|
De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Amatmoekrim werd geboren in Paramaribo op 25 december 1976. Zie ook alle tags voor Karin Amatmoekrim op dit blog.
Uit: Wanneer wij samen zijn
“En toch, toen de zon twee keer was ondergegaan en toch weer opkwam, liet ze de vrouwen toe haar te baden en merkte dat haar pijn nog steeds levensgroot maar toch opeens draaglijk werd. Ze begroef het kind op de islamitische begraafplaats naast het dorp. Ze koos een koel plekje onder een grote boom, waar vuurrode bloemen opschoten en daarmee het graf markeerden en gaf het kind een naam die ze aan niemand anders, zelfs niet aan Wagiman, vertelde. Dit was háár kind en het had ervoor gekozen geen deel uit te maken van het leven van andere mensen. Zij zou die wens, als het er al een was, respecteren en begroef het kind anoniem, maar riep het bij zijn naam in haar dromen en haar nachtmerries.
Na het verlies van hun kind lette Wagiman extra goed op Soemi. Als ze bij ho e uitzondering vlees of kip aten, zorgde hij ervoor dat ze haar stuk niet onäer de kinderen verdeelde en als de kleintjes druk waren, maande hij ze streng rustig te zijn in de buurt van hun moeder. Deze bezorgdheid om Soemi maakte hem steeds intoleranter tegenover zijn kinderen, die hem op een gegeven moment alleen nog boos kenden. Soemi, die door het verlies van een baby steeds meer besefte hoeveel haar kinderen voor haar betekenden, bedekte elke streek en alle kattenkwaad met de mantel van haar liefde. Wanneer de kinderen Wagimans geduld op de roef gesteld hadden wilde hi', hoe kalm hij meestal ook was, nogal eens een d’riftbui hebben. Dan vlogen cle pannen door het huis en stoven de kinderen, al dan niet schuldig aan hetgeen hem kwaad maakte, de trap af naar buiten. Hij was nooit lang boos, maar zijn straffen waren streng. Soms strenger dan Soemi kon aanzien, waardoor zi' meerdere malen een gestraft kind uit zijn hoek - waar het voor een bepaalde tijd was neergezet - haalde en het troostte zonder te vragen wat er was gebeurd en of het kind ervan geleerd had.”
Karin Amatmoekrim (Paramaribo, 25 december 1976)
De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.
Uit: Levi Andreas
“De dingen die ik te vertellen had, vertelde ik haar niet. Ik vertelde de verzinsels die me beter, echter en mooier voorkwamen dan de waarheid. Ik was bang dat ze de meeste dingen niet zou begrijpen, of raar zou vinden.
Ik dronk, rookte sigaretten en luisterde vooral. Vaak viel er een stilte, er gingen blikken over en weer waarvan ik aannam dat ze niet veel goeds betekenden. Ik bedacht dat het beter was als deze ontmoeting op niets zou uitlopen.
Binnen de kortste tijd werden we onafscheidelijk.
Als we niet ergens met elkaar afspraken, sms’ten we de hele dag naar elkaar en belden nog meer. De ene na de andere afspraak volgde, steeds weer in door mij gekozen restaurants en bars.
In die tijd was ik al een sjoemelaar, maar nog geen bekende. Al keek ik wel vaak uit voorzorg goed om me heen. Obers kenden me bij naam of schuilnaam en meestal gaf ik exorbitante fooien, ook als ik vrijwel geen geld meer had.
En ik had vaak geen geld meer. De etentjes van meestal 300 à 400 euro per avond braken me op. Zo besloot ik op een dag mijn geluidsinstallatie te verkopen om de volgende avond met haar uit eten te kunnen.
Na een tijd betaalde ik gewoon niet meer en deed alsof ik mijn portemonnee was verloren. Eerst begon ik als bezeten al mijn zakken te doorzoeken, alsof er ergens nog een vergeten biljet zou kunnen zitten dat de rekening zou dekken. Daarna begon ik hevig te schelden en: ‘Hoe kan dat nou!’ te roepen. Later gaf ik dan mijn naam en adres aan de ober die genoeg had gekregen van mijn vertoning. Natuurlijk was het 22-jarige meisje daar nooit bij. Die werkte op die momenten haar make-up bij op de wc.
Het betekende wel dat we vervolgens een tijd niet op die plek konden komen. Ik zei tegen haar dat hij me een beetje was tegengevallen.”
David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)
De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook alle tags voor Quentin Crisp op dit blog.
