In Memoriam Anil Ramdas

De Nederlandse schrijver, journalist en programmamaker Anil Ramdas is gisteren op zijn verjaardag op 54-jarige leeftijd overleden. Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958. Zie ook alle tags voor Anil Randas op dit blog. Schokkend nieuws zo kort na het memoreren van zijn geboortedag.

Uit: Badal 

„Eén keer had hij de aanvechting gehad naar huis terug te keren. Hij was sober, dat wilde hij ze bewijzen. Op het perron aarzelde hij bij de kaartautomaat, toen hij een doffe klap achter zich hoorde. Een grote jongen met een zware bril en aankomend baardje lag languit op de grond. De twee jongens die hem vergezelden keken hem aan, en keken daarna naar de omgeving, alsof ze niet echt bij elkaar hoorden, of alsof ze hulp zochten maar niemand zagen.
    Schuin naast Badal stond een Engelssprekend stel van in de dertig, hij blank, zij zwart. Hij had de neiging zwarte mensen op te merken. Tot nu toe was hij maar één zwarte jongen tegengekomen in Zandvoort, in een rolstoel. Een gehandicapte zwarte; als het allemaal figuranten waren, was het goed gevonden. En nu dus deze mooie zwarte vrouw, met de Engelse man die niet reageerde op de jongen op de grond. Dat de zwarte vrouw ook niet reageerde viel hem niet op. Blanken horen blanken te helpen.
    Aarzelend liep Badal naar de jongen op de grond en vroeg, eerst in krakkemikkig Duits en daarna gewoon in Engels, of er iets was. Hij haalde zijn mobiele telefoon al uit zijn zak toen de jongen zijn zware bril goed op zijn neus zette en riep: ‘No, no, everything okay, everything is okay.’
    ‘Are you sure?’ vroeg Badal.
    ‘Yes, yes, sure.’
    Badal liep terug naar de kaartautomaat en bleef het tafereel in de gaten houden. Pas toen de jongen overeind krabbelde en wankelend de hoge stenen trappen naar de stationsuitgang op wilde, greep de Engelsman in: ‘Doe dat maar niet,’ zei hij in het Duits. De jongen liet zich zakken op de eerste trede.
    ‘Hebben jullie iets zoets bij je,’ vroeg hij aan de twee vrienden, die nog altijd verdwaasd keken. Nee, niets zoets.
    ‘Ga naar boven en haal iets uit een automaat, chocola, of ijs, geeft niet wat.’
    De Engelsman liep terug naar zijn vriendin en zei: ‘Die halfgare jongeren, komen uit Duitsland om zich hier suf te blowen en om te vallen.’
    Blowen, dacht Badal, als hij niet meer dronk kon hij toch wel blowen? De gedachte maakte dat hij de kaartautomaat met rust liet en naar boven ging: Badal, jij bent nog lang niet hersteld.“

17-02-2012 om 15:23 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Frederik Hetmann (eig. Hans-Christian Kirsch) werd geboren op 17 februari 1934 in Breslau. Zie ook mijn blog van 17 februari 2010 en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: Dichter leben (Über Christoffel von Grimmelshausen)

“Der Weg ins Paradies

Der Junge mochte zwölf, dreizehn Jahre alt sein. Vor ihm stand eine große Trommel und neben ihm einer von den Kaiserlichen, ein Mann in einer abgerissenen Uniform, mit einem fuchsfarbenen Schnauzbart und mit von zersprungenen Adern durchzogenen Wangen.

»Wenn die erste Linie vorrückt«, erklärte er dem Jungen, »trommelst du langsam drei Schläge, die ihrem Schritt angepasst sind. Dann einen Schlag lang Pause. Das ist, damit sie aufmerken und nicht einfach stur vorangehen. Gleich darauf werden schon ziemlich viele ins Gras beißen. Nun kommt die zweite Linie. Jene brauchen schon etwas mehr Anstachelung.

Also schlägst du jetzt rasch, wiederum drei Schläge, machst eine Pause und fügst noch einmal drei Schläge hinzu. Unterdessen wird auch die zweite Linie ziemlich viele Lücken aufweisen. Die Männer sind jetzt eingeschüchtert, weil sie ständig über die toten und verwundeten Kameraden stolpern. Deswegen musst du sie mit deinem Schlag aufmuntern.

Er sollte nicht mehr so dumpf klingen wie zu Anfang. Er sollte rasch kommen wie für die zweite Linie, aber noch etwas spritziger. Er muss denen, die in der dritten Linie voranrücken, Mut geben. Deshalb schlägst du nun, wenn du drei rasche Schläge getrommelt hast, einmal mit dem Stecken auf den Trommelrand. Das ist das Geräusch, von dem man sagt, dass es einen den Tod vergessen lässt. Hast du das verstanden?«

Der Junge nickte lebhaft.

»Gut, dann nimm dir jetzt die Trommel und geh dort hinten in das Wäldchen und übe. Du darfst beim üben nicht mit voller Kraft schlagen, sondern ein wenig leiser, gedämpfter als morgen in der Schlacht. Aber dass du mir wenigstens eine halbe Stunde übst.”

Frederik Hetmann (17 februari 1934 – 1 juni 2006)

De Duitse dichteres, schrijfster en caberetiere Emmy Hennings werd geboren op 17 februari 1885 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Emmy Hennings op dit blog.

Dancer

To you it's as if I was already
Marked and waiting on Death's list.
It keeps me safe from many sins.
How slowly life drains out of me.
My steps are often steeped in gloom,
My heart beats in a sickly way
And it gets weaker every day.
A death angel stands in the middle of my room.
Yet I dance till I'm out of breath.
Soon lying in the grave I'll be
And no one will snuggle up to me.
Oh, give me kisses up till death.

I am so multiple

I am so multiple in nights,
I climb out of the darkest pits.
How colorfully each other self unwinds.

So losing myself in the grounds
I keep night watch, am dreaming's rounds,
and wonders out of holy shrines.

Every gate opens to me and beckons.
Am I not here? Am I not there?
Did I step from a book of fairy tales?

Perhaps a poem goes by in the distance,
Perhaps my multiplicity is blown away,
a lonely flag-cloth, fluttering and pale.

Vertaald door Howard A. Landman

Emmy Hennings (17 februari  1885 – 10 augustus 1948)
Portret door Hanns Bolz, 1911

De Amerikaanse schrijver Chaim Potok werd geboren in New York City op 17 februari 1929. Zie ook alle tags voor Chaim Potok op dit blog.

Uit: Zebra (Vertaald door Birgitt Kollmann)

„Eigentlich hieß er Adam Martin Zebrin, aber in der Nachbarschaft nannten ihn alle nur Zebra.

Er erinnerte sich nicht mehr, wann das angefangen hatte. Vielleicht nannten sie ihn Zebra, seit er begonnen hatte zu rennen. Vielleicht hatte er aber auch erst zu rennen begonnen, als die anderen anfingen, ihn Zebra zu nennen.

Er liebte diesen Namen, und er liebte es zu rennen. Als er noch klein war, waren seine Eltern einmal mit ihm in den Zoo gegangen, dort hatte er zum ersten Mal Zebras gesehen. Merkwürdige Tiere mit schwarzweiß gestreiftem Fell, die ihm mit ihren kurzen Beinen und dem kräftigen Nacken wie untersetzte Pferde vorkamen.

Später war er mit seinen Eltern ins Kino gegangen, in einen Film über Afrika, da hatte er gesehen, wie

Zebras zu Hunderten mit donnernden Hufen über die Steppe galoppierten und dampfende braune Staubwolken aufwirbelten.

War er damals schon gerannt oder kam das erst danach?

Anscheinend erinnerte sich niemand daran. Er rannte einfach deswegen durch die Straßen der

Umgebung, weil es ihn glücklich machte, den Wind in seinem Gesicht zu fühlen. Beim Rennen lege er den Kopf immer weit nach hinten, sagten ihm die anderen, sein Gesicht schien dadurch irgendwie flacher zu werden. Einer seiner Lehrer meinte, das sei ein guter Trick, weil er auf die Weise das Gleichgewicht besser halten könne, aber in Wirklichkeit rannte er nur deswegen mit zurückgeworfenem Kopf, weil er es so schön fand, -wenn der Wind ihm über den Hals strich.“

Er brauchte nur wenige Minuten zu rennen und schon fühlten sich seine Beine wunderbar leicht an.“

Chaim Potok (17 februari 1929 – 23 juli 2002)

De Japanse schrijver Mori Ōgai werd geboren op 17 februari 1862 als Mori Rintaro in het dorpTsuwano in Iwami. Zie ook mijn blog van 17 februari 2010.en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: Daydreams (Vertaald door J. Thomas Rimer)

“In Tokyo the debate about reconstructing the city was at its height, and the smart set said they wanted to put up those buildings the Germans call … skyscrapers that you find in America… I argued to the contrary that the more people live in a confined space such as a city the higher the death rate, especially among children. Rather than taking all those dwellings that were now built side by side and piling them on top of each other, it would make far more sense to improve the water supply and the sewerage, I said.

Then there was a committee which wanted to impose restrictions on building, arguing that we should try to standardize the heights of eaves in Tokyo and thus achieve a beautiful ordered look. I argued that houses lined up like so many soldiers on parade were not at all attractive… we should, on the contrary, forget about the height… It would be better to build the fine spectacle of a random mixture of styles as in Venice.”

