De Amerikaanse schrijver Smith Henderson werd geboren op 3 januari 1954 in Montana. Henderson heeft gewerkt als maatschappelijk werker en gevangenisbewaker, evenals voor een reclamebureau en leeft nu als schrijver in Los Angeles. Voor zijn korte verhalen, ontving hij diverse prijzen, waaronder de PEN Emerging Writers Award 2011. Zijn eerste roman "Montana" zorgde op de literatuurpagina's in Amerika voor groot enthousiasme. Het boek werd aanbevolen in een aantal kranten als “Best Books of the Year”, het won de Montana Book Award in 2014 en kwam op verschillende shortlists.

Uit:Fourth of July Creek

"The cop flicked his cigarette to the dirt-and-gravel road in front of the house, and touched back his hat over his hairline as the social worker drove up in a dusty Toyota Corolla. Through the dirty window, he spotted some blond hair falling, and he hiked in his gut, hoping that the woman in there would be something to have a look at. Which is to say he did not expect what got out: a guy in his late twenties, maybe thirty, pulling on a denim coat against the cold morning air blowing down the mountain, ducking back into the car for a moment, reemerging with paperwork. His brown corduroy pants faded out over his skinny ass, the knees too. He pulled that long hair behind his ears with his free hand and sauntered over.
“Name’s Pete,” the social worker said, tucking the clipboard and manila folder under his arm, shaking the cop’s hand. “We’re usually women,” he added, smiling with an openness that put the cop at ill ease.
The cop just replied with his own name-“Eugene”-took back his hand, and coughed into his fist. The social worker pointed at the cop’s badge with his chin, a seven-pointed nickel star with MONTANA chased inside it, mountains on the left, plains on the right, a sun, a river.
“Lookit mine,” Pete said, pulling out a flimsy laminate from his wallet. “I keep telling them I need a badge that don’t look like it came out of a damn cereal box.”
The cop didn’t have a ready opinion about that. He burnished a smudge off his own shield with a plump red thumb and turned toward the house. It abutted a steep hill and was poorly maintained, if at all. Peeling paint, a porch swing dangling from one rusting chain, a missing Windowpane taped over with torn cardboard. Couch cushions, half a blow-dryer, some lengths of phone cable, a plastic colander, and broken crockery littered the yard. Pieces of clothing slung up in the cedar shrubs like crude scarecrows, and the grass erupted in tall disordered bunches, stalks scarecrows, and the grass erupted in tall disordered bunches, stalks shooting through the warped porch boards, at places Window-high. The screen door hung open behind Where the mother and her son sat.
“Shit,” Pete said. “You had to cuff them.”
“That or they’s gonna kill each other.”

 
Smith Henderson (Montana. 3 januari 1954)

03-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Nyk de Vries werd geboren in Noordbergum op 2 januari 1971. Zie ook alle tags voor Nyk de Vries op dit blog.

In de Alpen

Het ergste wordt altijd overschaduwd door iets wat nog weer erger is. Nadat haar been was overreden, hoorden we Hansje nooit meer over haar koortslip. Maar het gezeur zat in de familie en toen ik haar in de Alpen over de paden reed, zag ik haar hand toch weer richting mond gaan. Vliegensvlug dook ik naar voren en voor ik het wist kusten we elkaar, zo hevig als ik nooit eerder iemand had gekust. Een bijzonder moment, daar in die Alpen, al werd het helaas verknald. Juist op dat ogenblik keerde Jezus Christus terug op aarde.

Ik dook in een baai

Ik dook in een baai. Ik dook in een baai waarvan het water zo troebel was dat ik geen hand voor ogen zag. Ik dook dieper. Ik zwom tot ik licht ontdekte, me naar de oppervlakte bewoog en boven kwam in een klein meer. Op de kant zat een man. Zijn haar was grijs, zijn ogen waren gesloten. Zijn handen hield hij gevouwen in zijn schoot en pas toen ik heel dichtbij hem was, keek hij op. Ik geloof niet dat hij schrok. Hij was ook niet triest. Hij zei: ‘Dit is nou wijsheid. Een huis ga ik er niet van kopen. Een mooie wagen evenmin. Maar op een dag hoop ik er een krab van te tekenen. De mooiste krab die men ooit op de wereld zag.

 
Nyk de Vries (Noordbergum, 2 januari 1971)

De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.

Who Understands Me But Me

They turn the water off, so I live without water,
they build walls higher, so I live without treetops,
they paint the windows black, so I live without sunshine,
they lock my cage, so I live without going anywhere,
they take each last tear I have, I live without tears,
they take my heart and rip it open, I live without heart,
they take my life and crush it, so I live without a future,
they say I am beastly and fiendish, so I have no friends,
they stop up each hope, so I have no passage out of hell,
they give me pain, so I live with pain,
they give me hate, so I live with my hate,
they have changed me, and I am not the same man,
they give me no shower, so I live with my smell,
they separate me from my brothers, so I live without brothers,
who understands me when I say this is beautiful?
who understands me when I say I have found other freedoms?

I cannot fly or make something appear in my hand,
I cannot make the heavens open or the earth tremble,
I can live with myself, and I am amazed at myself, my love, my beauty,
I am taken by my failures, astounded by my fears,
I am stubborn and childish,
in the midst of this wreckage of life they incurred,
I practice being myself,
and I have found parts of myself never dreamed of by me,
they were goaded out from under rocks in my heart
when the walls were built higher,
when the water was turned off and the windows painted black.
I followed these signs
like an old tracker and followed the tracks deep into myself
followed the blood-spotted path,
deeper into dangerous regions, and found so many parts of myself,
who taught me water is not everything,
and gave me new eyes to see through walls,
and when they spoke, sunlight came out of their mouths,
and I was laughing at me with them,
we laughed like children and made pacts to always be loyal,
who understands me when I say this is beautiful?

 
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)

De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog.

Gratuitous Oranges

There are those who feed only on oranges.
S.Y. Agnon

Nothing rhymes in English with an orange.
It stands alone, with luster in a far tinge.
It stands alone, and seems to make a star cringe.

On Saturday it's blue like an orange
Or like a surrealist sight rhyme in a garage.
Nothing rhymes in English with an orange.

But rime riche is rich enough for an orange.
Still my doorman sings, Put it away in storage!
It stands alone, and seems to make a star cringe.

Orange replies: I'm drunk from my last bar-binge
Half-rhymes like hangovers suddenly impinge.
But nothing rhymes in English with an orange.

While my wife in French eats one in her nude linge
Playwrights Synge and Inge flap forward on a car-hinge.
It stands alone, and seems to make a star cringe.

Pronounce it orange and then expunge.
So ends the story of the very violet orange.
Nothing rhymes in English with an orange.
It stands alone, and seems to make a star cringe.

 
David Shapiro (Newark, 2 januari 1947)

 

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en uitgever Look J. Boden werd geboren in Vlaardingen op 2 januari 1974. Zie ook alle tags voor Look J. Boden op dit blog en alle tags voor L. J. Boden.

Kleur/stof

Stof genoeg, zou je zeggen
als ik de loftrompet tevoorschijn haal.

Klonten vilt raken bijna
hoorbaar het tapijt.
De bijgeleverde koperpoets
is al zeker dertig jaar
over de datum, de korsten
kruimelen tuimelings
door mijn vingers.

Het geluid is schraal,
de noten stroef:
het drama is al jaren troef,
misschien al sinds de laatste loef
de kade raakte.

Een toonladdertje
schraagt zijn sporten,
ontspringt de dans van de mineur.

Een heldere wind
blaast de loftrompet,
maakt Vlaardings ontij
bezeten van kleur. 

 
Look J. Boden (Vlaardingen, 2 januari 1974)
 

De Nederlandse dichter, essayist, redenaar en literair-historicus Anton van Duinkerken werd op 2 januari 1903 geboren in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Anton van Duinkerken op dit blog.

Uit: Het kostschool-leven van de Ravenzwarte

“Toch was hij wel een weinigje wantrouwig, dat Riekus hem al te veel voor de gek zou houden, en zo zijn reputatie al bij voorbaat zou bederven. Om die te krijgen, meer dan omdat het hem interesseerde, ging hij meedoen aan 't gesprek, doch toen de jongens aan het moppen tappen gingen, en hij op zijn beurt ook een aardigheid moest debiteren, wist ie niets. Daarom kwam ie maar af met et verhaal van de getemde beer, dat hij het leukste vindt van alles, wat ie ooit gehoord heeft. ‘Kennen jullie - zo vroeg ie - den heilige Martinus van Vertou? Niet Sintermaarten van de mantel en de bedelaar, maar Sintermaarten van de beer?’ Maar geen van allen kenden ze dien heilige, zelfs de Broeder niet, die ook meeluisterde.
‘Dat was een heilige pater, die in Frankrijk leefde, lang geleden....’
‘Natuurlik’, onderbrak een van de jongens, skepties lachend, maar de Zwarte beet van zich af: ‘Da's niks natuurlik! d'r zijn nog wel heilige paters, die dingen doen, waar ze mee lachen.’ En de jongen zweeg. ‘Goed dan, die pater moest naar Rome op een paard. Hij moest dat van z'n overste. En de boodschap, die-t-ie naar de Paus moest brengen, had haast. Maar onderweg kwam ie een wilde beer tegen, want er waren nog veel bossen in die tijd.’
‘O’, luchtte Riekus zijn historiese kennis, ‘dan was het zeker in de tijd van de Batavieren, of ten minste van de Friezen, Franken en Saksers? Dan zal die pater wel een monnik zijn geweest.’
‘Vooruit dan maar, een monnik en die beer at zijn paard op’, vertelde hij verder. ‘Daar stond Sintermaarten van Vertou nou alleen met een wilde beer. Maar een heilige weet overal raad op, want die heeft onze lieven Heer op zijn kant, en dan kun je heel wat doen. Hij zei tegen de beer: Hoor eens broertje, jij mijn paard opeten en dan gaan liggen luieren, en ik te voet van hier naar de Paus moeten met een boodschap waar haast bij is, dat is de bedoeling niet, snap je wel. Jullie zijn voor ons nut geschapen, en nou moet jij maar eens netjes paardje spelen!’ En hij zegende de wilde beer, die dadelik zo tam werd als een paard. Toen ging ie er bovenop zitten, en zo reed ie naar Rome. Daar lachten de mensen hem geweldig uit, maar de Paus zei, dat zoiets wel het grootste wonder was, dat ie van z'n leven gezien had. Nou, ik vind het ook een groot wonder, maar toch wel erg komiek.’

 
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968)

De Noorse schrijver Hans Herbjørnsrud werd geboren op 2 januari 1938 in Heddal, Telemark. Zie ook alle tags voor Hans Herbjørnsrud op dit blog.

Uit: Die Brunnen (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)

„Es eilt, ich breite die Arme aus und balanciere vorsichtig über den Biberdamm; über dem blanken Wasserspiegel des Weihers, den Joggingstein in der geballten Faust und mit gespreizten Fingern über dem Durcheinander aus Zweigen und Ästen am Fuß der Böschung. Bei jedem meiner Schritte zeigen sich leichte Wellen auf dem reglosen Wasser des Tümpels. Der schwere Joggingstein in meiner Faust hält mich aufrecht.
Dann bin ich auf der anderen Seite und laufe den Pfad durch den Erlenwald bis zur Heddøla. 6:06:13, ich folge dem Weg flussaufwärts und laufe jetzt immer schneller, obwohl der Fluss reißender wird und ich gegen den Strom laufe. Mou, keiwai und gwei, murmele ich. Sie haben mir erzählt, dass Man Lok ein chinesisches Bilderbuch bekommen hat und die Wörter seiner Eltern nachzuahmen versucht, während er sich die Bilder ansieht. Er kann bereits drei Wörter Chinesisch, haben sie gesagt und mir erklärt, mou bedeutet niemand, keiwai heißt merkwürdig und gwei ist ein Gespenst.
Gegen den Strom zu laufen ist wie gegen den Wind zu laufen, ich verkürze die Schrittlänge, laufe an den Pfosten vorbei, die von der alten Hängebrücke noch stehen, und um 6:08:05 hüpfe ich von Stein zu Stein über die Mündung eines rieselnden Bachs und springe auf die breite Kiesbank, die sich entlang der Heddøla bis Grenehølen erstreckt. Mou, keiwai, gwei: Ich murmele ein Wort bei jedem Schritt, den ich auf den Kies setze: niemand, merkwürdig, Gespenst. Die Luft spült mir den Mund, der Kies knirscht und brennt unter den Füßen, und in meinen Ohren höre ich die durchdringenden Schritte von Man Lok auf dem Fußboden in Oslo.“

 
Hans Herbjørnsrud (Heddal, 2 januari 1938)

De Franse schrijver Jean-Bernard Pouy werd geboren op 2 januari 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean-Bernard Pouy op dit blog.

Uit: Le rouge et le vert

« - Excusez-moi de vous poser une question un peu ridicule, sociétalement, mais que faites-vous dans la vie ?
J'ai vérifié, en regardant de tous côtés, que c'était bien à moi qu'il posait cette question. Effectivement idiote. Il me cherchait, c'était net. Il m'avait senti sur mes gardes. Et il avait assez de pratique mondaine pour également avoir saisi que j'avais décidé de ne pas me battre à coups d'arguments. Le refus de toute discussion était, pour lui, insupportable. On ne gagne qu'en aplatissant son concurrent, pas en l'observant tranquillement se défausser. Il me testait et, quoi que je réponde, il aurait toujours quelque chose à préciser, avancer, analyser et, en fin de compte, à juger. Mais j'ai décidé de relever le défi.”
(…)

Je vivais dans une démocratie, et pourtant c'était le foutoir, fallait toujours être sur ses gardes, gueuler à la moindre exaction, mais, bon, il n'y avait pas de soldats à tous les coins de rue. Mes compatriotes étaient toujours prêts à se dénoncer les uns les autres, et même si la rage était présente, les grandes occasions manquaient. On se laissait aller au racisme de base et à la xénophobie galopante, mais c'était humain et presque normal, puisqu'on était riches et heureux, et que donc, normal encore, les pauvres, les affamés et autres malheureux arrivaient de partout en se foutant royalement des simples lois de l'hospitalité. Pour être en accord avec soi-même, fallait juste réagir à cette haine de nanti, trouver le moyen de ne pas se comporter comme la carpette de base et décider d'aider son prochain, juste un petit peu. Problème de conscience, de mauvaise conscience.”

 
Jean-Bernard Pouy (Parijs 2 januari 1946)

De Franse dichter en schrijver Luc Decaunes werd geboren op 2 januari 1913 in Marseille. Zie ook alle tags voor Luc Decaunes op dit blog.

Chant pour la nuit

Dis-moi donc ce que dit la lune
À l’oiseau blottit dans son nid.
Dis-moi donc ce qu’a vu la lune
Quand elle s’éveille à minuit.
Dis-moi ce qu’ont vu les arbres,
Dis-moi ce qu’a vu le vent,
Dis-moi quelle fleur de marbre
Flotte sur l’étang.

Dis-moi l’astre, dis-moi l’ombre,
Dis-moi le secret des nuits,
Dis-moi qui dans le bois sombre
Passe et chuchote et s’enfuit.

 
Luc Decaunes (2 januari 1913 - 13 maart 2001)
Cover

De Duitse, expressionistische beeldhouwer en schrijver Ernst Barlach werd geboren in Wedel, Pinneberg op 2 januari 1870. Zie ook alle tags voor Ernst Barlach op dit blog.

Uit: Ein selbsterzähltes Leben

„Mein Bruder Hans half mir bei dieser Aufgabe, so gut er konnte, wir schmarotzten am Frischen so gut wie am Faulen, spürten aber um uns herum manches Bedenkliche, auf das achtzugeben nötig wurde, Dinge, die man nicht sehen und nicht hören konnte und die doch gewiß wirklich waren. »Es« kann kommen oder auch nicht, machten wir aus, wenn wir am taghellen Sommerabend im Bett lagen – »sieh du nach der Stubenseite, ich will die Wand bewachen«, denn wir wußten bald, daß »Es« auch durch die Wände kam.
Nach ein paar glücklichen Jahren verzogen meine Eltern mit uns nach Schönberg, des Fürstentums Ratzeburg Hauptstadt. Die Zwillinge trafen ein, Joseph und Nikolaus – und ich entdeckte die Welt außerhalb des Hauses.
Mein Vater mußte sich mit seinem Kollegen, dem älteren Dr. Marung, schießen, meine Mutter empfing von ihren Kindern so viele Pflichten, daß sie mit aller erdenklichen Vorsicht wohl die Frage tat, ob denn die Welt für sie bloß noch Kinderklein, Geschrei, Darmtücken, Kleidernässen und Krankenwartung übrig habe – ich warf mich ins Mäntelchen und erklärte: »Nu geit' Juhlen all wedder los« – und ging auf die Straße. Hier nahm mich Edmund Steffan in Empfang und ließ sich meine Unterweisung in seiner Art von Lebenskunst viel Mühe kosten, und ich war gelehrig und ward hörig.
Einmal sollte ein gefundenes Hufeisen zu Geld gemacht werden, und ich wurde damit in die Schmiede geschickt, wo es der Geselle nahm und zu andern warf. So war es aber nicht gemeint, und Edmund Steff an ließ mein Kommen mit leeren Händen nicht gelten. Er scheuchte mich zurück, und ich verlangte Bezahlung. »Kumm«, sagte ermunternd derselbe Geselle, ließ seine rußigen Hände vom Blasbalg los und gab mir eine Maulschelle. – Aber Geld wurde doch beschafft, wenn auch auf andern Wegen.“

 
Ernst Barlach (2 januari 1870 - 24 oktober 1938)
Barlachs “Mutter Erde” in Güstrow

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e januari ook mijn blog van 2 januari 2016 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

02-01-2017 om 18:22 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!

 
Vianen, Grote Kerk en Landpoort in de winter door Willem Koekoek, 1880

New Year

The New Year dawns again upon the earth,
And all our land re-echoes with its mirth.
From east to west, from north to south, we hear
The sounds of merriment and goodly cheer-
With feast and revelry, with dance and song,
The golden hours slip happily along,
And eyes are bright, and hearts are blithe and gay,
And all seems well upon this New Year Day.

Alas! alas! all is not well; for, oh!
White hands will plant the seeds of sin and woe-
Fair maids, with smiles and glances half divine,
Will lift the muddy glass of poison wine
To manly lips, and plead of them to quaff,
And loud will grow the careless jest and laugh;
And firm resolves, that gird up manly hearts
To brave the devil and withstand his arts,
Will fail before these fiends in forms so sweet,
And they will drain the glass and think it meet.

O shame too deep for tongue or pen to tell!
That woman opens wide the door of hell
For man to enter-woman, who should be
As true as truth and pure as purity.

But when they pass the drunkard in the street,
They lift their robes, lest they shall touch his feet,
And turn from him with scornful eye and lip,
Forgetting that perchance some maiden bade him sip-
Bade him with thrilling glance and tender tone,
Until the deadly habit, mighty grown,
Had mastered all his manhood, and he fell
Lower and lower to the depths of hell.

Go shout aloud fair woman's shame, O wind!
Tell it to nature, and to all mankind,
To hill and vale, and every forest tree,
To bird and beast, and to the mighty sea;
And let them all unite and sing her shame,
Until, with streaming eyes and cheeks aflame,
She makes a vow, and calls on God to hear,
That evermore her record shall be clear,
And she, with all her strength, will strive to save
Instead of aiding to the drunkard's grave.

 
Ella Wheeler Wilcox (5 november 1850 – 30 oktober 1919)
Winter in de Rotary Gardens in Janesville, Wisconsin. Ella Wheeler Wilcox werd geboren in het nabijgelegen Johnstown.

Zie voor de schrijvers van de 1^e januari ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

01-01-2017 om 10:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit: De IJsmakers

“Mijn vader liet zijn afstandsbediening vallen. Het klepje aan de achterkant kwam los, één batterij rolde over de houten vloer. De Turkse commentator sprak lovend over de worp, maar de zangerige woorden gingen langs hem heen. De herhaling liet zijn breedgeschouderde ballerina nogmaals zien. Haar pirouette, die steeds sneller ging en eindigde in een korte, maar verbazing-wekkend sierlijke buiging.
Het was alsof hij mee had gedraaid. Sneller en sneller. En nu zat hij op zijn sofa, verpletterd en verliefd, alsof híj de kogel van vier kilo op zijn kop had gekregen.
Ze heette Betty Heidler en was de houdster van het wereldrecord, dat ze een jaar eerder met 112 centimeter had verbeterd tijdens een internationale wedstrijd in Halle, Duitsland. Het was een warme meidag; haast geen wind, zonnebrillen, korte mouwen. De atlete liep met vederlichte pas naar de ring met groene netten en wierp bijna terloops een astronomische afstand. De kogel sloeg geen krater, maar stuiterde een paar maal op, zoals de kiezels die kinderen in de zomer over het water gooiden van de nabijgelegen Hufeisensee. Tussen de grote wedstrijden werkte ze voor de politie, een donkerblauw uniform met vier sterren op beide epauletten, het rode haar strak in een knot. Polizeihauptmeisterin Heidler.
In Londen wierp Betty Heidler een afstand die goed was voor een bronzen medaille, maar het meetsysteem faalde waardoor de afstand niet kon worden vastgesteld. Het duurde veertig minuten voordat er uitsluitsel kwam. Deze veertig minuten waren als een romantische film voor mijn vader. Zwijmelend keek hij naar de roodharige kogelslingeraarster die steeds weer in beeld werd gebracht, soms bijna in tranen. Haar concurrente, de vlezige Chinese Zhang Wenxiu, had de rode vlag met de gele sterren al om haar brede schouders geslagen en was begonnen aan een ererondje.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië. Zie ook alle tags voor Adonis op dit blog.

Desert (Fragment)

Maybe there will come a time in which you’ll accept
to live deaf and mute, maybe
they’ll allow you to mumble: death
and life
resurrection
and peace unto you.

