Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
Als ik sterf, overleef me met zo'n zuivere kracht dat je de woede wekt van de flauwte en de koude, verhef naar wijd en zijd je onuitwisbare blikken, speel met je gitaarmond van 's ochtends tot 's avonds.
Ik wil niet dat je lach en je stappen aarzelen, ik wil niet dat mijn blije nalatenschap sterft, klop niet aan mijn hart, ik zal er niet zijn. Leef in mijn afwezigheid als in een huis.
De afwezigheid is een huis zo onmetelijk, dat je er dwars door de muren zult binnenkomen en de kaders in de lucht zult ophangen.
De afwezigheid is een huis zo transparant, dat ik, zelf levenloos, jou zal zien leven en als je lijdt, liefste, opnieuw zal sterven.
XX
Lelijk lief, je bent een verwaaide kastanje, Mooi lief, je bent zo mooi als de wind, Lelijk lief, je hebt een mond als twee monden, Mooi lief, je zoenen zijn koel als watermeloenen.
Lelijk lief, waar heb je je borsten verborgen? Ze zijn zo miniem als twee maatjes koren. Ik had op je borst graag twee manen zien rijzen: De reusachtige torens van je heerschappij
Lelijk lief, de zee biedt je nagels niet te koop, Mooi lief, bloem na bloem, ster om ster, Golf om golf, liefste, ik heb je lichaam geteld:
Lelijk lief, ik heb je lief om je gouden taille, Mooi lief, ik heb je lief om een frons op je voorhoofd, Liefste, ik heb je lief om donker en om licht.
Vertaald doorWilly Spillebeen
Tie Your Heart at Night to Mine
Tie your heart at night to mine, love, and both will defeat the darkness like twin drums beating in the forest against the heavy wall of wet leaves.
Night crossing: black coal of dream that cuts the thread of earthly orbs with the punctuality of a headlong train that pulls cold stone and shadow endlessly.
Love, because of it, tie me to a purer movement, to the grip on life that beats in your breast, with the wings of a submerged swan,
So that our dream might reply to the sky's questioning stars with one key, one door closed to shadow.
Liefste het water viel met een klap op de bodem van het kanaal, de wolken werden zwart ingezwachteld, kermislui zeiden, ja het is avond.
Ze gooiden draaimolens en schiettenten in de golven, ze riepen me, dat geboefte pakte me beet.
Ze rolden om van de lach, eet van je suikerspin, zeiden ze, drink uit een fles, word dronken.
Liefste ik bood geen weerstand, gehuichelde liefste waarom spreid je je vingers niet over de draaikolken, de opspattende kermisvissen in mijn armen.
De aarde en de wind
De wind begeerde de aarde en al haar nattige voorjaarsvreugdes met grote heftigheid, vooral het oranje hart dat de vorm heeft van een trompet van de narcis beloftevol geurend en lokkend op graslandjes onder struiken en bosschages. O de wind viel en ketste terug rakelings langs de takken van de kale bomen, van boven naar beneden, van de hemel naar de aarde en dook in het gloeiende hart van de narcis en zoog.
Dans dans, gilde de wind tegen de kalkoenen, waarom dans je niet, spring op, laat me onder je vleugels blazen, dans eerbiedig voor haar, was mijn suikertje, gilde de wind tegen de regen, was haar, alsof ze een kind is, was haar eerbiedig nat.
Ob du dich auch in finstrem tal verloren · Von höhen abgesunken: Wie du hier stehst bist du erkoren Ins neue land zu schaun. Du hast vom quell getrunken: Betritt die offnen aun! Durch veilchenwiesen zieht die gelbe ähre · Im haine lodern die altäre Bekränzt mit rosen .. zitternd warmer schein Ist in den lüften und der stete Gesang des engels tönt.. sein mund Auf deinem brennt dich rein · Du weilst auf heiligem grund: Knie hin und bete!
Auf das Leben und den Tod Maximins: Das Erste
Ihr hattet augen trüb durch ferne träume Und sorgtet nicht mehr um das heilige lehn. Ihr fühltet endes-hauch durch alle räume - Nun hebt das haupt! denn euch ist heil geschehn.
In eurem schleppenden und kalten jahre Brach nun ein frühling neuer wunder aus · Mit blumiger hand · mit schimmer um die haare Erschien ein gott und trat zu euch ins haus.
Vereint euch froh da ihr nicht mehr beklommen Vor lang verwichner pracht erröten müsst: Auch ihr habt eines gottes ruf vernommen Und eines gottes mund hat euch geküsst.
Nun klagt nicht mehr - denn auch ihr wart erkoren - Dass eure tage unerfüllt entschwebt ... Preist eure stadt die einen gott geboren! Preist eure zeit in der ein gott gelebt!
Trauer I
So wart bis ich dies dir noch künde: Dass ich dich erbete - begehre. Der tag ohne dich ist die sünde · Der tod um dich ist die ehre.
Wenn einen die Finstren erlasen: So schreit ICH die traurige stufe. Die nacht wirft mich hin auf den rasen. Gib antwort dem flehenden rufe ...
>Lass mich in die himmel entschweben! Du heb dich vom grund als gesunder! Bezeuge und preise mein wunder Und harre noch unten im leben!<
