De Nederlandse schrijver, columnist en blogger Peter Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard en is tegenwoordig Utrechter. Hij studeerde Small Business in Alkmaar en Digitale Communicatie in Utrecht. Zantingh werkt mee aan nieuwswebsite nrc.nl en nrcnext.nl, lifestyleblogs iPhoneclub en iPadClub, online cultuurmagazine 8WEEKLY, Lowlandssite Lowlove en wielrenblog Het Is Koers. Ondertussen schrijft hij aan zijn debuutroman (werktitel Een uur en achttien minuten) bij uitgeverij De Arbeiderpers.

Twee sleuteltjes

In mijn brievenbus zat een envelop. Ik maakte hem open en vond alleen twee sleuteltjes. Geen brief, geen adressering, alleen het logo van een bedrijf dat ik niet kende. Ik googlede het, maar werd er niet wijzer van. Het waren gekke sleuteltjes. Niet van een deur of een fiets, maar van iets ongewoners, iets mysterieus. Ik bekeek ze en dacht na. Dit kon natuurlijk twee kanten op.

Eén: ik was zojuist in een Bassie en Adriaan-achtig verhaal terecht gekomen. Deze sleuteltjes zouden me leiden naar kleine briefjes met cryptische aanwijzingen. Ik zou zoiets als “daar waar Utrecht hoog is, maar onopgeleid” ontcijferen en onder de Domtoren de volgende aanwijzing vinden. Daarna kwam de rest van Europa aan de beurt. Overal waren er mannen die op twintig meter afstand toekeken, lange grijze jassen met antennes. Misschien waren er zelfs camera’s, dus ik moest vanaf nu veel grappige dingen zeggen en oppassen waar ik naar keek op internet.

We hebben je moeder. Ze heeft nog maar negen nagels.

Twee: schurken hadden het op mijn moeder voorzien. Ze hadden, door mij langere tijd nauwlettend te volgen, gezien dat ik een LCD-televisie had en vaak luxe taartjes kocht bij de Albert Heijn. Ze hadden de indruk gekregen dat ik rijk was en logischerwijs mijn moeder ontvoerd om losgeld te kunnen eisen. Er zou een race tegen de klok beginnen, langs kluisjes, postvakjes en andere sloten, een oneerlijke zoektocht waarin ik constant achter de feiten aanliep. Ze zouden me altijd een stap voor zijn. Ik vond het ook vervelend dat ze me anoniem zouden opbellen om gemene dingen te zeggen. “We hebben je moeder. Ze heeft nog maar negen nagels.”

Wat waren mijn opties? Ik kon geen actie ondernemen; er was teveel onduidelijkheid over de herkomst en bedoeling van de twee sleuteltjes. Ik zou moeten wachten op meer aanwijzingen voordat ik wist in welk avontuur ik de hoofdrol speelde.

Of zou ik hiermee de verwarming kunnen ontluchten? Dat probeerde ik en ach, verdomd, dat lukte.

Geen avontuur, en dat voelde toch wel vreemd. Als een meisje dat bang is dat ze zwanger is en als dan blijkt dat ze het niet is, mist ze toch haar kindje. Toch was ik ook wel blij dat alles goed ging met mijn moeder.

09-03-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009 en ook mijn blog van 8 maart 2010.

Üit: Spotvogel

Het is tijd voor mijn geest om te ruien. Er valt veel te zeggen voor het schrijven met een veerpen, hoe geaffecteerd ook: met dode veren brengt men woorden tot leven. Hopelijk zichzelf ook. Het is tijd voor mij om hier, in dit berglandschap, vlak bij een rivier en de zee, te schrijven. Ik denk woorden te hebben gevonden, waaronder gedachten schuilen en niet enkel de wind die mijn geest zo lang heeft doorblazen.’

(...)

‘En als de avond als een bonte griffioen de manen liet neerhangen en op een bloederige ruïneuze horizon de zon verslond en nadat de donkerten als de hengsten van Yamm, de god van de oceaan, kwamen aangalopperen, de sterren als schuim opwierpen, wist Marfisa uit huis te sluipen en dicht tegen de muur gedrukt naar de ingang van de moskee te rennen, haar hart zo snel en luid kloppend dat het leek alsof de rossen van de nacht weer waren gewekt.’

(...)

‘Hoe ver in de tijd dit ook heeft afgespeeld, hoe miskleurig het geheugen mijn verhaal ook moge hebben opgepronkt met geleende kleuren: dit gebeurde in het land waar ik geboren werd en waar ik het liefst vertoefde, en dat land, mijn enige en lieve lezeres, is niet Marokko, maar een land in het Noorden, waar, zoals Plinius zei, de bomen onder de rivieren groeien – een Moerasland, een Houtland, een Neder Land.’

Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009 en ook mijn blog van 8 maart 2010.
 

Uit: Extreme Solitude

“It was debatable whether or not Madeleine had fallen in love with Leonard the first moment she’d seen him. She hadn’t even known him then, and so what she’d felt was only sexual attraction, not love. Even after they’d gone out for coffee, she couldn’t say that what she was feeling was anything more than infatuation. But ever since the night they went back to Leonard’s place after watching “Amarcord” and started fooling around, when Madeleine found that instead of being turned off by physical stuff, as she often was with boys, instead of putting up with that or trying to overlook it, she’d spent the entire night worrying that she was turning Leonard off, worrying that her body wasn’t good enough, or that her breath was bad from the Caesar salad she’d unwisely ordered at dinner; worrying, too, about having suggested they order Martinis because of the way Leonard had sarcastically said, “Sure. Martinis. Let’s pretend we’re Salinger characters”; after having had, as a consequence of all this anxiety, pretty much no sexual pleasure, despite the perfectly respectable session they’d put together, and after Leonard (like every guy) had immediately fallen asleep, leaving her to lie awake stroking his head and vaguely hoping that she wouldn’t get a yeast infection, Madeleine asked herself if the fact that she’d just spent the whole night worrying wasn’t, in fact, a surefire sign that she was falling in love. And certainly after they’d spent the next three days at Leonard’s place having sex and eating pizza, after she’d relaxed enough to be able to come once in a while and finally to stop worrying so much about having an orgasm because her hunger for Leonard was in some way satisfied by his satisfaction, after she’d allowed herself to sit naked on his gross couch and to walk to the bathroom knowing that he was staring at her (imperfect) ass, to root for food in his disgusting refrigerator, to read the brilliant half page of philosophy paper sticking up out of his typewriter, and to hear him pee with taurine force into the toilet bowl, certainly, by the end of those three days, Madeleine knew she was in love.”

Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009 en ook mijn blog van 8 maart 2010.
 

Uit: Silk Parachute

„When your mother is ninetynine years old, you have so many memories of her that they tend to overlap, intermingle, and blur. It is extremely difficult to single out one or two, impossible to remember any that exemplify the whole.

It has been alleged that when I was in college she heard that I had stayed up all night playing poker and wrote me a letter that used the word “shame” forty- two times. I do not recall this. I do not recall being pulled out of my college room and into the church next door.

It has been alleged that on December 24, 1936, when I was five years old, she sent me to my room at or close to 7 p.m. for using four- letter words while trimming the Christmas tree. I do not recall that.

The assertion is absolutely false that when I came home from high school with an A- minus she demanded an explanation for the minus.

It has been alleged that she spoiled me with protectionism, because I was the youngest child and therefore the most vulnerable to attack from overhead—an assertion that I cannot confirm

or confute, except to say that facts don’t lie. We lived only a few blocks from the elementary school and I routinely ate lunch at home. It is reported that the following dialogue and ensuing action occurred on January 22, 1941:

“Eat your sandwich.”

“I don’t want to eat my sandwich.”

“I made that sandwich, and you are going to eat it, Mister Man. You filled yourself up on penny candy on the way home, and now you’re not hungry.”

“I’m late. I have to go. I’ll eat the sandwich on the way back to school.”

“Promise?”

“Promise.”

Allegedly, I went up the street with the sandwich in my hand and buried it in a snowbank in front of Dr. Wright’s house. My mother, holding back the curtain in the window of the side door, was watching. She came out in the bitter cold, wearing only a light dress, ran to the snowbank, dug out the sandwich, chased me up Nassau Street, and rammed the sandwich down my throat, snow and all. I do not recall any detail of that story. I believe it to be a total fabrication.“

John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2009 en ook mijn blog van 8 maart 2010.
 

Uit: Midway

„Die beiden Kommandanten hatten ihre Befehlsstellen in metertiefen Bunkern auf Sand Island. Sie waren nicht gerade enge Freunde, aber sie arbeiteten gut zusammen, was ein Glücksfall war, denn die Offiziere des Marinekorps beurteilten ihre Kameraden aus anderen Waffengattungen meist als Schlappschwänze, das entsprach der rüden Denkweise jener sogenannten Elitetruppe. Hier allerdings hielten sie täglich ihre Lagebesprechungen ab und inspizierten immer wieder die Stellungen an der Küste, besonders die der 3,7-cm-Schnellfeuerkanonen, von denen man sich nicht nur Abwehr gegen Fliegerangriffe versprach, sondern auch gegen Landungsfahrzeuge.
Nach und nach trafen neue Flugzeuge ein. Bisher waren auf Midway lediglich 16 veraltete Sturzbomber des Typs «Vindicator» und 21 Jagdflugzeuge des Typs «Buffalo» stationiert gewesen, ebenso veraltet, von den Piloten abschätzig «fliegendes Faß» genannt, den japanischen «Zero» eindeutig unterlegen. Aber die amerikanische Flugzeugindustrie lief auf Hochtouren, und sie lieferte nun schon große Stückzahlen moderner, vielseitig verwendbarer und den japanischen Maschinen überlegene Muster aus. So schickte Pearl Harbor ganze Staffeln der neuen, schnelleren und tragfähigeren SBD-Stukas, F4F-Jäger, zweimotorige B-26-Bomber, die auch mit Torpedos ausgerüstet werden konnten, TBF-Torpedoflugzeuge, viermotorige, mit wirkungsvollen, von japanischen Jägern gefürchteten Abwehrwaffen bestückte Langstreckenbomber des Typs B-17, sowie PBY-Flugboote, denen vor allem die Seeaufklärung über große Entfernungen oblag.“

Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Duitse schrijver Heinrich 'Heinar' Mauritius Kipphardt werd geboren in Heidersdorf op 8 maart 1922.. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010.

Uit: In der Sache J. Robert Oppenheimer:

“1. Szene

Ein elektronisch gesicherter Raum in der Atomenergiekommission in Washington. Er ist für die Zwecke des Verhörs eingerichtet. Batterien von Monitoren. Aufzeichnungsgeräte, Fernschreiber. Es ist der 12. April 1954. Robb und Rolander kommen, breiten ihre Sachen aus, arbeiten. Gray Morgan, Evans kommen dazu.
GRAY sind wir zu früh? Man sagte uns, daß Dr. Oppenheimer da sei.
ROBB im Hause. Die neuen Sicherheitsbestimmungen. Wir sind noch gerade mal durchgeschlüpft. Weil sie Mr. Rolander kannten, aber wahrscheinlich nicht Oppenheimer. Es öffnet sich eine Tür, Oppenheimer, Garrison und Marks kommen.
GRAY Dr. Oppenheimer, es ist mir eine Freude und es bewegt mich, Sie hier begrüßen zu dürfen. Schön, daß Sie da sind.
OPPENHEIMER Das sind Mr. Garrison und Mr. Marks, meine Anwälte.
GRAY Wenn ich Ihnen Mr. Morgan und Dr. Evans vorstellen darf. Mr. Robb Mr. Rolander ... OPPENHEIMER Ja ja. Ja. Bitte. Natürlich. Es kommt zu keinem Händeschütteln oder nur zu gestörten Handlungen, die Gray ins Offizielle flüchten lassen.
GRAY Ich glaube, für das Protokoll, wir müssen das leider doch offiziell machen.”