Mori Ōgai (17 februari 1862 – 9 juli 1922)

 
De Nederlandse schrijver Albert Kuyle werd geboren in Utrecht op 17 februari 1904. Zie ook alle tags voor Albert Kuyle op dit blog.

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e februari ook mijn blog van 17 februari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook alle tags voor Elisabeth Eybers op dit blog.

Opsomming

Tot dusver kom dit eenvoudig hierop neer:

jy het verduur wat jy geprogrammeer

was om vanaf die aanvang te deurstaan

en benader nou die einde van jou baan.

’n Skroothoop nietighede skep ballas,  

daarmee sou jy ’n hele koffer vol

kon stop om sonder omkyk te verkas,

met rym – indien moontlik – steeds in ’n verfraaiende rol.

Poet as Housewife

Always a broom leaned against a wall,

meals never on time, if they come at all.

Days without dates through which she moves

empty and stubborn, slightly confused.

Ironing hung dejectedly over a chair,

gestures that come from who-knows-where.

Old letters unanswered, piled together,

papers and pills stuffed deep in a drawer.

Thankful to be part of your heart’s great whole

yet devoted to the limits of her own small skull.

O orderly biped, take heed,

leave her alone—let her read.

Vertaald door Jacquelyn Pope

The prayer of stiffening souls

Make us immortal for one single hour,

grant us the folly of one mindless deed!

The eye that for no lasting goal would scour

but, feverish and wide, would only heed

what’s caught in a pale face – the instant’s flare –

not mourning for the ashes when it’s spent,

a scream that hangs there in the listless air

like blood-red rose held in a haze of scent!

Our hearts have never been so still, so bare...

The darkness like a wall begins to tower,

dividing us from life-and-death, and there

we talk of it as late-night hours recede...

Make us immortal for one single hour,

grant us the folly of one mindless deed!

Vertaald door John Irons

Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)

Buste door Elsa Dziomba, 1944

De Surinaams-Nederlandse schrijver,columnist, essayist, programmamaker en presentator Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958 Zie ook alle tags voor Anil Randas op dit blog.

Uit: Badal

‘Iets wat het midden houdt tussen een kamer en een appartement,’ zei hij tegen de vrouw achter de balie. Een meisje nog maar, zo oud als zijn dochter misschien. Maar zijn dochter was kort en bruin en woonde nu in Londen. Zij was struis en blond en woonde hopelijk niet in Zandvoort. Zo veel ongeluk wenste hij niemand toe.
    ‘Wat het midden houdt…’ zei ze terwijl ze haar hoofd naar voren en naar achteren bewoog en een oog dichtkneep, zoals zwarte meiden deden in Amerikaanse videoclips.
    ‘Ertussenin,’ zei hij.
    Hij zweette. Toen hij het hotel in Amsterdam-Zuidoost verliet had hij het zo koud gehad, dat hij drie T-shirts over elkaar aantrok. Nu zag hij eruit alsof zijn magere lijf was opgeblazen en alsof hij dagen niet geslapen of gedoucht had. En alsof hij die zware koffer op wieltjes niet meer mee zou kunnen trekken en zeker niet op zou kunnen tillen naar de woonruimte die het meisje achter de balie van het makelaarskantoor hem toe zou wijzen.
    ‘O, tussen een kamer en een appartement in. Dat noemen we een studio, meneer,’ zei ze berispend, terwijl ze naar het computerscherm tuurde.
    Een studio, dat klonk gewichtig. Zo’n gewicht wilde hij eigenlijk niet aan zijn ballingschap geven.
    ‘Wanneer zou u het willen betrekken?’
    ‘Nu meteen, als het kan.’
    Ze bleef naar het scherm staren: ‘Gemeubileerd, neem ik aan,’ zei ze half in zichzelf. Het was geen drukke tijd, hij had onderweg overal ‘Zimmer Frei’-bordjes gezien, sommige voor zeventien euro per nacht, inclusief ontbijt.
    Ze liet hem zijn naam spellen. Badal, voorletter H. Ze doorzocht de computerfiles met aangeboden woonruimte en vond een studio voor 690 euro per maand. Dat was meer dan twee tientjes per dag, rekende hij snel uit. Maar dit was geen Zimmer met ontbijt, dit was een studio.”

Anil Ramdas ( Paramaribo, 16 februari 1958)

De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook alle tags voor Ingmar Heytze op dit blog.

Mission statement

Klein en geslepen wil ik leven,
een moerasplant die slechts groeit
op weinig licht en zieke lucht.

Ik wens geen verantwoordelijk werk
maar wel kantines vol kroketten
die mij statig uit doen dijen.

En koffie. Liters slappe koffie
tot ik bleek zie als een vis
en nodig op vakantie moet.

Ik wil een alg zijn,
even onbekend als onbekeken
traag vergroeien met bureau en stoel.

Solliciteren

Nog nooit zo tergend opgegeten
als tijdens dit gesprek
door een driedelige gedaste bidsprinkhaan.

Woorden stuiten op tafel, knikkers vallen
op een glasplaat. Hij neemt slokken
van mijn levensloop en boert onaangedaan.

Hij rolt mij in. Hij steekt mij aan
en rookt mij op. Dan mag ik gaan.

Later belt men mijn stoffelijk overschot.
Ik heb de baan.

Gulliver in Amsterdam

Ik kwam om reuzen te aanschouwen en vond dwergen.
Dwergen aan de bar, dwergen in de boekenkasten,
dergen met een praatprogramma,
dwergen zwervend door de hal.

En nergens kon je dansen want de vloeren stonden vol
met dwergen, springend in de sneeuw die stroomde
uit hun binnenzakjes. Met wilde, wijde oogjes
vierden ze kleingeestig feest.

Dwergen klommen op elkaar, zwaaiden met hun handjes
en piepten later in hun krantjes dat het prachtig was geweest.

Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)

De Schotse schrijver Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Matter

“A light breeze produced a dry rattling sound from some nearby bushes.  It lifted delicate little veils of dust from a few sandy patches nearby and shifted a lock of dark hair across the forehead of the woman sitting on the wood and canvas camp chair which was perched, not quite level, on a patch of bare rock near the edge of a low ridge looking out over the scrub and sand of the desert.  In the distance, trembling through the heat haze, was the straight line of the road.  Some scrawny trees, few taller than one man standing on another’s shoulders, marked the course of the dusty highway.  Further away, tens of kilometres beyond the road, a line of dark, jagged mountains shimmered in the baking air.

By most human standards the woman was tall, slim and well muscled.  Her hair was short and straight and dark and her skin was the colour of pale agate.  There was nobody of her specific kind within several thousand light years of where she sat, though if there had been they might have said that she was somewhere between being a young woman and one at the very start of middle age.  They would, however, have thought she looked somewhat short and bulky.  She was dressed in a pair of wide, loose-fitting pants and a thin, cool-looking jacket, both the same shade as the sand.  She wore a wide black hat to shade her from the late morning sun, which showed as a harsh white point high in the cloudless, pale green sky.“

Iain Banks (Dunfermline, 16 februari 1954)

De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook alle tags voor Iris Kammerer op dit blog.

Uit: Wolf und Adler

„Gaius Cornelius Cinna näherte sich mit forschen Schritten dem Raum, zu dem ein hochnäsiger Tribun ihn geschickt hatte, nachdem er sich wie befohlen im Stabsgebäude des Legionslagers von Mogontiacum eingestellt hatte. Gedämpft drang eine helle Stimme auf den Gang, überschlug sich vor Zorn, als er die von zwei Wachtposten flankierte Tür erreichte. Einer der Soldaten öffnete ihm, Cinna trat ein, und der laute Redeschwall brach ab. Klirrend prallte etwas gegen die Wand dicht neben der Tür. Cinna zuckte zusammen, Tropfen sprühten ihm ins Gesicht. Scheppernd rollte ein zerbeulter Silberbecher vor seine Füße. Er blickte an sich herab, die weiße Tunica mit dem schmalen Purpurstreifen war gesprenkelt von gelblichen Spritzern, und ein dünner Geruch nach Wein stieg ihm in die Nase.
Erbost warf er den Kopf hoch, sah eine stattliche Anzahl hoher Offiziere rings um einen Tisch versammelt, hinter dem ein junger Mann stand, den Arm, der den Becher geschleudert hatte, noch immer erhoben. Alle waren verstummt, nur hier und da ertönte unterdrücktes Lachen.“

Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Alfred Kolleritsch werd geboren op 16 februari 1931 in Brunnsee, Südsteiermark. Zie ook alle tags voor Alfred Kollertitsch op dit blog.

Anblick

Du am Nebentisch, das Haar
fiel dir so schwarz,
daß die dunklen Augen
sich erhellten.

So leichthin hervorgetreten,
warst du schön, rissen
deine Zähne uns zu dir,
das Spiel.

Auferstanden in den Blicken,
zeigtest du allzuviel,
stritten die Wünsche im Nachbild.

Geheimsprache für H.C.

Wie immer, du warst die Nähe

der Poesie, der Flug

der Wörter ins Weite.

Gewahrend und sanft

ist der Meister der Formen

für die Jüngeren der Jüngere.

