|
De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa werd geboren in Goor op 20 mei 1967. Zie ook alle tags voor Tommy Wieringa op dit blog.
Uit: Dit zijn de namen
“Pontus Beg was niet de oude man geworden die hij zich had voorgesteld. Er ontbrak iets aan. Er ontbrak zelfs tamelijk veel aan. Als jongen had hij een tijdje met een veiligheidsbril op zijn neus over het erf van zijn vader rondgelopen, met zijn handen op zijn rug – zo stelde hij zich het leven van een oude man voor. Soms gebruikte hij een tak als wandelstok. Meer dan iets anders wilde hij oud zijn. Traag en bedachtzaam, een kapitein die bedaard de storm doorstond. Hij zou sterven als een wijs man.
Toen het aan weerszijden van zijn neus begon te zweren, legde hij de bril terug bij de slijpmachine in de schuur en wachtte de ouderdom rustig af in plaats van hem tegemoet te rennen.
Een oude man voelde hij zich pas sinds hij een koude voet had. Hij was drieënvijftig jaar, nog te jong om voor echt oud door te gaan, maar hij las de tekenen. Er was een zenuw bekneld geraakt in zijn onderrug. Sindsdien had hij een koude linkervoet. Als hij ’s morgens op de badkamervloer stond, zag hij dat ze ver schillend van kleur waren. De rechter was goed doorbloed, zoals het hoorde, maar de linker was bleek en koud. Als hij erop drukte, voelde hij bijna niks. Het leek of de voet een ander toebe de voet een ander toebehoorde. Het sterven begint vanuit de voeten, dacht Beg.
Zo zou het zijn, de weg naar het einde: een geleidelijk uit elkaar groeien van hem en zijn lichaam.
De naam is de gast van het echte ding, had een filosoof uit het oude China gezegd, en zo kwam hij, Pontus Beg, ook steeds meer tegenover zijn lichaam te staan – hij was de gast en zijn lichaam het echte ding. En het echte ding begon zich nu van de gast te ontdoen.
De dagen worden korter, het leven keert naar binnen. ’s Nachts zijn er onweersbuien boven de vlakte die lang blijven hangen. Beg staat voor het raam en kijkt het onweer na. Het weerlicht in de verte, een web van gloeiende barsten in het hemelgewelf. Hij staat op het zeil met een warme en een koude voet en bedenkt dat hij zich nog iets moet inschenken om weer in slaap te raken.
De slaap is naarmate hij ouder wordt steeds vaker een onbetrouwbare vriend.”
Tommy Wieringa (Goor, 20 mei 1967)
De Nederlandse schrijver, journalist en muzikant Auke Hulst werd geboren in Hoogezand-Sappemeer, op 20 mei 1975. Zie ook alle tags voor Auke Hulst op dit blog.
Uit:Slaap zacht, Johnny Idaho
“En zouden concurrenten – binnen en buiten het bedrijf – die waarnemingen meenemen in hun strategische overwegingen?
(‘Alles Gucci?’ Man, die stem… Gerson had staan dralen bij het lopend buffet, hand in zijn broekzak, zoekend naar een codeïnepil, toen Walker-Smith zich aan hem had opgedrongen, volumeknop op elf, het smoelwerk schuimend van consumptief krediet. Een lange man in Hugo Boss, snor- en haatdragend. ws was eindbaas van wat ze in de wandelgangen ‘in vitro finance’ noemden, de kruisbestuiving van toxische financiële producten. De ware alchemie! Hij zei iets over de braakwaardigheid van het vingervoedsel en verwachtte een vergelijkbaar bon mot ter bevestiging en aanmoediging. Gerson was weggelopen zonder een woord te zeggen.)
Hij beklimt een duin en daalt af naar de waterkant. De sneeuw is verwaaid en tegen de duinenrij opgeklommen. Even staat hij stil om zijn handen te warmen aan zijn adem – het water van de Pacific kromt zich in de wind. Aan de overkant hangt een ontstoken atmosfeer boven wolkenkrabbers die elkaar in de schaduw moeten stellen. Dat is Upside, het zakelijk hart van de Archipel. Tussen dat eiland en Executive, de enclave van mensen als hijzelf, liggen defensiewerken, verraden door een ring van schuim. En dat zijn slechts de zichtbare barrières. Maakt het Executive tot een gevangenis? Nee. Wat binnen en wat buiten is, wordt bepaald door omstandigheden. Executive is buiten, de rest van de wereld is de gevangenis. De rest van de wereld en het eigen lichaam.
Hij vindt het diertje even landinwaarts, in de beschutting van bosschages. Het is een vogel met slechts de suggestie van vleugels. De veren zijn blauw en groen, het lijf heeft de vorm van een sierkussen, de snavel is robuust – het is bijna een stripfiguur. Gerson port met de punt van zijn schoen in de vogel. Een zak natte kleren. Dood. En mooi. En tragisch.”
