De Australische dichteres en schrijfster Oodgeroo Noonuccal (eig. Kathleen Jean Mary Ruska) werd geboren op 3 november 1920 in Minjerribah (Stradbroke Island) in Moreton Bay. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor Oodgeroo Noonuccal op dit blog.

Namatjira

Aboriginal man, you walked with pride,

And painted with joy the countryside.

Original man, your fame grew fast,

Men pointed you out as you went past.

But vain the honour and tributes paid

For you strangled in rules the white man made:

You broke no law of the your own wild clan

Which says, “Share all with your fellow-man.”

What did their loud acclaim avail

Who gave you honour, then gave you jail?

Namatjira, they boomed your art,

They called you genius, then broke your heart.

The Bunyip

You keep quiet now, little fella,

You want big-big Bunyip get you?

You look out, no good this place.

You see that waterhole over there?

He Gooboora, Silent Pool.

Suppose-it you go close up one time

Big fella woor, he wait there,

Big fella Bunyip sit down there,

In Silent Pool many bones down there.

He come up when it is dark,

He belong the big dark, that one.

Don’t go away from camp fire, you,

Better you curl up in the gunya.

Go to sleep now, little fella,

Tonight he hungry, hear him roar,

He frighten us, the terrible woor,

He the secret thing, he Fear,

He something we don’t know.

Go to sleep now, little fella.

Curl up with the yella dingo.

Oodgeroo Noonuccal (3 November 1920—16 September 1993)

Cover 

De Duitse schrijver en essayist Dieter Wellershoff werd geboren op 3 november 1925 in Neuss. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor Dieter Wellershoff op dit blog.

Uit: Der Himmel ist kein Ort

»Wir passen eben nicht zusammen.« Das war ihr Angebot gewesen, die Trennung als eine vernünftige und notwendige gemeinsame Entscheidung zu betrachten. Aber es hatte auch andere Töne gegeben: Streit und kurze Versöhnungen und nicht mehr gutzumachende Worte.

Für ihn war die Trennung ein Schock, auch wenn er sich sagte, dass damit nicht allein seine Person gemeint war, sondern alles, was er für Claudia repräsentierte: das Leben auf dem Land, in einer Ortschaft, die ein nach allen Seiten ausgewuchertes Dorf, aber eben keine Stadt war, und das düstere, heruntergekommene Pfarrhaus, in das er dann allein eingezogen war. Es war ihm schwergefallen, sich einzurichten. Ohne sie fehlte ihm die Phantasie und die Notwendigkeit, um im Haus viel zu verändern und zu verbessern. Wozu? Er kam auch so zurecht. Das Dachgeschoss, in dem ursprünglich die Kinder seines Vorgängers gewohnt hatten, hatte er ganz außer Acht gelassen. In den Räumen mit ihren stockfleckigen Tapeten waren kaputte Möbel und mehrere Kisten voller alter Gemeindeakten abgestellt, die er sichten musste, bevor er das ganze Geschoss entrümpeln ließ, was aus Gründen des Feuerschutzes längst fällig war. Aber da er für die Mansarden keine Verwendung hatte, war er dieser Arbeit bisher aus dem Weg gegangen. Für seine Wohnung im ersten Stock hatte er einige ausrangierte Möbel seines Vorgängers übernommen und sie mit seinen wenigen eigenen Möbeln zusammengestellt.

Es wirkte zufällig und achtlos. Für einen Junggesellen, der Studienzeit, Vikariat und den anschließenden Hilfsdienst noch nicht lange hinter sich hatte, blieb es eine ungewohnt große Wohnung, in der er sich immer noch etwas verloren fühlte. Anfangs hatte er abends einmal in allen Räumen das Licht brennen lassen.“

Dieter Wellershoff (Neuss, 3 november 1925)

De Duitse schrijver, filmmaker en cabaretier Hanns Heinz Ewers werd geboren op 3 november 1871 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor Hanns Heinz Ewers op dit blog.

Uit: Alraune

«Das weisse Haus, in dem Alraune ten Brinken wurde — lange Zeit, ehe sie geboren, ehe sie noch gezeugt ward — dies Haus lag am Rhein.  Ein wenig hinaus aus der Stadt, in der grossen  Villenstrasse, die hinausführt vom alten erzbischöflichen Palast, der heute die Universität hält.  Dort lag es. Und damals bewohnte es der Herr Justizrat Sebastian Gontram.

Man schritt, von der Strasse her, durch den langen hässlichen Garten, der nie einen Gärtner sah.

Man kam zu dem Hause, von dem der Stuck fiel,  suchte nach einer Schelle und fand keine. Man

rief und schrie und es kam niemand. Endlich stiess  man die Türe auf und ging hinein, stieg über die

schmutzige, nie gewaschene Holztreppe. Und irgendeine grosse Katze sprang durch die Dunkelheit.

Oder aber — der grosse Garten lebte von tausend Affen. Das waren die Gontramkinder: Frieda, Philipp, Paulche, Emilche, Jösefche und Wölfchen. Sie waren überall, staken in den Aesten der

Bäume, krochen in tiefen Gruben in der Erde.

Dann die Hunde, zwei freche Spitze und ein Bastardfox. Und dazu der Zwergpinscher des Herrn

Rechtsanwalt Manasse, so ein Ding, wie eine braune Quittenwurst, kugelrund, kaum grösser wie eine Hand. Cyklop hiess er.

Und alles lärmte und schrie. Wölfchen, kaum ein Jahr alt, lag im Kinderwagen und brüllte, hoch, hartnäckig, stundenlang. Nur Cyklop konnte diesen Rekord halten, er kläffte, heiser und zerbrochen, unaufhörlich. Rührte sich nicht vom Platze, wie Wölfchen, schrie nur, heulte nur.

Die Gontrambuben rasten durch die Büsche, spät am Nachmittage. Frieda, die älteste, sollte  aufpassen; achtgeben, dass die Brüder artig seien. Aber sie dachte: sie sind artig. Und sie sass hin-

ten, in der zerfallenen Hollunderlaube, mit ihrer Freundin, der kleinen Prinzessin Wolkonski. Die

beiden schwatzten und stritten sich, meinten, dass sie nun bald vierzehn Jahre alt würden und dann

wohl heiraten könnten. Oder wenigstens könnte man einen Liebhaber haben. Aber sie waren fromm alle beide und beschlossen, noch ein wenig zu warten, vierzehn Tage noch, bis nach der ersten heiligen Kommunion.“

Hanns Heinz Ewers (3 november 1871 – 12 juni 1943)

Filmaffiche uit 1952 voor Alraune 

De Amerikaanse dichter, journalist en jurist William Cullen Bryant werd geboren op 3 november 1794 in Cummington, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor William Cullen Bryant op dit blog.

October

Ay, thou art welcome, heaven's delicious breath!
When woods begin to wear the crimson leaf,
And suns grow meek, and the meek suns grow brief
And the year smiles as it draws near its death.
Wind of the sunny south! oh, still delay
In the gay woods and in the golden air,
Like to a good old age released from care,
Journeying, in long serenity, away.
In such a bright, late quiet, would that I
Might wear out life like thee, 'mid bowers and brooks
And dearer yet, the sunshine of kind looks,
And music of kind voices ever nigh;
And when my last sand twinkled in the glass,
Pass silently from men, as thou dost pass.

November

Yet one smile more, departing, distant sun!
One mellow smile through the soft vapoury air,
Ere, o'er the frozen earth, the loud winds ran,
Or snows are sifted o'er the meadows bare.
One smile on the brown hills and naked trees,
And the dark rocks whose summer wreaths are cast,
And the blue Gentian flower, that, in the breeze,
Nods lonely, of her beauteous race the last.
Yet a few sunny days, in which the bee
Shall murmur by the hedge that skim the way,
The cricket chirp upon the russet lea,
And man delight to linger in thy ray.
Yet one rich smile, and we will try to bear
The piercing winter frost, and winds, and darkened air.

William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878)

Portret door Wyatt Eaton, ca 1878

03-11-2013 om 17:43 geschreven door Romenu  

Bij Allerzielen

Allerseelentag auf dem Hedwigskirchhof door Franz Skarbina, 1896

Am Allerseelentage

"Es kömmt die Stunde, in welcher Alle,
die in den Gräbern sind, die Stimme des Sohnes
Gottes hören werden"

Die Stunde kömmt, wo Tote gehn,
Wo längst vermorschte Augen sehn.
O Stunde, Stunde, größte aller Stunden,
Du bist bei mir und läßt mich nicht,
Ich bin bei dir in strenger Pflicht,
Dir atm' ich auf, dir bluten meine Wunden!

Entsetzlich bist du, und doch wert;
Ja meine ganze Seele kehrt
Zu dir sich, in des Lebens Nacht und Irren
Mein fest Asyl, mein Burggebiet
Zu dem die zähe Hoffnung flieht,
Wenn Angst und Grübeln wie Gespenster irren.

Wüßt' ich es nicht, daß du gewiß
In jener Räume Finsternis
Liegst schlummernd wie ein Embryo verborgen,
Dann möcht' ich schaudernd mein Gesicht
Verbergen vor der Sonne Licht,
Vergehn wie Regenlache vor dem Morgen.

Verkennung nicht treibt mich zu dir;
Mild ist die strengste Stimme mir,
Nimmt meine Heller und gibt Millionen.
Nein, wo mir Unrecht je geschehn,
Da ward mir wohl, da fühlt' ich wehn
Dein leises Atmen durch der Zeit Äonen.

Doch Liebe, Ehre treibt mich fort
Zu dir als meinem letzten Port,
Wo klar mein Grabesinnre wird erscheinen.
Dann auf der rechten Waage mag
Sich türmen meine Schuld und Schmach
Und zitternd nahn mein Kämpfen und mein Weinen.

Vor dir ich sollte Trostes bar
Zergehen wie ein Schatten gar;
Doch anders ist es ohne mein Verschulden.
Zu dir als zu dem höchsten Glück
Wie unbeweglich starrt der Blick,
Und kaum, kaum mag die Zögerung ich dulden.

Doch da sich einmal Hoffnung regt,
So wird die Hand, die sie gelegt
In dieses Busens fabelgleichen Boden,
Sie wird den Keim, der willenlos
Und keinem Übermut entsproß,
Nicht wie ein Unkraut aus dem Grunde roden.

Wenn kömmt die Zeit, wenn niederfällt
Der Flitter, den gelegt die Welt,
Talent und Glück, ums hagere Gerippe:
Da steht der Bettler, schaut ihn an!
Dann ist die Zeit, um Gnade dann
Darf zitternd flehen des Verarmten Lippe.

Dann macht nicht schamrot mich ein Tand,
Dann hat gestellt die rechte Hand
Mich tief und ärmlich, wie ich es verdienet,
Dann trifft mich wie ein Dolchstoß nicht
Hinfort ein Aug' voll Liebeslicht:
Ich bin erniedriget und bin gesühnet.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Burg Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 2^e november ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

02-11-2013 om 14:11 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Désanne van Brederode werd op 2 november 1970 in Utrecht geboren. Zie ook alle tags voor Désanne van Brederode op dit blog.

