De Italiaanse schrijver Paolo Giordano werd geboren in Turijn op 19 december 1982. Zie ook alle tags voor Paolo Giordano op dit blog.

Uit: Het zwart en het zilver (Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd)

“Op mijn vijfendertigste verjaardag liet Signora A. plotseling de onverzettelijkheid varen die haar in mijn ogen meer dan elke andere karaktereigenschap kenmerkte, en verliet, reeds opgebaard in een bed dat veel te groot leek voor haar lichaam, de wereld die wij kennen.
Die ochtend was ik naar het vliegveld gereden om Nora op te halen, die even was weg geweest voor haar werk. Hoewel het al laat in december was, liet de winter nog op zich wachten, en over de eentonige velden aan weerszijden van de autoweg lag een witte mistsluier, bijna een imitatie van de sneeuw die nog steeds niet viel. Nora nam haar telefoon op en zei daarna niet veel, ze luisterde vooral. Ze zei goh, oké, dinsdag dus, en daarna zei ze een van die zinnetjes die we paraat hebben voor als we iets moeten zeggen maar niet de juiste woorden kunnen vinden: ‘Misschien is het beter zo.’
Ik ben bij het eerste tankstation afgeslagen om haar de gelegenheid te geven uit te stappen en in haar eentje naar een plek ergens op de parkeerplaats te lopen. Ze huilde zachtjes, haar rechterhand in een kommetje over haar neus en mond. Een van de ontelbare dingen die ik in tien jaar huwelijk over mijn vrouw heb geleerd, is dat ze de hebbelijkheid heeft om zich op momenten van verdriet af te sluiten. Ze is dan opeens onbenaderbaar, niemand mag haar troosten, ze dwingt me op afstand te blijven en machteloos toe te zien hoe verdrietig ze is – ik heb die terughoudendheid wel eens verward met het onvermogen om te delen.
De rest van de weg heb ik een lagere snelheid aangehouden, dat leek me een rationele manier om respect te betuigen. We praatten over Signora A., haalden een paar anekdotes op, al waren de meeste geen echte anekdotes – die hadden we niet over haar – het waren eerder gewoontes, gewoontes die zo bij ons gezinsleven waren gaan horen dat ze voor ons bijna traditie waren geworden: hoe ze ons elke ochtend verslag deed van de horoscoop die ze op de radio had gehoord terwijl wij nog lagen te slapen; hoe ze zich sommige delen van het huis, vooral de keuken, zo toe-eigende dat we zelfs toestemming vroegen om onze eigen koelkast open te doen; de gevleugelde uitspraken waarmee ze ons tot de orde riep als wij, jongelui, de dingen onnodig ingewikkeld maakten volgens haar; haar mannelijke, krijgshaftige pas, en ook haar onverbeterlijke krenterigheid – weet je nog die keer dat we vergeten waren geld voor haar klaar te leggen voor de boodschappen? Ze haalde de pot met kleingeld leeg, tot de laatste cent aan toe.”

 
Paolo Giordano (Turijn, 19 december 1982)

De Franse dichter en schrijver Jean Genet werd geboren op 19 december 1910 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Genet op mijn blog

Uit:Splendid's (Vertaald door Mark Spitzer)

"VOICE OF THE RADIO
...for there's little chance that such an event can continue. If I break the adventure down, each of its elements will connect in the end. Long before this latest kidnapping took place, the "Gunfire" gang distinguished itself thorough multiple misdeeds. Tonight, the police remain in check. They are trying to make the densely growing crowd evacuate. Armored cars surround the luxury hotel. Several people have already fainted and the Red Cross ambulances have taken them away...
(on a gesture from Jean, Scott turns off the radio)
SCOTT
Good work. We're killing them from a distance.
THE POLICEMAN
(retreating into the doorway and threatening Jean with his machine-gun) No. I won't.
JEAN
Did you disarm a man, or just pick that gun up?
THE POLICEMAN
I know how to use it, that's what matters. I've been trained.
JEAN
In the police. By shooting down guys like us.
THE POLICEMAN
You've let me live, so don't go blaming me for anything. I'm doing what I got to do. Not like those others. So don't tell me about guys shot down. In my place, you'd have done worse. Or better.
JEAN
You can't put me in your place.
THE POLICEMAN
All my informers, about ten--just for keeping a single cop informed--were toughs like you. »

 
Jean Genet (19 december 1910 – 15 april 1986)
Scene uit een opvoering in Orléans, 2015

De Amerikaanse schrijver en radiopresentator Michelangelo Signorile werd geboren op 19 december 1960 in Jersey Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Michelangelo Signorile op dit blog.

Uit: Hitting Hard (Rome’s Sex Summit)

“It's true that some conservatives?and the Vatican itself?have equated pedophilia with homosexuality, and have then scapegoated gays, blaming gay priests for the current troubles (including those who have remained celibate). It's a nasty charge that feeds the heinous and wrongheaded belief that homosexuality and pedophilia are one in the same. And I've been among those who've given the Vatican a whipping for implying as much. It is, however, valid to ask if all of these are in fact cases of pedophilic abuse, and to conclude that many are not. Septuagenarian Bob Dole, after all, not long ago leered at Britney Spears in a Pepsi ad, and I doubt anyone would call him a pedophile, his Viagra obsession notwithstanding. Being attracted to adolescents, whatever your sexual orientation, is normal and fairly accepted, reflected most prominently in Calvin Klein's use of semi-naked adolescents to sell products not to that age group but to the age group just above it.
Of course, it is wrong for an adult, particularly someone in a position of authority, to force sex upon a young person (and it is against the law in many states to have even consensual sex with someone under 18), but that doesn't make the abuser a pedophile, something even I admittedly may have confused in the past. (Technically, sex with prepubescent children is called pedophilia, while sex with postpubescent minors is called ephebophilia.) It may simply be a case of someone who under any other circumstances would be seeking sexual intimacy with someone of his or her own age, but under the forced celibacy of the church takes what he can get?literally?and what comes most easily. And that all too often means making advances on teens in his care, people over whom a priest has authority, can force himself upon and can demand silence from.”

 
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)

De Amerikaanse schrijver en musicus Tristan Egolf werd geboren op 19 december 1971 in San Lorenzo del Escorial in Spanje. Zie ook alle tags voor Tristan Egolf op dit blog.

Uit: Lord of the Barnyard

“In effect, this meant that encased in the hillside lay a scrap heap of Kentucky rifles, dead Indians, corroded whisky stills, sod houses, busted cooking utensils and grindstones, all of which were deemed `archaeologically significant' in contemporary legal terms. As standard governmental policy dictated, the discovery of any such find mandated that the respective bureau in the capital be notified at once, and that all operations be temporarily seized. A crew of archaeologists would then be sent in to pick apart the 1.5 mile reservoir with a fine-toothed comb. Which was all good and well for everyone concerned, except the coal-truck operators on unemployment. Castor's original crew had unknowingly inherited a buried pig sty left behind by its forebears.
If a white burial ground was unearthed, the church was called in to exhume the graves. That took two weeks. If an Indian burial ground was unearthed, the bureau of archaeology was deployed. That took up to two months. During that time the company's enormous million dollar coal trucks, each being the size of the average American home, were left unattended, lined up in a row like sick dinosaurs at a watering hole. Their operators filled the taverns, commiserating openly and drinking themselves blind. Before long, they'd become an active public menace. Their behavior was frowned on all through the community. They themselves were miserable and bored. Knockdown brawls resulted. The whole crew was thrown in the county jail overnight on more than one occasion. And no sooner would operations finally get underway again than someone would churn up a section of an old stone wall during a munitions blast, landing everyone back in the bread line for another few weeks. Back to the taverns, back to the public charge. It became a serious problem. Castor's operations started to falter. The company's future was in jeopardy. Some of the operators walked off the job, and, contrary to the way it had been mapped out, they were no longer so easily replaceable.“

 
Tristan Egolf (19 december 1971 – 7 mei 2005)

De Deense schrijver, dichter, fotograaf en componist Jens Fink-Jensen werd geboren op 19 december 1956 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jens Fink-Jensen op dit blog..

Das Geräusch von Schwingen

Ein Leuchtturm blinkt
Das Meer schwillt an
Aus grauen Schwaden die sich anhören
Wie die Schwingen eines Vogels
Den wir am Strand fanden
Am Tag als das Unwetter verzog
Und wir anfingen zu sprechen
Von der Wortlosen Zeit
Als nur das Geräusch von Schwingen
Uns zusammenband.

Der nächste Fremde

Du bist mein nächster Fremder
Wie ein umherirrendes Filmende
Aus Tausend und einer Nacht
Sehe ich dich durch Frost und Wind

Du bist mir so willkommen in meinem Herzen
Wie mein Fernweh nach deinen Ländern
Und doch wundern mich deine Läden
Wo du Düfte hergebracht hast

Die selbst Abenteurer verblassen lassen
Und wie du umgehen kannst mich zu hassen
Wegen all der verschlossenen Träume
Über die du so gern sprechen würdest

Aber wo ich es immer viel zu eilig habe
Ordentlich zuzuhören
Und dir es vielleicht auch schwer fällt
Sie in Worte zu kleiden die ich verstehe.

Vertaald door Christian A. Christiansen

 
Jens Fink-Jensen (Kopenhagen, 19 december 1956)
1993

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Alexander Gumz werd geboren op 19 december 1974 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Gunz op dit blog.

Hoffen auf die Nachhut

der sommer wird abgeblasen die schläger kommen näher
(wen hängen sie heute an die regenrinne) ihre schlachtrufe
in den gärten der genossen

dass die zeitrechnung mit jedem refrain krummer wird
(dazwischen ein loch: von netzen überzogen
damit der arbeitsmarkt nichts sieht)

patronenhülsen klicken zwischen notlampen hin und her
jemand jongliert mit großen händen
mal ausfallstraßen mal piratensender

(sein ganz eigenes sperrgebiet) was war daran
gleich gefährlich (wiederholungen) ach ja: das unmögliche
in zählbaren gestalten

die trailer werden rausgeschnitten
oder zur erdkrümmung passend umgemalt (da bitte
einen untertitel: einsätze von mitteln die man nicht versteht)

zu leeren bibliotheken joggen (verwackelter blick
auf einen fluss in dem die brücken einander überbieten)
im dunkel steht die insektenarmee

(die argumente gegen einen schritt ins wasser
werden dünner) schnelles trippeln (immerzu
die seiten wechseln) trotzdem laut hinüberschreien

und drauf hoffen dass das wasser trägt

 
Alexander Gumz (Berlijn, 19 december 1974)

De Nederlandse dichteres Hanny Michaelis werd geboren in Amsterdam op 19 december 1922. Zie ook alle tags voor Hanny Michaelis op dit blog.

Langzaam maar zeker

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals
naar de roodkoperen zon.
Wind woelt door het natte
groene haar van stadsplantsoenen,
ontrolt een hardblauwe vlag
boven de daken. Wie dit ziet
heeft de nacht overleefd
of hij wil of niet.

Schemering

In de voorwereldlijke schemering
waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen
slapen zij naakt en schuldeloos
verstrengeld als op goddelijk bevel.

Voor hen geen boom der kennis,
geen appel en geen slang maar wel
het tikken van een kleine

feilloos afgestelde tijdbom:
straks laten ze elkander los,
zoeken hun voeten de begane grond,
het eigen gareel weer op.

 
Hanny Michaelis (19 december 1922 - 11 juni 2007)
In 1963

De Italiaanse schrijver Italo Svevo (pseudoniem van Aron Hector Schmitz) werd geboren op 19 december 1861 in Triëst. Zie ook alle tags voor Italo Svevo op mijn blog

Uit: Bekentenissen van Svevo (Vertaald door Jenny Tuin) 

“Niemand kan zeggen dat ik me illusies maak over mijn eigen talenten. Ik weet dat ik een zeer goed muzikaal gevoel heb en het is niet uit aanstellerij dat ik een voorkeur heb voor moeilijker stukken; maar datzelfde muzikale gevoel waarschuwt me en heeft me al sinds jaren gewaarschuwd dat ik nooit in staat zal zijn mijn toehoorders met mijn spel te bekoren. Dat ik toch doorga met spelen heeft eenzelfde reden als mijn voortdurende pogingen om van mijn kwamen te genezen. Ik zou goed kunnen spelen als ik niet ziek was, en ook als ik mijn evenwichtsoefeningen maak op de vier koorden van de viool ben ik in feite op zoek naar gezondheid. Er is iets als een lichte verlamming in mijn organisme en op de viool manifesteert deze zich ten volle, waardoor ze gemakkelijker te genezen is. Zelfs het laagst ontwikkelde wezen behoeft maar te weten wat tertsen, kwarten en sexten zijn om met ritmische nauwkeurigheid van het ene interval in het andere te kunnen overgaan, zoals zijn oog de ene kleur na de andere weet te registreren. Bij mij is het echter zo dat als ik een van die figuren heb gespeeld, deze als het ware aan me blijft kleven, me niet meer loslaat, zodat de volgende figuur erin verstrikt raakt en aan exactheid verliest. Om de noten ritmisch juist te plaatsen moet ik met mijn voeten en met mijn hoofd de maat meeslaan; maar waar blijft dan de rust en de souplesse, wat blijft er dan over van de muziek? De muziek die door een uitgebalanceerd organisme wordt vertolkt heeft een natuurlijk ritme, dat uit haar eigen wezen wordt geschapen en tot klinken gebracht. Als ik ooit zo leer spelen zal ik genezen zijn.”

 
Italo Svevo (19 december 1861 – 13 september 1928)
Kersttijd in Triëst

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e december ook mijn vorige blog van vandaag.

19-12-2015 om 11:34 geschreven door Romenu  

De Cubaanse dichter en schrijver José Lezama Lima werd geboren op 19 december 1910 in Havanna. Zie ook alle tags voor José Lezama Lima op dit blog.

Old Surrealist Ballad

When the rivulet swells with lashing
snaketails and the piano with its backside turned
displays its shoes shining like the night when it sinks, a sagging armchair whose old wicker
strands are still a plaything for the boy with a big head
Taking shelter from a slice of violin melon
the dancers bump their heads and perspire sawdust
and midnight is as bored
as a chessboard leaned against a blackboard
I had no plan to go, but my keychain was missing
the enormous lock the dog that always follows me
until it goes off licking the back of its leg
The violin like an arm covered with frogs
began releasing drops of evaporated honey
The chief’s canoe crossed the crystal lake
at the stroke of two in the morning
and those who woke up danced with those who were sleeping
The woman we waited for is here and I hid
like a hypocrite behind a child’s box of pencils
which lent me their yellow fingers
and scraps of the accordion like a grapefruit packed in syrup
I used to save tears like bread crumbs
to throw into the pool of sissified alligators
When the doughnut began to puff
the patent leather definitely squealed
and the chiefs canoe was filled with crystal shards.
 

​Vertaald door Roberto Tejada.

 
José Lezama Lima (19 december 1910 – 9 augustus 1976) 

De Zwitserse schrijver en kunsthistoricus Paul Nizon werd geboren op 19 december 1929 in Bern. Zie ook alle tags voor Paul Nizon op dit blog.

Uit: Die Zettel des Kuriers

„23. Mai 1990, Paris
Karl Jakob Wegmann gewesen. Wohnt jetzt an der Seestraße in einem heruntergekommenen Mietshaus, das wie ein schon fast fauliger Zahn (an der Verkehrsstraße) allein dasteht.
Wohnt im Erdgeschoß, und wenn man läutet, wächst erst einmal die Stille, bevor sich die Tür öffnet. Karl kam wie ein verlotterter Asylinsasse aus dem dunklen, ungelüfteten Kranken- und Wohnzimmer, das auch Atelier ist, jedoch im Vergleich zu den früheren großen Residenzen natürlich nur noch im Format eines Verlieses. Kam mit herunterhängender Hose, klaffendem Bauch, am Stock, die großen Araberaugen noch verklebt und hielt mir eine gekrümmte, wohl gelähmte? Hand hin, nein: den Arm; zum Schütteln. Es sah fürchterlich aus, doch bald einmal auch komödiantisch. Die Palette, sehr schön in den Farbhäufchen, auf einem wackligen Gestell. Er raucht wieder an die vierzig Zigaretten pro Tag, wobei er die Anzahl auf der Schachtel mit Strichen kennzeichnet, er dürfte ja nicht. Er habe Anfälle wie ein Epileptiker, immer wieder, sagt H. Er ist ihr ausgeliefert, angewiesen auf ihre Dienste, Handreichungen, Aufsicht – und dabei behandelt er sie anscheinend teuflisch (wie sie sagt), erniedrigend? Irgendwie scheint Karl, der auch mit den Ärzten auf Kriegsfuß steht – in der Erscheinung halb Simulant, halb senil oder nicht ganz bei Sinnen, schwer zu sagen, da er zwischendurch blitzhelle Gedanken formuliert –, ein Fall für die Endstation mit ganz wenig Überlebenschancen. Doch malt er immer wieder, die letzten Bilder genialisch in der Reduktion der Formen und dem Spielen mit der Leere. Auch befaßt er sich wieder mit mittelalterlicher Malerei aus der päpstlichen Residenz in Avignon, wie ein aufgeschlagenes Kunstbuch mit ihn inspirierenden Jagdszenen vermuten läßt – eine Art Übertragung eines Ausschnitts in Wegmannsche Formen und Farben lehnt auf einem Stapel Bilder. Er scheint eine erfolgreiche Ausstellung gehabt zu haben, total ausverkauft, jedenfalls scheint das Geld kein Hauptproblem. Schwer abzuschätzen, wie viel Übertreibung und In-Szene-Setzen mit im Spiel ist. Er steht unter starken Medikamenten, muß immer wieder nach Anfällen, Zusammenbrüchen als Notfall hospitalisiert worden sein."

 
Paul Nizon (Bern, 19 december 1929)

De Franse schrijver Michel Tournier werd geboren op 19 december 1924 in Parijs. Zie ook alle tags voor Michel Tournier op dit blog.

Uit:Le médianoche amoureux

“La lumière est selon Newton, composée des sept couleurs du spectre. Proposition scandaleuse, inacceptable pour Goethe. La lumière est le comble de la pureté, de la simplicité, de l'homogénéité. Comment pourrait-elle résulter d'un mélange de couleurs qui toutes sont plus sombres qu''elle ? Non, la lumière est première, originelle, éternelle. Pour que naissent les couleurs, il faut qu'elle soit filtrée par un milieu trouble, comme un cristal ou comme l'atmosphère du ciel. Les couleurs sont la souffrance de la lumière, ses passions et aussi ses actions, car l'un ne va pas sans l'autre. De même le torrent de montagne limpide et clair qui se rue en avant peut être capté dans une turbine qui le voue à l'obscurité et à des travaux complexes. Quant à l'homme, c'est à son noyau de ténèbres qu'il doit ses couleurs.
La physique moderne a choisi Newton et sa lumière composite et seconde par rapport à la couleur. Mais il serait facile de montrer que toute l'histoire de la peinture a pris le parti de Goethe et de son ombre polychrome. Ses sommets s'appellent Léonard de Vinci inventeur du clair-obscur avec sa Vierge au rocher, Rembrandt avec ses scènes nocturnes, le Caravage qui refait le monde avec un soupirail trouant le fond d'une cave, les impressionnistes avec leurs ombres mauves ».

 
Michel Tournier (Parijs, 19 december 1924)

De Duitse schrijver Tankred Dorst werd geboren op 19 december 1925 in Oberlind bei Sonneberg. Zie ook alle tags voor Tanked Dorst op dit blog.

Uit: Glück ist ein vorübergehender Schwächezustand

„–Wo ist denn das Kind? Es hat mich nämlich mit dem Programm losgeschickt, damit Sie etwas hineinschreiben.
Sie hält mir das Programmheft hin. Ich nehme es und fange an, darin zu blättern, aufmerksam, alsob ich es jetzt zum erstenmal sähe.
– Sie wollte das unbedingt, Ihren Namenszug (»Namenszug« mit ironischem Unterton), obwohl sie gar nicht geklatscht hat! Ich habe selbstverständlich brav geklatscht, während sie neben mir saß und sich nicht rührte. Nachher, als wir rausgingen, hat sie mir fast eine Szene gemacht wegen dem Autogramm. Sonst wäre es mir nicht in den Sinn gekommen, hier einzudringen.
– Wie heißt sie denn? erkundige ich mich.
– Ich sage immer Blütchen zu ihr. Laura.
– Blütchen! Hübsch. Soll ich »Blütchen« schreiben?
– Es paßt so gut zu ihr. Was habe ich ihr in das Programmheft geschrieben? Ich war plötzlich so guter Laune, statt wie üblich »Herzlich für ...« unter mein Foto zu setzen, schrieb ich unter das Reklamefoto der Dame im Pelz »Ich habe heute abend für Blütchen gespielt, aber sie ist davongelaufen«.
– Ich verstehe das auch nicht, aber so ist sie. Poldi wollte nach der Vorstellung nicht mit in die Kantine, sie mußte unbedingt nach Hause, um mit ihrer Mutter zu telefonieren. Sonntag, Mittwoch, Freitag sind die »Muttertage«. Aber natürlich kann sie nicht einfach kurz fragen, wie es Mama Lilly geht, und ein paar nette Worte sagen – nein, sie muß es sich zu Hause in ihrem mexikanischen   Korbstuhl   gemütlich   machen, den Hörer zwischen die hochgezogene Schulter und den schräggelegten Kopf   geklemmt, während sie sich einen Campari nachgießt, auf dem Schreibblock herumkritzelt, Blätter herausreißt und daraus ihre japanischen Frösche faltet (Kreativkurs. Japanische Falttechnik). Es soll so gemütlich sein, wie wenn sie mit ihrer Mutter zusammensäße. Und unvermeidlich gleitet sie nach einiger Zeit in das dröge Norddeutsch, das ihre Mutter spricht“.