From the wine of the palms to the quiet of the desert . . . et cetera
from a morning that smuggles its own intestines
and sleeps on the corpses of the rebels . . . et cetera
from streets, to trucks
from soldiers, armies . . . et cetera
from the shadows of men and women . . . et cetera
from bombs hidden in the prayers of monotheists and infidels . . . et cetera
from iron that oozes iron and bleeds flesh . . . et cetera
from fields that long for wheat, and grass and working hands . . . et cetera
from forts that wall our bodies
and heap darkness upon us . . . et cetera
from legends of the dead who pronounce life, who steer our life . . . et cetera
from talk that is slaughter and slaughter and slitters of throats . . . et cetera
from darkness to darkness to darkness
I breathe, touch my body, search for myself
and for you, and for him, and for the others

and I hang my death
between my face and this hemorrhage of talk . . . et cetera

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit: Wie keiner sonst (Vertaald doorFrank Zuber)

„Mein Vater friert selten. Ich friere fast immer. Ich finde, dass ich ihm ähnlich sehe. Wenn ich groß bin, will ich auch den Bart wachsen lassen.
Er findet, dass ich meiner Mutter ähnlicher sehe. Gut so, sagt er, denn sie war schön.
Wenn ich groß bin, will ich auch den Bart wachsen lassen, sage ich, aber wieder bläst der Wind die Worte weg, zerrt an den Bäumen und spielt auf Fallrohren Flöte.
Wir kommen zum einzigen Fernsehladen der Stadt. Alle Apparate im Fenster zeigen dasselbe Bild, manche in Farbe, andere in Schwarz-Weiß. Schon sind wir drinnen, mein Vater lässt mich erst los, als wir vor der Wand voller Fernseher stehen. Große und kleine Preisschilder mit langen Zahlen. Wenn die Frau im Fernsehen den Kopf bewegt und auf ihr Papier guckt, machen die Frauen in den übrigen Apparaten die Bewegung nach. Es erinnert mich an ein Spiel, das wir im Kindergarten einer anderen Stadt gespielt haben.
Der Verkäufer steht ein paar Meter neben uns, er trägt ein gestreiftes Hemd mit Namensschild auf der Brust und schaut auf einen der oberen Bildschirme, den Mund leicht geöffnet. Eine alte Dame hat ihre Plastiktüten abgestellt und nicht bemerkt, dass vier Äpfel herausgekullert sind. Mein Vater blickt sich suchend um, kann sich nicht entscheiden. Dann wählt er einen großen Farbfernseher in der Mitte. Die Lautstärke ist schon hoch, aber er dreht noch lauter. Jetzt steht mein Vater ganz still, wie die anderen. Der Erste, der sich bewegt, hat verloren.
Im Fernsehen laufen Bilder einer dunklen Straße mit Verkehrsschildern und Schnee. Stockholm. Ein Bürgersteig ist mit rot-weißem Plastikband abgesperrt, rundherum stehen Menschen. Auch sie bewegen sich nicht. Manche halten die Hand vor den Mund. Die Frau im Fernsehen spricht langsam, als wäre sie gerade aufgewacht. Sie sagt, Olof Palme sei mit seiner Frau auf dem Heimweg vom Kino gewesen. Sie hatten sich Die Gebrüder Mozart angesehen.“

 
Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)
Cover 

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zie ook alle tags voor Chantal van Gastel op dit blog.

Uit: Zwaar verguld!

“Waaraan heb jij zoveel geluk verdiend, Isa Verstraten, vraag ik me af. Het is alsof alles op zijn plaats gevallen is en ik zou bijna willen dat ik een foto kon nemen van dit moment en even terug kon reizen in de tijd om die te laten zien aan het vreselijk ongelukkige en onzekere meisje dat ik vroeger was, zodat ik kon zeggen: ‘Maak je niet druk. Het komt helemaal goed met jou. Zie je wel?’
Ik ga zo op in mijn eigen gedachten dat ik niet merk dat Floor binnenkomt en in één beweging het toilethokje van Daphne opentrekt. Pas als ik hen beiden hoor gillen, schrik ik op. ‘Isa! Je zou de deur dichthouden!’ schreeuwt Daphne uit.
‘Sorry, sorry,’ mompelt Floor, terwijl ze een ander hokje probeert.
‘Daar is geen wc-papier,’ waarschuwt Daphne.
‘Nou, schiet op dan. Deze baby ligt al de hele avond tegen mijn blaas te duwen. Ik moet om de vier minuten naar de wc. Ik mis het grootste deel van mijn eigen bruiloftsfeest!’
Ik hoor Daphne een lang stuk papier afscheuren. ‘Pak aan. Je hebt nu toch alles al gezien.’
‘Het spijt me dat ik niet oplette, Daph,’ zeg ik schuldbewust.
Floor neemt de strook wc-papier van Daphne aan en duikt het andere hokje in. Na wat gestommel komt Daphne naar buiten. ‘Je wordt bedankt, Ies. Van schrik heb ik me op de toiletbril laten vallen. Lekker fris!’
‘Jij kunt tenminste nog hangen,’ antwoordt Floor. ‘Probeer dat maar eens met zo’n monster in je buik, dat het leuk vindt om zijn moeder haar halve bruiloft op de plee door te laten brengen.’
‘Ach Floor, dat ben je straks allemaal vergeten,’ zeg ik.
‘Ha!’ brengt ze uit. ‘Dat is de grootste leugen die ze je wijs proberen te maken, dat weet ik nu al. En sinds vanavond weet ik ook wat ze bedoelen met die harde buiken.’
‘Harde buiken?’ vraagt Daph en ze trekt een verafschuwd gezicht naar mij.”

 
Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

De Nederlandse schrijfster Inge Schilperoord werd geboren op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Inge Schilperoord op dit blog.

Uit: Muidhond

“Tussen hem en de wereld zat het glas en achter het glas het kustlandschap. Het mooiste land dat hij kende. Hier was hij ruim dertig jaar geleden op een onbeduidende zondagmorgen uit zijn moeder gekropen. Hier zou hij nooit weggaan. Hij keek naar het landschap zoals hij er nog nooit naar had gekeken. Geen enkel detail ontsnapte hem. De toppen van de dennen en het licht van de zon dat de achterste zandheuvels precies uitlichtte, het gras langs de kant van de weg, het water van de vennetjes in de verte. Het licht gleed met de bus mee over de weg en verhitte het asfalt. Het was zo heet dat het hem niet had verbaasd als het teer voor zijn ogen zou openbarsten, begon te kraken en van binnenuit zou gaan smelten. Zachte, kleverige klonten als modder aan zijn schoenzolen.
Hij sloot zijn ogen even, deed ze opende en richtte zijn blik opnieuw op de lucht. Het licht deed haast pijn, zo schel wit.
Voorbij de watertoren nam de bus een ruime bocht naar rechts en daar daalde de weg, om na de volgende bocht weg weer langzaam omhoog te lopen. Hij wist het allemaal precies, had met zijn ogen dicht elke bocht en buts in de weg kunnen voorspellen. Nu nog maar een paar minuten tot de haven, dacht hij, en dan het dorp. Door het halfopen dakraampje rook hij de licht stinkende zeelucht. Vis, wier, olie, rotting. Touw.
Hier, in de duinen, zou hij vanmiddag rondlopen. Misschien over een uur al. Eindelijk. De mensen moesten hem niet, dat was altijd zo geweest. Maar de natuur nam hem zoals hij was. Hij kneep zijn handen samen, hield de spanning vast en rekte toen zijn vingers een voor een uit tot hij ze bij de gewrichten hoorde kraken. Zijn moeder zou thuis op hem wachten. Ze zat op de bank, dat kon niet anders, en keek naar een ochtendprogramma op televisie. Hij hoorde bijna het geluid van het apparaat dat het al jaren ieder moment kon begeven. Al die avonden dat hij naast haar had gezeten, op zijn vaste stoel, de geur van de hond in de kamer.”

 
Inge Schilperoord (Den Haag(?), 1 januari 1973)

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“I’ve often wondered since what would have happened if Ricardo Laverde had asked one of the other billiards players rather than me. But it’s a meaningless question, like so much of what we wonder about the past. Laverde had good reasons to choose to ask me. Nothing can change that fact, just as nothing can change what happened afterward.
I had met him at the end of the previous year, a couple of weeks before Christmas. I was about to turn twenty-six,
I’d graduated from law school two years earlier, and, although I knew very little about the real world, the theoretical world of legal studies held no secrets for me. After graduating with honors—a thesis on madness as grounds for exemption from legal responsibility in Hamlet: I still wonder today how I got them to accept it, let alone award it a distinction—I had turned into the youngest lecturer ever to teach in the faculty, or that’s what my elders had told me when proposing the idea, and I was convinced that being professor of Introduction to Law, teaching the basics of the career to generations of frightened children just out of high school, was the only possible horizon in my life. There, standing in front of a wooden lectern, facing rows and rows of baby-faced and disoriented boys and impressionable, wide-eyed girls, I received my first lessons on the nature of power. I was barely eight years older than these inexperienced students, but between us opened the double abyss of authority and knowledge, things that I had and they, recently arrived in the world, entirely lacked. They admired me, feared me a little, and I realized that one could get used to this fear and admiration, that they were like a drug. I told my students about the spelunkers who were trapped in a cave and after several days began to eat one another to survive: can the Law defend them or not? I told them about old Shylock, about the pound of flesh he wanted, about the astute Portia, who managed to prevent him from taking it with a pettifogging technicality: I enjoyed watching them gesticulate and shout and lose themselves in ridiculous arguments in their attempts to find, in the thicket of the anecdote, the ideas of Law and Justice.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2017 om 10:41 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit:The Catcher in the Rye

“What I did do, though, I told the waiter to ask old Ernie if he'd care to join me for a drink. I told him to tell him I was D.B.'s brother. I don't think he ever even gave him my message, though. Those bastards never give your message to anybody.
All of a sudden, this girl came up to me and said, "Holden Caulfield!" Her name was Lillian Simmons. My brother D.B. used to go around with her for a while. She had very big knockers.
"Hi," I said. I tried to get up, naturally, but it was some job getting up, in a place like that. She had some Navy officer with her that looked like he had a poker up his ass.
"How marvelous to see you!" old Lillian Simmons said. Strictly a phony. "How's your big brother?" That's all she really wanted to know.
"He's fine. He's in Hollywood."
"In Hollywood! How marvelous! What's he doing?"
"I don't know. Writing," I said. I didn't feel like discussing it. You could tell she thought it was a big deal, his being in Hollywood. Almost everybody does. Mostly people who've never read any of his stories. It drives me crazy, though.
"How exciting," old Lillian said. Then she introduced me to the Navy guy. His name was Commander Blop or something. He was one of those guys that think they're being a pansy if they don't break around forty of your fingers when they shake hands with you. God, I hate that stuff. "Are you all alone, baby?" old Lillian asked me. She was blocking up the whole goddam traffic in the aisle. You could tell she liked to block up a lot of traffic. This waiter was waiting for her to move out of the way, but she didn't even notice him. It was funny. You could tell the waiter didn't like her much, you could tell even the Navy guy didn't like her much, even though he was dating her. And I didn't like her much. Nobody did. You had to feel sort of sorry for her, in a way. "Don't you have a date, baby?" she asked me. I was standing up now, and she didn't even tell me to sit down. She was the type that keeps you standing up for hours. "Isn't he handsome?" she said to the Navy guy. "Holden, you're getting handsomer by the minute." The Navy guy told her to come on. He told her they were blocking up the whole aisle. "Holden, come join us," old Lillian said. "Bring your drink."

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)
Cover

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit: A Room with a View

"Race you round it, then," cried Freddy, and they raced in the sunshine, and George took a short cut and dirtied his shins, and had to bathe a second time. Then Mr. Beebe consented to run--a memorable sight.
They ran to get dry, they bathed to get cool, they played at being Indians in the willow-herbs and in the bracken, they bathed to get clean. And all the time three little bundles lay discreetly on the sward, proclaiming: "No. We are what matters. Without us shall no enterprise begin. To us shall all flesh turn in the end."
"A try! A try!" yelled Freddy, snatching up George's bundle and placing it beside an imaginary goal-post.
"Socker rules," George retorted, scattering Freddy's bundle with a kick.
"Goal!"
"Goal!"
"Pass!"
"Take care my watch!" cried Mr. Beebe.
Clothes flew in all directions.
"Take care my hat! No, that's enough, Freddy. Dress now. No, I say!"
But the two young men were delirious. Away they twinkled into the trees, Freddy with a clerical waistcoat under his arm, George with a wide-awake hat on his dripping hair.
"That'll do!" shouted Mr. Beebe, remembering that after all he was in his own parish. Then his voice changed as if every pine-tree was a Rural Dean. "Hi! Steady on! I see people coming you fellows!"
Yells, and widening circles over the dappled earth.
"Come this way immediately," commanded Cecil, who always felt that he must lead women, though knew not whither, and protect them, though he knew not against what. He led them now towards the bracken where Freddy sat concealed."

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970)
Scene uit de gelijknamige film van regisseur James Ivory uit 1985

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: The Heat of Betrayal

“The sky outside: was it a curved rotunda of emerging blue? The world was still blurred at its edges. I tried to piece together my whereabouts, the exact geographic location within which I found myself. A sliver of emerging clarity. Or maybe just a few basic facts.
Such as:
I was on a plane. A plane that had just flown all night across the Atlantic. A plane bound for a corner of North Africa, a country which, when viewed cartographically, looks like a skullcap abreast a continent. According to the Flight Progress Monitor illuminating the back-of-the-seat screen facing me, we were still seventy-three minutes and eight hundred and forty-two kilometres (I was flying into a metric world) from our destination. This journey hadn’t been my idea. Rather I’d allowed myself to be romanced into it by the man whose oversize (as in six-foot-four) frame was scrunched into the tiny seat next to mine. The middle seat in this horror movie of an aircraft. No legroom, no wiggle room, every seat taken, at least six screaming babies, a husband and wife fighting in hissed Arabic, bad ventilation, bad air conditioning, a one-hour wait for the bathroom after the plastic meal they served us, the rising aroma of collective night sweats hanging over this hellhole of a cabin. Thank God I made Paul pack his Zopiclone. Those pills really do induce sleep in even the most impossible conditions. I put aside all my concerns about pharmaceuticals and asked him for one, and it gave me three hours’ respite from this high-altitude sweat-box confinement.
Paul. My husband. It’s a new marriage – just three years old. Truth be told, we love each other. We are passionate about each other. We often tell ourselves that we are beyond fortunate to have found each other. And I do truly believe that. He is the right man for me. Just as, the day before we legalised our relationship and committed to each other for the rest of our lives, I was silently convincing myself that I could change some of Paul’s worrying inclinations; that, in time, things would tick upwards, stabilise. Especially as we are now trying to become parents.”

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Zwartwaterkoorts

“De keerzijde van de frisheid was dat allerlei virussen de kamer in konden waaien. Je moest er niet aan denken dat de hele boel draaihalsziekte kreeg van de een of andere besmette volière uit de buurt. Maar de sijzen pikten alweer levendig in de appels en de witkuifgaai joeg iedereen bij de wormen weg, dus het zou wel meevallen.
Boven op het ladenkastje waarin hij de vogelspullen bewaarde lag een lila angoratruitje dat hij vorige week bij de vuilniszakken had weggehaald. Het duurde altijd een poosje voordat de vogels aan iets nieuws gewend waren, maar de laatste dagen hadden de zilverbekjes, de aardigste be woners van deze kamer, er de val op gekregen. Uit de nestbollen aan het plafond hingen de plukken lila wol naar buiten. Hij kreeg veel te veel zilverbekjes. Zelfs de man op de Overtoom wilde ze niet meer hebben. Maar aan de reigers voeren deed hij niet graag.
Het was eind april, na drie dagen regen was het vandaag de mooiste lentedag die te bedenken viel, de zon reflecteerde blikkerend op de gevels aan de overkant. Dit werd een boodschappendag: onkruid plukken in het park, op de Albert Cuyp groenten en eendagskuikens halen en in de dierenwinkel vitaminedruppels.
Toen hij met Scheffer aan de keukentafel de laatste schraapsels uit een korst kaas soldaatmaakte, ging de telefoon. Zo snel als zijn heup het toeliet, kwamhij overeind en haastte zich naar de voorkamer. Het kon Hilde zijn.
‘Goedemorgen, meneer Stutijn van der Wal,’ zei een overdreven articulerende mannenstem die hij direct herkende, alwas het een half jaar geleden dat hij zijn huisbaas voor het laatst had gesproken.”

 
Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013)

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit: Heleen: een vroege winter

“Heleen's moeder was tenger, dmk en bleek, ze zong met een schrille stem treurige Fransche liedjes‚ die ze als klein kind van haar grootmoeder had geleerd, doch waarvan ze den zin vergeten of nimmer geweten had, ook Heleen begreep ze dus niet, maar het deerde haar weinig; met het gelaat naar grootmoeders portret, luisterde ze peinzend en indachtig= onthield ze op den klank en neuriede ze bij zichzelf‚ zoo vaak ze alleen was: net zoo lang tot ze een weekheid in zich voelde als gegraven en schreien moest. De ontroering en het schreien wilden niet altijd komen. Toen ze later de beteekenis van die liedj es wist= stelden ze haar teleur en kon ze er niet meer om schreien; het was of een diepte in haar voorgoed geëfi'end was -‚ ze had ze zich donker en woest als rotsen en ravijnen gedacht.
Heleen's vader was forsch en stil, zijn handen alleen waren smal en zacht, hij lachte zelden, maar als hij lachte, deed die lach Heleen goed tot in haar hart en ze lachte mee, met vochtige oogen= doch ze hield niet van haar moeders drukke vroolijkheid, die maakte haar schichtig en stil en doofde gemeenlijk in dagenlange neerslachtigheid uit.
Over dingen als braaf oppassen, plicht-doen en vooruitkomen werd in huis nagenoeg niet gesproken, Heleen dacht er uit zichzelf nimmer over na. Ze was van aard meegaande, fel en onverzettelijk alleen tegen geringschatting en dwang van aanleg bevattelijk; het schoolleven deerde haar dus niet, straf was iets dat daarbijuitteraard behoorde en geen indruk op haar maakte, evenmin als het preeken en praten vooraf en daarna. Wanneer ze haar vader haar rapporten van de school toonde, lette hij weinig op de waardeeringen voor vlijt en goed gedrag en Heleen nam gauw genoeg die geringschatting voor het een en het ander over, zonder dat dit evenwel van invloed op haar doen en laten werd. Belooning of bijzondere lof voor hooge cijfers kwam niet voor, zoodat Heleen-zelf ook daaraan weinig waarde hechtte.”

 
Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932)
Portret door Herman Hanna. 1916. 

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Zie ook alle tags voor Paul Hamilton Hayne op dit blog.

Cloud Pictures (Fragment)

Here in these mellow grasses, the whole morn,
I love to rest; yonder, the ripening corn
Rustles its greenery; and his blithesome horn

Windeth the frolic breeze o'er field and dell,
Now pealing a bold stave with lusty swell,
Now falling to low breaths ineffable

Of whispered joyance. At calm length I lie,
Fronting the broad blue spaces of the sky,
Covered with cloud-groups, softly journeying by:

An hundred shapes, fantastic, beauteous, strange,
Are theirs, as o'er yon airy waves they range
At the wind's will, from marvelous change to change;

Castles, with guarded roof, and turret tall,
Great sloping archway, and majestic wall,
Sapped by the breezes to their noiseless fall!

Pagodas vague! above whose towers outstream
Banners that wave with motions of a dream—
Rising, or drooping in the noontide gleam;

Gray lines of Orient pilgrims: a gaunt band
On famished camels, o'er the desert sand
Plodding towards their prophet's Holy Land;

Mid-ocean,—and a shoal of whales at play,
Lifting their monstrous frontlets to the day,
Thro' rainbow arches of sun-smitten spray;

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)
Charleston 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2017 om 10:37 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en filosoof Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe - Kunstwerk des Lebens

„Besucher strömen nach Frankfurt, um dort den schönen, beredten und genialischen jungen Mann zu sehen und zu hören. Eine Generation vor Lord Byron fühlt er sich als Liebling der Götter, und wie jener pflegt auch er poetischen Umgang mit seinem Teufel. Noch in Frankfurt beginnt er mit der lebenslangen Arbeit am »Faust«, diesem kanonischen Drama der Neuzeit. Nach der Genie-Zeit in Frankfurt wird Goethe des literarischen Lebens überdrüssig, riskiert den radikalen Bruch und zieht 1775 ins kleine Herzogtum Sachsen-Weimar, wo er, als Freund des Herzogs, zum Minister aufsteigt. Er dilettiert in Naturforschungen, flüchtet nach Italien, lebt in wilder Ehe – und bei alledem schreibt er die unvergeßlichsten Liebesgedichte, tritt in edlen Wettstreit mit dem Freund und Schriftstellerkollegen Schiller, schreibt Romane, macht Politik, pflegt Umgang mit den Großen aus Kunst und Wissenschaft. Bereits zu Lebzeiten wird Goethe eine Art Institution. Er wird sich selbst historisch, schreibt die – nach Augustins »Confessiones« und Jean-Jacques Rousseaus »Confessions« – für das alte Europa wohl bedeutendste Autobiographie, »Dichtung und Wahrheit«. Doch so steif und würdevoll er sich auch bisweilen gibt, so zeigt er sich in seinem Alterswerk auch als kühner und sardonischer Mephisto, der alle Konventionen sprengt.
Dabei blieb ihm stets bewußt, daß die literarischen Werke das eine sind, ein anderes das Leben selbst. Auch ihm wollte er den Charakter eines Werkes geben. Was ist das – ein Werk? Es ragt aus den Zeitläuften heraus, mit Anfang und Ende, und dazwischen eine festumrissene Gestalt. Eine Insel der Bedeutsamkeit im Meer des Zufälligen und Gestaltlosen, das Goethe mit Schrecken erfüllte. Für ihn mußte alles eine Gestalt haben. Entweder er entdeckte sie, oder er schuf sie, im alltäglichen menschlichen Verkehr, in den Freundschaften, in Briefen und Gesprächen. Er war ein Mensch der Rituale, Symbole und Allegorien, ein Freund von Andeutung und Anspielung – und doch wollte er immer auch zu einem Ergebnis, einer Gestalt, eben zu einem Werk kommen. Das galt besonders bei den Dienstpflichten.”

 
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)
Cover

De Britse schrijver Joe Kingsley Orton werd geboren in Leicester op 1 januari 1933. Zie ook alle tags voor Joe Orten op dit blog.

Uit: Entertaining Mr Sloane

“Silence.
KEMP: He was healthy. Sound as a bell.
SLOANE: How do you know?
KEMP: He won cups for it. Looked after himself.
SLOANE: A weak heart.
KEMP: Weak heart, my arse. You murdered him.
SLOANE: He fell.
KEMP: He was hit from behind.
SLOANE: I had no motive.
KEMP: The equipment.
SLOANE: I never touched it.
KEMP: You meant to.
SLOANE: Not me, Pop. (Laughs.) Oh, no.
KEMP: Liar… lying little bugger. I knew what you was from the start.
Pause.
SLOANE: What are you going to do? Are you going to tell Ed? (KEMP makes no reply.) He won't believe you. (KEMP makes o reply.) He'll think you're raving.
KEMP: No… you’re finished. (Attempts to rise. SLOANE pushes him back. KEMP raises his stick. SLOANE takes it from him.)
SLOANE: You can't be trusted I see. I've lost faith in you. (Throws the stick out of reach.) Irresponsible. Can't give you offensive weapons.
KEMP: Ed will be back soon. (Rises to go.)
SLOANE: He will.“

 
Joe Orton (1 januari 1933 - 9 augustus 1967)
Scene uit een opvoering in Leicester, 2012

De Mexicaanse schrijver en medicus Mariano Azuela González werd geboren in Lagos de Moreno op 1 januari 1873. Zie ook alle tags voor Mariano Azuela op dit blog.

Uit: The Underdogs (Vertaald door E. Munguia jr.)

