|
De Russische schrijver Anatoli Rybakov werd geboren op 14 januari 1911 in Tsjernihiv. Zie ook mijn blog van 14 januari 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: The Children of the Arbat
To whom had Lenin been indebted? Some emigres in London and Geneva? And Peter the Great? To Menshikov and Lefort? The fact that his power had been inherited didn't change the essence of the point. To reach the pinnacle of power, the monarch had to destroy the entourage that had become accustomed to seeing him as a puppet. That's how it had been with Peter, and the same was true of Ivan the Terrible.
Stalin hadn't become leader because he had managed to wipe out his opponents. He had wiped out his opponents because he was leader. It was he who had been destined to run the country. His enemies hadn't understood that and therefore they were defeated. They still didn't understand it, and so they had to be destroyed. The failed pretender is always a potential enemy.
History's choice had fallen on him because he was the only one who understood the secret of supreme power in this country, the only one who knew how to rule this nation, the only one who knew its every virtue and shortcoming. Especially its shortcomings.
The Russians were a nation of the collective. The commune had been their way of life since time immemorial; equality was at the root of their national character. This provided the right conditions for the sort of society the people were building now in Russia. Tactically, Lenin's NEP had been the right maneuver, but the idea that it should be applied "seriously and for a long time" had been mistaken. The move had been a temporary deal with the peasants in order to get more food. "Seriously and for a long time" implied a policy based on the wealthy land-owning farmer, the kulaks. Farmers implied the path of inequality, and that was contrary to the psychological makeup of the people.
Stalin went to the bookshelf and took down a volume of Lenin and reread the passage where Lenin had said: "To get every member of the population to take part in the cooperative venture by way of the NEP would take an entire historical epoch. Without universal literacy and adequate know-how, and without teaching the population how to use books, without the material basis and some measure of assurance against, say, crop failure or famine and so on, without all this we will not attain our goal." He closed the book and put it back.
Anatoli Rybakov (14 januari 1911 23 december 1998)
Met zijn vrouw
De Duitse dichter en schrijver Werner Helwig werd op 14 januari 1905 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 14 januari 2009.
Uit: Das Steppenverhör
Ich verhalte mich unbeweglich, mit höchstens einer kleinen Tätigkeit in den Fingerspitzen, in den Knien, am Ende der Wirbelsäule oder im Kopf. Mein Geist weilt weit ab, in einem hohen Gebirge. Meine Augen werfen Licht zurück, brechen Strahlen, lassen Sonnenflecken springen. Ich habe keine Wurzeln. Ich lasse nichts anderes hinter mir zurück als eine Spur in weißem Staub. Ich lege die Betonung auf Atem. Politik ist für den Geschmack des Tages arrangierte Geschichte. Die Termitenlogik der Parteibonzen ist ohne Salz. Die Erlösungslehren, die der Staat bereithält, haben keine Seele. Das Gerede vom Fortschritt ist Aberglaube. Großartig ist allein der Gleichmut der Schöpfung. Jede Nacht hißt der Himmel seine Tätowierungen. Jeden Morgen verwüstet ein Brand die einförmige Steppe des Dunkels. Jeder Mittag gießt dem Schläfer im Freien kochendes Öl in die Ohren. Jeden Tag sammeln sich erneut die Fäserchen eines prähistorischen Schmutzes unter den Fingernägeln. Ich strenge mich an, nichts Verpflichtendes zu sprechen. Ich will nicht zu diesen, ich will nicht zu jenen gehören. Die Statik der Zeit und des Raums, für mich ist sie in diesem Moment, in dieser miesen Hütte zusammengedrängt. Mein klappriger Gaul ist wirklicher als eure Radaranlagen. Stellt mich dem Atommeiler eurer unermüdlichen Produktivität gegenüber - ich niese ihn weg.
Werner Helwig (14 januari 1905 4 februari 1985)
Helwig in 1954
De Finse dichter en schrijver Zacharias Topelius werd geboren in Nykarleby op 14 januari 1818. Zie ook mijn blog van 14 januari 2009.
Uit: The King's Ring
The old grandmother sat on the stuffed sofa in her brown woollen shawl, and near her the schoolmaster, Svenonius, with his blue handkerchief and brass spectacles. Captain Svanholm, the postmaster, who had lost a finger in the last war, was on the right; on the left pretty Anne Sophie, eighteen years old, with a high tortoise-shell comb in her long brown hair; and around them, on the floor or on stools, sat six or seven playful children, with mouths now wide open, as if they had heard a ghost story. The first to disturb the silence was Anne Sophie, who sprang with a cry from her chair, stumbled, and fell into the schoolmaster's arms. The entranced company, who were still at Liitzen, were as much disturbed by this interruption as if Isolani's Croats had suddenly broken into the room. The postmaster, still in the midst of the battle, sprang up and trod heavily upon old grandma's sore foot with his iron heel. The schoolmaster was quite upset, not at all realising the value of the burden in his arms perhaps the first and also the prettiest in his whole life; the children fled in all directions, and some crept behind the surgeon's high chair. But Andreas, who had just followed the Finnish cavalry in theircharge over the trenches, seized the surgeon's silver- headed Spanish cane, and prepared to receive the Croats at the point of the bayonet Old Back was undisturbed; he produced his tobacco box, bit off a piece, and mildly said, " What is the matter with you, Anne Sophie?"
