De Canadese schrijver Jean-Simon DesRochers werd geboren op 1 november 1976 in Montréal, Québec, Canada. Zie ook alle tags voor Jean-Simon DesRochers op dit blog.

Uit: La canicule des pauvres

“6 h 2 – Humidex : 31 °C

Il reste sept minutes avant la seconde sonnerie. Monique est consciente. Elle sait à quel point la sonnerie du radioréveil de Christian est stridente. Christian à côté qui dort encore, bouche ouverte. Monique reste étendue, les yeux plongés dans la pénombre du minable appartement. Il fait chaud. Tant au-dessus du drap qu’en dessous. Plus que six minutes.

Comme tous les premiers du mois, Monique passera la journée à la réception. Une journée à écouter les excuses des uns, à recevoir les chèques des autres, sauf si les locataires décident de régler avec leur petite monnaie accumulée, roulée en tubes, comme le Marsouin depuis trois mois. Comment il fait pour ramasser autant de pièces sans les boire ? Monique imagine ce boiteux en train de rouler des dollars accumulés au fond d’un contenant d’eau de dix litres. Elle le voit entasser ses piles avec une certaine fierté, s’assurer de rouler l’argent avec les faces placées du même côté. Trois cent cinquante dollars pendant trois mois… mille cinquante pièces dorées roulées en paquets de vingt-cinq… Plus qu’une minute avant la sonnerie. Il n’en a plus pour longtemps avec ce qu’il boit, le Marsouin… comment peut-on arriver à rouler des dollars et se soûler avec de l’alcool à friction… au moins, il paie son loyer… de l’alcool à friction, franchement… ça doit lui brûler l’intérieur, il y a de quoi crever…

Monique tourne les yeux. Voilà un moment que l’heure est bloquée à 6 h 8. Dès qu’elle passera à 6 h 9, Monique pressera le bouton snooze, se lèvera, grattera sa cicatrice sous le sein gauche. Elle tentera de ne pas regarder l’état de l’appartement.

Autrement, l’envie de dévisager Christian deviendra insurmontable. Son médecin lui a déconseillé les expressions qui sollicitent trop de muscles faciaux pour la prochaine semaine. Elle doit sourire légèrement, garder les coins de bouche et les sourcils relevés, les narines détendues. Sinon, la douleur pourrait causer de nouvelles migraines. Pas une option pour un premier du mois, surtout avec cette maudite chaleur…”

Jean-Simon DesRochers (Montréal,1 november 1976)

31-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Jan Van Loy werd op 30 oktober 1964 geboren te Herentals, in de Antwerpse Kempen. Zie ook alle tags voor Jan Van Loy op dit blog.

Uit: Bankvlees

‘Er is te weinig vlees om het in brokken te snijden. In de ene beker zou een brok terechtkomen, in sommige bekers twee brokken, en in andere dan weer geen enkele.’
‘Dus we geloven in de goedheid van de mens,’ zeg ik, ‘maar ook in zijn onvermijdelijke jaloezie als hij denkt dat een ander een brokje meer in zijn soep heeft.’
Erik kijkt mij aan. Zijn mond is een beetje vertrokken, bijna een glimlach. ‘Die kleine stukjes geven een betere distributie,’ zegt hij.
Tot elke prijs zal vermeden worden dat de een meer geluk heeft dan een ander. Moedeloos word ik van dat soort egalitarisme, want zelf zou ik graag meer geluk hebben dan een ander.
‘Daklozen hebben hun portie pech al gehad,’ zegt de coördinator, zelf nooit dakloos geweest.
‘Het kan ook hun eigen schuld zijn,’ zeg ik, evenmin ooit dakloos geweest.
‘Maar dat is niet onze instelling,’ zegt de glimlachende coördinator, en hij laat me zowaar zijn wijsvingertje zien, terwijl ik en niet hij sta te tranen boven de uien.
Toen ik Anja zag, had ik er geen spijt van dat ik me hier had opgegeven als vrijwilliger.
‘Waarom heb je je hier als vrijwilliger opgegeven?’ was een van haar eerste vragen.
‘Om iets te doen te hebben.”

Jan Van Loy (Herentals, 30 oktober 1964)

De Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski werd geboren ergens tussen 30 oktober en 11 november 1821 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Fjodor Dostojevski op dit blog.

Uit: De Gebroeders Karamazow

“Zij blijft hem smeken en als God op de handen en voeten van zijn, aan het kruis geslagen zoon, wijst en vraagt “Hoe kan ik zijn folteraars vergeven?” gebiedt zij alle heiligen, alle martelaren, alle engelen en aartsengelen neer te vallen en samen met haar om genade te smeken voor iedereen zonder uitzondering. Het eindigt ermee, dat zij van God gedaan krijgt, dat hij elk jaar van Goede Vrijdag tot Pinksteren een pauze in het lijden inlast en meteen laten de zondaars een schreeuw van dankbaarheid uit de hel opstijgen en zingen: “O Heer, U bent rechtvaardig in Uw oordeel.” Zoiets zou mijn gedicht zijn geworden als het toen was verschenen. Hij treedt in mijn gedicht op, maar Hij zegt niets, Hij verschijnt alleen en verdwijnt weer. Vijftien eeuwen zijn, sinds Hij beloofd heeft in al zijn heerlijkheid te verschijnen, voorbijgegaan, vijftien eeuwen sinds zijn profeet heeft geschreven: “Zie, ik zal spoedig terugkomen;” “Maar die dag of dat uur kent niemand, ook de Zoon niet, alleen de Vader (Marc. 13:32),“ zoals hijzelf op aarde heeft gepredikt. Maar de mensheid verwacht hem nog steeds met hetzelfde geloof en met dezelfde liefde. Zelfs met een groter geloof, want er zijn vijftien eeuwen voorbijgegaan sinds de mens geen tekenen uit de hemel meer ziet.

De hemel geeft geen tekenen meer

Die de stem van je hart bevestigen

Alleen het geloof in de stem van het hart was nog overgebleven. Het is waar, dat er in die tijd veel wonderen gebeurden. Er waren heiligen, die wonderbaarlijke genezingen verrichtten; volgens hun levensbeschrijvingen was de Hemelse Koningin zelf aan een aantal heiligen verschenen. Maar de duivel sliep niet en onder het volk rees twijfel aan de echtheid van deze wonderen.”

Fjodor Dostojevski (30 oktober 1821 - 9 februari 1881)

Portret door Pavlovic Velibor

De Amerikaanse dichter Ezra Pound werd geboren in Hailey, Idaho op 30 oktober 1885. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ezra Pound op dit blog.

Opdracht

Ga, mijn liederen, naar de eenzamen en de onvoldanen,

Ga ook naar de zenuwzieken, ga naar de slaven van de conventie,

Draag naar hen mijn verachting voor hun onderdrukkers.

Ga als een grote golf van koel water,

Draag mijn verachting voor onderdrukkers.

Zeg neen tegen onbewuste onderdrukking,

Zeg neen tegen de tirannie van de fantasielozen,

Zeg neen tegen alle banden.

Ga naar de bourgeoisie die sterft aan haar ennui,

Ga naar de vrouwen in de voorsteden.

Ga naar de afschuwelijk getrouwden,

Ga naar hen wier mislukking niet te zien is,

Ga naar de ongelukkige paren,

Ga naar de gekochte echtgenote,

Ga naar de geknechte vrouw.

Ga tot hen die verfijnde lusten hebben,

Ga tot hen wier verfijnde begeerten gefnuikt worden,

Ga als een vloek over de verveling van de wereld;

Ga met uw scherpte ertegen in,

Maak de fijne snaren sterk,

Breng vertrouwen aan de wieren en de voelarmen van de ziel.

Ga met een vriendelijk gebaar,

Ga met een openhartig woord.

Ga ijverig op zoek naar nieuwe kwalen en nieuw goed,

Verzet u tegen alle vormen van onderdrukking.

Ga tot hen die de middelbare leeftijd log maakt,

Tot hen die hun belangstelling hebben verloren.

Ga tot de jongeren die stikken in hun familie -

O hoe afschuwelijk is het

De drie generaties van één huis bij elkaar te zien zitten!

Het is als een oude boom met scheuten,

En met takken die rotten en afvallen.

Ga uit en tart de publieke opinie,

Ga in tegen die plantaardige banden van het bloed,

Wees tegen elke hypotheek van het verleden.

Ezra Pound (30 oktober 1885 - 1 november 1972)

Cover

De Franse dichter en schrijver Paul Valéry werd geboren op 30 oktober 1871 in Sète Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Paul Valéry op dit blog.

Der verlorene Wein

Einmal hab ich (ich weiß nicht mehr unter
welchen Himmeln), als Opferung
an das Nichts, in das Weltmeer hinunter
Wein geschleudert in einem Schwung ...

Wer verlangte deinen Verlust,
Tropfen? Hieß es ein Seher gut?
Oder hat nur mein Herz so gemußt,
meint ich, den Wein vergießend, Blut?

Gleich und schon wieder wie immer
klärte durchscheinender Schimmer
vor mir das Meer, drin es rötlich verrinnt...

Weg der Wein, doch die Wellen sind trunken!...
Und da sah ich den herberen Wind
von Gestalten der Tiefe durchwunken...

Der Gürtel
 
Wenn der Himmel, wangenrot,
endlich dem liebenden Blick sich gewährte,
und das Licht, das golden zu schwinden droht,
die Zeit in den Rosen verklärte,

dann tanzt vor mir, der verstummt vor Glück
an solchen Gemäldes Rande,
ein Schatten mit offenem Gürtelbande,
und der Abend hält fast es zurück.

Dieser Gürtel flattert so eigen,
er schauert im Lufthauch genau wie das Band,
das sich als letzte Bindung spannt
von der Welt zu meinem Schweigen...

Was hilft mirs, da oder fort zu sein,
du Lindes, Loses ... ich bin allein !

Vertaald door Rainer Maria Rilke

Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945)
Portret door Jacques-Emile Blanche, 1923

De Duitse dichter Georg Heym werd geboren op 30 oktober 1887 in Hirschberg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Georg Heym op dit blog.

Alles ist eitel

Ach, ich kann dich nicht verwinden.

Ach, nicht kann der Dichtergriffel

Dich aus meiner Seele merzen.

Ach, ich seh auf Buchenrinden

Glänzen eingeschnittne Herzen.

Ach, der laue Mondenschein

Glänzt so bräutlich durch den Hain.

Ach, kämst du doch heut gegangen,

Ach, wie wollt ich dich umfangen,

Heute in der Sommernacht.

Doch die Träume sind zerstoben,

Eine schwere Wetterwolke

Hat sich vor den Mond geschoben.

Nun ich geh weit zu wandern,

Weit von unsren alten Buchen.

Sieh ich werd in allen andern

Ewig rastlos dich nur suchen.

Mag dann einst in manchem Jahr,

Wenn wir beide schon verwehn,

Unterm Mond ein stilles Paar

Aus bemoosten Herzen sehn,

Daß hier einer glücklich war.

Georg Heym (30 oktober 1887 – 16 januari 1912)

Podium van de Duitse band Schwarzbrenner: bluesrock op teksten van Heym.

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e oktober ook mijn blog van 30 oktober 2011 deel 2.

30-10-2013 om 16:19 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Tom Lanoye krijgt in januari volgend jaar de Constantijn Huygensprijs 2013 voor zijn gehele oeuvre uitgereikt. Dat heeft de voorzitter van de Jan Campert-stichting, die de prijs toekent, vandaag bekendgemaakt in het radioprogramma Kunststof. Tom Lanoye werd geboren te Sint-Niklaas op 27 augustus 1958. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Tom Lanoye op dit blog.

