De Nederlandse dichter Hans Lodeizen werd geboren op 20 juli 1924 in Naarden. Zie ook mijn blog van 20 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hans Lodeizen op dit blog.

Weet je nog...

Weet je nog...? - Toen de wind, de bomen
Tergde en hen de mantels, van het lichaam trok,
Dat wij samen - de regen kletterde bij stromen -
Schuilden onder 't loof, en jij zó schrok

Toen ik je zei dat dit het eind was, en voorgoed
Onze wegen voortaan zouden scheiden.
'Mijn arme kind 't is droevig maar het moet;
Beter is het heen te gaan' Ik zweeg en jij schreide.

Weet je nog? Toen mijn hand de jouwe
Zachtkens drukte, omdat jij spoedig zou zien
Dat ik niet de beste was. 'zo zijn vrouwen!'
En dat jij door je tranen lachte, en zei; 'Misschien...!"

Nu is het herfst opnieuw en regen, maar alleen
Schuil ik onder 't lover, denk aan jou - en ween...

In de bedding van je heupen

In de bedding
van je heupen wil ik slapen
door de hemel van je
ogen bedekt

je voeten zijn ver
en toch behoren ze bij je als een
vlieger zijn ze opgelaten
in een zomerdag

ik woon
in een ander huis; soms
komen we elkander tegen
ik slaap altijd zonder jou
en wij zijn altijd samen

spinnenwebben van moeheid

spinnenwebben van
moeheid dragen over
grandioze zeeën zijn
ellendig hart. en toch
zal alles zo blijven

 
Hans Lodeizen (20 juli 1924 - 26 juli 1950)

De Nederlandse schrijver, journalist, commentator, essayist en columnist Henk Hofland werd geboren in Rotterdam op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Henk Hofland op dit blog.

Uit: Het Barend Servet effect

“De hoes van de LP Waar moet dat heen? vertoont geen opgewekte gezelschappen. Op de kleurenfoto aan de voorkant zien we Fred Haché woedend op de lekke achterband van een meer dan tien jaar oude Saab wijzen, terwijl Barend Servet wanhopig op zijn hoofd krabt en de Dames RiMiCo met een mengsel van onkunde, wanbegrip, twijfel en ontsteltenis het verdere verloop der gebeurtenissen afwachten. Vooral dank zij de aanwezigheid van Servet (die, zoals we later zullen zien, een buitenbeentje is) kan men bij dit tafereel nog wel aan iets komisch denken, maar uit de verschijning van de Dames valt al iets heel anders op te maken.
De volledige waarheid zien we pas als we de hoes omdraaien. Daar staan alle belangrijke medewerkers aan de shows op het toneel gegroepeerd. Het is een wat schèmerige zwart-wit foto, waarop we van links naar rechts onderscheiden een vermagerde, ziekelijke man die met een somber gezicht in de coulissen staart; de geestelijke met zwarte pij, glimmend gezicht en ingevallen mond; Gerrit Dekzeil, de zanger, die boven een das met vrolijk patroon neerslachtig naar de grond kijkt; Fred Haché, streng, tevens verongelijkt en met de handen waardig voor de onderbuik gekruist; Servet, opnieuw de enige die duidelijk optimisme uitstraalt, maar daarbij betrekkelijk stom kijkt; dan de koningin met de halfbegrijpende blik der ouden van dagen, het toch gezellig vindend; de Dames RiMiCo in dameskleding, één zelfs in broekpak, en allen reeds flink beproefd door de tand des tijds; tenslotte Sjefke van Oekel die met een breed arm gebaar, trots glimlachend, dit treurige gezelschap aan het publiek vertoont. Hij heeft er zijn beste pak voor aangetrokken, zijn schoenen glanzen, het haar is met zorg achterover geplakt en hij straalt: het is kennelijk een hoogtepunt in zijn leven. Een feestdag.
De shows van Haché, Servet en Van Oekel zijn rijker aan interpretatieve mogelijkheden dan alles wat er ooit in Nederland aan amusement op de televisie te zien is geweest. Eén van de interpretaties voert naar de vreselijke treurigheid waarvan ik hierboven, in de beschrijving van de foto's op de hoes, een voorbeeld heb gegeven.”

 
Henk Hofland (20 juli 1927 – 21 juni 2016)
Barend Servet en Sjef van Oekel

De Nederlandse schrijver en literatuurcriticus Arie Storm werd geboren in Den Haag op 20 juli 1963. Zie ook alle tags voor Arie Storm op dit blog.

Uit: Genot en huiver: de grote sprookjes van Maarten 't Hart

“Er zijn schrijvers die je bijna je hele leven met je meedraagt, vanaf het moment dat je literatuur gaat lezen tot aan de man van middelbare leeftijd die je later wordt, en vermoedelijk nog wel langer, en die alleen al wanneer je hun naam ergens leest of hoort meteen iets in je wakker maken. Ik schreef in de vorige zin ‘je’, ongeveer zoals een voetballer praat die een strafschop heeft gemist en daar in de je-vorm over vertelt alsof het een heel andere persoon betreft, maar ik bedoel natuurlijk ik. Mijn eerste grote liefde, dat is Maarten 't Hart, en ik ga het daar nu heel eerlijk over hebben. Dat moet op een persoonlijke manier, want 't Hart is een schrijver die je persoonlijk aanspreekt, die een vriend van je wordt terwijl je hem leest, die je niet op een afstand houdt, maar je juist in zijn armen sluit. Er is voor mij geen andere wijze dan een persoonlijke als ik het iets uitgebreider over hem heb, over hem en zijn boeken, vooral over zijn boeken, die toevoeging lijkt overbodig maar is het niet, want dat betekent Maarten 't Hart voor mij in de eerste plaats: een liefde voor lezen en een liefde voor boeken; niet alleen zijn boeken, maar boeken in het algemeen, literatuur.
Er is een tijd geweest dat ik me er een beetje voor schaamde, voor mijn liefde voor Maarten 't Hart, en dat lag niet aan Maarten en niet aan mij maar aan de anderen, anderen die die liefde probeerden te frustreren; eerst mijn vader, die zelf niet las maar die de door mij bewonderde auteur op tv had gezien en allerlei flauwe dingen over hem zei, later las ik nare dingen over de stijl van 't Hart, dat hij slordig zou schrijven, en dat hij niet meer dan een ordinaire verteller zou zijn, of dat er te veel natuur in zijn werk voorkwam.”

 
Arie Storm (Den Haag, 20 juli 1963)

De Duitse schrijver Uwe Johnson werd geboren op 20 juli 1934 in Cammin (tegenwoordig Kamień Pomorski, Polen). Zie ook alle tags voor Uwe Johnson op dit blog.

Uit: Mutmaßungen über Jakob

„Achtundsechzig Jahre alt, Kunsttischler, wohnhaft Jerichow Ziegeleistrasse. Ich konnte und konnte mir nicht denken was das Referat Militärische Spionageabwehr mit dem gewinnen wollte. Diese Berichte von der Dienststelle Jerichow, quengelig, meistens private Anzeigen: hat dies gesagt, hat das zu verstehen gegeben. Hat öffentlich im Krug von Jerichow (glaube nicht dass da im Krug "öffentlich" bedeutet, die kennen sich doch alle, na ja: öffentlich im Krug) das Lied gesungen von dem Hund, der in die Küche kam, der schiss dort auf ein Ei, da nahm der Koch den Löffel, und schlug den Hund zu Brei, da kamen die Hunde zusammen, und lobten sehr den Koch, und schrieben auf den Grabstein, geschissen hat er doch, dann kam der Hund wieder in die Küche und das hab ich jetzt vergessen und jaja ich verstehe schon. Das schreiben die nun auf. Geben wir ernstlich zu bedenken. Die scheinen zu meinen, die Agenten hätten Vereinslieder, nächstens wollen sie vielleicht amtliche Abzeichen einführen. Hundefänger. Darüber ärgern die sich, darüber ärgern sich noch ganz andere Leute, die lassen Cresspahl lieber den gemütlichen Lebensabend. Bis ich sah er hatte eine Tochter, geboren 1933, Oberschule in Jerichow, Studium der Anglistik in Leipzig, Dolmetscherschule Frankfurt am Main, am Main, und seit Anfang des Jahres (aber das hatten nicht die in Jerichow gemerkt, denn Cresspahl wird es ihnen nicht erzählt haben:) the N.A.T.O. Headquarters. Ich blätterte noch die anderen Vorschläge durch, konnte mit keinem so recht warmwerden, alle so schnurgerade Röntgenarbeit, kurzgesagt stur, und gegen Mittag fuhr ich zurück zur M.S.A. und liess mich melden bei Lagin und legte ihm die Mappe hin, wenn schon, dann will ich was davon haben.“

 
Uwe Johnson (20 juli 1934 – 24 februari 1984)
Borstbeeld voor het John-Brinckman-gymnasium in Güstrow

De Iraanse dichteres en schrijfster Simin Behbahāni werd geboren in Teheran op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Simin Behbahāni op dit blog.

Tu veux que je n’existe pas

Tu veux que je n’existe pas
Mais j’existerai quand même
Je ne quitterai pas le pays
Tant que le combat durera
Je résisterai
Je ne l’abandonnerai pas

Je porte en moi une plaine
De mots de poèmes
Mon être respire l’air du pays
Je suis la gazelle vive du ghazal
Tu ne me chasseras pas facilement

Je suis en vie
Ma voix est ardeur et révolte
Je n’évite ni la pierre ni le roc
Tu ne pourras harnacher mon torrent

Pourquoi voiler ma chevelure
Pourquoi me travestir pour te combattre
Je suis femme et jamais ne prendrai par ruse
La voie de l’effacement

Que tu protestes ou que tu cries
J’ai dit ce que j’avais à dire
“Seule la voix reste
Mais moi je ne serai pas toujours là
Malgré la vieillesse la maladie
Je veux chevaucher
Même si je ne peux plus monter à cheval

Vertaald door Farideh Rahnema en Élaine Audet

 
Simin Behbahāni (20 juli 1927 – 19 augustus 2014)

De Italiaanse dichter en schrijver Francesco Petrarca werd geboren in Arezzo op 20 juli 1304. Zie ook alle tags voor Francesco Petrarca op dit blog.

Uit: DieBesteigung des Mont Ventoux (Vertaald door Kurt Steinmann)

„Den höchsten Berg dieser Gegend, den man nicht unverdientermaßen Ventosus, den Windigen, nennt, habe ich am heutigen Tage bestiegen. Dabei trieb mich einzig die Begierde, die ungewöhnliche Höhe dieses Flecks Erde durch Augenschein kennenzulernen. Viele Jahre lang hatte dieses Unternehmen mir im Sinne gelegen; habe ich doch in der hiesigen Gegend, wie du weißt, seit meiner Kindheit geweilt, wie eben das Schicksal die menschlichen Dinge fügt. Dieser Berg aber, der von allen Seiten weithin sichtbar ist, steht mir fast immer vor Augen.
Nun aber faßte ich den Entschluß, endlich einmal auszuführen, was ich täglich hatte ausführen wollen, besonders nachdem mir tags zuvor, als ich römische Geschichte beim Livius nachlas, zufällig jene Stelle vor Augen gekommen war, wo Philipp, der Mazedonierkönig, den Berg Hämus in Thessalien besteigt.
Mir schien für einen Jüngling ohne Anteil am Staatsleben entschuldbar zu sein, was man ja an einem greisen König nicht tadelt. Als ich aber wegen eines Begleiters mit mir zu Rate ging, erschien mir, so merkwürdig es klingt, kaum einer meiner Freunde dazu geeignet: so selten ist selbst unter treuen Freunden jener vollkommenste Zusammenklang aller Wünsche und Gewohnheiten. Was glaubst du wohl? Schließlich wende ich mich um Beistand an den, der mir zunächst steht, und eröffne die Sache meinem jüngeren, meinem einzigen Bruder, den du ja gut kennst. Frohere Botschaft hätte er nicht hören können, und er dankte mir freudig, daß er bei mir gleichzeitig die Stelle eines Freundes und eines Bruders hätte.“

 
Francesco Petrarca (20 juli 1304 – 19 juli 1374)
Mont Ventoux

De Vlaamse dichter en schrijver Maurice Gilliams werd geboren in Antwerpen op 20 juli 1900. Zie ook alle tags voor Maurice Gilliams op dit blog.

Aan het venster

Achter het huis ademt het bosch;
en de nacht, waar ik zóó van houd
met ver gebliksem, verkleumt mij
met waaiende lentekou.

Hier, waar mijn linker hand de rechter voelt
tast ik naar niets beters meer;
waar ik van hebben wou is weggebloed
en mijne liefde bloeit niet weer.

Boven mij jagen de wolken voort;
beneden slaapt de wilde grond;
en als een zwaar kasteel van droom
sta ik in mijn eigen schaûw vermomd.

En mijne liefde bloeit niet weer.
Op de orkaan tuimelt een struik voorbij;
zijn donkre rozen draagt hij eens
misschien vér van mij.

Droomballade

Alleen een stem bleef achter bij mij,
in de hut op de heuvelkam;
rondom lagen de herders wijd
in het veld, bij een rosse vlam.

Ik vroeg: wie heeft mij lief,
in dees armzalig nachtverblijf?
ik sloot de oogen en er daalde zeer diep
een ijskoud kristal in mij.

Het licht van mijn bloed viel er door
en ik zag binnen mijn eigen lijf
de schoone landen van de dood
en de bergen van 't paradijs.

Het heeft niet lang geduurd,
en dan kreeg ik weer pijn;
maar toen ik buiten zag naar het vuur
waren de herders reeds voorbij.

 
Maurice Gilliams (20 juli 1900 – 18 oktober 1982)

De Zweedse dichter Erik Axel Karlfeldt werd geboren op 20 juli 1864 in Folkärna. Zie ook alle tags voor Erik Axel Karlfeldt op dit blog.

Sehnsucht heißt es, mein Erbeteil

Sehnsucht heißt es, mein Erbeteil,
Schloss in sich sehnenden Tälern.
Sachte ein seltsames Saitenspiel
freudlos ertönt in den Sälen.

Sag, warum sprudelst du, klagender Strom
tief aus den düstern Gemächern?
Du, der am Tage mich singt in den Traum,
lässt mich des Nachts auch erwachen?

Wer ist die Seel´, die mit seufzendem Ton,
atmet aus heimlichen Saiten?
Lieblich die Düfte aus Grashummels Bau,
über das Herbstland sich breiten.

Sommer verblassen und Sonnen verglühn,
zäher die Stunden verrinnen,
welkenden Ros´gärten Düfte entfliehn,
Rückblicke wispern und singen.

Klinge, du klagendes Saitenspiel,
Freund mir in träumenden Sälen!
Sehnsucht heißt es, mein Erbeteil,
Schloss, in sich sehnenden Tälern.

Vertaald door Willi Grigor en Bertram Kottmann

 
Erik Axel Karlfeldt (20 juli 1864 – 8 april 1931)
Portret door Anders Zorn, 1906

De Amerikaanse schrijver Cormac McCarthy werd geboren op 20 juli 1933 in Providence, Rhode Island. Zie ook alle tags voor Cormac McCarthy op dit blog.

Uit: No Country for Old Men

“Somewhere out there is a true and living prophet of destruction and I don't want to confront him. I know he's real. I have seen his work. I walked in front of those eyes once. I wont do it again. I wont push my chips forward and stand up and go out to meet him. It ain't just bein' older. I wish that it was. I cant say that it's even what you are willin' to do. Because I always knew that you had to be willin' to die to even do this job. That was always true. Not to sound glorious about it or nothin' but you do. If you ain't they'll know it. They'll see it in a heartbeat. I think it is more like what you are willin' to become. And I think a man would have to put his soul at hazard. And I wont do that. I think now that maybe I never would.
The deputy left Chigurh standing in the corner of the office with his hands cuffed behind him while he sat in the swivel chair and took off his hat and put his feet up and called Lamar on the mobile.
Just walked in the door. Sheriff he had some sort of thing on him like one of them oxygen tanks for emphysema or whatever. Then he had a hose that run down the inside of his sleeve and went to one of them stun guns like they use at the slaughterhouse. Yessir. Well that's what it looks like. You can see it when you get in. Yessir. I got it covered. Yessir.
When he stood up out of the chair he swung the keys off his belt and opened the locked desk drawer to get the keys to the jail. He was slightly bent over when Chigurh squatted and scooted his manacled hands beneath him to the back of his knees. In the same motion he sat and rocked backward and passed the chain under his feet and then stood instantly and effortlessly. If it looked like a thing he'd practiced many times - it was. He dropped his cuffed hands over the deputy's head and leaped into the air and slammed both knees against the back of the deputy's neck and hauled back on the chain.
They went to the floor. The deputy was trying to get his hands inside the chain but he could not. Chigurh lay there pulling back on the bracelets with his knees between his arms and his face averted. The deputy was flailing wildly and he'd begun to walk sideways over the floor in a circle, kicking over the wastebasket, kicking the chair across the room. He kicked shut the door and he wrapped the throw rug in a wad about them. He was gurgling and bleeding from the mouth. He was strangling on his own blood. Chigurh only hauled the harder. The nickel plated cuffs bit to the bone.”

 
Cormac McCarthy (Providence, 20 juli 1933)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e juli ook mijn blog van 20 juli 2013 deel 2 en eveneens deel 3.

20-07-2017 om 18:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Paul Randolph Violi werd geboren op 20 juli 1944 in Brooklyn, New York. Violi was in de periode 1972-1974 redacteur van The Architectural Forum, werkte als freelancer bij Universal Limited Art Editions en als voorzitter van de Associate Council Poetry Committee organiseerde hij van 1974 tot 1983 een reeks lezingen in het Museum of Modern Art. Hij was ook mede-oprichter van de Swollen Magpie Press, die poëziebundels, anthologieën en een tijdschrift genaamd New York Times uitgaf en werkte samen met Dale Devereux Barker aan kunstboeken, zoals “Envoy; Life is Completely Interesting” en “Selected Accidents, Pointless Anecdotes, a collection of non-fiction prose”. Violi kreeg ook twee poëziebeurzen van het National Endowment for the Arts en ontving de John Ciardi Lifetime Achievement Award in Poetry, de the American Academy of Arts and Letters Morton Dauwen Zabel Award, en subsidies van The Foundation for Contemporary Arts Poetry, The Fund for Poetry, The New York Foundation for the Arts, The Ingram Merrill Foundation,en de New York Creative Artists Public Service Fund. Hij publiceerde elf poëziebundels, waaronder “Splurge” (1982), “Likewise” (1988), “The Curious Builder” (1993), “Fracas” (1998), en “Overnight” (2007).

Appeal to the Grammarians

We, the naturally hopeful,
Need a simple sign
For the myriad ways we’re capsized.
We who love precise language
Need a finer way to convey
Disappointment and perplexity.
For speechlessness and all its inflections,
For up-ended expectations,
For every time we’re ambushed
By trivial or stupefying irony,
For pure incredulity, we need
The inverted exclamation point.
For the dropped smile, the limp handshake,
For whoever has just unwrapped a dumb gift
Or taken the first sip of a flat beer,
Or felt love or pond ice
Give way underfoot, we deserve it.
We need it for the air pocket, the scratch shot,
The child whose ball doesn’t bounce back,
The flat tire at journey’s outset,
The odyssey that ends up in Weehawken.
But mainly because I need it—here and now
As I sit outside the Caffe Reggio
Staring at my espresso and cannoli
After this middle-aged couple
Came strolling by and he suddenly
Veered and sneezed all over my table
And she said to him, “See, that’s why
I don’t like to eat outside.

Midnight Shift

I listen to the crickets and hear
the machinery at the bottom of the night.

They are all made in Hong Kong
out of interchangeable parts.

They all rise and fall on the same wave,
the creaking, changeless sea
they made out of sound and the night air.

                I don't surprise myself anymore:
a sense of motion but no advance, no shore
in sight other than sleep; and the usual
lines scribbled on the way, the notes
an alchemist hears adrift in the ordinary
with no symbol for the element of surprise.

 -- But then to feel your hand instead, palm up
on the bed like a little boat in the dark,

with everything calm for an instant
before out of nowhere all of you lands
on me with a great laugh, a splash of hair.

 
Paul Violi (20 juli 1944 - 2 april 2011)

20-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Champ de coquelicots door Claude Monet, 1885

Roter Mohn

Wenn im Sommer der rote Mohn
wieder glüht im gelben Korn,
wenn des Finken süßer Ton
wieder lockt im Hagedorn,
wenn es wieder weit und breit
feierklar und fruchtstill ist,
dann erfüllt sich uns die Zeit,
die mit vollen Massen misst.

Dann verebbt, was uns bedroht,
dann verweht, was uns bedrückt,
über dem Schlangenkopf der Not
ist das Sonnenschwert gezückt.
Glaube nur, es wird geschehn!
Wende nicht den Blick zurück!
Wenn die Sommerwinde wehn,
werden wir in Rosen gehn,
und die Sonne lacht uns Glück!

 
Otto Julius Bierbaum (28 juni 1865 – 1 februari 1910)
Raadhuis in Grünberg (Nu: Zielona Góra), de geboorteplaats van Otto Bierbaum

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Enquist werd geboren op 19 juli 1945 in Amsterdam als Christa Boer. Zie ook mijn blog van 19 juli 2010 en eveneens alle tags voor Anna Enquist op dit blog.

