De Amerikaanse schrijver Bernard Cooper werd geboren op 3 oktober 1951 in Hollywood, California. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2009.

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Uit: Between The Sheets

„So the guy who draws my blood — what do you call them? A blood-drawer? — tells me I'm his last needle-stick of the day.

I say, "Nobody's ever called me a needle-stick before."

"Make a fist," he says, inspecting the crook of my arm where a blue vein rises to the surface of my skin. I can't quite grasp that he's going to jab it, the syringe half hidden on a tray behind his back. I used to know why veins are blue, but like most explanations, I forgot it long ago.

"After I've drained you dry," he says, looking me in the eye to make sure I know he's joking, "I'm off to the mall." When he lowers his head, I see that his hair is thinning at the crown, and I guess he's maybe 30, a few years older than me.

Fear makes my mouth taste metallic. The sounds in the room — air streaming through an overhead vent, the wheels of his chair on linoleum — are louder than they should be. I look away as he swabs my skin, feeling the icy kiss of antiseptic.

"You okay?" he asks.

"Fine," I say, but it doesn't sound convincing.

"Anyway," he says, "my mother bought me a set of new sheets, and I'm going to the mall to return them. I've been sleeping on flowered sheets — really pretty, like a watercolor garden — and last week she comes over to my apartment, plops herself down on the couch and says, 'Teddy, we have to talk. Now don't get defensive, but the one thing I truly wish is that . . .'

"'Mom,' I say. 'You know I'm never going to get married or give you grandchildren. We had this discussion years ago.'

"'Who said anything about grandchildren? I've given up on grandchildren. As far as I'm concerned, you can make love with whomever or whatever you want. Far be it for me to oppress you with my hopes. What I was going to say is that I wish you'd let me buy you some sheets that are a little less . . . feminine.'"

I ask if she was joking.

"I wish! I just stare at her from the other end of the couch and say, 'You might recall that your husband, my father, also sleeps on flowered sheets, and that hasn't raised any serious doubts about his manhood. And what about Denny?' That's my older brother. 'He sleeps on flowered sheets, too, and according to Lisa, Denny has to shave twice a day.'"

Bernard Cooper (Hollywood, 3 oktober 1951)

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2006 en ook mijn blog van 3 oktober 2007 en ook mijn blog van 3 oktober 2008 en ook mijn blog van 3 oktober 2009.

Uit: Point to Point Navigation: A Memoir

„My memory of the Depression is more of talk on the radio and in the house than of actual scenes of apple-selling in the street. Also, I did not always understand what I heard. When stock market shares fell, I thought that chairs were falling out of second-story windows. I did know that senators spent their days in the Senate chamber passing bills—dollar bills, I thought—from one to another, by no means an entirely surreal image.
At the age of five I sat in the Senate gallery and watched as T. P. Gore was sworn in for a fourth term. Defeated in 1920, he had made a triumphant return in 1930. I recall the skylit pale greens of the chamber so like the aquarium in the basement of the Commerce Building. I was also very much aware of my grandfather’s enemy (and my father’s friend and employer), the loudly menacing Franklin D. Roosevelt, with a black spot—like a dog’s—over his left eyebrow. He was always in the papers and on the radio; worse, there he was in practically every newsreel, smiling balefully at us and tossing his huge head about.

Finally, in the spring of 1932, I saw at first hand history before it was screened. A thousand veterans of the First World War had arrived in the capital to demand a bonus for their services in the late and, to my grandfather, unnecessary war. These veterans were known as the Bonus Army, or Boners for short. By June, there were seventeen thousand of them encamped around Washington and in deserted buildings near the Capitol. The city panicked. There was talk of a revolution, like the recent one in Russia, or the one in France, which I knew so well from having seen so many movies.“

Gore Vidal (West Point, 3 oktober 1925)

De Vlaamse schrijver Stijn Streuvels, pseudoniem voor Frank Lateur werd geboren in Heule op 3 oktober 1871. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2006 en ook mijn blog van 3 oktober 2008 en ook mijn blog van 3 oktober 2009.

Uit: Prutske’s vertelselboek. De Opperdief

„DE boerinne van Tierelantierenhof had een zeune en hij hiet Jan, en Jan moest heele godsche dagen de koeien wachten. Zoo Jan wierd dat moe, en hij ging naar huis en hij zei:

- Zie, moeder, 'k en wil de koeien niet meer wachten. 'k Trek er van onder. 'k Ga mijnen kost gaan zoeken, en trachten rijk man te worden.

En hij ging 't land uit, zoo verre, tot hij aan een bosch kwam, en daar zag Jan al met eens een heelen troep heeren verschijnen, al even schoone gekleed met gouden strepen op hunnen frak, maar ze pakten Jan vast en vroegen hem:

- Waar gaat gij naartoe?

- Ik ben op zoek om rijke te worden zunder werken, zei Jan.

- Hewel, komt mee met ons.

- Welk ambacht doet gij? vroeg Jan.

- Stelen en rooven, maar moorden, nooit.

- Hewel, dat is mijn goeste, 'k ga mee.

Zoo, Jan ging mee, en ze roofden en ze stolen overal, bij dage en bij nachte, al dat ze krijgen kosten. 't En duurde niet lange of Jan kende zijn ambacht beter dan gelijk wie, en hij wierd kapitein van de bende, en ze hieten Jan den Opperdief.