Uit: Gelukkige slaven

“We vinden Tony Hanssen terug tijdens de hondsdagen van een verstikkende, walmende, besmettelijke zomer. Niet in het uiteenvallende continent waar hij meer dan veertig jaar geleden zijn levenslicht zag. Daar is het winter nu, daar regent het vuile sneeuw op straat en onheilsberichten in alle parlementen en beursgebouwen. We treffen hem aan elfduizend kilometer verderop, in de schaamspleet onder de tropisch gezwollen buik van Brazilië, de open wond genaamd Rio de la Plata, Rivier van Zilver. Ze is breed als een zee, ze ruikt naar petroleum en ingewanden en ze is het voorgeborchte van de Atlantische Oceaan — een deinend, koningsblauw universum vol verborgen gasvelden, scheepswrakken en walviskadavers.
Op de beide oevers van de Rio de la Plata ligt een hoofdstad. In het noorden Montevideo. In het zuiden Buenos Aires, een stad zo groot als een staat. Daar, in San Telmo, een van de oudste wijken, nog gesticht door gevluchte Italianen en ontsnapte negerslaven, de latere bakermat van de tango, de wapensmokkel en de voetbalgekte, treffen wij Tony Hanssen aan. Hijgend en zwoegend in een kitscherig gerenoveerd herenhuis, una casa de turistas, waar hij op de tweede etage een Chinese matrone aan het bevredigen is, op haar aandringen en tegen zijn goesting. Boven hun hoofden wiekt een gammele ventilator, de charmant antieke airco steunt en rammelt luider dan het bed.
Toch zweet Tony zich kapot. En hij is niet de enige, te voelen aan de huid waar hij tegenaan stoot. Hij walgt van zichzelf en heeft medelijden met mevrouw Bo Xiang. Maar stoppen met haar te bevredigen doet hij niet. Ze zou het kunnen begrijpen als een afwijzing. Hoed u voor de wraak van een gekrenkte vrouw op leeftijd. Tony staat voor een fortuin in het krijt bij haar echtgenoot. Dus stoot hij voort. Het is nog geen twee uur in de middag. De lantaarnpalen buiten werpen amper schaduw.”

Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958)

Ook drie andere schrijvers zijn bekroond. Micha Hamel mag voor zijn bundel “Bewegend Doel” de Jan Campert-prijs in ontvangst nemen. Oek de Jong krijgt voor zijn roman “Pier en Oceaan” de F. Bordewijk-prijs. Jan Paul Schutten ontvangt de tweejaarlijkse Nienke van Hichtum-prijs voor jeugdliteratuur voor “Het Raadsel van Alles Wat Leeft”. Aan al deze prijzen zijn bedragen van vijfduizend euro verbonden. Zie ook alle tags voor Micha Hamel op dit blog en eveneens alle tags voor Oek de Jong op dit blog.

30-10-2013 om 09:42 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichter, schrijver en filmmaker Matthias Zschokke werd geboren op 29 oktober 1954 in Bern. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Matthias Zschokke op dit blog.

Uit: Lieber Niels

„1.1.04

Dein Fontane-Neujahrs-Gedicht ist schön, ja – ich habe es erst gelesen, nachdem ich meins schon losgeschickt hatte (lustig, wie einfach wir werden in unseren Vorlieben) –, und Deine virtuelle Skyline mit Silvesterknallern ist ein Märchen. Kein Internettand, sondern Kunst. Ich wollte sie kopieren und weiterschicken, das schaffte ich nicht. Es soll auch so bleiben: ein Unikat für mich. Danke.

Gestern Abend war ich eingeladen zu einem veritablen Silvesteressen mit Herren und Damen in Anzügen. Etwa 25 Leute, davon mindestens zehn Psychoanalytiker. Die Gastgeber, ein Analytikerpaar, sind mit dem Maler Manfred Schling befreundet, über den ich sie kennengelernt habe. Sie residieren in einer zweihundertvierzig Quadratmeter großen Wohnung im Bayrischen Viertel, sehr schön. Der Abend verlief überraschend heiter und unverkrampft. Obwohl ich viel getrunken habe, stand ich heute mit klarem Kopf auf und beginne das neue Jahr einigermaßen nüchtern.

Die Gastgeber besitzen die Köhlmeier-CDs. Ich habe sie nun gesehen: Es sind drei Kassetten à 5 CDs, Titel Die Sagen des klassischen Altertums, produziert vom ORF. Meinst Du, es gibt eine Möglichkeit, die irgendwo im Internet antiquarisch aufzutreiben? Ich hoffe, auch Du bist gut gerutscht und startest zuversichtlich. Es soll einmal mehr unser Jahr werden!

2.1.04

Michael Johannes Maria Köhlmeier heißt er … Ob die Aufnahme wohl wirklich so gut ist, dass keiner, der sie hat, sie loswerden will? So werde ich diese entfernt Bekannten bitten müssen, sie mir zu brennen … Nein, das bringe ich nicht über mich. Werde halt auf K. verzichten und weiterhin nichts vom griechischen Altertum wissen. Ist ja kein Unglück.”

Matthias Zschokke (Bern, 29 oktober 1954)

De Duitse schrijver, dichter en literatuurwetenschapper Harald Hartung werd geboren op 29 oktober 1932 in Heme. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harald Hartung op dit blog.

Wirkung des Schönen

Der Alte an der Brücke
der in der Hose fuhrwerkt
sah sie vermutlich zuerst

die rosige Doppelwolke
überm Kanal
üppig wie Aphrodites Hintern

schöner als die Paläste
Der Alte von der Wolke befriedigt
wendet sich ab

während der Kellner gafft
und anhält mit vollem Tablett
angewurzelt als wärs ihm

zu meinem Tisch viel zu weit.

Papier auf dem es schneit

Ich könnte stundenlang zusehn
wie es schneit
den Silben des Schneefalls
die Worte bilden und Sätze
und langsam die Bäume beschweren
bis alle Zeilen gefüllt sind
und das Papier wieder weiß

Harald Hartung (Herne, 29 oktober 1932)

De Iraanse dichter en vertaler Mohsen Emadi werd geboren op 29 oktober 1976 in Sari. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mohsen Emadi op dit blog.

Uit: A Night With Sodergran

“Before I decided to leave Iran I asked myself for the last time if I can really live as a writer in Iran or not. It was seven months before that well-known election. I tried to make a theatrical performance of A Night with Hamlet by Vladimír Holan which I translated to Persian. However, door was closed to all my efforts. Before 12th June 2009 some of us had predicted the coup, yet we did not expect how the impudent government would play with our hope and enthusiasm. Before 12th June I had written somewhere that we Iranians have Che Guevara but we don’t have Martin Luther King Jr. and if we do have Dr. King, we can find the way to freedom. After the coup, we had millions of Martin Luther Kings but we have a long way to freedom.

I realized this on the Freedom Street on June 15th after two days of running, chasing, tear gas, bullets and fire; after two days of disbelieving and the dreadful impact of the lie. A seventy year old writer contacted me, saying, “I want to join you guys for the protest; they won’t hurt me in respect for my grey hair”. I knew that he had seen Shah’s brutality, had lived the political slaughter of the early eighties and was breathing the memories of the massacre of 1989, but he still insisted on coming with us to the streets. The only excuse I could give him was that he would slow us down because he was old. The next day I realized that the coup-leaders were more impudent that the rest of the oppressors of our history. Not only do they dishonor elders, but they don’t have any shame in killing children either.

In the Freedom Street three million Martin Luther Kings joined one another and chanted “I have a dream”. Our color was green, we were all green. People would wave their hands from the top of the buildings. There were green ribbons, colorful laughs of beautiful women and amazing enthusiasm of men.”

Mohsen Emadi (Sari, 29 oktober 1976)

De Duits – Franse schrijfster Claire Goll werd geboren op 29 oktober 1890 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Claire Goll op dit blog.

The Salt Lake

Like a winter animal the moon licks the salt from your hands

Still your hair sparkles violet as the lilac bush

From where the veteran screech owl calls

There stands our long-sought dream city built just for us

With streets all black and white

You walk in the glitter-snow of promise

While the rails of dark reason are laid out for me

The houses are drawn with chalk against the sky

And their doors are poured of lead

Only up under the gables yellow candles grow

Like nails for countless coffins

Yet soon we reach the Salt Lake

Where the long-billed kingfishers lie in wait

All through the night I fight them with bare hands

Until their warm down serves as our lair

The Blast Furnaces of Pain

In the blast furnaces of pain

What ore is smelted there?

The servants of pus

The nurses of fever

They have no answer

Day-shift

Night-shift of all flesh

The wounds and the fires

Bloom wild in gardens of saltpeter

And burning fields of roses

Asphodels of my fear

On the cliffs of night

What does the Lord of Ores brew

In our hearts? The cry

The human cry from the dark body

That like a consecrated dagger

Slashes the sun of our dead

Vertaald door Nan Watkins

Claire Goll (29 oktober 1890 – 30 mei 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e oktober ook mijn blog van 29 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

29-10-2013 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen ontving gisteravond in het museum Beelden aan Zee in Scheveningen de Ako Literatuurprijs 2013 voor haar roman “Feest van het begin”. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.

Uit: Feest van het begin

“Op een oktobermaandag in het eerste jaar van de nieuwe vrijheid stort de regen nietsontziend op de hoofdstad. Hij slaat een menigte putjes in het water van de rivier die er als een kromme ruggengraat doorheen loopt en tekent slingerbeekjes in de modder van nog ongeplaveide straten. De open goten kunnen de toevloed niet meer verstouwen en uit de regenpijpen, die maar tot halverwege de gevels reiken, spuit het water op de rillende flanken van de paarden en de dunne daken van de koetsen. Voorbijgangers proberen de plenzen te ontwijken die door de wielen worden opgegooid, met vuil erin en restjes salpeterzuur die een gat kunnen branden in hun kleren. En de mussen en de katten vinden een schuilplaats die te klein is voor een mens.
De regen gutst langs de strenge gevels van een hospice voor wezen in een van de faubourgs, waar al vijftien jaar tussen andere kinderen met verloren ouders een vondelinge woont die op haar handen kan staan. Ze heeft van de nonnen die haar te kleden en te bidden geven twee namen gekregen van heilige vrouwen.
Die middag kijkt ze door een van de weinige ramen waar geen ribbelend glas in lood in zit dat de buitenwereld vervormt en een andere kleur geeft. Ze weet van horen zeggen wat er gaande is en ziet de stille straat waaraan het hospice grenst. Hoe weinig ze ook ziet, ze mag niet blijven kijken, want er moet worden schoongemaakt en er moeten nieuwe woorden worden geleerd in een dode taal die moet blijven leven.
Het water trommelt op het beschadigde huis van een behangfabrikant, waarin alles kort en klein is geslagen door arbeiders die hun recht kwamen halen en en passant ook de uitstekende wijnen uit de kelder. In halfdonkere zolderwoningen zetten vrouw en kinderen van leerlooiersknechten en waterdragers emmers en pannen neer om de druppels op te vangen die naar binnen lekken.”

Joke van Leeuwen  (Den Haag, 24 september 1952)

29-10-2013 om 08:51 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata


De Nederlandse schrijver Mano Bouzamour werd in 1991 geboren in Amsterdam. Hij bezocht daar het Hervormd Lyceum Zuid. Als verhalenverteller won Bouzamour in 2010 het Rozentuinfestival. Zijn debuut, de schelmenroman De belofte van Pisa is gebaseerd op zijn eigen leven..

Uit: De belofte van Pisa

“Toen was ik aan de beurt. Ik stond op en zei: ´Hallo, ik ben Samir. Iedereen noemt me Sam. Ik woon in de Pijp, je weet toch daarzo bij de Albert Cuyp. En o ja, ik ben moslim.´ De wimpers van mijn klasgenoten gingen op en neer. Moslim zijn, dat was niet hip. Niemand had ergens een moslim tante of moslim oma. In plaats daarvan vroeg Céline: ´Die slachten toch schapen op het toilet?´

(…)

‘Daarna vatte al het verkeer ineens moed en begon het kriskras door mekaar te karren. Het pioniersgedrag dat mijn broer en Soesi vertoonden wond mij op, het was imponerend en aanstekelijk en verleende ze glans. Mijn broer en Soesi vielen uit de toon alsof een speciaal levenslicht ze bescheen.’

Mano Bouzamour (Amsterdam, 1991)

29-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“... The whole argument from Significant Form stands or falls by volume. If you allow Cézanne to represent a third dimension on his two-dimensional canvas, then you must allow Landseer his gleam of loyalty in the spaniel’s eye”—but it was not until Sebastian, idly turning the page of Clive Bell’s Art, read: “‘Does anyone feel the same kind of emotion for a butterfly or a flower that he feels for a cathedral or a picture?’ Yes. I do,” that my eyes were opened.

I knew Sebastian by sight long before I met him. That was unavoidable for, from his first week, he was the most conspicuous man of his year by reason of his beauty, which was arresting, and his eccentricities of behaviour which seemed to know no bounds. My first sight of him was as we passed in the door of Germer’s, and, on that occasion, I was struck less by his looks than by the fact that he was carrying a large Teddy-bear.

“That,” said the barber, as I took his chair, “was Lord Sebastian Flyte. A most amusing young gentleman.”

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian

In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

“Apparently,” I said coldly.

