Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
27-06-2009
João Guimarães Rosa, E. J. Potgieter, Catherine Cookson, Gaston Bachelard, James Woodforde, Helen Keller
De Braziliaanse schrijver João Guimarães Rosa werd geboren op 27 juni 1908 in Cordisburgo, Minas Gerais. Hij werkte als arts en was actief als diplomaat. Zijn opus magnum is Diepe Wildernis: de Wegen, een vuistdikke roman die zich afspeelt in de sartão, het dorre binnenland van Brazilië dat in de negentiende eeuw werd geteisterd door niet aflatende oorlogen tussen lokale krijgsheren. Rosas taal is een combinatie van orale uitdrukkingen uit de sertão, maar vermengd met neologismen van archaïsche woorden, vreemde talen en onomatopeeën (klankwoorden). August Willemsen vertaalde het boek in het Nederlands. Rose schreef naast dit boek zes verhalenbundels, waarvan er twee postuum verschenen.
Uit: Diadorim (Vertaald door Maryvonne Lapouge-Petorelli)
« Je vous raconte, et il faut que je vous donne une explication. Penser de travers est facile, parce que cette vie vire au marécage. On vit, je crois, pour vraiment se défaire de ses illusions et de la foi dans les gens. Le manque de scrupules règne, si insinueux, insinueusement présent, qu'au début on n'ose prêter foi à la sincérité sans méchanceté. C'est ce qu'il faut, je sais. Mais je vous donne ma parole : homme très homme commej'ai été, et un homme aimant les femmes ! - jamais je n'ai eu de penchant pour les vices aberrants. ce qui est hors de préceptes me répugne. Alors - vous allez me demander - cela, qu'est-ce que c'était ? Ah, loi brigande, que le pouvoir de la vie.
( )
Mon compère Quelemém, bien des années après, m'enseigna qu'il est toujours possible de réaliser un désir quel qu'il soit - pour peu que nous ayons, sept jours de suite, l'énergie et la patience soutenue pour faire uniquement ce qui nous répugne, nous est odieux, nous épuise et fatigue, et pour rejeter toute espèce de plaisir. C'est ce qu'il me dit ; je crois. Mais il m'enseigna que, mieux encore et meilleur, c'est, à la fin, de rejeter toute espèce de plaisir. C'est ce qu'il me dit ; je crois. Mais il m'enseigna que, mieux encore et meilleur, c'est, à la fin, de rejeter même jusqu'à ce désir initial qui a servi à nous donner le courage de cette glorieuse pénitence.»
João Guimarães Rosa (27 juni 1908 19 november 1967)
Bilderdijk wenschte, in een zijner veelvuldige verzuchtingen om den dood, in het stille graf te liggen, ten einde voor den Haagschen straatkreet doof te zijn. Ik ben te zeer van muzijkalen zin misdeeld, om te durven beslissen, of de schreeuwers der hoofdstad het van die, welke onze hofstad doorkrijschen, in welluidendheid winnen; maar ik mag de Amsterdamsche keelklanken wel, en verbaas er mij over, hoe het gehoor van onzen eersten dichter zijner verbeelding zoo zeer de wieken knotten kon. Verrees er dan, als zijn trommelvlies de pijnlijke aandoening had doorgestaan, verrees er dan, ten gevolge van dat met weêrzin opgevangen woord, niet een geheel ander tooneel voor zijnen geest, dan zijn studeercel aanbood? bragt het hem niet naar buiten, niet over in beemd of bosch? Ik wil mij eerst op eenen der minst behagelijke kreten beroepen, om later van diegene te gewagen, welke streelender gedachten opwekken; Bilderdijk zelf, verbeelde ik mij, zou dien zin voor climax hebben gewaardeerd. Daar klinkt het: Elft as zalm! bij voorbeeld, waaruit de Jordaner in het middelwoord de l weglaat, om u die in de beide andere zooveel te zwaarder toe te wegen. Het rijst raauw genoeg op de lucht, - het is eene onwaarheid bovendien, want de eene soort van visch evenaart de andere nooit, - en echter heb ik er nimmer het voorhoofd om gefronsd, laat staan er om dood willen zijn; een geheel ander verlangen wordt er bij mij levendig door.
Elizabeth Ducksworth walked quickly and quietly along the dimly lit corridor. She had passed four closed doors and was making for the last of the seven when it was thrust open quickly and there came to meet her a figure in a dressing gown. The head was bandaged, covering one eye; the lid of the other was blinking rapidly, and the patient turned his head to one side as he addressed her, saying, 'I was just coming for you, Ducks -- I mean, Nurse. I think the captain needs attention. Well, what I mean is...'
'Yes...yes.' The night nurse turned him gently about, saying, 'You should have rung the bell, Lieutenant.'
But the answer she got was, 'He always seems to know when I do that and starts his growling.'
'Has he spoken?'
'No; no...not a word. Just those sounds.'
She opened the door of the end room, at the same time taking his arm and steadying him as she said, 'You shouldn't get out of bed; I've told you.'
'I'm all right. I only wish he felt half as good.'
'Get back into bed; I'll see to him. Would you like a drink?'
Pour Gaston Paris, la clef de la légende du Petit Poucet - comme de tant de légendes ! - est dans le ciel : c'est le Poucet qui conduit la constellation du Grand Chariot. En effet, Gaston Paris a noté que dans de nombreux pays, on désigne une petite étoile qui se trouve au-dessus du chariot, du nom de Poucet.
Nous n'avons pas à suivre toutes les preuves convergentes que le lecteur pourra trouver dans l'ouvrage de Gaston Paris. Insistons seulement sur une légende suisse qui va nous donner une belle mesure d'une oreille qui sait rêver. Dans cette légende rapportée par Gaston Paris, le chariot se renverse à minuit avec un grand fracas. Une telle légende ne nous apprend-elle pas à écouter la nuit ? Le temps de la nuit ? Le temps du ciel étoilé ?
Où ai-je lu qu'un ermite qui regardait sans prier son sablier de prière entendit des bruits qui déchiraient les oreilles ? Dans le sablier il entendait soudain la catastrophe du temps. Le tic-tac de nos montres est si grossier, si mécaniquement saccadé que nous n'avons plus l'oreille assez fine pour entendre le temps qui coule.
Gaston Bachelard (27 juni 1884 16 oktober 1962)
De Engelse dagboekschrijver en geestelijke James Woodforde werd geboren in Ansford op 27 juni 1740. Zijn complete dagboek omvat 72 aantekenboeken en ongeveer 100 losse vellen en bevindt zich momenteel in de Bodleian Library in Oxford. Tot kort na de Eerste Wereldoorlog was het bestaan van de dagboeken compleet onbekend. Een arts in Hertfordshire vroeg aan zijn buurman John Beresford de manuscripten, die afkomstig waren van een van zijn voorouders, eens in te kijken. Beresford was zeer gecharmeerd van het werk, vooral door de vele details die een uniek inkijkje gaven in het plattelandsleven in de 18e eeuw, van evenveel historisch belang als het dagboek van Samuel Pepys. Hij redigeerde het werk en kortte het in, waarna de dagboeken in vijf delen werden gepubliceerd in de jaren 1924 tot 1931 onder de titel The Diary of a Country Parson 1758 1802.
Uit: The Diary of a Country Parson 1758 1802
April 14th, 1767
I read Prayers this morning again at C. Cary Church
I prayed for poor James Burge this morning,
out of my own head, hearing he was just gone of almost in a Consumption,
It occasioned a great tremulation in my voice at the time,
I went after Prayers and saw him, & he was but just alive,
He was a very good sort of young man & much respected,
It was the Evil which was stopped & then fell upon his Lungs,
Grant O Almighty God, that he may be eternally happy hereafter,
I dined, supped and spent the Evening at Parsonage.
Vers huit heures un matin d'avril, Médéric Duchêne avançait d'un pas alerte le long de l'ancien dépôt postal «C » au coin des rues Sainte-Catherine et Plessis lorsqu'un des guillemets de bronze qui faisaient partie de l'inscription en haut de la façade quitta son rivet et lui tomba sur le crâne. On entendit un craquement qui rappelait le choc d'un oeuf contre une assiette et monsieur Duchêne s'écroula sur le trottoir en faisant un clin d'oeil des plus étranges.
Florent Boissonneault, un jeune homme de vingt-six ans au regard frondeur, se trouvait près de lui quand survint l'accident. Sans perdre une seconde, il desserra la ceinture du malheureux, défit son col et se précipita dans une boutique pour alerter la police. Déjà, une foule de badauds s'amassait autour du blessé qui perdait beaucoup de sang. Cela ne l'incommodait aucunement, d'ailleurs, car il était occupé à revivre une délicieuse partie de pêche qu'il avait faite à l'âge de sept ans sur la rivière l'Assomption.
Florent revint près de lui et s'efforça de disperser les curieux. Un de ceux-ci était remarquable. Il s'agissait d'un grand vieillard sec à redingote noire dont le visage se terminait par un curieux menton en forme de fesses. Il observait Florent depuis le début avec un oeil admiratif.
- Voilà un jeune homme de gestes sûrs et d'un bel sang-froid, dit-il à voix haute avec un accent bizarre. C'est un trésor à notre pays.
Florent ne l'entendit Pas, Occupé qu'il était à répondre aux questions des policiers. Au bout de quelques minutes, il put s'en aller. Son auto l'attendait à deux coins de rue. Il arriva bientôt chez MusiPop, la compagnie de distribution de disques qui l'employait comme représentant depuis trois ans. »
Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)
De Duitse schrijfster Elisabeth Büchle werd geboren op 26 juni 1969 in Trossingen, Baden-Württemberg. Zij volgde een opleiding voor groot en detailhandel en aansluitend een opleiding tot bejaardenverzorgster. Begin jaren negentig ontdekte zij opnieuw haar passie voor het schrijven. In 2006 verscheen haar eerste roman Im Herzen die Freiheit. Büchle schrijft voornamelijk historische romans.
Uit: Sehnsucht nach der fernen Heimat
Elisa Steiger ließ das Führseil des dunklen Pferdes los und beschattete mit beiden Händen ihre Augen. Die Sonne brannte heiß vom Himmel hernieder. Das mannshohe Steppengras duckte sich unter dem warmen Wind, der von Süden her über die grünen Hügel strich. Ein strahlend blauer Himmel spannte sich wie ein Zelt über die von Menschen unberührte Gegend und nur vereinzelt
zeigte sich eine kleine, weiße Wolke.
Das war also Bessarabien, das kleinste der russischen Gouvernements im Zarenreich. Dies war das Land, das die russischen Anwerber ihrem Mann so sehr angepriesen hatten, dass dieser beschlossen hatte, der Einladung des Zaren zu folgen und ein Stück davon in Anspruch zu nehmen. Die Russen hatten auf dem Land zwischen den beiden Flüssen Pruth und Dnjestr die Tataren vertrieben.
Der Zar wollte das Gebiet, das nun brachlag, neu besiedeln, und so wurden Siedler aus dem Ausland angeworben, denen die Aussicht auf eigenes, fruchtbares Land sehr willkommen war.
I remember so well the first time my little girl and I saw each other. It was a warm mild morning in March. A Chinese friend had brought me a pot of budding plum blossoms the day before, and a spray of them had opened. That was the first thing I saw when I came out of the ether. The next thing was my baby's face. The young Chinese nurse had wrapped her in a pink blanket and she held her up for me to see. Mine was a pretty baby, unusually so. Her features were clear, her eyes even then, it seemed to me, wise and calm. She looked at me and I at her with mutual comprehension and I laughed.
I remember I said to the nurse, "Doesn't she look very wise for her age?" She was then less than an hour old.
"She does, indeed," the nurse declared. "And she is beautiful too. There is a special purpose for this child."
How often have I thought of those words! I thought of them proudly at first, as the child grew, always healthy, always good. I remember when she was two months old that an old friend saw her the first time. The child had never seen a man with a black mustache before and she stared for a moment and then drew down her little mouth to weep, though some pride kept her from actual tears.
"Extraordinary," my friend said, "She knows already what is strange to her."
Remember when she was only a month older that she lay in her little basket upon the sun deck of a ship. I had taken her there for the morning air as we traveled. The people who promenaded upon the deck stopped often to look at her, and my pride grew as they spoke of her unusual beauty and of the intelligence of her deep blue eyes.
Uit: Ernst Jünger / Stefan Andres - Briefe 1937 1970
Als Stefan Andres 1936 mit seiner Familie nach München geht, hofft er auf neue Kontakte mit Schriftstellern und Künstlern. »Ich wohnte dann eine Zeitlang in München, aber eigentlich nur mit dem Körper, ich war dem seelischen Erstickungstode nahe. Bekannte Schriftstellerkollegen ließen mich nicht in ihren Kreis, Besuche wurden nicht erwidert. Ich hatte nämlich den Makel einer halbjüdischen Frau an mir und überdies neigte ich dazu, wenn ich auf gefühlsbetonte und zugleich arrogante, also typisch deutsche Dummheit stieß, unmittelbar zu explodieren.« In dieser psychisch aufs Äußerste angespannten Verfassung liest er Ernst Jüngers Das Abenteuerliche Herz Aufzeichnungen bei Tag und Nacht (1929) und den Essayband Blätter und Steine (1934). Der Eindruck ist überwältigend. Es kommt, wie Andres schreibt, zu einer »Begegnung im Buch«. Diese Begegnung verlangt eine verantwortliche Entscheidung des Lesers, d. h. von Andres selbst. »Mit leidenschaftlichen Sätzen spricht der junge Autor [Jünger] dem Leser zu, seine Tiefe zu erschließen, um den verlorenen Einklang mit dem Leben wiederzufinden und sich als wunderbares Wesen anzusehen, das der verantwortliche Träger wunderbarer Kräfte sei.«
Es hat allzeit als Zeichen einer guten Abstammung gegolten, wenn man seine Ahnen bis weit zurück aufzählen konnte. Und danach ist Ditte Menschenkind ein sehr vornehmes Wesen. Sie gehört dem ältesten und zahlreichsten Geschlecht im Lande an, dem Geschlechte Mann.
Eine Stammtafel der Familie findet sich nicht, und sie wäre auch nicht leicht auszuarbeiten, da die Familie zahlreich ist wie der Sand des Meeres. Alle andern Geschlechter lassen sich auf dieses zurückführen; hier tauchten sie auf im Laufe der Zeiten - und sie kehrten wieder dahin zurück, wenn ihre Kraft verronnen und ihre Rolle ausgespielt war. Das Geschlecht Mann gleicht gewissermaßen dem großen Meere, von wo die Wasser gen Himmel steigen in lichtem Flug - und wohin sie schwer rinnend zurückkehren.
Der Überlieferung nach soll die Stammutter des Geschlechts eine Feldarbeiterin gewesen sein, die mit dem nackten Gesäß auf der feuchten Erde ausruhte. Davon wurde sie schwanger, und sie brachte einen Knaben zur Welt. Dies blieb später ein eigentümlicher Zug des Geschlechts: seine Frauen trugen nicht gern Unterzeug - und bekamen Kinder für nichts und wieder nichts. Noch heißt es von ihnen, daß sie bloß in einer Türe im Zugwind zu stehen brauchen, um ein Mädchen unterm Herzen zu tragen. Um einen Knaben zu bekommen, brauchen sie bloß an einem Eiszapfen zu lutschen. Wunderlich ist's nicht, daß ein zahlreiches, abgehärtetes Geschlecht entstand, dessen Hände Wachstum schufen. Es wurde das eigentümlichste Kennzeichen des Geschlechtes Mann, daß alles, was es anrührte, lebte und gedieh.
Uit: The Poison Tree (Vertaald door Miriam S. Knight)
Magendra Natha Datta is about to travel by boat. It is the month Joisto (MayJune), the time of storms. His wife, Surja Mukhi, had adjured him, saying, "Be careful; if a storm arises be sure you fasten the boat to the shore. Do not remain in the boat." Nagendra had consented to this, otherwise Surja Mukhi would not have permitted him to leave home; and unless he went to Calcutta his suits in the Courts would not prosper.
