De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren op 21 november 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zie ook mijn blog van 14 juli 2009 en ook mijn blog van 14 juli 2010.

einmal sind von anatomischen tischen

einmal sind von anatomischen tischen
die apokalyptischen reiter durch mein gesicht gezogen
nun ist es verbogen
habe es abgenommen und in eine hand gelegt
kann's kaum verwinden
dass sie ein stillleben trägt

warte, bis mir ein neues wächst
die reiter warten mit mir mit
ihr rückzug steht fest
dann hab ich zwei schalen, eine waage
in die ich mein leben werfen kann
soweit zum wiedergang

najade (na ja)

wasserweib nur meerschaum weiß
davon: woher ich komm
wohin ich ging: vorhin
war ich noch viel zu schwer
jetzt bekleidet mich das meer

Kerstin Preiwuß (Lübz, 21 november 1980)

21-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007 en ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Beethoven was One-Sixteenth Black

“GREGOR

Anyone who is a reader knows that what you have read has influenced your life. By ‘reader’ I mean one from the time you began to pick out the printed words, for yourself, in the bedtime story. (Another presumption: you became literate in some era before the bedtime story was replaced by the half-hour before the Box.) Adolescence is the crucial period when the poet and the fiction writer intervene in formation of the sense of self in sexual relation to others, suggesting – excitingly, sometimes scarily – that what adult authority has told or implied is the order of such relations, is not all. Back in the Forties, I was given to understand: first, you will meet a man, both will fall in love, and you will marry; there is an order of emotions that goes with this packaged process. That is what love is.

For me, who came along first was Marcel Proust. The strange but ineluctable disorder of Charles Swann’s agonising love for a woman who wasn’t his type (and this really no fault of her own, he fell in love with her as what she was, eh?); the jealousy of the Narrator tormentedly following a trail of Albertine’s evasions.

Swept away was the confetti. I now had different expectations of what experience might have to take on. My appren­ticeship to sexual love changed; for life. Like it or not, this is what love is. Terrible. Glorious.

But what happens if something from a fiction is not interiorised, but materialises? Takes on independent exist­ence?

It has just happened to me. Every year I re-read some of the books I don’t want to die without having read again. This year one of these is Kafka’s Diaries, and I am about halfway through. It’s night-time reading of a wonderfully harrowing sort.

A few mornings ago when I sat down at this typewriter as I do now, not waiting for Lorca’s duende but getting to work, I saw under the narrow strip of window which displays words electronically as I convey them, a roach. A smallish roach about the size and roach-shape of the nail of my third finger – medium-sized hand. To tell that I couldn’t believe it is understatement. But my immediate thought was practical: it was undoubtedly there, how did it get in. I tapped the glass at the place beneath which it appeared. It confirmed its existence, not by moving the body but wavering this way and that two whiskers, antennae so thin and pale I had not discerned them.”

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Underworld

“We were about thirty miles below the Canadian border in a rambling encampment that was mostly barracks and other frame structures, a harking back, maybe, to the missionary roots of the order - except the natives, in this case, were us. Poor city kids who showed promise; some frail-bodied types with photographic memories and a certain uncleanness about them; those who were bright but unstable; those who could not adjust; the ones whose adjustment was ordained by the state; a cluster of Latins from some Jesuit center in Venezuela, smart young men with a cosmopolitan style, freezing their weenies off; and a few farmboys from not so far away, shyer than borrowed suits.
"Sometimes I think the education we dispense is better suited to a fifty-year-old who feels he missed the point the first time around. Too many abstract ideas. Eternal verities left and right. You'd be better served looking at your shoe and naming the parts. You in particular, Shay, coming from the place you come from."
This seemed to animate him. He leaned across the desk and gazed, is the word, at my wet boots.
"Those are ugly things, aren't they?"
"Yes they are."
"Name the parts. Go ahead. We're not so chi chi here, we're not so intellectually chic that we can't test a student face-to-face."
"Name the parts," I said. "All right. Laces."
"Laces. One to each shoe. Proceed."
I lifted one foot and turned it awkwardly.

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

A New Song

Ah blame me not, Catcott, if from the right way
My notions and actions run far.
How can my ideas do other but stray,
Deprived of their ruling North-Star?

A blame me not, Broderip, if mounted aloft,
I chatter and spoil the dull air;
How can I imagine thy foppery soft,
When discord's the voice of my fair?

If Turner remitted my bluster and rhymes,
If Hardind was girlish and cold,
If never an ogle was got from Miss Grimes,
If Flavia was blasted and old;

I chose without liking, and left without pain,
Nor welcomed the frown with a sigh;
I scorned, like a monkey, to dangle my chain,
And paint them new charms with a lie.

Once Cotton was handsome; I flam'd and I burn'd,
I died to obtain the bright queen;
But when I beheld my epistle return'd,
By Jesu it alter'd the scene.

She's damnable ugly, my Vanity cried,
You lie, says my Conscience, you lie;
Resolving to follow the dictates of Pride,
I'd view her a hag to my eye.

But should she regain her bright lustre again,
And shine in her natural charms,
'Tis but to accept of the works of my pen,
And permit me to use my own arms.

Thomas Chatterton (20 november 1752  - 5 augustus 1770)

Standbeeld in Bristol

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

New England

Children are playing next to the ocean coast

and sand castles are built with their digging

hands symphonized with their joyous laughter.

Near the beach, sea rocks are thirsty to move

from sitting next to the New England attic rooms.

The air is cooling down and the little kids

are now nesting on the rocks, trying to get away

from the cool summer breeze, chilled afternoon winds

and the dancing waves.

My little girl is one of the children, and with dreamy eyes

she is pretending to be waving at the Beluga Whales,

the wave makers of the sea ... from coast to coast.

The beach and the people are getting ready for

today’s close-up and I hear my voice: "Dokhtaram, Bia!"

we have to say goodbye to the sea and the whales.

Her little body fully clothed floats across

the air, arms in the hands of her father

and after two more rotations, is satisfied to close

her wings for the evening ride.

She slips the shelves and shadows of

her new found friends within the

walls of her night's dream before

another summer-morning lights the start of the day

for her to watch the length of her footsteps

on the sands next to the white waters and dancing waves.

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)



Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

20-11-2010 om 20:04 geschreven door Romenu  

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Niels Holgersson's wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

“Maar Vader en Moeder verheugden zich in 't geheel niet; integendeel, ze waren heel bedroefd. Hij was een arme keuterboer, en hun hoeve was niet veel grooter dan een tuintje. Toen ze er in 't begin kwamen wonen, konden zij daar niet meer dan een varken en een paar kippen houden; maar ze waren bizonder vlijtige en knappe menschen, en nu hadden ze èn koeien, èn ganzen. Het was hun buitengewoon goed gegaan, en ze zouden tevreden en blij naar de kerk zijn gewandeld, als ze

niet over hun zoon hadden hoeven denken. De vader klaagde er over, dat hij traag en lui was. In school had hij niets willen leeren, en hij was zoo onbruikbaar, dat men hem ternauwernood de ganzen kon laten hoeden. En Moeder kon niet ontkennen, dat dit waar was, maar zij was het meest bedroefd, omdat hij zoo wild en akelig was,--hard tegen de dieren en boosaardig tegenover de menschen.

"God moge zijn boozen wil breken, en hem een ander hart geven," zei ze. "Anders wordt hij een ongeluk voor zichzelf en de onzen."

De jongen stond er lang over na te denken of hij de preek zou lezen of niet. Toen was hij met zichzelf overeengekomen, dat het 't beste was dezen keer gehoorzaam te zijn. Hij ging in den grooten leuningstoel zitten, en begon te lezen. Maar toen hij een poosje lang de woorden halfluid opgerabbeld had, was het alsof hij slaap kreeg van dat gerabbel, en hij merkte, dat hij knikkebolde.“

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)

Portret door Carl Larsson, 1908

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Marschroute eines Lebens

»Jetzt blicken wir uns in die Augen. Vor uns ziehen die gleichen Bilder aus der Vergangenheit vorüber.. . Vor zehn Jahren.. . Ich, eine blutjunge Anfängerin, gebe ihm, einem Analphabeten, einem Bürschchen, das gerade aus seinem tatarischen Dorf in die Stadt gekommen ist, Unterricht. Dieses Bürschchen ist heute Sekretär des Bezirkskomitees~.~

(...)

