De Nederlandse dichter en schrijver Remco Ekkers werd geboren op 1 juli 1941 in Bergen. Zie ook alle tags voor Remco Ekkers op dit blog.

Kunst

Er liep een meisje
met een dooie hond
aan een riem door
het museum, zij sleepte

hem de trap af
langs de schilderijen
over zijn wollen poten
tilde hem soms op

streelde zijn oren.
Haar meedravende zus
besteedde niet de minste
aandacht aan de hond.

Hoe je verder moet

Stap opgewekt voort
al weet je niet zeker
waar naar toe. Vooruit

over het glimmende asfalt
tussen de kale bomen
hoofd scheef, wuivend
naar het huis dat al in de mist
is verdwenen en straks vergeten.

Je zet een voet vooruit
en dan een andere.
Je kijkt niet naar de spiegeling
in de plassen, het beeld
van de takken waar je
tussen hangt, pats!
in het water.

Zo kom je verder
weg van wat is geweest.

Remco Ekkers (Bergen, 1 juli 1941)

De Nederlandse dichter, beeldend kunstenaar, zanger en fotograaf F. Starik werd geboren in Apeldoorn op 1 juli 1958. Zie ook alle tags voor F. Starik op dit blog.

Mist

We kunnen alleen nog denken in termen

van overlast. We ondervinden overal maar

hinder van. Niemand ziet terwijl hij fietst

de schoonheid van een wereld die tijdelijk

verdwenen is, opgelost, onttrokken

aan het alziend oog dat doorzicht eist.

Wij hebben niets aan grijs. Daar gaan we,

op de tast. We ondervinden overlast.

We moeten snel op reis. Wij zijn tegen.

We denken niet dat we nu al dagenlang

in wolken mogen wonen, er dwars doorheen

op onze fiets, een beetje bang. De wereld is er

nog, waarschijnlijk, ze laat zich gewoon even

niet aan ons zien. Misschien is ze verlegen.

Whisky

Als ik thuiskom schenk ik een waterglas vol whisky in.
Dat geeft niet, het is goedkope whisky. En een man
moet zich ontspannen, na zo’n ziekenhuisdag. Ik ga aan
de keukentafel zitten, naast het aquarium. Er zwemt nog
één vis in. Sinds ik het aquarium heb verschoond, dat wil
zeggen, het filter van nieuwe koolstof heb voorzien, zijn
de overige vier vissen een voor een gestorven. De
middelgrote vissen eerst, tenslotte de kleinste vis, nu is
alleen de grootste over. Hij komt naar me toe zwemmen.
Ik laat een vinger in het water zakken. ‘Hier, mijn
vinger,’ mompel ik: ‘Je nieuwe vriend.’ De vis aarzelt.
Met mijn andere hand schenk ik nog maar eens in. Daar
zit ik aan mijn tafel, een man met een glas in zijn hand
en zijn vinger in een aquarium. Zorgen, zorgen, zorgen.

Onderdoorgang Rijksmuseum

Onderdoorgang Rijksmuseum

Je glijdt de buik van het gebouw binnen

daar waar het altijd kouder is en stiller,

duurzaam nacht, waar de steeldrum kaatst

tegen eeuwenoude wanden, waar je lust

voelt om te zingen, je hebt alle geluk

van de wereld. Er staat een student

van het nabijgelegen conservatorium

met zijn viool: o nee, dat is nu een hotel.

Dat kleine, magische geschenkje van de stad

wat is het waard, ja wat? De kortste snelweg

heen verdween, fietsers kochten massaal

een helm en een brommer, niemand luistert

meer, we zijn de omweg niet waard. Nostalgie

naar hoe het vroeger was. Laat ook maar.

F. Starik (Apeldoorn, 1 juli 1958)

De Nederlandse televisiemaker, schrijver en beeldend kunstenaar Wim T. Schippers werd geboren in Groningen op 1 juli 1942. Zie ook alle tags voor Wim T. Schippers op dit blog.

Iets

Waar ooit parmantig werd gepleit

voor Gods alomtegenwoordigheid

met de sierlijke gedachtekronkel

dat Hij er wel moest zijn omdat Hij anders niet bestond

Waar aanmatigend werd aangevoerd

dat oorzaak & gevolg door Hem is opgeboerd

en meer van dat mooie gemonkel

over hoe Hij het universum heeft gegrond

Waar met vlammende betogen

over hoe, en dat is ongelogen

overweldigend werd ervaren

dat Hij gewoonweg bovennatuurlijk is

Waar zonder morren breeduit werd gebreid

aan Zijne Goddelijke Onontbeerlijkheid

om Goed en Kwaad aan ons te openbaren

want anders liep het met de mensheid mis

Waar wonderen werden ingebracht

en onomwonden als bewijs geacht

voor 't bestaan van Hem die 't Al wel wou bestieren

omdat mirakels wel niet kunnen maar toch maar gebeuren

Waar om Hem te vrezen

op doelmatigheid en schoonheid van Zijn ontwerpen werd gewezen

een Topdesigner en ook nog goedertieren

waarvan men kond kon doen in geuren en in kleuren

Daar wordt thans volstaan met slap gelul en beuzelpraat

Waar is die heetgebakerde stijfkoppigheid die nergens over gaat?

Nu geeft men aan dat er 'iets' moet zijn dat is begaan met ons bestaan

O sof der Godheid, ik vrees het is welaan met Uw Persoon gedaan

Wim T. Schippers (Groningen, 1 juli 1942)

De Amerikaanse schrijver Denis Hale Johnson werd geboren  op 1 juli 1949 in München. Zie ook alle tags voor Denis Johnson op dit blog.

Uit: Train Dreams

“In the summer of 1917 Robert Grainier took part in an attempt on the life of a Chinese laborer caught, or anyway accused of, stealing from the company stores of the Spokane International Railway in the Idaho Panhandle.

Three of the railroad gang put the thief under restraint and dragged him up the long bank toward the bridge under construction fifty feet above the Moyea River. A rapid singsong streamed from the Chinaman voluminously. He shipped and twisted like a weasel in a sack, lashing backward with his one free fist at the man lugging him by the neck. As this group passed him, Grainier, seeing them in some distress, lent assistance and found himself holding one of the culprit's bare feet. The man facing him, Mr. Sears, of Spokane International's management, held the prisoner almost uselessly by the armpit and was the only one of them, besides the incomprehensible Chinaman, to talk during the hardest part of their labors: "Boys, I'm damned if we ever see the top of this heap!" Then we're hauling him all the way? was the question Grainier wished to ask, but he thought it better to save his breath for the struggle. Sears laughed once, his face pale with fatigue and horror. They all went down in the dust and got righted, went down again, the Chinaman speaking in tongues and terrifying the four of them to the point that whatever they may have had in mind at the outset, he was a deader now. Nothing would do but to toss him off the trestle.

They came abreast of the others, a gang of a dozen men pausing in the sun to lean on their tools and wipe at sweat and watch this thing. Grainier held on convulsively to the Chinaman's horny foot, wondering at himself, and the man with the other foot let loose and sat down gasping in the dirt and got himself kicked in the eye before Grainier took charge of the free-flailing limb.”

Denis Johnson (München, 1 juli 1949)

De Nederlandse schrijver Johannes Jacobus (Han) Voskuil werd op 1 juli 1926 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor J. J. Voskuil op dit blog.

Uit: De buurman

“Een week later brachten we een tegenbezoek. We klommen de trap op. Nicolien drukte op de bel. De bel klingelde. Toen de deur openging, stonden ze naast elkaar in een kleine, donker verlichte hal om ons te verwelkomen.
‘Eerst het huis bekijken, hè,’ zei Peer, toen we uitvoerig handen hadden geschud – alsof hij zich daarop al verheugd had. De hal had vier deuren. Hij opende de middelste: hun slaapkamer.
‘Moet je die nu ook laten zien?’ zei Petrus gegeneerd.
‘Natuurlijk! Die is toch het belangrijkste?’
Het was een tussenkamertje dat bijna helemaal in beslag werd genomen door een enorm, laag tweepersoonsbed. Naast het hoofdeinde was tegen de muur een leeslampje bevestigd, met daarboven een rekje met boeken. Voor het raam hing een zwaar, donker gordijn. Het rook er muf, alsof er niet gelucht werd.
‘Gezien!’ zei ik.
‘En dit is mijn kamer.’ Peer opende de deur ernaast en deed het licht op: tl-buizen.
Het eerste wat me opviel was een piano. Voor het raam stond een werkbank, tegen de muur een rek met gereedschap. Een fiets hing aan haken aan het plafond.
‘Speel je piano?’ vroeg ik. Ik herinnerde me nu dat er bij de intrek van Petrus een piano was binnengebracht.
‘Nee, Petrus. Hè Petrus? Het is een erfstuk van zijn moeder.’
‘Sinds Peer er is niet zo veel meer,’ relativeerde Petrus.
We stonden midden in de ruimte en keken om ons heen. Er was een geweldige rotzooi bijeengebracht: een divan, stukken hout, dozen, een kast, visnetten, schilderijlijsten, een grote rol gordijnstof en in een hoek, bij elkaar gedreven, een antieke kast en wat oude meubelen, die de kamer waarschijnlijk voor de komst van Peer gestoffeerd hadden.”

J. J. Voskuil (1 juli 1926 - 1 mei 2008)

Den Haag, Het Plein op een oude ansichtkaart

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e juli ook mijn blog van 1 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

01-07-2013 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Carry Slee werd geboren op 1 juli 1949 in Amsterdam. Slee volgde een opleiding aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht. Na het behalen van het diploma werkte ze als dramadocent op een school in Utrecht. Samen met haar leerlingen verzon ze verhaaltjes. Daar ging ze thuis zelf mee door. Op een bepaald moment begon ze die verhaaltjes op te schrijven. Ze debuteerde in 1988 in Bobo en in 1989 verscheen haar eerste boek "Rik en Roosje.” Ze gaf haar baan in het onderwijs op en ging alleen nog maar schrijven. In twintig jaar tijd heeft ze bijna honderd boeken geschreven. Ze ontving van de Kinder- en Jonge Jury 14 prijzen; dat is een record. In 1999 en 2001 ontving ze zelfs de prijzen in alle drie de categorieën. Op 1 oktober 2010 werd ze benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau, omdat ze toen twintig jaar kinderboeken schreef.

Uit: Afblijven

‘Ik heb de ambulance moeten bellen,’ zegt een man. ‘Alweer?’ vraagt de portier. ‘Dat is de derde keer vanavond.’ Nu komt er nog iemand bij. Het is duidelijk dat hij de leiding heeft. Hij valt uit tegen de portier. ‘Zit jij hier te maffen of zo?’ ‘Het hoeft er maar een te zijn,’ zegt de portier. ‘Ik kan toch niet iedereen fouilleren.’ ‘Ze zeggen dat er iemand met een handeltje uit Oost-Europa binnen is,’ zegt weer een ander. De mannen schrikken. ‘Dat gif!’ Jordi wil horen wat de mannen nog meer te zeggen hebben, maar het geluid van een sirene overstemt hen. De portier wijst in het donker. ‘Daar zal je hem hebben.’ Met zwaailicht giert de ambulance de hoek om. Hij stopt vlak voor hen. Twee ziekenbroeders springen eruit. Ze rennen naar de achterkant van de auto, tillen een brancard naar buiten en lopen haastig langs de portier naar binnen. ‘Opzij allemaal!’ De portier duwt een aantal jongens en meisjes naar achteren. ‘Zo meteen kunnen ze er niet door’ Iedereen praat erover. ‘Misschien valt het wel mee,’ zegt een meisje. ‘Denk dat maar niet,’ horen ze een jongen zeggen. ‘Ik kom er net vandaan. Ze hebben haar in de WC gevonden, helemaal bewusteloos. Er was geen leven in te krijgen. Ze hebben het zelfs met emmers water geprobeerd.’ Als de deur open gaat, gluurt Jordi naar binnen of hij Melissa ziet. ‘Aan de kant!’ wordt er geroepen. De broeders komen er weer aan. Jordi en Fleur draaien hun hoofd weg, maar als de brancard vlak langs hem komt, kijkt Jordi toch. ‘Opgepast,’ zegt de broeder die voorop loopt. Jordi ziet eerst alleen een wit laken. Maar als de achterste broeder naast hem is, ziet hij een spierwit gezicht boven het laken. Tegelijkertijd geeft hij een gil. ‘Melissa!’ schreeuwt hij. ‘Het Melissa!’