“They went out together; she bore the child in her arms. At the door, they separated, moving off in different directions.
The moon peopled the mountain with vague shadows. As he advanced at every turn of his way Demetrio could see the poignant, sharp silhouette of a woman pushing forward painfully, bearing a child in her arms.
When, after many hours of climbing, he gazed back, huge flames shot up from the depths of the canyon by the river. It was his house, blazing....
Everything was still swathed in shadows as Demetrio Macias began his descent to the bottom of the ravine. Between rocks striped with huge eroded cracks, and a squarely cut wall, with the river flowing below, a narrow ledge along the steep incline served as a mountain trail.
“They’ll surely find me now and track us down like dogs,” he mused. “It’s a good thing they know nothing about the trails and paths up here.... But if they got someone from Moyahua to guide them ...” He left the sinister thought unfinished. “All the men from Limon or Santa Rosa or the other nearby ranches are on our side: they wouldn’t try to trail us. That cacique who’s chased and run me ragged over these hills, is at Mohayua now; he’d give his eyeteeth to see me dangling from a telegraph pole with my tongue hanging out of my mouth, purple and swollen....”
At dawn, he approached the pit of the canyon. Here, he lay on the rocks and fell asleep.
The river crept along, murmuring as the waters rose and fell in small cascades. Birds sang lyrically from their hiding among the pitaya trees. The monotonous, eternal drone of insects filled the rocky solitude with mystery.
Demetrio awoke with a start. He waded the river, following its course which ran counter to the canyon; he climbed the crags laboriously as an ant, gripping root and rock with his hands, clutching every stone in the trail with his bare feet.“

 
Mariano Azuela (1 januari 1873 - 1 maart 1952)

De Franse schrijver, essayist en vertaler René de Ceccatty werd geboren op 1 januari 1952 in Tunis. Zie ook alle tags voor René de Ceccatty op dit blog.

Uit: Mes argentins de Paris

"Qu’ont apporté les Argentins à la vie culturelle française, au théâtre, à la littérature, à la peinture, au cinéma ? René de Ceccatty tente d’apporter une réponse dans un essai personnel qui évoque le parcours de nombreux artistes, écrivains, acteurs, dramaturges qui ont fui, parfois dans des conditions dramatiques, leur pays pour créer librement en France. Parmi ces figures, se détachent trois amis proches de l’auteur : l’écrivain Hector Bianciotti, le metteur en scène Alfredo Arias et la traductrice et poétesse Silvia Baron Supervielle, qu’il a rencontrés séparément dans des circonstances fortuites, mais qui ont accompagné son propre cheminement littéraire et privé à travers les années. Ces trois portraits très intimes donc dominent ces pages, qui cependant consacrent aussi des analyses à d’autres Argentins, de Copi à Cortázar, sans lesquels la culture française de ces cinquante dernières années aurait été tout autre. Ces trois amitiés de l’auteur ont parfois abouti, comme dans le cas d’Alfredo Arias à des collaborations très fécondes. Il s’agit donc d’un livre d’hommage à la culture argentine devenue française, mais aussi d’un retour sur toute l’histoire du rapport de l’Argentine à la France, à partir des voyageurs du XIXe siècle, des revues franco-argentines, du travail de pionnier de Victoria Ocampo et du grand Borges. Le récit, écrit de manière continue, comme un livre de Mémoires sous l’angle de l’amitié argentine, est suivi d’un historique de la vie politique argentine qui a expliqué bien des exils, d’un bref dictionnaire des Argentins exilés (en France et dans le reste du monde), d’une liste d’adresses argentines à Paris et d’une bibliographie succincte : trente et un livres indispensables pour connaître l’Argentine. Une trentaines de photographies illustrent l’ouvrage. D’Adolfo Bioy Casares à Copi, en passant par Jorge Lavelli, Leonor Fini, Haydée Alba, Marilú Marini, Astor Piazzolla, Seguí, Arnaldo Calveyra, Alberto Manguel, Julio Cortázar et tant d’autres. D’un hémisphère à l’autre, d’une rive à l’autre de l’Océan, il semble qu’un pont invisible mais durable ait réuni les cultures. Le tango, la poésie, le roman, la scène, tous les domaines artistiques semblent s’être, de part et d’autre, regardés en miroir."

 
René de Ceccatty (Tunis, 1 januari 1952)

De Duitse schrijver en musicus Sven Regener werd geboren op 1 januari 1961 in Bremen. Zie alle tags voor Sven Regener op dit blog.

Uit:Magical Mystery oder: Die Rückkehr des Karl Schmidt

„Wieso hat der geschrien?“
„Dem hatte einer die Hand in der Tür eingeklemmt, in der Tür von dem Auto. Jedenfalls können wir jetzt nicht mehr da hin, wenn einer von uns da jetzt hingeht, dann ist der ja der Fahrer und dann Drogenkontrolle und was weiß ich, Alkohol, was die da alles machen, das können wir doch gar nicht riskieren. Außerdem haben wir die Papiere nicht und ich meinen Führerschein auch nicht dabei. Das ging um die Ecke, das Taxi ist vorausgefahren …“
„Welches Taxi?“
„Wir wussten ja nicht, wo ein Krankenhaus ist, da haben wir ein Taxi angehalten und das ist dann vorausgefahren und wir hinterher.“
„Warum habt ihr denn dann nicht Basti in das Taxi gesetzt, hätte er doch damit ins Krankenhaus …“
„Haben wir ja, aber erst später, also jetzt, weil ja unser Auto auf den Schienen ist. Also Basti ist jetzt weg, jedenfalls ist der blöde Taxifahrer so schnell um die Ecke und wir hinter ihm her, aber der war so schnell, dass wir dann weiter geradeaus, und da war dann nur noch für die Straßenbahn, also keine Straße mehr, nur noch das Schotterbett mit den Schienen und da ist jetzt das Auto drauf. Also ich glaube, im Augenblick kommt noch keine Straßenbahn, aber das ist ziemlich dunkel da, ich mach mir Sorgen, wenn da die Straßenbahn um die Ecke kommt, da sind ja auch die Meerschweinchen hinten drin.“
„Bist du gefahren, Raimund?“
„Ich sag nicht, wer gefahren ist, Charlie.“
„Natürlich bist du gefahren, wieso willst du das nicht sagen, ich bin doch nicht die Bullen?“

 
Sven Regener (Bremen, 1 januari 1961)

01-01-2017 om 10:34 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren op 1 januari 1964 in Tenby. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog.

Uit: The Aftermath

“Lewis nodded and waved the captain on, saving his words. The cold and the calories had taught him to ration these.
 “The house belongs to a family called Lubert. Loo-bear-t. Hard ‘T.’ The wife died in the bombings. Her family were bigwigs in the food trade. Connections with Blohm and Voss. They also owned a series of flour mills. Herr Lubert was an architect. He’s not been cleared yet but we think he’s a probable white or, at worst, an acceptable shade of grey; no obvious direct Nazi connections.”
 “Bread.”
 “Sir?”
 Lewis had not eaten all day and had taken the short leap from “flour mill” to bread without thinking; the bread he pictured in his head was suddenly more present, more real, than the captain stand- ing at the map on the other side of the desk.
 “Go on—the family.” Lewis made an effort to look as if he was listening, nodding and setting his jaw at an inquisitive tilt.
 Wilkins continued: “Lubert’s wife died in ’43. In the firestorm. One child—a daughter. Freda, fifteen years old. They have some staff—a maid, a cook and a gardener. The gardener is a first-rate handyman—ex-Wehrmacht. The family have some relatives they can move in with. We can billet the staff, or you can take them on. They’re clean enough.”
 The process by which the soul-sifters of the Control Commis-sion’s Intelligence Branch assessed cleanliness was the Fragebogen, or questionnaire: 133 questions to determine the degree of a German citizen’s collaboration with the regime. From this, they were categorized into three colour-coded groups—black, grey and white, with intermediate shades for clarity—and dispatched accordingly.
 “They’re expecting the requisition. It’s just a matter of you viewing the place then turfing them out. I don’t think you’ll be disappointed, sir.”
 “You think they will be disappointed, Captain?”
 “They?”
 “The Luberts? When I turf them out.” “They’re not allowed the luxury of disappointment, sir. They’re Germans.”
 

Rhidian Brook (Tenby, 1 januari 1964)

01-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een prettige jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

 
Winter met schaatsers, arreslee en koek-en-zopie door Andreas Schelfhout, 1857

De wagen des tijds

Daar kwam er een wagen
vol nachten en dagen,
vol maanden en uren en stonden gereen,
fel trokken en weerden
hen' de edele peerden,
die zesmaal vier hoefijzers kletteren deen.
Al rijdend, al rotsend,
al bokkend
en botsend,
al piepend en krakend, zo vloog hij door stee;
en, als hij was henen
en verre verdwenen,
toen waren de dagen en maanden ook mee.
Het spreken en 't peinzen,
het gaan en het reizen,
en al wat wij deden, 't zij droef, het zij blij;
't mocht tijlijk
of laat zijn,
of goed zijn of kwaad zijn,
't was al op de wagen, 't was alles voorbij.
Toch nimmer vergaat het
en altijd bestaat het,
wat God door zijn heilige gratie ons geeft,
het deugdzame leven
dat is ons gebleven,
al 't ander, hoe zoet en hoe schoon, het begeeft.
Nooit zal ons de wagen
der tijden ontdragen
't sieraad en de rijkdom der edele ziel;
de deugd zal geduren,
schoon rotsen en muren
en torens en al wat maar vallen kan - viel.

 
Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899)
Brugge in de kersttijd. Guido Gezelle werd geboren in Brugge

Zie voor de schrijvers van de 31^e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

31-12-2016 om 12:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anne Vegter werd geboren in Delfzijl op 31 december 1958. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog.

We weten nog niet hoe

snel alles, hoe snel je zicht verandert
tot je bent wat je verandert,
hoe snel het kind zich in je opbergt.

We weten nog niet hoe ver alles,
hoe ver de echo van je zang reikt,
hoe ver je gaat of buigt.

We weten nog niet hoe licht alles-
hoe licht het dragen van je geluk-
hoe licht van details het gewicht-

We weten nog niet hoe vaak alles,
hoe vaak de stad schittert in je ogen,
hoe vaak de liefde een daad is van genot.

“Kijk, de stad drijft langs!”
“Zie je iets?”
“Zei je iets?”

Je tekent een bed op het water.
“Wacht je daar op me?”
We weten nog niet wanneer je een godensprong waagt.

Het geheim van de boekhandelaar

Je verkoopt boeken maar eigenlijk geef je liefde door
je geeft adviezen maar eigenlijk wijs je op vergezichten
je noemt een auteur maar eigenlijk raad je een verlangen
je wacht op een vraag maar eigenlijk stel je vragen

Je verkoopt boeken maar eigenlijk verplaats je taal
je wijst op de kasten maar eigenlijk zijn het horizonnen
je zegt omzet maar eigenlijk fluister je kapitaalbandje
je noemt een titel maar eigenlijk deel je vleugels uit

Je verkoopt boeken maar eigenlijk vertel je verhalen
je wordt getipt maar eigenlijk ben je een lezers lezer
je citeert ‘mooi is de menselijke rede, en onoverwinnelijk’
je bent een eiland maar eigenlijk verkoop je lifelines

 
Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook alle tags voor Arjen Duinker op dit blog.

Fabriek

Hoe zeg ik dit precies en goed,
Op enig moment begreep iemand
Dat licht niet in water ontstaat,
Maar dat je voor het maken van licht
Wel veel naar water moet kijken,
Hij gaf de voorkeur aan mooi water
Dat geen voorzetsels nodig heeft,
Water dat een bloem is, een hand,
Een paar schoenen, een mol,
Er waren nog meer dingen
Die hij meende te begrijpen
Maar die hadden niet zoveel
Met licht te maken.

Gedicht voor een kameel

Morgen is de dag van de kleine dingen,
Van de speld en de gele verf.
Je zult je blij voelen.

Morgen is de dag van de heel kleine dingen,
Van de druppeltjes en het koord.
Je zult vriendschap voelen.

Morgen is de dag van geslenter
Langs de vrucht van schaduwen.
Kom er niet aan.

Morgen is de dag van de liedjes
Die in het geheim worden gezongen.
Je zult zingen met de juwelier.

Morgen is de dag van de kleine jongens
En hun abstracte lawaai in de straten.
Spits je oren.

Ze roepen: ‘Leve de mooiste markt van de wereld!’
Ze roepen: ‘Zo eeuwig zijn de rotsen van trouw!’
Ze roepen: ‘Als je ijdel bent, ga dwalen!’

 
Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook alle tags voor Bastian Bötcher op dit blog.

Nach dem Loop: Leben

Leute laufen im Loop, ihr Blut läuft im Loop
Sie tanzen zu Loops, sind im Loop gefangen!
Wenn-er-sich-nicht-meldet-meld-ich-mich-nicht-Loop
Wenn-sie-sich-nicht-meldet-meld-ich-mich-nicht-Loop
Ich-brauch-den-Kick-also-besorg-ich's-mir-Loop
Vom-ersten-Programm-bis-zum-letzten-zapp-Loop
Im täglichen Welt-um-sich-selber-dreh-Loop
Im jährlichen Welt-um-die-Sonne-lauf-Loop
Uhren laufen im Loop, Zahnräder laufen im Loop
Leute laufen nach Uhren, sind im Loop gefangen!
Im Kaffee-am-Morgen-am-Abend-Bier-Loop
Ich-krieg-keinen-Job-also-mach-ich-nichts-Loop
Im Kampf-gegen-Terror-und-Gegenschlag-Loop
Im Haltbarkeitsdatum-Ablauf-Neukauf-Loop
Im täglichen Welt-um-sich-selber-dreh-Loop
Im jährlichen Welt-um-die-Sonne-lauf-Loop
Loops laufen im Loop, die ,Os‘ im Wort Loop
Sind selber zwei Loops, und die wiederum haben wieder zwei ,Os‘
Macht also insgesamt 4, 8, 16, 32, 64, 128 und mehr Loops!
Den Geld-verdienen-und-ausgeben-Loop
Wie-Hamster-im-quietschenden-Laufrad-lauf-Loop
Den Wir-sind-schon-so-lang-zusammen-also-bleiben-wir-auch-zusammen-Loop
Den Bitte-haben-Sie-noch-einen-Moment-Geduld-
der-nächste-freie-Mitarbeiter-ist-gleich-für-Sie-da-Loop
Den Wie-du-mir-so-ich-dir-so-du-mir-so-ich-dir-so-du-mir-
so-ich-dir-so-du-mir-so-du-mir-so-ich-dir-so-ich-dir-Loop
Im täglichen Welt-um-sich-selber-dreh-Loop
Im jährlichen Welt-um-die-Sonne-lauf-Loop
Dieser Text läuft im Loop, dieser Text läuft im Loop
Dieser Text läuft im Loop, dieser Text läuft im Loop
Bis zum Break, bis zum Cut, bis zum Schluss, bis zum Bruch
Bis zum Aufbruch

 
Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook alle tags voor Jacob Israël de Haan op dit blog.

Terugkeer

Weet Gij nog, moeder, hoe ik jong
Schatten-verlangend u verliet?
Wereld en weelde lokten, mij bedwong
Uw smeken niet.

Ik ging en wierf mij menig schat
Van goed metaal en gave steen,
Rijker dan ik in wereldstad
Was er niet een.

Maar schat verwervende verloor
Ik morgenvrede en avondrust
En wist dat niet. Leefde fel door
Op schat belust.

Zó leed ik pijn, doofde pijn fel
Met wijn en wierook. Nimmer vond
Ik van het leed de gulle wel:
Mijn hartewond.

Dan: ene avond, dat de lucht
Zoetmild was met een matte schijn
En mist van maan, de stad ontvlucht
Zag ik mijn pijn

Het was mijn hart open, het bloedde,
Want niemand heeft mijn hart getroost.
Toen voelde ik rijke, schattenmoede,
Leed eindeloost.

Lang bleef ik stil... die milde lucht
Verfijnd van geur... het maanlicht diep,
Hoorde ik een stem en zachte zucht?
Uw stem, die riep?

En ik bezon mij, moeder, en ik liet
Mijn schatten liggen, voor wie weelde wil.
Wereld en weelde wil ik niet
Maar vrede stil.

Die schatten zocht en schatten vond
In 't rustloos werven buiten huis,
Keert bedel-arm en hartgewond
Moeder, weer thuis.

En vraagt, dat in het oud gezin,
Hem weder worde een plaats bereid.
Ik wil uw vrede en stille min
Thans en altijd.

 
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook alle tags voor August van Cauwelaert op dit blog.

Voor mijn jongens (Fragment)
1 Januari 1916

II
En al wat aan haat in uw borst heeft gebroeid
Rukt los in getier, lijk een stier die loeit;
En ge stormt op den vijand, man tegen man,
En velt wie de vlucht niet meer redden kan.

Ge slaat met het staal en ge schopt met den hiel,
Ge vecht met uw vuist en ge'n ziet wie er viel
Aan uw zij, met een zucht op den daavrenden grond
En zoekt met zijn hand naar den beet van een wond.

Weer voelt ge de ruimte, weer rukt ge vrij
Door het veld en weer hoort ge uit de huizenrij,
Daar ge roepend door straten en stegen rent,
De taal en de stem van een volk dat ge kent.

Geen regen van kogels, geen dondrend gevaart'
En dempt of en damt meer ’t geweld van uw vaart;
Reeds ziet ge, zoo stoer naar den hemel gebouwd,
Het Belfort van Brugge op een lucht van goud.

Uw adem is heet en uw hijgende borst
Is schor van geschreeuw en heesch van dorst;
Een haastige dronk en weer voort met uw vlag:
De nacht valt te vroeg op dees heerlijken dag.

 
August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)
In 1918

De Duitse dichteres en schrijfster Paula Dehmel werd geboren op 31 december 1862 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Paula Dehmel op dit blog.

Gutenachtliedchen

Leise, Peterle, leise,
Der Mond geht auf die Reise,
Er hat sein weißes Pferd gezäumt,
Das geht so still, als ob es träumt,
Leise, Peterle, leise.
Stille, Peterle, stille,
Der Mond hat eine Brille,
Ein graues Wölkchen schob sich vor,
Das sitzt ihm grad auf Nas und Ohr,
Stille, Peterle, stille,
Träume, Peterle, träume,
Der Mond guckt durch die Bäume,
Ich glaube gar, nun bleibt er stehn,
Um unser Peterle im Schlaf zu sehn -
Träume, Peterle, träume.

Siebenschläfer

Ihr Siebenschläfer in den Höhlen,
Reckt euch, streckt euch, aufgewacht!
Der Frühling leuchtet in den Himmel
Nach dieser ersten warmen Nacht!
Ja, schüttelt nur die dicken Zotteln
Und blinzelt in das blaue Licht;
Herr Gott, wer wird so langsam trotteln,
Ich lauf voraus, ich warte nicht.
Die Amsel übt schon ihre Lieder,
Ich sing sie mit, ich kann sie auch;
Und denkt euch nur, der blaue Flieder
Hat Knospen, und der Haselstrauch.
Der Teckel bellt vor lauter Wonne
Und wühlt die frische Erde um;
Na?! seid ihr noch nicht in der Sonne,
Ihr Siebenschläfer, faul und dumm?!

 
Paula Dehmel (31 december 1862 - 9 juli 1918)
Illustratie van Hans Thoma in een uitgave van de verzamelde “Kindergedichte”, 1919

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

31-12-2016 om 12:08 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Nicolas Born werd geboren op 31 december 1937 in Duisburg. Zie ook alle tags voor Nicolas Born op dit blog.

Zeitmaschine

Ohne daß es jemals angefangen hat
bin ich mit einer Menge von Leuten zusammen
Gleichaltrige
meinen Körper scheinen sie für die Heimat zu halten
auch liebe Verstorbene Alte Bekannte
Vielgenannte
Verschollene Auf Rollen Rollende
Zeitamputierte Einbalsamierte Bis auf die Knochen
Geschichtsblamierte
                                  Ich habe das deutliche Gefühl
daß keiner fehlt
        die Büsche teilen sich der Himmel flackert
Gestirne blenden auf das Tier erhebt sich
und die Wolken rennen hin und her
        Wir begegnen einer reisenden Theatergruppe
ein junger Herr Den Tod in den Augen
stellt sich vor: W. Shakespeare
        wie er leibt und schreibt
Oh ja wir kennen ihn alle
        »Warum schreiben Sie« fragt einer von uns
der sich sein Interesse bewahrt hat
        Shake wendet sich angewidert ab
und macht sich an den Kostümen zu schaffen
        »Warum soviel Tod auf so vielen Brettern?«
Das scheint hier irgendwie nicht anzukommen.
Eine von unseren Damen Deren Schwierigkeiten
        technische Schwierigkeiten sind Sagt
»Wir kommen an der historischen Distanz nicht vorbei«
        Sie ist bekannt dafür daß sie in Krisen
hysterisch reagiert
                              Wie ein Bleistift gehen wir
durch die Zeit
        »Mir ist« rufe ich »als träten wir auf der Stelle«
»Schon möglich« brummt ein Vierschrötiger
        Gleich erscheinen wir als helle Punkte
im technischen Zeitalter
in einer riesigen Haschischwolke besetzt von
kichernden Industriellen
»Es ist zum Piepen Es ist
zum Piepen«
        Berlin 10.30 Uhr Guten Tag Nehmen Sie Platz!
Es handelt sich um einen Herrn von der Volkshochschule
der mich abdrängt und ruft »Ich bin immer für
        die Trennung von Werk und Autor eingetreten«
Ich erzähle ihm unvermittelt eine Geschichte
        aus der Kindheit meiner Mutter
ein schlagender Beweis meiner Ganzheit
        und wirklich ist sein Schweigen vieldeutig.
Aus dieser Ewigkeit dämmert er herauf in braunem
        Cord »Kennen Sie César Vallejo in der Nachdichtung
des Hans Magnus Enzensberger?«
        Vermutlich weiß er daß man ihn für diese Frage
gern haben könnte Er protzt und sollte gegangen sein
        »Wenn Sie nicht bald verschwinden« protze ich
»mache ich Sie zur Zeile«
        Aber er besteht auf einem Zitat
». . .wär ich nicht geboren, eine andere arme Haut
würde diesen Kaffee trinken!«

 
Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979)
Duisburg, oudejaarsavond

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook alle tags voor Dieter Noll op dit blog. 

