|
De Engelse dichter, essayist en criticus Lionel Pigot Johnson werd geboren op 15 maart 1867 in Broadstairs. Hij volgde een opleiding aan het Winchester College en het New College in Oxford, waar hij in 1890 afstudeerde. In 1891 bekeerde hij zich tot het katholicisme. Hij leidde in Londen een wat teruggetrokken bestaan, worstelend met alcoholisme en een onderdrukte homosexualiteit. Tijdens zijn leven verschenen de bundels The Art of Thomas Hardy (1894), Poems (1895), Ireland and Other Poems (1897). Als zijn meesterwerk wordt The Dark Angel" beschouwd. Het gedicht was van invloed op het Dark Angels chapter van Space Marines in het tabletopspel Warhammer 40,000.
The Dark Angel
DARK Angel, with thine aching lust
To rid the world of penitence:
Malicious Angel, who still dost
My soul such subtile violence!
Because of thee, no thought, no thing,
Abides for me undesecrate:
Dark Angel, ever on the wing,
Who never reachest me too late!
When music sounds, then changest thou
Its silvery to a sultry fire:
Nor will thine envious heart allow
Delight untortured by desire.
Through thee, the gracious Muses turn,
To Furies, O mine Enemy!
And all the things of beauty burn
With flames of evil ecstasy.
Because of thee, the land of dreams
Becomes a gathering place of fears:
Until tormented slumber seems
One vehemence of useless tears.
When sunlight glows upon the flowers,
Or ripples down the dancing sea:
Thou, with thy troop of passionate powers,
Beleaguerest, bewilderest, me.
Within the breath of autumn woods,
Within the winter silences:
Thy venomous spirit stirs and broods,
O Master of impieties!
The ardour of red flame is thine,
And thine the steely soul of ice:
Thou poisonest the fair design
Of nature, with unfair device.
Apples of ashes, golden bright;
Waters of bitterness, how sweet!
O banquet of a foul delight,
Prepared by thee, dark Paraclete!
Thou art the whisper in the gloom,
The hinting tone, the haunting laugh:
Thou art the adorner of my tomb,
The minstrel of mine epitaph.
I fight thee, in the Holy Name!
Yet, what thou dost, is what God saith:
Tempter! should I escape thy flame,
Thou wilt have helped my soul from Death:
The second Death, that never dies,
That cannot die, when time is dead:
Live Death, wherein the lost soul cries,
Eternally uncomforted.
Dark Angel, with thine aching lust!
Of two defeats, of two despairs:
Less dread, a change to drifting dust,
Than thine eternity of cares.
Do what thou wilt, thou shalt not so,
Dark Angel! triumph over me:
Lonely, unto the Lone I go;
Divine, to the Divinity.
Lionel Johnson (15 maart 1867 4 oktober 1902)
Dark Angel (Geen portret beschikbaar)
De Griekse dichter Ángelos Sikeliános werd geboren op 15 maart 1884 op het eiland Lefkas. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.
Uit: March of the Spirit (Fragment)
II. (Second singer)
Gigantic thoughts,
Like clouds of fire or islands of purple
In a mythical sunset,
Lit up in my mind,
Suddenly my whole life flared up
In concern for your new freedom, Greece !
So I did not say:
This is the light of my funeral pyre
I said, I am the torch of your history,
So let my abandoned body burn like a torch. With this torch
Marching upright, as at the final hour
I shall light up every corner of the Universe,
I shall open the road to the soul,
To the spirit, to your body, Greece.
I spoke and went forward
Holding my burning liver
On your Caucasus,
Every step of mine
Was the first, and was, I thought, the last.
My naked foot trod in your blood,
My naked foot brushed against your bodies,
For my body, my face, my entire spirit
Was mirrored, as in a lake, in your blood.
There, in such a scarlet mirror, Greece
A bottomless mirror, a mirror of abyss
Of your freedom and your thirst,. I saw myself
Moulded out of heavy red clay
A new Adam of the newest creation
That we plan to create for you, Greece.
Vertaald door Hart-Davis MacGibbon
Ángelos Sikeliános (15 maart 1884 9 juni 1951)
De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.
Uit: Lawines razen
"Jullie verdient een pak slaag, maar je hebt het leven gered van dat kind." De man knikte in de richting van de plek waar de kleine Mariëli lag. "En misschien komen de ouders er ook nog onder uit, je kunt het niet weten. Er gebeuren deze dagen de gekste dingen. Een man die vier minuten onder de sneeuw heeft gelegen, vind je dood. En anderen blijven dagen in leven. In Urteli hebben ze een man en zijn vrouw na zesenvijftig uur nog levend geborgen."
Werner begon te lachen. Hij kon er niets tegen doen. Van pure vermoeidheid liet hij de lach maar gaan, schokkend met slappe schouders stond hij tegenover de soldaat te hikken van het lachen. En tegelijk kreeg hij het gevoel te willen huilen, zo maar tegen die man aan te vallen en tegen diens schouder te lachen en te huilen tegelijk. Dat was natuurlijk een van die dingen die je als jongen nooit deed. Paolo zou het doen. Maar Paolo was op de een of andere manier geen echte jongen. Of toch? Hij was gebleven, al had hij toegegeven dat hij het bangst van allemaal was. Maar was hij dan ook niet het dapperst?
Stomkoppen waren ze geweest, zei de soldaat. Ze hadden anderen een heleboel last kunnen bezorgen. Een pak slaag - voor dwazen bij de gratie Gods. Maar Mariëli werd misschien nog tot leven gewekt.