Uit:QUENTIN CRISPby Quentin Crisp
“Nevertheless, a certain amount of curiosity about the subject of such a sensational autobiography has prompted producers to present him in a variety of ventures so that the world might have the opportunity of affirming his existence, of hearing what he has to say, and of asking him questions. Over the years, due to this success, he has visited a number of towns and cities in England and Australia, and appeared at the Edinburgh and Belfast festivals. He made his Off-Broadway debut in An Evening with Quentin Crisp in 1978 and has since been seen by New York audiences as Lady Bracknell in The Importance of Being Earnest at the Soho Repertory Theatre.”
Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)
Portret door Edna Gray, z.j.
De Duitse schrijfster Sabine Kuegler werd geboren op 25 december 1972 in Patan in Nepal. Zie ook alle tags voor Sabine Kuegler op dit blog.
Uit: Ruf des Dschungels
„Als ob ich irgendetwas wahrhaft Bedeutendes tun könnte, dachte ich mir, ich habe ja noch nicht mal mein eigenes Leben im Griff. Das einzig wirklich Gute, was ich bisher zustande gebracht hatte, waren meine Kinder.
Ich beobachtete, wie sich die Sonne allmählich hervorwagte, wie sich die ersten gelben Strahlen ihren Weg durch den dichten Morgennebel bahnten. Ein herrlicher Anblick, aber noch war es ziemlich kalt. Ich schauderte und zog meine Jacke fester um mich. Die Augen fielen mir zu, und der Schlaf ergriff von meinem Körper Besitz. Wenige Stunden später erreichte ich mein Ziel, den Frankfurter Flughafen. Ich nahm meinen Rucksack, hievte den Koffer vom Sitz neben mir, stieg aus dem Zug und machte mich auf den Weg in die Abflughalle. Da ich sehr früh dran war, waren die Check-in-Schalter für meinen Flug noch nicht geöffnet.
Also stand ich herum und wartete. Ich beobachtete die Menschenmassen, die sich an mir vorbeischoben, hektisch, ungeduldig, ständig in Bewegung. Selbst nach all den Jahren, die ich nun schon in Europa lebe, habe ich mich nicht an diese Geschäftigkeit und diese Eile gewöhnen können. Wieder musste ich an meine Mutter denken und fragte mich, wie sie das damals mit uns drei Kindern bewältigt hat. Zuerst von Nepal nach Deutschland, und zwei Jahre später dann nach West-Papua. Immer wenn wir darüber sprechen, betont sie, wie wohlerzogen wir waren – ganz im Gegensatz zu meinen eigenen Kindern. Ich musste lächeln. Ja, meine vier sind in der Tat wild, aber sie sind wunderbare Kinder, die mein Leben mit so viel Freude und Fröhlichkeit füllen.“
Sabine Kuegler (Patan, 25 december 1972)
De Duitse schrijfster Lisa Kränzler werd geboren op 25 december 1983 in Ravensburg. Zie ook alle tags voor Lisa Kränzler op dit blog.
Uit: Lichtfang
„Die Kraft kommt aus den Beinen, schnellt über Fuß, Knie und Hüftgelenk in Rumpf und Arm. Wie Quecksilber in einem Thermometer sreigt der Impuls zur Wurfhand hinauf. Jetzt sieht er seine Finger - Wurfhandfinger, Schutzhandfinger, zwei Daumen, die ein T bilden - und blickt ihnen nach, sieht,wie sie sich entfernen, während er den Arm durchstreckt und das Handgelenk abklappt. Der Mittelfinger gibt den letzten Touch.
Rückwärts rotierend schmilzt das schwarze Ballgerippe, mischt sich in die Flächen, verschattet das Orange.
Lilith. Ihr Name heftet sich an den Ball wie ein Kometenschweif.
Als die orangefarbene Kugel den höchsten Punkt ihrer Bahn erreicht und zum Sturzflug ansetzt, wiederholt er kurz und dringlich seinen Wunsch, sein zweisilbiges Stoßgebet.
Lilith.
Dann macht es SWISH.
Der Ball tropft in den Ring, klirrt und rasselt im Kettennetz wie Schlossgespenster, ehe er den Maschen entschlüpft, fällt und aufden Asphalt prallt, wo er mit aller Kraft gegen die Schwerkraft anhüpft. Rufus springt ihm nach, schnappt sich den Hüpfenden und setzt ihn auf die Hüfte, gönnt ihm eine kurze Pause, bevor er ihn - wieder und wieder und wieder - an sich hochspringen lässt wie einen jungen Hund.
Tack, tack, tack - die luftgefiillte Gummiblase wird zum Schlegel, trommelt auf den Platz, schlägt die Pausenhofpauke, hallt durch die Dämmerung und weckt den ersten Stern.