Carry Slee (Amsterdam, 1 juli 1949)

01-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter, schrijver en Nobelprijswinnaar Czesław Miłosz werd geboren in Šeteniai op 30 juni 1911. Zie ook alle tags voor Czeslaw Milosz op dit blog.

De zaal

De weg bracht mij rechtstreeks naar het heiligdom

van Notre Dame, hoewel daar geen gotiek was.

De deur in de poort gesloten. Ik koos die opzij uit,

niet van het hoofdgebouw, maar van de linkervleugel,

van helgroen koper, onderaan afbrokkelend.

Ik duwde. En toen openbaarde zich een zaal,

verbazingwekkend uitgestrekt, in een warm licht.

Grote standbeelden van vrouwen-godinnen, zittend

in gedrapeerde gewaden, verleenden de ruimte een ritme.

Mij omvatte een kleur als het binnenste van een paarsbruine bloem,

van reusachtige afmetingen. Ik liep, bevrijd

van zorgen, van gewetenswroeging, angsten.

Ik wist dat ik daar was, hoewel ik er pas heenga.

Ik werd rustig wakker, denkend dat die droom

het antwoord gaf op mijn vaak gestelde vraag:

hoe zit dat met het overschrijden van de laatste drempel?

Deelnemer

Wat is goed? Knoflook. Schapenbout van het spit.

Wijn drinken met uitzicht op de wiegende boten in de baai.

De sterrenhemel in augustus. Uitrusten op een bergtop.

Wat is goed? Zwembad en sauna na een reis van vele mijlen.

Vrijen en slapen in omhelzing terwijl de voeten elkaar raken.

Heldere mist in de vroegte omdat een zonnige dag aanbreekt.

In alles wat wij levenden delen ben ik ondergedompeld.

In mijn lichaam in plaats van anderen deze aarde ervarend,

zwervend, onder de onzekere contouren van kantoortorens? antikerken?

door dalen van altijd mooie, hoewel vergiftigde rivieren.

Vertaald door Gerard Rasch

And Yet The Books

And yet the books will be there on the shelves, separate beings,
That appeared once, still wet
As shining chestnuts under a tree in autumn,
And, touched, coddled, began to live
In spite of fires on the horizon, castles blown up,
Tribes on the march, planets in motion.
“We are, ” they said, even as their pages
Were being torn out, or a buzzing flame
Licked away their letters. So much more durable
Than we are, whose frail warmth
Cools down with memory, disperses, perishes.
I imagine the earth when I am no more:
Nothing happens, no loss, it’s still a strange pageant,
Women’s dresses, dewy lilacs, a song in the valley.
Yet the books will be there on the shelves, well born,
Derived from people, but also from radiance, heights.

Czeslaw Milosz (30 juni 1911 – 14 augustus 2004)

De Indiase dichter Yaseen Anwer werd geboren op 30 juni 1989 in Patna. Zijn vader is arts en zijn moeder is een huisvrouw. Yaseen's primaire onderwijs kreeg hij in Medina, Saudi-Arabië. Hij bezocht de Dr Radhakrishnan International School in New Delhi, gevolgd door Jamia Senior Secondary School. Anwer heeft meegeholpen om het Delhi Poetry Festival op te zetten. Hij is ook de oprichter en hoofdredacteur van Poets Corner Group. De groep werd opgericht in juni 2011 en heeft nu vele leden over de hele wereld. Ook gaf de groep bloemlezingen uit waarin honderden dichters zijn gepubliceerd.
Ook Anwars werk verscheen in bloemlezingen samen met dat van dichters als APJ Abdul Kalam, Gulzar, Ruskin Bond, Nida Fazli, Mohammed Fakhruddin, Deepti Naval, Shashi Tharoor, Irshad Kamil, en Kapil Sibal. Zijn werk is ook verschenen in meer dan 70 nationale en internationale tijdschriften en vakbladen. Hij is de winnaar van de “Young Poet  Award 2012" door de Indiase Poetry Society.

Tomorrow becomes Yesterday

Don't let things for tomorrow
start straightaway
as tomorrow never comes
untill spend today.

Oh you tomorrow
why do you create illusion
that decays my today
and others today.

Oh you tomorrow, dont you know
span later you will not stay
span later you won't be tomorrow
but you will be yesterday.

Victims

When victims seek sympathy
Crying,
Bleeding,
Struggling…
The echo not only travels length and breadth
Drilling,
Drifting,
Struggling…
It reaches to the core and approaches the zenith.

Yaseen Anwer (Patna, 30 juni 1989)

De Duitse schrijfster Juli Zeh werd geboren in Bonn op 30 juni 1974. Zie ook alle tags voor Juli Zeh op dit blog.

Uit: Spieltrieb

“Die Nachtluft war frisch und klar wie Wasser. Um sich nicht zu verirren, schlug Ada den Weg ein, den sie tagsüber auf der Wanderung genommen hatten. Tief atmete sie durch die Nase ein und durch den Mund aus, und der ganze Wald mit seinen pelzigen oder gepanzerten Bewohnern, mit harsch gefrorenem Schnee, geduckten Pflanzen, schwammig voll gesogenem Moos und aufgeweichter Baumrinde blieb ihr als ein Geschmack auf der Zunge zurück. Der Mond schickte ihr den eigenen Schatten als Späher voraus. Nach wenigen Minuten wurde ihr von innen warm, eine Dampfwolke hüllte sie ein, die Erde federte, die Bäume am Wegrand verschmolzen zu schwarzen Massen, rückten näher zusammen und fassten sich hoch oben an den Händen, bis sie den Mond verdunkelten. Hinter Ada schloss sich die Finsternis zu blickdichten Wänden.
Als sich rechter Hand eine Lichtung öffnete, verlangsamte sie das Tempo und hielt schließlich an. Während des Spaziergangs am Tag hatte sie diese Stelle vom Weg aus gesehen und sich vorgestellt, wie es sein müsste, bei Nacht hierher zu kommen. Der Schauplatz war wie gemacht für Szenen aus einem Märchenfilm, ein Treffpunkt für Wolf und Hase zur Beratung über das Wesen der Dinge, ein Festanger für Elfenkinder außerhalb elterlicher Reichweite, Kulisse für den Auftritt sprechender Quellen und denkender Pilze mit großen, braunen Hüten. Das Gras stand niedrig, als würde es regelmäßig gemäht. In der Mitte befand sich ein Tümpel von Länge und Breite eines Hockeyfelds, von Bäumen umgeben, die in Grüppchen beisammenstanden wie Mannschaften beim Aushecken ihrer Strategie für die nächsten Spielminuten. Die Oberfläche des Weihers war bleich gefroren und schneebedeckt”.

Juli Zeh (Bonn, 30 juni 1974)

De Nederlandse schrijfster Jacqueline Zirkzee werd geboren in Leiden op 30 juni 1960. Zie ook alle tags voor Jacqueline Zirkzee op dit blog.

Uit: Eva’s dochter

“Ik ben de dochter van een heks.
Mijn moeder zou zeggen: ‘Maak daar geen grapjes over. Je weet niet waar je het over hebt. Je hebt geen idee wat ik heb moeten doorstaan vanwege die beschuldigingen.’
Dat weet ik heus wel. Ik vond de verhalen die ze me over de heksenjacht vertelde prachtig toen ik klein was, maar ik was me heel goed bewust van de ondertoon van grimmigheid en angst die eraan ten grondslag lag. Ik weet dat ze niet echt een heks is, maar de heksenjagers dachten van wel. Zij zouden zonder meer bevestigen dat ik de dochter van een heks ben als ze hier waren. En ik kan schrijven wat ik wil, want moeder leest dit toch niet.”

Jacqueline Zirkzee (Leiden, 30 juni 1960)

De Algerijnse schrijfster Assia Djebar (eig.Fatima-Zohra Imalayen) werd geboren op 30 juni 1936 in Cherchell, een kleine kustplaats in de buurt van Algiers Zie ook alle tags voor Assia Djebar op dit blog.

Uit:  Weit ist mein Gefängnis (Vertaald door Hans Thill)

»Wie gern wäre ich ins Bad gegangen, wäre eingetaucht in die Dämpfe des Schwitzbads, wie gern hätte ich mir alle Höhlungen und Gelenke parfümiert, um die Segenssprüche der Badenden entgegenzunehmen. Auch ich hätte es mir gern gefallen lassen, daß man mich zu Hause mit Orangen, Granatäpfeln und Tee empfängt. Ich wäre gern nach langen Stunden der Entspannung für Körper und Muskeln eingeschlafen, stillschweigend und liebkost, in den Armen des Geliebten! Und ich schlug die Augen vor dem Gatten nieder.«

(…)

»War es bei der Rückkehr des Gatten, daß ich gleich am ersten Abend zu sprechen beschloss? An jenem Abend habe ich mich wahrhaftig wie eine Traumtänzerin benommen. Ich bat ihn, mich anzuhören, wollte in einer Nacht 'alles' erzählen ... Der Gatte kommt zurück, mein Gedächtnis möchte diesen ersten Abend verschlucken: ich und er im Zimmer. Zuerst habe ich mich im Badezimmer eingeschlossen, schlafe im zu heißen Bad beinahe ein. Er wartete wahrhaftig auf mich. Es wurde Mitternacht, im Kinderzimmer war es dunkel. Die Stille gerann im Haus. Ich war nicht allein und konnte nicht in meine Träume entfliehen und ... Alles in mir sagte nein. Auf meinem Gesicht der beleidigte Ausdruck einer verstockten Frau, mein Schweigen. Ich löschte die Leselampe. Ich zwang mich zu überflüssigem Gerede, um die Leere auszufüllen und zu versuchen, meine Gesten zu vergessen: Jetzt zog ich meinen Bademantel aus, jetzt legte ich mich ins Bett in diesem Nachthemd, das sich zu eng an den Körper schmiegte, jetzt folgte der Blick des Mannes, der zurückgekommen war, jeder kleinsten Bewegung von mir. Ich löschte nicht die Leselampe. Eine Panik ergriff mich. Eine Verhärtung im Gesicht der Schlafenden. 'Laß mich! Faß mich nicht an! Geh weg!' Wie sollte ich das laut von ihm fordern, wie ... Wildes Grauen, zwischen den Laken wurde ich stocksteif.«

Assia Djebar (Cherchell, 30 juni 1936)

De Mexicaanse schrijver, dichter, essayist en vertaler José Emilio Pacheco werd geboren in Mexico City op 30 juni 1939. Zie ook alle tags voor José Emilio Pacheco op dit blog.

Sand garden

When the eternal rains arehalted in the river –

minuscule and swift, shot with a thousand pronouns -

the hours rear up like flames.

Come to the coast then, where the sea grows,

this garden ploughed by waves

this spray-lit daybreak.

The world is all for you.

You are that world.

You are water, you are the sun, the earth

and the wind, trailing behind it like a shadow.

Kristiansand

We disembarked in the late afternoon.

The rain poured down.

The North Sea had never been so grey.

But bent on recapturing the salt,

the rain,

in great sweeps,

outlined to me it’s history.

José Emilio Pacheco (Mexico City, 30 juni 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

30-06-2013 om 15:47 geschreven door Romenu  

De Kameroense schrijver Mongo Beti (eig. Alexandre Biyidi) werd geboren op 30 juni 1932 in Mbalmayo, een klein dorp ten zuiden van Yaoundé. Zie ook alle tags voor Mongo Beti op dit blog.

