25-06-2011 om 14:18 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires.  Ernesto Sabato overleed op 30 april van dit jaar, 55 dagen voor zijn 100^e verjaardag. Zie ook mijn blog van 24 juni 2007 en ook mijn blog van 24 juni 2008 en ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: Before the End (Vertaald door Marina Harss))

How many of those immigrants continued to gaze longingly toward their own mountains and rivers, through the distance of sadness and years, from this huge, chaotic factory, this city constructed on a port, which by then had become a desert of accumulated solitudes?

As I walk through this terrible Leviathan, along the shoreline which was first beheld by thousands of immigrants, I can almost hear the melancholy plaint of Aníbal Troilo's bandoneón.

When the gloom and tumult of Buenos Aires, Make me feel even more alone, I go to the outskirts at nightfall, and Through the murky landscape of A half century, enriched and destroyed By love and disillusionment, I look back at the boy I once was. Ruefully, I recall Hearing the first drops of rain On the dried-out streets, on the Zinc roofs, "Que llueva, que llueva, la vieja está en la cueva,"3 Until the birds would begin to sing, and We ran, barefoot, To play with our boats made out of paper. That was the time of Tom Mix, Of colored playing chips, Of Tesorieri, Mutis, and Bidoglio, The time of carousels with horses, Of warm peanuts on winter afternoons, Of the toy train and its whistle. A world we can catch sight of When we are very alone, In this chaos of noise and cement, That has no place for courtyards filled with Honeysuckle and carnations.

Among that multitude of colonizers, my parents arrived on these shores with the hope of sowing their seed in this "Promised Land" that extended beyond their tears.

My father descended from a family from the mountains in Italy, people accustomed to the asperities of life. But my mother, who came from an old, established Albanian family, was forced to tolerate the deprivations of her life with dignity.

They settled down in Rojas, which, like many of the old towns on the Pampas, had been one of the many forts built by the Spaniards to mark the borderline of Christian civilization.

In this town in the Pampas my father eventually ran a small flour mill, which became the locus of my daydreams when, on Sundays, he would work in the shop, and my brother Arturo and I would climb up on the sacks of wheat, and secretly, as if committing some mysterious act, spend the afternoon eating biscuits.
 

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook mijn blog van 24 juni 2010 en eveneens alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

Une photographie

Quelle misère, cette photographie !

Une couleur grossière défi gure

Cette bouche, ces yeux. Moquer la vie

Par la couleur, c’était alors l’usage.

Mais j’ai connu celui dont on a pris

Dans ces rets le visage. Je crois le voir

Descendre dans la barque. Avec déjà

L’obole dans sa main, comme quand on meurt.

Qu’un vent se lève dans l’image, que sa pluie

La détrempe, l’efface ! Que se découvrent

Sous la couleur les marches ruisselantes !

Qui fut-il ? Qu’aura-t-il espéré ? Je n’entends

Que son pas qui se risque dans la nuit,

Gauchement, vers en bas, sans main qui aide.

Encore une photographie

Qui est-il, qui s’étonne, qui se demande

S’il doit se reconnaître dans cette image ?

C’est l’été, vraisemblablement, et un jardin

Où cinq ou six personnes sont réunies.

Et c’était quand, et où, et après quoi ?

Ces gens, qui furent-ils, les uns pour les autres ?

Même, s’en souciaient-ils ? Indifférents

Comme déjà leur mort leur demandait d’être.

Toutefois celui-ci, qui regarde cet autre,

Intimidé pourtant ! Étrange fl eur

Que ce débris d’une photographie !

L’être pousse au hasard des rues. Une herbe pauvre

À lutter entre les façades et le trottoir.

Et ces quelques passants, déjà des ombres.

Un souvenir

Il semblait très âgé, presque un enfant,

Il allait lentement, la main crispée

Sur un lambeau d’étoffe trempée de boue.

Ses yeux fermés, pourtant. Ah, n’est-ce pas

Que croire se souvenir est le pire leurre,

La main qui prend la nôtre pour nous perdre ?

Il me parut pourtant qu’il souriait

Lorsque bientôt l’enveloppa la nuit.

Il me parut ? Non, certes, je me trompe,

Le souvenir est une voix brisée,

On l’entend mal, même si on se penche.

Et pourtant on écoute, et si longtemps

Que parfois la vie passe. Et que la mort

Déjà dit non à toute métaphore.

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: The Lion of Cairo

“The rasp and slither of steel died away, the sound lost to a wind that howled over snow- clad ridges, pouring into the passes and sheltered valleys of the high Afghan mountains. Ruptures in the leaden sky—a sky that promised little succor from the long winter at the Roof of the World—allowed mocking glimpses of blue heavens and golden light. And a mockery it was, for the sun’s rays did nothing to allay the knife- edged cold, which cut through leather and wool and thick cloth to freeze flesh and stiff en beards.

Still, the two men who faced off on the winding trail to the crag-set village of Kurram paid little heed to wind, cold, or sunlight. Snowdrifts and naked rocks were one and the same as they slowly circled, breath steaming with each panted curse, each seeking an opportunity to bring this struggle to its bloody conclusion. Both fighters sported ragged Afghan turbans and trousers, girdled robes of striped silk and grimy wool, and belts bristling with knife hilts; they were alike in height— but where one was thick waisted with broad shoulders, a bull neck, and gray flecking his beard, the other was young and lean and as graceful as the Turkish saber he held in his scarred fist.

“Baber Khan,” said he, his Arabic punctuated by an Egyptian ac­cent. “Make peace with Allah, for your time is at an end. The blood of Kurram is a poor price for the blood of my master’s servants but it is a price that must be paid.”

Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)

De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zie ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: Der m. M.

“Der magische Mensch (m.M.) empfindet die Zeit nicht als ein Kontinuum, nicht als ein Endlos-Band, das sich abspult, sondern als eine Art von Simultanbühne. Die Zukunft ist bereits da, zum Greifen nahe, sie zeigt sich bloß noch nicht.

Die Vergangenheit ist noch nicht abgetreten, sie nistet im Heute; sie wird sich ein wenig entfernen, aber nie ganz passé sein. Wenn man es unbedingt will, kann man die Zukunft sehen, sie wartet ja nebenan auf ihr Stichwort. Die Toten sind nicht tot, sie spielen bloß nicht mehr mit. Aber man kann jederzeit mit ihnen Gespräche führen.

Der m.M. hat wenig oder keinen Sinn für Geschichte, für historische Zeit, denn diese ist ja immer auf den Menschen bezogen, also auf nichts Wichtiges. Er hält es mit der biologischen Zeit, die keine meßbare Einheit ist, sondern viele Spielarten hat; jedes Lebewesen besitzt eine ihm eigene Zeit - eben eine biologische. Die Uhrzeit, eine vom Menschen erfundene Norm, kann zur Gewohnheit werden.

Wer sich jedoch beobachtet, wird feststellen, daß sein Zeitmaß, sein Zeitempfinden sehr verschiedene Tempi hat. Die Zeit vergeht einem rasch oder langsam. Da der m.M. an eine lineare "Entwicklung", an "Fortschritt" nicht glaubt, ist es nur "logisch",

daß er in Zyklen denkt und lebt. Die Lehre von den Wellen, die ewige Wiederkehr des Gleichen sind für ihn selbstverständlich. Gerade deshalb empfindet er den Augenblick als etwas Unwiederholbares. Gewiß wird der Augenblick wiederkehren, aber nicht in der

selben Gestalt, denn das Leben imitiert sich nicht. Der nächste Durchgang wird anders

sein.”

Kurt Kusenberg (24 juni 1904 – 3 oktober 1983)

Eind jaren 1920 

De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: De hongertocht

“Uit den machtigen tropennacht, uit de loerende, zwarte stilte rondom het bivak spatte onverwachts een roodvonkend schot los, scherp en uitdagend: Pèk-tèkk!!

De echo verdubbelde het prompt: - pèk-tèk-tèk! herhaalde onmiddellijk, maar veel verder al, als een wegijlende, vluchtende spookstem: - èk!... èk... en bij den ingang van het bivak viel een lichaam met een smak voorover op den grond. Het doode lichaam van den inlandschen fuselier Darmo, die juist zou worden afgelost. Het zwaaide en plofte neer, loodzwaar en bijna óp den aflossenden inlandschen fuselier Toegono.

Dit alles gebeurde in dezelfde seconde. Genadeloos vlug, onherroepelijk onverwacht, adembenemend onwaarschijnlijk. Een roode ster, die vlak boven de aarde uiteen spatte, een lichaam, dat op slag dood neerviel en waaruit de ziel omhoog schoot als een plotseling bevrijde schim, die met een laatsten schreeuw wegijlde in de donkerte en verechoënd oploste in het heelal en in de eeuwigheid.

De fuselier Toegono had automatisch aangelegd, maar schoot niet, hij bleef een seconde zoo staan, de karabijn vooruit gestoken, bevangen door een voorbijflitsend moment van onzekerheid. In deze seconde begreep hij niet dadelijk wat er gebeurde, wist hij niet of hij zelf was getroffen door dat onverwachte schot, hij wist ook niet, of Darmo dood was, noch waar vandaan zich in dit oogenblik een vijand op hem kon storten. Maar het volgend oogenblik al kwamen haastige voetstappen nader en de commandant van de wacht vroeg opgewonden:

‘Wat is hier gebeurd?!’