Nagendra Natha was a young man, about thirty years of age, a wealthy zemindar (landholder) in Zillah Govindpur. He dwelt in a small village which we shall call Haripur. He was travelling in his own boat. The first day or two passed without obstacle. The river flowed smoothly onleaped, danced, cried out, restless, unending, playful. On shore, herdsmen were grazing their oxenone sitting under a tree singing, another smoking, some fighting, others eating. Inland, husbandmen were driving the plough, beating the oxen, lavishing abuse upon them, in which the owner shared. The wives of the husbandmen, bearing vessels of water, some carrying a torn quilt, or a dirty mat, wearing a silver amulet round the neck, a ring in the nose, bracelets of brass on the arm, with unwashed garments, their skins blacker than ink, their hair unkempt, formed a chattering crowd. Among them one beauty was rubbing her head with mud, another beating a child, a third speaking with a neighbour in abuse of some nameless person, a fourth beating clothes on a plank. Further on, ladies from respectable[3] villages adorned the gháts (landing-steps) with their appearancethe elders conversing, the middle-aged worshipping Siva, the younger covering their faces and plunging into the water; the boys and girls screaming, playing with mud, stealing the flowers offered in worship, swimming, throwing water over every one, sometimes stepping up to a lady, snatching away the image of Siva from her, and running off with it.
Bankim Chandra Chatterjee (26 juni 1838 8 april 1894)
Now we have honored teachers, lets get on with the story. There
are tales from the past, when His Majesty King Phanwasa2 ruled the
city of Ayutthaya,
a time of happiness and joy like a heavenly city. He was the pinnacle3
of the world. His power extended in all directions. He governed the
ordinary people.
Tributary cities, large and small, within his sway, quailed before his
might. Every country surrounding the capital submitted and paid
homage.
The king observed the Ten Royal Virtues, spreading perfect bliss and
contentment throughout the kingdom, for which the people were duly
thankful.
This is the story of Khun Phaen, Khun Chang, and the fair Nang
Wanthong. In the year 147 the parents of these three, people of that era,
were loyal subjects of the realm of His Majesty King Phanwasa. The
tale will be told according to the legend, so that you listeners may
understand.
Khun Krai Pholphai was a man of property and wealth from Ban
Phlap. Nang Thong Prasi lived at Wat Takrai. These two had
become a couple.
A diligent man, his home was in the city of Suphan.
He was a rich man with masses of wealth and many men. Together
with his wife, Nang Thepthong, he lived at Ten Cowries Landing8 in
Suphan.
Sunthorn Phu (26 juni 1786 - ? 1855)
De Engelse dichter Branwell Brontë werd op 26 juni 1817 geboren in Thornton, Yorkshire. Hij was de enige zoon in de Brontë familie en de broer van Charlotte, Emily en Anne. Branwell wilde dichter worden en probeerde zijn gedichten gepubliceerd te krijgen, maar zonder succes. Hij besloot zich te richten op portretschilderen, maar ook daarin faalde hij. Het lukte hem niet een plek te krijgen op de Royal Academy of Arts. Op 5 juni 1841 werd eindelijk zijn gedicht Heaven and Earth gepubliceerd in de Halifax Gaurdian. Tot 1847 wist hij in totaal 18 gedichten te publiceren. Maar plannen voor een roman of een gedichtenbundel liepen op niets uit. Pas in 1997 en 1999, bijna 150 jaar na zijn dood, werden Branwells gedichten verzameld en in twee bundels uitgebracht.
Sir Henry Tunstall (Fragmnet)
They fancied, when they saw me home returning,
That all my soul to meet with them was yearning,
That every wave I'd bless which bore me hither;
They thought my spring of life could never wither.
That in the dry the green leaf I could keep,
As pliable as youth to laugh or weep;
They did not think how oft my eyesight turned
Toward the skies where Indian Sunshine burned,
That I had perhaps left an associate band,
That I had farewells even for that wild Land;
They did not think my head and heart were older,
My strength more broken and my feelings colder,
That spring was hastening into autumn sere -
And leafless trees make loveliest prospects drear -
That sixteen years the same ground travel o'er
Till each wears out the mark which each has left before.
Branwell Brontë (26 juni 1817 24 september 1848)
In augustsus 2008 verscheen in kranten (The Guardian, The Telegraph) en (online) tijdschriften het bericht dat Michael Jackson de studio in was gedoken om poëzie van de Schotse dichter Robert Burns op muziek te zetten. Of dat serieus was of de zoveelste publiciteitsstunt laten we nu maar even in het midden. Ae fareweel, alas, forever!
so in Wolken, Dunst und in noch Ferneres gestellt,
daß ich dich schon verließ,
als ich vor Anker ging.
Du hast meine Augen geschlossen
mit Meerhauch und Eichenblatt,
von meinen Tränen begossen,
hieltst du die Gräser satt;
aus meinen Träumen gelöst,
wagten sich Sonnen heran,
doch alles war wieder fort,
wenn dein Tag begann.
Alles blieb ungesagt.
Durch die Straßen flatterten die großen grauen Vögel
und wiesen mich aus.
War ich je hier?
Ich wollte nicht gesehen werden.
Meine Augen sind offen.
Meerhauch und Eichenblatt?
Unter den Schlangen des Meers
seh ich, an deiner Statt,
das Land meiner Seele erliegen.
Ich habe seinen Boden nie betreten.
Psalm
1
Schweigt mit mir, wie alle Glocken schweigen!
In der Nachgeburt der Schrecken
sucht das Geschmeiß nach neuer Nahrung.
Zur Ansicht hängt karfreitags eine Hand
am Firmament, zwei Finger fehlen ihr,
sie kann nicht schwören, daß alles,
alles nicht gewesen sei und nichts
sein wird. Sie taucht ins Wolkenrot,
entrückt die neuen Mörder
und geht frei.
Nachts auf dieser Erde
in Fenster greifen, die Linnen zurückschlagen,
daß der Kranken Heimlichkeit bloßliegt,
ein Geschwür voll Nahrung, unendliche Schmerzen
für jeden Geschmack.
Die Metzger halten, behandschuht,
den Atem der Entblößten an,
der Mond in der Tür fällt zu Boden,
laß die Scherben liegen, den Henkel ...
Alles war gerichtet für die letzte Ölung.
(Das Sakrament kann nicht vollzogen werden.)
Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 17 oktober 1973)
De Amerikaanse schrijver, columnist en homoactivist Larry Kramer werd geboren in Bridgeport, Connecticut op 25 juni 1935. Hij werd genomineerd voor een Academy Award, was finalist voor een Pulitzer-prijs en ontving tweemaal een Obie Award. Als antwoord op de Aids-crisis richtte hij Gay Men's Health Crisis op, de grootste organisatie van zijn soort op de wereld. Hij schreef The Normal Heart, het eerste serieuze artistieke onderzoek naar de Aids-crisis. Hij richtte later ACT UP op, een protestorganisatie die wordt geaccrediteerd voor het veranderen van het volksgezondheidbeleid en de openbare voorlichting van Hiv en Aids. Kramer woont momenteel in New York City en Connecticut.
Uit: Yale's Conspiracy of Silence
Here are some of the things that I have uncovered about our history in writing my new book, The American People:
That Jamestown was Americas first community of homosexuals, men who came to not only live with each other as partners but to adopt and raise children bought from the Indians. Some even arranged wedding ceremonies for themselves.
That George Washington was gay, and that his relationships with Alexander Hamilton and the Marquis de Lafayette were homosexual. And that his feelings for Hamilton led to a government and a country that became Hamiltonian rather than Jeffersonian.
That Meriwether Lewis was in love with William Clark and committed suicide when their historic journey was over and he wouldnt see Clark anymore.
That Abraham Lincoln was gay and had many, many gay interactions, that his nervous breakdown occurred when he and his lover, Joshua Speed, were forced to part, and that his sensitivity to the slaves came from his firsthand knowledge of what it meant to be so very different. And that the
possibility exists that Lincoln was murdered because he was gay and John Wilkes Booth, who was gay, knew this.
That Franklin Pierce, who became one of Americas worst presidents, and Nathaniel Hawthorne, who became one of our greatest writers, as roommates at Bowdoin College had interactions that changed them both forever and, indeed, served as the wellspring for what Hawthorne came to write about. Pierce was gay. And Hawthorne? Herman Melville certainly wanted him to be.
Larry Kramer (Bridgeport, 25 juni 1935)
De Amerikaanse schrijfster en journaliste Ariel Gore werd geboren op 25 juni 1970 inCarmel, Californië. Zij is de uitgeefster en redacteur van Hip Mama, een periodiek over politieke en culturele aspecten van het moederschap. In 2000 verscheen haar autobiografische Atlas of the Human Heart, in 2006 de roman The Traveling Death and Resurrection Show.
Uit: Traveling Death and Resurrection Show
Whoosh. Car tires through puddles. Gasoline rainbows. Picture this: Two beat-up candy apple red hatchbacks trailing a wildflower-painted caravan down a sogged main street that creeps southward along the waterfront.
Madre Pia shouts through a cracked megaphone from the back of the caravan as we roll into town: "The lost will be saved, the saved will be amazed!" She's a vision, Madre is. Three hundred pounds of blithe drag queen cloaked in her old-school nun's habit, great bellowing penguin. "Tonight only, ladies and gentlemen! Saint Cat will manifest the wounds of Christ."
Rain-wet asphalt and dull brick buildings welcome us to empty streets. Steely June sky. We haven't seen the sun in weeks. Northwestern springtime: damp, damp.
"Come and see for yourself," Madre implores the rows of Victorian houses that cling like swallows' nests to an inland hill. "Mary Magdalen will perform her death-defying midair acrobatics. Six p.m. tonight. Astoria's own River Theater!"
A solitary freckled face peers out from a fogged pizza parlor window, kind bewildered reassurance that we haven't stumbled into a ghost town.
Madre lowers the megaphone to clearher throat, then lifts it to her berry mouth again. "Barbaro the great fire spitter all the way from Venice, Italy!"
Ariel Gore (Carmel, 25 juni 1970)
De Canadese schrijver Michel Tremblaywerd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Na het beëindigen van zijn middelbare schooltijd ging hij op 18-jarige leeftijd naar the Graphic Arts Institute van Quebec, waar hij het beroep van typograaf leerde. Daar begon hij korte verhalen te schrijven, zoals Stories for Late Night Drinkers, die dan later werden gepubliceerd. In 1964 won hij met het toneelstuk Le Train een wedstrijd voor jonge schrijvers. In 1965, schreef Michel Tremblay Les Belles-Soeurs, dat 1968 voor het eerst werd uitgevoerd door The Théatre du Rideau Vert in Montreal. Les Belles-Soeurs werd onmiddellijk door critici, alsook door het publiek uitgeroepen tot het belangrijkste evenement binnen het theater van Quebec.Veel van zijn stukken zijn in het buitenland goed ontvangen, zoals onder meer de producties van Les Belles-Soeurs in Chicago and Glasgow en in 1973 werd Hosanna in Quebec alsook in Parijs voor volle zalen gespeeld. Zijn theaterstukken zijn onder meer opgevoerd in België, Zwitserland, Japan. Tremblays werk bevat 24 toneelstukken, 3 musicals, 12 verhalen en een collectie van sprookjes, korte verhalen enfilmscripts.
Uit: The Fat Woman Next Door is Pregnant(Vertaald door Sheila Fischman)
In the five years he'd been sleeping in the same room with her, Richard had spent an incalculable number of hours watching his grandmother die. In fact, every time he examined her in her sleep, grumbling, scarcely breathing, mouth open to reveal bare white gums as sharp as knives, Richard expected to see her expire. She was an exhausted flickering candle, a dismantled gasping clock, a motor at the end of the road, a dog grown too old, a servant who had finished serving and was dying of boredom, a useless old woman, a beaten human being, his grandmother. If she wanted to do anything in the house, her daughter-in-law, the fat woman, or her daughter-in-law, Albertine, very attentively would anticipate her intentions: "You just rest...you've done enough work in your life.. .sit down, Momma, your leg. . ." The old woman would lay down the dishcloth or the wooden spoon, swallowing so she wouldn't explode. Richard had often seen his grandmother weep with rage, leaning against the window in her room that looked out on the outside staircase. He'd even heard her curse the two women, cast impotent spells on them; he'd seen her stick out her tongue and pretend to be kicking them. From morning to night, she wandered from her bedroom to the dining room, from the dining room to her bedroom, a superfluous object of attention in this house where everyone and everything had assigned tasks or at least some use--except for her.
The first sound in the mornings was the clumping of the mill-girls' clogs down the cobbled street. Earlier than that, I suppose, there were factory whistles which I was never awake to hear.
There were generally four of us in the bedroom, and a beastly place it was, with that denied impermanent look of rooms that are not serving their rightful purpose. Years earlier the house had been an ordinary dwelling-house, and when the Brookers had taken it and fitted it out as a tripe-shop and lodging-house, they had inherited some of the more useless pieces of furniture and had never had the energy to remove them. We were therefore sleeping in what was still recognizably a drawing-room. Hanging from the ceiling there was a heavy glass chandelier on which the dust was so thick that it was like fur. And covering most of one wall there was a huge hideous piece of junk, something between a sideboard and a hall-stand, with lots of carving and little drawers and strips of looking-glass, and there was a once-gaudy carpet ringed by the slop-pails of years, and two gilt chairs with burst seats, and one of those old-fashioned horsehair armchairs which you slide off when you try to sit on them. The room had been turned into a bedroom by thrusting four squalid beds in among this other wreckage.
My bed was in the right-hand corner on the side nearest the door. There was another bed across the foot of it and jammed hard against it (it had to be in that position to allow the door to open) so that I had to sleep with my legs doubled up; if I straightened them out I kicked the occupant of the other bed in the small of the back. He was an elderly man named Mr Reilly, a mechanic of sorts and employed on top at one of the coal pits. Luckily he had to go to work at five in the morning, so I could uncoil my legs and have a couple of hours' proper sleep after he was gone. In the bed opposite there was a Scotch miner who had been injured in a pit accident (a huge chunk of stone pinned him to the ground and it was a couple of hours before they could lever it off), and had received five hundred pounds compensation. He was a big handsome man of forty, with grizzled hair and a clipped moustache, more like a sergeant-major than a miner, and he would lie in bed till late in the day, smoking a short pipe.
Academic study and the steady, mindful practice of religion slowly brought me back to life. I have kept up what some people would consider my strange religious practices. After one year of high school, I attended the University of Toronto and took a double-major Bachelor's degree. My majors were religious studies and zoology. My fourth-year thesis for religious studies concerned certain aspects of the cosmogony theory of Isaac Luria, the great sixteenth-century Kabbalist from Safed. My zoology thesis was a functional analysis of the thyroid gland of the three-toed sloth. I chose the sloth because its demeanour-calm, quiet and introspective-did something to soothe my shattered self.
There are two-toed sloths and there are three-toed sloths, the case being determined by the forepaws of the animals, since all sloths have three claws on their hind paws. I had the great luck one summer of studying the three-toed sloth in situ in the equatorial jungles of Brazil. It is a highly intriguing creature. Its only real habit is indolence. It sleeps or rests on average twenty hours a day. Our team tested the sleep habits of five wild three-toed sloths by placing on their heads, in the early evening after they had fallen asleep, bright red plastic dishes filled with water. We found them still in place late the next morning, the water of the dishes swarming with insects.
De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Hij kreeg zijn opleiding aan Eton en in Oxford. Hij is de oudste zoon van Oswald Mosley en zeer kritisch ten opzichte van zijn vader. Nicholas Mosley uitte dat in zijn boek Beyond the Pale: Sir Oswald Mosley and Family 1933-1980 uit1983, en in een BBC-documentaire in 1997.
Uit: Hopeful Monsters
Sometimes when I sat with my father on the sofa in his study and he had been reading to me stories or articles about science from children's magazines, I would, at the end of whatever voyage of discovery or imagination we had been on (I was, I suppose, quite a precocious little girl) ask my father about the work he was doing at the university. He told me something of his regular work of lecturing and teaching, but I do not remember much about this. Then he told me of the work that really interested him at this time, which was outside his regular curriculum, and was to do with his efforts to understand, and to put into some intelligible language, the theories that were being propounded about physics at this time by one of his colleagues at the university - a Professor Einstein. I do not think that my father knew Einstein very well, but he venerated him, and he was enough of a mathematician to be able to try to grapple with some of his theories. I, of course, could have comprehended little of the substance of what my father said: but because of his enthusiasm it was as if, on some level, I was caught up in his efforts. I had a picture of Professor Einstein as some sort of magician: there was a photograph of him on the chimney-piece of my father's study which was a counter-balance to my mother's photograph of Karl Marx on the chimney-piece of the dining-room. Professor Einstein's head, set rather loosely on his shoulders, seemed to have a life of its own: Karl Marx's head seemed to have been jammed down on to his shoulders with a hammer. I would say to my father as we sat above the wonders of the world in our airship "What is it that is so special about the theories of Professor Einstein?"
Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)
De Franse schrijver Claude Seignolle werd geboren op 25 juni 1917 in Périgueux. Hij heeft zich zijn leven lang bezig gehouden met legendes en folklore uit het Zuidwesten van Frankrijk. Zijn belangrijkste romans zijn Le Rond des sorciers, Marie la Louve, La Malvenue, Le Bahut noir, La Brume ne se lèvera plus, Le Diable en Sabots, Le Gâloup, Le Chupador
Uit: Récits Cruels
Toute la soirée, et malgré la satisfaction qu'elle devait secrétement éprouver, elle ne montra nulle ivresse de joie, ni aise de plaisir. On l'eût dite anéantie par tant de bonheur. Et lorsque, montés à notre chambre nuptiale, tard, très tard, nous fûmes enfin livrès l'un à l'autre, elle se jeta à mes pieds, m'étreignit les jambes et eut d'amères et incompréhensibles sanglots. Je la relevai tendrement et la déposai sur notre lit : ce parterre de dentelles et de broderies, où passait la fragrance de quelques secrètes lavandes.
Je la relevai tendrement et la déposai sur notre lit : ce parterre de dentelles et de broderies, où passait la fragrance de quelques secrètes lavandes. Elle m'attira et se blottit entre mes bras, me montrant qu'elle avait peur ; qu'il fallait que je la protège ; que je pouvais tout pour elle ; que...
Mais, grisé et fouetté par son comportement de petit animal craintif, je commençai à la dévêtir. Sa peau était aussi douce que ses pleurs. Je frôlai de mes lèvres son cou qui dégageait une légère senteur poivrée. M'attardai à goûter ses joues, veloutées d'un duvet de frissons. Parvins à sa bouche qu'elle me refusa d'abord en détournant la tête, mais qui je conquis et qui me rendit ardemmet mes baisers.
Du, wenn du doch daran gedacht hättest, noch einige Lumpen mitzubringen, ich hätte den Kindern paar Hosen draus zusammengestoppelt. Hast nicht dran gedacht...!"
Der Krieg kaut an den Wänden, knackend, schreckend. Draußen flattert Schnee.
An einem Dezembertag war auch Franz Kreusat zurückgekommen. Er hatte, nach der bewegten Wiedersehensszene mit der Mutter, seinen verdreckten Soldatenmantel und den Schal abgeworfen und saß stumm und grübelnd am Tisch. Zu Haus!" Er sagte es mehrere Male zu sich selbst, um sich an den Gedanken zu gewöhnen, dass er tatsächlich wieder daheim sei. Dieses Glück hatte er sich lange nicht mehr vorstellen können, er hatte daran nicht mehr geglaubt. Er blickte sich halb um, das Gesicht in die Hand gestützt: es war ihre alte Küche. Da stand der gelbe Geschirrschrank, da hing der kleine Spiegel am selben Fleck. Da in der Ecke stand sein Tischchen. Nein, es war kein Traum, er war zu Haus.
Komm, iss was!" sagte die noch erregt umhertrippelnde Mutter. Sie hatte noch, Gott sei Dank, ein paar Kartöffelchen im Haus gehabt und hatte ihm diese mit einer Messerspitze Fett, der nur selten vorhandenen Kostbarkeit, in dem Pfännchen gebraten. Komm, iss...!" ermahnte sie und tupfte mit der Schürze die jetzt immer so leicht fließenden Tränen weg. Komm, iss... Träum nicht!"
Der alte Kreusat, ein großer Mann, aber welk und dürr wie ein kranker, dorrender Baum, saß auf der kleinen Fußbank am Herd und schnaubte. Als ihm der Sohn die Hand gegeben - denn für eine Umarmung fühlten sich beide zu scheu -, hatte der alte Mann geschluckt. Jahrelange heimliche Angst und Sichverfluchen, dass er den Jungen nicht gehindert habe, als er freiwillig wegrannte; der Rest dieser Angst hielt ihm noch die Kehle zu.
Hans Marchwitza (25 juni 1890 - 17 januari 1965)
De schrijver temidden van FDJ jeugd in 1959
De Franse schrijver en dramaturg Georges Courteline (eig. Georges Victor Marcel Moineaux ) werd geboren op 25 juni 1858 in Tours. Net als zijn vader, Jules Moineaux, is hij bekend geworden als humoristisch schrijver. Via vader Moineaux verwierf hij een zorgeloos baantje en zo werd Georges kantoorklerk bij het Ministerie van Godsdienstzaken. Zijn taak bestond uit het kopiëren van beleidsstukken en verslagen en jaarlijks moest hij 4000 paginas overschrijven. Dit geestdodend handwerk maakte hem niet enthousiast om zich uit te sloven voor promoties. Wel leverde het de stof voor een roman en een toneelstuk: Messieurs les ronds-de-cuir uit 1893 is een humoristisch relaas over irritante figuren en duizelingwekkende reglementen op de burelen van ministeries.
Uit: Messieurs les ronds-de-cuir
À langle du boulevard Saint-Germain et de la rue de Solférino, un régiment de cuirassiers qui regagnait au pas lÉcole militaire força Lahrier à sarrêter. Il demeura les pieds au bord du trottoir, ravi au fond de ce contretemps imprévu qui allait retarder de quelques minutes encore linstant désormais imminent de son arrivée au bureau, conciliant ainsi ses goûts de flâne avec le cri indigné de sa conscience.
Simplement car lénorme horloge du ministère de la Guerre sonnait la demie de deux heures il pensa :
Diable ! encore un jour où je narriverai pas à midi.
Et les mains dans les poches, achevant sa cigarette, il attendit la fin du défilé.
Au-dessus de lui, cétait léblouissement dun après-dîner adorable. Comme il advient tous les ans, Paris, qui sétait endormi au bruit berceur dune pluie battante, sétait réveillé ce matin-là avec le printemps sur la tête, un printemps gai, charmant, exquis, tout frais débarqué de la nuit sans avoir averti de sa venue, en bon provincial qui arrive du Midi, tombe sur les gens à limproviste et samuse de leur surprise. Par-delà les toits des maisons, derrière les hautes cheminées, le ciel davril sétendait dun bleu profond et sans un nuage, perdu au loin dans une grisaille brumeuse.
Georges Courteline (25 juni 1858 25 juni 1929)
De Duitse dichter, schrijver en ingenieur Heinrich Seidel werd geboren op 25 juni 1842 in Perlin, Mecklenburg-Schwerin. Hij studeerde aan het Polytechnikum in Hannover en in Berlijn. Vanaf was hij als ingenieur betrokken bij de bouw van het Berlijnse treinstation Anhalter Bahnhof. In 1880 gaf hij zijn beroep op om zich geheel aan het schrijven te wijden. In zijn bekendste, nog steeds herdrukte werk Leberecht Hühnchen is hij de beschrijver van het eenvoudige geluk.
Das Sonett
So recht geeignet ist für spitz verzwickte
Verschnörkelte Ideen die verzwackte
Sonettenform, und für modern befrackte
Gedanken eine wunderbar geschickte
Und wer von Weisheit nur ein Körnlein pickte
Und von Ideen nur ein Ideelein packte,
Der zwängt es gerne in die höchst vertrackte
Sonettenhaut, die viel und oft geflickte.
Die Freude dann, wenn das Glück ihm glückte
Und schwitzend er sein Nichts zusammen stückte,
Darob er manche Stunde mühsam hockte!
Doch hilft's ihm nimmer, dass er drückt' und druckte,
Weil gähnend ob dem künstlichen Produkte
Die Menschheit ruhig einschläft, die verstockte!
Heinrich Seidel (25 juni 1842 7 november 1906)
De Duitse dichteres Friederike Kempner werd geboren op 25 juni 1836 te Optatow in de provincie Posen. Ze droeg wel de bijnaam der silesische Schwan, maar zij avanceerde al gauw tot moeder van de onvrijwillige humor, die ze in tal van verzen aan het papier toevertrouwde. Daarmee heeft ze haar tijdgenoten en van nakomende generaties zodanig opgevrolijkt dat haar werk in tal van edities en oplagen zijn verschenen. Friederike Kempner overleed op 23 februari 1904 in Friederikenhof bij Reichtal.
Amerika Amerika, du Land der Träume Du Wunderwelt, so lang und breit Wie schön sind deine Kokosbäume Und deine rege Einsamkeit.
Abdel-Kaders Traum
Wolkenloses himmlisches Gewölbe,
Unter mächtigen Palmen Purpurzelt,
Eine Reiter-Karawane hält,
Auf dem Boden Wüstensand, der gelbe.
Krachend unterirdisches Gewölbe,
Fünfzehnhundert Leichen, tiefentstellt,
Jede Leiche war ein wackrer Held,
Speit die Flamme rasselnd aus, die gelbe.
Solch' ein Traumbild Abdelkader grüßte,
Trunken er der Heimat Boden küßte:
«Allah, Allah« ruft er, »meine Wüste!«
»Pellissier, Dein fürchterlicher Brand!«
Plötzlich sich der Held im Traum ermannt,
Seine Blicke trafen Kerkerswand!
Schweiß
Willst gelangen Du zum Ziele,
Wohlverdienten Preis gewinnen,
Muß der Schweiß herunter rinnen
Von der Decke bis zur Diele!
Friederike Kempner (25 juni 1836 23 februari 1904)
I walk along the Avenida Costanera Sur, contemplating the portentous river, traversed just over a century ago by thousands of Spaniards, Italians, Jews, Poles, Albanians, Russians, and Germans, driven from their own countries by hunger and poverty. The great visionaries who governed the country at the time offered the Pampas, this metaphor of nothingness, to "all those men who are willing and able," all those who needed a home, a ground in which to lay their roots. After all, it is not possible to live without a fatherland, or "matria," as Miguel de Unamuno preferred to call it, given that mothers are the real basis of our existence. But most of those men found a different kind of poverty here, brought on by solitude and nostalgia; as the boat that carried them here steamed out of the harbor, they saw, their faces streaked with tears, their mothers, children, brothers, and sisters retreat toward death, knowing they would never see them again.
Out of that incurable sorrow was born the strange melody called the tango. The virtuoso Enrique Santos Discépolo, the greatest composer of tangos, once defined the tango as a melancholy thought that is danced. Without realizing it, these unpretentious musicians, using whatever instruments they had around-a violin here, a flute there, a guitar-wrote a crucial part of our history. What sailor, from what German port-town, brought over the instrument that would mark this music most deeply and dramatically-the bandoneón? That humble instrument, which was created in order to serve God in the streets intoning Lutheran melodies, found its destiny thousands of leagues away. With the bandoneón, somber and sacred, man was able to express his deepest emotions.
Lun, derrière, une vieille femme, courbe, mauvaise,
Lautre debout dehors comme une lampe,
Belle, tenant la coupe quon lui offrait,
Buvant avidement de toute sa soif.
Ai-je voulu me moquer, certes non,
Plutôt ai-je poussé un cri damour
Mais avec la bizarrerie du désespoir,
Et le poison fut partout dans mes membres,
Cérès moquée brisa qui lavait aimée.
Ainsi parle aujourdhui la vie murée dans la vie.
IV
Une autre fois.
Il faisait nuit encore. De leau glissait
Silencieusement sur le sol noir,
Et je savais que je naurais pour tâche
Que de me souvenir, et je riais,
Je me penchais, je prenais dans la boue
Une brassée de branches et de feuilles,
Jen soulevais la masse, qui ruisselait
Dans mes bras resserrés contre mon cur,
Que faire de ce bois où de tant dabsence
Montait pourtant le bruit de la couleur,
Peu importe, jallais en hâte, à la recherche
Dau moins quelque hangar, sous cette charge
De branches qui avaient de toute part
Des angles, des élancements, des pointes, des cris.
Et des voix, qui jetaient des ombres sur la route,
Ou mappelaient, et je me retournais,
Le cur précipité, sur la route vide.
Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)
De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Oden schrijft vooral historische romans over het oude Perzië en Egypte. Zijn debuutroman uit 2005 Men of Bronze werd door de kritiek goed ontvangen. In 2006 verscheen Memnon. Tegenwoordig is hij fulltime schrijver.
Uit: Men of Bronze
In the blue predawn twilight, a mist rose from the Nile's surface, flowing up the reed-choked banks and into the ruined streets of Leontopolis. Remnants of monumental architecture floated like islands of stone on a calm morning sea. Streamers of moisture swirled around statues of long-dead pharaohs, flowed past stumps of columns broken off like rotted teeth, and coursed down sandstone steps worn paper-thin by the passage of years. As the sky above grew translucent, streaked with amber and gold, a funerary shroud settled over the City of Lions, a mantle that disguised the approach of armed men.
From the desert came two score and ten dark shapes, clad Greek-fashion in leather cuirasses and studded kilts, Corinthian helmets perched atop their foreheads. Bowl-shaped shields hung from their shoulders by gripcords of plaited hemp, freeing each man to wield a short, recurved bow. They moved in earnest, silent, a company of phantoms drifting through the fog.
The Medjay had come to Leontopolis.
Medjay. The soldiers bearing this appellation were the most savage of Pharaoh's mercenaries. They were a cadre of outcasts, criminals in their own lands, who banded together under Egypt's banner to dedicate their lives to the gods of violence.
Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)
De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zijn jeugd bracht hij door in Lissabon en daar bezocht hij ook de burgerschool. Bij het uitbreken van WO I keerde de familie naar Duitsland terug. Vanaf 1922 studeerde hij in München kunstgeschiedenis. Later verhuisde hij naar Berlijn en in 1926 naar Freiburg im Breisgau. Vanaf 1930 werkte hij als o.a. criticus bij Die Weltkunst en de Vossische Zeitung. Vanaf 1947 leefde hij als zelfstandig schrijver in München en Hamburg. Bij uitgeverij Rowohlt gaf hij vanaf 1958 de beroemde serie Rowohlts monographien uit.
Uit: Magie des Lesens
Das Lesen ist die reine Zauberei. Da sitzt Einer im muffigen Eisenbahnabteil, eingeklemmt zwischen Mitreisende, die Binsenwahrheiten austauschen, und merkt von alledem nichts, denn er ist weit fort und auf sehr glückliche Art einsam, obwohl er nicht allein ist. Oder es liegt da Einer bäuchlings auf einer Wiese, den Kopf in die Arme gestützt, ganz allein und doch nicht einsam, sondern in großer Gesellschaft, im Rundgespräch mit erhabenen, mit feurigen Geistern, und die Stimmen in der Luft hört nur er. Ja: sie lesen, die Beiden, sie lassen sich entrücken, in die geistige Landschaft ihrer Wahl. Sie zaubern sich fort; man könnte aber ebensogut sagen, daß sie ein gewaltiges Stück Welt zu sich her zaubern, ins Eisenbahnabteil, auf die Wiese. Wo Zeit und Raum übersprungen werden, kommt es nicht darauf an, in welcher Richtung gezaubert wird.
Erstaunlicher noch ist das Instrument, welches der zauberische und bezauberte Leser in der Hand hält: ein Päckchen Papier mit Schriftzeichen, sonst nichts. Von links nach rechts, von links nach rechts gleiten seine Augen über Reihen von Buchstaben: trockene Zeichen, die keine Bilder mehr sind wie einst, sondern völlig abstrakte Gebilde, 25 an der Zahl, und die - jeweils ein wenig verstellt -Wörter ergeben und Sätze, also auch nichts Besonderes. Dies bißchen bedruckte Papier aber (man kann es kaum glauben) ist fähig, den Lesenden zu unterhalten, zu erheben oder zu erschüttern, ihm Gedanken und Empfindungen einzugeben, ihn unter Menschen und in Länder zu versetzen, die er nie gekannt hat und die nun plötzlich sein sind, für immer.
Kurt Kusenberg (24 juni 1904 3 oktober 1983)
De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Haar vader was bestuursambtenaar en werd regelmatig overgeplaatst. Het gezin reisde mee naar Atjeh en later naar een kleine garnizoensplaats. Tussen 1913 en 1915 volgde Madelon, zoals haar roepnam was, in Deventer de meisjes-HBS. Van 1917 tot 1926 was zij gehuwd met de Delische rubberplanter Hendrik Doffegnies. Met hem kreeg ze twee dochters. Ze begon verhalen te schrijven die de Hongaarse planter László Székely liet plaatsen in een krant op Sumatra. In 1926 werd het huwelijk van Lulofs en Doffegnies ontbonden en hertrouwde Lulofs met Székely. Met hem kreeg zij nog een dochter. Het echtpaar verhuisde naar Sumatra en Székely-Lulofs publiceerde verhalen in het Hollandse tijdschrift Groot Nederland. In 1931 maakte ze haar debuut als romanschrijfster met Rubber. Mede door een lawine aan kritieken werd Rubber meteen een bestseller. De roman werd in vijftien talen vertaald, onder andere in het Engels, Duits ('Gummi', Berlijn, 1934) Frans, Zweeds, Deens, Fins, Tsjechisch, Hongaars, Maleis en Spaans. Ook werd het boek verfilmd. Deze en de volgende romans van Székely-Lulofs gaven een een onthullend beeld van het leven van planters en koelies in Nederlands-Indië. Rubber werd om die reden in Nederlands-Indië zelf slecht ontvangen.
