De Duitse schrijfster en filmregisseur Jenny Erpenbeck werd geboren op 12 maart 1967 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Jenny Erpenbeck op dit blog.

Uit: Gehen, ging, gegangen

“Vielleicht liegen noch viele Jahre vor ihm, vielleicht nur noch ein paar. Es ist jedenfalls so, dass Richard von jetzt an nicht mehr pünktlich aufstehen muss, um morgens im Institut zu erscheinen. Er hat jetzt einfach nur Zeit. Zeit, um zu reisen, sagt man. Zeit, um Bücher zu lesen. Proust. Dostojewski.
Zeit, um Musik zu hören. Er weiß nicht, wie lange es dauern wird, bis er sich daran gewöhnt hat, Zeit zu haben. Sein Kopf jedenfalls arbeitet noch, so wie immer. Was fängt er jetzt mit dem Kopf an? Mit den Gedanken, die immer weiter denken in seinem Kopf? Erfolg hat er gehabt. Und nun? Das, was Erfolg genannt wird. Seine Bücher wurden gedruckt, zu Konferenzen wurde er eingeladen, seine Vorlesungen waren bis zuletzt gut besucht, Studenten haben seine Bücher gelesen, sich Stellen darin angestrichen und zur Prüfung auswendig gewusst. Wo sind die Studenten jetzt? Manche haben Assistenzstellen an Universitäten, zwei oder drei sind inzwischen selbst Professoren. Von anderen hat er lange nichts mehr gehört. Einer hält freundschaftlichen Kontakt zu ihm, ein paar melden sich von Zeit zu Zeit.
So.
Von seinem Schreibtisch aus sieht er den See.
Richard kocht sich einen Kaffee. Er geht mit der Tasse in der Hand in den Garten und sieht nach, ob die Maulwürfe neue Hügel aufgeworfen haben.
Der See liegt still da, wie immer in diesem Sommer.
Richard wartet, aber er weiß nicht, worauf. Die Zeit ist jetzt eine ganz andere Art von Zeit. Auf einmal. Denkt er.
Und dann denkt er, dass er, natürlich, nicht aufhören kann mit dem Denken. Das Denken ist ja er selbst, und ist gleichzeitig die Maschine, der er unterworfen ist. Auch wenn er ganz allein ist mit seinem Kopf, kann er, natürlich, nicht aufhören mit dem Denken. Auch, wenn wirklich kein Hahn danach kräht, denkt er.“

 
Jenny Erpenbeck (Berlijn, 12 maart 1967)

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook alle tags voor Dave Eggers op dit blog.

Uit: Zeitoun (Vertaald doorMaaike Bijnsdorp en Lucie Schaap)

“Met de motor aan voeren ze terug, en voordat het licht werd, brachten ze de sardines naar de groothandelaar bij de markt. Die betaalde de mannen en de jongens, en dan verkocht hij de vis in heel West-Syrië – in Lattakia, Baniyas, Damascus. De vissers verdeelden de opbrengst en Abdulrahman en Ahmad brachten hun aandeel naar huis. Hun vader was vorig jaar overleden en hun moeder was geestelijk en lichamelijk niet sterk, dus alles wat ze met vissen verdienden was voor thuis, waar ze met tien broertjes en zusjes woonden. Maar dat vonden Abdulrahman en Ahmad niet erg. Ze hadden het ook wel voor niets gedaan. Vierendertig jaar later en duizenden kilometers daarvandaan lag Abdulrahman Zeitoun op een vrijdagmorgen in bed, waar hij langzaam afscheid nam van de maanloze nacht in Jableh, een flard herinnering, gevangen in een ochtenddroom. Hij was thuis, in New Orleans, en naast zich hoorde hij de ademhaling van zijn vrouw Kathy; als ze uitademde, klonk het een beetje als het ruisen van het water tegen de romp van een houten vissersboot. Verder was het stil. Hij wist dat het bijna zes uur was en dat de rust niet zou duren. De kinderen werden meestal wakker zodra het eerste licht door hun raam op de eerste verdieping naar binnen viel. Dan deed een van de vier zijn of haar ogen open, en vanaf dat moment werd het al snel druk en luidruchtig in huis. Als er eentje wakker was, kwamen de andere drie ook onherroepelijk hun bed uit. Kathy werd wakker van een dreun in een van de kinderkamers boven.
Ze luisterde gespannen en bad in stilte om nog wat rust. Elke morgen heerste er tussen zes uur en halfzeven een wankel evenwicht; dan was er een kans, hoe klein ook, dat ze nog een kwartiertje slaap konden meepikken. Maar nu klonk er nog een dreun, de hond begon te blaffen en er volgde nog meer gebonk. Wat was er aan de hand? Kathy keek naar haar man. Die lag naar het plafond te staren. De dag kwam bulderend tot leven.”

 
Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook alle tags voor Jack Karouac op dit blog.

Hitchhiker

'Tryna get to sunny Californy' -
Boom. It's the awful raincoat
making me look like a selfdefeated self-murdering imaginary gangster, an idiot in a rueful coat, how can they understand my damp packs - my mud packs -
„Look John, a hitchhiker'
„He looks like he's got a gun underneath that I. R. A. coat'
'Look Fred, that man by the road' „Some sexfiend got in print in 1938 in Sex Magazine' –
„You found his blue corpse in a greenshade edition, with axe blots'

How To Meditate

-lights out-
fall, hands a-clasped, into instantaneous
ecstasy like a shot of heroin or morphine,
the gland inside of my brain discharging
the good glad fluid (Holy Fluid) as
i hap-down and hold all my body parts
down to a deadstop trance-Healing
all my sicknesses-erasing all-not
even the shred of a 'I-hope-you' or a
Loony Balloon left in it, but the mind
blank, serene, thoughtless. When a thought
comes a-springing from afar with its held-
forth figure of image, you spoof it out,
you spuff it off, you fake it, and
it fades, and thought never comes-and
with joy you realize for the first time
'thinking's just like not thinking-
So I don't have to think
any
more'

 
Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)
In 1959

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Naomi Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zie ook alle tags voor Naomi Shihab Nye op dit blog.

Two Countries

Skin remembers how long the years grow
when skin is not touched, a gray tunnel
of singleness, feather lost from the tail
of a bird, swirling onto a step,
swept away by someone who never saw
it was a feather. Skin ate, walked,
slept by itself, knew how to raise a
see-you-later hand. But skin felt
it was never seen, never known as
a land on the map, nose like a city,
hip like a city, gleaming dome of the mosque
and the hundred corridors of cinnamon and rope.

Skin had hope, that's what skin does.
Heals over the scarred place, makes a road.
Love means you breathe in two countries.
And skin remembers--silk, spiny grass,
deep in the pocket that is skin's secret own.
Even now, when skin is not alone,
it remembers being alone and thanks something larger
that there are travelers, that people go places
larger than themselves.

Loving Working

"We clean to give space for Art."
Micaela Miranda, Freedom Theatre, Palestine

Work was a shining refuge when wind sank its tooth
into my mind. Everything we love is going away,
drifting - but you could sweep this stretch of floor,
this patio or porch, gather white stones in a bucket,
rake the patch for future planting, mop the counter
with a rag. Lovely wet gray rag, squeeze it hard
it does so much. Clear the yard of blowing bits of plastic.
The glory in the doing. The breath of the doing.
Sometimes the simplest move kept fear from
fragmenting into no energy at all, or sorrow from
multiplying, or sorrow from being the only person
living in the house.

 
Naomi Shihab Nye (St. Louis,12 maart 1952)
 

De Amerikaanse schrijver, journalist en columnist Carl Hiaasen werd geboren op 12 maart 1953 in Plantation, Florida. Zie ook alle tags voor Carl Hiaasen op dit blog.

Uit: Star Island

“For what?”
“When you bring her downstairs, lemme take a picture.” The man dug into the folds of his stale trousers and produced a lump of cash. “You gotta job to do, and so do I. Here’s a grand.”
Jimmy Campo looked at the money in the stranger’s hand. Then he glanced up at the third floor of the hotel, where his partner was almost certainly dodging vomit.
“Is she famous or somethin’?” Jimmy Campo asked.
The photographer chuckled. “Man, you don’t even know?”
Jimmy Campo was thinking about the fifty-two-inch high-def that he’d seen on sale at Brands Mart. He was thinking about his girlfriend on a rampage with his maxed-out MasterCard at the Dadeland Mall. He was thinking about all those nasty letters from his credit union.
“Whoever she is, she’s not dead,” he told the photographer. “Not tonight.”
“Cool.” The man continued to hold out the wad of hundreds in the glow of the streetlight, as if teasing a mutt with raw hamburger. He said, “All you gotta do, before loading her in the wagon, just pull down the covers and step away so I can get my shot. Five seconds is all I need.”
“It won’t be pretty. She’s a sick young lady.” Jimmy Campo took the crumpled money and smoothed it into his wallet.
“Is she awake at least?” the photographer asked.
“On and off.”
 “But you could see her eyes in a picture, right? She’s got those awesome sea-green eyes.”
Jimmy Campo said, “I didn’t notice.”
“You really don’t know who she is? Seriously?”
“Who do you work for, anyway?”
“A limited partnership,” the man said. “Me, myself and I.”
“And where can I see this great picture you’re gonna take?”
“Everywhere. You’ll see it everywhere,” the stranger said.“

 
Carl Hiaasen (Plantation, 12 maart 1953)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook alle tags voor Edward Albee op dit blog.

Uit: Who’s Afraid of Virginia Woolf?