‘Darmo...’ begon Toegono, maar de commandant bukte zich al naar het lichaam, dat voorover neergestrekt lag op den grond.

‘Angkat!’ zei hij kortaf en de twee inlandsche soldaten, die hem gevolgd waren, namen het lichaam op en droegen het weg.

24-06-2011 om 19:05 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse satiricus, schrijver van korte verhalen en criticus, uitgever en journalist Ambrose Gwinnett Bierce werd geboren in Meigs County, Ohio op 24 juni 1842. Zie ook mijn blog van 24 juni 2007 en ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

 Uit: The Devil’s Dictionary 

DAMN, v. A word formerly much used by the Paphlagonians, the meaning of which is lost. By the learned Dr. Dolabelly Gak it is believed to have been a term of satisfaction, implying the highest possible degree of mental tranquillity. Professor Groke, on the contrary, thinks it expressed an emotion of tumultuous delight, because it so frequently occurs in combination with the word _jod_ or _god_, meaning "joy." It would be with great diffidence that I should advance an opinion conflicting with that of either of these formidable authorities.

DANCE, v.i. To leap about to the sound of tittering music, preferably with arms about your neighbor's wife or daughter. There are many kinds of dances, but all those requiring the participation of the two sexes have two characteristics in common: they are conspicuously innocent, and warmly loved by the vicious.

DANGER, n.

A savage beast which, when it sleeps,

 Man girds at and despises,

 But takes himself away by leaps

 And bounds when it arises.

 Ambat Delaso

DARING, n. One of the most conspicuous qualities of a man in security.

DATARY, n. A high ecclesiastic official of the Roman Catholic Church, whose important function is to brand the Pope's bulls with the words _Datum Romae_. He enjoys a princely revenue and the friendship of God.

DAWN, n. The time when men of reason go to bed. Certain old men prefer to rise at about that time, taking a cold bath and a long walk with an empty stomach, and otherwise mortifying the flesh. They then point with pride to these practices as the cause of their sturdy health and ripe years; the truth being that they are hearty and old, not because of their habits, but in spite of them. The reason we find only robust persons doing this thing is that it has killed all the others who have tried it.

Ambrose Bierce (24 juni 1842 - ? 1913/1914)

De Franse schrijver en filosoof Jean-Baptiste de Boyer, Marquis d'Argens werd geboren op 24 juni 1704 in Aix-en-Provence. Zie ook mijn blog van 24 juni 2007 en Zie ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: Brief van Marquis d’Argens aan Abbé de Prades , Potsdam, 24 Juni 1752

[18 juillet 1752]

J'ai montré, Monsieur, votre lettre au roi, et je l'ai accompagnée de tout le bien que mes amis de Paris m'ont écrit de vous . Sa Majesté m'a ordonné de vous dire qu'elle serait charmée de vous voir. Venez donc tout de suite à Potsdam descendre chez moi. Nous avons pourvu, M. de Voltaire et moi, à vous trouver un logement qui ne vous coûtera rien; vous n'aurez pas besoin même de manger à l'auberge, et peu de jours après votre arrivée vous aurez votre pension. Il est même question d'un poste auprès du roi, utile et gracieux. Lorsque vous serez ici, je vous dirai tout cela. En attendant, soyez persuadé que votre dernière lettre vous a gagné toute mon estime, et que vous verrez en arrivant ici que j'ai travaillé à vous donner des marques de cette même estime. M. de Voltaire vous écrit par ce courrier, et si, en attendant que vos affaires soient arrangées en France, vous avez besoin d'argent pour votre voyage, il vous envoie une lettre pour en prendre . Je vous prie de faire mes compliments à M. Yvon . Vous verrez, puisque vous le voulez, quand vous serez ici, de quoi il est question, et je ne doute pas que nous ne réussissions. Partez, je vous prie, ma lettre reçue, par le chariot de poste, et donnez-moi des nouvelles de votre départ.

Jean-Baptiste Boyer d'Argens (24 juni 1704 – 11 januari 1771)

Bibliotheek van Marquis d'Argens in zijn woning in het Neue Palais in Potsdam.

De Spaanse heilige, mystiek dichter en kerkleraar  Johannes van het Kruis werd geboren op  24 juni 1542 in Fontiveros bij Avila. Zie ook mijn blog van 24 juni 2007 en ook mijn blog van 24 juni 2008 en Zie ook mijn blog van 24 juni 2009 en ook mijn blog van 24 juni 2010.

Uit: Geestelijk hooglied )Vertaald door H. Blommestijn)

Beurtzang tussen de ziel en de bruidegom

Bruid:
Waar heb jij je verborgen,
Beminde, en mij achtergelaten in zuchten?

Zoals het hert vluchtte jij weg
nadat jij mij verwondde;
ik liep je na, roepend, maar je was verdwenen.

Herders die uitgaat
ginds door de weiden de heuvel op,
als jullie bijgeval mochten zien
hem die ik het meest bemin,
zegt hem, dat ik wegkwijn, pijn lijd en sterf.

Zoekend naar mijn lief,
zal ik daar gaan over bergen en langs oevers;

niet zal ik plukken de bloemen,
niet duchten wilde dieren,
en nemen zal ik vestingen en grenzen.

Vraag aan de schepselen:
O bossen en struikgewas,
geplant door de hand van de Beminde
O weide van groene gewassen,
met bloemen veelkleurig gesierd
Zegt of hij door jullie is heengegaan.

Antwoord van de schepselen:
Duizend bevalligheden uitstrooiend
ging hij door deze bosjes inderhaast,
en, terloops zag hij ze aan:
door alleen zijn verschijning
gekleed liet hij ze in schoonheid.

Bruid:

Ach, wie zal mij kunnen genezen
Geef je dan ten leste waarlijk over;
wil mij niet zenden
van nu af nog andere bode:
want zij weten me niet te zeggen wat ik begeer.

En allen die daar dwalen
van jou gaan mij duizend bekoorlijkheden vertellen,

en allemaal, méér verwonden zij mij,
en mij laat achter stervend
(aan ) een ik-weet-niet-wat wat zij stamelen.

Johannes van het Kruis (24 juni 1542 – 14 december 1591)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo werd geboren in Montevideo, Uruguay in 1970. Zij kwam op vijfjarige leeftijd naar Nederland. Na het einde van de dictatuur in Uruguay keerde ze terug. In 1991 won ze een eerste prijs voor haar eerste Spaanstalige novelle en besloot ze weer naar Amsterdam te gaan. Daar voltooide ze haar studie scenarioschrijven aan de Filmacademie.

Uit: De terugkeer van Lupe Garcia

“Ik had Lupes borsten gezien toen het nog van die kleine puntige heuveltjes waren. Onze eerste zomer samen was nog maar net begonnen en ik heb die heuveltjes nooit meer uit mijn hoofd gekregen. In Nederland was topless normaal, zei ze. Toco, mijn beste vriend, begon te gillen toen hij het hoorde, helemaal toen hij erachter kwam dat Lupe zich omkleedde waar ik bij was en soms in haar slipje in de tuin zat. Meisjes deden dat niet, niet als er jongens bij waren. De enige slipjes die wij zagen hingen aan kramen op de markt. Het langst duurde het voor ik het stukje tussen haar benen zag en toen dat gebeurde begreep ik dat zij de liefde van mijn leven was.
We waren op het strand voor mijn huis. Ik kan de rots waar ik op zat nog aanwijzen. Zij zat een stukje lager in het zand en droeg een korte broek aan en had haar benen opgetrokken. Ik kon zomaar alles zien, het hele vlezige roosje, en zij maar kletsen. Ik denk dat ik nog nooit zo’n stijve heb gehad, ik voelde me er bleek bij wegtrekken.
‘Zullen we een duik nemen?’ vroeg ze, maar als ik overeind kwam zou mijn lul me het zand in heien. Zo voelde dat op die leeftijd. Ik keek haar na terwijl ze het water in rende.
In Nederland leerden ze op de lagere school al zwemmen. Dat kwam doordat er zoveel grachten waren. Er was een kans van acht op tien dat je er ooit in zou fietsen. Daar waren onderzoeken naar gedaan. Ik geloofde haar en zei dat we hier ook vaak in het water vielen maar dat we gewoon verzopen. Ze geloofde mij niet.”

Carolina Trujillo (Montevideo, 1970)

De Nederlandse dichter Jurre van den Berg werd geboren in Thesinge in 1986. Hij debuteerde officieel als dichter in het voorjaar van 2009 met de bundel Binnenvaart.  In 2007 ontving hij het Hendrik de Vriesstipendium van de gemeente Groningen voor zijn poëzieproject ‘Ter verlichting van een naam’, een areligieuze, hedendaagse beschouwing op de taal en thematiek van het bijbelboek Job. Ook de gedichten die hier uit voortkwamen zijn in de reeks ‘Wij zijn hier pas sinds gisteren’ in Binnenvaart opgenomen. Tijdens het collegejaar 2005-2006 was Jurre van den Berg huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen. De gedichten die hij in deze functie schreef werden samen met andere verzen gebundeld in Avondkikkers.

HERFST

Ik was vergeten hoe de regen
de straten kon spoelen.

Naar boven kijken en grijs goud
zien eten, het land ligt reeds
begraven onder verwaaide paraplu's.

Ik was vergeten hoe de regen.