Heinar Kipphardt (8 maart 1922 - 18 november 1982)

08-03-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Algerijnse schrijver Mouloud Feraoun werd geboren op 8 maart 1913 in het bergdorp Tizi Hibel, Kabylie. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010.

Uit: Journal 1955-1962

"N’ai-je pas écrit tout ceci au jour le jour, selon mon état d’âme, mon humeur, selon les circonstances, l’atmosphère créée par l’événement et le retentissement qu’il a pu avoir dans mon cœur ? Et pourquoi ai-je ainsi écrit au fur et à mesure si ce n’est pour témoigner, pour clamer à la face du monde la souffrance et le malheur qui ont rôdé autour de moi ? Certes, j’ai été bien maladroit, bien téméraire, le jour où j’ai décidé d’écrire, mais autour de moi qui eût voulu le faire à ma place et aurais-je pu rester aveugle et sourd pour me taire et ne pas risquer d’étouffer à force de rentrer mon désespoir et ma colère ? Et maintenant que c’est fait, que tout est là, consigné, bon ou mauvais, vrai ou faux, maintenant que nous entrevoyons la fin du cauchemar, faudra-il garder tout ceci pour moi ?
(…)Je sais combien il est difficile d’être juste, je sais que la grandeur d’âme consiste à accepter l’injustice pour éviter soi-même d’être injuste, je connais, enfin, les vertus héroïques du silence. Bonnes gens, j’aurais pu mourir, depuis bientôt dix ans, dix fois j’ai pu détourner la menace, me mettre à l’abri pour continuer de regarder ceux qui meurent. Ceux qui ont souffert, ceux qui sont morts pourraient dire des choses et des choses. J’ai voulu timidement en dire un peu à leur place. Et ce que j’en dis, c’est de tout cœur, avec ce que je peux avoir de discernement et de conscience" (17 août 1961).

Mouloud Feraoun (8 maart 1913 – 15 maart 1962)

De Uruguayaanse dichteres en schrijfster Juana de Ibarbourou werd geboren op 8 maart 1892 als Juana Fernández Morales in Melo, Cerro Largo. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010.

The Knife Sharpener

This heroic pain to build every night

A new pair of wings…

Where will be those who yesterday put on my shoulders

The insomnia of the first hour of dawn!

Day, the knife-sharpener of the gold-scissors,

The steel-daggers and the iron-backs;

Last night I had the wings

And I was in the sky.

But this morning

You arrived with your flute and stone,

Your twelve silver-knives.

And slowly began cutting the wings.

Juana de Ibarbourou (8 maart 1892 – 15 juli 1979)

De Schotse schrijver Eric Robert Russell Linklater werd geboren op 8 maart 1899 in Dounby, Orkney. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en en ook mijn blog van 8 maart 2009 en ook mijn blog van 8 maart 2010.

Uit: Tiefseepiraten (Vertaald door Gabriele Haefs)

„Wenn sie aneinandergerieten, dann trug Hew normalerweise den Sieg davon. Aber sie stritten sich nur selten – nicht häufiger als einmal im Monat, denn Timothy war verträglich und Hew mochte ihn. Manchmal jedoch wachte Hew morgens auf und dachte daran, wie groß und stark er war, und vor lauter Glück und aus dem Wunsch heraus, seine Stärke zu zeigen, bewarf er Timothy mit einem Kissen und brüllte: »Auf in den Kampf!«

Wenn er dann fünf Minuten später auf Timothys Brust saß, sagte er etwa Folgendes: »Es tut mir wirklich schrecklich leid, aber ich fürchte, du kriegst schon wieder ein blaues Auge. Ich wollte wirklich nicht so fest zuhauen. Echt nicht!«

Und Timothy antwortete dann, keuchend und außer Atem: »Du bist ein blöder, brutaler, mieser Trottel. Du hättest als Zugpferd auf die Welt kommen sollen, dann könntest du dich vielleicht irgendwie nützlich machen. Aber so nervst du einfach nur. Und jetzt runter von meiner Brust, deine Nase blutet nämlich und tropft mich voll.«

Später an einem solchen Morgen erzählten sie dann Sam Sturgeon von ihrem Kampf, und Timothy sagte:

»Der hat mindestens eine halbe Stunde gedauert, glaub ich.«

»Das muss länger gewesen sein«, widersprach Hew.

»Weniger als eine Dreiviertelstunde bestimmt nicht, vielleicht sogar noch mehr.«

Eric Linklater (8 maart 1899 – 7 november 1974)

De Poolse schrijver, geschiedkundige en ontdekkingsreiziger graaf Jan Nepomucen Potocki werd geboren op 8 maart 1761 in Pikov. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2010.

Uit: Voyage en Turquie et en Égypte

"J'avais aperçu pour la première fois les pyramides lorsque, remontant de Rosette au Caire, j'eus atteint la pointe du Delta. J'en étais à dix lieues, et elles m'avaient paru comme des montagnes, dont la couleur bleuâtre annonçait une grande élévation. Je les avais perdues de vue en me rapprochant du Caire, et je ne les retrouvai plus que vers Gizeh. La distance de ce village aux pyramides est de trois lieues, et paraît à peine de six cents pas.

Je distinguais parfaitement leurs différentes assises, et jusqu'aux séparations des pierres, qui ne me paraissaient alors que de la grandeur de nos briques, et mes yeux mesurant la hauteur de ces monuments sur cette fausse échelle n'y trouvèrent plus rien de merveilleux. La même chose m'était arrivée à Saint-Pierre de Rome, et doit arriver nécessairement à la vue de tout édifice lorsque la parfaite proportion de ses parties ne laisse pas d'objet de comparaison qui puisse faire juger de la grandeur de leur ensemble. Pour juger donc de celle des pyramides, il faut aller jusqu'à leur base ; alors le sommet disparaît peu à peu, et l'on ne voit plus que l'entassement des blocs énormes dont on avait d'abord si mal jugé. Alors si l'on veut porter la clarté du calcul sur le témoignage rectifié de ses sens, on trouve que le nombre de ces blocs se monte à plus de trois cent trente-quatre mille trois cent soixante-sept, qui font une solidité de soixante-deux millions trois cent neuf mille six cents pieds cubes.

Alors que l'on s'éloigne autant que l'on voudra, l'imagination fatiguée de calcul ne garde plus que l'idée d'immensité et la conserve toujours.

Les Arabes, qui savent que les voyageurs sont curieux de graver leurs noms à l'entrée de la pyramide, sont venus m'apporter un ciseau ; je m'en suis servi pour y faire placer ce vers du Poème des Jardins : "Leur masse indestructible a fatigué le temps."

Jan Potocki (8 maart 1761 – 2 december 1815)

Portret door Alexander G. Warneck, na 1810 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Dominic Angeloch werd in 1979 in Stuttgart geboren. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010.

Uit: Kinderspiel

„Langweilig war es gewesen, dort auf der Schwäbischen Alb bereits seit Stunden in der heißen Sonntagssonne hinter unseren Eltern herzugehen – bis sich eines von uns Kindern dieses Spiel ausdachte. Dabei ging es eigentlich nur darum, uns vorzustellen, als Hirten mit der Hilfe eines Hundes eine Schafherde zu hüten. Immer wieder entfernte sich ein Tier von der Herde; wir riefen uns dann gegenseitig Hinweise zu, in welche Richtung das Tier gelaufen sein mochte und konnten es so wieder einfangen. In der Zwischenzeit aber war schon ein anderes Tier weggelaufen, dem wir nun nachjagen mußten, weil unser Hirtenhund nicht auf es geachtet hatte.
Die anderen Spaziergänger, die uns von Zeit zu Zeit begegneten, müssen uns für verrückt gehalten haben, so, wie wir uns gegenseitig scheinbar grundlos anschrien und umherrannten, als jagten wir Schafe, obwohl da gar keine waren. Aber auf diese Weise vergaßen wir die Langeweile.
So viel Spaß hatten wir an diesem Spiel, daß wir es immer wieder spielen wollten. Bald reichten uns die Sonntagsspaziergänge nicht mehr aus, und so erweiterten wir das Spiel, indem wir es auch zuhause spielten: Aus den verschiedenen Räumen des Elternhauses wurden Ställe für Kühe, Schafe, Schweine, Ziegen und Hühner, die wir ausmisten und pflegen mußten.“

Dominic Angeloch (Stuttgart, 1979)

08-03-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De  Nederlandse schrijver A. Marja (pseudoniem van Arend Theodoor Mooij werd geboren in Oude Leije op 8 maart 1917. In 1924 verhuisde het gezin Mooij naar Winschoten, waar Marja van 1930 tot 1936 de christelijke hbs bezocht. In 1934 ontmoette hij de dichter in de dop Koos Schuur, met wie hij tot zijn dood nauw bevriend zou blijven. Onder invloed van een leraar Duits publiceerde Marja, nog onder zijn eigen naam, op 2 februari 1935 een gedicht in Volk en Vaderland.  A. Marja debuteerde in 1937 met de dichtbundel “Stalen op zicht”. Zijn enige roman “Snippers op de rivier” beleefde vijf herdrukken en werd door critici bejubeld. Marja wordt door sommigen tot de Groninger School gerekend. Marja maakte furore met zijn 'practical jokes', rigoureuze grappen die hij uithaalde met collega-dichters en schrijvers, die hem niet altijd in dank werden afgenomen. Zijn biografie kenmerkt zich door ongeluk: hij kon van zijn scheppend werk niet leven, had moeite met het behouden van een vaste baan, hertrouwde tweemaal en had al vroeg hartklachten en diabetes. In oktober 2008 zorgden een heruitgave van Snippers op de rivier, een bloemlezing uit de gedichten van A. Marja en een speciale aflevering van het literaire tijdschrift Tzum voor een revival.

Een psychiater

Soms als er iemand op zijn divan ligt
zich los te kronkelen uit een neurose,
begint hij aan zijn binnenkant te blozen
om wat er gaapt tussen zijn overwicht

en 't knaapje dat nog altijd in hem leeft
met spillebenen, lokken, meide-kleren
en, later, dat hardnekkig masturberen
waarvan zijn moeder nooit geweten heeft.

De angst dat al die anderen 't begrijpen
kan af en toe nog zijn testikels knijpen,
maar laat hem los zodra hij spreekuur heeft.

Alleen die blos – omdat wie tot hem komen
niet weten hoe de droesem hunner dromen
cement wordt waarmee hij zijn vesting bouwt.

Een dorp

De groenbemoste boerenhuizen keren
beminnelijk hun mesthoop naar de straat,
waar zich de dorpsjeugd tracht te amuseren
en men op zondag statig kerkwaarts gaat.

Het hart, bedolven onder zoveel kleren,
houdt regelmaat, ook als het feller slaat:
wie hier zijn heilsleer tracht te propageren
ruikt mest en kent weer 's mensen aardse staat.

