Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
18-12-2010
Mazarine Pingeot, A. M. Homes, Viktor Rydberg, Christopher Fry, Thomas Strittmatter
Manuel se dit : il n'y aura pas d'enfant ici. Il n'y aura pas d'enfant né des batailles nocturnes, des coups et des pleurs. Il n'y aura pas de témoin de nos guerres, de nos défaites, il n'y aura pas de victoire, et c'est bien mieux ainsi. Pour moi je ne souhaite aucune victoire. Elle, elle a toujours l'impression de les remporter. Elle croit encore avoir gagné sur quelque chose, sur sa vie ou son destin, elle ne fait que s'y enfoncer un peu plus. Elle lutte, contre elle, contre moi. Elle lutte. Il n'y a que ça qu'elle sache faire. Il n'y aura pas d'enfant.
Mara se dit. Ce n'est pas grave, Manuel ne frappe plus, il s'en prend aux objets, il change, bientôt il sera prêt, nous serons tous les deux prêts, bientôt l'enfant, bientôt la fin des armes.
En bas, Hicham les attend, adossé à sa vieille Mercedes, incapable de dissimuler un sourire amusé, peut-être satisfait. Mara, en le mettant dans la confidence de leur "problème de couple" sans en référer à Manuel, qui lui-même lui en avait livré des bribes, l'a fait entrer dans un jeu dont il ne connaît pas encore la finalité ni les règles, mais qu'il accepte de jouer, relevant malgré lui un défi silencieux que personne n'a lancé, mais qui plane de façon dangereuse. Un jeu très peu ludique, et pourtant un jeu.
Mara monte devant. Elle ne veut rien rater de la route qui mène à Sidi Mhait. Peut-être au retour de la promenade la vie ne sera-t-elle plus la même. Mara interroge ce qu'elle voit, et ce qu'elle voit a depuis quelques temps l'allure de signe, le nombre d'ânes croisés compte, pigeon noir ou pigeon blanc, chaque visage annonce un événement, tout est signe. Une puissance obscure habite les êtres et les objets, elle estompe les frontières, entre les morts et les vivants, ceux qui un jour pourraient naître, ceux que l'on ne connaît pas mais que l'on a fortement désirés, imaginés, inventés, entre les parents les enfants les frères les surs les Arabes et les Occidentaux, les hommes et les femmes.
Mazarine Pingeot (Avignon, 18 december 1974)
De Amerikaanse schrijfster AmyMichaelHomeswerd geboren op 16 december 1961in Washington DC. HaarwerkisverschenenintijdschriftenalsArtforumen VanityFair.In2004 publiceerde de NewYorker haar essay "The Mistress's Daughter", waarin Homes' ontmoeting met haar biologische ouders beschreven werd. Die vondplaats31 jaarnahaar geboorte, waarnazewas vrijgegevenvoor adoptie. In1996publiceerde zeeen boekoverkindermishandeling, Het einde vanAlice, verteldvanuit het perspectief vaneenpedofieldieeen levenslange gevangenisstraf uitzit. Ditboekwas zeer omstreden, vooral omdatseks metkinderenindeogenvan deprotagonistenvolledigwordt gepresenteerd alsiets natuurlijks. Toen het boekwerd gepubliceerd inGroot-Brittannië in1997 riep de National Society for the Prevention of Cruelty to Children (NSPCC) ertoe op omdit boekniet in dehandel te brengen,maar aan die oproep werddoorde meesteboekhandels geen gehoor gegeven..In 2006 verscheenThis Book Will Save Your Life. Homeswerkenzijnvertaaldintwaalftalen, ze heeft talloze onderscheidingenontvangenvoorliteratuur, waarondereenGuggenheimFellowshipendeDuitseJeugdLiteratuurprijs voorhaarroman"Jack".
Uit: The End Of Alice
Who is she that she should have this afflicted addiction, this oddly acquired taste for the freshest flesh, to tell a story that will start some of you smirking and smiling, but that will leave others set a fire determined this nightmare, this horror, must stop. Who is she? What will frighten you most is knowing she is either you or I, one of us. Surprise. Surprise.
And perhaps you wonder who am I to be running interference, to be acting as her translator and yours. Mine is the speech, the rhythm and rhyme of an old and peculiar man who has been locked away for too long, punished for pursuing a taste of his own.
Fair to say that I see in her the seeds of my youth and the memory of another girl I couldn't help but know.
Alice, I hand you her name gently, suggesting that if you hold it, carefully as I do, pressed close to the heart, you might at the end of this understand how confusing the beating of two such similar hearts can be and how one finally had to stop.
And by now, if you are anything at all, you know who I amand find my disguise the silly childish senility of the long confined, of the good mind gone sour. But know, too, that as I tell you this, I feel like a contestant on What's My Line; before me is my tribunal, the three members of the panel, blindfoldedthat detail should cause some excitement in a few of you. They ask me questions about my profession. The audience looks directly at me and recognizing my visage from its halftone reproductions is entirely atitter. I am the first pervert, the first lover of youth, they've had on the show. I am honored. I am touched. When I think no one is looking, I touch myself.
DUKE: You must try To use longer sentences. Then you would certainly feel The fumbling in the quiver behind every syllable And so to the arrow string, like a sudden Swerving parenthesis. PERPETUA: Do you think I should? DUKE: No doubt of it. PERPETUA: There isnt any reason Why a sentence, I suppose, once it begins, Once it has risen to the lips at all And finds itself happily wandering Through shady vowels and over consonants Where inks been spilt like rivers or like blood Flowing for the cause of some half-truth Or a dogma now outmoded, shouldnt go Endlessly moving in grave periphrasis And phrase in linking phrase, with commas falling As airily as lime flowers, intermittently, Uninterrupting, scarcely troubling The mild and fragile progress of the sense Which trills trebling like a pebbled stream Or lowers towards an oath-intoning ocean Or with a careless and forgetful music Looping and threading, tuning and entwining, Flings a babel of bells, a caroling Of such various vowels the ear can almost feel The soul of sound when it lay in chaos yearning For the tongue to be created: such a hymn If not as lovely, then as interminable, As restless, and as heartless, as the hymn Which in the tower of heaven the muted spheres With every rippling harp and windy horn Played for incidental harmony Over the mouldering rafters of the world, Rafters which seldom care to ring, preferring The functional death-watch beetle, stark, staccato, Economical as a knuckle bone, Strict, correct, but undelighting Like a cleric jigging in the saturnalia, The saturnalia we all must keep, Green-growing and rash with life, Our milchy, mortal, auroral, jovial, Harsh, unedifying world, Where every circle of grass can show a dragon And every pools as populous as Penge, Where birds, with taffeta flying, scarf the air On autumn evenings, and a sentence once Begun goes on and on, there being no reason To draw to any conclusion so long as breath Shall last, except that breath Cant last much longer.
Christopher Fry (18 december 1907 - 30 juni 2005)
De Duitse schrijver Thomas Strittmatter werd geboren op 18 december 1961 in St. Georgen in het Zwarte Woud. Hij was schrijver van hoorspelen, romans, filmscenario's, enz. Hij schilderde ook en studeerde aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Karlsruhe. In 1983 ging zijn eerste toneelstuk Viehjud Levi in première en in 1985 regisseerde hij zijn eerste speelfilm. In 1995 stierf hij op 33-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Uit: Viehjud Levi
Szene 7: Küche/Sachzwänge
ANDRES Passiert? Nichts ist passiert. Zögernd Ich war bei der Bahn.
KRESENZ Bei den Bahnmenschen, wie jede Woch. Und?
ANDRES Ich hab Butter angeboten. Wurst. Speck. Schmalz. Milch. Erdäpfel, Rüben, Bohnen, wenig, dies Jahr. Ich hab soviel angeboten wie jede Woch.
KRESENZ Und die Bahnmenschen haben die War jede Woch vollständig abgenommen. Bis jetzt. Haben die am End nicht alle War genommen?
ANDRES Nichts. Überhaupt nichts haben sie genommen. Kein Gramm Butter hat die Bahn genommen. Die ganze War retour. Auch der Viehhandel, rückgängig gemacht.
KRESENZ Der Viehhandel? Aber es war doch alles abghandelt, 's war doch alles...
ANDRES Ja, ja. War alles abg'handelt. »Wir haben genug andere Lieferanten, Herr Horger«, hat er gesagt, der Herr Ingenieur. War was nicht recht mit der War, Herr Ingenieur? Hab ich gefragt. Kann ich was wiedergutmachen, Herr Ingenieur? Hab ich gesagt. Was war denn nicht recht, es tat mir leid, ich hätts übersehen. Hab ich gesagt zum Herr Ingenieur.
»Wissen Sie, Herr Horger, es war ja nicht gerade schlecht. Aber so einen Beigeschmack hats gehabt. Nicht, Männer?« Und dann haben sie alle geschrien: »Jawohl, Herr Ingenieur, einen Beigeschmack!«
Ja, was für einen Beigeschmack hat es denn gehabt, Herr Ingenieur? hab ich gefragt. Und da haben sie wieder alle gelacht. Und der Herr Ingenieur hat gesagt:
»Sollen wirs ihm sagen, Männer?«
»Ja, ja, Heir Ingenieur, sagen Sies ihm!« haben sie dann alle geschrien.
Dann hat der Ingenieur gesagt: »Wissen Sie, Herr Horger, wir haben eine feine Nase. Wenn da etwas nicht ganz ganz koscher ist, dann schmecken wir das sofort. Nach was hats denn geschmeckt, Männer?«
Weißt du, was die dann alle geschrien haben, Kresenz? Nach Jud, nach Jud, nach Jud. Wir sollten nicht so einen Umgang pflegen, hat der Herr Ingenieur gesagt. Umgang mit Juden, hat er gemeint, ist nicht gut, fürs Gschäft.
KRESENZ ... ist nicht gut fürs Gschäft.
Thomas Strittmatter (18 december 1961 - 29 augustus 1995)
And as certain things come together, others fall apartlike the recording industry. Butch hasnt bought a CD in quite a while. All the music he wants is available on Napster and he already laid down a few hundred dollars for a portable MP3 player. After decades of nefarious activitiescontractually cheating musicians out of profits; overcharging the public for compact discs; paying artists less than fifteen percent of their musics earnings and owning their master recordings forever and everrecord companies felt the big payback, revenge. To Butch record companies seem like the first crumbling institution in a wave of falling multinational corporate entities to follow.
In the Brooklyn arts community surrounding him unsigned independent bands all take encouragement from the digital revolution, burning their own CDs, setting up their own websites, selling their own music. Screw the industry. In the new age everyone can have his own record label, be her own CEO. Ones artistic worth wont be measured or rejected by a corporation. On the verge of the twenty-first century Butch saw people self-actualizing, believing in themselves without looking for outside approval. How liberating.
To top things off the death of immediate hiphop icons Tupac Shakur and the Notorious BIG has made the power of intention common knowledge to the pop community. At first only a few made the crass observation that Biggie Smalls named his albums Ready to Die and Life After Death and was then killed; that Tupac rhymed incessantly about death and dying young and was murdered at 25. The moral slowly spilling over into the mass consciousness? We get what we ask for, all of us. This was the beginning, Butch thought, of folks being more careful of what they put out into the universe, consciously exercising universal laws of cause and effect more carefully. Its the biggest legacy the senseless deaths of the young and talented MCs could have left their generation.
Le jour commençait à grandir Chacun reconnaissait son visage son paysage En secret chacun parlait de vivre et d'aimer
Nous avons recouvert nos mains de terre tendre Avons pesé le poids d'une journée Avons appris la marche des saisons Avons fait un chemin de l'instant à l'année Avons semé des fleurs dans le bois de nos portes Avons allumé un grand feu sur la montagne Avons donné nos figures au fleuve Avons établi les tables de la cité Avons écrit des noms d'ici sur nom frontons Avons rêvé avec le sapin et l'érable Avons rempli d'eau les yeux brûlants du soleil Avons caché un printemps sous chaque nuage Avons pris en mains les bêtes perdues Avons fleuri le lit du premier couple Avons étendu le rosée sur nos fenêtres Avons balisé la nuit de blessures vives Avons imaginé le grand oeuvre du jour Avons fait de nos corps un langage d'ici Avons baptisé notre enfance de noms d'arbres Avons jeté des graines sur chaque marée Avons soufflé dans chaque nid d'oiseaux Avons mis de la neige sur nos armes Avons planté des lampes près du pain levant Avons écrit notre âge sur la pierre nue Avons juré éternel le premier amour
Nous continuons l'espérance du monde.
Gatien Lapointe (18 décember 1931 15 september 1983)
Affiche
De Duitse schrijver Heinrich Smidt werd geboren op 18 december 1798 in Altona. Smidt heeft tien jaar op zee gevaren en bracht het van matroos tot stuurman. In 1824 begon hij een studie rechten en "schone kunsten" aan de universiteiten van Kiel en Berlijn. In Berlijn was hij redacteur van de Staatszeitung en werkte voor het Magazin für die Literatur des Auslandes. In 1848 werd hij lid van de Marine Commissie en medewerker van de afdeling Marine van het Berliner Kriegsministerium, waarvoor hij tot slot werkte als archivaris. Hij stond in contact met Ludwig Devrient, Theodor Fontane e.a. en was lid van de literaire kring Tunnel über der Spree. Zijn ervaringen op zee en zijn kennis van land en volk gebruikte hij in tal van verhalen, novellen, romans, toneelstukken en kinderboeken, die hem de reputatie van een "Duitse Marryat opleverden.
Uit: Das Pestschiff
Zwei Eilande ragen aus der Nordsee in der Entfernung von einer halben Meile empor. Das eine, dessen starker granitner Fuß, jählings abfallend, in der Tiefe wurzelt, ist mit fruchtbarer Erde und dichten Waldbäumen bedeckt. Unter den hohen Tannen liegt ein einsames Haus, von blühenden Beeten umgeben, weshalb es die Küstenleute von weit und breit den Garten nennen. Ein alter Seemann wohnte hier unlängst, der von langen Seezügen ermüdet, die ersehnte Heimat unter diesem Dache fand. Jetzt deckt ihn die kühle Erde und Jerta, seine jugendlich-schöne Tochter, geboren unter einem südlichen Himmel, wartet des Grabes.
Das zweite Eiland, lang und öde in die See hineingestreckt, mit einer abgeplatteten Oberfläche, hat in seinen äußeren Umrissen die Gestalt eines Sarges. Es ist kein Aufenthalt der Glücklichen. Kein Vogel nistet dort, wo kein Baum, kein Strauch ihm seine Jungen schirmt. Der Mensch allein hat auf diesem unfruchtbaren Stein seine Hütte erbaut; aber ihre Tür öffnet sich keinem glücklichen Gaste. Wer hier seine Einkehr hält, ist bereits einem traurigen Schicksal verfallen.
Auf dem äußersten Vorsprung der Insel liegt eine starke gemauerte Schanze. Sie ist mit Kanonen besetzt und in der Mitte derselben steht eine Flaggenstange. Wehe dem Schiffe, das sich dieser öden Klippe naht, wenn von jener Stange eine bleichgelbe Flagge weht. Sie ist das Zeichen der Pest. Dies Eiland ist der letzte Zufluchtsort der Hoffnungslosen, welche die Welt ausstieß.
Wenn aber von der hohen Stange die gelbe Flagge nicht abweht, dann ist zwischen dem Garten und dem Sarge ein zeitweiliger Verkehr. Der Quarantänevogt ist ein vom Unglück verfolgter Schiffer, der von der See nur einen siechen Körper heimbrachte und hier eine ärmliche Versorgung fand.
Heinrich Smidt (18 december 1798 - 3 september 1867)
Francesca Bassington sat in the drawing-room of her house in Blue Street, W., regaling herself and her estimable brother Henry with China tea and small cress sandwiches.The meal was of that elegant proportion which, while ministering sympathetically to the desires of the moment, is happily reminiscent of a satisfactory luncheon and blessedly expectant of an elaborate dinner to come.
In her younger days Francesca had been known as the beautiful Miss Greech; at forty, although much of the original beauty remained, she was just dear Francesca Bassington.No one would have dreamed of calling her sweet, but a good many people who scarcely knew her were punctilious about putting in the "dear."
Her enemies, in their honester moments, would have admitted that she was svelte and knew how to dress, but they would have agreed with her friends in asserting that she had no soul.When one's
friends and enemies agree on any particular point they are usually wrong.Francesca herself, if pressed in an unguarded moment to describe her soul, would probably have described her drawing-room. Not that she would have considered that the one had stamped the impress of its character on the other, so that close scrutiny might reveal its outstanding features, and even suggest its hidden
places, but because she might have dimly recognised that her drawing-room was her soul.
Francesca was one of those women towards whom Fate appears to have the best intentions and never to carry them into practice.With the advantages put at her disposal she might have been expected to command a more than average share of feminine happiness.So many of the things that make for fretfulness, disappointment and discouragement in a woman's life were removed from her path that she might well have been considered the fortunate Miss Greech, or later, lucky Francesca Bassington.And she was not of the perverse band of those who make a rock-garden of their souls by dragging into them all the stoney griefs and unclaimed troubles they can find lying around them.