Uit:Die Abenteuer des Werner Holt

Das Auswechseln hatte Dieter, der zugegebenermaßen nicht unter Waschzwang litt, zum wiederholten Male vergessen.
Hauptmann K.: "Noll, Sie elende Wildsau, wie laufen Sie rum?! Da hat ja jeder Kaffer einen saubereren Hals! Ich werde Ihnen schon beibringen, was Reinlichkeit bei den Soldaten heißt, Sie nachgemachter Mensch!" Noll, von der freundlichen Ansprache ziemlich erschüttert: "Jawohl, Herr Hauptmann! Ich versichere Herrn Hauptmann, daß es nicht wieder vorkommen wird." (Offiziere mußten von ihren Untergebenen in der Dritten Person angesprochen werden). Der Batteriechef: "So billig kommen Sie mir nicht davon, Noll." Dann, plötzlich losschreiend: "Luftwaffenhelfer Schreiber (Name geändert), Sie sorgen dafür, daß der Noll jeden Morgen einen blitzsauberen Hals hat - und zwar mit der Wurzelbürste. Und lassen Sie sich dabei von Ihren Stubenkameraden helfen!" Nach zwei, drei neuerlichen Appellen glich Dieters Hals einem rohen Beefsteak.
Die scharfe Bürste hatte ihm den Hals fast bis aufs Blut aufgescheuert. Warum die Kameraden sich an dieser Marterung beteiligten? Die Antwort ist simpel: Hätten sie nicht wunschgemäß verfahren, wäre für sie eine ähnliche Schikane angeordnet worden. So hat der Schreiber dieser Zeilen beispielsweise wegen eines lächerlichen "Vergehens", das in keiner Weise seine oder die Einsatzbereitschaft der Batterie gefährdete, mit einer Zahnbürste (!) die Latrine reinigen müssen.“

 
Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)
Cover DVD

De Australische schrijver Dal Stivens werd geboren op 31 december 1911 in Blayney, New South Wales. Zie ook alle tags voor Dal Stivens op dit blog.

Uit: When Trumper Went to Billabong (The Demon Bowler)

“It wasn’t much of a day after that. Victor Trumper’s team got themselves out fairly quickly and we got ourselves out very quickly, but it was no go for a second innings by Victor Trumper. At four o’clock a dust storm got up and that was the end.
By five o’clock Metho Bill wasn’t the only one shickered. Mayor Pook, Tom Jones, and the whole team except Mallee Mick had joined him. Mallee Mick was probably shickered too but we didn’t know because at twelve o’clock he had left the field and gone bush.
A couple of kids had heaved gibbers and a dead cat at him as he made off in Swampy Joe’s buggy.”

 
Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997)
Cover

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook alle tags voor Connie Willis op dit blog.

Uit: Doomsday Book

“She didn't know what time she had come through. It had been a quarter to eleven when she came out of prep—she had seen Ms. Montoya looking at her digital and asked her what time it was—but she had no idea how long it had taken after that. It had seemed like hours.
The drop had been scheduled for noon. If she had come through on time and Probability was right about the slippage, it would be six o'clock in the evening, which was too late for vespers. And if it were vespers, why did the bell go on tolling?
It could be tolling for mass, or for a funeral or a wedding. Bells had rung almost constantly in the Middle Ages—to warn of invasions or fires, to help a lost child find its way back to the village, even to ward off thunderstorms. It could be ringing for any reason at all.
(…)

She was beginning to feel stiff with cold though she had been lying there only a little while. Whatever was poking her in the side felt like it had gone through her rib cage and was puncturing her lung. Mr. Gilchrist had told her to lie there for several minutes and then stagger to her feet, as if coming out of unconsciousness."

 
Connie Willis (Denver, 31 december 1945)

De Italiaanse dichter Giovanni Pascoli werd geboren op 31 december 1855 in San Mauro di Romagna. Zie ook alle tags voor Giovanni Pascoli op dit blog.

Passage

The swan sings. From deep in the marshes,
its voice chimes sharp and clear
like the striking of copper cymbals.

This is the endless polar darkness.
Great mountains of eternal frost
lean against the ice plates of the ocean.

The swan sings; and slowly the sky
fades into the darkness and tints itself yellow.
A green light rises from star to star.

The swan’s metal voice rings like a harp
caressed here and there; already the green
northern lights glaze the icy mountain peaks.

And in the deepening night,
an immense iridescent arc grows
into huge ladders that spread open the aurora.

The green and vermillion glow catches fire,
shoots rays, pulsates, subsides, rises again,
exploding, all in utter silence.

With a sound like the bell’s final
angelus chime, the swan shakes its wings:
the wings open, and lift, enormous,
pure white, into the boreal night.

 
Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912)
San Mauro di Romagna, Villa Torlonia tijdens een festival

De Franse schrijfster gravin Marie de Flavigny d'Agoult werd in 1805 geboren in Frankfurt Am Main. Zie ook alle tags voor Marie d'Agoult op dit blog.

Uit: Mes souvenirs

“Celui-ci, qui paraît avoir été, entre tous, loyal et vaillant homme de guerre, était doué aussi d’un rare instinct d’écrivain. Je trouve dans ses écrits le style fier comme la pensée, des saillies de moraliste, des tours vifs à la Montaigne; je le vois familier avec les bons auteurs. Il cite fréquemment Aristote et Épicure. Il entremêle sa prose de vers de Ronsard, de Garnier, de
Du Bellay. Lui-même, et non sans grâce, il rime à l’occasion; il est musicien; il se peut vanter, dit-il, d’avoir maintes fois, aux sons de son luth, passionné diversement les escoutants. Son art de bien dire s’en accroît. D’elle - même sa phrase se rythme ; l’harmonie naît sous sa plume. Il est coloriste aussi, imagier avec hardiesse. Veut-il décrire les Pyrénées, par exemple, il dira la pâle frayeur de leurs profonds précipices . Ailleurs, il racontera une entreprise consommée à la faveur d’une nuit sombrement endormie. Ailleurs encore, il exhortera son fils à brider le cheval indompté de la trépignante jeunesse . Il ne voudrait pas qu’à ce fils, fait prisonnier, il restât quelque gravier en l’âme.
«Vouloir guérir, lui dit-il avec une fierté stoïque, c’est demi-guérison. »

 
Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876)
Portretfoto door Adam-Salomon, ca. 1861

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

31-12-2016 om 12:05 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Irina Korschunow op dit blog. 

Uit: Langsamer Abschied

„Aber woher sollte ich wissen, was in Pierres zerstörtem Hirn vor sich gegangen war in der letzten Phase und ob er sich auch jetzt noch die grüne Wiese gewünscht hätte oder doch lieber ein Grab hinter der alten Dorfkirche. Eins konnte so richtig oder falsch sein wie das andere, es gab keine schriftlichen Verfügungen. Weil aber Schwester Gudas Entschlossenheit jeden Einwand zunichte gemacht hatte, stand nun der blumenumwucherte Sarg an dem Altar, wo Pastor Kröger, ein etwas mickriger Mann mit erstaunlich sonorer Stimme, darauf beharrte, den langen Leidensweg eine göttliche Prüfung wie die des Hiob zu nennen, un- erträglich, dieser Vergleich. Nein, das nicht, dachte ich oder murmelte es sogar, denn Schwester Guda neben mir, aufrecht, ihre frisch gestärkte Haube über dem Scheitel, griff nach meiner Hand, es sei doch eine schöne Predigt, der Herr Professor würde sich freuen.
Ich war ohne verwandtschaftlichen Tross gekommen, zwei Einzelkinder, Pierre und ich, jeder von uns hatte nur den anderen gehabt. Nun saß ich allein inmitten der Menge, die darauf wartete, Erde hinter ihm herzuwerfen, Nachbarn aus dem Ort, in dem wir unser Haus gebaut hatten, die Universität mit ihrem Umfeld, sein Institut natürlich in voller Besetzung, dazu die große Zahl der Freunde und Weggefährten aus vergangenen Zeiten, viel zu viele Menschen für die kleine Friedhofskapelle. Sie drängten sich in den Bankreihen und an den Wänden, und während die Predigt weiterhin um Hiob kreiste, sah ich plötzlich Leo unter der Empore stehen. Unsere Blicke trafen sich, ich wandte mich ab, warum musste er kommen nach allem, was passiert war. »Lass ihn endlich los«, hatte er gesagt, »es ist doch Zeit, wirf dich nicht immer wieder dazwischen«, und nun stand der Sarg am Altar, nein, Leo hätte nicht kommen dürfen.“

 
Irina Korschunow (31 december 1925 – 31 december 2013)
Cover

De  Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook alle tags voor Nicolas Sparks op dit blog.

Uit: The Notebook

“I have no complaints about my path and the places it has taken me; enough complaints to fill a circus tent about other things, maybe, but the path I've chosen has always been the right one, and I wouldn't have had it any other way.
Time, unfortunately, doesn't make it easy to stay on course. The path is straight as ever, but now it is strewn with the rocks and gravel that accumulate over a lifetime. Until three years ago it would have been easy to ignore, but it's impossible now. There is a sickness rolling through my body; I'm neither strong nor healthy, and my days are spent like an old party balloon: listless, spongy, and growing softer over time.
I cough, and through squinted eyes I check my watch. I realize it is time to go. I stand from my seat by the window and shuffle across the room, stopping at the desk to pick up the notebook I have read a hundred times. I do not glance through it. Instead I slip it beneath my arm and continue on my way to the place I must go. I walk on tiled floors, white in color and speckled with gray. Like my hair and the hair of most people here, though I'm the only one in the hallway this morning. They are in their rooms, alone except for television, but they, like me, are used to it. A person can get used to anything, if given enough time.
I hear the muffled sounds of crying in the distance and know exactly who is making those sounds. Then the nurses see me and we smile at each other and exchange greetings. They are my friends and we talk often, but I am sure they wonder about me and the things that I go through every day. I listen as they begin to whisper among themselves as I pass. "There he goes again," I hear, "I hope it turns out well." But they say nothing directly to me about it. I'm sure they think it would hurt me to talk about it so early in the morning, and knowing myself as I do, I think they're probably right.”

 
Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook alle tags voor Gottfried August Bürger op dit blog.

Die Schatzgräber

Ein Winzer, der am Tode lag,
rief seine Kinder an und sprach:
"In unserm Weinberg liegt ein Schatz,
grabt nur danach!" -"An welchem Platz?"
schrie alles laut den Vater an. -
"Grabt nur!" - O weh! Da starb der Mann.

Kaum war der Alte beigeschafft,
so grub man nach aus Leibeskraft.
Mit Hacke, Karst und Spaten ward
der Weinberg um und um gescharrt.
Da war kein Kloß, der ruhig blieb;
man warf die Erde gar durchs Sieb
und zog die Harken kreuz und quer
nach jedem Steinchen hin und her.
Allein, da ward kein Schatz verspürt,
und jeder hielt sich angeführt.

Doch kaum erschien das nächste Jahr,
so nahm man mit Erstaunen wahr,
daß jede Rebe dreifach trug.
Da wurden erst die Söhne klug
und gruben nun jahrein, jahraus
des Schatzes immer mehr heraus.

           
Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)
Molmerswende, kerk en voormalige schoolgebouw

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook alle tags voor Alexander Smith op dit blog.

Glasgow (Fragment)

And through thy heart as through a dream,
Flows on that black disdainful stream;
All scornfully it flows,
Between the huddled gloom of masts,
Silent as pines unvexed by blasts -
'Tween lamps in streaming rows,
O wondrous sight! O stream of dread!
O long, dark river of the dead!

Afar, the banner of the year
Unfurls: but dimly prisoned here,
Tis only when I greet
A dropt rose lying in my way,
A butterfly that flutters gay
Athwart the noisy street,
I know the happy Summer smiles
Around thy suburbs, miles on miles.

'Twere neither pæan now, nor dirge,
The flash and thunder of the surge
On flat sands wide and bare;
No haunting joy or anguish dwells
In the green light of sunny dells,
Or in the starry air.
Alike to me the desert flower,
The rainbow laughing o'er the shower

 
Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)
Portret door James Archer, 1856

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook alle tags voor Horacio Quiroga op dit blog.

Uit: The Son (Vertaald door F. Wufferz)

« The father suppresses a scream. He's seen, rising in the air...Oh, he's not your son! And he returns to the other side, and the other and the other. Nothing would be gained by seeing the color of his skin or the anguish in his eyes. That man has not even called to his son. Although his heart cries out for him at the top of his lungs, his mouth remains mute. Well he knows that the act of speaking his name, of crying it aloud, will be confession of his death. “Chiquito!” escapes all of a sudden. And if the voice of a man of character is capable of crying, we must cover our ears in mercy before the anguish that sounds in that voice. No one or nothing has responded. Through the sour red of the sun, aged over ten years, goes the father in search of his son, who has just died. “My son! Chiquito mio!” he cries out in a diminutive that rises from the depths of his entrails. Before this moment, in the midst of peace and happiness, that father has suffered the halucination of his son rolling around with his forehead opened by a chrome-nickel bullet. Now, in every gloomy corner of the forest, he sees flashings of wire: and at the foot of a pole, with the unloaded rifle by his side, he sees his – “Chiquito! My son!” The forces that allow a poor halucinating father to step in to the most atrocious nightmare also have a limit. And ours feels that his are escaping him, when he sees all of as sudden a steep side path leading him down to his son. To a thirteen-year-old boy, it is enough to see, at a distance of fifty meters, the expression of his moist-eyed father, without a machete to speed up his step, inside the forest. “Chiquito,” the man whispers. And, exhausted, he lets himself fall to the white sand, wrapping his arms around his son's legs. The boy, though tightly held, comes to his feet. And as he understands his father's pain, he slowly caresses his father's head. “Poor father.” Finally, time has passed. It's already about to be three. »

 
Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)
Cover

De Duitse schrijver en musicus Stephan Krawczyk werd geboren op 31 december 1955 in Weida in Thüringen. Zie ook alle tags voor Stephan Krawczyk op dit blog.

Uit: Steine hüten

„Die Drei seien stadtbekannt, in der Öffentlichkeit zeigten sie sich nur gemeinsam - wegen des albanischen Rekords. Vom Knast bleibt die weggenommene Zeit. Wie dünnhäutig mag ich ihnen erschienen sein, meinen kläglichen Versuch eingesperrt zu werden, überhaupt erwähnt zu haben.
Wie dünnhäutig ich vor elf Jahren wirklich war, weiß nur mein Rechtsanwalt, an dessen Brust ich im Knast geweint hatte, die, wie sich später herausstellte, eine recht verlogene Brust gewesen ist - in ihr schlug das Herz des Spitzels Wolfgang Schnur - ein Freund meiner Familie. Ein reichliches Jahr bevor sich mir das Gefängnis geöffnet hatte, saß er plötzlich bei uns am Kaffeetisch. Er wirkte konzentrierter, als es der Anlass erforderte. Sein vornehmes Gemisch aus Berlinerisch und dem Dialekt des Nordens nahm mich, neben der zurückhaltenden zuvorkommenden Art, für ihn ein. Die leise, dringliche Sprache, so als ob er nie alles sagen konnte, rechnete ich den schwierigen Zeiten an: Bedrohung hing über meiner Abenteurerexistenz wie ein Bienenstock am Bindfaden. Schnur bot mir nach der ersten Tasse seine Anwaltsdienste und seinen Beistand als Christ an, nach der zweiten eilte er zu seinem wahren Herrn, dem Führungsoffizier. Hätte ich nicht gedacht, hätte keiner gedacht - unser Wolfgang, wie der sich für uns den Arsch aufriss - kein Wunder, dass er trotz des Kaffees häufig gähnen musste, was man seinen treuen Hundeaugen ansah, nicht seinem geschlossenen Mund.
Wäre das Verhältnis zu meinem Anwalt unpersönlich gewesen, hätte ich im Knast nicht geheult. So dünnhäutig war ich gar nicht. Er hat mich in die Arme genommen, was soll man machen? Ein Spitzel muss auch mal Mitleid haben. Danach duzten wir uns. Will man mehr in dieser Abgeschiedenheit? Zigaretten hatte er mitgebracht.“

 
Stephan Krawczyk (Weida, 31 december 1955)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 31 december 2015.

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954.

31-12-2016 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Dominicaans schrijver Junot Díaz werd geboren in Santo Domingo op 31 december 1968. Hij was het derde kind in een gezin van vijf. Gedurende het grootste deel van zijn vroege jeugd, woonde hij met zijn moeder en grootouders, terwijl zijn vader in de Verenigde Staten werkte. Díaz emigreerde met zijn familie naar New Jersey toen hij zes jaar oud was. Hij bezocht Kean College in Union, New Jersey, en behaalde een Bachelor of Arts graad aan de Rutgers University, en kort na zijn afstuderen creëerde hij het personage "Yunior", dat als verteller van een aantal van zijn latere boeken optreedt. Na het behalen van zijn MFA aan Cornell University publiceerde Diaz in 1995 zijn eerste boek, de verhalenbundel “Drown” Een doordringende thema in deze verhalenbundel is de afwezigheid van een vader, die de gespannen verhouding van Diaz met zijn eigen vader weerspiegelt, In 2007 publiceerde hij zijn eerste roman “The Brief Wondrous Life of Oscar Wao”, in 2012 gevolgd door een tweede verhalenbundel, “This Is How You Lose Her”. “The Brief Wondrous Life of Oscar Wao” werd in meerdere talen uitgebracht en won verscheidene prijzen. Verder won won een Eugene McDermott Award, een beurs van de John Simon Guggenheim Memorial Foundation, een Lila Acheson Wallace Readers Digest Award, in 2002 won hij de Pen/Malamud Award, in 2003 de US-Japan Creative Artist Fellowship van het National Endowment for the Arts, een beurs aan de Radcliffe Institute for Advanced Study aan de Harvard University en de Rome Prize van de American Academy of Arts and Letters. In 2007 won hij de Sargant First Novel Prize en werd hij aangewezen als één van de 39 belangrijkste Latijns-Amerikaanse schrijvers jonger dan 39 jaar door het Bogotá Book Capital of World and the Hay Festival. In september 2007 kocht Miramax de filmrechten van het boek “The Brief and Wondrous Life of Oscar Wao”. In 2008 ontving hij de Pulitzer Prize voor fictie.

Uit:The Brief Wondrous Life of Oscar Wao

“Our hero was not one of those Dominican cats everybody’s always going on about - he wasn’t no home-run hitter or a fly bachatero, not a playboy with a million hots on his jock.
And except for one period early in his life, dude never had much luck with the females (how very un-Dominican of him).
He was seven then.
In those blessed days of his youth, Oscar was something of a Casanova. One of those preschool loverboys who was always trying to kiss the girls, always coming up behind them during a merengue and giving them the pelvic pump, the first nigger to learn the perrito and the one who danced it any chance he got. Because in those days he was (still) a “normal” Dominican boy raised in a “typical” Dominican family, his nascent pimpliness was encouraged by blood and friends alike. During parties - and there were many many parties in those long-ago seventies days, before Washington Heights was Washington Heights, before the Bergenline became a straight shot of Spanish for almost a hundred blocks - some drunk relative inevitably pushed Oscar onto some little girl and then everyone would howl as boy and girl approximated the hip-motism of the adults.
You should have seen him, his mother sighed in her Last Days. He was our little Porfirio Rubirosa.4
All the other boys his age avoided the girls like they were a bad case of Captain Trips. Not Oscar. The little guy loved himself the females, had “girlfriends” galore. (He was a stout kid, heading straight to fat, but his mother kept him nice in haircuts and clothes, and before the proportions of his head changed he’d had these lovely flashing eyes and these cute-ass cheeks, visible in all his pictures.) The girls - his sister Lola’s friends, his mother’s friends, even their neighbor, Mari Colón, a thirty-something postal employee who wore red on her lips and walked like she had a bell for an ass - all purportedly fell for him. Ese muchacho está bueno! (Did it hurt that he was earnest and clearly attention-deprived? Not at all!) In the DR during summer visits to his family digs in Baní he was the worst, would stand in front of Nena Inca’s house and call out to passing women - Tú eres guapa! Tú eres guapa! - until a Seventh-day Adventist complained to his grandmother and she shut down the hit parade lickety-split. Muchacho del diablo! This is not a cabaret!
It truly was a Golden Age for Oscar, one that reached its apotheosis in the fall of his seventh year, when he had two little girlfriends at the same time, his first and only ménage à trois. With Maritza Chacón and Olga Polanco.”

 
Junot Díaz (Santo Domingo, 31 december 1968)

31-12-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick op 30 december 1971. Zie ook alle tags voor Peter Buwalda op dit blog.

Uit:Bonita Avenue

“De rector magnificus zou samen met Ruska door de Sovjet-Unie en China naar Japan zijn gereisd en onderweg Russische eethuizen aan spaanders hebben geslagen; hij zou na zijn grote wiskundige doorbraak in een Amerikaans gekkenhuis elektroshocks hebben gekregen; er zouden kinderen uit een eerder huwelijk bestaan die voor galg en rad waren opgegroeid. Je hoefde maar wat beter naar de foto te kijken en de verwarring gleed van het papier zo op je schoot. Iedereen kon zien dat wat Sigerius’ oren al aankondigden, zich onder de keurige tweedelige pakken, meestal saai donkerblauw, soms lichtgrijs of met een krijtstreep, gewoon voortzette, zich intensiveerde, het lichaam dat zo ongepast onthuld werd zag er schokkend taai en pezig uit, hard, onverwoestbaar, ‘droog’ om in sporttermen te spreken. Je moest je een mening vormen over dat lijf, net als over de duidelijk zichtbare tatoeages op de linkerborst: op Sigerius’ hart prijkten in goedkope, donkerblauwe zeemansinkt twee Japanse karakters – ‘judo’, wist Aaron. Er ging een onthutsende werking uit van die brandmerken, niet alleen waren tatoeages anno 1995 tamelijk zeldzaam, ze waren ook nog gewoon doodordinair. Ondertussen rijmden ze volmaakt met Sigerius’ lichamelijkheid, de aapman die tijdens ondernemingsraadvergaderingen graag op de achterste poten van zijn stoel balanceerde tot hij zich moest vastgrijpen aan de tafelrand; die in koffiepauzes als een trapezewerker zijn schouders losdraaide, rondkijkend alsof hij nog voor de hervatting zijn gesprekspartners wilde aftuigen – duistere sleutelgaten waren het waardoor de campus glimpen opving van een afgeschafte Sigerius, een rabauw, een mannetjesputter die zijn jongensboekcarrière was begonnen met twee Europese judotitels, een vechtjas voor wie de Olympische Spelen van München het hoogtepunt in zijn leven hadden moeten worden.
    In interviews lazen ze dat hun rector in 1972 net als Ruska kanshebber was op eremetaal, maar dat krap een maand voor het toernooi het noodlot toesloeg. Om een puddingbroodje te kopen was Sigerius de Utrechtse Biltstraat overgestoken, en met de zachte custardsmaak al in zijn mond werd hij geschept door een scooter, die zijn ijzeren treeplank dwars over zijn onderbeen schoof: krak, einde topsportcarrière. Waar geen journalist, geen student, geen wetenschapper genoeg van kreeg, was de theorie dat zónder dat nooit gegeten puddingbroodje het werkelijke wonder van Sigerius’ loopbaan zich niet zou hebben voltrokken.”

 
Peter Buwalda (Blerick, 30 december 1971)

De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook alle tags voor Paul Bowles op dit blog.