»Wieviel einfacher und leichter wäre für mich alles gewesen, wenn es die Gestapo gewesen wäre! Ich wußte ganz genau, wie sich ein Kommunist zu benehmen hatte, der ihr in die Hände fiel. Aber hier? Hier mußte man - ~ -~ sich erst einmal klarmachen, wer die Menschen waren, die. einen gefangen hielten. Waren es verkleidete Faschisten: oder waren es Opfer eines ungeheuren Betrugs, einer raffinierten Intrige? Und wie hatte sich ein Kommunist in seinem eigenen Gefängnis zu verhalten.. .?

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren in Amsterdam in 1937. Zie ook mijn blog van 20 november 2009 en ook mijn blog van 2 november 2010.

Thora

Bij de presentatie van de roman Nestor aan de Gedempte Oude Gracht was ook Marius Zeven aanwezig. Omdat duidelijk is dat heel Nederland gedempt wordt, was ik in een bui van lichte treurigheid. Marius Zeven is familie van de schrijver Grönloh en een fan van L.H. Wiener. Hij bezit alle boeken van deze schrijver (11), wat volgens Wiener slechts geëvenaard wordt door een fan in Friesland, die er ook elf in bezit heeft. Marius Z. is mij bekend. Zijn vader is een strijdbare psychiater in ruste, zijn moeder reist over de wereld op zoek naar spirituele verlichting. Marius is een kenner van de hedendaagse Nederlandse literatuur. Hij vertelde mij dat zijn vriend X had gesolliciteerd als eindredacteur bij het Nieuw Israëlitisch Weekblad, en was aangenomen. De man is geen jood en had zich op het sollicitatiegesprek voorbereid door in twee middagen de Thora te lezen. (Marius vertelde goedhartig dat X heel snel kan lezen.) Ik moest denken aan Wartena. Die woont nu 30 jaar in een bergpas in Zuid-Oost-F'rijk, waar hij boer is. Zijn geestelijk leven houdt hij op peil door de Thora in het Hebreeuws te bestuderen. Daartoe rijdt hij één keer per week 's avonds langs nauwe bergpaden naar een klein, verborgen dorp waar een gepensioneerde dominee aan een kleine groep getrouwen uitlegt hoe de Thora verstaan moet worden. Het gezelschap bestaat uit oude mensen die overdag een apotheek of een boekhandel beheren. Zij zouden natuurlijk de tekenen van de tijd beter verstaan als zij zich bezig zouden houden met zen-boeddhisme of taoïsme, maar deze mensen vormen een onderstroom, en dus is de Thora hier op zijn plaats. De bijeenkomst duurt van acht tot tien uur en het gebeurt niet zelden dat men slechts één of twee regels leest, omdat ook alle annotaties van de passus besproken moeten worden. De cultuur is geen vijver, de cultuur is een spleet in de aarde. Ik wil niet sentimenteel zijn (sentimentaliteit is een vloek), maar toen ik over de Gedempte Oude Gracht in Haarlem naar m'n geparkeerde auto liep, voelde ik me heel treurig.

A.L. Snijders (Amsterdam, 1937)

20-11-2010 om 19:58 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2007 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

A Week Later 

A week later, I said to a friend: I don't

think I could ever write about it.

Maybe in a year I could write something.

There is something in me maybe someday

to be written; now it is folded, and folded,

and folded, like a note in school. And in my dream

someone was playing jacks, and in the air there was a

huge, thrown, tilted jack

on fire. And when I woke up, I found myself

counting the days since I had last seen

my husband-only two years, and some weeks,

and hours. We had signed the papers and come down to the

ground floor of the Chrysler Building,

the intact beauty of its lobby around us

like a king's tomb, on the ceiling the little

painted plane, in the mural, flying. And it

entered my strictured heart, this morning,

slightly, shyly as if warily,

untamed, a greater sense of the sweetness

and plenty of his ongoing life,

unknown to me, unseen by me,

unheard, untouched-but known, seen,

heard, touched. And it came to me,

for moments at a time, moment after moment,

to be glad for him that he is with the one

he feels was meant for him. And I thought of my

mother, minutes from her death, eighty-five

years from her birth, the almost warbler

bones of her shoulder under my hand, the

eggshell skull, as she lay in some peace

in the clean sheets, and I could tell her the best

of my poor, partial love, I could sing her

out with it, I saw the luck

and luxury of that hour.

The Unborn 

Sometimes I can almost see, around our heads,

Like gnats around a streetlight in summer,

The children we could have,

The glimmer of them.

Sometimes I feel them waiting, dozing

In some antechamber - servants, half-

Listening for the bell.

Sometimes I see them lying like love letters

In the Dead Letter Office

And sometimes, like tonight, by some black

Second sight I can feel just one of them

Standing on the edge of a cliff by the sea

In the dark, stretching its arms out

Desperately to me.

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Amerikaanse schrijver en literaire biograaf Mark Harris (eig. Mark Harris Finklestein) werd geboren op 19 november 1922 in Mount Vernon, New York. Harris werkte als journalist o.a. in New York City bij The Daily Post en in St. Louis voor de International News Service. Ook werkte hij in Chicago bij Negro Digest and Ebony voordat hij zich inschreef aan de universiteit van Denver, waar hij in 1951 een Master's degree behaalde. Na zijn doctoraat in American Studies aan de Universiteit van Minnesota in 1956 ging hij les geven aan verschillende universiteiten en vestigde zich uiteindelijk in Arizona, waar hij Engels doceerde en van 1980 tot 2001 creatief schrijven onderwees. Zijn eerste roman, Trumpet to the World, werd gepubliceerd in 1946.  Harris is vooral bekend om een viertal romans over honkbal spelers: The Southpaw (1953), Bang the Drum Slowly (1956), A Ticket for a Seamstitch (1957), en It Looked Like For Ever (1979).Geschreven in een volkse taal vertellen deze boeken het verhaal van Henry "Author" Wiggen, een werper voor de fictieve New York Mammoths. In 1956 werd Bang the Drum Slowly bewerkt voor televisie. In 1973 werd de roman werd ook verfilmd.

Uit: Bang the Drum Slowly

„Me and Holly were laying around in bed around 10 A.M. on a Wednesday morning when the call come. I was slow answering it, thinking first of a comical thing to say, though I suppose it long since stopped handing anybody a laugh except me. I don't know. I laugh at a lot of things nobody ever laughs at except her. "Do not be funny," she said. "Just answer it." But I seen her kind of listening out of the corner of her eye.
"Triborough Bridge," I said.
"I have a collect call for Mr. Henry Wiggen from Rochester, Minnesota," said the operator.
"I do not know a soul there," said I, "and I do not accept collect calls under any circumstances." I used to accept a lot of collect calls until I got wise to myself.
Then behind the operator I heard this voice saying, "Come on, Arthur."
Well, there is only one person in this world that calls me "Arthur," and the first thing I thought when I heard it was I got this picture of him in jail in Rochester, Minnesota. Do not ask me why jail, but that was the picture I got, and I said to Holly, "Bruce is in jail in Minnesota," and she sat up in bed, and I said to the operator, "Tell him this better be important."
"Arthur, Arthur," said he, "you must speak to me," and I said I would.
And then it was like speaking to him always is, where all he can say is this one thing his mind might be on, like he might get up in the morning saying, "I must write a postcard home," and says it while dressing, and says it at breakfast, and says it maybe 3 or 4 times all morning, or he says, "Arthur, I must have $20," and says it again all the way to the park and all the time dressing and drilling, and then might say it in the middle of the ball game when you are trying to keep your mind on what you are doing until you finally give him his 20 and he stops saying it and becomes silent, and he said, "You have got to come and see me."
"What did you do?" I said. I still thought he was in jail.
"You have got to come and see me," he said. "I am in the hospital."
"With what?" I said.
"You have got to come and see me," he said.“

"All he says is I have got to go and see him," I said.
"What did he do?" she said.
"He is in the hospital," I said.
"Then you have got to go," she said.
"I will come," I said.“

Mark Harris (19 november 1922 - 30 mei 2007)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Zie ook mijn blog van 19 november 2009.

