De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.

Uit: Life of Pi

“The three-toed sloth lives a peaceful, vegetarian life in perfect harmony with its environment. "A good-natured smile is forever on its lips," reported Tirler (1966). I have seen that smile with my own eyes. I am not one given to projecting human traits and emotions onto animals, but many a time during that month in Brazil, looking up at sloths in repose, I felt I was in the presence of upside-down yogis deep in meditation or hermits deep in prayer, wise beings whose intense imaginative lives were beyond the reach of my scientific probing.

Sometimes I got my majors mixed up. A number of my fellow religious-studies students - muddled agnostics who didn't know which way was up, who were in the thrall of reason, that fool's gold for the bright - reminded me of the three-toed sloth; and the three-toed sloth, such a beautiful example of the miracle of life, reminded me of God.

Scene uit de film “Life of Pi” uit 2012

I never had problems with my fellow scientists. Scientists are a friendly, atheistic, hard-working, beer-drinking lot whose minds are preoccupied with sex, chess and baseball when they are not preoccupied with science.

I was a very good student, if I may say so myself. I was tops at St. Michael's College four years in a row. I got every possible student award from the Department of Zoology. If I got none from the Department of Religious Studies, it is simply because there are no student awards in this department (the rewards of religious study are not in mortal hands, we all know that). I would have received the Governor General's Academic Medal, the University of Toronto's highest undergraduate award, of which no small number of illustrious Canadians have been recipients, were it not for a beef-eating pink boy with a neck like a tree trunk and a temperament of unbearable good cheer.”

Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)

De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.

Uit: Les belles-sœurs

« GERMAINE LAUZON – Ma sœur Pierrette, ça fait longtemps que j’l’ai reniée ! Après toute c’qu’a nous a faite ! Est’tait si fine, quand est’tait p’tite ! Pis belle ! Quand on dit, une vraie catin ! Ah ! on l’a ben aimée, moé pis mes sœurs ! On la gâtait sans bon sens ! Mais pour que c’est faire… J’comprends pas ! J’comprends pas ! Le pére, à’maison, l’appelait sa p’tite pourrite ! Y l’amait donc, sa Pierrette ! Quand y’a prenait sur ses genoux, là on sentait qu’y’était heureux ! Nous autres, on n’était pas jalouses…

ROSE OUIMET – On se disait : « C’est la plus jeune. C’est toujours comme ça, c’est les plus jeunes qui sont les préférés… » Quand all’a comencé à aller à l’école, on l’a habillée comme une princesse ! J’étais déjà mariée, moé, j’m’en rappelle comme si c’était hier ! Eh ! qu’all’était donc belle ! Une vraie Shirley Temple ! Pis all’apprenait donc vite, à l’école ! Ben plus vite que moé ! moé, j’ai jamais été ben bonne à l’école… J’étais la grosse comique d’la classe, c’était toute c’que j’pouvais faire, de toute façon… Mais elle, la p’tite bougresse, a vous-en a-tu décroché, des prix ! Prix de français, prix d’arithmétique, prix de religion… Oui, de religion ! C’était pieux comme une bonne sœur, c’t’enfant-là.  C’est ben simple, les sœurs étaient folles d’elle ! Quand on la voit, aujourd’hui… Mon Dieu, au fond, j’ai un peu pitié d’elle. A doit avoir de besoin d’aide, des fois… Pis a doit être ben tu-seule !

GABRIELLE JODOIN – Quand all’a fini ses études primaires, on y’a demandé c’qu’a voulait faire.  A voulait faire une maîtresse d’école.  Est-tait pour commencer ses études… Mais y fallait qu’a rencontre son Johnny ! »

Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)

De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.

Uit: Hopeful Monsters

“But then there was a third image that my father gave me, different in kind from the others: which is of gravity being like the effect of two people sitting side by side on an old sofa so that the springs sag and they are drawn together in the middle: and there were my father and I sitting side by side on the sofa in his study.

I would say to my father ‘But is this true?’

My father said ‘Mathematically, it seems to be true.’

‘But is it really?’

‘Ah, what is really!’

I would think – But together, might not my father and I get beyond the backs of our heads in our airship?

Sometimes when my father and I had our arms around one another sitting like this my mother would put her head round the door of his study and say ‘Are you coming?’

My father would say ‘Coming where?’

‘To supper.’

“Ah yes, supper.’

Then my mother would perhaps advance into the room and say ‘What have you two been doing?’

‘Talking.’

‘It didn’t sound like talking to me!’

‘Thinking then.’

‘Do you have to sit like that when you think?’

And I would think – Oh do let us get through, yes, into some other dimension!

It was such conversations I had with my father that seemed relevant to the evening when the group of people round Rosa Luxemburg had been in our apartment (they being like the people on the vast and lonely plain) and when the young man and the girl stayed for supper.”

Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)

De Oostenrijkse dichteres Ingeborg Bachmann werd geboren op 25 juni 1926 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ingeborg Bachmann op dit blog.

Böhmen liegt am Meer

Sind hierorts Häuser grün, tret ich noch in ein Haus.
Sind hier die Brücken heil, geh ich auf gutem Grund.
Ist Liebesmüh in alle Zeit verloren, verlier ich sie hier gern.

Bin ich's nicht, ist es einer, der ist so gut wie ich.

Grenz hier ein Wort an mich, so laß ich's grenzen.
Liegt Böhmen am Meer, glaub ich den Meeren wieder.
Und glaub ich noch ans Meer, so hoffe ich auf Land.

Bin ich's, so ist's ein jeder, der ist soviel wie ich.
Ich will nichts mehr für mich. Ich will zugrunde gehn.

Zugrund - das heißt zum Meer, dort find ich Böhmen wieder.
Zugrund gerichtet, wach ich ruhig auf.
Von Grund auf weiß ich jetzt, und ich bin unverloren.

Kommt her, ihr Böhmen alle, Seefahrer, Hafenhuren und Schiffe
unverankert. Wollt ihr nicht böhmisch ein, Illyrer, Veroneser,
und Venezianer alle. Spielt die Komödien, die lachen machen.

Und die zum Weinen sind. Und irrt euch hundertmal,
wie ich mich irrte und Proben nie bestand,
dich hab ich sie bestanden, ein um das andre Mal.

Wie Böhmen sie bestand und eines schönen Tags
ans Meer begandigt wurde und jetzt am Wasser liegt.

Ich grenz noch an ein Wort und an ein andres Land,
ich grenz, wie wenig auch, an alles immer mehr,

ein Böhme, ein Vagant, der nichts hat, den nichts hält,
begabt nur noch, vom Meer, das strittig ist, Land meiner Wahl zu sehen.

Römisches Nachtbild

Wenn das Schaukelbrett die sieben Hügel

nach oben entführt, gleitet es auch,

von uns beschwert und umschlungen,

ins finstere Wasser,

taucht in den Flußschlamm, bis in unsrem Schoß

die Fische sich sammeln.

Ist die Reihe an uns,

stoßen wir ab.

Es sinken die Hügel,

wir steigen und teilen

jeden Fisch mit der Nacht.

Keiner springt ab.

So gewiß ist’s, daß nur die Liebe

und einer den andern erhöht.

Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 – 17 oktober 1973)

De Russische dichter en vertaler Arseny Alexandrovich Tarkovsky werd geboren op 25 juni 1907 in Elisavetgrad. Zie ook alle tags voor Arseny Tarkovsky op dit blog.

Ignatyevo Forest

The last leaves' embers in total immolation
Rise into the sky; this whole forest
Seethes with irritation, just as we did
That last year we lived together.

The path you take's reflected in our tear-filled eyes,
As bushes are reflected in the murky flood-lands.
Don't be difficult, don't touch, don't threaten,
Don't offend the forest silence by the Volga.

You can hear the old life breathing:
Clumps of mushrooms growing in damp grass -
Though gnawed to the very core by slugs,
They still inflame the skin.

All our past is like a threat -
Look, I'm coming, watch, I'll kill you!
The sky shivers and holds a maple, like a rose, -
May it burn still stronger - right into your eyes.

Vertaald door Virginia Rounding

Arseny Tarkovsky (25 juni 1907 – 27 mei 1989)

De Britse schrijver George Orwell (pseudoniem van Eric Arthur Blair) werd op 25 juni 1903 geboren in Motihari, India. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor George Orwell op dit blog.

Uit: 1984

“But actually, he thought as he re-adjusted the Ministry of Plenty’s figures, it was not even forgery. It was merely the substitution of one piece of nonsense for another. Most of the material that you were dealing with had no connexion with anything in the real world, not even the kind of connexion that is contained in a direct lie. Statistics were just as much a fantasy in their original version as in their rectified version. A great deal of the time you were expected to make them up out of your head. For example, the Ministry of Plenty’s forecast had estimated the output of boots for the quarter at 145 million pairs. The actual output was given as sixty-two millions. Winston, however, in rewriting the forecast, marked the figure down to fifty-seven millions, so as to allow for the usual claim that the quota had been overfulfilled. In any case, sixty-two millions was no nearer the truth than fifty-seven millions, or than 145 millions. Very likely no boots had been produced at all. Likelier still, nobody knew how many had been produced, much less cared. All one knew was that every quarter astronomical numbers of boots were produced on paper, while perhaps half the population of Oceania went barefoot. And so it was with every class of recorded fact, great or small. Everything faded away into a shadow-world in which, finally, even the date of the year had become uncertain.”

George Orwell (25 juni 1903 – 21 januari 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn blog van 25 juni 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook ook mijn blog van 25 juni 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-06-2013 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.

Uit: The Tunnel  (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

“There was only one tunnel, dark and solitary: mine, the tunnel where my childhood, my youth, my whole life had passed. And in one of those clear fragments of the stone wall I had seen this girl and I had naively thought that she was coming through another tunnel parallel to mine, when in reality she belonged to the wide world, the limitless world of those who do not live in tunnels.”

(…)

“More than any other, however, I detest groups of painters. Partly, of course, because painting is what I know best, and we all know that we have a greater reason to detest the things we know well. But I have still another reason: THE CRITICS. They are a plague I have never understood. If I were a great surgeon, and some fellow who had never held a scalpel in his hand, who was not a doctor, and who had never so much as put a splint on a cat's paw, tried to point out where I had gone wrong with my operation, what would people think? It is the same with painting.”

(…)

“My dear, I have never been able to finish a Russian novel. They are so tiresome. I think there are thousands of characters, and in the end it turns out there are only four of five. Isn’t it maddening just when you begin to recognize a man called Alexandre, he’s called Sacha, and then Satchka, and later Sachenka, and suddenly something pretentious like Alexandre Alexandrovitch Bunine, and later simply Alexandre Alexandrovitch. The minute you get your bearings, they throw you off the track again. There’s no end to it; each character is a whole family in himself."

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

Uit: Les Planches courbes

Partout en nous rien que l'humble mensonge
Des mots qui offrent plus que ce qui est
Ou disent autre chose que ce qui est.