Uit: Rubber
DERTIG kilometer voorbij Randjah, een kleine binnenplaats op de Oostkust van Sumatra, boog zich van den grooten gouvernements weg een steenig pad af. Het kronkelde eerst langs een paar verwaarloosde inlandsche rubbertuinen. De schrale en verkwijnende hevea's schenen daar met moeite hun bestaan te verdedigen tegen de haast gretige groeiïng van weer opschietend bosch, waarin allerlei klimplanten door elkaar woekerden en, behalve de hevea's, ook de triestige vrucht-boomen trachtten te verstikken, die er bij ongeluk ontkiemd waren. Dan wond zich deze smalle weg, slechter en slechter wordend, voorbij een paar armelijke maleische kampongs, tot aan de rivier. Daar knapte hij ineens af, doorgesneden door de trage, breede, bruine rivier, om aan de overzijde van den stroom weer tegen den steilen oever op te kruipen en zich voort te zetten door het oerbosch.
Bij de rivier was het oude rammelende en piepende huurfordje met knersend geluid van remmen tot staan gekomen. De inlandsche chauffeur kroop achter het stuur vandaan, liep naar den oever en slaakte een doordringenden kreet, die beantwoord werd èrgens uit de dichte begroeiïng langs den stroom.
Is de veerman er weer niet? mopperde John van Laer die achter in de auto zat. Hij was assistent op de nieuwe rubberontginning van de groote Amerikaansche rubbermaatschappij: de Sumatra Hevea Coy., en kwam terug uit Randjah, van het hoofdkantoor, waarheen zijn manager van der Meulen hem gezonden had om het geld voor de half-maandelijksche uitbetaling der contractanten te halen.
Madelon Székely-Lulofs (24 juni 1899 22 mei 1958)
Ambrose Bierce, Johannes van het Kruis, Jean-Baptiste Boyer d'Argens, Norbert Hummelt
De Amerikaanse satiricus, schrijver van korte verhalen en criticus, uitgever en journalistAmbrose Gwinnett Bierce werd geboren in Meigs County, Ohio op 24 juni 1842. Zie ook mijn blog van 24 juni 2007.
Uit: THE DEVIL'S DICTIONARY
ABSENT, adj.
Peculiarly exposed to the tooth of detraction; vilifed; hopelessly in the wrong; superseded in the consideration and affection of another.
To men a man is but a mind.Who cares
What face he carries or what form he wears?
But woman's body is the woman.O,
Stay thou, my sweetheart, and do never go,
But heed the warning words the sage hath said:
A woman absent is a woman dead.
Jogo Tyree
ABSENTEE, n.
A person with an income who has had the forethought to remove himself from the sphere of exaction.
ABSOLUTE, adj.
Independent, irresponsible. An absolute monarchy is one in which the sovereign does as he pleases so long as he pleases the assassins. Not many absolute monarchies are left, most of them having been replaced by limited monarchies, where the sovereign's power for evil (and for good) is greatly curtailed, and by republics, which are governed by chance.
ABSTAINER, n.
A weak person who yields to the temptation of denying himself a pleasure. A total abstainer is one who abstains from everything but abstention, and especially from inactivity in the affairs of others.
In een nacht, aardedonker, in brand geraakt en radeloos van liefde, - en hoe had ik geluk!- ging ik eruit en niemand die het merkte - want mijn huis lag reeds te slapen.
In het donker, geheel veilig langs de geheime trap en in vermomming, - en hoe had ik geluk! - in het donker, ongezien ook, want alles in mijn huis lag reeds te slapen.
In de nacht die de kans geeft, in het geheim, zodat geen mens mij zien kon en ook ikzelf niets waarnam: ik had geen ander leidslicht dan wat er in mijn eigen binnenste brandde.
Dat was het dat mij leidde - zekerder dan het zonlicht op de middag - daarheen waar op mij wachtte, van Wie ik zeker zijn kon en op een plaats waar niemand ooit zou komen.
Vertaald door H. Blommestijn en F.M. Maas
Johannes van het Kruis (24 juni 1542 14 december 1591)
Trahirai-je la confiance de gens à qui jai les plus grandes Obligations, puisque ce sont les actions des uns et les sages réflexions des autres qui, par gradation, mont dessillé les yeux sur les préjugés de ma jeunesse ? Mais si lexemple, dites-vous, et le raisonnement ont fait votre bonheur, pourquoi ne pas tâcher à contribuer à celui des autres par les mêmes voies, par lexemple et par le raisonnement ? Pourquoi crainte décrire des vérités utiles au bien de la société ? Eh bien ! mon cher bienfaiteur, je ne résiste plus : écrivons, mon ingénuité me tiendra lieu dun style épuré chez les personnes qui pensent, et je crains peu les sots. Non, vous nessuierez jamais un refus de votre tendre Thérèse, Vous verrez tous les replis de son cur dès la plus tendre enfance, son âme tout entière va se développer dans les détails des petites aventures qui lont conduite, comme malgré elle, pas à pas au comble de la volupté. »
Jean-Baptiste Boyer d'Argens (24 juni 1704 11 januari 1771)
Onafhankelijk van geboortedata:
De Duitse dichter en schrijver Norbert Hummelt werd geboren in 1962 in Neuss. Toto 1990 studeerde hij Duits en Engels in Keulen. Hij begon met gedichten en essays. Daarnaast vertaalde hij poëzie uit het Engels en het Deens. Oorspronkelijk schreef Hummelt experimentele gedichten in navolging van Rolf Dieter Brinkmann en Thomas Kling. Vanaf zijn tweede bundel singtrieb gebruikte hij weer traditionelere technieken. Van 1988 tot 1992 gaf hij leiding aan de Kölner Autorenwerkstatt. Verder doceerde hij aan het DeutschenLiteraturinstitut Leipzig en is hij redacteur van het tijdschrift Text + Kritik.
mohn
vorhin war fulda. das fahle licht der deckenleuchten
des großraumwagens spiegelt sich ständig vor mir
im fenster. du schreibst bei dir ist es bedeckt u. kühl
mein herzklopfen stört mich das trübe gefühl schon
auf der hinfahrt flog es mich an draußen die wiesen
viel wald u. die wolken was ich auch sehe es tut mir
nicht gut die alte drangsal in meinem blut. vorgestern
war das wogende grün u. wind im hof wie sich der
baum bewegte ich hörte die warnenden rufe der elster
sie flog mir nach aus einem andern leben da war ein
baum im hof doch eines morgens licht u. eine stimme
von weit her spricht: kassel liegt hinter uns. noch immer
sind es gut zweieinhalb stunden unruhig bin ich u.
älter als du u. rase reglos auf göttingen zu u. sehe
die böschungen rot vor mohn u. kann meine haltlos
rinnende zeit keinem der ziehenden bilder versprechen.
das u. die unerträgliche frist bis du mich nach dem streit
wieder küßt läßt mich bis hildesheim sicher zerbrechen.
Jetzt, da alles vorbei ist, wollen wir aufschreiben, wie wir es erlebt haben. Wir werden den Erinnerungen allein gegenübertreten, ohne Verführung durch die Gegenwart des anderen. Die Berichte sollen wahrhaftig sein, ganz gleich, wie groß der Schmerz sein mag beim Lesen. Das haben
wir uns versprochen. Nur so, hast du gesagt, vermöchten wir den Kerker unserer Liebe zu zerschlagen, die mit der gemeinsamen Geburt begann und bis zum heutigen Tage gedauert hat.
Nur so könnten wir frei werden voneinander.
Du hast es gesagt, als wir in der Küche standen und die letzten Schlucke Kaffee aus den Zwillingsbechern tranken, die Maman am Abend meiner Ankunft aus dem hintersten Winkel des Buffets hervorgekramt hatte. Ihre Hände zitterten, und es wäre unmöglich gewesen, sie in ihrem verlorenen Lächeln, hinter dem sie einen Sprung in die unversehrte Vergangenheit versuchte, zu enttäuschen. So haben wir einen unsicheren Blick getauscht und die beiden blaßgelben Becher in die Hand genommen, du den heilen, ich denjenigen mit dem Sprung; wie früher.
Wenn wir uns, weil wir keinen Schlaf fanden, nachts in der Küche trafen, hielten wir die Becher wie damals, und es schien mir, als würden sich unsere Bewegungen mit jedem Mal wieder ähnlicher. Nur angestoßen haben wir mit unserem Kaffee nicht wie früher, obwohl wir beide vom anderen wußten, daß er daran dachte. (In diesen Tagen waren wir füreinander wie aus Glas: hart und zerbrechlich zugleich, und in den Gedanken vollkommen durchsichtig.)
It was the tunnel--its imminence--that all of them were contemplating that afternoon on the train, each in a different way; the tunnel, at nine miles the longest in the world, slicing under the gelid landscape of the St. Gotthard Pass. To Irene it was an object of dread. She feared enclosure in small spaces, had heard from Maisie Withers that during the crossing the carriage heated up to a boiling pitch. "I was as black as a nigger from the soot," Maisie Withers said. "People have died." "Never again," Maisie Withers concluded, pouring lemonade in her sitting room in Hartford, and meaning never again the tunnel but also (Irene knew) never again Italy, never again Europe; for Maisie was a gullible woman, and during her tour had had her pocketbook stolen.
And it was not only Maisie Withers, Irene reflected now (watching, across the way, her son Grady, his nose flat against the glass), but also her own ancient terror of windowless rooms, of corners, that since their docking in Liverpool had brought the prospect of the tunnel looming before her, black as death itself (a being which, as she approached fifty, she was trying to muster the courage to meet eye to eye), until she found herself counting first the weeks, then the days, then the hours leading up to the inevitable reckoning: the train slipping into the dark, into the mountain. (It was half a mile deep, Grady kept reminding her, half a mile of solid rock separating earth from sky.) Irene remembered a ghost story she'd read as a girl--a man believed to be dead wakes in his coffin. Was it too late to hire a carriage, then, to go over the pass, as Toby had?
But no. Winter had already started up there. Oh, if she'd had her way, they'd have taken a different route; only Grady would have been disappointed, and since his brother's death she dared not disappoint Grady. He longed for the tunnel as ardently as his mother dreaded it.
Ik weefde een kleed voor hem uit wat zij zelf in schuchtere zinnetjes hadden gezegd. Altijd, overal draag ik hem in mijn hart, ik blijf hem gedenken in komende smart. En als mijn gemartelde stem wordt gesnoerd die schreeuwend de honderd miljoen heeft verwoord, Dan moge ik evenzo worden herdacht door hen, op de avond van mijn dodenwacht.
Laatste toast
Op mijn bestaan vol nijd en spijt, Ons huis in stof en as, Ons samenzijn in eenzaamheid, Op jou hef ik het glas, En op die ogen, kil en dof, Die mond, die mij verried, En op de wereld, wreed en grof, Op God, die ons verliet.
Once there lived a village of creatures along the bottom of a great crystal river.
The current of the river swept silently over them all - young and old, rich and poor, good and evil, the current going its own way, knowing only its own crystal self.
Each creature in its own manner clung tightly to the twigs and rocks at the river bottom, for clinging was their way of life, and resisting the current what each had learned from birth.
But one creature said at last, 'I am tired of clinging. Though I cannot see it with my eyes, I trust that the current knows where it is going. I shall let go, and let it take me where it will. Clinging, I shall die of boredom.'
The other creatures laughed and said, 'Fool! Let go, and that current you worship will throw you tumbled and smashed across the rocks, and you shall die quicker than boredom!'
But the one heeded them not, and taking a breath did let go, and at once was tumbled and smashed by the current across the rocks.
Yet in time, as the creature refused to cling again, the current lifted him free from the bottom, and he was bruised and hurt no more.
And the creatures downstream, to whom he was a stranger, cried, 'See a miracle! A creature like ourselves, yet he flies! See the Messiah, come to save us all!'
And the one carried in the current said, 'I am no more Messiah than you. The river delights to lift us free, if only we dare let go. Our true work is this voyage, this adventure.'
Becket : Serait-il sain d'aller mendier, sur les routes d'Europe, une place disputée à la peur, où ma carcasse serait en sécurité ?... Je suis Archevêque primat d'Angleterre. C'est une étiquette un peu voyante dans mon dos. L'honneur de Dieu et la raison qui, pour une fois coïncident, veulent qu'au lieu de risquer le coup de couteau d'un homme de main obscur, sur une route, j'aille me faire tuer - si je dois me faire tuer - coiffé de ma mitre, vêtu de ma chape dorée et ma croix d'argent en main, au milieu de mes brebis, dans mon Église primatiale. Ce lieu seul est décent pour moi. »
Ist mein Hirn ein Fremder oder eine Fremde? Wo bin ich, wenn Ich ein Anderer ist? Was wären meine Hände ohne meine Augen? Was tun meine Ohren ohne meine Füsse? Was wäre mein Mund ohne meine Zunge? Dürfen meine Hände alles, was mir verboten ist? Was wäre meine Zunge ohne meinen Mund? Was weiss ich von meinen Händen? Was weiss ich von meinem Hirn, meinen Augen, meiner Nase, meinem Geschlechtsteil? Mache ich mich oder werde ich gemacht oder gibt es etwas Drittes? Sich einzeichnen in die eigenen Augen, bis es fremde sind. Was macht ein Glied ohne Körper? Da er nicht einer, sondern mehrere zugleich ist, kann er nicht sich selbst wählen (Cioran). Die strengen Ichs lachen. Sie erzählen sich viele Geschichten, ohne sie zu erzählen. Die Gesellschaft, ohne mich, bleibt Gesellschaft. Das Kapital ohne mich bleibt Kapital. Das Kapital ohne die Andern gäbe es nicht. Gibt es Bilder ohne die Andern? Hat man mich erfunden?
Flieger waren über der Stadt, unheilkündende Vögel. Der Lärm der Motoren war Donner, war Hagel, war Sturm. Sturm, Hagel und Donner, täglich und nächtlich, Anflug und Abflug, Übungen des Todes, ein hohles Getöse, ein Beben, ein Erinnern in den Ruinen. Noch waren die Bombenschächte der Flugzeuge leer. Die Auguren lächelten. Niemand blickte zum Himmel auf. Öl aus den Adern der Erde, Steinöl, Quellenblut, Fett der Saurier, Panzer der Echsen, das Grün der Farnwälder, die Riesenschachtelhalme, versunkene Natur, Zeit vor dem Menschen, vergrabenes Erbe, von Zwergen bewacht, geizig, zauberkundig und böse, die Sagen, die Märchen, der Teufelsschatz: er wurde ans Licht geholt, er wurde dienstbar gemacht. Was schrieben die Zeitungen? Krieg um Öl, Verschärfung im Konflikt, der Volkswille, das Öl den Eingeborenen, die Flotte ohne Öl, Anschlag auf die Pipeline, Truppen schützen Bohrtürme, Schah heiratet, Intrigen um den Pfauenthron, die Russen im Hintergrund, Flugzeugträger im Persischen Golf. Das Öl hielt die Flieger am Himmel, es hielt die Presse in Atem, es ängstigte die Menschen und trieb mit schwächeren Detonationen die leichten Motorräder der Zeitungsfahrer. Mit klammen Händen, mißmutig, fluchend, windgeschüttelt, regennaß, bierdumpf, tabakverbeizt, unausgeschlafen, alpgequält, auf der Haut noch den Hauch des Nachtgenossen, des Lebensgefährten, Reißen in der Schulter, Rheuma im Knie, empfingen die Händler die druckfrische Ware.Das Frühjahr war kalt. Das Neueste wärmte nicht. Spannung, Konflikt, man lebte im Spannungsfeld, östliche Welt, westliche Welt, man lebte an der Nahtstelle, vielleicht an der Bruchstelle, die Zeit war kostbar, sie war eine Atempause auf dem Schlachtfeld, und man hatte noch nicht richtig Atem geholt, wieder wurde gerüstet, die Rüstung verteuerte das Leben, die Rüstung schränkte die Freude ein, hier und dort horteten sie Pulver, den Erdball in die Luft zu sprengen, Atomversuche in Neu-Mexiko, Atomfabriken im Ural, sie bohrten Sprengkammern in das notdürftig geflickte Gemäuer der Brücken, sie redeten von Aufbau und bereiteten den Abbruch vor, sie ließen weiter zerbrechen, was schon angebrochen war: Deutschland war in zwei Teile gebrochen.