Dan gebeurt er wat ik in mijn vreselijkste fantasieën niet had kunnen bedenken: Max lul wordt schoksgewijs hard en nog harder, zijn drie zwellichamen vullen zich met bloed. Ik bedoel: Max krijgt een erectie on stage. Ja, een method actor is ook maar een mens. Ik geloof dat ik niet goed wordt. Dit is zon moment dat ik op mijn beurt het liefst mijn .501 zou willen trekken om ze allemaal dood te schieten. Is dit nou nodig, mijn jongen, is nou werkelijk nodig? Daar staat ferme Max. Driehonderdtwintig toeschouwers en ik kijken naar een stijve pik, de stijve pik van mijn vriend. En naar Joanne, die er met haar handen een potje aan staat te hannesen. Wat gaat er langs me heen? Max tongzoent Joanne, en Joanne houdt de lul van mijn vriend vast. Het is duidelijk te zien dat ze er geniepige rukjes aan geeft, Honderden kleinzielige pathetische gedachten schieten in snel tempo door mijn hoofd: kun je een erectie acteren? Hebben ze deze scènes gerepeteerd? Hebben ze deze scènes gekostumeerd gerepeteerd? Waarom heeft Max mij niet van tevoren verteld van deze act? Wat zou Jules ervan denken? En die verdomde buitenaardse medemens? Wat is het Chinese spreekwoord voor deze handeling? Welk cijfer wil CLASS 199six eigenlijk voor deze voorstelling krijgen? Wat hopen ze überhaupt te bereiken, behalve hun vrienden en familieleden van zich te vervreemden? Hun motivatie, wat is in godsnaam hun motivatie? Om ons heen staan tientallen mensen op. Ook mamma Ruth kan het niet langer aanzien en begint zich woest grommend naar de uitgang te wringen. Een andere mevrouw roept: Disgusting! Youre out of your minds!
Ik wilde haar wat afleiden, een beetje uit de mopperput trekken. Misschien, als ze even in een rolstoel wilde zitten, kon ik haar het huis laten zien. Wilde ze dat? Nee. Dat hadden haar zonen al gedaan. En er was niets te zien in dit huis. Misschien wilde ze even naar buiten, want het was zulk mooi weer. Als ze even uit het raam wilde kijken, dan kon ze de andere patiënten in het zonnetje zien zitten. Nee. Want ze was geen patiënt en hield niet van zonnetje zitten. Misschien konden we even beneden een kopje koffie gaan drinken samen. Nee. Want dat deden die verpleegsters al de hele dag. Die dronken maar koffie met elkaar. Als je ze nodig had, waren ze altijd aan het koffiedrinken. Misschien wilde ze dan... Nee. Nee. Nee. Ze begon zachtjes te huilen.
( )
Heeft u geërfd deze winkel, meneer? vroeg mijn moeder aan de trotse winkelbaas die hoogstpersoonlijk nog maar eens een glaasje jus dorange serveerde. Nee, nee, nee, mevrouw, zei de man glimlachend. Meestal is zon winkel toch van vader op zoon? dramde mijn moeder door. Ja, en dan gaat de vader dood en dan krijgt de zoon, legde Toetie vriendelijk uit. Is bij u niet zo, meneer? Nee, nee, nee, zei hij. Kom, ze moesten nou maar eens over de brug komen.(...) Vertelt u het eens, wat zoekt u, dames? Nou, zei mijn moeder, ik wil graag zien die schoen met zes tenen van uw advertentie en Toetie hier, mijn schoonzuster Toetie begon heftig te knikken zij wil ook zien, en mijn andere schoonzuster ook. Mijn moeder boog zich nog even voor de zekerheid naar Mekkie en zei tegen haar: Dat is toch zo, ja, Mek, jij wil toch ook zien? Ja, maar niet alleen zien, zei Mekkie, passen wil ik. Zij wil passen, herhaalde mijn moeder, en wij ook, wij willen allemaal passen. Maat 37 heb ik en zij hebben allebei maat 40. Masa, hoe kan dat nou? 37 Jij? vroeg Mekkie verbaasd aan mijn moeder. Als ik 40 heb, dan heb jij toch ook 40? Ja, en ik heb helemaal geen 40, zei Toetie, ik heb 38.
Uit: Das Knistern in den Sternen (Vertaald door Karl-Ludwig Wetzig)
Die Einsamkeit weckt ihn. Nicht wie ein schwerer Schlag, sondern wie ein leises Ziehen, das im Moment des Aufwachens zu einem Schmerz anwächst. Viele Tage sind vergangen, seit er an ihrer Seite eingeschlafen ist, müde, erschöpft, glücklich, in der schönsten Nacht des Lebens. Am Morgen danach war sie verschwunden. Nicht nur aus seinem Leben, sondern ebenso aus der Stadt. Sie ist davongefahren und hat die Laternenpfähle stehen lassen. Ist davongefahren und hat sämtliche Vorfahrtsschilder zurückgelassen, die Häuser in der Weststadt, alle Bürgersteige; sie ist weggefahren, und vergeblich preisen die Kinos ihre Filme in Cinemascope an, denn sie ist weg, auf und davon. Weg von der Hringbraut, weg von Skaftahlíð, dem ganzen Skaftahlíð-Hügel, besonders aber weg von einer Kellerwohnung, wo er in tiefer Trauer liegt. Davongelaufen nach Westen in die Fjorde, wohin genau, soll er nicht in Erfahrung bringen, die in Skaftahlíð dürfen ihren Aufenthaltsort nicht preisgeben. Ihre Abwesenheit macht jeden Sack Zement doppelt schwer. Er geht noch einmal zu ihrem Haus, um sich zu erkundigen, trifft aber nur den Dichter, der gerade dabei ist, zu packen. "Nichts zu tun hier, die Frau in Norwegen, weiß auch nicht, was ich eigentlich hier gesucht habe. Das Mädchen? Nein, keine Ahnung. Verschwunden, sagst du. Ja, mir brauchst du nichts zu erzählen, ich weiß, wie das ist. Mit den Gedichten geht es einem genauso. Sobald man glaubt, sie aus der Tiefe hervorgeholt zu haben und sie mit Händen greifen zu können, verschwinden sie, lösen sich auf und lassen einen allein zurück. Ich beneide dich um deine Arbeit, junger Mann, der Zement lässt den Sand nicht im Stich, und gemeinsam verbinden sie sich zu Beton; bald erhebt sich ein Haus. Du hast es gut." Blödsinn, er hat es überhaupt nicht gut, der Junge aus dem Osten, und er hat nicht das geringste Interesse an den Schwierigkeiten des Dichters mit seinen Worten; er ist nichts weiter als ein Maurerlehrling, und jeder Tag ein neuer Foltermeister. Ihr Geruch ist aus dem Bettlaken verflogen, die Milch versauert im Kühlschrank, die Zementsäcke werden immer schwerer, bald wird die Erdkruste unter ihm einbrechen.
Jón Kalman Stefánsson (Reykjavík, 17 december 1963)
Men herinnere zich dat Maria, de moeder van Christus (tropenmensen, oudtestamentische of primitieve, arme mensen, schijnen paradoxaal genoeg allemaal een overeenkomstig geloof te hebben waar al het andere aan ondergeschikt is, en dat is gastvrijheid) in paniek was toen de drank opraakte bij een feest van een kennis van haar en niet eens een feest bij haarzelf thuis, om zich de paniek van Nora in te denken. Nora had bovendien geen zoon die wonderdoener van beroep was. (Haar zoon was op dit moment althans nog niet zo ver.) Ze had zelf de mannen naar de tafel uitgenodigd voor een borrel, en nu zou ze ineens moeten zeggen, dat de rum opraakte?! Ze dacht aan het barrestaurant op de kruising van de Tulaweg met de Carpataweg waar Chamon Nicolas die middag enkele ronden domino had gespeeld vóór hij bij Boeboe Fiel kwam. Naast dat barrestaurant was ook een winkeltje van een Portugees, dat een fruitwinkeltje heette en dat s zondags en om zes uur gesloten hoorde te zijn maar waar men van alles krijgen kon, op alle dagen van de week en op elk uur van de dag; van chocoladerepen tot gymschoenen, tegen alle wetten van het eiland in. Ga, zei ze tegen Ostrik, die naast haar met het afdrogen van de borrelglazen stond te helpen, naar de grote slaapkamer. Onder het beeld van het Heilige Hart van Jezus daar, in de holte onder dat beeld, vind je vijftien gulden. Néém dat en koop bij de Portugees een fles rum van een gallon. Ze sprak in zijn oor; snel en fluisterend, omdat de mannen die voor haar op hun borrel stonden te wachten, met dit alles niets te maken hadden. Maar Ostrik was zo verrast door het feit dat de vijftien gulden er was, dat hij zijn moeder met open mond bleef aankijken en zich niet bewoog.
Ga! zei ze, harder en gebiedender. Ze kon nu nog nauwelijks één ronde gaan. Rum? fluisterde hij terug. Rum? Want dat was zijn tweede verbazing, dat zij met dat belangrijke geld rum wilde kopen.
Uit: Tagebuch 1915:Der Kampf- Wie Deutschland aufblühte, Handel trieb - und dazu den Krieg
Es gibt einen Gott, der schuf die Erde und den Himmel in seiner Pracht, der ließ durch die Sonne gold-bunte Farben entstehen, die sich über sein Werk ausbreiten; erschuf Blumen und Bäume in ihrer Kraft und Tiere schuf er und Menschen, herrlich an ihren Leibern und einfach und adlig in ihrer Seele. Es gibt einen Teufel, der hat mit seinen Krallen in der Erde gewühlt und hat Gold und Eisen daraus gegraben. Er hat das Gold in die Hand genommen und den Menschen gezeigt und gelogen hat er ihnen, dass es ein wunderbares Metall sei, dem eine seltene Zauberkraft innewohnt. - Und die Menschen glaubten ihm und fielen ihm in die Hände. - Und er, der Satan verstreute das Gold unter sie und lachte unbändiglich, denn er sah, wie die Menschen aufeinander stürzten und sich stritten und sich schlugen. Sie vergaßen das Land, das Korn und Früchte trug, sie wollten das Metall das ihnen so blinkend schien - mit den sehnigen Fäusten schlugen sie aufeinander ein; sie entheiligten die Kraft ihres Leibes - und der Satan lachte. Sie mussten hungern und dursten um des Goldes willen, ihre Seele musste verdorren. Das war die Zauberkraft, der sie nachjagten, und sie fühlten nicht, dass sie irregeleitet. - Nur manchmal stand jemand auf. Dann war der Teufel gar böse und befahl dem Tod, er möchte ein Meuchelmörder sein; dann starb ein Mensch, verhöhnt, verlacht mit gerader, adliger Seele; aber seine Augen waren ausgeweint über die Not, die über die Menschen kam und über ihre Unvernunft. Aber es war dem Teufel nicht genug mit einer Tat, er schmiedete aus dem Eisen Schwerter und gab sie den Menschen. Die sahen die blanke Waffe, und schlugen einander damit, rissen die Leiber sich auf, die Gott geschaffen, töteten einander, und nannten die grausigen Taten heilig, weil es um Gold ging. Mehr Mühe brauchte sich Satan nicht zu geben, denn das Gemeinste, Roheste war geheiligt worden. Von Altären und geweihten Orten verkündete man die Heiligkeit des Mordes. - Gott war abgesetzt, ein König ward ausgerufen, ein Vertreter des geheiligten Mordens um Gold.-
Hans Henny Jahnn (17 december 1894 29 november 1959)
Captain Ashburnham also had a heart. But, whereas a yearly month or so atNauheim tuned him up to exactly the right pitch for the rest of thetwelvemonth, the two months or so were only just enough to keep poorFlorence alive from year to year. The reason for his heart was,approximately, polo, or too much hard sportsmanship in his youth. The reasonfor poor Florences broken years was a storm at sea upon our first crossingto Europe, and the immediate reasons for our imprisonment in that continentwere doctor's orders. They said that even the short Channel crossing mightwell kill the poor thing.
When we all first met, Captain Ashburnham, home on sick leave from an Indiato which he was never to return, was thirty-three; Mrs AshburnhamLeonora --was thirty-one. I was thirty-six and poor Florence thirty. Thus today Florence would have been thirty-nine and CaptainAshburnham forty-two; whereas I am forty-five and Leonora forty. You willperceive, therefore, that our friendship has been a young-middle-agedaffair, since we were all of us of quite quiet dispositions, the Ashburnhamsbeing more particularly what in England it is the custom to call "quite goodpeople".
They were descended, as you will probably expect, from the Ashburnham whoaccompanied Charles I to the scaffold, and, as you must also expect withthis class of English people, you would never have noticed it. MrsAshburnham was a Powys; Florence was a Hurlbird of Stamford, Connecticut,where, as you know, they are more old-fashioned than even the inhabitants ofCranford, England, could have been. I myself am a Dowell of Philadelphia,Pa., where, it is historically true, there are more old English familiesthan you would find in any six English counties taken together. I carryabout with me, indeed--as if it were the only thing that invisibly anchoredme to any spot upon the globe--the title
deeds of my farm, which oncecovered several blocks between Chestnut and Walnut Streets.
Uit: Germinie Lacerteux (Door Jules en Edouard de Goncourt)
« La fosse commune, ce jour-là, c'était cela. Ce terrain, ces croix, ce prêtre disaient : - Ici dort la Mort du peuple et le Néant du pauvre. O Paris ! tu es le cur du monde, tu es la grande ville humaine, la grande ville charitable et fraternelle ! Tu as des douceurs d'esprit, de vieilles miséricordes de murs, des spectacles qui font l'aumône ! Le pauvre est ton citoyen comme le riche. Tes églises parlent de Jésus-Christ ; tes lois parlent d'égalité ; tes journaux parlent de progrès ; tous tes gouvernements parlent de peuple ; et voilà où tu jettes ceux qui ont sué leur vie à travailler pour toi, à te donner ton bien-être, tes plaisirs, tes splendeurs, ceux qui ont fait ton animation, ton bruit, ceux qui ont mis la chaîne de leurs existences dans ta durée de capitale, ceux qui ont été la foule de tes rues et le peuple de ta grandeur ! Chacun de tes cimetières a un pareil coin honteux, caché entre un bout de mur, où tu te dépêches de les enfouir, et où tu leur jettes la terre à pelletées si avares que l'on voit passer les pieds de leurs bières ! On dirait que ta charité s'arrête à leur dernier soupir, que ton seul gratis est le lit où l'on souffre, et que, passé l'hôpital, toi si énorme et si superbe, tu n'as plus de place pour ces gens-là ! Tu les entasses, tu les presses, tu les mêles dans la mort, comme il y a cent ans, sous les draps de tes Hôtels-Dieu, tu les mêlais dans l'agonie ! Encore hier, n'avais-tu pas seulement ce prêtre en faction pour jeter un peu d'eau bénite banale à tout venant : pas la moindre prière ! Cette décence même manquait : Dieu ne se dérangeait pas ! Mais ce que ce prêtre bénit, c'est toujours la même chose : un trou où le sapin se cogne, où les morts ne sont pas chez eux ! Le corruption y est commune ; personne n'a la sienne, chacun a celle de tous : c'est la promiscuité du ver ! Dans le sol dévorant, un Montfaucon se hâte pour les Catacombes
Jules de Goncourt (17 december 1830 - 20 juni 1870)
St. georges church, Hobart, stands high above Battery Point and the harbor. Inside, it looks strange and must always have done so, although (at the time Im speaking of) it didnt have the blue-, pink- and yellow-patterned stained glass that you see there now. That was ordered from a German firm in 1875. But St. Georges has always had the sarcophagus-shaped windows, which the architect had thought Egyptian and therefore appropriate (St. George is said to have been an Egyptian saint). They give you the curious impression, as you cross the threshold, of entering a tomb. In 1852, before the organ was installed, the church used to face east, and music was provided by a seraphine. The seraphine was built, and indeed invented, by a Mr. Ellard, formerly of Dublin, now a resident of Hobart. He intended it to suggest the angelic choir, although the singing voices at his disposal the surveyor general, the naval chaplain, the harbormaster and their staffs were for the most part male. Who was able to play the seraphine? Only, at first, Mr. Ellards daughter, Mrs. Logan, who seems to have got L20 a year for doing so, the same fee as the clerk and the sexton. When Mrs. Logan began to feel the task was too much for her the seraphine needs continuous pumping she instructed Alice Godley, the rectors daughter. Hobart stands "south of no north," between snowy Mount Wellington and the River Derwent, running down over steps and promontories to the harbors bitterly cold water. You get all the winds that blow. The next stop to the south is the limit of the Antarctic drift ice. When Alice went up to practice the hymns she had to unlock the outer storm door, made of Huon pine, and the inner door, also a storm door, and drag them shut again.
Penelope Fitzgerald (17 december 1916 - 28 april 2000)
« les pavés ronds, les arcades, je traverse la cour, jentre à lhosto. Cest lété et cest Bicêtre. Ils partent les autres au bronzage sur les rives dAzur. Quils se tirent tous, grand bien leur fasse mémères, lardons, pin-up Nationale 7 Saint-Trop les miches ! Tellement je suis pompé, crouni, quils peuvent se gaver tous les soleils, ça ne me démange pas la jalousie. Jai la tête lourde, les cannes tristes et encore ce goût fade de sang dans le fond de la gorge. Je me pointe tout sage aux admissions, bien docile, bien réfléchi. Jai ma valoche carton bouilli, ma brosse à dents, mon nécessaire, juste ce quil me faut. Lacanicule, le ciel dardoise, létouffement que cest ! chez Géo, lusine en bas vers la Bascule, les effluves qui montent à vous dégoûter de la saucisse pour le restant de vos repas. Je retire mes pompes. La préposée, la dame en blanc, toujours lexige. Trop souvent quelle en a vus, depuis vingt piges et des poussières quelle officie à lAssistance, de ces messieurs bien sous tous rapports le col à becter de la tarte, les manchettes à boutons dorés et cependant les panards cradingues puants. Elle se défie des apparences, elle connaît la vie, les êtres, les plaies profondes, le cur humain. [ ]»
Alphonse Boudard (17 december 1925 14 januari 2000)
The legendary Rio Grande, that part of it where we crossed and atthat season of the year, was no more than a slender thread of waterrunning melancholy along its bed of burnished copper.
