De Nederlandse dichter, performer, journalist en toneelschrijver Ko de Laat werd geboren op 27 september 1969 in Goirle. De Laat gaf van 1991 tot en met 2010 jaarlijks een dichtbundel uit, die hij in Tilburg als première presenteerde. De titels zijn: Dichter in Las Vegas (1991), Uit de gelijknamige bundel (1992), Ongemerkt voorbij (1993), Een naamgenoot uit Osdorp (1994), Vinketering (1995), De alwetende verteller (1996), Op het randje van de dansvloer (1997), Aloë Vera (1998), Van voor de dubbelvla (1999), Haarlem-Excelsior: 0-0 (2000), Kopstoot mijnerzijds (2001), Alleen deze week (2002), Zonder Botox (2003), Spamfilterblues (2004), Het ABC van de rimpelcrème (2005), De markt voor mooie dingen (2006), De mensen uit je arme tijd (2007), Levenskunstenaar (2008), Ach ja, ’t is overal wel wat (2009) en De boodschappen breken de dag (2010). De Laat was coauteur van vijf edities van de Tilburgse Revue en is theaterrecensent voor het Brabants Dagblad. Andere theaterproducties van zijn hand: het Tilburgse toneelstuk Ootentieke illemente (20010 en de eenakter Schijfjes en Blokjes (2010). Voor Brabants Dagblad schreef hij columns over de Tilburgse kermis en carnaval (1997-2002). Sinds 2004 schrijft hij wekelijks een actueel gedicht voor de website gedichten.nl en van 2005 tot 2010 had hij een vaste column op de site TilburgZ. Uit deze columns verscheen in 2010 een selectie in de bundel “Stadsgezichten van Tilburg”, met illustraties van Linda van Erve. In 2003 schreef hij een biografie over zijn oud-oom August de Laat en Mijn ontmoetingen met 1000 VIPs, een biografie over Peter Roozen die met duizend prominente personen op de foto ging. In 2007 publiceerde De Laat met Ed Schilders het boek Holland Carré, Twee eeuwen Noordhoek. In 2008 schreef hij de winnende inzending voor de Avond van het Nieuwe Lied, een liedjeswedstrijd van het Amsterdams Kleinkunstfestival. In 2009, 2010 en 2011 werd hij wederom bekroond bij de liedjeswedstrijd van het AKF, die inmiddels 'Tekst & Muziek' was gaan heten. In 2011 werd De Laat derde bij de wedstrijd om de Plantage Poëzieprijs.

Vijfdelige Kedinkedonkel voor Kronkel

Net voor de nacht viel
Kwam hij vertellen
Voorafgegaan door
Die Melodie

Hij kon meeslepend
Weloverwogen
Een leven vatten
In belletrie

Hij schreef kronieken
Vaak in een setting
Die toen al ophield
Om te bestaan:

Zo’n Amsterdamse
Verbruindemuurkroeg
Die gerestyled is
Of dichtgegaan

Dus toen de dood kwam
Was te voorspellen
Hoe het zijn status
Algauw verging…

Verdampend als de
Jenevernevel
Die rond zijn stukjes
Zo dikwijls hing

Maar dat verandert
’t Is nu zijn eeuwfeest
Met veel herdenking
Opeengehoopt

Met bovenal de
Verzamelbundel
Die door dat alles
Vrij goed verkoopt

De doorstart van een
Gestorven schrijver
Die nieuwe lezers
Nog weinig zegt

Gezien vanuit een
Commercie-oogpunt
Ten hoogste aardig
Maar wel terecht

Hoe die verkoudheid kwam

Eeuwige nazomer
't Was reeds november haast
Maar -regelmatig toch-
Scheen weer de zon

Soms was het bijna zelfs
Zondereenjasaanweer
Wat onberekenbaar
Omdraaien kon

 
Ko de Laat (Goirle, 27 september 1969)

27-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bart Chabot werd geboren in Den Haag op 26 september 1954. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Bart Chabot op dit blog.

haagse schimmen

het bestaat nog
het den haag van louis couperus
zijn geboortehuis op de mauritskade
de surinamestraat, het nassauplein
sophialaan, javastraat
het kurhaus, hotel des indes
de scheveningse bosjes
het bleef nagenoeg ongeschonden bewaard

zelfs de personages die couperus’
haagse romans bevolken komen voor in de stad
de van lowe’s, de van naghels
de ruyvenaers, de saetzema’s
al dragen zij nu een andere naam

toch was ik verrast iemand te ontmoeten
die couperus persoonlijk had gekend
— de mooiste barbierswinkel — zei dolf brouwers
— waar ik ooit werkte was figaro
in de zeestraat
de eigenaar heette kees
daar kwam de chic van den haag
prins hendrik, ministers, jonkheer van repelaer
het was allemaal even prachtig
mijn patroon was homoseksueel
‘s ochtends bevochtigde hij
een stukje crêpepapier uit de etalage
en maakte zo zijn lippen rood

Eend

disneyland paris bestaat vijf jaar
er valt confetti uit de wolken

we zitten aan de lunch
in het new york hotel
sebastiaan en ik lopen naar het buffet
ik til het deksel op
van een enorme vleesschotel
- pap - vraagt sebas - is dat kip?
van de damp beslaat mijn bril
- that's duck sir - schiet een ober ons te hulp
het tafelzilver hangt plotseling
op eigen kracht in de lucht
- you mean donald? - vraag ik
wijzend op de eendenborstjes
stilte daalt over de tafels
dan stijgt homerisch gelach op

sebastiaan kijkt niet blij

Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)

De Engels-Amerikaanse dichter en schrijver T. S. Eliot werd op 26 september 1888 geboren in St.Louis, Missouri. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor T. S. Eliot op dit blog.

The Boston Evening Transcript

The readers of the Boston Evening Transcript

Sway in the wind like a field of ripe corn.

When evening quickens faintly in the street,

Wakening the appetites of life in some

And to others bringing the Boston Evening Transcript,

I mount the steps and ring the bell, turning

Wearily, as one would turn to nod good-bye to Rochefoucauld,

If the street were time and he at the end of the street,

And I say, "Cousin Harriet, here is the Boston Evening Transcript."

Conversation Galante

I observe: "Our sentimental friend the moon!

Or possibly (fantastic, I confess)

It may be Prester John's balloon

Or an old battered lantern hung aloft

To light poor travellers to their distress."

She then: "How you digress!"

And I then: "Some one frames upon the keys

That exquisite nocturne, with which we explain

The night and moonshine; music which we seize

To body forth our vacuity."

She then: "Does this refer to me?"

"Oh no, it is I who am inane."

"You, madam, are the eternal humorist,

The eternal enemy of the absolute,

Giving our vagrant moods the slightest twist!

With your air indifferent and imperious

At a stroke our mad poetics to confute—"

And—"Are we then so serious?"

T. S. Eliot (26 september 1888 – 4 januari 1965)

De Nederlandse schrijver Thomas van Aalten werd geboren in Huissen bij Arnhem op 26 september 1978. Zie ook alle tags voor Thomas van Aalten op dit blog.

Uit: Sluit deuren en ramen

“Ik wandelde wat rond na de informatiebijeenkomst. Bij de balie pakte ik een folder. Voor de gestresste reiziger die de spieren los moest krijgen bood het motel een klein zwembad. Grote ramen aan de oostzijde gaven ruim zicht op iets wat op een natuurreservaat leek. In de ruimte hing een frisse dennengeur. Er speelde voortdurend rustgevende dwarsfluitmuziek. Wie 's nachts aan de zijkant van het gebouw stond zal het vage, opgloeiende blauw van de lampen in het zwembadwater tussen de pijnbomen en sparren hebben zien schijnen - maar wat een argeloze zwemmer in het bad snel zou vergeten, is dat achter die groene strook een snelweg lag.

In de lounge klonk een synthesizerversie van ‘How about us?’ van Champaign. Een mooi meisje poetste glazen droog. Ze had zwart haar en droeg een zwarte, strakke blouse waarvan ze de mouwen had opgestroopt. Haar bovenlip was mooi vol. Hoe anders dan mijn eigen bonige Lisa.

Aan de bar hing een zakenman met een rood aangelopen hoofd. Hij was dronken, bralde voor zich uit.

‘Mijn leven, mooi meissie, mijn leven holt me uit.’

‘Bof jij even,’ zei het meisje mat.

‘Ik meen het, hè. Vroeger las ik nog wel eens een boek of zo, maar nu...’ De man maakte een wegwerpgebaar met zijn hand. ‘Boeken lezen is niet meer aan me besteed. Boeken lezen is verbannen. Door Marquis de Sade. Ook vrouwen komen niet meer. Ja, escortservice.’ Hij maakte een v-gebaar met zijn vingers en bewoog zijn tong ertussen. ‘Escortservice, maar relaties? Relaties, met liefde en warmte, vergeet het maar. Ver-geet het maar me-vrouw-tje. Godverdomme. Geef mij nog een whisky.’

‘Dat lijkt me niet verstandig.’

‘Ik ben ook niet verstandig en bovendien volledig uitgeteerd, wat maakt die ene whisky nog uit? O - God o God.’ Hij sloeg met zijn vlakke hand op zijn voorhoofd. ‘Godverdommedommedomme. Godver. Godvergod... verdom-me.’

Thomas van Aalten (Huissen, 26 september 1978)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph W. Bauer werd geboren in Kolbnitz op 26 september 1968. Zie ook alle tags voor Christoph W. Bauer op dit blog.

Supersonic

XLVII

verlieren verboten ums gelenk buchstabiert
mit pünktlichseinblicken und jeder verdient
eine zweite lektion wie hausarrest für
eskapaden sie grüssten die fahne
das testbild die nächte waren inseln und
aussteiger sie durchs fenster über die grenze
der sperrstunde hinaus wuchsen strände wie
wiesen denen sie die uhren eingruben um
nicht zu hören was ihnen blüht holten sie
alles aus den rekordern und rasten bis
ins felderausfransen mit den winden
um die wette besang Campino das blech
ihrer träume sie haben alle abgehängt

Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 26 september 1968)

De Braziliaanse schrijver Luís Fernando Veríssimo werd geboren op 26 september 1936 in Porto Alegre, Rio Grande do Sul. Zie ook alle tags voor Luís Fernando Veríssimo op dit blog.