Uit:Up Above the World

“At some point in the night she had a dream. Or it was possible that she was partially awake, and was only remembering a dream? She was alone among the rocks on a dark coast beside the sea. The water surged upward and fell back languidly, and in the distance she heard surf breaking slowly on a sandy shore. It was comforting to be this close to the surface of the ocean and gaze at the intimate nocturnal details of its swelling and ebbing. And as she listened to the faraway breakers rolling up onto the beach, she became aware of another sound entwined with the intermittent crash of waves: a vast horizontal whisper across the bossom of the sea, carrying an ever-repeated phrase, regular as a lighthouse flashing: Dawn will be breaking soon. She listened a long time: again and again the scarcely audible words were whispered across the moving water. A great weight was being lifted slowly from her; little by little her happiness became more complete, and she awoke. Then she lay for a few minutes marveling the dream, and once again fell asleep.”

 
Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Theodor Fontane werd geboren in Neuruppin op 30 december 1819. Zie ook alle tags voor Theodor Fontane op dit blog.

Uit: Graf Petöfy

“In einer der Querstraßen, die vom »Graben« her auf den Josephsplatz und die Augustinerstraße zuführen, stand das in den Prinz-Eugen-Tagen erbaute Stadthaus der Grafen von Petöfy mit seinem Doppeldach und seinen zwei vorspringenden Flügeln. Ein altmodisches Hochparterre, dazwischen ein Hof und ein etwas vernachlässigtes, den ganzen Bau nach vornhin abschließendes Eisengitter. Ging man an einem dunklen Tage hart an diesem Eisengitter vorüber und sah durch seine rostigen Stäbe hin auf den mit Kies bestreuten Vorhof, so gewann man den Eindruck, daß hier alles längst tot und ausgestorben sei; trat man aber umgekehrt auf das Trottoir der andern Straßenseite hinüber, so bemerkte man an allerlei kleinen Zeichen und nicht zum wenigsten an einem gedämpften Lichtschimmer, der abends durch die nicht ganz zugezogenen Gardinen fiel, daß, wenn nicht der ganze Bau, so doch die zwei vorspringenden Flügel desselben bewohnt sein mußten.
Und so war es auch.
Die beiden letzten Petöfys, Graf Adam und seine Schwester Judith, eine seit vielen Jahren verwitwete Gräfin von Gundolskirchen, bewohnten den Palais in getrennter Wirtschaftsführung und benutzten in Gemeinschaftlichkeit nur die dem Corps de Logis angehörigen Repräsentationsräume.
Die »Gesellschaft«, die sich in diesen Räumen zu versammeln pflegte, war, je nachdem der Bruder oder die Schwester »invitiert« hatte, von sehr verschiedenem Gepräge.
Beide Geschwister gefielen sich nämlich in einem ausgesprochenen Protegieren; aber während die Protektion des Grafen der Kunst galt, galt die der Gräfin der Kirche, weshalb es weder ausbleiben noch überraschen konnte, daß sich in denselben Empfangsräumen eine sehr verschiedene Gesellschaftselite: die Wolter und der Kardinal von Schwarzenberg, abwechselnd bewegte. Nur selten, daß man eine Vereinigung beider Elemente wagte.
Graf und Gräfin waren jeder zu seinem Teil ebenso voll Hingebung wie voll Wohlwollen, und doch hätte es keiner allzu scharfen Beobachtung bedurft, um wahrzunehmen, daß die Protektion, in der sie sich ergingen, etwas von einer noblen Passion an sich trug. Sie fühlten eine gewisse Leere, wollten sie standesmäßig ausfüllen und trafen darnach unter dem, was ihnen zur Hand war, ihre Wahl.
Aber dieser Entstehung ihrer Passion waren sich beide seit lange nicht mehr bewußt und standen vielmehr in Aufrichtigkeit und gutem Glauben jeder an seinem Platz.`

 
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)
Cover

De Hongaarse schrijver en politicus Miklós Bánffy (graaf van Losoncz) werd geboren op 30 december 1873 in Kolozsvár, op dat moment gelegen in het koninkrijk Hongarije. Zie ook alle tags voor Miklós Bánffy op dit blog.

Uit: The Transylvanian Trilogy(Vertaald door Patrick Thursfield en Katalin Banffy-Jelen)

“One day in the autumn of 1906 the Budapest Parliament was unusually well attended. In fact the Chamber was packed, with not an empty seat to be seen. On the front benches, the government was there in full force. It was, of course, an important day for that morning the Budget was to be presented and everyone knew that, for the first time since 1903, it was bound to be passed and, more important still, passed by a massive majority. For the previous three years the country’s finances had been ordered by ‘indemnities’ – unconstitutional decrees, which had mockingly become known in pig Latin as ‘exlex’ for the sake of the rhyme, and which had had a disastrous effect on the economy.
 At last, and this had been the great achievement of the Coalition government, the nation had put its house in order.
 Pal Hoitsy, the Speaker, ascended the podium, his handsome grey head and well-trimmed imperial looking well against the oak panelling behind the platform. In stilted words he commented on the importance of this blessed situation in which confidence had been restored ben the nation and the King, the Emperor Franz-Josef in Vienna.
 A few meagre ‘hurrahs’ came from a handful of enthusiastic members, though the rest of the House remained silent, stony- faced and stern. None of the political groups – not even the minorities party whose leader, the Serbian Mihaly Polit, was to propose acceptance of the Budget – gave the smallest sign of believing the Speaker’s words. The reason was that that morning, September 22nd, an article had appeared in the Viennese news- paper Fremdenblatt baldly stating that this much-vaunted harmony was nothing more than a cynical and dishonest political fiction.
 The article concentrated on the resolution which had been drafted on the previous day by the legal committee of the Minis- try of Justice and which, so everyone had been led to believe, would be incorporated into law at today’s session.”
 

 
Miklós Bánffy (30 december 1873 - 5 juni 1950)

De Duitse schrijver en regisseur Peter Lund werd geboren op 30 december 1965 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Peter Lund op dit blog.

Uit: Das Wunder von Neukölln

“K-D:
Ich will ne richtige Stelle.
Janine:verzweifelt
Du warst seit ner Woche nicht mehr vor der Tür!
K-D:
Reg dich ab. Du hast doch Arbeit!
Janine:
Und wie weiter? Glaubst du, ich hab Lust, mich für ein Arschloch krummzulegen, das-
K-D:scharf
Ich lieg dir nicht auf der Tasche, O.K.?
Janine:
Nee, klar, du bist Supermann. Den haben sie auch gerade vor drei Wochen auf Hilfe runtergekürzt.
K-D:rastet aus
Oh Scheiße! Ich kann diese Quarktasche beim Amt echt nicht ertragen, und wenn die aufrufen Nummer 386 Herr Döberitz, wir ham' leider wieder nix für sie, das will ich nicht mehr hören. Verstehst du? Ich will das NIE wieder hören.
Janine: lenkt ein
Aber Franzi hat-
K-D:brüllt
Scheiß auf diese Esoterikschwester. Hat die das ausgependelt, oder was?
Janine:
Franzi-
K-D:
Vergiß es.
Janine:
Aber-
K-D:
Ich hau dir echt auf die Fresse.“

Peter Lund (Flensburg, 30 december 1965)
Scene uit een opvoering in de Neuköllner Oper, Berlijn, 1998 

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Joshua Clover werd geboren op 30 december 1962 in Berkeley, California. Zie ook alle tags voor Joshua Clover op dit blog.

Orchid & Eurydice

In one version you must convince every living thing one by one
to weep until he climbs back into the marriage-house,
that earth about which it is said that bread is the glue of the earth.
Certainly glue is money, the phrase "the tears of things" is money,
the revelation of the Woman Clothed in the Sun is money.
The lake is a disc of bright money buying a few plain birds down,
they climb back nervously as you hurry through, plain birds like a
plain song,
that moment when four or five are around your knees
like Zeno's arrow, rising by halves, like Eurydice's bread,
& still the possibility they might intersect,
you would be the one who was struck by a flying bird,
somewhere between a blesséd fool & village idiot,
the only one to persist outside the local economy,
drooling at travelers, holding yourself, slinging incomprehensible
advice,
you would learn the trick with museum wire
where you snap the heads off quiet animals in front of the store,
tempted equally by science & dirty work. . . .

I am trying to invent a way for you to buy me back—

 
Joshua Clover (Berkeley, 30 december 1962)

De Britse schrijver en dichter Joseph Rudyard Kipling werd geboren op 30 december 1865 in Bombay, India. Zie ook alle tags voor Rudyard Kipling op dit blog.

Mother O' Mine

If I were hanged on the highest hill,
Mother o’ mine, O mother o’ mine!
I know whose love would follow me still,
Mother o’ mine, O mother o’ mine!

If I were drowned in the deepest sea,
Mother o’ mine, O mother o’ mine!
I know whose tears would come down to me,
Mother o’ mine, O mother o’ mine!

If I were damned of body and soul,
I know whose prayers would make me whole,
Mother o’ mine, O mother o’ mine!

The Morning Song Of The Jungle

One moment past our bodies cast
No shadow on the plain;
Now clear and black they stride our track,
And we run home again.
In morning-hush, each rock and bush
Stands hard, and high, and raw:
Then give the Call: "Good rest to all
That keep the Jungle Law!"

Now horn and pelt our peoples melt
In covert to abide;
Now, crouched and still, to cave and hill
Our Jungle Barons glide.
Now, stark and plain, Man's oxen strain,
That draw the new-yoked plough;
Now, stripped and dread, the dawn is red
Above the lit talao.

Ho! Get to lair! The sun's aflare
Behind the breathing grass:
And creaking through the young bamboo
The warning whispers pass.
By day made strange, the woods we range
With blinking eyes we scan;
While down the skies the wild duck cries:
"The Day--the Day to Man!"

The dew is dried that drenched our hide,
Or washed about our way;
And where we drank, the puddled bank
Is crisping into clay.
The traitor Dark gives up each mark
Of stretched or hooded claw:
Then hear the Call: "Good rest to all
That keep the Jungle Law!"

 
Rudyard Kipling (30 december 1865 –18 januari 1936)
Portret door John Collier, 1900

De Canadese schrijver Douglas Coupland werd geboren op 30 december 1961 in een militaire kazerne in Rheinmünster-Söllingen in Duitsland. Zie ook alle tags voor Douglas Coupland op dit blog.

Uit: Generation X: Tales for an Accelerated Culture

“You know, Dag and Claire smile a lot, as do many people I know. But I always wondered if there is something either mechanical or malignant to their smiles, for the way they keep their outer lips propped up seems a bit, not false, but protective. A minor realization hits me as I sit with the two of them. It is the realisation that the smiles that they wear in their daily lives are the same as the smiles worn by people who have been good-naturedly fleeced, but fleeced nonetheless, in public and on a New York sidewalk by card sharks, and who are unable because of social conventions to show their anger, who don't want to look like poor sports.”
(…)

“I walked far down a dirt side road and into a farmer's field - some sort of cereal that was chest high and corn green and rustled as its blades inflicted small paper burns on my skin as I walked through them. And in that field, when the appointed hour, minute, and second of the darkness came, I lay myself down on the ground, surrounded by the tall pithy grain stalks and the faint sound of insects, and held my breath, there experiencing a mood that I have never really been able to shake completely - a mood of darkness and inevitability and facination - a mood that surely must have been held by most young people since the dawn of time as they have crooked their necks, stared at the heavens, and watched their sky go out.”
(…)

“Anti-sabbatical: A job taken with the sole intention of staying only for a limited period of time (often one year). The intention is usually to raise enough funds to partake in another, more personally meaningful activity such as watercolor sketching in Crete or designing computer knit sweaters in Hong Kong. Employers are rarely informed of intentions”

 
Douglas Coupland (Rheinmünster-Söllingen, 30 december 1961)

De Vlaamse dichter en schrijver Willy Spillebeen werd geboren in Westrozebeke op 30 december 1932. Zie ook alle tags voor Willy Spillebeen op dit blog.

De stem

Een jongen stond aan de gevel
en vanuit de nevel dreef een
oude stem naar hem
over de hunebedden der bieten
die hutten werden van primitieve
bewoners van dit land
over de zwarte piramide
van het kastanjebos
riep die stem.

Gewarig en toch met tegenzin
luisterde hij, het was de wind
in de rij populieren het was de bas
van de bossen - de dieren stonden
doodstille beelden in het gras -
er riep een uil er stierf een mens,
de jongen voelde hoe een verleden
in hem aan het sterven was.

En hij liep langzaam op de landweg
waarnaartoe... de stem riep hem...
ze riep hem vanuit de ingewanden
om ver van het huis vandaan te gaan.

Toen hij een half leven later omkeek
- o poëzie - had de hoeve vier
rechthoeken licht en in het donker
op de drempel riep die stem.

Vroeger later moeder ik ben
ver van die gevel weggegaan
onderweg naar een schoot die echoot.
Moeder ik ben nooit weg geweest.

 
Willy Spillebeen (Westrozebeke, 30 december 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e december ook mijn blog van 30 december 2013 deel 2 en eveneens mijn blog van 30 december 2010 deel 2.

30-12-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Maan en zon

“Waar zal ik beginnen? Bij wie? Bij Max, wiens vliegtuig op ditzelfde moment vanaf Hato opstijgt en die over enkele ogenblikken op de grond onder hem de rode en blauwe tralies van neonlicht zal zien waarachter de meisjes van Campo Alegre gevangenzitten?
Of bij zijn vader Roy, die om dit uur al naar bed is gebracht en naar het portret van zijn vrouw Myrna zit te staren in het straatlicht dat door de halfgesloten shutters zijn kleine kamer in schijnt?
‘Ze was een goede vrouw, broeder, and ooooh so pretty.’
Of bij Sonny, de zoon van Max, die nu ongetwijfeld van zijn horloge opkijkt en zijn blik naar boven richt, zoekend naar een knipperlicht dat zich weldra tussen de sterren noordoostwaarts zal bewegen?
Nee, laat ik beginnen bij een lied, een oud Antilliaans kinderlied, gezongen, gestameld, gebrabbeld door een groep bejaarden, vanochtend in de grote zaal van Huize Welgelegen, waar Max afscheid ging nemen van zijn vader.
‘Naar Nederland, pai. Onderdelen voor de Dodge halen.’
‘Welke onderdelen?’ vroeg Roy. Zijn luide stem wekte in de zaal meer aandacht dan het gezang van de verpleegster die het lied had ingezet. Max daarentegen had alleen nog oor gehad voor de Papiamentse klanken.
‘Luna ku solo laga mi pasá kon todo mi yu ku Dios a duna mi.’
Ik zag hoe hij verstarde bij het horen van die woorden: Maan en zon laat me door met al de kinderen die God me gegeven heeft.
‘Welke onderdelen, Max?’ herhaalde Roy zijn vraag.
Max richtte zich weer tot zijn vader en zei: ‘Deurkrukken van de achterste portieren, voorbumper en buitenspiegel.’
‘In goede staat?’
‘In uitstekende staat, pai! Ik heb foto’s gezien. Geen spatje roest. En in het chroom kun je je haren kammen.’

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

De Zwitserse schrijver en journalist Christian Kracht werd geboren in Saanen op 29 december 1966. Zie ook alle tags voor Christiab Ktacht op dit blog.

Uit:Imperium

“Unter den langen weißen Wolken, unter der prächtigen Sonne, unter dem hellen Firmament, da war erst ein langgedehntes Tuten zu hören, dann rief die Schiffsglocke eindringlich zum Mittag, und ein malayischer Boy schritt sanftfüßig und leise das Oberdeck ab, um jene Passagiere mit behutsamem Schulterdruck aufzuwecken, die gleich nach dem üppigen Frühstück wieder eingeschlafen waren. Der norddeutsche Lloyd, Gott verfluche ihn, sorgte jeden Morgen, reiste man denn in der ersten Klasse, durch das Können langbezopfter chinesischer Köche für herrliche Alphonso-Mangos aus Ceylon, der Länge nach aufgeschnitten und kunstvoll arrangiert, für Spiegeleier mit Speck, dazu scharf eingelegte Hühnerbrust, Garnelen, aromatischen Reis und ein kräftiges englisches Porter Bier.
Gerade der Genuß des letzteren schuf unter den rückreisenden Pflanzern, die sich – in das weiße Flanell ihrer Zunft gekleidet – auf den Liegestühlen des Oberdecks der prinz Waldemar eher hingeflezt als anständig schlafen gelegt hatten, für eine überaus flegelhafte, fast liederliche Erscheinung. Die Knöpfe ihrer am Latz offenen hosen hingen an Fäden lose herab, Soßenflecken safrangelber Curries überzogen ihre Westen. es war ganz und gar nicht auszuhalten. Bläßliche, borstige, vulgäre, ihrer erscheinung nach an Erdferkel erinnernde Deutsche lagen dort und erwachten langsam aus ihrem Verdauungsschlaf, Deutsche auf dem Welt-Zenit ihres einflusses. so oder so ähnlich dachte der junge August Engelhardt, während er die dünnen Beine übereinanderschlug, einige imaginäre Krümel mit dem Handrücken von seinem Gewand wischte und grimmig über die Reling auf das ölige, glatte Meer hinaussah. Fregattvögel begleiteten links und rechts das Schiff, nie war es weiter weg von Land als hundert Seemeilen. auf und ab tauchten sie, diese großen, schwalbenschwanzähnlichen Jäger, deren vollendetes Flugspiel und kuriose Beutemanöver jeder Südseefahrer liebte. Auch Engelhardt begeisterte sich für die Vögel des pazifischen Ozeans, insbesondere für den Glockenhonigfresser anthornis melanura, früher, als Bub, hatte er sie und ihr herrliches, ausladendes, in der Glutsonne seiner kindlichen Imagination schimmerndes Gefieder stundenlang in den Folianten untersucht, mit den kleinen Fingern über ihre schnäbel fahrend, über ihre bunten Federn.“

 
Christian Kracht (Saanen, 29 december 1966)

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

Uit:The Real Tadzio

“Panicked by a cholera alarm, uncannily portrayed in the pages of the novella-to-be, the writer, his wife, and brother hastily quit the Lido only a week after their arrival and renounced all notion of a holiday. Back home--or, rather, in his newly built summer villa in Bad Tolz in Upper Bavaria--Thomas at once began work on Death in Venice, taking one entire year, the twelve months between July 1911 and July 1912, to compose the seventy-odd pages of his novella about an aging writer in febrile thrall to the ultimately fatal charm of a Polish adolescent. It was first published, to well-nigh universal acclaim, in two successive 1912 numbers of the Neue Rundschau review and thereafter in book form, with an initial print run of 8,000 copies, in February 1913. That edition sold out at once, and the novella has been ever since, in one edition or another, in one translation or another, an international bestseller, still the most popular and widely read of all Mann's fictions. In fact, almost before it appeared, its fortunate publisher, Samuel Fischer, had proclaimed, with pardonable hyperbole, its instantaneous "enrollment into the history of humanity."

 
Alexandr Trusch als Tadzio en Lloyd Riggins als Gustav von Aschenbach in een scene van de opera ‘‘Death in Venice’’ van John Neumeier, Hamburg, 2014

In the years that followed the 1911 trip, when Death in Venice would, as Fischer had foreseen, come to be recognized as one of the undisputed classics of contemporary European literature, Mann was not averse to acknowledging a debt to the sublime happenstance that had laid out before him, in the correct order, a sequence of narrative units that could scarcely have failed, even in lesser hands than his, to engender a masterpiece.”

 
Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)
Cover Italiaanse uitgave van “The Real Tadzio”

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog.

Uit: I Shudder and Other Reactions to Life, Death, and New Jersey

“And so I continue in borderline poverty, save for my one indulgence, no, my single absolute necessity: I take cabs. Yes, on occasion, when I wish to see what people with unpleasant skin conditions are wearing, I do take the subway. I have never, I am proud to say, taken the bus, because people who take the bus have given up.”
(,,,)

“Prior to having sex for the first time, I had read many books and magazines, pornographic and otherwise, and I'd developed certain expectations of intercourse. From paperback romances I expected to feel vaguely yet ecstatically ravished, as if, for the duration of the act, I would experience everything an ad for a drugstore cologne could ever promise. From more serious fiction, I assumed that I would be blasted with a torrent of conflicting emotions, flashbacks to my birth, a rough kinship with the natural world, perhaps a Booker Prize, and, ultimately, a sense of existential ennui. From mainstream movies, I hoped for a beautifully lit and choreographed series of thrusts and embraces, with my head thrown back, my eyes shut but not squinched, and my lips slightly but appealingly parted; I also felt that the sex might be edited, continually leaping forward in the attractive bits and pieces, with only the dewiest bodily fluids. From porn, I trusted that sex would be alternately savage, degrading, pounding, and dull, and all of this sounded promising. From what my parents had told me, I knew that sex did not exist, and from what other schoolchildren had let on, I imagined that there was a real danger of getting stuck in one position or another, with the parties involved finally getting yanked apart in the emergency room.”

 
Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook alle tags voor Brigitte Kronauer op dit blog.

Uit: Der Scheik von Aachen

„Die Frau fürchtet sich.
Springt das sofort ins Auge, weil sie schlank, weiß- und dünnhäutig ist, bis hin zu den nackten Füßen, also ihren Gemütszustand nicht unter purer Fleischesbehaglichkeit verbergen kann? Sie also, in lose übergeworfener Holzfällerbluse überm naiven Unterhemdchen, trägt eine Sonnenbrille mit roten Bügeln, extra breit, zum Schutz vor seitlich einfallendem Sonnenlicht und: fürchtet sich. Aus der Hosentasche hängt zur Hälfte ein gebrauchtes Männertaschentuch.
Eventuell wurde es von jemandem benutzt, der Nasenbluten hatte. Vom Zimmerfenster aus ahnt man die Hügel der nördlichen Eifel oder Ostbelgiens. Vermutlich handelt es sich nur um den Aachener Wald, ein im Halbkreis schwingender, graublauer Horizont, jedenfalls um das Bild klassischer Ferne, das für die Zukunft schöne Wolkenschauspiele in Aussicht stellt und die allmorgendliche Vorspiegelung eines immerwährenden, reglosen Friedens.
Die diesseitige Gegend wird es nicht weniger für die andere Seite tun. Jetzt, im ungewöhnlich heißen Vorfrühling, versperrt das Laub hoher Straßenbäume noch nicht den Blick.
Da öffnet sie auch schon den Mund und sagt (unter uns, ein bewährter Trick, mit dem sie sich gern beruhigt), das Wort »damals«. Ihr anderes Lieblingswort ist »plötzlich«.
Dieses zweite benötigt sie natürlich nicht zum Beschwichtigen, sondern zum Eigen- oder wenigstens Fremd-Erschrecken.
Sie liebt ja von Kindesbeinen an das Dramatische, sofern sie es, kein Wunder, in eigener Regie bewerkstelligen darf. Im Augenblick wäre es fehl am Platze. Die Stunde des elektrischen, des Blitz- und Donnerworts »plötzlich« wird aber nicht allzu lange auf sich warten lassen.“

 
Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: A Frolic of His Own

"America has taken Spot to its heart, did you see it last night? Every idiot in sight down there with something to sell, dog candy, hot dogs, Free Spot! buttons, Free Spot! T-shirts, Spot dolls with huge wet eyes and that whole hideous Cyclone Seven? peddling this take apart puzzle model and a game where you try to get the dog out with magnets shaped like a dog bone? Marching around for animal rights, artists' rights, black rights, right to life, abortion, gun control, Jesus loves and the flags, Stars and Stripes, Stars and Bars and then somebody. . . ."
"Oscar, just. . . ."
"Yes and then somebody throws a beer bottle and they. . . ."
"And Father right in the midst of it, that's. . . ."
"And why shouldn't he be! Why shouldn't he Christina he started it all didn't he? with that, that decision he wrote for this awful little dog? Schoolchildren sending in donations so this cheap sentimental vision of our great republic shall not perish from the earth."
(…)

"Oscar's done it again," she says to Harry, "setting himself up with these fantasies of producing his play when he wins this appeal and if he loses, this whole desperate pose as the gentleman poet, the last civilized man I mean he's just really so different from who he thinks he is and God only knows, when he loses. . . ."
"Not when he loses, Christina. It's when this who he thinks he is loses, what the whole thing's all about isn't it? He goes off on a frolic of his own writes a play and expects the world to roll out the carpet for. . . ."
"A frolic! Where in God's name did you get that, I mean have you ever seen anyone more deadly serious than. . . ."

