Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Aanbidding der herders door Peter Paul Rubens, 1608

Am Weihnachtstage

Durch alle Straßen wälzt sich das Getümmel,
Maultier, Kamele, Treiber: welch Gebimmel!
Als wolle wieder in die Steppe ziehn
Der Same Jakobs, und Judäas Himmel
Ein Saphirscheinen über dem Gewimmel
Läßt blendend seine Funkenströme sprühn.

Verschleiert' Frauen durch die Gassen schreiten,
Mühselig vom beladnen Tiere gleiten
Bejahrte Mütterchen; allüberall
Geschrei und Treiben, wie vor Jehus Wagen.
Läßt wieder Jezabel ihr Antlitz ragen
Aus jener Säulen luftigem Portal?

's ist Rom, die üpp'ge Priesterin der Götzen,
Die glänzendste und grausamste der Metzen,
Die ihre Sklaven zählt zu dieser Zeit.
Mit einem Griffel, noch von Blute träufend,
Gräbt sie in Tafeln, Zahl auf Zahlen häufend,
Der Buhlen Namen, so ihr Schwert gefreit.

O Israel, wo ist dein Stolz geblieben?
Hast du die Hände blutig nicht gerieben,
Und deine Träne, war sie siedend Blut?
Nein, als zum Marktplatz deine Scharen wallen,
Verkaufend, feilschend unter Tempels Hallen;
Mit ihrem Gott zerronnen ist ihr Mut!

Zum trüben Irrwisch ward die Feuersäule,
Der grüne Aaronsstab zum Henkerbeile,
Und grausig übersteint das tote Wort
Liegt, eine Mumie, im heil'gen Buche,
Drin sucht der Pharisäer nach dem Fluche,
Ihn donnernd über Freund und Fremdling fort.

So, Israel, bist du gereift zum Schnitte,
Wie reift die Distel in der Saaten Mitte;
Und wie du stehst in deinem grimmen Haß
Genüber der geschminkt und hohlen Buhle,
Seid gleich ihr vor gerechtem Richterstuhle,
Von Blute sie und du von Geifer naß.

O tauet, Himmel, tauet den Gerechten!
Ihr Wolken, regnet ihn, den wahr und echten
Messias, den Judäa nicht erharrt!
Den Heiligen und Milden und Gerechten,
Den Friedenskönig unter Hassesknechten,
Gekommen zu erwärmen, was erstarrt!

Still ist die Nacht; in seinem Zelt geborgen
Der Schriftgelehrte späht mit finstren Sorgen,
Wann Juda's mächtiger Tyrann erscheint.
Den Vorhang lüftet er, nachstarrend lange
Dem Stern, der gleitet über Äthers Wange,
Wie Freudenzähre, die der Himmel weint.

Und fern vom Zelte über einem Stalle,
Da ist's, als ob aufs niedre Dach er falle;
In tausend Radien sein Licht er gießt.
Ein Meteor, so dachte der Gelehrte,
Als langsam er zu seinen Büchern kehrte.
O weißt du, wen das niedre Dach umschließt?

In einer Krippe ruht ein neugeboren
Und schlummernd Kindlein; wie im Traum verloren
Die Mutter kniet, Weib und Jungfrau doch.
Ein ernster, schlichter Mann rückt tief erschüttert
Das Lager ihnen; seine Rechte zittert
Dem Schleier nahe um den Mantel noch.

Und an der Türe stehn geringe Leute,
Mühsel'ge Hirten, doch die Ersten heute,
Und in den Lüften klingt es süß und lind,
Verlorne Töne von der Engel Liede:
Dem höchsten Ehr' und allen Menschen Friede,
Die eines guten Willens sind!

 
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
„Winterträume“ op Burg Hülshoff, waar von Droste-Hülshoff werd geboren.

Zie voor de schrijvers van de 25e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

25-12-2015 om 08:39 geschreven door Romenu  

De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Amatmoekrim werd geboren in Paramaribo op 25 december 1976. Zie ook alle tags voor Karin Amatmoekrim op dit blog.

Uit: Wanneer wij samen zijn

“En toch, toen de zon twee keer was ondergegaan en toch weer opkwam, liet ze de vrouwen toe haar te baden en merkte dat haar pijn nog steeds levensgroot maar toch opeens draaglijk werd. Ze begroef het kind op de islamitische begraafplaats naast het dorp. Ze koos een koel plekje onder een grote boom, waar vuurrode bloemen opschoten en daarmee het graf markeerden en gaf het kind een naam die ze aan niemand anders, zelfs niet aan Wagiman, vertelde. Dit was háár kind en het had ervoor gekozen geen deel uit te maken van het leven van andere mensen. Zij zou die wens, als het er al een was, respecteren en begroef het kind anoniem, maar riep het bij zijn naam in haar dromen en haar nachtmerries.
Na het verlies van hun kind lette Wagiman extra goed op Soemi. Als ze bij ho e uitzondering vlees of kip aten, zorgde hij ervoor dat ze haar stuk niet onäer de kinderen verdeelde en als de kleintjes druk waren, maande hij ze streng rustig te zijn in de buurt van hun moeder. Deze bezorgdheid om Soemi maakte hem steeds intoleranter tegenover zijn kinderen, die hem op een gegeven moment alleen nog boos kenden. Soemi, die door het verlies van een baby steeds meer besefte hoeveel haar kinderen voor haar betekenden, bedekte elke streek en alle kattenkwaad met de mantel van haar liefde. Wanneer de kinderen Wagimans geduld op de roef gesteld hadden wilde hi', hoe kalm hij meestal ook was, nogal eens een d’riftbui hebben. Dan vlogen cle pannen door het huis en stoven de kinderen, al dan niet schuldig aan hetgeen hem kwaad maakte, de trap af naar buiten. Hij was nooit lang boos, maar zijn straffen waren streng. Soms strenger dan Soemi kon aanzien, waardoor zi' meerdere malen een gestraft kind uit zijn hoek - waar het voor een bepaalde tijd was neergezet - haalde en het troostte zonder te vragen wat er was gebeurd en of het kind ervan geleerd had.”

 
Karin Amatmoekrim (Paramaribo, 25 december 1976)

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.

Uit: Levi Andreas

“De dingen die ik te vertellen had, vertelde ik haar niet. Ik vertelde de verzinsels die me beter, echter en mooier voorkwamen dan de waarheid. Ik was bang dat ze de meeste dingen niet zou begrijpen, of raar zou vinden.
Ik dronk, rookte sigaretten en luisterde vooral. Vaak viel er een stilte, er gingen blikken over en weer waarvan ik aannam dat ze niet veel goeds betekenden. Ik bedacht dat het beter was als deze ontmoeting op niets zou uitlopen.
Binnen de kortste tijd werden we onafscheidelijk.
Als we niet ergens met elkaar afspraken, sms’ten we de hele dag naar elkaar en belden nog meer. De ene na de andere afspraak volgde, steeds weer in door mij gekozen restaurants en bars.
In die tijd was ik al een sjoemelaar, maar nog geen bekende. Al keek ik wel vaak uit voorzorg goed om me heen. Obers kenden me bij naam of schuilnaam en meestal gaf ik exorbitante fooien, ook als ik vrijwel geen geld meer had.
En ik had vaak geen geld meer. De etentjes van meestal 300 à 400 euro per avond braken me op. Zo besloot ik op een dag mijn geluidsinstallatie te verkopen om de volgende avond met haar uit eten te kunnen.
Na een tijd betaalde ik gewoon niet meer en deed alsof ik mijn portemonnee was verloren. Eerst begon ik als bezeten al mijn zakken te doorzoeken, alsof er ergens nog een vergeten biljet zou kunnen zitten dat de rekening zou dekken. Daarna begon ik hevig te schelden en: ‘Hoe kan dat nou!’ te roepen. Later gaf ik dan mijn naam en adres aan de ober die genoeg had gekregen van mijn vertoning. Natuurlijk was het 22-jarige meisje daar nooit bij. Die werkte op die momenten haar make-up bij op de wc.
Het betekende wel dat we vervolgens een tijd niet op die plek konden komen. Ik zei tegen haar dat hij me een beetje was tegengevallen.”

 
David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)

De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook alle tags voor Quentin Crisp op dit blog.

Uit:QUENTIN CRISPby Quentin Crisp

“Nevertheless, a certain amount of curiosity about the subject of such a sensational autobiography has prompted producers to present him in a variety of ventures so that the world might have the opportunity of affirming his existence, of hearing what he has to say, and of asking him questions. Over the years, due to this success, he has visited a number of towns and cities in England and Australia, and appeared at the Edinburgh and Belfast festivals. He made his Off-Broadway debut in An Evening with Quentin Crisp in 1978 and has since been seen by New York audiences as Lady Bracknell in The Importance of Being Earnest at the Soho Repertory Theatre.”

 
Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)
Portret door Edna Gray, z.j.

De Duitse schrijfster Sabine Kuegler werd geboren op 25 december 1972 in Patan in Nepal. Zie ook alle tags voor Sabine Kuegler op dit blog.

Uit: Ruf des Dschungels

„Als ob ich irgendetwas wahrhaft Bedeutendes tun könnte, dachte ich mir, ich habe ja noch nicht mal mein eigenes Leben im Griff. Das einzig wirklich Gute, was ich bisher zustande gebracht hatte, waren meine Kinder.
Ich beobachtete, wie sich die Sonne allmählich hervorwagte, wie sich die ersten gelben Strahlen ihren Weg durch den dichten Morgennebel bahnten. Ein herrlicher Anblick, aber noch war es ziemlich kalt. Ich schauderte und zog meine Jacke fester um mich. Die Augen fielen mir zu, und der Schlaf ergriff von meinem Körper Besitz. Wenige Stunden später erreichte ich mein Ziel, den Frankfurter Flughafen. Ich nahm meinen Rucksack, hievte den Koffer vom Sitz neben mir, stieg aus dem Zug und machte mich auf den Weg in die Abflughalle. Da ich sehr früh dran war, waren die Check-in-Schalter für meinen Flug noch nicht geöffnet.
Also stand ich herum und wartete. Ich beobachtete die Menschenmassen, die sich an mir vorbeischoben, hektisch, ungeduldig, ständig in Bewegung. Selbst nach all den Jahren, die ich nun schon in Europa lebe, habe ich mich nicht an diese Geschäftigkeit und diese Eile gewöhnen können. Wieder musste ich an meine Mutter denken und fragte mich, wie sie das damals mit uns drei Kindern bewältigt hat. Zuerst von Nepal nach Deutschland, und zwei Jahre später dann nach West-Papua. Immer wenn wir darüber sprechen, betont sie, wie wohlerzogen wir waren – ganz im Gegensatz zu meinen eigenen Kindern. Ich musste lächeln. Ja, meine vier sind in der Tat wild, aber sie sind wunderbare Kinder, die mein Leben mit so viel Freude und Fröhlichkeit füllen.“

 
Sabine Kuegler (Patan, 25 december 1972)

De Duitse schrijfster Lisa Kränzler werd geboren op 25 december 1983 in Ravensburg. Zie ook alle tags voor Lisa Kränzler op dit blog.

Uit: Lichtfang

„Die Kraft kommt aus den Beinen, schnellt über Fuß, Knie und Hüftgelenk in Rumpf und Arm. Wie Quecksilber in einem Thermometer sreigt der Impuls zur Wurfhand hinauf. Jetzt sieht er seine Finger - Wurfhandfinger, Schutzhandfinger, zwei Daumen, die ein T bilden - und blickt ihnen nach, sieht,wie sie sich entfernen, während er den Arm durchstreckt und das Handgelenk abklappt. Der Mittelfinger gibt den letzten Touch.
Rückwärts rotierend schmilzt das schwarze Ballgerippe, mischt sich in die Flächen, verschattet das Orange.
Lilith. Ihr Name heftet sich an den Ball wie ein Kometenschweif.
Als die orangefarbene Kugel den höchsten Punkt ihrer Bahn erreicht und zum Sturzflug ansetzt, wiederholt er kurz und dringlich seinen Wunsch, sein zweisilbiges Stoßgebet.
Lilith.
Dann macht es SWISH.
Der Ball tropft in den Ring, klirrt und rasselt im Kettennetz wie Schlossgespenster, ehe er den Maschen entschlüpft, fällt und aufden Asphalt prallt, wo er mit aller Kraft gegen die Schwerkraft anhüpft. Rufus springt ihm nach, schnappt sich den Hüpfenden und setzt ihn auf die Hüfte, gönnt ihm eine kurze Pause, bevor er ihn - wieder und wieder und wieder - an sich hochspringen lässt wie einen jungen Hund.
Tack, tack, tack - die luftgefiillte Gummiblase wird zum Schlegel, trommelt auf den Platz, schlägt die Pausenhofpauke, hallt durch die Dämmerung und weckt den ersten Stern.
Der Himmel verspricht eine klare Nacht.“

 
Lisa Kränzler (Ravensburg, 25 december 1983)

De Nederlandse dichter, schrijver en hoogleraar N.E.M. Pareau (pseudoniem van Herman Jan Scheltema) werd geboren in Groningen op 25 december 1906. Zie ook alle tags voor N. E. M. Perreau op dit blog.

Voorval

De trein had nauwelijks een kwartier
t Station IJmuiden-Oost verlaten
of Hugo loosde zijn uraten
door het ontslotene portier.

De reizigers die bij hem zaten,
verrast door zulk een passagier
betuigden luidkeels hun plezier
en gingen het geval bepraten.

De spotternij van die daar zaten
beroerde Hugo nu geen zier,
vermits zij alìegaar vergaten
de last van ’t pas genoten bier.
Hij stak de knopen in de gaten
en sloor het venster op een kier.

 
N.E.M. Pareau (25 december 1906 - 2 december 1981)
Groningen in de Kersttijd 

De Canadese schrijfster Sheila Heti werd geboren op 25 december 1976 in Toronto. Zie ook alle tags voor Sheila Heti op dit blog.

Uit: How Should a Person Be?

« How should a person be? I sometimes wonder about it, and I can’t help answering like this: a celebrity. But for all that I love celebrities, I would never move somewhere that celebrities actually exist. My hope is to live a simple life, in a simple place, where there’s only one example of everything.
By a simple life, I mean a life of undying fame that I don’t have to participate in. I don’t want anything to change, except to be as famous as one can be, but without that changing anything. Everyone would know in their hearts that I am the most famous person alive—but not talk about it too much. And for no one to be too interested in taking my picture, for they’d all carry around in their heads an image of me that was unchanging, startling, and magnetic. No one has to know what I think, for I don’t really think anything at all, and no one has to know the details of my life, for there are no good details to know. It is the quality of fame one is after here, without any of its qualities.
In an hour Margaux’s going to come over and we’re going to have our usual conversation. Before I was twenty-five, I never had any friends, but the friends I have now interest me non-stop. Margaux complements me in interesting ways. She paints my picture and I record what she is saying. We do whatever we can to make the other one feel famous. In this way, I should be satisfied with being famous to three or four of my friends. And yet it’s an illusion. They like me for who I am, and I would rather be liked for who I appear to be, and for who I appear to be, to be who I am.”

 
Sheila Heti (Toronto, 25 december 1976)

De Argentijnse schrijfster Tununa Mercado werd geboren op 25 december 1939 in Córdoba, Argentinië. Zie ook alle tags voor Tunana Mercado op dit blog.

Uit: In a State of Memory (Vertaald door Peter Kahn)

“People like that who suffer with such conviction—this was said after Cindal had hung himself from a rope—must be left alone, nothing can be done for them; and when such people seek and find their own death, it is commonly agreed that they have found peace, that they have gently slipped away, and that, in the end, they have ceased to suffer. Cindal was left to die because it was thought that death was what he really wanted and that sooner or later he was going to have his way. Cindal, whose name returns to my memory with regularity, always with the stress on the letter i, whose twisted posture appears over and over, was left to die because his demands could not be answered and because demands of that nature do nothing but interfere with the lives of others and undermine the plenitude to which everyone has a right. No one who lives his or her life in conformity, replete with projects and certainties, no one who enjoys life's constant gratifications, can let down their guard and permit people like Cindal to enter their world, a person who did not make appointments, who did not book passages, and who even arrived late, at the final tattered shreds of the sanity that a psychiatrist's couch might have offered him.”

 
Tununa Mercado (Córdoba, 25 december 1939)

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Maarten Goethals werd geboren in Brugge in 1985. Goethals studeerde filosofie in Leuven, woont momenteel in Brussel en werkt als politiek redacteur voor De Standaard. In 2014 verscheen zijn debuutbundel “Hees.” Zie ook alle tags voor Maarten Goethals op dit blog.

De lente wasemt niet in dit land.

De lente wasemt niet in dit land.

Ergens plant de mens alleen nog
zaden vol stil zand.

Week geworden in hun witte ogen
slaan sommigen al moe de wacht.

En ik val en val in mijn aarde
snijdend tot diep in ‘t vet.

Als de volgende wereld passeert
laat mij liever liggen.

Het sterven is de nacht
lang niet meer waard.

 
Maarten Goethals (Brugge, 1985)  

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag.

25-12-2015 om 08:35 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Friedrich Wilhelm Weber werd geboren op 25 december 1813 in Althausen. Zie ook alle tags voor Friedrich Wilhelm Weber op dit blog.

Maria, Mittlerin (Fragment)

Es gibt so bittre Stunden
Im wirren Lebenslauf,
Da brechen alte Wunden
Mit neuen Schmerzen auf.
Der Frühling ist verdorben,
Der Sonnenschein erstorben,
Und trüb‘ und schwer der Mut:
Dann denk‘ ich Dein, Maria,
Und gleich ist alles gut.

In schlummerlosen Nächten,
Wie scheint das Leben schwer,
Ein Kampf mit finstren Mächten,
Trostlos und liebeleer.
Doch flieht, sobald ich wende
Zum Himmel Herz und Hände,
Des Argen böse Brut:
Und denk‘ ich Dein, Maria,
So ist schon alles gut.

Und wenn mich niederzwingen
Unmut und Überdruss,
Weil gar nichts will gelingen
Von allem, was ich muss:
Wag‘ ich vor Gott zu treten
Und recht um Rat zu beten
In rechter Andachtsglut,
Und denke Dein, Maria,
Dann ist schon alles gut.

 
Friedrich Wilhelm Weber (25 december 1813 – 5 april 1894)
Althausen, markt met stadsslot

De (Oost) Duitse schrijver Gerhard Holtz-Baumert werd geboren op 25 december 1927 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Gerhard Holz-Baumert op dit blog.

Uit: Alfons Zitterbacke

„Ich freute mich und sagte, ganz wie mir Mama immer gesagt hat, ich soll mich bei fremden Leuten vorstellen:
„Ich heiße Alfons Zitterbacke."
Die Kollegin war so nett und sagte: „Und ich heiße Zweu."
Die Dame Zweu (Mama sagt, fremde Frauen sind immer Damen) wollte laufen. Ich sah aber, dass ein Fahrstuhl da war. Ich wollte lieber fahren.
„Gut", sagte die Dame Zweu, fahren wir Fahrstuhl, und du kannst ihn steuern."
Ich machte die Tür zu und drückte auf ein paar Knöpfe. Es ging aufwärts.
„Viel schöner als auf dem Rummel", sagte ich, „ich bin noch nie in so einem prima Fahrstuhl gefahren".Dabei drückte ich aus Versehen noch auf einen Knopf. Da gab es einen Knall und der Fahrstuhl stand. Die Dame Zweu war ganz blass geworden. Ich bekam auch Angst, weil es so dunkel war im Fahrstuhl.
Ich fragte: „Stürzen wir jetzt vielleicht ab?"
Die Dame Zweu hörte gar nicht auf mich, sie drückte immerzu an den Knöpfen herum, doch der Fahrstuhl stand fest.
„Aus! Jetzt können wir lange hier sitzen", sagte sie endlich ganz traurig.
Ich hatte mich schon beruhigt. Vielleicht musste die Feuerwehr kommen und uns mit einer Leiter retten, ich wollte nämlich gern mal auf einer Feuerwehrleiter sein, das hatte noch keiner in meiner Klasse geschafft. Hauptsache, wir stürzen nicht ab."

 
Gerhard Holtz-Baumert (25 december 1927 – 17 oktober 1996)
Berlijn in de Kersttijd

De Engelse dichteres en dagboekschrijfster Dorothy Mae Ann Wordsworth werd geboren in Cockermouth, Cumberland, 25 december 1771. Zie ook alle tags voor Dorothy Wordsworth op dit blog.

Address to A Child During A Boisterous Winter Evening (Fragment)

As soon as 'tis daylight tomorrow, with me
You shall go to the orchard, and then you will see
That he has been there, and made a great rout,
And cracked the branches, and strewn them about;
Heaven grant that he spare but that one upright twig
That looked up at the sky so proud and big
All last summer, as well you know,
Studded with apples, a beautiful show!

Hark! over the roof he makes a pause,
And growls as if he would fix his claws
Right in the slates, and with a huge rattle
Drive them down, like men in a battle:
- But let him range round; he does us no harm,
We build up the fire, we're snug and warm;
Untouched by his breath see the candle shines bright,
And burns with a clear and steady light.

Books have we to read, but that half-stifled knell,
Alas! 'tis the sound of the eight o'clock bell.
- Come, now we'll to bed! and when we are there
He may work his own will, and what shall be care?
He may knock at the door - we'll not let him in;
May drive at the windows - we'll laugh at his din;
Let him seek his own home wherever it be;
Here's a cozie warm house for Edward and me.

 
Dorothy Wordsworth (25 december 1771 – 25 januari 1855)
Cumberland, Cockermouth, 1832. Gravure door R. Sands

De Amerikaans-Peruviaanse schrijver Carlos Castaneda werd geboren op 25 december 1925 in São Paulo, Brazilië (volgens hem zelf) of op 25 december 1919 in Cajamarca, Peru (volgens zijn immigratiepapieren). Zie ook alle tags voor Carlos Castaneda op dit blog.

Uit: Tales Of Power

"You are a lot stronger now than you were the first time we talked about this diagram," he said. "But you are not yet strong enough to know all the eight points. Genaro will someday show you the other two."
"Does everybody have those eight points or only sorcerers?"
"We may say that every one of us brings to the world eight points. Two of them- 'reason' and 'talking'- are known by everyone. 'Feeling' is always vague but somehow familiar. But only in the world of sorcerers does one get fully acquainted with 'dreaming', 'seeing', and 'will'.
"And finally, at the outer edge of that world one encounters the other two. The eight points make the totality of oneself."
He showed me in the diagram that in essence all the points could be made to connect with one another indirectly.
I asked him again about the two mysterious remaining points. He showed me that they were connected only to 'will' and that they were removed from 'feeling', 'dreaming' and 'seeing'; and much more distant from 'talking' and 'reason'. He pointed with his finger to show that they were isolated from the rest and from each other."

