Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
13-08-2017
Taije Silverman
De Amerikaanse dichteres, vertaalster en hoogleraar Taije Silvermanwerd geboren in San Francisco op 13 augustus 1974 als dochter van een projectontwikkelaar en architect en een docente kunstgeschiedenis. Ze is in 1996 afgestudeerd aan Vassar College. Zij debuteerde in 2009 met “Houses Are Fields”. In het boek reageerde zij op de dood van haar moeder. Gedichten van Silverman zijn gepubliceerd in tijdschriften als Poetry, The Harvard Review, Plowshares, Massachusetts Review, The Antioch Review en AGNI. Silverman's gedichten werden ook opgenomen in de bloemlezing van de hedendaagse Amerikaanse poëzie, “The Best American Poetry” (2016). Als vertaalster is ze vooral bekend om haar vertalingen van Giovanni Pascoli, die zijn verschenen in The Nation, New England Review, Agni, Pleiades en Modern Poetry in Translation. Zij wordt beschouwd als een van de meest vernieuwende hedendaagse Engelse vertalers van Italiaanse poëzie. Silverman vertaalde ook de dialectpoëzie van Pier Paolo Pasolini en verschillende werken van Paolo Valesio. Ze heeft lesgegeven aan de universiteit van Bologna in Italië onder een Fulbright-fellowship, Ursinus College en Emory University, waar ze ook creatief-schrijven doceerde. Silverman was ook docent aan de Universiteit van Maryland en de Universiteit van Houston en werkte ze als lerares poëzie op openbare scholen via het programma Writers-in-the-Schools.
The Winter Before
My mother knocked on the bathroom door to read me a poem. Her happiness was shining. Even now, she read from her place on the page, the Beloved is tending himself inside of you. When I didn’t smile she asked, Isn’t it beautiful? God is inside of us. Yes. A thousand times yes. For no reason I remembered my dream from the night before, how I had no money in a strange city and each male friend I asked for a place to stay wanted sex in exchange. No reason. I smiled. I let her happiness be my happiness, which is easy sometimes, but when she turned to walk back to her bedroom, I wanted to call to her: Wait. All my dreams had returned. Dreams of being alone in strange cities, a man following or being followed—death as the lover we greet indifferently, on the stairs. Wait. I wanted to ask her, Will we be all right? My father was already sleeping in the bed she would climb into and the skin on their bodies was the most precious thing I would ever know. I would lose it. Will we be all right? The door closed click, shut. Ghosts cluttered the hallway. Inside me somewhere buried and lightless I was sobbing and would not stop, but in the mirror my eyes were dry. I asked to forget and be forgiven though I asked no one, and nothing.
Philtrum
I. Paper boat, rift in the water. Deft bluff of a thumb. Misplaced teardrop, left to dry. Cool cleft of the river bed.
II. Before we are born, the angel of God comes to the womb and teaches us everything. How the lung books in scorpions let them breathe, the nature of a galaxy's greed. Whole memories and the words for each piece of the world. Then birth. And the angel returns as our mothers begin to suffer, silences cells as our mothers beg. Push, someone urges, and almost, while inside the angel traces a finger from the nose to the top lip, so when we enter our lives, all we were taught is forgotten.
Adriaan Roland Holst, antoine de kom, Atte Jongstra, Amélie Nothomb, Nikolaus Lenau, Tom Perrotta
Dolce far niente
Het voormalige huis van A. Roland Holst aan de Nesdijk in Bergen
Wereld en droom
Dwazen, die duur van aardsch geluk bedongen, dat zingend op geen sterven zich bezint: Waar het nu ritselt, daar werd eens bemind - Waar nu de raaf krast werd eenmaal gezongen.
Wij bouwen tot het woord ons wordt ontwrongen: De steden staan op graven in den wind - En als vergeefschheid zich bevestigd vindt moet nog de dood ons worden opgedrongen.
Maar wat dan van den droom? duizenden zwerven voorbij de wegen naar de bronzen poorten van gindschen steilen, nooit ontsloten tempel -
Maar daar ook waait de wind en heerscht het sterven, en harten, eenmaal ruischend van geboorten, ritselen schuw daar over duistren drempel.
Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976) Interieur van het huis van A. Roland Holst aan de Nesdijk in Bergen
Ogier de Gombaud aan Lodewijk xviii van Frankrijk, 24 april 1815
1 Sire, mijn lot: dat ik ben, noch denk, leef Zo leeg als een schedel, gerot en verdoemd Door de onmin van Bonaparte - woedend Was de Eerste Consul; ons plan bleek
Mank, al bekend, en ik, nooit een strateeg, Liep in de val die voor hem was bedoeld. Mijn lot. Dat ik denk, dus ben, leef Leeg als 'n schedel. Verrot. Gedoemd
Zoals zo vaak gebeurt, ellendige Herhaling van historie: per schoener Cybèle naar Cayenne. In naam van zijn roem Telt een simpele grenadier niet meer. Mijn lot, O Sire, Majesteit, zo ledig. Over dit hoofdstuk/artikel
2 Vrij, gelijk en broederlijk? Beroerd. Slik, Hitte en muskieten zijn mijn deel, dat wat Napoleon met harde hand Continentaal Verklaarde - het werd mij ontzegd. Ach, ik
Was van geen belang; hij heeft beschikt Zich tóch vergist: niet hij bedacht Mijn straf - heb ik mijzelf dan niet verbannen? Vrij ben ik, gelijk en broederlijk, ik zit
Ga, sta, volg eigen wet. Beschik Over mijn eigen onderdanen: echt bestaande Vogels in plat vlak gevangen, stram, betrapt Met prooi en al, vrij naar de natuur geschilderde Verzinsels op velijn, staande in 't slik, zo ik.
“Er was de zee beneden, daarboven een zwerk van lood. Axel Borg stond met twee benen stevig op Bornholms graniet en liet de blik weiden over zijn reisroute. Hoe lang zou het duren voor de wateren zouden samenvloeien? Aan de einder was het silhouet van Christiansø zichtbaar, een minimale horizonverdikking in een smalle streep licht. Hij had een overtocht geboekt naar deze in de komende maanden schaars bevolkte, geologische ruïne, waar hij zich terug zou trekken voor het Werk. De Ostrogoth lag klaar, maar alles in hem verzette zich tegen de reis. De dieseldampen aan boord van de veerboot, het zeewater dat zich straks in snotgroene walmen, algachtig aan hem zou meedelen, het dreigend grijs, een eilandgemeenschap waar hij zich in zou moeten vechten, de eenzaamheid van de komende maanden die hem toegrijnsde. En meer nog: het Werk. Weinig volk op de kade. De wind was opgestoken en maakte van het haventje van het lieflijke Gudhjem een tochtgat. Huiverend liep hij terug naar het hotel om zijn rolkoffer te halen, laptoptas, een doos. Ziet er niet goed uit met het weer...’ zei Axel. De hotelhouder haalde de schouders op. ‘Och, de zee is geduldig. U gaat eh...?’ ‘Naar Christiansø.’ ‘Dan had u beter een paar maanden eerder kunnen komen. Daar valt nu niks te beleven.’ ‘Daar ga ik juist voor.’
«Sur l’autre rive de la Seine, un jeune couple nouvellement établi non loin de la gare d’Austerlitz mit au monde une petite fille. Le père s’appelait Lierre, la mère s’appelait Rose. Ils nommèrent le bébé Trémière. – Vous êtes sûrs de ce prénom ? interrogea l’infirmière. – Oui, dit l’accouchée. Mon mari porte un nom de plante grimpante et moi celui d’une rose. Une rose qui grimpe, c’est une rose trémière. Découragée face à une telle détermination, l’infirmière inscrivit Trémière sur le bracelet. Au moment de le nouer autour du poignet, elle regarda le visage de la petite et ne put retenir un cri: -Que tu es belle ! Trémière n’avait pas la figure rouge et chiffonnée des nouveau-nés : sa tête était lisse et blanche comme une fleur de coton, aucune convulsion ne secouait ses traits de poupée de porcelaine. Les gens qui vinrent effectuer leur visite de politesse à la maternité furent aussitôt sous le charme. – Vous l’avez bien réussie ! dirent-ils aux parents, émerveillés d’un succès si facile. Il y eut quelques fâcheux pour déplorer le prénom, mais ils concluaient toujours ainsi : – Bah ! Elle est si belle que n’importe quel prénom lui irait. Lierre inventait des jeux vidéo, Rose dirigeait une galerie d’art dans le nouveau quartier branché de Chevaleret. Ils avaient vingt-cinq ans, ils n’avaient pas de temps à accorder à leur bébé. Un mois après l’accouchement, la jeune mère reprit son travail et confia la petite à sa mère, qui habitait une ruine somptueuse à Fontainebleau. – Tu es sûre que c’est une bonne idée ? lui demanda Lierre. – C’est là que j’ai grandi, élevée par ma mère, répondit Rose. – La maison et la mère s’effondraient moins à l’époque. – Je souhaite à ma fille une enfance aussi féerique que la mienne. La mère de Rose s’appelait Passerose, autre nom de la rose trémière. Elle s’éprit de sa petite-fille au premier regard : – Je ne pensais pas qu’il était possible d’être encore plus belle que Rose, dit-elle à l’enfançonne.»
“Still, as skeptical as she was of fanatical punctuality in general, Sarah had to admit that the kids seemed to find it reassuring. None of them complained about waiting or being hungry, and they never asked what time it was. They just went about the business of their morning play, confident that they'd be notified when the proper moment arrived. Lucy seemed especially grateful for this small gift of predictability in her life. Sarah could see the pleasure in her eyes when she came running over to the picnic table with the others, part of the pack for the first time all day. "Mommy, Mommy!" she cried. "Snack time!" Of course, no system is foolproof , Sarah thought, rummaging through the diaper bag for the rice cakes she could have sworn she'd packed before they left the house. But maybe that was yesterday? It wasn't that easy to tell one weekday from the next anymore; they all just melted together like a bag of crayons left out in the sun. "Mommy?" An anxious note seeped into Lucy's voice. All the other kids had opened Ziploc bags and single-serving Tupperware containers, and were busy shoveling handfuls of Cheerios and Goldfish crackers into their mouths. "Where my snack?" "I'm sure it's in here somewhere," Sarah told her. Long after she had come to the conclusion that the rice cakes weren't there, Sarah kept digging through the diaper bag, pretending to search for them. It was a lot easier to keep staring into that dark jumble of objects than to look up and tell Lucy the truth. In the background she heard someone slurping the dregs of a juice box. "Where it went?" the hard little voice demanded. "Where my snack?" It took an act of will for Sarah to look up and meet her daughter's eyes. "Im sorry, honey." She let out a long, defeated sigh. "Mommy can't find it."
Justus van Maurik, Thomas Mann, Hans-Ulrich Treichel, Stefano Benni, Marcellus Emants, Naoki Higashida
Dolce far niente
Amsterdam, Gemeentearchief vanaf Weesperzijde
Uit: Amsterdam bij dag en nacht
“Evenals 't licht zich 't allereerst aan den uitersten rand van den gezichteinder vertoont, zóó ontwaakt ook ‘het leven’, de bedrijvigheid het eerst aan den zoom der stad.'t Is nog donker op den Sloter- en Amstelveenschen weg en de Weesper- en Utrechtsche zijden dommelen in grauw en nevelig duister. Op Y en Amstel glinstert 't maanlicht nog over 't ijs of spiegelt in de wakken, maar van alle kanten komen reeds ‘de boeren’ naar Amsterdam; zij brengen voedsel naar de slapende stad; voor hen is 't reeds dag en werktijd. Ziet! daar naderen ze van Sloten, uit de polders, van Ouwerkerk en van Amstelveen. Met wagens en karren komen ze aangereden, - de groenteboeren het eerst; zij brengen kool, wortelen, rapen en meer andere wintergroenten voor de groenmarkt en lokken de negotianten uit het warme bed, naar de Prinsengracht. Dáár komen de kinderen Israëls hun te gemoet; zij hebben den naam van ‘vroeg op te staan’ - maar ze doen 't ook in werkelijkheid. Als er wat te verdienen is zijn zij, met loffelijken ijver, bij de hand, vóór anderen; zij duwen hun handkar voort en - moeder de vrouw zit er in! Waarom zou ze niet rijden? 't Kost niets meer en straks zal ze nog genoeg moeten loopen, als ze haar groenten gaat uitventen, want ‘moeder’ loopt even hard met de savooie kool of rapen, als ‘vader’ met Hoornsche wortelen en uien. Na de groenten, de melk. De melkboeren komen iets later naar stad, maar toch zijn ze van vijf uur af al op weg, omdat tusschen vijf en zes uur de ‘tollen’ open zijn. Achter en naast elkander rijden ze voort tot aan het ‘Stuivertje,’ op den hoek van de Vondel- en Stadhouderskade; dáár wordt 's morgens vroeg en ook tegen den avond, de melkmarkt gehouden. Alles en iedereen is daar druk in de weer; vóór de klok zes uur heeft geslagen wordt in ‘het Stuivertje’ reeds geloofd en geboden, gebitterd en gegeten, gekibbeld en weer vrede gemaakt. De opkoopers wachten in die herberg de boeren af en voorzien zich van de noodige hoeveelheid melk die zij, op hunne beurt weer, aan de ‘slijters’ over doen. Veel buiten-boeren gaan zelf met hun wagens de stad in en enkelen onder hen bedienen zelfs particulieren, die liever niet van de Amsterdamsche melk-inrichtingen koopen, omdat ‘hun boer’ geen duinwater in zijn melk doet. - Gelukkig dat de kikkersloten niet klappen!”
Justus van Maurik (16 augustus 1846 - 18 november 1904) Amsterdam, Overtoom. Vanaf de Stadhouderskade tot ongeveer bij de Anna Vondelstraat werd de Overtoom tot oktober 1901 de Vondelkade genoemd. Justus van Maurik werd geboren in Amsterdam.
„St. Moritz, Donnerstag, den 20. VII 1950 Gut geschlafen wie auch K.. Bad und Theefrühstück. Ausbleiben von Post, scheinbares Versagen des Dolder-Concierge. Brief an Direktor Kraehenbühl. Unabhängig hiervon die Frage ob Franzl antworten wird. Das Waldhaus, wohin sein Brief gehen würde, schickt getreu. Er wird wohl nicht wissen anzufangen und in seinen Schriftzügen werden ja nicht seine Augen sein, la forza de suo bel viso. – Michelangelos Gedichte beschäftigen mich nachhaltig. Ich möchte darüber schreiben. Diese sinnlich-übersinnliche Liebeskrankheit, diese phantastische Aufgewühltheit, die immer das Verfallensein an das Schöne als Liebe zu Gott und dem Geistigen deutet, diese Kraßheit der Schilderung der eigenen Häßlichkeit, des eigenen Lebenselends halten mich gewaltig fest.
Het landhuis in Bad Tölz, van 1909 tot 1917 in het bezit van de familie Mann
Das erotisch aushaltende Alter, das unbezähmbare Verfallensein an schöne Augen. – Das Wetter bedeckt und kühl. Kleine Heiz-Sonne im Zimmer – Schrieb etwas am Kapitel weiter. (Besteigung des Felsens). – Schöne Spaziergänge vormittags und gegen Abend mit K. .- Die Mäntel kamen gute englische Ware. – Sah Michelangelos Bekenntnisse weiter an in Gedanken an einen Aufsatz. – Geschichte der Päpste. – Ein paar Postkarten. Ausbleiben von Post, fast ganz, im Allgemeinen und im Besonderen. Wüsste der Junge in der weißen Jacke, wie ungeduldig ich bin, ein paar Worte von ihm in Händen zu haben, er würde sich etwas mehr beeilen! – Die Küche hier ist vorzüglich. – K. rief Frau Ninon Hesse an abends.“
Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955) Hier in zijn werkkamer in Californië
„Abfahrt Berlin Hauptbahnhof 12.37 Uhr. Ankunft Kutno 17.07 Uhr. Der Berlin-Warszawa-Expreß war reservierungspflichtig. Ich hatte einen Platz an der Abteiltür reserviert, da ich sowohl im Flugzeug als auch in der Bahn zu Beklemmungen neige, wenn ich nicht am Gang beziehungsweise an der Abteiltür sitze. Neben mir war zudem frei, so daß ich mich auf eine entspannte Reise freuen konnte. Mir gegenüber saß eine ältere, ganz in Schwarz gekleidete Dame und daneben ein junges, unübersehbar verliebtes Pärchen. Der junge Mann mit seinem strohig-blonden Haar, den vollen Lippen und melancholischen Augen gefiel mir. Und das Mädchen, das eine sehr tief sitzende Jeans, eine viel zu kurze Bluse und eine Perle im Bauchnabel trug, ebenfalls. Die beiden redeten unentwegt miteinander, allerdings auf polnisch, was ich schade fand, ich hätte sie gern ein wenig belauscht. Und wenn sie nicht redeten, dann küßten sie sich, was weder die ältere Dame noch mich störte. Im Gegenteil. Wäre ich der junge Mann gewesen, dann hätte ich das Mädchen auch geküßt. Ich fand es sehr anziehend, zumal sie mich beim Küssen einige Male durch den Vorhang ihrer brünetten Haare unverhohlen anschaute und anscheinend nichts dagegen hatte, daß ich den beiden bei ihren Zärtlichkeiten zusah. Ich bemühte mich trotzdem, mich auf meine eigenen Angelegenheiten zu konzentrieren, und blätterte zuerst im Fahrplanheft, holte dann meine Lektüre aus der Tasche und breitete sie auf dem Sitz neben mir aus. Der Zug fuhr laut Plan über Frankfurt/Oder, Rzepin, Poznan und Konin nach Kutno. Konin kannte ich aus den Papieren meiner Eltern. Hier hatten sie im anuar 1945 ihr erstes Kind Günter auf der Flucht vor den Russen zurücklassen müssen, waren danach in einen Wald geflüchtet und schließlich für ein Jahr in einem polnischen Arbeitslager interniert worden.“
Uit:The Story of First-Aid and Beauty Case (Vertaald door Chad Davidson Marella Morris)
"You do know how to drive a motorcycle, don't you?" At that, First gave a real story-worthy smile, blasted a cloud of gasoline vapors and took off zigzagging down the wrong side of the road. Those who saw him that day said he was doing at least one-hundred and seventy-five an hour. The power of love! They heard the noise of that tornado that came through, but saw nothing more than the light from a shooting star. First took curves so tightly that instead of getting gnats in the face, he had to be careful of earthworms. And Beauty wasn't the slightest bit scared. On the contrary, she cried out in joy. It was then that First understood she was the love of his life. When they arrived in front of Beauty's house, First reared up the motorcycle and Beauty flew off through the window, right into the living room armchair. Her mom saw her sitting there and said: "Where were you? I didn’t even hear you come in!" In that same moment, they heard First coming to a stop against the roll-up door of a filling station. He got up: the motorcycle had lost one wheel and the gastank. No big deal. He filled up his mouth with gas and left for home on one wheel spitting mouthfuls of gas every now and then into the carburator. He stretched out on his bed and declared to four cockroaches: "I'm in love." "And who with?" they asked. "With Beauty Case." "Hot chick," said the cockroaches in chorus (around those parts cockroaches spoke colorfully). The next night, First and Beauty Case went out again together. After thirty seconds First asked if he could kiss her. Beauty Case gulped down her ice cream. They began kissing at nine fifteen and according to various witnesses the first to take a breath was First at two in the morning”.
“Nog nooit had Theodoor zo intens de gewaarwording gehad van heel, heel gelukkig te zijn. Een opwindende blijheid lag over zijn denken als kleurophelderend vernis over de verven van een schilderij en die blijheid doorzong zijn vertederd gevoelen als verre muziek het zachte suizen van een woud. Het winnen van Tonia's liefde was een triomf voor hem geweest en zo machtig heerste in zijn gemoed het zaligend besef van dit triomferen, dat het al wat hij deed en ondervond doordrong. In de melancholicus wordt elke ervaring tot een leed, omdat hij zich er niet tegen opgewassen voelt; in Theodoor werden nu al de dingen van zijn leven tot genietingen, omdat hij zich steeds voelde zegevieren. In zijn dorste werkzaamheden had hij plezier; onder de hinderlikste wrijvingen van moeder en zuster kon hij blijmoedig blijven; opgeruimd voorkomend en zelfs deelnemend bewoog hij zich onder tijdgenoten op de soos of in deftiger gezelschap op viezietes, vergaderingen, dienees. Altoos en overal was 't hem, of hij een kostbaar kleinood met zich omdroeg, een kleinood, dat hij, onbespied en onvermoed door jaloers afkeurende blikken, in zich borg, een talisman, die hem onkwetsbaar zou maken voor de grievendste teleurstellingen van het leven en die elk maatschappelik sukses zou verhogen tot een dubbele zege. En dit gevoel van gelukkig te zijn maakte hem gezond en krachtig tevens. Hij verbeeldde zich nu pas rustig aan zijn carrière te kunnen gaan arbeiden, wijl hij zich nu eerst niet anger hoefde te bekreunen om kwellende behoeften van lichaam en gemoed. Soms vroeg hij zich af, hoe 't mogelik was, dat hij zulk een heerlikheid had gevonden: een vrouw, die van hem hield, die zo gans en al naar zijn smaak was, die in geen enkel opzicht zijn vrijheid belemmerde, die hem nooit in opspraak zou brengen, die naar geen verandering haakte. En als hij zich dan bekennen moest, dat het toeval hem gediend had en hij met recht een geluksvogel mocht heten, dacht hij toch ook altijd weer met pedanterie aan zijn takt; want zonder die takt - daar twijfelde hij geen sekonde aan - zou zij nooit zo smoor verliefd op hem zijn geworden.”
Marcellus Emants (12 augustus 1848 – 14 oktober 1923) Cover
Uit:The Reason I Jump (Vertaald door David Mitchell)
“When you look at something, what do you see first? So how do people with autism see the world, exactly? Us, and only us, can ever know the answer to that one! Sometimes I actually pity you for not being able to see the beauty of the world in the same way we do. Really, our vision of the world can be incredible, just incredible...You might reply, "But the eyes we all use to look at things work the same way, right?" Fair enough, you may be looking at the exact same things as us, but how we perceive them appears to be different. When you see an object, it seems that you see it as an entire thing first, and only afterwards do its details follow on. But for autistic people, the details jump straight out at us first of all, and then only gradually, detail by detail, does the whole image sort of float up into focus. What part of the whole image captures our eyes first depends on a number of things. When a colour is vivid or a shape is eye-catching, then that's the detail that claims our attention, and then my heart kind of drowns in it, and we can't concentrate on anything else. Every single thing has its own unique beauty. People with autism get to cherish this beauty, as if it's a kind of blessing given to us. Wherever we go, whatever we do, we can never be completely lonely. We may look like we're not with anyone, but we're always in the company of friends”.