Foto

Geef het maar toe. Wat je schrijft
heeft geen zin. Gevoelig gezwatel,
een meisje dat zingt. Hou toch op,

stomp jezelf in je rug. Wees oprecht
tegen lezers. Liever dan dikke woorden
een kille inspectie. Kijk, deze foto:

leeg strand bij avond. Jonge vrouw,
achterkant. Haar hemd heeft de kleur
van de zee. Zand op haar schouders,

zout haar in een knot op haar kruin,
bleek licht rond haar lichaam. Stil.
Zij heeft nog een week.

Terugkeer van de jager

De middag was een lichtgeworden paradijs. Het hoge
sneeuwland nam hem op. Er was geen tijd, geen
honger en het dal waar zijn moe huis moest staan
bestond niet meer. Geen schuld, geen spijt.

Wanneer de zon hem onverbiddelijk verlaat hervindt
de jager zich verstijfd en kwaad. Als voor een kind
wordt hem de tijd tot plaats, tot afstand die hij
wegtrapt. Om zijn schouders vlijt zich zwaar,

als de ontkende jaren, het gedode dier. Wurgend.
Zo opent zich het asgrauw dal waar mensen
die hij kent zwoegen met vuur en hout. Hij hoort
het stil gekras van schaatsen op de vijver. Haat

het huis waarin hij woont en veilig is. Vernederd
buigt hij voor seizoen en uur. De jager smijt
de schatten die hij meebracht in de gore sneeuw:
een zak vol dood, bevroren bloed, koud vuur.

De tuinen van wanrode

Laat in de middag bereikten wij het landgoed
Wanrode, dansten we de tango door de lange
kastanjelaan, speelden het spel van alles, alles,
wel vier maal. Tegen de avond begonnen de rozen
te geuren als water maar sterker, sterker, oh.

Vanaf het balkon donderde Brahms' Requiem,
honderdkoppig: dat alle vlees als gras was. Daar
keken wij van op, lichaam als we waren. Er was
een misverstand op het kadaster, dat hier twee
huizen stonden, eigenlijk zag je hun contouren
steeds heviger schemeren door het gazon. Als je keek.

Van schrik ging ik nog luidkeels schelden bij de dansmeester,
die ook maar een handbreed aan dagen, ineens
een mond met tanden had. Stap na stap verliet ik
de tuinen, waar het meer dan herfst was. Loof
lag op de grond, geluid ging sneller over het land.

 
Anna Enquist (Amsterdam, 19 juli 1945)

De Zwitserse schrijver Gottfried Keller werd geboren in Zürich op 19 juli 1819. Zie ook alle tags voor Gottfried Keller op dit blog.

Gewitterabend

Es dämmert und dämmert den See herab,
Die Wasser sind gar so dunkel;
Doch wenn ob den Bergen der Blitzstrahl zuckt,
Was ist das für ein Gefunkel?

Dann tun dem Schiffer die Augen weh,
Er sputet sich ängstlich zu Lande,
Wo gaffend der Feierabend steht
Am grell erleuchteten Strande.

Die Leute freuen und fürchten sich
Und wünschen ein gutes Ende
Und dass der Herr kein Hagelgericht
In ihren Krautgarten sende.

Jetzt zischt der Strahl in die laue Flut,
Rings spannen sich feurige Ketten;
Der blöde Haufen ergreift die Flucht,
Sie verkriechen sich in die Betten.

Wenn Gott einen guten Gedanken hat,
Dann raunt man: es wetterleuchtet!
Pass’ auf, Gesindel, dass nicht einmal
Er in die Wirtschaft dir leuchtet!

Sommernacht

Es wallt das Korn weit in die Runde
Und wie ein Meer dehnt es sich aus;
Doch liegt auf seinem stillen Grunde
Nicht Seegewürm noch andrer Graus;
Da träumen Blumen nur von Kränzen
Und trinken der Gestirne Schein,
O goldnes Meer, dein friedlich Glänzen
Saugt meine Seele gierig ein!

In meiner Heimat grünen Talen,
Da herrscht ein alter schöner Brauch:
Wann hell die Sommersterne strahlen,
Der Glühwurm schimmert durch den Strauch,
Dann geht ein Flüstern und ein Winken,
Das sich dem Ährenfelde naht,
Da geht ein nächtlich Silberblinken
Von Sicheln durch die goldne Saat.

Das sind die Bursche jung und wacker,
Die sammeln sich im Feld zuhauf
Und suchen den gereiften Acker
Der Witwe oder Waise auf,
Die keines Vaters, keiner Brüder
Und keines Knechtes Hilfe weiss -
Ihr schneiden sie den Segen nieder,
Die reinste Lust ziert ihren Fleiss.

Schon sind die Garben festgebunden
Und rasch in einen Ring gebracht;
Wie lieblich flohn die kurzen Stunden,
Es war ein Spiel in kühler Nacht!
Nun wird geschwärmt und hell gesungen
Im Garbenkreis, bis Morgenluft
Die nimmermüden braunen Jungen
Zur eignen schweren Arbeit ruft.

 
Gottfried Keller (19 juli 1819 – 15 juli 1890)
Farm boy and horse ream loading hay door Victor Anderson, 1882

De Zuidafrikaanse dichter Lucas Cornelis Malan werd geboren in Nylstroom op 19 juli 1946. Zie ook alle tags voor Lucas Malan op dit blog.

Night Shift

Gradually, as the sun goes down,
the night staff clock in for duty.
Punctually the sister too, formally attired
in her uniform, wearing red epaulettes –
emblem of her authority – signs herself in
for the night shift. She smiles;
it’s what’s expected of senior personnel.

Peeks into the private ward. All going well?
she asks, endearingly unconcerned. I’m sorry,
but the nightcap will have to wait for now,
we’re detoxing you. Ticks off an item.

Shortly thereafter, pushing a trolley,
she brings medication, records the status
of the drip, maternally gesturing: Swallow it
now, you oaf; down the passage there are eight
or so more awaiting my ministrations –

and so on the night sea her patients drift away,
each in turn chemically anaesthetized
and intravenously cleansed of – snugly
taken care of for six hours at least.

Until the outside morning light licks at
the dawn’s grey membrane,
waking those asleep to feel once more
the throbbing of their wounds and be aware
of the most dreadful of horrors
waiting out there.

Vertaald door Charl J.F. Cilliers en Lucas Malan

 
Lucas Malan (19 juli 1946 - 15 april 2010)

De Griekse dichter Miltos Sachtouris of Miltos Sahtouris werd geboren in Athene op 19 juli 1919. Zie ook alle tags voor Miltos Sachtouris op dit blog.

The saint

He stared deep
deep
into the well
its depth
had no end
in this life

the flesh peeled off
and fell bit by bit
soon nothing would remain
but his skeleton

I’ve decided - he said -
I’ve finally decided
I’ll live among the drowned
and among the lepers

Vertaald door David Connoly

The Difficult Sunday

Since morning I've gazed up at a better bird
since morning I've enjoyed the snake coiled at my neck

Broken cups on the carpets
crimson flowers the fortune-teller's cheeks
when she lifts the skirts of fate
something will sprout from this joy
a new blossomless tree
a pure new eyelid
or a worshipped word
that won't have kissed forgetting on the mouth

Outside the bells clang
outside unimaginable friends are waiting for me
they've hoisted a dawn high and wave it around
such fatigue such fatigue
a yellow dress - an embroidered eagle –
a green parrot - I close my eyes - caws
always always always
the band plays false melodies
such passionate eyes such women
such loves such cries such loves
friend love blood friend
give me your hand how cold

It was freezing
I no longer know what time they all died
leaving me with a dismembered friend
and a bloody branch for company

Vertaald door Karen Emmerich

 
Miltos Sachtouris (19 juli 1919 – 29 maart 2005)

De Franse schrijver en filosoof Jean-Pierre Faye werd geboren in Parijs op 19 juli 1925. Zie ook alle tags voor Jean-Pierre Faye op dit blog.

Couleurs Pliées

I
La voie de la ligne horizontale prend naissance ici évidemment dans le gris qui est un sans mélange car ici vide et plein s'y emmêlent
pourtant tirée vers la verticale la ligne aussi dès ici descend suivant le poids qui nombre et la range le signe qui la scelle et décèle
amincissant au pied la colonne amenuisant en bas ce qui tombe noircissant en vidant la couleur
foulant au fond ce qui claque et sonne sans modeler de hanche ou de lombes écartant du geste la chaleur

II
Le bousier noir est bouffé vivant un pan arraché par-dessus l'aile tout un côté vivant et mangé
de poux étoiles et de fourmis à gauche courbé sur le dedans
le noir gonflé strié étincelle
l'aile pliée couverte et rangée
l'élytre ronde sous le vernis
le sombre assemble et le rond se courbe
cerné en blanc l'ovale du noir
le creux fait bloc sa frontière est vide la bête fouille où elle s'embourbe
amassant tout au-dessus le soir
bougeant là l'antenne bifide

 
Jean-Pierre Faye (Parijs, 19 July 1925)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e juli ook mijn blog van 19 juli 2015 deel 1 en eveneens deel 2.

19-07-2017 om 18:14 geschreven door Romenu  

De Zweeds - Palestijnse dichter, toneelschrijver, journalist en literair criticus Ghayath Almadhoun werd geboren op 19 juli 1979 in het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk in Damascus als zoon van een Palestijnse vader en een Syrische moeder. Hij studeerde Arabische literatuur aan de Universiteit van Damascus en werkte als cultureel journalist. Hij woont nu in Stockholm. Hij richtte Bayt al-Qasid op, het Huis van de Poëzie, een ruimte voor vrije expressie in Damascus, samen met de Syrische dichter Lukman Derky. Hij publiceerde 3 dichtbundels, de laatste werd gepubliceerd in Beiroet in 2014. Hij publiceerde twee bundels in het Zweeds, “Asylansökan”, 2010 en "Till Damaskus" wat hij samen schreef met de Zweedse dichter Marie Silkeberg. Het boek was op de literaire kritieklijst van Dagens Nyheters voor de beste nieuwe boeken en werd ook bewerkt tot hoorspel op de Zweedse nationale radio. Met Marie Silkeberg heeft hij ook verschillende poëziefilms gemaakt. Zijn werk is vertaald in het Zweeds, Duits, Nederlands, Grieks, Sloveens, Italiaans, Engels, Frans, Deens en Chinees. De Nederlandse vertaling van zijn gedichten "Weg van Damascus" was een van de tien meest verkochte poëzieboeken in België gedurende enkele weken in 2015.

We

We, who are strewn about in fragments, whose flesh flies through the air like raindrops, offer our profound apologies to everyone in this civilised world, men, women and children, because we have unintentionally appeared in their peaceful homes without asking permission. We apologise for stamping our severed body parts into their snow-white memory, because we have violated the image of the normal, whole human being in their eyes, because we have had the impertinence to leap suddenly on to news bulletins and the pages of the internet and the press, naked except for our blood and charred remains.
We apologise to all those who did not have the courage to look directly at our injuries for fear they would be too horrified, and to those unable to finish their evening meals after they had unexpectedly seen fresh images of us on television.
We apologise for the suffering we caused to all who saw us like that, unembellished, with no attempt having been made to put us back together or reassemble our remains before we appeared on their screens. We also apologise to the Israeli soldiers who took the trouble to press the buttons in their aircraft and tanks to blow us to pieces, and we are sorry for how hideous we looked after they aimed their shells and bombs straight at our soft heads, and for the hours they are now going to spend in psychiatrists' clinics, trying to become human again, like they were before our transformation into repulsive body parts that pursue them whenever they try to sleep.

We are the things you have seen on your screens and in the press, and if you made an effort to fit the pieces together, like a jigsaw, you would get a clear picture of us, so clear that you would be unable to do a thing.

Vertaald door Catherine Cobham

 
Ghayath Almadhoun (Damascus, 19 juli 1979)

19-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Simon Vinkenoog werd op 18 juli 1928 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Simon Vinkenoog op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Zuster

Er woont een zachte zuster in mijn huid
een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt
ensoms haar handen op mijn zijde legt,
‘s nachts stelten loopt, of danst of rust.

Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op
en ik leg mij huiverend naast haar:
een dode, een schamel geraamte,
knikkend en stamelend.

Tenzij de dingen uit zichzelf gaan spreken

een kraan het hoog geluid van liefde fluit
een waterstraal die onverslapte aandacht tikt
een dronken boodschap in de brievenbus
een onverwacht bezoek aan de deur gevonden

de zee die door de straten weifelt
de zon een onbeholpen minnaar op mijn huid
en de doofstomme takken van de bomen
in mijn ogen et cetera

Tenzij ik jaren op je wachten wil
en op je mond het stempel ongeopend druk

als met een zegelring die woorden bloed
en vlijt in de nagels drijft

de handen die niets meer weten
van het feest dat morgen
in de cijfers van het heden
wijdbeens staat geplant

 
Simon Vinkenoog (18 juli 1928 – 12 juli 2009)

De Duitse dichter en schrijver Steffen Popp werd geboren op 18 juli 1978 in Greifswald. Zie ook alle tags voor Steffen Popp op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Russische Einheiten

Eine Art Liebe, zwischen den Blocks
mit Schneeohren: unwirklich, außer der Zeit
liegen die Steine unter dem Eis
die gefrorene Bremsspur, die Pirouette
des Betrunkenen –
in meinem Herz
dröhnt ein Finale, ich weiß nicht
von welchem Stück
durch das Balkonfenster
blickt die Geranie, reglos, ein schläfriges Kind
sagt: Wir haben Lenin gesehen …

und jedes Licht ist eine Münze Glück/Unglück
die Dinge zerfallen, in ihre stoische Schönheit

eine träumende Schaffnerin
mit eisernem Münzkasten
man sieht den Schnee und möchte sich losreißen

wenn wir in kleinen Gefährten
durch Städte reisen, bleiben Ringlinien
die letzten Einheiten
atmet der ausgebeutete Raum
ein Massiv aus toten Bienen.

 
Steffen Popp (Greifswald, 18 juli 1978)

De Noorse schrijver Per Petterson werd geboren in Oslo op 18 juli 1952. Zie ook alle tags voor Per Petterson op dit blog.

Uit: Nicht mit mir (Vertaald door Ina Kronenberger)

„Dunkel. Es war viereinhalb Stunden nach Mitternacht. Ich kam aus Hauketo und fuhr auf den Herregårdsveien zu. Kurz vor dem Bahnhof Ljan bog ich oberhalb der Eisenbahnbrücke nach links, die Ampel war rot, aber es war niemand zu sehen, darum bog ich einfach ab. Als ich auf der anderen Seite schon ein gutes Stück in der Straße war und den Laden passiert hatte, der sich dort befand und Karusellen hieß, tauchte plötzlich ein Mann aus der Dunkelheit auf, als würde er ins Scheinwerferlicht vor meinen Wagen katapultiert. Er war im Begriff zu fallen, als ich ihn sah. Ich stieg auf die Bremse, die Räder blockierten, und der Wagen rutschte mit einem unangenehm kreischenden Geräusch ein paar Meter seitlich weiter und kam kurz vor dem Mann zum Stehen. Der Motor ging sofort aus. Ich war davon überzeugt, den Mann mit der Stoßstange erwischt zu haben.
Doch dann fiel er gar nicht. Er lehnte sich an die Motorhaube, ging drei Schritte rückwärts, blieb stehen und schwankte, ich sah, wie das Licht in seine Augen strömte. Er starrte auf die Windschutzscheibe, aber er konnte mich nicht sehen, er konnte gar nichts sehen. Seine Haare waren lang, sein Bart war lang, und er hatte einen grauen Rucksack unter den Arm geklemmt. Einen Augenblick lang glaubte ich, es sei mein Vater. Aber es war nicht mein Vater. Ich hatte meinen Vater noch nie gesehen.
Dann verschwand er in der Dunkelheit auf der anderen Seite der Straße, von wo ein steiler Pfad hinunter nach Ljansdalen führte. Ich blieb mit steifen Armen sitzen, die Hände fest gegen das Lenkrad gepresst, das Auto schräg auf dem Herregårdsveien, halb auf der Gegenfahrbahn. Es war nach wie vor dunkel, ja, noch dunkler jetzt. Zwei Scheinwerferlichter kamen die Straße herauf. Ich drehte den Zündschlüssel um, doch der Motor wollte nicht starten, ich versuchte es noch einmal, und diesmal sprang er an. Ich spürte, wie rasch mein Atem ging, ganz oben im Hals, so wie Hunde atmen. Ich setzte zurück in meine eigene Spur, bevor das andere Auto bei mir angelangt war, und fuhr in einer leichten Kurve langsam hinunter zum Mosseveien und bog unten nach rechts, Richtung Oslo.“

 
Per Petterson (Oslo, 18 juli 1952)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Elizabeth M. Gilbert werd geboren op 18 juli 1969 in Waterbury, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Gilbert op dit blog.

Uit: Eat, Pray, Love

“Using my keen intuitive powers, I e-mailed both men at the same time, asking in Italian, "Are you perhaps brothers?"
It was Giovanni who wrote back this very provocativo message: "Even better. Twins!"
Yes—much better. Tall, dark and handsome identical twenty-five-year-old twins, as it turned out, with those giant brown liquid-center Italian eyes that just unstitch me. After meeting the boys in person, I began to wonder if perhaps I should adjust my rule somewhat about remaining celibate this year. For instance, perhaps I could remain totally celibate except for keeping a pair of handsome twenty-five-year-old Italian twin brothers as lovers. Which was slightly reminiscent of a friend of mine who is vegetarian except for bacon, but nonetheless ... I was already composing my letter to Penthouse:
In the flickering, candlelit shadows of the Roman café, it was impossible to tell whose hands were caress—
But, no.
No and no.
I chopped tvhe fantasy off in mid-word. This was not my moment to be seeking romance and (as day follows night) to further complicate my already knotty life. This was my moment to look for the kind of healing and peace that can only come from solitude.
Anyway, by now, by the middle of November, the shy, studious Giovanni and I have become dear buddies. As for Dario—the more razzle-dazzle swinger brother of the two—I have introduced him to my adorable little Swedish friend Sofie, and how they've been sharing their evenings in Rome is another kind of Tandem Exchange altogether. But Giovanni and I, we only talk. Well, we eat and we talk. We have been eating and talking for many pleasant weeks now, sharing pizzas and gentle grammatical corrections, and tonight has been no exception. A lovely evening of new idioms and fresh mozzarella.”

 
Elizabeth Gilbert (Waterbury, 18 juli 1969)
Cover 

De Argentijnse schrijfster en vertaalster Alicia Steimberg werd geboren op 18 juli 1933 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alicia Steinberg op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Call Me Magdalena

“That night, our first night on the estancia, we had gone to our room and slept like logs until morning, when we were awakened by the birds singing, the children shouting, and a few hens cackling as they escaped from the henhouse. We also heard the shouts of the cook as she chased after them, followed by Emi's cries as she leaned out her bedroom window and shouted insults at the cook. A half hour later we met in the dining room for breakfast with the other guests. This room, like the rest of the house, was furnished simply: a tall, heavy table, covered with a red-and-white checkered tablecloth, a few equally heavy chairs with woven seats (the kind that leave marks on the back of your thighs), a sideboard, and two solid chests that reached waist-high on a person of average height. The children had to stand on tiptoe to see the tops of these pieces of furniture, which held trays or bottles that didn't fit on the table. At that time of day the sideboard held trays of toast and croissants and smaller trays with butter or dulce de leche, the estancia's own famous dulce de leche, cooked in a copper kettle with vanilla beans. Someone always found a hard little piece of vanilla bean in the sauce and sucked it clean before tossing it out the window. Every so often I'm visited by the spirit of the countryside I knew when I was a girl: the birds singing, the dulce de leche.
"How strange! I thought you found the country boring."
"It never bores me to talk about the country, because I can talk about twilight, the breeze gently ruffling the stalks of wheat, the contentment of the farmer and the fragrance of the wisteria ... Nothing about droughts or the va-a-a-st distances. In any case, we finally had our breakfast, together with some very badly behaved children."

 
Alicia Steimberg (18 juli 1933 – 16 juni 2012)

De Russische dichter Jevgeny Jevtoesjenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook alle tags voor Jevgeni Jevtoesjenko op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Babi Yar (Fragment)

O, Russia of my heart, I know that you
Are international, by inner nature.
But often those whose hands are steeped in filth
Abused your purest name, in name of hatred.

I know the kindness of my native land.
How vile, that without the slightest quiver
The antisemites have proclaimed themselves
The “Union of the Russian People!”

It seems to me that I am Anna Frank,
Transparent, as the thinnest branch in April,
And I’m in love, and have no need of phrases,
But only that we gaze into each other’s eyes.
How little one can see, or even sense!
Leaves are forbidden, so is sky,
But much is still allowed – very gently
In darkened rooms each other to embrace.

-“They come!”

-“No, fear not – those are sounds
Of spring itself. She’s coming soon.
Quickly, your lips!”

-“They break the door!”

-“No, river ice is breaking…”

Wild grasses rustle over Babi Yar,
The trees look sternly, as if passing judgement.
Here, silently, all screams, and, hat in hand,
I feel my hair changing shade to gray.

 
Jevgeni Jevtoesjenko (Zima, 18 juli 1933)

De Nederlandse schrijver, criticus en politicus Aad Nuis werd geboren op 18 juli 1933 in Sliedrecht. Zie ook alle tags voor Aad Nuis op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Ik leer het nooit

Tussen zeven katten woon ik
om nog te zwijgen van paarden en honden.
Het gras rond mijn huis is te lang.
En wat zou dat.

In alle vroegte beklim ik de trein,
draaf door het land, praat met deze en gene,
haal veel te veel verhoop.
En wat zou dat.