"The dry season," the ticket-collector, a short man with a sharpAztec profile, explains laconically.
Our train--two cars with extremely few passengers--was beinghauled by an elderly locomotive, slow and wheezy.
"You see," I murmured to my companion, "nobody in his rightmind makes this trip by train."
"The crazy ones go by air," she smiled. "So far I have no reasonfor complaining."
The examination of passports was rapid. The American inspectorwas blond, lean and jovial. The Mexican, fat, hairy and taciturn.We had no trouble with Customs: at sight of my laissez-passer with the seal of the Organization of American States they desisted frominspecting our bags. We slowly entered the territory of Mexico. Under the light that falls from a faded sky, a metallic tone, this partof Juárez next to the railway station reminds us of a city of theBrazilian Northeast, with its low houses, some painted yellow, blue or pink, the sandy ground and the dry air of a glittering transparency. Barefoot Indian men and women, standing in the streets,raise their enigmatic, earth-coloured faces toward the train. Theyare stumpy, ugly, dirty and sorry-looking. I see men dressed in a fetal position, their straw hats tilted over their eyes, just as in themost conventional pictures that claim to represent Mexico. Boys inblue jeans of visibly Texan influence are playing baseball in a field. The towers of an old church loom above a clump of trees, sharpagainst the May horizon. I am gradually being invaded by that sensation which, in certain places we visit for the first time or in certain situations, leads us to think: "I've been here before. This hasalready happened to me."
Érico Veríssimo (17 december 1905 28 november 1975)
In dem sehr zweifelhaften Schatten eines sogenannten Zwetschkenbaumes saß ein Mann, der hieß auch Zwetschkenbaum, aber er war es nicht. Diese Familienbezeichnung gibt nämlich allerdings einen guten Namen für die damit gemeinte Pflanze mit verholztem Stengel oder Stamm ab.
Denn sie ist gebräuchlich für alle Gewächse solcher Art, welche hinwiederum nützlich und beliebt sind. Dagegen hält man erwähnten Namen für schlecht, wenn er einen Menschen betrifft, und der Verruf, in dem er steht, hat seine Begründung nicht etwa darin, daß einmal ein großer philosophischer Dichter behauptet hat, vieles im Menschen sei noch Pflanze und Gespenst; sondern vielmehr ist man zu einer absprechenden Ansicht deshalb gelangt, weil die Benennung besagten Vegetationsteiles auch noch häufig von einer Spezies Kreatur (Gattung Lebewesen) für sich in Anspruch genommen wird, die man gemeinhin Juden nennt. Und so ist es auch kein Zufall, daß es einmal einen Juden namens Zwetschkenbaum gab, von dem hier die Rede ist.
Dafür, daß er an einem eingangs bezogenen Tage unter einer Pflanze gelegen sei (habe), deren Namen einer seiner Stammesvorgänger sich angeeignet hat, gibt Genannter die folgende Begründung an. Er heiße Schmul Leib Zwetschkenbaum, sei gebürtig in Brody (Ostgalizien), wo sich auch seine Eltern befunden hätten, zu der Zeit nämlich, als dieselben noch am Leben gewesen wären. Sie seien nach Hinterlassung von sieben Kindern arm gestorben. Vorher hätten sie mit allem möglichen gehandelt, angeblich ohne bleibenden Nutzen. Von den sieben Kindern seien zwei in Amerika, und zwar einer in einer Wäscherei, der andere in einer Färberei tätig gewesen. Diese hätten früher ab und zu Geld für die Familie geschickt, seit Ausbruch des Weltkriegs aber nichts mehr.
Ignatius lumbered over to the picket fence, abandoning the hopeless cause espoused by the wagon, and viewed the oil paintings and pastels and watercolors strung there. Although the style of each varied in crudity, the subjects of the paintings were relatively similar: camellias floating in bowls of water, azaleas tortured into ambitious flower arrangements, magnolias that looked like white windmills. Ignatius scrutinized the offerings furiously for a while all by himself, for the ladies had stepped back from the fence and had formed what looked like a protective little grouping. The wagon, too, stood forlorn on the flagstones, several feet from the newest member of the art guild. "Oh, my God!" Ignatius bellowed after he had promenaded up and down along the fence. "How dare you present such abortions to the public." "Please move along, sir," a bold lady said. "Magnolias don't look like that," Ignatius said, thrusting his cutlass at the offending pastel magnolia. "You ladies need a course in botany. And perhaps geometry, too." "You don't have to look at our work," an offended voice said from the group, the voice of the lady who had drawn the magnolia in question. "Yes, I do!" Ignatius screamed. "You ladies need a critic with some taste and decency. Good heavens! Which one of you did this camellia? Speak up. The water in this bowl looks like motor oil." "Let us alone," a shrill voice said. "You women had better stop giving teas and brunches and settle down to the business of learning how to draw," Ignatius thundered. "First, you must learn how to handle a brush. I would suggest that you all get together and paint someone's house for a start." "Go away." "Had you 'artists' had a part in the decoration of the Sistine Chapel, it would have ended up looking like a particularly vulgar train terminal," Ignatius snorted. "We don't intend to be insulted by a coarse vendor," a spokeswoman for the band of large hats said haughtily. "I see!" Ignatius screamed. "So it is you people who slander the reputation of the hot dog vendor."
John Kennedy Toole (17 december 1937 26 maart 1969)
Uit: The Clockmaker or, The Sayings and Doings of Samuel Slick, of Slickville
The Preacher that Wandered from His Text
I guess, said the Clockmaker, we know more of Nova Scotia than the Blue Noses themselves do. The Yankees see further ahead than most folks; they can een a most see round t'other side of a thing; indeed some on them have hurt their eyes by it, and sometimes I think that's the reason such a sight of them wear spectacles. The first I ever heerd tell of Cumberland was from Mr. Everett of Congress;
he know'd as much about it as if he had lived here all his days, and may be a little grain more. He is a splendid man that--we class him No. 1, letter A. One night I chanced to go into General Peep's tavern at Boston, and who should I see there but the great Mr. Everett, a studying over a map of the Province of Nova-Scotia. Why it aint possible! said I--if that aint Professor Everett, as I am alive! why how do you do, Professor? Pretty well, I give you thanks, said he; how be you? but I aint no longer Professor; I gin that up, and also the trade of Preaching, and took to politics. You don't say so, said I; why what on airth is the cause o' that? Why, says he, look here, Mr. Slick. What IS the use of reading the Proverbs of Solomon to our free and enlightened citizens, that are every mite and mortal as wise as he was? That are man undertook to say there was nothing new under the sun. I guess he'd think he spoke a little too fast, if he was to see our steam boats, rail-roads, and India rubber shoes--three inventions worth more nor all he knew put in a heap together. Well, I don't know, said I, but somehow or another, I guess you'd have found preaching the best speculation in the long run; them are Unitarians pay better than Uncle Sam (we call, said the Clockmaker, the American public Uncle Sam, as you call the British John Bull.)
Thomas Haliburton (17 december 1796 27 augustus 1865)
Het snoer van de laptop was te kort. De voorkamer moest het met twee stopcontacten doen en het dichtstbijzijnde was bezet. Er kropen honderden mieren in en uit. Kleine, rooie sjouwers die elkaar in het voorbijgaan keurig groetten. Hij ging op zijn knieën zitten en blies ze weg. Ze vielen om, klampten zich vast, hernamen zich en kropen een voor een weer richting stopcontact. Het parcours lag vast. Ook al versperde hij de twee gaten met zijn vingers, dan nog verzamelden de mieren zich op de brug van zijn hand. Ze beten niet, ze verkenden zijn knokkels, een litteken tussen duim en wijsvinger, de plooien, ze waagden zich op zijn pols, proefden aan zijn haartjes, zijn horlogebandje. Ze kropen in de tunnel van zijn mouw. Er lag een kruimel op de vloer. Mulder legde hem voorzichtig tussen de mieren. De mieren keurden de gift, tilden hem op en torsten hem dwars door het gedrang tot aan de gestremde poorten van het stopcontact. Minuten tikten voorbij, vol verbazing, liefde en wrede gedachten: hij plette een mier tussen zijn nagels, eentje maar, voor het sap, voor het zien. Ook het lijk verdween in de file. De wijzerplaat verried niet hoeveel minuten verstreken het glas zag rood van de mieren. Er zat niets anders op dan de tafel naar het enige andere stopcontact in de kamer te verschuiven, tot tegen de bank, dicht bij het raam. Nu kon hij vanachter zijn toetsenbord een boot zien uitvaren.
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)
Sir Thomas Bertram had every intention to gladly assist Lady Bertrams sister in her relative destitution. But her husbands profession was such as no interest could reach. And before Sir Thomas could devise another method of aid, an absolute breach between the sisters had taken place. It was a breach of tremendous proportions, a crevasse, a grand canyon, or possibly, a pyramid of sortsa truly monstrous and rather angular coldness, or maybe a heat, but most likely a thing lukewarm and therefore utterly indifferent, as though brought forth out of the grave, spurred on by royal dead ancients. It was the natural result of the conduct of each partysuch as a very imprudent marriage almost always produces.
To save herself from useless remonstrance, Mrs. Price never wrote to her family on the subject till actually married. Lady Bertram, who was a woman of very tranquil feelings, and a temper remarkably easy and indolentone might say, placid to the point of being simultaneously deceased and yet walking uprightwould have contented herself with merely giving up her sister, and thinking no more of the matter. But Mrs. Norris had a spirit of activity, not to mention a vaguely wolfish streak, which could not be satisfied till she had written a long and angry letter to Fanny, to point out the folly of her conduct, and threaten her with all its possible ill consequencespalsy, the poor house, rabid creature bites, the cut complete. Mrs. Price, in her turn, was injured and angry; and her bitter answer to her sisters put an end to all intercourse[1] between them for a considerable period.
Their homes were so distant, and the circles in which they moved so distinctLady Bertram, for instance was always surrounded by Egyptologists, famous exotic doctorate-endowed visiting scholars du jour, and attended instructional lectures that would have bored the other to tearsas almost to preclude the means of ever hearing of each others existence during the eleven following years. Or, at least, it seemed unlikely to Sir Thomas that Mrs. Norris should ever have it in her power to tell them, as often as she did (in her angry wolfish voice), that Fanny had got another child and it was neither bitten by anything wild nor stunted in limb or brain development.
Pas in de middag werd ik wakker. Haastig kleedde ik me aan; op kantoor zou ik Larchmont wel opbellen: Vera moest ik zo gauw mogelijk zien. Zij moest mij nu vertrouwen. Op Grand Central hoorde ik de feesttoeters al; midden in de grote hall sprongen mannen en vrouwen in een grote kring rond, feestmutsen op de rode, verhitte gezichten. Hier en daar zat er een op de trappen, een fles aan zijn mond. De toespraken op kantoor had ik gemist, door een zijdeur liep ik ongezien naar mijn kamertje. In het grote kantoor werd gezongen, ik hoorde de typistes gillen, protesteren. Het feest was overal doorgedrongen. Ik ging zitten en keek naar de deur. Straks zou ik er heengaan, er moest feestgevierd worden. De oorlog was gewonnen, voor ons, dat had de politieman gezegd. Onverschillig nam ik het pakje ongeopende brieven op mijn lessenaar in mijn hand en toen zag ik het dossier. Met een paperclip zat er een memorandum van de baas aan vast. De eerste uit Holland. Met grote spoed passende tekst ontwerpen voor de kranten. Ik sloeg de map open en pakte de mooie, glinsterende foto's op. Ik bekeek ze nauwkeurig, een voor een. Er moest een passend tekstje bij gemaakt worden. Wat paste bij dat schreeuwende geraamte van een kind en bij die verschrompelde mummie's? Ik bleef kijken, ik kon er mijn ogen niet van af houden. Mijn keel was dichtgeknepen. Sommige waren uit concentratiekampen, andere uit het hongerende Amsterdam. Voor die doodskoppen van kinderen had de politieman de oorlog gewonnen. Ik liet de foto's door mijn handen glijden en keek naar de achterkant; ze waren van een persbureau en copyrighted. Het briefje van de baas frommelde ik in elkaar en gooide het uit het raam. Een feestelijke sneeuwstorm van papier daalde nog uit alle vijftig verdiepingen. Een typistetje, dat uit een raam tegenover me leunde, wuifde me toe en keerde een papiermand buiten het venster om. Zou ik de foto's naar beneden laten zweven? Gillend zouden de mensen weglopen. Zou het meisje die groteske bekjes, die gapende kindergezichtjes met de in doodsangst grote ogen als haar toekomstige kinderen willen zien? Een man was nu naar haar toe gelopen en zoende haar in de nek. Zij spartelde in zijn armen. Er werd feest gevierd.
Adriaan van der Veen (16 december 1916 7 maart 2003)
God, laat ik nu maar liever niet aan mijn werk gaan denken. Er zijn heus wel andere dingen waar je aan kunt denken als je om drie uur in de nacht ver buiten de stad in een helse regen met je auto in een kuil aan de kant van de weg zit. Maar met de grootste inspanning lukt het me niet een ander onderwerp te vinden waar ik aan kan denken. Waar moet je in 's hemelsnaam aan denken als je om drie uur in de nacht ver buiten de stad in een helse regen met je auto in een kuil aan de kant van de weg zit? O ja, ik heb het. Iets uit je kinderjaren. Als je in de penarie zit en je zoekt iets om aan te denken om andere nare gedachten te verdringen, dan moet je terug naar je kinderjaren.
( )
Er is een droom, schrikwekkend maar fier, die de dromer geheel overmeestert en die daarna weer snel afbrokkelt en hem alleen achterlaat in een ijle ruimte, waarin het lang duurt eer hij de weg terug naar de werkelijkheid heeft hervonden. In deze droom speelt de tijd geen rol. Of misschien een heel voorname rol, want de beelden die voor de geest komen, laten het verleden, het heden en de toekomst samenvallen en doen de dromer daardoor een belevenis van oneindigheid en almacht ondergaan, die onbereikbaar is in wakende toestand. In deze ongescheidenheid van tijd geraakt de dromer in een bovennatuurlijke extase, omdat door de opheffing van het tijdpunt alle contact met zichzelf en zijn medemensen verbroken is en alle steunpunten zijn weggevallen. Hij is jong en oud, hij is verlost, onbegrensd, en voelt de bruisende kracht van alvermogen in zich.
No one noticed her as she stood on the curb of Piccadilly Circus, nor guessed that at that moment she could have died of laughter, she was so happy. She wanted to shout to see what would happen, but she laughed instead. A miraculous place as high and polished as a ballroom. The façades of the buildings were tall mirrors framed in gold, speeding lights. Chucking it about, she cried out. The crowds did not even hear her in the roar. If she jumped, could she see herself in the mirrors? She jumped, but not high enough. She laughed. Rockets shot up in numbered showers and exploded noiselessly into brief diagrams of green stars. A tilted bottle dripped beads of wine as red as rail- way signals into a glass and there was the GeneralSmoke the Army Smokestanding on a house-top, with a white-hot monocle in his eye, and his cigarette pricking red. Diamonds and pearls and rubies were streamers flying into the Circus and flashed so that peoples faces bobbed up and down like Chinese lanterns. But below the streaming lights everything was dancing. That was what she noticed. Below it was Valencia, land of oranges . . . She sang it out and waved to the cars as they passed. Valencia . . . The dark couples of taxis waltzed down dipping to the roll of the tune, and the big dowager cars slipped by, their jewelled bosoms beaming. The young sparking cars darted like dragon-fliesthose were the ones she liked, the noisy, erratic ones. The perfume of the dance rose among them. Low horns breathed out flights of warning. The saxophone horns wailed, the jazz engines drummedhow her heart was dancingand under all was the everlasting undertone, the deep cello vibration of the wheels. The cello, the voice of movement being born, the voice of the soul. That sound caught her by the waist like a lover. Valencia . . . She ran out into the traffic, not to cross the road, but to dance in it!
V.S. Pritchett ( 16 december 1900 20 maart 1997)
One of the most beautiful spots in the north of Hampshire--a part of the country which, from its winding green lanes, with the trees meeting over head-like a cradle, its winding roads between coppices, with wide turfy margents on either side, as if left on purpose for the picturesque and
frequent gipsy camp, its abundance of hedgerow timber, and its extensive tracts of woodland, seems as if the fields were just dug out of the forest, as might have happened in the days of William Rufus--one of the loveliest scenes in this lovely county is the Great Pond at Ashley End.
