Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
27-12-2015
Louis Bromfield, Wilfrid Sheed, Charles Olson, Serafín Estébanez Calderón, Klaus Hoffer
“There was a ball in the old Pentland house because for the first time in nearly forty years there was a young girl in the family to be introduced to the polite world of Boston and to the elect who had been asked to come on from New York and Philadelphia. So the old house was all bedizened with lanterns and bunches of late spring flowers, and in the bare, white-painted, dignified hallway a negro band, hidden discreetly by flowers, sat making noisy, obscene music. Sybil Pentland was eighteen and lately returned from school in Paris, whither she had been sent against the advice of the conservative members of her own family, which, it might have been said, included in its connections most of Boston. Already her great-aunt, Mrs. Cassandra Struthers, a formidable woman, had gone through the list of eligible young men - the cousins and connections who were presentable and possessed of fortunes worthy of consideration by a family so solidly rich as the Pentlands. It was toward this end that the ball had been launched and the whole countryside invited, young and old, Spry and infirm, middle-aged and dowdy-toward this end and. with the idea of showing the world that the family had lost none of its prestige for all the lack of young people in its ranks. For this prestige had once been of national proportions, though now it had shrunk until the Pentland name was little known outside New England. Rather, it might have been said that the nation had run away from New England and the Pentland family, leaving it stranded and almost forgotten by the side of the path which marked an unruly, almost barbaric progress away from all that the Pentland family and the old house represented. Sybil’s grandfather had seen to it that there was plenty of champagne; and there were tables piled with salads and cold lobster and sandwiches and hot chicken in chafing-dishes. It was as if a family whose whole history had been marked by thrift and caution had suddenly cast to the winds all semblance of restraint in a heroic gesture toward splendor.”
Louis Bromfield (27 december 1896 – 18 maart 1956)
“Well, just because everybody was doing it didn't make it right. But remember: There was no other living music around except the music of the streets; there were no radios or records, or even talking pictures. Unless your parents took you to the theater, like Jerome Kern's, or to concerts, like no one I can think of, "good" music only existed in the form of hieroglyphs on a page, which meant that in effect it was a dead language, and a growing child could not survive on dead languages alone. So they listened instead to the sounds that seeped out of the vaudeville house rear windows and under the doors of taverns, and to the riffs of the barrel organs and ice cream trucks playing "Nola" and "The Whistler and His Dog," and from the upstairs windows of the tenements themselves, where seditious neighbors had actually acquired the latest sheet music and couldn't wait to bang it out on their new pianos, for the rest of the community to swing to and curse. But perhaps the most effective medium for spreading the new music around were the average absentminded whistlers and hummers whose names were legion in those days, and still semi-legion when I was growing up in the 1940s and '50s. In fact, I have a vague feeling I was one myself. Anyway, you had little choice about it. If you knew the music, you whistled it, as if all the backed-up melody in your head was forcing its way out through your mouth like steam from a kettle.”
Wilfrid Sheed (27 december 1930 – 19 januari 2011) Londen in Kersttijd
2 I thought of the E on the stone, and of what Mao said la lumiere” but the kingfisher de l’aurore” but the kingfisher flew west est devant nous! he got the color of his breast from the heat of the setting sun!
The features are, the feebleness of the feet (syndactylism of the 3rd & 4th digit) the bill, serrated, sometimes a pronounced beak, the wings where the color is, short and round, the tail inconspicuous.
But not these things were the factors. Not the birds. The legends are legends. Dead, hung up indoors, the kingfisher will not indicate a favoring wind, or avert the thunderbolt. Nor, by its nesting, still the waters, with the new year, for seven days. It is true, it does nest with the opening year, but not on the waters. It nests at the end of a tunnel bored by itself in a bank. There, six or eight white and translucent eggs are laid, on fishbones not on bare clay, on bones thrown up in pellets by the birds.
On these rejectamenta (as they accumulate they form a cup-shaped structure) the young are born. And, as they are fed and grow, this nest of excrement and decayed fish becomes a dripping, fetid mass
Mao concluded: nous devons nous lever et agir!
Charles Olson (27 december 1910 – 10 januari 1970)
Uit: An Andalusian Duel (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)
"I will strike higher; but let us go on." "Take care of my chest, it was always weak." "Then just tell me, friend, where am I to sound or tap you?" "My dear Balbeja, there's always plenty of time and space to hack at a man; I have here on my left arm a wen, of which you can make meat as much as you like." "Here goes for it," said Balbeja, and he hurled himself like an arrow; the other warded off the thrust with his cloak, and both, like skilful penmen, began again tracing S's and signatures in the air with dashes and flourishes without, however, raising a particle of skin. I do not know what would have been the end of this onslaught, since my venerable, dry, and shriveled person was not suitable for forming a point of exclamation between two combatants; and the tavern-keeper troubled so little about what was happening that he drowned the stamping of their feet and clatter of the tumbling stools and utensils by scraping street music on a guitar as loud as he could. Otherwise he was as calm as if he were entertaining two angels instead of two devils incarnate. I do not know, I repeat, how this scene would have ended, when there crossed the threshold a parsonage who came to take a part in the development of the drama. There entered, I say, a woman of twenty to twenty-two years of age, diminutive in body, superlative in audacity and grace. Neat and clean hose and shoes, short, black flounced petticoat, a linked girdle, head-dress or mantilla of fringed taffeta caught together at the nape of her neck, and a corner of it over her shoulder, she passed before my eyes with swaying hips, arms akimbo, and moving her head to and fro as she looked about her on all sides."
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 – 5 februari 1867) Málaga in de Kersttijd
Uit: Bei den Bieresch Recensie door Wolfgang Schneider)
„Der größte Teil des Buches besteht aus initiierenden Gesprächen: Hans wird von einer zickschen Autorität zur nächsten gereicht, jeder versucht ihm ein wenig aus der Ahnungslosigkeit zu helfen und erzählt von den Traditionen und Gepflogenheiten der Bieresch. Dabei widerspricht einer dem anderen. Die "Göds", die in Zick das Sagen haben, erweisen sich allesamt als durchgedrehte Hermeneuten, von denen Hans wenig Konkretes erfährt, von denen er aber mit vertrackten mythologisch-religiösen Erörterungen versorgt wird. Wie bei Kafka sind sie von der Liebe zum Paradoxen und Ausweglosen inspiriert. So viel steht fest - es geht um einen Sündenfall vor Urzeiten: "Das Gefühl, dass ein nicht gutzumachender Fehler gemacht wurde, begleitet uns, während wir auf der Stelle treten." Die Welt ist verkorkst, und man fragt sich, warum. Man lebt nicht, sondern ergeht sich in doppelt und dreifach hintersinnigen Erklärungen des Lebens. Der Ertrag des kollektiven Grübelns besteht in mysteriösen Aphorismen und Redensarten, in denen sich die Essenz des Bieresch-Lebens mit seiner albtraumhaften Wiederkehr des Gleichen abgelagert hat: "Der Hund kehrt zum Erbrochenen zurück." Oder: "Unsere Geschichte ist der Knoten, der sich löst, wenn man ihn knüpft."
