De Engelse schrijfster Esther Freud werd geboren in Londen op 2 mei 1963. Zie ook alle tags voor Esther Freud op dit blog.

Uit: Summer at Gaglow

“Of the three girls it was only Bina who was allowed to stay up for the night-time celebrations. Places had been laid for a hundred people at a long gallery of tables that spiralled round the dining room. Bina came up to the nursery where both Nanny and the governess, Fraulein Schulze, burst into praise over her dress and the way in which her hair had been arranged. Eva stared furiously into her green baize box and cursed that she was years too young. 'It's even worse luck for me,' Martha said, and it cheered Eva up a little to see that she was right.
Their mother came up to wish them both goodnight. `You have been more than perfect today.' She smiled, glittering in the doorway of their double room, while Martha and Eva sat at twin dressing tables and stared sulkily back at her through the glass. `Sleep well.' She blew them each a kiss and left them to rejoin the party.
`Did you see the earrings she had on?' Martha gasped, and Eva agreed that they were hideous. Great red rubies that dragged down the lobes of her ears. `And such skinny arms.' She winced, continuing to give her hair the one hundred obligatory strokes insisted upon by Nanny.
`Well, at least we have Bina to report back.' Eva brushed vigorously. `Not to mention,' she lowered her voice, `our own dear Schu.'
`Now, now, children.' It was Nanny standing behind them with their nightdresses, freshly pressed and aired. `I'm sure Fraulein Schulze will be too busy enjoying herself to have time for such nonsense.'
`Oh, Omi, Omi Lise,' they both protested. They caught each other's eye and grinned. This was exactly what their governess had time for and what, above anything, she enjoyed. It was her wicked bedtime stories that had won them over at the very start, and the way she poked fun at strangers, livening up the walks they took even on the most dreary days, and filling her charges, each one, with a small, warm well of spite.
Eva lay in bed, listening to the distant strains of the music and running over in her mind the various eligible girls invited by her mother. Who. would Emanuel be dancing with, she wondered, and she smiled at the off-hand way in which he had accepted their attentions.
`Martha?' she whispered. `Martha, are you asleep?'

 
Esther Freud (Londen, 2 mei 1963)

De Nederlandse dichter en schrijver Josephus Carel Franciscus (Jef) Last werd geboren in Den Haag op 2 mei 1898. Zie ook alle tags voor Jef Last op dit blog.

Aan een gevallen makker

Een witte roos bloeide op het vale veld,
roos van de dood te midden der gewonden
een jong gezicht had in zijn laatste nood
de vage schaduw van een lach gevonden.

"Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen
zijn weke hand zocht tastend naar een maat
ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen
en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.

"Een dode meer op onze lijst van helden"
mijn god hoe walgt het woord mij in de mond
een kind veeleer dat brute domheid velde
één adem minder uit een zoete mond.

Een lied brak af na d'eerste teedre strofe
een dapper hart hield plotseling op met slaan
een makker minder op de donkre wegen
die door de modder onze voeten gaan,

maar deze morgen zet een jonge vogel
zich op een tak en zingt en zingt en zingt
het schijnt mij of in 't zoete vogelfluiten
de stem van mijn gevallen makker klinkt.

Als eens de dood komt

Als eens de dood komt, laat het zijn
in 't midden van de overgave,
de laatste beker rode wijn,
het laatste brood, het laatst refrein
waarmee een vriend een vriend kan laven -
En laat de dood het éinde zijn.
Als eens de dood komt, laat het zijn
uit lege beurs de laatste gave,
van 't volle hart de laatste pijn,
de liefste kus, het zoetst festijn
ontbloot van goed, ontdaan van have -
En laat de dood het éinde zijn.

 
Jef Last (2 mei 1898 – 15 februari 1972)
Hier als acteur in de film Branding van Joris Ivens, 1929

De Duitse dichter en schrijver Gottfried Benn werd geboren in Mansfeld op 2 mei 1886. Zie ook alle tags voor Gottfried Benn op dit blog.

Die Schale

Kommst du zum letzten Male,
wir waren doch so allein
und rannen in eine Schale
mit Bildern und Träumen ein.
Es war doch eben noch heute
und unser Meer war die Nacht,
wir waren einander die Beute,
die weiße Fracht.

Wir streiften uns wie zwei Rassen,
zwei Völker von Anbeginn:
die Stämme, die dunklen, die blassen
gaben sich hin.

Kommst du zum letzten Male,
es war doch alles nur Spiel
oder sahst du, wie in die Schale
Tränen und Schatten fiel -

Sahst du, sahst du ihr Neigen
in Strömen dieses Weins
und dann ihr Fallen und Schweigen:
die Verwandlung des Seins -?

Reisen

Meinen Sie Zürich zum Beispiel
sei eine tiefere Stadt,
wo man Wunder und Weihen
immer als Inhalt hat?

Meinen Sie, aus Habana,
weiß und hibiskusrot,
bräche ein ewiges Manna
für Ihre Wüstennot?

Bahnhofstraßen und Rueen,
Boulevards, Lidos, Laan –
selbst auf den Fifth Avenueen
fällt Sie die Leere an –

ach, vergeblich das Fahren!
Spät erst erfahren Sie sich:
bleiben und stille bewahren
das sich umgrenzende Ich.

 
Gottfried Benn (2 mei 1886 - 7 juli 1956)
In 1932 

De Nederlandse schrijver Rob Waumans werd geboren in Alkmaar op 2 mei 1977. Zie ook alle tags voor Rob Waumans op dit blog.

Gesprek (Blog)

Ik stond buiten een sigaret te roken, op de stoep voor een café in Noord. Het was koud, mijn jas hing nog binnen over mijn kruk, naast Nyk de Vries, die niet rookt maar wel graag een biertje drinkt en de volgende dag overigens kerst ging vieren met familie in Friesland omdat ‘dat nou eenmaal beter uitkwam’.
We hadden allebei voorgedragen tijdens de literaire pubcrawl en we waren hier geëindigd. We dronken bier uit klassieke bierglazen die je in de jaren tachtig overal zag. Glazen waar je net zo goed cola in kunt schenken, zonder dat iemand je gek aankijkt.
Eerder die avond droeg een schrijfster een heel mooi verhaal voor over een voormalig galgenveld hier in Noord, waar nu de Shell-toren staat, werkelijk een mooi verhaal, waar ik op zondag nog regelmatig over nadacht. Haar voordracht werd een aantal keer onderbroken door een vrouw die ze niet helemaal op een rijtje had. Vlak na de voordracht begon die vrouw te dansen als een hippie, langs de tafeltjes waar mensen haar met grote, bange ogen aankeken.
En nu stond die vreemde vrouw ineens naast me, terwijl ik lekker op mijn gemak een sigaretje stond te roken.
Ze keek me aan, haalde een pakje shag uit haar jaszak en zei:
‘Ik ga zo de stad in. Ga je mee of heb je het lef niet?
‘Waar ga je heen,’ vroeg ik.
‘Daar kan ik niets over zeggen,’ zei de vrouw, en toen: ‘Val je op negers?’

 
Rob Waumans (Alkmaar, 2 mei 1977)

De Duitse schrijver Tilman Rammstedt werd geboren op 2 mei 1975 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Tilman Rammstedt op dit blog.

Uit: Die Abenteuer meines ehemaligen Bankberaters

„Sehr geehrter Herr Willis,
vielleicht erscheint Ihnen die Frage, ob es Ihnen gut geht, zu willkürlich, zu allgemein oder zu persönlich. Es ist nur so, dass ich zuletzt viel Zeit in Wartezimmern verbracht habe (abnehmende Sehstärke, Rückenbeschwerden, Knirscherschiene), und dort las ich in einer Zeitschrift, dass es Ihnen zurzeit alles andere als gut gehe (Liebe, Körper, Beruf ). Nun weiß ich nicht, wie aktuell diese Zeitschrift war und inwieweit solchen Zeitschriften überhaupt zu trauen ist, daher auch mein Nachfragen in den vergangenen Tagen. Aber falls es stimmt, dass Sie gerade etwas unglücklich sind, tut mir das ausgesprochen leid. Kann ich vielleicht irgendetwas für Sie tun? Ganz gleich, was es ist,
scheuen Sie sich bitte nicht, mir sofort zu schreiben.

Mit freundlichen Grüßen,
Tilman Rammstedt

PS:
Wenn Ihnen nichts einfällt, was ich für Sie tun kann, schreiben Sie mir bitte trotzdem. Vielen Dank

Auf  dem Schreibtisch meines ehemaligen Bankberaters stand ein kleiner Keramikelefant mit erhobenem Rüssel. »Ein Erinnerungsstück«, erklärte er mir, als er sah, dass ich das Tier betrachtete. »Woran?«, fragte ich, und mein ehemaliger Bankberater zögerte nur kurz.
»An einen Elefanten«, sagte er.“

 
Tilman Rammstedt (Bielefeld, 2 mei 1975)

De Amerikaanse dichter en vertaler James Stratton Holmes werd geboren in Collins, Iowa, op 2 mei 1924. Zie ook alle tags voor James Holmes op dit blog.

Uit: A Long Night In Leatherland (Verschenen onder het pseudoniem Jacob Lowland)

“Oh yeah, Jake”, continues Jaceques, “a little while ago someone was here, someone you would certainly like. A blond one. In his early twenties. Dashingly beautiful and slavishly polite.”
Kurt, I think. “German, surely.”
“Yep, he spoke English, but I think he is German. He’s just left.”
He will probably be next door. So will I.
The Argos. Things ain’t what they used to be in the leatherscene, nor are they here. Nevertheless, still, if there’s a place in Amsterdam which embodies the leather tradition, it must be the Argos. Further along in the Warmoesstraat, and then in the Heintje Hoeksteeg, one of the little alleys on the right, there the Amsterdam leatherscene was actually born. The Argos, these days, the only real grandson of the old one is considerably more spacious in size and admission policy, but there isn’t much left of the almost conspiracy-like atmosphere of the little bar of the old days: that strange smell in the air of comradeship, qualified by secrecy and swank. Still, ever so present, is the air of filthiness and decay. Here you can throw your fags, spit, piss, cum on the floor, if you’re pig enough for it. The limits are your only limits and the ones of the boy you are handling. It’s good to be back here.
I buy a beer from Bosch, salute a few friends and acquaintances, take a peek downstairs – still very silent, but the FF-room is already occupied – and walk upstairs again. Then I go and sit where I usually hang out: on the motorbike in front of the fireplace. Jerry, just back from four weeks in Australia, gives an elaborate account of how much better the leatherscene in Sidney is these days than six years ago, when I was there for a while.”

 
James Holmes (2 mei 1924 - 6 november 1986)
De Argos in Amsterdam 

De Nederlandse schrijfster Wytske Versteeg werd geboren op 2 mei 1983. Zie ook alle tags voor Wytske Versteeg op dit blog.

Uit: Boy

‘Het leven gaat verder,’ zei ik cynisch, en nu was het de vrouw die hem onderbrak, mij sterkte wenste en zei dat ik altijd mocht bellen.
Ik bracht hen naar de voordeur. Pas nadat ik die rustig en beheerst had gesloten zakte ik op de vloer ineen, zat met opgetrokken knieën en mijn armen om mezelf heen geklemd tegen de deur, alsof ik het kwaad nu nog buiten kon houden.
De doden komen altijd weer naar boven en misschien is het daarom dat we grafstenen voor hen maken, van glanzend maar zwaar marmer, deuren die nooit meer open hoeven. Die rituelen zijn er niet voor niets, hoe we de doden opmaken om hen nog op hun oude zelf te laten lijken, ze blosjes op de wangen geven en hun mooiste kleren aan. Dat we kaarten schrijven, met de hand, en dat we die aan iedereen versturen om het bericht te brengen van de dood. We vragen iedereen die van ons houdt om naast ons te staan wanneer de kist de aarde in zakt of uit het zicht verdwijnt, bij ons te zijn wanneer we afscheid nemen. Hoe ver weg en hoe oud de dode ook is, we zien altijd onszelf en hoe we hier al bijna weg zijn en daarom lachen we te hard, daarom bestellen we van tevoren cake en koffie, want zolang we eten leven we. Maar als een kind sterft wil er niemand eten, sluipen de begrafenisgasten na de plechtigheid zo snel mogelijk weg, durft niemand te zeggen hoe mooi hij erbij ligt.
Niet dat dat het geval was. Boy werd begraven in een gesloten kist, hij was te lang vermist geweest."

 
Wytske Versteeg (Amsterdam (?), 2 mei 1983)
Cover 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e mei ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

02-05-2015 om 12:44 geschreven door Romenu  

De Litouwse schrijver en vertaler Jurgis Baltrušaitis werd geboren op 2 mei 1873 in Paantvardys. Zie ook alle tags voor Jurgis Baltrušaitis op dit blog.

The Surf

The day's wild ocean sings and thunders,
And beats against the fatal shore,
This breaker with dumb sorrow sunders,
And these like laughing victors roar,
Their sheen – one joy of vernal wonders,
Their sheen – vast winter's shining hoar.

In wrath triumphant forward swinging,
The lifted billow calls and fails,
A joyous giant shouting, singing,
Its voice the voice of sounding gales,
Its glory in the sunlight flinging,
Whose noonday glow it holds and hails.

Across the sea, now lightly foaming,
Another rears, that stirs the deep,
And floods the shore with the silence gloaming;
Morose and slow it seems to creep
Like one who drops, worn out with roaming,
From his bent back a fatal heap.

Each moment new, with changing power,
The surf is thundering alone.
Now idle, now it seems to lower,
Hymning a sylence all unknown,
Like a dark heart asleep, – for hour
On hour in restless monotone.

 
Jurgis Baltrušaitis (2 mei 1873 – 3 januari 1944)

De Duitse dichter en schrijver Novalis werd geboren in Oberwiederstedt op 2 mei 1772. Zie ook alle tags voor Novalis op dit blog.

Uit: Hymnen an die Nacht
3

Einst da ich bittre Tränen vergoß, da in Schmerz aufgelöst meine Hoffnung zerrann, und ich einsam stand am dürren Hügel, der in engen, dunkeln Raum die Gestalt meines Lebens barg – einsam, wie noch kein Einsamer war, von unsäglicher Angst getrieben – kraftlos, nur ein Gedanken des Elends noch. – Wie ich da nach Hülfe umherschaute, vorwärts nicht konnte und rückwärts nicht, und am fliehenden, verlöschten Leben mit unendlicher Sehnsucht hing: – da kam aus blauen Fernen – von den Höhen meiner alten Seligkeit ein Dämmerungsschauer – und mit einem Male riß das Band der Geburt – des Lichtes Fessel. Hin floh die irdische Herrlichkeit und meine Trauer mit ihr – zusammen floß die Wehmut in eine neue, unergründliche Welt – du Nachtbegeisterung, Schlummer des Himmels kamst über mich – die Gegend hob sich sacht empor; über der Gegend schwebte mein entbundner, neugeborner Geist. Zur Staubwolke wurde der Hügel – durch die Wolke sah ich die verklärten Züge der Geliebten. In ihren Augen ruhte die Ewigkeit – ich faßte ihre Hände, und die Tränen wurden ein funkelndes, unzerreißliches Band. Jahrtausende zogen abwärts in die Ferne, wie Ungewitter. An ihrem Halse weint ich dem neuen Leben entzückende Tränen. – Es war der erste, einzige Traum – und erst seitdem fühl ich ewigen, unwandelbaren Glauben an den Himmel der Nacht und sein Licht, die Geliebte.

 
Novalis (2 mei 1772 - 25 maart 1801)
Borstbeeld in Weißenfels

De Frans-Duitse schrijver, essayist en vertaler Georges-Arthur Goldschmidt werd geboren op 2 mei 1928 in Reinbek bij Hamburg. Zie ook alle tags voor Georges-Arthur Goldschmidt op dit blog.

Uit: Die Faust im Mund

„Bis 1943 hatte ich in ständiger Aufregung gelebt, von einer Züchtigung zur nächsten, kopflos vor Schimpf und Schande, daher war mir gar nicht bewußt geworden, daß ich kleiner deutscher Flüchtling längst Französisch sprach, als ob ich das seit jeher getan hätte, als ob es meine zweite Muttersprache wäre.
An jenem Oktobertag 1943 kam alles auf einmal, auch der zweifache Zugang zum Schreiben. Statt mich wie gewöhnlich zum zweihundertmaligen Abschreiben des Satzes „Ich darf im Unterricht nicht schwätzen“ oder „Ich werde Schläge bekommen, weil ich faul bin“ zu verdonnern, hatte man sich diesmal in den Kopf gesetzt, mich die „Abenteuer eines Zerstreuten“ aus den Charakteren von La Bruyère abschreiben zu lassen. Noch nie hatte ich so Französisch geschrieben. Es war, als ob ich über dem Text schwebte, nie zuvor war mir die absonderliche Anordnung all dieser Buchstaben aufgefallen, die die Seiten schmückten, aber beim Vorlesen meist nicht zu hören waren; das verlieh dem ganzen ein elegant pittoreskes Flattern, das mich staunen machte. So wurde die Sprache, die ich abschrieb, zu einer überraschenden, wunderbaren Zuflucht in der alltäglichen Not.“

 
Georges-Arthur Goldschmidt (Reinbek, 2 mei 1928)

De Duitse dichteres en schrijfster Angela Krauß werd geboren op 2 mei 1950 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Angela Krauß op dit blog.

Uit: Ich muß mein Herz üben

Gras unter dem Rücken und oben nichts
als zartblauer Überfluß,
Nahrung zum Aufatmen,
zum Himmelsschüsseln leeren,
Vorrat für bacchantische Tag- und Nachtmähler
lebenslang, zum Schwelgen und Schlürfen
für Nüstern und Lungenzungen
und das vor Mut strotzende Herz.
Gesorgt wär für alle und
eine unendliche Geschichte.

Das Ganze ein flatterndes Meer,
kleine Mädchen und Seeleute,
Bergmänner, Frauen, die Städte bauen,
Briefboten, Countertenöre.
Jeder Daherlaufende ein Leben,
das ich auf später verschiebe.
Und noch immer kein einziger Feind,
der sich gezeigt hat.

 
Angela Krauß (Chemnitz, 2 mei 1950)

De Duitse schrijfster Gisela Elsner werd geboren op 2 mei 1937 in Nürnberg. Zie ook alle tags voor Gisela Elsner op dit blog.