Uit: Le Rebelle I

« Réalisme et progressisme Comment se comporte le maître pris à contre-pied par de brusque mutations extérieures politiques, idéologiques ou religieuses qui contraignent tout d’un coup à rendre leur liberté à ses esclaves ? D’abord, il fait apparemment bonne figure, s’efforce de s’accommoder de la nouvelle situation et même d’y adhérer avec ferveur ; cela dure ce que cela dure. Mais bientôt les vieux instincts reviennent en force tourmenter consciemment ou inconsciemment notre héros ; le doute l’assaille. Après tout, pourquoi la liberté des esclaves ? Est-elle vraiment conforme au destin ? Et si elle était réprouvée par l’ordre profond du monde, c’est-à-dire par la nature. »

Mongo Beti (30 juni 1932 – 8 oktober 2001)

De Franse dichter, romanschrijver en essayist Georges Duhamel werd geboren op 30 juni 1884 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Duhamel op dit blog.

Je les ai vus, ces deux Cerisiers…

« Comme vous voilà fait, mon cher ! » disait le cerisier stérile à son voisin de verger, le cerisier fécond. « C’est vrai, gronda le bon arbre, je suis bien obligé de reconnaître qu’ils m’ont mal payé de ma peine.
Pendant tout le mois de juin, le prodigue avait donné par milliers ses fruits admirables. Ses membres pendaient, accablés. Ses feuilles jonchaient le sol. Un odieux épouvantail ricanait dans la ramure. Une échelle attestait encore le passage des pillards. Maintes branches brisées offraient, en plein cœur de juillet, la triste image de novembre. L’herbe, alentour, était flétrie, la terre morose et battue.
« Voyez-moi, » fit l’arbre stérile. « Depuis l’origine des temps, j’observe la même prudence et je suis la même conduite. Je ne donne pas quatre cerises. Alors on me laisse en paix. Je suis sain et vigoureux. Mon feuillage n’a pas une tache, mon écorce pas une blessure. A bon entendeur, salut ! Mais taisons-nous, car voici notre maître.
Le maître, en effet, passait, regardant chacun des arbres. « Je vois, dit-il, un cerisier qui ne donne jamais de cerises. Nous finirons par le couper et nous ferons du moins quelque chose de son bois, une armoire ou une huche. »
« Diable ! » dit en tremblant le bon arbre, dès que le maître fut parti, « vous ne croyez pas préférable de prendre un petit peu de peine et de souffrir quelque disgrâce ? Ce que le maître a dit me semble effrayant pour vous. »
« Bah ! Bah ! » répondit l’autre, « ne vous tracassez pas trop. Il dit cela tous les ans. Mais il n’en fera jamais rien. Je suis bien trop nécessaire à l’ordonnance de l’allée.

Georges Duhamel (30 juni 1884 – 13 april 1966)

In 1930

De Engelse dichter Thomas Lovell Beddoes werd geboren op 30 juni 1803 in Clifton. Zie ook alle tags voor Thomas Lovell Beddoes op dit blog.

Old Adam, the Carrion Crow

Old Adam, the carrion crow,
The old crow of Cairo;
He sat in the shower, and let it flow
Under his tail and over his crest;
And through every feather
Leak'd the wet weather;
And the bough swung under his nest;
For his beak it was heavy with marrow.
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow,
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.

Ho! Eve, my grey carrion wife,
When we have supped on king's marrow,
Where shall we drink and make merry our life?
Our nest it is queen Cleopatra's skull,
'Tis cloven and crack'd,
And batter'd and hack'd,
But with tears of blue eyes it is full:
Let us drink then, my raven of Cairo!
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.

Thomas Lovell Beddoes (20 juni 1803 – 26 januari 1849)

Portret door Rosalind Bliss, 2007 

De Engelse dichter en dramaturg John Gray werd op 30 juni 1685 geboren in Barnstaple, Devon. Zie ook alle tags voor John Gray op dit blog.

Acis and Galatea

Air.
Love in her eyes sits playing,
And sheds delicious death;
Love on her lips is straying,
And warbling in her breath;
Love on her breast sits panting,
And swells with soft desire;
Nor grace nor charm is wanting
To set the heart on fire.

Air.
O ruddier than the cherry!
O sweeter than the berry!
O Nymph more bright
Than moonshine night,
Like kidlings blithe and merry!

Ripe as the melting cluster!
No lily has such lustre;
Yet hard to tame
As raging flame,
And fierce as storms that bluster.

John Gay (30 juni 1685 – 4 december 1732)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Britse schrijfster van Oekraïense afkomst Marina Lewycka werd in 1946 in een vluchtelingenkamp in Kiel geboren. Zie ook alle tags voor Marina Lewycka op dit blog.

Uit: Strawberry Fields (Two Caravans)

“And there is also the question of space, Yola broods, studying the new girl as she makes her way past the men's caravan and up the field. Although there are more women than men, the women's caravan is the smaller, just a little four-berth tourer that you might tow behind when you off on holiday to the Baltic. Yola, as the supervisor, is a person of status, and although petite she is generously proportioned, so naturally she has a single bunk to herself. Marta, her niece, has the other single bunk. The two Chinese girls ? Yola can never get the hang of their names ? share the fold-out double bed, which, when extended, takes up the whole floor space. That's it. There is no room for anyone else.

The four of them have done their best to make their caravan seem bright and homely. The Chinese girls have stuck pictures of baby animals and David Beckham on the walls. Marta has stuck a picture of the Black Virgin of Krakow beside David Beckham. Yola, who likes things to smell nice, has set a bunch of wild flowers in a cup, hedge roses, campion and white-gold honeysuckle, to sweeten the air.

A particularly charming feature of their caravan is the clever storage space: there are compact cupboards, cunning head-level lockers and drawers with delightful decorative handles where everything can be hidden away. Yola likes things to be neat. The four women have become skilled at avoiding each other, skirting round each other in the small space with womanly delicacy, unlike men, who are defective creatures, prone to be clumsy and take up unnecessary room, although of course they can't help it and they do have some good points, which she will tell you about later.”

                                                            

Marina Lewycka (Kiel, 1946)

30-06-2013 om 15:33 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ror Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in Saalfeld/Saale. Zie ook alle tags voor Ror Wolf op dit blog.

Uit: Verschiedene Möglichkeiten, die Ruhe zu verlieren

„Ich rief: Eisenhans! und er kam aus dem Wald heraus. Der fliegende Robert riß mich hinauf in die Luft, wo ich fortflog. Aber nun saß ich wieder da. Diese Zeit war vorbei. Robinson, Rübezahl, Siegfried und Sigismund Rüstig; alles war durchgespielt in der Essig¬fabrik mit Kowalski und Kürbis; oder im Schuhlager zwischen dem Ledergeruch in den Regalen.
Ich weiß nicht, war das erst Robinson, der für die Jugend gestutzt und verkürzt durch den Sand gegangen ist mit dem Palmenschirm? oder vielleicht lag doch eher Gulliver mit seinem einen Fuß im Meer und mit dem anderen in einer ganz anderen Gegend. Eines Tages hatte ich angefangen zu lachen. Ich hatte ein Buch in der Hand und las dieses Wort: Lederstrumpf. Das war, fand ich, ein außerordent¬liches Wort, das war unwiderstehlich: Leder-Strumpf. Ich habe fast einen Tag lang gelacht, obwohl ich einen Wattebausch mit dem Mittel Po-ho im Backenzahn hatte. Aber ich lachte trotzdem über dieses Wort: Lederstrumpf. Und wann bitte war das? war das vierzig oder einundvierzig? oder früher? oder noch früher? jedenfalls war diese Zeit vorbei.
Läßt sich jetzt, wo ich zu graben beginne, dieses erste Lese-Erlebnis unbeschädigt ausgraben? Oder war es nicht vielmehr eine ganze Reihe von Erlebnissen mit Büchern, die inzwischen zusammengewachsen sind? Da fällt mir ein: Bobby Box, eine sehr wichtige Bekanntschaft, eine Figur aus dem Cigarettenbilder-Album, gemischt aus Charlie Chaplin und Harry Langdon. Kein erlesenes Lese-Erlebnis, aber ich habe Bobby Box geliebt und ich liebe ihn heute noch.
Karl May? sechzig Bände mit aller Macht und Wucht; aber das war später. Frank Allan, der Rächer der Enterbten; alles später. Vorher kam noch die Zeit der Kriegshefte. Niemals ist etwas nach dem Lesen spurloser aus meinem Kopf verschwunden als diese endlose Kette von Siegen und Siegen und Siegen.“

Ror Wolf (Saalfeld/Saale, 29 juni 1932)

De Servische dichter Vasko Popa werd geboren in Grebenac op 29 juni 1922. Zie ook alle tags voor Vasko Popa op dit blog.

Far Within Us #3

Unquiet you walk
Along the rims of my eyes

On the invisible grating
Before your lips
My naked words shiver

We steal moments
From the unheeding iron saws

Your hands sadly
Flow into mine
The air is impassable

Far Within Us #4

Green gloves rustle
On the avenue's branches

The evening carries us under its arm
By a path which leaves no trace

The rain falls on its knees
Before the fugitive windows

The yards come out of their gates
And stand looking after us

Vertaald door Anne Pennington

Wedding

Each strips his own skin
Each bares his own constellation
Which has never seen the night

Each fills his skin with rocks
And plays with it
Lit by his own stars

Who doesn't stop till dawn
Who doesn't bat an eyelid or fall
Earns his own skin

(This game is rarely played)

Vasko Popa (29 juni 1922 – 5 januari 1991)

De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci werd geboren in Florence op 29 juni 1929. Zie ook alle tags voor Oriana Fallaci op dit blog.

Uit: Ein Mann (Vertaald door Toni Kienlechner)

“"Aber die allerunglücklichste Zeit ist die Jugend. Weil du nämlich in der Jugend anfängst, die Dinge zu begreifen und merkst, daß die Menschen nichts taugen. Den Menschen liegt weder etwas an der Wahrheit noch an der Freiheit, noch an der Gerechtigkeit. Das sind unbequeme Dinge, und die Menschen finden sich in der Lüge, in der Versklavung und in der Ungerechtigkeit zurecht. Darin wälzen sie sich wie die Schweine. Das habe ich gemerkt, sobald ich in die Politik geriet. Man muß sich mit der Politik beschäftigen, um zu merken, daß die Menschen nichts taugen, daß ihnen Scharlatane, die Betrüger und die Drachen recht sind. Man beginnt sich mit der Politik zu beschäftigen voller Hoffnungen und wundervollen Absichten, indem man sich einredet, daß die Politik eine Pflicht und ein Mittel sei, um die Menschen besser zu machen, und dann merkt man, daß genau das Gegenteil der Fall ist, daß nichts in der Welt so verdirbt wie die Politik, nichts die Menschen um so viel schlechter macht, als die Politik es tut.[...]
Ich trank gern Orangensaft. Auch jetzt trinke ich lieber Orangensaft. Aber ich lernte das Weintrinken mit zwanzig Jahren, ich lernte es, mich zu besaufen, weil man im Suff besser weinen kann. Man erträgt es besser, daß die Menschen nichts taugen und daß man sie immer weniger mögen kann, je besser man sie kennt. Ich kann die Menschen nur lieben, solange es sich um Kinder oder um Alte handelt. Kinder mag ich gerne, Alte mag ich gerne, und ich hätte gerne nur für Kinder und Alte Politik gemacht. Denn für sie macht nie jemand Politik. [...]
Ich habe geglaubt, daß den Menschen Wahrheit, Freiheit und Gerechtigkeit am Herzen lägen. Das war ein Irrtum. Ich habe geglaubt, daß sie etwas begreifen. Ich habe alles falsch gemacht. Wozu soll man leiden, kämpfen, wenn die Menschen nicht verstehen, wenn es ihnen gleichgültig ist?"

Oriana Fallaci (29 juni 1929 - 15 september 2006)

De Italiaanse dichter en schrijver Giacomo Leopardi werd geboren in Recanati op 29 juni 1798. Zie ook alle tags voor Giacomo Leopardi op dit blog.

