De Nederlandse dichteres en schrijfster  Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2006. Zie ook mijn blog van 12 september 2007 en ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

 Uit: Het binnenste ei

"Joost zit daar zijn krant te lezen en ik ben blij met hem. Zijn haar is aan de lange kant, zijn krullen steken horizontaal uit zijn hoofd. Ik ben trots als ik met hem op straat loop: alle meisjes kijken, Joost is een knappe jongen. Waarom heb je mij getrouwd, vroeg ik, ik ben zo onopvallend. Om de kuiltjes in je wangen als je lacht, zei hij - en ik lach veel als hij er is, ik lach nu hoewel hij niet naar me kijkt, ik lach omdat Joost me door met me te trouwen, de kans gegeven heeft een echt volwassenmensen-leven te leiden."

(…)

"Ik weet het niet met Max. Soms denk ik hij is aardig, maar dan weer lijkt het of ik alleen de oppervlakte zie, dat hij daar onder al die tijd zijn eigen dingen denkt. Ik ken hem niet. [...] Zijn manier van spreken is precieus. Ja, zegt hij dan, nu word ik wel heel persoonlijk - en komt met iets gewoons. Of: ik weet niet waarom ik er lust in heb je dit te vertellen - en ik denk: lust. Maar hij is niet iemand om in vertrouwen te nemen, dat zie ik wel."

(…)

"Ik bewonderde haar ook, natuurlijk (dat kan niet wederkerig zijn geweest). En op een hele vreemde manier had ik, terwijl ik haar bewonderde, ook met haar te doen. Want éen ding kon ik beter dan zij, hoewel het geen eigenschap was die door haar hoog werd gewaardeerd: ik kon tevreden zijn met éen ander mens in een huis te leven - Diana had een exclusieve relatie altijd benauwend gevonden."

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Vlaamse schrijver Gust Van Brussel werd geboren in Antwerpen op 12 september 1924. Zie ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

Uit: Sus De ongekroonde koning van de Vogelenmarkt

„De Vlaamse zomers gingen voorbij zoals dat meestal gebeurde, half verzopen in de kletsende regen waaraan geen einde kwam of half gebakken in een gloeiende zon. De mensen van 't stad zoals die van Antwerpen zichzelf noemen, trokken zogauw ze een dag vakantie hadden naar de Noordzeekust om er de verse garnaal van Zeebrugge te eten, scharrekes van Nieuwpoort of mosselen uit Ierzeke. Die een mond Frans konden klappen, al was het keskejevoe, reden naar de Ardennen om er rauwe hesp van de streek met omeletten of vers geplukte paddestoelen naar binnen te werken Als zij met vrienden kaarters bij het manillen een pot hadden gespaard, dienden die centen om bij de Walen hun buikske eens goed rond te eten op een gastro-nomisch weekend met zes gangen. Daar hielden ze dan dagen aan een stuk koppijn en een overladen maag aan over waar aspirine en maagzout goed voor waren. Als ze met een serieus stuk in hunne frak terugkwamen, dan trokken de feestvierders met schele ogen naar de doktoor om een briefke om een paar dagen uit te blazen, van hem los te krijgen. Daar hoorde natuurlijk wel wat smoelentrekkerij bij die de meeste doktoors rap begrepen. Zogauw ze hun betaald verlof hadden getrokken, vlogen ze in charters zover de portemonnaie het toeliet om er in de goddelijkste vakantieoorden uit hun reiscatalogen, hun verlofgeld tot de laatste cent op te doen. Veel was niet genoeg! De tijd van arm Vlaanderen was iets van overgrootvader. Er reden geen beestenwagens meer naar de koolputten van de Borinage gelijk jaren geleden en het kappen van de bieten in Frankrijk aan een hongerloon dateerde uit de oude tijd van voor de laatste Wereldoorlog. Het was allemaal veel plezanter geworden in 't stad van Brabo.“

Gust Van Brussel (Antwerpen, 12 september 1924)

Vogeltjesmarkt, Antwerpen

De Poolse schrijver Stanislaw Lem werd geboren op 12 september 1921 in Lwów. Zie ook mijn blog van 12 september 2006.  

Uit: A Blink of an Eye (Vertaald door Christina Manetti)

“In my current analysis of what has happened over the past forty years or so (since I wrote Summa technologiæ, and an earlier book, Dialogues), I will refer to various chapters of Summa—but not because I wrote it, or as an indulgence in self-praise. Readers should bear in mind that, during the half-century that is now coming to an end, I found myself in a terrible situation, cut off from information, scientific or otherwise, by the system in power in Poland at the time. Today, however, it seems that my way of getting around this was especially fortunate. I started by showing the similarities between two kinds of evolution, technological and biological. Then I began to consider the as yet unresolved problem of extraterrestrial civilizations, then turning later to a description of the development of "intellectronics" on Earth. My imagination gathered momentum, as the following chapter titles show: "Prolegomena on Omnipotence," "Phantomology," and "Creating Worlds." "Lampoon on Evolution" completed the work.

This work reflected my tendency to observe the past from a bird's-eye view. Maybe the distance in space and time was even greater for me. There was not much point, however, in a formulation that attempted to present future human endeavors in detail, together with the dangers that arise as a result. The innumerable predictions made in the second half of the twentieth century have been tripped up by attempts to describe the future in detail. Detailed predictions are simply impossible. I do not say this to defend myself, but rather because we know now about futurology's failures when attempts have been made to go beyond generalizations.“

Stanislaw Lem (12 september 1921 – 27 maart 2006)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Marya Zaturenska werd geboren op 12 september 1902 in Kiev. Zaturenska vestigde zich in 1910 in de Verenigde Staten en nam studeerde aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Zij ontving het Amerikaanse staatsburgerschap in 1912 en trouwde in 1925 met de dichter Horatius Gregory. Samen met haar man, publiceerde ze een aantal bloemlezingen, waaronder in 1946 werk Een geschiedenis van de Amerikaanse poëzie, 1900 – 1940. Bekend werd Zaturenska in 1937 door haar bundel Cold morning sky, waarvoor haar in 1938 de Pulitzer Prize voor poëzie werd toegekend. Naast talrijke bundels als Threshold and hearth (1934) en The listening landscape schreef ze een biografie over het leven van Christina Georgina Rossetti. Haar laatste werk was de in 1974 verschenen gedichtenbundel  "The hidden waterfall".

Song of a Factory Girl

It’s hard to breathe in a tenement hall,
So I ran to the little park,
As a lover runs from a crowded ball
To the moonlit dark.

I drank in clear air as one will
Who is doomed to die,
Wistfully watching from a hill
The unmarred sky.

And the great trees bowed in their gold and red
Till my heart caught flame;
And my soul, that I thought was crushed or dead,
Uttered a name.

I hadn’t called the name of God
For a long time;
But it stirred in me as the seed in sod,
Or a broken rhyme.

The Runaway

Silent and stealthy days that hour by hour

Spring up unnoticed as a flower

In summer grass; and like a breath, a light, a feather,

Make my world's weather,

I wished to weave a garland, deep and rare,

To wear upon my hair,

Or a long chain, intricate, strong, and fine,

To sound through stillness and to shine,

To bind the intangible days that so efface

Themselves with me, and run so dull a pace.

O they have run! They have gone! Nor have they set

Their seal of vast regret

Upon that wide and echoing door

That, opening, opens, shuts and sounds no more.

How to pursue Life's Runaway? Let go

Forego the moons and waters of the mind:

Today is all that you shall find.

Marya Zaturenska (12 september 1902 - 19 januari 1982)

De Franse schrijfster Elsa Triolet Yur'evna werd geboren op 12 september 1896 in Moskou. Zij en haar zus, Lilya Brik kregen uitstekend onderwijs en waren in staat vloeiend Duits en Frans te spreken en piano te spelen. Elsa studeerde af aan het Moskouse Instituut voor Architectuur. Elsa genoten van poëzie en in 1915 raakte zij bevriend met de futuristische dichter en grafisch kunstenaar Vladimir Majakovski. In 1918, bij het begin van de Russische Burgeroorlog trouwde Elsa met de Franse cavalerie-officier Andre Triolet en emigreerde naar Frankrijk. Ze was de eerste die de poëzie van Majakovski in het Frans vertaalde. Later scheidde ze van Triolet. In 1928 ontmoette Elsa de Franse schrijver Louis Aragon. Ze trouwden en bleven 42 jaar samen. Triolet en Aragon hebben deelgenomen aan het Franse anti-fascistische verzet. In 1944 was Triolet de eerste vrouw die bekroond werd met de Prix Goncourt.

Uit: La mise en mots

„Je ne saurais être le Dr Doolittle, je ne suis qu'un exemple entre autres, à étudier comme d'autres, le cas échéant. Je parle de création, forte de ma seule ignorance, de mon expérience seule. Si je dis juste, des scientifiques reconnaîtront la chose, la nommeront, l'expliqueront. N'empêche que celui qui romance aura peut-être été le premier à découvrir cette chose, avant la science.

Il romance dans son langage intime, qui court dans le labyrinthe crânien à la vitesse d'une vie-seconde. Traduire ce langage-là en langage public, c'est comme limiter l'expression au code de la route. L'art d'une construction verbale qui provoquerait chez “l'autre”, chez le correspondant, ce que l'expéditeur avait l'intention de provoquer, l'essentiel et ses prolongements, c'est l'art de la mise en mots, la transposition du “langage intime” en langage public de convention.