 
Carlos Castaneda (25 december 1925 – 27 april 1998)
São Paulo in de Kersttijd, Ibirapuera 's Park

De Engelse dichter William Collins werd geboren in Chichester op 25 december 1721. Zie ook alle tags voor William Collins op dit blog.

Ode on the Poetical Character (Fragment)

II
The band, as fairy legends say,
Was wove on that creating day,
When He, who called with thought to birth
Yon tented sky, this laughing earth,
And dressed with springs, and forests tall,
And poured the main engirting all,
Long by the loved enthusiast wooed,
Himself in some diviner mood,
Retiring, sate with her alone,
And placed her on his sapphire throne;
The whiles, the vaulted shrine around,
Seraphic wires were heard to sound;
Now sublimest triumph swelling,
Now on love and mercy dwelling;
And she, from out the veiling cloud,
Breathed her magic notes aloud:
And thou, thou rich-haired youth of morn,
And all thy subject life was born!
The dang'rous Passions kept aloof,
Far from the sainted growing woof;
But near it sate ecstatic Wonder,
List'ning the deep applauding thunder;
And Truth, in sunny vest arrayed,
By whose the tarsel's eyes were made;
All the shad'wy tribes of Mind,
In braided dance their murmurs joined;
And all the bright uncounted powers
Who feed on Heav'n's ambrosial flowers.
Where is the bard, whose soul can now
Its high presuming hopes avow?
Where he who thinks, with rapture blind,
This hallowed work for him designed?

 
William Collins (25 december 1721 – 12 juni 1759)
Chichester, de kathedraal in de Kersttijd

De Duitse schrijver, journalist en theatercriticus Alfred Kerr werd op 25 december 1867 in Breslau geboren. Zie ook alle tags voor Alfred Kerr op dit blog.

Uit:Berliner Plauderbriefe

„Harte Zeiten, in denen unsereins lebt. Jetzt ist eine neue Verfügung ergangen. Katzen und Hunde, so frei umherlaufen (und sich kriegen lassen), werden sofort nach der Einlieferung amtlich getötet!
Die Verordnung mag dem Vorteil der Menschen dienlich sein – darum will ich nichts gegen sie einwenden. Wir sind wichtiger als die bedräuten Mitbewohner, die ihre Vorderbeine noch nicht zu Armen entwickelt haben. Mit Recht hütet man uns vor den Gefahren der Tollwut. Aber schlimm bleibt es doch zu denken: eines Tages könnte der kleine schneeweiße Kater, der meinen Haushalt verschönt und heiter macht, nach einem Spaziergang in der Dachrinne hinunter in die Straße gelangen, von einem herumstreifenden Vogt aufgegriffen werden und früh ein unedles Ende finden. … Wenn ich ihn anblicke, entsteht bei dieser Vorstellung ein kleiner Schauder. Durch nichts in der Welt wär’ es möglich, ihm auseinanderzusetzen, daß über seinem jungen, intelligenten Haupte eine ganze Waffensammlung des bekannten Versammlungsredners Damokles schwebt. Aber kann man die Fenster immer schließen? Ich will es gar nicht – denn ein Teil seiner Lebensfreude ruht im Genusse frischer Luft. Wenn er die Nacht auf seinem Kissen, mit ulkig gekniffenen Augen, die Ohren steif, zusammengekrümmt, in tiefen und nicht immer geräuschlosen Atemzügen durchpennt hat; wenn er dann beim Aufwachen sich wie ein Kind gereckt, wie ein Erwachsener gegähnt, endlich die Vorderpfoten hoch an mein Knie gelegt hat… dann will er auch mal sehen, was draußen los ist. Wer kann ihm das verdenken? (…)
Herrlich ist für mein Empfinden diese Tiergattung. Die Kluft zwischen ihr und Hunden ist riesengroß. (...) Der Hund ist anhänglich um der Anhänglichkeit willen, treu um der Treue willen. (….) Und so ein weißer, kleiner, himmlischer Kerl, das koketteste Balg unter Gottes Sonne, läuft nun Gefahr, kurzerhand erdrosselt zu werden? Harte Zeiten, – harte Zeiten.”

 
Alfred Kerr (25 december 1867 - 12 oktober 1948)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Christian Geissler werd geboren op 25 december 1928 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Christian Geissler op dit blog.

Uit: Ein Kind essen

„Wenn Du aus einer langen Geschichte stets von der gleichen Seite den Druck hast, die Faust, das Eisen, den Hauch aus Haß stets aus der gleichen Bedingung, sage ich mal: aus der Macht der Interessen der Diebe, dann entwickelt der Baum, oder es bricht Dich um, einseitige Strukturen der Härte. Er schafft sich gewiß verlaufende Fasern, Faserverknüpfungen. Widerständig beständig organisiert das Holz sich im Holz. Aber nach einer einzigen Seite. Gegen den Feind. Der uns bekannt ist. Ich sage mal: West. Und plötzlich jetzt, in diesen Tagen, mit Böen um elf aus Ost, lässt der Feind von der anderen Seite, der freien, unserer, seine Kraft gegen Dich los. Aus einem offenen Lachen der Stoß in ein offenes Lachen. Sagen wir, der Verrat fünfundachtzig, unterm Stirnhaar der rinnende Fleck. Da trifft die nun anrennende Gewalt den Baum wie aus Traum. Nun gut. Nicht ganz. Phantasten waren wir nie. Aber doch. Auch im Untergrund ist nach dort hin, von dort her, nichts vorbereitet, die Verwurzelungen in der sturmstoßentwöhnten Region sind zart. Ach Bruderschuß ach Luderkuß! Es ist dem Baum, als schösse der Wind gegen ihn aus einem Raum weit hinter der Front.“

 
Christian Geissler (25 december 1928 – 26 augustus 2008)
 

De Duitse schrijfster en dichteres Ute Erb werd geboren op 25 december 1940 in Scherbach, nu Rheinbach, in de Voreifel. Zie ook alle tags voor Ute Erb op dit blog.

Uit:Auch im Osten bekannt (Artikel door Horst in Die Zeit, 1967)

„Diese Landgendarmen, sie lesen keine Zeitung, entschuldigte sich der Vorgesetzte eines Polizeioffiziers und tat Abbitte bei Fritz Teufel, Dieter Kunzelmann, Rainer Langhans und der Schriftstellerin Ute Erb für erlittenes Unrecht, das unwissende Gesetzeshüter auf Geheiß ihres Offiziers den Kommunarden zugefügt hatten. Dann wurde sein Blick ernst: „Genossen, die Partei verfolgt euren mutigen Kampf, ich gratuliere.“ Ort der Handlung: ein Polizeirevier in Ostberlin.
Wenn es stimmt, was die Kommunarden erzählen, und es gibt keinen Grund, daran zu zweifeln, hat sich am letzten Freitag, in der auch für Kommunarden weniger populären Weltstadthälfte, folgendes zugetragen.
Zwei Monate waren um, der obligatorische Besuch bei der chinesischen Botschaft in Ostberlin fällig. Nicht die Sorge um neue Mao-Bibeln – 5000 Fibeln liegen noch auf Abruf im Kommunedomizil –, sondern der Wunsch nach permanenter Diskussion trieb die unerschrockenen vier nach Karlshorst, einem Ziel, für dessen Erreichung auch von maoistischen Lebensgemeinschaftlern umfangreiche Reisevorbereitungen vonnöten sind, die in diesem Fall bis an die Grenze der Selbstverleugnung gehen.“

 
Ute Erb (Scherbach, 25 december 1940)
Pfarrkirche St. Martin in Rheinbach

25-12-2015 om 08:31 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Die Verkündigung an die Hirten door Christian Wilhelm Ernst Dietrich, 1758

The Shepherds

O than the fairest day, thrice fairer night!
    Night to blest days in which a sun doth rise
Of which that golden eye which clears the skies
Is but a sparkling ray, a shadow-light!

And blessed ye, in silly pastors' sight,
    Mild creatures, in whose warm crib now lies
That heaven-sent youngling, holy-maid-born wight,
    Midst, end, beginning of our prophecies!

Blest cottage that hath flowers in winter spread,
    Though withered - blessed grass that hath the grace
    To deck and be a carpet to that place!

Thus sang, unto the sounds of oaten reed,
    Before the Babe, the shepherds bowed on knees;
    And springs ran nectar, honey dropped from trees.

 
William Drummond (13 december 1585 - 4 december 1649)
Hawthornden Castle, waar William Drummond werd geboren.

Zie voor de schrijvers van de 24e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

24-12-2015 om 13:28 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Ingo Baumgartner werd op 24 december 1944 in Oberndorf an der Salzach geboren. Zie ook alle tags voor Ingo Baumgärtener op dit blog.

Weihnachtsahnung

Ist's Engelswerk, ist's Augentrug?
Noch gestern standen grün die Lärchen,
als Turmgeläut zum Abend schlug.
Der Morgen sieht ein Weihnachtsmärchen.

Welch Zuckerguss auf allen Bäumen,
welch Wunderwerk der kalten Nacht!
Die stolzen Weißgetünchten säumen
noch Tannen voller Zapfenpracht.

Ein Bild, gemalt für liebe Grüße
zum frohen Fest der Christenheit.
Doch Kälte zieht in meine Füße,
so weiß ich, es ist Wirklichkeit.

Krippenzauber

Die Mauer bröckelt, Schindeln brechen,
in losen Angeln hängt die Tür.
Nur Armes will ins Auge stechen,
für nobles Wohnen schlechte Kür.

Doch drängen Menschen hin zum Haus
mit Körben voll von Nützlichkeiten.
Vom Stall dringt Chorgesang heraus,
ein Engel scheint sie anzuleiten.

Es ist ein Werk verdienter Meister,
das hier so zauberhaft erzählt.
Geschick mit Messer, Holz und Kleister
macht Krippen so zur Wunderwelt.

 
Ingo Baumgartner (Oberndorf an der Salzach, 24 december 1944)
De Stille Nacht kapel in Oberndorf, altaar (detail) 

De Nederlandse schrijver en journalist Karel Glastra van Loon werd geboren in Amsterdam op december 1962. Zie ook alle tags voor Karel Glastra van Loon op dit blog.

Uit:Ik zei de gek

“Money is de maat van alle dingen! Verdommeste klootzakken! VERDOMMESTE KLOOTZAKKEN!''
In de deuropening van de Etos verschijnt een allochtoon in een bewakingsuniform, handen op de rug, voeten iets te ver uiteen, bestudeerde onverschilligheid.
,,Het kan jullie natuurlijk geen ene fuck schelen'', sist de jongen. ,,Geen ene fuckfuckfuckfuckfuck!'' En dan, zangerig: ,,Geen ene FUCK, geen ene FUCK, geen ene FUCK!'' Hij maakt er kleine hupjes bij, zoals voetbalsupporters dat vroeger deden, toen je nog staantribunes had.
De allochtoon in uniform trekt zich terug in de drogisterij.
,,Hierrrr!'' De jongen slaat met de McDonald's-beker op de krant. ,,Schrijf 'em maar bij op uw lijstje: DE ONDERTITELAAR. Slachtoffer nummer 347 van dit kalenderjaar. En we moeten nog bijna twee maanden!''
Met gedragen stem begint hij voor te lezen uit het artikel: ,,Steeds meer ondertitelaars houden het voor gezien. Zij krijgen te weinig tijd om hun werk naar behoren te kunnen doen - en worden nog slecht betaald bovendien.''
,,Zie daar!'', roept de jongen. ,,Alweer een niche die vrijkomt voor de meest succesvolle specimen van dit neo-neoliberale tijdsgewricht: de BEUNHAAS!''
En weer begint hij te zingen, ditmaal op een melodie van Jaap Visser: ,,De beunhaas, de beunhaas, de beunhaas is een kuthaas, de beunhaas is een...''
Er stopt een politieauto voor de Etos. Als de twee agenten zijn uitgestapt, komt ook de allochtoon in uniform weer tevoorschijn. Met een klein knikje van zijn gemillimeterde hoofd wijst hij de agenten op de jongen, als om er zeker van te zijn dat zij niet, in een primaire reflex, hém voor de boosdoener aan zullen zien. De agenten pakken de jongen vast, het heeft bijna iets liefdevols: zoals de één een arm om hem heenslaat, terwijl de ander zich licht vooroverbuigt om hem in het gezicht te kunnen zien.
,,Komt u met ons mee?''

 
Karel Glastra van Loon (24 december 1962 – 1 juli 2005)
 

De Amerikaanse schrijver en dichter Dana Gioia werd op 24 december 1950 in Los Angeles geboren. Zie ook alle tags voor Dana Gioia op dit blog.

Rough Country

Give me a landscape made of obstacles,
of steep hills and jutting glacial rock,
where the low-running streams are quick to flood
the grassy fields and bottomlands.
A place
no engineers can master–where the roads
must twist like tendrils up the mountainside
on narrow cliffs where boulders block the way.
Where tall black trunks of lightning-scalded pine
push through the tangled woods to make a roost
for hawks and swarming crows.
And sharp inclines
where twisting through the thorn-thick underbrush,
scratched and exhausted, one turns suddenly
to find an unexpected waterfall,
not half a mile from the nearest road,
a spot so hard to reach that no one comes–
a hiding place, a shrine for dragonflies
and nesting jays, a sign that there is still
one piece of property that won't be owned.

 
Dana Gioia (Los Angeles, 24 december 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Henriette Roland Holst-van der Schalk werd geboren op 24 december 1869 in Noordwijk. Zie ook alle tags voor Henriette Roland Holst op dit blog.

Der getijden loop

I.
Toen god het wilde, werden wij geboren
en om te zingen op aarde gebracht.
toen ik gegroeid was tot een weinig macht
hief ik mijn stem liefelijk om te hooren.
 
Mijn hart werd ied're dag als nieuw-geboren,
ik zong en dacht ‘zoo vlieden jaren zacht’
maar wee, maar wee, eer ik had uitgedacht
ging veel van wat ik eens bezat verloren.
 
En toen begonnen mij twijfels te steken,
of het goed was zichzelf alleen te zien,
te zingen en te leven van zichzelven...
het licht dat in mij brandde ging verbleeken:
ik kon het schoon der wereld niet meer zien,
en trad als onder duistere gewelven.

II.
Den winter lang, lagen de boome' en lag
't huis wit-gedekt als schoone kalme dooden;
uit de wereld kwam slechts zelden een bode
de stilte storen van den korten dag.
 
Niet uit de heem'len zonk, van witte zoden
steeg licht op aard: sneeuw-licht; zijn rein gezag
omvatte elk ding en verre stem en lach
klonk hel en toch gedempt door zijn geboden.
 
In 't huis zagen helderder-wordende oogen
soms op: was 't waar, dat daar een kracht uitbrak
in die wereld, en dat zij was te kennen?
Vrolijk, peinsden zij even, dan weer bogen
hoofde' om wijsheid terwijl een enk'le tak
afwierp zijn last, van de besneeuwde dennen.

 
Henriette Roland Holst (24 december 1869 – 21 november 1952)
 

De Franse schrijfster en historica Dominique Manotti werd geboren op 24 december 1942 in Parijs. Zie ook alle tags voor Dominique Manotti op dit blog.

Uit : Or Noir

« Daquin finit la deuxième bouteille de champagne, puis se décide à parler.
— Je suis ici depuis trois jours, et j’ai l’impression de vivre au milieu de sables mouvants. Un inspecteur de mon équipe me tient par la main, et m’explique où je peux mettre les pieds et où je ne peux pas, à qui je peux parler, et à qui je ne peux pas, et je ne sais pas encore si je peux lui faire confiance ou non. D’après lui, les Stups de Marseille sont aux mains des Américains. Et d’après toi ?
— Oui, la pression américaine sur le gouvernement français est très forte et, aux Stups de Marseille, ils sont omniprésents.
— Pourquoi ?
— Raisons multiples. Pendant vingt ans, l’héroïne française aux États-Unis a été une "success story". Les Américains pensaient que c’était un excellent sédatif à faire circuler dans les prisons. Quand la jeunesse de la bonne société a commencé à en consommer en quantité, ils ont trouvé cela moins drôle. Et puis les Américains sont foncièrement protectionnistes. Nixon a quelques amis dans la mafia de Floride qui font dans la cocaïne, une drogue produite aux portes des États-Unis. Il a entrepris de leur déblayer le terrain en liquidant l’héroïne française. »

 
Dominique Manotti (Parijs, 24 december 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

24-12-2015 om 09:34 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook alle tags voor Adam Mickiewicz op dit blog.

Morgen und Abend

Der Sonnenaufgang schimmert durch die Wolkendecken,
und gegenüber sinkt der Mond, löscht sein Gesicht.
Die Rose öffnet ihre Knospen, Schicht um Schicht,
und taugebeugte Veilchen woll'n sich lichtwärts strecken.
 
Das Bildnis Lauras will mich aus den Träumen wecken.
Ich knie vorm Fenster, als sie ihre Zöpfe flicht
und fragt: Warum, ach, leuchten eure Augen nicht,
woll'n sich mein Liebster, Veilchen und der Mond verstecken?
 
Zum Abend zeige ich ihr wieder meine Treue,
Der Mond kehrt wieder und die Veilchen blühn verborgen,
süß duftend, auch der Himmel rötet sich aufs Neue.
 
Doch ich steh dort vom Fenster mit den alten Sorgen,
seh' wie sie sich herausputzt, und sich d’ran erfreue.
Nur ich knie ihr zu Füßen, traurig wie am Morgen.

Vertaald door ZaunköniG

Aloesjta bij dag

De berg opent zijn nevelgordijnen,
Het graan ruist knielend neer, een golf van goud;
Als uit 's kaliefen bidsnoer schudt het woud.
Granaten uit zijn lokken en robijnen.

De weide bloeit; boven de weide deinen
Ook bloemen- vleugelige - zover 't oog schouwt;
't Insectenheir veelkleurig zwermend, bouwt
Hoog in de lucht briljanten baldakijnen.

Maar als de rots zijn donkere gezicht
In 't water spiegelt, wordt de zee ontsticht:
Een dreigend grommen spelt de stormfanfaren

Terwijl de branding tijgerogig licht;
Maar over d'afgrond wiegen stil de baren
Waarover zwanen drijven, schepen varen.

 
Adam Mickiewicz (24 december 1798 - 26 november 1855)
Portret door S. Chejmann, 1897

De Duitse schrijfster Angelika Schrobsdorff werd geboren op 24 december 1927 in Freiburg im Breisgau. Zie ook alle tags voor Angelika Schrobsdorff op dit blog.

Uit:Der Vogel hat keine. Flügel mehr.

„Faro, 6. Dezember 1938

Liebes Muttilein!
Ich bin unendlich unruhig. Was ist geschehen, dass Du mir nicht antwortest? Ich habe seit nahezu einem Monat keine Nachricht von Dir. Lass mich bitte nicht in dieserSorge. Ich bin nicht so weit aus der Welt, als dass ich nicht um alles wüsste. Ist Euch etwas zugestoßen'? Bist du krank?
Ich "ehe Dich an: schreib mir sofort, und wenn es auch nur einige Zeilen sind.
Ich ersehne Deine nmgehende Nachricht und bin Dir in Gedanken und Wünschen innner nah. Sei tapfer, kleine Frau, glaube an die Wendung. Sie kommt. Sie kommt immer. Kann Dir meine Liebe etwas helfen? Ach, wie töricht ich bin! Es kann ja nichts helfen als das eigene Leiden.
Du, dies will ich Dir ins Herz sprechen: verleugne und verlluche nicht Dein Judentum und das Deiner Kinder! Es ist Deine ganze Kraft, Du sollst keine Märt>werin sein, Du sollst nur lieben, was Dir aufgegeben wurde als eine Auszeichnung. Es ist eine Auszeichnung. Es ist ein schwerer Auftrag. Vergiss es nicht, dass Du allem entkommen kannst, aber nie Dir selbst.

Mit dem innigsten Gebet für Euch alle bin ich

Dein Peter”

 
Angelika Schrobsdorff (Freiburg im Breisgau, 24 december 1927)

De Amerikaanse schrijfster Stephenie Meyer werd geboren in Connecticut op 24 december 1973. Zie ook alle tags voor Stephenie Meyer op dit blog.

Uit: Twilight

“Why not?”
He glanced back at me, biting his lip. “Oops. I’m not supposed to say anything about that.”
“Oh, I won’t tell anyone, I’m just curious.” I tried to make my smile alluring, wondering if I was laying it on too thick.
He smiled back, though, looking allured. Then he lifted one eyebrow and his voice was even huskier than before.
“Do you like scary stories?” he asked ominously.
“I love them,” I enthused, making an effort to smolder at him.
Jacob strolled to a nearby driftwood tree that had its roots sticking out like the attenuated legs of a huge, pale spider. He perched lightly on one of the twisted roots while I sat beneath him on the body of the tree. He stared down at the rocks, a smile hovering around the edges of his broad lips. I could see he was going to try to make this good. I focused on keeping the vital interest I felt out of my eyes.
“Do you know any of our old stories, about where we came from—the Quileutes, I mean?” he began.
“Not really,” I admitted.
“Well, there are lots of legends, some of them claiming to date back to the Flood—supposedly, the ancient Quileutes tied their canoes to the tops of the tallest trees on the mountain to survive like Noah and the ark.” He smiled, to show me how little stock he put in the histories. “Another legend claims that we descended from wolves—and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.”

 
Stephenie Meyer(Connecticut, 24 december 1973)

De Turkse dichter Tevfik Fikret werd geboren op 24 december 1867 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Tevfik Fikret op dit blog.