De oneindigheid

Steeds was mij dees verlaten heuvel dierbaar,
En deze hegge, die naar zoveel kanten
De blikken van de verste kimmen afsluit.
Maar als ik zit en voor mij staar, verbeeld ik
Ruimten, achter die hegge, zònder grenzen,
En stilten bovenaards, en grondeloze
Rust mij in de gedachte; om welke, bijna,
Angst het gemoed bevangt. En daar ‘k de wind hoor
Bruisen door deze struiken, vergelijk ik
Met deze stem die oneindige stilte,
En de eeuwigheid doemt op in mijn herinnring,
En de dode seizoenen, en dit van heden,
Dat leeft, zijn zíjn geluid. Aldus in deze
Onmeetlijkheid verdrinkt zich mijn gedachte:
En schipbreuk is mij zoet in deze golven.

Vertaald door P. N. van Eyck

Das Unendliche

Mir theuer stets war dieser öde Hügel
Und dieß Gestrüpp, das einen großen Theil
Vom fernen Horizonte raubt den Blicken:
Doch ruhend hier und schauend träumt sich jenseits
Desselben unermeßne Fernen, träumt
Sich tiefsten Frieden, heil'ge Götterstille
Der Sinn, wo nicht Geringes schon die Seele
Befängt mit Schrecken. Und wenn dann den Windhauch
Ich säuseln hör' im Strauchwerk, dann vergleich' ich
Mit jener ew'gen Stille dieß Gesäusel,
Da, siehe, kommt das Unvergängliche
Mir in den Sinn, vergangner Zeiten denk' ich,
Und unsrer Zeit, der lauten. Da verschlingt
Den Geist die Woge des Unendlichen:
Und lieblich ists in dieser See zu scheitern.

Vertaald door Robert Hamerling

Giacomo Leopardi (29 juni 1798 - 14 juni 1837)

Standbeeld in Recanati, detail

De Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry werd geboren op 29 juni 1900 in Saint-Maurice-de-Rémens. Zie ook mijn blog van 29 juni 2010 en eveneens alle tags voor Antoine de Saint-Exupéry op dit blog.

Uit: De kleine prins (Vertaald door L. De Beaufort-Van Hamel)

“Zo leefde ik dus alleen, zonder ooit met iemand echt te kunnen praten, totdat ik op een keer, zes  jaar geleden, motorpech kreeg in de Sahara-woestijn. Er was iets stuk gegaan binnen in mijn motor,  en omdat ik geen mecanicien en ook geen passagiers aan boord had moest ik proberen om  helemaal alleen een moeilijke reparatie uit te voeren. Het was voor mij een kwestie van leven of  dood. Ik had nauwelijks voor acht dagen drinkwat er bij me. De eerste avond sliep ik dus in het  zand, wel duizend mijl ver van de bewoonde wereld. Ik was veel eenzamer dan een  schipbreukeling op een vlot midden op de oceaan. Je kunt je dus voorstellen, hoe verrast ik was bij  het aanbreken van de dag, toen een grappig klein stemmetje me wekte.

Het zei: 'Toe, teken eens 'n schaap voor me.'

- Hé?

- Teken eens 'n schaap voor me.

Ik sprong op, alsof ik door de bliksem getroffen was - wreef mijn ogen uit en keek eens goed. En ik  zag een héél uitzonderlijk klein kereltje, dat me ernstig aankeek. Kijk, dit is het beste portret, dat ik  later van hem heb kunnen maken. Maar mijn tekening is natuurlijk véél minder aardig, dan het model. Dat is mijn schuld niet. Toen ik zes was hadden de grote mensen me  afgeraden om schilder te worden en ik had  niet leren tekenen, behalve dan dichte boaconstrictors en open boa constrictors. Ik bekeek die verschijning dus met ogen die rond van  verbazing waren. Vergeet niet, dat ik duizend mijl van de bewoonde wereld was. Maar dat kleine ventje zag er niet uit, alsof hij verdwaald was, of doodmoe of hongerig, of dorstig of angstig. Hij had niets van een verloren kind in de woestijn, duizend mijl van de bewoonde wereld af. Toen ik eindelijk een woord kon uitbrengen, vroeg ik hem: 'Wat doe je hier eigenlijk?'

En toen herhaalde hij héél zacht, alsof het iets héél ernstigs gold: 'Toe, teken eens ’n schaap voor me.'

Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 - 31 juli 1944)

De Vlaamse schrijver Anton "Tony" Bergmann werd geboren te Lier op 29 juni 1835. Zie ook alle tags voor Anton Bergman op dit blog.

Uit: Ernest Staas

“Intusschen liep mijn proeftijd ten einde; en toen ik naar Brussel terugkeerde, moest ik mij als Mr. Staas, advocaat inrichten.

Ik nam mijn kwartier op den hoek der Keizerstraat bij monsieur Lefinaud, tailleur de Paris, geboortig uit Schaarbeek een heerschap, dat gekleed ging als een gezant, en zijne klanten ontving in een salon met tapijten, vergulde spiegels en fluweelen stoelen.

Op 't eerst verdiep had hij een kwartier te verhuren, bestaande uit twee groote kamers aan elkander, tegen de straat, en een klein kabinet aan de overzijde.

De verdeeling was voortreffelijk geschikt. De eerste kamer, gemeubileerd in Amerikaansch leder, behangen met bruin papier en donkere gordijnen, zou de spreekkamer wezen. In het tweede vertrek kon men eene bibliotheek plaatsen en te midden een bureau-ministre voor de eigenlijke studien van den advocaat, die in het kabinet zou slapen.

Bij den eersten oogopslag was ik overwonnen.

Monsieur Lefinaud bemerkte het dadelijk.

‘Gij zoudt niet beter kunnen wonen, mijnheer,’ verklaarde hij met eenen toon van overtuiging, die geene tegenspraak duldde. ‘Mijnheer zeide mij, dat hij advocaat is. Welnu, geef u enkel de moeite uit dit raam te kijken: de marmeren zuilen, die gij daar ziet, zijn de ingang van het paleis van justitie. Al wie met het gerecht iets te maken heeft, moet hier voorbijkomen, en belt natuurlijk bij den eersten rechtsgeleerde aan, welken hij op zijnen weg ontmoet.’

Of dit wel zoo natuurlijk was, is eene andere vraag: in alle geval deed de reden indruk op Tante, die, vergezeld van onz' Mie op haar paaschbest, ter eere mijner instelling de groote reis naar Brussel ondernomen had. Zij veroorloofde zich nog slechts eene kleine aanmerking over den hoogen prijs. Zij moest afdingen gelijk al de vrouwen.”

Anton Bergmann (29 juni 1835 – 21 januari 1874)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

29-06-2013 om 15:11 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Willibald Alexis (eig. Georg Wilhelm Heinrich Häring) werd geboren op 29 juni 1798 in Breslau. Zie ook alle tags voor Willibald Alexis op dit blog.

Uit: Der Roland von Berlin

„Vor dem Rathaus auf der langen Brücke drängte und wogte es hin und her. Leute allerlei Standes, Männer, Frauen und Kinder standen vor dem hohen Gebäude, und es ward immer lauter drinnen. War es nur eine herkömmliche Sitzung der Ratmannen der vereinigten Städte Berlin und Köln, wie sie alle Montag um acht Uhr in der Frühe, und dann Donnerstags wieder früh gehalten werden; aber so hitzig war es seit Menschengedenken nicht zugegangen. Die Stimmen überschrieen sich, daß man itzo vor dem allgemeinen Lärmen gar nichts hörte, und es war, wie wenn Bienen summen, und die Käfer vorm Stock hören keine raus. Aber dann schrie einer so, daß alles schwieg, aber nun schrie ein anderer noch lauter, und der vorige mußte wieder schweigen, und nun hörte man sie auf Tisch und Bänke springen, und hochrote Gesichter zeigten sich an den Fenstern, wie man deutlich durch die kleinen Scheiben sehen konnte.

Es war aber das Rathaus der vereinigten Städte Berlin und Köln, ein hohes und stattliches Gebäude, als man gleich hören wird, in all dem bunten Schmuck der Zeit, wo es entstanden. Wie man weiß, führte die kurze Brücke, welche »die lange« heißt, ihren Namen damals mit mehr Recht. Sie verband Köln und Berlin; aber da, wo sie heut an der Burgstraße endet, berührte sie vorerst eine morastige Insel, über die sie hinweg nach einem nun verschwundenen Spreearm führte, welcher durch die jetzige Heiligegeiststraße floß. Über diesen hinweg berührte ihr anderes Ende erst das eigentliche Berlin, das hinausging bis ans Oberberger Thor, da wo die steinerne Brücke ist; und dahinter ist der Ochsenkopf. Also war es gewiß eine lange Brücke. Mitten auf der langen Brücke nun, wo die Sümpfe waren und Weideplätze fürs Vieh, und unten trieben die Färber ihr Wesen, da stand das gemeinschaftliche Rathaus.“

Willibald Alexis (29 juni 1798 – 16 december 1871)

De Duitse schrijver, taalkundige, pedagoog en uitgever Joachim Heinrich Campe werd geboren op 29 juni 1746 in Deensen bij Holzminden. Zie ook alle tags voor Joachim Heinrich Campe op dit blog.

Der Uhu und die andern Vögel

Grausame, quält mich länger nicht!

Ihr seht, ich liege ja in Banden.

Ein Vogel

Gut, daß wir dich, du Bösewicht,

dich unsern Erbfeind, hier gefesselt fanden!

Zur Rache, Brüder, beißt und kratzt

und hört nicht, was der Bube schwatzt!

Uhu

Ach, Mitleid ist des Siegers schönste Zierde;

man schadet, glaubet mir, sich selbst durch Rachbegierde.

Ein Vogel

Zur Rache, Brüder! Beißt und kratzt

und hört nicht, was der Bube schwatzt!

Drauf stürzten sie gar wütig auf ihn los,

und hört nicht des Armen Bitte.

Der Jäger sah's aus seiner nahen Hütte,

und plötzlich brannt' er los;

und Knall und Fall war eine Sache.

In seinem Blute lag das Heer

der Vögel um den Uhu her,

einer Opfer ihrer wilden Rache.

Joachim Heinrich Campe (29 juni 1746 – 22 oktober 1818)

De Amerikaanse schrijver en historicus John Willard Toland werd geboren op 29 juni 1912 in La Crosse, Wisconsin. Zie ook alle tags voor John Willard Toland op dit blog.

Uit: The Battle of the Bulge

“The most sobering stop on the trip was the Malmedy Massacre site. The ditch where many of the American bodies were found was still beside the road, as well as the wood line on the other side of the field where a few GIs fled once the firing started. Even a new café had been built to replace the one burned by the SS troops as they flushed out the Americans that had escaped once the executions started. Their escape from death, though, was only temporary. The prisoners were shot as they fled the burning building. Though the crossroads near Malmedy was the only spot we stopped at to reflect on the war crimes committed during the battle, the buses passed several other spots where the advancing Germans murdered American POWs and  Belgium citizens.”
 

John Willard Toland (29 juni 1912 – 4 januari 2004)

De Vlaamse schrijver Paul Lebeau werd geboren in Borgerhout op 29 juni 1908 – Brussel. Zie ook alle tags voor Paul Lebeau op dit blog.

Uit: Hulde aan Stijn Streuvels

“Het is voor mij een hachelijke onderneming voor U in enkele minuten het werk te evoceren en de figuur te huldigen van Stijn Streuvels. Want allen hebt gij hem gekend, hij die meer dan 60 jaar lid was van deze Academie. Velen onder U behoorden tot zijn intimi van wie enkelen, door jarenlange omgang met de mens Streuvels en door bestendige studie van zijn werk echte Streuvelskenners geworden zijn. Zij hebben dan ook merkwaardige boeken over hem en zijn oeuvre gepubliceerd. Bovendien liggen ons allen nog vers in het geheugen de herdenkingen allerhande, die ter gelegenheid van het eeuwfeest zijner geboorte aan deze uitzonderlijke verschijning in onze literatuur gewijd werden.

Er blijft mij dan ook niets anders over dan mijn bescheiden bloempje te schuiven bij de berg van ruikers ter ere van de monumentale vertegenwoordiger van het agrarisch Vlaanderen, dat ik niet heb gekend, als de hulde van een stadsmus aan een paradijsvogel.