Ik rijd er rond en denk: de jaren kwamen
en gingen weer, zij waren matig boos
of matig goed; een vaag gerucht van namen

bleef zelfs wel de oorlog hier – maar na een poos
zie ik een bouwval met verwoeste ramen:
de synagoge, zin- en waardeloos.

A. Marja (8 maart 1917 – 10 januari 1964)

08-03-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008. en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.

Uit: De Figuranten (Vertaald door Johannes Jonkers)

„Ze hadden een film over ons gemaakt. De film was gebaseerd op een boek dat geschreven was door iemand die wij kenden. Het boek was een niemendalletje over vier weken in de stad waarin we zijn opgegroeid en was grotendeels een accuraat portret. Het werd als fictie bestempeld, maar er waren slechts een paar details gewijzigd en onze namen waren niet veranderd en er stond niets in wat niet was gebeurd. Er was bijvoorbeeld echt een snuffmovie gedraaid in die slaapkamer in Malibu op een middag in januari, en ja, ik was het terras op gelopen dat uitkeek op de Stille Oceaan, waar de schrijver me probeerde te troosten door me te verzekeren dat het geschreeuw van de kinderen die gemarteld werden nep was, maar hij zei het glimlachend en ik moest me afwenden. Andere voorbeelden: mijn vriendin had inderdaad een coyote overreden in de canyons onder Mulholland, en een diner op kerstavond met mijn familie bij Chasen’s waarover ik terloops bij de auteur had geklaagd, was getrouw weergegeven. En er was echt een meisje van twaalf door een groep verkracht – ik was erbij in die kamer in West Hollywood, samen met de schrijver, die in het boek alleen een vage weerzin van mijn kant vermeldde en niet accuraat beschreef hoe ik me die avond werkelijk voelde – de geilheid, de schok, hoe bang ik was voor de schrijver, een blonde en geïsoleerde jongen op wie mijn toenmalige vriendin half verliefd was geworden. Maar de schrijver zou haar liefde nooit helemaal beantwoorden, omdat hij zo opging in zijn eigen passiviteit dat hij de door haar gewenste klik niet kon maken, en daarom had ze zich op mij gericht, maar toen was het al te laat, en omdat de schrijver niet kon uitstaan dat ze zich op mij had gericht, werd ik de mooie en versufte verteller, niet in staat tot liefde of vriendelijkheid. Zo werd ik de beschadigde partyboy die met een bloedneus door de wrakstukken zwierf en vragen stelde die geen antwoord behoefden. Zo werd ik de jongen die overal de ballen van snapte. Zo werd ik de jongen die naliet een vriend te redden. Zo werd ik de jongen die niet van het meisje kon houden.“

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008. en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.
 

In der Drehtür

Der Sommer tastet den Himmel herauf,
und ich beuge mich in meine Blätter hinab,
die Halme schwanken, die meine Gedanken sind.
Frühes Rot, verpulvert man so seine Sinne,
wenn ein Löffel auf eine Tasse genügt?
Ein Flugzeug sinkt aus dem himmlischen Blau,
die Birnbaumzweige tanzen am Spalier
vor dem summenden Dunkel des Thujas,
ein Mensch kann darin sitzen und lesen.
Die Tamarinde, die all ihren Zimt zerstäubt,
die Silberpappel, die die Narbe eines Blitzes
in die flammenden Wolken streckt:
Auch diesen Tag erhellen mehr Lichter
als der Schmerz des Abschieds
bald in mir entzünden wird,
mehr Sensationen als die guten Gründe,
mit allem auf einmal zu brechen.
Neue Rätsel bilden sich, auch auf deutsch,
kein Berg fließt immer himmelan,
brodelnde Kronen aus Geröll und Felsen
schaukeln in der Hängematte der Ebene, -
sei nicht so schlicht zu sagen: um auszuruhen.

Sanftes Platzen der Blutbläschen in mir,
der Yogi rät, die Muskeln loszulassen,
während ich die Sonne grüße
mit meinen Übungen im Atemtakt,
die ich täglich machen sollte,
was aber täglich geschieht,
kann unmöglich nichts als gut sein.
Wenn wir erfahren, daß wir sterblich sind,
ist es zu spät, - eine kosmische Drehtür,
ein Scharnier zwischen dem All und dem Nichts,
und dir schwindelt erst, wenn es ausleiert.
Ich könnte gegen die Sonne losstürmen,
nur schreibt mir dieser Irrsinn keinen Vers.
Ich werde dem Engel die Ansichtskarte schicken,
weil die Kinder wissen, daß sie später einmal
Engel werden, erst Pilot, dann Engel,
und dann wissen sie es nicht mehr.
Einmal will ich sie wieder seufzen hören,
weil der Himmel endlos lange blau ist,
und alles Glück ist mit der Baseballkappe eingefangen.

Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008. en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010. 

Uit: Het leven, een gebruiksaanwijzing (La vie, mode d'emploi, vertaald door Edu Borger)

“Wie heeft er, staande tegenover een Parijs woongebouw, nooit gedacht dat het onvergankelijk was? (...) In de ogen van een individu, een familie of zelfs een dynastie lijken een stad, een straat of een huis zo onveranderlijk en ongevoelig voor de tijd en de wisselvalligheden van het menselijk leven, dat men de broosheid van ons bestaan en de onkwetsbaarheid van steen met elkaar denkt te kunnen vergelijken en tegenover elkaar denkt te kunnen stellen. Maar met dezelfde koortsachtigheid als waarmee men (...) deze woongebouwen uit de aarde heeft laten verrijzen, zal men er voortaan hardnekkig naar streven ze met de grond gelijk te maken. (...) De onvermoeibare bulldozers zullen de resten komen opruimen: tonnen en tonnen puin en stof.”

(...)

“Hij zou zichzelf schilderen terwijl hij aan het schilderen was en om hem heen, op het grote, vierkante doek, zou alles al een plaats gevonden hebben: de liftkoker, de trappen, de overlopen, de deurmatten, de slaapkamers en de woonkamers, de keukens, de badkamers, het kamertje van de conciërge, de hal met de Amerikaanse romanschrijfster die de lijst met de huurders bestudeert, de winkel van mevrouw Marcia, de kelders, de verwarmingsketels en de liftmotor.”

Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovac geboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008. en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.
 

Uit: Vienne, chemises bleues (Vertaald door Jean-Claude Capèle)

Toujours est-il que je préférai rester à l'extérieur du stade, comme il se doit pour un marginal. Le pré dans lequel je me suis allé m'asseoir derrière le stade, parce que je ne peux plus rester debout trop longtemps sur mes vieilles jambes malades, était manifestement réservé aux familles qui, comme s'il s'agissait d'un pique-nique à la campagne, s'y étaient installées avec armes et bagages sur de grandes couvertures, mangeaient leurs sandwiches au jambon ou au saucisson et buvaient de la bière ou du vin. Des vendeurs ambulants proposaient des saucisses de Francfort chaudes et assuraient l'approvisionnement en bière que la chaleur ambiante avait rendue tiède.

Maintenant que je les voyais réunis par milliers tout autour de moi, je fus frappé par le grand nombre d'hommes qui, à Vienne, portent des sandales en été - ils sont probablement plus nombreux que dans n'importe quelle autre ville. Jadis, je les voyais souvent sortir des immeubles, chaussés de leurs sandales, et se rendre à pas traînants au bistrot du coin pour aller acheter une bouteille de bière, mais je ne me doutais pas qu'il puissent être aussi nombreux. Manifestement, le "Mouvement" comptait un nombre particulièrement élevé de militants parmi ces porteurs de sandales. À présent, je les voyais couchés dans l'herbe, écartant les orteils pour les aérer un peu en les faisant bouger au rythme de la musique assourdissante déversée par les haut-parleurs.“

Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

De Duitse schrijver Reinhard Kaiser werd geboren op 7 maart 1950 in Viersen. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008. en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.
 

Uit: Unerhörte Rettung

“Am 28. März 1942, einem Samstag, nimmt Edwin Geist nachmittags Abschied von Lyda und verläßt das Ghetto endgültig. Eine erste Unterkunft findet er bei den Holzmans. Margarete erinnert sich.
»Er kam mit einer Droschke. In Litauen verkehrte damals kein Kraftverkehr. Also brachte ihn eine Droschkenkutsche. Und kaum war er da, in der gleichen Nacht, kam auch schon die Polizei und wollte seine Papiere sehen. Die waren ja jetzt in Ordnung. Er durfte ja raus. Aber er hat sich furchtbar aufgeregt, wir natürlich auch – aber andererseits konnte er auch sofort wieder berlinische Witze machen. Das war eine ganz merkwürdige Art, die mir sehr Eindruck machte. Einerseits furchtbar Angst zu haben, fast hysterisch zu sein, und andererseits... – dahinter leuchtete immer wieder der Schalk auf, was ihm wahrscheinlich auch geholfen hat, diese Zeit zu überstehen. Denn er war sehr verhungert, sehr vernachlässigt, als er zu uns kam.«
Auch Helene Holzman beschreibt in ihren Aufzeichnungen die Heimsuchung durch zwei litauische Polizisten, nachts gegen drei Uhr.
»›Sie haben hier Juden versteckt. Wo sind sie? Wenn Sie sie nicht freiwillig herausgeben, werden wir sie selbst holen, aber dann wird es Ihnen schlecht ergehen.‹ Sie kamen in unser Zimmer, suchten im Schrank, hinter den Vorhängen, im Bett, unter dem Bett. Dann öffneten sie Koffer, Schubfächer, kleine Büchsen auf dem Schreibtisch. So gingen sie durch die anderen Zimmer, öffneten den Besenschrank, die Balkontür, störten unsere Mieter auf und gerieten zuletzt zu Edwin. ›Da ist er.‹

Es nützte nichts, daß Edwin seine polizeiliche Wohnerlaubnis vorzeigte. Er mußte sich anziehen und mit aufs Polizeirevier. Er war so aufgeregt, daß er sich kaum ankleiden konnte. Da er nichts zu rauchen hatte, bat er mich, die Polizisten um eine Zigarette zu bitten.“

07-03-2011 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Japanse schrijver Abe Kōbō werd geboren op 7 maart 1924 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008 en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.

Uit: The ruined map (Vertaald door E. Dale Saunders)

„On the left was a sharp rise with a high protective wall of stone blocks piled on top of each other. On the right was an almost perpendicular cliff, set off from the street by a minimally low guardrail and a ditch. I saw the drawn, pale face of the boy: he came sliding and tumbling down, as if he were holding the guardrail under his arm. My heart leapt thumping to my throat. I started to open the window with the thought of scolding the boy, but I flinched at the reproachful looks which the women cast at me. It would be easier to let him go on by, I supposed. It would be ridiculous if by agitating the women I found myself in the position of having to take responsibility for the boy's bruises. Nothing would jeopardize my situation more than their trumping up some story against me. I had to be without blemish for the present, at least around here.

I stepped on the accelerator. The car barely moved, and there was the smell of burning rubber. Suddenly the curve was there. The colors of the women, clustered around the boy who had missed death with neither loss of blood nor broken bones, flew to the side of my rear-view mirror, and clear sky appeared like the surface of a Braun tube after the picture has disappeared. The stretch of road was flat, and a small bus station lay in a wide space carved out of the hillside. There were benches with roofs to ward off the rain, a public telephone, and even a drinking fountain beside a brick enclosure that perhaps was a flower bed in summer.“

Abe Kōbō (7 maart 1924 – 22 januari 1993)

De Dominicaanse dichter en schrijver Manuel del Cabral werd geboren op 7 maart 1907 in Santiago de los Caballeros. Zie ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.

