De Japanse schrijver Kazuo Ishiguro werd op 8 november 1954 geboren in Nagasaki. Zie ook mijn blog van 8 november 2010 en eveneens alle tags voor Kazuo Ishiguro op dit blog.

Uit: Nocturnes

„The morning I spotted Tony Gardner sitting among the tourists, spring was just arriving here in Venice. We’d completed our first full week outside in the piazza — a relief, let me tell you, after all those stuffy hours performing from the back of the cafe, getting in the way of customers wanting to use the staircase. There was quite a breeze that morning, and our brand-new marquee was flapping all around us, but we were all feeling a little bit brighter and fresher, and I guess it showed in our music.
But here I am talking like I’m a regular band member. Actually, I’m one of the ‘gypsies’, as the other musicians call us, one of the guys who move around the piazza, helping out whichever of the three cafe orchestras needs us. Mostly I play here at the Caffè Lavena, but on a busy afternoon, I might do a set with the Quadri boys, go over to the Florian, then back across the square to the Lavena. I get on fine with them all — and with the waiters too — and in any other city I’d have a regular position by now. But in this place, so obsessed with tradition and the past, everything’s upside down. Anywhere else, being a guitar player would go in a guy’s favour. But here? A guitar! The café won’t like it. Last autumn I got myself a vintage jazz model with an oval sound-hole, the kind of thing Django Reinhardt might have played, so there was no way anyone would mistake me for a rock-and-roller. That made things a little easier, but the cafe managers, they still don’t like it. The truth is, if you’re a guitarist, you can be Joe Pass, they still wouldn’t give you a regular job in thissquare.
There’s also, of course, the small matter of my not being Italian, never mind Venetian. It’s the same for that big Czech guy with the alto sax. We’re well liked, we’re needed by the other musicians, but we don’t quite fit the official bill. Just play and keep your mouth shut, that’s what the cafe managers always say. That way the tourists won’t know you’re not Italian. Wear your suit, sunglasses, keep the hair combed back, no one will know the difference, just don’t start talking.“

Kazuo Ishiguro (Nagasaki, 8 november 1954)

De Duitse schrijfster Elfriede Brüning werd geboren op 8 november 1910 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 8 november 2010.

Uit: Damit Du weiterlebst

„Epilog
Als ich 1946 – vor fast vierzig Jahren – zum ersten Mal in das kleine Haus in Berlin-Borsigwalde zu Frau Frieda Coppi fuhr, lag es keineswegs in meiner Absicht, Stoff für ein Buch zu sammeln. Ich war damals als Redakteurin tätig. Die Zeitung, für die ich arbeitete, bereitete für den 12. September eine Ausgabe vor, in der aller derer gedacht werden sollte, die ihren Kampf gegen das Hitlerregime mit dem Leben bezahlt hatten. Vom damaligen Hauptausschuss OdF waren mir in diesem Zusammenhang Hans und Hilde Coppi genannt worden, Mitglieder der Widerstandsgruppe Schulze-Boysen, die auf ihrem Segelboot einen Geheimsender betrieben hatten. Hilde war hochschwanger, als sie verhaftet wurde, und brachte im Gefängnis ihr Kind zur Welt. Die Mutterschaft hatte sie vor der Todesstrafe nicht bewahren können. Die einzige „Gnade“, die ihr die nationalsozialistischen Henker gewährten, bestand in einem Aufschub der Urteilsvollstreckung bis zu jenem Tage, an dem die Nahrung der jungen Mutter für ihr Kind versiegt sein würde.

Hilde Coppi hat ihr Kind acht Monate lang nähren können. Am 5. August 1943 ging auch sie den Weg zum Schafott, den ihr Mann im Dezember 1942 vor ihr hatte antreten müssen.
Frieda Coppi wohnte 1946 noch in ihrer Laube; in derselben Laube, die die Nazis beschlagnahmt hatten und in die sie nach dem Zusammenbruch des Dritten Reiches vorübergehend wieder hatte einziehen können – bevor der kalte Krieg ihr den Verbleib in dem zum Westsektor gehörenden Stadtteil unmöglich machte und sie im demokratischen Teil Berlins Zuflucht suchte und bis zu ihrem Tode auch fand. In Borsigwalde hatten ihre Kinder während ihrer kurzen Ehe gelebt; dort waren sie an jenem unheilvollen Septembertag des Jahres 1942 verhaftet worden. Jetzt wohnte nur noch der Enkelsohn bei der alten Frau, der kleine Hans, der im Frauengefängnis in der Barnimstraße geboren war.“

Elfriede Brüning (Berlijn, 8 november 1910)

De Amerikaanse schrijver Joshua Ferris werd op 8 november 1974 in Danville, Illinois geboren. Zie ook mijn blog van 8 november 2010.

 Uit:  Then We Came to the End

„We were fractious ans overpaid. Our mornings lacked promise. At least those of us who smoked had something to look forward to at ten-fifteen. Most of us liked most everyone, a few of us hated specific individuals, one or two people loved everyone and everything. Those who loved everyone were unanimously reviled. We loved free bagels in the morning. They happened all too infrequently. Our benefits were astonishing in comprehensiveness and quality of care. Sometimes we questioned whether they were worth it. We thought moving to India might be better, or going back to nursing school. Doing something with the handicapped or working with our hands. No one ever acted on these impulses, despite their daily, sometimes hourly contractions. Instead we met in conference rooms to discuss the issues of the day.

Ordinarily jobs came in and we completed them in a timely and professional manner. Sometimes fuckups did occur. Printing errors, transposed numbers.Our business was advertising and details were important. If the third number after the second hyphen in a client's toll-free number was a six instead of an eight, and if it went to print like that, and showed up in Time magazine, no one reading the ad could call now and order today. No matter they could go to the website, we still had to eat the price of the ad. Is this boring you yet? It bored us every day.Our boredom was ongoing, a collective boredom, and it would never die because we would never die.

Lynn Mason was dying. She was a partner in the agency. Dying? It was uncertain. She was in her early forties. Breast cancer. No one could identify exactly how everyone had come to know this fact.Was it a fact? Some people called it rumor. But in fact there was no such thing as rumor. There was fact, and there was what did not come up in conversation. Breast cancer was controllable if caught in the early stages but Lynn may have waited too long. The news of Lynn brought Frank Brizzolera to mind.“

Joshua Ferris (Danville, 8 november 1974)

De Duitse schrijver Detlef Opitz werd geboren op 8 november 1956 in Steinheidel-Erlabrunn. Zie ook mijn blog van 8 november 2008 en ook mijn blog van 8 november 2009 en ook mijn blog van 8 november 2010.

Uit: Der Büchermörder

›Nicht viel Gutes, leider‹, erwiderte der Fremde und blickte flüchtig nach der Thür hin, wo, in die Hüften gestützter Arme, die Magd weiterer Unterweisung harrte, ganz und gar vergäblich. - Weil die Capitalien in Hamburg schlecht stünden, so fuhr er bald fort, als nur erst die Vetterin endlich abgetreten war, weil derohalben dorten nichts mehr zu machen wär und dem Tüchtigen nur ein paar läppische Bagatellen noch über blieben, darum wolle er sich hier in Sachsen nach guter Gelegenheit versehen und erbitte sich des Hrn. Kaufmanns wohldeliberirten Rath, ob es etwa besser wäre, ein Landgut zu erwerben, oder ob man klüger tät in sächsischer Obligation.
Dieser Frage entband sich nun ein kleiner Plausch über das Leben im Allgemeinen und die Cameralien im Speciellen, der freilich schon frühzeitig in einen Monolog convertirte, in dessen Verlauf der an der offenen Flancke der Eitelkeit berührte Greis eher dem Ankauf von Werthpapiren das Wort zu reden schien, inweil er zu dessen Untermalung ein städtisches Papir auf hundert Reichsthaler unterm Schreibtisch hervorzog, um es per Exempel dem Fremden vorzuzeigen.
Aber noch inmittelst er das Papir dann wieder einschloß - sank er bewußtlos darnieder.

Detlef Opitz (Steinheidel-Erlabrunn, 8 november 1956)

De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Gippius werd geboren op 8 november 1869 in Beljov in de buurt van Tula. Zie ook mijn blog van 8 november 2008 en ook mijn blog van 8 november 2009 en ook mijn blog van 8 november 2010.

The Spiders

My world is like a chamber, narrow, –

It’s very low, very small.

In four its corners sit four fellows –

Four spiders, diligent in all.

They are all fat, adroit, and dirty, 

And always spin and spin the web…

And it is awful – their portly,

Monotonous and even step.

With four their webs, when they were ready,

They spun the immense one, at last. 

I watch their fat backs’ movement, steady,

In darkness of the stinking dust.                       

My eyes – under the webbing’s level:

It’s gray, and soft, and sticky, yet.

And they are glad with gladness, evil, --

Four spiders, fat.

Zinaida Gippius (8 november 1869 – 9 september 1945)

Hier met Dmitrij Merežkovskij

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e november ook mijn vorige blog van vandaag.

08-11-2011 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Peter Weiss werd geboren op 8 november 1916 in Nowawes (het tegenwoordige Neubabelsberg) bij Berlijn. Zie ook mijn blog van 8 november 2006 en ook mijn blog van 8 november 2008 en ook mijn blog van 8 november 2010.

Uit: Die Ästhetik des Widerstands

„Der Frau mit den umschatteten Augen, rechts vorn, war anzusehn, dass sie in einem Kellerloch zu Hause war, dass ihre Kinder hungerten. Der Maler hatte ihre Dürftigkeit gekennzeichnet, er hatte die Arbeitshetze wiedergegeben, die unwürdigen Verhältnisse, unter denen die Arbeitenden sich wuschen und ihre Mahlzeit einnahmen, und doch weckte das Bild keine Empörung. Vielmehr gemahnte es an etwas Unabwendbares. Der arbeitende Mensch war Träger der Aktion, voller Sicherheit verrichtete er

seine Aufgaben, jeder Griff, jede Geste schien ihm selbstbewusste Größe zu verleihn, seine Leistungskraft aber, darauf wies mein Vater hin, war nur dazu angetan, unsichtbare Kassen und Tresore zu füllen. Bei allem Mitgefühl, das der Künstler für die soziale Lage der Arbeiter gespürt haben mochte, waren die Männer, mit ihren zerfurchten Gesichtern und den vor der Glut zusammengekniffnen Augen, ihren um die Werkzeuge geballten Fäusten, doch losgelöst worden

von den gesellschaftlichen Kenntnissen, Dokumentationen und Organisationen, die damals bereits Wirklichkeit besaßen. Als Laufjunge dienend bei Alfa Laval sah ich, wen Menzels Meisterschaft vors bewundernde Publikum gestellt hatte, den deutschen Arbeitsmann aus Bismarcks und Wilhelms Reich, unangefochten vom Kommunistischen Manifest, in seiner einzigen Befugnis, wacker und treu zu sein. Seine mit Glanzlichtern und fließenden Schatten versehne Gestalten waren Handlanger des Eisens. Diesem war etwas Elementares zu eigen. Mit seiner intensiven Glut war es mehr als Metall, es symbolisierte die Expansion des industriellen Imperialismus. Der Arbeiter war grade so viel wert, wie der Lohn, den er empfing. Hauptfigur des Werks, dessen Materialtreue die Freude des Fachmanns war, war nicht der Arbeitende, sondern die weißglühende sinterspritzende Luppe, die zur Akkumulation des Kapitals unter die Walztrommeln kam. Vielleicht hätte mich diese Lesart des Bilds noch nicht überzeugt, wenn ich das Gemälde im Museum nicht flankiert gesehn hätte von zwei andern Werken des Malers.“

Peter Weiss (8 november 1916 - 10 mei 1982)

De Amerikaanse schrijfster en oorlogscorrespondente Martha Ellis Gellhorn werd geboren in St. Louis, Missouri op 8 november 1908. Zie ook mijn blog van 8 november 2008 en   ook mijn blog van 8 november 2010.

Uit: Is There a New Germany?