 
Tankred Dorst (Oberlind, 19 december 1925)

De Amerikaanse, Duitstalige, schrijver Peter Stephan Jungk werd geboren op 19 december 1952 in Santa Monica. Zie ook alle tags voor Peter Stephan Jungk op dit blog.

Uit:Die Dunkelkammern der Edith Tudor-Hart

“Es muss im HerbSt 1967 gewesen sein. ich war vierzehn, bald fünfzehn, besuchte die fünfte Klasse des akademischen Gymnasiums am Beethovenplatz. meine Eltern hatten Edith nach Wien eingeladen, Vater übernahm die Reisekosten, Mutter brachte ihre einzige Cousine in der Pension Nossek unter, am Graben, im ersten Bezirk. Die Rückkehr in ihre Geburtsstadt war Ediths erste Auslandsreise nach über dreißig Jahren, seit ihrer Auswanderung nach England im Herbst 1933. Ich erinnere mich nicht an Einzelheiten ihres Besuchs, bin auch nicht sicher, wie viele Tage sie in Wien geblieben ist. aber ich sehe einen kühlen, regnerischen Sonntagvormittag vor mir, sehe uns beide, Edith und mich, Riesenrad fahren – sie hatte sich das gewünscht.
Wir saßen allein in einer Gondel. Edith wollte wissen, ob ich mich für Musik interessierte und für welche. Opern? Sinfonien? klavierkonzerte? Violinsonaten? ob ich oft den Musikvereinssaal, das Konzerthaus besuchte? mein Zögern irritierte sie. Musik, das waren für mich die Beatles, die Rolling Stones, Troggs, Kinks, Tremeloes, Monkees, die Small Faces, die Bee Gees. Mozart, Beethoven, Haydn, Schubert, Verdi, Wagner, Mahler bedeuteten mir nichts. Wir besaßen keine Stereoanlage, keine einzige klassische Schallplatte. meine Eltern hatten mir erst ein Jahr zuvor einen kleinen aufklappbaren Monoplattenspieler geschenkt, auf dem ich Singles mit 45 Umdrehungen in der Minute abspielen konnte. und da hörte ich meine Lieblings-Hits, hörte sie Hunderte, Aberhunderte Male.
»Wer gefällt dir denn besser, die Beatles oder die rolling Stones?«, fragte Edith, ein wenig geistesabwesend. Diese beiden seien die einzig ihr bekannten Bands.
»Die Beatles.« »und warum …?«
»Die Rolling Stones sind mir zu wild …«
»Wie heißt denn das wildeste Lied von denen?« »I can’t get no satisfaction …«
»Verrückt …« Danach verstummte sie.
Die Gondel war an ihrer höchsten Stelle angekommen, blieb da eine Weile leise schwankend stehen. Wir sahen aus sechzig Metern auf die Stadt hinab. Es hatte zu regnen aufgehört, der Blick in alle Himmelsrichtungen war ganz klar. Kahlenberg, Leopoldsberg, Stephansdom, Karlskirche, Ringturm, Schönbrunn. Rdith starrte vor sich hin. als sich das Rad langsam wieder in Bewegung setzte und der Erde näherte, erwähnte sie einen Freund, mit dem sie vor vielen Jahren im Riesenrad gesessen habe.”

 
Peter Stephan Jungk (Santa Monica, 19 december 1952)

De Duitse dichter, schrijver en burgerrecht-activist Jürgen Fuchs werd geboren op 19 december 1950 in Reichenbach in het Vogtland. Zie ook alle tags voor Jürgen Fuchs op dit blog.

Uit:Zellenkrieg

"Vorwärts! Hopp, hopp! Komm´ Se, geh´n Se! Da lang!" Ein trister Flur, dann links ein Raum wie eine Pförtnerloge für die Aufnahmeprozedur. Rechts gegenüber hinter Gitterstäben eine völlig kahle Zelle. "Da rein!" Hinter dem Milchglasfenster ist nur ein massives Gitter zu erkennen. Adieu, Blick nach draußen. "Nackt ausziehen. Alles! Bücken. Arschbacken auseinander. Anziehen." Die eigenen Sachen, wenigstens das. Ein besonderes Privileg: "Sie bekommen Hausschuhe. Die Lederjacke brauchen Sie nicht. Bei uns ist geheizt. Gehen Sie rechts, Mann! Halt, hier rein." Zelle 117. Der Schließer öffnet eine dreifach verriegelte Stahltür, dick wie an einem Panzerschrank. Dahinter gibt es keine Farben mehr, nur Weiß, Grau und Holzbraun. Glasziegel brechen das Tageslicht. (...) Gegen 19 Uhr wird der Untersuchungshäftling das erste Mal in den angrenzenden Vernehmertrakt geführt, ein endlos lang erscheinender Flur, links und rechts Vernehmertür an Vernehmertür. Vernehmer I setzt die Befragung fort, zu seiner Person, zu seiner "ausgeübten Tätigkeit":
"Tragen Sie ein, was Sie für richtig halten. Ich beschreibe Papier." I: "... wollen Sie damit sagen, daß Sie Schriftsteller sind? Als Psychologe waren Sie nicht tätig, also: ohne Beschäftigung, nicht wahr?" "Was Sie aufschreiben oder für sich notieren, ist mir völlig gleichgültig. Schreiben Sie meinetwegen Schmierfink oder Straßenkehrer."

 
Jürgen Fuchs (19 december 1950 – 9 mei 1999)
Cover

De Franse schrijfster Anne Golon werd geboren als Simone Changeux in Toulon, Frankrijk op 19 december 1921. Zie ook alle tags voor Anne Golon op dit blog.

Uit: La tentation d'Angélique

"– Dors maintenant, chuchota Colin, allons, il faut dormir.
Et, se laissant sombrer au fond de l'eau noire du sommeil, elle croyait l'entendre murmurer, dans la solitude des nuits maghrébines...
– Dors, mon agneau, dors, mon ange. Demain, nous avons une longue route à faire, tous les deux, dans le désert.
Peut-être le murmurait-il ?”
(…)

« Néanmoins, Piksarett tint à rappeler quelques principes essentiels.
– N'oublie pas que tu es ma captive, interrompit-il en pointant son index à la naissance du cou d'Angélique.
– Je sais, je sais, je t'ai déjà dit que je le reconnaissais volontiers. Est-ce que je t'empêche d'être là où je suis ?... Demande à tes compagnons si j'ai l'attitude d'une captive qui voudrait t'échapper ?...
Tracassé par la subtilité du raisonnement où il discernait quelque chose de louche, mais aussi de cocasse, Piksarett penchait la tête de côté pour réfléchir plus à fond, et son regard oblique pétillait de plaisir tandis que ses deux comparses lui donnaient bruyamment leur avis.
– À Gouldsboro, tu pourras même me vendre à mon propre mari, expliquait Angélique. Il est très riche et je suis sûre qu'il n'hésitera pas à se montrer généreux. Enfin, du moins, je l'espère, se reprenait-elle avec une mimique assombrie qui mettait en joie les trois Indiens.
À l'idée que l'époux d'Angélique se trouverait contraint de racheter sa femme, leur hilarité ne connut plus de bornes."

 
Anne Golon (Toulon, 19 december 1921)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Johannes Kirschweng werd geboren in Wadgassen/Saar op 19 december 1900. Zie ook alle tags voor Johannes Kirschweng op dit blog.

Uit: Der Kathedralenläufer

“Wäre ich für die Bildung der jungen Menschen verantwortlich. die sich darauf vorbereiten. im nächsten Jahr oder irgendwann unsere Kinder zu erziehen. Ich würde ihnen Bems als Aufgabe stellen. den Berg aus Sandstein und Kalk. Mit seinen Äpfeln und Zwetschen. mit seinen Ministerialen des Herzogs von Lothringen und der Bildschnitzerfamilie Guldner. mit seinen schon verdämmemden keltischen Erinnerungen und seiner heiligen Oranna. die sich zu neuer Herrlichkeit erhebt. Ich würde ihnen das als Aufgabe stellen und keine Ruhe geben, bis ihnen das Herz darüber warm und glücklich würde. An diesem Glück aber würde ich das Verlangen entzünden. auch Wadgassen etwa oder Saarlouis oder Tholey oder Mettlach oder Merzig auf die gleiche Weise zu erforschen. zu deuten und darzustellen. Und so müssten wir dazu kommen. endlich. endlich! uns selber zu erkennen, damit wir dann auch endlich uns selber leben können. das Leben einer Provinz des Ahendlandes. die gesegnet ist vom schattenlosen. durch Blut und Schmach hindurchgeretteten Genius des deutschen Volkes wie von dem edlen und großm‘t'ttigen des französischen. und die langsam zu dem verschütteten Schatz ihrer eigenen Tiefe zuriickfindet.“

 
Johannes Kirschweng (19 december 1900 – 22 augustus 1951)

19-12-2015 om 11:33 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Amy Michael Homes werd geboren op 16 december 1961 in Washington DC. Zie ook alle tags voor A. M. Homes op dit blog.

Uit:This Book Will Save Your Life

“Did you notice the hole?" Richard asks Cecelia, the housekeeper, as he is eating breakfast.
"What hole?"
"Look out the window, there's a big dent like the kind of place a UFO might have landed if you believe in that kind of thing."
"The only things I believe in are God and a clean house. Are you going to put your headphones on or do I have to talk to you all day." Cecelia takes her can of Endust to the window and looks out. "Not only is there a hole," Cecelia says. "There's a horse in the hole."
He stops eating and goes to the glass.
There is a horse in the center of the hole, eating grass. Again, he thinks of the signs on the telephone poles at the bottom of the hill. "UFO? You Are Not Alone."
"Don't just stare at it," Cecelia says.
Richard goes outside, stands with his feet on the edge of the hole—it is definitely deeper than it was two hours ago. The horse looks up.
"Are you stuck?" Richard asks the horse. "Can you climb out? Come out, while it's not so deep."
The horse doesn't move. Richard goes back into the house "He doesn't want to come out," Richard says to Cecelia.
"A horse in a hole is like a salt shaker in a coffee cup," Cecelia says. "It makes no sense."
"The horse got into the hole, he must know how to get out of the hole." Richard goes to the window. Now there's a coyote standing at the edge of the hole, or at least he thinks it's a coyote. It's standing at the edge of the hole menacing the horse, and the horse is frightened.
Richard looks around for Cecelia—she's vacuuming in the living room. He picks up his noise-canceling headphones, takes two metal pot lids from the kitchen and goes back outside, banging the lids together like cymbals, yelling, "Scram. Go away and be gone." The coyote runs.
The horse sighs, flares his lips, blinks at Richard.”

 
A. M. Homes (Washington DC,16 december 1961)

De Franse schrijfster Mazarine Pingeot werd geboren in Avignon op 18 december 1974. Zie ook alle tags voor Mazarine Pingeot op dit blog.

Uit: Bouche cousue

« La mort de papa, nous nous y attendions tous....
Je le voyais tous les jours malade, mais à aucun moment je ne me suis véritablement dit qu'il allait mourir. Ce sursis pouvait durer éternellement; je le voyais souffrir, et se désespérer de souffrir, devenant irritable, plus lointain. La maladie lui était une humiliation. Il n'a jamais réussi à l'accepter. Pour la première fois, il affrontait plus fort que lui. »
(…)

« Dès que mon père aimait un pays, il voulait en posséder une parcelle.
Dans les Cévennes, il a acheté quelques arpents de terre, inutilisables, une petite colline, des cailloux, quelque part, un acte de propriété. Son nom sur un registre. Perdu ? Il achète un bout de terre comme on achète un bout de lune. Un lieu de pierres, dont même les chèvres ne voudraient pas. »
(…)

« On est jamais trop vieille pour sortir de l'enfance. Se plaindre du destin est une inconséquence, sinon un caprice. J'ai aimé être une enfant capricieuse. Pour d'autres, c'est la guerre, la violence, qui brisent l'immatérialité de la jeunesse.
Illégitime jusque dans le droit de me plaindre.”

Mazarine Pingeot (Avignon, 18 december 1974)

De Zweedse dichter en schrijver Viktor Rydberg werd geboren op 18 december 1828 in Jönköping, Zweden. Zie ook alle tags voor Viktor Rydberg op dit blog.

Tomten (Fragment)

Står där så grå vid ladgårdsdörr,
grå mot den vita driva,
tittar, som många vintrar förr,
upp emot månens skiva,
tittar mot skogen, där gran och fur
drar kring gården sin dunkla mur,
grubblar, fast ej det lär båta,
över en underlig gåta.

 
 Illustratie bij Tomten door Jenny Nyström

Gray, he stands by the low barn door,
Gray by the drifted snow,
Gazing, as many winters he’s gazed,
Up at the moon’s chill glow,
Then at the forest where fir and pine
Circle the farm in a dusky line,
Mulling relentlessly
A riddle that has no key.

 
Viktor Rydberg (18 december 1828 – 21 september 1895)
Jönköping

De Duitse schrijver Thomas Strittmatter werd geboren op 18 december 1961 in St. Georgen in het Zwarte Woud. Zie ook alle tags voor Thomas Strittmatter op dit blog.

Uit: Raabe Baikal

„Manchmal erzählte er, oder er log. Nun lachte Raabe über sich selbst, wie er schwankend durch die Halle ging. Der Steinmetz sah ihm lächelnd zu und begann plötzlich laut russische Trinklieder zu singen, die er wohl aus seiner Militärzeit kannte. Er sang, hustete, trank den Husten nieder. Raabe sah, daß seine Augen fiebrig glänzten. Daß Schweiß den Staub auf seiner Stirn verklebte. Nasdarowje! rief der Steinmetz, sang, schlug mit Hammer und Meißel einen mörderischen schnellen Rhythmus und begann dann, durch den Raum zu tanzen wie ein betrunkener Bär. Er warf das Werkzeug weg, packte Raabe und tanzte mit ihm, laut singend. Raabe mußte lachen wie lange Zeit nicht mehr. Dann verlangte der Steinmetz nach einem Stuhl. Seine Stirn war heiß. Raabe holte ihm einen Lappen und kaltes Wasser. Das viele Husten nahm ihm die Luft. Er schickte Raabe weg. Raabe ging nicht, wagte aber auch nicht, in der Nähe zu bleiben. So setzte er sich am anderen Ende der Halle und sah zu, wie aus dem Alten ein alter Mann wurde. Wie die Adern am Hals, auf der Stirn, an den Händen noch stärker hervortraten.“

 
Thomas Strittmatter (18 december 1961 - 29 augustus 1995)

De Amerikaanse schrijver Miles Marshall Lewis werd geboren op 18 december 1970 in The Bronx, New York. Zie ook alle tags voor Miles Marshall Lewis op dit blog.

Uit: Paris Noir

“The first time I wrote an essay about relocating from Harlem to Paris, I'd been living in France for all of 10 months. My newbie reflections concerning the City of Lights were based on less than a year's life experience in my adopted city. May 2010 will mark six years since I uprooted my hip-hop-media-centric lifestyle in New York City to the French capital and welcomed the wholly different trappings of fatherhood and marriage. Time tells the tale: My familiarity with African-American expatriates and French racial politics has grown far more nuanced as the '10s begin.
For a cosmopolitan city that tried to strike a post-racial stance before the term even existed, Paris still has plenty of black touchstones. My transcontinental trail was already famously blazed in the 1950s by some of my old literary idols, Richard Wright, James Baldwin and Chester Himes among them. Négritude, the 1930s literary arts movement, took its cue from the Harlem Renaissance, and the presence of black Americans in Montmartre, the so-called "Harlem of Paris." Nina Simone, Langston Hughes and Melvin Van Peebles also spent significant amounts of time soaking up la vie Parisienne in decades gone by. What I moved here wanting to know was, how does the modern-day hip-hop aesthetic influence the black French identity?
Local rap music couldn't teach me anything until I learned the language (a two-year process, eventually). Beyond appreciating their beats and lyrical flows, MCs like Abd al Malik, Sefyu and Diam's were indecipherable to me for a long time. Before measuring hip-hop's impact on France, I needed help getting the lay of the land. Chance encounters with several African Americans in Paris soon proved the vibrancy of the black ex-pat experience going into the 21st century. MC Mike Ladd, author Jake Lamar and soirée hostess Patricia Laplante-Collins gave me plenty of insight to satisfy my vision quest."

 
Miles Marshall Lewis (New York, 18 december 1970)

De Birmees - Britse schrijver Saki (pseudoniem van Hector Hugh Munro, een naam gekozen uit de Rubaiyat van Omar Khayyam) werd geboren op 18 december 1870 in Akyab, Birma. Zie ook alle tags voor Saki op dit blog.

Uit: The toys of peace

“In an awful silence he disinterred a little lead figure of a man in black clothes.
"That," he said, "is a distinguished civilian, John Stuart Mill. He was an authority on political economy."
"Why?" asked Bertie.
"Well, he wanted to be; he thought it was a useful thing to be."
Bertie gave an expressive grunt, which conveyed his opinion that there was no accounting for tastes.
Another square building came out, this time with windows and chimneys.
"A model of the Manchester branch of the Young Women's Christian Association," said Harvey.
"Are there any lions?" asked Eric hopefully. He had been reading Roman history and thought that where you found Christians you might reasonably expect to find a few lions.
"There are no lions," said Harvey. "Here is another civilian, Robert Raikes, the founder of Sunday schools, and here is a model of a municipal wash-house. These little round things are loaves baked in a sanitary bakehouse. That lead figure is a sanitary inspector, this one is a district councillor, and this one is an official of the Local Government Board."

 
Saki (18 december 1870 – 14 november 1916)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e december ook mijn blog van 18 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

18-12-2015 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ronald Giphart werd geboren op 17 december 1965 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Ronald Giphart op dit blog.

Uit:Dahag, lieve vrienden!

“Tussen die Amsterdamse geniaaltjes zat ik er maar een beetje zwijgend bij. Ik luisterde naar hun felle debatten, ik glimlachte onzichtbaar om hun aandoenlijk principiële meningen, ik grinnikte onhoorbaar om de stroom literaire monstruositeiten, terwijl ik ondertussen dacht: Waar is bij mij dat Ware Vuur gebleven? Ik stel me deze vraag wel vaker, meestal als ik in een stadsbus zit tussen de trouwe belastingbetalers op weg naar mijn ‘schrijfateliertje’ in de binnenstad, of als ik mij door een regenbui en een windhoos naar het ziekenhuis wring om mijn gezondheid te verpesten met een wurgende dienst van zeven aaneengesloten nachten. Hallo Dostojevsky, hoor ik een stem dan zeggen, waar zijn wij nu helemaal mee bezig?
Tom Lanoye schrijft in zijn gedicht ‘Het vuurpeleton’ uit de bundel Hanestaart (wanneer schrijft een van jullie aankomende wetenschappers dáár eens een afstudeerscriptie over?): ‘Waarom heb ik mijzelf tot schrijven geprogrammeerd, terwijl ik weet dat het me afleert om te leven? Ik kan mij niet meer geven [...] of ik zit mezelf over mijn eigen schouder te observeren, op zoek naar een groot literair verband.’
Zoals ik al zei ben ik tijdens de ascetische stemming waarin ik mijzelf de afgelopen maanden gebracht heb tot de conclusie gekomen dat ik alle vreselijke moedwillige ontberingen (dat slopende nachtritme, die minimale verdiensten, die voortdurende beschimpingen, dat voortdurende opgehemel waarmee ik me geen raad weet, die liefdesbrieven, dat ‘afgeleerde leven’) natuurlijk niet onderga om gratis voor Vooys en andere ‘Ware Vuur’-loze blaadjes te schrijven ten koste van eventuele prachtige romans. Met andere woorden: dit is mijn laatste column, want ik ga weer aan het werk.
‘Wij moeten 100.000 boeken schrijven, met z'n allen, en om ter dunst.’ schrijft Lanoye in ‘Het vuurpeleton’, waarna hij besluit met: ‘Ik wou dat ik kon geloven in kunst.’ Ik wou dat ik dat ook kon. Doei, lieve mensen.”

