De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit: De IJsmakers

“Vlak voor zijn tachtigste verjaardag werd mijn vader verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, liefde die als een donderslag uit het niets komt, een bliksemstraal die een boom velt. Mijn moeder belde me op. 'Beppi heeft zijn verstand verloren,' zei ze.
Het gebeurde tijdens de live-uitzending van de Olympische Spelen in Londen. Om precies te zijn: tijdens de finale van het kogelslingeren voor vrouwen. Mijn vader heeft een satellietschotel op het dak laten plaatsen en kan meer dan duizend kanalen ontvangen. Hij zit hele dagen voor de tv, een prachtig plat scherm, en drukt dan in een constant hoog tempo op de knop van de afstandsbediening. Voetbalwedstrijden in Japan komen voorbij, Arctische natuurfilms, Spaanse arthouse, reportages van rampen in El Salvador, Tadzjikistan, Fiji. En natuurlijk schitterende en glitterende vrouwen van over de hele wereld. De rondborstige Braziliaanse presentatrices, de bijna naakte Griekse showgirls, de nieuwslezeressen wier berichten je, afgezien van de taal (Macedonisch? Sloveens?), ontgaan door hun glanzende, volle lippen.
Meestal zit er zo'n vijf of zes seconden tussen de zenders die mijn vader bezoekt. Maar soms blijft hij hangen en kijkt hij een hele avond en een halve nacht naar de verslaggeving rondom de verkiezingen in Mexico of naar een documentaireserie over de tropische wateren van Polynesië, groen als een edelsteen.
Het was een Turkse sportzender waarbij mijn vader was gestrand. Hij had zojuist met zijn eeltige duim op de knop van de afstandsbediening gedrukt. De Egyptische soap die in vijf se-conden zoveel dramatische vrouwengezichten in beeld had gebracht, had hem niet kunnen bekoren. Beppi drukte op de knop die ooit zwart was, toen grijs en nu wit, haast doorzichtig. Toen werd hij getroffen door de bliksem. Op het scherm verscheen zijn prinses: een huid zo wit als room, koraalrode haren, de bovenarmen van een slager. Ze stapte de ring van het olympisch stadion in, hief de greep van de ketting, bracht de kogel omhoog, over haar linkerschouder, draaide één keer, twee keer, drie keer, vier keer, vijf keer, en slingerde de ijzeren bal toen met alle kracht die ze in zich had weg. Een meteoor die de dampkring heeft overleefd en fonkelt en scheert door de staalblauwe lucht van Londen. De inslag, een bruin gat in het meticuleus gemaaide gazon.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië. Zie ook alle tags voor Adonis op dit blog.

Desert (Fragment)

The cities dissolve, and the earth is a cart loaded with dust
Only poetry knows how to pair itself to this space.
 
No road to this house, a siege,
and his house is graveyard.
               From a distance, above his house
               a perplexed moon dangles
               from threads of dust.
 
I said: this is the way home, he said: No
               you can’t pass, and aimed his bullet at me.
Very well then, friends and their homes
                in all of Beirut’s are my companions.
 
Road for blood now—
               Blood about which a boy talked
               whispered to his friends:
                              nothing remains in the sky now
                              except holes called “stars.”
 
The city’s voice was too tender, even the winds
would not tune its strings—
The city’s face beamed
like a child arranging his dreams for nightfall
bidding the morning to sit beside him on his chair.
 
 
They found people in bags:
              a person                                              without a head
              a person                                              without hands, or tongue
              a person                                              choked to death
              and the rest had no shapes and no names.
                             —Are you mad? Please
                                                             don’t write about these things.
A page in a book
              bombs mirror themselves inside of it
              prophecies and dust-proverbs mirror themselves inside of it
              cloisters mirror themselves inside of it, a carpet made of the alphabet
                             disentangles thread by thread
falls on the face of the city, slipping out of the needles of memory.
A murderer in the city’s air, swimming through its wound—
its wound is a fall
that trembled to its name—to the hemorrhage of its name
and all that surrounds us—
houses left their walls behind
                                               and I am no longer I.

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit:Wie keiner sonst (Vertaald doorFrank Zuber)

“Ich bin gerade sechs geworden, als Olof Palme erschossen wird. es ist Februar, und draußen ist es sehr kalt. mein Vater und ich sitzen in der Küche, wir essen Brötchen, ich zeichne.
Wir hören es im Radio. mein Vater dreht lauter. Die Frau im Radio hört sich an, als wäre es sehr wichtig. eine große Neuigkeit. ich schnipse einen Mohnsamen über den Tisch.
Mein Vater sagt, ich solle mich anziehen. Ich kann meine Socken nicht finden. Mein Vater bückt sich und steckt meine nackten Füße in die Gummistiefel.
Wir gehen hinunter auf die Straße. mit festem Griff hält mich mein Vater am Arm. Er blickt stur geradeaus. Zieht mich hinterher. Ich bin eine Tasche. ein Koffer mit kleinen Rädern. Ich sag es ihm, dass es wehtut. Dass er zu schnell läuft, aber der Wind bläst die Worte weg.
Samstags ist sonst immer viel los. Autos verlassen und suchen Parkplätze, alte Damen mit Rinkaufsnetzen. Die letzten Besorgungen, bevor alles schließt. aber heute nicht, heute haben wir die Straßen für uns.
Die stadt ist nicht groß, wir sind schnell in der Hauptstraße. mein Vater blickt stur geradeaus, sein Mund ist ein Strich. Ich glaube, er hat vergessen, dass er mich mitzieht.
Mein Vater hat halblanges, blondes Haar mit rötlichem Schimmer, genau wie sein Bart. Er rasiert sich einmal pro Woche, dann darf der Bart wieder wachsen. Die Haare schneidet er sich selbst in der Küche. Die Zigarette ist ein Teil seiner Hand, ein Extraglied an seinem Finger. er trägt nur ein T-shirt unter offenem Mantel, aber er friert nicht.“

 
Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zie ook alle tags voor Chantal van Gastel op dit blog.

Uit: Zwaar verliefd

“Hij past niet. Shit, hoe kan dat nou? Het is de grootste maat in deze winkel. Ik heb geen andere keus, deze broek moet passen. Het móét.
Ik houd mijn adem in en trek aan de broekspijpen alsof ik een panty aandoe. Natuurlijk helpt dat niet. De broek is gewoon te klein. Flink te klein, zelfs. Het is zaterdagmiddag en in dit benauwde pashokje met onflatteus licht dringt voor het eerst de afschuwelijke waarheid tot me door. Ik ben te dik om nog in ‘gewone’ winkels mijn kleren te kopen. Ongelooflijk dat ik het zo ver heb laten komen.
Floor steekt haar hoofd langs het gordijn. ‘En? Past deze wel?’
Ik kijk van de broek die halverwege mijn dijen is blijven steken naar mijn vriendin. ‘Nee, ook niet. Ik snap er niets van.’ Ik pak mijn eigen broek van het haakje en laat haar het label zien. ‘Zie je? Maat 42. Die past me nog wel en nu kan ik niet eens een broek in maat 44 kopen? Hoe kan dat nou?’
‘Lukt het met passen?’ hoor ik de verkoopster vanachter het gordijn vragen. Alsof ik zit te wachten op advies van een superslank meisje van zeventien.”

 
Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“That I’m the one who’s ended up telling it is almost beside the point.
The day of hi s death, at the beginning of 1996, Ricardo Laverde had spent the morning walking the narrow sidewalks of La Candelaria, in the center of Bogotá, between old houses with clay roof tiles and unread marble plaques with summaries of historic events, and around one in the afternoon he showed up at the billiards club on 14th Street, ready to play a couple of games with some of the regulars. He didn’t seem nervous or disturbed when he started to play: he played with the same cue and at the same table where he always did, the one closest to the back wall, under the television with the sound turned down. He played three games, though I don’t remember how many he won and how many he lost, because that afternoon I didn’t play with him, but at the next table. I do remember, however, the moment Laverde settled his bets, said good-Bye to the other players, and headed for the corner door. He was passing between the first tables, which are usually empty because the neon lights cast strange shadows on the ivory balls in that part of the hall, when he stumbled as if he’d tripped over something. He turned around and came back over to where we were; waited patiently while I finished a series of six or seven cannons that I’d started, and even applauded a three-cushioned one briefly; and then, as he watched me mark my score on the board, he came over and asked me if I might not know where he could borrow a tape machine to listen to a cassette he’d just received.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Zie ook alle tags voor Paul Hamilton Hayne op dit blog.

Poets Of The Olden Time

THE brave old poets sing of nobler themes
Than those weak griefs which harass craven souls;
The torrent of their lusty music rolls
Not through dark valleys of distempered dreams,
But murmurous pastures lit by sunny streams;
Or, rushing from some mountain height of thought,
Swells to strange meaning that our minds have sought
Vainly to gather from the doubtful gleams
Of our more gross perceptions. Oh, their strains
Nerve and ennoble manhood! no shrill cry,
Set to a treble, tells of querulous woe;
Yet numbers deep-voiced as the mighty main's
Merge in the ringdove's plaining, or the sigh
Of lovers whispering where sweet rivulets flow.

Midnight

The moon, a ghost of her sweet self,
And wading through a watery cloud,
Which wraps her lustre like a shroud,
Creeps up the gray, funereal sky,
Wearily! how wearily!

The Wind, with a low, bewildered wail
A homeless spirit, sadly lost,
Sweeps shuddering o'er the pallid frost,
And faints afar, with heart-sick sigh,
Drearily! how drearily!

And now a deathly stillness falls
On earth and heaven, save when the shrill,
Malignant owl o'er heath and hill
Smites the wan silence with a cry,
Eerily! how eerily!

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2016 om 15:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit:The Catcher in the Rye

“And you could tell his date wasn't even interested in the goddam game, but she was even funnier-looking than he was, so I guess she had to listen. Real ugly girls have it tough. I feel so sorry for them sometimes. Sometimes I can't even look at them, especially if they're with some dopey guy that's telling them all about a goddam football game. On my right, the conversation was even worse, though. On my right there was this very Joe Yale-looking guy, in a gray flannel suit and one of those flitty-looking Tattersall vests. All those Ivy League bastards look alike. My father wants me to go to Yale, or maybe Princeton, but I swear, I wouldn't go to one of those Ivy League colleges, if I was dying, for God's sake. Anyway, this Joe Yale-looking guy had a terrific-looking girl with him. Boy, she was good-looking. But you should've heard the conversation they were having. In the first place, they were both slightly crocked. What he was doing, he was giving her a feel under the table, and at the same time telling her all about some guy in his dorm that had eaten a whole bottle of aspirin and nearly committed suicide. His date kept saying to him, "How horrible . . . Don't, darling. Please, don't. Not here." Imagine giving somebody a feel and telling them about a guy committing suicide at the same time! They killed me.
I certainly began to feel like a prize horse's ass, though, sitting there all by myself. There wasn't anything to do except smoke and drink.”

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit:A Passage to India

"Well, look at my own experience this morning."
"I only contend that it is possible in England," replied Hamidullah, who had been to that country long ago, before the big rush, and had received a cordial welcome at Cambridge.
"It is impossible here. Aziz! The red-nosed boy has again insulted me in Court. I do not blame him. He was told that he ought to insult me. Until lately he was quite a nice boy, but the others have got hold of him."
"Yes, they have no chance here, that is my point. They come out intending to be gentlemen, and are told it will not do. Look at Lesley, look at Blakiston, now it is your red-nosed boy, and Fielding will go next. Why, I remember when Turton came out first. It was in another part of the Province. You fellows will not believe me, but I have driven with Turton in his carriage—Turton! Oh yes, we were once quite intimate. He has shown me his stamp collection."
"He would expect you to steal it now. Turton! But red-nosed boy will be far worse than Turton!"
"I do not think so. They all become exactly the same, not worse, not better. I give any Englishman two years, be he Turton or Burton. It is only the difference of a letter. And I give any Englishwoman six months. All are exactly alike. Do you not agree with me?"
"I do not," replied Mahmoud Ali, entering into the bitter fun, and feeling both pain and amusement at each word that was uttered. "For my own part I find such profound differences among our rulers. Red-nose mumbles, Turton talks distinctly, Mrs. Turton takes bribes, Mrs. Red-nose does not and cannot, because so far there is no Mrs. Red-nose."

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970)
Scene uit de film van David Lean uit 1984 met o.a. Peggy Ashcroft

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: The Pursuit of Happiness

“I first saw her standing near my mother’s coffin. She was in her seventies—a tall, angular woman, with fine gray hair gathered in a compact bun at the back of her neck. She looked the way I hope to look if I ever make it to her birthday. She stood very erect, her spine refusing to hunch over with age. Her bone structure was flawless. Her skin had stayed smooth. Whatever wrinkles she had didn’t cleave her face. Rather, they lent it character, gravitas. She was still handsome—in a subdued, patrician way. You could tell that, once upon a recent time, men probably found her beautiful.But it was her eyes that really caught my attention. Blue-gray. Sharply focused, taking everything in. Critical, watchful eyes, with just the slightest hint of melancholy. But who isn’t melancholic at a funeral? Who doesn’t stare at a coffin and picture themselves laid out inside of it? They say funerals are for the living. Too damn true. Because we don’t just weep for the departed. We also weep for ourselves. For the brutal brevity of life. For its ever-accumulating insignificance. For the way we stumble through it, like foreigners without a map, making mistakes at every curve of the road.
When I looked at the woman directly, she averted her gaze in embarrassment—as if I had caught her in the act of studying me. Granted, the bereaved child at a funeral is always the subject of everybody’s attention. As the person closest to the departed, they want you to set the emotional tone for the occasion. If you’re hysterical, they won’t be frightened of letting rip. If you’re sobbing, they’ll just sob too. If you’re emotionally buttoned up, they’ll also remain controlled, disciplined, correct. I was being very controlled, very correct—and so too were the twenty or so mourners who had accompanied my mother on “her final journey”—to borrow the words of the funeral director who dropped that phrase into the conversation when he was telling me the price of transporting her from his “chapel of rest” on 75th and Amsterdam to this, “her eternal resting place” . . . right under the LaGuardia Airport flight path in Flushing Meadow, Queens.”

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Zwartwaterkoorts

“De mozambieksijzen maakten al sinds gisteren een hangerige indruk en ook de Indische tortels vertrouwde hij niet helemaal. Bovendien bleek, zodra hij met Scheffer op de schouder de deur van de zijkamer opende, de manke merel in gevecht met de blinde. Scheffer dook erop omde orde te herstellen, maar Stutijns beslissing stond meteen vast: de manke merel kon weer teruggezet worden; dit was al de derde keer dat hij zich agressief tegen de blinde gedroeg.
Terwijl Scheffer met opgezette borstveren door de kamer hipte om zich door de tortels te laten bewonderen, verzamelde Stutijn de drinkbakken en gooide ze leeg in de wastafel. Bij het vullen kwam Scheffer op de kraan zitten omuit de waterstraal te drinken, terwijl de enig overgebleven rode kardinaal schuin boven hemaan de waterleidingbuis hing om direct zijn plaats in te kunnen nemen als Scheffer klaar was. Zo was hier de pikorde.
Argwanend bekeek Stutijn de witkuifgaai, die met verdraaide hals boven op een nestkastje zat. Wat viel er te slapen, terwijl de zon hoog aan de hemel stond? Hij hing de schone drinkbakken op, vulde de voerbakjes bij, sneed een appel in stukjes, schudde een laatste restje buffalowormen uit en greep in het voorbijgaan de manke merel omhemin een kooitje te stoppen – dat ging gemakkelijk, in drie maanden tijds was het beestje handtam ge worden.
Begin april had hij de horren al in de vensters van de kamer geplaatst, dus het rook hier nu fris, en ook op de gang. ’s Winters merkte hij zelf wat voor muffe lucht er in de kamer hing, hoe wel hij soms wel twee keer in de week de poep van de vloer schraapte, zelfs van de boomtakken die tussen vloer en plafond geklemd stonden. Die takken zouden eens ververst moeten worden, maar bij de gedachte alleen al zonk hem de moed in de schoenen.”

 
Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013)
Poster 

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit: Heleen: een vroege winter

“Beneden aan de voorzijde was hun woonkamer, ruim maar laag, stoffig en bedompt. Het ruige en halfvergane kleed scheen met den vloer, de meubels met het vloerkleed saamgegroeid. Alles in die kamer was duister en zwaar, er waren geen bloemen en geen lichte gordijnen, geen spiegelend meubel en geen luchtige snuisterij. Portretten van grootouders hingen aan de wanden en schenen als de klok daarmede één geworden.
Wat haar vader buitenshuis deed en waarvan ze leefden wist Heleen niet, er werd daarover nooit gesproken, zij vroeg er niet naar. Uit haar moeders verhalen, waarvan ze in later jaren wel geloofde, dat zij ze maar gedroomd of gelezen had, wist ze dat haar moeders familie rijk en aanzienlijk was geweest en daarna door onverstand tot armoe vervallen, en dat er vele kleine broertjes en zusjes waren gekomen en weer gegaan, zoodat zij nu nog maar met drie anderen overig was, de kleine broertjes en de oudere zuster. Zij drieën waren slank en bleek met blonde haren, maar de zuster kort en plomp, ze ging niet naar school en bij dag het huis niet uit, tegen den avond nam vader haar mee en wandelde met haar langs de rivier. Soms zat ze een volslagen dag in een hoek van den zolder op den grond, knaagde aan haar handen en bewoog grommend het lijf in bochten. Al haar vingers waren van het knagen geschonden; - somwijlen vertelde ze Heleen lange vertelsels zonder zin of samenhang, waarnaar Heleen peinzend luisterde, pogend te begrijpen; doch ze had ook haar booze dagen, dan was haar heele gezicht geslonken van nijd, beet ze zichzelf fel tot bloedens toe in den duim en kneep Heleen en de beide broertjes met klein-genepen oogen. Heleen dacht aanvankelijk over die vreemde gewoonten van haar zuster weinig na, ze wist niet beter of het behoorde zoo als een deel van huis en leven, en ze vermoedde niet voor veel later uit wat anderen in schimp en giftige scherts haar toebeten, dat die zuster krankzinnig was.”

 
Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932)
Monument voor Carry van Bruggen in Zaandam

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2016 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en filosoof Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe - Kunstwerk des Lebens

„Aber so weit es an ihm lag, wollte er den Umfang seines Lebenskreises selbst bestimmen.
Über den physiologischen Stoffwechsel wissen wir inzwischen einigermaßen Bescheid, was aber ein gelungener geistig-seelischer Stoffwechsel mit der Welt ist, das kann man am Beispiel Goethes lernen. Und auch, daß wir neben dem körperlichen auch ein geistig-seelisches Immunsystem benötigen. Man muß wissen, was man in sich hereinläßt und was nicht. Goethe wußte es, und das gehörte zu seiner Lebensklugheit. Darum wirkt Goethe nicht nur mit seinen Werken, sondern auch mit seinem Leben anregend. Er war nicht nur ein großer Schriftsteller, sondern auch ein Meister des Lebens. Beides zusammen macht ihn für die Nachwelt unerschöpflich. Das ahnte er, auch wenn er in einem seiner letzten Briefe an Zelter schrieb, daß er ganz mit einer Epoche verwachsen sei, die nicht mehr wiederkehren werde. Dennoch, Goethe kann lebendiger ungegenwärtiger sein als manche Lebenden, mit denen man sonst zu tun hat. Jede Generation hat die Chance, im Spiegel Goethes auch sich selbst und die eigene Zeit besser zu verstehen. Dieses Buch ist ein solcher Versuch, indem es Leben und Werk eines Jahrhundertgenies beschreibt und zugleich, an seinem Beispiel, die Möglichkeiten und Grenzen einer Lebenskunst erkunden will.
Ein junger Mann aus gutem Hause in Frankfurt am Main, studiert in Leipzig und Straßburg, ohne rechten Abschluß, wird am Ende doch Jurist, ist andauernd verliebt, ein Schwarm junger Mädchen und reiferer Frauen. Mit dem »Götz von Berlichingen« wird er in Deutschland berühmt, nach Erscheinen der »Leiden des jungen Werther« redet das literarische Europa von ihm: Napoleon wird behaupten, er habe den Roman siebenmal gelesen.“

 
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)
Goethe met zijn geliefde Frederike Brion in Straatsburg.
Houtgravure naarEugen Klimsch, rond 1890

De Britse schrijver Joe Kingsley Orton werd geboren in Leicester op 1 januari 1933. Zie ook alle tags voor Joe Orten op dit blog.