Hee de week ben ik driftig op stap
en als ik thuis ben meestentijds afwezig.
Je zult er maar mee getrouwd zijn.

Ha! Nog even en ik maai het gras,
breng maat en orde in mijn bezigheden,
vol rustig aandacht voor kind en voor kraai.
Dàt zal wat moois zijn!

 
Aad Nuis (18 juli 1933 - 8 november 2007)

De Engelse schrijver William Makepeace Thackeray werd geboren in Calcutta op 18 juli 1811. Zie ook alle tags voor William Makepeace Thackeray op dit blog en mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Vanity Fair

“Miss Pinkerton’s attachment was, as may be supposed from the high position and eminent virtues of that lady, calm and dignified; but Miss Jemima had already whimpered several times at the idea of Amelia’s departure; and, but for fear of her sister, would have gone off in downright hysterics, like the heiress (who paid double) of St. Kitt’s. Such luxury of grief, however, is only allowed to parlour-boarders. Honest Jemima had all the bills, and the washing, and the mending, and the puddings, and the plate and crockery, and the servants to superintend. But why speak about her? It is probable that we shall not hear of her again from this moment to the end of time, and that when the great filigree iron gates are once closed on her, she and her awful sister will never issue therefrom into this little world of history.
But as we are to see a great deal of Amelia, there is no harm in saying, at the outset of our acquaintance, that she was a dear little creature; and a great mercy it is, both in life and in novels, which (and the latter especially) abound in villains of the most sombre sort, that we are to have for a constant companion so guileless and good-natured a person. As she is not a heroine, there is no need to describe her person; indeed I am afraid that her nose was rather short than otherwise, and her cheeks a great deal too round and red for a heroine; but her face blushed with rosy health, and her lips with the freshest of smiles, and she had a pair of eyes which sparkled with the brightest and honestest good-humour, except indeed when they filled with tears, and that was a great deal too often; for the silly thing would cry over a dead canary-bird; or over a mouse, that the cat haply had seized upon; or over the end of a novel, were it ever so stupid; and as for saying an unkind word to her, were any persons hard-hearted enough to do so--why, so much the worse for them. Even Miss Pinkerton, that austere and godlike woman, ceased scolding her after the first time, and though she no more comprehended sensibility than she did Algebra, gave all masters and teachers particular orders to treat Miss Sedley with the utmost gentleness, as harsh treatment was injurious to her.”

 
William Makepeace Thackeray (18 juli 1811 – 24 december 1863)
Portret door William Lockhart Bogle, 1893

De Franse schrijfster Nathalie Sarraute werd geboren op 18 juli 1900 in Ivanova, Rusland. Zie ook alle tags voor Nathalie Sarraute op dit blog en mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Tropismes

« Elle les sentait ainsi, étalés, immobiles, derrière les murs, et prêts à tressaillir, à remuer.
Elle ne bougeait pas. Et autour d’elle toute la maison, la rue semblaient l’encourager, semblaient considérer cette immobilité comme naturelle.
Il paraissait certain, quand on ouvrait la porte et qu’on voyait l’escalier, plein d’un calme implacable, impersonnel et sans couleur, un escalier qui ne semblait pas avoir gardé la moindre trace des gens qui l’avaient parcouru, pas le moindre souvenir de leur passage, quand on se mettait derrière la fenêtre de la salle à manger et qu’on regardait les façades des maisons, les boutiques, les vieilles femmes et les petits enfants qui marchaient dans la rue, il paraissait certain qu’il fallait le plus longtemps possible – attendre, demeurer ainsi immobile, ne rien faire, ne pas bouger, que la suprême compréhension, que la véritable intelligence, c’était cela, ne rien entreprendre, remuer le moins possible, ne rien faire.
Tout au plus pouvait-on, en prenant soin de n’éveiller personne, descendre sans le regarder l’escalier sombre et mort, et avancer modestement le long des trottoirs, le long des murs, juste pour respirer un peu, pour se donner un peu de mouvement, sans savoir où l’on va, sans désirer aller nulle part, et puis revenir chez soi, s’asseoir au bord du lit et de nouveau attendre, replié, immobile. »
(…)

C’est aux environs de Londres, dans un cottage aux rideaux de percale, avec la petite pelouse par-derrière, ensoleillée et toute mouillée de pluie.
Le grande porte-fenêtre du studio, entourée de glycines, s’ouvre sur cette pelouse.
Un chat est assis tout droit, les yeux fermés sur la pierre chaude.
Une demoiselle aux cheveux blancs, aux joues roses un peu violacées, lit devant la porte un magazine anglais."

 
Nathalie Sarraute (18 juli 1900 – 19 oktober 1999)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e juli ook mijn blog van 18 juli 2015 deel 2.

18-07-2017 om 18:22 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en journalist Hunter Stockton Thompson werd geboren in Louisville (Kentucky). op 18 juli 1937. Hij groeide op in de Cherokee Triangle buurt in de Highlands en ging naar Louisville Male High School. Zijn ouders trouwden in 1935. Door de dood van de vader werden hun drie zoons: Hunter, Davison en James opgevoed door hun moeder, een alcoholiste. Na vroege aanrakingen met de politie meldde hij zich als onderdeel van zijn straf bij de Amerikaanse Luchtmacht. Op Eglin Air Force Base in Florida begon hij in 1956 als sportjournalist te schrijven voor het nieuwsblad van de basis. In 1958 werd hij weggestuurd bij de luchtmacht. Hierna werkte Thompson kort als redacteur voor Time Magazine in New York. Thompson reisde door Peru, Colombia en Brazilië. Hier schreef hij als freelance journalist artikelen voor meerdere Amerikaanse kranten. In Puerto Rico werd hij bevriend met journalist William Kennedy en werd Zuid-Amerika-correspondent voor onder andere het tijdschrift The National Observer. In 1966 trok hij een tijd op met een groep Californische Hells Angels. Hij schreef over hen een serie artikelen die in 1967 werd gebundeld onder de titel "Hell's Angels: A Strange and Terrible Saga Of The Outlaw Motorcycle Gangs". Aan het eind van de jaren zestig ging hij als een van de eersten voor het nieuwe tijdschrift Rolling Stone werken. Zijn excentrieke levensstijl en schrijfstijl was een van de factoren achter het succes van "Rolling Stone". Thompson creëerde een geheel eigen journalistieke stijl met als voornaamste kenmerk dat hij niet zijn onderwerp maar zichzelf centraal stelde; hij noemde dit gonzojournalistiek, een in drugs gedrenkte variant van new journalism. Zijn bekendste werk uit deze periode is “Fear and Loathing in Las Vegas, and Other American Stories” (1971), dat in 1998 door Terry Gilliam zou worden verfilmd met Johnny Depp en Benicio Del Toro. In 1972 schreef hij voor Rolling Stone een serie reportages over de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1972, waarbij hij nauw betrokken raakte bij het kamp van presidentskandidaat George McGovern. Thompson schreef daarna uitvoerig over het Watergateschandaal en steunde bij de daarop volgende presidentsverkiezingen van 1976 al vroeg de toen nog onbekende Jimmy Carter. Als buitenlandcorrespondent berichtte Thompson in 1983 over de invasie van de Amerikaanse mariniers in Grenada. Op 67-jarige leeftijd werd hij door het hoofd geschoten aangetroffen door zijn zoon Juan Thompson op zijn Owl Farm in Woody Creek bij Aspen (Colorado). Op grond van de schotwond oordeelde de politie dat er sprake was van zelfmoord.

Uit: Fear and Loathing in Las Vegas

“We were somewhere around Barstow on the edge of the desert when the drugs began to take hold. I remember saying something like "I feel a bit lightheaded; maybe you should drive. ..." And suddenly there was a terrible roar all around us and the sky was full of what looked like huge bats, all swooping and screeching and diving around the car, which was going about 100 miles an hour with the top down to Las Vegas. And a voice was screaming: "Holy Jesus! What are these goddamn animals?"
Then it was quiet again. My attorney had taken his shirt off and was pouring beer on his chest, to facilitate the tanning process. "What the hell are you yelling about?" he muttered, staring up at the sun with his eyes closed and covered with wraparound Spanish sunglasses. "Never mind," I said. "It's your turn to drive." I hit the brakes and aimed the Great Red Shark toward the shoulder of the highway. No point mentioning those bats, I thought. The poor bastard will see them soon enough.
It was almost noon, and we still had more than 100 miles to go. They would be tough miles. Very soon, I knew, we would both be completely twisted. But there was no going back, and no time to rest. We would have to ride it out. Press registration for the fabulous Mint 400 was already underway, and we had to get there by four to claim our soundproof suite. A fashionable sporting magazine in New York had taken care of the reservations, along with this huge red Chevy convertible we'd just rented off a lot on the Sunset Strip ... and I was, after all, a professional journalist; so I had an obligation to cover the story, for good or ill.
The sporting editors had also given me $300 in cash, most of which was already spent on extremely dangerous drugs. The trunk of the car looked like a mobile police narcotics lab. We had two bags of grass, 75 pellets of mescaline, five sheets of high-powered blotter acid, a salt shaker half full of cocaine, and a whole galaxy of multi-colored uppers, downers, screamers, laughers ... and also a quart of tequila, a quart of rum, a case of Budweiser, a pint of raw ether and two dozen amyls.
All this had been rounded up the night before, in a frenzy of high-speed driving all over Los Angeles County – from Topanga to Watts, we picked up everything we could get our hands on. Not that we needed all that for the trip, but once you get locked into a serious drug collection, the tendency is to push it as far as you can."

 
Hunter S. Thompson (18 juli 1937 – 20 februari 2005)

18-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Martin R. Dean werd geboren op 17 juli 1955 in Menziken Aargau. Zie ook alle tags voor Martin R. Dean op dit blog en ook mijn blog van 17 juli 2010.

Uit:The Guyana Knot (Vertaald door Nadia Lawrence)

“First of all, I’ll lie down. You have to dream a city first, before you can take possession of it. Then I’ll take my clothes out of the suitcase and spread them around the room; I shove the heavy metal trunk with the work tools under the bed, to begin with. I won’t need it for my first appearance. Till then I’m a normal traveler.
The hotel room is a strange thing. The white walls radiate the blind concentration of a delivery room; towards evening they become crowded with colorful plays of light and shade, which gently heave and sway this way and that and simulate a deep ocean bed. One of the walls, the east wall, curves into the middle of the room with a wide, full angel’s swing. I felt as if I was in a submarine when I came in. There were the round windows too, molded in greyish cast iron, three bull’s eyes which lure you towards three different views.
In a certain evening light, the south window goes blind and reflects the Vittorio Emanuele monument. Behind that gleam the enormous incisors of the Colosseum. I think about the story of the hotel rooms I’ve stayed in while I’ve been on tour. In northern Germany, melancholy square double bedrooms with a rustic feel and a luxury that amazed me. Further north, purple or mustard patterned carpets, rooms which chilled or nauseated me, all of them overheated. Instead of enjoying a view of chimney pots or shrubby pedestrian precincts, I watched TV for hours at a time. Like someone chained to the bed, I shuddered at the sight of politicians, priests and sportsmen, waffling entertainers in gloomy brewery cellars.
Still further north, in Sweden, I was brought to a room completely lined in blood-red velvet. Outside it was pitch dark and cold, Stockholm in never-ending rain. I sat tight in that room; the blood-red walls flowed over my hands and feet, trickled over my body. I showered half a dozen times and switched on every available lamp. Rainwater clung to bull’s eye window panes as thick as my finger; the only window looked out onto a murky inner courtyard into which, I imagined, a small girl with red glowing eyes and a slit throat was throwing herself, over and over again. Stockholm, an ode full of blood; through my mind ran images of murder, incest, torture and refined methods of mutilation. After ten days I traveled on to Helsinki. There I was met by pure coffin wood, the euphoria of a hotel room lined with pale pinewood. Pinewood, wherever I looked: there wasn’t half an inch in this shack that wasn’t made of that wood. The bed and the walls, the rails and the shower, the breakfast dishes and the chairs and tables—everything was made of pinewood. Looking out of the window, I still saw nothing but pine trees, though in between was sand and a few heavy birches, and in the distance, where the wet black sky stuck, a dreary sea. Not the foamy, steel blue sea of the south, but a northern sea welded tightly into the horizon, heaving up and down, thick and filthy. Up here, life came to an end; obscene fact, everything lay limply on the ground and wallowed in its own oily daze.“

 
Martin R. Dean (Menziken, 17 juli 1955)

De Duitse dichter en schrijver Rainer Kirsch werd geboren op 17 juli 1934 in Döbeln. Zie ook alle tags voor Rainer Kirsch op dit blog en ook mijn blog van 17 juli 2010.

Claudine oder die Zeitläufte

Hübsche Claudine, mußt du bei mir weinen?
Dein Loch ist wundersüß, ich gönn es keinem
So glatt wie mir, doch kann ichs nicht verwalten
Als Eigentum: Schwäch wen du schwächst!, und halten
Dich andre aus, sei seufzend guter Dinge.
(Es gibt der Güter schlimmere und geringe,
Das schlimmste ist: Claudine unverspundet.)
Dann nämlich will sie, daß die Welt gesundet,
Und wenn die Welt das nicht so eilig möchte,
Schwindelt Claudine sie höchst laut zurechte.
Und weil das wehtut, kommen ihr die Tränen.
Es ist ja wahr: ein Balg mit Sägespänen
Strengt nicht so an; was mach ichs dir? Mir scheint:
Weil Eine weniger dann lügt und weint.

Im Maß Petrarcas

Wolltest du ich sein wie ich du bin: Wäre
Zeit Unzeit dann, der festentflochtenen Haare
Aschblondheit Regen, mit dem Tag und Jahre
Rückfielen wie in mondbewegter Meere
Hinspiel und Gegenspiel, da schlagend Wellen
Getier am Ort belassen, Größeres treibend
Und wir, im salzigtrüben Tiefen, bleibend?
Wirkten des Welttods Gegengrund im schnellen
Gemeinen Wechsel, der wie lang er währte
Um was sonst Zeit ist fischgleich Strudel, nährte
Die unser Atmen aufschickt und erhält?
Dein Haar ists, das mir in die Augen fällt
Daß ich neu sähe; was? was Blinde sehen.
Sprich was du weißt, die Augenblicke gehen.

 
Rainer Kirsch (17 juli 1934 – 14 september 2015)
Cover

De Nederlandse schrijver Eelke de Jong werd geboren in Apeldoorn op 17 juli 1935. Zie ook alle tags voor Eelke de Jong op dit blog.

Uit:Paris mon amour

“Vandaag laat, d.w.z. 'n uur of 10 ontwaakt met uitgedroogde ofwel verschrompelde mondholte en zware druk op de ogen, poosje op de rand van het bed gezeten, 'k word elke morgen beroerder wakker. Niets schijnt zo uit te putten als de nachtrust. Heeft niets te maken met drankmisbruik, want daar probaat middeltje op gevonden, nl. 2 Entosorbinetabletjes voor het slapen gaan, die een kalme spijsvertering, 'n gezonde ontlasting garanderen, maar zou graag willen weten wat wél de oorzaak is. Lange tijd gedacht, dat m'n bed in een aardstraal stond en derhalve verlangend uitgezien naar eerstvolgende wenk voor een logeerpartij. Uitnodigingen lieten echter op zich wachten en toen maar kamer in hotel besproken om proef op som te nemen. Even besodemieterd wakker geworden, dus theorie ging niet op.
Voor de spiegel zag ik bleek, 'n ongezonde midwinterkleur met de zomervakantie nog maar net achter de rug, 'n rode gloed over de ogen, hologig tb-lijdertje, vreemde.
Laat d.w.z. uur of half 12 honden uitgelaten. Sprongen vrolijk tegen me op, geen verwijt dat ze circa een etmaal in een klein kamertje opgesloten waren geweest, maar dieren hebben misschien geen besef van tijd, alleen honger.
Naar de dijk. Tijdje op een door raadselachtige hand hier achtergelaten boomstam gezeten tot 't begon te regenen.
Opgestaan en verder gewandeld. Tekkel had 'n pootje van 'n haas gevonden. Afgepakt, hondje weggebonjourd, keek me nog leep na, pootje zag er onbeschadigd uit. Rest van haas echter niet gevonden.
Toen 't droog werd een tijdje op een steen op een knik in de dijkrug gezeten. De lucht zag grauw, maar in de verte vertoonden zich boven de stad opklaringen.
Jongensstemmen van een onzichtbaar sportveld, daarachter rij peppels, torens van flats, hotels, kantoren, fabrieken.”

 
Eelke de Jong (17 juli 1935 – 1 augustus 1987)

De Nederlandse schrijfster Alie Smeding werd geboren in Enkhuizen op 17 juli 1890. Zie ook alle tags voor Alie Smeding op dit blog.

Uit:Duivelsnaaigaren

“Fem morrelde moeizaam de roestige grendels van de achterdeur af, de scharnieren krasten als raven, gelijk met de glanzende ochtend boog een verwaaide Ribesstruik de keuken in.
Onder haar hand uit, keek ze op in de witte dag.
Het voorjaar stond als een bonte prent van groen, rood en zilver voor haar knipperende oogen en in haar neus drong als een krieuwel, een overzoete geur.
Zij ademde ingehouden als in tegenzin, en haar kuisch-dunne mond kneep in kleine dwarse plooien bijeen, of ze wat bitters proefde. ‘Ik geloof,’ zei ze vaag in zich zelf, ‘dat ik er bang van ben.’ Haar mat-grijze oogen werden donker, en in haar breedwit gezicht trokken de rimpels veel te diep.
Werktuigelijk streek ze een haarpiek terug in haar dikke zwarte vlechten, toen zag ze ook weer de zware gouden ring met de bloedroode camee aan haar middenvinger, en dacht aan haar verjaardag...
Fronsend een beetje, draaide ze de scheef-gezakte steen terecht, onder het wat knobbelige vingerkootje, en ademde op het flonkerende kopje van koraal. ‘Lief,’ waardeerde ze, ‘van Grômoeder, zoo'n mooie ouë ring, er zat ook vast wel wat intiems aan vast, 'n geschiedenis uit Grômoeder's jonge jaren. Daarom had zij hem zeker ook aangehouën van nacht: 'n ring die met 'n belofte gegeven was misschien, en met 'n zoen. Grômoeder had zoo genoeglijk zitten te kijken over haar bril heen...’
Fem plukte met haar handen aan haar bovenlip. Haar glimlach aarzelde en vergleed... donkere gedachten sloegen een stempel...
Ze boog de Ribes-tak terug en liep over de rinkelende blauwe tegels van de plaats, het tuintje in.
Schel-bont en schaterend glansden er de roode en witte tulpen in het midden-bed, en de forsch-opgeschoten hyacinthen stonden als zuiltjes van geur in de halvemaan-perken.
Fem trok haar lip op - als misprijzend. ‘Verleden jaar was 't ook zoo en eer-verleden jaar en al die jaren terug...’
Het brak in haar luisteren.
Achter de hooge dijkrug - oostwaarts van het land - spoelde de stem van de zee aan - gelijkmatig en klein - of zij telkens een enkel eender-klinkend woord neerlei op het slik.”

 
Alie Smeding (17 juli 1890 - 5 juli 1938)
Enkhuizen

De Congolese schrijver en journalist Paul Lomami Tshibamba werd geboren op 17 juli 1914 in Brazzaville. Zie ook alle tags voorPaul Lomami Tshibamba op dit blog.

Uit: Ah ! Mbongo

« Il n’est peut-être pas sans intérêt, pensons-nous, de débuter par la présentation du principal personnage qui est à l’origine des péripéties dont nous suivrons plus loin la trame. Nous estimons donc opportun qu’avant de lui emboîter le pas tout au long de la succession des épisodes où l’entraînera l’engrenage des événements, de faire prendre connaissance aux lecteurs de l’état civil circonstancié se rapportant aux particularités plutôt singulières de sa venue au monde.
Son nom est Gikwa. Il descend d’un grand chef des Hoto Mbanza1, une des grandes branches parmi les tribus d’Oubangui. Son aventure se situe dans les années 20. À une époque où, douze ans après avoir été cédé à la Belgique, le fantomatique « État Indépendant du Congo » du roublard Mfumu Mandefu Léopold II était assujetti à un nouveau statut et baptisé Colonie du Congo belge, dont les indigènes étaient taillables et corvéables à merci, tout comme ils le furent durant le règne du souverain-monarque belge. Redevenant ainsi le sosie de l’ancien « Empire du Silence », il était particulièrement marqué par des situations « héroïques », sous des fourches caudines, grâce à la servilité admirablement conjuguée au mutisme : deux solides éléments du gond sur lequel s’articulait la « civilisatrice sujétion » pour le plus grand bien des indigènes soigneusement « chosifiés ». Ainsi le plus bel humanisme proclamé par les nouveaux maîtres ne réussissait qu’à étamer l’oxyde de l’humanisme léopoldien avide d’ivoire et de caoutchouc… Le prince Gikwa était un des indigènes de cette époque « nouvelle »
Au lendemain d’une nuit orgiaque, les Hoto Mbanza ivres de fatigue se reposaient. Les hommes surtout : étendus çà et là sous l’auvent de leur case ou sous l’ombre d’un arbre à proximité, tous ronflaient, chacun sur sa chaise longue, un siège soporifique par excellence. Il y en avait cependant qui, malgré la pression de la torpeur rendue opiniâtre par la tumultueuse frairie de la veille, résistaient à l’assoupissement tout en demeurant immobiles, comme momifiés, ne réagissant même pas aux picoteries agaçantes des mouches. Bien entendu, dans cette prostration générale, aucun promeneur ne manifestait la moindre présence. »

 
Paul Lomami Tshibamba (17 juli 1914 – 12 augustus 1985)

De Amerikaanse schrijver James Purdy werd geboren in Fremont in de staat Ohio op 17 juli 1914. Zie ook alle tags voor James Purdy op dit blog.