 Zoo, als hij daar nu lange bij was, en dat ze veel geld en goed thoope hadden, vroeg hij zekeren dag zijn deel en zei:

 'k Ga naar mijn huis.

Zoo, ze gaven hem zijn deel, en Jan trok naar huis.

't Was in den winter. Hij klopte aan zijn deure en zijn moeder, de boerinne van Tierelantierenhof, deed open.

- Wel, dag moeder, leef-je nog?

- Hewel, menheere, ik en ken u niet.

- Moeder, ik ben uwe Jan, laat mij maar binnen. En hij gaf haar seffens geld voor brood en voor hout.

- Och moeder, ik ben nu toch rijke.

- Wel, mijne Jan, waar heb-je gij al dat geld gehaald?

- Al van stelen en rooven.“

Stijn Streuvels (3 oktober 1871 – 15 augustus 1969)

Portret door Jan Van Der Smissen

De Russische dichter Sergej Aleksandrovitsj Jesenin werd geboren op 3 oktober 1878 in het dorpje Konstantinovo, bij Rjazan. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2008 en ook mijn blog van 3 oktober 2009.

Kein Lied nach meinem mehr, vom Dorf zu singen

Kein Lied nach meinem mehr, vom Dorf zu singen,
die Bretterbrücke kann nicht mehr ins Lied.
Ich seh die Birke Weihrauchkessel schwingen,
ich wohn ihr bei - der Abschiedsliturgie.

Aus meinem Leib gezogen ist die Kerze,
sie brennt herab, brennt golden und brennt stumm.
Von ihm, dem Mond, der Uhr, der Uhr dort hölzern,
les ich es ab; Die Zeit, Sergej - herum.

Übers blaue Feld kommt er gegangen,
kommt und kommt, der eiserne, der Gast.
Rauft die Halme aus, die Abendröte tranken,
und er ballt sie in der schwarzen Faust.

Hände ihr, ihr fremden, seelenleeren,
was ich sing, wenn ihr es greift, ists hin.
Ach, um ihn, der einst der Herr hier war -: die Ähren,
sie, die wiehern, trauern einst um ihn.

Seelenmessen dann und danach Tänze,
nach dem Wiehern schwingen sie das Bein.
Jene Uhr dort, ja, die Uhr dort, hölzern,
sagts dir bald: Sergej, es ist soweit.

Vertaald door Paul Celan

Gut ist: unterm Herbsthimmel schütteln

Gut ist: unterm Herbsthimmel schütteln
den Apfelbaum Seele im Wind
und still sehn, wie die Sonne das Flüßchen
mit blitzender Pflugschar zerschnitt.

Und gut: aus dem Körper schlagen
den Nagel des Lieds, der dich glüht,
und in Weiß, wie an Feiertagen
erwarten den Gast vor der Tür:

Ich lern, ich bewahr mir tief innen
die Farben, des Faulbeerbaumes Licht;
nur Kargheit wärmt die Gefühle,
wenn das Leck dir die Rippen bricht.

Einstürzt lautlos der Sterne Kirchturm.
Blätter, Kerzen fürs Morgenrot, glühn.
Ich laß niemanden in mein Zimmer,
ich öffne keinem die Tür.

Vertaald door Rainer Kirsch

Sergej Jesenin (3 oktober 1878 - 28 december 1925)

De Franse schrijver Henri Alain--Fournier werd geboren op 3 oktober 1886 in Épineuil-le-Fleuriel (Cher). Zie ook mijn blog van 3 oktober 2008 en ook mijn blog van 3 oktober 2009.

Uit: Le Grand Meaulnes

„Meaulnes reste un moment ébloui et titubant dans ce corridor noir. Il craint maintenant d’être surpris. Son allure hésitante et gauche le ferait, sans doute, prendre pour un voleur. Il va s’en retourner délibérément vers la sortie, lorsque de nouveau il entend dans le fond du corridor un bruit de pas et des voix d’enfants. Ce sont deux petits garçons qui s’approchent en parlant.

"Est-ce qu’on va bientôt dîner ? leur demande Meaulnes avec aplomb.

— Viens avec nous, répond le plus grand, on va t’y conduire."

Et avec cette confiance et ce besoin d’amitié qu’ont les enfants, la veille d’une grande fête, ils le prennent chacun par la main. Ce sont probablement deux petits garçons de paysans. On leur a mis leurs plus beaux habits : de petites culottes coupées à mi-jambe qui laissent voir leurs gros bas de laine et leurs galoches, un petit justaucorps de velours bleu, une casquette de même couleur et un nœud de cravate blanc.

"La connais-tu, toi ? demande l’un des enfants.

— Moi, fait le plus petit, qui a une tête ronde et des yeux naïfs, maman m’a dit qu’elle avait une robe noire et une collerette et qu’elle ressemblait à un joli pierrot.

— Qui donc ? demanda Meaulnes.

— Eh bien, la fiancée que Frantz est allé chercher…"

Avant que le jeune homme ait rien pu dire, ils sont tous les trois arrivés à la porte d’une grande salle où flambe un beau feu. Des planches, en guise de table, ont été posées sur des tréteaux ; on a étendu des nappes blanches, et des gens de toutes sortes dînent avec cérémonie.“

Alain-Fournier