Les mots sont ces quelques feuilles qui créent l'illusion d'un arbre avec toutes ces feuilles, l'illusion de tout dire, non seulement l'arbre mais encore sa fraîcheur, l'ombre, l'abri, l'âme. La convention des mots, toile peinte, maquillage, rend ambigu leur sens incomplet. Les textes de lois, tracts, publicité, qui exigent un comportement précis de ceux à qui ils s'adressent, se gardent bien du vague, mais les lois s'interprètent comme les tracts, la publicité rate souvent son coup, et même les simples interdictions manquent de netteté : à l'interdit de fumer, on a pu ajouter, même une Gitane. Voilà qui est plus clair. Exemple d'une interdiction et d'une publicité également précises.“

Elsa Triolet (12 september 1896 - 16 juni 1970)

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver D.H. Lawrence werd geboren op 11 september 1885 in Eastwood (Nottinghamshire). Zie ook mijn blog van 11 september 2006 en ook mijn blog van 11 september 2007 en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

From A College Window

The glimmer of the limes, sun-heavy, sleeping,

Goes trembling past me up the College wall.

Below, the lawn, in soft blue shade is keeping

The diasy-froth quiescent, softly in thrall.

Beyond the leaves that overhang the street,

Along the flagged, clean pavement summer-white,

Passes the world with shadows at their feet

Going left and right.

Romoste, although I hear the beggar's cough,

See the woman's twinkling fingers tend him a coin,

I sit absolved, assured I am better off

Beyond a world I never want to join.

On That Day

ON that day                 

I shall put roses on roses, and cover your grave                       

With multitude of white roses: and since you were brave                   

One bright red ray.                 

So people, passing under  

The ash-trees of the valley-road, will raise                      

Their eyes and look at the grave on the hill, in wonder,                    

Wondering mount, and put the flowers asunder                       

To see whose praise              

Is blazoned here so white and so bloodily red.                 

Then they will say: “’Tis long since she is dead,               

Who has remembered her after many days?”             

And standing there               

They will consider how you went your ways                

Unnoticed among them, a still queen lost in the maze                  

Of this earthly affair.              

A queen, they’ll say,                 

Has slept unnoticed on a forgotten hill.                

Sleeps on unknown, unnoticed there, until                 

Dawns my insurgent day.  

No! Mr. Lawrence!

No, Mr Lawrence, it's not like that!

I don't mnd telling you

I know a thing or two about love,

perhaps more than you do.

And what I know is that you make it

too nice, too beautiful.

It's not like that, you know; you fake it.

It's really rather dull.

D.H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)

Portret door Mike Bolt

 
De Vlaamse dichter Eddy van Vliet werd geboren op 11 september 1942 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 11 september 2006 en ook mijn blog van 11 september 2007 en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Wij gingen uit stelen

Wij gingen uit stelen en begonnen meteen
met de dag. Van zonsopgang tot een handvol
peperdure minuten na middernacht.

Wij verzamelden geneeskrachtige kruiden
zoals de zangerige lus van de bergweg,
de speeltuinen en de boomgaard waarin
het boerse linnen te bleken lag.

Wij droogden wat we met honderd listigheden
verworven hadden en stampten het fijn
met de vijzel van alwetendheid tot woorden
die door niemand konden worden uitgelegd.

De kustlijn verandert niet voor de visser

De kustlijn verandert niet voor de visser
die dagelijks zijn netten uitgooit
en onder het slijk het aardewerk niet vermoedt

Het land was steeds land voor de boer
die over haaienkerkhoven heen
zijn wiede afstapt

Graniet is hard en eeuwig en zo ook het marmer
voor het kind dat metershoge
tot kiezels afgesleten rotsen
over het wateroppervlak doet springen

Onfeilbaar juist was de tijd
voor de Majapriesters die na 260 dagen
een nieuw jaar intraden

En toch vraag ik je soms
'wanneer kom je terug?'
terwijl tranen op je wangen zich oplossen in de lucht
en zich vermengen met het stof van een van een volgende eeuw.

Eddy van Vliet (11 september 1942 – 5 oktober 2002)

De Duitse schrijfster Barbara Bongartz werd geboren op 11 september 1957 in Keulen. Bongartz studeerde theater-, film-en tv-Studies (TFF), germanistiek en filosofie in Parijs, München en Keulen. In 1984 ontving ze een master aan de Universiteit van Keulen. Van 1982 tot 1988 werkte zij als freelance assistent-directeur en directeur (documentaires over beeldende kunst).

In 1989 studeerde ze af aan het instituut voor Theater-Film-und Fernsehwissenschaft van de Universiteit van Keulen. Vanaf 1996 leefde ze als een freelance schrijver in Düsseldorf en New York. In samenwerking met beeldend kunstenaar Gisela Kleinlein ontstaan edities en speciale edities van hun geschriften. Sinds 2002 woont en werkt in Berlijn. Bongartz schrijft romans, korte verhalen, essays, artikelen over beeldende kunst, boekbesprekingen en radio-uitzendingen.

Uit: Die amerikanische Katze

„Es war einer dieser grausamen heißen Sommer in Manhattan, und ich verbrachte oft schlaflose Nächte. Es war jener Sommer, in dem Präsident Clinton beinah zu Fall gebracht worden wäre, und ich wußte nicht, was ich in New York sollte. Ich fühlte mich schlecht. Ich hatte einen scheußlichen Winter gehabt.

Zum Herbst hin war ein dickes Buch von mir über Die Melancholie des Vergeblichen erschienen, ein wirklicher Koloß von einem Wälzer, ein fett gebundener Schinken unter der Vielzahl von Schwarten, der nur mit Mühe seine Blätter hielt. Seit der Buchmesse fürchtete ich die öffentliche Reaktion. Man hatte mir schon einmal nachgesagt, ich sei das Produkt fremder Geister, meine Notate ausschließlich den Einflüsterungen fremder Stimmen zu verdanken, sämtliche meiner Worte Zitate. Da meine Herkunft dunkel ist, ist es schwer, all dieses zu widerlegen.

Ich bin keine sehr stabile Persönlichkeit. Weder meine dubiose Vergangenheit, noch meine desolate Gegenwart, noch meine unsichere Zukunft stehen dafür. Und als Ende Februar des Jahres 1998 etwas Unerwartetes geschah, wurde ich panisch. Ein Mann rief mich an. Er sprach mit tiefer, eindringlicher Stimme. Es war die Stimme eines Fremden. Er sagte, sein Name sei Stroheim, “und ich bin auf der Flucht vor meiner Frau.” Ich antwortete ihm, daß er sich verwählt haben müsse, denn einen Mann dieses Namens kennte ich nicht. Der Fremde hielt dagegen. Er sei deutschstämmig – aus Swinemünde auf Usedom in Polen - , und wir seien verwandt. Er wolle sich im Rheinland niederlassen, und ich, als seine Verwandte, müsse ihm behilflich sein. Es nützte nichts, daß ich versuchte, ihm begreiflich zu machen, daß meine Herkunft dunkel sei, daß ich keinen Nachweis über Verwandte hätte, ja daß ich nicht einmal sagen könnte, ob der deutsche Paß meiner Herkunft entspreche. Er sagte, er wisse davon. Er wisse mehr als ich von mir. Er wisse alles, und er würde es mir erzählen, wenn ich ihm behilflich sei. Und wenn ich ihm nicht behilflich sein wolle, erzählte er es mir erst recht. Ich würde mich wundern. Ich weigerte mich, ihn zu sehen, und legte auf.“

Barbara Bongartz (Keulen, 11 september 1957)

De Litouwse dichter, schrijver en vertaler Tomas Venclova werd geboren op 11 september 1937 in Klaipeda, Litouwen. Hij is de zoon van Antanas Venclova, ook een schrijver, maar ook een communistisch politicus. Venclova, die in 1977 is geëmigreerd uit Litouwen in 1977, doceert aan de Yale University, VS, Russische en Oost-Europese literatuur. In de zomer van 2010 bekleedde Tomas Venclova de Samuel Fischer gastleerstoel letterkunde aan de Vrije Universiteit van Berlijn.

Vor der Tür das Ende der Welt

Vor der Tür das Ende der Welt.
Von fernher rollt die Flut.
Das Licht wie ein Spalt
Zwischen Wind und Stein.
Ich bin hier geboren, ewig ist es her,
Doch das Ufer hat sich schon früher geteilt
(Noch tiefer leuchtet die Lage Kies
Am Saum der schwindenden Nacht).

Den glatten Asphalt werden ein wenig
Massige Strahlen aufrauhen,
Die Kiefer wird Sauerstoff atmen
Über so manchem Schieferdach.
Glut wird leuchten im Eck,
Von Zukunft kein Moment mehr übrig sein,
Dem Säugling angst sein vor der Nacht,
Er wird sich retten in den Schlaf.

Kein Ochs wird an der Schwelle stehn,
Keine drei Könige, kein Ruhm,
Doch für den Herrn gibt's Raum genug,
Da braucht sich bloß der Nadelbaum
Zu neigen, der am Fenster knarrt -
Gewölbe und Achse der Welt,
Und Segen wird der Wiege sein
Und nie das Feuer ausgehen im Herd.

