De Nederlandse schrijver Jan van Aken werd geboren in Herwen-en-Aerdt op 9 augustus 1961. Hij) werkte eerst in de cultuursector en de automatisering en is tegenwoordig docent aan de Schrijversvakschool te Amsterdam. Hij debuteerde in 2000 met zijn historische roman “Het oog van de Basilisk”. Een jaar later verscheen “De valse dageraad”, waarvan meer dan 50.000 exemplaren over de toonbank gingen en dat ook vertaald werd naar het Duits en Oekraïens. Met zijn roman “De afvallige” (2013), werd Van Aken genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en de AKO Literatuurprijs.

Uit: Het oog van de Basilisk

“Gegroet, kyprianos, mijn oudste vriend,
Hij had iets weg van een landloper, de man die haveloos en hinkend het slingerpad naar mijn huis beklom. Ik sloeg een tijdje zijn vorderingen gade en zette toen de wijnbeker neer, om mijn vrouw ervan te weerhouden de honden op hem af te sturen. Zij is nogal voortvarend in het beschermen van mijn rust.
Twee slaven, aldus bevolen, renden heuvelafwaarts om de bezoeker te helpen die zich bekendmaakte als vertegenwoordiger van de Imperiale Postdienst. Zijn gezicht was een masker van modder, bloed en builen; zijn kleren hingen in rafels om hem heen. Men had hem paard en laarzen ontstolen en een flinke aframmeling gegeven, maar de brief die hij onder zijn mantel verborgen hield, was onbeschadigd.
Ik droeg mijn dienaren op de boodschapper te wassen en van voedsel en een schone tuniek te voorzien. Ik verzekerde hem dat ik een patrouille zou uitsturen om de daders te straffen, hoewel patrouille en roversbende waarschijnlijk één waren. Dat laatste vertelde ik hem natuurlijk niet.
Daarna zette ik mij neer in de schaduw van mijn geliefde olijfboom, met de brief, een papyrusrol die mij zwaar in de hand woog, en liet ik mijn beker bijvullen.
Een brief te ontvangen in deze tijden! Groot was mijn vreugde toen ik zag van wie hij kwam. Groter nog was mijn verbazing dat een brief, welke brief dan ook, zijn doel bereikt vandaag de dag. Als jij je niet vergist hebt in de datum, is hij drie maanden onderweg geweest. Maar vergeleken met de halve eeuw of meer dat wij elkaar niet hebben gezien, is dat natuurlijk niets.
Het is goed dat wij na vele jaren weer contact hebben, al word ik een beetje moe van je geklaag over die vulkaan. Heb jij je woonstede niet zelf uitgekozen? Als dat gerommel en die rookpluimen je zoveel angst aanjagen, dan moet je verhuizen, maar in jouw plaats zou ik me geen zorgen maken; Neapolis is geen Pompeï.
Je schrijft dat je een vrouw hebt, en kinderen; ik ben blij te horen dat zij het goed maken, misschien zal ik hen ooit ontmoeten. Ik zal met plezier een goed woordje doen voor je oudste zoon, al is mijn invloed in Rome, niet in de laatste plaats door de verslechterde verbindingen, tanende. Daarnaast ben ik mij na mijn zeventigste jaar geleidelijk gaan onttrekken aan mijn bestuurlijke verantwoordelijkheden. Maar jouw zoon een passende betrekking bezorgen, dat moet mij nog wel lukken.”

 
Jan van Aken (Herwen-en-Aerdt, 9 augustus 1961)

09-08-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver Jostein Gaarder werd geboren op 8 augustus 1952 in Oslo. Zie ook alle tags voor Jostein Gaarder op dit blog.

Uit: Ein treuer Freund (Vertaald door Gabriele Haefs)

„Gotland, Mai 2013
Liebe Agnes, erinnerst du dich: Ich hatte versprochen, dir zu schreiben. Jedenfalls wollte ich es versuchen.
Ich sitze hier auf einer Insel in der Ostsee, und auf einem kleinen Schreibtisch vor mir steht mein Laptop. In einer Zigarrenkiste daneben befindet sich alles, was ich an Gedächtnisstützen brauche.
Mein Hotelzimmer besitzt einen Boden aus Kieferndielen, und ich brauche neun Schritte, um es zu durchqueren, was ich mehrmals getan habe, bis ich wusste, wie ich meinen Bericht beginnen soll. Mitten im Raum steht eine Sitzgruppe aus zwei roten Sesseln, einem roten Sofa und einem Teakholztisch, und ich musste jedes Mal durch einen der zwei schmalen Korridore zwischen Tischkante und Polstermöbel hindurch.
Ich habe ein Eckzimmer und kann in zwei Richtungen aus dem Fenster schauen. Vom einen Fenster, dem nach Norden, sehe ich von oben auf die typische gepflasterte Straße einer alten Hansestadt, aus dem anderen, das nach Westen geht, blicke ich über Almedalen und weit hinaus aufs Meer. Es ist warm, und ich habe beide Fenster geöffnet.
Ich stand eine halbe Stunde am Fenster und beobachtete die Menschen, die unter mir durch die Straße gingen, die meisten in Röcken oder kurzen Hosen und lockeren, kurzärmeligen Blusen oder Hemden. Pfingsttouristen. Viele von ihnen sind paarweise unterwegs, oft Hand in Hand, manche auch in großen, lärmenden Gruppen.
Es ist ein Märchen, dass Jugendliche meh Krach machen als Leute meines Alters. Treten sie im Rudel auf und haben womöglich noch getrunken, können Menschen in mittleren Jahren ebenso laut sein wie Teenager. Man könnte auch sagen, ebenso menschlich.
Seht mich an! Hört mir zu! Amüsieren wir uns nicht königlich?
Wir wachsen aus unserer menschlichen Natur nicht heraus.
Wir wachsen mit ihr mit. Und wir wachsen in sie hinein.“

 
Jostein Gaarder (Oslo, 8 augustus 1952)
Cover

De Oostenrijkse schrijver Klaus Ebner werd geboren op 8 augustus 1964 in Wenen. Zie ook alle tags voor Klaus Ebner op dit blog.

Uit: Alfred (In het Engels geschreven)

“There was an empty glass in the middle of the table. This glass belonged to Alfred. He was my first colleague.
At the age of fifteen I was offered a job in a bank for one month of my school vacation. Since I wanted to go for a trip to France I had to earn some money and so I took the job. The personnel manager led me into the record office situated in the building’s basement.
The record office housed thousands and thousands of files and folders and card-index boxes. To be frank, at the very first moment I knew that this job threatened to bury me under tons of paper.
And there was Alfred. He was my colleague. To be precise, he was my tutor. After the personnel manager had left the record office, Alfred grasped my arm, approached his face to mine and told me: »you take the phone, and I am the boss«.
Taking the phone became a very important part of my work. I had been engaged for finding the bank clerks' files when they needed them in their offices. All of my activities followed the same pattern: the telephone rang and it was me who answered, one of the clerks ordered a file or even more than one and I had to go for the card-index boxes, to find the right index card, to take the file out of its folder and to send it to the clerk with a tiny special elevator.
Alfred was always sitting at his table. He had placed a glass just in front of him and from time to time he poured in some beer. Of course he also drank the beer but I never managed to see him doing so since I was heavily occupied running to and fro the record office.
Every day at four o'clock Alfred stood up, stretched his arms right out and said: »I tell ya, this work is really getting to me ...«
Then he put on his shoes with a sigh and left the record office while leaving behind an empty glass in the middle of the table."

 
Klaus Ebner (Wenen, 8 augustus 1964)

De Duitse schrijfster Birgit Vanderbeke werd geboren op 8 augustus 1956 in Dahme. Zie ook alle tags voor Birgit Vanderbeke op dit blog.

Uit: Die Frau mit dem Hund

„Clemens wollte sie von dem Dinner erst etwas sagen, wenn sie das Geschirr auch wirklich in den Händen hätte. Und beim Dinner würde sich zeigen, ob aus Clemens und ihr etwas werden könnte.
Im Treppenhaus nahm sie sich rasch die Angebotsinfos vom Super-K, von der Superette und dem Konsomarkt, die in drei Bündeln auf dem Boden lagen; die Schnüre waren schon aufgeschnitten und lagen daneben. Schlamperei, dachte Jule und hob sie auf, der neue Hausdienst war einfach nicht auf der Höhe.
Sie nahm zwei Stufen auf einmal, solche kleinen Übungen sind unerlässlich für eine gute Figur, und war außer Atem, als sie im obersten Stockwerk ankam und beinah über das formlose graue Bündel gestolpert wäre, das da mitten auf der Treppe abgelegt worden war.
Im nächsten Moment ging das Licht aus.
Jule Tenbrock stieg an dem Bündel vorbei die letzte Stufe hoch und suchte den Knopf neben ihrem Namensschild. Sie würde sich bei der Stiftung über den Hausdienst beschweren, der etwas unförmig Graues vor ihrer Tür abgeladen hatte, das hier ganz sicher nicht hingehörte. Es war stockfinster im Flur, der verdammte Lichtschalter war nicht zu finden, Jule konnte die Hand vor den Augen nicht erkennen. Aber sie konnte etwas riechen.
Und plötzlich war es aus mit der Ruhe im siebten Distrikt. Im Bruchteil einer Sekunde verflog Jules Unmut, ihr Ärger verwandelte sich in Herzrasen und blanke Panik.
Das Bündel roch eigenartig. Es roch lebendig und ganz eindeutig unsauber. Unhygienisch.
Der Lichtschalter war nicht dort, wo er hätte sein müssen, Jules Hand war nicht so ruhig, wie sie hätte sein müssen, und aus dem unhygienisch riechenden grauen Bündel kamen jetzt Töne. Etwas seufzte, schnaufte und röchelte unmenschlich aus dem Bündel heraus, es machte Töne, die Jule nicht kannte. Endlich wurde es wieder hell im Treppenhaus, Jule wollte nichts weiter, als in ihre Wohnung verschwinden und geschützt sein vor diesem keuchenden Ding auf der Treppe, sie wandte ihm den Rücken zu und versuchte, es einfach nicht gesehen zu haben, aber sie hatte es gesehen, bevor das Licht ausgegangen war, und in ihrem Rücken schnaufte es weiter.
Und dann fing es an zu sprechen.”

 
Birgit Vanderbeke (Dahme, 8 augustus 1956)

De Duitse schrijver en journalist Gernot Wolfram werd geboren op 8 augustus 1975 in Zittau. Zie ook alle tags voor Gernot Wolfram op dit blog.

Uit: Der Fremdländer

„Vielmehr berührte es mit seinen Klagen und wehmütigen Klängen bereits die Wüste und afrikanisches Land. Er wusste zwar nicht, wie afrikanische Musik klang, obgleich er Realist genug war, sich sicher zu sein, dass man beispielsweise in Nairobi die Bee Gees besser kannte als die Tanzrhythmen der alten Kriegsstämme, aber er war überzeugt, die Ingredienzien der Musik Afrikas als Ahnung in sich zu tragen.
Überhaupt – Afrika!
Über den Kontinent hatte er in seiner Jugend mindestens genauso viel gelesen wie über Deutschland. Das Land und der Kontinent erschienen ihm in ihrer Gegensätzlichkeit auf merkwürdige Weise vertraut und unheimlich zugleich.
Wenn ihn auch sonst kein Sender außerhalb Europas interessierte – er hatte das Gefühl, der Schritt seiner allabendlichen Suche über den Kontinent hinaus locke ihn in einen Kosmos der Stimmen, der ihn aufsaugte und seiner Konzentration ein jähes Ende bereitete –, bei Afrika machte er eine Ausnahme. Genau genommen war es sein heimlicher Vorsatz, einen afrikanischen Sender zu inden, der so unbekannt war und von so fernher sendete, dass er wirkliche Schätze in den Äther schickte.
L. glaubte, dass es in Afrika ein Radioprogramm geben müsse, das ähnlich wie ein Archiv funktioniert, in dem noch niemand aufgestöbert hatte, welche Genüsse es für den Geist bereithält. Er dachte an Rhythmen und Stimmen, die sich in ihrer Fremdartigkeit wie wertvolle Intarsien ins Gehör legten.
L. schätzte eine gewisse Gründlichkeit in allem, was er tat. Und er hielt es eben für eine Frage der gründlichen Suche, ob sich dieser erträumte Sender finden ließ oder nicht.
Radio Africa, Radio Zaire, Radio Uganda, Radio Kapstadt, alle möglichen Optionen gingen ihm durch den Kopf. Er hatte allerdings von der Funklandschaft des riesigen Kontinents keinerlei Ahnung.
Einmal, zu seinem siebzigsten Geburtstag, hatte ihm sein Bruder aus London ein englisches Buch geschickt, in dem Frequenzadressen der wichtigsten Sende auf den jeweiligen Kontinenten vermerkt waren.
Das war ein schrecklicher Moment, als L. dieses Geschenk auspackte.“

 
Gernot Wolfram (Zittau, 8 augustus 1975)

De Nederlandse dichter en schrijver Hieronymus van Alphen werd op 8 augustus 1746 geboren te Gouda. Zie ook alle tags voorHieronymus van Alphen op dit blog.

De kinderliefde

Mijn vader is mijn beste vrind.
Hij noemt mij steeds zijn lieve kind.
'k Ontzie hem, zonder bang te vrezen.
En ga ik hupplend aan zijn zij,
Ook dan vermaakt en leert hij mij;
Er kan geen beter vader wezen!

Ik ben ook somtijds wel eens stout,
Maar als mijn ondeugd mij berouwt,
Dan wordt zijn vaderhart bewogen,
Dan spreekt zijn liefde geen verwijt,
Ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt,
Dan zie ik tranen in zijn ogen.

Zou ik door ongehoorzaamheid,
Dan maken, dat mijn vader schreit;
Zou ik hem zuchten doen en klagen;
Neen, als mijn jonkheid iets misdoet,
Dan val ik aanstonds hem te voet,
En zal aan God vergeving vragen.

Alexis

Alexis heeft zijn zusje lief,
Wanneer ze in vrede leven;
Hij noemt haar zelfs zijn hartedief,
Als zij haar speelgoed hem wil geven.
Maar als zij iets, dat hem behaagt,
Voor haar om mee te spelen vraagt,
Dan wordt die liefde ras verminderd;
En als zij hem in 't doen van zijnen zin verhindert,
Dan haat hij bijkans haar geheel;
Ook is zij doorgaans hem te veel,
Wanneer zij boven hem door iemand wordt geprezen.

* * *

Een liefde die zo ras verkoelt,
Die slechts op eigen voordeel doelt,
Zou dat wel rechte liefde wezen?

 
Hieronymus van Alphen (8 augustus 1746 – 2 april 1803)
Fantasieweergave van de Goudse Markt, geschilderd door Willem Koekkoek, 2^e helft 19^e eeuw

De Vlaamse schrijver André Demedts werd geboren in Sint-Baafs-Vijve (Wielsbeke) op 8 augustus 1906. Zie ook alle tags voor André Demedts op dit blog.

Ik denk aan de velen

Ik denk aan de velen die sterven deze zomernamiddag
met het volle geweld van de zon over hun dood:
ogen vol tranen die ik zag,
en het laatste blinde tasten der handen, moe en rood.

Wie weet waarheen nu keren hun gedachten
en wie weet de nederlagen van hun leven?
en hoe zij hebben gedragen door dagen en nachten
de honger van hun hart.
Zij zijn tans de verwonnenen die sneven
en doordrenken met hun rood bloed
wat lelik was en hard.
Er is de huiver der eeuwigheid
om hunne hoofden
er zijn nog hun ogen die hebben geschreid
en hun armen die zich strekken naar de dood als naar elkander, de
verloofden.

Ik voel in mijn hart de haast van hun hart
het bloed te stuwen de laatste maal;
vanavond als zij zijn ingegaan
denk ik maar altijd dat ik eenzamer
door de velden dwaal...

 

André Demedts (8 augustus 1906 - 4 november 1992)

De Amerikaanse dichteres Sara Teasdale werd geboren op 8 augustus 1884 in St. Louis. Zie ook alle tags voor Sara Teasdale op dit blog.

Triolets

Before a lonely shrine
Of foam-born Aphrodite,
Ungarlanded of vine,
Undyed by dripping wine,
I brought green bay to twine,
And prayed to her, almighty, —
And lo, the prayer of mine
Was heard of Aphrodite.
I sang of answered prayer,
And now before the goddess,
The maids lay flowers rare,
And she has ceased to care
For bay that I might bear.
To heal my heart's distress,
My feet must wander where
There waits some lonelier goddess.

To Sappho I

Impassioned singer of the happy time.
When all the world was waking into morn,
And dew still glistened on the tangled thorn,
And lingered on the branches of the lime —
Oh peerless singer of the golden rhyme,
Happy wert thou to live ere doubt was born —
Before the joy of life was half out-worn,
And nymphs and satyrs vanished from your clime.
Then maidens bearing parsley in their hands
Wound thro' the groves to where the goddess stands,
And mariners might sail for unknown lands
Past sea-clasped islands veiled in mystery —
And Venus still was shining from the sea,
And Ceres had not lost Persephone.

To Sappho II

Your lines that linger for us down the years,
Like sparks that tell the glory of a flame,
Still keep alight the splendor of your name,
And living still, they sting us into tears.
Sole perfect singer that the world has heard,
Let fall from that far heaven of thine
One golden word.
Oh tell us we shall find beside the Nile,
Held fast in some Egyptian's dusty hand,
Deep covered by the centuries of sand,
The songs long written that were lost awhile
Sole perfect singer that the world has heard,
Let fall from that far heaven of thine
This golden word.

 
Sara Teasdale (8 augustus 1884 – 29 januari 1933)
'Sappho and Erinna in a Garden at Mytilene' door Simeon Solomon, 1864

De Amerikaanse dichter, essayist en literair criticus Donald Davidson werd geboren 8 augustus 1893 in Campbellsville, Giles County, Tennessee. Zie ook alle tags voor Donald Davidson op dit blog.

The Amulet

Thou twist of gold, woven so curiously,
Be filled with warmth and urgent tenderness,
And cool not on her throat’s white nakedness,
Like metal death, but burn insistently,
Reminding her of me!

To save her from the serpent’s little eye
I set a stone of blue chalcedony
Within a cunning loop—so it shall be
Aware and mindful when her lashes lie
Untaught of danger nigh.

To keep her from the dragon’s hungry tooth
In seven laps the quorls were subtly twined;
From seven rivers grains of gold were mined,
Hammered by black elves’ mauls, and tempered sooth
In hissing brews uncouth.

So lie within my satchel, Amulet,
With many another dull and boughten thing,
Till I am done with all my wandering
And fix thee pendant on the carcanet
Around her white neck set.

For I have graven some small incantation
In feathery lines upon this rounded wire—
King Solomon made such for his desire,
And Sheba’s throat was warm for subjugation
Hearing the King’s translation.

 
Donald Davidson (8 augustus 1893 - 25 april 1968)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster Lotte Lentes werd geboren in Trier in 1990. Lentes studeerde Nederlands in Nijmegen. Zie ook alle tags voor Lotte Lentes op dit blog. Zie ook alle tags voor Lotte Lentes op dit blog.

Uit: Walter

‘‘Zat u onder invloed in de rechtszaal?
’ Dat ook een hooggeplaatst persoon vatbaar was voor een verslaving, leek iedereen nog het meest te interesseren.
‘Natuurlijk niet,’ had Walter telkens stellig geantwoord. Tegelijkertijd had hij de keren voor zich gezien waarop de tremors het hem onmogelijk maakten zijn eigen befje om te knopen.
Aanvankelijk ging dat praten niet van harte, uiteindelijk verliet hij na vier maanden opgelucht en trots de kliniek, met behoud van zijn rechtelijke bevoegdheid en zijn vrouw. Op de wagon, zo noemden ze dat. Dertig jaar dronk hij geen druppel. Zijn vrouw dacht dat hij genezen was, totdat ze na al die tijd opnieuw lege flessen ontdekte. En eigenlijk was het niet eens zijn vrouw geweest, maar een jongen van de energiemaatschappij die met iets te veel enthousiasme het klemmende deurtje van de meterkast opentrok. Een stuk of tien lege flessen vielen op de vloer kapot.
Wodka; kleur- en geurloos.
In de periode daarna vond Walters vrouw nog veel meer flessen. Ze vond een onstuitbare hoeveelheid flessen. Ze vond flessen overal. In de kruipruimte, tussen de steunbalken, in het
plafond van de garage, op het badkamermeubel, in de schoorsteen, onder de grasmaaier,
achter het dressoir, in de dakgoot van het tuinhuis.
Toen Walter op een vrijdagochtend wankelend de trap afkwam, zag hij zijn vrouw midden in
de woonkamer de laatste hand leggen aan een keurig gerangschikte driehoek van lege flessen.
‘Een oude man beschuldig je niet zomaar,’ had ze gezegd, eerder begripvol dan verwijtend.
Walter gaf gelijk toe. Zijn tweede kliniekopname was binnen een week geregeld. Tot die tijd mocht hij nog.
Twee dagen voor vertrek donderde Walter van de trap en brak zijn
stuitje.
Van pijn was geen sprake. Hij sliep in de auto op weg naar het ziekenhuis en aan de balie
van de eerste hulp maakte hij grapjes. Hij had chronisch de hik.
De dokter, een afzichtelijke Latina met een scheef gebit, gaf hem na een moeizaam gesprek een rode zwemband mee.”

 
Lotte Lentes (Trier, 1990)

Zie voor meer schrijvers van de 8^e augustus ook mijn blog van 8 augustus 2015 deel 2.

08-08-2017 om 18:06 geschreven door Romenu  

De Australische schrijver John Birmingham werd geboren op 7 augustus 1964 in Liverpool, Engeland. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor John Birmingham op dit blog.

Uit: Weapons of Choice

“He unwrapped the banana leaves from around a small rice cake, thanking Allah for the generosity of his masters. They had included a little dried fish in his rations for today, a rare treat.
Sometimes, when the sun climbed directly overhead and beat down with a slow fury, Adil's thoughts wandered. He cursed his weakness and begged God for the strength to carry out his duty, but it was hard. He had fallen asleep more than once. Nothing ever seemed to happen. There was plenty of movement down in Dili, which was infested with crusader forces from all over the Christian world, but Dili wasn't his concern. His sole responsibility was to watch those ships that were hiding in the shimmering haze on the far horizon.
Still, Adil mused, it would be nice to know he had some real purpose here; that he had not been staked out like a goat on the side of a hill. Perhaps he was to be part of some elaborate strike on the Christians in town. Perhaps tonight the darkness would be torn asunder by holy fire as some martyr blew up one of their filthy taverns. But then, why leave him here on the side of this stupid hill, covered in monkey shit and tormented by ants?
This wasn't how he had imagined jihad would be when he had graduated from the Madrasa in Bandung.
USS Kandahar, 1014 Hours, 15 January 2021
The marines wouldn't have been surprised at all to discover that someone like Adil was watching over them. In fact, they assumed there were more than two hundred million pairs of eyes turned their way as they prepared to deploy into the Indonesian Archipelago.
Nobody called it the Caliphate. Officially the United States still recognized it as the sovereign territory of Indonesia, seventeen thousand islands stretching from Banda Aceh, three hundred kilometers off the coast of Thailand, down to Timor, just north of Australia. The sea-lanes passing through those islands carried a third of the world's maritime trade, and officially they remained open to all traffic. The Indonesian government-in-exile said so-from the safety of the Grand Hyatt in Geneva where they had fled, three weeks earlier, after losing control of Jakarta. »

 
John Birmingham (Liverpool, 7 augustus 1964)

De Nederlandse dichter en prozaïst Cees Buddingh’ werd op 7 augustus 1918 geboren in Dordrecht.Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Cees Budding’ op dit blog.

Over God

Over God denk ik
maar zelden na.
Straks, als we dood zijn,
zullen we 't wel merken.

Hoewel: hoogstwaarschijnlijk
merken we niks.
Fini is 't kortstondig feest.
We zijn er gewoon geweest.

Zichtbaar/onzichtbaar

De lamp boven mijn tafel
weerspiegelt zich tweemaal
in de ramen van mijn erker.

Als roerloze, zacht-crème hemellichamen,
hangen zij boven de Bankastraat,
onzichtbaar voor wie er onderdoor loopt.

Zeer kleine ode aan de liefste

vanochtend
zag ik op straat
een leeg heinz-blikje liggen:
en onmiddellijk
dacht ik aan jou:
57 varieties

 
Cees Buddingh’ (7 augustus 1918 - 24 november 1985)

De Nederlandse dichteres Diana Ozon (pseudoniem van Diana Groenveld) werd geboren in Amsterdam op 7 augustus 1959. Zie ook alle tags voor Diana Ozon op dit blog.

Tanneke

We zitten tegenover elkaar
Kleine meisjes in rechte jurkjes
twee lappen coupeloze stof
met steile schouderbandjes

Brildragend zijn wij en jij
een glas mat afgeplakt
Je hebt een lui oog en we staren
naar het schaakbord tussen ons.

Met opgetrokken knieën doen we
het herdersmatje dat
je leerde van je broer die het had
van de fagotspelende buurman

Twee vrouwen beheersen het bord
Te jong om pionnen te zien als mannen
maar de koning is een sukkel
aan voeten gebonden

de lopers onze bodes en wij
vorstinnen triomferend op elk vlak
hartsvriendinnen en in het spel
ieder voor zich en keihard

 
Diana Ozon (Amsterdam, 7 augustus 1959)

De Russische schrijver Vladimir Sorokin werd geboren op 7 augustus 1955 in Bykovo bij Moskou. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Vladimir Sorokin op dit blog.