Uit: Meierhoffs Verschwörung (Vertaald door Barbara Mesquita)

“Der Zuckerrohrschnaps redet mit der Zunge der Menschen. Ich weiß nicht, wie viel von dieser Geschichte dem Schnaps, wie viel dem Menschen zuzuschreiben ist. Ich kann auch nicht dafür garantieren, dass ich alles, was ich erzähle, gehört habe. Der Chauasca macht die Ohren empfindlicher. Die halbe Zeit über hörte ich außer der Stimme des Polen das Rumoren der Galaxien des Perseus und das Summen der Fische im Rio Negro und in den Nebenflüssen der Nebenflüsse der Nebenflüsse seiner Nebenflüsse. Vielleicht solltest auch du irgend etwas zu dir nehmen, bevor du mit der Lektüre beginnst. Ich empfehle Sapiri-Saft.

Der Mann sagte, sein Name sei Jósef Teodor. Erst als er erfuhr, dass ich aufschrieb, was er mir erzählte, zeigte er mir mit der Fingerspitze auf der Tischplatte, wie sein Name geschrieben wurde. Mit einem Akzent auf dem ersten ó. Mit f und nicht mit ph am Ende von Jósef. Teodor ohne h. Doch in der Kneipe in Manaus, in der ich ihn kennenlernte, wurde er nur der Pole genannt.

»Lass den Jungen in Ruhe, Pole!«

Das rief Hatoum, der Besitzer der Kneipe, ihm zu, als er, das leere Glas in der einen Hand und mit der anderen seinen Stuhl hinter sich herschleifend, an meinen Tisch trat.

Ich machte Hatoum ein Zeichen, »Alles in Ordnung«, und der hochgewachsene Mann mit dem großflächigen, roten Gesicht setzte sich, nachdem er die anderen Stühle vom Tisch fortgestoßen hatte, mir gegenüber. Stets denselben Stuhl hinter sich herziehend, wanderte er von Tisch zu Tisch. Er schlief, den Kopf in seine auf dem Tisch verschränkten Arme gelegt, im Sitzen auf dem Stuhl. Er nahm den Stuhl sogar mit, wenn er in der Kneipe auf die Toilette ging. Als ich ihn verwirrt von den Details seiner Lebensgeschichte fragte, welches seine Heimat sei, stand er schließlich auf und zeigte auf den Stuhl. Dort war seine Heimat. Doch das kam später. Als erstes sagte er zu mir: »Es gibt einundzwanzig Arten und Weisen, einen Menschen mit bloßen Händen zu töten. Ich kenne sie alle.«

Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)

De Engelse schrijver Mark Haddon werd geboren op 26 september 1962 in Northampton. Zie ook alle tags voor Mark Haddon op dit blog.

Uit: The Red House

“Cooling towers and sewage farms. Finstock, Charlbury, Ascott-­under-­Wychwood. Seventy miles per hour, the train unzips the fields. Two gun-­gray lines beside the river’s meander. Flashes of sun on the hammered metal. Something of steam about it, even now. Hogwarts and Adlestrop. The night mail crossing the border. Cheyenne sweeping down from the ridge. Delta blues from the boxcar. Somewhere, those secret points that might just switch and send you curving into a world of uniformed porters and great-­aunts and summers at the lake.
Angela leant against the cold window, hypnotized by the power lines as they sagged and were scooped up by the next gantry, over and over and over. Polytunnels like silver mattresses, indecipherable swirls of graffiti on a brick siding. She’d buried her mother six weeks ago. A bearded man in a suit with shiny elbows playing “Danny Boy” on Northumbrian pipes. Everything off-­kilter, the bandage on the vicar’s hand, that woman chasing her windblown hat between the headstones, the dog that belonged to no one. She thought her mother had left the world a long way back, the weekly visits mostly for Angela’s own benefit. Boiled mutton, Classic FM and a commode in flesh-­colored plastic. Her death should have been a relief. Then the first spade of earth hit the coffin, a bubble rose in her chest and she realized her mother had been what . . . ? A cornerstone? A breakwater?”

Mark Haddon (Northampton, 26 september 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e september ook mijn blog van 26 september 2011 deel 2.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 september 2010.

De Nigeriaanse schrijver Cyprian Ekwensi werd op 26 september 1921 in Nigeria geboren in Minna. Zie ook mijn blog van 26 september 2006 en ook mijn blog van 26 september 2009.

De Oostenrijkse schrijver Peter Turrini werd geboren op 26. September 1944 in St. Margarethen im Lavanttal. Zie ook mijn blog van 26 september 2009.

De Engels schrijver, dichter en germanist Edwin Keppel Bennett werd geboren op 26 september 1887 in Wareham, Dorset.

De Australische dichter en schrijver Joseph Furphy werd geboren op 26 september 1843 in Yering, een voorstad van Melbourne.

26-09-2013 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Benioff (pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september 1970. Zie ook alle tags voor David Benioff op dit blog.

Uit: The 25th Hour

“They found the black dog sleeping on the shoulder of the West Side Highway, dreaming dog dreams. A crippled castoff, left ear chewed to mince, hide scored with dozens of cigarette burns-a fighting dog abandoned to the mercy of river rats. Traffic rumbled past: vans with padlocked rear doors, white limousines with tinted glass and New Jersey plates, yellow cabs, blue police cruisers.

Monty parked his Corvette on the shoulder and shut off the engine. He stepped from the car and walked over to the dog, followed by Kostya Novotny, who shook his head impatiently. Kostya was a big man. His thick white hands hung from the sleeves of his overcoat. His face had begun to blur with fat; his broad cheeks were red from the cold. He was thirty-five and looked older; Monty was twenty-three and looked younger.

"See?" said Monty. "He's alive."

"This dog, how do you call it?"

"Pit bull. Must have lost somebody some money."

"Ah, pit bull. In Ukraine my stepfather has such dog. Very bad dog, very bad. You have seen dogfights at Uncle Blue's?"

"No."

Flies crawled across the dog's fur, drawn by the scent of blood and shit. "What do we do, Monty, we watch him rot?"

"I was thinking of shooting him."

Awake now, the dog stared impassively into the distance, his face lit by passing headlights. The pavement by his paws was littered with broken glass, scraps of twisted metal, black rubber from blown tires. A concrete barricade behind the dog, separating north- and southbound traffic, bore the tag SANE SMITH in spray-painted letters three feet high.

"Shooting him? Are you sick in the head?"

"They just left him here to die," said Monty. "They threw him out the window and kept driving."

"Come, my friend, it is cold." A ship's horn sounded from the Hudson. "Come, people wait for us."

"They're used to waiting," said Monty. He squatted down beside the dog, inspecting the battered body, trying to determine if the left hip was broken. Monty was pale-skinned in the flickering light, his black hair combed straight back from a pronounced widow's peak. A small silver crucifix hung from a silver chain around his neck; silver rings adorned the fingers of his right hand.”

David Benioff (New York, 25 september 1970)

De Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón werd geboren op 25 september 1964 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Carlos Ruiz Zafón op dit blog.

Uit: The Angel's Game (Vertaald door Lucia Graves)

“The deputy editor looked at me askance. I entered the office, which smelled of sweat and tobacco in that order. Ignoring my presence, Don Basilio continued to read through one of the articles lying on his table, a red pencil in hand. For a couple of minutes, he machine- gunned the text with corrections and amputations, muttering sharp comments as if I weren’t there. Not knowing what to do, and noticing a chair placed against the wall, I slid toward it.
"Who said you could sit down?" muttered Don Basilio without raising his eyes from the text.
I quickly stood up and held my breath. The deputy editor sighed, let his red pencil fall, and leaned back in his armchair, eyeing me as if I were some useless piece of junk.
"I’ve been told that you write, Martin."
I gulped. When I opened my mouth only a ridiculous, reedy voice emerged.
"A little, well, I don’t know, I mean, yes, I do write..."
"I hope you write better than you speak. And what do you write– if that’s not too much to ask?"
"Crime stories. I mean..."
"I get the idea."
The look Don Basilio gave me was priceless. If I’d said I devoted my time to sculpting figures for Nativity scenes out of fresh dung I would have drawn three times as much enthusiasm from him. He sighed again and shrugged his shoulders.
"Vidal says you’re not altogether bad. He says you stand out."
"Of course, with the sort of competition in this neck of the woods, one doesn’t have to run very fast. Still, if Vidal says so."
Pedro Vidal was the star writer at The Voice of Industry. He penned a weekly column on crime and lurid events–the only thing worth read­ing in the whole paper. He was also the author of a dozen modestly successful thrillers about gangsters in the Raval quarter carrying out bedroom intrigues with ladies of high society.”

Carlos Ruiz Zafón (Barcelona, 25 september 1964)

De Poolse schrijver en letterkundige Andrzej Stasiuk werd geboren op 25 september 1960 in Warschau. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Andrzei Stasiuk op dit blog.

Uit: Tales Of Galicia (Vertaald door Margarita Nafpaktitis)

“When there was a shortage of calves and pigs in the village, or when people's hunger was already satisfied, or when a Lenten calm descended between weddings and christenings, he harnessed two horses to his ashwood cart and headed south. His woman stayed at home. It was no big deal to beat a path a couple times a day between the house, the pigsty and the cow barn, that's what he thought. That much one woman could handle. He started the journey in the morning and he could have made it by afternoon, but there was a pub halfway there. No matter where you're headed, some pub or other is always standing by the side of the road, like a reward for the peace and quiet at home.
He tied up the horses, tossed them a couple handfuls of hay and sat down to drink. And since everybody knew him, he always managed to find himself an enemy. Come evening, the soberer ones heaved two grappling men out the door. They landed in the mud or the dust, trying to get at vulnerable places, each trying to force the other to feel some pain. Then Kosciejny continued on his journey south. Peaceful, drowsing, just like the horses, one foot after the other to the edge of night, where darkness flowed over the mountains like rich, black milk. He unharnessed the horses in his sleep, and in his sleep he fell on a bed where he lay on his back until morning. The men living in that barrack at the end of the world said that Kosciejny slept with his eyes open, that he must have been afraid of something. But they were the ones who were afraid, and they closed their eyes so they didn't have to look out at the dark. They got up in the morning and left for the clearing. Kosciejny stayed behind and drank whatever he had brought with him. Rain was falling beyond the window. The room was cluttered with the debris of objects essential for living. Empty cans, dry bread crusts, leaky rubber boots, empty bottles ... dirt and freedom always intermingle. Kosciejny talked to himself and sang songs that nobody ever heard. He slumped on the bed, and the men returning at dusk ran up against his motionless gaze, which took in everyone and no one.”

Andrzej Stasiuk (Warschau, 25 september 1960)

De Amerikaanse schrijver William Faulkner werd geboren op 25 september 1897 in New Albany, Mississippi. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor William Faulkner op dit blog.