Tropical Stonecutting

Black men swing down their picks on the white stones.
Within their picks they hold the sun entwined,
And, as if pressed and wrung from them, wept drops
Of patent leather spill out of their spines.

Men with light voices rinsing their dark skin
Rinse it with pearls of stubborn sweat and stand
Cracking the savage cashbox of the wilds,
Cracking the land, but never touching Man.

Leaping from stones, as soon as each pick picks,
A fragment of sheared sun is sparked and blown
Out but resurges with returning picks
Like God himself exploding in the stone.

Enormous yet not great, the morning can
Enter a single drop of sweat and sink.
Struck sparks leap upward from the stones' own skulls
And are the only thoughts the stones can think.

Black men are singing as they swing their axes
As if their song could soften what they break.
But at these stones they delve, and delve forever,
Delving into the quarry of their ache.

Swinging against the innocent light stones,
These Haitians toil out in the noonday rum.
These blacks that bid the cracked stones bristle sparks
Are nights that chip away at chunks of sun.

Today in search of earthen ore, they hit
upon a greater gold: its lode is day,
the very day that took their human picks
and studded them with star-shards, as if they
stood on the summit, hacking God away.

Vertaald door A.Z. Foreman

Manuel del Cabral (7 maart 1907 – 14 mei 1999)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.

De Dichter (Fragment)

De feestgalm ruist langs markt en straten
De citer klinkt bij ’t vreugdgeschal:|
De landman heeft zijn’ ploeg verlaten:
In sneeuwwit feestgewaad snelt elk naar Romes wal.
De stem de zaamgevloeide menigt’
Is tot door vreugd bedwelmd, ontroerd.
Door ’t trapp’lend hengstgespan, in ’t blank gareel geslagen,
Wordt op een zegekar, een jongling omgedragen,
En naar het Kapitool gevoerd.

  Ontscheurt gij aan het stof der graven,
ô Tijd! de halve goôn in ’t licht,
Die eens ’t heelal de wetten gaven?
Voert gij de Scipio’s terug voor ons gezigt?
Voor wien is ’t, dat hier duizend zielen
Als voor een hooger wezen knielen?
Wie is de godheid van deez’ dag?
Het hoofd des Raads drukt hem een’ krans van lauwerblaêren,
Terwijl elks lofzang klinkt, op zilverwitte haren,
En huldigt hem met diep ontzag.

Het is Perrarcha, de eer en luister

Van ’t schoon Itaalje, Phebus zoon:

Hij schopt de onwetendheid in ’t duister,

En voert de Dichtkunst weêr op d’elpenbeenen troon.

Juich , Menschdom, juich ! ge ontvangt weêr ’t leven.

Een Dichter heeft den nacht verdreven

Der domheid, die u eeuwen trof.

Een Dichter doet zijn stem ’t verbasterd menschdom hooren!

Deugd, wetenschappen, smaak en kunsten zijn herboren;

Zing, aarde! zing – des Dichters lof.

Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)

Eerste Helmersstraat, Amsterdam, rond 1860

De Duitse schrijver Manfred Gregor (pseudoniem van Gregor Dorfmeister) werd geboren op 7 maart 1929 in Tailfingen.Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.
 

Uit: Die Brücke

„Karl Horber hatte sich gerade unter die Dusche im Waschraum gestellt und ließ das eiskalte Wasser über seine mageren Schultern rinnen. Er tat es vorsichtig, so daß der kalte Strahl weder voll auf seine Brust noch voll auf seinen Rücken traf. Entlang der Wand des Kasernenwaschraums und unter der

halboffenen Tür lümmelte der »Verein« herum und verfolgte mit spöttischem Interesse, wie sich Karl Horber den Schmutz herunterspülte, der bei der Übung im Granerfeld an ihm hängengeblieben

war. Der »Verein« hatte seine Freude mit Karl Horber. Man nannte ihn kurz »Zack«, seitdem Horber einen Tag lang als Schanzaufsicht eingeteilt gewesen war und jedes Kommando mit den Begleitworten »aber zackzack« versehen hatte. Horber gehörte selbst zum »Verein« und war wohlgelitten. Mit seinen abstehenden Ohren, dem sommersprossigen Gesicht und dem brandroten Schopf war der Sechzehnjährige an Spott gewöhnt. Auch jetzt, unter der Dusche, zeigte er sich hart im Nehmen, denn der »Verein« sparte nicht mit lehrreichen Hinweisen:

»Mach den Bauch nicht naß, Zack, sonst rostet der auch!«

»Leg die Ohren an, damit der Hals auch was abkriegt!«

»Schade, daß dich dein kleines Mädchen nicht sieht, die könnte sich nämlich nicht satt sehen!«

Jedesmal schallendes Gelächter im »Verein«, und prompt suchte der Nächste eine noch treffendere Bemerkung an den Mann zu bringen. Und Karl Horber lachte mit. Nicht weil das die beste Gegenwehr war, sondern weil Horber so voll Fröhlichkeit steckte, daß er über Witze und Blödeleien einfach

lachen mußte. Auch wenn es Witze über ihn selbst waren.

Horber lachte, und alles an seinem mageren Körper, die schlaksigen langen Beine, der Bauch, der krumme Rücken und die spitzen Schulterblätter, alles schien mitzulachen. Dann stand plötzlich Schaubeck im Türrahmen. Unteroffizier Schaubeck, genannt »das Vieh«.

Manfred Gregor (Tailfingen, 7 maart 1929)

Boekomslag

De Italiaanse schrijver Alessandro Francesco Tommaso Manzoni werd geboren op 7 maart 1785 in Milaan.Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2009 en ook mijn blog van 7 maart 2010.
 

Uit: The Betrothed (Vertaling in de reeks Harvard Classics)

„That branch of the Lake of Como, which turns toward the south between two unbroken chains of mountains, presenting to the eye a succession of bays and gulfs, formed by their jutting and retiring ridges, suddenly contracts itself between a headland to the right and an extended sloping bank on the left, and assumes the flow and appearance of a river. The bridge by which the two shores are here united, appears to render the transformation more apparent, and marks the point at which the lake

ceases, and the Adda recommences, to resume, however, the name of _Lake_ where the again receding banks allow the water to expand itself anew into bays and gulfs. The bank, formed by the deposit of three large mountain streams, descends from the bases of two contiguous mountains,

the one called St. Martin, the other by a Lombard name, _Resegone_, from its long line of summits, which in truth give it the appearance of a saw; so that there is no one who would not at first sight, especially viewing it in front, from the ramparts of Milan that face the north, at once distinguish it in all that extensive range from other mountains of less name and more ordinary form. The bank, for a considerable distance, rises with a gentle and continual ascent, then breaks into hills and

hollows, rugged or level land, according to the formation of the mountain rocks, and the action of the floods. Its extreme border, intersected by the mountain torrents, is composed almost entirely of sand and pebbles; the other parts of fields and vineyards, scattered farms, country seats, and villages, with here and there a wood which extends up the mountain side. Lecco, the largest of these villages, and

which gives its name to the district, is situated at no great distance from the bridge, upon the margin of the lake; nay, often, at the rising of the waters, is partly embosomed within the lake itself; a large town

at the present day, and likely soon to become a city.“

Alessandro Manzoni (7 maart 1785 – 22 mei 1873)

Standbeeld in Milaan

07-03-2011 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit:  Die Erzählungen von Gabriel Garcia Marquez 
(Die dritte Entsagung, vertaald door Curt Meyer-Clason)

“Da war wieder dieser Lärm. Jener kalte, schneidende, senkrechte Lärm, den er schon so gut kannte; der sich jetzt aber als scharf und schmerzhaft erwies, als sei er ihm von einem Tag auf den anderen ungewohnt geworden.
Der Lärm kreiste in seinem leeren Schädel, dumpf und stechend. Eine Wabe hatte sich in den vier Wänden seiner Gehirnschale gebildet. Sie wuchs zunehmend in aufeinanderfolgenden Spiralen und schlug drinnen und ließ seine Wirbelsäule erzittern, unmäßig und misstönend, im sicheren Rhythmus seines Körpers. Etwas war in seinem stofflichen Aufbau eines festgefügten Menschen aus der Ordnung geraten; etwas, das »bei den anderen Malen« normal funktioniert hatte und nun in seinem Kopf hart und trocken hämmerte, mit den Knochen einer abgezehrten Hand hämmerte und ihn an alle bitteren Empfindungen des Lebens erinnerte. Er fühlte den animalischen Drang, die Fäuste gegen die blauen, vom Druck des verzweifelten Schmerzes violett angeschwollenen Adern seiner Schläfen zu pressen. Er hätte den Lärm, der den Augenblick mit seiner scharfen Diamantspitze durchbohrte, zwischen seinen beiden empfindlichen Handflächen orten mögen. Mit der Bewegung einer Hauskatze zogen sich seine Muskeln zusammen, als er sich vorstellte, wie er durch die gepeinigten Winkel seines fieberzerfetzten heißen Kopfes verfolgt wurde. Er würde ihn gleich einholen. Nein. Der Lärm hatte ein glattes, fast unberührbares Fell.
Aber er war entschlossen, ihn dank seiner gut geübten Strategie einzuholen und mit der ganzen Kraft seiner Verzweiflung lange und endgültig zu zerquetschen. Er würde nicht zulassen, dass er nochmals in sein Ohr dränge, dass er durch seinen Mund entweiche, durch jede einzelne seiner Poren oder durch seine Augen, die dabei aus den Höhlen treten und dem fliehenden Lärm aus der Tiefe ihrer ausweglosen Dunkelheit blind nachschauen würden.“

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Wie ich ein Fisch wurde

Am 27. Mai um drei Uhr hoben sich aus ihren Betten
Die Flüsse der Erde, und sie breiteten sich aus
Über das belebte Land. Um sich zu retten
Liefen oder fuhren die Bewohner zu den Bergen aus.

Als nachdem die Flüsse furchtbar aufgestanden,
Schoben sich die Ozeane donnernd übern Strand,
Und sie schluckten alles das, was noch vorhanden,
Ohne Unterschied, und das war allerhand.

EineWeile konnten wir noch auf demWasser schwimmen,
Doch dann sackte einer nach dem anderen ab.
Manche sangen noch ein Lied, und ihre schrillen Stimmen
Folgten den Ertrinkenden ins nasse Grab.

Kurz bevor die letzten Kräfte mich verließen,
Fiel mir ein, was man mich einst gelehrt:
Nur wer sich verändert, den wird nicht verdrießen
Die Veränderung, die seine Welt erfährt.

Leben heißt: Sich ohne Ende wandeln.
Wer am alten hängt, der wird nicht alt.
So entschloss ich mich sofort zu handeln,
Und das Wasser schien mir nicht mehr kalt.

Meine Arme dehnten sich zu breiten Flossen,
Grüne Schuppen wuchsen auf mir voller Hast;
Als das Wasser mir auch noch den Mund verschlossen,
War dem neuen Element ich angepasst.

Lasse mich durch dunkle Tiefen träge gleiten,
Und ich spüre nichts von Wellen oder Wind,
Aber fürchte jetzt die Trockenheiten,
Und dass einst das Wasser wiederum verrinnt.