Uit:Eustace Chisholm And the Works

“Eustace Chisholm's street, with the Home for the Incurables to the south and the streetcar line to the west, extended east up to blue immense choppy Lake Michigan. South of its terminus the great gray museum took up acres and acres with its caryatids, and further south rose the steel mills of Gary and South Chicago with their perpetual vomit of fire. Further down his street in a westerly direction, before Washington Park slipped into the colored ghetto, there was a rose garden in which the German poet, Lessing, sat among the blooms. Here amid the industrial whirlwind of America's economic burnout, the unemployed, in nondescript small separate armies, with a generous sprinkling of white youths from small towns and farms and up-from-the-South Negroes, stood in line to go on relief. Eustace Chisholm had been caught up in two tragedies, the national one of his country's economic collapse, and his failed attempt to combine marriage with the calling of narrative poet. He wondered whether it was because of his inability to produce a book or merely the general tenor of the times that his wife, Carla, who had supported him hand and mouth for two years, ran out on him with a baker's apprentice some six months before this story begins. Eustace answered for his failure as a writer on the grounds that he was too far distant from the great monopoly city of New York, claiming that no Chicago writer could become famous until he had departed the gem of prairies. Yet he dared not ever run the risk of abandoning his coign of vantage on Fifty-fifth Street, with the concomitant danger of losing his native accent and vision, so Eustace stayed in Chicago, where he was known by intimates and strangers as Ace. The original name, like a scar, he reopened each morning while shaving. "I am Eustace," he would mumble into the mirror. On the day this story begins Ace had been to the Catholic Salvage to see about getting an extra mattress, for Carla had taken the only good one when she had run off.

 
James Purdy (17 juli 1914 - 13 maart 2009)
Cover

De Franse schrijver, filosoof en politicus Roger Garaudy werd geboren in Marseille op 17 juli 1913. Zie ook alle tags voor Roger Garaudy op dit blog.

Uit:Comment construire l'unité humaine

« Le point de départ de l'éducation, c'est cet acte créateur de l'homme.
C'est aussi son point d'arrivée: faire de chaque homme un homme, c'est-à-dire un créateur, un poète.
Comment alors peut se situer la création artistique dans le développement de l'acte humain du travail, de la création continuée de l'homme par l'homme?
Comment le mythe peut-il être une composante de l'action pour transformer le monde?
S'il est le langage de la transcendance, cette transcendance ne peut être pensée en termes d'extériorité ni de puissance: ni transcendance d'en haut d'un Dieu, ni transcendance d'en bas d'une nature donnée toute faite.
Le mythe n'est pas participation mais création.
Le mythe chez Marx, n'est pas, comme chez Freud, une traduction, même sublimée, du désir, mais un moment du travail.
Différence fondamentale, car le désir prolonge la nature alors que le travail la transcende.
Faire du travail la matrice du mythe, comme d'ailleurs de toute culture par opposition à la nature, nous permet déjà de tracer une ligne de démarcation entre le symbole onirique et le symbole mythique. Le premier est expression ou traduction du désir, le second est un moment de la création continuée de l'homme par l'homme, sous forme poétique, prophétique, militante, mais toujours prospective.
Ainsi est écartée la confusion entre le mythe proprement dit et ce que l'on appelle faussement de ce nom: si le mythe est ce moment du travail par lequel l'émergence de l'homme s'affirme avec cette dimension nouvelle de l'être: l'efficace du futur, l'on ne saurait appeler mythe ce qui est simple survivance du passé, la raison paresseuse et dépassée de l'allégorie ou des fables étiologiques. Pas davantage ce qui est simple reproduction ou conservation du présent par une image qui devient norme de conduite. Ce stéréotype social, démultiplié par la propagande ou la publicité, est illusion et aliénation. Il tend non à promouvoir l'histoire mais au contraire à l'arrêter en donnant seulement un visage au désir; et en laissant l'homme tourner en rond, dans le cercle fermé de l'instinct. Les variantes en sont nombreuses, depuis la propagande hitlérienne de la race, ou l'érotisme comme moyen de publicité. Jusqu'à cet ersatz dégradé du héros mythique que constitue l'idole, offrant à la jeunesse l'illusion compensatrice d'une vie aliénée, d'une vie par procuration grâce à l'inflation du mythe: Diana pour Bérénice, Madonna pour Aphrodite…"

 
Roger Garaudy (17 juli 1913 – 13 juni 2012)

De Duitse schrijfster Clara Viebig werd geboren op 17 juli 1860 in Trier. Zie ook alle tags voor Clara Viebig op dit blog.

Uit: Vor Tau und Tag

„Vom Waldrand her kommt Vogelgezwitscher, und in den Hecken am Weg regt sich's auch; es hüpft, es schlüpft, es piept, es jagt und erhascht und schnäbelt sich — Frühling! Die Schlehen blüh'n, der Himmel ist lichtblau; um die Zweige, die, zitternd vor Glück, die ersten grünen Blättchen tragen, fächelt der laue Wind. Aus dem Wald treten zwei Gestalten, ein Mädchen und ein Mann; nun wandern sie langsam den schmalen Grasrain entlang. Rechts und links die Hecken sind hoch, die beiden gehen dahinter wie von einem Schirm gedeckt, die Welt sieht sie nicht; aber sie küssen sich doch nicht. Nun gehn sie auch nicht mehr nebeneinander; das Mädchen schlendert voran, hebt das Gesicht zum Himmel auf und versucht gleichgültig auszusehen. Sie ist sehr schlank, jung, sehr hübsch, und sind ihre Wangen auch nur schwach rötlich angehaucht, wie die Blätter der Dijon-Rose, es pulst doch gesundes warmes Blut in ihnen. Sie ist ganz frisch, ganz unberührt. „Maria", sagte der Mann leise. Er hielt die Blicke unverwandt auf die schlank vor ihm Herwandelnde geheftet, und das Blut stieg ihm heiß in die Stirn. Der Hut drückte ihn wie im heißen Sommer, er nahm ihn ab und fuhr sich mit gespreizten Fingern durchs Haar. „Maria —!" Sie drehte sich nicht um, sie hielt immer das Gesicht geradauf zum Himmel gerichtet. „Maria," sagte er wieder, „Maria, sei doch nicht so stumm! Was hab' ich dir getan? Eben warst du noch so fröhlich, und nun ist alles wie fortgeweht. Was hast du?" Ihre zartgefärbten Lippen drückten sich mit leisem Zucken aufeinander, ihre Augen zwinkerten.
„Maria,” fragte er, „bin ich dir denn zuwider? Das habe ich nicht gedacht!" Er machte einen raschen Schritt, um neben sie zu treten; sie machte noch einen rascheren und war ihm wieder voraus. Noch immer keine Antwort. Zwei, drei Minuten vergingen. Der Wind strich lau durch die Hecken und zupfte der Schlehe ein paar weiße Blüten aus der schimmernden Brautkrone; ein Vogelpärchen verkroch sich, lockend, tiefer ins lauschige Versteck. Antwortete sie jetzt? Der Mann lauschte — nein! „So war es eine Täuschung", sagte er bitter. „Ich werde morgen früh abreisen." „Nein, o nein!" Hastig fuhr Marias Kopf herum, die Augen blitzten angstvoll. „Schon — abreisen —?!"

Clara Viebig (17 juli 1860 – 31 juli 1952)
Cover biografie

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Lilian Loke werd geboren in 1985 in München. Zie ook alle tags voor Lilian Loke op dit blog.

 Uit: Gold in den Straßen

„Zurück in seiner Wohnung, stopft er vor Wut die Sportkleidung und Laufschuhe in den Müll, fuck Adidas Supernova Glide Boost, fuck Continental-Außensohle, optimale Griffigkeit bei Nässe, Meyer hätte mit seinem Arsch zu Hause bleiben sollen, sein Hals, sein Kopf, jeder Muskel schmerzt, er fühlt sich fiebrig, überhaupt nicht in der Lage, gleich diesen Termin wahrzunehmen, aber er muss sich zusammenreißen, duscht, zieht sich um, in nicht mal einer Stunde muss er in Kronberg sein, um das Haus für die Besichtigung vorzubereiten, und, wie Falber ihn gestern bereits gewarnt hat, Brink kam bisher immer zu früh.
Meyer wirft seine Aktenmappe auf den Rücksitz, schlägt die Wagentür zu, überprüft noch mal sein Outfit für Brink in der Spiegelung der Autoscheibe, der neue tiefblaue Einreiher, weißes Hemd, silbergraue Krawatte, passendes Einstecktuch. Auf der Kappe seines Schuhs entdeckt er einen kleinen Fleck, wischt ihn mit etwas Spucke weg. Bevor er in den Wagen steigt, breitet er zur Sicherheit ein frisches Handtuch auf dem Sitz aus. Er bildet sich ein, das Leder sei immer noch sandig und klamm, die ganze Kabine rieche nach dem Moder des Weihers.
Als Meyer die Kronberger Villa betritt, strömt ihm der schwache Duft von Möbelpolitur entgegen, die Putzleute waren gestern da, Meyer öffnet die Fenster, legt die Sicherungen um, kontrolliert alle Räume, verbringt fast zwanzig Minuten damit, in den düsteren Ecken Licht zu machen, aber dann liegt alles in warmem Glanz. Zum Schluss platziert er das bestellte Blumenarrangement auf dem Tisch in der Eingangshalle, bevor er sich kurz auf den Absatz der Treppe setzt, spürt, wie ihm die Handflächen feucht werden. Ihn packt immer noch das Lampenfieber bei jeder großen Besichtigung, ein Gefühl, als sirre jede Faser seines Körpers, Angst, aber noch mehr die Lust auf Performance, sich ganz hineinzulegen in den Verkauf. Meyer steht auf, atmet durch. Heute verkuppelt er den alten Brink. Anfang sechzig, Unternehmer, Chemieindustrie, zu viel Aftershave und keine Spur von Grau im Haar, nur ein verdächtiger Violettstich im Braun.“

 
Lilian Loke (München, 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e juli ook mijn blog van 17 juli 2016 deel 2.

17-07-2017 om 18:34 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en criticus Donald Alfred Davie werd geboren op 17 juli 1922 in Barnsley, Yorkshire. Hij begon zijn opleiding aan de Barnsley Holgate Grammar School en doorliep later het St Catharine's College in Cambridge. Zijn studies daar werden onderbroken tijdens de oorlog door zijn dienst bij de Koninklijke Marine in het Russiche deel van de Noordpool, waar hij zichzelf de taal leerde. In het laatste oorlogsjaar, in Devon, trouwde hij met Doreen John. Na zijn terugkeer in Cambridge, vervolgde hij zijn studie en behaalde hij zijn B.A., M.A. en Ph.D. Hij keerde terug naar Cambridge in 1958 en werd in 1964 de eerste hoogleraar Engels aan de nieuwe universiteit van Essex. Hij doceerde Engels aan de universiteit van Essex van 1964 tot 1968, toen hij verhuisde naar Stanford University, waar hij Yvor Winters opvolgde. In 1978 verhuisde hij naar de Vanderbilt University, waar hij les gaf tot zijn pensionering in 1988. Hij schreef vaak over de techniek van poëzie, zowel in boeken als “Purity of Diction in English Verse”, en in kleinere artikelen zoals 'Some Notes on Rhythm in Verse'. Davie's kritiek en poëzie worden beide gekenmerkt door zijn interesse in modernistische en pre-modernistische technieken. Veel van Davie's poëzie is vergeleken met die van de traditionalistische Philip Larkin, maar andere werken zijn meer beïnvloed door Ezra Pound.

Across the Bay

A queer thing about those waters: there are no
Birds there, or hardly any.
I did not miss them, I do not remember
Missing them, or thinking it uncanny.

The beach so-called was a blinding splinter of limestone,
A quarry outraged by hulls.
We took pleasure in that: the emptiness, the hardness
Of the light, the silence, and the water’s stillness.

But this was the setting for one of our murderous scenes.
This hurt, and goes on hurting:
The venomous soft jelly, the undersides.
We could stand the world if it were hard all over.

In California

Chemicals ripen the citrus;
There are rattlesnakes in the mountains,
And on the shoreline
Hygiene, inhuman caution.

Beef in cellophane
Tall as giraffes,
The orange-rancher’s daughters
Crop their own groves, mistrustful.

Perpetual summer seems
Precarious on the littoral. We drive
Inland to prove
The risk we sense. At once

Winter claps-to like a shutter
High over the Ojai valley, and discloses
A double crisis,
Winter and Drought.

Ranges on mountain-ranges,
Empty, unwatered, crumbling,
Hot colours come at the eye.
It is too cold

For picnics at the trestle-tables. Claypit
Yellow burns on the distance.
The phantom walks
Everywhere, of intolerable heat.

At Ventucopa, elevation
Two-eight-nine-six, the water hydrant frozen,
Deserted or broken settlements,
Gasoline stations closed and boarded.

By nightfall, to the snows;
And over the mile on tilted
Mile of the mountain park
The bright cars hazarded.

 
Donald Davie (17 juli 1922 - 18 september 1995)

17-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

In Memoriam Anne Golon

De Franse schrijfster Anne Golon is op afgelopen vrijdag op 95-jarige leeftijd overleden in Versailles. Anne Golon werd geboren als Simone Changeux in Toulon, Frankrijk op 19 december 1921. zij is vooral bekend geworden als schrijfster van de Angélique-cyclus. Zie ook ook alle tags voor Anne Golon op dit blog.

Uit:Angélique et la Cour des Miracles

« Pour un peu, elles seraient allées s'installer tout de suite devant la maison de la rue de la Ferronnerie, mais les autres les houspillèrent et Cul-de-Bois rugit une fois de plus, les injuriant copieusement: — Merde alors! Si nous nous occupons de notre boulot et de nos petites affaires, alors que le Grand Coesre nous attend! Qu'est-ce qui m'a foutu des mémés pareilles! Les usages se perdent, ma parole !... Les mémés confuses baissèrent la tête et tremblotèrent du menton. Puis chacun, qui par un trou, qui par l'autre, se glissa dans le cimetière. Le crieur des morts s'éloigna en secouant sa clochette. Aux carrefours, il s'arrêtait, levant son visage vers la lune, et psalmodiait lugubrement:
Réveillez-vous, gens qui dormez Priez Dieu pour les trépassés...
Angélique, les yeux agrandis, s'avançait à travers le vaste espace gorgé de cadavres. Çà et là il y avait des fosses communes grandes ouvertes, déjà à moitié pleines de corps cousus dans leurs linceuls, et qui attendaient un nouveau contingent de morts pour être refermées. Quelques stèles, quelques dalles, posées à même le sol, marquaient ilasmaier„,tombes de familles plus fortunées. Mais c'était ici depuis des siècles le cimetière des pauvres gens. Les riches se faisaient enterrer à Saint-Paul. La lune, qui avait choisi enfin de régner dans un ciel sans nuages, éclairait maintenant la mince couche de neige recouvrant le toit de l'église et des bâtiments alentour. La croix des Buteaux, qui était un haut crucifix de métal, dressé près du prêchoir, au centre du terrain, luisait doucement. Le froid atténuait l'odeur nauséabonde. Personne d'ailleurs n'y attachait d'importance et Angélique elle-même respirait avec indifférence cet air saturé de miasmes. Ce qui attirait son regard et la sidérait au point qu'elle avait l'impression d'être la proie d'un cauchemar, c'étaient les quatre galeries qui, partant de l'église, formaient l'enclos du cimetière. Ces bâtiments datant du Moyen Âge étaient composés, dans leurs soubassements, d'un cloître aux arcades en ogive où, le jour venu, les marchands établissaient leurs éventaires. Mais, au-dessus du cloître, se trouvaient des galetas couverts de toits de tuiles, et qui reposaient du côté du cimetière sur des piliers de bois, laissant ainsi des intervalles à claire-voie entre les toitures et les voûtes. Tout cet espace était comblé d'ossements. Des milliers et des milliers de têtes de morts et de débris de squelettes s'entassaient là. Les greniers de la mort, gorgés de leur sinistre récolte, exposaient aux regards et à la méditation des vivants des amoncellements inouïs de crânes que les courants d'air séchaient et que le temps réduisait en cendres. Mais, sans cesse, de nouvelles provendes, extraites de la terre du cimetière, les remplaçaient. En effet, un peu partout, près des tombes, on voyait des tas de squelettes assemblés en fagots ou les sinistres boules blanches des têtes de morts soigneusement empilées par le fossoyeur et qui, demain, seraient rangées dans les greniers, au-dessus du cloître. —«

 
Anne Golon (19 december 1921 – 14 juli 2017)

16-07-2017 om 18:22 geschreven door Romenu  

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook alle tags voor Reinaldo Arenas op dit blog.

Uit: The Color of Summer (Vertaald door Andrew Hurley)

“FIFO: (more enraged yet)
No more delay! Do what I say—
torpedo Avellaneda!
Brought back from the grave for this special day,
this is how she repays us!
No more mercy, no more pleas—
blast her out of the waves!
The broadest spot is the best spot to aim—
do it! Bombs away!
Be sure to shoot for the backside, boys! Death to every traitor!
AVELLANEDA:
No, not the backside, seat of inspiration!
Take aim at the fore!
All who read me know my slogan:
I wish all to enter through the front door.
All the participants in the act of repudiation throw rotten eggs at Avellaneda.
CHORUS:
No more mercy, no more pleas—
blast her out of the waves!
The backside's the best spot to aim,
so do it! Bombs away!
AVELLANEDA:
If that's the way it's going to be,
if that's the way they're going to treat me,
then I'm glad I decided not to stay.
Clearly, here there's no home for me,
so I'll make my getaway ...
But if I ever get my hands on that Horcayés
that brought me back from the dead,
when I get through with him he'll need
the finest seamstress in Key West,
to sew back on his head.
Meanwhile, on my rowing let me concentrate—
I think I'm going to have to paddle with both arms and both feet!”

 
Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)
Cover 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook alle tags voor Georges Rodenbach op dit blog.

Béguinage flamand

I
Au loin, le béguinage avec ses clochers noirs,
Avec son rouge enclos, ses toits d'ardoises bleues
Reflétant tout le ciel comme de grands miroirs,
S'étend dans la verdure et la paix des banlieues.

Les pignons dentelés étagent leurs gradins
Par où montent le Rêve aux lointains qui brunissent,
Et des branches parfois, sur les murs des jardins,
Ont le geste très doux des prêtres qui bénissent.

En fines lettres d'or chaque nom des couvents
Sur les portes s'enroule autour des banderoles,
Noms charmants chuchotés par la lèvre des vents ;
La maison de l'Amour, la maison des Corolles,

Les fenêtres surtout sont comme des autels
Où fleurissent toujours des géraniums roses,
Qui mettent, combinant leurs couleurs de pastels,
Comme un rêve de fleurs dans les fenêtres closes.

Fenêtres des couvents ! attirantes le soir
Avec leurs rideaux blancs, voiles de mariées,
Qu'on voudrait soulever dans un bruit d'encensoir
Pour goûter vos baisers, lèvres appariées !

Mais ces femmes sont là, le coeur pacifié,
La chair morte, cousant dans l'exil de leurs chambres ;
Elles n'aiment que toi, pâle crucifié,
Et regardent le Ciel par les trous de tes membres !

Oh ! le silence heureux de l'ouvroir aux grands murs,
Où l'on entend à peine un bruit de banc qui bouge,
Tandis qu'elles sont là, suivant de leurs yeux purs
Le sable en ruisseaux blonds sur le pavement rouge.

Oh ! le bonheur muet des vierges s'assemblant,
Et comme si leurs mains étaient de candeur telle
Qu'elles ne peuvent plus manier que du blanc,
Elles brodent du linge ou font de la dentelle.

C'est un charme imprévu de leur dire " ma sœur "
Et de voir la pâleur de leur teint diaphane
Avec un pointillé de taches de rousseur
Comme un camélia d'un blanc mat qui se fane.

Rien d'impur n'a flétri leurs flancs immaculés,
Car la source de vie est enfermée en elles
Comme un vin rare et doux dans des vases scellés
Qui veulent, pour s'ouvrir, des lèvres éternelles !

 
Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)
Doornik

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York Zie ook alle tags voor Tony Kushner op dit blog.

Uit:Angels in America

“PRIOR: Out of my way, I wanna meet my replacement [pushes past Belize into Joe Pitt's office] Oh, God.
JOE: Yes, can I help you?
PRIOR: [stares] I'm a prophet.
JOE: What?
PRIOR: PROPHET! PROPHET! I PROPHESY, I HAVE SIGHT, I SEE! What do you do?
JOE: [slightly stunned] I'm a clerk.
PRIOR : Oh, big deal, a clerk? You, what, you file things? You better be keeping a file on the hearts you break. That's all that counts in the end. You'll be having bills to pay in the world to come. You and your friend, the Whore of Babylon. Sorry, wrong room.
PRIOR: [back outside with Belize] He's the Marlboro Man!
[After Belize goes inside to look]
PRIOR: Home on the range!
BELIZE: Chaps and spurs.
PRIOR: Mega-butch! He made me feel beyond nelly, like I've got wispy daisies sprouting out my ears."

 
Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)
Scene uit een opvoering in Richmond, 2015 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook alle tags voor Anita Brookner op dit blog.