„An einem kleinen Tisch in diesem fremden Garten, wo zwischen Schwertlilienduft und Amselgesang ein gebrechlicher Regen sich zu bewegen beginnt, denk ich mit Tinte schreibend, wie wahr das Sprichwort sein kann, dass die Wahrheit ein Maulwurf ist. Maulwürfe sind Einzelgänger, die ihr Revier heftig verteidigen und nur in der Frühlingsnot zusammenfinden. Was sind sie noch? Blind. Und sie lassen sich kaum sehn. Ihre Hügel auf unseren vorgefertigten Wiesen sind uns ein Ärgernis. Die Schrift zerfließt nun nach allen Seiten. Nur was ich unter der Hand aufzeichne, bleibt ein wenig länger: dass wir ersticken würden, müssten wir dem Maulwurf nachkriechen. Dass wir dort nicht hineinpassen. Und dass dies so erschütternd ist, wie geliebt zu werden und nicht zu lieben.
Nebel ragten in die Straße, als ginge diese hügelige Landschaft in Fetzen. Aber je höher ich in sie hinauffuhr, desto dichter wurde der Stoff, bis ich das abgeschiedene Dorf erreichte, das entblößt aus dem rundum drapierten hellen Musselin ragte und dem eine Festung aufgesetzt ist wie eine zu große und zu schwere Krone. Dort wurde ein Dilettantenkonzert mit Gitarren aufgeführt, geradezu eine Schändung des mit merkwürdigen Landschaftsfresken geschmückten Saals, und ich ging weg. Kam in eine Kapelle mit der Madonnenstatue im unruhigen Schein einer ans letzte Wachs sich haltenden Flamme. Dann ein Innenhof, rundum hoch bewachsen von Jasminranken mit tausenden weißen Sternen. Am Ende eines beleuchteten hohen Gangs öffnete ich das Fenster. Über die roten Dächer des Dorfs kroch und schwelte der Nebel, und teils waren nur die Kamine zu sehen. Da löste sich ein Nebelbrocken, ein aufgeblähter Magen, hievte sich hoch, schwenkte herum und schob sich fünf Armlängen entfernt allesverdeckend vor den Ausblick. In diesem Nebelmagen sah ich meinen Schatten unter dem Kreuz des darüberliegenden Fensters, und ich sah mir zu wie ich verging, grauer werdend, leichter, durchsichtiger und aufgelöst. Die Dächer kamen wieder zum Vorschein mit den großen und kleinen Kaminen, in die der Nebel hineinzuschlüpfen schien.“

Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

Uit: Transit

„Wir betraten die Pizzaria. Ich setzte mich mit dem Gesicht zum offenen Feuer. Der Arzt ließ drei Gedecke bringen. Er sah auf die Uhr. Er bestellte eine Pizza für zwölf Francs. Man brachte den Rosé. Die ersten zwei Gläser Rosé trinken sich immer wie Wasser. Das offene Feuer da, sehen Sie, kann mir gefallen. Und wie der Mann auf den Teig schlägt mit lockerem Handgelenk. Ja, eigentlich gefällt mir auf Erden nur das: Ich meine, nur das gefällt mir, was immer vorhält. Denn immer hat hier ein offenes Feuer gebrannt, und seit Jahrhunderten hat man den Teig so geschlagen. Und wenn Sie mir vorwerfen, daß ich selbst immer wechsle, so antworte ich, das ist auch nur eine gründliche Suche nach dem, was für immer vorhält.
Der Arzt sagte: "Erzählen Sie mir doch bitte noch einmal alles, was Sie über die Fahrt nach Oran wissen!" Ich erzählte ihm also zum dritten Mal, wie ich den kleinen klägliche Mausemann bei dem Korsen entdeckt und ihm nachgegangen war, um etwas über eine Passage in Erfahrung zu bringen, so wie jetzt der Arzt mir nachging, um etwas über eine Passage in Erfahrung zu bringen. Nicht ich, der Arzt saß mit dem Gesicht zur Tür. Auf einmal veränderte sich sein Gesicht. Er sagte: "Erzählen Sie bitte Marie alles noch einmal. Ich drehte mich um. Da kam denn die Frau an den Tisch. Sie sah ausschließlich meinen Begleiter an. Sie sagte nichts. Sie nickte ihm nur leicht zu in altem geläufigem Einverständnis. Der Arzt sagte: "Der Herr hier hat die Freundlichkeit, uns einen guten Ratschlag zu geben." Sie sah mich kurz an. Zuweilen ist das Erkennen statt an die Nähe, an eine gewisse Strecke Entfernung gebunden. Ich machte keinerlei Anstrengung, mich ihr zu erkennen zu geben. Mir war eiskalt. Inzwischen wurde die Pizza gebracht, so groß wie ein kleines Wagenrad. Der Kellner schnitt für jeden von uns ein Dreieck heraus. Der Arzt sagte: "So iß doch etwas, Marie, du siehst müde aus." Sie erwiderte: "Es war wieder nichts." Er nahm ihre Hand. Ich spürte keine Eifersucht. Ich hatte nur das Gefühl, ich müßte rechtzeitig etwas wegnehmen, was ihm nicht zustand, womit er unmöglich umgehen konnte. Ich faßte ihn wirklich am Handgelenk. Ich drehte ein wenig seine Hand, so daß die Frau ihre Finger herauszog, ich aber das Zifferblatt seiner Armbanduhr zu sehen bekam. Ich hatte mich wieder in der Gewalt und teilte ihm mit, ich müßte gleich weggehen. Er sagte enttäuscht, er habe gehofft, mein Abend sei frei. Marie habe auch keinen Hunger, er könne unmöglich die Pizza allein essen, er würde sogar für mich Brotkarten auslegen. Vor allem müßte ich noch Marie die ganze Sache erzählen. Er schenkte mir Rosé ein; nachdem ich auch dieses Glas heruntergetrunken hatte, wurde mir klar, daß die Frau, wenn ich jetzt von hier wegging, mir keineswegs folgen, sondern bei dem Arzt sitzen bleiben würde.“

19-11-2010 om 19:32 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

Light 

Last night I fled until I came

To streets where leaking casements dripped

Stale lamplight from the corpse of flame;

A nervous window bled.

The moon swagged in the air.

Out of the mist a girl tossed

Spittle of song; a hoarse light

Spattered the fog with heavy hair.

Damp bells in a remote tower

Sharply released the throat of God,

I leaned to the erect night

Dead as stiff turf in winter sod.

Then with the careless energy

Of a dream, the forward curse

Of a cold particular eye

In the headlong hearse.

The Cross 

There is a place that some men know,

I cannot see the whole of it

Nor how I came there. Long ago

Flame burst out of a secret pit

Crushing the world with such a light

The day-sky fell to moonless black,

The kingly sun to hateful night

For those, once seeing, turning back:

For love so hates mortality

Which is the providence of life

She will not let it blessed be

But curses it with mortal strife,

Until beside the blinding rood

Within that world-destroying pit

-Like young wolves that have tasted blood,

Of death, men taste no more of it.

So blind, in so severe a place

(All life before in the black grave)

The last alternatives they face

Of life, without the life to save,

Being from all salvation weaned-

A stag charged both at heel and head:

Who would come back is turned a fiend

Instructed by the fiery dead.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese. Zie ook mijn blog van 19 november 2008.

Like two radiant lips...

The vineyards were golden,

Foxes with their exhausted young

Were descending from the mountains

At the end of the harvest,

At the time of year when the sun

Retreats from such places (as mothers

Who have sung and danced retreat from earth),

At the time I left for Fjokat.

Tall and with embroidered cuffs

And braided hair

Bound in a white ribbon,

There was a maiden at the fountain,

Pensive her brow,

Her scarf tied to a blue sash

Extending to the ground.

The moment she sensed my presence

She turned towards me,

Elegant and graceful,

Trembling with joy.

The lad: "Will you give me a drop of your water, maiden?"

The maid: "As much as you wish, sir."

"Whose daughter are you, maiden?

Are you not from here?"

When as a lad I left home

For Salonika, there were no maidens

In the village with such charm."

Lifting her jug

She said blushingly:

"I am the daughter of Kollogre"

And departed, her head uncovered.

Though she took that path,

The thorns that covered it

Did not scratch her,

For I held them back

With my bleeding arms.

We seemed on that evening

Like two radiant lips

In a moment of ecstasy.

Vertaald door Robert Elsie

Girolamo de Rada (19 november 1814 – 28 februari 1903)

Buste in Macchia Albanese.

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Veronika Aydin werd in 1961 in Emmerich geboren. Zie ook mijn blog van 19 november 2009.

Uit: Amour fou (Bloemlezing)

„Zornig bohrte er sich in sie, stieß sich tief in sie hinein. Wut verknotete die Muskeln seiner Brust und steigerte die Spannung, die seinen ganzen Körper straffte. Verdammt, warum hatte sie das gesagt? Ich liebe dich! Was hatte denn Liebe mit diesem aneinander Klatschen ihrer verschwitzten Körper zu tun, diesem heißen, feuchten Ineinander, dieser Suche nach Händen, Lippen, Zungen? Eine Abmachung hatten sie getroffen – damals. Nach dem ersten gierigen Verschlingen, das sie hitzig gegeneinander trieb, hatte er sie bei den Schultern gepackt und angesehen. Fest angesehen.
»Verlieb dich nicht in mich!«, hatte er gesagt und sie hatte es versprochen. Jetzt hatte sie ihr Versprechen gebrochen. Ich.lie.be. dich. Die Worte hämmerten in seinem Kopf und bei jeder Silbe stieß er heftig zu, wieder und wieder. Ihr Verlangen und ihre Hingabe brannten sich durch seine Haut. Ihr Stöhnen und Umschlingen steigerten seine Lust und Qual. Murmelnde Kehle, schmatzender Schoß. Er verschloss sie mit seiner Zunge und seinem Schwanz. Nahm ihr alle Töne. Und wusste dennoch um sie. Verdammt, warum nur? Angerührt an Stellen, die verboten waren. Erreicht hinter Draht und Graben. Ich will nicht lieben, schrie es in ihm.
»Ich will nicht!«, schrie er laut, als er mit einer letzten tiefen Bewegung in ihr verströmte. Keuchend sackte er zusammen. Fiel auf sie, fiel in sie.
Weiche Arme legten sich um ihn.
»Ich weiß«, sagte sie.“

Veronika Aydin (Emmerich, 1961)

Emmerich

19-11-2010 om 19:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Uit: Chaos en Rumoer

„Nadat Otto Vallei zich zes maanden lang iedere dag in zijn werkkamer had opgesloten om aan een roman te werken, biechtte hij zijn vrouw Karin op dat hij nauwelijks vorderingen had gemaakt. En zelfs dat was een zonnige voorstelling van zaken. In zekere zin was hij niet eens aan die roman begonnen.
Karin reageerde tamelijk laconiek op Otto’s bekentenis, wat hem eerst verbaasde, daarna opluchtte en uiteindelijk zachtjes kwetste. Hij kon natuurlijk niet van haar verlangen dat ze net als hij diep ontgoocheld was, maar een minimum van solidaire somberheid had hij toch wel van haar verwacht. In plaats daarvan was ze alleen maar nieuwsgierig. Waarschijnlijk kon ze het zich niet goed voorstellen dat iemand in zes maanden tijd zó weinig kon uitvoeren. Zelf kon Otto
het zich achteraf ook niet goed voorstellen.
‘Heb je echt niets op papier gekregen?’ vroeg ze. ‘Niet eens één zin, zoals Jack Nicholson in The Shining?’
Hij gaf haar tien a-viertjes waarop hij die ochtend iets schamels had uitgeprint. Hij had de computer het aantal woorden, regels en zelfs lettertekens laten berekenen.
‘Zesduizendwoordenennogiets.Vijfhonderdeenentwintigregels. Een gruwelijke oogst na een halfjaar. Vind je niet?’
De dagen na zijn bekentenis klaagde Otto dat hij niet aan het werk kwam, omdat hij allerlei verplichtingen had: lezingen, recensies schrijven, dat soort dingen. Bovendien ging iedere dag wel een paar keer de telefoon. Hij had geen leven zo.
De telefoon was sinds jaar en dag een van zijn ergste vijanden. Niets was funester voor het heilig vuur dan het ijzingwekkende gerinkel. Iedere keer dat de telefoon ging, trof het geluid hem als een
goed doordachte poging hem in een hoek te drijvenwaaruit niet viel te ontsnappen. Niet opnemen was onmogelijk; hoe langer het gerinkel aanhield, hoe meer dwang erin doorklonk. Je moest opnemen. Je móest. Anders was je slap en laf. Slap en laf en bang. Dus nam je op.“

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008. en ook mijn blog van 18 november 2007 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Dochter

Ze duwt prikkeldraad opzij,
haar vingers bloeden,
ze ziet wit, ze heeft het koud

voorbij het prikkeldraad zijn struiken
kaal nog en met doornen,
'Loop daaromheen!' stemmen jagen haar op

ze loopt erdoorheen
en rozen vangen aan met bloeien, geuren,
schuchtere rozen overal

voorbij de struiken schijnt de zon, ze gaat daar zitten,
er is daar mos en er zijn daar vlinders,
dagpauwogen, nachtpauwogen, pijlstaarten, vossen

ze leunt achterover, ze is mijn dochter,
ze kijkt niet om,
ze wil nergens in veranderen.

Een streep

Ik trok een streep;
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. In München. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007. Zie ook mijn blog van 9 november 2009 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Uit: Mephisto

“In den ersten Wochen seines illegalen Dienstes hatte Ulrichs einmal den Versuch  gemacht, Hendrik Höfgen ins Vertrauen zu ziehen. Aber der Intendant wurde ängstlich,  nervös und gereizt. „Ich will von diesen Dingen nichts wissen“, sagte er hastig.
„Ich darf von ihnen nichts wissen – verstehst du mich? Ich mache beide Augen zu, ich sehe nicht, was du treibst. Keinesfalls aber darf ich eingeweiht sein.“
Nachdem er sich davon überzeugt hatte, daß er unbelauscht war, versicherte er  dem Freund noch mit gepreßter Stimme, wie schwierig und peinlich es für ihn sei,  sich so andauernd und konsequent verstellen zu müssen. „Aber ich habe mich nun  einmal zu dieser Taktik entschlossen, weil ich sie für die richtigste und wirkungsvollste halte“, raunte Hendrik und versuchte es noch einmal mit den Verschwörerblicken,  die jedoch von Ulrichs nicht mehr erwidert wurden. „Es ist keine bequeme Taktik,
aber ich muß sie durchhalten. Ich befinde mich mitten im Lager des Feindes. Von  innen heraus unterhöhle ich seine Macht...“
Otto Ulrichs hörte kaum noch hin. Vielleicht geschah es in diesem Augenblick, daß die Illusion von ihm wich und daß er Hendrik Höfgen erkannte.  Wie meisterhaft der Intendant sich verstellte! Diese Leistung war in der Tat eines  großen Schauspielers würdig. Man hätte ja wahrhaftig glauben können, es wäre  Hendrik Höfgen nur um Geld, Macht und Ruhm zu tun, anstatt um die Unterhöhlung
des nationalsozialistischen Regimes.
Im breiten Schatten des Ministerpräsidenten fühlte er sich so sicher und geborgen,  daß er es sich leisten zu dürfen glaubte, mit der Gefahr zu kokettieren, die Schrecken  der Katastrophe schalkhaft zu beschwören. Da er mit einem Theaterdirektor in Wien  telephonierte, von dem er sich einen Schauspieler ausleihen wollte, sagte er mit der  klagenden, singenden Stimme, die wehleidig die Vokale zerdehnte: „Tja mein Lieber - in ein paar Wochen werde ich vielleicht schon bei Ihnen in Wien auftauchen ... Ich  weiß nicht, ob ich mich hier noch vierzehn Tage halte. Meine Gesundheit – Sie verstehen  mich recht? – meine Gesundheit ist so schrecklich angegriffen ...“

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.en ook mijn blog van 18 november 2009.