Uit: Entertaining Mr Sloane.

« SLOANE. I trust you, Pop. Listen. Keep quiet. (Silence)
It’s like this see. One day I leave the Home. Stroll along. Sky blue. Fresh air. They’d found me a likeable permanent situation. Canteen facilities. Fortnight’s paid holiday. Over-time? Time and a half after midnight. A staff dance each year. What more could one wish to devote one’s life to? I certainly loved that place. The air round Twickenham was like wine. Then one day I take a trip to the old man’s grave.
Hic Jacets in profusion. Ashes to Ashes. Alas the fleeting. The sun was declining. A few press-ups on a tomb belonging to a family name of Cavaneagh, and I left the graveyard. I thumbs a lift from a geezer who promises me a bed. Gives me a bath. And a meal. Very friendly. All you could wish he was, a photographer. He shows me one or two experimental studies. An experience for the retina and no mistake. He wanted to photo me. For certain interesting features I had that he wanted the exclusive right of preserving. You knowhow it is. I didn’t like to refuse. No harm in it I suppose. But then I got to thinking . . . I knew a kid once called MacBride that happened to. Oh, yes . . . so when I gets to think of this I decide I got to do something about it. And I gets up in the middle of the night looking for the film see. He has a lot of expensive equipment about in his studio see. Well it appears that he gets the wrong idea. Runs in. Gives a shout. And the long and the short of it is I loses my head which is a thing I never ought to a done with the worry of them photos an all. And I hits him. I hits him. (Pause) He must have had a weak heart. Something like that I should imagine. Definitely should have seen his doctor before that. I wasn’t to know was I? I’m not to blame.”

 
Joe Orton (1 januari 1933 - 9 augustus 1967)
Scene uit een opvoering in Brighton, 2008

De Mexicaanse schrijver en medicus Mariano Azuela González werd geboren in Lagos de Moreno op 1 januari 1873. Zie ook alle tags voor Mariano Azuela op dit blog.

Uit: The Underdogs(Vertaald door E. Munguia jr.)

“Demetrio Macias!" the sergeant cried as he stepped back in terror.
The lieutenant stood up, silent, cold and motionless as a statue.
"Shoot them!" the woman croaked.
"Oh, come, you'll surely spare us! I didn't know you were there. I'll always stand up for a brave man."
Demetrio stood his ground, looking them up and down, an insolent and disdainful smile wrinkling his face.
"Yes, I not only respect brave men, but I like them. I'm proud and happy to call them friends. Here's my hand on it: friend to friend." Then, after a pause: "All right, Demetrio Macias, if you don't want to shake hands, all right! But it's because you don't know me, that's why, just because the first time you saw me I was doing this dog's job. But look here, I ask you, what in God's name can a man do when he's poor and has a wife to support and kids? . . . Right you are, Sergeant, let's go: I've nothing but respect for the home of what I call a brave man, a real, honest, genuine man!"
When they had gone, the woman drew close to Demetrio.
"Holy Virgin, what agony! I suffered as though it was you they'd shot."
"You go to father's house, quick!" Demetrio ordered.
She wanted to hold him in her arms; she entreated, she wept. But he pushed away from her gently and, in a sullen voice, said, "I've an idea the whole lot of them are coming."
"Why didn't you kill 'em?"
"Their hour hasn't struck yet."

 
Mariano Azuela (1 januari 1873 - 1 maart 1952)
Postzegel uit 1974 

De Franse schrijver, essayist en vertaler René de Ceccatty werd geboren op 1 januari 1952 in Tunis. Zie ook alle tags voor René de Ceccatty op dit blog.

Uit:Lettres à Sade

« Cher Marquis,
Cette lettre sera donc la dernière.
Mon erreur fut, sans nul doute, ma visite à Charenton, le 2 décembre 1813, un an, jour pour jour, avant votre mort – un signe déjà? – et cette «promesse» que je vous donnais, alors, en vous quittant, sur le pas de la porte de votre chambre, au deuxième étage du Pavillon des hommes...
Il est vrai que de vous abandonner là, dans ce lieu, si seul et pitoyable, m’avait singulièrement émue.
À croire que l’empathie est mauvaise conseillère.
Ne vous y trompez pas: vous connaissez mes sentiments à votre égard et n’ignorez pas combien j’ai œuvré, à plusieurs reprises, pour convaincre vos éternels détracteurs afin qu’ils distinguent en vous l’homme et l’écrivain, et ne vous réduisent pas à l’image de barbarie et de cruauté qui s’attache à votre nom.
J’ai toujours défendu, de mon mieux, le philosophe prophétique que vous êtes et resterez à mes yeux.
Mais décidément on ne s’entretient pas impunément avec le marquis de Sade."

 
René de Ceccatty (Tunis, 1 januari 1952)

De Duitse schrijver en musicus Sven Regener werd geboren op 1 januari 1961 in Bremen. Zie alle tags voor Sven Regener op dit blog.

Uit:Magical Mystery oder: Die Rückkehr des Karl Schmidt

"Charlie? Charlie? Charlie?“
„Ja, Raimund, was liegt an?“
„Hör mal, ich hab hier Schöpfis Telefon, mit dem ruf ich an.“
„Okay, Raimund. Deins hab ja auch ich, so gesehen …“
„Genau, deshalb habe ich Schöpfis Telefon, gut, dass der dabei ist.“
„Auf jeden Fall, Raimund. Was liegt denn an?“
„Pass auf, wir sind hier irgendwo in Köln und das Auto ist auf der Straßenbahnschiene irgendwie und wir sind jetzt alle um die Ecke, weil das ein bisschen heikel ist, du weißt schon, was ich meine.“
„Nicht so richtig.“
„Also wir wollten eigentlich noch auf so eine Party, die Schöpfi klargemacht hatte, und dann sind wir alle ins Auto …“
„Wo hattet ihr denn den Schlüssel her?“
„Ich hatte doch noch den zweiten Schlüssel, jedenfalls steht das jetzt da auf den Straßenbahnschienen und man kriegt das da nicht mehr runter, und noch hat das keiner gesehen, aber wenn irgendwann die Straßenbahn kommt oder die Bullen das sehen, dann ist das doch Fahrerflucht oder was …“
„Wieso steht das auf der Straßenbahnschiene?“
„Wir hatten es eilig, also weil wir ins Krankenhaus wollten, der hat so geschrien, der Basti, und …“ 

 
Sven Regener (Bremen, 1 januari 1961)

01-01-2016 om 15:33 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Inge Schilperoord werd geboren op 1 januari 1973. Zij studeerde van 1992 tot 1997 aan de Universiteit van Leiden, waar ze cum laude afstudeerde in de Psychologie met als specialisatie forensische psychologie. Ook heeft ze gestudeerd aan de Hogeschool voor Journalistiek in Utrecht en aan de Schrijversvakschool. Inge Schilperoord is forensisch psycholoog bij het Pieter Baan Centrum. Tijdens haar werk kwam ze een patiënt met pedofiele neigingen tegen die de basis werd voor haar roman. Ze deed vijf jaar over haar debuutroman, maar toen Inge Schilperoord ‘Muidhond’ eenmaal af had, ging het snel: binnen een maand zat ze bij uitgeverij Podium aan tafel. Er zijn inmiddels meer dan 10.000 exemplaren verkocht, de filmrechten zijn verkocht, het boek is vertaald in o.a. het Frans, Engels en Turks. Ze won al de Bronzen Uil en de ECI publieksprijs. Als enige debutant staat Inge Schilperoord in 2016 op de short-list van de Libris Literatuurprijs.

Uit: Muidhond

“Hij wachtte. Buiten was het nog stil. Na een tijdje stond hij op, liep van het bed naar zijn tafel, van de tafel naar het raam, bleef een moment staan en liep terug naar zijn bed. Ging weer zitten, de gewrichten van zijn knieën kraakten zachtjes, en daarna stond hij weer op. Even bleef hij in het midden van zijn cel staan en liep toen weer terug naar de tafel. Hij keek. Daar lagen zijn therapeutisch werkboek, zijn schrift, zijn potloden, pennen. De boekenlegger die zijn moeder hem had gestuurd. Weer ging hij aan tafel zitten, met zijn rug recht, en sloeg het schrift open. Een mooie, lege nieuwe pagina. Met beide handen streek hij het blad recht, legde het precies in het midden van het tafelblad, schroefde de dop van zijn pen en dacht na. Na een hele tijd bleek dat hij niks zinnigs wist te schrijven. Hij kauwde zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Waarom? Waarom juist vandaag niet?
Hij stond nogmaals op en balde zijn vuisten. Liep van zijn tafel naar het raam, van het raam naar zijn tafel en terug. Hij nam plaats op zijn stoel. ‘Niets,’ schreef hij. En toen: ‘Nooit.’ Daarna: ‘Nee!’ Hij klapte zijn schrift dicht. De rest kwam vanavond, dan was hij weer thuis, en zou hij een volgende therapieopdracht maken. Wat later deed hij het schrift toch opnieuw open. Hij staarde naar wat hij had geschreven, streepte het door. ‘Anders,’ schreef hij eronder. Toen haalde hij ook daar een streep doorheen. ‘Beter.’
Hij rolde zijn schrift op, pakte zijn werkboek, borg zijn potloden en pennen een voor een op in zijn etui, en deed alles bij de rest van zijn spullen in zijn tas. Daarna ging hij op zijn bed zitten, zijn trillende handen in zijn schoot, en wachtte op het moment dat de cipier zijn deur open zou draaien. Nu moet ik goed opletten, dacht Jonathan. Nu. Het begint nu. Hij zat bij het achterste raam, op de achterste bank in de bus naar het dorp. Er was niemand anders. Toch zat hij achterin. De ochtend was nog lang niet voorbij, de zon nog op weg naar zijn hoogste punt, maar het was al vreselijk warm. Een druppel gleed vanuit zijn haar, langzaam, langs zijn nek en rug naar beneden, en bleef net boven zijn stuitje hangen. Hij ging verzitten. Zijn tas had hij op schoot liggen, zijn armen er stevig omheen geklemd. Ook zijn oksels zweetten. Het gewicht van de tas drukte zwaar op zijn knieën. Hij had hem had liever op de grond gezet, maar op de een of andere manier leek het hem veiliger om zo te zitten, zijn vingers stevig in elkaar gehaakt. Hij zuchtte.”

 
Inge Schilperoord (Den Haag(?), 1 januari 1973)

01-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een prettige jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

 
Lingerzijde en de Speeltoren in Edam door Oene Romkes de Jongh, rond 1650

A Song for New Year’s Eve

Stay yet, my friends, a moment stay—
Stay till the good old year,
So long companion of our way,
Shakes hands, and leaves us here.
Oh stay, oh stay,
One little hour, and then away.

The year, whose hopes were high and strong,
Has now no hopes to wake;
Yet one hour more of jest and song
For his familiar sake.
Oh stay, oh stay,
One mirthful hour, and then away.

The kindly year, his liberal hands
Have lavished all his store.
And shall we turn from where he stands,
Because he gives no more?
Oh stay, oh stay,
One grateful hour, and then away.

Days brightly came and calmly went,
While yet he was our guest;
How cheerfully the week was spent!
How sweet the seventh day’s rest!
Oh stay, oh stay,
One golden hour, and then away.

Dear friends were with us, some who sleep
Beneath the coffin-lid:
What pleasant memories we keep
Of all they said and did!
Oh stay, oh stay,
One tender hour, and then away.

 
William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878)
De kerk in Cummington, Massachusetts. William Cullen Bryant werd geboren in Cummington.

Zie voor de schrijvers van de 31^e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

31-12-2015 om 10:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anne Vegter werd geboren in Delfzijl op 31 december 1958. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog.

Showen en trippen

Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk met vertedering naar buren
te kijken die rond middernacht hun afvalzak in een container doen.

Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk een taxi aan te houden die onwillig is
je tot buiten de stad te rijden waar loofwoud staat dat zich voortplant.

Er is zielsveel geluk nodig deze jurk dronken en klaarwakker naar een show
te brengen, blind een deur te vinden waardoor je het toneel verlaat.

Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk iets te slikken, een ballonvaart
te maken en op het mozaïek van je land neer te kijken als een slome astronaut.

Er is zielsveel geluk nodig in stralend weer voorzichtig te verongelukken.
Stemmen schreeuwen zeggen wade in plaats van jurk.

Welkom in Nederland

Iemand zei geschiedenis zoekt naar evenwicht.
De tellingen hebben ons overtuigd:
mensen en mogendheden in ongelijke mate.
Nu lopen de cijfers langs de wegen van Europa
vol speeksel, vol tranen, vol dringende verwachtingen.
En waar zou jij op hopen als je verhaal, je land,
je stad, je monument, je berg, je dorp, je eer,
je school, je huis, je deken, je matras,
je nachtrust dagelijks aan stukken werd gerukt?
Geschiedenis vindt evenwicht, maar niet vanzelf.
En onze harten slaan de tijd, beng, beng,
om het logeermatras te kloppen.

 
Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook alle tags voor Arjen Duinker op dit blog.

De lippen van de wereld volgen de trottoirs

Hoe zeg ik dit precies en goed,
Op enig moment begreep iemand
Dat licht niet in water ontstaat,
Maar dat je voor het maken van licht
Wel veel naar water moet kijken,
Hij gaf de voorkeur aan mooi water
Dat geen voorzetsels nodig heeft,
Water dat een bloem is, een hand,
Een paar schoenen, een mol,
Er waren nog meer dingen
Die hij meende te begrijpen
Maar die hadden niet zoveel
Met licht te maken.

Papegaaien en andere vogels

1
Stellenbosch,
ik heb de indruk
dat ik in een vliegtuig zit.
Of in een andere werkelijkheid.
Of in een werkelijkheid die onwerkelijk is,
of omgekeerd, hoewel ik niet weet
of er verschil is tussen werkelijkheid
en onwerkelijkheid, of tussen werkelijke onwerkelijkheid
en onwerkelijke onwerkelijkheid.

Het kan me niet schelen.
Hennie zegt me woorden
die ooit Nederlandse woorden waren.
De meeste heb ik niet eerder gehoord.
Hij reist met toeristen door Zuid-Afrika,
vertelt geschiedenis, zeer gedetailleerd.
Men noemt hem Hennie Wikipedia.

Ik heb thuis over Stellenbosch gelezen,
de namen van de bergen uit mijn hoofd geleerd.
Ik heb de klanken van de vogels nagedaan
en hun veren gekleurd.

 
Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook alle tags voor Bastian Bötcher op dit blog.

Kaffeehaus

Wir sitzen
unter Gästen
gucken in Kästen
trinken aus Tassen
klicken den Button

incognito unter Nerds und Arbeitslosen
in verwaschenen Shirts und Poetenposen
im Kaffeehaus zwischen Anzugtyp und Webentwickler
sind wir - die anonymen Lyriker

Wir bleiben versteckt und entrückt
weil sich jedes Café beglückt
mit kleinsten spuren Schmückt
„Schon Brecht hat hier Käsekuchen verdrückt!“
„Und ganz genau an diesem Orte
futterten Genies schon Torte!“

Kein Café in Prag wo Kafka kein Kaffee soff
Wo Pasternak saß, saß vorher schon Bulgakow
Und hier trank Heinrich Heine Wein
Und da verschlang der Ringelnatz Kringel

Wir sitzen
unter Gästen
gucken in Kästen
trinken aus Tassen
klicken den Butten

kühne Beobachter, Zyniker und anonyme Lyriker
wir lungern in Gaststätten und Kaffee-Ketten
hinter Laptoptastaturen und Gazetten
und grinsen, wenn jemand verkündet
„Schon Celan hat hier Zigarren angezündet.“

Wo der Kaffee zwar schlecht, doch das Image echt echt ist
bevölkern wir Tische und Theken im Gedächtnis
an unsere Helden der Lyrik
„Die saßen und aßen hier Frühstück!“

Incognito unter Nerds und Arbeitslosen
in verwaschenen Shirts und Poetenposen
zwischen den Stühlen und dem Tischkicker
lauern wir!
Die anonymen Lyriker!

 
Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook alle tags voor Jacob Israël de Haan op dit blog.

Gestild verlangen

Wat ik verlang? Niet meer de wilde weelde,
De woede, die naar donkre daden drijft,
Slechts dat mijn ziel, die zoveel goed verspeelde,
Na zoveel kwaad in vroomheid vreedzaam blijft.

Wat ik verlang? Ik heb zoveel gewonnen
In overmoed, dat ik verloor in smart:
Geve mij God, gezuiverd en bezonnen
Een smekende ziel en een zingend hart.

Mijn weekwerk eindigt: milde Sabbathvrede
Voert mijn onrust tot een geruste zin.
Met genoten van mijn Volk treed ik in,

Waar bij 't stijgen van onze Sabbathbeden
Een vrome knaap juicht met huivrende stem
Als eens de Priesters van Jeruzalem.

Grafgewelf

De stenen steunen 't geweldig gewelf.
En het gewelf grijpt machtig elke steen.
Geen Uur. Geen Tijd. Over mijn siddrend Zelf,
Waaien de stormwinden der eeuwen heen.

In rust

Maar lees de woorden van mijn liedren niet.
Lees het onleesbare achter woorden.
Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde,
Wat mij verlokte en toen verliet.

 
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook alle tags voor Kingbotho op dit blog.

Mijn werk

Mijn werk is vormend
Mijn werk heeft een stem
Mijn werk bloeit soms een maal per jaar
Zoals de orchidee, agrikate

Mijn werk geeft boodschappen door aan andere geesten
maar komt uit een geest voort
Een geest die zich veel tijd geeft
Niet voor scholing door andere geesten

Die mij in de war kunnen brengen
Maar om een eigen weg te vinden
Mijn werk is een lachertje voor de kenners
Mijn werk moet het publiek plezieren

Mijn werk veroorzaakt hoofdpijn bij afgunstigen
Mijn werk is een leerboek voor eenvoudigen van geest
Mijn werk vraagt inspanning van de toeschouwers
Mijn geest heeft altijd respect voor mijn werk

 
Kingbotho (District Marowijne, 31 december 1954)

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook alle tags voor August van Cauwelaert op dit blog.

Voor mijn jongens (Fragment)
1 Januari 1916

II
O volk van mijn hart, dat zwijgt maar dat lijdt,
Daar ge machteloos staat met uw wrok en uw spijt,
Als de vijand, nabij, uit zijn gracht in 't gelaat
U den spot om uw leed en uw zwakte slaat;
 
Dat jaar na jaar, lijk een booswicht verband,
Te hunkeren staat voor de poort van uw land,
En dulden moet dat een beestige bent
Uw huis en uw land en uw kinderen schendt;
 
Dat een schunnige schurk aan uw tafel te gast
Op het heil van zijn vorst en zijn wapenen brast;
Dat hij 't vee komt rooven uit wei en uit stal
En den oogst van uw velden oogsten zal....
 
.... Maar eens ontbrandt met een grootscher gloed
In 't oosten en 't water van d'IJservloed,
De dag dat op bajonnet en op lans
Begint de laatste doodendans;
 
Eens breekt het uur dat van wal tot wal
Tot den aanval zal schettren het koortsig geschal
En huilend uw donkere stroom zich een baan
Door stortende dammen en dijken zal slaan.