Das Kätzchen Goldfaden       

Schreib von der Liebes spracht ihr. - Seht ihr, als Kind
Liebete ich ein klein ungezogenes Kätzchen;
Nie ließ ich‘s los, und wenn‘s im Schooße mir schlief,
Bebte die Zärtlichkeit

All meines Buhlens um sie; manchmal zur Nacht
Schliefen in einem Bett wir. Ging ich zur Schule,
Machte mich Sehnsuchtleid

Sicher ganz unaufmerksam. - “Döskopp, du heda!“
Ohrfeigen prasselten mir mit Tadeln aufs Haupt ...
Liebend - verirrt jedoch

Liebte ich‘s, Tyrannei zu leiden; denn damals
Wusst um den Trost ich, der dem Lieben entstammt,
So wie ein jeder; noch

Wurde ich manchmal grundlos schmerzüberwältigt.
Goldfaden - denn so hieß sie - schien wohl zu kennen
Meinen verborgenen Schmerz;

Schmeichelte, sprang und koste, streichelte, leckte,
Mich zu erheitern, fand sie sicher ein Mittel
Löste sich dann mein Herz

Schließlich vom Gram, setzt‘ sie sich in Positur,
Stolz, als sei alle Lust nur ihr zu verdanken,
Stolz und verächtlich; hier

Fing sie mit Untreu an; ich Armer, Betörter
Ihren Vergnügen, ihren Launen gehorchend
Manchmal erstaunend schier,

Bald überlegen, dann doch töricht und gläubig -
Sah ich nur unbewiesne Neigung, so glaubt‘ ich.
Hilflos, ach, war ich ja,

Immer wurd ich gekratzt, gekratzt, nur gekratzt.
Schreib von der Liebe, spracht ihr. Bitte, hier ist‘s.
Wenn ich geliebt, auch da

Sah ich in allen doch das gleiche, die Krallen,
Sah dieses bösen Kätzchens Bild ich in allen -
Und so verging mein Leben voll Höllenqualen.

Vertaald door Annemarie Schimmel

 
Tevfik Fikret (24 december 1867 - 19 augustus 1915)
 

De Engelse dichter en cultuurcriticus Matthew Arnold werd geboren op 24 december 1822 in Laleham, Middlesex. Zie ook alle tags voor Matthew Arnold op dit blog.

Longing

Come to me in my dreams, and then
By day I shall be well again!
For so the night will more than pay
The hopeless longing of the day.

Come, as thou cam'st a thousand times,
A messenger from radiant climes,
And smile on thy new world, and be
As kind to others as to me!

Or, as thou never cam'st in sooth,
Come now, and let me dream it truth,
And part my hair, and kiss my brow,
And say, My love why sufferest thou?

Come to me in my dreams, and then
By day I shall be well again!
For so the night will more than pay
The hopeless longing of the day.

To A Friend

Who prop, thou ask'st in these bad days, my mind?--
He much, the old man, who, clearest-souled of men,
Saw The Wide Prospect, and the Asian Fen,
And Tmolus hill, and Smyrna bay, though blind.

Much he, whose friendship I not long since won,
That halting slave, who in Nicopolis
Taught Arrian, when Vespasian's brutal son
Cleared Rome of what most shamed him. But be his

My special thanks, whose even-balanced soul,
From first youth tested up to extreme old age,
Business could not make dull, nor passion wild;

Who saw life steadily, and saw it whole;
The mellow glory of the Attic stage,
Singer of sweet Colonus, and its child.

 
Matthew Arnold (24 december 1822 - 15 april 1888)
All Saint's Church Laleham in Laleham 

24-12-2015 om 09:32 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Robert Bly werd geboren op 23 december 1926 in Madison, Minnesota. Zie ook alle tags voor Robert Bly op dit blog.

A Dream On The Night Of First Snow

I woke flour a first-day-of-snow dream.
I dreamt I met a girl in an attic,
  who talked of operas, intensely.
Snow has bent the poplar over nearly to the ground,
new snowfall widens the plowing.
Outside maple leaves floated on rainwater,
yellow, matted, luminous.
I found a salamander! and held him.
When I put him down again,
  he strode over a log
with such confidence, like a chessmaster,
  the front leg first, then the hind
  leg, he rose up like a tractor climbing
  over a hump in the field
and disappeared toward winter, a caravan going deeper into
  mountams,
dogs pulling travois,
feathers fluttering on the lance: of the arrogant men.

Poems in Three Parts

1
Oh on an early morning I think I shall live forever!
I am wrapped in my joyful flesh
As the grass is wrapped in its clouds of green.

2
Rising from a bed where I dreamt
Of long rides past castles and hot coals
The sun lies happily on my knees;
I have suffered and survived the night
Bathed in dark water like any blade of grass.

3
The strong leaves of the box-elder tree
Plunging in the wind call us to disappear
Into the wilds of the universe
Where we shall sit at the foot of a plant
And live forever like the dust.

Gratitude To Old Teachers

When we stride or stroll across the frozen lake,
We place our feet where they have never been.
We walk upon the unwalked. But we are uneasy.
Who is down there but our old teachers?
Water that once could take no human weight-
We were students then- holds up our feet,
And goes on ahead of us for a mile.
Beneath us the teachers, and around us the stillness.

 
Robert Bly (Madison, 23 december 1926)

De Amerikaanse schrijver Norman Fitzroy Maclean werd geboren op 23 december 1902 in Clarinda, Iowa. Zie ook alle tags voor Norman Maclean op dit blog.

Uit: A River Runs Through It

“It was sometimes funny and sometimes not so funny, to see a boy always wanting to bet on himself and almost sure to win. Although I was three years older, I did not yet feel old enough to bet. Betting, I assumed, was for men who wore straw hats on the backs of their heads. So I was confused and embarrassed the first couple of times he asked me if I didn't want "a small bet on the side just to make things interesting." The third time he asked me must have made me angry because he never again spoke to me about money, not even about borrowing a few dollars when he was having real money problems.

 
Scene uit de film van Robert Redford uit 1992 met Craig Sheffer (Norman) en Brad Pitt (Paul) 

We had to be very careful in dealing with each other. I often thought of him as a boy, but I never could treat him that way. He was never "my kid brother." He was a master of an art. He did not want any big brother advice or money or help, and, in the end, I could not help him.
Since one of the earliest things brothers try to find out is how they differ from each other, one of the things I remember longest about Paul is this business about his liking to bet. He would go to county fairs to pretend that he was betting on the horses, like the men, except that no betting booths would take his bets because they were too small and he was too young. When his bets were refused, he would say, as he said of Izaak Walton and any other he took as a rival, “I’d like to get that bastard on the Blackfoot for a day, with a bet on the side.”

 
Norman Maclean (23 december 1902 – 2 augustus 1990)
In 1920

De Engelse dichteres, schrijfster en vertaalster Sara Coleridge werd geboren op 23 december 1802 in Greta Hall, Keswick. Zie ook alle tags voor Sara Coleridge op dit blog.

O Sleep, My Babe

O sleep, my babe, hear not the rippling wave,
Nor feel the breeze that round thee ling'ring strays
To drink thy balmy breath,
And sigh one long farewell.

Soon shall it mourn above thy wat'ry bed,
And whisper to me, on the wave-beat shore,
Deep murm'ring in reproach,
Thy sad untimely fate.

Ere those dear eyes had open'd on the light,
In vain to plead, thy coming life was sold,
O waken'd but to sleep,
Whence it can wake no more!

A thousand and a thousand silken leaves
The tufted beech unfolds in early spring,
All clad in tenderest green,
All of the self-same shape:

A thousand infant faces, soft and sweet,
Each year sends forth, yet every mother views
Her last not least beloved
Like its dear self alone.

No musing mind hath ever yet foreshaped
The face to-morrow's sun shall first reveal,
No heart hath e'er conceived
What love that face will bring.

O sleep, my babe, nor heed how mourns the gale
To part with thy soft locks and fragrant breath,
As when it deeply sighs
O'er autumn's latest bloom.

 
Sara Coleridge (23 december 1802 - 3 mei 1852)

De Amerikaans schrijfster Donna Tartt werd geboren in Greenwood, Mississippi, op 23 december 1963. Zie ook alle tags voor Donna Tart op dit blog.

Uit: The Goldfinch

„She was beautiful, too. That’s almost secondary; but still, she was. When she came to New York fresh from Kansas, she worked part-time as a model though she was too uneasy in front of the camera to be very good at it; whatever she had, it didn’t translate to film.
And yet she was wholly herself: a rarity. I cannot recall ever seeing another person who really resembled her. She had black hair, fair skin that freckled in summer, china-blue eyes with a lot of light in them; and in the slant of her cheekbones there was such an eccentric mixture of the tribal and the Celtic Twilight that sometimes people guessed she was Icelandic. In fact, she was half Irish, half Cherokee, from a town in Kansas near the Oklahoma border; and she liked to make me laugh by calling herself an Okie even though she was as glossy and nervy and stylish as a racehorse. That exotic character unfortunately comes out a little too stark and unforgiving in photographs – her freckles covered with makeup, her hair pulled back in a ponytail at the nape of her neck like some nobleman in The Tale of Genji – and what doesn’t come across at all is her warmth, her merry, unpredictable quality, which is what I loved about her most. It’s clear, from the stillness she emanates in pictures, how much she mistrusted the camera; she gives off a watchful, tigerish air of steeling herself against attack. But in life she wasn’t like that. She moved with a thrilling quickness, gestures sudden and light, always perched on the edge of her chair like some long elegant marsh-bird about to startle and fly away. I loved the sandalwood perfume she wore, rough and unexpected, and I loved the rustle of her starched shirt when she swooped down to kiss me on the forehead. And her laugh was enough to make you want to kick over what you were doing and follow her down the street. Wherever she went, men looked at her out of the corner of their eyes, and sometimes they used to look at her in a way that bothered me a little.“

 
Donna Tartt (Greenwood, 23 december 1963)

De Britse schrijver Tim Fountain werd geboren op 23 december 1967 in Dewsbury, West Yorkshire. Zie ook alle tags voor Tim Fountain op dit blog.

Uit: So you want to be a playwright?

“What is the difference between a writer with a play on stage and a writer who never sees their work produced? Is it talent?
Well. perhaps; although I’m sure you have seen plays in which the writer displays no discernible talent whatsoever. Is it luck? Maybe; though I still prefer to believe the theory that you make your own luck. No, the biggest difference between the writer who is produced and goes on to be successful. and the one who isn't, is that they actually got to the end. However many hours you devote to the understanding of dramatic structure. however many seminars you attend by story gurus. however accomplished as a playwright you become and however many plays of your own you actually get to see on the stage, the hardest part of writing is actually getting to the end.
Throughout most of my career I have only finished plays be- cause I have been frightened by deadlines: seeing the posters being displayed or the production dates listed in theatre brochures. being pressurised by directors. or investing my own money and needing it back. I‘ve always had huge difficulty in writing plays in the abstract sense. without a support network or a clear destination for the end product in my mind. It’s no coincidence that many of our most successful and prolific playwrights ran or run their own companies. Or have produced and invested in their own work (Shakespeare, Noel Coward. Alan Ayckbourn. lohn Godber to name just a few).”

 
Tim Fountain (Dewsbury, 23 december 1967)

De Franse dichter, schrijver en essayist Marcelin Pleynet werd geboren op 23 december 1933 in Lyon. Zie ook alle tags voor Marcelin Pleynet op dit blog.

Une route en Italie (Fragment)

Où, celui qui traverse la route, vingt ans après, reprend-il le même chemin ?
Sans mensonge, sans élever la voix je peux me souvenir de ce qui vient ici même encore une fois
 
soyons calme !
 
La France au loin… Quel pays ! ?
Suis-je désormais sa seule mémoire ?
 
En tout cas le livre s’achève
ou quelques mots
                           Il fallait le dire
sur la route
 
parfois des peuples entiers cèdent au désir de mourir
qui ne veut rien savoir
et ne restent que la maladie et la vie en ruine
les autres errant dans leur propre destructions.
 
Si j’ai retrouvé la route
ce n’est que la route
qui conduit pourtant comme une pensée
comme si j’étais là depuis toujours
venant de là (dans le français)
… et plus loin encore.

 
Marcelin Pleynet (Lyon, 23 december 1933)
Lyon

De Hongaarse schrijver Iván Mándy werd geboren op 23 december 1918 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Iván Mándy op dit blog.

Uit: On The Balcony

“This appeared before him. This was on the slip on the writing desk inside. One single perplexing line.
The night is a sweat-soaked shirt.
What is he getting at? What kind of story is he getting entangled in? Come now! He isn't getting entangled in anything. There is no story. Moreover, his stories! Just that night from the years of the Fifties. From the depth of the Fifties.
I couldn't sleep. It would have been very important to get some sleep. At least for a couple of hours. But it was hopeless! I tossed and turned in the tangled covers. I adjusted the pillow time and time again. Maybe I had a fever. I didn't dare take my temperature. My throat was scratchy, it twinged and burned. I went to the window, stared out into the darkness. The yellowish light of a window across the way. The only light. They are sitting up with a sick person. He will never die and never get up. Those keeping vigil take turns. The light is always on. The house of sickness.
I watched this for a time.
Back to bed.
I lay motionless. My eyes closed, my hands clasped on my chest. I sleep. Actually, I am already asleep. I sat up. I hurled the little pillow into the darkness."

 
Iván Mándy (23 december 1918 – 26 oktober 1995)

De Nederlandse dichter-dominee Jan Jakob Lodewijk ten Kate werd geboren op 23 december 1819 in Den Haag. Zie ook alle tags voor J.J.L. ten Kate op dit blog.

De sneeuwman

Zie zo, mijn kleine sneeuwman,
Nu ben je kant en klaar;
Maar 'k heb nog wat vergeten,
Een kuifje op je haar,
En dan dit korte pijpje....
Kom, open nu je mond,
Kijk, Piet, hij staat er heuzig
Of hij er jaren stond.

Nieuwerwetse manier van dichten

Een klinkdicht, ja! dat wil ik eens proberen…
Het is een sjouw, zo viermaal ’t zelfde rijm!
En dat nog wel op dat ellendige IJM;
Maar ‘k heb de tijd, en ‘k wil en zal het leren.

Dat is één couplet ! Het zal wel reüsseren.
Maar kieze ik nu, eer ik soms verder lijm,
Een onderwerp…Tsa Muzen! ik bezwijm,
En weet niet waar ik ’t eerste mij zal keren!

Een rijkdom van gedachten lacht mij aan.
Wie voegt het meest de hulde mijner noten:
De ROOS? de HERFST? MARIA of de MAAN?

Een min begaafde had al lang besloten.
’t Wordt toch hoog tijd, zo ’t ergens wil op slaan…
Neen, ’t hoeft niet meer: ’t ding staat al op zijn poten!

 
J.J.L. ten Kate (23 december 1819 - 24 december 1889)
In Amsterdam, Oud West 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e december ook mijn blog van 23 december 2012 deel 2 en eveneens eveneens deel 3.

23-12-2015 om 18:50 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en vertaler Hans Kloos werd geboren in Baarn op 23 december 1960. Hij debuteerde in 1986 met het bibliofiele bundeltje “Legioen” dat in kleine kring opviel door de erin opgenomen vertalingen (van onder anderen E.E. Cummings) en een reeks minimalistische gedichten. Kloos schreef ook zelf enige tijd kritieken en essays voor de literaire tijdschriften “de Held” en “de XXIe eeuw” en het weekblad de Groene Amsterdammer. Behalve poëzie schreef hij ook de toneelmonoloog “Schaap van de slapers” (2001), de tekst van de strip “Retour” (2004), getekend door Witte Wartena. In 2010 verscheen zijn prozadebuut “schaap koek fiets”, drie lange, zijdelings verbonden verhalen. Daarnaast lijkt hij op zijn labyrintische website steeds meer de literaire mogelijkheden van het digitale medium te onderzoeken. Van voorjaar 2006 tot en met voorjaar 2010 is Hans Kloos ook dichter van het Amsterdamse stadsdeel Westerpark geweest. Dit naar het schijnt als een grap begonnen project is uitgemond in een portret van het stadsdeel aan de hand van gedichten over specifieke plekken in Westerpark. De Westerparkse gedichten bestond uit een papieren bundel en een cd-rom met animaties en geluidsopnames. Als vertaler heeft hij zich beziggehouden met de poëzie van onder anderen Michael Ondaatje, Thomas Tidholm, Marianne Moore, Torgny Lindgren en Russell Edson en met tal van tv-ondertitelingen (Salman Rushdie, Benny Hill, Monty Python, Astrid Lindgren, Flipper, The X-files).

Kemphaan

Men vraagt de man
die tussen zevenduizend hanen sliep
hoe het is
om daar te ontwaken.

'Het is alsof ik duizend engelen hoor flipperen.'

Het verloren gevecht zakt
langzaam in hem weg,
hij steekt een sigaret op en lacht
gelaten zijn tanden bloot

maar vindt dan gaten
in zijn hoofd
waardoor hij naar buiten klimt.

'Met de kloten van de duivel.'

Een wiegelied, een wake

'Morgen zul je terugkomen.
Dat ik vannacht slapen kan gaan.

Morgen zul je terugkomen.
Dat ik slapen kan gaan.

Dat je morgen terugkomt,
zal ik slapen gaan.

Dat er een wagen
staat, langs de oprijlaan.

Dat ik slapen zal gaan
en jij morgen terug zult komen.

Zal ik de deur openzetten?

Dat er morgen een wagen
zal staan, langs de oprijlaan.

Zul je morgen terugkomen?
Zal ik slapen gaan?'

 
Hans Kloos (Baarn, 23 december 1960)

23-12-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Astrid Lampe werd geboren in Tilburg op 22 december 1955. Zie ook alle tags voor Astrid Lampe op dit blog.

In elkaar verward gebladerte

in elkaar verward gebladerte
in een lege studio riemt de man van het heftige handschrift
zijn hond af
toe mijn trots mijn plebejische bruid sla maar kadetjes in

de zorgvuldig uitgekozen brokken barbecuehoutskool
glansden inderdaad als zwarte juwelen
allen grillig
allen anders van vorm

- ik gloei zo en ik hoor de wind…

tengels thuis
laat me su.su

nee raak me nu niet aan
laat me spreken.

Fremdkörper

drop deze hollandse kaasmeid bij de
bollen verslindende dagjestoerist
dump dit hollands welvaren op klompen
in de gare bus kleefklinkers met
brandende handjes

je bént moeders trots en dat zul je blijven ook, jij, kind met
je kanten kapoets, geappliceerde bumper
hoe ostentatief je je keurig gekapt koppie nu ook van haar
afdraait omdat ze kaas keurt, in geuren en kleuren jouw
godenspijs onder de prikker aanprijst
rok recht een plooi perst

ik spiegelde me éénmaal in de gepoetste ornamenten van je
kanten kapoets en liep de lucht kwijt
parkeerde mijn moeder in een klomp op de apenrots of apetrots
bij de recentst voltooide waterkering, nam van gods spijs en
hield het met een buitenlander tot
elke prijs

 
Astrid Lampe (Tilburg, 22 december 1955)

De Oostenrijkse schrijfster Margit Schreiner werd geboren op 22 december 1953 in Linz. Zie ook alle tags voor Margit Schreiner op dit blog.

Uit:Die Tiere von Paris

“Kaum ist das Kind geboren, fangen die Abmachungen an. Er: „Jetzt arbeite erst einmal ich und du kümmerst dich um den Haushalt und das Kind, und dann arbeitest du und ich kümmere mich um den Haushalt und das Kind.“
Als Frau gehst du selbstverständlich darauf ein und denkst dir: Warum nicht? […] Als das halbe Jahr um ist, ist dein Mann zunächst froh, dass er nicht mehr außer Haus arbeiten muss. Aber du bist in der Zwischenzeit zur Fachkraft geworden, was Kind und Haushalt betrifft. Wenn das Kind weint, weißt du sofort, warum […]. Du weißt, dass du jederzeit Karottenbrei und Apfelmus im Haus haben musst, und in der Nacht wachst du bei der leisesten Unruhe des Kindes auf, während dein Mann auch dann noch tief schläft, wenn es sich schon fast die Seele aus dem Leib schreit. Du weißt, was das Kind aufheitert und was es verstimmt, wann du es wickeln musst und wann es müde wird und dass es nach dem Trinken aufstoßen muss. Da wäre es ja dann wirklich recht umständlich, wenn der Mann, der das alles nicht weiß, weil er ja ein halbes Jahr außer Haus gearbeitet hat, nun alles noch einmal von Anfang an lernen müsste.
Und selbst wenn er gewillt wäre: Das Kind ist jetzt auf dich fixiert. Wenn er es hochnimmt, schreit es und streckt die Arme nach dir aus: Mama! Du bist eben die Mutter, sagt der Mann, gibt dir das Kind zurück in den Arm und setzt sich wieder hin zum Zeitunglesen. Das halbe Jahr, das du Zeit haben wirst, dich ausschließlich um deinen Job zu kümmern, kommt nie. Je früher du das begreifst, desto besser für deine Nerven. Denn es wird mit dem Kind ja alles immer komplizierter: Kinderkrankheiten, Weltentdeckungsdrang, Vorlesen, Vorlesen, Vorlesen. Das mit der Einteilung – er: Vormittags ich, nachmittags du – wird auch nicht klappen. Das heißt, es klappt schon irgendwie. Aber eben nur irgendwie. Und das kann deinen Spielraum gewaltig beeinträchtigen.
Zuerst wehrst du dich noch grundsätzlich, du denkst an das vergangene halbe Jahr und sagst: „Warum nicht umgekehrt. Vormittags ich, nachmittags du?“ Aber du wirst bald belehrt werden, dass ein Mann, der bereits einen halben Tag mit Haushalt und Kind verbracht hat, zu nichts mehr imstande ist. Das scheint in den Genen zu liegen.”

 
Margit Schreiner (Linz, 22 december 1953)

De Zwitserse schrijver Hugo Loetscher werd geboren op 22 december 1929 in Zürich. Zie ook alle tags voor Hugo Loetscher op dit blog.

Uit: Noah

„Als es sich herumsprach, dass Noah die Arche wegen einer Sintflut baue, waren die Leute im Zweistromland aufgebracht.
Sie fragten sich, wie Noah dazu komme, das Zweistromland ertrinken zu lassen. Sie hatten die Arche für einen Fimmel gehalten. Alle kannten die Grotten von Jegerom, die hatte vor urdenklichen Zeiten irgendeiner, der ein immenses Vermögen besass, ausbauen lassen und war noch vor der Vollendung gestorben. Das war auch eine Art Arche gewesen; wegen der Kanzeln und Treppen ein beliebter Ausflugsort.
Aber die Arche schien mehr als die Marotte eines Mannes zu sein, sie war eine Unverfrorenheit, eine Beleidigung, bezeichnend für die Rücksichtslosigkeit eines reichen Mannes wie Noah, dessen sackgrobe Umgangssprache bekannt war und der seine Bauernmanieren tagtäglich auf dem Bauplatz zur Schau stellte. Ertrinken, hörte man, das könnte Noah passen ; die Gebildeteren sprachen vom feuchten und nassen Grab und davon, den Tod in den Wellen zu finden, die Mehrzahl vom Versaufen, und sie machten einander «Gluck, gluck» vor.
Nun wussten alle, es waren kirchliche Kreise gewesen, die ausgestreut hatten, dass Noah die Arche wegen einer Sintflut baue, und als man genau wissen wollte, was diese Sintflut sei, da waren es wieder kirchliche Kreise, die behaupteten, das hänge mit «Sünde» zusammen und sei eine Flut von Sünden, in der das Zweistromland ersticken werde. diese «Sündflut-Verkünder» wehrten sich viele bezichtigten sie des Seelengeschäftes.“

 
Hugo Loetscher (22 december 1929 – 18 augustus 2009)

De Franse dichter en schrijver Jean Racine werd geboren op 22 december 1639 in La Ferté-Milon. Zie ook alle tags voor Jean Racine op dit blog.

