De Amerikaanse schrijfster en essayiste Siri Hustvedt werd geboren op 19 februari 1955 in Northfield, Minnesota. Zie ook alle tags voor Siri Hustvedt op dit blog.

Uit: Die Leiden eines Amerikaners (Vertaald door Uli Aumüller und Gertraude Krueger)

„Meine Schwester nannte es «das Jahr der Geheimnisse», aber wenn ich jetzt zurückblicke, erkenne ich: Das Wichtige war nicht, was da war, sondern was nicht da war. Eine meiner Patientinnen meinte einmal: «In mir wandern Geister herum, aber sie reden nicht immer. Manchmal haben sie nichts zu sagen.» Sarah blinzelte meist oder hielt die Augen ganz geschlossen, weil sie Angst hatte, das Licht würde sie blind machen. Ich glaube, wir haben alle Geister in uns, und es ist besser, wenn sie reden, als wenn sie es nicht tun. Nachdem mein Vater tot war, konnte ich nicht mehr mit ihm persönlich reden, aber in meinem Kopf unterhielt ich mich weiter mit ihm. Ich sah ihn weiter in meinen Träumen, hörte ihn weiter zu mir sprechen. Und trotzdem wurde mein Leben eine Zeitlang von dem beherrscht, was mein Vater nicht gesagt, was er uns nicht erzählt hatte. Wie sich herausstellte, war er nicht der Einzige, der Geheimnisse hütete. Am sechsten Januar, vier Tage nach der Trauerfeier, fanden Inga und ich den Brief in seinem Arbeitszimmer.

Wir waren mit unserer Mutter in Minnesota geblieben und machten uns an das Sichten seiner Papiere. Wir wussten, dass es biografische Aufzeichnungen gab, die er in seinen letzten Lebensjahren verfasst hatte, sowie eine Schachtel mit Briefen an seine Eltern - viele davon aus seiner Zeit als Soldat im Pazifik während des Zweiten Weltkriegs -, aber es fanden sich auch andere Dinge in dem Zimmer, die wir noch nie gesehen hatten. Das Arbeitszimmer meines Vaters hatte einen ganz besonderen Geruch, der sich ein wenig von dem im Haus unterschied. Hier hatte er vierzig Jahre lang Zigaretten geraucht und Kaffee getrunken, und die unzähligen Tassen hatten Ringe auf dem Schreibtisch hinterlassen; ich fragte mich, ob das die Atmosphäre dieses Zimmers geprägt und den unverwechselbaren Geruch hervorgebracht hatte, der mir beim Eintreten entgegenschlug. Das Haus ist inzwischen verkauft. Ein Zahnarzt hat es erworben und umfassend renovieren lassen, aber ich habe das Arbeitszimmer meines Vaters noch vor Augen - die Bücherwand, die Aktenschränke, den langen, selbstgebauten Schreibtisch mit dem Plastikbehälter für Kleinkram darauf. Obwohl dieser Behälter durchsichtig war, klebte auf jedem Fach ein kleines handgeschriebenes Etikett - «Büroklammern», «Batterien für Hörgerät», «Garagenschlüssel», «Radiergummis».

Siri Hustvedt (Northfield, 19 februari 1955)

De Engelse schrijfster Helen Fielding werd geboren in Morley, Yorkshire op 19 februari 1958. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009 en ook mijn blog van 19 februari 2010 en ook mijn blog van 19 februari 2011.

Uit: Bridget Jones's Diary

„Oh God. Not another strangely dressed opera freak with bushy hair burgeoning from a side-part. "Mum, I've told you. I don't need to be fixed up with ..."
"Now come along, darling. Una and Geoffrey have been holding the New Year buffet since you were running round the lawn with no clothes on! Of course you're going to come. And you'll be able to use your new suitcase."
11:45 p.m. Ugh. First day of New Year has been day of horror. Cannot quite believe I am once again starting the year in a single bed in my parents' house. It is too humiliating at my age. I wonder if they'll smell it if I have a fag out of the window. Having skulked at home all day, hoping hangover would clear, I eventually gave up and set off for the Turkey Curry Buffet far too late. When I got to the Alconburys' and rang their entire-tune-of-town-hall-clock-style doorbell I was still in a strange world of my own--nauseous, vile-headed, acidic. I was also suffering from road-rage residue after inadvertently getting on to the M6 instead of the M1 and having to drive halfway to Birmingham before I could find anywhere to turn round. I was so furious I kept jamming my foot down to the floor on the accelerator pedal to give vent to my feelings, which is very dangerous. I watched resignedly as Una Alconbury's form--intriguingly deformed through the ripply glass door--bore down on me in a fuchsia two-piece.

"Bridget! We'd almost given you up for lost! Happy New Year! Just about to start without you."
She seemed to manage to kiss me, get my coat off, hang it over the banister, wipe her lipstick off my cheek and make me feel incredibly guilty all in one movement, while I leaned against the ornament shelf for support.“

Helen Fielding (Morley, 19 februari 1958)

De Estlandse schrijver Jaan Kross werd geboren op 19 februari 1920 in Tallin. Zie ook alle tags voor Jaan Kross op dit blog.

Uit: Uncle (Vertaald door Eric Dickens)

„The chain led back to the spring of 1941, that is to say when the order had arrived in Tartu from a certain adviser to Herr Litzmann at the General Commission in Tallinn to swiftly pack together and transport, in part to Tallinn, in part to country manor houses, such-and-such valuable collections housed in the University Library. Those items most valuable from a German cultural (and, consequently, global cultural) point of view were to go to Tallinn, those of lesser importance to the stone cellars of suitable manor houses throughout the Province of Tartumaa.
The order to set to work the appropriate librarians plus those assistants they had come from the Vice-Chancellor of the university. Carpenters had begun (swearing as always) knocking together crates, heads of department (anxious as always) bustling about and directing operations, bibliographers (critical and whispering as always) making book inventories and packers-cum-bearers (sweating and sniffing as always) lugging piles of books and manuscripts down creaking flights of stairs. Each, of course, according to his nature. Perfunctorily and smoothly, assiduously and laboriously, thoughtlessly and twitteringly, inquisitively and mutteringly. Some hurried, others dawdled, some made sure the order was carried out to the letter while others again tried to find the easiest way of wriggling out of it. For there were two, even three attitudes for the order and as many reasons for carrying it out.

Some wished to do everything correctly. More rapidly or more slowly but above all, correctly. Others were indifferent to results as long as they got the mark notes and penni coins at the end of the day to pay for the items printed on their ration coupons. A third group which formed after much cursing and whispering among themselves, a group which grew even larger after the thin cigarettes and dishwater coffee of the lunch break, well, this third group began to hatch their own plans.“

Jaan Kross (19 februari 1920 – 27 december 2007)

De Duitse schrijver Herbert Rosendorfer werd op 19 februari 1934 in Gries geboren. Zie ook alle tags voor Herbert Rosendorfer op dit blog.

Uit: Sein Geist zerriß . . . Ein Gedenkblatt für Oskar Panizza

„Das Mißbehagen mit Oskar Panizza beginnt mit seinem Namen. Nicht selten wird er, als stamme er aus dem Slawischen, auf der ersten Silbe betont. Nichts ist falscher. Oskar Panizza, am 12. November 1853 in Bad Kissingen geboren, war der Sohn eines Kellners, später Hoteliers, Hochstaplers, Spielers und Schuldenmachers namens Carl Panizza, dessen Vorfahren aus Italien stammten. Deshalb rechtfertigt sich nur die Betonung es Namens auf der zweiten Silbe. Aber das nur nebenbei.

Eine familiäre Verwirrung, längst vor Panizzas Geburt, greift in ihren späteren Auswirkungen so tief in seine Psyche ein, daß man zu sagen geneigt ist, sie habe eine fatale Weiche für den auch nicht anders als wirr zu nennenden Lebensweg des Dichters falsch gestellt. Der Vater, als Abkömmling einer italienischen Familie, war selbstverständlich katholisch, die Mutter, Mathilde geb. Speeth, war evangelisch, für beide Familien ein Problem wegen der Konfession eventuell zu erwartender Kinder. Nach einigem Hin und Her einigte man sich auf einen seltsamen Kompromiß: sollte das erste Kind männlichen Geschlechts sein, sollten alle Kinder katholisch getauft und erzogen werden; im Falle einer Tochter aber evangelisch. Alle waren damit einverstanden, nur Carl Panizzas strenggläubige Schwester nicht; sie verlangte die bedingungslose katholische Erziehung aller Kinder, andernfalls sie ihrem Bruder das Darlehen nicht geben werde, das er für die Pacht eines Hotels in Bad Kreuznach benötigte. Unverschämt kurz vor der Hochzeit -- die Gäste waren schon eingeladen -- stellte dann der Bräutigam der Braut das Ultimatum: entweder die Zusage der katholischen Erziehung aller Kinder oder Platzen der Hochzeit. Mathilde Speeth fügte sich, aber nicht aus Nachgiebigkeit und Schwäche (was für eine starke, um nicht zu sagen beinharte, Person sie war, sollte sich später herausstellen), sondern aus Aberglauben: Sie ließ ein Orakel sprechen, und das fiel zugunsten der Katholizität aus.“

Herbert Rosendorfer (Gries, 19 februari 1934)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn vorige blog van vandaag

19-02-2012 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Amy Tan werd geboren in Oakland, Ohio, op 19 februari 1952. Zie ook alle tags voor Amy Tan op dit blog.

Uit: Two Kinds

„My mother believed you could be anything you wanted to be in America. You could open a restaurant. You could work for the government and get good retirement. You could buy a house with almost no money down. You could become rich. You could become instantly famous.
"Of course, you can be a prodigy, too," my mother told me when I was nine. "You can be best anything. What does Auntie Lindo know? Her daughter, she is only best tricky."
America was where all my mother's hopes lay. She had come to San Francisco in 1949 after losing everything in China: her mother and father, her home, her first husband, and two daughters, twin baby girls. But she never looked back with regret. Things could get better in so many ways.