Uit: The Sound And The Fury 

“Caddy uncaught me and we crawled through. Uncle Maury said to not let anybody see us, so we better stoop over, Caddy said. Stoop over, Benjy. Like this, see. We stooped over and crossed the garden, where the flowers rasped and rattled against us. The ground was hard. We climbed the fence, where the pigs were grunting and snuffing. I expect they're sorry because one of them got killed today, Caddy said. The ground was hard, churned and knotted. Keep your hands in your pockets, Caddy said. Or they'll get froze. You dont want your hands froze on Christmas, do you.

"It's too cold out there." Versh said. "You dont want to go outdoors."

"What is it now." Mother said.

"He want to go out doors." Versh said.

"Let him go." Uncle Maury said.

"It's too cold." Mother said. "He'd better stay in. Benjamin. Stop that, now."

"It wont hurt him." Uncle Maury said.

"You, Benjamin." Mother said. "If vou dont be good, you'll have to go to the kitchen."

"Mammy say keep him out the kitchen today." Versh said. "She say she got all that cooking to get done."

"Let him go, Caroline." Uncle Maury said. "You'll worry yourself sick over him."

"I know it." Mother said. "It's a judgment on me. I sometimes wonder."

"I know, I know." Uncle Maury said. "You must keep your strength up. I'll make you a toddy."

"It just upsets me that much more." Mother said. "Dont you know it does."

"You'll feel better. " Uncle Maury said. "Wrap him up good, boy, and take him out for a while."

Uncle Maury went away. Versh went away.

"Please hush." Mother said. "We're trying to get you out as fast as we can. I dont want you to get sick."

Versh put my overshoes and overcoat on and we took my cap and went out. Uncle Maury was putting the bottle away in the sideboard in the diningroom.

"Keep him out about half an hour, boy." Uncle Maury said. "Keep him in the yard, now."

"Yes, sir." Versh said. "We dont never let him get off the place."

We went out doors. The sun was cold and bright. “

William Faulkner (25 september 1897 - 6 juli 1962)

De Belgische dichteres en schrijfster Patricia Lasoen werd geboren op 25 september 1948 in Brugge. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Patricia Lasoen op dit blog.

Landschap met roze hoed

"Niets kan zachter golven
dan een golfterrein"
denkt de dame met de grote hoed
en de suède handschoenen.
De heer die haar galant terzijde
staat, kijkt heel even
naar haar borsten in de roze crêpe jurk
en slaat dan met een forse slag
het kleine witte balletje
een heel eind verder.

Onder de pompelmoezen maan

Onder de pompelmoezen maan
Op de oude schommel
Als op een droom van vroeger

Scharnieren knarsen
Krekels zwijgen
Onkruid
Schiet uit het droge zand omhoog

Zaden zijn verdord van de hitte
Lelies bloeien niet verder
Algen vertroebelen de vijver

Je bent er niet

Er is brood en wijn
Je bent er niet

Pompelmoezen maan
Fruit en wijn
Dompelpomp
Soezende deken
Slaap

Patricia Lasoen (Brugge, 25 september 1948) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e september ook mijn blog van 25 september 2012 en eveneens mijn blog van 25 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-09-2013 om 15:02 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Mark Boog werd geboren op 24 september 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Mark Boog op dit blog.

Het gietijzer van stations...

Het gietijzer van stations, het glas, je handen.
Deze schoonheid is breekbaar, is te ontkennen,

maar overtreft ons. Ik ben klein in je nabijheid
als een tor in het hoge gras, dapper ploeterend -

in de verte ben ik groter, spookhuis, het vervormde
beeld in de gekromde spiegel. Spinnenweb, skelet,

gehuil van witte geesten, onecht als alle dagen,
vals als jij. Maar wij schrikken zo snel niet meer,

wij laten ons nog slechts elkaar op het lijf jagen.
We reizen van ons vandaan, elke dag, zo ver

als we durven, met het oog op bestemming. Niets
minder dan dat. Ik zie je van verre komen, gaan.

Atleet

Alle ramen zijn open. De geluiden van binnen en buiten
mengen zich; mengen zich met het licht en de gedachten.

Uiterst verwonderlijk is deze lijdzaamheid. Met handen
waarin geen zand en ogen onder leden wachten we lang.

Het zeggen is bijkomstig. In de verste stilste hoeken
is er plaats voor, tussen het gebeuren, naast het wachten.

Er beweegt zich een atleet door de gangen van het huis,
langs de kamers waarin we zitten, er klinkt voorbijgaan.

Mark Boog (Utrecht, 24 september 1970)

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren op 24 september 1937 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 20 novemberr 2010 en eveneens alle tags voor A.L. Snijders op dit blog.

Uit: Het Huwelijk

“De ceremoniemeester van het huwelijksfeest heeft gevraagd of ik iets realistisch wil zeggen. Ik bedenk dat je alleen het huwelijk van je ouders van binnenuit kent, en dat van jezelf. Van alle andere huwelijken ken je slechts de buitenkant. Daarom wend ik me voor een volledig beeld tot de poëzie en kom meteen bij Het Huwelijk van Willem Elsschot, het bekendste gedicht uit onze literatuur. De moeilijkheid is dat alle vrouwen die ik ken het onaangenaam vinden, het verval van de vrouw, de spijt van de man. Maar voor mij zijn dat details, de hoofdzaak is de weemoed, de stille kracht die onbenoembaar is, en superieur aan de woede en de spijt. Dus lees ik op het feest, nadat iemand aan het glas heeft getikt, het vijfde couplet voor om een ieder stil te houden en mijn gelijk te halen. Maar doodslaan deed hij niet, want tusschen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat. Later op de avond, na het dansen, word ik aangesproken door een zestienjarig meisje dat me vertelt dat het gedicht juist die week op school is behandeld en dat de leraar de nadruk heeft gelegd op de mislukking, op het beeld van de man die bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke' aanblik bood. Ik zeg: Leraren geven een aanzet, jij moet het verder zelf doen. Hang het gedicht boven je bed, lees het honderd keer, maak zelf een voorlopige keuze, en laat die altijd voorlopig blijven.”

A.L. Snijders (Amsterdam, 24 september 1937)

De Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald werd geboren op 24 september 1896 in Saint Paul, in de staat Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor F. Scott Fitzgerald op dit blog.

Uit: The Great Gatsby

“And so with the sunshine and the great bursts of leaves growing on the trees, just as things grow in fast movies, I had that familiar conviction that life was beginning over again with the summer.

There was so much to read, for one thing, and so much fine health to be pulled down out of the young breath-giving air. I bought a dozen volumes on banking and credit and investment securities, and they stood on my shelf in red and gold like new money from the mint, promising to unfold the shining secrets that only Midas and Morgan and Maecenas knew. And I had the high intention of reading many other books besides. I was rather literary in college — one year I wrote a series of very solemn and obvious editorials for the “Yale News.”— and now I was going to bring back all such things into my life and become again that most limited of all specialists, the “well-rounded man.” This isn’t just an epigram — life is much more successfully looked at from a single window, after all.

Leonardo DiCaprio (Jay Gatsb)y en Carey Mulligan (Daisy) in de film uit 2013

It was a matter of chance that I should have rented a house in one of the strangest communities in North America. It was on that slender riotous island which extends itself due east of New York — and where there are, among other natural curiosities, two unusual formations of land. Twenty miles from the city a pair of enormous eggs, identical in contour and separated only by a courtesy bay, jut out into the most domesticated body of salt water in the Western hemisphere, the great wet barnyard of Long Island Sound. They are not perfect ovals — like the egg in the Columbus story, they are both crushed flat at the contact end — but their physical resemblance must be a source of perpetual confusion to the gulls that fly overhead. To the wingless a more arresting phenomenon is their dissimilarity in every particular except shape and size.

I lived at West Egg, the — well, the less fashionable of the two, though this is a most superficial tag to express the bizarre and not a little sinister contrast between them. My house was at the very tip of the egg, only fifty yards from the Sound, and squeezed between two huge places that rented for twelve or fifteen thousand a season.”

F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)

Fitzgerald hier met vrouw  Zelda en dochter Scottie in 1927

De Britse schrijfster en filmmaakster Shamim Sarif werd geboren op 24 september 1969 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Shamim Sarif op dit blog.

Uit: The World Unseen

“Miriam held the baby close and thought that Amina herself lived a very different life from her own.

“You ‘ve been on the Garden Route?” she asked, her tone wistful.

Amina nodded. “Twice,” she said.

Miriam turned and sat the baby down amongst her toys on the floor behind the counter, pausing to touch her soft hair.

“I’ve never been anywhere,” she said, straightening up. “Only to Pretoria.”

Miriam hardly noticed the girl move, but suddenly Amina was standing right before her, with only the counter top between them.

“Come with me to Cape Town,” she offered, and her tone was one that Miriam recognised from before, flirtatious and laughing. She was looking Miriam directly in the eyes, and then she looked, disconcertingly, at her mouth. Miriam pulled back, for Amina was standing so close to her that she could catch the fresh scent of her, a scent that she still remembered well from the night the girl had stayed over. Miriam said nothing, but came out from behind the counter and went back to her spot by the open door.

“Come with me,” said Amina again, more serious this time. “It would be company for me. And we could take turns with the driving.”

“I can’t drive,” said Miriam.

Amina considered this. “Well, I don’t really need help with the driving…”

“I can’t go with you,” Miriam told her abruptly. “I have a husband and three children and a shop to look after.” She looked away, and they were both silent, listening to the rain and the blues tune that floated out from the radio.”

Shamim Sarif (Londen, 24 september 1969)

Hier met zangeres en actrice  Leonie Casanova

De Nederlandse dichter Hendrik Tollens werd op 24 september 1780 te Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Tollens op dit blog.

Het roosje

Een jonge tuinman kweekte teder
Een roosje, dat zijn bloembed droeg;
Behoedde 't wel voor buiig weder,
En gaf het warmte en vocht genoeg.

't Was eindlijk zeldzaam schoon ontloken,
En menig had en kocht het graag:
‘Het is voorlang mij reeds besproken’
Was elk bescheid op elke vraag.

Nu plukt hij 't zorglijk van de stengel,
En laat er mee naar 't landhuis gaan,
En de eedle vrouw, een jeugdige engel,
Nam zelf het bloempje lachende aan.

‘Hoe laat hij,’ sprak zij, ‘hoe zich noemen,
Die mij dat kostbaar roosje zendt?’ -
‘Hij is een vriend van schone bloemen:
Meer’, sprak de knaap, ‘is me onbekend.’

En toen zij rondreed in haar wagen,
De boezem met de bloem getooid,
Toen zag de tuinman 't uit de hagen,
En blijder sloeg hem 't harte nooit.

Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856)

Zilveren penning bij zijn 70ste verjaardag

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e september ook mijn blog van 24 september 2012 deel 2 en ook mijn blog van 24 september 2011 deel 2.

24-09-2013 om 19:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Haar vader was theoloog en het grote gezin Van Leeuwen verhuisde regelmatig.Ze woonde onder meer in Amsterdam, Brussel, Zetten en Maastricht. Sinds 2002 woont ze voor een tweede maal in Antwerpen. In het ouderlijk huis van Joke van Leeuwen werd veel gelezen, muziek gemaakt en toneel gespeeld. Als achtjarige schreef en tekende zij al een eigen huiskrant. Zij studeerde grafische kunsten aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen en de Hogeschool Sint-Lukas Brussel in Schaarbeek, en geschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel.  In 1978 publiceerde ze haar eerste kinderboek en won ze op het Camerettenfestival alle prijzen waardoor ze meteen in het officiële cabaretcircuit verzeild raakte. Ze bleef er zes jaar, daarna zette ze deze activiteiten, met grotere professionaliteit maar minder frequent, voort op literaire festivals, feestelijke middagen, voorleesavonden en conferenties en middels theatertournees van beperkte duur. In 2004 kwam ze weer officieel terug in de theaters, met programma's waarin ze cabaret, literatuur en beeld combineert.  Daarnaast maakt ze ook schilderijen en is ze actief als illustrator en schrijver van (kinder-)boeken. Voor volwassenen scheef ze in 2008 “Alles nieuw” - een geïllustreerde roman; maar ook gedichtenbundels zoals “De tjilpmachine” (1990), en “Wuif de mussen uit” (2006). De verzamelde gedichten “Fladderen voor de vloed” verschenen in 2007.In 2010 werd “Iep!” verfilmd.

Zei ze

Zei ze hadden we nieuwe ontferming

besteld wij, ze zouden die brengen,

de nieuwe ontferming, op vrijdag.

Zeggen ze vrijdag kan het op zaterdag.

Zeggen we ja, maar dan wel in

de morgen. Zeggen ze gaat niet,

dat gaat niet, de morgen. Zegt mijn

man goed, dan kom ik die zelf halen,

zaterdag dan in de morgen, dat kan?

Ja dat kan, zeggen ze. Komt hij daar,

zaterdag, nergens ontferming. Zegt hij

hoezo niet, die zou er toch wezen?

Nee nee, die is er niet, komt u maar

vrijdag. Zegt hij wat vrijdag, ik moet

die meteen. Zeggen ze gaat niet, die

is nog niet binnen Zegt hij u zei toch

dat die er nu was? Zeiden ze

moeten we zeggen van niet dan,

wilt u dat horen,

van zeggen van niet?

Ik was veel kleiner dan de stad...

Ik was veel kleiner dan de stad
en schrok nog van bedelaars
waar altijd iets niet meer aan zat.
De winkels waren hemelhoog met
witte bergen onderbroeken, waarin
gegraaid werd van het zoeken tot
handen hadden. Ik vergat de weg
die ik niet had geleerd en
liep verkeerd. een vrouw gerimpeld
van bestaan, vroeg of ik met haar op
wou gaan, want anders viel zij om.
We liepen samen krom,
als een gezinnetje van zotten.
Zij wist de weg, ik droeg haar oude botten.

Andermans hond

Ik ging niet wandelen met de hond,
de hond ging wandelen met mij.
Kijk, zei hij, kijk, zo doe je dat:
je snuffelt wat, je kruipt eens
onder groen, je doet daar wat je
daar moet doen, je kwispelt -
nee dat kun je niet - loopt achterna
wat vleugels heeft, je rolt je op je
ene zij, je andere zij, je ene zij,
je mond staat op de tocht, je zoekt
in woorden naar een geur, bij grenzen
naar vreemd vocht, hoort woest geroep
van groepen mens als blaffen aan,
verstaat alleen je naam
en Lig en Koest en Af.

Joke van Leeuwen  (Den Haag, 24 september 1952)

24-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De dagen korten
het duister dikt in
de messen spitsen zich toe
de pantoffels staan te smachten
de open haard gaapt
de ochtend ligt te rotten
de dood rochelt zich rond.

In het ruggenmerg doolt een dwerg,
het bloed danst een boerenklucht
en op de perrons, de grijze perrons
groeit het bankroet.

Struikel in het rond nu
de wereld is van gebroken glas,
ren weg als je kunt, bemachtig
een vrijbrief van de voddenkoopman,
neem de vrachtboot naar doorgangsoord B.
speel verstekeling tussen de meeuwen.

Ga aan land, ga
liggen en rol jezelf weg,
honderdvierenveertig pond uitlek-
gewicht en wat loopgravenletsel
van een verlangen dat heenging
op 29 februari van het schrikkeljaar
negentienzoveel.

Dit gedicht

zie dit ontstoken oog

omklonterd door vliegenfamilies

ziedend zoemend

driest zoekend naar rijm

naar het zweet van een betekenis

dit kommaloos tasten

naar waar het bindvlies barst

dit wriemelen te midden

van wat nog geen plaats heeft

gevonden tussen het pus

en het slijm van de syntaxis

opgeschud door een wild nee

een steigeren in de hitte

van het moment dat bloeddorstig

op verlossing wacht.

Peter Drehmanns (Roermond, 22 september 1960)

De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonio Tabucchi op dit blog.

Uit: The Missing Head (Vertaald door Patrick Creagh)

“Yes, those were the days of El Rey. But now? Now that they were forced to wander, now that Spain made their lives impossible, and in Portugal, their place of refuge, things were perhaps even worse, now that they no longer had the means of making trinkets and mantillas, now that they had to get by as best they could with begging and petty theft, what sort of a fucking king was he, Manolo the Gypsy? King of a shitheap, is what he repeated to himself.

The Town Council had granted him that litter-strewn patch of land on the outskirts of town, just beyond the last outlying villas, but merely as an act of charity. He would never forget the face of the town clerk who signed the concession, with an air of condescension together with commiseration, for a twelve-month grant of land at peppercorn rent… and let Manolo remember that. The Council made no commitment to provide commodities of any kind, not so much as water and electricity, and as for shitting they could do it in the woods, after all gypsies were used to that, and they would manure the soil, and they must be careful, because the police were on to their small traffickings, and were keeping their eyes peeled.

King of a shitheap, thought Manolo, with those pasteboard hovels roofed with galvanized iron, streaming with damp in winter and ovens in summer. The dry, spick and span grottoes of the Granada of his youth no longer existed, this place here was a refugee camp, or worse, a concentration camp, thought Manolo, king of a shitheap.

“What is El Rey about at this hour of the morning, O afflicted spirit of our Andalusian dead?”

His wife was now well awake, her eyes wide open. With her grey hair spread over her breast, as she always arranged it for sleep after removing all the hairpins, and that pink nightshift she slept in, she looked like a ghost herself.”

Antonio Tabucchi (Pisa, 23 september 1943)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Colderidge op dit blog.

After St. Augustine

Sunshine let it be or frost,
Storm or calm, as Thou shalt choose;
Though Thine every gift were lost,
Thee Thyself we could not lose.

Blue and White

BLUE is Our Lady’s colour,
White is Our Lord’s.
To-morrow I will wear a knot
Of blue and white cords,
That you may see it, where you ride
Among the flashing swords.

O banner, white and sunny blue,
With prayer I wove thee!
For love the white, for faith the heavenly hue,
And both for him, so tender-true,
Him that doth love me!

Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in de arbeiderswijk Žižkov in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

An Umbrella from Piccadilly

If you're at your wits' end concerning love
try falling in love again —
say, with the Queen of England.
Why not!
Her features are on every postage stamp
of that ancient kingdom.
But if you were to ask her
for a date in Hyde Park
you can bet that
you'd wait in vain.

If you've any sense at all
you'll wisely tell yourself:
Why of course, I know:
it's raining in Hyde Park today.

When he was in England
my son bought me in London's Piccadilly
an elegant umbrella.
Whenever necessary
I now have above my head
my own small sky
which may be black
but in its tensioned wire spokes
God's mercy may be flowing like
an electric current.

I open my umbrella even when it's not raining,
as a canopy
over the volume of Shakespeare's sonnets
I carry with me in my pocket.

But there are moments when I am frightened
even by the sparkling bouquet of the universe.
Outstripping its beauty
it threatens us with its infinity
and that is all too similar
to the sleep of death.
It also threatens us with the void and frostiness
of its thousands of stars
which at night delude us
with their gleam.

The one we have named Venus
is downright terrifying.
Its rocks are still on the boil
and like gigantic waves
mountains are rising up
and burning sulphur falls.

We always ask where hell is.
It is there!

But what use is a fragile umbrella
against the universe?
Besides, I don't even carry it.
I have enough of a job
to walk along
clinging close to the ground
as a nocturnal moth in daytime
to the coarse bark of a tree.

All my life I have sought the paradise
that used to be here,
whose traces I have found
only on women's lips
and in the curves of their skin
when it is warm with love.

All my life I have longed
for freedom.
At last I've discovered the door
that leads to it.
It is death.

Now that I'm old
some charming woman's face
will sometimes waft between my lashes
and her smile will stir my blood.

Shyly I turn my head
and remember the Queen of England,
whose features are on every postage stamp
of that ancient kingdom.
God save the Queen!

Oh yes, I know quite well:
it's raining in Hyde Park today.

Vertaald door Ewald Osers

Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

De Nederlandse schrijfster Leni Sariswerd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Leni Saris op dit blog.

Uit: Zoals de zeemeeuw vliegt....

“Langzaam liep ze de oprijlaan door en dan beklom ze het terras, de fijne hoge hakjes tikten op de stenen. Met genoegen gebruikte ze de prachtige koperen klopper. Myra, een van de jonge dienstmeisjes, deed open. Het stugge gezichtje werd vriendelijk. Mevrouw Runne was een autoriteit in de huishouding op "De Vier Winden," en van Tessa hielden ze allemaal, omdat ze zo'n zonnig levensblij kind was.
"Dag, juffrouw Tessa," zei ze. "Mevrouw is in de tuinkamer. Juffrouw Francis is gekomen en...... "
De zin werd niet afgemaakt, want de deur van de tuinkamer ging open en Dion en Tessa stonden voor het eerst sinds jaren tegenover elkaar.
Tessa zag nu een heel lange jongeman, met koele donkere ogen en buitengewoon zelfverzekerd. Iemand, die veel had gereisd, zich gemakkelijk bewoog in welk gezelschap dan ook en het leven bekeek met kritische blik. Dion constateerde dat de kleine wilde Tessa opgegroeid was tot een aantrekkelijk meisje.
"Tessa.... zeemeeuwtje!" Dions snelle glimlach, die het donkere gezicht stralend en goed maakte, flitste een ogenblik over de trekken, die aristocratisch waren als die van zijn grootmoeder.
"Een zeemeeuw ben ik helaas niet meer." Tessa's kleine hand lag een ogenblik in de zijne, haar ogen waren ernstig en verwonderd. "Ik mis de zee nog iedere dag en als het stormt en de kruinen van de bomen wild heen en weer zwaaien, dan vind ik het maar surrogaat voor storm aan zee."

Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)

Cover

23-09-2013 om 20:52 geschreven door Romenu  

In Memoriam Hugo Raes

De Belgische schrijver Hugo Raes is maandag op 84-jarige leeftijd overleden. De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

Uit: Bankroet van een charmeur

“Soms was hij onbetrouwbaar ontdekte ik stilaan. Hij loog soms tergend. Tergend omdat hij mij onderschatte. Uit veel bluf bestond hij wist ik al lang, en had ik ook aanvaard, niemand is volmaakt, maar zijn fundamenten waren ‘shakier’ dan ik dacht. En dat was voor mij een voldoening, en ook een teleurstelling. Ik trachtte de onoverwinnelijke, de charmeur tot de juiste proporties te herleiden.

Later zag ik hem dagenlang niet. Toen dook hij op in onze contactkroeg en deed weer een fantastisch verhaal over een nieuwe vrouw: ‘Ze is in de steek gelaten door haar vent, heeft twee kinderen, is bepaald lelijk, maar totaal vrij en heeft geld en dat kan ik altijd gebruiken. En ze wil zich steeds maar uitkleden. Een uitkledingscomplex zou ik zeggen. In de auto doet ze haar bustehouder uit langs de mouwen, knoopt haar bloese open. Ze wil me altijd meetronen naar haar kamer, begint zich op slag uit te kleden, staat daar te draaien en te smeken: streel me, streel dat lijf van me. Maar z'is te lelijk om te doen.’

Op een dag had hij één van de drie firma's opgezegd. Hij had geen tijd meer, zei hij, maar het was omdat hij steeds maar beloofde die en die bezoeken af te leggen en contacten op te nemen, en het bleef uitstellen, dat ze naar een nieuwe man uitkeken.

Geleidelijk ging hij bergaf, met een sadistisch genoegen bijna, maar werd ook vermoeider. Er waren twee jaar verlopen sinds wij begonnen waren samen op rooftocht uit te gaan. Hij leed aan de maag nu. In 't begin hield hij het voor mij verborgen, maar het duurde niet lang, of hij nam zijn poeders, aanvankelijk met water, dan met bier, in mijn bijzijn.

‘Ik denk dat jij wat meer zou moeten rusten’, raadde ik hem aan. Hij sliep soms een hele nacht niet, of zelfs twee niet. En hij was mijn oprechte vriend. Later zou ik ondervinden dat hij mij achter mijn rug klein maakte en zo oninteressant mogelijk. Een verweer dat inslaat bij de vrouwen en ook bij vele mannen. Ik heb geleerd sedertdien dat alle vrienden zo zijn, ze zijn alle egoïsten, iedereen staat alleen, en toch hebben we vrienden om de illusie te hebben dat we niet alleen staan. Ik had een goed hart, zei hij. Maar wat is ‘goed’? Hij had ook een groot hart. Een groot, goed, zacht, meevoelend en smerig en jaloers en haatdragend hart. We maakten ruzie soms in een herberg, en ik tartte hem, maar hij kon alles verdragen. Hij veegde de spons met groots gebaar over deze overspannen woorden. 's Anderendaags dronken we als de beste vrienden die we waren. Verder lachten we, of voelden ons grijs en versleten of rot.”

Hugo Raes (26 mei 1929 – 23 september 2013)

23-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

Talking to Myself

In the mildew of age
all pavements slope uphill

slow slow
towards an exit.

It's late and light allows
the darkest shadow to be born of it.

Courage, the ventriloquist bird cries
(a little god, he is, censor of language)

remember plain Hardy and dandy Yeats
in their inspired wise pre-dotage.

I, old man, in my new timidity,
think how, profligate, I wasted time

– those yawning postponements on rainy days,
those paperhat hours of benign frivolity.

Now Time wastes me and there's hardly time
to fuss for more vascular speech.

The aspen tree trembles as I do
and there are feathers in the wind.

Quick quick
speak, old parrot,
do I not feed you with my life?

The Origin Of Music

When I was a medical student
I stole two femurs of a baby
from The Pathology Specimen Room.
Now I keep them in my pocket,
the right femur and the left femur.
Like a boy scout, I'm prepared.
For what can one say to a neighbour
when his wife dies? 'Sorry'?
Or when a friend's sweet child
suffers leukaemia? 'Condolences'?
No, if I should meet either friend
or stricken neighbour in the street
and he should tell me, whisper to me,
his woeful, intimate news,
wordless I take the two small femurs
from out of my pocket sadly
and play them like castanets.

Dannie Abse (Cardiff, 22 september 1923)

De Nederlandse schrijver Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Uit: Af-sterven

“In de groote kamer-kooi lijkt het te wezen. Zwart-bruin van de stijve, stom-vlakke wanden de ruimte in, het eene venster blaâr-geelgroen, het andere venster zon-geel-achter-raggend-wit. In de vaal-gespannen ruimte-wasem het vele hoog-op stil-staande in de dag-schildering, die naar buiten uit-ligt, wijd, ver gestrekt heen-liggend, zonder iets.

Onder het goor-witte kamerboven-vlak is het. In het hoofd, dat zoo stil op de jas staat, in het vaal-en-leêg-van-niet-te-zien hoofd-binnen, in de suizend-mistende vlak-bij-stilte-kist, boven-tusschen het ooren-suis-loei-ruischen als van een heele verre machinen-stad, op de gladde vlakke zwart-waterhelling, tusschen de aan en aan ploffende grijs-lila stoomruikers en -pluimen van de randen, sliert het zacht kruip-vloeyend langzaam donker-rood, bruin, donker-blauw en zwart.

Zacht-plots vleugelen de oogen-blaadjes neêr, van-onderen gloed-geel, dan rooderig rood, dan een groot, vaal-licht-rood, van-voren, met de lichtjes-schimmetjes snel ver-bleek-dwijnend, iets daar je voorbij rijdt. In de laagte voelen de lippen zich tastbaar-week, dierlijk.

Groot wenden de vreemde handen op, neêr. De beenen in de diepte, weg en wetenloos.

Het is zoo stil boven de leêge borst. Een holle pop is het lichaam, hoog vol-uit en af-gerond geheel en los, op zich zelf, met alle zijn kromme, rondende, harde wandjes. De oog-blaadjes vlinder-ritselen.

Buiten, de hel-blauw geel-zilver-tinteling, sprankelend de gesprenkelde licht-drup-dag. Min het alomme-licht-mooi van den dag, droog, kil-blauw, duidelijk en klein. De dag een korte kamer met flauwe lamp. De groote duister-zwarte mist van de leêge stilte staat, in al-door-maar-verdere wijdte staat onbewegelijk in de al-hoogte gestard. De blauwe en roode vanen met hun duistere pracht hangen donker heel hoog en stijf en stil daarin. Achter de zwart-vaal-schemerende stilte-hoog-nacht is het groot-helle licht heen-geduisterd, heen als een samene zon-vogel-vlucht achter het gebergte.”

Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog

Uit: Habits of the House

“6.58 a.m. Tuesday, 24th October 1899
IN LATE OCTOBER of the year 1899 a tall, thin, nervy young man ran up the broad stone steps that led to No. 17 Belgrave Square. He seemed agitated. He was without hat or cane, breathless, unattended by staff of any kind, wore office dress – other than that his waistcoat was bright yellow above smart striped stove-pipe trousers – and his moustache had lost its curl in the damp air of the early morning. He seemed both too well-dressed for the tradesman’s entrance at the back of the house, yet not quite fit to mount the front steps, leave alone at a run, and especially at such an early hour.
The grand front doors of Belgrave Square belonged to ministers of the Crown, ambassadors of foreign countries, and a sprinkling of titled families. By seven in the morning the back doors would be busy enough with deliveries and the coming and going of kitchen and stable staff, but few approached the great front doors before ten, let alone on foot, informally and without appointment. The visitor pulled the bell handle too long and too hard, and worse, again and again.
The jangling of the bell disturbed the household, waking the gentry, startling such servants who were already up but still sleepy, and disconcerting the upper servants, who were not yet properly dressed for front door work.
Grace, her Ladyship’s maid, peered out from her attic window to see what was going on. She used a mirror contraption rigged up for her by Reginald the footman, the better to keep an eye on comings and goings on the steps below. Seeing that it was only Eric Baum, his Lordship’s new financial advisor and lawyer, Grace decided it was scarcely her business to answer the door. She saw to her Ladyship’s comfort and no one else’s. Baum was too young, too excitable and too foreign-looking to be worthy of much exertion, and her Ladyship had been none too pleased when her husband had moved their business affairs into new hands.”

Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor György Faludy op dit blog.

REFUGEE, 1940

Like our hosts, we thought the French army
was the mightiest under the sun.
And what did it show to the German Nazis?
Beaten backsides on the run.

The French distrust and despise us aliens  
for fleeing to their land for salvation.
It was their own deceit, not ours,
that callously brought down this nation.

They boast: defeat will bring them peace
(too bad for the Jews). Oh, hunky-dory...
Few of them know that it’s only the start
and very far from the end of the story.

The Nazis will settle into their homes.
They’ll drink their cellars dry, abuse
their women and, should they object,
treat their hosts as they treat the Jews.

Vertaald door Thomas Ország-Land

Silver Pirouettes

Your ankles grow deep-blue shadows for space,

the universe has you for its vault.

Palm trees sprout deep-green explosions behind

your shoulders. And the clock has stalled.

Your face is my reliable sundial,

the light in the window dances its ballet,

my May is jasmine in your armpit;

our nearest neighbor is the Milky Way.

Furniture swings with us like a circus trapeze

without the weight. Sometimes I look back:

dust lashes the five continents and seas,

but on your divine empire the sun never sets;

what we have here is melodious, oceanic peace

and up there the moon’s silver pirouettes.

Vertaald door Paul Sohar

György Faludy (22 september 1910 – 1 september 2006)
Hier met dichter en vriend Eric Johnson in de jaren zestig

Zie voor nog meer schrijves van de 22e september ook mijn vorige blog van vandaag.