Uit: Heilig Blut

„Unwillkürlich musste er an die Behauptung seines Vaters denken, der ihm gegenüber geäußert hatte, dass die eindrucksvolle Seelenruhe, die Lüßl oft genug in kritischen Augenblicken zur Schau trage, nicht etwa auf seine Selbstbeherrschung, sondern auf ein Sedativ zurückzuführen sei. Er stellte fest, dass sich auch Hächler und Glaub­recht, die mittlerweile ihre Frühstückseier verzehrt hatten, über Lüßls an Stumpfheit grenzende Gleichmütigkeit Gedanken zu machen schienen. Während sich der letztere erst Kaffee und Milch einschenkte und daraufhin mit der Betulichkeit eines Pedanten ein Brot mit Butter bestrich, ließen sie ihn nicht aus den Augen.
Sie haben sich wohl wieder einmal gedopt, erkundigte sich Hächler schließlich.
Das kann Ihnen doch egal sein, erwiderte Lüßl, indem er sein Frühstücksei köpfte.
Es ist mir aber nicht egal, dass ich meinen Urlaub mit einem Menschen verbringen muss, der sich mit Medikamenten voll stopft, die ansonsten nur hysterischen Weibern in den Wechseljahren verordnet werden, rief Hächler, und er sah Lüßl voller Verachtung an.
Aber der war dank des Sedativs, das er offensichtlich eingenommen hatte, dermaßen dickfellig geworden, dass er nur die Achseln zuckte.
Warum reisen Sie denn nicht ab, wenn Ihnen meine Anwesenheit so lästig ist, fragte er.
Falls Sie etwa glauben sollten, Sie könnten mich hier herausekeln, irren Sie sich gehörig, entgegnete Hächler mit einem zornigen Auflachen, ehe er sich zurücklehnte und schweigend aus dem Küchenfenster starrte, gegen dessen Scheiben der böige Westwind seit einer Weile große Schneeflocken trieb.“

 
Gisela Elsner (2 mei 1937 – 13 mei 1992)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e mei ook mijn vorige blog van vandaag,

02-05-2015 om 12:32 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Franz Innerhofer werd geboren op 2 mei 1944 in Krimml. Zie ook alle tags voor Franz Innenhofer op dit blog.

Uit: Schöne Tage

„Wieder in der Küche, fragte die Stiefmutter, warum er kein weißes Hemd angezogen habe. Dann ging alles sehr schnell. Der Weiße Sonntag nicht bewußt. Schulbeichte nicht nachgeholt. Schrecken. Aufspringen des Vaters. Resignation. Holl in die etwas höher liegende Speisekammer gestoßen. Hose herunter. Mit Riemen zugeschlagen. Wie immer mußte Holl um die Züchtigung bitten, nach der Züchtigung sich bedanken. Eine Übernahme vom Großvater. Die ersten Riemenhiebe schmerzten am meisten, dann sah Holl nur noch gelangweilt zum vergitterten Fenster hinauf. Das Keuchen des Vaters widerte ihn an. Die Hose mußte er halten, weil die Knöpfe ausgerissen waren. Dann warf ihn der Vater über die Stufen auf den Küchenboden hinunter, wo er hart aufschlug. Aufschreien der Stiefmutter. Stumme Gesichter der Mägde. Schmerz. Holl schämte sich. Dann befahl ihm der Vater daheim zu bleiben.”
(…)

Er wollte nicht auch noch die letzte Schande auf sich nehmen. über Arbeit klagen, war die größte Schande. Er wollte nur noch sterben, einschlafen und nicht mehr aufwachen, aber er wurde immer wieder geweckt, brutal aus dem Schlaf gerissen, und dachte sofort an die Schlucht, die Hose feucht-kalt, die Fußlappen feucht, die Stiefel feucht, die Milchkannen kalt, der Melkeimer kalt. Er torkelte hinter dem Melker durch den dreckigen Stall und dachte: Morgen geht da ein anderer.“

 
Franz Innerhofer (2 mei 1944 – 19 januari 2002)
Scene uit de film “Schöne Tage“ uit 2006

De Sindi schrijver Jamal Abro werd geboren op 2 mei 1924 in in Sangi, een klein dorpje in Mehar Dholka. Zie en ook alle tags voor Jamal Abro op dit blog.

Uit: Pirani

“The dogs would not stop barking and they kept it up till they had followed the strangers back to the outskirts of the hamlet. the dogs then wagged their tails as if they had done their duty. Outside the hamlet, after considerable high-haggling the bargain was struck for sixty rupees!
The Brohis were now getting ready to return to the hungry hills. They pulled down the shacks and loaded the bullocks. The children kept chattering about the hills and the babble trees on the hills. Lalu's village was on the way. Pirani's mother walked abreast, almost touching her daughter, while the father offered his finger for Pirani to hold. Are we returning home? asked Pirani. The father nodded. He could feel a corrosive void turning and twisting within him. The mother felt as if something heavy were hammering within her breast, trying to get out.
Lalu's People were waiting. As they drew nearer, Pirani's mother twitched convulsively and clasped her daughter. Lifting her high, she pressed Pirani to her bosom. The mother and daughter were panting, their hearts pounding fast, their eyes panic-stricken.
Others stood around them. The father with his trembling hands lurched forward and tore away his daughter with a look of finality. The mother broke down, her heart crushed, her very vitals cut into pieces. She screamed, Pirani, oh, my little Pirani! The girl shrieked back... The birds flew away in panic.“

 
Jamal Abro (2 mei 1924 – 30 juni 2004)

De Amerikaanse (toneel) schrijver Clyde Fitch werd geboren op 2 mei in 1865 in Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Clyde Fitch op dit blog.

Uit: The Stubbornness Of Geraldine

“GERALDINE. Glad!?! Glad!! Surely an Englishman knows what love of one's country means ! how it's born in one, and nothing ever gets it out !
Let me tell you something ! The day I sailed, a pale, small, timid girl, this same uncle gave me, to wave from the boat, a little stars and stripes; Uncle Ray DID love his country as well as a few other things ! Perhaps you'll think it silly of me, but from that day to this I've never let go that little flag. I've travelled all over Europe, but never went to sleep one night without it under my pillow at first, and afterward in a little sort of amulet about my neck [Taking hold of a chain she wears.], when it threatened to become rags! Glad to go back to America ? It's what I've been dreaming of, longing for, waiting for on tiptoe since the very hour I left fourteen years ago! Glad/!! I don't pretend to explain; I can only tell you that even to speak of going back fills me with an emotion
I don't understand. I feel it here ! [Her hand over her bosom.] And here! [At her throat.] It's why it's home, you know, that's all !
TILBURY. I know what you mean. I felt it in South Africa.
GERALDINE. [With quick interest and sympathy.] Were you in many battles there?
TILBURY. No, but I was in all the hospitals !
GERALDINE. [She laughs.] Let's walk. [To
FRAULEIN.] We're going to walk up and down a little, just here in front of you.“

 
Clyde Fitch (2 mei in 1865 – 4 september 1909)
Portret door William Merritt Chase, rond 1900

De Schotse schrijver John Galt werd geboren in Irvine op 2 mei 1779. Zie ook alle tags voor John Galt op dit blog.

Uit: The Life of Lord Byron

“Sir Nicholas died in 1540, leaving an only son, Sir John Byron, whom Henry VIII. made Steward of Manchester and Rochdale, and Lieutenant of the Forest of Sherwood.  It was to him that, on the dissolution of the monasteries, the church and priory of Newstead, in the county of Nottingham, together with the manor and rectory of Papelwick, were granted.  The abbey from that period became the family seat, and continued so until it was sold by the poet.
Sir John Byron left Newstead and his other possessions to John Byron, whom Collins and other writers have called his fourth, but who was in fact his illegitimate son.  He was knighted by Queen Elizabeth in 1579, and his eldest son, Sir Nicholas, served with distinction in the wars of the Netherlands.  When the great rebellion broke out against Charles I., he was one of the earliest who armed in his defence.  After the battle of Edgehill, where he courageously distinguished himself, he was made Governor of Chester, and gallantly defended that city against the Parliamentary army.  Sir John Byron, the brother and heir of Sir Nicholas, was, at the coronation of James I., made a Knight of the Bath.  By his marriage with Anne, the eldest daughter of Sir Richard Molyneux, he had eleven sons and a daughter.  The eldest served under his uncle in the Netherlands; and in the year 1641 was appointed by King Charles I., Governor of the Tower of London.  In this situation he became obnoxious to the refractory spirits in the Parliament, and was in consequence ordered by the Commons to answer at the bar of their House certain charges which the sectaries alleged against him.  But he refused to leave his post without the king’s command; and upon’ this the Commons applied to the Lords to join them in a petition to the king to remove him.  The Peers rejected the proposition.
On the 24th October, 1643, Sir John Byron was created Lord Byron of Rochdale, in the county of Lancaster, with remainder of the title to his brothers, and their male issue, respectively.  He was also made Field-Marshal-General of all his Majesty’s forces in Worcestershire, Cheshire, Shropshire and North Wales: nor were these trusts and honours unwon, for the Byrons, during the Civil War, were eminently distinguished.  At the battle of Newbury, seven of the brothers were in the field, and all actively engaged.”

 
John Galt (2 mei 1779 - 11 april 1839)
Standbeeld in Ontario

De Engelse schrijver Jerome Klapka Jerome werd geboren op 2 mei 1859 in Walsall, in het toenmalige graafschap Staffordshire. Zie ook alle tags voor Jerome K. Jerome op dit blog.

Uit: Tea-table Talk

"They are very pretty, some of them," said the Woman of the World; “not the sort of letters I should have written myself."
"I should like to see a love-letter of yours," interrupted the Minor Poet.
"It is very kind of you to say so," replied the Woman of the World.
"It never occurred to me that you would care for one."
"It is what I have always maintained," retorted the Minor Poet; "you have never really understood me."
"I believe a volume of assorted love-letters would sell well," said the Girton Girl; "written by the same hand, if you like, but to different correspondents at different periods. To the same person one is bound, more or less, to repeat oneself."
"Or from different lovers to the same correspondent," suggested the Philosopher. "It would be interesting to observe the response of various temperaments exposed to an unvaried influence. It would throw light on the vexed question whether the qualities that adorn our beloved are her own, or ours lent to her for the occasion.
Would the same woman be addressed as 'My Queen!' by one correspondent, and as 'Dear Popsy Wopsy!' by another, or would she to all her lovers be herself?"
"You might try it," I suggested to the Woman of the World, selecting, of course, only the more interesting."

 
Jerome K. Jerome (2 mei 1859 – 14 juni 1927)

De Duitse schrijver en dichter Klaus Konjetzky werd geboren op 2 mei 1943 in Wenen. Zie ook alle tags voor Klaus Konjetzky op dit blog.

Aufzuhebende Widersprüche

Folg ich, wozu ich neige,
dem Kuckucksruf,
schwinden die Fernsehantennen...

Folg ich den Bürgersteigen,
laufe ich Geiselnehmern in die Hand,
geht mir ein Polizistenhund ans Bein,
pinkeln mich Wasserwerfer an,
bevor ich mich einer Festnahme
widersetzen muß.

 
Klaus Konjetzky (Wenen, 2 mei 1943)

De Duitse schrijver Udo Steinke werd geboren op 2 mei 1942 in Łódź. Zie ook alle tags voor Udo Steinke op dit blog.

Uit: Die Buggenraths

„Zwischen den angewelkten Grashalmen perlten Herbsttröpfchen vorwitzig zur Erde hinab und wurden sofort aufgesaugt von dem ausgetrockneten Friedhofsgrund; der Morgentau war zu schwach für eine Aufweichung des ziegelharten Bodens, und an eine Arbeitserleichterung war somit nicht zu denken. Doch das Grab musste in zwei Stunden offen sein, denn zwölf Uhr mittags wollte der Herr Pfarrer eine Hand voller Erde zurückwerfen in das Loch des Vergessens, und anschliessend sollte er den Segen für eine Familiengründung sprechen“

 
Udo Steinke (2 mei 1942 – 12 oktober 1999)

02-05-2015 om 12:22 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Guido Gezelle werd geboren in Brugge op 1 mei 1830. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder alle tags voor Guido Gezelle.

Een dreupel poësij

Aan Gustaf Verriest

Hoe blij is de arme vogel toen
hij, lange lang geboeid,
weerom zijn vlerk mag opendoen
en in de hemel roeit!
En hoe is 't arme viske blij,
dat, in mijn net gepakt,
half dood gesperteld, los van mij,
weerom in 't water smakt!
Het gouden vliegsk' hoe blijde ruist
het, werk- en worstelensmoe,
wanneer ik zijn gevang, mijn vuist,
ontluikend opendoe!
Zo blij en is mijn ziele niet,
maar zeven maal zo blij,
wanneer ik, moe en mat, geniet
een dreupel poësij. -
In 't vrij bewind des vogels en
in 't koele ruim daarvan,
en 'k weet niet waar ik nog al ben
wanneer ik dichten kan:
't gedacht springt als de vis, die zeer
in 't waterkrystalijn
blank blinkt en weerom blinkt, aleer
'k hem wel gewaar kan zijn;
bepereld als het vliegske, licht
en schitterend in de zon,
zo vliegt en lacht het los gedicht
met zijne Dichter ton:
neen, blij en is mijn ziel toen niet,
maar is iets meer als blij,
wanneer zij, God zij dank, geniet
een dreupelke poësij!

Spreeuwen

„’k Zie-’t!” zo vliggert, vlug te vlerke,
recht de torre in van de kerke,
daar ze is nest aan ’t bouwen!... „’k zie-’t!”
piept de spreeuwe, en anders niet.

Maar wat is mij, scherpgebekte,
zwart-halfgroen gevliggervlerkte,
vage vogel, dan ’t bedied
van uw eeuwig zeggen: „’k zie-’t!”

Ziet gij, daar omhoog aan ’t broeden,
ziet ge, aan ’t blijde jongskes voeden,
in uw pierende oogskes, iet
dat elk mense niet en ziet?

Zeg, of is ’t de zonne rijzen,
dat gij ziet, is ’t buien bijzen;
kwade wichten of kwa died
zitten ievers, diepe in ’t riet?

„’k Zie-’t!” zo piept gij; ziet gij, binnen
deze borst, mij iet beminnen,
haten, willen, wensen iet,
blijdschap hebben en verdriet?

„’k Zie-’t!” uw roepwoord doet mij delven
diepe in ’t diepste diep mijns zelven,
en ontdekken daar ’t bedied
van uw eeuwig zeggen „’k zie-’t!”

Een daar is, die aan de leeuwen
’t leven gaf, en aan de spreeuwen,
Een die, vrij van al ’t verdriet,
hoge zit en verre ziet.

Een... Hij zit in zijnen torre,
zonder schaaltje en zonder schorre;
en, van ’t gene in mij geschiedt,
Hij mag eeuwig zeggen: „’k zie-’t!”

 
Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899)
Borstbeeld in Brugge

De Duitse dichter en schrijver Johano Strasser werd geboren op 1 mei 1939 in Leeuwarden. Zie ook alle tags voor Johano Strasser op dit blog.

Zeiten gabs Zeiten
Für Flori, der jetzt auch schon 50 ist

Ganze Herden von indischen Elefanten
Haben wir in Atzes Porzellanladen gelockt
Bloß so zum Spaß
Kinder Kinder! Ist das denn nötig?
Wo soll ich denn jetzt mit den Scherben hin
Und mit den plattgetretenen Kunden?

Zeiten gabs
Da löste sich alles von selbst

Aber dann kamen andere Zeiten
Ich zum Beispiel
Das letzte Mal
Daß eine Frau sich nach mir umdrehte
War siebzehnhundertundzweiundneunzig
 (Kann auch drei Jahre früher gewesen sein)

Schwupp! Bist du draußen bei den Hunden
Die haben zwar Respekt vor deiner Bildung
Aber so richtig von innen begreifen
Tun sie dich nicht

Eines Morgens die Nachricht: Die Dämme sind
Alle auf einmal unterspült
Wo bleiben die Dichter?
Hatten sie nicht für den Fall des Falles
Hilfe versprochen?

Drunt in der grünen Au
Steht ein Birnbaum schön blau
Zweig am Ast Ast am Baum schaukeln im Wind
Von der Vogelweyde Klopstock
Rühmkorf und ich

 
Johano Strasser (Leeuwarden, 1 mei 1939)

De Franse schrijfster Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1960 in Parijs. Zie ook alle tags voor Yasmina Reza op dit blog.

Uit: Heureux les heureux

« On faisait les courses pour le week-end au supermarché. À un moment, elle a dit, va faire la queue pour le fromage pendant que je m’occupe de l’épicerie. Quand je suis revenu, le caddie était à moitié rempli de céréales, de biscuits, de sachets alimentaires en poudre et autres crèmes de dessert, j’ai dit, à quoi ça sert tout ça ? – Comment à quoi ça sert ? J’ai dit, à quoi ça rime tout ça ? Tu as des enfants Robert, ils aiment les Cruesli, ils aiment les Napolitains, les Kinder Bueno ils adorent, elle me présentait les paquets, j’ai dit, c’est absurde de les gaver de sucre et de gras, c’est absurde ce caddie, elle a dit, tu as acheté quels fromages ? – Un crottin de Chavignol et un morbier. Elle a crié, et pas de gruyère ? – J’ai oublié et je n’y retourne pas, il y a trop de monde. – Si tu ne dois acheter qu’un seul fromage, tu sais très bien que tu dois acheter du gruyère, qui mange du morbier à la maison ? Qui ? Moi, j’ai dit. – Depuis quand tu manges du morbier ? Qui veut manger du morbier ? J’ai dit, arrête Odile. – Qui aime cette merde de morbier ? ! Sous-entendu « à part ta mère », dernièrement ma mère avait trouvé un écrou dans un morbier, j’ai dit, tu hurles Odile. Elle a brutalisé le caddie et y a jeté trois tablettes groupées de Milka au lait. J’ai pris les tablettes et les ai remises dans le rayon. Elle les a remises encore plus vite dans le caddie. J’ai dit, je me tire. Elle a répondu, mais tire-toi, tire-toi, tu ne sais dire que je me tire, c’est ta seule réponse, dès que tu es à court d’arguments tu dis je me tire, il y a tout de suite cette menace grotesque. C’est vrai que je dis souvent je me tire, je reconnais que je le dis, mais je ne vois pas comment je pourrais ne pas le dire, quand c’est la seule envie qui me vient, quand je ne vois pas d’autre issue que la désertion immédiate, mais je reconnais aussi que je le profère sous forme, oui, d’ultimatum. Bon, tu as fini tes courses, je dis à Odile en poussant d’un coup sec le caddie vers l’avant, on n’a plus d’autres conneries à acheter ? »

 
Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1960)

De Amerikaanse schrijver Joseph Heller werd geboren in New York op 1 mei 1923. Zie ook alle tags voor Joseph Heller op dit blog.

