Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
03-01-2012
Peter Ghyssaert
De Vlaamse dichter Peter Ghyssaert werd geboren op 3 januari 1966 te Wilrijk. Ghyssaert studeerde viool en piano aan de conservatoria van Brussel en Antwerpen. Hij werkt als beroepsmuzikant en geeft muzieklessen.Vanaf 1990 begon hij poëzie te publiceren in tal van tijdschriften in Nederland en Vlaanderen, zoals Hollands Maandblad, Maatstaf, De Revisor, Tirade, Dietsche Warande & Belfort, Nieuw Wereldtijdschrift en De Vlaamse Gids. In 1991 verzamelde hij zijn gedichten in Honingtuin, een bundel die als zijn debuut kan gelden. In 1993 volgde de bundel Cameo, die bekroond werd met de Poëzieprijs van De Vlaamse Gids en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs in 1995.
Museum
Iets van grote zeggingskracht was op de muur geklonken. Een metalen stem, verfrommeld van ontroering, legde uit.
De gouden kamer uit vervlogen tijden lag één verdieping hoger. Banen glanzend in het stof getrokken wezen eerder nagebootste ontucht aan.
Vervormend was de hitte van voltooid verleden niet, hoewel suppoosten altijd achterbleven, hun grijze kant versmolten in de uitgestalde tijdvakken.
Oude mannen in korte broeken
Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij, hun seizoen is een apart seizoen. Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de de winters van hun jeugd.
En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders als een pose op een plein vol licht.
Maar mooier nog zijn hun gepolitoerde knieën of de glaswol op hun kuiten. Zo worden ze bekeken door bewonderaars die anoniem blijven terwijl ze zelf met mildheid naar de dingen kijken, naar de groene bomen en de witte klok
die beter loopt dan zij en iets vertelt over hun afgezaagde tijd; zij kennen hem van buiten.
My son said Daddy are there words for everything? I said You mean the space between
The clouds?
Yes! No!
Like those who love to think one word will take care of Maupassants tree and his landlady.
But it turns out you will get no further than the words that reach and do not touch.
X uses a hard word one per poem like throwing a true diamond sale or throwing a
Ruby on a Corten steel table, a little gold in cardboard. There is a country where
They make their own cardboard. General words the French love, a thousand eyes but only one
Kaleidoscope.
Even Merleau-Ponty not specific enough (said Meyer) like very pretty exit signs
Without numbers.
Paul Valéry said the world was made out of nothing and sometimes a bit of that
Nothing shines through. No grin, no cat.
But I think: The world was made of gold, and every once in a while
Some of that gold shines through.
You. They say it doesnt matter that you cant read the Book of Splendor in Aramaic. Just leave it in your house. Amazing debilitating magic at the door!
If there were the right word for everything, each young philosopher
Could dream without sleeping. Using the same ruler and wed all
Have the same measures and ladders without rungs, with regular risers.
Music without words: it does a good job of caring about you,
X-ray of thought the architect wanted. X-ray for the lovers
I always loved to climb that ladder without rungs, I collect them. I fight over them, I forgive
My antagonist. Even the wild ladder without tongues. Even the literal is a metaphor.
This is not nothing says the boy to the teacher who could care less. Multeity. And if I made up a word
Would it survive like a quark of strangeness? Depends on which dictionary youre using, I told
The president of that company. And if you made it up, like a rare country?
I loved you in the near distance like a word and rare cool blood. What was I thinking?
Vader Noë had een struisvogel-erf en reusachtige pluimvee-schat, hij at zijn ei met een kolenschop uit een eierdop, groot als een vat; de soep, die hij dronk, was olifantsoep, en walvis de vis die hij ving, maar dat alles was klein bij het kelderruim, waarmee hij uit zeilen ging; en Noë zei menigmaal tegen zijn vrouw, als hij zat aan zijn middagfestijn: 'mij kan het niet schelen, waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn.' De waterval van de hemelrots viel schuimend over de pool - alsof hij het sterrenlicht blussen zou - zoals zeepsop in een riool, de zeven hemelen kwamen omlaag: een dronk voor de monden der hel maar Noë klopte zijn ei en sprak: 'het regent, of ik heb het niet wel, het water staat boven de Matterhorn al zo diep als een kolenmijn doch mij kan 't niet schelen, waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn.' Maar Noë deed zonden en wij deden kwaad; wij hinkten op dronkemans been; tot, ons ter kastijding, een grote, zwarte geheelonthouder verscheen; sinds krijg je geen wijn meer in 't estaminet, in geen kroeg, noch op Eisteddfod want de water-vloek is teruggekeerd vanwege de toorn van God; en water moet bij de bisschop op tafel en op de begrafenis zijn doch mij kan 't niet schelen waar 't water blijft, als 't maar niet verdrinkt in de wijn
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968)
Lisa looked very worried and for a moment I thought she had something important to say, but past the zoo she cheered up again. We walked on to the centre of town and in the evening we took part in a dance competition, which to our surprise we won brilliantly. The celebrations were crazy. An open car was waiting and after a wild drive they dropped us at the Plaza St. Ana, where it was raining confetti. At some stage I found myself in the fountain with the winners cup, trying to keep my head underwater for ten minutes. Im not sure anymore why exactly. It just seemed like the right thing to do.
Vertaald door David Colmer
Uit: Per ongeluk reed ik naar het zuiden
In hartje Bremerhaven pakte iemand mijn hand. Hij vroeg: Wat is je grootste wens?Ik weet niet of ik hem goed verstond. Ik heb hem nooit kunnen antwoorden. Het volgende ogenblik werd hij overreden. De chauffeur van de vrachtwagen heb ik daarna nog vaak gesproken. We werden goede vrienden en hij leerde me veel over Zuid-Amerikaanse vogels.
Nieuwjaar (Leonard Nolens, Leo Vroman, Annette von Droste-Hülshoff)
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!
De Waag, Nieuwmarkt te Amsterdam, Willem Koekoek(1839-1895)
Nieuwjaarsbrief
Gelukkig nieuwjaar, Zoet, en dank je voor het oude. Mijn jaren duren lang en die van ons zijn kort. Je kerstboom staat zijn groen nog in het rond te neuriën Van de bossen ginder, allemaal zijn zij gekomen Naar de Daenenstraat om ons hier toe te geuren. Gelukkig nieuwjaar, Zoet, en dank je voor het oude.
Die dag in maart dat jij mij langzaam overkwam Is ook vandaag mijn zon. Het sneeuwt de kamer onder Met herinneringen die wij worden, warm en koud Zijn wij voortaan elkaars geheugen en vergetelheid. Ook straks gaan wij gearmd en stil dit wit in daar. Gelukkig nieuwjaar, Zoet, en dank je voor het oude.
Leonard Nolens(Bree, 11 april 1947)
Oud nieuw jaar
Iedereen heeft persoonlijk
wel een heel eigen Nieuw Jaar.
Ikzelf heb er gewoonlijk
ook zo een paar.
Neem bijvoorbeeld de dag
waarop Tineke landde
in New York, en ik haar echt zag,
en wij elkanders handen -
en in 1918, toen ik mijn benen ontwaarde in een zandbak, en wist dat
dat daar Ik was, die leefde op deze aarde, maar ik weet niet meer
welke dag van dat jaar -
en voor een van mijn Nieuwjaarsdagen
moet ik Bandung nog steeds bedanken.
Maart. De eerste krijgsgevangenennacht, en op de koele wind van de
Preanger kwamen de verwaaide klanken van een ver gamelanorkest.
Zo begon mijn vrede, want de rest
bestond niet langer.
Leo Vroman (Gouda, 10 april 1915)
Am Neujahrstage
Das Auge sinkt, die Sinne wollen scheiden: »Fahr wohl, du altes Jahr, mit Freud und Leiden! Der Himmel schenkt ein neues, wenn er will.« So neigt der Mensch sein Haupt an Gottes Güte, Die alte fällt, es keimt die neue Blüte Aus Eis und Schnee, die Pflanze Gottes, still.
Die Nacht entflieht, der Schlaf den Augenlidern: »Willkommen junger Tag mit deinen Brüdern! Wo bist du denn, du liebes neues Jahr?« Da steht es in des Morgenlichtes Prangen, Es hat die ganze Erde rings umfangen, Und schaut ihm in die Augen ernst und klar.