Ashley End is itself a romantic and beautiful village, struggling down a steep hill to a clear and narrow running stream, which crosses the road in the bottom, crossed in its turn by a picturesque wooden bridge, and then winding with equal abruptness up the opposite acclivity, so that the scattered cottages, separated from each other by long strips of garden ground, the little country inn, and two or three old-fashioned tenements of somewhat higher pretensions, surrounded by their own moss-grown orchards, seemed to be completely shut out from this bustling world, buried in the sloping meadows so deeply green, and the hanging woods so rich in their various tinting, along which the slender wreaths
of smoke from the old clustered chimneys went smiling peacefully in the pleasant autumn air. So profound was the tranquillity, that the slender streamlet which gushed along the valley, following its natural windings, and glittering in the noonday sun like a thread of silver, seemed to the unfrequent visiters of that remote hamlet the only trace of life and motion in the picture.
The source of this pretty brook was undoubtedly the Great Pond, although there was no other road to it than by climbing the steep hill beyond the village, and then turning suddenly to the right, and descending by a deep cart-track, which led between wild banks covered with heath and feathery broom, garlanded with bramble and briar roses, and gay with the purple heath-flower and the delicate harebell,* to a scene even more beautiful and more solitary than the hamlet itself.
Mary Russell Mitford (16 dcember 1787 - 10 januari 1855)
Plötzlich waren sie da, die Frauen. Sie erschienen aus dem Nichts, angetan mit seinen Kleidern, Hosen, Röcken, Blusen und Mänteln. Manchmal war ihm, als träten sie aus dem Weiß hervor oder als wären sie einfach aufgetaucht, als hätten sie endlich die Oberfläche durchbrochen und sich gezeigt. Er musste nur die Schale mit der Entwicklerflüssigkeit etwas ankippen, mehr brauchte er nicht zu tun. Erst war nichts und dann etwas, auf einmal war es da. Doch der Augenblick zwischen dem Nichts und dem Etwas ließ sich nicht fassen, ganz so, als gäbe es ihn nicht. Das große Blatt glitt in die Schale. Adam wendete es mit der Plastezange, stupste es tiefer, wendete es abermals, starrte auf das Weiß und betrachtete dann so andächtig das Bild einer Frau im langen Kleid, das eine Schulter frei ließ und sich spiral förmig um den üppigen Körper wand, als wäre ein Wunder geschehen, als hätte er einen Geist gezwungen, seine Gestalt zu offenbaren. Adam hielt das Foto mit der Zange kurz hoch. Die schwarze Fläche des Hintergrunds war jetzt heller, ohne dass Kleid und Achselhöhle an Kontur verloren. Vom Rand des Aschenbechers nahm er die Zigarre, sog daran und blies den Rauch über das nasse Bild, bevor er es ins Stoppbad tauchte und von da in die Schale mit dem Fixierer. Das Quietschen der Gartenpforte machte ihn unruhig. Er hörte die lauter werdenden Schritte, drei Stufen hinauf, sogar das dumpfe Geräusch der Einkaufstasche, als sie beim Aufschließengegen die Haustür schlug.»Adam, bist du da?« »Ja!«, rief er gerade so laut, dass sie ihn hören musste. »Hier!« Ihre Absätze gingen über seinen Kopf hinweg, während er das Negativ anhauchte, mit einem Lederläppchen putzte und wieder in den Vergrößerungsapparat einlegte. Er stellte das Bild scharf und machte das Apparatlicht aus. In der Küche wurde der Wasserhahn auf- und wieder zugedreht, die Schritte kehrten zurück plötzlich hüpfte sie auf einem Bein, sie zog ihre Sandalen aus. Die leeren Flaschen in dem Korb, der hinter der Kellertür stand, klirrten.»Adam?«
It is all in the routine. There are no are no lofty notions about divine intervention, nor, on the other hand any particular fear of failing to deliver. A quiet certainty reassures me that the rock face will eventually yield water if I hammer at it long enough. Yes, of course, the task ahead is a life and death issue, but you can't let anybody notice that not even yourself. The air is brisk; morning has not really got going yet. All my possibilities are there waiting for me - sheaves of white paper, and the cover over the manual typewriter almost demanding to be removed. The outer shutters stand open, the view is so defined and familiar to me that it is etched into my retina, even before consciousness has properly kicked in. There, are the rows of apple trees; there, is the old clay oven; there, is the stile leading into the field where you can sit with your back to the world and yield to the sunlight dappling between the trees and the hum of bees. Yesterdays last sentence is dangling like a hanging vine, ready to be swung from, and when the pillows in my chair are set right and the blanket is wrapped good and tight about my back and legs to ward off that nip in the air, which lingers until summer has really arrived; well, there is nothing else for it but to get going. A certain inertia reigns at the start. I fumble at the typing keys and words slither around like eggs on a plate. But gradually as the sounds of keys being struck and finger dexterity meld together, I begin to get the rhythm. Words come to me, seemingly unbidden. It is like moving through a tunnel, which all the time expands further and further into the light ahead, whilst simultaneously closing behind me, only to open again and again and again. There is no explanation. And yes we are talking about a revelation here but with roots firmly planted into the earth, far removed from cheap hocus-pocus devices.
Waardin, ik ben een makkelijke klant: Geef mij vers wittebrood, een dikke snee Met boter, Leidse kaas en een kop thee, Een kamer met een uitzicht over 't strand.
Ik ben een rustig gast, voor 't wel en wee Der Sowjetrepubliek en Nederland Blijf ik volkomen onverschillig want Wat er ook gebeurt, ik doe niet mee!
Het heil van de gemeenschap laat me koud; En van miljoenen is mij slechts verwant Eén vrouw waar ik belachelijk veel van houd.
Jan Greshoff (15 december 1888 19 maart 1971)
Hier links met uitgever A. Stols (m) en dichter J. C. Bloem (r)
Dordrecht, de rijkste en machtigste stad van de Lage Landen, houdt zijn poorten stevig voor me gesloten. Het stadsbestuur verklaart weinig vertrouwen te hebben in het bewind van een meisje van zestien en vraagt oom Johan de leiding op zich te nemen. Meer steden doen dat verzoek, en dan laat mijn oom definitief zijn ware aard zien. Hij stuurt gezanten naar de kerkvergaderingen in Konstanz om te vragen mijn huwelijk met Jan te verbieden, op basis van onze bloedverwantschap. Of dat nog niet genoeg is, laat hij zich op 10 november in Dordrecht als landvoogd huldigen. Zijn boodschap aan mij is ondubbelzinnig: erkenning of oorlog. Woedend verneemik het nieuws tijdens de vergadering van de Raad. Mijn handen omklemmen de leuningen van mijn zetel tot mijn knokkels wit zien. Wat kunnen we doen? vraag ik verbeten. Straks kiezen alle steden de kant van mijn oom. Walraven van Brederode rijst op uit zijn zetel. De stad aanvallen en met geweld innemen is een mogelijkheid, vrouwe. Maar dat lijkt me geen reële optie. Dordrecht is sterk, beschikt over stevige muren en is heel gunstig gelegen om een belegering te doorstaan. Beter is het om ons te concentreren op andere steden die problemen geven. Als we ze allemaal onder uw bestuur hebben, zal Dordrecht alleen komen te staan en zich waarschijnlijk bedenken. Heel goed. Welke stad had u als eerste in gedachten? Gorkum, vrouwe. Dat is de belangrijkste stad van het gebied van de Van Arkels. De Kabeljauwse gilden hebben zich er onlangs meester van gemaakt. Een snel en doeltreffend ingrijpen van uw kant zal een waarschuwing betekenen voor andere oproerige steden. Dan trekken we op tegen Gorkum, zeg ik.
"Not a patch on touch ... Nothing to beat touch," one said, and the other confirmed it. "Would you like a go on it?" Bugler said then to each of them. "I'll pass," Joseph said, but added that Breege would. She shrunk back from them, looked at the machine, and then climbed up on it because all she wanted was to have got up and down again and vanish. Through the back of her thin blouse one hook of her brassiere was broken and Bugler would see that. A red colour ran up and down her cheeks as if pigment were being poured on them. It was like being up on a throne, with the fields and the low walls very insignificant, and she felt foolish. "You're okay ... You're okay ... It won't run away with you," Bugler said softly, and leaned in over her. Their breaths almost merged. She thought how different he seemed now, how conciliatory, how much less abrupt and commanding. His eyes, the colour of dark treacle, were as deep as lakes, brown eyes, wounded-looking, as if a safety pin had been dragged over them in infancy. He saw her agitation, saw that she was uneasy, and to save the moment he told her brother that the bloke he bought the tractor from was a right oddball. "How come?" Joseph said. "He said that if I couldn't start it, I was to find a child, get the child to put its foot on the clutch, but tell it to be ready to jump the moment the engine started." "You won't find a child around here," Joseph said, and in the silence they looked as if they were expecting something to answer back. Nothing did. It was as if they were each suspended and staring out at the fields, brown and khaki, and nondescript in the gathering dusk; fields over which many had passed, soldiers, pilgrims, journeymen, children too; fields on which their lives would leave certain traces followed by some dismay, then forgetfulness.
"You'll come in for the tea," Joseph said to lighten things. "I won't ... I have jobs to do," Bugler said, and turning to Breege, thinking that in some way he owed her an apology, he said, "If ever you want supplies brought from the town, you know who to ask."
Niet de dingen, maar onze voorkeuren bepalen onze voldoening; en we zijn gelukkig als we hebben waarvan we houden, niet als we hebben waarvan we geacht worden te houden.
Zoals het grote geesten eigen is om in weinig woorden veel duidelijk te maken, zo hebben kleine geesten de gave om veel te praten en niets te zeggen.
Wij zijn allemaal sterk genoeg om andermans ellende te verdragen.
François de La Rochefoucauld (15 december 1613 - 17 maart 1680)
Château de Verteuil waarFrançois VI de la Rochefoucauldrond 1650zijn Maximes en zijn Mémoires redigeerde.
Vous que l'on vit toujours chéris de la fortune, De succès en succès promener vos désirs, Un moment, vains mortels, suspendez vos plaisirs : Malheureux... ce mot seul déjà vous importune ? On craint d'être forcé d'adoucir mes destins ? Rassurez-vous, cruels ; environné d'alarmes, J'appris à dédaigner vos bienfaits incertains, Et je ne viens ici demander que des larmes.
Savez-vous quel trésor eût satisfait mon coeur La gloire : mais la gloire est rebelle au malheur ; Et le cours de mes maux remonte à ma naissance. Avant que, dégagé des ombres de l'enfance, Je pusse voir l'abîme où j'étais descendu, Père, mère, fortune, oui, j'avais tout perdu. Du moins l'homme éclairé, prévoyant sa misère, Enrichit l'avenir de ses travaux présents ; L'enfant croit qu'il vivra comme a vécu son père, Et, tranquille, s'endort entre les bras du temps. La raison luit enfin, quoique tardive à naître. Surpris, il se réveille, et chargé de revers, Il se voit, sans appui dans un monde pervers, Forcé de haïr l'homme, avant de le connaître... Le Poète languit dans la foule commune, Et s'il fut en naissant chargé de l'infortune, Si l'homme, pour lui seul avare de secours, Refuse à ses travaux même un juste salaire ; Que peut-il lui rester ?... Oh ! pardonnez, mon père, Vous me l'aviez prédit. Je ne vous croyais pas. Ce qui peut lui rester ? La honte et le trépas.
Nicolas Gilbert (15 december 1750 16 november 1780)
Before Lord God made the sea and the land, He held all the stars in the palm of His hand, And they ran through His fingers like grains of sand, And one little star fell alone.
Then the Lord God hunted through the wide night air, For the little dark star on the wind down there, And He stated and promised He'd take special care So it wouldn't get lost again.
Now a man don't mind if the stars grow dim, And the clouds blow over and darken him, So long as the Lord God's watching over them, Keeping track how it all goes on.
But I've been walking through the night and the day, Till my eyes get weary and my head turns gray, And sometimes it seems maybe God's gone away, Forgetting the promise that we heard Him say.
And we're lost out here in the stars, Little stars, big stars, blowing through the night, And we're lost out here in the stars, Little stars, big stars, blowing through the night.
Maxwell Anderson (15 december 1888 28 februari 1959)
Hier links, met collegas Paul Green en Sidney Howard
De Nederlandse schrijver, journalist, commentator, essayist en columnist Henk Hofland krijgt de P.C. Hooftprijs 2011. Dat heeft het bestuur van de Stichting P.C. Hooftprijs voor Letterkunde dinsdag bekendgemaakt. Zie ook mijn blog van 20 juli 2010.
Uit: Lezen en schrijven (Column)
De verbreiding van internet betekent niet dat in de digitale bovenlagen ideale democratische verhoudingen zullen heersen. Het is waar: wat we aan het begin van deze eeuw de digitale snelweg noemden, heeft de vrijheid van meningsuiting op een toen nog onvoorstelbare manier bevorderd. Het wereldwijde web heeft een onafzienbare hoeveelheid informatie voor iedereen die met een laptop kan werken toegankelijk gemaakt. Bovendien kan iedereen laten weten wat hij van alles vindt. Nooit zijn zoveel mensen in staat geweest over zoveel zaken een zo groot publiek te laten weten wat ze ervan denken. Iedere dag wordt er bij wijze van spreken een paddestoelwolk van opinies de digitale wereld ingestuurd. Met Facebook en Hyves kun je desnoods duizenden vrienden maken. Internetkranten stellen je in de gelegenheid uit de onkwetsbaarheid van je anonimiteit de machtigsten ter wereld ongenadig uit te schelden. Met Twitter laat je in 140 tekens je diepste wijsheid van het moment weten.
Maar dit wil niet zeggen dat de gebruikers van al deze fantastische faciliteiten weten waar ze het over hebben. Om goed van de schatkamers van informatie gebruik te kunnen maken, moet je weten waar je moet zoeken en datgene te begrijpen wat je hebt gevonden. Dit alles vooronderstelt kennis van zaken die een mens nu eenmaal vergaart in een vooropleiding die toewijding, energie en jaren vergt. Daaraan ontbreekt het al diegenen voor wie de wetenschap van internet wel bereikbaar is, maar de inhoud abracadabra.
De formule die Menno ter Braak in 1937 in zijn Het nationaal-socialisme als rancuneleer gebruikte, heeft een nieuwe actualiteit gekregen. Naarmate het bezit van cultuur meer als een recht wordt gevoeld, wordt de afstand die er bestaat tussen dat recht op alles en het bezit van weinig in de praktijk, meer beseft als een onrecht. Degene die hier het slachtoffer is kan het meerdere bezit van de ander niet verdragen. Het maakt hem hels, de ander bevoorrecht te zien. Hij wrokt omdat hij in de wrok althans de lust van de permanente ontevredenheid beleeft.
Heeft de schijn van gelijkheid die door de verbreiding van internet is ontstaan deze wrok tot een eigentijds verschijnsel gemoderniseerd? Ligt hier de verklaring van de wijdverbreide haat tegen de elite, bestaande uit mensen die het dankzij hun opleiding en ervaring op een grote verscheidenheid van gebieden beter weten dan wat vroeger de leek werd genoemd? Als van iemand nu gezegd wordt dat hij tot de elite hoort, is dat in negen van de tien gevallen een verdachtmaking. Elite is een scheldwoord geworden, niet alleen hier; ook in Amerikaanse populistische kringen. Linkse elite, nog erger terwijl toch president George W. Bush, de neoconservatieven en de bankiers aan de wortel van onze tegenwoordige problemen hebben gestaan.
Öp een vrijdagmiddag in augustus wilden wij, na boodschappen te hebben gedaan op de markt in de Dapperstraat, op de terugweg door de dierentuin heen bij de zuidelijke ingang, die ook toegang gaf tot het Aquariumhuis, er in en bij de westelijke hoofdingang bijna recht tegenover onze woning, er weer uit naar huis terugkeren. Het was zonnig, warm weer en toen wij de zuidelijke ingang waren binnengekomen, gingen wij, in strijd met onze oorspronkelijke bedoeling, niet rechtstreeks de Tuin in maar betraden,, wegens de schaduw en de verwachte koelte, eerst het Aquriumhuis.
Het was er niet veel koeler dan buiten, en tamelijk vol. Er waren talrijke klassenvan middelbare scholen, en in die groepen bevonden zich veel mooie Jongens, toverachtig belicht door het onderzeese schijnsel uit onzichtbare lantarens dat hen schaduwloos omsloot en hun gelaten, hoofdhaar en de omtrekken van hun heupen oneindig veel scherper en smartelijker zichtbaar maakte dan enig daglicht ooit zou kunnen doen. Een blonde jongeman, met kort haar, van naar schatting ongeveer 20 jaar, gekleed in een lichte wollen trui boven een strakke grijsachtige heupbroek, keek ons enkele ogenblikken doordringend aan, maar liep toen door zonder ons enige duidelijke aandacht te schenken.