Denn aufs neue wieder Mensch zu werden,
Wenn man’s lange Zeit nicht mehr gewesen ist,
Das ist schwer für unsereins auf Erden,
Weil das Menschsein sich zu leicht vergisst.

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008. en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Sonnet III

Unlike are we, unlike, O princely Heart!
Unlike our uses and our destinies.
Our ministering two angels look surprise
On one another, as they strike athwart
Their wings in passing. Thou, bethink thee, art
A guest for queens to social pageantries,
With gages from a hundred brighter eyes
Than tears even can make mine, to play thy part
Of chief musician. What hast thou to do
With looking from the lattice-lights at me,
A poor, tired, wandering singer, singing through
The dark, and leaning up a cypress tree?
The chrism is on thine head,---on mine, the dew,---
And Death must dig the level where these agree.

Sonnet XXXVIII

De eerste keer dat hij mij kuste, kuste hij slechts

de vingers van deze hand waarmee ik schrijf;

En sindsdien, werd ze zuiverder en wit,

traag in zichzelf gekeerd, snel met haar O, lust,

als de engelen spreken. Een ring uit amethist

die ik hier niet kan dragen, lijkt mij minder waard,

dan die eerste kus. De tweede overtrof de eerste

in hoogte, en zocht het voorhoofd, wat onhandig

kwam hij half op mijn haar terecht. O opperste beloning!

Dat was het bekroond charisma van de liefde,

met zegenende zoetheid voorafgegaan.

De derde op mijn lippen was omvouwd

met volmaakt purperen praal, zodat, inderdaad, 

ik trots ben geweest en zei, Mijn allerliefste.

Vertaald door Lepus

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

Hier met haar zoon Robert, 1860

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: Le Gros nul

„Je n'ai rien contre les enfants, bien sûr. Ni pour. A vrai dire, je m'en fous. Simplement, je n'aime pas la vie qu'ils font mener à leurs parents. Avoir des enfants empêche toute singularité. Ce n'est pas le mariage qui fait rentrer dans le rang, c'est les enfants. Dès que vous avez des enfants, la société vous retombe dessus.Votre enfant, c'est votre geôlier.

(...)

A vrai dire, je n'ai jamais aimé le rock. Cette musique m'emmerde. Je n'ai jamais cru au Père Noël,
mais longtemps que Jimi Hendrix était une marque de machine à laver. Ce qu'il est, d'une certaine
manière : le rock, musique ménagère. "Musique de sauvages", disent les braves gens. Tout le contraire : musique polie, policée, voire policière. Rengaines à faire tourner en rond moutons, jésuites et belles-mères,pour mieux les tondre, "et merci pour le fric!" Dira Lennon.
Les Beatles. A-t-on jamais écrit chansons plus cuculs, plus mièvres, plus gnangnan, plus désuètes, plus guimauves ?
Révolutionnaires, eux ? Et en quoi je vous prie ? De la bouillie pour vieux jeunes gens. Ils s'étourdissent de rock, illusion de liberté…Le rock est une musique calmante,une popote bourgeoise, une tisanehypnotique pour gamins qui ne savent pas qu'il faut grandir.“

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

Saint-Nazaire

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: The Swallows' Nest (Vertaald door Anthony Hood Chambers)

"We've got to make plans to attract customers from farther away. We've got to make the shops look more modern. People have been saying so for a long time, and that's why Mr. Tai repainted his walls and enlarged his show-window. The Muratas remodeled their clock shop last summer, too. And it seems the Furukawas want to strip off this dirty old siding and replace it with a mortar wall. That swallows' nest will be in the way."

Tomi gave this some thought. "And the people of the shopping arcade decided by majority vote to get rid of the swallows' nest, so the Furukawas can renovate their shop?" She couldn't believe that the Dream Street crowd would exchange opinions about a swallows' nest for the benefit of someone else's shop. She knew everything about the people of Dream Street — their family customs, their financial problems, their secret thoughts. For thirty-four years, Iseki Tomi had been sitting in her three-by-six shop in a corner of the shopping arcade, watching the residents through her little glass window. She simply watched; she was no busybody, peering into people's houses. But she'd come to know the residents of the arcade as well as if she'd placed them, one by one, on the palm of her hand and studied them. For thirty-four years, since the age of forty-three, she'd looked out silently and guilelessly from her sunless shop; and, though she didn't realize it, she'd gained from this the power to see people.“

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

Kobe

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: L'Usage du Monde

„L’islam ici, le vrai ? c’est bien fini… plus que du fanatisme, de l’hystérie, de la souffrance qui ressort. Ils sont toujours là pour vociférer en suivant leurs bannières noires, mettre à sac une ou deux boutiques, ou se mutiler dans des transports sacrés, le jour anniversaire de la mort des Imam… Plus beaucoup d’éthique dans tout cela; quant à la doctrine, n’en parlons pas ! J’ai connu quelques véritables musulmans ici, des gens bien remarquables… mais ils sont tous morts, ou partis. A présent… Le fanatisme, voyez-vous, reprit-il, c’est la dernière révolte du pauvre, la seule qu’on n’ose lui refuser. Elle le fait brailler le dimanche mais baster la semaine, et il y a ici des gens qui s’en arrangent. Bien des choses iraient mieux s’il y avait moins de ventres creux.

(...)

« Première étape : petite étape », disent les caravaniers persans qui savent bien que, le soir du départ, chacun s’aperçoit qu’il a oublié quelque chose à la maison. D’ordinaire, on ne fait qu’un pharsar (6 km). Il faut que les étourdis puissent encore aller et revenir avant le lever du soleil. Cette part faite à la distraction m’est une raison de plus d’aimer la Perse. Je ne crois pas qu’il existe dans ce pays une seule disposition pratique qui néglige l’irréductible imperfection de l’homme.“

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)

06-03-2011 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: The Conquerer (Vertaald door Barbara J. Haveland)

„I—the Professor—do not know whether or not to call this the irony of fate. Jonas Wergeland escaped disaster that time, but nothing could save him from the media earthquake triggered by his arrest and later trial—not surprisingly perhaps, seeing that Wergeland himself was the instigating factor. The public hoped, of course, for as long as they could, hoped that something was wrong, that someone,

somewhere had made a terrible and most unfortunate mistake. Rumour had it that Jonas Wergeland remained silent—and, others added, unmoved—and he refused to make any sort of statement to the police. He had accepted the lawyer appointed to defend him without demur and would not hear of engaging one of the big-time lawyers whom Daniel was sure would be able to help him.

I think everyone, including myself, awaited the trial in such a state of suspened to occupy the highly respected post of consultant physician.

“Do you know what the most surprising thing of all is?” my guest asked on the fourth evening on which she visited me, clad in her usual elegant black and as earnest as always. “The most surprising part

of all this washing of dirty laundry in public was one question that was never asked.

Obviously because it had nothing to do with the case. And yet it gets to the very nub of the matter. Because, if it were true that Jonas Wergeland possessed all those failings and evil inclinations, how could a whole nation fall under his spell? And that being the case, does this not say everything

about Norway, the cultural level of this country in the last decade before the millennium? That such an individual could wangle his way to such enormous power and popularity, I mean?” pense that you would have thought the honour of Norway was at stake.“

Jan Kjærstad (Oslo,  6 maart 1953)

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Joy May Kill

Too much good luck no less than misery

May kill a man condemned to mortal pain,

If, lost to hope and chilled in every vein,

A sudden pardon comes to set him free.

Thus thy unwonted kindness shown to me

Amid the gloom where only sad thoughts reign,

With too much rapture bringing light again,

Threatens my life more than that agony.

Good news and bad may bear the self-same knife;

And death may follow both upon their flight;

For hearts that shrink or swell, alike will break.

Let then thy beauty, to preserve my life,

Temper the source of this supreme delight,

Lest joy so poignant slay a soul so weak.

Vertaald door John Addington Symonds

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)

Zelfportret als onderdeel van de Florentijnse Pietà

De Duitse schrijfster Elisabeth Castonier werd geboren op 6 maart 1894 in Dresden. Zie ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: Stürmisch bis heiter. Memoiren einer Außenseiterin

"Ich bereue nichts - vielleicht nur, diese oder jene Torheit nicht begangen zu haben, denn Torheiten und Irrtümer sind die Würze des Lebens. In der pastellfarbenen englischen Landschaft und einem nicht allzu stillen Lebensabend, umgeben von Blumen, Getier und Menschen, die genau wie ich gern lachen, kann ich meine Odyssee überblicken: sie war trotz allem herrlich, erregend, bunt."

Elisabeth Castonier (6 maart 1894 – 24 september 1975)

De Noorse schrijver Johan Bojer werd geboren op 6 maart 1872 in Orkdal. Zie ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: Le dernier viking (Vertaald door Pierre Georget La Chesnais)

„Écartez-vous de la table, bonnes gens, voici enfin un bon repas.
Henrik apporta plusieurs plats contenant du pain d'avoine cassé en morceaux, puis vint la marmite pleine de foie bouilli, fumant, qu'il versa largement dans chaque plat. La graisse brillait et coulait sur les tas de pain d'avoine, et l'on devait ensuite râper le fromage de chèvre, le répandre, et enfin faire couler la mélasse en longs serpents dorés sur le tout. Il n'y avait plus alors qu'à touiller avec une cuillère de façon à en faire une bouillie, et alors, vrai, ça valait la peine d'y goûter.
    Les douze hommes, assis autour de la table, allongeaient le bras. Quand s'étaient-ils servis de cuillères pour la dernière fois ! À peine se souvenaient-ils d'avoir vécu autrement que de pain et de café. mais ceci était mieux qu'un repas. C'était la grande fête.
    Il est difficile d'imaginer avec quelle rapidité les plats furent vidés... Oui, bien sûr, Henrik Rabben avait encore du foie... en un tournemain, de nouveaux plats furent préparés, et les cuillères de fonctionner.
    Qu'est-ce que c'est... Les plats sont déjà vides ? Les gars commençaient vraiment à y prendre goût.
    Il y en eut un ou deux seulement qui desserrent d'un cran la boucle de leur ceinture. C'est que ce n'est pas tous les jours la fête dans la station.
    Les visages, les barbes, les doigts reluisaient de graisse, de mélasse et de fromage.
Lars dut sortir dans la neige, où le foie se conservait au frais, pour remplir une nouvelle marmite.“

Johan Bojer (6 maart 1872 – 3 juli 1959)

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Aforismen:

„Viele, die ihrer Zeit vorausgeeilt waren, mussten auf sie in sehr unbequemen Unterkünften warten.“

„Die Verfassung eines Staates solle so sein, dass sie die Verfassung des Bürgers nicht ruiniere.“

„Eine Diktatur ist eine Regierung, bei der man in Gefahr gerät, sitzen zu müssen, wenn man nicht hinter ihr stehen will.“

Stanisław Jerzy Lec  (6 maart 1909 – 7 mei 1966)

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: The Big Book (Vertaald door Verne Moberg)

„In the evening we had colored lanterns in the garden. Christian came home from Sven Thor's wake, had been drinking, was talking nonsense over Ellen Key and being unbearable. To get rid of him, we

started walking around in the garden together.... It was completely dark. Matti and Karl disappeared. I wondered if they had it settled or if he was proposing then.

After the lanterns were extinguished, we went into the parlor....

When everybody had gone, I called to Matti.

"You know, he was in here swearing to Ellen that you two never got any peace, with Hilda around." Matti looked oddly indifferent.