Alfred Kolleritsch (Brunnsee, 16 februari 1931)



Zie voor nog meer schrijvers van de 16e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

16-02-2012 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Israëlische schrijver Aharon Appelfeld werd geboren op 16 februari 1932 in Sadhora in de Oekraïne. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Until the Dawn's Light

„They moved from train to train, sped past little stations, stopped at level crossings, and set out again with a rush across broad, flat expanses. It all transpired quickly and with frightening precision, as though they were no longer their own masters but in the hands of the railways, which treated them mercifully and moved them from place to place, almost without pain.
Otto was already four, and his mother regarded him as a big boy. She spoke to him and explained things to him that he certainly couldn’t understand. Her long and convoluted sentences perplexed him, but Blanca was sure he grasped her intention, and she would go on and burden him with more words. True, Otto asked pertinent questions, not because he understood what was happening, but because he was frightfully logical. Blanca, who was proud of his consistent thinking, was afraid now that he would trip her up. To distract him, she told him about things that never were, toyed with his limited memory, and promised him that before long they would get to a magical place.
“Where are we going, Mama?” he kept asking.
“To the north.”
“Is it far from here?”
“Not very.”
“Is the north in the country or in the city?”
“The north is up above, my dear.”
In her heart she knew she mustn’t lie; the boy was sensitive to contradictions. Still, she deceived him, distracted him, and concealed information. Even worse: she made him promises she couldn’t keep. Thus she became the accomplice of the speeding trains: together they confused him.“
 

Aharon Appelfeld (Sadhora, 16 februari 1932)

De Nederlandse schrijfster Annie van Gansewinkel werd geboren in Weert op 16 februari 1954. Zie ook alle tags voor Annie van Gansewinkel op dit blog.

Uit: De helft van de route

„Het reisverhaal van de debutant naar de tropen lijkt bijna onvermijdelijk te moeten beginnen met de klamme deken die je al op het vliegveld omhult.
Mijn reisverhaal begint met de koude douche in Nederland waar ik enkele dagen eerder in Ivoorkust nog naar snakte. Tussen vertrek in Abidjan op 5 januari en aankomst op Schiphol op 6 januari ligt dertig graden: cold turkey.
De koude douche is Nederland, vrieskou, werk, kilte.
Het ligt niet aan de nieuwe collega's, die maandagochtend op 8 januari. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam. Ze doen gewoon hun werk zoals ze dat altijd doen. Redactieoverleg om negen uur en voor het eerst ben ik er bij.
Onder tl-licht aan postformica vergadertafels wordt het landbouwblad voor de komende week gepland. Veel gaat inhoudelijk toch al langs me heen, maar ik ben nu helemaal terecht gekomen in een andere wereld. De mogelijke doorbraak in de bestrijding van aardappelvijand nummer 1: phytophtera en de dramatische prijsval van de nuka's. Ik voel me zelf een nuchter kalf. Volkomen gespeend van de moederlijke warmte. Terug in de werkelijkheid. Met beide voeten terug in de Hollandse klei.
Ik denk aan de woorden die ik tijdens de reis meermalen heb gehoord bij een afscheid. "Je vais vous donner la moitié de la route": Ik zal u de helft van de route wijzen. De andere helft is de terugweg, gezien vanuit de spreker. Hij bedoelt daarmee impliciet dat je terug moet komen.“

Annie van Gansewinkel ( Weert, 16 februari 1954)

De Amerikaanse schrijver Richard Ford werd geboren op 16 februari 1944 in Jackson, Missisippi. Zie ook alle tags voor Richard Ford op dit blog.

Uit: The Lay of the Land

„Sponsor conversations address just such problems, often focusing on the debilitating effects of ill-advised impulse purchases or bad decisions regarding property or personal services. As a realtor, I know a lot about these things. Another example would be how do you approach your Dutch housekeeper, Bettina, who's stopped cleaning altogether and begun sitting in the kitchen all day drinking coffee, smoking, watching TV and talking on the telephone long-distance, but you can't figure out how to get her on track, or worst case, send her packing. Sponsor advice would be what a friend would say: Get rid of the boat, or else take some private lessons at the yacht club next spring; probably nothing's all that wrong with it for the time being — these things are built to last. Or I'll write out a brief speech for the Sponsoree to deliver to Bettina or leave in the kitchen, which, along with a healthy check, will send her on her way without fuss. She's probably illegal and unhappy herself.

Anybody with a feet-on-the-ground idea of what makes sense in the world can offer advice like this. Yet it's surprising the number of people who have no friends they can ask sound advice from, and no capacity to trust themselves. Things go on driving them crazy even though the solution's usually as easy as tightening a lug nut.

The Sponsor theory is: We offer other humans the chance to be human; to seek and also to find. No donations (or questions) asked.“

Richard Ford (Jackson, 16 februari 1944)

De Duitse dichter en schrijver Karl Otto Mühl werd geboren op 16 februari 1923 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Stehcafé, Geschichten vom Sonntag und anderen Tagen

„Ich parke den Wagen, trotte los und begegne noch weiteren Menschen.
Ein Afrikaner, gefolgt von einer kleinen, klug aussehenden, bebrillten Frau, vielleicht eine Lehrerin, joggt an mir vorüber; kleine Gruppen von Frauen, nicht mehr ganz jung, aber so immer öfter zu sehen, walken mit ihren Stöcken eilig heran; einzelne Väter rennen vorbei, sie schieben dreirädrige Kinderwagen, die geländegängig sind. Männerblicke folgen niedlichen Radfahrerinnen, die von Begleithunden beschützt werden.
Und dann kommt der ersehnte Augenblick. Ich finde die kleine Bäckerei, die am Sonntagmorgen geöffnet hat, bekomme einen Pott Kaffee und ein belegtes Brötchen. Ich schlürfe gierig meinen Kaffee. Draußen ist es windig, aber auch sonnig zwischen weißen, rasch segelnden Wolken.
Aus knapper Entfernung sehe ich, wie der Wind die Bäume im Wald beutelt.
Zwischendurch kommt ein laut schreiender alter Mann herein: Er sei Rentner, habe darum keine Zeit, ob seine Frau da wäre, nein, dann müsse sie ihre Brötchen selber holen, Tschüss. Es ist lustig gemeint, wirkt jedoch ziemlich wichtigtuerisch.
Junge Männer und Mädchen in Gauloises-Sonntagskleidung kommen herein, kaufen Brötchen, abgelöst von einem gepflegten Mädchen, süß aussehend, süß plappernd.
Nacheinander zwei etwa achtjährige Jungen, festen Schrittes, offenen Blickes, präzise bestellend, bitte, danke, stimmt genau, Tschüss und einen schönen Sonntag. Mir bleibt der Mund offen stehen. Das hätte ich als Junge nicht gekonnt.
Wo wird man so gemacht? Ich will zurück, noch mal an den Anfang, auch so werden.“

Karl Otto Mühl (Nürnberg, 16 februari 1923)

De Duitse schrijfster en journaliste Wiebke Lorenz werd geboren op 16 februari 1972 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Wiebke Lorenz op dit blog.

Uit: Allerliebste Schwester 

„So wird ihr Leben nun also sein. Jeden Tag. Bis ans Ende. Sie steht am Schlafzimmerfenster und sieht, wie Tobias den silbernen BMW-Geländewagen unten in der Auffahrt direkt hinter ihrem schwarzen Mini parkt. Den X5 hatten sie im Frühjahr gekauft und seinen Porsche dafür in Zahlung gegeben. An einem der ersten warmen Tage Anfang März, als sie bereits im vierten

Monat schwanger war.

Jetzt schimmert die Metallic-Lackierung des Autos im matten Licht der Oktobersonne, refl ektiert ein paar Strahlen und blendet sie, einen kurzen Moment ist sie wie blind. Tobias steigt aus, geht um den Wagen herum zur hinteren Tür auf der Beifahrerseite. Gedankenverloren streicht sie über ihren fl achen Bauch, reibt ihn stärker, so lange, bis sich die Haut unter ihrem T-Shirt erwärmt.

Tobias öffnet die Tür, beugt sich ins Auto und löst den Gurt vom Maxi Cosi, in dem der kleine Lukas

schläft. Selbst vom Fenster aus kann sie sehen, wie ihr knapp zwei Monate alter Sohn zuckt und hektisch an seinem Schnuller nuckelt, als würde er träumen. Jetzt ist ihre Haut ganz heiß, sie pulsiert, ihr Körper kribbelt, als wäre sie aus einer Wanne mit eiskaltem Wasser aufgetaucht. Seltsam leicht fühlt sie sich, schwerelos, als würde sie jeden Moment forttreiben.“

Wiebke Lorenz (Düsseldorf, 16 februari 1972)

De Russische dichter, schrijver, criticus, vertaler en filosoof Vyacheslav Ivanovich Ivanov werd geboren op 16 februari 1866 in Moskou. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Poets Of Spirit

The snow is clothed in dawn

In the high desert,

We are oaths of Eternity

In the azure of Beauty.

We are splashes of scarlet foam

On the pallor of the seas.

Renounce your earthly chains

To sit among the kings!

Don't imagine we are dissolving in the sky,

Cut off from the earth: -

A holy path leads

Beyond the clouds into dreams.

