|
De Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook alle tags voor Peter Altenberg op dit blog.
Uit: Tulpen
„Cäcilia sagte zu ihm: »Sie, Sie sind wirklich ein zuwiderer Kerl. Erstens nie elegant. Schauen Sie den Beamten an. Zweitens dieser Schnurrbart, so slowakisch. Und dann überhaupt – – – was glauben Sie eigentlich?! Ich kann fliegen auf wen ich will. Und just!«
Als sie sah, dass sie ihn gekränkt hatte, bekam jedoch ihr Antlitz einen Zug von unerhörter Milde.
»Wie Katzen sind wir wirklich,« fühlte sie, »schade, allein wir sind es!«
Er sass da, am Marterpfahl der Seele, wünschte hinweggeschwemmt zu werden in einem Bach von Thränen. Nicht mehr sein, nicht mehr sein! Jedoch man ist, man bleibt!
Er schlief natürlich die ganze Nacht nicht.
Morgens ging er in den grossen Park, welcher eben Mai-Toilette angelegt hatte.
Ein riesiges Blumenbeet leuchtete wie Gluth und Brand, wie Schnee und übertriebene Schminke.
Tulpen! Auf ganz kurzen festen Stengeln, kerzengerade, standen sie da, ziemlich gedrängt, Blumen- Regimenter, unerhört rothe, unerhört weisse im Morgensonnenlichte und ganz oben, als Gipfel des Farbenberges, geflammte, wie Blumen gewordene Fackeln. Sie dufteten gleichsam von Farbe, Farben-Vanille, Farben-Jasmin, erzeugten Migräne durch die Augen. Farbe gewordene Düfte!
Er setzte sich dem Tulpenbeete gegenüber, welches unerhörte Pracht ausströmte, Extrakt von Prächten und welches man, obzwar es einem nicht gehörte, ganz und leidenschaftlich geniessen durfte.
Um das Tulpenbeet herum standen Greise in schwarzen langen Röcken, junge Damen in weissen Kleidern, Kinder und Militär, eine Theater-Elevin und Studenten mit kleinen Heften.
Alle begatteten sich gleichsam mit den Tulpen, genossen sie ohne Rest, sogen sie ein in sich, berauschten sich, vergassen an die Pflichten und versanken – – –.
Eine Bonne sagte: »Des tulipes, mes enfants –.« Damit war alles gesagt.
Die Theater-Elevin jedoch machte ein verklärtes Gesicht. Denn es gehörte zu ihrem Berufe.
Er aber sass da, ausgepumpt, genussunfähig, direktement greisenhaft, hatte Kopfschmerzen, fühlte:
»Die Hand ausstrecken – – – eins! Deinen Hals fassen – – – zwei! Zupressen – – – drei!« Dann dachte er: »Verlegt Ihr uns vielleicht nicht die Athemwege?! Nun also! Tulpen darf man lieben.“
Peter Altenberg (9 maart 1859 – 8 januari 1919)
Als beeld in Cafe Central, Wenen
De Nederlandse schrijver, columnist en blogger Peter Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard. Zie ook alle tags voor Peter Zantingh op dit blog.
Uit: De eerste maandag van de maand
“Ik heb weleens gelezen dat er een stofje bestaat, oxytocine, dat in je hersenen wordt aangemaakt als je een langdurige relatie hebt. Hoe meer je ervan hebt, hoe beter je bestand bent tegen stress en hoe beter je angst kunt onderdrukken. Volgens sommige wetenschappers is het verslavender dan heroïne. En het werkt cumulatief: hoe langer je met iemand samen bent, hoe afhankelijker je ervan wordt. Iemand die verslaafd is, heeft doorgaans eens in de drie dagen een nieuwe dosis nodig. Dat is de periode waarin je iemand nog niet mist - je weet wel wat er gebeurd is, maar je kunt jezelf nog stilhouden met wat ze achterliet in het emotionele centrum van je hersenen.