Toen ik als knaap het werk van een reeds legendarische Streuvels leerde kennen, leek hij mij volkomen vreemd in tijd en ruimte. Ik wist toen niet dat hij slechts op enkele uren autorijden van me af woonde. Ik dacht dat hij in een heel andere wereld leefde waar het climaat veel continentaler was dan in het regenachtige Antwerpen. Want steeds brandde een tropicale zon in zijn werken, zodat de mensen op het veld doodvielen en in de winter lag daar alles onder een dikke laag sneeuw, terwijl wij alleen maar modder kenden. Vreemd was voor mij de prachtige natuur, die hij in mijn verbeelding schiep, nog vreemder de ellende van de harde, stugge mensen, die daar leefden. Vooral de taal was wonderbaar. Vele woorden had ik nooit gehoord en toch hadden zij een suggestieve kracht, zodat men ze, om zo te zeggen, instinctmatig verstond. En die verhalen bezaten een eigenaardig penetratievermogen zodat ze zich, als het ware, in de verbeelding inbeten.”

Paul Lebeau (29 juni 1908 – 18 oktober 1982)

De Belgische surrealist, schrijver, dichter en dwarse geest Louis Scutenaire werd geboren in Ollignies op 29 juni 1905. Zie ook alle tags voor Louis Scutenaire op dit blog.

Uit: Mes Inscriptions

“Mensen vestigen al hun hoop op vernietigingsmiddelen.”

“Of God bestaat, is zíjn zaak.”

“Een harde werker is een arme drommel die zich verveelt.”

Louis Scutenaire (29 juni 1905 – 15 augustus 1987)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 29 juni 2008.

De Amerikaans-Russische dichter en schrijver Oleg Korenfeld werd geboren op 29 juni 1977 in Khabarovsk, Rusland. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007.

29-06-2013 om 15:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

Uit: Climax (Vertaald door William Rodarmor)

“The story starts where all stories should end; in bed. Nicolas had been living with Pauline for two years, so this wasn’t the first time that they found themselves like this: facing each other, she giving him an ambiguous smile as she took his hand. These were gestures he knew by heart, gestures that populate the territory of reassuring and familiar things. He stepped closer and kissed her.

He’d always thought of sex as a metaphysical moment, a few seconds during which every man could take revenge on life. What revenge? Like everybody, Nicolas was going to die someday, and that day was inexorably approaching. Besides, he was thirty years old and hadn’t become what he had dreamed of being–a well-known director. His chances of success were getting slimmer and slimmer, and he was often overcome by self-loathing and shame. Sex was a consolation for all that.

On this day, however, something unprecedented happened to them. Nicolas was lying on his back and Pauline, who had just taken off her bra, had closed her eyes a little, the way she usually did when pleasure began to gently blot out the world.

Suddenly the bedspread lifted up and a third person’s head appeared.

With a dramatic gesture, Sofia sent the bedspread flying behind her. She was naked, and took Nicolas’s penis in her left hand while she tried to get rid of a hair she seemed to have on her tongue with her right. (But what was she doing under the bedspread?) In a moon-slow movement, like the outgoing tide, Pauline eased herself down level with Sofia; Nicolas closed his eyes.”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Zie ook alle tags voor Ryszard Krynicki op dit blog.

Sweet, innocent

Sweet, innocent words,
sweet, round phrases,
from sweet, smooth
rounded comma's
pure poison

seeps

Return from Assisi

A mutilated Giotto. A loud: Silenzio!
From a car transporting animals
we passed on the way
the helpless look of a calf
being taken off to slaughter
follows me.


Help, Saint Francis.
Appear before the slaughterhouse gate.
And if you are busy at the moment,
please send
your brother Sylvester

or a wolf from Gubbio.

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947. Zie ook alle tags voor Mark Helprin op dit blog.

Uit: Refiner's Fire

“It was one of those perfectly blue, wild days in Haifa when winds from Central Asia and the eastern deserts come roaring into the city like a flight of old propeller planes. Blue-green pines in the Bahai Sanctuary bent in the tense air, and tourists trooped like pilgrims to the top of Carmel for views both miraculous and mild in a full flood of gentle northern light. Moved by an astonishing high view, the tourists forgot themselves and all the many things which had troubled them. North along the coast, a delicate string of breakers rolled slowly to shore, leaving wind lines on the sea. Far to the north were mountains of white ice, silent and heart-filling. And there was perfect quiet, until suddenly and explosively within the hotel grounds by the promenade, black musicians from America struck up their New Orleans band.

From Mt. Carmel one can see for a hundred miles. Out to sea were ships coming to port and departing, each with prosperous cargo, each like a piece on the board of a naval game. Their progress fit the slurred elisions of the brass, drums, and woodwinds from the gardens, and their wakes seemed to freeze on the surface. The black musicians thought about the view, and the city, and the young country knee-deep in war and grinding along like an awkward but marvelous engine of the past century. It reminded the older ones of New Orleans and Chicago; of the muddy brown barges and steam-ships up from Mexico; of Lake Michigan's blue, seen from a high building. It reminded them of the trolleys (although in Haifa there are no trolleys), and the old-fashioned graces they had known before America had put on its skin. Because of these affinities they liked the new country-and its people liked them.”

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)

De Oostenrijkse schrijfster Marlene Streeruwitz werd geboren op 28 juni 1950 in Baden bij Wenen. Zie ook alle tags voor Marlene Streeruwitz op dit blog.

Uit: Entfernung

„Die Frauen standen nach rechts zur Bühne hin. Dicht. Die Arme hochgereckt und im Rhythmus hochspringend. Nach links. Hohe Tischchen. Schwarze Tischchen. Frauen standen an die Tische gelehnt. Im Gespräch miteinander. Die Wand gegenüber eine lange Bartheke. Kaum Licht im Raum. Dunkler Nebel. Selma sah alles dunkelschattig.
Vor ihr eine Frau mit Getränken auf einem Tablett. Sie trug einen schwarzen Catsuit. Glänzendes Material. Leder. Latex. Dann wieder das Lachen. Dann lachten alle. Die Gitarristin hielt ein Mikrophon über das Publikum und die Frauen lachten. So lachten wie die Sängerin. Das Lachen Text und Melodie. Selma ging in den Raum. Die Frauen waren nach vorne gerichtet. Nach rechts. Auf die
kleine Bühne hin. Dann. Es war nur das Schlagzeug zu hören. Zischende leise Schläge. Die helle Stimme. »To refresh ourselves after the ›Desperate little girl blues‹.« Alle lachten wieder. Das Schlagzeug wurde intensiver. Die große Trommel drängte das Zischen des Besens, auf dem Becken
schneller zu werden. Dann der Einsatz der Gitarre. Selma stellte sich auf die Zehenspitzen, die Bühne sehen zu können.
Eine kleine Person mit Gitarre. Ein Persönchen. Sie stand gebannt in das Furioso, das sie ihrer Gitarre abrang. Dann sprang sie mit den Akkorden. Sprang in die Akkorde. Stürmte den Bühnenrand entlang. Lief an das Standmikrophon vorne. Schrie den Refrain. Kehlig. Wütend. Anklagend.
Die Person trug einen schwarzen Anzug. Weißes Hemd. Schwarze Krawatte. Ihre dunklen Haare standen vom Kopf ab. Bildeten einen Strahlenkranz um ihr Gesicht. Dann wieder Rhythmus. Dann Orgel. Eine Melodie.“

Marlene Streeruwitz (Baden, 28 juni 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Fritzi Harmsen van Beek werd geboren in Blaricum op 28 juni 1927. Zie ook alle tags voor Fritzi Harmsen van Beek op dit blog.

Humorloos gedicht

Waar winter schaduw aanblaast op het lijf
verstijft de ademtocht tot kleine rook,
van wellust geel, de appels van het oog,
na-oogst van brakke hoop, beslaan met rijp.

O minnaars, door dit najaar ondermijnd
zijn wel geschraagd door zwart, waarachtig hout
maar staan als stammen, van hun kroon ontzet
met smalle handjes, spin- en bladernaakt

en loven, liefkozen en spelen wel en
wentelen en strelen, eindeloos verstekt
het tedere instinct, dat, winters al verpopt
verstopt, hergeven paradijs verbeidt:

maar ai, dat appeltje, getroond maar ongeplukt,
geluk? behouden aan de hoogste twijg, ge-
neigd tot eerste windvlaag het verrukt,
naar willekeur der zinnen, tot vergetelheid?

Fritzi Harmsen van Beek (28 juni 1927 – 4 april 2009)

Blaricum, dorpskerk

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa 'Caos' (chaos) in de buurt van Agrigento. Zie ook alle tags voor Luigi Pirandello op dit blog.

Uit: Iemand, niemand en honderdduizend  (Vertaald door Leonie Bijman en Annegret Böttner)

“Maar al spoedig werd mijn gruwelijk drama veel gecompliceerder: het begon met de ontdekking van de honderdduizend Moscarda's die ik niet alleen in de ogen van de anderen was maar ook in mijn eigen ogen, allemaal met die ontzettend lelijke naam Moscarda, allemaal in dat arme lichaam van mij dat er ook maar één was, iemand en ach, niemand, wanneer ik hem voor de spiegel zette en hem strak en onbeweeglijk in de ogen keek, waarbij ieder gevoel en iedere wil in hem werden uitgewist.”

(…)

'Wat voor samenhang bestaat er tussen mijn ideeën en mijn neus', peinst Moscarda. 'Volgens mij geen enkele. Ik denk niet met mijn neus en let er ook niet op wanneer ik denk. Maar de anderen? De anderen die mijn ideeën niet van binnen kunnen waarnemen en van buitenaf mijn neus zien?'

Luigi Pirandello (28 juni 1867 - 10 december 1936)

Portret door Antonella Di Pietro

De Franse schrijver, filosoof en componist Jean Jacques Rousseau werd geboren in Genève op 28 juni 1712. Zie ook alle tags voor Jean-Jacques Rousseau op dit blog.

Uit: Emile of over de opvoeding (Vertaald door Anneke Brassinga)

“Alles is goed zoals het uit handen van de Schepper komt, alles raakt  verdorven in handen van de mens. De mens dwingt de ene akker de  oogst van een andere voort te brengen, de ene boom de vruchten  van een andere te dragen; hij vermengt en verwart alle klimaten, elementen en seizoenen; hij verminkt zijn hond, zijn paard, zijn slaaf; hij  brengt alles tegen de keer, hij maakt alles verwrongen, hij houdt van  afwijkingen en monsters; niets is hem goed genoeg zoals de natuur  het heeft gemaakt, zelfs de mens niet, die hij wenst te drillen als een

dressuurpaard, en te modelleren naar het hem het beste uitkomt, als  een leiboom in zijn tuin.

Zonder dat alles zou het nog slechter gaan dan het gaat, en het zou  niet goed zijn voor de menselijke soort maar half te zijn geboetseerd.  Zoals het nu is zou de mens die vanaf zijn geboorte aan zijn lot werd  overgelaten, maar toch te midden van de anderen zou verkeren,  de mismaaktste van allen worden. Vooroordelen, gezag, noodzaak,  voorbeeld, alle maatschappelijke instituties, dit geheel waarvan wij  zijn doordrenkt zou in zo’n mens de natuur verstikken zonder er iets  voor in de plaats te stellen. Zijn natuur zou eraan toe zijn als een  boompje dat bij toeval midden op een weg ontkiemt, en dat ten dode  is opgeschreven, doordat de voorbijgangers er van alle kanten tegen  opbotsen en het naar alle richtingen buigen.”

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 - 2 juli 1778)

Portret door Allen Ramsey, 1766

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e juni ook mijn blog van 28 juni 2010 deel 1 en ook mijn blog van 28 juni 2011 deel 2 en ook deel 3.