Sur les vaines occupations des gens du siècle (Fragment)

Quel charme vainqueur du monde
Vers Dieu m’élève aujourd’hui ?
Malheureux l’homme, qui fonde
Sur les hommes son appui.
Leur gloire fuit, et s’efface
En moins de temps que la trace
Du vaisseau qui fend les mers,
Ou de la flèche rapide,
Qui loin de l’oeil qui la guide
Cherche l’oiseau dans les airs.

De la Sagesse immortelle
La voix tonne, et nous instruit,
Enfants des hommes, dit-elle,
De vos soins quel est le fruit ?
Par quelle erreur, Ames vaines,
Du plus pur sang de vos veines
Acceptez-vous si souvent,
Non un pain qui vous repaisse,
Mais une ombre, qui vous laisse
Plus affamés que devant ?

Le pain que je vous propose
Sert aux Anges d’Aliment :
Dieu lui-même le compose
De la fleur de son froment.
C’est ce pain si délectable
Que ne sert point à sa table
Le Monde que vous suivez.
Je l’offre à qui veut me suivre.
Approchez. Voulez-vous vivre ?

 
Jean Racine (22 december 1639 - Parijs, 21 april 1699)
Portret door Artiste Jean Baptiste Santerre, z.j.

De Amerikaanse dichter Kenneth Rexroth werd geboren in South Bend (Indiana) op 22 december 1905. Zie ook alle tags voor Kenneth Rexroth op dit blog.

Airs and Angels: This Night Only

Moonlight now on Malibu
The winter night the few stars
Far away millions of miles
The sea going on and on
Forever around the earth
Far and far as your lips are near
Filled with the same light as your eyes
Darling darling darling
The future is long gone by
And the past will never happen
We have only this
Our one forever
So small so infinite
So brief so vast
Immortal as our hands that touch
Deathless as the firelit wine we drink
Almighty as this single kiss
That has no beginning
That will never
Never
End

 
Kenneth Rexroth (22 december 1905 – 6 juni 1982)
Hier met zijn dochtertje

De Amerikaanse dichter Edwin Arlington Robinson werd geboren op 22 december 1869 in Head Tide, Maine. Zie ook alle tags voor E. A. Robinson op dit blog.

A Happy Man

When these graven lines you see,
Traveller, do not pity me;
Though I be among the dead,
Let no mournful word be said.

Children that I leave behind,
And their children, all were kind;
Near to them and to my wife,
I was happy all my life.

My three sons I married right,
And their sons I rocked at night;
Death nor sorrow never brought
Cause for one unhappy thought.

Now, and with no need of tears,
Here they leave me, full of years,--
Leave me to my quiet rest
In the region of the blest.

 
E. A. Robinson (22 december 1869 – 6 april 1935)

De Duitse schrijfster Felicitas Hoppe werd geboren op 22 december 1960 in Hameln. Zie ook alle tags voor Felicitas Hoppe op dit blog.

Uit: Hoppe

“Die Hamelner Kindheit ist reine Erfindung.
Das Tagebuch des einzigen Vaters seines einzigen Kindes, akribische Auflistung äußerer Ereignisse unter entschiedener Weglassung der inneren, gibt Aufschluss über Arbeitsaufenthalte auf höchst unterschiedlichen Kontinenten. Dass die Tochter (Felicitas) dabei fast zwanzig Jahre lang mit von der Partie war, findet in seinen Aufzeichnungen vor allem dann Erwähnung, wenn es um Ausgaben geht, angefangen bei unnötigen Extras im Reiseproviant (»Nüsse und Schokolade«) über kindgerechte Reiselektüre (»Schiffsbibliotheken sind ein Desaster!«) und die Erfüllung »vollkommen überflüssiger Wünsche« während zu kurzer Landgänge (»Wozu plötzlich ein Fernrohr?«) bis hin zu der Last, nach der Ankunft in wechselnden Wohnungen und Häusern ein Kinderzimmer einzurichten. (»Hausaufgaben kann sie auch am Küchentisch erledigen.«) »Man will hier eine Art Schulgeld«, notiert missmutig der Agent in Übersee oder: »Felicitas braucht einen Ranzen. Optische Täuschung. Schließlich hat sie einen Rucksack, in den praktisch alles hineinpasst.«
Und er fährt fort: »Heute Abend wieder einweinendes Kind. Lästig. Felicitas verweigert den Schulbesuch, man verspottet sie, sagt sie, wegen des Rucksacks. Kinderklage. Ein Lederranzen kommt gar nicht in Frage.« Es folgen Auflistungen alltäglicher Ausgaben für Kleidungsstücke: »Gott sei Dank wächst sie langsam, der Mantel, an den Ärmeln ausgelassen, hält durchaus noch einen zweiten Winter."

 
Felicitas Hoppe (Hameln, 22 december 1960)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e december ook mijn blog van 22 december 2013 deel 1 en eveneens deel 2.

22-12-2015 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Ted van Lieshout werd geboren op 21 december 1955 in Eindhoven. Zie ook alle tags voor Ted van Lieshout op dit blog.

Uit: Gebr.

“... er is nog zo veel dat ik je moet vertellen. Om te beginnen dit: ik heb tegen je gelogen. Het was niet omdat ik de waarheid niet kon zeggen, maar omdat ik het niet wilde. Want als ik je de waarheid vertel, zit ik met een probleem. Ik wou je dagboek redden zodat je gedachten bewaard blijven, maar in je dagboek staat een geheim dat je van mij gestolen hebt en het is belangrijk dat mijn geheimen geheim blijven. Dat is volgens mij niet mogelijk als dit dagboek blijft bestaan en iedereen het kan lezen. Toch wil ik, nu het nog kan, niet meer tegen je liegen. Ik wil dat je de waarheid weet, ook al betekent dat waarschijnlijk dat ik je dagboek dan moet laten verbranden. Dan is deze reddingsactie mislukt.’
(…)

‘Toen kreeg ik een mal idee, nou ja, niet eens zo gek als je bedenkt dat het carnaval is en buiten iedereen zich heeft verkleed. Ik heb besloten om mijn eigen carnaval te vieren. Ik kleedde me uit en trok jouw kleren aan: je versleten spijkerbroek omdat je daaraan nog het best kunt zien dat de jongen die erin zat eruit is, en je blauwe trui met de gaten waar je ellebogen hebben gezeten. Je zou denken dat broertjes die maar dertien maanden schelen in elkaars kleren passen. Wij niet. Toen je dertien was, schoot je als een bamboespruit de hoogte in, terwijl ik maar niet wilde groeien. Nu ben ik zestien en jij bent veertien gebleven, en nog steeds hangen je ellebogen en je knieën me te laag. Ik moet de pijpen van je broek wel twee keer omslaan voor mijn voeten te voorschijn komen. De knoop krijg ik makkelijk dicht, maar de rits niet omhoog omdat ik, “met jouw lichaam aan”, een veel te dikke kont heb (of een te grote piemel, dat kan ook). Het trekt ook bij mijn schouders en bovenbenen. Je knelt, Maus. Is dat niet heerlijk? Ik houd je aan. Deze carnaval ga ik verkleed als mijn broertje.’

 
Ted van Lieshout (Eindhoven, 21 december 1955)

De Zwitserse schrijver Rolf Lappert werd geboren op 21 december 1958 in Zürich. Zie ook alle tags voor Rolf Lappert op dit blog.

Uit:Über den Winter

„Seit dem Abend hatte sich das Meer wieder beruhigt. Die Stille war ein unablässiges Innehalten, ein scheinbar endloses Warten. Es gab kein Haus in der Nähe, kein Licht weit und breit, keine lebende, einer Sprache mächtige Seele. Zum nächsten Ort, einer Ansammlung verlassener Hotels, Läden und Imbissbuden, fuhr man Stunden auf der von Sand bedeckten Straße. Trockene Wärme erfüllte die Luft, herübergetragen aus Afrika, das als Ahnung hinter dem Horizont lag. Das Uhrwerk der Insektenbeine, das Fächern der Palmblätter, das Bellen verwilderter Hunde: die Geräusche einer Nacht ohne Menschen. Über allem spannte sich der Himmel, eine tiefschwarze See, aus der Sterne emporstiegen und als eisiges Glitzern auf die Erde herabsanken. Die Welt drehte sich in ihrer eigenen schweren Dunkelheit, Kontinente trieben voneinander weg.
Lennard Salm lag auf dem Rücken im Gras. Wenn er den Atem anhielt, hörte er das leise Rollen der Wellen. Er öffnete die Augen und betrachtete eine Weile das Sternengewirr. Vielleicht war es zehn, dachte er, vielleicht auch schon Mitternacht. Seine Uhr hatte er vor Wochen beim Kartenspiel verloren. Falter stießen gegen den Schirm der Petroleumlampe, deren kümmerlicher Schein den Innenhof kaum erhellte. Wegen des Unwetters hatte er die letzten drei Tage untätig vertrödelt. Jetzt war er müde vom Nichtstun und der Anstrengung, diesem Zustand ein Glücksgefühl abzuringen. Seit Ausbruch des Sturms trank er den Wein nicht mehr, mit dem der Keller, ein Bunker unter dem Küchenboden, gefüllt war. Auch nüchtern blieb der Eindruck, eine Art Ende erreicht zu haben, einen Punkt, an dem es keinen wirklichen Grund zum Bleiben mehr gab und schon gar keine Rechtfertigung für seine Lethargie, die, so redete er sich ein, in einem direkten Zusammenhang mit dem Verlust seiner Uhr stand.
Er setzte sich auf und schlüpfte in die Plastiklatschen, die er kurz nach seiner Ankunft am Strand gefunden hatte, eine rote, brettharte von der Dicke eines Steaks und eine gelbe, dünn wie ein Stück filetierten Fischs, vom Meerwasser spröde geworden. Dann ging er ins Badezimmer und wusch sich die Hände und das Gesicht mit Wasser, das lauwarm war und nach den modrigen Wänden des Betontanks roch, aus dem es gepumpt wurde. Er drehte den Hahn zu und betrachtete sich im Spiegel, hielt eine Weile seinem Blick stand, der fest war, nur leicht getrübt von einem Schleier vagen Zweifels an etwas, das er nicht benennen konnte. Seine Haut war kaum brauner geworden, nur trockener unter dem struppigen Bart, der seinem Gesicht nichts verlieh außer einer gleichgültig hingenommenen Verwahrlosung.“

 
Rolf Lappert (Zürich, 21 december 1958)

De Zwitserse schrijver Thomas Hürlimann werd geboren op 21 december 1950 in Zug. Zie ook alle tags voor Thomas Hürlimann op dit blog.

Uit: Der Filialleiter

“Als der Filialleiter des Supermarktes auf dem Fernsehschirm seine Frau erblickte, erschrak er zu Tode. Nein, er täuschte sich nicht – das erste Programm zeigte Maria-Lisa, seine eigene Frau. Im schicken Blauen sass sie in einer grösseren Runde, und gerade jetzt, da der Filialleiter seinen Schock überwunden glaubte, wurde Maria-Lisa von der Moderatorin gefragt, was sie für ihren Ehemann empfinde.
«Nichts», sagte Maria-Lisa.
«Maria-Lisa!», entfuhr es dem Filialleiter, und mit zittriger Hand suchte er den Unterarm seiner Frau. Wie jeden Abend sassen sie nebeneinander vor dem Fernseher, und beide hatten ihre Füsse in rote Plastikeimerchen gestellt, in ein lauwarmes Kamillenbad – das stundenlange Stehen im Supermarkt machte ihnen zu schaffen.
Die Bildschirm-Maria-Lisa lächelte. Dann erklärte sie, über den Hass, ehrlich gesagt, sei sie schon hinaus.
Der Filialleiter hielt immer noch Maria-Lisas Arm. Er schnaufte, krallte seine Finger in ihr Fleisch und stierte in den Kasten. Hier, fand er, war sie flacher als im Leben. Sie hatte ihr Was-darfs-denn-sein-Gesicht aufgesetzt und bemerkte leise, aber dezidiert: «Mein Willy ekelt mich an.»
Und das in Grossaufnahme!
Nun sprach eine blonde Schönheit über die Gefahren der Affektverkümmerung und der Filialleiter, dem es endlich gelang, die Augen vom Apparat zu lösen, versuchte seine Umgebung unauffällig zu überprüfen. Jedes Ding war an seinem Platz. In der Ecke stand der Gummibaum, an der Wand tickte die Kuckucksuhr, und neben ihm sass die Frau, mit der er verheiratet war. Kein Spuk – Wirklichkeit! Maria-Lisa war auf dem Bildschirm, und gleichzeitig griff sie zur Thermosflasche, um in die beiden Plastikeimer heisses Wasser nachzugiessen.“

 
Thomas Hürlimann (Zug, 21 december 1950)
 

De Duitse schrijver Heinrich Böll werd geboren op 21 december 1917 in Keulen. Zie ook alle tags voor Heinrich Böll op dit blog.

Uit: Haus ohne Hüter 

„Meistens aber hörte er Glum noch im Zimmer darüber: den schweren ruhigen Schritt, oder Albert, der im Zimmer nebenan bei der Arbeit leise pfiff, und oft kam Bolda noch spät die Treppe herunter, um sich unten in der Küche etwas zu brutzeln: schlurfende Schritte, zaghaft angeknipstes Licht, und doch begegnete sie meistens der Großmutter, und deren dunkle Stimme sagte dann in der Diele: »Na, du gierige Schlunze, machst dir mitten in der Nacht noch was zurecht — brätst du, fummelst du, kochst du dir noch irgendeinen Dreck?« Dann lachte Bolda mit ihrer schrillen Stimme: »Ja, du verfressenes Aas, ich hab' noch Hunger, magst du was mit?« — Wieder schrilles Lachen bei Bolda und ein dumpfes, viel Ekel ausdrückendes Bäh der Großmutter. Oft auch tuschelten die beiden nur, und er hörte nur hin und wieder ein Lachen: grell von Bolda, dunkel von der Großmutter. —
Glum aber, der oben auf und ab ging, las in seinen merkwürdigen Büchern: >Dogmatik< und >Moraltheologie<. punkt="" zehn="" l="" schte="" er="" das="" licht="" ging="" ins="" badezimmer="" oben="" wusch="" sich="" em="">— Rauschen des Wassers und der Puff, wenn die Stichflamme die vielen Flämmchen des Gasboilers entzündete, dann kehrte Glum in sein Zimmer zurück, löschte das Licht und kniete im Dunkeln vor seinem Bett nieder, um zu beten. Er hörte genau, wenn Glum die schweren Knie auf den Boden setzte, und wenn es in den anderen Räumen still war, hörte er ihn oben murmeln: lange murmelte Glum dort oben im Dunkeln. Und wenn Glum dann aufstand und die Stahlfedern der Matratze quietschten, dann war es genau halb elf. Alle im Hause außer Glum und Albert waren unregelmäßig in ihren Gewohnheiten:
Bolda konnte noch nach Mitternacht herunterkommen, um sich in der Küche Schlaftee zu kochen, Hopfenblätter, die sie in einer braunen Papiertüte bereithielt; und die Großmutter ging manchmal noch nachts, wenn die Uhr schon lange eins geschlagen hatte, in die Küche, machte sich einen ganzen Teller voller Fleischbrote und ging mit einer Flasche Rotwein unter dem Arm in ihr Zimmer zurück.“

 
Heinrich Böll (21 december 1917 – 16 juli 1985)

De Tsjechische dichter Ivan Blatný werd geboren op 21 december 1919 in Brno. Zie ook alle tags voor Ivan Blatnýop dit blog. Zie ook alle tags voor Ivan Blatný op dit blog.

Brno Elegies

2
The plain spreads out form you when you’ve gone by
the cemetery wall where greensward glistens.
Beat on it desperately and in reply
a startled bird flies off into the distance.

And startled through the sky he loops and pegs,
who danced on graves and sang the dead his jokes.
Regret draws tighter, tighter, till it chokes.
You watch his flight, lead clipped onto his leg.

You watch his flight, how he lightly wheels,
a wound upon the sky that slowly heals
above the meadows, cradled by a beck.
That silver furrow… groove… that thread… a speck.

Vertaald door Justin Quinn

Charity

Hearken, the rivers won't be frozen this winter
or nearly any other winter for that matter
this is a milde climate
Don't uproot the begonias leave them in
the gardens of the Gulf Stream
sweet like a nun's concerne for the world
sweet like a warble of a Bonni's warbler.

 
Ivan Blatný (21 december 1919 – 5 augustus 1990)

De Nederlandse dichter en literator Garmt Stuiveling werd geboren in Stroobos op 21 december 1907. Zie ook alle tags voor Garmt Stuiveling op dit blog.

Uit: Op zoek naar Louis Couperus

“Hoe meer men van Couperus kent, hoe moeilijker het valt hem te situeren. Dat geldt van alle groten, in feite zelfs van alle kleineren. Niemand heeft genoeg aan een etiket. Maar voor een eerste verantwoorde typering kan men bij velen toch volstaan met een persoonlijke variant van een algemene term. Heel de groepering in stromingen en tijdvakken berust op de veronderstelling van die mogelijkheid. Begrippen als renaissance, barok en romantiek hebben geen andere inhoud dan de gemeenschappelijke kenmerken bij verschillende kunstenaars en zelfs kunsten. Couperus evenwel dwingt tot zóveel variatie en voorbehoud, dat het begrip zelf erdoor verdwijnt. Hij is niet alleen anders dan anderen, hij is telkens een ander. Het heeft de eigentijdse critici gehinderd en verward. Hij paste niet in hun schema's, zijn beweeglijkheid stoorde hun Hollandse zin voor orde. Nauwelijks had men hem keurig beoordeeld en veilig ondergebracht, of met een volgend boek ontsnapte hij hun systeem. Terzij van de velen die bleven wat zij waren en deden wat verwacht werd, verraste hij met telkens nieuwe mogelijkheden, een tovenaar voor de een, een goochelaar voor de ander.
Zoals het de critici verging bij zijn leven, vergaat het na zijn dood nog ieder die zijn werk leest in de orde van ontstaan, eerste voorwaarde voor het begrip van iemands ontplooiing. Van traditionele historiserende gedichten moet men overschakelen naar modern psychologisch proza. Van somber fatalisme naar tedere idylle en glanzende extase. Van de echte Haagse aristocratie naar een gefingeerd Zuidoosteuropees vorstenhof. Van symbolische sprookjes naar een paar realistische romans, op Java en in Italië. Van het verwelkende Den Haag uit het fin de siècle naar het antieke Rome van de knaap-keizer Heliogabalus. En nauwelijks terug in Den Haag, bij de ‘oude mensen’, neemt Couperus ons opnieuw mee in ruimte en tijd: naar Egypte, naar Griekenland, naar Spanje, naar Perzië."

 
Garmt Stuiveling (21 december 1907 - 11 mei 1985)
Hier met H. A. Gomperts (rechts) 

De Duitse dichter Ludwig Heinrich Christoph Hölty werd geboren op 21 december 1748 in Mariensee bij Hannover. Zie ook alle tags voor Ludwig Hölty op dit blog.

Die Knabenzeit

Wie glücklich, wem das Knabenkleid
Noch um die Schultern fliegt,
Wem lächelnde Zufriedenheit
Den jungen Busen wiegt.

Der Kräusel, und das Steckenpferd,
Auf dem er herrisch sitzt,
Das hölzerne Husarenschwert
Belustigen ihn itzt.

Den Ball, des Knaben Busenfreund,
Der durch die Lüfte rollt,
Sobald der Blumenmond erscheint,
Vertauscht' er nicht um Gold.

Nie mahlt der Harm, die Pest der Welt,
Sein blühendes Gesicht,
Als wenn sein Ball ins Waßer fällt,
Als wenn sein Schwert zerbricht.

Er hüpfet oft, vom Schweiße naß,
Den halben Sommertag,
Im Garten, durch das bunte Graß,
Den Schmetterlingen nach.

So spielt er, bis das Mittagsbrodt
Ihn in die Stube winkt,
Und tändelt, bis das Abendroth
Durch Silberwolken blinkt.

Vergnügen hüpft um ihm herum,
Wenn Morpheus Mohn verstreut,
Er tanzet in Elisium,
Beglückte Knabenzeit!

 
Ludwig Hölty (21 december 1748 – 1 september 1776)
Hölty woonde 1765 – 1768 in dit huis in Celle 

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e december ook mijn blog van 21 december 2014 deel 2 en eveneens deel 3.

21-12-2015 om 18:49 geschreven door Romenu  

Bij de vierde zondag van de Advent

 
Decoration du sapin de Noël door Marcel Rieder, 1898

Der Weihnachtsbaum

Schön ist im Frühling die blühende Linde,
bienendurchsummt und rauschend im Winde,
hold von lieblichen Düften umweht.

Schön ist im Sommer die ragende Eiche,
die riesenhafte, titanengleiche,
die da in Wettern und Stürmen besteht.

Schön ist im Herbste des Apfelbaums Krone,
die sich dem fleißigen Pfleger zum Lohne
beugt von goldener Früchte Pracht.

Aber noch schöner weiß ich ein Bäumchen,
das gar so lieblich ins ärmlichste Räumchen
strahlt in der eisigen Winternacht.

Keiner kann mir ein schöneres zeigen:
Lichter blinken in seinen Zweigen,
goldene Äpfel in seinem Geist,

und mit schimmernden Sternen und Kränzen
sieht man ihn leuchten, sieht man ihn glänzen
anmutsvoll zum lieblichsten Fest.

Von seinen Zweigen ein träumerisch Düften
weihrauchwolkig weht in den Lüften,
füllet mit süßer Ahnung den Raum!

Dieser will uns am besten gefallen,
ihn verehren wir jauchzend vor allen,
ihn, den herrlichen Weihnachtsbaum!

 
Heinrich Seidel (25. Juni 1842 – 7. November 1906)
Dorpskerk van Perlin, waar Heinrich Seidel werd geboren.