»Gegrüßt du Menschenherz mit deinen Schwächen, Du Herz voll Kraft und Reue und Gebrechen, Ich bringe neue Prüfungszeit vom Herrn!« - »Gegrüßt du neues Jahr mit deinen Freuden, Das Leben ist so süß, und wären's Leiden, Ach, alles nimmt man mit dem Leben gern!«
»O Menschenherz, wie ist dein Haus zerfallen! Wie magst du doch, du Erbe jener Hallen, Wie magst du wohnen in so wüstem Graus!« »O neues Jahr, ich bin ja nie daheime! Ein Wandersmann durchzieh' ich ferne Räume, Es heißt wohl so, es ist doch nicht mein Haus.«
»O Menschenherz, was hast du denn zu treiben, Daß du nicht kannst in deiner Heimat bleiben Und halten sie bereit für deinen Herrn?« »O neues Jahr, du mußt noch viel erfahren; Kennst du nicht Krieg und Seuchen und Gefahren? Und meine liebsten Sorgen wohnen fern.«
»O Menschenherz, kannst du denn alles zwingen? Muß dir der Himmel Tau und Regen bringen? Und öffnet sich die Erde deinem Wort?« - »Ach nein! ich kann nur sehn und mich betrüben, Es ist noch leider nach wie vor geblieben Und geht die angewies'nen Wege fort.«
»O tückisch Herz, du willst es nur nicht sagen, Die Welt hat ihre Zelte aufgeschlagen, Drin labt sie dich mit ihrem Taumelwein.« »Der bittre Becher mag mich nicht erfreuen, Sein Schaum heißt Sünde und sein Trank Gereuen, Zudem läßt mich die Sorge nie allein.«
»Hör' an, o Herz, ich will es dir verkünden, Willst du den Pfeil in seinem Fluge binden? Du siehst sein Ziel nicht, hat er darum keins?« - »Ich weiß es wohl, uns ist ein Tag bereitet, Da wird es klar, wie alles wohl geleitet, Und all die tausend Ziele dennoch eins.«
O Herz, du bist von Torheit ganz befangen! Dies alles weißt du, und dir kann noch bangen! O böser Diener, treulos aller Pflicht! Ein jeglich Ding füllt seinen Platz mit Ehren, Geht seinen Weg und läßt sich nimmer stören, Dein Gleichnis gibt es auf der Erde nicht!
Du hast den Frieden freventlich vertrieben! Doch Gottes Gnad' ist grundlos wie sein Lieben, O kehre heim in dein verödet Haus! Kehr' heim in deine dunkle wüste Zelle, Und wasche sie mit deinen Tränen helle Und lüfte sie mit deinen Seufzern aus!
Und willst du treu die Blicke aufwärts wenden, So wird der Herr sein heilig Bild dir senden, Daß du es hegst in Glauben und Vertraun, Dann darf ich einst an deinem Kranze winden, Und sollte dich das neue Jahr noch finden, So mög' es in ein Gotteshäuslein schaun!
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 24 mei 1848)
Nu dat het jaar is oud en wit En elk in zijn behuizing zit Over het vuur gebogen, Nu zal een wakkre zang opgaan En dreunend aan de zolder slaan Rumoerend in den hoge.
Hoe zit de huisman breed en goed Op zijnen stoel en welgemoed Keert hij de rug naar buiten En tegen kou en overlast Noodt hij de vrolijkheid te gast Met neuriën en fluiten.
En dan op een gegeven woord Zet in hij en onverstoord Een bas met zware gangen, Terwijl de vrienden honderd uit Met tierelierend keelgeluid Opvolgen en vervangen.
Tuinkoningen in wintertijd Die al de strenge vorst ten spijt Hun helder liedje zingen; Wat ook voor leed heeft aangerand Of dreigen mag, houd stand, houd stand, Kloek hart zal t al bedwingen.
J. H. Leopold(11 mei 1865 - 21 juni 1925)
Der Schwester zu Silvester
Habe ein heitres, fröhliches Herz Januar, Februar und März, Sei immer mit dabei In April und Mai, Kreische vor Lust In Juni, Juli, August, Habe Verehrer, Freunde und Lober In September und Oktober, Und bleibe meine gute Schwester bis zum Dezember und nächsten Silvester.
Theodor Fontane (30 december 1819 20 september 1898)
Portret door Carl Breitbach, 1883
On Time
FLy envious Time, till thou run out thy race,
Call on the lazy leaden-stepping hours,
Whose speed is but the heavy Plummets pace;
And glut thy self with what thy womb devours,
Which is no more then what is false and vain,
And meerly mortal dross;
So little is our loss,
So little is thy gain.
For when as each thing bad thou hast entomb'd,
And last of all, thy greedy self consum'd,
Then long Eternity shall greet our bliss
With an individual kiss;
And Joy shall overtake us as a flood,
When every thing that is sincerely good
And perfectly divine,
With Truth, and Peace, and Love shall ever shine
About the supreme Throne
Of him, t' whose happy-making sight alone,
When once our heav'nly-guided soul shall clime,
Then all this Earthy grosnes quit,
Attir'd with Stars, we shall for ever sit,
Triumphing over Death, and Chance, and thee O Time.
Ida Gerhardt, Rainer Maria Rilke, Friedrich von Schiller T.S. Eliot
Wegens omstandigheden, zoals dat heet, even iets anders:
Lof van het onkruid
Godlof dat onkruid niet vergaat.
Het nestelt zich in spleet en steen,
breekt door beton en asfalt heen,
bevolkt de voegen van de straat.
Achter de stoomwals valt weer zaad:
de bereklauw grijpt om zich heen.
En waar een bom zijn trechter slaat
is straks de distel algemeen.
Als hebzucht alles heeft geslecht
straalt het klein hoefblad op de vaalt
en wordt door brandnetels vertaald:
gij die miljoenen hebt ontrecht:
zij kòmen - uw berekening faalt.
Het onkruid wint het laatst gevecht.
Ida Gerhardt (11 mei 1905 - 15 augustus 1997)
Die Hoffnung
Stille Stunden gibts, da ranken leicht sich um des Lebens Baum Wünsche, Hoffnung, Gedanken, Bild um Bild und Traum um Traum.
Stunden gibts, wo Stürme wüten um den Stamm gar wild entfacht, daß der Hoffnung junge Blüten sterben müssen über Nacht.
Aber bald - schon morgen ranken um den kahlen Lebensbaum Wünsche, Hoffung, Gedanken, Bild um Bild, Traum um Traum.
Rainer Maria Rilke (4 december 1875 29 december 1926)
Hoffnung
Es reden und träumen die Menschen viel Von bessern künftigen Tagen, Nach einem glücklichen goldenen Ziel Sieht man sie rennen und jagen. Die Welt wird alt und wird wieder jung, Doch der Mensch hofft immer Verbesserung.
Die Hoffnung führt ihn ins Leben ein, Sie umflattert den fröhlichen Knaben, Den Jüngling locket ihr Zauberschein, Sie wird mit dem Greis nicht begraben, Denn beschließt er im Grabe den müden Lauf, Noch am Grabe pflanzt er die Hoffnung auf.
Es ist kein leerer schmeichelnder Wahn, Erzeugt im Gehirne des Toren, Im Herzen kündet es laut sich an: Zu was Besserm sind wir geboren! Und was die innere Stimme spricht, Das täuscht die hoffende Seele nicht.
Friedrich von Schiller (10 november 1759 9 mei 1805)
Uit The Four Quartets
I said to my soul, be still, and wait without hope For hope would be hope for the wrong thing; wait without love For love would be love of the wrong thing; there is yet faith But the faith and the love and the hope are all in the waiting. Wait without thought, for you are not ready for thought: So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing.
De Nederlandse schrijver, journalis en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick op 30 december 1971. Hij was medeoprichter van het tijdschrift WAH WAH. Daarnaast schreef hij essays en verhalen voor tijdschriften als Bunker Hill, De Gids, Hollands Maandblad en Vrij Nederland. In september 2010 debuteerde hij met de roman Bonita Avenue, uitgegeven door De Bezige Bij. Het boek kreeg een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs 2011. Ook is hij in de race om de Gouden Strop. Op 22 september 2011 werd bekend dat hij de Academica Debutantenprijs heeft gewonnen. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2011.
Uit: Bonita Avenue
Joni, Jonis zusje Janis, zijn vrouw Tineke, iedereen in de grote herenkamer wist welke foto Sigerius bedoelde. Het ging om de foto die ongeveer een jaar eerder op groot formaat was afgedrukt in het blad van Tubantia University, de kleine campusuniversiteit in de bossen tussen Hengelo en Enschede waarvan Sigerius rector magnificus was. Hij stond erop aan de oever van het Amsterdam- Rijnkanaal, zonder kleren op een stropdas na, wijdbeens met zijn blote voeten in modderig, platgetreden gras, met onder zijn voorzichtig bollende vijftigersbuik duidelijk zichtbaar zijn geslachtsdelen. De foto werd de dagen erna overgenomen door vrijwel alle landelijke dagbladen, van NRC tot De Telegraaf , en uiteindelijk zelfs door Bild en een dagblad in Griekenland. Ik heb een vermoeden, gaf Aaron toe, zich afvragend of Joni haar vader had bijgepraat of dat Sigerius hem gewoon herkende: de lange kale fotograaf van Tubantia Weekly die tijdens zijn publieke optredens als een paardenvlieg met een spiegelreflex om de rector heen zoemde. De laatste mogelijkheid vond hij vleiender, zoals iedereen het op de campus vleiend zou vinden opgemerkt te worden door de charismatische man die nu zijn hand stond fijn te knijpen. Siem Sigerius was sinds zijn aantreden in 1993 het blakende middelpunt van Tubantia University, een hete zon waaromheen achtduizend studenten en hardwerkende academici hun kalme ellipsjes draaiden, verbaasd maar dankbaar dat hij juist hun campus verwarmde, en niet het Binnenhof waar hij een staatssecretarisschap had laten lopen, of een van de grote Amerikaanse universiteiten die naar zijn gunsten dongen. De eerste keer dat hij Jonis vader zag was op de televisie, ettelijke jaren eerder, hij woonde nog bij zijn ouders in Venlo. De augustus na zijn eindexamen voer er iets in hem en zijn broer dat hen tot fanatieke Zomergasten-kijkers maakte, en tijdens een van die enerverende, studieuze zondagavonden zat er een wiskundige judoka tegenover Peter van Ingen, of misschien een judoënde wiskundige, een man in elk geval die fragmenten van Wim Ruska, rusteloze jazz, Tokio 1964 en André van Duin afwisselde met documentaires over priemgetallen en de laatste stelling van Fermat.