„These boys and girls were in their twenties; they had known no other form of government than "democracy." They had also grown up in an affluent society, though few of them were rich, but none was miserably poor as were the European students of my youth. I liked some of them very much, and thought some almost as detestable as their fathers had been in their brand-new brown uniforms in the pre-war universities.

In my opinion there is no New Germany, only another Germany. Germany needs a revolution which it has not had and shows no signs of having; not a bloody, old-fashioned revolution, with firing squads and prisons, ending in one more dictatorship, but an interior revolution of the mind, the conscience. Obedience is a German sin. Possibly the greatest German sin. Cruelty and bullying are the reverse side of this disciplined obedience. And Germans have been taught obedience systematically, as if it were the highest virtue, for as long as they have been taught anything. They are still so taught, beginning at Mom's knee and continuing through the universities. Twice their victors have imposed "democracy" on a people who never fought for it themselves. Democracy may not be the most perfect form of government (E. M. Forster was right in saying "Two Cheers for Democracy"), but it is the best we have yet found, because it implies that the citizen has private duties of conscience, judgment, and action. The citizen who says Yes to the state, no matter what, is a traitor to his country; but citizens have to learn how to say No and why to say No. Germans are still trained as before in their old authoritarian way; the young are not rebels either. At their best they are deeply troubled by their state and suspicious of it; at their worst they are indistinguishable from their ancestors -- the interests of the state come first -- and they are potentially dangerous sheep“.

Martha Ellis Gellhorn (8 november 1908 - 16 februari 1998)

De Ameikaanse schrijfster Margaret Mitchell werd geboren op 8 november 1900 in Atlanta, Georgia. Zie ook mijn blog van 8 november 2006 en ook mijn blog van 8 november 2008 en ook mijn blog van 8 november 2010.

Uit: Gone with the wind

“Now, what about the corn and the cotton, Pork?”

“De cawn? Lawd, Miss Scarlett, dey pasture dey hawses in de cawn an’ cah’ied off whut de hawses din’ eat or spile. An’ dey driv dey cannons an’ waggins ‘cross de cotton till it plum ruint, ‘cept a few acres over on de creek bottom dat dey din’ notice. But dat cotton ain’ wuth foolin’ wid, ‘cause ain’ but ‘bout three bales over dar.”

Three bales. Scarlett thought of the scores of bales Tara usually yielded and her head hurt worse. Three bales. That was little more than the shiftless Slatterys raised. To make matters worse, there was the question of taxes. The Confederate government took cotton for taxes in lieu of money, but three bales wouldn’t even cover the taxes. Little did it matter though, to her or the Confederacy, now that all the field hands had run away and there was no one to pick the cotton.

“Well, I won’t think of that either,” she told herself. “Taxes aren’t a woman’s job anyway. Pa ought to look after such things, but Pa — I won’t think of Pa now. The Confederacy can whistle for its taxes. What we need now is something to eat.”

Scene uit de film 'Gone with the wind' uit 1939

“Pork, have any of you been to Twelve Oaks or the MacIntosh place to see if there’s anything left in the gardens there?”

“No, Ma’m! Us ain’ lef’ Tara. De Yankees mout git us.”

“I’ll send Dilcey over to MacIntosh. Perhaps she’ll find something there. And I’ll go to Twelve Oaks.”

“Who wid, chile?”

“By myself. Mammy must stay with the girls and Mr. Gerald can’t —”

Pork set up an outcry which she found infuriating. There might be Yankees or mean niggers at Twelve Oaks. She mustn’t go alone.

“That will be enough, Pork. Tell Dilcey to start immediately. And you and Prissy go bring in the sow and her litter,” she said briefly, turning on her heel.

Mammy’s old sunbonnet, faded but clean, hung on its peg on the back porch and Scarlett put it on her head, remembering, as from another world, the bonnet with the curling green plume which Rhett had brought her from Paris. She picked up a large split-oak basket and started down the back stairs, each step jouncing her head until her spine seemed to be trying to crash through the top of her skull.“

Margaret Mitchell (8 november 1900 – 16 augustus 1949)

 De Ierse schrijver Bram Stoker werd geboren op 8 november 1847 in Clontarf, een wijk van Dublin in Ierland. Zie ook mijn blog van 8 november 2006 en ook mijn blog van 8 november 2008 en ook mijn blog van 8 november 2010. 

Uit: Dracula

„At every station there were groups of people, sometimes crowds, and in all sorts of attire. Some of them were just like the peasants at home or those I saw coming through France and Germany, with short jackets, and round hats, and home-made trousers; but others were very picturesque.

The women looked pretty, except when you got near them, but they were very clumsy about the waist. They had all full white sleeves of some kind or other, and most of them had big belts with a lot of strips of something fluttering from them like the dresses in a ballet, but of course there were petticoats under them.

The strangest figures we saw were the Slovaks, who were more barbarian than the rest, with their big cow-boy hats, great baggy dirty-white trousers, white linen shirts, and enormous heavy leather belts, nearly a foot wide, all studded over with brass nails. They wore high boots, with their trousers tucked into them, and had long black hair and heavy black moustaches. They are very picturesque, but do not look prepossessing.

Christopher Lee als Dracula in de film uit 1958

On the stage they would be set down at once as some old Oriental band of brigands. They are, however, I am told, very harmless and rather wanting in natural self-assertion.

It was on the dark side of twilight when we got to Bistritz, which is a very interesting old place. Being practically on the frontier--for the Borgo Pass leads from it into Bukovina-- it has had a very stormy existence, and it certainly shows marks of it. Fifty years ago a series of great fires took place, which made terrible havoc on five separate occasions. At the very beginning of the seventeenth century it underwent a siege of three weeks and lost 13,000 people, the casualties of war proper being assisted by famine and disease.

Count Dracula had directed me to go to the Golden Krone Hotel, which I found, to my great delight, to be thoroughly old-fashioned, for of course I wanted to see all I could of the ways of the country.

I was evidently expected, for when I got near the door I faced a cheery-looking elderly woman in the usual peasant dress-- white undergarment with a long double apron, front, and back, of coloured stuff fitting almost too tight for modesty. When I came close she bowed and said, "The Herr Englishman?"

Bram Stoker (8 november 1847 – 20 april 1912)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zweedse schrijver Carl-Henning Wijkmark werd geboren in 1934 in Stockholm  Hij studeerde filosofie in Lund en München en werkte als vertaler en als docent aan de universiteit van Stockholm en als cultureel journalist. Hij vertaalde o.a. Benjamin, Nietzsche en Lautreamont. Sinds 1970 werkt hij alleen als schrijver en heeft hij met zijn romans een belangrijke plaats veroverd in de Zweedse literatuur. Zijn debuut, 'De jagers op Karinhall' (1972), ging over het privéleven van Herman Göring, 'Laatste dagen' over de aanslag op president De Gaulle begin jaren zestig, en 'Da Capo' over het neerhalen van het IJzeren Gordijn.

Uit: Nahende Nacht (Vertaald door Paul Berf)

“In regelmäßigen Abständen gaben Birgit oder Angela mir eine Spritze, die mich schläfrig machte, solange ich wach lag, und hellwach in den Träumen, die sich einstellten, sobald ich einschlief. Doch schlief ich wirklich? Es war eher eine Art Dämmerzustand und die Träume waren unkontrollierte Fantasien, sehr deutlich und bevölkert von einem oder mehreren Menschen, die sich bewegten und sprachen. In meinen Träumen sind häufig Repliken vorgekommen, aber früher war es so, dass ich sie eher dachte als hörte; nun erklangen sie dagegen laut und deutlich, allerdings mit einem Hallen wie in einem Kellergewölbe, das individuelle Unterschiede auslöschte. Es war, als hörte man Roboter, was jedoch nicht verhinderte, dass die Menschen aus meiner Vergangenheit, die in diesen Träumen auftraten, realer wurden als jene, die mich in der Gegenwart umgaben. So war es zumindest zu Anfang meines Aufenthalts in Zimmer 5; es sollte sich im Laufe der Zeit ändern.
     Der große Segen der Spritze bestand natürlich darin, dass sie die Schmerzen kappte und längere Zeit völlig verschwinden ließ, und ich, der ich im Laufe eines Lebens in der Welt des Theater mehr als genug von Drogentratsch und Fixerhelden mitbekommen hatte, war jetzt ein dankbarer Morphinist. Dennoch möchte ich ausdrücklich meine neue Traumwelt erwähnen, weil sie zum positivsten gehörte, was ich in dieser späten Phase meines Lebens erfahren durfte, auch wenn sie mich nicht selten mit durchaus unangenehmen Szenen und drängenden Fragen konfrontierte. Zwar entwickelte ich mit der Zeit ein immer freundschaftlicheres Verhältnis zu meinen beiden Zimmergenossen und ein immer innigeres zu den Krankenschwestern, die ich bereits erwähnt habe, aber die Träume waren eine sicherere Zuflucht. Und weil ich eine Zuflucht so verzweifelt benötigte, wurden sie, wie gesagt, wirklicher als meine eigentliche Wirklichkeit.
     Denn es ließ sich nicht leugnen, dass sich meine Kameraden und ich in einer deathrow befanden - oder dem "Basislager", wie wir es nannten, weil uns das große Wagnis noch bevorstand. Ziel der Pflege an diesem Ort ist es, zu helfen und zu lindern, nicht zu heilen, und es gibt hier auch niemanden, der behaupten würde, einer von uns Patienten könne gerettet werden. Bekommen haben wir die Freundlichkeit und Fürsorglichkeit einiger Krankenschwestern in Form von schmerzlindernden Mitteln und hygienischer Assistenz, ansonsten jedoch nicht viel, was uns das Leben in dieser letzten Zeit erleichtert hätte. Das Essen schmeckte nach nichts, erinnerte an Plastik und wurde zu unserer Erleichterung durch den Tropf ersetzt, als die Verschlechterung unseres Zustands dies erforderlich machte”.

Carl-Henning Wijkmark (Stockholm,  1934)

08-11-2011 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en filosoof Albert Camus werd geboren op 7 november 1913 in Mondovi, Algerije. Zie ook mijn blog van 7 november 2010 en eveneens alle tags voor Albert Camus op dit blog.

Uit: Der Fremde (Vertaald door Uli Aumüller)

“Heute ist Mama gestorben. Vielleicht auch gestern, ich weiß nicht. Ich habe ein Telegramm vom Heim bekommen: «Mutter verstorben. Beisetzung morgen. Hochachtungsvoll.» Das will nichts heißen. Es war vielleicht gestern.

Das Altersheim ist in Marengo, achtzig Kilometer von Algier entfernt. Ich werde den Bus um zwei nehmen und nachmittags ankommen. Auf die Weise kann ich Totenwache halten und

bin morgen Abend wieder zurück. Ich habe meinen Chef um zwei Tage Urlaub gebeten, und bei

so einem Entschuldigungsgrund konnte er sie mir nicht abschlagen. Aber er sah nicht erfreut aus. Ich habe sogar gesagt: «Es ist nicht meine Schuld.» Er hat nicht geantwortet. Da habe ich gedacht, dass ich das nicht hätte sagen sollen. Ich brauchte mich ja nicht zu entschuldigen. Vielmehr hätte er mir sein Beileid aussprechen müssen. Aber das wird er wahrscheinlich übermorgen tun, wenn er mich in Trauer sieht. Vorläufig ist es ein bisschen so, als wäre Mama gar nicht tot. Nach der Beerdigung allerdings wird es eine abgeschlossene Sache sein, und alles wird einen offizielleren Anstrich bekommen haben.

Ich habe den Bus um zwei genommen. Es war sehr heiß. Ich habe im Restaurant von Céleste

gegessen, wie gewöhnlich. Sie hatten alle viel Mitgefühl mit mir, und Céleste hat gesagt: «Man

hat nur eine Mutter.» Als ich gegangen bin, haben sie mich zur Tür begleitet. Ich war etwas abgelenkt, weil ich noch zu Emmanuel hinaufmusste, um mir einen schwarzen Schlips und eine Trauerbinde von ihm zu borgen. Er hat vor ein paar Monaten seinen Onkel verloren.