 
Ronald Giphart (Dordrecht, 17 december 1965)

De Nederlandse schrijfster Yvonne Keuls werd geboren op 17 december 1931 in Batavia, toen nog een onderdeel van Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Yvonne Keuls op dit blog.

Uit: Familiegedoe

“Rosaline ligt met haar vierde kind in het kraambed als er in de winkel brand uitbreekt en zij met kin lief door rook en vlammen de vlucht moet nemen. Door dit voorval krijgt zij psychische problemen, want in die tijd was er natuurlijk geen slachtofferhulp Zij ziet plots koningen en prinsessen in gouden gewaden verschijnen. Zij groet ze nederig en spreekt ze aan. Dat wekt verbazing binnen de familie en er wordt met spoed een vergadering belegd. Is Rosaline wel in staat om een goede katholieke moeder te zijn?
Als zij nu engelen had gezien of desnoods de Maagd Maria, ja, dat zou iedereen kunnen begrijpen. Maar de verschijning van dat gekroonde stelletje ongeregeld, dat bij navraag niet eens omhangen was met kruisen, voorspelde niet veel goeds.
Rosaline moet nodig worden opgenomen in de psychiatrische instelling Endegeest, dat lijkt de familie het beste. Maar zo nu en dan mag ze een poosje naar huis, alwaar ze door haar echtgenoot meteen zwanger wordt gemaakt, een activiteit waarmee hij plichtsgetrouw doorgaat tot het dozijn compleet is en Rosaline - die nog steeds bezoek krijgt van koningen en prinsessen - voorgoed in Endegeest kan worden opgeborgen. (Op hoge leeftijd overlijdt ze daar, volgens het bidprentje ‘Hem dankend voor al dat lijden van tientallen jaren’.)
De door elkaar heen krioelende kinderen ten huize Hooigracht worden nu door de overgebleven moedersloof verder opgevoed en de beide broers Carolus en Petrus Jacobus (die ik vanaf nu als een soapster P.J. ga noemen) ploeteren samen wat af om hun bloedjes in leven te houden. Tot zich een nieuwe ramp voltrekt, een ramp die de jaarlijkse reünie van de Keulsen altijd langdurig bezighoudt. (Want alle Keulsen zijn nu eenmaal dol op hun eigen voorbije ellende.) Een van de reünisten - die de Leidse stadsarchieven heeft doorgelicht - kan ons hier alles over vertellen.”

 
Yvonne Keuls (Batavia, 17 december 1931)
 

De IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánsson werd geboren in Reykjavík op 17 december 1963. Zie ook alle tags voor Jón Kalman Stefánsson op dit blog.

Uit: Heaven and Hell (Vertaald door Philip Roughton)

“Two long weeks and when the weather finally settled it looked quite as if the world had returned, look, there’s the sky, so it’s true, it exists, and the horizon is a fact! Yesterday the storm’s fury had slackened so much that they could clear rocks from the landing, clambered down there, twelve in number from both huts, two crews, toiled away moving huge stones tossed by the sea onto the landing, mere pebbles beneath which they lost their footing, scratched and bloodied themselves, six hours of labour on the slippery fore-shore. This morning a wind blew from the west, rather weakly, but when it blows from the west the breakers frequently make voyages impossible, it’s a crying shame, almost vilifying, to see this foaming obstruction and the sea beyond it more or less calm enough for sailing. One’s temper is soothed, however, by knowing that cod shy away in the western wind, simply vanish, and besides, it provides an excellent opportunity to make a trip into town. Men left the main huts in groups, the beaches teeming and the mountainsides crawling with fishermen.
Bárur and the boy sometimes catch a glimpse of the group ahead of them and modify their pace in such a way that they draw farther apart rather than closer together, the two of them travel by themselves, it’s best that way, so much that needs to be said intended for just the two of them, about poetry, about dreams and the things that cause us sleepless nights.
They have just crossed over the Impassable. From here it is approximately a half-hour’s walk home to the hut, for the most part along the stony beach where the sea snaps at them. They stand high up on the slope, put off the descent, look out over more than ten kilometres of cold blue sea that tosses and turns as if impatient at the head of the fjord, and at the white beach opposite. The snow never fully leaves it, no summer manages to melt the snow completely, and still folk live wherever there is even a trace of a bay. Wherever the sea is fairly accessible there stands a farm, and at midsummer the little home-field surrounding it turns green, pale green areas of tussocky ground stretch up the mountainside and yellow dandelions kindle in the grass, but even further away, to the north-east, they see more mountains rise into the grey winter sky: these are the Strands, where the world ends. Bárur removes his bag, takes out a bottle ofbrennivín, they both take a gulp.”

 
Jón Kalman Stefánsson (Reykjavík, 17 december 1963)

De Antilliaanse dichter en schrijver Frank Martinus Arion werd geboren op 17 december 1936 op Curaçao. Frank Martinus Arion overleed op 27 september jongstleden. Zie ook alle tags voor Frank Martinus Arion op dit blog.

Negers

Negers hebben eigenlijk geen taal
Zij doen maar alsof zij spreken.

Zij lenen in het land van hun inwoning
Enkele voor de hand liggende woorden
Om hun behoeften mee te doen.

Negers hebben hun spraakorganen groots weggegeven
Reeds in de twintiger jaren
En met wat uit die jaren over is
Bootsen zij heden ten dage stemmen na.

Negers hebben eigenlijk geen taal, helaas.
En als het erop aankomt ook geen leven.
Dat hebben zij vóór de twintiger jaren al weggegeven
Aan Amerika, Europa en aan enkele andere landen.

 
Frank Martinus Arion (17 december 1936 - 27 september 2015)

De Vlaamse dichter, schrijver en schilder Paul Snoek werd geboren in Sint-Niklaas op 17 december 1933. Zie ook alle tags voor Paul Snoek op dit blog.

Zeewaarts gezegd

De zee is trots op haar duinen.
Brekensgereed houdt zij de duinen bestendig.
Zij heeft haar kusten lief en kust ze.

De zee plant zich voort in het water.
De zee is voedzaam als een rijpe boomgaard.
Zij is de moeder van de grootste sterren.

De zee is een regen van goedheid,
beken het maar, zij is onmisbaar.
De zee blijft zoals altijd altoos vrede,
want in zee werd nog niemand mishandeld.

Negende gedicht voor Maria Magdalena

Ik heb je aan de ketting van mijn slaap gelegd.
De kamer stuiptrekt en het bed wordt groot.
Mijn zaad bevlekt de lakens met violette tatoeages.

De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar.

Wij weten weinig van de weelde, maar we weten
dat weelde niet meer wederkerig is. Immers
na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts
blauw geschminkt als een onweer en somber.

De liefde leeft niet van de mens alleen.

 
Paul Snoek (17 december 1933 – 19 oktober 1981)

De Duitse schrijver Hans Henny Jahnn werd geboren op 17 december 1894 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Hans Henny Jahn op dit blog.

Uit: Das Holzschiff

„Das Schiff fuhr mit dunklen bauchigen Segeln über den Abgründen, die mit Wasser ausgefüllt sind. Die Luft war ungewöhnlich lange nur voll leichter Wirbel gewesen. Der neue Tag, wie um den Triumph des weißen Lichtes zu überhöhen, war klar und kalt, ganz ausgeleuchtet mit dem Schimmer der silbrigen Helligkeit. Die Gegenstände an Deck erschienen allesamt hart, unförmig, gar nicht der geringen Bewegung von Wasser und Wind angemessen. Noch vor Abend strichen warme Schwaden um das Schiff. Unbegreiflich schnell mischte sich die fahle Kälte mit dem lauen Dunst. Nebelmauern rückten heran. Wolken, kaum wahrgenommen, fielen schon aus der Höhe herab und umdampften das Schiff. Masten und Segel wuchsen riesenhaft. Vor kurzem noch war der Horizont das Maß aller Dinge gewesen. Jetzt war das Sichtbare verengt. Das Gebilde aus Menschenhand schwebte im Nebelmeer, war von der Erde abgestürzt.“

 
Hans Henny Jahnn (17 december 1894 – 29 november 1959)
Portret door  Dieter Braun

De Franse schrijver Jules de Goncourt werd geboren op 17 december 1830 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jules de Goncourt op dit blog.

Uit: Germinie Lacerteux (Door Jules en Edouard de Goncourt)

« Les croix de la semaine, de l’avant-veille, de la veille, descendaient la coulée de la terre ; elles glissaient, elles enfonçaient, et, comme emportées sur la pente d’un précipice, elles semblaient faire de grandes enjambées.
Mademoiselle se mit à remonter ces croix, se penchant sur chacune, épelant les dates, cherchant les noms avec ses mauvais yeux. Elle arriva à des croix du 8 novembre : c’était la veille de la mort de Germinie, Germinie devait être à côté. Il y avait cinq croix du 9 novembre, cinq croix toutes serrées : Germinie n’était pas dans le tas. Mlle de Varandeuil alla un peu plus loin, aux croix du 10, puis aux croix du 11, puis aux croix du 12. Elle revint au 8, regarda encore partout : il n’y avait rien, absolument rien… Germinie avait été enterrée sans une croix ! On n’avait pas même planté un morceau de bois pour la reconnaître !
À la fin, la vieille demoiselle se laissa tomber à genoux dans la neige, entre deux croix dont l’une portait 9 novembre et l’autre 10 novembre. Ce qui devait rester de Germinie devait être à peu près là. Sa tombe vague était ce terrain vague. Pour prier sur elle, il fallait prier au petit bonheur entre deux, dates, — comme si la destinée de la pauvre fille avait voulu qu’il n’y eût, sur la terre, pas plus de place pour son corps que pour son cœur!"

 
Jules de Goncourt (17 december 1830 - 20 juni 1870)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e december ook mijn blog van 17 december 2014 en ook mijn blog van 17 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-12-2015 om 18:50 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.

Uit:Ik kom terug

“… Ik moest mij goed gedragen, onze toekomst stond op het spel. Hun geld zou ons bevrijden van zuinigheid en oorlogsangst. Speciaal voor het bezoek droeg ik een grijsfluwelen lange broek met omslag. Hij jeukte van nieuwigheid. Tante Elise en tante Desiree koesterden hun afkomst, generaties geleden waren hun voorvaderen voor de roomsen uit het zuiden van Frankrijk naar het noorden gevlucht.‘Vaudois’ noemden ze zich, maar wij zeiden thuis gewoon waldenzen. De tantes hingen nog altijd aan een familiewapen uit die tijd, al hadden ze zich vermengd met Brabantse boeren en deelden we dezelfde achternaam. Vroom zijn was hun hobby en ik zat nog niet of de tantes lazen me de les. Of ik wel wist hoe de Vaudois geleden hadden? Opgejaagd waren ze, door de inquisitie vervolgd om hun sober geloof. Waar ze in Frankrijk ook heen vluchtten, tot aan de Alpengrotten toe, keer op keer werden hun kale kerken verbrand en hun nederzettingen vernietigd. Vrouwen hadden moeten toezien hoe de roomsen hun baby’s tegen de rotsen smakten, jonge zonen werden in stukken gesneden en hun lichaamsdelen in de velden omgeploegd en de mannen de hersenen uitgesneden. De roomsen kookten die en aten ze op. De tantes lieten me een oude Franse bijbel zien, met roestig bloed op de band. Ik kneep van angst in de tafelrand, mijn moeder keek naar buiten en begon over het weer. ‘Wij zijn de joden van de christenen,’ zei tante Desiree. En ik mocht daarbij horen? …”.
(…)

“… Een vreemde taal was in haar strot gekropen, een mannenstem. Mōshiwake gozaimasen! Tennõheika no meirei deshita! Mōshiwake gozaimasen! De stem zong en snauwde tegelijk. Mijn moeder boog voorover tot haar voorhoofd de tafel raakte. De dames hesen haar op. Maar ze sloeg ze van zich af. De Russin peuterde de banderol van de dop van de wodkafles. Ik sloop beschaamd weg. De vreemde stem vulde de gang, de trap, mijn kamer, tot een hoge gil hem overtrof. Ik werd naar beneden geroepen. Mijn moeder lag half onder de tafel, ze was in trance van haar stoel gegleden. De handoplegster zat geknield naast haar en jammerde met haar mee. De stem had Japans gesproken…”.

 
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

De Engelse schrijfster Jane Austen werd geboren op 16 december 1775 in Steventon, Hampshire. Zie ook alle tags voor Jane Austen op dit blog.

Uit: Emma

“Sorrow came—a gentle sorrow—but not at all in the shape of any disagreeable consciousness.—Miss Taylor married. It was Miss Taylor's loss which first brought grief. It was on the wedding-day of this beloved friend that Emma first sat in mournful thought of any continuance. The wedding over and the bride-people gone, her father and herself were left to dine together, with no prospect of a third to cheer a long evening. Her father composed himself to sleep after dinner, as usual, and she had then only to sit and think of what she had lost.
The event had every promise of happiness for her friend. Mr. Weston was a man of unexceptionable character, easy fortune, suitable age, and pleasant manners; and there was some satisfaction in considering with what self-denying, generous friendship she had always wished and promoted the match; but it was a black morning's work for her. The want of Miss Taylor would be felt every hour of every day. She recalled her past kindness—the kindness, the affection of sixteen years—how she had taught and how she had played with her from five years old—how she had devoted all her powers to attach and amuse her in health—and how nursed her through the various illnesses of childhood. A large debt of gratitude was owing here; but the intercourse of the last seven years, the equal footing and perfect unreserve which had soon followed Isabella's marriage on their being left to each other, was yet a dearer, tenderer recollection. It had been a friend and companion such as few possessed, intelligent, well-informed, useful, gentle, knowing all the ways of the family, interested in all its concerns, and peculiarly interested in herself, in every pleasure, every scheme of her's;—one to whom she could speak every thought as it arose, and who had such an affection for her as could never find fault.”

 
Jane Austen (16 december 1775 – 18 juli 1817)
Jeremy Northam (George Knightley) en Gwyneth Paltrow (Emma) in de film uit 1996

De Nederlandse schrijver Adriaan van der Veen werd geboren op 16 december 1916 in Schiedam. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Veen op dit blog.

Uit: Het wilde feest

“Er was een mager meisje met zwierende rokken, altijd druk aan de arm van vriendinnen, die met haar grote schuchtere ogen tersluiks naar mij keek en de hele reis door steeds ergens op de achtergrond was, lopend, draaiend, dansend, onverwacht achter deuren of om de hoek van gangen opduikend. Het magere lijfje fladderde en de handen bracht zij theatraal tezamen, het hoofd geheven en de mond geopend in een geschandaliseerd oooh..., als zij mij op een nieuwe lichtzinnigheid had betrapt. Naast de intiem donkere meisjes viel zij op, haar Duits was melodieus, en in haar banaalste zinnen drong haar intense verbazing nog door over het vreemde leven, wantrouwde mij heel erg, sinds zij mij - en geschrokken had zij met haar handen haar mond bedekt - het mollige meisje achter de hut van de marconist had zien zoenen. Als zij mij zag aankomen, was haar lichaam een ogenblik verstard in echte en half gespeelde ontsteltenis en dan in een oogwenk fladderde zij weg, een hoek om. Ik had haar graag willen vangen om met mijn armen om haar heen naar haar wild kloppende hart te luisteren.
Zij was eerder mijn droombeeld dan het korte mollige meisje, dat met haar broertje al een paar jaar in Engeland had gewoond en nu op weg was naar haar oom, die in San Francisco een warenhuis had. Maar met haar ging het vanzelf en zij probeerde alles voor mij te beslissen. Zij ging's avonds, wanneer wij dachten dat niemand ons zag, mee naar mijn hut, zij heel zeker en een beetje kortademig voor mij uit lopend. En wanneer wij binnen stonden, kneep zij haar ogen dicht, kreunde en sloeg haar armen om mij heen. Dat was haar oorlogskreet. Op een keer toen zij weer stevig haar ogen dicht had, meer alsof zij een explosie dan een kus verwachtte, barstte ik in lachen uit. Zij sperde haar ogen beduusd open, maar was niet kwaad. Ik was op de rand van mijn bed gaan zitten en zij viel voor mij neer en begon mij in de maag te stompen. ‘Je bent een ongevoelige ijsklomp. Je weet niets, poor boy! Je weet niet eens wat passie is’ en zij stootte met haar hoofd tegen mijn maag, zodat ik naar adem snakte en achterover viel.”

 
Adriaan van der Veen (16 december 1916 – 7 maart 2003)
Winter in Schiedam

De Engelse schrijver en songwriter Noël Coward werd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.

Uit:I'll Leave It To You

““Joyce. You're not my idolized brother at all—Oliver is. (Turning away, pouting.)
Bobbie (seated R. on Chesterfield, sweetly). If that were really so, dear, I know you have much too kind a heart to let me know it.
Sylvia. What is the matter with you this afternoon, Bobbie—you are very up in the air about something.
(Joyce takes her coat off, puts on back of chair R. of table).
Bobbie (rising and sitting on club fender). Merely another instance of the triumph of mind over matter; in this case a long and healthy walk was the matter. I went into the lobby to put on my snow boots and then—as is usually the case with me—my mind won. I thought of tea, crumpets and comfort. Oliver has gone without me, he simply bursts with health and extraordinary dullness. Personally I shall continue to be delicate and interesting.
Sylvia (seriously). You may have to work, Bobbie.
Bobbie. Really, Sylvia, you do say the most awful things, remember Joyce is only a school-girl, she'll be quite shocked.
Joyce. We work jolly hard at school, anyhow.
Bobbie. Oh, no, you don't. I've read the modern novelists, and I know; all you do is walk about with arms entwined, and write poems of tigerish adoration to your mistresses. It's a beautiful existence.
Joyce. You are a silly ass. (Picks up magazine.)
Sylvia. It's all very well to go on fooling Bobbie, but really we shall have to pull ourselves together a bit. Mother's very worried, as you know, money troubles are perfectly beastly, and she hasn't told us nearly all. I do so hate her to be upset, poor darling.
Bobbie. What can we do? (Sits L. end of Chesterfield. Joyce puts down magazine and listens.)"

 
Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)
Scene uit een opvoering in het  Pentameters Theatre, Londen, 2009

De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Marugg werd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.

Heb je wel eens een vogel gedood?

Heb je wel eens een vogel gedood?

Heb je wel eens een bloem vertrapt?

Heb je in de spiegel rode
vlekken gezien?
Heb je de zonde uit de
gevangenis bevrijd?
Heb je alle lichten gedoofd
toen je had moeten kijken?
Trilden je handen toen je had
moeten vechten?
Heb je een aalmoes gegeven
met gesloten vuist?
Heb je wierook gebrand om de
deugd weg te houden?
Heb je sigaretten gerookt met
het brandende eind in je mond?
Is je beste vriend de halflege
fles?
Bid dan met gesloten ogen
om niet te weten wat je krijgt
om niet de kunstbloem te
moeten zien

de bloedende vogel, zijn vleugels verroest.

 
Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006)
Cover
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e december ook mijn blog van 16 december 2012 deel 2.

16-12-2015 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Klaus Rifbjerg werd geboren op 15 december 1931 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Klaus Rifbjerg op dit blog.

The hovering tree

Most trees
grow in the ground
but my tree
grows at third floor height
and recently my neighbour said
that it ought to be cut down.

Perhaps it grows in the ground
further down
but for me it
mostly grows out there
in front of the window
at third floor height.

Too long far too long
it stood there bare
and I thought that
perhaps it would never
come into leaf but one day
it was green.

Green leaves and bursting buds
a kind of shimmering
erective giddiness
hovering
outside my window.
The airborne tree!

My lungs opened out
a sprouting sap-taut branching system
aerial mycelium and oxygen
unfolded everywhere
I was breathing!

The neighbour felt
the tree took too much light.
When he looked at it
he didn’t see
that it gleamed!

The axe has been laid at the foot
of the tree
on the asphalt
the few places trees grow
in their humble holes
in the city.

Hovering out there my
breath
and at third floor height
my green soul
immortal and ready for battle
defying all natural laws
in the holy name of nature and
growth.

Let there be light!

Translated by Joh Irons

 
Klaus Rifbjerg (Kopenhagen, 15 december 1931)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Greshoff werd geboren op 15 december 1888 in Nieuw Helvoet. Zie ook alle tags voor Jan Greshoff op dit blog.