“The Marquis of Marchmain’s second boy. His brother, the Earl of Brideshead, went down last term. Now he was very different, a very quiet gentleman, quite like an old man. What do you suppose Lord Sebastian wanted? A hair brush for his Teddy-bear; it had to have very stiff bristles, not, Lord Sebastian said, to brush him with, but to threaten him with a spanking when he was sulky. He bought a very nice one with an ivory back and he’s having ‘Aloysius’ engraved on it—that’s the bear’s name.” The man, who, in his time, had had ample chance to tire of undergraduate fantasy, was plainly captivated by him. I, however, remained censorious and subsequent glimpses of Sebastian, driving in a hansom cab and dining at the George in false whiskers, did not soften me, although Collins, who was reading Freud, had a number of technical terms to cover everything.

Nor, when at last we met, were the circumstances propitious. It was shortly before midnight in early March; I had been entertaining the college intellectuals to mulled claret; the fire was roaring, the air of my room heavy with smoke and spice, and my mind weary with metaphysics.

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor JMH Berckmans op dit blog.

Uit: Requiem voor een gaskamerman

“Om hem te doen geloven dat hij zo oud geworden is dat hij de tel is kwijt geraakt. Om hem te betoveren.

Ze is wel een beetje vreemd in het hoofd maar dat ze zoiets zou doen kan hij zich niet voorstellen. Want tenslotte is ze de kwaadste niet. Ze is gewoon de enige. Daarom. Omdat hij met een onzichtbare elektronische navelstreng vasthangt aan haar goedertierenheid.

Maar wat zit hij weer te piekeren en te peigeren.

Hij kan gewoon alles doen waar hij zin in heeft.

Hij kan van alle pijlen wrakhout maken.

Hij kan kakken en pissen en alle overbodige luxe missen.

Hij kan lid worden van de kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen. Die zullen hem z'n hoop teruggeven.

In alle tijdschriften vind je van die bonnen. Die kan hij invullen en opsturen. Dan sturen ze hem Groene Duivel of Zalf Zuster Saint Germain. Tegen eksterogen, likdoorns, apathie en algehele waanzin.

Maar hij heeft alle bonnen al ingevuld en ze hebben hem alle middeltjes al opgestuurd en hij heeft alles al geprobeerd en niets dat helpt niets dat helpt niets dat helpt. Verdomme toch. Hij kan morgen de deur uit en een baantje zoeken. Vuilnisman. Borden wassen en pannen schuren. Stront ruimen in het apenhok. Z'n hele verdere leven lang stront ruimen in het apenhok. Tot hij er dood bij neervalt. Hartaderbreuk. Vlak met z'n smoel in de apenstront.”

JMH Berckmans (28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hollander op dit blog.

Another Firefly

In a turning instant, my head
Catches light of a leaping star
Over my left shoulder in a
Green region of space darkened,
Into distance beyond distance,
A cold, green star, not rising like
Sons and empires, slow as breath,
In the way of stars, but as no
Darkened water could have mirrored
The partly glimpsed meteor in
Surging reversal of falling ---
That sort of rising. They return
Bright rightings of our sinisters,
The mirrors; but this rise of light ---
As if in summer nights at still
Moments a death could yet retract,
Or a dim candle gutter on ---
Freshens the held air; far away,
Somewhere a breath has been taken.

As the Sparks Fly Upward

As of an ungrounded grief,
Bluish sparks fly upward from
Under the shadow-thickened,
Tree-covered, part of night toward
What can yet be construed as
Dimmed azure, while the summer
Glow of soft streetlamp light hums
Along the wide sidewalk through
Listening leaves: fireflies
Far from the sea rise in an
Untroubled-looking midland,
Soundless, their gaps in the dark
Soundless, and the thunder soon
Coming with a crash across
Glistening eaves will be no
Answer, echo, or noisy
Amplifying of echo.
I will await what the ground,
The great, grass-skinned ground, will say.

John Hollander (28 oktober 1929 – 17 augustus 2013)

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) werd geboren werd in Al-Najaf(een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Al Galidiop dit blog.

Uit: Brief voor de Koning

“Hoogheid,

Lang leve uw koninkrijk. In de vijftien jaar dat ik er woon is de elektriciteit van mijn lamp geen minuut uitgevallen. Het water heeft de kraan nooit in de steek gelaten. De riolering in uw koninkrijk is sterker dan de hemel, want hoeveel water zij ook naar beneden gooit, het verdwijnt. In bakkerijen liggen meer soorten brood dan soorten wapens in Irak. Een hond heeft meer papieren en rechten dan ik in mijn vaderland had. Zelfs een cavia in uw koninkrijk geniet meer dan mijn moeder die twaalf kinderen heeft gebaard en ze vanaf 27 oktober 1987 nooit meer allemaal samen heeft kunnen zien.

Wat spijtig dat ik door het harde lot van mijn leven de kans had om uw koninkrijk ook te leren kennen van een kant die u zelf niet kent. Een kant waarvan u misschien niet eens zal geloven dat hij bestaat. Een kant die achter de dikke laag make-up van het gezicht van uw koninkrijk ligt. Daar, beneden, in die onbekende wereld, waar de wet van uw koninkrijk niet eens geldt, zijn mensen geen mens, want ze hebben geen nummer. Ik heb ervaren hoe zacht, hoe teder en warm de hand van uw koninkrijk is voor haar eigen kinderen en hoe genadeloos en kil voor anderen. En ach, hoe hard die hand, majesteit, als hij slaat.

In Irak ben ik geboren in een oorlog, opgegroeid in een andere oorlog, afgestudeerd in een volgende oorlog en gevlucht van weer een andere oorlog. Maar zelfs na vier oorlogen was niets voor mijn geest zo zwaar en heftig als de andere kant van uw koninkrijk. In een dierenasiel krijgen honden en katten na drie jaar een spuitje, want wachten in een kooi is misdadig. Zelf heb ik negen jaar in een mensenasiel gewacht en dat is meer dan drie honden.”

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Uwe Tellkamp op dit blog.

Uit: Der Turm

„Und ich erinnere mich an die Stadt, das Land, die Inseln, von Brücken zur Sozialistischen Union verbunden, ein Kontinent Laurasia, in dem die Zeit eingekapselt war in eine Druse, zur

Anderzeit geschlossen, und die Musik erklang von den Platten- spielern, knisternd unter den Abtastarmen im dünenden Vinyl-schwarz, Lichtspindeln hin zum Gelbetikett der Deutschen Grammophon, zum Eterna- und Melodia-Schriftzug pulsend, während draußen der Winter das Land einfror, Schraubstöcke aus Eis an den Ufern auftürmte, die den Strom in ihren Zangen preßten und, wie den Lauf der Zeiger auf den Uhren, an den Stillstand bremsten.

... aber die Uhren schlugen , ich höre, als wäre es heute, den Westminster-Gong in der Karavelle, wenn das Wohnzimmerfenster geöffnet war und ich die Straße hinunterging, ich höre den Schlag der Flügeluhr aus der Wohnung im Erdgeschoß des Glyzinienhauses; das feine Klingen der Wiener Uhr aus Tietzes Musikzimmer, das melodisch aufsteigende, dann, mit dem letzten Ton, abknickende Ta-ta-ta-taa nach dem durchdringenden Sägton der Zeitanzeige des Deutschlandfunks, der Anfang der achtziger Jahre von den Türmern auf der Insel Dresden nicht mehr unter dem Tuch gehört wurde; jetzt die stimmlose Nadel einer japanischen Quarzuhr, die vom Handgelenk eines Staatskapell-Kontrabassisten in das Gongen und Plingen, Scheppern und die Kuckucksrufe beim Uhrmacher Simmchen, genannt Tikketack-Simmchen, sticht, in die tiefen Stundenschläge der Standuhren, das vollstimmige Repetieren der großen und kleinen Regulatoren bei Uhren-Pieper, Turmstraße 8; der Koloratursopran einer Schnörkel-Porzellanuhr bei Witwe Fiebig im Haus Zu den Meerkatzen,..."

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)
Scene uit de tv-film “Der Turm” uit 2012

28-10-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Jan Weiler werd geboren op 28 oktober 1967 in Düsseldorf.
Hij groeide op in Meerbusch Jan Weiler en werkte tijdens zijn schooltijd als freelancer voor de Westdeutsche Zeitung. Na de middelbare school en vervangende diensplicht werkte hij als copywriter voor een reclamebureau. Vervolgens studeerde hij aan de School voor Journalistiek in München. Weiler was vanaf 1994 redacteur, toen van 2000 tot 2005 samen met Dominik Wichmann hoofdredacteur van het SZ magazine. Als zodanig schreef hij in 2002 voor een speciale uitgave over Italië een artikel over zijn schoonvader, die ooit als Italiaanse gastarbeiderr naar Duitsland was gekomen. De respons was onverwacht positief. Daarna ging hij in 2003 met zijn schoonvader Antonio naar Italië om zich daar diens levensverhaal te laten vertellen. Dat leidde tot het boek “Maria, ihm schmeckt’s nicht!”, dat volgens Weiler niet autobiografisch, maar als fictie opgevat dient te worden. Het boek combineert op humoristische wijze fictieve elementen met de verhalen van schoonvader "Antonio" en de ervaring van Weiler met zijn Italiaanse familie. In 2005 verscheen de opvolger “Antonio im Wunderland.” Sinds 2004 trekt Weiler rond als voorlezer van zijn werken. Het reisdagboek dat daarbij ontstond verwerkte hij in 2006 tot literatuur in zijn boek “In meinem kleinen Land”. Vanaf 2007 schrijft Jan Weiler wekelijks zijn column “Mein Leben als Mensch”, die sinds augustus 2009 verschijnt in “Welt am Sonntag”. In 2009 kwam de verfilming van “Maria, ihm schmeckt’s nicht”, waarvoor hij ook het scenario schreef, in de bioscoop. Hij heeft daar zelf een glimpoptreden als ambtenaar van de burgerlijke stand.

Uit: In meinem kleinen Land

“Willkommen zu diesem Buch. Ich darf Sie gleich darauf auf­merksam machen, dass Sie sich keinen Reiseführer gekauft haben. Wenn dies Ihre Absicht war, findet die Produktenttäu­schung wenigstens ganz am Anfang statt. Was Sie in Händen halten, ist ein Reisetagebuch. Und das ist etwas ganz anderes. Es stehen keine Handreichungen für Ausflüge zu Sehenswür­digkeiten drin. Ebenso fehlen Listen mit günstigen Hotels, in denen man ein gutes Frühstück bekommt. Auch Reiserouten für Schnäppchenjäger sind nicht enthalten. Aber was sonst? Eindrücke, Geschichten, Gespräche über und in unserem er­staunlichen kleinen Land.
Ich habe es von September 2005 bis Juni 2006 während einer Lesereise kennengelernt und darüber Buch geführt, indem ich jeden Tag notierte, was passiert war. Dieses Prinzip führt natürlich zu Ungerechtigkeiten, denn man kann fast keinem Ort gerecht werden, indem man dort nur einen Tag verbringt. Das Procedere war täglich gleich: mit dem Zug anreisen, per Taxi oder zu Fuß ins Hotel. Dann spazieren gehen. Etwas essen. Menschen in Theatern, Buchhandlungen oder Kulturzentren vorlesen. Schlafen. Frühstücken. Schreiben. Mit dem Zug wie­der abreisen. Auf diese Weise bleibt einem Ort nur eine kurze Zeit, um sich einzuprägen. Es entgeht dem Besucher natürlich so manches. Man übersieht die Schönheit Dortmunds, und lei­der war ich nicht im Sommer in Speyer, sondern am kältesten Wintertag. Mein Urteil über Itzehoe fällt wahrscheinlich un­gerecht aus, jenes über Dresden ist womöglich gemein. Manch­mal bekommt man falsche Eindrücke, sieht nicht richtig hin. Ich bitte dafür um Entschuldigung. Andererseits macht gerade das die Reise interessant. Was bleibt beim flüchtigen Kennenlernen einer Stadt hängen? Wo sieht man hin, was will man wissen? Und kann man sich in eine Stadt verlieben? Aber ja! Orte sind wie Menschen. Sie haben Charakter, Charme, Aus­strahlung. Oder auch nicht. Sie sind hässlich oder zu klein. Sie sehen grau aus oder alt oder freundlich. Sie grüßen über­schwänglich oder gar nicht. Sie wollen dich einladen oder ver­scheuchen. Davon - und von den Menschen in diesen Orten - handelt dieses Buch.