Wolfgang Koeppen (23 juni 1906 15 maart 1996)
De Amerikaanse dichter, vertaler en tekstschrijver Robert C. Hunterwerd geboren op 23 juni 1941 in San Luis Obispo, California. Hij is in eerste instantie bekend geworden door zijn werk als tekstschrijver voor de band The Grateful Dead. Hij was al vroeg bevriend met Jerry Garcia, het boegbeeld van de band. In de vroege jaren zestig traden ze samen op in bluegrass bands. Toen The Grateful Dead in 1994 opgenomen werd in de Rock and Roll Hall of Fame werd Hunter tot officieel bandlid benoemd. De meeste songs schreef Garcia samen met hem. Hunter publiceerde verder ook eigen dichtbundels en vertalingen van Rainer Maria Rilkes Sonnetten aan Orpheus en De Elegieën van Duino.
Jij weet niet wat handel is, Koekebakker, anders zou je der niet om lachen. Om te beginnen ga je tot je achttiende jaar op school. Heb jij ooit geweten hoeveel schapen er in Australië zijn en hoe diep 't Suezkanaal is? Nou juist, daar heb je het. Ik heb dat geweten. Weet jij wat polarisatie is? Ik ook niet, maar ik heb 't geweten. De raarste dingen heb ik moeten leeren. Vertaal in 't Fransch: 'onder benefice van inventaris'. Ga der maar tegen aan staan. Je hebt er geen begrip van, Koekebakker. Dat duurt zoo jaren. Dan doet je ouwe heer je op een kantoor. Dan merk je, dat je al die dingen geleerd hebt om met een kwast papier nat temaken. Overigens is 't t ouwe gedonderjaag, 's morgens om negen uur present en urenlang stil zitten. Ik vond dat ik op die manier niet opschoot. Ik kwam altijd te laat, ik probeerde wel op tijd te komen, maar 't wou niet meer, ik had 't zooveel jaren gedaan. En taai. Ze zeiden dat ik alles verkeerd deed, daar zullen ze wel gelijk aan gehad hebben. Ik wilde wel, maar ik kon niet, ik ben geen kerel om te werken. Ze zeiden, dat ik de anderen van hun werk hield. Ook daarin zullen ze wel gelijk gehad hebben. Als ik klaagde, dat ik 't niks lollig vond en vroeg of ik daarvoor nu op school al die wonderlijke dingen had geleerd, dan zei de ouwe boekhouder: 'Ja jongetje, het leven is geen roman.' Bakken vertellen, dat kon ik en dat vonden ze leuk ook, maar ze waren er niet tevreden mee. De ouwe boekhouder wist al heel gauw niet wat hij met me doen moest. Als de baas er niet was maakte ik dierengeluiden, zong komieke liedjes, die ze nog nooit hadden gehoord. De zoon van den baas was een ingebeelde kwajongen; af en toe kwam i op kantoor om centen te halen. Hij sprak vreeselijk gemaakt en keek met een allerellendigst, door niets gemotiveerd vertoon van superioriteit naar de bedienden van zijn pa. De lui lachten zich een beroerte als ik dien jongeheer nadeed. Ik heb daar ook nog een schrijfmachine bedorven en een boek weggemaakt. Toen hebben ze me aan een toestel gezet, dat ze de 'guillotine' noemden. Daar moest ik monsters mee knippen. Dagen lang heb ik daaraan gestaan: alle monsters werden scheef. De lui hadden 't wel in de gaten, ze hadden niets anders verwacht. Ze hadden me daar alleen maar aan gezet om erger te voorkomen.
Die Sonne scheint in das Büro der Grabdenkmalsfirma Heinrich Kroll & Söhne. Es ist April 1923, und das Geschäft geht gut. Das Frühjahr hat uns nicht im Stich gelassen, wir verkaufen glänzend und werden arm dadurch, aber was können wir machen - der Tod ist unerbittlich und nicht abzuweisen, und menschliche Trauer verlangt nun einmal nach Monumenten in Sandstein, Marmor und, wenn das Schuldgefühl oder die Erbschaft beträchtlich sind, sogar nach dem kostbaren schwarzen schwedischen Granit, allseitig poliert. Herbst und Frühjahr sind die besten Jahreszeiten für die Händler mit den Utensilien der Trauer - dann sterben mehr Menschen als im Sommer und im Winter -; im Herbst, weil die Säfte schwinden, und im Frühjahr, weil sie erwachen und den geschwächten Körper verzehren wie ein zu dicker Docht eine zu dünne Kerze. Das wenigstens behauptet unser rührigster Agent, der Totengräber Liebermann vom Stadtfriedhof, und der muß es wissen; er ist achtzig Jahre alt, hat über zehntausend Leichen eingegraben, sich von seiner Provision an Grabdenkmälern ein Haus am Fluß mit einem Garten und einer Forellenzucht gekauft und ist durch seinen Beruf ein abgeklärter Schnapstrinker geworden. Das einzige, was er haßt, ist das Krematorium der Stadt. Es ist unlautere Konkurrenz. Wir mögen es auch nicht. An Urnen ist nichts zu verdienen.
Erich Maria Remarque (22 juni 1898 25 september 1970)
I told you already," the curator stammered, kneeling defenseless on the floor of the gallery. "I have no idea what you are talking about!" "You are lying." The man stared at him, perfectly immobile except for the glint in his ghostly eyes. "You and your brethren possess something that is not yours." The curator felt a surge of adrenalin. How could he possibly know this? "Tonight the rightful guardians will be restored. Tell me where it is hidden, and you will live." The man leveled his gun at the curator's head. "Is it a secret you will die for?" Saunière could not breathe. The man tilted his head and closed one eye, peering down the barrel of his gun. Saunière held up his hands in defense. "Wait," he said slowly. "I will tell you what you need to know." The curator spoke his next words carefully. The lie he told was one he had rehearsed many times each time praying he would never have to use it.
When the curator had finished speaking, his assailant smiled smugly. "Yes. This is exactly what the others told me." Saunière recoiled. The others? "I found them, too," the huge man taunted. "All three of them. They confirmed what you have just said." It cannot be! The curator's true identity, along with the identities of his three sénéchaux, was almost as sacred as the ancient secret they protected. Saunière now realized his sénéchaux, following strict procedure, had told the same lie before their own deaths. It was part of the protocol.
Uit: The Polish Complex (Vertaald door Richard Lourie)
I was standing in line in front of a state-owned jewelry store. I was twenty-third in line. In a short while the chimes of Warsaw would announce that it was eleven oclock in the morning. Then the locks on the great glass and metal doors would rattle open and we, the sneezing and sniffling customers, would invade the stores elegant interior though, of course, ours would be a well-disciplined invasion, each person keeping the place staked out during the long wait in line.
It was the day before Christmas, fairly cold, something between a late autumn day and one late in winter. There was a belated feeling about the day itself as well. Not fully illuminated, misty, sluggish. Stray snowflakes sailed through the icy air like poplar seeds. The tram cars huddled in herds on the broad trunk line, their bells clanging plaintively. A beggar familiar to all Warsaw sat himself down on the sidewalk near the jewelry store. He spread out his legs in the light, shifting snow to intimidate fainthearted passerby. But I knew that his prostheses, made of plastic and nickel, were hollow, and though they might freeze to the sidewalk, our beggar would feel no cold. Endless crowds of pedestrians rushed by along the walls. Occasionally one, lost in thought, would collide with another, yet would keep on walking without apology. Or one would jostle another with a Christmas tree, then curse him out. Some stumbled and fell but rose quickly, feeling no pain, and went on their way. Your usual day before Christmas.
This day was creeping across a little planet in a small solar system. The planet, called Earth, is a rocky oval filled with liquid lava; its surface is covered by thin layers of water, as well as by air, a volatile mixture of oxygen, hydrogen, nitrogen, and several other elements, each of which would pose a threat to its existence. Due to a confluence of favorable circumstances, life arose on this planet.
Tadeusz Konwicki (Nowa Wilejka, 22 juni 1926)
De Zwitserse schrijfster en muzikanteMelinda Nadj Abonji werd geboren op 22 juni 1968 in Bečej (nu in Servië). Zij verhuisde met haar ouders in 1973 uit het voormalige Joegoslavië van Tito naar Zwitserland en is sindsdien genaturaliseerd. Ze beëindigde haar studie aan de universiteit van Zürich in 1997 met de Lizenziatsgrad. In 2004 deed zij mee aan het Ingeborg Bachmann Concours in Klagenfurt. Ze treedt op als solo artieste en samen met rapper Jurczok 1001 als muzikante (zang en viool).
Uit:Im Frühling
Luisa Amrein hatte damals eine grüne Haarschleife bekommen. Sie passte gut zu ihrem Haar, das lang und blond war. Sie erinnert sich, wie sie sich vorzustellen versuchte, wie sie mit der Haarschleife aussieht. Vielleicht bemerken heute alle ihr Haar, sie trägt es absichtlich in Fetzen. Damals sah sie ihren Hinterkopf mit der grünen Schleife und es konnte ihr nicht so recht gefallen.
Damals war 1977. Luisa schob einen Kiesel über die Strasse und überlegte, wie sie mit der Schleife schön sein kann. Später sah sie im Fernsehen Frauen, die schnell und fröhlich liefen, ihre Haare wippten dabei. So hatte sie sein wollen. Im Frühling schnitt ihr Herr Zamboni die Haare. Sein Hund schlief im Schaufenster, in dem ein Foto mit Haarschnitt hing. Immer hielt Luisa Ausschau nach Hunden in Schaufenstern. Als sie Jahre später in Wien einen entdeckte, liess sie sich die Haare schneiden. Luisa fühlte sich glücklich im Friseurstuhl, sie schloss die Augen, dachte an Herrn Zamboni und seinen Hund, der leise vor sich hin pfiff. Wenn Luisa jetzt einen Hund im Schaufenster sieht, lässt sie sich die Haare nicht mehr schneiden, weil sie die Haare in Fetzen trägt.
Anne Morrow Lindbergh, Johannes Baader, Ida von Hahn-Hahn, Henry Rider Haggard, Jacques Delille
De Amerikaanse schrijfster en luchtvaartpionier Anne Morrow Lindbergh werd geboren op 22 juni 1906 inEnglewood, New Jersey. Anne studeerde aan het prestigieuze Smith College in Northampton (Massachusetts). Anne leerde Charles Lindbergh kennen toen haar vader, toen ambassadeur in Mexico, hem uitnodigde om zijn gast te zijn. Lindbergh had toen net zijn vlucht met de Spirit of St. Louis van New York naar Parijs achter de rug. Een jaar later trouwden ze. Nog een jaar later had zij - als eerste vrouw ter wereld - een Glider Pilot License. Anne en Charles kregen zes kinderen. De eerste zoon, Charles jr., werd in 1932 ontvoerd en vermoord toen hij twee jaar oud was. Er werd losgeld betaald, maar later bleek dat het kind meteen na de ontvoering was vermoord. Het proces van de moordenaar en ontvoerder was een nationale gebeurtenis die vrijwel dagelijks de voorpagina's haalde. De Lindberghs ontvingen dagelijks meer dan 60.000 adhesiebetuigingen uit het hele land.Onder druk van dit alles besloot het echtpaar naar Engeland te emigreren. Daar vonden ze onderdak in het huis Long Barn in Kent. Dat huis was eigendom van Harold Nicolson en diens vrouw Vita Sackville-West. Rond die tijd begon Anne Morrow met schrijven. Aanvankelijk waren dat vooral boeken over de eerste jaren van haar vliegervaringen. Later schreef zij ook gedichten en romans.
Uit: Gift from the Sea
And then, some morning in the second week, the mind wakes, comes to life again. Not in a city sense nobut beach-wise. It begins to drift, to play, to turn over in gentle careless rolls like those lazy waves on the beach. One never knows what chance treasures these easy unconscious rollers may toss up, on the smooth white sand of the conscious mind; what perfectly rounded stone, what rare shell from the ocean floor. Perhaps a channeled whelk, a moon shell, or even an argonaut.
But it must not be sought for or heaven forbid! dug for. No, no dredging of the sea-bottom here. That would defeat ones purpose. The sea does not reward those who are too anxious, too greedy, or too impatient. To dig for treasures shows not only impatience and greed, but lack of faith. Patience, patience, patience, is what the sea teaches. Patience and faith. One should lie empty, open, choiceless as a beach waiting for a gift from the sea.
Anne Morrow Lindbergh (22 juni 1906 - 7 februari 2001)
De Duitse schrijver, dadaïst en architekt Johannes Baader werd geboren op 22 juni 1875 in Stuttgart, waar hij later ook architectuur studeerde. In 1906 plande hij de bouw van een wereldtempel voor de Internationale Religieuze Mensenbond. In een serie brieven (14 Briefe Christi, 1914) gaf hij zich uit voor de wederopgestane Christus. Na een opzienbarende Christus-Happening in de Berlijnse Dom en in de Reichstag in Weimar nam hij in 1920 deel aan de eerste internationale Dada Beurs. Samen met Raoul Hausmann en Richard Hülsenbeck ging hij op toernee en richtte hij in 1921 de Eerste Intertellurische Akademie op. Vanaf 1925 werkte hij als journalist in Hamburg.
Wer ist Dadaist?
Ein Dadaist ist ein Mensch, der das Leben in allen seinen unübersehbaren Gestalten liebt und der weiß und sagt: Nicht allein hier, sondern auch da, da, da ist das Leben! Also beherrscht auch der wahrhafte Dadaist das ganze Register der menschlichen Lebensäußerungen, angefangen von der grotesken Selbstpersiflage bis zum heiligsten Wort des Gottesdienstes auf der reif gewordenen, allen Menschen gehörenden Kugel Erde. Und ich werde dafür sorgen, daß auf dieser Erde Menschen leben künftig. menschen, die ihren geist in der Gewalt haben und mit diesem Geist die Menschheit neu schaffen.
Der Oberdada
Johannes Baader (22 juni 1875 15 januari 1955)
De Duitse schrijfster Ida von Hahn-Hahn werd geboren op 22 juni 1805 in Tressow (Schlingendorf). Zij geldt als een van de meest gelezen schrijfsters van haar tijd en haar werk werd vertaald in het Engels, Frans, Italiaans, Nederlands, Pools, Russisch en Zweeds. Zij kreeg erkenning van schrijvers als Keller, Eichendorff en Fontane. Toch was er ook kritiek op haar elitaire, aristocratische houding, haar maniërisme en het veelvuldig gebruik van vreemde woorden in haar teksten.
Uit: Gräfin Faustine
In Norddeutschland gibt es wohl wenig lieblichere Punkte als die Brühlsche Terrasse in Dresden zur Frühlingszeit. An einem Junitage, frisch, grün und strahlend wie ein Smaragd, saßen mehrere junge Männer vor dem Baldinischen Pavillon, rauchten Zigarren, nahmen Gefrorenes oder Kaffee, musterten die Vorübergehenden und schwatzten eine Musterkarte von Unsinn durcheinander, wozu, wie sich von selbst versteht, Pferde, Theater und Frauen den Stoff lieferten.
Es war drei Uhr nachmittags und daher keine elegante Frau auf der Terrasse zu sehen. Sie speisten oder wollten speisen und fürchteten die Hitze, die Sonne, obgleich sich kühler, grüner, wehender Schatten über die Terrasse legte. Desto mehr mußte es auffallen, daß eine augenscheinlich dem höheren Stande angehörende Frau allein auf einer Bank saß, den Rücken dem Pavillon zugewandt, ungestört vom Geschwätz der Männer und vom unruhigen jauchzenden Treiben der Kinder, die mit und ohne Wärterinnen die Terrasse gleich Ameisen überdeckten. Aber es fiel keinem auf. Sie mußte also eine Erscheinung sein, die jedermann kannte und um die sich niemand kümmerte. Sie zeichnete emsig. Ein Bedienter stand wie eine Bildsäule seitwärts hinter ihr und hielt einen Sonnenschirm so, daß weder ein blendender Lichtstrahl noch ein zitternder Schatten des Laubes Auge, Hand und Papier der Gebieterin treffen konnte. Ihr großes dunkles Auge flog mit einem schnellen scharfen Aufschlag hin und her zwischen Gegend und Zeichnung, und die feine Hand, ohne Scheu vor der Luft, der größern Festigkeit wegen des Handschuhs entledigt, folgte gewandt dem Blick. Sie war ganz in ihre Arbeit vertieft.