Ich bin gelaufen, um den Bus nicht zu verpassen. Diese Hetze, dieses Laufen – wahrscheinlich

war es all das, zusammen mit dem Gerüttel, dem Benzingeruch, der Spiegelung der Straße und

des Himmels, weswegen ich eingenickt bin. Ich habe fast während der ganzen Fahrt geschlafen. Und als ich aufgewacht bin, war ich gegen einen Soldaten gerutscht, der mich angelächelt hat und gefragt hat, ob ich von weit her käme. Ich habe «ja» gesagt, um nicht weiterreden zu müssen.”

Albert Camus (7 november 1913 – 4 januari 1960)

De Nederlandse dichter en schrijver Albert Helman werd geboren op 7 november 1903 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 7 november 2010 en eveneens alle tags voor Albert Helman op dit blog.

Uit: Zuid-Zuid-West

„Het feest van de droge tijd begon, als wij het binnenland in konden trekken. De lucht in de stad werd ijl, de boomen wiegelden loom in de lauwe wind, en alles scheen zachtjes in te slapen. Dan was het thuis een vreugde om manden vol te pakken met het hoognoodige, en met het kleine treintje de rijstvelden langs, al die stille plaatsjes voorbij te gaan, met hun mooie namen: Kofiedjompo, Kadjoe, Maäbo, Abontjeman, Djehdjeh!

Na een paar uren kwam de heerlijke sensatie van het uitstappen. Want dit was een groot wonder: ineens te staan in de felle zon die als in een spiegel schijnt op het spierwitte zand van het Paras-district. De korrels van dat zand zijn zoo groot als kleine kiezels, en de spoordijk waarlangs je nog een half uur moet loopen, - omdat de trein onderweg niet stopt, - ligt als een lange, wit-gloeiende stang te branden.

Geen van de planten die groeien in dit zand zijn te zien in de stad. Het is spichtig en draderig gras, bijeengekropen tot stervormigen groeisels met kleine paarse bloemen, en het wondere groene weefsel van bosch-markoesa waarin een zoete, grijze bes verborgen zit!

Ook als de zon pijnlijk op onze koppen brandde is ons de weg naar Koetiri nooit te lang geweest. Het was voortdurend luisteren en lachen naar Neef, die de trots en het ideaal van ons jongens was; want hij was een woudlooper als geen tweede.

Tante Maria, - kennen wij al de oude besognes uit de familie? - had wel twintig jaar geleden midden in 't onbewoonde bosch een concessie genomen om hout te kappen en het land te bebouwen. Tante Maria! Een groote, sterke vrouw, dof-koper van kleur, met een stem die de roem van de bosch-echo was. Een oom hebben we nooit gekend; die was al dood toen voor ons de herinnering begon. Maar er wàs geen oom noodig. Was niet onze Neef - Constantijn was zijn doopnaam - een sterke en vreeslooze man, met een lach als een kind?

Aan een stille bocht van de oude, zwarte Kropina-kreek stonden hun huisjes; één van Tante Maria, één van Neef, één voor de varkens en één voor de kippen. Daarachter lag het bosch, en bij 't bosch was nog een hut op palen, voor de twee koelies die ze in dienst hadden als twee zoons.“

Albert Helman (7 november 1903 - 7 oktober 1996)

Portret door door Anton Faverey in het Surinaams Museum, Fort Zeelandia

De Franse schrijver, scenarioschrijver, essayist, dichter, journalist en fotograaf Pierre Bourgeade werd geboren in Morlanne op 7 november 1927. Zie ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Uit: Bloc-notes

„J’ai rencontré quatre ou cinq fois, dans les années 70, Peter Handke, soit à la NRF, soit au Flore. Visage d’adolescent, veste et pantalon blancs, manières élégantes et douces – tout ce qu’il faut pour donner l’impression d’une extrême violence, cachée. Il étonna par son journal, par ses romans, par son théâtre, par ses films. Il ouvrait en douceur les portes d’une nouvelle modernité.
Je l’admirais beaucoup, avec, au fond de moi, cette affection secrète que l’on a pour ceux qui ouvrent de telles portes.
Or, il y a quatre ou cinq ans, alors que je n’avais pas entendu parler de lui depuis assez longtemps, mais que je n’avais jamais cessé de le lire, je fus révulsé par ce que je lus dans la presse, qu’il venait de dire, à propos de Haider, ce demi-nazi qui brusquement apparaissait sur la scène européenne.
Mon sang ne fit qu’un tour. J’écrivis quelques lignes que j’envoyai à la page de Libé, « Rebonds », où elles furent publiées quelques jours après. J’écrivais, à peu de choses près : « Hitler, en son temps, a trouvé ses Handke (Céline et Drieu en France, par exemple), Handke, lui, a trouvé son Haider. » J’étais enfant pendant la guerre, je ne puis accepter qu’on banalise, si peu que ce soit, l’horreur nazie.
On me dit alors que Handke et Goldschmidt avaient vainement cherché à me joindre… Mais il n’y eut qu’à consulter l’ordinateur pour se rendre compte que Handke avait été beaucoup plus loin, en faveur de Haider, que ce que la presse avait relaté. Le papier parut, donc.
Aujourd’hui je tire le diable par la queue, mais à l’époque je faisais du théâtre, j’avais un peu d’argent,

l’Europe comptait une frontière inconnue jusqu’alors – le Rideau de fer (Handke n’avait-il pas tiré un film de ces confins ?) et on n’avait pas encore instauré en France les limitations de vitesse. J’avais une amie mince et littéraire qui aimait la route, j’achetai une Porsche d’occasion, et nous voilà partis pour un voyage de huit jours ! Programme : 1er jour : Paris-Milan ; 2e jour : Milan-Trieste ; 3e jour : Trieste-Zagreb ; 4e jour : Zagreb-Budapest ; 5e jour : Budapest-Prague ; 6e jour : Prague-Klagenfurt ; 7e jour : Klagenfurt-Gruyère ; 8e jour : Gruyère-Paris. Programme qui fut respecté à la lettre.“

Pierre Bourgeade (7 november 1927 – 12 maart 2009)

De Chileense schrijver Antonio Skármeta werd geboren op 7 november 1940 in Antofagasta. Zie ook mijn blog van 7 november 2008 en ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Uit: Mit brennender Geduld (Vertaald door Willi Zurbrüggen)

„Zwei ebenso glückliche wie gewöhnliche Umstände brachten Mario Jiménez im Juni 1969 dazu, seinen Beruf zu wechseln. Der erste war seine Abneigung gegen die Fischereiarbeit, die ihn schon vor Tagesanbruch aus dem Bett trieb, und das meist mitten in seinen Träumen von verwegenen Liebesabenteuern mit den strahlenden Leinwandheldinnen, die er im Kurbelkino von San Antonio sah. Dieses Talent gestattete ihm, frankiert von seiner beharrlichen Neigung zu - wirklichen oder erfundenen Schnupfenanfällen, derentwegen er sich jeden zweiten Morgen für sein Fehlen bei der Arbeitsvorbereitung am Boot seines Vaters entschuldigte, schnell wieder unter seine warmen Decken aus Chiloé zu schlüpfen und seine Traumromanzen weiterzuspinnen, bis der Fischer José Jiménez hungrig und durchnäßt von hoher See zurückkam. Sein schlechtes Gewissen beschwichtigte Mario damit, dem Vater eine Mahlzeit aus einem anregenden Tomatensalat mit Zwiebeln, Petersilie und Koriander und dazu knuspriges Brot aufzutischen, während er selbst theatralisch ein Aspirin in sich hineinstopfte, wenn ihm die beißende Bitterkeit seines Erzeugers bis in die Knochen fuhr.“

Antonio Skármeta (Antofagasta, 7 november 1940)

De Indonesische dichter en toneelregisseur Wahyu Sulaeman Rendra (eig. Willibrordus Surendra Broto Rendra) werd geboren in Surakarta op 7 november 1935. Rendra behoorde als dichter tot de groep "Angkatan '50". Zie ook mijn blog van 7 november 2010

The Prayer of the Hungry

Hunger is a crow
Sly and black
Millions of crows
Like a black cloud

God!
Frightful crows
And hunger is a crow
Always ghastly
Hunger is a rebellion
An invisible force
From the killing knives
Swung by the hands of the poor

Hunger is a reef
Underneath the sleeping ocean's face
A spring of deception
A betrayal of honor

A gallant young man will sob
See how his own hand
Lays down his honor on the ground
Because of hunger
Hunger is a devil
Hunger is a devil that offers a dictatorship

God!
Hunger is black hands
That put a fistful of alum
Into the stomachs of the poor

God!
We kneel
Our eyes are Your eyes
This too, Your mouth
This too, Your heart
And this is also Your stomach
Your stomach is hungry, O God
Your stomach clenches at alum
And shards of glass

God!
How beautiful is a plate of hot rice
A bowlful of soup and a cup of black coffee

God!
Hunger is a crow
Millions of crows
Like a black cloud
Blocking my view
Of Your heaven

W. S. Rendra (7 november 1935 - 6 augustus 2009)

07-11-2011 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Vladimir Volkoff werd geboren in Parijs op 7 november 1932.  Zie ook mijn blog van 7 november 2008 en ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Uit: Chroniques angéliques

„À mon ange gardien

Avoue que c’est étrange.

Je ne suis pas tout à fait sûr que tu existes (ne te vexe pas, je ne suis pas tout à fait sûr d’exister moi-même), et pourtant je t’invoque tous les jours. Solennellement. En slavon. Je te dis : " Ange Gardien de par le Seigneur à moi envoyé, pardonne-moi tout ce par quoi je t’ai chagriné la journée passée et aide-moi à commencer la prochaine pour ton réconfort et le salut de mon âme. " Ma mère a composé cette prière : elle m’en remplace une autre que l’Église orthodoxe recommande de dire tous les matins.

C’est que l’Église chrétienne, aussi bien orthodoxe que catholique ou protestante, avec toutes les religions monothéistes, croit fermement en vous autres anges : les juifs croient en vous, les musulmans croient en vous, les bons chrétiens croient en vous. Si certains d’entre eux se permettent de douter de votre existence, c’est respectueusement. Il n’y a que les descendants de M. Homais, civils ou ecclésiastiques, qui vous ont carrément radiés des rôles avec une désinvolture qu’ils prennent pour la marque d’esprits supérieurs.

Mais entre croire en vous et savoir qui vous êtes et comment vous comprendre et comment vous parler et comment vous traiter, il y a du chemin. Si bien que je ne suis pas sûr d’avoir le droit de faire ce que je fais ici en inventant vos chroniques.

Quand j’étais petit, on m’assurait qu’il ne fallait jamais toucher un papillon parce que ses ailes étaient couvertes d’un pollen qui lui permettait de voler. Peut-être la recommandation est-elle valable pour les anges et ferais-je mieux de ne pas transgresser votre intangibilité ?

Mais peut-être aussi n’est-ce qu’une question de tact et, si, nous autres gens soi-disant cultivés, nous nous croyons obligés de prendre un ton amusé à votre sujet, est-ce la faute des savants qui vous ont chloroformés, épinglés et catalogués au lieu de s’inspirer du dicton américain : " Pourquoi les anges volent-ils ? Parce qu’ils se prennent à la légère."

Vladimir Volkoff (7 november 1932 - 14 september 2005)

De Franse schrijver Auguste Villiers de L'Isle-Adam werd geboren op 7 november 1838 in Saint-Brieuc. Zie ook mijn blog van 7 november 2010 en eveneens alle tags voor Auguste Villiers de L'Isle-Adam op dit blog.

Uit: Véra

„L'Amour est plus fort que la Mort, a dit Salomon : oui, son mystérieux pouvoir est illimité.

C'était à la tombée d'un soir d'automne, en ces dernières années, à Paris. Vers le sombre faubourg Saint-Germain, des voitures, allumées déjà, roulaient, attardées, après l'heure du Bois. L'une d'elles s'arrêta devant le portail d'un vaste hôtel seigneurial, entouré de jardins séculaires ; le cintre était surmonté de l'écusson de pierre, aux armes de l'antique famille des comtes d'Athol, savoir : d'azur, à l'étoile abîmée d'argent, avec la devise « PALLIDA VICTRIX », sous la couronne retroussée d'hermine au bonnet princier.