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 20 mei 1975)
De Nederlandse schrijver en journalist Maurits de Bruijn werd geboren op 20 mei 1984 in Delft. Zie ook alle tags voor Maurits de Bruijn op dit blog.
Uit: Broer
“Mijn moeder
wil vermaakt worden. Ze wil horen hoe mijn dag was, maar ze wil ook grapjes. Ze belt iedere dag. En als ze niet belt, denkt ze aan hoe ik door Amsterdam loop en vraagt zich af of ik eenzaam ben. Dat vertelt ze me als ik haar opzoek. ’s Avonds op bed wil ze nog even met me praten. Dan vraagt ze of ik de asbak van beneden haal en eet ze dropjes.
Mijn vader is piloot. Dat heeft hij altijd willen worden. Inmiddels doet het hem niet meer zoveel. Na meer dan tienduizend vlieguren heeft hij het wel gezien. Als kind dacht ik dat mijn vader jong bleef doordat hij piloot was. Ik dacht dat de tijd die hij in de lucht doorbracht, niet meetelde. Papa was tienduizend vlieguren jonger dan mama. Mijn moeder en ik zijn bang voor vliegen. We rijden liever in een auto waar we uit het raam kunnen roken. Zes jaar na Broer werd ik onverwacht verwekt.
Ik zit in het café. De barman ziet me niet. Hij heeft dezelfde oogopslag, glimlach, dezelfde wang. De barman lijkt op Broer. Ik kom hier elke week om hem in een overhemd van spijkerstof bier te zien tappen. Meer dan nodig is charmeert hij zijn klanten. Mannen die samen in het café zitten, ontroeren me.
‘Een thee en een rode wijn.’ De barman herhaalt mijn bestelling. Ik knik. Zijn stem lijkt niet op die van Broer.
Er komt een dag dat ik voor een oudere man kies, misschien nog deze winter. Het is oud en nieuw geweest, mensen zoeken elkaars vriendschap. Het stel aan de tafel naast me voert een gesprek over hoe men voicemails inspreekt en over loze beloften: ‘Als je iets niet doet, zég het dan ook niet.’
Maurits de Bruijn (Delft, 20 mei 1984)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Deckwitz werd geboren op 20 mei 1982 in Deventer. Zie ook alle tags voor Ellen Deckwitz op dit blog.
Broertje II
Men zegt dat mijn broertje slecht eet.
Wacht tot hij zijn huid niet meer aantrekt.
Maar hij lacht wanneer ik kleren koop.
Giechelt. Je lijf zit om de verkeerde geest.
Telkens laat hij me uit zijn hoofd
geboren worden. Hij schenkt me een bestaan
waartegen ik me afzet en door al het goede
waad.
Er was eens een jongen met een vel
zo dun dat je takken zag!
Hij zette me een geest op,
kroop in mijn hoofd.
Wanneer ik terugloop,
kijk ik achterom.
De laatste eikenboom
De laatste eik gaat om,
sap kleeft aan de handen.
Straks dwarrelen
bloesemwitte vlaggetjes
langs achtergelaten kastanjes,
dekken de kuil toe. Een laagje bleker
dan ongebluste kalk, een kilte
die nooit meer ontslaapt.
Ellen Deckwitz (Deventer, 20 mei 1982)
De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.
Verzoendag
Het heilige gebeurt. Ik heb geraakt
grenzen van God en mens en dier.
Voorhangsel scheurt. Het heilige is hier.
Het heilige der heiligen ontwaakt.
Ik word geheel met u gelijk gemaakt.
Leven en dood staan niet meer op een kier.
De wanden draaien open van de vier
hemelgewesten. Gij zijt losgehaakt
van het papier, dat u gebonden hield
aan lettertekens, die tesamen stonden
om wat zij wisselend van u bevonden;
spel door zichzelve ritselend bezield
tot zoveel vuur, dat er geen vezel blijft
tussen wat is en wat er over schrijft.
Rath & Doodeheefver
Op het behang van Rath & Doodeheefver
Staan de figuren die gij hebt gekend:
Een hart, een hand, een boomtak bloesemend
En kinderschommels die naar voren zweven.
De randen, door de ratten aangevreten,
Krullen aan de vier hoeken overend.
Oud en verschoten, in zichzelf frequent,
Raakt het motief tegen de muur vergeten.
Maar deze beelden stonden in uw ogen
En deze ogen zijn uiteen gegaan.
Hoe hoog en ver werden de schommelbogen.
Het hart kreeg alle ruimte om te slaan.
De hand wees mij de wegen naar het leven.