We didn't immediately pick the right kind of prodigy. At first my mother thought I could be a Chinese Shirley Temple. We'd watch Shirley's old movies on TV as though they were training films. My mother would poke my arm and say, "Ni kan.You watch." And I would see Shirley tapping her feet, or singing a sailor song, or pursing her lips into a very round O while saying "Oh, my goodness."
Ni kan," my mother said, as Shirley's eyes flooded with tears. "You already know how. Don't need talent for crying!"
Soon after my mother got this idea about Shirley Temple, she took me to the beauty training school in the Mission District and put me in the hands of a student who could barely hold the scissors without shaking. Instead of getting big fat curls, I emerged with an uneven mass of crinkly black fuzz. My mother dragged me off to the bathroom and tried to wet down my hair.
"You look like a Negro Chinese," she lamented, as if I had done this on purpose.“

Amy Tan (Oakland, 19 februari 1952)

De Russische schrijver Dmitri Lipskerov werd geboren op 19 februari 1964 in Moskou. Zie ook alle tags voor Dmitri Lipskerov op dit blog.

Uit: The Last Sleep of Reason (Vertaald door Dmitri Priven)

“The detective was embarrassed but expressed hope that the size of his thighs might still be sufficient for a record.

"You think you're the only one, don't you?!" the assistant exploded. "Damn it, legs like yours are a dime a dozen!"

An investigation of sorts was carried out, at the end of which nurse Petrovna was fired in a twinkling of an eye for taking the matter into her own hands. Sinichkin saw her baffled back in the window and felt sad for the little old lady who had worked in the hospital for forty-five years: her career was ending so pitiably.

In the meantime, Volodya's legs continued to shrink; they were withering by the minute, and by the time the Guinness Book of Records man with his film crew arrived, they had turned into a pair of just overly fat limbs, which did not impress Mr. Zhechkov at all.

"What's with the legs?" inquired the representative.

"Got flat," replied one of the doctors.

"Well, no legs - no record!" said Zhechka indifferently, snapped his fingers and showed the film crew to the door.

"Wait a minute!" the acting head physician was beginning to panic. "You saw them yourself, didn't you?"

"I did," agreed the representative. "But we've got to have the proof! And you haven't got it! If the legs swell up again, call me. I'll come right away!"

Having said that, the Bulgarian headed off.

"Get him ready for discharge!" ordered the acting head, giving Sinichkin a hateful eye.

"What are you talking about!" protested the detective. "I can't even walk!"

"Ten officers are wounded in this city each and every day! You are taking up the bed of one of our heroes!"

Dmitri Lipskerov (Moskou, 19 februari 1964)

De Duitse dichter en schrijver Thomas Brasch werd geboren in Westow,Yorkshire (Engeland) op 19 februari 1945. Zie ook alle tags voor Thomas Brasch op dit blog.

Dornröschen und Schweinefleisch

Wer geht wohin weg
Wer bleibt warum wo
Unter der festen Wolke ein Leck
Alexanderplatz und Bahnhof Zoo

Abschied von morgen Ankunft gestern
Das ist der deutsche Traum
Endlich verbrüdern sich die Schwestern
Zwei Hexen unterm Apfelbaum

Wer schreibt der bleibt
Hier oder weg oder wo
Wer schreibt der treibt
So oder so

Danton

Der Held auf der Bettkante.

Was

er seinen Feinden entriß, haben seine

Freunde

schon unterm Nagel: ihn.

So ist es, bleibt auch so. Bis

sie mich holen und reißen mir den Kopf vom

Hals.

Für weniger als nichts: Für ihre neue Welt.

Thomas Brasch (19 februari 1945 – 3 november 2001)

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

Die Liebe in den Zeiten der EU

Wie ein Grenzschutz wieder

eine Linie zieht, das muß, es

darf geschossen werden, das

muß, das darf gefilmt werden

wie erdfremd dieser Kontinent

mit Sternchen am Revers, wie der

die Abwehr aufbaut, Mutti macht

noch schnell den Abwasch

als im Süden die ersten Turnschuhe

angespült wurden, später zwei, drei

Zweibeiner gefischt wurden, das muß

es darf zurückgefeuert werden

Brief nach Australien

Daß der Himmel so aussieht
wie er aussieht, Himmel drüber

die Unbedarfheit, mit der man nachts
eine lichtgeflaggte Straße beobachtet

ist diese Gegend das letzte
zwischen hier (Bierbank)
und der Fliehkraft

wir gingen von einer Gegend aus
in eine naheliegende und
fanden nichts als Strom
und Erschütterung

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari 2001 deel 2 en eveneens deel 3.

19-02-2012 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook alle tags voor Nick McDonell op dit blog.

Uit: The End of Major Combat Operations

„XIX.

What the cook thinks of the press.

6am, surrounded by Iraqis, sixty-six hundred miles from Birmingham, pouring eggs out of a carton, in trailer next to a mortar crater.

Reporter: “You’re the cook huh? That’s a pretty Good job, I guess. So did you want to be the cook, or how do you get that job?”

XXIV.

Everyone had talismans. The story was such a cliché that I came to think of knowing what the soldiers carried for luck as a kind of reporter talisman. A mental rabbit foot, reassurance that you were not part of the circus, that in fact you were standing outside the tent and not responsible, somehow, for the all misunderstandings. As if, because you were not shooting, you were not as important (and therefore unimportant) as every GI. So, get this, I met a guy who carried a page from a little bible in a pocket on every limb.

More likely to save you than your talisman was your body armor, but lot of guys said that if it was up to them they wouldn’t wear the stuff at all. No one could outrun a ball bearing, but the thinking still was that it slowed you down. It was heavy, uncomfortable. Everyone always did wear it, though, and there were a lot of stories about how well it worked. One was about a sergeant who was walking in line through a palm grove when an insurgent popped up, maybe fifteen feet ahead of him and fired off a burst of rounds square into his chest. The sergeant went down, all the air blown out of him, but the armor stopped the rounds. His friends, not far down the road, were still lining the shooter up when the sergeant took out the insurgent from the ground, where he lay on his back. But as one Corporal pointed out to me as we talked about IEDs: no body armor on your legs.“

Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

De Afro-Amerikaans schrijfster Toni Morrison werd geboren op 18 februari 1931 in Lorain, Ohio. Zie ook alle tags voor Toni Morrison op dit blog.

Uit: A Mercy

„Don't be afraid. My telling can't hurt you in spite of what I have done and I promise to lie quietly in the dark--weeping perhaps or occasionally seeing the blood once more--but I will never again unfold my limbs to rise up and bare teeth. I explain. You can think what I tell you a confession, if you like, but one full of curiosities familiar only in dreams and during those moments when a dog's profile plays in the steam of a kettle. Or when a corn-husk doll sitting on a shelf is soon splaying in the corner of a room and the wicked of how it got there is plain. Stranger things happen all the time everywhere. You know. I know you know. One question is who is responsible? Another is can you read? If a pea hen refuses to brood I read it quickly and, sure enough, that night I see a minha mãe standing hand in hand with her little boy, my shoes jamming the pocket of her apron. Other signs need more time to understand. Often there are too many signs, or a bright omen clouds up too fast. I sort them and try to recall, yet I know I am missing much, like not reading the garden snake crawling up to the door saddle to die. Let me start with what I know for certain.
The beginning begins with the shoes. When a child I am never able to abide being barefoot and always beg for shoes, anybody's shoes, even on the hottest days. My mother, a minha mãe, is frowning, is angry at what she says are my prettify ways. Only bad women wear high heels. I am dangerous, she says, and wild but she relents and lets me wear the throwaway shoes from Senhora's house, pointy-toe, one raised heel broke, the other worn and a buckle on top.”

 

Toni Morrison (Lorain, 18 februari 1931)

De Nederlandse dichter Bart FM Droog werd geboren in Emmen op 18 februari 1966. Zie ook alle tags voor Bart FM Droog op dit blog.

Draf en renbaan

De paarden zijn vrij op deze vijfde mei
in het ovaal binnen de drafbaan
plassen mensen staand in het nat
elke drie kwartier draaien ze hun koppen

jawel, de podia kijken elkaar aan
braken acht uren band na band na band
terwijl aan de zijlijn zieltjeswinnaars
met ballonnen de zwevers willen bereiken

o vrijheid mijn wonderbare, het grauwt
en het is koud en de bands gaan langs me heen
maar ik hoef niets, godlof, ik hoef niets.

Bezine, benzine

Merk dagen van andere kant
slaap als mensen waken, werk
bij het woelen van volk in volle
verre wijken, uitgeweken leef ik

in mijn coole wagen zakenblauw
de hits die me raken te draaien
bij het steady cruisen door dit
bloeddronken continent

zoek ik niets, verwacht nog minder
dan een vroeg geruimd graf
honden die mijn botten knauwen
en een vrouw die niet vergeten kan.

Bart FM Droog (Emmen, 18 februari 1966)

De Nederlandse dichter,vertaler en schilder Huub Beurskens is geboren in Tegelen op 18 februari 1950. Zie ook alle tags voor Huub Beurskens op dit blog.

Hollandse wei

Een vuige verstikking ontsteeg de eeuwrest die smolt
en de blaren opblies uit elke veelipporie.
Alom de troebele hoester hangt uit zijn nesse tong,
hikster van giechelschimmel, streptiokokken. De sloerie.
Door verregening en verlepping niets waar hij komt
dan vereniging. En verstepping waar zij stampend stapt, nee,
asfaltering. Loodblauw kucht bij windtij de dag.
Bloemkronen - wat wij niet konden blijven zij: geloven -
bestoven maar roetzwart. De mei wordt ons ingebracht:
in de wei legden wij het gonzende vlerkenei, we
trokken de hagelsnoeren door de bebouwde klei
en richtten onze kamers in tot dagelijkse nacht;
daar fladdert ons verlangen het bleedscherm in en lacht.