28-06-2013 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Lucille Clifton werd geboren in New York op 27 juni 1936. Lucille Clifton overleed op 13 februari van dit jaar. Zie ook alle tags voor Lucille Clifton op dit blog.

good times

my daddy has paid the rent
and the insurance man is gone
and the lights is back on
and my uncle brud has hit
for one dollar straight
and they is good times
good times
good times

my mama has made bread
and grampaw has come
and everybody is drunk
and dancing in the kitchen
and singing in the kitchen
of these is good times
good times
good times

oh children think about the
good times

seeker of visions

what does this mean.
to see walking men
wrapped in the color of death,
to hear from their tongue
such difficult syllables?
are they the spirits
of our hope
or the pale ghosts of our future?
who will believe the red road
will not run on forever?
who will believe
a tribe of ice might live
and we might not?

Lucille Clifton (27 juni 1936 – 13 februari 2010)

De Spaanse schrijver Rafael Chirbes werd geboren op 27 juni 1949 in Tabernes de Valldigna bij Valencia. Zie ook alle tags voor Rafael Chirbes op dit blog.

Uit: La belle écriture (Vertaald door Denise Laroutis)

« Alors tu es né. Je voulais un fils, sans savoir très bien pourquoi. Peut-être pour qu’il y ait quelqu’un dans la famille qui voie le monde sans toute cette boue que les dernières années nous avaient collée dessus ; même pas, probablement :juste parce que je devenais vide, que ta sœur grandissait à toute vitesse et ne voulait plus venir au cinéma avec moi ; et que ton père s’éloignait de moi comme si nous vivions dans la mer tandis que le courant de l’eau pouvait faire de nous ce qu’il voulait et que notre volonté ne comptait pas.

(…)

Peut-être que j’avais commencé moi aussi à reporter sur toi la rancune têtue qu’avait ton père et que je me laissais écraser par l’orgueil. J’ai réussi à te faire partir de Bovra pour tes études et j’ai commencé à te perdre. Pendant les vacances, tu arrivais à la maison avec des amis qui nous semblaient lointains, même si, déjà, les années passant nous avaient tous remis à niveau et que les temps terribles n’étaient plus qu’un souvenir. Je te voyais écrire quelquefois et, malgré moi, je me rappelais ses cahiers à elle. Je pensais : « La belle écriture, c’est le déguisement des mensonges. » Les mots qui coulent tout seuls. Elle avait raison. En marge de son chemin ne restait que ce que, dans ses cahiers, elle appelait « petitesse » et « stupide manque d’ambition ».

Rafael Chirbes (Tabernes de Valldigna, 27 juni 1949)

De Nederlandse schrijver Everhardus Johannes Potgieter werd geboren in Zwolle op 27 juni 1808. Zie ook alle tags voor Potgieter op dit blog.

Uit: Het Rijks-Museum te Amsterdam

“Onwillekeurig verkeerde mijn aanhef in eene lofspraak op de verzameling schilderijen van het rijks-museum te Amsterdam; op die der eerste zaal, de historiële portretten, zoo ge wilt. Ik vraag er niet voor om verschooning. Of zijn iederen Hollander, die meermalen de breede trappen van het Trippenhuis opklom, niet dergelijke gedachten door het hoofd gegaan; of klopt het hart van den inheemschen liefhebber niet sneller bij de voorstelling, in welker midden hij zich daar weder bevinden zal, dan wanneer hij in den vreemde zijnen cicerone in eene galerij van antieken, in een kabinet der zuidelijke school vergezelt? Sta mij toe, den onderscheiden indruk door vlugtige trekken in schets te brengen, ten einde de poging me vrijware van de blaam van partijdigheid. O het is een beurtelings weelderig stemmend of huiveringwekkend genot, den blik te laten rusten op de vergoddelijking des ligchaams, aan den beitel der Grieken, in de verwezenlijking hunner idealen van kracht en van schoon, gelukt; – de heroën van Homerus treden aan het licht, tot voor ons, misdeelden, wien ze in alle vertalingen duister bleven; – de studie der oude, de schier eenige beeldhouwkunst, deelt eenen zin voor volkomenheid van vormen mede, welke u levenslang dreigt te martelen, als gij dien te eenzijdig botviert. Eere, wien eere toekomt! Waar hij ook de som uwer genietingen verminderen zou, vrees dit bij de Italianen niet. Rafaël bevredigt dien, Rafaël, wiens scheppingen de graveernaald u slechts behoeft te hebben vertolkt, om u te doen erkennen, dat de vlugt des kunstenaars hooger stijgen kan dan tot zedelijk wordens gelouterde zinnelijkheid. Ontzag greep u aan bij de standbeelden dier goden, wier verhevene rust het bewustzijn hunner kracht aanschouwelijk maakte; maar hoe het de moedig gebogen hoofd der madonna alle verheffing onzer natuur beschaamt, in zijne verkondiging van het beginsel des geloofs! Zie den Christus, en de katholieke kunst overwint de heidensche; de liefde, het noodlot, en echter, Hollander, hervormde, als ge zijt, aanbidder in geest en in waarheid, als gij streeft te worden, weigert ge u prijs te geven aan den indruk van afschaduwingen, die, waartoe het verheeld? op u geene onbetwistbare zegepraal kunnen behalen; welke gij slechts wantrouwend geniet. Anders dan als eene openbaring van het hemelsche, hadt de kunst zich het eerst aan uwe blikken vertoond; andere snaren dan die, welke een voorspel van het toekomende ruischen, pleegde zij in uw gemoed aan te roeren; en zoo ik aarzel, het van alle bekrompenheid vrij te pleiten, dat gij haar, als stemme uit den hoogen, gehoor ontzegt, uw prijs stellen op de vervulling van hare aardsche roeping, is deugd.”

Potgieter (27 juni 1808 – 3 februari 1875)

Het Rijksmuseum 

De Nederlandse dichter Kees Ouwens werd geboren op 27 juni 1944 in Zeist. Zie ook alle tags voor Kees Ouwens op dit blog.

Hou je mond toch

Mijn vader en ik hebben elkaar altijd aangekeken over
een wijdste tussenruimte heen

Om de waarheid te zeggen: onze blikken meden elkaar
in dat niemandsland

Geen kamer, geen zaal, geen wereldruim bood plaats
genoeg voor onze gezichtsvelden, als zij zich in elkaar
uitstrekten over een afstand, groter dan de horizon
binnen de perken kon houden

En onze ogen, als het niet om aan te zien was in een
vertrek – waar ik hem trof maar naar zijn vrouw vroeg in
de namiddag – dat ik niet naar zijn hand was gezet ook als
het zich toedroeg andersom: dat hij navraag deed naar mijn
moeder bij zijn binnenkomst, ontweken elkaar wegen
de landmijn, het stelselmatige toeval, de kans op het snijpunt
van hogere welvaart en mindere scholing dan te bekostigen
was na de oorlog, dat zij te laat voor elkaar opzij gingen,
het geweld uit de weg alle kanten op ijlings, waarlangs zij
elkaar maar konden ontgaan om elkaar te verdragen, als
die maar tegengesteld waren lijnrecht

Staande aan zijn bed heb ik zijn lijf aangegrepen
uiteindelijk om, waar hij dwars was komen te liggen in het
gedrang van zijn afweer, het recht te sjorren in lijn met
zijn bedding, tot zijn wrak in de stroomrichting lag van de
dingen hun loop, zoals men het uitdrukt, en waarvan mij
getoond werd, dat het onvermijdelijk is dat zij
hun gang nemen.

Door mijn voorbehoud heen naar hem toegebogen,
riep ik zijn verlorenheid aan met het woord
dat ik mij niet heugde hem gezegd te hebben ooit,
en dat, lettergreep ongelijkluidend herhaald, als een
tweeling uit mijn mond viel, en geheten was: Papa

En zijn gezicht, de ogen gesloten, liet zich de eer betonen
van mijn stem, en nam die aan met een glimlach,
gereed en verzoenlijk als die van de zuigeling, uit zijn
wieg verheven ver voor het omkeren van de rollen,
en lieflijker, neem ik aan, dan deze kon opbrengen toen

Kees Ouwens (27 juni 1944 – 24 augustus 2004)

De Duitse schrijver Marcus Jensen werd geboren op 27 juni 1967 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Marcus Jensen op dit blog.

Uit: Grün und Blau

„Neben meinem Stuhl warten sie in langer Reihe, legen ihre Schwänze auf die Vorderpfoten, die Spitzen ringeln sich über ihre Zehen wie kleine Pelzmuffe, es ist noch früh. Alle haben sich den ganzen Tag frei genommen, nicht nur die von der Müllhalde oder die aus den feuchten Hinterhöfen, auch welche aus der Vorstadt, aus den feinsten Gegenden, gekämmte, einige mit Schleifchen, sogar solche, die noch nie eine Wohnung verlassen haben, sind für heute ausgerissen, stehen ängstlich zwischen den anderen und schauen sich um. Der weite graue Parkplatz, den sie höchstens von ihren Fenstern aus sehen konnten, so ist er also wirklich, hart und kalt, aber sie haben es gewollt. Die anderen trösten sie und kneifen beruhigend die Augen zu: Es ist ja für alle das erste Mal. Ich schaue auf die Uhr: Bald öffnen die Geschäfte. Drei Somalis starren sprungfertig auf die Stuhlkante, eine Perserin findet noch Staub auf ihrer Flanke und leckt schnell darüber, Kurzhaarige zucken nervös mit den Ohren, nur die Siamesinnen bleiben völlig bewegungslos, schließen nicht einmal die Augen. Dann öffne ich die beiden Metalleimer. Die Deckel lösen sich mit einem Knacken, auf den Innenseiten glänzen Grün und Blau, ich schleudere sie weit über den Parkplatz, scheppernd schlagen sie auf den Asphalt. Alle schauen, was ich mit den Eimern mache. Ich stelle sie neben meine Füße und nehme zwei Tapezierpinsel, breit wie meine Hände, um die Eimer durch zu rühren. Es geht schnell, die Farbe ist dünn und geschmeidig, die Haarpinsel saugen sich voll im sattesten Ton, tropfend hebe ich sie hoch und zeige sie allen. Was für Grün und Blau!

Sie reißen die Augen auf, manche öffnen ihre Mäuler, aber es darf nicht einen Laut geben, sofort kreuze ich die Pinsel übereinander, und alle bleiben ruhig. Mit dem Grün zeige ich auf die Reihe, und der erste ist ein dicker Getigerter, der kaum die Kraft findet hoch zu springen. Seine Flanken zittern, er zögert, sein Blick fährt auf und ab zwischen dem Boden und der Stuhlkante. Aber ein Grün soll er werden. Er spannt seine schlaffen Muskeln, erinnert sich an bessere Zeiten und springt auf meinen Schoß. Er schnuppert am Pinsel. Grün für ihn.”

Marcus Jensen (Hamburg, 27 juni 1967)

In 2007

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e juni ook mijn blog van 27 juni 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

27-06-2013 om 18:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Jacqueline van der Waals op dit blog.

Bij ’t venster

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek
Mij langs de warme wangen, zwaar en loom,
De bijen gonsden om de lindeboom,
Vlak bij mijn open venster, en ik keek
 
Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg
Aan de andere zijde van de eikenlaan,
Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan,
En toeven zag en uitzien langs de weg.
En, toen je kwam, en, toen je naast elkaar

Naar binnen ging, en zij, de slanke vrouw,
Het hoofd omhoog hief - o, ik wist, hoe blauw
Die ogen blonken onder 't grijze haar -;
Toen dacht ik, hoe ik ook wel graag tot jou
Eens zó had willen opzien - even maar.

Kastanjes

Het is een heldere dag in mei,
De wind waait lustig, de zon schijnt blij
Op bloeiende paarse seringen,
En gouden regens in gele tooi
En alles is zo mooi, zo mooi!
En alle vogels zingen!

En zie hoe blauw de hemel blauwt
Boven de weiden geel als goud,
De zonnige, bloeiende landen,
En zie de kastanjebomen daar staan!
Daar groeien witte kaarsjes aan,
Wat zullen die kaarsjes aardig staan
Wanneer ze van avond branden!

Sonnetten zijn vol liefde

Sonnets are full of love
Chr. Rossetti

Sonnetten zijn vol van liefde, dus ik zal
Mijn hoogste liefde ook in sonnetvorm uiten,
Niets weet ik dan die liefde, niets staat buiten
Niets boven haar - zij is mij 't een en 't al.