De wereld bloeit. De dood is opgeheven.
Standbeeld
Een lichaam, blind van slaap,
Staat in mijn armen op.
Ik voel hoe zwaar het gaat.
Dodenpop.
Ik ben een eeuwigheid te laat.
Waar is je hartenklop?
De dikke nacht houdt ons bijeen
en maakt ons met elkaar compact.
‘Om Godswil laat me niet los,
mijn benen zijn geknakt’,
fluister je aan mijn borst.
Het is of ik de aarde tors.
En langzaam kruipt het mos
over ons standbeeld heen.
Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)
De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook mijn blog van 20 mei 2011 en eveneens alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.
Toneel
Ik heb zo te doen met acteurs.
Ze moeten zoveel acteren
en altijd in andermans kleren,
ik heb echt te doen met acteurs.
Waarom wordt men ooit acteur?
Het komt hier op neer, strikt genomen,
dat men door een deur op moet komen
en af moet gaan, ook door een deur.
En al wat men doet daartussen
zal altijd weer afgekraakt worden
door wezens van hogere orde,
dat zijn de toneelcriticussen.
Die zelf niet op kunnen komen
en zelf niet af hoeven gaan
en daartussen niets hebben gedaan
dan kwalijk genomen.
Ik heb zo te doen met acteurs.
Ze zitten hem zo te knijpen.
Ik kan het maar niet begrijpen:
waarom zijn er nog acteurs?
Literatuur
Toen ik verloofd was met René
die zoveel hield van Hemingway,
las ik het werk van Hemingway
omdat dat werk me zoveel dee.
Maar toen het uit was tussen ons
toen kreeg ook Hemingway de bons.
Daarna was ik met Guus verloofd
en kende Ibsen uit mijn hoofd.
Later, met Peter, hield ik zo
enorm van Valéry Larbaud.
Maar ik ben nooit verloofd geweest
met iemand die Homerus leest,
en ik heb nooit een man bemind
die Rabelais het hoogste vindt.
Er zijn dus nog verscheiden gaten,
helaas, in mijn cultuur gelaten.
Ik hoop nog altijd op Pascal,
maar wat dan ook, in elk geval:
hoe meer het aantal liefdes stijgt,
hoe meer ontwikkeling men krijgt.
Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)
Cover biografie
De Amerikaanse dichter en schrijver William Michaelian werd geboren op 20 mei 1956 in Dinuba, California. Zie ook alle tags voor William Michaelian op dit blog.
Silence best describes the circle
Attention, you know, is love,
and silence best describes the circle
of these cherry blossoms,
and the old man watching
with his idle broom;
we need beg nothing new;
how we live what we imagine,
and treasure the days,
and see the old man through
becomes our age,
defines the love
we hold true;
and what would you resolve,
there in your room,
when one great circle
holds us all,
blossoms, drifting, too?
William Michaelian (Dinuba, 20 mei 1956)
Portret door Laura Tedeschi, 2010
De Franse schrijver Honoré de Balzac werd geboren in Tours op 20 mei 1799. Zie ook alle tags voor Honoré de Balzac op dit blog.
Uit: The Wrong Side of Paris (Vertaald door Jordan Stump)
“This spot, the heart of ancient Paris, is the loneliest and most melancholy of regions. The waters of the Seine break there noisily, the cathedral casts its shadows at the setting of the sun. We can easily believe that serious thoughts must have filled the mind of a man afflicted with a moral malady as he leaned upon that parapet. Attracted perhaps by the harmony between his thoughts and those to which these diverse scenes gave birth, he rested his hands upon the coping and gave way to a double contemplation,--of Paris, and of himself! The shadows deepened, the lights shone out afar, but still he did not move, carried along as he was on the current of a meditation, such as comes to many of us, big with the future and rendered solemn by the past.
After a while he heard two persons coming towards him, whose voices had caught his attention on the bridge which joins the Ile de la Cite with the quai de la Tournelle. These persons no doubt thought themselves alone, and therefore spoke louder than they would have done in more frequented places. The voices betrayed a discussion which apparently, from the few words that reached the ear of the involuntary listener, related to a loan of money. Just as the pair approached the quay, one of them, dressed like a working man, left the other with a despairing gesture. The other stopped and called after him, saying:--
"You have not a sou to pay your way across the bridge. Take this," he added, giving the man a piece of money; "and remember, my friend, that God Himself is speaking to us when a good thought comes into our hearts."
Honoré de Balzac (20 mei 1799 - 18 augustus 1850)
Balzac, studie door Auguste Rodin. 1892
Zie voor nog meer schrijvers van de 20e mei ook mijn blog van 20 mei 2015 en ook mijn blog van 20 mei 2013 deel 2.
|