Uit: Day of the Oprichnik (Vertaald door Jamey Gambrell)

“The ruble’s up another half-kopeck against the yuan.
Tanyusha serves cheese pancakes, steamed turnips in honey, and cranberry kissel. Unlike Fedka, Tanyusha is fair of face and fragrant. Her skirts rustle pleasantly.
The strong tea and cranberry return me to life. I break into a healthy sweat. Tanyusha hands me a towel that she embroidered. I wipe my face, stand, cross myself, and thank the Lord for the meal.
It’s time to get down to business.
The barber, a newcomer, is already waiting in the dressing room, to which I proceed. Silent, stocky Samson bows and seats me in front of the mirror; he massages my face and rubs my neck with lavender oil. His hands, like those of all barbers, are unpleasant. But I disagree in principle with the cynic Mandelstam—the authorities are in no way “repellent, like the hands of a beard-cutter.” They’re lovely and appealing, like the womb of a virgin needleworker embroidering gold-threaded fancywork. And the hands of a beard-cutter are … well, what can you do—women are not allowed to shave our beards. From an orange spray can labeled “Genghis Khan,” Samson spreads foam on my cheeks with extreme precision; without touching my beautiful, narrow beard he picks up the razor and sharpens it on the strop in sweeping strokes. He takes aim, tucks in his lower lip, and begins to remove the foam from my face, evenly and smoothly. I look at myself. My cheeks aren’t very fresh anymore. These last two years I’ve lost half a pood. Circles under my eyes are now the norm. All of us suffer from chronic lack of sleep. Last night was no exception.
Exchanging his razor blade for an electric machine, Samson deftly trims my poleaxe-shaped beard.
I wink at myself sternly: “A good morning to you, Komiaga!”

 
Vladimir Sorokin (Bykovo, 7 augustus 1955)

De Duitse dichter, schrijver en filmmaker Michael Roes werd geboren op 7 augustus 1960 in Rhede. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Michael Roes op dit blog.

Uit: Zeithain

“Ich heiße Philip Stanhope, wie mein Großvater, der letzte Graf von Chesterfield, mein Ururgroßvater, Admiral der Royal Navy, und mein Ururururgroßvater, jener junge missratene Philip Stanhope, unehelicher Sohn des gleichnamigen Vaters, Vierter Graf von Chesterfield, der seine berühmten, doch letztendlich vergeblichen Briefe an seinen Sohn über die anstrengende Kunst, ein Gentleman zu werden an ebendiesen Philip Stanhope adres-siert hat. Nicht nur die Namensgleichheit, auch die unehelichen Verhältnisse durchziehen meine Genealogie wie ein miss-tönendes Leitmotiv. Der berühmte Vater meines ihn letztlich enttäuschenden Ururururgroßvaters war mit Petronella Melu-sina von der Schulenburg, der unehelichen Tochter von König Georg I. und seiner Mätresse, Ehrcngard Melusine von der Schu-lenburg, vermählt. Diese Ehe aber blieb kinderlos, sonst hätte ich mich nun einer königlichen, wenngleich illegitimen Abstam-mung rühmen können. Indessen nahm auch der Vierte Graf von Chesterfield es mit der ehelichen Treue nicht so genau und zeugte meinen Ahnen mit einer dubiosen Mademoiselle Elisabeth du Bouche', deren genaue Herkunft in den Familienarchiven dun-kel bleibt. Und der aus dieser Liaison entsprungene Philip Stan-hope hatte ebenfalls nichts Besseres zu tun, als der Mode seiner Zeit zu folgen und auf seiner Grand Tour in Rom den von einem Zeitgenossen als •plain almost to ugliness« beschriebenen Reizen meiner Ururururgroßmutter Eugenia Peters zu verfallen. Er war gerade mal achtzehn Jahre alt, sie zwanzig. Ihrem Schoße ent-sprangen Charles und der nächste Philip Stanhope, geheiratet haben die beiden aber erst Jahre nach der illegitimen Geburt ihrer Söhne 1730, im Jahr von Kattes Hinrichtung, in Dresden, und von der Existenz seiner Enkel erfuhr der Vierte Graf von Chester-field erst nach dem frühen Tod seines Sohnes. Diese mehr illustre als ehrenvolle Ahnengalerie hilft mir nicht einmal in grundlosen Phasen der Schwermut, meine von Selbst-mitleid und Minderwertigkeitsgefühlen gemarterte Seele aufzurichten.“

 
Michael Roes (Rhede, 7 augustus 1960)
Rhede

De Duitse dichter, schrijver, cabaretier en schilder Joachim Ringelnatz (eig. Hans Bötticher) werd geboren op 7 augustus 1883 Wurzen bij Leipzig. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Joachim Ringelnatz op dit blog.

Morgenwonne

Ich bin so knallvergnügt erwacht.
Ich klatsche meine Hüften.
Das Wasser lockt. Die Seife lacht.
Es dürstet mich nach Lüften.

Ein schmuckes Laken macht einen Knicks
Und gratuliert mir zum Baden.
Zwei schwarze Schuhe in blankem Wichs
Betiteln mich „Euer Gnaden“.

Aus meiner tiefsten Seele zieht
Mit Nasenflügelbeben
Ein ungeheurer Appetit
Nach Frühstück und nach Leben.  

An einem Teiche

An einem Teiche
Schlich eine Schleiche,
Eine Blindschleiche sogar.
Da trieb ein Etwas ans Ufer im Wind.
Die Schleiche sah nicht was es war,
Denn sie war blind.

Das dunkle Etwas aber war die Kindsleiche
Einer Blindschleiche.

Die Ameisen

In Hamburg lebten zwei Ameisen,
Die wollten nach Australien reisen.
Bei Altona auf der Chaussee,
Da taten ihnen die Beine weh,
Und da verzichteten sie weise
Dann auf den letzten Teil der Reise.

 
Joachim Ringelnatz (7 augustus 1883 – 17 november 1934)

De Amerikaanse schrijver en radiomaker Garrison Keillor werd geboren op 7 augustus 1942 in Anoka, Minnesota. Zie ook alle tags voor Garrison Keiler op dit blog en ook mijn blog van 7 augustus 2010.

Uit: Wobegon Boy

“I was named for my great-grandfather John Tollefson, who landed in Lake Wobegon, in the center of Minnesota, from Voss, Norway, in 1880. Lake Wobegon was a rough town then, where, all on one block, for less than five dollars, you could get a tattoo, a glass of gin, and a social disease, and have enough left over to get in a poker game, but Lutherans civilized it. They were hard workers, indifferent to vice. John and his wife, Signe, came from Voss and begat Einar, and Einar and Birthe (Birdy) begat Byron, and Byron and Mary begat me, John, the third of five children, with Bill and Diana ahead of me and Ronnie (Byron, Jr.) and Judy after.
It was a good place to grow up in, Lake Wobegon. Kids migrated around town as free as birds and did their stuff, put on coronations and executions in the long, dim train shed and the deserted depot, fought the Indian wars, made ice forts and lobbed grenades at each other, dammed up the spring melt in the gutters, swam at the beach raced bikes in the alley. You were free, but you knew how to behave. You didn't smart off to your elders, and if a lady you didn't know came by and told you to blow your nose, you blew it. Your parents sent you off to school with lunch money and told you to be polite and do what the teacher said, and if there was a problem at school, it was most likely your fault and not the school's. Your parents were large and slow afoot and they did not read books about parenting, and when they gathered with other adults, at Lutheran church suppers or family get-togethers, they didn't talk about schools or about prevailing theories of child development. They did not weave their lives around yours. They had their own lives, which were mysterious to you.
I remember the day I graduated from tricycle to shiny new two-wheeler, a big day. I wobbled down Green Street and made a U-turn and waved to Mother on the front porch, and she wasn't there. She had tired of watching me and gone in. I was shocked at her lack of interest. I went racing around the corner onto McKinley Street, riding very fast so I would have big tales to tell her, and I raced down the hill past the Catholic church and the old black mutt ran out to greet me and I swerved and skidded on loose gravel and tumbled off the bike onto the pavement and skinned myself and lay on the tar, weeping, hoping for someone to come pick me up, but nobody came. The dog barked at me to get up. I limped three blocks home with skin scraped off my forearm and knee, my eyes brimming with tears, and when I came into the kitchen, she looked down at me and said, "It's only a scrape. Go wash it off. You're okay."

 
Garrison Keillor (Anoka, 7 augustus 1942)

De Duitse dichter, schrijver, essayist en vertaler Dieter Schlesak werd geboren in Sighişoara, Roemenië, op 7 augustus 1934. Zie ook alle tags voor Dieter Schlesak op dit blog en ook mijn blog van 7 augustus 2010.

Weiße Gegend
Für Jürgen M.

1
Ein weißer Marmorblock
wie schweres Papier
klebt hart an meiner Wange.

Ich halte sie hin / mir zu
nur probeweise.
Schlimmer war in Carrara

das weiße Todesgewicht
der Blöcke / – Kunst
die immer schon Sklaven tötete.

Die ersten Intellektuellen
waren dabei. / Entsetzlich hoch
der Gedanke / und schwer

kaum zu erreichen: genau
wie der Herr −
wälzend also täglich

ihm zu den Block voller Zweifel
als wärs die Strafe
für unser Wachsein.

 
Dieter Schlesak (Sighişoara, 7 augustus 1934)         

Onafhankelijk van geboortedata

De Franstalige dichter en ridder Othon III de Grandson werd geboren tussen 1340 en 1350. Zie ook alle tags voor Othon III de Grandson op dit blog.

Balade de sens

Quand se pourra tout réformer ?
Quand sera paix et vrai amour ?
Quand verrai-je l'un l'autre aimer ?
Quand verrai-je parfaite honnour ' ?
Quand aura connaissance tour,
Vérité, loi, pitié, raison ?
Quand sera justice et saison ?
Quand les mauvais punis seront ?
Quand aura roi juste maison ?
Quand les sages gouverneront.

Qui fait les choses mal aller ?
Qui nous a fait tant de doulour * ?
Les fols en état élever,
Les sages laisser en détour,
Les vaillants mettre au cul du four,

Faire injustice et déraison,
Convoitise orgueil, trahison,
Et trop d'officier qui iront
A honte et à perdition ?
Quand les sages gouverneront ?

L'un court aux états demander ;
C'est aux requérents deshonneur,
Qui n'est digne de l'exercer.
On doit élire sans faveur
Prudhomme qui soit de valeur

Dans son su.
Telle élection

Fait bon fruit sans destruction.
Les princes par ce régneront
Et leur peuple en vraie union,
Quand les sages gouverneront.

Prince pour la grant * charge ôter,
Veuillez du peuple modérer
Sur tant d'offices qui trop sont,
Et à droit nombre ramener.
Lors ne pourra que bien aller
Quand les sages gouverneront.

 
Othon III de Grandson (1340-1350 - 7 augustus 1397)
Château de Grandson 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e augustus ook mijn blog van 7 augustus 2011 deel 2.

07-08-2017 om 18:27 geschreven door Romenu  

 My Computer Ate My Homework 3, Dolce far niente

 
Computer Graphic Painting, 2001, door Alexander Peverett

The Internet from A to Z

A is for Actually,
And that mansplaining tone;
B is the Block button —
They can mansplain alone.

C is for Clickbait
And things you won’t believe in;
D is for the dogs
And the cats who can’t even.

E is for your emails
Stacked 8,000 tall.
F is for “Fuck it!
I’m deleting them all!”

G is for Gamergaters,
May they fall off a cliff;
H is for Hard G
(That’s the sound that starts “GIF.”)

I is for IRL,
And a nice, real-life chat;
J is for JK,
Because who wants to do that?

K is for killing it,
Which all startups do.
L is for losing money
(They do a lot of that, too).

M is for monocles
Tiaras, and deviled eggs.
N is for Normcore:
Now THAT’S a fake trend with legs.

O is for #OBAMA,
And #BENGHAZI, and #MICHAELMOORE,
P is for pointing out
What the Caps Lock is for.

Q is for quitting
Your time-wasting apps.
R is for your inevitable
And shame-filled Relapse.

S is for Snapchat
And the unpleasant dick pics,
T is for Tinder
And when you unpleasantly pick dicks.

U is for Uber,
And its attempts to make nice;
V is for Vox
(CORRECTION: It’s for Vice).

W is for Wow,
Or Whoa, or WTF,
(It’s what you say about a longread
You haven’t read yet.)

X is for XD,
And ¯_(ツ)_/¯, and all good emoji,
Y is for Yo
As in “Please never Yo me.”

Z is for zero,
The fucks you should give
When facing your critics:
”I was feeling my look! Can I live?!?!”

That was the Internet
From A until Z.
And if you disagree
Well, that’s fine with me:
Just lay off the Caps Lock,
And hit me with your best block,

And for my sake,
And your sake,

Let’s let each other be.

 
Jason O. Gilbert
Gilberts profielfoto op Twitter

Het werk van de humoristische schrijver Jason O. Gilbert verscheen in The New York Times, McSweeney's, Slate, GQ, Esquire, Above Average, Paste etc.. Hij heeft ook gewerkt als journalist voor The Huffington Post en als badmeester voor veel zwembaden in Georgië. Hij woont in Brooklyn.

De Engelse dichter Alfred, Lord Tennyson werd geboren op 6 augustus 1809 in Somersby, Lincolnshire, England. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Alfred Tennyson op dit blog.

A Farewell

Flow down, cold rivulet, to the sea,
Thy tribute wave deliver:
No more by thee my steps shall be,
For ever and for ever.

Flow, softly flow, by lawn and lea,
A rivulet then a river:
Nowhere by thee my steps shall be
For ever and for ever.

But here will sigh thine alder tree
And here thine aspen shiver;
And here by thee will hum the bee,
For ever and for ever.

A thousand suns will stream on thee,
A thousand moons will quiver;
But not by thee my steps shall be,
For ever and for ever.

In The Garden At Swainston

Nightingales warbled without,
Within was weeping for thee:
Shadows of three dead men
Walk'd in the walks with me:
Shadows of three dead men, and thou wast one of the three.

Nightingales sang in the woods:
The Master was far away:
Nightingales warbled and sang
Of a passion that lasts but a day;
Still in the house in his coffin the Prince of courtesy lay.

Two dead men have I known
In courtesy like to thee:
Two dead men have I loved
With a love that ever will be:
Three dead men have I loved, and thou art last of the three.

Requiescat

Fair is her cottage in its place,
Where yon broad water sweetly slowly glides.
It sees itself from thatch to base
Dream in the sliding tides.

And fairer she, but ah how soon to die!
Her quiet dream of life this hour may cease.
Her peaceful being slowly passes by
To some more perfect peace.

 
Alfred Tennyson (6 augustus 1809 – 6 oktober 1892) 
Cover

Zie voor de schrijvers van de 6^e augustus ook mijn blog van 6 augustus 2015 en ook mijn blog van 6 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

06-08-2017 om 16:34 geschreven door Romenu  

Dolce far niente – Canal Parade

 
Canal Parade in een voorgaand jaar, Amsterdam

In the mood

Daarnet, twee uur in de nacht alweer,
floepte de TV aan en daar stond ik,
in Madison Square Garden, tien jaar
jonger en goochelend als geeneen.

Door een onzichtbare massa opgezweept,
cirkelzaagde ik mijn assistente rats
in twee, de wekker die ik stuksloeg
werd niet heel en de konijnen vluchtten
naar de concurrentie. Het werd ze allemaal
teveel.

'Kop op, ouwe jongen!' Mijn hoofd
schoot door het scherm. 'Zo zie je maar:
tien jaar geleden ging je ook al naar
de kloten. Encore, mijn beste, het kan er
alleen maar op verbeteren. Encore!'

Showmuziek werd ingezet, warm applaus, en
goedgebouwde vrienden die ik lang vergeten was,
dansten en swingden on the floor, als gek.

'Welcome back, crazy Jack.
Welcome back.'

 
Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958)
Dansers in Beyond @ Fire, Londen, 2017

L'EXODE

Il était un rêve de mille resplendissants garçons
Sur des chevaux blancs qui de nuit cavalaient
Recouverts de la soie la plus légère

Ils tenaient toute la vie entre leurs mains
Faisaient tourner la terre à chaque galop
Et où ils passaient, l'obscurité restait à jamais

Leur beauté ne pouvait être exorcisée
Que par le rituel magique d'un poème:
Il était un rêve de mille resplendissants garçons

Mais nul ne parvinrent à sortir ces mots
Car un simple regard, vous statufie sur place

Vertaald door Benjamin De Glimme

 
Cees van der Pluijm (12 januari 1954 – 14 december 2014)
Daniel Radcliffe in Equus, 2007

Uit: Seven Poems for Ninetto

6/
When you have been in pain for so long
and for so many months it has been the same, you resist it,
but it remains a reality in which you are caught.
It is a reality that wants only to see me dead.
And yet I do not die. I am like someone who is nauseous
and does not vomit, who does not surrender
despite the pressure of Authority. Yet, Sir,
I, like the entire world, agree with you.
It is better that we are kept at a far distance.
Instead of dying I will write to you.
In this way, I preserve intact my critique
of your hypocritical way of life,
which has been my sole joy in the world.

 
Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli in Decamerone, 1971

De Duits-Poolse dichter Martin Piekar werd geboren op 5 augustus 1990 in Bad Soden am Taunus. Zie ook alle tags voor Martin Piekar op dit blog.

Hauptbahnhof
              Frankfurt am Main

I
Meine Perspektiven enden dort
Die Mutter meiner Bahnhöfe
Was hier keimte, kam immer zurück
Zu oder mit mir (immer hat
Eine blinde Quote, aber eine Quote)
A million faces, each a million lies
Schrieb ich im ICE, dann kommen
Die Brücken, die Boote, ich glaube
Sie fahren immer im Kreis – nicht
Im geometrischen – Ich schwöre
Bei all meinen Fetischen: Frankfurt
Spiegelt sich nicht im Main
Der Fluss spiegelt sicht hier in der Stadt
Hier
Dort
Wartet immer eine Frau – nein
Nicht mehr Mutter – eine Frau,
Die meinen Kopf
Zu halten
Versteht.

 
Martin Piekar (Bad Soden am Taunus, 5 augustus 1990)

Zie voor de schrijvers van de 5e augustus ook mijn blog van 5 augustus 2016 deel 1 en deel 2.

05-08-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

De Prinsengracht, Amsterdam door Hermann Heinrichs, z.j.

Amsterdam

De maan verft een gevaar over de gracht.
ik schuifel elke nacht na middernacht,
in een verloren echolozen stap,
ruggelings schuivend langs de hemelschuinte,
de treden der verlaten wenteltrap
van de ontstelde ruimte—

 
Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940)
Het Rond in Zeist. Hendrik Marsman werd geboren in Zeist.

De Nederlandse dichter en schrijver Rutger Kopland (eig. Rutger Hendrik van den Hoofdakker) werd geboren in Goor op 4 augustus 1934. Zie ook mijn blog van 4 augustus 2010 en ook alle tags voor Rutger Kopland op dit blog.

Voorjaarsgedicht

Deze lente gaat het toch weer
over jou hoewel ik er langzaamaan
wel moe van ben

moe van regen, wind, flarden
bedrieglijk blauw in de lucht,
vage beloften van het einde
van de kou.

Ik weet wel dat ik toch weer
van je hou, maar moeizaam soms,
met dat doelloze

van vogels die er van lijken
te houden in regen en wind
te blijven rondhangen
boven het land.

Zijn brieven

Dit zijn zijn brieven, ze ruiken naar
oud papier, de inkt is grijs

ja, zo was zijn handschrift, zo zagen
zijn brieven er altijd uit, dit was hij

schrijven is uitvinden wat er in je leeft
op dit papier heeft hij dat geprobeerd

schrijven is lezen, een poging te lezen
wat een ander leest – die ander was ik

dit is wat hij met zijn hand maakte, deze
letters, ze zijn zo van hemzelf dat hij

terugkeert - hij is er weer met zijn gezicht
zijn stem, zijn handen, een glas, een sigaret

en tegelijk is het niets anders dan
papier dat verstoft, inkt die verbleekt

David

Beelden werden niet gemaakt, ze moesten 'worden
bevrijd uit het marmer', alsof ze er al waren,
altijd al,

(ergens, in een windstille juni, op een wit,
onbewoond eiland in een blauw-groene zee)

en inderdaad, hij vond een prachtige steen,
onder zijn huid een perfekte machine
van hersenen, spieren en hart,

en niets van moeite, niets van een beweging
die er ooit was of nog zou, alleen
houding, onverschillige kracht

van milliarden kristallen, volmaakte
kopie van een jeugd.

 
Rutger Kopland (4 augustus 1934 – 11 juli 2012)

De Nederlandse choreograaf, balletdanser en schrijver Rudi van Dantzig werd geboren in Amsterdam op 4 augustus 1933. Zie ook alle tags voor Rudi van Dantzig op dit blog.

Uit:Voor een verloren soldaat

“Als ik me naar hem toe keer staat Jan zijn bloes in zijn broek te frommelen. Hij steekt me een hand toe en trekt me overeind. 'Zullen we gaan?' We sjokken het Klif op, van het geheim is niets meer te bemerken, Jan is gewoon en onverschillig. `Heb jij al wat van thuis gehoord?' Ik heb een brief uit Amsterdam gekregen. Mammie is terug, schreef mijn vader, en het ging ze goed. Of ik het fijn had, of het aardige mensen waren waar ik logeerde. De mevrouw waar ik woonde had geschreven dat ik in bed had geplast. Hoe kon dat nou, dat had ik thuis toch al zo lang niet meer gedaan? En de groeten aan Jan, fijn dat die zo dicht bij me woonde. We moesten maar blij zijn dat we in Friesland zaten want in Amsterdam was bijna niets meer te eten. Ik kan alleen maar denken aan het geheimzinnige voorval, ik brand om er meer van te weten, om dingen te vragen. Maar Jan is moe opeens, en stug, hij lijkt het hele gebeuren alweer vergeten te zijn. Boven, op de weg, staat hij stil. 'Hoi,' zegt hij, 'ik steek hier door.' Hij klimt over het hek opzij van de weg en blijft aan de andere kant staan, alsof hij zich bedenkt. `Kom eens hier,' zegt hij en gebaart kortaf. Ik loop naar het hek en Jan pakt me met twee handen bij mijn keel. 'Tegen niemand zeggen dat je mijn lul hebt gezien,' fluistert hij, 'anders krijg ik je.' Hij duwt me achteruit en loopt met vlugge passen weg dwars door het weiland.
Onderweg naar huis denk ik aan Jans witte, kwetsbare buik en aan de verdronken vliegeniers, ondersteboven in het water hangend. Soms kijk ik achterom of Jan nog te zien is. Het liefst was ik hem achternagehold. Ik moet hem beschermen, niemand moet het wagen met zijn handen aan mijn vriend te komen. En niemand zal ooit ons geheim te weten komen. Over de weilanden hangt een lome stilte. De koeien staan lusteloos op een kaalgetrapte plek waar de boer ze zal melken. Het is laat, vast al half zes. Gehaast hol ik langs de dijk.”

 
Rudi van Dantzig (4 augustus 1933 – 19 januari 2012)
Scene uit de film “Voor een verloren soldaat” uit 1992  

De Engelse dichter Percy Bysshe Shelley werd op 4 augustus 1792 geboren in Field Place, Sussex. Zie ook alle tags voor Percy Bysshe Shelley op dit blog.

Ode to the West Wind

Make me thy lyre, even as the forest is:

What if my leaves are falling like its own!
The tumult of thy mighty harmonies

Will take from both a deep, autumnal tone,
Sweet though in sadness. Be thou, Spirit fierce,
My spirit! Be thou me, impetuous one!

Drive my dead thoughts over the universe
Like withered leaves to quicken a new birth!
And, by the incantation of this verse,

Scatter, as from an unextinguished hearth
Ashes and sparks, my words among mankind!
Be through my lips to unawakened earth

The trumpet of a prophecy! O Wind,
If Winter comes, can Spring be far behind?

The Zucca

I.
Summer was dead and Autumn was expiring,
And infant Winter laughed upon the land
All cloudlessly and cold;--when I, desiring
More in this world than any understand,
Wept o’er the beauty, which, like sea retiring,
Had left the earth bare as the wave-worn sand
Of my lorn heart, and o’er the grass and flowers
Pale for the falsehood of the flattering Hours.

II.
Summer was dead, but I yet lived to weep
The instability of all but weeping;
And on the Earth lulled in her winter sleep
I woke, and envied her as she was sleeping.
Too happy Earth! over thy face shall creep
The wakening vernal airs, until thou, leaping
From unremembered dreams, shalt ... see
No death divide thy immortality.

 
Percy Bysshe Shelley (4 augustus 1792 – 8 juli 1822)

De Chinese schrijver, journalist, musicus en dichter Liao Yiwu (ook bekend als Lao Wei) werd geboren op 4 augustus 1958. Zie ook alle tags voor Liao Yiwu op dit blog.

Uit: For a Song and a Hundred Songs (Vertaald door Wenguang Huang)

“As always in times of stress, my mind flew quickly to literature, and my arrest reminded me of a scene from an old propaganda novel, Red Rock, about the underground Communist movement in the 1940s. In the story, a Kuomintang agent in Chongqing lured an underground Communist to a rendezvous. When the Communist arrived, agents tackled him from all sides. Unlike me, the Communist was fearless. He adjusted his handcuffed hands and calmly climbed into the police car. Compared to the fictional heroic martyr, I had behaved like a badly beaten dog.
The police car climbed up a hill. I took a quick glance outside and saw the entrance to the Sichuan Foreign Languages Institute where we had held the audition for my Requiem film. A cemetery for Communist martyrs sat not far away. Soon, we passed Zhajidong, a notorious prison where the Kuomintang had executed many Communists before their defeat in 1949. The prison had been turned into a museum to showcase the Kuomintang’s brutality. The horrors of history may have been featured in that nearby museum, but the new investigation center, where I was heading, was built for those accused of crimes against the new China.
“Damn!” I shuddered. “My life is over.”
The police car drove slowly on a narrow road that curved around a hill. Soon I could hear the pine forest moaning in the wind. The wind-screen wipers swung back and forth vigorously as the spring drizzle turned into a heavy rain. We were approaching our destination — the Chongqing Municipal Public Security Bureau Investigation Center, otherwise known as the Song Mountain Investigation Center.* The reality started to sink in. …”

 
Liao Yiwu (Sichuan, 4 augustus 1958)

De Britse schrijfster en journaliste Jojo Moyes werd geboren op 4 augustus 1969 in Londen. Zie ook alle tags voor Jojo Moyes op dit blog.