Uit: Stille zaterdag

“De straat die Sara had willen oversteken, leidde niet naar de overdekte winkelstraat, waar de bakker zat, de supermarkt, de groentezaak. Bovendien had ze haar grote canvas boodschappentas thuisgelaten. Het kon goed zijn dat ze wat verstrooid was geweest. Ze had in geen jaren meer een viergangendiner bereid.
‘Nerveus?’
‘Dat niet. Ik geloof wel dat ze er zin in had. Maar een perfectioniste als zij... Ze was die ochtend al om half zeven opgestaan, om het zilver te poetsen, dat soort dingen. Noem het een inhaalslag.’ Iedereen wist waar de weduwnaar op doelde. Bijna zeven jaar lang was hij huisman geweest, misschien tegen wil en dank, maar toch in elk geval zonder morren. Zijn Sara moest haar roeping kunnen volgen.
In de schoudertas van het slachtoffer waren sleutels gevonden. Van haar fiets, de auto, van het woonhuis aan de rand van het centrum en het tweede huis in Gelderland. Haar portemonnee en paspoort zaten erin, haar rijbewijs, een blikje anijssnoepjes, een opgevouwen zakdoek, een etui met daarin een lippenstift, een poederdoos, een oogpotlood. Verder de boodschappenlijst voor twee paasdagen, een gidsje over wijnen, en een boek met de titel Navolging van de Duitse theoloog en verzetsman Dietrich Bonhoeffer, in een Nederlandse vertaling.
Let wel: geen afscheidsbrief. Om geruchten dat het hier mogelijk een geslaagde zelfmoordpoging betrof de kop in te drukken, werd een paar dagen later in alle artikelen uitvoerig beschreven wat Sara Mijland ten tijde van het ongeluk op haar lichaam droeg. Niets wees erop dat ze met plannen rondliep. In haar jaszak zat alleen een kassabon van de chocolaterie die ze twee dagen eerder had bezocht. Vierhonderd gram paaseitjes, gemengd, en een ‘Luxe Geschenkhaas, wit, pralinevulling’. Bij elkaar opgeteld nog geen twintig euro. Waarom iemand zulke vertrouwelijke informatie had gelekt, werd in weer andere stukken aan de orde gesteld.”

Désanne van Brederode (Utrecht, 2 november 1970)

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Charles Edgar (Eddy) du Perron werd geboren op 2 november 1899 in Jatinegara (West Java). Zie ook mijn blog van 2 november 2010 en eveneens alle tags voor E. du Perron op dit blog.

Uit: Het Land van Herkomst

»Je stelt het bijna als contrast voor zijn Uebermensch en als zodanig ben ik het althans met je eens. Maar het is begrijpelijk dat hij de eersterangsmens niet prediken kon; voor de verloren God moest hij blijkbaar zelf iets ongewoons geven - alsof een eersterangsmens trouwens al niet ongewoon was, ongewoner dan de Ueberfeldwebel die zijn recept altijd in Duitsland heeft opgeleverd. God meteen vervangen door de mens was hèm blijkbaar ook te kras, vandaar dit compromis, dit broertje van de halfgod, - en het geknoei van de anderen daarbovenop.’

Maar wat Wijdenes vooral hindert, is de politieke betekenis in dit alles. Als het tot knoeien komt, is het politieke geknoei altijd het ergste. Hij wordt opeens een verwoed verdediger van de geest. De afschuwelijkheid van deze tijd, volgens hem, is dat ieder behoorlijk mens, of hij het wil of niet, politiek schijnt te denken en te spreken, dat ieder menselijk getuigenis een politieke betekenis krijgt. Men zou haast eindigen met zichzelf te verraden en in duivelsnaam dan maar mee te huilen om een dictatuur, onder voorwaarde dat men daarna met rust gelaten werd, voldoende althans om lak te hebben aan al de specialisten van het staatsbestel. ‘Ik zeg het natuurlijk, zegt hij met een plotselinge humor die zich op zijn puntig gezicht openbaart in een studentikoze brede grijns, omdat ik wel weet dat ik, wat mijzelf betreft, toch nooit behoefte krijg aan sterkere fratsen dan die een dictatuur ook nog wel toelaat...’

‘Maar je protesteert tòch?’

‘Natuurlijk; in laatste instantie verdragen wij intellectuelen het minst van alles wat onze gedachtenvrijheid bedreigt. Ik weet dat ik geen exhibitionist ben en moet zelfs hopen dat de dictatuur mij belet zoiets te worden. Ik weet, of vermoed, dat ik anarchistische vrijheid nooit verlangen zal om burengerucht te maken na 11 uur. Ik ben geen anarchist en jij evenmin, omdat we ons al geen ogenblik kunnen voorstellen dat wij in de anarchie zouden kunnen leven; wij hebben ook daarvoor niet genoeg de middelen meer van de volmaakte bosjesman. Maar we verdragen niet dat een paar vlerken die we alleen kunnen verachten om hun ideologische prestaties ons met de knuppel in de hand gaan voorschrijven wat we denken moeten. En dus, opeens, in deze tijd van politieke hoogspanning - jaja - merken we dat we verwoed anti-nazi zijn, dat we liever alles willen dan een fascistische Nietzsche-vervalsing.’

E. du Perron (2 november 1899 – 14 mei 1940)

Portret in brons door  Sylvia Willink-Quiël

De Nederlandse dichter en vertaler Kees van den Heuvel werd geboren op 2 november 1960 in Mill. Zie ook mijn blog van 2 november 2010 en eveneens alle tags voor Kees van den Heuvel op dit blog.

Sporen

Daar stapt hij in, de jongen van mijn dromen,

Ik zeg: ‘De reis wordt leuker dan ik dacht’

Hij haalt verbaasd zijn schouders op en lacht

Inmiddels is de trein op gang gekomen

Zijn schoonheid is een bron van inspiratie

De dichter in me gaat op avontuur

Ik noem hem ‘prins’ en ‘drager van het vuur’

Ik roem zijn charme, prijs op rijm zijn gratie

Hij krijgt niet eens de kans te protesteren

Ik dicht: ‘Je ogen glanzen glinsterzwart’

Hij schudt bedeesd het hoofd maar ik volhard:

‘Zelfs Eros wekte nimmer zo’n begeren’

De trein remt af; hij komt nu overeind

Hij stamelt :’Ne te entiendo’ en verdwijnt.

Billet-doux

O lief, het leven zonder jou is hard

Ik ben al zeven weken lang van slag

Ik mis je ieder uur van elke dag

En dan de nacht: zo bitterkoud en zwart.

Verloren is de tijd van drinkgelag

Musea, films, roulette, golf, biljart,

Romantisch uit gaan eten à la carte

Of weekends weg (Oostende, Echternach)

Ach, kom terug, ik wil weer blijde dagen

Ik wil opnieuw op Ameland verdwalen

En samen duiven van de Dam verjagen

Ik zal je warm en liefdevol onthalen

Dan kun je mij naar hartenlust weer plagen

En ook die duizend piek terugbetalen.

Kees van den Heuvel (2 november 1960 – 11 januari 2010)

De Griekse dichter Odysseas Elytis (pseudoniem voor Odysseas Alepoudhelis) werd op 2 november 1911 te Iraklion op Kreta geboren. Zie ook mijn blog van 2 november 2010 en eveneens alle tags voor Odysseas Elytis op dit blog.

For Efessos

Freely beside me the vineyards are running and unbridled

Remains the sky. Wildfires trade pinecones and one

Donkey bolts uphill

               for a little cloud

St. Heracleitos’s day and something’s up

That even noses can’t diagnose:

Tricks of a shoeless wind snagging the hem

Of Fate’s nightgown and leaving

Us in the open air of capricorns

               exposed

Secretly I go with all the loot in my mind

For a life unbowed from the beginning. No candles no

               chandeliers

Only a gold anemone’s engagement for a diamond

Feeling its way to where? Asking what? Our moon’s half-

               shadow needs

You to console even the graves

Homoethnic or not. The crux is that the scent of earth

Lost even to bloodhounds

With its weeds onions and creeks

Must be restored to its idiom

So what! A word contains you peasant of night’s green

Efessos! Forefather sulphur phosphorus your fourteenth

               generation

Inside the orange groves gold words

Sharing the scalpel’s chisel

Tents as yet unpitched

                           others midair

Lost poles suddenly grinding. Sermons

Rise from the seafloor of the facing coves

Twin scythes for theater or temple

Fresh valley springs and other curly streams

Of thus and so. If ever wisdom

Planned circles of clover and dog grass

Another world might live just as before

               your fingerprint

Letters will exist. People will read and grab

History’s tail once more. Just let the vineyards gallop and the sky

               remain

Unbridled as children want it

With roosters and pinecones and blue kites

               flags

On Saint Heracleitos’s day

                                       child’s is the kingdom.

Vertaald door Olga Broumas

Odysseas Elytis (2 november 1911 – 18 maart 1996)

De Amerikaanse schrijver en criticus Thomas Mallon werd geboren op 2 november 1951 in Glen Cove, New York. Zie ook alle tags voor Thomas Mallon op dit blog en eveneens mijn blog van 2 november 2010

Uit: Watergate

“In her room inside the czar's apartments, Pat Nixon, jet-lagged at 4:30 a.m., lay awake and looked toward a crack in the velvet curtains. The White Nights wouldn't really come for another month, and Moscow wasn't Leningrad, but the glow outside had nothing to do with dawn. It was the same strange silvery light that had persisted all night and been shining even when the state dinner ended at ten-thirty. The sky reminded her, oddly enough, of the ones she used to walk beneath in the Bronx on rainy autumn twilights back in the early thirties, looking south toward Manhattan. She'd leave the X-ray machine she'd tended all day and, with her coat pulled tight and never more than a dollar in her pocket, head down Johnson Avenue in search of dinner, often just a slice of apple pie and coffee. She could no longer remember the names of the nuns she'd lived with atop the TB hospital, but could still recall what she would think while walking on nights that looked like this one: Maybe I won't try to get back to California; maybe I'll seek my life right here.

She wondered whether Mrs. Khrushchev, now a widow, still lived in the dacha she and Dick had lunched at back in '59. There was probably no more chance of her having been allowed to keep it than there had been of her being at the dinner tonight. When Pat had raised that second possibility with Kissinger, he'd pompously informed her that it was out of the question, and that she should be grateful for the political progress signified by Nikita Khrushchev's having been merely retired instead of shot.

What a show Mrs. K had made, a dozen years ago, of not trying on the hat that Pat and the other ladies had presented her with at a luncheon in Washington, when the Khrushchevs returned the Nixons' visit to Russia. She'd said she would accept the hat only so that back home it could be copied for the masses of Soviet women! Oh, put it on, dear, they'd all cajoled, and they eventually did succeed in raising a smile from her plump face. But, no, they never saw her try it on.”

Thomas Mallon (Glen Cove, 2 november 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e november ook mijn eerste blog van vandaag.

02-11-2013 om 14:06 geschreven door Romenu  

De Albanese dichter en schrijver Bilal Xhaferri werd geboren op 2 november 1935 in Ninat bij Konispol Zie ook alle tags voor Bilal Xhaferri op dit blog en ook mijn blog van 2 november 2010

Janina in the Fall

Watery vale – the lake of Janina
Slouches in the morning mist,
Curved like tumuli, gull wings skit o’er the islet,
The wind bedecks the lanes and alleys with broad leaves,
Exotic mosques, neglected daughters of the Orient,
Pose sadly before Western tourists.
Come from beyond barb-wired border, the sons of Pyrrhos
Pace the port, heads bowed, under the lofty planes.

Autumn as bare as mini-skirted maidens
Rubs against the bearded, mossy walls,
There, where Frosina once fled from Ali Pasha
And plunged into the lake’s frigid waters.
Janina, too, timeworn and abandoned,
Sinks slowly into the lake
In its former, now forgotten glory,
To the muffled beat of war drums.
It subsides, as will new Joannina with its neon lights,
Under streams of cars careening down the asphalt streets,
Under its fresh hotels, the Xenia, Paladion,
To the ringing of bells and the chanting of psalms.

Watery vale - the lake of Janina,
Sways softly in the morning haze.
Come from beyond barb-wired border, the sons of Pyrrhos
Pace, heads bowed, in the plane-treed alleys,
Pensive their thoughts, seething their sorrow.

Vertaald door Robert Elsie

Bilal Xhaferri (2 november 1935 – 14 oktober 1986)
Detail van een momument

De Nederlandse dichteres Augusta Guerdina Peaux werd geboren in Simonshaven op 2 november 1859. Zie ook alle tags voor Augusta Peaux op dit blog en ook mijn blog van 2 november 2010

In de duinen

Daar is het blanke zonlicht overal
en vult de dag zijn beker tot de rand .
Hij spiedt de kleuren, die in 't fijn kristal
spelen, als in een kelk van diamant .
Lichtdruppen storten in een parelval ;
hij ziet niet, hoe zijn achteloze hand
de blanke lichtdauw spilt, een zilverval
van zon op witgrijs zilvermos en zand .
Stil ligt hij in de diepe duinendel
- een krekel sjirpt, blank zaagje, fijn getand -
Hij ligt te turen naar het kleurenspel
en 't dof oud-zilver van de schaduwkant .