De volgende dag was ik om tien over negen op het werk. Luuk was er niet. Ik was net binnen, legde mijn tas naast mijn bureau, haalde koffie, ging zitten en meldde me met mijn personeelsnummer aan op de pc en de telefoon. Hij ging meteen.
Je maakt het aan, de oxytocine, wanneer je met haar in bed ligt, het kussen tegen de muur, de volgende aflevering van jullie favoriete televisieserie selecteert, de begintune die je al honderden keren gehoord hebt, al die keren in haar bijzijn.
Toen ik opnam, huilde de vrouw aan de andere kant al. Dat is nooit een goed teken.
‘SeQure, met Boris Sonette,’ zei ik. Eerst was het stil, en toen hoorde ik een diepe zucht.
Toen ik net bij SeQure begonnen was, nadat ik drie jaar daarvoor gestopt was met mijn studie, nam ik nog op met alleen mijn voornaam. Tot er een keer een klant was die me daarop aansprak. Hij zei met een statige stem dat dat ‘te joviaal’ was. Was ik soms een goede vriend van hem, ofzo? Nou dan. Niet zozeer omdat ik het met hem eens was, maar omdat ik ervan schrok dat iemand me tijdens mijn eerste dagen al zoveel tegengas gaf en dat niet nog een keer wilde, leerde ik mezelf aan op te nemen met mijn voor- en achternaam.
De huilende vrouw had minstens tien seconden nodig om tot haar eerste zin te komen. Ik drukte mijn headset wat dichter tegen mijn oren, om haar goed te kunnen verstaan zodra ze iets zou zeggen.”
Peter Zantingh (Heerhugowaard, 9 maart 1983)
Cover
De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook alle tags voor Ed Hoornik op dit blog en ook mijn blog van 8 december 2006.
Een liefde
I
Waar in de wereld, vroeg ik, zal ik leven?
Ik doolde lang. Was ik alleen, 't was goed.
Sinds ik haar ken, word ik naar haar gedreven;
Ik weet geen raad als ik haar missen moet.
Ik hoop alleen, als zij straks in mijn armen
Insluimert en de kaars dooft langzaam uit,
Dat zij niet merkt, dat ik mij aan haar warm en
Dat het haar mond is, die den mijnen sluit.
II
IK kijk haar aan zooals een kind kan kijken,
Een kind voor 't raam in een provinciestad.
Het is alsof ik nooit heb liefgehad;
En nu ik liefheb, gaat de zomer wijken.
Zij wijst op 't bloemperk, waarin bloemen prijken:
- Hier op het zuiden heeft de wind geen vat. -
‘Ik hoop het ik’, zeg ik, en ik glimlach mat,
‘Er zijn er die voor de eerste vorst bezwijken.’
Ed Hoornik (9 maart 1910 – 1 maart 1970)
De Nederlandse schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932. Zie ook alle tags voor Heere Heeresma op dit blog.
Uit: Bleib Gesund! Brieven
“Aan de heer De Neve, Uitgeverij Contact, Arnsteradarn,
“s-Gravenhage, 20 maart ’65
Zeer geachte heer De Neve,
Wie schetst mijn verbazing toen jl. Vrijdag bleek dat een door mij ingediende nota voor het schrijven van een folder op grote moeilijkheden stuitte?
Ik was naar Amsterdam gekomen om 1. Het manuskript van enkele verhalen voor een volgende bundel te overhandigen, 2. Enkele toelichtingen op de korrekties van juweeltjes aan mevrouw Vranken te geven, 3. Te horen of de definitieve tekst van de folder een goed onthaal had gekregen (wat het geval was. Meneer Blom bleek enthousiast).