Uit:Hotel Du Lac

'Anyway, I got over that, though it was not easy, and joined the most reliable set of people I could find, knowing, without bothering to ask, that they were bound to be going to Switzerland, and very soon I was on the plane and a quite charming man sat next to me and told me about this conference he was attending in Geneva. I deduced that he was a doctor; in fact, I had him down as a specialist in tropical diseases, particularly as he told me that he did most of his work in Sierra Leone, but it turned out that he had something to do with tungsten. So much for the novelist's famed powers of imagination. Nevertheless I felt a bit better, and he told me about his wife and daughters and how he was flying back to them in two days' time to have a weekend at home before he goes back to Sierra Leone. And within an extraordinarily short time we were there (I notice that I say 'there' and not 'here') and he put me in a taxi, and after about half an hour I ended up here (and it is beginning to be 'here' rather than 'there') and very soon I shall have to unpack and wash and tidy my hair and go downstairs and try to find a cup of tea.
'The place seems to be deserted. I noticed only one elderly woman as I came in, very small, with a face like a bulldog, and legs so bowed that she seemed to throw herself from side to side in her effort to get ahead, but doing so with such grim conviction that I instinctively got out of the way. She walked with a stick and wore one of those net veils on her head covered with small blue velvet bows. I had her down as a Belgian confectioner's widow, but the boy carrying my bags nodded vestigially and murmured 'Madame la Comtesse' as she rocked past. So much for the novelist's famed powers, etc. In any event I was processed so speedily into this room (almost induced into it) that I couldn't take in anything else. It seems quiet, warm, fairly spacious. The weather might, I suppose, be described as calm.
'I think about you all the time. I try to work out where you are, but this is rather difficult, surrounded as I am by the time change, minimal though it is, and the lingering effects of my pills, and all these sad cypresses. In a manner of speaking. But tomorrow is Friday, and when it begins to get dark I shall be able to imagine you getting in the car and driving to the cottage. And then, of course, the weekend, about which I try not to think. You cannot know . . .'

 
Anita Brookner (16 juli 1928 – 10 maart 2016)
Cover

De Duitse schrijver en journalist Jörg Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook alle tags voor Jörg Fauser op dit blog.

Samstag im Siechenheim

Jeden Samstag mittag passierte dasselbe:
der alte Tom Bradley, ungefähr 85, ehemaliger
Schmied und Mittelstürmer beim FC Watford,
ein Brocken von Kerl und noch lang nicht am Ende,
schob sich in seiner Falle hoch wie ’n Eisberg aus der See,
schmiß seinen Teller Grütze in die Ecke,
Kissen hinterher, rüttelte an dem Eisengitter
das Harvey und ich an seinem Bett befestigen mußten,
und brüllte:
Laßt mich raus, Jungs! Laßt mich aufs Feld, ihr
Hurenböcke!

Es war Punkt halb vier und im Stadion pfiff der Schiedsrichter
das Spiel an und Tom Bradley, Mittelstürmer
der Bezirksmeistermannschaft von 1907, mußte raus
um sein Tor zu machen,

und der ganze Saal im Siechenheim, dreißig Mann,
die Depperten und Ausgepowerten,
die Maroden und unheilbaren Fälle von Delirium tremens
und Krebs und Zucker und Schlagfluß und Wahnsinn,
die Pferdenarren die keine Wette mehr machten
und die Säufer die kein Glas mehr kippten
und die Arbeitslosen die keine Arbeit mehr brauchten,
die Toten, die noch zehn Jahre krepieren würden
und die Lebenden die ihren letzten Schnaufer machten,
alle feuerten Tom Bradley an:
Los, Tom, gib ihnen Saures! Gibs den Waschlappen!
Ran an den Ball! Schaff dich! Go go go!

Der ganze Saal tobte jeden Samstag halb vier,
Watford verlor todsicher und wir waren schuld,
der Nigger-Arzt und Harvey, das Oberpfleger-Arschloch
und ich, obwohl ich ja kein Limey war und schon deshalb
nichts von Fußball verstand, und wir mußten das Gitter
abschrauben und Tom seinen Bademantel überziehn und
ihn ins Bad verfrachten, bis die Jungs ihn vergaßen,
während er in der Wanne grunzte und ich seine Schrunden
schrubbte und er mit seinem gichtigen Pimmel spielte
als ob er ihn das erste Mal sehn würde,
und nach der Schicht nach Hause, die Stones hatten einen neuen Hit
rausgebracht, »Under my thumb«, zum Abendessen gabs
Hammelbraten mit Bohnen und Stellas Alter
saß mit vergrätztem Gesicht in der Küche,
»was ’n los« –
»die Kaffer ham schon wieder verloren« –
shit, ich packte Stella und machte, daß ich da rauskam.

 
Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)
Cover 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

16-07-2017 om 15:38 geschreven door Romenu  

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook alle tags voor Dag Solstad op dit blog.

Uit: Shyness and Dignity (Vertaald door Sverre Lyngstad)

“And so, when the chips are down, I must say, though not without a sense of repugnance, that if you wish to show your belief in democracy, you also have to do so when you are in the minority, convinced both intellectually and, not least, in your innermost self, that the majority, in the name of democracy, is crushing everything you stand for and that means something to you, indeed, all that gives you the strength to endure, well, that gives a kind of meaning to your life, something that transcends your own fortuitous lot, one might say. When the heralds of democracy roar, triumphantly bawling out their vulgar victories day after day so that it really makes you suffer, as in my own case, you still have to accept it; I will not let anything else be said about me, he thought.”
(...)

“for a brief moment it is his fate, and nothing else, that is frozen into immobility on the stage. The moment of the minor figure. Both before and after this he remains the same, the man who reels off those smart lines, one of which has acquired an immortal status in Norwegian literature: ‘If you take the life-lie away from an average person, you take away his happiness as well.”

 
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent). Zie ook alle tags voor Bernard Dimey op dit blog.

La crucifixion

I
Tu viens c’t’ après-midi à la crucifixion ?
T’as qu’à v’nir avec moi, ça t’chang’ra les idées !
Ta bergère est pas là, profit’de l’occasion
Moi j’ai prév’nu Lévy que j ’prenais ma journée
J’y ai dit « j’veux voir ça, et pis j’ai mes raisons ! »
Il a pas pu r’fuser vu qu’il y va, cézigue !
Ça va ram ’ner du monde et marquer la saison
C’ t’affair’là, tu vas voir, mais le truc qui m’intrigue
C’est qu’sur les trois clients qu’ils vont foutre au séchoir
Y en a deux, paraît-il, qu’on a dû bien connaître
Ils nous ont fait marron sur un coup d’marché noir
On ira les r’garder, ça les amus’ra p’t’être

Quand on avait l’tuyau pour les surplus romains
J’avais tout préparé, tout mâché la besogne,
On était cinq su’l’coup, vraiment du cousu-main !
Quand ils nous ont doublé, on a passé la pogne
Mais j’dois dire qu’aujourd’hui, je vais bien rigoler
Comm’quoî, mon vieux cochon, y a tout d’même un’justice
Comm’disait mon vieux père : « Faut pas tuer ni voler à moins
D’être certain que le coup réussisse ! »

Le troisième, il paraît qu’il marche à la gamberge
Il jacte à droite à gauche, on l’a vu v’nir de loin
Il est pas vieux du tout, il n’a pas trente-cinq berges
On n’sait pas bien qui c’est, c’est pas un gars du coin
C’est un genr’de r’bouteux, il guérit les malades
Ça fait trois ans, guèr’plus, qu’il est sur le trimard
N’empêch’que le Pilate et ses p’tits camarades
L’ont prié d’obéir et d’arrêter son char
Comm’disait mon vieux père : « La poisse, elle vient tout’seule
Mais plus tu veux jacter, plus qu’ell’vient rapid’ment
C’est un’bell’qualité d’savoir fermer sa gueule »
Mon père, pour un ivrogne, il n’manquait pas d’jug’ment !

D’ailleurs, en fait d’jug’ment, c’est par là qu’ça commence
Si tu veux v’nir, tu viens… Moi j’veux pas m foutr’en r’tard
Tu viens pas… Moi j’m’en vais… J’te dirai c’que j’en pense !
J’pass’rai pour l’apéro, à sept heures, au plus tard.

 
Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook alle tags voor Andrea Wolfmayr op dit blog.

Uit: Wenn du weggehst von zuhause

„Demut vor der Arbeit von vielen war für mich ein Ergebnis, und der wachsende Wunsch, noch besser zusammenzuarbeiten, um mehr zu erreichen.
Kurz gefasst: Für die Gleisdorferin in Wien war es ein Jahr voll Staunen, interessierter Teilnahme, Aufmerksamkeit, Wachsamkeit. Dauerndes Lernen, jeden Tag neue Erfahrungen, das Kennenlernen unsäglich vieler Menschen, verschiedenste und kontroversiellste Sicht von aktuellen Problemen. Spannend und begeisternd – manchmal auch erschöpfend und anstrengend.
Was bleibt und wohl immer bleiben wird: die Verbundenheit mit Gleisdorf. Denn eines Tages möchte ich zurückkehren in unsere Stadt mit ihren überschaubaren Strukturen und ihrer lebens- und liebenswerten Umgebung. Hier bin ich zuhause, von hier stamme ich, hierher fühle ich mich zugehörig. Und wenn ich auch dabei bin, mir weitere "Heimaten" zu erwerben, Graz, das schon lang eine zweite Heimat ist, Wien, und vielleicht als nächstes noch weitere europäische oder osteuropäische Städte – Gleisdorf wird immer Heimat bleiben, Vaterstadt, Mutterstadt. Mein Hirn ist zwar zur Zeit in Wien, mein Körper dauernd unterwegs. Aber hier, in Gleisdorf, ist mein Herz.”

 
Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Zie ook alle tags voor Pierre Benoit op dit blog.

Uit: L’Atlantide

« Voilà cinq mois que j’en faisais fonction, et, ma foi, je supportais bien cette responsabilité et goûtais fort cette indépendance. Je puis même affirmer, sans me flatter, que, sous ma direction, le service avait marché autrement que sous celle du capitaine Dieulivol, le prédécesseur de Saint-Avit. Brave homme, ce capitaine Dieulivol, colonial de la vieille école, sous-officier des Dodds et des Duchesne, mais affecté d’une effroyable propension aux liqueurs fortes, et trop enclin, quand il avait bu, à confondre tous les dialectes et à faire subir à un Haoussa un interrogatoire en sakalave. Personne ne fut jamais plus parcimonieux des ressources en eau du poste. Un matin qu’il préparait son absinthe, en compagnie du maréchal des logis chef, Châtelain, les yeux fixés sur le verre du capitaine, vit avec étonnement la liqueur verte blanchir sous une dose d’eau plus forte qu’à l’ordinaire. Il releva la tête, sentant que quelque chose d’anormal venait de se produire. Raidi, la carafe inclinée à la main, le capitaine Dieulivol fixait l’eau qui dégouttait sur le sucre. Il était mort.
Cinq mois durant, après la disparition de ce sympathique ivrogne, on avait semblé se désintéresser en haut lieu de son remplacement. J’avais même espéré un moment qu’une décision serait prise, m’investissant en droit des fonctions que j’exerçais en fait… Et aujourd’hui, cette soudaine nomination…
Le capitaine de Saint-Avit… À Saint-Cyr, il était de mes recrues. Je l’avais perdu de vue. Puis mon attention avait été rappelée sur lui par son avancement rapide, sa décoration, récompense méritée de trois voyages d’exploration particulièrement audacieux, au Tibesti et dans l’Aïr ; et soudain, le drame mystérieux de son quatrième voyage, cette fameuse mission entreprise avec le capitaine Morhange, et d’où un seul des explorateurs était revenu. Tout s’oublie vite, en France. Il y avait bien six ans de cela. Je n’avais plus entendu parler de Saint-Avit. Je croyais même qu’il avait quitté l’armée. Et maintenant, voici que je me trouvais l’avoir pour chef."

 
Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.Zie ook alle tags voor Franz Nabl op dit blog.

Uit: The Long Arm (Vertaald door Roy Temple House)

« The longer we talked the more intimate, the more in the nature of a mutual confession, our conversation became. I admitted to Banaotovich that the hifalutin fashion in which I had left the town to win fame and fortune years before, had been asinine in the extreme, and that it
served me just right to have to sneak back unknown and penniless.
Banaotovich rejoined that for all his pride in his school marks he had remained a person of no importance, and that the pot had not the slightest intention of making itself ridiculous by calling the kettle black. He seemed almost painfully inclined to run himself down. I could feel in his manner a sort of pathetic reaching out for sympathy and consideration. And it began to seem as if he were about to tell me something or ask me for something. But whatever he had to tell seemed hard to say, and it was slow in coming over his lips.
Banaotovich ordered two bottles of the heavy native wine. I drank sparingly of it, because it goes to my head. But Banaotovich swallowed two or three glassfuls in hasty succession, and his cheeks grew flushed.
There was a pause. Suddenly he leaned across the table toward me and spoke in a hoarse, excited whisper.
"Modersohn," he said anxiously, "I want to make a confession to you – a terrible confession. It may turn you against me completely. Maybe you don't want to hear it. If you don't, say so, and I'll go home. But it seems as if I've got to tell somebody about it. It seems as if I've got to find somebody who understands me and can excuse me, or it will kill me. Shall I tell you? Shall I?"
I was startled. I was reasonably sure that Banaotovich was no criminal, since he had lived half a century in his native city, undisturbed and from all he had told me solvent and respected. I had always known that he was a queer fish, a brooding, solitary sort of person, and I settled
myself to listen to some harmless bit of psychopathy which meant nothing except to the unfortunate subject."

 
Franz Nabl (16 juli 1883 – 19 januari 1974)
Borstbeeld in Graz

16-07-2017 om 15:27 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, sociaal filosoof en cultuurcriticus William Irwin Thompson werd geboren op 16 juli 1938 in Chicago, Illinois Hij groeide op in Los Angeles, Californië. Hij behaalde zijn B.A. aan Pomona College en zijn Ph.D. aan de Cornell University. Hij werd hoogleraar geesteswetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology en vervolgens aan de York University in Toronto, Ontario. Hij heeft verder gedoceerd aan de Universiteit van Syracuse, de Universiteit van Hawaï, de Universiteit van Toronto en het California Institute of Integral Studies. In 1973 verliet hij de academische wereld om de Lindisfarne Association te stichten, een groep wetenschappers, dichters en religieuze geleerden die elkaar ontmoetten om te discussiëren en deel te nemen aan de opkomende planetaire cultuur die hij leidde van 1972 tot 2012. Thompson woonde ook 17 jaar in Zwitserland. Hij beschrijft een recent werk, “Canticum Turicum” in zijn boek uit 2009, “Still Travels: Three Long Poems”, zelf als "een lang gedicht over de westerse beschaving dat begint met volksverhalen en sporen van Karel de Grote in Zürich en eindigt met de voltooiing van de westerse beschaving zoals uitgedrukt in “Finnegans Wake” en de sporen van James Joyce in Zürich. " In 1995 ontwierp Thomson, samen met wiskundige Ralph Abraham, een nieuw type cultuurhistorisch curriculum op basis van hun theorieën over de evolutie van het bewustzijn. Thompson woont momenteel in Portland, Maine.

Four In The Morning

The universe is crawling with unseen life:
angels and djinn and spiritual guides.
Like the excess in a stagnant pond,
this abscess of the Absolute
is obscenely corpulent
in every nook and cranny,
armpit and crotch
of the Great Mother
of dark energy and dark matter
we do not see anymore
than the germs in our guts see us,
because they are not germs
but neurons of a larger brain
in which an I is only an organ,
or rather an artificially imposed
membrane drawn arbitrarily
amid a mass of interactive
molecular gates with ions
coming and going as they please
without a thought of me.
Savages knew this once
and could feel it like an itch
beyond the reach of scratch.
Christian missionaries called it animism
and tried to beat it out of them,
bringing brassieres to contain breasts,
and bibles to contain minds,
but nights when I cannot sleep,
I wake at something the clock
marks as three or four,
with my mind teeming and itching
with alien cosmologies
of journeys through other galaxies
and I wake, knowing more than I am.

Ghazal to Sleet

It is too cold to walk today, the Canadian wind
has been iced and chilled to stay cold and true North Amerind.

Only Inuit and arctic polar bears ambulate
on ice--not Maui beach sand where tanned couples congregate.

I think of Hawaiian hot volcanic spots where I sinned
Entangled in knots of Polynesian sun-tanned limbs, skin twinned.

Here I'm so wool bundled up in all, I can't separate
my fingers from my hand or recall which parts propagate.

The sky drops down on me, I walk slippingly, my face skinned,
Aztec flayed alive and priestly held to the copaled wind.

I thought snow was supposed to fall, not slash and lacerate;
this horizontal pose of life I'd call eviscerate.

Thompson, turn round, escape inside and let the wind
scrape the wild streets while you hide as the sheets of ice abscind.

 
William Irwin Thompson (Chicago, 16 juli 1938)

16-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

 
Alberto Contador

Uit: De seingever

“Hoe kon men op televisie na zijn dood nog vol lof beelden laten zien van zijn `heldhaftige' overwinning in 1999 in Luik-Bastenaken-Luik, als een groot deel van de wielerwereld toen al wist wat David Millar later in zijn boek Koersen in het duister schreef — dat VDB de avond voor La Doyenne elf slaappillen Stilnox had genomen en niet eens meer op zijn benen kon staan of praten? Hoe kon men deze man nog 'god' noemen als bleek dat hij renners uitlachte die geen verboden middelen durfden te nemen? Ik begon de verslaving, de zelfoverschatting, de list en het bedrog van VDB als symptomatisch te zien voor minstens een deel van de wielrennerij. Het moet vanaf dat moment geweest zijn dat ik met cynisme naar de koers begon te kijken. Renners leken wel goden die door hun aanbidders ook hun grootste zonden worden vergeven. Eventjes waren de fans kwaad, maar vervolgens werden de helden van alle verantwoordelijkheid ontslagen door die in de schoenen te schuiven van het geld, de roem, het gebroken sleutelbeen, de kapotte knie, de wielercoach of de media. Ik wist wel dat renners vaak pionnen waren in een groter spel van ploegleiders en commercie. Ik wist ook dat niet alle renners in hetzelfde bedje ziek waren en sommige het spel wel eerlijk speelden — maar waarnaar zat ik in dat geval te kijken? Sport, of slechte cinema? Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker cynische, harde opmerkingen maakte over een renner die een explosieve prestatie neerzette: er was vast weer iets aan de hand; wacht maar een paar maanden; we zullen er nog wel van horen. Vaak kreeg ik gelijk. Ik kon de beslissing van de Duitse zenders ARD en ZDF om de Ronde van Frankrijk in 2007 wegens dopingperikelen niet langer uit te zenden begrijpen, en zelf keek ik op een bepaald moment ook niet meer. De Ronde van Frankrijk van 2010 liet ik aan me voorbijgaan, en achteraf bleek dat er met winnaar Alberto Contador ook iets 'niet pluis' was.”

 
Ann De Craemer (Tielt, 1981)
Hier in het midden tijdens een uitzending van Vive le Vélo

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.

Uit: Congo Requiem

« Selon lui, Grégoire avait commis une erreur : la septième victime présumée de l'Homme-Clou, Catherine Fontana, avait été tuée par quelqu'un d'autre. Mais qu'en sais-tu, nom de dieu ? Il avait tout fait pour l'empêcher de se lancer dans cette vaine croisade mais quand il l'avait vu prendre un congé sans solde au 36 et acheter son billet d'avion, il avait compris que rien ne l'arrêterait. Il avait alors décidé de l'accompagner : après tout, lui aussi avait quelque chose à faire au Katanga... — On y va, patron ? Il se retourna. Michel se tenait au bord du tarmac, un gros trousseau de clés à la main, comme si l'aéroport dans son ensemble était sa propriété. C'était un petit Noir malingre au cou de girafe. Surnommé la Touffe, en raison de son énorme tignasse crépue, il portait un pantalon de tergal et une chemise aux motifs criards. Michel était l'homme de confiance de Morvan — ce qui demeurait à Lubumbashi une notion relative. Il suivit le Black sous le soleil accablant. On n'éprouvait plus rien ici sinon une asphyxie de lumière, une blancheur écrasante qui figeait toute pensée, tout espoir. Le matériel était remisé dans un hangar fermé à double tour, surveillé par des soldats. La Touffe déverrouilla la porte et la fit glisser sur son rail. — Et voilà ! La lumière révéla deux camions à benne Renault, trois 4 x 4 Toyota vidés de leurs sièges passagers — le tout racheté le mois précédent à d'autres groupes miniers. Morvan avait fait voter ce budget à l'assemblée générale de Coltano, compagnie minière qu'il avait lui-même fondée dans les années 90, prétextant une nécessaire remise à niveau des installations autour de Kolwezi. En réalité, il avait dans l'idée d'exploiter en douce de nouveaux filons découverts par ses experts géologues. Une vraie manne. Il s'approcha et vérifia que les roues, les volants et les moteurs étaient toujours en place. — Le carburant ? — Là-bas. Il n'alla pas jusqu'à vérifier les barils : il y avait plus important. »

 
Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.

Uit: La Civilisation, ma Mère !...