 
August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)
Cover

De Duitse dichteres en schrijfster Paula Dehmel werd geboren op 31 december 1862 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Paula Dehmel op dit blog.

Gruß an die Kinder

Ich möcht euch alle miteinander
Auf bunten Wiesen sehn,
Bei Klarinetten und Geigen
Die Füßchen im Tanze drehn.
Ich möcht euch alle miteinander
Mitnehmen im Luftschiffkahn,
Euch die schöne Erde zeigen,
Und was fleißige Menschen getan.
Ich möcht euch alle miteinander
Still führen an der Hand,
Euch heimliche Dinge sagen
Von Gott und dem Sternenland.
 

Das Lämmechen

In Wolfenbüttel wohnt ein Lamm,
Das hat ganz schwarze Haare;
Meint ihr, es brauche einen Kamm?
I Gott bewahre!
Aber mein Lämmechen
Braucht ein Kämmechen,
Braucht ein Schwämmechen,
Läßt sich nix verdrießen,
Setzt sein neues Käppechen auf,
Will mal Koppkegel schießen!

 
Paula Dehmel (31 december 1862 - 9 juli 1918)
Hier met haar drie kinderen 

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

31-12-2015 om 10:23 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Nicolas Born werd geboren op 31 december 1937 in Duisburg. Zie ook alle tags voor Nicolas Born op dit blog.

Im Innern der Gedichte

Du kannst nicht davon leben
      mit der Wirklichkeit zu konkurrieren
noch kannst du von der Wirklichkeit leben
aber du kannst einen Eingriff überleben
      und alles zurück kriegen
      und durch Das Leben gehen
      durch schnell verfallende Bilder
das warst du
      du und Das Werdende Leben
Personen keuchend unter ihren Grabsteinen
                       Mit einer ungeheuren Anstrengung
      von dir und allen Vorfahren
      blendest du dich aus
Land und Wasser sind geblieben
der Himmel ist geblieben
      und du bist geblieben
du hast dich auf nichts einzurichten
kleine Sonnen erleuchten deine Demokratie Und
du wählst das Leben und den Tod
du hast viele Schöne Stimmen
du bist Viele
deine Haut ist deine Haut Und endlich
      nichts als Haut
du bist der Unternehmer des Lebens
      der Veranstalter weißer Erscheinungen
du bist der RaumMensch im Freien
      der Autor des Laufs der Geschichte
du bist imstande Zeit zu drucken wie Bücher
du wiegst und siebst und liebst Und im Wind
      wehen die Ruinen der Diktatmaschinen
die Unvernunft steht in voller Blüte
du bist die Blüte und die Unvernunft
du bist Tag und Nacht bei Tag und Nacht
du bist der Mörder
      kreisend in der eigenen Blutbahn
du bist Vater und Sohn
du bist der ausgeschlachtete Indianer
      und der registrierte Indianer
du bist alle Farben und Rassen
du bist die Witwen und Waisen
du bist die Rebellion der Gefangenen
du bist Geheul ohne Aufenthalt
      Messerwürfe Schüsse
du bist der phantastische Sportler der TraumMeilen
      der Bildersturm im Haupt der Demokratie
du bist der Sprengmeister aller Ketten
du bist die geheim leuchtende Parole
      die Banderole
      die Avantgarde der FreiKüchen
du bist Mensch Und
      Tier wenn es den Tod fühlt
du bist allein und du bist Alle
du bist dein Tod und du bist der Große Wunsch
du bist der Plan den du ausbreitest Und
du bist dein Tod

 
Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook alle tags voor Dieter Noll op dit blog. 

Uit:Die Abenteuer des Werner Holt

„Beliebter Tatort war der allmorgendlich stattfindende Appell. Dieses Antreten der gesamten Batteriemannschaft diente nicht nur der Feststellung der Anwesenheit, sondern wurde auch exzessiv genutzt, den Jungen zu zeigen, was eine Harke war. Ein Dialog ist mir noch fast wörtlich in Erinnerung: Unteroffizier beim Kontrollieren der Erkennungsmarken, jener ovalen Aluminiumdinger, die jeder Soldat stets um den Hals gehänt tragen mußte, damit im Todesfalle seine Identität festgestellt werden konnte: "Luftwaffenhelfer Noll, wo ist Ihre Erkennungsmarke?" Noll: "Im Spind, Herr Unteroffizier!" Unteroffizier: "Da hängt sie ja gut, Noll. Ich sehe Sie heute nachmittag mit Spind und Erkennungsmarke in der Schreibstube!" Nun muß man wissen, daß wir in unserer Unterkunft, einer ehemaligen Baracke des Reichsarbeitsdienstes (RAD), Doppelschränke aus Blech stehen hatten, die ein solides Gewicht aufwiesen. Noll mußte sich darum mit meiner und der Hilfe weiterer Stubenkameraden den sperrigen und schweren Spind auf den Rücken hieven lassen, um dann wankenden Schritts die rund 150 Meter bis zur Schreibstube hin- und zurückzulegen.
Ein anderes Mal, wiederum beim Appell, monierte der Batteriechef die Beschaffenheit der Nollschen Kragenbinde. Dieser Stoffstreifen war eine Erfindung des Teufels. Er wurde in den Uniformkragen eingeknöpft und nahm , wenn man ihn nicht nach einem Tag auswechselte, eine schmutzige Färbung an.“

 
Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)
Scene uit de film„ Die Abenteuer des Werner Holt“ uit 2002

De Australische schrijver Dal Stivens werd geboren op 31 december 1911 in Blayney, New South Wales. Zie ook alle tags voor Dal Stivens op dit blog.

Uit: The Batting Wizard From The City

“When he said that name the players all went pale and the skipper's dog ran away and crawled under the tankstand. Even the skipper's tan went an over-milked coffee colour.
"Are you married?" asked the skipper of the young bloke.
"No," said the young cove.
"Have you got a mother somewhere tucked away?"
"No," said the young fellow.
"All right, I'll take you, but don't say I didn't warn you about the Demon".
As soon as the skipper uttered that word the players even a shade paler and the dog set up a howl.
"Don't use that name again," Stonewall implored the skipper. Stonewall was one of our openers.
"Who is this - this Demon?" asked the willowy young man. "Is he fast?"
The skipper's hole was nearly a foot deep and perfectly symmetrical. At the young man's words his foot gave a convulsive stammer and half of the side caved in,
"Fast?" asked the skipper. "Is he fast?" he asked, turning to his team, By way of reply they all groaned. "Have you ever seen the Melbourne Express?"
"Yes," said the young cove.
"Well, you ain't seen the Demon," said the skipper. "Have you ever seen one of them aeroplanes with its engines splitting your eardrums?"
"Yes," said the young fellow.
"Well, you ain't seen the Demon," said the skipper. "Have you ever seen a bullet?"

 
Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997)
Blayney in de winter

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook alle tags voor Connie Willis op dit blog.

Uit: Miracle and Other Christmas Stories

“Worse, he inspired dozens of imitators, who killed off saintly children (some of whom, I'll admit, were pretty insufferable and deserved to die) and poor people for the rest of the Victorian era.
In the twentieth century, the Andersen-style tearjerker moved into the movies, which starred Margaret O'Brien (who definitely deserved to die) and other child stars, chosen for their pallor and their ability to cough. They had titles like All Mine to Give and The Christmas Tree, which tricked hapless moviegoers into thinking they were going to see a cheery Christmas movie, when really they were about little boys who succumbed to radiation poisoning on Christmas Eve.
When television came along, this type of story turned into the "Very Special Christmas Episode" of various TV shows, the worst of which was Little House on the Prairie, which killed off huge numbers of children in blizzards and other pioneer-type disasters every Christmas for years. Hadn't any of these authors ever heard that Christmas stories are supposed to have happy endings?
Well, unfortunately, they had, and it resulted in improbably sentimental and saccharine stories too numerous to mention.
So are there any good Christmas stories out there? You bet, starting with the original. The recounting of the first Christmas (you know, the baby in the manger) has all the elements of great storytelling: drama, danger, special effects, dreams and warnings, betrayals, narrow escapes, and--combined with the Easter story--the happiest ending of all.”

 
Connie Willis (Denver, 31 december 1945)
Cover

De Italiaanse dichter Giovanni Pascoli werd geboren op 31 december 1855 in San Mauro di Romagna. Zie ook alle tags voor Giovanni Pascoli op dit blog.

The Gold Of Night

In the houses where one
still converses with neighbors
beside the fire; where already
the daughter-in-law brings to
Grandma her babies,
one in her arms, two by the hand;
through the black chimney,
amid the crackling of logs,
the wind carries a sound long and slow:
three, five, seven chimes
from a village very far away:
three, five, seven voices
of people, slow and languid:
voices from a hamlet at the crosses,
people who no longer have anything.
Be silent! Silent! Silent!
We do not want to know.
Night? Day? Winter? Summer?
Silent, you with that cradle!
See that the infant does not cry. Be
silent! Silent! Silent! Silent!
We do not want to remember
wine and wheat, mountains and plains,
the cabins, the hearth.
Mother, babies, Be silent!
Silent! Silent! Silent! Silent!

 
Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912)
Portret doot G. Diso, z.j. 

De Franse schrijfster gravin Marie de Flavigny d'Agoult werd in 1805 geboren in Frankfurt Am Main. Zie ook alle tags voor Marie d'Agoult op dit blog.

Uit:Nélida

"O passion, passion, force impitoyable qui nous entraîne et nous brise ! souffle embrasé qui nous pousse à travers la vie dans un tourbillon de douleurs et de joies inconnues au reste des hommes ! amour, désir, ambition, génie, quel que soit le nom qu'on te donne, aigle ou vautour jamais rassasié ! heureux les mortels dont tu n'as pas daigné faire ta proie ! heureux les pacifiques qui n'ont point senti ton approche ! Heureuse, entre toutes, la femme qui n'a jamais ouï le frémissement de tes ailes menaçantes agiter l'air au-dessus de sa tête !"
(…)

“Nélida demeurait muette; qu'aurait-elle pu répondre? que savait-elle de la vie et de l'amour? Le père Aimery parla longtemps encore. Aux timides objections qu'elle hasarda il opposa d'abord la peinture des avantages qu'une position aussi élevée lui donnerait dans le monde; mais s' apercevant bientôt que des considérations de cette nature avaient peu de prise sur l'esprit grave de la jeune fille, il lui fit envisager le mariage au point de vue austère et ecclésiastique; il le lui fit voir, ainsi qu'il le voyait lui-même, des hauteurs de la théologie, et, suivant la définition du catéchisme, comme un sacrement destiné à donner des enfants à l'Église."

 
Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876)
Met haar dochter Claire. Portret door Jean-Auguste-Dominique Ingres, 1849

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

31-12-2015 om 10:21 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Irina Korschunow op dit blog. 

Uit: Langsamer Abschied

„Nun also soll Pierre begraben werden, draußen auf dem Einbeeker Heidefriedhof, mit kirchlichem Segen, und selbst als schon die Glocken läuteten, wusste ich noch nicht, ob es richtig war, was ich tat. »Für mich bitte kein Tamtam, nur die grüne Wiese und eine Gitarre mit Yesterday«, hatte er gelegentlich verlauten lassen, früher vor dem Unfall, als Sterben noch irgendwo im Abstrakten hing, nicht seine Sache. Doch dann, gegen Ende des großen Schweigens, hatte er angefangen, die Finger ineinander zu verschränken, erst sporadisch, allmählich häufiger, ein ehernes Bild, Pierre, der Leidensmann, bleich und erstarrt, die gefalteten Hände auf der Bettdecke.
Vielleicht nur eine leere Geste oder der Versuch, sich an sich selbst festzuhalten. Schwester Guda indessen, verantwortlich für das morgendliche Ritual, Säubern, Salben, Lagern und was der Körper sonst noch benötigte, um den Tag zu überstehen, bezeichnete es als Beten, »der Herr Professor betet wieder«, naheliegend für eine in die Jahre gekommene christliche Pflegerin, und keine Frage, dass sie unmittelbar nach seinem letzten Atemzug für eine kirchliche Beerdigung zu kämpfen begonnen hatte, mit dem Argument der gefalteten Hände, und vielleicht sei er im Verlauf seiner Heimsuchung ja längst wieder bei Gott angelangt, »darauf lassen Sie uns hoffen, Frau Nora«.

 
Irina Korschunow (31 december 1925 – 31 december 2013)

De  Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook alle tags voor Nicolas Sparks op dit blog.

Uit: Message In A Bottle

« Now he attended church regularly and actually served as a marriage counselor along with the pastor. What could he possibly say to someone doing the same things he’d done, she often wondered, and how could he help others if he hadn’t been able to control himself? She didn’t know, didn’t care, really. She was simply glad that he still took an interest in his son.
Naturally, once she and David had split up, a lot of her friendships ended as well. now that she was no longer part of a couple, she seemed to be out of place at friends’ Christmas parties or backyard barbecues. A few friends remained, though, and she heard from them on her answering machine, suggesting that they set up a lunch date or come over for dinner. Occasionally she would go, but usually she made excuses not to. To her, none of those friendships seemed the way they used to, but then of course they weren’t. Things changed, people changed, and the world went rolling along right outside the window.
Since the divorce there had been only a handful of dates. It wasn’t that she was unattractive. She was, or so she was often told. Her hair was dark brown, cut just above her shoulders, and straight as spider silk. Her eyes, the feature she was most often complimented on, were brown with flecks of hazel that caught the light when she was outside. Since she ran daily, she was fit and didn’t look as old as she was. She didn’t feel old, either, but when she looked in the mirror lately, she seemed to see her age catching up with her. A new wrinkle around the corner of her eye, a gray hair that seemed to have grown overnight, a vaguely weary look from being constantly on the run.“

 
Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook alle tags voor Gottfried August Bürger op dit blog.

Die Umarmung

Wie um ihren Stab die Rebe
Brünstig ihre Ranke strickt,
Wie der Efeu sein Gewebe
An der Ulme Busen drückt;

Wie ein Taubenpaar sich schnäbelt
Und auf ausgeforschtem Nest,
Von der Liebe Rausch umnebelt,
Haschen sich und würgen läßt:

Dürft' ich so dich rund umfangen!
Dürftest du, Geliebte mich! -
Dürften so zusammenhangen
Unsre Lippen ewiglich!

Dann verschmäht ich alle Mahle,
Wie ich sie auf Erden sah,
Dann sogar im Göttersaale
Nektar und Ambrosia.

Sterben wollt' ich im Genusse,
Wie ihn deine Lippe beut,
Sterben in dem langen Kusse
Wollustvoller Trunkenheit.

Amors Pfeil

Amors Pfeil hat Widerspitzen.
Wen er traf, der laß' ihn sitzen,
Und erduld' ein wenig Schmerz!
Wer geprüften Rat verachtet,
Und ihn auszureißen trachtet,
Der zerfleischt sein ganzes Herz.

 
Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)
Portret door Leopold Heinrich Friedrich Matthieu, 1774

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook alle tags voor Alexander Smith op dit blog.

Glasgow (Fragment)

Draw thy fierce streams of blinding ore,
Smite on a thousand anvils, roar
Down the harbor-bars;
Smoulder in smoky sunsets, flare
On rainy nights; with street and square
Lie empty to the stars.
From terrace proud to alley base
I know thee as my mother's face.

When sunset bathes thee in his gold,
In wreaths of bronze thy sides are rolled,
They smoke is dusky fire;
And, from the glory round thee poured,
A sunbeam like an angel's sword
Shivers upon a spire.
Thus have I watched thee, Terror! Dream!
While the blue night crept up the stream.

The wild train plunges in the hills,
He shrieks across the midnight rills;
Streams through the shifting glare,
The roar and flap of foundry fires,
That shake with light the sleeping shires;
And on the moorlands bare
He sees afar a crown of light
Hang o'er thee in the hollow night.

 
Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)
Portret op zijn graf 

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook alle tags voor Horacio Quiroga op dit blog.

Uit: The Son (Vertaald door F. Wufferz)

“And he has not returned.The man goes back to his work, forcing himself to concentrate his attention on his task. It is soeasy, so easy to lose the notion of time inside the woods, to rest motionless for a moment on the forestfloor!Suddenly, the midday sun, the tropical hum, and the father's heart stop at the same time. He has just begun to think: his son rests, motionless...Time has passed; it's now twelve-thirty. The father leaves his workshop, and when he rests hishand on the mechanic's bench, the pistol shot rises in his memory. In an instant, for the first time in thelast three hours, he considers that he has heard nothing else since the shot from the Sainte-Etienne. Hehas not heard the stony ground moving along under a familiar footstep. His son has not returned, and Nature finds herslef help up on the edge of the forest, waiting.A shot, a single shot has rung out, and that was a while ago now. After it, the father has notheard a sound, has seen neither a bird nor a single person, and has not crossed the opening to anouncethat great misfortune awaits he who crosses the wire fence...Head up and without machete, the father begins to walk. He cuts through the opening of spartagrass, enters the scrub, skirst the line of cacti without coming across the smallest trace of his son.But Nature continues, motionless. And when the father has covered the hunting paths he knowsand explored the swamp in vain, he becomes certain that each step forward is taking him, terribly andinexoribly, to his son's dead body.Sadly, he cannot bring reproach on himself. Only the cold reality, terrible and consummate: hisson has died as he was about to cross...But where, in what part! There are so many fences there, and the scrub is so dirty – oh, verydirty! How little care he takes not to cross the wires, gun in hand!“

 
Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)
Illustratie door Maria Jose Duque

De Duitse schrijver en musicus Stephan Krawczyk werd geboren op 31 december 1955 in Weida in Thüringen. Zie ook alle tags voor Stephan Krawczyk op dit blog.

Uit: Steine hüten

„Noch heute, nach mehr als elf Jahren, werde ich von mir Unbekannten gefragt, wie das damals eigentlich war: Ich sei doch im Knast gewesen und dann in den Westen abgeschoben worden - bestimmt hätte man mich schon oft gebeten, mal ausführlich über die Dinge zu sprechen, und sicher habe ich mich auch schon häufig wiederholen müssen - aber sei nicht zu verstehen, dass man selten die Gelegenheit hat, einem gegenüberzustehen- oder zu sitzen, den man nur aus dem Fernsehen kennt? „Wie lange waren Sie denn im Gefängnis?“
Mit meinen fünfzehn Tagen kann und will ich nicht angeben. Ich wiegele ab: „Nicht viel. Zwei Wochen. Es war eine Erfahrung.“ Gerade Frauen sagen dann oft: „Zwei Wochen! Das würde ich nicht aushalten.“
Wie dünnhäutig diese Frauen sind, zeigt folgende Begebenheit: Tirana, die Hauptstadt Albaniens, hatte mich zum Gesang gerufen. Mir wurde ein Dolmetscher zugesellt, der mich vor dem Konzertabend auf drei ältere Herren hinwies, die gehört hätten, ich sei in Deutschland als Politischer im Gefängnis gewesen und mich deshalb kennenlernen wollten, weil sie diese Erfahrung in Albanien ebenfalls gemacht hatten. Drei heitere kleine Männer winkten mir vom Saaleingang zu. Nicht dass ich mich mit meiner bescheidenen Tageszahl auf die Begegnung gefreut hätte - natürlich wurde danach zuerst gefragt. Auf die Übersetzung meiner Antwort reagierten sie zuerst, als hätten sie sich verhört. Dann lachten sie sehr verschmitzt und einer fragte: „Ja, lohnt sich das denn überhaupt?“ Mein Dolmetscher sagte mir auf dem Rückweg, dass ich gerade 117 Jahren Knast gegenübergestanden habe.“

 
Stephan Krawczyk (Weida, 31 december 1955)

31-12-2015 om 10:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick op 30 december 1971. Zie ook alle tags voor Peter Buwalda op dit blog.