Les lourds battants s'écartèrent. Un homme de trente à trente-cinq ans, en deuil, au visage mortellement pâle, descendit. Sur le perron, de taciturnes serviteurs élevaient des flambeaux. Sans les voir, il gravit les marches et entra. C'était le comte d'Athol.

Chancelant, il monta les blancs escaliers qui conduisaient à cette chambre où, le matin même, il avait couché dans un cercueil de velours et enveloppé de violettes, en des flots de batiste, sa dame de volupté, sa pâlissante épousée, Véra, son désespoir.

En haut, la douce porte tourna sur le tapis ; il souleva la tenture.

Tous les objets étaient à la place où la comtesse les avait laissés la veille. La Mort, subite, avait foudroyé. La nuit dernière, sa bien-aimée s'était évanouie en des joies si profondes, s'était perdue en de si exquises étreintes, que son coeur, brisé de délices, avait défailli : ses lèvres s'étaient brusquement mouillées d'une pourpre mortelle. A peine avait-elle eu le temps de donner à son époux un baiser d'adieu, en souriant, sans une parole : puis ses longs cils, comme des voiles de deuil, s'étaient abaissés sur la belle nuit de ses yeux.

La journée sans nom était passée.

Vers midi, le comte d'Athol, après l'affreuse cérémonie du caveau familial, avait congédié au cimetière la noire escorte. Puis, se renfermant, seul, avec l'ensevelie, entre les quatre murs de marbre, il avait tiré sur lui la porte de fer du mausolée. -- De l'encens brûlait sur un trépied, devant le cercueil ; -- une couronne lumineuse de lampes, au chevet de la jeune défunte, l'étoilait.”

Auguste Villiers de L'Isle-Adam (7 november 1838 - 18 april 1889)

Buste van Élie Le Goff in Saint-Brieuc

De Duitse dichter, vertaler en jurist Graaf Friedrich Leopold zu Stolberg-Stolberg werd geboren op 7 november 1750 in Bramstedt. Zie ook mijn blog van 7 november 2008 en ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Sehsucht

Flügel! wer giebt mir Flügel! daß ich Ruhe

Finde? Flügel mir her! Des Liedes Fittich

Schweift in Banden, trunken, nicht frei, vergißt der

Dichter die Kette,

Aber sie klirret selbst im Schwung geteilter

Lüfte; freiere Schwünge heisch' ich! Ahndung

Hebt und Sehnsucht über den Wolkenkranz des

Schneeichten Pindus;

Aber auch da noch lechz' ich! Flügel! Flügel

Wie die Liebe sie heischt! wer giebt mir Flügel,

Daß ich Ruhe find', in der Ruhe Wonne,

Wonne der Liebe!

Täuschender Sinnentand, du bunter Kerker,

Wo ich Schemen umarme, selbst ein Schemen,

Einst zerfällst du! Nichtiger Zauber schwindet

Dann vor der Liebe

Mächtigen Stabe, dem in Tanz die Geister

Folgen, Schemen nicht mehr! im Tanz des Fluges

Hin zum Urquell ewiger Ruh' und Wonne,

Ewiger Liebe!

Friedrich Leopold zu Stolberg-Stolberg (7 november 1750 - 5 december 1819)

De Duitse schrijver Johann Gottfried Schnabel werd geboren op 7 november 1692 in Sandersdorf bij Bitterfeld. Zie ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Uit: Wunderliche Fata einiger Seefahrer absonderlich Alberti Julii

„Mein Vater verlangte mich zwar zu seinem Troste auf einige Wochen nach Hause, weiln, wie er schrieb, weder meine eintzige Schwester, noch andere Anverwandte seinen Schmertzen einige Linderung verschaffen könten. Doch da ich zurücke schrieb: daß um diese Zeit alle Collegia aufs neue angiengen, weßwegen ich nicht allein sehr viel versäumen, sondern über dieses seine und meine Hertzens-Wunde ehe noch weiter aufreissen als heilen würde, erlaubte mir mein Vater, nebst übersendung eines Wechsels von 200. spec. Ducaten noch ein halbes Jahr in Kiel zu bleiben, nach Verfliessung dessen aber solte nach Hause kommen über Winters bey ihm zu verharren, so dann im Früh-Jahre das galante Leipzig zu besuchen, und meine studia daselbst zu absolviren.

Sein Wille war meine Richt-Schnur, dannenhero die noch übrige Zeit in Kiel nicht verabsäumete mich in meinen ergriffenen studio nach möglichkeit zu cultiviren, gegen Martini aber mit den herrlichsten Attestaten meiner Professoren versehen nach Hause reisete. Es war mir zwar eine hertzliche Freude, meinen werthen Vater und liebe Schwester nebst andern Anverwandten und guten Freunden in völligen Glücks-Stande anzutreffen; allein der Verlust der Mutter that derselben ungemeinen Einhalt. Kurtz zu sagen: es war kein einziges divertissement, so mir von meinem Vater, so wohl auch andern Freunden gemacht wurde, vermögend, das einwurtzelende melancholische Wesen aus meinem Gehirne zu vertreiben. Derowegen nahm die Zuflucht zu den Büchern und suchte darinnen mein verlohrnes Vergnügen, welches sich denn nicht selten in selbigen finden ließ.

Mein Vater bezeigte theils Leid, theils Freude über meine douce Aufführung, resolvirte sich aber bald, nach meinen Verlangen mich ohne Aufseher, oder wie es zuweilen heissen muß, Hofmeister, mit 300. fl. und einem Wechsel-Briefe auf 1000. Thl. nach Leipzig zu schaffen, allwo ich den 4. Mart. 1725. glücklich ankam.“

Johann Gottfried Schnabel (7 november 1692  - tussen 1751 en 1758)

Zijn woonhuis in Stolberg in de Harz

De Franse schrijver Gédéon Tallemant des Réaux werd geboren op 7 november 1619 in La Rochelle. Zie ook mijn blog van 7 november 2008 en ook mijn blog van 7 november 2009 en ook mijn blog van 7 november 2010

Uit: Le cardinal de Richelieu

“La Rivière, qui est mort évêque de Langres, disoit que le cardinal de Richelieu étoit sujet à battre les gens, qu'il a plus d'une fois battu le chancelier Séguier et Bullion. Un jour que ce surintendant des finances se refusoit de signer une chose qui suffisoit pour lui faire faire son procès, il prit les tenailles du feu, et lui serroit le cou en lui disant : « Petit ladre, je t'étranglerai. » Et l'autre répondit : « Etranglez, je n'en ferai rien. » Enfin il le lâcha, et le lendemain Bullion, à la persuasion de ses amis, qui lui remontrèrent qu'il étoit perdu, signa tout ce que le cardinal voulut.
Le cardinal étoit avare ; ce n'est pas qu'il ne fît bien de la dépense, mais il aimoit le bien. M. de Créqui ayant été tué d'un coup de canon en Italie, il alla voir ses tableaux, prit tout le meilleur au prix de l'inventaire, et n'en a jamais payé un sol. Il fit pis, car Gilliers, intendant de M. de Créqui, lui en ayant apporté trois des siens par son ordre, et lui en ayant présenté un qu'il le prioit d'accepter, le cardinal dit : « Je les veux tous trois et les doit encore.»
Il ne payoit guère mieux les demoiselles que les tableaux. Marion de l'Orme alla deux fois chez lui. A la première visite, il la reçut en habit de satin gris de lin, en broderie d'or et d'argent, botté et avec des plumes. Elle a dit que cette barbe en pointe et ces cheveux au-dessus de l'oreille faisoient le plus plaisant effet du monde. Il la baisa due volte. J'ai ouï dire qu'une autre fois elle y entra en homme : on dit que c'étoit un courrier ; elle-même l'a conté”.

Gédéon Tallemant des Réaux (7 november 1619 – 10 november 1692)

Het château des Réaux bij Chinon dat de schrijver in 1659 kocht

07-11-2011 om 19:18 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Jan Vercammen werd geboren in Temse op 7 november 1906. Na het lager onderwijs studeerde hij aan de normaalschool te Alsemberg. Hij was onderwijzer te Hamme van 1925 tot 1940. Hij doctoreerde in de pedagogische wetenschappen aan de Rijksuniversiteit te Gent in 1940 en werd inspecteur in het lager onderwijs, later hoofdinspecteur. Hij debuteerde in 1929 met de verzenbundel "Eksode". Tot en met "Getijden te Brugge" (1946) ademen zijn gedichten een katholieke sfeer uit. Daarna wordt zijn dichtwerk beheerst door een religieus-humanistische bezinning op het menselijk bestaan in liefde en dood. Naast dichter was hij ook redactiesecretaris van "De Tijdstroom" (1931-1935), redacteur van "De Gemeenschap" (1935-1941) en "De Schakel" (1936-1940). Hij schreef ook verhalen en gedichten voor kinderen en werkte mee aan verschillende litteraire en pedagogische tijdschriften. Veel van zijn gedichten werden op muziek gezet en/of werden vertaald in het Frans; Duits, Italiaans, Spaans en Russisch. Jan Vercammen overleed te Brugge op 5 augustus 1984.

Hij bleef alleen

Hij bleef alleen met heimwee naar de verre steden,

die hij maar weinige uren had gezien,

verlangde niet naar 't onbezochte Eden:

hem was het weerzien liever dan het zien.

Hij hoorde voor zijn kamerdeur het treden

van de geliefde, die de hamel ment

der kudde van het hart: hij heeft gebeden

en zijn gelaat naar de gestalte toe gewend,

die niemand dan hijzelf kon zien of weten.

Hij sprak nog eenmaal over 't zuivre licht

der blijheid, dat wij 't wonder heten

van een zeer oud en onbewust gedicht.

Slechts enklen schonken hem dat schouwen,

een doel- en oorzaakloos geluk.

Hij kende niets, dat hij zich kon berouwen.

Toen viel het licht in duizend sterren stuk.

In Memoriam Rik

Wie weet het duistere spel der herinneringen en

het geheim van hun verschijnen?

Hij ging ons voor met zijn mondharmonika

en een Duitse lied door de Brabantse bossen,

we volgden hem en onze stap verzonk bijna

geheel in de elastiese mossen.

Hij was maar mijn bleke schoolkameraad

en van niemand een vriend. Eens sneed

hij in de bast van een boom een hart om een naam

waar de zon over Hoeilaart en zijn handen gleed.

Dat was voor een vriend, die hij niet vergeten kon.

Dan zong weer zijn lied langs zijn ogen.

Hij schuwde de schaduw en zocht de zon:

hoe vaak zijn we zo door de Brabantse bossen getogen!

Wat later won hij zijn thuis en een zachte dood.

Met de boom groeit in de bast het hart.

Zijn vriend vindt het niet: de wereld is groot

waar 't net der wegen over scheurt en wart.

Maar hij vindt het toch in de hand van de dood.

07-11-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Robert Musil werd geboren op 6 november 1880 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 6 november 2010 en eveneens alle tags voor Robert Musil op dit blog.

Uit: Die Verwirrungen des Zöglings Törleß

»Also nicht wahr, lieber Beineberg, Sie geben mir auf meinen Buben acht?« wandte sich Hofrat Törleß an den jungen Baron Beineberg, einen langen, knochigen Burschen mit mächtig abstehenden Ohren, aber ausdrucksvollen, gescheiten Augen.

Der kleine Törleß schnitt ob dieser Bevormundung ein mißmutiges Gesicht und Beineberg grinste geschmeichelt und ein wenig schadenfroh.

»Überhaupt«, -- wandte sich der Hofrat an die übrigen, -- »möchte ich Sie alle gebeten haben, falls meinem Sohne irgend etwas sein sollte, mich gleich davon zu verständigen.«

Dies entlockte nun doch dem jungen Törleß ein unendlich gelangweiltes: »Aber Papa, was soll mir denn passieren?!« obwohl er schon daran gewöhnt war, bei jedem Abschiede diese allzugroße Sorgsamkeit über sich ergehen lassen zu müssen.