Ik poogde niet naar Jongens te kijken maar aan iets, wat dan ook ter wereld, anders dan aan Jongens te denken toen vlak bij mij, voor één van die kleinere aquariums waarin ogenschijnlijk nooit iets levends vertoeft, een ongeveer 13 of 14jarige jongen met iets te lang, donkerblond haar over zijn oortjes, diep voorover gebogen ging staan turen naar het gedrag van misschien enige zeekreeftjes in een verre hoek van het aquarium. Zijn benen, over elkaar geslagen, spanden zijn duidelijk fluwelen broek hoog in zijn kruis en diep in zijn onbeschrijfelijk zich tussen zijn ronde, steile jongensbillen, aftekenende geheime vallei. Ik probeerde aan iets te denken betreffende de dierentuin of het Aquariumhuis maar ik kon, zolang de jongen voor het kleine aquarium gebogen bleef staan, aan niets anders denken dan hoe ik, terwijl ik hem gevangen hield, hem zou dwingen de riem van zijn broek twee of drie gaten nauwer aan te halen om hem daarna diep voorover te laten buigen opdat ik hem, zo lang Tijger het zou begeren, met een donkerrode rijzweep zijn feller dan ooit gespannen broek tot flarden van zijn dijen en blonde fluwelen jongensheuvels zou geselen. Ik voelde mij zeer moe.
De jongen richtte zich op, liep verder, en in het voorbijgaan zag ik maar al te duidelijk zijn mond en keel, waaruit hij met hese, laffe jongensstem onder de geseling zou schreeuwen, maar het volgende ogenblik was hij in een donker gebied van de zaal tussen de vele bezoekers verdwenen.
« Pour la première fois jinvente, jaffabule, je ne relate pas un fait récent, un sentiment frais. Et pour la première fois aussi jécris à lécart de T., à son insu, presque en cachette, sans lui en rendre compte, un texte qui ne lui est pas dédié. Jéchappe à la norme décriture quil a instituée, car cétait un peu lui qui réglait le débit, par phase dabandon et de recaptivité, comme une flamme quon baisse ou quon monte à volonté. Ce que jécrivais, jusque-là, ses tromperies lenflammaient, ses constances le mettaient en suspens. Mais puisquil me prend ce soir le besoin de limmiscer dans cette écriture émancipée, cest quil reste sans doute, le personnage dorigine, le repère, la mire, la mesure. »
Hervé Guibert (14 december 1955 27 december 1991)
Jai la beauté facile et cest heureux. Je glisse sur les toits des vents Je glisse sur le toit des mers Je suis devenue sentimentale Je ne connais plus le conducteur Je ne bouge plus soie sur les glaces Je suis malade fleurs et cailloux Jaime le plus chinois aux nues Jaime la plus nue aux écarts doiseau Je suis vieille mais ici je suis belle Et lombre qui descend des fenêtres profondes Epargne chaque soir le coeur noir de mes yeux.
Poisson
Les poissons, les nageurs, les bateaux Transforment leau. Leau est douce et ne bouge Que pour ce qui la touche.
Le poisson avance Comme un doigt dans un gant, Le nageur danse lentement Et la voile respire.
Mais leau douce bouge Pour ce qui la touche, Pour le poisson, pour le nageur, pour le bateau Quelle porte Et quelle emporte.
Air vif
Derniers poèmes damour.
Jai regardé devant moi Dans la foule je tai vue Parmi les blés je tai vue
Sous un arbre je tai vue
Au bout de tous mes voyages Au fond de tous mes tourments Au tournant de tous les rires Sortant de leau et du feu
Lété lhiver je tai vue Dans ma maison je tai vue Entre mes bras je tai vue Dans mes rêves je tai vue
My aunt died of an illness that started as pain in her back. She lay awake every night unable to get comfortable in her bed. She piled pillows against the headboard, had a glass of water and pain relievers ready on the nightstand. She figured it was muscle pain or ordinary stiffness. She waited too long before going to the doctor. He did some tests and admitted her quite quickly afterwards. She stayed in the hospital for a little over three weeks and then died. It had been spreading for a long time. She always did so much; made preserves, baked, and fried klejner. She said that the kitchen counter was too low and that it was because of that.
Her husband, my uncle, died in a traffic accident many years beforehand. It was a hot summer day and he was alone in the car. He waved a wasp away while he was driving. A female bicyclist saw how it happened. He lost control and drove head-on into a tree. The car burst into flames but he was already dead. Half of his body stuck out through the windshield. Sometimes we would drive by that tree during summer vacation. We kids sat in the back, my father slowed down. It was an oak tree.
When Emily Johnson came home one evening to her furnished room and found three of her best handkerchiefs missing from the dresser drawer, she was sure who had taken them and what to do. She had lived in the furnished room for about six weeks and for the past two weeks she had been
missing small things occasionally. There had been several handkerchiefs gone, and an initial pin which Emily rarely wore and which had come from the five-and-ten. And once she had missed a small bottle of perfume and one of a set of china dogs. Emily had known for some time who was taking the
things, but it was only tonight that she had decided what to do. She had hesitated about complaining to the landlady because her losses were trivial and because she had felt certain that sooner or later she would know how to deal with the situation herself. It had seemed logical to her from the beginning
that the one person in the rooming-house who was home all day was the most likely suspect, and then, one Sunday morning, coming downstairs from the roof, where she had been sitting in the sun, Emily had seen someone come out of her room and go down the stairs, and had recognized the visitor.
Tonight, she felt, she knew just what to do. She took off her coat and hat, put her packages down, and, while a can of tamales was heating on her electric plate, she went over what she intended to say.
After her dinner, she closed and locked her door and went downstairs. She tapped softly on the door of the room directly below her own, and when she thought she heard someone say,
Come in, she said, Mrs. Allen?, then opened the door carefully and stepped inside.
Shirley Jackson (14 december 1919 8 augustus 1965)
Er erkundigte sich nach der Art der Schmerzen, nach den Stellen, an welchen sie aufzutreten pflegten. Er nahm eine Untersuchung vor und liess die Fremde sich wieder ankleiden, ging auf und ab und sagte schliesslich, als führe er ein Selbstgespräch: Es fehlt Ihnen nichts. Das heisst, Sie haben Schmerzen, es sind gewisse Schwellungen vorhanden, aber es fehlt Ihnen nichts. Und nach einer kurzen Zwischenpause, die jedoch niemand hätte im Gespräch als eine ihm zustehende in Anspruch nehmen können, fügte er knapp hinzu: Lassen Sie das. Als hätte die Patientin wie ein Kind etwas Neugierde Erregendes, nicht Gehörendes anrühren wollen. Und er habe ihr gleichsam mit Worten auf die Finger geklopft.
Regina Ullmann (14 december 1884 6 jannuari 1961)
Uit: The Book of Chameleons (Vertaald door Daniel Hahn)
My dear friend,
I do hope this letter finds you in excellent health. I realise that what Im writing you isnt really a letter, but an email. No one writes letters any more these days. But to tell you the truth, I do miss those days when people communicated by exchanging letters - real letters, on good paper, to which you might add a drop of perfume, or attach dried flowers, coloured feathers, a lock of hair. I feel a flicker of nostalgia for those days, when the postman used to bring our letters to the house, and we were glad, surprised to see what wed received, what we opened and read, and at the care we took when we replied, choosing each word, weighing it up, assessing its light, feeling its fragrance, because we knew that every word would later be weighed up, studied, smelled, tasted, and that some might even escape the maelstrom of time, to be re-read many years later. I cant stand the rude informality of emails. I always feel horror, physical horror, metaphysical and moral horror, when I see that Hi! - how can we possibly take seriously anyone who addresses us like that? Those European travellers who spent the nineteenth century travelling across the backwoods of Africa always used to refer jokingly to the elaborate greetings exchanged by the native guides when - during the course of a long journey - they happened to cross paths with a friend or relative in some favourably shady spot. The white man would wait impatiently, until after several long minutes of laughter, interjections and clapping had passed, he finally interrupted the guide:
So what did the men say? Have they seen Livingstone or not?
Oh, no, they havent said anything about that, boss, the guide explained. They were just saying hello.
I expect just that time-span from a letter. Let us pretend that this is a letter, and that the postman has just handed it to you. Perhaps it would smell of the fear that nowadays people sweat and breathe in this vast, rotting apple. The sky here is dark, and low. I keep making wishes that clouds like these might float over to Luanda, a perpetual mist which would suit your sensitive skin; and wishes too that your business carries on, full steam ahead. Im sure it must do, as we all so need a good past, especially those people who misgovern us in our sad country, as they govern it.
I always think of the lovely Ângela Lúcia (I do think she is beautiful) as I beat my way rather disheartened through the anxious chaos of these streets. Perhaps shes right, perhaps the important thing is to bear witness not to the darkness (as Ive always done) but to the light.
There were so many hairdressing establishments and funeral homes in the regional centre of N. that the inhabitants seemed to be born merely in order to have a shave, gettheirhair cut, freshen up theirheads with toilet water and then die. In actual fact,people came into the world, shaved, and died rather rarelyinthe regional centreof N. Life inN. was extremely quiet. Thespring eveningsweredelightful,themudglistenedlike anthracite in the light of the moon,and all the young men of the town were so muchin love with the secretaryofthe communal-service workers' local committee that she found difficulty in collecting their subscriptions.
MattersoflifeanddeathdidnotworryIppolitMatveyevich Vorobyaninov,althoughby the nature of hiswork hedealt with them from nine till five every day, with a half-hour break for lunch.
Each morning, having drunkhis ration of hotmilk broughtto himby ClaudiaIvanovna inastreakyfrosted-glass tumbler,heleft the dingy little house and went outsideinto the vaststreet bathedin weird spring sunlight; it was called Comrade Gubernsky Street. It was the nicest kindof streetyoucanfind in regionalcentres. On the left you couldseethe coffins of the Nymph Funeral Homeglittering with silver through undulating green-glass panes. On the right, the dusty, plain oakcoffins of Bezenchuk, the undertaker, reclined sadly behind small windows from which the putty was peelingoff. Furtherup, "Master Barber Pierre andConstantine"promised customersa "manicure" and"home curlings". Still further onwasa hotel withahairdresser's,and beyonditalargeopenspaceinwhicha straw-coloured calf stood tenderly licking the rusty sign propped up against a solitary gateway. The sign read: Do-Us-the-Honour Funeral Home.
Althoughthereweremanyfuneralhomes,theirclientelewas not wealthy.TheDo-Us-the-Honourhad gonebroke three years beforeIppolit Matveyevich settled in the town of N., while Bezenchuk drank like a fish and had once tried to pawn his best sample coffin.
People rarely diedinthetown of N. IppolitMatveyevich knewthis better than anyone because he worked in the registry office, where he was in charge of the registration of deaths and marriages.
« La pluie est une compagne en Loire-Inférieure, la moitié fidèle d'une vie. La région y gagne d'avoir un style particulier(...)Les nuages chargés des vapeurs de l'Océan s'engouffrent à hauteur de Saint-Nazaire dans l'estuaire de la Loire, remontent le fleuve et, dans une noria incessante, déversent sur le pays nantais leur trop-plein d'humidité. Dans l'ensemble, des quantités qui n'ont rien de considérable si l'on se réfère à la mousson, mais savamment distillées sur toute l'année, si bien que pour les gens de passage qui ne profitent pas toujours d'une éclaircie la réputation du pays est vite établie: nuages et pluies. » p 15 puis plus loin « Les premières gouttes sont imperceptibles. On regarde là-haut, on doute qu'on ait reçu quoi que ce soit de ce ciel gris perle, lumineux, où jouent à distance les miroitements de l'Océan. Les pluies fines se contentent souvent d'accompagner la marée montante, les petites marées au coefficient de 50, 60, dans leur train-train bi-quotidien (...) Le ciel et la mer indifférenciés s'arrangent d'un camaïeu cendré, de longues veines anthracite soulignent les vagues et les nuages, l'horizon n'est plus cette ligne de partage entre les éléments, mais une sorte de fondu enchaîné. Le pays tout entier est à la pluie: elle peut sourdre des arbres et de l'herbe, du bitume gris à l'unisson du ciel ou de la tristesse des gens. »
Somewhere near the centre in a sort of market-place, I noticed, among all the tumult of movement and babble and talk, what appeared to be a place of calm and orderly arrangement of men, women and children, squatting or sitting on their knees, apart from the rest and deeply absorbed in something seemingly invisible. I was strangely drawn towards them and compelled to ask Mr Tajima to take me there.
The not inconsiderable group of people, so absorbed that they did not notice our arrival, were there at the feet of a man sitting on a yellow mat talking in a low, clear voice. He was dressed in a golden kimono, held with a broad sash woven of green and red round the middle. It was a far more abundant garment than usual, and lay with ample folds around him that overruled any shape or movement of his body within, and fell wide to the ground to disguise even the way he sat. In this sense he was more like a monument of singular authority rather than the man himself. This authority was immeasurably increased by the head and face above the dress. It was the face of an old man with features of a cast so old that it seemed beyond measure of antiquity that I possessed regarding the history of Japan. He looked, in fact, like one of those philosophers, statesmen, poets or resolved servants of the earliest emperors of China, serving, in exile from the people they loved and all that they valued, on the frontier of some remote province among the barbaric subjects of their imperial masters. They did so with such absolute committment that some of the most moving and healing poetry of classical China before its age of `troubles' came from their philosophical brush to convey a quality which seemed personified in the man now talking with such hypnotic power to the little gathering. His skin was like an ancient parchment, covered with innumerable creases and lines as of sensitive writing describing a long record of complex experience of life, and so exacting a metamorphosis of its hurt, injury, conflict and, perhaps even most demanding, the pull of its pleasures.
Laurens Jan van der Post (13 december 1906 - 16 december 1996)
The lady Missionaries expected me. They sent an enormous Irishman in a tiny canoe to meet the steamer. We got to the Ucluelet wharf soon after dawn. Everything was big and cold and strange to me, a fifteen-year-old school girl. I was the only soul on the wharf. The Irishman did not have any trouble deciding which was I.
It was low tide, so there was a long, sickening ladder with slimy rungs to climb down to get to the canoe. The man's big laugh and the tippiness of the canoe were even more frightening than the ladder. The paddle in his great arms rushed the canoe through the waves.
We came to Toxis, which was the Indian name for the Mission House. It stood just above hightide water. The sea was in front of it and the forest behind.
The house was of wood, unpainted. There were no blinds or curtains. It looked, as we paddled up to it, as if it were stuffed with black. When the canoe stuck in the mud, the big Irishman picked me up in
his arms and set me down on the doorstep.
The Missionaries were at the door. Smells of cooking fish jumped out past them. People lived on fish at Ucluelet.
Both the Missionaries were dignified, but the Greater Missionary had the most dignity. They had long noses straddled by spectacles, thin lips, mild eyes, and wore straight, dark dresses buttoned to
the chin.
There was only two of everything in the kitchen, so I had to sit on a box, drink from a bowl and eat my food out of a tin pie-dish.
Verder herinner ik me niet zoveel. Maar in het volgende hoofdstuk staat een huifkar klaar. We gaan verhuizen; ik, toen een jaar of zeven, acht, heb dat goed onthouden. Ik zie, Tine, mijn moeder, nog naar het huis van Kazem Gan rennen. Ik hoor haar: Oom! Help! Akbar is gek geworden! Daarna het hoefgekletter van Kazem Gans paard op de stenen van onze binnenplaats. Waar is Akbar?
(...)
Jaren later, toen Ismaiel, de zoon van Aga Akbar, een jaar of zestien was en in de stad woonde, bezocht hij zijn oudoom in de bergen.
Maar oom Kazem Gan, waarom leerde u mijn vader niet normaal schrijven, of normaal lezen, net als alle anderen? vroeg Ismaiel s avonds bij het eten. ( ) Voor zulke dingen moet je een bekwame vader hebben en een sterke moeder. Nee, ik wilde hem helemaal niet leren schrijven. Maar ik voelde, ik merkte dat het hoofd van Aga Akbar zinnetjes maakte, verhalen schiep, begrijp je wat ik bedoel? Dat talent, die zinnetjes in zijn hoofd konden hem kapotmaken. Hij had altijd hoofdpijn, en ik was de enige die wist waar die hoofdpijn vandaan kwam. Daarom leerde ik hem in spijkerschrift te schrijven.
(...)
Ergens in de diepte van die grot, in het donker op de zuidelijke wand staat een tafereel gebeiteld. Het is meer dan drieduizend jaar oud. Een spijkerschrift dat in de rots geslagen is, waar tijd, wind, zon en regen het niet kunnen bereiken. Deze inscriptie is een bevel van de eerste Perzische koning. Een geheim dat nog niet ontcijferd is. Heel soms als je achter het raam van Kazem Gans huis stond, zag je een ruiter, een spijkerschrift deskundige een Engelsman, een Fransman of een Amerikaan op een muilezel de grot in gaan. Dan werd opnieuw een poging gedaan het schrift te ontcijferen.
Diese Geschichte beginnt vor vielen, vielen Jahren, als sich aus einem am Zweig hängenden Tannenzapfen ein kleiner geflügelter Samen löste, eine Weile gemächlich durch die Luft trudelte und dann in die Mitte einer großen Lichtung schwebte.
Es war ein Morgen im späten Frühling, von den hohen Wipfeln kam noch ein eisiger Hauch, und die Bäche flossen von der Schneeschmelze geschwellt zu Tal. Im Sonnenaufgang sangen die Vögel wie ein einziges großartiges Orchester. Rotkehlchen, Zeisige, Finken, Gimpel, Dompfaffen wetteiferten miteinander um die Solostimme.
Bald würde die Luft sich mit Insekten füllen: Es war also Zeit, sich eine Gefährtin zu suchen und die Grenzen des zukünftigen kleinen Reichs der Familie abzustecken. Tagsüber flogen die Paare hektisch über die Weiden. Bei Blättern und Flechten zögerten die Jüngsten: Passte dieses Zweiglein, war es lang genug? Und wenn wir auch noch diesen schönen Wollfaden nähmen, das Rosshaar, das sich dort in den Dornen verfangen hat?