Uit:Van en over alles en iedereen. Portretten en polemieken van Joost Zwagerman

“Uitgangspunt van de afdeling ‘Collega's van God’ is de paradox, die volgens Zwagerman zou bestaan tussen een regulier geloof, zoals bijvoorbeeld de katholieke kerk dit uitdraagt, en de hoogstpersoonlijke invulling van het religieus besef van een kunstenaar. Collectieve dogmatiek tegenover hyperindividuele devotie. Het zijn juist de laatste geloofsbetuigingen, waar Zwagerman zijn hoop op vestigt om te komen tot een beter begrip van ‘Wie of Wat Hij dan wel wezen mag’.
Collega's van God in navolging van Gerard Reve, die met zijn volstrekt eigenzinnige belijdenis van het katholieke geloof wel eens zo genoemd is; in tegenstelling tot de ‘lugubere combinatie van blijheid, bekeringsdrift en door bijbel en dogma ingegeven onverzoenlijkheid’, aldus Zwagerman, gaat het bij deze kunstenaars om geheel unieke Godsbeelden, die hen tot Scheppers van een eigen metafysica maakt. Een verre van gemakzuchtige thematiek dunkt mij. Maar te veel nadruk op deze in de inleiding uiteengezette ‘link’ is onterecht.
Zwagermans boek staat vol met vlugge, hapklare en toch zo nu en dan diepgaande stukjes. Zijn stijl is zeker niet van humor verstoken, alhoewel hij soms doordraaft. (Hij presteert het om Prince' geilheid te illustreren met een kleine twintig koosnaampjes voor de muzikant, waaronder ‘hoerige relnicht’, ‘porno Prince’, ‘demonischdevote allesneuker’ en ‘eunuchachtige geilneef’.) Vorig jaar in een interview met Vooys, vertelde Zwagerman dat hij bezig was met de voorbereiding van Collega's van God. Hij noemde zichzelf een gezegend criticus, daar hij, in tegenstelling tot een full-time recensent, slechts incidenteel een artikel schrijft en dan ook nog over werk waarvoor hij geheel warm loopt. Of dit nu pop of filosofie is maakt weinig uit, zoals blijkt uit de essays in de bundel. Van alle personen die hij portretteert, is Zwagerman gecharmeerd zo niet idolaat.
Opvallend zijn natuurlijk de keuzes die hij maakt: Madonna naast Arthur Schopenhauer, low culture naast high culture.Het is een tweedeling die verder door te voeren is. Toen ik ‘Collega's van God’ las, kreeg ik de indruk, dat Zwagerman twee typen essays had geschreven. Het tweede type is sterk toegespitst op het werk van de geportretteerde, waarbij zijdelings wat biografische informatie wordt verstrekt. Dit geldt voor de artikelen over J.D. Salinger, Schopenhauer en Reve; de volksschrijver incluis alle drie vertegenwoordigers van high culture. Wat Zwagerman kwijt wil over de schrijverslevens van bovengenoemden, staat in dienst van zijn meestal interessante beschouwingen van het talig universum dat zij schiepen. De bijzondere levenshouding die op een bijzondere wijze uit het werk spreekt, maakt hen intrigerend voor Zwagerman. Dit weet hij op zijn beurt intrigerend te maken voor de lezer.”

 
Peter Buwalda (Blerick, 30 december 1971)

De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook alle tags voor Paul Bowles op dit blog.

Uit: Their Heads are Green and Their Hands are Blue: Scenes from the Non-Christian World

“Immediately when you arrive in Sahara, for the first or the tenth time, you notice the stillness. An incredible, absolute silence prevails outside the towns; and within, even in busy places like the markets, there is a hushed quality in the air, as if the quiet were a conscious force which, resenting the intrusion of sound, minimizes and disperses sound straightaway. Then there is the sky, compared to which all other skies seem fainthearted efforts. Solid and luminous, it is always the focal point of the landscape. At sunset, the precise, curved shadow of the earth rises into it swiftly from the horizon, cutting into light section and dark section. When all daylight is gone, and the space is thick with stars, it is still of an intense and burning blue, darkest directly overhead and paling toward the earth, so that the night never really goes dark.
You leave the gate of the fort or town behind, pass the camels lying outside, go up into the dunes, or out onto the hard, stony plain and stand awhile alone. Presently, you will either shiver and hurry back inside the walls, or you will go on standing there and let something very peculiar happen to you, something that everyone who lives there has undergone and which the French call 'le bapteme de solitude.' It is a unique sensation, and it has nothing to do with loneliness, for loneliness presupposes memory. Here in this wholly mineral landscape lighted by stars like flares, even memory disappears...A strange, and by no means pleasant, process of reintergration begins inside you, and you have the choice of fighting against it, and insisting on remaining the person you have always been, or letting it take its course. For no one who has stayed in the Sahara for a while is quite the same as when he came.
...Perhaps the logical question to ask at this point is: Why go? The answer is that when a man has been there and undergone the baptism of solitude he can't help himself. Once he has been under the spell of the vast luminous, silent country, no other place is quite strong enough for him, no other surroundings can provide the supremely satisfying sensation of existing in the midst of something that is absolute. He will go back, whatever the cost in time or money, for the absolute has no price.”

 
Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Theodor Fontane werd geboren in Neuruppin op 30 december 1819. Zie ook alle tags voor Theodor Fontane op dit blog.

Alles still!

Alles still!  Es tanzt den Reigen
Mondenstrahl in Wald und Flur,
Und darüber thront das Schweigen
Und der Winterhimmel nur.
   
Alles still! Vergeblich lauschet
Man der Krähe heisrem Schrei.
Keiner Fichte Wipfel rauschet,
Und kein Bächlein summt vorbei.
   
Alles still! Die Dorfeshütten
Sind wie Gräber anzusehn,
Die, von Schnee bedeckt, inmitten
Eines weiten Friedhofs stehn.
   
Alles still! Nichts hör ich klopfen
Als mein Herze durch die Nacht -
Heiße Tränen niedertropfen
Auf die kalte Winterpracht.

Frühling

Nun ist er endlich kommen doch
In grünem Knospenschuh;
"Er kam, er kam ja immer noch",
Die Bäume nicken sich's zu.

Sie konnten ihn all erwarten kaum,
Nun treiben sie Schuss auf Schuss;
Im Garten der alte Apfelbaum,
Er sträubt sich, aber er muss.

Wohl zögert auch das alte Herz
Und atmet noch nicht frei,
Es bangt und sorgt: "Es ist erst März
Und März ist noch nicht Mai."

O schüttle ab den schweren Traum
Und die lange Winterruh:
Es wagt es der alte Apfelbaum,
Herze, wag's auch du.

Mittag

Am Waldessaume träumt die Föhre,
Am Himmel weiße Wölkchen nur;
Es ist so still,  dass ich sie höre, 
Die tiefe Stille der Natur.

Rings Sonnenschein auf Wies' und Wegen,
Die Wipfel stumm, kein Lüftchen wach,
Und doch, es klingt,  als ström' ein Regen
Leis' tönend auf das Blätterdach.

 
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)

De Duitse schrijver en regisseur Peter Lund werd geboren op 30 december 1965 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Peter Lund op dit blog.

Uit:Der glückliche Prinz

“1. BILD
Eine Dachschräge im Vordergrund, die Säule, darauf der Glückliche Prinz in tadelloser Haltung. Die Harfe am Fuße der Säule beginnt zu spielen. Ein Schwarm Schwalben ziehen über den grauen Himmel. Eine einzelne Schwalbe als Schlußlicht.
Krähe:
He, wartet auf mich. Wartet! Habt ihr keine Ohren im Kopf?
Ich bin nicht so schnell! Hey!  Das könnt ihr nicht machen mit mir! Wartet auf miiiich!
Die Schwalbe stürzt mit einem Schrei ab. Ein dumpfer Knall. Dann kommt die Schwalbe sehr zerzaust  auf die Dachschräge gekrabbelt.
Krähe: 
Sie sind mir davongeflogen. Sie sind mir wirklich davongeflogen.
Mein eigener Schwarm! Schwärme schwärmen ZUSAMMEN! Deswegen heißen sie Schwärme. ICH PECHVOGEL!
Das kommt nur daher, weil ich keine Kraft in den Flügeln habe. Woher auch? Ich komme aus einer Familie mit sieben Eiern. Und ich war das KLEINSTE! Der Nachzügler. das bin ich. brüllt nach oben Und Nachzügler zügeln eben nach. Deswegen heißen sie auch NACHZÜGLER. Und wie komm ich jetzt nach Süden?  ICH PECHVOGEL !!! ICH UNGLÜCKSRABE !!!  ICH ÜBELKRÄHE!
Der Prinz dreht langsam den Kopf nach unten
Prinz: Jetzt ist es aber genug.
Der kleine Vogel erschrickt zu Tode.
Krähe: ...Was?
Prinz: Du bist zu laut.
Krähe: Ich bin was?
Prinz: Das ist ungehörig."

 
Peter Lund (Flensburg, 30 december 1965)
Cover foto 

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Joshua Clover werd geboren op 30 december 1962 in Berkeley, California. Zie ook alle tags voor Joshua Clover op dit blog.

Field Effect

For 8 months he lay in bed over the
difference between “the bell rings” & “he rings
the bell.” Did those 2 “rings” SOUND
DIFFERENT? The invisible disturbance which
is the bell’s vibration beating at the air—a
FIELD EFFECT—does it shift with the
ringer’s will? This, he thought, was the
smallest difference between things which the
human mind could hold (or almost hold, the
thought-of-it falling away from the thinking,
a penny rolling to the horizon & so to
sleep . . .). He couldn’t get up. It became clear
that he was the murderer. Everyone knows. A
man standing at a podium reads from notes.
In the audience people nod in immaculate
suits, women & men. When I am done
someone will transcribe what I say into speech.
It will not resemble my notes. He is just THE
THING between his notes & his speech. This is
only fair, that he be the air. Some of the
women wear hats with feathers in them, wild,
candescent. In the audience is a boy named B,
not the letter, not the note. Another sound,
neither letter nor note—

 
Joshua Clover (Berkeley, 30 december 1962)

De Britse schrijver en dichter Joseph Rudyard Kipling werd geboren op 30 december 1865 in Bombay, India. Zie ook alle tags voor Rudyard Kipling op dit blog.

The Storm Cone

This is the midnight-let no star
Delude us-dawn is very far.
This is the tempest long foretold-
Slow to make head but sure to hold

Stand by! The lull 'twixt blast and blast
Signals the storm is near, not past;
And worse than present jeopardy
May our forlorn to-morrow be.

If we have cleared the expectant reef,
Let no man look for his relief.
Only the darkness hides the shape
Of further peril to escape.

It is decreed that we abide
The weight of gale against the tide
And those huge waves the outer main
Sends in to set us back again.

They fall and whelm. We strain to hear
The pulses of her labouring gear,
Till the deep throb beneath us proves,
After each shudder and check, she moves!

She moves, with all save purpose lost,
To make her offing from the coast;
But, till she fetches open sea,
Let no man deem that he is free!

 
Rudyard Kipling (30 december 1865 –18 januari 1936)
Portret door Philip Burne-Jones, 1899

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e december ook mijn blog van 30 december 2013 deel 2 en eveneens mijn blog van 30 december 2010 deel 2.

30-12-2015 om 17:02 geschreven door Romenu  

De Hongaarse schrijver en politicus Miklós Bánffy (graaf van Losoncz) werd geboren op 30 december 1873 in Kolozsvár, op dat moment gelegen in het koninkrijk Hongarije. Bánffy kwam uit een Hongaarse familie van landeigenaren in Transsylvanië, die sinds 1855 de titel van graaf droeg. Tot het familiebezit behoorde het kasteel Bánffy in Bonchida. Bánffy studeerde rechten en in 1901 werd hij een lid van het Hongaarse parlement. Van 1906-1909 was hij prefect in het graafschap Klausenburg. Hij was een van de redacteuren van het conservatieve tijdschrift "Erdélyi Lapok" en was artistiek directeur van de opera van Boedapest en het Nationaal Theater van 1912 tot 1918, waar hij een van de promotors was van de muziek van Béla Bartók. Bánffy was van14 april 1921 tot 29 december 1922 staatssecretaris in het kabinet István Bethlen. Transsylvanië was na WO I tot Roemenië gaan behoren. Om te voorkomen dat hij zijn bezittingen in Roemenië verloor koos Bánffy in 1926 voor het Roemeense staatsburgerschap en ging hij wonen in Roemenië. Naast het journalistieke werk had hij in 1913 zijn eerste werk voor het toneel gepubliceerd. In de jaren 1930 schreef hij een driedelige hedendaagse roman over de situatie in zijn eigen regio voor de WO I, het eerste deel van de trilogie verscheen in 1934 in Boedapest, het laatste in 1940. In 1940 werd het noordelijke deel van Transsylvanië weer Hongaars. In april 1943 probeerde Bánffy om de Roemeense en Hongaarse aspiraties samen te brengen om de As-mogendheden te verlaten, vanwege de wederzijdse territoriale aanspraken, maar deze onderhandelingen mislukten. Bij de verovering van Hongarije door de Sovjet-troepen in 1944 vluchtten zijn vrouw en dochter naar Boedapest, terwijl Bánffy op zijn bezit in Transsylvanië bleef, dat opnieuw bij Roemenië werd ingelijfd. Hij werd onteigend en kon in 1949 naar Hongarije emigreren.

Uit: Die Schrift in Flammen (Vertaald door Andreas Oplatka)

“Ein schöner, sonniger Nachmittag Anfang September. Das Licht ist so strahlend, dass die eine oder andere Lerche, vom Glanz trunken, immer wieder auffliegt, hinauf in den gleißenden Himmel, dort für  einige Augenblicke mit ihren kleinen Schwingen schlägt, um dann aus der Höhe Kopf voran hinunterzutauchen, über dem Boden vorbeizustreichen und abermals aufzusteigen – stets von neuem. Sie glaubt wohl, es sei immer noch Sommer.
Doch ist tatsächlich alles noch grün. Die gelben Streifen der Stoppelfelder werden von der wuchernden Vogelhirse mit grünlicher Glasur überzogen, von kleinen, zitternden, resedafarbenen Ähren bestreut, unter denen hier und dort ein verspäteter Klatschmohn sich karmesinrot emporstreckt.
Auf den sanften Hügeln den Maros entlang, die sich auf der einen Seite bis zur breiten Landstraße hin senken und rechts, auf der anderen, jenseits der Wiese, sich bauchig blähen – auch dort sind die vielen Obstbäume und der zuoberst den Grat krönende Wald grün. Noch meldet nichts den nahenden Herbst, nur die überreif weichen Früchte der Spindelbäume heften orange Tropfen in das leicht welkende Laub, und einzig die Blutbuchensträucher spielen ins Rötliche.
Die Landstraße zwischen der morastigen Wiese und den Hügelflanken ist schneeweiß vom Staub, der am Rande des Straßengrabens auch den Hasenlattich und die Melde überstreut, die Kelchblätter der Dorngewächse gefüllt und die sich flach entfaltenden Schaufeln der Disteln bedeckt hat.
Heute ist Sonntag, der Verkehr auf der Straße war zur Mittagszeit dennoch groß. Viele Wagen strebten eilig Vásárhely zu, unter ihnen auch viele ratternde Einspänner-Bauernfuhrwerke. Denn es gab heute einen großen Tag in der Stadt, ein bedeutendes Ereignis: Es fand ein Pferderennen statt. Dorthin waren alle unterwegs gewesen und ließen große Staubwolken hinter sich aufsteigen.
Nun herrscht Stille. Jetzt, am Nachmittag, fährt ein einziger Wagen, eine von drei Pferden gezogene Mietkutsche, auf dieser Straße, die von Marosvásárhely ostwärts über den Vácmán nach Balavásár
führt und nach der Abzweigung links gegen Nyárádszereda.
In der alten Droschke des Fiakers von Vásárhely sitzt, ruhig zurückgelehnt, ein junger Herr: Bálint Abády, ein schlanker Mann von mittlerem Wuchs. Er trägt einen langen, rohseidenen, bis zum Kinn zugeknöpften Staubmantel. Den Hut hat er abgelegt, einen jener breitrandigen Filzhüte, die damals nach dem Burenkrieg in Mode gekommen waren. In sein gelocktes, dunkelblondes Haar steckt der Sonnenschein rötliche Lichter. Mag er auch ein Blondkopf sein mit hellen Augen, so ist er doch ein charakteristisch östlicher Menschentyp: eine leicht zurückweichende, stark gewölbte Stirn, breite Backenknochen, sich nach oben ziehende Augenwinkel.“

 
Miklós Bánffy (30 december 1873 - 5 juni 1950)

30-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: De engelenmaker

“Ten slotte had ook hij een eis gehad. Het was voor haar een volslagen verrassing geweest.
‘Wilt u hun over Jezus vertellen?’
‘Wat zegt u?’
‘Over Jezus. Uit het Nieuwe Testament.’
‘Over Jezus,’ herhaalde ze, de wenkbrauwen fronsend.
‘Over Jezus, niet over God,’ zei hij met nadruk. ‘Alleen over Jezus.’
‘Alleen over Jezus?’
‘Ja, alleen het Nieuwe Testament, niet het Oude Testament.’
Ze wist niet wat ze hoorde. Ten eerste had ze totaal niet verwacht dat de dokter gelovig was en ten tweede vroeg ze zich af hoe ze over Jezus kon vertellen zonder het ook over God te hebben. Ze had het nog eens expliciet gevraagd: ‘Dus wel over Jezus, maar niet over God?’
‘Ja.’
‘Dat kan toch niet. Dat is onmogelijk.’
‘Niets is onmogelijk, Frau Maenhout. Moeilijk misschien wel, maar onmogelijk niet.’
Ze besloot er niet verder op in te gaan. Ze was al tevreden dat ze aan Michaël, Gabriël en Rafaël godsdienst mocht geven, zij het dan met beperkingen.”

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

Uit:The Real Tadzio

 "On impulse the Manns elected to cut short their sojourn and travel onward to what was then, as it is today, by far the least disappointing tourist spot in Europe: gorgeous, gangrenous Venice, "the incomparable, the fabulous, the like-nothing-else-on-earth," in Thomas's ecstatic phrase. At Pola they bought passage on a steamer, aboard which they were both amused and bemused to witness the antics of an elderly, goatish queen (in the homosexual sense of the word) who had contrived to ingratiate himself with a party of boisterous clerks out on an excursion. With his crudely dyed moustache and grotesquely rouged cheeks, he reminded them all of Herr Knaak (who also, intriguingly, pops up in one of the most perfect of Mann's short stories, Tonio Kroger). A more disquieting incident followed at the steamer's landing stage. The Manns had duly transferred their luggage to a gondola which would take them to the Lido, at whose Grand Hotel des Bains they had two adjoining rooms reserved. But their gondolier proved to be a surly, incommunicative fellow who, although he steered them skillfully enough, proved reluctant to stay around to collect his fare when they disembarked. It turned out that, having had his license revoked, he had been alarmed by the presence on the pier of a cluster of harbor policemen.

 
Célestin Boutin als Tadzio op handen gedragen in een scene van ‘‘Death in Venice’’ 
van Benjamin Britten, New York, 2015

Eventually, however, the three were installed in the sumptuous Hotel des Bains. And it was there, on their first evening, as they lounged among the elegant, cosmopolitan crowd waiting for the gong to be rung for dinner, that Thomas's attention was drawn to a nearby Polish family, which consisted, in the momentary absence of the mother (who, like the Archduchess of Austria, appears to have been an adept of the delayed entrance), of three starchily outfitted daughters and one very young son. Amazingly, this sailor-suited ephebe--of, to his connoisseur's eye, near-supernatural physical beauty and grace--was the very image, teased into life, of the Johnny Bishop whom Mann had conjured up just six months before.