Something strange had come over her. "You know, Mama, when we were up there in Sextorp," she began dryly, inexpressively, in a narrative tone, "he asked if I could care for him. And then he said that he'd been in love with Anna Whitlock4 for three years and that he'd been sick, and that he had lived the way young men usually did, and that I would probably never be able to care for him now. And, Mama, you know, when he told me this -- and he was in such a state -- so terribly upset -- I felt so sorry for him. He was so pale, and he cried, and he was just devastated."

"Oh? What about you?"

"I was so cold, I felt completely dead inside. It was all over." She dropped her voice to a whisper. "You know, Mama, I felt such disgust."

"Yes, but you knew that he'd been living that way, didn't you? And it hasn't been since he got to know you, has it?"

"Yes." Oh, there was such a heavy sense of shame.

"What are you saying?"

"Yes, I asked him. It had been since. It had been last winter."

Victoria Benedictsson (6 maart 1850 – 21 juni 1888)

Buste in Hörby

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

Uit: L’Autre monde ou les états et empires de la Lune

„La lune était en son plein, le ciel était découvert, et neuf heures du soir étaient sonnées lorsque nous revenions d’une maison proche de Paris, quatre de mes amis et moi. Les diverses pensées que nous donna la vue de cette boule de safran nous défrayèrent sur le chemin. Les yeux noyés dans ce grand astre, tantôt l’un le prenait pour une lucarne du ciel par où l’on entrevoyait la gloire des bienheureux ; tantôt l’autre protestait que c’était la platine où Diane dresse les rabats d’Apollon ; tantôt un autre s’écriait que ce pourrait bien être le soleil lui-même, qui s’étant au soir dépouillé de ses rayons regardait par un trou ce qu’on faisait au monde quand il n’y était plus. « Et moi, dis-je, qui souhaite mêler mes enthousiasmes aux vôtres, je crois sans m’amuser aux imaginations pointues dont vous chatouillez le temps pour le faire marcher plus vite, que la lune est un monde comme celui-ci, à qui le nôtre sert de lune. » La compagnie me régala d’un grand éclat de rire. « Ainsi peut-être, leur dis-je, se moque-t-on maintenant dans la lune, de quelque autre, qui soutient que ce globe-ci est un monde. » Mais j’eus beau leur alléguer que Pythagore, Epicure, Démocrite et, de notre âge, Copernic et Kepler, avaient été de cette opinion, je ne les obligeai qu’à s’égosiller de plus belle. »

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)

Standbeeld in Bergerac

De Italiaanse dichter Luigi Alamanni werd geboren op 6 maart 1495 in Florence. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

Sleep, angry beauty

Sleep, angry beauty, sleep and fear not me;
For who a sleeping lion dares provoke?
It shall suffice me here to sit and see
Those lips shut up that never kindly spoke.
What sight can more content a lover's mind
Than beauty seeming harmless, if not kind?

My words have charmed her, for secure she sleeps;
Though guilty much of wrong done to my love;
And in her slumber, see, she close-eyed, weeps!
Dreams often more than waking passions move.
Plead, Sleep, my cause, and make her soft like thee,
That she in peace may wake and pity me.

Vertaald door Thomas Campion

Luigi Alamanni (6 maart 1495 – 18 april 1556)

06-03-2011 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Surinaamse schrijver Clark Accord werd op 6 maart 1961 geboren in de Surinaamse hoofdstad Paramaribo. Op zijn zeventiende vertrok hij naar Nederland, waar hij achtereenvolgens werd opgeleid tot verpleegkundige en visagist. Hij bleef betrokkenheid houden met zijn thuisland. In 2000 richtte hij in Suriname een stichting op voor de verstrekking van maaltijden aan hulpbehoevenden. Hij verwierf bekendheid in 1999 met zijn roman De koningin van Paramaribo, over de Surinaamse prostituee Maxi Linder. Het debuut van Accord ging ruim 100.000 keer over de toonbank, beleefde dertig drukken en verscheen ook in Duitsland, Spanje, Latijns-Amerika en Finland. Het verhaal werd bewerkt tot een toneelstuk en de filmrechten zijn verkocht. In januari 2005 verscheen zijn tweede roman: Tussen Apoera en Oreala. In februari 2007 verscheen Bingo!. Daarnaast schreef hij columns en artikelen voor tijdschriften en kranten zoals Elsevier, Het Parool, Linda en Marie-Claire.

Uit: De koningin van Paramaribo

„Aan het eind van de schaars verlichte nauwe gang vond hij de trap die naar boven voerde. Zijn stappen klonken gedempt op het met bloemen gedecoreerde gele linoleum. Onzeker zette hij zijn voeten van de ene tree op de volgende. Hij kwam terecht in een aangenaam ingerichte voorzaal. In tegenstelling tot die van de meeste hoeren werd Maxi's woning verlicht door gaslampen en niet door de gebruikelijke kokolampu. Hij hoefde zich geen zorgen te maken dat hij vanavond thuis zou komen met de geur van verbrande olie in zijn kleding...     Het grote mahoniehouten bed nam bijna de gehele kamer in beslag. Aan het voeteneinde stond een manshoge spiegel. Langs de muur tegenover het raam hingen verschillende jurken keurig aan hangers - door hun veelal felle kleuren gaven ze de muur een bont aanzicht. Op de kaptafel lag het assortiment potjes, tubes en flesjes zoals iedere vrouw zich dat wenste: Yarley lavendel, Peggy Sage-nagellak, Eau de quinine, Radiant Rose-poeder, Sweetheart-poeder, Ruby Red-lipstick en Casanova-cream boden door hun verscheidenheid aan kleur en verpakking een feestelijke aanblik. Naast de kaptafel hing een zwartwitfoto van een stralend lachende Maxi Linder, met haar witte poedel voor het hek van de Hervormde kerk aan het kerkplein.

Maxi Linder zat op een met rood fluweel beklede chaise longue. Op de grond ervoor lagen haar twee honden als wattenbollen behaaglijk tegen elkaar aan te slapen. Maxi's ogen waren zorgvuldig en beheerst opgemaakt en de lipstick op haar volle mond had de kleur van rijpe kersen. Op een paar rode opengewerkte lakschoenen en een uit drie rijen bladgouden rozen bestaand collier na was ze naakt. Ze had haar knieën tot aan haar borsten opgetrokken.“

Clark Accord (Paramaribo, 6 maart 1961)

06-03-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

The Best of Youth

Lord, we are alone you call on us no more.
Year after year, day after day You look on us no more!
Darkness on our side and splendor on your side,
for our sins you feel neither anger nor compassion.
for thirty centuries, nothing, nothing has changed:
nations have united so, united, they wage wars
but our misery's the same as everybody's misery
and only You know how to sort out good from bad!
Work days, dead days! She pushes the wheel barrow
by the railroad tracks then towards the quiet square
and stops in front of the almost-finished staircase
where it crunches the stones baked by the sun.
The gates are shut, two trucks are parked
near the cement slag, flanked by dead bushes
and the old lady pushes the wheel barrow
while holding the tips of a scarf with her teeth.
A young man sits down to blow on his harmonica,
another younger one with horse whip in his hand
feeds hay to his charge then follows his friends
who are dancing carefree by the stands.
They sing, a bit drunk, by early morning
and wear their red hankies around the neck.
Hoarsely they order four liters of wine
and coffee for the girls who are silent and sad.
Come on, trains, take these singing youths
dressed in white shirt and English blazers.
Come on, trains, take them so very far away
roaming the earth to see what they have lost here.
Trains everywhere scatter these once happy men,
They will not laugh when leaving home forever.

Vertaald door Adeodato Piazza Nicolai

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

Straatkunst in Rome

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: Angiolino en de lente

“Een zondig mensch is nooit geheel zondig, zooals een arme, hoe arm ook, nooit geheel en al niets bezit. Hoe zouden er anders heiligen kunnen zijn, die toch ook toen zij klein waren schreeuwden als zij honger hadden en speelden in de modder van de straat en misschien dingen deden die niemand dan de engelen weet. Maar zij hadden één plekje dat wit was gebleven en toen daar de gouden stralen op vielen ging van den een tot den anderen dag de slechtheid van hen weg, de drift, de ergernis, de neiging om te stelen of te vloeken. En als zij dan van binnen geheel blank waren geworden konden zij de wonderlijke daden doen, zoodat de andere heiligen het zagen en er van spraken voor den troon waar de Gezegende zit. En dan zond hij er een met de lieve boodschap dat er weder een in de zaligheid mocht komen. Ik zeg dit niet omdat ik het beter meen te weten dan de vaders, maar omdat ik zelf heb gezien hoe het ons menschen gaat. Wij worden allen arm geboren, maar de een vindt zoodra hij de oogen opent al wat noodig is, en voor den ander kan de moeder geen behoorlijk doekje vinden om hem in te wikkelen. En de wisselvalligheden die dan volgen. Beppe verkwist niet zooveel of hij ontvangt altijd meer, Felice is nu rijk dan arm, Buonavontura kan nog zoo vriendelijk lachen of nog zoo bitter klagen, het helpt hem niets, hij telt de keeren niet dat hij zonder brood moet gaan. En toch weet Beppe niet van wat Buonavontura meer bezit dan hij, of Felice niet wat het beste is dat hij heeft. Maar Buonavontura begrijpt zeker meer, omdat hij de armste is. Dat is het witte plekje van den arme, dat hij meer begrijpt dan een ander. Hij weet dat de heer die langs loopt en doet of hij de uitgestrekte hand niet ziet niet meer of minder is dan hij zelf.”

Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)

Portret door Jan Poortenaar, 1955

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007  en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: Nog in morgens gemeten

„Voor mij kan de polder in die tijd niet meer hebben behelsd dan het uitzicht. Hij was er altijd, je kwam er nooit. Een kind had er domweg niets te zoeken. Behalve die ene keer dus. Toen mocht ik met Lin mee.

Lin was op zijn oude dag op het Witte Huis gaan werken, de trotse boerderij van de Van Arendonken. Maar ik denk niet dat een Van Arendonk daar toen nog de baas was. Ik weet wel zeker dat de paarden die dag werden gemend door Maarten Bok. Maarten Bok was niet van Herwijnen, die was van Poederoijen. Een prachtige vent. Die kwam op visite als Lin jarig was. Hij voelde zich niets te goed voor de borrels die dan geschonken en de verhalen die dan verteld werden. Nou, dat was wat, een boer die bij zijn knecht op de verjaardag kwam. En sterk als een paard, en wérken dat-ie kon! Ik

herinner me het spannen van de spieren onder de huid van zijn onderarmen.

Vorig jaar heb ik Appie Bok nog eens gesproken. Hij vertelde toen dat zijn vader er een was uit een gezin van tien kinderen, die allemaal aanspraak maakten op een deel van het goed dat door de laatste Van Arendonk was nagelaten. Maarten was in feite als knecht van dat gezin begonnen. Hij moest zijn broers en zusters een voor een uitkopen en had niets dan zijn eigen arbeid om mee te betalen.

Goed, zij hadden land aan de Mert. Hooiland, verder deugde het nergens voor. En dat hooi werd dan pas diep in de zomer gewonnen. Het zou me niet verbazen als het een dag in augustus is geweest. Wij kwamen in ieder geval altijd pas half juli, net even voor de verjaardag van Tante, op Herwijnen.