An Rutgers van der Loeff (15 maart 1910 19 augustus 1990)
De Duitse schrijver en essayist Paul Heyse werd geboren in Berlijn op 15 maart 1830. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.
Uit: Am Tiberufer
Es war tief im Januar. Der erste Schnee hing am Gebirge, und die Sonne, die hinter dem Nebel stand, hatte nur einen geringen Streif am Fuß der Höhen weggeschmolzen. Aber die Oede der Campagne grünte wie Frühling. Nur die gelichteten Zweige der Oelbäume, die hie und da in Reihen die gelinden Senkungen der Ebene hinab stehen oder eine einsame Capanne umgeben, und das niedere Gestrüpp, das bereift an den Straßen wuchert, empfanden den Winter. Um diese Zeit sind die zerstreuten Heerden in die Hürden nahe bei der Hütte des Campagnuolen gesammelt, die gewöhnlich, im Schutz eines Hügels errichtet, mit Stroh bis auf den Boden dürftig genug vor dem Wetter verwahrt ist, und wer von den Hirten zu singen oder Flöte und Sackpfeife zu spielen versteht, hat sich aufgemacht, in Rom nachzügelnd als Pifferaro, den Malern zum Modell zu dienen, oder mit anderm Erwerb das arme, frierende Leben zu fristen. Herren der Campagne sind nun die Hunde, die in großen Rudeln die verlassene Weite durchstreifen, vom Hunger verwildert, von den Hirten nicht mehr streng bewacht, deren Armuth sie nur zur Last fallen.
Gegen den Abend, als der Wind stärker wurde, schritt ein Mann durch die Porta Pia und wanderte den Fahrweg zwischen den Landhäusern hin. Der Mantel hing ihm nachlässig um die starken Schultern und der breite graue Hut saß tief im Nacken. Er sah nach den Bergen hinüber, bis der Weg tiefer ward und nur ein geringes Stück der Ferne zwischen den Gartenmauern durchblickte. Die Enge schien ihn zu beklemmen. Er verlor sich wieder unmutig in seine Gedanken, denen zu entrinnen er das Freie gesucht hatte.
Paul Heyse (15 maart 1830 - 2 april 1914)
Portret door Adolf von Menzel
De Oostenrijkse schrijver en essayist Franz Schuh werd geboren op 15 maart 1947 in Wenen. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.
Uit: Memoiren. Ein Interview gegen mich selbst
Herr Schuh, Ihre grundsätzliche Einstellung zu materiellen Dingen wie fassen Sie diese in Worte?
Meine Einstellung zu materiellen Dingen? Ja, ich bin sozusagen ein Materialist, und alle Materialisten sind von natur aus Idealisten, weil sie das Materielle oder die materiellen Dinge überbetonen, also idealisieren müssen. Materialismus wie jeder Ismus ist ein überwertiger Gefühlsinhalt, das heißt einfach: ein Komplex. Und in diesem komplexen Sinne bin ich Materialist und wundere mich daher erfreut über einen geistigen Trend, der die letzte Zeit über anhält: Es ist die Lust (oder der Zwang), Menschen über Gegenstände zu befragen, als ob Gegenstände in der Tat etwas Wesentliches wären; sie sind auch wesentlich, aber diese Hauptrolle, die sie plötzlich zu spielen beginnen, kann ich mir nur daraus erklären, dass die größeren, die übergeordneten Ideen zu riskant geworden sind. Die Leute riskieren das nicht mehr, jetzt wollen sie in der Gegenständlichkeit Fuß fassen und eine Heimat haben.
Franz Schuh (Wenen, 15 maart 1947)
De Duitse dichter, arts en politicus Wolfgang Müller von Königswinter (eig. Peter Wilhelm Karl Müller) werd geboren op 15 maart 1816 in Königswinter. Zijn ouderlijk huis was een trefpunt van kunstenaars en componisten. Op wens van zijn vader studeerde Wolfgang medicijnen in Bonn, waar hij in contact kwam met o.a Karl Simrock en Ferdinand Freiligrath. Hij sloot zijn studie in Berlijn af in 1840, werkte een tijdje als chirurg en studeerde toen verder in Parijs. Daar leerde hij o.a. Heinrich Heine, Franz von Dingelstedt en Georg Herwegh kennen. In 1853 gaf hij zijn beroep als arts op om zich als zelfstandig schrijver te vestigen in Keulen. Hij werd vooral geliefd om zijn volsliederen en sagen.
Auf dem schwanken Kahne fuhren
Auf dem schwanken Kahne fuhren
Lustig wir hinab den Rhein:
Thal und Berg und Burg erglänzten
Blau im duft'gen Morgenschein.
An den Ufern Türm' und Städte,
Blitzend schien die Sonne drauf,
Bunte, sonntagsfrohe Menschen
Grüßten jauchzend unsern Lauf.
Auf dem Decke klangen Lieder,
Jubelnd kreiste der Pokal;
Leicht dem Augenblick ergeben,
Dachte keiner seiner Qual.
Alle hatten sich gefunden
In dem süßen frohen Spiel;
Auf der Fluten Strömung lauschend,
Stand ich einsam an dem Kiel.
Wolken, Vögel sah ich fliegen
Durch des Himmels blaue Pracht,
Und ich hab' in weicher Sehnsucht
Deiner, fernes Lieb, gedacht.
Wolfgang Müller von Königswinter (15 maart 1816 29 juni 1873)
|