 
Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)
Luchino Visconti en Björn Andrésen (Tadzio) bij de opnames van “Death in Venice”.

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog.

Uit: The Gospel of Debbie

“January 2
Oh my God, oh my God, I couldn’t believe it, but I was right there, and Jesus used only five loaves of bread and two fish to feed thousands of people, and it was so beautiful and miraculous, and my brother Ezekiel said, whoa, Jesus has invented canapés and I said shut up! And then my best friend Rachel asked, I wonder if he could make my hair really shiny, and I said, you are so disgusting, Jesus shouldn’t waste his time on your vanity, and then Jesus smiled at me and I’m telling you, those last seven pounds, the stubborn ones, they were totally gone! And I spoke unto the angry Roman mob and I said, behold these thighs! Jesus has made me feel better about me!

March 12
Everyone is just getting so mean. They’re all going, Debbie, he is so not divine, Debbie, you’ll believe anything, Debbie, what about last year when you were worshipping ponchos? And I so don’t trust that Judas Iscariot, who’s always staring at me when I walk to the well and he’s saying, hey, Deb, nice jugs, and I’m like, oh ha ha ha, get some oxen.“

 
Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: The Recognitions

“A whole country full of them, too.
And Catholic, growled Aunt May, refusing even to repeat the name of the ship they sailed on, as though she could sense the immediate disaster it portended, and the strife that would litter the seas with broken victories everywhere, which it anticipated by twenty years.
Nevertheless, they boarded the Purdue Victory and sailed out of Boston harbor, provided for against all inclemencies but these they were leaving behind, and those disasters of such scope and fortuitous originality which Christian courts of law and insurance companies, humbly arguing ad hominem, define as acts of God.
On All Saints' Day, seven days out and half the journey accomplished, God boarded the Purdue Victory and acted: Camilla was stricken with acute appendicitis.
The ship's surgeon was a spotty unshaven little man whose clothes, arrayed with smudges, drippings, and cigarette burns, were held about him by an extensive network of knotted string. The buttons down the front of those duck trousers had originally been made, with all of false economy's ingenious drear deception, of coated cardboard. After many launderings they persisted as a row of gray stumps posted along the gaping portals of his fly.”

 
William Gaddis (29 december 1922 - 16 december 1998)
In 1955
 

De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.

Der Gast

Die Blumen sind wohl alle krank?
Sie können das Blühen nicht lassen!
Und was den Menschen nur fehlen mag,
Daß sie sich zärtlich umfassen?

Die Vögel werden schon ganz verrückt,
Die trillern in allen Sträuchern,
Und wie beim Hochamt ist lauter Duft,
Ein unaufhörliches Räuchern.

Wie hat Frau Erde sich arg geschmückt?
Wen will sie so festlich empfangen?
Sie hat in den prunkenden Himmelssaal
Die größte Sonne gehangen!

Und der da kommt, ist ein großer Herr,
Ihm bläst es voran mit Posaunen,
Viel tausend Bläser mit Riesengewalt
In den Wolken schießen Karthaunen.

Vor seinem Wagen wird Gold gestreut,
In hundertfarbigen Tropfen,
Die fallen zu Boden und rufen: Heraus!
Mit herzbethörendem Klopfen.

Drum können die Blumen ja Nichts dafür
Daß aus dem Boden sie müssen,
Und daß die Vögel so unverschämt,
Und daß die Menschen sich küssen!

 
Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook alle tags voor Brigitte Kronauer op dit blog.

Uit:Gewäsch und Gewimmel

“Wartezimmer
Pratz, der Schwerenöter? Frau Wäns? Der gute Mensch und Plattfüßler Dillburg?
Elsa Gundlach hat zur Aufheiterung ihrer teilweise schwer geplagten Klienten für jeden Montagmorgen einen frischen Strauß in Auftrag gegeben. Pünktlich nach einer Woche ist er welk und wird weggeworfen. Immer passen die Blumenarrangements in der Moritzstraße 13 zur Jahreszeit. Die meisten der vielfach und variantenreich verbogenen Zeitgenossen wissen das zu schätzen, auch wenn sie sich oft nur ein paar Minuten gedulden müssen, bis ihnen Elsa, stets in rigorosem Weiß wie ihr Wartezimmer, mit Massagen und Turnübungen zu Leibe rückt. Des schönen Namens wegen würde Elsa es gern einmal mit der strategisch raffinierten Osterluzei versuchen, aber die Leute kennen die Pflanze nicht, und ohne das Wort nutzt sie ihnen nichts. Sie ist unansehnlich.
Für den, der den Zuspruch des Floralen nicht bemerkt, liegen natürlich die üblichen Illustrierten mit den unverwüstlichen Rätselecken in ordentlichen Stapeln bereit, allerdings nicht zuverlässig in den neuesten Ausgaben und manchmal mit verräterisch aufgequollenen Seiten. Den Männern würde die Vorstellung, daß die sommersprossige Elsa die Zeitschriften vorher in der Badewanne in den Händen gehalten hat, sehr gefallen.
Da die Therapeutin genaue Termine abmacht, befinden sich selten zwei Leute gleichzeitig im Raum. Für Elsa dagegen ist das Kabinettchen immer gefüllt.“

 
Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Zie ook alle tags voor Vesna Lubina op dit blog.

den Vogel herunterbringen

ehe der Vogel herunterkommt,
gehen wir nicht los: die Augen
geschwärzt, die Lippen
angelegt. Wir wollen

den Vogel herunterbringen,
bevor sich sein Gefecht auflöst
in Windesbrauen.

„Auf den Feldern halten wir die Hände
auf für die splitternde Erde, /“

wo ein Vogel längst der Stirn
im Genick hockt und dem schwarzen
Käfer im Taglohn folgt:

hat er das Land unter Nacht gerollt,
fällt meine Insel
den Zähnen zum Gespräch.

 
Vesna Lubina (Witten, 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e december ook mijn blog van 29 december 2012.

29-12-2015 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en journalist Christian Kracht werd geboren in Saanen op 29 december 1966. Kracht studeerde in Zwitserland, Duitsland, Canada en de Verenigde Staten. Hij werd geboren als zoon van een directeur van multinational-uitgever Axel Springer AG. In de jaren negentig werkte Kracht als journalist, onder meer voor Der Spiegel. Midden jaren negentig werd hij correspondent in India, ging wonen in Bangkok en schreef een serie veelgeprezen reisartikelen voor het dagblad “Welt am Sonntag”, later gebundeld in “Der Gelbe Bleistift” (2000). Van 2004 tot 2006 was hij samen met Eckhart Nickel redacteur van het litaratuurtijdschrift “Der Freund”. Krachts eerste roman, “Faserland” (1995), wordt gezien als een sleutelwerk in de Duitse golf van "popliteratuur", die toen opgang maakte. Internationale bekendheid verwierf Kracht met zijn roman “1979” (2001). Deze toont het fragiele en decadente karakter van het Westerse waardesysteem en haar onmacht tegen Oosterse totalitaire modellen zoals de islam. Het boek trok veel aandacht, met name ook omdat het vrijwel gelijktijdig gepubliceerd werd met de aanslagen op 11 september 2001. Een toneelversie van 1979 had in 2004-2010 internationaal groot succes. Kracht handhaafde zijn naam als literator met de romans “Metan” (2007) en „Ich werde hier sein im Sonnenschein und im Schatten“ (2008). Van dit laatste boek verscheen in 2010 de Nederlandse vertaling. Voor zijn roman “Imperium” ontving Kracht in 2012 zowel de Kulturpreis van het Kanton Bern als de Wilhelm-Raabe-Preis. Kracht geldt in de Duitstalige literaire wereld als een controversiële persoon. Doorgaans presenteert hij zich als een ironische, kosmopolitische dandy en hij schrikt niet terug voor gepeperde uitspraken over de Taliban, Noord-Korea en actuele maatschappelijke ontwikkelingen, op een wijze die critici wel als ‘nieuw-rechts’ betitelen. Kracht woont tegenwoordig in Florence en Afrika.

Uit: Die Toten

„Es war der nasseste Mai seit ]ahrzehnten in Tokio; das schlierige Grau des bewölkten Himmels hatte sich seit Tagen in ein tiefes, tiefes Indigo verfärbt, kaum jemand vermochte sich jemals an derartig katastrophale Wassermengen zu erinnern; kein Hut, kein Mantel, kein Kimono, keine Uniform saß noch, wie sie sollte; Buchseiten, Dokumente, Bildrollen, Landkarten begannen sich zu wölben; dort war ein widerspenstiger Schmetterling im Flug von Regenschauern hinab auf den Asphalt gedrückt worden - Asphalt, in dessen Vertiefungen
voller Wasser sich abends die hellbunten Leuchtschilder und Lampions der Restaurants beharrlich spiegelten; künstliches Licht, zerbrochen und portioniert von arrhythmisch prasselnden, ewigen Schauern.
Ein junger, gutaussehender Offizier hatte diese oder jene Verfehlung begangen, weshalb er sich nun im Wohnzimmer eines ganz und gar unscheinbaren Hauses im Westen der Stadt bestrafen wollte. Die Linse der Filmkamera wurde an ein entsprechendes Loch in der Wand des Nebenzimmers geführt, dessen Ränder man mit Tuchstreifen wattiert hatte, damit das Surren des Apparats nicht die empfindliche Szenerie störe:
Der Offizier kniete sich hin, öffnete die weiße Jacke links und rechts, fand prüfend mit nahezu unmerklich zitternden, gleichwohl präzise suchenden Fingerspitzen die korrekte Stelle, verneigte sich und tastete nach dem vor ihm auf einem Sandelholzblock liegenden, hauchscharfen tantö. Er hielt inne, horchte, hoffte darauf, noch einmal das Geräusch des fallenden Regens zu hören, aber es ratterte lediglich leise und maschinell hinter der Wand.
Gleich nachdem die hellgeschlilfene Spitze des Dolchs die Bauchbinde und die darunterliegende feine weiße Bauchhaut angeritzt hatte, deren sanfte Wölbung von nur wenigen schwarzen Schamhaaren umspielt wurde, glitt die Klinge schon durchs weiche Gewebe in die Eingeweide des Mannes hinein - und eine Blutfontäne spritzte seitwärts zur unendlich zart getuschten kakejiku, zur Bildrolle hin. Es sah aus, als sei das kirschrote Blut mittels eines Pinsels, den ein Künstler mit einer einzigen, peitschenhaften Bewegung aus dem Handgelenk ausgeschüttelt hatte, absichtlich quer über die kakejiku geklatscht worden, die dort in erlesener Einfachheit im Alkoven hing.“

 
Christian Kracht (Saanen, 29 december 1966)

29-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.

A Small Rat in Prison
for Little Xia

a small rat passes through the iron bars
paces back and forth on the window ledge
the peeling walls are watching him
the blood-filled mosquitoes are watching him
he even draws the moon from the sky, silver
shadow casts down  
beauty, as if in flight

a very gentryman the rat tonight  
doesn’t eat nor drink nor grind his teeth
as he stares with his sly bright eyes
strolling in the moonlight


 

Daybreak
for Xia

over the tall ashen wall, between
the sound of vegetables being chopped
daybreak’s bound, severed,
dissipated by a paralysis of spirit

what is the difference
between the light and the darkness
that seems to surface through my eyes’
apertures, from my seat of rust
I can’t tell if it’s the glint of chains
in the cell, or the god of nature
behind the wall
daily dissidence
makes the arrogant
sun stunned to no end
 
daybreak a vast emptiness
you in a far place
with nights of love stored away

Vertaald door Jeffrey Yang

 
Liu Xiaobo (Changchun, 28 december 1955)
Hier met zijn vrouw

De Duitse schrijver Burkhard Spinnen werd geboren op 28 december 1956 in Mönchengladbach. Zie ook alle tags voor Burkhard Spinnen op dit blog.

Uit: Nevena

„Die Computerwelt ist noch immer im Aufbau, da blinkt schon eine Chatnachricht. Natürlich stammt sie von Nevena; sie lässt sich automatisch melden, wenn Patrick sich einloggt.
Er stellt sich dann immer vor, dass in ihrem Haus eine alte Klingel rasselt, die nur mit ihren elektrischen Drähten an der Wand hängt. Das ist natürlich Unsinn. Patrick hat keine Ahnung davon, wie es bei Nevena zu Hause aussieht.
Die beiden haben sich auf einem der großen internationalen Server kennengelernt. Man trifft hier die interessanteren Leute, also die besseren Spieler. Ein Zufallsgenerator hatte sie in dieselbe Schlachtzuggruppe gesteckt, und die wurde allmählich so überschaubar, dass man miteinander ins Reden kam. Die Umgangssprache ist natürlich Englisch. »Hi, Patti«, schreibt Nevena jetzt. »See you in Hell’s Gate Mountains.
Waiting for you at Sunsnapper’s Point! Hurry!«
Die Höllentorberge sind eine felsige Einöde, die aus einer der frühen Programmierphasen des Spiels stammt. Es ist eines dieser alten Länder, die längst aus der Mode gekommen sind. Als einzige Attraktion gibt es dort mehrere Niederlassungen einer besonderen Rasse von computergesteuerten Orks, die mit den spielbaren Orks auf Kriegsfuß steht.
Patrick wundert sich. Die Höllentorberge sind zwar nicht weit von Nevenas Wahlheimat entfernt, aber die Anforderungen für dieses Gebiet liegen weit unter dem Level seiner Zauberin, immerhin stattliche &'. Was soll einer wie er dort tun? Man kann wehrlose Wildschweine jagen, ein paar langweilige Kräuter sammeln oder sich mit den ungelenken Orks herumprügeln. Aber es gibt nichts, was seine Figur weiter aufsteigen ließe: keine seltenen Pflanzen, keine Bodenschätze, keine wertvollen Artefakte."

 
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)

De Oostenrijkse schrijver Engelbert Obernosterer werd geboren op 28 december 1936 in St. Lorenzen im Lesachtal, Kärnten. Zie ook alle tags voor Engelbert Obernosterer op dit blog.

UIt: Vom Ende der Steinhocker

„Der Druck im Gebirge ist allgegenwärtig. Aus den Felsschichten schaut uns der tektonische der Erdgeschichte nach, der thermodynamische drückt gegen die Schläfen der Wetterfühligkeit, der Frost hat im Winter den Asphalt aufgebuckelt und nun drängt der Wegerich aus den Bruchlinien; dieselbe Frühjahrsvirulenz preßt mir Scharen von Ameisen in die Küche, und so viele ich auch untertags zerdrücke, morgens marschiert das Ameisentum munter weiter.
Aus einiger Entfernung betrachtet, gehören wohl auch wir zwei zum selben blinden Gekrabbel. Mein Vater seinerzeit war ein noch armseligerer Krabbler, weit drin im Gebirge. Vermutlich wäre er von der Holzarbeit aufgerieben worden, hätte sein Fortpflanzungstrieb nicht die Erbin eines kleinen Bergbauernhofes ausfindig gemacht. So kam es unter anderem zu mir als einer der Folgen der Triebe, die Vater durchs Gebirge gestoßen haben.“

 
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)

De Chinese schrijver Shen Congwen werd geboren op 28 december 1902 in Fenghuang in de provincie Hunan. Zie ook alle tags voor Shen Congwen op dit blog.

Uit:Family Letters (Vertaald door Alice Xin Liu)

“1961, second half of January
Fuwai Hospital

San Jie,
My blood pressure was measured today, it has dropped very low: the systolic pressure is at 140. Although the diastolic pressure is only at 90, the doctor says the difference is not too big for someone my age. I found out that the main factor was food fried in corn oil. I had my blood tested for a fourth time, and my cholesterol has also dropped to below 200, and the issues are roughly just that. I found out that my heart isn't working so well. Therefore I am only taking one tablet of medicine to lower blood pressure, but it's not good to drastically lower it. After a few days my heart has to have some kind of treatment. My left arm will be treated with hot wax: I lie on a bed and a big piece of white wax covers my left arm for about 30 minutes. This is done every other day, and after tomorrow, once every day. What I eat these days is still too oily. Today I ate fish, quite a lot of it, about 300 grams per plate. Adding in 100 grams of oil, and the result is oily. According to the instructions, this is an effective way to lower my allotment of cholesterol (on the other hand it's a way of adjusting long-term lack of nutrition, or singular nutrition). This is carried out according to treatment solutions from Russia. In my view, though, I think "Eat well, keep thoughts at bay. Sleep well, shower once a day" is my ultimate aim. I heard that restructuring comes from qigong, but it will only be officially passed to me on Saturday. First thing is taking care of daily tasks: methods, processes, states, issues, ways of healing.  The core of it is qigong. Once you make a breakthrough, the method will seem easy to the extreme, and you don't need your brain at all. In the end it's acknowledging that the "guidance exercises" of those trying to become gods work, and the "deep meditation" of monks more than a thousand years ago work, and also the secret societies and sects "passing the dharma" ten or so years ago.”

 
Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988)
Hier met zijn vrouw Zhang Zhaohe

De Nederlandse schrijver Conrad Busken Huet werd geboren op 28 december 1826 in Den Haag, als zoon van een ambtenaar. Zie ook alle tags voor Conrad Busken Huet op dit blog.

Uit: Het land van Rembrandt

“Het lang aanhouden van de winterslaap heeft een natuurlijke reden gehad. Het Frans van het Roelandslied is niet, gelijk het Italiaans van Dante of het Spaans van koning Alfonso, een levende taal gebleven. Evenmin het Duits der oudgermaanse dichtwerken, of het Diets der middelnederlandse. Werkzamer oorzaken dan zelfs de tegenstrevende nationale eigenliefde, of de gehechtheid aan het voorvaderlijke, hebben deze idiomen in zulke mate doen verouderen dat eerlang ook de overgangen of verbindingen zijn gaan ontbreken. Het lijdt geen twijfel dat die talen een veel minder onvolmaakte beschaving tot voertuig gediend hebben dan vaak beweerd of ondersteld is. Doch zij zouden niet buiten het verkeer geraakt of daaruit verdrongen zijn, indien zij voor de allengs ontstaande nieuwe behoeften van de geest bij voortduring bruikbaar gebleven waren.
Op die wijs verklaart het zich dat wij moeite hebben van de lectuur onzer vaderen, gelijk het vrijstaat met een algemene naam de geschriften aan te duiden die beurtelings hen onderwezen of vermaakten, ons een voorstelling te vormen. Maar tegelijk verstaan wij dat onze bijzondere voorouders, de Nederlanders der 13de, 14de en 15de eeuw, aan de enge grenzen der letterkunde van hun eigen land in het minst niet gebonden geweest zijn. Er was een moderne Europeese literatuur uit welke de begaafden onder hen, naar verschillende zijden, rechtstreeks putten konden.
De kennis welke de Nederlandse bewerker van de Roman de Renard van het oude Frans heeft moeten bezitten, om van zijn taak zich zo te kunnen kwijten als hij gedaan heeft, was niet buitengewoner dan de kennis van het Latijn welke geëist werd om uit het mirakelboek van een prozaschrijver van het jaar 1200 het onderwerp van Beatrijs te putten en deze stof dichterlijk te bearbeiden.“

 
Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)
 

De Argentijnse schrijver Manuel Puig werd geboren op 28 december 1932 in General Villegas. Zie ook alle tags voor Manuel Puig op dit blog.

Uit: Le baiser de la femme-araignée (Vertaald doorAlbert Bensoussan)

« - Et maintenant je vais devoir subir ce que tout le monde me dit.
- Voyons ça… Qu'est-ce que je vais te dire ?
- Tous pareils. On me sort la même chose, toujours !
- Quoi donc ?
- Qu'enfant on m'a trop dorloté, que c'est pour ça que je suis comme ça, que je suis resté collé aux jupes de maman et alors je suis comme ça, mais que ça pourrait toujours se corriger ; et que ce qu'il me faut c'est une femme ; parce que la femme, c'est ce qu'il y a de mieux.
- C'est ce qu'on te dit ?
- Oui, et moi je réponds… Parfait ! Extra ! Puisque les femmes sont ce qu'il y a de mieux, moi, justement, je veux être une femme. »

 
Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990)
Cover 

De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd geboren in Ulm op 28 december 1925.Zie ook alle tags voor Hildegard Knef op dit blog.