Nur weit vom Auge entfernt
Das Kind: ich gehe mit ihm
Den holperigen und steilen Pfad hinauf
Am Hang des Atmens. Ich lausche,
Merke mir die Zeichen, schreite aus,
Und weiß es selber nicht: mit wem
Ich spreche - mit dem, der keine Grenzen kennt,
Oder ganz einfach mit dem Kreis des Lichts.

Tomas Venclova (Klaipeda, 11 september 1937)

De Amerikaanse schrijver O.Henry, pseudoniem van William Sydney Porter , werd geboren in Greensboro (North Carolina) op 11 september 1862. Zie ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Uit: Brickdust Row

"With a curious eye, a critical mind, and a fairly withheld judgement Blinker considered the temples, pagodas and kiosks of popularized delights. Hoi polloi trampled, hustled, and crowded him. Basket parties bumped him; sticky children tumbled, howling, under his feet, candying his clothes. Insolent youths strolling among the booths with hard-won canes under one arm and easily won girls on the other, blew defiant smoke from cheap cigars into his face. The publicity gentlemen with megaphones, each before his own stupendous attraction, roared like Niagara in his ears. Music of all kinds that could be tortured from brass, reed, hide, or string, fought in the air to gain space for its vibrations against its competitors. But what held Blinker in awful fascination was the mob, the multitude, the proletariat shrieking, struggling, hurrying, panting, hurling itself in incontinent frenzy, with unabashed abandon, into the ridiculous sham palaces of trumpery and tinsel pleasures. The vulgarity of it, its brutal overriding of all the tenets of repression and taste that were held by his caste, repelled him strongly."

O. Henry (11 september 1862 – 5 juni 1910)

De Duitse schrijver, kunstenaar en kunstverzamelaar Joachim Fernau werd geboren in Bromberg op 11 september 1909. Zie ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Uit: Deutschland, Deutschland über alles...

“Ach, meine Lieben, die Sache mit dem ersten Kreuzzug war leider ganz, ganz anders. Die Kreuzzüge sind überhaupt eines der merkwürdigsten, interessantesten und folgenschwersten Ereignisse des Mittelalters. Ich kann mich nicht enthalten, sie Ihnen zu erzählen, bitte Sie jedoch, Heinrich IV. nicht aus dem Auge zu verlieren, den wir in einer Ecke Deutschlands abgestellt haben.
Es begann an einem Tage des Jahres 1095 in dem französischen Städtchen Clermont. Dort hielt auf einem Kirchenkonzil der Papst als Hauptreferat eine flammende Rede über die Greuel eines asiatischen Volkes (der Sarazenen), das soeben Kleinasien erobert, die Heiligen Stätten verwüstet und sämtlichen Christen den Hals abgeschnitten hatte. Er endete mit dem Aufruf, einen Kriegszug zur Befreiung des Heiligen Landes im Namen Christi und unter dem Reisezeichen eines Kreuzes zu unternehmen. Wenn Sie sich erinnern, was ich über die innere Wandlung und Bereitschaft der damaligen Menschen sagte, so werden Sie verstehen, daß die Worte des Papstes ungeheuren Eindruck machten. Da der Papst persönlich natürlich nicht dorthin zu ziehen gedachte, waren seine leidenschaftlichen Worte an die Adresse der Könige und Adligen gerichtet. Die Priester, die Mönche, alles schaltete sich ein und erreichte, daß eine Welle kriegerisch-religiöser Begeisterung durch Deutschland, Frankreich und Italien ging.“

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e september ook mijn vorige blog van vandaag.

11-09-2010 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Peter Hille werd geboren in Erwitzen bij Nieheim op 11 september 1854. Zie ook mijn blog van 11 september 2007.en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Wie deine grüngoldnen Augen funkeln

Wie deine grüngoldnen Augen funkeln,

Wald, du moosiger Träumer!

Wie deine Gedanken dunkeln,

Einsiedel, schwer von Leben,

Saftseufzender Tagesversäumer!

Über der Wipfel Hin- und Wiederschweben

Wies Atem holt und voller wogt und braust

Und weiter zieht

und stille wird

und saust.

Über der Wipfel Hin- und Wiederschweben

Hoch droben steht ein ernster Ton,

Dem lauschten tausend Jahre schon

Und werden tausend Jahre lauschen

Und immer dieses starke, donnerdunkle Rauschen.

Seegesicht

Die Küste ruht.
Weites Tritonengetut
Silberne Wunden der Flut
Tobende Augen der Wut.

Krähende Pausbacks auf steigenden Rossen,
Plätschernder Spielen purpurne Flossen,
Neckisch Bedräuen mit Zacken und Spießen,
Kräftig anfassendes Leiberumschließen.

Und sieh, eine Muschel fleischgelb und zart
Von Amorinen flüsternd bewahrt.
Hingegossen ruhende Linien,
Grüßender rauschender Palmen und Pinien.
Angeblühte rosige Brüste.
Lächelnde sonnengestreifte Küste.

Fürder kein Dräuen mit Zacken und Spießen
Müdhinlallendes Leiberumschließen.
Nickende Pausbacks auf schlürfenden Rossen. –
Grünhinflüsternde, finstere Flossen.

Erloschene Wunden der Flut,
Fernes Tritonengetut
Stierende Augen der Wut.
Die Küste ruht.

Peter Hille (11 september 1854 - 7 mei 1904)

Geschilderd door Lovis Corinth, 1902

De Poolse dichter en toneelschrijver Adam Asnyk werd geboren op 11 september 1838 in Kalisz en werd opgevoed als erfgenaam van het landgoed van zijn familie. Als zodanig kreeg hij onderwijs op het Instituut voor Landbouw en Bosbouw in Marymont en vervolgens op de Medisch Chirurgische School in Warschau. Hij vervolgde zijn studie in het buitenland in Breslau, Parijs en Heidelberg. In 1862 keerde hij terug naar Congres-Polen en nam deel aan de Januari-opstand tegen Rusland. Hierom moest hij het land ontvluchten en hij vestigde zich in Heidelberg, waar hij in 1866 een doctoraat in de filosofie ontving. Kort daarna keerde hij terug naar Polen en vestigde hij zich aanvankelijk in Lwów en vervolgens in Krakau.

Pointless your mourning

Pointless your mourning and your toil
Helpless your curses dire 
Past forms no miracle can bring
Back from funereal pyre.

The world will not release its grip
On fleeting ghosts of yore
Fire or sword will not bring back
What's lost forevermore.

One must go forward with the living
Reach for new life, instead
Of placing a bunch of wasted laurels
Stubbornly on one's head.

You shall not turn the tide of life!
Your anger keep at bay
Pointless your mourning and your toil
The world shall go its way.

Vertaald door Jan Rybicki

Adam Asnyk (11 september 1838 – 2 augustus 1897)

Adam Asnyk en de muze, geschilderd door Jacek Malczewski

De Amerikaanse schrijver, journalist en ontdekkingsreiziger Fitz Hugh Ludlow werd geboren op 11 september 1836 in New York. Ludlow werd vooral bekend door zijn autobiografische boek The Hasheesh Eater uit 1857. De verkenningen van veranderde staten van bewustzijn in de Hasheesh Eater zijn tegelijkertijd ongrijpbaar welsprekende beschrijvingen van subjectieve verschijnselen en surrealistische, bizarre en prachtige literatuur. In zijn tweede boek The Heart of the Continen schreef hij ook over zijn reizen door heel Amerika. Fitz Hugh Ludlow was ook de auteur van vele werken van korte fictie, essays, wetenschappelijke rapportages en kunstkritieken. Hij wijdde veel van de laatste jaren van zijn leven aan pogingen om de behandeling van opiaatverslaafden te verbeteren.

Uit: The Hasheesh Eater

„About the shop of my friend Anderson the apothecary there always existed a peculiar fascination, which early marked it out as my favorite lounging-place. In the very atmosphere of the establishment, loaded as it was with a composite smell of all things curative and preventive, there was an aromatic invitation to scientific musing, which could not have met with a readier acceptance had it spoken in the breath of frankincense. The very gallipots grew gradually to possess a charm for me as they sat calmly ranged upon their oaken shelves, looking like a convention of unostentatious philanthropists, whose silent bosoms teemed with every variety of renovation for the human race. A little sanctum at the inner end of the shop, walled off with red curtains from the profane gaze of the unsanative, contained two chairs for the doctor and myself, and a library where all the masters of physic were grouped, through their sheep and paper representatives, in more friendliness of contact than has ever been known to characterize a consultation of like spirits under any other circumstances. Within the limits of four square feet, Pereira and Christison condensed all their stores of wisdom and research, and Dunglison and Brathwaite sat cheek by jowl beside them. There stood the Dispensatory, with the air of a business-like office, wherein all the specifics of the materia medica had been brought together for a scientific conversazione, but, becoming enamored of each other's society, had resolved to stay, overcrowded though they might be, and make an indefinite sitting of it. In a modest niche, set apart like a vestibule from the apartments of the medical gentlemen, lay a shallow case, which disclosed, on the lifting of a cover, the neatly-ordered rank of tweezers, probe, and lancet, which constituted my friend's claim to the confidence of the plethoric community; for although unblessed with metropolitan fame, he was still no  "Cromwell guiltless of his country's blood."