Wat geweest is, dat het terug komt
en niet los laat, storm niet uitraast.
Het land ligt reeds begraven.

Als ik denk dat het voorbij is zoals
onder herfstkastanjes na de regen.

Het is droog maar de wind
waait druppels van het blad.

Jurre van den Berg (Thesinge, 1986)

24-06-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979.  Kleyn was aanvankelijk achter de schermen actief als televisiemaker. Hij bedacht onderwerpen voor verschillende programma’s, schreef teksten voor voice-overs en presentatoren en groeide uit tot verslaggever en regisseur. Hij werkte voor programma’s als Hart van Nederland, In de hoofdrol en RTL Boulevard. Ook schreef Kleyn een wekelijkse column voor de website van RTL Boulevard. In 2006 vertrok Kleyn met filmproducent Rob Houwer naar Tsjechië om een documentaire te maken over de totstandkoming van Het woeden der gehele wereld, de verfilming van het boek van Maarten 't Hart. In 2011 werkte Kleyn bij BNN samen met Paul de Leeuw en Filemon Wesselink voor de MaDiWoDoVrijdagshow. In maart 2011 trad hij in dienst bij De Wereld Draait Door, waar hij werd geïntroduceerd als Jakhals Thijs. In mei 2011 verscheen Kleyns debuutroman Vita. Vita is een deels autobiografische roman die handelt over depressie en zelfmoord. Op 8 juni 2011 was Vita de hoogste binnenkomer in De Bestseller 60 van het CPNB.

Uit: Vita

„Al een uur sta ik in haar straat. Ik heb Vita nu al twee weken niet normaal gezien of gesproken, alleen een vluchtige blik op de redactie en een afhaaksms ’s avonds. Vandaag was het niet anders. Zodra

het donker werd, ben ik richting haar huis op de Govert Flinck gelopen.

Vanaf de stoep aan de overkant ben ik te ver weg om direct op te vallen, maar dichtbij genoeg om snel bij de voordeur te komen als die opengaat. Dan zal ik aan komen rennen en met een van Vita’s medebewoners het pand betreden met de smoes dat ik haar vriendje ben. Of het echt een smoes is, weet ik allang niet meer.

De deur gaat open en een vrouw met bruine krullen en een bril verlaat het pand. Ik trek een sprintje en kan nog net met m’n schouder de deur openhouden. De vrouw kijkt niet eens om, blijkbaar rennen er vaker vreemde mannen naar binnen. Met bonzend hart bestijg ik de drie trappen. Als ik voor haar deur uitkom, hoor ik vrouwenstemmen. Geconcentreerd luister ik. De vrouwen praten op hysterische toon in het Engels, maar met een Amerikaans accent. Zachtjes leg ik een hand op de deurklink en duw die naar beneden. Met succes. De kamer is verlicht door de felle kleuren van de tv, verder brandt er geen licht. Vita zit als een schim op haar bed naar de tv te staren. Ze heeft haar jas nog aan. Doordat de tv zo hard staat, heeft ze me niet in de gaten.

‘Lie!e,’ zeg ik.

Sloom draait ze haar hoofd naar me toe. Ze schrikt niet en oogt ook niet verbaasd.

‘Hé boef.’

Ik glimlach en loop naar haar toe. Vita blijft zitten waar ze zit. Ik kniel naast haar neer.

‘Gaat het wel?’ vraag ik zacht.

Ze antwoordt niet, maar geeft me een kus op m’n mond. Ze maakt geen aanstalten om de tv uit of zachter te zetten. Ze draait haar hoofd weer naar het scherm en kijkt verder. Ik volg haar ogen. America’s Next Topmodel is te zien, ik herken de donkere presentatrice die een huilende kandidate afbekt.“

Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)

24-06-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en ook mijn blog van 23 juni 2008 en ook mijn blog van 23 juni 2009 en ook mijn blog van 23 juni 2010.

Uit: Nachttrein naar Lissabon (Vertaald door Gerda Meijerink)

“De dag in het leven van Raimund Gregorius, na welke niets meer zo zou zijn als voordien, begon zoals talloze andere dagen. Hij kwam om kwart voor acht van de Staatsstraat en ging de Kerkveldbrug op, die van de stadskern naar het Gymnasium leidt. Dat deed hij elke schoolgaande werkdag, en het was altijd kwart voor acht. Toen de brug eens versperd was, beging hij de eropvolgende Griekse les een vergissing. Dat was nog nooit voorgekomen, en het kwam daarna ook nooit meer voor. De hele school sprak dagenlang over deze fout. Hoe langer de discussie erover duurde, hoe talrijker diegenen, die hem aan een begripsverwarring toedichtten. Uiteindelijk kreeg deze overtuiging ook bij scholieren, die erbij waren geweest, de overhand. Het was eenvoudigweg niet denkbaar, dat Mundus, zoals iedereen hem noemde, in Grieks, Latijns of Hebreeuws een fout maakte.”

(...)

‘Ik woon nu in mijzelf als in een rijdende trein. Ik ben niet vrijwillig ingestapt, had geen keus en weet niet waar we heen gaan...Ik kan de spoorbaan en de richting niet veranderen. Ik bepaal niet het tempo. Ik zie de locomotief niet en weet ook niet of de machinist te vertrouwen is...Wat kan ik doen tijdens de reis? De coupé opruimen. De dingen vastzetten, zodat ze niet meer rammelen...De reis duurt lang. Er zijn dagen waarop ik hoop dat de reis eindeloos zal zijn. Dat zijn zeldzame, kostbare dagen. Er zijn andere dagen waarop ik blij ben met de wetenschap dat er een laatste tunnel zal zijn waarin de trein voor altijd tot stilstand komt.’

Pascal Mercier (Bern, 23 juni 1944)

De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en ook mijn blog van 23 juni 2008 en ook mijn blog van 23 juni 2009 en ook mijn blog van 23 juni 2010.
 

Uit: In de Maremma : leven en wonen in Zuid-Toscane (samen met Mark Mitchell)

“Het nuttigste dat je kunt leren als je in Italië woont is hoe je je moet vervelen.
Verveling hoort bij het leven in Europa, en zelfs in Parijs hoor je weleens zeggen: ‘We hebben gevreeën omdat we ons verveelden, en het vrijen verveelde ons ook.’ Maar Italië spant wat verveling betreft wel de kroon van alle Europese landen: verveling is hier als de brandnetel tussen de laurierstruiken.
Zondag is in de stad altijd een vervelende dag omdat de winkels dan dicht zijn (hoewel dat poco a poco aan het veranderen is). De zomer is vervelend omdat de bioscopen dan allemaal dicht zijn (op een warme middag in het donker van een ijskoude megabioscoop zitten is een genoegen dat ze hier niet kennen), en gedurende minimaal een maand (augustus) is alles hier gesloten. (Echt, het is net een maand vol zondagen.) Hoe vervelend de vaste gang van zaken na het avondeten kan zijn, drong goed tot ons door toen we in Rome een keer in de zomer een reclame zagen: hierin werd een dramatisch alternatief voor het ritueel van eten, wandelen en ijs (cena, passeggiata en gelato) voorgesteld: cena, passeggiata en grattacheccha (schaafijs met limonadesiroop). In januari of februari gaan de Italianen altijd voor hun verplichte ‘witte week’ (settimana bianca) naar de Dolomieten of de Italiaanse Alpen. Kerst breng je altijd door met familie (i tuoi) en Pasen met wie je maar wilt (chi vuoi). In Rome eet je op donderdag gnocchi en op vrijdag vis. In heel Italië kun je tijdens de carnavalsdagen heerlijke zoete gefrituurde deegwaren krijgen, maar dan ook alléén tijdens de carnavalsdagen. Kortom, dat het Italiaanse leven zo’n grote verveling kent komt niet zozeer door de rituelen als door de vaste gewoontes.
En toch ga je hier van die verveling houden en die zelfs cultiveren; om er niet rusteloos en gefrustreerd door te raken. Als je je kapot verveelt komt dat alleen maar omdat je geen initiatief ontplooit, omdat je je eigen mogelijkheden niet aanspreekt.”

David Leavitt (Pittsburgh, 23 juni 1961)

De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en ook mijn blog van 23 juni 2008 en ook mijn blog van 23 juni 2009 en ook mijn blog van 23 juni 2010.
 

La cigale

« La cigale ayant chanté

Tout l’été,

Dans maints casinos, maintes boîtes

Se trouva fort bien pourvue

Quand la bise fut venue.

Elle en avait à gauche, elle en avait à droite,

Dans plusieurs établissements.

Restait à assurer un fécond placement.

Elle alla trouver un renard,

Spécialisé dans les prêts hypothécaires

Qui, la voyant entrer l’œil noyé sous le fard,

Tout enfantine et minaudière,

Crut qu’il tenait la bonne affaire.

« Madame, lui dit-il, j’ai le plus grand respect

Pour votre art et pour les artistes.

L’argent, hélas ! n’est qu’un aspect

Bien trivial, je dirais bien triste,

Si nous n’en avions tous besoin,

De la condition humaine.

L’argent réclame des soins.

 Il ne doit pourtant pas devenir une gêne.

À d’autres qui n’ont pas vos dons de poésie

Vous qui planez, laissez, laissez le rôle ingrat

De gérer vos économies,

À trop de bas calculs votre art s’étiolera.

Vous perdriez votre génie.