Remco Campert, Hugh MacDiarmid, Ernst Stadler, Yoshikawa Eiji, Fernando Arrabal, Andre Dubus
Dolce far niente
Het Weteringcircuit in Amsterdam
Uit: De zwerftocht van Remco Campert (Ons Amsterdam, redactie Jojanneke Claassen en Jochem Brouwer)
“De AJP- puddingfabriek in de Huidekoperstraat, een van die twee straatjes langs Alhambra en uitkomend op de Nicolaas Witsenkade, lag tegenover ons huis op nummer 23. Als ik op mijn twaalfde, denk ik, tussen de middag uit school kwam, zaten de meisjes uit de fabriek altijd op onze stoep te zonnen. Van die brutale meiden met witte mutsjes en witte jassen. En daar moest ik dan tussendoor stappen. Voor de hoek was ik al bang en kwam ik de hoek om, dan zag ik… ja hoor. Mijn moeder had een engagement in Amsterdam en in verband daarmee verliet ik Den Haag, waar ik op 28 juli 1929 ben geboren. We woonden boven een oude paardenstal, die als fietsenstalling werd gebruikt en waar de NSB eenmaal per week liederen kwam zingen, maar het was een fijn buurtje. Schaatsen op de Nicolaas Witsenkade – daar heb ik nog een gedicht over gemaakt; dat ik samen met mijn vriendje een briefje van ƒ 25 op het ijs vind. En dan had je de resten van het Paleis van Volksvlijt op het Frederiksplein, waar de prachtige galerij nog van over was. Ik heb even op het Frederiksplein op school gezeten, maar dat was echt heel kort. Daarna kwam het Amsterdams Lyceum op het Valeriusplein. Over de Weteringschans liep ik naar lijn 16 op het Weteringcircuit, die me keurig voor school afzette – áls ik instapte. Ik spijbelde nogal. Dan liep ik over de Weteringschans, twijfelend of ik wel of niet. Vaak sloeg ik resoluut rechtsaf, richting binnenstad. Vooral de laatste maanden ging ik nauwelijks meer. Ik vond die school verschrikkelijk, helemaal toen ze me een klas terugzetten. Ik had er goeie vrienden, zoals Rudy Kousbroek, met wie ik in het Lyceum Café (op de hoek Okeghemstraat, het is nu een restaurant) rondhing. Niet voor pils of zo, want daar waren we nog niet aan toe. Voor de schoolkrant Halo, waar we aan meewerkten. Maar dat hele onderwijs… ik heb het examen niet eens gedaan. Ik heb me op school nooit op mijn gemak gevoeld”
Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929) Remco Campert met zijn moeder in het Haagse Bos
Stony Limits (Fragment) (In Memoriam: Charles Doughty, 1843-1926)
I know how on turning to noble hills And stark deserts happily still preserved For men whom no gregariousness fills With the loneliness for which they are nerved —The lonely at-one-ment with all worth while— I can feel as if the landscape and I Became each other and see my smile In the corners of the vastest contours lie And share the gladness and peace you knew, —The supreme human serenity that was you!
I have seen Silence lift his head And Song, like his double, lift yours, And know, while nearly all that seems living is dead, You were always consubstantial with all that endures. Would it were on Earth! Not since Ezekiel has that faw sun ringed A worthier head; red as Adam you stood In the desert, the horizon with vultures black-winged, And sang and died in this still greater solitude Where I sit by your skull whose emptiness is worth The sum of almost all the full heads now on Earth —By your roomy skull where most men might well spend Longer than you did in Arabia, friend!
Hugh MacDiarmid (11 augustus 1892 – 9 september 1978) Portret door Alexander Moffat, 1978
Und wieder ward der zeugende Tropfen Bluts aus Baldurs Wundenmalen Zu roter Blüte erlöst in der Seele eines Menschen. Das war, als der südliche Mittag mit glühenden Lippen Verdurstend an den Steppen sog von Palästina. Heiß gärte ihr Blut, und von der trocknen Straße stieg Ein Feueratem auf Und wirbelte in braunen Flocken Um sonnverbrannte, staubstarrende Gesichter, Als sie ihn zum ersten Male sahen. Der Sommerwind riß gierig Jubelrufe Von ihrem Mund und schleifte sie die Gassen lang: »Hosianna! Hosianna!« Palmen schwankten und bunte Tücher, Und ein Leuchten floß Von ihm in alle Seelen Und jauchzte durch die Welt . . .
Und es sank der Mittag hin, und das Lied verschwamm In blauem Dämmern, das von den Bergen niederrollte. Abendgluten rankten sich um Marmorsäulen, Bluteten auf den weißgebauschten Mantel, zuckten Um wutverzerrte, bleiche Züge, Um geballte Fäuste, Die sich empor warfen zur Terrasse, wo Er träumend über ihre Häupter weg Den Tag ins blaue Meer verklingen sah – »Kreuzige ihn! Kreuzige ihn!« Dumpfes Hämmern durch das schwüle Zwielicht. Glühend starrt die Gier. Die rostigen Nägel beißen sieh ins Fleisch. Die Sehnen springen. Dampfend quillt das Blut. Ein Wimmern stirbt Im trunknen Reigen, der von Blut und Gier berauscht Das Kreuz umrast: »Hilf dir, König der Juden!«
Und der Sturm stöhnt auf. Schreiend verstiebt der Schwarm. Falbe Blitze stechen nieder, Rasen durch die Straßen der Stadt, Die wie von schwarzer Asche verschüttet starrt, Fern verdröhnend . . . Dann weicher Regen . . . Atmende Stille . . . Die Palmen schauern sich Den Rieseltau von feuchten Blättern. Ein Windstoß reißt die Wolken auseinander . . . Aus grauen Nebeln weiß Der Mond. Ein bleiches Leuchten rieselt den schwarzen Stamm hinab, Der jäh sich auf reckt in die Nacht auf Golgatha. Zittert auf geschlossnen Lidern Und fahlen Wangen, über die Vom Dornkranz, der mit Raubtierpranken Sich tief ins Fleisch gekrallt, Ein dünnes Rot hinsickert . . . Dann wieder Nacht. Und wieder stöhnt der Sturm . . . Schwer sinkt ein schlaffes Haupt zur Brust herab.
Ernst Stadler (11 augustus 1883 – 30 oktober 1914)
"It's my bee!" "It's mine!" "Liar!" Seven or eight young boys swept across the fields like a whirlwind, swinging sticks back and forth through the yellow mustard blossoms and pure-white radish flowers, looking for the bees with honey sacs, called Korean bees. Yaemon's son, Hiyoshi, was six years old, but his wrinkled face looked like a pickled plum. He was smaller than the other boys, but second to none among the village children when it came to pranks and wild behavior. "Fool!" he yelled as he was knocked down by a bigger boy while fighting over a bee. Before he could get to his feet, another boy stepped on him. Hiyoshi tripped him "The bee belongs to the one who caught it! If you catch it, it's your bee!" he said, nimbly jumping up and snatching a bee out of the air. "Yow! This one's mine!" Clutching the bee, Hiyoshi took another ten steps before opening his hand. Breaking off the head and the wings, he popped it into his mouth. The bee's stomach was a sac of sweet honey. To these children, who had never known the taste of sugar, it was a marvel that anything could taste so sweet. Squinting, Hiyoshi let the honey run down his throat and smacked his lips. The other children looked on, their mouths watering. "Monkey!" shouted a large boy nicknamed Ni'o, the only one for whom Hiyoshi was no match. Knowing this, the others joined in. "Baboon!" "Monkey!" "Monkey, monkey, monkey!" they chorused. Even Ofuku, the smallest boy, joined in. He was said to be eight years old, but he was not much bigger than the six-year-old Hiyoshi. He was much better looking, however; his complexion was fair, and his eyes and nose were nicely set in his face. As the child of a wealthy villager, Ofuku was the only one who wore a silk kimono. His real name was probably something like Fukutaro or Fukumatsu, but it had been shortened and prefaced with the letter o in imitation of a practice common among the sons of wealthy families. "You had to say it too, didn't you!" Hiyoshi said, glaring at Ofuku. He did not care when the other boys called him monkey, but Ofuku was different. "Have you forgotten that I'm the one who always sticks up for you, you spineless jellyfish!"
Yoshikawa Eiji (11 augustus 1892 – 7 september 1962) Cover
“La radio reposait sur l'ancienne table de nuit de grand-mère. Dans le tiroir de la table - où elle rangeait ses médailles, ses petits livres de messe, ses pastilles - tu mettais maintenant ton jeu de cartes, un grand agenda et des papiers. Dans le bas de la table de nuit - où grand-mère mettait son pot de chambre - tu rangeais maintenant le bottin. (…)
Tante Clara m'a mis une serviette autour de chaque poignet, puis elle m'a ligoté encore avec une corde qu'elle a attaché de chaque côté du lit. Elle avait les mains froides. Moi, j'avais les yeux fermés; Quand je les ouvrais je voyais la lampe qui pendait du plafond. Tante Clara ne m'a pas mis une serviette autour des chevilles. Elle me les a attachées avec une corde de chaque côté du lit. J'ai senti ses mains froides, mais je l'ai pas regardée. Tante Clara m'a frappé avec la ceinture. Pour qu'on ne nous entende pas, je n'ai pas crié. Puis elle les a pris tous les deux dans ses mains froides. Je lui ai dit que ça, non. Tante Clara a dit que le Christ n'avait pas hésité à souffrir pour nous sauver. Elle me les a serrés petit à petit. Alors j'ai crié. Tante Clara respirait comme lorsque je la fouettais. Puis j'ai senti qu'il se passait quelque chose de différent. Quand tout a été terminé, tante Clara m'a dit que je devais aller me confesser tout de suite."
Fernando Arrabal (Melila, 11 augustus 1932) Scene uit de gelijknamige film uit 1971
De Amerikaanse schrijver en essayist Andre Dubuswerd geboren op 11 augustus 1936 in Lake Charles, Louisiana. Zie ook alle tags voor Andre Dubusop dit blog.
Uit: Dancing After Hours
“He slipped into masturbation and nearly always, afterward, felt he was too old for this, too, and what he wiped from his hand onto the sheet was his dignity. But sometimes on long afternoons when he could think of nothing but Doreen Brodie, of phoning her and asking her for a date, of having dinner with her, of making love with her, and so falling in love with her, he resorted to the dry and heartless caress of his hand; then, his member spent and limp as his soul, he focused clearly on his life again, and he did not call Doreen. He had married friends and went to their homes for dinner, or joined them at bars, but mostly he was alone in his apartment. So working nights, which had been an intrusion on his marriages and an interference with his dating, became a blessing. He started reading history or philosophy during the day, going for long walks, and keeping a journal in spiral notebooks. He wrote every morning before breakfast: reflections on what he read, on people at the restaurant, sketches of the town and river and sky as he saw them on his walks. He wrote slowly, used a large dictionary, and took pleasure in precise nouns, verbs, and adjectives. He liked working with colors. He wrote nothing painful or erotic; he did not want his children to feel pity or shame when they went through his effects after his death. For a summer and fall, a winter and part of a spring, Lee Trambath lived like this, till an April morning when he woke to the sound and smell of rain. As he dressed he remembered that yesterday he had meant to buy coffee, but, drawn by sunshine and a salty breeze from the sea, he had walked along the river, instead of to the store. He wanted to write about rain, try to put its smell and sound on paper. »
“De volgende dag vertrok onze familie, want in Nederland gingen de scholen alweer bijna beginnen. Mijn vrouw en ik zouden nog een dag of tien hier blijven. Daar blijven, bedoel ik. Ik zwom iedere dag mijn vaste kwartiertje, maar begon al na een paar schoolslagen van die rare zware armen en schouders te krijgen. Dus gestopt met zwemmen, maar de borstpijn bleef zeuren. En nog iets nieuws: lopend van het huis naar de schuur en weer terug moest ik regelmatig halt houden om op adem te komen. Thuis natuurlijk niks zeggen. Sterke aandrang om een paar maal per dag in het geniep te gaan liggen slapen. Dit nog niet eerder meegemaakt. Ik belde onze huisarts in Amsterdam en vroeg of hij op maandag 25 augustus even vijf minuten naar mij zou willen luisteren. Afgesproken. Tien uur ’s ochtends. Wij vingen onze terugtocht aan op de vrijdagmiddag hieraan voorafgaand. Het autorijden viel mee: in zittende positie had ik nauwelijks pijn. En we reden om beurten. Twee keer overnacht. Maar toen ik ’s avonds voor het hotel onze twee weekendtassen uit de auto tilde moest ik ze onderweg naar de kamer vier à vijf keer neerzetten. Zondagavond rond middernacht weer thuis in Amsterdam. Tot een uur of drie als een bezetene gegraven in de opgehoopte kubieke meter post, kranten en bladen. Ik lag tien nummers van het Amerikaanse weekblad The New Yorker achter. Ik ben (was) abonnee sinds 1972. Hier kom ik nog op terug. Tegen drieën naar bed. Wekker op zeven uur gezet, want ik wilde mijn twee kleinkinderen verrassen. Na deze nerveuze hazenslaap schoot ik haastig dezelfde kleren aan die ik vier uur terug had uitgetrokken, zette ondersteboven een gekke zonnebril op, trok de loze shoebag uit mijn reistas als een kaboutermuts over mijn hoofd en stak met een literpot Franse pindakaas, waar broer (10) en zus (6) zo gek op zijn, de nog slapende straat over. Zij wonen namelijk, handig, tweehonderdvijftig meter bij ons vandaan. Gedurende dit kippeneindje moest ik vijf keer stoppen en al mijn kracht en adem bij elkaar schrapen om verder te kunnen lopen. Maar ik hield de omgekeerde bril en de kaboutermuts dapper op, ondanks de verbaasd gapende passagiers van de passerende tramlijn 16, en tikte ten slotte met de pot pindakaas op het raam van de benedenwoning.”
Kees van Kooten (Den Haag, 10 augustus 1941) Cover
„In eine Stube führte er ihn, wo ein Eisenofen brannte, setzte ihn auf das Sofa: «Nun, da seid Ihr. Setzt Euch nur ruhig hin. Könnt den Hut aufbehalten oder hinlegen, wie Ihr wollt. Ich will nur jemand holen, der Euch gefallen wird. Ich wohne nämlich selbst nicht hier. Bin nur Gast hier wie Ihr. Nun, wie es ist, ein Gast bringt den andern, wenn die Stube nur warm ist.» Der Entlassene saß allein. Es braust ein Ruf wie Donnerhall, wie Schwertgeklirr und Wogenprall. Er fuhr mit der Elektrischen, blickte seitlich hinaus, die roten Mauern waren sichtbar zwischen den Bäumen, es regnete buntes Laub. Die Mauern standen vor seinen Augen, sie betrachtete er auf dem Sofa, betrachtete sie unentwegt. Es ist ein großes Glück, in diesen Mauern zu wohnen, man weiß , wie der Tag anfängt und wie er weiter geht. (Franz, du möchtest dich doch nicht verstecken, du hast dich schon die vier Jahre versteckt, habe Mut, blick um dich, einmal hat das Verstecken doch ein Ende.) Alles Singen, Pfeifen, Lärmen ist verboten. Die Gefangenen müssen sich des Morgens auf das Zeichen zum Aufstehen sofort erheben, das Lager ordnen, sich waschen, kämmen, die Kleider reinigen und sich ankleiden. Seife ist in ausreichender Menge zu verabreichen. Bum, ein Glockenschlag, Aufstehen, bum fünf Uhr dreißig, bum sechs Uhr dreißig, Aufschluß, bum bum, es geht raus, Morgenkostempfang, Arbeitszeit, Freistunde, bum bum bum Mittag, Junge, nicht das Maul schief ziehen, gemästet wirst du hier nicht, die Sänger haben sich zu melden, Antreten der Sänger fünf Uhr vierzig, ich melde mir heiser, sechs Uhr Einschluß, guten Abend, wir habens geschafft. Ein großes Glück, in diesen Mauern zu wohnen, mir haben sie in den Dreck gefahren, ich hab schon fast gemordet, war aber bloß Totschlag, Körperverletzung mit tödlichem Ausgang, war nicht so schlimm, ein großer Schuft war ich geworden, ein Schubiack, fehlt nicht viel zum Penner.“
Alfred Döblin (10 augustus 1878 – 26 juni 1957) Barbara Sukowa (Mieze) en Günter Lamprecht (Franz Biberkopf) in de tv-serie van Rainer Werner Fassbinder uit 1980
“Thank you, General.” The Avenger took off precariously, like a creature off balance. It veered to one side, then the other, making the shrill noise of a tormented beast. Bat looked out and saw the city fading under him, reduced to a patchwork of coloured roofs, cut by the road network, dotted with treetops. A church steeple loomed in the distance, menacing like a spear sharpened to impale condemned sinners. For a moment he thought about the astrologer’s Learjet and he wondered whether the man had also been interviewed in the air. From what he had heard about the sensational spread of astrology in the country, and the evidence of it he had seen in the newspapers, he concluded that if astrologers built churches the skyline would be crowded with their spires. His mind wandered and he remembered stories about British tycoons who held business meetings in private jets, aboard yachts or from inside golden coffins. It struck him that the General might be playing at that kind of eccentricity in a bid to impress or intimidate. “The most beautiful city in the world,” the General said emphatically as if anticipating stiff opposition. Bat did not agree, but said nothing. He looked out the window as if to confirm his views. “Do you know why? It is because I own a fifth of it. I own a fifth of everything in this country. That comes down to about four million people, ten million fishes, two thousand crocodiles, twenty islands and much more. You can imagine the feeling. There is nothing like it, I can assure you,” he said, looking outside for a long moment, as if to make sure the city was still there, a smug smile on his face. On any other day, Bat might have panicked, but today he was determined to succeed and was not going to let anybody stand in his way. A man who openly boasted about owning a fifth of the country could be managed. All it took was studying his ways, finding his weaknesses, and going around him. “Right now I am looking for somebody who is hungry and dedicated. Loyalty is paramount and disloyalty a cardinal sin. This government hates half-measures, I can assure you. You have it all or you lose the whole lot. You are either in, or out in the cold. It has taken me twenty years to get where I am and I like it. If you are ready to work hard, I guarantee you the fulfilment of your dreams,” he said sombrely”.
Moses Isegawa (Kawempe, 10 augustus 1963) Cover luisterboek
Uit: A Thousand Peaceful Cities (Vertaald door David Frick)
“We followed him up the wooden stairs. Then with all our might we squeezed ropes fatter than our arms. The sweltering noon slowly began to smolder. “Let the littlest bell sing,” cried Sexton Messerschmidt at the top of his voice, and he looked ironically upon our pathetic efforts. With seeming negligence he grasped the rope we had been straining at so ineffectually. “You gentlemen lack not only artistic talent but also physical strength. You are an absolutely worthless generation. When you grow up you will bring not only the Lutheran Church but also People’s Poland to ruin—which, after all, who knows, maybe would be for the better. “This is how it’s done. With your entire being, not just with your hands. We are in a holy place, therefore you gentlemen will magnanimously forgive me if I don’t suggest just what you can do for yourselves with nothing but your hands. In the profession—in the vocation—of the bell-ringer the hand is not an upper extremity but the extension of the soul. Let the littlest bell sing,” cried Sexton Messerschmidt, and at his call the littlest bell moved. “Tym’s bell-foundry in Warsaw,” Messerschmidt outshouted the first heartbeats, “Tym’s bell-foundry in Warsaw, bronze practically in statu crudi, bronze without alloy, which is why it has a pure sound, even if it doesn’t carry. As the story goes, this bell was cast by order of the enlightened protector of the Reformation, Mikołaj Radziwiłł the Black. It was hung by our Calvinist brethren in the church tower in Kiejdany. It served them faithfully, and with its pure voice it sustained them in the faith, which, although perfect, is after all also the correct one. Henryk Sienkiewicz mentions the church in Kiejdany in his Trilogy. Unfortunately, Sienkiewicz’s pen did not describe the sound of our bell, and it’s a pity, a pity. You, gentlemen, of course, haven’t yet read the Trilogy.” “I’ve read it, I’ve already read With Fire and Sword, and The Deluge, and Pan Wołodyjowski. I’ve read it,” I wanted to call out, but I restrained myself and bit my tongue. My psychological instinct, not yet perfected, but already existing, whispered to me that it wasn’t a good thing to demonstrate any sort of abilities in the presence of Sexton Messerschmidt."
“Het wolkenpak is voor de maan geschoven, Erik spiedt door de nachtkijker. Hij voorvoelt dat het gaat gebeuren, zijn adem is één met de flauwe bries die langs de helling blaast. Eerst hoort hij het, dan pas ziet hij de schaduw die zich losmaakt van een boomtop en naar beneden suist tussen de stammen, boven de struiken, met brede vleugels. Een oehoe. De uil strijkt neer op een laaghangende tak een eind verder de glooiing af. Erik herkent zijn prachtige, kenmerkende contouren met de opstaande veertjes als hoorntjes op zijn kop. Enkel om te oefenen neemt Erik hem in het vizier. Hij mikt op het silhouet. Zijn ogen zijn nu voldoende gewend aan het duister zonder nachtkijker. Aan een silhouet heeft hij genoeg. Maar hij gaat aan de oehoe geen kogel verspillen, hij laat het geweer zakken. Over de uil maakt hij zich geen zorgen. Erik zit gecamoufleerd achter een struik, zijn pet steekt er niet bovenuit, er zit een loergat in de struik, ongezien bestrijkt hij de hele helling. Hij heeft deze plek overdag in gereedheid gebracht met een schoffel en een snoeischaar, weken geleden. Er is genoeg tijd overheen gegaan opdat niemand het verband kan leggen tussen wat hij toen overdag deed en wat hij nu ’s nachts uitvoert. Hij weet niet welke informatie de dagdieren met de nachtbeesten uitwisselen. Hier in het bos op de helling leven de soorten wellicht meer naast elkaar dan in de stad, zeker als sommige elkaar naar het leven staan. In de steengroeve waar hij werkt, leven de lastdieren en de mensen ook elk hun eigen bestaan, hoe intelligent ze ook mogen zijn. Ieder kent zijn taak, dat volstaat.”
Uit: Nervous People (Vertaald door Charles Rougle)
„So Ivan Stepanich shows up and says: "I work," he says, "like an elephant for thirty two rubles and change in a co-op. "I smile," he says, "at the customers and weigh out their sausage for them, and "and out of that," he says, "for my hard-earned kopecks I buy myself bottle brushes, and no way am I going to permit unauthorized outside personnel to use these brushes." Here it gets noisy again, and a discussion gets going over the brush. All the tenants, of course, come barging and bustling their way into the kitchen. Gavrilych the invalid shows up too. "All this noise," he says, "but no fighting?" Right after this remark a fight was in fact corroborated. Away they went. The thing is, our little kitchen's narrow. Unsuitable for fighting. A tight squeeze. Pots and primus stoves everywhere. No place to turn around. And twelve people all packed in there. Try to smack one in the kisser and you clobber three. And of course you keep stumbling over everything and falling down. A man with three legs couldn't keep his balance on that floor, let alone a one-legged invalid. But in spite of that, our invalid, the ornery buzzard, comes barreling right into the thick of it. Ivan Stepanych, whose brush it is, shouts at him: "Stay out of it, Gavrilych. Watch out or you'll get your one and only leg ripped off." Gavrilych says: "Big deal," he goes, "so I lose my leg!" "Only," he says, " I can't leave now. They've busted my whole counternance bloody." And as a matter of fact just then someone smacks him across the kisser. Well, so he doesn't leave and goes on the attack. And right there someone up and bonks him on the noodle with a saucepan.“
Michail Zostsjenko (10 augustus 1895 – 22 juli 1958) Standbeeld in Sint Petersburg
“De Rat keek niet naar de wal. Wat had hij er te zoeken? Hij slenterde droevig naar Dorus toe. Er donkerde weer iets van de vroegere geslotenheid op zijn gezicht, maar toen ik hem een vertrouwelijk knipoogje gaf, glimlachte hij toch monter. Ineens zag ik die glimlach verstarren. De dunne mond bleef openstaan in opperste verwondering de wijde ogen staarden naar de steiger en hij verroerde zich even niet. Met een ruk schoot hij naar voren, duwde Wanda ruw op zij, zwaaide met zijn armen en er kwam een kreet van intense blijdschap uit zijn hijgende keel. De anderen keken hem verrast aan en Wanda vergat om snibbig tegen hem te doen. “Vader! Vader!” niets bestond er meer voor hem, geen klas, geen Dorus, geen meester.”