« Nagib a remis la porte d’entrée sur ses gonds, a fait craquer ses doigts et nous a dit:
-Venez voir, mes agneaux, la splendeur des splendeurs.
Nous sommes montés et nous avons vu. Par terre, dans le salon, il y avait des planches, deux ou trois encore entières, les autres en éclats. Des morceaux de fil de fer, des clous tordus. Et au milieu de tout cela, quelque chose de noir, pesant, oblong, qui tenait du coffre et de l’armoire. Avec un cadran, deux boutons et une plaque de métal où était gravé en relief un mot que je ne comprenais pas : BLAUPUNKT.
Ma mère a considéré Nagib et a levé les bras au ciel. Puis elle a considéré le meuble, longuement ; a tourné tout autour, les mains dans le dos; a tapoté le cadran, tourné les boutons. Et comme le meuble ne réagissait pas, elle s’est arrêtée et m’a dit :
-Qu’est-ce que c’est, cette chose ?
-Blo Punn Kteu, ai-je répondu.
-Quoi ?
- Blo Punn Kteu.
Elle s’est mise tout de suite en colère, comme si le feu couvait depuis longtemps en elle.
-Quelqu’un dans cette maison veut-il m’expliquer de quoi il s’agit ?
-Ce qu’il a dit n’est pas tout à fait exact, a fait remarquer mon frère. Moi aussi, je sais lire. Il y a écrit : « Bla Upunn Kteu ».
Je me suis mis en colère à mon tour.
- Blo Punn Kteu !
-Non, monsieur, a dit Nagib. B-L-A, Bla, Upunn Kteu. C’est comme ça , mon petit !
-Seigneur Dieu ! s’est écriée ma mère en se tordant les mains. Qu’est-ce qu’ils me racontent, ces monstres que j’ai mis au monde ! Allez-vous m’expliquer à la fin ?
-C’est la radio, a répondu Nagib. La radio, quoi !”

 
Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.

Uit:The Black Prince

''Christian.'
This was the name, not pronounced now in my presence for very many years, of my former wife.
I opened the door wider and the person on the step, whom I now recognized, slipped, or dodged, into the flat. I retreated into the sitting-room, he following.
'You don't remember me.'
'Yes, I do.'
'I'm Francis Marloe, you know, your brother-in-law.'
'Yes, yes —'
'As was, that is. I thought you should know. She's a widow, he left her everything, she's back in London, back in your old place —'
'Did she send you?'
'Here? Well, not exactly —'
'Did she or didn't she?'
'Well, no, I just heard through the lawyer, She's back in your old place! God!'
'I see no need for you to come —'
'So she's written you? I wondered if she'd have written you.'
'Of course she hasn't written to me!'
'I thought of course you'd want to see her —'
'I don't want to see her! I cannot think of anyone I less want to see or hear of!'
I shall not attempt here to describe my marriage. Some impression of it will doubtless emerge. For the present story, its general nature rather than its detail is important. It was not a success. At first I saw her as a life-bringer. Then I saw her as a death-bringer. Some women are like that. There is a sort of energy which seems to reveal the world: then one day you find you are being devoured. Fellow victims will know what I mean. Possibly I am a natural bachelor. Christian was certainly a natural flirt. Sheer silliness can be attractive in a woman. I was, of course, attracted. She was, I suppose, a rather 'sexy' woman. Some people thought me lucky. She brought, what I detest, disorder into my life. She was a great maker of scenes. In the end I detested her."

 
Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)
Cover

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.

Uit:Trajectory

“Thirty-two degrees, according to the dashboard thermometer, so . . . maybe. In warm weather the garage door duti-fully lumbered up and over the section of bent track, but below freezing it invariably stuck and you had to get out, remote in hand, and manually yank the door past the spot where it caught. Within a few degrees of freezing, though, it was anybody’s guess, so Ray pressed the remote and opened the driver’s-side door, pre-pared to get out if he needed to. When the door shuddered past the critical point and up along the ceiling, he closed the car door again, noticing as he did so that Paula, his wife, was watching him with her O ye of little faith expression.
Pulling inside, he made sure to leave her enough room to get out. Two-car was how the garage had been described when they bought the house. Ray, himself a realtor and all too familiar with such dubious representations, had squinted at the phrase in the listing information, then at the garage itself. It was probably true it could hold two small sedans, but with anything larger you’d need to pull the first car in at an angle to have enough space for the second vehicle. He’d considered calling Connie, the seller’s agent, on this, but he liked her, in particular how she confessed right up front that she’d just gotten her license. She seemed genu-inely terrified of saying the wrong thing, of disclosing something that by law wasn’t supposed to be mentioned or of failing to dis-close something else that was mandatory. She’d gone into real estate, she claimed, because she liked helping people find what they wanted, and she seemed blithely innocent of the fact that most people had no idea what that was, especially the ones who were defiantly confident they did. Ray doubted she would last long and wasn’t surprised when, a year later, he ran into her and was told she’d embarked upon a degree in social work.
Anyway, Paula had loved the house and didn’t want to see the not-quite-two-car garage as a problem, though she conceded they’d probably have to find someplace else for the lawn mower and the other stuff they usually stuck in there. She argued they’d be okay if they went slow and paid attention, especially at backing out. When for the record Ray expressed grave doubts about this as a long-term solution, she asked, “What are you saying? That we’re careless people?”

 
Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook alle tags voorJacques Rivière op dit blog.

Uit: Un roman d’aventure : Le grand Meaulnes d’Alain-Fournier

« La paix ne tarde pas à se faire entre Meaulnes et le bohémien. C’est qu’il y a entre eux des liens secrets qu’ils découvrent. Le bohémien a été lui aussi dans le domaine merveilleux et il donne à son nouvel ami quelques indications - d’ailleurs encore insuffisantes - sur la route qui y conduit. Meaulnes pourtant ne le reconnaît que trop tard, qu’au moment où sans en rien dire à personne, il s’apprête à s’enfuir. C’était Frantz de Galais, le jeune fiancé de la fête, avec qui Meaulnes s’était rencontré le soir de la débandade. Hélas ! il a décampé trop tôt ; Meaulnes n’aura appris de lui que l’adresse à Paris de la jeune fille dont il est amoureux.
Muni de ce seul renseignement, Meaulnes laisse François et part pour Paris. Mais à l’adresse indiquée il n’y a personne : la maison est vide. Meaulnes reste dans la grande ville, oisif et désespéré, à la merci de toutes les tentations. Et c’est François que le hasard, longtemps après, met tout à coup sur la piste du domaine merveilleux. Il le retrouve sans aucune difficulté ; la jeune fille y est toujours ; il la voit ; il comprend qu’elle n’a cessé de penser à Meaulnes. Le rêve de toute leur adolescence se résout ainsi en éléments tout ordinaires, tout prochains, tout faciles à saisir.
Il semble qu’il n’y ait plus qu’à aller chercher Meaulnes et que l’aventure soit finie. Mais Meaulnes, que Seurel en effet ramène, est étrangement nerveux et rebelle ; il manque même de détruire par son humeur inexplicable le bonheur que son ami lui a préparé et qu’il n’a plus qu’à cueillir. Pourtant il se marie, son coeur sauvage semble dompté.
Hélas ! la chimère veille, l’esprit d’aventure et de rêve le guettent encore. Pendant le séjour de Frantz à Sainte-Agathe, au moment où leur amitié se nouait, lui et Meaulnes se sont mutuellement et solennellement juré d’accourir au premier appel l’un de l’autre. Le soir des noces de Meaulnes et d’Yvonne de Galais, du bois qui borde la maison, retentit l’appel de Frantz... »

 
Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Iraanse dichteres, schrijfster en vredesactiviste Rira Abbasi werd geboren in 1962 in Khorramabad, Iran. Zie ook alle tags voor Rira Abbasi op dit blog.

Poets of Peace (Fragment)

We, children of the world,
With USA, have a word,
We frown,
We demur,
We Protest:
No more war in the world:
It’s enough.
It’s enough.
What dreams, we have at nights!
What horror dreams!
What, if daddy is wounded?
What is our home in dull?
Dear Angela, say please now
O’ children of the world,
What Can I say to us?
I’m ashamed to say, where I come from.
They took daddy to the front
They forced daddy to fight
With whom is he fighting?
Who can answer my question?

Vertaald door M. Alexandrian

 
Rira Abbasi (Khorramabad, 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

15-07-2017 om 10:03 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook alle tags voor Heinrich Peuckmann op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Wenn überhaupt

Die Sonne schien noch
gegen Mittag, der leichte Wind
ist mild und in den Bäumen
mehr gelb als grün

Das ist jetzt deine Zeit
denkst du, Ende Oktober
wenn überhaupt, noch ein November
ein Dezember, wenn überhaupt

Die Sonne könnte wieder
scheinen, noch heute, noch
an dem einen oder andern
Tag, wenn überhaupt

Könnte das Gelb
zum Leuchten bringen, den
leichten Wind erwärmen
und dich vergessen machen

Das ist jetzt deine Zeit
Ende Oktober, noch
ein November, noch dies
noch das, wenn überhaupt

 
Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook alle tags voor Robert Wohlleben op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Der große Heraus

Kratz Fuß, nick Kopp, begreif den Unbegriff
von hergeloffnem Untüch ohne Ahnung!
Doch zick und zack! umschifft ist schon die Lahnung
vom Anfluch, wie er sich den Eisprung schliff.

Und sei wahrschaut: Im Triebe ging das Schiff,
versank den Weg in ungebahnte Wahnung,
zerspant sich scheiternd in Geblak und Zahnung.
Sigilli logo: Alles fob und cif.

Nun sichten wir wohl Karten und Papiere
auf Mein und Dein und ganz verbrannten Schnee:
Was meint Verschleiß? Und was heißt jene Schliere?

An allen Vieren beten wir seit je
als nachgeborne Hammel nach, wie schiere
Vergärung strandet als Mouton-Cadet.

Flötenspiel

Die Gongs von Blicken, Winken, Worten dringen
durch all des wirren Tags verworrnes Klirrn,
wir gehn verirrt, bis uns die Augen flirrn,
in schrägen, nicht von uns gelegten Schlingen.

Stakkato: Voll im Dauerfeuer schwingen
die Zielgeräte ein, uns JETZT zu kirrn,
gestrichen Korn. Viel unbekannt Gestirn
strahlt auf, wo doch mal UNSRE Sterne hingen.

Dein Atem hetzt in atemlosen Sätzen
dahin, wo ich seit je gewesen bin –
doch hin ist hin, da bleiben nichts als Fetzen

von Traum und Trauer, Wut und Widersinn,
die wolln uns weitertreiben, schleifen, wetzen.
Und kleine Terzen wehen drüber hin

 
Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Walter Benjamin op dit blog.

Uit: Papier- und Schreibwaren

„GALANTERIEWAREN. Unvergleichliche Sprache des Totenkopfes: völlige Ausdruckslo­sigkeit – das Schwarz seiner Augenhöhlen – vereint er mit wildestem Ausdruck – den grinsenden Zahnreihen.
Einer, der sich verlassen glaubt, liest und es schmerzt ihn, daß die Seite, die er umschlagen will, schon aufgeschnitten ist, daß nicht einmal sie mehr ihn braucht.
Gaben müssen den Beschenkten so tief betreffen, daß er erschrickt.
Als ein geschätzter, kultivierter und eleganter Freund mir sein neues Buch übersandte, überraschte ich mich dabei, wie ich, im Begriff es zu öffnen, meine Krawatte zurecht rückte.
Wer die Umgangsformen beachtet, aber die Lüge verwirft, gleicht einem, der sich zwar modisch kleidet, aber kein Hemd auf dem Leibe trägt.
Wenn der Zigarettenrauch in der Spitze und die Tinte im Füllhalter gleich leichten Zug hätten, dann wäre ich im Arkadien meiner Schriftstellerei.
Glücklich sein heißt ohne Schrecken seiner selbst innewerden können.“

 
Walter Benjamin (15 juli 1892 - 27 september 1940)
Cover

De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931. Zie voor ook alle tags voor Clive Cussler op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit: Zero Hour

“Thunder shook the unlit cavern as an immense, blue-white spark jumped between a pair of towering, metal columns. Instead of fading, the shimmering charge split in two and the twin streams of plasma began to circle their respective pillars.
They moved like flames chasing the wind, racing around the columns and snaking their way upward toward the underside of a curved, metallic dome. There, they swirled together like the arms of a spiral galaxy, joining each other once again before vanishing in a final, eye-searing flash.
Darkness followed.
Ozone lingered in the air.
On the floor of the cavern, a group of men and women stood motionless, night-blind from the display. The flash hadbeen impressive, but they’d all seen electricity before. Every one of them expected something more.
"Is that it?" a gruff voice asked. The words came from Brigadier General Hal Cortland, a burly, squat figure of a man. They were directed at thirty-eightyear-old Daniel Watterson, a slight, blond-haired man wearing spectacles who stood by the controls of the great machine from which the artificial lightning had come.
Watterson studied a bank of dimly lit gauges. "I'm not actually sure," he whispered to himself. No one had ever gotten this far, not even Michael Faraday or the great Nikola Tesla. But if Watterson was right—if his calculations and his theory and years of serving as Tesla’s apprentice had led him to understand what was about to occur—then the display of light they’d just witnessed should be only the beginning.
He switched off the main power, stepped away from the controls, and pulled the wire-rimmed glasses from his face.
Despite the darkness, he could make out a soft blue glow coming from the columns. He raised his eyes to the dome above. An effervescent hue could be seen coursing around its inner surface.
“Well?” Cortland demanded.
Back at the console, one of the needles ticked up. Watterson saw it from the corner of his eye.
“No, General,” he said quietly, “I don’t think it’s quite finished.”

 
Clive Cussler (Aurora, 15 juli 1931)

De Franse literair criticus en filosoof Jacques Derrida werd geboren in El-Biar, Algerije, op 15 juli 1930. Zie ook alle tags voor Jacques Derrida op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit:A dessein, le dessin

“Le trait différentiel – on y reviendra encore tout à l'heure, je pense –, c'est, naturellement, le trait apparemment visible qui sépare deux pleins, ou deux surfaces, ou deux couleurs, mais qui, en tant que trait différentiel, est ce qui permet toute identification et toute perception. Alors, le trait différentiel, métaphoriquement, ça peut désigner aussi bien ce qui, à l'intérieur de n'importe quel système, graphique ou non, graphique au sens courant ou non, institue des différences, par exemple dans un mot, dans une phrase – c'est la linguistique saussurienne –, le trait différentiel, le trait diacritique, c'est ce qui permet d'opposer le même et l'autre, l'autre et l'autre, et de distinguer. Mais le trait en tant que tel, lui-même en tant que trait différentiel, n'existe pas, n'a pas de plein. Si vous voulez, toute la pensée ou la théorie de la trace que j'avais essayé d'élaborer sans référence essentielle au dessin – encore que, dans De la grammatologie, la question du dessin chez Rousseau fut posée aussi –, néanmoins, au-delà du dessin proprement dit, la trace, ou le trait, désignerait – c'est en tout cas ce que j'ai essayé de montrer – la différence pure, la diacriticité, ce qui fait que quelque chose peut se déterminer par opposition à autre chose : l'intervalle, l'espacement, ce qui sépare. Et alors, ce qui sépare – l'intervalle, l'espacement – en lui-même n'est rien, n'est ni intelligible ni sensible, et en tant qu'il n'est rien, il n'est pas présent, il renvoie toujours à autre chose et, par conséquent, n'étant pas présent, il ne se donne pas à voir. Au fond, la plus grande généralité de la définition du trait, telle qu'elle m'a intéressé depuis longtemps, c'est qu'au fond il donne tout à voir, mais il ne se voit pas. Il donne à voir sans se donner lui-même à voir. Et donc le rapport au trait lui-même – au trait sans épaisseur, au trait absolument pur –, le rapport au trait lui-même est un rapport, une expérience d'aveuglement. »

 
Jacques Derrida (15 juli 1930 – 8 oktober 2004)

De Britse schrijver Hammond Innes werd op 15 juli 1913 in Horsham geboren als zoon van een bankdirecteur. Zie ook alle tags voor Hammond Innes op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit: Wreckers Must Breathe

„Cornwall is a wrecker's coast. But when I left for my holiday I thought of the wrecker as a picturesque ruffian of several centuries ago who lured ships to their destruction with false beacons and waded out into the angry seas to knife the crew and unload the cargo as the vessel broke up. I did not think of Cornwall as being still a wrecker's coast, and I knew nothing of the modern wreckers I was to find havened beneath the shadow of those grim cliffs. I had intended going to the Lakes, but fate decreed that the gathering storm of the Polish crisis should keep my companion at his desk in the newsroom and that I should pick on the Lizard for my holiday. I stayed at Church Cove, where white, thatched cottages, massed with flowers, straggled down a valley to the dark cleft of the cove with the round capstan house on its shingle beach rotting because no boats came. The Kerris's cottage, where I stayed, was at the upper end of the village and backed on to a farm. The cottage was really two cottages thrown into one to make a guest house. Kerris, who had done the knocking together himself, was very proud of the result. Before I had been there half an hour he was taking me over the place, showing me with his toothless mouth agrin all the pieces he had obtained from the Clan Malcolm which had been wrecked that winter. He had relaid the floors throughout the cottage during the winter and as far as I could gather the work had all been done with wood from the Clan Malcolm. There were brass doorsteps, chairs and ship's lamps, all from the same luckless ship. He was a great wrecker, was Kerris. When I expressed my amazement at the amount of stuff he had collected from that one ship, he shook his head with a ruefill smile. 'Ar, she were a grand wreck,' he said. 'We'll never see the like o' her again, sir—never. She came ashore this side of the Lizard. Caught on the rocks, she was, and broke her back. She was no use for salvage purposes, so Lloyd's told the Cadgwith people that if they liked to go out and salvage what they could and put it up for auction in the village they might collect a percentage of the proceeds: He shook his head again. 'Ar, she were a grand wreck, sir. If we had one like that every winter, we'd not have to work: I spent five days there in a pleasant haze of bathing, lazing, pubs and Cornish cream.”

 
Hammond Innes (15 juli 1913 – 10 juni 1998)
Hier met echtgenote Dorothy Lange.

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Zie ook alle tags voor Kunikida Doppo op dit blog.

Uit: River Mist and Other Stories

“The hill, the river and the moon looked as they always had done, but he knew that some of his friends of earlier days must now lie in this graveyard where he was sitting. He felt that the river of his life had almost run its course to the sea and only a semi-transparent membrane separated him from his dear friends.”
(...)

“...there are older people, teachers for example, of whom it is insufficient merely to say that they are unforgettable. People who have helped you in some significant way, I mean. You have to admit that these people are worthy to be remembered. Since they have sworn no oath of duty or affection for you, they have no obligation to you. You are just a stranger to them, and even when, by the very nature of things, you have forgotten them, it does not mean that you are lacking in affection or sense of obligation. However, there are some people in this world that you can just never forget.”
(...)

“...it remains for me to say that Toyokichi himself was a good man. He had talent certainly, but he lacked staying-power. Or rather, he did have staying-power as such, but somewhere in the core of his being there was a weakness and he was apt to miss out on essentials. He was rather like a stick which, although struck against an object with full force, produces a dull thud rather than the clear crack you would expect. He was a good man, full of the best intentions, but he lacked courage, or perhaps it would be better to say that he lacked spirit.”

 
Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)
Pagoda en stenen boeddha bij de Enpuku-jitempel in Chōshi

15-07-2017 om 10:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit:Lust for Life

“He did not know how much time passed. He got up, ripped the canvas off the frame, threw it into a corner, and put on a new one. He mixed some paints, sat down, and began work. One starts with a hopeless struggle to follow nature, and everything goes wrong; one ends by calmly creating from one’s palette, and nature agrees with it and follows. On croit que j’imagine—ce n’est pas vrai—je me souviens. It was just as Pietersen had told him in Brussels; he had been too close to his models. He had not been able to get a perspective. He had been pouring himself into the mould of nature; now he poured nature into the mould of himself. He painted the whole thing in the colour of a good, dusty, unpeeled potato. There was the dirty, linen table cloth, the smoky wall, the lamp hanging down from the rough rafters, Stien serving her father with steamed potatoes, the mother pouring the black coffee, the brother lifting a cup to his lips, and on all their faces the calm, patient acceptance of the eternal order of things. The sun rose and a bit of light peered into the storeroom window. Vincent got up from his stool. He felt perfectly calm and peaceful. The twelve days’ excitement was gone. He looked at his work. It reeked of bacon, smoke, and potato steam. He smiled. He had painted his Angelus. He had captured that which does not pass in that which passes. The Brabant peasant would never die.”
(...)

“The fields that push up the corn, and the water that rushes down the ravine, the juice of the grape, and the life of a man as it flows past him, are all one and the same thing. The sole unity in life is the unity of rhythm. A rhythm to which we all dance; men, apples, ravines, ploughed fields, carts among the corn, houses, horses, and the sun. The stuff that is in you, Gauguin, will pound through a grape tomorrow, because you and the grape are one. When I paint a peasant labouring in the field, I want people to feel the peasant flowing down into the soil, just as the corn does, and the soil flowing up into the peasant. I want them to feel the sun pouring into the peasant, into the field, the corn, the plough, and the horses, just as they all pour back into the sun. When you begin to feel the universal rhythm in which everything on earth moves, you begin to understand life….”