Uit: Koffiehuis-letterkunde

“Café Merkur
CAFÉ Merkur te Leipzig is in een poover hoekhuis met den ingang juist op dien hoek, en met een lang smal zaaltje aan beide straten. De lucht is er duf om in te ademen; er hangt altijd een vage geur van verslag en bier en oude asch. Op den viezen plankenvloer staan wat kleine ronde en grootere vierkante tafeltjes met marmeren blad en daarbij ongemakkelijke, afgebruikte Weenerstoelen. Er zijn enkele banken tegen den wand met verschoten roodpluche overtrek als in een verouderde eerste-classe-coupé. In het linksche zaaltje zitten onschuldige en onschadelijke Saksische staatsburgers bijeen, die, procuratiehouders en ambtenaren, hun vredigen werkdag vredig besluiten met een potje skat of een spelletje trictrac. In het rechtsche lokaal zitten de ‘intellectueelen’ van Leipzig. - Aan den wand hangen daar de couranten en tijdschriften, in alle talen en van alle richtingen geduldig naast elkaar. Maar kenmerkend is het voor de bezoekers dat revolutionaire en joodsche organen, dat ‘Vörwarts’ en ‘Berliner Tageblatt’ meer gelezen worden dan de ‘Kreuzzeitung’ en de ‘Hammer’. - Tegen elven zit er, breed op zijn stoel, Franz Werfel de dagbladen na te zoeken naar opstellen waarin een vervoerd essayist zijn werk geestdriftig looft en het boven of naast dat van Verhaeren stelt, als van den grootsten Duitschen dichter na Dehmel, van den hartstochtelijken levensvereerder, van den meester van het nieuwe Pathos. Dat is de toon waarover men over hem thans bijna zonder uitzondering schrijft, en er gaat zelden een avond voorbij dat hij niet in dit of dat drukwerk iets van dien aard over zich zelve en zijn werk weet te vinden. Na met stil en aandachtig plezier den lof genoten te hebben, doet het zijn ijdelheid goed bóven zulken lof verheven te zijn, en noemt hij den criticus een stomme sul, een imbeciel.
Franz Werfel draagt een zeer-verwilderd kindergezichtje boven zijn ontijdige corpulentie. Hij speelt dan ook, afwisselend, de rol van wonderkind en van gevestigde reputatie. - Zijn conversatie zou van een goedmoedige onbeduidendheid kunnen zijn indien hij ze niet onverdraaglijk maakte door met eenige regelmatigheid diepzinnige aphorismen of brutaaluitziende paradoxen te plaatsen welker vermeende ‘uitwerking’ hij dan weer door zijn vetten en voldanen glimlach tracht te neutraliseeren.“

 
Jan Greshoff (15 december 1888 – 19 maart 1971)
In 1927 

De Duitse schrijver Ingo Schulze werd geboren in Dresden op 15 december 1962. Zie ook alle tags voor Ingo Schulze op dit blog.

Uit: Simple storys

„Ihn hat er mit keinem Wort erwähnt. Bis zuletzt nicht. Das heißt, in Florenz, als wir darauf warteten, daß alle vom Glockenturm herunterkämen, fragte Ernst: »Wo ist denn unser Bergsteiger?« Ich achtete nicht darauf oder glaubte, die beiden hätten sich irgendwann mal unterhalten – Ernst ging ja immer vor mir zum Frühstück. Er sagte noch etwas von Klimmzügen am Türrahmen. Vorher, in Padua, wollte der Bergsteiger unbedingt, daß wir anhielten, um eine Kapelle zu besichtigen oder eine Arena, was gar nicht im Programm stand. Ich drehte mich nach ihm um – er saß ganz hinten. Sein Blick ließ sich von nichts irritieren und ging geradewegs zur Frontscheibe hinaus, als wären wir alle nur dafür da, den Herrn endlich an sein Ziel zu bringen. Vielleicht bin ich ungerecht, vielleicht wäre er mir ohne das spätere Spektakel gar nicht in Erinnerung geblieben, vielleicht werfe ich auch die Reihenfolge durcheinander, aber ich erfinde nichts.
Sie müssen mal versuchen, sich das vorzustellen. Plötzlich ist man in Italien und hat einen westdeutschen Paß. Ich hieß Ursula und Ernst Bodo, Wohnort: Straubing. Unsere Nachnamen habe ich vergessen. Man befindet sich auf der anderen Seite der Welt und wundert sich, daß man wie zu Hause trinkt und ißt und einen Fuß vor den anderen setzt, als wäre das alles selbstverständlich. Wenn ich mich beim Zähneputzen im Spiegel sah, konnte ich noch viel weniger glauben, in Italien zu sein.
Bevor wir Florenz in Richtung Assisi verließen, es war unser letzter Tag, hielt der Bus auf einem Parkplatz, von dem aus wir über die Stadt blicken konnten. Der Himmel war bedeckt. Ernst kaufte einen Teller mit der Darstellung Dantes und schenkte ihn mir – zum Hochzeitstag.
Dann fuhren wir durch Regen, und allmählich wurde es so neblig, daß ich außer Leitplanken nichts sah und einschlief. Als Ernst mich weckte, stiegen die ersten schon aus.“

 
Ingo Schulze (Dresden, 15 december 1962

De Nederlandse schrijfster Simone van der Vlugt werd geboren in Hoorn op 15 december 1966. Zie ook alle tags voor Simone van der Vlugt op dit blog.

Uit: Morgen ben ik weer thuis

“Ze ziet het niet aankomen. Niemand ziet het noodlot naderen, waardoor het des te harder en meedogenlozer toeslaat. Haar gedachten nemen haar zo in beslag dat ze geen aandacht voor haar omgeving heeft. De belangstelling waarmee de onbekende man haar bekijkt, ontgaat haar, ze ziet hem niet eens staan.
Britt was zo blij toen juf Madeleine haar net, na afloop van de turnles. wenkte. Haar hart begon meteen hoopvol te bonzen. Ze keek om naar Emma. die het gebaar van de juf ook gezien had en even in verwarring was. Toen duidelijk werd dat juf Madeleine alleen haar. Britt. wilde spreken, was Emma langzaam weggelopen.
‘Ik heb goed nieuws voor je, Britt.” zei juf Madeleine opgewekt. ‘We hebben er gisteren over vergaderd en we vinden allemaal dat je een enorme sprong hebt gemaakt. Letterlijk en figuurlijk? Ze lachte erbij, alsof ze een grap maakte, en Britt glimlachte terug, al begreep ze niet precies wat de juf bedoelde.
Wat ze wel begreep was het nieuws dat ze geselecteerd was om op een hoger niveau te gaan turnen. Stralend hoorde ze de complimenten aan. Dat ze over zoveel kracht en souplesse beschikte, en dat ze zich zo snel ontwikkeld had. Ze zou nu wel de jongste van de groep zijn en een tijdje op haar tenen moeten lopen, maar de juf had er alle vertrouwen in dat ze zich zou handhaven.
Met een brede lach op haar gezicht was Britt de sportzaal uit gelopen. De kleedkamer was nagenoeg leeg. alleen Ilse en Fiona stonden er te kletsen terwijl ze uitgebreid hun haren kamden. Emma was weg.”

 
Simone van der Vlugt (Hoorn,15 december 1966)
De Oosterpoort in Hoorn

De Ierse schrijfster Edna O’Brien werd geboren op 15 december 1930 in Tuamgraney (County Clare). Zie ook alle tags voor Edna O’Brien op dit blog.

Uit: Een meisje van buiten (Vertaald door Molly van Gelder)

“Ik heb veel gehuild tijdens het schrijven van The Country Girls, maar dat had ik nauwelijks door. Het was trouwens heerlijk om te huilen. Er werden gevoelens aangeroerd waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik kreeg een glashelder beeld voor ogen van een vroegere wereld, velden en dalen waar eeuwenoude muziek zou sluimeren. Ik gebood mezelf om ’s nachts van Drewsboro te dromen, om mijn geheugen op te frissen. De ene keer waren het pasgeboren kalfjes die elkaar verdrongen bij de emmer afgeroomde melk, de andere keer waren het gansjes met veertjes zo zacht als bloemblaadjes, en één herinnering die me altijd is bijgebleven is dat ik mijn vaders schenkelvlees met een tang vastpak en op het punt sta het in het vuur te deponeren in de kleine haard boven, waar nooit een vuur brandde. Moeder, vader, veld en fort, noodhekken, platgeslagen koren en rijzend brood. Binnen en buiten. De heggen in mei, een feest van roze en wit, meidoornbloesem als dwarrelende confetti.
Opnieuw zag ik een hond de nageboorte van een kalf oplikken, en ik zag het donkere fort waar lady Drew in nachtgewaad werd gezien en waar op een zomerse zondag een meisje met pijpenkrullen me naar binnen lokte voor een ‘operatie’. Het was er pikdonker en in de beschutting van lage takken deden we ons onderbroekje uit en daarna trokken we wilde irissen uit het moeras waar ze groeiden en stopten de natte modderige wortels bij elkaar naar binnen, smekend om genade. Onze kreten vloeiden samen, gesmoord door zwermen gonzende bijen en hommels, en we zwoeren eeuwige geheimhouding. Toen we later in het zonlicht stonden, hadden haar ogen een vreemde zwarte glans, haar pupillen gele spleetjes in het licht, en ze zei dat ze het ‘ging zeggen’ tenzij ik haar mijn mooiste bezit gaf, een zakdoekje van crêpe georgette met een roze poederdonsje erop gestikt. En dat heb ik gedaan.
De eerste alinea van mijn roman ging over de angst voor de vader – ‘Ik werd vlug wakker en zat meteen rechtop in bed. Alleen als ik me ergens zorgen over maak word ik zo gemakkelijk wakker en even wist ik niet waarom mijn hart sneller klopte dan normaal.”

 
Edna O’Brien (Tuamgraney, 15 december 1930)

De Duitse dichter en schrijver Hans Carossa werd geboren op 15 december 1878 in Bad Tölz. Zie ook alle tags voor Hans Carossa op dit blog.

Alter Baum im Sonnenaufgang

Frühnebel steigt aus einsam altem Baum.
Es lichten sich die weiten Astwerkräume,
Die purpurbraunen, rostbespritzten Blätter,
Die nur der Frost noch festhält. Schwarz von Osten
Aufwogt Gebirg. Aus hoher Gipfelzacke
Strömt weißer Brand und saugt in großen Zügen
Den Dunst nach oben, schräge Strahlen lagern
Herab, leis knisternd fallen Blätter-
Und stärker schüttert Licht. Es klingt, braust, - schaudernd
Erwacht der dunkle Baumgeist: in die Sonne
Reckt er sich tausendzweigig, nieder
Wirft er die breite purpurne Belaubung,
Und Himmel, Himmel füllt das nackte Holz.

 
Hans Carossa (15 december 1878 - 13 september 1956)
Kerstmarkt in Bad Tölz

De Franse dichter Nicolas Gilbert werd geboren in Fontenoy-le-Château (Vosges) op 15 december 1750. Zie ook alle tags voor Nicolas Gilbert op dit blog.

Ode imitée de plusieurs psaumes (Fragment)

J'éveillerai pour toi la pitié, la justice
De l'incorruptible avenir ;
Eux-mêmes épureront, par leur long artifice,
Ton honneur qu'ils pensent ternir. "

Soyez béni, mon Dieu ! vous qui daignez me rendre
L'innocence et son noble orgueil ;
Vous qui, pour protéger le repos de ma cendre,
Veillerez près de mon cercueil !

Au banquet de la vie, infortuné convive,
J'apparus un jour, et je meurs.
Je meurs ; et, sur ma tombe où lentement j'arrive,
Nul ne viendra verser des pleurs.

Salut, champs que j'aimais ! et vous, douce verdure !
Et vous, riant exil des bois !
Ciel, pavillon de l'homme, admirable nature,
Salut pour la dernière fois !

Ah ! puissent voir longtemps votre beauté sacrée
Tant d'amis sourds à mes adieux !
Qu'ils meurent pleins de jours ! que leur mort soit pleurée !
Qu'un ami leur ferme les yeux !

 
Nicolas Gilbert (15 december 1750 – 16 november 1780)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e december ook mijn blog van 15 december 2013 deel 2.

15-12-2015 om 19:54 geschreven door Romenu  

P.C. Hooftprijs 2016 voor Astrid Roemer

De P.C. Hooftprijs voor proza wordt dit jaar toegekend aan de Surinaams-Nederlandse schrijfster Astrid Roemer. Dat heeft de jury van de prijs vandaag bekendgemaakt. De P.C. Hooftprijs wordt elk jaar uitgereikt aan een auteur van achtereenvolgend essays, poëzie en proza. Roemer zal de prijs, waaraan een bedrag is verbonden van 60 duizend euro in mei volgend jaar uitgereikt krijgen in Den Haag. Astrid Roemer werd in Paramaribo geboren op 27 april 1947. Zie ook alle tags voor Astrid Roemer op dit blog.

Uit: Lola of het lied van de lente

"Ze hadden leren leven met de ander die in hun moeder verborgen zit - ze wisten precies wanneer die zou verschijnen; en behalve hun moeder was er een gast aan wie zij waren overgeleverd als aan de staat. De gast had hun regels opgelegd en hun bescherming geboden. En ze waren vrij zich daaraan te onttrekken maar dat ging nooit zonder een knagend gevoel van schuld.
Waren ze met ongewassen voeten, handen en gezicht naar de slaapkamer van hun moeder gestormd omdat de schaafijskar weer eens in de straat stond?! Of, hadden ze menstruerende kennissen binnengelaten terwijl hun moeder in consult zat -. En: zat er echt geen varkensvlees in het broodje sambal van de Javaan?! Of, hoe weet een jongen die altijd door de stad zwerft op welke straathoeken hij beslist niet mag blijven staan -.
Bovendien: hoe houd je een moeder en nog een stem in haar een leven lang verborgen voor anderen. Dus, toen de kinderen nog dachten dat ze een bloeddoorlopen geheim achter de huig bewaakten, wisten hun buurtvriendjes en -vriendinnetjes al, waarom er dagelijks allerlei personen op nummer zeventien aanklopten. Maar ze waren doodsbang daar zelfs met elkaar over te praten want, zo'n vak van medicijnvrouw reikt immers verder dan de pillen, zalfjes, drankjes en spuiten van de dokters die het uit boeken haalden.
Bovendien - de vrouw op nummer zeventien had zo vaak haar diensten bewezen aan de buurtbewoners dat ook de volwassenen haar even intens vreesden als hun kinderen en het lot waaraan zij zich overgeleverd voelden. Ze was geliefd - en, ze werd gehaat en het liefste als het noodlot zelf gemeden omdat ze vooral de pijnlijke geheimen van anderen achter haar zwartglanzende jukbeenderen draagt. Het had jaren geduurd - en uiteindelijk was ze met haar roeping samengegroeid tot een vakvrouw met gezag.
Dromen worden bij haar neergelegd -; verlangens waar geen bevrediging voor bestaat -; gedachten te schaamteloos voor woorden - en pijn: ongeneeslijk en te ver weg.
De ziel van een volwassen mens ligt verborgen achter een sporen-net van herinneringen waar niemand zonder te verongelukken doorheen komt.
Zij met haar honderden consulten heeft meer dan duizend mensenlevens moeten lijden om zoiets te weten te komen. Daarom wil ze ophouden met het werk - en, ze is er klaar voor."

 
Astrid Roemer (Paramaribo, 27 april 1947)

15-12-2015 om 17:23 geschreven door Romenu  

De Estse dichter, beeldend kunstenaar en vertaler Indrek Hirv werd geboren op 15 december 1956 in Kohila. Indrek Hirv ging in Tartu naar school en deed eindexamen aan het gerenommeerde Hugo Treffner Gymnasium. In 1981 studeerde hij af aan de Estse Academie van Beeldende Kunsten in technische keramiek. Sinds 1985 is Hirv lid van de Estlandse kunstenaarsbond en sinds 1991 lvan de Estlandse schrijversbond. Hij werkt nu als freelance kunstenaar afwisselend in Tartu, Tallinn en in het buitenland. In aanvulling op zijn eigen poëzie werkt Hirv als vertaler, in het bijzonder van Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire en François Villon.

All of your frightening frigidity

All of your frightening frigidity
will one day be gathered
on the moon-landscapes of your light-hued retinae
to be set ablaze

Sparks flying like red corpuscles
will beat against the lenses of your eyes
until huge bell jars fracture
and a gust of the odor of love
wafts in through your splintered irises

Hundreds of mouths will open
in the soft fogs of the clouds
their breath will mingle
with your odorless coolness
in the bonfire’s glow
and the incandescent starry sky
will whisper to you the first word
of the Unabridged Book of Self Deceit

Vertaald door George Kurman 

once your sleep weighed heavy on my breast

once your sleep weighed heavy on my breast
and viscous sadness snaked through my veins
my imprint in you — birdprint in the air —

if anything should return it is just sadness within

only the wrist flick of a wave remains —
I too am misty in this memory picture
but I know for sure as I sip the autumn rains
that the star-studded clouds are our legacy.

Vertaald door Miriam McIlfatrick

 
Indrek Hirv (Kohila, 15 december 1956) 
 

15-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Garth Risk Hallberg werd geboren in Louisiana in december 1978 en groeide op in Noord-Carolina. Hij bezocht de middelbare school in Missouri en studeerde aan de Washington University in St. Louis en de New York University. Zijn werk is verschenen in Prairie Schooner, The New York Times, Best New American Voices 2008, en, het vaakst, in The Millions. Zijn novelle “A Field Guide to the North American Family” werd gepubliceerd in 2007. Hij woont in New York met zijn vrouw en kinderen. In oktober 2015 verscheen zijn roman “City of Fire” waarvoor hij, zittend in een bus in New York, in 2007 de eerste ideeën kreeg.

Uit:City on Fire

“Those first few weeks of grief counseling, Charlie took the LIRR in. He was always late, though; invariably his train would get hung up in the East River tunnel. He couldn’t tell how much time had passed unless he asked other people—his dad’s watch still lay in a coffin-shaped box in his underwear drawer—and they were already looking at him funny because he was doing his nervous humming thing. The stares only made him more nervous, which led to more humming, and when he came out of the subway he’d bolt the last five blocks to the doctor’s and arrive sweaty and short of breath, sucking on his inhaler. Dr. Altschul must have said something to Mom, because after he got his driver’s license, in May, she insisted on his taking the station wagon, as she’d insisted on the counseling in the first place.
The office was on Charles Street, in the half-basement of a brownstone you wouldn’t necessarily have known was anything other than a residence. Even the discreet plaque below the buzzer—All appointments please ring—made no mention of specialties. This was probably for the peace of mind of clients (patients?), so no one in the waiting room would know what you were there for, who needed board-certified grief counseling and who needed whatever it was Dr. Altschul’s wife (also, confusingly, named Dr. Altschul) did. Honestly, that Dr. Altschul should be married at all was a mind-bender. He was the kind of bosomy overweight man who could make even a beard look sexless. Charlie kept trying to memorize the doctor’s zippered cardigan, so that he could determine at the next session if it was the same one. But as soon as he’d settled in, Dr. Altschul would sort of tip back in his large leather chair and place his hands contentedly on his belly and ask, “So how are we doing this week?” Charlie’s own hands stayed tucked under his thighs.We were doing fine.
Which could mean only one thing: Charlie was still in denial. For eight or ten weeks now, he’d been resisting the pressure of Dr. Altschul’s questions, the Buddha-like invitation of those flattened but not knotted fingers. Charlie focused instead on the oddments of the therapist’s desk and walls—diplomas, little carved-wood statuettes, intricate patterns woven into the tasseled rug. He’d had the suspicion, from the very first, that Dr. Altschul (Bruce, he kept telling Charlie to call him) meant to vacuum out his skull, replace whatever was there with something else.”

 
Garth Risk Hallberg (Louisiana, december 1978)

15-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve werd op 14 december 1923 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog.

Uit:Op weg naar het einde

“Hoek van Holland, donderdag 16 augustus 1962. Enige uren geleden heb ik mij uit Amsterdam op reis begeven met bestemming de Schotse hoofdstad Edinburgh, waar, van 20 tot en met 24 augustus, ter gelegenheid van het Edinburgh Festival, een International Writers Conferencezal worden gehouden, tot deelneming waaraan ik ben uitgenodigd. Aldus bevind ik mij in de eersteklas lounge van de nachtboot naar Harwich, de Duke of York, die kort voor middernacht, over ongeveer een uur, zal vertrekken. (Lounges op schepen zijn, hoe kostbaar ook het gebezigde materiaal moge zijn — wat hier niet het geval is — altijd even lelijk. Wie gelooft dat het einde der tijden op handen is, moet zijn geloof wel in dit soort interieur bevestigd zien, welks stijl niet meer wezenlijk vergelijkbaar schijnt met enige vroegere stijl uit de geschiedenis.) Eersteklas overtocht was niet mijn wens, maar mijn te late reservering liet mij geen andere mogelijkheid over. Zoals u bekend zal zijn, is eersteklas reizen duurder, maar meestal ook aangenamer, omdat de toegemeten ruimte per persoon royaler, en het comfort, beter is. Om de mensen echter hoeft u het beslist niet te doen: zo men in de tweede klasse wellicht nog enkele fatsoenlijke, godvrezende mensen zou kunnen aantreffen, in de eerste klasse is het werkelijk allemaal schorum. Het afgelopen half uur heb ik van walging mijn ogen bijna geen moment kunnen afhouden van twee, aan hetzelfde tafeltje gezeten, inkopers of assistent-hoerenlopers, de één met een bek als een apenreet, de ander met een gezicht dat zowel vreeswekkend is door zijn anonimiteit als deerniswekkend door de pogingen van de eigenaar, er gevoelens en gedachten op tot uitdrukking te brengen die hij niet bezit. Met brede gebaren, peinzend gewrijf over het gezicht en noodlottorsende blikken door de lounge worden luide verklaringen voorbereid als ,I do think you're right there' of ,Ah, well, there you are'. Hoewel ze vijf stappen van de bar zitten, moeten ze, als mannen van de wereld, aan hun tafeltje bediend worden, waarbij beiden tegenover de kellner een welwillende, zij het lijdende houding aannemen.”

