De Franse dichter, romanschrijver, toneelschrijver, ontwerper en filmmaker Jean Cocteau werd op 5 juli 1889 in Maisons Lafitte geboren. Zie ook alle tags voor Jean Cocteau op dit blog.

Le tour du monde

Le tour du monde était un bien pauvre voyage
À côté du voyage où je pars avec toi
Chaque jour je t’adore et mieux et davantage
Où tu vis c’est mon toit.

Cent ans

Cent ans j’avais dormi. Vint le prince charmant
Il était gai, naïf, infaillible, énergique,
Mais il m’a réveillé de ce sommeil magique
Je ne peux pas dire comment.

Les cheveux gris ...

Les cheveux gris, quand jeunesse les porte,
Font doux les yeux et le teint éclatant ;
Je trouve un plaisir de la même sorte
A vous voir, beaux oliviers du printemps.

La mer de sa fraiche et lente salive
Imprégna le sol du rivage grec,
Pour que votre fruit ambigu, l'olive,
Contienne Vénus et Cybèle avec.

Tout de votre adolescence chenue
Me plaît, moi qui suis le soleil d'hiver,
Et qui, comme vous, sur la rose nue,
Penche un jeune front de cendres couvert.

Jean Cocteau (5 juli 1889 – 11 oktober 1963)

De Vlaamse schrijver Felix Timmermans werd op 5 juli 1886 geboren te Lier. Zie ook alle tags voor Felix Timmermans op dit blog.

Kuddenwacht

In de lommerte der bomen,
uitgestrekt in 't hoge gras,
lag een herder bij zijn kudde
schapen, die aan 't grazen was.

D'hete zonne, die heur stralen
deur de dichte takken stak,
blekte grilge gouden rondkens
op zijn oud soldatenfrak.

Nevens hem zwaar asemhijgend
zat zijn zwerte schepershond,
met de oren recht omhoog en
neerstig kijkend om en rond.

De oude herder sloot zijn ogen,
sliep en snorkte lijk een paard
en het zweet in vette lekken
viel in d'haren van zijn baard.

Aan zijn kop van onder de aarde
kroop de snuit uit van een mol,
en de hond die 't merkte sprong er
op met een verwoed gegrol.

In zijn witte tanden hield hij
't beestje, schudde 't ovrentweer,
en langs 't glanzend pelske drupte
't bloed in dunne streepkens neer.

Maria zingt in gouden avondstond

Maria zingt in gouden avondstond
met blanke kele
en rode mond.
De rozen staan op hoge stelen,
een vogel luistert in het riet.
Dan sluimert 't kind in hare schoot,
haar ogen zijn van weelde groot
en in haar mond verzoemt het wiegelied.
De maanschil perelmoert in 't water,
maar in de schaduw sluipt de dood.
Gelukkiglijk, dat ziet ze niet,
dat is voor later.

Felix Timmermans (5 juli 1886 – 24 januari 1947)

De Amerikaanse schrijver Michael Blake werd geboren in Fort Bragg, North Carolina, op 5 juli 1945. Zie ook alle tags voor Michael Blake op dit blog.

Uit: Dances with Wolves (script)

“Major Fambrough: [taking a sheet of paper from the desk drawer, the sound of liquor bottles clinking as he does so] Such a smart lad, coming straight to me. [scribbling with a quill pen] Sir...Knight, I am sending you on a knight's errand. You will report to Captain Cargill, at the furthermost outpost of the realm, Fort Sedgewick. My personal seal [scribbling] will assure your safety [scribbling furiously] through many miles of wild and hostile country. [He folds the letter into an impossibly tiny square and hands it to Lt. Dunbar]

John Dunbar: [taking the note] I was wondering--

Major Fambrough: Yes?

John Dunbar: How will I be getting there?

Major Fambrough: You think I don't know?

John Dunbar: No, sir, it's just that I don't know--

Major Fambrough: Hold your tongue. [pause] I happen to be in a generous mood and I will grant you a boon. [gestures to the window] See that peasant out there? He calls himself Timmons. He is going to Fort Sedgwick this very afternoon. You may ride with him. He knows the way. That is all.

[Dunbar turns to leave. When he gets to the door, the Major calls to him]

Major Fambrough: Sir Knight?

[Dunbar turns as the Major stands, a dark stain on the front of his trousers]

Major Fambrough: I've just pissed my pants...and no one can do anything about it.”

Michael Blake (Fort Bragg, 5 juli 1945)

Kevin Costner als luitenant Dunbar en Graham Greene als Kicking Bird in de film uit 1990 

De Franstalige, Belgische schrijfster Jacqueline Harpman werd geboren op 5 juli 1929 in Ukkel. Zie ook alle tags voor Jacqueline Harpman op dit blog.

Uit: Angélique

“Les pères de famille à qui il tenait ce langage se détournaient aussi poliment qu'ils pouvaient et couraient enfermer leurs filles dans les donjons les mieux protégés, mais le dragon exaspéré crachait des flammes et exigeait un repas.
- Je ne vous en demande que deux ou trois. Une seule, si vous n'en avez davantage. Je meurs de faim. Je ne suis pas gourmand, même pas gourmet, si elle est vierge, je la mangerai, grasse ou bossue, bigle ou boiteuse, l'esthétique n'a rien à voir dans l'affaire: c'est juste un problème de digestion.
Les maisons flambaient, les paysans désespérés regardaient les champs s'embraser, le blé et la vigne partir en fumée. L'hiver s'annonçait mal, sans pain et sans vin.
- Seigneur, notre bon maître, il faut faire quelque chose!
- Ta fille est-elle vierge?
- Aux Dieux ne plaise!
Moi, je l'étais, comme il plaisait à ma mère.”

Jacqueline Harpman (Ukkel, 5 juli 1929)

De Franse schrijver Jean Raspail werd geboren in Chemillé-sur-Dême op 5 juli 1925. Zie ook alle tags voor Jean Raspail op dit blog.

Uit: Camp des Saints

“Que faire, puisque nul ne saurait renoncer à sa dignité d’homme au prix d’un acquiescement au racisme? Que faire, puisque dans le même temps, tout homme – et toute nation – a le droit sacré de préserver ses différences et son identité au nom de son avenir et au nom de son passé?”

(…)

“Lorsqu’on sait ce que représente une génération aujourd’hui dans nos vieux pays d’Europe, génération-croupion à l’image de la famille-croupion et de la nation-croupion, on a le coeur serré d’avance et saisi de découragement. Il suffit de se reporter aux effrayantes prévisions démographiques pour les trente prochaines années, et celles que je vais citer nous sont les plus favorables : cernés au milieu de sept milliards d’hommes, sept cents millions de Blancs seulement, dont un tiers à peine et pas frais, très vieilli, sur notre petite Europe, face à une avant-garde de près de quatre cents millions de Maghrébins et de musulmans, dont cinquante pour cent de moins de vingt ans, sur les rives opposées de la Méditerranée et précédant le reste du monde! Peut-on imaginer une seconde et au nom de quel aveuglement d’autruche la survie de ce déséquilibre?”

Jean Raspail (Chemillé-sur-Dême, 5 juli 1925)

De Kroatische dichter Tin Ujević werd geboren op 5 juli 1891 in Vrgorac in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Tin Ujević op dit blog.

Frailty

In this mist, in this rain -

oh drunken heart, don't drown in pain.

Lov e unrequited gav e no rest,

so now y ou y earn for earth's breast,

A nd all y our longing, c ry of a slave,

is to find some quiet grave:

here my soul will soon ex pire

and here will wither my desire

on the wav es of our blue, blue sea

and white, white pebbles cover me,

and my needs will all c ome home

under Blessed Heav en's dome,

with sun, c alm blue, and clarity

beneath the ground that once bore me.

The Necklace (V)

These words - ripe harv ests of black light,

these songs - ripened in silence - reach

c rac ked and bursting from deep night -

like beggared hands outstretc hed, beseech -

I'm no poet, but I do know pain -

so I must lov e my human hurt.

So, from my tears, I'll braid a chain

to ornament a dowry shirt.

-With pearl and c oins of minted gold

worth more than any poet wrote -

if only, my beloved child,

y ou'll wear my nec klac e at y our throat.

Vertaald door Richard Burns en Daša Marić

Tin Ujević (5 juli 1891 – 12 november 1955)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e juli ook mijn blog van 5 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-07-2013 om 18:12 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Mark Cavendish

Gevonden: Snelle benen

Voor één keer knalden de champagnekurken al
bij de start in Epernay -noblesse oblige-,
een sprankelend startschot waarop de spuit-Pierrot
van Spa alleen maar jaloers kan zijn.

Daarna de helse tocht door kokende zonnebloemvelden
met hoog Celcius-gehalte, het zweetzout zet zich gul af
en trekt grillige lijnen op de donkere shirts en broeken,
ik krijg zowaar medelijden met het brandend nageslacht
dat nog uit al die geknelde kloten groeien moet,
hier is elke vorm van deugddoende afkoeling ver weg,
het synthetisch zeemvel is ongenadig hard en
wekt met gele grijns claustrofobische jeuk op.
Ik spreek zowaar uit ondervinding !

Ten dele geteisterd door hitte in de hersenen
maar vooral begaan met de dwangarbeiders van de weg
denk ik aan Amets Txurruka die deze middag
niet meer aan de start verscheen en nu ergens
met rood geweende ogen zijn sleutelbeenwonden likt.
Amets zou in het Baskisch ‘droom’ betekenen,
in dit geval voorwaar een wel zeer boze.

En at last doet Cavendish wat van hem wordt gevraagd:
na vallen en opstaan vindt hij zijn snelle benen weer.
Snelle benen zijn altijd lekker meegenomen.
Als je ze vindt tenminste.
Ik heb de mijne al lang uit het trage oog verloren
en zoek niet langer meer: verstand komt met de jaren.

Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947)

De Amerikaanse toneelschrijver Neil Simon werd in New York op 4 juli 1927 geboren. Zie ook alle tags voor Neil Simon op dit blog.

Uit: The Play Goes On, A Memoir

“Nancy was ten and Ellen was fifteen. It was July 12, 1973. Eight days before, on the Fourth of July, I had turned forty-six. It might as well have been sixty-six for all the lethargy and despondency I felt in my aching mind and body on that dreary morning. I pushed myself out of bed and crossed to the closet, looking for a robe that I almost never wore. Robes always made me feel either sick or old or both. Mine was a gift from Joan's mother, and I had feigned delight and pleasure when I opened it in front of her at an earlier birthday, knowing that I would never wear it, that it would only take up valuable space in my small closet. How ironic that I would be putting it on today, the day after her daughter died. But I needed a robe that morning because I did not want to face the girls in sweaty pajamas, although I had neither the strength nor inclination to get out of those pajamas, nor could I imagine myself doing so in the foreseeable future. What for? There was nothing outside that small town house on East 62nd Street that I wanted or needed to see. Nor anyone besides my daughters. I neither asked for nor invited friends or family to pay us a condolence call. At least not on that first day. The few really close friends I had would call later that morning, but they understood when I said, "Not yet. Give me today alone with the girls." Despite the fact that I had been aware for the past year and a half that Joan was going to die, I was unprepared for what I experienced on that first morning. It was not exactly grief, because, in a sense, I had been grieving those last few months of her life. This was a feeling of numbness, inertia and confusion, leading to a frightening inability to make a decision, trivial or otherwise. I have no memory of when I first saw the girls that morning, but Nancy told me recently that for some inexplicable reason, what she pictures in her mind today was the three of us in semidarkness, sitting on the steps leading from the kitchen down to the basement. An implausible place to meet, and yet, for that morning, as plausible as any.”