Vyacheslav Ivanov (16 februari 1866 - 16 juli 1949)

Portret door Konstantin Yuon, 1920

16-02-2012 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, journalist, pamfletschrijver, kunstcriticus en toneelschrijver Octave Henri Marie Mirbeau werd geboren in Trévières (Calvados) op 16 februari 1848. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010  en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Le Calvaire

„Je suis né, un soir d’octobre, à Saint-Michel-les-Hêtres, petit bourg du département de l’Orne, et je fus aussitôt baptisé aux noms de Jean-François-Marie Mintié. Pour fêter, comme il convenait, cette entrée dans le monde, mon parrain, qui était mon oncle, distribua beaucoup de bonbons, jeta beaucoup de sous et de liards aux gamins du pays, réunis sur les marches de l’église. L’un d’eux, en se battant avec ses camarades, tomba sur le coupant d’une pierre, si malheureusement qu’il se fendit le crâne et mourut le lendemain. Quant à mon oncle, rentré chez lui, il prit la fièvre typhoïde et trépassa quelques semaines après. Ma bonne, la vieille Marie, m’a souvent conté ces incidents, avec orgueil et admiration.

Saint-Michel-les-Hêtres est situé à l’orée d’une grande forêt de l’État, la forêt de Tourouvre. Bien qu’il compte quinze cents habitants, il ne fait pas plus de bruit que n’en font, dans la campagne, par une calme journée, les arbres, les herbes et les blés. Une futaie de hêtres géants, qui s’empourprent à l’automne, l’abrite contre les vents du Nord, et les maisons, aux toits de tuile, vont, descendant la pente du coteau, gagner la vallée large et toujours verte, où l’on voit errer les bœufs, par troupeaux. La rivière d’Huisne, brillante sous le soleil, festonne et se tord capricieusement dans les prairies, que séparent l’une de l’autre des rangées de hauts peupliers. De pauvres tanneries, de petits moulins s’échelonnent sur son cours, clairs, parmi les bouquets d’aulnes. De l’autre côté de la vallée, ce sont les champs, avec les lignes géométriques de leurs haies et leurs pommiers qui vagabondent. L’horizon s’égaie de petites fermes roses, de petits villages qu’on aperçoit, de-ci, de-là, à travers des verdures presque noires. En toutes saisons, dans le ciel, à cause de la proximité de la forêt, vont et viennent les corbeaux et les choucas au bec jaune.“

Octave Mirbeau (16 februari 1848 - 16 februari 1917)

De Duitse dichter en schrijver Joseph Victor von Scheffel werd geboren op 16 februari 1826 in Karlsruhe. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.
 

Eine traurige Geschichte

Ein Hering liebt' eine Auster

Im kühlen Meeresgrund;

Es war sein Dichten und Trachten

Ein Kuß von ihren Mund.

Die Auster, die war spröde,

Sie blieb in ihrem Haus;

Ob der Hering sang und seufzte,

Sie schaute nicht heraus.

Nur  eines Tags erschloß sie

Ihr duftig Schalenpaar;

Sie wollte im Meeresspiegel

Beschauen ihr Antlitz klar.

Schnell kam der Hering geschwommen,

Streckt seinen Kopf herein

Und dacht' an einem Kuße

In Ehren sich zu freun!

O Harung, armer Harung,

Wie schwer bist du blamiert!

- Sie schloß in Wut die Schalen,

Da war er guillotiniert.

Jetzt schwamm sein toter Leichnam

Wehmütig im grünen Meer

Und dachte: "In meinem Leben

Lieb' ich keine Auster mehr!"

Joseph von Scheffel (16 februari 1826 – 9 april 1886)

Monument in Bad Säckingen

De Italiaanse schrijver Luigi Meneghello werd geboren op 16 februari 1922 in Malo. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en mijn blog van 16 februari 2010.

Uit: Deliver Us

   „ On the Vernacular

     We'd laugh with the servant girls:

     Bianco rosso e verde

     color delle tre merde

     color dei panezèi

     la caca dei putèi.

     White, red and green

     the color of the tree turds

     diaper-color, like

     baby shit.

     This wasn't meant as a criticism of the tricolored national flag, not at all.  The flag was run up on Aunt Lena's balcony, it was described in "Thoughts" at school.  The three turds were lined up in the garden under the Count's wall, as shiny as paint, big flies buzzing around them, and Colomba came and tossed a wet diaper over them and mixed the colors together into a yellowish mess.

White, red, and green was just a phrase in Italian; all the rest was its counterpart in dialect.  But there was a polemical side to all of this: we sensed that dialect gave immediate, almost automatic access to a sphere of reality that for some reason adults wanted to contain and control.“

Luigi Meneghello (16 februari 1922 – 26 juni 2007)

De Russische schrijver Nikolaj Semjonovitsj Leskov werd geboren in Orjol op 16 februari 1831. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en mijn blog van 16 februari 2010.

Uit: The Steel Flea  (Vertaald door Isabel F. Hapgood) 

“WHEN the Emperor Alexander Pavlovitch had finished the Congress of Vienna he took a fancy to

travel all over Europe and view the  marvels of the different realms. He  journeyed through all lands, and everywhere, by reason of his amiability, he always held the most internecined discussions with all men, and all amazed  him by one means or another and  sought to incline him to their side. But

he had a Cossack of the Don, named  Platoff, attached to his personal service, who did not like this inclination,  and, being homesick for his own hearth-stone, he constantly sought to lure the  Emperor to his home.

So, as soon as Platoff perceived that the Emperor took a deep interest in  any foreign thing and all his suite held  their peace, he began to say immediately: "Thus and so, and we- have the  same thing of our own at home, not  a whit worse," — and then he would  turn him aside in one way or another.

The English people were aware of  this, and had prepared various cunning  devices against the Emperor's arrival,  to the end that they might captivate  him with foreign things, and in many  cases they attained their obje<fl, especially in the great assemblies where  Platoff could not express himself perfectly in French ; but he did not mind  that over-much because he was a married man, and regarded all French conversation as mere emptiness, unworthy  of his imagination.

But when the English began to invite the Emperor to all their arsenals,  armories, shops, and soap-sawing factories, in order to demonstrate their superiority over us in all things, Platoff said to himself: " Come, there has  been enough of this sort of thing. Up to  this point I have endured in patience,  but beyond this 't is impossible. I may  manage to say the right thing or I may  not, but I won't betray my own people."

Nikolaj Leskov (16 februari 1831 - 5 maart 1895)

In 1860

De Vlaamse dichter Hubert van Herreweghen werd geboren in Pamel op 16 februari 1920. Zie ook alle tags voor Hubert van Herreweghen op dit blog.

Er is een hemel...

Er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Ik die mijn leven heb gemeten,
zijn diepte hoogte lengte breedte,
zijn zorg, zijn dagelijks gekwel,
niets weet ik dan wat ik geweten
altijd en 'k weet het al te wel:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Al kan ik het een uur vergeten
bij haar zachte lijf, bij wijn en spel,
in Brabant in een bos gezeten,
hij die ik voed onder mijn vel
met adem, gulzige drank en eten,
de dood, zijn etter in 't gezwel,
krijzelt en maant: niets is van tel
dan wat gij altijd hebt geweten:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.

Hubert van Herreweghen (Pamel, 16 februari 1920)

De Franse dichteres en schrijfster Marie Noël werd geboren op 16 februari 1883 in Auxerre. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

La Morte et ses mains tristes

La Morte et ses mains tristes
Arrive au Paradis.
 
« D’où reviens-tu, ma fille,
Si pâle en plein midi ?
 
— Je reviens de la terre
Où j’avais un pays,
 
De la saison nouvelle
Où j’avais un ami.
 
Il m’a donné trois roses
Mais jamais un épi.
 
Avant la fleur déclose,
Avant le blé mûri,
 
Hier il m’a trahie.
J’en suis morte aujourd’hui.
 
— Ne pleure plus, ma fille
Le temps en est fini.
 
Nous enverrons sur terre
Un ange en ton pays,
 
Quérir ton ami traître,
Le ramener ici.
 
— N’en faites rien, mon Père
La terre laissez-lui.
 
Sa belle y est plus belle
Que belle je ne suis,
 
Las ! et faudra, s’il pleure
Sans elle jour et nuit
 
Que de nouveau je meure
D’en avoir trop souci. »

Marie Noël (16 februari 1883 – 23 december 1967)

16-02-2012 om 18:08 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijfster Chrystine Brouillet werd geboren op 15 februari 1958 in Loretteville, Quebec. Zie ook alle tags voor Chrystine Brouillet op dit blog.

Uit: Chère voisine

„Louise était déjà réveillée quand le réveil sonna. Puisque c'était lundi. Le lundi, le mercredi, le jeudi, le vendredi et le dimanche, ses chats la réveillaient vers six heures et demie. Juste avant la sonnerie. Les chats devaient probablement la réveiller les autres jours, mais elle se rendormait aussitôt sachant qu'elle n'allait pas travailler. C'était agréable comme première sensation dans une journée que la caresse d'une patte de velours sur sa joue; Mozart s'étirait, s'étirait sur le bord du lit, lui touchait le visage ou le bras. Louise laissait souvent pendre un bras hors des couvertures. Le chat s'exécutait sous l'oeil attentif de Tia Maria ou Rose ou Minette; elle n'avait pas encore choisi définitivement le nom de la chatte. Ils miaulaient en choeur. Leur maîtresse se levait, trébuchait souvent sur le tapis ou sur le téléphone, se dirigeait au radar dans la cuisine où, même si l'odeur l'écoeurait, elle ouvrait une boîte de nourriture pour chats. Au moins, à Noël, elle avait reçu en cadeau un ouvre-boîte électrique, c'était moins déprimant que de se battre avec un ouvre-boîte manuel qui n'ouvrait même pas tout compte fait. Elle écartait les chats du bout de ses pieds nus; le même drame avait lieu chaque matin, ils se précipitaient comme si ça faisait vingt-cinq mille jours qu'ils n'avaient pas mangé. C'était assez impatientant. Puis Louise allait se recoucher dix minutes. Jouissant et désespérant à la fois de ces derniers instants de som­meil. Pas de vrai sommeil, de rêve plutôt. Il faisait tou­jours beau dans ses rêves.“

Chrystine Brouillet (Loretteville, 15 februari 1958)

De Duitse dichter en schrijver Hans Kruppa werd geboren op 15 februari 1952 in Marl. Zie ook alle tags voor Hans Kruppa op dit blog.