22-09-2013 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenberg werd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Uri Zvi Greenberg op dit blog.

One Truth and Not Two

Your Rabbis taught: A land is bought with money
You buy the land and work it with a hoe.
And I say: A land is not bought with money
And with a hoe you also dig and bury the dead.
And I say: A land is conquered with blood.
And only when conquered with blood is hallowed to the people
With the holiness of the blood.
And only one who follows after the cannon in the field,
Thus wins the right to follow after his good plow
On this, the field that was conquered.
And only such a field gives nourishing and healthy bread
And the house which arises on its hill is truly a fortress and a temple,
Because in this field there is honorable blood.
Your Rabbis taught: The messiah will come in future generations:
And Judea will arise without fire and without blood.
It will arise with every tree, with every additional house.
And I say: If your generation will be slow
And will not grasp in its hands and forcibly mold its future
And in fire will not come with the Shield of David
And in blood will not come with its horses saddled -
The Messiah will not come even in a far off generation.
Judea will not arise.
And you will be living slaves to every foreign ruler.
Your houses will be straw for the sparks of every wicked one.
And your trees will be cut down with their ripe fruit.
And a man will react the same as a babe
To the sword of the enemy -
And only your ramblings will remain - yours...
And your statue, an eternal curse.
Your Rabbis taught: There is one truth for the nations:
Blood for blood - but it is not a truth for Jews.
And I say: There is one truth and not two.
As there is one sun and as there are not two Jerusalems.
It was written in the Law of Conquest of Moses and Joshua
Until the last of my kings and my traitors have consumed.
And there will be a day when from the river of Egypt until the Euphrates
And from the sea until the mountain passes of Moav my boys will go up
And they will call my enemies and my haters to the last battle.
And the blood will decide: Who is the only ruler here.

Vertaald door Laurence Cramer

Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)

De Britse schrijfster Rosamunde Pilcher werd op 22 september 1924 geboren in Lelant, Cornwall, Groot-Brittannië. Zie ook alle tags voor Rosamunde Pilcher op dit blog.

Uit: Winter Solstice

“When these friends departed, they needed reassurance: "You're all right, aren't you, Elfrida?" they would ask. "No regrets? You don't want to come back to London? You're happy?" And she had been able to set their minds at rest. "Of course I am. This is my geriatric bolt-hole. This is where I shall spend the twilight of my years."

So, by now, there was a comfortable familiarity about it all. She knew who lived in this house, in that cottage. People called her by her name. "Morning, Elfrida," or "Lovely day, Mrs. Phipps." Some of the inhabitants were commuting families, the man of the house setting out early each morning to catch the fast train to London and returning late in the evening to pick up his car from the station park and drive the short distance home. Others had lived here all their lives in small stone houses that had belonged to their fathers and their grandfathers before that. Still others were new altogether, inhabiting the council estates that ringed the village, and employed by the electronics factory in the neighbouring town. It was all very ordinary, and so, undemanding. Just, in fact, what Elfrida needed.

Walking, she passed the pub, newly furbished and now called the Dibton Coachhouse. There were wrought-iron signs and a spacious car-park. Farther on, she passed the church, with its yew trees and lych-gate, and a notice-board fluttering with parish news. A guitar concert, an outing for the Mothers and Toddlers group. In the churchyard, a man lit a bonfire and the air was sweet with the scent of toasting leaves. Overhead, rooks cawed. A cat sat on one of the churchyard gate posts, but luckily Horace did not notice him.”

Rosamunde Pilcher (Lelant, 22 september 1924)

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.

Oevelgönne

Oevel-Oevelgönne,
buddelbunter Butt.
Sah ich sieben Segel
mittenmang im Mutt.
Junge, in die sieben
muß ich mich verlieben.

Oevel-Oevelgönne,
moije Milchmannsmagd.
Ob ich es wohl könne,
hat sie mich gefragt,
ihr das Schuhband lösen
mit den siebzehn Ösen.

Oevel-Oevelgönne,
kleine Muggepick
blieb verdimmich stecken
mittenmang im Schlick.
Mädchen, nimm dein Hemde,
denn es kommen Fremde!

Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

Zelfportret met vogel, 1956

De Duitse dichter Barthold Heinrich Brockes werd geboren in Hamburg op 22 september 1680. Zie ook alle tags voor Barthold Heinrich Brockes op dit blog.

Frühlings-Seufzer

Grosser Gott, in dieser Pracht
Seh' ich deine Wunder-Macht
Aus vergnügter Seelen an.
Es gereiche Dir zu Ehren,
Daß ich sehen, daß ich hören,
Fülen, schmecken, riechen kann!

Flammende Rose

Flammende Rose,
Zierde der Erden,
Glänzender Gärten
Bezaubernde Pracht!
Augen, die deine
Vortrefflichkeit sehen,
Müßten vor Anmut erstaunet
Gestehen,
Daß dich ein göttlicher
Finger gemacht.

Die Welt ist allezeit schön

Im Frühling prangt die schöne Welt

In einem fast Smaragden Schein.

Im Sommer gläntzt das reife Feld,

Und scheint dem Golde gleich zu seyn.

Im Herbste sieht man, als Opalen,

Der Bäume bunte Blätter strahlen.

Im Winter schmückt ein Schein, wie Diamant

Und reines Silber, Fluth und Land.

Ja kurtz, wenn wir die Welt aufmercksam sehn,

Ist sie zu allen Zeit schön.

Barthold Heinrich Brockes (22 september 1680 - 16 januari 1747)

Portret door Balthasar Denner

22-09-2013 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog..

Song

I almost went to bed
without remembering
the four white violets
I put in the button-hole
of your green sweater

and how i kissed you then
and you kissed me
shy as though I'd
never been your lover

Now of Sleeping

Under her grandmother's patchwork quilt
a calico bird's-eye view
of crops and boundaries
naming dimly the districts of her body
sleeps my Annie like a perfect lady

Like ages of weightless snow
on tiny oceans filled with light
her eyelids enclose deeply
a shade tree of birthday candles
one for every morning
until the now of sleeping

The small banner of blood
kept and flown by Brother Wind
long after the pierced bird fell down
is like her red mouth
among the squalls of pillow

Bearers of evil fancy
of dark intention and corrupting fashion
who come to rend the quilt
plough the eye and ground the mouth
will contend with mighty Mother Goose
and Farmer Brown and all good stories
of invincible belief
which surround her sleep
like the golden wheather of a halo

Well-wishers and her true lover
may stay to watch my Annie
sleeping like a perfect lady
under her grandmother's patchwork quilt
but they must promise to whisper
and to vanish by morning -
all but her one true lover.

Leonard Cohen (Montréal, 21 september 1934)

In de jaren zestig

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: The shining

“Jack Torrance thought: Officious little prick.

Ullman stood five-five, and when he moved, it was with the prissy speed that seems to be the exclusive domain of all small plump men. The part in his hair was exact, and his dark suit was sober but comforting. I am a man you can bring your problems to, that suit said to the paying customer. To the hired help it spoke more curtly: This had better be good, you. There was a red carnation in the lapel, perhaps so that no one on the street would mistake Stuart Ullman for the local undertaker.

As he listened to Ullman speak, Jack admitted to himself that he probably could not have liked any man on that side of the desk --- under the circumstances.

Ullman had asked a question he hadn't caught. That was bad; Ullman was the type of man who would file such lapses away in a mental Rolodex for later consideration.

Scene uit de film van Stanley Kubric uit 1980

"I'm sorry?"

"I asked if your wife fully understood what you would be taking on here. And there's your son, of course." He glanced down at the application in front of him. "Daniel. Your wife isn't a bit intimidated by the idea?"

"Wendy is an extraordinary woman."

"And your son is also extraordinary?"

Jack smiled, a big wide PR smile. "We like to think so, I suppose. He's quite self-radiant for a five-year-old."

No returning smile from Ullman. He slipped Jack's application back into the file. The file went into a drawer. The desk top was now completely bare except for a blotter, a telephone, a Tensor lamp, and an in/out basket. Both sides of the in/out were empty, too.”.

Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: L’amour dure trois ans

„On fait semblant d'être indifférent au divorce, mais arrive bientôt le moment terrible où l'on comprend être passé de "La belle au bois dormant" à "Nous ne vieillirons pas ensemble". Adieu souvenirs charmants, il faut renoncer aux surnoms adorables qu'on se donnait, brûler les photos du voyage de noces, éteindre la radio quand on y entend une chansons que l'on fredonnait ensemble. (...) Les seules fois où l'on se croisera désormais, ce sera en présence d'une souriante avocate qui aura, par dessus le marché, le mauvais goût d'être enceinte jusqu'aux dents.” 

Scene uit de gelijknamige film uit 2011

„Il fallait jeter des fleurs blanches dans les vagues en faisant un voeu que les divinités réaliseraient dans l’année. Je ne sais pas ce qui s’est passé : mes fleurs devaient être moches, ou les dieux absents. En tout cas, je n’ai jamais été exaucé.“

(…)

„Elles attendent le Prince Charmant, ce concept publicitaire débile qui fabrique des déçues, des futures vieilles filles, des aigries en quête d’absolu, alors que seul un homme imparfait peut les rendre heureuses.“

Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd op 21 september 1976 in Rekkem (Menen). Zie ook alle tags voor Xavier Roelens op dit blog.

Lichaam en ziel

de liefste broer van de hele wereld dobbelt stenen
van het viaduct, telt de ogen en keert terug naar start

om een sollicitatiebrief te schrappen.
speeksel druipt mee de envelop in,
als lichaam en ziel verlangt het
hereniging, kent niet de reglementering ter zake.

'het kan morgen alleen maar beter.
wij wensen u veel succes.'

broer spingt over de omheining naar de gekantelde vrachtwagen
en verzamelt al wroetend en kwispelend wat overblijft.

Geheugenuitbreiding

schenk de slapende uw
ogen voor het uit de kassen
vallen, voel de ouderdom of bij
werkingen van een innoverend me
dicijn aan de tand kleven.
poets grondig treur niet om belasting
van systemen. uit uw nalatenschap,
uit adem van geschrap. het vormt
uw zekeringenkast, preventief,

vóór de implosie

Xavier Roelens (Rekkem, 21 september 1976)

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flag (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010en evenneens alle tags voor Fannie Flag op dit blog.

