De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Kaminski studeerde 1981-1983 aan de universiteit van Freiburg en 1983-1990 aan de Vrije Universiteit van Berlijn Germanistiek en filosofie. Hij werkte als prive-leraar en opvoeder, maakte zijn debuut in 1994 met de novelle "Die letzte Prüfung" en publiceerde romans, diverse korte verhalen en artikelen in kranten, tijdschriften en bloemlezingen. Volker Kaminski werkt als freelance schrijver in Berlijn. In 1995 nam hij deel aan de Ingeborg Bachmann-Wettbewerb in Klagenfurt. Kaminski werd bekroond met de Alfred Doblin beurs 1996 en ontving subsidies ​​van de Kunststiftung Baden-Württemberg en van de Berlijnse Senaat. In 2003 verbeelf hij in het kunstenaarsdorp Schöppingen. In 2008 ontving hij voor drie maanden een beurs voor het Künstlerhaus Edenkoben.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Uit: Mit der Strömung

„Sie trafen sich vor dem Frühstück an der Badebucht. Victor stand auf dem Holzsteg und hatte die Hände hinter dem Rücken verschränkt. Er ließ die Au-gen langsam über die Bucht kreisen. Rechts die Umrisse einer mittelalterlichen Burg, deren Befestigungsmauern bis ans Meer reichten; links vor der Sonne ein runder Kirchturm, so hoch wie ein Leuchtturm; oben in den Hügeln ein steinernes Kastell. Das Dorf schien um neun Uhr morgens noch menschenleer. Trotzdem hatte es schon etwas Ungewöhnliches gegeben; ein mit Blumen und Kränzen geschmückter Wagen war vor die Kirche gefahren, fünfzehn Minuten lang hatte die Glocke geschlagen. Dann war das Auto im Schritttempo durchs Dorf gefahren, gefolgt von einer kleinen Trauergemeinde.
„Heute ist das Meer viel wärmer“, rief Ines vom Ufer. Sie klang fröhlich wie immer. Victor und Sonja gingen hinunter ans Wasser, wo Ines stand und sich mit einer jungen Französin unterhielt. „C’est une catastrophe“, hörte er die Frau sagen. Ein paar Kinder liefen mit Käschern und Plastikeimerchen herum. Sie sammelten Quallen ein - Feuerquallen. Die roten Quallen waren über Nacht auf den Strand zugetrieben. Victor ließ sich von Ines mit spitzem Finger die Stellen im Meer zeigen, wo sich die MEDUSES in Schwärmen herumtrieben. Die Quallen konnten ihnen den ganzen Urlaub verderben, doch Ines lachte und behandelte sie wie eine Sensation.
Es war kühl und windig, obwohl es Mitte Juli war. Bei solchen Temperaturen badete Victor nicht. Auch Sonja war noch nicht schwimmen gewesen. Das Meer musste einen schon unwiderstehlich anlocken, damit man sich unter diesen Umständen hinein getraute.

Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2009 en ook mijn blog van 14 juli 2010.

Uit: The Agony and the Ecstasy

„He had watched Ghirlandaio paint enough panels to know that he should  begin at the top and work his way downward on either side; but he lacked  experience to paint professionally, and so he began at the dominant point. the  one that interested him the most: the extreme left end, the last piece of green  earth showing above the flood, the trunk of a storm-twisted tree extending toward  what would later be Noah’s Ark, with the last of perishing humanity climbing the  banks: a woman carrying a child in her arms, an older one clutching her leg; a  husband carrying his distraught wife on his back; a vanishing trail of heads, old  and young, about to be submerged in the rising waters; and above them all, a  young man climbing and clutching at the tree trunk in a desperate effort to gain  the highest vantage point.

He painted with his head and shoulders pulled sharply back, his eyes staring  straight up. Paint dripped onto his face, the moisture of the wet plaster oozed out  and dripped in his eyes. His arms and back tired quickly from the strain of the  unnatural position. During the first week he allowed Michi to lay only modest areas  of intonaco each day. proceeding cautiously, experimenting not only with the
contortions of the figures but with a wide variety of flesh tones and the colors of  the blue, green and rose robes of those who still retained their clothing. He knew  that these small areas caused too many seams, that at this rate, Granacci’s estimate  of forty years would prove more accurate than his own resolution of four. Yet he  learned as he went along: this panel of life and death in violent action bore little  relation to the Ghirlandaio still lifes. lIe was content to feel his way slowly until he  had mastered his medium.“

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook mijn blog van 14 juli 2010 en eveneens alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: Lieve Michele (Vertaald door J.H. Klinkert-Pötters Vos)

“Ik heb het gevoel dat wij het allemaal op een subtiele manier voor elkaar krijgen in een hopeloze situatie te geraken die niemand kan oplossen en waarbij we niet meer voor- of achteruit kunnen”,

(...)

“Ik trouw hem heus niet om zijn geld, ik trouw met hem omdat ik van hem houd, niettemin ben ik blij dat hij al dat geld heeft, ik benijd hem omdat hij rijk is en om zijn intelligentie, en soms betrap ik me er zelfs op dat ik jaloers ben op die enorme neus.” Natuurlijk gaat het, zoals alles, verkeerd. “Ik ging de slaapkamer binnen. De pelikaan lag wakker, met zijn handen ineengestrengeld onder zijn hoofd. Ik had ontzaglijk veel medelijden met hem. Alles aan hem vond ik zielig, zijn pyjama, zijn hoofd op het kussen, zijn neus.”

(…)

“Ik omhels je en wens je veel geluk toe, aangenomen dat er zoiets als geluk bestaat, wat misschien niet helemaal is uitgesloten, al komen we de sporen daarvan dan ook zelden tegen in de wereld die ons is aangeboden.”

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

Cover

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008 en ook mijn blog van 14 juli 2009 en ook mijn blog van 14 juli 2010.

Uit: Silbermann

„En classe d’anglais, je fus placé à côté de Silbermann et pus l’observer à loisir. Attentif à tout ce que disait le professeur, il ne le quitta pas du regard ; il resta immobile, le menton en pointe, la lèvre pendante, la physionomie tendue curieusement ; seule, la pomme d’Adam, saillant du cou maigre, bougeait par moments. Comme ce profil un peu animal était éclairé bizarrement par un rayon de soleil, il me fit penser aux lézards qui, sur la terrasse d’Aiguesbelles, à l’heure chaude, sortent d’une fente et, la tête allongée, avec un petit gonflement intermittent de la gorge, surveillent la race des humains.

Puis, une grande partie de la classe d’anglais se passant en exercices de conversation avec le professeur, Silbermann, levant vivement la main, demanda la parole à plusieurs reprises. Il s’exprimait en cette langue avec beaucoup plus de facilité qu’aucun d’entre nous. Pendant ces deux heures, nous n’échangeâmes pas un mot. Il ne fit aucune attention à moi, sauf une fois avec un regard où je crus lire de la crainte. D’ailleurs, les premiers jours, il se comporta de la sorte envers tous ; mais c’était sans doute par méfiance et non par timidité, car, au bout de quelque temps, on put voir qu’il avait adopté deux ou trois garçons plutôt humbles, de caractère faible, vers lesquels il allait, sitôt qu’il les avait aperçus, avec des gestes qui commandaient ; et il se mettait à discourir en maître parmi eux, le verbe haut et assuré.

En récréation il ne jouait jamais. Dédaigneux, semblait-il, de la force et de l’agilité, il passait au milieu des parties engagées sans le moindre signe d’attention ; mais si une discussion venait à s’élever, elle ne lui échappait point et aussitôt il s’arrêtait, quel que fût le sujet, l’œil en éveil ; on devinait qu’il brûlait de donner son avis, comme s’il avait possédé un trop-plein d’argumentation.“

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008 en ook mijn blog van 14 juli 2009 en ook mijn blog van 14 juli 2010.

Song

I through gay and brilliant places

Long my wayward course had bound,

Oft had gazed on beauteous faces,

But no loved one yet had found.

Careless, onward did I saunter,

Seeking no beloved to see,

Rather dreading such encounter,

Wishing ever to be free.

Thus from all temptation fleeing,

Hoped I long unchecked to rove,

'Till the fair Louisa seeing,--

Who can see her, and not love?

Sol, his splendid robes arrayed in,

Just behind the hills was gone,

When one eve I saw the maiden

Tripping o'er the verdant lawn.

Of a strange, tumultuous feeling,

As I gazed I felt the sway,

And, with brain on fire and reeling,

Homeward quick I bent my way.

Through my bosom rapid darting,

Love 'twas plain I could not brave,

And with boasted freedom parting,

I became Louisa's slave.

Vertaald door William D. Lewis

Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 - 20 juli 1816)

De 14-jarige Poesjkin draagt een gedicht voor voor Derzjavin. Schilderij van Ilja Repin (1911)