Signez donc ce petit blanc-seing

Et ne vous occupez de rien. »

Souriant avec bonhomie,

« Croyez, Madame, ajouta-t-il, je voudrais, moi,

Pouvoir, tout comme vous, ne sacrifier qu’aux muses ! »

Il tendait son papier. « Je crois que l’on s’amuse »,

Lui dit la cigale, l’œil froid.

Le renard, tout sucre et tout miel,

Vit un regard d’acier briller sous le rimmel.

« Si j’ai frappé à votre porte,

Sachant le taux exorbitant que vous prenez,

C’est que j’entends que la chose rapporte.

Je sais votre taux d’intérêt.

C’est le mien. Vous l’augmenterez

Légèrement, pour trouver votre bénéfice.

J’entends que mon tas d’or grossisse.

J’ai un serpent pour avocat.

Il passera demain discuter du contrat. »

L’œil perdu, ayant vérifié son fard,

Drapée avec élégance

Dans une cape de renard

(Que le renard feignit de ne pas avoir vue),

Elle précisa en sortant :

« Je veux que vous prêtiez aux pauvres seulement... »

(Ce dernier trait rendit au renard l’espérance.)

« Oui, conclut la cigale au sourire charmant,

On dit qu’en cas de non-paiement

D’une ou l’autre des échéances,

C’est eux dont on vend tout le plus facilement. »

Maître Renard qui se croyait cynique

S’inclina. Mais depuis, il apprend la musique.

Jean Anouilh (23 juni 1910 – 3 oktober 1987)

De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en ook mijn blog van 23 juni 2009 en ook mijn blog van 23 juni 2010.

Uit: The Bridge Across Forever

““It’s exciting, at first. You think at first that you’re different, that you have something special to offer, and that can even be true. Then you remember you’re the same person you’ve always been; the only change is that suddenly your picture is every­where and columns are being written about who you are and what you’ve said and where you’re going next and people are stopping to look at you. And you’re a celebrity. More accurately, you’re a curiosity. And you say to yourself, I don’t deserve all this attention!”
She thought carefully. “It isn’t you that matters to people when they turn you into a celebrity. It’s something else. It’s what you stand for, to them.”
There’s a ripple of excitement when a conversation turns valuable to us, the feel of new powers growing fast. Listen care­fully, Richard, she’s right!
“Other people think they know what you are: glamour, sex, money, power, love. It may be a press agent’s dream which has nothing to do with you, maybe it’s something you don’t even like, but that’s what they think you are. People rush at you from all sides, they think they’re going to get these things if they touch you. It’s scary, so you build walls around yourself, thick glass walls while you’re trying to think, trying to catch your breath. You know who you are inside, but people outside see something different. You can choose to become the image, and let go of who you are, or continue as you are and feel phony when you play the image.”

Richard Bach (Oak Park, 23 juni 1936)

Hier met mentalist en schilder Uri Geller (rechts) 

De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook mijn blog van 23 juni 2010 en eveneens alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.

Tweede lied

Hoe scheen daar en zong
Het wonder van onze ontmoeting.
Ik wilde in de tijd blijven staan
En niet meer weggaan daarvandaan.
Bitter en zoet was voor mij
Geluk in plaats van plicht,
Ik heb lang gepraat
Met wie ik niet mocht praten.
Laat hartstochten, de minnaars verstikken,
Een antwoord verlangend.
Wij echter, liefste, zijn slechts zielen
Tegen de rand van het bestaan.

Vertaald door Hans Boland

Hoe galmend en steil zijn de bruggen

Hoe galmend en steil zijn de bruggen,

Wat zijn deze pleinen hier breed!

En boven ons, somber en rustig,

Spreidt 't sterloze duister zijn kleed.

Twee sterflijke mensen, zo gaan we

Door 't sneeuwdek, nog maagdelijk rein.

En is het geen wonder hier samen

Op 't uur voor ons scheiden te zijn?

Opeens heb ik knikkende knieën,

Mijn adem lijkt moeizaam te gaan ...

Jij -zonlicht van mijn poëzieën,

Jij -zegening van mijn bestaan.

Dan deinen de donkere daken,

Ik val met een plofweer omlaag,

Het is niet zo erg te ontwaken

Voor mij in mijn dorpstuin vandaag.

10 maart 1917, Petersburg

't Allereerste straaltje licht - Gods zegen

't Allereerste straaltje licht - Gods zegen -

Gleed 't voorhoofd van mijn lief dat sliep,

En de dromer werd een beetje bleker,

Maar zijn slaap was daarna eens zo diep

't Licht dat uit de hemel kwam gegleden

Leek welhaast een kus ... zo teder, warm

Streek ik met lippen lang geleden

Langs zijn lieve mond, zijn bruine arm…

Maar vandaag, nu ik nog lichaamlozer,

Troostelozer dan de doden dwaal,

Kom ik slechts als lied naar hem gevlogen,

Streel ik als een vroege zonnestraal

Vertaald door M. Berg en M. Wiebes

Anna Achmatova (23 juni 1889 - 5 maart 1966)

Portret door Koezma Petrov-Votkin

23-06-2011 om 19:11 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres Cornelia Schmerle werd geboren op 23 juni 1973 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 23 juni 2010.

Aufenthalte

»Wenn du abends kommst und mich besuchst,

bring mir immer einen Strang Seide mit.

Ich werde daraus ein Seil flechten.

Wenn es fertig ist, klettern wir beide

daran herunter und fliehen.«

aus Rapunzel

I

Hin und wieder gerät Madrid in die Klaue des Tigers;

du zählst es aus, verlangst mich dazu,

mein Beistehen in dieser grauenvollen Stunde

deiner Wolllust, eine Stadt dem Boden gleich zu machen.

Es sind die Seminare deines kühlen Kopfes,

von denen ich wenig halte; halten aber muss

in den Puppengelenken, die von vorsichtigen Händen

in einer einzigen Nacht nur gemacht sind,

ich weiß es – ich bezahle unser Heim, die Luft,

an der wir gedeihen und verderben: grün, blau und

rot bei Licht; bei Projektur der Tage, die – das glaube mir –

nicht zu zerstören ist, so einfach wie dein Wild.

II

Du brauchst den Anhaltspunkt, dieses:

Halt an! Hier!

Und ich –

vielleicht schwebe oder schwimme ich

dir zu und fort und wieder hin;

das Rückenmark aus Zitrone,

die Essenz einer nicht verdauten Oblate.

Mein schwierigstes Unterfangen:

zu bergen, was ich liebe.

Ich beginne mit den Berührungen

an dir, an mir, an den plötzlichen Schnittstellen,

die ausfahrn aus beleidigtem Himmel,

Aufmerksamkeit reißen, natürlich –

das Kindlein ist ausgerückt,

entrückt, verrückt mehr als die geschworne Sekunde;

mein Beileid, den neu entdeckten Leberflecken

auf Haut und Wort, dem Kanon

der Naturen, die sich nicht erklärn;

der Ertrag des Zauberhaften

liegt wie mein Kopf schon ungehalten

hier im Korb vor dir, ein Bukett des Ganzen.

Cornelia Schmerle (Berlijn, 23 juni 1973)

De Duitse schrijver en essayist Wolfgang Arthur Reinhold Koeppen (eig. Köppen) werd geboren op 23 juni 1906 in Greifswald. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en mijn blog van 23 juni 2008 en ook mijn blog van 23 juni 2009.

Uit: Amerikafahrt und andere Reisen in die Neue Welt

„Die Kasernen der geimpften Kreuzritter auf Europas Boden, der erneuerte Limes am Rhein, Raketenrampen im schwarzen Revier, Versorgungsbasen bei der hohen Schule von Salamanca, Bulldozer, Planierungsmaschinen, Höhlenbohrer, Verstecke für die Angst, Unterstände für die Torheit, die alten Weinberge den Göttern und den Heiligen und dem Umsatz geweiht, das deutsche Vorfeld, die germanische Mitte, des Erdteils gebrochenes Herz, Maginots wiedererstandene Illusionen, die Kolonien der Feldoffiziere und Sergeanten mit dem Indianergesicht, Nachbarschaft und Isolierung, die Main Street mitgebracht, die Kirchen aus dem Koffer gepackt und die Jagdflugplätze für den Sturm, den Sand und das Vergessen gebaut am Freienreichs- stadtrand, die Schulbusse der selbstbewußten Kinder mit den Sicherungssprüchen der schon in die Wiege gelegten Zukunft, Weltherrschaftsaspiranten schüchtern und laut in der Altheidelbergschau, das Gentlemandasein der Whiskyreklame bei deutschem Flaschenbier, mitgereist die Einsamkeit der Prärie, mitgereist die heiße und kalte Luft der Nevadawüste, unvergessen im Getto der Herkunft der gute und böse Wind Chicagos, Automaten der Liebe und Automaten des Gesanges für den Traum des Nichtalleinseins,

Viersternegenerale auf den Elyseeischen Feldern, Funksprüche aus dem Pentagon, die Banner des Atlantikpaktes im freundlichen Wald von Marly-le-Roi, tot die christlichen Könige, magistral die Ansprachen des Präsidenten im Weißen Haus, urbi et orbi, Reden zum Schornstein hinaus, zur