Die anderen schlugen indessen die Hacken zusammen, wobei sie die zierlichen Degen straff an die Seite zogen, und der Hofrat fügte noch hinzu: »Man kann nie wissen, was vorkommt, und der Gedanke, sofort von allem verständigt zu werden, bereitet mir eine große Beruhigung: schließlich könntest du doch auch am Schreiben behindert sein.«

Scene uit een toneeluitvoering in het Rheinische Landestheater in Neuss, 2010

Dann fuhr der Zug ein. Hofrat Törleß umarmte seinen Sohn, Frau von

Törleß drückte den Schleier fester ans Gesicht, um ihre Tränen zu verbergen, die Freunde bedankten sich der Reihe nach, dann schloß der Schaffner die Wagentür.

Noch einmal sah das Ehepaar die hohe, kahle Rückfront des Institutsgebäudes, -- die mächtige, langgestreckte Mauer, welche den Park umschloß, dann kamen rechts und links nur mehr graubraune

Felder und vereinzelte Obstbäume.

                   *       *       *       *       *

Die jungen Leute hatten unterdessen den Bahnhof verlassen und gingen in zwei Reihen hintereinander auf den beiden Rändern der Straße, -- so wenigstens dem dicksten und zähesten Staube ausweichend, -- der Stadt zu, ohne viel miteinander zu reden.

Es war fünf Uhr vorbei und über die Felder kam es ernst und kalt, wie ein Vorbote des Abends.

Törleß wurde sehr traurig.

Vielleicht war daran die Abreise seiner Eltern schuld, vielleicht war es jedoch nur die abweisende, stumpfe Melancholie, die jetzt auf der ganzen Natur ringsumher lastete und schon auf wenige Schritte die Formen der Gegenstände mit schweren glanzlosen Farben verwischte.“

Robert Musil (6 november 1880 – 15 april 1942)

De Amerikaanse schrijver Michael Cunningham is geboren in Cincinnati, Ohio op 6 november 1952. Zie ook mijn blog van 6 november 2010 en eveneens alle tags voor Michael Cunningham op dit blog.

.

Uit: By Nightfall

„The Mistake is coming to stay for a while.“Are you mad about Mizzy?” Rebecca says.“Of course not,” Peter answers.One of the inscrutable old horses that pull tourist carriages has been hit by a car somewhere up on Broadway, which has stopped traffic all the way down to the Port Authority, which is making Peter and Rebecca late. “Maybe it’s time to start calling him Ethan,” Rebecca says.“I’ll bet nobody calls him Mizzy anymore but us. ”Mizzy is short for the Mistake.Outside the cab, pigeons clatter up across the blinking blue of a Sony sign. An elderly bearded man in a soiled, full-length downcoat, grand in his way (stately, plump Buck Mulligan?), pushes a grocery cart full of various somethings in various trash bags, go-ing faster than any of the cars. Inside the cab, the air is full of drowsily potent air freshener,vaguely oral but not really suggestive of anything beyond a chemical compound that must be called “sweet.” “Did he tell you how long he wants to stay?” Peter asks. “I’m not sure.”Her eyes go soft. Worrying overmuch about Mizzy ( Ethan ) is a habit she can’t break. Peter doesn’t pursue it. Who wants to go to a party in mid-argument?

 He has a queasy stomach, and a song looping through his head.

I’m sailing away, set an open course for the virgin sea . . .

Where would that have come from? He hasn’t listened to Styx since he was in college.“We should set a limit,” he says.She sighs, settles her hand lightly on his knee, looks out the window at Eighth Avenue, up which they are now not moving at all. Rebecca is astrong-featured woman who is often referred to as beautiful but never as pretty. She may or may not notice these small gestures of hers, by which she consoles Peter for his own stinginess.

A gathering of angels appeared above my head.

Peter turns to look out his own window. The cars in the lane beside theirs are inching forward. A slightly battered blue Toyota- ish something creeps abreast, full of young men; raucous twenty- something boys blaring music loudly enough that Peter feels the thump-thump of it enter the cab’s frame as they approach. There are six, no, seven of them crammed into the car, all inaudibly shout-ing or singing; brawny boys tarted up for Saturday night, hair gelled into tines, flickers of silver studs or chains here and there as they roughhouse and bitch-slap. The traffic in their lane picks up speed, and as they pull ahead Peter sees, thinks he sees, that one of them, one of the four clamoring in the backseat, is actually an old man, wearing what must be a spiky black wig, shouting and shoving right along with the others butthin-lipped and hollow- cheeked.“

Michael Cunningham (Cincinnati, 6 november 1952)

De Nederlandse schrijfster Nelleke Noordervliet werd op 6 november 1945 in Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 6 november 2010 en eveneens alle tags voor Nelleke Noordervliet op dit blog. 

Uit: Tussen angst en moed

„Veel buitenlanders bezoeken Nederland. Klompen. Molens. Tulpen. Van Gogh. Rembrandt. En weg zijn ze weer. Sommige buitenlanders bestuderen Nederland en schrijven over ons. Dat vinden we leuk. We willen weten wat ze van ons vinden, een nogal morbide neiging tot masochisme. Geef ons slaag! Aan dat verlangen wordt gul tegemoet gekomen. Gebeurt er in Nederland iets waarover een deel van de bevolking zich schaamt dan wordt daaraan meteen de vrees voor het oordeel in het buitenland gekoppeld. Wat zullen ze wel van ons denken. Het buitenland is altijd bereid zout in de wonden te strooien. The Times concludeerde naar aanleiding van de problemen rond het Nederlanderschap van Ayaan Hirsi Magan: ‘Een land dat van deze inzichten [die van Ayaan] geen kennis wil nemen, zet zichzelf niet alleen als onliberaal te kijk, maar heeft het vertrouwen in de veerkracht van zijn eigen democratie verloren.’ Hier wordt iedere nuance uit het oog verloren, maar menig Nederlander ondergaat de kastijding met vreugde.

In veel gevallen lijkt de studie van Nederland op het verslag van Gulliver uit Lilliput. Er wordt een vergrootglas over dat kleine landje gelegd en vol verbazing kijkt men naar het gewemel en de eigenaardige gewoonten. Hoe is het mogelijk: de burgers van Lilliput spelen ‘echt wereldje’. Er staat een streng mevrouwtje met een kroontje op aan het hoofd. In een schattig haventje komen scheepjes vol met een grappig wit goedje aan dat wordt verdeeld onder de kinderen die er hun neusjes mee volstoppen en dan hele weekends doordansen. Er zijn ook mannetjes met geweertjes druk doende elkaar pief-paf-poef in parkjes, plantsoentjes en voor hun eigen villaatjes neer te knallen. Dan is er een heus parlementje in een glazen huisje - ze noemen het de Haagse kaasstolp. En daaronder zitten heel veel muisjes. Het landje is dicht bevolkt en ook wel rijk. En de mensjes maken soms ruzie met elkaar. Dat heb je als je op elkaars lipjes woont. Ze hebben vooral ruzie over de mensjes die erbij zijn gekomen uit verre vreemde landen en die niet eens het taaltje spreken en een heel ander Godje aanbidden. De oorspronkelijke bewonertjes aanbidden Jezus of Mammon. De nieuwe noemen hem Allah. En ze hebben het allemaal over ‘respect’. Dat ze het niet krijgen. Pief-paf-poef. Pimmetje Fortuyn heeft geen respect voor de dieren. Pief-paf-poef. Theootje van Gogh heeft geen respect voor de moslims. Van Gogh? zeggen de Gullivers, die had toch wat met zijn oor?“

Nelleke Noordervliet (Rotterdam, 6 november 1945)

De Surinaamse dichteres en schrijfster Bea Vianen werd geboren in Paramaribo op 6 november 1935. Zie ook mijn blog van 6 november 2010 en eveneens alle tags voor Bea Vianen op dit blog. 

mijn beide handen

Mijn beide handen in je vaste greep

Onder mezelf trek ik een dikke streep

in gedachten. De bomen en de stilte weten

wie de grootste leugenaar mag heten

Van mij mogen herinneringen heten

Ik kon je niet vergeten.

Verloren plekjes opgespoord

Weet ik dat jij mij nog toebehoort

Houd mij dan vast in je greep

Maar onder mezelf trek ik een dikke streep!

het is genoeg

Het is genoeg, ga maar

Buiten wacht volslagen donker

Voor mij een geheim, voor jou

een hoer, een krotwoning waar

een rat nieuwsgierig zijn snor

steekt door een gat in de vloer

Grauwe kakkerlakken zich wringen

door de naden en meer

wat God alleen kan raden

Maar zij wacht en het is vannacht

belangrijk dat zij wacht

Wat! Hoe weet je dat!

Bea Vianen (Paramaribo, 6 november 1935)

De Vlaamse literatuurwetenschapper en auteur Gilbert (Bert) Vanheste werd geboren in Pervijze op 6 november 1937. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2009 en ook mijn blog van 6 november 2010

Uit: Vergeet François Seurel niet. Le grand Meaulnes, tachtig jaar later

‘Dit,’ zei de leraar, ‘is het boek over Augustin Meaulnes, de grote Meaulnes.’ Een van de tienduizenden leraren Frans die, van Oude Pekela tot Osaka, Alain-Fourniers in 1913 verschenen Le grand Meaulnes/Het grote avontuur onder de aandacht van hun leerlingen hebben gebracht. Toch een bijzondere leraar, deze Monsieur H. Een romanticus met voelhorens voor de literaire aanleg van een enkele leerling die hij na de les met een wonderlijk glimlachje de Salamander-vertaling van ‘het mooiste boek dat er bestaat’ aanreikt als remedie tegen de liefde. Nog ongewoner is wellicht zijn vermaning Meaulnes' vriend niet uit het oog te verliezen: ‘Vergeet François Seurel niet, want... enfin, dat ontdek je nog wel.’

In Uitgesteld paradijs erkent de leerling - Benno Barnard - dat het hem nog ruim tien jaar heeft gekost om ‘dat’ te ontdekken, om achter de echte betekenis van Seurel te komen. Als zeventienjarige was hij nog niet bij machte zijn gevoelens onder woorden te brengen; wel herkende hij die in Het grote avontuur en dat dank zij ‘een van de geniaalste vondsten uit de geschiedenis van de roman’: Fournier ‘verdeelde zichzelf in twee ongelijksoortige helften, de held en de verteller, die hij beiden in evenredige mate was’. Die perspectiefverschuiving staat de lezer toe het standpunt van de verteller Seurel in te nemen, om zich vervolgens via hem te identificeren met de held Meaulnes. Het schrijverschap echter stelt volwassener eisen: de actieve beoefenaar ervan moet afscheid nemen van Meaulnes; alleen wie als Seurel afstand neemt van het paradijs kan ‘een nieuw paradijs’ creëren, ‘een besloten ruimte waarin alles onderling samenhangt’

Bert Vanheste (6 november 1937 - 23 februari 2007)

06-11-2011 om 19:32 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, componist en musicus Bodenski (eig. Michael Boden) werd geboren op 6 november 1965 in Potsdam. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2010

Ein Baum

Ich schneide mir das Haar nicht mehr,
horch wie mir Blätter treiben.
Der Wald pflanzt Hölzer in mein Herz,
ich streck die Arme himmelwärts,
um immer hier zu bleiben.

Die Nägel senken sich hinein
ins Reich der Mutter Erde.
Schon krümmt und bricht sich mir die Haut,
hab Sand und Steine viel verdaut,
dass ich so müde werde.

Ein Baum, mit Käfern im Gesicht,
mit Moos in meinem Haar,
die Haut so hart wie Stein.

Durch meine Finger geht der Wind,
war`s gestern, war es heute.
Den Winter lang werd ich nicht wach,
ein Specht klopft an mein Schädeldach
und hofft auf fette Beute.

Mein Haupt wird grün, der Sommer kommt
mit Tautropfen und Regen.
Ein Zittern geht durch meinen Stamm,
ich hör sie schon, sie kommen an
die Männer mit den Sägen.

Ein Baum, mit Käfern im Gesicht
mit Moos in meinem Haar,
die Haut so hart wie Stein.