Piet Bakker (10 augustus 1897 - 1 april 1960) Affiche voor de musiacal met Danny de Munk (Cis) en Matheu Hinzen (Ciske), 2016
Doucement pour dormir à l’ombre de l’oubli ce soir je tuerai les rôdeurs silencieux danseurs de la nuit et dont les pieds de velours noir sont un supplice à ma chair nue un supplice doux comme l’aile des chauves-souris et subtil à porter l’effroi dans les coins où la peau se fait craintive, émue pour mieux aimer, pour avoir peur d’un autre corps et du froid. Mais quel fleuve pour fuir ce soir ô ma raison ? C’est l’heure des mauvais garçons l’heure des mauvais voyous. Deux grands yeux d’ombre dans la nuit seraient pour moi si doux, si doux. Prisonnier des tristes saisons je suis seul, un beau crime a lui
là-bas, là-bas à l’horizon quelque serpent peut-être et glacé de n’aimer point. Mais où coule, où coule au loin le fleuve dont a besoin pour fuir ce soir ma raison ? Sur les berges vont les filles leurs yeux sont las, leurs cheveux brillent, Je ne sais rien dire à ces filles dont ils sont les mauvais garçons dont ils sont les fiers maquignons. Je suis seul, un beau crime a lui, Deux grands yeux d’ombre dans la nuit seraient pour mot si doux, si doux. C’est l’heure des mauvais voyous.
René Crevel (10 augustus 1900 – 18 juni 1935) Portret door Jacques-Emile Blanche, 1928
Zij stierven er snel en stil en zonder overtollige reutel spoedden zij zich heen van sterfplaats naar sterfplaats, jaren ouder van jaren verlangen.
Als zonderlinge geliefden woonden zij in het landschap, aan alle wensen der weelde ontwend, zachtmoedig als wat niet meer wordt gevreesd. Zij kenden geen verhuizen meer.
En wij, gekomen uit de oorden van het roekeloos woekerend woord, wisten tussen stof en steen en stilte de ampere galm van hun stappen nog bewaard,
en zwegen, als voorgoed ontheemd, in de leerzaamheid van zeldzame minnaars. En van jaren verlangen werden wij jaren en jaren ouder.
Album
Een klas met veel te hoge ramen. De aarde hangt er zomaar aan de wand. En tweeëndertig stijve meisjesrompen zijn rij aan rij, in melkwit licht, aan banken vastgeklonken.
De toekomst in hun ogen moet voorbij. Men geeuwt er al verleden uit. Maar één van hen, de mooiste, jij, nog niet verlegen met haar leven, is met de aarde iets van plan.
Ik wil haar schooljaar overdoen: haar smoezen, fratsen, onvoldoendes, haar appelflauwtes om een niets, de droesem in een oude droom. Wat onder ede werd verzwegen, daar luistert nu geen mens meer naar.
Pronkstuk
's Nachts mompelen juwelen in hun slaap. Zij fonkelen tot in hun dromen, proberen zo vermaard te glanzen als de tranen van een dame.
Dat komt, zij zijn soms zeer alleen, gekluisterd in hun kist van nacht. Zij willen jubelen in zilver, in goud, briljant of diamant,
maar pralen slechts met wat zij missen: een hals, een pols, een simpele pink. O, ziek van heimwee naar knap vlees. De nacht is lang. Wordt het ooit dag?
Summer is fading: The leaves fall in ones and twos From trees bordering The new recreation ground. In the hollows of afternoons Young mothers assemble At swing and sandpit Setting free their children.
Behind them, at intervals, Stand husbands in skilled trades, An estateful of washing, And the albums, lettered Our Wedding, lying Near the television: Before them, the wind Is ruining their courting-places
That are still courting-places (But the lovers are all in school), And their children, so intent on Finding more unripe acorns, Expect to be taken home. Their beauty has thickened. Something is pushing them To the side of their own lives.
MCMXIV
Those long uneven lines Standing as patiently As if they were stretched outside The Oval or Villa Park, The crowns of hats, the sun On moustached archaic faces Grinning as if it were all An August Bank Holiday lark;
And the shut shops, the bleached Established names on the sunblinds, The farthings and sovereigns, And dark-clothed children at play Called after kings and queens, The tin advertisements For cocoa and twist, and the pubs Wide open all day;
And the countryside not caring: The place-names all hazed over With flowering grasses, and fields Shadowing Domesday lines Under wheat’s restless silence; The differently-dressed servants With tiny rooms in huge houses, The dust behind limousines;
Never such innocence, Never before or since, As changed itself to past Without a word – the men Leaving the gardens tidy, The thousands of marriages, Lasting a little while longer: Never such innocence again.
Philip Larkin (9 augustus 1922 – 2 december 1985) Portret door Nick Cudworth, z.j.
Varend van eiland naar land: een eenvoudig tafereel van roestig wit ijzer, splijtend beslagen groen water waar ik naar kijk
kijkend zeer goed bewust ben ik mij van mijzelf in dit hier en dit nu, beide niet eeuwig maar toch duuzamer dan bijvoorbeeld een woord: ik denk omdat de dood onmerkbaar nabij is
en terwijl het strijkje valencia inzet zie ik eensklaps loodrecht onder mij een dood wit paard drijven op zijn zijde
een dood wit paard wij varen er voorbij met ongelooflijke snelheid—
Een zonnige ochtend
De zon die hem wakker sloeg
volstaan zou te schrijven: de hamer neerkomend op de domme of achteloze vinger ontketent een wereldoorlog
of beter: de eerste blinde schermutselingen in het omstreden grensland: in het jonge zonlicht gaat het oude weerlicht nog even volledig verloren
de rest is pakpapier, houtwol journalistiek, psychologie, voort- planting, het uitstellen van zelfmoord de romankunst, heldendom, lafheid, liefdes als lieveheersbeestjes bijtend, als vliegen wegvliegend naar ander aas
de rest is wat wij verdedigen wat vernield wordt de republiek of het koninkrijk het dagelijks brood of althans het gat in de maag dit gedicht
Gerrit Kouwenaar (9 augustus 1923 - 4 september 2014)
“Hij vroeg me om vuur en terwijl ik naar lucifers zocht, zei hij, dat het land kapot ging. Hij riep het de lege straat in, bezield langs mij heenkijkend, een profeet zonder gehoor Hij boog zich over de brandende lucifer, hij bolde zijn handen er omheen, alsof er een sterke wind stond, en zoog lawaaierig aan de slordig gemaakte sigaret. Hoewel het gloeiend heet was, droeg hij een zwarte hoed, de uitgezakte resten van een net pak waarvan de kleur niet meer te herkennen viel, en daaroverheen een lange donkere soldatenjas, waaraan geen enkele knoop meer zat en die bij een uniform dat ik alleen kende uit filmjournalen van de Eerste Wereldoorlog gehoord moest hebben. Zodra de half doorweekte sigaret brandde, ging ik iets achteruit om zijn stank te vermijden. Ik knikte, het land ging naar de bliksem. Hij bedoelde dat het aan de emigranten ten onder ging. Ik had het hem meer horen verkondigen, tegen voorbijgangers, wandelaars en automobilisten die niet wilden stoppen om te luisteren. Hij was vrijwel onverstaanbaar, hij zei nooit meer dan één woord tegelijk, stotend en zwaaiend met zijn armen, maar hoewel zijn gezicht door de alcohol was weggevreten, stond hij altijd vast op zijn benen. ‘Ze sturen een zootje gajus uit Italië om hier de boel kaal te vreten,’ zei ik. Hij keek me doordringend aan. Ik zag dat hij hevig zweette, zijn gezicht glansde alsof het met vet was ingesmeerd. Ik dacht dat hij instemmend zou gaan schreeuwen, maar hij had me niet gevolgd en dacht blijkbaar allang weer aan iets anders. Ik hoorde hem iets over de wereldoorlog zeggen, maar kon hem niet verstaan. Zijn onderlip schoot plotseling uit, zijn gespleten voorhoofd trilde even van het denken, hij kneep zijn ogen dicht en zijn hand vond een platte fles in de binnenzak van de soldatenjas. Hij bood mij een teug van het theeachtig vocht. Ik schudde nee, dat het te vroeg was, en stak een sigaret achter zijn oor, wat hij ontspannen toeliet, als een patiënt die de dokter zonder angst laat begaan. Ik zag de kleine schaduwstreepjes die zijn baardharen op zijn kin wierpen. Ik wilde met een handdruk afscheid nemen, maar hij begreep me niet en riep me na. ‘Hey! Hey! Hey!’ Vanuit de kamer zag ik dat hij het park inliep. Een groepje kinderen kreeg hem in de gaten, ze dansten om hem heen en wuifden naar hem. Hij bleef staan, nam zijn hoed af en keek om zich heen, draaide een hele slag om, alsof hij niet kon geloven dat er nog ergens een plek vrij van kinderen was.”
Henk Romijn Meijer (9 augustus 1929 – 23 februari 2008) Begin jaren 1980
Uit: De rustelozen (Vertaald door Lucy Pijttersen)
“Zien, herinneren, begrijpen. Alles hangt af van de plaats waar je staat. De eerste keer dat ik naar Hammars ging, was ik net een jaar oud en had geen idee van de grote, overweldigende liefde die me daar had gebracht. Eigenlijk waren het drie liefdes. Als er een telescoop bestond waarmee je in het verleden kon kijken, had ik kunnen zeggen: kijk, dat zijn wij, zo is het gebeurd. En elke keer dat we ons afvroegen of wat ik me herinnerde, of wat jij je herinnerde, wel klopte, of dat wat er gebeurde inderdaad was gebeurd, en of wij eigenlijk wel bestonden, hadden we samen kunnen kijken. Ik tel, rangschik en catalogiseer. Ik zeg: Het waren drie liefdes. Nu ben ik even oud als mijn vader was toen ik werd geboren. Achtenveertig jaar. Mijn moeder was zevenentwintig, ze zag er toen veel ouder maar ook veel jonger uit dan haar leeftijd. Ik weet niet welke van die drie liefdes er het eerst was. Maar ik begin met de liefde die in 1965 tussen mijn vader en mijn moeder opbloeide en die eindigde voordat ik oud genoeg was om me er iets van te kunnen herinneren. Ik heb foto’s gezien, brieven gelezen en hen horen vertellen over de tijd dat ze bij elkaar waren, ik heb er anderen over horen vertellen, maar eerlijk gezegd is het onmogelijk veel van andermans leven te weten, vooral niet als het om dat van je ouders gaat en al helemaal niet als je ouders hun best hebben gedaan hun leven te veranderen in verhalen die ze vervolgens vertellen met een opmerkelijk talent zich niets van de waarheid aan te trekken. De tweede liefde ligt in het verlengde van de eerste en gaat over de twee geliefden die ouders werden en het meisje dat hun dochter was. Ik hield onvoorwaardelijk van mijn vader en moeder, voor mij waren ze een vanzelfsprekendheid, zoals je de seizoenen een poosje als vanzelfsprekend beschouwt, of de dag, of de uren, de een was nacht en de ander dag, de een hield op waar de ander begon, ik was haar kind en ik was zijn kind, maar af en toe viel dat niet mee, omdat zíj namelijk ook kind wilden zijn.”
"Michael, don't be naughty," said his Mother. Mary Poppins continued to regard the four children searchingly. Then, with a long, loud sniff that seemed to indicate that she had made up her mind, she said: "I'll take the position." "For all the world," as Mrs. Banks said to her husband later, "as though she were doing us a signal honour." "Perhaps she is," said Mr. Banks, putting his nose round the corner of the newspaper for a moment and then withdrawing it very quickly. When their Mother had gone, Jane and Michael edged towards Mary Poppins, who stood, still as a post, with her hands folded in front of her. "How did you come?" Jane asked. "It looked just as if the wind blew you here." "It did," said Mary Poppins briefly. And she proceeded to unwind her muffler from her neck and to take off her hat, which she hung on one of the bedposts. As it did not seem as though Mary Poppins were going to say any more — though she sniffed a great deal — Jane, too, remained silent. But when she bent down to undo her bag, Michael could not restrain himself. "What a funny bag!" he said, pinching it with his fin-gers. "Carpet," said Mary Poppins, putting her key in the lock. "To carry carpets in, you mean?" "No. Made of." "Oh," said Michael. "I see." But he didn't — quite. By this time the bag was open, and Jane and Michael were more than surprised to find it was completely empty. "Why," said Jane, "there's nothing in it!" "What do you mean — nothing?" demanded Mary Poppins, drawing herself up and looking as though she had been insulted. "Nothing in it, did you say?" And with that she took out from the empty bag a starched white apron and tied it round her waist. Next she unpacked a large cake of Sunlight Soap, a toothbrush, a packet of hairpins, a bottle of scent, a small folding arm-chair and a box of throat lozenges. Jane and Michael stared. "But I saw," whispered Michael. "It was empty." "Hush!" said Jane, as Mary Poppins took out a large bottle labelled "One Tea-Spoon to be Taken at Bed-Time." A spoon wa“s attached to the neck of the bottle, and into this Mary Poppins poured a dark crimson fluid."
P. L. Travers (9 augustus 1899 – 23 april 1996) Scene uit de film uit 1964 met o.a. Dick Van Dyke en Julie Andrews
“Pour mieux comprendre ce que Nietzsche entend par son phantasme vaticinant des « Maîtres de la Terre », on aimerait savoir quels seront les « esclaves » de pareils maîtres. La réponse à la seconde question, Nietzsche la semble donner lui-même lorsqu'il demande à son tour : « Où sont les maîtres pour lesquels travaillent tous ces esclaves ? » Ce qui veut dire que la société industrielle ne se conçoit pas sans une généralisation du caractère « fonctionnel », c'est-à-dire « productif »et, par conséquent, mercantile qu'elle exige de toutes les activités. De cette façon, l'on peut circonscrire avec plus ou moins de précision le caractère de « maître ». Que ce caractère coïncide avec celui de l'adepte de la doctrine du Retour, n'est qu'un aspect de cette représentation de Nietzsche. De prime abord, ce terme, emprunté à une quelconque hiérarchie, n'exprimerait, dans sa pensée, qu'une attitude de refus à l'égard d'une société fondée sur le travail et l'argent et enfin sur la production à outrance. Si l'on restait là, il s'agirait d'une protestation purement onirique, en rien différente des réactions du même ordre d'un Baudelaire, d'un Poe, d'un Flaubert et de beaucoup d'autres, - ces « décadents ». Or, ce n'est nullement en tant qu'un rêveur révolté contre l'ordre existant de nos sociétés industrielles que Nietzsche mène son combat vaticinant [qui tient d'un délire prophétique NdIL]. Ses projets prennent leur point de départ dans le fait que l'économie moderne repose sur la science et ne peut se maintenir que par le science : donc il n'y a pas que les « puissances d'argent », les entreprises, et aujourd'hui leurs armées d'ingénieurs et de main-d'oeuvre, qualifiée ou non ; ces puissances ne développent leurs propres techniques au niveau de la production, qu'à partir des connaissances que requiert la manipulation des objets qu'elles produisent, des lois qui régissent les échanges de la consommation de ces produits."
Pierre Klossowski (9 augustus 1905 – 12 augustus 2001)
„April 8 – What a dope I am! I didn't even understand what she was talking about. I read the grammar book last night and it explains the whole thing. Then I saw it was the same way as Miss Kinnian was trying to tell me, but I didn't get it. I got up in the middle of the night and the whole thing straightened out in my mind. Miss Kinnian said that the TV working, just before I fell asleep and during the night, helped out. She said I reached a plateau. That's like the flat top of a hill. After I figured out how punctuation worked, I read over all my old progress reports from the beginning. Boy, did I have crazy spelling and punctuation! I told Miss Kinnian I ought to go over the pages and fix all the mistakes, but she said, 'No, Charlie, Professor Nemur wants them just as they are. That's why he lets you keep them alter they're photostated – to see your own progress. You're coming along fast, Charlie.' That made me feel good. After the Tesson I went down and played with Algernon. We don't race any more. April 10 – I feel sick. Not like for a doctor, but inside my chest it feels empty, like getting punched and a heartburn at the same time. I wasn't going to write about it, but I guess I got to, because it's important. Today was the first day I ever stayed home from work on purpose. Last night Joe Carp and Frank Reilly invited me to a party. There were lots of girls and Gimpy was there and Ernie too. I remembered how sick I got last time I drank too much, so I told Joe I didn't want to drink anything. He gave me a plain coke instead. It tasted funny, but I thought it was just a bad taste in my mouth. We had a lot of fun for a while. `Dance with Ellen,' Joe said. `She'll teach you the steps.' Then he winked at her like he had something in his eye. She said, `Why don't you leave him alone?' He slapped me on the back. 'This is Charlie Gordon, my buddy, my pal. He's no ordinary guy – he's been promoted to working on the dough-mixing machine. Ail I did was ask you to dance with him and give him a good time. What' s wrong with that?'
Daniel Keyes (9 augustus 1927 – 15 juni 2014) Scene uit een toneelopvoering in Topeka, Kansas, 2012
“At times Sashka wished to give up what is called living: to cease to wash every morning in cold water, on which thin sheets of ice floated about; to go no more to the grammar school, and there to have to listen to every one scolding him; no more to experience the pain in the small of his back and indeed over his whole body when his mother made him kneel in the corner all the evening. But, since he was only thirteen years of age, and did not know all the means by which people abandon life at will, he continued to go to the grammar school and to kneel in the corner, and it seemed to him as if life would never end. A year would go by, and another, and yet another, and still he would be going to school, and be made to kneel in the corner. And since Sashka possessed an indomitable and bold spirit, he could not supinely tolerate evil, and so found means to avenge himself on life. With this object in view he would thrash his companions, be rude to the Head, impertinent to the masters, and tell lies all day long to his teachers and to his mother--but to his father only he never lied. If in a fight he got his nose broken, he would purposely make the damage worse, and howl, without shedding a single tear, but so loudly that all who heard him were fain to stop their ears to keep out the disagreeable sound. When he had howled as long as thought advisable, he would suddenly cease, and, putting out his tongue, draw in his copy-book a caricature of himself howling at an usher who pressed his fingers to his ears, while the victor stood trembling with fear. The whole copy-book was filled with caricatures, the one which most frequently occurred being that of a short stout woman beating a boy as thin as a lucifer-match with a rolling pin. Below in a large scrawling hand would be written the legend: "Beg my pardon, puppy!" and the reply, "Won't! blow'd if In do!" Before Christmas Sashka was expelled from school, and when his mother attempted to thrash him, he bit her finger. This action gave him his bliberty. He left off washing in the morning, ran about all day bullying the other boys, and had but one fear, and that was hunger, for his mother entirely left off providing for him, so that he came to depend upon the pieces of bread and potatoes which his father secreted for him. On these conditions Sashka found existence tolerable."
Leonid Andreyev (9 augustus 1871 – 12 september 1919) Portret door Valentin Serov, 1907
Tags:Luuk Gruwez, Philip Larkin, Gerrit Kouwenaar, Henk Romijn Meijer, Linn Ullmann, P. L. Travers, Pierre Klossowski, Daniel Keyes, Leonid Andreyev, Romenu
De Nederlandse schrijver Jan van Akenwerd geboren in Herwen-en-Aerdt op 9 augustus 1961. Hij) werkte eerst in de cultuursector en de automatisering en is tegenwoordig docent aan de Schrijversvakschool te Amsterdam. Hij debuteerde in 2000 met zijn historische roman “Het oog van de Basilisk”. Een jaar later verscheen “De valse dageraad”, waarvan meer dan 50.000 exemplaren over de toonbank gingen en dat ook vertaald werd naar het Duits en Oekraïens. Met zijn roman “De afvallige” (2013), werd Van Aken genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en de AKO Literatuurprijs.
Uit: Het oog van de Basilisk
“Gegroet, kyprianos, mijn oudste vriend, Hij had iets weg van een landloper, de man die haveloos en hinkend het slingerpad naar mijn huis beklom. Ik sloeg een tijdje zijn vorderingen gade en zette toen de wijnbeker neer, om mijn vrouw ervan te weerhouden de honden op hem af te sturen. Zij is nogal voortvarend in het beschermen van mijn rust. Twee slaven, aldus bevolen, renden heuvelafwaarts om de bezoeker te helpen die zich bekendmaakte als vertegenwoordiger van de Imperiale Postdienst. Zijn gezicht was een masker van modder, bloed en builen; zijn kleren hingen in rafels om hem heen. Men had hem paard en laarzen ontstolen en een flinke aframmeling gegeven, maar de brief die hij onder zijn mantel verborgen hield, was onbeschadigd. Ik droeg mijn dienaren op de boodschapper te wassen en van voedsel en een schone tuniek te voorzien. Ik verzekerde hem dat ik een patrouille zou uitsturen om de daders te straffen, hoewel patrouille en roversbende waarschijnlijk één waren. Dat laatste vertelde ik hem natuurlijk niet. Daarna zette ik mij neer in de schaduw van mijn geliefde olijfboom, met de brief, een papyrusrol die mij zwaar in de hand woog, en liet ik mijn beker bijvullen. Een brief te ontvangen in deze tijden! Groot was mijn vreugde toen ik zag van wie hij kwam. Groter nog was mijn verbazing dat een brief, welke brief dan ook, zijn doel bereikt vandaag de dag. Als jij je niet vergist hebt in de datum, is hij drie maanden onderweg geweest. Maar vergeleken met de halve eeuw of meer dat wij elkaar niet hebben gezien, is dat natuurlijk niets. Het is goed dat wij na vele jaren weer contact hebben, al word ik een beetje moe van je geklaag over die vulkaan. Heb jij je woonstede niet zelf uitgekozen? Als dat gerommel en die rookpluimen je zoveel angst aanjagen, dan moet je verhuizen, maar in jouw plaats zou ik me geen zorgen maken; Neapolis is geen Pompeï. Je schrijft dat je een vrouw hebt, en kinderen; ik ben blij te horen dat zij het goed maken, misschien zal ik hen ooit ontmoeten. Ik zal met plezier een goed woordje doen voor je oudste zoon, al is mijn invloed in Rome, niet in de laatste plaats door de verslechterde verbindingen, tanende. Daarnaast ben ik mij na mijn zeventigste jaar geleidelijk gaan onttrekken aan mijn bestuurlijke verantwoordelijkheden. Maar jouw zoon een passende betrekking bezorgen, dat moet mij nog wel lukken.”