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Der Strick

„Als ich an einem nasskalten Apriltag im Döblinhaus ankam, begrüßte mich ein Graf. Graf von Flotow, der in seinem Schriftstellerleben einen bürgerlichen Namen trägt, wahrte an diesem Abend die romantische Tradition und sagte, es würde im Fachwerkhaus spuken. Nach einigen nebulösen Andeutungen seinerseits und verdutzten Nachfragen meinerseits beschrieb er eine Begegnung mit einem hexenähnlichen weiblichen Wesen, das nachts an seiner Schlafzimmertür „gelehnt“ und ihn durch sein „Herschauen“ geweckt habe. Sein Hund sei auch wach geworden und habe den Geist heftig angebellt. Ich zog in die zuvor vom Grafen bewohnte Dachwohnung, wo ich nachts des Öfteren von unerwarteten Geräuschen geweckt wurde. Mal war es lautes Sirenengeheul, mal heftige Kratzgeräusche aus dem Hohlraum zwischen Wand und Dachboden, mal jämmerliches Quieken von Schweinen, die in den Morgenstunden auf einem Lastwagen zum Schlachthaus gefahren wurden. Frau Keyn war es, die mit ihrer robusten Bodenständigkeit allen Spuk vertrieb; sie war die sichere Bastion, der gute Geist des Ortes. Wir trafen uns jeden Mittag in der Küche zum gemütlichen Plausch. Durch ihre Gegenwart strömte ein nordisch klares Licht in das morsche Domizil. Ich erzählte Frau Keyn eine neue Spukgeschichte, die sich gerade in der Nacht zuvor ereignet hatte: Gegen halb zwei hatte sich das alte Transistorradio, das immer in der Küche stand, von selbst eingeschaltet und mit lauter Schlagermusik alle Bewohner geweckt. Frau Keyn lachte und wies ihrerseits mit ernster Miene auf die Rattenplage hin, die dem alten Haus zusetzte. Sie legte ihren Besen zur Seite und bat mich ihr zu folgen. Forsch erklomm sie die knarrende Treppe und ging auf eine Kammertür zu, die ich noch nicht bemerkt hatte. Knapper als gewohnt formulierte sie ihr Anliegen: „Mach mal auf!“ Sie gab mir einen Schlüssel, mit dem ich die Tür problemlos öffnen konnte. Ich schaute in eine Abstellkammer, in der sich auf staubigen Tischen und Bänken ausrangiertes Werkzeug und Gerümpel stapelte. Frau Keyn, die neben mir stand und schneller atmete als sonst, sagte leise: „Siehst du es?“ „Was denn?“

 
Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: It'S Hard to Talk About Yourself (Interview met Marino Sinibaldi)

« SINIBALDI . . . whereas others, over time, take on a mythical stature: forexample, Rossi and Bauer, who were in prison.
GINZBURG I didn’t know Rossi and Bauerbut people talked about them. Leone talked about them .
SINIBALDI Right, but didn’t you also see Leone Ginzburg from this same distance, having heard him being talked about, when he was in prison? Wasn’t there in his case, too, this way of looking at him that was a bit—
GINZBURG No, no. Leone Ginzburg I knew before he went to prison, before.
SINIBALDI And then the relationship grew while you were apart?
GINZBURG Well, when he was in prison I would write him letters, because . . . well . . . he was in love with me, and I would write him letters, and he too . . . he would write to his mother and he would send me his love. Then he came out, in ’36, and we met up again. He wouldn’t come to ourhouse, not then, because at the time you had to be careful, you couldn’t be seen together. I would see him outside, we would go forwalks and . . . I don’t know if my fatherknew about it at first or not, but he didn’t like the idea at all, because—
FULVI Well, he had neverapproved of anyone.
GINZBURG He had never approved of anyone. But this time he really didn’t approve. He said that Leone was ugly, then that he was broke, then that he was in danger. Basically, he didn’t like him one bit: well, then at a certain point we got married, and he accepted it. Then afterward he liked him. He would say that Leone was very bright, very well-educated, and laterhe liked him, but early on there was . . . you know . . . something he didn’t like.
SINIBALDI Leone didn’t have qualities that brought solidity, perhaps . . .
GINZBURG Right. He had none of those.
SINIBALDI But in reality he was an intellectual of great solidity, of great renown. I’m thinking of that debate on the subject of musical interpretation.
GINZBURG He was one of the real intellects of his time. When I knew him he was twenty-four, so when he was wr iting for this musical review he was twenty-two. He was exceptional; he always had been. He had an incredibly rich cultural background.”

 
Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit:Silbermann

« - Tu habites donc par ici ? Et où cela ?
Il voulut connaître le nom de la rue, le numéro de la maison, me questionna sur mes habitudes, sur ma famille, et enveloppa cette enquête de manières si naturelles et si amicales que j'eus plaisir à répondre, malgré ma retenue ordinaire.
- De quel côté allais-tu ? ajouta-t-il. Veux-tu que je t'accompagne ?
J'acceptai. Il me montra son livre.
- C'est une édition ancienne de Ronsard. Je viens de l'acheter, dit-il en caressant la jolie reliure de ses doigts qui étaient maigres et bruns.
Il l'ouvrit et se mit à me lire quelques vers. J'eus la même impression qu'en classe. Le texte lu par lui semblait baigner dans une source qui m'en donnait fortement le goût. Les mots avaient une qualité nouvelle : ils flattaient mes sens ; émotion ignorée, sorte de frisson dans mon cerveau. Mais de Silbermann lui-même que dire et comment dépeindre sa figure ? Il lut ces vers :

Fauche, garçon, d'une main pilleresse
Le bel émail de la verte saison,
Puis à plein poing enjonche la maison
Des fleurs qu'avril enfante en sa jeunesse.

Ses narines se dilatèrent, comme piquées par l'odeur des foins, et des larmes de plaisir emplirent ses yeux.
Nous étions arrivés à l'angle d'une pelouse où est érigée une statue de La Fontaine. Silbermann s'écria en la désignant :
- Est-ce assez laid, ce buste que couronne une Muse ? Et ce groupe d'animaux, le lion, le renard, le corbeau, quelle composition banale ! Chez nous on ne connaît que cette façon de glorifier un grand homme. Et pourtant il y en a d'autres. Ainsi, l'été dernier, j'ai été à Weimar et j'ai visité la maison de Goethe. On l'a conservée intacte. On n'a pas déplacé un objet dans sa chambre depuis la minute de sa mort. Dans la ville, on montre - et avec quel respect ! - le banc sur lequel il s'asseyait, le pavillon où il allait rêver. Je t'assure que de tels souvenirs ont de la grandeur. En France, on ne voit rien de pareil. Il y a quelques années, on a fait une vente au château de Saint-Point, en Bourgogne, où Lamartine a vécu. Eh bien ! mon père a pu acheter beaucoup d'objets qui avaient appartenu à Lamartine ; et, soit dit en passant, l'achat de ces reliques a été pour lui une très bonne affaire."

 
Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)
Cover 

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook alle tags voor Gavrila Derzjavin op dit blog.

The Swan

I'll leave the mortal world behind,
Take wing in an flight fantastical,
With singing, my eternal soul
Will rise up swan-like in the air.

Possessing two immortal traits,
In Purgatory I won't not linger,
But rising over jealousy
I'll leave behind me kingdoms' shine.

'Tis so! Though not renowned by birth,
I am the muses favorite,
From other notables a world apart-
I'll be preferred by death itself.

The tomb will not confine me,
I will not turn to dust among the stars,
But like a heavenly set of pipes,
My voice will ring out from the sky.

And now I see that feathered skin
My figure covers all around.
My breast is downy and my back is winged,
I shine with pearly swan-like white.

I fly, I soar-and see below
The world entire-- oceans, woods.
Like mountains they lift up their heads
To hear my lofty hymn to God.

From Kuril Islands to the river Bug,
From White Sea to the Caspian,
Peoples from half the world
Of whom the Russian race's comprised,

Will hear of me in time:
Slavs, Huns, the Scythians, and Finns,
And others locked today in battle,
Will point at me and they'll pronounce:

"There flies the one who tuned his lyre
To speak the language of the heart,
And preaching peace to the whole world,
Enjoyed the happiness of all."

Forget a big and stately funeral,
My friends! Cease singing, muses' choir!
My wife! With patience gird yourself!
Don't keen upon what seems a corpse.

 
Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 - 20 juli 1816)
Portret door Vladimir Borovikovsky, 1795

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook alle tags voor Béatrix Beck op dit blog.

Uit:Gide, Sartre et quelques autres

“Gide aimait beaucoup l’œuvre du poète Norge, surtout un poème intitulé « Monsieur », qu’il nous lut admirablement, avec un humour contenu :
Je vous dis que Monsieur est bête.
Je vous dis que Monsieur est mort.
Je vous dis que Monsieur est Dieu.
Naturellement, le vieil écrivain s’identifiait à ce « Monsieur » qui ne meurt que pour mieux accéder à la divinité. »
(…)

“Je voudrais terminer cette évocation de quelques figures connues en citant les paroles de deux amis, aujourd'hui morts. L'un était le grand critique littéraire et dramatique Marcel Thiebaut, directeur de la -Revue de Paris- Il déplorait que les écrivains actuels aient remplacé le pacte avec le diable par le contrat avec l'éditeur-autrement dit, que le sens des affaires ait remplacé celui de l'Absolu.
L'autre amie était la romancière et journaliste Nicole Vedrès, une vraie paysanne de Saint Germain-des-Prés . Elle diasit: "Il n'y a pas de justice sans justesse des termes", rejoignant ainsi Camus qui écrivit: "Il ne faut pas dire: justice est faite, mais: on lui a coupé le coup." Et concluait: "Appelons les choses par leur nom"
Cette règle d'or littéraire et morale, cette à la fois simple et difficile vertu d'exactitude, fait non seulement les vrais écrivains, mais aussi les citoyens courageux."

 
Béatrix Beck (14 juli 1914 - 30 november 2008)
André Gide (rechts) en Jean-Paul Sartre in gesprek

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918.Zie ook alle tags voor Arthur Laurents op dit blog.

Uit: West Side Story

« A Back Yard - 5:30 p.m.
(Tony has been painting a sign for Doc's drugstore,
where he now works. Riff talks him into joining the
Jets at the dance, but Tony's mind is already on
other things.)

TONY:
Could be!
Who knows?
There's something due any day
I will know, right away
Soon as it shows
It may come connanballing down
Through the sky
Gleam in its eye, bright as rose
Who knows?
It's only just out of reach
Down the block, on a beach
Under a tree
I got a feeling there's a miracle due
Gonna come true, comin' to me...
Could it be, yes, it could
Something's comin', something good
If I can wait!
Something's comin',
I don't know what it is
But it is gonna be great!
With a click, with a shock ,
Phone'll jingle, door will knock,
Open the latch!”

 
Arthur Laurents (14 juli 1918 - 5 mei 2011)
Scene uit een theateruitvoering in Göteborg, 2011

De Amerikaanse schrijver Owen Wister werd geboren op 14 juli 1860 in Germantown, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Owen Wister op dit blog.

Uit: The Virginian

"How is the health of that unfortunate—" "That's right! Pour your insults! Pour 'em on a sick, afflicted woman!" The eyes blinked with combative relish.
"Insults? Oh, no, Uncle Hughey!" "That's all right! Insults goes!" "Why, I was mighty relieved when she began to recover her mem'ry. Las' time I heard, they told me she'd got it pretty near all back. Remembered her father, and her mother, and her sisters and brothers, and her friends, and her happy childhood, and all her doin's except only your face. The boys was bettin' she'd get that far too, give her time. But I reckon afteh such a turrable sickness as she had, that would be expectin' most too much." At this Uncle Hughey jerked out a small parcel. "Shows how much you know!" he cackled. "There! See that! That's my ring she sent me back, being too unstrung for marriage. So she don't remember me, don't she? Ha-ha! Always said you were a false alarm." The Southerner put more anxiety into his tone. "And so you're a-takin' the ring right on to the next one!" he exclaimed. "Oh, don't go to get married again, Uncle Hughey! What's the use o' being married?" "What's the use?" echoed the bridegroom, with scorn. "Hm! When you grow up you'll think different." "Course I expect to think different when my age is different. I'm havin' the thoughts proper to twenty-four, and you're havin' the thoughts proper to sixty." "Fifty!" shrieked Uncle Hughey, jumping in the air. The Southerner took a tone of self-reproach. "Now, how could I forget you was fifty," he murmured, "when you have been telling it to the boys so careful for the last ten years!" Have you ever seen a cockatoo—the white kind with the top-knot —enraged by insult? The bird erects every available feather upon its person. So did Uncle Hughey seem to swell, clothes, mustache, and woolly white beard; and without further speech he took himself on board the Eastbound train, which now arrived from its siding in time to deliver him. Yet this was not why he had not gone away before. At any time he could have escaped into the baggage-room or withdrawn to a dignified distance until his train should come up."

 
Owen Wister (14 juli 1860 – 21 juli 1938)
Cover

De Amerikaanse schrijver Willard Frances Motley werd geboren op 14 juli 1909 in Chicago. Zie ook alle tags voor Willard Motley op dit blog.

Uit: Knock On Any Door

„Two gypsy women passed Nick. They wore several different-colored skirts, red and blue, yellow, green. They had big yellow earrings, dangling, and long braids; and their dresses were so low in front that if they stooped over you could have seen their belly buttons. There were beggars with sad eyes, with mouth organs, with hands held out. A blind man's cane tapped the sidewalk. Dress shops, hat shops, men's clothing stores were crowded together along Halsted, hiding the slum streets behind them. Hiding the synagogues, the Greek church, the Negro storefront churches, the taverns, the maternity center, the public bath.
Nick turned onto Maxwell Street. Before him stretched the Maxwell Street Market extending between low, weather-grimed buildings that knelt onto the sidewalk on their sagging foundations. On the sidewalk were long rows of stands set one next to the other as far he could see. On the stands were dumped anything you wanted to buy: overalls, dresses, trinkets, old clocks, ties, gloves-anything. On what space was left near the curb were pushcarts that could be wheeled away at night. There were still other rough stands-just planks set up across loose-jointed wooden horses: hats for quarters apiece, vegetables, curtains, pyramid-piled stacks of shoes tied together by their laces-everything. From wooden beams over storefronts, over the ragged awnings,hung overcoats, dresses, suits and aprons waving in the air like pennants.”

 
Willard Motley (14 juli 1909 – 15 maart 1965) Humphrey Bogart en John Derek in de gelijknamige film uit 1949

14-07-2017 om 18:18 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Zomer in de stad door Serguei Zlenko, 2012

Summer in the City

Soft exchanges fill the air
And in some fervent rush,
From the forehead, strands of hair
Were gathered with a brush.

Helmed, she casts a single glance
Upon your face and waits,
Throwing back her head at once
With her dangling braids.

While the humid, muggy night
Insinuates a storm,
All the passersby outside
Quickly scatter home.

And the thunder can be heard now.
There, resounding, it rings.
By the widow-frame, the curtain,
In the crosswinds, swings.

All is silent, all is hushed now
And it’s humid all the while,
And the lightning’s golden flashes
Are still groping in the skyline…

But the sunrise will ensue
With a breaking light, so stifling,
And dry the puddled avenues,
From the downpours and lightning.

You will see a look still stagnant,
From the lack of sleep, sedate,
On those age-old, on those fragrant
Limes that simply will not fade.

Vertaald door Andrey Kneller

 
Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960)
Zomers Moskou, de stad waar Pasternak werd geboren.

De Nigeriaanse dichter, schrijver en voorvechter van democratie Akinwande Oluwole "Wole" Soyinka werd geboren op 13 juli 1934 in Abeokuta. Zie ook alle tags voor Wole Soyinka op dit blog.

Uit: Aké. The Years of Childhood

“There were far too many aspects of the schoolroom and the compound to absorb in the regular school hours, moreover, an empty schoolroom appeared to acquire a totally different character which changed from day to day. And so, new discoveries began to keep me behind at lunch-time after everyone had gone. I began to stay longer and longer, pausing over objects which became endowed with new meanings, forms, even dimensions as soon as silence descended on their environment. Sometimes I simply wandered off among the rocks intending merely to climb a challenging surface when no one was around. Finally, Osiki lost patience. He would usually wait for me at home even while Tinu had her own food. On this day however, being perhaps more hungry than usual, Osiki decided not to wait. Afterwards he tried to explain that he had only meant to eat half of the food but had been unable to stop himself. I returned home to encounter empty dishes and was just in time to see Osiki disappearing behind the croton bush in the backyard, meaning no doubt to escape through the rear gate. I rushed through the parlour and the front room, empty dishes in hand, hid behind the door until he came past, then pelted him with the dishes. A chase followed, with Osiki instantly in front by almost the full length of the school compound while I followed doggedly, Finally, I stopped. I no longer saw Osiki but - Speed, Swiftness! I had not given any thought before then to the phenomenon of human swiftness and Osiki's passage through the compound seemed little short of the magical. The effect of his dansiki which flowed like wings from his sides also added to the illusion of him flying over the ground. This, more than anything else, made it easy enough for the quarrel to be settled by my mother. It was very difficult to cut oneself off from a school friend who could fly at will from one end of the compound to the other. Even so, some weeks elapsed before he returned to the pounded-yam table, only to follow up his perfidy by putting me out of school for the first time in my career.
There was a birthday party for one of the Canon's children. Only the children of the parsonage were expected but I passed the secret to Osiki and he turned up at the party in his best buba. The entertain ments had been set up out of doors in front of the house. I noticed that one of the benches was not properly placed, so that it acted like a see-saw when we sat on it close to the two ends. It was an obvious idea for a game, so, with the help of some of the other children, we carried it to an even more uneven ground, rested its middle leg on a low rock outcrop and turned it into a proper see-saw. We all took turns to ride on it.”

 
Wole Soyinka (Abeokuta, 13 juli 1934)

De Russische schrijver Isaak Emmanuïlovitsj Babel werd geboren in Odessa op 13 juli 1894. Zie ook mijn blog van 13 juli 2010 en eveneens alle tags voor Isaak Babel op dit blog.

Uit: Old Shloyme

“But to leave, to leave one's God completely and forever, the God of an oppressed and suffering people--that he could not understand. Thoughts rolled heavily inside his head, he comprehended things with difficult, but these words remained unchanged, hard, and terrible before him: "This mustn't happen, it mustn't!" And when Shloyme realized that disaster was inevitable, that his son couldn't hold out, he said to himself, "Shloyme, old Shloyme! What are you going to do now?" The old man looked around helplessly, mournfully puckered his lips like a child, and wanted to burst into the bitter tears of an old man. But there were no relieving tears. And then, at the moment his heart began aching, when his mind grasped the boundlessness of the disaster, it was then that Shloyme looked at his warm corner one last time and decided that no one was going to kick him out of here, they would never kick him out. "They will not let old Shloyme eat the dried-up piece of honey cake lying under his pillow! So what! Shloyme will tell God how he was wronged! After all, there is a God, God will take him in!" Shloyme was sure of this.
In the middle of the night, trembling with cold, he got up from his bed. Quietly, so as not to wake anyone, he lit a small kerosene lamp. Slowly, with an old man's groaning and shivering, he started pulling on his dirty clothes. Then he took the stool and the rope he had prepared the night before, and, tottering with weakness, steadying himself on the walls, went out into the street. Suddenly it was so cold. His whole body shivered. Shloyme quickly fastened the rope onto a hook, stood up next to the door, put the stool in place, clambered up onto it, wound the rope around his thin, quivering neck, kicked away the stool with his last strength, managing with his dimming eyes to glance at the town he had not left once in sixty years, and hung.”

 
Isaak Babel (13 juli 1894 – 27 januari 1940)
Standbeeld in Odessa

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e juli ook mijn blog van 13 juli 2016 en ook mijn blog van 13 juli 2014 deel 1 en ook deel 2.

13-07-2017 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Congolese dichter, schrijver en journalist Antoine-Roger Bolamba werd geboren in Boma in de provincie Bas-Congo (tegenwoordig Congo Central) op 13 juli 1913. Al tijdens zijn vroege schooljaren toonde hij een groeiende belangstelling voor literatuur. Na het voltooien van zijn studie, werkte hij voor het FOREAMI (Koningin Elizabeth fonds voor medische hulp aan inheemse volkeren), daarna werd hij op voordracht van een hogere officier van het Belgische koloniale bestuur benoemd tot hoofdredacteur van het tijdschrift Brousse die net was opgericht. In deze periode begon hij zijn carrière als schrijver, essayist en dichter. In 1939 stuurde hij zijn werk “Les aventures de Ngoy”, de legendarische held van Bangala, naar de literaire wedstrijd van de l’Association des Amis de l’Art indigène, maar hij viel niet in de prijzen. In 1952 maakte Bolamba met een delegatie van Congolese schrijvers een officiële reis naar Europa, waar hij andere schrijvers uit zwart Afrika en het Caribisch gebied ontmoette. Maar het was in 1954 in Leopoldville dat Bolamba de Guinese dichter Leon-Gontran Damas ontmoette, die op een officiële reis was. Over deze ontmoeting zal Bolamba zijn eerste artikel schrijven in het blad “La voix du Congolais” die hij leidde. Kort na zijn ontmoeting met Damas publiceerde hij “Esanzo. Chants pour mon pays”. In 1956 nam hij met de schrijver Paul Lomami Tshibamba deel aan het congres van zwarte schrijvers en kunstenaars in Parijs rond het thema “Négritude”. In de jaren die volgen, zal hij zijn carrière als schrijver tussen haakjes zetten om zich aan de politiek te wijden. Hij werd in 1959 vice-president van de Parti de l’indépendance et de la liberté. Na de onafhankelijkheid zal hij posities in verschillende regeringen bekleden. Hij werd door Patrice Lumumba benoemd tot staatssecretaris voor informatie en culturele aangelegenheden, en later minister van Informatie in de regering van Adoula in 1963. Een van zijn beroemde gedichten “Lokolé” is geïnspireerd door de Mongoolse volkstraditie.