--

Odeurs, couleurs, saveurs,
Le même songe,
Colombes dans l'ailleurs
Du roucoulement.

--

Que ce monde demeure
Comme cesse le temps
Quand on lave la plaie
De l'enfant qui pleure.

--

L'un à l'autre ce qu'est
La couleur à l'ombre,
L'or du fruit mûr à l'or
De la feuille sèche.

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.

Uit: The Lion of Cairo

“Muscles knotted in Baber Khan’s bull neck as he twisted his head and spat. He wielded a salawar—the sword-knife of the Afghan tribesmen—two feet of shadow-patterned Damascus steel, older than Islam, with a single- edged blade that tapered to a diamond point and a hilt braided with leather and silver wire. A leering face carved of yellowed ivory glared from the pommel. “Your master? Your master is a coward who sits atop his rock and plays at empire! Bah! Think you I do not know who you are, dog of Alamut? You may have killed a score of my Afridis, but I have killed a thousand of your brothers, a thousand of your so-called Faithful!” Baber Khan raised his salawar, eyes blazing. “Come closer, my little Assassin! Come closer, and let me make it a thousand and one!”

The Assassin’s temper flared; with a guttural curse, he leaped for Baber Khan, his saber whistling in a vicious arc that should have struck the Afridi chieftain’s head from his shoulders . . . had he not been expecting it. Baber Khan ducked and twisted, his teeth bared in a death’s-head grin as he lashed out at the overextended Assassin.

It was sheer reflex which saved the younger man’s life. He glimpsed the descending salawar, watered steel burnished by pale winter light; he wrenched his body to the right and awkwardly threw his saber into the path of Baber Khan’s blade. Steel met steel with a resounding clash as the salawar—fragile though it seemed— shattered the Assassin’s saber near the hilt. The young killer screamed as the tip of the Afghan blade bit into his brow and sliced down his left cheek, missing the eye by a hairsbreadth.”

Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)

De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Kurt Kusenberg op dit blog.

Uit: Schnell gelebt

„Schon als Kind erregte er Verwunderung. Er wuchs wie aus der Pistole geschossen und gab das Wachsen ebenso plötzlich wieder auf. Beim Sprechen verhaspelte er sich, weil die Gedanken den Worten entliefen; er war blitzschnell in seinen Bewegungen und wurde oft gleichzeitig an verschiedenen Orten gesehen. Alljährlich übersprang er eine Schulklasse; am liebsten hätte er sämtliche Klassen übersprungen.

Aus der Schule entlassen, nahm er eine Stellung als Laufbursche an. Er war der einzige Laufbursche, der je gelaufen ist. Von seinen Botengängen kehrte er so rasch wieder zurück, dass man nicht annehmen konnte, er habe sie wirklich ausgeführt, und ihn deshalb entliess. Er warf sich auf die Kurzschrift und schrieb bald fünfhundert Silben in der Minute. Trotzdem mochte kein Büro ihn behalten; denn er datierte die Post um Wochen vor und gähnte gelangweilt, wenn seine Vorgesetzten zu langsam diktierten.

Nach kurzem Suchen, das ihn endlos dünkte, stellte man ihn als Omnibusfahrer ein. Mit Schaudern dachte er später an diese Tätigkeit zurück, die darin bestand, einen fahrenden Wagen fortwährend anzuhalten. Vor ihm winkten Strassenfluchten, die zu durcheilen genussvoll gewesen wäre. An den Haltestellen aber winkten Leute, die einsteigen wollten, und ihnen musste er folgen.“

Kurt Kusenberg (24 juni 1904 – 3 oktober 1983)

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.

Uit: Ik wil mijn hart volgen (Interview in Trouw. November 2011)

“Stelling: ik ga wel eens naar een plek om daar stil te staan bij mijn leven en alles wat ik doe

"Nee, ik kies dat soort momenten niet bewust. Soms maak je onverwacht dingen mee die je duidelijk maken wat je wilt. Afgelopen weekeinde had ik dat. Ik bezocht in Hamburg het Beatles-museum. Er hing een handschrift van John Lennon waarop stond wat hij wilde bereiken toen hij jong was, in zijn geval roem en rijkdom. Hij werkte daar keihard voor en gaf niet op. Maar toen hij eenmaal had wat hij wilde, merkte hij dat het niet alles was, en koos hij voor liefde en wereldvrede. Je moet je plannen altijd blijven bijstellen. John Lennon is een beetje mijn vaderfiguur. Ik spiegel me vaak aan hem. Hij heeft meer nagelaten dan mijn vader in de vorm van brieven en teksten, terwijl mijn vader journalist was, bij Trouw."

Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook alle tags voor Madelon Székely-Lulofs op dit blog.

Uit: Koelie

“Tusschen tai-ajam, die naast de grafjes was opgeschoten, stond een kerkhofboom, schraal en moeilijk gegroeid: een dunne stam, donkere glimmende blâren en een enkele, bleek-gele, magnolia-gelijkende bloem, stervend als het stervend kerkhofje. Even daar voorbij stond een stuk bamboeheg. Daar worstelden zich dit den verschraalden grond een paar pisangpalmen en twee pepajaboomen omhoog, té verbasterd al om nog vrucht te kunnen dragen: een armelijk en verdoemd leven. Op deze plek had vroeger een kampong gestaan, maar de bewoners waren verder getrokken; toen de uitgemergelde bodem weigerde het zaad te laten kiemen. Ze hadden toen dat alles zoo gelaten. In den regen waren de huizen verrot en verdwenen en de weelderige, maar al het zwakkere verstikkende, plantengroei had de tuintjes overwoekerd. Nu was er niet meer dan dat stuk heg, die paar vruchtboomen en het kerkhofje, dat alleen nog wachtte op het vergaan van de plankjes en de resten pajong om weer geheel gelijk te zijn aan het overige landschap; een droevig zieltogend overblijfsel van menschenbestaan, dat beschermingzoekend teruggleed in den liefdevollen schoot van deze aarde, die hier nog de sterkere, de uit God geborene, de ongeknechte oermoeder was.

Tusschen den vulkaan en de vlakte kronkelde in een diepe geul, en door sierlijk wuivende bamboestruiken verhuld, de rivier. En boven dit alles was de geweldige, in zonnegloed schroeiende hemel.

Over het grasland dwaalden kudden karbouwen. Logge, voorwereldlijk lijkende beesten, die hun grauwe, trage, bemodderde lijven langzaam voortbewogen en den machtig gehoornden kop alleen maar hieven om droomerig te staren naar het verre blauw van den vulkaan of over de wijde vlakte, die gloeide in den zengenden zonneschijn.”

Madelon Székely-Lulofs (24 juni 1899 – 22 mei 1958)




Zie voor nog meer schrijvers van de 24e juni ook mijn blog van 24 juni 2011 deel 2.

24-06-2013 om 20:45 geschreven door Romenu  

In Memoriam Elis Juliana

De Curaçaose dichter, auteur, kunstenaar en onderzoeker Elis Juliana is op 23 juni overleden. Dat is door zijn familie bekendgemaakt. Hij is 85 jaar geworden. Juliana behoort met Luis Daal en Pierre Lauffer tot de ‘Grote Drie’ van de Antilliaanse dichtkunst in het Papiaments. Zie ook alle tags voor Elis Juliana op dit blog.

Hé Patu (fragment)

Hé Patu ta yanga.
Hé Patu ta rondia
Hun tiki kuminda
Pa su muchanan.

Hé P’akí, hé p’ayá
Hé P’akí, hé p’ayá.

Waggeleend (fragment)

Het eendje dat waggelt,
Het eendje dat scharrelt
Op zoek naar wat voer
Voor haar jongen:

Hóp naar links! Hóp naar rechts!
Hóp naar links! Hóp naar rechts!

Vertaald door Fred de Haas

Zwarte engelen

Rustend in moeders schoot vroeg het kind:
Mamita, zijn er zwarte engelen ook?
En wat kon de moeder anders zeggen dan:
Slaap mijn kind, slaap zacht.

Vertaald door Frank Martinus Arion

Elis Juliana (8 augustus 1927 – 23 juni 2013)

24-06-2013 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, vertaler en etymoloog John Anthony Ciardi werd geboren op 24 juni 1916 in Boston. Na de dood van zijn vader in 1919, werd hij opgevoed door zijn Italiaanse moeder (die analfabeet was) en zijn drie oudere zussen, die allemaal zo zuinig leefden en spaarden tot ze genoeg geld had om hem te laten studeren. Ciardi begon zijn hogere studies aan het Bates College in Lewiston, Maine, maar stapte over naar de Tufts University in Boston, waar hij studeerde onder de dichter John Holmes. Hij behaalde zijn diploma in 1938, en won een studiebeurs voor de universiteit van Michigan , waar hij zijn master's degree behaalde ende eerste van vele prijzen voor zijn poëzie won. Ciardi leerde kort aan de universiteit van Kansas City voordat hij in 1942 bij de Amerikaanse luchtmacht ging. Hij vloog als boordschutter zo'n twintig missies boven Japan. Hij werd ontslagen in oktober 1945 met de rang van sergeant en met verschillende onderscheidingen. Ciardi’s dagboek , Saipan, werd postuum gepubliceerd in 1988. Na de oorlog keerde Ciardi terug naar de UKC. Van 1946 tot 1953 was hij assistent-hoogleraar aan Harvard University. In zijn tijd aan Harvard  begon Ciardi zijn lange samenwerking met de Bread Loaf Writers Conference aan het Middlebury College in Vermont, waar hij bijna 30 jaar lezingen over poëzie gaf.

Ciardi had zijn eerste dichtbundel “Homeward to America” in 1940, voor de oorlog, gepubliceerd. Zijn volgende bundel “Other Skies” werd gepubliceerd in 1947. Zijn derde boek “Live Another Day” kwam uit in 1949. Ciardi was begonnen om voor zijn lessen aan Harvard Dantes Goddelijke Komedie te vertalen en ging daarmee verder gedurende heel zijn tijd daar. Zijn vertaling van “Inferno” werd gepubliceerd in 1954. De vertaling van “De Louteringsberg” volgde in 1961 en die van “Paradiso” in 1970. Van 1953 tot 1961 doceerde hij creatief schrijven aan de Rutgers University, waarna hij koos voor een lucratieve carrière  in het college tour circuit.

Ciardi schreef ook een reeks boeken over etymologie : “A Browser’s Dictionary” (1980), “A Second Browser’s Dictionary” (1983) en “Good Words to You” (1987). Hij raakte tijdens de tegencultuur van de late jaren 1960 en 1970 wat in de vergetelheid.  In 1956 ontving Ciardi de Prix de Rome van de Amerikaanse Academie van Kunsten en Letteren. Hij won ook de American Platform Association’s Carl Sandburg Award in 1980. Als erkenning van het werk van Ciardi wordt jaarlijks de John Ciardi Lifetime Achievement Award voor poëzie toegekend aan een Italiaans- Amerikaanse dichter voor zijn levenswerk.