Verlaten weg

De eenzaamheid op zonbeschenen wegen
is erger dan die in de schemer sluipt,
kom haar niet op de volle middag tegen
als zij met huiverkilte uw hart bekruipt.

Zij is en is er niet, zij is doorschenen
gelijk een spooksel van het levend licht,
maar alle leven is uit haar verdwenen
en dood staart uit haar wezenloos gezicht.

Toch houdt zij u in sterke greep gevangen
en trekt een tovercirkel om u heen
en bant u buiten menselijk verlangen
en laat u met verstorvenheid alléén.

Augusta Peaux (2 november 1859 - 23 februari 1944)

Simonshaven

De Oostenrijkse schrijver Leo Perutz werd geboren op 2 november 1882 in Praag. Zie ook mijn blog van 2 november 2010 en eveneens alle tags voor Leo Perutz op dit blog.

Uit: Nachts unter der steinernen Brücke

„Als sie an das Ende der Belelesgasse gekommen waren und die Friedhofsmauer zu ihrer Linken sahen, blieb Jäk-kele-Narr stehen und deutete auf die Tür des Flickschusters Gerson Chalel.

»Sicherlich«, sagte er, »ist des Schusters Blümchen noch wach. Ich will ihr aufspielen das Lied: ›Sechs Jahre erst zähl’ ich, das Herzist mir fröhlich‹, so wird sie zur Tür herauskommen und auf der Gasse tanzen.«

Koppel-Bär wachte auf aus einem Traum von einer warmen Rettichsuppe mit kleinen Fleischbrocken darin.

»Du bist ein Narr«, brummte er. »Wenn der Messias kommt und die Kranken heilt, – du wirst ein Narr bleiben. Was schert mich des Schusters Blümchen? Was soll mir ihr Tanzen? Ich bin krank vor Hunger in allen meinen Glie-dern.«

»Wenn du bist krank vor Hunger, so nimm ein Messer, schleif es und häng dich auf«, sagte Jäckele-Narr, und dann nahm er seine Geige vom Rücken und begann zu spielen.

Aber soviel er auch spielte, des Schusters Töchterchen wollte nicht kommen. Jäckele-Narr ließ die Geige sinken und dachte nach. Dann ging er über die Gasse und blickte durch das offene Fenster in des Schusters Stube.

Sie war dunkel und leer, die Stube, aber aus der Kammer kam ein Lichtschein, und Jäckele-Narr sah den Schuster und sein Weib, die saßen auf niederen Schemeln einander gegenüber und sangen die Sterbegebete für ihr Kind Blümchen, das sie am Tag zuvor begraben hatten.

»Sie ist tot«, sagte Jäckele-Narr. »So ist denn der Schuster auch vom Himmel herab auf die harte Erd’ gefallen. Ich habe nichts und möchte doch alles dafür geben, nur daß sie noch am Leben wär’. So klein war sie, und doch war es mir, wenn ich sie sah, als wär’die Welt in ihrem Aug’. Fünf Jahre war sie alt und muß nun auch die kalte Erde kauen.«

»Wenn der Tod zu Markt geht, kauft er alles«, murmelte Koppel-Bär. »Nichts ist ihm zu klein, nichts zu gering.«

Leo Perutz (2 november 1882 – 25 augustus 1957)

De Franse schrijver en moralist Jules Amédée Barbey d'Aurevilly werd geboren op 2 november 1808 in Saint-Sauveur-le-Vicomte (Manche). Zie ook alle tags voor Jules Barbey d'Aurevilly op dit blog en ook mijn blog van 2 november 2010

Uit: Les Diaboliques

“Dans la plupart de ces petites villes que nous traversâmes, les réverbères, ce luxe tardif, étaient rares, et on y voyait certainement bien moins que sur les routes que nous venions de quitter. Là, du moins, le ciel avait sa largeur, et la grandeur de l'espace faisait une vague lumière, tandis qu'ici le rapprochement des maisons qui semblaient se baiser, leurs ombres portées dans ces rues étroites, le peu de ciel et d'étoiles qu'on apercevait entre les deux rangées des toits, tout ajoutait au mystère de ces villes endormies, où le seul homme qu'on rencontrât était - à la porte de quelque auberge - un garçon d'écurie avec sa lanterne, qui amenait les chevaux de relais, et qui bouclait les ardillons de leur attelage, en sifflant ou en jurant contre ses chevaux récalcitrants ou trop vifs... Hors cela et l'éternelle interpellation, toujours la même, de quelque voyageur, ahuri de sommeil, qui baissait une glace et criait dans la nuit, rendue plus sonore à force de silence :

“ Où sommes-nous donc, postillon ?... ” rien de vivant ne s'entendait et ne se voyait autour et dans cette voiture pleine de gens qui dormaient, en cette ville endormie, où peut-être quelque rêveur, comme moi, cherchait, à travers la vitre de son compartiment, à discerner la façade des maisons estompée par la nuit, ou suspendait son regard et sa pensée à quelque fenêtre éclairée encore à cette heure avancée, en ces petites villes aux moeurs réglées et simples, pour qui la nuit était faite surtout pour dormir. La veille d'un être humain, - ne fût-ce qu'une sentinelle, - quand tous les autres êtres sont plongés dans cet assoupissement qui est l'assoupissement de l'animalité fatiguée, a toujours quelque chose d'imposant.”

Jules Barbey d'Aurevilly (2 november 1808 – 23 april 1889)

De Russische dichter, schrijver en Christelijk mysticus Daniil Leonidovich Andreyev werd geboren op 2 november 1906 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Daniil Andreyev op dit blog en ook mijn blog van 2 november 2010

Uit: The Rose of the World

“The purpose of this book is to set out that worldview in an exhaustive manner, helping the reader to see how, though dealing with the preternatural, it at the same time holds the key to understanding current events and the fate of each of us. This is a book that, if God saves it from destruction, will be laid, as one of many bricks, in the foundation of the Rose of the World, at the base of a Community of all humanity.
There exists an entity that for many centuries has proclaimed itself the lone, steadfast unifier of all people, shielding them from the danger of all-out warfare and social chaos. That entity is the state. Since the end of the tribal period, the state has been of vital necessity at every historical stage. Even hierocracies, which attempted to replace it with religious rule, simply became variations of the selfsame state. The state bonded society together on the principle of coercion, and the level of moral development necessary to bond society together on some other principle was beyond reach. Of course, it has been beyond reach even until now, and the state has remained the only proven means against social chaos. But the existence of a higher order of moral principles is now becoming evident, principles capable not only of maintaining but also of increasing social harmony. More important, methods for accelerating the internalization of such principles are now taking shape.
In the political history of modern times, one can distinguish two international movements diametrically opposed to one another.”

Daniil Andreyev (2 november 1906 – 30 maart 1959)

02-11-2013 om 14:02 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster, essayiste en kunstschilderes Charlotte Jacoba Maria Mutsaers werd geboren in Utrecht op 2 november 1942 als dochter van de kunsthistoricus Barend Mutsaers, die werkzaam was aan de Universiteit Utrecht. Na haar gymnasiumopleiding ging ze eerst Nederlands studeren in Amsterdam, waarna ze docente Nederlands werd aan het Hoger beroepsonderwijs. Ondertussen doorliep ze de avondopleiding tekenen en schilderen aan de Gerrit Rietveld Academie, eveneens in Amsterdam. Kort na haar eindexamen in schilderen en vrije grafiek werd ze vrijwel onmiddellijk als docente schilderen aan deze academie benoemd. Ze heeft er meer dan tien jaar les gegeven. Behalve schilderijen en grafiek heeft Mutsaers ook postzegels ontworpen, illustraties gemaakt voor de Boekenbijlage van Vrij Nederland en talloze boeken van een omslag voorzien.

Haar schilderijen werden onder meer geëxposeerd bij Piet Clement, in het Frans Hals Museum te Haarlem, het Gemeentemuseum van Arnhem, de Nieuwe Kerk te Amsterdam en Museum de Beyerd te Breda. In 2008 kreeg zij een grote overzichtstentoonstelling in de Venetiaanse Galerijen van Oostende. Op de tentoonstelling Paraat met pen en penseel in het Nederlands Letterkundig Museum in Den Haag in 2010 werd Mutsaers' dubbeltalent belicht. Rond haar veertigste begon Mutsaers met schrijven. In 1983 was ze te gast bij de eerste uitzending van Hier is... Adriaan van Dis. Op 7 juni 1992 trad zij op in het VPRO-programma Zomergasten. Op 2 april 2010 heeft de NPS de documentaire De wereld van Charlotte Mutsaers uitgezonden, een film van Suzanne Raes. In mei 2010 kreeg Mutsaers voor haar literaire verdiensten de P.C. Hooftprijs uitgereikt.

Uit: Koetsier Herfst

“De dag na mijn vijftigste verjaardag droomde ik dat ik gewurgd werd. Ik wou de wurgende handen losmaken van mijn nek maar dat ging niet, het waren de handen van mijzelf. Toen heb ik gedacht: ik leef verkeerd. Als ik zo doorga, verknal ik gegarandeerd mijn hele toekomst.
Nog geen uur later ben ik mijn geluk gaan zoeken in het Vondelpark. En blijkbaar was ik erg gemotiveerd want ik had het in no time gevonden.
Ach, als geluk toch eens iets blijvends was. Maar wacht, laat ik me eerst even voorstellen.
Gegroet lezer. Ik draag geen pacemaker, ik voel overal nattigheid, ik draag altijd pyjama’s in bed, mijn zwarte haar wordt nog nauwelijks grijs, ik zwem in oud geld en ontbeer dus diplomatie en handelsgeest, ik voel me van geen enkel dier de meerdere, ik ben van mening dat Jorma Ollila een van de grootste denkers is van deze tijd, ik heb een vrouw bemind die wegliep met Bin Laden, mijn heftigste angst is bij mijn dood door niemand omringd te zijn, mijn beroep is schrijver en ik heet Maurice Maillot. Aangenaam.
Mijn ouders behoorden tot de eerste prisoners of compassion. Ik hield zielsveel van ze maar heb ze helaas niet anders gekend dan in het gevang. Ze hadden levenslang omdat ze in de zomer van 1953 het Duitse circus Kalthoff hadden opgeblazen. Het ging om een nijlpaard. Zijn naam was Benkali. De circusdirectie wou van hem af omdat hij vanwege zijn vergevorderde leeftijd geen kunstjes meer kon vertonen, en had zijn bassin opgewarmd tot meer dan honderd graden. Zo werd Benkali levend gekookt en kon Kalthoff een forse poet van de verzekering incasseren.
Bij deze aanslag kwamen eenenzestigmensen om. Spijt hebben mijn ouders nooit betuigd. Al hun medeleven is naar het nijlpaard uitgegaan.
Ik was nog maar net geboren. Mijn familie wou toen niets meer van me weten en transporteerde me met wieg en al naar Ruud en Agaath van Zanten-Kolf, een kinderloos patriciërsechtpaar in de Amsterdamse Lomanstraat.
Voor het leven getekend maar wel met een bankrekening”.

Charlotte Mutsaers (Utrecht, 2 november 1942)

02-11-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Allerheilgen

Allerheiligen door Albrecht Dürer,1511

Altaarstuk in Landau

Am Allerheiligentage

"Selig sind die Armen im Geiste"

Selig sind im Geist die Armen,
Die zu ihres Nächsten Füßen
Gern an seinem Licht erwarmen
Und mit Dienerwort ihn grüßen,
Fremden Fehles sich erbarmen,
Fremden Glückes überfließen:
Ja, zu ihres Nächsten Füßen
Selig, selig sind die Armen.