Job Degenaar, James L. Dickey, Max Dauthendey, Evelyn Scott
Wegens omstandigheden, zoals dat heet, even iets anders:
Vaders nipte terugkeer
Moment waarop hij z'n ogen opslaat en ziet 'het is er nog, ik ben er nog'
en weer wegvalt als een zwakke zender
De machinerie van toe- en afvoerslangen ruist, zoemt, flitst codes van onmacht
maar stuurt hem in z'n zachte landing bij
Buiten de kliniek hangt behaagziek voorjaar
Job Degenaar (Dubbeldam, 1 november 1952)
The Hospital Window
I have just come down from my father.
Higher and higher he lies
Above me in a blue light
Shed by a tinted window.
I drop through six white floors
And then step out onto pavement.
Still feeling my father ascend,
I start to cross the firm street,
My shoulder blades shining with all
The glass the huge building can raise.
Now I must turn round and face it,
And know his one pane from the others.
Each window possesses the sun
As though it burned there on a wick.
I wave, like a man catching fire.
All the deep-dyed windowpanes flash,
And, behind them, all the white rooms
They turn to the color of Heaven.
Ceremoniously, gravely, and weakly,
Dozens of pale hands are waving
Back, from inside their flames.
Yet one pure pane among these
Is the bright, erased blankness of nothing.
I know that my father is there,
In the shape of his death still living.
The traffic increases around me
Like a madness called down on my head.
The horns blast at me like shotguns,
And drivers lean out, driven crazy
But now my propped-up father
Lifts his arm out of stillness at last.
The light from the window strikes me
And I turn as blue as a soul,
As the moment when I was born.
I am not afraid for my father
Look! He is grinning; he is not
Afraid for my life, either,
As the wild engines stand at my knees
Shredding their gears and roaring,
And I hold each car in its place
For miles, inciting its horn
To blow down the walls of the world
That the dying may float without fear
In the bold blue gaze of my father.
Slowly I move to the sidewalk
With my pin-tingling hand half dead
At the end of my bloodless arm.
I carry it off in amazement,
High, still higher, still waving,
My recognized face fully mortal,
Yet not; not at all, in the pale,
Drained, otherworldly, stricken,
Created hue of stained glass.
I have just come down from my father.
James L.Dickey(2 februari 1923 19 januari 1997)
Ich dulde stumm
Die Welt um mich ist ein Krankenzimmer Mit geschlossenen Läden im Zwielichtschimmer. Ich möchte nur leise Schritte machen, Meine Augen schmerzen vor nächtlichem Wachen. Meine Brust ist von Sorgen eng umbunden, Inwendig bluten mir stechende Wunden. Ich kann noch kein Ende der Krankheit sehen. Werd ich je froh auf den Füßen stehen? Das Fieber des Krieges, Heimweh und Sehnen, - Ich dulde stumm mit verbissenen Zähnen.
Max Dauthendey (25 juli 1867 29 augustus 1918)
Hospital Night
I am Will-o'-the-Wisp.
I float in a little pool of delirium,
Phosphorescent velvet.
My fire is like a breath
That blows my illness in circles,
Widening it so far
That I cannot see the edge.
It is one with the night sky.
My fire has blown this vastness,
But I strain and flicker trying to escape from it.
Uit: Ich habe keine Feinde, ich kenne keinen Hass (Vertaald doorKatrin Betz en Hans Peter Hoffmann)
Leben und in Würde leben Über die chinesische Lebenseinstellung
Unter der autokratischen Macht einer Partei dreht sich die politische Existenz und der politische Betrieb einzig und allein um die Macht, es gibt kein weiteres Motiv; die Existenz des Staates oder des Volkes ist nur ein Vorwand für die Machtausübung, es gibt keinen anderen Wert. Die Menschen unter einem autokratischen System leben einzig und allein um zu leben, es gibt keine anderen Werte, die eingefordert würden. Wer so lebt, früher vom kommunistischen Fanatismus für dumm verkauft, heute bestochen vom Versprechen auf Wohlstand, lebt damals wie heute in einer menschlichen Wüste. Die Chinesen als Menschen lebten damals ohne die geringste Würde, sie waren nichts als ein Werkzeug der Terrorordnung und hatten keine grundlegenden Werte mehr! Mao Zedong hat unseren Landsleuten beigebracht: »Seid eine Schraube im revolutionären Getriebe!« Ganz gleich, oh man sich wie in der Mao-Ära der Revolution widmete oder unter Deng Xiaoping die Revolution mied, unsere Landsleute hatten nur eine Wahl: eine Schraube zu sein in der Maschinerie der Despoten.
Wer lebte, lebte als Opportunist, hingegeben an ein Leben ohne Wahl nach der «dicken dunklen Theorie«. Wer lebte, lebte in Heuchelei, eine zynische Strategie, versessen darauf, den Charakter zu spalten. Wer lebte, lebte gleichgültig und abgestumpft, gewohnt an eine egoistische Zuschauerrolle. Wer lebte, lebte auf den Knien, zufrieden mit dem Brot der Almosen. Wer lebte, lebte leichthin und trivial; moralisches Schamgefühl und unauslöschliches Gewissen starben im Schweigen. Wer lebte, lebte nur mit gebeugten Knien und gesenktem Kopf, eine moralische Ohnmacht, die längst nicht mehr an die Kraft des Gewissens und der Gerechtigkeit glaubte. Wer lebte, lebte nur so, eine moralische Hilflosigkeit, in der der Opportunismus das Gewissen verschlang. Wer lebte, lebte klug und aalglatt, verkaufte zunächst sein Gewissen, dann seine Helden, die ein Gewissen hatten, und schließlich das Schamgefühl, das für seine Sünden die Verantwortung übernimmt. Ein Mensch und ein Volk, das kein Schamgefühl hat, kann sehr glücklich leben.
Es war am ersten Sonntag der großen Sommerferien, sieben Tage vor meinem vierzehnten Geburtstag, da verkündeten mir meine Eltern, sie würden sich trennen. Und zwar jetzt. Auf der Stelle. Sie standen vor mir im Flur, luftig gekleidet, sie hatten sich bei den Händen gefasst wie zwei Schulkinder, und wie aus einem Munde sagten sie: »Wir trennen uns.« Zuerst brachte ich kein Wort heraus. Ich war bloß erschüttert. Und mir stand leuchtend hell eine Zahl vor Augen: die Dreiunddreißig. Nach meiner letzten Kontrollrechnung waren nämlich genau dreiunddreißig Prozent meiner Klassenkameraden Scheidungskinder, die Sitzenbleiber und die Klassenüberspringer nicht einmal mitgerechnet. Ich hatte ziemlich viel Zeit damit verbracht, über die Scheidungen in meiner Klasse Buch zu führen und die Betroffenen eingehend zu befragen. Man muss ja schließlich wissen, was um einen herum passiert. Doch erst jetzt ging mir auf, dass ich nie damit gerechnet hatte, es könnte mich selbst einmal erwischen. Ich kam mir vor wie ein Afrikaforscher, der Tag für Tag Giftschlangen untersucht und keine Sekunde lang fürchtet, er könnte gebissen werden. Aus Verzweiflung, mehr aber noch aus Scham über meine Naivität, wurde ich knallrot. Jedenfalls fühlte sich mein Gesicht von innen knallrot an. Außerdem stand wohl darauf zu lesen, was ich dachte. »Es ist nicht, was du denkst!«, sagte meine Mutter rasch. »Von Scheidung kann keine Rede sein. Papa und ich verstehen uns glänzend. Wir bleiben sicher ein Leben lang zusammen.« Sie machte eine kleine Pause. Dann sagte sie: »Wir trennen uns bloß von dir.«
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)
Ich selber habe das Gefährt bisher nur von Ferne, nämlich von den Hängen und Feldern unseres Hofes aus gesehen. Irgendwo im Steilen stehend, halte ich jedes Mal in den gleichförmigen Bewegungen inne und schaue ihm nach, wenn es tief unten, hin und wieder einen Bremsfurz ausstoßend, in den Radegundgraben eintaucht, um, nachdem es sich durch ein dichtes Waldstück aufwärts durchgekämpft hat, mit triumphalem Tatü-tata-tatü-tata sich in einer s-förmigen Schleife in die Ebene herauszuarbeiten. Für einen Buben vom Berg ist es schwer vorstellbar, wie das Leben derer verläuft, die an heißen Sommertagen sich in die gepolsterten Sitze im schattigen Inneren eines Fahrzeugs zurücklehnen, dabei in ein saftiges Stück Obst beißen und ein paar Blicke in die der prallen Sonne ausgesetzten Hänge hinaufwerfen, wo punktklein sich die Leute vom Berg am Heu zu schaffen machen. Jetzt aber ist es auch für mich so weit. An der Haltestelle unterhalb des Gasthof zur Post stehend, wende ich das Gesicht gegen den oberen Teil des Tales, von wo über die Dächer her bald irgendein Zeichen zu vernehmen sein müsste. Plötzlich wenden auch die Frauen ihre Köpfe in diese Richtung, denn ein fernes Dröhnen lässt die Luft über den Schindeldächern erzittern, sein Vibrieren erfasst die Dachrinnen, Fensterscheiben und alles, was nicht niet- und nagelfest ist. Sich Bahn brechend stößt die blechgepanzerte Schnauze des Ungetüms hinter dem Hauseck hervor und biegt unter Glasglitzern und metallischem Gleissen herüber, direkt auf das Häufchen der Wartenden, die noch ein, zwei Schritte zurückweichen, zu.