Quarry

Wings beat to overtake.

Now, above you like a fire shot

In a silent film the rush begins.

Wings fold inward, the air turrents,

Streams, as a ball swirling in a tube,

Grey bullet in the barrel,

The slide to the kill and the talons,

Make their mark before the hitch.

Soft plosives bearly sounding,

Crake, blood cupped in the claws,

From the breast and the rose

Heart, now in a tail spin,

Nostrils whine in the fall.

No jury just but a sup of the faded

Heart by one raging one.

The wilted wings are stirring

To the last as the pointed

Wingman ferries, the wholly bred,

Quarry of perfection, jolts

And jilts, and His scythe of feathers

Holds sway in the whirl.

As the God-made creature

From high heaven flies

The mourning dove must die.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

Boston bij avond

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. . Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Bekenntnis

Ich will ergründen alle Lust,
so tief ich dürsten kann;
ich will sie aus der ganzen Welt
schöpfen, und stürb´ ich dran.

Ich will´s mit all der Schöpferwut,
die in uns lechzt und brennt;
ich will nicht zähmen meiner Glut
heißhungrig Element.

Ward ich durch frommer Lippen Macht,
durch zahmer Küsse Tausch?
Ich ward erzeugt in wilder Nacht
und großem Wollustrausch!

Und will nun leben so der Lust,
wie mich die Lust erschuf.
Schreit nur den Himmel an um mich,
ihr Beter von Beruf!

Frecher Bengel

Ich bin ein kleiner Junge,
ich bin ein großer Lump.
Ich habe eine Zunge
und keinen Strump.

Ihr braucht mir keinen schenken,
dann reiß ich mir kein Loch.
Ihr könnt euch ruhig denken:
Jottedoch!

Ich denk vo euch dasselbe.
Ich kick euch durch den Lack.
Ich spuck euch aufs Gewölbe.
Pack!

18-11-2010 om 16:20 geschreven door Romenu  

De  Venezolaanse dichter en schrijver Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

The earth turned to bring us closer

The earth turned to bring us closer,
it spun on itself and within us,
and finally joined us together in this dream
as written in the Symposium.
Nights passed by, snowfalls and solstices;
time passed in minutes and millennia.
An ox cart that was on its way to Nineveh
arrived in Nebraska.
A rooster was singing some distance from the world,
in one of the thousand pre-lives of our fathers.
The earth was spinning with its music
carrying us on board;
it didn't stop turning a single moment
as if so much love, so much that's miraculous
was only an adagio written long ago
in the Symposium's score.

Life

To Vicente Gerbasi

Life boards planes and heads off into the distance;
by day, by night, at every instant
it¹s leaving for some remote airport.

Life goes away, disappears, comes back later on.
It¹s hard to follow life:
it keeps secretive unpredictable hours,
changes itinerary, sleeps right through the trip,
goes on flying.

Life could be arriving now, we don¹t know,
it might be in Nebraska or Istambul
or maybe it¹s that woman asleep opposite us
in the transit lounge.

Life¹s the unknown on the board of destinations,
the travellers who leave or return,
fear, adventure, weeping,
the clouds that wait for us beyond the good-byes
and the pure planes that lift
towards the high winds of desire.

Vertaald door Peter Boyle

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

De dichter (pseudoniem Saul van Messel) en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912. Zie ook mijn blog van 18 november 2008

Op weg

glad dit papier
dat mijn geluid
verzacht

als jouw huid
die mijn rapier
verwacht

mijn toverstaf
gevuld met zoete
woordenpracht

Past–orale

wij lagen in het hooi
– wat is je mondje mooi –

wij stonden in een sloot
– wat is je degen groot –

hoe lang is het geleden
zucht mijn heden

Jaap Meijer (18 november 1912 - 9 juli 1993)

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939. Zie ook mijn blog van 18 november 2008

Uit: Oryx and Crake

„Snowman wakes before dawn. He lies unmoving, listening to the tide coming in, wave after wave sloshing over the various barricades, wish-wash, wish-wash, the rhythm of heartbeat. He would so like to believe he is still asleep.

On the eastern horizon there's a greyish haze, lit now with a rosy, deadly glow. Strange how that colour still seems tender. The offshore towers stand out in dark silhouette against it, rising improbably out of the pink and pale blue of the lagoon. The shrieks of the birds that nest out there and the distant ocean grinding against the ersatz reefs of rusted car parts and jumbled bricks and assorted rubble sound almost like holiday traffic.

Out of habit he looks at his watch — stainless-steel case, burnished aluminum band, still shiny although it no longer works. He wears it now as his only talisman. A blank face is what it shows him: zero hour. It causes a jolt of terror to run through him, this absence of official time. Nobody nowhere knows what time it is.

‘Calm down,’ he tells himself. He takes a few deep breaths, then scratches his bug bites, around but not on the itchiest places, taking care not to knock off any scabs: blood poisoning is the last thing he needs. Then he scans the ground below for wildlife: all quiet, no scales and tails. Left hand, right foot, right hand, left foot, he makes his way down from the tree. After brushing off the twigs and bark, he winds his dirty bedsheet around himself like a toga. He's hung his authentic-replica Red Sox baseball cap on a branch overnight for safekeeping; he checks inside it, flicks out a spider, puts it on.“

Margaret Atwood (Ottawa, 18 november 1939)

De Engelse toneelschrijver, librettist en illustrator Sir William Schwenck Gilbert werd geboren in Londen op 18 november 1836. Zie ook mijn blog van 18 november 2008

Ballad: The Disagreeable Man

If you give me your attention, I will tell you what I am:

I'm a genuine philanthropist - all other kinds are sham.

Each little fault of temper and each social defect

In my erring fellow-creatures, I endeavour to correct.

To all their little weaknesses I open people's eyes,

And little plans to snub the self-sufficient I devise;

I love my fellow-creatures - I do all the good I can -

Yet everybody says I'm such a disagreeable man!

And I can't think why!

To compliments inflated I've a withering reply,

And vanity I always do my best to mortify;

A charitable action I can skilfully dissect;

And interested motives I'm delighted to detect.

I know everybody's income and what everybody earns,

And I carefully compare it with the income-tax returns;

But to benefit humanity, however much I plan,

Yet everybody says I'm such a disagreeable man!

And I can't think why!

I'm sure I'm no ascetic; I'm as pleasant as can be;

You'll always find me ready with a crushing repartee;

I've an irritating chuckle, I've a celebrated sneer,

I've an entertaining snigger, I've a fascinating leer;

To everybody's prejudice I know a thing or two;

I can tell a woman's age in half a minute - and I do -

But although I try to make myself as pleasant as I can,

Yet everybody says I'm such a disagreeable man!

And I can't think why!

William S. Gilbert (18 november 1836 – 29 mei 1911)

Portret door Frank Hall, 1886

De Duitse schrijver en satircus Albert Johannes (Hans) Reimann werd geboren op 18 november 1889 in Leipzig. Reimann studeerde Duitse filologie en kunstgeschiedenis aan de kunstacademie in München. Na zijn dienst in het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog publiceerde hij in Leipzig het satirische tijdschrift Der Drache en aansluitend in Frankfurt am Main Das Stachelschwein. Hij werkte ook voor de satirische tijdschriften Simplicissimus en Die Weltbühne en stichtte de cabarets "Retorte" (in Leipzig) en "Astoria" (in Frankfurt am Main.). Vanaf 1925 woonde hij in Berlijn. Hij plande een parodie op Hitler onder de titel “Mein Krampf”, maar daar zag hij uiteindelijk toch vanaf. Na 1933  had hij wat problemen om werk uitgegeven te krijgen, maar een aantal publicaties in anti-semitische tijdschriften suggereren dat hij een manier had gevonden om het met de nazi's op een akkoordje te gooien. Na de val van het Derde Rijk werd hem door de geallieerden tot 1948 verboden om te publiceren. Hij begon daarna weer met schrijven voor het satirische tijdschrift Simpl uit München. Reimann schreef ook onder de pseudoniemen Max Bunge, Hans Heinrich, Artur Sunder, Hanns Heinz Vampir, en Andreas Zeltner.

Uit: Mein blaues Wunder

"In einem Münchener Antiquariat hatte ich Ernst Ecksteins 'Besuch im Karzer', ein Reclamheftchen erstanden und während der Bahnfahrt gelesen. Dann gab ich's Hinrich, der die ganze Zeit über, mich beobachtend, vorsichtig mitlächelte. Noch bevor wir in Leoni landeten, stand für uns beide fest: es wird kein Stück geschrieben, sondern ein Film. Was dabei herauskam, wurde von mir 'Die Feuerzangenbowle' betitelt. Hinrich, der gewissenhafte Arbeiter, ging gern auf Nummer Sicher. Wir schrieben also nicht - wir entwarfen. Das dauerte etwa einen Monat. Dann brachte ich's zu Papier, Hinrich fuhr nach München und diktierte das umfangreiche Exposé in einem Büro. Den Schluss hatte er, mit aller gebotenen Zurückhaltung übermütig werdend, allein konstruiert.

Das Exposé reichten wir nirgends ein. Hinrichs Exaktheit schien auf mich übergegriffen zu haben. Jedenfalls bestand ich darauf, dass wir keinesfalls in den Stil des angestaubten Eckstein (den wir aber dennoch verwendeten) abglitten, vielmehr zeitgemäß bleiben. Darum bat ich meinen alten Freund Albrecht von Treskow, der jetzt als Landrat in Freystadt (Niederschlesien) amtete, beim Direx eines in seinem Machtbereich liegenden Gymnasiums zu veranlassen, dass ich inkognito eine Zeitlang hospitieren dürfe. Dies in die Reihe zu bringen, war für Treskow ein Kinderspiel. So schnürte ich mein Ränzel und mimte in Neusalz an der Oder einen Herrn von mittleren Jahren, welcher das Abitur nachholen will, um studieren zu können.
Frau von Treskow war eine Gruschwitztochter aus Neusalz, wo sich die Leinenzwirnfabrik befand und auch die Penne, deren ich bedurfte.“

Hans Reimann (18 november 1889 – 13 juni 1969)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 18 november 2008.

De Belgische schrijfster Mireille Cottenjé werd geboren in Moeskroen op 18 november 1933.

18-11-2010 om 16:11 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver, journalist en polemist Auberon Alexander Waugh werd geboren op 17 november 1939 in Dulverton, Somerset. Hij is bekend geworden door zijn satirische essays en om zijn conservatieve opvattingen over politiek en religie. Met zijn provocerende snobisme keerde hij zich tegen de veramerikanisering van het Verenigd Koninkrijk en in het bijzonder tegen de gevaren van de hamburger. Auberon Waugh (bijnaam "Bron") was het tweede kind en de oudste zoon van Evelyn Waugh en zijn tweede vrouw. Hij werd opgeleid aan het Benedictijner college van Downside en aan Christ Church (Oxford), waar hij zonder diploma vertrok om zijn heil te zoeken in de journalistiek en de literatuur. Zijn eerste roman, The Foxglove Saga, verscheen in 1960, toen hij net 20 jaar was geworden. Hij begon als verslaggever van de Daily Telegraph en in de lange en vruchtbare carrière die volgde schreef hij voor The Spectator, New Statesman en andere bladen, zoals de Daily Mirror, Daily Mail, de Evening Standard en The Independent. Van 1981 tot 1990 bekleedde hij een belangrijke post in de Sunday Telegraph. Zijn vaste column in Private Eye, vanaf het begin van de jaren 1970 tot 1986, maakte van hem een beroemdheid. Van 1986 tot aan zijn dood was hij redacteur van de Literary Review en stelde hij mede de Bad Sex in Fiction Award in om elk jaar de slechtste seksscène van de hedendaagse literaire fictie te belonen.

Uit: Will This Do? An Autobiography

„On one occasion, just after the war, every child in Britain was to be allowed one banana each from the first consignment to arrive here for years.

Neither I, nor Teresa, nor my sister Margaret who was born in 1942, had ever eaten a banana but we had heard all about them as the most delicious taste in the world.

The great day arrived when my mother came home with three bananas. All three were put on my father's plate and, before the anguished eyes of his children, he poured on cream and sugar, which was heavily rationed, and ate all three.

It would be absurd to say that I never forgave him, but he was permanently marked down in my estimation from that moment in ways which no amount of sexual transgression would have achieved.

In light of our inability to amuse him, it was thought better that we should be sent away as much as possible.

My fate was to be left in a boarding school on January 28, 1946, two months after my sixth birthday.

During my first term there, when I was still very nervous, he played one of his best practical jokes on me.

He told me he proposed to change our family name and that, when he had done so, the headmaster would summon the school together and say: "Boys, the person you have hitherto called Waugh will in future be called Stinkbottom."

I understood perfectly well that he was joking, but one never knew how far he would be prepared to go with his jokes.

Every morning at school assembly, I felt a slight tightening of the chest as the headmaster came forward to make his daily announcements.

Teresa was also at boarding school and my father's undisguised glee at the prospect of getting rid of his children was apparent at the end-of-holiday dinner parties which became a rigid institution.

On these occasions, Papa would dress in white tie and tails with his military medals glittering on his chest - in a gallant war seeing action in four theatres and spending months behind enemy lines in Yugoslavia, he had acquired a fair display of them.

His speech was always some variation on the theme of how delighted he was that we were going back to school.“

 

Auberon Waugh (17 november 1939 -16 januari 2001)

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2007 en ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 17 november 2009.

The Second Trying

If I could only get hold of the whole of you,  

How could I ever get hold of the whole of you,  

Even more than the most beloved idols,  

More than mountains quarried whole,  

          More than mines  

          Of burning coal,  

Let’s say mines of extinguished coal  

And the breath of day like a fiery furnace.  

If one could get hold of you for all the years,  

How could one get hold of you from all the years,  

How could one lengthen a single arm,  

Like a single branch of an African river,  

As one sees in a dream the Bay of Storms,  

As one sees in a dream a ship that went down,  

The way one imagines a cushion of clouds,  

Lily-clouds as the body’s cushion,  

But though you will it, they will not convey you,  

Do not believe that they will convey you.  

If one could get hold of all-of-the-whole-of-you,  

If one could get hold of you like metal,  

Say like pillars of copper,  

Say like a pillar of purple copper  

(That pillar I remembered last summer)—

And the bottom of the ocean I have never seen,  

And the bottom of the ocean that I can see  

With its thousand heavy thickets of air,  

A thousand and one laden breaths.  

If one could only get hold of the-whole-of-you-now,  

How could you ever be for me what I myself am?  

Vertaald door Chana Bloch en Chana Kronfeld

Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

De Amerikaanse schrijfster, uitgeefster en politiek activiste Rebecca Walker werd geboren op 17 november 1969 in Jackson, Mississippi.  Walker (eig. Rebecca Leventhal) is de dochter van Afrikaans-Amerikaanse feministe Alice Walker, auteur van de roman "The Color Purple" en de joods-Amerikaanse advocaat Melvyn Leventhal. Na de scheiding van haar ouders woonde ze tijdelijk bij haar moeder en soms bij haar vader en op 18-jarige leeftijd nam ze haar moeders naam aan. Ze studeerde cum laude af in 1992 aan de Yale University. Sinds 1989 is ze co-redacteur en schrijfster voor het tijdschrift Ms. I 1999 was zij mede-oprichter van de Third Wave Action Foundation. Het concept van de derde feministische golf wordt toegeschreven aan Walker.  Walker is de auteur van talrijke artikelen in verschillende tijdschriften, zij trad op bij CNN en MTV, en  heeft talloze onderscheidingen ontvangen voor haar werk, waaronder de Women of Distinction Award van de National Association of University Women

Uit: Black, White, and Jewish: Autobiography of a Shifting Self

„On my first birthday I am given my favorite foods: chitterlings and chocolate cake. Daddy goes to Estelle's, the soul food place on the other side of town where he is the only white customer, and brings me home a large order of the pig intestines. Mama puts me in my big wooden high chair with the smooth curved piping, and then feeds me one slimy pale gray glob after another while Daddy sits at the table, grinning.
After I have eaten all of the chitterlings, Mama has to peel my tiny fingers from the container to make me let it go. Then she sets a chocolate cake with a big number one candle sticking up from the middle down in front of me, singing "Happy Birthday" softly, so that only I can hear. For a few seconds Mama and Daddy wait, expectant and wide-eyed, to see what I'll do. I giggle, squeal, look at them, and then dig into the cake with my bare hands, smearing the sticky sweetness all over my face and pushing what's left into my mouth. I rub cake in my hair, over my eyes. I slap my hands on the high chair, putting some cake on it, too.
My parents laugh out loud for a few seconds; then my father wraps his arm around my mother's waist, patting her hip with a cupped hand. For a few seconds we are frozen in time. Then my father pushes his chair out from the table, cuts himself a piece of the chocolate cake, and goes to work.