Suburban

Yesterday Mrs. Friar phoned.'Mr. Ciardi,
how do you do?' she said. 'I am sorry to say
this isn't exactly a social call. The fact is
your dog has just deposited-forgive me-
a large repulsive object in my petunias.'

I thought to ask, 'Have you checked the rectal grooving
for a positive I.D.?' My dog, as it happened,
was in Vermont with my son, who had gone fishing-
if that's what one does with a girl, two cases of beer,
and a borrowed camper. I guessed I'd get no trout.

But why lose out on organic gold for a wise crack
'Yes, Mrs. Friar,' l said, 'I understand.'
'Most kind of you,' she said. 'Not at all,' I said.
I went with a spade. She pointed, looking away.
'I always have loved dogs,' she said, 'but really!'

I scooped it up and bowed. 'The animal of it.
I hope this hasn't upset you, Mrs. Friar.'
'Not really,' she said, 'but really!' I bore the turd
across the line to my own petunias
and buried it till the glorious resurrection

when even these suburbs shall give up their dead.

White Heron

What lifts the heron leaning on the air
I praise without a name. A crouch, a flare,
a long stroke through the cumulus of trees,
a shaped thought at the sky - then gone. O rare!
Saint Francis, being happiest on his knees,
would have cried Father! Cry anything you please

But praise. By any name or none. But praise
the white original burst that lights
the heron on his two soft kissing kites.
When saints praise heaven lit by doves and rays,
I sit by pond scums till the air recites
It's heron back. And doubt all else. But praise.

Men Marry What They Need

Men marry what they need. I marry you,
morning by morning, day by day, night by night,
and every marriage makes this marriage new.

In the broken name of heaven, in the light
that shatters granite, by the spitting shore,
in air that leaps and wobbles like a kite,

I marry you from time and a great door
is shut and stays shut against wind, sea, stone,
sunburst, and heavenfall. And home once more

inside our walls of skin and struts of bone,
man-woman, woman-man, and each the other,
I marry you by all dark and all dawn

and have my laugh at death. Why should I bother
the flies about me? Let them buzz and do.
Men marry their queen, their daughter, or their mother

by hidden names, but that thin buzz whines through:
where reasons are no reason, cause is true.
Men marry what they need. I marry you.

24-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook alle tags voor David Leavitt op dit blog.

Uit: The Page Turner

"Paul! Let me fix your tie!"

All at once his mother was on him, her hands at his throat.

"Mother, please, my tie's all right --"

"Let me just tighten the knot, honey, you don't want to have a loose knot for your debut --"

"It's not my debut." "When my son sits up on a stage in front of two thousand people, I consider it a debut. There, much better."

She stepped back slightly, smoothed his lapels with long fingers. Even so, her face was close enough to kiss: he could see her crow's-feet under make-up, smell the cola-like sweetness of her lipstick, the Wrigley's on her breath.

"That's good enough, Mother."

"Just one little adjustment --"

"I said it was good enough!"

Writhing away from her, Paul hurried across the wings, to where Mr. Mansourian, the impresario, awaited him.

Paul (Kevin Bishop) en Richard (Paul Rhys),

scene uit de film “Food of Love” uit 1998 (gebaseerd op de roman “The Page Turner”)

"Well, well, well," said Mr. Mansourian, "if you're not the best-dressed page turner I've ever seen. Come on, I'll introduce you to Kennington."

"Good luck, sweetheart!" Pamela called almost mournfully. She waved at Paul, a tissue balled in her fist. "Break a leg! I'll see you after the concert."

He didn't answer. He was out of earshot, out of the wings, beyond which the hum of the settling audience was becoming audible.

Mr. Mansourian led him up steep stairways and along antiseptic corridors, to a dressing room at the door to which he knocked three times with sharp authority.

"Come in!"

They went. In front of mirrors Richard Kennington, the famous pianist, sat on a plastic chair, bow tie slack around his throat. He was drinking coffee. Isidore Gerstler, the famous cellist, was eating a cinnamon-frosted doughnut out of a box. Maria Luisa Strauss, the famous violinist, was stubbing out a cigarette in an ashtray already overflowing with red-tipped butts. Her perfume, capacious and spicy, suggested harems. Yet the room had no softness, no Persian carpets. Instead it was all lightbulbs that brightened the musicians' faces to a yellowish intensity.

David Leavitt (Pittsburgh, 23 juni 1961)

Portret door Arnold Mesches

De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook alle tags voor Pascal Mercier op dit blog.

Uit: Nachttrein naar Lissabon (Vertaald door Gerda Meijerink)

“Teleurstelling wordt als iets kwalijks gezien. Een ondoordacht vooroordeel. Waardoor anders dan door teleurstelling, komen we er achter wat we hebben verwacht en gehoopt? En waardoor anders dan door die ontdekking zouden we tot zelfkennis moeten komen? Hoe zou iemand dus zonder teleurstelling helderheid over zichzelf kunnen verkrijgen?
We moeten teleurstellingen niet zuchtend ondergaan als iets zonder dewelke ons leven beter zou zijn. We moeten teleurstellingen opzoeken, er achteraan gaan, ze verzamelen. Waarom ben ik teleurgesteld dat de acteurs die ik vroeger aanbad nu allen tekenen van ouderdom en verval vertonen? Wat anders dan de teleurstelling leert me dat succes maar heel weinig waarde heeft? Menigeen heeft er een heel leven voor nodig om zichzelf de teleurstelling over zijn ouders te bekennen. Wat was het eigenlijk wat we van hen verwachtten? Mensen die hun leven lang genadeloze pijn hebben moeten lijden, zijn vaak teleurgesteld over hoe de anderen zich gedragen, ook degenen die hen bijstaan en hun medicijnen laten drinken. Wat ze doen en zeggen is te weinig en ook wat ze voelen is te weinig. ‘Wat verwacht u dan?’ vraag ik. Ze kunnen het niet zeggen en zijn ontdaan dat ze jarenlang een verwachting hebben gekoesterd die teleurgesteld kon worden zonder dat ze iets meer over die verwachting kunnen zeggen.
Iemand die werkelijk wil weten wie hij is, zou een kalme, fanatieke verzamelaar van teleurstellingen moeten zijn, en het op zoek gaan naar teleurstellende ervaringen zou voor hem een verslaving moeten zijn, de allesbepalende verslaving in zijn leven, want zo iemand zou met grote helderheid onder ogen zien dat de teleurstelling niet een brandend, verwoestend gif is maar een koele, verzachtende balsem die ons de ogen opent voor de ware contouren van onszelf.”

Pascal Mercier (Bern, 23 juni 1944)

De Nederlandse schrijfster en freelance journaliste Franca Treur werd geboren in Meliskerke op 23 juni 1979. Zie ook alle tags voor Franca Treur op dit blog.

Uit: Brief aan de koning

“Hoogheid,

Waar je wieg heeft gestaan, is wat je bent. Dat gold althans voor de generatie van mijn grootouders, geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw. Zij waren boerenzoon en boerendochter, wisten van jongs af aan wat zij zouden worden, wat ze in feite dus al waren: boer en boerin.

Wie in die tijd werd geboren als eerste zoon van de eigenaar-directeur van een meubelzaak of suikerfabriek, wist dat de zaak of de fabriek te zijner tijd van hem zou zijn.

Voor de boeren en de directeuren werkten arbeiders, wier kinderen opgroeiden tot de volgende lichting arbeiders. Dubbeltjes bleven dubbeltjes, en kwartjes bleven kwartjes.

Alleen aan de bovenkant van de sociale ladder was er meer vrijheid. Een zoon van een notaris, dokter of dominee kon vaak een beroep kiezen dat paste bij zijn intelligentie, interesse of talent. Vergeleken met de dubbeltjes was hij ongekend vrij.

Dat gold echter weer niet voor uw oma Juliana. Net als voor boerenkinderen was haar pad beschikt.

In twee generaties tijd is het zelfs voor een boerendochter mogelijk geworden om te gaan studeren, om bij nader inzien van studie te veranderen, en om op een zelfgekozen manier haar eigen geld te verdienen en te beheren.”

Franca Treur (Meliskerke,23 juni 1979)

De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook alle tags voor Jean Anouilh op dit blog.

Uit: Eurydice. Legend of Lovers (Vertaald door Kitty Black)

“FATHER (surprised): Exactly. How did you know?

ORPHEUS: I guessed--nearly fifteen years ago.

FATHER: Fifteen years? Oh, come now! Fifteen years ago, I still had talent. Fifteen years ago, when I played in the orchestra, who would have believed your old father would come down to playing his harp in the street? Whod have thought hed be reduced to going round afterward with a little saucer?

ORPHEUS: Mother would--every time you got yourself sacked from your current job.

FATHER: Your mother never loved me. Neither do you. You spend all your time trying to humiliate me. But dont think Ill put up with it always. You know I was offered a job as harpist at the casino at Palavas-les-Flots?

ORPHEUS: Yes, father.

FATHER: And I refused because they had no vacancy for you?

ORPHEUS: Yes, father. Or rather, no, father.

FATHER: No, father? Why, no, father?

ORPHEUS: You refused because you know you play abomin-ably and youd be sacked the next morning.

FATHER (turning away, hurt): I shant even answer you. (ORPHEUS goes back to his playing.) Must you?

ORPHEUS: Yes. Does it bother you?

FATHER: I cant concentrate. Eight times seven?

ORPHEUS: Fifty-six.

FATHER: Are you sure?

ORPHEUS: Quite sure.”

Jean Anouilh (23 juni 1910 – 3 oktober 1987)

 

De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook alle tags voor Richard Bach op dit blog.

Uit: There's No Such Place As Far Away

“Rae! Thank you for inviting me to your birthday party! Your house is a thousand miles from mine and I travel only for the best of reasons. A party for Rae is the best and I am eager to be with you.
I began my journey in the heart of the hummingbird you and I met long ago. He was friendly as ever, yet when I told him that little Rae was growing up and that I was going to her birthday party with a present, he was puzzled.
We flew for a long while in silence and at last he said, "I understand very little of what you say, but least of all do I understand that you are going to the party."
"Of course I am going to the party," I said. "What is so hard to understand about that?"
He was quiet, and when we arrived at the owl's home, he said, "Can miles truly separate us from friends? If you want to be with Rae, aren't you already there?"

(…)

"Little Rae is growing up and I'm going to her birthday party with a present," I said to the owl. It felt strange to say going like that, after talking to Hummingbird, but I said it that way so Owl would understand.
He, too, flew in silence for a long time. It was a friendly silence, but as he delivered me safely to the home of the eagle, he said, "I understand very little of what you say, but least of all do I understand that you call your friend little."
"Of course she is little," I said, "because she is not grown up. What is so hard to understand about that?"
Owl looked at me with his deep amber eyes, smiled and said, "Think about that."

Richard Bach (Oak Park, 23 juni 1936)

De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.