Bodenski (Potsdam, 6 november 1965)

De Amerikaanse schrijver James Jones werd geboren op 6 november 1921 in Robinson, Illinois. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2009 en ook mijn blog van 6 november 2010

Uit: From Here to Eternity

“Lissen,” he said. He stabbed his finger at the big white bulk of Tommy. “You’re queer as a three dollar bill. How did you get to be queer? What made you queer, anyway?”
Tommy’s dark eyes that behind the deep purple circles never seemed to focus on anything at all, were on him now and focused, and they became brighter and brighter as he watched them.
“I’ve always been that way,” Tommy said. “I was born that way.”
“Like to talk about it, don’t you?” Prew grinned. He felt the silence of both Hal and Maggio behind him and knew that they were watching him.
“No,” Tommy said. “I hate to talk about it. It was a tragedy, being born that way.” He was smiling now and breathing fast, smiling painfully the way a broken dog does when you pat him.
“Balls,” Prew said. “Nobody’s born that way. When was the first time you went down on anybody?”
“When I was ten,” Tommy said, talking swiftly now, almost joyously. “I was going to a military school in New York, my parents were divorced and my mother sent me there, a bunch of upperclassmen got,—oh a whole bunch of them, there must have been twelve at least,” Tommy’s eyes were brighter and his voice was going faster, hardly space between the words to breathe, “—they got me out and tied me up, and beat me, they made me go down on all twelve of them, one right after another, and they beat me till I did it.”

Burt Lancaster en Deborah Kerr in de film uit 1953

Prew watched him talking, his big body jerking nervously in the chair, as if under a whip.
“I don’t believe that,” Prew snarled. “I bet that wasn’t the first time. Because lissen, they could of killed me and I wouldn’t of ever done it. If they did it, they did it because you wanted them to do it. No matter how much you tried to fight. You wanted to be beaten, and you wanted to be evil.”
Hal moved from beside Maggio and stepped toward the other two. “That’s a lie,” he said.
“It’s true,” Tommy whispered. “It wasn’t the first time. But it was the first important time. I did want it. Do you hate me?”
“No,” Prew said, contemptuously. “Why should I hate you?”

“But you do. You’re contemptuous of me. Aren’t you? Aren’t you? You think I’m evil.”
“No. You’re the one that thinks you’re evil. That’s what I think. I don’t think you’re evil. I think you like to do anything you think is evil, the eviller the better, and the better you will like it. Maybe it’s because you can show how much you hate the church.”

James Jones (6 november 1921 – 9 mei 1977)

De Georgische diichter en schrijver Galaktion Tabidze werd geboren op 6 november 1891 in Chqvishi, in de buurt van Vani. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2009 en ook mijn blog van 6 november 2010

Snow Fell On Winter Gardens

Snow fell on winter gardens,

a coffin was brought out

and the standards unfolded

caught by the dishevelled breeze.

The roadway was desolate,

without form and without shape.

One more coffin was brought out…

The raven's exhortation:

Let the bells toll! Bury them!

Snow fell on winter gardens.

Let the Banners Wave on High!

The day has dawned: A sun of fire glides up…

                   Let the banners wave on high!

The soul's athirst for Liberty and Right

As wounded deer that seek a streamlet bright.

                   Let the banners wave on high!

Glory to those with souls devoid of fear,

Who for the people's cause did bravely die…

Their names shine bright like torches in the night…

                   Let the banners wave on high!

Glory to him who fills our hearts with hope,

Braves foes with matchless worth and fearless eye!

The day has dawned! United let us fight!

                 Let Freedom's banner over us wave on high!

Vertaald door PJ Hillery

Galaktion Tabidze (6 november 1891 – 17 maart 1959)

De Noorse schrijver Jonas Laurits Idemil Lie werd geboren op 6 november 1833 in Eiker bij Drammen. Zie ook mijn blog van 6 november 2008  en ook mijn blog van 6 november 2010

Uit: One of Life's Slaves (Vertaald door J. Muir)

„Yet Society has, as we know, a wonderful faculty for making use of, assimilating and reconstructing everything, even the apparently most meaningless and useless, for its own purpose. And the way it took, quickly enough, with poor Barbara was that she became the only thing in which she could be of any service in the town--namely, a nurse.

It was a sad time and a hard struggle while the shame lasted, almost enough to kill her; and after that, she never thought of returning to the Heimdal mountains again.

But things were to be still harder.

The various social claims, which an age of progress increasingly lays upon the lady of the house in the upper classes of society, asserted themselves here in the town by an ever increasing demand for nurses.

"The reason," as Dr. Schneibel explained, "was simply a law of Nature--you can't be a milch-cow and an intelligent human being at the same time. The renovation of blood and nerves must be artificially
conveyed from that class of society which stands nearer to Nature."

And now the thing was to find an extra-healthy, thoroughly strong nurse for Consul-General Veyergang's two delicate, newly-arrived, little ones. Dr. Schneibel had very thoughtfully kept a nurse in reserve for Mrs. Veyergang--"a really remarkable specimen of the original healthiness in the common stock. One might say--h'm, h'm--that if Mrs. Veyergang could not get to the mountains, the mountains were so courteous as to come to her. The girl still had an odour of the cowshed about her perhaps; but
when all's said and done, that was only a stronger assurance of originality. And _that_ is an important factor in our day, madam, when milk is adulterated even from the very cows themselves.--Quite young, scarcely twenty!"

Barbara Högden had not the faintest suspicion, as she carried water and wood, or stood at the edge of the ice beating linen, or did any drudgery she could find to do, in order to earn a little money to pay for herself and her baby at the tinsmith's, that, from her deepest degradation, she had risen at one step to the rank of an exceptionally sought-after and esteemed person in the town.“

Jonas Lie (6 november 1833 – 5 juli 1908)

De Deense schrijver Johannes Jörgensen werd geboren in Svendborg op 6 november 1866 geboren. Zie ook mijn blog van 6 november 2008  en ook mijn blog van 6 november 2010

Uit: St. Francis and His Brethren (Vertaald door T. O'Conor Sloane)

„It was April 23, the feast  of the martyr St. George, and the young man betook himself to St. George's church to hear mass. Thence he took  the direct road down to Portiuncula, where he knew that  St. Francis would keep himself. At the hospital of S. Salvatore degli Pareti the road forks, and Giles prayed God that  he might select the right one. His prayer was heard, for  after wandering about a while he approached a wood and saw Francis coming out of it. Giles at once cast himself at  the feet of Francis and begged to be received into the Brotherhood. But Francis looked at Giles' pious young face, raised  him up and said:
" Dearest brother, God has shown you a wonderful favor!  For if the Emperor were to come to Assisi and wished to make  one of the citizens his knight or his chamberlain, then would  the citizen be greatly rejoiced. How much more should you  rejoice, whom God has chosen as his true knight and servant  and to maintain the holy evangelical perfection."
And he took him to the place where the other Brothers were  keeping themselves and presented him to them with these  words: "The Lord our God has sent us a new good Brother.  Let us therefore rejoice in the Lord and eat together in  charity."
But after the meal was ended, Francis and Giles went up to  Assisi to obtain cloth for the new Brother's habit. On the  way an old woman met them and asked for alms. Then  Francis turned around towards Brother Giles and said to  him, as he looked at him "with an angel's expression":

Johannes Jørgensen (6 november 1866 -  29 mei 1956)

06-11-2011 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Joyce Maynard werd geboren op 5 november 1953 in Durham, New Hampshire en volgde een opleiding aan de Phillips Exeter Academy. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Uit: Dochters van het land (Vertaald door Anke ten Doeschate)

„Oktober 1949

Het begint met een zwoele noordoostenwind die over de velden waait en merkwaardig warm is voor de tijd van het jaar. Al voordat de wind het huis bereikt, ziet Edwin Plank hem aankomen. Hij ruist door het droge gras en door de laatste rijen maïs die nog op het veld beneden bij de schuur staan, de enige

plek waar hij met de tractor nog niet is geweest.

In de tijd die het kost om een kop koffi e in te schenken en de hond binnen te roepen (hoewel de wind Sadie allang tot een spurt naar het huis heeft aangezet), wordt de lucht donker. Kraaien en spreeuwen cirkelen boven de schuur, op zoek naar de dakspanten. Het is nog geen vier uur en binnenkort loopt

de zomertijd af, maar nu de zon is verdwenen achter de brede, platte wolkenbank die komt opzetten, zou het evengoed al schemerdonker kunnen zijn. Misschien dat het vee daarom met langgerekte, lage geluiden zijn beklag doet. De dieren voelen haarfi jn aan dat dingen niet zijn zoals ze zouden moeten

zijn op de boerderij.

Als Edwin met zijn koffi e op de veranda staat, roept hij zijn vrouw Connie. Ze staat met een mand op het erf en haalt de was van de lijn die ze die ochtend te drogen heeft gehangen. Vier dochters betekent veel was. Katoenen jurkjes, bloesjes en broeken, alles in het roze, en natuurlijk luiers. En haar eigen degelijke, witte katoenen ondergoed, maar daar heeft Connie het liever niet over.

Terwijl ze de laatste, nog niet helemaal droge kledingstukken van de lijn haalt, net voordat de wind ze te pakken krijgt, spookt het al door haar hoofd dat als de stroom door het noodweer uitvalt, wat hoogstwaarschijnlijk gaat gebeuren, en haar man niet naar het honkbal op de radio kan luisteren, hij

vanavond misschien met haar naar bed zal willen. Ze had gehoopt dat de World Series hem een tijdje zouden bezighouden. De Boston Red Sox doen dan wel niet mee nu ze, zoals altijd, in september zijn uitgeschakeld, maar toch slaat Edwin de Series nooit over.“

Joyce Maynard (Durham, 5 november 1953)

De Duitse schrijver Hanns-Josef Ortheil werd geboren op 5 november 1951 in Keulen. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Hanns-Josef Ortheil op dit blog.

Uit: Die Moselreise

„Es ist 5.45 Uhr. Wann immer es möglich ist, stehe ich in der Frühe zu dieser Zeit auf. Ich mache mir einen Kaffee und nehme ihn mit in mein Arbeitszimmer. Spätestens gegen 6 Uhr sitze ich an meinem Schreibtisch und beginne zu schreiben. Ich schreibe mit der Hand, ich notiere in einen Tages-Kalender, wie der vorige Tag verlaufen ist, ich notiere, was ich erlebt, mit wem ich gesprochen oder worüber ich nachgedacht habe.

Diese Notizen zum Verlauf des vorigen Tages werden später in ein großes Skizzenbuch kopiert. In dieses Skizzenbuch kommen dann noch weitere Aufzeichnungen, die ich am Tag zuvor während der unterschiedlichsten Tageszeiten in kleinen Notizheften, Notizbüchern oder auch nur auf losen Zetteln gemacht habe. Alle paar Stunden protokolliere ich, wo genau ich mich gerade aufhalte, oder ich notiere Stichworte zu meinen Lektüren, oder ich halte einfach nur fest, was ich als Nächstes vorhabe oder woran ich denke.

Gleichzeitig sammle ich während eines Tages die unterschiedlichsten Dokumente: Ausschnitte aus Zeitschriften und Zeitungen, Post- und Eintrittskarten, Texte, zu denen ich bei der ersten Lektüre irgendeine Art von innerem Bezug empfinde. Dann und wann fotografiere ich auch: Schnappschüsse von meinen Mahlzeiten, von Räumen, in denen ich mich bewege, von Menschen, denen ich begegne. Auch diese Dokumente kommen später in das großformatige Skizzenbuch, sie rahmen die schriftlichen Aufzeichnungen und ergänzen sie um Bilder, Zeichen und Hinweise.