Nachrichtenstunde des Rundfunks verbreitete Furcht und Hoffnung, das gute Geld des Marshallplans, der feste Dollar für die unterentwickelten Gebiete, der Scheck für die Freiheit, der Scheck gegen den Hunger, der Scheck für das Öl, die Milliarden für die Forschungen von Peenemünde, der Rauch für den Mond, die stars and stripes über den  Konsulaten und Bibliotheken des american way of life, auf

den abendlichen Leinwänden jedem Dorfjungen vertraut die Lichterschlucht des Broadway, Californiens sonnenblanke Straßen, das Familiengebet vor dem geöffneten Schrein des Kühlschranks, die chromstrahlende Manneskraft der Pferdestärken, die Busen und Beine der handelfördernden Schönheitsköniginnen, entzückte Augen, gezückte Pistolen, der große Krieg von Wildwest und die

große Schlacht in den Dschungeln der Städte, Gestalten aus Kleinbürgersehnsüchten und Unerwachsensein und Triumphe im Lebenskampf, Siege in den Wissenschaften, doch auch die irren Lichter O’Neills, die Durchleuchtungen Tennessee Williams’, Faulkners Genie, die Heldensage von

Little Rock, das fruchtbare Unbehagen der Reklameagenten, und dann die Plakate der Luftfahrtgesellschaften, im Sesselschlaf über den Atlantik, du bist schon angekommen, bevor du abgeflogen, so vieler Verführung ist nicht zu widerstehen, doch auch heute noch sollte man zur ersten Pilgerfahrt nach dem Amerika-du-hast-es-besser die Neue Welt zu Schiff ansteuern, von Wellen getragen, wie der wahrlich bewundernswerte Kolumbus, und nicht durch die Luft gerissen, wie der vom Reisebüro verfrachtete Zeitgenosse, begreift man erst wieder, daß wirklich ein Ozean die

Kontinente trennt, während der Reisende des fliegenden Schaumgummisitzes allzu geneigt ist, New York für einen Vorort von Berlin oder Paris, aber London, Frankfurt, den Flughafen Wahn und was drum herum liegt für Trabantenstädte Manhattans zu halten.

Wolfgang Koeppen (23 juni 1906 – 15 maart 1996)

De Zwitserse schrijver, kunstenaar en socioloog Urs Jaeggi werd geboren op 23 juni 1931 in Solothurn. Zie ook mijn blog van 23 juni 2007 en mijn blog van 23 juni 2008 en ook mijn blog van 23 juni 2009.

Uit: Wie wir

«Als Kind habe ich die schlaflosen Stunden vor dem In-die-Schule-gehenmüssen schätzen gelernt. Dabei ist es geblieben. Ob ich reglos in einem Bett verharre und manchmal am ganzen Körper brenne, oder ob ich, wenn die Spätheimkehrer verschwunden sind, irgendwo auf einer Strasse herumstreune wenn die Müllabfuhr und die Frühlieferanten noch nicht die Stille brechen. Ich kann, wenn ich es will, ganz leicht über die Wirklichkeit oder das, was so genannt wird, hinweg springen. Ich begehre den kommenden Tag und liebe die Restnacht, die ihren schlechten Atem verloren hat. Vergessen die Unentschiedenheit. Die Nacht hat in diesen Stunden nur sich selbst.»

Urs Jaeggi (Solothurn,  23 juni 1931)

De Amerikaanse dichter, vertaler en tekstschrijver Robert C. Hunter werd geboren op 23 juni 1941 in San Luis Obispo, California. Zie ook mijn blog van 23 juni 2009.

Boys In The Barroom

Does God look down on the boys in the barroom?
Mainly forsaken but surely not judged
Jacks, Kings and Aces, their faces in wine
Do Lord deliver our kind?

From singin' for whiskey, three strings on a fiddle
Four on the guitar and a song that I love
Many's the night we spent pickin' and singin'
In hopes it be pleasing both here and above

Jack string fiddle to my saw tooth bow
Who loves loneliness, loves it alone
I love the dim lights like some love the dew
The only thing I wonder sometimes

Is does God look down on the boys in the barroom?
Mainly forsaken but surely not judged
Jacks, Kings and Aces, their faces in wine
Do Lord deliver our kind?

Robert C. Hunter (San Luis Obispo, 23 juni 1941)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse schrijver Philip Weiss werd geboren in 1982 in Wenen. Philip Weiss studeerde Germanistik, filosofie en Duits als vreemde taal aan de Universiteit van Wenen. Als een master's thesis schreef hij een essay over deconstructivist Peter Handke's A Sorrow Beyond Dreams. Na zijn afstuderen, in 2008, doceerde hij aan de universiteit van Bakoe, Azerbeidzjan. Zijn theatertekst “Egon”  verscheen in 2008 bij Passagen Verlag  en werd in het ​​Leopold Museum in Wenen gepresenteerd als een geënsceneerde lezing en performance. Weiss nam met zijn tekst “Blätterliebe” deel aan de Ingeborg Bachmann-prijs in 2009 en verraste met het feit dat hij aan het einde van de lezing een pagina van zijn tekst op at.

Uit: Blätterliebe

„Ich schreibe mit der linken Hand und streiche mit der rechten durch. Manchmal ist es anders. Ich schreibe dann mit der rechten Hand, die linke dient mir dazu durchzustreichen. An seltenen Tagen schreibe ich beidhändig, streiche beidhändig durch. Weshalb ich beinahe nur durchgestrichene Worte, Texte, Geschichten geschrieben habe, ich mir also eine ständig wachsende Sammlung ausgestellt unhaltbarer Sätze zugelegt habe. Nur in seltenen Fällen, wenn eine der Hände müde wird durch die Arbeit des ständigen Streichens, erschlafft, zuerst nachhinkt, zunehmend erlahmt, schließlich daliegt, auf dem Schreibtisch, und der Stift unberührt daneben, ungeöffnet, ebenso daliegt, sodass die andere, die schreibende Hand, in einer plötzlichen Freiheit, Improvisation, sich über das Papier zu bewegen beginnt, alle Vorsicht ablegt, sich überbietet in Unsinnigkeiten, Verrücktheiten, übermütig wird, immer weiter, wilder, so lange, bis die andere, die ihre Streicharbeit vernachlässigende Hand, sich notgedrungen wieder regt, widerständig wird und eingreift, diesem Spiel ein Ende zu machen versucht, den Füller ergreift, ihn zwischen Daumen und Zeigefinger öffnet und schließlich durchzustreichen beginnt, nur in diesen seltenen Fällen, diesem Fallen des Körpers also entstehen meine Texte. In dieser Nachlässigkeit, dieser Blöße des Körpers entstehen meine Texte. In dieser Reglosigkeit, Starre, nur in diesem Geschlampe des Körpers, in diesem Körpertheater entstehen meine Texte.“

Philip Weiss (Wenen, 1982)

23-06-2011 om 19:05 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en freelance journaliste Franca Treur werd geboren in Meliskerke op 23 juni 1979. Na de middelbareschooltijd ging ze psychologie studeren aan de Universiteit Leiden. Later switchte ze naar Nederlands en literatuurwetenschap. In Leiden werd ze lid van de reformatorische studentenvereniging Panoplia. Tijdens haar studie kwam ze in aanraking met verhalen uit de Griekse en Romeinse mythologie en de vermeende overeenkomsten tussen deze verhalen en die uit de Bijbel. Ook nam ze kennis van de Schriftkritiek. Daardoor verloor ze uiteindelijk haar geloof.

Treur won in 2006 met „Maak iets van je leven! Maar wat?“ een essaywedstrijd die uitgeschreven was door Contrast Magazine en nrc.next met het thema 'Macht en onmacht'. In oktober 2009 verscheen haar eerste boek, „Dorsvloer vol confetti“. Door onderwerpen en achtergrond wordt zij regelmatig vergeleken met de schrijvers Jan Siebelink en Maarten 't Hart, evenals zij afkomstig uit een streng-gereformeerd milieu waarmee ze eveneens hebben gebroken. In 2010 won Franca Treur de Selexyz debuutprijs. „Dorsvloer vol confetti“ werd meerdere malen genomineerd, waaronder voor de NS Publieksprijs.

Uit: Dorsvloer vol confetti:

„Het is tweede pinksterdag en Katelijne zit op haar onopgemaakte bed. Met haar vingers volgt ze de bloemen van haar kussensloop. Meegaan, niet meegaan, meegaan, niet meegaan. Ze zijn een paar

uur terug van de kerk en ze gaan een rondje rijden. Het is niet echt wat je noemt een uitstapje; ze gaan niet ver weg, gewoon wat rondrijden, zoals je nu eenmaal doet op een hoogdag. Ze zullen opgestapeld zitten in de stationwagen, de oudste vier op de achterbank, de drie kleinsten met hun rug naar hen toe onder de achterklep. Ze zullen ruzie krijgen, omdat iedereen vindt dat de ander te breed zit, terwijl breed zitten er nu niet bepaald bij is. Katelijne wil eigenlijk thuisblijven, maar je weet nooit wat je dan mist. Misschien krijgen ze wel een ijsje ergens onderweg.

Ze rijden langzaam, met de ramen open, omdat het warm is en om Lourens niet te ruiken, die net voor het vertrek zijn handen heeft geprobeerd te wassen onder de gasoliepomp. Katelijne heeft zijn laarsjes moeten leeggooien. Rogier houdt ze uit het raam om ze te laten drogen.