Ida von Hahn-Hahn (22 juni 1805 12 januari 1880)
In two hours time, about four o'clock, I woke up. As soon as the first heavy demand of bodily fatigue had been satisfied, the torturing thirst from which I was suffering asserted itself I could sleep no more. I had been dreaming that I was bathing in a running stream, with green banks and trees upon them, and I awoke to find myself in that arid wilderness, and to remember that, as Umbopa had said, if we did not find water that day we must certainly perish miserably. No human creature could live long without water in that heat. I sat up and rubbed my grimy face with my dry and horny hands. My lips and eyelids were stuck together, and it was only after some rubbing and with an effort that I was able to open them. It was not far off the dawn, but there was none of the bright feel of dawn in the air, which was thick with a hot murkiness I cannot describe. The others were still sleeping. Presently it began to grow light enough to read, so I drew out a little pocket copy of the Ingoldsby Legends I had brought with me, and read the 'Jackdaw of Rheims'. When I got to where
A nice little boy held a golden ewer,
Embossed, and filled with water as pure
As any that flows between Rheims and Namur,
I literally smacked my cracked lips, or rather tried to smack them. The mere thought of that pure water made me mad. If the Cardinal had been there with his bell, book, and candle, I would have whipped in and drunk his water up, yes, even if he had already filled it with the suds of soap worthy of washing the hands of the Pope, and I knew that the whole concentrated curse of the Catholic Church should fall upon me for so doing.
« Je passais par toutes les affres de lintrospection sans, pour cela, me réconcilier avec moi-même. « Ce sentiment, pensais-je, ce sentiment à légard dAnne est bête et pauvre, comme ce désir de la séparer de mon père est féroce. » Mais, après tout, pourquoi me juger ainsi ? Étant simplement moi, nétais-je pas libre déprouver ce qui arrivait. Pour la première fois de ma vie, ce « moi » semblait se partager et la découverte dune telle dualité métonnait prodigieusement. Je trouvais de bonnes excuses, je me les murmurais à moi-même, me jugeant sincère, et brusquement un autre « moi » surgissait, qui sinscrivait en faux contre mes propres arguments, me criant que je mabusais moi-même, bien quils eussent toutes les apparences de la vérité. Mais nétait-ce pas, en fait, cet autre qui me trompait ? Cette lucidité nétait-elle pas la pire des erreurs ? Je me débattais des heures entières dans ma chambre pour savoir si la crainte, lhostilité que minspirait Anne à présent se justifiaient ou si je nétais quune petite jeune fille égoïste et gâtée en veine de fausse indépendance.
En attendant, je maigrissais un peu plus chaque jour, je ne faisais que dormir sur la plage et, aux repas, je gardais malgré moi un silence anxieux qui finissait par les gêner. Je regardais Anne, je lépiais sans cesse, je me disais tout au long du repas : « Ce geste quelle a eu vers lui, nest-ce pas lamour, un amour comme il nen aura jamais dautre ? Et ce sourire vers moi avec ce fond dinquiétude dans les yeux, comment pourrais-je lui en vouloir ? » Mais, soudain, elle disait : « Quand nous serons rentrés, Raymond » Alors, lidée quelle allait partager notre vie, y intervenir, me hérissait. Elle ne me semblait plus quhabileté et froideur. Je me disais : « Elle est froide, nous sommes indépendants ; elle est indifférente : les gens ne lintéressent pas, ils nous passionnent ; elle est réservée, nous sommes gais. Il ny a que nous deux de vivants et elle va se glisser entre nous avec sa tranquillité, elle va se réchauffer, nous prendre peu à peu notre bonne chaleur insouciante, elle va nous voler tout, comme un beau serpent.» Je me répétais un beau serpent un beau serpent ! »
Françoise Sagan (21 juni 1935 24 september 2004)
Two former lovers of Molly Lane stood waiting outside the crematorium chapel with their backs to the February chill. It had all been said before, but they said it again.
"She never knew what hit her." "When she did it was too late." "Rapid onset." "Poor Molly." "Mmm."
Poor Molly. It began with a tingling in her arm as she raised it outside the Dorchester Grill to stop a cab--a sensation that never went away. Within weeks she was fumbling for the names of things. Parliament, chemistry, propeller she could forgive herself, but less so bed, cream, mirror. It was after the temporary disappearance of acanthus and bresaiola that she sought medical advice, expecting reassurance. Instead, she was sent for tests and, in a sense, never returned. How quickly feisty Molly became the sickroom prisoner of her morose, possessive husband, George. Molly, restaurant critic, gorgeous wit, and photographer, the daring gardener, who had been loved by the foreign secretary and could still turn a perfect cartwheel at the age of forty-six. The speed of her descent into madness and pain became a matter of common gossip: the loss of control of bodily function and with it all sense of humor, and then the tailing off into vagueness interspersed with episodes of ineffectual violence and muffled shrieking.
It was the sight now of George emerging from the chapel that caused Molly's lovers to move off farther up the weedy gravel path. They wandered into an arrangement of oval rose beds marked by a sign, THE GARDEN OF REMEMBRANCE. Each plant had been savagely cut back to within a few inches of the frozen ground, a practice Molly used to deplore.
Ian McEwan (Aldershot, 21 juni 1948)
De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Alon Hilu studeerde theaterwetenschappen in Tel Aviv en werkt als juridisch adviseur voor een internationaal hightechbedrijf. Zijn debuutroman De dood van een monnik werd bekroond met de prestigieuze Presidents Prize 2006.
Uit: House of Dajani
August 8, 1895, aboard a ship bound for Jaffa:
I have resolved to record my words in this diary for fear, otherwise, of taking leave of my senses. Our small and narrow cabin in the depths of this ship imprisons my thoughts; if I do not share them posthaste I should best jump herewith into the sea.
The root of all my troubles and complaints is Her Ladyship, known legally and familiarly as Esther, like the Biblical queen and regal she is. More beautiful than beauty itself: thin, tall and erect, high cheek-boned. Were I Esther's King Ahasuerus, I would certainly offer half my kingdom for a mere glimpse of those limpid eyes more blue than the sea.
The first I hear tell of her, she was a student of dentistry in Warsaw. I sought her out, caught the splendor of her countenance, and at once my heart was pricked by love's needle. This maiden would be the object of my affections forever, my beloved spouse unto eternity, a member of God's heavenly choir. The timbre of her voice was like the fluttering of dew over a garden bed of spices, her gowns layers of the finest gauze, her hair shiny and golden. Any man who did not fall to her charms had no right to call himself a man.
Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)
De Belgische, Franstalige schrijver Patrick Lowie werd geboren op 21 juni 1964 in Brussel. Als een echte globetrotter heeft hij o.a.al gewoond in Portugal, Marokko en Italië. Behalve met schrijven houdt hij zich ook bezig met reizen, video, film en theater.
Uit: La légende des amandiers en fleur
Un abri de fortune dans un oasis. L'impression de voir les lumières de la ville encore au loin. Je donne des noms aux étoiles. Je leur donne les noms de ma famille et de mes amis. Je pourrai ainsi les contempler toutes les nuits et leur parler. Je dessine sur un morceau de papier les étoiles et je leur met un nom juste à côté. Cette idée me fait sourire et m'émeut. Et j'entends un bruit. Une voix. Un nomade qui parle à son dromadaire. Il me surprend le contempler. Je vois mal son visage. Je lui dis quelques mots en arabe. Je lui dis que je suis un ami. Un frère. Il me propose de dormir là. A côté. J'en suis ravi. Nous ne parlons pas. Il s'endort immédiatement. Moi aussi. Je rêve. Je suis dans une mosquée. Je suis devenu Musulman. Je prie Allah. C'est un rêve. Mais je me réveille et ma tête vacille un peu. Le désert est une drogue. Le nomade qui s'était endormi proche de l'autre arbre dort encore.
Uit: Don Juan de la Mancha oder. Die Erziehung der Lust
Lass uns etwas Verrücktes tun, sagte sie.Ja, sagte ich. Aber was? Wir haben schon das Allerverrückteste getan! Was könnte so verrücktsein wie deine Idee, zu heiraten?Nicht meine Idee, unser Entschluss!Ja, unser Entschluss! Und was könnte jetzt also angemessen verrückt sein?Wir gehen ins Kasino. Glück und Glücksspiel. Warst du schon einmal im Kasino?Nein.Komm, Nathan, bitte lass uns ins Kasino gehen. Wir haben heute Glück. Ich weiß es. Hast dueine Krawatte?Sie war so ausgelassen. Sie kicherte und schlug die Hände zusammen wie ein Kind. Bitte,Nathan!Dann, im Zuge der aufwändigen Herstellung eines kasinokompatiblen Äußeren, wurde sieernst, sachlich, vernünftig. Hör zu, Nathan, sagte sie, jeder nimmt zweihundert Schilling mit.Keine Karte, keine Schecks. Wenn es schiefgeht, hält sich der Schaden in Grenzen.Einverstanden?Ja.Wo sind deine Schecks, deine Karte? Zeig sie mir. Leg sie da in diese Lade. Ich will nicht, dassdu heimlich Ja.Wir werden Glück haben. Aber sicher ist sicher.Ja. Glück ist sicher ist sicher.Wir fuhren zum Kasino. Zahlten Eintritt, betraten den Saal mit den Roulette-Tischen undschon war Martina verschwunden. Einige Minuten später fand ich sie an einem Tisch sitzend,geschäftig Einsätze machend. Tolle Frau, dachte ich, so sicher und selbstbewusst. Ich war dasnicht. Ich streunte zwischen den Tischen herum, konnte und konnte mich nicht entscheiden, einenEinsatz zu wagen. Probeweise stellte ich mir vor: Jetzt setze ich auf Rot. Ich setzte nicht, ichstellte es mir nur vor. Es kam Schwarz. Ich ging zum nächsten Tisch.Wissen Sie was, Hannah? Da haben Sie schon ein Bild für mein Sexualverhalten: Praxistheoretisch, Enttäuschung dann wirklich. Und wenn ich Glück habe, ist es auch ein Unglück, unddas kam so:Plötzlich sah ich einen Tisch, an dem ein Scheich saß. Der Scheich war ein Scheich, weil eraussah wie ein Scheich. Das ist ja so eine Eigentümlichkeit im Bereich der Weltfolklore: Ein
Mann im Steireranzug muss kein Steirer sein, aber ein Mann im Scheich-Outfit ist ein Scheich.
GARCIN : Écoute, chacun à son but, nest-ce pas ? Moi, je me foutais de largent, de lamour. Je voulais être un homme. Un dur. Jai tout misé sur le même cheval. Est-ce que cest possible quon soit un lâche quand on a choisi les chemins les plus dangereux ? Peut-on juger une vie sur un seul acte ?
INÈS : Pourquoi pas? Tu as rêvé trente ans que tu avais du cur : et tu te passais mille petites faiblesses parce que tout est permis aux héros. Comme cétait commode! Et puis, à lheure du danger, on ta mis au pied du mur et tu as pris le train pour Mexico.
GARCIN : Je nai pas rêvé cet héroïsme. Je lai choisi. On est ce quon veut.
INÈS : Prouve-le. Prouve que ce nétait pas un rêve. Seuls les actes décident de ce quon a voulu.
GARCIN : Je suis mort trop tôt. On ne ma pas laissé le temps de faire mes actes.
INÈS : On meut toujours trop tôt ou trop tard. Et cependant la vie est là terminée ; le trait est tiré, il faut faire la somme. Tu nes rien dautre que ta vie.
And, after taking a sip of liqueur he set his glass down, and expounded the history of creation for me: here is a resume of what he said.
God is the poet. The music is by Satan, a young and very promising composer, who was trained in the heavenly conservatory. A rival of Michael, Raphael, and Gabriel, he resented the preference they enjoyed in the distribution of the prizes. It could also be that the over-sweet and mystical style of these other pupils was abhorrent to his essentially tragic genius. He plotted a rebellion which was discovered in time, and he was expelled from the conservatory. And that would have been that, if God had not written an opera libretto libretto (ləbrĕt`ō) [Ital.,=little book], the text of an opera or an oratorio. Although a play usually emphasizes an integrated plot, a libretto is most often a loose plot connecting a series of episodes. , which he had given up, being of the opinion that this type of recreation was inappropriate to His eternity. Satan took the manuscript with him to hell. With the aim of showing that he was better than the others--and perhaps of seeking a reconciliation with heaven--he composed the score, and as soon as he had finished it took it to the Heavenly Father.
"Lord, I have not forgotten the lessons I have learned," he said. "Here is the score, listen to it, have it played, and if you think it worthy of the heavenly heights, admit me with it to sit at your feet ..."
"No," replied the Lord, "I don't want to hear a thing."
"But, Lord ..."
"Not a thing, not a thing!"
Satan went on pleading, with no greater success, until God, tired and full of mercy, gave His consent for the opera to be performed, but outside heaven. He created a special theater, this planet, and invented a whole company, with all the principal and minor roles, the choruses and the dancers.
"Come and listen to some of the rehearsals!"
"No, I don't want to know about it. I've done enough, composing the libretto; I'll consent to sharing the royalties with you."
Machado de Assis (21 juni 1839 - 29 september 1908)
Dit huis zelf gebouwd die gebroken shutter nooit vervangen op een dag kwam een zwarte auto de kist waarin verzegeld zijn lijk werd thuisgebracht in één snik rees het hele huis
Echt geloven toen zelfs niet de schok bedwongen zei iedereen naar mijn idee iets te vaak: het is werkelijk waar toen zag ik moeders gezicht heel donker vreemd verstrakt haar lichaam half in stoel getild
Het land bleef hij liefhebben de ondergang godzijdank heeft híj niet meegemaakt.
The Greek word eros denotes "want," "lack," "desire for that which is missing." The lover wants what he does not have. It is by definition impossible for him to have what he wants if, as soon as it is had, it is no longer wanting. This is more than wordplay. There is a dilemma within eros that has been thought crucial by thinkers from Sappho to the present day. Plato turns and returns to it. Four of his dialogues explore what it means to say that desire can only be for what is lacking, not at hand, not present, not in one's posession nor in one's being: eros entails endeia. As Diotima puts it in the Symposium, Eros is a bastard got by Wealth on Poverty and ever at home in a life of want. Hunger is the analog chosen by Simone Weil for this conundrum:
'All our desires are contradictory, like the desire for food. I want the person I love to love me. If he is, however, totally devoted to me he does not exist any longer and I cease to love him. And as long as he is not totally devoted to me he does not love me enough. Hunger and repletion."
Emily Dickinson puts the case more pertly in "I Had Been Hungry":
So I found
that hunger was a way
of persons outside windows
that entering takes away.
Petrarch interprets the problem in terms of the ancient physiology of fire and ice:
I know to follow while I flee my fire
I freeze when present; when absent, hot is my desire. ("Trionfo d'Amore")
Sartre has less patience with the contradictory ideal of desire, this "dupery." He sees in erotic relations a system of infinite reflections, a deceiving mirror-game that carries within itself its own frusteration.
half my day passes. One day it will be half a century.
I live in strange cities and sometimes talk
with strangers about matters strange to me.
I listen to music a lot: Bach, Mahler, Chopin, Shostakovich.
I see three elements in music: weakness, power, and pain.
The fourth has no name.
I read poets, living and dead, who teach me
tenacity, faith, and pride. I try to understand
the great philosophers--but usually catch just
scraps of their precious thoughts.
I like to take long walks on Paris streets
and watch my fellow creatures, quickened by envy,
anger, desire; to trace a silver coin
passing from hand to hand as it slowly
loses its round shape (the emperor's profile is erased).
Beside me trees expressing nothing
but a green, indifferent perfection.
Black birds pace the fields,
waiting patiently like Spanish widows.
I'm no longer young, but someone else is always older.
I like deep sleep, when I cease to exist,
and fast bike rides on country roads when poplars and houses
dissolve like cumuli on sunny days.
Sometimes in museums the paintings speak to me
and irony suddenly vanishes.
I love gazing at my wife's face.
Every Sunday I call my father.
Every other week I meet with friends,
thus proving my fidelity.
My country freed itself from one evil. I wish
another liberation would follow.
Could I help in this? I don't know.
I'm truly not a child of the ocean,
as Antonio Machado wrote about himself,
but a child of air, mint and cello
and not all the ways of the high world
cross paths with the life that--so far--
belongs to me.