You may want to ask about the story of your birth, and I mean down to the tiniest details. Were you born during the biggest snowstorm your town had seen in fifty years? Did your father stop at the liquor store on the way to the hospital? Did you refuse to appear, holding on to the inside of your mother's womb for days? Some sinewy thread of meaning is in there somewhere, putting a new spin on the now utterly simplistic nature-nurture debate. Your job is to listen carefully and let your imagination reconstruct the narrative, pausing on hot spots like hands over a Ouija board.“

17-11-2010 om 19:43 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 17 november 2009.

Uit: Lucifer

Het Tweede Bedryf

LUCIFER.

Ghy, snelle Geesten, houdt nu stant met onzen wagen:

Al hoogh genoegh in top Godts Morgenstar gedragen;

Al hoogh genoegh gevoert: ’t is tijt, dat Lucifer

Nu duicke, voor de komst van deze dubble star,

Die van beneden rijst, en zoeckt den weg naer boven,

Om met een’ aertschen glans den hemel te verdooven.

Borduurt geen kroonen meet in Lucifers gewaet;

Vergult zijn voorhooft niet met eenen dageraet

Van morgenstarre en strael, waer voor d’ Aertsenglen nijgen;

Een andre klaerheit komt in ’t licht der Godtheit stijgen,

En schijnt ons glansen doot; gelijck de zon by daegh

De starren dooft, voor ’t oogh der schepselen, om laegh.

’t Is nacht met Engelen en alle hemelzonnen:

De menschen hebben ’t hart des Oppersten gewonnen,

In ’t nieuwe Paradijs: de mensch is ’s hemels vrient:

Ons slaverny gaet in. Gaet heene, viert en dient

En eert dit nieuw geslacht, als onderdane knapen:

De menschen zijn om Godt, en wy om hen geschapen.

’t Is tijt, dat ’s Engels neck hun voeten onderschraegh’,

Dat ieder op hun passe, en op de handen draegh’,

Of op de vleugels voere, in d’ allerhooghste troonen:

Onze erfenis komt hun, als uitverkore zoonen.

Ons eerstgeboorte leit nu achter, in dit Rijck.

De zoon des zesten daghs, den Vader zoo gelijck

Geschapen, strijckt de kroon. Met recht is hem gegeven

De groote staf, waer voor alle eerstgeboornen beven

En sidderen. Hier gelt geen tegenspraeck: ghy hoort

Wat Gabriël bazuint voor ’s hemels goude poort.

Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)

Standbeeld in het Vondelpark, Amsterdam

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini werd geboren in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 17 november 2009.

Uit: Eragon

„Eragon knelt in a bed of trampled reed grass and scanned the tracks with a practiced eye. The prints told him that the deer had been in the meadow only a half-hour before. Soon they would bed down. His target, a small doe with a pronounced limp in her left forefoot, was still with the herd. He was amazed she had made it so far without a wolf or bear catching her.

The sky was clear and dark, and a slight breeze stirred the air. A silvery cloud drifted over the mountains that surrounded him, its edges glowing with ruddy light cast from the harvest moon cradled between two peaks. Streams flowed down the mountains from stolid glaciers and glistening snowpacks. A brooding mist crept along the valley’s floor, almost thick enough to obscure his feet.

Eragon was fifteen, less than a year from manhood. Dark eye­brows rested above his intense brown eyes. His clothes were worn from work. A hunting knife with a bone handle was sheathed at his belt, and a buckskin tube protected his yew bow from the mist. He carried a wood-frame pack.

The deer had led him deep into the Spine, a range of untamed mountains that extended up and down the land of Alagaësia. Strange tales and men often came from those mountains, usually boding ill. Despite that, Eragon did not fear the Spine—he was the only hunter near Carvahall who dared track game deep into its craggy recesses.

It was the third night of the hunt, and his food was half gone. If he did not fell the doe, he would be forced to return home empty­handed. His family needed the meat for the rapidly approaching winter and could not afford to buy it in Carvahall.“

Christopher Paolini (Los Angeles County, 17 november 1983)

De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zie ook mijn blog van 17 november 2009.

Uit: L'Inconnue du terrain vague

„A l'approche de Xuan, une femme tenta de se dissimuler derrière la palissade du terrain vague. Mais, à sa taille, le cuisinier avait reconnu Mme Perchamp : elle était plus petite même que Dam-Van. Son visage pointu, ses façons vives et silencieuses faisaient songer à une  belette.
Le terrain vague vivait d'une vie sournoise, délictueuse. Il était plein de sons furtifs : chuchotements, glissements, passages d'ombre. On eût dit un lieu de complots, un rendez-vous de conjurés. Ce n'étaient que des amoureux attirés par la curiosité à cause des deux meurtres. La pensée du sang criminellement répandu là, si près, à deux reprises, devait ajouter du piment à leurs confidences, à leurs serments, à leurs caresses. Des bruits de baisers soulevaient doucement le silence...
A l'autre bout du terrain vague, Xuan croisa Mme Perchamp.
- Mademoiselle Dam-Van est-elle chez elle ?
- Oui, maître.
On dansait chez Malissart, et des rafales de rires s'échappaient de la salle de cinéma, où passait ce film comique qu'avait interdit le maire.“

Pierre Véry (17 november 1900  -  12 oktober 1960)

De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893. Zie ook mijn blog van 17 november 2008.

Erwachen der Stadt

Der Traum zerschlägt sich an den Steinen

Der Groϐstatdt und wird kühne Tat

Die Stunde der Erlösung naht,

Da Schein und Leben sich vereinen.

Das Leben gilt! O wildes Ringen

Mit Schaum und Schmutz der langen Nacht!

Die Schiffen laden neue Fracht,

Das Ziel vor Abend zu bezwingen.

O Morgenschrei! O erstes Glänzen!

Erglühe, selig Morgenrot,

Die Arbeitsstrirnen zu bekränzen.

Was wir ergreifen, wird zu Brot!

Max Barthel (17 november 1893 – 28 juni 1975)

17-11-2010 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Uit: Blindness (Vertaald door Giovanni Pontier)

„The amber light came on. Two of the cars ahead accelerated before the red light appeared. At the pedestrian crossing the sign of a green man lit up. The people who were waiting began to cross the road, stepping on the white stripes painted on the black surface of the asphalt, there is nothing less like a zebra, however, that is what it is called. The motorists kept an impatient foot on the clutch, leaving their cars at the ready, advancing, retreating like nervous horses that can sense the whiplash about to be inflicted. The pedestrians have just finished crossing but the sign allowing the cars to go will be delayed for some seconds, some people maintain that this delay, while apparently so insignificant, has only to be multiplied by the thousands of traffic lights that exist in the city and by the successive changes of their three colours to produce one of the most serious causes of traffic jams or bottlenecks, to use the more current term.