Zum ersten Mal einen Hausstand zu gründen, machte immer ein bisschen Angst. Werden die Eier es hier warm genug haben? Und wird es für die Kleinen, wenn sie heranwachsen, nicht zu eng werden? Und wenn mehr auf die Welt kämen als vorgesehen?
Die alterfahrenen Paare waren gerührt angesichts so vielerBefürchtungen.
»Macht euch keine Sorgen«, sagten sie zu den Jüngeren,
während sie geschickt Moos und dürre Ästchen verflochten, »habt Vertrauen! Euer Herz weiß schon alles.«
Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)
De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969.Ze besloot eerst muziek te gaan te studeren aan het New College in Oxford, maar verruilde dit al na een jaar voor politicologie, filosofie en economie. Daarna heeft ze gewerkt als leraar en als financieel journalist. Onder haar eigen naam, Madeleine Wickham, schreef ze haar eerste roman, The Tennis Party, toen ze 24 jaar oud was. Ze werkte toen nog als financieel journalist.
Het eerste boek onder haar pseudoniem Sophie Kinsella liet ze anoniem aan haar uitgever Black Swan lezen. Hierdoor kwam ze als het ware een tweede keer 'in dienst' bij dezelfde uitgever: onder haar eigen naam en onder haar pseudoniem.
Uit:Confessions of a Shopaholic
Ok. don't panic. Don't panic. It's only a VISA bill. It's a piece of paper; a few numbers. I mean, just how scary can a few numbers be? I stare out of the office window at a bus driving down Oxford Street, willing myself to open the white envelope sitting on my cluttered desk. It's only a piece of paper, I tell myself for the thousandth time. And I'm not stupid, am I? I know exactly how much this VISA bill will be. Sort of. Roughly. It'll be about ... £200. Three hundred, maybe. Yes, maybe £300. Three-fifty, max. I casually close my eyes and start to tot up. There was that suit in Jigsaw. And there was dinner with Suze at Quaglinos. And there was that gorgeous red and yellow rug. The rug was £200, come to think of it. But it was definitely worth every penny everyone's admired it. Or, at least, Suze has. And the Jigsaw suit was on sale 30 percent off. So that was actually saving money. I open my eyes and reach for the bill. As my fingers hit the paper I remember new contact lenses. Ninety-five pounds. Quite a lot. But, I mean, I had to get those, didn't I? What am I supposed to do, walk around in a blur? And I had to buy some new solutions and a cute case and some hypoallergenic eyeliner. So that takes it up to ... £400? At the desk next to mine, Clare Edwards looks up from her post. She's sorting all her letters into neat piles, just like she does every morning. She puts rubber bands round them and puts labels on them saying things like "Answer immediately" and "Not urgent but respond." I loathe Clare Edwards. "OK, Becky?" she says. "Fine," I say lightly. "Just reading a letter." I reach gaily into the envelope, but my fingers don't quite pull out the bill. They remain clutched around it while my mind is seized as it is every month by my secret dream.
Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)
De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. In Griekenland bestond deze opleiding in die tijdmoment nog niet. Kort na zijn afstuderen keerde hij terug naar Griekenland, waar hij getuige was van de staatsgreep van de kolonels waarmee de Griekse militaire dictatuur in 1967 begon. Hij verliet het land een jaar later opnieuw om zich te vestigen in Parijs, waar hij werkte als journalist. Tegenwoordig verdeelt hij zijn tijd tussen Parijs en Athene. Zijn eerste romans, Le sandwich uit 1975, Les girls de City-Boum-Boum uit 1976 en La tête du chat uit 1978 zijn geschreven in het Frans en door Alexakis moeder vertaald in het Grieks. Pas zijn vierde roman, Tαλγο (1980), schreef Alexakis in het Grieks en vertaalde hem zelf in het Frans onder de titel Talgo. In 1995 ontving hij de Franse literatuurprijs Prix Medicis.
Uit: Le premier mot
Je n'avais pas imaginé que le soleil me rappellerait si vivement mon frère. Il n'aimait pas particulièrement le soleil. Il portait toujours en été un chapeau de feutre brun qu'il avait acheté en Italie. Il était convaincu qu'il le protégeait mieux que les chapeaux de paille. Il ne s'en séparait que pour se baigner. Il le déposait sur le sable ou sur les galets avec sa chemise, sa serviette de bain, ses sandales et son livre. La lumière du soleil le fatiguait, il affirmait qu'elle écrasait le paysage. - Aucun paysage n'est beau à midi, disait-il. Il portait aussi des lunettes de soleil. Je me souviens de lui, enfant, essayant les lunettes de notre père. Il ne parvenait à les fixer sur son nez qu'en tournant son visage vers le ciel. - Tu vas les casser ! l'avertissais-je. Un jour, en effet, il les a laissées tomber et l'un des verres s'est fêlé. - Tu vois, m'a-t-il déclaré avec suffisance, je ne les ai pas cassées, je les ai simplement fêlées ! Il attribuait déjà une grande importance au bon usage des mots. Il ne restait guère sur la plage après le bain. À peine séché, il allait se mettre à l'abri sous la tonnelle de la taverne la plus proche. - Le soleil ignore les ombres, disait-il. Il ne soupçonne même pas qu'elles existent. Le fait est qu'une vive émotion m'a gagnée avant-hier matin lorsqu'un soleil radieux a surgi à travers les nuages épais qui couvraient le ciel de l'Attique. J'étais assise dans un café de la place de Colonaki où j'avais rendez-vous avec Margarita. Mes yeux se sont aussitôt remplis de larmes. « Miltiadis, mon bon Miltiadis, ai-je murmuré, comment as-tu pu nous faire ça ? » J'ai vu Margarita s'approcher à travers mes larmes. - C'est à cause du soleil, lui ai-je expliqué. - Allons donc à l'intérieur, a-t-elle décidé en glissant sa main sous mon aisselle pour m'aider à me lever. Le soleil m'a de nouveau rendu visite hier matin alors que je prenais le café sur mon balcon. Il ne m'éclairait pas directement. Il baignait en revanche l'appartement d'en face où une jeune fille nettoyait les vitres. Elle m'envoyait de temps en temps une éclatante lueur, qui balayait le balcon dans tous les sens et disparaissait aussi soudainement. Le verre d'eau qui était posé devant moi dégageait par ins- tants une lumière aveuglante, il s'animait, comme s'il avait voulu me dire quelque chose.
Vorm bleiernen Hintergrund des Morgens steht verstummt
der Reiter,
zerzaust vom Wind die lange Mähne seines Pferds. O Gott! O Gott! Nicht stillstehn dürfen die Reiter wenn die Nachricht eingeht vom Untergang. Am verbrannten Zaun steht stumm
das Mädchen,
und bewegt sich im Wind das leichte Tuch ihres Rockes. O Gott! O Gott! So still dürfen die Mädchen nicht bleiben wenn Männer müd und ohne Verheißung altern.
Auferstehung
All die Toten war ich: Toter Leib der Vögel, die singen und verstummen, toter Leib der schönsten Tiere zu Lande und zu Wasser, toter Leib der Menschen gut und böse. Dort im Vergangnen lag mein Ort ohne Klang. Ich trug kein Geheimnis mit mir kein Lächeln kein Verlangen. Liebevoll hast du mich jäh im Schlaf geschaut und gemeinsam sind wir erwacht.
C'était à Mégara, faubourg de Carthage, dans les jardins d'Hamilcar.
Les soldats qu'il avait commandés en Sicile se donnaient un grand festin pour célébrer le jour anniversaire de la bataille d'Eryx, et comme le maître était absent et qu'ils se trouvaient nombreux, ils mangeaient et ils buvaient en pleine liberté.
Les capitaines, portant des cothurnes de bronze, s'étaient placés dans le chemin du milieu, sous un voile de pourpre à franges d'or, qui s'étendait depuis le mur des écuries jusqu'à la première terrasse du palais ; le commun des soldats était répandu sous les arbres, où l'on distinguait quantité de bâtiments à toit plat, pressoirs, celliers, magasins, boulangeries et arsenaux, avec une cour pour les éléphants, des fosses pour les bêtes féroces, une prison pour les esclaves.
Des figuiers entouraient les cuisines ; un bois de sycomores se prolongeait jusqu'à des masses de verdure, où des grenades resplendissaient parmi les touffes blanches des cotonniers ; des vignes, chargées de grappes, montaient dans le branchage des pins : un champ de roses s'épanouissait sous des platanes ; de place en place sur des gazons, se balançaient des lis ; un sable noir, mêlé à de la poudre de corail, parsemait les sentiers, et, au milieu, l'avenue des cyprès faisait d'un bout à l'autre comme une double colonnade d'obélisques verts.
Le palais, bâti en marbre numidique tacheté de jaune, superposait tout au fond, sur de larges assises, ses quatre étages en terrasses. Avec son grand escalier droit en bois d'ébène, portant aux angles de chaque marche la proue d'une galère vaincue, avec ses portes rouges écartelées d'une croix noire, ses grillages d'airain qui le défendaient en bas des scorpions, et ses treillis de baguettes dorées qui bouchaient en haut ses ouvertures, il semblait aux soldats, dans son opulence farouche, aussi solennel et impénétrable que le visage d'Hamilcar.
Le Conseil leur avait désigné sa maison pour y tenir ce festin ; les convalescents qui couchaient dans le temple d'Eschmoûn, se mettant en marche dès l'aurore, s'y étaient traînés sur leurs béquilles. A chaque minute, d'autres arrivaient. Par tous les sentiers, il en débouchait incessamment, comme des torrents qui se précipitent dans un lac. On voyait entre les arbres courir les esclaves des cuisines, effarés et à demi nus ; les gazelles sur les pelouses s'enfuyaient en bêlant ; le soleil se couchait, et le parfum des citronniers rendait encore plus lourde l'exhalaison de cette foule en sueur.
JIMMY. One day, when Im no longer spending my days running a sweet-stall, I may write a book about us all. Its all here. [slapping his forehead] Written in flames a mile high. And it wont be recollected in tranquility either, picking daffodils with Auntie Wordsworth. Itll be recollected in fire, and blood. My blood.
HELENA. [thinking patient reasonableness may be worth a try] She simply said that shes going to church with me. I dont see why that calls for this incredible outburst.
JIMMY. Dont you? Perhaps youre not as clever as I thought.
HELENA. You think the worlds treated you pretty badly, dont you?
ALLISON. Oh, dont try and take his suffering away from him hed be lost without it. [He looks at her in surprise, but he turns back to Helena. Allison can have her turn again later]
JIMMY. I thought this play youre touring in finished up on Saturday week?
HELENA. Thats right.
JIMMY. Eight days ago, in fact.
HELENA. Allison wanted me to stay.
JIMMY. What are you plotting?
HELENA. Dont you think weve had enough of the heavy villain?
JIMMY. [to Allison] You dont believe in all that stuff. Why you dont believe in anything. Youre just doing it to be vindictive, arent you? Why why are you letting her influence you like this?
ALLISON. [starting to break] Why, why, why, why! [putting her hands over her ears] That words pulling my head off.
JIMMY. And as long as youre around, Ill go on using it. [He crosses to the armchair and seats himself on the back of it. He addresses Helena's back] The last time she was in a church was when she was married to me. I expect that surprises you, doesnt it? It was expediency, pure and simple. We were in a hurry, you see. Yes, we were actually in a hurry! Lusting for the slaughter! Well, the local registrar was a particular pal of Daddys, and we knew hed spill the beans to the Colonel like a shot. So we had to seek out some local vicar who didnt know him quite so well. But it was no use. When my best mate a chap Id met in the pub that morning and I turned up, Mummy and Daddy were in the church already. Theyd found out at the last moment, and had come to watch the execution carried out. How I remember looking down at them, full of beer for breakfast, and feeling a bit buzzed. Mummy was slumped over her pew in a heap the noble, female rhino, pole-axed at last! And Daddy sat beside her, upright and unafraid, dreaming of his days among the Indian Princes, and unable to believe hed left his horsewhip at home. Just the two of them in that empty church them and me. [Coming out of his remembrance suddenly] Im not sure what happened after that. We must have been married, I suppose. I think I remember being sick in the ventry. [To Allison] Was I?
John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)
Schön. Der Baum ist schön. Der Baum. Der Baum ist ein Baum. Bäume sind schön. Bäume haben einen Stamm. Bäume haben Nadeln oder Blätter. Bäume sind Bäume. Bäume tragen eine Krone. Bäume sind stolz. Bäume sind nützlich. Bäume lachen nicht. Bäume.Bäume sind Bäume. Der Baum hat Geduld. Bäume rennen nicht weg. Der Baum ist da. Der Baum ist nicht in Eile. Der Baum ist schön. Bäume haben viel gesehen. Der Baum weiss alles. Der Baum schweigt. Bäume wissen, wovon sie sprechen. Der Baum ist ein Baum. Bäume sind Bäume. Bäume sind schön. Der Baum ist ein schöner Baum. Der Baum ist ruhig. Der Baum erschrickt nie. Der Baum ist schön. Der Baum ist da. Bäume laufen nicht weg. Bäume haben keine Angst. Bäume prahlen nicht. Der Baum ist schön. Der Baum wartet.
Kunscht isch schwär
Das Biud.
Es schöns Biud.
So nes schöns Biud.
Das Biud isch schön.
Das Biud isch itz schön.
Isch das itz äs schöns Biud.
Das isch auso es wunderbars Biud.
Das isch itz würklech es schöns Biud.
So ne schöns Biud han ig no niä gseh.
Das isch würklech sehr es schöns Biud.
Hesch du o no niä so nes schöns Biud gseh?
Wär het itz scho mau so nes schöns Biud gseh?
Hesch du scho mau so nes schöns Biud gseh?
So nes schöns Biud han ig no niä gseh.
Auso das isch itz so nes schöns Biud.
Auso isch das itz äs schöns Biud.
So nes schöns Biud.
Es schöns Biud.
Das Biud!
Beat Sterchi (Bern, 12 december 1949)
De Duits-Nederlands schrijver, arts en psychiater Hans Alex Keilson werd geboren in Bad Freienwalde, 12 december 1909.Keilson studeerde van 1928-1934 geneeskunde in Berlijn. Vanwege het voor Joden ingestelde beroepsverbod moest hij zich daarna in leven houden als sportleraar aan Joodse privé-opleidingen en als musicus. Twee jaar later ging hij in exil naar Nederland. Onder het pseudoniem 'Benjamin Cooper' stelde hij enkele Nederlandstalige boeken samen. Na de Duitse inval in 1940 dook hij onder en zette hij zich in voor het verzet. In deze tijd ontstonden zijn eerste gedichten en het begin van zijn roman Der Tod des Widersachers, die pas in 1959 zou verschijnen. Zijn ouders werden in Auschwitz vermoord. Na de bevrijding werd Keilson werkzaam als medicus. Keilson was daarnaast van 1985-1988 voorzitter van de Duitse PEN-club; in 1996 was hij gasthoogleraar aan de universiteit van Kassel, en in 1999 werd hij als corresponderend lid opgenomen in de Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung. De Universiteit van Bremen verleende aan Keilson een eredoctoraat. In 2005 werden zijn verzamelde werken in twee delen uitgegeven.
Uit: Comedy in a Minor Key (Vertaald door Damion Searls)
And then, too, there was a small, all too human disappointment left over: that he had died on them. You dont get the chance to save someone every day. This unacknowledged thought had often helped them carry on when, a little depressed and full of doubt, they thought they couldnt bear this complicated situation any longer and their courage failed them. . . . She had secretly imagined what it would be like on liberation day, the three of them arm in arm walking out of their house. . . . How the neighbors and everyone on the street would look when he suddenly walked out of their house and strolled up and down the street with them. It would give them a little sense of satisfaction, and everyone who makes a sacrifice needs a little sense of satisfaction. And then youd feel that you, you personally, even if only just a little bit, had won the war. It all had gone up in smoke. It wasnt even a dream anymore. None of the three of them had any luck. But really, him least of all. Poor Nico!
Hans Keilson (Bad Freienwalde, 12 december 1909)
De Kirgizische schrijver Tsjingiz Ajtmatov werd op 12 december 1928 geboren in het Kirgizische dorp Sheker, in wat toen een deelrepubliek was van de Sovjet-Unie. Zijn vader werd onder de Stalinterreur opgepakt en geëxecuteerd. Na de Tweede Wereldoorlog begon Ajtmatov voor de officiële sovjetkrant Pravda te werken. Hij debuteerde in 1952 als prozaschrijver. In 1960 kreeg hij de Leninprijs, een van de hoogste onderscheidingen in de USSR. Hij was, ondanks het lot van zijn vader, een fervente voorstander van het communisme. In de Kaukasische republiek bereikte hij een status als legende, en 2008, jaar waarin hij 80 zou worden, was uitgeroepen tot een Ajtmatov-jaar. Voor zijn in 1991 onafhankelijk geworden geboorteland werd hij ambassadeur in de Benelux, bij de Navo en de Europese Unie.