Selig sind der Sanftmut Kinder,
Denen Zürnen wird zum Lächeln
Und der Milde Saat nicht minder
Sprießt aus Dorn und scharfen Hecheln,
Deren letztes Wort ein linder
Liebeshauch durch Todesröcheln,
Wenn das Zucken wird zum Lächeln:
Selig sind der Sanftmut Kinder.

Selig sind, die Trauer tragen
Und ihr Brot mit Tränen tränken,
Über eigne Sünde klagen
Und der fremden nicht gedenken,
An den eignen Busen schlagen,
Fremder Schuld die Blicke senken:
Die ihr Brot mit Tränen tränken,
Selig sind, die Trauer tragen.

Selig, wen der Durst ergriffen
Nach dem Rechten, nach dem Guten
Mutig, ob auf morschen Schiffen,
Mutig steuernd nach den Fluten,
Sollte unter Strand und Riffen
Auch das Leben sich verbluten:
Nach dem Rechten, nach dem Guten,
Selig, wen der Durst ergriffen.

Die Barmherzigen sind selig,
So nur auf die Wunde sehen,
Nicht erpressend kalt und wählig
Wie der Schaden mocht' entstehen,
Leise schonend und allmählich
Lassen drin den Balsam gehen:
So nur nach der Wunde sehen,
Die Barmherzigen sind selig.

Überselig reine Herzen,
Unbefleckter Jungfraun Sinnen,
Denen Kindeslust das Scherzen,
Denen Himmelshauch das Minnen,
Die wie an Altares Kerzen
Zündeten ihr klar Beginnen:
Unbefleckter Jungfraun Sinnen,
Überselig reine Herzen.

Und des Friedens fromme Wächter
Selig, an den Schranken waltend
Und der Einigkeit Verfechter
Hoch die weiße Fahne haltend,
Mild und fest gen den Verächter,
Wie der Daun die Klinge spaltend:
Selig, an den Schranken waltend,
Selig sind des Friedens Wächter.

Die um dich Verfolgung leiden,
Höchster Feldherr, deine Scharen,
Selig, wenn sie Alles meiden,
Um dein Banner sich zu wahren!
Mag es nie von ihnen scheiden,
Nicht in Lust noch in Gefahren!
Selig, selig deine Scharen,
Selig, die Verfolgung leiden!

Und so muß ich selig nennen
Alle, denen fremd mein Treiben,
Muß, indess die Wunden brennen,
Fremden Glückes Herold bleiben.
Wird denn nichts von dir mich trennen,
Wildes, saftlos, morsches Treiben?
Muß ich selber mich zerreiben,
Wird mich Keiner selig nennen?

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Burg Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 1^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

01-11-2013 om 15:17 geschreven door Romenu  

80 Jaar Huub Oosterhuis

De Nederlandse priester, theoloog en dichter Huub Oosterhuis werd geboren in Amsterdam op 1 november 1933. Huub Oosterhuis viert vandaag zijn 80^e verjaardag. Zie ook alle tags voor Huub Oosterhuis op dit blog en  ook mijn blog van 1 november 2010

Tijd van leven

Tijd van vloek en tijd van zegen

tijd van droogte tijd van regen

dag van oogsten tijd van nood

tijd van stenen tijd van brood.

Tijd van liefde, nacht van waken

Uur der waarheid dag der dagen

Uur de waarheid dag der dagen

Toekomst die gekomen is

woord dat vol van stilte is.

Tijd van troosten tijd van tranen

tijd van mooi zijn tijd van schamen

tijd van jagen nu of nooit

van hopen dat nog ooit.

Tijd van zwijgen zin vergeten

van nergens blijven niemand weten

tijd van kruipen angst en spijt

zee van tijd en eenzaamheid.

Wie aan dit bestaan verloren

nieuw begin heeft afgezworen

wie het houdt bij wat hij heeft

sterven zal hij ongeleefd.

Tijd van leven om met velen

Brood en ademtocht te delen

wie niet geeft om zelfbehoud

leven vindt hij honderdvoud.

Lied aan het licht

Licht dat ons aanstoot in de morgen, voortijdig licht waarin wij staan.

koud, één voor één, en ongeborgen, licht overdek mij, vuur mij aan.

Dat ik niet uitval, dat wij allen zo zwaar en droevig zijn

niet uit elkaars genade vallen en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht, van mijn stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint.

Vaderlijk licht, steevaste schouder, draag mij, ik jouw kijkend kind.

Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt

waar mensen waardig leven mogen en elk z´n naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien wat op het licht niet is geijkt.

Taal zal alleen verwoesting zaaien en van ons doen geen daad beklijft.

Veelstemmig licht, om aan te horen zolang ons hart nog slagen geeft.

Liefste der mensen, eerstgeboren licht, laatste woord van Hem die leeft.

Zijn onvergankelijk testament

Zijn onvergankelijk testament:
Dat Hij ons in de dood nog kent
de dagen van ons leven
ten dode opgeschreven
ten eeuwig leven omgewend.

Huub Oosterhuis (Amsterdam, 1 november 1933)

De Nederlandse dichter Job Degenaar werd geboren in Dubbeldam op 1 november 1952.Zie ook alle tags voor Job Degenaar op dit blog.

Zes makers van de teloorgang

Zes makers van de teloorgang:
de gebroeders Oud en Eenzaam,
de b.v. Ziekte, de firma Dood,
het duo Armoe/Honger, slaan
in draf mij, hoge hindernis, over

de zusjes Hoop Doet Leven echter
doen mij nog alle dagen aan,
ook als hun rigide minnaars
Hartstocht en Radeloos
elkaar te lijf gaan

's nachts met broertje Zelf
op strooptocht door de boswei,
vang ik het antwoord van
een glimworm, sla dat
in kelders op voor later

Aan die broze weelde
bind ik me zoals de zon
die in de avondschemer
aan een koppel fietsers
haken blijft.

Grensgebied

In het halfduister van de A-6
struint tussen zwerfvuil
iets geelogigs

Twee werelden die elkaar kruisen:
de gebaande en de naakte
de gekooide en de wilde
de verzadigde en de hongerige

Vos die ik was
mens die ik werd

Job Degenaar (Dubbeldam, 1 november 1952)

De Nederlandse dichter, schrijver en essayist Rudy Kousbroek werd op 1 november 1929 in Pematang Siantar in Indonesië geboren. Zie ook mijn blog van 1 november 2010 en eveneens alle tags voor Rudy Kousbroek op dit blog.

Behalve een engel

Behalve een engel
valt alles wat men omhoogwerpt
weer op de grond

weer op de grond
valt alles wat men omhoogwerpt
behalve een engel

Afscheid

Lief kind

Ik weet
Dat je nog niet slaapt
Maar ligt te luisteren

Het is niet de wind
Die je om de bomen hoort ruizen
Maar je naam

Het zijn niet de regendruppels
Die je hoort vallen
Maar het verlangen

Het zijn niet de schelpen
Die heen en weer rollen op de vloedlijn
Maar de herinneringen

Verloren speelgoed
Vergeten woorden
Weggeraakt zonlicht
Maar nu weer begonnen

Het zijn niet de dingen van nu
Die je hoort gebeuren
Maar dingen van vroeger

Zo zullen we altijd bij elkaar zijn
Alles is al eens eerder gebeurd

Rudy Kousbroek (1 november 1929 - 4 april 2010)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ilse Aichinger werd met haar tweelingzusje Helga geboren op 1 november 1921 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 november 2010 en eveneens alle tags voor Ilse Aichinger op dit blog.

Uit: Spiegelgeschichte

„Sie tragen deinen Sarg durch die zweite Einfahrt über den Hof in die Leichenhalle. Dort wartet der  leere Sockel schwarz und schief und erhöht, und sie setzen den Sarg darauf und öffnen ihn wieder,  und einer von ihnen flucht, weil die Nägel zu fest eingeschlagen sind. Diese verdammte Gründlichkeit!

Gleich darauf kommt auch der junge Mann und bringt den Kranz zurück, es war schon hohe Zeit.  Die Männer ordnen die Schleifen und legen ihn vorne hin, da kannst du ruhig sein, der Kranz liegt  gut. Bis morgen sind die welken Blüten frisch und schließen sich zu Knospen. Die Nacht über bleibst  du allein, das Kreuz zwischen den Händen, und auch den Tag über wirst du viel Ruhe haben. Du  wirst es später lange nicht mehr fertig bringen, so still zu liegen. Am nächsten Tag kommt der junge Mann wieder. Und weil der Regen ihm keine Tränen gibt, starrt er ins Leere und dreht die Mütze zwischen seinen Fingern. Erst bevor sie den Sarg wieder auf das Brett heben, schlägt er die Hände vor das Gesicht. Er weint. Du bleibst nicht länger in der  Leichenhalle. Warum weint er? Der Sargdeckel liegt nur mehr lose, und es ist heller Morgen. Die Spatzen schreien fröhlich. Sie wissen nicht, dass es verboten ist, die Toten zu erwecken. Der junge  Mann geht vor deinem Sarg her, als stünden Gläser zwischen seinen Schritten. Der Wind ist kühl und  verspielt, ein unmündiges Kind. Sie tragen dich ins Haus und die Stiegen hinauf. Du wirst aus dem Sarg gehoben. Dein Bett ist frisch  gerichtet. Der junge Mann starrt durch das Fenster in den Hof hinunter, da paaren sich zwei Tauben und gurren laut, geekelt wendet er sich ab.

Und da haben sie dich schon in das Bett zurückgelegt. Und sie haben dir das Tuch wieder um den  Mund gebunden, und das Tuch macht dich so fremd. Der Mann beginnt zu schreien und wirft sich  über dich. Sie führen ihn sachte weg. „Bewahret Ruhe!“ steht an allen Wänden, die Krankenhäuser  sind zur Zeit überfüllt, die Toten dürfen nicht zu früh erwachen.“  

Ilse Aichinger (Wenen, 1 november 1921)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e november ook mijn blog van 1 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

01-11-2013 om 15:13 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Joseph Boyden werd geboren op 31 oktober 1966 in Willowdale, Ontario. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Joseph Boyden op dit blog.

Uit: The Orenda

“I awake. A few minutes, maybe, of troubled sleep. My teeth chatter so violently I can taste I’ve bitten my swollen tongue. Spitting red into the snow, I try to rise but my body’s seized. The oldest Huron, their leader, who kept us walking all night around the big lake rather than across it because of some ridiculous dream, stands above me with a thorn club. The weight these men give their dreams will be the end of them.

Although I still know little of their language, I understand the words he whispers and force myself to roll over when the club swings toward me. The thorns bite into my back and the bile of curses that pour from my mouth make the Hurons convulse with laughter. I am sorry, Lord, to use Your name in vain.

They’d all be screaming with glee, pointing and holding their bellies, if we weren’t being hunted. With a low sun rising and the air so cold, noise travels. They are clearly fed up with the young Iroquois girl who never stopped whimpering the entire night. Her face is swollen and, when I see her lying in the snow, I fear they killed her while I slept.

Not long ago, just before first light, we’d all paused to rest, the leader and his handful of hunters stopping as if they’d planned this in advance, the pack of them collapsing against one another for the heat. They whispered among themselves, and a couple glanced over at me. Although I couldn’t decipher their rushed speech, I sensed they talked of leaving me here, probably with the girl, who at that moment sat with her back to a birch, staring as if in a dream. Or maybe they talked of killing us. We had slowed them down all night, and despite trying to walk quietly I’d stumbled in the dark through the thick brush and tripped over fallen trees buried in the snow. At one point I removed my snowshoes because they were so clumsy, but then sank up to my hips in the next steps, and one of the hunters had to pull me out, biting me hard on the face once he’d accomplished the deed.”

Joseph Boyden (Willowdale, 31 oktober 1966)

De Amerikaanse dichter, schrijver en literatuurcriticus Bruce Bawer werd geboren op 31 oktober 1956 in New York. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Bruce Bawer op dit blog.

Summer

 for my sister

Yearly the summer tells its sunny lie.