Uit: Paris for One

“Nell shifts her bag along the plastic seating in the station and checks the clock on the wall for the eighty-ninth time. Her gaze flicks back as the door from Security slides open. Another family — clearly Disney-bound — walks through into the departure lounge, with buggy, screaming children and parents who have been awake way too long.
For the last half-hour her heart has been thumping, a sick feeling high in her chest.
“He will come. He will still come. He can still make it,” she says under her breath.
“Train 9051 to Paris will be leaving from platform two in ten minutes. Please make your way to the platform. Remember to take all luggage with you.”
She chews her lip, then texts him again — the fifth time.
Where are you? Train about to leave!
She had texted him twice as she set off, checking that they were still meeting at the station. When he didn’t answer, she told herself it was because she had been on the Underground. Or he had. She sends a third text, and a fourth. And then, as she stands there, her phone vibrates in her hand.
Sorry babe. Caught up at work. Not going to make it.
As if they had planned to catch up over a quick drink after work. She stares at the phone in disbelief.
Not going to make this train? Shall I wait?
And, seconds later, the reply:
No, you go. Will try to get later train.
She is too shocked to be angry. She stands still, as people get to their feet around her, pulling on coats, and punches out a reply.“

 
Jojo Moyes (Londen, 4 augustus 1969)
Cover

De Duitse schrijver en slam dichter Pierre Jarawan werd op 4 augustus 1985 in Amman, Jordanië, geboren als zoon van een Libanese vader en een Duitse moeder. Zie ook alle tags voor Pierre Jarawan op dit blog.

Uit: Am Ende bleiben die Zedern

“1992.
Vater stand auf dem Dach. Oder besser: Er balancierte. Ich stand unten, beschirmte mein Gesicht mit der Hand und sah mit zusammengekniffenen Augen hinauf, wo er sich wie ein Seiltänzer dunkel vom Sommerhimmel abhob. Meine Schwester saß im Gras, wedelte mit einer Pusteblume und schaute zu, wie die kleinen Fallschirme Pirouetten schlugen. Die Beine hatte sie dabei so unnatürlich verrenkt, wie es nur Kleinkinder können.
»Nur noch ein bisschen«, rief unser Vater fröhlich herab und drehte an der Satellitenschüssel, während er breitbeinig das Gleichgewicht hielt. »Passt es jetzt?«
Im ersten Stock steckte Hakim den Kopf aus dem Fenster und rief: »Nein, jetzt sind Koreaner im Fernsehen.«
»Koreaner?«
»Ja, und Pingpong.«
»Pingpong. Und der Kommentar? Auch koreanisch?«
»Nein. Russisch. In deinem Fernseher spielen Koreaner Pingpong, und ein Russe kommentiert das.«
»Was sollen wir mit Pingpong?«, rief Vater.
»Ich glaube, du bist zu weit rechts.«
Mein Kopf war jetzt ebenfalls in einem Pingpongspiel gefangen. Ich verfolgte den Dialog der beiden und ließ meinen Blick immer wieder vom einen zum anderen schweifen. Vater zog einen Schraubenschlüssel aus der Hosentasche und lockerte die Befestigung. Dann holte er den Kompass hervor und drehte die Schüssel weiter nach links.
»Denk dran: 26,0° Ost«, rief Hakim, und sein grauer Kopf verschwand wieder im Wohnzimmer.
Bevor Vater aufs Dach gestiegen war, hatte er es mir genau erklärt. Wir standen auf dem schmalen Grasstreifen vor unserem Haus. Die Leiter lehnte bereits an der Wand. Sonnenstrahlen schimmerten durch die Kirschbaumkrone und erzeugten wundersame Schatten auf dem Asphalt.
»Im Weltraum kreisen Satelliten um die Erde«, sagte er, »mehr als zehntausend Satelliten. Sie zeigen uns, wie das Wetter wird, vermessen die Erde und andere Planeten und Sterne oder sorgen dafür, dass wir fernsehen können. Die meisten von ihnen bieten ziemlich schlechtes Fernsehen. Doch manche haben auch gutes im Angebot.“

 
Pierre Jarawan (Amman, 4 augustus 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e augustus ook mijn blog van 4 augustus 2013 en ook mijn blog van 4 augustus 2011 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

04-08-2017 om 14:28 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Robert Beck (alias Iceberg Slim) werd geboren op 4 augustus 1918 als Robert Lee Maupin in Chicago en groeide op in slechte omstandigheden in Rockford, Illinois. Zijn moeder werkte als huishoudster en runde een schoonheidssalon. Als jonge man studeerde hij aan Tuskegee University, maar hij stopte met zijn studie in 1937. Op 18-jarige leeftijd werd Beck pooier in Chicago en had al snel groot financieel succes. Vanwege zijn lichaamslengte van bijna 2 meter en zijn ijzige kalmte verwierf hij de bijnaam Iceberg Slim. Hij bracht in totaal zeven jaar in de gevangenis door, ontsnapt een keer, werd opnieuw gearresteerd. Na zijn laatste gevangenisstraf vertrok hij naar Californië en veranderde hij de achternaam Maupin in Beck, ter ere van zijn stiefvader. Hij werd in Californië herenigd met zijn moeder, die kort daarna aan kanker overleed. Aangegrepen door deze gebeurtenis stopte Beck met het gebruik van heroïne. In 1962 werkte hij als verkoper van insecticiden. Toen hij een klant ontmoette die docent was aan een college, vertelde hij over zijn verleden als pooier en kreeg hij de raad om een ​​autobiografie te schrijven. Beck schreef toen het boek “Pimp: The Story of My Life” in drie maanden. De uitgever Holloway House in Los Angeles publiceerde “Pimp” in 1967 en al zijn werken daarna, in totaal acht romans. Het debuutboek werd een controversieel succes en verkocht heel goed, vooral in de zwarte gemeenschap. In 1973 werd het in 19 edities gedrukt en in 2 miljoen exemplaren verkocht. Pimp werd snel gevolgd door een aantal andere memoires van schrijvers met een gelijke achtergrond als Beck. Beck was na Alex Haley een van de meest gelezen zwarte schrijvers van zijn generatie. Al zijn boeken werden alleen in zakformaat gegeven. Iceberg Slim schreef ook een verzameling van gedichten, “Reflections”, in de vroege jaren 1970 en maakte een opname met dezelfde naam, waarop hij zijn gedichten voordroeg tegen een muzikale achtergrond.

Uit: Pimp: The Story of My Life

“The first time I saw Steve he was sitting getting his nails manicured in the shop. Mama was smiling into his handsome olive-tinted face as she buffed his nails. I didn't know when I first saw him that he was the pin-striped snake who would poison the core of our lives. I certainly had no inkling that last day at the shop as live billows of steam hissed from the old pressing machine each time Henry slammed its lid down on a garment. Jesus! It was hot in that little shop, but I loved every minute of it. It was school-vacation time for me and every summer I worked in the shop all day, every day helping my stepfather. That day as I saw my reflection on the banker's expensive black shoes I was perhaps the happiest black boy in Rockford. As I applied the sole dressing I hummed my favorite tune 'Spring Time in the Rockies.' The banker stepped down from the shine stand, stood for a moment as I flicked lint from his soft rich suit, then with a warm smile he pressed an extravagant fifty-cent piece into my hand and stepped out into the broiling street. Now I whistled my favorite tune, shines were only a dime, what a tip. I didn't know at the time that the banker would never press another coin into my hand, that for the next thirty-five years this last day would be remembered vividly as the final day of real happiness for me. I would press five-dollar bills into the palms of shine boys. My shoes would be hand made, would cost three times as much as the banker's shoes, but my shoes though perfectly fitted would be worn in tension and fear. There was really nothing out of the ordinary that day. Nothing during that day that I heard or saw that prepared me for the swift, confusing events that over the weekend would slam my life away from all that was good to all that was bad. Now looking back remembering that last day in the shop as clearly as if it were yesterday my stepfather, Henry, was unusually quiet. My young mind couldn't grasp his worry, his heart break.
(…)

She had fallen in love with the snake all right. His plan was to cop Mama and make it to the Windy. The dirty bastard knew I would be excess baggage, but the way Mama was gulping his con, he figured he could get rid of me later. Only after I had become a pimp years later would I know Steve's complete plot, and how stupid he really was. Here this fool had a smart square broad with a progressive square-john husband, infatuated with him. Her business was getting better all the time. Her sucker husband was blindly in love, and the money from his business was wide open to her. If Steve had been clever he could have stayed right there on top of things and bled a big bankroll from the businesses in a couple of years. Then he could have pulled Mama out of there and with a big bankroll he could have done anything with her, even turned her out. I tell you she was that hot for him. She had to be insane over the asshole to walk away from all that potential with only twenty-five hundred in cash.”

 
Robert Beck (4 augustus 1918 – 28 april 1992)

04-08-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Amstel Hotel en Hoge Sluis, Amsterdam door Titus Meeuws, 2012

Het lied van Amsterdam

Verlaat ’t Centraal en zie de stad,
die zich voor de stad ontvouwt
gelijk een waaier, baan naast baan,
van parelgrijs en goud.
Het parelgrijs der morgenlucht,
die over de Amstel stijgt,
het goud van zon en herfstseizoen,
dat al ten einde neigt.

Welk oord gij ook om haar verliet,
zij komt u tegemoet
met kaden, Damrak en de bBeurs
en schepen onder ’t roet,
met torens rank breed en sterk van steen
en rank van makelij
en, als ge goede oren hebt,
met roepen over ’t Y.

Daar is geen stad als Amsterdam
zoo ruim en zoo vertrouwd;
als ik een huis te bouwen had,
ik had het hier gebouwd
met vensters waar al ’t licht door stroomt,
dat van den Amstel slaat,
wanneer de winter ’t water stremt
en ’t volk te schaatsen gaat.

Wie ’s avonds voor die vensters staat
hij ziet den warmen gloed,
die boven Leidsche en Rembrandtplein
de wolken walmen doet doet;
hij ziet, wanneer hij oogen heeft,
de onbewogen wacht
van Heerengracht en Keizersgracht
bij ’t ingaan van de nacht.

Die, trouwloos van aard als ik,
eens Amsterdam verried,
hij vindt geen rust aleer zijn schuld
gedelgd is met een lied
en waar hij zwerft en wat hij zoekt
vindt hij ter wereld niet,
voordat hij weer de duiven rond
den Westertoren ziet.

En niet aleer zijn voetstap weer
de oude stad hervindt,
de Wallen, ’t Kolkje, de Zeedijk,
of voordat hij de wind
bij Schreierstoren heeft gevoeld
te waaien door zijn haar,
niet eer houdt Amsterdam voor hem
haar liefste vreugde klaar.

Want die het diepste wordt bemind
zij toeft in Amsterdam,
zoo brandt, in edel goud gevat,
‘t juweel gelijk een vlam,
en waar het hart slaat van mijn land
slaat ook haar franke hart
rood is haar mond, o Amsterdam,
en zie haar haren zwart.

Nu dit beeld mij niet meer verlaat,
bij dag niet noch bij nacht
weet ik dat ieder sterveling
wel eens wordt thuisgebracht.
Hij neemt zijn staf, hij schoeit den voet
en keert vanwaar hij kwam;
hij delgt zijn schuld en dicht een lied
voor haar en Amsterdam.

 
Jan Campert (15 augustus 1902 - 12 januari 1943)
Spijkenisse, Korenmolen Nooit Gedacht. Jan Campert werd geboren in Spijkenisse.

De Britse dichter Rupert Brooke werd geboren in Rugby, Engeland, op 3 augustus 1887. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Rupert Brooke op dit blog.

Mummia

As those of old drank mummia
To fire their limbs of lead,
Making dead kings from Africa
Stand pandar to their bed;

Drunk on the dead, and medicined
With spiced imperial dust,
In a short night they reeled to find
Ten centuries of lust.

So I, from paint, stone, tale, and rhyme,
Stuffed love's infinity,
And sucked all lovers of all time
To rarify ecstasy.

Helen's the hair shuts out from me
Verona's livid skies;
Gypsy the lips I press; and see
Two Antonys in your eyes.

The unheard invisible lovely dead
Lie with us in this place,
And ghostly hands above my head
Close face to straining face;

Their blood is wine along our limbs;
Their whispering voices wreathe
Savage forgotten drowsy hymns
Under the names we breathe;

Woven from their tomb, and one with it,
The night wherein we press;
Their thousand pitchy pyres have lit
Your flaming nakedness.

For the uttermost years have cried and clung
To kiss your mouth to mine;
And hair long dust was caught, was flung,
Hand shaken to hand divine,

And Life has fired, and Death not shaded,
All Time's uncounted bliss,
And the height o' the world has flamed and faded,
Love, that our love be this!

Wagner

Creeps in half wanton, half asleep,
One with a fat wide hairless face.
He likes love-music that is cheap;
Likes women in a crowded place;
And wants to hear the noise they're making.

His heavy eyelids droop half-over,
Great pouches swing beneath his eyes.
He listens, thinks himself the lover,
Heaves from his stomach wheezy sighs;
He likes to feel his heart's a-breaking.

The music swells. His gross legs quiver.
His little lips are bright with slime.
The music swells. The women shiver.
And all the while, in perfect time,
His pendulous stomach hangs a-shaking.

 
Rupert Brooke (3 augustus 1887 – 23 april 1915)

De Pools-Oostenrijkse schrijver Radek Knapp werd geboren op 3 augustus 1964 in Warschau. Zie ook alle tags voor Radek Knapp op dit blog en ook mijn blog van 3 augustus 2010 

Uit: Der Mann, der Luft zum Frühstück aß

„Niemand wusste so richtig, was im Kopf meiner Mutter vorging. Leute, die sie kannten, behaupteten, dass dort eine entzückende Leere herrschte, andere wiederum konnten geradezu den Donner hören, den der eingeschlossene Geist beim Nachdenken erzeugte.
Tatsache war, dass sie manchmal zu erstaunlichen Kopfgeburten fähig war, deren volle Wucht als Erstes mich, ihren einzigen Sohn, traf.
Ihre erste Kopfgeburt war fast schon amüsant. Sie gab mir nicht den Namen Jan, wie es bereits ausgemacht war, sondern Walerian. So hieß das Beruhigungsmittel, das sie dazu brachte, meine Geburt zu verschlafen, und sie befand, dass ein derart gelungenes Präparat entsprechend verewigt werden müsste.
Dass sie mich dadurch für mein ganzes Leben zu einer Lachnummer abstempelte, war nicht so wichtig wie die Tatsache, dass sie von da an in meiner Gegenwart eine Entspannung verspürte, die andere Mütter beim Anblick ihrer Brut niemals empfanden. Trotzdem machte sie davon nicht oft Gebrauch, und als ich ein Jahr alt war, verzichtete sie aus unerfindlichen Gründen völlig darauf. Sie tauchte eines Tages mit mir auf dem Arm im Haus meiner Großeltern auf und bat sie, über das Wochenende auf mich aufzupassen. Sie kam erst nach elf Jahren wieder zurück und fragte, als ob nichts geschehen wäre, wo ich gerade sei. Auf die ironische Frage meiner Großmutter, ob die Uhr ihrer Tochter für elf Jahre stehengeblieben war, gab sie eine Antwort, die in ihrer Ehrlichkeit schon wieder bewundernswert war: Sie sei nicht nur Mutter, sondern auch eine Frau, deren Schwangerschaft unglücklicherweise mit ihrer Jugend zusammengefallen war. Sie sei dieser genauso viel schuldig wie mir, wenn nicht mehr, denn die Jugend ginge schnell vorbei; ich hingegen würde noch da sein, wenn sie schon alt und runzlig wäre. Ganz abgesehen von der allgemeinen Verachtung, die ihr dieses Geständnis einbrachte, galt sie von da an als unberechenbar wie eine nordkoreanische Atombombe. Tief gekränkt von dem Vergleich mit einer Massenvernichtungswaffe, entwickelte sie die nächste Idee, die meinem Leben eine Richtung gab, die niemand und am wenigsten ich mir erträumt hätte.“

 
Radek Knapp (Warschau, 3 augustus 1964)

De Engelse schrijfster P. D. James (eig. Phyllis Dorothy James) werd geboren op 3 August 1920 in Oxford. Zie ook alle tags voor P. D. James op dit blog.

Uit:The Murder Room

“On Friday 25 October, exactly one week before the first body was discovered at the Dupayne Museum, Adam Dalgliesh visited the museum for the first time. The visit was fortuitous, the decision impulsive and he was later to look back on that afternoon as one of life's bizarre coincidences which, although occurring more frequently than reason would expect, never fail to surprise.
He had left the Home Office building in Queen Anne's Gate at two-thirty after a long morning meeting only briefly interrupted by the usual break for brought-in sandwiches and indifferent coffee, and was walking the short distance back to his New Scotland Yard office. He was alone; that too was fortuitous. The police representation at the meeting had been strong and Dalgliesh would normally have left with the Assistant Commissioner, but one of the Under Secretaries in the Criminal Policy Department had asked him to look in at his office to discuss a query unrelated to the morning's business, and he walked unaccompanied. The meeting had produced the expected imposition of paperwork and as he cut through St James's Park Underground station into Broadway he debated whether to return to his office and risk an afternoon of interruptions or to take the papers home to his Thames-side flat and work in peace.
There had been no smoking at the meeting but the room had seemed musty with spent breath and now he took pleasure in breathing fresh air, however briefly. It was a blustery day but unseasonably mild. The bunched clouds were tumbling across a sky of translucent blue and he could have imagined that this was spring except for the autumnal sea-tang of the river -- surely half imagined -- and the keenness of the buffeting wind as he came out of the station.
Seconds later he saw Conrad Ackroyd standing on the kerb at the corner of Dacre Street and glancing from left to right with that air of mingled anxiety and hope typical of a man waiting to hail a taxi.”

 
P. D. James (3 augustus 1920 -27 November 2014)
Cover DVD

De Duitse dichteres en schrijfster Marica Bodrozić werd geboren op 3 augustus 1973 in Zadvarje in het toenmalige Joegoslavië. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Marica Bodrozić op dit blog.

Uit: Tito ist tot

„Im Dorf sprach man seit Tagen über nichts anderes mehr. Der Fernseher lief heiß, und Großvater begriff nicht, weshalb ein Mensch, der doch soeben gestorben war und den man bereits unter die Erde gelegt hatte, auf dem Bildschirm hin- und herlaufen konnte. Was in Großvaters Kopf vorging, ob er diese Erscheinung Titos in die Welt der Magie, der Engel und der Teufel verbannte oder ob er sie als ein Mysterium der modernen Welt wahrnahm, werde ich nie erfahren.
Ich weiß nur, daß ihn die flimmernden Bilder irritierten. Insbesondere jene berühmten Liebesszenen in amerikanischen Filmen, die ihn wie ein pythischer Wasserfall überrollten. Eine Kußszene auf dem Bildschirm fand für ihn tatsächlich statt, und er schimpfte über die Unverfrorenheit der Frauen, die sich nicht darum scherten, daß er ihnen beim Küssen zusah. Diese ver-teufelten Lippen, die sich nicht mehr voneinander zu lösen schienen, kamen in seinen Augen einer Entweihung gleich.
Mein anfängliches Glucksen über Großvaters Unwissenheit verstummte bald. Auf seine Frage, was denn die Bilder anderes als die Wahrheit selbst seien, fiel mir nichts ein. Konnte diese Kußszene denn etwas anderes bedeuten ? Gab sie wirklich nur vor, echt zu sein, und hielt sie denn das Versprechen nicht ?
An diesem Tag waren die amerikanischen Kußszenen vom Bildschirm verschwunden. Man ersetzte sie durch rote Nelken, durch Generäle und schwarz gekleidete Nachrichtensprecher, durch Kinder, die Gedichte für den Herrn Josip auswendig lernten und ihre niedlichen Köpfe vor Tausenden von Kameras reckten. Die stolzen Mütter weinten und putzten sich synchron die Nasen, die von der ständigen Reiberei wund geworden waren. Der Tod des Genossen hatte sie – hatte uns alle – in tiefe Trauer gehüllt.
Josip Broz-Tito war tot, der Mann, der mit seiner riesigen runden Brille in meinem Klassenraum hing und dessen Bild ich als Anstecker bei meiner Pionierseinweihung erhalten hatte, zusammen mit dem partisanenartigen Mützchen, dem roten Stern und dem roten Halstuch. Sein durchdringender Blick schmückte jedes Schusterlädchen, jeden noch so blutigen Metzgerladen, jedes verstaubte Lehrerzimmer eines weltvergessenen Bergdorfs, jedes Einkaufszentrum, jedes Amtszimmer und jedes Schulzimmer.“

 
Marica Bodrozić (Zadvarje, 3 augustus 1973)

De Duitse dichter Mirko Wenig werd geboren op 3 augustus 1977 in Gera. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Mirko Wenig op dit blog.

Ökologischer Landbau Ostthüringen

doch ich habe da einen Verdacht:

der Himmel trägt
ein Dirndl
& das Feld ist
regenüberspült.

du: hingehockt unter der schüchternen Sonne
zurechtgekrümmt auf einem Plastikhocker
wartend auf das nächste große
Event (Revolution,
Platzregen, Mittagspause):

verstehst du die Syntax der Pflanzen?
Was kann das Wetter dafür.

& als die Hand
durch das Gras fährt
ein Stich & ein Schrei: aha,
hier weiß man sich zu wehren.

Mit Dornen am Stängel
& Hunden vor dem Haus,
mit Stacheldrahtzaun
gegen Apfelklaukinder

& mit Heimatradiofrequenzen
gegen Subventionsabbau,
gegen hohe Preise &
polnische Gastarbeiter & überhaupt
gegen den Lauf der Welt:

hier weiß man sogar ums Wetter.

Doch dort, dein Freund, der vierblättrige Klee:
er weiß um nichts
robbt sich am Boden entlang
ist Nutzpflanze & Futter für die Tiere
ist aufgepäppelt & hochgezüchtet
& resistent sogar gegen Schädlinge,
ist restlos modern.

 
Mirko Wenig (Gera, 3 augustus 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e augustus ook mijn blog van 3 augustus 2016 en mijn blog van 3 augustus 2015 en ook mijn blog van 3 augustus 2013 en mijn blog van 3 augustus 2012 en eveneens mijn blog van 3 augustus 2011 deel 2.

03-08-2017 om 11:59 geschreven door Romenu  

De Deense schrijver Carl Henry Valdemar Jussi Adler-Olsen werd geboren op 2 augustus 1950 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jussi Adler-Olsen op dit blog.

Uit: Selfies (Vertaald door Kor de Vries)

“Zoals altijd droeg haar gezicht de sporen van de voorbije nacht. Haar huid was een beetje uitgedroogd en de donkere kraters onder haar ogen leken dieper dan toen ze naar bed ging.
Denise trok grimassen naar haar spiegelbeeld. Nu was ze een uur bezig geweest om de schades te herstellen en het werd nooit goed genoeg.
‘Je ziet eruit als een hoer en zo stink je ook,’ aapte ze haar moeders stem na terwijl ze haar ogen nog wat extra aanzette.
Op de zit-slaapkamers om haar heen kondigde het lawaai aan dat de andere huurders eindelijk wakker werden en dat het snel weer avond was. Het was een bekende deken van geluid: het gerinkel van flessen, het bij elkaar aankloppen om sigaretten te bietsen, een continu rennen naar het versleten ‘toilet met douche’, dat in het huurcontract ‘luxueus’ werd genoemd.
Nu was de minisamenleving van de onderklasse Denen in een van de donkerder straten van Frederiksstaden eindelijk op gang gekomen, op weg naar een volgende avond zonder uitgesproken doel.
Na een ogenblik keren en draaien stapte ze naar de spiegel toe en bekeek haar gezicht van dichterbij.
‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?’ zei ze met een verwaande glimlach terwijl ze haar spiegelbeeld met haar vingertoppen liefkoosde. Ze tuitte haar lippen, liet haar vingers langs haar heupen omhoog naar haar borsten glijden en verder langs haar nek door haar haar. Vervolgens plukte ze een paar pluisjes van haar angorablouse, bracht wat foundation aan op een paar plekjes die onvoldoende waren bedekt en stapte heel tevreden achteruit. Haar geëpileerde en omhoog gestreken wenkbrauwen hadden samen met de Neulash-versterkte wimpers haar ‘appearance’, zoals zij het noemde, verstevigd. Het had haar blik dieper en de gloed van haar iris intenser gemaakt en gaf haar met weinig middelen een extra snufje onbenaderbaarheid.
Kort gezegd was ze klaar om de wereld te betoveren.”

 
Jussi Adler-Olsen (Kopenhagen, 2 augustus 1950)

De Amerikaanse schrijver James Baldwin werd op 2 augustus 1924 in Harlem, New York, geboren. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2010 en eveneens alle tags voor James Baldwin op dit blog.

Uit:The fire next time

“Dear James:
I have begun this letter five times and torn it up five times. I keep seeing your face, which is also the face of your father and my brother. Like him, you are tough, dark, vulnerable, moody — with a very definite tendency to sound truculent because you want no one to think you are soft. You may be like your grandfather in this, I don't know, but certainly both you and your father resemble him very much physically. Well, he is dead, he never saw you, and he had a terrible life; he was defeated long before he died because, at the bottom of his heart, he really believed what white people said about him. This is one of the reasons that he became so holy. I am sure that your father has told you something about all that. Neither you nor your father exhibit any tendency towards holiness: you really are of another era, part of what happened when the Negro left the land and came into what the late E. Franklin Frazier called "the cities of destruction." You can only be destroyed by believing that you really are what the white world calls a nigger. I tell you this because I love you, and please don't you ever forget it.
I have known both of you all your lives, have carried your Daddy in my arms and on my shoulders, kissed and spanked him and watched him learn to walk. I don't know if you've known anybody from that far back; if you've loved anybody that long, first as an infant, then as a child, then as a man, you gain a strange perspective on time and human pain and effort. Other people cannot see what I see whenever I look into your father's face, for behind your father's face as it is today are all those other faces which were his. Let him laugh and I see a cellar your father does not remember and a house he does not remember and I hear in his present laughter his laughter as a child. Let him curse and I remember him falling down the cellar steps, and howling, and I remember, with pain, his tears, which my hand or your grandmother's so easily wiped away“

James Baldwin (2 augustus 1924 – 1 december 1987)

De Chileense schrijfster Isabel Allende werd geboren in Lima op 2 augustus 1942. Zie ook alle tags voor Isabel Allende op dit blog en ook mijn blog van 2 augustus 2010.