Ze beoordelen de akkers op de hoeveelheid onkruid die boven de gewassen uitsteekt en schelden op de eigenaar ervan. ‘Die Dommisse, dat is een vuilak, zeg, en kijk daar dan: dat is een vies lapje; dat is van Jaap Geschiere, toch pa? Die zou ook eens een beetje moeten gaan kappen.’

‘Jaapje Geschiere en kappen!’ schampert de vader. ‘Die weet niet eens hoe hij een houweel moet vasthouden.’ Ze moeten er allemaal hard om lachen, behalve Katelijne, die de grap herhaalt voor de kleintjes, die hem achterin niet hadden gehoord.

Bij hun eigen maïsveld aan een smal wegje stoppen ze en stappen ze allemaal uit. De vader en de jongens zwermen over het land om de piepjonge maïsplantjes te bekijken. Katelijne kijkt toe hoe

ze naar de grond duiken om een aangevreten blaadje te inspecteren of om wat melkwiet uit te trekken. Kleine Lourens loopt achter de vader aan en botst met zijn hoofd tegen zijn billen als hij plotseling stopt en bukt om iets van dichtbij te bekijken. De vader wijst hem iets aan wat hij uit de grond kan trekken, wat niet echt snugger is, want het gaat veel sneller als hij het gewoon zelf zou doen.“

Franca Treur (Meliskerke,  23 juni 1979)

23-06-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nescio (pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh) werd geboren in Amsterdam op 22 juni 1882. Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2008 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit: Titaantjes

„Jongens waren we - maar aardige jongens. Al zeg ik 't zelf. We zijn nu veel wijzer, stakkerig wijs zijn we, behalve Bavink, die mal geworden is. Wat hebben we al niet willen opknappen. We zouden hun wel eens laten zien hoe 't moest. We, dat waren wij, met z'n vijven. Alle andere menschen waren 'ze'. 'Ze', die niets snapten en niets zagen. 'Wat?' zei Bavink, 'God? je praat over God? Hun warme eten is hun God.' Op enkele 'goeie kerels' na werd iedereen door ons veracht. Heel stilletjes zeg ik daar nu bij: 'En niet ten onrechte', maar dat mag niemand hooren. Ik ben nu geen held meer. Je weet niet hoe je de menschen nog eens noodig kunt hebben. En Hoyer vindt ook dat je geen aanstoot moet geven. Van Bekker zie of hoor je niks meer. En Kees Ploeger praat van die rare kerels die 'm op den slechten weg brachten. Maar toen waren we in de dagen onzer dwaasheid, de uitverkorenen Gods, ja God zelf. Verstandig zijn we nu, alweer behalve Bavink, en we kijken mekaar aan en glimlachen en ik zeg tegen Hoyer: 'we zijn er niet op vooruit gegaan.' Maar Hoyer is al te ver heen, hij begint bij de bonzen van de S.D.A.P. te hooren, en maakt een gebaar van twijfel met z'n handen en z'n schouders.“

(…)

Titaantjes in het Oosterpark, beeld door Hans Bayens, Amsterdam

“Schilderen? Wie kon er nog schilderen, als je Bavink hoorde? Alles lieten de lui zich voorzetten, letterlijk alles. Ik moest maar eens een schilderij maken. Dat was ik zelf, Koekebakker. Hij zou me zeggen wat ik doen moest. 'Je schildert twee horizontale banen, onder elkaar, even breed, een blauwe en een goudgele en in 't midden van die blauwe baan maak je een ronde goudgele vlek. En dan zetten we in den catalogus: No.666 De Gedachte, schilderij. En zenden we 't in op mijn naam: Johannes Bavink, 2de Jan Steenstraat, nummer zooveel en we prijzen 't voor .008 ¦ Je zult een zien wat ze er in ontdekken. Van alles, waar je zelf nooit een flauw benul van gehad hebt.'

Nescio (22 juni 1882 – 25 juli 1961)

De Nederlandse dichter en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook mijn blog van 21 mei 2009 en ook mijn blog van 21 mei 2010

Meneer

Oma kent mijn naam niet meer,

vroeger spiekte ze nog

op het briefje

naast haar telefoon,

verwisselde mij met mijn

vader, broer of oom.

.

Maar als ik nu

haar kamer binnenkom,

met de klink nog

in de hand,

zegt ze ‘Dag…

meneer.’

.

Oma kent

mijn naam niet meer



Saharazand

Vroeger in de zomer

hing ik bij een

sterke zuidenwind

met een glazen potje

meters uit het raam.

.

Zo spaarde ik korrels

zand van de Sahara.

.

Als ik dan na uren sparen

in mijn potje staarde

was ik toch

een beetje op vakantie.

Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

De Engelse schrijver Henry Rider Haggard werd geboren in Norfolk op 22 juni 1856. Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit: She

“There are some events of which each circumstance and surrounding detail seems to be graven on the memory in such fashion that we cannot forget it, and so it is with the scene that I am about to describe. It rises as clearly before my mind at this moment as thought it had happened but yesterday.

It was in this very month something over twenty years ago that I, Ludwig Horace Holly, was sitting one night in my rooms at Cambridge, grinding away at some mathematical work, I forget what. I was to go up for my fellowship within a week, and was expected by my tutor and my college generally to distinguish myself. At last, wearied out, I flung my book down, and, going to the mantelpiece, took down a pipe and filled it. There was a candle burning on the mantelpiece, and a long, narrow glass at the back of it; and as I was in the act of lighting the pipe I caught sight of my own countenance in the glass, and paused to reflect. The lighted match burnt away till it scorched my fingers, forcing me to drop it; but still I stood and stared at myself in the glass, and reflected.

"Well," I said aloud, at last, "it is to be hoped that I shall be able to do something with the inside of my head, for I shall certainly never do anything by the help of the outside."

This remark will doubtless strike anybody who reads it as being slightly obscure, but I was in reality alluding to my physical deficiencies. Most men of twenty-two are endowed at any rate with some share of the comeliness of youth, but to me even this was denied. Short, thick-set, and deep-chested almost to deformity, with long sinewy arms, heavy features, deep-set grey eyes, a low brow half overgrown with a mop of thick black hair, like a deserted clearing on which the forest had once more begun to encroach; such was my appearance nearly a quarter of a century ago, and such, with some modification, it is to this day.”

Henry Rider Haggard (22 juni 1856 - 14 mei 1925)

De Duitse schrijver Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark) werd geboren op 22 juni 1898. Zie ook mijn blog van 22 juni 2006 en ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2008 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit: Im Westen nichts Neues

„Der am Boden ist ein Rekrut. Seine Hüfte ist blutverschmiert; er ist so erschöpft, dass ich nach meiner Feldflasche greife, in der ich Rum mit Tee habe. Kat hält meine Hand zurück und beugt sich über ihn: „Wo hat’s dich erwischt, Kamerad?“

Er bewegt die Augen; er ist zu schwach zum Antworten. Wir schneiden vorsichtig die Hose auf. Er stöhnt. „Ruhig, ruhig, es wird ja besser –“. Wenn er einen Bauchschuss hat, darf er nichts trinken. Er hat nichts erbrochen, das ist günstig. Wir legen die Hüfte bloss. Sie ist ein einziger Fleischbrei mit Knochensplittern. Das Gelenk ist getroffen. Dieser Junge wird nie mehr gehen können.

Ich wische ihm mit dem befeuchteten Finger über die Schläfe und gebe ihm einen Schluck. In seine Augen kommt Bewegung. Jetzt erst sehen wir, dass auch der rechte Arm blutet. Kat zerfasert zwei Verbandspäckchen so breit wie möglich, damit sie die Wunde decken. Ich suche nach Stoff, um ihn lose darüberzuwickeln. Kat hat inzwischen aus den Taschen eines Toten noch Päckchen geholt, die wir vorsichtig an die Wunde schieben. Ich sage dem Jungen, der uns unverwandt ansieht: „Wir holen jetzt eine Bahre.“ Da öffnet er den Mund und flüstert: „Hierbleiben–“.

Man kann nicht erkennen, ob er verstanden hat; er wimmert wie ein Kind hinter uns her: „Nicht weggehen –“ Kat sieht sich um und flüstert: „Sollte man da nicht einfach einen Revolver nehmen,

damit es aufhört?“

Der Junge wird den Transport kaum überstehen, und höchstens kann es noch einige Tage mit ihm dauern. Alles bisher aber wird nichts sein gegen diese Zeit, bis er stirbt. Jetzt ist er noch betäubt und fühlt nichts. In einer Stunde wird er ein kreischendes Bündel unerträglicher Schmerzen werden. Die Tage, die er noch leben kann, bedeuten für ihn eine einzige rasende Qual. Und wem nützt es, ob er sie noch hat oder nicht –“.