Uit: Ein treuer Freund(Vertaald door Gabriele Haefs)
„Gotland, Mai 2013 Liebe Agnes, erinnerst du dich: Ich hatte versprochen, dir zu schreiben. Jedenfalls wollte ich es versuchen. Ich sitze hier auf einer Insel in der Ostsee, und auf einem kleinen Schreibtisch vor mir steht mein Laptop. In einer Zigarrenkiste daneben befindet sich alles, was ich an Gedächtnisstützen brauche. Mein Hotelzimmer besitzt einen Boden aus Kieferndielen, und ich brauche neun Schritte, um es zu durchqueren, was ich mehrmals getan habe, bis ich wusste, wie ich meinen Bericht beginnen soll. Mitten im Raum steht eine Sitzgruppe aus zwei roten Sesseln, einem roten Sofa und einem Teakholztisch, und ich musste jedes Mal durch einen der zwei schmalen Korridore zwischen Tischkante und Polstermöbel hindurch. Ich habe ein Eckzimmer und kann in zwei Richtungen aus dem Fenster schauen. Vom einen Fenster, dem nach Norden, sehe ich von oben auf die typische gepflasterte Straße einer alten Hansestadt, aus dem anderen, das nach Westen geht, blicke ich über Almedalen und weit hinaus aufs Meer. Es ist warm, und ich habe beide Fenster geöffnet. Ich stand eine halbe Stunde am Fenster und beobachtete die Menschen, die unter mir durch die Straße gingen, die meisten in Röcken oder kurzen Hosen und lockeren, kurzärmeligen Blusen oder Hemden. Pfingsttouristen. Viele von ihnen sind paarweise unterwegs, oft Hand in Hand, manche auch in großen, lärmenden Gruppen. Es ist ein Märchen, dass Jugendliche meh Krach machen als Leute meines Alters. Treten sie im Rudel auf und haben womöglich noch getrunken, können Menschen in mittleren Jahren ebenso laut sein wie Teenager. Man könnte auch sagen, ebenso menschlich. Seht mich an! Hört mir zu! Amüsieren wir uns nicht königlich? Wir wachsen aus unserer menschlichen Natur nicht heraus. Wir wachsen mit ihr mit. Und wir wachsen in sie hinein.“
“There was an empty glass in the middle of the table. This glass belonged to Alfred. He was my first colleague. At the age of fifteen I was offered a job in a bank for one month of my school vacation. Since I wanted to go for a trip to France I had to earn some money and so I took the job. The personnel manager led me into the record office situated in the building’s basement. The record office housed thousands and thousands of files and folders and card-index boxes. To be frank, at the very first moment I knew that this job threatened to bury me under tons of paper. And there was Alfred. He was my colleague. To be precise, he was my tutor. After the personnel manager had left the record office, Alfred grasped my arm, approached his face to mine and told me: »you take the phone, and I am the boss«. Taking the phone became a very important part of my work. I had been engaged for finding the bank clerks' files when they needed them in their offices. All of my activities followed the same pattern: the telephone rang and it was me who answered, one of the clerks ordered a file or even more than one and I had to go for the card-index boxes, to find the right index card, to take the file out of its folder and to send it to the clerk with a tiny special elevator. Alfred was always sitting at his table. He had placed a glass just in front of him and from time to time he poured in some beer. Of course he also drank the beer but I never managed to see him doing so since I was heavily occupied running to and fro the record office. Every day at four o'clock Alfred stood up, stretched his arms right out and said: »I tell ya, this work is really getting to me ...« Then he put on his shoes with a sigh and left the record office while leaving behind an empty glass in the middle of the table."
„Clemens wollte sie von dem Dinner erst etwas sagen, wenn sie das Geschirr auch wirklich in den Händen hätte. Und beim Dinner würde sich zeigen, ob aus Clemens und ihr etwas werden könnte. Im Treppenhaus nahm sie sich rasch die Angebotsinfos vom Super-K, von der Superette und dem Konsomarkt, die in drei Bündeln auf dem Boden lagen; die Schnüre waren schon aufgeschnitten und lagen daneben. Schlamperei, dachte Jule und hob sie auf, der neue Hausdienst war einfach nicht auf der Höhe. Sie nahm zwei Stufen auf einmal, solche kleinen Übungen sind unerlässlich für eine gute Figur, und war außer Atem, als sie im obersten Stockwerk ankam und beinah über das formlose graue Bündel gestolpert wäre, das da mitten auf der Treppe abgelegt worden war. Im nächsten Moment ging das Licht aus. Jule Tenbrock stieg an dem Bündel vorbei die letzte Stufe hoch und suchte den Knopf neben ihrem Namensschild. Sie würde sich bei der Stiftung über den Hausdienst beschweren, der etwas unförmig Graues vor ihrer Tür abgeladen hatte, das hier ganz sicher nicht hingehörte. Es war stockfinster im Flur, der verdammte Lichtschalter war nicht zu finden, Jule konnte die Hand vor den Augen nicht erkennen. Aber sie konnte etwas riechen. Und plötzlich war es aus mit der Ruhe im siebten Distrikt. Im Bruchteil einer Sekunde verflog Jules Unmut, ihr Ärger verwandelte sich in Herzrasen und blanke Panik. Das Bündel roch eigenartig. Es roch lebendig und ganz eindeutig unsauber. Unhygienisch. Der Lichtschalter war nicht dort, wo er hätte sein müssen, Jules Hand war nicht so ruhig, wie sie hätte sein müssen, und aus dem unhygienisch riechenden grauen Bündel kamen jetzt Töne. Etwas seufzte, schnaufte und röchelte unmenschlich aus dem Bündel heraus, es machte Töne, die Jule nicht kannte. Endlich wurde es wieder hell im Treppenhaus, Jule wollte nichts weiter, als in ihre Wohnung verschwinden und geschützt sein vor diesem keuchenden Ding auf der Treppe, sie wandte ihm den Rücken zu und versuchte, es einfach nicht gesehen zu haben, aber sie hatte es gesehen, bevor das Licht ausgegangen war, und in ihrem Rücken schnaufte es weiter. Und dann fing es an zu sprechen.”
„Vielmehr berührte es mit seinen Klagen und wehmütigen Klängen bereits die Wüste und afrikanisches Land. Er wusste zwar nicht, wie afrikanische Musik klang, obgleich er Realist genug war, sich sicher zu sein, dass man beispielsweise in Nairobi die Bee Gees besser kannte als die Tanzrhythmen der alten Kriegsstämme, aber er war überzeugt, die Ingredienzien der Musik Afrikas als Ahnung in sich zu tragen. Überhaupt – Afrika! Über den Kontinent hatte er in seiner Jugend mindestens genauso viel gelesen wie über Deutschland. Das Land und der Kontinent erschienen ihm in ihrer Gegensätzlichkeit auf merkwürdige Weise vertraut und unheimlich zugleich. Wenn ihn auch sonst kein Sender außerhalb Europas interessierte – er hatte das Gefühl, der Schritt seiner allabendlichen Suche über den Kontinent hinaus locke ihn in einen Kosmos der Stimmen, der ihn aufsaugte und seiner Konzentration ein jähes Ende bereitete –, bei Afrika machte er eine Ausnahme. Genau genommen war es sein heimlicher Vorsatz, einen afrikanischen Sender zu inden, der so unbekannt war und von so fernher sendete, dass er wirkliche Schätze in den Äther schickte. L. glaubte, dass es in Afrika ein Radioprogramm geben müsse, das ähnlich wie ein Archiv funktioniert, in dem noch niemand aufgestöbert hatte, welche Genüsse es für den Geist bereithält. Er dachte an Rhythmen und Stimmen, die sich in ihrer Fremdartigkeit wie wertvolle Intarsien ins Gehör legten. L. schätzte eine gewisse Gründlichkeit in allem, was er tat. Und er hielt es eben für eine Frage der gründlichen Suche, ob sich dieser erträumte Sender finden ließ oder nicht. Radio Africa, Radio Zaire, Radio Uganda, Radio Kapstadt, alle möglichen Optionen gingen ihm durch den Kopf. Er hatte allerdings von der Funklandschaft des riesigen Kontinents keinerlei Ahnung. Einmal, zu seinem siebzigsten Geburtstag, hatte ihm sein Bruder aus London ein englisches Buch geschickt, in dem Frequenzadressen der wichtigsten Sende auf den jeweiligen Kontinenten vermerkt waren. Das war ein schrecklicher Moment, als L. dieses Geschenk auspackte.“
Mijn vader is mijn beste vrind. Hij noemt mij steeds zijn lieve kind. 'k Ontzie hem, zonder bang te vrezen. En ga ik hupplend aan zijn zij, Ook dan vermaakt en leert hij mij; Er kan geen beter vader wezen!
Ik ben ook somtijds wel eens stout, Maar als mijn ondeugd mij berouwt, Dan wordt zijn vaderhart bewogen, Dan spreekt zijn liefde geen verwijt, Ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt, Dan zie ik tranen in zijn ogen.
Zou ik door ongehoorzaamheid, Dan maken, dat mijn vader schreit; Zou ik hem zuchten doen en klagen; Neen, als mijn jonkheid iets misdoet, Dan val ik aanstonds hem te voet, En zal aan God vergeving vragen.
Alexis
Alexis heeft zijn zusje lief, Wanneer ze in vrede leven; Hij noemt haar zelfs zijn hartedief, Als zij haar speelgoed hem wil geven. Maar als zij iets, dat hem behaagt, Voor haar om mee te spelen vraagt, Dan wordt die liefde ras verminderd; En als zij hem in 't doen van zijnen zin verhindert, Dan haat hij bijkans haar geheel; Ook is zij doorgaans hem te veel, Wanneer zij boven hem door iemand wordt geprezen.
* * *
Een liefde die zo ras verkoelt, Die slechts op eigen voordeel doelt, Zou dat wel rechte liefde wezen?
Hieronymus van Alphen (8 augustus 1746 – 2 april 1803) Fantasieweergave van de Goudse Markt, geschilderd door Willem Koekkoek, 2e helft 19e eeuw
Ik denk aan de velen die sterven deze zomernamiddag met het volle geweld van de zon over hun dood: ogen vol tranen die ik zag, en het laatste blinde tasten der handen, moe en rood.
Wie weet waarheen nu keren hun gedachten en wie weet de nederlagen van hun leven? en hoe zij hebben gedragen door dagen en nachten de honger van hun hart. Zij zijn tans de verwonnenen die sneven en doordrenken met hun rood bloed wat lelik was en hard. Er is de huiver der eeuwigheid om hunne hoofden er zijn nog hun ogen die hebben geschreid en hun armen die zich strekken naar de dood als naar elkander, de verloofden.
Ik voel in mijn hart de haast van hun hart het bloed te stuwen de laatste maal; vanavond als zij zijn ingegaan denk ik maar altijd dat ik eenzamer door de velden dwaal...
Before a lonely shrine Of foam-born Aphrodite, Ungarlanded of vine, Undyed by dripping wine, I brought green bay to twine, And prayed to her, almighty, — And lo, the prayer of mine Was heard of Aphrodite. I sang of answered prayer, And now before the goddess, The maids lay flowers rare, And she has ceased to care For bay that I might bear. To heal my heart's distress, My feet must wander where There waits some lonelier goddess.
To Sappho I
Impassioned singer of the happy time. When all the world was waking into morn, And dew still glistened on the tangled thorn, And lingered on the branches of the lime — Oh peerless singer of the golden rhyme, Happy wert thou to live ere doubt was born — Before the joy of life was half out-worn, And nymphs and satyrs vanished from your clime. Then maidens bearing parsley in their hands Wound thro' the groves to where the goddess stands, And mariners might sail for unknown lands Past sea-clasped islands veiled in mystery — And Venus still was shining from the sea, And Ceres had not lost Persephone.
To Sappho II
Your lines that linger for us down the years, Like sparks that tell the glory of a flame, Still keep alight the splendor of your name, And living still, they sting us into tears. Sole perfect singer that the world has heard, Let fall from that far heaven of thine One golden word. Oh tell us we shall find beside the Nile, Held fast in some Egyptian's dusty hand, Deep covered by the centuries of sand, The songs long written that were lost awhile Sole perfect singer that the world has heard, Let fall from that far heaven of thine This golden word.
Sara Teasdale (8 augustus 1884 – 29 januari 1933) 'Sappho and Erinna in a Garden at Mytilene' door Simeon Solomon, 1864
De Amerikaanse dichter, essayist en literair criticus Donald Davidson werd geboren 8 augustus 1893 in Campbellsville, Giles County, Tennessee. Zie ook alle tags voor Donald Davidsonop dit blog.
The Amulet
Thou twist of gold, woven so curiously, Be filled with warmth and urgent tenderness, And cool not on her throat’s white nakedness, Like metal death, but burn insistently, Reminding her of me!
To save her from the serpent’s little eye I set a stone of blue chalcedony Within a cunning loop—so it shall be Aware and mindful when her lashes lie Untaught of danger nigh.
To keep her from the dragon’s hungry tooth In seven laps the quorls were subtly twined; From seven rivers grains of gold were mined, Hammered by black elves’ mauls, and tempered sooth In hissing brews uncouth.
So lie within my satchel, Amulet, With many another dull and boughten thing, Till I am done with all my wandering And fix thee pendant on the carcanet Around her white neck set.
For I have graven some small incantation In feathery lines upon this rounded wire— King Solomon made such for his desire, And Sheba’s throat was warm for subjugation Hearing the King’s translation.
Donald Davidson (8 augustus 1893 - 25 april 1968)
Onafhankelijk van geboortedata
De Nederlandse schrijfster Lotte Lenteswerd geboren in Trier in 1990. Lentes studeerde Nederlands in Nijmegen. Zie ook alle tags voor Lotte Lentesop dit blog. Zie ook alle tags voor Lotte Lentes op dit blog.
Uit: Walter
‘‘Zat u onder invloed in de rechtszaal? ’ Dat ook een hooggeplaatst persoon vatbaar was voor een verslaving, leek iedereen nog het meest te interesseren. ‘Natuurlijk niet,’ had Walter telkens stellig geantwoord. Tegelijkertijd had hij de keren voor zich gezien waarop de tremors het hem onmogelijk maakten zijn eigen befje om te knopen. Aanvankelijk ging dat praten niet van harte, uiteindelijk verliet hij na vier maanden opgelucht en trots de kliniek, met behoud van zijn rechtelijke bevoegdheid en zijn vrouw. Op de wagon, zo noemden ze dat. Dertig jaar dronk hij geen druppel. Zijn vrouw dacht dat hij genezen was, totdat ze na al die tijd opnieuw lege flessen ontdekte. En eigenlijk was het niet eens zijn vrouw geweest, maar een jongen van de energiemaatschappij die met iets te veel enthousiasme het klemmende deurtje van de meterkast opentrok. Een stuk of tien lege flessen vielen op de vloer kapot. Wodka; kleur- en geurloos. In de periode daarna vond Walters vrouw nog veel meer flessen. Ze vond een onstuitbare hoeveelheid flessen. Ze vond flessen overal. In de kruipruimte, tussen de steunbalken, in het plafond van de garage, op het badkamermeubel, in de schoorsteen, onder de grasmaaier, achter het dressoir, in de dakgoot van het tuinhuis. Toen Walter op een vrijdagochtend wankelend de trap afkwam, zag hij zijn vrouw midden in de woonkamer de laatste hand leggen aan een keurig gerangschikte driehoek van lege flessen. ‘Een oude man beschuldig je niet zomaar,’ had ze gezegd, eerder begripvol dan verwijtend. Walter gaf gelijk toe. Zijn tweede kliniekopname was binnen een week geregeld. Tot die tijd mocht hij nog. Twee dagen voor vertrek donderde Walter van de trap en brak zijn stuitje. Van pijn was geen sprake. Hij sliep in de auto op weg naar het ziekenhuis en aan de balie van de eerste hulp maakte hij grapjes. Hij had chronisch de hik. De dokter, een afzichtelijke Latina met een scheef gebit, gaf hem na een moeizaam gesprek een rode zwemband mee.”
Tags:Jostein Gaarder, Klaus Ebner, Birgit Vanderbeke, Gernot Wolfram, Hieronymus van Alphen, André Demedts, Sara Teasdale, Donald Davidson, Lotte Lentes, Romenu
John Birmingham, Cees Buddingh’, Diana Ozon, Vladimir Sorokin, Michael Roes, Joachim Ringelnatz, Garrison Keillor, Dieter Schlesak, Othon III de Grandson
“He unwrapped the banana leaves from around a small rice cake, thanking Allah for the generosity of his masters. They had included a little dried fish in his rations for today, a rare treat. Sometimes, when the sun climbed directly overhead and beat down with a slow fury, Adil's thoughts wandered. He cursed his weakness and begged God for the strength to carry out his duty, but it was hard. He had fallen asleep more than once. Nothing ever seemed to happen. There was plenty of movement down in Dili, which was infested with crusader forces from all over the Christian world, but Dili wasn't his concern. His sole responsibility was to watch those ships that were hiding in the shimmering haze on the far horizon. Still, Adil mused, it would be nice to know he had some real purpose here; that he had not been staked out like a goat on the side of a hill. Perhaps he was to be part of some elaborate strike on the Christians in town. Perhaps tonight the darkness would be torn asunder by holy fire as some martyr blew up one of their filthy taverns. But then, why leave him here on the side of this stupid hill, covered in monkey shit and tormented by ants? This wasn't how he had imagined jihad would be when he had graduated from the Madrasa in Bandung. USS Kandahar, 1014 Hours, 15 January 2021 The marines wouldn't have been surprised at all to discover that someone like Adil was watching over them. In fact, they assumed there were more than two hundred million pairs of eyes turned their way as they prepared to deploy into the Indonesian Archipelago. Nobody called it the Caliphate. Officially the United States still recognized it as the sovereign territory of Indonesia, seventeen thousand islands stretching from Banda Aceh, three hundred kilometers off the coast of Thailand, down to Timor, just north of Australia. The sea-lanes passing through those islands carried a third of the world's maritime trade, and officially they remained open to all traffic. The Indonesian government-in-exile said so-from the safety of the Grand Hyatt in Geneva where they had fled, three weeks earlier, after losing control of Jakarta. »
Over God denk ik maar zelden na. Straks, als we dood zijn, zullen we 't wel merken.
Hoewel: hoogstwaarschijnlijk merken we niks. Fini is 't kortstondig feest. We zijn er gewoon geweest.
Zichtbaar/onzichtbaar
De lamp boven mijn tafel weerspiegelt zich tweemaal in de ramen van mijn erker.
Als roerloze, zacht-crème hemellichamen, hangen zij boven de Bankastraat, onzichtbaar voor wie er onderdoor loopt.
Zeer kleine ode aan de liefste
vanochtend zag ik op straat een leeg heinz-blikje liggen: en onmiddellijk dacht ik aan jou: 57 varieties
Cees Buddingh’ (7 augustus 1918 - 24 november 1985)
De Nederlandse dichteres Diana Ozon(pseudoniem van Diana Groenveld) werd geboren in Amsterdam op 7 augustus 1959. Zie ook alle tags voor Diana Ozonop dit blog.
Tanneke
We zitten tegenover elkaar Kleine meisjes in rechte jurkjes twee lappen coupeloze stof met steile schouderbandjes
Brildragend zijn wij en jij een glas mat afgeplakt Je hebt een lui oog en we staren naar het schaakbord tussen ons.
Met opgetrokken knieën doen we het herdersmatje dat je leerde van je broer die het had van de fagotspelende buurman
Twee vrouwen beheersen het bord Te jong om pionnen te zien als mannen maar de koning is een sukkel aan voeten gebonden
de lopers onze bodes en wij vorstinnen triomferend op elk vlak hartsvriendinnen en in het spel ieder voor zich en keihard
Uit: Day of the Oprichnik (Vertaald door Jamey Gambrell)
“The ruble’s up another half-kopeck against the yuan. Tanyusha serves cheese pancakes, steamed turnips in honey, and cranberry kissel. Unlike Fedka, Tanyusha is fair of face and fragrant. Her skirts rustle pleasantly. The strong tea and cranberry return me to life. I break into a healthy sweat. Tanyusha hands me a towel that she embroidered. I wipe my face, stand, cross myself, and thank the Lord for the meal. It’s time to get down to business. The barber, a newcomer, is already waiting in the dressing room, to which I proceed. Silent, stocky Samson bows and seats me in front of the mirror; he massages my face and rubs my neck with lavender oil. His hands, like those of all barbers, are unpleasant. But I disagree in principle with the cynic Mandelstam—the authorities are in no way “repellent, like the hands of a beard-cutter.” They’re lovely and appealing, like the womb of a virgin needleworker embroidering gold-threaded fancywork. And the hands of a beard-cutter are … well, what can you do—women are not allowed to shave our beards. From an orange spray can labeled “Genghis Khan,” Samson spreads foam on my cheeks with extreme precision; without touching my beautiful, narrow beard he picks up the razor and sharpens it on the strop in sweeping strokes. He takes aim, tucks in his lower lip, and begins to remove the foam from my face, evenly and smoothly. I look at myself. My cheeks aren’t very fresh anymore. These last two years I’ve lost half a pood. Circles under my eyes are now the norm. All of us suffer from chronic lack of sleep. Last night was no exception. Exchanging his razor blade for an electric machine, Samson deftly trims my poleaxe-shaped beard. I wink at myself sternly: “A good morning to you, Komiaga!”
“Ich heiße Philip Stanhope, wie mein Großvater, der letzte Graf von Chesterfield, mein Ururgroßvater, Admiral der Royal Navy, und mein Ururururgroßvater, jener junge missratene Philip Stanhope, unehelicher Sohn des gleichnamigen Vaters, Vierter Graf von Chesterfield, der seine berühmten, doch letztendlich vergeblichen Briefe an seinen Sohn über die anstrengende Kunst, ein Gentleman zu werden an ebendiesen Philip Stanhope adres-siert hat. Nicht nur die Namensgleichheit, auch die unehelichen Verhältnisse durchziehen meine Genealogie wie ein miss-tönendes Leitmotiv. Der berühmte Vater meines ihn letztlich enttäuschenden Ururururgroßvaters war mit Petronella Melu-sina von der Schulenburg, der unehelichen Tochter von König Georg I. und seiner Mätresse, Ehrcngard Melusine von der Schu-lenburg, vermählt. Diese Ehe aber blieb kinderlos, sonst hätte ich mich nun einer königlichen, wenngleich illegitimen Abstam-mung rühmen können. Indessen nahm auch der Vierte Graf von Chesterfield es mit der ehelichen Treue nicht so genau und zeugte meinen Ahnen mit einer dubiosen Mademoiselle Elisabeth du Bouche', deren genaue Herkunft in den Familienarchiven dun-kel bleibt. Und der aus dieser Liaison entsprungene Philip Stan-hope hatte ebenfalls nichts Besseres zu tun, als der Mode seiner Zeit zu folgen und auf seiner Grand Tour in Rom den von einem Zeitgenossen als •plain almost to ugliness« beschriebenen Reizen meiner Ururururgroßmutter Eugenia Peters zu verfallen. Er war gerade mal achtzehn Jahre alt, sie zwanzig. Ihrem Schoße ent-sprangen Charles und der nächste Philip Stanhope, geheiratet haben die beiden aber erst Jahre nach der illegitimen Geburt ihrer Söhne 1730, im Jahr von Kattes Hinrichtung, in Dresden, und von der Existenz seiner Enkel erfuhr der Vierte Graf von Chester-field erst nach dem frühen Tod seines Sohnes. Diese mehr illustre als ehrenvolle Ahnengalerie hilft mir nicht einmal in grundlosen Phasen der Schwermut, meine von Selbst-mitleid und Minderwertigkeitsgefühlen gemarterte Seele aufzurichten.“
Ich bin so knallvergnügt erwacht. Ich klatsche meine Hüften. Das Wasser lockt. Die Seife lacht. Es dürstet mich nach Lüften.