Uit: I Still Dream About You

“If Maggie had lived most of her life under the spell of her childhood, she wasn’t alone. A lot of people still had a few stars left in their eyes, and no wonder, growing up in a place called the Magic City, with all of its lofty aspirations and illusions of grandeur. You could see it everywhere you looked, from the towering smokestacks of the iron, coal, and steel mills to the grand mansions atop Red Mountain to the sparkle in the cement in the downtown sidewalks. The city was bustling and alive, with block after block of elegant stores, where mannequins stood in haughty poses, dressed in the latest fashions and furs from New York and Paris; blocks of showrooms filled with fine rugs, lamps, and furniture, displayed so beautifully you wanted to walk in and live there forever (or at least Maggie had). There had always been an excitement in the air. A feeling that Birmingham, the Fastest-Growing City in the South, was right on the verge of exploding into the biggest city in the world. Even the streets had been laid out extra wide and stood waiting, as if expecting a tremendous rush of traffic at any moment. From the beginning, Birmingham had been bursting with ambition and hated being second to Pittsburgh in steel production and having the second-largest city transit system in the country. Even the towering iron statue of Vulcan, the Greek god of fire and iron, that stood on the top of Red Mountain was only the second-largest iron statue in the country, and during the war, when headlines announced that Birmingham, Alabama, had been named the number two target city in America to be bombed by Germany and Japan, everybody was terribly disappointed; they would have loved to have been first! Their only consolation: they did have the largest electrical sign in the world, which greeted all visitors as they came out of the train station.”

Fannie Flag (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: The Time Machine

“The earth had come to rest with one face to the sun, even as in our own time the moon faces the earth. Very cautiously, for I remembered my former headlong fall, I began to reverse my motion. Slower and slower went the circling hands until the thousands one seemed motionless and the daily one was no longer a mere mist upon its scale. Still slower, until the dim outlines of a desolate beach grew visible.

"I stopped very gently and sat upon the Time Machine, looking round. The sky was no longer blue. North-eastward it was inky black, and out of the blackness shone brightly and steadily the pale white stars. Overhead it was a deep Indian red and starless, and south-eastward it grew brighter to a glowing scarlet where, cut by the horizon, lay the huge hull of the sun, red and motionless. The rocks about me were of a harsh reddish colour, and all the trace of life that I could see at first was the intensely green vegetation that covered every projecting point on their south-eastern face. It was the same rich green that one sees on forest moss or on the lichen in caves: plants which like these grow in a perpetual twilight.

"The machine was standing on a sloping beach. The sea stretched away to the south-west, to rise into a sharp bright horizon against the wan sky. There were no breakers and no waves, for not a breath of wind was stirring. Only a slight oily swell rose and fell like a gentle breathing, and showed that the eternal sea was still moving and living. And along the margin where the water sometimes broke was a thick incrustation of salt, pink under the lurid sky. There was a sense of oppression in my head, and I noticed that I was breathing very fast. The sensation reminded me of my only experience of mountaineering, and from that I judged the air to be more rarefied than it is now.”

H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)

Portret door  Pauline Fitzpatrick

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe.Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

An die Sommer-Winde

Süd und West, ihr linden, kühlen!
Und die ihr südwestlich weht!
Fächelt, säuselt, wenn im Schwülen
Mein geliebtes Mädchen geht!
Lüften könnt ihr, ja verschieben
Ihres Busens leichtes Tuch;
Aber müsst euch nicht verlieben,
Kühlen nur, das ist genug!

An die Winter-Winde

Nord und Ost, ihr eis'gen Winde!
Und die ihr nordöstlich weht!
O, ich bitt' euch, leise! linde!
Wenn mein zartes Mädchen geht.
Dass ihr meine Seelenweide,
Wang' und Augen, nicht betrübt!
Dass ihre schöner Mund nicht leide,
Der so willig Küsse gibt!

Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)
Slot Winsen

21-09-2013 om 15:12 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Donald Hall op dit blog.

Safe Seks

If he and she do not know each other, and feel confident
they will not meet again; if he avoids affectionate words;

if she has grown insensible skin under skin; if they desire
only the tribute of another's cry; if they employ each other

as revenge on old lovers or families of entitlement and steel —
then there will be no betrayals, no letters returned unread,

no frenzy, no hurled words of permanent humiliation,
no trembling days, no vomit at midnight, no repeated

apparition of a body floating face-down at the pond's edge

The Painted Bed

'Even when I danced erect
by the Nile’s garden
I constructed Necropolis.

Ten million fellaheen cells
of my body floated stones
to establish a white museum.'

Grisly, foul, and terrific
is the speech of bones,
thighs and arms slackened

into desiccated sacs of flesh
hanging from an armature
where muscle was, and fat.

'I lie on the painted bed
diminishing, concentrated
on the journey I undertake

to repose without pain
in the palace of darkness,
my body beside your body.'

Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

Hier in 2011 bij de uitreiking van de National Medal of Arts door president Obama

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Javier Marías op dit blog.

Uit: A Heart So White (Vertaald door Margaret Jull Costa)

“It's always the chest of the other person we lean back against for support, we only really feel supported or backed up when, as the latter verb itself indicates, there's someone behind us, someone we perhaps cannot even see and who covers our back with their chest, so close it almost brushes our back and in the end always does, and at times, that someone places a hand on our shoulder, a hand to calm us and also to hold us. That's how most married people and most couples sleep or think they sleep, the two turn to the same side when they say goodnight, so that one has his or her back to the other throughout the whole night, when he or she wakes up startled from a nightmare, or is unable to get to sleep, or is suffering from a fever or feels alone and abandoned in the darkness, they have only to turn round and see before them the face of the person protecting them, the person who will let themselves be kissed on any part of the face that is kissable (nose, eyes and mouth; chin, forehead and cheeks, the whole face) or perhaps, half-asleep, will place a hand on their shoulder to calm them, or to hold them, or even to cling to them.”

(…)

“And we offer each other words of consolation or distraction or encouragement when we see that one or the other of us is in need of such words. We also miss each other (vaguely) when we're not together, she's one of those people (in everyone's life there are four or five such people whose loss one truly feels) to whom you're used to telling everything that happens to you, that is, one of those people you think about when something happens to you, be it funny or dramatic, and for whom you store up events and anecdotes. You accept misfortunes gladly because you know you can tell those five people about them afterwards.”

Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Cyriel Buysse op dit blog.

Uit: De roman van den schaatsenrijder

„Ik wil u een en ander vertellen uit het leven van een schaatsenrijder.

Die schaatsenrijder ben ik.

Ik heb zóóveel, in verschillende landen, op schaatsen gereden, dat het schaatsenrijden in mijn leven een stuk leven op zichzelf geworden is.

Ik herinner mij nog die jonge, sterke jaren mijner jeugd, met die lange, saaie winters buiten, waar het ijs dan eensklaps, als onder de macht eener tooverroede, kleur en fleur en beweging in bracht.

Het was er ineens, na eindelooze dagen van grijze eentonigheid; ineens, op een frisschen, prikkelenden morgen: velden en boomen wit-berijpt, de harde grond klinkend onder de voetstappen, de neusgaten der paarden dampend en de zon die neveligoranje aan den blauw-wazigen einder oprees met korte, gouden stralen, die alom miljoenen en miljoenen diamanten deden fonkelen.

Even buiten 't dorp, op korten afstand van ons huis, lag de Lusthof. Die Lusthof heette te zijn het zomerverblijf van den dorpsnotaris. 'n Zonderlinge fantaisie! Een villa-achtig gebouwtje in roode steen met châlet-dak, zoo iets als men ziet afgebeeld op goedkoope chromos en prent-briefkaarten. Het lag aan den voorkant langs den trekweg van 't kanaal en aan de achterzijde grensde het aan een stuk weiland, dat gedeeltelijk tot lusttuintje was ingericht. Er stonden banken, er waren prieëltjes, er lag een vijvertje met roode vischjes en een fonteintje, dat tusschen rotsblokken van sintels opspoot; en op een grasveldje prijkte een groote, glazen bol, waarin de gansche omgeving zich wanstaltig en gedrochtelijk weerkaatste.

De dorpsnotaris, die in het dorp zelf, op nog geen tien minuten afstands, een prachtig oud huis, met een heerlijken, uitgestrekten tuin bewoonde, kwam 's zomers, op den Lusthof, af en toe enkele uren doorbrengen.“

Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932)

Cover

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Upton Sinclair op dit blog.

Uit: The Metropolis

The crash of their volley was blinding--and horses wore fairly shot to fragments; and the Major's horse, with its lower jaw torn off, had plunged madly away and left its rider hanging in the aforementioned grape-vine. After he had kicked himself loose, it was to find himself in an arena where pain-maddened horses and frenzied men raced about amid a rain of minie-balls and canister. And in this inferno the gallant Major had captured a horse, and rallied the remains of his shattered command, and held the line until help came-and then helped to hold it, all through the afternoon and the twilight and the night, against charge after charge.--And now to stand and gaze at this stout and red-nosed little personage, and realize that these mighty deeds had been his!

Then, even while Montague was returning his hand-clasp and telling him of his pleasure, the Major's eye caught some one across the room, and he called eagerly, "Colonel Anderson! Colonel Anderson!"

And this was the heroic Jack Anderson! "Parson" Anderson, the men had called him, because he always prayed before everything he did. Prayers at each mess,--a prayer-meeting in the evening,--and then rumour said the Colonel prayed on while his men slept. With his battery of artillery trained to perfection under three years of divine guidance, the gallant Colonel had stood in the line of battle at Cold Harbour--name of frightful memory!--and when the enemy had swarmed out of their intrenchments and swept back the whole line just beyond him, his battery had stood like a cape in a storm-beaten ocean, attacked on two sides at once; and for the half-hour that elapsed before infantry support came up, the Colonel had ridden slowly up and down his line, repeating in calm and godly accents, "Give 'em hell, boys--give 'em hell!"--The Colonel's hand trembled now as he held it out, and his voice was shrill and cracked as he told what pleasure it gave him to meet General Montague's son.

Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e september ook mijn blog van 20 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-09-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

CLAUDIUS RECHT VERSTEHEN

den 7. sept./ lieber Friz,
vorige woche ist in hannover markt gewesen, und ich habe herrn Wehrs gebeten, dass er auf diesem markte eine schöne peitsche für meinen Friz kaufte. morgen abend werden wir sehen, was er gekauft hat, und mittwoch abend sollst du es sehen. bis so lange musst du dich mit der alten behelfen. hier sind die knaben so dumm und haben gar keine peitschen, reiten auch gar nicht... addies, lieber Friz, und donnerstagmorgen musst du so gut sein, in unser bett zu kommen und eine halbe stunde in meinem arm zu liegen. dein Matthias Claudius.