Heimweh nach dem Kurfürstendamm

Ich hab so Heimweh nach dem Kurfürstendamm,
hab so Sehnsucht nach meinem Berlin!
Und seh ich auch in Frankfurt, München, Hamburg oder Wien
die Leute sich bemühn, Berlin bleibt doch Berlin.
Ich hab so Heimweh nach dem Kurfürstendamm,
Berliner Tempo, Betrieb und Tamtam!
Hätt ich auch wo 'ne Wohnung, und wär sie noch so neu,
Ich bleib Berlin, meiner alten Liebe treu!

Alles was gut war, das kommt mal zurück,
wenn darüber auch Zeit vergeht.
Aus Glück wurde Pech und aus Pech wird Glück,
solange die Welt sich dreht!
Unser Brandenburger Tor
hat schon viel gesehn,
und mit Schnauze und Humor
da wird's schon weitergehn.

 
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)
Cover

De Zuid-Afrikaanse dichter C. Louis Leipoldt werd geboren op 28 december 1880 in Worcester in de toenmalige Kaapkolonie. Zie ook alle tags voor C. Louis Leipoldt op dit blog.

Veld-akwarelle

1.
Torkwaas, topaas en toermalyn,
En wisselende aleksandryn;
Sardoniks wit gestreep; porfiet,
En malwa-groen blink malagiet;
Die heuning-geel van krysopraas;
Die diepsee-pêrel met sy waas
Van môre-grys eer dou-voor-dag
Die daglig in die ooste lag;
Safier wat blouer bloukleur gee
As die diep dieptes van die see;
Die bloedrooi skyn van 'n robyn
Nuut-uitgegrawe uit die myn,
En peridot en amatis
Waarin twee tinte om voorrang twis.

 
C. Louis Leipoldt (28 december 1880 - 12 april 1947)

De Franse schrijver, filmmaker en kunstenaar Guy Ernest Debord werd op geboren 28 december 1931 in Parijs. Zie ook alle tags voor Guy Debord op dit blog.

Uit: La Société du spectacle

« L'origine du spectacle est la perte d'unité du monde, et l'expansion gigantesque du spectacle moderne exprime la totalité de cette perte : l'abstraction de tout travail particulier et l'abstraction générale de la production d'ensemble se traduisent parfaitement dans le spectacle, dont le mode d'être concret est justement l'abstraction. Dans le spectacle, une partie du monde se représente devant le monde, et lui est supérieure. Le spectacle n'est que le langage commun de cette séparation. Ce qui relie les spectateurs n'est qu'un rapport irréversible au centre même qui maintient leur isolement. Le spectacle réunit le séparé, mais il le réunit en tant que séparé. »

Guy Debord (28 december 1931 - 30 november 1994)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e december ook mijn blog van 28 december 2014 deel 2.

28-12-2015 om 18:32 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.

Naar de daken

Als ik opkijk is het nacht.
De maan verschijnt, het is die uit de kindertijd:
pips maar bont gemutst. Nu dwaalt mijn blik
naar mijn werkeloze handen als gaf een herinnering af.
Had ik al gezegd dat ik geen ondragelijk geheim heb?
Soms waan ik me onderwerp van twist tussen deze of gene listige goden.
Mijn onbegrip een ode aan hun almacht,
als ik dat eens durfde geloven. Dan weer denk ik de holle lach
van de alleman te horen, maar het blijkt slechts de wereld
van de verrekijk en de uitgekiende gein van elkaar opzettelijk
verkeerd begrijpen. Niets doet minder pijn of het is doodgeboren.
Inenen wens ik mijn vod van een gemoed uitgeslagen
en ik vraag me af: wat wacht ons op het dak?
Welke overheerlijke vloek rijpt daar in de sferen?
Naar de daken ja! En dan maar wachten tot morgen de luchten
van postmodern blauw – het oude grijs – naar een trouwer blauw
verschieten en mij de staar wegnemen, in het kraaiennest
van de antenne gezeten, want op mijn plek
ben ik de vogel in de krok zijn bek en
het is begonnen te hongeren.

Stomme vogel

Ik had me teruggetrokken om ergens op te mediteren,
waarop weet ik niet meer. Toen hij me eindelijk belde.

Ik zei dat ik me gevangen voelde in deze kersenboomgaard
– hij zei dat het hem niks verbaasde – en er een joekel
van een boom was hier, met een net erover waar
een vogel in vastzat die zich vol had gevreten van de
kersen en nu onder het net uit wilde maar niet kon,
hoe ik ook probeerde te helpen door het net te lichten.

Ik was almaar moe. In mijn hoofd deden namen de
ronde, gezichten ook. Wat ik nodig had, ik kon er niet
opkomen. Wat ik niet nodig had, ik zag het overal.
In de smalende groene velden, in de kersen rondom
de bomen die de geur van likeur verspreidden.

Er was een betekenisloze stilte.
Hij zei: en je weet het, altijd een steen los in
de muur achterlaten voor mij.

Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

Uit: Au régal des vermines

«J'ai vécu toute mon enfance devant des fouilles : de ma fenêtre je plongeais sur un chantier : toute la journée des types en tricot de peau harcelaient la caillasse. Je pensais à un bagne. En quelques années, ils ont dégagé tout un forum, des colonnes, quelques statues au marteau-piqueur... Il faut écrire son premier livre au marteau-piqueur... C'est ainsi que Sa Grâce la Littérature peut s'avancer dans les rubans, les étendards, s'enfoncer dans le terrain vague, parmi les Arabes, caresser les nuques comme un murmure ému... Je ne décorerai pas mes livres. Pas question de leur trouver une forme. Une belle robe attrayante croulant sous les pompons. Hors de question de m'enfiorituriner élégamment. La prétention et la seule, c'est bien cette mise en forme, les détours de la composition, les travaux... Exactement comme si c'était de la cuisine. Toutes ces épices dedans pour que ce soit digeste (ou non). Travail mâché. Sinistre et cynique puérilité ! Il faut aller tout droit, de moi à vous, sans déformation. On doit retrouver l'univers de l'écrivain du début à la fin, dans une seule phrase, la première venue. Ceux qui cherchent la forme, c'est que leur écriture n'est pas vitale pour eux : ils ne dépendent pas d'elle. Elle ne les fait pas marcher Ils veulent la maîtriser au contraire, la dompter et non la laisser intacte, sauvage, salope de griffes, surprenante pour tout dire ! Se laisser entraîner par elle dans sa brutalité, dans la jungle, bambouler ensemble parmi les bambous bouffis de lianes !...»

Marc-Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: Writing While Black

“So, they’re acquiring?”
“Yes!” Meghan squealed. “They’re looking for new product to publish in both traditional and electronic formats. They want new, fresh, edgy stuff. Immediately, I thought about you.”
Yeah, me. I’m fresh and edgy. “You thought about me.”
“Of course, I thought about you!”
“So, you’re thinking of pitching him A Thousand Churches?”
Crickets…
Finally, Meghan spoke. “No sweetie, after twenty rejections, you’ve got to let that one breathe. We can go out with it again later. It’s all about timing.”
Christina deflated. Her mind took her back to last night, before she drowned her sorrows in martinis and champagne.
“What then?” she asked, dejected.
“I want you to send me whatever you’ve got,” Meghan said. “It doesn’t even have to be complete. Just three chapters, an outline for the rest of the book, and a proposal for how to sell it and why it’s different from other books. You’re a lawyer. Make the best argument you can that’s going to make them want to acquire your book. Do you have anything you can send me by Monday?”
Christina was poised to say no when she remembered. The treatment that four Mayflower martinis built was residing on her laptop in the living area. The treatment where she masqueraded as a white woman to tell the story of white women. Something about the whole affair left a bad taste in her mouth.
But the other part of her was hearing none of that. Do it. What do you have to lose?
Christina scratched her head. “Well, I do have a little something I’ve been working on,” she said, hesitant. “It’s different though.”
“Different is good, Christina,” Meghan assured her. “I want to see different.”
“I don’t know…”

Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
 

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

In memoriam matris

Ik kan u niet geheel meer samenvinden
- de winden woeien door mijn hoofd -
hier is uw naam, uw beeld is ginder
en uwe geuren zijn mij gansch ontroofd.
 
Onder wat hooge, tengre boomen is uw graf,
maar daar is niet wat ik aan u beminde
en wat ik nimmermeer zal vinden
voor ook mijn lichaam rusten zal in 't graf.

De open wereld
 
Nu ligt de wereld open tot de kern
en schemering verbloedt aan alle wegen
een witte wolk hangt slapend aan een ster;
dit is het uur dat alles wordt beschreven.
 
Sluit nu de luiken van het donker huis:
wanneer de ziel der dingen wordt geboren
trekt ieder zich terug in d'eigen kluis
om naar het zingend hart te hooren.

Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
 

De Amerikaanse schrijver en optredend artiest Bob Flanagan werd geboren op 26 december 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Bob Flanagan op dit blog.

Why (Fragment)

because I'm attracted to it; because I'm addicted to it; because endorphins in the brain are like a natural kind of heroin; because I learned to take my medicine; because I was a big boy for taking it; because I can take it like a man; because, as someone once said, HE'S GOT MORE BALLS THAN I DO, because it is an act of courage; because it does take guts; because I'm proud of it; because I can't climb mountains; because I'm terrible at sports; because NO PAIN, NO GAIN; because SPARE THE ROD AND SPOIL THE CHILD; BECAUSE YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.

Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996)
Cover 

De Duitse schrijfster Malin Schwerdtfeger werd geboren op 27 december 1972 in Bremen. Zie ook mijn blog van 27 december 2008. Zie ook alle tags voor Malin Schwerdtfeger op dit blog.

Uit: Café Saratoga

„Bei dem Gedanken an eine lange Fahrt durch das andere Deutschland bekam ich feuchte Hände und wollte das Lenkrad nicht mehr loslassen, bis wir die Grenze passiert hätten.
An der blauen Tankstelle war ich abgefahren, weil ich noch einmal in Bundes hatte pinkeln wollen, und auch Jane hatte ich noch ein letztes Mal auf die Toilette geschickt, denn ich wollte nicht mitten im anderen Deutschland anhalten müssen.
Das war ich Tata und Bocian schuldig, die mir eingeschärft hatten, diese Straße niemals zu verlassen. Es sei eine Straße ohne Links und Rechts, hatten sie gesagt.
Ich drehte am Lenkrad, wie es Autofahrer in alten Filmen tun, Lilian Harvey am Steuer, daneben Willy Fritsch, im Hintergrund flimmert ein unscharfer Film von der Landschaft, und jemand wackelt am Auto.
»Bei dir fühle ich mich so sicher«, sagte Jane. Der Mirafiori schlingerte. »Autofahren, Autofahren ist die größte Schwäche jeder kleinen Frau«, sang Jane, »und es träumen alle Mägdelein heute schon von einem Führerschein.« Jane sang, um mich wach und bei Laune zu halten, Jane hatte eine Dreißiger-Jahre-Stimme, dünn und hell wie ihre Haare, und seit dem
Tankstellenklo sang sie mir ein Medley aus »Die drei von der Tankstelle«, bis weit in das andere Deutschland hinein.
»Ein wunderbarer Film«, sagte Jane. »Willy Fritsch und Heinz Rühmann, und niemand kennt den Dritten, obwohl er der Sexieste ist und der Einzige, der singen und tanzen kann.«
Jane langweilte sich und wollte spielen, also spielte sie Waswürdest-du-nehmen-wenn-du-was-nehmen-müsstest.“

Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972)
Bremen

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

27-12-2015 om 18:15 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichteres en schrijfster Mariella Mehr werd geboren op 27 december 1947 in Zürich. Zie ook alle tags voor Mariella Mehr op dit blog.

Uit: Angeklagt

„Ich sage das nicht, weil ich die Absicht habe, Sie
zu belügen. Aber ein bisschen Spiel sei mir erlaubt und Erinnerungen, das wissen Sie, sind unberechenbar.
Nehmen wir zum Beispiel mein Vaterhaus. Eins, das man wirklich so nennen darf, denn es wurde von meinem Vater eigenhändig erbaut. Zu groß für eine Kleinfamilie. Vier Stockwerke, die Mansarde mitgerechnet. Ich kann mich nur noch an die Küche, den unbewohnten Salon, so nannte ihn meine Mutter, an das elterliche Schlafzimmer, an meines und an die Mansarde erinnern.
An die Mansarde.
Seltsam, sich an eine Mansarde erinnern zu wollen, nicht wahr? An eine wie die unsere, an der nichts Nennenswertes zu sehen ist.
Vater baute das Haus vor meiner Geburt. Um das Haus wucherte eine hohe Buchsbaumhecke. Innerhalb des Geheges ein Gemüsegarten, Spalierbirnen an der Hausmauer, ein Rosenstrauch. Lachsfarbene Blüten. Jedes Jahr ein paar weniger.”

 
Mariella Mehr (Zürich, 27 december 1947)
 

De Zwitserse schrijver Markus Werner werd geboren op 27 december 1944 in Eschlikon (Kanton Thurgau). Zie ook alle tags voor Markus Werner op dit blog.

Uit: Bis bald

„Blind war ich nur sekundenlang, der Vorhang hat sich rasch gehoben: Der Bus fuhr bereits, vorne beim Reiseleiter stand ein junger Mann in Shorts, der Reiseleiter schwenkte sein Ticket und sprachüber Mikrophon auf ihn ein, entschlossen, sich vor der Busladung erneut zu profilieren. Ich bekam mit, daß der Mann Amerikaner war, weder Deutsch noch Französisch verstand und also in Kauf nehmen mußte, den Erläuterungen des Fremdenführers nicht folgen zu können. Den Amerikaner schien dieser Sachverhalt, falls er ihn faßte, nicht zu quälen, jedenfalls sagte er zweimal okay und zweimal no problem, kam nach hinten und setzte sich neben mich. Er gab mir die Hand und stellte sich vor, Grünberg, Ohio. Ich hatte noch nie einen Amerikaner stottern gehört, Grünberg stotterte und gefiel mir, aber ich war zu wenig konzentriert, um ein Gespräch zu führen, ich fühlte mich ungut und mußte oft gähnen, auch begann der Reiseleiter, sobald wir auf der Hauptstraße waren, mit seinen zweisprachigen Ausführungen. Er stellte zuerst sich selber vor, wahrscheinlich als Ali, Mohamed oder Farouk, dann die tunesische Geschichte im Abriß, und Grünberg, die Hände über dem Geschlecht gefaltet, schlief ein, zuckte, pendelte und kam an meiner Schulter zur Ruhe.Es störte mich kaum, mich störte einzig das =Geschwätz des Reiseleiters, der zwar vorzüglich Deutsch und Französisch sprach, aber alles so mechanisch hersagte, wie man nur tausendmal Gesagtes sagen kann.“

 
Markus Werner (Eschlikon, 27 december 1944)

De Indische dichter Mirza Ghalib (eigenlijk Asadullah Baig Khan) werd geboren op 27 december 1796 in Agra. Zie ook alle tags voor Mirza Ghalib op dit blog.

A Thousand Desires

Thousands of desires, each worth dying for...
Many of them I have realized...yet I yearn for more...

Why should my killer (lover) be afraid? No one will hold her responsible
For the blood which will continuously flow through my eyes all my life

We have heard about the dismissal of Adam from Heaven,
With a more humiliation, I am leaving the street on which you live...

Oh tyrant, your true personality will be known to all
If the curls of my hair slip through my turban!

But if someone wants to write her a letter, they can ask me,
Every morning I leave my house with my pen on my ear.

In that age, I turned to drinking (alcohol)
And then the time came when my entire world was occupied by alcohol

From whom I expected justice/praise for my weakness
Turned out to be more injured with the same cruel sword

When in love, there is little difference between life and death
We live by looking at the infidel who we are willing to die for

Put some pressure on your heart to remove that cruel arrow,
For if the arrow comes out, so will your heart...and your life.

For god's sake, don't lift the cover off any secrets you tyrant
The infidel might turn out to be my lover!

The preacher and the bar's entrance are way apart
Yet I saw him entering the bar as I was leaving!

Thousands of desires, each worth dying for...
Many of them I have realized...yet I yearn for more.

 
Mirza Ghalib (27 december 1796 – 15 februari 1869)
Agra 

De Duitse schrijver Carl Zuckmayer werd op 27 december 1896 geboren in Nackenheim am Rhein. Zie ook alle tags voor Carl Zuckmayer op dit blog.

Ich habe Angst vor dem Tod
 

Ich habe Angst vor dem Tod
Bein Einschlafen denke ich manchmal:
was wird mit mir sein, wenn ich nicht mehr aufwache?

Ich denke mir oft,
daß ich vor der Geburt
von meiner Mutter umgeben war,
in ihrem Leib, ohne sie zu kennen.
Dann brachte sie mich zur Welt,
und ich kenne sie nun und lebe mit ihr.

So, glaube ich ,
sind wir als Lebende von Gott umgeben,
ohne ihn zu erkennen.

Wenn wir sterben,
werden wir ihn erfahren,
so wie ein Kind seine Mutter,
und mit ihm sein.

Warum soll ich den Tod fürchten?

 
Carl Zuckmayer (27 december 1896 – 18 januari 1977)
Borstbeeld in Nackenheim

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn vorige blog van vandaag

27-12-2015 om 17:46 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Louis Bromfield werd geboren op 27. Dezember 1896 in Mansfield, Ohio. Zie ook alle tags voor Louis Bromfield op dit blog.

Uit: Early Autumn

“There was a ball in the old Pentland house because for the first time in nearly forty years there was a young girl in the family to be introduced to the polite world of Boston and to the elect who had been asked to come on from New York and Philadelphia. So the old house was all bedizened with lanterns and bunches of late spring flowers, and in the bare, white-painted, dignified hallway a negro band, hidden discreetly by flowers, sat making noisy, obscene music.
Sybil Pentland was eighteen and lately returned from school in Paris, whither she had been sent against the advice of the conservative members of her own family, which, it might have been said, included in its connections most of Boston.
Already her great-aunt, Mrs. Cassandra Struthers, a formidable woman, had gone through the list of eligible young men - the cousins and connections who were presentable and possessed of fortunes worthy of consideration by a family so solidly rich as the Pentlands. It was toward this end that the ball had been launched and the whole countryside invited, young and old, Spry and infirm, middle-aged and dowdy-toward this end and. with the idea of showing the world that the family had lost none of its prestige for all the lack of young people in its ranks. For this prestige had once been of national proportions, though now it had shrunk until the Pentland name was little known outside New England.
Rather, it might have been said that the nation had run away from New England and the Pentland family, leaving it stranded and almost forgotten by the side of the path which marked an unruly, almost barbaric progress away from all that the Pentland family and the old house represented.
Sybil’s grandfather had seen to it that there was plenty of champagne; and there were tables piled with salads and cold lobster and sandwiches and hot chicken in chafing-dishes. It was as if a family whose whole history had been marked by thrift and caution had suddenly cast to the winds all semblance of restraint in a heroic gesture toward splendor.”

 
Louis Bromfield (27 december 1896 – 18 maart 1956)

De Amerikaanse schrijver en essayist Wilfrid Sheed werd geboren op 27 december 1930 in Londen. Zie ook alle tags voor Wilfrid Sheed op dit blog.