Rêverieën van een caféist 2

In een Berlijns wijnlokaal heel correct maar
liefst zelden aangesproken nimmer onverwacht
stromen de beelden de sferen groeit een najaar

in centraal Parijs een zomer in Rome met de blinden
gesloten of doet zich Istrisch een parelend uitzicht
voor met op de tafel naast hem ijsbekers beslagen

waar men voor op de foto lacht Marlboro koopt
ver onder de prijs en te veel betaalt voor een tot
aandenken nagetekende gedachtenisruïnekerk.

Huub Beurskens (Tegelen, 18 februari 1950)

De Duitse dichteres en schrijfster Elke Erb werd geboren op 18 februari 1938 in Scherbach in de Eifel. Zie ook alle tags voor Elke Erb op dit blog.

.

Brigade

Sieben gehen sieben,
Sieben rütteln und sieben,
worfeln und schieben Siebe und rütteln,
die Körner springen und schwingen,

rütteln die Schwinge, sieben
Gesichter, unter den Deckenbalken, erblickte,

rütteln und schütteln bis: Mittag:
Wie nach dem Sieben geblieben.


Sieben,

welche die Gleichung betrieben,
Stirnlocke stolz, verblieben

im keuschen Lila, im grünen Winkel,
des Rechenschiebers,

des Tagens, des unverhohlenen
Jagens, Tappen geharnischter Sohlen,

Lila im feldfeucht Trüben
vorm Hageholz – Blick der Sieben,

nicht zu weckende Diemen, Schober
im Dunst hin, über den Wiesen,

nicht zu wecken vermögen, im Stieben,
einander die Eigenlieben.

Elke Erb (Scherbach, 18 februari 1938)

De Vlaamse dichter en schrijver Gaston Burssens werd geboren in Dendermonde op 18 februari 1896. Zie ook alle tags voor Gaston Burssens op dit blog.

.

Misschien is ‘t goed

Misschien is ‘t goed te sterven in de herfst
wanneer de nacht het dichtst is en de dag het verst
misschien – ik weet het niet – wie zou het weten –
het gaat alleen maar om vergeten
er zijn zovele maanden henen
van regendagen en het droge wenen
van tranen die te veel gestort zijn
van zonnedagen die nog al te kort zijn
om blij te wezen in het weten
dat een verdriet vergaat in vaag vergeten
van lange nachten die nog al te lang zijn
om kinderen te genezen die bang zijn
met open ogen in de nacht te staren
ach maar hoe zal men ooit verklaren
hoe schoon het is te sterven in de herfst
ofschoon de herfst de dood is voor wie sterft
en voor wie sterven heeft gezien
zo waarlijk dat hij zelf een weinig is gestorven…...

Er hingen gordijnen

Er hingen gordijnen aan ‘t venster
Van Brugse kant
een penduul empire sloeg met kristallen gensters
Middernacht uit de wand
Een stilte hing haar suizen
Eerst buiten eenmaal boven de vergeten huizen
en binnen in je hand en in mijn hand
en tweemaal aan de pluizen
Van d’ uitgeplozen nacht

Je was toen mooier dan ik dacht

Gaston Burssens (18 februari 1896 – 29 januari 1965)

De Griekse dichter en schrijver Níkos Kazantzákis werd geboren in Heraklion op  18 februari 1883. Zie ook alle tags voor Níkos Kazantzákis op dit blog.

.

Uit: The Odyssey (Vertaald door Kimon Friar)

„O Sun, great Oriental, my proud mind's golden cap,

I love to wear you cocked askew, to play and burst

in song throughout our lives, and so rejoice our hearts.

Good is this earth, it suits us! Like the global grape

it hangs, dear God, in the blue air and sways in the gale,

nibbled by all the birds and spirits of the four winds.

Come, let's start nibbling too and so refresh our minds!

Between two throbbing temples in the mind's great wine vats

I tread on the crisp grapes until the wild must boil

sand my mind laughs and steams within the upright day.

Has the earth sprouted wings and sails, has my mind swayed

until black-eyed Necessity got drunk and burst in song?

Above me spreads the raging sky, below me swoops

my belly, a white gull that breasts the cooling waves;

my nostrils fill with salty spray, the billows burst 

swiftly against my back, rush on, and I rush after.

Great Sun, who pass on high yet watch all things below,

I see the sun-drenched cap of the great castle-wrecker:

let's kick and scuff it round to see where it will take us!“

Learn, lads, that Time has cycles and that Fate has wheel

sand that the mind of man sits high and twirls them round;

come quick, let's spin the world about and send it tumbling!“

Níkos Kazantzákis (18 februari 1883 - 26 oktober 1957)
Borstbeeld in Athene

Uit: Het lied van de grotten (Vertaald door Henny van Gulik en Ingrid Tóth)

„De groep reizigers liep over het pad langs de rechteroever van de Grasrivier, tussen het heldere, sprankelende water van de rivier en de zwart dooraderde witte kalkstenen rotswand. Ze liepen in ganzenpas om de kromming van de rotswand, waar die tot vlak langs de waterrand uitstak.
Voor hen splitste het pad zich; een smallere aftakking voerde naar de oversteekplaats, waar het stromende water breder en ondieper was en rondkolkte boven de rotsen die uit het water staken.
Voor ze de tweesprong in het pad bereikten, bleef een jonge vrouw die bijna vooraan liep opeens staan. Roerloos en met grote ogen keek ze naar iets voor hen uit. Ze wees met haar kin en ze durfde zich niet te bewegen. ‘Kijk! Daar!’ fl uisterde ze angstig. ‘Leeuwen!’
Joharran, de leider, stak zijn arm omhoog als teken dat de stoet tot stilstand moest komen. Vlak achter de plek waar het pad zich splitste zagen ze nu lichtgeelbruine holenleeuwen in het gras lopen. Het gras bood zo’n eff ectieve camoufl age dat ze de dieren waarschijnlijk pas zouden hebben opgemerkt als ze veel dichterbij waren, als Thefona niet zo’n scherpe blik had gehad. De jonge vrouw van de Derde Grot had een buitengewoon goed gezichtsvermogen, en hoewel ze nog erg jong was, stond ze bekend om haar vermogen om verder en beter te zien dan wie dan ook. Haar aangeboren gave was al op zeer jonge leeftijd herkend en ze waren begonnen haar te scholen toen ze nog maar een klein meisje was. Ze was hun beste uitkijk.“

Jean M. Auel (Chicago,  18 februari 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e februari ook mijn blog van 18 februari 2011 deel 2.

18-02-2012 om 19:18 geschreven door Romenu  

De Iraanse schrijfster Shahrnush Parsipur werd geboren op 17 februari 1946 in Teheran. Zie ook alle tags voor Shahrnush Parsipur op dit blog.

Uit: The Gentlemen (Vertaald door Farzin Yazdanfar)

„There were three gentlemen: Mr. Tahmooresi, Mr. Habibi, and Mr. Nemati. They were sitting on a patio covered with an old rug. The evening was rather long and the sun was on the edge of the roof. Mr. Tahmooresi, half-drunk, was looking at the rain spots on the wall and at the sun which was setting on the ledge. Mr. Nemati, cheerful, was whispering a popular song.

Mr. Habibi: She has a good heart. Yes, she's very sincere.

Mr. Nemati: There's something attractive in her voice. A strain of sadness! Her voice is unusually sad.

Mr. Habibi: They say that she has had a tragic life, too. Her aunt raised her after she had tragically lost her parents.

Mr. Nemati: How strange!

Mr. Tahmooresi: You guys are talking too much.

"So what do you want us to do?" The other gentlemen asked.

Mr. Tahmooresi: Keep quiet for a moment and look at the beauties of nature.

Mr. Nemati and Mr. Habibi looked at what Mr. Tahmooresi had called nature: An incongruous polygonal pond with two rectangular flower- beds on each side. The violets had withered, and Mrs. Tahmooresi had not gotten a chance to plant summer flowers. They had sprinkled water on the mosaic tiles, and steam rising from the wet tiles had made the air in the backyard swelter.

Mr. Nemati: What do you mean 'nature', Tahmooresi?

Mr. Tahmooresi: Don't try to split hairs. This is nature. Isn't this?"

Mr. Habibi: Of course! You told us to look at nature and we would like to know what you mean by nature.

Mr. Nemati: I know. He means this pine tree, these violets, this blackberry tree. Am I right Tahmooresi?

Mr. Tahmooresi: I think you don't understand what I'm saying. I mean something different. Perhaps the word 'nature' isn't quite the right word. I should look for a different word. Look around carefully. This is what I meant: you shouldn't talk too much; you should look instead.“

Shahrnush Parsipur (Teheran, 17 februari 1946)

De Iraanse schrijver Sadegh Hedayat werd geboren op 17 februari 1903 in Teheran. Zie ook mijn blog van 17 februari 2010 en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: The Elixir of Life (Vertaald door Kambiz Parsai)

“Once upon a time, there lived a cobbler who had three sons: the humpback Hasani, the baldhead Hosseini, and Ahmadak*. Hasani, the eldest son, was a juggler and a writer of amulets and deviser of talismans. Hosseini, the middle son, was a jack of all trades and none. Sometimes he would clean ponds and sometimes shovel snow off the roofs, but most of the time he was just a vagrant. Ahmadak,.the youngest son, was a considerate, helpful and obedient son for his father and, naturally enough, his favourite. He would work at herbalist shop and at the end of each month would bring his earnings to his father for the family. Unlike Ahmadak, his incapable brothers not only did not contribute anything, but also robbed the father of his earnings. They hated Ahmadak and were very jealous of him.