 
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)

De Nederlandse dichter, schrijver en televisiemaker Boudewijn Maria Ignatius Büch werd geboren op 14 december 1948 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Boudewijn Büch op dit blog.

Uit: Geestgrond

“Er groeien geen bomen aan de Bering Zee.
Uiteindelijk was Winkler er gekomen. Weliswaar is het schiereiland waarop Kotzebue ligt niet de meest afgelegen plek van de aardbol – de reiziger kan nog noordelijker als hij dat wil; Winkler was zelf inderdaad nog noordelijker geweest – maar de plek had voor hem al sedert hij kon horen en begrijpen het gevoel, de klank en de historische lading van absolute verlatenheid.
Winkler stond bijna op de rand van de aardbol, maar wilde uiteraard verder, daar waar het grijs van de zee dezelfde kleur aannam als de vale luchten.
Een week na zijn bezoek aan Kotzebue stond hij in een kantoortje te Nome, een paar honderd kilometer zuidelijker in Alaska.
‘Waarom zou ik u erheen brengen?’ vroeg de piloot, die een karikatuur van zijn beroep was; hij had een versleten leren jekker aan, droeg een zonnebril met te grote glazen – terwijl de zon een nauwelijks geziene gast in Noord-Alaska was – en kauwde op een cocktailprikkertje.
‘Het geeft niet wat het kost,’ drong Winkler aan.
‘Het kost me misschien mijn leven.’
‘Ik zei toch dat het mij niet kan schelen wat het kost.’
‘Origineel, origineel! Zo kun je het ook bekijken,’ zei de piloot lachend. ‘Als het even kan, stijgen we op, maar ik zeg je van tevoren: er valt daar niks te zien, niks te doen en als piloot heb ik er ook geen flikker aan. Daarheen vliegen is zoiets als het vliegen door een tunnel watten.’”

 
Boudewijn Büch (14 december 1948 – 23 november 2002)

De Franse schrijver Hervé Guibert werd geboren op 14 december 1955 in Saint-Cloud. Zie ook alle tags voor Hervé Guibert op dit blog.

Uit: Mon valet et moi

«C’est lui qui a eu cette idée géniale de me faire passer pour un garçon de sa trempe. Il m’a dit un jour : « Si vous me permettez, Monsieur, c’est vrai que pour votre âge, si vous avez vraiment celui que vous prétendez, vous faites hyperjeune de tronche, mais alors point de vue sapes, Monsieur, vous êtes complètement out. Ces vestes à pied-de-poule, ces cravates tricotées à bout carré, ces fut’ pattes d’eph’, vos manteaux poil de chameaux, on aurait du mal à faire plus ringard. Vous qui vous plaignez sans arrêt de ne plus pouvoir marcher, pourquoi vous ne mettez pas des Nike comme moi, au lieu de ces horribles mocassins Berlutti, qui vous coûtent la peau des fesses comme vous dites et que moi je dois astiquer, si vous me permettez Monsieur, tous les matins, alors que je pourrais vous rendre d’autres petits services plus utiles. Vous verriez qu’avec des Nike-air, vous retrouveriez votre peps, elles sont hyperconfortables, vous n’auriez plus ces crampes, vous n’auriez plus besoin de vous accrocher à mon bras en fin de promenade. C’est comme pour une voiture, elle a besoin d’une suspension. Votre vieille carcasse rouillée n’en avait plus. C’était moi votre suspension. Avec les Nike-air, vous aurez la suspension incorporée.”
(…)

“Mon valet prétend que cette nuit, en dormant, j'ai hurlé, et que j'en appelais à Satan, "tantôt à Satan, a-t-il dit, tantôt à Allah, en tout cas pas au bon dieu". Il m'a fait la tête pendant toute la journée. Il dit : "Moi je ne suis pas croyant, mais on offense pas Jésus."

 
Hervé Guibert (14 december 1955 – 27 december 1991)

De Franse dichter en schrijver Paul Eluard werd geboren op 14 december 1895 in Saint Denis. Zie ook alle tags voor Paul Eluard op dit blog.

Sans rancune

Larmes des yeux, les malheurs des malheureux,
Malheurs sans intérêt et larmes sans couleurs,
Il ne demande rien, il n'est pas insensible,
Il est triste en prison et triste s'il est libre.

Il fait un triste temps, il fait une nuit noire
A ne pas mettre un aveugle dehors. Les forts
Sons assis, les faibles tiennent le pouvoir
Et le roi est debout près de la reine assise.

Sourires et soupirs, des injures pourrissent
Dans la bouche des muets et dans les yeux des lâches.
Ne prenez rien : ceci brûle, cela flambe!
Vos mains sont faites pour vos poches et vos fronts.

Une ombre...
Toute l'infortune du monde
Et mon amour dessus
Comme une bête nue.

Première du monde

à Pablo Picasso

Captive de la plaine, agonisante folle,
La lumière sur toi se cache, vois le ciel :
Il a fermé les yeux pour s'en prendre à ton rêve,
Il a fermé ta robe pour briser tes chaînes.

Devant les roues toutes nouées
Un éventail rit aux éclats.
Dans les traîtres filets de l'herbe
Les routes perdent leur reflet.

Ne peux-tu donc prendre les vagues
Dont les barques sont les amandes
Dans ta paume chaude et câline
Ou dans les boucles de ta tête?

Ne peux-tu prendre les étoiles?
Écartelée tu leur ressembles,
Dans leur nid de feu tu demeures
Et ton éclat s'en multiplie.

De l'aube bâillonnée un seul cri veut jaillir,
Un soleil tournoyant ruisselle sous l'écorce,
Il ira se fixer sur tes paupières closes.
Ô douce, quand tu dors, la nuit se mêle au jour.

 
Paul Eluard (14 december 1895 - 18 november 1952)
Hier met André Breton (rechts)

De Deense schrijfster Helle Helle werd geboren als Helle Krogh Hansen in Nakskov op 14 december 1965. Zie ook alle tags voor Helle Helle op dit blog.

Uit:Remains (Vertaald door Mark Kline)

“The doorbell rings, and downstairs stands a man who introduces himself as Richard. His clothes are wet, it has been raining for several hours; a soggy newspaper lies on the doorstep.
He apologizes for intruding, but he used to rent part of this house, the second floor, do I live there? I say that I do. He apologizes again, he hasn`t been in this part of town for several years, and it’s just a coincidence that he is here now; he drove out to pick up some pheasants from a man who had put an ad in the paper. And so he stopped here on his way home, he says, because when he moved he forgot a few things in the basement. A picture, and possibly a small dresser.
I say that I`m expecting guests soon. He leans his head inside the hallway and says that he thought it smelled like gullasch. I say that it`s an Italian stew with sundried tomatoes. He doesn`t understand and asks me to repeat what I said. I say that it doesn`t matter.
He asks if there’s still a plumbing shop on the ground floor. There is. He laughs and asks about several things. If a battered-up shower stall still sits under the steps. If the door still bangs at night, if the basement is still flooded with paint cans, if there’s an old jukebox down there. I say that the house has probably always been in need of upkeep. But that the rent is still cheap, and it`s nice in the summer when the windows can be left open, when it`s hot outside.
I let him in the hall, he insists on taking his boots off. Otherwise you`ll have to wash the floor tomorrow, he says. So anyway he`ll run on down to the basement and pick his things up so I can get back to my gullasch. He is almost sure that the small dresser is in the basement`s back room. There's no need to help him look, he`ll only be a minute.”

 
Helle Helle (Nakskov, 14 december 1965)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e december ook mijn blog van 14 december 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

14-12-2015 om 17:37 geschreven door Romenu  

Bij de derde zondag van de Advent

De droom van Sint Jozef door Philippe de Champaigne, 1642-43

Joseph

If the stars fell; night’s nameless dreams
Of bliss and blasphemy came true,
If skies were green and snow were gold,
And you loved me as I love you;

O long light hands and curled brown hair,
And eyes where sits a naked soul;
Dare I even then draw near and burn
My fingers in the aureole?

Yes, in the one wise foolish hour
God gives this strange strength to a man.
He can demand, though not deserve,
Where ask he cannot, seize he can.

But once the blood’s wild wedding o’er,
Were not dread his, half dark desire,
To see the Christ-child in the cot,
The Virgin Mary by the fire?

 
G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936)
Trafalgar Square, Londen in kersttijd. G. K. Chesterton werd geboren in Londen

Zie voor de schrijvers van de 13^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

13-12-2015 om 12:48 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Heinrich Heine werd geboren in Düsseldorf op 13 december 1797. Zie ook alle tags voor Heinrich Heine op dit blog.

Deutschland. Ein Wintermärchen, Caput I (Fragment)

Ein neues Lied, ein besseres Lied,
O Freunde, will ich euch dichten!
Wir wollen hier auf Erden schon
Das Himmelreich errichten.

Wir wollen auf Erden glücklich sein,
Und wollen nicht mehr darben;
Verschlemmen soll nicht der faule Bauch,
Was fleißige Hände erwarben.

Es wächst hienieden Brot genug
Für alle Menschenkinder,
Auch Rosen und Myrten, Schönheit und Lust,
Und Zuckererbsen nicht minder.

Ja, Zuckererbsen für jedermann,
Sobald die Schoten platzen!
Den Himmel überlassen wir
Den Engeln und den Spatzen.

Und wachsen uns Flügel nach dem Tod,
So wollen wir euch besuchen
Dort oben, und wir, wir essen mit euch
Die seligsten Torten und Kuchen.

Ein neues Lied, ein besseres Lied!
Es klingt wie Flöten und Geigen!
Das Miserere ist vorbei,
Die Sterbeglocken schweigen.

Die Jungfer Europa ist verlobt
Mit dem schönen Geniusse
Der Freiheit, sie liegen einander im Arm,
Sie schwelgen im ersten Kusse.

Und fehlt der Pfaffensegen dabei,
Die Ehe wird gültig nicht minder –
Es lebe Bräutigam und Braut,
Und ihre zukünftigen Kinder!

Ein Hochzeitkarmen ist mein Lied,
Das bessere, das neue!
In meiner Seele gehen auf
Die Sterne der höchsten Weihe –

Begeisterte Sterne, sie lodern wild,
Zerfließen in Flammenbächen –
Ich fühle mich wunderbar erstarkt,
Ich könnte Eichen zerbrechen!

Seit ich auf deutsche Erde trat,
Durchströmen mich Zaubersäfte –
Der Riese hat wieder die Mutter berührt,
Und es wuchsen ihm neu die Kräfte.

 
Heinrich Heine (13 december 1797- 17 februari 1856)
Portret door Gottlieb Gassen, 1828

De Angolese schrijver José Eduardo Agualusa werd op 13 december 1960 in Huambo geboren. Zie ook alle tags voor José Eduardo Agualusa op dit blog.

Uit: Ein Stein unter Wasser (Vertaald door Inés Koebel)

„Als ich mich wieder beruhigt hatte, stand ich auf und öffnete erneut den Koffer. Der Kopf war immer noch dort, doch erst jetzt erkannte ich zu meinem Entsetzen, daß er die edlen Züge des alten Cornélio trug.
Ich weiß, daß diese Nachricht Dich verstören wird. Und Du wirst Dir vorstellen können, wie verstört ich bin. Der Tod des alten Cornélio ist ein Verbrechen, das sich um so schändlicher und absurder darstellt, als es gewiß einzig in der Absicht begangen wurde, uns zu ängstigen und zu verhöhnen. Zu allem Unglück sind mit meinem Koffer auch jene Dokumente verschwunden, mit denen ich Europa aus seiner Altersstarre reißen und Sklavenhändler und Sklavenhalterpack, die sich dem Fortschritt in Brasilien entgegenstemmen, einen gezielten Schlag versetzen wollte. Wir haben verloren! Doch nur eine Schlacht, denn der Krieg, der Krieg hat soeben erst begonnen.
Ich habe Cornelios Kopf ins Meer geworfen. Auf der Höhe der Kapverdischen Inseln. Die Nacht war dunkel und mondlos. Iemanjä, die Quiandas und alle mächtigen Gottheiten der lauen Gewässer Afrikas werden seine Seele zurück ins Land der Haussas begleiten. Cornelio hat sich nie versklaven lassen: Selbst am Pranger, selbst in Ketten, an den höchsten Mauern blieb er doch immer eine freie Seele. Jetzt endlich wird er seinen Weg nach Hause finden.
Ich schwöre Dir, dieses furchtbare Verbrechen wird nicht ungesühnt bleiben. Ich, Du, unsere Freunde, wir alle müssen Cornélios Tod rächen. Unterdessen aber flehe ich Dich an, unternimm nichts. Bitte Ernesto, Sorge zu tragen, daß die Fazenda Tag und Nacht bewacht wird; vermeide auszugehen, und so Du es tust, gehe nie alleine und nie ohne die entsprechenden Vorkehrungen.
Ich liebe Dich

Fradique

 
José Eduardo Agualusa (Huambo, 13 december 1960) 

De Amerikaanse dichter Kenneth Patchen werd geboren op 13 december 1911 in Niles, Ohio. Zie ook alle tags voor Kenneth Patchen op dit blog.

The Orange Bears

The Orange bears with soft friendly eyes
Who played with me when I was ten,
Christ, before I'd left home they'd had
Their paws smashed in the rolls, their backs
Seared by hot slag, their soft trusting
Bellies kicked in, their tongues ripped
Out, and I went down through the woods
To the smelly crick with Whitman
In the Haldeman-Julius edition,
And I just sat there worrying my thumbnail
Into the cover---What did he know about
Orange bears with their coats all stunk up with soft coal
And the National Guard coming over
From Wheeling to stand in front of the millgates
With drawn bayonets jeering at the strikers?

I remember you would put daisies
On the windowsill at night and in
The morning they'd be so covered with soot
You couldn't tell what they were anymore.

A hell of a fat chance my orange bears had!

The Deer And The Snake

The deer is humble, lovely as God made her
I watch her eyes and think of wonder owned

These strange priests enter the cathedral of woods
And seven Marys clean their hands to woo her

Foot lifted, dagger-sharp—her ears
Poised to their points like a leaf's head

But the snake strikes, in a velvet arc
Of murderous speed—assassin beautiful

As mountain water at which a fawn drank
Stand there, forever, while poison works
While I stand counting the arms of your Cross
Thinking that many Christs could hang there, crying.

 
Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)
Niles, Ohio -- "The Steelworker"

De Nederlandse schrijver Anton H.J. Dautzenberg werd geboren in Heerlen op 13 december 1967. Zie ook alle tags voor Anton H. J. Dautzenberg op dit blog.

Uit: Wie zoet is

“– Barmhartigheid. Dat is waar ik naar streef. Barmhartigheid.
Luister je?
– Ja, ik luister. Wat moet ik anders.
– Zachtmoedigheid, vriendelijkheid, gelijkmoedigheid. Met die triptiek treed ik het leven voortaan tegemoet. In die volgorde ook. Zachtmoedigheid. Vriendelijkheid. Gelijkmoedigheid. Het triumviraat van de barmhartigheid. En dat is goed nieuws voor je. Luister je?
– Goed nieuws voor me.
– Ook mensen die het eigenlijk niet verdienen, zullen mijn liefde ontvangen. Ik open mijn hart voor de vijand. Dus ook voor jou. Poortje open, liefde naar buiten. Trip, trip, trip.
– Ik ben geen vijand.
– Ho, ho, nu niet meteen misbruik maken van de situatie. We weten allebei wie jij bent, dus alsjeblieft geen weerwoord nu. Is dat begrepen?
– Nee, dat is niet begrepen. Ik ben je vijand niet. Je hebt de verkeerde persoon voor je.
– Je bent een liegbeest, een jokkebrok/ van achteren en van voren, maar ga d’r alsjeblieft mee door/ want het is zo grappig om te horen.
– Ik lieg niet, ik… au!
– Eigen schuld, dikke bult.
– En dat noem jij barmhartigheid? Idioot!
– Wat betreft barmhartigheid zit ik in de opstartfase. Je moet dus wel een beetje meewerken. Begrijp je?”

 
Anton H.J. Dautzenberg (Heerlen, 13 december 1967)

De Franse schrijver Jean Rouaud werd geboren op 13 december 1952 in Campbon (Loire-Atlantique). Zie ook alle tags voor Jean Rouaud op dit blog.

Uit: Sur la scène comme au ciel

« Mais cette lettre, en la relisant, avec un peu de recul, je vois bien comme j'ai toujours eu peur de ne pas savoir exprimer mes sentiments, et par conséquent qu'on mette en doute leur réalité. Je vous aime très fort, et croyez à ma sincérité. Normalement, je vous aime très fort aurait dû suffire. Quel besoin de risquer de passer pour insincère en cherchant à arguer de sa bonne foi ? A moins que l'on doute soi-même de sa capacité à aimer. Ce qui ne veut pas dire qu'on se sente incapable d'aimer. Ce qui veut dire qu'il faut beaucoup d'arrogance pour parler au nom de l'amour. Quand on est humble, on ne prétend pas incarner à soi seul un sentiment aussi fort. Et donc, croyez à ma sincérité, il fallait comprendre : ce que j'éprouve ressemble à de l'amour, mais peut-être vous en faites-vous une si haute idée que ce que vous en percevez vous semble bien modeste. Mais aiment-ils mieux et plus fort, ceux qui font l'étalage de leurs sentiments ? Ont-ils plus d'amour à donner ? Lorsque je retrouvais mes enfants, dont la pensée ne m'avait pas quittée pendant tout le temps de leur absence, j'avais l'habitude, sitôt que retentissait la sonnette du magasin, de courir jusqu'à la porte et, au moment de les embrasser, hissée sur la pointe des pieds, de les retenir un instant contre moi, de déposer un baiser un peu plus appuyé que le rapide baiser du soir sur leurs joues... »

 
Jean Rouaud (Campbon, 13 december 1952)

De Joods-Nederlandse schrijfster Ida Vos (meisjesnaam Gudema) werd geboren in Groningen op 13 december 1931. Zie ook alle tags voor Ida Vos op dit blog.

Uit: Wie niet weg is wordt gezien (Verjaardag)

"Esther. Die groene slinger moet daar, boven bij de lamp.’
Samen zijn ze de kamer aan het versieren, want morgen is mamma jarig. Als iemand jarig is moet je versieren. Oorlog of niet.
Dagenlang hebben ze erover nagedacht wat ze moeder zullen geven en vanmiddag zijn ze op stap gegaan om iets te kopen.
Liever waren ze 's morgens gegaan, maar dat mag niet. Joden mogen pas om drie uur boodschappen doen en niet eens zo lang als ze willen. Klaar of niet, om vijf uur moeten ze de winkel uit.
Klokslag drie uur zijn ze de winkel binnengestapt, waar je van alles kunt kopen. Serviezen en bloemengieters en nog veel meer.
‘Dat vind ik een mooi kopje. Zullen we dat voor mamma kopen, Rachel?’ heeft Esther tegen haar gezegd.
‘Wat staat erop, Rachel?’
Esther kan nog niet lezen en daarom heeft zij het kopje voorgelezen: ‘“Voor mijn lieve mamma” staat erop, Esther,’ heeft ze gezegd.
‘Goed, we kopen het. Hoeveel kost het?’
‘Eén gulden dertig,’ heeft de juffrouw geantwoord en toen ze dat zei heeft ze even heel vlug naar de ster op hun jas gekeken.
Ze vond de juffrouw aardig, want ze weet zeker dat het door de ster komt dat ze één gulden dertig heeft gezegd. Het kopje is vast veel duurder.”

 
Ida Vos (13 december 1931 - 3 april 2006)
Winterwelvaart in Groningen

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

13-12-2015 om 12:47 geschreven door Romenu  

De Schotse dichter William Drummond werd geboren op 13 december 1585 in Hawthornden, in de buurt van Edinburgh. Zie ook alle tags voor William Drummond op dit blog.