Jan Weiler (Düsseldorf, 28 oktober 1967)

28-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dylan Thomas op dit blog.

A Grief Ago

A grief ago,
She who was who I hold, the fats and the flower,
Or, water-lammed, from the scythe-sided thorn,
Hell wind and sea,
A stem cementing, wrestled up the tower,
Rose maid and male,
Or, master venus, through the paddler's bowl
Sailed up the sun;

Who is my grief,
A chrysalis unwrinkling on the iron,
Wrenched by my fingerman, the leaden bud
Shot through the leaf,
Was who was folded on the rod the aaron
Road east to plague,
The horn and ball of water on the frog
Housed in the side.

And she who lies,
Like exodus a chapter from the garden,
Brand of the lily's anger on her ring,
Tugged through the days
Her ropes of heritage, the wars of pardon,
On field and sand
The twelve triangles of the cherub wind
Engraving going.

Who then is she,
She holding me? The people's sea drives on her,
Drives out the father from the caesared camp;
The dens of shape
Shape all her whelps with the long voice of water,
That she I have,
The country-handed grave boxed into love,
Rise before dark.

The night is near,
A nitric shape that leaps her, time and acid;
I tell her this: before the suncock cast
Her bone to fire,
Let her inhale her dead, through seed and solid
Draw in their seas,
So cross her hand with their grave gipsy eyes,
And close her fist.

Grief Thief Of Time

Grief thief of time crawls off,
The moon-drawn grave, with the seafaring years,
The knave of pain steals off
The sea-halved faith that blew time to his knees,
The old forget the cries,
Lean time on tide and times the wind stood rough,
Call back the castaways
Riding the sea light on a sunken path,
The old forget the grief,
Hack of the cough, the hanging albatross,
Cast back the bone of youth
And salt-eyed stumble bedward where she lies
Who tossed the high tide in a time of stories
And timelessly lies loving with the thief.

Now Jack my fathers let the time-faced crook,
Death flashing from his sleeve,
With swag of bubbles in a seedy sack
Sneak down the stallion grave,
Bull's-eye the outlaw through a eunuch crack
And free the twin-boxed grief,
No silver whistles chase him down the weeks'
Dayed peaks to day to death,
These stolen bubbles have the bites of snakes
And the undead eye-teeth,
No third eye probe into a rainbow's sex
That bridged the human halves,
All shall remain and on the graveward gulf
Shape with my fathers' thieves.

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Sylvia Plath op dit blog.

Pheasant

You said you would kill it this morning.
Do not kill it. It startles me still,
The jut of that odd, dark head, pacing

Through the uncut grass on the elm's hill.
It is something to own a pheasant,
Or just to be visited at all.

I am not mystical: it isn't
As if I thought it had a spirit.
It is simply in its element.

That gives it a kingliness, a right.
The print of its big foot last winter,
The trail-track, on the snow in our court

The wonder of it, in that pallor,
Through crosshatch of sparrow and starling.
Is it its rareness, then? It is rare.

But a dozen would be worth having,
A hundred, on that hill-green and red,
Crossing and recrossing: a fine thing!

It is such a good shape, so vivid.
It's a little cornucopia.
It unclaps, brown as a leaf, and loud,

Settles in the elm, and is easy.
It was sunning in the narcissi.
I trespass stupidly. Let be, let be.

Death & Co.

Two, of course there are two.
It seems perfectly natural now——
The one who never looks up, whose eyes are lidded
And balled¸ like Blake's.
Who exhibits

The birthmarks that are his trademark——
The scald scar of water,
The nude
Verdigris of the condor.
I am red meat. His beak

Claps sidewise: I am not his yet.
He tells me how badly I photograph.
He tells me how sweet
The babies look in their hospital
Icebox, a simple

Frill at the neck
Then the flutings of their Ionian
Death-gowns.
Then two little feet.
He does not smile or smoke.

The other does that
His hair long and plausive
Bastard
Masturbating a glitter
He wants to be loved.

I do not stir.
The frost makes a flower,
The dew makes a star,
The dead bell,
The dead bell.

Somebody's done for.

Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963)

De Belgische dichter en schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Albrecht Rodenbach op dit blog.

De laatste storm

Buldrend speelt de zee met 't oude vaartuig.

Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman

met den storm. Maar splijtend te allen kante

vreeslijk kraken de oude brooze wanden.

Bleek en bevend staart alom de manschap

naar het krakend wantwerk en den zeeman.

"Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij.

Wiegend wagglen sloepen in den storrem,

angstig ijlt de manschap in de sloepen.

Eenzaam staat op 't vaartuig de oude zeeman.

"Vol!" zucht hij, "vaartwel, matrozen, redt u."

Door den storm verdwijnen zijne sloepen.

Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig.

Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman

de armen rond een mast. Zoo lange reisden

schip en zeeman samen door de stormen;

grijs is 't hoofd geworden van den zeeman,

krakend en versleten 't machtig vaartuig...

O de wind, de zee, de laatste storrem!

Schuimend, bruischend, stijgen wilde baren

onder zijne voeten. Krakend, berstend,

in de diepe kolken draait het vaartuig...

Samen duiklen schip en man verzwolgen.

Machtig stormt de zeewe grootsch en eenzaam.

Het land van Utopeia

In het land van Utopeia
groent en blauwt ene eeuwige mei,
glanst ene eeuwige lentezonne,
zingt eene eeuwige vogelenrei,
blinken marmeren sloten tussen
myrtenwoud en waterkant,
en het is een zalig land
't land van Utopeia.

In het land van Utopeia
draagt elk herder vurige min
tot het puur etherisch wezen
ener vorstelijke engelin,
wier getrouwe wederminne
zedens tart en edelstand,
en het is een zalig land
't land van Utopeia.

Och het land van Utopeia!
Hoe gewillig het lief ook zij,
trilt haar luchtige volmaaktheid
des verliefde greep voorbij;
edoch hoe platonisch ook, hoe
feller zijne liefde brandt,
en het is een zalig land
't land van Utopeia.

Albrecht Rodenbach (27 oktober 1856 – 23 juni 1880)

Standbeeld in Roeselaere

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

27-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Zadie Smith werd geboren op 27 oktober 1975 in Londen. Zie ook alle tags voor Zadie Smith op dit blog en eveneens mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: NW

“On the way back from the chain supermarket where they shop, though it closed down the local grocer and pays slave wages, with new bags though they should take old bags, leaving with broccoli from Kenya and tomatoes from Chile and unfair coffee and sugary crap and the wrong newspaper.

They are not good people. They do not even have the integrity to be the sort of people who don't worry about being good people. They worry all the time. They are stuck in the middle again. They buy always Pinot Grigio or Chardonnay because these are the only words they know that relate to wine. They are attending a dinner party and for this you need to bring a bottle of wine. This much they have learned. They do not purchase ethical things because they can't afford them Michel claims and Leah says, no, it's because you can't be bothered. Privately she thinks: you want to be rich like them but you can't be bothered with their morals, whereas I am more interested in their morals than their money, and this thought, this opposition, makes her feel good. Marriage as the art of invidious comparison. And shit that's him in the phone box and if she had thought about it for more than a split second she would never have said:

— Shit that's him in the phone box.

— That's him?

— Yes, but — no, I don't know. No. I thought. Doesn't matter. Forget it.

— Leah, you just said it was him. Is it or isn't it?

Very quickly Michel is out of earshot and over there, squaring up for another invidious comparison: his compact, well-proportioned dancer's frame against a tall muscled threat, who turns, and turns out not to be Nathan, who is surely the other boy she saw with Shar, though maybe not.“

Zadie Smith (Londen, 27 oktober 1975)

De Egyptische schrijfster, gynaecologe, moslimfeministe en politiek activiste Nawal el Saadawi werd geboren in Kafr Tahla op 27 oktober 1931. Zie ook alle tags voor Nawal el Saadawi op dit blog en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: Memoirs from the Women's Prison

“Writing: such has been my crime ever since I was a small child. To this day writing remains my crime. Now, although I am out of prison, I continue to live inside a prison of another sort, one without steel bars. For the technology of oppression and might without justice has become more advanced, and the fetters imposed on mind and body have become invisible. The most dangerous shackles are the invisible ones, because they deceive people into believing they are free. This delusion is the new prison that people inhabit today, north and south, east and west...We inhabit the age of the technology of false consciousness, the technology of hiding truths behind amiable humanistic slogans that may change from one era to another...Democracy is not just freedom to criticize the government or head of state, or to hold parliamentary elections. True democracy obtains only when the people - women, men, young people, children - have the ability to change the system of industrial capitalism that has oppressed them since the earliest days of slavery: a system based on class division, patriarchy, and military might, a hierarchical system that subjugates people merely because they are born poor, or female, or dark-skinned.”

Nawal el Saadawi (Kafr Tahla, 27 oktober 1931)

De Britse schrijfster Enid Algerine Bagnold werd geboren op 27 oktober 1889 in Rochester, Kent. Zie ook alle tags voor Enid Bagnold op dit blog en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: A Diary Without Dates

“Smiff laughed: he has been in hospital nine months, and his theoryis that a Sister may do anything at any moment; his theory is thatnothing does any good - that if you don't fuss you don't get worse. Corrigan was angry all day; the idea that 'a bloomin' woman should come an' shove something into me system' was too much for him.But he forgets himself: there are no individuals now; his 'system' belongs to us.

Sister said, laughing, to Smiff the other day, 'Your leg is mine.
''Wrong again; it's the Governmint's!' said Smiff. But Corrigan isIrish and doesn't like that joke.

There are times when my heart fails me; when my eyes, my ears,my tongue, and my understanding fail me; when pain means nothing to me...

In the bus yesterday, I came down from London sitting beside aSister from another ward, who held her hand to her ear and shifted in her seat.

She told me she had earache and we didn't talk, and I sat huddled in my corner and watched the names of the shops, thinking, as I was more or less forced to do by her movements, of her earache.What struck me was her own angry bewilderment before the fact of her pain. 'But it hurts ... You've no idea how it hurts!' She was surprised.

Many times a day she hears the words, 'Sister, you're hurtin' me... Couldn't you shift my heel? It's like a toothache,' and other similar sentences. I hear them in our ward all the time. One can't pass down the ward without some such request falling on one's ears.

She is astonished at her earache; she is astonished at what pain can be; it is unexpected. She is ready to be angry with herself, with her pain, with her ear. It is monstrous ... she thinks.”

Enid Bagnold ( 27 oktober 1889 – 3 maart 1981)

De Amerikaanse schrijfster Frances Ann "Fran" Lebowitz werd geboren op 27 oktober 1950 in Morristown, New Jersey. Zie ook alle tags voor Frans Lebowitz op dit blog en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: When Smoke Gets In Your Eyes … Shut Them

“Smoking is, if not my life, then at least my hobby. I love to smoke. Smoking is fun. Smoking is cool. Smoking is, as far as I’m concerned, the entire point of being an adult.

“I understand, of course, that many people find smoking objectionable. That is their right. I would, I assure you, be the very last to criticize the annoyed. I myself find many—even most—things objectionable. Being offended is the natural consequence of leaving one’s home. I do not like after-shave lotion, adults who roller-skate, children who speak French, or anyone who is unduly tan. I do not, however, go around enacting legislation and putting up signs. In private I avoid such people; in public they have the run of the place. I stay at home as much as possible, and so should they. When it is necessary, however, to go out of the house, they must be prepared, as am I, to deal with the unpleasant personal habits of others. That is what “public” means. If you can’t stand the heat, get back in the kitchen.

“Due to something called the Minnesota Clean Air Act, it is illegal to smoke in the baggage-claim area of the Minneapolis Airport. This particular bit of news is surprising, since it has been my personal observation that even nonsmokers tend to light up while waiting to see if their baggage has accompanied them to their final destination. As I imagine that this law has provoked a rather strong response, I was initially quite puzzled as to why Minnesota would risk alienating what few visitors it had been able to attract. This mystery was cleared up when, after having spent but a single day there, I realized that in Minnesota the Clean Air Act is a tourist attraction. It may not be the Beaubourg, but it’s all their own. I found this to be an interesting, subtle concept, and have suggested to state officials that they might further exploit its commercial possibilities by offering for sale plain blue postcards emblazoned with the legend: Downtown Minneapolis.”

Fran Lebowitz (Morristown, 27 oktober 1950)

De Poolse schrijver Kazimierz Brandys werd geboren op 27 oktober 1916 in Lodz. Zie ook alle tags voor Kazimierz Brandys op dit blog.