Im Mondlicht

Wir gingen langsam
im Mondlicht über die Hügel.
Das Rauschen des Meeres
drang zu uns hinauf,
der prächtige Sternenhimmel
verzauberte unsere Schritte,
die Sommerluft duftete
nach purem Leben.

Ich habe dir nicht gesagt,
daß ich mich
wie neugeboren fühlte,
daß ich glücklich war.
Ich habe geschwiegen
und ich werde immer schweigen,
wenn ich an diese Nacht denke.

Ich werde die Augen schließen,
das Zirpen der Grillen hören
und deine Hand in meiner fühlen.

Flüsternde Blätter

Schattenspendender Baum,
schmeichelndes Sonnenlicht.
Blätter flüstern im Wind,
versprechen magische Abende
in Räumen, wo die Phantasie
die Wirklichkeit verführt.
Und die Zeit löst sich auf
in der Tiefe unsres Lächelns.

Hans Kruppa (Marl, 15 februari 1952)

De Amerikaanse wetenschapper en schrijver Douglas Richard Hofstadter werd geboren op 15 februari 1945 in New York. Zie ook mijn blog van 15 februari 2008 en ook mijn blog van 15 februari 2010 en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: Metamagical Themas: Questing for the Essence of Mind and Pattern

„On self-reference

Before going further, I should explain the term “self-reference.”

Self-reference is ubiquitous. It happens every time any one says “I” or “me” or “word” or “speak” or “mouth”. It happens every time a newspaper prints a story about reporters, every time someone writes a book about writing, designs a book about book design, makes a movie about movies, or writes an article about self-reference. Many systems have the capability to represent or refer to themselves somehow, to designate themselves (or elements of themselves) within the system of their own symbolism. Whenever this happens, it is an instance of self-reference.

Self-reference is often erroneously taken to be synonymous with paradox. This notion probably stems from the most famous example of a self-referential sentence: the Epimenides paradox. Epimenides the Cretan said, “All Cretans are liars.” I suppose no one today knows whether he said it in ignorance of its self-undermining quality or for that very reason. In any case, two of its relatives, the sentences “I am lying” and “This sentence is false”, have come to be known as the Epimenides paradox or the liar paradox. Both sentences are absolutely sell-destructive little gems and have given self-reference a bad name down through the centuries. When people speak of the evils of self-reference, they are certainly overlooking the fact that not every use of the pronoun “I” leads to paradox.“

Douglas Hofstadter (New York, 15 februari 1945)

De Duitse schrijfster, critica en presentatrice Elke Heidenreich werd geboren op 15 februari 1943 in Korbach. Zie ook mijn blog van 15 februari 2009 en ook mijn blog van 15 februari 2010  en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: Mit oder ohne Knochen?

„Oft versteh ich se nich, de Welt. Früher konntich immer alles sofort erklären, aber datt läßt auch nach, Sie, seit einige Zeit binnich richtich mit mein Latein am Ende, un ich sach Ihn’ eins: wenn Else Stratmann schon de Welt nich mehr versteht, dann doch SIE ers recht nich, da machense

sich ma nix vor. Kuckense, dies Schernobill zum Beispiel, nä. Watt sollich da noch groß zu sagen? In zwanzich Jahre kippen wer alle wegen Krebs ausse Socken, un dann willet widder keiner gewesen sein, un der Strauß sacht, wir könn ja ganix dafür, wär ma widder tüpisch der Russe, un der

machtatt auch bloß, damit wer hier de rotgrüne Koalition kriegen, un da wär dem Russe, so wie er den Russe kennt, un er würde den kennen, da wär dem aunnoch en zweites Schernobill recht.

Da muß man auch ersma drauf komm.

Humor hatter ja, der Mann, der Störfaktor, der GAU aus Bayern, der. Er waatet bloß noch, sachter, datt bei de Demos in Wackersdorf un Brockdorf, datta de Albanier mitmaschieren.

Un der Verband vonne Kernkraftbefürworter sacht, also datt wär richtich furchba, watt mitties Thema

gezz fürne Pollitisierung stattgefunden hätte – ja, Pech, nä, sonz wär Schernobill auffe Seite «Buntes aus alle Welt» erschienen.

Auch wegen den Kardinal Höffner versteh ich die Welt nich mehr. Der is plötzlich gegen Atom! Also, datt heißt, er is fürm ungeborenen Leben, datt warer als Kirche ja immer, nä, aber seit Schernobill weißer, dattie Strahlen datt ungeborene Leben schädigen, un datt daaf natürlich nich sein, un nu isser dagegen … ich seh schon, dattie CDU noch de treusten Wähler verliert, wenn der Höffner gezz auch

bei Wackersdorf mitzieht, dann giltet nachher noch als Prozession un nich als Demonstration, untie Pollezei daaf nix machen, wär ja zu schön!“

Elke Heidenreich (Korbach,  15 februari 1943)

De Griekse schrijver en zakenman Demetrius Vikelas, ook bekend als Bikelas  werd geboren in Ermoupoli op 15 februari 1835. Zie ook mijn blog van 15 februari 2010 en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: The Plain Sister  (Vertaald door L.E. Opdycke)

„The night before poor Mr. Plateas had been reading "The Bell" of the poet of Leucadia,--that pathetic picture of the enamored young sailor, who, on returning to his village, throws himself into the sea to reach more speedily the shore, where he hears the tolling knell and sees the funeral procession of his beloved, and as he buffets the waves is devoured by the monster of the deep. The poetical description of this catastrophe had so affected him that he afterwards attributed his misadventure to the influence of the poet's verses. If he had not read "The Bell" that night, he would not have mistaken for a shark the urchin that swam under him, for it was not the first time that mischievous boys had amused themselves by plunging under the professor's broad shoulders; but he had never been frightened before, while to-day this poetic recollection nearly cost him his life.

Fortunately Mr. Liakos was taking his bath near by, and when he saw the professor disappear in that extraordinary fashion, and the circles widening on the surface, he at once understood what had happened.

Swimming rapidly to the spot, he dived down, managed to grasp the drowning man, dragged him to the surface, and brought him ashore unconscious. Thanks to these prompt measures, Mr. Plateas came to himself,--with great difficulty, it is true, but he finally did come to himself; and there on the shore of the sea he made a double vow: never again to go into the water, and never to forget that he owed his life to Mr. Liakos.“

Demetrius Vikelas (15 februari 1835 – 20 juli 1908)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e februari ook mijn vorige blog vanvandaag.

15-02-2012 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Turkmeens / Russische schrijfster, dissidente en kinderarts Jelena Georgievna Bonner werd geboren in Merv op 15 februari 1923. Zie ook mijn blog van 15 februari 2010  en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: I Want A House

„I want a house. My dream - my own house - is unattainable for my husband and myself, as unattainable as heaven on earth. But, I want a house. If not for me, then for my son and his family in America. My son and I plan to buy one. And, I am learning many new things. The house should be near good schools. My Granddaughter is three, and schooling is not far off in the future. It should be in the suburbs - vacations are short, and a child should not have to grow up in a polluted city. It should be close to work - both parents have jobs and there is only one car. It should have a foundation and basement. I have never known such considerations to exist. It should have three bedrooms so my mother can be with them, or at least visit. And, it should have a studio. My Son, Alyosha, needs a workroom for his mathematics.

A house is a symbol of independence, both spiritual and physical. Some own a tiny house, like a toy cottage with only the soil in their flower boxes. Others have lots of bedrooms, baths, and extensive lawns. The American feeling about his house expresses the main traits of Americans - the desire for independence and privacy. But that attitude gives rise to a third trait; "My house is my pride and joy."

And from that comes, "My city, my state, and my country is my pride and joy." It is an attitude that is open, kind, and caring, both toward the house and everything it stands for - the soil in the flower boxes and the lovingly tended lawn, even if it's only three yards square. And I say, this shows that Americans care about the land in general, and about the whole world.

I want, I want, I want. More than the children, I want a house. But, it's time for me to pack my bags. The children live here, I live over there. What difference does it make if Gorbachev and Reagan meet in June, or any other month? Americans don't want war, they want a house. I don't want war, I WANT A HOUSE.“

Jelena Bonner (15 februari 1923 – 18 juni 2011)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Jensen werd geboren op 15 februari 1837 in Heiligenhafen (Holstein). Zie ook alle tags voor Wilhelm Jensen op dit blog. 

Auf dem Wege

Viel Zeitgenossen treibt die Welt

  Mit dir empor auf dem großen Feld.

Es schwillt aufs neue stets ihr Saft

  Und setzt sich um in lebendige Kraft;

In Ringen und Haschen mit Haupt und Hand,

  In Lieben und Hassen, in Herz und Verstand,

Es treibt und drängt sich ab und zu,

  Und teil am Wege nimmst auch du;

Tust mit, was jeder um dich tut,

  Verlangst dein Recht, erwirbst dein Gut.

Es kennen dich viele von Haar und Gesicht,

  Von Wuchs und Stimme, Beruf und Pflicht.