Uit: Catch 22

“He swam languorously out to the raft, held on a moment, and swam languorously back to where he could stand on the sand bar. He submerged himself head first into the green water several times until he felt clean and wide-awake and then stretched himself out face down in the sand and slept until the planes returning from Bologna were almost overhead and the great, cumulative rumble of their many engines came crashing in through his slumber in an earth-shattering roar.
He woke up blinking with a slight pain in his head and opened his eyes upon a world boiling in chaos in which everything was in proper order. He gasped in utter amazement at the fantastic sight of the twelve flights of planes organized calmly into exact formation. The scene was too unexpected to be true. There were no planes spurting ahead with wounded, none lagging behind with damage. No distress flares smoked in the sky. No ship was missing but his own. For an instant he was paralyzed with a sensation of madness. Then he understood, and almost wept at the irony. The explanation was simple: clouds had covered the target before the planes could bomb it, and the mission to Bologna was still to be flown.
He was wrong. There had been no clouds. Bologna had been bombed. Bologna was a milk run. There had been no flak there at all.
Captain Piltchard and Captain Wren, the inoffensive joint squadron operations officers, were both mild, soft-spoken men of less than middle height who enjoyed flying combat missions and begged nothing more of life and Colonel Cathcart than the opportunity to continue flying them. They had flown hundreds of combat missions and wanted to fly hundreds more. They assigned themselves to every one. Nothing so wonderful as war had ever happened to them before; and they were afraid it might never happen to them again. They conducted their duties humbly and reticently, with a minimum of fuss, and went to great lengths not to antagonize anyone. They smiled quickly at everyone they passed. When they spoke, they mumbled. They were shifty, cheerful, subservient men who were comfortable only with each other and never met anyone else’s eye, not even Yossarian’s eye at the open-air meeting they called to reprimand him publicly for making Kid Sampson turn back from the mission to Bologna.”

 
Joseph Heller (1 mei 1923 – 12 december 1999)
Cover

De Nieuwgriekse dichter Yánnis Rítsos werd geboren op 1 mei 1909 in Monemvasia. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder alle tags voor Yánnis Rítsos.

Moonlight Sonata (Fragment)

We’ll sit for a little on the low wall, up on the hill,
and as the spring breeze blows around us
perhaps we’ll even imagine that we are flying,
because, often, and now especially, I hear the sound of my own dress
like the sound of two powerful wings opening and closing,
you feel the tight mesh of your throat, your ribs, your flesh,
and when you enclose yourself within the sound of that flight
you feel the tight  mesh of your throat, your birds, your flesh,
and thus constricted amid the muscles of the azure air,
amid the strong nerves of the heavens,
it makes no difference whether you go or return
it makes no difference whether you go or return
and it makes no difference that my hair has turned white
(that is not my sorrow – my sorrow is
that my heart too does not turn white).
Let me come with you.

I know that each one of us travels to love alone,
alone to faith and to death.
I know it. I’ve tried it. It doesn’t help.
Let me come with you.

This house is haunted, it preys on me –
what I mean is, it has aged a great deal, the nails are working loose,
the portraits drop as though plunging into the void,
the plaster falls without a sound
as the dead man’s hat falls from the peg in the dark hallway
as the worn woolen glove falls from the knee of silence
or as moonbeam falls on the old, gutted armchair.

 
Yánnis Rítsos (1 mei 1909 — 11 november 1990)
 

De Italiaanse schrijver Ignazio Silone werd geboren op 1 mei 1900 in Pescina dei Marsi. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder de tags voor Ignazio Silone.

Uit: Bread And Wine (Vertaald door Luigi Barzini)

“Don’t be fooled by appearances,” said Pietro. “The strength of a dictatorship is muscular, not spiritual.”
“You’re right,” said Uliva. “There’s something cadaverous about it. It hasn’t been a movement for a long time, not even a Vendee-type movement, but just a bureaucracy. But what sort of opposition is there? What are you? A future bureaucracy. You aspire to totalitarian power, too, but in the name of different ideas, which means just different words, and for different interests. If you people win and probably you’ll be unlucky enough to win, we’ll just go from one tyranny to another.”
“You live on hallucinations,” said Pietro, “How can you condemn the future?”
“Our future is other countries’ pasts,” said Uliva. “Yes, I don’t deny that they’ll be technical and economic changes. Just as now we have state railway and the state quinine, salt, matches and tobacco, so then we’ll have state bread, state peas and potatoes. Will that be technical progress? Let’s admit that it would be. But this technical progress will be an opening wedge for a compulsory official doctrine, for a totalitarian orthodoxy which will use all means, from the movies to terrorism, to stamp out any heresy and tyrannize individual thought. The present black inquisition will be followed by a red inquisition. There’ll be red censorship instead of the present one, and red deportations will take the place of the ones we have now – and the most favored victims will be dissident revolutionaries. In the same way, just as the present bureaucracy identifies itself the fatherland and exterminates every opponent, denouncing him as a hireling of the foreigners, your future bureaucracy will identify itself with labor and Socialism and will persecute anyone who continues to think with his own head as a prized agent of big landowners and the industrialists.”

 
Ignazio Silone (1 mei 1900 – 22 augustus 1978)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e mei ook mijn blog van 1 mei 2011 deel 2 en ook deel 3.

01-05-2015 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers werd geboren op 30 april 1940 in Batavia, de hoofdstad van het voormalige Nederlands-Indië (tegenwoordig Djakarta, Indonesië). Zie ook alle tags voor Jeroen Brouwers op dit blog.

Uit: Het hout

“Zo’n strijkstok is van pernambukhout. Zo’n stok is licht elastisch, je kan ermee zwiepen. Als je ermee door de lucht slaat veroorzaakt het een zoefgeluid. Dit is mij door Mansuetus, naamdag 19 februari, voorgedaan. Zoef. Klap. Schreeuw. De jongen voorover, de hand van Mansuetus als een bankschroef rond de nek van de gestrafte of rond diens tegen de schouderbladen gedraaide arm om hem tegen het bureaublad onder bedwang te houden, zijn andere hand omhoog om het hout met opperste kracht op het zitvlak te laten neerkomen.
(..)

Het gebeurt zo: De jongen schreeuwt en blijft schreeuwen naarmate de medebroeder, volgeling van onze stichter, de zachtmoedige Franciscus, blijft slaan, hard, nog harder, de voorflap van zijn scapulier over de schouder gegooid om er niet door te worden gehinderd bij zijn inspanning en bewegingen. Hij schreeuwt er tegenin. Meer geluid dan de ruimte in het dode licht lijkt te kunnen bevatten. Gehoorzaamheid en tucht! Jij hebt geen wil! Ik heb een wil! Jij doet mijn wil! Bij ieder woord een steeds fellere klap met het venijnige hout. Hoe de jongen ook kronkelt, de opvoeder blijft met bestudeerde precisie op dezelfde plek van het achterwerk slaan, twintig keer, meer dan twintig keer.’
(…)

‘Niets meer te doen, ik heb er niets meer mee te maken. U loof ik die mijn schepper zijt die met uw liefde mij geleidt. Psalm zoveel. Schiet me te binnen, we zingen het weleens. Wie is die u? Mijn schepper is hij niet, hij mag zijn liefde houden, tot hiertoe heeft hij mij verkeer geleid, zoals er in de oorlog helden waren die moffen die de weg vroegen opzettelijk de verkeerde richting heen leidden. Risicovolle verzetsdaad tegen de overmacht. Ik heb een grotere verzetsdaad in gedachten. Besluit. Ik denk aan bommenwerpers. De scholieren moeten worden gespaard, een paar goede mannen uit de broedergemeenschap ook. Bommen op dit instituut. Bommen op het hele instituut roomse kerk.’

 
Jeroen Brouwers (Batavia, 30 april 1940)
Cover

De Duitse schrijver en journalist Alexander Osang werd geboren op 30 april 1962 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Osang op dit blog

Uit: Tamara Danz

„In der Nacht träumte ich, daß Tamara Danz versucht hatte, mich anzurufen. Wegen des Interviews, das wir gerade geführt hatten. Ich hatte es ihr zum Autorisieren gebracht, aber sie hatte es nicht lesen können, weil sie zu erschöpft war. Jetzt hatte sie es gelesen. Sie hatte versucht, mich anzurufen. Immer wieder. Sie wollte noch mal über bestimmte Dinge reden. Sie wollte Sachen geraderücken. Erklären. Aber sie hatte mich nicht erreicht. Ich war ja weit weg. In Amerika. Sie war immer schwächer geworden. Und dann war sie gestorben.
Am Morgen hatten wir den dünnen Motelkaffee aus Styroporbechern geschlürft und dazu ein paar trockene, klebrige und eingeschweißte Doughnuts gegessen. Die kanadischen Grenzbeamten hatten mit starkem französischem Akzent eigenartige Fragen gestellt, uns aber schließlich in ihr Land gelassen.
Nun rollten wir auf einen sonnigen Parkplatz zu, der sich etwa fünf Meilen hinter der Grenze befand. Auf dem Parkplatz stand eine dieser praktischen Informationsbaracken, in denen man sich mit kostenlosem Kartenmaterial und Prospekten eindecken kann. Amerika hatte ja auch seine guten Seiten.
Vor den Toiletten der Baracke hingen zwei Telefone, die VISA-Karten akzeptierten. In Berlin war jetzt Nachmittag.
Ich könnte eigentlich mal in der Redaktion meiner Zeitung anrufen. Ich könnte fragen, ob Tamara Danz inzwischen das Gespräch autorisiert hat, das wir vor ein paar Wochen geführt hatten. Ich könnte, aber ich mußte nicht. Ich wollte auch gar nicht. Ich wollte es nicht wissen. Ich hatte ja Urlaub. Niemand zwang mich.
Ich schob die VISA-Karte in den Automaten und tippte die lange Nummer ein. Ich dachte an meinen Traum.”

 
Alexander Osang (Berlijn, 30 april 1962)

De Duitse dichteres en schrijfster Ulla Hahn werd geboren op 30 april 1946 in Brachthausen. Zie ook alle tags voor Ulla Hahn op dit blog

Bekanntschaft

Die Fehler sind bekannt: Ich hab sie längst begangen
Schuld oder Unschuld trifft mich ganz allein
Ich bin auf meinen eigenen Leim gegangen
ich fiel auf keinen als mich selber rein

Was ich auch tue macht die Fehler schwerer
die Fehler machen bald mein Leben aus
Ich bin in diesem Leben eingefangen
ich komme nicht aus meiner Haut heraus

die narbenstrotzend an mir klebt und knittert
und mit den Jahren deutlicher verwest
Ich bin die einzige die vor mir zittert
ich weiß daß niemand mich von mir erlöst.

Zu schwer

Bleib bei mir als wärst Du
lang für mich da
laß wachsen dein weißes
in meinem Haar

Lieb mich als ob
das gut für dich wär'
als gäben wir
Leben um Leben her

Ertrag mich als trügest
du nicht zu schwer
behüt mich als ob
ich verloren wär'.

 
Ulla Hahn (Brachthausen, 30 april 1946)

De Duitse schrijfster Louise Rinser werd op 30 april 1911 in Pitzling geboren. ). Zie ook alle tags voor Louise Rinser op dit blog

Uit: Die rote Katze

„Sie hat mich immer- fort angeschaut mit ihren grünen Augen. Da hab ich sie gefragt: »Was willst du eigentlich?« Das war verrückt, denn sie ist doch kein Mensch, mit dem man reden kann. Dann bin ich ärgerlich gewor- den über sie und auch über mich, und ich hab einfach nicht mehr hingeschaut und hab ganz schnell mein Brot hinuntergewürgt. Den letzten Bissen, das war noch ein großes Stück, den hab'ich ihr hin- geworfen und bin ganz zornig fortgegangen.
Im Vorgarten, da waren Peter und Leni und haben Bohnen ge- schnitten. Sie haben sich die grünen Bohnen in den Mund gestopft, daß es nur so geknirscht hat, und Leni hat ganz leise gefragt, ob ich nicht noch ein Stückchen Brot hab. »Na«, hab ich gesagt, »du hast doch genau so ein großes Stück bekommen wie ich und du bist erst neun, und ich bin dreizehn. Größere brauchen mehr. « - »Ja«, hat sie gesagt, sonst nichts. Da hat Peter gesagt: »Weil sie ihr Brot doch der Katze gegeben hat.« - »Was für einer Katze?« hab ich gefragt. »Ach«, sagt Leni, »da ist so eine Katze gekommen, eine rote, wie so ein kleiner Fuchs und so schrecklich mager. Die hat mich immer angeschaut, wie ich mein Brot hab essen wollen. « — »Dummkopf«, hab ich ärgerlich gesagt, »wo wir doch selber nichts zu essen ha- ben. « Aber sie hat nur mit den Achseln gezuckt und ganz schnell zu Peter hingeschaut, der hat einen roten Kopf gehabt, und ich bin sicher, er hat sein Brot auch der Katze gegeben. Da bin ich wirklich ärgerlich gewesen und hab ganz schnell weggehen müssen.
Wie ich auf die Hauptstraße komm, steht da ein amerikanisches Auto, so ein großer langer Wagen, ein Buick, glaub ich, und da fragt mich der Fahrer nach dem Rathaus. Auf englisch hat er ge- fragt, und ich kann doch ein bißchen Englisch. »The next street«, hab ich gesagt, »and then left and then« - geradeaus hab ich nicht gewußt aufenglisch, das hab ich mit dem Arm gezeigt, und er hat mich schon verstanden.“

 
Luise Rinser (30 april 1911 – 17 maart 2002)

De Ierse schrijver John Boyne werd geboren in Dublin op 30 april 1971. Zie ook alle tags voor John Boyne op dit blog

Uit: Het winterpaleis (The House Of Special Purpose, vertaald door Mechteld Jansen)

“Dat was destijds niet ongewoon en nauwelijks reden tot rouw; het werd beschouwd als een natuurlijkegang van zaken. Tegenwoordig zou het onverwacht zijn, en een procesgang waard. Mijn grootvader nam snel daarna natuurlijk een nieuwe vrouw, om zijn nest groot te brengen.
Toen ik klein was, schrokken de andere kinderen als ze mijn vader op straat naar hen toe zagen lopen, als hij met heen en weer schietende blik huiswaarts keerde na zijn werk op het land, of met opgeheven vuist de hut van een buurman uit stapte na de zoveelste ruzie over verschuldigde roebels of al dan niet ingebeelde beledigingen. Ze hadden bijnamen voor hem en vonden het spannend om die in zijn richting te slingeren. Ze noemden hem Cerberus, naar de driekoppige hond van de Hades, en maakten hem belachelijk door hun kolpaks af te trekken, hun polsen tegen hun voorhoofd te drukken en als een gek met hun armen te flapperen terwijl ze oorlogskreten uitstootten. Ze vreesden geen vergelding als ze zich zo gedroegen waar ik, zijn enige zoon, bij was. Ik was destijds klein en zwak. Ze waren niet bang voor me. Ze trokken gekke gezichten achter zijn rug en imiteerden zijn gewoonte om op de grond te spugen, en als hij zich dan brullend als een gewond dier omdraaide stoven ze uiteen als graankorrels die over een akker worden uitgestrooid en verdwenen net zo makkelijk tegen de achtergrond. Ze lachten hem uit; ze vonden hem angstaanjagend, monsterlijk en afstotelijk tegelijk.”

 
John Boyne (Dublin, 30 april 1971)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Annie Dillard werd geboren op 30 april 1945 in Pittsburgh. Zie ook alle tags voor Annie Dillard op dit blog

Uit: The Maytrees

“He courted Lou carefully in town, to wait, surprised, until his newly serious intent and hope firmed or fled, and until then, lest he injure her trust. No beach walks, dune picnics, rowing, sailing. Her silence made her complicit, innocent as beasts, oracular. Agitated, he saw no agitation in her even gaze. Her size and whole-faced smile maddened him, her round arms at her sides, stiff straw hat. Her bare shoulders radiated a smell of sun-hot skin. Her gait was free and light. Over her open eyes showed two widths of blue lids whose size and hue she would never see. Her face's skin was transparent, lighted and clear like sky. She barely said a word. She tongue-tied him.
She already knew his dune-shack friend Cornelius Blue, knew the professors Hiram and Elaine Cairo from New York, knew everyone's friend Deary the hoyden who lived on the pier or loose in the dunes, and old Reevadare Weaver who gave parties. Bumping through a painter's opening, picking up paint at the hardware store, ransacking the library, she glanced at him, her mouth curving broadly, as if they shared a joke. He knew the glance of old. It was a summons he never refused. The joke was — he hoped — that the woman had already yielded but would set him jumping through hoops anyway. Lou Bigelow's candid glance, however, contained neither answer nor question, only a spreading pleasure, like Blake's infant joy, kicking the gong around.”

 
Annie Dillard (Pittsburgh, 30 april 1945)

De Nederlandse dichter, artiest en blogger Kno’Ledge Cesare werd als Jerry King Luther Afriyie geboren in Bechem, Ghana, op 30 April 1981. Zie ook alle tags voor Kno’Ledge Cesare op dit blog.

De Mona Lisa Hangt Niet Meer Op Haar Plek

De Mona Lisa hangt niet meer op haar plek
De muur is leeg, ook de Picasso is weg
Ook de fluit van Henk en Ingrid
Bezuinigen, als de sleutel tot inzicht

Voel je de leegte, geen geluid
Hoor je de stilte, we komen niet vooruit
Ik wil genieten, met mijn liefde
In de schouwburg, op dat ene liedje

Ooit was het vanzelfsprekend
Toen we geen links of rechts waren
Maar jong, laagdrempelig,
En toch, vrij, geen dienaren

Het Jazz meisje zingt de blues
En dan valt het doek
Er heerst ouderdom
Saai, fragiel
Bijna vergaan

Maar niets is minder waar
Creatievelingen onder elkaar
Kunst en cultuur bij uitstek
Zet de Mona Lisa terug op haar plek

 
Kno’Ledge Cesare (Bechem, 30 April 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e april ook mijn blog van 30 april 2011 deel 2.