Der Himmel verspricht eine klare Nacht.“
Lisa Kränzler (Ravensburg, 25 december 1983)
De Nederlandse dichter, schrijver en hoogleraar N.E.M. Pareau (pseudoniem van Herman Jan Scheltema) werd geboren in Groningen op 25 december 1906. Zie ook alle tags voor N. E. M. Perreau op dit blog.
Voorval
De trein had nauwelijks een kwartier
t Station IJmuiden-Oost verlaten
of Hugo loosde zijn uraten
door het ontslotene portier.
De reizigers die bij hem zaten,
verrast door zulk een passagier
betuigden luidkeels hun plezier
en gingen het geval bepraten.
De spotternij van die daar zaten
beroerde Hugo nu geen zier,
vermits zij alìegaar vergaten
de last van ’t pas genoten bier.
Hij stak de knopen in de gaten
en sloor het venster op een kier.
N.E.M. Pareau (25 december 1906 - 2 december 1981)
Groningen in de Kersttijd
De Canadese schrijfster Sheila Heti werd geboren op 25 december 1976 in Toronto. Zie ook alle tags voor Sheila Heti op dit blog.
Uit: How Should a Person Be?
« How should a person be? I sometimes wonder about it, and I can’t help answering like this: a celebrity. But for all that I love celebrities, I would never move somewhere that celebrities actually exist. My hope is to live a simple life, in a simple place, where there’s only one example of everything.
By a simple life, I mean a life of undying fame that I don’t have to participate in. I don’t want anything to change, except to be as famous as one can be, but without that changing anything. Everyone would know in their hearts that I am the most famous person alive—but not talk about it too much. And for no one to be too interested in taking my picture, for they’d all carry around in their heads an image of me that was unchanging, startling, and magnetic. No one has to know what I think, for I don’t really think anything at all, and no one has to know the details of my life, for there are no good details to know. It is the quality of fame one is after here, without any of its qualities.
In an hour Margaux’s going to come over and we’re going to have our usual conversation. Before I was twenty-five, I never had any friends, but the friends I have now interest me non-stop. Margaux complements me in interesting ways. She paints my picture and I record what she is saying. We do whatever we can to make the other one feel famous. In this way, I should be satisfied with being famous to three or four of my friends. And yet it’s an illusion. They like me for who I am, and I would rather be liked for who I appear to be, and for who I appear to be, to be who I am.”
Sheila Heti (Toronto, 25 december 1976)
De Argentijnse schrijfster Tununa Mercado werd geboren op 25 december 1939 in Córdoba, Argentinië. Zie ook alle tags voor Tunana Mercado op dit blog.
Uit: In a State of Memory (Vertaald door Peter Kahn)
“People like that who suffer with such conviction—this was said after Cindal had hung himself from a rope—must be left alone, nothing can be done for them; and when such people seek and find their own death, it is commonly agreed that they have found peace, that they have gently slipped away, and that, in the end, they have ceased to suffer. Cindal was left to die because it was thought that death was what he really wanted and that sooner or later he was going to have his way. Cindal, whose name returns to my memory with regularity, always with the stress on the letter i, whose twisted posture appears over and over, was left to die because his demands could not be answered and because demands of that nature do nothing but interfere with the lives of others and undermine the plenitude to which everyone has a right. No one who lives his or her life in conformity, replete with projects and certainties, no one who enjoys life's constant gratifications, can let down their guard and permit people like Cindal to enter their world, a person who did not make appointments, who did not book passages, and who even arrived late, at the final tattered shreds of the sanity that a psychiatrist's couch might have offered him.”
Tununa Mercado (Córdoba, 25 december 1939)
Onafhankelijk van geboortedata
De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Maarten Goethals werd geboren in Brugge in 1985. Goethals studeerde filosofie in Leuven, woont momenteel in Brussel en werkt als politiek redacteur voor De Standaard. In 2014 verscheen zijn debuutbundel “Hees.” Zie ook alle tags voor Maarten Goethals op dit blog.
De lente wasemt niet in dit land.
De lente wasemt niet in dit land.
Ergens plant de mens alleen nog
zaden vol stil zand.
Week geworden in hun witte ogen
slaan sommigen al moe de wacht.
En ik val en val in mijn aarde
snijdend tot diep in ‘t vet.
Als de volgende wereld passeert
laat mij liever liggen.
Het sterven is de nacht
lang niet meer waard.
Maarten Goethals (Brugge, 1985)
Zie voor nog meer schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag.
|