 
William Gaddis (29 december 1922 - 16 december 1998)
Cover

De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.

Zaghaft

Du wähnst Dich arm, Du süße Maid,
Seit Liebe Dich befangen?
Zieh an des Herzens Feierkleid,
Die Sonn ist aufgegangen.

Sie scheint um Dich, in Dich hinein
Mit solchen großen Strahlen,
Du bist zu schwach, zu zart und klein,
Drum fühlst Du Todesqualen.

Doch wisse, süßes Mägdlein Du,
Bist selbst die kleine Sonne,
Man zagt vor Dir, tritt stumm herzu,
Und bebt vor solcher Wonne!

 
Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)
Het slot van de graven en vorsten zu Wied in Neuwied

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Zie ook alle tags voor Vesna Lubina op dit blog.

Cheliceren

im Gefecht verrät der Stratege
seine Disziplin:

er hält nicht die Fäden
sondern die Scheren

und schleicht nicht. Er seilt sich ab
ich höre seine Zangen greifen

er schließt die Augen im
Toxin und zischt
durch Cheliceren

außerhalb des Raumes zieht die Luft
vorbei. Ich vermisse

Hunger. Seine Finger
ziehen Spur. Ich habe Nacht.

 
Vesna Lubina (Witten, 1981)
Witten in de kersttijd

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e december ook mijn blog van 29 december 2012.

29-12-2016 om 16:53 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.

Uit: Experiencing Death

I had imagined being there beneath sunlight
with the procession of martyrs
using just the one thin bone
to uphold a true conviction
And yet, the heavenly void
will not plate the sacrificed in gold
A pack of wolves well-fed full of corpses
celebrate in the warm noon air
aflood with joy

Faraway place
I’ve exiled my life to
this place without sun
to flee the era of Christ’s birth
I cannot face the blinding vision on the cross
From a wisp of smoke to a little heap of ash
I’ve drained the drink of the martyrs, sense spring’s
about to break into the brocade-brilliance of myriad flowers

Deep in the night, empty road
I’m biking home
I stop at a cigarette stand
A car follows me, crashes over my bicycle
some enormous brutes seize me
I’m handcuffed eyes covered mouth gagged
thrown into a prison van heading nowhere

A blink, a trembling instant passes
to a flash of awareness: I’m still alive
On Central Television News
my name’s changed to “arrested black hand”
though those nameless white bones of the dead
still stand in the forgetting
I lift up high up the self-invented lie
tell everyone how I’ve experienced death
so that “black hand” becomes a hero’s medal of honor

Even if I know
death’s a mysterious unknown
being alive, there’s no way to experience death
and once dead
cannot experience death again
yet I’m still
hovering within death
a hovering in drowning
Countless nights behind iron-barred windows
and the graves beneath starlight
have exposed my nightmares

Besides a lie
I own nothing

Vertaald door Jeffrey Yang

Liu Xiaobo (Changchun, 28 december 1955)

De Duitse schrijver Burkhard Spinnen werd geboren op 28 december 1956 in Mönchengladbach. Zie ook alle tags voor Burkhard Spinnen op dit blog.

Uit: Belgische Riesen

„Das Mädchen steht auf. "Bis vor kurzem hab ich Fritzi geheißen. Eine sehr beliebte Kurzform von Friederike. Aber das kann ich mir heute nicht mehr erlauben. Weißt du, ein i hinten dran, das ist was für andere Mädels. Ich heiße jetzt Fridz. Aber mit d, zumm Unterschied, verstanden?" "Ach", sagt Konrad. Er hat gar nichts verstanden. Fridz nimmt seine Hand und schüttelt sie. "Und wer bist du?"
"'Konrad", sagt Konrad. "Nummer 17a."
"Nummer 17a?", sagt Fridz. "Auch kein besonders schöner Name."
"Was?", sagt Konrad. "War'n Scherz."
"Ach so." Konrad steht da und guckt. Diese Fridz sleht ihrer Mutter ziemlich ähnlich. Sie ist auch ganz blass, sie hat dieselben langen, roten Haare und sie trägt auch ein TShirt mit verrückten Blumen drauf. (…)
"Brauchst keine Angst zu haben", sagt Fridz. "Der macht nichts." Das ist eindeutig gelogen. Und ob der was tut! Sein Kopf mit den Riesenohren liegt jetzt nämlich genau neben Konrads Kopf und sofort fängt dieses Tler an, mit seiner Nase etwas an Konrads Ohr zu tun, was den Ohrenbesitzer vollkommen verrückt macht. Denn erstens kriegt er sofort eine Höllenangst, dass sein Ohr jetzt wie eine dieser Möhren weggeknabbert wird, und zweitens kitzelt das so sehr, dass er eigentlich vor Lachen losbrüllen müsste. Doch drittens weiß er, dass er jetzt alles mögliche tun darf, nur zwei Dinge nicht: laut brü!!en und dieses Monsterkaninchen loslassen! Also muss er stillhalten - und wenn es ihn sein Ohr kostet. "So, dann gib ihn mal wieder her.", sagt Fridz endlich, greift sich das Tier und bugsiert es zurück in den Stall. "Das ist ein Belgischer Riese", sagt sie. "Es waren mal fünf. Der hier ist der letzte."

 
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)
Cover

De Oostenrijkse schrijver Engelbert Obernosterer werd geboren op 28 december 1936 in St. Lorenzen im Lesachtal, Kärnten. Zie ook alle tags voor Engelbert Obernosterer op dit blog.

Uit: Der senkrechte Kilometer

“Wenn nach eingebrachter Ernte das Schönwetter über den Windungen der Äcker  steht, Tag für Tag unverändert schön stehen bleibt, herbstlich und als ob keine Zeit verginge, stehen bleibt ohne ersichtlichen Sinn für Gras und Weidetiere, gruppieren sich die Bewohner der am Berghang liegenden Gehöfte um den Wassertrog und versuchen, einmal auf diesen deutend, dann wieder gegen Himmel blickend, sich darüber klar zu werden, ob dieses nun schon seit Wochen unveränderte Wetter noch als schön oder schon als verheerend zu bezeichnen sei. Denn schon seit längerer Zeit hört man Klagen über den sich abzeichnenden Wassermangel, und auch den Siedlern im Tal kann Trinkwassermangel bevorstehen, von der Versteppung der Weiden und Felder ganz zu schweigen, wenn nicht bald der Schönwetterhimmel sich anfüllt mit Gewölk. In der Furcht vor Wassernot stehen die Nachbarn bei einander; vergebens schauen die Wetterkenner nach Regen verheißenden Anzeichen aus. Auch die Graswurzeln, wird ihnen bewusst, dorren ab. Die sonnseitigen Hänge leuchten bereits braunrot. Ja, dieses Schönwetter ist zu einem grässlichen geworden. Es dauert schon derart lange an, dass man es kaum noch wahrnimmt, wahrnimmt nur noch als täglich sich steigernde Angst vor den Folgen der Dürre.
Mit Regenschirmen, Stiefeln und Gummimänteln gegen den Regen sich schützend, treffen die Männer sich am Brunnen wieder. Braune Brühe gurgelt aus dem Brunnenrohr. Die Wetterfesten lachen einander zu und verwenden Wörter wie endlich und gottseidank, um alsbald auf das Sauwetter zu schimpfen zu kommen, denn bis zu den Knien herauf ist der Loden mit Schlamm bespritzt.“

 
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)

De Chinese schrijver Shen Congwen werd geboren op 28 december 1902 in Fenghuang in de provincie Hunan. Zie ook alle tags voor Shen Congwen op dit blog.

Uit:Family Letters (Vertaald door Alice Xin Liu)

“They all had the right conditions for finding reasons to increase their acknowledgement and certainty, and to think that they are justified in thinking what they did. Now they call it "the control of relaxation of the cerebral cortex." In reality it's probably related to "self-hypnosis." Nowadays, we rely purely on medical information, and the word "hypnosis" is not mentioned, in case it is mixed up with witchcraft. We'll probably return to those two words again at another time.
I've finally finished reading Anna Karenina. There are positives in the book but also some weaknesses. When writing about people and things, Tolstoy's pen is bright and conscious — for example the horse race, the bird hunt, the harvesting of crops, and simple description of scenery are all very good. But if we take a closer look, his writing about people and how feelings change is affected and not natural enough. It seems deep but is not fleshed out. At first glance it's good, but upon closer inspection it is not entirely good. Tolstoy himself was unhappy about this, and that's reasonable. According to legend, the English version deleted important sections debating and criticizing the social system, and places where the ideas were too radical. The emphasis thus became a "tragic love story," which isn't the original purpose. Zhou Yang's translation seemed to have used this English version, so when the text talked about social problems, the dialogue is most unclear. Also, the exposés of the Russian upper classes and their boring lives, and their various clubs, etc, is quite good reading. I want to read War And Peace too, and Turgenev’sFathers And Sons and other works, so I can compare my impressions. The additional work on background detail is an advantage for Turgenev. There is relatively less character analysis; instead readers understand personalities and ideas through the characters' conversations — there is a definite advantage to this method. Compared to Tolstoy, who uses explanation to analyze emotion, Turgenev's method is far more natural. There are certainly other advantages to reading nineteenth-century classics: it gives me confidence that, if I wrote according to these methods, I could write something of equal value or — it shouldn't be so hard — something slightly better. What's hard isn't lack of characters to write about, or lack of events to write about, it's how to achieve a mood of ample freedom, in order to structure a story and proceed to write ».

 
Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988)

De Nederlandse schrijver Conrad Busken Huet werd geboren op 28 december 1826 in Den Haag, als zoon van een ambtenaar. Zie ook alle tags voor Conrad Busken Huet op dit blog.

Uit: Het land van Rembrandt

“Maerlant moest vertrouwd zijn met het oude Duits om uit de Saksenspiegel te kunnen trekken hetgeen, ten behoeve van zijn Martijn, daaraan door hem ontleend is. Doch dezelfde kennis volstond om, naar de fraaie bewerkingen van Wolfram van Eschenbach en Gottfried van Straatsburg, Tristan of Parzival in het Duits te kunnen lezen.
Evenzo met andere werken. De taal van het Nevelingen-, de taal van het Roelandslied, de taal van de Willen van Oranje, waren voor de ontwikkeldsten onder de Nederlanders der 13de eeuw geen gesloten boeken. Zelfs kan beweerd worden, wanneer men op het middelmatig talent der middelnederlandse overzetters van deze twee laatste gedichten let, dat een Nederlander van die dagen geen hoogvlieger behoefde te zijn om met de letterkunde van onze oostelijke en onze westelijke naburen tamelijk gemeenzaam te verkeren.
Het behoeft ons niet buitenmate te verwonderen dat er geen middelnederlandse vertalingen uit het Engels van Chaucer of het Frans van Froissart bestaan. De welopgevoede lieden in Oud-Nederland lazen beiden in het oorspronkelijk, - indien zij hen lazen.
Van overzettingen uit het Italiaans vindt men in onze middelnederlandse literatuur geschiedenissen evenmin melding gemaakt. Alleen sommige Latijnse geschriften der Italianen werden ten onzent ijverig gelezen: getuige het door Maerlant berijmd leven van Franciscus van Assisi, door Bonaventura.
Toch moeten wij het er voor houden dat de bekendheid met Dante's moedertaal allengs in Oud-Nederland toegenomen is. Toen Dirc Potter omstreeks het jaar 1400 door graaf Willem VI met vertrouwelijke opdrachten naar Rome gezonden werd, kon hij voor het officieel gedeelte van zijn zending met zekere vaardigheid in het Latijnspreken volstaan. Maar er zouden in de Loop der Minne niet tegelijk zulke uitvallen tegen de Italianen voorkomen, en zo vele blijken van ingenomenheid met het genre van Boccaccio, indien de graaf zich in het Italiaans uit te drukken, of althans Italiaans te lezen en de zin van Italiaanse vragen of vertogen behoorlijk te verstaan, Potter te enemaal ontbroken had.“

 
Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)
Cover

De Argentijnse schrijver Manuel Puig werd geboren op 28 december 1932 in General Villegas. Zie ook alle tags voor Manuel Puig op dit blog.

Uit: Le baiser de la femme-araignée (Vertaald doorAlbert Bensoussan)

"— Je comprends pas trop. C'est très confus, de la façon dont tu racontes.
— C'est que là, la mémoire me lâche. Mais ça ne fait rien. Ce que dit Irena, ça je m'en souviens bien: c'est que des femmes panthères ont continué à naître dans la montagne. De toute façon, le soldat était déjà mort ; mais un autre [...].
[...]
— Il est encore couché?
— Oui. Elle lui apporte son petit déjeuner au lit.
— Moi, je n'ai jamais aimé prendre mon petit déjeuner au lit, ce que j'aime d'abord et surtout c'est de me laver les dents. Mais vas-y, continue.
[...]
— Si tu te mets à rire,j'arrête;moi je raconte le film sérieusement, comme je l'aime. Et puis il y a autre chose que je ne peux pas te dire, qui fait que j'aime beaucoup ce film, vraiment.
— Dis quand même.
— J'allais y arriver, mais maintenant je vois que tu ris et moi ça me fait enrager: vérité vraie.
— Ce n'est pas ça, j'aime le scénario, mais comme tu t'amuses à raconter, il faut bien que moi aussi j'intervienne un peu, tu comprends? Je ne suis pas quelqu'un qui sait toujours écouter,tu saisis?
Et voilà que, soudain, je dois f écouter pendant des heures en silence."

 
Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990)
Scene uit een uitvoering in Rouen, 2012

De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd geboren in Ulm op 28 december 1925.Zie ook alle tags voor Hildegard Knef op dit blog.

Uit: Der geschenkte Gaul

„Nach zehn Tagen schrie er nach seiner Auguste, sie holten den Pfarrer. Der sprach, ihn sanft bei der Hand nehmend: Mein Sohn, sprach er, es ist Gottes Wille, wir müssen den Weg zu IHM finden. ER wird sich unser annehmen in seiner großen Güte, lass uns beten.
Hans Theodor stand auf, würgte den Trostsprechenden, Sanften, bis er bewusstlos war. Schrie und schrie: Ich bin 28 hab' eine Frau hab' ein Kind ein sechs Monate altes Kind es ist nicht wahr es ist nicht SEIN Wille kann nicht SEIN Wille sein du lügst … dann fiel er über den bewusstlosen Pfarrer und starb.
Mutter sagten sie es vier Stunden später. Sie hatten sie einfach vergessen.
(…)

»Sie sind wie die Tiere«, sagte seine Mutter unbeirrt, »die ersten, die in den Keller kamen, waren noch annehmbar, das waren wohl die Elitetruppen, aber dann …« Sie seufzte, sah an die Decke, »Tiere, anders kann man es nicht nennen, der jungen Frau im Nebenhaus haben sie die Hand zerschossen; sie wollten Kartoffeln waschen und warfen sie in die Toilette, dann zogen sie an der Spülung, die Kartoffeln waren natürlich weg – Sabotage, brüllten sie und schossen herum. Das Lächerliche war, wir hatten kein Wasser mehr, nur in dem Spülbehälter hatte sich noch etwas gesammelt, Sabotage!!"

 
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)
Cover

De Zuid-Afrikaanse dichter C. Louis Leipoldt werd geboren op 28 december 1880 in Worcester in de toenmalige Kaapkolonie. Zie ook alle tags voor C. Louis Leipoldt op dit blog.

Wijs My Die Plek

Wys my die plek waar ons saam gestaan het,
Eens, toe jy myne was -
Vroeër, voor jou liefde vir my getaan het,
Vroeër, toe jy myne was.
Kyk, dis dieselfde; die silwer see
Blink in die sonskyn, soos lang verlee
Dit eenmaal geblink het, ‘n welkomsgroet
Vir ons liefde wat uithou en alles vergoed.

Wys my die plek waar ons saam gekniel het,
Eens, toe jy myne was -
Vroeër, toe een siel vir ons saam besiel het,
Vroeër, toe jy myne was.
Kyk, dis dieselfde; die hemel, blou,
Lag soos voorheen op my en op jou;
Dit skitter nog altyd ‘n welkomsgroet
Vir ons liefde wat uithou en alles vergoed.

Wys my die plek waar ons saam geloop het,
Eens, toe jy myne was -
Vroeër, toe ons harte so veel gehoop het,
Vroeër, toe jy myne was.
Kyk, dis dieselfde!
Net jy nie.
Vra, wie van ons twee moet die meeste dra?
Jy wat vergeet het - of ek wat boet
Vir my liefde wat uithou en alles vergoed

 
C. Louis Leipoldt (28 december 1880 - 12 april 1947)

De Franse dichter en schrijver Édouard d’Anglemont werd geboren op 28 december 1798 in Pont-Audemer, departement Eure. Zie ook alle tags voor Édouard d’Anglemont op dit blog.

Uit: Le jardinier de cimetière

« Monsieur, dit-il d’une voix sépulcrale, j’ai appris le malheur, le grand malheur...
- Ah ! monsieur, dit le jeune stagiaire en interrompant ce qu’il prenait pour un compliment de condoléance ; ah ! mon cher monsieur, c’est affreux, c’est horrible : je n’y survivrai pas !...
- Oh ! je sais ce que c’est !... mais le temps...
- Ma douleur ne mourra qu’avec moi... c’est une plaie qui ne se cicatrisera jamais !...
- C’est comme moi, je ne laisse jamais mourir ces douleurs-là... au contraire, je les cultive, et je m’en trouve bien... Je vous conseille d’en essayer... Vous avez peut-être l’intention d’acheter un terrain à perpétuité ?
- Hélas ! ç’eût été mon plus cher désir ; mais ma position ne me permet pas cette dépense...
- Tant mieux, monsieur, entre nous la tombe à perpétuité est un mauvais système, un système de dupe. Que l’on recule les barrières de Paris de quelques centaines de toises, il faudra que tous les morts délogent, et ces tombeaux de marbre, qui devaient durer éternellement, disparaîtront pour faire place à des maisons de cinq étages. Parlez-moi d’un terrain temporaire entouré d’un treillage de bois noir, au milieu duquel nous plaçons un cyprès, un laurier, un saule pleureur, un rosier, un myrte, un jasmin... Nous en avons le plus grand soin ; de l’eau deux fois par jour pendant l’été... ça ne meurt jamais... moyennant dix francs par mois...
- C’est donc au fossoyeur que je parle ?...
- Non, monsieur... je suis jardinier du cimetière. Voici mon adresse : « DUHAMEL tient assortiment de fleurs, croix neuves et d’occasion, avec larmes et épitaphes ; fabrique les couronnes d’immortelles jaunes, noires, blanches, au plus juste prix ; fait des envois dans les départements."

 
Édouard d’Anglemont (28 december 1798 - 22 april 1876)
Pont-Audemer, centrum met de kerk Saint-Ouen

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e december ook mijn blog van 28 december 2015 en ook mijn blog van 28 december 2014 deel 2.

28-12-2016 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.

Club Artis

De dieren in de dierentuin slapen er niet lichter om
als ik de nacht uit kom

het hoofd losgeschroefd onder de arm gestoken
als een vissenkom vol
vissenvoer

Wreed klinkt de lachband steeds
pleng koosjere biggels voor me dan spoel ik eroverheen

Een dimensie dicht bij deze ontstaat waarin iedereen
sterrenstatus heeft
en ze voor ons grijze muizen naar behoren terugdeinzen
als torens olifanten
in elkaars armen wankelen

Wat de een verdraagt drukt de ander naar omlaag

Ook bestaat er liefde onder de mensen
voorliefde

Leidsman

Voorlopig zit het hem in de snit:
een leerling zonder meester draag ik zijn kleren af,
de kleren van een afgelegde.

Buig, buig diep voor het onbekende. Recht me.
Ik steek zijn kraag op, beklop mezelf, zoekend naar-
sleutels, de mijne.

Het is te wijten aan mijn rusteloosheid dat het lijkt
of mijn geest niet aankomt, nog niet is uitgevaren.
Tot die tijd heb ik me tevreden te stellen met een beeltenis
zonder stem.

Noem het gebrek aan inzicht in de aard van een schim.
Vergelijk Vergilius. Door hem verder te verzinnen
kon Dante zijn eigen leidsman zijn,
kon hij zichzelf de hel uit wijzen en zich tegelijk
door haar laten afleiden.

Dus vertel ik mezelf weer eens
van de zomer die nog maar pas begon. Hoe in het hart
van de kamer een vlieg gonsde die
op zijn gezicht landde en zijn mondholte in kroop.

Wat kon ik doen? Uit het dodenrijk heeft men
niets te verjagen.

Hem aanraken durfde ik niet: zijn voorhoofd
zou barsten onder een kus van mij.