Ein schmuckes Laken macht einen Knicks Und gratuliert mir zum Baden. Zwei schwarze Schuhe in blankem Wichs Betiteln mich „Euer Gnaden“.
Aus meiner tiefsten Seele zieht Mit Nasenflügelbeben Ein ungeheurer Appetit Nach Frühstück und nach Leben.
An einem Teiche
An einem Teiche Schlich eine Schleiche, Eine Blindschleiche sogar. Da trieb ein Etwas ans Ufer im Wind. Die Schleiche sah nicht was es war, Denn sie war blind.
Das dunkle Etwas aber war die Kindsleiche Einer Blindschleiche.
Die Ameisen
In Hamburg lebten zwei Ameisen, Die wollten nach Australien reisen. Bei Altona auf der Chaussee, Da taten ihnen die Beine weh, Und da verzichteten sie weise Dann auf den letzten Teil der Reise.
Joachim Ringelnatz (7 augustus 1883 – 17 november 1934)
“I was named for my great-grandfather John Tollefson, who landed in Lake Wobegon, in the center of Minnesota, from Voss, Norway, in 1880. Lake Wobegon was a rough town then, where, all on one block, for less than five dollars, you could get a tattoo, a glass of gin, and a social disease, and have enough left over to get in a poker game, but Lutherans civilized it. They were hard workers, indifferent to vice. John and his wife, Signe, came from Voss and begat Einar, and Einar and Birthe (Birdy) begat Byron, and Byron and Mary begat me, John, the third of five children, with Bill and Diana ahead of me and Ronnie (Byron, Jr.) and Judy after. It was a good place to grow up in, Lake Wobegon. Kids migrated around town as free as birds and did their stuff, put on coronations and executions in the long, dim train shed and the deserted depot, fought the Indian wars, made ice forts and lobbed grenades at each other, dammed up the spring melt in the gutters, swam at the beach raced bikes in the alley. You were free, but you knew how to behave. You didn't smart off to your elders, and if a lady you didn't know came by and told you to blow your nose, you blew it. Your parents sent you off to school with lunch money and told you to be polite and do what the teacher said, and if there was a problem at school, it was most likely your fault and not the school's. Your parents were large and slow afoot and they did not read books about parenting, and when they gathered with other adults, at Lutheran church suppers or family get-togethers, they didn't talk about schools or about prevailing theories of child development. They did not weave their lives around yours. They had their own lives, which were mysterious to you. I remember the day I graduated from tricycle to shiny new two-wheeler, a big day. I wobbled down Green Street and made a U-turn and waved to Mother on the front porch, and she wasn't there. She had tired of watching me and gone in. I was shocked at her lack of interest. I went racing around the corner onto McKinley Street, riding very fast so I would have big tales to tell her, and I raced down the hill past the Catholic church and the old black mutt ran out to greet me and I swerved and skidded on loose gravel and tumbled off the bike onto the pavement and skinned myself and lay on the tar, weeping, hoping for someone to come pick me up, but nobody came. The dog barked at me to get up. I limped three blocks home with skin scraped off my forearm and knee, my eyes brimming with tears, and when I came into the kitchen, she looked down at me and said, "It's only a scrape. Go wash it off. You're okay."
Quand se pourra tout réformer ? Quand sera paix et vrai amour ? Quand verrai-je l'un l'autre aimer ? Quand verrai-je parfaite honnour ' ? Quand aura connaissance tour, Vérité, loi, pitié, raison ? Quand sera justice et saison ? Quand les mauvais punis seront ? Quand aura roi juste maison ? Quand les sages gouverneront.
Qui fait les choses mal aller ? Qui nous a fait tant de doulour * ? Les fols en état élever, Les sages laisser en détour, Les vaillants mettre au cul du four,
Faire injustice et déraison, Convoitise orgueil, trahison, Et trop d'officier qui iront A honte et à perdition ? Quand les sages gouverneront ?
L'un court aux états demander ; C'est aux requérents deshonneur, Qui n'est digne de l'exercer. On doit élire sans faveur Prudhomme qui soit de valeur
Dans son su. Telle élection
Fait bon fruit sans destruction. Les princes par ce régneront Et leur peuple en vraie union, Quand les sages gouverneront.
Prince pour la grant * charge ôter, Veuillez du peuple modérer Sur tant d'offices qui trop sont, Et à droit nombre ramener. Lors ne pourra que bien aller Quand les sages gouverneront.
Othon III de Grandson (1340-1350 - 7 augustus 1397) Château de Grandson
Tags:John Birmingham, Cees Buddingh’,, Diana Ozon, Vladimir Sorokin, Michael Roes, Joachim Ringelnatz, Garrison Keillor, Dieter Schlesak, Othon III de Grandson, Romenu
Dolce far niente, Jason O. Gilbert, Alfred Tennyson
My Computer Ate My Homework 3, Dolce far niente
Computer Graphic Painting, 2001, door Alexander Peverett
The Internet from A to Z
A is for Actually, And that mansplaining tone; B is the Block button — They can mansplain alone.
C is for Clickbait And things you won’t believe in; D is for the dogs And the cats who can’t even.
E is for your emails Stacked 8,000 tall. F is for “Fuck it! I’m deleting them all!”
G is for Gamergaters, May they fall off a cliff; H is for Hard G (That’s the sound that starts “GIF.”)
I is for IRL, And a nice, real-life chat; J is for JK, Because who wants to do that?
K is for killing it, Which all startups do. L is for losing money (They do a lot of that, too).
M is for monocles Tiaras, and deviled eggs. N is for Normcore: Now THAT’S a fake trend with legs.
O is for #OBAMA, And #BENGHAZI, and #MICHAELMOORE, P is for pointing out What the Caps Lock is for.
Q is for quitting Your time-wasting apps. R is for your inevitable And shame-filled Relapse.
S is for Snapchat And the unpleasant dick pics, T is for Tinder And when you unpleasantly pick dicks.
U is for Uber, And its attempts to make nice; V is for Vox (CORRECTION: It’s for Vice).
W is for Wow, Or Whoa, or WTF, (It’s what you say about a longread You haven’t read yet.)
X is for XD, And ¯_(ツ)_/¯, and all good emoji, Y is for Yo As in “Please never Yo me.”
Z is for zero, The fucks you should give When facing your critics: ”I was feeling my look! Can I live?!?!”
That was the Internet From A until Z. And if you disagree Well, that’s fine with me: Just lay off the Caps Lock, And hit me with your best block,
And for my sake, And your sake,
Let’s let each other be.
Jason O. Gilbert Gilberts profielfoto op Twitter
Het werk van de humoristische schrijver Jason O. Gilbertverscheen in The New York Times, McSweeney's, Slate, GQ, Esquire, Above Average, Paste etc.. Hij heeft ook gewerkt als journalist voor The Huffington Post en als badmeester voor veel zwembaden in Georgië. Hij woont in Brooklyn.
Flow down, cold rivulet, to the sea, Thy tribute wave deliver: No more by thee my steps shall be, For ever and for ever.
Flow, softly flow, by lawn and lea, A rivulet then a river: Nowhere by thee my steps shall be For ever and for ever.
But here will sigh thine alder tree And here thine aspen shiver; And here by thee will hum the bee, For ever and for ever.
A thousand suns will stream on thee, A thousand moons will quiver; But not by thee my steps shall be, For ever and for ever.
In The Garden At Swainston
Nightingales warbled without, Within was weeping for thee: Shadows of three dead men Walk'd in the walks with me: Shadows of three dead men, and thou wast one of the three.
Nightingales sang in the woods: The Master was far away: Nightingales warbled and sang Of a passion that lasts but a day; Still in the house in his coffin the Prince of courtesy lay.
Two dead men have I known In courtesy like to thee: Two dead men have I loved With a love that ever will be: Three dead men have I loved, and thou art last of the three.
Requiescat
Fair is her cottage in its place, Where yon broad water sweetly slowly glides. It sees itself from thatch to base Dream in the sliding tides.
And fairer she, but ah how soon to die! Her quiet dream of life this hour may cease. Her peaceful being slowly passes by To some more perfect peace.
Alfred Tennyson (6 augustus 1809 – 6 oktober 1892) Cover
Dolce far niente,Tom Lanoye, Cees van der Pluijm, Pier Paolo Pasolini, Martin Piekar
Dolce far niente – Canal Parade
Canal Parade in een voorgaand jaar, Amsterdam
In the mood
Daarnet, twee uur in de nacht alweer, floepte de TV aan en daar stond ik, in Madison Square Garden, tien jaar jonger en goochelend als geeneen.
Door een onzichtbare massa opgezweept, cirkelzaagde ik mijn assistente rats in twee, de wekker die ik stuksloeg werd niet heel en de konijnen vluchtten naar de concurrentie. Het werd ze allemaal teveel.
'Kop op, ouwe jongen!' Mijn hoofd schoot door het scherm. 'Zo zie je maar: tien jaar geleden ging je ook al naar de kloten. Encore, mijn beste, het kan er alleen maar op verbeteren. Encore!'
Showmuziek werd ingezet, warm applaus, en goedgebouwde vrienden die ik lang vergeten was, dansten en swingden on the floor, als gek.
'Welcome back, crazy Jack. Welcome back.'
Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958) Dansers in Beyond @ Fire, Londen, 2017
L'EXODE
Il était un rêve de mille resplendissants garçons Sur des chevaux blancs qui de nuit cavalaient Recouverts de la soie la plus légère
Ils tenaient toute la vie entre leurs mains Faisaient tourner la terre à chaque galop Et où ils passaient, l'obscurité restait à jamais
Leur beauté ne pouvait être exorcisée Que par le rituel magique d'un poème: Il était un rêve de mille resplendissants garçons
Mais nul ne parvinrent à sortir ces mots Car un simple regard, vous statufie sur place
Vertaald door Benjamin De Glimme
Cees van der Pluijm (12 januari 1954 – 14 december 2014) Daniel Radcliffe in Equus, 2007
Uit: Seven Poems for Ninetto
6/ When you have been in pain for so long and for so many months it has been the same, you resist it, but it remains a reality in which you are caught. It is a reality that wants only to see me dead. And yet I do not die. I am like someone who is nauseous and does not vomit, who does not surrender despite the pressure of Authority. Yet, Sir, I, like the entire world, agree with you. It is better that we are kept at a far distance. Instead of dying I will write to you. In this way, I preserve intact my critique of your hypocritical way of life, which has been my sole joy in the world.
Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975) Ninetto Davoli in Decamerone, 1971
I Meine Perspektiven enden dort Die Mutter meiner Bahnhöfe Was hier keimte, kam immer zurück Zu oder mit mir (immer hat Eine blinde Quote, aber eine Quote) A million faces, each a million lies Schrieb ich im ICE, dann kommen Die Brücken, die Boote, ich glaube Sie fahren immer im Kreis – nicht Im geometrischen – Ich schwöre Bei all meinen Fetischen: Frankfurt Spiegelt sich nicht im Main Der Fluss spiegelt sicht hier in der Stadt Hier Dort Wartet immer eine Frau – nein Nicht mehr Mutter – eine Frau, Die meinen Kopf Zu halten Versteht.
Martin Piekar (Bad Soden am Taunus, 5 augustus 1990)
Hendrik Marsman, Rutger Kopland, Rudi van Dantzig, Percy Bysshe Shelley, Liao Yiwu, Pierre Jarawan
Dolce far niente
De Prinsengracht, Amsterdam door Hermann Heinrichs, z.j.
Amsterdam
De maan verft een gevaar over de gracht. ik schuifel elke nacht na middernacht, in een verloren echolozen stap, ruggelings schuivend langs de hemelschuinte, de treden der verlaten wenteltrap van de ontstelde ruimte—
Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940) Het Rond in Zeist. Hendrik Marsman werd geboren in Zeist.
“Als ik me naar hem toe keer staat Jan zijn bloes in zijn broek te frommelen. Hij steekt me een hand toe en trekt me overeind. 'Zullen we gaan?' We sjokken het Klif op, van het geheim is niets meer te bemerken, Jan is gewoon en onverschillig. `Heb jij al wat van thuis gehoord?' Ik heb een brief uit Amsterdam gekregen. Mammie is terug, schreef mijn vader, en het ging ze goed. Of ik het fijn had, of het aardige mensen waren waar ik logeerde. De mevrouw waar ik woonde had geschreven dat ik in bed had geplast. Hoe kon dat nou, dat had ik thuis toch al zo lang niet meer gedaan? En de groeten aan Jan, fijn dat die zo dicht bij me woonde. We moesten maar blij zijn dat we in Friesland zaten want in Amsterdam was bijna niets meer te eten. Ik kan alleen maar denken aan het geheimzinnige voorval, ik brand om er meer van te weten, om dingen te vragen. Maar Jan is moe opeens, en stug, hij lijkt het hele gebeuren alweer vergeten te zijn. Boven, op de weg, staat hij stil. 'Hoi,' zegt hij, 'ik steek hier door.' Hij klimt over het hek opzij van de weg en blijft aan de andere kant staan, alsof hij zich bedenkt. `Kom eens hier,' zegt hij en gebaart kortaf. Ik loop naar het hek en Jan pakt me met twee handen bij mijn keel. 'Tegen niemand zeggen dat je mijn lul hebt gezien,' fluistert hij, 'anders krijg ik je.' Hij duwt me achteruit en loopt met vlugge passen weg dwars door het weiland. Onderweg naar huis denk ik aan Jans witte, kwetsbare buik en aan de verdronken vliegeniers, ondersteboven in het water hangend. Soms kijk ik achterom of Jan nog te zien is. Het liefst was ik hem achternagehold. Ik moet hem beschermen, niemand moet het wagen met zijn handen aan mijn vriend te komen. En niemand zal ooit ons geheim te weten komen. Over de weilanden hangt een lome stilte. De koeien staan lusteloos op een kaalgetrapte plek waar de boer ze zal melken. Het is laat, vast al half zes. Gehaast hol ik langs de dijk.”
Rudi van Dantzig (4 augustus 1933 – 19 januari 2012) Scene uit de film “Voor een verloren soldaat” uit 1992
What if my leaves are falling like its own! The tumult of thy mighty harmonies
Will take from both a deep, autumnal tone, Sweet though in sadness. Be thou, Spirit fierce, My spirit! Be thou me, impetuous one!
Drive my dead thoughts over the universe Like withered leaves to quicken a new birth! And, by the incantation of this verse,
Scatter, as from an unextinguished hearth Ashes and sparks, my words among mankind! Be through my lips to unawakened earth
The trumpet of a prophecy! O Wind, If Winter comes, can Spring be far behind?
The Zucca
I. Summer was dead and Autumn was expiring, And infant Winter laughed upon the land All cloudlessly and cold;--when I, desiring More in this world than any understand, Wept o’er the beauty, which, like sea retiring, Had left the earth bare as the wave-worn sand Of my lorn heart, and o’er the grass and flowers Pale for the falsehood of the flattering Hours.
II. Summer was dead, but I yet lived to weep The instability of all but weeping; And on the Earth lulled in her winter sleep I woke, and envied her as she was sleeping. Too happy Earth! over thy face shall creep The wakening vernal airs, until thou, leaping From unremembered dreams, shalt ... see No death divide thy immortality.
Percy Bysshe Shelley (4 augustus 1792 – 8 juli 1822)
De Chinese schrijver, journalist, musicus en dichter Liao Yiwu(ook bekend als Lao Wei) werd geboren op 4 augustus 1958. Zie ook alle tags voor Liao Yiwu op dit blog.
Uit: For a Song and a Hundred Songs (Vertaald door Wenguang Huang)
“As always in times of stress, my mind flew quickly to literature, and my arrest reminded me of a scene from an old propaganda novel, Red Rock, about the underground Communist movement in the 1940s. In the story, a Kuomintang agent in Chongqing lured an underground Communist to a rendezvous. When the Communist arrived, agents tackled him from all sides. Unlike me, the Communist was fearless. He adjusted his handcuffed hands and calmly climbed into the police car. Compared to the fictional heroic martyr, I had behaved like a badly beaten dog. The police car climbed up a hill. I took a quick glance outside and saw the entrance to the Sichuan Foreign Languages Institute where we had held the audition for my Requiem film. A cemetery for Communist martyrs sat not far away. Soon, we passed Zhajidong, a notorious prison where the Kuomintang had executed many Communists before their defeat in 1949. The prison had been turned into a museum to showcase the Kuomintang’s brutality. The horrors of history may have been featured in that nearby museum, but the new investigation center, where I was heading, was built for those accused of crimes against the new China. “Damn!” I shuddered. “My life is over.” The police car drove slowly on a narrow road that curved around a hill. Soon I could hear the pine forest moaning in the wind. The wind-screen wipers swung back and forth vigorously as the spring drizzle turned into a heavy rain. We were approaching our destination — the Chongqing Municipal Public Security Bureau Investigation Center, otherwise known as the Song Mountain Investigation Center.* The reality started to sink in. …”
“Nell shifts her bag along the plastic seating in the station and checks the clock on the wall for the eighty-ninth time. Her gaze flicks back as the door from Security slides open. Another family — clearly Disney-bound — walks through into the departure lounge, with buggy, screaming children and parents who have been awake way too long. For the last half-hour her heart has been thumping, a sick feeling high in her chest. “He will come. He will still come. He can still make it,” she says under her breath. “Train 9051 to Paris will be leaving from platform two in ten minutes. Please make your way to the platform. Remember to take all luggage with you.” She chews her lip, then texts him again — the fifth time. Where are you? Train about to leave! She had texted him twice as she set off, checking that they were still meeting at the station. When he didn’t answer, she told herself it was because she had been on the Underground. Or he had. She sends a third text, and a fourth. And then, as she stands there, her phone vibrates in her hand. Sorry babe. Caught up at work. Not going to make it. As if they had planned to catch up over a quick drink after work. She stares at the phone in disbelief. Not going to make this train? Shall I wait? And, seconds later, the reply: No, you go. Will try to get later train. She is too shocked to be angry. She stands still, as people get to their feet around her, pulling on coats, and punches out a reply.“
Jojo Moyes (Londen, 4 augustus 1969) Cover
De Duitse schrijver en slam dichter Pierre Jarawanwerd op 4 augustus 1985 in Amman, Jordanië, geboren als zoon van een Libanese vader en een Duitse moeder. Zie ook alle tags voor Pierre Jarawan op dit blog.
Uit: Am Ende bleiben die Zedern
“1992. Vater stand auf dem Dach. Oder besser: Er balancierte. Ich stand unten, beschirmte mein Gesicht mit der Hand und sah mit zusammengekniffenen Augen hinauf, wo er sich wie ein Seiltänzer dunkel vom Sommerhimmel abhob. Meine Schwester saß im Gras, wedelte mit einer Pusteblume und schaute zu, wie die kleinen Fallschirme Pirouetten schlugen. Die Beine hatte sie dabei so unnatürlich verrenkt, wie es nur Kleinkinder können. »Nur noch ein bisschen«, rief unser Vater fröhlich herab und drehte an der Satellitenschüssel, während er breitbeinig das Gleichgewicht hielt. »Passt es jetzt?« Im ersten Stock steckte Hakim den Kopf aus dem Fenster und rief: »Nein, jetzt sind Koreaner im Fernsehen.« »Koreaner?« »Ja, und Pingpong.« »Pingpong. Und der Kommentar? Auch koreanisch?« »Nein. Russisch. In deinem Fernseher spielen Koreaner Pingpong, und ein Russe kommentiert das.« »Was sollen wir mit Pingpong?«, rief Vater. »Ich glaube, du bist zu weit rechts.« Mein Kopf war jetzt ebenfalls in einem Pingpongspiel gefangen. Ich verfolgte den Dialog der beiden und ließ meinen Blick immer wieder vom einen zum anderen schweifen. Vater zog einen Schraubenschlüssel aus der Hosentasche und lockerte die Befestigung. Dann holte er den Kompass hervor und drehte die Schüssel weiter nach links. »Denk dran: 26,0° Ost«, rief Hakim, und sein grauer Kopf verschwand wieder im Wohnzimmer. Bevor Vater aufs Dach gestiegen war, hatte er es mir genau erklärt. Wir standen auf dem schmalen Grasstreifen vor unserem Haus. Die Leiter lehnte bereits an der Wand. Sonnenstrahlen schimmerten durch die Kirschbaumkrone und erzeugten wundersame Schatten auf dem Asphalt. »Im Weltraum kreisen Satelliten um die Erde«, sagte er, »mehr als zehntausend Satelliten. Sie zeigen uns, wie das Wetter wird, vermessen die Erde und andere Planeten und Sterne oder sorgen dafür, dass wir fernsehen können. Die meisten von ihnen bieten ziemlich schlechtes Fernsehen. Doch manche haben auch gutes im Angebot.“
De Amerikaanse schrijver Robert Beck(alias Iceberg Slim) werd geboren op 4 augustus 1918 als Robert Lee Maupin in Chicago en groeide op in slechte omstandigheden in Rockford, Illinois. Zijn moeder werkte als huishoudster en runde een schoonheidssalon. Als jonge man studeerde hij aan Tuskegee University, maar hij stopte met zijn studie in 1937. Op 18-jarige leeftijd werd Beck pooier in Chicago en had al snel groot financieel succes. Vanwege zijn lichaamslengte van bijna 2 meter en zijn ijzige kalmte verwierf hij de bijnaam Iceberg Slim. Hij bracht in totaal zeven jaar in de gevangenis door, ontsnapt een keer, werd opnieuw gearresteerd. Na zijn laatste gevangenisstraf vertrok hij naar Californië en veranderde hij de achternaam Maupin in Beck, ter ere van zijn stiefvader. Hij werd in Californië herenigd met zijn moeder, die kort daarna aan kanker overleed. Aangegrepen door deze gebeurtenis stopte Beck met het gebruik van heroïne. In 1962 werkte hij als verkoper van insecticiden. Toen hij een klant ontmoette die docent was aan een college, vertelde hij over zijn verleden als pooier en kreeg hij de raad om een autobiografie te schrijven. Beck schreef toen het boek “Pimp: The Story of My Life” in drie maanden. De uitgever Holloway House in Los Angeles publiceerde “Pimp” in 1967 en al zijn werken daarna, in totaal acht romans. Het debuutboek werd een controversieel succes en verkocht heel goed, vooral in de zwarte gemeenschap. In 1973 werd het in 19 edities gedrukt en in 2 miljoen exemplaren verkocht. Pimp werd snel gevolgd door een aantal andere memoires van schrijvers met een gelijke achtergrond als Beck. Beck was na Alex Haley een van de meest gelezen zwarte schrijvers van zijn generatie. Al zijn boeken werden alleen in zakformaat gegeven. Iceberg Slim schreef ook een verzameling van gedichten, “Reflections”, in de vroege jaren 1970 en maakte een opname met dezelfde naam, waarop hij zijn gedichten voordroeg tegen een muzikale achtergrond.
Uit: Pimp: The Story of My Life
“The first time I saw Steve he was sitting getting his nails manicured in the shop. Mama was smiling into his handsome olive-tinted face as she buffed his nails. I didn't know when I first saw him that he was the pin-striped snake who would poison the core of our lives. I certainly had no inkling that last day at the shop as live billows of steam hissed from the old pressing machine each time Henry slammed its lid down on a garment. Jesus! It was hot in that little shop, but I loved every minute of it. It was school-vacation time for me and every summer I worked in the shop all day, every day helping my stepfather. That day as I saw my reflection on the banker's expensive black shoes I was perhaps the happiest black boy in Rockford. As I applied the sole dressing I hummed my favorite tune 'Spring Time in the Rockies.' The banker stepped down from the shine stand, stood for a moment as I flicked lint from his soft rich suit, then with a warm smile he pressed an extravagant fifty-cent piece into my hand and stepped out into the broiling street. Now I whistled my favorite tune, shines were only a dime, what a tip. I didn't know at the time that the banker would never press another coin into my hand, that for the next thirty-five years this last day would be remembered vividly as the final day of real happiness for me. I would press five-dollar bills into the palms of shine boys. My shoes would be hand made, would cost three times as much as the banker's shoes, but my shoes though perfectly fitted would be worn in tension and fear. There was really nothing out of the ordinary that day. Nothing during that day that I heard or saw that prepared me for the swift, confusing events that over the weekend would slam my life away from all that was good to all that was bad. Now looking back remembering that last day in the shop as clearly as if it were yesterday my stepfather, Henry, was unusually quiet. My young mind couldn't grasp his worry, his heart break. (…)
She had fallen in love with the snake all right. His plan was to cop Mama and make it to the Windy. The dirty bastard knew I would be excess baggage, but the way Mama was gulping his con, he figured he could get rid of me later. Only after I had become a pimp years later would I know Steve's complete plot, and how stupid he really was. Here this fool had a smart square broad with a progressive square-john husband, infatuated with him. Her business was getting better all the time. Her sucker husband was blindly in love, and the money from his business was wide open to her. If Steve had been clever he could have stayed right there on top of things and bled a big bankroll from the businesses in a couple of years. Then he could have pulled Mama out of there and with a big bankroll he could have done anything with her, even turned her out. I tell you she was that hot for him. She had to be insane over the asshole to walk away from all that potential with only twenty-five hundred in cash.”
Jan Campert, Rupert Brooke, Radek Knapp, P. D. James, Marica Bodrozic, Mirko Wenig
Dolce far niente
Amstel Hotel en Hoge Sluis, Amsterdam door Titus Meeuws, 2012
Het lied van Amsterdam
Verlaat ’t Centraal en zie de stad, die zich voor de stad ontvouwt gelijk een waaier, baan naast baan, van parelgrijs en goud. Het parelgrijs der morgenlucht, die over de Amstel stijgt, het goud van zon en herfstseizoen, dat al ten einde neigt.
Welk oord gij ook om haar verliet, zij komt u tegemoet met kaden, Damrak en de bBeurs en schepen onder ’t roet, met torens rank breed en sterk van steen en rank van makelij en, als ge goede oren hebt, met roepen over ’t Y.
Daar is geen stad als Amsterdam zoo ruim en zoo vertrouwd; als ik een huis te bouwen had, ik had het hier gebouwd met vensters waar al ’t licht door stroomt, dat van den Amstel slaat, wanneer de winter ’t water stremt en ’t volk te schaatsen gaat.
Wie ’s avonds voor die vensters staat hij ziet den warmen gloed, die boven Leidsche en Rembrandtplein de wolken walmen doet doet; hij ziet, wanneer hij oogen heeft, de onbewogen wacht van Heerengracht en Keizersgracht bij ’t ingaan van de nacht.
Die, trouwloos van aard als ik, eens Amsterdam verried, hij vindt geen rust aleer zijn schuld gedelgd is met een lied en waar hij zwerft en wat hij zoekt vindt hij ter wereld niet, voordat hij weer de duiven rond den Westertoren ziet.
En niet aleer zijn voetstap weer de oude stad hervindt, de Wallen, ’t Kolkje, de Zeedijk, of voordat hij de wind bij Schreierstoren heeft gevoeld te waaien door zijn haar, niet eer houdt Amsterdam voor hem haar liefste vreugde klaar.
Want die het diepste wordt bemind zij toeft in Amsterdam, zoo brandt, in edel goud gevat, ‘t juweel gelijk een vlam, en waar het hart slaat van mijn land slaat ook haar franke hart rood is haar mond, o Amsterdam, en zie haar haren zwart.
Nu dit beeld mij niet meer verlaat, bij dag niet noch bij nacht weet ik dat ieder sterveling wel eens wordt thuisgebracht. Hij neemt zijn staf, hij schoeit den voet en keert vanwaar hij kwam; hij delgt zijn schuld en dicht een lied voor haar en Amsterdam.
Jan Campert (15 augustus 1902 - 12 januari 1943) Spijkenisse, Korenmolen Nooit Gedacht. Jan Campert werd geboren in Spijkenisse.
As those of old drank mummia To fire their limbs of lead, Making dead kings from Africa Stand pandar to their bed;
Drunk on the dead, and medicined With spiced imperial dust, In a short night they reeled to find Ten centuries of lust.
So I, from paint, stone, tale, and rhyme, Stuffed love's infinity, And sucked all lovers of all time To rarify ecstasy.
Helen's the hair shuts out from me Verona's livid skies; Gypsy the lips I press; and see Two Antonys in your eyes.
The unheard invisible lovely dead Lie with us in this place, And ghostly hands above my head Close face to straining face;
Their blood is wine along our limbs; Their whispering voices wreathe Savage forgotten drowsy hymns Under the names we breathe;
Woven from their tomb, and one with it, The night wherein we press; Their thousand pitchy pyres have lit Your flaming nakedness.
For the uttermost years have cried and clung To kiss your mouth to mine; And hair long dust was caught, was flung, Hand shaken to hand divine,
And Life has fired, and Death not shaded, All Time's uncounted bliss, And the height o' the world has flamed and faded, Love, that our love be this!
Wagner
Creeps in half wanton, half asleep, One with a fat wide hairless face. He likes love-music that is cheap; Likes women in a crowded place; And wants to hear the noise they're making.
His heavy eyelids droop half-over, Great pouches swing beneath his eyes. He listens, thinks himself the lover, Heaves from his stomach wheezy sighs; He likes to feel his heart's a-breaking.
The music swells. His gross legs quiver. His little lips are bright with slime. The music swells. The women shiver. And all the while, in perfect time, His pendulous stomach hangs a-shaking.
„Niemand wusste so richtig, was im Kopf meiner Mutter vorging. Leute, die sie kannten, behaupteten, dass dort eine entzückende Leere herrschte, andere wiederum konnten geradezu den Donner hören, den der eingeschlossene Geist beim Nachdenken erzeugte. Tatsache war, dass sie manchmal zu erstaunlichen Kopfgeburten fähig war, deren volle Wucht als Erstes mich, ihren einzigen Sohn, traf. Ihre erste Kopfgeburt war fast schon amüsant. Sie gab mir nicht den Namen Jan, wie es bereits ausgemacht war, sondern Walerian. So hieß das Beruhigungsmittel, das sie dazu brachte, meine Geburt zu verschlafen, und sie befand, dass ein derart gelungenes Präparat entsprechend verewigt werden müsste. Dass sie mich dadurch für mein ganzes Leben zu einer Lachnummer abstempelte, war nicht so wichtig wie die Tatsache, dass sie von da an in meiner Gegenwart eine Entspannung verspürte, die andere Mütter beim Anblick ihrer Brut niemals empfanden. Trotzdem machte sie davon nicht oft Gebrauch, und als ich ein Jahr alt war, verzichtete sie aus unerfindlichen Gründen völlig darauf. Sie tauchte eines Tages mit mir auf dem Arm im Haus meiner Großeltern auf und bat sie, über das Wochenende auf mich aufzupassen. Sie kam erst nach elf Jahren wieder zurück und fragte, als ob nichts geschehen wäre, wo ich gerade sei. Auf die ironische Frage meiner Großmutter, ob die Uhr ihrer Tochter für elf Jahre stehengeblieben war, gab sie eine Antwort, die in ihrer Ehrlichkeit schon wieder bewundernswert war: Sie sei nicht nur Mutter, sondern auch eine Frau, deren Schwangerschaft unglücklicherweise mit ihrer Jugend zusammengefallen war. Sie sei dieser genauso viel schuldig wie mir, wenn nicht mehr, denn die Jugend ginge schnell vorbei; ich hingegen würde noch da sein, wenn sie schon alt und runzlig wäre. Ganz abgesehen von der allgemeinen Verachtung, die ihr dieses Geständnis einbrachte, galt sie von da an als unberechenbar wie eine nordkoreanische Atombombe. Tief gekränkt von dem Vergleich mit einer Massenvernichtungswaffe, entwickelte sie die nächste Idee, die meinem Leben eine Richtung gab, die niemand und am wenigsten ich mir erträumt hätte.“
Radek Knapp (Warschau, 3 augustus 1964)
De Engelse schrijfsterP. D. James (eig. Phyllis Dorothy James) werd geboren op 3 August 1920 in Oxford. Zie ook alle tags voor P. D. Jamesop dit blog.
Uit:The Murder Room
“On Friday 25 October, exactly one week before the first body was discovered at the Dupayne Museum, Adam Dalgliesh visited the museum for the first time. The visit was fortuitous, the decision impulsive and he was later to look back on that afternoon as one of life's bizarre coincidences which, although occurring more frequently than reason would expect, never fail to surprise. He had left the Home Office building in Queen Anne's Gate at two-thirty after a long morning meeting only briefly interrupted by the usual break for brought-in sandwiches and indifferent coffee, and was walking the short distance back to his New Scotland Yard office. He was alone; that too was fortuitous. The police representation at the meeting had been strong and Dalgliesh would normally have left with the Assistant Commissioner, but one of the Under Secretaries in the Criminal Policy Department had asked him to look in at his office to discuss a query unrelated to the morning's business, and he walked unaccompanied. The meeting had produced the expected imposition of paperwork and as he cut through St James's Park Underground station into Broadway he debated whether to return to his office and risk an afternoon of interruptions or to take the papers home to his Thames-side flat and work in peace. There had been no smoking at the meeting but the room had seemed musty with spent breath and now he took pleasure in breathing fresh air, however briefly. It was a blustery day but unseasonably mild. The bunched clouds were tumbling across a sky of translucent blue and he could have imagined that this was spring except for the autumnal sea-tang of the river -- surely half imagined -- and the keenness of the buffeting wind as he came out of the station. Seconds later he saw Conrad Ackroyd standing on the kerb at the corner of Dacre Street and glancing from left to right with that air of mingled anxiety and hope typical of a man waiting to hail a taxi.”
P. D. James (3 augustus 1920 -27 November 2014) Cover DVD
„Im Dorf sprach man seit Tagen über nichts anderes mehr. Der Fernseher lief heiß, und Großvater begriff nicht, weshalb ein Mensch, der doch soeben gestorben war und den man bereits unter die Erde gelegt hatte, auf dem Bildschirm hin- und herlaufen konnte. Was in Großvaters Kopf vorging, ob er diese Erscheinung Titos in die Welt der Magie, der Engel und der Teufel verbannte oder ob er sie als ein Mysterium der modernen Welt wahrnahm, werde ich nie erfahren. Ich weiß nur, daß ihn die flimmernden Bilder irritierten. Insbesondere jene berühmten Liebesszenen in amerikanischen Filmen, die ihn wie ein pythischer Wasserfall überrollten. Eine Kußszene auf dem Bildschirm fand für ihn tatsächlich statt, und er schimpfte über die Unverfrorenheit der Frauen, die sich nicht darum scherten, daß er ihnen beim Küssen zusah. Diese ver-teufelten Lippen, die sich nicht mehr voneinander zu lösen schienen, kamen in seinen Augen einer Entweihung gleich. Mein anfängliches Glucksen über Großvaters Unwissenheit verstummte bald. Auf seine Frage, was denn die Bilder anderes als die Wahrheit selbst seien, fiel mir nichts ein. Konnte diese Kußszene denn etwas anderes bedeuten ? Gab sie wirklich nur vor, echt zu sein, und hielt sie denn das Versprechen nicht ? An diesem Tag waren die amerikanischen Kußszenen vom Bildschirm verschwunden. Man ersetzte sie durch rote Nelken, durch Generäle und schwarz gekleidete Nachrichtensprecher, durch Kinder, die Gedichte für den Herrn Josip auswendig lernten und ihre niedlichen Köpfe vor Tausenden von Kameras reckten. Die stolzen Mütter weinten und putzten sich synchron die Nasen, die von der ständigen Reiberei wund geworden waren. Der Tod des Genossen hatte sie – hatte uns alle – in tiefe Trauer gehüllt. Josip Broz-Tito war tot, der Mann, der mit seiner riesigen runden Brille in meinem Klassenraum hing und dessen Bild ich als Anstecker bei meiner Pionierseinweihung erhalten hatte, zusammen mit dem partisanenartigen Mützchen, dem roten Stern und dem roten Halstuch. Sein durchdringender Blick schmückte jedes Schusterlädchen, jeden noch so blutigen Metzgerladen, jedes verstaubte Lehrerzimmer eines weltvergessenen Bergdorfs, jedes Einkaufszentrum, jedes Amtszimmer und jedes Schulzimmer.“
der Himmel trägt ein Dirndl & das Feld ist regenüberspült.
du: hingehockt unter der schüchternen Sonne zurechtgekrümmt auf einem Plastikhocker wartend auf das nächste große Event (Revolution, Platzregen, Mittagspause):
verstehst du die Syntax der Pflanzen? Was kann das Wetter dafür.
& als die Hand durch das Gras fährt ein Stich & ein Schrei: aha, hier weiß man sich zu wehren.
Mit Dornen am Stängel & Hunden vor dem Haus, mit Stacheldrahtzaun gegen Apfelklaukinder
& mit Heimatradiofrequenzen gegen Subventionsabbau, gegen hohe Preise & polnische Gastarbeiter & überhaupt gegen den Lauf der Welt:
hier weiß man sogar ums Wetter.
Doch dort, dein Freund, der vierblättrige Klee: er weiß um nichts robbt sich am Boden entlang ist Nutzpflanze & Futter für die Tiere ist aufgepäppelt & hochgezüchtet & resistent sogar gegen Schädlinge, ist restlos modern.
“Zoals altijd droeg haar gezicht de sporen van de voorbije nacht. Haar huid was een beetje uitgedroogd en de donkere kraters onder haar ogen leken dieper dan toen ze naar bed ging. Denise trok grimassen naar haar spiegelbeeld. Nu was ze een uur bezig geweest om de schades te herstellen en het werd nooit goed genoeg. ‘Je ziet eruit als een hoer en zo stink je ook,’ aapte ze haar moeders stem na terwijl ze haar ogen nog wat extra aanzette. Op de zit-slaapkamers om haar heen kondigde het lawaai aan dat de andere huurders eindelijk wakker werden en dat het snel weer avond was. Het was een bekende deken van geluid: het gerinkel van flessen, het bij elkaar aankloppen om sigaretten te bietsen, een continu rennen naar het versleten ‘toilet met douche’, dat in het huurcontract ‘luxueus’ werd genoemd. Nu was de minisamenleving van de onderklasse Denen in een van de donkerder straten van Frederiksstaden eindelijk op gang gekomen, op weg naar een volgende avond zonder uitgesproken doel. Na een ogenblik keren en draaien stapte ze naar de spiegel toe en bekeek haar gezicht van dichterbij. ‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?’ zei ze met een verwaande glimlach terwijl ze haar spiegelbeeld met haar vingertoppen liefkoosde. Ze tuitte haar lippen, liet haar vingers langs haar heupen omhoog naar haar borsten glijden en verder langs haar nek door haar haar. Vervolgens plukte ze een paar pluisjes van haar angorablouse, bracht wat foundation aan op een paar plekjes die onvoldoende waren bedekt en stapte heel tevreden achteruit. Haar geëpileerde en omhoog gestreken wenkbrauwen hadden samen met de Neulash-versterkte wimpers haar ‘appearance’, zoals zij het noemde, verstevigd. Het had haar blik dieper en de gloed van haar iris intenser gemaakt en gaf haar met weinig middelen een extra snufje onbenaderbaarheid. Kort gezegd was ze klaar om de wereld te betoveren.”
“Dear James: I have begun this letter five times and torn it up five times. I keep seeing your face, which is also the face of your father and my brother. Like him, you are tough, dark, vulnerable, moody — with a very definite tendency to sound truculent because you want no one to think you are soft. You may be like your grandfather in this, I don't know, but certainly both you and your father resemble him very much physically. Well, he is dead, he never saw you, and he had a terrible life; he was defeated long before he died because, at the bottom of his heart, he really believed what white people said about him. This is one of the reasons that he became so holy. I am sure that your father has told you something about all that. Neither you nor your father exhibit any tendency towards holiness: you really are of another era, part of what happened when the Negro left the land and came into what the late E. Franklin Frazier called "the cities of destruction." You can only be destroyed by believing that you really are what the white world calls a nigger. I tell you this because I love you, and please don't you ever forget it. I have known both of you all your lives, have carried your Daddy in my arms and on my shoulders, kissed and spanked him and watched him learn to walk. I don't know if you've known anybody from that far back; if you've loved anybody that long, first as an infant, then as a child, then as a man, you gain a strange perspective on time and human pain and effort. Other people cannot see what I see whenever I look into your father's face, for behind your father's face as it is today are all those other faces which were his. Let him laugh and I see a cellar your father does not remember and a house he does not remember and I hear in his present laughter his laughter as a child. Let him curse and I remember him falling down the cellar steps, and howling, and I remember, with pain, his tears, which my hand or your grandmother's so easily wiped away“
Uit:De Japanse minnaar (Vertaald door Henk van den Heuvel)
“Irina Bazili ging bij Lark House aan de slag in 2010, drieëntwintig jaar jong en zonder veel illusies, want al sinds haar vijftiende zwierf ze van stad tot stad als een meisje van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Ze kon niet vermoeden dat ze in dit bejaardencentrum bij Berkeley haar ideale werkkring zou vinden en dat ze in de drie jaar die volgden even gelukkig zou worden als in haar kindertijd, voordat het noodlot haar toekomst had vergald. Lark House was rond 1950 gesticht om bejaarden met een schamel inkomen een menswaardig onderdak te bieden en had door onduidelijke oorzaken vanaf het begin progressieve intellectuelen, overtuigde esoterici en minder geslaagde kunstenaars aangetrokken. Met de jaren was het in een aantal opzichten veranderd, maar nog steeds liet het ieder van zijn bewoners naar draagkracht betalen om zo in theorie een vorm van maatschappelijke en raciale diversiteit na te streven. In de praktijk bleken het allemaal blanken uit de middenklasse, de diversiteit beperkte zich tot een mistig onderscheid tussen vrijdenkers, personen die het in het spirituele zochten, sociale actievoerders, milieuactivisten, nihilisten en een paar van de weinige hippies die er rond de Baai van San Francisco nog in leven waren. Tijdens Irina’s eerste gesprek met Hans Voigt, de directeur van het centrum, liet deze haar weten dat ze nog te jong was voor zo’n verantwoordelijke functie. Maar omdat er dringend in een vacature op de afdeling administratie en begeleiding moest worden voorzien, mocht ze als invalkracht aan het werk zolang de juiste gegadigde niet was gevonden.”
„Auf dem Herd zischt die espressokanne, dazu hat Georg wieder Milch aufgesetzt. »Da ist Kaffee, wenn du möchtest«, sagt er, den Blick weiter auf die Zeitschrift gerichtet. sie stellt die Gasflamme aus, »ich bin heut nicht müde«, sagt sie, kann jedoch ein Gähnen nicht unterdrücken. Georg blickt sie fragend an, sie hält sich die Hand vor den Mund und muss lachen. »ich brauch heut keinen Kaffee, ich bin konzentriert genug.« Die Milch gießt sie in einen Becher und rührt Honig hinein, Koffein kann Hände zittern lassen, warme Milch beruhigt die nerven. Sie hat konzentriertgesagt, obwohl sie angespannt dachte. Doch sie will nicht Georgs neugier wecken, sie will nicht darüber reden. es wird von allein vergehen, wenn sie erst in ihren alten Rhythmus zurückgefunden hat. seit es Matti gibt, fallen ihr abends die Augen zu, nun muss sie um diese Zeit wieder hellwach sein. nach der Vorstellung geht es für manche Kollegen noch weiter, in den Nachtclub des Theaters, wo ihnen die Bühne gehört, wo sie das spielen dürfen, was sie wirklich wollen. Sie aber wird nach Hause eilen, nichts wie ins Bett gehen, sie wird auf den Schlaf warten und wissen, dass Matti sie bald rufen wird, selten schafft er mehr als drei oder vier stunden am Stück ohne aufzuwachen. Ihre nimmermüden Ohren werden seine Stimme oder sein Weinen erwarten. Die Leuchtziffern des Weckers im Auge, wird sie an den kommenden Tag und den nächsten Abend denken. sie hat Sehnsucht nach den letzten Wochen der Schwangerschaft, nach der Langsamkeit und der Ruhe dieser Zeit. als sie zu Hause Musik machte, ohne Dirigent, ohne Kollegen, ohne Publikum. Sie spielte für einen unsichtbaren Menschen. Ihre Musik und die Gegenwart des Kindes, das sich unter ihrer Bauchdecke regte. sie war allein und wusste doch: Jemand hört mich.“
Rien que cette lumière que sèment tes mains Rien que cette flamme et tes yeux Ces champs cette moisson sur ta peau Rien que cette chaleur de ta voix Rien que cet incendie Rien que toi
Car tu es l’eau qui rêve Et qui persévère L’eau qui creuse et qui éclaire L’eau douce comme l’air L’eau qui chante Celle de tes larmes et de ta joie
Solitaire que les chansons poursuivent Heureux du ciel et de la terre Forte et secrète vivante Ressuscitée Voici enfin ton heur
Plus jamais
Je sais désormais que la vieillesse c’est déjà l’enfer les remords les regrets les souvenirs et les expériences l’expérience ne plus être ce qu’on avait été ne plus pouvoir aimer et savoir que l’on pouvait aimer Les témoignages du temps passé Ne pouvoir oublier ce qu’on voulait oublier et ces gloires que l’on sait posthumes Ne pouvoir recommencer les commencements Tendre les mains les bras les lèvres et n’offrir que le néant les mains vides les bras ouverts les lèvres ouvertes et puis rien rien que rien Pas la solitude mais l’absence
Philippe Soupault (2 augustus 1897 – 12 maart 1990) Soupault (links) met de Tsjechische dichter Vítězslav Nezval in 1927
Beyond the pale of memory, In some mysterious dusky grove; A place of shadows utterly, Where never coos the turtle-dove, A world forgotten of the sun: I dreamed we met when day was done, And marvelled at our ancient love.
Met there by chance, long kept apart, We wandered through the darkling glades; And that old language of the heart We sought to speak: alas! poor shades! Over our pallid lips had run The waters of oblivion, Which crown all loves of men or maids.
In vain we stammered: from afar Our old desire shone cold and dead: That time was distant as a star, When eyes were bright and lips were red. And still we went with downcast eye And no delight in being nigh, Poor shadows most uncomforted.
Ah, Lalage! while life is ours, Hoard not thy beauty rose and white, But pluck the pretty fleeing flowers That deck our little path of light: For all too soon we twain shall tread The bitter pastures of the dead: Estranged, sad spectres of the night.
Ernest Dowson (2 augustus 1867 – 23 februari 1900)
Uit: Sauerampfer und Bratkartoffeln oder Die Drei Idioten (Vertaald door Géza Révay)
“Schiedsrichter: Egal. Dann mach ich’s allein. Egal. Ich schaffe Ordnung. Stille. Es gab ein Diósgyôr-Honvéd, irgendwann. Da gibt’s ein Publikum, das wisst ihr auch. Der Schiedsrichter hat, ich weiß nicht mehr, wer er war, hat für Honvéd in der letzten Minute einen Freistoß gepfiffen. Sie haben das Tor gemacht und haben dadurch 1:0 gewonnen. Aber hinterher musste man den Schiedsrichter in Polizeiuniform hinausschmuggeln. Die Fans haben noch um Mitternacht die Ausfallstraßen mit ihren Wagen verbarrikadiert und am Bahnhof jeden Zug durchsucht. Der Schiedsrichter wurde in einem Polizeiauto aus der Stadt gebracht, dabei war der Freistoß berechtigt! Ich sag’s nur, weil auch ich immer das pfeife, was angesagt ist."
“June 19th, 1919 There's likely some polished way of starting a story like this, a clever bit of gaming that'd sucker people in surer than the best banco feeler in town. But the truth is that I haven't got the quick tongue or the slick wit for that kind of game. Words haven't figured much in my life, and though over the years I've met many of what the world counts to be the big thinkers and talkers of our times, I've stayed what most would call a plain man. And so a plain way of starting will suit me well. The first thing to do, along these plain lines, is to say why I've closed the shop up and come into the back office on a night when there's still plenty of business that might be done. It's a fine evening, the kind what I used to live for: a night when you can take in all the affairs of the avenue with nothing more than your shirtsleeves for cover, blowing the smoke of a dozen good cigarettes up to the stars above the city and feeling, on balance, like maybe there's some point to living in this madhouse after all. The traffic--gasoline-powered automobiles and trucks these days, not just clattering old nags dragging carriages and carts--has slowed quite a bit with the passing of midnight, and soon the after-supper ladies and gents will be over from the Albemarle Hotel and the Hoffman House to pick up their fine-blended smokes. They'll wonder why I've dosed early, but they won't wonder long before heading for some other shop; and after they've gone, quiet will settle in around this grand Flatiron Building with a purpose. She still lords it over Madison Square, the Flatiron does, with her solitary, peculiar silhouette and her fussy stone face, all of which, at the time she was built, had architects and critics going at each other tooth and nail. The Metropolitan Life Tower across the park may be taller, but it doesn't have near the style or presence; and next to the Flatiron, buildings like Madison Square Garden, topped by its once-shocking statue of naked Diana, just seem like hangovers from another age, an age that, looking back, feels like it passed in the space of a night. It was a gay night, many folks'd say; but for some of us, it was a strange and dangerous time, when we learned things about human behavior that most sensible people would never want to know. Even the few that might've been curious got all the grimness they could stand from the Great War. What people want now's a good time, and they want it with a vengeance.”
Les blés sont mûrs et la terre est mouillée Les grands labours dorment sous la gelée L'oiseau si beau, hier, s'est envolé La porte est close sur le jardin fané...
Comme un vieux râteau oublié Sous la neige je vais hiverner Photos d'enfants qui courent dans les champs Seront mes seules joies pour passer le temps
Mes cabanes d'oiseaux sont vidées Le vent pleure dans ma cheminée Mais dans mon cœur je m'en vais composer L'hymne au printemps pour celle qui m'a quitté
Quand mon amie viendra par la rivière Au mois de mai, après le dur hiver Je sortirai, bras nus, dans la lumière Et lui dirai le salut de la terre...
Vois, les fleurs ont recommencé Dans l'étable crient les nouveau-nés Viens voir la vieille barrière rouillée Endimanchée de toiles d'araignée
Les bourgeons sortent de la mort Papillons ont des manteaux d'or Près du ruisseau sont alignées les fées Et les crapauds chantent la liberté Et les crapauds chantent la liberté...
Tags:Jussi Adler-Olsen, James Baldwin, Isabel Allende, Kristine Bilkau, Philippe Soupault, Ernest Dowson, Zoltán Egressy, Caleb Carr, Félix Leclerc, Romenu
De Belgisch-Marokkaanse dichter en schrijverTaha Adnanwerd geboren op 2 augustus 1970 in Assfi, Marokko. Hij groeide op in Marrakesh en woont sinds 1996 in Brussel, waar hij werkt bij het Ministerie voor Franstalig Onderwijs. Hij publiceerde drie dichtbundels in het Arabisch en een in het Frans getiteld “Transparences” (2006). Hij organiseert een jaarlijks Arabisch literair festival, Al-Salon al-Adabi in Brussel. Adnan runt de Brusselse Arabische literaire salon. Zijn gedichten zijn vertaald in het Frans en het Spaans. Hij won de tweede prijs op het Internationaal Arabisch Festival van Monodrama in de Verenigde Arabische Emiraten 2011.
Exil du sable
Comme si du sable Nous commencions ces lignes Comme si du sable Nous commencions ces pas Comme si le chemin qui nous sépare Et les steppes de la tranquillité Ne sont que pièges Tissés par les araignées A travers nos chemins Pour chasser les gelinottes Comme si du sable Nous commencions ces lignes Comme si, aux ténèbres des déserts Nous accompagnons la flamme de ce bois Toi l’oiseau ignoré par les hauteurs Tu ne t’es pas encore aperçu Par quelle plaine Le sable du désert change ses apparences Pour dessiner l’architecture de l’égarement Tu ne t’es pas encore aperçu Quel papillon est papillon Et quel papillon est allusion? Et te voilà Continuant à boire la route d’un trait Jusqu’à ce que la neige de tes défaites Devienne entre tes compassions répétées Une flamme brûlante Je t’ai déjà averti (T’en souviens-tu maintenant?) De ne pas abandonner tes souliers Dans les chemins en friche Dans les parcours qui, Bien avant que tes pieds ne s’habillent de doigts, Les pas de ceux qui t’ont précédé L’ont déjà essayé Et ont traversé ses déserts et ses steppes - Oh mon cœur - Dès l’aube de l’insouciance Au crépuscule de la fatigue Comme si du sable Nous commencions ces lignes Comme si vers l’exil du sable Nous rampions Nous rampions Tout chemin N’est pas un chemin Voilà pourquoi c’est ici, Dans la tourmente des vents errants, Que tu as retrouvé La mort Et tu demeureras Nostalgique d’un rêve lointain Qui a tant désiré ton exaltation Il a retiré de ton cœur sa lumière Et il t’a jeté là où Il n’y a point de lumière Et te voilà maintenant T’éteindre Exil.
Komt er in de natuur een rechte lijn voor denk je; de horizon is er een en de zgn. pijpestelen als het giet, spiegelbeelden in een waterplas, de lijn die ze van de wereld scheidt - alleen met je oog half in het water zie je dat precies; evenwicht is ook zoiets, een vrouw als ze, de handen gevouwen om haar knie, met je praat, het tere streepje dat ze heeft, een paar stralen van de zon, perspectief geeft dat aan een wolk, de lijnen die van sterren beelden maken of van sommige bloemen vijfhoeken, daarmee bedoel je dan jezelf, een mol ben je op de grens van aarde en lucht.
God
Het laatste nieuws van de theologie wat niet zo wetenschappelijk is, tenminste wel leuk, is het geloof dat op een middag in het verleden op een bergwei die er niet meer is een man is neergestreken, zijn plaid heeft uitgelegd en daarop heeft gegeten, dat deze man niemand anders was dan God - te weten dat aldus uit Zijn Picknick, nadat hij weer was opgestegen, uit wat hij achterliet onverhoeds of verhoeds, dat is ons niet gegeven, dat uit Zijn Schillen en Zijn Dozen na eeuwen en eeuwen regen de eerste Paddestoel, de eerste mens, en daaruit ons geslacht is voortgekomen.
En daarom zet Hij op ons Zijn claim, omdat Hij de eerste was, en nu alleen. Wij groeien op met dovemansoren.
“Die nacht onweerde het, hij telde één twee drie vier vijf zes tussen bliksemschicht en donderslag, als het één tel was, nou dan was het onweer pal boven jouw straat maar zes, dan was de bliksem zes kilometer verderop. Achter het kamerscherm sliep moeder, het onweer had haar niet wakker gemaakt, ze was bang voor onweer. Ze draaide zich om, mompelend en onrustig, haar wangen waren rood alsof ze koorts had. Natuurlijk, dacht Max, ze slaapt door 't onweer heen door die slaappilletjes, anders riep ze hem, kwam hij naast haar liggen en was ze minder bang voor het onweer. Hoe vaak maakte ze hem 's nachts niet wakker met haar geroep, of misschien was het ijlen. Ze riep haar ouders, zijn opa en oma die hij zich nog goed herinnerde, en tante Henriëtte, tante Martha, Simon en Serah, maar er waren ook namen bij die hem niets zeiden. Dat roepen was al in 1945 begonnen. Omdat ze in één kamer sliepen, woonden, wasten en kookten, maakte ze de jongen daarmee wakker. Angstig ademloos beluisterde de twaalfjarige die dodendraf in haar ontmenselijkte stem. Het griezeligste was dat ze dan opstond en lopend dromend de grote koffer vanonder het bed trok, die daar vanwege ruimtegebrek stond. ‘Razzia, razzia!’ krijste ze dan. Max, die bang was dat mevrouw Joha, de kamerverhuurster weer zou dreigen hen eruit te zetten ‘als dat malle geschreeuw 's nachts niet ophield’, hield z'n moeder dan staande, trok haar ruw aan d'r lange grijzende haar, roepend ‘het is 1946, 1946 en voorbij, voorbij!’ Met een schok bleef ze dan staan, sperde de ogen wijd open en het leek alsof ze zich dan schaamde. Toen begreep hij nog niet dat het in haar klagend gaande zou blijven zoals zij gaande en klagend zou blijven in hèm. Veel sprak de moeder over dood. Hij dacht aan afgelopen zondag. Ze aten meloen, moeder, de lepel met vruchtvlees in haar hand zei ‘je grootvader was hier dol op’. Max was net bezig de pitten, samengeklit in een slijmerige brij, met z'n lepel eraf te halen, toen ze zich over de tafel boog, naar de pitten wees en zei ‘elke pit is een dode’. Werktuiglijk begon hij de pitten te tellen.”
Frans Pointl (1 augustus 1933 – 1 oktober 2015) Cover biografie
“Aadu Vassel had once lived in city, studied mathematics at Tartu University, played flute in an early music consort and made big plans for life, until one day he was struck by love – that first and true, grand and pure love which always strikes a person like a lightning bolt out of a clear blue sky. Aadu had been dating his loved one for three months, when he finally plucked up courage to reveal his true feelings to the girl - but she rejected his words, laughing. After that the wounded man swore to himself that if the most beautiful words one can ever say in this world were trampled into mud like this, no other words should follow either. And indeed – from that day on Aadu Vassel didn't say another word to anyone. Disappointed in people, life and himself, the young man moved in Tuhkja farm in Soomaa. That was the place of peace and silence, still out of the reach of noise made by people, with no culture or newspapers, nor electricity. He was surrounded by nothing but dozens of kilometres of woods, bogs and meadows, where wolves and bears wandered around. Aadu Vassel started a new life there in solitude, planted a garden around the house and ate food given by the Raudna River and the surrounding woods and bogs. Later, when the circumstances called for it, he started doing odd jobs in the nearest farms, reaching an agreement in everything by means of facial mimic and hand gestures. The people in Soomaa, never a particularly talkative crowd, were completely fine with such a way of communication. During the first couple of years, some friends from Tartu used to come to visit, and Aadu Vassel was always happy to host them, even though he still remained silent. He served them tea, fish and oven-baked potatoes, and in the shadows of mighty oak trees they drank wine and played joyful music around the fire. However, after one or two years Aadu was gradually forgotten, as the lives of his city friends got busier with the passing of time. Work needed to be done, children had to be raised, and quite frankly – it was a rather complicated undertaking to visit Aadu in the middle of the deep woods far away.”
I stood facing the horizon over the East Sea. What had become of the seventeen hundred koan-riddles? The sound of waves the sound of waves. Playing with you I threw them away.
A Rosary
Angulimala was a devil of a cutthroat. That fellow sliced off the fingers of the people he killed and wore them strung dingle-dangle around his neck, including his father's fingers.
That was a real hundred-eight bead rosary. Every bead on the string a life.
The Wind
Never beg the wind for mercy. Tall wild lilies and such scented white lilies and such one-day lilies and such once all your stems have snapped produce new buds. It's not too late.
Uit: DieTage der Bluegrass-Liebe (Vertaald door Rolf Erdorf)
“Sie gingen schwimmen. Alle wurden in einen Bus verfrachtet und zum Schwimmbad transportiert. Schon bald sprangen die Schnellsten vom niedrigen und die Mutigsten vom hohen Brett. Tycho auch. Er ging gern ins Wasser, auch wenn das hier etwas gewöhnungsbedürftig war. Sie mussten sich eine nummerierte Badekappe aufsetzen, und am Beckenrand stand ein hoher Stuhl. Auf dem saß ein Bademeister, der alles kontrollierte – bei der geringsten Kleinigkeit verhängte er eine Sperre. »Three minutes out, five minutes out!«, brüllte er. Es war wie beim Eishockey, nur dass die Wassertemperatur nicht stimmte. Sie schwammen schon eine Stunde. Und dann, plötzlich, passierte ungefragt alles Mögliche. Oliver ging fort. Er sagte, er wolle sich anziehen. Wieso? Hatte er keine Lust mehr? Tycho wollte fragen, wohin er gehe, sagen: Bleib doch noch etwas, warte doch, aber die japanischen Mädchen zogen ihn die Treppen zur Rutschbahn hinauf. Nachdem er hinuntergesaust war, rannte er aus dem Schwimmbad. Um nachzusehen, wohin Oliver ging. Um ihn noch kurz zu sprechen. Um notfalls ganz normal aufs Klo zu gehen. Beim Ausgang gab es einen großen Duschraum. Durch den musste man durch, wollte man die Umkleidekabinen erreichen. Badezeug aus und Abduschen war Pflicht, die Frauen zu den Frauen, die Männer zu den Männern. Und da sah Tycho, was er sah. Oliver stand in der Mitte des Duschraums. Die Sonne schien durch die Oberlichter. Schräg über tausend weiße Kacheln fiel ein Lichtstreifen. Und mitten in dem Licht, zwischen Reihen regnender Sprühköpfe, neun links und neun rechts, lief das Wasser über Olivers Gesicht. Er hattedie Augen geschlossen.“
Edward van de Vendel (Leerdam, 1 augustus 1964) Cover
“The more I read the more I know it now, heavier each day, that I need to write. I think of poetry and how I see it as just a raw block of stone ready to be shaped, the way words are never a horrible limit to me, just tools to shape. I just get the images from the upstairs vault (it all comes in images) and fling ’em around like bricks, sometimes clean and smooth and then sloppy and ready to fall on top of you later. Like this house where I got to sometimes tear out a room and make it another size or shape so the rest make sense…or no sense at all. And when I’m done I’m stoned as on whatever you got in your pockets right now, dig? Now I got all these diaries that have the greatest hero a writer needs, this crazy fucking New York. Soon I’m gonna wake a lot of dudes off their asses and let them know what’s really going down in the blind alley out there in the pretty streets with double garages. I got a tap on all your wires, folks. I’m just really a wise ass kid getting wiser and I’m going to get even somehow for your dumb hatred and all them war baby dreams you legt in my scarred bed with dreams of bombs falling above that cliff I’m hanging steady to. Maybe someday just an eight-page book, that’s all, and each time a page gets turned a section of the Pentagon goes blast up in smoke. Solid.”
Jim Carroll (1 augustus 1949 – 11 september 2009) Leonardo DiCaprio in de film "The Basketball Diaries" uit 1995
"It's no use. I'll never break free. Force of habit has forced my hand. All I ever wanted was to mold myself from something small and insignificant into something great, like a little Renaissance jewel, patiently chiseled, sparkling with intuition, shimmering with wisdom. Alas, idiotically, I chose to enroll myself in the bitter school of constraint. I've turned my psyche into a stopwatch of perfect and ineluctable exactitude--complete with alarm and glow-in-the-dark numerals ... I hear and see my failure at all times, and with absolute accuracy. And I suffer, unable to defeat my undignified genius, strangling everything from the tiniest whims to the most overwhelming urges. And yet ... I find that a new insurrection, timid yesterday, implacable today, is trying to create chaos in the already crowded house of my mind. To no avail. Constraint has long since castrated my need to be something in the eyes of the world. Instead I've only managed to be some thing." He wasn't actually speaking. His voice was directed inwards, towards a daimon curled up in his mind. Just then his manservant walked in. "Sir. Allow me to remind you that today, Sunday, at ten-thirty, you are scheduled to have your Turkish bath. You have only a few minutes if you still want to arrive on time. Shall I call for the car?" "Unbelievable! I've told you before, I never forget anything: the car has already been called for. Now, please see that you deliver this correspondence to the corresponding addresses. Today." The mechanical nod of his manservant's close-cropped head caused his chin to tap his chest. Then he bowed to hand Op Oloop hat, cane, and gloves."
Au palais de l'enfant sauvage Jaillirent des larmes de sel Leur éclat fut tel Que les gardes qui veillent Aux marches du palais Furent terrassés sans retour Dans un éblouissement de lune et de cristal Insoutenable et sans objet apparent.
Marine
Quel est ce flux Et ce reflux Qui montent sur moi, Et me font croire Que j’étais endormie, Sur l’île, Avant le montant, Et les vagues Maintenant Me surprennent Tout à l’alentour?
Est-ce dans un coquillage Que j’entends la mer? Est-ce le vent sur nos têtes, Ou le sang qui bat à ma tempe?
Dans quelle marine Ai-je donc vu mes yeux?
Qui donc a dit Qu’ils étaient calmes Comme un puits, Et qu’on pouvait S’asseoir sur la margelle Et mettre tout le bras Jusqu’au coude Dans l’eau lisse?
Gare aux courants du fond, Au sel, aux algues, Et aux beaux noyés Qui dorment les yeux ouverts, En attente de la tempête Qui les ramènera À la surface de l’eau, Entre les cils.
“But here is an artist. He desires to paint you the dreamiest, shadiest, quietest, most enchanting bit of romantic landscape in all the valley of the Saco. What is the chief element he employs? There stand his trees, each with a hollow trunk, as if a hermit and a crucifix were within; and here sleeps his meadow, and there sleep his cattle; and up from yonder cottage goes a sleepy smoke. Deep into distant woodlands winds a mazy way, reaching to overlapping spurs of mountains bathed in their hill-side blue. But though the picture lies thus tranced, and though this pine-tree shakes down its sighs like leaves upon this shepherd’s head, yet all were vain, unless the shepherd’s eye were fixed upon the magic stream before him. Go visit the Prairies in June, when for scores on scores of miles you wade knee-deep among tiger-lilies—what is the one charm wanting?—Water—there is not a drop of water there! Were Niagara but a cataract of sand, would you travel your thousand miles to see it? Why did the poor poet of Tennessee, upon suddenly receiving two handfuls of silver, deliberate whether to buy him a coat, which he sadly needed, or invest his money in a pedestrian trip to Rockaway Beach? Why is almost every robust healthy boy with a robust healthy soul in him, at some time or other crazy to go to sea? Why upon your first voyage as a passenger, did you yourself feel such a mystical vibration, when first told that you and your ship were now out of sight of land? Why did the old Persians hold the sea holy? Why did the Greeks give it a separate deity, and own brother of Jove? Surely all this is not without meaning. And still deeper the meaning of that story of Narcissus, who because he could not grasp the tormenting, mild image he saw in the fountain, plunged into it and was drowned. But that same image, we ourselves see in all rivers and oceans. It is the image of the ungraspable phantom of life; and this is the key to it all. »
Herman Melville (1 augustus 1819 - 28 september 1891) Gregory Peck als kapitein Ahab in de gelijknamige film uit 1956
Cees Nooteboom, Wouter Godijn, Grand Corps Malade, Joanne Rowling, Alain Nadaud, Daniel Bielenstein, Hans-Eckardt Wenzel, Ahmed Zitouni, Munshi Premchand
Nergens in dit helaal heb ik een vaste woonplaats Schreef hij op zijn hoed van cypressen. De dood nam zijn hoed af, Dat hoort zo. De zin is gebleven. Alleen in zijn gedichten kon hij wonen. Nog even en je ziet de kersenbloesem van Yoshino. Zet je sandalen maar onder de boom, leg je penselen te rusten. Berg je stok in je hoed, vervaardig het water in regels. Het licht is van jou, de nacht ook. Nog even, cypressehoed, en ook jij zult ze zien, De sneeuw van Yoshino, de ijsmuts van Sado, Het eiland dat scheepgaat naar Sorén over grafstenen golven.
En vannacht in de stenen stilte
En vannacht, in de stenen stilte van mijn kamer, het huis op het eiland, onder het web van sterren, de palmen roerloos, kwamen die andere stemmen, Auden en Frost en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders, in mijn haren, tegen de ramen, dichters, gedichten, droombeeld, verhaal, getijden van toen, ooit, nu, naast me, achter me, op de maat van de mot tegen het licht, zinnen, ooit hardop gesproken in een andere ruimte, nu bij mij binnengelopen als de omarming van vrienden, de monden van al deze doden in het middelste nachtuur, de adem waarvan ik leef, en jij.
Latijn
In een duister woud, zeker, en het midden al jaren voorbij, hoefde ik geen volkstaal meer uit te vinden.
Niets wat ik had te zeggen kon daarin nog klinken, mijn woorden waren weer latijn geworden, onleesbaar, gesloten.
Dichter, klerk, geheime diaken van de kleinste gemeente, de afkerige sekte van verhulde beduiding, gewend naar zichzelf,
een gnosis van gemaskerde zinnen in een steeds onherkenbaarder schrift.
Volle melk, hete aardappelen, schroeiend vlees. Meer! Erger! Waar is de slager? Daar achter die bloedrode horizon.
Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op weg.
Maar het was te vermoeiend. Geen van ons kwam aan.
en toen we stierven dachten we: er ontbreekt iets. Dit was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld en we zijn voor niets bang geweest.
Inmiddels waren we veranderd in bloemen: hyacinten, madeliefjes, tulpen, seringen enzovoort, enzovoort, en we bloeiden bokkig zwijgend en teleurgesteld. Ja, we bloeiden genadeloos.
Onze rok
Rock-'n-roll is here to stay! O jee, we veranderen
in reizigers. Met een zwak voor luitmuziek: sssst!
wind in riet. We houden nu het meest van zaken die je nauwelijks hoort of ziet.
Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water troost. Ondiep. Onze rok.
„Then, just when things were looking very serious for Frank, the report on the Riddles' bodies came back and changed everything. The police had never read an odder report. A team of doctors had examined the bodies and had concluded that none of the Riddles had been poisoned, stabbed, shot, strangled, suffocated, or (as far as they could tell) harmed at all. In fact (the report continued, in a tone of unmistakable bewilderment), the Riddles all appeared to be in perfect health - apart from the fact that they were all dead. The doctors did note (as though determined to find something wrong with the bodies) that each of the Riddles had a look of terror upon his or her face - but as the frustrated police said, whoever heard of three people being frightened to death? As there was no proof that the Riddles had been murdered at all, the police were forced to let Frank go. The Riddles were buried in the Little Hangleton churchyard, and their graves remained objects of curiosity for a while. To everyone's surprise, and amid a cloud of suspicion, Frank Bryce returned to his cottage on the grounds of the Riddle House. "'S far as I'm concerned, he killed them, and I don't care what the police say," said Dot in the Hanged Man. "And if he had any decency, he'd leave here, knowing as how we knows he did it." But Frank did not leave. He stayed to tend the garden for the next family who lived in the Riddle House, and then the next for neither family stayed long. Perhaps it was partly because of Frank that the new owners said there was a nasty feeling about the place, which, in the absence of inhabitants, started to fall into disrepair...”
Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965) Scene uit de film uit 2005, met o.a. Daniel Radcliffe als Harry
"Un matin, je me suis réveillé: j'avais cessé d'y croire. Un grand silence régnait dans la maison. Comme si la nature entière retenait son souffle. J'ouvris la fenêtre qui donnait sur la mer: le flux s'était retiré au loin pendant la nuit. Moi-même, je me retrouvais comme sur le sable. Quelque chose avait disparu de mon horizon mental, qui me laissait l'esprit vide et le coeur sec. Comme une histoire d'amour dont on revient soudain. Je n'eus pas même besoin d'aller jusqu'au placard: je savais qu'elle avait profité de mon sommeil pour s'éclipser. Ses chaussures à la main, elle était partie sans bruit, emmenant ses affaires et l'espoir où elle m'avait entretenu jusqu'ici. Qu'allais-je faire de moi à présent?” (...)
“Il s'était aperçu qu'il avait vécu dans un état de véritable sujétion vis-à-vis de l'écriture. Comme un prêtre fanatique. Un zélote. Un idolâtre qui se sacrifie à son idole, non pas faite de boit, de pierre ou d'os, mais d'encre et de papier : dans son temple, dont la bibliothèque labyrinthique imaginée par J.-L. Borges est le modèle, s'entassait la totalité des livres écrits depuis les commencements des temps, et à écrire jusqu'à la fin des siècles. En arrêtant d'écrire, il avait coupé court à cette fantasmagorie. Il avait entamé une cure de désintoxication douloureuse, pleine de doutes et d'austérités, à laquelle rien n'était susceptible d'échapper. Peut-être la disparition de ses certitudes en la toute-puissance de l'écriture, de l'abnégation que supposait cette pratique, de cette morale même qu'elle induisait le rendaient-elles mieux apte à démonter les mécanismes insidieux et pervers de la croyance, à aborder de front la question de l'absence radicale de Dieu. Pour retrouver le chemin de l'écriture après une déception pareille, il lui aurait fallu un enjeu de taille : à l'image par exemple de la lutte de Jacob avec l'Ange. Ou de ce Maldoror qui ne craignait pas d'outrager la figure même de Dieu."
„Vielleicht haben Kerle wie er noch eine Chance, wenn sie Football spielen können oder genug artistische Begabung besitzen, um eine Karriere als Wrestler zu starten. Aber vermutlich sind bei beiden Sportarten die Regeln für Jack zu kompliziert. Trotzdem bleibt die Tatsache mit den kreischenden Bikini-Mädchen. Und der durchtrainierte Körper. Jack sieht so selbstbewusst in die Kamera, weil er sich dessen vollkommen bewusst ist. Es würde mich nicht wundern, wenn er gleich in die Kamera grinsen und sagen würde: »Klar, Gregor, du lachst über mich. Aber diese Mädchen da, die tun alles für mich, wenn ich nur mit dem Finger schnippe. Und weißt du auch, warum? Weil ich ein wirklich cooler Typ bin, der zwar nichts im Kopf hat, aber zu hundert Prozent aus Muskeln besteht.« Ganz tief in mir wird mein schlechtes Gewissen gekitzelt. Und das nur, weil ich diesem Primaten beim Hantieren mit einer Motorsäge zusehe. Mein letztes Workout liegt schon länger als eine Woche zurück. Wenn das so weitergeht, kein Zweifel, werde ich die restlichen Samstagnächte meines Lebens alleine im Bett liegen. Und immer fetter werden. Das beste Mittel gegen meine Sekundendepression ist ein tiefer Schluck aus der Flasche. Das klappt immer. Außerdem sind Jack und seine Säge jetzt vom Bildschirm verschwunden. Dafür werden wir Zuschauer darüber aufgeklärt, dass die Sendung einen Sponsorpartner hat. Um genau zu sein, verdanken wir das sportliche Highlight einer Telefonnummer, die nun von einer Dolly-Buster-artigen Stimme melodisch vorgetragen wird: »Nullhundertneunzig und sechsmal die Sechs — die heiße Nummer mit den scharfen Girls. Komm, ruf an!"
"Insiste. M'appelle à la tâche. Rien à prouver. Aucune vérité à exhumer. Comprendre. Seulement comprendre. Se leurrer à la commande. Qu'importe ! Je ne le ménagerai plus. Le traquerai à la trace. Le rédigerai à l'émotion. Le raturerai de toute géographie connue. En ferai un cocu de l'histoire, celle des analphabètes, et l'autre aussi. Me vengerai de lui. L'empêcherai de me repasser par la tête. Expierai en lui. Le réincarnerai au hasard d'une ressemblance, d'une fraternité avouée, reconnue. Le comprendre. Tutoyer sa morgue figée en lucidité définitive. M'y habituer. L'apprivoiser. Et à chaque incursion, dans ce que j'aurai échafaudé avoir été lui, ressortir une fois de plus épuisé, vidé, plus mort que jamais, ivre de douleur nue, assoiffé de vie. C'est fou, le nombre de pistolets sommeillant dans des plumiers d'enfance ! Et qui, à la plus lointaine évocation, ne demandent qu'à partir. S'habiller de la grenaille des mots. S'éparpiller en vertige. Malik avait sûrement des yeux noirs. Des yeux de dégourdi, veloutés et brillants, toujours en mouvement. Des cheveux bouclés. Des mains de pianiste ou de voleur, faites pour récupérer et tuer. J'avoue m'être souvent laissé tenter. Me fondant dans des images de passage. Transitant dans l'assassin du jour, quelque chose de lui en retour. Troquant une de mes folies de rien pour l'ombre de ses aumônes de lucidité. Me brûlant à un tournant de mémoire. Lui ouvrant des réhabilitations posthumes. Lui traçant une fin de course plus raisonnable, quelque scénario de sortie plus acceptable, une fin de partie plus ordinaire, plus humble et moins animale dans son déroulement. Quelque chose comme une scène de ménage, avec les éclats de voix d'une rupture consommée. une porte qui claque. Un sanglot. Le silence.“
Ahmed Zitouni (Saïda, 31 juli 1949) Saïda, Algerije, raadhuis.
“In Banaras District there is a village called Bira in which an old, childless widow used to live. She was a Gond woman named Bhungi and she didn't own either a scrap of land or a house to live in. Her only source of livelihood was a parching oven. The village folk customarily have one meal a day of parched grains, so there was always a crowd around Bhungi's oven. Whatever grain she was paid for parching she would grind or fry and eat it. She slept in a corner of the same little shack that sheltered the oven. As soon as it was light she'd get up and go out to gather dry leaves from all around to make her fire. She would stack the leaves right next to the oven, and after twelve, light the fire. But on the days when she had to parch grain for Pandit Udaybhan Pandey, the owner of the village, she went to bed hungry. She was obliged to work without pay for Pandit Udaybhan Pandey She also had to fetch water for his house. And, for this reason, from time to time the oven was not lit. She lived in the Pandit's village, the refore he had full authority to make her do any sort of odd job. In his opinion if she received food for working from him, how could it be considered as work done without pay? He was doing her a favour, in fact, by letting her live in the village at all. It was spring, a day on which the fresh grain was fried and eaten and given as a gift. No fire was lit in the houses Bhungi's oven was being put to good use today. There was a crowd worthy of a village fair around her. She had scarcely opportunity to draw a breath. Because of the customer's impatience, squabbles kept breaking out. Then two servants arrived, each carrying a heaped basket of grain from Pandit Udaybhan with the order to parch it right away. When Bhungi saw the two baskets she was alarmed. It was already after twelve and even by sunset, she would not havetime to parch so much grain. Now she would have to stay at the oven parching until after dark for no payment. In despair she took the two baskets. One of the flunkeys said menacingly, 'Don't waste any time or you'll be sorry.'
Munshi Premchand (31 juli 1880 –8 oktober 1936) Monument in Lamhi
Tags:Cees Nooteboom, Wouter Godijn, Grand Corps Malade, Joanne Rowling, Alain Nadaud, Daniel Bielenstein, Hans-Eckardt Wenzel, Ahmed Zitouni, Munshi Premchand, Romenu
Frans Budé, Patrick Modiano, Maja Lunde, Emily Brontë, Cherie Priest, Pauline van der Lans
Dolce far niente
De brug over de Maas bij Wessem
Het oversteken van de Maas
Bij elke stap bezig met de overkant. Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw, onbevreesd dansend boven de stenen brug.
De overkant is een belofte, komt huizenhoog me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over.
Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid, keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte van afscheid en aankomst, terwijl ik mij met kloppend hart voorwaarts spoed, naamloos opga in de drukte.
Almaar dichter op de andere oever aan, vergezicht dat eindeloos zich ontvouwt, stadsgrond wordt, waterloop. Droom die ik bewaar, ik draag hem met mij mee.
Frans Budé (Maastricht, 28 december 1945) De Sint Servaasbrug in Maastricht
Uit: The Search Warrant (Vertaald door Joanna Kilmartin)
“Eight years ago, in an old copy of Paris Soir dated December 31 1941, a headline on page three caught my eye: PARIS Missing, a young girl, Dora Bruder, age 15, height 1.55m, oval-shaped face, grey-brown eyes, grey sports jacket, maroon pullover, navy-blue skirt and hat, brown gym shoes. Address all information to M and Mme Bruder, 41 Boulevard Ornano, Paris. I had long been familar with the area around the Boulevard Ornano. As a child, I would accompany my mother to the Saint-Ouen flea markets. We would get off the bus either at the Porte de Clignancourt or, occasionally, outside the 18th arrondissement Town Hall. Always, it was a Saturday or Sunday afternoon. I am writing these pages in November 1996. It seldom stops raining. Tomorrow we shall be in December, and 55 years will have passed since Dora ran away. It gets dark early, and it is just as well: night obliterates the greyness and monotony of these rainy days when one wonders if it really is daytime, or if we are not going through some intermediary stage, a sort of gloomy eclipse lasting til dusk. Then the street-lamps and shop windows and cafés light up, the evening air freshens, contours sharpen, there are traffic jams at the crossroads and hurrying crowds in the streets. And in the midst of all these lights, all this hubbub, I can hardly believe that this is the city where Dora lived with her parents, where my father lived when he was 20 years younger than I am now. I feel as if I am alone in making the link between Paris then and Paris now, alone in remembering all these details. There are moments when the link is stretched to breaking-point, and other evenings when the city of yesterday appears to me in fugitive gleams behind that of today.”
Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)
De Noorse schrijfster en scenariste Maja Lundewerd geboren in Oslo op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog.
Uit: Die Geschichte der Bienen(Vertaald doorUrsel Allenstein)
„Heute war ich auf Feld 748 eingesetzt. Wie viele es insgesamt waren, wusste ich nicht, aber meine Gruppe war eine von hunderten. In unseren beigefarbenen Arbeitsanzügen glichen wir einander wie die Bäume und hingen bei der Arbeit so dicht beieinander wie deren Blüten. Niemals allein, immer zu einer Traube gedrängt, ob hier oben in den Bäumen oder unten entlang des Pfades, wenn wir von einem Feld zum nächsten zogen. Nur in unseren kleinen Wohnungen hatten wir einige wenige Stunden am Tag für uns. Das übrige Leben fand hier draußen statt. Es war still. Während der Arbeit durften wir nicht miteinander reden. Nur unsere vorsichtigen Bewegungen in den Bäumen waren zu hören und hin und wieder ein leises Räuspern oder Gähnen oder das Reiben der Arbeitskleidung an den Stämmen. Manchmal gab es auch einen Laut, den wir hassen gelernt hatten – ein Ast, der knackte und schlimmstenfalls sogar brach. Davon abgesehen machte nur der Wind Geräusche, wenn er durch die Zweige fuhr und über die Blüten strich oder durch das Gras auf dem Boden raschelte. Er wehte von Süden her, aus Richtung des Waldes. Im Gegensatz zu den weißblühenden Obstbäumen, die noch kein Laub trugen, wirkte der Wald dunkel und ungezähmt, und schon in wenigen Wochen würde er eine noch üppigere, grüne Mauer bilden. Wir gingen nie hinein, hatten dort nichts zu erledigen. Und neuerdings gab es Gerüchte, dass er gerodet werden sollte, um einer neuen Plantage Platz zu machen. Jetzt summte aus Richtung des Waldes eine Fliege heran, ein seltener Anblick, so wie ich schon seit Tagen keine Vögel mehr gesehen hatte, auch sie waren weniger geworden. Sie machten Jagd auf die wenigen Insekten, die es noch gab, und hungerten ansonsten wie der Rest der Welt auch. Ein Geräusch durchschnitt die Stille. Es war die Pfeife, die von der Baracke der Aufseher herüberdrang, das Signal zur zweiten und letzten Pause des Tages. Erst jetzt fiel mir auf, wie trocken meine Zunge war. Wie eine zusammenhängende Masse glitten die anderen Arbeiterinnen und ich von den Bäumen hinab. Meine Kolleginnen unterhielten sich. Kaum war es erlaubt, setzte ihr wildes Plappern ein, als hätte man einen Schalter umgelegt."
‘What the devil is the matter?’ he asked, eyeing me in a manner that I could ill endure, after this inhospitable treatment. ‘What the devil, indeed!’ I muttered. ‘The herd of possessed swine could have had no worse spirits in them than those animals of yours, sir. You might as well leave a stranger with a brood of tigers!’ ‘They won’t meddle with persons who touch nothing,’ he remarked, putting the bottle before me, and restoring the displaced table. ‘The dogs do right to be vigilant. Take a glass of wine?’ ‘No, thank you.’ ‘Not bitten, are you?’ ‘If I had been, I would have set my signet on the biter.’ Heathcliff’s countenance relaxed into a grin. ‘Come, come,’ he said, ‘you are flurried, Mr. Lockwood. Here, take a little wine. Guests are so exceedingly rare in this house that I and my dogs, I am willing to own, hardly know how to receive them. Your health, sir?’ I bowed and returned the pledge; beginning to perceive that it would be foolish to sit sulking for the misbehaviour of a pack of curs; besides, I felt loth to yield the fellow further amusement at my expense; since his humour took that turn. He—probably swayed by prudential consideration of the folly of offending a good tenant—relaxed a little in the laconic style of chipping off his pronouns and auxiliary verbs, and introduced what he supposed would be a subject of interest to me—a discourse on the advantages and disadvantages of my present place of retirement. I found him very intelligent on the topics we touched; and before I went home, I was encouraged so far as to volunteer another visit tomorrow. He evidently wished no repetition of my intrusion. I shall go, notwithstanding. It is astonishing how sociable I feel myself compared with him."
Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848) Anita Caprioli (Catherine) en Alessio Boni (Heathcliff) in een Italiaanse tv-film uit 2004.
“I escaped Chapelwood under the cover of daylight, not dark-ness. The darkness is too close, too friendly with the terrible folk who worship there. (The darkness would give me away, if I gave it half a chance.) So I left them an hour after dawn, when the reverend and his coterie lay sleeping in the hall beneath the sanctuary. When last I looked upon them, taking one final glance from the top of the stairs—down into the dim, foul-smelling quarter lit only with old candles that were covered in dust—I saw them tangled together, limb upon limb. I would say that they writhed like a pit of vipers, but that wasn't the case at all. They were immobile, static. It was a ghastly, damp tableau. Nothing even breathed. I should have been down there with them; that's what the reverend would've said if he'd seen me. If he'd caught me, he would've lured me into that pallid pile of flesh that lives but is not alive. He would have reminded me of the nights I've spent in the midst of those arms and legs, tied together like nets, for yes, it is true: I have been there with them, among the men and women lying in a heap in the cellar. I have been a square in that quilt, a knot in that rug of humanity, skin on skin with the boneless, eye-less things that are not arms, and are not legs. (I dream of it now, even when I'm not asleep.) But never again. I have regained my senses—or come back to them, having almost fled them altogether. So what sets me apart from the rest of them, enthralled by the book and the man who wields it? I cannot say. I do not know. I wanted to be with them, to be like them. I wanted to join their ranks, for I believed in their community, in their goals. Or I thought I did. I am rethinking all the things I thought. I am fashioning new goals, goals that will serve mankind bet-ter than the distant, dark hell that the reverend and his congrega-tion seek to impose upon us all. They taught me too much, you see. They let me examine too many of their secrets too closely. and taste too much of the power they chase with their prayers and their formulas. When they chose me for an acolyte, they chose poorly. I take comfort in this, really, I do. It means that they can misjudge.”
“Haar benen bungelden naast het ronddraaiende achterwiel. Met haar handen omklemde ze de onderkant van het zadel. Liever zou zij haar armen rond haar vaders middel slaan. Haar wang tegen de warme rug, waarvan de wervels scherp boven elkaar lagen gestapeld, licht gebogen onder zijn overhemd. Als zij haar vader vasthield, zou zij nooit vallen. Het sterke lijf zou haar op-vangen en beschermen. En als zij dan straks halt hielden, zou haar vader haar van de bagagedrager zwieren. Natuurlijk kon zij best zelf afstappen, maar haar vader wilde haar graag optillen, omdat hij haar zo lang niet gezien had. Zo lang niet had kunnen vastpakken. Niet had kunnen aanraken. En dan zou hij met zijn hand door haar haren raggen, de knokkels op haar schedel. 'Zo, meisje.' De schroeven onder het zadel waren verroest. Het was een oude fiets. Oom Aad en oom Jo brachten er nog niet zo lang geleden venetskrantjes mee rond, maar dat hoefde nu niet meer. Haar vaders voeten op de piepende pedalen. Door zijn zomer-broek heen schemerden magere benen. Knokig. Een laagje vet met daaronder botten. 'Had je me in Chunkai moeten zien: had hij gezegd toen haar moeder haar zorg uitsprak. 'Ik ben een gevulde kerstkalkoen vergeleken met toen.' In de gang fluisterden oom Daan en oom Jaap woorden als 'ontberingen', 'mensonterende omstandigheden', 'kassian', 'voor lijk achtergelaten', en 'wonderbaarlijk'. En zij schudden hun hoofden. Zij keek naar beneden en zag haar schoenen met de kale neu-zen en daaronder het voorbijflitsende pad. De schoenen werden te klein. Nog even en ze gingen naar Mietsie van oom Jo. De lammetjes die in het voorjaar nogklein en wollig waren, ston-den nu net zo bedaard in de wei te grazen als volwassen schapen. Hoe zij, een paar weken geleden nog maar, struikelden over hun pootjes van vilt, en opsprongen naar elkaar. Wat had zij daarom moeten lachen. Nadoen kon je het niet. Elke dag fietste zij met haar moeder na het avondeten door de weilanden bi) Monster. Hoe fris het rook in het voorjaar, naar avonturen en nieuw leven. En dan nu de verzadigde zomergeur, die loom maakte. Niet zelf fietsend maar achterop. Trosjes vliegen en muggen in de lucht, het opschietende mais, akkers vol korenbloemen en klaprozen in het bermgras, beloftevol als haar moeders zomerrok tijdens een dagje uit.”
Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963) Cover
De Nederlandse dichteres Aly Freijewerd geboren in Veelerveen op 30 juli 1944. Freije groeide op in Oost-Groningen. Zij studeerde sociologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij werkte als docent en later als leerplanontwikkelaar en vakdidacticus in het tweedekansonderwijs. Daarna was zij een aantal jaren werkzaam bij een landelijk informatiecentrum voor schrijvers in Amsterdam (1993-2000). Voor “Schrijven Magazine” schreef ze artikelen over schrijfprocessen en schrijfdidactiek. Freije gaf jarenlang schrijfcursussen aan groepen van beginnende tot meer ervaren schrijvers en ontwikkelde, in samenwerking met beeldende kunstenaars, creatieve projecten en schrijfworkshops. Ze schrijft in het Nederlands en in het Gronings. Ze won de Freudenthal-prijs voor Nedersaksische literatuur 2008. Werk van haar verscheen ook in diverse bloemlezingen en verzamelbundels. Gedichten verschenen op internet tijdschriften als 'De Contrabas', ‘De Brakke Hond’, 'Tzum' , ‘Krakatau’ en Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift. Freije werkt tegenwoordig als docente schrijven aan de Schrijversvakschool Groningen. In 2008 ontving zij de Duitse Freudenthal-prijs voor nieuwe Nedersaksische literatuur en in 2009 de Provinciale Literaire Prijs van Stichting 't Grunneger Bouk.
Hokkelingen
Een hoopje nattig bont leert te beginnen op hoge poten, de vastberadenheid om steeds weer struikelend op te krabbelen
ik kruip in het kalverhok tegen haar krullerig lijf in vers stro, roestig bloed en moederkoek van nageboorte, gespeend van melk en tepels dromen we elkaars adem weg
straks dansen we de wankelbenen los in klavervelden, reikhalzen aan de waterkant al weten we van kuddegeest, wetten van ruilverkaveling, prikkeldraad, we leggen ons in de avond neer, herkauwen, leren bivakkeren in onszelf
en in alle weiden bij tegenwind, gesloten hekken de plek die we verlaten hebben, de warmte blijven voelen, waar de moeder lag.
Zij vervoegt de klei
Scheuren trekt ze in de klei, demonteert haar meisjesjaren onderzoekt gedachtekieren, kneedt woorden, bergt geheimen op, kan er zomaar tussen vallen
– diep zijn de sporen die de vader met rechte hand haar jeugd in ploegt, hij wijst haar het eerste groen van wintertarwe, bij God, over de dijk komen alle lijnen samen
hij legt haar languit in de voren, van dichtbij ziet ze barsten, lieveheersbeestjes ontvouwen vleugeltjes van glas, zij wil op blote voeten over stoppelvelden rennen –
bij schemer is zij soms te zien met wilde eenden, ze glijden samen door de klei, glippen sloten in, zoeken bodems af in kopstand
waar de boer onafgebroken zijn lijnen trekt, waggelt ze achter hem aan, vindt koppig zijn grote hand terug kneedt de klei in nieuwe vormen.