Erich Maria Remarque (22 juni 1898 – 25 september 1970)

De Amerikaanse schrijver Dan Brown werd geboren in Exeter, New Hampshire, op 22 juni 1964. Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2008 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit:The Lost Symbol

“House of the Temple
8:33 P.M.
The secret is how to die.
Since the beginning of time, the secret had always been how to die.
The thirty-four-year-old initiate gazed down at the human skull cradled in his palms. The skull was hollow, like a bowl, filled with bloodred wine.
Drink it, he told himself. You have nothing to fear.
As was tradition, he had begun this journey adorned in the ritualistic garb of a medieval heretic being led to the gallows, his loose-fitting shirt gaping open to reveal his pale chest, his left pant leg rolled up to the knee, and his right sleeve rolled up to the elbow. Around his neck hung a heavy rope noose—a “cable-tow” as the brethren called it. Tonight, however, like the brethren bearing witness, he was dressed as a master.
The assembly of brothers encircling him all were adorned in their full regalia of lambskin aprons, sashes, and white gloves. Around their necks hung ceremonial jewels that glistened like ghostly eyes in the muted light. Many of these men held powerful stations in life, and yet the initiate knew their worldly ranks meant nothing within these walls. Here all men were equals, sworn brothers sharing a mystical bond.
As he surveyed the daunting assembly, the initiate wondered who on the outside would ever believe that this collection of men would assemble in one place . . . much less this place. The room looked like a holy sanctuary from the ancient world.
The truth, however, was stranger still.
I am just blocks away from the White House.
This colossal edifice, located at 1733 Sixteenth Street NW in Washington, D.C., was a replica of a pre-Christian temple—the temple of King Mausolus, the original mausoleum . . . a place to be taken after death. Outside the main entrance, two seventeen-ton sphinxes guarded the bronze doors. The interior was an ornate labyrinth of ritualistic chambers, halls, sealed vaults, libraries, and even a hollow wall that held the remains of two human bodies. The initiate had been told every room in this building held a secret, and yet he knew no room held deeper secrets than the gigantic chamber in which he was currently kneeling with a skull cradled in his palms.”

Dan Brown (Exeter, 22 juni 1964)

De Franse dichter en schrijver Xavier Grall werd geboren op 22 juni 1930 in Landivisiau (Finistère). Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2008 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Solo (Fragment)

Seigneur me voici c’est moi
je viens de petite Bretagne
mon havresac est lourd de rimes
de chagrins et de larmes
j’ai marché
Jusqu’à votre grand pays
ce fut ma foi un long voyage
trouvère
j’ai marché par les villes
et les bourgades
François Villon
dormait dans une auberge
à Montfaucon
dans les Ardennes des corbeaux
et des hêtres
Rimbaud interpellait les écluses
les canaux et les fleuves
Verlaine pleurait comme une veuve
dans un bistrot de Lorraine
Seigneur me voici c’est moi
de Bretagne suis
ma maison est à Botzulan
mes enfants mon épouse y résident
mon chien mes deux cyprès
y ont demeurance
m’accorderez vous leur recouvrance ?
Seigneur mettez vos doigts
dans mes poumons pourris
j’ai froid je suis exténué
O mon corps blanc tout ex-voté
j’ai marché
les grands chemins chantaient
dans les chapelles
les saints dansaient dans les prairies
parmi les chênes erraient les calvaires
O les pardons populaires
O ma patrie
j’ai marché
j’ai marché sur les terres bleues
et pèlerines
j’ai croisé les albatros
et les grives
mais je ne saurais dire
jusqu’aux cieux
l’exaltation des oiseaux
tant mes mots dérivent
et tant je suis malheureux

Seigneur me voici c’est moi
je viens à vous malade et nu
j’ai fermé tout livre
et tout poème
afin que ne surgisse
de mon esprit
que cela seulement
qui est ma pensée
Humble et sans apprêt
ainsi que la source primitive
avant l’abondance des pluies
et le luxe des fleurs

Xavier Grall (22 juni 1930 – 11 december 1981)

22-06-2011 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Poolse schrijver en regisseur Tadeusz Konwicki werd geboren op 22 juni 1926 in Nowa Wilejka bij Vilnius. Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit: A Minor Apocalypse (Vertaald door Richard Lourie)

„Here comes the end of the world. It’s coming, it’s drawing closer, or rather, it’s the end of my own world which has come creeping up on me. The end of my personal world. But before my universe collapses into rubble, disintegrates into atoms, explodes into the void, one last kilometer of my Golgotha awaits me, one last lap in this marathon, the last few rungs up or down a ladder that is without meaning.

...more

I wake at the gloomy hour at which autumn’s hopeless days begin. I lay in bed looking at a window full of rain clouds, but it was really one great cloud resembling a carpet darkened with age. This was the hour for doing life’s books, the hour of daily accounting. At one time people did their accounts at midnight before a good night’s sleep, now they beat their breasts in the morning, woken by the thuds of their dying hearts.
There was blank paper close at hand, in the bureau. The nitroglycerine of the contemporary writer, the narcotic of the wounded individual. You can immerse yourself in the flat white abyss of the page, hide from yourself and your private universe, which will soon explode and vanish. You can soil that defenseless whiteness with bad blood, furious venom, stinking phlegm, but no one is going to like that, not even the author himself. You can pour the sweetness of artificial harmony, the ambrosia of false courage, the cloying syrup of flattery onto the vacant whiteness and everyone will like it, even the author himself.
Which way to turn in this last lap? To the bitter left or sweet right? The same cloud was still outside the window, or a collective of clouds made uniform. On long, thin legs the rain flitted across the rusted windowsill. Once there had been something there. Forms, colors, scraps of emotion in violent movement. My life, or somebody else’s. Most likely some made-up life. A collage of readings, incompletions, old films, unfinished fantasies, legends, dreams which did not come true. My life. A cutlet made of protein and cosmic dust.“

Tadeusz Konwicki (Nowa Wilejka, 22 juni 1926)

De Amerikaanse schrijfster en luchtvaartpionier Anne Morrow Lindbergh werd geboren op 22 juni 1906 in   Englewood, New Jersey. Zie ook mijn blog van 22 juni 2009.

Uit: Gift from the Sea

“The beach is not the place to work; to read, write, or think. I should have remembered that from other years. Too warm, too damp, too soft for any real mental discipline or sharp flights of spirit. One never learns. Hopefully, one carries down that faded straw bag, lumpy with books, clean paper, long over-due unanswered letters, freshly sharpened pencils, lists, and good intentions. The books remain unread, the pencils break their points, and the pads rest smooth and unblemished as the cloudless sky. No reading, no writing, no thoughts even – at least, not at first.

At first, the tired body takes over completely. As on shipboard, one descends into a deck-chair apathy. One is forced against one’s mind, against all tidy resolutions, back into the primeval rhythms of the sea-shore. Rollers on the beach, wind in the pines, the slow flapping of herons across sand dunes, drown out the hectic rhythms of city and suburb, time tables and schedules. One falls under their spell, relaxes, stretches out prone. One becomes, in fact, like the element on which one lies, flattened by the sea; bare, open, empty as the beach, erased by today’s tides of all yesterday’s scribblings.“

Anne Morrow Lindbergh (22 juni 1906 - 7 februari 2001)

De Duitse schrijver, dadaïst en architekt Johannes Baader werd geboren op 22 juni 1875 in Stuttgart. Zie ook mijn blog van 22 juni 2009.

Hölle

Die Rune hat recht. Ich kenne die Hölle.
Sie ist des Himmels treibendes Mittel und Herz.
Ohne das Schlagwerk der Hölle bliebe der Himmel
Blutlos und tot.
In Langweil und Müde verliefe die ewig getanzte Lust,
Ohne dass Würzung und Schürzung im Schürgang
Schüfe die Frischungsreihe der Not.
Ich segne die Hölle!
Aber sieghafter wirst du die Folter der Fessel zwingen,
So du gewohnt bist, im Dunkel der Fron zu wissen,
Dass du in der Quelle des Lichts
Und zwischen den Himmeln ruhst!
Wo des göttlichen unfassbare Majestät
Die wogende Heerzahl deiner Weltscharen erfüllt,
Deren eine einzige nur ihre schmale Spanne Bewußtsein
Mit Hölle, Trauer, Qual und Verzweiflung umhüllt.
Erst wenn das Wissen der Dichter,
Und aller Dichtung der Zeit,
In den Tempeln der Himmel den schaffenden Geist geweiht,
Werden ihrer Werke Gebäude Geschmeide und Kostbarkeit,
Und weben den Gliedern
In schimmernd schmiegender Seide
Das Hochzeitskleid.

Ehret die Frauen, sie flechten und weben
Himmlische Rosen ins irdische Leben

Johannes Baader (22 juni 1875 – 15 januari 1955)

De Duitse schrijfster Ida von Hahn-Hahn werd geboren op 22 juni 1805 in Tressow (Schlingendorf). Zie ook mijn blog van 22 juni 2009.

Lebenssonne

Kann das Aug' dich nicht erspähen,

Wird es um mich Nacht und trübe,

Nebel um die Stirne wehen,

Es versinkt der Stern der Liebe;

Meine Sonne ist verdürstet,

Meine Rosen sind verblüht,

Und der Wind im Laube flüstert

Dumpf und hohl ein Trauerlied.

Kann die Hand dich nicht erreichen,

So verschweben die Gestalten,

Farb' und Form von ihnen weichen,

Seelenlose Schatten walten,

Grau in Grau verschwimmt das Leben!

Ohn' die Stralen meines Lichts,

Die das Weltenall durchbeben,

Ist mir Alles, Alles – Nichts.

Doch wenn mir die Gluten starben,

Senke ich den Blick nach innen;

Dort erblüht in tausend Farben

All mein Denken, all mein Sinnen;

Was in äußrer Welt verloren,

Giebt die inn're mir zurück,

Gleich dem Phönix neu geboren,

Grüßt mich ewig neu das Glück.