WAITING FOR THE HURRICANE

ich lag in einem dieser stickigen hotels nackt auf dem bett
und musste an einen max frisch film denken. der junge,
der vom flugplatz mit aufs zimmer gekommen war,
roch nach anderen männern; freundschaft
gab es in dieser stadt nicht, und ich versuchte dich
seit wochen zu vergessen. träge verteilte der ventilator
meine gedanken im raum, als das telephon ging.

die rede war von der schwülen luft im landesinneren, ich
erzählte dir von den gästen in der lounge, die fiebernd
warteten, dass endlich ein sturm losbrach. sie sassen fest.
wir hatten nicht den mut, uns zu verabreden;
aber als die erste träne an mein fenster schlug,
wusste ich, wir würden uns wiedersehn in einer ewigkeit
in diesem kleinen nest am rhein.

LANDSCHAP IN SPE, STAD IN ANGST

het veent en fluit in de struik, een herberg

stond hier ooit, griezelig,

een lijk met open buik, soms

flikkert een tv-scherm midden in het heidekruid,

met fictie gezouten picknick en tieners bouwen hutten

en paffen shagjes, de eerste en komen, cyclysch,

met aanzwellende violen, met paddestoelachtige magen

terug in de nederzetting en zien er alleen maar zo uit

als waren het mensen.

Vertaald door Frans Roumen

Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Uit: Lord of the flies

“I expect we’ll want to know all their names,” said the fat boy, “and make a list. We ought to have a meeting.”

Ralph did not take the hint so the fat boy was forced to continue.

“I don’t care what they call me,” he said confidentially, “so long as they don’t call me what they used to call me at school.’

Ralph was faintly interested.

“What was that?”

The fat boy glanced over his shoulder, then leaned toward Ralph.

He whispered.

“They used to call me ‘Piggy.’ “

Ralph shrieked with laughter. He jumped up.

“Piggy! Piggy!”

“Ralph-please!”

Piggy clasped his hands in apprehension.

“I said I didn’t want-”

“Piggy! Piggy!”

Scene uit de film van Harry Hook uit 1990

Ralph danced out into the hot air of the beach and then returned as a fighter-plane, with wings swept back, and machine-gunned Piggy.

“Sche-aa-ow!”

He dived in the sand at Piggy’s feet and lay there laughing.

“Piggy!”

Piggy grinned reluctantly, pleased despite himself at even this much recognition.

“So long as you don’t tell the others-”

Ralph giggled into the sand. The expression of pain and concentration returned to Piggy’s face.

“Half a sec’.”

Here the beach was interrupted abruptly by the square motif of the landscape; a great platform of pink granite thrust up uncompromisingly through forest and terrace and sand and lagoon to make a raised jetty four feet high. The top of this was covered with a thin layer of soil and coarse grass and shaded with young palm trees.

William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

Begin zomer

Voor Simone

Begin zomer en de zee
een opengebroken kweepeer
de lucht als een kind
z'n ballon
hoog boven het water
Onder de parasols
als gestreept snoepgoed
mieren van mensen
en de gulle lach van de baai
heeft gouden tanden

Kind met het gele emmertje
en de vergeten vlecht
je mond is zowaar een klokje
de kleine huig de kleine klepel
Jij bespeelt de zon de hele dag
als een ukelele

Ik herhaal je

Ik herhaal je
zonder begin of einde
herhaal ik jouw lichaam
De dag kent een smalle schaduw
en de nacht gele kruisen
het landschap is onaanzienlijk
en het mensdom een rij kaarsen
terwijl ik jou herhaal
met mijn borsten
die de holtes van jouw handen imiteren

Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Uit: De Bloemen zijn gek

„Willem heeft zijn tuin even buiten de stad. Hij heeft daar geen wachters nodig.

Niemand steelt er ooit een bloem. Bang als ze zijn voor de geest die in Gekke Willem huist. Op straat roepen de kinderen hem na: ‘Gekke Willem, Law Willem.’

Maar als ze alleen zijn en langs zijn huis moeten, lopen ze altijd aan de overkant van de straat. Gaan vlug voorbij. Kijken de andere kant op. Fluisteren onder elkaar dat Willem met geesten praat, die hij ziet en op zijn erf kweekt en verzorgt. Wie het zou wagen één vinger naar de bloemen van Willem uit te steken, zou door de bakru van de tuin gedwongen worden daar te blijven werken. Zonder loon. Zonder hoop om ooit los te komen...

Als de nieuwe dag nauwelijks begint te ademen en de eerste vogels elkaar een langgerekt goede morgen toegeeuwen, begint Willems dag.

Zijn bloemendag.

In de droge tijd is dat het besproeien van elke plant.

De hele tuin door.

In de regentijd het aanbrengen van stutten voor neergeslagen planten en struiken.

Bemesten, snoeien.

Zaaien.

Verwelkte bloemen zorgvuldig afknippen.

Want Willem houdt niet van verwelkte bloemen.

Je hebt je tijd gehad, matrozeroos

Veel schoonheid

Je wil zo niet blijven staan

Verwelkt

Oud

Versleten.“

Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e september ook mijn blog van 19 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

19-09-2013 om 21:01 geschreven door Romenu  

In Memoriam Marcel Reich-Ranicki

De Duitse schrijver en literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki  is vandaag op 93-jarige leeftijd in Frankfurt am Main overleden. Marcel Reich-Ranicki werd geboren op 2 juni 1920 in Włocławek, Polen. Zie ook alle tags voor Marcel Reich-Ranicki op dit blog.

Uit: Unser Grass

“Zunächst bin ich verpflichtet, den Autor, dessen Buch ich rezensiere, zu verteidigen. Mit Geduld, mit liebevoller Teilnahme, mit Herzlichkeit muß ich sein Werk untersuchen. Ich muß es mit allen mir zu Gebote stehenden Mitteln zu seinen Gunsten deuten und dem Leser so vorteilhaft wie möglich präsentieren. Ich habe, wenn es um seine schwachen Seiten geht, auf mildernde Umstände

hinzuweisen. Und es ist meine Hauptaufgabe, alle diejenigen ästhetischen, intellektuellen und moralischen Aspekte und Motive seines Werkes zu betonen, die ihm, dem Autor, die Anerkennung, die Sympathie, vielleicht sogar die Liebe des Publikums sichern können. Kurzum: Mein Autor ist mein Mandant, mein Klient, mein Schützling. Ich habe ihm zu dienen, seine Sache zu vertreten.

Aber hätte ich nur diese eine Funktion – meine Arbeit wäre weit einfacher. Der Verteidiger muß jedoch zugleich ein Ankläger sein. In wessen Namen klage ich eigentlich an? Des Publikums? Gewiß nicht, denn ich habe vom Publikum keinerlei Auftrag erhalten. Im Namen der Zeitung, für die ich schreibe? Nein. Die Redaktion darf auf die Tendenz meiner Kritik keinen Einfluß ausüben. Der Kritiker repräsentiert nur sich selber – und nicht etwa ein Kollektiv.

In wessen Namen also klage ich an? Die ehrliche Antwort auf diese Frage klingt pathetisch: im Namen der Literatur. Ich muß jede Seite des neuen Werks mißtrauisch lesen, ich muß es hartnäckig anzweifeln. Ich habe alles Schwache, Fragwürdige und Schlechte im Gegen- stand der Betrachtung zu suchen. Es ist meine Aufgabe, dem Autor auf die Schliche zu kommen, ihn zu entlarven. Im Interesse der Literatur kann ich nicht zu streng sein. Mein Schützling ist auch mein Opfer.

Zwei Seelen wohnen also in des Kritikers Brust, in zwei Rollen tritt er gleichzeitig auf: als Rechtsanwalt und als Staatsanwalt. Das Ergebnis des Kampfes dieser beiden Seelen, des Gefechts auf dem Feld derartiger dialektischer Spannungen, die Summe der beiden Plädoyers, des verteidigenden und des anklagenden – das ist die Kritik, die dem Leser dienen will und dem Autor, der Literatur und unserer Zeit. Die Urteile hingegen werden, meine ich, nicht von uns, den Kritikern, gefällt, sondern später einmal von den hohen Richtern, den Literaturhistorikern.”

Marcel Reich-Ranicki (2 juni 1920 – 18 september 2013)

18-09-2013 om 21:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

Haat

Is de haat vergeten?
Als sneeuw voor de hevige regen?

Vraag de haat wanneer hij kwam,
hoe de haat ontstaan is,
aan welke grens de haat geduldig wachtte
om ongestoord naar binnen te komen.

Vraag de haat hoe lang hij duurt,
hoe breedsprakig hij wil zijn,
op welke hoogte haatgevoelens
kunnen leven.

O haat, doornige haat.

Armando, Antwoord, 2008

Voorbarig

Ik hoorde ze joelen,
ze dansten en lachten,
het roversnest werd geplunderd,
men gluurt naar voornemens,
schimmel en een glimp:
het is voorbarig en voorbij.

Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: De verteltechniek van Hermans' eerste roman

“Conserve is een auktoriale roman, d.w.z. een roman waarin een verteller kommentaar op de gebeurtenissen geeft en zo nu en dan de lezer persoonlijk bij het verhaal betrekt (‘het tijdstip waar wij nu over gaan spreken’ (blz. 13)). Dit is op zichzelf genomen een weinig zeggende mededeling. Het gaat er om wat nu precies de plaats van die auktoriale verteller is, en vooral: welk gebruik hij van zijn positie maakt.

Die positie is het beste te vergelijken met die van een boven de aarde tronende godheid. Hij is niet gebonden aan een vaste plaats, maar heeft een almachtig geografisch overzicht:

‘Op hetzelfde oogenblik dat de planter, zwaaiend aan de balustrade zijn voeten in het water voelde zinken (hij voelde het nauwelijks, zoo warm en zoet was dat), ontspande zich de sluiter van een fototoestel, onder andere in Nicaragua, op zijn bezitting’ (blz. 7).

De eerste gebeurtenis speelt zich af op de Atlantische Oceaan, de tweede in Midden-Amerika. Herhaaldelijk wordt duidelijk dat er ook een grote tijdsafstand ligt tussen de verhaalde gebeurtenissen en het moment van vertellen:

‘Hij [Jerobeam] schreef er ook zijn brieven aan Ferdinand, die hoe langer hoe uitvoeriger werden. Zij zijn later vrij volledig teruggevonden. Zij waren van een ontstellende openheid, enkele punten natuurlijk uitgezonderd.’ (blz. 120)

Afstand wordt ook genomen met een zin als: ‘Zulke dingen gebeurden vaak, wist zij uit de doktersromans, die toen zeer in de mode waren.’ (blz.205)”