Here many an hour have I sat buried in the statistics of human life or the history of the make-shifts for its preservation. Here the details of surgical or medical experiment have held me in as complete engrossment as the positions and crises of romance; and here especially, with a disregard to my own safety which would have done credit to Quintus Curitus, have I made upon myself the trial of the effects of every strange drug and chemical which the laboratory could produce.“

Fitz Hugh Ludlow (11 september 1836 – 12 september 1870)

De Schotse dichter en schrijver James Thomson werd geboren op 11 september 1700 in Ednam, Roxburghshire. Zie ook mijn blog van 11 september 2009.

Evening In Autumn 

The western sun withdrawn the shorten'd day,

And humid evening, gliding o'er the sky

In her chill progress, to the ground condensed

The vapours throws. Where creeping waters ooze,

Where marshes stagnate, and where rivers wind,

Cluster the rolling fogs, and swim along

The dusky-mantled lawn. Meanwhile the moon,

Full-orb'd, and breaking through the scatter'd clouds,

Shews her broad visage in the crimson east.

Turn'd to the sun direct, her spotted disk,

Where mountains rise, umbrageous dales descend,

And caverns deep, as optic tube descries,

A smaller earth, gives us his blaze again,

Void of its flame, and sheds a softer day.

Now through the passing cloud she seems to stoop,

Now up the pure cerulean rides sublime.

Wide the pale deluge floats, and streaming mild

O'er the skied mountain to the shadowy vale,

While rocks and floods reflect the quivering gleam,

The whole air whitens with a boundless tide

Of silver radiance, trembling round the world. 

Gifts

GIVE a man a horse he can ride,

Give a man a boat he can sail;

And his rank and wealth, his strength and health,

On sea nor shore shall fail.

Give a man a pipe he can smoke,

Give a man a book he can read:

And his home is bright with a calm delight,

Though the room be poor indeed.

Give a man a girl he can love,

As I, O my love, love thee;

And his heart is great with the pulse of Fate,

At home, on land, on sea.

James Thomson (11 september 1700 – 27 augustus 1748)

De Ierse dichter Thomas Parnell werd geboren in Dublin op 11 september 1679. Zie ook mijn blog van 11 september 2009.

A Song 

Thyrsis, a young and am'rous Swain,

Saw two, the Beauties of the Plain;

Who both his Heart subdue:

Gay Cælia's Eyes were dazzling fair,

Sabina's easy Shape and Air

With softer Magick drew.

He haunts the Stream, he haunts the Grove,

Lives in a fond Romance of Love,

And seems for each to dye;

'Till each a little spiteful grown,

Sabina Cælia's Shape ran down,

And she Sabina's Eye.

Their Envy made the Shepherd find

Those Eyes, which Love cou'd only blind;

So set the Lover free:

No more he haunts the Grove or Stream,

Or with a True-love Knot and Name

Engraves a wounded Tree.

Ah Cælia! (sly Sabina cry'd)

Tho' neither love, we're both deny'd;

Now, to support the Sex's Pride,

Let either fix the Dart.

Poor Girl! (says Cælia) say no more;

For shou'd the Swain but one adore,

That Spite which broke his Chains before,

Wou'd break the other's Heart.

Thomas Parnell (11 september 1679 – 24 oktober 1718)

De Duitse schrijver Johann Jakob Engel werd geboren op 11 september 1741 in Parchim, Mecklenburg-Schwerin. Hij studeerde theologie in Rostock en Bützow, en filosofie in Leipzig, waar hij zijn artsengraad behaalde. In 1776 werd hij benoemd tot hoogleraar in de moraalfilosofie en bellettrie aan het Joachimstal gymnasium in Berlijn, en een paar jaar later werd hij docent van de kroonprins van Pruisen, de latere Frederik Willem III. De lessen in ethiek en politiek die hij gaf aan zijn koninklijke leerling werden gepubliceerd in 1798 onder de titel Furstenspiegel, en zijn een goed voorbeeld van zijn talent als populair filosofisch schrijver. In 1787 werd hij toegelaten tot de Academie van Wetenschappen van Berlijn, en in hetzelfde jaar werd hij directeur van de koninklijke schouwburg, een ambt dat hij zijn ontslag in 1794 vervulde. Naast tal van drama's, waarvan sommige een groot succes waren, schreef Engel een aantal waardevolle boeken over esthetische onderwerpen.

Uit: Herr Lorenz Stark

„Herr Lorenz Stark galt in ganz H ....., wo er lebte, für einen sehr wunderlichen, aber auch sehr vortrefflichen alten Mann. Das Äusserliche seiner Kleidung und seines Betragens verkündigte auf den ersten Blick die altdeutsche Einfalt seines Charakters. Er ging in ein einfarbiges, aber sehr feines Tuch, grau oder bräunlich, gekleidet; auf dem Kopfe trug er einen kurzen Stutz, oder wenn's galt, eine wohlgepuderte Troddelperücke; mit seinem kleinen Hute kam er zweimal ausser die Mode, und zweimal wieder hinein; die Strümpfe waren mit grosser Zierlichkeit über das Knie hinaufgewickelt; und die stark besohlten Schuhe, auf denen ein Paar sehr kleiner, aber sehr hell polirter Schnallen glänzten, waren vorne stumpf abgeschnitten. Von überflüssiger Leinewand vor dem Busen und über den Händen war er kein Freund; sein grösster Staat war eine feine Halskrause mit Spitzen.

Die Fehler, deren dieser vortreffliche Mann nicht wenig hatte, und die denen welche mit ihm leben mussten, oft sehr zur Last fielen, waren so innig mit den besten seiner Eigenschaften verwebt, dass die einen ohne die andern kaum bestehen zu können schienen. Weil er in der That klüger war, als fast Alle mit denen er zu thun hatte, so war er sehr eigenwillig und rechthaberisch; weil er fühlte, dass man ihm selbst seiner Gesinnungen und Handlungen wegen keinen gegründeten Vorwurf machen könnte, so war er gegen Andre ein sehr freier, oft sehr beschwerlicher Sittenrichter; und weil er, bei seiner natürlichen Gutmüthigkeit, über keinen Fehler sich leicht erhitzen, aber auch keinen ungeahndet konnte hingehen lassen, so war er sehr ironisch und spöttisch.

In seiner Casse stand es ausserordentlich gut; denn er hatte die langen lieben Jahre über, da er gehandelt und gewirthschaftet hatte, den einfältigen Grundsatz befolgt: dass man, um wohlhabend zu werden, weniger ausgeben als einnehmen müsse. Da sein Anfang nur klein gewesen, und er sein ganzes Glück sich selbst, seiner eigenen Betriebsamkeit und Wirthlichkeit schuldig war: so hatte er in frühern Jahren sich nur sehr karg beholfen; aber auch nachher, da er schon längst die ersten Zwanzigtausend geschafft hatte, von denen er zu sagen pflegte, dass sie ihm saurer als sein nachheriger ganzer Reichthum geworden, blieb noch immer der ursprüngliche Geist der Sparsamkeit in seinem Hause herrschend: und dieser war der vornehmste Grund von dem immer steigenden Wachsthum seines Vermögens.”

Johann Jakob Engel (11 september 1741 – 28 juni 1802)

Portret door Anton Graff

11-09-2010 om 20:12 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en wetenschapper David Van Reybrouck werd geboren in Brugge op 11 september 1971. Zie ook mijn blog van 30 mei 2009 en ook mijn blog van 30 mei 2010.

Uit: De hel van Hewa Bora Airways

“De tussenlanding in Lubumbashi duurde en duurde. Uit het raampje zag ik hoe uit het laadruim honderden en honderden flessen mineraalwater in pakken van zes werden gegooid en op een vrachtwagen geladen. Wat was dit voor een land, waar men zelfs mineraalwater per lijnvlucht uit Zuid-Afrika moest importeren? Het werd nog gekker. Plots werd een zeildoek keurig uitgespreid. Uit het laadruim kwamen bloemen en kransen, van de meest bombastische soorten. Men leek maar te stapelen en te herschikken en dan nog een keer. Ten slotte werd een barokke, ongelooflijk kitscherige en gelakte lijkkist uitgeladen. Die werd plechtstatig te midden van de kransen neergelegd. Daarmee waren wij dus op stap: drinkwater en een dode.
Maar het kan nog veel erger. Air Zaïre werd in de jaren tachtig al omschreven als 'Air Peut-Être', maar dat was nog niets vergeleken met de minuscule luchtvaartbedrijfjes van vandaag. Die hebben vaak niet meer dan twee verrotte sportvliegertjes waarmee men tussen Kinshasa en een stadje in het oerwoud pendelt. Missionarissen zeggen dat je je geen zorgen moet maken omdat deze of gene maatschappij 'la compagnie des religieux' is en dat Onze-Lieve-Heer daar het beste mee voorheeft. Tja. Zetels zijn soms vervangen door plastic tuinstoelen, landen doe je op een piste vol blutsen, uren later fluiten je oren soms nog omdat de cabine niet helemaal afgesloten was en je trommelvliezen gek geworden zijn van de luchtdruk.”

David van Reybrouck (Brugge, 11 september 1971)

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Naast het schrijven werkt hij als jurist. Hij studeerde tijdens zijn studie Nederlands Recht een semester Creative Writing aan de San Francisco State University. Zijn korte verhalen werden gepubliceerd in Lava Literair, De Brakke Hond, DUF en Contrast. In 2007 was Isik winnaar van de verhalenwedstrijd van de Juni Kunstmaand in Amsterdam met het korte verhaal De purperen citroen dat in juni 2008 tot toneelstuk werd bewerkt. Ook schreef hij een kort verhaal voor de verhalenbundel Fasten your seat belt! (2008). In deze bundel staan 20 korte verhalen van jonge Nederlandse schrijvers. Isik schreef op freelance basis voor het opinieblad Contrast Magazine en Tulpia. Sinds april 2009 is hij columnist voor MTNL en sinds april 2010 voor JOOP, de online opiniepagina van de publieke omroep VARA.