Remember childhood, when we didn’t know

The lie for what it was?   Each year we’d go

Down to the beach, where, under a blue sky

That promised sunshine through eternity,

We’d splash and shout, ignorant eyes aglow.

Each day for us seemed one big bright hello;

In fact we were already saying a long goodbye.

Now that we know better, what to say?

We’ve tossed handfuls of earth into the graves

Of those with whom we first leapt in the waves.

What is there, but to stare back at the day,

Mute in our knowledge that we’re all its slaves,

And stand on the beach, and watch the children play?

Listening to “Moonlight Serenade” on the Big Band Channel

Lovers who, decades ago, first heard this song

As, awestruck, they gazed into each other’s eyes

On a ballroom dance floor, where the marriage

Of words and music first gave them a language

For the power that had swept them up beyond

Everything they knew, or thought they knew,

And staggered them with the sudden recognition

Of what the world could be, what life could be,

And what it could mean to look into the eyes

Of one special person, and of how, in the end,

All of life could come down to the simple fact

Of touching each other, holding each other tight,

And gazing, rapt, into each other’s eyes,

Are crumbling now, or already crumbled, to dust.

Bruce Bawer (New York, 31 oktober 1956)

De Engelse dichter John Keats werd geboren op 31 oktober 1795 in Finsbury Pavement in London. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Keats op dit blog.

Faery Songs

I.
Shed no tear! oh, shed no tear!
The flower will bloom another year.
Weep no more! oh, weep no more!
Young buds sleep in the root's white core.
Dry your eyes! oh, dry your eyes!
For I was taught in Paradise
To ease my breast of melodies,--
Shed no tear.

Overhead! look overhead!
'Mong the blossoms white and red--
Look up, look up! I flutter now
On this fresh pomegranate bough.
See me! 'tis this silvery bill
Ever cures the good man's ill.
Shed no tear! oh, shed no tear!
The flower will bloom another year.
Adieu, adieu -- I fly -- adieu!
I vanish in the heaven’s blue,--
Adieu, adieu!

II.
Ah! woe is me! poor silver-wing!
That I must chant thy lady's dirge,
And death to this fair haunt of spring,
Of melody, and streams of flowery verge,--
Poor silver-wing! ah! woe is me!
That I must see
These blossoms snow upon thy lady's pall!
Go, pretty page! and in her ear
Whisper that the hour is near!
Softly tell her not to fear
Such calm favonian burial!
Go, pretty page! and soothly tell,--
The blossoms hang by a melting spell,
And fall they must, ere a star wink thrice
Upon her closed eyes,
That now in vain are weeping their last tears,
At sweet life leaving, and these arbours green,--
Rich dowry from the Spirit of the Spheres,
Alas! poor Queen!

John Keats (31 oktober 1795 – 23 februari 1821)

Portret door Joseph Severn, 1818

De Engelse schrijver Nick Stone werd geboren op 31 oktober 1966 in Cambridge. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2009 en ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Nick Stone op dit blog.

Uit: The Unarmed Robbery

“The girl behind the counter, who looked much younger than my twenty-four years, just stared at me, a grin slowly spreading across her face. I found her silence a bit unnerving, so I tried another tactic.

"Perhaps I didn't make myself clear. This is called a gun. Though I've never fired one before, I assure you I know how. It's like using the Internet, I hear. You know, just point and click."

She let out a snort in an attempt to suppress her laughter. "Dude! Are you fer real??"

That annoyed me. "Of course I'm for real! What do youthink?"

"What do Ithink?" she began, her face turning serious. "I think you're doing well for a beginner. I like the polite approach, though it might make it easier for the cops to identify you. But I can tell you just slapped this job together. How long did it take for you to set this up?"

I hadn't prepared for an open discussion, so I winged it. "Hell, I don't know," I told her honestly, "anhour maybe?"

"An hour!" she yelled in delight, which startled me and almost made me drop the gun. "Oh! No wonder you screwed this up so bad!"

"How the hell did I screw this up? I know I'm new atthis, but do I really have to take this abuse when it's meholding the gun?"

"You bring this abuse on yourself, because I know fora fact you didn't come here to shoot anyone."

"Oh? So not only are you a gas station attendant, you're a mind reader too? How do you know I don't plan on shooting you?"

"Because you're using a revolver, nitwit! And I can see it's not loaded!"

A pause. I turned the gun around to my face and saw the empty chambers, clearly visible to anyone on this side of the gun. "Ahh. Touché, my dear." I dropped the gunto my side. "Thanks for the advice," I said, and turned to walk out. “

Nick Stone (Cambridge, 31 oktober 1966)

De Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade werd geboren op 31 oktober 1902 in Itabira, een klein dorpje in de staat Minas Gerais. Zie ook alle tags voor Carlos Drummond de Andrade op dit blog  en ook mijn blog van 31 oktober 2010

Shoulders Support The World

There comes a time when we no longer say: my God.
A time of absolute purity.
A time when we no longer say: my love.
Because love proved useless.
And eyes don’t cry.
And hands only weave in rough work.
And the heart is dry.

Women knock at the door in vain, don’t open it.
You stay alone, the light goes out,
and in the dark your eyes glow enormous.
You’re convinced, you no longer know suffering.
And you expect nothing from friends.

Old age matters little, what is old age?
Your shoulders support the world
and it weighs no more than a child’s hand.
The wars, famines, and talks in buildings
only prove that life goes on
and not all have freed themselves yet.
Some, finding the spectacle barbarous,
prefer (the delicates) to die.
There comes a time when there’s no point in dying.
There comes a time when life is an order.
Merely life, without perplexity.

Vertaald door Len Sousa

Carlos Drummond de Andrade (31 oktober 1902 – 17 augustus 1987)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e oktober ook mijn blog van 31 oktober 2011 deel 2.

31-10-2013 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Jean-Simon DesRochers werd geboren op 1 november 1976 in Montréal, Québec, Canada. Zie ook alle tags voor Jean-Simon DesRochers op dit blog.

Uit: La canicule des pauvres

“6 h 2 – Humidex : 31 °C

Il reste sept minutes avant la seconde sonnerie. Monique est consciente. Elle sait à quel point la sonnerie du radioréveil de Christian est stridente. Christian à côté qui dort encore, bouche ouverte. Monique reste étendue, les yeux plongés dans la pénombre du minable appartement. Il fait chaud. Tant au-dessus du drap qu’en dessous. Plus que six minutes.

Comme tous les premiers du mois, Monique passera la journée à la réception. Une journée à écouter les excuses des uns, à recevoir les chèques des autres, sauf si les locataires décident de régler avec leur petite monnaie accumulée, roulée en tubes, comme le Marsouin depuis trois mois. Comment il fait pour ramasser autant de pièces sans les boire ? Monique imagine ce boiteux en train de rouler des dollars accumulés au fond d’un contenant d’eau de dix litres. Elle le voit entasser ses piles avec une certaine fierté, s’assurer de rouler l’argent avec les faces placées du même côté. Trois cent cinquante dollars pendant trois mois… mille cinquante pièces dorées roulées en paquets de vingt-cinq… Plus qu’une minute avant la sonnerie. Il n’en a plus pour longtemps avec ce qu’il boit, le Marsouin… comment peut-on arriver à rouler des dollars et se soûler avec de l’alcool à friction… au moins, il paie son loyer… de l’alcool à friction, franchement… ça doit lui brûler l’intérieur, il y a de quoi crever…

Monique tourne les yeux. Voilà un moment que l’heure est bloquée à 6 h 8. Dès qu’elle passera à 6 h 9, Monique pressera le bouton snooze, se lèvera, grattera sa cicatrice sous le sein gauche. Elle tentera de ne pas regarder l’état de l’appartement.

Autrement, l’envie de dévisager Christian deviendra insurmontable. Son médecin lui a déconseillé les expressions qui sollicitent trop de muscles faciaux pour la prochaine semaine. Elle doit sourire légèrement, garder les coins de bouche et les sourcils relevés, les narines détendues. Sinon, la douleur pourrait causer de nouvelles migraines. Pas une option pour un premier du mois, surtout avec cette maudite chaleur…”

Jean-Simon DesRochers (Montréal,1 november 1976)

31-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Jan Van Loy werd op 30 oktober 1964 geboren te Herentals, in de Antwerpse Kempen. Zie ook alle tags voor Jan Van Loy op dit blog.

Uit: Bankvlees

‘Er is te weinig vlees om het in brokken te snijden. In de ene beker zou een brok terechtkomen, in sommige bekers twee brokken, en in andere dan weer geen enkele.’
‘Dus we geloven in de goedheid van de mens,’ zeg ik, ‘maar ook in zijn onvermijdelijke jaloezie als hij denkt dat een ander een brokje meer in zijn soep heeft.’
Erik kijkt mij aan. Zijn mond is een beetje vertrokken, bijna een glimlach. ‘Die kleine stukjes geven een betere distributie,’ zegt hij.
Tot elke prijs zal vermeden worden dat de een meer geluk heeft dan een ander. Moedeloos word ik van dat soort egalitarisme, want zelf zou ik graag meer geluk hebben dan een ander.
‘Daklozen hebben hun portie pech al gehad,’ zegt de coördinator, zelf nooit dakloos geweest.
‘Het kan ook hun eigen schuld zijn,’ zeg ik, evenmin ooit dakloos geweest.
‘Maar dat is niet onze instelling,’ zegt de glimlachende coördinator, en hij laat me zowaar zijn wijsvingertje zien, terwijl ik en niet hij sta te tranen boven de uien.
Toen ik Anja zag, had ik er geen spijt van dat ik me hier had opgegeven als vrijwilliger.
‘Waarom heb je je hier als vrijwilliger opgegeven?’ was een van haar eerste vragen.
‘Om iets te doen te hebben.”

Jan Van Loy (Herentals, 30 oktober 1964)

De Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski werd geboren ergens tussen 30 oktober en 11 november 1821 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Fjodor Dostojevski op dit blog.

Uit: De Gebroeders Karamazow

“Zij blijft hem smeken en als God op de handen en voeten van zijn, aan het kruis geslagen zoon, wijst en vraagt “Hoe kan ik zijn folteraars vergeven?” gebiedt zij alle heiligen, alle martelaren, alle engelen en aartsengelen neer te vallen en samen met haar om genade te smeken voor iedereen zonder uitzondering. Het eindigt ermee, dat zij van God gedaan krijgt, dat hij elk jaar van Goede Vrijdag tot Pinksteren een pauze in het lijden inlast en meteen laten de zondaars een schreeuw van dankbaarheid uit de hel opstijgen en zingen: “O Heer, U bent rechtvaardig in Uw oordeel.” Zoiets zou mijn gedicht zijn geworden als het toen was verschenen. Hij treedt in mijn gedicht op, maar Hij zegt niets, Hij verschijnt alleen en verdwijnt weer. Vijftien eeuwen zijn, sinds Hij beloofd heeft in al zijn heerlijkheid te verschijnen, voorbijgegaan, vijftien eeuwen sinds zijn profeet heeft geschreven: “Zie, ik zal spoedig terugkomen;” “Maar die dag of dat uur kent niemand, ook de Zoon niet, alleen de Vader (Marc. 13:32),“ zoals hijzelf op aarde heeft gepredikt. Maar de mensheid verwacht hem nog steeds met hetzelfde geloof en met dezelfde liefde. Zelfs met een groter geloof, want er zijn vijftien eeuwen voorbijgegaan sinds de mens geen tekenen uit de hemel meer ziet.

De hemel geeft geen tekenen meer

Die de stem van je hart bevestigen

Alleen het geloof in de stem van het hart was nog overgebleven. Het is waar, dat er in die tijd veel wonderen gebeurden. Er waren heiligen, die wonderbaarlijke genezingen verrichtten; volgens hun levensbeschrijvingen was de Hemelse Koningin zelf aan een aantal heiligen verschenen. Maar de duivel sliep niet en onder het volk rees twijfel aan de echtheid van deze wonderen.”

Fjodor Dostojevski (30 oktober 1821 - 9 februari 1881)

Portret door Pavlovic Velibor

De Amerikaanse dichter Ezra Pound werd geboren in Hailey, Idaho op 30 oktober 1885. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ezra Pound op dit blog.

Opdracht

Ga, mijn liederen, naar de eenzamen en de onvoldanen,

Ga ook naar de zenuwzieken, ga naar de slaven van de conventie,

Draag naar hen mijn verachting voor hun onderdrukkers.

Ga als een grote golf van koel water,

Draag mijn verachting voor onderdrukkers.

Zeg neen tegen onbewuste onderdrukking,

Zeg neen tegen de tirannie van de fantasielozen,

Zeg neen tegen alle banden.

Ga naar de bourgeoisie die sterft aan haar ennui,

Ga naar de vrouwen in de voorsteden.

Ga naar de afschuwelijk getrouwden,

Ga naar hen wier mislukking niet te zien is,

Ga naar de ongelukkige paren,

Ga naar de gekochte echtgenote,

Ga naar de geknechte vrouw.

Ga tot hen die verfijnde lusten hebben,

Ga tot hen wier verfijnde begeerten gefnuikt worden,

Ga als een vloek over de verveling van de wereld;

Ga met uw scherpte ertegen in,

Maak de fijne snaren sterk,

Breng vertrouwen aan de wieren en de voelarmen van de ziel.

Ga met een vriendelijk gebaar,

Ga met een openhartig woord.

Ga ijverig op zoek naar nieuwe kwalen en nieuw goed,

Verzet u tegen alle vormen van onderdrukking.

Ga tot hen die de middelbare leeftijd log maakt,

Tot hen die hun belangstelling hebben verloren.

Ga tot de jongeren die stikken in hun familie -

O hoe afschuwelijk is het

De drie generaties van één huis bij elkaar te zien zitten!

Het is als een oude boom met scheuten,

En met takken die rotten en afvallen.

Ga uit en tart de publieke opinie,

Ga in tegen die plantaardige banden van het bloed,

Wees tegen elke hypotheek van het verleden.

Ezra Pound (30 oktober 1885 - 1 november 1972)

Cover

De Franse dichter en schrijver Paul Valéry werd geboren op 30 oktober 1871 in Sète Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Paul Valéry op dit blog.

Der verlorene Wein

Einmal hab ich (ich weiß nicht mehr unter
welchen Himmeln), als Opferung
an das Nichts, in das Weltmeer hinunter
Wein geschleudert in einem Schwung ...

Wer verlangte deinen Verlust,
Tropfen? Hieß es ein Seher gut?
Oder hat nur mein Herz so gemußt,
meint ich, den Wein vergießend, Blut?

Gleich und schon wieder wie immer
klärte durchscheinender Schimmer
vor mir das Meer, drin es rötlich verrinnt...

Weg der Wein, doch die Wellen sind trunken!...
Und da sah ich den herberen Wind
von Gestalten der Tiefe durchwunken...

Der Gürtel
 
Wenn der Himmel, wangenrot,
endlich dem liebenden Blick sich gewährte,
und das Licht, das golden zu schwinden droht,
die Zeit in den Rosen verklärte,

dann tanzt vor mir, der verstummt vor Glück
an solchen Gemäldes Rande,
ein Schatten mit offenem Gürtelbande,
und der Abend hält fast es zurück.

Dieser Gürtel flattert so eigen,
er schauert im Lufthauch genau wie das Band,
das sich als letzte Bindung spannt
von der Welt zu meinem Schweigen...

Was hilft mirs, da oder fort zu sein,
du Lindes, Loses ... ich bin allein !

Vertaald door Rainer Maria Rilke

Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945)
Portret door Jacques-Emile Blanche, 1923

De Duitse dichter Georg Heym werd geboren op 30 oktober 1887 in Hirschberg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Georg Heym op dit blog.

Alles ist eitel

Ach, ich kann dich nicht verwinden.

Ach, nicht kann der Dichtergriffel

Dich aus meiner Seele merzen.

Ach, ich seh auf Buchenrinden

Glänzen eingeschnittne Herzen.

Ach, der laue Mondenschein

Glänzt so bräutlich durch den Hain.

Ach, kämst du doch heut gegangen,

Ach, wie wollt ich dich umfangen,

Heute in der Sommernacht.

Doch die Träume sind zerstoben,

Eine schwere Wetterwolke

Hat sich vor den Mond geschoben.

Nun ich geh weit zu wandern,

Weit von unsren alten Buchen.

Sieh ich werd in allen andern

Ewig rastlos dich nur suchen.

Mag dann einst in manchem Jahr,

Wenn wir beide schon verwehn,

Unterm Mond ein stilles Paar

Aus bemoosten Herzen sehn,

Daß hier einer glücklich war.

Georg Heym (30 oktober 1887 – 16 januari 1912)

Podium van de Duitse band Schwarzbrenner: bluesrock op teksten van Heym.

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e oktober ook mijn blog van 30 oktober 2011 deel 2.

30-10-2013 om 16:19 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Tom Lanoye krijgt in januari volgend jaar de Constantijn Huygensprijs 2013 voor zijn gehele oeuvre uitgereikt. Dat heeft de voorzitter van de Jan Campert-stichting, die de prijs toekent, vandaag bekendgemaakt in het radioprogramma Kunststof. Tom Lanoye werd geboren te Sint-Niklaas op 27 augustus 1958. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Tom Lanoye op dit blog.

Uit: Gelukkige slaven

“We vinden Tony Hanssen terug tijdens de hondsdagen van een verstikkende, walmende, besmettelijke zomer. Niet in het uiteenvallende continent waar hij meer dan veertig jaar geleden zijn levenslicht zag. Daar is het winter nu, daar regent het vuile sneeuw op straat en onheilsberichten in alle parlementen en beursgebouwen. We treffen hem aan elfduizend kilometer verderop, in de schaamspleet onder de tropisch gezwollen buik van Brazilië, de open wond genaamd Rio de la Plata, Rivier van Zilver. Ze is breed als een zee, ze ruikt naar petroleum en ingewanden en ze is het voorgeborchte van de Atlantische Oceaan — een deinend, koningsblauw universum vol verborgen gasvelden, scheepswrakken en walviskadavers.
Op de beide oevers van de Rio de la Plata ligt een hoofdstad. In het noorden Montevideo. In het zuiden Buenos Aires, een stad zo groot als een staat. Daar, in San Telmo, een van de oudste wijken, nog gesticht door gevluchte Italianen en ontsnapte negerslaven, de latere bakermat van de tango, de wapensmokkel en de voetbalgekte, treffen wij Tony Hanssen aan. Hijgend en zwoegend in een kitscherig gerenoveerd herenhuis, una casa de turistas, waar hij op de tweede etage een Chinese matrone aan het bevredigen is, op haar aandringen en tegen zijn goesting. Boven hun hoofden wiekt een gammele ventilator, de charmant antieke airco steunt en rammelt luider dan het bed.
Toch zweet Tony zich kapot. En hij is niet de enige, te voelen aan de huid waar hij tegenaan stoot. Hij walgt van zichzelf en heeft medelijden met mevrouw Bo Xiang. Maar stoppen met haar te bevredigen doet hij niet. Ze zou het kunnen begrijpen als een afwijzing. Hoed u voor de wraak van een gekrenkte vrouw op leeftijd. Tony staat voor een fortuin in het krijt bij haar echtgenoot. Dus stoot hij voort. Het is nog geen twee uur in de middag. De lantaarnpalen buiten werpen amper schaduw.”

Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958)

Ook drie andere schrijvers zijn bekroond. Micha Hamel mag voor zijn bundel “Bewegend Doel” de Jan Campert-prijs in ontvangst nemen. Oek de Jong krijgt voor zijn roman “Pier en Oceaan” de F. Bordewijk-prijs. Jan Paul Schutten ontvangt de tweejaarlijkse Nienke van Hichtum-prijs voor jeugdliteratuur voor “Het Raadsel van Alles Wat Leeft”. Aan al deze prijzen zijn bedragen van vijfduizend euro verbonden. Zie ook alle tags voor Micha Hamel op dit blog en eveneens alle tags voor Oek de Jong op dit blog.

30-10-2013 om 09:42 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichter, schrijver en filmmaker Matthias Zschokke werd geboren op 29 oktober 1954 in Bern. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Matthias Zschokke op dit blog.

Uit: Lieber Niels

„1.1.04

Dein Fontane-Neujahrs-Gedicht ist schön, ja – ich habe es erst gelesen, nachdem ich meins schon losgeschickt hatte (lustig, wie einfach wir werden in unseren Vorlieben) –, und Deine virtuelle Skyline mit Silvesterknallern ist ein Märchen. Kein Internettand, sondern Kunst. Ich wollte sie kopieren und weiterschicken, das schaffte ich nicht. Es soll auch so bleiben: ein Unikat für mich. Danke.

Gestern Abend war ich eingeladen zu einem veritablen Silvesteressen mit Herren und Damen in Anzügen. Etwa 25 Leute, davon mindestens zehn Psychoanalytiker. Die Gastgeber, ein Analytikerpaar, sind mit dem Maler Manfred Schling befreundet, über den ich sie kennengelernt habe. Sie residieren in einer zweihundertvierzig Quadratmeter großen Wohnung im Bayrischen Viertel, sehr schön. Der Abend verlief überraschend heiter und unverkrampft. Obwohl ich viel getrunken habe, stand ich heute mit klarem Kopf auf und beginne das neue Jahr einigermaßen nüchtern.

Die Gastgeber besitzen die Köhlmeier-CDs. Ich habe sie nun gesehen: Es sind drei Kassetten à 5 CDs, Titel Die Sagen des klassischen Altertums, produziert vom ORF. Meinst Du, es gibt eine Möglichkeit, die irgendwo im Internet antiquarisch aufzutreiben? Ich hoffe, auch Du bist gut gerutscht und startest zuversichtlich. Es soll einmal mehr unser Jahr werden!

2.1.04

Michael Johannes Maria Köhlmeier heißt er … Ob die Aufnahme wohl wirklich so gut ist, dass keiner, der sie hat, sie loswerden will? So werde ich diese entfernt Bekannten bitten müssen, sie mir zu brennen … Nein, das bringe ich nicht über mich. Werde halt auf K. verzichten und weiterhin nichts vom griechischen Altertum wissen. Ist ja kein Unglück.”

Matthias Zschokke (Bern, 29 oktober 1954)

De Duitse schrijver, dichter en literatuurwetenschapper Harald Hartung werd geboren op 29 oktober 1932 in Heme. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harald Hartung op dit blog.

Wirkung des Schönen

Der Alte an der Brücke
der in der Hose fuhrwerkt
sah sie vermutlich zuerst

die rosige Doppelwolke
überm Kanal
üppig wie Aphrodites Hintern

schöner als die Paläste
Der Alte von der Wolke befriedigt
wendet sich ab

während der Kellner gafft
und anhält mit vollem Tablett
angewurzelt als wärs ihm

zu meinem Tisch viel zu weit.

Papier auf dem es schneit

Ich könnte stundenlang zusehn
wie es schneit
den Silben des Schneefalls
die Worte bilden und Sätze
und langsam die Bäume beschweren
bis alle Zeilen gefüllt sind
und das Papier wieder weiß

Harald Hartung (Herne, 29 oktober 1932)

De Iraanse dichter en vertaler Mohsen Emadi werd geboren op 29 oktober 1976 in Sari. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mohsen Emadi op dit blog.

Uit: A Night With Sodergran

“Before I decided to leave Iran I asked myself for the last time if I can really live as a writer in Iran or not. It was seven months before that well-known election. I tried to make a theatrical performance of A Night with Hamlet by Vladimír Holan which I translated to Persian. However, door was closed to all my efforts. Before 12th June 2009 some of us had predicted the coup, yet we did not expect how the impudent government would play with our hope and enthusiasm. Before 12th June I had written somewhere that we Iranians have Che Guevara but we don’t have Martin Luther King Jr. and if we do have Dr. King, we can find the way to freedom. After the coup, we had millions of Martin Luther Kings but we have a long way to freedom.

I realized this on the Freedom Street on June 15th after two days of running, chasing, tear gas, bullets and fire; after two days of disbelieving and the dreadful impact of the lie. A seventy year old writer contacted me, saying, “I want to join you guys for the protest; they won’t hurt me in respect for my grey hair”. I knew that he had seen Shah’s brutality, had lived the political slaughter of the early eighties and was breathing the memories of the massacre of 1989, but he still insisted on coming with us to the streets. The only excuse I could give him was that he would slow us down because he was old. The next day I realized that the coup-leaders were more impudent that the rest of the oppressors of our history. Not only do they dishonor elders, but they don’t have any shame in killing children either.

In the Freedom Street three million Martin Luther Kings joined one another and chanted “I have a dream”. Our color was green, we were all green. People would wave their hands from the top of the buildings. There were green ribbons, colorful laughs of beautiful women and amazing enthusiasm of men.”

Mohsen Emadi (Sari, 29 oktober 1976)

De Duits – Franse schrijfster Claire Goll werd geboren op 29 oktober 1890 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Claire Goll op dit blog.

The Salt Lake

Like a winter animal the moon licks the salt from your hands

Still your hair sparkles violet as the lilac bush

From where the veteran screech owl calls

There stands our long-sought dream city built just for us

With streets all black and white

You walk in the glitter-snow of promise

While the rails of dark reason are laid out for me

The houses are drawn with chalk against the sky

And their doors are poured of lead

Only up under the gables yellow candles grow

Like nails for countless coffins

Yet soon we reach the Salt Lake

Where the long-billed kingfishers lie in wait

All through the night I fight them with bare hands

Until their warm down serves as our lair

The Blast Furnaces of Pain

In the blast furnaces of pain

What ore is smelted there?

The servants of pus

The nurses of fever

They have no answer

Day-shift

Night-shift of all flesh

The wounds and the fires

Bloom wild in gardens of saltpeter

And burning fields of roses

Asphodels of my fear

On the cliffs of night

What does the Lord of Ores brew

In our hearts? The cry

The human cry from the dark body

That like a consecrated dagger

Slashes the sun of our dead

Vertaald door Nan Watkins

Claire Goll (29 oktober 1890 – 30 mei 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e oktober ook mijn blog van 29 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

29-10-2013 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen ontving gisteravond in het museum Beelden aan Zee in Scheveningen de Ako Literatuurprijs 2013 voor haar roman “Feest van het begin”. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.

Uit: Feest van het begin

“Op een oktobermaandag in het eerste jaar van de nieuwe vrijheid stort de regen nietsontziend op de hoofdstad. Hij slaat een menigte putjes in het water van de rivier die er als een kromme ruggengraat doorheen loopt en tekent slingerbeekjes in de modder van nog ongeplaveide straten. De open goten kunnen de toevloed niet meer verstouwen en uit de regenpijpen, die maar tot halverwege de gevels reiken, spuit het water op de rillende flanken van de paarden en de dunne daken van de koetsen. Voorbijgangers proberen de plenzen te ontwijken die door de wielen worden opgegooid, met vuil erin en restjes salpeterzuur die een gat kunnen branden in hun kleren. En de mussen en de katten vinden een schuilplaats die te klein is voor een mens.
De regen gutst langs de strenge gevels van een hospice voor wezen in een van de faubourgs, waar al vijftien jaar tussen andere kinderen met verloren ouders een vondelinge woont die op haar handen kan staan. Ze heeft van de nonnen die haar te kleden en te bidden geven twee namen gekregen van heilige vrouwen.
Die middag kijkt ze door een van de weinige ramen waar geen ribbelend glas in lood in zit dat de buitenwereld vervormt en een andere kleur geeft. Ze weet van horen zeggen wat er gaande is en ziet de stille straat waaraan het hospice grenst. Hoe weinig ze ook ziet, ze mag niet blijven kijken, want er moet worden schoongemaakt en er moeten nieuwe woorden worden geleerd in een dode taal die moet blijven leven.
Het water trommelt op het beschadigde huis van een behangfabrikant, waarin alles kort en klein is geslagen door arbeiders die hun recht kwamen halen en en passant ook de uitstekende wijnen uit de kelder. In halfdonkere zolderwoningen zetten vrouw en kinderen van leerlooiersknechten en waterdragers emmers en pannen neer om de druppels op te vangen die naar binnen lekken.”

Joke van Leeuwen  (Den Haag, 24 september 1952)

29-10-2013 om 08:51 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata


De Nederlandse schrijver Mano Bouzamour werd in 1991 geboren in Amsterdam. Hij bezocht daar het Hervormd Lyceum Zuid. Als verhalenverteller won Bouzamour in 2010 het Rozentuinfestival. Zijn debuut, de schelmenroman De belofte van Pisa is gebaseerd op zijn eigen leven..

Uit: De belofte van Pisa

“Toen was ik aan de beurt. Ik stond op en zei: ´Hallo, ik ben Samir. Iedereen noemt me Sam. Ik woon in de Pijp, je weet toch daarzo bij de Albert Cuyp. En o ja, ik ben moslim.´ De wimpers van mijn klasgenoten gingen op en neer. Moslim zijn, dat was niet hip. Niemand had ergens een moslim tante of moslim oma. In plaats daarvan vroeg Céline: ´Die slachten toch schapen op het toilet?´

(…)

‘Daarna vatte al het verkeer ineens moed en begon het kriskras door mekaar te karren. Het pioniersgedrag dat mijn broer en Soesi vertoonden wond mij op, het was imponerend en aanstekelijk en verleende ze glans. Mijn broer en Soesi vielen uit de toon alsof een speciaal levenslicht ze bescheen.’

Mano Bouzamour (Amsterdam, 1991)

29-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“... The whole argument from Significant Form stands or falls by volume. If you allow Cézanne to represent a third dimension on his two-dimensional canvas, then you must allow Landseer his gleam of loyalty in the spaniel’s eye”—but it was not until Sebastian, idly turning the page of Clive Bell’s Art, read: “‘Does anyone feel the same kind of emotion for a butterfly or a flower that he feels for a cathedral or a picture?’ Yes. I do,” that my eyes were opened.

I knew Sebastian by sight long before I met him. That was unavoidable for, from his first week, he was the most conspicuous man of his year by reason of his beauty, which was arresting, and his eccentricities of behaviour which seemed to know no bounds. My first sight of him was as we passed in the door of Germer’s, and, on that occasion, I was struck less by his looks than by the fact that he was carrying a large Teddy-bear.

“That,” said the barber, as I took his chair, “was Lord Sebastian Flyte. A most amusing young gentleman.”

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian

In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

“Apparently,” I said coldly.

“The Marquis of Marchmain’s second boy. His brother, the Earl of Brideshead, went down last term. Now he was very different, a very quiet gentleman, quite like an old man. What do you suppose Lord Sebastian wanted? A hair brush for his Teddy-bear; it had to have very stiff bristles, not, Lord Sebastian said, to brush him with, but to threaten him with a spanking when he was sulky. He bought a very nice one with an ivory back and he’s having ‘Aloysius’ engraved on it—that’s the bear’s name.” The man, who, in his time, had had ample chance to tire of undergraduate fantasy, was plainly captivated by him. I, however, remained censorious and subsequent glimpses of Sebastian, driving in a hansom cab and dining at the George in false whiskers, did not soften me, although Collins, who was reading Freud, had a number of technical terms to cover everything.

Nor, when at last we met, were the circumstances propitious. It was shortly before midnight in early March; I had been entertaining the college intellectuals to mulled claret; the fire was roaring, the air of my room heavy with smoke and spice, and my mind weary with metaphysics.

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor JMH Berckmans op dit blog.

Uit: Requiem voor een gaskamerman

“Om hem te doen geloven dat hij zo oud geworden is dat hij de tel is kwijt geraakt. Om hem te betoveren.

Ze is wel een beetje vreemd in het hoofd maar dat ze zoiets zou doen kan hij zich niet voorstellen. Want tenslotte is ze de kwaadste niet. Ze is gewoon de enige. Daarom. Omdat hij met een onzichtbare elektronische navelstreng vasthangt aan haar goedertierenheid.

Maar wat zit hij weer te piekeren en te peigeren.

Hij kan gewoon alles doen waar hij zin in heeft.

Hij kan van alle pijlen wrakhout maken.

Hij kan kakken en pissen en alle overbodige luxe missen.

Hij kan lid worden van de kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen. Die zullen hem z'n hoop teruggeven.

In alle tijdschriften vind je van die bonnen. Die kan hij invullen en opsturen. Dan sturen ze hem Groene Duivel of Zalf Zuster Saint Germain. Tegen eksterogen, likdoorns, apathie en algehele waanzin.

Maar hij heeft alle bonnen al ingevuld en ze hebben hem alle middeltjes al opgestuurd en hij heeft alles al geprobeerd en niets dat helpt niets dat helpt niets dat helpt. Verdomme toch. Hij kan morgen de deur uit en een baantje zoeken. Vuilnisman. Borden wassen en pannen schuren. Stront ruimen in het apenhok. Z'n hele verdere leven lang stront ruimen in het apenhok. Tot hij er dood bij neervalt. Hartaderbreuk. Vlak met z'n smoel in de apenstront.”

JMH Berckmans (28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hollander op dit blog.

Another Firefly

In a turning instant, my head
Catches light of a leaping star
Over my left shoulder in a
Green region of space darkened,
Into distance beyond distance,
A cold, green star, not rising like
Sons and empires, slow as breath,
In the way of stars, but as no
Darkened water could have mirrored
The partly glimpsed meteor in
Surging reversal of falling ---
That sort of rising. They return
Bright rightings of our sinisters,
The mirrors; but this rise of light ---
As if in summer nights at still
Moments a death could yet retract,
Or a dim candle gutter on ---
Freshens the held air; far away,
Somewhere a breath has been taken.

As the Sparks Fly Upward

As of an ungrounded grief,
Bluish sparks fly upward from
Under the shadow-thickened,
Tree-covered, part of night toward
What can yet be construed as
Dimmed azure, while the summer
Glow of soft streetlamp light hums
Along the wide sidewalk through
Listening leaves: fireflies
Far from the sea rise in an
Untroubled-looking midland,
Soundless, their gaps in the dark
Soundless, and the thunder soon
Coming with a crash across
Glistening eaves will be no
Answer, echo, or noisy
Amplifying of echo.
I will await what the ground,
The great, grass-skinned ground, will say.

John Hollander (28 oktober 1929 – 17 augustus 2013)

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) werd geboren werd in Al-Najaf(een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Al Galidiop dit blog.

Uit: Brief voor de Koning

“Hoogheid,

Lang leve uw koninkrijk. In de vijftien jaar dat ik er woon is de elektriciteit van mijn lamp geen minuut uitgevallen. Het water heeft de kraan nooit in de steek gelaten. De riolering in uw koninkrijk is sterker dan de hemel, want hoeveel water zij ook naar beneden gooit, het verdwijnt. In bakkerijen liggen meer soorten brood dan soorten wapens in Irak. Een hond heeft meer papieren en rechten dan ik in mijn vaderland had. Zelfs een cavia in uw koninkrijk geniet meer dan mijn moeder die twaalf kinderen heeft gebaard en ze vanaf 27 oktober 1987 nooit meer allemaal samen heeft kunnen zien.

Wat spijtig dat ik door het harde lot van mijn leven de kans had om uw koninkrijk ook te leren kennen van een kant die u zelf niet kent. Een kant waarvan u misschien niet eens zal geloven dat hij bestaat. Een kant die achter de dikke laag make-up van het gezicht van uw koninkrijk ligt. Daar, beneden, in die onbekende wereld, waar de wet van uw koninkrijk niet eens geldt, zijn mensen geen mens, want ze hebben geen nummer. Ik heb ervaren hoe zacht, hoe teder en warm de hand van uw koninkrijk is voor haar eigen kinderen en hoe genadeloos en kil voor anderen. En ach, hoe hard die hand, majesteit, als hij slaat.