Uit:De Japanse minnaar (Vertaald door Henk van den Heuvel)

“Irina Bazili ging bij Lark House aan de slag in 2010, drieëntwintig jaar jong en zonder veel illusies, want al sinds haar vijftiende zwierf ze van stad tot stad als een meisje van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Ze kon niet vermoeden dat ze in dit bejaardencentrum bij Berkeley haar ideale werkkring zou vinden en dat ze in de drie jaar die volgden even gelukkig zou worden als in haar kindertijd, voordat het noodlot haar toekomst had vergald. Lark House was rond 1950 gesticht om bejaarden met een schamel inkomen een menswaardig onderdak te bieden en had door onduidelijke oorzaken vanaf het begin progressieve intellectuelen, overtuigde esoterici en minder geslaagde kunstenaars aangetrokken. Met de jaren was het in een aantal opzichten veranderd, maar nog steeds liet het ieder van zijn bewoners naar draagkracht betalen om zo in theorie een vorm van maatschappelijke en raciale diversiteit na te streven. In de praktijk bleken het allemaal blanken uit de middenklasse, de diversiteit beperkte zich tot een mistig onderscheid tussen vrijdenkers, personen die het in het spirituele zochten, sociale actievoerders, milieuactivisten, nihilisten en een paar van de weinige hippies die er rond de Baai van San Francisco nog in leven waren.
Tijdens Irina’s eerste gesprek met Hans Voigt, de directeur van het centrum, liet deze haar weten dat ze nog te jong was voor zo’n verantwoordelijke functie. Maar omdat er dringend in een vacature op de afdeling administratie en begeleiding moest worden voorzien, mocht ze als invalkracht aan het werk zolang de juiste gegadigde niet was gevonden.”

 
Isabel Allende (Lima, 2 augustus 1942)

De Duitse schrijfster Kristine Bilkau werd geboren op 2 augustus 1974 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Kristine Bilkau op dit blog.

Uit: Die Glücklichen

„Auf dem Herd zischt die espressokanne, dazu hat Georg wieder Milch aufgesetzt. »Da ist Kaffee, wenn du möchtest«, sagt er, den Blick weiter auf die Zeitschrift ge­richtet. sie stellt die Gasflamme aus, »ich bin heut nicht müde«, sagt sie, kann jedoch ein Gähnen nicht unterdrücken. Georg blickt sie fragend an, sie hält sich die Hand vor den Mund und muss lachen. »ich brauch heut keinen Kaffee, ich bin konzentriert genug.« Die Milch gießt sie in einen Becher und rührt Honig hinein, Koffein kann Hände zittern lassen, warme Milch beruhigt die nerven.
Sie hat konzentriertgesagt, obwohl sie angespannt dachte. Doch sie will nicht Georgs neugier wecken, sie will nicht darüber reden. es wird von allein vergehen, wenn sie erst in ihren alten Rhythmus zurückgefunden hat. seit es Matti gibt, fallen ihr abends die Augen zu, nun muss sie um diese Zeit wieder hellwach sein. nach der Vorstellung geht es für manche Kollegen noch weiter, in den Nacht­club des Theaters, wo ihnen die Bühne gehört, wo sie das spielen dürfen, was sie wirklich wollen. Sie aber wird nach Hause eilen, nichts wie ins Bett gehen, sie wird auf den Schlaf warten und wissen, dass Matti sie bald rufen wird, selten schafft er mehr als drei oder vier stunden am Stück ohne aufzuwachen. Ihre nimmermüden Ohren werden seine Stimme oder sein Weinen erwarten. Die Leucht­ziffern des Weckers im Auge, wird sie an den kommenden Tag und den nächsten Abend denken. sie hat Sehnsucht nach den letzten Wochen der Schwangerschaft, nach der Langsamkeit und der Ruhe dieser Zeit. als sie zu Hause Musik machte, ohne Dirigent, ohne Kollegen, ohne Publikum.
Sie spielte für einen unsichtbaren Menschen. Ihre Musik und die Gegenwart des Kindes, das sich unter ihrer Bauchdecke regte. sie war allein und wusste doch: Jemand hört mich.“

 
Kristine Bilkau (Hamburg, 2 augustus 1974)

De Franse dichter en schrijver Philippe Soupault werd geboren op 2 augustus 1897 in Chaville bij Parijs. Zie ook alle tags voor Philippe Soupault op dit blog en ook mijn blog van 2 augustus 2010.

Rien que cette lumière

Rien que cette lumière que sèment tes mains
Rien que cette flamme et tes yeux
Ces champs cette moisson sur ta peau
Rien que cette chaleur de ta voix
Rien que cet incendie
Rien que toi

Car tu es l’eau qui rêve
Et qui persévère
L’eau qui creuse et qui éclaire
L’eau douce comme l’air
L’eau qui chante
Celle de tes larmes et de ta joie

Solitaire que les chansons poursuivent
Heureux du ciel et de la terre
Forte et secrète vivante
Ressuscitée
Voici enfin ton heur

Plus jamais

Je sais désormais que la vieillesse c’est déjà l’enfer
les remords les regrets les souvenirs
et les expériences l’expérience
ne plus être ce qu’on avait été
ne plus pouvoir aimer
et savoir que l’on pouvait aimer
Les témoignages du temps passé
Ne pouvoir oublier ce qu’on voulait oublier
et ces gloires que l’on sait posthumes
Ne pouvoir recommencer les commencements
Tendre les mains les bras les lèvres
et n’offrir que le néant
les mains vides les bras ouverts les lèvres ouvertes
et puis rien rien que rien
Pas la solitude mais l’absence

 
Philippe Soupault (2 augustus 1897 – 12 maart 1990)
Soupault (links) met de Tsjechische dichter Vítězslav Nezval in 1927

De Engelse dichter Ernest Christopher Dowson werd geboren op 2 augustus 1867 in Lee, een wijk in het zuidoosten van Londen. Zie ook alle tags voor Ernest Dowson op dit blog.

Amor Profanus

Beyond the pale of memory,
In some mysterious dusky grove;
A place of shadows utterly,
Where never coos the turtle-dove,
A world forgotten of the sun:
I dreamed we met when day was done,
And marvelled at our ancient love.

Met there by chance, long kept apart,
We wandered through the darkling glades;
And that old language of the heart
We sought to speak: alas! poor shades!
Over our pallid lips had run
The waters of oblivion,
Which crown all loves of men or maids.

In vain we stammered: from afar
Our old desire shone cold and dead:
That time was distant as a star,
When eyes were bright and lips were red.
And still we went with downcast eye
And no delight in being nigh,
Poor shadows most uncomforted.

Ah, Lalage! while life is ours,
Hoard not thy beauty rose and white,
But pluck the pretty fleeing flowers
That deck our little path of light:
For all too soon we twain shall tread
The bitter pastures of the dead:
Estranged, sad spectres of the night.

 
Ernest Dowson (2 augustus 1867 – 23 februari 1900) 

De Hongaarse dichter en schrijver Zoltán Egressy werd geboren in Boedapest op 2 augustus 1967. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Zoltán Egressy op dit blog.

Uit: Sauerampfer und Bratkartoffeln oder Die Drei Idioten (Vertaald door Géza Révay)

“Schiedsrichter:
Egal. Dann mach ich’s allein. Egal. Ich schaffe Ordnung. Stille. Es gab ein Diósgyôr-Honvéd, irgendwann. Da gibt’s ein Publikum, das wisst ihr auch. Der Schiedsrichter hat, ich weiß nicht mehr, wer er war, hat für Honvéd in der letzten Minute einen Freistoß gepfiffen.
Sie haben das Tor gemacht und haben dadurch 1:0 gewonnen.
Aber hinterher musste man den Schiedsrichter in Polizeiuniform hinausschmuggeln. Die Fans haben noch um Mitternacht die Ausfallstraßen mit ihren Wagen verbarrikadiert und am Bahnhof jeden
Zug durchsucht. Der Schiedsrichter wurde in einem Polizeiauto aus der Stadt gebracht, dabei war der Freistoß berechtigt! Ich sag’s nur, weil auch ich immer das pfeife, was angesagt ist."

 
Zoltán Egressy (Boedapest, 2 augustus 1967)

De Amerikaanse schrijver en historicus Caleb Carr werd geboren op 2 augustus 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Caleb Carr op dit blog en ook mijn blog van 2 augustus 2010

Uit: The Angel of Darkness

“June 19th, 1919
There's likely some polished way of starting a story like this, a clever bit of gaming that'd sucker people in surer than the best banco feeler in town. But the truth is that I haven't got the quick tongue or the slick wit for that kind of game. Words haven't figured much in my life, and though over the years I've met many of what the world counts to be the big thinkers and talkers of our times, I've stayed what most would call a plain man. And so a plain way of starting will suit me well.
The first thing to do, along these plain lines, is to say why I've closed the shop up and come into the back office on a night when there's still plenty of business that might be done. It's a fine evening, the kind what I used to live for: a night when you can take in all the affairs of the avenue with nothing more than your shirtsleeves for cover, blowing the smoke of a dozen good cigarettes up to the stars above the city and feeling, on balance, like maybe there's some point to living in this madhouse after all. The traffic--gasoline-powered automobiles and trucks these days, not just clattering old nags dragging carriages and carts--has slowed quite a bit with the passing of midnight, and soon the after-supper ladies and gents will be over from the Albemarle Hotel and the Hoffman House to pick up their fine-blended smokes. They'll wonder why I've dosed early, but they won't wonder long before heading for some other shop; and after they've gone, quiet will settle in around this grand Flatiron Building with a purpose. She still lords it over Madison Square, the Flatiron does, with her solitary, peculiar silhouette and her fussy stone face, all of which, at the time she was built, had architects and critics going at each other tooth and nail. The Metropolitan Life Tower across the park may be taller, but it doesn't have near the style or presence; and next to the Flatiron, buildings like Madison Square Garden, topped by its once-shocking statue of naked Diana, just seem like hangovers from another age, an age that, looking back, feels like it passed in the space of a night. It was a gay night, many folks'd say; but for some of us, it was a strange and dangerous time, when we learned things about human behavior that most sensible people would never want to know. Even the few that might've been curious got all the grimness they could stand from the Great War. What people want now's a good time, and they want it with a vengeance.”

 
Caleb Carr (New York, 2 augustus 1955)
Cover

De Frans-Canadese dichter, schrijver, acteur, zanger en politiek activist Félix Leclerc werd geboren op 2 augustus 1914 in La Tuque, Quebec, Canada. Zie ook alle tags voorFélix Leclerc op dit blogen ook mijn blog van 2 augustus 2010

L'hymne au printemps

Les blés sont mûrs et la terre est mouillée
Les grands labours dorment sous la gelée
L'oiseau si beau, hier, s'est envolé
La porte est close sur le jardin fané...

Comme un vieux râteau oublié
Sous la neige je vais hiverner
Photos d'enfants qui courent dans les champs
Seront mes seules joies pour passer le temps

Mes cabanes d'oiseaux sont vidées
Le vent pleure dans ma cheminée
Mais dans mon cœur je m'en vais composer
L'hymne au printemps pour celle qui m'a quitté

Quand mon amie viendra par la rivière
Au mois de mai, après le dur hiver
Je sortirai, bras nus, dans la lumière
Et lui dirai le salut de la terre...

Vois, les fleurs ont recommencé
Dans l'étable crient les nouveau-nés
Viens voir la vieille barrière rouillée
Endimanchée de toiles d'araignée

Les bourgeons sortent de la mort
Papillons ont des manteaux d'or
Près du ruisseau sont alignées les fées
Et les crapauds chantent la liberté
Et les crapauds chantent la liberté...

 
Félix Leclerc (2 augustus 1914 – 8 augustus 1988)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e augustus ook mijn blog van 2 augustus 2011 deel 2.

02-08-2017 om 18:41 geschreven door Romenu  

De Belgisch-Marokkaanse dichter en schrijver Taha Adnan werd geboren op 2 augustus 1970 in Assfi, Marokko. Hij groeide op in Marrakesh en woont sinds 1996 in Brussel, waar hij werkt bij het Ministerie voor Franstalig Onderwijs. Hij publiceerde drie dichtbundels in het Arabisch en een in het Frans getiteld “Transparences” (2006). Hij organiseert een jaarlijks Arabisch literair festival, Al-Salon al-Adabi in Brussel. Adnan runt de Brusselse Arabische literaire salon. Zijn gedichten zijn vertaald in het Frans en het Spaans. Hij won de tweede prijs op het Internationaal Arabisch Festival van Monodrama in de Verenigde Arabische Emiraten 2011.

Exil du sable

Comme si du sable
Nous commencions ces lignes
Comme si du sable
Nous commencions ces pas
Comme si le chemin qui nous sépare
Et les steppes de la tranquillité
Ne sont que pièges
Tissés par les araignées
A travers nos chemins
Pour chasser les gelinottes
Comme si du sable
Nous commencions ces lignes
Comme si, aux ténèbres des déserts
Nous accompagnons la flamme de ce bois
Toi l’oiseau ignoré par les hauteurs
Tu ne t’es pas encore aperçu
Par quelle plaine
Le sable du désert change ses apparences
Pour dessiner l’architecture de l’égarement
Tu ne t’es pas encore aperçu
Quel papillon est papillon
Et quel papillon est allusion?
Et te voilà
Continuant à boire la route d’un trait
Jusqu’à ce que la neige de tes défaites
Devienne entre tes compassions répétées
Une flamme brûlante
Je t’ai déjà averti
(T’en souviens-tu maintenant?)
De ne pas abandonner tes souliers
Dans les chemins en friche
Dans les parcours qui,
Bien avant que tes pieds ne s’habillent de doigts,
Les pas de ceux qui t’ont précédé
L’ont déjà essayé
Et ont traversé ses déserts et ses steppes
- Oh mon cœur -
Dès l’aube de l’insouciance
Au crépuscule de la fatigue
Comme si du sable
Nous commencions ces lignes
Comme si vers l’exil du sable
Nous rampions
Nous rampions
Tout chemin
N’est pas un chemin
Voilà pourquoi c’est ici,
Dans la tourmente des vents errants,
Que tu as retrouvé
La mort
Et tu demeureras
Nostalgique d’un rêve lointain
Qui a tant désiré ton exaltation
Il a retiré de ton cœur sa lumière
Et il t’a jeté là où
Il n’y a point de lumière
Et te voilà maintenant
T’éteindre
Exil.

Vertaald door Monia Boulila

 
Taha Adnan (Assfi, 2 augustus 1970)

02-08-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Gerrit Krol werd geboren op 1 augustus 1943 in Groningen. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Gerrit Krol op dit blog.

Zomer

Het land is warm.
De weg is wit.

Het duin is leeg.
De zee is stil.

De zon is grijs.
De dag is heel.

Terwijl je loopt

Komt er in de natuur een rechte lijn voor
denk je;
de horizon is er een
en de zgn. pijpestelen als het giet,
spiegelbeelden in een waterplas,
de lijn die ze van de wereld scheidt - alleen
met je oog half
in het water zie je dat precies;
evenwicht is ook zoiets, een vrouw
als ze, de handen gevouwen
om haar knie, met je praat, het tere
streepje dat ze heeft, een paar
stralen van de zon, perspectief geeft dat
aan een wolk, de lijnen die van sterren
beelden maken of van sommige
bloemen vijfhoeken, daarmee bedoel je
dan jezelf, een mol
ben je op de grens van aarde en lucht.

God

Het laatste nieuws van de theologie
wat niet zo wetenschappelijk is,
tenminste wel leuk, is het geloof
dat op een middag in het verleden
op een bergwei die er niet meer is
een man is neergestreken,
zijn plaid heeft uitgelegd
en daarop heeft gegeten, dat deze man
niemand anders was dan God -
te weten dat aldus uit Zijn Picknick,
nadat hij weer was opgestegen,
uit wat hij achterliet onverhoeds
of verhoeds, dat is ons niet gegeven,
dat uit Zijn Schillen en Zijn Dozen
na eeuwen en eeuwen regen
de eerste Paddestoel, de eerste mens,
en daaruit ons geslacht is voortgekomen.

En daarom zet Hij op ons Zijn claim,
omdat Hij de eerste was, en nu alleen.
Wij groeien op met dovemansoren.

 
Gerrit Krol (1 augustus 1934 - 24 november 2013)

De Nederlandse dichter en schrijver Frans Pointl werd geboren in Amsterdam op 1 augustus 1933. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Frans Pointl op dit blog.

Uit:Een oude piano en een kind

“Die nacht onweerde het, hij telde één twee drie vier vijf zes tussen bliksemschicht en donderslag, als het één tel was, nou dan was het onweer pal boven jouw straat maar zes, dan was de bliksem zes kilometer verderop.
Achter het kamerscherm sliep moeder, het onweer had haar niet wakker gemaakt, ze was bang voor onweer. Ze draaide zich om, mompelend en onrustig, haar wangen waren rood alsof ze koorts had. Natuurlijk, dacht Max, ze slaapt door 't onweer heen door die slaappilletjes, anders riep ze hem, kwam hij naast haar liggen en was ze minder bang voor het onweer.
Hoe vaak maakte ze hem 's nachts niet wakker met haar geroep, of misschien was het ijlen. Ze riep haar ouders, zijn opa en oma die hij zich nog goed herinnerde, en tante Henriëtte, tante Martha, Simon en Serah, maar er waren ook namen bij die hem niets zeiden.
Dat roepen was al in 1945 begonnen.
Omdat ze in één kamer sliepen, woonden, wasten en kookten, maakte ze de jongen daarmee wakker. Angstig ademloos beluisterde de twaalfjarige die dodendraf in haar ontmenselijkte stem. Het griezeligste was dat ze dan opstond en lopend dromend de grote koffer vanonder het bed trok, die daar vanwege ruimtegebrek stond. ‘Razzia, razzia!’ krijste ze dan. Max, die bang was dat mevrouw Joha, de kamerverhuurster weer zou dreigen hen eruit te zetten ‘als dat malle geschreeuw 's nachts niet ophield’, hield z'n moeder dan staande, trok haar ruw aan d'r lange grijzende haar, roepend ‘het is 1946, 1946 en voorbij, voorbij!’
Met een schok bleef ze dan staan, sperde de ogen wijd open en het leek alsof ze zich dan schaamde.
Toen begreep hij nog niet dat het in haar klagend gaande zou blijven zoals zij gaande en klagend zou blijven in hèm.
Veel sprak de moeder over dood.
Hij dacht aan afgelopen zondag. Ze aten meloen, moeder, de lepel met vruchtvlees in haar hand zei ‘je grootvader was hier dol op’. Max was net bezig de pitten, samengeklit in een slijmerige brij, met z'n lepel eraf te halen, toen ze zich over de tafel boog, naar de pitten wees en zei ‘elke pit is een dode’.
Werktuiglijk begon hij de pitten te tellen.”

 
Frans Pointl (1 augustus 1933 – 1 oktober 2015)
Cover biografie

De Estse schrijver Mehis Heinsaar werd geboren op 1 augustus 1973 in Tallinn in 1973. Zie ook alle tags voor Mehis Heinsaar op dit blog.

Uit: Sixteen Years of Silence

“Aadu Vassel had once lived in city, studied mathematics at Tartu University, played flute in an early music consort and made big plans for life, until one day he was struck by love – that first and true, grand and pure love which always strikes a person like a lightning bolt out of a clear blue sky. Aadu had been dating his loved one for three months, when he finally plucked up courage to reveal his true feelings to the girl - but she rejected his words, laughing.
After that the wounded man swore to himself that if the most beautiful words one can ever say in this world were trampled into mud like this, no other words should follow either. And indeed – from that day on Aadu Vassel didn't say another word to anyone.
Disappointed in people, life and himself, the young man moved in Tuhkja farm in Soomaa. That was the place of peace and silence, still out of the reach of noise made by people, with no culture or newspapers, nor electricity. He was surrounded by nothing but dozens of kilometres of woods, bogs and meadows, where wolves and bears wandered around. Aadu Vassel started a new life there in solitude, planted a garden around the house and ate food given by the Raudna River and the surrounding woods and bogs. Later, when the circumstances called for it, he started doing odd jobs in the nearest farms, reaching an agreement in everything by means of facial mimic and hand gestures. The people in Soomaa, never a particularly talkative crowd, were completely fine with such a way of communication.
During the first couple of years, some friends from Tartu used to come to visit, and Aadu Vassel was always happy to host them, even though he still remained silent. He served them tea, fish and oven-baked potatoes, and in the shadows of mighty oak trees they drank wine and played joyful music around the fire. However, after one or two years Aadu was gradually forgotten, as the lives of his city friends got busier with the passing of time. Work needed to be done, children had to be raised, and quite frankly – it was a rather complicated undertaking to visit Aadu in the middle of the deep woods far away.”

 
Mehis Heinsaar (Tallinn, 1 augustus 1973)

De Koreaanse dichter Ko Un werd geboren op 1 augustus 1933 in Gunsan. Zie ook alle tags voor Ko Un op dit blog en ook mijn blog van 1 augustus 2010.

The Horizon

I stood facing the horizon over the East Sea.
What had become of the seventeen hundred
koan-riddles?
The sound of waves
the sound of waves.
Playing with you I threw them away.

A Rosary

Angulimala was a devil of a cutthroat.
That fellow
sliced off the fingers of the people he killed
and wore them
strung dingle-dangle around his neck,
including his father's fingers.

That was a real hundred-eight bead rosary.
Every bead on the string
a life.

The Wind

Never beg the wind for mercy.
Tall wild lilies and such
scented white lilies and such
one-day lilies and such
once all your stems have snapped
produce new buds. It's not too late.

 
Ko Un (Gunsan, 1 augustus 1933)

De Nederlandse dichter en schrijver Edward van de Vendel werd geboren in Leerdam op 1 augustus 1964. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Edward van de Vendel op dit blog.

Uit: Die Tage der Bluegrass-Liebe (Vertaald door Rolf Erdorf)

“Sie gingen schwimmen. Alle wurden in einen Bus verfrachtet und zum Schwimmbad transportiert. Schon bald sprangen die Schnellsten vom niedrigen und die Mutigsten vom hohen Brett. Tycho auch. Er ging gern ins Wasser, auch wenn das hier etwas gewöhnungsbedürftig war. Sie mussten sich eine nummerierte Badekappe aufsetzen, und am Beckenrand stand ein hoher Stuhl. Auf dem saß ein Bademeister, der alles kontrollierte – bei der geringsten Kleinigkeit verhängte er eine Sperre. »Three minutes out, five minutes out!«, brüllte er. Es war wie beim Eishockey, nur dass die Wassertemperatur nicht stimmte.
Sie schwammen schon eine Stunde. Und dann, plötzlich, passierte ungefragt alles Mögliche.
Oliver ging fort. Er sagte, er wolle sich anziehen. Wieso? Hatte er keine Lust mehr? Tycho wollte fragen, wohin er gehe, sagen: Bleib doch noch etwas, warte doch, aber die japanischen Mädchen zogen ihn die Treppen zur Rutschbahn hinauf. Nachdem er hinuntergesaust war, rannte er aus dem Schwimmbad. Um nachzusehen, wohin Oliver ging. Um ihn noch kurz zu sprechen. Um notfalls ganz normal aufs Klo zu gehen.
Beim Ausgang gab es einen großen Duschraum. Durch den musste man durch, wollte man die Umkleidekabinen erreichen. Badezeug aus und Abduschen war Pflicht, die Frauen zu den Frauen, die Männer zu den Männern.
Und da sah Tycho, was er sah.
Oliver stand in der Mitte des Duschraums. Die Sonne schien durch die Oberlichter. Schräg über tausend weiße Kacheln fiel ein Lichtstreifen. Und mitten in dem Licht, zwischen Reihen regnender Sprühköpfe, neun links und neun rechts, lief das Wasser über Olivers Gesicht. Er hattedie Augen geschlossen.“

 
Edward van de Vendel (Leerdam, 1 augustus 1964)
Cover

De Amerikaanse dichter, schrijver en musicus Jim Carroll werd geboren op 1 augustus 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Jim Carroll op dit blog.

Uit: The Basketball Diaries

“The more I read the more I know it now, heavier each day, that I need to write. I think of poetry and how I see it as just a raw block of stone ready to be shaped, the way words are never a horrible limit to me, just tools to shape.  I just get the images from the upstairs vault (it all comes in images) and fling ’em around like bricks, sometimes clean and smooth and then sloppy and ready to fall on top of you later.  Like this house where I got to sometimes tear out a room and make it another size or shape so the rest make sense…or no sense at all. And when I’m done I’m stoned as on whatever you got in your pockets right now, dig?
Now I got all these diaries that have the greatest hero a writer needs, this crazy fucking New York. Soon I’m gonna wake a lot of dudes off their asses and let them know what’s really going down in the blind alley out there in the pretty streets with double garages. I got a tap on all your wires, folks. I’m just really a wise ass kid getting wiser and I’m going to get even somehow for your dumb hatred and all them war baby dreams you legt in my scarred bed with dreams of bombs falling above that cliff I’m hanging steady to. Maybe someday just an eight-page book, that’s all, and each time a page gets turned a section of the Pentagon goes blast up in smoke. Solid.”