De Snowbird

O leetle bird dat's come to us w'en stormy win' she's blowin',
An' ev'ry fiel' an' mountain top is cover wit' de snow,
How far from home you're flyin', noboddy's never knowin'
For spen' wit' us de winter tam, mon cher petit oiseau!

We alway know you're comin', w'en we hear de firs' beeg storm,
A sweepin' from de sky above, an' screamin' as she go--
Can tell you're safe inside it, w'ere you're keepin' nice an' warm,
But no wan's never see you dere, mon cher petit oiseau!

Was it 'way behin' de mountain, dat de nort' win' ketch you sleepin'
Mebbe on your leetle nes' too, an' before de wing she grow,
Lif' you up an' bring you dat way, till some morning fin' you peepin'
Out of new nes' on de snow dreef, mon pauv' petit oiseau!

All de wood is full on summer, wit' de many bird is sing dere,
Dey mus' offen know each oder, mebbe mak' de frien' also,
But w'en you was come on winter, never seein' wan strange wing dere
Was it mak' you feelin' lonesome, mon pauv' petit oiseau?

Plaintee bird is alway hidin' on some place no wan can fin' dem,
But ma leetle bird of winter, dat was not de way you go--
For de chil'ren on de roadside, you don't seem to care for min' dem
W'en dey pass on way to schoolhouse, mon cher petit oiseau!

No wan say you sing lak robin, but you got no tam for singin'
So busy it was keepin' you get breakfas' on de snow,
But de small note you was geev us, w'en it join de sleigh bell ringin'
Mak' de true Canadian music, mon cher petit oiseau!

O de long an' lonesome winter, if you're never comin' near us,
If we miss you on de roadside, an' on all de place below!
But le bon Dieu he will sen' you troo de storm again for cheer us,
W'en we mos' was need you here too, mon cher petit oiseau!

 
William Drummond (13 december 1585 - 4 december 1649)
Drummond op het Scott Monument in Edinburgh

De Duitse dichter en schrijver Robert Gernhardt werd op 13 december 1937 in het Estische Reval (het huidige Tallinn) geboren. Zie ook alle tags voor Robert Gernhardt op dit blog.

Ach!

Ach, noch in der letzten Stunde
werde ich verbindlich sein.
Klopft der Tod an meine Türe,
ruf ich geschwind: Herein!

Woran soll es gehn? Ans Sterben?
Hab ich zwar noch nie gemacht,
doch wir werd’n das Kind schon schaukeln —
na, das wäre ja gelacht!

Interessant so eine Sanduhr!
Ja, die halt ich gern mal fest.
Ach – und das ist Ihre Sense?
Und die gibt mir dann den Rest?

Wohin soll ich mich jetzt wenden?
Links? Von Ihnen aus gesehn?
Ach, von mir aus! Bis zur Grube?
Und wie soll es weitergehn?

Ja, die Uhr ist abgelaufen.
Wollen Sie die jetzt zurück?
Gibts die irgendwo zu kaufen?
Ein so ausgefall’nes Stück

Findet man nicht alle Tage,
womit ich nur sagen will
— ach! Ich soll hier nichts mehr sagen?
Geht in Ordnung! Bin schon

Trost und Rat

Ja wer wird denn gleich verzweifeln,
weil er klein und laut und dumm ist?
Jedes Leben endet. Leb so,
daß du, wenn dein Leben um ist

von dir sagen kannst: Na wenn schon!
Ist mein Leben jetzt auch um,
habe ich doch was geleistet:
ich war klein u n d laut u n d dumm.

 
Robert Gernhardt (13 december 1937 – 30 juni 2006)
 

De Russische schrijver Jevgeni Petrov werd geboren in Odessa op 13 december 1903. Zie ook alle tags voor Jevgeni Petrov op dit blog.

Uit: The 12 Chairs

“It appeared that she had not. Nor had the galoshes been washed. Ippolit Matveyevich disliked his mother-in-law. Claudia Ivanovna was stupid, and her advanced age gave little hope of any improvement. She was stingy in the extreme, and it was only Ippolit Matveyevich's poverty which prevented her giving rein to this passion. Her voice was so strong and fruity that it might well have been envied by Richard the Lionheart, at whose shout, as is well known, horses used to kneel. Furthermore, and this was the worst thing of all about her, she had dreams. She was always having dreams. She dreamed of girls in sashes, horses trimmed with the yellow braid worn by dragoons, caretakers playing harps, angels in watchmen's fur coats who went for walks at night carrying clappers, and knitting-needles which hopped around the room by themselves making a distressing tinkle. An empty-headed woman was
Claudia Ivanovna. In addition to everything else, her upper lip was covered by a moustache, each side of which resembled a shaving brush.
Ippolit Matveyevich left the house in rather an irritable mood. Bezenchuk the undertaker was standing at the entrance to his tumble-down establishment, leaning against the door with his hands crossed. The regular collapse of his commercial undertakings plus a long period of practice in the consumption of intoxicating drinks had made his eyes bright yellow like a cat's, and they burned with an unfading light.
"Greetings to an honoured guest!" he rattled off, seeing Vorobyaninov.
"Good mornin'."
Ippolit Matveyevich politely raised his soiled beaver hat. "How’s your mother-in-law, might I inquire? " "Mrr-mrr," said Ippolit Matveyevich indistinctly, and shrugging his shoulders, continued on his way.
"God grant her health," said Bezenchuk bitterly. "Nothin' but losses, durn it." And crossing his hands on his chest, he again leaned against the doorway.”

 
Jevgeni Petrov (13 december 1903 - 2 juli 1942)
Monument voor het romanperonage Ostap Bender in Kharkov

De Engelstalige en van oorsprong Zuid-Afrikaanse schrijver en officier Laurens Jan van der Post werd geboren in Philippopolis op 13 december 1906. Zie ook alle tags voor Laurens jan van der Post op dit blog.

Uit: The Seed and the Sower

“The truth is that from an early age most people found my looks disturbing and many of them were strongly attracted to me on account of my appearance. This again is one of those things I say without pride or humility, without vanity or self-satisfaction. I have long since come to the diamond point of the tumult within myself where facts alone, and nothing but the facts, accurately observed and truly interpreted, can move me. I know that only facts can save me and I long passionately to be able, from the facts of my being, to forge a weapon strong enough to enable me to fight back against the power and pomp of unreality which is marching so boastfully against both me and the spirit of my time. But over this matter of my appearance if I do recognize any other emotion in myself it is one of subtle and pervasive distaste. Perhaps this sounds ungrateful to life which has conferred such favours on me? Yet the truth remains. Part of me strongly resented my looks and blamed them too for what became of me. We had a neighbour who was born a dwarf and, as a child, whenever I saw him I used to pity him and feel grateful that I had not been given his shape. Yet today I am not sure that I should not have envied him. I simply do not know which constitutes the greatest danger to the integrity of being:   to attract or to repel; to incur the dislikes or likes of one's fellow men. The dwarf, after all, had only pity to fear and, men being what they are, that is never excessive. But I had their instant, magnetic liking for my enemy and before I knew where, or even who I was, I had become a prisoner of the effect I had on them. The dwarf was firmly shackled to his deformity. But I was shackled not so much to my good looks as to what people, after seeing me, first imagined and then through their imaginations compelled me to be. I know now that from my earliest age the effect that I had on those about me enticed me away from myself, drew me out of my own inner focus of being, and left me irrevocably committed to the role that my admirers and the obscure laws of their magnetic attraction automatically demanded of me. To this day I shiver at the recollection of the cold impersonal power and efficiency of the mechanisms of this compulsion, both in me and others, which forced me to lend my little measure of irreplaceable flesh and blood to the shadowy desires, phantom wishes and unlived selves of those around me. Slowly but surely I grew into a bitter estrangement from myself:   a prodigal son in a far country of famished being, without any inkling of the dream that could have worked on my errant raw material. I suffered, as it were, from the curse of Helen whose face `launched a thousand ships and burnt the topless towers of Ilium', that Helen whose image still haunts the eyes of men wherein she was held prisoner for so long.”

 
Laurens Jan van der Post (13 december 1906 - 16 december 1996)
Borstbeeld door Frances Baruch  

De Canadeese schilderes en schrijfster Emily Carr werd geboren in Victoria op 13 december 1871Zie ook alle tags voor Emily Carr op dit blog.

Uit: The Book of Small

„Mother kissed us. Dede kissed us.
"Have you all got clean pocket handkerchiefs?"
Yes, we had.
"Don't forget to use them."
No, we wouldn't.
"Be sure to thank Miss Langley for the nice time."
"S'pose it isn't nice?"
"Say 'thank you' even more politely."

 
Emily Carr: Heart of the Forest

We sat in a row on the seat; Mr. Russell slammed the apron of the cab down in front of us, jumped up like a monkey to his perch at the back, and we were off--eight, six and four years old going to our first party.
It was such fun sitting there and being taken by the horse, just as if he knew all by himself where to find parties for little girls, for, after Mr. Russell had climbed up behind so that you could not see him, you forgot that there was a driver."

 
Emily Carr (13 december 1871 – 2 maart 1945)

13-12-2015 om 12:46 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook alle tags voor Susanna Tamaro op dit blog.

Uit:The Acceptance Of A Gift

“Unfortunately, I don't have a particularly happy memory of my first encounter with Catholic doctrine. I recall a freezing hall, the sing-song voice of a priest who was talking about strange stories which I could not follow through to the end and the chorus of our answers spoken out loud, always the same and always incomprehensible.
Within me, there were already great and terrible questions which were boiling. Why is there evil? Why does everything end? Why are we born? Why do we die? And instead of answers, I only received some «stories» which were not able to draw me in their folds. I had been waiting for the beginning of catechism with great excitement, I hoped to receive some answers to my worries, but that excitement, afternoon after afternoon, parable after parable, was slowly dissipating, leaving me more and more unsatisfied and deluded.
There was no anger, nor rejection in that dissatisfaction, just bitterness of someone who doesn't feel respected in their desire to get closer to the Truth. On the way hope, I walked quickly, wrapped up in my thoughts. If God is good and loves us, why does he permit evil? Why does he force Abraham to lift his sword over his son Isaac? Why did Cain kill Abel? Why did Judas prefer a small pittance of money over the love of Jesus?
I remember my childhood like a prolonged insomnia, sometimes I had the impression that my head would explode for the many questions floating in it, for the total absence of an adult who was capable of taking me by the hand and accompanying me through the answers. In this absolute solitude of mine, only two images were very peaceful for me: the Guardian Angel and the Holy Spirit. Both had vaporous, white wings, both lived next to men, but were not men, they flew above us, participating in the events of the earth without being captured, far from hate and betrayal which had killed Jesus.”

 
Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)

De Iraans - Nederlandse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.

Uit: Het huis van de moskee

“AlefLamMiem. Er was eens een huis,een oud huis,dat `het huis van de moskee' heette.
Het huis was groot,met vijfendertig kamers. Eeuwenlang hadden daar bloedverwante families in dienst van de moskee gewoond.
De kamers hadden allemaal een functie en een naam die daarbij paste,zoals de koepelkamer,de opiumkamer,de vertelkamer,de tapijtenkamer,de ziekenkamer,de grootmoederkamer,de bibliotheek en de kraaikamer.
Het huis lag achter de moskee en was ertegenaan gebouwd.
In een hoek van de binnenplaats was een stenen trap naar het platte dak,waarover je naar de moskee kon gaan. En er lag een hooz,een zeshoekig bassin,midden op de binnenplaats waar men voor het gebed zijn handen en zijn gezicht waste.
Nu bood het huis ruimte aan de gezinnen van drie neven: Aga Djan,de koopman die leidinggaf aan de traditionele bazaar in de stad,Alsaberi,de imam van het huis die aan het hoofd van de moskee stond en Aga Shodja,de moazen van de moskee.
Het was een vrijdagochtend,het begin van de lente. De zon scheen aangenaam en de tuin rook naar grond,de bomen hadden jong blad. Planten kregen hun eerste knopjes. Vogels vlogen van de ene naar de andere tak en zongen voor de tuin.
De twee grootmoeders ruimden de resten van de dode planten van de afgelopen winter op en de kinderen renden achter elkaar aan en verstopten zich achter de dikke bomen.
Een grote groep mieren was van onder de oude muren te- voorschijn gekomen en bedekte de stoep langs de oude cederboom met een bruin bewegend kleed."

 
Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)

De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook alle tags voor Sophie Kinsalla op dit blog.

Uit: Shopaholic to the Stars

“Come in the fitting room?There's no way I'm letting a tall, tanned, sporty Angeleno come in here and see my cellulite.
"No, it's fine, thanks!" I say shrilly.
"You need some help getting it off?"' She tries again. "Some of our customers find it tricky the first time."
I have a hideous vision of me gripping onto the counter and Mindy trying to haul the All-in-one off me while we both pant and sweat with the effort and Mindy secretly thinks "I knew all British girls were heifers."
No way. Not in a million years. There's only one solution left. I'll have to buy it. Whatever it costs.
I give an almighty wrench and manage to snap two of the straps up onto my shoulders. That's better. I look like a chicken trussed up in black Lycra, but at least I can move my arms. As soon as I get back to the hotel room I'll cut the whole thing off myself with a pair of nail scissors, and dispose of the remains in a public bin so Luke doesn't find them and say What's this? or You mean you bought it even though you knew it didn't fit? or something else really annoying.
Luke is my husband and he's the reason I'm standing in a sports apparel shop in LA. We're moving out to Los Angeles soon because of his work, and we're here on a house-hunting trip. That's our focus this week: real estate. Houses. Gardens. Rental agreements. Very much so. I've only popped to Rodeo Drive very, very quickly between house appointments.
Well, OK. The truth is, I cancelled a house appointment to come to Rodeo Drive. But I had to. I have a genuine reason for needing to buy some emergency running clothes, which is that I'm running in a race this afternoon. A real race! Me!”

 
Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)

De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.

Uit: Madame Bovary (Vertaald door Hans van Pinxteren)

“Hij moest zich toch onderscheiden op velerlei gebied, je als vrouw inwijden in het spel van de hartstochten, in de genietingen van het leven, in alle mysteriën? Maar deze man leerde haar niets, wist niets, verlangde niets. Hij dacht dat zij gelukkig was; en zij nam hem deze bezadigde kalmte kwalijk, deze loodzware passiviteit, zelfs het geluk dat zij hem schonk.
Soms tekende zij; dan vond Charles het heerlijk om naar haar te staan kijken, zoals zij daar gebogen zat over haar papier, met toegeknepen ogen naar haar werk turend, of tussen duim en wijsvinger broodkruim tot balletjes draaiend. Als zij pianospeelde, groeide zijn bewondering naar- mate haar vingers sneller over de toetsen vlogen. Zij sloeg ze met kracht aan en haar handen doorliepen van hoog tot laag het hele klavier zonder haperen. Op deze manier door haar bewerkt was, wanneer het raam openstond, het oude instrument met zijn losgetrilde snaren tot aan het eind van het dorp te horen, en dikwijls bleef de deurwaardersklerk, die blootshoofds en op zijn sloffen voorbijkwam, op de weg staan luisteren met zijn dwangbevel in de hand.
Anderzijds was Emma uitstekend in het huishouden. Zij verzond de declaraties voor het ziekenbezoek in goed geformuleerde brieven die niets van een nota weg hadden. Als zij op zondag buren te eten hadden, wist zij altijd iets bijzonders op tafel te zetten, bouwde op wingerdbladeren piramides van groene pruimen, diende de vruchtengelei, nog in de vorm van de potjes, in schaaltjes op, en sprak er zelfs over om vingerkommetjes voor het dessert te kopen. Door dit alles steeg Bovary heel wat in aanzien.”

 
Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880)
Cover

De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.

Uit:Look Back in Anger

“JIMMY: Peace! God! She wants peace! (Hardly able to get his words out.) My heart is so full, I feel ill - and she wants peace!
(She crosses to the bed to put on her shoes. CLIFF gets up from the table, and sits in the armchair R. He picks up a paper, and looks at that. JIMMY has recovered slightly, and manages to sound almost detached.)
l rage, and shout my head off, and everyone thinks ‘poor Chap!’ or “what an objectionable young man!’ But that girl there can twist your arm off with her silence. I’ve sat in this chair in the dark for hours. And, although she knows I'm feeling as I feel now, she’s turned over, and gone to sleep.
(He gets up and faces CLIFF, who doesn’t look up from his paper.)
One of us is crazy. One of us is mean and stupid and crazy. Which is it? Is it me? Is it me, standing here like an hysterical girl, hardly able to get my words out? Or is it her? Sitting there, putting on her shoes to go out with that - (But inspiration has deserted him by now.) Which is it?
(CLIFF is still looking down at his paper.)
I wish to heaven you’d try loving her, that’s all.
(He moves up C.,watching her look for her gloves.)
Perhaps, one day, you may want to come back. I shall wait for that day. I want to stand up in your tears,and splash about in them, and sing. I want to be there when you grovel. I want to be there, I want to watch it, I want the front seat.
(HELENA enters, carrying two prayer books.)
I want to see your face rubbed in the mud - that’s all I can hope for. There’s nothing else I want any longer.
HELENA: (After a moment) There's a phone call for you.
JIMMY: (Turning) Well, it can't be anything good, can it?
(JIMMY goes out.)
HELENA: All ready?
ALISON: Yes - I think so.
HELENA: You feel all right, don't you?”

 
John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)
Jimmy Porter (Kenneth Haigh) danst met zijn vriend Cliff (Alan Bates) terwijl Alison strijkt.
Scene uit een opvoering in Londen, 2010

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

12-12-2015 om 14:01 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichter, schrijver en journalist Ahmad Shamlou werd geboren op 12 december 1925 in Teheran. Zie ook alle tags voor Ahmad Shamlou op dit blog en ook mijn blog van 12 december 2009

The Fish

Never has been my heart,
I think,
So crimson and warm:
At the worst seconds
Of this deadly night,
I feel,
Thousands of founts of sun
Spout with certitude
in my heart.
In every corner
Of this salt-desert of despair,
Thousands of vivacious woods,
I feel,
Grow sudden out of ground.
 
You! My lost certitude!
You runaway fish!
Slipping in and out
Of lakes of mirror!
A filtering pond am I;
Now with the sorcery of love,
Seek a way towards I
From the lakes of mirror!
 
Never has been my hand,
I think,
This gay and grand:
With a waterfall of crimson tear
in my eye
I feel,
Breathes a dusk-less sun of an anthem.
In every vein of mine
With every beat of my heart,
I feel,
Chimes now the awakening of a caravan.
 
She entered through the door one night
Nude as the water’s soul;
Her breasts: two fish,
Hands, holding a mirror,
Her hair: moss-smelling,
Twisted as moss.
 
At the threshold of despair,
Cried I:
“My found certitude!
Of you,
I will not let go of you.”

Vertaald door Sheida Dayani

 
Ahmad Shamlou (12 december 1925 - 24 juli 2000)

De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. Zie ook alle tags voor Vassilis Alexakis op dit blog.

Uit: Paris – Athens (Vertaald door Andriana Mastor)

“To tell the truth, I did not begin this book today. Maybe it was a year ago. Or maybe twenty-five years ago, when I came to France. I was seventeen years old. I don't remember what time the boat left. It was daytime and it was hot. I remember the sunglasses my mother was wearing to hide her tears. I had a big, white, fake-leather suitcase and some other baggage. As I shuffled down the dock, I watched my shadow: I looked like Karagiozis, a comic shadow-puppet figure dressed in a protruding square skirt. Is it true that I looked at my shadow, that it made such an impression on me? I won't swear to it. Anyhow, perhaps I began this book on that day. I was all choked up and couldn't say a word. I think all books are born out of silence.
Since then I have faced other silences. A year ago I tried to write. I spent hours, days, my eyes fixed on the blank page, unable to put down a single word: I was incapable of choosing between Greek and French. I wanted to write about precisely the difficulty of this choice, but how could I write about it unless I had already made it?
I thought of the sophism they taught us in school: A crocodile (where would you come across crocodiles in Greece?) kidnaps a small child and says to the mother:
"I'll give him back to you if you can guess what I'm thinking."
"You're thinking that you won't give him back to me."
"You lose," says the crocodile, "because if indeed I am thinking that I won't give him back to you, then I won't give him back, since that's my intention. If, on the other hand, I am thinking of giving him back, then you guessed wrong."
"You lose," the mother retorts (this woman's composure always impressed me). "Either way you have to give him back, either because you're thinking of it, or because you're not thinking of it, so I win the bet."
My inability to write the slightest word infuriated me. To console myself I thought—in which language, I wonder?—that there was no reason to spill ink on the page, that the blank sheet of paper expressed my situation perfectly.”