Vertaald door Clare Cavanagh
Adam Zagajewski (Lwów, 21 juni 1945)
De Duitse schrijer en uitgever Georg Lentz werd geboren in Blankenhagen op 21 juni 1928. Hij groeide op in Berlijn. Hij studeerde voor uitgever en kwam terecht in de uitgeverswereld en de kunsthandel. In 1952 richtte hij in Stuttgart het "Georg-Lentz-Verlag" op, gespecialiseerd in prenten- en kinderboeken. Lentz stond tot 1964 aan het hoofd van de uitgeverij en was nadien actief in de uitgeverswereld in Zürich en Wenen. Georg Lentz publiceerde vanaf 1976 een succesrijke autobiografische romantrilogie (met de delen Muckefuck, Molle mit Korn en Weiße mit Schuß), die zich afspeelde in Berlijn in de periode tussen 1933 en 1959. Op basis van zijn boeken Muckefuck en Molle mit Korn werd in 1988 de 10-delige TV-serie Molle mit Korn gemaakt. Lentz overleed op 18 januari van dit jaar.
Uit: Molle mit Korn
... "Schnüffelpaule", riefen wir! "Schnüffelpaule!" Der Lastwagen hielt an. Schnüffelpaule sprang vom Trittbrett. Er trug wieder seinen alten Mantel. Oder einen, der genauso aussah. Und auch die Schiebermütze klebte ihm auf dem Kopf. "Nee", rief er, "det is nich möglich. Det kann ja nich sind! Ick krieje mir nich mehr ein! Ach du liebet bisschen! Komm in Paules Arme!" Wir begrüßten einander, tanzten wie die Indianer. Sternchen Siegel hatte schon die Schnapsgläser gefüllt. "Prost!" Sie machten sich alle miteinander bekannt. Ein Polizist kam, der Lastwagen sollte weiterfahren. "Momang", sagte Paule, "kommt mal mit." Er astete einen Karton aus dem Führerhaus. "Für euch", sagte er. "Hat Paule mitgebracht. Freude!" "Was ist denn drin?" fragte Gigi. Paule legte einen Finger auf die Lippen. "Wird nich verraten!" Ein großer Karton! Schnüffelpaule stieg wieder ein. Langsam rollte der Lastzug an. "Bis morgen!" rief Paule. Sternchen Siegel rief: "Bitteschön, derf ich fragen wat hamse jeladen?" Paule rief zurück: "Vierzigtausend Büchsen Thunfisch!" Im Karton waren zweihundert Büchsen Thunfisch....
Georg Lentz (21 juni 1928 - 18 januari 2009)
De Amerikaanse schrijfster en feministe Mary McCarthy werd geboren op 21 juni 1912 in Seattle. Toen zij zes jaar was verloor zij haar ouders. Door haar voogden werd zij zowel protestants als katholiek als ook joods opgevoed. Bekend werd zij door haar vriendschap met Hannah Arendt. Hun correspondentie werd wereldberoemd. Haar reportages Vietnam-Report (1967) en Hanoi 1968 (1968) worden gerekend tot het beste wat over de oorlog in Viëtnam geschreven is.
Uit: The Group
Outside, on Stuyvesant Square, the trees were in full leaf, and the wedding guests arriving by twos and threes in taxis heard the voices of children playing round the statue of Peter Stuyvesant in the park. Paying the driver, smoothing out their gloves, the pairs and trios of young women, Kay's classmates, stared about them curiously, as though they were in a foreign city. They were in the throes of discovering New York, imagine it, when some of them had actually lived here all their lives, in tiresome Georgian houses full of waste space in the Eighties or Park Avenue apartment buildings, and they delighted in such out-of-the-way corners as this, with its greenery and Quaker meeting-house in red brick, polished brass, and white trim next to the wine-purple Episcopal churchon Sundays, they walked with their beaux across Brooklyn Bridge and poked into the sleepy Heights section of Brooklyn; they explored residential Murray Hill and quaint MacDougal Alley and Patchin Place and Washington Mews with all the artists' studios; they loved the Plaza Hotel and the fountain there and the green mansarding of the Savoy Plaza and the row of horsedrawn hacks and elderly coachmen, waiting, as in a French place, to tempt them to a twilight right through Central Park.
Aleksandr Tvardovsky, Fyodor Gladkov, Henry S. Taylor, Frans Joseph de Cort
De Russische dichter Aleksandr Tvardovsky werd geboren in Oblast Smolenskop 21 juni 1910. In de periodes 1950-1954, 1958-1970 was hij hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Novy Mir. Zijn populaire gedicht ВасилийТёркин (Vasili Tyorkin) geldt als voorbeeld van de voorstellingen over dichtkunst die men er in de Sovjet Unie van die tijd op na hield. In 1971 ontving hij de Staatsprijs voor Literatuur.
Tyorkin wounded
On the mounds of graves, on ditches, On half-rusted barbed-wire stretches, On the hills, on open patches Of the mangled countryside, In the marshy woods, on bushes-- See the snows of wintertide.
And the ground-wind swathes the meadows In a white, impervious shroud; Blizzards boom in gutted chimneys Down along the empty road.
Locked in snowdrifts quite impassable, These once quiet and peaceful lands All this winter unforgettable Reeked of smoke from guns innumerable, Not of smoke from ingle brands.
And in dug-outs with no heating, In the woods, on icy snows, By their tanks and field-guns waiting While the patient horses froze, Soldiers learnt the tedious wartime Count of endless nights and days.
Vertaald door Alex Miller
Aleksandr Tvardovsky (21 juni 191018 december 1971)
De Russische schrijver Fyodor Gladkov werd geboren op 21 juni 1883 in Chernavka. In 1904 sloot hij zich aan bij een comunistische groep. In 1905 ging hij naar Tblisi waar hij wegens revolutionaire activiteiten gearresteerd werd. Hij werkte later o.a. als secretaris van het literaire tijdschrift"Novy Mir", als correspondent van de krant "Izvestiya" en als directeur van het Maxim Gorky Instituut. Hij was een vertegenwooriger van het klassieke sociale realisme in de literatuur.
Uit: Zement (Vertaald door Olga Halpern)
Wie vor drei Jahren wogte auch an diesem frühen Morgen Anfang März hinter den Dächern der Mietskasernen und den Arkaden der Fabrik das Meer; in der Sonne glitzernd, lag zwischen den Bergen am Ausgang der Bucht der gleiche leuchtende Glanz in der Luft, rot wie Wein. Die bläulichen Schlote, die Werkgebäude aus Eisenbeton, die Arbeiterhäuschen der Gemütlichen Kolonie" und die kupferrot leuchtenden Berggrate hatten in der Sonne ihre Konturen eingebüßt und waren durchsichtig wie Eis.
Nichts hatte sich in diesen drei Jahren verändert. Das dunstige Gebirge mit seinen Spalten, Klüften, Steinbrüchen und Felsen war dasselbe wie in der Kindheit. Von weitem schon sah man die altbekannten Abbaustellen an den Bergwänden, sah die Bremsberge zwischen Geröll und Gestrüpp und in engen Schluchten die Brücken und Aufzüge. Auch das Werk unten war dasselbe geblieben eine ganze Stadt aus Kuppeln, Türmen, Tonnendächern , und über alledem, am Bergabhang, die Gemütliche Kolonie" mit ihren verkümmerten Akazien und den fünf Quadratmetern Hof vor jedem Häuschen.
Ging man durch das Loch in der Betonmauer, die Fabrikgelände und Vorstadt voneinander trennte (ehedem war das Loch eine Pforte gewesen), so gelangte man zu Glebs Wohnung in der zweiten Mietskaserne.
Fyodor Gladkov (21 juni 1883 20 december 1958)
De Amerikaanse dichter Henry S. Taylor werd geboren op 21 juni 1942 in Loudoun County, Virginia. Hij studeerde aan de University of Virginia. Hij doceerde literatuur en creatief schrijven aan de American University van 1971 tot 2003. Taylorheeft vijftien bundels op zijn naam staan.In 1986 ontving hij de Pulitzer prijs voor zijn bundel The Flying Change.
RISING A ONE-EYED HORSE
One side of his world is always missing.
You may give it a casual wave of the hand
or rub it with your shoulder as you pass,
but nothing on his blind side ever happens.
Hundreds of trees slip past him into darkness,
drifting into a hollow hemisphere
whose sounds you will have to try to explain.
Your legs will tell him not to be afraid
if you learn never to lie. Do not forget
to turn his head and let what comes come seen:
he will jump the fences he has to if you swing
toward them from the side that he can see
and hold his good eye straight. The heavy dark
will stay beside you always; let him learn
to lean against it. It will steady him
and see you safely through diminished fields.
Henry S. Taylor (Loudoun County, 21 juni 1942)
Gerechtsgebouw in Loudoun County (Geen portret beschikbaar)
De Vlaamse dichter Frans Joseph de Cort werd geboren in Antwerpen op 21 juni 1834. Hij werkte als secretaris van de auditeur-generaal bij de militaire rechtbank. Van 1861 tot 1875 was hij hoofdredacteur van De Toekomst, tijdschrift voor opvoeding en onderwijs. Hij was een bekend liberaal-Vlaams volksdichter van liederen in de trant van Van Ryswyck en later van gevoelvolle huiselijke genrestukjes (bijvoorbeeld Moeder en kind).
Moeder en kind
Wanneer ik weeldedronken
mijn rozig kind beschouw
en die t mij heeft geschonken,
mijn aangebeden vrouw,
zo vraag niet wie van beiden
mijn hart het meest bemint
Mijn hart en kan niet scheiden
de moeder van het kind.
Ik doe mijn armen open
en sluit ze er in bijeen,
en vreugdetranen lopen
mij langs de wangen heen
Ach, wist gij, spreek ik stille,
hoe zeer gij wordt bemind,
gij, kind, om moeders wille,
gij, moeder, om uw kind!
Frans Joseph de Cort (21 juni 1834 18 januari 1878)
Vikram Seth, Paul Muldoon, Kurt Schwitters, Jean-Claude Izzo, Silke Andrea Schuemmer
De Indische schrijver Vikram Seth werd geboren op 20 juni 1952 in Kolkata. Hij studeerde in Oxford en aan de Stanford University in de VS filosofie, politicologie en economie. Daarna studeerde hij in Nanjing in China Chinese literatuur.Hij schreef poëzie (Mappings, The Humble Administrator's Garden, All You Who Sleep Tonight), boeken in verzen (The Golden Gate, Beastly Tales From Here and There), vertaalde (Three Chinese Poets), pleegde een reisverhaal (From Heaven Lake. Travels through Sinkiang and Tibet) en een opera-libretto (Arion & the Delphin). In 1993 verscheen zijn monumentale, 2000 paginas tellende romanepos A suitable boy. In 1999 verscheen zijn tweede roman An Equal Music (vertaald onder de titel Verwante Stemmen). In 2005 volgt een derde roman, Two Lives, het verhaal van zijn oom Shanti Behari Seth en zijn Duitse vrouw Henny Gerda Caro dat zich afspeelt van India tot Groot-Brittannië via Nazi-Duitsland, de Tweede Wereldoorlog, de Holocaust, Israël en Palestina.
Uit: A Suitable Boy
'You too will marry a boy I choose,' said Mrs Rupa Mehra firmly to her younger daughter.
Lata avoided the maternal imperative by looking around the great lamp-lit garden of Prem Nivas. The wedding-guests were gathered on the lawn. 'Hmm,' she said. This annoyed her mother further.
'I know what your hmms mean, young lady, and I can tell you I will not stand for hmms in this matter. I do know what is best. I am doing it all for you. Do you think it is easy for me, trying to arrange things for all four of my children without His help?' Her nose began to redden at the thought of her husband, who would, she felt certain, be partaking of their present joy from somewhere benevolently above. Mrs Rupa Mehra believed, of course, in reincarnation, but at moments of exceptional sentiment, she imagined that the late Raghubir Mehra still inhabited the form in which she had known him when he was alive: the robust, cheerful form of his early forties before overwork had brought about his heart attack at the height of the Second World War. Eight years ago, eight years, thought Mrs Rupa Mehra miserably.
'Now, now, Ma, you can't cry on Savita's wedding day,' said Lata, putting her arm gently but not very concernedly around her mother's shoulder.
'If He had been here, I could have worn the tissue-patola sari I wore for my own wedding,' sighed Mrs Rupa Mehra. 'But it is too rich for a widow to wear.
' 'Ma!' said Lata, a little exasperated at the emotional capital her mother insisted on making out of every possible circumstance. 'People are looking at you. They want to congratulate you, and they'll think it very odd if they see you cryingin this way.'
Several guests were indeed doing namasté to Mrs Rupa Mehra and smiling at her; the cream of Brahmpur society, she was pleased to note.
'Let them see me!' said Mrs Rupa Mehra defiantly, dabbing at her eyes hastily with a handkerchief perfumed with 4711 eau-de-Cologne. 'They will only think it is because of my happiness at Savita's wedding. Everything I do is for you, and no one appreciates me. I have chosen such a good boy for Savita, and all everyone does is complain.'
Vikram Seth (Kolkata, 20 juni 1952)
De Ierse dichter en schrijver Paul Muldoon werd geboren in Portadown, County Armagh, in Noord-Ierland op 20 juni 1951, en werd opgevoed kortbij de Moy, een dorp in een streek genoemd Collegelands. Op 17-jarige leeftijd begon hij al poëzie te schrijven eerst in het Iers. Toen hij naar de Queens universiteit in Belfast ging in 1969 gaf hij echter het schrijven in het Iers op. In 1973 verscheen zijn eerste bundel New Weather.In datzelfde jaar studeerde hij af aan de Queens met een baccalaureaatsdiploma in de Engelse literatuur en begon hij te werken bij de BBC in Belfast. Na de dood van zijn vader in 1985 stopte hij bij de BBC en hij verhuisde een jaar later naar de VS. Hij is professor in creatief schrijven aan de Princeton Universiteit en sinds 1990 zelfs directeur van de faculteit Creatief Schrijven. In 2003 ontving hij de Pulitzer prijs voor poëzie.
Je métais mis à la cuisine tôt le matin, en écoutant de vieux blues de LightninHopkins. Après avoir nettoyé le loup, je lavais rempli de fenouil, puis lavais arrosédhuile dolive. Javais préparé ensuite la sauce des lasagnes. Le reste du fenouil avaitcuit à feu doux dans de leau salée, avec une pointe de beurre. Dans une poêle bienhuilée, javais fait revenir de loignon émincé, de lail et du piment finement haché.Une cuillerée à soupe de vinaigre, puis javais ajouté des tomates que javaisplongées dans de leau bouillante et coupées en petits cubes. Lorsque leau sétaitévaporée, javais ajouté le fenouil.Je mapaisais enfin. La cuisine avait cet effet sur moi. Lesprit ne se perdait plus dansles méandres complexes des pensées. Il se mettait au service des odeurs, du goût.Du plaisir.Sur la terrasse, javais préparé une bonne braise. Honorine apporta les langues demorue. Elles marinaient dans une terrine avec de lhuile, du persil haché et dupoivre. Selon ses indications, javais préparé une pâte à beignets à laquelle javaisincorporé deux blancs dufs montés en neige. [ ]Les langues de morue, nous expliqua-t-elle à table, cétait un plat délicat. On pouvaitles faire au gratin, avec une sauce aux clovisses ou à la provençale, en papillotes oumême cuites au vin blanc avec quelques lamelles de truffes et de champignons.Mais en beignets, selon elle, cétait ça le mieux. Babette et moi étions prêts à goûterles autres recettes, tant cétait délicieux.
Dich will ich mir um die Schultern legen. Du schmeichelst meinem Profil. Ich klaub mir Dich direkt aus dem Bett auf. Wie Du wärmst. Und so weich bist Du. Dann trag ich Dich spaziern. Ich geh durch die Straßen und zeig Dich herum. Und die Leute sagen Seht ein Neuer. Und so ein Schöner. Ich lächle. Was wissen denn die. Du liegst ganz still um meinen Hals. Die Augen glasig verzückt. Wenn sie wüßten, wie die Glieder geschmeidig sind, wenn Du schläfst. Ich trag Dich zum Bäcker, dann in die Fleischerei. Der ist aber schön, sagt die Frau. Ja sage ich, milchweiß die Nase, ich hab ihn noch nicht lang. Die Frau hackt eine Wurst in kleine Stücke. Ich sehe, daß sie neidisch ist. Nur zum Ärgern, sage ich noch: Die ißt er am liebsten.
Savez-vous pourquoi, madame, Je refusais de vous voir ? J'aime ! Et je sens qu'une femme Des femmes craint le pouvoir. Le vôtre est tout dans vos charmes, Qu'il faut, par force, adorer. L'inquiétude a des larmes : Je ne voulais pas pleurer.