30-04-2015 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jacob Hiegentlich werd geboren in Roermond op 30 april 1907. Hiegentlich schreef ook onder de naam David Josua Castro. Hij groeide op in een milieu van tot het rooms-katholicisme bekeerde joden. Hij studeerde Nederlands in Amsterdam en werd leraar in dat vak in Naarden. Vanaf 1935 ging hij zich volledig met letterkundig werk bezig houden. In 1923 verscheen zijn debuut met de bundel Duitstalige gedichten “Die rote Nacht” en in 1925 zijn eerste Nederlandstalige roman onder de titel “Het zotte vleesch” onder het pseudoniem David Josua de CastroPoëzie publiceerde hij in De Nieuwe Gids. In 1937 verscheen de roman “Onbewoonbare wereld”en in 1938 “Schipbreuk te Luik”. De roman “Met de stroom mee” verscheen postuum in 1946. De verhalen en romans van Hiegentlich laten een Freudiaanse betrokkenheid zien bij onderwerpen als seksualiteit en dood. Hiegentlich was een overtuigd zionist en een groot bewonderaar van Jacob Israël de Haan. Toen de Duitsers in mei 1940 Nederland binnenvielen, pleegde hij zelfmoord. Hij had zich in zijn polemisch en kritisch werk steeds sterk anti-fascistisch uitgelaten. Hoewel Hiegentlich zich aangetrokken voelde tot de opvattingen zoals die door het tijdschrift Forum werden uitgedragen, werd hij door de auteurs van Forum meestal negatief besproken. Doorgaans vond men zijn werk onvoldragen of weinig origineel, zij het dat men hem wel talentrijk achtte.

Uit: Het zotte vleesch

“Peter Wiranowitsj keek door 't raam.
Peter Wiranowitsj keek door 't raam in de breede straat, waar 't regende. Hij keek naar de menschen, die nu - was zeven uur - naar hun arbeid gingen door den regenachtigen Maandagmorgen, sommige moe en loom van den Zondagnacht, andere waren hun zatte bui nog niet kwijt en liepen als beschonken. De meeste van deze menschen moesten naar de mijn. Ze hadden zwarte truien aan met glimmend-witte knoopen of hel-blauwe kielen en daar hun jassen over, maar de helle kleuren van de kielen en de roode of wit-gespikkelde dassen waren nu doezelig in den donkeren herfstmorgen. Er kwamen er steeds meer, soms nog op straat hun manchester-jassen aanschietend, uit de groote en kleine huizen van de breede achterbuurtstraat. Ze waren in groepjes: jonge, opgeschoten kerels van achttien tot vijfentwintig, met sigaretten in den mond en oudere mannen met blonde, donkere, roode en grijze snorren en de petten scheef en achterover op den kop.
Plots schoof Peter ’t raam open en riep wenkend tot iemand, die alleen met veerkrachtigen tred achteraan liep: „ Morge Sef, Glückauf!”
Sef, n jonge man met n klein rossig en sierlijk kneveltje, hief de hand omhoog: „Morge!”
En hij ging verder, handen in de broekzakken, de dunne sigaret tusschen de lippen en de pet scheef op z n blonden bol. Achter hem kwamen nu drie korte mannen, die tegen hem begonnen te vloeken en te schelden; waren vader Theelen en z’n twee zoons, die al lang ruzie met Sef hadden.
Peter sloot glimlachend 't raam; glimlachend om die achterbuurt-veeten, die jaren duurden.
Sef ging fluitend en onverschillig verder.
Dan waren ze allen weg en de straat was leeg. Als domme beesten keken de groote huizen van de overzij Peter aan, in ’t natglimmen van den regen, ’t Eene gebouw was n groote groen-grijze huurkazerne met heel veel ruiten, daarnaast stond de kolossale blinde muur van n drukkerij, waartegen ‘n klein vies cafétje leunde.
Dan keek Peter, verveeld door die huizen daar tegenover hem, in de richting van het station, waar de mannen verdwenen in ‘n mist van regen.”

 
Jacob Hiegentlich (30 april1907 – 18 mei1940)

30-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijver, journalist en redacteur Mark Schaevers werd geboren in 1956 in Leopoldsburg. Schaevers studeerde van 1974 tot 1978 Germaanse talen in Leuven. Hierna heeft hij een jaar als leraar gewerkt en is vervolgens bij de uitgeverij Kritak in Leuven gaan werken. Hierna trad hij in dienst bij het weekblad Humo als journalist. Bij dit weekblad schreef hij over politiek en literatuur. Ook heeft hij daar een tijdje de rubriek Dwarskijken verzorgd. In 1996 trad hij in dienst van de de krant De Standaard, waar hij de literaire bijlage Standaard der Letteren verzorgde. In 2001 keerde hij terug naar het weekblad Humo, waar hij tussen 2001 en 2004 co-hoofdredacteur was samen met Jörgen Oosterwaal.Ook bewerkte hij het citatenboek Groepsportret van Hugo Claus tot een theaterstuk. Het ging om een monoloog die door Josse De Pauw vertolkt werd. In 2011 stelde hij het boek “De wolken: uit de geheime laden van Hugo Claus” samen uit de papieren nalatenschap van Hugo Claus. In april 2015 won hij met “Orgelman” De Gouden Boekenuil, de grootste literaire prijs van Vlaanderen,

Uit: Orgelman

“Bij zijn intrede in Oostende – een keerpunt in zijn korte leven – is Felix Nussbaum gemaskerd. Felka Platek is dat ook.
Ik weet het uit een brief die Nussbaum schrijft aan de kunstenaar Ludwig Meidner op 31 oktober 1937. Van zijn duizenden brieven zijn er enkele tientallen bewaard gebleven; dit is een van de langste. Meer dan honderd regels tel ik als de brief me in het stadsarchief van Darmstadt wordt voorgelegd. Ze zijn keurig uitgevuld over vier pagina’s, recto verso; het handschrift is uiterst regelmatig, de inkt zachtzwart.
Pas onlangs kort hebben Meidner en Nussbaum elkaars spoor in de emigratie gevonden. Nussbaum vertelt zijn oudere collega hoe het hem de afgelopen vijf jaar vergaan is. Hij is dikwijls van plek gewisseld, schrijft hij, en om het te bewijzen somt hij een sliert Italiaanse steden op; hij noemt ook Parijs, Bazel en Brussel, maar het uitvoerigst schrijft hij over Oostende.
‘We bereikten Oostende op een winteravond. Ik zal dat nooit vergeten, zo prachtig was dat. Waarom Oostende? Die vraag valt niet te beantwoorden. We zaten er flink doorheen. Moe in het hoofd, moe in de benen. Als een vissersboot rustten we uit in de haven.’
Hier willen ze een tijd voor anker gaan. Dat kunnen ze in deze stad van vastenavondgekken zichzelf bewijzen door deel te nemen aan de maskerwedstrijd op het Wapenplein. En dus baant Felix Nussbaum zich op deze miezerige avond van 4 maart 1935 een weg door een dichte menigte versierde mensen. Hun koddige tronies met bitterneuzen en bolle wangen, de katten- en gendarmekoppen, de klatergouden kronen, de imposante vederbossen, de serpentines en confetti, hij ziet het allemaal door een paar gaten in een karton.
Felka is aan zijn zijde. Ze krijgen een volgnummer, wachten voor een podium hun beurt af. En dan huppelen zij twee in hun gelegenheidsvermomming over de loper, boven de gonzende massa uit, begeleid door een schijnwerper en een streepje muziek. Kan een intocht in Oostende gepaster gebeuren?
Ze houden halt bij de jury. ‘Toen ik daar zo stond,’ schrijft Nussbaum aan Meidner, meteen ook de reden weggevend waarom hij hem zo uitvoerig over zijn aankomst in Oostende bericht, ‘zag ik in de jury een oude heer met een wit gezicht en een witte baard; die schreef iets op toen hij me zag. Dat was James Ensor.’

 
Mark Schaevers (Leopoldsburg, 1984)

30-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Griekse dichter Konstantínos Petros Kaváfis werd geboren te Alexandrië (Egypte) op 29 april 1863. Zie ook alle tags voor Konstantínos Petros Kaváfis op dit blog.

Days of 1903  

I never found them again—all lost so quickly...
the poetic eyes, the pale face...
in the darkening street...
I never found them again—mine entirely by chance,
and so easily given up,
then longed for so painfully.
The poetic eyes, the pale face,
those lips—I never found them again.

The Souls of Old Men            

Inside their worn, tattered bodies
dwell the souls of old men.
How unhappy the poor things are
and how bored by the pathetic life they live.
How they tremble for fear of losing that life, and how much
they love it, those befuddled and contradictory souls,
sitting—half comic and half tragic—
inside their old, threadbare skins.

A Prince from Western Libya

Aristomenis, son of Menelaos,
the Prince from Western Libya,
was generally liked in Alexandria
during the ten days he spent there.
As his name, his dress, modest, was also Greek.
He received honors gladly,
but he did not solicit them; he was unassuming.
He bought Greek books,
especially history and philosophy.
Above all he was a man of few words.
It got around that he must be a profound thinker,
and men like that naturally don’t speak very much.
He was neither a profound thinker nor anything else—
just a piddling, laughable man.
He assumed a Greek name, dressed like the Greeks,
learned to behave more or less like a Greek;
and all the time he was terrified he would spoil
his reasonably good image
by coming out with barbaric howlers in Greek
and the Alexandrians, in their usual way,
would make fun of him, vile people that they are.
This was why he limited himself to a few words,
terribly careful of his syntax and pronunciation;
and he was driven almost out of his mind, having
so much talk bottled up inside him.

Vertaald door Edmund Keeley en Philip Sherrard

 
K. P. Kaváfis (29 april 1863 – 29 april 1923)
Portret door Yiannis Psychopedis, 2013

De Amerikaanse dichter, zanger, singer-songwriter, componist en acteur Rodney Marvin McKuen werd geboren in Oakland, Californië op 29 april 1933. Zie ook alle tags voor Rod McKuen op dit blog.

Room

Ceiling cracks,
    dusty woodwork,
a spider web half started,
I know this room by heart.
I find my way
from bed to toilet
in the middle of
         the darkest night.

Half asleep or wide awake
I need no map
to help me thread my way
past and in between
the obstacles that fill up full
             this empty room.

I’d post a letter
but I don’t know
          your address.
I’d call
but how would I begin
let alone maintain
           a conversation?
Once I’d promised
to forget you
I ran backward
          making sure
that I’d remember you
for always.

The doorbell buzzes
at odd times
in the morning
              or the night,
maybe all day long
if I were here
   to hear it.

I never answer,
since it isn’t you.
And if it were
on opening the door
I’d only open
brand new memories
that even as they happened
I’d be making resolutions
               to forget.

 
Rod McKuen (29 april 1933 – 29 januari 2015)

De Duitse dichter en schrijver Bernhard Setzwein werd geboren op 29 april 1960 in München. Zie ook alle tags voorBernhard Setzwein op dit blog.

Uit:Der neue Ton

„Gut wurde es immer dann, wenn sie beide auf dem Moped saßen und Bohumila sich schwerelos fühlen durfte, und das bei gerade einmal 60km/h, mehr gab nämlich die Maschine des Dokterchens beim besten Willen nicht mehr her. Für die Bohumila aber war es, als flögen sie dahin, und speziell heute, da sie von Vančura aus ihrer langen Pflegeheimkerkerhaft befreit worden war, ertappte sie sich bei dem Gedanken: Ach, wenn doch nur die letzte, die allerletzte Fahrt auch einmal so wäre ...
Vančura dagegen hatte das Gefühl, als ob Bohumila heute nicht recht bei der Sache sei. Geradezu teilnahmslos hing sie an ihm dran, wie ein Sack voller Kartoffeln, leblos und unbeweglich.
Manchmal dachte er: Ist sie überhaupt noch da? Weil er gar nicht spürte, daß sie sich mit ihm in die Kurven legte. Oder war sie ihm schon längst von der Sitzbank gekippt? Den frischesten
Eindruck hatte sie schon den ganzen Tag über nicht auf ihn gemacht. Und auch die letzte Woche nicht. Er würde sie doch hoffentlich nicht überfordern mit dieser kleinen Spritztour?
Noch dazu, wo sie doch an einem Ort enden würde, wo eine große Aufgabe auf sie wartete. Er war der festen Überzeugung gewesen, er würde ihr eine Freude damit machen. Und vielleicht sogar ein klein wenig neuen Lebensmut entfachen. Auf einmal wurde er unsicher.
Die Straße führte einen Hügel hinauf. Das letzte Dorf, durch das sie gekommen waren, lag schon lange hinter ihnen. Der Wald rechts und links der Straße schien immer noch näher an die Fahrbahn heranzurücken, im Unterholz war es schummrig und nur hie und da stach das Bild einer besonders giftig hervorleuchtenden Pilzkappe aus dem Graugrün.“

 
Bernhard Setzwein (München, 29 april 1960)

De Argentijnse dichteres en schrijfster Alejandra Pizarnik werd geboren op 29 april 1936 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voorAlejandra Pizarnik op dit blog.

On Silence

I.
This little blue doll is my envoy in the world.
An orphan in the garden rain where a lilac-colored bird gobbles lilacs and
a rose-colored bird gobbles roses.

I’m frightened of the grey wolf lurking in the rain.

Whatever you see, whatever can be taken away, is unspeakable.
Words bolt all doors.

I remember rambling through the sycamores …
But I can’t stop the drama—gas fills the chambers of my little doll’s heart.
I lived the impossible, destroyed by the impossible.

Oh, the banality of my evil passions,
enslaved by ancient tenderness.

II.
No one paints in green.
Everything is orange.
If I am anything, I’m cruelty.
Colors streak the silent sky like rotting beasts. Then someone tries to write
a poem out of forms, colors, bitterness, lucidity (Hush, alejandra, you’ll frighten
the children…)

Vertaald door Cole Heinowitz

 
Alejandra Pizarnik (29 april 1936 – 25 september 1972)

De Duitse schrijver Walter Kempowski werd geboren in Rostock op 29 april 1929. Zie ook alle tags voorWalter Kempowski op dit blog.

Uit: Alkor. Tagebuch 1989

“Mo 2. Januar 1989

„Ich höre, daß Rühmkorf ein absoluter Hypochonder sei. In Amerika hätten sie jeden Tag gedacht, der überlebt die Nacht nicht. Vor einiger Zeit habe er sich untersuchen lassen, Leber und alles wär' völlig in Ordnung. Und wir hätten ihn fast nicht wieder eingeladen, um ihn zu schonen.
Klaus Mann - ein Schriftsteller, der seinen Roman "Symphonie pathétique" nennt, muß ein Blindgänger sein. Der arme Vater! "Missa sine nomine" - so was gab es auch. Das ist nicht ganz so schlimm.
22 Uhr. - Es regnet. Ein Rauschen und Schütten auf dem Fenster. Ich stelle die Alarmanlage ab und befreie die Katze aus dem Klo, weil dort der Regenlärm auf den schrägen Fenstern unerträglich ist. Sie wird es mir danken.
Die liebe Nacht, und ich höre Schönbergs 1. Quartett und lese in der "Legenda aurea": was die Menschen für ihren Glauben riskierten und erduldeten .
Der untergehenden Überlieferung hinterherlaufen. Den versunkenen Jahrhunderten nachlauschen. Je abstrakter die Musik ist, desto besser paßt sie dazu.
Selbstmord: Benjamin meint, es lohne die Mühe nicht. Sein mysteriöser Tod, die Sache mit der Aktentasche. Hierüber machen sich die Menschen mehr Gedanken als über das Passagenwerk. Ein Sprichwort fand ich: Wenn alle Stricke reißen, sagte der Bettler, so häng' ich mich.“

 
Walter Kempowski (29 april 1929 – 5 oktober 2007)
 

De Deense schrijver Bjarne Reuter werd geboren op 29 april 1950 in Brønshøj. Zie ook alle tags voorBjarne Reuter op dit blog.

Uit: Das dunkle Lied des Todes (Vertaald door Gabriele Haefs)

"Himmel, aber nicht Gemüt wechseln die, die über das Meer fahren«, flüsterte sie, »und ich komme im Oktober zurück. Versprochen.«
»Ich auch«, sagte Vanessa. »Ich werde mein ganzes Leben lang herkommen.«
Franz trat vor sie. »Du kannst machen, was du willst«, sagte er. »Wichtig ist, dass du hältst, was du versprichst.
Hast du getan, was dir aufgetragen worden ist?«
Vanessa starrte zu Boden. Franz trat noch dichter an sie heran.
»Antworte schon.«
Betty nahm Vanessas Arm und zog sie weg.
»Lass sie doch in Ruhe.«
»Hast du es verbrannt, so wie es dir aufgetragen worden ist?«
Franz’ Stimme war auf dem ganzen Friedhof zu hören.
Die Gruppe am Grab löste sich auf.
Vibe und Tineke gingen Arm in Arm den Weg entlang, hinter ihnen kamen die Zwillinge, gefolgt von Julius Blumendorph und Gustav.
Betty schaute in die Luft und seufzte.
»Wenn Vanessa sagt, dass sie es verbrannt hat, dann hat sie es verbrannt.«
Franz ging rückwärts.
»Ich war zum letzten Mal hier«, rief er. »Zum allerletzten Mal. Und der Teufel soll dich holen, Betty, und der Teufel soll dich holen, Maria Wagner.«
Sie laufen um die Wette, Gustav und Franz. Ihre Schuhe schlagen auf den Kies. Franz rempelt im Vorbeilaufen Julius Blumendorph an. Der dicke Junge fällt vornüber und reißt Gustav im Sturz mit, aber Gustav ist schnell wieder auf den Beinen und stürzt hinter Franz her, der sich Vibes Baskenmütze geschnappt hat. Die fliegt wie ein Frisbee über die Gräber.“

 
Bjarne Reuter (Brønshøj, 29 april 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e april ook mijn blog van 29 april 2014 en ook mijn blog van 29 april 2011 deel 2.