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)
When those ignorant peasants were being beaten, I was sitting there as usual preparing court transcripts, copying down whatever confessions they muttered out under the pain of torture. And then
soldiers would swab some ink onto their palms and let them press their fingerprints in the blank space at the bottom of the transcript paper. The documents would finally be given back to me to put in
order and submit to the military judge for case filing.
(...)
I stayed there (Huaihua) for a year and four months, and during this time I witnessed about 700 killings. Under what circumstances people would be beaten during the prosecution, and in what kind of
state they would be beheaded, I knew thoroughly. It was hard to put into words the so-called human stupidities. This experience weighed on my mind, making me no longer able to feel the same love and hate as those in the city who read classics. There and in other places, I saw the stupid things never seen by ordinary people, heard the cries never heard by ordinary people, and smelled the odors never smelled by ordinary people. I was no longer interested in the moral ideas generated from the narrow and commonplace life of the city people. When I came to the city, I felt unlike a normal human being. I was gloomy and desolate.
Hoofdzaak is dat Hosea te bedoelder plaatse niet alleen niet wijst op de toekomst, of op den Messias, of op diens levenslot, maar eenvoudig denkt aan de bevrijding van het joodsche volk uit de egyptische slavernij in den overouden tijd. Ziehier de woorden door den profeet aan God in den mond gelegd: Als Israel een kind was, toen heb Ik hem liefgehad, en Ik heb mijnen Zoon uit Egypte geroepen. Dat Israel Gods kind of zoon genoemd wordt, is gewone bijbeltaal. Hier is geene voorspelling, maar eene historische opmerking in den trant als de aanhef der tien geboden: Ik ben de Heer, uw God, die u uit Egypteland, uit het diensthuis, uitgeleid heb. - Wederom een voorbeeld uit Mattheus. Deze evangelist merkt de geboorte van Jezus uit de maagd Maria als de vervulling aan van de volgende plaats uit Jesaja: Ziet, de maagd zal zwanger worden, en eenen zoon baren, en gij zult zijnen naam heeten Emmanuel. Gij meent dat Jesaja
derhalve heeft voorspeld dat de Zaligmaker der wereld eene maagd tot moeder hebben zou? Onjuist. Jesaja heeft alleen voorspeld dat, binnen den tijd die noodig is eer het kind eener nog ongehuwde of pasgehuwde vrouw goed van kwaad kan onderscheiden, dat wil dus zeggen binnen den tijd van twee of drie jaren, het koningrijk Juda zich volkomen hersteld zou hebben van de oorlogsrampen waardoor het destijds geteisterd werd. Tot eene gedachtenis aan dien zegen moest het knaapje dat stond geboren te worden, welk knaapje intusschen niet meer dan een kind van Jesaja's verbeelding was, den naam van Emmanuel, van God-met-ons ontvangen. Zoo werd zeker steenen gedenkteeken, in de buurt van Mizpa, in Samuels dagen ter eere eener schitterende overwinning op de Filistijnen gesticht, door hem genoemd Eben-Haezer, letterlijk: Steen-der-hulpe, en bij omschrijving: Tot hiertoe heeft ons de Heer geholpen.
Conrad Busken Huet (28 december 1826 1 mei 1886)
Kopie door Coen van Oven naar een origineel van Jozef Israëls
Very generally: The future of art, if it is to have any future, must be based on a synthesis. I regard most modern art as an experimental field for separate discoveries and solutions, the unity of composition and form, color composition, illusions of time and space, poetic content, automatism and gesture, experimentation with material. A growing number of artists end up in a technical idiocy of style, cultivating a particular halfway solution.
The future: an attempt to create complete works of art. Fewer bigger more important more worked through. That it's natural for an artist to make a few such works, in the same way a composer or writer does. Natural to plan and "think through" a work to a greater extent and, if possible, to use technology and science, as has been done most significantly in music. See, for example, Schöffer's cybernetic mobiles.
Öyvind Fahlström, Column no. 2 (Picasso 90), 1973
Less generally: In one particular respect I think that collaboration with technology is imminent.
Painting is lagging behind the other art forms because of its limited opportunities to reach its audience. By "reach" I mean to "own" a work of art, to possess it, to take it out when you want to, have it on display or not like a book or a record so that as many people as possible can experience an original, as they can with film and theater. By this I mean that the fetishism connected to handmade and signed originals would never exist; instead there would be a multitude of equally valuable copies. When art is bought today, it happens, as we know, only partly for the same reasons that books or records are purchased and it is bought by an extremely limited group of people. Those to whom works of art mean the most have the least means to acquire them. This is an incredibly warped situation, to which many artists are oddly resigned.
Öyvind Fahlström (28 december 1928 - 9 november 1976)
Uit: Pubis angelical (Vertaald door Albert Bensoussan)
Jai été élevée comme ça, chez nous on ne dit jamais rouge, on dit toujours grenat, et lon dit femme au lieu dépouse, mari au lieu dépoux. [...] Crois-tu que vous autres les Argentins méritez la réputation que vous avez de snobs ? - Bien sûr ! La classe élevée tu nimagines pas ce que cest, moi je les connais très bien. [ ] On ma éduquée comme ça, quand jétais petite maman me corrigeait si je disais le mot qui ne convenait pas. - Ta mère appartient à la classe élevée ? - Non, plus ou moins à laise, mais pas élevée. Snob je ne te dis que ça. Et joubliais le pire, « goûter » au lieu de « prendre le thé ». Pire encore que de dire « rouge ». - Quest-ce quon dit dans la classe élevée ? prendre le thé, je suppose. - Bien sûr, ça fait anglais. Mais cest fantastique le pouvoir dun mot. Si quelquun, une camarade de collège, minvitait chez elle pour goûter, je ny allais pas, jimaginais une table sans nappe et des bols ébréchés [...]
Vult God ons in of vullen wij God in. Hebben wij deel aan Hem of heeft Hij deel aan ons. Bedenkt Hij ons of bedenken wij Hem. Staat Hij in het middelpunt of staan wij in het middelpunt. Gaat het om Hem of gaat het om ons. Maakt Hij ons deelgenoot van Zijn Geest of maken wij Hem deelgenoot van onze geest. Dit is de kwestie rond het alom en door iedereen aangewende begrip spiritualiteit: Het betekent iets (want het heeft van doen met Gods Geest) of het betekent niets (want heeft van doen metalles). Ietsisme is uitnodiging tot God te geraken. Anders reikt het tot nietsisme, voorheen bekend als nihilisme. Maar heeft God niet te maken metalles en iedereen? Stellig. God is evenwel niet afhankelijk van ons maar wij zijn afhankelijk van Hem. De verbinding begint bij Hem en niet bij ons. In spiritualiteit vieren wij niet ons zelf maar vieren wij God in dankbaarheid om de schenking van de Heilige Geest (Spiritus Sanctus) spiritualiteit dus in echte betekenis die ons niet minder afhankelijk van Hem als aanhankelijk jegens Hem doet zijn.
Antoine Bodar ('s-Hertogenbosch, 28 december 1944)
Wie bitte, fragt das Kind, aber sein Stimmchen macht kein Echo Was hier los ist, wollen wir wissen Was soll hier schon los sein Hier soll einer, allzu frühe von uns gegangen, paar alte Geschichten Hier gibt es keine alten Geschichten, nur mich Und was tust du hier, wenn man mal fragen darf Ach, immer dasselbe Nämlich Ich baue die Stadt Troja auf, hier im Sandkasten. Jemand zertrampelt sie und ich, ich baue sie immer wieder auf Moment mal, sage ich, die Decke war dicht. Uraltes Moos zwischen den Platten. Garantiert unbewegte Lage, seit die Gruft geschlossen wurde. Und du kommst uns mit dem großen Unbekannten. Entweder, du willst uns, oder du bist selber...
Das Kind: Getrampelt wird aber. Hier war die große Ringmauer, hier die Unterburg, da die Oberburg, dort das Skäische Tor, dazwischen Marktplatz, Wohnhäuser, Speicher. Alles ist hin.
Tags:Öyvind Fahlström, Manuel Puig, Antoine Bodar, Morris Rosenfeld, Erich Köhler, Guy Debord, Alfred Wolfenstein, Édouard d’Anglemont, Antoine Furetière, Romenu
De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd gebpren in Ulm op 28 december 1925.