Een kamp aan de Mert. Nu is dat een afstand van niets. Je gaat bij de Waaijensteinsestoep de dijk af, je steekt de provinciale weg over, je geeft gas en je bent er. Maar met paardenpassen was het nog een knap eind. Ach, het gelaten geklop van beslagen hoeven op ’s Heeren wegen.

‘De ingespannen paarden stapvoets zij aan zij, zo raadselachtig aan elkaar gehecht.’

Ja, als kind neem je aan dat de paarden van een tweespan, zozeer elkaars lotgenoten, met elkaar bevriend zijn. Het was Lin die me uit de droom hielp. Hem waren gevallen bekend waarin het ene paard zich geweldig moest uitsloven omdat het andere maar deed alsof.“

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

De Britse schrijver Danny King werd geboren op 5 maart 1969 in Slough, Berkshire. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: The Pornographer Diaries

“Ow!’ I yelped.

‘What’s up?’ Barry asked from the track.

‘I got a thorn stuck in me,’ I told him, pulling my hand out of the brambles and sucking at the little black dot that had buried itself into my palm. The thorn showed enough of itself so that I could get my teeth on the end of it and yank it out, which brought a couple of tears to my eyes and made my lip wobble a bit. Luckily, I had my back to Barry so the rest of the school never got to hear about it. I wiped the blood onto my jeans and began crawling through the bush again.

‘Haven’t you got it yet?’ he whined again.

'You ask me that one more time and I’ll smack you in the fucking mouth!’ I hissed back at him, meaning, ‘you ask me that one more time and I’ll chuck your bike in the river while you’re in the shops and pretend it was Neil Barratt who came along and did it.’

I caught hold of a few more muddy and tattered pages that had been torn from the rest of the mag and gazed upon them in awe. The colours were dark from the damp and the dirt and some of them showed only fragments of pictures – but there was enough. Curvy, voluptuous ladies stared back at me wearing nothing but vacant expressions and an unidentifiable sludge you find under bushes in Berkshire – er, thorny bushes that is, not lady’s bushes.

This was my first ever glimpse of a nudey mag, and I liked what I saw. Sure I was no stranger to the Great Universal catalogue underwear and shower curtain sections, and if you took mine and every other lad in my geography class’s text books and hurled them across the playground, they’d all fall open on one particular page, but this was different.

This was a nudey mag.”

Danny King (Slough, 5 maart 1969)

De Canadese (Franstalige) schrijfster Nelly Arcan - pseudoniem van Isabelle Fortier – werd geboren in Lac-Mégantic op 5 maart 1973. Arcan was afkomstig uit Québec. Met haar eerste roman Putain (Hoer) uit 2001, kreeg zij veel bijval bij de kritiek en bij het grote publiek. In dat boek beschrijft Arcan haar verleden als escortdame. Zij werd genomineerd voor de Prix Médicis en de Prix Femina. Arcan schreef verschillende korte verhalen, opiniestukken en columns voor diverse kranten en literaire magazines van Québec. Zij schreef ook mee aan de dialogen van de film Nathalie... van Anne Fontaine. Arcan werd in september 2009 dood aangetroffen in Montréal, vermoedelijk na zelfmoord.

Uit: Whore

“When I speak, it’s usually not to others, which is why there’s nothing to hold me back, and so I can say without terrifying you that I was born in a country village near the Canadian border with Maine, that my education was religious, and that my teachers were all dried-up nuns, fanatic about the sacrifice they were making of their lives, women I had to call mothers and who’d had to choose fake names, like Sister Jeanne for Julie or Sister Anne for Andrée, sister-mothers who taught me that parents were powerless when it came to naming their children, that they were inadequate at defining them in relation to God, and what else would you like to know, that I was altogether normal, rather a gifted student, that in this fervently Catholic country where I grew up they sent schizophrenics to be exorcised by the priests, that life here could be quite beautiful if you didn’t want much, had faith. And what else? My studying twelve years of piano and like everybody else wanting to leave the country for the city, and then after I stopped touching the piano ending up as a barmaid, then a whore, to escape every shred of my past identity, so I could prove to others that you really could pursue your studies, dream about being a writer, hope for a future and throw your life away here and there all at the same time, sacrifice yourself just like the sisters in my elementary school did to serve their congregation.“

Nelly Arcan (5 maart 1973 –24 september 2009)

De Franse dichter en schrijver Jean Orizet werd geboren in Marseille op 5 maart 1937. Zijn vader, Louis Orizet, was een landbouwkundig ingenieur, zijn moeder leerde wiskunde en zijn grootvader werkte in de scheepsbouw. Een oudoom leraar leerde hem lezen voordat hij naar school ging.Toen de oorlog uitbrak werd  zijn vader benoemd tot tweede luitenant van de cavalerie, en zijn moeder verhuisde naar Dijon en vervolgens naar Macon. Daar bezocht hij de middelbare school, waar een van zijn leraren hem de brieven van Gerard de Nerval liet lezen die diepe sporen bij hem achter lieten.Zijn eigen werk is vertaald in twintig talen en bekroond met talloze prijzen.

L’eau dormante

L’eau dormante ne dort pas;
Elle rêve, j’en suis sûr,
Car son rêve,
Elle le murmure,
Doucement,
Pour ceux qui comprennent,
Ceux qui aiment
Son frissonnement.
Son rêve est bien apaisant;
Il lui donne un aspect tranquille
Immobile et changeant;
L’eau dormante sourit,
Elle est heureuse;
C’est l’eau rêveuse.

L'or sous le givre

Grise et blanche

une froide alchimie nocturne

brise l'instant

Au matin

c'est le couperet du soleil

qui tranche

Une pie cherche de l'or

sous le givre

de la branche.

Jean Orizet (Marseille, 5 maart 1937)

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: Gardens in the dunes

“They lay side by side with their mouths open and swallowed raindrops until the storm passed. All around them were old garden terraces in the dunes.

Sister Salt remembers everything. The morning the soldiers and the Indian police came to arrest the Messiah, Grandma Fleet told Sister Salt to run. Run! Run get your little sister! You girls go back to the old gardens! Sister Salt was big and strong. She carried Indigo piggyback whenever her little sister got tired. Indigo doesn't remember much about that morning except for the shouts and screams.

Indigo remembers they used to sell baskets at the depot in Needles while their mother washed linens in tubs of boiling water behind the hotel; Grandma Fleet searched the town dump for valuables and discarded seeds. They slept in a lean-to made of old crates and tin, near the river. They learned to talk English while selling baskets to tourists at the train station.

Now, at the old gardens, the girls live alone in Grandma Fleet's house. Grandma had returned a day after they did. Grandma saw Mama escape and run north with the other dancers ahead of the Indian police, who grabbed all the Indians they could, while the soldiers arrested the white people, mostly Mormons, who came to dance for the Messiah. The United States government was afraid of the Messiah’s dance”

.

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

05-03-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Frank Norris werd geboren op 5 maart 1870 in Chicago. Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: The Pit

„Chicago, the great grey city, interested her at every instant and under every condition. As yet she was not sure that she liked it; she could not forgive its dirty streets, the unspeakable squalor of some of its poorer neighbourhoods that sometimes developed, like cancerous growths, in the very heart of fine residence districts. The black murk that closed every vista of the business streets oppressed her, and the soot that stained linen and gloves each time she stirred abroad was a never-ending distress.

    But the life was tremendous.  All around, on every side, in every direction the vast machinery of Commonwealth clashed and thundered from dawn to dark and from dark till dawn.  Even now, as the car carried her farther into the business quarter, she could hear it, see it, and feel in her every fibre the trepidation of its motion.  The blackened waters of the river, seen an instant between stanchions as the car trundled across the State Street bridge, disappeared under fleets of tugs, of lake steamers, of lumber barges from Sheboygan and Mackinac, of grain boats from Duluth, of coal scows that filled the air with impalpable dust, of cumbersome schooners laden with produce, of grimy rowboats dodging the prows and paddles of the larger craft, while on all sides, blocking the horizon, red in color and designated by Brobdignag letters, towered the hump-shouldered grain elevators.

    Just before crossing the bridge on the north side of the river she had caught a glimpse of a great railway terminus.  Down below there, rectilinear, scientifically paralleled and squared, the Yard disclosed itself.  A system of grey rails beyond words complicated opened out and spread immeasurably. Switches, semaphores, and signal towers stood here and there.  A dozen trains, freight and passenger, puffed and steamed, waiting the word to depart.  Detached engines hurried in and out of sheds and roundhouses, seeking their trains, or bunted the ponderous freight cars into switches; trundling up and down, clanking, shrieking, their bells filling the air with the clangour of tocsins.  Men in visored caps shouted hoarsely, waving their arms or red flags; drays, their big dappled horses, feeding in their nose bags, stood backed up to the open doors of freight cars and received their loads.“

Frank Norris (5 maart 1870 – 25 oktober 1902)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Fritz Usinger werd geboren op 5 maart 1895 in Friedberg, Hessen. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

BLAU-GEDICHT

Nicht nur in einem Kleid aus Ewigkeit,

Auch innen ganz zur Ewigkeit befreit,

Ewiger Liebe voll, doch ungeliebt,

Der nie empfängt und dennoch immer gibt,

Aus oberen Wurzeln himmelstill gespeist,

Auch wenn die Erde keinen Trost verheisst,

Dem Tartaros-Gedröhn noch abgrundfern,

Im Lichte dienend einem oberen Herrn:

Dem Licht-Geist Christ-Apollon zugewandt,

Der Eines ist in zwiefachem Verband,

Schaff ich das Blau-Gedicht aus Form und Licht,

Da deren keines sich am andern bricht,

Das Liebe-Licht, den hellen Tempel-Geist,

Der sich im Gang der Verse wahr erweist,

Das Irdisch-Schöne, liebend ganz durchdrungen,

Von höchsten Chören unsichtbar durchsungen,

Das Helle und das Heilige geeint,

Dass jedes ganz den Grund des andern meint,

Das eine selig in des andern Armen,

Vom Wort der Schönheit bis zum Wort Erbarmen.

Ein Himmel von Ideen ganz durchlichtet

Und durch ihr Dasein nimmermehr vernichtet.

Idee ist auch den höchsten Welten teuer,

Denn sie ist nichts als göttlich reines Feuer,

Urfeuer, das schon vor den Welten glühte,

Das in der Liebe wie im Schönen blühte

Und der Vollendung Form zur Über-Zeit

Aus untrem Feuerdrang heraus befreit.

Fritz Usinger (5 maart 1895 – 9 december 1982)

Friedberg

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Schnack werd geboren op 5 maart 1888 in Rieneck, Unterfranken. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Kleine Hand in meiner Hand

Kleine Hand in meiner Hand
Ich und du im jungen Grase
Ich und du, im Kinderland
Gehn wir auf der langen Strasse
Kleine Hand in meiner Hand.

Kleine Hand in meiner Hand
die einander zärtlich fassen:
Ich und du, nichts hat Bestand,
einmal, ach! muß ich dich lassen
Kleine Hand aus meiner Hand.

Kleine Hand in meiner Hand
Kleiner Schritt bei meinem Schritt
Kleiner Fuß im weiten Land:
Einmal geh ich nicht mehr mit
Einmal gehst du ohne mich
Wie ein Traum mein Bild verblich.