Uit: Der Schneeleopard(Vertaald door Friedrich Hitzer)
Jeder Kreatur bleibt das eigene Schicksal verschlossen. Niemand weiß, was ihm bevorsteht. Erst der Gang des Lebens zeigt an was uns von Geburt an vorbestimmt ist, sonst gäbe es das Schicksal nicht. Dennoch lebt in uns die Sehnsucht, die Rätsel zu entschlüsseln, die uns umhüllen. So ist es seit Anbeginn der Schöpfung seit der Vertreibung von Adam und Eva aus dem Paradies. Seit dem ersten Menschenpaar ist es so gefügt. Von Jahrhundert zu Jahrhundert, von Tag zu Tag, von Stunde zu Stunde ... Auch dieses Mal vollzog sich das Unausweichliche jenseits menschlicher Vorstellungskraft und, einmal vollzogen, vielleicht auch jenseits göttlicher Absichten. Wer es dennoch begreifen wollte, hätte versuchen können, ein Horoskop der betroffenen Wesen zu erstellen, vielleicht waren sie ja kosmische Verwandte, die unter einem verbindenden Sternzeichen das Licht der Welt erblickt hatten. Vielleicht gingen sie darum diesen Schicksalsweg, so und nicht anders, aber wer weiß das schon .. Freilich wussten die beiden nichts voneinander und erst recht nicht, wie sie auf Erden zusammenhingen. Der eine lebte in einer modernen Stadt, einem dicht bevölkerten Flecken Erde, wo sich Markt ausbreiten und Schaschlikrauch durch die Straßen weht; der andere aber hauste hoch in den Bergen, in wilden, felsigen Schluchten unter dicht verwachsenen Büschen des Sade-Wacholders, wo Schnee die Schattenhänge das halbe Jahr über bedeckt. Deshalb hieß er auch Schneeleopard, und in der Wissenschaft übers Hochgebirge nannte man ihn Tienschan-Schnee-Bars von der Gattung der Leoparden und der Familie der Großkatzen, zu denen auch die Tiger gehören. Das Volk in der Gegend nannte ihn Dschaa-Bars - Pfeil-Bars -, was treffend seiner Natur im Moment des Sprungs entspricht. Besonders vertraut klang es, wenn man vom Kar-Ketschken-Ilbirs sprach, was der Bis-zur-Brust-im-Schnee-Gehende bedeutete. Auch das entspricht der vollen Wahrheit. Andere Kreaturen suchen die Bergpfade, wo ihnen keine Schneewehen drohen, aber der Kar-Ketschken-Ilbirs pflügt querfeldein ... Er ist reine Kraft und Stärke!
Tsjingiz Ajtmatov (12 december 1928 10 juni 2008)
Josmar riß die Balkontüren auf, der Rauch verzog sich in Schwaden, die kühle, etwas feuchte Nachtluft strömte ein. Sein Blick suchte vergebens unter der Bogenlampe den schwarzen Roadster,
das Licht spiegelte sich im nassen Asphalt. Er sah zum Himmel hinauf, um den roten Widerschein der vielen Lichter zu erspähen.
Josmar wurde dessen gewahr, daß er die Gesichter der sechs Männer und der Frau vergessen hatte. Und vor wenigen Minuten noch hatte er sie geradezu angestarrt, wie um sie für ewig dem Gedächtnis einzuprägen: diese Männer mit Jahreszeit- oder Tagenamen. Die Frau hatte mit dem Rücken zum Balkon gesessen Sönnecke gegenüber, er selbst etwas hinter ihm, vom Tisch entfernt, er gehörte nicht dazu, er war nur ausnahmsweise zugezogen.
Einer von ihnen nannte sich Herbst. Josmar sah sein breites, ja mächtiges Kinn, die weißen, schönen Zähne, doch nichts sonst tauchte von diesem Gesicht wieder auf. Josmar hätte es mit Händen aus dem Dunkel ziehen mögen. Seine Anstrengung verstärkte den leisen Druck an der linken Schläfe, den er den ganzen Abend empfunden hatte. Wesentlich war, daß Sönneckes Gesicht ihm niemals entschwinden würde: große, graue Augen, die lächeln, auch wenn der Mund sich nicht verzieht, die Stirn breit und steil, gut abgegrenzt, das leicht angegraute Haar kurz zurückgekämmt, die Ohren groß, doch nicht lächerlich man mochte sich gerne vorstellen, daß er seine Kinder mit Ohrenwackeln
belustigte und dabei den breiten Mund lachend verzog das Kinn war überraschend weich, etwas fleischig, aus der Nähe sah es wie gespalten aus. Der Hals war mager und alt, wie er zu dem ausgemergelten Proletengesicht der politischen Zeichnungen paßte. Sönneckes Gesicht entschwand nicht im Dunkel. Ihn kannte jeder Mann im deutschen Reich. Millionen Arbeiter überall in der Welt nannten seinen Namen mit Stolz und Rührung, als ob er ein Versprechen wäre.
Manès Sperber (12 december 1905 5 februari 1984)
De Belgische kunstschilder, schrijver en dichter Christian Dotremont werd geboren in Tervuren op 12 december 1922. Dotremont en Joseph Noiret waren de twee Belgen die betrokken waren bij de oprichting van de Cobra-beweging. Dotremont schreef het pamflet waarmee de beweging werd opgericht. Pas een paar maanden later kwam Pierre Alechinsky erbij. Dotremont en Alechinsky vormden de drijvende kracht achter de Cobra-beweging in België. Dotremont fungeerde als algemeen secretaris van de beweging. Dotremont was ook nauw betrokken bij het Surrealisme. Samen met Noël Arnaud en Edouard Jaguer richtte hij de kunstenaarsbeweging Le Surréalisme Révolutionnaire op.
Hij werkte veel samen met schilders, waarbij teksten en werken op doek gecombineerd werden, de zogenaamde Peinture-mots.
COBRA IS EEN LEGENDE
Cobra is een legende die we in 1948 hebben gesticht ter gelegenheid van een bezoek aan Parijs, we hebben ons eerst dadelijk gebogen over onze bronnen en we hebben het letterwoord Cobra uitgevonden, kortom we hebben een woordspeling gemaakt omheen ons Kopen- hagen, Brussel en Amsterdam en we hebben de legende leven gegeven, bijvoorbeeld ook door te reizen van Brus- sel naar Kopenhagen, van de schrijverij naar het schilderij, van de lach naar de traan, van de lach naar de schreeuw naar de creatie van de eeuw. In een chaotisch ritme, perfect overroepen als bij een ware legende en toen we in 1951 bedachten dat deze legende vermoeiend werd, moest zij ophouden te bestaan. Welnu, juist door het einde van Cobra uit te roepen, waren we geheel en al mythomaan.
Vertaald door Hendrik Carette
Christian Dotremont (12 december 1922 - 20 augustus 1979)
Nie wieder Concorde Ich liege nackt in meinem Zwei-mal-zwei-Meter-Bett, dem Zentrum meines Lebens. Balzacs Vater hat 20 Jahre lang im Bett gelegen. Proust hat ausschließlich im Bett gearbeitet. Von dort aus rief er immer Sachen wie: "Man schicke ins Ritz nach einem Apfel!" Nicht zu vergessen: Heines Matratzengruft. Ob die alle auch immer kalte Füße hatten? Meine sind in zwei Decken eingewickelt. Fatal! Die Welt erhitzt sich. In der Ostschweiz haben die Gletscher in 150 Jahren die Hälfte ihres Volumens verloren. Der Meeresspiegel steigt jährlich um ein bis zwei Millimeter. Und meine Füße sind trotzdem kalt. Ich lese Zeitung und knabbere das Salz von Salzstangen ab. jede Stange einzeln. Jedes Salzkorn. Die leer geknabberten und blank geleckten Stangen stelle ich säuberlich nebeneinander in ein Glas und würde sie gern bei der nächsten Gelegenheit Maik und Mändy anbieten. Die Bildzeitung titelt: RATTE KROCH AUS DEM KLO? ARCHITEKT ENTMANNT. Na wunderbar! So etwas brauche ich nur zu lesen und das Scheißen ist mir lebenslang vergällt. Seit ich "Allein gegen die Mafia" gesehen habe, rechne ich damit, durch die verschlossene Tür erschossen zu werden. Seit ich weiß, dass es einseitige Spiegel gibt, hänge ich in Hotels grundsätzlich alle zu. Ich esse nie Curry-Wurst, weil ich einmal mit beobachten musste, wie der Rotz eines Straßenverkäufers obendrauf tropfte. Ich schwimme nicht im Meer, weil mich die Vorstellung, unter mir ist eine hunderte Meter tiefe Welt, beelendet. Niemals laufe ich unter einem Baugerüst durch, weil da bekanntlich öfter mal was runterfällt und Menschen erschlägt. Ich trinke meinen, Kaffee schwarz, seit mir Dietrich erzählt hat, dass ihm mal eine Bekannte, eine Wöchnerin, in Ermangelung von Kaffeesahne heimlich Muttermilch im Kaffee serviert hat. Direkt aus der Titte reingespritzt! Er hat es mit eigenen Augen gesehen! Ich ekle mich vor Keksen, seit ich in einem russischen Klassiker gelesen habe, dass eine Frau, um die Liebe eines Mannes zu erwecken, ihr Regelblut in den Keksteig mischte. Die Geschichte ging tragisch aus.
The side-boys offered him the sumptuous man-ropes, and following the reefer on duty he ran down into his barge. All the bargemen knew him perfectly well -- they had been shipmates in many a commission, and two of them, Joe Plaice and Davies, had served in his first command, the Sophie; but neither they nor Bonden, his coxswain, gave the least sign of recognition as he settled in the stern-sheets, shifting his sword to give the midshipman more room. They sat there in their formal bargeman's rig -- broad-brimmed white sennit hat with ribbons, white shirts, black silk Barcelona handkerchiefs tied round their necks, snowy duck trousers -- looking solemn: they were part of a ceremony, and levity, winking, whispering, smiling, had no place in it. Bonden shoved off, said 'Give way', and with exact timing, rowing dry with long grave strokes, they pulled the barge across to the starboard accommodation-ladder of the flagship, where an even more impressive ceremony took place. Jack, having been piped aboard, saluted the quarterdeck, shook hands with the ship's captain and the master of the fleet, while the Royal Marines -- scarlet perfection under a brilliant sun -- presented arms with a rhythmic clash and stamp. A master's mate led the Pomone's youngster away, and Captain Buchan, who commanded the Royal Sovereign, ushered Jack Aubrey below, to the Admiral's splendid quarters: but rather than the very large, grim and hoary Commander-in-Chief, there rose a diaphanous cloud of blue tulle from the locker against the screen-bulkhead -- tulle that enveloped a particularly tall and elegant woman, very good-looking but even more remarkable for her fine carriage and amiable expression.
Patrick OBrian (12 december 1914 2 januari 2000)
Uit: Wenn der Wind dreht (Vertaald door Monika Lustig)
Der Wind treibt dunkle Wolken heran und fegt zwischen den Bäumen hindurch. Äste und Blätter rauschen bedrohlich in der zunehmenden Finsternis. Enrico geht ganz dicht hinter Arturo und vor den anderen, er kontrolliert von Zeit zu Zeit sein Handy, aber der Bildschirm zeigt kontinuierlich Kein Netz. Zufußgehen hat ihm noch nie behagt, seit seiner Kinderzeit nicht, als seine Eltern ihn auf stunden-
langen Wanderungen über die Bergpfade quer durch Tirol schleiften. Der Vater trug jeweils das Fernglas am Hals, und die Mutter hatte eine Feld¬asche mit kaltem, süßem Zitronentee dabei. In seinen Augen war das immer schon eine dumme und sinnlose Aktivität, der jegliche ästhetische
oder intellektuelle Aura fehlte, die die Mühe, das eigene Körpergewicht Meter um Meter voranzuschleppen, hätte kompensieren können. Und auch bei den Spaziergängen, zu denen Luisa ihn fast jedes Wochenende drängt, fühlt er sich so elend wie ein Hamster im Laufrad. Die einzige
Fortbewegung, in der er einen Sinn entdecken kann, ist in der Stadt von A nach B zu fahren oder rings um wichtige Gebäude herum, zu einem bestimmten Zweck und mit Hilfe von Transportmitteln, die einen nicht ins Schwitzen bringen.
Jedenfalls scheint auch Luisa nicht gerade begeistert, während sie hinter ihm geht. Ihre Gesichtszüge sind angespannt, und die Hände hat sie in den Manteltaschen vergraben. Margherita und Alessio bilden das Schlußlicht und sehen aus wie zwei Luxus¬üchtlinge, deren Flucht erschwert wird durch die Rädchen ihrer Koffer und das zeitweilige Überprüfen ihrer Mobiltelefone sowie die haß-
erfüllten Blicke, die sie sich hin und wieder zuwerfen.
Margherita wackelt auf ihren hochhackigen Stiefeln mit den sadistischen Schuhspitzen voran und kreischt den anderen hinterher: »Könntet ihr nicht ein menschenfreundlicheres Tempo anschlagen?«
Arturo erwidert, ohne seinen Schritt zu verlangsamen:»Wir hatten dir ja gesagt: Laß den Koffer im Wagen.«
»Hör auf mit meinem Koffer!« schreit Margherita. »Ich wollte euch nur ganz freundlich bitten, nicht so zu rennen!«
Uit: The Thief and the Dogs(Vertaald doorTrevor Le Gassick en M. M. Badawi)
Once more he breathed the air of freedom. But there was stifling dust in the air, almost unbearable heat, and no one was waiting for him; nothing but his blue suit and gym shoes. As the prison gate and its unconfessable miseries receded, the world--streets belabored by the sun, careening cars, crowds of people moving or still--returned. No one smiled or seemed happy. But who of these people could have suffered more than he had, with four years lost, taken from him by betrayal? And the hour was coming when he would confront them, when his rage would explode and burn, when those who had betrayed him would despair unto death, when treachery would pay for what it had done. Nabawiyya. Ilish. Your two names merge in my mind. For years you will have been thinking about this day, never imagining, all the while, that the gates would ever actually open. You'll be watching now, but I won't fall into the trap. At the right moment, instead, I'll strike like Fate. And Sana? What about Sana? As the thought of her crossed his mind, the heat and the dust, the hatred and pain all disappeared, leaving only love to glow across a soul as clear as a rain-washed sky. I wonder how much the little one even knows about her father? Nothing, I suppose. No more than this road does, these passersby or this molten air. She had never been out of his thoughts, where bit by bit she'd taken shape, like an image in a dream, for four long years. Would luck now give him some decent place to live, where such love could be equally shared, where he could take joy in being a winner again, where what Nabawiyya Ilish had done would be no more than a memory, odious, but almost forgotten? You must pull together all the cunning you possess, to culminate in a blow as powerful as your endurance behind prison walls. Here is a man--a man who can dive like a fish, fly like a hawk, scale walls like a rat, pierce solid doors like a bullet!
Naguib Mahfouz (11 december 1911 30 augustus 2006)
Ich bin beim Schreiben auf Zeitlosigkeit aus. Bei diesem programmatischen Gedanken verwundert mich immer nur die unwillkürliche Assoziation:Das in meinem Kopf sich wiederholende Bild einer schlichten und ästhetischen Armbanduhr. Natürlich fiele mir dazu insbesondere ein Markenname ein. Vielleicht sagt mir die eigene, innere Instanz, daß ein solcher gleichsam klassischer Zustand nicht möglich, weil undenkbar ist.
Zeitlosigkeit ist für mich jener Zustand, der ohne die Technik und deren Hilfsmittel auskommt. Konkret meine ich damit und zum Beispiel einen Roman, der ohne die Beschreibung und den Einsatz von Kraftfahrzeugen, Telefonen und selbstverständlich auch Uhren episch sein kann. Ich denke also an einen Roman, der vom Leben, von Ängsten, Gefühlen, Hoffnungen und vielleicht Enttäuschungen erzählt, der aber nie auf die sogenanntenmodernen Errungenschaften angewiesen ist.
Franz Kafka ist dieser Vorstellung im "Schloß" ziemlich nahe gekommen, eigentlich "märchenhaft" nahe, wenn man an seinen "tiefen Schnee", "schwächsten Lichtschein" und den "Strohsack" denkt. Leider durchschneidet selbst Kafka diesen Raum scharf mit seiner Frage: "Wie, auch ein Telefon war in diesem Dorfwirtshaus?" Als ob er genau wüßte, welchen Umstand er der Literatur zufügt, fragt er doch nicht nur rhetorisch nach diesem eigentümlichen Gegenstand und gibt uns über das Gasthaus noch ironisch bekannt: "Man war vorzüglich eingerichtet." ( Wer könnte im Angesicht dieses Einzugs der Technik in die Weltliteratur noch ernsthaft behaupten, Franz Kafka sei humorlos. Dieser Dichter hat auch an vielen anderen Stellen Technik in das Schrifttum eingebaut. Er hat ihr Platz eingeräumt. Wem fallen hier nicht die "Aeroplane in Brescia" ein und vor allem die grausame Technik aus der "Strafkolonie". Minutiös und visionär seziert ... Ja, visionär! Gesehen oder vielmehr befürchtet am Anfang des vorigen Jahrhunderts, ausgeführt zwanzig, dreißig Jahre später. )
Franz Kafka ist der erste entscheidende Schriftsteller, der der Technik Raum gegeben hat. Und wieder könnte man auf denBegriff kommen, der für das Zeitlose steht, die Klassik, zumal man die Technik noch genauer aufteilen könnte, in die klassische und moderne. Kafka hat - wohl bewußt - Zitate der modernen Technik eingesetzt. Die klassische Technik hat längst vor dem Meister aus Prag nach Platz gegriffen. Der erste, der über das Rad geschrieben hat, hat in die Literatur tatsächlich etwas Neues eingeführt.