Ze volgde tijdens de oorlogsjaren een opleiding aan de filmschool in Babelsberg bij Berlijn. Daar deed ze haar eerste vriend op, een chef bij het filmbedrijf, met wie ze voor de Russen uit moest vluchten. Na toch te zijn opgepakt bleek de vriend tot haar grote schrik een beschermeling van Joseph Goebbels te zijn, een nazi uit de hogere kringen derhalve. Deze ongewilde nazi-connectie heeft een glanzende carrière van Knef in de VS verhinderd, hoewel ze er met haar rol in de Broadwaymusical Silk Stockings van Cole Porter wel succes had. Knefs carrière begon in 1946 met Die Mörder sind unter uns, de eerste naoorlogse Duitse film. In 1951 veroorzaakte de voorstelling van zelfmoord en euthanasie in de film Die Sünderin een schandaal.
Een grote internationale filmcarrière was voor Hildegard Kneff, of 'Neff', zoals ze zich in de Verenigde Staten liet noemen, niet weggelegd, hoewel ze er wel veel moeite voor heeft gedaan. Ze ontpopte zich in de jaren 60 met haar zwaar doorrookte stem vooral als chanteuse; veel van haar liedteksten schreef ze zelf. Later gebruikte ze haar schrijftalent voor een tweetal boeken: het autobiografische Der geschenkte Gaul (1970), dat een veelgeprezen bestseller werd, en Das Urteil (1975). In dat laatste boek schrijft ze over kanker.
Knef heeft meer dan 20 jaar de kanker in haar eigen lichaam bestreden, werd 50 keer geopereerd, raakte verslaafd aan pijnstillende drugs en medicijnen, lag in 2001 drie weken in coma, raakte door alle behandelingen steeds vatbaarder en overleed uiteindelijk aan een longontsteking. Tussen alle behandelingen door probeerde ze haar werk voort te zetten. In 1998 nog nam ze een CD op met jazz- en rocknummers en in 1990 verscheen een CD met de titel 17 Millimeter. Hildegard Knef overleed op vrijdag 1 februari 2002 op de leeftijd van 76 jaar.
Uit: Der geschenkte Gaul
Er hieß Hans Theodor, war groß, war wild, war rastlos, war rothaarig durcheilte Leben, durcheilte Berufe wie Schnellzüge Stationen gewann Wettschwimmen gegen die Rheinströmung, gewann Fußballpokale, gewann Amateurboxkämpfe. War verzweifelt. Ich hätte ihn gern kennen gelernt. Mit 17 bekam er sein EK II mit 17½ sein EK I. Er hatte sich freiwillig gemeldet, war an der Somme, war in Verdun und war einmal im Bordell. Und als der Krieg vorbei war, rissen sie ihm am Anhalter Bahnhof in Berlin die Schulterstücke runter und die Orden ab was ihm blieb, war die Krankheit. »Geheilt«, sagte der Arzt nach einem Jahr »ham Se noch mal Glück jehabbt.« Er konnte sich nicht mehr zurechtfinden in dem nach Kohlrüben riechenden Deutschland. Suchte Kriege, suchte Streit bis er seine Frieda Auguste traf. Sie heirateten. Packten ein, packten aus, zogen hin, zogen her, führten eine Umzugsehe. manchmal verdiente er, hatte Auto samt Chauffeur, verlor beides, landete in Ulm. Da kam die nächste große, einmalige, alles bisher Dagewesene in den Schatten stellende Chance: Türkei, eigene Fabrik, Unabhängigkeit. Die vermasselte ich. Mein Auftritt fand im Dezember statt. Mein Vater raste durch die Wohnung, schrie: »Ist ihr Blut in Ordnung, Doktor, ist das Blut auch in Ordnung?« Es war. Einen Monat später fand Mutter die Spritze. Im Flur war ein Hängeboden, auf dem Hängeboden ein Karton, im Karton die Spritze. Sie fragte ihn: Was soll die Spritze? Sie ist wiedergekommen, die Krankheit von damals. Ich bin in Behandlung, mache mir die Spritzen, sie sagen, es ginge wieder vorbei. Es ging nicht. Er bekam Fieber, bekam Angina. Ob das eine mit dem anderen zusammenhing, wussten sie nicht, die Ärzte. Er kam ins Krankenhaus. Mutter auch. Sie hatte eine Blinddarmentzündung. Er lag im zweiten, sie im ersten Stock.
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)
Het had even geleken of een vogel me vanochtend toezong vanuit een plantsoen. Dus trok ik erop uit. Nu sta ik naast een niervormig ven voor een loofbos dat dienst doet als vluchtheuvel, pech, telefoon dood, tot voor kort nog door de bomen zwaaiend naar een tankstation. Een en ander in overweging genomen, kan ik zeggen dat mijn ongeluk, zoals dat gaat bij kleine mensen, nooit meer was dan een aangemeten verontwaardiging. Maar hier in de ruis van de ring, afslag Amersfoort, met een onbewegelijk luchtruim als mijn getuige, is mijn schreeuw eenmalig subliem. Mijn waanzin een verheffend feit.
Omstandigheden uit te breken
Neem een personage geef dat personage een virus om zijn antivirus te redden (bedenk iets - iets)
Ontwerp hem net zo intelligent nee véél intelligenter nee morsig wiskundige die zijn theorie op viltjes pent en opzichtig laat verdwijnen in zijn binnenzak tot postuum aangezien voor genie eigen
Nadat er niets onvoorziens meer gebeurde toonde ik me een week lang bereidwillig lijk
Lag daarvoor stil op de bank onder afbakpizzakorsten concentreerde me op het aanmoedigen van maden mijn verborgen organen te proberen
Je me trouve toujours dans des situations scabreuses ou baroques, où les symboles abondent. Tout fait écho dans ma caisse de résonance (que jécrirais bien « raisonnance » tant les sons qui sy répondent ont un sens). Tout se recoupe toujours si violemment autour de moi que je suis tailladé par ce qui marrive. Chassés-croisés, quiproquos, coïncidences, doublons, retournements de situation : quand jen ai pris conscience, jai décidé de tenir mon Journal, ma vie était trop rocambolesque pour faire autrement. Cest une tragédie hilarante de passions exaltées : je jouis, je pleure, jécris, je ris, je suis en extase, puis anéanti, puis adoré, puis haï, puis trahi, puis sauvé Si vous regardez bien, je suis le plus humilié de tous, jai lindex du destin pointé vers moi, et souvent sur moi, ça me fait mal quand on appuie sur ma vie ! Comment faire pour moins vivre ?
_Noubliez pas que vos chères Muses, à vous lartiste, sont les filles même de la Mémoire. Elles sont désignées comme « sources doubli » ! ça signifie au fond que lart est hostile à ce quon se rappelle quoi que ce soit. Il permet juste de sortir de son seul être. Toutes les Muses sont là pour vider lhomme de sa mémoire, cest à dire de ce qui le rattache à leur mère Ah ! cest bien foutu la Théogonie ! Oubliez donc ce que vous écrivez en le vivant, puisquen écrivant vous oubliez ce que vous vivez
After hed left, she did the usual things she did at night. She shut down her computer system upstairs. She cleaned Tonys ears, which, with him squirming and rebelling against a gloved finger in his ear canal, was a workout in itself. All the while, though, she ran the conversation shed had in her kitchen over in her head on a constant loop. The more she thought about it, the angrier she got. This brothahs trying to flip this thing onto me!
She stashed the videos and the ice cream that shed taken out, then picked up the cordless. She speed-dialed his cell phone number. After two rings, he answered. Where are you? she asked.
At my dads, Devin answered.
Stay there; Im coming over to talk to you.
Chaney put Tony and his water dish onto the deck, then, with just her wallet and keys, she got into the Altima and hit the road. She took the GW Parkway, instead of Rt. 1. and stepped on the gas. On the radio, Faith Evans was cussing some brothah out in her funky cut, You Gets No Love, and that functioned as Chaneys angry soundtrack as she, oblivious to the monuments lit up like Roman candles, headed towards Arlington.
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
Jane und ich hatten zwei Sorgenkinder: den Fiat Mirafiori und Lilka, meine Mutter. Beide hörten sich nicht gut an. Etwas im Fiat Mirafiori machte Geräusche, und etwas in meiner Mutter blockierte ihre Atemwege. Lilka gurgelte und keuchte, ohne ganz aufzuwachen. Ich sah im Rückspiegel, wie sie sich krümmte, in ihr Kleid verwickelt, den Kopf zurückgebogen und in die Kerbe zwischen Lehne und Sitzfläche gebohrt, das Gesicht aufwärts gedreht, die Lippen zusammengekniffen.
»Was, wenn sie hier stirbt?«, fragte ich.
Der Mirafiori fuhr gerade eben hundert, wenn ich ihn sehr quälte. »Das klingt nicht gut«, sagte Jane und kämmte sich mit allen zehn Fingern. Dann verteilte sie die Haare im Auto, indem sie die Hände über den Polstern ausschüttelte. Jane haarte wie eine Angorakatze. »Ich wäre eine schlechte heimliche Geliebte eines verheirateten Mannes«, sagte Jane. »Der Arme hätte einfach zu viel Arbeit mit den Haaren in seinem Auto.«
Lilka würde nicht in Bundes sterben wollen und erst recht nicht im anderen Deutschland. Tata und sein Freund Bocian hatten uns das andere Deutschland erklärt, jeden Tag im Café Saratoga. Auch wenn es dieses Land nicht mehr gab, so mussten wir doch hindurch, so wie es den Tod nicht gab, laut Tata, doch sterben musste man trotzdem.