Zo liefde zwijge, waar ze in d'enge hal
Van aardse min de liefste aan 't hart mag sluiten,
Of stijgend, waar gedachte en woorden stuiten
Verstommen voor Gods stille woordenval....

Daar, waar de liefde liefdes doel verloor,
Of waar de liefde twijfelt aan zichzelven,
Daar spreekt haar stem en vult de luchtgewelven
Met klang en klaagt de hoge heemlen door...

Sonnetten zijn vol liefde en liefsverlangen,
Hoe dieper droefenis, hoe zoeter zangen.

Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook alle tags voor Aimé Césaire op dit blog.

Soleil et eau

Mon eau n’écoute pas

mon eau chante comme un secret

Mon eau ne chante pas

mon eau exulte comme un secret

Mon eau travaille

et à travers tout roseau exulte

jusqu’au lait du rire

Mon eau est un petit enfant

mon eau est un sourd

mon eau est un géant qui te ti

ent sur la poitrine un lion

ô vin

vaste immense

par le basilic de ton regard complice et somptueux

Nocturne d’une nostalgie

                                rôdeuse

oh rôdeuse

à petits pas de cicatrice mal fermée

à petites pauses d’oiseau inquiet

sur un dos de zébu

nuit sac et ressac

à petits glissements de boutre

à petites saccades de pirogue

sous ma noire traction à petits pas d’une goutte de lait

sac voleur de cave

ressac voleur d’enfant

                             à petite lampe de marais

ainsi toute nuit toute nuit

des côtes d’Assinie des côtes d’Assinie

le courant ramène sommaire

           toujours

et très violent

Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Zie ook alle tags voor Yves Beauchemin op dit blog.

Uit: Du sommet d'un arbre

« J'écoutai encore un moment, bus mon verre d'eau et ressortis dehors en courant. Mais deux minutes plus tard, ce fut plus fort que moi, j'entrai de nouveau dans la maison et je m'assis dans un coin.
- Qu'est-ce que tu as? demanda ma mère, intriguée.
Moi? Rien. Juste un peu fatigué.
En fait, j'attendais que le fameux thème de la marche revienne et me refasse son effet d'hélicoptère. Il finit par revenir. Je montai de nouveau dans l' espace. C'était ça. À côté de ça, il n'y avait pas grand-chose dans la vie qui importait vraiment.
Aujourd'hui, à 41 ans, je n'ai pas changé. La semaine dernière, Yves Beauchemin, le petit garçon caché dans un adulte, mari, père de deux enfants, écrivain et propriétaire, s'est acheté un jouet pour connaître un peu plus souvent l'effet d'hélicoptère. Succombant à la mode, il s'est acheté un de ces walkman avec système Dolby, écouteurs superlégers et tout le bataclan. Loin de moi l'idée de me promener avec mon appareil dans la rue! Je me sens peu de propension à circuler dehors, l'oeil légèrement agrandi, opérant des mélanges capiteux concertos-grondements d'autobus. Non. Je me suis acheté un walkman pour meubler le vide de mes soirées de chambre d'hôtel quand mes tournées de commis-voyageur de la littérature me retiennent loin de chez moi. Pour atténuer les effets du sevrage de musique classique qui me saisit chaque été quand nous prenons nos vacances à la campagne ou sur le bord de la mer. Pour être sûr, où que je me trouve, d'obtenir ma ration quotidienne de musique, un peu comme ce drogué qui traîne avec lui sa trousse d'aiguilles et de seringues. L'effet d'hélicoptère, voilà le hic. Je n'ai pas du tout honte de ma dépendance. J'en suis fier. Elle aide le petit garçon à continuer de vivre en moi. N'est-ce pas pour connaître de temps à autre des effets semblables ( il y en a plusieurs sortes, je suppose, selon les individus) que les hommes acceptent d'avancer, jour après jour, dans cette vie un peu insipide que la société industrielle trace devant nous avec un peu plus de précision à chaque décennie et qui me rappelle ces autoroutes où on file à 100 kilomètres à l'heure en bâillant?
L'effet d'hélicoptère: j'y reviendrai.”

Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)

De Duitse schrijfster Elisabeth Büchle werd geboren op 26 juni 1969 in Trossingen, Baden-Württemberg. Zie ook alle tags voor Elisabeth Büchle op dit blog.

Uit: Wohin der Wind uns trägt

„Der warme Wind strich über die Wiese und setzte spielerisch die Blütenköpfe der Gänseblümchen, der Veilchen und des Klees in Bewegung. Die Rasenfläche wurde von einem Bach begrenzt, der sich wie ein silbern glänzendes Band durch die Landschaft schlängelte. Sein klares Wasser floss leise murmelnd durch das steinige Bachbett, vorbei an den violett blühenden Magnolienbäumen.

Entlang des Baches waren mehrere mit weißen Tischdecken überzogene Tische aufgestellt. Auf ihnen standen Unmengen von verschiedenen Kuchen, rot schimmernde Beerenbowle, blitzende Kristallgläser und dazwischen mit Orchideenblüten geschmückte Schalen für die Gäste von Natasha Steinmanns Geburtstagsfeier bereit.

An der flachen Uferböschung hatten es sich Joanna Steinmann und ihre Freundin Linda Fowler bequem gemacht. Joanna hatte sich ihrer Schuhe und Strümpfe entledigt und ließ die Füße im

Wasser baumeln.

Langsam lauter werdende Stimmen verrieten, dass sich die Gäste, die zunächst im Salon des Hauses empfangen worden waren, den im Schatten der Bäume aufgestellten Köstlichkeiten

näherten.

Joanna zog eilig ihre Füße aus dem angenehm kühlen Wasser und versuchte umständlich, die Strümpfe über die feuchten Füße zu ziehen, bevor einer der Gäste sie so sah.

„Beeil dich bitte, Jo. Simon Bryant ist schon fast hier. Bitte, beeil dich!“, flüsterte Linda aufgeregt.

Joanna presste die Lippen aufeinander, um nicht zu lachen.

Die Siebzehnjährige wusste, wie sehr ihre gleichaltrige Freundin für den Erben der Bryant-Plantage schwärmte. Simon hatte vor Kurzem West Point abgeschlossen und hielt sich für einige Zeit in ihrem Distrikt auf, bevor auch er – wie so viele andere Männer – nach Mexiko in den Krieg ziehen würde.

„Ich bin es doch, die keine Schuhe anhat, also beruhige dich, Linda.“

Elisabeth Büchle (Trossingen, 26 juni 1969)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan "Laurie" Lee werd geboren in Stroud, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zie ook alle tags voor Laurie Lee op dit blog.

Uit: Cider with Rosie

“I WAS set down from the carrier's cart at the age of three; and there with a sense of bewilderment and terror my life in the village began.
    The June grass, amongst which I stood, was taller than I was, and I wept. I had never been so close to grass before. It towered above me and all around me, each blade tattooed with tiger-skins of sunlight. It was knife-edged, dark, and a wicked green, thick as a forest and alive with grasshoppers that chirped and chattered and leapt through the air like monkeys.
   I was lost and didn't know where to move. A tropic heat oozed up from the ground, rank with sharp odours of roots and nettles. Snow-clouds of elder-blossom banked in me sky, showering upon me the fumes and Rakes of their sweet and giddy suffocation. High overhead ran frenzied larks, screaming, as though the sky were tearing apart.
   For the first time in my life I was out of the sight of humans. For the first time in my life I was alone in a world whose behaviour I could neither predict nor fathom: a world of birds that squealed, of plants that stank, of insects that sprang about without warning. I was lost and I did not expect to be found again. I put back my head and howled, and the sun hit me smartly on the face, like a bully.
   From this daylight nightmare I was awakened, as from many another, by the appearance of my sisters. They came scrambling and calling up the steep rough bank, and parting the long grass found me. Faces of rose, familiar, living; huge shining faces hung up like shields between me and the sky; faces with grins and white teeth (some broken) to be conjured up like genii with a howl, brushing off terror with their broad scoldings and affection. They leaned over me - one, two, three - their mouths smeared with red currants and their hands dripping with juice.”

Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)

De Amerikaanse schrijfster Pearl S. Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook mijn blog van 26 juni 2010 en eveneens alle tags voor Pearl S. Buck op dit blog.

Uit: The Child Who Never Grew

“I happened to take her little right hand to guide it in writing a word.  It was wet with perspiration.  I took both her hands and opened them and saw they were wet.  I realized then that the child was under intense strain, that she was trying her very best for my sake, submitting to something she did not in the least understand, with an angelic wish to please me.  She was not really learning anything. 

.. . . She might after much effort be able to read a little, but she could never enjoy books.  She might learn to write her name, but she would never find in writing a means of communication.  Music she could hear with joy, but she could never make it. “

(…)

I left her all alone for three years and that, I know now, was wrong for me to have done.  It was wrong for her and for me.  After all, she had never been separated from me before and for it to be so sudden and so complete was hard on us both.  True I paid a woman friend to go and see her, and she reported to me each month, but it was not the same as visiting her myself.  I vowed I would go back and see her at least once a year.”

Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973)
In 1972

De Engelse dichter en schilder Branwell Brontë werd op 26 juni 1817 geboren in Thornton, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Branwell Brontë op dit blog.

The Cottager's Hymn

I.
My food is but spare,
And humble my cot,
Yet Jesus dwells there
And blesses my lot:
Though thinly I'm clad,
And tempests oft roll,
He's raiment, and bread,
And drink to my soul.

II.
His presence is wealth,
His grace is a treasure,
His promise is health
And joy out of measure.
His word is my rest,
His spirit my guide:
In Him I am blest
Whatever betide.

Branwell Brontë (26 juni 1817 – 24 september 1848)

Landscape with cottage, river and bridge door Branwell Brontë

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e juni ook mijn blog van 26 juni 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

26-06-2013 om 22:09 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.

Uit: Life of Pi

“The three-toed sloth lives a peaceful, vegetarian life in perfect harmony with its environment. "A good-natured smile is forever on its lips," reported Tirler (1966). I have seen that smile with my own eyes. I am not one given to projecting human traits and emotions onto animals, but many a time during that month in Brazil, looking up at sloths in repose, I felt I was in the presence of upside-down yogis deep in meditation or hermits deep in prayer, wise beings whose intense imaginative lives were beyond the reach of my scientific probing.

Sometimes I got my majors mixed up. A number of my fellow religious-studies students - muddled agnostics who didn't know which way was up, who were in the thrall of reason, that fool's gold for the bright - reminded me of the three-toed sloth; and the three-toed sloth, such a beautiful example of the miracle of life, reminded me of God.

Scene uit de film “Life of Pi” uit 2012

I never had problems with my fellow scientists. Scientists are a friendly, atheistic, hard-working, beer-drinking lot whose minds are preoccupied with sex, chess and baseball when they are not preoccupied with science.

I was a very good student, if I may say so myself. I was tops at St. Michael's College four years in a row. I got every possible student award from the Department of Zoology. If I got none from the Department of Religious Studies, it is simply because there are no student awards in this department (the rewards of religious study are not in mortal hands, we all know that). I would have received the Governor General's Academic Medal, the University of Toronto's highest undergraduate award, of which no small number of illustrious Canadians have been recipients, were it not for a beef-eating pink boy with a neck like a tree trunk and a temperament of unbearable good cheer.”

Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)

De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.