Zacharias Topelius (14 januari 1818 12 maart 1898)
De Nederlandse dichter en schrijver Isaäc da Costa werd geboren in Amsterdam op 14 januari 1798. Zie ook mijn blog van 14 januari 2007 en ook mijn blog van 14 januari 2009.
De verlossing van Nederland (Fragment)
Als 't aardrijk weêr begint te bloeien,
Als 't land zich dekt met geurig groen,
De stroomen onverhinderd vloeien,
Na 's harden winters hevig woên;
Als blad en bloem de sneeuw vervangen,
Een Zefir d' onbetoombren storm,
Dan klinken Philomeles zangen,
De mensch herleeft - de kleinste worm.
Zoo grijp ik ook, schoon dicht'ren zingen,
Het speeltuig in de zwakke hand;
Ook ik, ik wil de either dwingen
Voor 't vrij geworden Vaderland.
Hoe flaauw mijn laaggespannen snaren,
Hoe kunsteloos mijn zangster zij,
Mijn hart gebiedt, dat 'k uw altaren,
O Nederland! dit offer wij'!
Wy zijn dan eind'lijk vrij! Wy zijn den ijz'ren band
o Dwing'land! dan ontrukt, waarin gy Nederland
Zoo lang gekluisterd hieldt. De ketens zijn aan stukken,
Waarvoor de fiere kop van Hollands leeuw moest bukken,
Dien leeuw, te lang door u en door uw volk veracht,
Dien leeuw, die reeds te lang naar wraak, naar vrijheid smacht.
Gelijk de reiziger, die aan 't geweld der baren
Ontrukt, zijn Vaderland na duizend doodsgevaren
Herziet, met warm gevoel dien dierbren grond betreedt,
En sprakeloos van vreugd, 't geleden kwaad vergeet,
Het zoetst genoegen smaakt, nu hy het woên der winden,
De golf die 't ranke schip al draaiend ging verslinden,
Al d' ijsselijken nood, waaraan 't ten prooie lag,
In veiligheid aan gade en kind'ren schetsen mag,
Zoo moet ge, o Hollandsch volk! het slaafsche juk herdenken,
Waardoor een vreemd tiran uw voor'ge roem dorst krenken,
En zweren by de deugd der vad'ren, by het bloed
Van hen, door wie weleer uw vrijheid is behoed:
(Wier geesten tot uw heil nog om dees landen zweven)
Dat ge eer uw stad, uw land der vlam ten prooi zult geven,
Of dat ge uw dijken eer doorbreken zult, uw werk
Vernielen, en de zee doen dondren uit haar perk,
Eer vreemde meesters weêr van vrijheid u berooven,
En in vergetelheid uw' schoonen naam verdoven. -
o Hoon! o slavernij! o nooit vergeetbre schand!
Isaäc da Costa (14 januari 1798 28 april 1860)
De Duitse dichteres en strijdster voor vrouwenrechten Ida Dehmel werd geboren op 14 januari 1870 in Bingen. Zie ook mijn blog van 14 januari 2007 en ook mijn blog van 14 januari 2009.
Psalm zweier Sterblichen
Der Mann:
Göttin Zukunft,
mit gefesselten Händen hältst du
eine geschlossene Schriftrolle,
drin mein Schicksal verzeichnet steht.
Langsam, Tag für Tag,
ringe ich deinen Fingern
Zoll für Zoll die Urkunde ab,
Zeile für Zeile.
Bis der Augenblick kommt,
wo das entrollte Papier,
eh ich das letzte Wort noch las,
meinem erschöpftem Arm entfällt;
und mit gefesselten Händen
gibst du den Winden zur Sage anheim,
was ich tat.
Das Weib:
Schicksalsgöttin,
ich liege vor dir auf den Knieen.
Du hältst in deinen, ach, gefesselten Händen
eine goldene Tafel,
drin die Namen nur derer eingegraben stehn,
die Unvergeßliches taten.
Auf den Knieen, Schicksalsgöttin,bitte ich dich:
Laß mich nicht ins Namenlose versinken !
Spreng deine Fesseln - oder
nur einen Augenblick
reich mir die goldenen Tafel,
und neben die Runen der Helden und der Weisen
schreib ich hinsinkend:
Ich liebte.
Ida und Richard Dehmel
Ida Dehmel (14 januar 1870 - 29 september 1942)
|