 
Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

Uit: L'homme qui arrêta d'écrire

“– Pardon de vous déranger, me dit alors un jeune homme en se penchant vers moi. Est-ce que je pourrais avoir un autographe s'il vous plaît ?... Vous êtes pour moi le plus merveilleux des écrivains, celui qui a changé ma vie. C'est bien simple, je vous adule.
– Vous me flattez, lui dis-je, mais je suis désolé, je n'écris plus, même mon nom, surtout mon nom...
Un peu interloqué, il me demande :
– Mais... Est-ce que je peux au moins vous serrer la main ?
OK, j'accepte, et le type qui a de grands yeux bleu délavé me serre la main. Quelle horreur. À ce niveau-là ce n'est même plus moite que ça s'appelle, mais poisseux, boueux, crémeux... J'ai la sensation d'avoir enfoncé ma main droite dans un trou du cul plein de merde. Dès qu'il me la desserre, je regarde par acquit de conscience... L'obscurité du Baron aidant, je me demande si en effet ma main n'est pas souillée de son caca... Je sens mes doigts, ça pue en plus. Lorsque mon fan se redresse, je m'aperçois que sur son visage même, il a des excréments sur les joues et le front... Ça ne peut pas être des traces de chocolat... Je montre à Zoé qui ne voit rien. Mais oui, il a bien des marques de merde sur le visage, ça lui fait comme de grosses gouttes qui dégoulinent... Sa transpiration est merdeuse. Mon adulateur était tellement ému de me rencontrer qu'il a sué de la merde. Je n'explique pas ça autrement sachant très bien ce que je peux provoquer chez mes admirateurs les plus ravagés, et ce depuis le début...
– Vous exagérez... me dit Zoé.
– Pas du tout. Tu ne sais pas ce qui se passe dans le ventre des lecteurs qui prétendent me comprendre et m'aimer, ça déborde. J'en ai eu des fans, et des bizarres... Il y en a de toutes sortes... le fan qui m'adore, puis me déteste, puis qui me réadore en disant pourquoi il m'avait détesté, souvent c'était juste parce qu'il avait lu un mot qui lui avait déplu sur des milliers de pages... »

 
Marc-Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)
Cover CHRONIQE’ART

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: Triptych

“Again, Gordon the Magician produced a 17-by-14-inch MRI film of Jonathan’s brain and showed it to Ally and Jonathan on the light board. She saw the large mass that looked so radically different from the rest of the brain tissue depicted on the film. Her heart sank. Her fears were realized in that moment. Immediately, she thought of her babies, waiting for their father to come home. Don’t cry, Ally. Don’t you cry…
Again, Jonathan rose to the occasion. He laced his fingers tighter within hers. “So, I have a brain tumor,” he concluded.
Tim put his hand on Jonathan’s shoulder and gave it a tight squeeze. Nicky and Gordon nodded. “It’s a primary tumor, meaning that it hasn’t spread to your brain from another part of your body, so that’s a positive,” Gordon announced.
“Well, thank heaven for that,” Ally said, her voice dripping with sarcasm.
Jonathan shook her hand in his grasp. “Don’t shoot the messenger, Reina.”
Nicky picked up where Gordon left off. “It’s a large glioblastoma multiforme, a grade four tumor. In your case, it’s a tumor of the frontal lobe, deep in the cerebrum. If it’s untreated, you’ll notice changes in your mood and personality. Unfortunately, it’s encroaching on the temporal lobe, which explains why your coordination’s been affected. The intracranial pressure caused by the tumor explains the headaches, the vomiting, the blurred vision.”
Jonathan wiped his mouth with his napkin and looked away, like he was taking it all in. Finally, he asked, “So, when do we operate?”

 
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

Schipbreuk

‘De stuurman is ziek’, roept er een op 't dek.
De man is gek.
De kwestie is eenvoudig deze: de romp is lek.
Er is één priester, en die bidt luidop.
De matrozen steken hun grove kop
in de kajuitskast van den kapitein.
Daarin zijn dikbuikige flesschen wijn.
Naast mij grinnikt een oude Cubaan:
- zijn woorden zijn stoffig, maar zijn blik is spontaan -
‘het duurt nog zeker anderhalf uur,
misschien zijn we allemaal op den duur
eerder dronken dan dood.’
Maar ik, die dacht dat de stuurman floot,
vlieg omhoog naar de campagne
en loop blindelings in de armen
van de eenige passagierende vrouw.
Boven al 't tumult haar snierende stem:
‘ik blijf bij jou!’
Ik loop snel naar 't kombuis om de flesch aniset,
die ik voor Maritza had weggezet.
Ik zit nu aan stuurboord, en droom van de steden
en heel mijn wild en zorgloos verleden.
We zijn in diepzee en hooploos verloren;
het water staat al aan de motoren.
Ik kijk naast mij naar de half-bewustlooze vrouw,
en heb van niets in mijn leven berouw.
En terwijl ik langzaam de diepte inga,
kijk ik onwillekeurig omhoog naar de ra,
hoewel ik weet:
er is geen land meer in zicht,
tenzij het eeuwige niets
of het laatste gericht.

 
Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
Hier als burgemeester van Escharen en Langenboom (omgeving Grave)

De Duitse schrijfster Malin Schwerdtfeger werd geboren op 27 december 1972 in Bremen. Zie ook mijn blog van 27 december 2008. Zie ook alle tags voor Malin Schwerdtfeger op dit blog.

Uit: Mein erster Achttausender

„Ich kochte Kaffee für Papa. Dann brachte ich Papa den Kaffee, eine Schüssel Cornflakes und  seine Thrombosespritze auf einem Tablett ans Bett. Im Schlafzimmer war es kühl und dunkel.
Aber Papa war schon wach. Sein Laptop warf einen grünlichen Schimmer über die zerwühlte  Bettdecke. Papa nannte das, was er machte, Telearbeit, das heisst, er hatte einen  Internetanschluss und einen E-mail-account und brauchte nie aufzustehen. Ich stellte das
Frühstück neben den Laptop auf sein Bett.
„Sie ist wieder da“, sagte ich. „Habs gehört“, sagte Papa. [...]
Ich nahm die Thrombosespritze, zog die Schutzkappe von der Nadel, schlug die Decke zurück,  drückte etwas von Papas Bauchfett mit den Fingern zusammen und gab ihm eine Injektion in die Fettrolle.
„Das ist lieb“, sagte Papa. „Bringst du mir das Bildtelefon?“
Mit der Telearbeit hatte Papa angefangen, als Mama für Trekking Guides zu arbeiten begann.
Ihren ersten Reiseführer schrieb Mama über den Kaukasus, als ich sechs war. Wir bekamen Postkarten aus dem Gebirge, die andere Reisende für sie in Jerevan oder Tiflis eingesteckt
hatten. Manchmal aber hörten wir wochenlang gar nichts von ihr. Als sie wiederkam, brachte sie literweise Armagnac mit und riesige Büschel eines Krauts mit lilafarbenen Blättern. Diese Blätter kaute sie ununterbrochen und tat sie an jedes Essen. Nachts kam sie an mein Bett und erzählte stundenlang von ihren Wanderungen mit den Schafhirten und liess mich nicht schlafen. Sie erzählte auch von einem Hirten namens Dmitri, in den sie sich verliebt hatte. Ein paar Monate später verschwand sie wieder.“

 
Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972)

De Zwitserse dichteres en schrijfster Mariella Mehr werd geboren op 27 december 1947 in Zürich. Zie ook alle tags voor Mariella Mehr op dit blog.

Uit: Daskind

“Daskind sitzt am Kraterrand, die Füße baumeln über dem Wasser. Es könnte sich fallen lassen, denkt es, das Wasser würde in die Lungen eindringen, ihm den Atem nehmen. Es hat gehört, daß man beim Ertrinken als letztes Musik hört. Da es an Musikerinnerungen keine große Auswahl hat – außer Pflegemutters Fernimsüd vielleicht noch ein paar Kindermelodien, Zählreime und Spottlieder – ist das keine Verlockung. Träge schwimmt die Rattenleiche auf dem Wasser. Daskind angelt mit einem Stock nach ihr, erzeugt immer größer werdende Kreise um den Kadaver. Es schlägt nach ihm, erst gleichgültig, ungenau, dann bricht plötzlich die Wut durch. Daskind zerpflügt mit seinem Stock das Wasser. Die Ratte wird lebendig, schnappt mit ihren spitzen Zähnen nach den Füßen des Kindes, reißt ihren Raubtierrachen auf Sieben Feuerzungen greifen nach dem Kind. Aus den Vorderbeinen werden grüne Drachenflügel, dann wächst dem Tier Kopf um Kopf aus dem Rumpf, erst sind es nur große Beulen, die platzen, ledrige Köpfe freilegen, die sofort ihre Mäuler mit den sieben Feuerzungen aufreißen, auf Daskind starren, das ums Leben kämpft. Schwerfällig erhebt sich der Drache aus dem Wasser, zieht einen engen Kreis über dem Krater. Daskind kann seinen fauligen Atem riechen, und den ledrigen Geruch seiner schuppigen Haut. Der lange Drachenschwanz peitscht die Wassermasse, die jetzt über den Kraterrand schwappt, mit einer gefräßigen Wellenbewegung Daskind erfaßt, über ihm zusammenbricht, es in den Abgrund reißt. Da will Daskind schreien, aber seine Stimme gehorcht ihm nicht, es bleibt stumm. Verzweifelt greift es nach dem Drachenschwanz, zieht sich daran hoch, kriecht über den schartigen Kamm des Schwanzes zum Rücken, hält den Hals des Drachen umklammert.“

 
Mariella Mehr (Zürich, 27 december 1947)
Cover

De Zwitserse schrijver Markus Werner werd geboren op 27 december 1944 in Eschlikon (Kanton Thurgau). Zie ook alle tags voor Markus Werner op dit blog.

Uit: Zündels Abgang

“Schöne Kindheit im Warenhaus. Abhanden gekommen das einzig Vertraute, untergetaucht in neonhellen Schluchten. Der Kleine, in Tränen aufgelöst und ohne Fassung wimmernd: Mama, Mama. - Wie immer viel Helferwille, Ersatzhände, vom Kinde abgeschüttelt, es rennt umher und schreit. Wird irgendwo hinter bunten Kulissen erhört: Da kommt sie, die Mama, das Kind ihr entgegen mit erhitztem Gesichtlein, verweint, doch erlöst, und sie läßt sich nieder vor ihm, breitet die Arme aus und schlägt zu, links rechts, links rechts, und zischt und schmäht.

Und Zündel? Zündel, ganz in der Nähe, schaut wie die andern zu, sieht jetzt, wie das Kind bleich wird und zu würgen beginnt. 0 blankes Parkett. Doch Mamas Hände haben sich schon zu einer Schale geformt, groß genug, den violetten Brei zu fassen. Da steht sie, blickt mutlos umher, die Handballen zusammengepreßt, und eine gequält schnuppernde Zeugenschaft dreht die Körper ab. Nun springt Zündel vor, bietet seine leere Plastiktragtasche an. In die hinein platscht stockend das Erbrochene.

Ein Verräter bin ich, ein Gaffer mit Faust im Sack. Windig. Gehandelt hab ich zwar, stimmt, ich regte mich, zu spät und falsch. Ein Nothelfer dieser Mama: Getilgt seien die Spuren ihrer Tat, denn sie stinken zum Himmel. Gott, das hätte jeder getan, das mit der Plastiktüte, ein Reflex! Verdient ein Spontanakt Luchsaugen, du galanter Assistent? Gewiß, immer. Späh doch: Wir schlachten nicht, wir reichen dem Metzger das Handtuch, nachher. Kein Reflex, solange das Beil geschwungen wird. Spitz die Ohren: Was klickt ein, was schnappt ein? Nichts. Warum? Man könnte sich verletzen, heilige Einfalt. Eben, dachte Zündel, kehrte sich auf den Bauch, schämte sich, schlief ein.“

 
Markus Werner (Eschlikon, 27 december 1944)
Cover 

De Indische dichter Mirza Ghalib (eigenlijk Asadullah Baig Khan) werd geboren op 27 december 1796 in Agra. Zie ook alle tags voor Mirza Ghalib op dit blog.

He Was, When It Was Aught

He was, when it was aught
He would still be, even if it might have been naught
Drowned I am in my ego
What would have happened if 'I' was not
Laden with distraught and feeling apathetic
do I have to worry about the head being severed
If it did not severe from the body
The head would have simply reposed on the lap
It has been ages that 'Ghalib' died
Yet the memories linger on
His saying this on every occasion
If it was 'like this' then what it would be!

 
Mirza Ghalib (27 december 1796 – 15 februari 1869)
Monument in Dehli

De Duitse dichter en schrijver Carl Zuckmayer werd op 27 december 1896 geboren in Nackenheim am Rhein. Zie ook alle tags voor Carl Zuckmayer op dit blog.

Ein nie vorher gesehener Stern

Manchmal des Nachts, wenn ich die Öfen schürte,
Sah ich durchs Fenster, nah und weltenfern,
So jäh, als ob mich eine Hand berührte,
Den nie vorher gesehenen Stern.

Er sprang und zuckte grün in kaltem Feuer -
So groß war nie ein Licht, und kein Planet.
Mein Blick war blind davon, und ungeheuer
Erschrak mein Herz, und fand nicht zum Gebet.

Hob dann die Lider ich, war er verschwunden.
War es ein Zeichen? War's ein Ruf des Herrn?
Ich frage nicht. Doch hält mich tief gebunden
Der nie vorher gesehene Stern.

 
Carl Zuckmayer (27 december 1896 – 18 januari 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn blog van 27 december 2015 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-12-2016 om 18:54 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Aanbidding der herders door Sebastiano Conca, 1720

Christmas

The bells of waiting Advent ring,
The Tortoise stove is lit again
And lamp-oil light across the night
Has caught the streaks of winter rain
In many a stained-glass window sheen
From Crimson Lake to Hookers Green.

The holly in the windy hedge
And round the Manor House the yew
Will soon be stripped to deck the ledge,
The altar, font and arch and pew,
So that the villagers can say
'The church looks nice' on Christmas Day.

Provincial Public Houses blaze,
Corporation tramcars clang,
On lighted tenements I gaze,
Where paper decorations hang,
And bunting in the red Town Hall
Says 'Merry Christmas to you all'.

And London shops on Christmas Eve
Are strung with silver bells and flowers
As hurrying clerks the City leave
To pigeon-haunted classic towers,
And marbled clouds go scudding by
The many-steepled London sky.

And girls in slacks remember Dad,
And oafish louts remember Mum,
And sleepless children's hearts are glad.
And Christmas-morning bells say 'Come!'
Even to shining ones who dwell
Safe in the Dorchester Hotel.

And is it true,
This most tremendous tale of all,
Seen in a stained-glass window's hue,
A Baby in an ox's stall ?
The Maker of the stars and sea
Become a Child on earth for me ?

And is it true ? For if it is,
No loving fingers tying strings
Around those tissued fripperies,
The sweet and silly Christmas things,
Bath salts and inexpensive scent
And hideous tie so kindly meant,

No love that in a family dwells,
No carolling in frosty air,
Nor all the steeple-shaking bells
Can with this single Truth compare -
That God was man in Palestine
And lives today in Bread and Wine.

 
John Betjeman (28 augustus 1906 - 19 mei 1984)
Londen, Somerset House in de kersttijd. John Betjeman werd geboren in Londen.

Zie voor de schrijvers van de 26e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

26-12-2016 om 09:52 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook alle tags voor David Sedaris op dit blog.

Uit:When You Are Engulfed in Flames

“Carry my groceries upstairs.' She sounded like a man, or, rather, a hit man, her voice coarse and low, like heavy footsteps on gravel.
'Now?' Hugh asked.
She said, 'What? You got something better to do?'
I first saw the apartment a few days later. Hugh was in the living room taking down the panelling while I sat on a paint bucket and tried to come to terms with my disappointment. For starters, there was the kitchen floor. The tiles there were brown and tan and ochre, the colours seemingly crocheted as they would be on an afghan. Then there was the size. I was wondering how two people could possibly live in such a tight space, when there was a knock at the unlocked door, and this woman I didn't know stepped uninvited onto the horrible tiles. Her hair was dyed the colour of a new penny, and she wore it pulled back into a thumb-sized ponytail. This put the focus on her taped-up glasses, and on her lower jaw, which stuck out slightly, like a drawer that hadn't quite been closed. 'Can I help you?' I asked, and her hand went to a whistle that hung from a string around her neck.
'Mess with me, and I'll stick my foot so far up your ass I'll lose my shoe.'
Someone says this, and you naturally look down, or at least I do. The woman's feet were tiny, no longer than hot-dog buns. She had on puffy sneakers, cheap ones made of air and some sort of plastic, and, considering them, I frowned.
'They might be small, but they'll still do the job, don't you worry,' she said.
Right about then, Hugh stepped out of the living room with a scrap of panelling in his hand. 'Have you met Helen?' he asked.
The woman unfurled a few thick fingers, the way you might when working an equation: 2 young men + 1 bedroom - ugly panelling = fags. 'Yeah, we met.' Her voice was heavy with disdain. 'We met, all right.'
Throughout the seven years Hugh and I lived on Thompson Street, our lives followed a simple pattern. He would get up early and leave the house no later than eight. I was working for a house-cleaning company, and though my schedule varied from day to day, I usually didn't start until 10. My only real constant was Helen, who would watch Hugh leave the building, and then cross the hall to lean on our doorbell. I would wake up, and just as I was belting my robe, the ringing would be replaced by a pounding, frantic and relentless, the way you might rail against a coffin lid if you'd accidentally been buried alive.”

 
David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Kostova werd geboren op 26 december 1964 in New London, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Kostova op dit blog.

Uit: The Swan Thieves

“I got the call about Robert Oliver in April 1999, less than a week after he'd pulled a knife in the nineteenth-century collection at the National Gallery. It was a Tuesday, one of those terrible mornings that sometimes come to the Washington area when spring has already been flowery and even hot — ruinous hail and heavy skies, with rumbles of thunder in the suddenly cold air. It was also, by coincidence, exactly a week after the massacre at Columbine High School in Littleton, Colorado; I was still thinking obsessively about that event, as I imagined every psychiatrist in the country must have been. My office seemed full of those young people with their sawed-off shotguns, their demonic resentment. How had we failed them and — even more — their innocent victims? The violent weather and the country's gloom seemed to me fused that morning.
When my phone rang, the voice on the other end was that of a friend and colleague, Dr. John Garcia. John is a fine man — and a fine psychiatrist — with whom I went to school long ago and who takes me out for lunch now and then at the restaurant of his choice, seldom allowing me to pay. He does emergency intake and inpatient care in one of Washington's biggest hospitals and, like me, also sees private patients.
John was telling me now that he wanted to transfer a patient to me, to put him in my care, and I could hear the eagerness in his voice. "This guy could be a difficult case. I don't know what you'll make of him, but I'd prefer for him to be under your care at Goldengrove. Apparently he's an artist, a successful one — he got himself arrested last week, then brought to us. He doesn't talk much and doesn't like us much, here. His name is Robert Oliver."
I've heard of him, but I don't really know his work," I admitted. "Landscapes and portraits — I think he was on the cover of ARTnews a couple of years ago. What did he do to get arrested?" I turned to the window and stood, watching hail fall like expensive white gravel over the walled back lawn and a battered magnolia. The grass was already very green, and for a second there was watery sunlight over everything, then a fresh burst of hail.
"He tried to attack a painting in the National Gallery. With a knife."
"A painting? Not a person?"
"Well, apparently there was no one else in the room at that moment, but a guard came in and saw him lunging for a painting."

 
Elizabeth Kostova (New London, 26 december 1964)
Cover

De Amerikaanse schrijver Henry Miller werd geboren op 26 december 1891 In New York. Zie ook alle tags voor Henry Miller op dit blog.

Uit: Sexus

“The great joy of the artist is to become aware of a higher order of things, to recognize by the compulsive and spontaneous manipulation of his own impulses the resemblance between human creation and what is called "divine" creation. ...To be caught in a glut of dramatic episodes, to be ceaselessly participating, means among other things that one is unaware of the outlines of that bigger drama of which human activity is but a small part. ...
To ask the purpose of the game, how it is related to life, is idle. As well ask the Creator why volcanoes? why hurricanes? since obviously they contribute nothing but disaster. But since disasters are disastrous only for those who are engulfed in them, whereas they can be illuminating for those who survive and study them, so it is in the creative world. The dreamer who returns from his voyage, if he is not shipwrecked en route, may and usually does convert the collapse of his tenuous fabric into other stuff. For a child the pricking of a bubble bay offer nothing but astonishment and delight. The student of illusions and mirages may react differently. A scientist may bring to a bubble the emotional wealth of a world of thought. The same phenomenon which causes the child to scream with delight may give birth, in the mind of an earnest experimenter, to a dazzling vision of truth. In the artist these contrasting reactions seem to combine or merge, producing that ultimate one, the great catalyzer called realization. Seeing, knowing, discovering, enjoying- these faculties or powers are pale and lifeless without realization. The artist's game is to move over into reality. It is to see beyond the mere "disaster" which the picture of a lost battlefield renders to the naked eye. For, since the beginning of time the picture which the world has presented to the naked eye can hardly seem anything but a hideous battleground of lost causes. It has been so and will be so until man ceases to regard himself as the mere seat of conflict. Until he takes up the task of becoming the "I of his I."

 
Henry Miller (26 december 1891 – 7 juni 1980)
 

De Duitse dichter Rainer Malkowski werd geboren op 26 december 1939 in Berlijn-Tempelhof. Zie ook alle tags voor Rainer Malkowski op dit blog.

Alles ist richtig

Das Kind sieht aus dem Zugfenster.
Zur Brücke sagt es Brücke.
Zum Schornstein sagt es Schornstein.
Manchmal sagt es einfach nur:
Da -
und stößt seinen Zeigefinger
gegen die Scheibe.
Und alles ist richtig.
Und die Adjektive in meinem Kopf
schämen sich
ihrer Entbehrlichkeit.

Die Frage

Alles Chemie.

Das Wachstum der Zellen,
ihr genaues, befristetes Leben:
alles Chemie.

Die Erfindung der Götter,
das Hohelied, das Radioteleskop:
alles Chemie.

Die Standhaftigkeit
des politischen Gefangenen,
das Glück und der Tastsinn,
freiwillige Armut,
die Rede des Chemikers
bei der Nobelpreisverleihung:
nichts als Chemie.

Nichts als Chemie
das kostbarste Erbgut:
die Frage

 
Rainer Malkowski (26 december 1939 – 1 september 2003)
Berlijn, Kurfürstenamm in de kersttijd

De Duitse schrijver Mani Beckmann (pseudoniem Tom Finnek) werd geboren op 26 december 1965 in Alstätte/Westfalen. Zie ook alle tags voor Mani Beckmann op dit blog.

Uit: Sodom und Gomera

"Bist du sicher, dass das eine gute Idee ist?«
Ich grinste nickend und meinte: »Klar! Wer weiß, vielleicht finde ich ja sogar Spaß am Detektivspielen: Martin Brandt, ein Mann für alle Fälle. Außerdem war ich noch nie auf den kanarischen Inseln. Wird mal Zeit!«
Im Moment allerdings zweifelte ich daran, ein sonderlich guter Detektiv zu sein. Nicht einmal den Taxistand konnte ich ausfindig machen.
»Du Halbdackel«, hörte ich plötzlich eine piepsende Stimme hinter mir. »Wo haschden jetscht den Bruschtbeudel gelassen?« Ich drehte mich um, da ich dachte, ich sei gemeint, und sah ein etwa achtzehnjähriges, rothaariges Mädchen, das sich an dem Rucksack eines eingeschüchterten und gleichaltrigen Jungen zu schaffen machte. Schwaben, wie der Tonfall verriet. Und um zwei Jahrzehnte verspätete Blumenkinder, wie sich unschwer der Kleidung entnehmen ließ: Ledersandalen, bunte und geblümte beziehungsweise gestreifte Pluderhosen, Batikhemd und geflochtene Armbändchen. Das Mädchen hatte das Gesuchte gefunden und schnauzte ihren Freund an: »Du bisch echt ’n Grasdackel!«
»Wisst ihr, wie ich zum Hafen komme?«, fragte ich die beiden.
»Wo willschten hin?«, fragte das Mädchen.
»Zum Hafen.« Ich war mir beinahe sicher, es gerade erst gesagt zu haben.
»Noi, wo du hinwillscht?« Das Blumenkind strich sich die mittelgescheitelten und hennagefärbten Haare hinter die Ohren.
Ich bereute bereits, die beiden angesprochen zu haben.
Kommunikation mit Süddeutschen war immer so anstrengend, sie dachten so grundsätzlich anders als ich. Ich wiederholte also: »Los Cristianos."