29-04-2015 om 18:34 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en essayiste Monika Rinck werd geboren op 29 april 1969 in Zweibrücken. Na haar eindexamen gymnasium studeerde Monika Rinck theologie, geschiedenis en vergelijkende literatuurwetenschap in Bochum, Berlijn en Yale. Ze schrijft poëzie, proza ​​en essays, die zij in verschillende uitgeverijen en talrijke bloemlezingen (waaronder Der Große Conrady en literaire tijdschriften (inclusief BELLA triste, Poetenladen) publiceerde, en werkt ook als vertaalster. Daarnaast schreef ze teksten voor de italoberlino songwriter Bruno Franceschini en de componisten Franz Troeger en Bo Wiget. In 2008 zond de ORF straalde in de serie Literatur als Radiokunst “AM APPARAT - Ihr Wahrheitsstil” uit. Samen met Ann Cotten en Sabine Scho treedt zij sinds 2008 als Rotten Kinck Schow op. Zij doceerde onder andere aan het Duitse Literatuur Instituut in Leipzig en aan de Universiteit voor Toegepaste Kunst in Wenen. Ze is lid van het PEN-centrum Duitsland, de Duitse Academie voor Taal en Letterkunde en de Academie voor Kunsten in Berlijn. Sinds 1999 is zij werkzaam bij RBB Info Radio.

Himmelshärte

Hört ihr das, so höhnen Honigprotokolle. Eine Halbwelt aus Blaulicht.
Ist das Luft oder Wand? Stumme Vögel, Amselattrappen, ja Spatzen,
in Kunstharz und Härter gebannt, in durchsichtige Würfel gegossen.
Fast wollte man heulen. Oder an Vogel statt zwitschern und hüpfen.
Doch noch liegt auf dir ein schwerer Schlaf und nur dein Traum
weiß von den andern. Er denkt es dir, z.B.: Was ist ein Regal?
Etwas gezielt hineinzutun, mit einer Hand, die sicher ist und flink.
Weil es dort hingehört, ein Übergriff, so passgenau, dir schaudert.
Jetzt liegst du wach in deinem Zelt aus Geld und willst für alles zahlen.
Bleib hier, erwarte das Ende der Wand. Ziere die Kanten des Tages
mit Schlummer, nein, schlimmer noch, flechte dir den Kitsch ins Haar.
Aber schau, das verletzliche Leben am Morgen ist doch nicht nichts!
Kein falsches Wort, aufstehn, aus dem Fenster sehn, wie eine Halbwelt
aus Blaulicht sich aufhellt, da! Ein Aurorafalter landet, zittert, explodiert.

hoho hortensie

hoho hortensie, du warst da, als solitairin standest du
in deiner vase und ich schrieb dich nicht, du gammeltest
und wurdest doch nicht kleiner. jetzt komm mir nicht
mit kinderschürzen oder briefpapieren. ich bin ja da, ich –
kümmer mich. hortensie, kennst du die lampen nicht,
denen du das vorbild gibst, rund (natürlich rund) und
so beliebt in clubs und retro-diskotheken? kennste nicht.

oder eine runde (jahaa, runde) raumstation im orion,
wer wohnt darin? hoho hortensie, du ahnst es nicht:
ein beschürzter frank sinatra, fixing drinks, hantierend
mit dem cocktailbesen und der sodaflasche, wohnt
mit seiner profi-bar in deiner umgekehrt gewölbten mitte,
und außenrum nur univers. hörste mich, hortensie.
außenrum nur univers und große schwarze schwärze.

 
Monika Rinck (Zweibrücken, 29 april 1969)

29-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Chileense dichter en schrijver Roberto Bolaño werd geboren op 28 april 1953 in Santiago de Chile. Zie ook alle tags voor Roberto Bolaño op dit blog.

Uit: 2666 (Vertaald door Natasha Wimmer)

“Reading these two novels only reinforced the opinion he’d already formed of Archimboldi. In 1983, at the age of twenty-two, he undertook the task of translating D’Arsonval. No one asked him to do it. At the time, there was no French publishing house interested in publishing the German author with the funny name. Essentially Pelletier set out to translate the book because he liked it, and because he enjoyed the work, although it also occurred to him that he could submit the translation, prefaced with a study of the Archimboldian oeuvre, as his thesis, and — why not? — as the foundation of his future dissertation.
He completed the final draft of the translation in 1984, and a Paris publishing house, after some inconclusive and contradictory readings, accepted it and published Archimboldi. Though the novel seemed destined from the start not to sell more than a thousand copies, the first printing of three thousand was exhausted after a couple of contradictory, positive, even effusive reviews, opening the door for second, third, and fourth printings.
By then Pelletier had read fifteen books by the German writer, translated two others, and was regarded almost universally as the preeminent authority on Benno von Archimboldi across the length and breadth of France.
Then Pelletier could think back on the day when he first read Archimboldi, and he saw himself, young and poor, living in a chambre de bonne, sharing the sink where he washed his face and brushed his teeth with fifteen other people who lived in the same dark garret, shitting in a horrible and notably unhygienic bathroom that was more like a latrine or cesspit, also shared with the fifteen residents of the garret, some of whom had already returned to the provinces, their respective university degrees in hand, or had moved to slightly more comfortable places in Paris itself, or were still there — just a few of them — vegetating or slowly dying of revulsion.”

 
Roberto Bolaño (28 april 1953 – 15 juli 2003)

De Amerikaans schrijfster Nelle Harper Lee werd geboren in Monroeville op 28 april 1926. Zie ook alle tags voor Harper Lee op dit blog.

Uit: To Kill a Mockingbird

"How old are you," asked Jem, "four-and-a-half 7"
"Goin' on seven."
"Shoot no wonder, then," said Jem, jerking his thumb at me. "Scout yonder's been readin' ever since she was born, and she ain't even started to school yet. You look right puny for goin' on seven."
"I'm little but I'm old," he said.
Jem brushed his hair back to get a better look. "Why don't you come over, Charles Baker Harris?" he said. "Lord, what a name.-
"'s not any funnier'n yours. Aunt Rachel says your name's Jeremy
Atticus Finch."
Jem scowled. "I'm big enough to fit mine," he said. "Your name's longer'n you are. Bet it's a foot longer."
"Folks call me Dill," said Dill, struggling under the fence.
"Do better if you go over it instead of under it," I said. "Where'd you come from?"
Dill was from Meridian, Mississippi, was spending the summer with his aunt, Miss Rachel, and would be spending every summer in Maycomb from now on. His family was from Maycomb County originally, his mother worked for a photographer in Meridian, had entered his picture in a Beautiful Child contest and won five dollars. She gave the money to Dill, who went to the picture show twenty times on it.
"Don't have any picture shows here, except Jesus ones in the courthouse sometimes," said Jem. "Ever see anything good?"

 
Harper Lee (Monroeville, 28 april 1926)

De Joods-Oostenrijkse dichter, schrijver en journalist Karl Kraus werd geboren in Jičin, Bohemen, Oostenrijk-Hongarije (thans Tsjechië) op 28 april 1874. Zie ook alle tags voorKarl Kraus op dit blog.

An den Bürger

Daß im Dunkel die dort leben,
so du selbst nur Sonne hast;
daß für dich sie Lasten heben,
neben ihrer eignen Last;
daß du frei durch ihre Ketten,
Tag erlangst durch ihre Nacht:
was wird von der Schuld dich retten,
daß du daran nie gedacht!

Bekanntlich

Wie's mit dem Lettern- und Lügenschall
der Presse in Wahrheit bewandt ist?
"Bekanntlich" sagt sie von jedem Fall,
wo ihr nicht das geringste bekannt ist.
Da macht sie sich wahrlich nicht allzuviel draus
und setzt, was nicht ist, als bekannt voraus.

Dein Fehler

Dein Fehler, Liebste, ach ich liebe ihn,
und er ist eine deiner liebsten Gaben.
Seh´ich an andern ihn, so seh´ich fast
dich selbst und sehe nach dem Fehler hin,
und alle will ich lieben, die ihn haben!

Fehlst du mir einst und fehlt dein Fehler mir,
weil du dahin,
wie wollt´ich, Liebste lieber dich ergänzen
als durch den Fehler? Ach ich liebe ihn,
und seh´ich ihn schon längst nicht mehr an dir,
die Häßlichste wird mir durch ihn erglänzen!

Doch träte selbst die Schönste vor mich hin,
und fehlerlos,
ich wäre meines Drangs zu dir kein Hehler.
Ihr, die so vieles hat, fehlt eines bloß
und alles drum - ach wie vermiss´ich ihn-
ihr fehlt doch, Liebste, was mir fehlt: dein Fehler.

 
Karl Kraus (28 april 1874 - 12 juni 1936
Cover

De Meso-Amerikaanse dichter en filosoof Nezahualcóyotl werd geboren in Texcoco op 28 april 1402. Zie ook alle tags voor Nezahualcóyotl op dit blog.

I HAVE ARRIVED HERE

I have arrived here, I, Yoyontzin, yearning only for flowers, cutting flowers on the earth, cocoa flowers, cut flowers of friendship, which are your body, O prince. Lord Nezahualcoyotl I am, Yoyontzin. Yyao ohuili yya ayyo yao ayya yohuiya.

I only come bringing your beautiful songs, I carry them down, finding friends. Be joyful here, let your friendship be revealed. Yyao ohuili yya ayyo yao ayya yohuiya.

I take delight a brief time, only fleetingly is my heart glad on earth. I, Yoyontzin: I yearn for flowers. Ohuaya ohuaya.

I live with flowery songs. I want and desire deep brotherhood, nobility. I yearn for songs: I live in flowery songs. Ohuaya ohuaya.

As jade, as jewels, as a wide plumage of quetzal, I value your song, Giver of Life, with these I take enjoyment, with them I dance between the drums in the flowery house of spring. I, Yoyontzin, my heart enjoys it. Ohuaya ohuaya.

Sound your flower drum beautifully, singer; scatter perfumed corn flowers, chocolate flowers, they are spilled as rain here next to the drums. Let us enjoy them. Ohuaya ohuaya.

Already the long-necked turquoise bird, the black trogon, the red parrot sing and warble there, joyful with the flowers. Yao ayyaha ohuaya ohuaya.

Already the flower tree is raised there next to the drum. The precious red bird is in it: Nezahualcoyotl has become a bird, joyful being with flowers. Yao ayyaha ohuaya ohuaya.

Vertaald door John Curl

 
Nezahualcóyotl (28 april 1402 - 4 juni 1472)
Sculptuur in Mexico City

De Tataarse dichter Ğabdulla Tuqay werd geboren op 28 april 1886 in Qoşlawıç in Kazan, Rusland (tegenwoordig Tatarstan). Zie ook alle tags voor Ğabdulla Tuqay op dit blog.

A Holiday in Childhood

Childhood in his memory a poet keeps,
Everyone has a dream, both bitter and sweet.
Holiday comes, I wish I were a child, to laugh and play,
The eve of Garafa saw sadness swept away.
I recall how impatiently I waited for the dawn,
Eager new ichigs, my new shirt and pants to put on.
Sweet were my dreams before night left my doorway,
In my dreams so bright was this upcoming holiday.
I’ll always remember my Mother’s gentle voice:
“Gaid Namaz is here, get up and let’s rejoice!”
Running like crazy along the crowded streets,
Who was happier than me? It was pure joy and bliss.
And right after the prayer, I would blithely laugh.
O, the yummy taste of Qurbani meat – never enough.
In my memory engrained, I can’t hold back tears,
How joyful was this time, those unforgettable years.
Rays of light from the sky streaming down upon you…
Not just one sun was shining, but at least two.
O, Great Allah, I beg of you and pray.
Let me go back, and in my childhood stay,
Rejoice in cheerful laughter and endless merry play.

Vertaald door L.Rust

To Your Portrait

I look and worship these dark brows and eyes,
Praised be the artist who drew her so nice.
He ordered the sun to pour gold on her hair,
No other beauty to her can compare.
Forgive me, dear sun, for your rays are too weak,
You pale in the shadow of her gorgeous cheek.
If Mejnun was here and saw her by chance,
The love for his Leila would vanish at once.
In the Garden of Eden, I strongly believe,
Adam would surely prefer her to Eve.
Harut and Marut were both tempted by devil,
This angel could help them to struggle with evil.
The taste of her lips is as sweet as sorbet,
And those who shall try them, immortal will stay.
When Iblis, the devil, was rejected and expelled,
Just one glance at her, and he’d regret he rebelled.
So, sing her hosanna, oh birds of the earth,
Or die by the knife, you’ve disproven your worth.

Vertaald door V. Dumaevoy-Valieva

 
Ğabdulla Tuqay (28 april 1886 – 15 april 1913)
In 1908

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e april ook mijn blog van 28 april 2013 deel 2.

28-04-2015 om 16:31 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en journalist Joop Waasdorp (pseudoniem: Frans Hals) werd geboren in Amsterdam op 28 april 1917. Na drie jaar hbs en diverse baantjes, was hij als journalist werkzaam bij Associated Press. Van 1956 tot 1963 leefde hij als emigrant in Australië, keerde daarna terug naar Nederland en pakte zijn beroep als freelance journalist weer op. Na een aantal publicaties over zijn Australische herinneringen in Podium debuteerde hij in 1965 met zijn eerste bundel “Het naakte leven”. Onmiddellijk werd zijn talent voor vertellen herkend. C. Buddingh noemde hem `de Nescio van de have-nots , en hij werd vergeleken met Elsschot. In 1970 volgde “Welkom in zee!”, Andere titels zijn "Krabben en andere verhalen" (1976), "Het kerstfeest der vissers", "De opstapper" (1988) en "De verhalen" (1989). Waasdorp werkte ook als vertaler van boeken van George Orwell.

Uit: Het naakte leven

“Vanmiddag liet zich vlak vóór mij een vrouw met puntborsten op haar matje neer. Maar omdat iedereen hier op dit eiland naakt loopt denk je daar niets bijzonders bij. Zij was vergezeld van een oudere man met een droevig gezicht onder een strohoed. Allebei droegen zij dure ringen. De vrouw probeerde een praatje te maken met een dikke man die niet ver van ons op zijn buik lag.
Dit pogen verongelukte echter omdat de dikkerd een Duits sprekende Zwitser bleek en de dame een Frans sprekende Belgische. Wel was zij vlijtig Duits aan het leren, zei ze, wat ik onzin vond. Zij had een scherpe mond en een strakke, opgehaalde gezichtshuid en bij het weggaan zette zij heel voorzichtig een peervormige hoed op, een ding uit een suikerwinkel. Ik had zo'n idee, dat die vrouw je geen snee brood voor niks zou geven.
Omdat het zachtjes begon te regenen trok ik mij met de dikke Zwitser onder een grote overhangende steen terug. Iets dat ik niet verstond vond hij een schande, waarna hij zich voorstelde en mij de hand schudde. Verder sloegen wij een opvallend bruine man en vrouw gade, die Indiaanse banden om het hoofd droegen. Het zijn natuurlijk geen Indianen, maar goed gebouwde Fransen, die s avonds in een van de hotelletjes bedienen.
Toen ben ik ook maar weggegaan, om op de stoffige, steile havenweg een uitgezakte Engelsman te ontmoeten. Hij heeft waterige ogen en mompelt de gruwelijkste dingen over het huwelijk. Voorts heb ik een op het strand gevonden, onder het vuil vrolijk gestreepte handdoek uitgewassen. Ik kon mij met mijn eigen oud vod niet meer in de openbare wasplaats vertonen. Want al loopt men hier naakt, de mensen zijn toch keurig netjes.
Vanmorgen zag ik twee eigenaardige voorwerpen in zee drijven. Omdat ik iets van een strandjutter in mij heb bleef ik zitten totdat die dingetjes aan land zouden spoelen.”