Zie voor de schrijvers van de 20e december ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

20-12-2015 om 10:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en journalist Hans van Willigenburg werd geboren in Utrecht op 20 december 1963. Zie ook alle tags voor Hans van Willigenburg op dit blog.

Huiselijk welvaren

Mijn rijkdom is dat ik me afvraag
wat ik vandaag ga doen.

Dat ik het antwoord niet weet
vanwege de vele mogelijkheden.

Dat ik bij gebrek aan besluitvaardigheid
achter het raam ga zitten en kijk
naar de stroom auto's op de openbare weg.

Dat ik onachterhaalbaar
aan één bepaald boek begin te denken
dat ik lang geleden las en waarvan één detail op de kaft
- de glimlach van een snoezig geïllustreerde kikker -
mij soms lijkt op een gedachtespoor te zetten
en het volgende moment weer niet.

Dat ik na enige tijd
- geen idee hoe lang precies -
opsta en volledig niet verontrust naar de ijskast loop
en na die met mijn krachtige arm te hebben geopend
naar een fles frisdrank grijp.

Dat er na de eerste slok frisdrank een áááááh! aan mijn keel ontsnapt
waaromheen ironietekens volstrekt maar dan ook volstrekt
misplaatst zouden zijn.

CV

Mijn taak van vandaag is niet beter te leren nadenken.
De feiten eerlijker op een rijtje te zetten.
Mijn geduld verder tot bloei te laten komen.
Of de omgeving met nog scherpere ogen waar te nemen.          
                                                                              
Al tijden heb ik mijn honger naar taken verloren,
en zeker naar het soort taken dat beloften vooruit stuurt
over vermeende inzichten en gedragingen van een hogere orde.
 
Mijn taak van vandaag (en morgen en overmorgen)
is dergelijke taken van me af te laten glijden.
 
Als ik geluk heb zijn er een paar momenten op een dag
waarop ik kan zeggen dat die taak (dat af laten glijden, dus)
voor even is geslaagd.
 
Tijdens het boeren, gapen, niezen, scheten laten, masturberen,
bouw ik mijn mooiste CV op.

 
Hans van Willigenburg (Utrecht, 20 december 1963)

De Canadese dichter, schrijver en acteur Sky Gilbert werd geboren op 20 december 1952 Norwich, Connecticut. Zie ook alle tags voor Sky Gilbert op dit blog.

Why Cathy Lee Gifford is just like the United States of America

She's mean
She's greedy
She's very very pretty
And of course she's a lying hypocrite
And of course she's on TV every morning
And just like America, Cathy Lee Gifford is a drag queen
And what's a drag queen?
Well someone who just can't stop drawing attention to how pretty they are I
mean Cathy Lee everytime she moves her legs or bats an eye or touches her
hair she reminds you, in that subtle way she has of how beautiful she is and
yes okay so she IS beautiful but more than that each gesture says I'm
beautiful, so beautiful, and that I'm barely, just barely conscious of it,
and on top of that I'm intelligent (questionable) and vicious. I can be
vicious. If I have to, I can defend myself against anything and I'll still
be beautiful, oooh I'm just stamping my little high heels right now and
removing a stray lock of hair with my long long dangerous fingernails yes I
can stand up for what I believe and be glamorous too
And I believe in America (which means myself) Cathy Lee Gifford
And I believe in fidelity and marriage and love (and all the other lies)
And even when you find my husbands fat hairy wrinkly old dick up some
forty-five year old Exercise Queen in a hotel I can pull my life back
together and lie
Like drag queens and the United States of America I can lie
I can exploit Latina women in sweat shops and then I can appear with
President Clinton and I can lie
And you will love me, Cathy Lee Gifford
You will
But most of all, you will watch me on TV
Because that's the way mornings are;
Inescapable, the beginning of all that treachery and drudgery and then
there's me, being more beautiful than you'll ever be
Look at me
I'm Cathy Lee
I'm some kind of an achievement

 
Sky Gilbert (Norwich, 20 december 1952)
 

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Friederike Mayröcker werd op 20 december 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Friederike Mayröcker op dit blog.

bin jetzt mehr in Canaillen Stimmung

ich freue mich nicht wenn mir jemand gepreßte Blumen
oder 200 Millionen Jahre alten Lavasand sendet
ich freue mich nicht über Blumen an meiner Tür
über Blumensträuße wenn jemand mich aufsucht -
solche Zeichen haben für mich jeglichen Sinn
verloren, sind mir leere anspruchsvolle Gesten geworden.
Weiß ja nicht wo und wie ich mich befinde, nur,
daß das alte PIANO PONY mein Komet ist und mit mir weint.

Aus der Tiefe

Mit dieser Überbürde süsz und herz-zäh wie Blumen
(ein einsamer Wassertropfen im schwarzen Ziehbrunnen schwebender Wolken
eine seidene Monsterprozession schnurgerader sonniger Ameisen
eine endlose Strasze bei Nacht
eine fremde Begrüszung über bernstein-fragenden Tieraugen

Gewaltsames leiden die verkerbten Steine von Stonehenge
ein grausiges knarrendes Feld unbändiger Steinheere
horizontal-massige Gehege
harte Gevierte aus Luft

Versunken wie Wasser blaszblau ein geahntes gepfähltes Paradies
ein schwimmendes graues Paradies von Wolken gestützt
preisgegeben dennoch : der heimsenden Tiefe
den fischblauen Kanälen den verwirrenden Stegen und Katzen-Brücken
den Morgendämmerungen) beweint bekränzt..

 
 Friederike Mayröcker (Wenen, 20 december 1924) 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sandra Cisneros werd geboren op 20 december 1954 in Chicago. Zie ook alle tags voor Sandra Cisneros op dit blog.

I Am On My Way to Oklahoma to Bury the Man I Nearly Left My Husband For

Your name doesn’t matter.
I loved you.
We loved.
The years

I waited—
by the river for your pickup
truck to find me. Footprints
scattered in the yellow sand.
Husband, mother-
in-law, kids wondering
where I’d gone.

You wouldn’t
the years I begged. Would
the years I wouldn’t. Only
one of us had sense at a time.

I won’t see you again.
I guess life presents you
choices and you choose. Smarter
over the years. Oh smarter.
The sensible thing smarting
over the years, the sensible
thing to excess, I guess.

My life—deed I have
done to artistic extreme—I
drag you with me. Must wake
early. Ride north tomorrow.
Send you off. Are you fine?
I think of you often, friend,
and fondly.

 
Sandra Cisneros (Chicago, 20 december 1954)

De Nederlandse schrijver J. van Oudshoorn (pseudoniem van Jan Koos Feylbrief) werd geboren in Den Haag op 20 december 1876. Zie ook alle tags voor J. van Oudshoorn op dit blog.

Uit: Afscheid

“Terwijl het afgejakkerde paard met geschamp van ijzer over keien ruggelings tot staan kwam, zoodat hij in de donkere vigelante bijna voorover tuimelde, werd de straatdeur geopend. Hij was er en men verwachtte hem; zijn telegram was dus nog aangekomen.
Hij nam zijn hand-tasch van het bankje tegenover, Andries rukte het portier open en tegen het licht uit de smalle gang stond Marie, blootshoofds en zwart, in den waaienden regen. Zijn moeder was er niet.
Nog met zijn hand in die van Andries en teruglachend tegen Marie, zag hij zijn moeder, onaanzienlijk in de diepte van het gangetje. Ze was grijzer geworden en in haar kommervolle trekken miste hij met een lichte teleurstelling eenig blijk van vreugde over zijn komst. Hoe waren dan hare laatste brieven zoo vol verlangen geweest?
Opzettelijk wendde hij zich naar den koetsier. Maar Andries had al afgerekend. De vigelante ratelde weg in de laatste onwezenlijkheid der lange reis. Zijn komst hier was voldongen!
Druk-achteloos pratend tegen die uit kieschheid nog wat achterbleven, ging hij in het portaaltje al langzamer zijn moeder tegemoet. ‘Dag moeder’, zeide hij met een flauwe poging om toch vooral gewoon opgewekt te schijnen. ‘Zoo jongen’, begroette zij hem gelaten ‘ben je daar’. Toen hoorde hij de straat-deur achter zich sluiten en nog bezig zijn hand uit de hare los te maken, had zij hem vluchtig op de wang gezoend. Hij moest zich wel uit eigen beweging hebben gebukt. Hoe dan ook, die eerste begroeting, waar hij zoo tegen opgezien had, was gelukt en hij merkte zich al aanstonds in zijn verlof op dreef komen. Goed, dat hij het doorgezet had.
Terwijl de anderen de huiskamer begonnen binnen te gaan, bleef hij nog dralen voor den bamboe-kapstok met onder een soort afdakje een geslepen spiegeltje. Hij was er. Met de handen in de zakken, blootshoofds, zich geheel thuis voelend thans, schreed hij door het benauwend smalle gangetje. Verbeelding week voor werkelijkheid. Juist zoo, zoo bedompt en klein, met het blikken olie-lampje, het goedkoope pleisterwerk, had hij het zich die jaren gedacht."

 
J. van Oudshoorn (20 december 1876 – 31 juli 1951)
In 1942

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

20-12-2015 om 10:20 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en filosoof Alain de Botton werd geboren in Zürich op 20 december 1969. Zie ook alle tags voor Alain de Botton op dit blog.

Uit: On Love

“Every fall into love involves the triumph of hope over self-knowledge. We fall in love hoping we won't find in another what we know is in ourselves, all the cowardice, weakness, laziness, dishonesty, compromise, and stupidity. We throw a cordon of love around the chosen one and decide that everything within it will somehow be free of our faults. We locate inside another a perfection that eludes us within ourselves, and through our union with the beloved hope to maintain (against the evidence of all self-knowledge) a precarious faith in our species.”
(…)

“To be loved by someone is to realize how much they share the same needs that lie at the heart of our own attraction to them. Albert Camus suggested that we fall in love with people because, from the outside, they look so whole, physically whole and emotionally 'together' - when subjectively we feel dispersed and confused. We would not love if there were no lack within us, but we are offended by the discovery of a similar lack in the other. Expecting to find the answer, we find only the duplicate of our own problem.”
(…)

“Perhaps the easiest people to fall in love with are those about whom we know nothing. Romances are never as pure as those we imagine during long train journeys, as we secretly contemplate a beautiful person who is gazing out of the window – a perfect love story interrupted only when the beloved looks back into the carriage and starts up a dull conversation about the excessive price of the on-board sandwiches with a neighbour or blows her nose aggressively into a handkerchief.”

 
Alain de Botton (Zürich, 20 december 1969)

De Nederlandse schrijver Ramon Stoppelenburg werd geboren in Leiden op 20 december 1976. Zie ook alle tags voor Ramon Stoppelenburg op dit blog.

Uit Let me stay for a day

“On the walls hung several large, roughly drawn maps of Britain. On them dates were written parts were colored purple and green as they had been scratched on by a small child.
‘Here,’ Douglas said when I looked at one of the maps, ‘some really large nuggets were found here! I came to this area because no one had found anything here yet. I could be the first. And, you know what?’ he said pointing at an area colored purple on the map, ‘Here, off the coast of Wales there’s more gold than you can imagine! If I’m ever able to recover it, I’ll be very rich!’
During dinner I asked him whether he had always been a gold panner.
‘I started panning gold for health reasons. I had enough of my job as a secret agent working for MI5 and MI6.’
That really surprised me! Was I seriously having dinner with a retired James Bond?
‘I started as a sailor with the Royal Navy, Douglas said. ‘And because I knew so much about the world, I advised the Ministries of Foreign Affairs of foreign countries, which is how I ended up in the secret service.’
‘So you were a spy?’
‘No, eventually I became a security expert’, and Douglas got all his evidence out. He showed me photographs of himself in a uniform on big Navy ships and in the dessert of Oman. ‘I designed the infrared defense line around a secret American army base in England.’ He then explained the entire system to me, so I now know everything about this infrared protection that I now only have to find that secret American base. ‘To make some money on the side, because I wasn’t earning much, I registered myself for medical tests and was paid well for subjecting myself to several medicinal tests. »

 
Ramon Stoppelenburg (Leiden, 20 december 1976)
Cover 

De Turkse dichter en schrijver Aziz Nesin werd geboren op 20 december 1915 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Aziz Nesin op dit blog.

Sounds

If you hear the sound of the key in the lock
When you come home at night
Know that you are alone

If you hear a small cracking sound
When you push the light switch
Know that you are alone

If the sound of your heart doesn't let you sleep
When you go to bed
Know that you are alone

If you hear that time is nibbling
The books and papers in your room
Know that you are alone

If a voice from the past
Is calling you to the old days
Know that you are alone

If you want to escape from loneliness
Without appreciating it
You are totally alone even if you can escape

Longing

You made me wait so long, so long that
I got used to missing you
You came back after a long time
I now love longing for you more than I love you

Vertaald door Fatih Akgül

 
Aziz Nesin (20 december 1915 – 6 juli 1995)

De Amerikaanse schrijfster Hortense Calisher werd geboren in New York op 20 december 1911. Zie ook alle tags voor Hortense Calisher op dit blog.

Uit: The Beautiful and Damned

“Now Adam J. Patch, more familiarly known as "Cross Patch," left his father's farm in Tarrytown early in sixty-one to join a New York cavalry regiment. He came home from the war a major, charged into Wall Street, and amid much fuss, fume, applause, and ill will he gathered to himself some seventy-five million dollars.
This occupied his energies until he was fifty-seven years old. It was then that he determined, after a severe attack of sclerosis, to consecrate the remainder of his life to the moral regeneration of the world. He became a reformer among reformers. Emulating the magnificent efforts of Anthony Comstock, after whom his grandson was named, he levelled a varied assortment of uppercuts and body-blows at liquor, literature, vice, art, patent medicines, and Sunday theatres. His mind, under the influence of that insidious mildew which eventually forms on all but the few, gave itself up furiously to every indignation of the age. From an armchair in the office of his Tarrytown estate he directed against the enormous hypothetical enemy, unrighteousness, a campaign which went on through fifteen years, during which he displayed himself a rabid monomaniac, an unqualified nuisance, and an intolerable bore. The year in which this story opens found him wearying; his campaign had grown desultory; 1861 was creeping up slowly on 1895; his thoughts ran a great deal on the Civil War, somewhat on his dead wife and son, almost infinitesimally on his grandson Anthony.
Early in his career Adam Patch had married an anæmic lady of thirty, Alicia Withers, who brought him one hundred thousand dollars and an impeccable entré into the banking circles of New York. Immediately and rather spunkily she had borne him a son and, as if completely devitalized by the magnificence of this performance, she had thenceforth effaced herself within the shadowy...”

 
Hortense Calisher (20 december 1911 – 15 januari 2009)
Kersttijd in New York

De Zwitserse schrijver Jürg Laederach werd geboren op 20 december 1945 in Basel. Zie ook alle tags voor Jürg Laederach op dit blog.

Uit: Der arme Florian (Harmfulls Hölle)

„Im Hause des Florian Gramful verwesten Massen von toten Nadeln.
»Nadeln stechen, muß erbrechen, hau sie tot, mit einem Säcklein Schrot!« pflegte Florian zu murmeln und hopste, mit seinem Totschlger bewaffnet, von Ecke zu Ecke und schlug auf die kurzen Striche an der Wand ein, die er Nadeln nannte. Es handelte sich um Injektionen, die er sich selbst verabreichte, um sich herum aber sah er viele schnelle Verabreicher.
Mir waren diese Nadeln unheimlich. Immer stach er in sich hinein. Die geçffnete Haut schmatzte. Am ganzen Körper schauderte ich, schaut nicht so, es ist meine Sache, ihr seht es nicht. Ich fhlte unerklrliche Empfindungen des Mitleids, des mangelnden Mitleids, alle gleich.
Sie tobten in meiner Brust, ich wollte seine Kellerwohnung mit den zu Sesseln geschnittenen Torfballen unverzüglich verlassen.
Beim Öffnen der Tür fielen aus dem Zwischenraum zwischen Türblatt und Rahmen ganze Rudel aneinanderklebender Nadeln, zu Stäben zusammengerostet, kippten mir entgegen. Ich wich ihnen knapp aus, sah mich durchbohrt.
»Der Tag sei mir gnädig. Woher kommen denn die?« fragte ich ahnungsvoll.”

 
Jürg Laederach (Basel, 20 december 1945)
 

De Schotse schrijver Peter May werd geboren op 20 december 1951 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Peter May op dit blog.

Uit: Het vierde offer

“Belangstellend liet ze haar blik door de theesalon dwalen. De oude vent met het honkbalpetje had nog steeds het eerste honk niet bereikt met het jonge Chinese meisje. Vlak vooraan zat een jongeman, geboeid hield hij zijn blik op de band terwijl zijn hoofd ritmisch op en neer bewoog op de maat van de muziek. Hij was gebiologeerd. Zijn aantrekkelijke vriendin, genegerd door haar minnaar, hield zichzelf wakker met het doelloos scheppen van de prachtigste origamiwezens uit één enkel vierkant zakdoekje. Margaret keek geïntrigeerd toe hoe het meisje een pauw met een uitgewaaierde staart en geheven kop toverde, een ingewikkelde en minutieuze reeks vouwen in het zakdoekje. Toen ze klaar was, gaf ze haar vriend, op zoek naar zijn waardering, een por. Hij wierp snel een blik op haar creatie, knikte met een half lachje en richtte zijn aandacht vervolgens weer op de muziek. Het meisje haalde de schouders op en met één enkele beweging maakte ze al haar werk weer ongedaan en begon aan iets anders.
Er brak enthousiast applaus los toen het nummer afgelopen was. De toetsenist sprak enige ogenblikken in het Chinees en Margaret merkte dat er hoofden hun kant op begonnen te draaien. Michael bloosde. Toen ging de toetsenist over in het Engels. 'En voor diegenen die geen Chinees spreken,' zei hij, 'vanavond hebben we een zekere meneer Michael Zimmerman onder ons.' Hij gebaarde met een hand in Michaels richting en meer mensen keken, en hier en daar klonk applaus. 'Welnu, mochten jullie hem al kennen, de meeste van jullie hebben hem waarschijnlijk op tv gezien. Hij doet die populaire, historische documentaires. Maar weinigen zullen weten dat Michaels ware talent de altsax is.'
Michael draaide zich half naar haar om. 'Dit is gênant.'
'Ik wist niet dat je speelde,' zei Margaret, plotseling geïntrigeerd door deze nieuwe en onverwachte kant. En toen besefte ze dat ze eigenlijk helemaal niets van hem af wist.”

 
Peter May (Glasgow, 20 december 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e december ook mijn vorige blog van vandaag.

20-12-2015 om 10:19 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en activist Ferdinand Avenarius werd geboren in Berlijn op 20 december 1856. Zie ook alle tags voor Ferdinand Avenarius op dit blog.

Vorfrühling

Verloren im Raume
ein erster Vogelruf.

Doch schwer hinschnaubend
durchs dampfende Marschland
mit dem Eisen durchwühlt's
der gewaltige Stier.

Und festen Tritts hinter ihm
schreitet der Mensch,
die Körner schleudernd,
wo auseinander
mit schwarzroten Wellen
schäumt der Grund.

Regenschwanger
der Himmel darüber
breit lagernd
in schlafender Kraft.

Herbstgold

Wie war's im Walde
heut wunderhold -
die Wipfel alle
von rotem Gold!

Goldender Boden,
golden der Duft,
fallende Blätter
von Gold aus der Luft.

Und es leuchtet
aus Tod und Vergeh'n
golden die Hoffnung
aufs Aufersteh'n.

 
Ferdinand Avenarius (20 december 1856 – 22 september 1923)
Vuurtoren bij Kampen op Sylt. In de zomer verbleef Avenarius meestal in Kampen
en hij is er ook gestorven en begraven.

De Oostenrijkse schrijver Gernot Wolfgruber werd geboren op 20 december 1944 in Gmünd. Zie ook alle tags voor Gernot Wolfgruber op dit blog.

Uit: Herrenjahre

„Er hatte sich den Beruf nicht selber ausgesucht. Er war drum herumgekommen, sich einen aussuchen, sich für etwas entscheiden zu müssen, wovon er ja doch keine Ahnung hatte, wie es wirklich war. Schon während seiner Volksschulzeit hatte es als sicher gegolten, daß er zum Stollhuber in die Tischlerei kommen würde, und er ist mit dieser Gewißheit aufgewachsen. Der Preiml, den er als Lehrer in Knabenhandarbeit gehabt hatte und der ihm den Vierer in diesem Fach manchmal sogar hat schenken müssen, der Preiml war zwar überzeugt gewesen, daß Melzer für diesen Beruf garnicht tauge, aber diese Meinung hatte weiter nichts bedeutet. So wenig, wie es bedeutet hatte, daß Melzer selbst keine besondere Lust hatte. Sein Vater war sowas wie ein Freund des Stollhuber gewesen. »Mein Kriegskamerad«, nannte ihn der Vater, obwohl er den Stollhuber schon lange vorher gut gekannt hatte. Und der Stollhuber hatte dem Vater versprochen, angeblich schon während der Gefangenschaft, ihm »einen Buben zu nehmen«. Andere wären froh an deiner Stelle, hatte der Vater zu Melzers Gesichtsausdruck gesagt. Dankbar könntest du sein, sagte die Mutter. Obwohl sie sonst selten mit dem Vater einer Meinung war. Aber Melzer hat leider keine Dankbarkeit in sich spüren können. Was ist es denn schon Besonderes, in einer kleinen Werkstatt Tischler zu werden? hat er gemeint. Aber was war denn schon überhaupt etwas Besonderes? Großwildjäger, Rolf Torring, Kommissar Wilton?"

 
Gernot Wolfgruber (Gmünd, 20 december 1944)

De Finse schrijver Väinö Linna werd geboren op 20 december 1920 in Urjala, bij Tampere. Zie ook alle tags voor Väinö Linna op dit blog.

Uit:The Unknown Soldier(Vertaald doorDavid McDuff)

“Battalion-at-tention!’ The battalion, gathered in a snowy clearing, froze to attention. Major Sarastie produced a sheet of paper and started reading from it. The men listened, a little perplexed. They already knew what had happened. What was the sense of reading to them about it. Two men had been executed because they had refused to return to their sentry posts. After they had heard about the execution, some had tried to chase down the military policemen who had performed it. Luckily, they had not been able to catch up with them; after all, they had been the least culpable parties to this crime.
When the major had finished reading, he went on to say: ‘Well, yes, this sentence has been carried out to show men guilty of insub­ordination that the army can’t afford to treat such matters as a joke. I hope and believe that it won’t be necessary to read such things again to this battalion. But whenever it should prove necessary, martial law will be enforced to the full extent of its severity.’
Only now the men understood the purpose of the reading. They were being threatened. The crisis in military morale at the end of 1941 had forced the high command to consider ways to resolve it. And, as is always the case with such people, the high command tried to blame its own mistakes on crimes committed by others, and to do so by means of court martials and executions. Of course such draconic measures made no sense whatsoever, considering the character of the Finnish army, and this should have been obvious to anyone, even those whom our Lord had not blessed with abundant intelligence.”