So entsteht Tag für Tag ein bunter Teppich aus Schriften und Bildern, es handelt sich um die Architektur eines Tages, um seine Komposition, um die Folge seiner Phasen, Erlebnisse und Atmosphären. Als Ganzes ergeben all diese Architekturen und Kompositionen ein großes Schreibprojekt, das Projekt meiner Tagesmitschriften, die sich von konventionellen Tagebüchern durch ihren protokollierenden Gestus stark unterscheiden. Ich resümiere nicht, ich verfolge nicht meine Emotionen und Stimmungen, stattdessen geht es um das Festhalten des Augenblicks, um die Moment-Skizze, um das flackernde Denken und Fühlen.“

Hanns-Josef Ortheil (Keulen, 5 november 1951)

De Duitse schrijver Andreas Stichmann werd op 5 november 1983 in Bonn geboren. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Uit: Der goldene Stern

„Am Abend das Riesenrad und die Buden, der Greifarm, der im Glaskasten nach Kuscheltieren greift, Waffeln mit heißen Kirschen und Sahne. Der zerkratzte Wahrsageautomat. Dann zur Bahn wie unter Wasser. Am Bahnsteig treffen dich Fischblicke und sülzige Augen. Aber zufällig und unregelmäßig, die völlige Abwesenheit eines Gegners. Die Laternen wie Beine einer übergeordneten Welt, in einem langsamen Sturm unter Wasser. Dann in einem goldenen U-Boot nachhause, in weicher Mechanik, in der vollen Bahn langsame Langustenbewegungen. Was hat der Handleseautomat gedruckt und ausgespuckt, was stand auf dem kleinen gelben Zettel?
Die Kirche im Dorf lassen. Sie gewinnen mit Willenskraft.
Also Sport. Also Sport am nächsten Morgen, dieses Leid der letzten Wochen ist dir eh vorgekommen wie Kleingeld. Ein neuer Morgen. Wie konntest du nur so theatralisch sein? Das ist dir jetzt ganz fremd. Sport als Anti-Theatralik. Das ist gut. Wenn schon nicht gegen fauchende Drachen kämpfen, dann Sport. Wer keinen Feind hat: Sport. Und warum immer quer sein, warum nicht, wie heißt es noch mal? Aufrichtig. Warum nicht Bauch rein und Brust raus? Ein deutscher Morgen.
Du also in Badehosen.
Die sind pink und grün, denn du bist ein witziger Kerl. Kein dämlicher Liedermacher oder so, der sich viel zu ernst nimmt und dabei ein Weichei ist.
So einer nicht.
Auch kein Mountainbiker, machst du Sport? Ja, das schon, aber du bleibst dabei Mensch und das finden wir gut. Wie heißt dieser sympathische Kerl, hat er eine Freundin? Wir mögen ihn und möchten vielleicht mit ihm schlafen.
Aber es sind keine Frauen in der Halle.“

Andreas Stichmann (Bonn,  5 november 1983)

De Duitse schrijfster, uitgeefster en actrice Ulla Berkéwicz werd geboren op 5 november 1948 in Gießen als Ursula Schmidt. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Uit: Vielleicht werden wir ja verrückt

„Warum denn machen viele jetzt so viele Worte, aber finden keine? Weil keine Schreckerfahrung herrscht und keine Deutertradition? Weil der alte Schrecken nicht mehr neu ist und der neue ins Ungeheure hineinreißt?

Weil selbst der deutsche Schrecken, zum Pflichtschreck und zum Schreckensinstrument gemacht, nicht mehr uns_glich ist und unbestraft gesungen werden darf?

Weil böse, böse Zeichen an der Wand stehn, »mene mene tekel«, die keiner deuten kann, der nicht wie Daniel, der Liebling, aus dem Buch der Bücher, das dritte Auge hat, das dritte Ohr, die andren Worte für die andren Bilder? Worte, mit denen du hören kannst und deinen Krach zum Schweigen bringst, so daß du siehst.

Vielleicht werden wir ja verrückt, hat Jaron Lanier, der Erfinder des Begriffs »Virtual Reality«, gesagt. Vielleicht stehen die beiden Türme ja noch oder standen ja nie.

Wie war noch die Geschichte, und was steht an der Wand? »Mene mene tekel u-farsin«. Wir lesen es seit Jahren an jeder babelhaften Spiegelwand, laden wie König Belsazar die tausend Gewaltigen, die Weiber und die Kebsweiber zum Gastmahl, saufen uns voll mit denen, saufen wie die, huldigen wie die hölzernen, eisernen, steinernen Göttern, sehen die Schrift an der Wand, saufen weiter, huldigen weiter und fragen die Weisen, wie Belsazar die Weisen von Babel gefragt. Aber die haben

mitgesoffen und mitgehuldigt und können die Schrift nicht mehr deuten.

Vielleicht werden wir ja verrückt, hat Jaron Lanier gesagt, wir saufen und wir huldigen, die Schrift flammt, die Welt geht unter, es ist kein Schalter da, uns abzuschalten.“

Ulla Unseld-Berkéwicz (Gießen, 5 november 1948)

Staande voor een foto van Siegfried Unseld

De Russische schrijver Mikhail Artsybashev werd geboren op 5 november 1878 in Dubroslavovka. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.
 

Uit: Sanin (Vertaald door Percy Pinkerton)

„Her mother, too, felt depressed. It pained her to think that her son did not occupy the position to which, socially, he was entitled. She began by telling him that things could not go on like this, and that he must be more sensible in future. At first she spoke warily, but when she saw that he paid scarcely any attention to her remarks, she grew angry, and obstinately insisted, as stupid old women do, thinking her son was trying to tease her. Sanine was neither surprised nor annoyed: he hardly

seemed to understand what she said, but looked amiably indifferent, and was silent.

Yet at the question, "How do you propose to live?" he answered, smiling, "Oh! somehow or other."

His calm, firm voice, and open glance made one feel that those words, which meant nothing to his mother, had for him a deep and precise significance.

Maria Ivanovna sighed, and after a pause said anxiously: "Well, after all, it's your affair. You're no longer a child. You ought to walk round the garden. It's looking so pretty now."

"Yes, of course! Come along, Lida; come and show me the garden," said Sanine to his sister, "I have quite forgotten what it looks like."

Roused from her reverie, Lida sighed and got up. Side by side they walked down the path leading to the green depths of the dusky garden. The Sanines' house was in the main street of the town, and, the town being small, their garden extended as far as the river, beyond which were fields. The house was an old mansion, with rickety pillars on either side and a broad terrace. The large gloomy garden had run to waste; it looked like some dull green cloud that had descended to earth. At night it seemed haunted. It was as if some sad spirit were wandering through the tangled thicket, or restlessly pacing the dusty floors of the old edifice. On the first floor there was an entire suite of empty rooms dismal with faded carpets and dingy curtains. Through the garden there was but one narrow path or alley, strewn with dead branches and crushed frogs. What modest, tranquil life there was appeared to be centred in one corner. There, close to the house, yellow sand and gravel gleamed, and there, beside neat flower-beds bright with blossom stood the green table on which in summer-time tea or lunch was set. This little corner, touched by the breath of simple peaceful life, was in sharp contrast to the huge,

deserted mansion, doomed to inevitable decay.“

Mikhail Artsybashev (5 november 1878 – 3 maart 1927)

05-11-2011 om 18:46 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Ella Wheeler Wilcox werd geboren op 5 november 1850 in Johnstown, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Love is enough

Love is enough. Let us not ask for gold.
Wealth breeds false aims, and pride and selfishness;
In those serene, Arcadian days of old
Men gave no thought to princely homes and dress.
The gods who dwelt on fair Olympia's height
Lived only for dear love and love's delight.
Love is enough.

Love is enough. Why should we care for fame?
Ambition is a most unpleasant guest:
It lures us with the glory of a name
Far from the happy haunts of peace and rest.
Let us stay here in this secluded place
Made beautiful by love's endearing grace!
Love is enough.

Love is enough. Why should we strive for power?
It brings men only envy and distrust.
The poor world's homage pleases but an hour,
And earthly honours vanish in the dust.
The grandest lives are ofttimes desolate;
Let me be loved, and let who will be great.
Love is enough.

Love is enough. Why should we ask for more?
What greater gift have gods vouchsafed to men?
What better boon of all their precious store
Than our fond hearts that love and love again?
Old love may die; new love is just as sweet;
And life is fair and all the world complete:
Love is enough!

Does It Pay?

If one poor burdened toiler o’er life’s road,
Who meets us by the way,
Goes on less conscious of his galling load,
Then life, indeed, does pay.

If we can show the troubled heart the gain
That lies always in loss,
Why, then, we too are paid for all the pain
Of bearing life’s hard cross.

If some despondent soul to hope is stirred,
Some sad lip made to smile,
By any act of ours, or any word,
Then, life has been worth while.

Ella Wheeler Wilcox (5 november 1850 – 30 oktober 1919)

De Engelse dichter en schrijver James Elroy Flecker werd geboren op 5 november 1884 in Londen. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.
 

Ballad of the Londoner

Evening falls on the smoky walls,

And the railings drip with rain,

And I will cross the old river

To see my girl again.

The great and solemn-gliding tram,

Love's still-mysterious car,

Has many a light of gold and white,

And a single dark red star.

I know a garden in a street

Which no one ever knew;

I know a rose beyond the Thames,

Where flowers are pale and few.

My Friend

I had a friend who battled for the truth

With stubborn heart and obstinate despair,

Till all his beauty left him, and his youth,

And there were few to love him anywhere.

Then would he wander out among the graves,

And think of dead men lying in a row;

Or, standing on a cliff observe the waves,

And hear the wistful sound of winds below;

And yet they told him nothing. So he sought

The twittering forest at the break of day,

Or on fantastic mountains shaped a thought

As lofty and impenitent as they.

And next he went in wonder through a town

Slowly by day and hurriedly by night,

And watched men walking up the street and down

With timorous and terrible delight.

Weary, he drew man's wisdom from a book,

And pondered on the high words spoken of old,

Pacing a lamplit room: but soon forsook

The golden sentences that left him cold.

After, a woman found him, and his head

Lay on her breast, till he forgot his pain

In gentle kisses on a midnight bed,

And welcomed royal-winged joy again.

When love became a loathing, as it must,

He knew not where to turn; and he was wise,

Being now old, to sink among the dust,

And rest his rebel heart, and close his eyes.

James Elroy Flecker (5 november 1884 – 3 januari 1915)

De Amerikaanse schilder en dichter Washington Allston werd geboren op 5 november 1779 in de buurt van Charleston, South Carolina. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

THE PAINT-KINGS (Fragment)

Fair Ellen was long the delight of the young,

No damsel could with her compare;

Her charms were the theme of the heart and the tongue.

And bards without number in extacies sung,

The beauties of Ellen the fair.

Yet cold was the maid; and tho' legions advanced,

All drill'd by Ovidean art,

And languish'd, and ogled, protested and danced,

Like shadows they came, and like shadows they glanced

From the hard polish'd ice of her heart.

Yet still did the heart of fair Ellen implore

A something that could not be found;

Like a sailor she seem'd on a desolate shore,

With nor house, nor a tree, nor a sound but the roar

Of breakers high dashing around.

From object to object still, still would she veer,

Though nothing, alas, could she find;

Like the moon, without atmosphere, brilliant and clear,

Yet doom'd, like the moon, with no being to cheer

The bright barren waste of her mind.

But rather than sit like a statue so still

When the rain made her mansion a pound,

Up and down would she go, like the sails of a mill,

And pat every stair, like a woodpecker's bill,

From the tiles of the roof to the ground.

One morn, as the maid from her casement inclin'd,

Pass'd a youth, with a frame in his hand.

The casement she clos'd--not the eye of her mind;

For, do all she could, no, she could not be blind;

Still before her she saw the youth stand.

Washington Allston (5 november 1779 – 9 juli 1843)

Portret in het The Hooper-Lee-Nichols House, Cambridge, Massachusetts

De Nederlandse schrijfster Anna Maria van Schurman werd geboren in Keulen op 5 november 1607. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Anna Maria van Schurman op dit blog.