 
Joop Waasdorp (28 april 1917 - 3 september 1988)

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en vertaler Gerhard Henschel werd geboren op 28 april 1962 in Hannover.
Henschel groeide op in Hanover, Koblenz, Vallendar en Meppen. Hij studeerde Duits, sociologie en filosofie in Bielefeld, Berlijn en Keulen. Zijn eerste teksten verschenen in de late jaren tachtig in het tijdschrift Der Alltag en vervolgens in de satirische tijdschriften Kowalski und Titanic, Merkur, konkret en in tal van dag- en weekbladen. Van 1993 tot 1995 behoorde hij tot de redactie vanTitanic. Sinds 1992 publiceerde Henschel romans, verhalen en culturele en historische non-fictie, maar ook satires, polemieken en grotesken. Verscheidene van zijn boeken schreef hij samen met auteurs, die kan worden gerekend tot de Neue Frankfurter Schule of daar losjes mee verbonden zijn. In 1999, begon Henschel samen met Rayk Wieland in Hamburg met de voorstellingenreeks "Toter Salon". In 2002 verscheen Henschels briefroman "Die Liebenden“ ,waarin hij aan de hand van schriftelijke documenten uit de nalatenschap het levensverhaal van zijn ouders vertelt. Alleen de namen zijn veranderd. In zijn 2004 „Kindheitsroman“ beschrijft Henschel het leven van deze familie vanuit het perspectief van de zoon Martin. In 2009 , 2010 en verschenen de voortzettingen „Jugendroman“, „Liebesroman“ en "Abenteuerroman". Van een andere soort zijn de satirische romans „Der Barbier von Bebra“ (1996) en „Der Müllah von Bullerbü“ (2000), die Henschel samen met Wiglaf Droste schreef. Daarin laten de auteurs publieke figuren optreden in belachelijke situaties. In 1996 leidde dit tot een oproep tot boycot van het Duitse parlementslid Vera Lengsfeld van Bündnis 90 / Die Grünen. Haar oproep leidde tot een lange discussie over de grenzen van de satire en de vrijheid van de pers. In 2005 verscheen de roman „Der dreizehnte Beatle“. Een Beatles-fan maakt daarin een reis door de tijd om de eerste ontmoeting tussen John Lennon en Yoko Ono te voorkomen. Op Ideeën van Eckhard Henscheid baseren de non-fictie „Kulturgeschichte der Mißverständnisse“ und „Jahrhundert der Obszönität“ waaraan Henschel heeft deelgenomen als schrijver. De bloemlezing "Menetekel" (2010), bevat essays over verschillende verschijningsvormen van een cultuurpessimistische kijk op de wereld. In pamfletten zoals Menschlich viel Fieses“ (1992), „Das Blöken der Lämmer“ (1994) en „Gossenreport“ (2006) gaat Henschel in op politieke kitsch en de macht van de Bild-Zeitung, die hij als ernstig" cultureel probleem" beschrijft. Een satirisch artikel dat Henschel in een krant schreef over dit onderwerp leidde zelfs tot een aanklacht van de Bild-Zeitung. Samen met Kathrin Passig heeft Henschel verscheidene boeken vertaald uit het Engels, met inbegrip het eerste deel van de autobiografie van Bob Dylan ("Chronicles. Volume One"),

Uit: Kindheitsroman

“Licht ausmachen, Handflächen neben die Augen legen und durchs Fenster schräg nach oben kucken, in den fallenden Schnee: Dann hatte man das Gefühl, man würde fliegen, zwischen den Schneeflocken durch.
Das hatte Renate mir beigebracht.
Ich und du, Müllers Kuh.
Renate hatte vorne einen braunen Leberfleck am Hals. Daran war sie immer zu erkennen.
Da war ein Weg, wo Mama sich mit anderen Müttern unterhielt, die auch alle Kinderkarren dabeihatten. Die Sonne schien, und über eine Mauer hingen Zweige runter mit roten Beeren.
Ich hatte Krümel aus dem Graubrot im Netz gepult. Wegen dem Loch im Brot kriegte ich zuhause keine Bombongs.
Komm, Herr Jesus, sei unser Gast, und segne, was du uns be- scheret hast.
Meins war das Lätzchen mit den Marienkäfern. Ein Löffel für Oma, ein Löffel für Opa, bis unten im Teller die schwarzen körnerpickenden Hühner auftauchten. Mein Löffelstiel war zur Seite gebogen.
Ein Löffel für Martin. Das war ich selbst. Martin Schlosser.
»Nicht träumen!«
Nach dem Essen leckte Mama einen Lätzchenzipfel an und wischte mir damit den Mund ab.
Bim, bam, beier, die Katz mag keine Eier.
Volker hatte Murmeln mit farbigen verdrehten Schlieren innendrin.
Wenn Papa gute Laune hatte, ließ er mich kopfüber an der Decke langspazieren oder kitzelte mich durch: »Prr-prr-prr-prr-prr!«
Papa roch nach Pfeife, und ihm wuchsen graue Haare aus der Nase.
Auf Papas Knien: So fahren die Damen, so fahren die Damen – so reiten die Herren, so reiten die Herren – und so reitet der Bauersmann, der nicht besser reiten kann. Da fiel ich immer fast runter.
Leute, die uns besuchten, kriegten vom Wohnzimmer aus die
Festung Ehrenbreitstein gezeigt und die Striche an der Kinderzimmertür: wie groß ich wann gewesen war.
Die Jalousie war grün.
Bei der roten Autokiste im Kinderzimmer war das Lenkrad ab.“

 
Gerhard Henschel (Hannover, 28 april 1962)

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands schrijver, journalist, radio- en televisieprogrammamaker, uitgever, dichter en biograaf Wim Hazeu werd geboren in Delft op 28 april 1940. Hij volgde zijn middelbare schoolopleiding aan het Christelijk Lyceum Delft en studeerde Nederlands aan de School voor Taal- en Letterkunde te Den Haag. Tijdens zijn studie richtte hij in 1959 het literaire tijdschrift Kentering op en bleef redacteur van dat blad tot de opheffing in 1977. Ook was hij onder meer letterkundig medewerker van de Delftsche Courant en de Haagsche Courant. Van 1965 tot 1971 was hij werkzaam bij de NCRV in de functie van chef literaire radioprogramma’s, hoorspel- en jeugdprogramma’s. In april 1966 lanceerde hij de rubriek Literama, een veertiendaagse radiokrant over boeken en schrijvers. Drie jaar later zette hij het late-avond-kunstprogramma Voorrang op met als vaste medewerkers onder anderen Hans Andreus, Hugo Brandt Corstius en J.W. Holsbergen. Hazeu maakte ook radiodocumentaires over Oost-Europa (Tsjecho-Slowakije, Hongarije en Roemenië). In 1972 stapte hij over naar de televisie en werd hoofd van de afdeling drama, kunst en jeugdprogramma's. Hazeu debuteerde als dichter in 1963 met de poëziebundel “Achterebbe”, in 1966 gevolgd door “Dankdag voor het gewas”. Hazeu's poëzie is geëngageerd en ontleent veel van de thematiek aan de natuur. In “Blikschade” (1975) spelen ook autobiografische feiten een rol. Engagement en autobiografie zijn ook kenmerkend voor Hazeu's romans: “De helm van aarde” (1970) over de Praagse Lente, “Duitse honden bijten” (1972) over het Duitsland van na WO II en “Een duif boven Parijs” (1978) over Bretons nationalisme en de Nederlandse houding tijdens WO I. Naast verscheidene romans en dichtbundels publiceerde hij omvangrijke biografieën van Marten Toonder, Gerrit Achterberg, J. Slauerhoff, M.C. Escher en Simon Vestdijk. Ook bezorgde hij de briefwisseling tussen laatstgenoemde en Henriëtte van Eyk onder de titel Wij zijn van elkaar (2007).

Uit:Simon Vestdijk en E. du Perron

“Volgens eigen zeggen en schrijven had Vestdijk maar twee vrienden: de componist Willem Pijper en de schrijver E. du Perron; indachtig wellicht de woorden van Greshoff dat vele vrienden de vriendschap dun maken. Aan de vriendschap kwam een eind door de vroege dood van beide vrienden. Vestdijk was al voor zijn vijftigste verjaardag verweesd, van ouders en vrienden. Behoefte aan nieuwe vrienden had hij niet, al kunnen zijn relaties met Henriëtte van Eyk (van liefde tot vriendschap) en met Herman Mulder (neef en componist, van vriendschap tot collegialiteit) wel gerekend worden tot die van een langdurig vriendschappelijk contact. Dat gold minder voor schrijvers en dichters als Roland Holst en Theun de Vries, met wie hij meer bij vlagen contact had. Na de oorlog schreef Vestdijk zijn romans, essays en boeken over muziek en componisten voortaan zonder het klankbord van zijn twee vrienden.
Maar wat is vriendschap? Een eigenschap van een vriend is een gewillig oor. Du Perron en Vestdijk leenden elkaar een gewillig oor. Men had respect voor elkaar, Vestdijk voor Du Perrons ongekende werkkracht, concentratievermogen en belezenheid, Du Perron voor Vestdijks originaliteit en veelzijdigheid. Waar kwam je in Nederland nog een schrijver tegen die vanuit het niets een dwingende belangstelling kon opwekken voor het werk van de tot dan toe onbekende Emily Dickinson; of een schrijver die in korte tijd, tien maanden wel te verstaan, een roman als Kind tusschen vier vrouwen kon schrijven, terwijl Du Perron langer worstelde met zijn autobiografie Het land van herkomst. Vestdijks ijver, veelzijdigheid en literaire intuïtie brachten Du Perron ertoe om hem al snel als zijn opvolger in de redactie van Forum voor te stellen. Hij genoot van Vestdijks ontdekkingsijdelheid, die zorgde voor het debuut van bijvoorbeeld Leo Vroman, Anton Koolhaas, Adriaan van der Veen en M. Vasalis. Over het laatste debuut schreef Vestdijk aan Greshoff:
‘De verzen lijken me niet ontalentvol; ik koos ze uit een grootere bezending, waar veel nog onrijp bij was.’ Na publicatie berichtte Du Perron aan Ter Braak: ‘De heer Vasalis - mij verder onbekend - vond ik ook heel aardig, zeker even aardig bv. als Van Hattum.’

 
Wim Hazeu (Delft, 28 april 1940)

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Britse schrijver Zia Haider Rahman werd in 1969 geboren op het platteland van Bangladesh in de regio Sylhet. Volgens hem zelf is zijn moedertaal Sylheti en niet het Bengaals, hoewel hij dat laatste wel verstaat. Hij verhuisde als baby naar Londen na de oorlog tussen Pakistan en Bangladesh in 1971. Zijn familie leefde als krakers in een vervallen gebouw voordat zij verhuisden naar een huis van de gemeente. Zijn vader werkte als bus conducteur en ober en zijn moeder was naaister. Rahman bezocht een scholengemeenschap. In een interview merkte hij op dat hij 'opgroeide in armoede, in een van de naarste omstandigheden in een ontwikkelde economie. “Rahman behaalde een eerste klas graad aan Balliol College, Oxford, en studeerde verder aan het Maximilianeum en aan universiteiten in München, Cambridge en Yale. Hij werkte als investment-banker bij Goldman Sachs in New York voordat hij aan de slag ging als bedrijfsjurist en daarna als advocaat op het gebied van internationale mensenrechten en corruptie. Hij heeft ook gewerkt als anti-corruptie activist voor Transparency International. Zijn debuutroman “In het licht van wat we weten” werd uitgebracht in het voorjaar van 2014 Het boek werd door de critici goed ontvangen en vertaald in verschillende talen, waaronder Nederlands, Hebreeuws, Spaans, Frans, Duits, Bengali, en Portugees.

Uit:In the Light of What We Know

“In the early hours of one September morning in 2008, there appeared on the doorstep of our home in South Kensington a brown-skinned man, haggard and gaunt, the ridges of his cheekbones set above an unkempt beard. He was in his late forties or early fifties, I thought, and stood at six foot or so, about an inch shorter than me. He wore a Berghaus jacket whose Velcro straps hung about unclasped and whose sleeves stopped short of his wrists, revealing a strip of paler skin above his right hand where he might once have worn a watch. His weathered hiking boots were fastened with unmatching laces, and from the bulging pockets of his cargo pants the edges of unidentifiable objects peeked out. He wore a small backpack, and a canvas duffel bag rested on one end against the doorway.
The man appeared to be in a state of some agitation, speaking, as he was, not incoherently but with a strident earnestness and evidently without regard for introductions, as if he were resuming a broken conversation. Moments passed without my interruption as I struggled to place something in his aspect that seemed familiar, but what seized me suddenly was a German name I had not heard in nearly two decades.
At the time, the details of those moments did not impress themselves individually upon my consciousness; only later, when I started to put things down on paper, did they give themselves up to the effort of recollection. My professional life has been spent in finance, a business concerned with fine points, such as the small movement in exchange rates on which the fate of millions of dollars or pounds or yen could hang. But I think it is fair to say that whatever professional success I have had – whatever professional success I had – owes less to an eye for detail, which is common enough in the financial sector, than it does to a grasp of the broad picture in which wide patterns emerge and altogether new business opportunities become visible. Yet in taking on the task of reporting my conversations with Zafar, of collating and presenting all the material he provided, including volumes of rich and extensive notebooks, and of following up with my own research where necessary, it is the matter of representing details that has most occupied me; the details, to be precise, of his story, which is – to risk putting it in such dramatic terms as Zafar would deprecate – the story of the breaking of nations, war in the twenty-first century, marriage into the English aristocracy and the mathematics of love."

 
Zia Haider Rahman (Sylhet, 1969)

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Koningsdag

 
Koninginnedag in Naarden-Bussum, 2012

In het land der koningen

ik leef in een land
waar de dierenvriend besluit
uit goedheid een andere mens neer te knallen

ik leef in een land
waar de vrome gelovige besluit
uit eerbied het mes in de ketter te planten

ik leef in een land
waar onze jongens uit gekkigheid soms
de conducteur in elkaar stampen

ik leef in een land
waar een keurige man, achtendertig, blond
de vrijheid neemt om door anderen heen te rammen

en in dit rood, rood schemerland
waar de grenzen totaal werden opgeheven
waar de mondigheid totterdood wordt beleden
en waar zestien miljoen koningen leven

daar ontstaat vanzelf een nieuwe orde
daar zal langs feestelijk afgezette lanen
een laatste koningin haar laatste onderdanen
als beesten overreden zien worden

 
Ramsey Nasr (Rotterdam, 28 januari 1974)

Zie voor de schrijvers van de 27^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

27-04-2015 om 11:22 geschreven door Romenu  

De Surinaamse dichteres en schrijfster Astrid Roemer werd in Paramaribo geboren op 27 april 1947. Zie ook alle tags voor Astrid Roemer op dit blog..

Uit: Lola of het lied van de lente

“Ze heeft begrip voor zijn houding; niet altijd heeft ze het vak uitgeoefend met een gevoel van voldoening - vooral in de perioden toen zij haast dagelijks werd overvallen door de winti aan wie ze haar gaven te danken heeft.
Op de meest ongelegen ogenblikken werd haar wil lamgelegd en konden anderen haar vertellen wat er in die momenten van onderbewustheid was gebeurd.
Zij had dat ronduit gênant gevonden. Onvoorstelbaar. Gemeen. En, ze had haar te vroeg en te tragisch overleden man gesmeekt de yorka-geest bij haar weg te houden. Maar. Op een nacht. Nadat zij het avondmaal had genuttigd. Was hij haar in de droom verschenen.
In een helder wit gesteven pak stond hij op de brug bij de Marine-trap en hij lachte haar hartelijk toe. Maar. Toen ze naar hem toe wilde rennen hoorde ze aan de waterkant hartverscheurend gehuil. Haar overleden man had haar niet aangesproken. Hij heeft haar met de ogen gedwongen om te zien naar de personen die om haar roepen. En. In het moment van twijfel was de brug onder haar voeten afgebrokkeld - en hij is verdwenen in de mist van het rivierwater met een glimlach die haar heeft overtuigd van een verbondenheid die de dood niet kan ontbinden. Toen heeft ze de winti toegelaten -.
Natuurlijk heeft ze de kinderen niet willen belasten met iets wat nauwelijks onder woorden te brengen is; een kracht die als een stroomdraad om haar ruggegraat gewikkeld was en haar aansloot op gebieden die buiten het bereik van onze zintuigen liggen. Soms heeft ze zich verzet - zoals een vrouw kan weigeren haar binnen-warmte naar buiten te laten stromen. Dan heeft ze niet de aandrang gevolgd naar afzondering. Integendeel: ze heeft haar kinderen en hun vrienden bij zich geroepen en hen sprookjes voorgelezen tot haar kaken pijn deden van de inspanning. Meestal heeft dat geholpen - en, hoewel ze de atmosfeer van de verborgen wereld in haar neusgaten voelde branden, was ze gebleven waar ze was: in de vertrouwdheid van de ongerepten.
Maar, er waren ook dagen van weerloosheid. Momenten van onmacht. Nederlagen.
De kinderen hadden leren leven met een moeder die weleens in een ander persoon veranderde en, hoe ouder ze werden hoe beter het ze lukte om de broodwinning van hun moeder in verband te brengen met haar persoonsverandering.”

 
Astrid Roemer (Paramaribo, 27 april 1947)

De Armeense dichter Hovhannes Shiraz werd geboren op 27 april 1915 in Alexandropol in het toenmalige Russische rijk (tegenwoordig Gyumri). Zie ook alle tags voor Hovhannes Shiraz op dit blog..

To Arayig Shiraz

My dear, as much joy as you are feeling,
As much you flower, as much as you sing,
So much roses of oblivion you pour 
On the memories of my sad childhood... 

Laugh, so my homeless memories may cry,
As I entered life and home I was yet a homeless orphan,
Although I have lost now my poor childhood,
But I have found now thousand gold childhoods.

*

Among roses, my dear one, you may forget me,
But when the thorns bite you then, call me, I shall come.

Under the sun, in the light, you may forget me,
But when your way is dark then, call me, I shall come.

Wherever I'm in a war or under the earth,
Whenever you fall in pain, call me, I shall come...

Vertaald door Shant Norashkharian

 
Hovhannes Shiraz (27 april 1915 – 14 maart 1984)

De Schotse dichter en vertaler Edwin Morgan werd geboren in Glasgow op 27 april 1920. Zie ook alle tags voor Edwin Morgan op dit blog..

The Picnic

In a little rainy mist of white and grey
we sat under an old tree,
drank tea toasts to the powdery mountain,
undrunk got merry, played catch
with the empty flask, on the pine needles
came down to where it rolled stealthily away –
you lay
with one arm in the rain, laughing
shaking only your wet hair
loose against the grass, in that enchanted place
of tea, with curtains of a summer rain
dropped round is, for a rainy day.

Salvador Dali: Christ of St John of the Cross

It is not of this world, and yet it is,
And that is how it should be.
Strong light hits back and the arms
Coming from where we cannot see,
Ought not to see, another dimension
For another time. At this time, we
Share the life of bay and boat
With simply painted fishermen
Who give no Amen
Even if clouds both apocalyptic and real
Made them look up and feel
What they had to feel
Of shattering amazement, fear,
Protection, and a wash of glory.
Was it an end coming near?
Was it a beginning coming near?
What happened to the thorns and blood and sweat?
What happened to the hands like claws the whipcord muscles?
Has the artist never seen Grünewald?
'I have to tell you John of the cross called,
Said to remind you light and death once met.'

 
Edwin Morgan (27 april 1920 - 19 augustus 2010)
Salvador Dalí: De Christus van de Heilige Johannes van het kruis, 1951

De Amerikaanse toneelschrijver August Wilson (eig. Frederick August Kittel) werd geboren op 27 april 1945 in Pittsbugh. Zie ook alle tags voor August Wilson op dit blog.

Uit: The Piano Lesson

"If my daddy had seen where he could have traded that piano in for some land of his own, it wouldn’t be sitting up here now. He spent his whole life farming on somebody else's land. I ain’t gonna do that. See, he couldn’t do no better. When he come along he ain’t had nothing he could build on. His daddy ain’t had nothing to give him. The only thing my daddy had to give me was that piano. And he died over giving me that. I ain’t gonna let it sit up there and rot without trying to do something with it.”
(…)

"Look at this piano. Look at it. Mama Ola polished this piano with her tears for seventeen years. For seventeen years she rubbed on it till her hands bled. Then she rubbed the blood in…mixed it up with the rest of the blood on it. Every day that God breathed life into her body she rubbed and cleaned and polished and prayed over it. ‘Play something for me, Berniece. Play something for me, Berniece.’ Every day… You always talking about your daddy but you ain’t never stopped to look at what his foolishness cost your mamma.”
(…)

“-How long you been with the rail road now?
-Twenty-seven years. Now, I'll tell you something about the railroad. What I done learned after twenty-seven years. See, you got North. You got West. You look over here you got South. Over there you got East. Now, you can start from anywhere. Don't care where you at. You got to go one of the four ways. And which way you decide to go, they got a railroad that will take you there. Now that's something simple. You think anybody would be able to understand that. But you'd be surprised how many people trying to go North get on a train going West. They think train's supposed to go where they going rather than where it's going.”