Uit: Rondo (Vertaald door Karol Lesman)

“Naar mijn overtuiging was mijn voornemen niet het plan van een waanzinnige, maar juist andersom: van iemand die normaler was dan de anderen. (-) Cezar noemde mij indertijd "de man met de gestoorde norm'. (-) Er zat een schroefje bij me los, en wel dat van een doodgewoon zintuig voor evenwicht, maar ik beschikte daarentegen over een zesde zintuig: dat van de persoonlijke vrijheid.”

Kazimierz Brandys (27 oktober 1916 – 11 maart 2000)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 oktober 2008.

De Iraanse schrijver en filmmaker Reza Allamehzadeh werd geboren op 27 oktober 1943 in Sari, Mazandaran.

27-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en beeldend kunstenaar Jan Wolkers werd geboren in Oegstgeest op 26 oktober 1925. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jan Wolkers op dit blog.

Uit: Kort Amerikaans

‘Ik hoef niet langer alleen te zijn. Eindelijk heb ik een vrouw gevonden voor wie ik mijn hoofd niet af hoef te wenden uit angst dat ze mijn geschonden gelaat zal zien, die me niet zal verlaten omdat ik haar van te voren gezegd heb dat het onmogelijk is. Dat je met zo iemand als ik ben niet getrouwd kan zijn.’ En, doelend op het schilderij waarop het litteken was aangebracht, denkt hij verder: ‘Voordat we elkaar gezien hadden hebben ze al geprobeerd het onmogelijk te maken tussen ons. Ze hebben je voor mij gewaarschuwd, je laten zien, hoe ik getekend ben.’

(…)

‘Als jij aan je ouders en je broers en je zusters evenveel liefde gaf als aan die koudbloedige dieren, dan zou het nog niet zo slecht met je aflopen. Die beesten zit je maar te knuffelen en te bevingeren en ons doe je niets dan het leven zuur maken. Als jij ooit nog een vrouw krijgt mag ze wel Jobs geduld en Salomo's wijsheid hebben.’ De getekende is de vervloekte. Op bladzijde 50 voegt de vader Erik toe: ‘Jij gaat naar het gesticht, ik zal je morgen weg laten halen! Van de duivel ben je bezeten! Jou wacht het eeuwig vuur. Ontaard kind! Laag en gemeen ben je!’

(…)

‘Gesteld dat u zo'n sigaret had en die aan mij verkocht. Goed, ik stop hem bij mij en thuis geef ik hem aan mijn broer. Die is daar heel blij mee en gaat hem meteen op roken. Maar de volgende dag heeft hij een dikke keel. Hij kan zijn mond niet meer opendoen want taaie slijmdraden zitten aan de binnenkant over zijn mond geplakt. Dan moet hij naar het ziekenhuis waar hij op een afschuwelijke manier sterft. Maar voor hij doodgaat zie ik hem voor het laatst. Ik mag niet bij hem komen want het is erg besmettelijk. Ik kan hem alleen achter glas zien als een vis in een aquarium. Voor hij sterft steekt hij zijn arm naar mij omhoog en balt zijn vuist. Dan spreidt hij twee vingers, zoals je doet om er een sigaret tussen te houden en maakt een gebaar van roken. Daarna valt hij terug in het kussen en is dood. Maar ik weet het, ik heb het teken verstaan. Ik ben zijn moordenaar op het spoor.Terwijl hij sprak brak het zweet door zijn huid naar buiten.’

Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marja Pruis werd geboren in Amsterdam op 26 oktober 1959. Zie ook alle tags voor Marja Pruis op dit blog.

Uit: Wandelaar en zwartziener Het debuut van Martinus Nijhoff

“Nijhoffs poëzie, met haar eigen idioom, klassieke vorm en suggestieve symboliek, nodigt uit tot dooddenken. ‘Een gedicht bestaat uit woorden, niet uit gedachten,’ waarschuwt de dichter in een voordracht over eigen werk, in 1935 (afgedrukt als inleiding op de bloemlezing Lees maar, er staat niet wat er staat, 1959). Hij vond dat je een gedicht moest ondergaan, zonder te proberen het in gedachten over te brengen. ‘Het verdraagt de overheveling niet.’ Om onmiddellijk hieraan toe te voegen: ‘Ik was me bewust dat ik dit uit een soort gemakzucht zei.’ Vervolgens gaat hij op zoek naar wat kenmerkend zou kunnen zijn voor de poëzie van zijn tijd, misschien zelfs voor die van hemzelf. En hij constateert dat de moderne dichters raadselachtiger zijn dan hun voorgangers, omdat zij niet meer bezig zijn hun gevoel direct op papier te storten. In tegendeel: zij construeren en componeren ‘korte stukjes geobjectiveerd leven’, en stellen daarbij hoge eisen aan de taal die, aldus Nijhoff, zuiverder en onderzoekender dan ooit wordt ingezet.

Met het oog op dat zuivere en onderzoekende helpt het om ‘De wandelaar’ een keer hardop te lezen. Het strakke rijmschema te proeven op de tong (Carolingen - zingen, Baudelaire - misère), langzaam mee te lopen met de archaische wendingen (‘Stil heeft mijn hart de daden sterven laten’, ‘Toen zich mijn handen tot geen daad meer hieven’), andermaal de raadselachtige openingsregel te beschouwen (‘Mijn eenzaam leven wandelt in de straten’) en de even raadselachtige slotregel (‘Stil mozaïkspel zonder perspectieven’). Niet een gedicht om ontmoedigend eerbiedig over te doen, maar wel één om je blijvend over te verbazen. Omdat het zonder een lyrische gevoelsuitstorting te zijn, een desolate indruk wekt.”

Marja Pruis (Amsterdam, 26 oktober 1959)

De Engelse dichter, schrijver en biograaf Andrew Motion werd geboren op 26 oktober 1952 in Braintree in Essex. Zie ook alle tags voor Andrew Motion op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Silver

“My Father’s Orders
In those days I did my father’s bidding. I would leave my bed at six o’clock every morning, tiptoe past his door so as not to disturb his slumber, then set to work as quietly as possible among the foul tank­ards, glasses, plates, knives, gobs of tobacco, broken pipe-­stems and other signs of interrupted pleasure that awaited me in the taproom below. Only after an hour or so—­when everything had been made straight and the air was fresh again—­could my father be trusted to appear, cursing me for having made such an intolerable racket.
“Good Lord, boy” was his reliable greeting. “Must you dole out headaches to the entire county?” He did not look in my direction as he asked this, but slouched from the doorway to a freshly wiped table, and collapsed there with both hands pressed to his temples. What followed was also always the same: I must look sharp and fetch him a reviving shot of grog, then cook some rashers of bacon and present them to him with a good thick slice of brown bread.
My father gulped his rum without so much as blinking, and chewed his meal in silence. I see him now as clearly as I did then—­almost forty years distant. The flushed face, the tuft of sandy hair, the red-­rimmed eyes—­and melancholy engulfing him as palpably as smoke surrounds a fire. At the time I thought he must be annoyed by the world in general and me in particular. Now I suppose he was chiefly frustrated with himself. His life had begun with adventure and excitement, but was ending in the banality of repetition. His consolation—­which might even have been a positive pleasure—­was to finish his breakfast by issuing me with instructions he thought might keep me as unhappy as he felt himself.“

Andrew Motion (Braintree, 26 oktober 1952)

De Nederlandse schrijfster Maartje Wortel werd geboren in Eemnes op 26 oktober 1982. Zie ook alle tags voor Maartje Wortel op dit blog.

Uit: Half mens

“Hij dacht aan het meisje, haar huis, de rolstoel, dokter Manzini en aan zijn vele mislukte pogingen. Hij dacht aan papegaaien die net als mensen logisch kunnen redeneren. Hij dacht opnieuw aan alle mislukte pogingen en toen kwam hij klaar, spuitend over de badkamervloer en het gereedschap in de badkuip. Het gereedschap hielp niets, het masturberen hielp niet, alles was  zoals het was en zo bleef het. Met zijn broek nog op zijn enkels liep hij naar de woonkamer, dat ging verdomde moeilijk en dat kon hem niet schelen. Hij pakte de luchtbuks, overwoog dat hele ding leeg te schieten op zijn muur, de bank, alle planten. Maar de buren, dan had je de buren. Ze zouden denken dat hij gek was. hij was niet gek. hier stond hij; een man die reclame maakte voor anderen, die wist hoe zijn dagen gingen, iemand die steeds verder weg was gevlucht van wie hij zelf was. Hier stond hij dan op de derde verdieping in zijn ruimte woonkamer bij het raam met zijn broek op zijn enkeles en zijn lul in half stijve toestand. Je leeft, je werkt, je vertrekt iedere ochtend met een taxi naar de Summer Factory, waar je typt, knikt, lacht lunch en de lift pakt, je werk zit erop, je gaat naar huis, je leest, je kijkt documentaires over de natuur, de mens, het leven, technologie, je verhuist steeds opnieuw wanneer je uitgevlucht bent, en alles wat er van je wordt is een man met zijn broek op zijn enkels.”

Maartje Wortel (Eemnes, 26 oktober 1982)

De Amerikaanse schrijver Stephen L. Carter werd geboren op 26 oktober 1954 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Stephen L. Carter op dit en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: The Violence of Peace

“The election of Barack Obama, according to critics and admirers alike, ushered in a new era in American foreign policy. Perhaps. But it did not usher in a new era in American warfare. Under Obama, we fight in much the same way that we did under his predecessor—for similar reasons, with similar justifications. Strip away the soaring rhetoric and you begin to discover what probably we should have known from the start: When it comes to war, presidents do what they think they must.

Obama might have run in 2008 as the peace candidate, but next time around he will be running as a war president. This simple truth cannot be avoided. Although the next presidential election will doubtless feature bitter disputes over domestic policy, it will also be a referendum on Obama as commander in chief of the mightiest armed forces on the face of the globe.

Surely a degree of Barack Obama’s electoral victory was due to his successful effort to persuade voters that he was a builder of bridges. It even looks as if he has; not in domestic policy, which remains as polarized as ever, but in his approach to war. True, there were people on the left and right alike who thought that America had elected an antiwar president, but that simply turned out not to be true. Rather, the nation elected a president in the tradition of American wartime leaders: a man ultimately willing, whether or not it was his original intention, to sacrifice idealism for pragmatism in pursuit of his primary duty of keeping the nation safe.”

Stephen L. Carter (Washington, 26 oktober 1954)

De Zweedse dichteres en schrijfster Karin Maria Boye werd geboren op 26 oktober 1900 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Karin Boye op dit en ook mijn blog van 26 oktober 2010

WALPURGIS NIGHT

At last I stand near the mountain of the fates.
All around like stormclouds crowd formless beings, creatures of the twilight,
black-winged,
phosphorous-eyed.
Shall I stay? Shall I go? The road lies dark.
If I stay peacefully here at the foot of the mountain,
then no one will touch me.
Calmly I can see their struggle like a play of the mist in the air, myself merely a lost eye.
But if I go, if I go, then I shall know nothing more.
For the one who takes those steps
life becomes legend.

Myself fire
I shall ride on coiling snakes of fire.
Myself wind
I shall fly on winged wind-dragons.
Myself nothing,
myself lost in the storm
I shall fling myself forth dead or living, a fate future-heavy.

Vertaald door David McDuff

The tree under the earth

There grows a tree under the earth;

a mirage pursues me,

a song of living glass, of burning silver.

Like darkness before light

all weight must melt

when only one drop falls fom the song of the leaves.

An anguish pursues me.

It trickles out of the earth.

A tree suffers agonies in the heavy stratum of the earth.

Oh wind! Sunlight!

Feel that agony:

the promise of scent of paradise wonders.

Where are you wandering, feet, that trample

so soft or hard,

that the crust fragments and gives up its booty?

For the tree's sake, have pity!

For the tree's sake, have pity!

For the tree's sake I'm calling you from the four points of the compass!

Or must we wait for a god - and which?

Vertaald door Michael Peverett

Karin Boye (26 oktober 1900 – 24 april 1941)

Standbeeld in Huddinge

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

26-10-2013 om 14:51 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Trevor Joyce werd geboren op 26 oktober 1947 in Dublin. Zie ook alle tags voor Trevor Joyce op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Elegy Of The Shut Mirror

Inside rooms I’ve never seen
an old man beats himself
at chess, the moon recurs
as a white dove in a child’s dream,
a virgin leaves the glass
and, turning the light, retires;
as the mirror broods on itself.
 