Vassilis Alexakis (Athene, 12 december 1943)

De Zwitserse dichter, schrijver en essayist Beat Sterchi werd geboren in Bern op 12 december 1949. Zie ook alle tags voor Beat Sterchi op dit blog.

Uit: Film

„Am Fenster ist die Silhouette zu sehen. Ein gelenkiger Mann in Tennisschuhen, Pullover, mit einer um den Hals geknoteten Jacke, steigt leichtfüssig ein. Typische Einsteigerpose. Beim nächsten Geräusch steht der Leser auf, geht durch die Wohnung nach hinten. Der Einbrecher drückt sich in die Dunkelheit. Plötzlich ist er voll vor dem anderen. Der schreit: You fucking bastard! Der kleinere Einbrecher zuckt zusammen, wendet sich ab und springt zum Fenster hinaus auf die Terrasse. Es ist unklar, wer zuerst reagiert, die Flucht und der Fluch müssen praktisch gleichzeitig passieren. Der Lesende stürzt sich auf die Flüchtenden, erwischt ihn um die Taille, bleibt aber selbst im Fensterrahmen festgeklemmt.
Der Film bewegt sich dann rückwärts, etwas schneller als vorwärts, bis der Bewohner der Wohnung wieder im Sessel liest. Die Wohnung wird aufgeleuchtet, verfremdet, um einen Unterschied klarzumachen. Der gleiche Ablauf wie vorher, doch beim Erblicken des Eindringlings bleibt der Lesende stehen und fragt: What are you doing here?
Seine Stimme klingt nicht überzeugend. Er ist überrascht, ratlos, ängstlich. Der Eindringling springt auf den Leser, ein Gewühl entsteht, der Einbrecher springt wie vorhin aus dem Fenster, rennt ein paar Schritte zu einer Wendeltreppe, zu einer Feuerleiter. Es wird wieder zurückgespult. Der Leser sitzt im Stuhl, genau wie am Anfang, nachdem er aber die Ohren gespitzt hat, steht er leise auf, drückt sich auch an die Wand, greift bei langsamem Vordringen im dunklen, unerleuchteten Teil der Wohnung nach einem Gegenstand. Messer, Schirm, Stock, Blumenvase. Beim Anblick des Eindringlings schlägt er zu, im Dunkeln ist nur der Aufschlag zu hören, ein Schrei, der Eindringling entkommt aber diesmal schon weiter die Treppe hinunter, er rennt, als ob er verwundet wäre die Windungen hinunter, dreht mehrere Runden, die mit einem Schwindeleffekt verbunden werden. Wieder schnelles zurückspulen, mitten drin plötzlich eine weitere Fluchtsequenz, der Eindringling rennt die letzten Stufen der Wendeltreppen hinunter, setzt über eine Mauer, verschwindet, an der Mauer bleibt eine Blutspur, zurückspulen geht weiter bis der Leser wieder im Sessel sitzt. Wieder das Geräusch, der Leser geht hin, beim Anblick sagt er: Look at that, who is here? Er klingt überlegen. Der Eindringling springt zum Fenster. Der Leser ist schneller. Schiebt es zu. Sagt: Wait! Why the hurry?“

 
Beat Sterchi (Bern, 12 december 1949)

De Duits-Nederlands schrijver, arts en psychiater Hans Alex Keilson werd geboren in Bad Freienwalde op 12 december 1909. Hans Keilson overleed op 31 mei van dit jaar op 101-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Hans Keilson op dit blog.

Uit: Daar staat mijn huis

“Toen ik in 1915 voor het eerst naar school ging, was vader nog niet onder de wapens geroepen. Hij heeft het nog meegemaakt dat de lerares van de eerste klas mijn ouders vertelde hoe ontsteld ik was geweest toen ze voor de klas het verhaal over Judas’ verraad en Jezus’ dood had verteld. Ze stelde mijn ouders voor om me te laten dopen. Mijn ouders weigerden.
Chazan Trachtmann woonde ergens in de buurt van de synagoge en was in dienst bij de Joodse gemeente. Hij gaf ons in een klaslokaal van de lagere school één keer in de week aan het eind van de middag godsdienstles, die hoofdzakelijk besteed werd aan het leren lezen van de Hebreeuwse letters en de Hebreeuwse gebeden. Soms was ik de enige leerling.
De cantor van de Joodse gemeente in Angermünde was een klein, tenger mannetje. Hij zag er veel ouder uit dan hij in werkelijkheid was. Ons voorzangertje werd hij genoemd. Ik leerde bij hem in het Hebreeuws vlot de gebeden lezen die ik voor de bar mitswa moest kennen. Maar over de geschiedenis van de Joden in de diaspora heb ik van hem nooit iets vernomen.
Het feest van mijn bar mitswa vond in 1922 of 1923 in de synagoge van Freienwalde plaats. Het hele gebeuren greep me erg aan. Na het inzegenen in de tempel beklom ik in tranen het emporium, waar mijn moeder te midden van de andere dames zat. Ik omarmde haar en kuste haar en zag ook haar tranen. Maar zij was op een andere manier aangedaan dan ik. Ik had een week eerder al mijn religieuze twijfels in ondubbelzinnige woorden op papier gezet en voelde me nu schuldig.”

 
Hans Keilson (12 december 1909 - 31 mei 2011)

De Surinaamse dichter Shrinivási werd geboren op 12 december 1926 op de grond Vaderszorg, Kwatta, in het district Beneden-Suriname. Zie ook alle tags voor Shrinivási op dit blog.

Omdat de wereld mijn huis is
 
Omdat de wereld mijn huis is
heb ik tussen anderen gewoond
heb ik andere klimaten geproefd
ben ik op mijn tocht over de aarde
terug naar de boom in de avond
voor reflektie en ongebreidelde rust
sluit ik langzaam de keten van reizen
voor het licht in mij raakt uitgeblust

Ik loop de dag in de vogels lang gezwegen

Ik loop de dag in de vogels lang gezwegen
ruisen hun lied als palmen allerwegen
zuiveren de lucht van het bloederig verleden

ik loop de dag in en de karmozijnen morgen
versterkt mij als het bloed der martelaren
dat zaad en toekomst werd voor deze aarde

tot aan de dood echter overschaduwt
je dood vanaf nu, onafscheidelijk
de dag van mijn geboorte

 
Shrinivási (Vaderszorg, Kwatta, 12 december 1926)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn vorige blog van vandaag.

12-12-2015 om 13:59 geschreven door Romenu  

De Belgische kunstschilder, schrijver en dichter Christian Dotremont werd geboren in Tervuren op 12 december 1922. Zie ook alle tags voor Christian Dotremont op dit blog.

 
Zonder titel, 1971

Zo verlaten als de winter in het hoge noorden

zo verlaten als de winter in het Hoge Noorden
is en zo donker als de nacht die wij zopas
nog voegden bij deze nacht, vonden wij
er nog enorm veel lumineus licht,
niet zozeer in de schittering van de lucht
die reëel is en nabij, of de verblindende schittering
van de besneeuwde vlakten, of het bruuske
noorderlicht, dan in de vermoedelijk niet te beschrijven
huivering alles te beleven wat wij zagen en meer dan dat

 
Christian Dotremont (12 december 1922 - 20 augustus 1979)

De Kirgizische schrijver Tsjingiz Ajtmatov werd op 12 december 1928 geboren in het Kirgizische dorp Sheker, in wat toen een deelrepubliek was van de Sovjet-Unie. Zie ook alle tags voor Tsjingiz Ajtmatov op dit blog.

Uit: Das Kassandramal (Vertaald door Friedrich Hitzer)

„Und da fiel ihm ein, woher die zweite Sonne - die Mutante! - im Traum herrührte. Es dämmerte ihm unru­hig, aber deutlich. Er wunderte sich sogar, warum ihm das nicht sofort in den Sinn gekommen war. Jetzt war alles wieder im Lot. "Mußte das sein?" Der Futurologe schmun­zelte vor sich hin, blickte auf die Uhr neben dem Spiegel, es war bereits sieben. Ein Freitag im Spätsommer.
Seine Frau schlief im Zimmer nebenan, und auch ihre Schwester, die aus Arkansas zu Besuch gekommen war, schlief noch.
Bork ging auf die offene Veranda des Hauses hinaus, wo er seine kleine Morgengymnastik zu machen pflegte. Aber dieses Mal lenkten Sorgen seine Gedanken ab. Auch alles andere rund um ihr Vororthaus interessierte ihn nicht wie sonst. Nicht einmal der Steingarten neben dem Schwimm­bassin, der auf liebevolle Weise nach japanischem Muster (wie ein Sternbild, glaubte er) angelegt worden war und wo Bork, wie die von Jessie verbreiteten Gerüchte besag­ten, in komisch-schrecklichem Flüsterton gern schwarze Magie trieb. Demnach legte er dort eine rituelle Ordnung an und zeichnete dabei wunderliche Symbole neben den rätselhaften Steinen in den Sand, aber dieses Mal vergaß er auch das. Ihm stand überhaupt nicht der Sinn nach Spiele­reien.
Die Ereignisse bedrängten ihn seit dem frühen Morgen. Er spürte das physisch, sein Herz zog sich krampfhaft zu­sammen. Er mußte die ganze Presse durchsehen, einen Berg von Zeitungen und Zeitschriften, und alle gierten nach einer Aussage von ihm. Er mußte verschiedene Leute anrufen, Auskünfte einholen und sich schnell Klarheit verschaffen. Absolut unaufschiebbar war der Artikel über das Kassandramal, den er fertigzuschreiben hatte. Und das stellte sich als eine ungeheuer schwierige Aufgabe heraus. Die Leidenschaften um die Kassandra-Embryonen waren aber bereits überall entbrannt.“

 
Tsjingiz Ajtmatov (12 december 1928 – 10 juni 2008)

De Duitse schrijfster, journaliste en televisiepresentatrice Else Buschheuer werd geboren op 12 december 1965 in Eilenburg in Sachsen. Zie ook alle tags voor Else Buschheuer op dit blog.

Uit:Zungenküsse mit Hyänen

“Rizz erlebe einen Jahrtausendwinter, stand im Mittagskurier. Und tatsächlich: Überall lagen Haufen schmutzigen Schnees, angeschmolzen, vereist, neu überschneit. Erfrorene Vögel fielen vom Himmel, Hunde schlotterten, Menschen schlitterten – manche hatten eingegipste Gliedmaßen. Als ich aus dem Taxi stieg, dämmerte es bereits. Eisregen schlug mir ins Gesicht, schon nach wenigen Schritten hing meine Unterlippe wie betäubt herunter, die Augen tränten, die Nase lief. Hier wehte eine andere Luft als zu Hause. »Sie erreichen Frau Puvogel unter folgender Mobilnummer«, hatte in der Annonce gestanden.
Ich kämpfte mich im Gegenwind zur gläsernen Eingangstür des Gebäudes und erschrak. Mir im Weg stand ein blasser Junge mit vom Wind zurückgekämmtem dunkelblondem Haar, von dessen Nerdbrille der Regen tropfte, mit wollenem Mantel und weinrotem Strickschal. Der Junge blickte mich ängstlich an. Er hielt das Kinn gesenkt und sah aus, als würde er gleich nach Mama rufen.
»Nicht so schüchtern, junger Mann!«
Mein Spiegelbild verschwand. Eine Dame im Pelz hatte von innen die Tür geöffnet.
»Sie sind doch sicher Herr Rothe?« Ich räusperte mich.
»Ja. Wir hatten telefoniert. Guten Tag! Frau Puvogel?«
»Leibhaftig! Wie war die Reise?«
»Danke! Gut!«
Wir traten ins Foyer. Sofort beschlug meine Brille. »Wem gehört denn das Haus?«, fragte ich und klopfte den Schnee vom Kragen.
»Na, Frau Puh-Vogel«, rief sie und schlug sich auf den Pelz."

 
Else Buschheuer (Eilenburg, 12 december 1965)

De Oostenrijks - Franse schrijver, essayist en psycholoog Manès Sperber werd geboren op 12 december 1905 in Zabłotów, Galicië. Zie ook alle tags voor Manès Sperber op dit blog.

Uit: Wie eine Träne im Ozean

„Diesem Mann hatte der 17jährige Joseph-Maria Goeben ins Untersuchungsgefängnis geschrieben: »Solange es Männer gibt wie H. S., hat das Leben einen Sinn. Solange es uns junge Menschen gibt, gibt es keine Mauern, dick genug, Sie gefangenzuhalten ! « Und er hatte diesem Brief ein furchtbar langes Gedicht beigelegt.
Vier Jahre später die erste Begegnung. Josmar war enttäuscht und litt, weil er die Enttäuschung nicht eingestehen wollte – der Einundzwanzigjährige wußte mit ihr nichts anzufangen. Das war mitten in den Ruhrkämpfen. Er hatte den Mann, hinter dem die Polizei seit Tagen her war, gesucht. Er fand ihn endlich an einer Theke. Da war es ein kleiner Mann in einem zu langen dünnen Mantel, der vor Nässe steif war. Und dieser Mann hielt in der Hand ein Glas Bier, aus dem er immerfort den Schaum blies. Die Hand - es war die linke - zitterte, die rechte kam nicht zum Vorschein. Und dieser Mann fluchte über das lauwarme Bier.
Das war die erste Begegnung. Josmar hatte sich lange auf sie vorbereitet. Nein, natürlich durfte er nicht mit einer Rede beginnen, doch gab es, was unabweisbar war und gesagt werden mußte, sobald er dem Führer gegenüberstand.
Da war aber nichts zu sagen, die Worte waren weggeschwemmt.
Natürlich stotterte er wie immer, wenn Unvorhergesehenes alle Ordnung umwarf, in die er zukünftige Handlungen voraussichtig hineinstellen wollte. Er sagte: »Ich bin Joseph-Maria Goeben aus Köln. Ich habe Ihnen seinerzeit geschrieben."

 
Manès Sperber (12 december 1905 – 5 februari 1984)

De Engelse schrijver Patrick O’Brian werd geboren op 12 december 1914 in Chalfont St. Peter, Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Patrick O’Brian op dit blog.

Uit:The Hundred Days

`Well, dearest Jack,' she said, they having kissed, `how very happy I am to see you wearing a broad pennant. It was a damned near-run thing that you were not out of reach, half-way to Tierra del Fuego in a mere hydrographical tub, a hired vessel. But how we ever came to miss you on Common Hard I shall never understand -- never, though I have gone over it again and again. True, Keith was in a great taking about the naval estimates, and I was turning some obscure lines of Ennius in my head without being able to make any sense of them frontwards or backwards; but even so ...'
Nor shall I ever understand how I came to be such an oaf as to walk in here, ask you how you did, and sit down by your side without the slightest word of congratulations on being a viscountess: yet it had been in my head all the way across. Give you joy with all my heart, dear Queenie,' he said, kissing her again; and they sat there very companionably on the broad cushioned locker. Jack was taller than Queenie and far more than twice as heavy; and having been in the wars for a great while and much battered, he now looked older. He was in fact seven years her junior, and there had been a time when he was a very little boy whose ears she boxed for impertinence, uncleanliness and greed, and whose frequent nightmares she would soothe by taking him into her bed.
By the way,' said Jack, `does the Admiral prefer to be addressed as Lord Viscount Keith like Nelson in his time or just as plain Lord K?'
"Oh, just plain Lord, I think. The other thing is formal court usage, to be sure, and I know that dear Nelson loved it; but I think it has died out among ordinary people. Anyway he does not give a hoot for such things, you know. He values his flag extremely, of course, and I dare say he would like the Garter; but the Keiths of Elphinstone go back to the night of time -- they are earl marischals of Scotland, and would not call Moses cousin."

 
Patrick O’Brian (12 december 1914 – 2 januari 2000)

12-12-2015 om 13:58 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Andrea De Carlo werd geboren in Milaan op 11 december 1952. Zie ook alle tags voor Andrea De Carlo op dit blog.

Uit:Due di Due (Vertaald door Paula Geldenhuys)

“The cars proceed in brief leaps, thickening with their exhaust fumes the already foul and chilly air. A scrawny she-teacher slips past, like an aged predatory animal that has had its feast and is momentarily shy of any bad intentions.
Again I say to Guido Laremi, «I'm sorry». He hints a smile, says «It's all right».
He has a slightly hoarse voice, rasping. We clasp hands quasi formal, in this precarious position between street and sidewalk, in the clamor and the sound of motors.
He then asks me if I won't give him a ride home: as a form of compensation, it would seem.
I restart my motor scooter; he gets on behind me and I set off, swaying between the cars and the students. It is not a two-seater, thin and light as it is, with the short saddle and no rear footrests. Guido Laremi keeps his legs lifted, says «watch out» three or four times.
And it is a November day and Milan is nearing her worse persecutory gray; the house in which I'm expected for lunch does not attract me at all; I have nothing interesting lined up for the afternoon.
There is no attractive girl whom I hope to see soon; all around me seems irksome and senseless in the same manner; cueless.
Even regarded from a distance and pieced back together it is not an idyllic memory, this of my scooter quivering through the old streets clogged with traffic, with Guido Laremi behind holding on to the tubes of the frame.”

 
Andrea De Carlo (Milaan, 11 december 1952)

De Egyptische schrijver Naguib Mahfouz werd geboren op 11 december 1911 in Caïro. Zie ook alle tags voor Naguib Mahfouz op dit blog.

Uit:Palace Walk (Vertaald door William M. Hutchins)

“There was nothing to attract the eye except the minarets of the ancient seminaries of Qala'un and Barquq, which loomed up like ghostly giants enjoying a night out by the light of the gleaming stars. It was a view that had grown on her over a quarter of a century. She never tired of it. Perhaps boredom was an irrelevant concept for a life as monotonous as hers. The view had been a companion for her in her solitude and a friend in her loneliness during a long period when she was deprived of friends and companions before her children were born, when for most of the day and night she had been the sole occupant of this large house with its two stories of spacious rooms with high ceilings, its dusty courtyard and deep well.
She had married before she turned fourteen and had soon found herself the mistress of the big house, following the deaths of her husband's parents. An elderly woman had assisted her in looking after it but deserted her at dusk to sleep in the oven room in the courtyard, leaving her alone in a nocturnal world teeming with spirits and ghosts. She would doze for an hour and lie awake the next, until her redoubtable husband returned from a long night out.
To set her mind at rest she had gotten into the habit of going from room to room, accompanied by her maid, who held the lamp for her, while she cast searching, frightened glances through the rooms, one after the other. She began with the first floor and continued with the upper story, reciting the Qur'an suras she knew in order to ward off demons. She would conclude with her room, lock the door, and get into bed, but her recitations would continue until she fell asleep.”

 
Naguib Mahfouz (11 december 1911 – 30 augustus 2006)
Cover

De Nederlandse schrijver, dichter en graficus Johan Christiaan Jacob (Chris) van Schagen werd geboren in Vlissingen op 11 december 1891. Zie ook alle tags voor J.C. van Schagen op dit blog.

Ergens moet het zijn

ergens moet het zijn
een soort verwilderde tuin
van oude stilte

de boom voor het huis
zacht wazelt hij zijn verhaal
niemand begrijpt het

het heeft geregend
de tuin dampt goede geuren
aarde die verlangt

Houtje

Het houtje drijft op de zee
het kleine houtje op de grote zee
het voelt zich erg eenzaam
Eerst leek dat drijven wel wat
zo afwisselend
en tegelijk zo wijd
maar op den duur wil je toch meer vastigheid
en er is ook helemaal geen conversatie
Je komt bijna nooit een ander houtje tegen
en de zee geeft helemaal niets om je
De zee geeft helemaal nergens om
Het houtje droomt nu maar van een strand
Nee - niet van vroeger
toen ze boom was
Dat is verloren

Een strand is er niet

 
 J.C. van Schagen (11 december 1891 - 17 april 1985)

De Vlaanse dichter Paul Rigolle werd geboren in Roeselaere op 11 december 1953. Zie ook mijn blog van 11 december 2010 en ook alle tags voor Paul Rigolle op dit blog.

Lamp

Wat hem lief is heeft hem omringd. De dingen
vertellen meer dan hij dat kan. Alles op de tast.
Handgemaakt, een specht uit Praag die klimt
op eigen kracht. Renner van azuur,
Provençaals, de Mont-Ventoux. De danser

die met zijn eigen voeten praat, de man die dacht
dat hij een schip kon zijn. Een kei, een kans,
het potlood dat om zijn geluid de voorkeur krijgt
op het goud van elke pen. Er brandt een lamp.
Zijn vinger aait het hout, de verloren lomp

die in het papier verborgen zit. Zijn kleine handen
baden in een kring van licht. Hij schrijft de ochtend op
die hem betrappen mag in ieder ding.