Uit: The House That George Built

“Well, just because everybody was doing it didn't make it right. But remember: There was no other living music around except the music of the streets; there were no radios or records, or even talking pictures. Unless your parents took you to the theater, like Jerome Kern's, or to concerts, like no one I can think of, "good" music only existed in the form of hieroglyphs on a page, which meant that in effect it was a dead language, and a growing child could not survive on dead languages alone. So they listened instead to the sounds that seeped out of the vaudeville house rear windows and under the doors of taverns, and to the riffs of the barrel organs and ice cream trucks playing "Nola" and "The Whistler and His Dog," and from the upstairs windows of the tenements themselves, where seditious neighbors had actually acquired the latest sheet music and couldn't wait to bang it out on their new pianos, for the rest of the community to swing to and curse.
But perhaps the most effective medium for spreading the new music around were the average absentminded whistlers and hummers whose names were legion in those days, and still semi-legion when I was growing up in the 1940s and '50s. In fact, I have a vague feeling I was one myself. Anyway, you had little choice about it. If you knew the music, you whistled it, as if all the backed-up melody in your head was forcing its way out through your mouth like steam from a kettle.”

 
Wilfrid Sheed (27 december 1930 – 19 januari 2011)
Londen in Kersttijd 

De Amerikaanse dichter Charles Olson werd geboren op 27 december 1910 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Charles Olson op dit blog.,

The Kingfishers

2
I thought of the E on the stone, and of what Mao said
la lumiere”
                    but the kingfisher
de l’aurore”
                    but the kingfisher flew west
est devant nous!
                    he got the color of his breast
                    from the heat of the setting sun!
 
The features are, the feebleness of the feet (syndactylism of the 3rd & 4th digit)
the bill, serrated, sometimes a pronounced beak, the wings
where the color is, short and round, the tail
inconspicuous.
 
But not these things were the factors. Not the birds.
The legends are
legends. Dead, hung up indoors, the kingfisher
will not indicate a favoring wind,
or avert the thunderbolt. Nor, by its nesting,
still the waters, with the new year, for seven days.
It is true, it does nest with the opening year, but not on the waters.
It nests at the end of a tunnel bored by itself in a bank. There,
six or eight white and translucent eggs are laid, on fishbones
not on bare clay, on bones thrown up in pellets by the birds.
 
                                                   On these rejectamenta
(as they accumulate they form a cup-shaped structure) the young are born.
And, as they are fed and grow, this nest of excrement and decayed fish becomes
                                                              a dripping, fetid mass
 
Mao concluded:
                nous devons
                              nous lever
                                           et agir!

 
Charles Olson (27 december 1910 – 10 januari 1970)

De Spaanse schrijver Serafín Estébanez Calderón werd geboren op 27 december 1799 in Málaga. Zie ook alle tags voor Serafín Estébanez Calderón op dit blog.

Uit: An Andalusian Duel (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)

"I will strike higher; but let us go on."
"Take care of my chest, it was always weak."
"Then just tell me, friend, where am I to sound or tap you?"
"My dear Balbeja, there's always plenty of time and space to hack at a man; I have here on my left arm a wen, of which you can make meat as much as you like."
"Here goes for it," said Balbeja, and he hurled himself like an arrow; the other warded off the thrust with his cloak, and both, like skilful penmen, began again tracing S's and signatures in the air with dashes and flourishes without, however, raising a particle of skin.
I do not know what would have been the end of this onslaught, since my venerable, dry, and shriveled person was not suitable for forming a point of exclamation between two combatants; and the tavern-keeper troubled so little about what was happening that he drowned the stamping of their feet and clatter of the tumbling stools and utensils by scraping street music on a guitar as loud as he could. Otherwise he was as calm as if he were entertaining two angels instead of two devils incarnate.
I do not know, I repeat, how this scene would have ended, when there crossed the threshold a parsonage who came to take a part in the development of the drama. There entered, I say, a woman of twenty to twenty-two years of age, diminutive in body, superlative in audacity and grace. Neat and clean hose and shoes, short, black flounced petticoat, a linked girdle, head-dress or mantilla of fringed taffeta caught together at the nape of her neck, and a corner of it over her shoulder, she passed before my eyes with swaying hips, arms akimbo, and moving her head to and fro as she looked about her on all sides."

 
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 – 5 februari 1867)
Málaga in de Kersttijd

De Oostenrijkse schrijver en essayist Klaus Hoffer werd geboren op 27 december 1942 in Graz. Zie ook alle tags voor Klaus Hoffer op dit blog.

Uit: Bei den Bieresch Recensie door Wolfgang Schneider)

„Der größte Teil des Buches besteht aus initiierenden Gesprächen: Hans wird von einer zickschen Autorität zur nächsten gereicht, jeder versucht ihm ein wenig aus der Ahnungslosigkeit zu helfen und erzählt von den Traditionen und Gepflogenheiten der Bieresch. Dabei widerspricht einer dem anderen. Die "Göds", die in Zick das Sagen haben, erweisen sich allesamt als durchgedrehte Hermeneuten, von denen Hans wenig Konkretes erfährt, von denen er aber mit vertrackten mythologisch-religiösen Erörterungen versorgt wird. Wie bei Kafka sind sie von der Liebe zum Paradoxen und Ausweglosen inspiriert.
So viel steht fest - es geht um einen Sündenfall vor Urzeiten: "Das Gefühl, dass ein nicht gutzumachender Fehler gemacht wurde, begleitet uns, während wir auf der Stelle treten." Die Welt ist verkorkst, und man fragt sich, warum. Man lebt nicht, sondern ergeht sich in doppelt und dreifach hintersinnigen Erklärungen des Lebens. Der Ertrag des kollektiven Grübelns besteht in mysteriösen Aphorismen und Redensarten, in denen sich die Essenz des Bieresch-Lebens mit seiner albtraumhaften Wiederkehr des Gleichen abgelagert hat: "Der Hund kehrt zum Erbrochenen zurück." Oder: "Unsere Geschichte ist der Knoten, der sich löst, wenn man ihn knüpft."

 
Klaus Hoffer (Graz, 27 december 1942)

27-12-2015 om 17:39 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Weihnachtsmarkt door Hans G. Jentzsch, 1907

Am zweiten Weihnachtstage

[Stephanus]

Jerusalem, Jerusalem!
Wie oft erschollen ist sein Ruf;
Du spieltest sorglos unter dem
Verderben, unter Rosses Huf
Und Rades Wucht. Schau, darum ist
Verödet deine Stätte worden,
Und du ein irres Küchlein bist,
Sich duckend unter Geierhorden.

Vorüber ist die heil'ge Zeit,
Wo deine Sinne ihn erkannt;
Noch seiner Wunder Herrlichkeit
Zieht nur als Sage durch das Land.
Der Weise wiegt sein schweres Haupt,
Der Tor will dessen sich entschlagen,
Und nur die fromme Einfalt glaubt
Und mag die Opfergabe tragen.

O bringt sie nur ein willig Tun,
Ein treues Kämpfen zum Altar,
Dann wird auf ihr die Gnade ruhn,
Ein hohes Wunder immerdar.
Doch bleibt es wahr: der Gegenwart
Gebrochen sind gewalt'ge Stützen,
Seit unsren Sinnen trüb und hart
Verhüllt ward seiner Zeichen Blitzen.

War einst erhellt der schwanke Steg,
Und klaffte klar der Abgrund auf,
Wir müssen suchen unsren Weg
Im Heiderauch ein armer Hauf.
Des Glaubens köstlich teurer Preis
Ward wie gestellt auf Gletschers Höhen;
Wir müssen klimmen über Eis
Und schwindelnd uns am Schlunde drehen.

Was, Herr, du ließest fort und fort,
Hat in die Seele wohl gebrannt;
Doch bleibt es ein geschriebnes Wort,
Unsichtbar die lebend'ge Hand.
Ach, nur wo Grübeln nicht und Stolz
Am Stamme nagt seit Tag und Jahren,
Blieb frisch genug das mark'ge Holz,
Frei durch Jahrtausende zu fahren.

So ist es, wehe, schrecklich wahr,
Daß Mancher, der zum starken Mast
Geschaffen, in der Zeit Gefahr
Die Glaubenssegel hat gebraßt,
Nun dürre Säule nackt und schwer
Nur krachend kündet durch das Wehen,
Hier sei in Zweifels schwarzem Meer
Ein mächtig Schiff am Untergehen.

O sende, Retter, deinen Blitz,
Der ihm den frommen Hafen hellt,
Da einst der starke Mast als Sitz
Der Pharuslampe sei gestellt.
Es trägt Gebirge ja dein Land,
Wo Cedern sich zu Cedern einen;
Laß nicht ein Sturmlicht den Verstand
Und einen Fluch die Kraft erscheinen!

Als Stephanus mit seinem Blut
Besiegelte den Christussinn,
Da legten Mörder, heiß vor Wut,
Zu eines Jünglings Füßen hin,
Der stumm und finster sich gesellt,
Die Kleider staubig, schweißbefeuchtet:
Und der ward Paulus, Christi Held,
Des Strahl die ganze Welt durchleuchtet.

 
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
Winter op Burg Hülshoff, waar von Droste-Hülshoff werd geboren.

Zie voor de schrijvers van de 26e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

26-12-2015 om 09:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook alle tags voor David Sedaris op dit blog.

Uit: Me Talk Pretty One Day 

“No one else had been called, so why me? I ran down a list of recent crimes, looking for a conviction that might stick. Setting fire to a reportedly flameproof Halloween costume, stealing a set of barbecue tongs from an unguarded patio, altering the word on a list of rules posted on the gymnasium door; never did it occur to me that I might be innocent.
"You might want to take your books with you," the teacher said. "And your jacket. You probably won't be back before the bell rings."
Though she seemed old at the time, the agent was most likely fresh out of college. She walked beside me and asked what appeared to be an innocent and unrelated question: "So, which do you like better, State or Carolina?"
She was referring to the athletic rivalry between the Triangle area's two largest universities. Those who cared about such things tended to express their allegiance by wearing either Tar Heel powder blue, or Wolf Pack red, two colors that managed to look good on no one. The question of team preference was common in our part of North Carolina, and the answer supposedly spoke volumes about the kind of person you either were or hoped to become. I had no interest in football or basketball but had learned it was best to pretend otherwise. If a boy didn't care for barbecued chicken or potato chips, people would accept it as a matter of personal taste, saying, "Oh well, I guess it takes all kinds." You could turn up your nose at the president or Coke or even God, but there were names for boys who didn't like sports. When the subject came up, I found it best to ask which team my questioner preferred. Then I'd say, "Really? Me, too!"
Asked by the agent which team I supported, I took my cue from her red turtleneck and told her that I was for State. "Definitely State. State all the way."
It was an answer I would regret for years to come.
"State, did you say?" the agent asked.
"Yes, State. They're the greatest."

 
David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Kostova werd geboren op 26 december 1964 in New London, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Kostova op dit blog.

Uit: The Historian

“Reluctantly, my father agreed. He talked with my teachers and with Mrs. Clay, and reminded me that there would be ample time for my homework while he was in meetings. I wasn’t surprised; for a diplomat’s child there was always waiting to be done. I packed my navy suitcase, taking my schoolbooks and too many pairs of clean kneesocks. Instead of leaving the house for school that morning, I departed with my father, walking silently and gladly beside him toward the station. A train carried us to Vienna; my father hated planes, which he said took the travel out of traveling. There we spent one short night in a hotel. Another train took us through the Alps, past all the white-and-blue heights of our map at home. Outside a dusty yellow station, my father started up our rented car, and I held my breath until we turned in at the gates of a city he had described to me so many times that I could already see it in my dreams.
Autumn comes early to the foot of the Slovenian Alps. Even before September, the abundant harvests are followed by a sudden, poignant rain that lasts for days and brings down leaves in the lanes of the villages. Now, in my fifties, I find myself wandering that direction every few years, reliving my first glimpse of the Slovenian countryside. This is old country. Every autumn mellows it a little more,in aeternum, each beginning with the same three colors: a green landscape, two or three yellow leaves falling through a gray afternoon. I suppose the Romans—who left their walls here and their gargantuan arenas to the west, on the coast—saw the same autumn and gave the same shiver.
When my father’s car swung through the gates of the oldest of Julian cities, I hugged myself. For the first time, I had been struck by the excitement of the traveler who looks history in her subtle face.”

 
Elizabeth Kostova (New London, 26 december 1964)

De Amerikaanse schrijver Henry Miller werd geboren op 26 december 1891 In New York. Zie ook alle tags voor Henry Miller op dit blog.

Uit: Sexus

“The power which we long to possess, in order to establish the good, the true and the beautiful, would prove to be, if we could have it, but the means of destroying one another. It is fortunate that we are powerless. We have first to acquire vision, then discipline and forbearance. Until we have the humility to acknowledge the existence of a vision beyond our own, until we have faith and trust in superior powers, the blind must lead the blind. The men who believe that work and brains will accomplish everything must even be deceived by the quixotic and unforeseen turn of events.
They are the ones who are perpetually disappointed; no longer able to blame the gods, or God, they turn on their fellow men and vent their impotent rage by crying “Treason! Stupidity!” and other hollow terms. The great joy of the artist is to become aware of a higher order of things, to recognize by the compulsive and spontaneous manipulation of his own impulses the resemblance between human creation and what is called “divine” creation.
In works of fantasy the existence of law manifesting itself through order is even more apparent than in other works of art. Nothing is less mad, less chaotic, than a work of fantasy. Such a creation, which is nothing less than pure invention, pervades all levels, creating, like water, its own level.
The endless interpretations which are offered up contribute nothing, except to heighten the significance of what is seemingly unintelligible. This unintelligibility somehow makes profound sense. Everyone is affected, including those who pretend not to be affected. Something is present, in works of fantasy, which can only be likened to an elixir. This mysterious element, often referred to as “pure nonsense,” brings with it the flavor and the aroma of that larger and utterly impenetrable world in which we and all the heavenly bodies have their being.”.

 
Henry Miller (26 december 1891 – 7 juni 1980)
 

De Duitse dichter Rainer Malkowski werd geboren op 26 december 1939 in Berlijn-Tempelhof. Zie ook alle tags voor Rainer Malkowski op dit blog.

Am Sonntag leere Chausseen

Am Sonntag leere Chausseen.
Die Stille in den Zementwerken.
Auf den Koppeln rann der Regen
strähnig
in rostende Badewannen.
Sieben Jahre vergingen.
Ich arbeitete, aß, trank, schlief.
Ich starrte auf die dringlich
nickenden Pappeln am Horizont:
Ausrufezeichen, die lange
bereitstanden.
Ich begriff allmählich
für welche nicht
mehr zu unterdrückenden
Sätze.

Uit: Ein Tag für Impressionisten

Etwas von der Ruhe
Fabres,
dem der Nachmittag verging
über der Beobachtung
einer Sandwespe.

Auch Fabre wußte nicht,
was das ist: die Zeit.
Aber er ertrug es vielleicht
besser,
weil er so wenig
für sich selber brauchte.

Ein sehr beschäftigter alter Mann
auf einem Stück Provenceerde.
Was die Mühe lohnt,
konnte er
mit bloßem Auge erkennen.

 
Rainer Malkowski (26 december 1939 – 1 september 2003)

De Duitse schrijver Mani Beckmann (pseudoniem Tom Finnek) werd geboren op 26 december 1965 in Alstätte/Westfalen. Zie ook alle tags voor Mani Beckmann op dit blog.

Uit: Teufelsmühle

“Vor et was mehr als dreißig Jahren, 1974, musste das alte Bauernhaus meiner Großeltern, Heinrich und Anna Vortkamp, dem Neubau einer Landstraße zwischen der münsterländischen Kreisstadt Altheim und dem niederländischen Enschede weichen. Das winzige und windschiefe Häuschen, das von allen im Dorf nur Molenkotten* genannt wurde, hatte mehrere hundert Jahre an dieser Stelle im Ahlbecker Bruch gestanden. Einige Heimatkundler behaupteten gar, bei dem Kotten handele es sich neben der gotischen Dorfkir-che und der an der holländischen Grenze gelegenen Wassermühle um das älteste Gebäude des Dorfes. Alle Proteste, Petitionen und Leserbriefe an die lokalen Zeitungen nützten jedoch nichts, das ur-alte backsteinerne Kötterhaus mit dem niedrigen Schindeldach, der kleinen Holzscheune nebenan und dem verrotteten Brunnen vor der Tür wurde niedergerissen und dem Erdboden gleichge-macht, ebenso wie das umliegende Moor trockengelegt und die Feuchtwiesen dräniert wurden. Nur eine knorrige alte Eiche ne-ben der Landstraße, direkt am Abzweig zum Dorf Ahlbeck, deutet heute darauf hin, wo einst der Molenkotten zu finden war. Meine Großeltern zogen in die nahe gelegene, in den fünfziger Jahren für die Vertriebenen gebaute Hölderlinsiedlung, wo sie jedoch wenig später, in kurzem Abstand zueinander, verstarben. Obwohl ich da-mals erst sechs Jahre alt war, habe ich noch sehr genaue Erinne-rungen an den Bauernhof mit seinen niedrigen Decken, winzigen Butzenscheiben und rußgeschwärzten Wänden, und diese Erinne-rungen sind unauslöschlich mit einem Koffer aus braunem Leder verbunden.”

 
Mani Beckmann (Alstätte, 26 december 1965)
Cover

De Cubaanse schrijver, essayist en musicoloog Alejo Carpentier werd geboren in Havana op 26 december 1904. Zie ook alle tags voor Alejo Carpentier op dit blog.

Uit: The Kingdom of This World (Vertaald door Harriet de Onís)

“The marvelous, manufactured by sleight of hand, by juxtaposing objects ordinarily never found together: the old, fraudulent story of the fortuitous encounter of the umbrella and the sewing machine on an operating table,which engendered ermine spoons, snails in a rainy taxi, the lion's head on the widow's pelvis in Surrealist exhibitions. Or, even more to the point, the literary marvelous: the king in Sade's Juliette, Jarry's supermacho, Lewis's monk, the hair-raising theatrical props of the English gothic novel: ghosts, immured priests, lycanthropy, hands nailed to the castle door.
The result of attempting to arouse the marvelous at all costs is that the thaumaturges become bureaucrats. Invoked by means of cliched formulas that turn certain paintings into a monotonous mess of drooping clocks, seamstress' dummies, or vague phallic monuments, the marvelous is stuck in umbrellas, or lobsters, or sewing machines, or wherever, on an operating table, in a sad room, in a stony desert. Miguel de Unamuno said that memorizing rule books indicated a poverty of imagination.
Today there are codes for the fantastic based on the principle of the donkey devoured by the fig ( proposed in the Chants de Maldoror as the supreme inversion of reality), codes to which we owe Children Menaced by Nightingales or Andre Masson's Horses Devouring Birds.
But we should note that when Andre Masson tried to draw the jungle of Martinique, with its incredible entangling of plants and the obscene promiscuity of certain fruits, the marvelous truth of the subject devoured the painter, leaving him virtually impotent before the empty canvas.”

 
Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)
Kersttijd in Havanna

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

26-12-2015 om 09:55 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Jean Toomer werd geboren op 26 december 1894 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Jean Toomer op dit blog.

People

To those fixed on white,
White is white,
To those fixed on black,
It is the same,
And red is red,
Yellow, yellow-
Surely there are such sights
In the many colored world,
Or in the mind.
The strange thing is that
These people never see themselves
Or you, or me.

Are they not in their minds?
Are we not in the world?
This is a curious blindness
For those that are color blind.
What queer beliefs
That men who believe in sights
Disbelieve in seers.

O people, if you but used
Your other eyes
You would see beings.

 
Jean Toomer (26 december 1894 – 30 maart 1967)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en criticus Hans Brinkmann werd geboren op 26 december 1956 in Freiberg in Sachsen. Zie ook alle tags voor Hans Brinkmann op dit blog.