Du wirst geachtet, wirst geehrt,

  Es halten dich manche besonders wert.

Doch selbst in der nächsten Freunde Verein

  Im Innersten bist du allein.

Du teilst mit ihnen Leid und Lust,

  Doch nicht das Eigenste deiner Brust.

Dein letztes, dein eigenstes Angesicht,

  Dein heimliches Selbst, sie kennen es nicht.

Vielleicht erschräken sie, es zu sehn,

  Gewißlich würden sie’s nicht verstehn.

Du bist ein Traum am lichten Tag,

  Den keiner mit dir zu fühlen vermag.

Im vollsten Sonnenglanze fällt

  Dein Schatten nur ins Aug der Welt.

Und erst da drunten im Schattenreich,

  Da bist du allen für immer gleich.

Und was geheim gewesen du,

  Die Erde deckt’s verschwiegen zu.

Wilhelm Jensen (15 februari 1837 – 24 november 1911)

Portret door Paul Heyse, 1900 of vroeger 

De Deense schrijver en vertaler Jens Immanuel Baggesen werd geboren op 15 februari 1764 in Korsør, op het eiland Seeland. Zie ook alle tags voor Jens Baggesen op dit blog.

Uit: Parthenais oder die Alpenreise

"Längst schon hatte versprochen die fahrt zur gepriesenen Jungfrau
Seinen erwachsenen töchtern der gutsherr Andros von Bonal,
Welcher seit einigen monden in Bern, von jedem verehret,
Aber mit wenigen freundlich vertraut, halb fremdling, sich aufhielt.
Immer mit anderer wohl, sich selbst aufopfernd, beschäftigt,
Hatte zur stadt ihn geführt ein bemühn für die schulen des landvolks,
Dort bey den gnädigen herrn; er selbst sonst liebte die stadt nicht.
Eins mit ihm in bestreben und zweck, und in jeglicher neigung,
Sonderlich aber in hirtengeschmack, und in liebe zur alten
Eidgenossischen sitt' und natürlichkeit, lebte der bergfreund,
Welcher mit ihm viel reisen gemacht, der bewanderte Nordfrank.
Dieser war ihm aus Bonal gefolgt, wo die gattin zurückblieb
Mit den untrennlichen töchtern, derweil die männer besorgten
Ihre geschäft' in der stadt. Doch es fand der vater, dass langsam
Eilen würde die sach' und dass monate dürften darauf gehn.
Also sandt' er den freund, die geliebten zu holen; und alle
Hausten nunmehr beysammen in Bern, wie vormals in Bonal,
Nicht viel fragend nach diesem und dem, in häuslicher eintracht."

Jens Baggesen (15 februari 1764  - 3 oktober 1826)

Standbeeld in Korsør.

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Heinse werd op 15 februari 1746 in Langewiesen in Thüringen. Zie ook alle tags voor Wilhelm Heinse op dit blog.

Uit: Hildegard von Hohenthal

»Die Sonne löscht alle Freuden der Nacht aus! wie die schönen Sterne, so die süßen Melodien und Harmonien der Phantasie, und die stärksten Gefühle der Vergangenheit und Zukunft. Die Nacht hat etwas Zauberisches, was kein Tag hat; so etwas Grenzenloses, Inniges, Seliges. Das Mechanische der Zeitlichkeit, das einen spannt und festhält, weicht so sanft zurück, und man schwimmt und schwebt, ohne Anstoß, auf Momente im ewigen Leben.«

Mit diesen Worten erhob sich Lockmann von seinem Lager, und sprang aus dem Bette. Sein Wesen war noch Widerhall der Musik zur Oper Achill in Skyros, von welcher er die Nacht den Plan geträumt, und wachend gegen Morgen ausempfunden hatte.

Er war vor wenig Wochen von Neapel zurückgekommen, und gestern mit seinem Fürsten aufs Land gezogen.

Die jungen Strahlen der Sonne über das Gebirge blitzten ihn von seinem Fortepiano weg, auf dem er einige Lustgriffe that. Er ging aus Fenster, betrachtete mit Entzücken, wie die Sonne im dünnen blendenden Purpur der leichten Streifwölkchen empor stieg; und weidete seine Augen, auch nach drey Jahren in Italien, aufs neue an der schönen Gegend.

Ueberhaupt ist der Frühling in Deutschland bey seiner kurzen Zeit viel üppiger, und eben dadurch, und wegen des Kontrastes mit dem Winter, viel erfreulicher als in Italien. Die ganze Flur stand in stolzer Fruchtbarkeit von Kornsaaten und andern Feldfrüchten, die in der Ferne das Gebirg' in herrlicher Pyramidenform begrenzte, um dessen Rücken sich Eichen und Buchenwälder zogen, und an dessen Fuß und Seiten die köstliche Rebe sproßte.

Um und in dem Orte prangten Gärten, durch welche von verschiedenen Seiten zwey volle krystallhelle Bäche rauschten, die sich am Ende in einen Kanal für Mühlen vereinigten, und hernach mehrere aufnahmen, die zu einem ansehnlichen Fluß anschwollen, und dem Vater Rhein ihren Tribut brachten.“

Wilhelm Heinse (15 februari 1746 – 22 juni 1803)

Plaquette aan het Heinse monument, Heinse - Park in Langewiesen

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter en schrijver Tobias Amslinger werd geboren in 1985 in Stuttgart. Zie ook mijn blog van 15 februari 2010 en ook mijn blog van 15 februari 2011.

IRGENDWO HIER MUSS ICH GEWESEN SEIN:

wo der Tischtennisball über das i springt,
im Indianerzelt, zwischen das W geklemmt,
oder an anderer Stelle: am Geburtstagstisch des T.
Ich bin mir sicher, dass ich hier schon mal gewesen bin.

Die Fakten sind schließlich nicht zu leugnen:
Ich wurde in S geboren und wuchs anschließend auf.
Von a bis Z lernte ich jeden Buchstaben kennen.
Schon im frühesten Alter begegnete ich F, G und H.
Wir verstanden uns schnell, verloren uns jedoch bald
wegen meiner obskuren Leidenschaft für Diphthonge
aus den Augen. Aus dem Sinn
für Chaos, Boa, Ruine
leitet sich meine feine Leidenschaft für’s ei ab.

Aber ich will hier keine weiteren Worte verlieren.
Ich will nur betonen: Bevor wir mich nicht finden,
fangen wir diesen Text gar nicht erst an.

Tobias Amslinger (Stuttgart, 1985)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 15 februari 2010.

De Duitse schrijver Dieter Lattmann werd geboren op 15 februari 1926 in Potsdam. Zie ook mijn blog van 15 februari 2007 en ook mijn blog van 15 februari 2009. 

15-02-2012 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Hij emigreerde naar Miami met zijn Cubaanse familie in ballingschap en werd daar opgevoed en opgeleid. Hij behaalde een bachelorgraad aan de  Florida International University in de Civiele Techniek in 1991 en zijn Master in Fine Arts in Creative Writing in 1997. De laatste studie volgde hij samen met de dichter Campbell McGrath. Vanaf 1999 reisde hij en leefde hij in Guatemala en Brazilië. Hij doceerde aan de Universiteit van Georgetown,aan de  American University en de Central Connecticut State University.
Hij onderzocht zijn Cubaanse erfgoed in zijn vroege werken en zijn rol als homoseksuele man in de Cubaans-Amerikaanse cultuur in “Looking for the Gulf Motel.”  Zijn werk is verschenen in The Nation, Ploughshares, de Indiana Review, Michigan Quarterly Review, TriQuarterly Review, New England Review en Zuid-Amerika Review. Blanco is lid van de online Letras Latinas Oral History Project archieven.

Looking for The Gulf Motel

            Marco Island, Florida

There should be nothing here I don't remember . . .

The Gulf Motel with mermaid lampposts
and ship's wheel in the lobby should still be
rising out of the sand like a cake decoration.
My brother and I should still be pretending
we don't know our parents, embarrassing us
as they roll the luggage cart past the front desk
loaded with our scruffy suitcases, two-dozen
loaves of Cuban bread, brown bags bulging
with enough mangos to last the entire week,
our espresso pot, the pressure cooker—and
a pork roast reeking garlic through the lobby.
All because we can't afford to eat out, not even
on vacation, only two hours from our home
in Miami, but far enough away to be thrilled
by whiter sands on the west coast of Florida,
where I should still be for the first time watching
the sun set instead of rise over the ocean.

There should be nothing here I don't remember . . .

My mother should still be in the kitchenette
of The Gulf Motel, her daisy sandals from Kmart
squeaking across the linoleum, still gorgeous
in her teal swimsuit and amber earrings
stirring a pot of arroz-con-pollo, adding sprinkles
of onion powder and dollops of tomato sauce.
My father should still be in a terrycloth jacket
smoking, clinking a glass of amber whiskey
in the sunset at the Gulf Motel, watching us
dive into the pool, two boys he'll never see
grow into men who will be proud of him.

There should be nothing here I don't remember . . .

My brother and I should still be playing Parcheesi,
my father should still be alive, slow dancing
with my mother on the sliding-glass balcony
of The Gulf Motel. No music, only the waves
keeping time, a song only their minds hear
ten-thousand nights back to their life in Cuba.
My mother's face should still be resting against
his bare chest like the moon resting on the sea,
the stars should still be turning around them.

There should be nothing here I don't remember . . .