Uit: De kinderen van Oaxaca

“Zoals Oaxaca, het gebied waar hij ter wereld was gekomen in het zuiden van Mexico, gevangen is tussen het Sierra Madre del Sur gebergte en de Grote Oceaan, zo was hij gevangen in zijn eigen wereld zonder daglicht of kleur. Zijn ogen zouden hem nooit in staat stellen de hem omringende bergachtige wereld vol fijne rode stof en mysterieuze guajebomen te aanschouwen. Emillio Borgetti was blind geboren.

Zijn moeder, die weduwe was geworden toen hij twee jaar was, moest de grootse plannen die zij met Emillio had bijstellen. Hij zou geen arts of advocaat worden, met die gedachte had ze zich al vroeg verzoend. Maar ze hoopte dat hij zichzelf zou kunnen redden als zij te oud was geworden om de zelf gebakken maïspannenkoekjes nog te verkopen in haar kraampje. Aan de dag dat hij zonder haar moest verder leven, durfde ze geen seconde te denken.

Ze vestigde haar hoop op het blindeninstituut in Oaxaca waar ze door de enige onderwijzer van het dorp op gewezen was. Daar moest Emillio leren lezen, daar moesten gekwalificeerde mensen haar het vertrouwen geven dat ze miste voor de toekomst. Ze wilde in staat zijn te geloven dat Emillio het zou redden en zou uitgroeien tot een zelfstandige en zelfredzame man.   

Toen Emillio vijf jaar was nam ze hem mee naar Oaxaca de Juárez, de hoofdstad van de staat Oaxaca. De busreis van hun dorp San Lucas naar de hoofdstad nam zes uur in beslag. De kleine Emillio zat de hele rit rustig bij het raam met een kalme glimlach rond zijn mondhoeken terwijl de bus zo nu en dan heen en weer werd geslingerd over het gehavende wegdek. Door zijn liefde voor bussen was hij erg opgetogen over zijn eerste lange busreis.”  

Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver van Russische afkomst Andreï Makine werd geboren in Krasnojarsk op 10 september 1957. Hij leerde al vroeg Frans van zijn uit Frankrijk afkomstige grootmoeder (en volgens Makine zelf ook van een vriend) en schreef al op jonge leeftijd gedichten in het Russisch zowel als het Frans. Makine studeerde onder andere filologie en filosofie in Tver, Moskou en Novgorod. In 1987 reisde hij naar Frankrijk in het kader van een uitwisselingsprogramma voor docenten en besloot er asiel aan te vragen. Sindsdien leeft hij als schrijver in Parijs. Na de teleurstellende ontvangst van zijn eerste romans, brak Makine in 1995 door met zijn grootse roman Het Franse testament, waarvoor bij de prestigieuze Prix Goncourt, de Prix Goncourt des lycéens en de Prix Médicis ontving.  Veel waardering kreeg Makine ook voor zijn Requiem voor Rusland (2000).

Uit: Das französische Testament (Vertaald door Holger Fock en Sabine Müller)

„Ich war noch ein Kind, da ahnte ich, dass dieses eigentümliche Lächeln einen sonderbaren kleinen Sieg für jede Frau darstellte. Ja, eine kurzzeitige Revanche für die enttäuschten Hoffnungen, die Grobheit der Männer, die Seltenheit des Wahren und Schönen im Leben. Wäre ich damals imstande gewesen, es auszudrücken, ich hätte diese Art zu lächeln "weiblich" genannt ... Doch zu jener Zeit haftete meine Sprache noch zu sehr an den Gegenständen. Ich begnügte mich damit, in unseren Fotoalben die Gesichter der Frauen zu erforschen und das Aufleuchten der Schönheit in einigen von ihnen zu entdecken.

Diese Frauen wussten alle, was sie tun mussten, um schön zu sein, nämlich, kurz bevor das Blitzlicht sie blendete, jene geheimnisvolle französische Silbenfolge sprechen, deren Sinn nur wenige kannten: "petite-pomme ..." Statt sich in heiterer Verzückung oder ängstlicher Verkrampfung zu verziehen, rundete sich der Mund anmutig wie durch ein Wunder. Das ganze Gesicht war wie verwandelt. Die Brauen wölbten sich leicht, die Wangen dehnten sich. Man sagte "petite pomme", und ein Hauch von träumerischer Abwesenheit verschleierte den Blick, ließ die Gesichtszüge edler erscheinen, tauchte die Aufnahme in das gedämpfte Licht verflossener Tage.

Auf diesen fotografischen Zauber hatten sich die unterschiedlichsten Frauen verlassen. Jene Moskauer Verwandte zum Beispiel, die auf der einzigen Farbaufnahme in unseren Alben zu sehen ist. Sie war mit einem Diplomaten verheiratet, sprach, ohne den Mund aufzumachen, und stöhnte schon gelangweilt, bevor jemand auch nur ein Wort gesagt hatte. Auf dem Foto von ihr bemerkte ich jedoch sofort den Zauber des "petite pomme".

Ich entdeckte seinen Widerschein in den Zügen der unbekannten Tante, einer unscheinbaren Kleinstädterin, über die nur gesprochen wurde, wenn von den Frauen die Rede war, die nach dem Männer verschlingenden letzten Krieg keinen Ehemann gefunden hatten.“

Andreï Makine (Krasnojarsk, 10 september 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Werfel werd op 10 september 1890 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 10 september 2006 en ook mijn blog van 10 september 2007 en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: Verdi

„Der unirdische Monddunst dieser lau-bezaubernden Weihnacht drang durch das Wasserportal des Fenicetheaters und verklärte die finstere Mündung des langen Ganges, der vorwärts zum erleuchteten Foyer führte. An der grünspanigen Mauer, unbewegt in der Schwärze des Kanals, ein wenig abseits von Treppe und Pflöcken, ruhten einige Gondeln entlang des Fondamento.
Die Ruderer, die zuerst meinten, es gebe eine Oper zu hören, und die ihren Herrschaften nachgeschlichen kamen, um durch einen Türspalt oder gar auf unbezahlten Stehplätzen den Gesang zu genießen, waren enttäuscht worden. Das Orchester da drinnen - alle Musiker in schwarzer Parade - machte eine endlose, langweilige Musik. Und diese Musik wurde vor nicht mehr als fünfzehn Menschen gelärmt. Wußte man nichts Besseres aufzuführen, jetzt, im Dezember, zur Zeit der Stagione?
Die Gondelführer saßen längst schon in einer der Tavernen auf dem Campo del Teatro. Einer von ihnen stand von Zeit zu Zeit immer auf, um nachzusehen, ob die Geschichte nicht schon zu Ende sei. Im übrigen waren sie nicht um Musik betrogen. In der offenen Tür der Nachbarschenke hatte ein Invalide in vergilbter vergessener Uniform Platz genommen und ein kleines Cello mit hohem Stachel zwischen die Knie gestemmt. Unter seinem Bogen beklagte dieses mittelalterliche Bettel-Instrument, das sich auf irgendeinem geheimnisvollen Wege in unsere Zeit verirrt hatte, sein trübes Schicksal. In der Taverne, wo die Wartenden lachten und stritten, produzierte sich ein Paar von Straßensängern: der Knabe mit seiner Mandoline und eine blinde Alte mit schrecklichen Augenhöhlen und einer hellstechenden Tenorstimme. Dazu kam, daß fast alle Leute, die über den Platz gingen, einen Melodieteil sangen, summten, grölten, pfiffen, daß liederliche Aufschreie, Rufe, Gelächter aus plötzlich sich öffnenden und zuschlagenden Türen brachen, und daß jede Viertelstunde von allen Türmen herab die in dieser Nacht heilig erregten Glockenfluten auf die Stadt Venedig stürzten.”

Franz Werfel (10 september 1890 – 26 augustus 1945)

Hier met Alma Mahler

De Poolse schrijver Paweł Huelle werd geboren op 10 september 1957 in Gdańsk. Zie ook mijn blog van 10 september 2007 en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: The Last Supper (Vertaald door Antonia Lloyd-Jones)

„The noise of the electric train came rattling through the open windows of the old German villa. Mateusz was standing in the kitchen alcove trying to find a corkscrew, while the Engineer stared about him with a look on his face implying that all the oils, sketches, drawings, water colours and gouaches filled him with total disgust. He went up to the easel, then the wall, almost pressing his nose against the canvas as if he were very short-sighted, then turned towards us wearing a grimace and lisped: “Dweadful, tewible, howendous!”

“What’s your point?” asked Mateusz as the cork finally popped from the bottle of Bulgarian wine and he poured it into some thick, tea-stained glasses. “Maybe you could paint it better yourself?”

The Engineer made a face that implied extreme irritation with a dash of contempt.

“The point is not whether something is well or badly painted,” he drawled. “The point is whether it’s painted at all. Fuckin’ ’ell, can’t you understand that?”

“To be honest, no, I can’t really,” I said, looking the Engineer straight in the eye.

“This man, nailed to the earth’s sphere,” I went on, pointing at the canvas, “is screaming so loud he can be heard in every galaxy. But God is not there.”