Koning
("Uw onbekende koning spreekt")

En of ik van mijn volk de spreuken en de spoken ken.
Want ooit, ooit was ik één van hen. Met de biddenden
bad ik. En met zij die aten vrat ik mij te pletter
aan de stenen tafels van het bijgeloof. Aan hoefijzers
en hosties geen gebrek. Op vrijdag vis en voor als het mis
mocht gaan hield ook ik graag een eerste tandje bij.

Maar ik die nu ben opgestaan, voorwaar mijn dierbaren,
voorwaar ik zeg u, wat in uw hoofd besloten ligt, het is
niet gering. Al zolang woon ik er in de herinnering. Buig nu
en laat mij als een kleine koning uit. Genoeg heb ik

van Uw blindheid die mij geeuwen doet. Genoeg zeg ik.
Leg af die kleppen! Weg het boze oog. Kijk dan toch
hoe schitterend elk jaar de nieuwste eeuw begint.

 
Paul Rigolle (Roeselare, 11 december 1953)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Ludwig Laher werd geboren op 11 december 1955 in Linz. Zie ook alle tags voor Ludwig Laher op dit blog en ook mijn blog van 11 december 2010.

wir spielen auf zeit
 
wir spielen auf zeit
lösen probleme auf
geduldigem papier
wo ein schlagwort
wie geschmiert das
andere gibt und
die rechnungen
auf den wirt gehen
oder aufgehen
ohne den wirt

ab und zu
 
ab und zu
rate ich
mir
ab

ab und zu
rate ich
mir
zu

ab und zu
rate ich
mir
ab und zu
zugleich

ab und zu
rate ich

 
Ludwig Laher (Linz, 11 december 1955)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en rechter Janko Ferk werd geboren op 11 december 1958 in Sankt Kanzian am Klopeiner See, Kärnten. Zie ook alle tags voor Janko Ferk op dit blog en ook mijn blog van 11 december 2010.

vorzügliche wärmung

sechs
tiergleich
zusammengekrümmt
dazu verkrampft
lag ich
den kopf und die knie
an den bauch gedrängt

fünf
der kälte
entrann ich
und ersparte
beträchtliche wärme

vier
ein kalter
hauch
umströmte
mich

drei
in
der bleichen helle
lebte ich

zwei
schlief
am kühlen feuer

eins
im flammenschein

einem stein

einem stein
werde ich
von meiner einsamkeit
erzählen
er wird mir
sein herz
zeigen
und mich
einladen
sein bruder
ein stein
zu werden
er wird mir
moos
versprechen
und ewiges leben

 
Janko Ferk (Sankt Kanzian, 11 december 1958)
De Klopeiner See in de winter

De Franse schrijver, politiek filosoof en journalist Alain de Benoist werd geboren in Saint-Symphorien op 11 december 1943. Zie ook alle tags voor Alain de Benoit op dit blog.

Uit: Aufstand gegen die Eliten

„„Statt Kooperation und Solidargemeinschaften zu stärken und Europa zu einer geschützten Macht in einer immer instabiler werdenden Welt zu machen, schreibt die Verfassung effektiv den "Grundsatz einer offenen Marktwirtschaft mit freiem Wettbewerb" fest, fordert die totale Liberalisierung von Dienstleistungen und die ebenso totale Freiheit des weltweiten Kapitalflusses, dekretiert die Unabhängigkeit (und damit die politische Verantwortungslosigkeit) der Zentralbank sowie die progressive Zurücknahme aller Beschränkungen für internationalen Handel und Investitionen im Ausland. Die Freiheit bildet nicht mehr das Fundament der Verfassung, sie verkommt zu einem bloßen Anhängsel des Marktes. Indem sie es den Erfordernissen der Nato - die laut Verfassungstext "für die ihr angehörigen Staaten weiterhin das Fundament ihrer kollektiven Verteidigung und die Instanz für deren Verwirklichung" - sowie jenen des Weltmarktes ausliefert, entwaffnet die Verfassung Europa, statt es zu stärken.
Die Verunsicherung ist umso akuter, als das soziale Klima sich in den letzten Jahren unablässig verschlechtert hat. Jüngst hat eine Studie festgestellt, dass etwa ein Drittel der Franzosen - ein
ungeheurer Anteil - in Armut, großen finanziellen Schwierigkeiten oder sozialem Elend lebt, während die Profite der Unternehmen stetig zunehmen.
Nichts versinnbildlicht diesen Kontrast besser als die an den Industriellen Daniel Bernard gezahlte
Abfindung in Höhe von 38 Millionen Euro - das entspricht 2.514 Jahren Sozialhilfesatz - nach seiner
Entlassung als Chef der Kaufhauskette Carrefour, während den Angestellten des Konzerns seit Monaten eine Gehaltserhöhung verweigert wird.
Jahrzehntelang ist Europa als Lösung der Probleme seiner Bürger dargestellt worden. Mittlerweile trägt es nicht nur zu diesen Problemen bei, sondern droht einen konstitutionellen Rahmen für ihre Verschlimmerung  zu schaffen.”

 
Alain de Benoist (Saint-Symphorien, 11 december 1943)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e december ook mijn blog van 11 december 2012 en ook mijn blog van 11 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

11-12-2015 om 18:15 geschreven door Romenu  

Rectificatie

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph W. Bauer werd geboren in Kolbnitz op 11 december 1968 (niet 26 september). Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en ook alle tags voor Christoph W. Bauer op dit blog.

[euphrat und tigris zwei paradiesische]

euphrat und tigris zwei paradiesische
ströme sie kommen aus der vertikalen
in der mosaischen konfession wie im
glauben der inder ganges brahmaputra
indus und oxus keine legenden um das
leben buddahs ohne ufer kein johannes

kein orpheus und auch kein narziss der
den tod übersah als er ihm gegenüber
hockte abgelenkt vom feuerwerk einer
liebe die sich zu verteidigen weiß von

einem kriegsjahr aufs andere angriffe
wie sprichwörter einlöst aus den minuten
drieseln gespinste kämpfen sich durch
die flaute als kolonnen müder soldaten
die sich auf dem heimweg wähnen und
keine ahnung wohin die strömung sie

treibt wenn wind aufkommt bobrowski
plötzlich aus dem ins gestade leckenden
abend metaphern giessen blein in die
fersen und all die flüsse nur präludien

Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 11 december 1968)

11-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver James "Jim" T. Harrison werd geboren op 11 december 1937 in Grayling, Michigan. Zijn vader, die als medewerker van het ministerie van Landbouw in Michigan werkte, en zijn zus overleden in 1958 bij een auto-ongeluk. Harrison volgde de middelbare school in Haslett. Als tiener werkte hij in Colorado en bij het terugliften kwam hij voor de eerste keer door het landschap van de Sandhills. Harrison trouwde in 1959 met Linda King; ze kregen twee dochters. Hij woonde afwisselend in Patagonië, Arizona en in Livingston, Montana. Harrison studeerde aan de Michigan State University letterkunde en behaalde in 1964 zijn M. A. . Hij werkte korte tijd als assistent aan de State University van New York en leefde vanaf 1966 aanvankelijk in zeer bescheiden omstandigheden als freelance schrijver. Hij schreef gedichten en publiceerde in 1971 met “Wolf: A False Memoir” zijn eerste roman. In zijn vroege dagen kreeg hij een beurs van de American Academy of Arts and Letters en 1969 een Guggenheim Fellowship. Hem werd Spirit of the West Award der Mountain & Plains Booksellers Association toegekend en hij werd in 2007 opgenomen in de American Academy of Arts and Letters. Harrison publiceerde korte verhalen en essays in toonaangevende Amerikaanse tijdschriften en schreef een aantal romans, verhalenbundels en poëziebundels. Twee romans werden verfilmd: “Revenge” (1990) en “Legends of the Fall” (1994). Voor de filmbewerking van “Wolf” schreef hij met Wesley Strick 1994 het script. Zij ontvingen de Saturn Award. In 2015 Harrison werd Harrison gekozen tot lid van de American Academy of Arts and Sciences

Uit: Legends of the Fall

“Suits obviously had helped to promote bad government and he was as guilty as anyone for wearing them so steadfastly for twenty years. Of late he had become frightened of the government for the first time in his life, the way the structure of democracy had begun debasing people rather than enlivening them in their mutual concern. The structure was no longer concerned with the purpose for which it was designed, and a small part of the cause, Nordstrom thought, was probably that all politicians and bureaucrats wore suits.”
(…)

“In fact he was as lovesick as a high schooler of an especially sensitive sort who wonders if he dare share a poem with his beloved or whether she will laugh at him. He does read her the poem and her feminine capacity for romanticism for a moment approaches his own and they are suffused in a love trance, a state that so ineluctably peels back the senses making them fresh again whatever ages the lovers might be.”
(…)

 
Aidan Quinn (Alfred,) Henry Thomas (Samuel) en Brad Pitt (Tristan) in de film uit 1994

“Perhaps swimming was dancing in the water, he thought. To swim under lily pads seeing their green slender stalks wavering as you passed, to swim under upraised logs past schools of sunfish and bluegills, to swim through reed beds past wriggling water snakes and miniature turtles, to swim in small lakes, big lakes, Lake Michigan, to swim in small farm ponds, creeks, rivers, giant rivers where one was swept along easefully by the current, to swim naked alone at night when you were nineteen and so alone you felt like you were choking every waking moment, having left home for reasons more hormonal than rational; reasons having to do with the abstraction of the future and one's questionable place in the world of the future, an absurdity not the less harsh for being so widespread.”

 
Jim Harrison (Grayling, 11 december 1937)

11-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Emily Dickinson werd geboren op 10 december 1830 in Amherst, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Emily Dickinson op dit blog.

Als ik niet meer in leven zal zijn

Als ik niet meer in leven zal zijn
En de roodborstjes komen, zul je dan schenken
Dat eene met 't dasje van karmozijn
Een kruimel brood als aandenken?
 
En hoor je dan mijn dank woord niet.
Diep uit de donk're groeve,
Weet, dat ik 't tóch zal beproeven
Met mijn lippen van graniet.

Vertaald door Simon Vestdijk

Als Men Zijn leven opgeeft

Als Men Zijn leven opgeeft
Valt afscheid van de rest
Niet zwaar, zoals wanneer de Dag
Het hele Westen lost

De Top, het langste zichtbaar
Vervult Hem nog met spijt
Maar als de Jodium bij Staar
Is het voor korte tijd-

Vertaald door Peter Vestegen

Dood maakt iets veelbetekenend

Dood maakt iets veelbetekenend
Waar eerst geen oog voor was
Om aandacht doen zij smeken
Nu dat het is volbracht

Creaties om bij stil te staan
Verfijnd van wol of krijt
Hier zat ze aan te werken tot …
Steeds bezig als altijd

De vingerhoed te zwaar werd
Een steek niet afgehecht
Daar opgeborgen in het stof
En in de kast gelegd

Een boek dat van een vriend was
Waarin je her en der
Zijn streepjes vond met potlood
En nu was het zover

En lees ik, als ik lees, niet
Bang dat wat staat gegrift
En onvervangbaar, kostbaar
Door tranen wordt gewist.

Vertaald door Ans Bouter

 
Emily Dickinson (10 december 1830 – 15 mei 1886)
Cover van een biografie

De Oostenrijkse schrijver Karl Heinrich Waggerl werd geboren op 10 december 1897 in Bad Gastein. Zie ook alle tags voor Karl Heinrich Waggerl op dit blog.

Uit: Worüber das Christkind lächeln musste

„Gut so. Aber nicht ganz gut, denn es saß noch ein Floh auf dem Boden der Krippe in der Streu und schlief. Dieses winzige Scheusal war dem Engel Gabriel entgangen, versteht sich, wann hatte auch ein Erzengel je mit Flöhen zu tun! Als nun das Wunder geschehen war, und das Kind lag leibhaftig auf dem Stroh, so voller Liebreiz und so rührend arm, da hielten es die Engel unterm Dach nicht mehr aus vor Entzücken, sie umschwirrten die Krippe wie ein Flug Tauben. Etliche fächelten dem Knaben balsamische Düfte zu und die anderen zupften und zogen das Stroh zurecht, damit ihn ja kein Hälmchen drücken oder zwicken möchte.
Bei diesem Geraschel erwachte der Floh in der Streu. Es wurde ihm gleich himmelangst, weil er dachte, es sei jemand hinter ihm her, wie gewöhnlich. Er fuhr in der Krippe herum und versuchte alle seine Künste und schließlich, in der äußersten Not, schlüpfte er dem göttlichen Kinde ins Ohr. "Vergib mir!" flüsterte der atemlose Floh, "aber ich kann nicht anders, sie bringen mich um, wenn sie mich erwischen. Ich verschwinde gleich wieder, göttliche Gnaden, lass mich nur sehen, wie!" Er äugte also umher und hatte auch gleich seinen Plan. "Höre zu", sagte er, "wenn ich alle Kraft zusammennehme, und wenn du still hältst, dann könnte ich vielleicht die Glatze des heiligen Josef erreichen, und von dort weg krieg ich das Fensterkreuz und die Tür...."
"Spring nur!" sagte das Jesuskind unhörbar, "ich halte stille!"
Und da sprang der Floh. Aber es ließ sich nicht vermeiden, dass er das Kind ein wenig kitzelte, als er sich zurechtrückte und die Beine unter den Bauch zog.
In diesem Augenblick rüttelte die Mutter Gottes ihren Gemahl aus dem Schlaf. "Ach, sieh doch!" sagte Maria selig, "es lächelt schon!"

 
Karl Heinrich Waggerl (10 december 1897 – 4 november 1973)
Monument in in St. Johann im Pongau, Salzburger Land.

De Spaanse schrijver en politicus Jorge Semprún Maura werd geboren in Madrid op 10 december 1923. Zie ook alle tags voor Jorge Semprún op dit blogen ook mijn blog van 10 december 2010.

Uit: Oefening in overleven (Vertaald door Marianne Kaas)

“Ik zat in het discrete, mij gunstig gezinde schemerlicht van de bar met zijn lambriseringen van het Lutetia, waar het vrijwel verlaten was. Maar het was niet het moment; het moment, bedoel ik, om er met velen te zijn, het moment om er te worden verwacht of er op iemand te wachten.
Trouwens, ik wachtte op niemand. Ik was er naar binnen gegaan om ongestoord wat fantomen uit het verleden op te roepen. Waaronder het mijne, waarschijnlijk, de jonge schim, die niet ver weg was, van de oude schrijver die ik was geworden.
Zeker, ouderdom, eindigheid waren voorzienbaar, meteen al vervat in de kalme of noodlottige banaliteit van de loop der dingen. Geen verrassing, die leeftijd uiteindelijk te hebben bereikt, geen verdienste ook. Een lichte matheid, soms, dat wel. Verwondering ook, die vrolijk kan zijn, opwindend, of, afhankelijk van het moment, geërgerd, weemoedig, zoveel kansen om jong te sterven te zijn misgelopen.
Maar schrijver? Was dat zo vanzelfsprekend in het verre verleden waaraan ik terugdacht? In die tijd zag ik me veeleer geconfronteerd met de absolute onmogelijkheid, de onbetamelijkheid zelfs van het schrijven.
Ik zat dus in de bar van het Lutetia, ik wachtte op niemand.
Ik voelde alleen het verlangen mijn bestaan tegen het licht te houden, de lichtheid ervan te bepalen.
Vroeger was het Lutetia een plaats die gemeden moest worden.
Ik spreek over de bezettingstijd, dat zal duidelijk zijn. En het Lutetia was niet de enige plaats die maar beter gemeden kon worden, zeker niet. Er waren er meer, en vele, in de Parijse topografie.
Hotels, vaak. Zo ook het Majestic, aan de avenue Kléber.
In 1943, het jaar waarin ik twintig werd, in het begin van dat jaar kwam ik wel eens door dat quartier.”

 
Jorge Semprún (10 december 1923 - 7 juni 2011)
 

De Duitse dichteres en schrijfster Gertrud Kolmar (pseudoniem van Gertrud Käthe Chodziesner) werd op 10 december 1894 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Gertrud Kolmar op dit blog.

Madonna aus dem Hause Tempi

O Mutter! Deren Arm ein All umspannt!
So süß entzückt, mit schüchternem Begreifen,
So zitternd trägt ihr Blümlein deine Hand
Und wagt es kaum, den zarten Schmelz zu streifen.

Ein goldnes Schlüss'lein, das dein Herz erschließt,
Ein lebend Liebeswort aus Gottes Munde,
Ein rein Gefäß, drein deine Seele gießt
Die klarste Wonne jeder früh'ren Stunde.

Die Händchen, ros'ge Falterflügelein,
Sie flögen himmelwärts so gern, so gerne;
Von seinen Lippen strömt dir Sonnenschein,
In seinen Äuglein strahlen Mond und Sterne.

Du Rosenblüte, die kein Winter schreckt,
Alltäglich Wunder in der Welt Getriebe,
Du Wesen, das im Weib die Mutter weckt,
Von Liebe stammt und kommt und bittet: »Liebe!«

Ich knie' nicht vor der Himmelskön'gin Thron,
An einem Frauenglück möcht' teil ich haben;
Ich grüß' die Mutter mit dem kleinen Sohn,
Nicht die Madonna mit dem Jesusknaben.

 
Gertrud Kolmar (10 december 1894 – (?) maart 1943)
Madonna Tempi door Raphaël, 1508

De Duitse dichteres en schrijfster Nelly Sachs werd op 10 december 1891 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Nelly Sachs op dit blog.

Chor der Geretteten

Wir Geretteten,
Aus deren hohlem Gebein der Tod schon seine Flöten
schnitt,
An deren Sehnen der Tod schon seinen Bogen strich -
Unsere Leiber klagen noch nach
Mit ihrer verstümmelten Musik.
Wir Geretteten,
Immer noch hängen die Schlingen für unsere Hälse gedreht
Vor uns in der blauen Luft -
Immer noch füllen sich die Stundenuhren mit unserem
tropfenden Blut.
Wir Geretteten,
Immer noch essen an uns die Würmer der Angst.
Unser Gestirn ist vergraben im Staub.
Wir Geretteten
Bitten euch:
Zeigt uns langsam eure Sonne.
Führt uns von Stern zu Stern im Schritt.
Laßt uns das Leben leise wieder lernen.
Es könnte sonst eines Vogels Lied,
Das Füllen des Eimers am Brunnen
Unseren schlecht versiegelten Schmerz aufbrechen lassen
Und uns wegschäumen -
Wir bitten euch:
Zeigt uns noch nicht einen beißenden Hund -
Es könnte sein, es könnte sein
Daß wir zu Staub zerfallen -
Vor euren Augen zerfallen in Staub.
Was hält denn unsere Webe zusammen?
Wir odemlos gewordene,
Deren Seele zu Ihm floh aus der Mitternacht
Lange bevor man unseren Leib rettete
In die Arche des Augenblicks.
Wir Geretteten,
Wir drücken eure Hand,
Wir erkennen euer Auge -
Aber zusammen hält uns nur noch der Abschied,
Der Abschied im Staub
Hält uns mit euch zusammen.

 
Nelly Sachs (10 december 1891 – 12 mei 1970)
Bij de uitreiking van de Nobelprijs aan haar in 1966 

De Duitse schrijfster en illustratrice Cornelia Funke werd geboren in Dorsten op 10 december 1958. Zie ook alle tags voor Cornelia Funke op dit blog.

Uit: Hinter verzauberten Fenstern

“Julia setzte sich auf.
Keiner würde merken, wenn sie sich den Kalender doch mal ansehen würde: Das war immer noch interessanter, als nur hier rumzuliegen und Löcher in die Decke zu starren. Vorsichtig schob sie die Beine aus dem Bett. Brrr. Fast hätte sie sie gleich wieder zurückgezogen. Es war lausig kalt. Hastig schlüpfte sie in ihre Pantoffeln und zog sich den Morgenmantel an. Hellblau. Sie hatte einen roten gewollt. Aber Mama fand Blau hübscher. Na ja. Leise, ganz leise schlich sie zur Tür. Der Holzboden knarrte etwas, und direkt unter ihrem Zimmer schliefen ihre Eltern. Vorsichtig drehte sie den Schlüssel im Schloss herum. Besser, sie machte kein Licht an im Flur. Also im Dunkeln die Treppe hinunter und über den schmalen Flur zur Küchentür. Zum Glück stand sie offen. In der Küche war es stockdunkel. Julia tastete mit den Fingern über den Küchentisch, bis sie plötzlich die Pappe des Kalenders fühlte. Sie klemmte sich das Ding unter den Arm und schlich genauso lautlos zurück, wie sie gekommen war. Sie schloss die Tür wieder hinter sich zu und knipste die kleine Lampe neben ihrem Bett an. Dann kroch sie schnell samt Morgenmantel unter ihre Decke.“

 
Cornelia Funke (Dorsten, 10 december 1958)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e december ook mijn blog van 10 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

10-12-2015 om 18:56 geschreven door Romenu