Uit: Les belles-sœurs

« GERMAINE LAUZON – Ma sœur Pierrette, ça fait longtemps que j’l’ai reniée ! Après toute c’qu’a nous a faite ! Est’tait si fine, quand est’tait p’tite ! Pis belle ! Quand on dit, une vraie catin ! Ah ! on l’a ben aimée, moé pis mes sœurs ! On la gâtait sans bon sens ! Mais pour que c’est faire… J’comprends pas ! J’comprends pas ! Le pére, à’maison, l’appelait sa p’tite pourrite ! Y l’amait donc, sa Pierrette ! Quand y’a prenait sur ses genoux, là on sentait qu’y’était heureux ! Nous autres, on n’était pas jalouses…

ROSE OUIMET – On se disait : « C’est la plus jeune. C’est toujours comme ça, c’est les plus jeunes qui sont les préférés… » Quand all’a comencé à aller à l’école, on l’a habillée comme une princesse ! J’étais déjà mariée, moé, j’m’en rappelle comme si c’était hier ! Eh ! qu’all’était donc belle ! Une vraie Shirley Temple ! Pis all’apprenait donc vite, à l’école ! Ben plus vite que moé ! moé, j’ai jamais été ben bonne à l’école… J’étais la grosse comique d’la classe, c’était toute c’que j’pouvais faire, de toute façon… Mais elle, la p’tite bougresse, a vous-en a-tu décroché, des prix ! Prix de français, prix d’arithmétique, prix de religion… Oui, de religion ! C’était pieux comme une bonne sœur, c’t’enfant-là.  C’est ben simple, les sœurs étaient folles d’elle ! Quand on la voit, aujourd’hui… Mon Dieu, au fond, j’ai un peu pitié d’elle. A doit avoir de besoin d’aide, des fois… Pis a doit être ben tu-seule !

GABRIELLE JODOIN – Quand all’a fini ses études primaires, on y’a demandé c’qu’a voulait faire.  A voulait faire une maîtresse d’école.  Est-tait pour commencer ses études… Mais y fallait qu’a rencontre son Johnny ! »

Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)

De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.

Uit: Hopeful Monsters

“But then there was a third image that my father gave me, different in kind from the others: which is of gravity being like the effect of two people sitting side by side on an old sofa so that the springs sag and they are drawn together in the middle: and there were my father and I sitting side by side on the sofa in his study.

I would say to my father ‘But is this true?’

My father said ‘Mathematically, it seems to be true.’

‘But is it really?’

‘Ah, what is really!’

I would think – But together, might not my father and I get beyond the backs of our heads in our airship?

Sometimes when my father and I had our arms around one another sitting like this my mother would put her head round the door of his study and say ‘Are you coming?’

My father would say ‘Coming where?’

‘To supper.’

“Ah yes, supper.’

Then my mother would perhaps advance into the room and say ‘What have you two been doing?’

‘Talking.’

‘It didn’t sound like talking to me!’

‘Thinking then.’

‘Do you have to sit like that when you think?’

And I would think – Oh do let us get through, yes, into some other dimension!

It was such conversations I had with my father that seemed relevant to the evening when the group of people round Rosa Luxemburg had been in our apartment (they being like the people on the vast and lonely plain) and when the young man and the girl stayed for supper.”

Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)

De Oostenrijkse dichteres Ingeborg Bachmann werd geboren op 25 juni 1926 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ingeborg Bachmann op dit blog.

Böhmen liegt am Meer

Sind hierorts Häuser grün, tret ich noch in ein Haus.
Sind hier die Brücken heil, geh ich auf gutem Grund.
Ist Liebesmüh in alle Zeit verloren, verlier ich sie hier gern.

Bin ich's nicht, ist es einer, der ist so gut wie ich.

Grenz hier ein Wort an mich, so laß ich's grenzen.
Liegt Böhmen am Meer, glaub ich den Meeren wieder.
Und glaub ich noch ans Meer, so hoffe ich auf Land.

Bin ich's, so ist's ein jeder, der ist soviel wie ich.
Ich will nichts mehr für mich. Ich will zugrunde gehn.

Zugrund - das heißt zum Meer, dort find ich Böhmen wieder.
Zugrund gerichtet, wach ich ruhig auf.
Von Grund auf weiß ich jetzt, und ich bin unverloren.

Kommt her, ihr Böhmen alle, Seefahrer, Hafenhuren und Schiffe
unverankert. Wollt ihr nicht böhmisch ein, Illyrer, Veroneser,
und Venezianer alle. Spielt die Komödien, die lachen machen.

Und die zum Weinen sind. Und irrt euch hundertmal,
wie ich mich irrte und Proben nie bestand,
dich hab ich sie bestanden, ein um das andre Mal.

Wie Böhmen sie bestand und eines schönen Tags
ans Meer begandigt wurde und jetzt am Wasser liegt.

Ich grenz noch an ein Wort und an ein andres Land,
ich grenz, wie wenig auch, an alles immer mehr,

ein Böhme, ein Vagant, der nichts hat, den nichts hält,
begabt nur noch, vom Meer, das strittig ist, Land meiner Wahl zu sehen.

Römisches Nachtbild

Wenn das Schaukelbrett die sieben Hügel

nach oben entführt, gleitet es auch,

von uns beschwert und umschlungen,

ins finstere Wasser,

taucht in den Flußschlamm, bis in unsrem Schoß

die Fische sich sammeln.

Ist die Reihe an uns,

stoßen wir ab.

Es sinken die Hügel,

wir steigen und teilen

jeden Fisch mit der Nacht.

Keiner springt ab.

So gewiß ist’s, daß nur die Liebe

und einer den andern erhöht.

Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 – 17 oktober 1973)

De Russische dichter en vertaler Arseny Alexandrovich Tarkovsky werd geboren op 25 juni 1907 in Elisavetgrad. Zie ook alle tags voor Arseny Tarkovsky op dit blog.

Ignatyevo Forest

The last leaves' embers in total immolation
Rise into the sky; this whole forest
Seethes with irritation, just as we did
That last year we lived together.

The path you take's reflected in our tear-filled eyes,
As bushes are reflected in the murky flood-lands.
Don't be difficult, don't touch, don't threaten,
Don't offend the forest silence by the Volga.

You can hear the old life breathing:
Clumps of mushrooms growing in damp grass -
Though gnawed to the very core by slugs,
They still inflame the skin.

All our past is like a threat -
Look, I'm coming, watch, I'll kill you!
The sky shivers and holds a maple, like a rose, -
May it burn still stronger - right into your eyes.

Vertaald door Virginia Rounding

Arseny Tarkovsky (25 juni 1907 – 27 mei 1989)

De Britse schrijver George Orwell (pseudoniem van Eric Arthur Blair) werd op 25 juni 1903 geboren in Motihari, India. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor George Orwell op dit blog.

Uit: 1984

“But actually, he thought as he re-adjusted the Ministry of Plenty’s figures, it was not even forgery. It was merely the substitution of one piece of nonsense for another. Most of the material that you were dealing with had no connexion with anything in the real world, not even the kind of connexion that is contained in a direct lie. Statistics were just as much a fantasy in their original version as in their rectified version. A great deal of the time you were expected to make them up out of your head. For example, the Ministry of Plenty’s forecast had estimated the output of boots for the quarter at 145 million pairs. The actual output was given as sixty-two millions. Winston, however, in rewriting the forecast, marked the figure down to fifty-seven millions, so as to allow for the usual claim that the quota had been overfulfilled. In any case, sixty-two millions was no nearer the truth than fifty-seven millions, or than 145 millions. Very likely no boots had been produced at all. Likelier still, nobody knew how many had been produced, much less cared. All one knew was that every quarter astronomical numbers of boots were produced on paper, while perhaps half the population of Oceania went barefoot. And so it was with every class of recorded fact, great or small. Everything faded away into a shadow-world in which, finally, even the date of the year had become uncertain.”

George Orwell (25 juni 1903 – 21 januari 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn blog van 25 juni 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook ook mijn blog van 25 juni 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-06-2013 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.

Uit: The Tunnel  (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

“There was only one tunnel, dark and solitary: mine, the tunnel where my childhood, my youth, my whole life had passed. And in one of those clear fragments of the stone wall I had seen this girl and I had naively thought that she was coming through another tunnel parallel to mine, when in reality she belonged to the wide world, the limitless world of those who do not live in tunnels.”

(…)

“More than any other, however, I detest groups of painters. Partly, of course, because painting is what I know best, and we all know that we have a greater reason to detest the things we know well. But I have still another reason: THE CRITICS. They are a plague I have never understood. If I were a great surgeon, and some fellow who had never held a scalpel in his hand, who was not a doctor, and who had never so much as put a splint on a cat's paw, tried to point out where I had gone wrong with my operation, what would people think? It is the same with painting.”

(…)

“My dear, I have never been able to finish a Russian novel. They are so tiresome. I think there are thousands of characters, and in the end it turns out there are only four of five. Isn’t it maddening just when you begin to recognize a man called Alexandre, he’s called Sacha, and then Satchka, and later Sachenka, and suddenly something pretentious like Alexandre Alexandrovitch Bunine, and later simply Alexandre Alexandrovitch. The minute you get your bearings, they throw you off the track again. There’s no end to it; each character is a whole family in himself."

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

Uit: Les Planches courbes

Partout en nous rien que l'humble mensonge
Des mots qui offrent plus que ce qui est
Ou disent autre chose que ce qui est.

--

Odeurs, couleurs, saveurs,
Le même songe,
Colombes dans l'ailleurs
Du roucoulement.

--

Que ce monde demeure
Comme cesse le temps
Quand on lave la plaie
De l'enfant qui pleure.

--

L'un à l'autre ce qu'est
La couleur à l'ombre,
L'or du fruit mûr à l'or
De la feuille sèche.

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.

Uit: The Lion of Cairo

“Muscles knotted in Baber Khan’s bull neck as he twisted his head and spat. He wielded a salawar—the sword-knife of the Afghan tribesmen—two feet of shadow-patterned Damascus steel, older than Islam, with a single- edged blade that tapered to a diamond point and a hilt braided with leather and silver wire. A leering face carved of yellowed ivory glared from the pommel. “Your master? Your master is a coward who sits atop his rock and plays at empire! Bah! Think you I do not know who you are, dog of Alamut? You may have killed a score of my Afridis, but I have killed a thousand of your brothers, a thousand of your so-called Faithful!” Baber Khan raised his salawar, eyes blazing. “Come closer, my little Assassin! Come closer, and let me make it a thousand and one!”

The Assassin’s temper flared; with a guttural curse, he leaped for Baber Khan, his saber whistling in a vicious arc that should have struck the Afridi chieftain’s head from his shoulders . . . had he not been expecting it. Baber Khan ducked and twisted, his teeth bared in a death’s-head grin as he lashed out at the overextended Assassin.

It was sheer reflex which saved the younger man’s life. He glimpsed the descending salawar, watered steel burnished by pale winter light; he wrenched his body to the right and awkwardly threw his saber into the path of Baber Khan’s blade. Steel met steel with a resounding clash as the salawar—fragile though it seemed— shattered the Assassin’s saber near the hilt. The young killer screamed as the tip of the Afghan blade bit into his brow and sliced down his left cheek, missing the eye by a hairsbreadth.”

Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)

De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Kurt Kusenberg op dit blog.

Uit: Schnell gelebt

„Schon als Kind erregte er Verwunderung. Er wuchs wie aus der Pistole geschossen und gab das Wachsen ebenso plötzlich wieder auf. Beim Sprechen verhaspelte er sich, weil die Gedanken den Worten entliefen; er war blitzschnell in seinen Bewegungen und wurde oft gleichzeitig an verschiedenen Orten gesehen. Alljährlich übersprang er eine Schulklasse; am liebsten hätte er sämtliche Klassen übersprungen.

Aus der Schule entlassen, nahm er eine Stellung als Laufbursche an. Er war der einzige Laufbursche, der je gelaufen ist. Von seinen Botengängen kehrte er so rasch wieder zurück, dass man nicht annehmen konnte, er habe sie wirklich ausgeführt, und ihn deshalb entliess. Er warf sich auf die Kurzschrift und schrieb bald fünfhundert Silben in der Minute. Trotzdem mochte kein Büro ihn behalten; denn er datierte die Post um Wochen vor und gähnte gelangweilt, wenn seine Vorgesetzten zu langsam diktierten.

Nach kurzem Suchen, das ihn endlos dünkte, stellte man ihn als Omnibusfahrer ein. Mit Schaudern dachte er später an diese Tätigkeit zurück, die darin bestand, einen fahrenden Wagen fortwährend anzuhalten. Vor ihm winkten Strassenfluchten, die zu durcheilen genussvoll gewesen wäre. An den Haltestellen aber winkten Leute, die einsteigen wollten, und ihnen musste er folgen.“