My brother should still be thirteen, sneaking
rum in the bathroom, sculpting naked women
from sand. I should still be eight years old
dazzled by seashells and how many seconds
I hold my breath underwater—but I'm not.
I am thirty-eight, driving up Collier Boulevard,
looking for The Gulf Motel, for everything
that should still be, but isn't. I want to blame
the condos, their shadows for ruining the beach
and my past, I want to chase the snowbirds away
with their tacky mansions and yachts, I want
to turn the golf courses back into mangroves,
I want to find The Gulf Motel exactly as it was
and pretend for a moment, nothing lost is lost.

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

15-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse journalist, toneelschrijver, filmacteur en televisiepresentator Ischa Meijer werd geboren in Amsterdam op 14 februari 1943. Zie ook alle tags voor Ischa Meijer op dit blog.

Uit: De interviewer en de schrijvers (Godfried Bomans)

„Achter grote ramen ligt de zandkleurige tuin, een kolossaal stuk duin beneemt het uitzicht op het bos daarachter. We drinken gescheiden een kopje thee. Bomans in de keuken, ik in de kamer. Dan staat hij plotseling naast me. Het is tien uur in de morgen. We kijken peinzend door de ruiten. Bomans belooft me een wandeling. Maar eerst de trap op, een nauwe gang door, naar zijn werkkamer.

Bomans: ‘Heb jij ooit gehoord van een jongen die op zijn achttiende sprookjes schreef? Dat is toch belachelijk, eigenlijk. We zochten allemaal ons klooster. Ik las maar, en ik las maar. Alles was beter dan dat huis... En toch, dat is zo vreemd... geen van de kinderen zal het ooit willen toegeven, ik zou het niet eens tegen ze durven zeggen. Twintig jaar ben ik ziek geweest, psychisch een wrak, ik heb twintig jaar in bed gelegen. Nu moet ik volwassen worden. Ik ben een nabloeier... 't Kost tijd. Maar ik ga vooruit... Dat vind ik zo merkwaardig... Jij zit hier volkomen ontspannen tegenover me, je luistert naar me, stelt me een vraag. Maar dat zou ik indertijd nooit gedurfd hebben. Zomaar op bezoek bij een schrijver. Ik zou bloedrood en stuntelig op diezelfde bank hebben gezeten. Ik was zover nog niet... ik moest genezen.

Ik voel me benauwd, laten we een wandelingetje maken.’

Hij loopt voor me uit, een beetje gebogen, terwijl hij praat. Door de natte bladeren het heuveltje op. We kijken uit over het bos.

 Bomans: ‘Maar ik ga vooruit. Wat ik gistermiddag op de televisie deed... zomaar in debat gaan over een actueel onderwerp... 't Was niet goed, dat weet ik wel... maar ik deed het. Ik schrijf nu in de Volkskrant elke zaterdag een stukje, dat zou ik vijf jaar geleden niet gedurfd hebben. Over gewone alledaagse dingen zomaar je mening geven. 't Gaat zo langzaam, weet je...’

 We staan voor een gigantische, volkomen verlaten villa, gluren door de ruitjes, praten met de tuinman. Lopen daarna de weg op, het dorp Bloemendaal in.“

Ischa Meijer (14 februari 1943 – 14 februari 1995)

De Duitse schrijver en regisseur Alexander Kluge werd op 14 februari 1932 geboren in Halberstadt. Zie ook mijn blog van 14 februari 2010 en ook mijn blog van 14 februari 2011.

Uit: Paris, die Hauptstadt des 19. Jahrhunderts

“Am 11. Juni 1940, einem Dienstag, lag die viele Kilometer sich im Umriß eines menschlichen Magens erstreckende Metropole Paris im Sonnenglast, eine Wüste aus grauem Stein. In den späten Nachmittagsstunden befand sie sich unter einem schwarzen Nebel. Die Sonne stach mit "gelblichen und roten Lanzen" in dieses Dunkel. Ein unregelmäßiger Niederschlag von Ruß, sozusagen in Wolken von großer Kleinteiligkeit. Sie färbten den Oberarm, ließen die Hand frei, sie berußten das Gesicht, schonten die Schuhe. In der Erinnerung der Bewohner war dies der Tag des Untergangs, im Gegensatz zum 14. Juni, einem Freitag, an dem von Norden die deutschen Truppen in Paris einmarschierten.

(…)

Am 11. Juni aber war es schwer, die Verdunkelung des Himmelslichts zu deuten. Major Benôit-Guyod von der Militärkommandantur hielt das Phänomen für einen künstlich verbreiteten Nebel, wie ihn die Marine verwendet. Dann wäre dies eine Maßnahme gewesen, um feindliche Bomber zu desorientieren. Wenn ich mich schneuze, ist mein Taschentuch schwarz, notierte Benôit-Guyod.¹

Alexander Kluge (Halberstadt, 14 februari 1932)

De Nederlandse dichter en predikant Piet Paaltjens werd geboren in Leeuwarden op 14 februari 1835. Zie ook alle tags voor Piet Paaltjes op dit blog.

Immortelle XXXIII

Mijn hart was toegevroren,

Mijn tranen vloeiden niet meer.

Toen trof mij haar gloeiende blikstraal,

En de wateren ruischten weer.

O ware ik toch verdronken

In den bitterzilten vloed!

In brakke liefdetranen

Te smoren is honingzoet.

Immortelle LX

Toen Knaap mij de laatste maal knipte,

Was hij aangedaan onder zijn werk.

‘Wat wordt u al grijs!’ sprak hij somber,

‘Ik vrees, u studeert te sterk.’

En Jongmans, toen hij mij gisteren

De maat voor een pantalon nam,

Keek van mijn magerheid zóó op,

Dat ik dacht dat hem iets overkwam.

Vater Muller ontzei me zijn tafel.

Ze verliep anders heelemaal.

Mijn holle kaak deed de lui denken,

Het eten was bij hem zoo schraal.

En mijn oppasser heeft zelfs den ploert al

Een goed woord voor een draagplaats verzocht,

Als soms mijnheers begraafnis

Te Leiden plaats hebben mocht.

Maar wie er ook zien en beweenen,

Dat ik zoo jong moet vergaan,

Niet hare grijsblauwe oogjes,

En die hebben 't mij juist gedaan.

Adam en Eva

Adam en Eva,
Die aten samen gort.
Adam had een broekje aan
En Eva droeg een schort.
Als ik mij niet zéér vergis,
Is dat lang geleden,
Maar het ging (of 'k heb het mis!)
Toen al net als heden.
Eva's die de broek aanhebben,
Zijn de rechte Eva's niet,
En een Adam met een schort voor
Noemde men een keukenpiet.
Wat de kroon is voor een koning,
Voor de huisvrouw is haar schort.
Draag de uwe steeds met ere
En 't ontbreek't u nooit aan - gort.

Piet Paaltjens (14 februari 1835 – 19 januari 1894)

Geboortehuis in Leeuwarden, Voorstreek 80

De Amerikaanse schrijver Robert Shea werd geboren op 14 februari 1933 in New York. Zie ook alle tags voor Robert Shea op dit blog.

Uit: All Things Are Lights

„Roland and the young man-at-arms clung to the wooden wall, saving themselves from falling twenty feet to the yard below. Right beside them was the gaping hole in the palisade left by the stone.

Roland knew more stones would soon follow, and wanted desperately to jump for the ladder. But he forced himself to stand still long enough to see what was happening at the Cathar fortress. He watched the wide main gateway swing open. A blaze of red torchlight gleamed on helmets and spear-points -- fighting men were pouring out on the run. He waited a moment, counting. A hundred or more.

His breathing quickened and his heart pounded. Here was the diversion he needed.

He shouted down into the darkness, adding his cry to the shouts of men waking up within the crusader fort. "To arms!

To arms! The Cathars are attacking!"

Pushing the man-at-arms before him, he hurried down the ladder. The young Breton was blubbering.

"Alain. The damned Bougres got Alain."

"Mourn him later," Roland advised. "Just try to keep yourself alive. "

Roland hesitated at the foot of the steps. The stone had knocked the logs apart, leaving an opening at the base of the wall wide enough for a man to step through.

"I am going out there to get a better look at them," Roland said, sliding the two-handed sword, almost as long as his leg, out of its scabbard. "You report to the commander."

"God go with you, Sire Orlando," the man-at-arms said to him.

Roland hurried out into the darkness, alone with his excitement and fear.“

Robert Shea (14 februari 1933 – 10 maart 1994)

New York City 

De Canadees-Duitse schrijver en vertaler Frederick Philip Grove werd geboren als Felix Paul Greve op 14 februari 1879 in Radomno, Westpruisen. Zie ook alle tags voor Frederick Philip Grove op dit blog.