Les Voix Sonores

Frêle embarcation sur le dos des crocodiles
vous emportez de moi
le souvenir transparent de joie
Ma main au monde de l'amour
lance des pièces d'argent
Pour une fois
un monstre avale mon trésor

Au solitaire en l'île
l'épervier noir apporte un lambeau de bonheur
l'orgueil nimbé
bénit une foule idolâtre
Des paroles de miel coulent des lèvres
de l'Exilée qui se coiffe
loin des regards indiscrets

Nous prendrons dans nos filets
les poissons-serpents
merveilles de la saison creuse
en la rivière des génies

Le hasard fait sauter
les pièges obliques des yeux
Nous marcherons sur le chemin du sang
l'oreille attentive aux plaintes de l'huile
bouillant dans le pot des incantations

Belle la ceinture de lianes
qui ceint le front de la fiancée
quétant son aventure

Ce soir
un grand feu de joie
dans l'île promise

Et le cri
des paupières forcées
et les larmes
qui tombent comme perles
sur les joues
nous parleront de l'ardeur sombre
des minutes trop denses

La nuit
les pilons chantent bas dans les mortiers
touk touk touk touk !
les étoiles se font des confidences
au pays bleu d'en haut

Les athlètes moissonnent
les richesses des gynécées
et les vierges de bois poli
brûlent dans les vases sacrés
le parfum du pardon

 
Antoine-Roger Bolamba (13 juli 1913 - 2 juli 2002)

13-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Rain at Twilight In Washington Square Park door Leah Lopez, z.j.

Regen in der Dämmerung

Der wandernde Wind auf den Wegen
War angefüllt mit süßem Laut,
Der dämmernde rieselnde Regen
War mit Verlangen feucht betaut.

Das rinnende rauschende Wasser
Berauschte verwirrend die Stimmen
Der Träume, die blasser und blasser
Im schwebenden Nebel verschwimmen.

Der Wind in den wehenden Weiden,
Am Wasser der wandernde Wind,
Berauschte die sehnenden Leiden,
Die in der Dämmerung sind.

Der Weg im dämmernden Wehen,
Er führte zu keinem Ziel,
Doch war er gut zu gehen
Im Regen, der rieselnd fiel.

 
Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929) 
De Hofburg in Wenen, de geboorteplaats van Hugo von Hofmannsthal

De Nederlandse dichter en schrijver Kees 't Hart is op 12 juli 1944 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Kees ’t Hart op dit blog.

Uit: Teatro Olimpico

“Veel vertrouwen had ik niet in verdere contacten met Jim, hij leek me iemand die uiteindelijk toch met allerlei vernederende opmerkingen zou komen aanzetten over de belichting en het speelplan van Rousseau. Ook Hein zag weinig in hem, eerlijk gezegd vonden we hem een warhoofd dat zich opdrong om interessant mee te kunnen praten. Hij deed zich belangrijker voor dan hij was, dachten we, maar we hielden alle mogelijkheden open. Je weet nooit hoe het loopt.
Dus namen we na een paar biertjes hartelijk afscheid. We wisselden adressen uit, ik kreeg ook zijn e-mailadres.
Eind september kregen we een uitnodiging om in Amsterdam in een kleine zaal van theater De Brakke Grond, er was daar een Italiaanse week, een voorstelling bij te wonen van het toneelstuk I Timidi (De verlegenen) in de regie van Viola Greppi.
Het was ontstaan ‘naar een idee van Jim Staborowsky’, zo stond het op de uitnodiging, het ‘script’ was van Doris Mandini en de dramaturgie van Alessandra Andrein.
Jim was ons dus niet vergeten.
We gingen erheen.
Het werd gespeeld door twee halfnaakte (af en toe helemaal naakte) acteurs, die eerst ongeveer een halfuur zwijgend in halfduister een aantal poses aannamen, daarna nog een minuut of tien over het schel verlichte toneel liepen en
elkaar met verf beschilderden. Dit alles begeleid door een geluidsband van heftig schreeuwende mannen en vrouwen. Later hoorden we dat een van de stemmen van filmmaker Pasolini was, een oude opname van een van zijn vroege theatrale acties.
Wij vonden het geen geslaagde voorstelling, omdat de invloed van het latere werk van Samuel Beckett en van de Socìetas Raffaello Sanzio te sterk was. En die van Artaud natuurlijk. Ook recent werk van Dave St-Pierre was te duidelijk zichtbaar. Het was een ratjetoe, men had geen keuzen durven maken. Alles berustte op verkeerde uitgangspunten. Would-be experimenteel theater. Te veel betekenisvolle stiltes, te grote woorden op de geluidsband (‘morte’, ‘vivere’, ‘conscienza’), te veel bedachte lagen waarmee samenhang werd gesuggereerd.”

 
Kees 't Hart (Den Haag, 12 juli 1944)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Carla Bogaards werd geboren in Voorburg op 12 juli 1947. Zie ook alle tags voor Carla Boogaards op dit blog.

De Stroom

De rivier treedt buiten haar oevers,
we moeten de huizen stutten, grimassen maken tegen de orkaan,
psalmen zingen, we moeten elkaars handpalmen kussen, de rivier
terug duwen naar de berg.

We moeten een ritueel bad nemen in de rivier,
haar onze lichamen toevertrouwen,
we zijn een vleesgeworden zwart vrachtschip, we zijn een vloot,
brandschoon geschrobd, fonkelnieuw glijden we van de helling,

zoals de rivier de berg afdaalt,
We kopen nieuwe wapens, nieuwe macht,
we hebben goed om ons heen gekeken, we weten de macht te grijpen,
we schieten met mortieren,
we leggen landmijnen naast de rivier.

We ontketenen een burgeroorlog,
we snijden mensen hun keel af, we snijden ongeboren baby's uit
moederbuiken,
we watertanden bij de gedachte aan macht,
welke zot sprak over liefde,
we zullen wraak nemen op de rivier, haar stroom bezweren.

We zullen God en de duivel trotseren,
we zullen sterven van angst, onze grootspraak is een eiland in de
verte,
zwemmend bereiken we het eiland nooit.
We zullen sterven,
brooddronken, verdwaasd, losgeslagen,
we slaan aan stukken op het eiland.

 
Carla Bogaards (Voorburg, 12 juli 1947)
Cover 

De Libanese schrijver en criticus Elias Khoury werd geboren op 12 juli 1948 in een Grieks-orthodoxe middle-class familie in de overwegend christelijke wijk Ashrafiyye van Beiroet. Zie ook alle tags voor Elias Khoury op dit blog.

Uit: Gate of the Sun (Vertaald door Humphrey Davies)

“Over the course of her long life, Umm Hassan had buried her four children one after the other. They would come to her borne on planks, their clothes covered in blood. All she had left was a son called Naji, who lived in America. Though Naji wasn’t her real son, he was: She had picked him up from beneath an olive tree on the Kabri-Tarshiha road and had fed him from her dry breasts, then returned him to his mother when they reached the village of Qana, in Lebanon.
Umm Hassan died today. No one dared go into her house. About twenty women gathered to wait, then Sana’ came and knocked on the door, but no one opened it. She pushed it, it opened, she went in and ran to the bedroom. Umm Hassan was sleeping, her head covered with her white headscarf. Sana’ went over and took her by the shoulders, and the chill of death flowed into the hands of the kunafa-seller’s wife, who screamed. The women entered, the weeping began, and everyone raced to the house.
I, too, would like to run with the others, go in with them, see Umm Hassan sleeping her eternal sleep and breathe in the smell of olives that clung to her small home. But I didn’t weep. For three months I’ve been incapable of reacting. Only this man floating above his bed makes me feel the throb of life.
For three months he’s been laid out on his bed in Galilee Hospital, where I work as a doctor, or where I pretend that I’m a doctor. I sit next to him, and I try. Is he dead or alive? I don’t know – am I helping or tormenting him? Should I tell him stories or listen to him?
For three months I’ve been in this room. Today Umm Hassan died, and I want him to know, but he doesn’t hear. I want him to come with me to her funeral, but he won’t get up. They said he fell into a coma. An explosion in the brain causing permanent damage. A man lies in front of me, and I have no idea what to do.
I’ll just try not to let him rot while he’s still alive, because I’m sure he’s asleep, not dead. But what difference does it make? Is it true what Umm Hassan said about a sleeper being like a dead man – that the sleeper’s soul leaves his body only to return when he wakes, but that the dead man’s soul leaves and doesn’t come back?”

 
Elias Khoury (Beiroet, 12 juli 1948)

De Duitse dichter en schrijver Stefan George werd geboren op 12 juli 1868 in Büdesheim. Zie ook mijn blog van 12 juli 2010 en eveneens alle tags voor Stefan George op dit blog.

Ihr rufe junger jahre die befahlen...

Ihr rufe junger jahre die befahlen
Nach IHR zu suchen unter diesen zweigen:
Ich muss vor euch die stirn verneinend neigen ·
Denn meine liebe schläft im land der strahlen.

Doch schickt ihr SIE mir wieder die im brennen
Des sommers und im flattern der Eroten
Sich als geleit mir schüchtern dargeboten
Ich will sie diesmal freudig anerkennen.

Die reifen trauben gären in den bütten ·
Doch will ich alles was an edlen trieben
Und schöner saat vom sommer mir geblieben
Aus vollen händen vor ihr niederschütten.

Ich darf nicht dankend an dir niedersinken...

Ich darf nicht dankend an dir niedersinken
Du bist vom geist der flur aus der wir stiegen:
Will sich mein trost an deine wehmut schmiegen
So wird sie zucken um ihm abzuwinken.

Verharrst du bei dem quälenden beschlusse
Nie deines leides nähe zu gestehen
Und nur mit ihm und mir dich zu ergehen
Am eisigklaren tief-entschlafnen flusse?

An die Kinder des Meeres – I

Einst mir verehrt und gastlich · dann gemieden
Vergelten nun die vielgesichtigen wogen
Die lange scheu? dass sie die sinne lenken
Mitläufer sind dies ganze stück der fahrt?
Du der in öden strassen · quälend glück
Vor uns erschienst · als wunder zu verstehen ·
Kamst von den buchten wie der Nächste Liebste
Wo wälder bis ans wasser ziehn wo früher
Goldperlen trieben unerforschter welt..
Und um die nördlich harte stirne spielt
Und in dem kühlen aug · ein schattenquell ·
Zuckt dir entrücktester verbotner traum
Weil ein geschick dein kinderhaupt gewiegt
In schwanker schiffsnacht und im fabelland.
Sorglosen gangs schleppst du geheime kette
Entziehst dich uns und gibst nur froh vertraun
Dass das geweihte blut der licht-gehaarten
Noch pulst in süss unsinnigem verschwenden.
Seefahrend heil und sucht des abenteuers
Reisst dich - den heftigen zauber frommer tage -
Aus unseren augen auf das fernste meer.

 
Stefan George (12 juli 1868 – 4 december 1933)
Het Stefan George Haus in Bingen

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juli ook mijn blog van 12 juli 2016 en ook mijn blog van 12 juli 2015 deel 2.

12-07-2017 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Nederlands schrijfster, actrice, columniste, programmamaakster Anna Senga "Anousha" Nzume werd geboren in Moskou op 12 juli 1969. Nzume is de dochter van een Russische moeder en een Kameroense vader, die in de Sovjet-Unie geneeskunde studeerde. Het gezin kwam naar Nederland toen haar vader meer ervaring wilde opdoen als arts. Haar vader keerde terug naar Kameroen en Nzume groeide op in Amsterdam onder de achternaam Steijn, de naam van haar stiefvader. Sinds haar achttiende voert ze de naam van haar biologische vader. Na haar studie aan de Kleinkunstacademie speelde ze onder andere in “Onderweg naar Morgen” (1994) en “Vrouwenvleugel” (1995). Op toneel stond ze in “Josephine the Musical”, “Bubbelin' Brown Sugar” en “De Roze Krokodillen”. Daarna studeerde ze een aantal jaar acteren en regie in New York aan NYU en bij the Barrow GROUP. In 2000 stond ze in de finale van het Leids Cabaret Festival en in de jaren daarna speelde ze twee solovoorstellingen en een duovoorstelling met Colette Noteboom. Met Jeremy Baker schreef ze de NTR-televisieserie Schoolplein (2006). In 2010 schreef ze mee aan een theatervoorstelling gebaseerd op het boek “De koningin van Paramaribo” en speelde daar ook in. Nzume is columniste ("druktemaker") in De Nieuws BV. Ze presenteerde enkele programma's voor NTR-radio en NET 5. Nzume schreef artikelen voor onder andere de Volkskrant, NRC Next en Esta. Ook tourde ze met de Duitse zangeres Nena. Ze presenteerde in 2013 de demonstratie tegen de Russische anti-homowet. Samen met Ebissé Rouw en Mariam El Maslouhi heeft Nzume de podcast Dipsaus opgericht, een maatschappijkritische podcast door en voor vrouwen van kleur en alle andere geïnteresseerden. De eerste aflevering verscheen op maandag 7 november 2016. In 2017 publiceerde ze het boek “Hallo witte mensen” over "wit privilege" en andere vormen van racisme.

Uit:Hallo witte mensen

„Die avond in de Roxy hield ik mijn mond verder tegen de knappe jongen. Ik was 19 en zelf ook het product van een institutioneel racistische samenleving. Opgegroeid in Amsterdam-Buitenveldert, opgeleid op witte scholen en lid van een Amstelveense hockeyclub. Als een van m'n vriendinnen zei dat ik 'best' knap was voor een negerin antwoordde ik, 'dank je wel', en meende ik dat. Opgegroeid bij een witte moeder en witte stiefvader kwam ik nauwelijks met vrouwen van kleur in anaraking. Over de zwarte vrouwen die ik op tv zag of op toneel had ik ambivalente gevoelens. Want welke zwarte vrouw zag ik? Zangeressen en sporters. Veelal wat extreme types, vond ik zelf als puber, want zoals veel pubers wilde ik vooral 'normaal' en 'onopvallend' zijn.
 Ik weet nog dat witte mensen vaak tegen me zeiden dat ik op de zangeres Randy Crawford leek. Het was (neem ik aan) bedoeld als compliment, maar ik vond het verschrikkelijk! Die broeierige Randy Crawford die in een witte jurk, duidelijk zonder bh, heupwiegend en hijgerig stond te zingen over het harde leven vol seks en drugs op de straten van New York... Wat had ik daar nou mee te maken? Ik droeg een paardenstaart en zat op ballet. Wat in godsnaam had ik gemeen met die 'exotische verrassing'? Ja, lieve witte mensen, dat was een van de standaardtermen voor vrouwen van kleur in die tijd. Behalve dan m'n kleur en m'n neusbreedte? Zelfs dat niet, want ik was (gelukkig, vond ik toen) lichter en m'n neus was (helaas, vond ik destijds) nog breder dan die van haar. Als ik nu naar foto's van Randy Crawford kijk, zie ik wat mensen toen waarschijnlijk bedoelden. We hebben allebei een lieve bolle toet. Maar daar eindigt elke gelijkenis. Zo leek ik qua toet en warme glimlach ook op Julie van The Love Boat, maar met die vergelijking kwam niemand.”

 
Anousha Nzume (Moskou, 12 juli 1969)

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Na de regen door German Tatarinov, 1980

Stimme des Regens

Die Lüfte rasten auf der weiten Heide,
Die Disteln sind so regungslos zu schauen,
So starr, als wären sie aus Stein gehauen,
Bis sie der Wandrer streift mit seinem Kleide.

Und Erd und Himmel haben keine Scheide,
In eins gefallen sind die nebelgrauen,
Zwei Freunden gleich, die sich ihr Leid vertrauen,
Und Mein und Dein vergessen traurig beide.

Nun plötzlich wankt die Distel hin und wider,
Und heftig rauschend bricht der Regen nieder,
Wie laute Antwort auf ein stummes Fragen.

Der Wandrer hört den Regen niederbrausen,
Er hört die windgepeitschte Distel sausen,
Und eine Wehmut fühlt er, nicht zu sagen.

 
Nikolaus Lenau (13 augustus 1802 - 22 augustus 1850)
Lenauheim (Hongaars Csatád) Nikolaus Lenau werd geboren in Lenauheim.

De Amerikaanse schrijfster Jhumpa Lahiri Vourvoulias werd geboren op 11 juli 1967 in Londen. Zie ook alle tags voor Jhumpa Lahiri op dit blog.

Uit: In Other Words

« Usually when I read Italian I don’t use a dictionary. Only a pen to underline the words I don’t know, the sentences that strike me.
When I come upon a new word, I have to make a decision. I could stop for a moment to learn the word immediately; I could mark it and go on; or I could ignore it. Like certain faces among the people I see on the street every day, certain words, for some reason, stand out, and leave an impression on me. Others remain in the background, negligible.
After I finish a book I return to the text and diligently check the words. I sit on the sofa, with the book, the notebook, some dictionaries, a pen strewn around me. This task of mine, which is both obsessive and relaxing, takes time. I don’t write the definitions in the margin. I make a list in the notebook. At first, the definitions were in English. Now they’re in Italian. That way I create a kind of personal dictionary, a private vocabulary that traces the route of my reading. Occasionally I page through the notebook and review the words.
I find that reading in another language is more intimate, more intense than reading in English, because the language and I have been acquainted for only a short time. We don’t come from the same place, from the same family. We didn’t grow up with one another. This language is not in my blood, in my bones. I’m drawn to Italian and at the same time intimidated. It remains a mystery, beloved, impassive. Faced with my emotion it has no reaction.
The unknown words remind me that there’s a lot I don’t know in this world. Sometimes a word can provoke an odd response. One day, for example, I discover the word claustrale (cloistered). I can guess at the meaning, but I would like to be certain. I’m on a train. I check the pocket dictionary. The word isn’t there. Suddenly I’m enthralled, bewitched by this word. I want to know it immediately. Until I understand it I’ll feel vaguely restless. However irrational the idea, I’m convinced that finding out what this word means could change my life.
I believe that what can change our life is always outside of us.
Should I dream of a day, in the future, when I’ll no longer need the dictionary, the notebook, the pen? A day when I can read in Italian without tools, the way I read in English? Shouldn’t that be the point of all this?
I don’t think so. When I read in Italian, I’m a more active reader, more involved, even if less skilled. I like the effort. I prefer the limitations. I know that in some way my ignorance is useful to me.
I realise that in spite of the limitations the horizon is boundless. Reading in another language implies a perpetual state of growth, of possibility. I know that, since I’m an apprentice, my work will never end.“

 
Jhumpa Lahiri (Londen, 11 juli 1967)

De Engelse schrijfster Jane Mary Gardam werd als Jane Pearson geboren op 11 juli 1928 in Coatham, North Yorkshire. Zie ook alle tags voor Jane Gardam op dit blog.

Uit: Een onberispelijke man (Vertaald door Joost Poort)

“Hij was ontzettend schoon. Je zou het zelfs opzichtig schoon kunnen noemen. Zijn stokoude nagels waren hagelwit omrand. De weinige nog steeds goudkleurige haartjes onder zijn knokkels zagen er altijd frisgewassen uit, net als zijn krullerige, nog steeds bronzen haar. Zijn schoenen glommen als kastanjes. Zijn kleding was altijd vers gestreken. Hij bezat de elegantie van de jaren twintig, want zijn kleding, hoe die er vooraf ook uitzag, stond hem altijd goed. Altijd een victoriaanse zijden zakdoek in zijn borstzakje. Altijd gele katoenen of zijden sokken van Harrods, en een paar onverslijtbare uit zijn tijd in het Verre Oosten. Zijn huid zag er gaaf en, bij slecht licht, jong uit.
Zijn collega-juristen noemden hem Filth, maar dat was niet ironisch bedoeld. Het was omdat ze dachten dat de oude grap van hemzelf afkomstig was: Failed In London Try Hong Kong. Er werd gezegd dat hij net na de oorlog, heel jong, heel arm, in een plotselinge opwelling de Londense advocatuur was ontvlucht, en dat hij van meet af aan enorm succesvol was geweest in Hongkong. Omdat hij een bescheiden man was, zo zei men, had hij zichzelf een parvenu, een oplichter, een losbol genoemd.
In werkelijkheid was Filth geen grappenmaker, was hij helemaal niet bescheiden over zijn werk en deed hij zelden, alleen in uiterste nood, iets in een opwelling. Hij was echter geliefd, bewonderd, iemand naar wie men vriendelijk glimlachte en over wie vele jaren na zijn pensionering nog vaak werd gepraat.
Nu, bijna tachtig, woonde hij in zijn eentje in Dorset. Zijn vrouw Betty was dood, maar hij mompelde nog vaak tegen haar terwijl hij door het huis struinde. Verrassend genoeg, gezien zijn hoge leeftijd, was zijn krullerige haar nog steeds niet grijs. Met zijn alerte ogen en geest was hij een geweldige man. Zo had men hem altijd gezien. Een man wiens achtenswaardige leven rustig en gelukkig was verlopen. Er hing geen oudemannenlucht in zijn huis. Hij was rijk en nam voor lief dat zijn woning (en hijzelf) zoals altijd werden schoongehouden, gevoed en gewassen door bedienden. Hij wist hoe hij met bedienden moest omgaan en ze bleven jarenlang bij hem.”

 
Jane Gardam (Coatham, 11 juli 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juli ook mijn blog van 11 juli 2016 en ook mijn blog van 11 juli 2015 deel 1 en ook deel 2.

11-07-2017 om 16:51 geschreven door Romenu