serene licht:
wat ben je tenger, vaal. Je voeten
en oksels rieken - een vogeljong
tijdig uit het nest geregend.

Ik stook het vuur hoog, rooster vlees en brood,
en warm de wijn. Je holle wangen krijgen
wat gloed, je ogen worden
groter, zwarter, en je borst
begint begeerlijk te welven
in het openhangend linnen hemd.

Alweer geknield bied ik mijn prins
hetgeen ik heb, hetgeen ik maak.
Hij keurt verwend
en looft verstrooid mijn zorg,
kijkt langs mijn liefde en mijn haat.
Hij geeft een zoen en nog een zoen,
een echte lieve trekkebek, en rekt
bevrijd eer hij opnieuw
op avontuur uitgaat.

Brief

Het toevertrouwen van zaad aan de aarde
geeft hoop. Je weet: ik ben wanhopig,
maar ik heb in de rulle humus
hennep gelegd (voor jou), basiel
en postelein. Kom je ooit eten
van wat ik zaaide, mag ik
een lamsbout voor je roosteren, een krans
vlechten van laurier en roosmarijn,
in het prieel
mijn mooiste porselein, vermeil, kristal
voor je klaarzetten?
Je bent prachtlievend, ik weet het,
maar houd je van verval?
Van afgesleten bloemetjes, van weggesprongen schilfers
email uit het verguld, van een stijlstoel
met gebruiksaanwijzing, een pergola
vol rozenluizen, spint en wingerdrot?
Ik bedoel: mijn marmer is geel van ouderdom,
m'n water koel, m'n champagne
van de beste kwaliteit
en mijn liefde op de grens van waanzin.