“Fuckin’ ’ell,” said the Engineer, clutching his head and looking at our host, “who’ve you got here? A virgin incowupt?”

“This is his,” said Mateusz, holding up a copy of my first book, which admittedly was at that point just a typescript in cardboard covers, “but you wouldn’t understand it all the same.”

“What an arsehole,” snarled the Engineer, “a writer on art is a piece of shit.”

Mateusz nodded indulgently, implying that he’d heard it all a hundred times before and did not necessarily agree with the Engineer, who had now gone entirely on the offensive; hopping about like a boxer, he was running up to each canvas and board in turn shouting: “And what the fuck is this? Fucking litewature! Paint is just dwied-up blood! It’s ancient dwied-up sperm! Painting is kaput! It’s over. Can’t you see that?”

Suddenly he took a razor out of his pocket, which, as I can see now, hadn’t got there by accident, went up to the painting I’d just mentioned, “Ecce Homo”, and slowly, without a word, with long strokes of the blade, ripped it into narrow strips. Mateusz was astonished, maybe even mesmerised at the sight of this destruction: the point being that it was planned, deliberately performed before his eyes, so patently and brazenly that it took your breath away.“

Paweł Huelle (Gdańsk, 10 september 1957)

De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Wild Geese

You do not have to be good. 
You do not have to walk on your knees 
for a hundred miles through the desert, repenting. 
You only have to let the soft animal of your body 
love what it loves. 
Tell me about despair, yours, and I will tell you mine. 
Meanwhile the world goes on. 
Meanwhile the sun and the clear pebbles of the rain 
are moving across the landscapes, 
over the prairies and the deep trees, 
the mountains and the rivers. 
Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air, 
are heading home again. 
Whoever you are, no matter how lonely, 
the world offers itself to your imagination, 
calls to you like the wild geese, harsh and exciting--
over and over announcing your place 
in the family of things.

The Swan

Did you too see it, drifting, all night, on the black river?
Did you see it in the morning, rising into the silvery air -
An armful of white blossoms,
A perfect commotion of silk and linen as it leaned
into the bondage of its wings; a snowbank, a bank of lilies,
Biting the air with its black beak?
Did you hear it, fluting and whistling
A shrill dark music - like the rain pelting the trees - like a waterfall
Knifing down the black ledges?
And did you see it, finally, just under the clouds -
A white cross Streaming across the sky, its feet
Like black leaves, its wings Like the stretching light of the river?
And did you feel it, in your heart, how it pertained to everything?
And have you too finally figured out what beauty is for?
And have you changed your life?

Mary Oliver (Maple Heights, 10 september 1935)

De Surinaamse dichter en schrijver Eddy Louis Pinas werd geboren in Paramaribo op 10 september 1939. Eddy Pinas was eigenaar van een bedrijf in elektrotechnische apparatuur. In 1996 beëindigde hij zijn bedrijfsactiviteiten en hij vestigde zich in Nederland. Hij publiceerde schaars: het toneelstuk Gerda (1971), twee dichtbundels, Krawasi [Zweep] (1973, onder de schuilnaam Faceless X) en Te koop wegens vertrek (1975), het verhaal 'Julien Colijn' in de bloemlezing Een pantservagen in de straten (1981) en in het Sranan 'San pesa ini Kaneri' [Wat er gebeurde in Kaneri] in de bloemlezing Nieuwe Surinaamse verhalen (1986). Pinas won tweemaal een literaire prijs: met anderen in 1975 de Literatuurprijs van Sticusa en in 1981 de prijsvraag 'Rondom de revolutie van 25 februari 1980' met zijn verhaal 'Julien Colijn'. Eddy Pinas was actief bij het NAKS-volkstoneel.

Testament van een bedelaar

stoep Kirpalani 9 februari 1973

Dit is mijn laatste wilsbeschikking:

mijn slaapplaats - onder het balkon -

laat ik na aan oom Hendrik

thans wonend in L.W.G.

met 4 man in een

kamer 3 x 3

de inhoud van mijn plunjezak -

1 broek, 2 borstrokken, 1 jas, 1 mok,

1 kam (nieuw), een partij

sigaretten eindjes,

7 dagbladen (februari 1969),

1 geërfde aansteker - zult gij

delen onder de stoepbewoners

mijn wandelstok (Tamarindehout) gaat

naar de politie

mijn beurs - exclusief 10 % pensioenpremie -

te delen onder eventuele

weduwen uit de strijd

mijn eergevoel

laat ik na aan de

regering van Suriname.

Eddy Pinas (Paramaribo, 10 september 1939)




Zie voor nog meer schrijvers van de 10e september ook mijn vorige blog van vandaag.

10-09-2010 om 19:46 geschreven door Romenu  

De Bulgaarse schrijver en musicus Viktor Markos Paskov werd geboren in Sofia op 10 september 1949. Paskov studeerde aan de hogeschool voor muziek en theater in Leipzig en bleef na zijn studies nog 4 jaar in de DDR als jazz-muzikant en operazanger. In 1980 ging hij terug naar Bulgarije, waar hij onder meer actief werd als scenarioschrijver. Van 2002 tot 2004 stond hij aan het hoofd van het Bulgaars cultuurcentrum in Berlijn. Zijn bekendste boek is Balada za Georg Henih (Nederlands: Ballade voor Georg Henych) uit 1987. De roman speelt zich af in het Sofia van de jaren '50 en is quasi-autobiografisch.

Uit: Allemagne, conte cruel

« Derrière moi s’élevait le grandiose monument de ce Kuno - Otto - Friedrich. Le grand Kurfürst montait une massive rosse de fer. D’une main il tenait les rênes, de l’autre une massue levée bien haut au-dessus de sa tête. Pour autant qu’il m’était possible de voir, d’en bas, c’était un petit homme minable, comme Herr Dietze. Les pattes de devant de la rosse fendaient l’air. Quatre chiens de fonte se tortillaient autour d’elle. De leur gueule jaillissait un mince filet d’eau. Tout le groupe était vert de rage. Je me tournai de nouveau vert Kurt. C’est à ce moment-là que je vis qu’au-dessus de sa tête, juste sous la façade de la mairie, on avait tendu un long mot d’ordre en lettres rouges : Avec le soutien des partis communistes allemand et soviétique unis, luttons pour le triomphe de l’humanisme. »

Viktor Paskov (10 september 1949 - 16 april 2009)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Hilda Doolittle werd geboren in Bethlehem, Pennsylvania, op 10 september 10 1886. Zie ook mijn blog van 10 september 2006  en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Adonis 

1.

Each of us like you

has died once,

has passed through drift of wood-leaves,

cracked and bent

and tortured and unbent

in the winter-frost,

the burnt into gold points,

lighted afresh,

crisp amber, scales of gold-leaf,

gold turned and re-welded

in the sun;

each of us like you

has died once,

each of us has crossed an old wood-path

and found the winter-leaves

so golden in the sun-fire

that even the live wood-flowers

were dark.

2.

Not the gold on the temple-front

where you stand

is as gold as this,

not the gold that fastens your sandals,

nor thee gold reft

through your chiselled locks,

is as gold as this last year's leaf,

not all the gold hammered and wrought

and beaten

on your lover's face.

brow and bare breast

is as golden as this:

each of us like you

has died once,

each of us like you

stands apart, like you

fit to be worshipped.

Sea Rose 

Rose, harsh rose,

marred and with stint of petals,

meagre flower, thin,

sparse of leaf,

more precious

than a wet rose

single on a stem --

you are caught in the drift.

Stunted, with small leaf,

you are flung on the sand,

you are lifted

in the crisp sand

that drives in the wind.

Can the spice-rose

drip such acrid fragrance

hardened in a leaf? 

Hilda Doolittle (10 september 1886 – 21 september 1961)

De Duits-Amerikaanse schrijver Reinhard Lettau werd geboren op 10 september 1929 in Erfurt. Midden jaren 1950 emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij sinds 1967 hoogleraar Duitse letterkunde was aan de Universiteit van Californië in San Diego (UCSD). Hij was een actief lid van de groep 47 en hield vurige toespraken aan de Vrije Universiteit van Berlijn, waar hij Springer pers aan de kaak stelde. Hij werd vervolgens uitgewezen uit Duitsland, omdat hij een buitenlander was - hij had een Amerikaans paspoort. Lettau had Duits, filosofie en literatuur in Heidelberg en aan de Harvard University gestudeerd.

Anmaßender Dichter

Natürlich bin ich bedeutender
als Reinhard Lettau,
bedeutend bedeutender,
aber was bedeutet das schon?
Was bedeutet "natürlich"?
Was bedeutet "bedeutender"?
Was bedeutet "Lettau"?
Was bedeutet "bedeutet"?
"Natürlich" bedeutet natürlich nichts.
"Bedeutender" bedeutet natürlich auch nichts.
"Lettau" bedeutet natürlich gar nichts.
"Bedeutet" bedeutet natürlich bedeutet.
Einzig "ich", das bedeutet was.
Unter "ich" kann ich mir etwas vorstellen.
Unter "mir" kann ich mir allerdings schon weniger
vorstellen, außer, natürlich, Reinhard Lettau.