Neil Simon (New York, 4 juli 1927)

De Oostenrijkse schrijver, regisseur, filmmaker en fotograaf Walter Wippersberg werd geboren op 4 juli 1945 in Steyr. Zie ook alle tags voor Walter Wippersberg op dit blog.

Uit: Humanität ist auch ohne Gott möglich

„Nur ein christlich adaptiertes Fest

Man könnte auch anders herum fragen: Warum wird Weihnachten auch von denen noch gefeiert, die gar nicht mehr an den personalen biblischen Gott und seinen Mensch gewordenen Sohn glauben? Ein Teil der Antwort lautet: Das ist gar kein ursprünglich christliches, sondern nur ein christlich adaptiertes Fest. Als man im vierten Jahrhundert daran ging, einen Tag festzulegen, an dem die Geburt Jesu gefeiert werden sollte, da hat man jenen Tag gewählt, an dem die Römer das Fest des „sol invictus“ begangen haben, das Fest der unbesiegbaren Sonne. (Als „sol invictus“ hat sich übrigens jener Kaiser Konstantin, dem das Christentum so viel zu verdanken hat, auf Münzen abbilden lassen.)

Damit hat Weihnachten von Anfang an (auch) eine von Christi Geburt ganz unabhängige Bedeutung. Gefeiert wird zur Zeit der Wintersonnenwende, da ist die Welt am dunkelsten, aber wir wissen, von nun an geht's wieder bergauf, von nun an wird's wieder heller. Darum spielt ja auch die Lichtsymbolik zu Weihnachten eine so große Rolle. Nicht zufällig wird zu dieser Jahreszeit auch das jüdische „Lichterfest“ Chanukka gefeiert.“

Walter Wippersberg (Steyr, 4 juli 1945)

De Franse schrijver Sébastien Japrisot (pseudoniem van Jean-Baptiste Rossi) werd geboren op 4 juli 1931 in Marseille. Zie ook alle tags voor Sébastien Japrisot op dit blog.

Uit: Compartiment tueurs

“Le troisième homme, qui ramassait les perles répandues sur le plancher, leva les yeux et demanda, patron, ce qu'il avait à faire, lui. Il y eut un gros rire, puis la voix assourdie par le rhume dit pauvre nouille, qu'il n'avait qu'à enfiler ce qu'il tenait. Qu'est-ce qu'il pouvait faire d'autre ?
L'homme au chapeau se retourna vers celui qui regardait toujours par la vitre, un homme maigre, très grand, au pardessus bleu marine élimé aux manches, aux cheveux d'un brun terne, aux épaules voutées par trente-cinq ou quarante ans de soumission quotidienne. Devant son visage, il y avait de la buée sur la vitre. Il ne devait pas voir grand chose.
L'homme au chapeau dit qu'il n'oublie pas, lui, Grazzi, de jeter un coup d'oeil sur les autres compartiments, on ne sait jamais et même quand on trouve que dalle, ça fait du poids dans le rapport. Faut développer.
Il voulut ajouter autre chose, mais il haussa les épaules, dit à nouveau bon Dieu, qu'il en tenait une carabinée, toi, l'enfileur de perles, je te trouve au Quai vers midi, ciao, et il s'en alla sans refermer la porte.
L'homme debout devant la vitre se retourna, visage blafard, yeux bleus, regard tranquille, et dit à l'autre, penché sur la couchette où la femme tendait un dos mort, des muscles morts, qu'il y avait vraiment des coups de pied quelque part qui se perdaient.”

Sébastien Japrisot (4 juli 1931 – 4 maart 2003)

De Nederlandse schrijver Rob van Erkelens werd geboren in Den Haag op 4 juli 1963. Zie ook alle tags voor Rob van Erkelens op dit blog.

Uit: Ik ben er niet. De ontmenselijking in het oeuvre van Bret Easton Ellis

“Bret Easton Ellis is een satiricus, en zijn boeken zijn satires op de contemporaine samenleving. Een satiricus bedient zich van satirische middelen: de personages zijn eerder types dan driedimensionale karakters, ze representeren eerder een idee of een eigenschap dan dat ze volwaardige mensen zijn.

De satiricus ‘houdt de mensen een (lach)spiegel voor’, hij vergroot de dingen uit, drijft verschijnselen op de spits, zodat ze lachwekkend worden, of schrijnend. Door in Less than zero een bekende, herkenbare wereld neer te zetten in een hyperbolische, geëxtrapoleerde vorm, en alledaagse verschijnselen uit te vergroten, schreef Ellis een satire op de dolgedraaide consumptiemaatschappij van de jaren tachtig in de Verenigde Staten.

Inwisselbaar

Met zijn tweede roman, The rules of attraction, ging Ellis verder op de weg die hij met Less than zero was ingeslagen. The rules of attraction kreeg minder aandacht dan Ellis' debuut, deels omdat het minder schokkend was, en deels omdat het niet veel méér was dan een uitwerking van dezelfde thema's. Het is alsof Ellis heeft geprobeerd drie personages meer diepte te geven, Lauren, Sean en Paul, maar er niet in is geslaagd. Het is alsof hij, als hij eenmaal de emotieloosheid en oppervlakkigheid die hem zo fascineren heeft neergezet de verbeeldingskracht mist om iets anders te creëren. Hij kan slechts dieper en dieper de oppervlakte in gaan - en dat doet hij met buitengewoon veel effect in American Psycho.”

Rob van Erkelens (Den Haag, 4 juli 1963)
Rob is er niet. Dit is Bret Easton Ellis

De Franse dichter, schrijver en journalist Robert Desnos werd geboren op 4 juli 1900 in Parijs. Zie ook alle tags voor Robert Desnos op dit blog.

Minute !

Tu dis vrai quand tu dis qu’ils rembarquent la chtouille
Au pays où l’on cache avec un élastic.
Que déhotent leurs crocs, que valdinguent leurs douilles,
Ils se piquouseront, en gruingue, à l’arsenic.

Mais tu te gourres si tu crois que leur andouille,
Un chouïa, seulement, morfila de vrais crics.
Des boudins, je te dis, panèrent ces panouilles,
Des veaux à faire aller, au refile, un indic.

Ils vont droit aux pétards écumants de vérole,
Ils se croient des caïds, ce sont des branquignoles,
Pour se faire plomber raquant en michetons.

Ils n’ont pas eu nos sœurs, ils n’ont pas eu nos dames,
Ce n’est pas leurs bécots qui leur donnent la rame
Mais de se répéter « Nous sommes les vrais cons. »

Frères mirontons

Pour le rond, pour le dix et pour la terre jaune,
Une chiée à la dent, mais j’ai l’estomme en vrac
À les imaginer, deux par deux, cul à trac
La dossière et le zob à la mode d’Ancône.

Tel empapahouta chez nous demande aumône
Aux louchébems ou aux sergots ou même aux macs,
Tels autres sont mordus pour des girons, des jacks
Pour un télégraphiste, enfin pour un beau môme,

Les frères mirontons n’en demandent pas tant,
La ficelle, elle seule, émeut leur palpitant,
Par discipline ils se font donc dorer la rose.

Passe encor de se faire emmancher par un dur
Ou d’aller au petit d’un mignon, d’un pas mûr,
Mais pour l’Oberleutnant se défoncer le prose !

Robert Desnos (4 juli 1900 – 8 juni 1945)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e juli ook mijn blog van 4 juli 2011 deel 2.

04-07-2013 om 20:41 geschreven door Romenu  

De Duitstalige schrijver Franz Kafka werd geboren op 3 juli 1883 in Praag, toen een stad gelegen in de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Franz Kafka op dit blog.

Uit: Tagebücher 1910 - 1923

„Sonntag, den 19. Juli 1910, geschlafen, aufgewacht, geschlafen, aufgewacht, elendes Leben.

Variante
Oft überlege ich es und lasse den Gedanken ihren Lauf, ohne mich einzumischen, und immer, wie ich es auch wende, komme ich zum Schluß, daß mir in manchem meine Erziehung schrecklich geschadet hat. In dieser Erkenntnis steckt ein Vorwurf, der gegen eine Menge Leute geht. Da sind die Eltern mit den Verwandten, eine ganz bestimmte Köchin, die Lehrer, einige Schriftsteller – die Liebe, mit der sie mir geschadet haben, macht ihre Schuld noch größer, denn wie sehr hätten sie mir mit Liebe ..., einige der Familie befreundete Familien, ein Schwimmeister, Eingeborene der Sommerfrischen, einige Damen im Stadtpark, denen man es gar nicht ansehn würde, ein Friseur, eine Bettlerin, ein Steuermann, der Hausarzt und noch viele andere, und es wären noch mehr, wenn ich sie alle mit Namen bezeichnen wollte und könnte, kurz, es sind so viele, daß man achtgeben muß, damit man nicht im Haufen einen zweimal nennt. Nun könnte man meinen, schon durch diese große Anzahl verliere ein Vorwurf an Festigkeit und müsse einfach an Festigkeit verlieren, denn ein Vorwurf sei kein Feldherr, er gehe nur geradeaus und wisse sich nicht zu verteilen. Gar in diesem Falle, wenn er sich gegen vergangene Personen richtet. Die Personen mögen mit einer vergessenen Energie in der Erinnerung festgehalten werden, einen Fußboden werden sie kaum mehr unter sich haben, und selbst ihre Beine werden schon Rauch sein. Und Leuten in solchem Zustand soll man nun mit irgendeinem Nutzen Fehler vorwerfen, die sie in früheren Zeiten einmal bei der Erziehung eines Jungen gemacht haben, der ihnen jetzt so unbegreiflich ist wie sie uns. Aber man bringt sie ja nicht einmal dazu, sich an jene Zeiten zu erinnern, kein Mensch kann sie dazu zwingen, aber offenbar kann man gar nicht von Zwingen reden, sie können sich an nichts erinnern, und dringt man auf sie ein, schieben sie einen stumm beiseite, denn höchstwahrscheinlich hören sie gar nicht die Worte.“

Franz Kafka (3 juli 1883 – 3 juni 1924)

De Britse toneelschrijver Tom Stoppard (eig. Tomas Straussler) werd geboren in Zlín op 3 juli 1937. Zie ook alle tags voor Tom Stoppard op dit blog.

Uit: Rosencrantz and Guildenstern Are Dead

“Whatever became of the moment when one first knew about death? There must have been one, a moment, in childhood, when it first occurred to you that you don’t go on forever. It must have been shattering, stamped into one’s memory. And yet I can’t remember it. It never occurred to me at all. We must be born with an intuition of mortality. Before we know the word for it, before we know that there are words, out we come, bloodied and squalling… with the knowledge that for all the points of the compass, there’s only one direction and time is its only measure.”