Ich muss um Nachsicht bitten, sagte ich, ich habe mich Ihnen aufgedrängt und Ihre Kreise gestört. Es fällt mir sehr leicht, Kontakte zu knüpfen, und als extravertierter Mensch laufe ich offenbar manchmal Gefahr, nicht zu merken, dass andere anders sind. Ich fühle mich wohl unter Leuten und bin ungern allein, für mich ist Menschenscheu ein Fremdwort. Wie es sich ohne Umgang lebt und leben lässt, ist mir ein Rätsel. Gut, Sie haben zum Glück noch die Schule, was aber geschieht in der Freizeit? Was tun Sie in den Ferien? Reisen Sie wenigstens manchmal? Ich halte es mit Ovid, sagte Loos, bene qui latuit, bene vixit. Das müssten Sie mir übersetzen, sagte ich, ich verstehe leider nur bene, Latein war nicht meine Stärke. Wer gut verborgen war, hat gut gelebt, sagte Loos, aber von solcherlei Wahrheit ahnt das Rudeltier nichts. Im übrigen, so arg allein bin ich nun auch wieder nicht, ich bin ja innerlich vereint, aber lassen wir das. Also, was tue ich in meiner Freizeit? Sie werden staunen, ich tue das, was mir vorschwebt seit meiner Geburt, nämlich nichts. Das gelingt mir natürlich nicht immer, aber ich übe und übe und bin auf dem Weg. Der Klügere gibt nach, sage ich mir und überlasse es den Tätigen, sich gegen die Schwerkraft zu stemmen. Wie sieht das Nichtstun denn aus, konkret, und wie kann man sich darin üben? fragte ich Loos. - Nun, sagte er, üben heißt hier wie überall: etwas immer von neuem versuchen, bis es gelingt. Nehmen Sie an, Sie liegen auf dem Sofa, am Samstagmittag, und setzen sich das Lernziel, zwei Stunden lang liegen zu bleiben, ruhig, aber ohne zu schlafen. Sie hören, wie eine Nachbarin staubsaugt oder jemand den Rasen mäht. Statt jetzt an Dinge zu denken, die zu erledigen wären, sollten Sie nur die Spinne betrachten, die reglos an der Zimmerdecke sitzt und dabei keinesfalls dem Wunsch nachgeben, sie aus dem Weg zu räumen. Jetzt läutet Ihr Telefon. Als Anfänger springen Sie auf und greifen zum Hörer. Das wäre nur dann bedenklich, wenn Sie aus Ihrem Versagen nichts lernten. Gehen Sie in sich, üben Sie weiter, bis Sie die Freiheit erlangen, auf Außenreize, die Sie zu einem Tun verleiten wollen, nicht mehr zu reagieren.Bei dem Gedanken an eine lange Fahrt durch das andere Deutschland bekam ich feuchte Hände und wollte das Lenkrad nicht mehr loslassen, bis wir die Grenze passiert hätten.
ONE late afternoon in April, nineteen thirteen, when the trees in the garden were all feathery and soft with the first green of the Gallic springtime, Madame Gigon sat in her chair by the door of the long drawing-room bidding her guests good-by, one by one, as they left her usual Thursday salon. The drawing-room, owing to the sharp slope of the ground upon which the house was built, lay below the surface of the Rue Raynouard on the garden side of the house so that the guests leaving were forced to climb a long flight of stairs that led up to the street door. The stairway, opening directly into the drawing-room, provided a long, high vista leading up to a door, itself noticeable by its very insignificance. It was one of the charming features of the house that on the street side it was but one story high with a single door and a row of high windows which betrayed no hint of the beauty and space within its walls. On the garden side, however, the house presented a beautiful façade some three stories high, constructed of Caen stone and designed in the best manner of the eighteenth century. Lenôtre himself was said to have had a hand in the planning of the terraces and the pavilion that stood at a little distance completely embowered by shrubs and covered by a canopy made of the broad green leaves of plane trees. The house, after a fashion, turned its back upon the world, concealing its beauties from the eye of the random passerby, preserving them for the few who were admitted by the humble and unpretentious door that swung open upon the cobble stones of the Rue Raynouard. To the world it showed the face of a petite bourgeoise. To its friends it revealed the countenance of an eighteenth century marquise. And this fact had influenced for more than a century and a half the character of its tenants. The prosperous chocolate manufacturer abandoned it for the German palace in the Avenue de Jena for the very reason that Lily Shane seized it the moment it fell vacant. It was no sort of a house for on one who desired the world to recognize his success and the character of his life, but it was an excellent house in which to live quietly, even secretly. It stood isolated in the very midst of Paris.
Louis Bromfield (27 december 1896 18 maart 1956)
So the parents went into hock and found room for the damn thing someplace, and artistic Darwinism did the rest. You buy a piano for Ira Gershwin, and George is the one who plays it, although sometimes you had to live through a week of hell to learn this. As anyone knows who has ever housed a child and a piano, every tot who walks through the door will bang the bejesus out of the new toy for a few minutes, get bored, and come back, and back again, and bang some more, but then successively less and less until the dust starts to move in and claim it. . . . Unless the child finds something interesting in the magic box, a familiar tune that stammers to life under his fingers, or a promising and unfamiliar one; a chord that sounds good, and rolls out into a respectable arpeggio as well, with, saints be praised, a bass line that actually works for a bar or twoafter which a gifted kid with an instrument is like a teenager with his first car and a tank full of gas. Where to, James: Charleston, Chattanooga, or Kalamazoo? Two-steps, or concertos, or parts unknown?
Well, hell probably settle down eventually, hoped the parents who had only bought the thing for the sake of respectability and maybe for some civilized graces around here. It speaks wonders for those parents in that era that they knew that being a famous lawyer or doctor wasnt enough in life. If you werent a person of cultivation, you were still a bum.
But some of the kids insisted on being bums anyway, and sometimes the piano only made them worse. There were low-life uses for the instrument as well as high, and all the classical music lessons the parents could shout for werent always enough to keep Junior out of the gutter, especially once ragtime had come along, in Frank Loessers phrase, to fill the gutters in gold. Talk about subversive not even Elvis Presley rolling his hips had as many parents and preachers up and howling and sending for the exorcism unit as ragtime did.
Wilfrid Sheed (27 december 1930 19 januari 2011)
Heart it is, not a brick or stone Why shouldn't it feel the pain? Let none tyrannize this heart Or I shall cry again and again Neither the temple, nor the mosque Nor on someone's door or porch I await on the path where He will tread Why others should compel me to go? The illumined grace that lights up the heart And glows like the midday sun That Self that annihilates all sights When then it hides in the mysterious net? The amorous glance is the deadly dagger And the arrows of emotions are fatal Your image may be equally powerful Why should it appear before you? The rules of life and bonds of sorrow In reality are the one manifestation Before realizing the ultimate truth How can then one attain liberation? Love is laden with noble thoughts Yet what remains is the carnal shame Trust conscience the still little voice Why do you want test the rival? There the pride of modesty resides Here dwells the social morality How shall we meet, on which road Why should he invite me to the abode? True he is an atheist Unfaithful and unchaste Dear to who is faith and heart Why should he then venture there? Without the wretched "Ghalib" Has any activity come to a halt? What then is the need to cry? What then is the need to brood?
Mirza Ghalib (27 december 1796 15 februari 1869)
Ich weiß, ich werde alles wiedersehn. Und es wird alles ganz verwandelt sein, ich werde durch erloschne Städte gehn, darin kein Stein mehr auf dem andern Stein - und selbst noch wo die alten Steine stehen, sind es nicht mehr die altvertrauten Gassen - Ich weiß, ich werde alles wiedersehen und nichts mehr finden, was ich einst verlassen.
Der breite Strom wird noch zum Abend gleiten. Auch wird der Wind noch durch die Weiden gehn, die unberührt in sinkenden Gezeiten die stumme Totenwacht am Ufer stehn. Ein Schatten wird an unsrer Seite schreiten und tiefste Nacht um unsre Schläfen wehn - Dann mag erschauernd in den Morgen reiten, der lebend schon sein eignes Grab gesehn.
Ich weiß, ich werde zögernd wiederkehren, wenn kein Verlangen mehr die Schritte treibt. Entseelt ist unsres Herzens Heimbegehren, und was wir brennend suchten, liegt entleibt. Leid wird zu Flammen, die sich selbst verzehren, und nur ein kühler Flug von Asche bleibt - Bis die Erinnrung über dunklen Meeren ihr ewig Zeichen in den Himmel schreibt.
Carl Zuckmayer (27 december 1896 18 januari 1977)
Hier met zijn oudere broer Eduard rond 1906 / 1907
Your special came last night but the fat letter has not arrived today, unhappy me! O darling I miss you so. Last night was hard to pass over without you. I had to drug myself to sleep by reading Prescott until the eyes were too tired to stand more. O yes, I now have a library card here, and I shall have the Nun's letters so that we can read them together, darling of mine. In the branch where I got my card they did not have them. (The 42nd St will.) Instead I got a bad book on the Mayans with which I amused myself last night before I turned back to Prescott as nembutal! When you come I'll have the best thing on the Mayans, the Conquest of Yucatan, by Blom. A few lines did come yesterday on the Indian! Not good enough to send you, really only notes groping along. But they show that what is going to be central is GOLD, perhaps as image only, maybe as subject too, for the greed of the Spaniards for it and the Indians confusion of the S as the breed of the Sun, the sons of white Quetzalcoatl do join somehow, and ironically.