Reinhard Lettau (10 september 1929 - 17 juni 1996)

Lettau's graf in Berlijn 

De Franse schrijver en filosoof George Bataille werd op 10 september 1897geboren in Billom (Auvergne). Zie ook mijn blog van 10 september 2006 en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: Le bleu du ciel

„Elle disparut avec le train.
J'étais seul sur le quai. Dehors il pleuvait à verse. Je m'en allai en pleurant. Je marchais péniblement. [...] J'arrivai à l'extrémité du hall: j'entendis un bruit de musique violent, un bruit d'une aigreur intolérable. Je pleurais toujours. De la porte de la gare, je vis de loin, à l'autre extrémité d'une place immense, un théâtre bien éclairé et, sur les marches du théâtre, une parade de musiciens en uniforme: le bruit était splendide, déchirant les oreilles, exultant. J'étais si surpris qu'aussitôt, je cessai de pleurer. Je n'avais plus envie d'aller aux cabinets. Sous la pluie battante, je traversai la place vide en courant. Je me mis à l'abri sous l'auvent du théâtre.
J'étais devant des enfants en ordre militaire, immobiles, sur les marches de ce théâtre: ils avaient des culottes courtes de velours noir et de petites vestes ornées d'aiguillettes, ils étaient nu-tête; à droite des fifres, à gauche des tambours plats. Ils jouaient avec tant de violence, avec un rythme si cassant que j'étais devant eux le souffle coupé. Rien de plus sec que les tambours plats qui battaient, ou de plus acide, que les fifres. Tous ces enfants nazis (certains d'entre eux étaient blonds, avec un visage de poupée) jouant pour de rares passants, dans la nuit, devant l'immense place vide sous l'averse, paraissaient en proie, raides comme des triques, à une exultation de cataclysme: devant eux, leur chef, un gosse d'une maigreur de dégénéré. avec le visage hargneux d'un poisson (de temps à autre, il se retournait pour aboyer des commandements, il râlait), marquait la mesure avec une longue canne de tambour-major.“

George Bataille (10 september 1897 – 9 juli 1962)

De Deense dichter en schrijver Jeppe Aakjær werd geboren in Aakjær bij Skive op 10 september 1866. Zie ook mijn blog van 10 september 2007 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: Menschenhandel (Vertaald door Erich Holm)

»Morten! Komm runter vom Boden! Hau mir den Per durch!« scholl Ann-Marie Kjærsgaards schrille Stimme aus der offenen Halbtür der Armenkate der Gemeinde. Ann-Marie stand an der Bodenstiege, und ihre grünen Augen schauten zum Schuhmacher auf, der in die Höhe geklettert war, um ein Bund Heu für die Ziege herunterzulassen.

Morten ließ sich nicht stören, sondern machte sich weiter mit seinem Heu zu schaffen.

»Hörst nicht, was man dir sagt, du Schlafmütze du!« fuhr Ann-Marie fort, erregt mit den verschwollenen Händen fuchtelnd, die gleich ihrem zurückgeschlagenen Rock von Lauge und Seifenschaum trieften.

»Halt’s Maul, Alte, und halt dir sie selber in Ordnung, deine Rangen, die mich nichts angehen,« antwortete der Schuhmacher.

»Da hör mal einer, wie er sich das Maul auswaschen kann, der hinkende Teufel,« gab Ann-Marie zurück. »Möcht deiner Ehre wohl nicht zu nahe gehen, wenn du dich des Großen dann und wann annehmen tätest; seine Unnützigkeit wächst einem schon rein über den Kopf. Da steht er und lernt und lernt und vergißt ganz, was er unter den Händen hat. Gestern schmeißt er die Wiege mit der Kleinsten um, und heut, wo man ihn hinstellt, den Brei umzurühren, läßt er’s ganze Essen anbrennen.«

Der Urheber so vieler Schändlichkeiten, der elfjährige Per, stand indessen am offenen Herd und lauschte gespannt auf den Ausgang dieser Verhandlung.

Als er nun den schweren Klumpfuß des Schusters die Bodentreppe herunterhumpeln hörte, verzog sich sein Gesicht, und die Schattenstriche, die sich hineinzeichneten, gingen, je näher die Gefahr kam, in tiefe Furchen über, die im Nu voll Wasser standen. Per hatte bisher nach besten Kräften den widerhaarigen Brei in dem großen Hafen umgerührt und dabei ab und zu einen Blick in etliche fettige Blätter eines zerrissenen Buches geworfen. Doch da die klumpfüßige Gerechtigkeit ihm näher auf den Leib rückte, erschien ihm die Situation so beunruhigend, daß er den Kochlöffel resolut fahren ließ und laut jammernd Deckung in der Torfecke unter dem Küchentisch suchte. Als der Schuhmacher über die Türschwelle humpelte, stieg die überkochende Grütze von allen Seiten zum Hafenrand auf, von wo sie in siedenden Kaskaden über die Torfglut niederschoß.

»Ach, Herr Jesu Christ, verdient er jetzt nicht die ärgste Tracht Prügel, die nur auf seinem Buckel Platz hat, der verdammte Nichtsnutz!« schrie Ann-Marie, die dem Manne auf den Fersen folgte, und stürzte zum Herd hin, um die auf wallenden Reste der Grütze zu retten. Im Vorbeischießen versetzte sie dem Schuhmacher unversehens einen Tritt auf das Schienbein seines Klumpfußes, woraus sich ein heftiges Gezänk entspann, das mit einer regelrechten Schlägerei endete. Ann-Maries Gekreisch und Wutgeschrei erfüllten das Haus.“

Jeppe Aakjær (10 september 1866 - 22 april 1930)

Buste van Niels Hansen Jacobsen in het Vejen Kunstmuseum

10-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, essayist en germanist C. O, Jellema werd geboren op 9 september 1936 in Groningen. Zie ook mijn blog van 8 juni 2007 en mijn blog van 9 september 2006. en ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

In Memoriam Paul Celan 1

Kometentijd,
even, dat is
hoeveel dagen, zichtbaar
de haast van een andere
orde dan aarde.

Reis die begon voor wij stenen slepen,
ons oor, aan een boomstam geleund,
van hoeven de nadering opving
van achter de kim, van hoever.

Geen ster meer boven een stal,
die stil staat en spreekt, wij
spreken het woord
zonnewind, het bestaat.

Doel ons voorbij
en intussen
wat mens werd,
wat mens werd?

wat mens werd:
vreemd werd, komeet,
ons woord wereld.

Olifanten langs de snelweg

Geen kant kunnen wij op: als kunstidee
het tegenbeeld voor wie ons doelverdwaasd
om de tijd in te halen voorbijraast,
vertolken, kleine kudde, wij gedwee
de kolossale zielenrust waarmee
natuur zin in zichzelf had, ongehaast
naar deze vreemde plek van land uit zee
om te verbazen ons domein ontzworven:
een stap nog en dat razen kwam tot stand.
De kunst is ons geduld, wij wachten, want
pas als de mens zich straks heeft uitgestorven,
zijn wij, polders weer toendra, triumfant.

[bij een beeldengroep van Tom Claassen, Almere]

Hovenier

Nog zit de vorst tien centimeter
diep in de grond, toch naast zijn schoenen
al sprieten groen van sneeuwklok, krokus.

Hij snoeit wat hoger werd dan hem, de vlinder-
struik tot op de schijnbaar dode stam.

Van zeven zwanen ziet hij op hun roep
de vorkvlucht boven naar het noorden.

Nog hoger denkt hij zich planeten en
nog kouder, verder, sterren, overdag
onzichtbaar, en de grenzen van 't heelal.

Van daar ziet ziet hij zich staan: een kruin,
verwaaide haren, een snoeischaar in de hand, en naast de schoenen

die toefjes prille spriet net niet vertrapt.

C. O. Jellema (9 september 1936 – 19 maart 2003)

Olieverfschilderij door Trudy Kramer

De Engelse schrijver Edward Falaise Upward werd geboren in Romford op 9 september 1903. Als jonge man maakte hij deel uit van de groep rond Christopher Isherwood, W.H. Auden en Stephen Spender. Na zijn studie was hij bijna dertig jaar leraar op Alleyn's School te Dulwich. Vanaf het begin van de jaren zestig wijdde hij zich geheel aan het schrijven en verhuisde hij naar Sandown op Wight.

Van 1932 tot 1948 was hij lid van de communistische partij, maar zou heel zijn leven verknocht blijven aan het internationalisme en het socialisme. Upwards eerste roman, Journey to the Border uit 1938, beschrijft in een poëtisch proza de opstand van een privéleraar tegen zijn werkgever en de dreigende wereld van de jaren 1930. De semi-autobiografische trilogie The Spiral Ascent gaat over het leven van een dichter en zijn strijd om artistieke scheppingsdrang te combineren met politiek engagement, onder meer de strijd tegen de Britse fascisten in de jaren 1930, de oppositie tegen de leiding van de communistische partij in de jaren 1940 en later, engagement in de strijd tegen de atoomwapens. In de laatste decennia van de 20e eeuw schreef Upward vooral korte verhalen. Hij stierf op 13 februari 2009 op 105-jarige leeftijd.

Uit: The Spiral Ascent

„On the paddle steamer halfway across from the mainland to the island Alan Sebrill was already less oppressed by his failure to make progress during the last fortnight with the long poem he had started writing. His fears in the train down from London that he might waste the freedom he had gained when he had thrown up his preparatory school teaching job two months before, and that he might never produce the real poetry he had then believed himself capable of, were forgotten as he looked at the nearing pier-head above the glistering water and at summer trees dark behind the shore. Though he could not yet hope that his visit to the island might help him to continue writing, he felt he was reprieved now from anxiety; and before the steamer arrived against the landing-stage of the pier he was thinking pleasurably of the meeting he would soon have with his friend, Richard Marple, who had invited him down here.