The green light came on at last, the cars moved off briskly, but then it became clear that not all of them were equally quick off the mark. The car at the head of the middle lane has stopped, there must be some mechanical fault, a loose accelerator pedal, a gear lever that has stuck, problem with the suspension, jammed brakes, breakdown in the electric circuit, unless he has simply run out of gas, it would not be the first time such a thing has happened. The next group of pedestrians to gather at the crossing see the driver of the stationary car wave his arms behind the windshield, while the cars behind him frantically sound their horns. Some drivers have already got out of their cars, prepared to push the stranded vehicle to a spot where it will not hold up the traffic, they beat furiously on the closed windows, the man inside turns his head in their direction, first to one side then the other, he is clearly shouting something, to judge by the movements of his mouth he appears to be repeating some words, not one word but three, as turns out to be the case when someone finally manages to open the door, I am blind.“

José Saramago (Azinhaga, 16 november 1922)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple,Californië. Zie ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Bird-Understander

Of many reasons I love you here is one

the way you write me from the gate at the airport

so I can tell you everything will be alright

so you can tell me there is a bird

trapped in the terminal      all the people

ignoring it       because they do not know

what do with it       except to leave it alone

until it scares itself to death

it makes you terribly terribly sad

You wish you could take the bird outside

and set it free or       (failing that)

call a bird-understander

to come help the bird

All you can do is notice the bird

and feel for the bird       and write

to tell me how language feels

impossibly useless

but you are wrong

You are a bird-understander

better than I could ever be

who make so many noises

and call them song

These are your own words

your way of noticing

and saying plainly

of not turning away

from hurt

you have offered them

to me       I am only

giving them back

if only I could show you

how very useless

they are not

Craig Arnold (Temple, 16 november 1967)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2007 en ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Uit: Van Geel

“Maar het beste uit deze bundel vind ik het korte stuk van Vasalis, die er, zonder één gedicht te ‘analyseren’, in slaagt om de toon te zetten voor het begrijpen van de meeste. Ze gebruikt geen woord teveel, wat het citeren nog weer extra-moeilijk maakt, maar deze passage was voor mij een sleutel tot Van Geels poëzie: ‘In alle andere z.g. natuurgedichten is heel wat anders aan de gang, iets dat als je het goed leest behoorlijk angstaanjagend èn hunkeringwekkend is. Dat merk je pas aan de opluchting die je ervaart bij b.v. Thee drenken, Wijde regen, en Zwanen bij nacht, waarin je diepe wens “dat het terecht komt” kortstondig wordt verhoord. Geen happy end - geen end tenminste, maar een toestand van gelijkheid en wederkerigheid, waarin de eenzaamheid beëindigd wordt zonder dat er een fusie plaats vindt waarbij één van de twee elementen te gronde gaat. Het hardnekkig streven naar een vereniging die geen vernietiging inhoudt, dat de oorsprong van vele van zijn gedichten vormt, is een zó oude en diepe drang, dat niemand er na zijn 1e jaar op de wereld aan ontkomt, of en hoe hij het ook probeert onder te brengen: al naar zijn aard en levensgeschiedenis in mystiek, religie, politiek, wetenschap, kunst, liefde, geweld.’

Ze eindigt met te betreuren dat haar proza te zwaar rust op een poëzie die juist nooit ‘zwaar’ is, maar zoals zij schrijft: ‘ton sur ton, geen leringen, abstracties, conclusies’. (Dat ‘ton sur ton’ vind ik nog beter gezegd dan het ‘kleurloos grijs’ waar Van Geel het in een brief over heeft.)

En om duidelijk te maken wat ze bedoelt, besluit ze haar stuk met 5 gedichten uit Van Geels laatste bundel (Enkele Gedichten). Ik kies er daarvan twee, ter illustratie, zowel van ‘dat het terecht komt’ als van ‘een vereniging die geen vernietiging inhoudt’.

Thee drenken

Nacht in een theepot

waar water blad,

blad water koestert,

een lichte damp

de tuit verlaat.”

Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Uit: Friends Like These

„The changes started without me noticing. But like birds escaping the trees at the first flicker of a distant earthquake, the signs had been there ever since I'd moved to my smart new home in a smart new area of North London. It was an area which was going places.

An area where everyone was married and did brunch and drank lattes and dined at Latvian restaurants. Where the men wore trendy little oblong glasses and the ladies wore skinny jeans, ate croissants and read the papers on a Sunday morning in a place with a battered leather sofa.

What ridiculous cliched thirtysomethings, I thought, as I sat dipping my croissant in my brunchtime latte. What must they make of me here? I'm a maverick. A free-spirited 29-year-old. And my glasses only trendy and oblong.

But then came the morning that my wife, Lizzie, witnessed something terrifying. 'What are you doing?' she said, wideeyed, as she watched me walking into the kitchen.

'I'm just taking this mug to the sink,' I said.

There was silence. And then, as we realised what was happening  -  what this signified  -  how this was the first time in my life I had ever taken a mug to the sink within two days of finishing my tea, I stopped dead in my tracks and we simply stared at each other in horror.

We had felt the first tremors of the earthquake. It was getting closer.

Soon, the evidence began to pile up. The fridge was my early warning system. Gone were the Herta frankfurters and processed cheese of just a year or two before, when I was single. In were skimmed milk and hummus, and baby carrots and fresh spinach. We'd gone organic, we were buying Fairtrade, we had crisp white wine instead of cans of Stella.

Clubs had become bars, nights down the pub had slowly morphed into intimate dinners with close friends. I ate low-fat pretzels with crushed rock salt where once Wotsits would have done.

How had this happened? Could it actually be true? At 29, was I really on the brink of finally, undeniably, irrefutably becoming an adult? “

Danny Wallace (Dundee, 16 november 1976)

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Uit: Een pak slaag

“Ze schudden dan met het hoofd, maar doorgaans doen ze wel als de bliksem wat hij zegt. Het heeft dan ook nog iets van een orakel. De legende van de oude Kees, die het bedrijf groot maakte, blijft op die manier springlevend.

Men zou kunnen denken dat het voor Hein Slotter wel eens benauwend moet zijn, als zoiets gebeurt. Want eigenlijk had hij die brainwave moeten hebben. Maar dat is niet zo. Hein krijgt de tranen in de ogen, als Kees II iets geweldigs zegt. En hij doet het meteen, als het een voorstel is. Hein houdt van de oude Slieps. Niemand weet hoeveel en niemand ziet ook die tranen ooit, omdat niemand er op komt, dat het tranen zouden kunnen zijn omdat Hein Slotter zo veel van Slieps houdt.

De volgende dag kan de oude dan wel weer volkomen vertrokken zijn. Somds wordt er dezelfde avond al weer naar de politie gebeld om mijnheer te zoeken.

Ans is lelijk. Lelijk zegt niets. Ze is dik en rose, maar niet van gezondheid, doch van jachterigheid en zenuwen en huidvlammen. Ze is boos. Ze kan iets niet verkroppen, maar ze weet niet wat. Ze is gemelijk en achterdochtig. Ze eet veel en ze snoept veel en in ieder gezelschap is ze een gevaarlijke roserode kuil, die niet is te dempen en waar iedereen voor oppast.

‘Zou die Hein geen goeie vrijer voor je zijn?’heeft haar vader ooit eens tegen haar gezegd en zeven jaar later kreeg ze de eerste kinderwagen van een nieuw model: Sliep Sleeper, vooral in Engeland een kraker. Kees heette het kindje natuurlijk, hoewel Heins vader ook een Hein was, althans een Hendricus. Onder het kussentje in de wagen lag bij de aanbieding een pakketje aandelen met een blauw lintje erom. Voor Keesje van Kees II.“

Anton Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

16-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nigeriaanse dichter en schrijver Chinua Achebe werd geboren op 16 november 1930 in Ogidi. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

Agostinho Neto

Agostinho, were you no more

Than the middle one favored by fortune

In children's riddle; Kwame

Striding ahead to accost

Demons; behind you a laggard third

As yet unnamed, of twisted fingers?

No! Your secure strides

Were hard earned. Your feet

Learned their fierce balance

In violent slopes of humiliation;

Your delicate hands, patiently

Groomed for finest incisions,

Were commandeered brusquely to kill,

Your gentle voice to battle-cry.

Perhaps your family and friends

Knew a merry flash cracking the gloom

We see in pictures but I prefer

And will keep that sorrowful legend.

For I have seen how

Half a millennium of alien rape

And murder can stamp a smile

On the vacant face of the fool,

The sinister grin of Africa's idiot-kings

Who oversee in obscene palaces of gold

The butchery of their own people.

Neto, I sing your passing, I,

Timid requisitioner of your vast

Armory's most congenial supply.

What shall I sing? A dirge answering

The gloom? No, I will sing tearful songs

Of joy; I will celebrate

The man who rode a trinity

Of awesome fates to the cause