In Irak ben ik geboren in een oorlog, opgegroeid in een andere oorlog, afgestudeerd in een volgende oorlog en gevlucht van weer een andere oorlog. Maar zelfs na vier oorlogen was niets voor mijn geest zo zwaar en heftig als de andere kant van uw koninkrijk. In een dierenasiel krijgen honden en katten na drie jaar een spuitje, want wachten in een kooi is misdadig. Zelf heb ik negen jaar in een mensenasiel gewacht en dat is meer dan drie honden.”

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Uwe Tellkamp op dit blog.

Uit: Der Turm

„Und ich erinnere mich an die Stadt, das Land, die Inseln, von Brücken zur Sozialistischen Union verbunden, ein Kontinent Laurasia, in dem die Zeit eingekapselt war in eine Druse, zur

Anderzeit geschlossen, und die Musik erklang von den Platten- spielern, knisternd unter den Abtastarmen im dünenden Vinyl-schwarz, Lichtspindeln hin zum Gelbetikett der Deutschen Grammophon, zum Eterna- und Melodia-Schriftzug pulsend, während draußen der Winter das Land einfror, Schraubstöcke aus Eis an den Ufern auftürmte, die den Strom in ihren Zangen preßten und, wie den Lauf der Zeiger auf den Uhren, an den Stillstand bremsten.

... aber die Uhren schlugen , ich höre, als wäre es heute, den Westminster-Gong in der Karavelle, wenn das Wohnzimmerfenster geöffnet war und ich die Straße hinunterging, ich höre den Schlag der Flügeluhr aus der Wohnung im Erdgeschoß des Glyzinienhauses; das feine Klingen der Wiener Uhr aus Tietzes Musikzimmer, das melodisch aufsteigende, dann, mit dem letzten Ton, abknickende Ta-ta-ta-taa nach dem durchdringenden Sägton der Zeitanzeige des Deutschlandfunks, der Anfang der achtziger Jahre von den Türmern auf der Insel Dresden nicht mehr unter dem Tuch gehört wurde; jetzt die stimmlose Nadel einer japanischen Quarzuhr, die vom Handgelenk eines Staatskapell-Kontrabassisten in das Gongen und Plingen, Scheppern und die Kuckucksrufe beim Uhrmacher Simmchen, genannt Tikketack-Simmchen, sticht, in die tiefen Stundenschläge der Standuhren, das vollstimmige Repetieren der großen und kleinen Regulatoren bei Uhren-Pieper, Turmstraße 8; der Koloratursopran einer Schnörkel-Porzellanuhr bei Witwe Fiebig im Haus Zu den Meerkatzen,..."

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)
Scene uit de tv-film “Der Turm” uit 2012

28-10-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Jan Weiler werd geboren op 28 oktober 1967 in Düsseldorf.
Hij groeide op in Meerbusch Jan Weiler en werkte tijdens zijn schooltijd als freelancer voor de Westdeutsche Zeitung. Na de middelbare school en vervangende diensplicht werkte hij als copywriter voor een reclamebureau. Vervolgens studeerde hij aan de School voor Journalistiek in München. Weiler was vanaf 1994 redacteur, toen van 2000 tot 2005 samen met Dominik Wichmann hoofdredacteur van het SZ magazine. Als zodanig schreef hij in 2002 voor een speciale uitgave over Italië een artikel over zijn schoonvader, die ooit als Italiaanse gastarbeiderr naar Duitsland was gekomen. De respons was onverwacht positief. Daarna ging hij in 2003 met zijn schoonvader Antonio naar Italië om zich daar diens levensverhaal te laten vertellen. Dat leidde tot het boek “Maria, ihm schmeckt’s nicht!”, dat volgens Weiler niet autobiografisch, maar als fictie opgevat dient te worden. Het boek combineert op humoristische wijze fictieve elementen met de verhalen van schoonvader "Antonio" en de ervaring van Weiler met zijn Italiaanse familie. In 2005 verscheen de opvolger “Antonio im Wunderland.” Sinds 2004 trekt Weiler rond als voorlezer van zijn werken. Het reisdagboek dat daarbij ontstond verwerkte hij in 2006 tot literatuur in zijn boek “In meinem kleinen Land”. Vanaf 2007 schrijft Jan Weiler wekelijks zijn column “Mein Leben als Mensch”, die sinds augustus 2009 verschijnt in “Welt am Sonntag”. In 2009 kwam de verfilming van “Maria, ihm schmeckt’s nicht”, waarvoor hij ook het scenario schreef, in de bioscoop. Hij heeft daar zelf een glimpoptreden als ambtenaar van de burgerlijke stand.

Uit: In meinem kleinen Land

“Willkommen zu diesem Buch. Ich darf Sie gleich darauf auf­merksam machen, dass Sie sich keinen Reiseführer gekauft haben. Wenn dies Ihre Absicht war, findet die Produktenttäu­schung wenigstens ganz am Anfang statt. Was Sie in Händen halten, ist ein Reisetagebuch. Und das ist etwas ganz anderes. Es stehen keine Handreichungen für Ausflüge zu Sehenswür­digkeiten drin. Ebenso fehlen Listen mit günstigen Hotels, in denen man ein gutes Frühstück bekommt. Auch Reiserouten für Schnäppchenjäger sind nicht enthalten. Aber was sonst? Eindrücke, Geschichten, Gespräche über und in unserem er­staunlichen kleinen Land.
Ich habe es von September 2005 bis Juni 2006 während einer Lesereise kennengelernt und darüber Buch geführt, indem ich jeden Tag notierte, was passiert war. Dieses Prinzip führt natürlich zu Ungerechtigkeiten, denn man kann fast keinem Ort gerecht werden, indem man dort nur einen Tag verbringt. Das Procedere war täglich gleich: mit dem Zug anreisen, per Taxi oder zu Fuß ins Hotel. Dann spazieren gehen. Etwas essen. Menschen in Theatern, Buchhandlungen oder Kulturzentren vorlesen. Schlafen. Frühstücken. Schreiben. Mit dem Zug wie­der abreisen. Auf diese Weise bleibt einem Ort nur eine kurze Zeit, um sich einzuprägen. Es entgeht dem Besucher natürlich so manches. Man übersieht die Schönheit Dortmunds, und lei­der war ich nicht im Sommer in Speyer, sondern am kältesten Wintertag. Mein Urteil über Itzehoe fällt wahrscheinlich un­gerecht aus, jenes über Dresden ist womöglich gemein. Manch­mal bekommt man falsche Eindrücke, sieht nicht richtig hin. Ich bitte dafür um Entschuldigung. Andererseits macht gerade das die Reise interessant. Was bleibt beim flüchtigen Kennenlernen einer Stadt hängen? Wo sieht man hin, was will man wissen? Und kann man sich in eine Stadt verlieben? Aber ja! Orte sind wie Menschen. Sie haben Charakter, Charme, Aus­strahlung. Oder auch nicht. Sie sind hässlich oder zu klein. Sie sehen grau aus oder alt oder freundlich. Sie grüßen über­schwänglich oder gar nicht. Sie wollen dich einladen oder ver­scheuchen. Davon - und von den Menschen in diesen Orten - handelt dieses Buch.

Jan Weiler (Düsseldorf, 28 oktober 1967)

28-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dylan Thomas op dit blog.

A Grief Ago

A grief ago,
She who was who I hold, the fats and the flower,
Or, water-lammed, from the scythe-sided thorn,
Hell wind and sea,
A stem cementing, wrestled up the tower,
Rose maid and male,
Or, master venus, through the paddler's bowl
Sailed up the sun;

Who is my grief,
A chrysalis unwrinkling on the iron,
Wrenched by my fingerman, the leaden bud
Shot through the leaf,
Was who was folded on the rod the aaron
Road east to plague,
The horn and ball of water on the frog
Housed in the side.

And she who lies,
Like exodus a chapter from the garden,
Brand of the lily's anger on her ring,
Tugged through the days
Her ropes of heritage, the wars of pardon,
On field and sand
The twelve triangles of the cherub wind
Engraving going.

Who then is she,
She holding me? The people's sea drives on her,
Drives out the father from the caesared camp;
The dens of shape
Shape all her whelps with the long voice of water,
That she I have,
The country-handed grave boxed into love,
Rise before dark.

The night is near,
A nitric shape that leaps her, time and acid;
I tell her this: before the suncock cast
Her bone to fire,
Let her inhale her dead, through seed and solid
Draw in their seas,
So cross her hand with their grave gipsy eyes,
And close her fist.

Grief Thief Of Time

Grief thief of time crawls off,
The moon-drawn grave, with the seafaring years,
The knave of pain steals off
The sea-halved faith that blew time to his knees,
The old forget the cries,
Lean time on tide and times the wind stood rough,
Call back the castaways
Riding the sea light on a sunken path,
The old forget the grief,
Hack of the cough, the hanging albatross,
Cast back the bone of youth
And salt-eyed stumble bedward where she lies
Who tossed the high tide in a time of stories
And timelessly lies loving with the thief.

Now Jack my fathers let the time-faced crook,
Death flashing from his sleeve,
With swag of bubbles in a seedy sack
Sneak down the stallion grave,
Bull's-eye the outlaw through a eunuch crack
And free the twin-boxed grief,
No silver whistles chase him down the weeks'
Dayed peaks to day to death,
These stolen bubbles have the bites of snakes
And the undead eye-teeth,
No third eye probe into a rainbow's sex
That bridged the human halves,
All shall remain and on the graveward gulf
Shape with my fathers' thieves.

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Sylvia Plath op dit blog.

Pheasant

You said you would kill it this morning.
Do not kill it. It startles me still,
The jut of that odd, dark head, pacing

Through the uncut grass on the elm's hill.
It is something to own a pheasant,
Or just to be visited at all.

I am not mystical: it isn't
As if I thought it had a spirit.
It is simply in its element.

That gives it a kingliness, a right.
The print of its big foot last winter,
The trail-track, on the snow in our court

The wonder of it, in that pallor,
Through crosshatch of sparrow and starling.
Is it its rareness, then? It is rare.

But a dozen would be worth having,
A hundred, on that hill-green and red,
Crossing and recrossing: a fine thing!

It is such a good shape, so vivid.
It's a little cornucopia.
It unclaps, brown as a leaf, and loud,

Settles in the elm, and is easy.
It was sunning in the narcissi.
I trespass stupidly. Let be, let be.

Death & Co.

Two, of course there are two.
It seems perfectly natural now——
The one who never looks up, whose eyes are lidded
And balled¸ like Blake's.
Who exhibits

The birthmarks that are his trademark——
The scald scar of water,
The nude
Verdigris of the condor.
I am red meat. His beak

Claps sidewise: I am not his yet.
He tells me how badly I photograph.
He tells me how sweet
The babies look in their hospital
Icebox, a simple

Frill at the neck
Then the flutings of their Ionian
Death-gowns.
Then two little feet.
He does not smile or smoke.

The other does that
His hair long and plausive
Bastard
Masturbating a glitter
He wants to be loved.

I do not stir.
The frost makes a flower,
The dew makes a star,
The dead bell,
The dead bell.

Somebody's done for.

Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963)

De Belgische dichter en schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Albrecht Rodenbach op dit blog.

De laatste storm

Buldrend speelt de zee met 't oude vaartuig.

Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman

met den storm. Maar splijtend te allen kante

vreeslijk kraken de oude brooze wanden.

Bleek en bevend staart alom de manschap

naar het krakend wantwerk en den zeeman.

"Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij.

Wiegend wagglen sloepen in den storrem,

angstig ijlt de manschap in de sloepen.

Eenzaam staat op 't vaartuig de oude zeeman.

"Vol!" zucht hij, "vaartwel, matrozen, redt u."

Door den storm verdwijnen zijne sloepen.

Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig.

Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman

de armen rond een mast. Zoo lange reisden

schip en zeeman samen door de stormen;

grijs is 't hoofd geworden van den zeeman,