 
Jim Carroll (1 augustus 1949 – 11 september 2009)
Leonardo DiCaprio in de film "The Basketball Diaries" uit 1995

De Argentijnse schrijver Juan Filloy werd geboren op 1 augustus 1894 in Córdoba. Zie ook alle tags voor Juan Filloy op dit blog en ook mijn blog van 1 augustus 2010.

Uit: Op Oloop (Vertaald door Lisa Dillman)

"It's no use. I'll never break free. Force of habit has forced my hand. All I ever wanted was to mold myself from something small and insignificant into something great, like a little Renaissance jewel, patiently chiseled, sparkling with intuition, shimmering with wisdom. Alas, idiotically, I chose to enroll myself in the bitter school of constraint. I've turned my psyche into a stopwatch of perfect and ineluctable exactitude--complete with alarm and glow-in-the-dark numerals ... I hear and see my failure at all times, and with absolute accuracy. And I suffer, unable to defeat my undignified genius, strangling everything from the tiniest whims to the most overwhelming urges. And yet ... I find that a new insurrection, timid yesterday, implacable today, is trying to create chaos in the already crowded house of my mind. To no avail. Constraint has long since castrated my need to be something in the eyes of the world. Instead I've only managed to be some thing."
He wasn't actually speaking. His voice was directed inwards, towards a daimon curled up in his mind.
Just then his manservant walked in.
"Sir. Allow me to remind you that today, Sunday, at ten-thirty, you are scheduled to have your Turkish bath. You have only a few minutes if you still want to arrive on time. Shall I call for the car?"
"Unbelievable! I've told you before, I never forget anything: the car has already been called for. Now, please see that you deliver this correspondence to the corresponding addresses. Today."
The mechanical nod of his manservant's close-cropped head caused his chin to tap his chest. Then he bowed to hand Op Oloop hat, cane, and gloves."

 
Juan Filloy (1 augustus 1894 – 15 juli 2000)

De Canadese dichteres en schrijfster Anne Hébert werd geboren op 1 augustus 1916 in Sainte-Catherine-de-Fossambault, Quebec. Zie ook alle tags voor Anne Hébert op dit blogen ook mijn blog van 1 augustus 2010.

Au palais de l'enfant sauvage

Au palais de l'enfant sauvage
Jaillirent des larmes de sel
Leur éclat fut tel
Que les gardes qui veillent
Aux marches du palais
Furent terrassés sans retour
Dans un éblouissement de lune et de cristal
Insoutenable et sans objet apparent.

Marine

Quel est ce flux
Et ce reflux
Qui montent sur moi,
Et me font croire
Que j’étais endormie,
Sur l’île,
Avant le montant,
Et les vagues
Maintenant
Me surprennent
Tout à l’alentour?

Est-ce dans un coquillage
Que j’entends la mer?
Est-ce le vent sur nos têtes,
Ou le sang qui bat à ma tempe?

Dans quelle marine
Ai-je donc vu mes yeux?

Qui donc a dit
Qu’ils étaient calmes
Comme un puits,
Et qu’on pouvait
S’asseoir sur la margelle
Et mettre tout le bras
Jusqu’au coude
Dans l’eau lisse?

Gare aux courants du fond,
Au sel, aux algues,
Et aux beaux noyés
Qui dorment les yeux ouverts,
En attente de la tempête
Qui les ramènera
À la surface de l’eau,
Entre les cils.

 
Anne Hébert (1 augustus 1916 – 22 februari 2000)

De Amerikaanse dichter en schrijver Herman Melville werd geboren in New York op 1 augustus 1819. Zie ook alle tags voor Herman Melville op dit blog en ook mijn blog van 1 augustus 2010.

Uit: Moby Dick

“But here is an artist. He desires to paint you the dreamiest, shadiest, quietest, most enchanting bit of romantic landscape in all the valley of the Saco. What is the chief element he employs? There stand his trees, each with a hollow trunk, as if a hermit and a crucifix were within; and here sleeps his meadow, and there sleep his cattle; and up from yonder cottage goes a sleepy smoke. Deep into distant woodlands winds a mazy way, reaching to overlapping spurs of mountains bathed in their hill-side blue. But though the picture lies thus tranced, and though this pine-tree shakes down its sighs like leaves upon this shepherd’s head, yet all were vain, unless the shepherd’s eye were fixed upon the magic stream before him. Go visit the Prairies in June, when for scores on scores of miles you wade knee-deep among tiger-lilies—what is the one charm wanting?—Water—there is not a drop of water there! Were Niagara but a cataract of sand, would you travel your thousand miles to see it? Why did the poor poet of Tennessee, upon suddenly receiving two handfuls of silver, deliberate whether to buy him a coat, which he sadly needed, or invest his money in a pedestrian trip to Rockaway Beach? Why is almost every robust healthy boy with a robust healthy soul in him, at some time or other crazy to go to sea? Why upon your first voyage as a passenger, did you yourself feel such a mystical vibration, when first told that you and your ship were now out of sight of land? Why did the old Persians hold the sea holy? Why did the Greeks give it a separate deity, and own brother of Jove? Surely all this is not without meaning. And still deeper the meaning of that story of Narcissus, who because he could not grasp the tormenting, mild image he saw in the fountain, plunged into it and was drowned. But that same image, we ourselves see in all rivers and oceans. It is the image of the ungraspable phantom of life; and this is the key to it all. »

 
Herman Melville (1 augustus 1819 - 28 september 1891)
Gregory Peck als kapitein Ahab in de gelijknamige film uit 1956

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e augustus ook mijn blog van 1 augustus 2011 deel 3.

01-08-2017 om 18:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook alle tags voor Cees Nooteboom op dit blog.

Bashio III

Nergens in dit helaal heb ik een vaste woonplaats
Schreef hij op zijn hoed van cypressen. De dood nam zijn hoed af,
Dat hoort zo. De zin is gebleven.
Alleen in zijn gedichten kon hij wonen.
Nog even en je ziet de kersenbloesem van Yoshino.
Zet je sandalen maar onder de boom, leg je penselen te rusten.
Berg je stok in je hoed, vervaardig het water in regels.
Het licht is van jou, de nacht ook.
Nog even, cypressehoed, en ook jij zult ze zien,
De sneeuw van Yoshino, de ijsmuts van Sado,
Het eiland dat scheepgaat naar Sorén over grafstenen golven.

En vannacht in de stenen stilte

En vannacht, in de stenen stilte
van mijn kamer, het huis op het eiland,
onder het web van sterren, de palmen roerloos,
kwamen die andere stemmen, Auden en Frost
en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings
en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders,
in mijn haren, tegen de ramen,
dichters, gedichten,
droombeeld, verhaal, getijden
van toen, ooit, nu,
naast me, achter me, op de maat
van de mot tegen het licht, zinnen,
ooit hardop gesproken in een andere ruimte,
nu bij mij binnengelopen
als de omarming van vrienden, de monden
van al deze doden in het middelste
nachtuur,
de adem waarvan ik leef,
en jij.

Latijn

In een duister woud, zeker,
en het midden al jaren voorbij,
hoefde ik geen volkstaal
meer uit te vinden.

Niets wat ik had te zeggen
kon daarin nog klinken,
mijn woorden waren weer
latijn geworden, onleesbaar, gesloten.

Dichter, klerk, geheime diaken
van de kleinste gemeente,
de afkerige sekte van verhulde beduiding,
gewend naar zichzelf,

een gnosis van gemaskerde zinnen
in een steeds onherkenbaarder schrift.

 
Cees Nooteboom (Den Haag, 31 juli 1933)

De Nederlandse dichter en schrijver Wouter Godijn werd geboren in Amsterdam op 31 juli 1955. Zie ook alle tags voor Wouter Godijn op dit blog.

Er ontbreekt iets

Volle melk, hete aardappelen,
schroeiend vlees.
Meer! Erger! Waar is de slager?
Daar achter die bloedrode horizon.

Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op
weg.

Maar het was te vermoeiend.
Geen van ons kwam aan.

en toen we stierven dachten we:
er ontbreekt iets. Dit
was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld
en we zijn voor niets bang geweest.

Inmiddels waren we veranderd in bloemen:
hyacinten, madeliefjes, tulpen, seringen enzovoort,
enzovoort,
en we bloeiden
bokkig zwijgend en teleurgesteld.
Ja, we bloeiden genadeloos.

Onze rok

Rock-'n-roll is here to stay!
O jee, we veranderen

in reizigers. Met een zwak
voor luitmuziek: sssst!

wind in riet. We houden nu het meest
van zaken die je nauwelijks hoort of ziet.

Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water
troost. Ondiep. Onze rok.

hebben we hoog opgetrokken.

 
Wouter Godijn (Amsterdam, 31 juli 1955)

De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op 31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis. Zie ook alle tags voor Grand Corps Malade op dit blog.

La Fleur

La fleur vénéneuse

Comment vais-je l’appeler
Cette belle fleur vénéneuse
Qui dans la chair s’est nichée
Trahissant mon amie malheureuse

Nous les incroyants
Avons sacrifié tous les saints
Du paradis des croyants
Pour sauver de mon amie son sein

Comment vais-je t’appeler
Fleur de sang
Blottie au cœur de mon aimé
Là où je dépose mes baisers gourmands

Est venue s’immiscer cette sauvage
Me faisant trembler de rage
Là où, ma bouche contre son cœur
Je réchauffais nos ardeurs

Chardon, tu me piques la langue
Quand tel un petit chat
Je lèche le mamelon qui tangue
Pour conjurer le sort à tout va

Comment vais-je t’appeler
Fleur piquante, envahissante
Qui grandit dans le chaud de mon aimé
L’envie de t’effeuiller est grande

Marguerite décapitée des pétales
Pas pour lire l’avenir de mon amour
Mais pour ton agonie étalée
Qui fleurira mes jours

Comment vais-je t’appeler
Quand sous le bombardement
Tu faneras épuisée
Des rayons tuants

Vais –je te faire sécher
Entre les pages noires
Aux bords endeuillés
Du testament de mes déboires

Tel un papillon tu quitteras
Le sein tendre de mon toujours
Tel un roi qui règnera
Je me coucherai sur mon amour

Comment vais-je t’appeler
Quand enfin l’imparfait
Dans notre vie sera utilisé
Pour fêter ta mort à jamais.

 
Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)

De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook alle tags voor Joanne Rowling op dit blog.

Uit:Harry Potter & The Goblet of Fire

„Then, just when things were looking very serious for Frank, the report on the Riddles' bodies came back and changed everything.
The police had never read an odder report. A team of doctors had examined the bodies and had concluded that none of the Riddles had been poisoned, stabbed, shot, strangled, suffocated, or (as far as they could tell) harmed at all. In fact (the report continued, in a tone of unmistakable bewilderment), the Riddles all appeared to be in perfect health - apart from the fact that they were all dead. The doctors did note (as though determined to find something wrong with the bodies) that each of the Riddles had a look of terror upon his or her face - but as the frustrated police said, whoever heard of three people being frightened to death?
As there was no proof that the Riddles had been murdered at all, the police were forced to let Frank go. The Riddles were buried in the Little Hangleton churchyard, and their graves remained objects of curiosity for a while. To everyone's surprise, and amid a cloud of suspicion, Frank Bryce returned to his cottage on the grounds of the Riddle House.
"'S far as I'm concerned, he killed them, and I don't care what the police say," said Dot in the Hanged Man. "And if he had any decency, he'd leave here, knowing as how we knows he did it."
But Frank did not leave. He stayed to tend the garden for the next family who lived in the Riddle House, and then the next for neither family stayed long. Perhaps it was partly because of Frank that the new owners said there was a nasty feeling about the place, which, in the absence of inhabitants, started to fall into disrepair...”

 
Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965)
Scene uit de film uit 2005, met o.a. Daniel Radcliffe als Harry

De Franse schrijver Alain Nadaud werd geboren op 31 juli 1948 in Parijs. Zie ook alle tags voor Alain Nadaud op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Journal du non-écrire

"Un matin, je me suis réveillé: j'avais cessé d'y croire. Un grand silence régnait dans la maison. Comme si la nature entière retenait son souffle. J'ouvris la fenêtre qui donnait sur la mer: le flux s'était retiré au loin pendant la nuit. Moi-même, je me retrouvais comme sur le sable. Quelque chose avait disparu de mon horizon mental, qui me laissait l'esprit vide et le coeur sec. Comme une histoire d'amour dont on revient soudain. Je n'eus pas même besoin d'aller jusqu'au placard: je savais qu'elle avait profité de mon sommeil pour s'éclipser. Ses chaussures à la main, elle était partie sans bruit, emmenant ses affaires et l'espoir où elle m'avait entretenu jusqu'ici. Qu'allais-je faire de moi à présent?”
(...)

“Il s'était aperçu qu'il avait vécu dans un état de véritable sujétion vis-à-vis de l'écriture. Comme un prêtre fanatique. Un zélote. Un idolâtre qui se sacrifie à son idole, non pas faite de boit, de pierre ou d'os, mais d'encre et de papier : dans son temple, dont la bibliothèque labyrinthique imaginée par J.-L. Borges est le modèle, s'entassait la totalité des livres écrits depuis les commencements des temps, et à écrire jusqu'à la fin des siècles.
En arrêtant d'écrire, il avait coupé court à cette fantasmagorie. Il avait entamé une cure de désintoxication douloureuse, pleine de doutes et d'austérités, à laquelle rien n'était susceptible d'échapper. Peut-être la disparition de ses certitudes en la toute-puissance de l'écriture, de l'abnégation que supposait cette pratique, de cette morale même qu'elle induisait le rendaient-elles mieux apte à démonter les mécanismes insidieux et pervers de la croyance, à aborder de front la question de l'absence radicale de Dieu.
Pour retrouver le chemin de l'écriture après une déception pareille, il lui aurait fallu un enjeu de taille : à l'image par exemple de la lutte de Jacob avec l'Ange. Ou de ce Maldoror qui ne craignait pas d'outrager la figure même de Dieu."

 
Alain Nadaud (31 juli 1948 – 12 juni 2015)

De Duitse dichter, singer-songwriter en muzikant Hans-Eckardt Wenzel werd geboren op 31 juli 1955 in Kropstädt bij Wittenberg. Zie ook alle tags voor Hans-Eckardt Wenzel op dit blog enook mijn blog van 31 juli 2010

Das Abschmink-Lied

Still vom Klatschen und vom Schreien
Über meine derben Witze
Steh ich plötzlich vor den Reihen
Einsam, all der leeren Sitze.

Ausgetrocknet sind die Lippen,
Hals und Kopf sind leer gesungen,
Stechend ist in meiner Rippen
Käfig mir mein Herz gesprungen.

Stunden später, müd, beim Feste,
Einen scharfen Schnaps im Glase,
Stierte eine auf die Reste
Schminke über meiner Nase.

Aussatz ziert mich! Einen Narren
Hast du neben dir zu sitzen.
Hoffst, ich zög dir jeden Karren
Aus dem Dreck mit meinen Witzen.

Freilich kann ichs! Nur Sekunden,
Da die Augen sich noch drehen
In artistisch großen Runden
Um die Augen, die mich sehen.

Alles, was ich hab, verteil ich,
So erfinde ich mein Glück.
Meine Narrenfreiheit freilich
Ist ein lächerliches Stück.

 
Hans-Eckardt Wenzel (Kropstädt, 31 juli 1955)

De Duitse schrijver Daniel Bielenstein werd geboren op 31 juli 1967 in Bonn. Zie ook alle tags voor Daniel Bielenstein op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Die Frau fürs Leben

„Vielleicht haben Kerle wie er noch eine Chance, wenn sie Football spielen können oder genug artistische Begabung besitzen, um eine Karriere als Wrestler zu starten. Aber vermutlich sind bei beiden Sportarten die Regeln für Jack zu kompliziert. Trotzdem bleibt die Tatsache mit den kreischenden Bikini-Mädchen. Und der durchtrainierte Körper. Jack sieht so selbstbewusst in die Kamera, weil er sich dessen vollkommen bewusst ist. Es würde mich nicht wundern, wenn er gleich in die Kamera grinsen und sagen würde: »Klar, Gregor, du lachst über mich. Aber diese Mädchen da, die tun alles für mich, wenn ich nur mit dem Finger schnippe. Und weißt du auch, warum? Weil ich ein wirklich cooler Typ bin, der zwar nichts im Kopf hat, aber zu hundert Prozent aus Muskeln besteht.« Ganz tief in mir wird mein schlechtes Gewissen gekitzelt. Und das nur, weil ich diesem Primaten beim Hantieren mit einer Motorsäge zusehe. Mein letztes Workout liegt schon länger als eine Woche zurück. Wenn das so weitergeht, kein Zweifel, werde ich die restlichen Samstagnächte meines Lebens alleine im Bett liegen. Und immer fetter werden.
Das beste Mittel gegen meine Sekundendepression ist ein tiefer Schluck aus der Flasche. Das klappt immer. Außerdem sind Jack und seine Säge jetzt vom Bildschirm verschwunden. Dafür werden wir Zuschauer darüber aufgeklärt, dass die Sendung einen Sponsorpartner hat. Um genau zu sein, verdanken wir das sportliche Highlight einer Telefonnummer, die nun von einer Dolly-Buster-artigen Stimme melodisch vorgetragen wird: »Nullhundertneunzig und sechsmal die Sechs — die heiße Nummer mit den scharfen Girls. Komm, ruf an!"

 
Daniel Bielenstein (Bonn, 31 juli 1967)

 

Volgens de Franse Wikipedia is de Algerijnse, Franstalige schrijver Ahmed Zitouni geboren op 31 juli 1949 in Saïda, Algerije. Zie ook alle tags voor Ahmed Zitouni op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010.

Uit: Amours sévices & Morgue

"Insiste.
M'appelle à la tâche.
Rien à prouver. Aucune vérité à exhumer. Comprendre. Seulement comprendre. Se leurrer à la commande. Qu'importe ! Je ne le ménagerai plus. Le traquerai à la trace. Le rédigerai à l'émotion. Le raturerai de toute géographie connue. En ferai un cocu de l'histoire, celle des analphabètes, et l'autre aussi. Me vengerai de lui. L'empêcherai de me repasser par la tête. Expierai en lui. Le réincarnerai au hasard d'une ressemblance, d'une fraternité avouée, reconnue. Le comprendre. Tutoyer sa morgue figée en lucidité définitive. M'y habituer. L'apprivoiser. Et à chaque incursion, dans ce que j'aurai échafaudé avoir été lui, ressortir une fois de plus épuisé, vidé, plus mort que jamais, ivre de douleur nue, assoiffé de vie.
C'est fou, le nombre de pistolets sommeillant dans des plumiers d'enfance ! Et qui, à la plus lointaine évocation, ne demandent qu'à partir. S'habiller de la grenaille des mots. S'éparpiller en vertige. Malik avait sûrement des yeux noirs. Des yeux de dégourdi, veloutés et brillants, toujours en mouvement. Des cheveux bouclés. Des mains de pianiste ou de voleur, faites pour récupérer et tuer.
J'avoue m'être souvent laissé tenter. Me fondant dans des images de passage. Transitant dans l'assassin du jour, quelque chose de lui en retour. Troquant une de mes folies de rien pour l'ombre de ses aumônes de lucidité. Me brûlant à un tournant de mémoire. Lui ouvrant des réhabilitations posthumes. Lui traçant une fin de course plus raisonnable, quelque scénario de sortie plus acceptable, une fin de partie plus ordinaire, plus humble et moins animale dans son déroulement. Quelque chose comme une scène de ménage, avec les éclats de voix d'une rupture consommée. une porte qui claque. Un sanglot. Le silence.“

 
Ahmed Zitouni (Saïda, 31 juli 1949)
Saïda, Algerije, raadhuis.

De Indische (Hindi en Urdu) schrijver Munshi Premchand werd geboren in Lamhi op 31 juli 1880. Zie ook alle tags voor ook Munshi Premchand op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Catastrophe

“In Banaras District there is a village called Bira in which an old, childless widow used to live. She was a Gond woman named Bhungi and she didn't own either a scrap of land or a house to live in. Her only source of livelihood was a parching oven. The village folk customarily have one meal a day of parched grains, so there was always a crowd around Bhungi's oven.
Whatever grain she was paid for parching she would grind or fry and eat it.
She slept in a corner of the same little shack that sheltered the oven. As soon as it was light she'd get up and go out to gather dry leaves from all around to make her fire. She would stack the leaves right next to the oven, and after twelve, light the fire. But on the days when she had to parch grain for Pandit Udaybhan Pandey, the owner of the village, she went to bed hungry. She was obliged to work without pay for Pandit Udaybhan Pandey She also had to fetch water for his house. And, for this reason, from time to time the oven was not lit. She lived in the Pandit's village, the refore he had full authority to make her do any sort of odd job. In his opinion if she received food for working from him, how could it be considered as work done without pay?
He was doing her a favour, in fact, by letting her live in the village at all.
It was spring, a day on which the fresh grain was fried and eaten and given as a gift. No fire was lit in the houses Bhungi's oven was being put to good use today. There was a crowd worthy of a village fair around her. She had scarcely opportunity to draw a breath. Because of the customer's impatience, squabbles kept breaking out. Then two servants arrived, each carrying a heaped basket of grain from Pandit Udaybhan with the order to parch it right away. When Bhungi saw the two baskets she was alarmed. It was already after twelve and even by sunset, she would not havetime to parch so much grain. Now she would have to stay at the oven parching until after dark for no payment. In despair she took the two baskets. One of the flunkeys said menacingly, 'Don't waste any time or you'll be sorry.'

 
Munshi Premchand (31 juli 1880 –8 oktober 1936)
Monument in Lamhi

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e juli ook mijn blog van 31 juli 2016 deel 1 en eveneens deel 2.

31-07-2017 om 18:21 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
De brug over de Maas bij Wessem

Het oversteken van de Maas

Bij elke stap bezig met de overkant.
Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw,
onbevreesd dansend boven de stenen brug.

De overkant is een belofte, komt huizenhoog
me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over.

Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid,
keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte
van afscheid en aankomst, terwijl ik mij met kloppend hart
voorwaarts spoed, naamloos opga in de drukte.

Almaar dichter op de andere oever aan, vergezicht
dat eindeloos zich ontvouwt, stadsgrond wordt, waterloop.
Droom die ik bewaar, ik draag hem met mij mee.

 
Frans Budé (Maastricht, 28 december 1945)
De Sint Servaasbrug in Maastricht

De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook alle tags voor Patrick Mondiano op dit blog.

Uit: The Search Warrant (Vertaald door Joanna Kilmartin)

“Eight years ago, in an old copy of Paris Soir dated December 31 1941, a headline on page three caught my eye:
PARIS
Missing, a young girl, Dora Bruder, age 15, height 1.55m, oval-shaped face, grey-brown eyes, grey sports jacket, maroon pullover, navy-blue skirt and hat, brown gym shoes. Address all information to M and Mme Bruder, 41 Boulevard Ornano, Paris.
I had long been familar with the area around the Boulevard Ornano. As a child, I would accompany my mother to the Saint-Ouen flea markets. We would get off the bus either at the Porte de Clignancourt or, occasionally, outside the 18th arrondissement Town Hall. Always, it was a Saturday or Sunday afternoon.
I am writing these pages in November 1996. It seldom stops raining. Tomorrow we shall be in December, and 55 years will have passed since Dora ran away. It gets dark early, and it is just as well: night obliterates the greyness and monotony of these rainy days when one wonders if it really is daytime, or if we are not going through some intermediary stage, a sort of gloomy eclipse lasting til dusk. Then the street-lamps and shop windows and cafés light up, the evening air freshens, contours sharpen, there are traffic jams at the crossroads and hurrying crowds in the streets. And in the midst of all these lights, all this hubbub, I can hardly believe that this is the city where Dora lived with her parents, where my father lived when he was 20 years younger than I am now. I feel as if I am alone in making the link between Paris then and Paris now, alone in remembering all these details. There are moments when the link is stretched to breaking-point, and other evenings when the city of yesterday appears to me in fugitive gleams behind that of today.”

 
Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)

De Noorse schrijfster en scenariste Maja Lunde werd geboren in Oslo op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog.

Uit: Die Geschichte der Bienen (Vertaald door Ursel Allenstein)

„Heute war ich auf Feld 748 eingesetzt. Wie viele es insgesamt waren, wusste ich nicht, aber meine Gruppe war eine von hunderten. In unseren beigefarbenen Arbeitsanzügen glichen wir einander wie die Bäume und hingen bei der Arbeit so dicht beieinander wie deren Blüten. Niemals allein, immer zu einer Traube gedrängt, ob hier oben in den Bäumen oder unten entlang des Pfades, wenn wir von einem Feld zum nächsten zogen. Nur in unseren kleinen Wohnungen hatten wir einige wenige Stunden am Tag für uns. Das übrige Leben fand hier draußen statt.
Es war still. Während der Arbeit durften wir nicht miteinander reden. Nur unsere vorsichtigen Bewegungen in den Bäumen waren zu hören und hin und wieder ein leises Räuspern oder Gähnen oder das Reiben der Arbeitskleidung an den Stämmen. Manchmal gab es auch einen Laut, den wir hassen gelernt hatten – ein Ast, der knackte und schlimmstenfalls sogar brach. Davon abgesehen machte nur der Wind Geräusche, wenn er durch die Zweige fuhr und über die Blüten strich oder durch das Gras auf dem Boden raschelte.
Er wehte von Süden her, aus Richtung des Waldes. Im Gegensatz zu den weißblühenden Obstbäumen, die noch kein Laub trugen, wirkte der Wald dunkel und ungezähmt, und schon in wenigen Wochen würde er eine noch üppigere, grüne Mauer bilden. Wir gingen nie hinein, hatten dort nichts zu erledigen. Und neuerdings gab es Gerüchte, dass er gerodet werden sollte, um einer neuen Plantage Platz zu machen.
Jetzt summte aus Richtung des Waldes eine Fliege heran, ein seltener Anblick, so wie ich schon seit Tagen keine Vögel mehr gesehen hatte, auch sie waren weniger geworden. Sie machten Jagd auf die wenigen Insekten, die es noch gab, und hungerten ansonsten wie der Rest der Welt auch.
Ein Geräusch durchschnitt die Stille. Es war die Pfeife, die von der Baracke der Aufseher herüberdrang, das Signal zur zweiten und letzten Pause des Tages. Erst jetzt fiel mir auf, wie trocken meine Zunge war.
Wie eine zusammenhängende Masse glitten die anderen Arbeiterinnen und ich von den Bäumen hinab. Meine Kolleginnen unterhielten sich. Kaum war es erlaubt, setzte ihr wildes Plappern ein, als hätte man einen Schalter umgelegt."