(…)

“We're more of the love, blood, and rhetoric school. Well, we can do you blood and love without the rhetoric, and we can do you blood and rhetoric without the love, and we can do you all three concurrent or consecutive. But we can't give you love and rhetoric without the blood. Blood is compulsory. They're all blood, you see.”

(…)

“Rosencrantz: We might as well be dead. Do you think death could possibly be a boat?
Guildenstern: No, no, no... Death is...not. Death isn't. You take my meaning. Death is the ultimate negative. Not-being. You can't not-be on a boat.
Rosencrantz: I've frequently not been on boats.
Guildenstern: No, no, no--what you've been is not on boats.”

Tom Stoppard (Zlín, 3 juli 1937)

Gary Oldman en Tim Roth in Rosencrantz & Guildenstern Are Dead, de film uit 1990

De Britse schrijfster Joanne Harris werd geboren op 3 juli 1964 in Barnsley, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Joanne Harris op dit blog.

Uit: Chocolat

"Are we staying? Are we staying here?" I have to remind her to speak French. "But are we? Are we?" She clings to my sleeve. Her hair is a cotton-candy tangle in the wind.

    I consider. It's as good a place as any. Lansquenet-sous-Tannes, two hundred souls at most, no more than a blip on the fast road between Toulouse and Bordeaux. Blink once, and it's gone. One main street, a double row of dun-colored half-timbered houses leaning secretively together, a few laterals running parallel like the tines of a bent fork. A church, aggressively whitewashed, in a square of little shops. Farms scattered across the watchful land. Orchards, vineyards, strips of earth enclosed and regimented according to the strict apartheid of country farming: here apples, there kiwis, melons, endives beneath their black plastic shells, vines looking blighted and dead in the thin February sun but awaiting triumphant resurrection by March.... Behind that the Tannes, small tributary of the Garonne, fingers its way across the marshy pasture. And the people? They look much like all others we have known; a little pale perhaps in the unaccustomed sunlight, a little drab. Headscarves and berets are the color of the hair beneath, brown, black, or gray. Faces are lined like last summer's apples, eyes pushed into wrinkled flesh like marbles into old dough. A few children, flying colors of red and lime green and yellow, seem like a different race. As the char advances ponderously along the street behind the old tractor that pulls it, a large woman with a square, unhappy face clutches a tartan coat about her shoulders and shouts something in the half-comprehensible local dialect; on the wagon a squat Santa Claus, out of season among the fairies and sirens and goblins, hurls sweets at the crowd with barely restrained aggression. A small-featured elderly man, wearing a felt hat rather than the round beret more common to the region, picks up the sad brown dog from between my legs with a look of polite apology”.

Joanne Harris (Barnsley, 3 juli 1964)

De Nederlandse schrijfster Andreas Burnier werd op 3 juli 1931 in Den Haag geboren als Catharina Irma Dessaur. Zie ook alle tags voor Andreas Burnier op dit blog.

Uit: De literaire salon (De zeenevels van het verleden)

“Hun moeders speelse huissloofjes-in-spe.

Ik was altijd alleen of met twee of drie andere, ernstige bezoekers in de stille wijding van het panorama. De bejaarde suppoost (bejaard? misschien was hij achtenveertig) herhaalde keer op keer zijn vriendelijke verklaringen. De omvang van het doek. Hoeveel mensen er hoe lang aan hadden gewerkt. Wat in Scheveningen (hij zei waarschijnlijk ‘op Scheveningen’) nog hetzelfde was en welke veranderingen er waren geschied sinds het Panorama werd geschilderd. Je mocht zeggen waar je woonde en als dat toevallig ‘op Scheveningen’ was, wees hij het aan. Waar op het Panorama wilde duinen waren afgebeeld, stond nu ons huis in een keurige rij huizen, in keurige rijen straten.

Vanaf welk punt er was geschilderd. Hoe bedrieglijk de dieptewerking was. De ogenschijnlijke en de werkelijke afstand tot het doek. Dat je niet over het hek mocht klimmen en op het hellende duinzand gaan lopen, want daaronder bevonden zich slechts dunne, niet-dragende planken. (Droom ik daarom nog zo vaak over onbetrouwbare, zwiepende, gapende, op breken staande vloeren?)

Achter het hek lag altijd rommel. Maar een deel daarvan werd door de suppoost zelf op het zand gegooid, om ons te laten zien hoe kort de afstand van het hek tot het doek in werkelijkheid was, terwijl je meters en meters diepte meende te zien. (Gooit een suppoost proppen papier naar het panorama dat hij bewaakt? Is ook deze herinnering getransformeerd door de alchemie van de tijd?)

Het was een geheime, andere wereld waarin ik mij een paar keer per jaar bewoog. Zij had niets gemeen met de overige werelden waarin ik verkeerde: school, huis, sportvelden, bibliotheken, zwembad, strand, ijsbaan, park, bos, duinen (de echte). Het Panorama bevond zich wel in de Zeestraat, maar met mijn zorgelijke, zoekende wandelingen door die buurt op duistere avonden had het niets gemeen.”

Andreas Burnier (3 juli 1931 - 18 september 2002)

De Nederlandse dichter en vertaler Gerard den Brabander (eig. Jan Gerardus Jofriet) werd geboren in Den Haag op 3 juli 1900. Zie ook alle tags voor Gerard Den Brabander op dit blog.

Herfstmiddag aan de Prinsengracht

Ik zie de boom, geworteld op de voeten,
het jaar doorschrijden en het watervlak
der Prinsengracht. Ik zie het water groeten:
één grote glimlach, waar de zon in brak.
En toen ik haar op ingetogen benen
over de ronde rondebrug zag gaan,
liep er iets warms vanuit mijn borstkas heen
en keek ik dieper in mijn leeg bestaan.
Er blijven nu maar weinig dingen over:
water en zon, wat mist, verwelkend lover,
en, ergens in de droom daartegenover,
achter de hartstreek een verdwaalde pijn...

De pijn wordt groter, en het woord zó klein,
dat zij niet weten of zij samen zijn.

Aangeschoten

Vermoeid,

maar nog niet uitgeroeid,

zingt hij nog dat het klinkt

en hinkt,

een manke raaf, door het plantsoen

van Sociale Zaken.

Men wil hem daar de dood aandoen,

doch kan hem maar niet raken,

omdat, als men het schot afdrukt,

hij juist een andre kant opkrukt.

Onzeker op zijn poten,

niet dood, maar aangeschoten,

wankelt hij door de witte sneeuw

en zingt zich weg uit deze eeuw.

Gerard den Brabander (3 juli 1900 – 4 februari 1968)

De Amerikaanse humoristische schrijver, columnist en bestsellerauteur David Barry, Jr werd geboren op 3 juli 1947 in Armonk, New York. Zie ook alle tags voor David Barry op dit blog.

Uit: Insane City

“Three hours later, they were on their fifth pitcher of margaritas. The pitchers were $50 apiece, plus a generous tip for Vicki the bartender, with whom Kevin had fallen deeply in love. Kevin was also in love with Cyndi Friend Gonzalez, an outgoing young woman who had finished fourth in the Miss Hot Amateur Bod competition, and who was wearing a dress made from roughly one square inch of some extremely stretchy material. At Kevin’s invitation, Cyndi had joined the Groom Posse at the bar; she had in turn been joined by a friend of hers, a large bald man named Duane.

The posse was not thrilled about Duane, but nobody told him to leave, because in addition to being large, he had an 11-foot Burmese albino python named Blossom draped over his shoulders. Duane made his living collecting tips from tourists who wanted to have their pictures taken with Blossom. He’d been doing this for eight years and considered himself a professional. He also considered himself an ambassador for Miami, and upon learning that Seth was about to get married, he had appointed himself as tour guide.

“This is my town,” he said. “ ¿Se hablo españolo? You need weed? Oxy?”

“I think we’re good,” said Seth.

Duane brandished Blossom. “You want to hold her? No charge for the groom, man.”

“Maybe later,” said Seth, leaning back to avoid Blossom’s flicking tongue.

“Just say the word,” said Duane, pouring Seth and himself another glass from the pitcher, finishing it. Kevin waved to Vicki for another.”

David Barry (Armonk, 3 juli 1947)

De Engelse dichter en schrijver Edward Young werd geboren op 3 juli 1683 in Upham, Hampshire. Zie ook alle tags voor Edward Young op dit blog.

The Complaint: or Night Thoughts (fragment)

And can eternity belong to me,  

Poor pensioner on the bounties of an hour?

*        *        *        *        *

Time the supreme!—Time is eternity;    

Pregnant with all eternity can give;                

Pregnant with all that makes archangels smile.  

Who murders time, he crushes in the birth         

A power ethereal, only not adored.        

  Ah! how unjust to Nature and himself, 

Is thoughtless, thankless, inconsistent man!           

Like children babbling nonsense in their sports,  

We censure Nature for a span too short;

That span too short, we tax as tedious too;       

Torture invention, all expedients tire,     

To lash the lingering moments into speed,               

And whirl us (happy riddance!) from ourselves.  

Art, brainless Art! our furious charioteer 

(For Nature’s voice, unstifled, would recall),       

Drives headlong towards the precipice of death! 

Death, most our dread; death, thus more dreadful made:    

O, what a riddle of absurdity!

Edward Young (3 juli 1683 – 5 april 1765)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e juli ook mijn blog van 3 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

03-07-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Zwitserse (Duitstalige) dichter en schrijver Hermann Hesse werd geboren op 2 juli 1877 in Calw. Zie ook alle tags voor Hermann Hesse op dit blog.

Der Schmetterling

Mir war ein Weh geschehen,
Und da ich durch die Felder ging,
Da sah ich einen Schmetterling,
Der war so weiß und dunkelrot,
Im blauen Winde wehen.

Oh du! In Kinderzeiten,
Da noch die Welt so morgenklar
Und noch so nah der Himmel war,
Da sah ich dich zum letztenmal
Die schönen Flügel breiten.

Du farbig weiches Wehen,
Das mir vom Paradiese kam,
Wie fremd muß ich und voller Scham
Vor deinem tiefen Gottesglanz
Mit spröden Augen stehen!

Feldeinwärts ward getrieben
Der weiß' und rote Schmetterling,
Und da ich träumend weiterging,
War mir vom Paradiese her
Ein stiller Glanz geblieben.

Einem Freunde

Wie kommt es, daß du mich verstehst,
Wenn ich die Sprache meiner Heimat rede,
Die doch so weit jenseits der Meere liegt?
Und wenn ich still zu meinen Göttern bete,
Daß du unsichtbar bei mir stehst
Und deine Freundeshand in meiner liegt?
Auch fühl ich oft mit weichem Strich
Beim Geigen deine Hand mich rühren,
Und wenn ich krank bin, ängstet´s mich,
Du möchtest meine Leiden spüren.

Bekenntnis

Holder Schein, an deine Spiele
Sieh mich willig hingegeben;
Andre haben Zwecke, Ziele,
Mir genügt es schon, zu leben.

Gleichnis will mir alles scheinen,
Was mir je die Sinne rührte,
Des Unendlichen und Einen,
Das ich stets lebendig spürte.

Solche Bilderschrift zu lesen,
Wird mir stets das Leben lohnen,
Denn das Ewige, das Wesen,
Weiß ich in mir selber wohnen.