 
Väinö Linna (20 dezember 1920 - 21 april 1992)

De Engelse dichter en schrijver John Fletcher werd geboren in Rye (Sussex) en gedoopt op 20 december 1579. Zie ook alle tags voor John Fletcher op dit blog.

Take, Oh Take Those Lips Away

Take, oh take those lips away,
That so sweetly were forsworn,
And those eyes, the break of day,
Lights that do mislead the morn:
But my kisses bring again,
Seals of love, but sealed in vain.

Hide, oh hide those hills of snow,
Which thy frozen bosom bears,
On whose tops the pinks that grow
Are yet of those that April wears.
But first set my poor heart free,
Bound in those icy chains by thee.

 
John Fletcher (20 december 1579 - 29 augustus 1625)
Portret naar Cornelis Janssens van Ceulen door C. H. Midforth, 1904

De Wit-Russische, jiddische, schrijver Mendele Mojcher Sforim werd geboren op 20 december 1835 in Kpyl bij Minsk. Zie ook alle tags voor Mendele Mojcher Sforim op dit blog.

Uit: Fischke der Krumme

„Offenbar war ich mitten im Beten – ich will es gar nicht über die Lippen bringen! – eingeschlafen. Ich sehe mich um: mein Wägelchen ist in ein tiefes Loch, wie man es in der Fuhrmannssprache »Tintenfaß« nennt, hineingeraten, und die Hinterräder haben sich an die Achse eines anderen Wagens festgehakt. Mein Gaul steht ganz unglücklich da, er ist mit einem Bein über die Deichselstange geraten, hat sich in die Zügel verwickelt und schnarcht wie eine Gans. Von der andern Seite des Wagens her regnet es unter Husten und Keuchen jüdische Flüche und Schimpfworte. »Ein Jude!« sage ich mir: »Also ist's nicht gefährlich!« Und ich stürze voller Zorn zum fremden Wagen. Unter dem Wagen liegt ein Mann in Tales und Tfillim; die Peitschenschnur hat sich mit dem Tfillimriemen verwickelt, und er versucht mit aller Kraft, sich aus seiner Lage zu befreien. Ich schreie: »Unerhört!« Er schreit: »Unerhört!« Ich schimpfe, was ich schimpfen kann, er flucht, daß ich ihn gar nicht anschauen mag. Ich schreie: »Wie kann ein Jude beim Beten einschlafen?« Er antwortet: »Wie kann nur ein Mensch so schnarchen?« Ich verwünsche seinen Vater, er verwünscht meine Mutter. Ich schlage sein Pferd, er befreit sich aus den Zügeln, läuft auf mein Pferd zu und beginnt es zu schlagen. Die beiden Pferde stellen sich auf die Hinterbeine, und wir stehen voreinander voller Zorn wie zwei Hähne und sind bereit, uns in die Pejes zu fahren. So stehen wir eine Sekunde unbeweglich da und blicken einander scharf an. Das war wohl schön anzuschauen: zwei jüdische Helden, mit Tales und Tfillim angetan, stehen zornig gegeneinander und sind bereit, ihren Heldenmut zu zeigen und mitten im freien Felde Ohrfeigen auszutauschen, wie man es sonst nur im Bejssmedresch – es sei davon wohl unterschieden! – zu tun pflegt. Es lohnte sich wirklich, dieses Bild zu sehen. Wir stehen so da, schauen einander an, und die Ohrfeigen hängen schon in der Luft, als wir beide plötzlich einige Schritte zurücktreten und erstaunt ausrufen: »Ach, Reb Alter!« – »Ach, Reb Mendele!«

 
Mendele Mojcher Sforim (20 december 1835 - 8 december 1917)

20-12-2015 om 10:17 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Paolo Giordano werd geboren in Turijn op 19 december 1982. Zie ook alle tags voor Paolo Giordano op dit blog.

Uit: Het zwart en het zilver (Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd)

“Op mijn vijfendertigste verjaardag liet Signora A. plotseling de onverzettelijkheid varen die haar in mijn ogen meer dan elke andere karaktereigenschap kenmerkte, en verliet, reeds opgebaard in een bed dat veel te groot leek voor haar lichaam, de wereld die wij kennen.
Die ochtend was ik naar het vliegveld gereden om Nora op te halen, die even was weg geweest voor haar werk. Hoewel het al laat in december was, liet de winter nog op zich wachten, en over de eentonige velden aan weerszijden van de autoweg lag een witte mistsluier, bijna een imitatie van de sneeuw die nog steeds niet viel. Nora nam haar telefoon op en zei daarna niet veel, ze luisterde vooral. Ze zei goh, oké, dinsdag dus, en daarna zei ze een van die zinnetjes die we paraat hebben voor als we iets moeten zeggen maar niet de juiste woorden kunnen vinden: ‘Misschien is het beter zo.’
Ik ben bij het eerste tankstation afgeslagen om haar de gelegenheid te geven uit te stappen en in haar eentje naar een plek ergens op de parkeerplaats te lopen. Ze huilde zachtjes, haar rechterhand in een kommetje over haar neus en mond. Een van de ontelbare dingen die ik in tien jaar huwelijk over mijn vrouw heb geleerd, is dat ze de hebbelijkheid heeft om zich op momenten van verdriet af te sluiten. Ze is dan opeens onbenaderbaar, niemand mag haar troosten, ze dwingt me op afstand te blijven en machteloos toe te zien hoe verdrietig ze is – ik heb die terughoudendheid wel eens verward met het onvermogen om te delen.
De rest van de weg heb ik een lagere snelheid aangehouden, dat leek me een rationele manier om respect te betuigen. We praatten over Signora A., haalden een paar anekdotes op, al waren de meeste geen echte anekdotes – die hadden we niet over haar – het waren eerder gewoontes, gewoontes die zo bij ons gezinsleven waren gaan horen dat ze voor ons bijna traditie waren geworden: hoe ze ons elke ochtend verslag deed van de horoscoop die ze op de radio had gehoord terwijl wij nog lagen te slapen; hoe ze zich sommige delen van het huis, vooral de keuken, zo toe-eigende dat we zelfs toestemming vroegen om onze eigen koelkast open te doen; de gevleugelde uitspraken waarmee ze ons tot de orde riep als wij, jongelui, de dingen onnodig ingewikkeld maakten volgens haar; haar mannelijke, krijgshaftige pas, en ook haar onverbeterlijke krenterigheid – weet je nog die keer dat we vergeten waren geld voor haar klaar te leggen voor de boodschappen? Ze haalde de pot met kleingeld leeg, tot de laatste cent aan toe.”

 
Paolo Giordano (Turijn, 19 december 1982)

De Franse dichter en schrijver Jean Genet werd geboren op 19 december 1910 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Genet op mijn blog

Uit:Splendid's (Vertaald door Mark Spitzer)

"VOICE OF THE RADIO
...for there's little chance that such an event can continue. If I break the adventure down, each of its elements will connect in the end. Long before this latest kidnapping took place, the "Gunfire" gang distinguished itself thorough multiple misdeeds. Tonight, the police remain in check. They are trying to make the densely growing crowd evacuate. Armored cars surround the luxury hotel. Several people have already fainted and the Red Cross ambulances have taken them away...
(on a gesture from Jean, Scott turns off the radio)
SCOTT
Good work. We're killing them from a distance.
THE POLICEMAN
(retreating into the doorway and threatening Jean with his machine-gun) No. I won't.
JEAN
Did you disarm a man, or just pick that gun up?
THE POLICEMAN
I know how to use it, that's what matters. I've been trained.
JEAN
In the police. By shooting down guys like us.
THE POLICEMAN
You've let me live, so don't go blaming me for anything. I'm doing what I got to do. Not like those others. So don't tell me about guys shot down. In my place, you'd have done worse. Or better.
JEAN
You can't put me in your place.
THE POLICEMAN
All my informers, about ten--just for keeping a single cop informed--were toughs like you. »

 
Jean Genet (19 december 1910 – 15 april 1986)
Scene uit een opvoering in Orléans, 2015

De Amerikaanse schrijver en radiopresentator Michelangelo Signorile werd geboren op 19 december 1960 in Jersey Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Michelangelo Signorile op dit blog.

Uit: Hitting Hard (Rome’s Sex Summit)

“It's true that some conservatives?and the Vatican itself?have equated pedophilia with homosexuality, and have then scapegoated gays, blaming gay priests for the current troubles (including those who have remained celibate). It's a nasty charge that feeds the heinous and wrongheaded belief that homosexuality and pedophilia are one in the same. And I've been among those who've given the Vatican a whipping for implying as much. It is, however, valid to ask if all of these are in fact cases of pedophilic abuse, and to conclude that many are not. Septuagenarian Bob Dole, after all, not long ago leered at Britney Spears in a Pepsi ad, and I doubt anyone would call him a pedophile, his Viagra obsession notwithstanding. Being attracted to adolescents, whatever your sexual orientation, is normal and fairly accepted, reflected most prominently in Calvin Klein's use of semi-naked adolescents to sell products not to that age group but to the age group just above it.
Of course, it is wrong for an adult, particularly someone in a position of authority, to force sex upon a young person (and it is against the law in many states to have even consensual sex with someone under 18), but that doesn't make the abuser a pedophile, something even I admittedly may have confused in the past. (Technically, sex with prepubescent children is called pedophilia, while sex with postpubescent minors is called ephebophilia.) It may simply be a case of someone who under any other circumstances would be seeking sexual intimacy with someone of his or her own age, but under the forced celibacy of the church takes what he can get?literally?and what comes most easily. And that all too often means making advances on teens in his care, people over whom a priest has authority, can force himself upon and can demand silence from.”

 
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)

De Amerikaanse schrijver en musicus Tristan Egolf werd geboren op 19 december 1971 in San Lorenzo del Escorial in Spanje. Zie ook alle tags voor Tristan Egolf op dit blog.

Uit: Lord of the Barnyard

“In effect, this meant that encased in the hillside lay a scrap heap of Kentucky rifles, dead Indians, corroded whisky stills, sod houses, busted cooking utensils and grindstones, all of which were deemed `archaeologically significant' in contemporary legal terms. As standard governmental policy dictated, the discovery of any such find mandated that the respective bureau in the capital be notified at once, and that all operations be temporarily seized. A crew of archaeologists would then be sent in to pick apart the 1.5 mile reservoir with a fine-toothed comb. Which was all good and well for everyone concerned, except the coal-truck operators on unemployment. Castor's original crew had unknowingly inherited a buried pig sty left behind by its forebears.
If a white burial ground was unearthed, the church was called in to exhume the graves. That took two weeks. If an Indian burial ground was unearthed, the bureau of archaeology was deployed. That took up to two months. During that time the company's enormous million dollar coal trucks, each being the size of the average American home, were left unattended, lined up in a row like sick dinosaurs at a watering hole. Their operators filled the taverns, commiserating openly and drinking themselves blind. Before long, they'd become an active public menace. Their behavior was frowned on all through the community. They themselves were miserable and bored. Knockdown brawls resulted. The whole crew was thrown in the county jail overnight on more than one occasion. And no sooner would operations finally get underway again than someone would churn up a section of an old stone wall during a munitions blast, landing everyone back in the bread line for another few weeks. Back to the taverns, back to the public charge. It became a serious problem. Castor's operations started to falter. The company's future was in jeopardy. Some of the operators walked off the job, and, contrary to the way it had been mapped out, they were no longer so easily replaceable.“

 
Tristan Egolf (19 december 1971 – 7 mei 2005)

De Deense schrijver, dichter, fotograaf en componist Jens Fink-Jensen werd geboren op 19 december 1956 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jens Fink-Jensen op dit blog..

Das Geräusch von Schwingen

Ein Leuchtturm blinkt
Das Meer schwillt an
Aus grauen Schwaden die sich anhören
Wie die Schwingen eines Vogels
Den wir am Strand fanden
Am Tag als das Unwetter verzog
Und wir anfingen zu sprechen
Von der Wortlosen Zeit
Als nur das Geräusch von Schwingen
Uns zusammenband.

Der nächste Fremde

Du bist mein nächster Fremder
Wie ein umherirrendes Filmende
Aus Tausend und einer Nacht
Sehe ich dich durch Frost und Wind

Du bist mir so willkommen in meinem Herzen
Wie mein Fernweh nach deinen Ländern
Und doch wundern mich deine Läden
Wo du Düfte hergebracht hast

Die selbst Abenteurer verblassen lassen
Und wie du umgehen kannst mich zu hassen
Wegen all der verschlossenen Träume
Über die du so gern sprechen würdest

Aber wo ich es immer viel zu eilig habe
Ordentlich zuzuhören
Und dir es vielleicht auch schwer fällt
Sie in Worte zu kleiden die ich verstehe.

Vertaald door Christian A. Christiansen

 
Jens Fink-Jensen (Kopenhagen, 19 december 1956)
1993

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Alexander Gumz werd geboren op 19 december 1974 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Gunz op dit blog.

Hoffen auf die Nachhut

der sommer wird abgeblasen die schläger kommen näher
(wen hängen sie heute an die regenrinne) ihre schlachtrufe
in den gärten der genossen

dass die zeitrechnung mit jedem refrain krummer wird
(dazwischen ein loch: von netzen überzogen
damit der arbeitsmarkt nichts sieht)

patronenhülsen klicken zwischen notlampen hin und her
jemand jongliert mit großen händen
mal ausfallstraßen mal piratensender

(sein ganz eigenes sperrgebiet) was war daran
gleich gefährlich (wiederholungen) ach ja: das unmögliche
in zählbaren gestalten

die trailer werden rausgeschnitten
oder zur erdkrümmung passend umgemalt (da bitte
einen untertitel: einsätze von mitteln die man nicht versteht)

zu leeren bibliotheken joggen (verwackelter blick
auf einen fluss in dem die brücken einander überbieten)
im dunkel steht die insektenarmee

(die argumente gegen einen schritt ins wasser
werden dünner) schnelles trippeln (immerzu
die seiten wechseln) trotzdem laut hinüberschreien

und drauf hoffen dass das wasser trägt

 
Alexander Gumz (Berlijn, 19 december 1974)

De Nederlandse dichteres Hanny Michaelis werd geboren in Amsterdam op 19 december 1922. Zie ook alle tags voor Hanny Michaelis op dit blog.

Langzaam maar zeker

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals
naar de roodkoperen zon.
Wind woelt door het natte
groene haar van stadsplantsoenen,
ontrolt een hardblauwe vlag
boven de daken. Wie dit ziet
heeft de nacht overleefd
of hij wil of niet.

Schemering

In de voorwereldlijke schemering
waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen
slapen zij naakt en schuldeloos
verstrengeld als op goddelijk bevel.

Voor hen geen boom der kennis,
geen appel en geen slang maar wel
het tikken van een kleine

feilloos afgestelde tijdbom:
straks laten ze elkander los,
zoeken hun voeten de begane grond,
het eigen gareel weer op.

 
Hanny Michaelis (19 december 1922 - 11 juni 2007)
In 1963

De Italiaanse schrijver Italo Svevo (pseudoniem van Aron Hector Schmitz) werd geboren op 19 december 1861 in Triëst. Zie ook alle tags voor Italo Svevo op mijn blog

Uit: Bekentenissen van Svevo (Vertaald door Jenny Tuin) 

“Niemand kan zeggen dat ik me illusies maak over mijn eigen talenten. Ik weet dat ik een zeer goed muzikaal gevoel heb en het is niet uit aanstellerij dat ik een voorkeur heb voor moeilijker stukken; maar datzelfde muzikale gevoel waarschuwt me en heeft me al sinds jaren gewaarschuwd dat ik nooit in staat zal zijn mijn toehoorders met mijn spel te bekoren. Dat ik toch doorga met spelen heeft eenzelfde reden als mijn voortdurende pogingen om van mijn kwamen te genezen. Ik zou goed kunnen spelen als ik niet ziek was, en ook als ik mijn evenwichtsoefeningen maak op de vier koorden van de viool ben ik in feite op zoek naar gezondheid. Er is iets als een lichte verlamming in mijn organisme en op de viool manifesteert deze zich ten volle, waardoor ze gemakkelijker te genezen is. Zelfs het laagst ontwikkelde wezen behoeft maar te weten wat tertsen, kwarten en sexten zijn om met ritmische nauwkeurigheid van het ene interval in het andere te kunnen overgaan, zoals zijn oog de ene kleur na de andere weet te registreren. Bij mij is het echter zo dat als ik een van die figuren heb gespeeld, deze als het ware aan me blijft kleven, me niet meer loslaat, zodat de volgende figuur erin verstrikt raakt en aan exactheid verliest. Om de noten ritmisch juist te plaatsen moet ik met mijn voeten en met mijn hoofd de maat meeslaan; maar waar blijft dan de rust en de souplesse, wat blijft er dan over van de muziek? De muziek die door een uitgebalanceerd organisme wordt vertolkt heeft een natuurlijk ritme, dat uit haar eigen wezen wordt geschapen en tot klinken gebracht. Als ik ooit zo leer spelen zal ik genezen zijn.”

 
Italo Svevo (19 december 1861 – 13 september 1928)
Kersttijd in Triëst

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e december ook mijn vorige blog van vandaag.

19-12-2015 om 11:34 geschreven door Romenu  

De Cubaanse dichter en schrijver José Lezama Lima werd geboren op 19 december 1910 in Havanna. Zie ook alle tags voor José Lezama Lima op dit blog.

Old Surrealist Ballad

When the rivulet swells with lashing
snaketails and the piano with its backside turned
displays its shoes shining like the night when it sinks, a sagging armchair whose old wicker
strands are still a plaything for the boy with a big head
Taking shelter from a slice of violin melon
the dancers bump their heads and perspire sawdust
and midnight is as bored
as a chessboard leaned against a blackboard
I had no plan to go, but my keychain was missing
the enormous lock the dog that always follows me
until it goes off licking the back of its leg
The violin like an arm covered with frogs
began releasing drops of evaporated honey
The chief’s canoe crossed the crystal lake
at the stroke of two in the morning
and those who woke up danced with those who were sleeping
The woman we waited for is here and I hid
like a hypocrite behind a child’s box of pencils
which lent me their yellow fingers
and scraps of the accordion like a grapefruit packed in syrup
I used to save tears like bread crumbs
to throw into the pool of sissified alligators
When the doughnut began to puff
the patent leather definitely squealed
and the chiefs canoe was filled with crystal shards.
 

​Vertaald door Roberto Tejada.

 
José Lezama Lima (19 december 1910 – 9 augustus 1976) 

De Zwitserse schrijver en kunsthistoricus Paul Nizon werd geboren op 19 december 1929 in Bern. Zie ook alle tags voor Paul Nizon op dit blog.

Uit: Die Zettel des Kuriers

„23. Mai 1990, Paris
Karl Jakob Wegmann gewesen. Wohnt jetzt an der Seestraße in einem heruntergekommenen Mietshaus, das wie ein schon fast fauliger Zahn (an der Verkehrsstraße) allein dasteht.
Wohnt im Erdgeschoß, und wenn man läutet, wächst erst einmal die Stille, bevor sich die Tür öffnet. Karl kam wie ein verlotterter Asylinsasse aus dem dunklen, ungelüfteten Kranken- und Wohnzimmer, das auch Atelier ist, jedoch im Vergleich zu den früheren großen Residenzen natürlich nur noch im Format eines Verlieses. Kam mit herunterhängender Hose, klaffendem Bauch, am Stock, die großen Araberaugen noch verklebt und hielt mir eine gekrümmte, wohl gelähmte? Hand hin, nein: den Arm; zum Schütteln. Es sah fürchterlich aus, doch bald einmal auch komödiantisch. Die Palette, sehr schön in den Farbhäufchen, auf einem wackligen Gestell. Er raucht wieder an die vierzig Zigaretten pro Tag, wobei er die Anzahl auf der Schachtel mit Strichen kennzeichnet, er dürfte ja nicht. Er habe Anfälle wie ein Epileptiker, immer wieder, sagt H. Er ist ihr ausgeliefert, angewiesen auf ihre Dienste, Handreichungen, Aufsicht – und dabei behandelt er sie anscheinend teuflisch (wie sie sagt), erniedrigend? Irgendwie scheint Karl, der auch mit den Ärzten auf Kriegsfuß steht – in der Erscheinung halb Simulant, halb senil oder nicht ganz bei Sinnen, schwer zu sagen, da er zwischendurch blitzhelle Gedanken formuliert –, ein Fall für die Endstation mit ganz wenig Überlebenschancen. Doch malt er immer wieder, die letzten Bilder genialisch in der Reduktion der Formen und dem Spielen mit der Leere. Auch befaßt er sich wieder mit mittelalterlicher Malerei aus der päpstlichen Residenz in Avignon, wie ein aufgeschlagenes Kunstbuch mit ihn inspirierenden Jagdszenen vermuten läßt – eine Art Übertragung eines Ausschnitts in Wegmannsche Formen und Farben lehnt auf einem Stapel Bilder. Er scheint eine erfolgreiche Ausstellung gehabt zu haben, total ausverkauft, jedenfalls scheint das Geld kein Hauptproblem. Schwer abzuschätzen, wie viel Übertreibung und In-Szene-Setzen mit im Spiel ist. Er steht unter starken Medikamenten, muß immer wieder nach Anfällen, Zusammenbrüchen als Notfall hospitalisiert worden sein."

 
Paul Nizon (Bern, 19 december 1929)

De Franse schrijver Michel Tournier werd geboren op 19 december 1924 in Parijs. Zie ook alle tags voor Michel Tournier op dit blog.