Quelque part que je me trouve, Mon seul ami va venir ; Je vis de ce qu'il éprouve, J'en fais tout mon avenir. Se souvient-on d'humbles flammes Quand on voit vos yeux brûler ? Ils font trembler bien des âmes : Je ne voulais pas trembler.
Dans cette foule asservie, Dont vous respirez l'encens, Où j'aurais senti ma vie S'en aller à vos accents, Celui qui me rend peureuse, Moins tendre, sans repentir, M'eût dit : " N'es-tu plus heureuse ? " Je ne voulais pas mentir.
Dans l'éclat de vos conquêtes Si votre coeur s'est donné, Triste et fier au sein des fêtes, N'a-t-il jamais frissonné ? La plus tendre, ou la plus belle, Aiment-elles sans souffrir ? On meurt pour un infidèle : Je ne voulais pas mourir.
Marceline Desbordes-Valmore (20 juni 1786 23 juli 1859)
An old fashioned blazer with worn out lapels . . .
"No, I'm not from Vitebsk . . ."
A long pause.
And then -- dull and monotonous
words:
"I work and I'm sick,
there's an exhibition in Venice . . . .
So, you're not from Vitebsk?"
"No, I'm not from Vitebsk."
He looks to the side.
Doesn't hear.
With a foreign distance he sighs,
attempting to cautiously reach for his childhood . . .
And there's no Cannes,
no Azure shore,
no present glory . . .
Brightly and perplexedly
he's yearning for Vitebsk, as if a plant. . .
His Vitebsk
is industrial and hot,
pinned to the Earth with a watch-tower.
There's weddings and deaths, prayers and fairs.
There, especially, blossom large heavy apples,
and a sleepy cabdriver rolls down the square . . .
". . . Are you not from Vitebsk? . . . "
He becomes silent.
And suddenly pronounces
the names of streets:
Smolenskaya,
Zamskovaya.
As if the Volga, he brags about the river Vidba,
and waves with a kid-like open hand. . .
"So, you're not from Vitebsk . . . "
Time to bid farewell.
Soon its time to return home.
Down the road the trees
stand at attention.
And it's a pity
that I'm not from Vitebsk.
Robert Rozhdestvensky (20 juni 1932 19 augustus 1994)
De Zwitserse schrijfster Laure Wyss werd geboren op 20 juni 1913 in Biel/Bienne. Zij studeerde talen in Parijs, Zürich en Berlijn en behaalde een bevoegheid tot lerares. Tijdens WO II verbleef zij in Zweden waar zij teksten vertaalde uit het Scandinavische verzet. Vanaf 1945 werkte zij als journaliste en redactrice voor kranten en voor de televisie. Na haar pensionering bleef zij werkzaam als zelfstandig schrijfster.
Uit: Wahrnehmungen
Das Läuten der Abendglocken tönte über die Stadt. Es war an einem Samstag vor Ostern, das Geläute lauter als sonst, es drang in die Stube, wo wir zusammen sassen, es lag über unserem Gespräch.
Er möchte mit mir über seine Mutter reden, hatte Josy gesagt. Und seine Lebensgefährtin schien zufrieden, dass diese Frage an mich endlich passierte, sie mischte sich nicht ein, aber sie beteiligte sich lebhaft mit Kopfnicken oder Kopfschütteln. Sie wusste ja, dass Josy vor vielen Jahrzehnten, zwischen seinem dreizehnten und vierzehnten Lebensjahr, bei mir im Bergdorf gewohnt hatte und dass ich seine Mutter gern gehabt hatte. Selbst erinnerte sich Josy nicht mehr daran, wie es gewesen war, wusste nichts mehr von seiner Kindheit, nichts von einer Beziehung zur Mama. War es für ihn überhaupt eine gewesen? Das plagte den Josy seit langem.
«Was, du weisst nicht mehr, wie stolz deine Mutter auf dich gewesen ist und wie sie die Worte mein Josy, mein Sohn ausgesprochen hat? Der innige Tonfall deiner Mutter hat mir immer gefallen.»
Das habe er so empfunden, räumte Josy ein, sie habe ihn immer bewundert und für sehr gescheit erklärt ... viel zu sehr eigentlich, obschon man das als Kind schätze aber er habe immer gespürt, dass sie ihm gegenüber ein schlechtes Gewissen habe und habe deshalb dem hohen Lob nie ganz getraut. Und noch einmal: «Was hast du an meiner Mutter geschätzt?»
One of the forms I had filled out a few days before, ready for mailing, was the usual questionnaire from Who's Who in America. I suppose I found some amusement in reading it again: I ha' by that day written
The Children's Hour, Days t' Come, The Little Foxes, Watch on the Rhine, The Searching Wind, Another Part of the Forest, The Autumn Garden. I had collected and introduced volume of Chekhov letters, written movies and tinkered with others, belonged to organizations, unions-all the stuff I always have to look up from the previous Who's Who because I can't remember the dates.
Then I took a nap and woke up in a sweat of bewilderment about myself. I telephoned Hammett and he said he would take the next train from Katonah, so to sit still and do nothing until he got there. But the calm was gone now and I couldn't do that.
I went immediately to Stanley Isaacs, who had been borough president of Manhattan and who had suffered under an attack, led by Robert Moses, because one of his minor assistants was a member of the Communist Party. Stanley had stood up well under the attack, although, of course, the episode hurt his very Republican career. (I had gone to him as an admiring stranger as soon as he returned to his own law practice and had brought along with me, in the following years, quite a few people who liked and admired him.) Isaacs was an admirable man, but I think by the time of my subpoena he was more worried than he wanted to admit, and knew that his way back to politics-he was, in fact, never to have a way back-could be mended only with care. Isaacs and I were fond of each other and his face looked pained as he told me that he didn't believe he should handle the case, he didn't know enough about the field, but together we would find the right man.
Lillian Hellman (20 juni 1905 30 juni 1984)
De Afrikaans-Amerikaanse schrijver en essayist Charles Waddell Chesnutt werd geboren op 20 juni 1858 in Cleveland, Ohio. In 1887 werd zijn eerste korte verhaal gepubliceerd in The Atlantic Monthly. Zijn eerste verhalenbundel The Conjure Woman verscheen in 1899. In zijn verhalen en romans onderzocht hij de complexiteit van raciale en sociale identiteit. Chesnutts ouders waren "free persons of color" en zelf noemde hij zich voor 7/8e blank.
Uit:The Colonel's Dream
Two gentlemen were seated, one March morning in 189, in the private office of French and Company, Limited, on lower Broadway. Mr. Kirby, the junior partnera man of thirty-five, with brown hair and mustache, clean-cut, handsome features, and an alert manner, was smoking cigarettes almost as fast as he could roll them, and at the same time watching the electric clock upon the wall and getting up now and then to stride restlessly back and forth across the room.
Mr. French, the senior partner, who sat opposite Kirby, was an older mana safe guess would have placed him somewhere in the debatable ground between forty and fifty; of a good height, as could be seen even from the seated figure, the upper part of which was held erect with the unconscious ease which one associates with military training. His closely cropped brown hair had the slightest touch of gray. The spacious forehead, deep-set gray eyes, and firm chin, scarcely concealed by a light beard, marked the thoughtful man of affairs. His face indeed might have seemed austere, but for a sensitive mouth, which suggested a reserve of humour and a capacity for deep feeling. A man of well-balanced character, one would have said, not apt to undertake anything lightly, but sure to go far in whatever he took in hand; quickly responsive to a generous impulse, and capable of a righteous indignation; a good friend, a dangerous enemy; more likely to be misled by the heart than by the head; of the salt of the earth, which gives it savour.
Charles W. Chesnutt (20 juni 1858 15 november 1932)
Uit: Mijn Angelo. Herinneringen van het Garda-meer
De fleschgroene plas ligt in zijn bed van barre bergen als eene glasplaat; geen rimpeltje trilt er over zijne vlakte; bezwijmd, als een gebroken oog, weerkaatst hij levenloos het stalen zwerk dat hem verteert.
Gij meent te bezwijken: het is eene ware foltering. Van tijd tot tijd ontbloot gij uw barstend hoofd achter eene telegraafpaal, die dan toch schaduw geeft - eene handbreed slechts - maar schaduw dan toch. Zoo voortzwoegend, hebt gij het tergende meir achter u gelaten, en bereikt gij, langs zachtkens stijgende kronkelingen, de pashoogte, op wier rug een Maria-beeld prijkt, beschut door een koepeldakje op vier marmeren pilaren. O volk dat zonneschermen optrekt boven steenen poppen, en voor de menschen geen struik laat groeien aan den weg...... Maar stil! - gij zijt reeds opgeklommen tot het tempelken; gij werpt u neder op het verschrompelde gras, dicht aan de voeten der Madonna, om met de Hemelkoninginne de karige schaduw van haar dak te deelen.
Dan doet, terwijl ge nog naar uw adem hapt, eene heesche stem u opschrikken: Carità, ah ah, cantà!" - Gij wendt het hoofd om...... daar achter u staat een gedrocht in lompen. Man of vrouw? - gij kunt het niet onderscheiden. Gij ziet slechts een misvormd lichaam, een afschuwelijk kropgezwel, een idiotischen grijnslach op een wanstaltig gelaat, en een uitgestoken arm, den knokenarm van een geraamte. Carita! Carita! - - En ge springt op, als ware er een vampyr naast u uit den grond gerezen. En met ijlende schreden, of het afgrijzen u de hitte en de vermoeienis niet meer voelen deed, daalt gij van de hoogte af naar de huizengroep die op geringen afstand beneden u ligt: het dorp Nago.
Carel van Nievelt (20 juni 1843 2 augustus 1913)
De Franse dichter en schrijver Joseph Antoine Autran werd geboren op 20 juni 1813 in Marseille. Na zijn opleiding vestigde hij zich meteen als zelfstandig schrijver. Marseille en de zee komen steeds weer in zijn gedichten terug. Toen hij 39 jaar was erfde hij een fortuin. In 1835 verscheen zijn bundel La mer. Dezelfde gedichten werden in een sterk uitgebreide bundel Les poëmes de la mer nogmaals uitgegeven. In 1868 werd Autran lid van de Académie française.
Uit: Les Poèmes de la mer
Prélude (Fragment)
Nous sommes les vagues profondes
Où les yeux plongent vainement ;
Nous sommes les flots et les ondes
Qui déroulent autour des mondes
Leur manteau dazur écumant !
Une âme immense en nous respire,
Elle soulève notre sein ;
Soue laquilon, sous le zéphyre,
Nous sommes la plus vaste lyre
Qui chante un hymne au trois fois Saint.
Amoncelés par les orages,
Rendus au calme, tour à tour,
Nous exhalons des cris sauvages
Qui vont bientôt sur les rivages
Sachever en soupirs damour.
Joseph Autran (20 juni 1813 6 maart 1877)
De Engelse dichter en toneelschrijver Nicholas Rowe werd eboren in Little Barford, Bedfordshire, op 20 juni 1674. Rowe bezocht Westminster School in Londen en schreef zich in 1691 in voor een rechtenstudie aan de Middle Temple. Toen hij 19 was overleed zijn vader. Hij erfde diens fortuin en besloot vervolgens zich toe te leggen op de literatuur, mogelijk daartoe geïnspireerd door zijn vrienden Alexander Pope en Joseph Addison. In 1700 werd zijn eerste stuk geproduceerd, The Ambitious Stepmother, waarin Willem III als veroveraar wordt opgevoerd.Hierna probeerde hij een komedie te schrijven, maar dat werd geen succes. Hij keerde daarop terug naar de tragedie en produceerde achtereenvolgens Ulysses (1705), The Royal Convert (1707) en het succesvolle The Tragedy of Jane Shore, over een van de vele maîtresses van Eduard IV van Engeland. Zijn laatste stuk, dat dateert uit 1715, had niet veel succes. Verder is Rowe bekend gebleven als redacteur van het werk van William Shakespeare, de eerste moderne bewerking na de First Folio. Ook schreef hij een korte biografie van Shakespeare onder de titel Some Account of the Life &c. of Mr. William Shakespear. Rowe werd in 1715 benoemd tot Poet Laureate als opvolger van Nahum Tate.
Uit: Some Account of the Life of Mr. William Shakespear
It seems to be a kind of Respect due to the Memory of Excellent Men, especially of those whom their Wit and Learning have made Famous, to deliver some Account of themselves, as well as their Works, to Posterity. For this Reason, how fond do we see some People of discovering any little Personal Story of the great Men of Antiquity, their Families, the common Accidents of their Lives, and even their Shape, Make and Features have been the Subject of critical Enquiries. How trifling soever this Curiosity may seem to be, it is certainly very Natural; and we are hardly satisfy'd with an Account of any remarkable Person, 'till we have heard him describ'd even to the very Cloaths he wears. As for what relates to Men of Letters, the knowledge of an Author may sometimes conduce to the better understanding his Book: And tho' the Works of Mr. Shakespear may seem to many not to want a Comment, yet I fancy some little Account of the Man himself may not be thought improper to go along with them.
He was the Son of Mr. John Shakespear, and was Born at Stratford upon Avon, in Warwickshire, in April 1564. His Family, as appears by the Register and Publick Writings relating to that Town, were of good Figure and Fashion there, and are mention'd as Gentlemen. His Father, who was a considerable Dealer in Wool, had so large a Family, ten Children in all, that tho' he was his eldest Son, he could give him no better Education than his own Employment.
Nicholas Rowe (20 juni 1674 - 6 december 1718)
Onafhankelijk van geboortedata:
De Italiaanse schrijver Sandro Veronesi werd geboren in Florence in 1959. Hij studeerde architectuur, maar begon op negenentwintig- jarige leeftijd met het schrijven van romans. Hij debuteerde in 1988 met 'Per dove parte questo treno allegro' (Waar gaat die vrolijke trein naartoe?). Hij won met zijn roman La forza del passato('In de ban van mijn vader') de prestigieuze Premio Campiello 2000. Deze roman verscheen in 2001 in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Prometheus. Voor Caos calmo (Kalme Chaos) won hij in 2006 de Premio Strega en de derde prix Cévennes, de literaire prijs voor de beste Europese roman van 2008.Veronesi woont en werkt nu in Rome.
Uit: Stilles Chaos (Vertaald door Ulrich Hartmann)
Da!», sage ich.
Wir haben gerade gesurft, Carlo und ich. Surfen: wie vor zwanzig Jahren. Wir haben uns die Bretter von zwei Jungs geliehen und uns in die hohen, langen Wellen gestürzt, die am TyrrhenischenMeer, wo wir unser ganzes Leben verbracht haben, so selten sind. Carlo aggressiver und waghalsiger, schreiend, tätowiert, wie früher, mit seinen langen Haaren im Wind und seinem Ohrring, der in der Sonne glitzerte; ich vorsichtiger, mehr auf Stil bedacht, präziser und kontrollierter, angepasster, wie immer. Er der berüchtigte Rockertyp, ich mit meinem alten Understatement, zwei Bretter, die durch die Sonne flitzten, unsere beiden Welten, die sich wieder ein Duell lieferten, wie zu Zeiten großartiger jugendlicher Kämpfe Rebellion kontra Subversion , als die Stühle durch die Luft flogen, ganz
im Ernst. Nicht dass wir eine Show abgezogen hätten, es war schon viel, nicht von den Brettern zu fallen; oder besser: Wir haben die Show der Typen abgezogen, die auch mal jung waren, eine kurze Zeit lang glaubten, dass gewisse Kräfte tatsächlich siegen könnten, und die in dieser Zeit eine Menge Sachen gelernt haben, die sich später als vollkommen nutzlos herausstellen sollten so was wie Kongas trommeln oder eine Münze zwischen den Fingern rollen wie David Hemmings in Blow Up
oder den Herzschlag verlangsamen, um eine Herzrhythmusstörung zu simulieren und ausgemustert zu werden, oder Ska tanzen oder Joints mit einer Hand drehen oder Bogenschießen oder transzendentale Meditation oder eben Surfen. Die beiden jungen Surfer konnten das nicht verstehen, Lara und Claudia waren schon nach Hause gegangen, Nina .... war früh am Morgen abgereist (Carlo wechselt jedes Jahr die Freundin, und deshalb haben Lara und ich begonnen, sie mit Jahreszahlen zu
versehen): Es war niemand da, der es würdigen konnte, es war eine kleine Show für uns beide, eines dieser Spiele, die nur unter Brüdern Sinn haben, denn ein Bruder ist der Zeuge einer Unverletzlichkeit, die dir von einem bestimmten Augenblick an kein anderer mehr zuerkennen will.
.jpg "TadeuszKonwicki")