Hermann Hesse (2 juli 1877 – 9 augustus 1962)

In 1929

De Poolse dichteres Wisława Szymborska werd geboren in 1923 in Bnin. Zie ook alle tags voor Wislawa Szymborska op dit blog.

Voorbeeld

Een stormwind
heeft vannacht alle bladeren van de boom gerukt
behalve een enkel blaadje,
achtergelaten,
om solo te wapperen aan een naakte tak.
Met dit voorbeeld
demonstreert het Geweld,
dat het, jawel —
soms van een geintje houdt.

Vertaald door Karol Lesman

Birthday

So much world all at once – how it rustles and bustles!
Moraines and morays and morasses and mussels,
The flame, the flamingo, the flounder, the feather –
How to line them all up, how to put them together?
All the tickets and crickets and creepers and creeks!
The beeches and leeches alone could take weeks.
Chinchillas, gorillas, and sarsaparillas –
Thanks do much, but all this excess of kindness could kill us.
Where’s the jar for this burgeoning burdock, brooks’ babble,
Rooks’ squabble, snakes’ quiggle, abundance, and trouble?
How to plug up the gold mines and pin down the fox,
How to cope with the linx, bobolinks, strptococs!
Tale dioxide: a lightweight, but mighty in deeds:
What about octopodes, what about centipedes?
I could look into prices, but don’t have the nerve:
These are products I just can’t afford, don’t deserve.
Isn’t sunset a little too much for two eyes
That, who knows, may not open to see the sun rise?
I am just passing through, it’s a five-minute stop.
I won’t catch what is distant: what’s too close, I’ll mix up.
While trying to plumb what the void's inner sense is,
I'm bound to pass by all these poppies and pansies.
What a loss when you think how much effort was spent
perfecting this petal, this pistil, this scent
for the one-time appearance, which is all they're allowed,
so aloofly precise and so fragilely proud.

Vertaald door Stanislaw Baranczak en Clare Cavanagh

Vermeer

Solange diese Frau im Rijksmuseum

in gemalter Hingabe und Stille

Tag für Tag die Milch

aus dem Krug in die Schüssel gießt,

solange hat unsere Welt

keinen Weltuntergang verdient.

Vertaald door Gerhard Gnauck

Wislawa Szymborska (2 juli 1923 – 1 februari 2012)

De Nederlandse dichter, prozaschrijver en criticus Pierre H. (Hubert) Dubois werd geboren in Amsterdam op 2 juli 1917. Zie ook alle tags voor Pierre H. Dubois op dit blog.

Dromen en Wonderen VII

Wanneer ik oplos in de droom, die ik nooit droom,
wek mij dan niet, maar gun mijn slaap dit recht.
Denk niet van mij, dat ik voor waarheid schroom,
ik wist maar al te vaak: dit is niet echt.
Maar als ik slaap, dan is haar droom in mij
en zegt mij alles wat ik wilde weten,
dat zij nog leeft en mij niet is vergeten
en andere lieve leugens over mij.

En het gebeurde

En het gebeurde opnieuw - de wind waaide
het gras loste zijn zaad en zaaide

over de vlakte torende hoog
stof in wolken dat voortbewoog

en even later langzaam daalde
tussen het zand - tot het zich herhaalde

en het weer gebeurde, de wind waaide
en het gras zij zaad loste en zaaide.

Pierre H. Dubois (2 juli 1917 - 24 maart 1999)

Bij de uitreiking van  de prijs voor de literaire kritiek, 1966

De Duitse schrijver en filmmaker Axel Brauns werd op 2 juli 1963 geboren in Hamburg. Zie ook alle tags voor Axel Braun op dit blog.

Uit: Buntschatten und Fledermäuse

„Als ich zwei fahre alt war und schon im Hofhaus wohnte, verloren die Menschen um mich herum ihr Aussehen. Ihre Augen lösten sich in Luft auf. Nebel verschleierte ihre Gesichter. Die Stimmen verdunsteten. Mit der Zeit verwandelten sich die Menschen um mich herum in flatterhafte Schatten, die auf mich wirkten, als wären sie aus dem All in meine Welt herabgeschneit.
Mir fiel es nicht leicht, sie wahrzunehmen, sie waren nahezu unsichtbar in einer Welt, die sichtbar blieb. Später verschmolzen diese flatterhaften Wesen zu bunten Schatten. Ich lernte sie zu unterscheiden. Da gab es die gutartigen Wesen, das waren die Buntschatten, und da gab es die bedrohlichen Wesen, das waren die Fledermäuse. Ein Buntschatten konnte sich urplötzlich in eine Fledermaus verwandeln und umgekehrt, ohne dass ich verstand warum.
Die pfützenhaften Gesichter dieser Wesen dampften wie nach einem Regen und ihren Mündern entwich Lärm, aus dem ich weder Klang noch Bedeutung heraushören konnte. In mir kehrte Stille ein. Ich verlor den Drang, meine Welt mit anderen zu teilen. Meine Lippen ermüdeten. Wenn ich etwas sagte, schleppten sich kranke Wörter über meine Zunge. Meine Sätze kamen immer spärlicher, verkürzten sich. Die Silben verdorrten, wurden zu Staub. Bald stammelte ich nur noch.
Meine Sprache ver:armte. Dieser Verlust wurde sichtbar: Ich deutete nurmehr mit Händen und Armen an, was ich Wochen zuvor noch lippenmüde in Worte gepresst hatte. Die Ver:armung meiner Sprache griff weiter um sich.
Ich war mir selbst genug.
Erst ein Jahr später hörte ich zum ersten Mal wieder aus dem Lärm, den Buntschatten Sprache nennen, Klang und Bedeutung heraus.“

Axel Brauns (Hamburg, 2 juli 1963)

De Griekse dichter en verzetstrijder Alekos Panagoulis werd geboren op 2 juli 1939 in Glyfada. Zie ook alle tags voor Alekos Panagoulis op dit blog.

Mayday 1976

That Mayday is indelibly stamped by

the tragic event of the death of a

great freedom fighter the Alekos

Panagoulis.

Alexander Panagoulis remained in

history for an attempt, on August

13, 1968, to execute the dictator

Papadopoulos.
But the attempt failed and

Panagoulis was arrested and

sentenced to death twice.
The reactions, however, public

opinion both in Europe and around

the world ultimately prevented the

execution.

But the History does not have

reserved that honor for him,

namely, dying in front of the firing

squad of the tyrants such as he had

requested in his speech in the court

martial...

His murder presented as a car

crash...

So to remember him, and not to

celebrate MayDay as only Labor day

assertion, or the celebration of

flowers ...

It is a day tribute to the fighters

of this country...

Alekos Panagoulis (2 juli 1939 – 1 mei 1976)

De Duitse schrijver Friedrich Gottlieb Klopstock werd geboren in Quedlinburg op 2 juli 1723. Zie ook alle tags voor FriedrichKlopstockop dit blog.

Der Frohsinn

Voller Gefühl des Jünglings, weil’ ich Tage

Auf dem Roߒ, und dem Stahl’, ich seh des Lenzes

Grüne Bäume froh dann, und froh des Winters

Dürre beblütet.

Und der geflohnen Sonnen, die ich sahe,

Sind so wenig doch nicht, und auf dem Scheitel

Blühet mir es winterlich schon, auch ist es

Hier und da öde.

Wenn ich dieß frische Leben regsam athme;

Hör’ ich dich denn auch wohl, mit Geistes Ohre,

Dich dein Tröpfchen leises Geräusches träufeln,

Weinende Weide.

Nicht die Zipresse, denn nur traurig ist sie;

Du bist traurig und schön, du ihre Schwester,

O es pflanze dich an das Grab der Freund mir,

Weide der Thränen!

Jünglinge schlummern hin, und Greise bleiben

Wach. Es schleichet der Tod nun hier, nun dort hin,

Hebt die Sichel, eilt, daß er schneide, wartet

Oft nicht der Ähre.

Weiß auch der Mensch, wenn ihm des Todes Ruf schallt?

Seine Antwort darauf? Wer dann mich klagen

Hört, verzeih dem Thoren sein Ach; denn glücklich

War ich durch Frohsinn!

Friedrich Klopstock (2 juli 1723 — 14 maart 1803)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e juli ook mijn blog van 2 juli 2011 deel 2.

02-07-2013 om 19:36 geschreven door Romenu  

In Memoriam Maarten van Roozendaal

De Nederlandse zanger, liedschrijver en theatermaker Maarten van Roozendaal is gisteren op 51-jarige leeftijd overleden. Maarten van Roozendaal werd geboren in Heilo op 3 mei 1962.

Lied

Straks schrijf ik voor het eerst een lied

Waarvan ik weet, dat jij het nooit zult horen

Geen nood, er gaat niet veel verloren

Ik maak het expres zo mooi maar niet

Dit wezenloos waarom en hoe

Er valt niet zoveel te vertellen

Wanneer de dingen echt gaan tellen

Waar ligt de zin, wat is de clou

Maar als ik iets moois proberen zou

Vroeg ik je eerst of alle woorden kloppen

En pas als jij ja zegt, zou ik stoppen

En zing ik het alleen voor jou...

Ritueel

Ik houdt het kleine ritueel in ere, opdat jij elk moment terug kunt keren

Iedere dag, wanneer het avond wordt, maak ik de tafel klaar

Een extra bord, bestek, je eigen stoel

Een kaars een glas alsof je enkel opgehouden was

Ik hoor, hoe kon ik denken dat hetgene

Waardoor ik ben voor altijd was verdwenen

Ik hoor alsof de woning nog bestond

Het grind, de klink het aanslaan van de hond

En jij komt binnen op het ogenblik

Dat ik de lamp ontsteek de bloemen schik

Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf

En haast niet opschiet van mijn stil bedrijf

De woorden vind als was het vanzelfsprekend

Schuif aan, tast toe, er is op je gerekend...

Maarten van Roozendaal (3 mei 1962 - 1 juli 2013)

02-07-2013 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Remco Ekkers werd geboren op 1 juli 1941 in Bergen. Zie ook alle tags voor Remco Ekkers op dit blog.

Kunst

Er liep een meisje
met een dooie hond
aan een riem door
het museum, zij sleepte

hem de trap af
langs de schilderijen
over zijn wollen poten
tilde hem soms op

streelde zijn oren.
Haar meedravende zus
besteedde niet de minste
aandacht aan de hond.

Hoe je verder moet

Stap opgewekt voort
al weet je niet zeker
waar naar toe. Vooruit

over het glimmende asfalt
tussen de kale bomen
hoofd scheef, wuivend
naar het huis dat al in de mist
is verdwenen en straks vergeten.

Je zet een voet vooruit
en dan een andere.
Je kijkt niet naar de spiegeling
in de plassen, het beeld
van de takken waar je
tussen hangt, pats!
in het water.

Zo kom je verder
weg van wat is geweest.

Remco Ekkers (Bergen, 1 juli 1941)

De Nederlandse dichter, beeldend kunstenaar, zanger en fotograaf F. Starik werd geboren in Apeldoorn op 1 juli 1958. Zie ook alle tags voor F. Starik op dit blog.

Mist

We kunnen alleen nog denken in termen

van overlast. We ondervinden overal maar

hinder van. Niemand ziet terwijl hij fietst

de schoonheid van een wereld die tijdelijk

verdwenen is, opgelost, onttrokken

aan het alziend oog dat doorzicht eist.

Wij hebben niets aan grijs. Daar gaan we,

op de tast. We ondervinden overlast.

We moeten snel op reis. Wij zijn tegen.

We denken niet dat we nu al dagenlang

in wolken mogen wonen, er dwars doorheen

op onze fiets, een beetje bang. De wereld is er

nog, waarschijnlijk, ze laat zich gewoon even

niet aan ons zien. Misschien is ze verlegen.

Whisky

Als ik thuiskom schenk ik een waterglas vol whisky in.
Dat geeft niet, het is goedkope whisky. En een man
moet zich ontspannen, na zo’n ziekenhuisdag. Ik ga aan
de keukentafel zitten, naast het aquarium. Er zwemt nog
één vis in. Sinds ik het aquarium heb verschoond, dat wil
zeggen, het filter van nieuwe koolstof heb voorzien, zijn
de overige vier vissen een voor een gestorven. De
middelgrote vissen eerst, tenslotte de kleinste vis, nu is
alleen de grootste over. Hij komt naar me toe zwemmen.
Ik laat een vinger in het water zakken. ‘Hier, mijn
vinger,’ mompel ik: ‘Je nieuwe vriend.’ De vis aarzelt.
Met mijn andere hand schenk ik nog maar eens in. Daar
zit ik aan mijn tafel, een man met een glas in zijn hand
en zijn vinger in een aquarium. Zorgen, zorgen, zorgen.

Onderdoorgang Rijksmuseum

Onderdoorgang Rijksmuseum

Je glijdt de buik van het gebouw binnen

daar waar het altijd kouder is en stiller,

duurzaam nacht, waar de steeldrum kaatst

tegen eeuwenoude wanden, waar je lust

voelt om te zingen, je hebt alle geluk

van de wereld. Er staat een student

van het nabijgelegen conservatorium

met zijn viool: o nee, dat is nu een hotel.

Dat kleine, magische geschenkje van de stad

wat is het waard, ja wat? De kortste snelweg

heen verdween, fietsers kochten massaal

een helm en een brommer, niemand luistert

meer, we zijn de omweg niet waard. Nostalgie

naar hoe het vroeger was. Laat ook maar.

F. Starik (Apeldoorn, 1 juli 1958)

De Nederlandse televisiemaker, schrijver en beeldend kunstenaar Wim T. Schippers werd geboren in Groningen op 1 juli 1942. Zie ook alle tags voor Wim T. Schippers op dit blog.

Iets

Waar ooit parmantig werd gepleit

voor Gods alomtegenwoordigheid

met de sierlijke gedachtekronkel

dat Hij er wel moest zijn omdat Hij anders niet bestond

Waar aanmatigend werd aangevoerd

dat oorzaak & gevolg door Hem is opgeboerd

en meer van dat mooie gemonkel

over hoe Hij het universum heeft gegrond

Waar met vlammende betogen

over hoe, en dat is ongelogen

overweldigend werd ervaren

dat Hij gewoonweg bovennatuurlijk is

Waar zonder morren breeduit werd gebreid

aan Zijne Goddelijke Onontbeerlijkheid

om Goed en Kwaad aan ons te openbaren

want anders liep het met de mensheid mis

Waar wonderen werden ingebracht

en onomwonden als bewijs geacht

voor 't bestaan van Hem die 't Al wel wou bestieren

omdat mirakels wel niet kunnen maar toch maar gebeuren

Waar om Hem te vrezen

op doelmatigheid en schoonheid van Zijn ontwerpen werd gewezen

een Topdesigner en ook nog goedertieren

waarvan men kond kon doen in geuren en in kleuren

Daar wordt thans volstaan met slap gelul en beuzelpraat

Waar is die heetgebakerde stijfkoppigheid die nergens over gaat?

Nu geeft men aan dat er 'iets' moet zijn dat is begaan met ons bestaan

O sof der Godheid, ik vrees het is welaan met Uw Persoon gedaan

Wim T. Schippers (Groningen, 1 juli 1942)

De Amerikaanse schrijver Denis Hale Johnson werd geboren  op 1 juli 1949 in München. Zie ook alle tags voor Denis Johnson op dit blog.

Uit: Train Dreams

“In the summer of 1917 Robert Grainier took part in an attempt on the life of a Chinese laborer caught, or anyway accused of, stealing from the company stores of the Spokane International Railway in the Idaho Panhandle.

Three of the railroad gang put the thief under restraint and dragged him up the long bank toward the bridge under construction fifty feet above the Moyea River. A rapid singsong streamed from the Chinaman voluminously. He shipped and twisted like a weasel in a sack, lashing backward with his one free fist at the man lugging him by the neck. As this group passed him, Grainier, seeing them in some distress, lent assistance and found himself holding one of the culprit's bare feet. The man facing him, Mr. Sears, of Spokane International's management, held the prisoner almost uselessly by the armpit and was the only one of them, besides the incomprehensible Chinaman, to talk during the hardest part of their labors: "Boys, I'm damned if we ever see the top of this heap!" Then we're hauling him all the way? was the question Grainier wished to ask, but he thought it better to save his breath for the struggle. Sears laughed once, his face pale with fatigue and horror. They all went down in the dust and got righted, went down again, the Chinaman speaking in tongues and terrifying the four of them to the point that whatever they may have had in mind at the outset, he was a deader now. Nothing would do but to toss him off the trestle.

They came abreast of the others, a gang of a dozen men pausing in the sun to lean on their tools and wipe at sweat and watch this thing. Grainier held on convulsively to the Chinaman's horny foot, wondering at himself, and the man with the other foot let loose and sat down gasping in the dirt and got himself kicked in the eye before Grainier took charge of the free-flailing limb.”

Denis Johnson (München, 1 juli 1949)

De Nederlandse schrijver Johannes Jacobus (Han) Voskuil werd op 1 juli 1926 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor J. J. Voskuil op dit blog.

Uit: De buurman

“Een week later brachten we een tegenbezoek. We klommen de trap op. Nicolien drukte op de bel. De bel klingelde. Toen de deur openging, stonden ze naast elkaar in een kleine, donker verlichte hal om ons te verwelkomen.
‘Eerst het huis bekijken, hè,’ zei Peer, toen we uitvoerig handen hadden geschud – alsof hij zich daarop al verheugd had. De hal had vier deuren. Hij opende de middelste: hun slaapkamer.
‘Moet je die nu ook laten zien?’ zei Petrus gegeneerd.
‘Natuurlijk! Die is toch het belangrijkste?’
Het was een tussenkamertje dat bijna helemaal in beslag werd genomen door een enorm, laag tweepersoonsbed. Naast het hoofdeinde was tegen de muur een leeslampje bevestigd, met daarboven een rekje met boeken. Voor het raam hing een zwaar, donker gordijn. Het rook er muf, alsof er niet gelucht werd.
‘Gezien!’ zei ik.
‘En dit is mijn kamer.’ Peer opende de deur ernaast en deed het licht op: tl-buizen.
Het eerste wat me opviel was een piano. Voor het raam stond een werkbank, tegen de muur een rek met gereedschap. Een fiets hing aan haken aan het plafond.
‘Speel je piano?’ vroeg ik. Ik herinnerde me nu dat er bij de intrek van Petrus een piano was binnengebracht.
‘Nee, Petrus. Hè Petrus? Het is een erfstuk van zijn moeder.’
‘Sinds Peer er is niet zo veel meer,’ relativeerde Petrus.
We stonden midden in de ruimte en keken om ons heen. Er was een geweldige rotzooi bijeengebracht: een divan, stukken hout, dozen, een kast, visnetten, schilderijlijsten, een grote rol gordijnstof en in een hoek, bij elkaar gedreven, een antieke kast en wat oude meubelen, die de kamer waarschijnlijk voor de komst van Peer gestoffeerd hadden.”

J. J. Voskuil (1 juli 1926 - 1 mei 2008)

Den Haag, Het Plein op een oude ansichtkaart

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e juli ook mijn blog van 1 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

01-07-2013 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Carry Slee werd geboren op 1 juli 1949 in Amsterdam. Slee volgde een opleiding aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht. Na het behalen van het diploma werkte ze als dramadocent op een school in Utrecht. Samen met haar leerlingen verzon ze verhaaltjes. Daar ging ze thuis zelf mee door. Op een bepaald moment begon ze die verhaaltjes op te schrijven. Ze debuteerde in 1988 in Bobo en in 1989 verscheen haar eerste boek "Rik en Roosje.” Ze gaf haar baan in het onderwijs op en ging alleen nog maar schrijven. In twintig jaar tijd heeft ze bijna honderd boeken geschreven. Ze ontving van de Kinder- en Jonge Jury 14 prijzen; dat is een record. In 1999 en 2001 ontving ze zelfs de prijzen in alle drie de categorieën. Op 1 oktober 2010 werd ze benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau, omdat ze toen twintig jaar kinderboeken schreef.

Uit: Afblijven

‘Ik heb de ambulance moeten bellen,’ zegt een man. ‘Alweer?’ vraagt de portier. ‘Dat is de derde keer vanavond.’ Nu komt er nog iemand bij. Het is duidelijk dat hij de leiding heeft. Hij valt uit tegen de portier. ‘Zit jij hier te maffen of zo?’ ‘Het hoeft er maar een te zijn,’ zegt de portier. ‘Ik kan toch niet iedereen fouilleren.’ ‘Ze zeggen dat er iemand met een handeltje uit Oost-Europa binnen is,’ zegt weer een ander. De mannen schrikken. ‘Dat gif!’ Jordi wil horen wat de mannen nog meer te zeggen hebben, maar het geluid van een sirene overstemt hen. De portier wijst in het donker. ‘Daar zal je hem hebben.’ Met zwaailicht giert de ambulance de hoek om. Hij stopt vlak voor hen. Twee ziekenbroeders springen eruit. Ze rennen naar de achterkant van de auto, tillen een brancard naar buiten en lopen haastig langs de portier naar binnen. ‘Opzij allemaal!’ De portier duwt een aantal jongens en meisjes naar achteren. ‘Zo meteen kunnen ze er niet door’ Iedereen praat erover. ‘Misschien valt het wel mee,’ zegt een meisje. ‘Denk dat maar niet,’ horen ze een jongen zeggen. ‘Ik kom er net vandaan. Ze hebben haar in de WC gevonden, helemaal bewusteloos. Er was geen leven in te krijgen. Ze hebben het zelfs met emmers water geprobeerd.’ Als de deur open gaat, gluurt Jordi naar binnen of hij Melissa ziet. ‘Aan de kant!’ wordt er geroepen. De broeders komen er weer aan. Jordi en Fleur draaien hun hoofd weg, maar als de brancard vlak langs hem komt, kijkt Jordi toch. ‘Opgepast,’ zegt de broeder die voorop loopt. Jordi ziet eerst alleen een wit laken. Maar als de achterste broeder naast hem is, ziet hij een spierwit gezicht boven het laken. Tegelijkertijd geeft hij een gil. ‘Melissa!’ schreeuwt hij. ‘Het Melissa!’

Carry Slee (Amsterdam, 1 juli 1949)

01-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter, schrijver en Nobelprijswinnaar Czesław Miłosz werd geboren in Šeteniai op 30 juni 1911. Zie ook alle tags voor Czeslaw Milosz op dit blog.

De zaal

De weg bracht mij rechtstreeks naar het heiligdom

van Notre Dame, hoewel daar geen gotiek was.

De deur in de poort gesloten. Ik koos die opzij uit,

niet van het hoofdgebouw, maar van de linkervleugel,

van helgroen koper, onderaan afbrokkelend.

Ik duwde. En toen openbaarde zich een zaal,

verbazingwekkend uitgestrekt, in een warm licht.

Grote standbeelden van vrouwen-godinnen, zittend

in gedrapeerde gewaden, verleenden de ruimte een ritme.

Mij omvatte een kleur als het binnenste van een paarsbruine bloem,

van reusachtige afmetingen. Ik liep, bevrijd

van zorgen, van gewetenswroeging, angsten.

Ik wist dat ik daar was, hoewel ik er pas heenga.

Ik werd rustig wakker, denkend dat die droom

het antwoord gaf op mijn vaak gestelde vraag:

hoe zit dat met het overschrijden van de laatste drempel?

Deelnemer

Wat is goed? Knoflook. Schapenbout van het spit.

Wijn drinken met uitzicht op de wiegende boten in de baai.

De sterrenhemel in augustus. Uitrusten op een bergtop.

Wat is goed? Zwembad en sauna na een reis van vele mijlen.

Vrijen en slapen in omhelzing terwijl de voeten elkaar raken.

Heldere mist in de vroegte omdat een zonnige dag aanbreekt.

In alles wat wij levenden delen ben ik ondergedompeld.

In mijn lichaam in plaats van anderen deze aarde ervarend,

zwervend, onder de onzekere contouren van kantoortorens? antikerken?

door dalen van altijd mooie, hoewel vergiftigde rivieren.

Vertaald door Gerard Rasch

And Yet The Books

And yet the books will be there on the shelves, separate beings,
That appeared once, still wet
As shining chestnuts under a tree in autumn,
And, touched, coddled, began to live
In spite of fires on the horizon, castles blown up,
Tribes on the march, planets in motion.
“We are, ” they said, even as their pages
Were being torn out, or a buzzing flame
Licked away their letters. So much more durable
Than we are, whose frail warmth
Cools down with memory, disperses, perishes.
I imagine the earth when I am no more:
Nothing happens, no loss, it’s still a strange pageant,
Women’s dresses, dewy lilacs, a song in the valley.
Yet the books will be there on the shelves, well born,
Derived from people, but also from radiance, heights.

Czeslaw Milosz (30 juni 1911 – 14 augustus 2004)

De Indiase dichter Yaseen Anwer werd geboren op 30 juni 1989 in Patna. Zijn vader is arts en zijn moeder is een huisvrouw. Yaseen's primaire onderwijs kreeg hij in Medina, Saudi-Arabië. Hij bezocht de Dr Radhakrishnan International School in New Delhi, gevolgd door Jamia Senior Secondary School. Anwer heeft meegeholpen om het Delhi Poetry Festival op te zetten. Hij is ook de oprichter en hoofdredacteur van Poets Corner Group. De groep werd opgericht in juni 2011 en heeft nu vele leden over de hele wereld. Ook gaf de groep bloemlezingen uit waarin honderden dichters zijn gepubliceerd.
Ook Anwars werk verscheen in bloemlezingen samen met dat van dichters als APJ Abdul Kalam, Gulzar, Ruskin Bond, Nida Fazli, Mohammed Fakhruddin, Deepti Naval, Shashi Tharoor, Irshad Kamil, en Kapil Sibal. Zijn werk is ook verschenen in meer dan 70 nationale en internationale tijdschriften en vakbladen. Hij is de winnaar van de “Young Poet  Award 2012" door de Indiase Poetry Society.

Tomorrow becomes Yesterday

Don't let things for tomorrow
start straightaway
as tomorrow never comes
untill spend today.

Oh you tomorrow
why do you create illusion
that decays my today
and others today.

Oh you tomorrow, dont you know
span later you will not stay
span later you won't be tomorrow
but you will be yesterday.

Victims

When victims seek sympathy
Crying,
Bleeding,
Struggling…
The echo not only travels length and breadth
Drilling,
Drifting,
Struggling…
It reaches to the core and approaches the zenith.

Yaseen Anwer (Patna, 30 juni 1989)

De Duitse schrijfster Juli Zeh werd geboren in Bonn op 30 juni 1974. Zie ook alle tags voor Juli Zeh op dit blog.

Uit: Spieltrieb

“Die Nachtluft war frisch und klar wie Wasser. Um sich nicht zu verirren, schlug Ada den Weg ein, den sie tagsüber auf der Wanderung genommen hatten. Tief atmete sie durch die Nase ein und durch den Mund aus, und der ganze Wald mit seinen pelzigen oder gepanzerten Bewohnern, mit harsch gefrorenem Schnee, geduckten Pflanzen, schwammig voll gesogenem Moos und aufgeweichter Baumrinde blieb ihr als ein Geschmack auf der Zunge zurück. Der Mond schickte ihr den eigenen Schatten als Späher voraus. Nach wenigen Minuten wurde ihr von innen warm, eine Dampfwolke hüllte sie ein, die Erde federte, die Bäume am Wegrand verschmolzen zu schwarzen Massen, rückten näher zusammen und fassten sich hoch oben an den Händen, bis sie den Mond verdunkelten. Hinter Ada schloss sich die Finsternis zu blickdichten Wänden.
Als sich rechter Hand eine Lichtung öffnete, verlangsamte sie das Tempo und hielt schließlich an. Während des Spaziergangs am Tag hatte sie diese Stelle vom Weg aus gesehen und sich vorgestellt, wie es sein müsste, bei Nacht hierher zu kommen. Der Schauplatz war wie gemacht für Szenen aus einem Märchenfilm, ein Treffpunkt für Wolf und Hase zur Beratung über das Wesen der Dinge, ein Festanger für Elfenkinder außerhalb elterlicher Reichweite, Kulisse für den Auftritt sprechender Quellen und denkender Pilze mit großen, braunen Hüten. Das Gras stand niedrig, als würde es regelmäßig gemäht. In der Mitte befand sich ein Tümpel von Länge und Breite eines Hockeyfelds, von Bäumen umgeben, die in Grüppchen beisammenstanden wie Mannschaften beim Aushecken ihrer Strategie für die nächsten Spielminuten. Die Oberfläche des Weihers war bleich gefroren und schneebedeckt”.

Juli Zeh (Bonn, 30 juni 1974)

De Nederlandse schrijfster Jacqueline Zirkzee werd geboren in Leiden op 30 juni 1960. Zie ook alle tags voor Jacqueline Zirkzee op dit blog.

Uit: Eva’s dochter

“Ik ben de dochter van een heks.
Mijn moeder zou zeggen: ‘Maak daar geen grapjes over. Je weet niet waar je het over hebt. Je hebt geen idee wat ik heb moeten doorstaan vanwege die beschuldigingen.’
Dat weet ik heus wel. Ik vond de verhalen die ze me over de heksenjacht vertelde prachtig toen ik klein was, maar ik was me heel goed bewust van de ondertoon van grimmigheid en angst die eraan ten grondslag lag. Ik weet dat ze niet echt een heks is, maar de heksenjagers dachten van wel. Zij zouden zonder meer bevestigen dat ik de dochter van een heks ben als ze hier waren. En ik kan schrijven wat ik wil, want moeder leest dit toch niet.”

Jacqueline Zirkzee (Leiden, 30 juni 1960)

De Algerijnse schrijfster Assia Djebar (eig.Fatima-Zohra Imalayen) werd geboren op 30 juni 1936 in Cherchell, een kleine kustplaats in de buurt van Algiers Zie ook alle tags voor Assia Djebar op dit blog.

Uit:  Weit ist mein Gefängnis (Vertaald door Hans Thill)

»Wie gern wäre ich ins Bad gegangen, wäre eingetaucht in die Dämpfe des Schwitzbads, wie gern hätte ich mir alle Höhlungen und Gelenke parfümiert, um die Segenssprüche der Badenden entgegenzunehmen. Auch ich hätte es mir gern gefallen lassen, daß man mich zu Hause mit Orangen, Granatäpfeln und Tee empfängt. Ich wäre gern nach langen Stunden der Entspannung für Körper und Muskeln eingeschlafen, stillschweigend und liebkost, in den Armen des Geliebten! Und ich schlug die Augen vor dem Gatten nieder.«

(…)

»War es bei der Rückkehr des Gatten, daß ich gleich am ersten Abend zu sprechen beschloss? An jenem Abend habe ich mich wahrhaftig wie eine Traumtänzerin benommen. Ich bat ihn, mich anzuhören, wollte in einer Nacht 'alles' erzählen ... Der Gatte kommt zurück, mein Gedächtnis möchte diesen ersten Abend verschlucken: ich und er im Zimmer. Zuerst habe ich mich im Badezimmer eingeschlossen, schlafe im zu heißen Bad beinahe ein. Er wartete wahrhaftig auf mich. Es wurde Mitternacht, im Kinderzimmer war es dunkel. Die Stille gerann im Haus. Ich war nicht allein und konnte nicht in meine Träume entfliehen und ... Alles in mir sagte nein. Auf meinem Gesicht der beleidigte Ausdruck einer verstockten Frau, mein Schweigen. Ich löschte die Leselampe. Ich zwang mich zu überflüssigem Gerede, um die Leere auszufüllen und zu versuchen, meine Gesten zu vergessen: Jetzt zog ich meinen Bademantel aus, jetzt legte ich mich ins Bett in diesem Nachthemd, das sich zu eng an den Körper schmiegte, jetzt folgte der Blick des Mannes, der zurückgekommen war, jeder kleinsten Bewegung von mir. Ich löschte nicht die Leselampe. Eine Panik ergriff mich. Eine Verhärtung im Gesicht der Schlafenden. 'Laß mich! Faß mich nicht an! Geh weg!' Wie sollte ich das laut von ihm fordern, wie ... Wildes Grauen, zwischen den Laken wurde ich stocksteif.«

Assia Djebar (Cherchell, 30 juni 1936)

De Mexicaanse schrijver, dichter, essayist en vertaler José Emilio Pacheco werd geboren in Mexico City op 30 juni 1939. Zie ook alle tags voor José Emilio Pacheco op dit blog.

Sand garden

When the eternal rains arehalted in the river –

minuscule and swift, shot with a thousand pronouns -

the hours rear up like flames.

Come to the coast then, where the sea grows,

this garden ploughed by waves

this spray-lit daybreak.

The world is all for you.

You are that world.

You are water, you are the sun, the earth

and the wind, trailing behind it like a shadow.

Kristiansand

We disembarked in the late afternoon.

The rain poured down.

The North Sea had never been so grey.

But bent on recapturing the salt,

the rain,

in great sweeps,

outlined to me it’s history.

José Emilio Pacheco (Mexico City, 30 juni 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

30-06-2013 om 15:47 geschreven door Romenu  

De Kameroense schrijver Mongo Beti (eig. Alexandre Biyidi) werd geboren op 30 juni 1932 in Mbalmayo, een klein dorp ten zuiden van Yaoundé. Zie ook alle tags voor Mongo Beti op dit blog.

Uit: Le Rebelle I

« Réalisme et progressisme Comment se comporte le maître pris à contre-pied par de brusque mutations extérieures politiques, idéologiques ou religieuses qui contraignent tout d’un coup à rendre leur liberté à ses esclaves ? D’abord, il fait apparemment bonne figure, s’efforce de s’accommoder de la nouvelle situation et même d’y adhérer avec ferveur ; cela dure ce que cela dure. Mais bientôt les vieux instincts reviennent en force tourmenter consciemment ou inconsciemment notre héros ; le doute l’assaille. Après tout, pourquoi la liberté des esclaves ? Est-elle vraiment conforme au destin ? Et si elle était réprouvée par l’ordre profond du monde, c’est-à-dire par la nature. »

Mongo Beti (30 juni 1932 – 8 oktober 2001)

De Franse dichter, romanschrijver en essayist Georges Duhamel werd geboren op 30 juni 1884 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Duhamel op dit blog.

Je les ai vus, ces deux Cerisiers…

« Comme vous voilà fait, mon cher ! » disait le cerisier stérile à son voisin de verger, le cerisier fécond. « C’est vrai, gronda le bon arbre, je suis bien obligé de reconnaître qu’ils m’ont mal payé de ma peine.
Pendant tout le mois de juin, le prodigue avait donné par milliers ses fruits admirables. Ses membres pendaient, accablés. Ses feuilles jonchaient le sol. Un odieux épouvantail ricanait dans la ramure. Une échelle attestait encore le passage des pillards. Maintes branches brisées offraient, en plein cœur de juillet, la triste image de novembre. L’herbe, alentour, était flétrie, la terre morose et battue.
« Voyez-moi, » fit l’arbre stérile. « Depuis l’origine des temps, j’observe la même prudence et je suis la même conduite. Je ne donne pas quatre cerises. Alors on me laisse en paix. Je suis sain et vigoureux. Mon feuillage n’a pas une tache, mon écorce pas une blessure. A bon entendeur, salut ! Mais taisons-nous, car voici notre maître.
Le maître, en effet, passait, regardant chacun des arbres. « Je vois, dit-il, un cerisier qui ne donne jamais de cerises. Nous finirons par le couper et nous ferons du moins quelque chose de son bois, une armoire ou une huche. »
« Diable ! » dit en tremblant le bon arbre, dès que le maître fut parti, « vous ne croyez pas préférable de prendre un petit peu de peine et de souffrir quelque disgrâce ? Ce que le maître a dit me semble effrayant pour vous. »
« Bah ! Bah ! » répondit l’autre, « ne vous tracassez pas trop. Il dit cela tous les ans. Mais il n’en fera jamais rien. Je suis bien trop nécessaire à l’ordonnance de l’allée.

Georges Duhamel (30 juni 1884 – 13 april 1966)

In 1930

De Engelse dichter Thomas Lovell Beddoes werd geboren op 30 juni 1803 in Clifton. Zie ook alle tags voor Thomas Lovell Beddoes op dit blog.

Old Adam, the Carrion Crow

Old Adam, the carrion crow,
The old crow of Cairo;
He sat in the shower, and let it flow
Under his tail and over his crest;
And through every feather
Leak'd the wet weather;
And the bough swung under his nest;
For his beak it was heavy with marrow.
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow,
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.

Ho! Eve, my grey carrion wife,
When we have supped on king's marrow,
Where shall we drink and make merry our life?
Our nest it is queen Cleopatra's skull,
'Tis cloven and crack'd,
And batter'd and hack'd,
But with tears of blue eyes it is full:
Let us drink then, my raven of Cairo!
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.

Thomas Lovell Beddoes (20 juni 1803 – 26 januari 1849)

Portret door Rosalind Bliss, 2007 

De Engelse dichter en dramaturg John Gray werd op 30 juni 1685 geboren in Barnstaple, Devon. Zie ook alle tags voor John Gray op dit blog.

Acis and Galatea

Air.
Love in her eyes sits playing,
And sheds delicious death;
Love on her lips is straying,
And warbling in her breath;
Love on her breast sits panting,
And swells with soft desire;
Nor grace nor charm is wanting
To set the heart on fire.

Air.
O ruddier than the cherry!
O sweeter than the berry!
O Nymph more bright
Than moonshine night,
Like kidlings blithe and merry!

Ripe as the melting cluster!
No lily has such lustre;
Yet hard to tame
As raging flame,
And fierce as storms that bluster.

John Gay (30 juni 1685 – 4 december 1732)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Britse schrijfster van Oekraïense afkomst Marina Lewycka werd in 1946 in een vluchtelingenkamp in Kiel geboren. Zie ook alle tags voor Marina Lewycka op dit blog.

Uit: Strawberry Fields (Two Caravans)

“And there is also the question of space, Yola broods, studying the new girl as she makes her way past the men's caravan and up the field. Although there are more women than men, the women's caravan is the smaller, just a little four-berth tourer that you might tow behind when you off on holiday to the Baltic. Yola, as the supervisor, is a person of status, and although petite she is generously proportioned, so naturally she has a single bunk to herself. Marta, her niece, has the other single bunk. The two Chinese girls ? Yola can never get the hang of their names ? share the fold-out double bed, which, when extended, takes up the whole floor space. That's it. There is no room for anyone else.

The four of them have done their best to make their caravan seem bright and homely. The Chinese girls have stuck pictures of baby animals and David Beckham on the walls. Marta has stuck a picture of the Black Virgin of Krakow beside David Beckham. Yola, who likes things to smell nice, has set a bunch of wild flowers in a cup, hedge roses, campion and white-gold honeysuckle, to sweeten the air.

A particularly charming feature of their caravan is the clever storage space: there are compact cupboards, cunning head-level lockers and drawers with delightful decorative handles where everything can be hidden away. Yola likes things to be neat. The four women have become skilled at avoiding each other, skirting round each other in the small space with womanly delicacy, unlike men, who are defective creatures, prone to be clumsy and take up unnecessary room, although of course they can't help it and they do have some good points, which she will tell you about later.”

                                                            

Marina Lewycka (Kiel, 1946)

30-06-2013 om 15:33 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ror Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in Saalfeld/Saale. Zie ook alle tags voor Ror Wolf op dit blog.

Uit: Verschiedene Möglichkeiten, die Ruhe zu verlieren

„Ich rief: Eisenhans! und er kam aus dem Wald heraus. Der fliegende Robert riß mich hinauf in die Luft, wo ich fortflog. Aber nun saß ich wieder da. Diese Zeit war vorbei. Robinson, Rübezahl, Siegfried und Sigismund Rüstig; alles war durchgespielt in der Essig¬fabrik mit Kowalski und Kürbis; oder im Schuhlager zwischen dem Ledergeruch in den Regalen.
Ich weiß nicht, war das erst Robinson, der für die Jugend gestutzt und verkürzt durch den Sand gegangen ist mit dem Palmenschirm? oder vielleicht lag doch eher Gulliver mit seinem einen Fuß im Meer und mit dem anderen in einer ganz anderen Gegend. Eines Tages hatte ich angefangen zu lachen. Ich hatte ein Buch in der Hand und las dieses Wort: Lederstrumpf. Das war, fand ich, ein außerordent¬liches Wort, das war unwiderstehlich: Leder-Strumpf. Ich habe fast einen Tag lang gelacht, obwohl ich einen Wattebausch mit dem Mittel Po-ho im Backenzahn hatte. Aber ich lachte trotzdem über dieses Wort: Lederstrumpf. Und wann bitte war das? war das vierzig oder einundvierzig? oder früher? oder noch früher? jedenfalls war diese Zeit vorbei.
Läßt sich jetzt, wo ich zu graben beginne, dieses erste Lese-Erlebnis unbeschädigt ausgraben? Oder war es nicht vielmehr eine ganze Reihe von Erlebnissen mit Büchern, die inzwischen zusammengewachsen sind? Da fällt mir ein: Bobby Box, eine sehr wichtige Bekanntschaft, eine Figur aus dem Cigarettenbilder-Album, gemischt aus Charlie Chaplin und Harry Langdon. Kein erlesenes Lese-Erlebnis, aber ich habe Bobby Box geliebt und ich liebe ihn heute noch.
Karl May? sechzig Bände mit aller Macht und Wucht; aber das war später. Frank Allan, der Rächer der Enterbten; alles später. Vorher kam noch die Zeit der Kriegshefte. Niemals ist etwas nach dem Lesen spurloser aus meinem Kopf verschwunden als diese endlose Kette von Siegen und Siegen und Siegen.“

Ror Wolf (Saalfeld/Saale, 29 juni 1932)

De Servische dichter Vasko Popa werd geboren in Grebenac op 29 juni 1922. Zie ook alle tags voor Vasko Popa op dit blog.

Far Within Us #3

Unquiet you walk
Along the rims of my eyes

On the invisible grating
Before your lips
My naked words shiver

We steal moments
From the unheeding iron saws

Your hands sadly
Flow into mine
The air is impassable

Far Within Us #4

Green gloves rustle
On the avenue's branches

The evening carries us under its arm
By a path which leaves no trace

The rain falls on its knees
Before the fugitive windows

The yards come out of their gates
And stand looking after us

Vertaald door Anne Pennington

Wedding

Each strips his own skin
Each bares his own constellation
Which has never seen the night

Each fills his skin with rocks
And plays with it
Lit by his own stars

Who doesn't stop till dawn
Who doesn't bat an eyelid or fall
Earns his own skin

(This game is rarely played)

Vasko Popa (29 juni 1922 – 5 januari 1991)

De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci werd geboren in Florence op 29 juni 1929. Zie ook alle tags voor Oriana Fallaci op dit blog.

Uit: Ein Mann (Vertaald door Toni Kienlechner)

“"Aber die allerunglücklichste Zeit ist die Jugend. Weil du nämlich in der Jugend anfängst, die Dinge zu begreifen und merkst, daß die Menschen nichts taugen. Den Menschen liegt weder etwas an der Wahrheit noch an der Freiheit, noch an der Gerechtigkeit. Das sind unbequeme Dinge, und die Menschen finden sich in der Lüge, in der Versklavung und in der Ungerechtigkeit zurecht. Darin wälzen sie sich wie die Schweine. Das habe ich gemerkt, sobald ich in die Politik geriet. Man muß sich mit der Politik beschäftigen, um zu merken, daß die Menschen nichts taugen, daß ihnen Scharlatane, die Betrüger und die Drachen recht sind. Man beginnt sich mit der Politik zu beschäftigen voller Hoffnungen und wundervollen Absichten, indem man sich einredet, daß die Politik eine Pflicht und ein Mittel sei, um die Menschen besser zu machen, und dann merkt man, daß genau das Gegenteil der Fall ist, daß nichts in der Welt so verdirbt wie die Politik, nichts die Menschen um so viel schlechter macht, als die Politik es tut.[...]
Ich trank gern Orangensaft. Auch jetzt trinke ich lieber Orangensaft. Aber ich lernte das Weintrinken mit zwanzig Jahren, ich lernte es, mich zu besaufen, weil man im Suff besser weinen kann. Man erträgt es besser, daß die Menschen nichts taugen und daß man sie immer weniger mögen kann, je besser man sie kennt. Ich kann die Menschen nur lieben, solange es sich um Kinder oder um Alte handelt. Kinder mag ich gerne, Alte mag ich gerne, und ich hätte gerne nur für Kinder und Alte Politik gemacht. Denn für sie macht nie jemand Politik. [...]
Ich habe geglaubt, daß den Menschen Wahrheit, Freiheit und Gerechtigkeit am Herzen lägen. Das war ein Irrtum. Ich habe geglaubt, daß sie etwas begreifen. Ich habe alles falsch gemacht. Wozu soll man leiden, kämpfen, wenn die Menschen nicht verstehen, wenn es ihnen gleichgültig ist?"

Oriana Fallaci (29 juni 1929 - 15 september 2006)

De Italiaanse dichter en schrijver Giacomo Leopardi werd geboren in Recanati op 29 juni 1798. Zie ook alle tags voor Giacomo Leopardi op dit blog.

De oneindigheid

Steeds was mij dees verlaten heuvel dierbaar,
En deze hegge, die naar zoveel kanten
De blikken van de verste kimmen afsluit.
Maar als ik zit en voor mij staar, verbeeld ik
Ruimten, achter die hegge, zònder grenzen,
En stilten bovenaards, en grondeloze
Rust mij in de gedachte; om welke, bijna,
Angst het gemoed bevangt. En daar ‘k de wind hoor
Bruisen door deze struiken, vergelijk ik
Met deze stem die oneindige stilte,
En de eeuwigheid doemt op in mijn herinnring,
En de dode seizoenen, en dit van heden,
Dat leeft, zijn zíjn geluid. Aldus in deze
Onmeetlijkheid verdrinkt zich mijn gedachte:
En schipbreuk is mij zoet in deze golven.

Vertaald door P. N. van Eyck

Das Unendliche

Mir theuer stets war dieser öde Hügel
Und dieß Gestrüpp, das einen großen Theil
Vom fernen Horizonte raubt den Blicken:
Doch ruhend hier und schauend träumt sich jenseits
Desselben unermeßne Fernen, träumt
Sich tiefsten Frieden, heil'ge Götterstille
Der Sinn, wo nicht Geringes schon die Seele
Befängt mit Schrecken. Und wenn dann den Windhauch
Ich säuseln hör' im Strauchwerk, dann vergleich' ich
Mit jener ew'gen Stille dieß Gesäusel,
Da, siehe, kommt das Unvergängliche
Mir in den Sinn, vergangner Zeiten denk' ich,
Und unsrer Zeit, der lauten. Da verschlingt
Den Geist die Woge des Unendlichen:
Und lieblich ists in dieser See zu scheitern.

Vertaald door Robert Hamerling

Giacomo Leopardi (29 juni 1798 - 14 juni 1837)

Standbeeld in Recanati, detail

De Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry werd geboren op 29 juni 1900 in Saint-Maurice-de-Rémens. Zie ook mijn blog van 29 juni 2010 en eveneens alle tags voor Antoine de Saint-Exupéry op dit blog.

Uit: De kleine prins (Vertaald door L. De Beaufort-Van Hamel)

“Zo leefde ik dus alleen, zonder ooit met iemand echt te kunnen praten, totdat ik op een keer, zes  jaar geleden, motorpech kreeg in de Sahara-woestijn. Er was iets stuk gegaan binnen in mijn motor,  en omdat ik geen mecanicien en ook geen passagiers aan boord had moest ik proberen om  helemaal alleen een moeilijke reparatie uit te voeren. Het was voor mij een kwestie van leven of  dood. Ik had nauwelijks voor acht dagen drinkwat er bij me. De eerste avond sliep ik dus in het  zand, wel duizend mijl ver van de bewoonde wereld. Ik was veel eenzamer dan een  schipbreukeling op een vlot midden op de oceaan. Je kunt je dus voorstellen, hoe verrast ik was bij  het aanbreken van de dag, toen een grappig klein stemmetje me wekte.

Het zei: 'Toe, teken eens 'n schaap voor me.'

- Hé?

- Teken eens 'n schaap voor me.

Ik sprong op, alsof ik door de bliksem getroffen was - wreef mijn ogen uit en keek eens goed. En ik  zag een héél uitzonderlijk klein kereltje, dat me ernstig aankeek. Kijk, dit is het beste portret, dat ik  later van hem heb kunnen maken. Maar mijn tekening is natuurlijk véél minder aardig, dan het model. Dat is mijn schuld niet. Toen ik zes was hadden de grote mensen me  afgeraden om schilder te worden en ik had  niet leren tekenen, behalve dan dichte boaconstrictors en open boa constrictors. Ik bekeek die verschijning dus met ogen die rond van  verbazing waren. Vergeet niet, dat ik duizend mijl van de bewoonde wereld was. Maar dat kleine ventje zag er niet uit, alsof hij verdwaald was, of doodmoe of hongerig, of dorstig of angstig. Hij had niets van een verloren kind in de woestijn, duizend mijl van de bewoonde wereld af. Toen ik eindelijk een woord kon uitbrengen, vroeg ik hem: 'Wat doe je hier eigenlijk?'

En toen herhaalde hij héél zacht, alsof het iets héél ernstigs gold: 'Toe, teken eens ’n schaap voor me.'

Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 - 31 juli 1944)

De Vlaamse schrijver Anton "Tony" Bergmann werd geboren te Lier op 29 juni 1835. Zie ook alle tags voor Anton Bergman op dit blog.

Uit: Ernest Staas

“Intusschen liep mijn proeftijd ten einde; en toen ik naar Brussel terugkeerde, moest ik mij als Mr. Staas, advocaat inrichten.

Ik nam mijn kwartier op den hoek der Keizerstraat bij monsieur Lefinaud, tailleur de Paris, geboortig uit Schaarbeek een heerschap, dat gekleed ging als een gezant, en zijne klanten ontving in een salon met tapijten, vergulde spiegels en fluweelen stoelen.

Op 't eerst verdiep had hij een kwartier te verhuren, bestaande uit twee groote kamers aan elkander, tegen de straat, en een klein kabinet aan de overzijde.

De verdeeling was voortreffelijk geschikt. De eerste kamer, gemeubileerd in Amerikaansch leder, behangen met bruin papier en donkere gordijnen, zou de spreekkamer wezen. In het tweede vertrek kon men eene bibliotheek plaatsen en te midden een bureau-ministre voor de eigenlijke studien van den advocaat, die in het kabinet zou slapen.

Bij den eersten oogopslag was ik overwonnen.

Monsieur Lefinaud bemerkte het dadelijk.

‘Gij zoudt niet beter kunnen wonen, mijnheer,’ verklaarde hij met eenen toon van overtuiging, die geene tegenspraak duldde. ‘Mijnheer zeide mij, dat hij advocaat is. Welnu, geef u enkel de moeite uit dit raam te kijken: de marmeren zuilen, die gij daar ziet, zijn de ingang van het paleis van justitie. Al wie met het gerecht iets te maken heeft, moet hier voorbijkomen, en belt natuurlijk bij den eersten rechtsgeleerde aan, welken hij op zijnen weg ontmoet.’

Of dit wel zoo natuurlijk was, is eene andere vraag: in alle geval deed de reden indruk op Tante, die, vergezeld van onz' Mie op haar paaschbest, ter eere mijner instelling de groote reis naar Brussel ondernomen had. Zij veroorloofde zich nog slechts eene kleine aanmerking over den hoogen prijs. Zij moest afdingen gelijk al de vrouwen.”

Anton Bergmann (29 juni 1835 – 21 januari 1874)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

29-06-2013 om 15:11 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Willibald Alexis (eig. Georg Wilhelm Heinrich Häring) werd geboren op 29 juni 1798 in Breslau. Zie ook alle tags voor Willibald Alexis op dit blog.

Uit: Der Roland von Berlin

„Vor dem Rathaus auf der langen Brücke drängte und wogte es hin und her. Leute allerlei Standes, Männer, Frauen und Kinder standen vor dem hohen Gebäude, und es ward immer lauter drinnen. War es nur eine herkömmliche Sitzung der Ratmannen der vereinigten Städte Berlin und Köln, wie sie alle Montag um acht Uhr in der Frühe, und dann Donnerstags wieder früh gehalten werden; aber so hitzig war es seit Menschengedenken nicht zugegangen. Die Stimmen überschrieen sich, daß man itzo vor dem allgemeinen Lärmen gar nichts hörte, und es war, wie wenn Bienen summen, und die Käfer vorm Stock hören keine raus. Aber dann schrie einer so, daß alles schwieg, aber nun schrie ein anderer noch lauter, und der vorige mußte wieder schweigen, und nun hörte man sie auf Tisch und Bänke springen, und hochrote Gesichter zeigten sich an den Fenstern, wie man deutlich durch die kleinen Scheiben sehen konnte.

Es war aber das Rathaus der vereinigten Städte Berlin und Köln, ein hohes und stattliches Gebäude, als man gleich hören wird, in all dem bunten Schmuck der Zeit, wo es entstanden. Wie man weiß, führte die kurze Brücke, welche »die lange« heißt, ihren Namen damals mit mehr Recht. Sie verband Köln und Berlin; aber da, wo sie heut an der Burgstraße endet, berührte sie vorerst eine morastige Insel, über die sie hinweg nach einem nun verschwundenen Spreearm führte, welcher durch die jetzige Heiligegeiststraße floß. Über diesen hinweg berührte ihr anderes Ende erst das eigentliche Berlin, das hinausging bis ans Oberberger Thor, da wo die steinerne Brücke ist; und dahinter ist der Ochsenkopf. Also war es gewiß eine lange Brücke. Mitten auf der langen Brücke nun, wo die Sümpfe waren und Weideplätze fürs Vieh, und unten trieben die Färber ihr Wesen, da stand das gemeinschaftliche Rathaus.“

Willibald Alexis (29 juni 1798 – 16 december 1871)

De Duitse schrijver, taalkundige, pedagoog en uitgever Joachim Heinrich Campe werd geboren op 29 juni 1746 in Deensen bij Holzminden. Zie ook alle tags voor Joachim Heinrich Campe op dit blog.

Der Uhu und die andern Vögel

Grausame, quält mich länger nicht!

Ihr seht, ich liege ja in Banden.

Ein Vogel

Gut, daß wir dich, du Bösewicht,

dich unsern Erbfeind, hier gefesselt fanden!

Zur Rache, Brüder, beißt und kratzt

und hört nicht, was der Bube schwatzt!

Uhu

Ach, Mitleid ist des Siegers schönste Zierde;

man schadet, glaubet mir, sich selbst durch Rachbegierde.

Ein Vogel

Zur Rache, Brüder! Beißt und kratzt

und hört nicht, was der Bube schwatzt!

Drauf stürzten sie gar wütig auf ihn los,

und hört nicht des Armen Bitte.

Der Jäger sah's aus seiner nahen Hütte,

und plötzlich brannt' er los;

und Knall und Fall war eine Sache.

In seinem Blute lag das Heer