Friedrich Schnack (5 maart 1888 – 6 maart 1977)

Rieneck, burcht

De Italiaanse schrijver Ennio Flaiano werd op 5 maart 1910 in Pescara geboren. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Uit: Alles hat seine Zeit (Tempo di uccidere, Vertaald door Susanne Hurni)

“Und, jenseits des Randes, das ruhige Leben der Etappenlager. Noch weiter, und das Wort «Sonntag» würde wieder seinen Wert bekommen. Ich würde das erste Bett mit Leintüchern finden, den ersten Zeitungsverkäufer.Und einen Zahnarzt. Der Soldat wollte nicht nachgeben. «Warten Sie», sagte er, «irgendwer wird schon vorbeikommen.

» Ich betrachtete das Lastauto, das mit den Rädern gegen die Böschung lag, und schüttelte den Kopf: Es würde niemand vorbeikommen. Nur ein Oberst war vorübergefahren, gelangweilt wie ein General. Die vorlaute Art des Soldaten wurde mir allmählich lästig. Sich gemeinsam gerettet zu haben, schien mir kein rechter Grund mehr zu sein, uns Fotografien zu zeigen, uns unsere Angelegenheiten zu erzählen, die üblichen Vermutungen über unsere Rückkehr nach Italien anzustellen. Und doch tat es mir leid, ihn im Stich zu lassen.

«Sie lassen mich also allein?»

Ich fing an, meine Sachen zusammenzusuchen, den Tornister, das Koppel mit der Pistole. Um meine

Flucht zu beschönigen, suchte ich einen Vorwand, allerdings einen schlechten: Ich sagte zu ihm, wenn ich unten am Fluss einen Lastwagen fände (oft hielten die Fahrer dort an, um ein Bad zu nehmen), käme ich zurück, um ihm zu helfen. Der Soldat tat so, als glaube er daran, und seine plötzliche und feindselige Nachgiebigkeit ließ mich erröten. Er drückte mir die Hand ohne Wärme, wirklich enttäuscht. Nach fünfzig Schritten verdeckte mir eine Straßenbiegung die Sicht auf ihn und sein Lastauto. Seitdem habe ich ihn nicht wiedergesehen.

War es noch sehr weit bis zur Brücke? “

Ennio Flaiano (5 maart 1910 – 20 november 1972)

De Duitse schrijver en filosoof Moritz Carrière werd geboren op 5 maart 1817 in Griedel, Hessen. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009  en ook mijn blog van 5 maart 2010.

Geheimnis

Worte, die dein Mund gesprochen, sonnenwarm und sonnenhell,
Küsse, die dein Mund gespendet, unversiegter Wonne Quell,
Wie so selig deine Seele, und ich preis' es immerdar,
Doch das Süßeste, das Tiefste, zeigt kein Bild und faßt kein Reim,
Und es bleibt unausgesprochen zwischen Gott und uns geheim.

Moritz Carrière (5 maart 1817 – 19 januari 1895)

De Duitse schrijver, literatuurhistoricus en muziekcriticus Karl August Timotheus Kahlert werd geboren op 5 maart 1807 in Breslau. Kahlert studeerde vanaf 1826 aan de universiteit van Breslau, daarna in Berlijn. Hij was actief als dichter en schrijver. Gebaseerd op de Hegeliaanse principes publiceerde hij in 1846 zijn " System der Aesthetik " en in 1853 een monografie over Angelus Silesius. Een serie artikelen over Silezische dichters en schrijvers publiceerde hij in Robert Prutz’ Literarisches Taschenbuch (1844), in Hennebergs Jahrbuch (1854) en in het Weimarische Jahrbuch. Over de Breslauer opera schreef hij vier jaar voor de „Schlesische Zeitung“. Een aantal studies met theoretische en kritische reflecties over muziek schreef hij voor de "Leipziger Neue Zeitschrift für Musik (1834-1843) en (1842-1850) voor de Allgemeine musikalische Zeiting.

Uit: System der Aesthetik

“Die geheimnißvolle Wirkung, welche auf das rnenschliche Gemüth Werke der schönen Kunst ausüben, ist eines jener ewigen Räthsel, zu deren Lösung die Wissenschaft immer wieder aufs Neue aufgefordert wird. Von zwei Seiten her, in der Erkenntniß der dem Künstler dienstbaren Naturstoffe, und der von den Gesetzen ihrer Anwendung werden an der Hand der Erfahrung manche sichtbare Fortschritte gemacht; dem scharfen Blicke des Naturforschers enthüllt sich eine Beziehung der ewig schaffenden Kräfte nach der andern; öffentlichen Lehranstalten für angehende Kunstjünger wird überall immer sorgfältige« Pflege. Solchen Bemühungen zum Trotze sind die Schwankungen des Geschmacks unter den Genießenden, und die harte Begegnung widersprechender Grundsätze unter den Schaffenden unvermindert geblieben, so daß nur ein einziger Gewinn, nämlich der, daß man allmählich die streitenden Ansichten schärfer auszuprägen, den Widerspruch also in seiner ganzen Bedeutung zu erkennen sich bemüht hat, daraus hervorgegangen ist. Ein Gewinn ist dies zu nennen, weil es den Drang verräth, den Streit zu entscheiden, und weil es durch die Beziehung alles des im Zwiefpel begriffenen Einzelnen auf ein Allgemeines, welches ihm zum Grunde liegen müsse,Schritte, die dieser Entscheidung entgegenführen, erzeugt.”

Karl August Timotheus Kahlert (5 maart 1807 – 29 maart 1864)

Breslau rond 1900 (Geen portret beschikbaar)

05-03-2011 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Jurre van den Berg werd geboren in Thesinge op 5 maart 1986. Hij debuteerde officieel als dichter in het voorjaar van 2009 met de bundel Binnenvaart.  In 2007 ontving hij het Hendrik de Vriesstipendium van de gemeente Groningen voor zijn poëzieproject ‘Ter verlichting van een naam’, een areligieuze, hedendaagse beschouwing op de taal en thematiek van het bijbelboek Job. Ook de gedichten die hier uit voortkwamen zijn in de reeks ‘Wij zijn hier pas sinds gisteren’ in Binnenvaart opgenomen. Tijdens het collegejaar 2005-2006 was Jurre van den Berg huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen. De gedichten die hij in deze functie schreef werden samen met andere verzen gebundeld in Avondkikkers.

HERFST

Ik was vergeten hoe de regen
de straten kon spoelen.

Naar boven kijken en grijs goud
zien eten, het land ligt reeds
begraven onder verwaaide paraplu's.

Ik was vergeten hoe de regen.

Wat geweest is, dat het terug komt
en niet los laat, storm niet uitraast.
Het land ligt reeds begraven.

Als ik denk dat het voorbij is zoals
onder herfstkastanjes na de regen.

Het is droog maar de wind
waait druppels van het blad.

Jurre van den Berg (Thesinge, 5 maart 1986)

05-03-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Kristof Magnusson werd geboren op 4 maart 1976 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 4 maart 2007 en ook mijn blog van 4 maart 2008 en ook mijn blog van 4 maart 2009 en ook mijn blog van 4 maart 2010.

Uit: Summer of Love (Vertaald door Mike Mitchell)

“Outside my window a lemon tree is steaming in the rising heat. Eyes closed, I feel all over the large mattress, although I know there’s no one else there. I’m lying in bed in a hotel room in California reading about Australia in a guidebook. The trip round the world was the idea of the head of personnel who appointed me. For the first three months, he said, my position was free, after all the stress of the examinations I could take time out to live a little, to see something of life. The next day I paid three thousand marks for an air ticket with the words ‘Hamburg — London — New York — San Francisco — Hong Kong — Bombay — Hamburg’ printed on it in slightly smudged red ink. I’d already ticked off London, New York and San Francisco, I hadn’t seen anything of life there. To me the red double-decker buses, yellow taxis and cable cars looked like poor, dirty copies of the double-deckers, taxis and cable cars I knew from films. In each place I stayed one night and flew on, only in San Francisco did I stay two nights, because I had a hotel room with cable TV. I began to get accustomed to things, bought a second deodorant, a rather sweet-smelling one by Jean Paul Gaultier, which I used for my left armpit. For the right one I continued to use the Hugo by Boss which I’d bought for my job interview. It was fun being able to distinguish left and right, port and starboard, the two halves of this body that was to carry me through the world, by smell. On the fifth day of my trip round the world I hired a bicycle and rode across the red bridge and out of the city. Soon I had no idea where I was any more. I was riding through pinewoods along a country road with no markings and which wasn’t on my map. Coming round a curve, a village suddenly leapt out at me. It was simply there; without there having been any signposts or a board with the name, there were wooden houses in front of me with blue scraps of sea hung between them. I rode past a filling station with Save the Rainforest banners hanging out of the windows. Shortly after that I stopped and asked a man, who was sitting in the sun outside a house with paintings on the walls, where I could buy something to drink. The man had long grey hair and his beard was spattered with flecks of colour. He asked me how I liked his wall painting and pointed over his shoulder: animals, naked people and pink clouds, with flowers in all the colours of the rainbow twined round them. Above it was written: 30 Years Summer of Love 1967-1997.”

Kristof Magnusson (Hamburg, 4 maart 1976)

De Afghaanse schrijver Khaled Hosseini is geboren op 4 maart 1965 in Kabul. Zie ook mijn blog van 4 maart 2007 en ook mijn blog van 4 maart 2008 en ook mijn blog van 4 maart 2009 en ook mijn blog van 4 maart 2010.

Uit: De vliegeraar van Kabul (Vertaald door Miebeth van Horn)

„Ik herinner me hoofdzakelijk dit: zijn boksbeugel die in de middagzon flitst, hoe koud het ding bij de eerste klappen aanvoelt en hoe snel het warmer wordt van mijn bloed. Tegen de muur aan gegooid worden waar een spijker, waar misschien een schilderij aan gehangen heeft, in mijn rug prikt. Sohrab die gilt. Tabla, harmonium, een del-roba. Tegen de muur aan gekwakt worden. De boksbeugel die mijn kaak versplintert. In mijn eigen tanden stikken, ze doorslikken, met de gedachte aan die talloze uren die ik flossend en poetsend heb doorgebracht. Tegen de muur aan gekwakt worden. Op de grond liggen, waar bloed van mijn gesprongen bovenlip het mauve kleed kleurt, pijn die door mijn buik trekt, en me afvragen wanneer ik weer kan ademhalen. Het geluid van mijn knappende riben, dat net zo klinkt als de takken die Hassan en ik vroeger afbraken om te zwaardvechten, zoals Sindbad in die oude films. Sohrab die gilt. De zijkant van mijn gezicht die tegen de hoek van de televisietafel aan slaat. Weer dat knappende geluid, deze keer onder mijn linkeroog. Muziek. Sohrab die gilt. Vingers die mijn haar vastgrijpen, mijn hoofd naar achteren trekken, het geglinster van roestvrij staal. Daar komt hij. Alweer dat knappend geluid, nu mijn neus. Ik zet van pijn mijn tanden op elkaar en merk dat ze niet meer netjes gerangschikt staan. Geschopt worden. Sohrab gilt.
Ik weet niet op welk punt ik begon te lachen, maar ik deed het wel.“

Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Kleindienst werd geboren op 4 maart 1975 in Salzburg. Hij studeerde germanistiek, pedagogie en politicologie. Kleindienst schrijft gedichten, proza en drama. Zie ook mijn blog van 4 maart 2009 en ook mijn blog van 4 maart 2010.