 
Mani Beckmann (Alstätte, 26 december 1965)

De Cubaanse schrijver, essayist en musicoloog Alejo Carpentier werd geboren in Havana op 26 december 1904. Zie ook alle tags voor Alejo Carpentier op dit blog.

Uit: The Kingdom of This World (Vertaald door Harriet de Onís)

“It had to be an American painter, the Cuban Wifredo Lam, who showed us the magic of tropical vegetation, the uncontrolled creativity of our natural formations--with all their metamorphoses and symbioses--on monumental canvases whose expression is unique in contemporary art.Faced with the disconcerting poverty of imagination of a Tanguy, for example, who for twenty-five years now has been painting the same petrified larvae under the same gray sky, I feel compelled to recite the dictum that was the pride of the first generation of Surrealists: Vous qui ne voyez pas, pensez a ceux qui voient.[You who don't see, think about those who can.]
There are still too many "adolescents who take pleasure in raping the freshly murdered cadavers of beautiful women" (Lautreamont), who do not realize that it would be more marvelous to ravish them alive. It's that so many people forget, because it costs them so little to dress up as magicians, that the marvelous begins to be marvelous in an unequivocal way when it arises from an unexpected alteration of reality (a miracle), from a privileged revelation of reality, from an unusual insight that is singularly favored by the unexpected richness of reality, or from an amplification of the scale and categories of reality, perceived with particular intensity by means of an exaltation of the spirit that leads it to a kind of "limit-state."
In the first place, the phenomenon of the marvelous presupposes a faith. Those who do not believe in saints cannot be cured by the miracles of the saints, in the same way that those who are not Quixotes cannot enter, body and soul, into the world of Amadis of Gaul or Tirant lo Blanc. (18) Certain remarks by Rutilio in Cervantes's Toils of Persiles and Sigismunda, about men being transformed into wolves, are prodigiously believable because in Cervantes's day it was believed that there were people afflicted with lupine mania. The same applies to the character's journey from Tuscany to Norway on a witch's cape.”

 
Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)
Affiche bij zijn 100^e geboortedag

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

26-12-2016 om 09:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Jean Toomer werd geboren op 26 december 1894 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Jean Toomer op dit blog.

Banking Coal

Whoever it was who brought the first wood and coal
To start the Fire, did his part well;
Not all wood takes to fire from a match,
Nor coal from wood before it’s burned to charcoal.
The wood and coal in question caught a flame
And flared up beautifully, touching the air
That takes a flame from anything.

Somehow the fire was furnaced,
And then the time was ripe for some to say,
“Right banking of the furnace saves the coal.”
I’ve seen them set to work, each in his way,
Though all with shovels and with ashes,
Never resting till the fire seemed most dead;
Whereupon they’d crawl in hooded night-caps
Contentedly to bed. Sometimes the fire left alone
Would die, but like as not spiced tongues
Remaining by the hardest on till day would flicker up,
Never strong, to anyone who cared to rake for them.
But roaring fires never have been made that way.
I’d like to tell those folks that one grand flare
Transferred to memory tissues of the air
Is worth a like, or, for dull minds that turn in gold,
All money ever saved by banking coal.

 
Jean Toomer (26 december 1894 – 30 maart 1967)
Rond 1920

De Duitse dichter, schrijver en criticus Hans Brinkmann werd geboren op 26 december 1956 in Freiberg in Sachsen. Zie ook alle tags voor Hans Brinkmann op dit blog.

Uit: Milchmädchen, rechne dich! Erzählungen

„Perfekte Droge

Mein kleiner Selbstverblödungsapparat. Nicht größer als eine kleine Pupille. Jeder sollte so'n Ding haben, hieß es. Und schon hatten es alle. Zuletzt wurden die auch echt billig produziert und regelrecht hinterhergeschmissen den Leuten. Man schießt sich den Chip in die Schläfe mit einer Einwegpistole, die in den Hausmüll entsorgt werden kann. Warum auf die andere Schläfe fest mit dem Daumen der freien Hand gedrückt werden muss, weiß ich auch nicht. Der Schuss geht nicht sehr tief, heißt es. In die Hirnrinde. Na egal.
Man fühlt sich, als wäre man bald am Ende. Gestorben und alles. Es müsse einen jetzt gar nichts mehr kümmern: Arbeit und Krieg und Klimawandel. Was noch alles am Arsch ist, das geht einem so dran vorbei, und das ist ja das Glück, nicht? Alt sein und alles hinter sich haben.
Jedem leuchtet ein, dass es besser ist, sich selber zu verblöden, als dass der Staat sich in den Gehirnen der Bürger breit macht. Oder die Wirtschaft. Oder die Kirche. Oder irgendwelche falschen Propheten. Da knall ich mir doch lieber selber die Birne zu, als dass ich die ran lass. Eigenverantwortung, volles Risiko, nur Mut und – buff!”

 
Hans Brinkmann (Freiberg, 26 december 1956)
Freiberg in de kersttijd

De Nederlandse schrijfster Willy Corsari (pseudoniem van Wilhelmina Angela Douwes-Schmidt) werd geboren in Sint-Pieters-Jette, Brussel, op 26 december 1897. Zie ook alle tags voor Willy Corsari op dit blog.

Uit:Het mysterie van de Mondscheinsonate

“Inspecteur Lund knikte bewonderend. De gave van zijn vrouw om haar aardig, rond snuitje precies zo onnozel te doen lijken als ze zelf wenste, zodra iemand haar wilde uithoren, behoorde tot een der vele dingen die hij in haar aanbad.
‘We zullen naar bed gaan,’ zei hij, ‘het is twaalf uur. Het middernachtelijk uur, waarop óveral interessante moorden worden gepleegd, behalve in dit ellendige, nette oord. Het was een mooie dag voor de kermispret.’
‘Ja, maar broeiend. Het heeft flink geregend daarstraks.’
‘Heeft het?’ Lund had niets gehoord, weer verdiept in zijn lectuur.
‘Ja, om halfelf...’
Lund gaapte. De regen interesseerde hem niet - nòg niet. Later had hij enige reden zich ervoor te interesseren, dat het om half elf die avond regende.
Om tien over twaalf had Puck opgeruimd en wurmde Lund al aan zijn veters. Een rustige dag was ten einde.
Toen rinkelde opeens de telefoon. De slaperige stem van brigadier Harms, die dienst had, ‘aan de overkant’ dat wil zeggen op het politiebureau, klonk aan het oor van de inspecteur. Lund knoopte zijn moeizaam losgepeuterde veters weer dicht.”

 
Willy Corsari (26 december 1897 – 11 mei 1998)

De Zwitserse dichter en schrijver Alfred Huggenberger werd geboren op 26 december 1867 in Bewangen nabij Bertschikon. Zie ook alle tags voor Alfred Huggenberger op dit blog.

Das Lied vom Winter

Der Winter will, der strenge Greis,
Jetzund sein Zepter schwingen.
Sein Hut ist Schnee, sein Mantel Eis,
Und dennoch soll in unserm Kreis
Sein Lob gar hell erklingen.
Ein süsser Schmeichler ist er nicht,
Der wenig hält und viel verspricht:
Gradaus vor allen Dingen!

Gradaus ! Und ob der Kaiser käm’
Sein Bart müsst’ ihm gefrieren.
Und wenn ihn der beim Ärmel nähm’:
«Ei, Winter, kommst mir unbequem!»
Das würd’ ihn kaum genieren.
Er blies’ ihm Flocken ins Gesicht
Und spräch’: Mein Kaiser bist du nicht,
Glück zu! Du musst parieren.

Frau Sonne hat von alters her
Als Stiefkind ihn gehalten;
Drum liebt’ er sie nicht allzu sehr,
Spannt um die Welt sein Nebelmeer,
Zum Trotz der guten Alten.
Drob fällt’ das Herz ihr in die Schuh’,
Sie sieht nur so von weitem zu
Und lässt ihr Reich erkalten.

Der Winter ist ein Edelmann,
Im Schenken unbescheiden,
Bringt Glück und Lust so viel er kann,
Und ist’s ihm recht gelungen dann,
Wird närrisch er vor Freuden.
Darüber lacht ihn alles aus;
Er macht sich still zum Land hinaus,
Kann keinen Spott erleiden.

 
Alfred Huggenberger (26 december 1867 – 14 februari 1960)
Hier met zijn vrouw in 1953

De Franse schrijver René Bazin werd geboren op 26 december 1853 in Angers. Zie ook alle tags voor René Bazin op dit blog.

Uit: Les Noëllet

"Vous trouvez ? dit M. Laubriet, avec un sourire flatté. Comment va le métayer
La figure de Perrine Noellet s’épanouit.
- Tenez, dit-elle, en regardant vers la porte : c’est lui !
L’homme, apercevant M. Laubriet, s’était arrêté sur le seuil. Sa haute taille occupait presque toute l’ouverture de la porte. Il avait la tête forte, le visage carré et sans barbe, les lèvres minces, les yeux enfoncés sous des buissons de sourcils, une physionomie grave et un peu rude. Ses cheveux, courts sur le front, retombaient en mèches roulées sur le col de la veste. Quarante-cinq ans de service au soleil ne l’avaient ni décharné ni voûté, et rien qu’à le voir s’avancer vers son hôte, le regard droit, et lui serrer la main avec une familiarité respectueuse, on eût deviné l’honnête homme, de race ancienne et maître chez lui.
Derrière le père, les enfants entrèrent : une petite d’abord, Antoinette, coiffée d’un bonnet noir d’où sortait une mèche dorée, et qui vint tendre sa joue, d’un air innocent, à M. Laubriet ; Pierre, le cavalier de la Huasse ; Jacques, son cadet, pâle et fluet, aux grands yeux doux comme des pervenches ; enfin, l’aînée de tous, Marie, une fille brune, déjà sérieuse, qui s’en alla se ranger près de sa mère, en rabattant ses manches qu’elle avait relevées.
M. Laubriet promena ses regards autour de lui, et, les fixant sur Marie :
- Dix-sept ans, n’est-ce pas, métayer ?
- Oui, monsieur Hubert.
- Ça te vieillit, mon bonhomme.
- Ça nous vieillit tous, répondit le paysan, dont les lèvres hâlées se plissèrent d’un demi-sourire.
- Et mon filleul! reprit le châtelain en désignant Pierre, a-t-il grandi ! Quel âge a-t-il à présent ?
- Quinze ans.
- Est-ce vrai, mon garçon, ce qu’on m’a raconté ? Tu fais du latin avec l’abbé ?
La tête baissée et l’air mécontent, Pierre regardait le bout de ses sabots."

 
René Bazin (26 december 1853 – 19 juli 1932)
Cover

De Franse schrijver en filosoof Julien Benda werd geboren op 26 december 1867 in Parijs. Zie ook alle tags voor Julien Benda op dit blog.

Uit: The Treason of the Intellectuals (Vertaald door Richard Aldington)

“Pacifism claiming to be patriotic, by which I mean the pacifism which claims to exalt humanitarianism, to preach the abatement of the militarist spirit and of national passion, and yet not to harm the interests of the nation nor to compromise its power of resistance to foreign nations. This attitude—which is that of all Parliamentary pacifists—is the more antipathetic to upright minds in that it is inevitably accompanied by the assertion (which is also nearly always contrary to the truth) that the nation is not in the least threatened and that the malevolence of neighboring nations is a pure invention of people who want war. But that is merely an aspect of a very general fact, which is of supreme importance to the matter under discussion.
By this I mean the "clerk's" determination to put forth his principles as valid in the practical order of things, as reconcilable with the safeguarding of the sword's conquests. This determination, which has affected the Church for twenty centuries and almost all the idealists (give me the names of those since Jesus who have declared themselves incompetent in the practical order of things), is the source of all the "clerk's failures." It may be said that the "clerk's" defeat begins from the very moment when he claims to be practical. As soon as the "clerk" claims that he does not disregard the interests of the nation or of the established classes, he is inevitably beaten, for the very good reason that it is impossible to reach the spiritual and the universal without undermining the institutions whose foundations are the possession of the material and the desire to feel distinct from others.”

 
Julien Benda (26 december 1867 – 7 juni 1956)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

26-12-2016 om 09:46 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en geleerde Thomas Gray werd geboren op 26 december 1716 in Londen. Zie ook alle tags voor Thomas Gray op dit blog.

The Bard

1.3
Cold is Cadwallo's tongue,
That hush'd the stormy main:
Brave Urien sleeps upon his craggy bed:
Mountains, ye mourn in vain
Modred, whose magic song
Made huge Plinlimmon bow his cloud-top'd head.
On dreary Arvon'sÊ shore they lie,
Smear'd with gore, and ghastly pale:
Far, far aloof th' affrighted ravens sail;
The famish'd Eagle screams, and passes by.
Dear lost companions of my tuneful art,
Dear, as the light that visits these sad eyes,
Dear, as the ruddy drops that warm my heart,
Ye died amidst your country's cries--
No more I weep. They do not sleep.
On yonder cliffs, a griesly band,
I see them sit, they linger yet,
Avengers of their native land:
With me in dreadful harmony they join,
And weave with bloody hands, the tissue of thy line.'

 
Thomas Gray (26 december 1716 – 30 juli 1771)
Portret door John Giles Eccardt, 1747-1748

De Franse schrijver, polemist en journalist Jean Galtier-Boissière werd geboren op 26 december 1891 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Galtier-Boissière op dit blog.

Uit: Mémoires d’un Parisien (Nos amours de jeunesse)

« Sachant que je serai de garde dans un commissariat près des Buttes-Chaumont, j’ai prévenu ma famille pour qu’elle vienne me faire ses adieux. J’emmène mes parents et ma sœur dans une épicerie-débit, à côté du poste. Le patron avance des sièges, je commande du pinard.
– Tu vas boire du vin, comme ça !... s’écrie ma mère, outrée de ces vilaines façons. Ah ! non, merci, pas pour moi !
– Mais maman, on ne va pas te servir du thé, ici ! Ah ! vous me faites bien rigoler, tous les trois ! On dirait la famille royale à Varennes, chez l’épicier Sauce !
Tout en me comblant de recommandations variées, ma mère me passe une ceinture de cuir renfermant trente louis d’or.
– Si tu es fait prisonnier, ça te servira toujours !
Mes parents sont très émus ; mais, au bout de cinq minutes, comme dans toutes les grandes circonstances, nous ne trouvons absolument plus rien à nous dire.
Tous les quarts d’heure, des sergents de ville se glissent prestement dans la boutique.
– Alors, patron
– Oui, oui, messieurs, dit le patron, en versant un coup de blanc sur le zinc.
Les agents lèvent le coude, puis s’esquivent. C’est toujours la tournée du patron, bien entendu.
– C’est curieux, dit mon père, qui s’honore d’avoir écrit plusieurs livres de propagande antialcoolique, il a fallu une guerre franco-allemande pour me révéler l’intempérance des gardiens de la paix!"

 
Jean Galtier-Boissière (26 december 1891 – 22 januari 1966) 
Parijs, les Champs-Elysées in kerstsfeer

De Duitse dichter en schrijver Ernst Moritz Arndt werd op 26 december 1769 in Groß-Schoritz geboren op het eiland Rügen. Zie ook alle tags voor Ernst Moritz Arndt op dit blog.

Jesusgebet

Herr, du mein Licht, mein Heil, mein Leben,
Du süßer Heiland Jesus Christ!
Hilf, Herr! Hilf! Laß mich nicht entschweben
Von dir, wo Seelenfreude ist,
Wo Einfalt ist, wo Frieden ist,
Bei dir, bei dir, Herr Jesus Christ!

Hilf! Laß mich nicht im Schein verwildern
Der Welt, die tausendfarbig gleißt,
Die lockt, die Wesen durchzubildern,
Soweit das All die Bahnen kreist –
O gib mir deinen stillen Geist,
Des Namen Lieb' und Demut heißt!

O könnt' ich schaun aus deinem Bilde
Der Welten Ziel, der Menschen Sein
Mit voller Klarheit, voller Milde,
Dann wäre schon der Himmel mein,
Dann täuschte mich kein Schein vom Schein,
Das Licht der Lichter wäre mein.

O Licht der Lichter! Bild der Bilder!
Du Gottesglanz, du Liebesglanz!
Du Stiller, Treuer, Frommer, Milder,
Erleuchte mir die Seele ganz!
Dein Bild dies bilde ganz mir ein!
Und werde, bleibe ewig mein!

 
Ernst Moritz Arndt (26 december 1769 – 29 januari 1860)
Monument in Bonn 

De Zwitserse dichter en schrijver Freiherr Johann Gaudenz von Salis-Seewis werd geboren op 26 december 1762 op slot Bothmar bei Malans. Zie ook alle tags voor Johann Gaudenz von Salis-Seewis op dit blog.

Morgenpsalm

Der Erdkreis feiert noch im Dämmerschein;
Still, wie die Lamp' in Tempelhallen, hängt
Der Morgenstern; es dampft vom Buchenhain,
Der, Kuppeln gleich, empor die Wipfel drängt.
Sieh', naher Felsen düstrer Zinn' entglüht
Der Rose gleich, die über Trümmern blüht.

Wem dampft das Opfer der bethauten Flur?
Ihr Duft, der hoch in Silbernebeln dringt,
Ist Weihrauch, den die ländliche Natur
Dem Herrn auf niedern Rasenstufen bringt.
Die Himmel sind ein Hochaltar des Herrn,
Ein Opferfunken nur der Morgenstern.

Im Morgenroth, das naher Gletscher Reih'n
Und ferner Meere Grenzkreis glorreich hellt,
Verdämmert seines Thrones Wiederschein,
Der mild auf Menschen, hell auf Gräber fällt
Er leuchtet Huld auf redliches Vertrau'n
Und Licht der Ewigkeit durch Todesgraun.

Noch wandeln wir, wo kaum der Aufgang tagt,
Im ersten Frühschein der Unsterblichkeit.
Der Tag, wo Unschuld nimmer irrt, noch klagt,
Glänzt hinter Gräbern auf, und ist nicht weit.
Des Wahnes Dunst, des Todes Nacht zerfleußt,
O Allmacht, dir, die mir Erlöser heißt!

 
Johann Gaudenz von Salis-Seewis (26 december 1762 – 29 januari 1834)
De kerk van Malans

De Amerikaanse schrijfster Emma Dorothy Eliza Nevitte Southworth werd geboren op 26 december 1819 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor E. D. E. N. Southworth op dit blog.

Uit: The Hidden Hand

“It was the night of the last day of October, eighteen hundred and forty-five. The evening had closed in very dark and gloomy. About dusk the wind arose in the northwest, driving up masses of leaden-hued clouds, and in a few minutes the ground was covered deep with snow and the air was filled with driving sleet.
As this was All Hallow Eve, the dreadful inclemency of the weather did not prevent the negroes of Hurricane Hall from availing themselves of their capricious old master's permission and going off in a body to a banjo breakdown held in the negro quarters of their next neighbor.
Upon this evening, then, there was left at Hurricane Hall only Major Warfield, Mrs. Condiment, his little housekeeper, and Wool, his body servant.
Early in the evening the old hall was shut up closely to keep out as much as possible the sound of the storm that roared through the mountain chasms and cannonaded the walls of the house as if determined to force an entrance. As soon as she had seen that all was safe, Mrs. Condiment went to bed and went to sleep.
It was about ten o'clock that night that Old Hurricane, well wrapped up in his quilted flannel dressing-gown, sat in his well-padded easy-chair before a warm and bright fire, taking his comfort in his own most comfortable bedroom. This was the hour of the coziest enjoyment to the self-indulgent old Sybarite, who dearly loved his own ease. And, indeed, every means and appliance of bodily comfort was at hand. Strong oaken shutters and thick, heavy curtains at the windows kept out every draft of air, and so deadened the sound of the wind that its subdued moaning was just sufficient to remind one of the stormy weather without in contrast to the bright warmth within. Old Hurricane, as I said, sat well wrapped up in his wadded dressing-gown, and reclining in his padded easy-chair, with his head thrown back and his feet upon the fire irons, toasting his shins and sipping his punch. On his right stood a little table with a lighted candle, a stack of clay pipes, a jug of punch, lemons, sugar, Holland gin, etc., while on the hearth sat a kettle of boiling water to help replenish the jug, if needful.”

 
E. D. E. N. Southworth (26 december 1819 – 30 juni 1899)

De Franse dichter, schrijver en filosoof Jean-François de Saint-Lambert werd geboren op 26 december 1716 in Nancy. Zie ook alle tags voor Jean-François de Saint-Lambert op dit blog.

L’Hiver (Fragment)

C’est ainsi que d’un dieu méditant les desseins,
J’admirois ce grand tout, ouvrage de ses mains,
Et j’apprenois du moins à subir sans murmure
Ces rigueurs d’un moment qu’a pour nous la nature.
Les airs étoient sereins ; des soleils radieux
Sémoient de leurs traits d’or le bleu sombre des cieux :
Mais Borée apporta ces frimats invisibles,
Ces atomes perçants, ces dards imperceptibles
Qui font sentir du froid la mortelle âpreté.
Ils couvrent les gazons d’un duvet argenté,
Ils délivrent les airs de la vapeur humide
Qui retombe en crystal sur le limon solide.
Je le sens au matin ce limon condensé,
Résister sous mes pas dans le chemin glacé ;

Je vois l’astre du jour, dont la flamme rougeâtre
Eclate à l’orient sur l’horison bleuâtre :
Il nous lance un moment quelques traits impuissants ;
Le souffle de Borée a pénétré mes sens.
La nuit revient d’abord augmenter la froidure ;
Des chaînes de crystal vont charger la nature ;
Déja je n’entends plus la course des ruisseaux ;
La cascade muette a suspendu ses eaux :
Le berger qui la voit au lever de l’aurore,

L’observe en écoutant & croit l’entendre encore.
Les glaçons réunis sur les vastes étangs,
Renferment sous un mur leurs tristes habitants.
Le fleuve est arrêté dans sa course rapide,
Il tente de briser sa surface solide ;
Contre ses fers nouveaux vainement mutiné,
Sous le crystal vainqueur il roule emprisonné.

 
Jean-François de Saint-Lambert (26 december 1716 – 9 februari 1803)
Borstbeeld in Nancy

26-12-2016 om 09:41 geschreven door Romenu