Uit:Letternbrut (Lezing bij de presentatie van het boek “Letternbrut” van Jürgen Höritzsch)

“LETTERNBRUT - das Wort lässt an ein Brüten über den Büchern denken, an strenges Selbststudium, der Text als Ei, der Leser als Huhn und der Ertrag des Ganzen, die so genannten Lesefrüchte, als ein Haufen Küken; das dottergelbe Spektakel, das kennt man ja, mit Eierschalen am Hintern unter der Wärmelampe, so schrill und laut allesamt, das man überhaupt nicht mehr zum Denken kommt ...
Aber Brut ist freilich auch die abfällig bis böse Bezeichnung für meist anderer Leute Kinder, da schwingt Genervtheit mit, gelegentlich auch der schiere Schrecken, wenn man sich etwa den Horrorfilmklassiker "Das Dorf der Verdammten" vergegenwärtigt, in dem die Brut vom anderen "bösen" Planeten stammt, oder, um noch weitere Klassiker zu erwähnen: "Das Omen" oder "Rosemaries Baby" oder, oder ...
Und wenn wir schon mal dabei sind, lässt Brut folgerichtig auch an "brutal" denken. - All das schwingt mit, wenn wir das Buch öffnen, auf dessen Einband ein Warnreflektor zu sehen ist, ein so genanntes "Katzenauge", wie wir's von Fahrrädern und Schultaschen kennen, hier allerdings mit einem Vögelchen drin. Gemütlich ist was anderes.
Und genauso beunruhigend fühlen sich die übrigen Visionen an, die der Künstler in seinen Radierungen heraufbeschwört. Kein Zweifel, wir befinden uns im Reich der Träume. Doch von einer anderen Welt als der unseren handeln sie nur bedingt. Was das Literarische betrifft, so gibt es in diesem Buch zwei Arten von Text: die Schrift im Bild und die Schrift außerhalb des Bildes. Man könnte sagen, das Bild steht bzw. entsteht zwischen den Zeilen. Während die Bildunterschrift von außen her die Vorgänge kommentiert, ja, beinahe nacherzählt, ist das Wort oder sind die Wörter im Bild meist versteckte Botschaften, Schrift an der Wand: Menetekel. Sie tun eine Wahrheit kund, die verborgen ist, untergründig, rätselhaft.“

 
Hans Brinkmann (Freiberg, 26 december 1956)

De Nederlandse schrijfster Willy Corsari (pseudoniem van Wilhelmina Angela Douwes-Schmidt) werd geboren in Sint-Pieters-Jette, Brussel, op 26 december 1897. Zie ook alle tags voor Willy Corsari op dit blog.

Uit:Het mysterie van de Mondscheinsonate

‘Ik vraag je, Puck,’ zei inspecteur Lund en klapte het dikke boek ‘Misdaad en Karakter’, waaruit hij had voorgelezen, dicht, ‘waarom kan zo'n interessant geval nu niet eens hier voorkomen? Waarom wordt mijn jonge leven verbitterd door drankzuchtige heren en diefachtige dames?
Waarom...’ hij maakte een theatraal gebaar, zodat de as van zijn sigaret over tafel vloog, ‘waarom zijn al mijn jongensdromen omtrent het romantisch bestaan van een politieman verbleekt in walgelijk-nuchtere werkelijkheid? Ik had evengoed een brave boekhouder of notaris kunnen worden. Waar blijven de mooie meisjes, die eerst schuldig lijken en dan tenslotte toch onschuldig blijken? Waar blijven de misdadigers, wier hersenen letterlijk knarsen door het uitdenken van geraffineerde schurkenstreken? Waar blijven de ingenieuze moorden met veel geheimzinnige en verwarrende aanwijzingen en ogenschijnlijk goede, brave mensen, die allemaal verborgen hartstochten kweken... ik vraag je, waar blijven ze voor een in proza en alledaagsheid verstikkend speurdersgenie, Puck?’
Zijn vrouw keek op van het onmenselijke gat, dat ze stopte in een van zijn sokken en antwoordde: ‘Ik had evengoed kunnen trouwen met die acteur, waar ik als meisje zo verliefd op was. Kind, zei m'n moeder, weet wat je doet; acteurs verdienen weinig en zaniken altijd over de rollen die ze niet krijgen. Ik vraag me af,’ eindigde ze, haar stopnaald omhoog stekend, ‘wààr het verschil nu in zit met jou.’
‘Het verschil zit 'em hierin, dat die acteur een walgelijk mannetje was en dat je nu een knappe, innemende, intelligente, interessante echtgenoot bezit. Of heb je spijt, Puck?’
‘Nee,’ zei ze, ‘ik zou het ook leuk vinden als er eens iets gebeurde, iets bijzonders, iets detective-romanachtigs... maar dat kun je bijna niet verwachten van ons keurige villadorp.’ Ze zuchtte en stopte de sok in haar verstelmandje. ‘Zou je me dan alles vertellen?’ vroeg ze, ‘je weet, datik mijn mond houd!’

 
Willy Corsari (26 december 1897 – 11 mei 1998)

De Zwitserse dichter en schrijver Alfred Huggenberger werd geboren op 26 december 1867 in Bewangen nabij Bertschikon. Zie ook alle tags voor Alfred Huggenberger op dit blog.

Der Träumer

Oft wenn Festtagsglocken läuten
Geht’s mir plötzlich durch den Sinn,
Dass ich zwischen klugen Leuten
Doch ein sondrer Träumer bin.

Kann nicht froh sein, wie die andern,
Wo die bunten Wimpel wehn,
Lieber möcht’ ich einsam wandern,
Sinnend unter Buchen stehn.
 
Sitz’ im fröhlichen Gelage
Oft verloren und allein.
Mein Gewinn sind stille Tage
Und mein Licht der Abendschein.

Könnt’ mein Glück wohl besser machen,
Wenn ich wär’, wie andre sind;
Manchen sah ich leise lachen:
Seht einmal das grosse Kind!

Konnt’ er nicht sein Pfund verwalten,
Dass es reichlich Zinsen trug?
Müsst mir’s schon zu gute halten,
Dass ich nie nach Zinsen frug.

Mein Gewinn sind stille Stunden
Und mein Licht der Abendschein.
Wer der Träume Land gefunden,
Wird mit Gott zufrieden sein.

 
Alfred Huggenberger (26 december 1867 – 14 februari 1960)
Hier met vrouw en dochter

De Franse schrijver René Bazin werd geboren op 26 december 1853 in Angers. Zie ook alle tags voor René Bazin op dit blog.

Uit: Les Noëllet

« La flambée de l’âtre dansante au gré du vent qui venait un peu de partout, éclairait en travers la paysanne, de taille moyenne, sèche et nerveuse, son visage régulier, mais vieilli avant le temps, ses yeux très noirs où vivait une âme maternelle qu’on sentait prompte à s’alarmer, puis la table et les bancs de cerisier ciré, l’échelle au pain suspendue aux solives, et, de chaque côté de la porte donnant accès dans la pièce voisine, deux lits à quatre quenouilles, garnis, suivant l’ancienne mode, de rideaux de futaine grise et de couvertures jaunes.
Quand Perrine Noellet vit s’avancer le châtelain, elle posa le pain sur la table, et releva prestement un coin de son tablier dont l’endroit n’était pas sans doute immaculé.
– Bonjour, monsieur Hubert, dit-elle. Vous voilà donc de retour ?
– Bien tard, n’est-ce pas ? Nous arrivons de Suisse et d’Italie, un voyage de trois mois dont je me serais dispensé volontiers : car vous savez que j’aime avant tout ce pays-ci, ma Landehue, mes bois et ma paroisse du Fief-Sauvin. Mais, que voulez-vous ! mes filles m’ont entraîné : quand les enfants grandissent, on ne leur résiste plus si bien.
– Pourquoi, par exemple ?
– Oui, oui, je sais, métayère… Chez vous, c’est l’ancien régime, l’autorité paternelle des jours passés, tandis que moi, je suis moderne, je gâte un peu mes filles. Croiriez-vous que Madeleine ne veut plus se contenter de son poney et de son petit panier : elle me demande un cheval de chasse. Ah ! les enfants !
– Une bien belle demoiselle que vous avez là, monsieur Hubert."

 
René Bazin (26 december 1853 – 19 juli 1932)

De Franse schrijver en filosoof Julien Benda werd geboren op 26 december 1867 in Parijs. Zie ook alle tags voor Julien Benda op dit blog.

Uit: The Treason of the Intellectuals (Vertaald door Richard Aldington)

“I think I see another motive in the French writers who in 1914 adopted the attitude of M. Romain Rolland—the fear that they would fall into national partiality if they admitted that their nation was in the right. It may be asserted that these writers would have warmly taken up the cause of France, if France had not been their own country. Whereas Barrès said, "I always maintain my country is right even if it is in the wrong," these strange friends of justice are not unwilling to say: "I always maintain my country is in the wrong, even if it is right." There again we see that the frenzy of impartiality, like any other frenzy, leads to injustice.
I have also a word to say about the severities of these "justiciaries" towards France's attitude immediately after her victory, towards her desire to force the enemy to make good the damage done to her, and to seize on pledges if he refused. The motive which here animated these moralists without their perceiving it, seems to me very remarkable; it was the thought that the just person must inevitably be weak and suffer, that he must be a victim. If the just man becomes strong and comes to possess the means of enforcing justice towards himself, then he ceases to be just to these thinkers. If Socrates and Jesus make their persecutors disgorge, then they cease to embody justice; one step more and the persecutors, having become victims, would embody right. In this the cult of justice is replace by the cult if misfortune, a Christian Romanticism which is somewhat unexpected in a man like Anatole France. No doubt the events of 1918 upset all the habits of the advocates of right. Outraged right became the stronger, the assailed toga triumphed over the sword, the Curiatii were victorious. Perhaps some coolness of mind was needed to recognize that right remained right, even when thus invested with force. The French pacifists failed to remain cool. In short, their attitude in the past ten years has been inspired by sentiment alone, and nothing could show better the degree of weakness to which intellectual discipline has now fallen among our "princes of the mind."

 
Julien Benda (26 december 1867 – 7 juni 1956)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

26-12-2015 om 09:54 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en geleerde Thomas Gray werd geboren op 26 december 1716 in Londen. Zie ook alle tags voor Thomas Gray op dit blog.

The Bard

1.1
Ruin seize thee, ruthless King!
Confusion on thy banners wait,
Tho' fanned by Conquest's crimson wing
They mock the air with idle state.
Helm, nor Hauberk's twisted mail,
Nor even thy virtues, Tyrant, shall avail
To save thy secret soul from nightly fears,
From Cambria'sÊ curse, from Cambria's tears!'
Such were the sounds, that o'er the crested pride
Of the first Edward scatter'd wild dismay, 10
As down the steep of Snowdon's shaggy sideÊ
He wound with toilsome march his long array.
Stout Glo'ster stood aghast in speechless trance:
'To arms!' cried Mortimer, and couch'd his quiv'ring lance.

I.2

On a rock, whose haughty brow
Frowns o'er old Conway's foaming flood,
Robed in the sable garb of woe,
With haggard eyes the Poet stood;
(Loose his beard, and hoary hair
Stream'd, like a meteor, to the troubled air) 20
And with a Master's hand, and Prophet's fire,
Struck the deep sorrows of his lyre.
'Hark, how each giant-oak, and desert cave,
Sighs to the torrent's aweful voice beneath!
O'er thee, oh King! their hundred arms they wave,
Revenge on thee in hoarser murmurs breath;
Vocal no more, since Cambria's fatal day,
To high-born Hoßl's harp, or soft Llewellyn's lay.

 
Thomas Gray (26 december 1716 – 30 juli 1771)
The Bard door Tnomas Jones uit 1774 werd geïnspireerd door het gedicht van Gray

De Franse schrijver, polemist en journalist Jean Galtier-Boissière werd geboren op 26 december 1891 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Galtier-Boissière op dit blog.

Uit: Mémoires d’un Parisien (Nos amours de jeunesse)

« Les réservistes commencent à arriver. Nous accueillons avec joie nos anciens de la classe 10 : Ridet, Sinet, le fourrier Taupin… Il y a beaucoup d’inconnus plus âgés, avec des grosses moustaches, des airs de patrons et de pères de famille. L’atmosphère n’a rien de tragique. Elle évoque les albums militaires de Guillaume : on croise dans les couloirs des civils coiffés de képis et des sergents en pantalons de zingueurs. Toutes les formalités, revues et corvées s’opèrent dans la bonne humeur. La caserne a pris un air de fête ; on dirait vraiment que tout ce monde-là se rassemble en vue d’une réjouissance.
Je ne vois que deux figures renfrognées : le sous-lieutenant Champfraisier, lequel est très pessimiste :
– Tous ces bougres-là se figurent qu’ils partent à une partie de plaisir ! Je crois qu’ils éprouveront quelques désillusions : ça n’a rien de rigolo, vous savez, la guerre moderne !
Et l’électricien Girardet qui m’a pris dans un coin :
– Dis donc, un homme comme toi, tu vas te démerder pour rester au petit dépôt ?
– Penses-tu ! je ne vais pas plaquer les copains !
– Alors, ça t’intéresse, toi, les obus, les mitrailleuses, les assauts ? Eh bien ! moi, ça ne me dit rien de me faire bigorner ; avec ma prostatite, je me suis fait classer aux inaptes. Pas si bête!”

 
Jean Galtier-Boissière (26 december 1891 – 22 januari 1966) 

De Duitse dichter en schrijver Ernst Moritz Arndt werd op 26 december 1769 in Groß-Schoritz geboren op het eiland Rügen. Zie ook alle tags voor Ernst Moritz Arndt op dit blog.

Blüh und leuchte, goldner Baum

Blüh denn, leuchte, goldner Baum,
Erdentraum und Himmelstraum;
blüh und leuchte in Ewigkeit
durch die arme Zeitlichkeit!

Sei uns Bild und sei uns Schein,
dass wir sollen fröhlich sein,
fröhlich durch den süßen Christ,
der des Lebens Leuchte ist.

Sei uns Bild und sei uns Schein,
dass wir sollen tapfer sein
auf des Lebens Pilgerbahn,
kämpfend gegen Lug und Wahn.

Sei uns Bild und sei uns Schein,
dass wir sollen heilig sein,
rein wie Licht und himmelsklar,
wie das Kindlein Jesus war!

 
Ernst Moritz Arndt (26 december 1769 – 29 januari 1860)
Het geboortehuis in Groß-Schoritz

De Zwitserse dichter en schrijver Freiherr Johann Gaudenz von Salis-Seewis werd geboren op 26 december 1762 op slot Bothmar bei Malans. Zie ook alle tags voor Johann Gaudenz von Salis-Seewis op dit blog.

Vertrauen

Wer gibt uns unsern Kinderglauben
An eine treue Welt zurück?
Ach, schließt den allzu scharfen Blick!
Was uns die Zuversicht kann rauben,
Zerstört des Herzens Glück.

Dein denkt mein Geist mit Wohlgefallen,
O Zeit, wann, fremd' in klüg'rer Welt,
Man traut zu jedem sich gesellt,
Und arglos, wie die Nachtigallen,
In offne Schlingen fällt.

O Glück, noch kindlich hinzulangen,
Nach Blumen, eh' man sie benennt,
Nach Freuden, die man halb nur kennt;
Wenn unser Blick, kaum aufgegangen
Nicht Schein und Wesen trennt!

Ihr Tage, wo wir klüger werden,
Wie schwül ist euer Mittagslicht,
Wenn die Erfahrung warnend spricht:
Vollkommnes weilet nichts auf Erden!
Was blühet, währet nicht.

Wohl dann dem liebenden Gemüthe,
Das sein Vertrauen rein bewahrt,
Und, sein Gefühl sei noch so zart,
Nie zweifelt an des Edeln Güte,
Noch an der Menschen Art.

 
Johann Gaudenz von Salis-Seewis (26 december 1762 – 29 januari 1834)
 

De Amerikaanse schrijfster Emma Dorothy Eliza Nevitte Southworth werd geboren op 26 december 1819 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor E. D. E. N. Southworth op dit blog.

Uit: Tried for Her Life

“When Sybil recovered from her death-like swoon, she felt herself being borne slowly on through what seemed a narrow, tortuous underground passage; but the utter darkness, relieved only by a little gleaming red taper that moved like a star before her, prevented her from seeing more.
A presentiment of impending destruction possessed her, and overwhelming horror filled her soul and held her faculties. Though her life had depended upon her speech, she could not have uttered a syllable. And no word was breathed by the mysterious beings who bore her on. Dumb as mutes at a funeral, they marched. Silent, breathless as one on the brink of death, Sybil held her senses fast and prayed. And the little red spark moved through the darkness before her, like a malignant star leading her to doom. And how long drawn out the dreadful way! Minutes seemed months, and hours ages. The awful forms that held her in their hands; their monotonous tread as they bore her on; their utter silence; the deep darkness; the damp, earthy, stifling atmosphere; the agony of suspense; the horror of anticipation!--all these must have sent her into another swoon, but that her vigilant mind still held her senses alert, and she prayed.
Who were these beings? Why had they abducted her? What would they do with her? She asked herself these questions, but shrank appalled from any possible answer. Death? dishonor worse than death? Oh that some miracle might save her in this tremendous peril! She prayed. And what a tedious anguish of anxiety! When would the end come?
At length a breath of fresh air as from the upper world was wafted past her face. Welcome as a drop of cold water to a parched palate, was this breath of fresh air to her fevered lungs. But it passed, and all was close and suffocating again.”

 
E. D. E. N. Southworth (26 december 1819 – 30 juni 1899)
Cover

De Franse dichter, schrijver en filosoof Jean-François de Saint-Lambert werd geboren op 26 december 1716 in Nancy. Zie ook alle tags voor Jean-François de Saint-Lambert op dit blog.

L’Hiver (Fragment)

Le globe de la nuit d’étoiles entouré,
Montoit sur l’horison, d’un jour pâle éclairé ;
Les nuages légers fuyants dans l’air humide,
Sembloient entraîner tout dans leur ombre rapide :
On voyoit les forêts & les monts s’ébranler,
Et dans l’air incertain les astres osciller.
Ce bruit sourd, qui précède & qui suit les orages,
Expiroit dans les bois & le long des rivages.
Je sentois se calmer le trouble de mon cœur ;
Mon esprit s’élevoit au sein de son auteur ;
Je suivois la nature en ses métamorphoses,
Et cherchois les rapports des effets & des causes ;

Je vis, ou je crus voir l’ordre de l’univers.
Ces orages, disois-je, & ces tristes hivers,
Nos maux & nos plaisirs, nos travaux & nos fêtes,
Les frimats, les chaleurs, les beaux jours, les tempêtes
Sont dans l’ordre éternel l’un à l’autre enchaînés ;
Ils naissent de leur cause aux jours déterminés,
Et par ces changements la sagesse infinie
Dans l’univers immense entretient l’harmonie.
Les vents qui sur ces mers tourmentoient ces vaisseaux,
Sur un rivage aride ont apporté les eaux ;
Les esprits sulphureux, les sels, l’huile étérée,
Dispersés par ces vents de contrée en contrée,
Rajeunissent la terre, & vont rendre féconds
Ces champs couverts de chaume, usés par les moissons.
Hiver, cruel hiver, toi qui sembles détruire,
Tu rends à nos sillons la force de produire :
Tandis que sur ces bords tu répands les frimats,
Le globe des saisons va sur d’autres climats
Renouveller la vie, & varier l’année.
Soleil, marche, & poursuis ta carrière ordonnée ;
Nous te verrons dans peu recommencer ton cours,
Et ramener encor la joie & les beaux jours ;
Voulons-nous jouir seuls de ta clarté féconde,
Que doivent partager tous les peuples du monde ?

 
Jean-François de Saint-Lambert (26 december 1716 – 9 februari 1803)
Kerstmarkt in Nancy

26-12-2015 om 09:51 geschreven door Romenu