 
Maja Lunde (Oslo, 30 juli 1975)

De Engelse dichteres en schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook alle tags voor Emily Brontë op dit blog.

Uit: Wuthering Heights

‘What the devil is the matter?’ he asked, eyeing me in a manner that I could ill endure, after this inhospitable treatment.
‘What the devil, indeed!’ I muttered. ‘The herd of possessed swine could have had no worse spirits in them than those animals of yours, sir. You might as well leave a stranger with a brood of tigers!’
‘They won’t meddle with persons who touch nothing,’ he remarked, putting the bottle before me, and restoring the displaced table. ‘The dogs do right to be vigilant. Take a glass of wine?’
‘No, thank you.’
‘Not bitten, are you?’
‘If I had been, I would have set my signet on the biter.’ Heathcliff’s countenance relaxed into a grin.
‘Come, come,’ he said, ‘you are flurried, Mr. Lockwood. Here, take a little wine. Guests are so exceedingly rare in this house that I and my dogs, I am willing to own, hardly know how to receive them. Your health, sir?’
I bowed and returned the pledge; beginning to perceive that it would be foolish to sit sulking for the misbehaviour of a pack of curs; besides, I felt loth to yield the fellow further amusement at my expense; since his humour took that turn. He—probably swayed by prudential consideration of the folly of offending a good tenant—relaxed a little in the laconic style of chipping off his pronouns and auxiliary verbs, and introduced what he supposed would be a subject of interest to me—a discourse on the advantages and disadvantages of my present place of retirement. I found him very intelligent on the topics we touched; and before I went home, I was encouraged so far as to volunteer another visit tomorrow. He evidently wished no repetition of my intrusion. I shall go, notwithstanding. It is astonishing how sociable I feel myself compared with him."

 
Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848)
Anita Caprioli (Catherine) en Alessio Boni (Heathcliff) in een Italiaanse tv-film uit 2004.

De Amerikaanse schrijfster Cherie Priest werd geboren in Tampa op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Cherie Priest op dit blog.

Uit: Chapelwood

“I escaped Chapelwood under the cover of daylight, not dark-ness. The darkness is too close, too friendly with the terrible folk who worship there. (The darkness would give me away, if I gave it half a chance.) So I left them an hour after dawn, when the reverend and his coterie lay sleeping in the hall beneath the sanctuary. When last I looked upon them, taking one final glance from the top of the stairs—down into the dim, foul-smelling quarter lit only with old candles that were covered in dust—I saw them tangled together, limb upon limb. I would say that they writhed like a pit of vipers, but that wasn't the case at all. They were immobile, static. It was a ghastly, damp tableau. Nothing even breathed.
I should have been down there with them; that's what the reverend would've said if he'd seen me. If he'd caught me, he would've lured me into that pallid pile of flesh that lives but is not alive. He would have reminded me of the nights I've spent in the midst of those arms and legs, tied together like nets, for yes, it is true: I have been there with them, among the men and women lying in a heap in the cellar. I have been a square in that quilt, a knot in that rug of humanity, skin on skin with the boneless, eye-less things that are not arms, and are not legs. (I dream of it now, even when I'm not asleep.) But never again. I have regained my senses—or come back to them, having almost fled them altogether. So what sets me apart from the rest of them, enthralled by the book and the man who wields it? I cannot say. I do not know. I wanted to be with them, to be like them. I wanted to join their ranks, for I believed in their community, in their goals. Or I thought I did. I am rethinking all the things I thought. I am fashioning new goals, goals that will serve mankind bet-ter than the distant, dark hell that the reverend and his congrega-tion seek to impose upon us all. They taught me too much, you see. They let me examine too many of their secrets too closely. and taste too much of the power they chase with their prayers and their formulas. When they chose me for an acolyte, they chose poorly. I take comfort in this, really, I do. It means that they can misjudge.”

 
Cherie Priest (Tampa, 30 juli 1975)
Cover

De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Pauline van der Lans op dit blog.

Uit: Donkerblonde dochter

“Haar benen bungelden naast het ronddraaiende achterwiel. Met haar handen omklemde ze de onderkant van het zadel. Liever zou zij haar armen rond haar vaders middel slaan. Haar wang tegen de warme rug, waarvan de wervels scherp boven elkaar lagen gestapeld, licht gebogen onder zijn overhemd. Als zij haar vader vasthield, zou zij nooit vallen. Het sterke lijf zou haar op-vangen en beschermen. En als zij dan straks halt hielden, zou haar vader haar van de bagagedrager zwieren. Natuurlijk kon zij best zelf afstappen, maar haar vader wilde haar graag optillen, omdat hij haar zo lang niet gezien had. Zo lang niet had kunnen vastpakken. Niet had kunnen aanraken. En dan zou hij met zijn hand door haar haren raggen, de knokkels op haar schedel. 'Zo, meisje.' De schroeven onder het zadel waren verroest. Het was een oude fiets. Oom Aad en oom Jo brachten er nog niet zo lang geleden venetskrantjes mee rond, maar dat hoefde nu niet meer. Haar vaders voeten op de piepende pedalen. Door zijn zomer-broek heen schemerden magere benen. Knokig. Een laagje vet met daaronder botten. 'Had je me in Chunkai moeten zien: had hij gezegd toen haar moeder haar zorg uitsprak. 'Ik ben een gevulde kerstkalkoen vergeleken met toen.' In de gang fluisterden oom Daan en oom Jaap woorden als 'ontberingen', 'mensonterende omstandigheden', 'kassian', 'voor lijk achtergelaten', en 'wonderbaarlijk'. En zij schudden hun hoofden.
Zij keek naar beneden en zag haar schoenen met de kale neu-zen en daaronder het voorbijflitsende pad. De schoenen werden te klein. Nog even en ze gingen naar Mietsie van oom Jo.
De lammetjes die in het voorjaar nogklein en wollig waren, ston-den nu net zo bedaard in de wei te grazen als volwassen schapen. Hoe zij, een paar weken geleden nog maar, struikelden over hun pootjes van vilt, en opsprongen naar elkaar. Wat had zij daarom moeten lachen. Nadoen kon je het niet. Elke dag fietste zij met haar moeder na het avondeten door de weilanden bi) Monster. Hoe fris het rook in het voorjaar, naar avonturen en nieuw leven. En dan nu de verzadigde zomergeur, die loom maakte. Niet zelf fietsend maar achterop. Trosjes vliegen en muggen in de lucht, het opschietende mais, akkers vol korenbloemen en klaprozen in het bermgras, beloftevol als haar moeders zomerrok tijdens een dagje uit.”

 
Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e juli ook mijn blog van 30 juli 2016 deel 1 en eveneens deel 2.

30-07-2017 om 08:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Aly Freije werd geboren in Veelerveen op 30 juli 1944. Freije groeide op in Oost-Groningen. Zij studeerde sociologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij werkte als docent en later als leerplanontwikkelaar en vakdidacticus in het tweedekansonderwijs. Daarna was zij een aantal jaren werkzaam bij een landelijk informatiecentrum voor schrijvers in Amsterdam (1993-2000). Voor “Schrijven Magazine” schreef ze artikelen over schrijfprocessen en schrijfdidactiek. Freije gaf jarenlang schrijfcursussen aan groepen van beginnende tot meer ervaren schrijvers en ontwikkelde, in samenwerking met beeldende kunstenaars, creatieve projecten en schrijfworkshops. Ze schrijft in het Nederlands en in het Gronings. Ze won de Freudenthal-prijs voor Nedersaksische literatuur 2008. Werk van haar verscheen ook in diverse bloemlezingen en verzamelbundels. Gedichten verschenen op internet tijdschriften als 'De Contrabas', ‘De Brakke Hond’, 'Tzum' , ‘Krakatau’ en Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift. Freije werkt tegenwoordig als docente schrijven aan de Schrijversvakschool Groningen. In 2008 ontving zij de Duitse Freudenthal-prijs voor nieuwe Nedersaksische literatuur en in 2009 de Provinciale Literaire Prijs van Stichting 't Grunneger Bouk.

Hokkelingen

Een hoopje nattig bont leert te beginnen
op hoge poten, de vastberadenheid
om steeds weer struikelend op te krabbelen

ik kruip in het kalverhok tegen haar krullerig lijf
in vers stro, roestig bloed en moederkoek
van nageboorte, gespeend van melk en tepels
dromen we elkaars adem weg

straks dansen we de wankelbenen los
in klavervelden, reikhalzen aan de waterkant
al weten we van kuddegeest, wetten
van ruilverkaveling, prikkeldraad, we leggen ons
in de avond neer, herkauwen, leren bivakkeren in onszelf

en in alle weiden bij tegenwind, gesloten hekken
de plek die we verlaten hebben, de warmte
blijven voelen, waar de moeder lag.

Zij vervoegt de klei

Scheuren trekt ze in de klei, demonteert haar meisjesjaren
onderzoekt gedachtekieren, kneedt woorden, bergt
geheimen op, kan er zomaar tussen vallen

– diep zijn de sporen die de vader met rechte hand
haar jeugd in ploegt, hij wijst haar het eerste groen
van wintertarwe, bij God, over de dijk komen alle lijnen samen

hij legt haar languit in de voren, van dichtbij ziet ze
barsten, lieveheersbeestjes ontvouwen vleugeltjes
van glas, zij wil op blote voeten over stoppelvelden rennen –

bij schemer is zij soms te zien met wilde eenden, ze glijden
samen door de klei, glippen sloten in, zoeken bodems af in kopstand

waar de boer onafgebroken zijn lijnen trekt, waggelt
ze achter hem aan, vindt koppig zijn grote hand terug
kneedt de klei in nieuwe vormen.

 
Aly Freije (Veelerveen, 30 juli 1944)

30-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook alle tags voor Harry Mulisch op dit blog.

Uit: De ontdekking van de hemel

“Nooit gaf Onno antwoord op belangstellende vragen naar zijn ontdekking. 'Lees dat maar na,' placht hij te zeggen, 'in de Journal of Near Eastern Studies. Ik maak geen overuren.' Maar nu, op Max' vraag hoe hij dat schrift ontcijferd had, legde hij geduldig uit dat er geen sprake was van ontcijferen, aangezien het sinds jaar en dag leesbaar was. Het bestond in grote trekken uit het griekse alfabet, maar het was geen grieks, het was onbegrijpelijk. Het was zoals wanneer iemand die geen grieks kende, het griekse alfabet leerde en dan zou proberen de Ilias te lezen. De etrusken waren een italisch volk, doceerde hij, dat in het huidige Toscane leefde: Tusci noemden de romeinse veroveraars hen. Het latijn zat vol etruskische leenwoorden, zoals persona voor 'masker', maar verder was alleen van een paar woorden de betekenis bekend, zoals van die voor 'god', 'vrouw', 'zoon'. Het probleem was, dat een lange bilingue ontbrak, zoals Champollions Steen van Rosette, met eenzelfde tekst in het etruskisch en in een bekende taal. Zij hadden dus iets met de grieken te maken, en tegelijk had hun taal niets te maken met het grieks. Zij schreven hun taal fonetisch met griekse letters, zoals gymnasiasten uit de eerste klas met hun naam deden, en zoals nederlanders deden met latijnse letters. Het volk kwam omstreeks de negende eeuw voor Christus dus ergens vandaan, waar ook grieken waren. Maar — en dat was de beslissende inval — het was natuurlijk ook mogelijk, dat de grieken ooit hun alfabet van de etrusken hadden overgenomen, om daarmee fonetisch hun eigen taal te schrijven: grieks dus. Dat was natuurlijk te gek om los te lopen; maar langs die weg, gesteund door allerlei archaeologische overwegingen, kwam hij terecht bij de kretische talen: lineair-B uit de vijftiende eeuw voor Christus, vijftien jaar geleden door wijlen zijn collega Michael Ventris ontcijferd, en lineair-A uit de achttiende eeuw, —waarachter weer semitische oorsprongen schuilgingen... 'Kortom, mijn beste Watson,' zei hij, toen zij Schiphol passeerden, 'door combineren en deduceren en een hoop geluk en wijsheid kwam ik er achter. De hooggeleerde Pellegrini beschouwt mij weliswaar nog steeds als een fantast en een charlatan, maar dat wijst voornamelijk op zijn autistische aard.' Wat heb je gestudeerd?' `Rechten.' `Rechten?' 'Dat is een familiekwaal.' 'Maar al die talen...' 'Liefhebberij. Ik ben een amateur, net als de grote Ventris, die was architect van huis uit. Als het moet, leer ik een taal in een maand. Ik kon al lezen toen ik drie was.' 'Hoeveel talen beheers je dan?' 'In tellen ben ik slecht. Dat lijkt mij meer iets voor jou. Hoeveel sterren zijn er?' 'We hebben ze nog niet allemaal geteld. Het aantal is trouwens niet constant.“

 
Harry Mulisch (29 juli 1927 – 30 oktober 2010)
Affiche voor de film

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook alle tags voor Chang-Rae Lee en alle tags voor Chang-Rae-Lee op dit blog.

Uit: Native Speaker

“Sometimes she would have kids over at our place. The children she saw had all kinds of articulation problems, some because of physiological defects like cleft palates or tied tongues. Others had had laryngectomies, or else defective hearing, or learning disabilities, or for an unknown reason had begun speaking much later than was normal. And then others—the ones I always paid close attention to—came to her because they had entered the first grade speaking a home language other than English. They were nonnative speakers. All day she helped these children manipulate their tongues and their lips and their exhaling breath, guiding them through the difficult language.
So I told her fine, she could take it easy with work, that I could handle the finances, we were solid that way. This is when she professed a desire to travel—she hadn’t yet said alone—and then in the next breath admitted she’d told the school people not to call for a while. She said she felt like maybe writing again, getting back to her essays and poems. She had published a few pieces in small, serious literary magazines early in our marriage, written some book reviews, articles, but nothing, she said harshly, that wasn’t half-embarrassing.
She handed the list to me at the Alitalia counter at Kennedy, before her flight to Rome and then on to Naples and, finally, Sicily and Corsica. This was the way she had worked it out. Her intention was to spend November and December shuttling between the Italian islands, in some off-season rental, completely alone.”

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Duitse dichter en schrijver Thomas Rosenlöcher werd geboren op 29 juli 1947 in Dresden. Zie ook alle tags voor Thomas Rosenlöcher op dit blog en ook mijn blog van 29 juli 2010

Der Hauskauf

„Jetzt zeig ich Ihnen was Besondres“, sagte
der Makler und fuhr gleich durchs Hoftor, bis unter
den hoch übers eingesunkene Dach
blühenden Birnbaum. Hinterm Küchenfester
ein Teller, in dem der Löffel noch lag,
ein Bündel mit Briefen, die Brille, die jeder
einmal im Leben endgültig vergißt.
Im Schutt am Herd der Ahorn, der, im Tanz
ergrünend, seine durchscheinenden Blätter
zum Küchenschrank vorstreckte. „Wollten sie
nicht etwas Idyllisches?“ fragte der Makler
und gab mir den Schlüssel. Worauf ich prompt mit
der Tür ins Haus fiel. Jedoch je zaghafter
ich, ringsher von Kindheit und Plumpsklo umweht,
auftrat, desto existentieller das harsche
Ächzen der Stiege, nachkrachend quittiert
vom Rummsfuß des Maklers. Oben in der Kammer
Blümchentapete, Waschschüssel, Nachtschrank.
Im Bett lag ein Toter und schaute mich an.
Im kalkweißen Antlitz das imperiale
Kinn wackelte plötzlich, der schrumplige Mund
begann sich zu äußern: „Das wird aber Zeit,
daß ihr mich besucht, Jungs.“ Anhaltendes Rumpeln
als Treppensturz deutbar. Der hinter mir her
hinkende Makler halbierte den Preis.

Der Engel mit der Eisenbahnermütze

Er steht im Schnee, wo alle Züge enden.
Und zählt die Toten, die man, Stück für Stück,
an ihm vorüberträgt, von links nach rechts.

Doch schon bei sieben weiß er nicht mehr weiter.

Daß man die Toten, die von links nach rechts
an ihm vorbeigetragen worden waren,
erneut vorüberträgt, von rechts nach links.

Doch schon bei sieben weiß er nicht mehr weiter.

So zählt er immer noch am letzten Krieg,
obwohl der nächste schon gesichert ist
und wieder Tote angeliefert werden.

 
Thomas Rosenlöcher (Dresden, 29 juli 1947)

De Argentijnse schrijver en wiskundige Guillermo Martínez werd geboren in Bahía Blanca op 29 juli 1962. Zie ook alle tags voor Guillermo Martinez op dit blog.

Uit:The Oxford Murders (Vertaald door Sonia Soto)

“We checked the house numbers along the road but, judging by the amount of the cheque I'd sent, I couldn't believe that the house I was looking for was one of these. At last, at the end of the road, we came to a row of identical little houses, much more modest but still pleasant, with rectangular wooden balconies and a summery look to them. Mrs Eagleton's was the first house. I unloaded my bags, climbed the small flight of steps at the entrance and rang the bell.
From the dates of her PhD thesis and early published work, I guessed that Emily Bronson must be about fifty-five, so I wondered how old the widow of her former professor might be. The door opened and I saw the angular face and dark-blue eyes of a tall, slim girl not much older than me. She held out her hand, smiling. We stared at each other in pleasant surprise, but then she seemed to draw back cautiously as she freed her hand, which I may have held a little too long. She told me her name, Beth, and tried to repeat mine, not entirely successfully, before showing me into a very cosy sitting room with a rug patterned with red and grey lozenges. Mrs Eagleton sat in a floral armchair and held out her hand, smiling welcomingly. The old lady had twinkling eyes and a lively manner, and her white hair was carefully arranged in a bun. As I crossed the room, I noticed that there was a wheelchair folded up and leaning against the back of her armchair. A tartan blanket was laid over her legs. We shook hands and I felt her frail, slightly tremulous fingers. She held my hand warmly for a moment, patting it with her other hand, and asked about my journey and whether this was my first visit to England. 'We weren't expecting someone so young, were we, Beth?' she said with surprise. Beth, standing by the door, smiled but said nothing. She took a key from a hook on the wall and, after I'd answered a few more questions, she suggested gently: 'Don't you think, grandmother, that we should show him to his room now? He must be terribly tired.' 'Of course,' said Mrs Eagleton. 'Beth will explain everything. And if you don't have anything else planned this evening, we'd be delighted if you'd join us for dinner."

 
Guillermo Martínez (Bahía Blanca, 29 juli 1962)

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Marka Brouwers op dit blog.

Uit: Absalom in Mississippi (Over William Faulkner)

“Al het werk van Faulkner staat met elkaar in verband. Dat is niet alleen een kwestie van visie, stijl of thema. Er is ook een onderlinge samenhang van een ander en minder gebruikelijk soort. Het ene verhaal kan een aanvulling, een uitbreiding of een reductie zijn van het andere. Soms wordt een incident elders voorzien van motieven of een oplossing. Vaak blijkt aan wat eerst een episode lijkt een gecompliceerde geschiedenis vast te zitten. Vermoedelijk kan elk afzonderlijk boek in de Yoknapatawphaserie wel los van de andere worden begrepen, maar het is nu juist de samenhang waarin de aard van Faulkners verhalende verbeelding zich prijsgeeft en waarin ook de hem zo dikwijls verweten ‘retoriek’ ten slotte haar rechtvaardiging vindt, niet als retoriek maar als een benadering van het om een of andere reden niet (meer) benoembare. Radeloos verkennen zijn vertellers alle categorieën van grammatica en logica. Ze klimmen op de nauwelijks begaanbare toppen van een schier onafzienbare woordenschat. Ze vallen in afgronden van machteloze herhaling en blijven bladzijden lang stilstaan in buitengewoon ingewikkelde abstracties. Maar we hoeven niet te snel aan te nemen dat zij iets vertegenwoordigen, het ‘moderne bewustzijn’ bijvoorbeeld, of iets anders dat klein genoeg is om er een cirkeltje omheen te trekken. Van de moderne mens onderscheiden ze zich alvast doordat ze, opgezweept door een epische kracht, de confrontatie met het onherstelbare regelrecht aangaan.
Al hun verhalen zijn op zichzelf weer de flarden of brokstukken van een grondpatroon, dat langzaam maar zeker zichtbaar wordt. Alhoewel Faulkner zich opwierp als de kroniekschrijver van dat ene denkbeeldige county in de staat Mississippi, kan het patroon moeiteloos worden doorgetrokken over de rest van Amerika's zuidelijke staten. In dat patroon schiep hij wat bekend is geworden als de mythe of legende van de Deep South.”

 
Marja Brouwers (Bergen op Zoom, 29 juli 1948)

De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook alle tags voor Wolfgang Bittner op dit blog en ook mijn blog van 29 juli 2010

Heimisch

Nun pflanzen wir
unseren Holler und den Rosmarin
in dem kleinen Gärtchen –
Seele vergiss nicht.
Schon frühmorgens besuchen uns
Amsel und Meisen –
Seele vergiss nicht,
während sich die Spitzmaus
nach der Inspektion ihres Reviers
im Loch unter dem Rosenstock –
Seele vergiss nicht,
zur Ruhe begibt.
Und wir und wir und wir
pfeifen uns eins,
eh wir verblühn.

Nocturne

Trifft mich die Traurigkeit
unversehens wie ein Stein,
zieht mich zusammen,
der Tag wie Watte, verfilzt.

Die Erde kalt,
der Himmel hängt,
lastend die Schwerkraft
und die Materie drückt.

Die Toten sprechen,
ja, ganz deutlich.
Wüsste ich doch noch,
was sie sagten.

Dann im Radio Frédéric Chopin,
Nocturne Nr. 19 e-Moll
und draußen
diese goldenen Rapsfelder.

 
Wolfgang Bittner (Gliwice, 29 juli 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

29-07-2017 om 09:24 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op 29 juli 1905. Zie ook alle tags voor Stanley Kunitz op dit blog en ook mijn blog van 29 juli 2010

The Layers

I have walked through many lives,
some of them my own,
and I am not who I was,
though some principle of being
abides, from which I struggle
not to stray.
When I look behind,
as I am compelled to look
before I can gather strength
to proceed on my journey,
I see the milestones dwindling
toward the horizon
and the slow fires trailing
from the abandoned camp-sites,
over which scavenger angels
wheel on heavy wings.
Oh, I have made myself a tribe
out of my true affections,
and my tribe is scattered!
How shall the heart be reconciled
to its feast of losses?
In a rising wind
the manic dust of my friends,
those who fell along the way,
bitterly stings my face.
Yet I turn, I turn,
exulting somewhat,
with my will intact to go
wherever I need to go,
and every stone on the road
precious to me.
In my darkest night,
when the moon was covered
and I roamed through wreckage,
a nimbus-clouded voice
directed me:
"Live in the layers,
not on the litter."
Though I lack the art
to decipher it,
no doubt the next chapter
in my book of transformations
is already written.
I am not done with my changes.

 
Stanley Kunitz (29 juli 1905 – 14 mei 2006)

De Duitse schrijver Sten Nadolny werd geboren op 29 juli 1942 in Zehdenick an der Havel. Zie ook alle tags voor Sten Nadolny op dit blog en ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit: Weitlings Sommerfrische

“Sicher ist, dass ich im Leben ein paar grundlegende Dinge nie begriffen habe, und ich weiß nicht einmal, welche.. Nachts hatte Weitling diese Bemerkung auf einen Zettel geschrieben, noch halb im Schlaf, aber euphorisch, durchdrungen von einer grundlegenden Erkenntnis. Jetzt, auf der Terrasse am hellen Tage, las er die Zeilen wieder, sie kamen ihm etwas depressiv vor, allerdings nicht falsch. Es klang wie der Beginn von Selbsterkenntnis und Besserung. Nun liebte er am hellen Tage Sätze nicht, in denen zwar etwas steckte, aber nicht herauskam. Er war unschlüssig, wollte den Zettel weder aufheben noch wegwerfen. Neben seinem rechten Fuß war eine Bodenfliese locker. Er hob sie an, schob den Zettel darunter und murmelte: -Wiedervorlage!
Der Ostwind hatte aufgebrist. Sollte er das Boot klarmachen? Richter a.D. Wilhelm Weitling blinzelte in die Nachmittagssonne über dem Chiemsee: Ja, das war kein schlechter Tag dafür. In der Regel fand er das Segeln ein bisschen langweilig. Es diente hauptsächlich als Beweis dafür, dass ein Boot in Ordnung und dicht war, dass das Tuch richtig stand, die Blöcke nicht eingerostet waren und das Tauwerk hielt, was es sollte. Das ließ sich innerhalb einer Viertelstunde feststellen, und dann? Dann verging Zeit, viel Zeit.
Im übrigen verursachte die Segelei Rückenschmerzen, Schulterschmerzen, Sonnenbrand und so etwas wie Melancholie, wenn der Wind einschlief. Freude machte hingegen die Pflege eines Bootes all das Spachteln und Lackieren, Pnüfen und Schrauben, das Voraussehen von Schäden und Gefahren.“

 
Sten Nadolny (Zehdenick an der Havel, 29 juli 1942)
Cover

De Zweedse schrijver Eyvind Olof Verner Johnson werd geboren in Svartbjörsbyn bij Boden op 29 juli 1900. Zie ook alle tags voor Eyvind Johnson op dit blogen ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit:Ecartez le Soleil (Vertaald door Philippe Bouquet)

« — On pourrait parler de destins nus, n’est-ce pas, Henry ?
— Il n’y a pas de destins « nus » : il y a des destins, toutes les vies sont des destins. Le destin de chacun effleure le destin de tous. Nous ne sommes pas obligés de considérer cela comme une découverte tar­dive. On peut en faire une religion et bien d’autres choses, et c’est peut-être nécessaire.
— « Peut-être » est ton mot favori, Templeman ?
— L’un de mes mots favoris, dit-il alors. Et naturellement je pourrais parler de jeunes gens qui ne connaissent eux aussi la politique, c’est-à-dire ce jeu que nous jouons tous et qui nous concerne tous, que comme une maladie, une gêne, quelque chose de comparable au cancer, aux difficultés de respiration ou aux choses de ce genre. Mais je pourrais certainement aussi parler de bien des gens qui ont pensé et qui pensent que la politique joue un rôle extrêmement important. À peu près le rôle que la vie et son sous-produit, la mort, jouent pour le globe terrestre.
— Voulez-vous vous prononcer sur le mot désespoir, Mr. Brace ?
— Je veux y penser, dit-il. Je suppose – remarquez que je dis : suppose – qu’on en a abusé, comme de tant d’autres mots.
— Que veux-tu dire, Henry ?
— Que bien des gens ont été et sont désespérés sans l’être.
En une autre occasion, il dit :
— Après coup, comme cela, on pénètre bien plus profondément en eux si l’on peut dire, se remémorer et retenir l’image de la façon dont ils se sont conduits, déplacés, exprimés.
— Mais c’est évident !
— Je dis cela parce que, dit-il, je répète cela pour le rendre encore plus évident et intelligible."