Uit: Fruits of the Earth

„On the trail from the yard a dust cloud was trailing along. It took Abe a second or so to make out, at the apex of the fan-shaped cloud, a man on horseback tearing along at a terrific speed. He was riding a draught-horse, which fact was betrayed by the lumbering though furious gallop. He had just crossed the pasture.
“He leapt the gate,” Victor said from behind Abe’s back.
Abe did not answer. Who could it be? Whence did he come? A dull and ever-increasing disquietude took hold of him.
Suddenly he recognized the rider. It was Bill Crane. He should have been back by this time. The horse he was riding was clearly doing its utmost; yet Bill was wildly lashing it with a long line.
Everybody in the whole field was aware of the rider’s approach; all work had slowed down.
Then, at a distance of a quarter of a mile, the horse stumbled in full career and fell, throwing the rider who rolled over two or three times, to leap up and to fall again, fighting for breath and reeling.
Abe veered on Lafontaine. “For God’s sake, shut that engine off!”
Victor jumped; the hum subsided into silence.
Bill had stopped, struggling for his voice. “Charlie!” he yelled. “Charlie’s got hurt.” Abe’s knees gave under him.
“Where? How?” he shouted.
“Hilmer’s bridge. Load went over him!” Bill was still staggering forward; apparently he had been hurt by his fall.
“Hurt?” Abe asked as if groping for a clue.
“Load went right over him.”
For a moment it looked as if Abe were going to ask more questions. Then he turned and ran for the lead team of his grain tank. Feverishly he unhooked one of the horses, a Percheron colt, and, gathering the long line into loops, vaulted on his back. Lashing the heavy horse into a gallop, he shot past the engine out on the trail.“

14-02-2012 om 19:23 geschreven door Romenu  

De Iers-Engelse schrijver, publicist, uitgever en redacteur Frank Harris werd geboren op 14 februari 1856 in Galway, Ierland Zie ook alle tags voor Frank Harris op dit blog.

Uit: Oscar Wilde, His Life and Confessions

“Even as a schoolboy he was an excellent talker: his descriptive power being far above the average, and his humorous exaggerations of school occurrences always highly amusing.

“A favourite place for the boys to sit and gossip in the late afternoon in winter time was round a stove which stood in ‘The Stone Hall.’ Here Oscar was at his best; although his brother Willie was perhaps in those days even better than he was at telling a story.

“Oscar would frequently vary the entertainment by giving us extremely quaint illustrations of holy people in stained-glass attitudes: his power of twisting his limbs into weird contortions being very great. (I am told that Sir William Wilde, his father, possessed the same power.) It must not be thought, however, that there was any suggestion of irreverence in the exhibition.

“At one of these gatherings, about the year 1870, I remember a discussion taking place about an ecclesiastical prosecution that made a considerable stir at the time. Oscar was present, and full of the mysterious nature of the Court of Arches; he told us there was nothing he would like better in after life than to be the hero of such a cause celèbre and to go down to posterity as the defendant in such a case as ‘Regina versus Wilde!’

“At school he was almost always called ‘Oscar’— but he had a nick-name, ‘Grey-crow,’ which the boys would call him when they wished to annoy him, and which he resented greatly. It was derived in some mysterious way from the name of an island in the Upper Loch Erne, within easy reach of the school by boat.

“It was some little time before he left Portora that the boys got to know of his full name, Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde. Just at the close of his school career he won the ‘Carpenter’ Greek Testament Prize,— and on presentation day was called up to the dais by Dr. Steele, by all his names — much to Oscar’s annoyance; for a great deal of schoolboy chaff followed.“

Frank Harris (14 februari 1856 – 27 augustus 1931)

De Puerto Ricaanse dichteres en schrijfster Julia de Burgos (eig. Julia Constanze Burgos García) werd geboren op 14 februari 1914 in Carolina. Zie ook mijn blog van 14 februari 2009 en ook mijn blog van 14 februari 2010 en ook mijn blog van 14 februari 2011.

I Am Embodied in Now (Soy en cuerpo de ahora)

How this load of centuries wants to knock me down
that on my back drinks the current of time!
Time never changing that stagnates in the centuries
and that nurtures its body with past reflections.

I am afraid of the height of your ambitions—it tells me–;
the yesterday that nurtures me bends in the interior
of your simple life that admits no past
and that lives in the alive, open to the moment;
now the always nakedness of your mind angers me,
repels my load and expands in the new;
it confuses me now in the svelteness of your idea
that flagellates my face and straightens your body…
look to one side and another: hunchbacks, mediocrities;
they are mine, the ones who water my always full vacuum;
be one of them; untwist your vanguard; limp;
it’s so easy to flip from the live to the dead.

You have wanted to knock me down, load in the body of centuries
of prejudices, of hatreds, of passions, of jealousies.

You have wanted to knock me down with your heavy load
But I found myself, and your effort was in vain.

Go, line your centuries with the vulgar ignorant;
my ambitions are not yours, my flights are not yours.

I am embodied in now; about yesterday I know nothing.
In the alive, my life knows the I Am of the new.

Vertaald door Jack Agueros

Julia de Burgos (14 februari 1914 – 6 juli 1953)

De Russische schrijver Vsevolod Garsjin werd geboren op 14 februari 1855 in Prijatnaja Dolina. Zie ook alle tags voor Vsevolod Garsjin op dit blog.

Uit: The scarlet blossom (Vertaald door R.J. Warren)

“Take him to the ward. To the right.”

“I know—I know; I was here with you last year. We went over the Asylum. I know all about it, and it will be difficult to deceive me,” said the patient.

He turned towards the door. The keeper opened it before him, and, with the same rapid gait, holding his head well up, he left the office, and, almost running, went to the right, to the ward for mental patients. Those who were escorting him could scarcely keep up with him.

“Ring! I cannot. You have tied my arms.”  The porter opened the door, and they entered the Asylum.

It was a large stone building, an old Government structure. Two large halls—one the dining-hall, the other a general room for quiet patients; a wide corridor with a glass door leading into a flower-garden, and some twenty separate rooms where the patients lived occupied the lower story. Here, also, were two dark rooms—one lined with mattresses, the other with boards—in which violent patients were placed; and an enormous, gloomy, vaulted room, which was the bath-room.

The upper story was occupied by women, whence there came a confused din, interspersed with yells and howling. The Asylum had been built for eighty patients, but as it was the only one available for some distance around there were nearly three hundred accommodated within its walls. Each small cubicle held four or five beds. In winter-time, when the patients were not allowed into the garden and all the iron-barred windows were tightly closed, the building became unendurable stifling.

They led the new patient into the room in which were the baths. Even on a sane person this room was calculated to produce a feeling of depression, and on a distorted, excited imagination the impression would be so much the greater. It was a large vaulted room with a greasy stone floor, and lighted by one window in a corner. The walls and arches were painted a dark red. Two stone baths, like two oval-shaped holes, and full of water, were let into, and on a level with, the floor, which had become almost black from the accumulated dirt of ages. A huge copper stove with a cylindrical boiler for heating the water, and a whole system of copper tubes and taps, filled the corner opposite the window. Everything bore an unusually gloomy and, for a disordered mind, fantastic character, which impression was further heightened by the forbidding physiognomy of the stout, taciturn warder in charge of the baths.

Vsevolod Garsjin (14 februari 1855 – 31 maart 1888)

Portret door Ilya Repin, 1884

De Franse schrijver Edmond François Valentin About werd geboren op 14 februari 1828 in Dieuze, Lorrainne. Zie ook alle tags voor Edmond About op dit blog.

Uit: Rome contemporaine

„Mon auberge.

Charlemagne était logé au palais des Césars, sur le mont Palatin. Cette auberge impériale, que les barbares avaient respectée jusqu’en 800, n’est plus habitée aujourd’hui. Il n’en reste que des tas de pierres, où les hiboux eux-mêmes trouvent difficilement un nid confortable.

Charles VIII, lorsqu’il fit son escapade triomphale, habitait, au bout du Cours, ce gros palais de Venise, si laid et si noir, où le comte Colloredo donne les plus belles fêtes de Rome.

Montaigne était campé à l’hôtel de l’Ours : on n’y rencontre plus de pédants, mais beaucoup de voituriers.

Notre divin Rabelais logeait a la même enseigne, mais peu s’en fallut qu’on lui accordât pour rien le plus bel appartement du fort Saint-Ange. Le père de l’esprit français aurait été bien là pour ratiociner à loisir sur les mœurs et coutumes de l’île Sonnante.

Nicolas Poussin vivait près d’ici, devant l’église de la Trinité-des-Monts, à deux pas de la belle fresque de Daniel de Volterre, qu’il plaçait si haut, et que le gouvernement français a espéré un instant de placer au Louvre.

Le président de Brosses, du temps qu’il était conseiller et qu’il montrait de si étranges figures à la portière de son carrosse, habitait à la place d’Espagne. M. de Chateaubriand se tenait à l’ambassade de France, et Mme de Staël dans les nuages.

Je suis mieux logé, moi chétif, que tant de Français illustres, et, par les deux fenêtres de mon observatoire, je vois les choses de bien plus haut.“

Edmond About  (14 februari 1828 – 16 januari 1885)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 14 februari 2011.

De Franse toneelschrijver Pierre-Claude Nivelle de La Chaussée werd geboren op 14 februari 1692 in Parijs. Zie ook mijn blog van 14 februari 2007  en ook mijn blog van 14 februari 2010.

De Italiaanse dichter, schilder, taalkundige, filosoof, cryptograaf, musicus en architect Leone Battista Alberti werd geboren in Genua op 14 februari 1404. Zie ook mijn blog van 14 februari 2007 en ook mijn blog van 14 februari 2010. 

De Zwitserse schrijver en dichter Johann Martin Usteri werd geboren op 14 februari 1763 in  Zürich. Zie ook mijn blog van 14 februari 2007 en ook mijn blog van 14 februari 2009 en ook mijn blog van 14 februari 2010.

14-02-2012 om 19:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en psychiater M. Vasalis werd geboren in Den Haag op 13 februari 1909. Zie ook alle tags voor M. Vasalis op dit blog.

De idioot in het bad

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.