 
August Wilson (27 april 1945 – 2 oktober 2005)
Scene uit een opvoering in New York, 2012 

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 april 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook alle tags voor Jules Lemaître op dit blog..

Uit: Paul Verlaine et les poètes "symbolistes" & "décadents"

“Saisissez-vous? On conçoit qu'il y ait un rapport, une ressemblance entre le souvenir et le crépuscule, entre la mélancolie du couchant, du jour qui se meurt, et la tristesse qu'on éprouve à se rappeler le passé mort. Mais entre le crépuscule et l'espérance? Comment l'esprit du poète va-t-il de l'un à l'autre? Sans doute le crépuscule peut figurer le souvenir parce qu'il est triste comme lui; et il peut (plus difficilement) figurer aussi l'espérance parce qu'il est encore lumineux et qu'il a quelquefois des couleurs éclatantes et paradisiaques; mais comment peut-il figurer les deux à la fois? Et "le souvenir rougeoyant avec le crépuscule à l'horizon de l'espérance", qu'est-ce que cela signifie, dieux justes! La "maladive exhalaison de parfums lourds" (les parfums du dahlia et de la tulipe?), c'est, si vous voulez, le souvenir; mais "l'immense pâmoison", ce serait plutôt l'espérance... O ma tête!...
Jadis, quand on traduisait un état moral par une image empruntée au monde extérieur, chacun des traits de cette image avait sa signification, et le poète aurait pu rendre compte de tous les détails de sa métaphore, de son allégorie, de son symbole. Mais ici le poète exprime par une seule image deux sentiments très distincts; puis il la développe pour elle-même ou plutôt la laisse se développer avec une sorte de caprice languissant. En réalité, il note sans dessein, sans nul souci de ce qui les lie, les sensations et les sentiments qui surgissent obscurément en lui, un soir, en regardant le ciel rouge encore du soleil éteint. "...Crépuscule, souvenir... Il rougeoie; espérance... Il fleurit; dahlia, lis, tulipe, renoncule; treillis de serre; parfums chauds... On pâme, on s'endort...; souvenir; crépuscule..." Ni le rapport entre les images et les idées ni le rapport des images entre elles n'est énoncé. Et avec tout cela (relisez, je vous prie), c'est extrêmement doux à l'oreille. La phrase, avec ses reprises de mots, ses rappels de sons, ses entrelacements et ses endoiements, est d'une harmonie et d'une mollesse charmantes. L'unité de cette petite pièce n'est donc point dans la signification totale des mots assemblés, mais dans leur musique et dans la mélancolie et la langueur dont ils sont tout imprégnés. C'est la poésie du crépuscule exprimée dans le songe encore, avant la réflexion, avant que les images et les sentiments que le crépuscule éveille n'aient été ordonnés et liés par le jugement. C'est presque de la poésie avant la parole; c'est de la poésie de limbes, du rêve écrit."

 
Jules Lemaître (27 april 1853 – 5 augustus 1914)
In 1903 

De Brits-Ierse dichter Cecil Day Lewis werd geboren in Ballintogher, Ierland, op 27 april 1904. Zie ook alle tags voor Cecil Day Lewis op dit blog.

Is it far to go?

Is it far to go?
A step - no further.
Is it hard to go?
Ask the melting snow,
The eddying feather.

What can I take there?
Not a hank, not a hair.
What shall I leave behind?
Ask the hastening wind,
The fainting star.

Shall I be gone long?
For ever and a day.
To whom there belong?
Ask the stone to say,
Ask my song.

Who will say farewell?
The beating bell.
Will anyone miss me?
That I dare not tell -
Quick, Rose, and kiss me.

Poem 3 from The Magnetic Mountain

Somewhere beyond the railheads
Of reason, south or north,
Lies a magnetic mountain
Riveting sky to earth.

No line is laid so far.
Ties rusting in a stack
And sleepers – dead men’s bones –
Mark a defeated track.

Kestrel who yearly changes
His tenement of space
At the last hovering
May signify that place.

Iron in the soul,
Spirit steeled in fire,
Needle trembling on truth –
These shall draw me there.

 
Cecil Day Lewis (27 april 1904 – 22 mei 1972)
Portret door Howard Coster, 1937

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e april ook mijn blog van 27 april 2013 deel 1 en eveneens deel 2.

27-04-2015 om 11:14 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bernard Malamud werd op 26 april 1914 in Brooklyn, New York, geboren. Zie ook alle tags voor Bernard Malamud op dit blog. 

Uit: The Natural

“The Natural PRE-GAME Roy Hobbs pawed at the glass before thinking to prick a match with his thumbnail and hold the spurting flame in his cupped palm close to the lower berth window, but by then he had figured it was a tunnel they were passing through and was no longer surprised at the bright sight of himself holding a yellow light over his head, peering back in. As the train yanked its long tail out of the thundering tunnel, the kneeling reflection dissolved and he felt a splurge of freedom at the view of the moon-hazed Western hills bulked against night broken by sprays of summer lightning, although the season was early spring. Lying back, elbowed up on his long side, sleepless still despite the lulling train, he watched the land flowing and waited with suppressed expectancy for a sight of the Mississippi, a thousand miles away. Having no timepiece he appraised the night and decided it was moving toward dawn. As he was looking, there flowed along this bone-white farmhouse with sagging skeletal porch, alone in untold miles of moonlight, and before it this white-faced, long-boned boy whipped with train-whistle yowl a glowing ball to someone hidden under a dark oak, who shot it back without thought, and the kid once more wound and returned. Roy shut his eyes to the sight because if it wasn't real it was a way he sometimes had of observing himself, just as in this dream he could never shake off--that had hours ago waked him out of sound sleep--of him standing at night in a strange field with a golden baseball in his palm that all the time grew heavier as he sweated to settle whether to hold onor fling it away. But when he had made his decision it was too heavy to lift or let fall (who wanted a hole that deep?) so he changed his mind to keep it and the thing grew fluffy light, a white rose breaking out of its hide, and all but soared off by itself, but he had already sworn to hang on forever.As dawn tilted the night, a gust of windblown rain blinded him--no, there was a window--but the sliding drops made him thirsty and from thirst sprang hunger. He reached into the hammock for his underwear to be first at breakfast in the dining car and make his blunders of ordering and eating more or less in private, since it was doubtful Sam would be up to tell him what to do.”

 
Bernard Malamud (26 april 1914 – 18 maart 1986)
Cover met Robert Redford (Het boek werd in 1984 verfilmd)

De Spaanse dichter Vincente Aleixandre (eig. Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo) werd geboren op 26 april 1898 in Sevilla. Zie ook alle tags voor Vincente Aleixandre op dit blog. 

The Body and the Soul

But it is sadder than that, much, much sadder.
Sad as a branch letting its fruit fall for no one.
Sadder, much sadder. Like the mist
the dead fruit breathes out from the ground.
Like that hand that rises from the corpse lying in state
and merely wants to touch the lamps,
grieving smile, the night speechless and velvet.
Luminous night above the corpse stretched out without its soul.
The soul outside, soul outside the body, swooping
with such delicacy over the shape sad and abandoned.
Soul of soft mist, held floating
above its former lover, the defenseless and pale
body, which grows colder as the night goes on,
it remains silent, alone, empty in a gentle way.
 
Soul of love that watches and hesitates
to free itself, but finally leaves, gentle and cold.

Vertaald door Robert Bly

No Star

Who said that a body
carved from kisses shines
resplendently, an orb
of happiness? Oh star of mine,
descend! May your light finally
be flesh, be body, here upon
the grass. May I at last
possess you, throbbing in the reeds,
star fallen to the earth,
who for my love would sacrifice
your blood or gleam. No, never,
heavenly one! Here, humble
and tangible, the earth awaits you.
Here, a man loves you.

Vertaald door Hugh A. Harter

 
Vicente Aleixandre (26 april 1898 – 14 december 1984)
Een heel jonge Vicente Aleixandre

 De Nederlandse dichter Leo Stilma werd geboren op 26 april 1953 in Hilversum. Zie ook alle tags voor Leo Stilma op dit blog.  

Indachtig Kopland

Vannacht in mijn droom met Kopland
gewandeld langs beken en weilanden

We spraken niet want de woorden
waren oud en leeg aan het worden
oud als het brood dat we braken
en leeg als de glazen
waaruit we dronken

We dachten aan die wonderlijke wereld
van het vergeten
hoe je altijd vergeet
wat je je herinnert
en hoe je je herinnert
wat je vergeten was

Toch,wat je je herinnert
is niet altijd wat er was en misschien
was het er wel niet of alleen
op die plek waar wij nooit waren
maar altijd al zijn geweest
in onze vergeten herinnering

 
Leo Stilma (Hilversum, 26 april 1953)

De Duitse dichteres en schrijfster Hannelies Taschau werd geboren op 26 april 1937 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hannelies Taschau op dit blog. 

Aus diesem Sommer

I
Als ein sich vergrößerndes
sich festigendes ins
Unermeßliche wachsendes
Hochdruckgebiet
entstand uns alle berührend

II
Frauen schattenlos enthaart
Sorglos bis auf die Knochen
Mittelmäßig geschützt mit
Faktor drei
Ungenießbar
Sich stündlich verschönernd
bei so viel eigener Zuwendung
Seide statt Haut
lag überall herum weit entfernt
vom Ursprungsort weit entfernt

Äußerungen der Liebe

Komm nicht überraschend
und nicht so oft
und nicht wann du willst
und nicht ohne Tasche für deine Bücher
und mach den Kindern nicht so große
Geschenke
und mir bring gar nichts mit
und nimm endlich deine Bücher
und deine Schallplatten
und deinen Wintermantel
Die Vorstellung dir deine Sachen
nachzuschmeißen habe ich manchmal
aber sie vergeht
Ich habe nicht genug gegen dich
ich habe überhaupt nichts gegen dich
Unter dem Druck deiner guten
Eigenschaften läßt sich überhaupt nichts
gegen dich entscheiden

 
Hannelies Taschau (Hamburg, 26 april 1937)
Cover 

De Nederlandse dichter en schrijver Theun de Vries werd geboren in Veenwouden op 26 april 1907. Zie ook alle tags voor Theun de Vries op dit blog. 

Heelal

Van het heelal de dochteren en zonen,
vlam en rook en hunne wisselingen,
water van stroom en kreek, en ook de schoone
gestalten, die zich met een wolk omringen,
de winden, jonge helpers en demonen,
de vuurgeworden droom der sterrekringen,
nacht en verheldring, die de zee bewonen,
en 't leven dat ik door mijn hart hoor zingen, -
ik heb 't in één verbroedering herkend,
toen, mond aan mond met haar die ik beminde,
de zin van alle dingen naar mij riep.
Een stem, die diep verholen in mij sliep,
noemt nu de naam van wat voorheen verblindde.
En 'k wéét, alsof ik altijd had gekend.

Nachtwandeling

Sterhelder waakt de nacht met glans en schaduw
en vreemde bloemen van het licht der maan. -
Een vrouw zingt voor haar kind. - Ik wandel doelloos
de verten tegen. Witte boomen gaan
sidderend en slank voorbij. Nachtelijk murmelt
een donker water en vergaat in woud.
De trage vogels van het najaar vliegen.
De wind spreekt in geheimen, eeuwenoud.
Nog geuren geel verbloeid de late hoven,
verwilderd half. Ik laat ze achter mij.
Onder vergrijsde zerken slapen dooden
den laatsten zwarten slaap. Ik ga voorbij,
en weet niet meer voor welk visioen ik vlucht,
van welk verlangen ik word aangedreven -
Het najaar ritselt en de dood begint
dieper te zingen door mijn doelloos leven.

 
Theun de Vries (26 april 1907 – 21 januari 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

26-04-2015 om 12:57 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Hertha Kräftner werd geboren op 26 april 1928 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hertha Kräftner op dit blog.

Suche nicht! Du wirst verlieren

Suche nicht! Du wirst verlieren.
Treibe hin und lächle nur den Dingen.
Derer, die in deinem Haar sich fingen,
sind viel mehr, als je dein Singen
locken konnte. Ungesucht wirst du die
Welt in deinem Schoße spüren.

Ich ging vorbei am Tränenstrauch

Ich ging vorbei am Tränenstrauch
Und gab nicht acht,
da stach ein Dorn mich in die Seite.

Sie sagen, wem das widerfuhr,
der weinte Tag und Nacht
um das, woran er eben gedacht,
als der Dorn ins Fleisch ihm fuhr.

Ich ging vorbei am Tränenstrauch
und hab an Dich gedacht,
da stach der Dorn in meine Seite.

 
Hertha Kräftner (26 april 1928 – 13 november 1951)

De Duitse dichter en schrijver Arno Holz werd geboren op 26 april 1863 in Rastenburg in Oost-Pruisen. Zie ook alle tags voor Arno Holz op dit blog.

Uit:Phantasus

Zwischen Gräben und grauen Hecken,
den Rockkragen hoch, die Hände in den Taschen,
schlendre ich durch den frühen Märzmorgen.
Falbes Gras, blinkende Lachen und schwarzes Brachland
so weit ich sehn kann.
Dazwischen,
mitten in den weissen Horizont hinein,
wie erstarrt,
eine Weidenreihe.
Ich bleibe stehn.
Nirgends ein Laut. Noch nirgends Leben.
Nur die Luft und die Landschaft.
Und sonnenlos, wie den Himmel, fühl ich mein Herz!
Plötzlich ein Klang.
Ich starre in die Wolken.
Ueber mir,
jubelnd,
durch immer heller werdendes Licht,
die erste Lerche!

Mitten auf dem Platz,
wo die Kinder lärmen,
bleib ich stehn.
Jungens,
die sich um eine Murmel zanken,
ein kleines Mädchen, das Reifen spielt. . . .
Herr Gott, Frühling!
Und nichts, nichts hab ich gesehn!
Aus allen Büschen
brechen ja schon die Knospen!

 
Arno Holz (26 april 1863 – 26 oktober 1929)
Portret door Lotte von Strümpp, 1923

De Joegoslavische schrijver Mehmed Meša Selimović werd geboren op 26 april 1910 in Tguzla. Zie  ook alle tags voor Mesa Selimović op dit blog.

Uit: Dervish and Death(Vertaald door Bogdan Rakić en Stephen M. Dickey)

“These are smart people;
They receive a mess from the east, and a good life from the west;
They never rush because only life rushes;
They are not interested in what awaits after tomorrow;
What is meant to be will come, and little of it depends on them;
When they are together they are in trouble, for this they do not like to be together often;
They rarely trust anyone, but it’s easiest to fool them with nice words;
They do not resemble heroes, but they are not easily scared with threats;
They pay attention to nothing, they care not of what happens around them;
And then out of nowhere suddenly everything interests them, they flip everything and look around;
Then they become sleepers again and do not like to remember what came to pass;
They are scared of change because it often brings evil;
They are easily fed up with a man, even if he does them good.”

 
Mesa Selimović (26 april 1910 – 11 juli 1982)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Margreet van Hoorn (pseudoniem van Greta de Reus) werd geboren in Hoorn op 26 april 1922. Zie ook alle tags voor Margreet van Hoorn op dit blog.

Leven

Achter dichte deuren leven de grootste geheimen,
Tranen die niemand ziet,
Eenzaamheid die groter groeit,
Verlangens die niet worden ingevuld
Leven is een opgave waarin je slechts ten dele slaagt…

Achter gesloten ramen leven de diepste wonderen
Is het ontdekken van jezelf,
Het herstellen van gemaakte fouten,
Het op weg-zijn naar dat betere in je,
Leven is een op- en aftelsom om in balans te blijven…

Achter dichte deuren leven verborgen gevoelens,
Niemand weet en vermoedt het
Je moet er zelf mee in het reine komen,
Met pijn en inzicht
Om geestelijk rijker nieuwe dagen naar waarde in te vullen…

Mensen hebben -ieder voor zich- open en gesloten ramen
Kleuren die mee- en tegenvallen,
Mogelijkheden die verrassen
Woorden die geheim blijven,
Pijnen die niemand vermoedt,
Leven is toevoegen in tranen en een weerloze glimlach…

 
Margreet van Hoorn (26 april 1922 – 18 maart 2010)

De Duitse dichter, literatuurwetenschapper, jurist en politicus Johann Ludwig Uhland werd geboren in Tübingen op 26 april 1787. Zie ook alle tags voor Johann Uhland op dit blog.

Der Sommerfaden     

Da fliegt, als wir im Felde gehen,
Ein Sommerfaden über Land,
Ein leicht und licht Gespinnst der Feen,
Und knüpft von mir zu ihr ein Band.
Ich nehm` ihn für ein günstig Zeichen,
Ein Zeichen, wie die Lieb` es braucht.
O Hoffnungen der Hoffnungsreichen,
Aus Duft gewebt, von Luft zerhaucht!

Der Mohn

Wie dort, gewiegt von Westen,
Des Mohnes Blüthe glänzt!
Die Blume, die am besten
Des Traumgotts Schläfe kränzt;
Bald purpurhell, als spiele
Der Abendröthe Schein,
Bald weiß und bleich, als fiele
Des Mondes Schimmer ein.

Zur Warnung hört` ich sagen,
Daß, der im Mohne schlief,
Hinunter ward getragen
In Träume, schwer und tief;
Dem Wachen selbst geblieben
Sei irren Wahnes Spur,
Die Nahen und die Lieben
Halt` er f�r Schemen nur.

In meiner Tage Morgen,
Da lag auch ich einmal,
Von Blumen ganz verborgen,
In einem schönen Thal.
Sie dufteten so milde;
Da ward, ich fühlt` es kaum,
Das Leben mir zum Bilde,
Das Wirkliche zum Traum.