 
Eyvind Johnson (29 juli 1900 - 25 augustus 1976)

De Duitse dichter en toneelschrijver August Stramm werd geboren op 29 juli 1874 in Münster, Westfalen. Zie ook alle tags voor August Stramm op dit blog en ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit:Der Letzte

„He! da oben! lachen! ich lache! drei Tage stürzen! brüllen! drei Tage Jahre Ewigkeiten! und bist noch nicht zerstürzt! verfluchter Himmel! Blaubalg! pafft Zigarren und stiebt Asche. alles zusammen. den Graben. Schützengraben. Schutz. Grab. die Stellung wird gehalten bis zum letzten Mann! vorwärts Jungens. das Blaugespenst klimmt rote Augen auf. rot. feuerrot. verschlafen. der Tag hält nicht aus. so oder so! schießt! schießt! der Wald! ja. in den Wald! Schädel. Wolken. lustig! der beste Schütze darf. Ja. darf zuerst schlafen. Teufel! schlafen. Mord Müdigkeit Rasen Wut! He! Bursche! Bursche da vorn! willst du? willst du schießen?! du? ja? der Kopf zwischen die Beine geklatscht? Drückeberger! schießen! knallen! seht! sie kommen aus dem Wald. raus aus dem Lauf! die Backe gesetzt! brav! brav! Schnellfeuer! Blaue Bohnen! Bohnen! Blaue Augen! mein Schatz hat blaue Augen. haha! drauf! drauf! sie laufen. Korn nehmen. Zielscheiben. laufen. Mädchenbeine. ich beiße. beiße. verflucht. Küsse scharfe. drauf gehalten! Standvisier Aug in Auge! Wasser? was? die Läufe glühn? alle Schläuche glühn. letzte Nacht hat die Feldflasche zerschlagen. das trockne Glas geleckt. die Zunge blutet. schluckt. schluckt. schießt die Flinten kalt. euch selber kalt! kaltes Blut! da vorne pfützt Wasser. pfui Teufel! gierig! Dreck! Blut. blutiger Dreck. Blut modert zu schnell. Feuer! Schnellfeuer! raus! nicht einschlafen! wer? nehmt ihm die Patronen aus der Tasche. wir brauchen sie. der Kerl blutet! ein kleines Loch kann so bluten! schießen! Zielpunkt. Donner! Knacken! das Flattern! so müßt ihr auch schießen. zielen. zielen. gut. ruhig. die Hunde drüben. die arme Erde. Brief in der Tasche? natürlich. schlapp und gleich tot auf der Nase. »mein lieber Mann!« ja. Männer brauchen wir. aber keine toten hier. essen. Bröckel Schokolade. Mutter. schießt Kerle. ach Mütter weinen immer. schießt! ich war ein weicher Junge. Teufel! Kopf hoch! die Nasen aus dem Dreck! was?! keiner? alle? Faullenzer! Verstärkung. hört ihr? Verstärkung kommt. Feind nicht ranlassen! die Flinten vor! Teufel! totsein ist Schande! seht! ich schieße. schieße. Verstärkung. hört! Trommeln. Hörner. tata trrr! eilt da hinten! eilt! Muttertränen. Vaterbrünste. Dreck! drei Tage Dreck! Menschen! meine Mutter hat mich immer so sorgsam gewaschen. Grab. Hölle. Teufel. mein Arm schießt. Finger ladet. Auge trifft. hurrah! hurrah! die Beine in die Hand! hurrah! Tod und Leben! hurrah! Eisen! hurrah! drauf! Mein Kopf! Kopf! wo ist mein Kopf? voran. fliegt. kollert. brav. Bursche! in den Feind! beißen beißen! Säbel! ha! weich der Vaterbauch.“

 
August Stramm (29 juli 1874 – 1 september 1915)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver Walter van den Berg werd geboren in Amstelveen in 1970. Zie ook alle tags voor Walter van den Berg op dit blog.

Uit: Sloterparkbad

“In het jaar dat Robbie ging trouwen, was het allemaal al afgelopen. Vroeger was het nog gezellig op het plein, maar de meeste jongens vonden het wel mooi geweest; we zagen bijna niemand meer.
De zomer van dat jaar zat ik in de ziektewet, met m'n linkerbeen net tot onder m'n knie in het gips, en ik deed helemaal niets - ik zat voor de deur in de schaduw en ik was te belazerd om de straat uit te lopen. Ik had er geen zin in. Ik zat alleen maar te wachten tot Cindy terug zou komen van de camping. Iedereen ging verder zwemmen in het Sloterparkbad of ze stapten in de auto naar Zandvoort, en ze vroegen wel of ik meeging, ga je mee nou Cor, het is toch niet erg dat je niet kan zwemmen, het is gezellig als je erbij bent; maar het was zo godvergeten heet en leuk was het allang niet meer met de jongens.
We deden nooit meer iets en we zagen niemand van het ouwe groepje meer. Vroeger stonden we altijd met z'n allen op het plein: Nico en Michael en Robbie en ik, Rooie Paultje en Dikke Marcel van het kamp, die ouwe Jimmie Bakker en de twee Appies: Abdelhafid en Abdelhamed, Witte Mo de heler die op kleine meisjes geilde en Erroll met z'n negerpraatjes en z'n blonde vriendinnen en er waren er nog veel meer, op goeie avonden stonden we op het plein met wel twintig, dertig man... Maar Dikke Marcel en Rooie Paultje van het kamp waren dood nu, die sukkels. Ouwe Jimmie Bakker had een vriendin gekregen van wie hij niet meer met ons om mocht gaan, en hij luisterde ook nog naar haar, terwijl hij vroeger altijd de grootste bek had gehad. Die Jimmie. En de twee Appies hadden geen tijd meer voor ons, die waren met z'n tweeën in de handel gegaan, en het waren geen nette zaken die ze deden. Iedereen gaat rustig z'n eigen kant op, en mooi wordt het nooit; niet bij ons. En de meeste jongens kwamen gewoon niet meer, zoals dat gaat; ze waren ermee opgehouden, dachten dat ze er te oud voor waren geworden, ze vonden het wel mooi geweest - en misschien hadden ze gelijk.
Rooie Paultje, die arme sukkel - als we op het plein stonden vroeger, had Rooie Paultje altijd een balletje bij zich; dat gooide hij dan door de open deuren van de c & a en die dobermann van 'm ging erachteraan. Al die wijven binnen gillen en wij lachen en zeggen kom Paul, nog een keer en die hond vond het prachtig, Paultjes wonderhond, en na twee of drie keer sloten ze de deuren.
Mooie tijden waren het. Maar Rooie Paultje was dood."

 
Walter van den Berg (Amstelveen, 1970)
Het Sloterparkbad in Amsterdam

29-07-2017 om 09:23 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Remco Campert op dit blog.

Den Haag

Overal bevuilde daken
groen koper van kerken
brakke lucht uitgebeten huizen
afgegraasd grasland verwaarloosde zee.
O en de trieste trage gele trams
en het kippevel van de verwaaide straten.
Heel Den Haag was één Panorama Mesdag
elke dag een verregende koninginnedag.

Mijn grootvader ongeschoren
dwaalde als Strindberg door het huis
gevangen in zijn eigen kamerjas.

En zo speelziek en verlegen als ik was
met mijn kleine rubberdolk
beheerste dolleman
pleegde ik sluipmoord op een schemerlamp
of op zolder het oude lila kussen.

Bandrecorder, eenvoudig

Je hoeft niet te praten
ook geknisper van kranten komt duidelijk over
of als je slikt keelschraapt
een schoen uitschopt

het suizen van het gas
de tik van het licht uit
de telefoon buiten de auto's
mijn korte adem

maar als je toch iets zegt
zeg dan liever iets aardigs
iets dat i nog eens af kan draaien
als je weg bent.

Zo lag ik wel

(Zo lag ik wel
en lig ik nog: liefde
vernieuwt en en verdiept zich.

Steeds meer huiden wierp ik af-
nu eindelijk in mijn eigen
laatste vel,

ben ik kwetsbaarder dan ooit)

 
Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook alle tags voor Malcolm Lowry op dit blog.

Uit: Under the Volcano

“The sun poured molten glass on the fields. The volcanoes seemed terrifying in the wild sunset. M. Laruelle walked swiftly, in the good heavy tennis shoes he should have already packed, swinging his tennis racket. A sense of fear had possessed him again, a sense of being, after all these years, and on his last day here, still a stranger. Four years, almost five, and he still felt like a wanderer on another planet. Not that that made it any the less hard to be leaving, even though he would soon, God willing, see Paris again. Ah well! He had few emotions about the war, save that it was bad. One side or the other would win. And in either case life would be hard. Though if the Allies lost it would be harder. And in either case one's own battle would go on. How continually, how startlingly, the landscape changed! Now the fields were full of stones: there was a row of dead trees. An abandoned plough, silhouetted against the sky, raised its arms to heaven in mute supplication; another planet, he reflected again, a strange planet where, if you looked a little farther, beyond the Tres Marias, you would find every sort of landscape at once, the Cotswolds, Windermere, New Hampshire, the meadows of the Eure-et-Loire, even the grey dunes of Cheshire, even the Sahara, a planet upon which, in the twinkling of an eye, you could change climates, and, if you cared to think so, in the crossing of a highway, three civilizations; but beautiful, there was no denying its beauty, fatal or cleansing as it happened to be, the beauty of the Earthly Paradise itself. Yet in the Earthly Paradise, what had he done? He had made few friends. He had acquired a Mexican mistress with whom he quarrelled, and numerous beautiful Mayan idols he would be unable to take out of the country, and he had —M. Laruelle wondered if it was going to rain: it sometimes, though rarely, did at this time of year, as last year for instance, it rained when it should not. And those were storm clouds in the south. He imagined he could smell the rain, and it ran in his head he would enjoy nothing better than to get wet, soaked through to the skin, to walk on and on through this wild country in his clinging white flannels getting wetter and wetter and wetter. He watched the douds: dark swift horses surging up the sky. A black storm breaking out of its season! That was what love was like, he thought; love which came too late. Only no sane calm succeeded it, as when the evening fragrance or slow sunlight and warmth returned to the surprised land! M. Laruelle hastened his steps still farther. And let such love strike you dumb, blind, mad, dead — your fate would not be altered by your simile. Tonnerre de dieu ... It slaked no thirst to say what love was like which came too late.”

 
Malcolm Lowry (28 juli 1909 - 26 juni 1957)
Een ode aan Lowwry op Twitter

De Nederlandse schrijver, literair criticus en columnist Herman Stevens werd geboren in Rotterdam op 28 juli 1955. Zie ook alle tags voor Herman Stevens op dit blog.

Uit:Het paradijs herwonnen. Over ‘De dokter en het lichte meisje’ van S. Vestdijk

“De Sittardse politie heeft zich bij haar optreden laten leiden door de r.k. voorlichtingsdienst voor lectuur, de Idil.’ Deze afkorting, die klinkt als een gemoedelijke handelsnaam voor een hoofdpijnpoeder op opiumbasis, staat voor Inlichtingendienst inzake Lectuur, een bureau dat een periodiekje uitgaf waarin boeken werden geklasseerd met een cijfercode. De dokter en het lichte meisje, een roman waarin niet alleen een prostituée wordt bemind, maar waar ook een kruip door-sluip door katholiek in optreedt, werd met 1-2 gewaardeerd. Hetgeen inhield dat het boek ‘sterk voorbehouden voor geestelijk volwassenen’ moest blijven.
Vestdijk had het niet erg begrepen op de katholieke kerk. In bijna iedere roman wordt wel de draak gestoken met de klein-roomse vorm van schijnheiligheid, die de schrijver mede zal hebben geïntrigeerd omdat hij zelf zijn leven lang een hogere vorm van hypocrisie beoefende. In De dokter wordt daartoe een quasi Chinese levensleer ontwikkeld die in feite neerkomt op een carte blanche op het gebied van schuiven en draaien. Die leer heeft de held dan wel zelf opgezet, maar in veel romans worden de personages gefrustreerd door de geïnstitutionaliseerde bemoeizucht van de moederkerk ‘inzake’ het huwelijksleven. Zo blijft het in Else Böhler bij heilloze omhelzingen en bankjes in parken. Want Else heeft geleerd: echt trouwen doet men in de kerk en vervolgens krijgt men echte roomse kindertjes. Enzovoort.
Ik herinner me een interview van Bibeb met de schrijver. Het komt zo uit dat Bibeb een boterham blijft eten, wat haar in de gelegenheid stelt te noteren dat het zoontje Vestdijk driewerf de strijdkreet ‘Vuile paap, ik pis je onder!’ aanheft. Speelt dit tafereel zich af in Vestdijks nadagen, toen hij het betreurde als schrijver van vieze boeken te worden geafficheerd en toen zijn gezond kleinburgerlijke trekjes überhaupt wat meer naar voren traden, rond 1950 schuwt hij de controverse niet en de onverwachte publiciteit die hem vanwege Sittard ten deel viel zal niet werkelijk onwelkom zijn geweest. Binnen drie maanden was het boek aan een derde druk toe (ter vergelijking: zover was het alom hoog gewaardeerde De koperen tuin pas na zes jaar).”

 
Herman Stevens (Rotterdam, 28 juli 1955)

De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook alle tags voor Gerard Manley Hopkins op dit blog.

On The Portrait Of Two Beautiful Young People
A Brother and Sister

O I admire and sorrow! The heart’s eye grieves
Discovering you, dark tramplers, tyrant years.
A juice rides rich through bluebells, in vine leaves,
And beauty’s dearest veriest vein is tears.

Happy the father, mother of these! Too fast:
Not that, but thus far, all with frailty, blest
In one fair fall; but, for time’s aftercast,
Creatures all heft, hope, hazard, interest.

And are they thus? The fine, the fingering beams
Their young delightful hour do feature down
That fleeted else like day-dissolvèd dreams
Or ringlet-race on burling Barrow brown.

She leans on him with such contentment fond
As well the sister sits, would well the wife;
His looks, the soul’s own letters, see beyond,
Gaze on, and fall directly forth on life.

But ah, bright forelock, cluster that you are
Of favoured make and mind and health and youth,
Where lies your landmark, seamark, or soul’s star?
There’s none but truth can stead you. Christ is truth.

There ’s none but good can bé good, both for you
And what sways with you, maybe this sweet maid;
None good but God—a warning wavèd to
One once that was found wanting when Good weighed.

Man lives that list, that leaning in the will
No wisdom can forecast by gauge or guess,
The selfless self of self, most strange, most still,
Fast furled and all foredrawn to No or Yes.

Your feast of; that most in you earnest eye
May but call on your banes to more carouse.
Worst will the best. What worm was here, we cry,
To have havoc-pocked so, see, the hung-heavenward boughs?

Enough: corruption was the world’s first woe.
What need I strain my heart beyond my ken?
O but I bear my burning witness though
Against the wild and wanton work of men.

 
Gerard Manley Hopkins (28 juli 1844 – 8 juni 1889) 
Het Gerard Manley Hopkins monument in Monasterevin, Kildare

De Nederlandse schrijver, columnist, presentator en essayist Stephan Sanders werd geboren in Haarlem op 28 juli 1961. Zie ook alle tags voor Stephan Sanders op dit blog.

Uit: Iets meer dan een seizoen

“Wat hadden we dan gedacht? Ik zeg het even alsof ik Anil ben.
Nou, dit: dat we ouder zouden worden en oud en dat we elkaar nog steeds zouden kennen. Het laatste deel van de zin vonden we feitelijk al onzin, want natuurlijk zouden we elkaar kennen, we kenden elkaar, het wonder was al geschied. De mogelijkheid dat we elkaar niet meer zouden kennen, in de verre toekomst, of vreemder nog: elkaar niet meer zouden willen kennen, was onvoorstelbaar. We waren juist broers geworden om ons bij voorbaat in te dekken tegen dat soort kinderachtige stemmingswisselingen. Inderdaad, broers geworden op volwassen leeftijd, zo had Anil besloten. Ik mee eens? Ik mee eens. Naast de gewone gegeven familie – de familie die hij gewoon vond – had Anil bedacht dat er ook één gekozen familielid zou bestaan – en dat was ik. Kwam dat even mooi uit, want ik was deskundig op het gebied van de niet-bio- logische verhoudingen, en getrouwd was ik niet, en dat zou er ook niet van komen. Anil mocht kiezen omdat hij daar in zijn vroegere leven zo weinig gebruik van had gemaakt; die kring van familie had al om hem heen gestaan toen hij geboren werd. Je kan dan zo moeilijk weigeren. Nu was het eens zíjn beurt. Zijn vrouw had hij gekozen, het mooie, maar ook wat afstandelijke buurmeisje dat hij eerst jarenlang vanuit zijn eigen huis had bespied als zij haar erf op liep; het erf dat naast zijn moederlijk huis lag. Buurmeisje werd echtgenote. Ideale vrouw gevonden op tien stappen van ouderlijk huis. Anil was in het kiezen niet zo’n dare devil. En mij dus, later, toch zo’n 7750 kilometer verwijderd van die twee belendende erven. Ik zou dan ook z’n lefmascotte worden, en als hij íets nodig had was het dat, vond ik. Lef. Mij.
Bij de eerste kennismaking, ergens midden jaren tachtig van de vorige eeuw, ontmoette ik een jongeman – want man was ie, en jong bleef hij veel langer dan zijn leeftijdsgenoten – die stuiterde van opwinding en enthousiasme. Dat was dus die Ramdas, die mij tot tweemaal toe zijn eigen boek had gestuurd: De strijd van de dansers. Biografische vertellingen uit Curaçao, over de verhoudingen tussen mannen en vrouwen, uitgegeven door de Socialistische Uitgeverij Amsterdam. Er was niets wat me naar dat werk deed grijpen. Er zat een uiterst dwingend briefje bij, waarin ik gesommeerd werd zo snel mogelijk contact met hem op te nemen. Zou het niet een geweldig idee zijn, als ik, redacteur van De Groene Amsterdammer, zijn boek ging recenseren."

 
Stephan Sanders (Haarlem, 28 juli 1961)
Cover

De Argentijnse schrijfster Angélica Gorodischer werd geboren in Buenos Aires op 28 juli 1928. Zie ook alle tags voor Angélica Gorodischer op dit blog.

Uit: Kalpa Imperial (Vertaald door Ursula K. Le Guin)

“Ekkemantes I will probably smile, since he too loves plays, and fall to talking enthusiastically about the poetic tragedy by Orab'Maagg recently presented in the capital, until one of his counselors reminds him with a discreet cough that he can't spend an hour chattering with every one of his subjects because it would leave him no time to rule the Empire. And probably the good emperor, who seems born to smiles and good nature, though he wielded weapons like the black-winged angel of war when it was a matter of eradicating from the Empire the greed and cruelty of a damnable race, will reply to the coun-selor that chattering for an hour with each of his subjects is one way of ruling the Empire, and not the worst way, but that the lord counselor is right, and in order not to lose any more valu-able time, he'll dictate a decree to the lord counselor and sign it himself, ordering that a theater be constructed in the town of Sariaband. And very likely the counselor will stare and say: "My lord! Building a theater, even a theater for a very small town, is an expensive business!" "Oh, that's all right," the emperor may say, "let's not obsess about money. A theater's never expensive, because what goes on inside it teaches people to think and understand themselves. There's some jewel in the palace, some fortune down in the basement, to cover the cost. And if nothing turns up, we'll ask all the actors in the Empire to send the profits from one day, one evening, one show, to help build a theater in Sariaband, where some of them will act some day or where some day they'll see their son act, or their daughter, or a student who they've been trying to teach the hundred and eleven methods of expressing sorrow on the stage. And when the actors agree, we'll build a theater of the pink marble from the quarries of the province of Sariabb, and we'll ask the sculptors of the Imperial Academy to carve statues of Comedy and Tragedy to flank the doorways." And the play-lover will go off happy, whistling, his hands in his pockets, his heart light, and maybe before he reaches the doors of the great throne room he'll hear the emperor shout-ing after him, promising to come in person to the opening of the theater, and the lord counselor clicking his tongue in disap-proval of such a transgression of protocol. Well, well, I've let words run away with me, something a storyteller should take care to avoid; but I've known fear, and sometimes I need to reassure myself that there's nothing to fear any more, and the only way I have to do that is by the sound of my own words. Now, back to what I was getting at when I began, we all now have the right to use as if it were our own house, which it is—in that palace, in the south wing, in a salon that looks out on a very pretty hexagonal garden, there's a shapeless heap of dusty, dirty old stones.“

 
Angélica Gorodischer (Buenos Aires, 28 juli 1928)

De Iraanse dichter, songwriter en zanger Shahyar Ghanbari werd geboren op 28 juli 1950 in Tehera. Zie ook alle tags voor Shahyar Ghanbari op dit blog.

I've traveled around the world

I've traveled around the world.
I've been to the tired Taj Mahal.
I've been to the quite nights of the Shiva
with poetry as my dinner.

Nowhere could be as dear as my homeland,
no room could ever shelter me.

Venice was spectacular with all pirate ships.
A night in Rome with all bishops was a night of lonely springs.

The Madame Tussaud's was empty;
It was a place for chaffy faces.
The double checker red buses dancing in the fog
resembled a carpet being woven on a loom.

The morning in Champs-Elysee's was moonlit;
the Palace of Versailles was fully blue, like Dali's Sleep.
Paris was a sleepless city.

In front of me was the lady with a torch in her hand;
a little further, a black with no job was standing.
The City With No Angles was cold;
with loads of misery on blacks and Indians.

My pain was a nightmare to the painless.
I was next to me yet I felt lonely.
The night when the kites were lonely,
was the beginning and the end.



Vertaald door Mehdi Mehtari

 
Shahyar Ghanbari (Teheran, 28 juli 1950)

De Amerikaanse dichter en schrijver John Ashbery werd geboren op 28 juli 1927 in Rochester. Zie ook alle tags voor John Ashberry op dit blog en ook mijn blog van 28 juli 2010

Into the Dusk-Charged Air (Fragment)

The Rhône slogs along through whitish banks
And the Rio Grande spins tales of the past.
The Loir bursts its frozen shackles
But the Moldau's wet mud ensnares it.
The East catches the light.
Near the Escaut the noise of factories echoes
And the sinuous Humboldt gurgles wildly.
The Po too flows, and the many-colored
Thames. Into the Atlantic Ocean
Pours the Garonne. Few ships navigate
On the Housatonic, but quite a few can be seen
On the Elbe. For centuries
The Afton has flowed.
If the Rio Negro
Could abandon its song, and the Magdalena
The jungle flowers, the Tagus
Would still flow serenely, and the Ohio
Abrade its slate banks. The tan Euphrates would
Sidle silently across the world. The Yukon
Was choked with ice, but the Susquehanna still pushed
Bravely along. The Dee caught the day's last flares
Like the Pilcomayo's carrion rose.
The Peace offered eternal fragrance
Perhaps, but the Mackenzie churned livid mud
Like tan chalk-marks. Near where
The Brahmaputra slapped swollen dikes
And the Pechora? The São Francisco
Skulks amid gray, rubbery nettles. The Liard's
Reflexes are slow, and the Arkansas erodes
Anthracite hummocks. The Paraná stinks.
The Ottawa is light emerald green
Among grays. Better that the Indus fade
In steaming sands! Let the Brazos
Freeze solid! And the Wabash turn to a leaden
Cinder of ice! The Marañón is too tepid, we must
Find a way to freeze it hard. The Ural
Is freezing slowly in the blasts. The black Yonne
Congeals nicely. And the Petit-Morin
Curls up on the solid earth. The Inn
Does not remember better times, and the Merrimack's
Galvanized. The Ganges is liquid snow by now;
The Vyatka's ice-gray. The once-molten Tennessee s
Curdled. The Japurá is a pack of ice. Gelid
The Columbia's gray loam banks. The Don's merely
A giant icicle. The Niger freezes, slowly.