“Martha: You make me puke!
George: [That] wasn't a very nice thing to say, Martha.
Martha: That wasn't what?!
George: A very nice thing to say.
Martha: Oh, I like your anger. I think that's what I like about you most. Your anger.
(…)

Martha: Oh-ho, you pig.
George: Oink, oink.
Martha: Fix me another drink… lover.
George: My God, you can swill it down, can't you?
Martha: Well, I'm thirsty.
George: Oh, Jesus.
Martha: Look, sweetheart, I can drink you under any goddamn table you want, so don't worry about me.
George: I gave you the prize years ago, Martha. There isn't an abomination award going that you haven't won.
Martha: I swear to God George, if you even existed I'd divorce you.”

 
Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)
Cover DVD

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor De Schoolmeester op dit blog.

De morgenstond (Fragment)
Eenvoudig geschetst, voor de jeugd, door hun grootvader.

Hoe pleizierig is de schoone dageraad,
Als men 's morgens zeer vroeg opstaat.
Alles ziet er dan zoo overheerlijk uit.
Dat men het aardrijk zou verwarren met een fraai gekleedde bruid.
En de zon schijnt zoo natuurlijk achter de boomen,
Alsof er een nieuwe kaarsemakerswinkel in de buurt waar gekomen.
Doch merkt gy thands wel, hoe in 't groen gebladert
Het gevogelte des Hemels zich reeds vergadert,
En de nachtegalen, oudtijds genoemd Philomeelen,
Voor hun natuurgenooten op de dwarsfluit staan te spelen,
Terwijl de overige gevederde pluimgedierte in 't groen
Elkander liefdesverklaringen doen?
En beklaagt gy in uw hart niet die luie knapen,
Die den morgen op hun leger verslapen:
(Ik meen hier natuurlijk geen legerscharen,
Als die van Prins Maurits of wijlen Z.M. Willem II waren,
Maar legers van veeren, zeegras of varen):
Want 's morgens is toch waarachtig
De dageraad al byzonder prachtig.
De dageraad vertoont ons verscheiden soorten van water,
Van de murmelende beek af tot aan de sluis of katerakt, met deszelfs geklater,
Mitsgaders slooten en vijvers, en zelfs gantsche rivieren,
Vol van veelsoorige hombaars en andere lekkere dieren.
Of, zoo men 's morgens eens 't zeestrand wil gaan,
Ziet men daar, in eigen persoon, den grooten Oceaan,
Met deszelfs opeengestapelde golven,
Waarin, naar men beweert, meer dan één Oostinjvaarder ligt bedolven.

 
De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijver Benedict Wells werd geboren geboren in München in 1984. Zie ook alle tags voor Benedict Wells op dit blog.

Uit: Fast genial

„Francis machte sich auf den Weg zum Financial District. Ryans Büro befand sich in der Cortland Street, früher hatte man von der Kanzlei aus die Türme des Word Trade Center
sehen können. Er fuhr sich noch einmal durch die Haare und betrat das Hochhaus. Durch die Außenfassade aus Stahl und Glas drang viel Tageslicht, die Böden aus grauweiß
geschecktem Marmor glänzten, die verspiegelten Wände blitzten auf. Bing, die Tür des Aufzugs öffnete sich, und ihm strömte eine Horde von Anwälten entgegen. Er fuhr ins 41. Stockwerk. Die Kanzlei Franzen, Lieberman, van Berg & Wilco erstreckte sich über die ganze Etage.
Francis erinnerte sich, wie Ryan vor etwa sieben Jahren endlich Partner geworden war und sie seinen Namen im Briefbogen aufgenommen hatten. Damals hatten sie noch als Familie zusammengelebt, es hatte eine ziemlich große Party gegeben, und Ryan hatte ihm ange boten, dass er sich zur Feier des Tages etwas von ihm wünschen dürfe. Offenbar hatte er sich damals gewünscht, dass Ryan die Scheidung beantragte, Aktien am neuen Markt kaufte und ihn
und seine Mutter im Stich ließ.
Francis betrat den Teil der Kanzlei, in dem sein Stiefvater sein Büro hatte. Ryans Sekretärin lächelte ihn an. Sie war sehr attraktiv, trug einen Hosenanzug und ähnelte Betty Brant, der Sekretärin aus den Spider-Man-Filmen. Sie hatte sogar den gleichen Vornamen.
»Hallo, ich bin Betty«, sagte sie. »Du musst Francis sein.
Ryan hat gleich Zeit für dich.« Sie deutete auf eine Couchecke.
»Mach es dir doch so lange bequem.«
Francis setzte sich aufs Sofa, das dunkle Leder war überraschend weich. Er betrachtete seine weißen Chucks. Ihm fiel auf, dass sie mehrere Löcher hatten, und er nahm sich vor, neue Schuhe zu kaufen, sobald er Geld hatte. Währenddessen hörte er, wie die Sekretärin Ryan anrief und ihm sagte, dass er jetzt da sei. Natürlich ließ sein Stiefvater ihn weiter warten. Francis griff sich die neueste Ausgabe des Rolling Stone und las.“

 
Benedict Wells (München, 1984)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e maart ook mijn vorige blog van vandaag.