Verswchijning

De straatlantarens branden al,

Ze wiegen heen en weer, en kraken,

Sneeuwvlokken in een vrije val,

Die 't feestelijker, lichter maken.

De paarden gaan opeens heel vlug,

Als van iets achter zich geschrokken,

Het blauwe dekkleed op hun rug

Gaat schuil onder de witte vlokken.

Een dienaar in livrei met goud

Staat op de slede, onbewogen,

Terwijl de tsaar 't geheel aanschouwt,

Bevreemd, met lege lichte ogen.

Goddank ga ik minder van hem dromen

Goddank ga ik minder van hem dromen

Denk ik minder vaak aan bestaan.

Mist is op de witte weg gekomen,

Over 't water vliegen schimmen aan.

Klokken de hele dag te horen

Boven het geploegde land. 't Geluid

Van de hoge Jona-kloostertoren

Hoor je hier steeds boven alles uit.

‘k snoeide van de welige seringen

Elke tak die niet meer bloeiend was;

Langs de oude vestingwallen gingen

Monniken voorbij met trage pas.

Moge ik, niet-ziende, dit herwinnen:

’t stoffelijk vertrouwde wereldbeeld.

Met de koele rust van ’t niet-beminnen

Heeft de Hemelvorst mijn ziel geheeld.

1912, Kiev

Hoe vreselijk is 't lijf versleten

Hoe vreselijk is 't lijf versleten,

Hoe de gekwelde mond vervaald!

Ik wilde van zo'n dood niet weten,

En heb dit tijdstip niet bepaald.

't Leek mij dat ergens in den hogen

De wolken botsten, dat daarbij

Een bliksemschicht, snel aangevlogen,

Een stem, door grote vreugd bewogen,

Als eng'len neerdaalden op mij.

Vertaald door Marja Wiebes en Margriet Berg

23-06-2013 om 19:27 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres Cornelia Schmerle werd geboren op 23 juni 1973 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Cornelia Schmerle op dit blog.

Unter Ulmen

Denn in meinem Arm ist eine. Gerufene;
getragen aus den Türmen der Zwanghaften.

Hier betet ein Traum um seine Richtigkeit.
Hier wird die Ungläubige verschleiert.

Sie wird dem Einäugigen laut angepriesen,
wird ihm gestellt und in die Rahmen gespannt.

Wir essen von kalten Kohlen. Magern.
Im Auge der Bienen sind wir giftig.

Ich bin aus Merkwürdigem geschaffen;
ein Allerlei aus zwittrigen Samen.

Bevor ich Wind bin – Sprache überm Wasser
bin ich verschluckt; eine Stimme nach der nächsten.

Wurzeln

Die leichten Körper liegen schon
in der Nähe auf einen Karren, den ich zieh.
Ihre schönen Gesichter schlafen, erinnern nicht.
Mein Lid halt ich gerade, die Achse.

Mutter hat den Geruch von Maulwurf;
immer ist Erde noch an ihrem mahnenden Finger.
Diese Gänge sind nicht mein Daheim!
Ihr Aufgeworfenes ist kleinlich.

Ich breche die Schale bis nichts mehr
getrennt ist durch die Ahnung der Witterungen.
Das Stöhnen bleibt, trotzdem ich fauche, den Buckel
setze gegen den Strich einer Hand.

Cornelia Schmerle (Berlijn, 23 juni 1973)

De Duitse schrijver en essayist Wolfgang Arthur Reinhold Koeppen (eig. Köppen) werd geboren op 23 juni 1906 in Greifswald. Zie ook alle tags voor Wolfgang Koeppen op dit blog.

Uit: Die Mauer schwankt

„Dem Baumeister Johannes von Süde widerfuhr es, daß er die Zeit, die nachher kommen sollte und die das Ende einer alten Zeit war und vielleicht auch, doch dies ließ sich wirklich noch nicht erkennen, die Geburtswehstunde einer neuen ist, daß er diese Zeit im voraus erlebte, in wenigen Tagen, in einem anderen Land, grell und unglaublich und in sinnlos, wie es ihm schien, sich überstürzenden Bildern von der Art der Träume. Der Baumeister war kein Hellseher und hatte nichts von der Gabe des zweiten Gesichts. Er war ein noch junger Herr und von sehr ordentlich nüchterner Gesinnung. So sahen ihn alle, die ihn kannten. Aber es geschah doch, daß er den Umsturz ahnte, und daß ihm, wie jedem Ahnenden, in einer Sekunde, die dann doch hellsichtig war, die Zukunft das Herz erschrak.

Als nach weniger denn einem Jahr die Schüsse von Serajewo fielen, gehörte Johannes von Süde zu den wenigen, die zwar nicht eingeweiht, aber auch nicht überrascht waren.

*

Der August des Jahres neunzehnhundertdreizehn endete strahlend.

Vom Nordkap bis hinunter zur Südspitze Siziliens hing keine Wolke über Europa.

In Deutschland war das Korn gut in die Scheunen gekommen, und auf den Stoppeln der enthalmten Felder weideten schon die Gänse, die zu Sankt Martin sterben sollten.

In weißen Fronten schäumte die Ostsee gegen die pommer- sche Küste.

Aus den Wellen hoben sich die Möwen in den Himmel. Ihre Leiber, von der Sonne getroffen, schwebten wie silberne Schatten im dünnen Wind der hellen Luft.

Ein Wimpel wehte. Pfadfinder zogen in langer Reihe hinter ihm her. Die See näßte ihre Füße. Die großen Südwesterhüte hingen kühn und schräg über den jungen Gesichtern.

Wolfgang Koeppen (23 juni 1906 – 15 maart 1996)

De Zwitserse schrijver, kunstenaar en socioloog Urs Jaeggi werd geboren op 23 juni 1931 in Solothurn. Zie ook alle tags voor Urs Jeaggi op dit blog.

Uit: Matrix

“Im Sommer 1989 war es so weit. Ich wohnte als Gast in einem kleinen Haus am Westabhang von Volterra. Die Sonne brannte den ganzen Tag in den Garten, aber in der Pergola war es kühler, vielleicht nur, weil ich untätig auf die Olivenblume guckte. Ein alter Mann harkte, als ginge es ihm ums Harken und nicht ums Unkraut. Er blickte kaum hoch. Ich betrachtete einen Vogelschwarm, der wohlformiert stadtwärts zog. Es gab keinen bestimmten Grund, hier zu sein, aber es gab Gründe. Später war es mir klarer, obwohl sich das jetzt leicht schreibt. Die Geschichte, die sich mit meinem ersten Aufenthalt in der Stadt verknüpft, ist eigentlich einfach, aber eigentlich nicht zu erzählen. Obwohl es mir, als ich ankam, nicht deutlich war, hatte mich die Sprache verlassen (oder ich sie). Darin, dass mich wenige Monate früher eine Frau verlassen hatte (oder ich sie), sah ich keine Verknüpfung. Ich sehe sie auch heute noch nicht. Die Ähnlichkeit, wenn sie bestand, lag in der Gleichgültigkeit der Trennungen. Jedenfalls sagten meine Freunde, als sie meine Aufzeichnung lasen: erklär! Die Geschichte ist spannend, erzähl!
Anywhere out of the world, sagte ich. Es gab für mich kein Erklären. Ich sagte: den Text lesen, lest den Text.
„Schön”, sagten sie und wieder kamen Fragen um Fragen. „Macht es euch leicht oder schwer”, sagte ich. Etwas anderes zu sagen gab es nicht. Jetzt, zehn Jahre später, ist die Angst, aus etwas eine Geschichte zu machen, die keine Geschichte war, wenn nicht verschwunden, so doch unerheblich, der damals befürchtete Verrat kein Verrat mehr.“

Urs Jaeggi (Solothurn, 23 juni 1931)

De Amerikaanse dichter, vertaler en tekstschrijver Robert C. Hunter werd geboren op 23 juni 1941 in San Luis Obispo, California. Zie ook alle tags voor Robert C. Hunter op dit blog.

Scarlet Begonias

As I was walkin' round Grosvenor Square

Not a chill to the winter

but a nip to the air

From the other direction

she was calling my eye

It could be an illusion

but I might as well try

Might as well try.

She had rings on her fingers and

bells on her shoes,

And I knew without askin' she was

into the blues

Scarlet begonias

tucked into her curls

I knew right away

she was not like other girls--

other girls

In the thick of the evening

when the dealing got rough

She was too pat to open and

too cool to bluff

As I picked up my matches and

was closing the door

I had one of those flashes:

I'd been there before--

been there before.

[Bridge]

I ain't often right

but I've never been wrong

It seldom turns out the way

it does in the song

Once in a while

you get shown the light

in the strangest of places

if you look at it right

Well there ain't nothin' wrong

with the way she moves

Or scarlet begonias or a

touch of the blues

And there's nothing wrong with

the love that's in her eye

I had to learn the hard way

to let her pass by--

let her pass by

The wind in the willows played Tea for Two

The sky was yellow and the sun was blue

Strangers stopped strangers

just to shake their hand

Everybody's playing

in the Heart of Gold Band

Heart of Gold Band

Robert C. Hunter (San Luis Obispo, 23 juni 1941)

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse dichter Will Shutt  werd geboren in 1981 in New York. In  2012 was hij de winnaar van de Yale Series of Younger Poets Award. Shutt bezocht het Oberlin College en behaalde aan Hollins University zijn Master Of Fine Arts (MFA). Hij ontving beurzen van het de James Merrill House en van het Stadler Centrum voor Poëzie.  Zijn gedichten en vertalingen zijn verschenen of zijn aanstaande in Agni, Blackbird, FIELD, Narrative, The New Republic, The Southern Review en andere tijdschriften. Hij woont momenteel met zijn vrouw in Wainscott, New York. In 2013 publiceerde hij Westerly.

Uit: Westerly (Fragment)

Even up close it’s hard to tell

whether the white and blue

church tower is defunct or half-finished

or, like every third house

block after prim block, let for summer.

Only an odd patch of moss

flecks the siding, and thin ginger-colored

stains make a noncomittal

braid, like wicker or wings at rest.

From our third-floor window

long scarves of water push

right up against the houses.

They seem to clip the gutter spouts.

If one were Elizabeth Bishop

one might hear it turn into a tidy music.

Tidy and resolved, the way

history says, “Look West, Future-looker,”

and kids worry a blue vein

of hope in their spiral notebooks.

At night after each boat has pulled in

behind the artificial bulwark

moonlight saddles a galvanized tub

of orange marigold and sedum,

and green and burgundy rosettes

creep upward like weird insect antennae

trucking the earth off to Westerly,

Rhode Island, where nirvana is a long time

coming, or untidy, unresolved,

the way stupid hope won’t shut up.

Will Shutt  (New York, 1981)

23-06-2013 om 19:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Aart van der Leeuw in Hof van Delft op 23 juni 1876. Van der Leeuw, kwam uit een koopmansfamilie en volgde een gymnasiumopleiding in Delft, die hij met moeite na herexamens in 1898 wist af te ronden, toen hij al 22 jaar oud was. Van der Leeuw werd geplaagd door woordblindheid en een toenemende doofheid. Beide aandoeningen droegen bij aan de problemen die hij bij zijn studie en werk ondervond. Hij studeerde rechten aan de Gemeente Universiteit van Amsterdam, niet zozeer omdat hij zich daarvoor interesseerde, maar omdat het een korte studie was met gunstige maatschappelijke vooruitzichten. Na zijn promotie werkte hij korte tijd op het gemeentearchief van Delft, en vanaf 1903 als 'chef de bureau' bij de Levensverzekeringsmaatschappij Dordrecht. In datzelfde jaar trouwde hij met zijn vroegere schoolvriendin Antonia Johanna Kipp. Uit dit huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen. Van der Leeuw had het bij de Dordtse verzekeringmaatschappij niet naar zijn zin. Zijn zwakke gezondheid greep hij uiteindelijk aan om in 1907 ontslag te nemen. Door het overlijden van zijn schoonouders viel hem en zijn vrouw een bescheiden erfenis ten deel, net genoeg om zelfstandig te kunnen leven. Het paar vestigde zich in Voorburg, waar Van der Leeuw zich wijdde aan het vioolspel en aan zijn schrijverschap. In 1928 werd hem de C.W. van der Hoogtprijs toegekend door de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde te Leiden.Hij schreef niet een zeer omvangrijk oeuvre, maar zijn boeken “Ik en mijn speelman uit 1927” en “De kleine Rudolf” uit 1930 worden gezien als klassiekers van de Nederlandse 20ste-eeuwse letterkunde. Opmerkelijk aan zijn poëzie is dat hij zich toelegde op het prozagedicht.

Uit: Ik en mijn speelman

“Ik houd er van, om in een bloemruiker een distel te steken, of op een fruitschaal tusschen de vruchten een schubbigen sparappel te leggen. Daarom had ik in het huis, waar voor de liefde betaald wordt, den gebochelden muzikant, die zooeven, als uit den hemel gevallen, voor mijn stilhoudenden draagstoel stond, en mij behulpzaam is geweest bij het uitstijgen, mee naar binnen genomen.
In de feestzaal war en alle kaarsen aangestoken, en deden hun lichtjes in het kristal van de spiegels, in de juweelen van kapsels, keurzen en de ge vest en der degens weertintelen. Vijf vrienden, vijf vrouwen. De komst van mijn speelman werd met handgeklap en gejubel begroet. ‘Het is maar gemakkelijk,’ werd er geroepen, ‘om je vioolkist aan je vastgegroeid bij je te dragen, zoodat er geen kans is, dat je hem ooit zult vergeten,’ en een ander vroeg hem, of hij op het hoofd kon staan als de nar van den koning. Lachend zette hij zich op een lage taboeret in een hoek van de kamer, en stemde zijn gitaar.
Ik schudde de kaarten. Ik zou de bank houden. De winst moest ons, den bezoekers, in kussen worden uitgeteld, ons verlies zou betaald worden in gouden dukaten.
Wij lieten den muzikant van den wijn brengen, en wierpen hem, zooals je een hond een brok geeft van den maaltijd, af en toe een geldstuk voor de voeten. Daarvoor zong hij met een heesch geluid de gebruikelijke liedjes, ze op zijn instrument begeleidend. Sommigen neurieden het refrein mee, anderen riepen kwinkslagen, of namen schaterend de bestraffing in ontvangst voor hun vrijpostigheden. Somtijds, plotseling, viel een stilte in, zoo een, die je weemoedig maakt en verlegen, en waarbij vergeten dingen in je herinnering komen: een groene bank onder een linde, kinderen, en het jubelend roepen van je naam in de verte. Wij schertsten dit weg, of we een lastig insect van ons afsloegen.
Het werd warm in de kamer. Wij gaven den speelman een teeken. Hij opende een venster; meteen sprong de deur uit het slot; een vochtige windvlaag voer binnen, en de kaarsen doofden uit. Wij zaten in duister. Uit den nacht werd een klacht over ons gesproken, een kreet van een vogel, een ruischen, een zuchten. Toen zong de man dat lied."

 
Aart van der Leeuw (23 juni 1876 – 17 april 1931)

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nescio (pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh) werd geboren in Amsterdam op 22 juni 1882. Zie ook alle tags voor Nescio op dit blog.

Uit: De Uitvreter

“Die monsters werden weggegooid; die gingen nooit naar de klanten. Toch had ik in die dagen nog gelegenheid om een brief verkeerd in te sluiten. Natuurlijk was 't erg; de man die den brief kreeg mocht niet weten, dat de baas zaken deed met den man waaraan i geschreven was. De boekhouder was totaal van streek. Toen begreep ik, dat ik maar liever heen moest gaan. Ik kreeg een poot van den baas. Ik was zelf ook blij dat ik wegging en heb hem hartelijk de hand geschud. Ik heb gezegd, dat 't me speet, maar dat ik er niets aan doen kon en ik geloof, dat 'k 't meende. Zie je, Koekebakker, dat is handel. Ik ben daarna nog drie weken volontair geweest op een effectenkantoortje, krantjes nakijken met een boek om te zien of de stukken van de klanten waren uitgeloot. Je ergste vijand zal er voor bewaard blijven. Ze moesten me wegdoen. Ik moest daar ook copieeren. Er was geen denken aan, dat ze uit 't copieboek konden wijs worden. Ik zag wel in dat 't zoo niet ging, ik kon er mijn hoofd niet bij houden.

‘Mijn ouwe heer was ten einde raad. Hij hoopt nu, dat 't met de jaren wel beteren zal. Ik weet dat zoo niet. 't Lijkt er nog niet veel op. 'k Heb 't nog veel te goed zoo. Weet je dat Bavink pas een bom duiten heeft gemaakt? Een slootje bij Kortenhoef met een hooibergje en een kalf. Als je blieft.’ En hij haalde zijn portemonnaie voor den dag. ‘Hij puilt van de centen. Koekebakker, jong, hij puilt van de centen. Harde riksjes. Morgen ga ik op reis.’

‘Met Bavink?’ vroeg ik. ‘Neen,’ zei Japi, ‘niet met Bavink, alleen. Ik ga naar Friesland.’ ‘Midden in den winter?’ Japi knikte. ‘Wat doen?’ Hij haalde z'n schouders op. ‘Doen? Niks doen. Jelui kerels zijn zoo akelig wijs: alles moet een reden en een doel hebben. Ik ga naar Friesland, niks doen, nergens om. Zonder reden. Omdat ik er zin in heb.’

Den volgenden avond bracht ik hem weg, in donker naar den sneltrein van zevenen. Hij had een jas zonder knoopen aan, die hem veel te wijd was, een pet op, die hem een eind achter de ooren zakte en aan z'n voeten de nieuwe gele schoenen van Appi. In z'n hand hatti een papieren sigarenpijpje met een reclame. ‘Wacht even’, zei i, toen we al beneden waren. ‘Ik heb nog wat vergeten.’ Even daarna kwam i terug met een vischhengel.

Hij was weinig spraakzaam dien avond. Ik kon niet uit hem krijgen wat hij met dien vischhengel wilde. Onderweg rookte hij in een half uur vier sigaren uit zijn papieren sigarenpijpje, en toen ik aan het portier van hem afscheid nam vroeg hij me of ik niet een beetje tabak voor hem had.”

Nescio (22 juni 1882 – 25 juli 1961)

De Nederlandse dichter Juliën Holtrigter (pseudoniem van Henk van Loenen) werd geboren op 22 juni 1946 in Hilversum. Zie ook alle tags voor Juliën Holtrigter op dit blog.

ZOMER 

Spilzieke zomer: het grote dringen van
mensen, beesten en browsers, van al wat
zich voortplanten wil. Daarbuiten het best
bewaarde geheim van de wereld:
de eindeloosheid en wat daaromheen ijlt. 

Er zal nog het een en ander passeren,
daar kan men donder op zeggen of
vast een boek over schrijven, bladzijden vol
over stranden waar personages zich hevig
vervelen en dingen zeggen als: 

wij zijn de doolhoven door en uiterst bedreven
geraakt in het leven.
Hoe zullen ze later kijken naar ons?
Zijn mensen ooit zo gelukkig geweest? 

Het licht

Wakker geworden.
De blinden zijn dicht maar het licht,
soeverein,
glipt door de kieren naar binnen.

Ik stap naar buiten.
Ik ruik het, ga liggen.

Springlevend word ik gebalsemd,
gewiegd als een prehistorische koning,
geaaid als een veulen, ik adem.

Juliën Holtrigter (Hilversum, 22 juni 1946)

De Nederlandse dichter en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook alle tags voor Jaap Robben op dit blog.

Kwukel

Ik ben niet bijzonder,
daar ben ik aan gewend.

Ik kan geen truc
die niemand kent.

In de stilte van mijn hoofd
bewaar ik geen geheim
dat mij de moeite maakt.

Voor mij bestaat zelfs geen recept
omdat mijn vlees naar lucht en water smaakt.

Misschien moet ik maar hopen
dat een mensenhand na duizend jaar
een paar botjes van me vindt en zegt:
'Ik weet niet wat het is geweest,
maar dit was zo te zien
een heel bijzonder beest.'

Knolletjes sokken

Gek dat mensen

sokken gevangen houden

in het donker van hun kasten.

Tot pijnlijk strakke knolletjes gedraaid

in een achterwaartse salto

flik-flak met dubbele knopen

alsof iedereen bang is

dat ze weg willen lopen.

Maar sokken

hoef je niet te mishandelen,

want zonder voeten

houden ze niet van wandelen.

Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

De Belgische dichter en schrijver Willie Verhegghe werd op 22 juni 1947 te Denderleeuw geboren. Zie ook alle tags voor Willie Verhegghe op dit blog.

Miguel

Heel even maar
dacht ik aan een vlieg
tussen de kaken van een kruisspin
toen je moeder je
heel even maar
kraakte voor je uit haar weggleed:
een astronaut,
een kleine reiziger-met-de-helm-geboren.

En, weet je:
door het water in haar ogen
zag ik hoe fijn ze het vond
de kleur van je vlees te zien
en dat wat een jongen van je maakt.

Toen je uit mij in haar oversprong
- ‘n kreet, ‘n lange zachte slaap -
zat er een late ekster in de tuin
die toen reeds met zilveren woorden
over jou haar bek niet houden kon.

Je veel te hoge hoofd
en veel te gulzig zuigen aan de tepel:
het waren heilige tekens
op deze bijna te zonnige zondag.

Het land plooide voor me open
als voor de scharen van een ploeg
toen ik als een man op mijn fiets
naar je pas geboren grootouders toereed
om te zingen dat je er was.

Met je haar
en je blauwe ogen
en je bijna vijf kilo.

Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947)

De Engelse schrijver Henry Rider Haggard werd geboren in Norfolk op 22 juni 1856. Zie ook alle tags voor Henry Rider Haggard op dit blog.

Uit: The Ghost Kings

“The afternoon was intensely, terribly hot. Looked at from the high ground where they were encamped above the river, the sea, a mile or two to her right--for this was the coast of Pondo-land--to little Rachel Dove staring at it with sad eyes, seemed an illimitable sheet of stagnant oil. Yet there was no sun, for a grey haze hung like a veil beneath the arch of the sky, so dense and thick that its rays were cut off from the earth which lay below silent and stifled. Tom, the Kaffir driver, had told her that a storm was coming, a father of storms, which would end the great drought.
Therefore he had gone to a kloof in the mountains where the oxen were in charge of the other two native boys--since on this upland there was no pasturage to drive them back to the waggon. For, as he explained to her, in such tempests cattle are apt to take fright and rush away for miles, and without cattle their plight would be even worse than it was at present.

At least this was what Tom said, but Rachel, who had been brought up among natives and understood their mind, knew that his real reason was that he wished to be out of the way when the baby was buried. Kaffirs do not like death, unless it comes by the assegai in war, and Tom, a good creature, had been fond of that baby during its short little life. Well, it was buried now; he had finished digging its resting-place in the hard soil before he went. Rachel, poor child, for she was but fifteen, had borne it to its last bed, and her father had unpacked his surplice from a box, put it on and read the Burial Service over the grave. Afterwards together they had filled in that dry, red earth, and rolled stones on to it, and as there were few flowers at this season of the year, placed a shrivelled branch or two of mimosa upon the stones--the best offering they had to make.”

Henry Rider Haggard (22 juni 1856 - 14 mei 1925)

Portret door John Pittie, 1889

De Duitse schrijver Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark) werd geboren op 22 juni 1898. Zie ook alle tags voor Erich Maria Remarque op dit blog.

Uit: All Quiet on the Western Front (Vertaald door A. W. Ween)

“Towards morning, while it is still dark, there is some excitement. Through the entrance rushes in a swarm of fleeing rats that try to storm the walls. Torches light up the confusion. Everyone yells and curses and slaughters. The madness and despair of many hours unloads itself in this outburst. Faces are distorted, arms strike out, the beasts scream; we just stop in time to avoid attacking one another….

Suddenly it howls and flashes terrifically, the dug-out cracks in all its joints under a direct hit, fortunately only a light one that the concrete blocks are able to withstand. It rings metallically, the walls reel, rifles, helmets, earth, mud, and dust fly everywhere. Sulphur fumes pour in.

If we were in one of those light dug-outs that they have been building lately instead of this deeper one, none of us would be alive.

But the effect is bad enough even so. The recruit starts to rave again and two others follow suit. One jumps up and rushes out, we have trouble with the other two. I start after the one who escapes and wonder whether to shoot him in the leg-then it shrieks again, I fling myself down and when I stand up the wall of the trench is plastered with smoking splinters, lumps of flesh, and bits of uniform. I scramble back.

The first recruit seems actually to have gone insane. He butts his head against the wall like a goat. We must try to-night to take him to the rear. Meanwhile we bind him, but in such a way that in case of attack he can be released at once….

Suddenly the nearer explosions cease. The shelling continues but it has lifted and falls behind us, our trench is free. We seize the hand-grenades, pitch them out in front of the dug-out and jump after them. The bombardment has stopped and a heavy barrage now falls behind us. The attack has come.”

Erich Maria Remarque (22 juni 1898 – 25 september 1970)

De Amerikaanse schrijver Dan Brown werd geboren in Exeter, New Hampshire, op 22 juni 1964. Zie ook alle tags voor Dan Brown op dit blog.

Uit: Deception Point

“Death, in this forsaken place, could come in countless forms. Geologist Charles Brophy had endured the savage splendor of this terrain for years, and yet nothing could prepare him for a fate as barbarous and unnatural as the one about to befall him.
As Brophy's four huskies pulled his sled of geologic sensing equipment across the tundra, the dogs suddenly slowed, looking skyward.
"What is it, girls?" Brophy asked, stepping off the sled.
Beyond the gathering storm clouds, a twin-rotor transport helicopter arched in low, hugging the glacial peaks with military dexterity.
That's odd, he thought. He never saw helicopters this far north. The aircraft landed fifty yards away, kicking up a stinging spray of granulated snow. His dogs whined, looking wary.
When the chopper doors slid open, two men descended. They were dressed in full-weather whites, armed with rifles, and moved toward Brophy with urgent intent.
"Dr. Brophy?" one called.
The geologist was baffled. "How did you know my name? Who are you?"
"Take out your radio, please."
"I'm sorry?"
"Just do it."
Bewildered, Brophy pulled his radio from his parka.
"We need you to transmit an emergency communiqué. Decrease your radio frequency to 100 kilohertz."
One hundred kilohertz? Brophy felt utterly lost. Nobody can receive anything that low. "Has there been an accident?"”

Dan Brown (Exeter, 22 juni 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

22-06-2013 om 13:51 geschreven door Romenu  

De Poolse schrijver en regisseur Tadeusz Konwicki werd geboren op 22 juni 1926 in Nowa Wilejka bij Vilnius. Zie ook alle tags voor Tadeusz Konwicki op dit blog.

Uit: The Calendar and the Hourglass (Vertaald door Daniel Bourne)

“New Year with a Bad Hangover
WHERE TO START? Maybe with the sign of the cross or a magic charm. I'm a superstitious person, and getting more and more so. Only people enjoying prosperity, people on a run of good luck, make fun of superstitions. But the longer one's life, the leaner it becomes. Towards the end it gets more and more necessary to knock on wood, spit three times, to make one's benedictions surreptitiously.
And I'm attempting something here a little absurd. For many years I've stuck to writing a story--that powerful chain that can hold together the most wild and wooly words. Whenever I have been carried away by excessive ambition--and strayed away from stories and started toying around with personal essays or whatever you might call them--each time I've ended up in abject defeat. In light of this, with great superstitious dread, I have continued to latch on to plot, to action and drama. The story leads me like a blind man through the bogs of being a writer.
But it got boring. It's as simple as that. It got boring like a monotonous, automatic action carried out for years, so I thought it might be nice to write something from time to time, from whim to whim and chance to chance. And, as bad luck would have it, my little case of boredom came at a time when fellow novelists and other drudges in this toilsome profession--when hacks everywhere had started to abandon stories on the sly as if they were pushing out ballast no longer of use to anyone, though carried along to who knows where just in case.”

Tadeusz Konwicki (Nowa Wilejka, 22 juni 1926)

De Franse dichter en schrijver Xavier Grall werd geboren op 22 juni 1930 in Landivisiau (Finistère). Zie ook alle tags voor Xavier Grall op dit blog.

Les Déments (Fragment)

Par les chemins noirs

De l’Arrée

Où vont-ils les déments ?

Ils poussent des troupeaux souillés

Dans les vallons de tourbes

Et dans leurs caboches molles

Des cloches d’airain cognent

Des glas épouvantables

Et de torrides effrois

On les voit les déments du côté de Commana

De Botmeur et de Brasparts

Leur panse pourrie de cidres amers

Et de vinasses violettes

Effrayant les corneilles

Que les épouvantails angoissent

Ils bavent les déments comme des gargouilles

Des jurons fatidiques

Entre de hargneuses malédictions

Déments

Démons

Abandonnés

Boulimiques

Ethyliques

Ils traînent leur lourd célibat

Dans les hameaux sans femme

Nulle flamme ne brûle leur coeur

Nulle épouse n’attend leur pas

Ils vont dans leur propre pays

Comme des relégués et des maudits

Leurs guenilles griffées par les ronces

L’œil mi-clos la bouche torve

Ils s’impatientent d’une vie trop longue

Dans la pluvieuse misère des Monts d’Arrée

Xavier Grall (22 juni 1930 – 11 december 1981)

De Amerikaanse schrijfster en luchtvaartpionier Anne Morrow Lindbergh werd geboren op 22 juni 1906 inEnglewood, New Jersey. Zie ook alle tags voor Anne Morrow Lindbergh op dit blog.

Second sowing

For whom
The milk ungiven in the breast
When the child is gone?
For whom the love locked up in the heart
That is left alone?
That golden yield
Split sod once, overflowed an August field,
Threshed out in pain upon September's floor,
Now hoarded high in barns, a sterile store.
Break down the bolted door;
Rip open, spread and pour
The grain upon the barren ground
Wherever crack in clod is found.
There is no harvest for the heart alone;
The seed of love must be
Eternally
Resown.

Anne Morrow Lindbergh (22 juni 1906 - 7 februari 2001)

In 1956 

De Duitse schrijver, dadaïst en architekt Johannes Baader werd geboren op 22 juni 1875 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Johannes Baader op dit blog.

Fifi

Maßreparatur speziell Rahmenarbeit... Fifi legt 16 Eier
in den grünen Rinnstein. Nicht Einstein. 0 du grüner
Rinnstein! Wirst du die 16 Eier ausbrüten? Bitte, bitte,
sagt Fifi.

Es ist grüner Dotter in meinen grünen Eiern. Und die
Küken haben grüne Glasaugen.

Fifi, warum nimmst du grüne, und nicht rote Grütze ins
Haarwasser?

Aber Fifi hört nicht und sieht nicht. Sie denkt immer
noch an den Rinnstein und seine grünen Glotzaugen.

Was hast du für einen großen Mund, süßer Rinnstein!
Meine Küken werden Schlagsahne essen. Ich, Fifi,
werde sie kochen. Grün kochen. Es ist alles grün, was
gelb ist. Fifi ist blau vor Freude.

Werde doch blau, grüner Rinnstein! Meine Küken
wollen lieber blau fressen.

Fifi ist verrückt geworden. Fifi will nur noch grüne
Küken braten. Fifi.

Maßreparatur, speziell Rahmenarbeit, singt Fifi und pfeift dazu
mit ihren blaugeränderten Fußnägeln. Fifis grüne Blauaugen
blitzen gelb durch den resedablanken Rinnstein.

Fifi will sich Stiefel anmessen auf der Nord-Südbahn.
Fifi kauft braune Billets für ihre 16 roten Küken und
geht die Strecke ab. 400 Millionen kostet die Nordsüd-
bahn und früher nur 32. Fifi nimmt den grünen Rinn-
stein unter den Arm, setzt sich ins Gras und singt das
graue Lied von der Nordsüdbahn:

O Fifi soda, fifi, fifi, fifi, ffa, ffa. O Fifi soda, fifi, fifi,
ffa, ffi, ffa, fifi, ffa, fifi, ffa.
Komm, grüner Rinnstein, setz dich in die Nordsüdbahn.
Und dann verschieben wir meine 16 Küken: eines für
siebzehn, eines für fünfzehn, eines für vierzehn Milliarden
rote Grütze.

Johannes Baader (22 juni 1875 – 15 januari 1955)

De Duitse schrijfster Ida von Hahn-Hahn werd geboren op 22 juni 1805 in Tressow (Schlingendorf). Zie ook alle tags voor Ida von Hahn-Hahn op dit blog.

Leben und Lieben

Die Blitze, sie zucken vom Himmel herab,

Die Stürme umtoben ein einsames Grab,

Und drunten im Grabe schläft friedlich und tief

Ein Herz, das das Leben zu Schmerzen berief.

Wol ward es getroffen von Angst und von Pein,

Doch nimmer gebrochen durch diese allein;

Das Glück, welches Andern der Lebensbaum trägt,

Es hat dieses Herz in das Grab hingelegt.

Und was nicht gelungen dem Haß und dem Neid,

Die Liebe hat früh es dem Tode geweiht.

Mit "Leben und Lieben" – dem Wonnegebet -

Hat es sich ein Grab und den Frieden erfleht.

In der Ferne

Im Gebirg' du, ich am Meere,

Nur vereint durch Sehnsuchtglut,

Fühlen wir des Schicksals Schwere,

Die als Trennung auf uns ruht.

Wie auch Wald und Wellen rauschen,

Harmonieenreich ist's nicht,

Sinn und Seele mag nur lauschen,

Wenn die liebste Stimme spricht.

Mag Gebirg' und Woge prangen,

Schön von Sonn' und Mond ummalt, -

Ach, der Blick wird nur gefangen,

Wenn ins Aug' das Auge stralt.

Wellen ruhen, Berge schimmern

Träum'risch, wie in stiller Lust,

Und der Hoffnung Sterne flimmern

Tröstung in die heiße Brust.

Ida von Hahn-Hahn (22 juni 1805 – 12 januari 1880)

De Franse dichter Jacques Delille werd geboren op 22 juni 1738 in Clermont-Ferrand. Zie ook alle tags voor Jacques Delille op dit blog.

Les jardins (Fragment)

Il est des soins plus doux, un art plus enchanteur.
C'est peu de charmer l'oeil, il faut parler au coeur.
Avez-vous donc connu ces rapports invisibles
Des corps inanimés et des êtres sensibles ?
Avez-vous entendu des eaux, des prés, des bois,
La muette éloquence et la secrète voix ?
Rendez-nous ces effets. Que du riant au sombre,
Du noble au gracieux, les passages sans nombre
M'intéressent toujours. Simple et grand, fort et doux,
Unissez tous les tons pour plaire à tous les goûts
Là, que le peintre vienne enrichir sa palette ;
Que l'inspiration y trouble le poète ;
Que le sage du calme y goûte les douceurs ;
L'heureux, ses souvenirs ; le malheureux, ses pleurs.

Mais l'audace est commune, et le bon sens est rare.
Au lieu d'être piquant, souvent on est bizarre.
Gardez que, mal unis, ces effets différents
Ne forment qu'un chaos de traits incohérents.
Les contradictions ne sont pas des contrastes.

D'ailleurs, à ces tableaux il faut des toiles vastes.
N'allez pas resserrer dans des cadres étroits,
Des rivières, des lacs, des montagnes, des bois.
On rit de ces jardins, absurde parodie
Des traits que jette en grand la nature hardie ;
Où l'art, invraisemblable à la fois et grossier,
Enferme en un arpent un pays tout entier.

Jacques Delille (22 juni 1738 – 1 mei 1813)

22-06-2013 om 13:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Ed Leeflang werd geboren op 21 juni 1929 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Ed Leeflang op dit blog.

Hij is prins

Hij is prins, hij wil geen onderdanen,
want zij zullen allen in elk geval prinsen zijn:
prins verkoper, prins bloemist,
prins huisvrouw en prins dode.

Zijn wenkbrouw spreekt,
zijn ogen vragen en op
zijn tafel staan de staatsgeheimen
van de dagen.

Kwetsbare prinsen onder elkaar
- met moeders als een tv-serie
zo benauwend vasthoudend -
iedereen wordt een wezen.

Er is geen vrouwlijkheid in deze klas,
er is slechts hoffelijkheid en hoogheid
en hevigheid van schrijven en van lezen.
Wie 's morgens binnenkomt is
een vereerde gast.

Botlopen

We zetten zwinnen in de zandplaat af
met warnetten en joegen stapvoets bot
en schol op, vingen emmers vol.

De kotter op de drooggevallen vlakte
hing scheef, de eerste stilte scheen
te dalen uit de zon, een oever was
er niet.

Uit water waren wij getild, samen
met gesloten schelpen, om tenminste
één keer haast te weten hoe het is: te
zijn gestrand en toch te overleven.

Twee of drie uur zou de eb ons hier
nog dulden. Dan niet meer.
Genoeg om te onthouden dat wij het
onbetwiste midden waren van de ruimte,
die wij opgelucht en nietsontziend
bevisten.

Duinen

Zoals altijd is er een dierenspoor.
Er staan gewone brem, slangenkruid,
ossetong en koekoeksbloemen. Sommige
konijnen begonnen een hol, maar
groeven niet door.

In de spaarbekkens hangt het water;
je zou er munten in kunnen gooien
als in het bassin van een fontein.

Bast is van jonge bomen afgeknaagd.
Zie toch hoe de dag werkelijk wentelt
en er van alles uit de tijd valt, ritselend,
hoe schelpen gaan, knerpend, hoe niemand
meer opraapt, hoe niemand meer ergens
naar vraagt, hoe de wind heengaat:
zonder geest te zijn wat hij afrukt
verwerpend.

Ed Leeflang (21 juni 1929 – 17 maart 2008)

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Thomas Blondeau werd geboren in Poperinge op 21 juni 1978. Zie ook Zie ook alle tags voor Thomas Blondeau op dit blog.

Uit: De Barmhartigheid

“Hij lag op bed en om zijn angst te beheersen, dacht hij aan een beeld van vroeger. Als kind geloofde hij dat de nacht zich onder het bed verzamelde. Als mensen moe waren, gingen ze op de matras liggen en door hun gewicht vloeide het duister de kamer in. Bedden als sponzen vol met inkt. De mensen waren zwaar van alle gedachten die ze die dag hadden gehad. Dromen persten die gedachten uit, maalden ze fijn en lieten ze wegwaaien. Zo werden de mensen licht en konden de bedden zich weer vol zuigen met nacht. Het licht toonde zich en de mensen konden weer gaan nadenken. Als je overdag onder je bed keek, zag je daar het zwart schuilen. Het was beter om niet onder het bed te kijken.

Maar de herinnering hielp niet. Hij sloeg een kruisteken. En nog één en nog één. En nog drie keer en daarna nog eens. Het hielp niet. Hoorde hij zijn naam?

Hij nam zijn paternoster en draaide die drie keer om zijn penis. Schoof de kraaltjes heen en weer. Het vlees draaide zich vast in de schakels tussen de kraaltjes. Het hielp niet. Hij wist dat hij gezondigd had. Niets gaat ongestraft voorbij. Toen het licht zijn kamer inkroop, zag hij dat de paternoster dieprode vlekken naliet.

Door de verhuizing kwam hij aan als nieuweling in het vierde jaar van de middelbare school. Zijn leeftijdsgenoten hadden hun eigen vriendenkring al gevormd en niemand deed toen ook de moeite die stille te benaderen. De enige waarmee hij soms sprak was Laetitia. Een klein rossig ding met springerige krulletjes. Ze hadden kennisgemaakt omdat ze in dezelfde straat woonden en zo soms samen naar huis fietsten. Ze vond hem een rustige verschijning en zag dat als een aangename afwisseling van het imponeergedrag dat jongens van zijn leeftijd vertonen. Het bevreemdde haar dat hij nooit iets over zichzelf vertelde maar misschien waren hun fietstochtjes daarvoor te kort. Deze korte momenten van aandacht zorgden ervoor dat hij verliefd werd op haar. Voed een hongerige en hij zal je vinger aflikken, nietwaar? Toen hij werd overgeplaatst naar een andere school verloren ze contact met elkaar.”

Thomas Blondeau (Poperinge, 21 juni 1978)

De Canadese dichteres, essayiste en vertaalster Anne Carson werd geboren op 21 juni 1950 in Toronto. Zie ook alle tags voor Anne Carson op dit blog.

Guillermo’s Sigh Symphony

Do you hear sighing.

            Do you wake amid a sigh.

                        Radio sighs AM,

                                    FM.

                                                Shortwave sighs crackle in from the Atlantic.

                        Hot sighs steam in the dawn.

            People kissing stop to sigh then kiss again.

Doctors sigh into wounds and the bloodstream is changed forever.

            Flowers sigh and two noon bees float backwards.

                        Is it doubt.

                                    Is it disappointment.

                                                The world didn’t owe me anything.

                                                            Leaves come sighing in the door.

                                    Bits of girl sigh like men.

                        Forgeries sigh twice.

Balthus sighs and lies about it, claiming it was Byron’s sigh.

            A sigh may come too late.

                        Is it better than screaming.

                                    Give me all your sighs for four or five dollars.

                                                            A sigh is weightless,

                                                yet it may interrupt the broadcast.

                                    Can you abstain.

                        What is that hush that carries itself up each sigh.

            We hunt together the sigh and I,

sport of kings.

                        To want to stop is beyond us.

The more sighs shine the more I’m in trouble—some kind of silvery stuff—

                                                                                    you thought it was the sea?        

Anne Carson (Toronto, 21 juni 1950)

De Poolse dichter en essayist Adam Zagajewski werd geboren op 21 juni 1945 in Lwów, het huidige Lviv. Zie ook alle tags voor Adam Zagajewski op dit blog.

Probeer de verminkte wereld te bezingen.

Probeer de verminkte wereld te bezingen.
Denk weer aan de lange junidagen,
aan de rozijnen, de druppels van de rosé.
Aan de distels die de verlaten erven
van ontheemden stelselmatig overwoekerden.

Je moet de verminkte wereld bezingen.
Je hebt sierlijke zeiljachten en schepen gezien;
een ervan had een lange reis voor de boeg,
een ander wachtte slechts het zoute niets.

Je hebt vluchtelingen gezien die nergens heen gingen,
beulen gehoord die een lied van vreugde zongen.
Je moet de verminkte wereld bezingen.

Denk aan de momenten waarop jullie samen
in de witte kamer waren en de vitrage bewoog.
Keer terug naar dat concert, toen de muziek losbrak.

In de herfst verzamelde je eikels in het park
en de bladeren wervelden boven de littekens
van de aarde. Bezing de verminkte wereld
en het grijze veertje, dat een lijster heeft verloren,
en het zachte licht dat dwaalt en verdwijnt
en steeds terugkomt.

In mei

Toen ik bij dageraad door het woud wandelde,

in mei, vroeg ik me af waar jullie waren,

zielen van de doden. Waar zijn jullie, jonge

vermisten, waar zijn jullie,

de volledig veranderden?

In het bos heerste grote stilte,

en ik hoorde de groene bladeren dromen,

ik hoorde de droom van de schors waaruit boten,

schepen en zeilen zullen ontstaan.

Dan, langzaam, begonnen de vogels te herleven,

distelvinken, lijsters, merels, verborgen

op balkons van takken, elk in een andere taal,

elk met een andere stem, niets vragend,

zonder bitterheid of spijt.

En ik besefte dat jullie zang zijn,

onvatbaar als muziek, onbegrijpelijk

als muzieknoten, ver verwijderd van ons

zoals wij van onszelf.

Vertaald door Gerard Rasch

Adam Zagajewski (Lwów, 21 juni 1945)

De Britse schrijver Ian McEwan werd op 21 juni 1948 geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot. Zie ook alle tags voor Ian McEwan op dit blog.

Uit: On Chesil Beach

“They were young, educated, and both virgins on this, their wedding night, and they lived in a time when a conversation about sexual difficulties was plainly impossible. But it is never easy. They were sitting down to supper in a tiny room on the second floor of a Georgian inn in

Dorset. In the next room, visible through the open door, was a fourposter bed, rather narrow, whose cover was pure white and stretched startlingly smooth, as though by no human hand. Edward did not mention that he had never stayed in a hotel before, whereas Florence, after many trips as a child with her father, was an old hand. Superficially, they were in fine spirits. Their wedding, at St. Mary’s, Oxford, had gone well; the service had been decorous, the reception jolly, the sendoff from school and college friends raucous and uplifting. Her parents had not condescended to his, as they had feared, and his mother had not significantly misbehaved, or completely forgotten the purpose of the occasion. The couple had driven away in a small car belonging to Florence’s mother and arrived in the early evening at their hotel on the coast in weather that was not perfect for mid-June or the circumstances but was entirely adequate: it was not raining, but nor was it quite warm enough, according to Florence, to eat outside on the terrace, as they had hoped. Edward thought that it was, but, polite to a fault, he would not think of contradicting her on such an evening.”

Ian McEwan (Aldershot, 21 juni 1948)

De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Zie ook alle tags voor Alon Hilu op dit blog.

Uit: House of Dajani

“It was not long before I procured her agreement, then that of her parents, and we were joined in holy matrimony. My joy knew no bounds. And yet, scarcely a few hours had passed from our time under the wedding canopy when the first hint of Her Ladyship's true nature became apparent. We were standing in the bridal chamber, our first moments alone as man and wife, when I unbuttoned my waistcoat and placed my top hat on the bureau while Her Ladyship remained immobile in her white wedding gown.

"Come, let man rejoice with his wife," I said to her.

"Now is not the hour," said she.

"Do you feel nothing?" I queried.

"I wish to rest awhile," came her response.

She had scarcely finished speaking when, without waiting for the lantern to be extinguished, she began removing her clothing until every last stitch was gone, and then she walked about in her nakedness, her ivory breasts and soft pink nipples taunting my impatient eyes. Her Ladyship prostrated herself in the bed, turned her back to me and fell asleep at once.

On the morrow I drew near her with words of seduction and love, and yet again she was not of a mind to take part in the intimate relations I had intended. True, she was no longer tired or fatigued; rather, the cause was in the psyche. To hear her tell it she was sunk in the despondency of a new bride faced with an act of contrariness and change, with this shift from the impetuous recklessness of life in the singular to that of the conjugal, to be husbanded by a husbanding husband.

In order to avoid causing her grief or, heaven forfend, the famed melancholy of those who place themselves in the stocks of marriage, I suppressed my desire and left her in peace. Silently I told myself that I would wait to see when Her Ladyship's loving passion would awaken and she would come to my bed with reddened cheeks and flaming nipples, her body sweet and dripping juicily.“

Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e juni ook mijn blog van 21 juni 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3..

21-06-2013 om 19:22 geschreven door Romenu  

De Indische schrijver Vikram Seth werd geboren op 20 juni 1952 in Kolkata. Zie ook alle tags voor Vikram Seth op dit blog.

Uit: A Suitable Boy

“Lata reflected that of the four brothers and sisters, the only one who hadn't complained of the match had been the sweet-tempered, fair-complexioned, beautiful Savita herself.

'He is a little thin, Ma,' said Lata a bit thoughtlessly. This was putting it mildly. Pran Kapoor, soon to be her brother-in-law, was lank, dark, gangly, and asthmatic.

'Thin? What is thin? Everyone is trying to become thin these days. Even I have had to fast the whole day and it is not good for my diabetes. And if Savita is not complaining, everyone should be happy with him. Arun and Varun are always complaining: why didn't they choose a boy for their sister then? Pran is a good, decent, cultured khatri boy.'

There was no denying that Pran, at thirty, was a good boy, a decent boy, and belonged to the right caste. And, indeed, Lata did like Pran. Oddly enough, she knew him better than her sister did--or, at least, had seen him for longer than her sister had. Lata was studying English at Brahmpur University, and Pran Kapoor was a popular lecturer there. Lata had attended his class on the Elizabethans, while Savita, the bride, had met him for only an hour, and that too in her mother's company.

'And Savita will fatten him up,' added Mrs Rupa Mehra. 'Why are you trying to annoy me when I am so happy? And Pran and Savita will be happy, you will see. They will be happy,' she continued emphatically. 'Thank you, thank you,' she now beamed at those who were coming up to greet her. 'It is so wonderful--the boy of my dreams, and such a good family. The Minister Sahib has been very kind to us. And Savita is so happy. Please eat something, please eat: they have made such delicious gulabjamuns, but owing to my diabetes I cannot eat them even after the ceremonies. I am not even allowed gajak, which is so difficult to resist in winter. But please eat, please eat. I must go in to check what is happening: the time that the pandits have given is coming up, and there is no sign of either bride or groom!' She looked at Lata, frowning. Her younger daughter was going to prove more difficult than her elder, she decided.

'Don't forget what I told you,' she said in an admonitory voice.

'Hmm,' said Lata. 'Ma, your handkerchief's sticking out of your blouse.'

'Oh!' said Mrs Rupa Mehra, worriedly tucking it in. 'And tell Arun to please take his duties seriously. He is just standing there in a corner talking to that Meenakshi and his silly friend from Calcutta. He should see that everyone is drinking and eating properly and having a gala time.'

Vikram Seth (Kolkata, 20 juni 1952)

De Ierse dichter en schrijver Paul Muldoon werd geboren in Portadown, County Armagh, in Noord-Ierland op 20 juni 1951, Zie ook alle tags voor Paul Muldoon op dit blog.

Hedgehog

The snail moves like a
Hovercraft, held up by a
Rubber cushion of itself,
Sharing its secret

With the hedgehog. The hedgehog
Shares its secret with no one.
We say, Hedgehog, come out
Of yourself and we will love you.

We mean no harm. We want
Only to listen to what
You have to say. We want
Your answers to our questions.

The hedgehog gives nothing
Away, keeping itself to itself.
We wonder what a hedgehog
Has to hide, why it so distrusts.

We forget the god
under this crown of thorns.
We forget that never again
will a god trust in the world.

A Dent

In memory of Michael Allen

The height of one stall at odds with the next in your grandfather's byre
where cattle allowed themselves to speak only at Yule
gave but little sense of why you taught us to admire
the capacity of a three-legged stool

to take pretty much everything in its stride,
even the card-carrying Crow who let out a war-whoop
now your red pencil was poised above my calf-hide
manuscript like a graip above a groop.

The depth of a dent in the flank of your grandfather's cow
from his having leaned his brow
against it morning and night

for twenty years of milking by hand
gave but little sense of how distant is the land
on which you had us set our sights.

Paul Muldoon (Portadown, 20 juni 1951)

De Duitse schrijver, dichter en kunstenaar Kurt Schwitters werd geboren op 20 juni 1887 in Hannover. Zie ook alle tags voor Kurt Schwitters op dit blog.

Uit: Ursonate (Fragment)

Fümms bö wö tää zää Uu,

                                         pögiff,

                                                     kwii Ee.        

Oooooooooooooooooooooooo,  

dll rrrrr beeeee bö

dll rrrrr beeeee bö fümms bö,                                      

     rrrrr beeeee bö fümms bö wö,

             beeeee bö fümms bö wö tää,

                        bö fümms bö wö tää zää,

                             fümms bö wö tää zää Uu:    

primera parte:   

tema 1:

Fümms bö wö tää zää Uu,

                                        pögiff,

                                                 Kwii Ee.         

tema 2:

Dedesnn nn rrrrr,

                           Ii Ee,

                                     mpiff tillff too,

                                                              tillll,

                                                                      Jüü Kaa?

Kurt Schwitters (20 juni 1887 – 8 januari 1948)

9 Portretten, Londen, 1944

De Franse schrijver Jean-Claude Izzo werd geboren op 20 juni 1945 in Marseille. Zie ook alle tags voor Jean-Claude Izzo op dit blog.

Uit: Chouma

“Au milieu de la rue Sainte-Françoise, devant le Treize-Coins, un certain José était en train de laver sa voiture, une R 21 aux couleurs de l’O.M. Bleu en bas, blanc en haut. Avec fanion assorti, accroché au rétroviseur, et écharpe des supporters sur la plage arrière. Musique à fond. Les Gipsy Kings, Bamboleo, Djobi Djoba, Amor, Amor… Le Best of.
Sicard, le cantonnier, lui avait ouvert la prise d’eau du caniveau. José avait pour lui, à volonté, toute la flotte de la ville. De temps en temps, il venait jusqu’à la table de Sicard, et s’asseyait pour boire le pastis sans quitter des yeux sa bagnole. Comme si c’était une pièce de collection. Mais peut-être rêvait-il à la pin-up qu’il allait embarquer dedans pour une virée à Cassis. En tout cas, vu le sourire content qu’il affichait, il ne pensait certainement pas à son percepteur. Et il prenait son temps, José.
Ici, au quartier, cela se passait toujours ainsi, quand on voulait laver sa voiture. Les années passaient, et il y avait toujours un Sicard qui offrait l’eau si vous payiez le pastis. Fallait vraiment être un cake de Saint-Giniez pour aller au Lavomatic.
Là, si une autre bagnole arrivait, il lui faudrait attendre que José ait fini. Y compris de passer, lentement, une peut de chamois sur la carrosserie. En espérant qu’un pigeon ne vienne pas chier dessus, juste à cet instant.
Si le conducteur était du Panier, il se prendrait tranquillement l’apéro avec José et Sicard, en parlant du championnat de foot, ironisant, bien sûr, sur les mauvais scores du PSG. Et ils ne pouvaient être que mauvais, même si les Parisiens caracolaient en tête du classement. Si c’était un "touriste", et après quelques coups de klaxon intempestifs, ils pourraient en venir aux mains. Mais c’était rare. Quand on n’est pas du Panier, on ne vient y faire d’engaste. On s’écrase et on prend son mal en patience. Mais aucune voiture ne se présenta et, Loubet et moi, on put manger tranquilles. Personnellement, je n’avais rien contre les Gipsy Kings.”