 
John Ashbery (Rochester, 28 juli 1927)

De Canadese schrijver Drew Karpyshyn werd geboren op 28 juli 1971 in Edmonton. Zie ook alle tags voor Drew Karpyshyn op dit blog en ook mijn blog van 28 juli 2010

Uit:Chaos Unleashed

“On the sandy shores of an island at the farthest edge of the sea that bounds the mortal world, four divine, glowing figures stand in a tight circle around an obelisk of black obsidian — the Keystone. It towers above them, fifty feet tall and ten feet across on each of its four sides. Carved into the smooth, dark rock are powerful runes, and shapes and shadows shift below the surface: the living, churning power of raw Chaos.
Hiding in his nether realm far across the Burning Sea, Daemron the Slayer watches the four glowing Immortals intently, images reflected in the still waters of a stone fountain stained with blood.
He is beaten but not bowed. The armies of the Old Gods defeated him on the field of battle, but their victory is hollow. He still lives, as do legions of his followers. Bound to the mortal world they created, the Old Gods cannot follow him here. And so he is content to wait, safe beyond their reach while he plans his counterattack; his armies resting and gathering strength while he uses his own powerful magic to spy on his enemies.
Peering across the infinite chasm of space and time, the four figures ap-pear as little more than blurred silhouettes of golden light. But even at this distance, he can sense that the power of the Old Gods has been dimin-ished. They are wounded, dying. He takes pride in knowing the cost of driving him into retreat is more than even an Immortal can afford to pay. His own wounds are far less grievous. Had he risked more, had he stayed on the front lines longer, perhaps the tide of battle could have been swayed back in his favor. But at what cost? His retreat ensured that he will endure long after the other Immortals are gone. Their end is inevitable, as is his triumphant return.

 
Drew Karpyshyn (Edmonton, 28 juli 1971)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e juli ook mijn blog van 28 juli 2011 deel 2.

28-07-2017 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster, historica en activiste Sarah Miriam Schulman werd geboren op 28 juli 1958 in New York City. Zij bezocht de Hunter College High Schoolen studeerde aan de Universiteit van Chicago van 1976 tot 1978, maar studeerde niet af. Zij heeft een Bachelor of Arts graad van het Empire State College. Schulman's derde roman, “After Delores” uit 1988 kreeg een positieve recensie in de New York Times, en werd vertaald in acht talen, en werd in 1989 bekroond met een American Library Association Stonewall Book Award. Haar roman “Rat Bohemia” (1995) werd door Publishing Triangle uitgeroepen tot een van de 100 beste LGBT boeken. Voor “Stagestruck: Theatre, AIDS, en de Marketing of Gay America (1998) ontving Schulman de Stonewall Book Award. In 2009 publiceerde zij ”Ties That Bind: Familial Homophobia and Its Consequences”. In 2013 volgde “The Gentrification of the Mind: Witness to a Lost Imagination”, dat werd genomineerd voor een Lambda Literary Award. Schulman werd door Publisher Weekly uitgeroepen tot een van de 60 meest onderschatte schrijvers. Schulman was onder meer actief in de Women’s Union en The Committee for Abortion Rights and Against Sterilization Abuse (CARASA) In 1987 richtte Schulman en filmmaker Jim Hubbard het New York Lesbian en Gay Experimental Film Festival op, tegenwoordig MIX geheten. In 2001 richtten Schulman en Hubbard ook nog het ACT UP Oral History Project op. In de periode 1979-1994 werden 15 toneelstukken van haar geproduceerd in het kader van der avant garde "Downtown Arts Movement", gevestigd in de East Village van New York. In 2009 schreven Schulman en Cheryl Dunye het script voor Dunye's film “The Owls”. De film beleefde zijn wereldpremière op het internationale filmfestival van Berlijn in januari 2010. Daarna schreef het duo een X-rated film “Mommy Is Coming”, die in Duitsland werd geproduceerd door Jürgen Brüning en geselecteerd werd voor het Berlijnse Internationale Filmfestival van 2012. Schulman werkt tevens als Distinguished Professor of Humanities aan het College of Staten Island (CSI) en als Fellow aan het New York Institute for the Humanities.

Uit: The Gentrification of the Mind: Witness to a Lost Imagination

“The first gay book I ever saw was called Cylce Suck. It was on a shelf at The Oscar Wilde Bookstore on Christopher Street in 1975, next to some mimeographed pamphlets with titles like “The Woman-Identified Woman.”  From the beginning, I have always known that this is as it should be. Separating distinctions between the sexually explicit and the politically necessary would never made sense. Yet, as I am writing this in 2009, a scandal erupts- first on-line, and then in the mainstream print media.  Amazon.com, the mail order bookseller mega-monster, got caught in what they called a “glitch.”  In response to right-wing and Christian readers, they removed books with sexual content from their ranking system, thereby ensuring that erotic and pornographic books would not be able to get on best-seller lists. Either deliberately or inadvertently, gay and lesbian books were included in the ban, and so were automatically removed from the Amazon ranking system. This included some editions of all of my books.  The response of the gay community was tepid at best.  A number of spokespeople called upon by the mainstream media, or speaking out on Facebook and various blogs were “shocked” and “outraged” (see above responses to the passing of Proposition 8.) They couldn’t believe this was happening to them. The event was treated as an anomaly, irregular and extreme.  When it was made clear that these exclusions included James Baldwin novels, the outrage grew. How could “literature” be confused with pornography?
For me, Amazon’s actions were consistent with the way gay and lesbian literature has been contextualized in the United States. It is the surprise of some gay people, and the pretend “mistake” of a media/industry that consistently marginalizes our work as a matter of course, that constitutes the gentrified approach. As disenfranchised people often do the dirty work of the culture, we – gay, lesbian, bisexual (not yet transgendered- but that phenomena is inevitable) writers- gentrify ourselves. In the past, power brokers would not pretend that gay books were included when they are in fact excluded, and therefore susceptible gay people would not think that their work was included when it was in fact demeaned. The public explanation has changed, but the reality remains the same. The truth – that queer sexually truthful literature is seen as pornographic, and is systematically kept out of the hands and minds of most Americans, gay and straight- has been replaced with a false story of a non-existent integration and a fantasized equality, with no basis in lived fact."

 
Sarah Schulman (New York, 28 juli 1958)

28-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook alle tags voor Michael Longley op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Saint Francis To The Birds

And, summing up, I think of when
With cloud and cloudburst you confer,
By God's sheer genius lifted there,
Lighthearted starling, nervous wren.
It is perfection you rehearse -
God placed the limpet on a rock,
He dressed the primrose in its frock
upside down with its leg showing
And closed the chestnut in its purse:
Creating one more precedent,
With no less forethought, no less care
He gave you feathers and the air
To migrate to his best intent.
To useful angles well aligned,
At proper heights compelled to tilt,
Across kind landscapes yearly spilt -
Birds, you are always on his mind.
Quick emblems of his long estate,
It's good to have you overhead
Who understand when all is said,
When all is done, and it is late.
May my sermon, like your customs,
Reach suddenly beyond dispute -
Oh, birds entire and absolute,
Last birds above our broken homes.

Cloudberries

You give me cloudberry jam from Lapland,
Bog amber, snow-line titbits, scrumptious
Cloudberries sweetened slowly by the cold,
And costly enough for cloudberry wars
(Diplomatic wars, my dear).
Imagine us
Among the harvesters, keeping our distance
In sphagnum fields on the longest day
When dawn and dusk like frustrated lovers
Can kiss, legend has it, once a year. Ah,
Kisses at our age, cloudberry kisses.

 
Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)
Cover

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. Zie ook alle tags voor Marijke Höweler op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: Zum Wohl, Zum Glück!

“Het was een avontuurlijke nacht geweest. Eenzaam, dat wel, maar het kan toch niet gewoon genoemd worden dat men zichzelf in het aardedonker duwend tegen een wildvreemde kamerwand aantreft? Een muur die van geen wijken weet op de plaats waar zich de deur naar het toilet behoort te bevinden. Terwijl men panisch trappelend voortwoelt, één hand om het geslacht, de andere verliezend in een baaierd van gordijnen op de plaats waar de linnenkast behoort te staan. Het is toch niet gewoon te noemen dat een volwassene zich tenslotte genoodzaakt ziet om zich van anderhalve liter vloeistof te ontdoen tegen een slaapkamermuur van schoon metselwerk terwijl hij het beddekleedje onder de voeten langzaam doorweekt voelt worden en ietsje warmer dan voordien? Tenminste, zo stond Jasper daar de volgende morgen tegenover terwijl hij het zachtblauwe matje beschaamd in de vuilnisbak propte. En dat vond Jasper eens te meer toen hij een half uur later onwennig afdalend langs de houten spiltrap de garage in kwam en na een tijdje begreep dat het drup-drup-drup op het dak van zijn glanzende Citroen...
Enfin, dit soort confrontaties waren in staat om hem een hele dag een rusteloos gevoel van onbehagen en onzekerheid te verschaffen. Gelukkig maar dat hij vakantie had. Hoewel, als hij gewoon in z'n eigen flat had geslapen dan zou het hele vernederende incident achterwege zijn gebleven. Zo piekerde Jasper voort, terwijl hij zijn autodak afsponsde en merkte dat dat weinig zin had zolang de bron niet was opgedroogd. Hij leek waarachtig wel een olifant geweest te zijn of een paard. Bovendien strookte de plaats van de lekkage niet met de plek waarop hij zich een verdieping hoger zo vreemd gedragen had die nacht. Dus tòch, dacht Jasper. Dus toch een dubbele houten vloer en dat stemde weer enigszins tot tevredenheid. Teder spreidde hij een dweiltje op het dak van de auto uit en even later klonk een gestaag gedruppel in het plastic afwasteiltje dat voor het grijpen had gestaan. Het schuifdak had tenslotte ook nog open kunnen staan.”

 
Marijke Höweler (27 juli 1938 - 5 mei 2006)

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Zie ook alle tags voor Theodore Dreiser op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: The Titan

“When Frank Algernon Cowperwood emerged from the Eastern District Penitentiary in Philadelphia he realized that the old life he had lived in that city since boyhood was ended. His youth was gone, and with it had been lost the great business prospects of his earlier manhood. He must begin again.
It would be useless to repeat how a second panic following upon a tremendous failure--that of Jay Cooke & Co.--had placed a second fortune in his hands. This restored wealth softened him in some degree. Fate seemed to have his personal welfare in charge. He was sick of the stock-exchange, anyhow, as a means of livelihood, and now decided that he would leave it once and for all. He would get in something else--street-railways, land deals, some of the boundless opportunities of the far West. Philadelphia was no longer pleasing to him. Though now free and rich, he was still a scandal to the pretenders, and the financial and social world was not prepared to accept him. He must go his way alone, unaided, or only secretly so, while his quondam friends watched his career from afar. So, thinking of this, he took the train one day, his charming mistress, now only twenty-six, coming to the station to see him off. He looked at her quite tenderly, for she was the quintessence of a certain type of feminine beauty.
"By-by, dearie," he smiled, as the train-bell signaled the approaching departure. "You and I will get out of this shortly. Don't grieve. I'll be back in two or three weeks, or I'll send for you. I'd take you now, only I don't know how that country is out there. We'll fix on some place, and then you watch me settle this fortune question. We'll not live under a cloud always. I'll get a divorce, and we'll marry, and things will come right with a bang. Money will do that."
He looked at her with his large, cool, penetrating eyes, and she clasped his cheeks between her hands”.

 
Theodore Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)
Cover

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hilde Domin op dit blog.

Harte fremde Hände

Harte fremde Hände
sollen über mich fahren
wie Pflüge
und deine Wurzeln zerreißen.
Ich will meinen Körper einreiben
mit fremdem Schweiß
wie mit einer beizenden Salbe
daß alle Poren vergessen
wie du riechst.
Haare ohne Namen
sollen auf meiner Haut liegen
wie Tannennadeln auf dem Waldboden,
andere Lippen die Augen küssen
die für dich weinen.

Und meine Seele, die dich sucht
so natürlich
wie abends ein Vogel über das Meer fliegt,
verliert die Richtung
und kommt
nie wieder an Land.

Magere Kost

Ich lege mich hin,
ich esse nicht und ich schlafe nicht,
ich gebe meinen Blumen
kein Wasser.
Es lohnt nicht den Finger zu heben.
Ich erwarte nichts.

Deine Stimme, die mich umarmt hat,
es ist viele Tage her,
ich habe jeden Tag
ein kleines Stück von ihr gegessen,
ich habe viele Tage
von ihr gelebt.
Bescheiden wie die Tiere der Armen
die am Wegrand
die schütteren Halme zupfen
und denen nichts gestreut wird.

So wenig, so viel
wie die Stimme,
die mich in den Arm nimmt,
musst du mir lassen.
Ich atme nicht
ohne die Stimme.

 
Hilde Domin (27 juli 1909 - 22 februari 2006)

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers. Zie ook alle tags voor Julien Gracq op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: Lettrines 2

« Fin octobre. Il n’a pas plu depuis quatre mois. Au jardin, les feuilles des arbustes pendent toutes droites et languissent après la pluie ; tous les massifs sont en fleur comme au plein de l’été. Depuis la mi-septembre, l’automne a été un une magnifique succession de journées chaudes ou tièdes, transparentes, gorgées, infusées de soleil jaune.
Avant-hier, revenant de Paris en voiture, je déjeunais dans un petit « relais » en plein champ, proche d’Ouzouer-le-Marché : devant moi, par la fenêtre, je voyais se déployer jusqu’à l’horizon un vaste pas de Beauce verte et jaune, sans un arbre, sans une haie. A deux kilomètres, la lisière d’un village, sans doute un de ces hameaux beaucerons murés, revêches, désertés, plus sinistres encore quand on les traverse sous le soleil, mais qui, battu directement qu’il était par l’écume verte et fleurie, me paraissait dans le lointain de l’étendue plein de charme. Plus loin encore, à cinq ou six kilomètres, une lisière de forêt. Rien ne bougeait, que le grésillement doré de la légère brume ; l’œil se nourrissait de la seule succulence de la lumières ; il semblait qu’on entendait le soleil se déplacer.
De telles saisons, de pareilles journées, si tardivement aventurées et menacées, ensorcelantes et pourtant sereines, évoquent le climat éperdu et condamné de l’amour et donnent l’envie d’inverser le vers de Baudelaire : ô femme dangereuse, ô séduisants climats ! La terre apparaît touchée au front de quelque signe de majesté : ce sont bien les royaumes de la terre, tout poudroyants de la couleur de l’or, et l’homme les visite, les dénombre et les engrange, inépuisablement. »

 
Julien Gracq (27 juli 1910 – 22 december 2007)

De Britse dichter en schrijver Hilaire Belloc werd geboren te St-Cloud op 27 juli 1870. Zie ook alle tags voor Hilaire Belloc op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

November

November is that historied Emperor,
Conquered in age, but foot to foot with fate,
Who from his refuge high has heard the roar
Of squadrons in pursuit, and now, too late,
Stirrups the storm and calls the winds to war,
And arms the garrison of his last heirloom,
And shakes the sky to its extremest shore
With battle against irrevocable doom.

Till, driven and hurled from his strong citadels,
He flies in hurrying cloud and spurs him on,
Empty of lingerings, empty of farewells
And final benedictions, and is gone.
But in my garden all the trees have shed
Their legacies of the light, and all the flowers are dead.

December

Hoar Time about the house betakes him slow,
Seeking an entry for his weariness.
And in that dreadful company distress
And the sad night with silent footsteps go.
On my poor fire the brands are scarce aglow,
And in the woods without what memories press
Where, waning in the trees from less to less,
Mysterious bangs the hom6d moon and low.

For now December, full of aged care,
Comes in upon the yea and weakly grieves;
Mumbling his lost desires and his despair; .
And with mad trembling hand still interweaves,
The dank sear flower-stalks tangled in his hair,
While round about him whirl the rotten leaves.

 
Hilaire Belloc (27 juli 1870. – 16 juli 1953)
Conversation Piece (G.K. Chesterton; Maurice Baring; Hilaire Belloc) door Sir Herbert James Gunn, 1932

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook alle tags voor Vladimir Korolenko op dit blog en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: De Laatste Straal. Herinnering uit Siberië (Vertaald door Annie de Graaff)

“Op een kleinen akker bij den oever der Lena ligt het gehuchtje Njoeskjoe. Enkele schamele hutten klampen zich tegen de steile rotsen, als terugdeinzend voor den woestbruisenden stroom. Op dit gedeelte is de Lena smal, maar donderend bulderen de golven. Het water klotst tegen de bergen van den tegenovergestelden oever, en - zoo ergens - dan verdient de Lena hier den naam van ‘Gevloekte spleet.’
Inderdaad stroomt ze hier als door een reusachtige rotskloof, waar het donkere water loeit en bruist tusschen hemelhooge rotsen, klippen en spleten. Langen tijd blijven nevels hier hangen; altijd heerschen hier vochtige koude en eeuwige schemering. De bewoners van deze streek der Lena kenmerken zich door traagheid, moeheid, en een hopelooze berusting. Het droeve suizen der laryx-boomen, die op den bergrug groeien, is de eeuwige begeleiding van hun eentonig voortbestaan...
Dit gehucht bereikte ik, moe en verkleumd, tegen den nacht; hier begaf ik me te rusten; den volgenden morgen werd ik heel vroeg wakker.
Stilte heerschte alom. Ik keek door het raam; buiten was het noch licht, noch donker - een wazige schemering hing overal. De wind joeg door de ‘gevloekte spleet’ als door een schoorsteen, de nachtelijke schaduwen voor zich uitdrijvend. Als ik omhoog zag, ontwaarde ik een kleine lichte wolk aan den hemel. Dit was een teeken dat de overige wereld door een heldere morgenzon beschenen werd. Maar boven het gehucht bleef een koude nevel hangen... Hier was het mistig, stil, koud en somber.”

 
Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)
Borstbeeld in Poltava

Onafhankelijk van geboortedata

De Iers-Britse schrijfster Eimear McBride werd geboren in 1976 in Liverpool en groeide op in Tubbercurry, County Sligo en in Castlebar, County Mayo. Zie ook alle tags voor Eimear McBride op dit blog.

Uit:  The Lesser Bohemians

“River run running to a northern sea. Thames. Needle skin brisk and the eyefuls of concrete. Lead by the. Strip for the. National Theatre. Go on. Get a ticket. Go in.
Here the vault and not Hawk’s Well. Smacks of the hell-less or at least of the sensible. I’d be. What I’d be. Is this the Olivier? Yeah, on upstairs for you. Through and oh to its canyon. I never saw so many chairs. On beyond uncurtained stage – You may take and have me, please. But Saturday matinee. Sole in my row. Where is everyone else?
In the dark comes spiders out of art and first I’m sleuthed away. Measuring up the vying worlds. Meandering into the emphasised words but under neat speeches are oceanous platitudes and so I slide and slide. Up. Don’t sleep. Don’t. You do not. Settle my head back on my neck but the veining of boring expands and contracts until I’m left to myself. And soon I’m judging a hupped toupee. Then predicting a spit trajectory. Right down, I’d say, to that redhead asleep. Too far from here though.   Over there would be   Over there   ov    is it? With black specs on? Really?   such a dead cert knit, and for London. Him. Of course it is.
And the air makes whistles.
And my brain makes hay.
Guts to gorge. Look at him. Be sure? It is. oh god. But if I sit still. Live for the stage. Focus on the actors and glorious fake and. Look again is he looking at me? Read at the programme.
Then he definitely isn’t.
Then it’s the interval. Look again. He gets up pray for poise. More as he excuses himself across. Yet more at my aisle. Please poise at my step. Hello, I thought it was you, he says and I remember and I remember and make some word like Hi. Enjoying it? Yes I. Really? he says I thought I saw you nodding off? I wasn’t   it’s just my first time   I mean   you know   I was looking around. He solemn nods but somewhere smiles So how have you been? I scaldcheek Fine   and you? Fine, he says Coming out for a smoke? an unlit in his fingers. No, I No thanks, and go at reading biogs. like War and Peace. He loiters further but I am shame sealed. Well, I’ll leave you to it, he says Nice to see you again. You too, I say and don’t look up. Do not watch him climb the steps. Nor think at all Why were you rude? Only Bladder, why have you forsaken me now? Just wait til he’s gone, then go.”

 
Eimear McBride (Liverpool, 1976)

De Nieuw-Zeelandse schrijver Graeme C. Simsion werd geboren in in Auckland, Australië, in 1956. Zie ook alle tags voor Graeme C. Simsion op dit blog.

Uit: The Rosie Project

“This was almost certainly an unsound generalisation, based on limited experience, and perhaps I should have recognised it as a warning sign. But it provided me with an opportunity for a creative suggestion.
‘We could get an ice-cream across the road.’
‘Great idea. As long as they’ve got apricot.’
I assessed that I was progressing well at this point, and did not think the apricot preference would be a problem. I was wrong. The ice-cream parlour had a vast selection of flavours, but they had exhausted their supply of apricot. I ordered a chocolate chilli and liquorice double cone for myself and asked Elizabeth to nominate her second preference.
‘If they haven’t got apricot, I’ll pass.’
I couldn’t believe it. All ice-cream tastes essentially the same, due to chilling of the tastebuds. This is especially true of fruit flavours. I suggested mango.
‘No thanks, I’m fine.’
I explained the physiology of tastebud chilling in some detail. I predicted that if I purchased a mango and a peach ice-cream she would be incapable of differentiating. And, by extension, either would be equivalent to apricot.
‘They’re completely different,’ she said. ‘If you can’t tell mango from peach, that’s your problem.’
Now we had a simple objective disagreement that could
readily be resolved experimentally. I ordered a minimum-size ice-cream in each of the two flavours. But by the time the serving person had prepared them, and I turned to ask Elizabeth to close her eyes for the experiment, she had gone. So much for ‘evidence-based’. And for computer ‘scientist’.

 
Graeme C. Simsion (Auckland in 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e juli ook mijn blog van 27 juli 2011 deel 2.

27-07-2017 om 18:14 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en literatuurcritica Elizabeth Hardwick werd geboren op 27 juli 1916 in Lexington, Kentucky, in een strikt protestantse familie. Ze studeerde af aan de Universiteit van Kentucky in 1939. In 1947 verwierf zij een Guggenheim Fellowship. In 1959 publiceerde Hardwick in Harper's, "The Decline of Book Reviewing", een over het algemeen harde en zelfs vernietigende kritiek op boekrecensies die in Amerikaanse tijdschriften van die tijd werden gepubliceerd. De krantenstaking uit 1962 in New York City heeft Hardwick, Robert Lowell, Jason Epstein, Barbara Epstein en Robert B. Silvers geïnspireerd om “The New York Review of Books” op te richten, een publicatie die voor veel lezers net zo gewoon werd als The New York Times Book Review die Hardwick in haar essay in 1959 aan flarden had gescheurd. In de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig gaf Hardwick lezingen aan het Barnard College en aan Columbia University's School of the Arts, Writing Division. Zij leverde openhartig kritiek op het schrijven van de studenten, maar was een mentor voor studenten die zij als veelbelovend beschouwde. Van 1949 tot 1972 was zij getrouwd met de dichter Robert Lowell, met wie zij een dochter kreeg. Zij werd gekozen tot Fellow van de Amerikaanse Academie van Kunsten en Wetenschappen in 1996. In 2008 selecteerde The Library of America het verhaal van Hardwick over de misdaden van Caryl Chessman voor opname in een retrospectief over twee eeuwen schrijven over American True Crime. Hardwick schreef drie romans: “The Ghostly Lover” (1945), “The Simple Truth” (1955) en “Sleepless Nights” (1979). Een bundel met korte verhalen, “The New York Stories van Elizabeth Hardwick”, werd in 2010 gepubliceerd. Ze publiceerde ook vier boeken met kritieken: “A View of My Own” (1962), “Seduction and Betrayal” (1974), “Bartleby in Manhattan” (1983) en “Sight-Readings” (1998). In 1961 stelde zij “The Selected Letters of William James” samen en in 2000 publiceerde ze een korte biografie, “Herman Melville”, in de Penguin Lives-serie van Viking Press

Uit: Seduction and Beayal

“For his own part the Reverend Brontë disowned claims to flamboyance and said: "I do not deny that I am somewhat eccentric.... Only don't set me on in my fury to burning hearthrugs, sawing the backs off chairs and tearing my wife's silk gowns." There were five daughters and one son in the Bronte fam-ily, and the father unluckily placed his hopes in his son, Branwell. It is only by accident that we know about people like Branwell who seemed destined for the arts, unable to work at anything else, and yet have not the talent, the tenac-ity, or the discipline to make any kind of sustained creative effort. With great hopes and at bitter financial sacrifice, Bran-well was sent up to London to study painting at the Academy Schools. The experience was wretched for him and he seemed to have sensed his lack of preparation, his uncertain dedi-cation, his faltering will. He never went to the school, did not present his letters of introduction, and spent his money in taverns drinking gin. It finally became necessary to return home in humiliation and to pretend that he had been robbed. One story has poor Branwell visiting the National Gallery and, in the presence of the great paintings there, despairing of his own talents. This is hard to credit, since the example of the great is seldom a deterrent to the mediocre. In any case, nothing leads us to think Branwell lacked vanity or expansive ideas of his own importance. Also, the deterrent of Branwell's own nature made any further impediments unnecessary. His nature was hysterical, addictive, self-indulgent. Very early he fell under the spell of alcohol and opium; his ravings and mis-eries destroyed the family peace, absorbed their energies, and depressed their spirits. He had to be talked to, watched over, soothed, and protected—and nothing really availed. Branwell destroyed his life with drugs and drink, and died of a bronchial infection at the age of thirty-one. Perhaps the true legacy Branwell left the world is to be found in the extraordinary violence of feeling, the elaborate language of bitterness and frustration in Wuthering Heights. It is not unreasonable to see the origin of some of Heathcliff's raging disappointment and disgust in Branwell's own excited sense of injury and betrayal. Emily Brontë took toward her brother an attitude of stoical pity and protectiveness. Char-lotte was, on the other hand, in despair at his deterioration, troubled by his weaknesses, and condemning of the pain he brought to the household. It is significant that Charlotte insisted Branwell did not know of the publication of his sisters' poems, nor of the composition of Wuthering Heights, Jane Eyre, and Agnes Grey.”

 
Elizabeth Hardwick (27 juli 1916 - 2 december 2007)

27-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu