De Duitse dichter en schrijver en uitgever Manfred Jendryschik werd geboren op 28 januari 1943 in Dessau. Zie ook mijn blog van 28 januari 2009 en ook mijn blog van 28 januari 2010.

Vom Wasser

Manchmal, scheint’s tröstlich, gehen auch die Könige
baden, siehe der zweite Ludwig, soeben
war er noch da, nun sucht er Atlantis. Die Immunität
von Pinochet wurde zu spät aufgehoben, Franco
starb friedlich im Bett wie Stalin, der Mörder
von Luther King sollte nie gefunden werden. Warum
nur, fragt sich der kleine Mann in der Wanne (und sei’s drum:
Müller-Lüdenscheidt) etabliert sich das Unrecht
so weltweit und immer wieder, ganz sentimental-
faschistoid-heimatliebend, Mr. President? Usedoms
genannte Kaiserbäder sagen ein Herzliches
Willkommen wie auch den Diktatoren
der Kontinente, aber die waschen sich, hört man, anderswo
in aller Unschuld das Blut von den Fingernägeln.
Und es hilft ja auch nichts,
  regelmäßig die Kurtaxe zu zahlen.

Manfred Jendryschik (Dessau, 28 januari 1943)

Dessau 

De Amerikaanse schrijver, satiricus en komiek Mo Rocca werd geboren op 28 januari 1969 in Washington, DC. Zie ook mijn blog van 28 januari 2009 en ook mijn blog van 28 januari 2010.

Uit: All the Presidents' Pets

„The segment was part of MSNBC’s latest experiment in primetime news, Hard Time with Jim Traficant, starring the flamboyant former Ohio congressman and convict with the Davy Crockett hairpiece. From prison Jim had seen me on TV and become a fan. When MSNBC approached him, he demanded I join the ensemble. “You get me that Mo. He works my funnybone real good.”

Unfortunately Hard Time was scheduled against the mighty Bill O’Reilly. If O’Reilly and his two million viewers occupied a no-spin zone at the nucleus of cable news, we were a negatively charged speck in the outermost valence shell.

This was hardly the kind of work I envisioned when as a boy I dreamed of covering presidential politics. It was humbling, to say the least. (Only moments earlier C-SPAN’s Brian Lamb had gone ballistic on me for overheating his Sara Lee cheese Danish. “You’re supposed to poke a hole in the plastic before you nuke it, retard!” he shouted.) To make matters worse I was saddled with a 315-pound cameraman named Phil, who spent most of the day on his cell phone, strategizing with the other co-plaintiffs from his never-ending class action obesity suit against McDonald’s. “You heard it here first, girlfriend. Our payday is coming!” he screamed into his phone that morning. If I tried to get sharp with him, he only threw it back in my face, reminding me of his own glory days. “When Morley interviewed Betty Ford, guess who did the light-meter reading,” he gloated.“

Mo Rocca (Washington, 28 januari 1969)

De Duitse schrijver Hermann Peter Piwitt werd geboren op 28 januari 1935 in Wohldorf bij Hamburg. Zie ook mijn blog van 28 januari 2007 en ook mijn blog van 28 januari 2009 en ook mijn blog van 28 januari 2010.

Uit: Ein unversöhnlich sanftes Ende

„Aber da spielte Ditschi schon im ersten Club der Stadt. Und natürlich hatte er, wie jeder ordentliche Mensch, einen richtigen Nachnamen. Aber der tat nichts zur Sache und interessierte nur die Zeitungen, in denen er nun jeden Montag stand als der, der an allen vorbei, an dem niemand vorbei. Für das Territorium spielte er viele Male. Und noch immer, wenn die Wochenschau ihn zeigte, wirkte er dabei weich, schlaksig, fast pomadig. Aber machte er dann ernst, tanzte er die Gegner aus, glitt um sie herum, als habe sich die Brillantine irgendwann wie ein auratischer Film um seinen Körper gelegt.
Tatsächlich war er am Ende der einzige mir bekannte Mensch, der die Redensart beglaubigte, daß jemand wie ein Fragezeichen aussah. Zum Glück hatte er es da schon nicht mehr nötig, nach überhaupt etwas auszusehen. Er war längst Ehrenbürger der Stadt, besaß Mietshäuser und ließ es sich nicht nehmen, hieß es, im Verzugsfall auch mal persönlich zu kassieren. Und die Betroffenen waren so geschmeichelt, daß sie lieber mal auf eine neue Kinderkarre, den dringend notwendigen Wintermantel verzichteten, als einem wie ihm was schuldig zu bleiben.
So war ich auch nicht überrascht, als ich, vor einigen Jahren, in einen Findling am Eingang zu einem kleinen Stück Grün mit Büschen und Bänken im Zentrum des Viertels seinen Namen eingemeißelt fand. Man hatte das Grün zum Park erklärt und, nachdem Ditschi einen Verkehrsunfall nicht überlebt hatte, nach ihm benannt. Seitdem sitze ich oft da. Nicht unbedingt wegen Ditschi, sondern weil es dort an ersten sonnigen Frühlingstagen wärmer als woanders, weil windstill, ist. Auch sind große Läden gleich in der Nähe und ein Blumenstand mit einer Hutzel, von deren angegrauten Rosen meine Frau, die Blumen liebt, behauptete, schönere und billigere gebe es nirgendwo.“

Hermann Peter Piwitt (Wohldorf, 29 januari 1935)

De Franse schrijfster Colette werd geboren op 28 januari 1873 in Saint-Sauveur-en-Puisaye. Zie ook mijn blog van 28 januari 2007 en ook mijn blog van 28 januari 2009 en ook mijn blog van 28 januari 2010.

Uit: Claudine à l'école

“Chers bois! Je les connais tous; je les ai battus si souvent. Il y a les bois-taillis, des arbustes qui vous agrippent méchamment la figure au passage, ceux-là sont pleins de soleil, de fraises, de muguet, et aussi de serpents. J'y ai tressailli de frayeurs suffocantes à voir glisser devant mes pieds ces atroces petits corps lisses et froids; vingt fois je me suis arrêtée, haletante, en trouvant sous ma main, près de "la passe-rose", une couleuvre bien sage, roulée en colimaçon régulièrement, sa tête en dessus, ses petits yeux dorés me regardant; ce n'était pas dangereux, mais quelles terreurs! Tant pis, je finis toujours par y retourner seule ou avec des camarades; plutôt seule, parce que ces petites grandes filles m'agacent, ça a peur de se déchirer aux ronces, ça a peur des petites bêtes, des chenilles velues et des araignées des bruyères, Si jolies, rondes et roses comme des perles, ça crie, c'est fatigué, insupportables enfin.“

Colette (28 januari 1873 – 3 augustus 1954)

De Duitse dichter en schrijver Christian Felix Weiße werd geboren op 28 januari 1726 in Annaberg, in het Erzgebergte. Zie ook mijn blog van 28 januari 2007 en ook mijn blog van 28 januari 2009 en ook mijn blog van 28 januari 2010.

Der traurige Lukas

Als Lukas bey der Flasche saß,

Da weint er laut bey jedem Glaß,

Das er sich eingeschenkt:

Sein Nachbar sah ihm lange zu,

Und rief zuletzt: was weinest du?

Mein, sag mir, Lukas, was dich kränkt?

Die Flasche, seufzt er, kränket mich!

Trink ich einmal, wie grämt sie sich!

Wie schrecklich nimmt sie ab!

Ach ja, rief Stax, itzt seh ichs ein!

Und half dem armen Lukas schreyn,

Wenn dieser ihm zu trinken gab.

Christian Felix Weiße (28 januari 1726 – 16 december 1804)

Portret door Anton Graff, rond 1769

28-01-2011 om 16:54 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver James Grippando werd geboren op 27 januari 1958 in Waukegan, Illinois. Zie ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: The Abduction

„Allison could feel her heart pounding. Her lungs burned as she fought forair. The treadmill's digital display told her she was passing the two-milemark. She punched the speed button to slow the pace and catch her breath.Perspiration soaked her, pasting the nylon sweat pants and extra-large T-shirtto her trim forty-eight-year-old body. It was her favorite T-shirt, whitewith bright red and blue lettering.

It read, "Leahy for President--A New Millennium."

After nearly four years as the United States attorney general, Allison wasjust fifteen days away from the historic date on which voters would decidewhether the nation's "top cop" would become its first woman president.The race was wide-open and without an incumbent, as her boss--DemocraticPresident Charlie Sires--was at the end of his second and final four-yearterm. Allison was his second-term attorney general, part of the president'sshake-up of his own cabinet upon reelection in 1996. Eight months ago, Allisondidn't consider herself a serious presidential contender. But when the Republicansnominated Lincoln Howe, the nation's most beloved black man, the polls madeit clear that the only Democrat who could beat him was a charismatic whitewoman.

Ironically, thirty minutes of walking in place on the treadmill had actuallyput Allison thirty miles closer to her afternoon rally in Philadelphia.She was on the last leg of a two-day bus tour through Pennsylvania, a criticalswing state with twenty-four electoral college votes. Her campaign bus hadlogged nearly ten thousand miles in the past six months.”

James Grippando (Waukegan, 27 januari 1958)   

De Duitse schrijver Benjamin von Stuckrad-Barre werd op 27 januari 1975 in Bremen geboren. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Auch Deutsche unter den Opfern

“Abspann, schnell raus, und ein Lob an Til Schweiger, da ist ihm etwas Außerordentliches gelungen. Kein Strafzettel, Schweiger hat unübersehbar zur Zeit das, was man einen Lauf nennt. Im Auto dann dezidierteres Lob, auch einzwei dezent kritische Anmerkungen - da wird Schweigers Blick blitzkühl, er tritt jetzt ziemlich aufs Gas. Und, auch, was soll`s denn auch. Schweiger kann momentan jeder Kritik den Mittelfinger zeigen, via Rückspiegel. Ohnehin sitzt er in dieser Sorte Wagen, die einem das Gefühl vermittelt, man könne, wenn sich ein kleines, hupendes Nichts einem entgegenstellt, zur Not auch glatt drüberwegfahren.”

Benjamin von Stuckrad-Barre (Bremen, 27 januari 1975)

De Engelse dichter en schrijver Lewis Carroll werd op 27 januari 1832 in Daresbury. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Alice in Wonderland

„Presently she began again. 'I wonder if I shall fall right through the earth! How funny it'll seem to come out among the people that walk with their heads downward! The Antipathies, I think - ' (she was rather glad there was no one listening, this time, as it didn't sound at all the right word) ' - but I shall have to ask them what the name of the country is, you know. Please, Ma'am, is this New Zealand or Australia?' (and she tried to curtsey as she spoke - fancy curtseying as you're falling through the air! Do you think you could manage it?) 'And what an ignorant little girl she'll think me for asking! No, it'll never do to ask: perhaps I shall see it written up somewhere.'
Down, down, down. There was nothing else to do, so Alice soon began talking again. 'Dinah'll miss me very much to-night, I should think!' (Dinah was the cat.) 'I hope they'll remember her saucer of milk at tea-time. Dinah my dear! I wish you were down here with me! There are no mice in the air, I'm afraid, but you might catch a bat, and that's very like a mouse, you know. But do cats eat bats, I wonder?' And here Alice began to get rather sleepy, and went on saying to herself, in a dreamy sort of way, 'Do cats eat bats? Do cats eat bats?' and sometimes, 'Do bats eat cats?' for, you see, as she couldn't answer either question, it didn't much matter which way she put it. She felt that she was dozing off, and had just begun to dream that she was walking hand in hand with Dinah, and saying to her very earnestly, 'Now, Dinah, tell me the truth: did you ever eat a bat?' when suddenly, thump! thump! down she came upon a heap of sticks and dry leaves, and the fall was over.“

Lewis Carroll (27 januari 1832 – 14 januari 1898)

De Franse schrijfster Eliette Abécassis werd geboren op 27 januari 1969 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Une affaire conjugale

„Il n'y a pas de vol entre époux.
La serrure toute simple, ancienne, ne devait pas poser  de problème. Elle avait été lubrifiée, sans doute pour  pouvoir être fermée à clef facilement. Avec un rayon de roue, pris sur un vieux vélo, je fis rebondir le crochet, en app iquant une pression régulière sur les goupilles.
Je me concentrais sur le geste et non sur l'ouverture. Mes mains étaient correctement positionnées : certaines articulations immobiles, d'autres en mouvement. Pendant que le majeur et l'annulaire fournissaient un point d'appui, l'index manipulait le rayon. Il fallait visualiser la serrure pour en venir à bout. À force de tâtonnements, je commençais à m'en faire une image précise. Je remarquai qu'une seule goupille bloquait l'ouverture des deux plaques. Grâce au crochet, je forçai sur la serrure en
poussant sur la plaque du bas.Tout en maintenant l’ a pression, je consu tai ma montre : il ne devait pas revenir avant deux heures.
Même s'il ne m'avait jamais fait la surprise de rentrer plus tôt, je redoutais une arrivée intempestive. Les oreilles dressées comme un chien pour entendre l’a porte d'entrée s'ouvrir, j'étais prête à bondir à la minute même où il surgirait. La serrure semblait de plus en plus réceptive. Je la sentis prête, cette fois, à céder. Je tentais de rester calme. Encore un tout petit effort. Enfin, j'entendis le déclic. La porte s'ouvrit.“

Eliette Abécassis (Straatsburg, 27 januari 1969)

De Brits-Amerikaanse schrijver Alexander Stuart werd geboren op 27 januari 1955 in Brighton. Zie ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Only in Miami (About making The End of America)

„I had lived in Miami - specifically, in increasingly trendy South Beach - for almost eight years, and had written a book about the insanity of everyday existence there called Life On Mars, but of course by the time we came to make the documentary I had moved to Los Angeles, and thus we had to find a justification for me coming back. One of the reasons I had written a non-fiction book about the place was that when I tried to write a novel, I realised that the people I knew - John Hood, for instance, an affluently born white boy who lived his life like a 50s B-movie gangster, right down to the suit and hat - were stranger than anything I could invent.

So for the documentary we thought we'd try the same approach: I would return to Miami from LA to research a movie script, also to be called The End Of America, and we would film me meeting Miami natives - many of them teenagers, like the club kids I had written about in the book - and try to persuade them actually to perform in the drama they inspired. That way, we could make a film which explored, in true docu-soap fashion, the real lives of these characters, while also seeing how those lives might be shaped into some kind of fiction - a loose plot I had developed based on an incident a friend had told me about, when she had shot a gun at a wall in frustration, and realised that she might have accidentally killed someone on the other side.“

27-01-2011 om 19:44 geschreven door Romenu  

De Canadese Schrijver Mordecai Richler werd geboren op 27 januari 1931 in Montreal. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Mordecai Richler Was Here: Selected Writings

 “And who came rank one, may I ask?”
    Mrs. Klinger’s boy, alas. Already the phone was ringing. “Yes, yes,” my mother said to Mrs. Klinger, “congratulations, and what does the eye doctor say about Riva, poor kid, to have a complex at her age, will they be able to straighten them….”
    Parochial school was a mixed pleasure. The old, underpaid men who taught us Hebrew tended to be surly, impatient. Ear-twisters and knuckle-rappers. They didn’t like children. But the girls who handled the English-language part of our studies were charming, bracingly modern, and concerned about our future. They told us about El Campesino, how John Steinbeck wrote the truth, and read Sacco’s speech to the court aloud to us. If one of the younger, unmarried teachers started out the morning looking weary, we assured each other that she had done it the night before. Maybe with a soldier. Bareback.
    From parochial school, I went on to a place I call Fletcher’s Field High in the stories and memoirs that follow. Fletcher’s Field High was under the jurisdiction of the Montreal Protestant School Board, but had a student body that was nevertheless almost a hundred percent Jewish. The school became something of a legend in our area. Everybody, it seemed, had passed through FFHS: Canada’s most famous gambler. An atom bomb spy. Boys who went off to fight in the Spanish Civil War. Miracle-making doctors and silver-tongued lawyers. Boxers. Fighters for Israel. All of whom were instructed, as I was, to be staunch and bold, to play the man, and, above all, to

    Strive hard and work
    With your heart in the doing.
    Up play the game,
    As you learnt it at Fletcher’s.

Again and again we led Quebec province in the junior matriculation results. This was galling to the communists among us, who held we were the same as everyone else, but to the many more who knew that for all seasons there was nothing like a Yiddish boy, it was an annual cause for celebration.”

Mordecai Richler (27 januari 1931 – 3 juli 2001)

Richler in de jaren 1950

De Amerikaanse schrijver Ethan Mordden werd geboren op 27 januari 1947 in Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: The Guest List

„Grand Hotel: The Round Table
The revolution collected its poster children in yet another hotel, the Algonquin, just a few months after Cole Porter claimed his cozy little corner in the Ritz. Here, at 59 West Forty-fourth Street, in Frank Case's twelve-story inn of special appeal to the performing arts and literary worlds, one gazed upon a clutch of truly familyless celebrities.
Some were the offspring of people only recently settled in America after emigration from unglamorous parts of Europe. Others came from geo graphical footnotes in the midwest or a city like Pittsburgh. One was even raised on a commune modeled on the Fourier phalange. Imagine the child of such eerie utopia mixing with the Astors! But the revolution thought nothing of it; if anything, it flavored one's résumé positively. It was only old Society that feared novelty.
None of the these newcomers to the great world had any money to speak of or was ever likely to— not in the way Society understood money. As Mrs. Stuyvesant Fish put it, “We are only moderately well off ”: because the Fishes had no more than “a few million dollars.” Nor did this new group assemble in places thought elite—in the opera box or at Grace Church. Instead, the Algonquinites were theatregoers—especially on first nights, because many of them were theatre critics or knew a few—and essentially heathen. While society's leaders sought prominence within their set but anonymity elsewhere, the Algonquinites wanted to make their names, magnify them. The core group were all writers, but over the decade or so of its existence the Algonquin Round Table hosted actors, publishers, musicians, publicists, and sidekicks of various kinds. Achievers and the friends of achievers were welcome. Those whose achievement consisted in having great- great- grandfathers were not.“

Ethan Mordden (Pennsylvania, 27 januari 1947)

De Belgische, Franstalige, schrijver Guy Vaes werd geboren op 27 januari 1927 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit : Une descente aux Enfers. À propos de Hugo von Hofmannsthal

“L’univers des poèmes du jeune Hofmannsthal se partageait encore entre un Haut et un Bas sans compromis. Y succéda, tel l’adulte émergeant de l’adolescent, l’apprentissage de ce qui apparaît à l’écrivain comme étant le réel, autrement dit ce qui est contrainte, opacité mauvaise, objet de désarroi et de cruauté. Sans doute doit-il cette vue dont le pessimisme rejoint l’aversion, à son expérience militaire à Göding, « une morne garnison de Marovie ». L’ennui et la vulgarité qui y règnent, le souvenir des « grandes cours vides des casernes » imprègnent le Conte de la 672 nuit, ainsi que la correspondance. Le passage de Hofmannsthal à la prose, davantage en prise directe avec sa part autobiographique, toujours ébranlée de tempêtes intimes, d’antagonismes que commandent le Haut et le Bas, réclamera de lui l’enracinement en des Märchen initiatiques et des souvenirs de voyages.

Dans ces derniers on voit, par moment, comment l’éloignement suscite son contraire : la proximité. Si le temps ne nous était pas mesuré, on pourrait établir une relation entre ce phénomène et le refus d’Odilon-Jean Périer de s’approprier l’objet de son amour.“

Guy Vaes (Antwerpen, 27 januari 1927)

De Duitse schrijver Leopold Ritter von Sacher-Masoch werd geboren op 27 januari 1836 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Das Erntefest

„Ringsum klingt die Sense, die Sichel; Lieder bald fröhlich wie Lerchen, bald trauernd sehnsuchtsvoll wie Nachtigallen steigen aus der Ebene empor. Die Ernte ist im vollen Zuge. Die weite podolische Fläche wogt im leichten Sommerwinde, ein gelbes Meer, Hügel an Hügel scheinen sich wie große Wogen zu heben und wieder zu senken, auf einzelnen kleinen Inseln wimmelt es von Schnittern wie von kleinen, schwarzen Insekten.

Um mich, oder eigentlich um den ostgalizischen Edelhof, in dem ich vor einer Woche etwa vom Pferde gestiegen und bis heute ein Gefangener russischer Gastfreundschaft bin, dehnt sich ein Stück dieser unendlichen Ebene, das hat seine Korn- und Weizenwellen in riesigen Garben zusammengebunden. Zu dreien aneinander gelehnt, stehen sie weithin in langen Reihen, gleich Zelten eines ausgedehnten Lagers, nur am Horizonte von einem kleinen Wäldchen, das wie ein dunkler Gartenzaun dasteht, und von dem Dorfe Turowa begrenzt, dessen niedere, von Strohdächern tief überhangene Hütten mit einzelnen emporragenden Stangen man von weitem für längliche Heuschober halten könnte.

Der Edelhof, ein langgestrecktes, ebenerdiges Gebäude, steht mit seinen Ställen, Schuppen, Scheuern auf einem Hügel. Ein Fußpfad führt zwischen Felder, die nur noch dürre Stoppeln zeigen, in Krümmungen gegen das Dorf hinab. An ihm lehnt ein flacher, kahler Erdaufwurf, das Volk nennt ihn den Tartarenhügel, und jenseits desselben steht das Kornfeld, von dem aus die Lieder der Schnitter herübertönen, dann noch eins und noch eins.

Ich nehme meine Flinte und trete aus dem Hause.

Da sitzt auf der Veranda der Herr des Edelhofes, mein Wirt Wasyl Lesnowicz. Ein würdiger Mann, nicht eben klein, knochig, mit starker Stirne, unverwüstetem, weißem Haare, langem Schnurrbart, fester Nase und dickem Kinn. Die blauen Augen unter den struppigen Augenbrauen wie verborgene Flämmchen lebhaft und feurig.“

Leopold von Sacher-Masoch (27 januari 1836 – 9 maart 1895)

De Duitse dichter en schrijver Bernd Jentzsch werd geboren op 27 januari 1940 in Plauen. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2008 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Korrespondenzen

Ich seh, daß du mich siehst.
Ich seh dich im Spiegel.
Ich seh dich im Spiegel des Herzens.
Den Brief in der Hand.
Die Hand auf dem Tisch.
Der Tisch vor dem Fenster.
Du siehst, daß ich dich seh.
Du siehst mich im Spiegel.
Ich seh, daß du siehst, daß ich dich seh.
Du siehst, daß ich seh, daß du mich siehst.
Du siehst mich mit deinem Herzen.
Vor dem Fenster der Tisch.
Auf dem Tisch die Hand.
In der Hand den Brief.

Bernd Jentzsch (Plauen, 27 januari 1940)

27-01-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Russische dichter en schrijver Ilja Ehrenburg werd geboren op 27 januari 1891 in Kiev. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Kill

“They take some Russians home, mistreat them, make them lose their wits by hunger, to the point that they eat grass and worms, and then a repulsive German with a stinking cigar can philosophise: "Are these perhaps human beings?" We know everything. We remember everything. We have understood: Germans are not human beings. Henceforth the word German means to us the most terrible curse. From now on the word German will trigger your rifle. We shall not speak any more. We shall not get excited. We shall kill. If you have not killed at least one German a day, you have wasted that day. If you think that instead of you, the man next to you will kill him, you have not understood the threat. If you do not kill the German, he will kill you. If you cannot kill your German with a bullet, kill him with your bayonet. If there is calm on your part of the front, if you are waiting for the fighting, kill a German before combat. If you leave a German alive, the German will hang a Russian and rape a Russian woman. If you kill one German, kill another - there is nothing more amusing for us than a heap of German corpses. Do not count days; do not count miles. Count only the number of Germans you have killed. Kill the German - this is your old mother's prayer. Kill the German - this is what your children beseech you to do. Kill the German - this is the cry of your Russian earth. Do not waver. Do not let up. Kill.”

Ilja Ehrenburg (27 januari 1891 – 31 augustus 1967)

In 1925

De Russische schrijver Mikhail Saltykov-Shchedrin werd geboren op 27 januari 1826 in Spas-Ugol, Tver. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Osterlegende

„Die Ebene liegt noch in Banden, aber in dem tiefen Schweigen der Nacht hort man unter der Schneedecke schon das Murmeln der erwachenden Bache. In Schluchten und Hohlwegen steigert sich dieses Murmeln zu einem dumpfen Brausen und warnt den Wanderer, dass der Weg an diesen

Stellen vom Schmelzwasser unterwuhlt ist. Aber der Wald schweigt noch, vom Reif niedergedruckt

wie ein Marchenheld von seiner Eisenkappe. Der dunkle Himmel ist mit Sternen ubersat, die ihr

kaltes, zitterndes Licht zur Erde hinabsenden. In ihrem trugerischen Schein schimmern die hinter

hohen Schneehugeln versunkenen Dorfer wie traurige Punktchen auf. Verwaist, verlassen, verarmt liegt die starre Ebene, der stille Feldweg. Alles ist gefesselt, hilflos und stumm, wie unter dem Druck eines unsichtbaren, schweren Jochs. Doch da ertonte am einen Ende der Ebene das Drohnen einer mitternachtlichen Glocke; von der entgegengesetzten Seite antwortete eine andere Glocke, eine dritte,

eine vierte. Die leuchtenden Spitzen der Kirchenturme zeichneten sich scharf gegen den dunklen

Hintergrund der Nacht ab, und das Land ringsum erwachte. Dorfbewohner zogen in langen Reihen die Strasse entlang. An der Spitze gingen schlichte, arme Leute, zerqualt vom Leben und von der Not, Menschen mit zerrissenen Herzen und gesenkten Kopfen. Sie trugen ihre Demut und ihre Seufzer in die Kirche; das war alles, was sie dem auferstandenen Gott zu geben vermochten.“

Mikhail Saltykov-Shchedrin (27 januari 1826 – 10 mei 1889)

Portret door Nikolaj Jarosjenko, 1886

De Franstalige, maar oorspronkelijk Nederlandse schrijfster Neel Doff werd geboren in Buggenum op 27 januari 1858. Zie ook mijn blog van 27 januari 2007 en ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Keetje Tippel (Vertaald door Wim Zaal)

„En inderdaad, toen ik eenmaal aan de Amstel was, kende ik de weg weer. Bij huis aangekomen trok ik aan het touwtje waarmee de deur openging; ik tuimelde onze kelder binnen, maar toen ik hem zo leeg zag, zo helemaal zonder één levende ziel, werd ik zo bang en bedroefd door wat ik had gedaan, dat ik me op de grond liet zakken en daar bleef huilen en om moeder schreeuwen. ‘Moeder, moeke, waar ben je? Moeketje, kom terug, ik zal het nooit meer doen; ik houd van niemand zoveel als van jou, moedertje, kom toch terug, ik ben je lieve meisje, hoor nou toch. Maar je komt natuurlijk nooit meer, en Hein en Naatje ook niet. Moeder, waar ben je, moeder! Kom terug! Als je niet komt ga ik dood!’

Ik had zo al een hele tijd zitten jammeren toen moeder thuiskwam, verwilderd, onder 't zweet en met de huilende kinderen achter zich aan. Ik sprong overeind; zij stortte zich op me om me een pak rammel te geven, maar ik sloeg mijn armen om haar hals, en weerloos omhelsde ze mij toen ook. Allerlei lieve woordjes hakkelend zoenden wij elkaar af, moeder moest ervan hijgen. ‘De kunstenmakers hebben je dus niet meegenomen mijn schatje, mijn Keetje, mijn pareltje, mijn fluwelen duifje.’

De baby krijste; Dirk moest een plasje doen; allemaal balkten ze om eten. Maar moeder hoorde het niet en toen zij tenslotte aan het werk ging, bleef ze haar hand langs mijn hals strijken en ik drukte me stijf tegen haar aan, armen om haar rokken. De hele avond, ook toen zij de baby aan de borst nam, mocht ik op haar ene knie blijven zitten, en ondanks het gemopper van vader stond zij erop dat ik tussen hen beiden in sliep.“

Neel Doff (27 januari 1858 – 14 juli 1942)

De Nederlandse schrijver Rudolf Geel werd geboren in Amsterdam op 27 januari 1941. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Rudolf Geel In: 'Geloof mij Uw oprechte en dankbare Vriend'. Brieven uit de Nederlandse letteren

„In de zomer van 1988 overkwam het mij dat ik met enkele schrijvers een reis maakte naar het Verre Oosten. De laatste plaats die wij zouden aandoen was Bangkok, waar wij van plan waren de befaamde Schrijvers Lounge in het Oriental Hotel te bezoeken. Daar zaten wij dan schrijver te zijn, op de plaats waar eens zulke befaamde voorgangers als Joseph Conrad, Somerset Maugham en Noel Coward zich hadden laten vollopen, terwijl zij wazig uitkeken over de bruine rivier. Ik vertel u dit omdat u het zelf ook belangrijk genoeg vond u te laten fotograferen naast het beeldje van Camoës, in Macao. Voordat wij in Bangkok aankwamen, landden wij in Hongkong, waar wij twee dagen zouden blijven. Het was er zo vochtig heet dat mijn brillenglazen in een fractie van een seconde geheel wit sloegen als ik vanuit de hitte het hotel binnenkwam. De tweede en laatste dag namen wij de vleugelboot naar Macao, dat toen nog niet in Chinese handen was, waardoor ik mij kon voorstellen dat het daar nog een beetje hetzelfde was als in uw dagen. Toen wij aankwamen, huurden wij een gids en een taxi en legden uit waar wij naartoe wilden. Natuurlijk, ook wij wilden op de foto naast het beeldje van Camoës, op dezelfde plaats waar u had gestaan. De foto ligt hier naast mij. Daar sta ik met mijn naar de huidige maatstaven veel te grote zonnebril, mijn strooien hoed tegen de borst. Door de scherpe tegenstelling tussen licht en donker is het beeldje vrijwel zwart. Wel kan ik de tekst lezen onder de torso van de dichter: ‘Luiz Camoes’, links ‘nasceo 1524’, rechts ‘morreo 1560’. Ook al niet oud geworden dus. Wat leeftijd aangaat heeft u hem nog twee jaar overtroffen. Maar toch, twee vroege doden. Heeft uw fascinatie voor de Portugese dichter met dat korte leven te maken?“

Rudolf Geel (Amsterdam, 27 januari 1941)

De Duitse schrijver Balduin Möllhausen werd geboren op 27 januari 1825 in Bonn. Zie ook mijn blog van 27 januari 2009 en ook mijn blog van 27 januari 2010.

Uit: Der Piratenlieutenant

»Bis hierher und nicht einen Schritt weiter, lieber Johannes, gestatte ich Dir, mich zu begleiten. Gieb mir daher die Reisetasche und laß uns scheiden, scheiden als das, was wir einander stets gewesen sind und bleiben werden, als unveränderliche, treue Freunde.«

»Eigentlich wollte ich mich erst im Dorf von Dir trennen, nachdem ich mich überzeugte, daß Du in dem Hauderer ein gutes Plätzchen gefunden – und die Tasche, meine gute Anna, sie ist nicht leicht, wirklich, es wäre besser, ich trüge sie bis dahin.«

»Nein nein, Johannes, hier laß uns scheiden, bedenke, im Dorfe wohnen Leute, die ich kenne und denen ich ebenfalls Lebewohl sagen möchte, ständest Du aber dabei und ich könnte Dir meine Zeit nicht ganz allein schenken, so wäre mir das zu schmerzlich. Ferner kann es vier, fünf Uhr werden, bevor der Hauderer eintrifft; was sollte nun Deine arme Mutter glauben, kehrtest Du so spät heim, während Du sie jetzt gerade von ihrem Mittagsschläfchen erwacht findest.«

»Nur noch bis an den Meilenstein,« bat Johannes freundlich, »auf der Bank dort wollen wir ein Weilchen rasten – wer weiß, wo und wann wir uns wiedersehen – und wenn es denn nicht anders sein kann – ja, Anna, so will ich eben umkehren.«

»Gut, lieber Johannes, diese Strecke gebe ich noch zu,« entschied Anna, »jedoch nur unter der Bedingung, daß Du mir die eine Handhabe überläßt und wir die Tasche gemeinschaftlich tragen.«

Balduin Möllhausen (27 januari 1825 – 28 mei 1905)

27-01-2011 om 18:46 geschreven door Romenu  

VSB Poëzieprijs 2011 voor Armando

De Nederlandse dichter en kunstenaar Armando is de winnaar van de VSB Poëzieprijs 2011. Hij krijgt de jaarlijkse prijs voor Nederlandstalige poëzie voor zijn dichtbundel “Gedichten 2009”. Dat maakte de organisatie woensdag bekend tijdens de prijsuitreiking in het stadhuis van Utrecht. Armando ontving een geldbedrag van 25.000 euro en een glaskunstwerk van kunstenares Maria Roosen. Zie ook mijn blog van 18 september 2006.en ook mijn blog van 18 september 2009 en ook mijn blog van 18 september 2010.

Voorzichtig

Ze liepen voorzichtig,
en lieten het landschap binnenkomen,
ze merkten dat hun tred bewonderd werd.
Heel voorzichtig gingen ze door de deuren,
langs het lusteloze strand, bezichtigden de bomen,
ze dachten dat de struiken ontvlambaar waren
en de hemel onder handbereik.
Zie, ze houden zich voorzichtig vast.

Nooit meer

Nergens is de lente.
Onverschrokken de helden van weleer.
Nooit meer. Nooit meer.

Geen geestverwanten, geen drempel van de oogst.
Je denkt toch niet dat sneeuw nog smelt.
Met z’n hoevelen waren ze.

Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

27-01-2011 om 10:05 geschreven door Romenu  

Henk van Loenen wint Turing Nationale Gedichtenwedstrijd

De Nederlandse dichter Henk van Loenen die onder het pseudoniem Juliën Holtrigter vier dichtbundels heeft gepubliceerd, heeft met het gedicht ‘Onder de sterren’ de tweede editie van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd gewonnen. De prijs werd gisteren in de Amsterdamse Stadsschouwburg aan hem uitgereikt. Aan de prijs is een bedrag van 10.000 euro verbonden. Henk van Loenen (Hilversum, 1946), publiceerde al in 1969 in het tijdschrift Kentering. Hij debuteerde in 2001 met de bundel Omwegen bij uitgeverij Mozaïek. In 2004 verscheen Het verlangen te verdwalen en in 2006 Het stilteregister, beide bij uitgeverij De Harmonie. In april komt zijn vierde bundel uit met als werktitel De onaanraakbaarheid van de ruimte. Hij was werkzaam in het onderwijs als tekendocent, maar is altijd blijven schrijven.

 
Onder de sterren

Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd
liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte.
De vreemde vreugde die dat ondenkbare schept.

Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen.
Uitzicht vanuit een graf, stond eronder. Je zag
een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bomen.

Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet meer
bij machte terug te keren.
En aan mijn ex die ik plots bij mijn tandarts aantrof
boven mijn wijdopen mond, mooier en harder dan ooit,
met een slang in haar hand om het gruis en het vocht
weg te zuigen. Daar lag ik.

Ik zou zo graag licht willen reizen, met in mijn rugzak
niet meer dan wat kleren, een veldfles, een pen
en papier

27-01-2011 om 10:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Menno ter Braak werd geboren op 26 januari 1902 in Eibergen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Afscheid van Domineesland

“Sedert ik ingezien heb, dat de vooroordeelen in Nederland niet erger zijn dan elders, durf ik weer van Nederland houden, van zijn individualistische huisdeuren, van zijn koffiemaaltijd, van zijn laatsten krijgsheld van Speyck, van zijn volksuniversiteiten en het weekblad ‘De Prins’. Maar er is een tijd geweest, waarin ik dit alles haatte, omdat het niet van mij afgevallen was, omdat het voor mij een probleem beteekende, Nederlander te zijn van afstamming en gemoed, geen Nederlander te willen zijn in eruditie en formuleering. Thans, nu ik afscheid genomen heb van Nederland en zijn dominees, nu ik voor mijzelf niet langer behoef te loochenen, dat ik in plaats van in Arles in het land van Revius en Cats ter wereld ben gekomen, thans blijkt dit afscheid tevens een wederzien... Ik besef, dat deze laatste zin nog zoo duidelijk de sporen van den dominee-in-mij draagt, dat ik mij, bij het verschijnen van deze twee bundels studies uit vijf jaren, rekenschap moet geven van dien Engelbewaarder van mijn jeugd in gekleede jas, die op mijn eerste wankele schreden steeds zoo zorgvuldig acht heeft geslagen.

De onverbiddelijke erfelijkheid bestemde mij, bijna, tot dominee. Mijn overgrootvader was niet de eerste, die het ambt in mijn familie bracht; maar hij was een dominee, wiens ijzeren gehechtheid aan het moraliseeren alleen reeds een gansch nageslacht zou kunnen bestemmen tot volmaakte ethici. Hij schreef dag in dag uit dagboek na dagboek vol en hield aan zijn oude doopsgezinde geloof vast, terwijl zijn zoons hem in den steek lieten. De overtuiging, dat er iets Hoogers was, gaf hem voldoende steun, om het Evangelie op één der waddeneilanden te blijven verkondigen.”

Menno ter Braak (26 januari 1902 -  14 mei 1940)

De Duitse schrijver Achim von Arnim werd geboren in Berlijn op 26 januari 1781. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Des Knaben Wunderhorn

Der traurige Garten

 Ach Gott, wie weh thut Scheiden,

Hat mir mein Herz verwundt,

So trab ich über Helden,

Und traure zu aller Stund,

Der Stunden der sind alsoviel,

Mein Herz trägt heimlich Leiden,

Wiewohl ich oft fröhlich bin.

Hät mir ein Gärtlein bauet,

Von Veil und grünem Klee,

Ist mir zu früh erfroren,

Thut meinem Herzen weh;

Ist mir erfrorn bei Sonnenschein

Ein Kraut je länger je lieber,

Ein Blümlein Vergiß nicht mein.

Das Blümlein, das ich meine,

Das ist von edler Art,

Ist aller Tugend reine,

Ihr Mündlein das ist zart,

Ihr Aeuglein die sind hübsch und fein,

Wann ich an sie gedenke,

So wollt ich gern bei ihr seyn.

Mich dünkt in all mein Sinnen,

Und wann ich bei ihr bin,

Sie sey ein Kaiserinne,

Kein lieber ich nimmer gewinn,

Hat mir mein junges Herz erfreut,

Wann ich an sie gedenke,

Verschwunden ist mir mein Leid.

Knabe und Veilchen

Knabe.

 Blühe liebes Veilchen,

Das so lieblich roch,

Blühe noch ein Weilchen,

Werde schöner noch.

Weist du was ich denke,

Liebchen zum Geschenke,

Pflück ich Veilchen dich,

Veilchen freue dich!

Veilchen.

 Brich mich stilles Veilchen,

Bin die Liebste dein,

Und in einem Weilchen

Werd ich schöner seyn!

Weist du, was ich denke,

Wenn ich duftend schwenke

Meinen Duft um dich:

Knabe liebe mich!

Achim von Arnim (26 januari 1781 -  21 januari 1831)

Portret door Peter Eduard Ströhling, 1805

De Amerikaanse schrijver Jonathan Carroll werd geboren op 26 januari 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Kissing the Beehive

“Pauline Ostrova and Edward Durant Jr. were made for each other and never should have met. He was practical and thorough, she was not. The first time he ever insulted her, he said she was as complicated and bustling as a beehive. It became his nickname for her. She laughed in his face and said she'd rather be that than a key or a pencil, like him, which served exactly one boring purpose and thus was constantly forgotten or lost.

Both kids were brilliant and moody. Durant had lived his life in the shadow of his important and powerful father. Pauline's dad was a mechanic.

That's how they met, one afternoon when Edward's car wouldn't start. He had the hood up and was futzing around with the hoses and whatever else he could turn with his fingers. He knew squat about car engines but all men pop the hood and fiddle helplessly when their cars don't start; it's in the genes.

Pauline had just finished a freshman philosophy class where once again college proved to be a disappointment. Her peers were mostly interested in doing things she considered old hat: screwing and drinking, staying up all night cramming for tests because of all the classes they'd missed screwing and drinking”.

Jonathan Carroll (New York, 26 januari 1949)

De Duitse dichter en schrijver Jochen Missfeldt werd geboren op 26 januari 1941 in Satrup. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Steilküste

„Die glücklichen Tage waren geblieben, und das Glück würde nicht vergehen. Das Wetter versprach, vom strahlenden Siegesgesang noch strahlender zu werden. Weit ging der Blick über die Ostsee und über Stadt und Land. Schönwetterwolken trieben am Maihimmel. Der Maiwind blies kühl. Das liebliche Osterfest war ohne Auferstehung an den Menschen vorbeigegangen. Das liebliche Pfingstfest stand vor der Tür. Erst mal Himmelfahrt, Leute.

Zum Baden war das Wasser an diesem 5. Mai noch zu kalt. Wer den Fuß eintauchte, zog ihn zurück. Ein Blick auf die Uhr ergab: drei Minuten nach sechs. Die einzige stille Morgenminute war unwiderruflich abgelaufen. Schon erwachte die Neugier. Oben auf der Steilküste standen viele Schaulustige, herbeigelaufene Flüchtlinge und Einheimische, Junge und Alte. Sie waren vom wieder-

kehrenden, dumpfen Bum-Bum der Unterwasser-Detonationen, vom Orgeln, Seufzen und Stöhnen der auf den Grund der Geltinger Bucht sinkenden U-Boote geweckt worden.

Das erste U-Boot war frühmorgens um vier Uhr zehn in die Tiefe gesunken. Bis spätestens acht musste die Aktion «Regenbogen» beendet sein, denn danach galt der mit Feldmarschall Montgomery ausgehandelte Waffenstillstand. Warum die U-Boote versenkt wurden, darüber lässt sich gut spekulieren. Der unausgesprochene Herzenswunsch des Großadmirals, des frisch gebackenen deutschen Reichspräsidenten Karl Dönitz, also des Staatsoberhaupts, war der Wunsch der Kriegsmarine und sollte in Erfüllung gehen.

Von jeher war es in aller Herren Länder Marine-Tradition: Kein Boot, kein Schiff darf in Feindeshand fallen. Kurz vor acht bäumte sich ein Boot auf mit einem Flagge schwenkenden Matrosen. Nein, er hatte sich die Flagge um den Körper gewickelt, hielt sich noch mit einer Hand am Turm fest, als der Bug bereits zum Himmel zeigte. Das sinkende Boot orgelte und stöhnte von der entweichenden

Luft, die dem einlaufenden Wasser Platz machte und zu allen Luken und Löchern hinauspfiff.“

Jochen Missfeldt (Satrup, 26 januari 1941)

De Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier werd geboren in Leeuwarden op 26 januari 1947. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Een reisverhaal uit Noord-Portugal

„Wij besluiten eerst naar Braga te rijden en vervolgens via Ponte de Lima naar de kust te gaan. In Braga wordt veel gebeden, zeggen de Portugezen. Maar in Fatima gebeuren de wonderen, voegen ze er stiekem aan toe. Braga is Portugals heilige stad en dus ruim voorzien van kerken en bisschoppelijke paleizen. De kathedraal ziet er echter van buiten niet bepaald indrukwekkend uit. Dat is wel het geval met de Igreja do Bom Jesus do Monte (Kerk van de Goede Jezus op de Berg), een bedevaartsoord aan de rand van de stad. Het heiligdom ligt op de pelgrimsroute van Fatima naar het Spaanse Santiago de Compostela. De ware pelgrim maakt de lange klim over de zigzaggende trap van de voet naar de top en werpt onderweg een blik op de grotten en kapelletjes die de via sacra, de heilige weg, omzomen. Met de auto of per kabelbaan naar boven kan ook. Het is echter beslist niet de bedoeling om joelend en rennend de trappen af te dalen, zoals groepen schoolkinderen graag doen. In de naaste omgeving houden zich nog enkele bedevaartkerken op. Zo is in Sameiro een witte koepelkerk verrezen, omringd door bordessen, trappen, beelden, pleinen en parkeerplaatsen. Net als in Lourdes en Fatima wordt het religieuze spektakel hier in een massaregie opgevoerd.“ 

26-01-2011 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Philip José Farmer werd geboren in North Terre Haute (Indiana) op 26 januari 1918. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: The Magic Labyrinth

“Everybody should fear only one person, and that person should be himself.”

That was a favorite saying of the Operator.

The Operator had also spoken much of love, saying that the person most feared should also be much loved.

The man known to some as X or the Mysterious Stranger neither loved nor feared himself the most.

There were three people he had loved more than he loved anybody else.

His wife, now dead, he had loved but not as deeply as the other two. His foster mother and the Operator he loved with equal intensity or at least he had once thought so.

His foster mother was light-years away, and he did not have to deal with her as yet and might never. Now, if she knew what he was doing, she would be deeply ashamed and grieved. That he couldn’t explain to her why he was doing this, and so justify himself, deeply grieved him.

The Operator he still loved but at the same time hated.

Now X waited, sometimes patiently, sometimes impatiently or angrily, for the fabled but real Riverboat. He had missed the Rex Grandissimus. His only chance now was the Mark Twain.

If he didn’t get aboard that boat . . . no, the thought was almost unendurable. He must.

Yet, when he did get on it, he might be in the greatest peril he’d ever been in, bar one. He knew that the Operator was downRiver. The surface of his grail had shown him the Operator’s location. But that had been the last information he would get from the map.“

Philip José Farmer (26 januari 1918 - 25 februari 2009)

De Surinaamse dichter Bhai (eig.James Ramlall) werd geboren op 26 januari 1935 in het toenmalige district Suriname. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

De stilte
Hangt
Op de lippen
De wimpers
Kussen
Elkaar
Nu ook
De adem
Is ontslapen
Is de tijd
Tot niet tijd
Ontbonden
Dit leven
Tot de dood
Gepromoveerd

ahân se dur

Ginds, ver van hier

bloeien de amandelbomen

met hun brede bladeren.

Daar heb ik veel verloren

wat ik nimmer

hervinden zal.

Bhai (District Suriname, 26 januari 1935)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Alexander Schröder werd geboren op 26 januari 1878 in Bremen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

An die Nelke

Blume, runder Sternenkreis,

Du, der Rose jüngre Schwester,

die sich stolzer noch und fester

In sich selbst zu schließen weiß,

Offen weisest du dein Herz;

Aber zwo gerollte Flammen

Züngeln über ihm zusammen,

Zückend brünstig himmelwärts

Bittersüßen Würzgeruch

Feuerstrahl aus dunklen Schlüften;

Und doch schwebst du rank in Lüften

Wie der Falter, dein Besuch.

Blühst im Fenster noch, wenn neu

Sich der Garten vorbereitet,

Schöne Blume, die mich treu

Durch das ganze Jahr begleitet.

Rudolf Alexander Schröder (26 januari 1878 – 22 augustus 1962)

Hier links tijdens een tv-interview in 1958

De Duitse dichter, schrijver en journalist Alfons Paquet werd geboren op 26 januari 1881 in Wiesbaden. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Im kommunistischen Rußland

„Der Bahnhof von Eydtkuhnen mit seinem schwärzlichgelben Gebäude, noch einmal Zusammenfassung preußischster Nüchternheit,  entläßt den Reisenden kasernenniäßig. Wirballen ist überstanden; an  der Stelle des russischen Gendarmen stand ein Männlein vom Bodensee;  wie geht sie einem hier zu Herzen, die dunkelblaue Dienstmütze mit  der schwarzroten württembergischen Kokarde, Das Land beginnt sich  aufzutun; unter der Memelbrücke liegt die dörfliche Stadt /Coze'wo; Auf  dem von grünen Festungskegeln beherrschten Bahnhof ist feiertägliche Leere. Unter grauen Wolken, die in der Ferne schwärzhch werden und  sich regnend ausschütten wie angeschnittene Säcke, wogen litauische  Hügel. Ockerbraune hölzerne Stationsgebäude stehen unter hohen zot-

tigen Tannen. Lokalzüge mit Landvolk, offene Güterwagen mit grauen  Soldaten halten an, und hellgrüne Birkenzweige an den Geschützen  wehen Abschied von den tiefen Wäldern. In Wilna geht ein Alltag zu  Ende, voll Gewöhnung an das Leiden, vom Schicksal abseits gestellt zu  sein, bis eines Tages das Weitere geschehen wird. Die bronzene Kaiserin  Katharina, nach rascher Eroberung einst Herrin dieser Stadt, hat sich  nach unbekanntem Ort begeben. Die rötlichen Marmorquadern ihres

Denkmals klaffen, kunstgerecht zerlegt, vor den Laubkulissen der öffentlichen Anlage. Volk ist über die warmen Straßen ausgeschüttet, bäuerlich langsam geht es einher, oder steht bettlerhaft vor Kircheneingänge  hingepflanzt oder kleinhandelsmäßig in Läden beschäftigt. Landsturmleute mit gelben Blasinstrumenten gehen durch Geschäftsstraßen in der  Richtung auf das Kasino. Aus oberen Stockwerken bellen Grammophone. Ein ländlich gebogener Fluß in hängenden Ufern umschimmert

Flöße, gibt Anglern ihr dunkles Spiegelbild. Die weiße Kathedrale, griechisch und barock, bewacht den weiten Platz vor dunkel dämmernden  Bäumen des Stadtgartens.“

Alfons Paquet (26 januari 1881 – 8 februari 1944)

De Vlaamse schrijver Lode Baekelmans werd geboren in Antwerpen op 26 januari 1879. Zie en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Mijnheer Snepvangers

„Mijnheer Snepvangers en Madame Snepvangers, geboren Verstraete, hadden jaren gediend bij Notaris Boeykens in de Hobokenstraat. In het statig, oude huis werd de vrijage van den heerenknecht met de keukenmeid niet opgemerkt of stilzwijgend geduld. Daarbij gaf de minnehandel geen aanstoot, geen stoornis in den dienst. Beiden waren zeer degelijk en ernstig, en alle aardsche zotternij was hun oogenschijnlijk vreemd. Om de veertien dagen profiteerden zij van een half Zondagmiddagverlof om te wandelen en om plannen voor de toekomst te beramen. De andere Zondagen, wanneer bovenmeid en koetsier op gang waren, zaten zij gezellig voor het keukenraam uit te rekenen wat er nog aan hun spaarpot ontbrak. Jaren lang hadden zij zoo hun leven gesleten, gierig gespaard hun loon En de fooien, tot zij eindelijk een flinken duit bezaten. En op een Zondag, zij waren toen zes-en-dertig jaar geworden, was de beslissing gevallen. Een eenige gelegenheid bood zich aan om een bloeiende kruidenierszaak over te nemen en hun eigen meester te worden. Spitsvondig onderzochten zij de kansen om noch Mevrouw noch den Notaris te krenken, vermits zij in de buurt bleven en de oude meesters goede klanten konden wezen. Daarbij was de bescherming niet te versmaden voor kleine lieden! Toen zij het eens waren dat Snepvangers M. Boeykens onder vier oogen om raad zou vragen, zaten zij in de schemering te staren naar de poort van het krijgsgasthuis aan den overkant der straat. En toen het tijd werd om voor het avondmaal te zorgen, overviel hun voor de eerste maal het gevoel vreemden, ondergeschikten in dit huis te zijn.

Na het souper zat de Notaris meestal nog een uurtje op zijn bureel en las er, onder pruttelend gaslicht, zijn gazet. Snepvangers talmde niet, waagde het voor den eersten keer zijn meester te storen in zijne rustige afzondering.“

Lode Baekelmans (26 januari 1879 - 11 mei 1965)

26-01-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Franse dichter en schrijver François Coppée werd geboren op 26 januari 1842 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Janvier

Songes-tu parfois, bien-aimée,
Assise près du foyer clair,
Lorsque sous la porte fermée
Gémit la bise de l'hiver,

Qu'après cette automne clémente,
Les oiseaux, cher peuple étourdi,
Trop tard, par un jour de tourmente,
Ont pris leur vol vers le Midi ;

Que leurs ailes, blanches de givre,
Sont lasses d'avoir voyagé ;
Que sur le long chemin à suivre
Il a neigé, neigé, neigé ;

Et que, perdus dans la rafale,
Ils sont là, transis et sans voix,
Eux dont la chanson triomphale
Charmait nos courses dans les bois ?

Hélas ! comme il faut qu'il en meure
De ces émigrés grelottants !
Y songes-tu ? Moi, je les pleure,
Nos chanteurs du dernier printemps.

Tu parles, ce soir où tu m'aimes,
Des oiseaux du prochain Avril ;
Mais ce ne seront plus les mêmes,
Et ton amour attendra-t-il ?

François Coppée (26 januari 1842 – 23 mei 1908)

De Franse schrijver Eugène Sue zou geboren zijn op 26 januari 1804. Zie voor meer informatie en een fragment mijn blog van 10 december 2006 en ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: The Mysteries of Paris (Vertaald door Henry C. Deming)

„A few days after the murder of Madame Séraphin, the death of the Chouette, and the arrest of the gang of desperadoes taken by surprise at Bras-Rouge's house, Rodolph paid another visit to the house in the Rue du Temple.

We have already observed that, with the view of practising artifice for artifice with Jacques Ferrand, discovering his hidden crimes, obliging him to repair them, and inflicting condign punishment should the guilty wretch, either by skill or hypocrisy, continue to evade the just punishment of the laws, Rodolph had sent to fetch from one of the prisons in Germany a young and beautiful creole, the unworthy wife of the negro David. This female, lovely in person as depraved in mind, as fascinating as dangerous, had reached Paris the preceding evening, and had received the most minute instructions from Baron de Graün.

The reader will recollect that in the last interview between Rodolph and Madame Pipelet, the latter having very cleverly managed to propose Cecily to Madame Séraphin, as a servant to the notary in place of Louise Morel, her proposition had been so well received that the „femme de charge“ had promised to speak to Jacques Ferrand on the subject; and this she had done, in terms most flattering to Cecily, the very morning of the day on which she (Madame Séraphin) had been drowned at the Isle

du Ravageur.“

 

Eugène Sue (26 januari 1804 – 3 augustus 1857)

De Nederlandse dichter Jan van Hoogstraten werd geboren in Rotterdam op 26 januari 1662. Zie ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Geen schuim voor Goud (fragment)

II. Zang.

Wyze: O droevig Ongeval, &c.

 1.

 HOe (riep het vlees verbaast)

 Myn ziel wat maakt gy haast?

 Zoud gy dus scheyden van uw hartvrindin?

 Wie blaast u deze ontydige afkeer in?

 Kan dat ô ziel! bestaan voor God?

 Dat gy my stelt tot yders schimp en spot?

 Verlaat gy zelf uw eygen vlees, en been,

 Daar ik my stel in al uw doen te vreen?

 2.

 Zoo klaagt steeds de oude mens,

 Berooft van zynen wens,

 Gehegt aan 't snoer der aardse slaverny,

 Wanneer de ziel van deze banden vry,

 Al 's werrelts ydelheen verzaakt,

 En eenzaam in bespiegling zig vermaakt,

 Niet min belust als op 't verganklyk goed,

 Waarom hier elk begeerig slaaft, en vroet.

Jan van Hoogstraten (26 januari 1662 – 28 juli 1736)

Uit: Arnold Houbraken's Schouburg, G- Johan Lingelbach en Samuel en Jan van Hoogstraten, 1719

De Franse dichteres en schrijfster Delphine Gay werd geboren op 26 januari 1804 in Aken. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Le Dernier Jour de Pompéi (fragment)

Ô désastre ! ô terreur ! effrayante merveille !

Dans le sein des Enfers un volcan se réveille.

Par de sombres vapeurs les astres sont voilés ;

Les fleuves sont taris sous les rocs ébranlés ;

Les cités ont frémi sur leur base mouvante ;

Les lies sur les flots reculent d’épouvante ;

Renversant des Romains les orgueilleux travaux,

De la terre, soudain, sortent des monts nouveaux ;

Du Vésuve en fureur on voit tomber la cime.

Un tonnerre inconnu gronde au sein de Tabime ;

La montagne de feu se couronne d’éclairs ;

L’orage souterrain éclate dans les airs,

Lance des tourbillons de cendre et de fumée,

Et du gouffre jaillit une gerbe enflammée !

Delphine Gay (26 januari 1804 – 29 juni 1855)

Aken

De Baskische schrijver en politicus Sabino de Arana y Goiri werd geboren op 26 januari 1865 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Eusko Abendaren Ereserkia

Vive et vive le Pays basque

gloire et gloire

à son bon seigneur d'en haut.

Il y a un arbre de chêne en Biscaye

vieux, fort, sain

comme sa loi

Au-dessus de l'arbre nous trouvons

la sainte croix

toujours au-dessus de nous

Chantes "Vive le Pays Basque"

gloire et gloire

à son bon seigneur d'en haut

Sabino Arana Goiri (26 januari 1865 – 25 november 1903)

Standbeeld in Bilbao

26-01-2011 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver William Somerset Maugham werd geboren in Parijs op 25 januari 1874. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: The Trembling Of A Leaf (The Pacific)

„He splashed about for a few minutes in the sea; it was too shallow to swim in and for fear of sharks he could not go out of his depth; then he got out and went into the bath-house for a shower. The coldness of the fresh water was grateful after the heavy stickiness of the salt Pacific, so warm, though it was only just after seven, that to bathe in it did not brace you but rather increased your languor; and when he had dried himself, slipping into a bath-gown, he called out to the Chinese cook that he would be ready for breakfast in five minutes. He walked barefoot across the patch of coarse grass which Walker, the administrator, proudly thought was a lawn, to his own quarters and dressed. This did not take long, for he put on nothing but a shirt and a pair of duck trousers and then went over to his chief's house on the other side of the compound. The two men had their meals together, but the Chinese cook told him that Walker had set out on horseback at five and would not be back for another hour.

Mackintosh had slept badly and he looked with distaste at the paw-paw and the eggs and bacon which were set before him. The mosquitoes had been maddening that night; they flew about the net under which he slept in such numbers that their humming, pitiless and menacing, had the effect of a note, infinitely drawn out, played on a distant organ, and whenever he dozed off he awoke with a start in the belief that one had found its way inside his curtains. It was so hot that he lay naked.

He turned from side to side. And gradually the dull roar of the breakers on the reef, so unceasing and so regular that generally you did not hear it, grew distinct on his consciousness, its rhythm hammered on his tired nerves and he held himself with clenched hands in the effort to bear it.

The thought that nothing could stop that sound, for it would continue to all eternity, was almost impossible to bear, and, as though his strength were a match for the ruthless forces of nature, he had an insane impulse to do some violent thing. He felt he must cling to his self-control or he would go mad.“

William Somerset Maugham (25 januari 1874 – 16 december 1965)

De Engelse schrijfster Virginia Woolf werd geboren op 25 januari 1882 te Londen. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: The Voyage Out

„As the streets that lead from the Strand to the Embankment are very narrow, it is better not to walk down them arm-in-arm. If you persist, lawyers’ clerks will have to make flying leaps into the mud; young lady typists will have to fidget behind you. In the streets of London where beauty goes unregarded, eccentricity must pay the penalty, and it is better not to be very tall, to wear a long blue cloak, or to beat the air with your left hand.
One afternoon in the beginning of October when the traffic was becoming brisk a tall man strode along the edge of the pavement with a lady on his arm. Angry glances struck upon their backs. The small, agitated figures—for in comparison with this couple most people looked small—decorated with fountain pens, and burdened with despatch-boxes, had appointments to keep, and drew a weekly salary, so that there was some reason for the unfriendly stare which was bestowed upon Mr. Ambrose’s height and upon Mrs. Ambrose’s cloak. But some enchantment had put both man and woman beyond the reach of malice. In his case one might guess from the moving lips that it was thought; and in hers from the eyes fixed stonily straight in front of her at a level above the eyes of most that it was sorrow. It was only by scorning all she met that she kept herself from tears, and the friction of people brushing past her was evidently painful. After watching the traffic on the Embankment for a minute or two with a stoical gaze she twitched her husband’s sleeve, and they crossed between the swift discharge of motor cars. When they were safe on the further side, she gently withdrew her arm from his, allowing her mouth at the same time to relax, to tremble; then tears rolled down, and, leaning her elbows on the balustrade, she shielded her face from the curious. Mr. Ambrose attempted consolation; he patted her shoulder; but she showed no signs of admitting him, and feeling it awkward to stand beside a grief that was greater than his, he crossed his arms behind him, and took a turn along the pavement.“

Virginia Woolf (25 januari 1882 – 28 maart 1941)

Portret door Franki Brotzler

De Nederlandse schrijfster Renate Dorrestein werd geboren in Amsterdam op 25 januari 1954. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: Verborgen gebreken

„Agnes ziet de zwarte oogjes uitpuilen van schrik. Haar mond wordt kurkdroog. Ze hoort in de verte, in een ander tijdperk, iemand roepen: 'Pas op!'Robert, het was Robert die dat riep, tegen haar andere broers. Robert die zijn hele spaarvarken had omgekeerd om een pop met echte haren voor haar te kopen toen ze uit het ziekenhuis was ontslagen. Haar kapotte oog was genezen, de wereld was weer wijd en diep en groots. Bij haar thuiskomst had Justus haar onder het slaken van vreugdekreten in de tuin in de lucht gegooid en weer opgevangen. 'Pas op!'Frank die zijn fiets in het grind had neergesmeten om haar tegemoet te rennen. Benjamin die over het voorwiel struikelde in zijn haast deel uit te maken van de feestvreugde. 'Er is taart, Aggie,' riep hij terwijl hij in zijn val tegen Justus aan smakte. 'Pas op!' schreeuwde Robert toen Justus eveneens omviel. En Agnes kraaide van plezier toen ze voelde hoe Robert haar uit de lucht greep, en toen ze samen omver rolden lachte ze nog steeds. Robert stortte, haar tegen zich aanklemmend, met zijn volle gewicht boven op haar, en met een gekraak alsof haar hele schedel werd versplinterd, boorde het handvat van Franks fietsstuur in haar oogkas.“

Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954)

De Amerikaanse schrijver en regisseur Stephen Chbosky werd geboren op 25 januari 1970 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: The Perks of Being a Wallflower

„We then went to eat french fries at McDonald's and he taught me how to play pinball. He even made a joke that because of me he got to skip an afternoon of school and asked me if I wanted to help him work on his Camaro. I guess I was pretty messy because he never let me work on his Camaro before.

At the guidance counselor sessions, they asked the few of us who actually liked Michael to say a few words. I think they were afraid that some of us would try to kill ourselves or something because they looked very tense and one of them kept touching his beard.

Bridget who is crazy said that sometimes she thought about suicide when commercials come on during TV. She was sincere and this puzzled the guidance counselors. Carl who is nice to everyone said that he felt very sad, but could never kill himself because it is a sin.

This one guidance counselor went through the whole group and finally came to me.

"What do you think, Charlie?"

What was so strange about this was the fact that I had never met this man because he wasa "specialist" and he knew my name even though I wasn't wearing a name tag like they do in open house.

"Well, I think that Michael was a nice guy and I don't understand why he did it. As much as I feel sad, I think that not knowing is what really bothers me."

I just reread that and it doesn't sound like how I talk. Especially in that office because I was crying still. I never did stop crying.“

Stephen Chbosky (Pittsburgh, 25 januari 1970)

De Iers-Britrse schrijver James Gordon Farrell werd geboren op 25 januari 1935 in Liverpool. Zie ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: Troubles

„In the summer of 1919, not long before the great Victory Parade marched up Whitehall, the Major left hospital and went to Ireland to claim his bride, Angela Spencer. At least he fancied that the claiming of her as a bride might come into it. But nothing definite had been settled.

Home on leave in 1916 the Major had met Angela in Brighton where she had been staying with relations. He now only retained a dim recollection of that time, dazed as he was by the incessant, titanic thunder of artillery that cushioned it thickly, before and after. They had been somewhat hysterical – Angela perhaps feeling amid all the patriotism that she too should have something personal to lose, the Major that he should have at least one reason for surviving. He remembered declaring that he would come back to her, but not very much else. Indeed, the only other thing he recalled quite distinctly was saying goodbye to her at an afternoon thé dansant in a Brighton hotel. They had kissed behind a screen of leaves and, reaching out to steady himself, he had put his hand down firmly on a cactus, which had rendered many of his parting words insincere. The strain had been so great that he had been glad to get away from her. Perhaps, however, this suppressed agony had given the wrong impression of his feelings.

Although he was sure that he had never actually proposed to Angela during the few days of their acquaintance, it was beyond doubt that they were engaged: a certainty fostered by the fact that from the very beginning she had signed her letters 'Your loving fiancée, Angela'. This had surprised him at first. But, with the odour of death drifting into the dug-out in which he scratched out his replies by the light of a candle, it would have been trivial and discourteous beyond words to split hairs about such purely social distinctions.”

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e januari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

25-01-2011 om 20:44 geschreven door Romenu  

De Israëlische schrijver David Grossman werd geboren op 25 januari 1954 in Jeruzalem. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: Vrouw op de vlucht voor een bericht (Vertaald door Ruben Verhasselt)

„Ook de volgende nacht verscheen hij voor twaalven in haar deuropening om haar op haar kop te geven en te klagen dat ze in haar slaap lag te zingen, dat ze hem en de hele wereld wakker maakte. Ze lachte in zichzelf en vroeg of zijn kamer echt zo ver weg was, en pas toen viel hem op

dat haar stem niet klonk vanaf dezelfde plek als de vorige of eervorige nacht.

‘Omdat ik nu zít,’ legde ze uit. Hij polste voorzichtig: ‘Waarom zit je eigenlijk?’‘Omdat ik niet sliep,’ zei ze. ‘En ik was niet aan het zingen. Ik zat hier rustig op jou te wachten.’

Ze hadden allebei het idee dat de duisternis nog zwarter werd. Een nieuwe golf van hitte, die misschien niets te maken had met haar ziekte, kroop vanuit Ora’s tenen omhoog en ontstak rode vlekken in haar hals en haar gezicht. Gelukkig is het donker, dacht ze en ze hield met haar hand

de kraag van haar ruime pyjama dicht.

Daarna schraapte hij, in de deuropening, zachtjes zijn keel en zei: ‘Goed, ik moet terug.’ En toen ze vroeg waarom eigenlijk, zei hij dat hij zich dringend in de pek en veren moest gaan wentelen. Ze snapte het niet meteen, maar even later begon ze hard te lachen en zei: ‘Kom op, sufferd, nou is het genoeg met die toneelstukjes van je, ik heb hier naast me een stoel voor je klaargezet.’

Hij tastte zijn weg af langs een deurpost, stalen kastjes en bedden, tot hij ergens bleef staan uithijgen als een oud pakpaard, leunend op een leeg bed. ‘Ik ben hier,’ kreunde hij.

‘Kom dichterbij,’ zei ze.“

David Grossman (Jeruzalem, 25 januari 1954)

De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco werd geboren op 25 januari 1958 in Turijn. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007  en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: Zijde (Vertaald door Manon Smits)

„Frankrijk, de reizen over zee, de geur van de moerbeibomen in Lavilledieu, de stoomtreinen, de stem van H?ne. Herv?oncour bleef maar over zijn leven vertellen, zoals hij nog nooit in zijn leven had gedaan. Dat meisje bleef hem maar aanstaren, met een heftigheid die elk woord van hem de verplichting ontlokte om gedenkwaardig te klinken. De kamer leek inmiddels in een roerloosheid zonder weg terug te zijn gegleden toen zij ineens, en volkomen stil, een hand uit haar jurk stak en hem over de stromat voor haar liet glijden. Herv?oncour zag die bleke vlek aan de rand van zijn gezichtsveld verschijnen, zag haar het kopje thee van Hara Kei beroeren en daarna, absurd genoeg, doorglijden totdat ze zonder aarzeling het andere kopje vastpakte, wat onverbiddelijk het kopje was waaruit hij had gedronken, het lichtjes optillen en met zich meevoeren. Hara Kei was onophoudelijk uitdrukkingsloos naar de lippen van Herv?oncour blijven staren.
Het meisje tilde lichtjes haar hoofd op.
Voor het eerst maakte ze haar ogen los van Herv?oncour en richtte ze op het kopje.
Langzaam draaide ze het totdat ze het exacte punt waar hij had gedronken onder haar lippen had.
Ze sloot haar ogen half en dronk een slokje thee.
Ze nam het kopje van haar lippen weg.
Ze liet het terugglijden naar waar ze het had gepakt.
Ze liet haar hand onder de jurk verdwijnen.
Ze legde haar hoofd weer op de schoot van Hara Kei.“

Alessandro Baricco (Turijn, 25 januari 1958)

De Pools-Britse dichter, schrijver, filmmaker, componist en filosoof Stefan Themerson werd geboren in Płock op 25 januari 1910. Zie ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Uit: The Mystery of the Sardine

„Actually he distinguished two kinds of logic. He called one Perfect Logic, and the other Good Logic. They were not always in agreement with each other. Sometimes they were like cog wheels, Plato’s Heaven or Dante’s Earth, rotating each other in opposite directions. His Perfect Logic would start from some firm convictions and march remorselessly forward, goose step by goose step, coûte que coûte, to some final solution. His Good Logic was different. It had safeguards built into it in case the axioms were wrong. His axioms were spelt out in the Statute book. They could be changed only by an Act of Parliament. Thus, when he saw that the perfect logical conclusion was going to be unjust to the man, the woman, or the child, he, the judge, unable to change the Act of Parliament, would cheat by mincing the steps of his logic, and that’s why he called it “good.” Because (and here he would quote Queen Victoria?) “Goodness is the only thing that never loses it value.”

Stefan Themerson (25 januari 1910 - 6 september 1988)

De Surinaamse dichter en journalist Jozef Hubert Maria Slagveer werd geboren in Totness op 25 januari 1940. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Ik

ik had mij

een pak

van de christenen

aangemeten

maar het zat

zo slap

aan het lichaam

van een neger

ik heb me

gewassen

met jasmijnen

en mijn kra

danst

van zoveel

geluk

negerachtig

of vernegerd

ik ben mezelf

trouw gebleven.

Jozef Slagveer (25 januari 1940 — 8 december 1982)

Het staatslogeergebouw in Totness

De Finse dichter, toneelschrijver en uitgever Paavo Juhani Haavikko werd geboren in Helsinki op 25 januari 1931. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Odysseus

Odyseus: I am one of ten suitors too
in my own house, ten years have gone and the sea is black,
I am ten suitors and I've lost the sea, it's the sea of another man,
All the time I've the sky in my eyes, the sky is jealous, just as we are
The mowers in the sky are jealous, not only here at the earth, but also in the sky, that is empty: our thoughts are sky-walking.

There's the sea, the seafarer is near to the pervert star,
his brown bears copper, silver and hallmarked gold,
his journey is cursed, he will never arrive, it's his ship's last sail,
we envied his rambles the whole ten years,
the land waited for his bones' rest,

There's the sea., the sea is his, the sky
and Penelope, all these does not scale less than his mourning,
most of all we envied his mourning, the morning on his brown:
the guests invited, all of them welcome, my house is debauched: I am Odysseus.

Vertaald door Anselm Hollo

Paavo Haavikko (25 januari 1931 – 6 oktober 2008)

25-01-2011 om 19:53 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, musicus en filmmaker Alfred Gulden werd geboren op 25 januari 1944 in Saarlouis. Zie ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

In der dunklen Ecke

Nein gesagt immer
Widerstand sein das Kind
das hört nicht
die Hände abfaulen
sehen reiß das Auge aus
in der dunklen Ecke
stehen bis die Luft
aus geht der Widerstand
sein

Fall tot um sag

Ganz offen sein
fall tot um sagen
wörtlich gemeint
das glaub mal
einer weiß es

Alfred Gulden (Saarlouis, 25 januari 1944)

De Schotse dichter Robert Burns werd geboren op 25 januari 1759 in Alloway, Ayrshire. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2008 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Rantin' rovin' Robin

Er was een knaap geboren op aard,
zijn moeder heeft hem in Kyle gebaard;
't is nauwelijks de moeite waard,
om net te zijn voor Robert.

De koning was in zijn een na laatste jaar,
van januari vijfentwintig dagen daar,
een windvlaag blies met groot gevaar
een welkomstgift voor Robert!

Vrouw Roddel keek hem recht in 't oog,
ze zei: "dit kind dat houd ik hoog,
die heeft heel wat pijlen op zijn boog:
vooruit, we noemen hem Robert!"

"Zijn lot is vreugde en ook venijn,
zijn hart dat is niet werkelijk klein,
hij zal ons niet tot schande zijn.
Wij zijn straks nog trots op Robert!"

Pet's welcome to his love-begotten daughter

Welkom, welkom, liefste kleine,
moge alle geluk van mij verdwijnen,
als ik maar een moment zou schijnen
ontrouw aan je moeder en aan jou,
als schaamrood op mijn kaken zou verschijnen,
als jij me vader noemen zou.

Welkom, dochter, lief en zoet,
je komt hier met wat snelle spoed,
en kerk en rechter vragen wat dat moet;
daarvoor zal ik dan strijden,
want niemand neemt jouw recht en goed,
wat jou eens moet verblijden!
.
Laat mij de minst bedeelde zijn,
voor jou het schoonste, mooi en fijn,
oprecht en zonder voze schijn.
Ook zul je naar de beste school toe gaan,
alsof in huwelijkse staat, kind mijn,
je naam en recht geschreven staan.

Vertaald door Dr M.J.M. de Haan

Robert Burns (25 januari 1759 – 21 juli 1796)

De Duitse dichter Daniel Caspar von Lohenstein werd geboren op 25 januari 1635 in Nimptsch, in Silezië. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.

Auff einen namens-tag

O Venus leihe mir den zierath deiner wahre/

Vergiß ja keine schminck/ umzircke doch die haare

Der schönsten Tharackin/ nimm diamanten-stein/

Und was noch köstlicher alls alles diß kan seyn/

Das leg' ihr um das haupt. Vergiß auch nicht der ohren/

Laß deinen kleinen sohn bald lauffen zu den mohren/

Und bringen perlen her/ die jenen gäntzlich gleich/

So die Cleopatra/ da sie ihr schönes reich

Zu zeigen emsig war/ in einer nacht verschwendet;

Damit das schöne haupt/ dem wir so hoch verpfändet/

Noch schöner möge seyn/ und dessen wunder-pracht

Zu zeigen/ wie ein stern/ der bey gewölckter nacht

Den weiten himmel ziert; komm Flora/ binde kräntze/

Ihr Nymphen säumt euch nicht/ und heget neue täntze

Um eure königin. Bekennet auch dabey/

Daß ihr berühmter leib der schatz der schönheit sey.

Ach könt ich Paris seyn! solt ich ein urtheil fällen!

Wem doch mit würden sey der apffel zuzustellen/

Den Venus überkam; Ich nähme deine hand/

Ich gäb' ihr einen kuß/ und dieses schönheits-pfand.

Daniel Caspar von Lohenstein (25 januari 1635 - 28 april 1683)

De Ring in Nimptsch, oude ansichtkaart

De Russische zanger, acteur en dichter Vladimir Semjonovitsj Vysotsky werd geboren op 25 januari 1938 in Moskou. Zie ook mijn blog van 25 januari 2007 en ook mijn blog van 25 januari 2009 en ook mijn blog van 25 januiari 2010.