Uit:Le médianoche amoureux

“La lumière est selon Newton, composée des sept couleurs du spectre. Proposition scandaleuse, inacceptable pour Goethe. La lumière est le comble de la pureté, de la simplicité, de l'homogénéité. Comment pourrait-elle résulter d'un mélange de couleurs qui toutes sont plus sombres qu''elle ? Non, la lumière est première, originelle, éternelle. Pour que naissent les couleurs, il faut qu'elle soit filtrée par un milieu trouble, comme un cristal ou comme l'atmosphère du ciel. Les couleurs sont la souffrance de la lumière, ses passions et aussi ses actions, car l'un ne va pas sans l'autre. De même le torrent de montagne limpide et clair qui se rue en avant peut être capté dans une turbine qui le voue à l'obscurité et à des travaux complexes. Quant à l'homme, c'est à son noyau de ténèbres qu'il doit ses couleurs.
La physique moderne a choisi Newton et sa lumière composite et seconde par rapport à la couleur. Mais il serait facile de montrer que toute l'histoire de la peinture a pris le parti de Goethe et de son ombre polychrome. Ses sommets s'appellent Léonard de Vinci inventeur du clair-obscur avec sa Vierge au rocher, Rembrandt avec ses scènes nocturnes, le Caravage qui refait le monde avec un soupirail trouant le fond d'une cave, les impressionnistes avec leurs ombres mauves ».

 
Michel Tournier (Parijs, 19 december 1924)

De Duitse schrijver Tankred Dorst werd geboren op 19 december 1925 in Oberlind bei Sonneberg. Zie ook alle tags voor Tanked Dorst op dit blog.

Uit: Glück ist ein vorübergehender Schwächezustand

„–Wo ist denn das Kind? Es hat mich nämlich mit dem Programm losgeschickt, damit Sie etwas hineinschreiben.
Sie hält mir das Programmheft hin. Ich nehme es und fange an, darin zu blättern, aufmerksam, alsob ich es jetzt zum erstenmal sähe.
– Sie wollte das unbedingt, Ihren Namenszug (»Namenszug« mit ironischem Unterton), obwohl sie gar nicht geklatscht hat! Ich habe selbstverständlich brav geklatscht, während sie neben mir saß und sich nicht rührte. Nachher, als wir rausgingen, hat sie mir fast eine Szene gemacht wegen dem Autogramm. Sonst wäre es mir nicht in den Sinn gekommen, hier einzudringen.
– Wie heißt sie denn? erkundige ich mich.
– Ich sage immer Blütchen zu ihr. Laura.
– Blütchen! Hübsch. Soll ich »Blütchen« schreiben?
– Es paßt so gut zu ihr. Was habe ich ihr in das Programmheft geschrieben? Ich war plötzlich so guter Laune, statt wie üblich »Herzlich für ...« unter mein Foto zu setzen, schrieb ich unter das Reklamefoto der Dame im Pelz »Ich habe heute abend für Blütchen gespielt, aber sie ist davongelaufen«.
– Ich verstehe das auch nicht, aber so ist sie. Poldi wollte nach der Vorstellung nicht mit in die Kantine, sie mußte unbedingt nach Hause, um mit ihrer Mutter zu telefonieren. Sonntag, Mittwoch, Freitag sind die »Muttertage«. Aber natürlich kann sie nicht einfach kurz fragen, wie es Mama Lilly geht, und ein paar nette Worte sagen – nein, sie muß es sich zu Hause in ihrem mexikanischen   Korbstuhl   gemütlich   machen, den Hörer zwischen die hochgezogene Schulter und den schräggelegten Kopf   geklemmt, während sie sich einen Campari nachgießt, auf dem Schreibblock herumkritzelt, Blätter herausreißt und daraus ihre japanischen Frösche faltet (Kreativkurs. Japanische Falttechnik). Es soll so gemütlich sein, wie wenn sie mit ihrer Mutter zusammensäße. Und unvermeidlich gleitet sie nach einiger Zeit in das dröge Norddeutsch, das ihre Mutter spricht“.

 
Tankred Dorst (Oberlind, 19 december 1925)

De Amerikaanse, Duitstalige, schrijver Peter Stephan Jungk werd geboren op 19 december 1952 in Santa Monica. Zie ook alle tags voor Peter Stephan Jungk op dit blog.

Uit:Die Dunkelkammern der Edith Tudor-Hart

“Es muss im HerbSt 1967 gewesen sein. ich war vierzehn, bald fünfzehn, besuchte die fünfte Klasse des akademischen Gymnasiums am Beethovenplatz. meine Eltern hatten Edith nach Wien eingeladen, Vater übernahm die Reisekosten, Mutter brachte ihre einzige Cousine in der Pension Nossek unter, am Graben, im ersten Bezirk. Die Rückkehr in ihre Geburtsstadt war Ediths erste Auslandsreise nach über dreißig Jahren, seit ihrer Auswanderung nach England im Herbst 1933. Ich erinnere mich nicht an Einzelheiten ihres Besuchs, bin auch nicht sicher, wie viele Tage sie in Wien geblieben ist. aber ich sehe einen kühlen, regnerischen Sonntagvormittag vor mir, sehe uns beide, Edith und mich, Riesenrad fahren – sie hatte sich das gewünscht.
Wir saßen allein in einer Gondel. Edith wollte wissen, ob ich mich für Musik interessierte und für welche. Opern? Sinfonien? klavierkonzerte? Violinsonaten? ob ich oft den Musikvereinssaal, das Konzerthaus besuchte? mein Zögern irritierte sie. Musik, das waren für mich die Beatles, die Rolling Stones, Troggs, Kinks, Tremeloes, Monkees, die Small Faces, die Bee Gees. Mozart, Beethoven, Haydn, Schubert, Verdi, Wagner, Mahler bedeuteten mir nichts. Wir besaßen keine Stereoanlage, keine einzige klassische Schallplatte. meine Eltern hatten mir erst ein Jahr zuvor einen kleinen aufklappbaren Monoplattenspieler geschenkt, auf dem ich Singles mit 45 Umdrehungen in der Minute abspielen konnte. und da hörte ich meine Lieblings-Hits, hörte sie Hunderte, Aberhunderte Male.
»Wer gefällt dir denn besser, die Beatles oder die rolling Stones?«, fragte Edith, ein wenig geistesabwesend. Diese beiden seien die einzig ihr bekannten Bands.
»Die Beatles.« »und warum …?«
»Die Rolling Stones sind mir zu wild …«
»Wie heißt denn das wildeste Lied von denen?« »I can’t get no satisfaction …«
»Verrückt …« Danach verstummte sie.
Die Gondel war an ihrer höchsten Stelle angekommen, blieb da eine Weile leise schwankend stehen. Wir sahen aus sechzig Metern auf die Stadt hinab. Es hatte zu regnen aufgehört, der Blick in alle Himmelsrichtungen war ganz klar. Kahlenberg, Leopoldsberg, Stephansdom, Karlskirche, Ringturm, Schönbrunn. Rdith starrte vor sich hin. als sich das Rad langsam wieder in Bewegung setzte und der Erde näherte, erwähnte sie einen Freund, mit dem sie vor vielen Jahren im Riesenrad gesessen habe.”

 
Peter Stephan Jungk (Santa Monica, 19 december 1952)

De Duitse dichter, schrijver en burgerrecht-activist Jürgen Fuchs werd geboren op 19 december 1950 in Reichenbach in het Vogtland. Zie ook alle tags voor Jürgen Fuchs op dit blog.

Uit:Zellenkrieg

"Vorwärts! Hopp, hopp! Komm´ Se, geh´n Se! Da lang!" Ein trister Flur, dann links ein Raum wie eine Pförtnerloge für die Aufnahmeprozedur. Rechts gegenüber hinter Gitterstäben eine völlig kahle Zelle. "Da rein!" Hinter dem Milchglasfenster ist nur ein massives Gitter zu erkennen. Adieu, Blick nach draußen. "Nackt ausziehen. Alles! Bücken. Arschbacken auseinander. Anziehen." Die eigenen Sachen, wenigstens das. Ein besonderes Privileg: "Sie bekommen Hausschuhe. Die Lederjacke brauchen Sie nicht. Bei uns ist geheizt. Gehen Sie rechts, Mann! Halt, hier rein." Zelle 117. Der Schließer öffnet eine dreifach verriegelte Stahltür, dick wie an einem Panzerschrank. Dahinter gibt es keine Farben mehr, nur Weiß, Grau und Holzbraun. Glasziegel brechen das Tageslicht. (...) Gegen 19 Uhr wird der Untersuchungshäftling das erste Mal in den angrenzenden Vernehmertrakt geführt, ein endlos lang erscheinender Flur, links und rechts Vernehmertür an Vernehmertür. Vernehmer I setzt die Befragung fort, zu seiner Person, zu seiner "ausgeübten Tätigkeit":
"Tragen Sie ein, was Sie für richtig halten. Ich beschreibe Papier." I: "... wollen Sie damit sagen, daß Sie Schriftsteller sind? Als Psychologe waren Sie nicht tätig, also: ohne Beschäftigung, nicht wahr?" "Was Sie aufschreiben oder für sich notieren, ist mir völlig gleichgültig. Schreiben Sie meinetwegen Schmierfink oder Straßenkehrer."

 
Jürgen Fuchs (19 december 1950 – 9 mei 1999)
Cover

De Franse schrijfster Anne Golon werd geboren als Simone Changeux in Toulon, Frankrijk op 19 december 1921. Zie ook alle tags voor Anne Golon op dit blog.

Uit: La tentation d'Angélique

"– Dors maintenant, chuchota Colin, allons, il faut dormir.
Et, se laissant sombrer au fond de l'eau noire du sommeil, elle croyait l'entendre murmurer, dans la solitude des nuits maghrébines...
– Dors, mon agneau, dors, mon ange. Demain, nous avons une longue route à faire, tous les deux, dans le désert.
Peut-être le murmurait-il ?”
(…)

« Néanmoins, Piksarett tint à rappeler quelques principes essentiels.
– N'oublie pas que tu es ma captive, interrompit-il en pointant son index à la naissance du cou d'Angélique.
– Je sais, je sais, je t'ai déjà dit que je le reconnaissais volontiers. Est-ce que je t'empêche d'être là où je suis ?... Demande à tes compagnons si j'ai l'attitude d'une captive qui voudrait t'échapper ?...
Tracassé par la subtilité du raisonnement où il discernait quelque chose de louche, mais aussi de cocasse, Piksarett penchait la tête de côté pour réfléchir plus à fond, et son regard oblique pétillait de plaisir tandis que ses deux comparses lui donnaient bruyamment leur avis.
– À Gouldsboro, tu pourras même me vendre à mon propre mari, expliquait Angélique. Il est très riche et je suis sûre qu'il n'hésitera pas à se montrer généreux. Enfin, du moins, je l'espère, se reprenait-elle avec une mimique assombrie qui mettait en joie les trois Indiens.
À l'idée que l'époux d'Angélique se trouverait contraint de racheter sa femme, leur hilarité ne connut plus de bornes."

 
Anne Golon (Toulon, 19 december 1921)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Johannes Kirschweng werd geboren in Wadgassen/Saar op 19 december 1900. Zie ook alle tags voor Johannes Kirschweng op dit blog.

Uit: Der Kathedralenläufer

“Wäre ich für die Bildung der jungen Menschen verantwortlich. die sich darauf vorbereiten. im nächsten Jahr oder irgendwann unsere Kinder zu erziehen. Ich würde ihnen Bems als Aufgabe stellen. den Berg aus Sandstein und Kalk. Mit seinen Äpfeln und Zwetschen. mit seinen Ministerialen des Herzogs von Lothringen und der Bildschnitzerfamilie Guldner. mit seinen schon verdämmemden keltischen Erinnerungen und seiner heiligen Oranna. die sich zu neuer Herrlichkeit erhebt. Ich würde ihnen das als Aufgabe stellen und keine Ruhe geben, bis ihnen das Herz darüber warm und glücklich würde. An diesem Glück aber würde ich das Verlangen entzünden. auch Wadgassen etwa oder Saarlouis oder Tholey oder Mettlach oder Merzig auf die gleiche Weise zu erforschen. zu deuten und darzustellen. Und so müssten wir dazu kommen. endlich. endlich! uns selber zu erkennen, damit wir dann auch endlich uns selber leben können. das Leben einer Provinz des Ahendlandes. die gesegnet ist vom schattenlosen. durch Blut und Schmach hindurchgeretteten Genius des deutschen Volkes wie von dem edlen und großm‘t'ttigen des französischen. und die langsam zu dem verschütteten Schatz ihrer eigenen Tiefe zuriickfindet.“

 
Johannes Kirschweng (19 december 1900 – 22 augustus 1951)

19-12-2015 om 11:33 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Amy Michael Homes werd geboren op 16 december 1961 in Washington DC. Zie ook alle tags voor A. M. Homes op dit blog.

Uit:This Book Will Save Your Life

“Did you notice the hole?" Richard asks Cecelia, the housekeeper, as he is eating breakfast.
"What hole?"
"Look out the window, there's a big dent like the kind of place a UFO might have landed if you believe in that kind of thing."
"The only things I believe in are God and a clean house. Are you going to put your headphones on or do I have to talk to you all day." Cecelia takes her can of Endust to the window and looks out. "Not only is there a hole," Cecelia says. "There's a horse in the hole."
He stops eating and goes to the glass.
There is a horse in the center of the hole, eating grass. Again, he thinks of the signs on the telephone poles at the bottom of the hill. "UFO? You Are Not Alone."
"Don't just stare at it," Cecelia says.
Richard goes outside, stands with his feet on the edge of the hole—it is definitely deeper than it was two hours ago. The horse looks up.
"Are you stuck?" Richard asks the horse. "Can you climb out? Come out, while it's not so deep."
The horse doesn't move. Richard goes back into the house "He doesn't want to come out," Richard says to Cecelia.
"A horse in a hole is like a salt shaker in a coffee cup," Cecelia says. "It makes no sense."
"The horse got into the hole, he must know how to get out of the hole." Richard goes to the window. Now there's a coyote standing at the edge of the hole, or at least he thinks it's a coyote. It's standing at the edge of the hole menacing the horse, and the horse is frightened.
Richard looks around for Cecelia—she's vacuuming in the living room. He picks up his noise-canceling headphones, takes two metal pot lids from the kitchen and goes back outside, banging the lids together like cymbals, yelling, "Scram. Go away and be gone." The coyote runs.
The horse sighs, flares his lips, blinks at Richard.”

 
A. M. Homes (Washington DC,16 december 1961)

De Franse schrijfster Mazarine Pingeot werd geboren in Avignon op 18 december 1974. Zie ook alle tags voor Mazarine Pingeot op dit blog.

Uit: Bouche cousue

« La mort de papa, nous nous y attendions tous....
Je le voyais tous les jours malade, mais à aucun moment je ne me suis véritablement dit qu'il allait mourir. Ce sursis pouvait durer éternellement; je le voyais souffrir, et se désespérer de souffrir, devenant irritable, plus lointain. La maladie lui était une humiliation. Il n'a jamais réussi à l'accepter. Pour la première fois, il affrontait plus fort que lui. »
(…)

« Dès que mon père aimait un pays, il voulait en posséder une parcelle.
Dans les Cévennes, il a acheté quelques arpents de terre, inutilisables, une petite colline, des cailloux, quelque part, un acte de propriété. Son nom sur un registre. Perdu ? Il achète un bout de terre comme on achète un bout de lune. Un lieu de pierres, dont même les chèvres ne voudraient pas. »
(…)

« On est jamais trop vieille pour sortir de l'enfance. Se plaindre du destin est une inconséquence, sinon un caprice. J'ai aimé être une enfant capricieuse. Pour d'autres, c'est la guerre, la violence, qui brisent l'immatérialité de la jeunesse.
Illégitime jusque dans le droit de me plaindre.”

Mazarine Pingeot (Avignon, 18 december 1974)

De Zweedse dichter en schrijver Viktor Rydberg werd geboren op 18 december 1828 in Jönköping, Zweden. Zie ook alle tags voor Viktor Rydberg op dit blog.

Tomten (Fragment)

Står där så grå vid ladgårdsdörr,
grå mot den vita driva,
tittar, som många vintrar förr,
upp emot månens skiva,
tittar mot skogen, där gran och fur
drar kring gården sin dunkla mur,
grubblar, fast ej det lär båta,
över en underlig gåta.

 
 Illustratie bij Tomten door Jenny Nyström

Gray, he stands by the low barn door,
Gray by the drifted snow,
Gazing, as many winters he’s gazed,
Up at the moon’s chill glow,
Then at the forest where fir and pine
Circle the farm in a dusky line,
Mulling relentlessly
A riddle that has no key.

 
Viktor Rydberg (18 december 1828 – 21 september 1895)
Jönköping

De Duitse schrijver Thomas Strittmatter werd geboren op 18 december 1961 in St. Georgen in het Zwarte Woud. Zie ook alle tags voor Thomas Strittmatter op dit blog.

Uit: Raabe Baikal

„Manchmal erzählte er, oder er log. Nun lachte Raabe über sich selbst, wie er schwankend durch die Halle ging. Der Steinmetz sah ihm lächelnd zu und begann plötzlich laut russische Trinklieder zu singen, die er wohl aus seiner Militärzeit kannte. Er sang, hustete, trank den Husten nieder. Raabe sah, daß seine Augen fiebrig glänzten. Daß Schweiß den Staub auf seiner Stirn verklebte. Nasdarowje! rief der Steinmetz, sang, schlug mit Hammer und Meißel einen mörderischen schnellen Rhythmus und begann dann, durch den Raum zu tanzen wie ein betrunkener Bär. Er warf das Werkzeug weg, packte Raabe und tanzte mit ihm, laut singend. Raabe mußte lachen wie lange Zeit nicht mehr. Dann verlangte der Steinmetz nach einem Stuhl. Seine Stirn war heiß. Raabe holte ihm einen Lappen und kaltes Wasser. Das viele Husten nahm ihm die Luft. Er schickte Raabe weg. Raabe ging nicht, wagte aber auch nicht, in der Nähe zu bleiben. So setzte er sich am anderen Ende der Halle und sah zu, wie aus dem Alten ein alter Mann wurde. Wie die Adern am Hals, auf der Stirn, an den Händen noch stärker hervortraten.“

 
Thomas Strittmatter (18 december 1961 - 29 augustus 1995)

De Amerikaanse schrijver Miles Marshall Lewis werd geboren op 18 december 1970 in The Bronx, New York. Zie ook alle tags voor Miles Marshall Lewis op dit blog.

Uit: Paris Noir

“The first time I wrote an essay about relocating from Harlem to Paris, I'd been living in France for all of 10 months. My newbie reflections concerning the City of Lights were based on less than a year's life experience in my adopted city. May 2010 will mark six years since I uprooted my hip-hop-media-centric lifestyle in New York City to the French capital and welcomed the wholly different trappings of fatherhood and marriage. Time tells the tale: My familiarity with African-American expatriates and French racial politics has grown far more nuanced as the '10s begin.
For a cosmopolitan city that tried to strike a post-racial stance before the term even existed, Paris still has plenty of black touchstones. My transcontinental trail was already famously blazed in the 1950s by some of my old literary idols, Richard Wright, James Baldwin and Chester Himes among them. Négritude, the 1930s literary arts movement, took its cue from the Harlem Renaissance, and the presence of black Americans in Montmartre, the so-called "Harlem of Paris." Nina Simone, Langston Hughes and Melvin Van Peebles also spent significant amounts of time soaking up la vie Parisienne in decades gone by. What I moved here wanting to know was, how does the modern-day hip-hop aesthetic influence the black French identity?
Local rap music couldn't teach me anything until I learned the language (a two-year process, eventually). Beyond appreciating their beats and lyrical flows, MCs like Abd al Malik, Sefyu and Diam's were indecipherable to me for a long time. Before measuring hip-hop's impact on France, I needed help getting the lay of the land. Chance encounters with several African Americans in Paris soon proved the vibrancy of the black ex-pat experience going into the 21st century. MC Mike Ladd, author Jake Lamar and soirée hostess Patricia Laplante-Collins gave me plenty of insight to satisfy my vision quest."

 
Miles Marshall Lewis (New York, 18 december 1970)

De Birmees - Britse schrijver Saki (pseudoniem van Hector Hugh Munro, een naam gekozen uit de Rubaiyat van Omar Khayyam) werd geboren op 18 december 1870 in Akyab, Birma. Zie ook alle tags voor Saki op dit blog.

Uit: The toys of peace

“In an awful silence he disinterred a little lead figure of a man in black clothes.
"That," he said, "is a distinguished civilian, John Stuart Mill. He was an authority on political economy."
"Why?" asked Bertie.
"Well, he wanted to be; he thought it was a useful thing to be."
Bertie gave an expressive grunt, which conveyed his opinion that there was no accounting for tastes.
Another square building came out, this time with windows and chimneys.
"A model of the Manchester branch of the Young Women's Christian Association," said Harvey.
"Are there any lions?" asked Eric hopefully. He had been reading Roman history and thought that where you found Christians you might reasonably expect to find a few lions.
"There are no lions," said Harvey. "Here is another civilian, Robert Raikes, the founder of Sunday schools, and here is a model of a municipal wash-house. These little round things are loaves baked in a sanitary bakehouse. That lead figure is a sanitary inspector, this one is a district councillor, and this one is an official of the Local Government Board."

 
Saki (18 december 1870 – 14 november 1916)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e december ook mijn blog van 18 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

18-12-2015 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ronald Giphart werd geboren op 17 december 1965 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Ronald Giphart op dit blog.

Uit:Dahag, lieve vrienden!

“Tussen die Amsterdamse geniaaltjes zat ik er maar een beetje zwijgend bij. Ik luisterde naar hun felle debatten, ik glimlachte onzichtbaar om hun aandoenlijk principiële meningen, ik grinnikte onhoorbaar om de stroom literaire monstruositeiten, terwijl ik ondertussen dacht: Waar is bij mij dat Ware Vuur gebleven? Ik stel me deze vraag wel vaker, meestal als ik in een stadsbus zit tussen de trouwe belastingbetalers op weg naar mijn ‘schrijfateliertje’ in de binnenstad, of als ik mij door een regenbui en een windhoos naar het ziekenhuis wring om mijn gezondheid te verpesten met een wurgende dienst van zeven aaneengesloten nachten. Hallo Dostojevsky, hoor ik een stem dan zeggen, waar zijn wij nu helemaal mee bezig?
Tom Lanoye schrijft in zijn gedicht ‘Het vuurpeleton’ uit de bundel Hanestaart (wanneer schrijft een van jullie aankomende wetenschappers dáár eens een afstudeerscriptie over?): ‘Waarom heb ik mijzelf tot schrijven geprogrammeerd, terwijl ik weet dat het me afleert om te leven? Ik kan mij niet meer geven [...] of ik zit mezelf over mijn eigen schouder te observeren, op zoek naar een groot literair verband.’
Zoals ik al zei ben ik tijdens de ascetische stemming waarin ik mijzelf de afgelopen maanden gebracht heb tot de conclusie gekomen dat ik alle vreselijke moedwillige ontberingen (dat slopende nachtritme, die minimale verdiensten, die voortdurende beschimpingen, dat voortdurende opgehemel waarmee ik me geen raad weet, die liefdesbrieven, dat ‘afgeleerde leven’) natuurlijk niet onderga om gratis voor Vooys en andere ‘Ware Vuur’-loze blaadjes te schrijven ten koste van eventuele prachtige romans. Met andere woorden: dit is mijn laatste column, want ik ga weer aan het werk.
‘Wij moeten 100.000 boeken schrijven, met z'n allen, en om ter dunst.’ schrijft Lanoye in ‘Het vuurpeleton’, waarna hij besluit met: ‘Ik wou dat ik kon geloven in kunst.’ Ik wou dat ik dat ook kon. Doei, lieve mensen.”