Though the sun burns still through a vacant sky
frost thickens on the gates
and the moon grows up in the poplar's shade.
 
A girl waits, lonely, on the bridge.
can I tell her of remote roads
where love, not knowing the shock of loss,
has atrophied, and no-one sees
how, at the desolate junctions
the monuments of the old dead bleed
with the green ichors of bronze;
 
or there are streets,
icy now where pools contract,
where I have heard the ringing footfalls of a child
who will remember evenings
charged with light, fever
of strange games played
in the falling of the oblique sun;
the private hurt of times and words
not uttered yet.
 
And shall I tell the destitute
how I have found their misery
like the wardrobe of a suicide, where I
the living, recognize
only the faded linens, the frayed cloth,
the torn letters in an inside pocket,
extracts from an unintelligible
and unfinished history;
 
or tell the old of aging
and the inevitable death.
with dusk the rain comes;
the ice loosens and the expanding locks
respond and open. such time impedes
the passage of another fall
that drags through lengthening nights
into the season of its bitter end.

Trevor Joyce (Dublin, 26 oktober 1947)

De Amerikaanse schrijver Pat Conroy werd geboren op 26 oktober 1945 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor Pat Conroy op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: The Prince of Tides

“But, as I watch this film, I often think that the boy did not know what he was really running toward, that it was not the end zone which awaited him. Somewhere in that ten second dash the running boy turned to metaphor and the older man could see it where the boy couldn not. He would be good at running, always good at it, and he would always run away from the things that hurt him, from the people who loved him, and from the friends empowered to save him. But where do we run when there are no crowds, no lights, no end zones? Where does a man run? the coach said, studying the films of himself as a boy. Where can a man run when he has lost the excuse of games? Where can a man run or where can he hide when he looks behind him and sees that he is only pursued by himself?”

(…)

“It was growing dark on this long southern evening, and suddenly, at the exact point her finger had indicated, the moon lifted a forehead of stunning gold above the horizon, lifted straight out of filigreed, light-intoxicated clouds that lay on the skyline in attendant veils.
Behind us, the sun was setting in a simultaneous congruent withdrawal and the river turned to flame in a quiet duel of gold....The new gold of moon astonishing and ascendant, he depleted gold of sunset extinguishing itself in the long westward slide, it was the old dance of days in the Carolina marshes, the breathtaking death of days before the eyes of children, until the sun vanished, its final signature a ribbon of bullion strung across the tops of water oaks.”

Pat Conroy (Atlanta, 26 oktober 1945)

De Duitse schrijver Ulrich Plenzdorf werd geboren op 26 oktober 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Ulrich Plenzdorf op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Die neuen Leiden des jungen W.

„Wenn Sie mich fragen - Ed ging weg, weil er Maler werden wollte. Das war der Grund. Mist war bloß, daß sie ihn an der Kunsthochschule ablehnten in Berlin.«

»Warum?«

»Ed sagte: Unbegabt. Phantasielos. Er war ziemlich sauer.«

War ich! Aber Fakt war, daß meine gesammelten Werke nicht die Bohne was taugten.

Weshalb malten wir denn die ganze Zeit abstrakt? - Weil ich Idiot nie im Leben was

Echtes malen konnte, daß man es wiedererkannt hätte, einen ollen Hund oder was. Ich

glaube, das mit der ganzen Malerei war eine echte Idiotie von mir. Trotzdem war die

Szene an sich nicht schlecht, wie ich da in diese Hochschule klotzte und gleich rein in das Zimmer von diesem Professor und wie ich ihm meine gesammelten Werke knallhart auf den Tisch blätterte.

Er fragte erst mal: Wie lange machen Sie das schon?

Ich: Weiß nicht! Schon lange. Ich sah ihn nicht mal an dabei. Er: Haben Sie einen Beruf? Ich: Nicht daß ich wüßte. Wozu auch? Mindestens da hätte er mich rausschmeißen müssen! Aber der Mann war hart. Er blieb bei der Stange!

Er: Hat das irgendeine Ordnung? Was ist das letzte, was das erste?

Er meinte meine Ausstellung auf seinem Tisch. Ich: Die frühen Sachen liegen links.

Die frühen Sachen! Leute! Das hatte ich gut drauf. Das war ein Tiefschlag. Er: Wie alt sind Sie? Der Kerl war wirklich hart! Ich nuschelte: Neunzehn! Ich weiß nicht, ob er mir das glaubte. Er: Phantasie haben Sie. Das ist keine Frage, überhaupt keine, und zeichnen können Sie auch.

Wenn Sie einen Beruf hätten, würde ich sagen: technischer Zeichner.

Ich fing an, meine Blätter einzupacken.

Ulrich Plenzdorf (26 oktober 1934 – 9 augustus 2007)

Scene uit een opvoering in Aschaffenburg, 2011

De Schotse dichter Sorley MacLean (Schots Gaelic: Somhairle MacGill-Eain) werd geboren op 26 oktober 1911 Osgaig op het eiland Raasay. Zie ook alle tags voor Sorley MacLean op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Hallaig

Time, the deer, is in Hallaig Wood

There's a board nailed across the window
I looked through to see the west
And my love is a birch forever
By Hallaig Stream, at her tryst

Between Inver and Milk Hollow,
somewhere around Baile-chuirn,
A flickering birch, a hazel,
A trim, straight sapling rowan.

In Screapadal, where my people
Hail from, the seed and breed
Of Hector Mor and Norman
By the banks of the stream are a wood.

To-night the pine-cocks crowing
On Cnoc an Ra, there above,
And the trees standing tall in moonlight -
They are not the wood I love.

I will wait for the birches to move,
The wood to come up past the cairn
Until it has veiled the mountain
Down from Beinn na Lice in shade.

If it doesn't, I'll go to Hallaig,
To the sabbath of the dead,
Down to where each departed
Generation has gathered.

Hallaig is where they survive,
All the MacLeans and MacLeads
Who were there in the time of Mac Gille Chaluim:
The dead have been seen alive,

The men at their length on the grass
At the gable of every house,
The girls a wood of birch trees
Standing tall, with their heads bowed.

Between The Leac and Fearns
The road is plush with moss
And the girls in a noiseless procession
Going to Clachan as always

And coming boack from Clachan
And Suisnish, their land of the living,
Still lightsome and unheartbroken,
Their stories only beginning.

From Fearns Burn to the raised beach
Showing clear in the shrouded hills
There are only girls congregating,
Endlessly walking along

Back through the gloaming to Hallaig
Through the vivid speechless air,
Pouring down the steep slopes,
Their laughter misting my ear

And their beauty a glaze on my heart.
Then as the kyles go dim
And the sun sets behind Dun Cana
Love's loaded gun will take aim.

It will bring down the lightheaded deer
As he sniffs the grass round the wallsteads
And his eye will freeze: while I live,
His blood won't be traced in the woods.

Vertaald door Seamus Heaney

Sorley MacLean (26 october 1911 - 24 november 1996)

Portret door Peter Douglas Edwards, 1990

De Russische schrijver en theoreticus van het symbolisme Andrej Bely werd geboren op 26 oktober 1880 in Moskou. Zie ook alle tags voor Andrej Bely op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Petersburg (Vertaald door Robert A. Maguire en John E. Malmstad)

“Why has Petersburg not been given the attention and respect it deserves in the English speaking literary world? A large part of the reason is surely historical. Petersburg was one of the victims of the Soviet devastation of Russian culture; in the land of Leningrad, Bely’s words died: “there is no Petersburg. It only appears to exist.” But neither did Bely’s book benefit from the aura of dissidence that made Solzenitsyn or Pasternak such celebrities. As Maguire and Malmstad say: “Those writers of real talent whom the Soviets have simply neglected tend to suffer the same fate here.”

But this isn’t the whole story. I’m pretty sure that at least part of the reason for Petersburg’s comparative neglect is more literary: Petersburg is not easily assimilable to the ‘great tradition’ of English literature. Bely’s book does different things, in different ways, from the novels we are used to reading and studying. In some ways, perhaps, Petersburg is just too strange for the Anglo-Saxon literary imagination to get much of a bearing on it.

The comparison may be invidious, but I’m going to run with it anyway. Compare Petersburg and Ulysses. The comparison is often made. Both novels give a starring role to their cities – which serve as prisms through which to view the spirit of a nation; both follow the peregrinations of two men – older and younger, practical and intellectual. Though Petersburg doesn’t have Ulysses’ restricted time-scale, it very nearly does: once the assassins’ bomb starts ticking, we know that the story will reach its climax within twenty four hours. (Has anyone thought of pitching Ulysses to the makers of 24?). Both books are packed with the minutiae of everyday life; both use old newspapers to provide the detail of their characters’ habitats; and both are, of course, extraordinary masterpieces.”

Andrej Bely (26 oktober 1880 – 8 januari 1934)

26-10-2013 om 14:43 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Willem Andries Wilmink werd geboren in Enschede op 25 oktober 1936. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Willem Wilmink op dit blog.

Huilen is gezond

Leg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.

Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.

Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.

Huizen in de binnenstad

Die huizen in de binnenstad,
waarvan je eens de sleutel had.

Elk wonen voel je als voorgoed,
totdat je toch verhuizen moet.

Je naambord bij een andere bel
en na wat weken went het wel.

Je treft je oude huizen aan
en kunt er niet naar binnen gaan.

Ze staan er nog precies als toen
hun huiselijke plicht te doen.

Ondanks de reuma in hun hout
worden ze heel erg langzaam oud

en halen 't jaar 3000 wel
als 't goed blijft gaan met Stadsherstel.

Die huizen in de binnenstad,
waarvan je eens een sleutel had,

waar nu een ander slaapt en eet,
die nog van geen verhuizen weet.

Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Anne Tyler op dit blog.

Uit: The Beginner's Goodbye

“It was August. Early August of 2007, oppressively hot and muggy. I happened to have a cold. Summer is the very worst time for a cold, I always think. You can't just pile on the blankets and sweat it out the way you would in winter. You're already sweating, only not in any way that's beneficial.

I went in to work as usual, but the air conditioning made my teeth start chattering as soon as I got settled. I hunched over my desk shivering and shaking, sneezing and coughing and blowing my nose and heaping used tissues in my wastebasket, till Irene ordered me home. That was Irene for you. She claimed I was contaminating the office. The others—Nandina and the rest—had been urging me to leave for my own sake. "You look miserable, poor thing," our secretary said. But Irene took a more self-centered approach. "I refuse to sacrifice my health to your misguided work ethic," she told me.

So I said, "Fine. I'll go." Since she put it that way.

Nandina said, "Shall I drive you?" but I said, "I'm still able to function, thank you very much." Then I gathered my things and stalked out, mad at all of them and madder still at myself, for falling ill in the first place. I hate to look like an invalid.

Alone in the car, though, I allowed myself some moaning and groaning. I sneezed and gave a long drawn-out "Aaah," as if I were a good deal sicker than I was. I glanced in the rearview mirror and saw that my eyes were streaming with tears. My face was flushed and my hair had a damp and matted look.”

Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

De Amerikaanse dichter, schrijver en biograaf Daniel Mark Epstein werd geboren op 25 October 1948 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Mark Epstein op dit blog.

Uit: Lincoln and Whitman

“Abraham Lincoln's law partner William "Billy" Herndon, thirty-nine, loved the birds and wildflowers of the prairie, pretty women, and corn liquor. He also had an immoderate passion for new books, and for the transcendental philosophizing of pastor Theodore Parker and poet Ralph Waldo Emerson. By his own accounting he had spent four thousand dollars on his collection of poetry, philosophy, and belles lettres-a fortune in those days, when a good wood-frame house in Springfield, Illinois, cost half as much. Journalist George Alfred Townsend called Herndon's library the finest in the West.
Herndon's narrow, earnest-looking face was fringed with whiskers in the Scots manner, and his eyes were close-set, intense. His favorite philosopher-poet was Emerson. Herndon so admired the Sage of Concord that he purchased Emerson's books by the carton and gave them away to friends and strangers with the zeal of an evangelist. A backwoods philosopher, Herndon even solicited Emerson's endorsement for his tract "Some Hints on the Mind," in which he claimed to have discovered the mind's fundamental principle, "if not its law."
So when Emerson espoused a new book of poetry, calling it "the most extraordinary piece of wit and wisdom that America has yet contributed," Herndon wasted no time in locating a copy, which could be found on the shelves of R. Blanchard's, Booksellers, in Chicago, where he frequently traveled on business.
Having held the olive-green book, its cover blind-stamped with leaves and berries; having regarded with a twinge of envy the salutation "I Greet You at the / Beginning of A / Great Career / R W Emerson," gold-stamped on the spine, the bibliophile-lawyer plunked down his golden dollar for the second edition of Whitman's Leaves of Grass.”

Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948)

De Duitse dichter en schrijver Peter Rühmkorf  werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Peter Rühmkorf op dit blog.

Sybillinisch

Ab mit Bruch, sic transit gloria mundi:
Fortschritt wälzt sich nicht wie Lava fort;
atmet lautlos wie ein Pflanzendarm…
Weimar, sicher, war erlebnisarm;
aber nehmen wir Botswanaland, Burundi,
was ist dort?

Abends, wenn die Sternemänner starten,
und die Glotze sprüht von Himmelsgischt,
hebt sich deiner Augen Doppellauf −
Komm, klapp zu, steck auf!
Aus sehr winzigen verstreuten Eigenarten
ist ein Individuum gemischt.

Wer das mitkriegt, wie du übertourig
ewig haltlos durch die Räume gurkst,
sieht nur gerade die Gestalt zerfließen −−−
Richtig Stil braucht Zeit, sich zu entschließen:
r o t f i g u r i g  -  s c h w a r z f i g u r i g:
welche Ruh! und kaum ein Strich vermurkst.

Wer du wirklich bist, ist gar noch nicht entdeckt:
etwas zwischen Einzelstern und Rude,
bißchen Kunstgeschmack und bißchen Hundsgeruch;
nicht mal klassisch-klarer Widerspruch.
A b e r   m a n c h m a l
i n   d e s   R e g e n s   W a h r g e s p r u d e l
strafft sich – unnachahmlich – dein Subjekt.

Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008)

De Duitse schrijver en arts Jakob Hein werd geboren op 25 oktober 1971 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Jakob Hein op dit blog en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Mein erstes T-Shirt

"Es begann bei mir wie bei den meisten, es begann mit einer Gitarre. Christian aus meiner Klasse hatte im Keller eine E-Gitarre gefunden und mußte uns allen davon erzählen. Er war der Typ, der immer jedem etwas echt Wertvolles borgen oder etwas weniger Wertvolles schenken wollte. Seit dem Kindergarten hatte er nicht gelernt, daß man so keine Freunde gewinnen konnte.Jetzt glaubte er wieder einen Grund gefunden zu haben, uns in der Raucherecke zu belästigen. Eigentlich rauchte er auch und hatte immer Zigaretten dabei, aber ob man in der Raucherecke stehen durfte oder nicht, hatte ja nichts mit Rauchen zu tun. Sogar manche Mädchen durften dabeisein, wenn sie zum Beispiel schwarz gefärbte Haare hatten, total auf diesen ganzen Schönheitskult schissen und außerdem nicht gerade stockhäßlich waren. Jedenfalls kam Christian in die Raucherecke und tönte groß herum, er habe eine Stromgitarre von seinem Vater gefunden. Wir sagten, daß er sich verpissen so ll.Nach der Schule ging ich immer ein Stück gemeinsamen Weg mit ihm. Wenn niemand anders mit war, vor allem keins von den Mädchen, die sich total nicht für Jungs und den ganzen Scheiß interessierten, unterhielt ich mich dann auch mit Christian. Ich fragte ihn, was das mit der Gitarre heute denn eigentlich gesollt habe. Sofort fing er an, die Gitarre zu beschreiben und wie er die seinem "Alten" klauen könnte und daß er so was schon öfter gemacht hat usw. Er war wirklich nicht besonders cool. Dann sagte ich ein paar Sätze, die ganz klarmachten, daß ich mich total gut mit E-Gitarren auskannte. Ich flocht Worte wie "Stratocaster" und "Plektron" in meine Sätze und sagte zum Beispiel: "Hat das Gerät zwei oder drei Tonabnehmer?" "Du kennst dich ja gut mit den Dingern aus, fast so wie Florian", sagte Christian.“

Jakob Hein (Leipzig, 25 oktober 1971)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e oktober ook mijn blog van 25 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

25-10-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijfster Elif Shafak (eigenlijk Elif Şafak) werd geboren in Straatsburg op 25 oktober 1971 en bleef na de scheiding van haar ouders bij haar moeder. Ze bracht haar tienerjaren door in Madrid en Amman (Jordanië), en keerde vervolgens terug naar Turkije. Ze studeerde Internationale Relaties aan de Technische Universiteit Midden-Oosten in Ankara. Ze heeft een diploma in Gender- en Vrouwenstudies en schreef een thesis getiteld The Deconstruction of Femininity Along the Cyclical Understanding of Heterodox Dervishes in Islam. Ze behaalde een doctoraat aan het departement Politieke Wetenschappen van dezelfde universiteit, met een thesis getiteld An Analysis of Turkish Modernity Through Discourses of Masculinities. Shafak werkte een jaar als onderzoeker aan Mount Holyoke Women's College in South Hadley, Massachusetts in de Verenigde Staten. Daar schreef ze haar eerste roman in het Engels. De Nederlandse vertaling van het boek, “De heilige van de beginnende waanzin” (The Saint of Incipient Insanities), werd uitgegeven door De Geus.
Şafak was gastprofessor aan de University of Michigan in Ann Arbor, Michigan en aan het Near Eastern Studies Department van de University of Arizona in Tucson, Arizona. Daarna keerde ze terug naar Istanbul, een stad die ze een bron van liefde en inspiratie noemt. Ze verdeelt haar tijd tussen de Verenigde Staten en Istanbul. Şafak maakte haar literair debuut met het verhaal Kem Gözlere Anadolu, gepubliceerd in 1994. Haar eerste roman, Pinhan ("De Soefi") kreeg de "Mevlana Prize" in 1998, die wordt toegekend aan het beste mystiek-literair werk in Turkije. Haar tweede roman, “Şehrin Aynaları” ("Spiegels van de stad"), verenigt joodse en islamitische mystiek tegen de achtergrond van de mediterrane 17de eeuw. Haar derde roman”Mahrem” ("De blik") leverde haar de "Union of Turkish Writers' Prize" op in 2000. “Bit Palas” (Het luizenpaleis) was een bestseller in Turkije. Shafak gebruikt de narratieve structuur van een verhaal van Duizend-en-één-nacht om een verhaal in het verhaal te vertellen. Op dit boek volgde “Med-Cezir”, een non-fictiewerk over gender, seksualiteit, mentale getto's en literatuur. Ze schreef het voorwoord van “Türkçe Sevmek”, de vertaling van de bloemlezing van emigrantenliteratuur “Tales from the Expat Harem: Foreign Women in Modern Turkey”, over vrouw-zijn, nationale identiteit en het gevoel nergens bij te horen.
Şafaks boek “De Bastaard van Istanbul” leidde tot haar vervolging in Turkije op grond van "belediging van de Turksheid" onder Artikel 31 van de Turkse Strafwet.De vervolging was het gevolg van een uitspraak van één van de personages, die de moorden op Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog als genocide bestempelde. Shafak werd vrijgesproken.

Uit: The Bastard of Istanbul

„Whatever falls from the sky above, thou shall not curse it. That includes the rain.
No matter what might pour down, no matter how heavy the cloudburst or how icy the sleet, you should never ever utter profanities against whatever the heavens might have in store for us. Everybody knows this. And that includes Zeliha.
Yet, there she was on this first Friday of July, walking on a sidewalk that flowed next to hopelessly clogged traffic; rushing to an appointment she was now late for, swearing like a trooper, hissing one profanity after another at the broken pavement stones, at her high heels, at the man stalking her, at each and every driver who honked frantically when it was an urban fact that clamor had no effect on unclogging traffic, at the whole Ottoman dynasty for once upon a time conquering the city of Constantinople, and then sticking by its mistake, and yes, at the rain . . . this damn summer rain.
Rain is an agony here. In other parts of the world, a downpour will in all likelihood come as a boon for nearly everyone and everything—good for the crops, good for the fauna and the flora, and with an extra splash of romanticism, good for lovers. Not so in Istanbul though. Rain, for us, isn’t necessarily about getting wet. It’s not about getting dirty even. If anything, it’s about getting angry. It’s mud and chaos and rage, as if we didn’t have enough of each already. And struggle. It’s always about struggle. Like kittens thrown into a bucketful of water, all ten million of us put up a futile fight against the drops. It can’t be said that we are completely alone in this scuffle, for the streets too are in on it, with their antediluvian names stenciled on tin placards, and the tombstones of so many saints scattered in all directions, the piles of garbage that wait on almost every corner, the hideously huge construction pits soon to be turned into glitzy, modern buildings, and the seagulls. . . . It angers us all when the sky opens and spits on our heads.
But then, as the final drops reach the ground and many more perch unsteadily on the now dustless leaves, at that unprotected moment, when you are not quite sure that it has finally ceased raining, and neither is the rain itself, in that very interstice, everything becomes serene. For one long minute, the sky seems to apologize for the mess she has left us in. And we, with driblets still in our hair, slush in our cuffs, and dreariness in our gaze, stare back at the sky, now a lighter shade of cerulean and clearer than ever. We look up and can’t help smiling back. We forgive her; we always do.”

 
Elif Shafak (Straatsburg, 25 oktober 1971)

25-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Onno Kosters op dit blog.

Gedicht tot de zee

Zee als bodemloze bodem, aanvankelijke
ondergang die schatten opbrengt; inzicht
dat wie opdiept eerst moest zinken,

dat wie zonk niet wist dat hij niet zocht naar
wat hij vond, maar vond wat er, Marco-gelijk,
gevonden worden moest: Dasajevs hand voorbij.

Zee als uitzicht voor wie vast zit, Ruby, Silvio,
verte zonder land in zicht, cel
waar je in ronddoolt, waar dan Windows

soms een deur naar buiten biedt,
mits ontgrendeld, mits met mate,
dat wil zeggen, meestal niet.

Zee als polder, voedingsbodem
voor gewassen die niet aarden in een
niet-brood-, wel welvaartsziek systeem.

Zee die wijzelf ten diepste zijn, zog
zonder schip dat wij nog maar zo zelden volgen.
Zee neem mij mee, zee wijs en wees mijn weg.

De man in de muur (Fragment)

Het nieuws wordt verpakt in de vis van morgen.

Lezen wij de ingewanden van het wezen dat hapt

naar lucht, dat spartelt. In het water op het droge.

Hoofdpersonen rennen aan de inktzwarte plas voor-

bij. De man in de muur, only in it for the money,

metselt zich in, wordt dan wat ik al van hem maakte.

Schepsel van mijn kop en been van mijn merg,

kloppend orgaan van deze ontzette inwendige mens.

Als voorbereid op mijlen onder zee verdwijnt

een laatste rechthoek luchtblauw licht. Zuinig

met zuurstof! Luidt nu het devies, de noodklok

in de verte. Hij zet zich op het onontslapen bed

in die totaal zwarte kamer, die huivering wekt. Men

hoort nog het tikken in het witsel, lijkenwindsel,

maar men zoekt er niets achter, ja pa ging een pakje

sigaretten halen, plakte een geeltje op zijn monitor,

‘Ben even weg, tot later’, was getekend, ‘Godot’.

Humor, dus wordt de tafel gedekt, de pasta gekookt,

worden glazen gevuld en ligt op zijn plek keurig een

placemat. Zijn stoel staat comfortabel klaar, Eliah! Eliah!

Ze hebben geen idee wat ze doen, zijn geliefdste gezin,

ze missen alleen de vaas, zien nog niet de bloemen

in de tuin, nat nog, slap al, oogverblindend, het zwart

in de bloeiwijze besloten, als een bedoelde barst.

Hij hoort het getik van het bestek, maakt zijn eigen op.

Hij ruikt de pasta, de kruiden, het wijnrode zoet.

Hij schikt zich voorbeeldig, legt zijn oor te luisteren, daar

aan de andere kant van de muur, waar het koud wordt.

Onno Kosters (Baarn, 24 oktober 1962)

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor August Graf von Platen op dit blog.

Noch im wollustvollen Mai des Lebens

Noch im wollustvollen Mai des Lebens,

Wo die Seele sonst Entschlüsse sprüht,

Fühl ich in der Wärme meines Strebens,

Wie mein Lebenselement verglüht.

Nicht ein Windstoß, ein belebend warmer,

Meine Haare kräuselnd, weht mich an,

Leer und träge schifft ein Tatenarmer

Übern stillen Vater Ozean.

Was ich soll? Wer löst mir je die Frage?