Seitdem ist mir beständig,
Als wär` es nur so recht,
Mein Bild der Welt lebendig,
Mein Traum nur wahr und echt;
Die Schatten, die ich sehe,
Sie sind, wie Sterne, klar.
O Mohn der Dichtung, wehe
Ums Haupt mir immerdar!

 
Johann Uhland (26 april 1787 – 13 november 1862)
Portret door Gottlob Wilhelm Morff, 1818

De Nauruaans dichteres Joanne Ekamdeiya Gobure werd geboren op 26 april 1982 in Denigomodu op Nauru, een eiland in de Stille Oceaan. Zie ook mijn blog van 26 april 2008.

 
Joanne Gobure (Denigomodu, 26 april 1982)
Still uit een video van het gedicht “A Beautiful Prayer” op YouTube

26-04-2015 om 12:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Erik Menkveld werd geboren op 25 april 1959 in Eindhoven. Zie ook alle tags voor Erik Menkveld op dit blog.

Te Emmen

Evenzeer als wij het nauwgezette
zwemmen en metallic blauwe
van een kleine Afrikaanse vis
te Emmen vanmiddag, waterlelieblad
dat zich met rode kop optrekt
tot waterschildpadschild,
een dagpauwoog in de vlindertuin
die mijn hand voor wilde orchis
aanziet en heel Drenthe buiten
evenzeer.

Boerenbui

Hevige aandrang te eggen of te gieren?
Een tractor te kopen? Nuchtere
kalveren voor de mesterij?

Red één ongeschoren schaap
bij nacht en ontij uit de sloot, bekijk
het liefste varken op worstkwaliteit, eet

twaalf sneeën zelfverbouwd roggebrood.
En vergeet niet bij rooien of poten
op klompen te lopen en overal bij.

Meestal waait het dan wel over.
En anders ben je onherroepelijk
geboren voor de boerderij.

 
Erik Menkveld (25 april 1959 - 30 maart 2014)

De Amerikaanse dichter Ted Kooser werd geboren op 25 april 1939 in Ames, Iowa. Zie ook alle tags voor Ted Kooser op dit blog.

A Room in the Past

It’s a kitchen. Its curtains fill
with a morning light so bright  
you can’t see beyond its windows  
into the afternoon. A kitchen  
falling through time with its things  
in their places, the dishes jingling  
up in the cupboard, the bucket  
of drinking water rippled as if
a truck had just gone past, but that truck  
was thirty years. No one’s at home  
in this room. Its counter is wiped,  
and the dishrag hangs from its nail,  
a dry leaf. In housedresses of mist,  
blue aprons of rain, my grandmother  
moved through this life like a ghost,  
and when she had finished her years,  
she put them all back in their places
and wiped out the sink, turning her back  
on the rest of us, forever.

Pocket Poem

If this comes creased and creased again and soiled
as if I'd opened it a thousand times
to see if what I'd written here was right,
it's all because I looked too long for you
to put in your pocket. Midnight says
the little gifts of loneliness come wrapped
by nervous fingers. What I wanted this
to say was that I want to be so close
that when you find it, it is warm from me.

 
Ted Kooser (Ames, 25 april 1939)

De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.

At the Kerb

Grief to bestow, where once they bestowed their beauty,
Who are these mourners processing to the grave,
Each bearing a history like a precious ointment
And tender on their sleeves the wounds of love?

Brutal disease has numbered him a victim,
As if some unmarked car had appeared one day
And snatched him off to torture and confinement,
Then dumped him by the kerbside and sped away;

As if they stooped now at the kerb to lift the body,
As if they broke the jars and the unguent flowed,
Flowed down the sleeves and wounds, ran down the kerbstones,
Grief to bestow what beauty once bestowed.

Yellow Tulips

Looking into the vase, into the calyx, into the water drop,
Looking into the throat of the flower at the pollen stain,
I can see the ambush love sprung once in the summery wood,
I can see the casualties where they lay, till they set forth again.

I can see the lips, parted first in surprise, parted in desire,
Smile now as the silence falls on the yellow-dappled ride
For each thinks the other can hear each receding thought
On each receding tide.

They have come out of the wood now. They are skirting the fields
Between the tall wheat and the hedge, on the unploughed strips,
And they believe anyone who saw them would know
Every secret of their limbs and of their lips,

As if, like creatures of legend, they had come down out of the mist
Back to their native city and stood in the square,
And they were seen to be marked at the throat with a certain sign
Whose meaning all could share.

These flowers came from a shop. Really they looked nothing much
Till they opened as if in surprise at the heat of this hotel.
Then the surprise turned to a shout, and the girl said, ‘Shall I chuck them now
Or give them one more day? They’ve not lasted so well.’

‘Oh give them one more day. They’ve lasted well enough.
They’ve lasted as love lasts, which is longer than most maintain.
Look at the sign it has left here at the throat of the flower
And on your tablecloth - look at the pollen stain.’

 
James Fenton (Lincoln, 25 april 1949)

De Engelse dichter Walter John de la Mare werd geboren op 25 april 1873 in Charlton, Kent. Zie ook alle tags voor Walter John de la Mare op dit blog.

The Corner Stone

Sterile these stones
By time in ruin laid.
Yet many a creeping thing
Its haven has made
In these least crannies, where falls
Dark's dew, and noonday shade.

The claw of the tender bird
Finds lodgment here;
Dye-winged butterflies poise;
Emmet and beetle steer
Their busy course; the bee
Drones, laden, near.

Their myriad-mirrored eyes
Great day reflect.
By their exquisite farings
Is this granite specked;
Is trodden to infinite dust;
By gnawing lichens decked.

Toward what eventual dream
Sleeps its cold on,
When into ultimate dark
These lives shall be gone,
And even of man not a shadow remain
Of all he has done?

 
Walter John de la Mare (25 april 1873 – 22 juni 1956)
In 1924

De Amerikaanse schrijver Ross Franklin Lockridge Jr. werd geboren op 25 april 1914 in Bloomington, Indiana. Zie ook alle tags voor Ross Franklin Lockridge Jr.op dit blog.

Uit: Raintree County

“Then there was the MGM movie that appeared in 1957 with the billing that here was an epic to out do Gone with the Wind. The novel had won an enormous prize given by Loew's Incorporated in 1947 but was shelved in 1949. With the advent of TV and other problems, the company went into a disastrous slump in 1947-48. They were also having trouble coming up with a script, and the young author's suicide may have been a damper of sorts. In 1954 it was dusted off and the task of writing the script was given to Millard Kaufman, creator of the cartoon character Mr. Magoo.
In late August of 1956 my mother invited herself and the kids down to Danville, Kentucky, where an army of movie staffers was encamped for a summer of shooting. Indiana no longer looked enough like itself and to its dismay had been passed over in the location search. Montgomery Clift was still recovering from an automobile accident in May that interrupted shooting for six weeks. Leaving a party at Elizabeth Taylor's home in the Benedict Canyon hills, he had driven into a telephone pole, losing two front teeth, cutting a hole through his upper lip, and breaking his nose and jaw. He refused to drop out of the film, and, in constant pain, kept a gray satchel full of pills by his side. He stumbled through the rest of the film mostly in right profile; the left was lumpy and inert. In his off-camera life in recent weeks he had faked his own bloody death, run naked into the streets of Danville after a nightmare, broken a toe, and badly burned two fingers with a cigarette while out cold from an accidental overdose of sleeping pills.
Enter the Lockridge family hopeful of finding in Clift someone capable of playing John Shawnessy, who in many ways resembles his creator. I shook the hand of someone bent over, fidgety, gaunt, bloodshot, and much older than his thirty-five years. His efforts were heroic, but still the great actor mumbled, moved his wired jaw with difficulty, forgot his lines, and seemed by turns manic and drugged. The crew was shooting a scene that featured Shawnessy and Susanna Drake, the neurotic heroine played by Elizabeth Taylor. Both were lying drunk on the banks of the Shawmucky River following Shawnessy's great victory in the Raintree County footrace.”

 
Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948)
Hier met echtgenote Vernice en zoontje Larry in 1943

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e april mijn vorige blog van vandaag.

25-04-2015 om 14:36 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Julius Waldemar Grosse werd geboren op 25 april 1828 in ErfurtZie ook alle tags voor Julius Grosse op dit blog.

Armut der Weisheit

Ihr alten Bücher, glänzend noch bei Nacht
In Gold und Leder und voll weiser Lehren –
Ihr redet mir von einst’ger Kaiserpracht,
Bringt Platon, Sirach, Epikur zu Ehren.
Ihr baut mir eine Welt aus euren Blättern,
Und Geister steigen auf aus euren Lettern.

Ach, ich ersehne nur im Mondenschein
Ein lebend Herz, und eure Geister machen
Mich bitter fühlen, daß ich bin allein,
Fern der Geliebten, fern dem holden Lachen
Des Mädchenmunds – o Plato, Epikur,
Dagegen seid ihr arme Schelme nur.

Ewige Jugend

Wohl alle Tage, wenn ich bei dir bin,
Umschleiert mich ein Frühling ew'gen Lebens
Und ewiger Jugend. Jahre fließen hin;
Dein Zaubertrank, ich trank ihn nicht vergebens.

Und wenn du morgen welktest bleich und krank,
Die schöne Stirn gefurcht von Gram und Sorgen,
Mein Auge ist gefeit von jenem Trank,
Das Leben mir ein ew'ger Hochzeitmorgen.

Und wandelst du dereinst mit greisen Frau'n,
Müd' und gebeugt in silberweißem Haare;
Ich bin geweiht, dich stets als Braut zu schau'n,
Ohnmächtig überfluten uns die Jahre. -

Ja, wie der Wein, der alt an Glut gewann,
So glüht der Zauber mächt'ger mit den Zeiten.
Du kannst nicht altern. Was ein Gott begann,
Wird göttlich dauern in die Ewigkeiten.

 
Julius Grosse (25 april 1828 – 9 mei 1902)
Portret op een medaillon door Ernst Julius Hähnel, 1879

De Duitse dichter en schrijver Richard Anders werd geboren op 25 april 1928 in Ortelsburg, tegenwoordig Szczytno, Polen. Zie ook alle tags voor Richard Anders op dit blog.

Verschwunden

Mal bist du dir voraus – mal rennst du hinter dir her und siehst deinen
mit jeder Sekunde kleiner werdenden Rücken. Die Straße führt zum
Horizont, wo die Häuser nur Punkte sind. Plötzlich bist du verschwunden,
bist unerreichbar geworden. Du drehst dich um. Jemand läuft auf dich zu.
Du! Du fliehst. Erst jetzt läufst du mit der Geschwindigkeit, mit der du dich,
als du hinter dir her warst, hättest erreichen können. Doch diesmal ist es
nicht Spiel oder Ernst. Den Augen deines Verfolgers entronnen, bist du
auch – bis auf diese lesbare heiße Spur – dir selbst abhanden gekommen.

Sturz

Du öffnest das Fenster. Obwohl es heller Tag ist, siehst du in tiefe
Schwärze. Dennoch springst du, wie du es dir vorgenommen hast.
Ein Blitz erschreckt dich: Hinter deinem Rücken zerflammt dein Haus.
Die Schwärze scheint sich im Sturz zu verdichten, bis sie dich schwerelos
wie eine Mauer umschließt. Stand dein Haus in den Sternen? Gäbe es noch
Dämmerung, dämmerte es dir, daß springend du deinen Kopf nicht verlassen hast.
Und du wirst ihn nie verlassen wegen deiner, im Vergleich zum Kopf
unendlichen Kleinheit, die dich zu Lebzeiten nicht den furchtbaren Aufschlag,
das Zersplittern aller Knochen erleben läßt.

 
Richard Anders (Ortelsburg, 25 april 1928)



 

De Spaanse schrijver Leopoldo Alas (wereldwijd bekend als ‘Clarín’) werd geboren op 25 april 1852 in Zamora. Zie ook alle tags voor Leopoldo Alas op dit blog.

Uit: La Regenta (Vertaald door Robert M. Fedorchek)

“This did not prevent him from sighing when he noticed that Diego [the son] had adopted ideas, habits, and tendencies that were a far cry from the Castilian simplicity that for Don Juan constituted good manners and character. Their son looked more like the duchess than the duke, and the education that he called rigid, proper, and cold accentuated the differences between them, differences that Don Juan sincerely regretted. But the duke did not complain. To each his own, he believed. Neither Diego nor anyone else would change his ways now, but his successor, well…let him become what God had ordained. Don Juan had demanded freedom for himself, and he allowed others to live as they wished. One thing, however, was clear: while the old duke was alive, his house, no matter how annoyed the young master appeared to be, would bend to his will.
Diego, as a matter of fact, felt an insuperable repugnance for his father’s ways. He, who had had student servants, who from his time at the boarding school had learned to measure the distances that reality out of necessity establishes between different classes, even saw a kind of hypocrisy, or at least a ridiculous illusion, in bad taste, in this apparent equality of treatment which did not go beyond the surface, which could only be skin-deep. All of this, he thought, is a grotesque comedy that annoys the rest of us and would humiliate the poor peasants themselves if they were more sensitive. »

 
Leopoldo Alas (25 april 1852 – 13 juni 1901)
Standbeeld van La Regenta in Oviedo

De Duitse dichter en schrijver Sigmund von Birken werd geboren op 25 april 1626 in Wildstein nabij Eger. Zie ook alle tags voor Sigmund von Birken op dit blog.

Sonntags-Abend-Lied
Nach der Singweise: Die helle Sonn ist nun dahin usw.

1.
Die liebe Sonne weicht von hier,
Der Tag verjagt die Nacht.
Hirt Israels! du bist bey mir,
Ich traue deiner Wacht.

2.
Gehst du mir auf, du ewigs Liecht,
So hab ich Sonnenschein.
Bist du bey mir, so werd ich nicht
Im Hertzen finster seyn.

3.
Fürcht, meine Seele! nur kein Leid:
Dein Liecht schon tritt herzu.
Bey dir die Sonn einkehret heut,
Ist deiner Ruhe Ruh.

4.
Nacht, gute Nacht, mach dich davon!
Mein Tag mich dannoch grüst.
Ja, meine Sonn ist Gottes Sohn,
Mein Liecht heist Jesus Christ.

5.
Ob Sünden-Nacht dazwischen steht,
Raubt mir den Sonnenschein:
Durch seines Blutes Morgenröth
Soll sie zertrieben seyn.

6.
Geh schlaffen, Leib, und ruhe wol,
Dich schutzt der Engel wacht.
Die Sonn gesund dich wecken soll,
Wol sag ich: gute Nacht!

 
Sigmund von Birken (25 april 1626 – 21 juni 1681)
Wildstein met burcht 

De Tsjechische dichter en vertaler Jindřich Hořejší werd geboren op 25 april 1886 in Praag. Zie ook alle tags voor Jindřich Hořejší op dit blog.

Uit:Jaroslav Hasek, le brave soldat Chvéïk (vertaling Jindřich Hořejší)

« — Mais, M’sieur le patron, c’est l’archiduc Ferdinand, celui de Konopiste, le gros calotin, vous savez bien ?
— Jésus-Marie, n’en v’là d’une nouvelle ! s’écria Chvéïk. Et où est-ce que ça lui est arrivé, à l’archiduc, voyons ?
— À Saraïévo. Des coups de revolver. Il y était allé avec son archiduchesse en auto.
— Ça, par exemple ! Ben oui, en auto… Vous voyez ce qu‘c’est, M’ame Muller, on s’achète une auto et on ne pense pas à la fin… Un déplacement, ça peut toujours mal finir, même pour un seigneur comme l’archiduc… Et surtout à Saraïévo ! C’est en Bosnie, vous savez, M’ame Muller, et il n’y a que les Turcs qui sont capables de faire un sale coup pareil. On n’aurait pas dû leur prendre la Bosnie et l’Herzégovine, voilà tout. Ils se vengent à présent. Alors, notre bon archiduc est monté au ciel, M’ame Muller ? Ça n’a pas traîné, vrai ! Et a-t-il rendu son âme en tout repos, ou bien a-t-il beaucoup souffert à sa dernière heure ?
— Il a été fait en cinq sec, M’sieur le patron. Pensez donc, un revolver, ce n’est pas un jouet d’enfant. Il y a pas longtemps, chez nous, à Nusle, un monsieur a joué avec un revolver et il a tué toute sa famille, y compris le concierge qui est monté au troisième pour voir ce qui se passait."

 
Jindřich Hořejší (25 april 1886 – 30 mei 1941)
Standbeeld van de brave soldaat Švejk in Przemyśl, Polen
 

De Engelse essayist en diplomaat Sir William Temple werd geboren in Londen op 25 april 1628. Zie ook alle tags voor Willam Temple op dit blog.

Uit: Observations upon the United Provinces of the Netherlands

“Upon these Foundations was this State first establisht, and by these Orders maintained, till the death of the last Prince of Orange; When by the great influence of the Province of Holland amongst the rest, the Authority of the Princes came to be shared among the several Magistracies of the State; Those of the Cities assumed the last nomination of their several Magistrates;
The States-Provincial, the disposal of all Military Commands in those Troops which their share was to pay; And the StatesGeneral, the Command of the Armies, by Officers of their own appointment, substituted and changed at their will. No power remain'd to pardon what was once condemned by rigor of Law; Nor any person to represent the Port and Dignity of a Soveraign · State; Both which could not fail of being sensibly missed by the people, since no man in particular can be secure of offending, or would therefore absolutely despair of impunity himself, though he would have others do so; And men are generally pleased with the Pomp and Splendor of a Government, not only as it is an amusement for idle people, but as it is a mark of the Greatness, Honour and Riches of their Countrey.
However these Defects were for near Twenty years supplied in some measure, and this Frame supported by the great Authority and Riches of the Province of Holland, which drew a sort of dependance from the other Six; and by the great Sufficiency, Integrity and Constancy of their chief Minister, and by the effect of both in the prosperous Successes of their Affairs:
Yet having a Constitution strained against the current vein and humour of the people, It was always evident, that upon the growth of this young Prince, The great Virtues and Qualities he derived from the mixture of such Royal and such Princely Blood, could not fail in time of raising His Authority to equal at least, if not to surpass that of his glorious Ancestors.”

 
William Temple (25 april 1628 – 27 januari 1699)
Portret door Gaspar Netscher, 1675

25-04-2015 om 14:21 geschreven door Romenu