Uit: Brief aan Marie Jars de Gournay

      Anna Maria van Schurman aan mevrouw De Gournay

„Mevrouw,

Als ik blijk heb gegeven van de ontroering die ik voel met betrekking tot de voordelen die uw heroïsche deugden aan onze sexe hebben verschaft, dan was dat slechts geweest om me te ontslaan van een plicht die de gerechtigheid mij voorhoudt. Welnu, de brief die u zo goed was om aan mij te schrijven toont ons voldoende dat uw beschaafdheid zich nooit meet aan haar objecten en dat zij geen grenzen kent dan van haar zelf. Vandaar komt het dat u er niet op neerkeek om mij te bedanken voor wat u naar rechte toekomt, ware het niet dat u mij de hoop had gegeven dat mijn naam in de toekomst door de gunst van uw muze onsterfelijk zal worden. Zeker zou ik ook het geluk dat u mij zo snel en vrijgevig in het vooruitzicht stelt, waardig willen zijn en dat u aantreft in de harmonie en symmetrie tussen het verheven karakter van uw stijl en tussen de nederigheid van het onderwerp. Maar wat er ook van kome, ik beeld me door een zoete droom in dat de trekken van affectie die in de brief te lezen zijn, mij zonder twijfel niet minder tot eer zullen strekken dan de eer van een lof die ik volgens u zou hebben verdiend.

Wat betreft uw mening dat u vindt dat ik me teveel bezig houd met de studie van talen, kan ik u verzekeren dat ik er slechts de uren van mijn vrije tijd insteek en soms na tamelijk lange tussenpozen, indien u me toestaat om een uitzondering te maken voor de heilige taal. Want behalve dat zij als onderwerp het woord van God heeft die het belangrijkste voorwerp in onze gedachten moet zijn, is er geen vertaling die ons zo goed de ongekunsteldheid en de nadruk van deze heilige mysterieën uitdrukt.“

Anna Maria van Schurman (5 november 1607 – 4 of 14 mei 1678)

Portret door Cornelis Janssens van Ceulen, 1657

De Duitse dichter en schrijver Hans Sachs werd op 5 november 1494 in Nürnberg geboren als zoon van een kleermaker. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Hans Sachs op dit blog.

Das alphabet

In der hagenblütweis Heinrich Frauenlobs.

1.

Athenodorus weise,
als der zu Rom was worden alt
und heim begeret in sein vatterlande,
Bat Augustum mit fleise,
der gab im günstig des gewalt.
also rüst er sich auf die reis zuhande.
Als der weis den keiser gesegnet eben,
da wolt er im noch zu gedenken geben
ein ler, die im hülf, weil er het das leben.

2.

»Keiser hör zu der letze,
sprach er, wan du in zoren brennst,
solstu gar nichts reden oder fürhaben,
Bis du nach meim gesetze
heimlich bei dir zelst unde nennst
die vier und zwenzig kriechischen buchstaben,
das du nit etwas handelst on verstande.«
der keiser zog den weisen bei der hande,
sprach: »ich darf dein noch lenger in dem lande.«

3.

Behielt in noch ein jare –
als das Plutarchus uns beschreib.
bei der geschicht ein weiser man sol merken,
Das er nit herein fare,
wan in sein zoren dreng und treib:
gäh schnelle wort, die tun den zoren sterken,
Sunder stilschweiget tu ein zeit lang beiten,
weil man im sprichwort sagt in langen zeiten,
wie das ein gäher man sol esel reiten.

Hans Sachs (5 november 1494 -19 janauari 1576)

Houtsnede door Michael Ostendorfer

05-11-2011 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en journalist Bert Wagendorp werd geboren in Groenlo op 5 november 1956. Wagendorp studeerde Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Daarna was hij enige tijd werkzaam als copywriter in de reclame. In 1985 werd hij sportverslaggever bij de Leeuwarder Courant. In 1988 verhuisde hij naar de Volkskrant. Voor die krant versloeg hij tussen 1989 en 1994 zes keer de Tour de France. Van 1996 tot 2000 was hij correspondent in Londen. In 1995 verscheen zijn roman De Proloog, de beklemmende beschrijving van een doorwaakte nacht van een wielrenner die de proloog van de Tour de France moet winnen. Het boek kreeg uitstekende kritieken en werd in 2001 in het Duits vertaald (Der Prolog). In 2005 verscheen De dubbele schaar, een bundel met vier fictieve verhalen tegen een min of meer herkenbare, historische sportieve achtergrond. De dubbele schaar werd derde in de verkiezing van het beste sportboek van 2005, de Nico Scheepmaker Beker. In 2006 kwam bij uitgeverij L.J. Veen het boek Sportleven uit, met zijn verzameld sportwerk, waaronder een keuze uit de sportcolumns die hij tussen 2000 en 2006 schreef voor de Volkskrant. In december 2006 volgde hij Jan Blokker bij de Volkskrant op als algemeen columnist. Bert Wagendorp is mede-oprichter en redacteur van het literaire wielertijdschrift De Muur. Hij schreef het hoofdverhaal van het boek Tussen Bordeaux en Alpe d'Huez, over de Nederlandse aanwezigheid in de Tour de France. Daarnaast verschenen verhalen van zijn hand in het literaire voetbaltijdschrift Hard Gras en het literaire schaatstijdschrift Zwart IJs.

Uit: Uit het water klinkt een klaaglied uit verdronken mobieltjes (Column)

„In de Rijn bij Alphen aan den Rijn liggen vijf mobieltjes. Ik weet dat, omdat Martin Verkerk ze er zelf heeft ingeflikkerd. Hij vertelde dat in een interview met de Volkskrant. Hij gooide ze in de Rijn uit woede en frustratie. Ook brak hij daarom alles af wat in zijn buurt kwam. Verder was het vloeken, janken en zuipen, ook al uit frustratie.

Martin Verkerk is topsporter. Hij bereikte in 2003 de finale van Roland Garros in Parijs, waarna hij op een boerenwagen door zijn dorp werd gereden en iedereen hem geweldig vond.

Martin heeft daarna erg getobd met zijn schouder. Daarvoor moest hij steeds naar New York, want van schouders weten ze hier niks. Hij raakte door dit gedoe ook nog in een soort depressie en kreeg verder de ziekte van Pfeiffer. Daardoor ging hij zuipen en zag hij ‘alle kroegen’ van de Randstad van binnen.

Ik wil daar niet denigrerend over doen. Het zijn er nogal wat, alle kroegen van de Randstad, en dan ook nog zuipen, mét die zere schouder, ik geef het je te doen. Je merkt bij topsporters altijd weer dat ze de lat graag hoog leggen.

Martin Verkerk over zijn gezuip: ‘Wat kon ik anders?’

Ik zou het echt niet weten. Het is nu eenmaal verdomd moeilijk jezelf zo’n geweldige trap onder je reet te geven dat je met een grote boog zelf de Rijn invliegt, achter je mobieltjes aan.

Veel topsporters zijn best te pruimen, vooral degenen die inzien dat wat ze doen weliswaar best aardig is, maar dat er ook ándere bezigheden bestaan die minstens zo zinvol zijn als per fiets een berg beklimmen of een balletje met tweehonderd kilometer per uur over een net meppen – de specialiteit van Martin Verkerk vóór hij mobieltjes met een kilometertje of vijftig de Rijn in sodemieterde.“

05-11-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en toneelschrijfster Judith Herzberg werd geboren op 4 november 1934 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor Judith Herzberg op dit blog.

Een vlieg die een toneelstuk speelt

Een vlieg die een toneelstuk speelt
klopt aan en ja hoor hij mag binnen komen
wordt door de butler opengedaan.
Jaren ervaring van de vliegentemmer gaan hier in
en niemand die het hoort of ziet
wat het publiek betreft wàs hij er niet
dat zou een grote kunst zijn vind je niet?

Meisje

Keert zich een paar keer voor de spiegel
heen en weer
zoals een vogel voor een andere vogel doet
bekijkt zichzelf als voor het eerst
schikt en herschikt aan schouder, kraag,
likt aan haar lipstick, tuit,
fluit als een vogel, rekt zich van graagte
strekt haar nek,
lokroept in zich, giechelt, vliegt.

Verrassing

Een vrouw van zesenzestig
doet een draad door een naald.
D.w.z. probeert. Nu weer
wil de draad niet, buigt,
splitst zich, vervaagt,
dan weer lijkt er nauwelijks
een oog in de naald, (zo er al
een oog in zit dan is dat
erg smal en scheef)
als de naald beweegt,
beeft, alsof bang
voor die draad,
maar de draad is zelf
ook niet zo zeker -
Boven haar komt
iemand met een bom gevlogen.
Een jongen. Precisie.

Judith Herzberg (Amsterdam, 4 november 1934)

De  Nederlandse dichter Peter W.J. Brouwer werd op 4 november 1965 in Eindhoven geboren. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009 en ook mijn blog van 3 november 2010

De bezoekers

Ze porden het hout op en schonken wijn
weer waren we vrienden onder elkaar
maar voelden ons bekeken, die avond

stroomde het licht uit onze ogen
kamers in waar deuren kierden
die maar niet open gingen, of dichtvielen

en wat we elkaar ook zeiden, ergens
bleef het hangen, halverwege de avond

kouder was het geworden
en onze gastheer vergeetachtiger

we legden naast hem een blok in het vuur
en schonken hem zijn wijn

toen keek hij
op naar de klok, daar leek
hem van alles zoek

gebaarde nog wat te blijven
is zelf als eerste opgestaan

door wie zijn wij die avond ontvangen
wie schonk ons met het laatste glas

uit, doofde het vuur
in onze harten
werd het afwezig

wie zegde ons gedag

Landdieren

Alle begin was moeilijk.
Nauwelijks ontsnapt in
een vlucht nergens heen

de ogen nog warm,
mezelf verdwaald.

Geen vogel met jou te mogen zijn
maar zwaar, zo zwaar aan de grond
zullen we landdieren zijn gebleken,
stram en schuw in onze huizen

hunkerend naar een plek
waar bakens zonder licht zijn.
Hoor je de merels?
laten we ongedwongen zijn.

Peter W.J. Brouwer (Eindhoven,  4 november 1965)

De Nederlandse schrijver en journalist Arthur van Amerongen werd geboren op 4 november 1959 in Ede. Zie ook mijn blog van 3 november 2010

Uit: Geen Stijl verboden in Paraguay

„Je begrijpt Joost, het is volkomen ongeloofwaardig, ik heb een heel andere schrijfstijl als Rob en de ironie druipt er van af. Toch werd het bericht geplaatst, onder andere in het gerenommeerde Nieuwsblad van het Noorden. Een geslaagde practical joke, zoals we gewend zijn van Rob. Tot zover niets aan de hand.

Maar wie schetst mijn verbazing toen ik gebeld werd door de Nederlandse consul in Paraguay, ingenieur Rene Klein Holkenborg? Die heeft net als mijn vader zaliger nog in Wageningen gestudeerd en is sinds jaar en dag herenboer in Paraguay. Ik had mij, zoals het hoort, onmiddellijk aangemeld bij het Nederlandse consulaat gemeld toen ik mij in Asunción vestigde, nu twee jaar geleden. Het was voor mij een volstrekt onbekend land en er gebeuren hier soms vreemde zaken. De God van Paraguay heeft merkwaardige kostgangers.

Enfin, ik schreef drie keer een email aan onze consul, waarin ik hem vertelde dat ik een roman aan het schrijven was, getiteld Paranoia Paraguay. Ik kreeg echter nooit antwoord, de beste man heeft het natuurlijk razend druk hier met al die 7 Nederlanders, dat snap ik ook wel, maar vreemd vond ik het wel.

Goed, ik krijg hem dus aan de lijn, ongeveer anderhalf jaar na mijn onbeantwoorde emails. Hij vroeg zeer belangstellend naar mijn vorderingen, en of het leven in Paraguay mij beviel. Ik vertelde hem dat ik het hier waanzinnig vond, en mijn verloofde Paula ook. Toen haperde zijn stem even en vertelde hij mij dat hij van de Nederlandse ambassade in Montevideo, dat is de hoofdstad van Uruguay, had gehoord dat er een Nederlandse schrijver vermist was, en dat het mij betrof.“

Arthur van Amerongen (Ede, 4 november 1959)

De Vlaamse schrijver, dichter, politiek activist en componist René Desiderius de Clercq werd geboren in Deerlijk op 4 november 1877. Zie mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009 en ook mijn blog van 3 november 2010

Morgenlucht

Het morgenfloers is, wit van grauw,

Gescheurd en opgeschoven.

Goudbronnen borrelen door het blauw.

De zonne bolt heur boven!