Was ich kann? Wer gönnt mir den Versuch?

Was ich muß? Vermag ich's ohne Klage?

So viel Arbeit um ein Leichentuch?

Kommt und lispelt Mut ins Herz mir, zarte

Liederstimmen, die ihr lange schlieft,

Daß ich, wie ein Träumer, nicht entarte,

In verlorne Neigungen vertieft.

Nie hat ein spätres Bild dein Bild vernichtet

Nie hat ein spätres Bild dein Bild vernichtet,

Das fühlt ich stets vielleicht und fühl es heute,

Da sich's nach langen Jahren mir erneute,

Nachdem ich manchen Wahn der Welt gesichtet.

O Zeit, in der ich noch für dich gedichtet,

Was, außer mir, sich keiner Leser freute!

Noch war mein Name nicht der Welt zur Beute,

Die selten fühlt und oft so lieblos richtet!

Noch unbekannt mit meinen eignen Trieben,

Zu ernst, zu schüchtern, allzusehr verschlossen,

Bin ich dir fremd durch eigne Schuld geblieben.

Da wieder nun ich deines Blicks genossen,

Empfind ich wieder jenen Drang, zu lieben;

Doch meine schönste Jugend ist verflossen.

Winterseufzer

Der Himmel ist so hell und blau,
O wäre die Erde grün!
Der Wind ist scharf, o wär er lau!
Es schimmert der Schnee, o wär es Tau!
O wäre die Erde grün!

August Graf von Platen (24 oktober 1796 - 5 december 1835)

Borstbeeld in Ansbach

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010en eveneens alle tags voor Ernest Claes op dit blog.

Uit: De Witte

“Hij troostte zich dan maar met Nis zijn hemdslip 's nachts stevig in zijn vuist geklemd te houden, voor hij insliep; als de duivels dan voor hem kwamen zou Nis 't wel gewaar worden en hem terugtrekken.

Moeder vertelde hem integendeel altijd van 't kindeke Jezus, van Ons-Lieve-Vrouwke, van engelen en wijze kinderen, en vooral van den hemel. Als 't daarover ging kon de Witte - (in dien tijd zei moeder nog: Lewieke) - met mond en oogen wijd open zitten luisteren. Elken keer moest hij, op moeders schoot gezeten, weer eens hooren over: alle dagen rijstpap met zilveren lepeltjes, peperkoek, zute-melk met beschuiten, en dan rijden op een chocolatten ezel. Dien hemelezel mocht ge zoo maar een stuk chocolat uit zijn oor bijten, het deed hem geen zeer, en 't groeide er dadelijk weer aan. 't Was in dien tijd dat ze op een nacht allemaal waren wakker geschrokken door een vreeselijk geschreeuw van Nis, gevolgd door een nog luider geblèer van de Witte. Toen moeder de lamp had aangestoken en vader zijn jongste op den arm had gepakt, begrepen ze. De Witte had Nis duchtig in zijn vinger gebeten, en hij schreeuwde nog harder dan Nis: ‘Ik mènde... ik mènde da 'k in de oêre van diê sokkolatten ezel beet.’ Moeder en Heinke waren met de Witte zondags daarop beêweg geweest naar Sinte-Kernelis op den Blauwberg, ze hadden hem doen overlezen, en van dan af waren die gevaarlijke droomen verminderd.

Hij herinnerde zich ook nog uit die dagen hoe vader op een zekeren keer naast den haard zat hout te kappen om den koeiketel af te stoken, en er hem plotseling een splinter in 't oog sprong, waarbij hij een geweldigen ‘de-dju!’ liet vliegen.”

Ernest Claes (24 oktober 1885 - 2 september 1968)

Eric Clerckx in de film ‘De Witte van Sichem’ van Robbe de Hert uit 1980

De Duitse schrijfster Zsuzsa Bánk werd geboren op 24 oktober 1965 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Zsuzsa Bánk op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Uit: Der Schwimmer

“Ich hatte wenige Erinnerungen an meine Mutter. Im Grunde kannte ich sie nur von Fotos, die mein Vater in einem kleinen Kasten aufbewahrte. Schwarzweißbilder waren es, mit dickem weißen Rand. Meine Mutter beim Tanz. Meine Mutter mit geflochtenen Zöpfen. Meine Mutter barfüßig. Meine Mutter, die ein Kissen auf dem Kopf balancierte. Ich schaute mir die Bilder häufig an. Es gab Zeiten, in denen ich nichts anderes tat.
Mit meinem Vater war es ähnlich. Er verbrachte ganze Tage damit, die Bilder auf dem Tischtuch auszubreiten und sie immer wieder neu zu mischen – wie bei einem Kartenspiel, vielleicht zehn Mal, vielleicht hundert Mal. Daß es Tage waren, wußte ich, obwohl ich damals sicher keinen Begriff von Zeit hatte. Für mich gab es nur Zeiten, die ich ertragen, und Zeiten, die ich kaum ertragen konnte.
Mein Vater hinterließ seine Fingerabdrücke, und ich wischte sie weg, wenn ich die Fotos aus der Kiste nahm. Ein Bild mochte er besonders. Es zeigte meine Mutter auf dem Feld. Sie hatte Essen in einer Blechkanne dabei. Ihr Kopftuch hatte sie unter dem Kinn zusammengeknotet, und ihre freie Hand hielt sie wie einen Schirm über die Augen Sie trug Sandalen, deren Bänder sie um die Knöchel gebunden hatte. Niemand trug damals Sandalen, schon gar nicht auf dem Feld. Mein Vater gab dieses Bild nicht aus seinen Händen. Er lag damit auf der Küchenbank, starrte zur Decke und rauchte. Nicht einmal den Hund hörte er dann, der laut vor ihm bellte. Meinen Bruder Isti und mich schaute er an, als seien wir Fremde. Wir nannten es tauchen. Vater taucht. Vater ist zum Tauchen gegangen. Ist Vater zurück vom Tauchen?, fragten wir einander.”

Zsuzsa Bánk (Frankfurt am Main, 24 oktober 1965)

De Engels - Amerikaanse dichteres Denise Levertov werd geboren op 24 oktober 1923 in Ilford, Essex. Zie ook alle tags voor Denise Levertov op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Seeing For A Moment

I thought I was growing wings—
it was a cocoon.

I thought, now is the time to step
into the fire—
it was deep water.

Eschatology is a word I learned
as a child: the study of Last Things;

facing my mirror—no longer young,
the news—always of death,
the dogs—rising from sleep and clamoring
and howling, howling,

nevertheless
I see for a moment
that's not it: it is
the First Things.

Word after word
floats through the glass.
Towards me.

Denise Levertov (24 oktober 1923 – 20 december 1997)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e oktober ook mijn blog van 24 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

24-10-2013 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver (Cornelis Christophel Maria) Kester Freriks werd geboren in Djakarta, Indonesië,  op 24 oktober 1954. Toen hij drie jaar oud was verhuisde het gezin Freriks naar Nederland. Vervolgens woonde Kester Freriks in Zandvoort, Groningen en Almelo waar hij twee middelbare scholen bezocht; eerst het Pius X College en vervolgens het Christelijk Lyceum. Deze omzwervingen in zijn jeugd verklaren mogelijk zijn latere zelfgekozen thematiek van nergens thuis te zijn Freriks studeerde Nederlandse taal- en letterkunde, Duits, filosofie en theaterwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam.Tussen 1975 en 1979 was Freriks verbonden aan het toneelgezelschap Handke/Weiss. Hij trad op als acteur, vertaler en dramaturg. Sinds 1981 is hij verbonden aan de kunstredactie van het NRC Handelsblad en schrijft hij over theater, literatuur, vogels en natuur. In het academische jaar 1985-1986 was hij writer-in-residence aan de University of Minnesota in Minneapolis, USA. Hij debuteerde in 1978 in het tijdschrift Hollands Maandblad; een jaar later verscheen bij Uitgeverij Meulenhoff zijn verhalencyclus “Grand Hotel Lembang”. Behalve in het Hollands Maandblad publiceerde Kester Freriks in tijdschriften als Tirade, De Gids, De Revisor, Maatstaf, De Held, Fodor Maandblad, De Zingende Zaag, Bzzlletin en De Tweede Ronde. Voor de reeks Privé-domein van De Arbeiderspers vertaalde hij de brieven van de Duitse dichter Friedrich Hölderlin (1790-1843). Zijn novelle De Metropool werd in 1990 verfilmd als Sundog. Zijn roman Hölderlins toren werd in 1982 bekroond met de Van der Hoogt-prijs.

Uit: De wil der wegen

“Vroeger had ik twee soorten vrienden: zij die, ondanks talloze verhuizingen, heel hun jeugdige leven aan de spoorlijn hadden doorgebracht en zij die telkens weer langs een uitvalsweg of andere roetsjbaan terechtkwamen.

Sommige schoolkameraadjes verhuisden nooit. Hun wereld bestond uit de straat waaraan zij woonden, hun kleine universum eindigde waar de straat doodliep op huizen of met een scherpe bocht uit het gezichtsveld verdween. Het plaveisel bestond uit klinkers, zorgvuldig in de vorm van een visgraat gelegd op rul zand waarin de stratemakers met hun vingers graaiden als ze in de weer waren een nieuwe bestrating aan te leggen. Met tussen stokjes gespannen vliegertouw zetten ze de banen af waarbinnen de klinkerstenen moesten vallen. Ze werkten vanuit het midden naar de zijkanten. Paste een steen niet, dan werd hij met een trefzekere slag van de stratemakershamer - een werktuig met een lange, spits uitlopende klauw als de bek van een reiger - in brokstukken gekliefd. Als je hun verrichtingen gadesloeg dan leek het net of ze een reusachtige wervelkolom in het zand aanlegden: eerst een rechte lijn in het midden, over de as van de weg, en vervolgens naar weerszijden uitwaaierende rijen van klinkerstenen.

Na de regen glommen de keitjes in het zonlicht. In de winter gingen ze vaak schuil onder een laag aanvankelijk witte maar snel vervuilde sneeuw of glinsterend ijs. Net vernis. De natuur beschermde de straat als een kostbaar schilderij.

Van verhuizen konden mijn ouders nooit genoeg krijgen. Nauwelijks was een huis ingericht of ze lichtten alweer het anker, lieten verhuiswagens met dreigend draaiende motoren voorrijden en keken toe, mijn moeder koffie schenkend, vader hier en daar een helpende hand biedend, hoe het in kisten verpakte huisraad door de laaddeur verdween in de duisternis van de vrachtwagens. Meubels, gevangen in smoezelige hoezen, werden op de rug van de verhuizers uit het huis getild. Een schemerlamp kwam rechtop in de wagen te staan, omwikkeld met lappen. De kisten met glaswerk en het servies kregen nauwelijks een voorzichtiger behandeling: de sjouwers gingen er even ruw en tegelijk trefzeker mee om als met de dozen vol boeken.”

Kester Freriks (Djakarta, 24 oktober 1954)

24-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michel van der Plas op dit blog.

Engelbewaarder

1

Je hebt, denk ik, een overvol bestaan:

alle dagen meezingen in het koor

voor de almachtige, en ertussendoor

hier op de aarde mijn gangen nagaan,

mijn onverbeterlijke eigenwaan

en levensangst gedurig op het spoor,

volgend als zijn getrouwe oog en oor

en tussenbeide komend met vermaan.

Ik overweeg aan 't eind van elke dag,

jouw zorgenkind, huiverend van ontzag,

dat dansen tussen tijd en eeuwigheid,

dat dubbelleven dat je vlakbij leidt

en dat ik toch niet met je delen mag,

engel van God die mijn bewaarder zijt.

2

Vannacht was ik je kwijt, want opgenomen

in reuzenwolken, op en neer spiralend

en met miljoenen 't zelfde lied herhalend,

rondom een licht te fel voor mensendromen,

gezang dat een oneindig aantal malen

uiteen viel en weer als een zee ging stromen,

en jij daarin, voorgoed, leek het, ontkomen:

wat zou je nu nog naar mijn leven talen.

Kom terug, kom terug, riep ik je na.

Kon ik jou uit mijn duister nog bezweren?

Maar uit de zwermen hoorde ik geen ja,

alleen het ruisen van de atmosferen

rondom het zwijgen van de Heer der heren

ver in den hoge, in jouw gloria.

De rijke jongeling 2

Ik zou zo graag geloven dat hij later

naar hem teruggekeerd is: in die nacht

dat Jezus in de tuin werd opgebracht.

Een jonge man wilde hem volgen, staat er.