The roof tiles of the pier pavilion, as Richard had said in his letter, were curved like the scales of a fish; and the two gabled huts, one on each side of the turnstiles at the shore end of the pier, did in actuality have finials suggestive of the spikes on Prussian soldiers’ helmets. Beyond the turnstiles a dark crimson open motor-coach was waiting, recognizable immediately as the one that Richard had told Alan to look out for, with a bright brass horn fixed just below the brass-framed windscreen. Alan climbed up to sit on the front seat beside the cocky young driver, who wore a cap tilted so far back that Richard must surely have been right in supposing it to be held to his head by some sort of hatpin,

and who waved to a girl in a kiosk before he drove away from the pier. Under trees along lanes where Tennyson and perhaps Turgenev had once strolled, the motor-coach hurried, while Alan remembered phrases and sentences that Richard had used to recommend the marvels of the place: ‘the marine lueurs in the sky’ (Gallicisms, as well as certain Americanisms, being in fashion with the two of them at this period); ‘from where I sit the underside of the verandah roof looks like an inverted clinker-built rowing-boat’; ‘come and live the poetic life at last’; ‘your bemused friend, Richard.’

Edward Upward (9 september 1903 - 13 februari 2009)

De Italiaanse dichter en schrijver Cesare Pavese werd geboren in Santo Stefano Belbo op 9 september 1908. Zie ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

Passion for Solitudeby Cesare Pavese

I'm eating a little supper by the bright window.

The room's already dark, the sky's starting to turn.

Outside my door, the quiet roads lead,

after a short walk, to open fields.

I'm eating, watching the sky—who knows

how many women are eating now. My body is calm:

labor dulls all the senses, and dulls women too.

Outside, after supper, the stars will come out to touch

the wide plain of the earth. The stars are alive,

but not worth these cherries, which I'm eating alone.

I look at the sky, know that lights already are shining

among rust-red roofs, noises of people beneath them.

A gulp of my drink, and my body can taste the life

of plants and of rivers. It feels detached from things.

A small dose of silence suffices, and everything's still,

in its true place, just like my body is still.

All things become islands before my senses,

which accept them as a matter of course: a murmur of silence.

All things in this darkness—I can know all of them,

just as I know that blood flows in my veins.

The plain is a great flowing of water through plants,

a supper of all things. Each plant, and each stone,

lives motionlessly. I hear my food feeding my veins

with each living thing that this plain provides.

The night doesn't matter. The square patch of sky

whispers all the loud noises to me, and a small star

struggles in emptiness, far from all foods,

from all houses, alien. It isn't enough for itself,

it needs too many companions. Here in the dark, alone,

my body is calm, it feels it's in charge.

Vertaald door Geoffrey Brock

Cesare Pavese (9 september 1908 – 27 augustus 1950)

Portret door Marco Ventura

De Tsjechische schrijfster Hana Androníková werd geboren op 9 september 1967 in Zlín. Zie ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

Uit: The Sound of the Sundial

„She didn't like it in India at all. She saw the dirt, the mouldering walls of the houses, litter floating in the sludge. It made her feel sick, the putrid stench wafting towards her, the dozens of curs and cats running around, hairless and mangy. She went into fits when she saw crippled children lying in the dust of the street, wretched beggars with their club-feet and outstretched hands. She suffered from phobias. About dirt and disease. She couldn't bear the naked face of reality, the raw shape of misery, sickness and dying. The day she saw her first snake she wanted to go home.

Mother India. Land of an ancient culture, mysterious and inscrutable. Broad rivers of rolling yellowy-grey water, silent and everlasting. India. Father tried to merge into the land and extract the best from the tangle of different people, cultures and religions. At first, mother tried to understand the country. She always tried to find sense in things. But then, you have to hate India.

India wasn't going to change for her sake. India had remained the same for thousands of years. It was Raquel who changed. She came to terms with it. Thanks to her obsession with age-old myths, images of faith and the power of the word, she revealed, for herself and for us, the poetry of the oriental continent; she let herself be carried away by extremes and by the abundance of destinies. She fell in love with India. India became our common love. Scorching and relentless, sweet and distressing, sensuous and repellent. I grew up in the embrace of her contrasts, amongst people who ignited in my life a desire for harmony with myself. My India. I didn't try to understand her. I loved her.“

Hana Androníková (Zlín, 9 september 1967)



Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e september ook mijn vorige blog van vandaag.

09-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver Leo Tolstoj werd geboren op 9 september 1828 op het landgoed Jasnaja Poljana, in de buurt van Toela. Zie ook mijn blog van 9 september 2006. Zie ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

Uit: The Death Of Ivan Ilyich (Vertaald door Louise and Aylmer Maude)

“That moment started three days of incessant screaming, screaming so terrible that even two rooms away one could not hear it without trembling. The moment he had answered his wife, he realized that he was lost, that there was no return, that the end had come, the very end, and that his doubts, still unresolved, remained with him.

"Oh! Oh! No!" he screamed in varying tones. He had begun by shouting: "I don't want it! I don't!" and went on uttering screams with that "O" sound.

For three straight days, during which time ceased to exist for him, he struggled desperately in that black sack into which an unseen, invincible force was thrusting him. He struggled as a man condemned to death struggles in the hands of an executioner, knowing there is no escape. And he felt that with every minute, despite his efforts to resist, he was coming closer and closer to what terrified him. He felt he was in agony because he was being shoved into that black hole, but even more because he was unable to get right into it. What prevented him from getting into it was the belief that his life had been a good one. This justification of his life held him fast, kept him from moving forward, and caused him more agony than anything else.

Suddenly some force struck him in the chest and the side and made his breathing even more constricted: he plunged into the hole and there at the bottom, something was shining. What had happened to him was what one frequently experiences in a railway car when one thinks one is going forward but is actually moving backward, and suddenly becomes aware of the actual direction.”

Leo Tolstoj (9 september 1828 – 20 november 1910)

Portret door Nicolay Gay

De Vlaamse dichter en componist Gentil Theodoor Antheunis werd geboren te Oudenaarde op 9 september 1840. Zie ook mijn blog van 9 september 2006. Zie ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

Afscheid

Dus is eindlijk 't uur geslagen,

't Lang gevreesde, droevig uur!

'k Voel mijn hart onstuimig jagen;

Ach! wat kost me uw afscheid duur.

Tranen wellen in mijn oogen

Bij het zingen van mijn lied;

Denk aan mij in uw gebeden,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als de koele lente weder

De aarde siert met bloem en vrucht;

Als het lieve zuidenwindje

In het trillend loover zucht,

Zal het soms mijn naam u lisp'len,

Zoet als 't murm'len van den vliet;

Denk aan mij in uw gebeden,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als de gure winter nogmaals

De aarde blad en bloesems rooft,

En gij eenzaam zit te mijm'ren

Met ter neer gebogen hoofd;

Als de lange kruipende avond

Vele droeve stonden biedt,

Denk aan mij, die steeds u lief heb,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als u God in 't stille klooster

Tot zijn bruid verkiezen zal,

Zoek mij soms in uwe droomen;

Maar in uw gebed vooral

Dat mijn naam soms uwe lippen

Stil aan 't altaar Gods ontvlied',

Denk aan mij, die steeds u lief heb,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als uw teerbeminde bruîgom

In uw boezem nederdaalt,

En de vlamme zijner liefde

U uit hart en oogen straalt;

Als ge, van geluk schier zwijmend,

Reeds der zaal'gen lot geniet;

Denk aan mij in uw gebeden,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als daar alles in aanbidding

Nederknielt voor God en zwijgt,

En uw maagdelijke bede

Geurig met den wierook stijgt;

In zijn kronkelende walmen

Droom somtijds dat gij mij ziet;

Denk aan onze kinderjaren,

Liefste, neen, vergeet mij niet.

Als uw laatste dag zal komen,

En als de engel van den dood

Uwe zwanenblanke ziele

Dragen zal in Godes schoot;

Werp nog eens uw englenoogen

Op den zanger van dees lied;
Liefste, neen, vergeet uw broeder

Ook in 's Heeren woning niet.

Gentil Th. Antheunis (9 september 1840 – 5 augustus 1907)

Oudenaarde

De Vlaamse schrijver, dichter en journalist Gaston Cyriel Durnez werd geboren in Wervik. Zie ook mijn blog van 9 september 2007 en ook mijn blog van 9 september 2008 en ook mijn blog van 9 september 2009.

De Krekel en de Mier

Jan de krekel

had een hekel

aan het werk bij zomerdag.

En hij zong maar en hij sprong maar

en vergat zijn oude dag.

Maar wat later stond zijn snater...

't was toen winter....... stil en stijf.

En 't gebeurde dat hij treurde

zonder eten in zijn lijf.

't Werd vernomen door een vrome

mier, die hem wel lijden mocht.

En die eten ongeweten

in haar magazijnen zocht.

Hier, zo zei ze, wil niet grijnzen

heb niet langer nog verdriet.

La   Fontaine en de zijnen

zijn lang dood ……. zij weten 't niet.

Gaston Durnez (Wervik, 9 september 1928)

09-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu