|
Bij Witte Donderdag
Het Laatste Avondmaal door Peter Paul Rubens, 1630 bis 1632xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het laatste avondmaal
Mark. XIV v. 22-24.
Toen hij zijn bijzijn was ontvloden,
Wien Jezus, in den laatsten nacht,
De bittre bete had geboden.
Die al zijn bloed aan 't gisten bracht;
Toen Judas, om, naar 't woord des Heeren,
Met haast te doen hetgeen hij deed,
Zijn heilig aangezicht vermeed,
Om met dien kus terug te keeren!
Toen de ijslijke ure was gekomen,
Waarin de kampstrijd aan zou gaan,
Werd op zijn wezen niets vernomen.
Dat angst of droef heid kon verraân;
Hij zag in wat Hij zou beginnen,
In ieder foltring Hem bereid,
Al zijn aanstaande heerlijkheid,
En in zijn strijden 't overwinnen.
Nog eens tot de Elve dan gesproken,
Van liefde en eendracht, moed en trouw!
Toen heeft Hij plechtig 't brood gebroken,
Daar elk van hen van eten zou.
Toen heeft Hij, aan dien heilgen dissche,
Den laatsten beker om doen gaan,
Zoo als 't nog heden wordt gedaan,
Ter maaltijd der gedachtenisse.
O Beeldspraak van de felste smart:
Gebroken brood, vergoten wijn!
Moet gij voor mijn geloovig harte
Van 's Heilands dood de teeknen zijn!
Gewis; zijn lichaam werd verbroken,
Om mij te redden van 't verderf,
Zijn hand doorgriefd, zijn zij' doorstoken,
Opdat ik Gods gena verwerf.
Als ik 't gebroken brood dan ete,
En proeve den vergoten wijn,
Mijn Heiland! dat ik nooit vergete
Hoe veel en groot mijn zonden zijn!
Opdat ik voor mijzelf mij schame,
Maar, overtuigd van Gods gena,
Van uw gewijde tafel ga,
Op nieuw versterkt in uwen name.
Nicolaas Beets (13 september 1814 13 maart 1903)
De theekoepel in Arendshof, waar Beets zijn verzen voorlas
De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Claus op dit blog.
Horizon
De horizon is de taal, de taal die ik word
geacht te delen met
het verminkte kind,
met de jongeling die soldaat geworden is
en zo fier op zijn laarzen,
met de grijsaard met zijn gescheurde darmen
in zijn armen.
Het regent fosfoor en sirenes
De stemmen van mijn land
meestal in de televisie.
Moordzuchtige families.
Misdadig gezang.
En alom de bloedslurpende goden
Ik draag van alles
Ik draag van alles, brood, kaas
een bom of een verminkte kat.
Dragen is mijn redding.
Ook van binnen draag ik,
vragen, tranen, gedaas
en een karrenvracht solaas.
Als ik niet draag
is er een gemis
dat niet te dragen is.
Het dood dier dat ik droeg
heeft mij gelikt
tot ik geen gezicht meer had.
De zon
De zon is een Antwerpse planeet
De aarde houdt op bij de Schelde
Cyclonen gaan liggen op de Groenplaats
Van alle machtige steden die vallen
Valt Antwerpen het laatst
Tot op het laatst autochtoon.
Hugo Claus (5 april 1929 19 maart 2008)
Schrijvend
De Engelse schrijver en dichter Algernon Charles Swinburne werd geboren op 5 april 1837 in Londen. Zie ook alle tags voor Algernon Swinburne op dit blog.
A Leave-Taking
Let us go hence, my songs; she will not hear.
Let us go hence together without fear;
Keep silence now, for singing?time is over,
And over all old things and all things dear.
She loves not you nor me as we all love her.
Yea, though we sang as angels in her ear,
She would not hear.
Let us rise up and part; she will not know.
Let us go seaward as the great winds go,
Full of blown sand and foam; what help is here?
There is no help, for all these things are so,
And all the world is bitter as a tear.
And how these things are, though ye strove to show,
She would not know.
Let us go home and hence; she will not weep.
We gave love many dreams and days to keep,
Flowers without scent, and fruits that would not grow,
Saying, `If thou wilt, thrust in thy sickle and reap.'
All is reaped now; no grass is left to mow;
And we that sowed, though all we fell on sleep,
She would not weep.
Let us go hence and rest; she will not love.
She shall not hear us if we sing hereof,
Nor see love's ways, how sore they are and steep.
Come hence, let be, lie still; it is enough.
Love is a barren sea, bitter and deep;
And though she saw all heaven in flower above,
She would not love.
Let us give up, go down; she will not care.
Though all the stars made gold of all the air,
And the sea moving saw before it move
One moon?flower making all the foam?flowers fair;
Though all those waves went over us, and drove
Deep down the stifling lips and drowning hair,
She would not care.
Let us go hence, go hence; she will not see.
Sing all once more together; surely she,
She too, remembering days and words that were,
Will turn a little toward us, sighing; but we,
We are hence, we are gone, as though we had not been there.
Nay, and though all men seeing had pity on me,
She would not see.
Algernon Swinburne (5 april 1837 10 april 1909)
Portret door William Bell Scott, 1850
De Servische dichter en schrijver Bora Ćosić werd geboren op 5 april 1932 in Zagreb. Zie ook alle tags voor Bora Ćosić op dit blog.
Uit: My unrelenting vice
Reading has only recently become a silent act. Two hundred years ago everyone read aloud. This was dictated by church ritual, in which one, or better said everyone, had to listen to the holy text. In the first cathedrals entire choruses of believers spoke aloud this reading material that they viewed as godly. This muttering was further practiced by those few people on earth who at the time were, by some miracle, able to read, as if everyone one of them fulfilled the role of todays speakers and leaders. Then some anonymous Copernicus of reading came along, who brought the entire practice inside by following his text in his mind. Thus the letter-for-letter literalness of ecclesial or school reading was lost. Because what goes through my head when I do the work of reading is not necessarily the same as what someone else wrote.
One readily discovers this when undertaking a fresh reading of something that was once familiar. Not only do I rediscover what I had forgotten, but also I realise that there in the text I had read long ago there is nothing of what I expected to find! This is the valuable reading of a text, which the reader has created within himself by grinding up a mass of foreign material in his mill and transforming it into something different through unexpected combinations. Read again, many incidences that remained in ones mind from before play out in a different way entirely.
Bora Ćosić (Zagreb, 5 april 1932)
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e april ook mijn vorige blog van vandaag.
|