Het schrijven van de folder bleek de moeilijkste opdracht van 7 jaar tekstschrijven. Bij elkaar heeft de tekst me zeker een week werken gekost. Tientallen teksten verdwenen in de prullenmand vóór ik
definitief tot dit resultaat kwam. Wanneer het een opdracht in de reklamesfeer was geweest dan had ik omstreeks de f.25o,- moeten rekenen. Gevoelens van erkentelijkheid tegenover Contact waren de
direkte aanleiding voor het vaststellen van dit uitermate lage honorarium.
Nu is ’65 voor mij een belangrijk jaar. Ik heb mijn reklameaktiviteiten de bons moeten geven om dat te doen wat eenvoudig gedaan moet worden: het schrijven van Een turfstenen hond. Dit maakt
mijn onderhandelingspositie bizonder zwak. Ik kan me de weelde niet veroorloven bijv. over een door mij ingediende nota nog eens ‘te praten’.
Ik bezit immers geen reserves.
U bent hiervan volledig op de hoogte.
Daarom viel het mij bizonder rauw op het lijf dat u uw antwoord nota bene aan de juffrouw van de boekhouding, ik voelde dit als een enorme ‘kat’, ik bevond me toch in het gebouw, u had het ook direkt
tegen mij kunnen zeggen - liet begeleiden met een dreigement, nml. Dat wanneer ik op uitbetaling zou blijven staan, ik verder van Contact niets meer te verwachten had. U doelde hier op uw besluit mij over ’65 een totaalbedrag van f.1200,- uit te keren.”
Heere Heeresma (9 maart 1932 – 26 juni 2011)
Cover
De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook alle tags voor Vita Sackville-West op dit blog.
Bee-Master (Fragment)
In February, if the days be clear,
The waking bee, still drowsy on the wing,
Will guess the opening of another year
And blunder out to seek another spring.
Crashing through winter sunlight's pallid gold,
His clumsiness sets catkins on the willow
Ashake like lambs' tails in the early fold,
Dusting with pollen all his brown and yellow,
But when the rimy afternoon turns cold
And undern squalls buffet the chilly fellow,
He'll seek the hive's warm waxen welcoming
And set about the chambers' classic mould.
And then pell-mell his harvest follows swift,
Blossom and borage, lime and balm and clover,
On Downs the thyme, on cliffs the scantling thrift,
Everywhere bees go racing with the hours,
For every bee becomes a drunken lover,
Standing upon his head to sup the flowers.
All over England, from Northumbrian coasts,
To the wild sea-pink blown on Devon rocks,
Over the merry southern gardens, over
The grey-green bean-fields, round the Kentish oasts,
Through the frilled spires of cottage hollyhocks,
Go the big brown fat bees, and wander in
Where dusty spears of sunlight cleave the barn,
And seek the sun again, and storm the whin,
And in the warm meridian solitude
Hum in the heather round the moorland tarn.
Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)
De Oostenrijkse dichter, schrijver en essayist Josef Weinheber werd geboren op 9 maart 1892 in Wenen. Zie ook alle tags voor Josef Weinheber op dit blog.
Primel
Woher, du süße Erstlingin im März,
nimmst du die unbeirrbare Gewalt
und nennst die Schuld, von der die Erde hallt,
und weckst das wirre Herz ?
Und während es noch leise weiterweint,
wer lehrte dich den sanften Sturm, der stet
am Schmerze rührt und wie ein Reigen scheint,
der von den Sternen weht -
Wer führte dich, daß du zur rechten Zeit
uns kamst (wir hatten kaum mehr, kaum gelebt)
und blühst die Erde wieder gut und weit,
indes das Herz noch leise weiterbebt ?
Immergrün
Du weltversunknes Blau !
Du Schatten scheu
vom Mund der stillsten Frau.
So tief, so fern, so ab
von Glück und Reu.
Wie Tränen auf ein Grab ...
Gesegnet, dunkler Stern !
Her blüht die Wimper treu
und liebt und lächelt fern.
Josef Weinheber (9 maart 1892 - 8 april 1945)
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn blog van 9 maart 2014 deel 2.
|