Denn dein Wunderbild entschwindet

Nimmer aus der tiefsten Seele,

Wenn mein Auge es nicht findet,

Wacht es auf in Zauberhöhle,

Giebt der Phantasie die Pracht; - -

Und ein Traum von deinem Wesen,

Er verklärt die tiefste Nacht.

Ida von Hahn-Hahn (22 juni 1805 – 12 januari 1880)

De Franse dichter Jacques Delille werd geboren op 22 juni 1738 in Clermont-Ferrand. Zie ook mijn blog van 22 juni 2007 en ook mijn blog van 22 juni 2009.

Les jardins (Fragment)

...Désirez-vous un lieu propice à vos travaux ?
Loin des champs trop unis, des monts trop inégaux,
J'aimerais ces hauteurs où, sans orgueil, domine
Sur un riche vallon une belle colline.
Là, le terrain est doux sans insipidité,
Élevé sans raideur, sec sans aridité.
Vous marchez : l'horizon vous obéit : la terre
S'élève ou redescend, s'étend ou se resserre.
Vos sites, vos plaisirs changent à chaque pas.

Qu'un obscur arpenteur, armé de son compas,
Au fond d'un cabinet, d'un jardin symétrique
Confie au froid papier le plan géométrique ;
Vous, venez sur les lieux. Là, le crayon en main,
Dessinez ces aspects, ces coteaux, ce lointain ;
Devinez les moyens, pressentez les obstacles :
C'est des difficultés que naissent les miracles.
Le sol le plus ingrat connaîtra la beauté.
Est-il nu ? que des bois parent sa nudité :
Couvert ? portez la hache en ses forêts profondes :
Humide ? en lacs pompeux, en rivières fécondes,
Changez cette onde impure ; et, par d'heureux travaux,
Corrigez à la fois l'air, la terre et les eaux :
Aride enfin ? cherchez, sondez, fouillez encore ;
L'eau lente à se trahir, peut-être est près d'éclore.
Ainsi, d'un long effort moi-même rebuté,
Quand j'ai d'un froid détail maudit l'aridité,
Soudain un trait heureux jaillit d'un fond stérile,
Et mon vers ranimé coule enfin plus facile.

Jacques Delille (22 juni 1738 – 1 mei 1813)

Portret door Joseph Ducreux

22-06-2011 om 19:13 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Willie Verhegghe werd op 22 juni 1947 te Denderleeuw geboren. Hij studeerde journalistiek aan het Pershuis te Brussel en was tot 2003 verbonden aan het Departement WVC, afdeling Muziek, Letteren en Podiumkunsten, eveneens te Brussel. Hij was redactiesecretaris van Open Deur, het maandblad van het voormalige Ministerie van Cultuur te Brussel en schreef recensies voor Vooruit, De Morgen, Ons Erfdeel, Knack, Wij, Poëziekrant en Het Volk. Hij is vast medewerker aan het Amsterdamse wielertijdschrift 'De Muur'. Verhegghe werd op Gedichtendag 2004 voor de periode van 2 jaar aangesteld als Stadsdichter van Ninove.

MAKKER MONGOOL

voor Dirk V.D.S.

De kleine dikke hand die hij me drukt

 komt zó uit zijn groot hart

en in zijn verzonken oogjes brandt een licht

 dat aan een trouwe zaklamp denken doet.

Naar het volk van Djengis Chan werd hij genoemd, maar zijn

rijk is klein en niet van onze wereld;

het geven van bevelen is hem vreemd,

daarvoor is het te dikwijls kermis in zijn hoofd.

Hem helemaal begrijpen doen we niet,

zijn kennis werd in stille eenvoud

en zonder hulp van boeken opgevuld. 

Hij studeerde simpelweg voor mens. 

Doctor Honoris Causa Humana.  

Een klopje op zijn goeie rug

maakt hem nog kleiner dan hij is: 

echte vriendschap doet soms krimpen,

 zéker in een wereld waarin ieder

voor zichzelf versterkte burchten bouwt.

Hope rides again

Het boek van deze Tour licht definitief dichtgeklapt,
valpartijen, zweet, bloed en de zwoele warmte
van de zegeroes vormen een gele smeltkroes
van verleden en voorgoed voorbij.

Maar.
Alles gaat nu gewoon zijn doodgewone gang,
ook na de dag waarop de lynx van the Isle of Man
de grandeur van de Parijse Champs Elysees
met een paar lendenrukken aan splinters sprintte
en Alberto toch even op zijn voetstuk wankelde
nu vriendje Andy voor altijd met een taaie derailleur
op de maag ligt en bij gebrek aan afdoend digestief
een schamele 38 seconden moet ontberen.

Mooi toch hoe tot slot the Old Boss bij het overschrijden
van de eindmeet een bemoedigend Katusha-klopje
op de moegestreden scherpe schouders kreeg,
er zijn er die hun klassiekers kennen.
Hope rides again, weet ik,
zeker nu mijn kleinste kleinzoon Vic deze week
en amper 14 maanden jong zijn eerste fietsje
onder het pamperkontje kreeg.

22-06-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Juliën Holtrigter (pseudoniem van Henk van Loenen) werd geboren op 22 juni 1946 in Hilversum. Zie ook mijn blog van 27 juli 2010.

Kleine pastorale

In D. heerst de rust van een nacht op het land.
De inwoners slapen. De schoorstenen stomen
hun zweetlucht naar buiten, het blaffen der honden
verstomt. De lijven draaien zich nog eens om,
hun kleine lusten steken de kop in dromen.

In dit dorp, waar het kwaad niet kan komen,
rust zacht de hand, luiert de pols op de rand van
het bed, sluipt de weemoedige wesp langs
het laken omhoog, bevuilen de luizen
de eens zo blanke agenda.

Lazarus lepelt de wacht zijn eieren uit,
totdat hij zich wakker zal braken.
Aan de muur een verouderde kaart van Europa.

Juliën Holtrigter

22-06-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Ian McEwan werd op 21 juni 1948 geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot. Zie ook mijn blog van 21 juni 2007 en ook mijn blog van 21 juni 2008 en ook mijn blog van 21 uni 2009.

Uit: Atonement

“The play, for which Briony had designed the posters, programmes and tickets, constructed the sales booth out of a folding screen tipped on its side, and lined the collection box in red crepe paper, was written by her in a two-day tempest of composition, causing her to miss a breakfast and a lunch. When the preparations were complete, she had nothing to do but contemplate her finished draft and wait for the appearance of her cousins from the distant north. There would be time for only one day of rehearsal before her brother arrived. At some moments chilling, at others desperately sad, the play told a tale of the heart whose message, conveyed in a rhyming prologue, was that love which did not build a foundation on good sense was doomed. The reckless passion of the heroine, Arabella, for a wicked foreign count is punished by ill fortune when she contracts cholera during an impetuous dash towards a seaside town with her intended. Deserted by him and nearly everybody else, bed-bound in a garret, she discovers in herself a sense of humour. Fortune presents her a second chance in the form of an impoverished doctor--in fact, a prince in disguise who has elected to work among the needy. Healed by him, Arabella chooses judiciously this time, and is rewarded by reconciliation with her family and a wedding with the medical prince on 'a windy sunlit day in spring'.
Mrs Tallis read the seven pages of The Trials of Arabella in her bedroom, at her dressing table, with the author's arm around her shoulder the whole while. Briony studied her mother's face for every trace of shifting emotion, and Emily Tallis obliged with looks of alarm, snickers of glee and, at the end, grateful smiles and wise, affirming nods. She took her daughter in her arms, onto her lap--ah, that hot smooth little body she remembered from its infancy, and still not gone from her, not quite yet--and said that the play was 'stupendous', and agreed instantly, murmuring into the tight whorl of the girl's ear, that this word could be quoted on the poster which was to be on an easel in the entrance hall by the ticket booth.“

Ian McEwan (Aldershot,  21 juni 1948)

De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Zie ook mijn blog van 21 uni 2009.

Uit: Death of a Monk

“I had no love for Father and Father had no love for me and the two of us had no love for one another, or any other way there is of restating and reshaping the sentence of our non-love.

He had, Father, a pair of large, pendulous testicles, a holy staff that gave off a pleasant fragrance, and when the maids bathed him in our home these would be exposed together as a couple, dripping thousands of drops of many waters.

He had swarthy, expressive feet which he would cross one over the other on the small stool next to the courtyard of our spacious home, and occasionally he would rout about between the toes and sniff with pleasure the bit of scum that clung to them.

I almost never saw Father during the day; it was his custom to rise early, pass quickly through the avenue of fruit orchards on the grounds of our home, which invariably caused him to grumble about the delay involved in walking its length, and attend to his thriving business concerns: lending with interest to peasants, releasing from customs goods that arrived from the far-off countries of Europe and taking care of his interests as far as his eye, which was never satisfied, would counsel and lead him.

Only at eventide, when the maids opened before him the carved wooden doors, would he return home, his presence filling the rooms at once like the blast of a ram's horn at the conclusion of a fast day. Straight away the members of the household would encircle him, excitedly dancing attendance on him, Allah yatik ela'afia, May God grant you health, and they hastened to recount for him the day's news, starting with all manner of tales and accounts to vilify me.”

Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)

De Franse schrijfster Françoise Sagan (pseudoniem van Françoise Quoirez) werd geboren in Cajarc, Lot op 21 juni 1935. Zie ook mijn blog van 21 juni 2007 en ook mijn blog van 21 juni 2008 en ook mijn blog van 21 uni 2009.