Lange vor der Literatur war die Technik in der Welt. In der ursprünglichen Wortbedeutung macht sie jeden Anwender zum Künstler, zum Handwerkskünstler, der eine gewisse Summe von Regeln derart auf ein Ziel hinleitet, daß es einen Sinn ergibt und das Leben im landläufigen Sinn leichter macht.
Uit: Aan gene zijde van de mensenrechten (Au-delà des droits de l'Homme)
Een eerste breuk komt er met het christendom. De christelijke godsdienst proclameert inderdaad de unieke waarde van elk menselijk wezen door het voor te stellen als een waarde op zich. Als bezitter van een ziel die hem rechtstreeks verbindt met God, wordt de mens drager van een absolute waarde, dat wil zeggen van een waarde die niet gebonden is aan zijn persoonlijke kwaliteiten noch aan het feit dat hij deel uitmaakt van een bepaalde collectiviteit. Gelijklopend daarmee geeft het christendom een zuiver individuele definitie van vrijheid: de vrijheid wordt het vermogen van een redelijk wezen om een keuze te maken tussen middelen die naar een doel leiden, en dit in overeenstemming met de moraal. (Radix libertatis sicut subjectum est voluntas, sed sicut causa est ratio, zei Thomas van Aquino). Dit beklemtonen van de vrije wil bevat impliciet de idee dat de mens zijn natuur kan overwinnen en kan kiezen alleen op basis van de rede en zo de wereld kan vormen naar zijn wil. Aanvankelijk wordt deze wil omschreven als de mogelijkheid om toe te stemmen. Het hogere leven komt uit een transformatie van de wil onder de werking van de genade.
Door deze belangrijke antropologische vernieuwingen sloeg het christendom een brede kloof tussen de oorsprong van de mens (God) en zijn eigen tijdelijk bestaan. Het onttrekt aan het relationele bestaan van het menselijk wezen zijn ontologische verankering, die voortaan uitsluitend aan de ziel voorbehouden wordt. Vanzelfsprekend blijven de betrekkingen tussen mensen belangrijk, maar ze worden secundair om de eenvoudige reden dat hun leven in gemeenschap, hun samen-zijn, niet meer samenvalt met hun diepste wezen. Het is niet ten onrechte dat Hegel, vanuit dit standpunt, de opkomst van het christendom kon doen samenvallen met het subjectivisme.
Alain de Benoist (Saint-Symphorien, 11 december 1943)
Uit: Meine amerikanischen Jahre(Vertaald door Andrea Wöhr en Fedor Poljakov)
In Abgeschiedenheit bist glücklich du, o Dichter! Das erkannte Alexander Puschkin, als er die schöpferische Zeit, die er in der Einsamkeit verbrachte, mit der Eitelkeit der Welt verglich. Seit meiner Kindheit hatte ich ähnliche Gefühle. Diese glückselige Einsamkeit lernte ich dann in der Verbannung in Kokterek kennen, und so beschlich mich geradezu Beklemmung, als die Welle der Rehabilitierungen losbrach und ich in deren Wirbel von dort wegfahren sollte. Im Juni 1956 verließ ich meine gesegnete Verbannung und erst zwanzig Jahre später, im Juni 1976, fast auf den Tag genau, erreichte ich den abgeschiedenen Ort, den ich mir ersehnt hatte, diesmal in Vermont. Beinahe vom ersten Tag an stürzte ich mich in meine Arbeit über die Zeit von Pjotr Stolypin, dann machte ich mich an das kaum überschaubare Material über die russische Februarrevolution von 1917. Jahrelang ließ ich mich so gut wie keinen einzigen Tag davon abbringen, höchstens mit Ausnahme der Tage meiner Harvard-Rede. Dabei staunte ich unentwegt und hörte nicht auf, dem Herrn dafür zu danken, dass Er mich in die beste Lage gebracht hatte, von der ein Schriftsteller nur träumen kann, in die beste verglichen auch mit jenen schlimmen Situationen, die sich angesichts der Zerstörung der Entwicklungslinien in unserer Geschichte und in einem Land, das schon seit sechzig Jahren in Unterdrückung lebte, ergeben konnten. Nun hatte ich die Freiheit erlangt, keinen einzigen Fetzen Papier verschlüsseln, verstecken, unter Freunden verteilen zu müssen, sondern konnte alles ganz offen halten, sodass meine Arbeitsmaterialien und Handschriften zusammenhängend auf großen Tischen ausgebreitet lagen. Außerdem konnte ich jede nur erdenkliche Quelle, die ich brauchte, aus Bibliotheken bekommen. Noch davor, während meiner Tage in Zürich, hatten mir alte russische Emigranten die für meine Arbeit benötigten Bücher zugeschickt, ohne dass ich sie darum hatte bitten müssen. Einige Titel hatte ich bekommen, noch ehe ich wusste, dass ich sie brauchen würde; meine Bibliothek war praktisch schon komplett.
Aleksandr Solzjenitsyn (11 december 1918 3 augustus 2008)
Uit: Engagement of escapisme? (1985)(Interview met Fernand Auwera)
Dat gebrek aan engagement is eveneens een gevolg van het feit dat die schrijvers er als het ware niet voor opgeleid werden. Ze zijn in welvaart opgegroeid, zonder contact met de praktijk, ze komen veelal, ik herhaal het, uit beschermde en wat wereldvreemde universitaire milieus. Ik kan momenteel voor de gemiddelde Nederlandse literatuur weinig waardering opbrengen. Een succesboek als Een klucht regengulpen [Een vlucht regenwulpen] van Maarten 't Hart heb ik niet kunnen uitlezen, ik begrijp het succes van dergelijke boeken niet. In de poëzie heerst even grote ellende. Waar vindt men nu nog het engagement van bijvoorbeeld Lucebert, en die is ook wel een woordkramer genoemd. Ik houd van mensen, van literatuur, van poëzie met kloten. Nu zijn er alleen nog treurige sonnettensmeden bedrijvig, à la Jan Kal, niet eens technisch vaardig gedaan, of estheten à la Gerrit Komrij, die louter aan salonwoordkramerij doet en wiens scheldproza geëngageerd klinkt, maar geëngageerd met wat? Met z'n eigen ego, denk ik. Overigens is het, vrees ik, in het buitenland, en met name in Frankrijk, het land dat ik het best ken, nauwelijks beter. Ook huilen met de pet op, hoewel ik graag een uitzondering maak voor de Franse cultuurpolitiek. De meest waardevolle dingen worden momenteel nog gepresteerd op het gebied van het essay, ik denk aan iemand als Henk Hofland, en aan de ontwikkeling van de politieke column. Op toneelgebied is de situatie niet beter. Men legt te veel het accent op onverantwoorde esthetiek. Twee ton spenderen aan een decor, Ubu spelen in een dure constructie van gelaste buizen, maar verder getuigt het toneel van een treurige mentaliteit: men heeft duidelijk onvoldoende vertrouwen in de kracht van het woord.
Ernst van Altena (11 december 1933 14 juni 1999)
Jusqu'à présent, lecteur, suivant l'antique usage, Je te disais bonjour à la première page. Mon livre, cette fois, se ferme moins gaiement ; En vérité, ce siècle est un mauvais moment.
Tout s'en va, les plaisirs et les moeurs d'un autre âge, Les rois, les dieux vaincus, le hasard triomphant, Rosafinde et Suzon qui me trouvent trop sage, Lamartine vieilli qui me traite en enfant.
La politique, hélas ! voilà notre misère. Mes meilleurs ennemis me conseillent d'en faire. Être rouge ce soir, blanc demain, ma foi, non.
Je veux, quand on m'a lu, qu'on puisse me relire. Si deux noms, par hasard, s'embrouillent sur ma lyre, Ce ne sera jamais que Ninette ou Ninon.
Sonnet : Se voir le plus possible...
Se voir le plus possible et s'aimer seulement, Sans ruse et sans détours, sans honte ni mensonge, Sans qu'un désir nous trompe, ou qu'un remords nous ronge, Vivre à deux et donner son coeur à tout moment ;
Respecter sa pensée aussi loin qu'on y plonge, Faire de son amour un jour au lieu d'un songe, Et dans cette clarté respirer librement - Ainsi respirait Laure et chantait son amant.
Vous dont chaque pas touche à la grâce suprême, Cest vous, la tête en fleurs, qu'on croirait sans souci, C'est vous qui me disiez qu'il faut aimer ainsi.
Et c'est moi, vieil enfant du doute et du blasphème, Qui vous écoute, et pense, et vous réponds ceci : Oui, l'on vit autrement, mais c'est ainsi qu'on aime.
Vieles Volk treibt sich durcheinander, darunter Bürger, Offiziere, Soldaten, Marktschreier, Savoyardenknaben und andere. Die sprechenden Personen halten sich im Vorgrunde auf. Vitry und Chassecoeur sind zwei abgedankte Kaisergardisten.
Vitry. Lustig, Chassecoeur, die Welt ist noch nicht untergegangen, - man hört sie noch - dort oben im zweiten Stock wird entsetzlich gelärmt.
Chassecoeur. So? - Ich hörte nichts - Warum lärmen sie?
Vitry. Der alte Kanonendonner steckt dir noch im Ohr. Hörst du denn nicht? - Wie rollt das Geld, wie zanken sie sich - sie spielen.
Chassecoeur. O mein Karabiner, dürft' ich mit deiner Kolbe wieder die Kisten zerschmettern wie die Gehirne!
Vitry. Ja, ja, Vater Veilchen spielte um die Welt, und wir waren seine Croupiers.
Chassecoeur. Blut und Tod! Wären wir es noch!
Vitry. Na, still, nur still - In unsrem schönen Frankreich blühn jeden Lenz das Veilchen, der Frohsinn und die Liebe wieder neu, - Veilchenvater kommt auch zurück.
Ausrufer einer Bildergalerie. Hier, meine Herren, ist zu sehen Ludwig der Achtzehnte, König von Frankreich und von Navarra, der Ersehnte.
Ausrufer einer Menagerie(dem vorigen gegenüber). Hier, meine Herren, sehen Sie einen der letzten des aussterbenden Geschlechtes der Dronten, wackeligen Ganges, mit einem Schnabel gleich zwei Löffeln, von Isle de France und Bourbon bei Madagaskar, lange von den Naturforschern ersehnt, ihn zu betrachten und zu zerlegen.
Ausrufer der Bildergalerie. Hier ist zu sehen der Monsieur, der Herzog von Angoulême, sein Sohn, die Herzogin, dessen Gemahlin, der Herzog von Berry und das ganze bourbonische Haus.
Ausrufer der Menagerie. Hier erblicken Sie den langen Orang-Outang, gezähmt und fromm, aber noch immer beißig, den Pavian, ähnlichen Naturells, die Meerkatze, etwas toller als die beiden andern, und so genannt, weil sie über die See zu uns gekommen, den gewöhnlichen Affen, nach Linnée simia silvanus, und das ganze Geschlecht der Affen, wie es nicht einmal in dem Pflanzengarten oder den Tuilerien leibt und lebt.
Ein Polizeibeamter. Mensch, du beleidigst den König und die Prinzen.
Christian Grabbe (11 december 1801 - 12 september 1836)
Sie schloß auf und öffnete die Tür vor ihm. Er kam zwar näher, dann aber lud er sie mit weitausholender, karikiert-pathetischer Bewegung ein, vor ihm einzutreten. Sie versuchte mit einer Art von Hofknicks seine Geste zu erwidern, doch ihrem schweren Körper wollte die Bewegung nicht recht gelingen. Als sie wieder stand, deutete sie nun ihrerseits mit feierlicher Gebärde nach dem Eingang hin. Er streckte, die Innenflächen der Hände ihr zugekehrt, heftig beide Arme von sich, um dieses Ansinnen energisch von sich zu weisen. Zugleich trat er einen Schritt zurück, und dabei stieß er mit dem Buckel an den Türpfosten. Sie entschloß sich, ihm seinen Willen zu lassen, und mit einem lustigen Satz über die Schwelle kam sie ins Haus, doch sie war wohl ungeschickt oder zu hoch gesprungen, denn sie schrie auf: "Au! mein Knöchel!", während er ihr mit rotem Kopf und in tänzelndem Gang folgte. Dann schloß sich von innen die Tür. Dieses Haus, eigentlich die Miniatur von einem Haus, gehörte zu einer feierlich-pompösen Patriziervilla und durfte einmal die Gärtner- oder Kutscherwohnung gewesen sein. Der Garten, der die beiden Gebäude umfaßte, war groß und dehnte sich nach allen Seiten aus, er wurde aber nicht benutzt, fast niemals betreten und nur notdürftig gepflegt. An seiner rechten Seite war entlang des Gitters eine Reihe von Tannen gepflanzt, die, immer welkend, ohne jemals ganz zu verwelken, nur in traurigem Siechtum dahinvegetierten. Im Hintergrund stieß er an einen Park, und die Kastanien und Ulmen, diesseits und jenseits der Grenze, ließen ihre Zweige sich ineinander verflechten und bildeten in den Lüften eine Mauer. An der linken Seite lief der Garten entlang einer stillen Nebenstraße. Die zwei Häuser waren durch einen Weg verbunden, doch er war mit Laub und Zweigen bestreut, schon unregelmäßig mit Grasflecken bewachsen, und seine Ränder waren verwischt. Er wurde niemals begangen.
De Vlaanse dichter Paul Rigolle werd geboren in Roeselaere op 11 december 1953. Rigolle publiceerde in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw de dichtbundels Mond-en Clownzeer, De hel van het Noorden en Overal en op alle plaatsen. Ook schreef hij in opdracht van Uitgeverij Grafikon de herinneringen op van wielrenner Claude Criquielion in Op de Helling (1990) en stelde samen met Patrick Cornillie de bloemlezing Vélo-Dromen, Hetwielrennen in de Nederlandse literatuur samen.Hij voor zijn poëzie herhaalde malen bekroond,
Zoals het licht een late foto
Zoals het licht een late foto schrijft, zo had ik jou graag vastgelegd. Maar mijn hand schrijft klein en foto's vertrouw ik toch al niet. Ontbreekt steeds iets. Altijd wat dat manker loopt. Met elke haal en klik raak ik jou toch maar mooier kwijt.
Maar pas verdwenen of reeds denk ik jou terug. Jij... Jij bent het die de kronen spannen moet waaronder ik zo graag zwicht. Jij alweer die met de deuren van mijn leven slaat, krassen op mijn diepste negatieven krast.
Waar ik eindig en waar jij daarbij begint? Weetikveel. In de donkere kamers die ik met jou deel ontwikkelt menig raadsel zich. Zo herinner ik mij van het noodweer in mijn droom vaak alleen, dat mijn schip verging, jawel met man en muis; maar ook dat jouw hand
het was die al die tijd op mijn voorhoofd lag.
Oktober
's Middags slapen de dorpen van dit land. In oktober kom ik er graag terug. Over fluisterasfalt en vergeten straten doe ik mijn eerste reizen over. Kraaien strijken in de velden neer. Boeren buigen, zoeken naar wortels in de aarde.
Alsof één van hen mijn vader is, wil ik naar hen zwaaien, maar zelf een vader, weet ik mij vermist in de oudheidkunde die mij hier als kind heeft opgeschreven. Dit is het leven in oktober: Wat voor ons ligt, wordt alsmaar kleiner. Even herfstig als
in het woord herfst klinken onze woorden. Geen kind kan weten dat het hier ooit met zoveel verlies zal leren leven.
De Duitse dichter Marco Kugel werd geboren op 11 december 1979 in Stuttgart. Hij studeerde Duitse literatuur, kunst- en mediawetenschappen en geschiedenis in Konstanz. Jarenlang werkte hij als regie-assistent, cameraman en camera-assistent. Sinds 2005 studeerde hij mediakunst aan de Hochschule für Gestaltung in Karlsruhe. Hij publiceerde o.a. in het Jahrbuch der Lyrik 2006. Zie ook mijn blog van 11 december 2009 en ook mijn blog van 29 december 2009.
gerade wird feuer gegeben
gerade wird feuer gegeben über reibung und reißenden stoß nanoflächen umschwefelten holzes wo wird das denn hergestellt zwischen zwei mündenden zungen im gefecht einem brechenden knall in der luft auch weil der stoß zu laut dass wir ihn hören rauscht auf (in) höchstem anschlag / letzt-ton turbinen umdrehungen ewig gleiches uns blut in der muschel innen / rausch auf blut rausch auf blut innen geräusche getrennte welten wand / ist da eine / trennung der welten ist da was / davon da draußen los neben unsrer uns vereinigender hitze wir können versuchen verkohlte werkzeuge auszustrecken unsere macht / reichweite / zu erweitern erwidern die schläge mit variablen flächen bis sie eindringen in andere unsere zutiefst inwendig gestarteten flugzeuggroßen wünsche rotierende sehnsucht bricht uns die luft bricht in der luft ein schlag unsere fressen auseinander / da draußen ab stratosphärenhöhe ist ersticken dann erloschen die luft unter unseren flügeln bis über einer lichtung wolkenberge woraus wir herab / endlich beieinander liegend auf morgentau unsere dampfende haut einander genug