Today it was your hair again which tangled my heart! and your long legs which snared my body! Do you feel a treasure house of moments and sharp sensations which our love has gathered into which, lonely and hungry, to dip and recall? Suddenly you will stand or move a certain way, your arms will raise, inside where he is you will feel afire, your lips will kiss in a way they have not kissed, you will look at me out of your eyes anew, you dive into the water different, it is that graveyard at Barnstable and the voices below us, or your hand held is all the world, or it is beside the bed at Ipswich when quickly we were in each others arms two Buddhas of desire. These things happen to me. It is always a birth. I love you, Constance.
Charles Olson (27 december 1910 10 januari 1970)
Uit: First Love (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)
Her head-dress was strange but elegant; a compact group of curls plastered conewise one over the other covered her temples, and a basket of braided hair rose on the top of her head.
This old-fashioned head-dress, which was trussed up from the nape of her neck, disclosed all the softness of her fresh young throat, on which the dimple of her chin was reduplicated more vaguely and
delicately.
As for the dress--I do not venture to consider whether our grandmothers were less modest than our wives are, or if the confessors of past times were more indulgent than those of the present; I am inclined to think the latter, for seventy years ago women prided themselves upon being Christianlike and devout, and would not have disobeyed the director of their conscience in so grave and important a matter. What is undeniable is, that if in the present day any lady were to present herself in the garb of the lady of the portrait, there
would be a scandal; for from her waist (which began at her armpits) upwards, she was only veiled by light folds of diaphanous gauze, which marked out, rather than covered, two mountains of snow, between which
meandered a thread of pearls. With further lack of modesty she stretched out two rounded arms worthy of Juno, ending in finely molded hands--when I say _hands_ I am not exact, for, strictly speaking, only
one hand could be seen, and that held a richly embroidered handkerchief.
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 5 februari 1867)
When my family first moved to North Carolina, we lived in a rented house three blocks from the school where I would begin the third grade. My mother made friends with one of the neighbors, but one seemed enough for her. Within a year we would move again and, as she explained, there wasnt much point in getting too close to people we would have to say good-bye to. Our next house was less than a mile away, and the short journey would hardly merit tears or even good-byes, for that matter. It was more of a "see you later" situation, but still I adopted my mothers attitude, as it allowed me to pretend that not making friends was a conscious choice. I could if I wanted to. It just wasnt the right time. Back in New York State, we had lived in the country, with no sidewalks or streetlights; you could leave the house and still be alone. But here, when you looked out the window, you saw other houses, and people inside those houses. I hoped that in walking around after dark I might witness a murder, but for the most part our neighbors just sat in their living rooms, watching TV. The only place that seemed truly different was owned by a man named Mr. Tomkey, who did not believe in television. This was told to us by our mothers friend, who dropped by one afternoon with a basketful of okra. The woman did not editorializerather, she just presented her information, leaving her listener to make of it what she might. Had my mother said, "Thats the craziest thing Ive ever heard in my life," I assume that the friend would have agreed, and had she said, "Three cheers for Mr. Tomkey," the friend likely would have agreed as well. It was a kind of test, as was the okra.
When my father returned from some name on the European map that hung on the wall in our dining room, he smelled like other times and places, spicy and tired. We took our vacations in Paris or Rome, diligently studying the landmarks my father thought I should see, but I longed for those other places he disappeared to, those strange old places I had never been. While he was gone, I went back and forth to school, dropping my books on the polished hall table with a bang. Neither Mrs. Clay nor my father let me go out in the evenings, except to the occasional carefully approved movie with carefully approved friends, andto my retrospective astonishmentI never flouted these rules. I preferred solitude anyway; it was the medium in which I had been raised, in which I swam comfortably. I excelled at my studies but not in my social life. Girls my age terrified me, especially the tough-talking, chain-smoking sophisticates of our diplomatic circlearound them I always felt that my dress was too long, or too short, or that I should have been wearing something else entirely. Boys mystified me, although I dreamed vaguely of men. In fact, I was happiest alone in my fathers library, a large, fine room on the first floor of our house.
What I secretly longed for was to disentangle myself from all those lives which had woven themselves into the pattern of my own life and were making my destiny a part of theirs. To shake myself free of these accumulating experiences which were mine only by force of inertia required a violent effort. Now and then I lunged and tore at the net, but only to become more enmeshed. My liberation seemed to involve pain and suffering to those near and dear to me. Every move I made for my own private good brought about reproach and condemnation. I was a traitor a thousand times over. ...
The purpose of discipline is to promote freedom. But freedom leads to infinity and infinity is terrifying. Then arose the comforting thought of stopping at the brink, of setting down in words the mysteries of impulsion, compulsion, propulsion, of bathing the senses in human odors. To become utterly human, the compassionate fiend incarnate, the locksmith of the great door leading beyond and away and forever isolate. ...
In the beginning one wants to approach every problem directly. The more direct and insistent the approach, the more quickly and surely one succeeds in getting caught in the web. No one is more helpless than the heroic individual. And no one can produce more tragedy and confusion than such a type. Flashing his sword above the Gordian knot, he promises speedy deliverance. A delusion which ends in an ocean of blood.
The creative artist has something in common with the hero. Though functioning on another plane, he too believes that he has solutions to offer. He gives his life to accomplish imaginary triumphs. At the conclusion of every grand experiment, whether by statesman, warrior, poet or philosopher, the problems of life present the same enigmatic complexion. The happiest peoples, it is said, are those which have no history. Those which have a history, those which have made history, seem only to have emphasized through their accomplishments the eternality of struggle. These disappear too, eventually, just as those who made no effort, who were content merely to live and enjoy. ...
The creative individual (in wrestling with his medium) is supposed to experience a joy which balances, if it does not outweigh, the pain and anguish which accompany the struggle to express himself. He lives in his work, we say. But this unique kind of life varies extremely with the individual. It is only in the measure that he is aware of more life, the life abundant, that he may be said to live in his work.
Zwei Sessel Sie haben mir gedient. Und ich besinge sie so nüchtern, wie es ihnen entspricht. Schwarz gestrichenes Holz und Segeltuch - Material für ein Schiff, eine Reise. Und bin ich nicht in ihnen gereist? Manchen Tag, manche Nacht denkend und träumend? Sie gaben immer, was Dinge geben können: zuverlässig scheinenden Halt, Orientierung und ein leises Echo des entschwundenen Lebens.
Rainer Malkowski (26 december 1939 1 september 2003)
London dämmerte. Ein warmes, rötliches Abendlicht legte sich wie ein unpassend gefärbtes Leichentuch über die Stadt und ließ die Verwüstung und Zerstörung noch unwirklicher erscheinen. Beinahe hatte es den Anschein, als glühten die verbrannten Überreste immer noch. Die hagere Gestalt stand seit etwa einer Stunde regungslos am Fenster und starrte hinaus ins Halbdunkel. Auch das Gesicht des Mannes war unbewegt, die knittrige fahle Haut leuchtete im Abendlicht, als wäre sie vom Fieber gerötet. Der weiße Haarschopf und die buschigen Augenbrauen schienen ebenfalls wie vom furchtbaren Feuer erfasst, das die gesamte City von London vor beinahe zwei Monaten in Schutt und Asche gelegt hatte. Noch immer lag ein merklicher Brandgeruch über den Häusern und dem Fluss, und manchmal kam es dem Mann so vor, als hätte sich dieser Geruch in seinem Kopf eingebrannt, wie ein unsichtbares Kainsmal.
Durch das Fenster seiner Dachstube schaute er auf den Friedhof und die alte gotische Kirche von St. Olave. Dahinter sah er die breite Themse und am gegenüberliegenden nördlichen Ufer die niedergebrannten Ruinen der Häuser und Kirchen, die wie Hohn und Spott auf ihre einstige Größe wirkten. Zur Linken wurde der Blick durch die London Bridge versperrt, deren dicht gedrängte und überbordende Häuser durch eine Baulücke am anderen Ende gerettet worden waren. Ein Brand vor über dreißig Jahren hatte diese Lücke gerissen und damit ein Übergreifen des furchtbaren Feuers auf die Südseite der Brücke und den Stadtteil Southwark verhindert.
Uit: The Kingdom of This World (Vertaald door Harriet de Onís)
"When Ti Noel laid his brick at the foot of a wall it was almost midnight. Nevertheless construction was going on by the light of bonfires and torches. Along the way men were sleeping on great blocks of stone, on cannon, beside mules whose knees were callused from falling as they toiled upward. Worn out with fatigue, the old man dropped into a ditch under the suspension bridge. A whiplash awakened him at dawn. Above, the bulls who were to have their throats cut at daybreak were bellowing. New scaffoldings had come into being with the passing of the cold clouds, and the entire mountain came alive with neighing, shouts, bugle calls, whip cracks, the squeaking of dew-swollen ropes. Ti Noel began the descent to Milot in search of another brick. On the way down he could see coming up the flanks of the mountain, by every path and byway, thick columns of women, children, and old men, each with a brick to be left at the foot of the fortress, which rising like an ant-hill, thanks to those grains of fired clay borne to it unceasingly, from season to season, from year's end to year's end. Ti Noel soon learned that this had been going on for more than twelve years, and that the entire population of the North had been drafted for this incredible task. Every protest had been silenced in blood. Walking, walking, up and down, down and up, the Negro began to think that the chamber-music orchestras of Sans Souci, the splendor of the uniforms, and the statues of naked white women soaking up the sun on their scrolled pedestals among the sculptured boxwood hedging the flower beds were all the product of a slavery as abominable as that he had known on the plantation of M. Leonormand de Mezy."
Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)
Als ik een kindje zie met blonde haren Denk ik aan jou, Carolyn Ik zal je beeld altijd in mij bewaren Als iets heel liefs, Carolyn Al ben je ver, ik zal je nooit vergeten Want ik ben trouw, Carolyn Ik wil zo graag, dat jij het eens zult weten Hoe 'k van je hou, Carolyn
Soms, in de nacht, heb ik heel mooie dromen Dan ben je hier, Carolyn Ik zie je dan de kamer binnenkomen Waar jij nooit was, Carolyn Ik zie je ogen, kan je lachje horen Ik zeg: "Hello, Carolyn!" Maar als de dag komt heb ik je verloren Je bent weer weg, Carolyn
Als er ooit droefheid zijn mocht in je leven Denk dan aan mij, Carolyn Die jou zo graag alle geluk zou geven Mijn meisje klein, Carolyn Misschien zul jij ook eens een kindje krijgen Zo lief als jij, Carolyn Dan blijft van oma, als ze eens zal zwijgen Dit lied voor jou, Carolyn
Comme ils sont tristes, ces soirs doctobre ! Il y a dans lair une moiteur qui fait mourir les choses. Les feuilles tombent, comme lasses de vivre, sans le moindre vent qui les chasse. Des troupes doiseaux reviennent au nid. Et, par le chemin qui monte, un chemin creux de la Vendée angevine, que les orages nettoient et quémondent les chèvres, un jeune gars rentre à la ferme, à cheval sur la Huasse.
Elle nest plus belle, la Huasse, avec ses poils blancs ébouriffés, son ventre énorme pelé par lattelage, sa crinière en éventail, qui lui donnent lair dun chat-huant. Elle va son pas résigné de serviteur usé à la peine, traînant sur les cailloux les traits pendants de son collier, tandis que, par devant, son poulain gambade, comme un petit chevreuil blond et fou. Son cavalier ne la presse pas. Ils sont, elle et lui, presque du même âge. Depuis quinze ans quil est venu monde, elle la si souvent porté sur son dos, de cette même allure maternelle que rien nétonne! Maintenant, cest sa compagne de labour. Toute la journée, ils ont hersé ensemble dans les terres basses. La chaleur était grande, les mottes étaient dures. Tous deux sont las. Il la laisse donc aller, la bonne bête, aussi doucement quelle veut, les yeux mi-clos, et lui, tranquille, dépassant la haie de toute sa tête baignée de lumière, il regarde cette campagne superbe dont il est lenfant.
Uit: The Treason of the Intellectuals (Vertaald door Richard Aldington)
As regards the nation, think of Italy; as regards class, think of Russia; and you will see the hitherto known point of perfection attained by the spirit of hatred against what is "different" among a group of men, consciously realist and at last liberated from all non-practical morality. And my predictions are not rendered less probable by the fact that these two nations are hailed as models throughout the world by those who desire either the grandeur of their nation or the triumph of their class. These dark predictions do not seem to me to need as much modification as some people think, on account of certain actions resolutely directed against war, such as the setting up of a supernational institution and the agreements recently made by the rival nations. Imposed upon the nations by their Ministers rather than desired by them, dictated solely by interest (the fear of war and its ravages) and not at all by a change in public morality, these new institutions may perhaps be opposed to war but leave intact the spirit of war, and nothing leads us to suppose that a nation which only respects a contract for practical reasons, will not break it as soon as breaking it appears more profitable. Peace, if it ever exists, will not be based on the fear of war but on the love of peace. It will not be the abstaining from an act, but the coming of a state of mind. In this sense the most insignificant writer can serve peace where the most powerful tribunals can do nothing. And moreover these tribunals leave untouched the economic war between the nations and the class wars.
Uit: Mémoires dun Parisien (Nos amours de jeunesse)
Mon ami Jean-Loup était un «direct», suivant l'expression d'Arletty: superbe gaillard au torse en parfait trapèze, excessivement velu, et prodigieusement monté, ce qui ne gâte rien. Sa cour auprès des belles consistait essentiellement à leur présenter en toute simplicité ses considérables attributs. De même que son père, suivant la légende, Jean-Loup jouissait d'une virilité exceptionnelle. C'est lui qui énumérait de la sorte ses performances d'une nuit:
- Oh! rien de sensationnel; quinze coups: deux doublés, deux petits brelans, un royal (quatre de suite) et un isolé.
Prouvant sa flamme à l'élue d'un soir de dix à quinze fois de suite, cet amant innombrable ne pouvait conserver aucune maîtresse, car chacune de ses conquêtes entrait à l'hôpital ou en clinique le lendemain même de la prestigieuse séance inaugurale.
Dans ma Bonne Vie, la petite ahurie qui disait «J'connais pas l'homme» était une conquête de Jean-Loup, lequel déclarait: «Je ne vais tout de même pas rentrer chez moi la bitte sous le bras.»
Mon ami Gabriel, lui, appartenait au genre baratineur. Il avait de la verve et du feu. Éloquent, persuasif, pressant, il répétait sans cesse à l'élue: «Je suis l'Amant ! Je suis l'AMANT !» et il arrivait souvent à convaincre sa partenaire qu'il convenait de ne pas laisser passer une telle occasion.
Jean Galtier-Boissière (26 december 1891 22 januari 1966)
HURRICANE HALL is a large old family mansion, built of dark-red sandstone, in one of the loneliest and wildest of the mountain regions of Virginia.
The estate is surrounded on three sides by a range of steep, gray rocks, spiked with clumps of dark evergreens, and called, from its horseshoe form, the Devil's Hoof.
On the fourth side the ground gradually descends in broken rock and barren soil to the edge of the wild mountain stream known as the Devil's Run.
When storms and floods were high the loud roaring of the wind through the wild mountain gorges and the terrific raging of the torrent over its rocky course gave to this savage locality its ill-omened names of Devil's Hoof, Devil's Run and Hurricane Hall.
Major Ira Warfield, the lonely proprietor of the Hall, was a veteran officer, who, in disgust at what he supposed to be ill-requited services, had retired from public life to spend the evening of his vigorous age on this his patrimonial estate. Here he lived in seclusion, with his old-fashioned housekeeper, Mrs. Condiment, and his old family servants and his favorite dogs and horses. Here his mornings were usually spent in the chase, in which he excelled, and his afternoons and evenings were occupied in small convivial suppers among his few chosen companions of the chase or the bottle.
E. D. E. N. Southworth(26 december 1819 30 juni 1899)
Des monts et des rochers le vaste amphithéâtre Disparaît tout à coup sous un voile grisâtre ; Le nuage élargi les couvre de ses flancs ; Il pèse sur les airs tranquilles et brûlants. Mais des traits enflammés ont sillonné la nue, Et la foudre en grondant roule dans l'étendue : Elle redouble, vole, éclate dans les airs ; Leur nuit est plus profonde, et de vastes éclairs En font sortir sans cesse un jour pâle et livide. Du couchant ténébreux s'élance un vent rapide Qui tourne sur la plaine, et, rasant les sillons, Enlève un sable noir, qu'il roule en tourbillons. Ce nuage nouveau, ce torrent de poussière, Dérobe à la campagne un reste de lumière. La peur, l'airain sonnant, dans les temples sacrés Font entrer à grands flots les peuples égarés. Grand Dieu ! vois à tes pieds leur foule consternée Te demander le prix des travaux de l'année.
Jean-François de Saint-Lambert (26 december 1716 9 februari 1803)
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
De Aanbidding Door De Herders, Anthonie van Dyck, ca 1632
Am Weihnachtstag
Still ist die Nacht; in seinem Zelt geboren, der Schriftgelehrte späht mit finstren Sorgen, wann Judas mächtiger Tyrann erscheint; den Vorhang lüftet er, nachstarrend lange dem Stern, der gleitet über Äthers Wange, wie Freudenzähre, die der Himmel weint.
Und fern vom Zelte über einem Stalle, da ist's, als ob aufs nied're Dach er falle; in tausend Radien sein Licht er gießt. Ein Meteor, so dachte der Gelehrte, als langsam er zu seinen Büchern kehrte. O weißt du, wen das nied're Dach umschließt?
In einer Krippe ruht ein neugeboren und schlummernd Kindlein; wie im Traum verloren die Mutter knieet, schlichter Mann rückt tief erschüttert das Lager ihnen; seine Rechte zittert dem Schleier nahe um den Mantel noch.
Und an der Türe steh'n geringe Leute, mühsel'ge Hirten, doch die ersten heute, und in den Lüften klingt es süß und lind, verlor'ne Töne von der Engel Liede: "Dem Höchsten Ehr' und allen Menschen Friede, die eines guten Willens sind."
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 24 mei 1848)