It so happened that the city they lived in, fell prey to a big famine. Conditions became gradually pressing and unbearable. One day the father summoned the three sons and said: “You know what sons? The truth is that my business is dull beyond any hope and the dearth is increasingly pressing. You are grown-ups now and the youngest of you, Ahmadak, is fifteen. You must stand on your own feet, find or create a business for yourself and earn your own living. Leave my house and go your own way. May God be with you. As for me, I’ll manage to eke out a modest living just to keep alive. If

someday your businesses thrived and you prospered, so much the better. Inform me too.

If you did your best and still failed, come back to me. I’ll share my small loaf of bread with you.”

Sadegh Hedayat (17 februari 1903 – 9 april 1951)

De Chinese schrijver Mo Yan werd geboren op 17 februari 1955 in Gaomi in de provincie Shandong. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009 en ook mijn blog van 17 februari 2010 en ook mijn blog van 17 februari 2011. 

Uit: Change (Vertaald door Howard Goldblatt)

“In the fall of 1973, I found temporary work in a cotton processing plant where my uncle was an accountant. Temporary it might have been but, every month, after turning twenty-four yuan over to the production team, I took home fifteen. Back then, with pork selling for seventy cents a catty and eggs at six cents apiece, fifteen yuan went a long way. I began to dress smartly, wore my hair long and owned several pairs of white gloves. All that ‘wealth’ sort of turned my head. One day, after I got off work, He Zhiwu came to see me. He was wearing worn out shoes with holes in the toes and a folded blanket over his shoulders. His hair was a mess, he hadn’t shaved in a long time and there were three deep creases in his forehead.  ‘Lend me ten yuan,’ he said. ‘I am heading up north.’ ‘What about your family, what’ll they do after you leave?’ ‘The Communist Party won’t let them starve,’ he said. ‘What’ll you do up there?’ ‘Don’t know. But its better than hanging around here till I die, don’t you think? Look at me, I’m damn near thirty and I don’t even have a wife. I have to get out of here. Moving kills trees, but it keeps people alive.’ To tell the truth, I didn’t want to lend him the ten yuan, a tidy sum in those days. ‘How’s this?’ he said. ‘If I make good I won’t pay you back, but if I don’t I’ll pay you back if I have to sell my blood to do it.’ I couldn’t make heads or tails of this logic, and hemmed and hawed for a while before finally lending him the money.”

Mo Yan (Gaomi, 17 februari 1955)

De Russische schrijver, regisseur en acteur Yevgeni Grishkovetz werd geboren op 17 februari 1969 in Kemerovo. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009 en ook mijn blog van 17 februari 2010 en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: Flüsse (Vertaald door Beate Rausch)

"Ich verstehe nicht, und weiß nicht, wie man auf dem Dorf leben kann. Mir erscheint das Leben auf dem Dorf unerträglich schwer, vor allem grundlos schwer. Diese Sonnenauf- und Sonnenuntergänge, schneeweißer Nebel über dem Fluss, der einen heißen Tag ankündigt, aus diesem Nebel heraus das Brummen eines Motorboots, man hält die Angel in der Hand, und hinter einem muht, klappert, kräht das Dorf ... All das erfreut lediglich den fürs Wochenende angereisten Stadtmenschen ..."

(…)

"Auf einmal möchte der Pole oder Ungar, ganz zu schweigen vom Belgier oder Österreicher, der mit dem Gefühl nach Sibirien gekommen ist, gewissermaßen von der gesicherten Höhe der Zivilisation herabgestiegen zu sein, gar nicht mehr so dringend nach Hause zurückkehren. Na klar! Wo sonst auf der Welt geht an einem einzigen Abend dermaßen die Post ab? Wo sonst wird man ihn über alles und jedes ausfragen, sich so brennend für seine Meinung interessieren und ihm so aufmerksam zuhören? Wo sonst wird man ihm so oft und bedeutungsvoll die Hand drücken? Wann sonst wird er so viele, ihm nicht ganz verständliche Trinksprüche zu seinen Ehren zu hören bekommen? Wo sonst wird man aus irgendeinem Anlass seinetwegen ein solche Festmahl auftischen und so viel Wodka trinken? ..."

Yevgeni Grishkovetz (Kemerovo, 17 februari 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e februari ook mijn vorige blog van vandaag

17-02-2012 om 20:18 geschreven door Romenu  

In Memoriam Anil Ramdas

De Nederlandse schrijver, journalist en programmamaker Anil Ramdas is gisteren op zijn verjaardag op 54-jarige leeftijd overleden. Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958. Zie ook alle tags voor Anil Randas op dit blog. Schokkend nieuws zo kort na het memoreren van zijn geboortedag.

Uit: Badal 

„Eén keer had hij de aanvechting gehad naar huis terug te keren. Hij was sober, dat wilde hij ze bewijzen. Op het perron aarzelde hij bij de kaartautomaat, toen hij een doffe klap achter zich hoorde. Een grote jongen met een zware bril en aankomend baardje lag languit op de grond. De twee jongens die hem vergezelden keken hem aan, en keken daarna naar de omgeving, alsof ze niet echt bij elkaar hoorden, of alsof ze hulp zochten maar niemand zagen.
    Schuin naast Badal stond een Engelssprekend stel van in de dertig, hij blank, zij zwart. Hij had de neiging zwarte mensen op te merken. Tot nu toe was hij maar één zwarte jongen tegengekomen in Zandvoort, in een rolstoel. Een gehandicapte zwarte; als het allemaal figuranten waren, was het goed gevonden. En nu dus deze mooie zwarte vrouw, met de Engelse man die niet reageerde op de jongen op de grond. Dat de zwarte vrouw ook niet reageerde viel hem niet op. Blanken horen blanken te helpen.
    Aarzelend liep Badal naar de jongen op de grond en vroeg, eerst in krakkemikkig Duits en daarna gewoon in Engels, of er iets was. Hij haalde zijn mobiele telefoon al uit zijn zak toen de jongen zijn zware bril goed op zijn neus zette en riep: ‘No, no, everything okay, everything is okay.’
    ‘Are you sure?’ vroeg Badal.
    ‘Yes, yes, sure.’
    Badal liep terug naar de kaartautomaat en bleef het tafereel in de gaten houden. Pas toen de jongen overeind krabbelde en wankelend de hoge stenen trappen naar de stationsuitgang op wilde, greep de Engelsman in: ‘Doe dat maar niet,’ zei hij in het Duits. De jongen liet zich zakken op de eerste trede.
    ‘Hebben jullie iets zoets bij je,’ vroeg hij aan de twee vrienden, die nog altijd verdwaasd keken. Nee, niets zoets.
    ‘Ga naar boven en haal iets uit een automaat, chocola, of ijs, geeft niet wat.’
    De Engelsman liep terug naar zijn vriendin en zei: ‘Die halfgare jongeren, komen uit Duitsland om zich hier suf te blowen en om te vallen.’
    Blowen, dacht Badal, als hij niet meer dronk kon hij toch wel blowen? De gedachte maakte dat hij de kaartautomaat met rust liet en naar boven ging: Badal, jij bent nog lang niet hersteld.“

17-02-2012 om 15:23 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Frederik Hetmann (eig. Hans-Christian Kirsch) werd geboren op 17 februari 1934 in Breslau. Zie ook mijn blog van 17 februari 2010 en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: Dichter leben (Über Christoffel von Grimmelshausen)

“Der Weg ins Paradies

Der Junge mochte zwölf, dreizehn Jahre alt sein. Vor ihm stand eine große Trommel und neben ihm einer von den Kaiserlichen, ein Mann in einer abgerissenen Uniform, mit einem fuchsfarbenen Schnauzbart und mit von zersprungenen Adern durchzogenen Wangen.

»Wenn die erste Linie vorrückt«, erklärte er dem Jungen, »trommelst du langsam drei Schläge, die ihrem Schritt angepasst sind. Dann einen Schlag lang Pause. Das ist, damit sie aufmerken und nicht einfach stur vorangehen. Gleich darauf werden schon ziemlich viele ins Gras beißen. Nun kommt die zweite Linie. Jene brauchen schon etwas mehr Anstachelung.

Also schlägst du jetzt rasch, wiederum drei Schläge, machst eine Pause und fügst noch einmal drei Schläge hinzu. Unterdessen wird auch die zweite Linie ziemlich viele Lücken aufweisen. Die Männer sind jetzt eingeschüchtert, weil sie ständig über die toten und verwundeten Kameraden stolpern. Deswegen musst du sie mit deinem Schlag aufmuntern.

Er sollte nicht mehr so dumpf klingen wie zu Anfang. Er sollte rasch kommen wie für die zweite Linie, aber noch etwas spritziger. Er muss denen, die in der dritten Linie voranrücken, Mut geben. Deshalb schlägst du nun, wenn du drei rasche Schläge getrommelt hast, einmal mit dem Stecken auf den Trommelrand. Das ist das Geräusch, von dem man sagt, dass es einen den Tod vergessen lässt. Hast du das verstanden?«

Der Junge nickte lebhaft.

»Gut, dann nimm dir jetzt die Trommel und geh dort hinten in das Wäldchen und übe. Du darfst beim üben nicht mit voller Kraft schlagen, sondern ein wenig leiser, gedämpfter als morgen in der Schlacht. Aber dass du mir wenigstens eine halbe Stunde übst.”

Frederik Hetmann (17 februari 1934 – 1 juni 2006)

De Duitse dichteres, schrijfster en caberetiere Emmy Hennings werd geboren op 17 februari 1885 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Emmy Hennings op dit blog.

Dancer

To you it's as if I was already
Marked and waiting on Death's list.
It keeps me safe from many sins.
How slowly life drains out of me.
My steps are often steeped in gloom,
My heart beats in a sickly way
And it gets weaker every day.
A death angel stands in the middle of my room.
Yet I dance till I'm out of breath.
Soon lying in the grave I'll be
And no one will snuggle up to me.
Oh, give me kisses up till death.

I am so multiple

I am so multiple in nights,
I climb out of the darkest pits.
How colorfully each other self unwinds.

So losing myself in the grounds
I keep night watch, am dreaming's rounds,
and wonders out of holy shrines.

Every gate opens to me and beckons.
Am I not here? Am I not there?
Did I step from a book of fairy tales?

Perhaps a poem goes by in the distance,
Perhaps my multiplicity is blown away,
a lonely flag-cloth, fluttering and pale.

Vertaald door Howard A. Landman

Emmy Hennings (17 februari  1885 – 10 augustus 1948)
Portret door Hanns Bolz, 1911

De Amerikaanse schrijver Chaim Potok werd geboren in New York City op 17 februari 1929. Zie ook alle tags voor Chaim Potok op dit blog.

Uit: Zebra (Vertaald door Birgitt Kollmann)

„Eigentlich hieß er Adam Martin Zebrin, aber in der Nachbarschaft nannten ihn alle nur Zebra.

Er erinnerte sich nicht mehr, wann das angefangen hatte. Vielleicht nannten sie ihn Zebra, seit er begonnen hatte zu rennen. Vielleicht hatte er aber auch erst zu rennen begonnen, als die anderen anfingen, ihn Zebra zu nennen.

Er liebte diesen Namen, und er liebte es zu rennen. Als er noch klein war, waren seine Eltern einmal mit ihm in den Zoo gegangen, dort hatte er zum ersten Mal Zebras gesehen. Merkwürdige Tiere mit schwarzweiß gestreiftem Fell, die ihm mit ihren kurzen Beinen und dem kräftigen Nacken wie untersetzte Pferde vorkamen.

Später war er mit seinen Eltern ins Kino gegangen, in einen Film über Afrika, da hatte er gesehen, wie

Zebras zu Hunderten mit donnernden Hufen über die Steppe galoppierten und dampfende braune Staubwolken aufwirbelten.

War er damals schon gerannt oder kam das erst danach?

Anscheinend erinnerte sich niemand daran. Er rannte einfach deswegen durch die Straßen der

Umgebung, weil es ihn glücklich machte, den Wind in seinem Gesicht zu fühlen. Beim Rennen lege er den Kopf immer weit nach hinten, sagten ihm die anderen, sein Gesicht schien dadurch irgendwie flacher zu werden. Einer seiner Lehrer meinte, das sei ein guter Trick, weil er auf die Weise das Gleichgewicht besser halten könne, aber in Wirklichkeit rannte er nur deswegen mit zurückgeworfenem Kopf, weil er es so schön fand, -wenn der Wind ihm über den Hals strich.“

Er brauchte nur wenige Minuten zu rennen und schon fühlten sich seine Beine wunderbar leicht an.“

Chaim Potok (17 februari 1929 – 23 juli 2002)

De Japanse schrijver Mori Ōgai werd geboren op 17 februari 1862 als Mori Rintaro in het dorpTsuwano in Iwami. Zie ook mijn blog van 17 februari 2010.en ook mijn blog van 17 februari 2011.

Uit: Daydreams (Vertaald door J. Thomas Rimer)

“In Tokyo the debate about reconstructing the city was at its height, and the smart set said they wanted to put up those buildings the Germans call … skyscrapers that you find in America… I argued to the contrary that the more people live in a confined space such as a city the higher the death rate, especially among children. Rather than taking all those dwellings that were now built side by side and piling them on top of each other, it would make far more sense to improve the water supply and the sewerage, I said.

Then there was a committee which wanted to impose restrictions on building, arguing that we should try to standardize the heights of eaves in Tokyo and thus achieve a beautiful ordered look. I argued that houses lined up like so many soldiers on parade were not at all attractive… we should, on the contrary, forget about the height… It would be better to build the fine spectacle of a random mixture of styles as in Venice.”

Mori Ōgai (17 februari 1862 – 9 juli 1922)

 
De Nederlandse schrijver Albert Kuyle werd geboren in Utrecht op 17 februari 1904. Zie ook alle tags voor Albert Kuyle op dit blog.

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e februari ook mijn blog van 17 februari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook alle tags voor Elisabeth Eybers op dit blog.

Opsomming

Tot dusver kom dit eenvoudig hierop neer:

jy het verduur wat jy geprogrammeer

was om vanaf die aanvang te deurstaan

en benader nou die einde van jou baan.

’n Skroothoop nietighede skep ballas,  

daarmee sou jy ’n hele koffer vol

kon stop om sonder omkyk te verkas,

met rym – indien moontlik – steeds in ’n verfraaiende rol.

Poet as Housewife

Always a broom leaned against a wall,

meals never on time, if they come at all.

Days without dates through which she moves

empty and stubborn, slightly confused.

Ironing hung dejectedly over a chair,

gestures that come from who-knows-where.

Old letters unanswered, piled together,

papers and pills stuffed deep in a drawer.

Thankful to be part of your heart’s great whole

yet devoted to the limits of her own small skull.

O orderly biped, take heed,

leave her alone—let her read.

Vertaald door Jacquelyn Pope

The prayer of stiffening souls

Make us immortal for one single hour,

grant us the folly of one mindless deed!

The eye that for no lasting goal would scour

but, feverish and wide, would only heed

what’s caught in a pale face – the instant’s flare –

not mourning for the ashes when it’s spent,

a scream that hangs there in the listless air

like blood-red rose held in a haze of scent!

Our hearts have never been so still, so bare...

The darkness like a wall begins to tower,

dividing us from life-and-death, and there

we talk of it as late-night hours recede...

Make us immortal for one single hour,

grant us the folly of one mindless deed!

Vertaald door John Irons

Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)

Buste door Elsa Dziomba, 1944

De Surinaams-Nederlandse schrijver,columnist, essayist, programmamaker en presentator Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958 Zie ook alle tags voor Anil Randas op dit blog.

Uit: Badal

‘Iets wat het midden houdt tussen een kamer en een appartement,’ zei hij tegen de vrouw achter de balie. Een meisje nog maar, zo oud als zijn dochter misschien. Maar zijn dochter was kort en bruin en woonde nu in Londen. Zij was struis en blond en woonde hopelijk niet in Zandvoort. Zo veel ongeluk wenste hij niemand toe.
    ‘Wat het midden houdt…’ zei ze terwijl ze haar hoofd naar voren en naar achteren bewoog en een oog dichtkneep, zoals zwarte meiden deden in Amerikaanse videoclips.
    ‘Ertussenin,’ zei hij.
    Hij zweette. Toen hij het hotel in Amsterdam-Zuidoost verliet had hij het zo koud gehad, dat hij drie T-shirts over elkaar aantrok. Nu zag hij eruit alsof zijn magere lijf was opgeblazen en alsof hij dagen niet geslapen of gedoucht had. En alsof hij die zware koffer op wieltjes niet meer mee zou kunnen trekken en zeker niet op zou kunnen tillen naar de woonruimte die het meisje achter de balie van het makelaarskantoor hem toe zou wijzen.
    ‘O, tussen een kamer en een appartement in. Dat noemen we een studio, meneer,’ zei ze berispend, terwijl ze naar het computerscherm tuurde.
    Een studio, dat klonk gewichtig. Zo’n gewicht wilde hij eigenlijk niet aan zijn ballingschap geven.
    ‘Wanneer zou u het willen betrekken?’
    ‘Nu meteen, als het kan.’
    Ze bleef naar het scherm staren: ‘Gemeubileerd, neem ik aan,’ zei ze half in zichzelf. Het was geen drukke tijd, hij had onderweg overal ‘Zimmer Frei’-bordjes gezien, sommige voor zeventien euro per nacht, inclusief ontbijt.
    Ze liet hem zijn naam spellen. Badal, voorletter H. Ze doorzocht de computerfiles met aangeboden woonruimte en vond een studio voor 690 euro per maand. Dat was meer dan twee tientjes per dag, rekende hij snel uit. Maar dit was geen Zimmer met ontbijt, dit was een studio.”

Anil Ramdas ( Paramaribo, 16 februari 1958)

De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook alle tags voor Ingmar Heytze op dit blog.

Mission statement

Klein en geslepen wil ik leven,
een moerasplant die slechts groeit
op weinig licht en zieke lucht.

Ik wens geen verantwoordelijk werk
maar wel kantines vol kroketten
die mij statig uit doen dijen.

En koffie. Liters slappe koffie
tot ik bleek zie als een vis
en nodig op vakantie moet.

Ik wil een alg zijn,
even onbekend als onbekeken
traag vergroeien met bureau en stoel.

Solliciteren

Nog nooit zo tergend opgegeten
als tijdens dit gesprek
door een driedelige gedaste bidsprinkhaan.

Woorden stuiten op tafel, knikkers vallen
op een glasplaat. Hij neemt slokken
van mijn levensloop en boert onaangedaan.

Hij rolt mij in. Hij steekt mij aan
en rookt mij op. Dan mag ik gaan.

Later belt men mijn stoffelijk overschot.
Ik heb de baan.

Gulliver in Amsterdam

Ik kwam om reuzen te aanschouwen en vond dwergen.
Dwergen aan de bar, dwergen in de boekenkasten,
dergen met een praatprogramma,
dwergen zwervend door de hal.

En nergens kon je dansen want de vloeren stonden vol
met dwergen, springend in de sneeuw die stroomde
uit hun binnenzakjes. Met wilde, wijde oogjes
vierden ze kleingeestig feest.

Dwergen klommen op elkaar, zwaaiden met hun handjes
en piepten later in hun krantjes dat het prachtig was geweest.

Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)

De Schotse schrijver Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Matter

“A light breeze produced a dry rattling sound from some nearby bushes.  It lifted delicate little veils of dust from a few sandy patches nearby and shifted a lock of dark hair across the forehead of the woman sitting on the wood and canvas camp chair which was perched, not quite level, on a patch of bare rock near the edge of a low ridge looking out over the scrub and sand of the desert.  In the distance, trembling through the heat haze, was the straight line of the road.  Some scrawny trees, few taller than one man standing on another’s shoulders, marked the course of the dusty highway.  Further away, tens of kilometres beyond the road, a line of dark, jagged mountains shimmered in the baking air.

By most human standards the woman was tall, slim and well muscled.  Her hair was short and straight and dark and her skin was the colour of pale agate.  There was nobody of her specific kind within several thousand light years of where she sat, though if there had been they might have said that she was somewhere between being a young woman and one at the very start of middle age.  They would, however, have thought she looked somewhat short and bulky.  She was dressed in a pair of wide, loose-fitting pants and a thin, cool-looking jacket, both the same shade as the sand.  She wore a wide black hat to shade her from the late morning sun, which showed as a harsh white point high in the cloudless, pale green sky.“

Iain Banks (Dunfermline, 16 februari 1954)

De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook alle tags voor Iris Kammerer op dit blog.

Uit: Wolf und Adler

„Gaius Cornelius Cinna näherte sich mit forschen Schritten dem Raum, zu dem ein hochnäsiger Tribun ihn geschickt hatte, nachdem er sich wie befohlen im Stabsgebäude des Legionslagers von Mogontiacum eingestellt hatte. Gedämpft drang eine helle Stimme auf den Gang, überschlug sich vor Zorn, als er die von zwei Wachtposten flankierte Tür erreichte. Einer der Soldaten öffnete ihm, Cinna trat ein, und der laute Redeschwall brach ab. Klirrend prallte etwas gegen die Wand dicht neben der Tür. Cinna zuckte zusammen, Tropfen sprühten ihm ins Gesicht. Scheppernd rollte ein zerbeulter Silberbecher vor seine Füße. Er blickte an sich herab, die weiße Tunica mit dem schmalen Purpurstreifen war gesprenkelt von gelblichen Spritzern, und ein dünner Geruch nach Wein stieg ihm in die Nase.
Erbost warf er den Kopf hoch, sah eine stattliche Anzahl hoher Offiziere rings um einen Tisch versammelt, hinter dem ein junger Mann stand, den Arm, der den Becher geschleudert hatte, noch immer erhoben. Alle waren verstummt, nur hier und da ertönte unterdrücktes Lachen.“

Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Alfred Kolleritsch werd geboren op 16 februari 1931 in Brunnsee, Südsteiermark. Zie ook alle tags voor Alfred Kollertitsch op dit blog.

Anblick

Du am Nebentisch, das Haar
fiel dir so schwarz,
daß die dunklen Augen
sich erhellten.

So leichthin hervorgetreten,
warst du schön, rissen
deine Zähne uns zu dir,
das Spiel.

Auferstanden in den Blicken,
zeigtest du allzuviel,
stritten die Wünsche im Nachbild.

Geheimsprache für H.C.

Wie immer, du warst die Nähe

der Poesie, der Flug

der Wörter ins Weite.

Gewahrend und sanft

ist der Meister der Formen

für die Jüngeren der Jüngere.

Alfred Kolleritsch (Brunnsee, 16 februari 1931)



Zie voor nog meer schrijvers van de 16e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

16-02-2012 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Israëlische schrijver Aharon Appelfeld werd geboren op 16 februari 1932 in Sadhora in de Oekraïne. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Until the Dawn's Light

„They moved from train to train, sped past little stations, stopped at level crossings, and set out again with a rush across broad, flat expanses. It all transpired quickly and with frightening precision, as though they were no longer their own masters but in the hands of the railways, which treated them mercifully and moved them from place to place, almost without pain.
Otto was already four, and his mother regarded him as a big boy. She spoke to him and explained things to him that he certainly couldn’t understand. Her long and convoluted sentences perplexed him, but Blanca was sure he grasped her intention, and she would go on and burden him with more words. True, Otto asked pertinent questions, not because he understood what was happening, but because he was frightfully logical. Blanca, who was proud of his consistent thinking, was afraid now that he would trip her up. To distract him, she told him about things that never were, toyed with his limited memory, and promised him that before long they would get to a magical place.
“Where are we going, Mama?” he kept asking.
“To the north.”
“Is it far from here?”
“Not very.”
“Is the north in the country or in the city?”
“The north is up above, my dear.”
In her heart she knew she mustn’t lie; the boy was sensitive to contradictions. Still, she deceived him, distracted him, and concealed information. Even worse: she made him promises she couldn’t keep. Thus she became the accomplice of the speeding trains: together they confused him.“
 

Aharon Appelfeld (Sadhora, 16 februari 1932)

De Nederlandse schrijfster Annie van Gansewinkel werd geboren in Weert op 16 februari 1954. Zie ook alle tags voor Annie van Gansewinkel op dit blog.

Uit: De helft van de route

„Het reisverhaal van de debutant naar de tropen lijkt bijna onvermijdelijk te moeten beginnen met de klamme deken die je al op het vliegveld omhult.
Mijn reisverhaal begint met de koude douche in Nederland waar ik enkele dagen eerder in Ivoorkust nog naar snakte. Tussen vertrek in Abidjan op 5 januari en aankomst op Schiphol op 6 januari ligt dertig graden: cold turkey.
De koude douche is Nederland, vrieskou, werk, kilte.
Het ligt niet aan de nieuwe collega's, die maandagochtend op 8 januari. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam. Ze doen gewoon hun werk zoals ze dat altijd doen. Redactieoverleg om negen uur en voor het eerst ben ik er bij.
Onder tl-licht aan postformica vergadertafels wordt het landbouwblad voor de komende week gepland. Veel gaat inhoudelijk toch al langs me heen, maar ik ben nu helemaal terecht gekomen in een andere wereld. De mogelijke doorbraak in de bestrijding van aardappelvijand nummer 1: phytophtera en de dramatische prijsval van de nuka's. Ik voel me zelf een nuchter kalf. Volkomen gespeend van de moederlijke warmte. Terug in de werkelijkheid. Met beide voeten terug in de Hollandse klei.
Ik denk aan de woorden die ik tijdens de reis meermalen heb gehoord bij een afscheid. "Je vais vous donner la moitié de la route": Ik zal u de helft van de route wijzen. De andere helft is de terugweg, gezien vanuit de spreker. Hij bedoelt daarmee impliciet dat je terug moet komen.“

Annie van Gansewinkel ( Weert, 16 februari 1954)

De Amerikaanse schrijver Richard Ford werd geboren op 16 februari 1944 in Jackson, Missisippi. Zie ook alle tags voor Richard Ford op dit blog.

Uit: The Lay of the Land

„Sponsor conversations address just such problems, often focusing on the debilitating effects of ill-advised impulse purchases or bad decisions regarding property or personal services. As a realtor, I know a lot about these things. Another example would be how do you approach your Dutch housekeeper, Bettina, who's stopped cleaning altogether and begun sitting in the kitchen all day drinking coffee, smoking, watching TV and talking on the telephone long-distance, but you can't figure out how to get her on track, or worst case, send her packing. Sponsor advice would be what a friend would say: Get rid of the boat, or else take some private lessons at the yacht club next spring; probably nothing's all that wrong with it for the time being — these things are built to last. Or I'll write out a brief speech for the Sponsoree to deliver to Bettina or leave in the kitchen, which, along with a healthy check, will send her on her way without fuss. She's probably illegal and unhappy herself.

Anybody with a feet-on-the-ground idea of what makes sense in the world can offer advice like this. Yet it's surprising the number of people who have no friends they can ask sound advice from, and no capacity to trust themselves. Things go on driving them crazy even though the solution's usually as easy as tightening a lug nut.

The Sponsor theory is: We offer other humans the chance to be human; to seek and also to find. No donations (or questions) asked.“

Richard Ford (Jackson, 16 februari 1944)

De Duitse dichter en schrijver Karl Otto Mühl werd geboren op 16 februari 1923 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Stehcafé, Geschichten vom Sonntag und anderen Tagen

„Ich parke den Wagen, trotte los und begegne noch weiteren Menschen.
Ein Afrikaner, gefolgt von einer kleinen, klug aussehenden, bebrillten Frau, vielleicht eine Lehrerin, joggt an mir vorüber; kleine Gruppen von Frauen, nicht mehr ganz jung, aber so immer öfter zu sehen, walken mit ihren Stöcken eilig heran; einzelne Väter rennen vorbei, sie schieben dreirädrige Kinderwagen, die geländegängig sind. Männerblicke folgen niedlichen Radfahrerinnen, die von Begleithunden beschützt werden.
Und dann kommt der ersehnte Augenblick. Ich finde die kleine Bäckerei, die am Sonntagmorgen geöffnet hat, bekomme einen Pott Kaffee und ein belegtes Brötchen. Ich schlürfe gierig meinen Kaffee. Draußen ist es windig, aber auch sonnig zwischen weißen, rasch segelnden Wolken.
Aus knapper Entfernung sehe ich, wie der Wind die Bäume im Wald beutelt.
Zwischendurch kommt ein laut schreiender alter Mann herein: Er sei Rentner, habe darum keine Zeit, ob seine Frau da wäre, nein, dann müsse sie ihre Brötchen selber holen, Tschüss. Es ist lustig gemeint, wirkt jedoch ziemlich wichtigtuerisch.
Junge Männer und Mädchen in Gauloises-Sonntagskleidung kommen herein, kaufen Brötchen, abgelöst von einem gepflegten Mädchen, süß aussehend, süß plappernd.
Nacheinander zwei etwa achtjährige Jungen, festen Schrittes, offenen Blickes, präzise bestellend, bitte, danke, stimmt genau, Tschüss und einen schönen Sonntag. Mir bleibt der Mund offen stehen. Das hätte ich als Junge nicht gekonnt.
Wo wird man so gemacht? Ich will zurück, noch mal an den Anfang, auch so werden.“

Karl Otto Mühl (Nürnberg, 16 februari 1923)

De Duitse schrijfster en journaliste Wiebke Lorenz werd geboren op 16 februari 1972 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Wiebke Lorenz op dit blog.

Uit: Allerliebste Schwester 

„So wird ihr Leben nun also sein. Jeden Tag. Bis ans Ende. Sie steht am Schlafzimmerfenster und sieht, wie Tobias den silbernen BMW-Geländewagen unten in der Auffahrt direkt hinter ihrem schwarzen Mini parkt. Den X5 hatten sie im Frühjahr gekauft und seinen Porsche dafür in Zahlung gegeben. An einem der ersten warmen Tage Anfang März, als sie bereits im vierten

Monat schwanger war.

Jetzt schimmert die Metallic-Lackierung des Autos im matten Licht der Oktobersonne, refl ektiert ein paar Strahlen und blendet sie, einen kurzen Moment ist sie wie blind. Tobias steigt aus, geht um den Wagen herum zur hinteren Tür auf der Beifahrerseite. Gedankenverloren streicht sie über ihren fl achen Bauch, reibt ihn stärker, so lange, bis sich die Haut unter ihrem T-Shirt erwärmt.

Tobias öffnet die Tür, beugt sich ins Auto und löst den Gurt vom Maxi Cosi, in dem der kleine Lukas

schläft. Selbst vom Fenster aus kann sie sehen, wie ihr knapp zwei Monate alter Sohn zuckt und hektisch an seinem Schnuller nuckelt, als würde er träumen. Jetzt ist ihre Haut ganz heiß, sie pulsiert, ihr Körper kribbelt, als wäre sie aus einer Wanne mit eiskaltem Wasser aufgetaucht. Seltsam leicht fühlt sie sich, schwerelos, als würde sie jeden Moment forttreiben.“

Wiebke Lorenz (Düsseldorf, 16 februari 1972)

De Russische dichter, schrijver, criticus, vertaler en filosoof Vyacheslav Ivanovich Ivanov werd geboren op 16 februari 1866 in Moskou. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Poets Of Spirit

The snow is clothed in dawn

In the high desert,

We are oaths of Eternity

In the azure of Beauty.

We are splashes of scarlet foam

On the pallor of the seas.

Renounce your earthly chains

To sit among the kings!

Don't imagine we are dissolving in the sky,

Cut off from the earth: -

A holy path leads

Beyond the clouds into dreams.

Vyacheslav Ivanov (16 februari 1866 - 16 juli 1949)

Portret door Konstantin Yuon, 1920

16-02-2012 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, journalist, pamfletschrijver, kunstcriticus en toneelschrijver Octave Henri Marie Mirbeau werd geboren in Trévières (Calvados) op 16 februari 1848. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010  en ook mijn blog van 16 februari 2011.

Uit: Le Calvaire

„Je suis né, un soir d’octobre, à Saint-Michel-les-Hêtres, petit bourg du département de l’Orne, et je fus aussitôt baptisé aux noms de Jean-François-Marie Mintié. Pour fêter, comme il convenait, cette entrée dans le monde, mon parrain, qui était mon oncle, distribua beaucoup de bonbons, jeta beaucoup de sous et de liards aux gamins du pays, réunis sur les marches de l’église. L’un d’eux, en se battant avec ses camarades, tomba sur le coupant d’une pierre, si malheureusement qu’il se fendit le crâne et mourut le lendemain. Quant à mon oncle, rentré chez lui, il prit la fièvre typhoïde et trépassa quelques semaines après. Ma bonne, la vieille Marie, m’a souvent conté ces incidents, avec orgueil et admiration.

Saint-Michel-les-Hêtres est situé à l’orée d’une grande forêt de l’État, la forêt de Tourouvre. Bien qu’il compte quinze cents habitants, il ne fait pas plus de bruit que n’en font, dans la campagne, par une calme journée, les arbres, les herbes et les blés. Une futaie de hêtres géants, qui s’empourprent à l’automne, l’abrite contre les vents du Nord, et les maisons, aux toits de tuile, vont, descendant la pente du coteau, gagner la vallée large et toujours verte, où l’on voit errer les bœufs, par troupeaux. La rivière d’Huisne, brillante sous le soleil, festonne et se tord capricieusement dans les prairies, que séparent l’une de l’autre des rangées de hauts peupliers. De pauvres tanneries, de petits moulins s’échelonnent sur son cours, clairs, parmi les bouquets d’aulnes. De l’autre côté de la vallée, ce sont les champs, avec les lignes géométriques de leurs haies et leurs pommiers qui vagabondent. L’horizon s’égaie de petites fermes roses, de petits villages qu’on aperçoit, de-ci, de-là, à travers des verdures presque noires. En toutes saisons, dans le ciel, à cause de la proximité de la forêt, vont et viennent les corbeaux et les choucas au bec jaune.“

Octave Mirbeau (16 februari 1848 - 16 februari 1917)

De Duitse dichter en schrijver Joseph Victor von Scheffel werd geboren op 16 februari 1826 in Karlsruhe. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.
 

Eine traurige Geschichte

Ein Hering liebt' eine Auster

Im kühlen Meeresgrund;

Es war sein Dichten und Trachten

Ein Kuß von ihren Mund.

Die Auster, die war spröde,

Sie blieb in ihrem Haus;

Ob der Hering sang und seufzte,

Sie schaute nicht heraus.

Nur  eines Tags erschloß sie

Ihr duftig Schalenpaar;

Sie wollte im Meeresspiegel

Beschauen ihr Antlitz klar.

Schnell kam der Hering geschwommen,

Streckt seinen Kopf herein

Und dacht' an einem Kuße

In Ehren sich zu freun!

O Harung, armer Harung,

Wie schwer bist du blamiert!

- Sie schloß in Wut die Schalen,

Da war er guillotiniert.

Jetzt schwamm sein toter Leichnam

Wehmütig im grünen Meer

Und dachte: "In meinem Leben

Lieb' ich keine Auster mehr!"

Joseph von Scheffel (16 februari 1826 – 9 april 1886)

Monument in Bad Säckingen

De Italiaanse schrijver Luigi Meneghello werd geboren op 16 februari 1922 in Malo. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en mijn blog van 16 februari 2010.

Uit: Deliver Us

   „ On the Vernacular

     We'd laugh with the servant girls:

     Bianco rosso e verde

     color delle tre merde

     color dei panezèi

     la caca dei putèi.

     White, red and green

     the color of the tree turds

     diaper-color, like

     baby shit.

     This wasn't meant as a criticism of the tricolored national flag, not at all.  The flag was run up on Aunt Lena's balcony, it was described in "Thoughts" at school.  The three turds were lined up in the garden under the Count's wall, as shiny as paint, big flies buzzing around them, and Colomba came and tossed a wet diaper over them and mixed the colors together into a yellowish mess.

White, red, and green was just a phrase in Italian; all the rest was its counterpart in dialect.  But there was a polemical side to all of this: we sensed that dialect gave immediate, almost automatic access to a sphere of reality that for some reason adults wanted to contain and control.“

Luigi Meneghello (16 februari 1922 – 26 juni 2007)

De Russische schrijver Nikolaj Semjonovitsj Leskov werd geboren in Orjol op 16 februari 1831. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en mijn blog van 16 februari 2010.

Uit: The Steel Flea  (Vertaald door Isabel F. Hapgood) 

“WHEN the Emperor Alexander Pavlovitch had finished the Congress of Vienna he took a fancy to

travel all over Europe and view the  marvels of the different realms. He  journeyed through all lands, and everywhere, by reason of his amiability, he always held the most internecined discussions with all men, and all amazed  him by one means or another and  sought to incline him to their side. But

he had a Cossack of the Don, named  Platoff, attached to his personal service, who did not like this inclination,  and, being homesick for his own hearth-stone, he constantly sought to lure the  Emperor to his home.

So, as soon as Platoff perceived that the Emperor took a deep interest in  any foreign thing and all his suite held  their peace, he began to say immediately: "Thus and so, and we- have the  same thing of our own at home, not  a whit worse," — and then he would  turn him aside in one way or another.

The English people were aware of  this, and had prepared various cunning  devices against the Emperor's arrival,  to the end that they might captivate  him with foreign things, and in many  cases they attained their obje<fl, especially in the great assemblies where  Platoff could not express himself perfectly in French ; but he did not mind  that over-much because he was a married man, and regarded all French conversation as mere emptiness, unworthy  of his imagination.

But when the English began to invite the Emperor to all their arsenals,  armories, shops, and soap-sawing factories, in order to demonstrate their superiority over us in all things, Platoff said to himself: " Come, there has  been enough of this sort of thing. Up to  this point I have endured in patience,  but beyond this 't is impossible. I may  manage to say the right thing or I may  not, but I won't betray my own people."

Nikolaj Leskov (16 februari 1831 - 5 maart 1895)

In 1860

De Vlaamse dichter Hubert van Herreweghen werd geboren in Pamel op 16 februari 1920. Zie ook alle tags voor Hubert van Herreweghen op dit blog.

Er is een hemel...

Er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Ik die mijn leven heb gemeten,
zijn diepte hoogte lengte breedte,
zijn zorg, zijn dagelijks gekwel,
niets weet ik dan wat ik geweten
altijd en 'k weet het al te wel:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Al kan ik het een uur vergeten
bij haar zachte lijf, bij wijn en spel,
in Brabant in een bos gezeten,
hij die ik voed onder mijn vel
met adem, gulzige drank en eten,
de dood, zijn etter in 't gezwel,
krijzelt en maant: niets is van tel
dan wat gij altijd hebt geweten:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.

Hubert van Herreweghen (Pamel, 16 februari 1920)

De Franse dichteres en schrijfster Marie Noël werd geboren op 16 februari 1883 in Auxerre. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010 en ook mijn blog van 16 februari 2011.

La Morte et ses mains tristes

La Morte et ses mains tristes
Arrive au Paradis.
 
« D’où reviens-tu, ma fille,
Si pâle en plein midi ?
 
— Je reviens de la terre
Où j’avais un pays,
 
De la saison nouvelle
Où j’avais un ami.
 
Il m’a donné trois roses
Mais jamais un épi.
 
Avant la fleur déclose,
Avant le blé mûri,
 
Hier il m’a trahie.
J’en suis morte aujourd’hui.
 
— Ne pleure plus, ma fille
Le temps en est fini.
 
Nous enverrons sur terre
Un ange en ton pays,
 
Quérir ton ami traître,
Le ramener ici.
 
— N’en faites rien, mon Père
La terre laissez-lui.
 
Sa belle y est plus belle
Que belle je ne suis,
 
Las ! et faudra, s’il pleure
Sans elle jour et nuit
 
Que de nouveau je meure
D’en avoir trop souci. »

Marie Noël (16 februari 1883 – 23 december 1967)

16-02-2012 om 18:08 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijfster Chrystine Brouillet werd geboren op 15 februari 1958 in Loretteville, Quebec. Zie ook alle tags voor Chrystine Brouillet op dit blog.

Uit: Chère voisine

„Louise était déjà réveillée quand le réveil sonna. Puisque c'était lundi. Le lundi, le mercredi, le jeudi, le vendredi et le dimanche, ses chats la réveillaient vers six heures et demie. Juste avant la sonnerie. Les chats devaient probablement la réveiller les autres jours, mais elle se rendormait aussitôt sachant qu'elle n'allait pas travailler. C'était agréable comme première sensation dans une journée que la caresse d'une patte de velours sur sa joue; Mozart s'étirait, s'étirait sur le bord du lit, lui touchait le visage ou le bras. Louise laissait souvent pendre un bras hors des couvertures. Le chat s'exécutait sous l'oeil attentif de Tia Maria ou Rose ou Minette; elle n'avait pas encore choisi définitivement le nom de la chatte. Ils miaulaient en choeur. Leur maîtresse se levait, trébuchait souvent sur le tapis ou sur le téléphone, se dirigeait au radar dans la cuisine où, même si l'odeur l'écoeurait, elle ouvrait une boîte de nourriture pour chats. Au moins, à Noël, elle avait reçu en cadeau un ouvre-boîte électrique, c'était moins déprimant que de se battre avec un ouvre-boîte manuel qui n'ouvrait même pas tout compte fait. Elle écartait les chats du bout de ses pieds nus; le même drame avait lieu chaque matin, ils se précipitaient comme si ça faisait vingt-cinq mille jours qu'ils n'avaient pas mangé. C'était assez impatientant. Puis Louise allait se recoucher dix minutes. Jouissant et désespérant à la fois de ces derniers instants de som­meil. Pas de vrai sommeil, de rêve plutôt. Il faisait tou­jours beau dans ses rêves.“

Chrystine Brouillet (Loretteville, 15 februari 1958)

De Duitse dichter en schrijver Hans Kruppa werd geboren op 15 februari 1952 in Marl. Zie ook alle tags voor Hans Kruppa op dit blog.

Im Mondlicht

Wir gingen langsam
im Mondlicht über die Hügel.
Das Rauschen des Meeres
drang zu uns hinauf,
der prächtige Sternenhimmel
verzauberte unsere Schritte,
die Sommerluft duftete
nach purem Leben.

Ich habe dir nicht gesagt,
daß ich mich
wie neugeboren fühlte,
daß ich glücklich war.
Ich habe geschwiegen
und ich werde immer schweigen,
wenn ich an diese Nacht denke.

Ich werde die Augen schließen,
das Zirpen der Grillen hören
und deine Hand in meiner fühlen.

Flüsternde Blätter

Schattenspendender Baum,
schmeichelndes Sonnenlicht.
Blätter flüstern im Wind,
versprechen magische Abende
in Räumen, wo die Phantasie
die Wirklichkeit verführt.
Und die Zeit löst sich auf
in der Tiefe unsres Lächelns.

Hans Kruppa (Marl, 15 februari 1952)

De Amerikaanse wetenschapper en schrijver Douglas Richard Hofstadter werd geboren op 15 februari 1945 in New York. Zie ook mijn blog van 15 februari 2008 en ook mijn blog van 15 februari 2010 en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: Metamagical Themas: Questing for the Essence of Mind and Pattern

„On self-reference

Before going further, I should explain the term “self-reference.”

Self-reference is ubiquitous. It happens every time any one says “I” or “me” or “word” or “speak” or “mouth”. It happens every time a newspaper prints a story about reporters, every time someone writes a book about writing, designs a book about book design, makes a movie about movies, or writes an article about self-reference. Many systems have the capability to represent or refer to themselves somehow, to designate themselves (or elements of themselves) within the system of their own symbolism. Whenever this happens, it is an instance of self-reference.

Self-reference is often erroneously taken to be synonymous with paradox. This notion probably stems from the most famous example of a self-referential sentence: the Epimenides paradox. Epimenides the Cretan said, “All Cretans are liars.” I suppose no one today knows whether he said it in ignorance of its self-undermining quality or for that very reason. In any case, two of its relatives, the sentences “I am lying” and “This sentence is false”, have come to be known as the Epimenides paradox or the liar paradox. Both sentences are absolutely sell-destructive little gems and have given self-reference a bad name down through the centuries. When people speak of the evils of self-reference, they are certainly overlooking the fact that not every use of the pronoun “I” leads to paradox.“

Douglas Hofstadter (New York, 15 februari 1945)

De Duitse schrijfster, critica en presentatrice Elke Heidenreich werd geboren op 15 februari 1943 in Korbach. Zie ook mijn blog van 15 februari 2009 en ook mijn blog van 15 februari 2010  en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: Mit oder ohne Knochen?

„Oft versteh ich se nich, de Welt. Früher konntich immer alles sofort erklären, aber datt läßt auch nach, Sie, seit einige Zeit binnich richtich mit mein Latein am Ende, un ich sach Ihn’ eins: wenn Else Stratmann schon de Welt nich mehr versteht, dann doch SIE ers recht nich, da machense

sich ma nix vor. Kuckense, dies Schernobill zum Beispiel, nä. Watt sollich da noch groß zu sagen? In zwanzich Jahre kippen wer alle wegen Krebs ausse Socken, un dann willet widder keiner gewesen sein, un der Strauß sacht, wir könn ja ganix dafür, wär ma widder tüpisch der Russe, un der

machtatt auch bloß, damit wer hier de rotgrüne Koalition kriegen, un da wär dem Russe, so wie er den Russe kennt, un er würde den kennen, da wär dem aunnoch en zweites Schernobill recht.

Da muß man auch ersma drauf komm.

Humor hatter ja, der Mann, der Störfaktor, der GAU aus Bayern, der. Er waatet bloß noch, sachter, datt bei de Demos in Wackersdorf un Brockdorf, datta de Albanier mitmaschieren.

Un der Verband vonne Kernkraftbefürworter sacht, also datt wär richtich furchba, watt mitties Thema

gezz fürne Pollitisierung stattgefunden hätte – ja, Pech, nä, sonz wär Schernobill auffe Seite «Buntes aus alle Welt» erschienen.

Auch wegen den Kardinal Höffner versteh ich die Welt nich mehr. Der is plötzlich gegen Atom! Also, datt heißt, er is fürm ungeborenen Leben, datt warer als Kirche ja immer, nä, aber seit Schernobill weißer, dattie Strahlen datt ungeborene Leben schädigen, un datt daaf natürlich nich sein, un nu isser dagegen … ich seh schon, dattie CDU noch de treusten Wähler verliert, wenn der Höffner gezz auch

bei Wackersdorf mitzieht, dann giltet nachher noch als Prozession un nich als Demonstration, untie Pollezei daaf nix machen, wär ja zu schön!“

Elke Heidenreich (Korbach,  15 februari 1943)

De Griekse schrijver en zakenman Demetrius Vikelas, ook bekend als Bikelas  werd geboren in Ermoupoli op 15 februari 1835. Zie ook mijn blog van 15 februari 2010 en ook mijn blog van 15 februari 2011.

Uit: The Plain Sister  (Vertaald door L.E. Opdycke)

„The night before poor Mr. Plateas had been reading "The Bell" of the poet of Leucadia,--that pathetic picture of the enamored young sailor, who, on returning to his village, throws himself into the sea to reach more speedily the shore, where he hears the tolling knell and sees the funeral procession of his beloved, and as he buffets the waves is devoured by the monster of the deep. The poetical description of this catastrophe had so affected him that he afterwards attributed his misadventure to the influence of the poet's verses. If he had not read "The Bell" that night, he would not have mistaken for a shark the urchin that swam under him, for it was not the first time that mischievous boys had amused themselves by plunging under the professor's broad shoulders; but he had never been frightened before, while to-day this poetic recollection nearly cost him his life.

Fortunately Mr. Liakos was taking his bath near by, and when he saw the professor disappear in that extraordinary fashion, and the circles widening on the surface, he at once understood what had happened.

Swimming rapidly to the spot, he dived down, managed to grasp the drowning man, dragged him to the surface, and brought him ashore unconscious. Thanks to these prompt measures, Mr. Plateas came to himself,--with great difficulty, it is true, but he finally did come to himself; and there on the shore of the sea he made a double vow: never again to go into the water, and never to forget that he owed his life to Mr. Liakos.“

Demetrius Vikelas (15 februari 1835 – 20 juli 1908)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e februari ook mijn vorige blog vanvandaag.

15-02-2012 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Turkmeens / Russische schrijfster, dissidente en kinderarts Jelena Georgievna Bonner werd geboren in Merv op 15 februari 1923. Zie ook mijn blog van 15 februari 2010  en ook mijn blog van 15 februari 2011.