 
Ronald Giphart (Dordrecht, 17 december 1965)

De Nederlandse schrijfster Yvonne Keuls werd geboren op 17 december 1931 in Batavia, toen nog een onderdeel van Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Yvonne Keuls op dit blog.

Uit: Familiegedoe

“Rosaline ligt met haar vierde kind in het kraambed als er in de winkel brand uitbreekt en zij met kin lief door rook en vlammen de vlucht moet nemen. Door dit voorval krijgt zij psychische problemen, want in die tijd was er natuurlijk geen slachtofferhulp Zij ziet plots koningen en prinsessen in gouden gewaden verschijnen. Zij groet ze nederig en spreekt ze aan. Dat wekt verbazing binnen de familie en er wordt met spoed een vergadering belegd. Is Rosaline wel in staat om een goede katholieke moeder te zijn?
Als zij nu engelen had gezien of desnoods de Maagd Maria, ja, dat zou iedereen kunnen begrijpen. Maar de verschijning van dat gekroonde stelletje ongeregeld, dat bij navraag niet eens omhangen was met kruisen, voorspelde niet veel goeds.
Rosaline moet nodig worden opgenomen in de psychiatrische instelling Endegeest, dat lijkt de familie het beste. Maar zo nu en dan mag ze een poosje naar huis, alwaar ze door haar echtgenoot meteen zwanger wordt gemaakt, een activiteit waarmee hij plichtsgetrouw doorgaat tot het dozijn compleet is en Rosaline - die nog steeds bezoek krijgt van koningen en prinsessen - voorgoed in Endegeest kan worden opgeborgen. (Op hoge leeftijd overlijdt ze daar, volgens het bidprentje ‘Hem dankend voor al dat lijden van tientallen jaren’.)
De door elkaar heen krioelende kinderen ten huize Hooigracht worden nu door de overgebleven moedersloof verder opgevoed en de beide broers Carolus en Petrus Jacobus (die ik vanaf nu als een soapster P.J. ga noemen) ploeteren samen wat af om hun bloedjes in leven te houden. Tot zich een nieuwe ramp voltrekt, een ramp die de jaarlijkse reünie van de Keulsen altijd langdurig bezighoudt. (Want alle Keulsen zijn nu eenmaal dol op hun eigen voorbije ellende.) Een van de reünisten - die de Leidse stadsarchieven heeft doorgelicht - kan ons hier alles over vertellen.”

 
Yvonne Keuls (Batavia, 17 december 1931)
 

De IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánsson werd geboren in Reykjavík op 17 december 1963. Zie ook alle tags voor Jón Kalman Stefánsson op dit blog.

Uit: Heaven and Hell (Vertaald door Philip Roughton)

“Two long weeks and when the weather finally settled it looked quite as if the world had returned, look, there’s the sky, so it’s true, it exists, and the horizon is a fact! Yesterday the storm’s fury had slackened so much that they could clear rocks from the landing, clambered down there, twelve in number from both huts, two crews, toiled away moving huge stones tossed by the sea onto the landing, mere pebbles beneath which they lost their footing, scratched and bloodied themselves, six hours of labour on the slippery fore-shore. This morning a wind blew from the west, rather weakly, but when it blows from the west the breakers frequently make voyages impossible, it’s a crying shame, almost vilifying, to see this foaming obstruction and the sea beyond it more or less calm enough for sailing. One’s temper is soothed, however, by knowing that cod shy away in the western wind, simply vanish, and besides, it provides an excellent opportunity to make a trip into town. Men left the main huts in groups, the beaches teeming and the mountainsides crawling with fishermen.
Bárur and the boy sometimes catch a glimpse of the group ahead of them and modify their pace in such a way that they draw farther apart rather than closer together, the two of them travel by themselves, it’s best that way, so much that needs to be said intended for just the two of them, about poetry, about dreams and the things that cause us sleepless nights.
They have just crossed over the Impassable. From here it is approximately a half-hour’s walk home to the hut, for the most part along the stony beach where the sea snaps at them. They stand high up on the slope, put off the descent, look out over more than ten kilometres of cold blue sea that tosses and turns as if impatient at the head of the fjord, and at the white beach opposite. The snow never fully leaves it, no summer manages to melt the snow completely, and still folk live wherever there is even a trace of a bay. Wherever the sea is fairly accessible there stands a farm, and at midsummer the little home-field surrounding it turns green, pale green areas of tussocky ground stretch up the mountainside and yellow dandelions kindle in the grass, but even further away, to the north-east, they see more mountains rise into the grey winter sky: these are the Strands, where the world ends. Bárur removes his bag, takes out a bottle ofbrennivín, they both take a gulp.”

 
Jón Kalman Stefánsson (Reykjavík, 17 december 1963)

De Antilliaanse dichter en schrijver Frank Martinus Arion werd geboren op 17 december 1936 op Curaçao. Frank Martinus Arion overleed op 27 september jongstleden. Zie ook alle tags voor Frank Martinus Arion op dit blog.

Negers

Negers hebben eigenlijk geen taal
Zij doen maar alsof zij spreken.

Zij lenen in het land van hun inwoning
Enkele voor de hand liggende woorden
Om hun behoeften mee te doen.

Negers hebben hun spraakorganen groots weggegeven
Reeds in de twintiger jaren
En met wat uit die jaren over is
Bootsen zij heden ten dage stemmen na.

Negers hebben eigenlijk geen taal, helaas.
En als het erop aankomt ook geen leven.
Dat hebben zij vóór de twintiger jaren al weggegeven
Aan Amerika, Europa en aan enkele andere landen.

 
Frank Martinus Arion (17 december 1936 - 27 september 2015)

De Vlaamse dichter, schrijver en schilder Paul Snoek werd geboren in Sint-Niklaas op 17 december 1933. Zie ook alle tags voor Paul Snoek op dit blog.

Zeewaarts gezegd

De zee is trots op haar duinen.
Brekensgereed houdt zij de duinen bestendig.
Zij heeft haar kusten lief en kust ze.

De zee plant zich voort in het water.
De zee is voedzaam als een rijpe boomgaard.
Zij is de moeder van de grootste sterren.

De zee is een regen van goedheid,
beken het maar, zij is onmisbaar.
De zee blijft zoals altijd altoos vrede,
want in zee werd nog niemand mishandeld.

Negende gedicht voor Maria Magdalena

Ik heb je aan de ketting van mijn slaap gelegd.
De kamer stuiptrekt en het bed wordt groot.
Mijn zaad bevlekt de lakens met violette tatoeages.

De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar.

Wij weten weinig van de weelde, maar we weten
dat weelde niet meer wederkerig is. Immers
na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts
blauw geschminkt als een onweer en somber.

De liefde leeft niet van de mens alleen.

 
Paul Snoek (17 december 1933 – 19 oktober 1981)

De Duitse schrijver Hans Henny Jahnn werd geboren op 17 december 1894 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Hans Henny Jahn op dit blog.

Uit: Das Holzschiff

„Das Schiff fuhr mit dunklen bauchigen Segeln über den Abgründen, die mit Wasser ausgefüllt sind. Die Luft war ungewöhnlich lange nur voll leichter Wirbel gewesen. Der neue Tag, wie um den Triumph des weißen Lichtes zu überhöhen, war klar und kalt, ganz ausgeleuchtet mit dem Schimmer der silbrigen Helligkeit. Die Gegenstände an Deck erschienen allesamt hart, unförmig, gar nicht der geringen Bewegung von Wasser und Wind angemessen. Noch vor Abend strichen warme Schwaden um das Schiff. Unbegreiflich schnell mischte sich die fahle Kälte mit dem lauen Dunst. Nebelmauern rückten heran. Wolken, kaum wahrgenommen, fielen schon aus der Höhe herab und umdampften das Schiff. Masten und Segel wuchsen riesenhaft. Vor kurzem noch war der Horizont das Maß aller Dinge gewesen. Jetzt war das Sichtbare verengt. Das Gebilde aus Menschenhand schwebte im Nebelmeer, war von der Erde abgestürzt.“

 
Hans Henny Jahnn (17 december 1894 – 29 november 1959)
Portret door  Dieter Braun

De Franse schrijver Jules de Goncourt werd geboren op 17 december 1830 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jules de Goncourt op dit blog.

Uit: Germinie Lacerteux (Door Jules en Edouard de Goncourt)

« Les croix de la semaine, de l’avant-veille, de la veille, descendaient la coulée de la terre ; elles glissaient, elles enfonçaient, et, comme emportées sur la pente d’un précipice, elles semblaient faire de grandes enjambées.
Mademoiselle se mit à remonter ces croix, se penchant sur chacune, épelant les dates, cherchant les noms avec ses mauvais yeux. Elle arriva à des croix du 8 novembre : c’était la veille de la mort de Germinie, Germinie devait être à côté. Il y avait cinq croix du 9 novembre, cinq croix toutes serrées : Germinie n’était pas dans le tas. Mlle de Varandeuil alla un peu plus loin, aux croix du 10, puis aux croix du 11, puis aux croix du 12. Elle revint au 8, regarda encore partout : il n’y avait rien, absolument rien… Germinie avait été enterrée sans une croix ! On n’avait pas même planté un morceau de bois pour la reconnaître !
À la fin, la vieille demoiselle se laissa tomber à genoux dans la neige, entre deux croix dont l’une portait 9 novembre et l’autre 10 novembre. Ce qui devait rester de Germinie devait être à peu près là. Sa tombe vague était ce terrain vague. Pour prier sur elle, il fallait prier au petit bonheur entre deux, dates, — comme si la destinée de la pauvre fille avait voulu qu’il n’y eût, sur la terre, pas plus de place pour son corps que pour son cœur!"

 
Jules de Goncourt (17 december 1830 - 20 juni 1870)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e december ook mijn blog van 17 december 2014 en ook mijn blog van 17 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-12-2015 om 18:50 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.

Uit:Ik kom terug

“… Ik moest mij goed gedragen, onze toekomst stond op het spel. Hun geld zou ons bevrijden van zuinigheid en oorlogsangst. Speciaal voor het bezoek droeg ik een grijsfluwelen lange broek met omslag. Hij jeukte van nieuwigheid. Tante Elise en tante Desiree koesterden hun afkomst, generaties geleden waren hun voorvaderen voor de roomsen uit het zuiden van Frankrijk naar het noorden gevlucht.‘Vaudois’ noemden ze zich, maar wij zeiden thuis gewoon waldenzen. De tantes hingen nog altijd aan een familiewapen uit die tijd, al hadden ze zich vermengd met Brabantse boeren en deelden we dezelfde achternaam. Vroom zijn was hun hobby en ik zat nog niet of de tantes lazen me de les. Of ik wel wist hoe de Vaudois geleden hadden? Opgejaagd waren ze, door de inquisitie vervolgd om hun sober geloof. Waar ze in Frankrijk ook heen vluchtten, tot aan de Alpengrotten toe, keer op keer werden hun kale kerken verbrand en hun nederzettingen vernietigd. Vrouwen hadden moeten toezien hoe de roomsen hun baby’s tegen de rotsen smakten, jonge zonen werden in stukken gesneden en hun lichaamsdelen in de velden omgeploegd en de mannen de hersenen uitgesneden. De roomsen kookten die en aten ze op. De tantes lieten me een oude Franse bijbel zien, met roestig bloed op de band. Ik kneep van angst in de tafelrand, mijn moeder keek naar buiten en begon over het weer. ‘Wij zijn de joden van de christenen,’ zei tante Desiree. En ik mocht daarbij horen? …”.
(…)

“… Een vreemde taal was in haar strot gekropen, een mannenstem. Mōshiwake gozaimasen! Tennõheika no meirei deshita! Mōshiwake gozaimasen! De stem zong en snauwde tegelijk. Mijn moeder boog voorover tot haar voorhoofd de tafel raakte. De dames hesen haar op. Maar ze sloeg ze van zich af. De Russin peuterde de banderol van de dop van de wodkafles. Ik sloop beschaamd weg. De vreemde stem vulde de gang, de trap, mijn kamer, tot een hoge gil hem overtrof. Ik werd naar beneden geroepen. Mijn moeder lag half onder de tafel, ze was in trance van haar stoel gegleden. De handoplegster zat geknield naast haar en jammerde met haar mee. De stem had Japans gesproken…”.

 
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

De Engelse schrijfster Jane Austen werd geboren op 16 december 1775 in Steventon, Hampshire. Zie ook alle tags voor Jane Austen op dit blog.

Uit: Emma

“Sorrow came—a gentle sorrow—but not at all in the shape of any disagreeable consciousness.—Miss Taylor married. It was Miss Taylor's loss which first brought grief. It was on the wedding-day of this beloved friend that Emma first sat in mournful thought of any continuance. The wedding over and the bride-people gone, her father and herself were left to dine together, with no prospect of a third to cheer a long evening. Her father composed himself to sleep after dinner, as usual, and she had then only to sit and think of what she had lost.
The event had every promise of happiness for her friend. Mr. Weston was a man of unexceptionable character, easy fortune, suitable age, and pleasant manners; and there was some satisfaction in considering with what self-denying, generous friendship she had always wished and promoted the match; but it was a black morning's work for her. The want of Miss Taylor would be felt every hour of every day. She recalled her past kindness—the kindness, the affection of sixteen years—how she had taught and how she had played with her from five years old—how she had devoted all her powers to attach and amuse her in health—and how nursed her through the various illnesses of childhood. A large debt of gratitude was owing here; but the intercourse of the last seven years, the equal footing and perfect unreserve which had soon followed Isabella's marriage on their being left to each other, was yet a dearer, tenderer recollection. It had been a friend and companion such as few possessed, intelligent, well-informed, useful, gentle, knowing all the ways of the family, interested in all its concerns, and peculiarly interested in herself, in every pleasure, every scheme of her's;—one to whom she could speak every thought as it arose, and who had such an affection for her as could never find fault.”

 
Jane Austen (16 december 1775 – 18 juli 1817)
Jeremy Northam (George Knightley) en Gwyneth Paltrow (Emma) in de film uit 1996

De Nederlandse schrijver Adriaan van der Veen werd geboren op 16 december 1916 in Schiedam. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Veen op dit blog.

Uit: Het wilde feest

“Er was een mager meisje met zwierende rokken, altijd druk aan de arm van vriendinnen, die met haar grote schuchtere ogen tersluiks naar mij keek en de hele reis door steeds ergens op de achtergrond was, lopend, draaiend, dansend, onverwacht achter deuren of om de hoek van gangen opduikend. Het magere lijfje fladderde en de handen bracht zij theatraal tezamen, het hoofd geheven en de mond geopend in een geschandaliseerd oooh..., als zij mij op een nieuwe lichtzinnigheid had betrapt. Naast de intiem donkere meisjes viel zij op, haar Duits was melodieus, en in haar banaalste zinnen drong haar intense verbazing nog door over het vreemde leven, wantrouwde mij heel erg, sinds zij mij - en geschrokken had zij met haar handen haar mond bedekt - het mollige meisje achter de hut van de marconist had zien zoenen. Als zij mij zag aankomen, was haar lichaam een ogenblik verstard in echte en half gespeelde ontsteltenis en dan in een oogwenk fladderde zij weg, een hoek om. Ik had haar graag willen vangen om met mijn armen om haar heen naar haar wild kloppende hart te luisteren.
Zij was eerder mijn droombeeld dan het korte mollige meisje, dat met haar broertje al een paar jaar in Engeland had gewoond en nu op weg was naar haar oom, die in San Francisco een warenhuis had. Maar met haar ging het vanzelf en zij probeerde alles voor mij te beslissen. Zij ging's avonds, wanneer wij dachten dat niemand ons zag, mee naar mijn hut, zij heel zeker en een beetje kortademig voor mij uit lopend. En wanneer wij binnen stonden, kneep zij haar ogen dicht, kreunde en sloeg haar armen om mij heen. Dat was haar oorlogskreet. Op een keer toen zij weer stevig haar ogen dicht had, meer alsof zij een explosie dan een kus verwachtte, barstte ik in lachen uit. Zij sperde haar ogen beduusd open, maar was niet kwaad. Ik was op de rand van mijn bed gaan zitten en zij viel voor mij neer en begon mij in de maag te stompen. ‘Je bent een ongevoelige ijsklomp. Je weet niets, poor boy! Je weet niet eens wat passie is’ en zij stootte met haar hoofd tegen mijn maag, zodat ik naar adem snakte en achterover viel.”

 
Adriaan van der Veen (16 december 1916 – 7 maart 2003)
Winter in Schiedam

De Engelse schrijver en songwriter Noël Coward werd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.

Uit:I'll Leave It To You

““Joyce. You're not my idolized brother at all—Oliver is. (Turning away, pouting.)
Bobbie (seated R. on Chesterfield, sweetly). If that were really so, dear, I know you have much too kind a heart to let me know it.
Sylvia. What is the matter with you this afternoon, Bobbie—you are very up in the air about something.
(Joyce takes her coat off, puts on back of chair R. of table).
Bobbie (rising and sitting on club fender). Merely another instance of the triumph of mind over matter; in this case a long and healthy walk was the matter. I went into the lobby to put on my snow boots and then—as is usually the case with me—my mind won. I thought of tea, crumpets and comfort. Oliver has gone without me, he simply bursts with health and extraordinary dullness. Personally I shall continue to be delicate and interesting.
Sylvia (seriously). You may have to work, Bobbie.
Bobbie. Really, Sylvia, you do say the most awful things, remember Joyce is only a school-girl, she'll be quite shocked.
Joyce. We work jolly hard at school, anyhow.
Bobbie. Oh, no, you don't. I've read the modern novelists, and I know; all you do is walk about with arms entwined, and write poems of tigerish adoration to your mistresses. It's a beautiful existence.
Joyce. You are a silly ass. (Picks up magazine.)
Sylvia. It's all very well to go on fooling Bobbie, but really we shall have to pull ourselves together a bit. Mother's very worried, as you know, money troubles are perfectly beastly, and she hasn't told us nearly all. I do so hate her to be upset, poor darling.
Bobbie. What can we do? (Sits L. end of Chesterfield. Joyce puts down magazine and listens.)"

 
Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)
Scene uit een opvoering in het  Pentameters Theatre, Londen, 2009

De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Marugg werd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.

Heb je wel eens een vogel gedood?

Heb je wel eens een vogel gedood?

Heb je wel eens een bloem vertrapt?

Heb je in de spiegel rode
vlekken gezien?
Heb je de zonde uit de
gevangenis bevrijd?
Heb je alle lichten gedoofd
toen je had moeten kijken?
Trilden je handen toen je had
moeten vechten?
Heb je een aalmoes gegeven
met gesloten vuist?
Heb je wierook gebrand om de
deugd weg te houden?
Heb je sigaretten gerookt met
het brandende eind in je mond?
Is je beste vriend de halflege
fles?
Bid dan met gesloten ogen
om niet te weten wat je krijgt
om niet de kunstbloem te
moeten zien

de bloedende vogel, zijn vleugels verroest.

 
Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006)
Cover
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e december ook mijn blog van 16 december 2012 deel 2.

16-12-2015 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Klaus Rifbjerg werd geboren op 15 december 1931 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Klaus Rifbjerg op dit blog.

The hovering tree

Most trees
grow in the ground
but my tree
grows at third floor height
and recently my neighbour said
that it ought to be cut down.

Perhaps it grows in the ground
further down
but for me it
mostly grows out there
in front of the window
at third floor height.

Too long far too long
it stood there bare
and I thought that
perhaps it would never
come into leaf but one day
it was green.

Green leaves and bursting buds
a kind of shimmering
erective giddiness
hovering
outside my window.
The airborne tree!

My lungs opened out
a sprouting sap-taut branching system
aerial mycelium and oxygen
unfolded everywhere
I was breathing!

The neighbour felt
the tree took too much light.
When he looked at it
he didn’t see
that it gleamed!

The axe has been laid at the foot
of the tree
on the asphalt
the few places trees grow
in their humble holes
in the city.

Hovering out there my
breath
and at third floor height
my green soul
immortal and ready for battle
defying all natural laws
in the holy name of nature and
growth.

Let there be light!

Translated by Joh Irons

 
Klaus Rifbjerg (Kopenhagen, 15 december 1931)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Greshoff werd geboren op 15 december 1888 in Nieuw Helvoet. Zie ook alle tags voor Jan Greshoff op dit blog.

Uit: Koffiehuis-letterkunde

“Café Merkur
CAFÉ Merkur te Leipzig is in een poover hoekhuis met den ingang juist op dien hoek, en met een lang smal zaaltje aan beide straten. De lucht is er duf om in te ademen; er hangt altijd een vage geur van verslag en bier en oude asch. Op den viezen plankenvloer staan wat kleine ronde en grootere vierkante tafeltjes met marmeren blad en daarbij ongemakkelijke, afgebruikte Weenerstoelen. Er zijn enkele banken tegen den wand met verschoten roodpluche overtrek als in een verouderde eerste-classe-coupé. In het linksche zaaltje zitten onschuldige en onschadelijke Saksische staatsburgers bijeen, die, procuratiehouders en ambtenaren, hun vredigen werkdag vredig besluiten met een potje skat of een spelletje trictrac. In het rechtsche lokaal zitten de ‘intellectueelen’ van Leipzig. - Aan den wand hangen daar de couranten en tijdschriften, in alle talen en van alle richtingen geduldig naast elkaar. Maar kenmerkend is het voor de bezoekers dat revolutionaire en joodsche organen, dat ‘Vörwarts’ en ‘Berliner Tageblatt’ meer gelezen worden dan de ‘Kreuzzeitung’ en de ‘Hammer’. - Tegen elven zit er, breed op zijn stoel, Franz Werfel de dagbladen na te zoeken naar opstellen waarin een vervoerd essayist zijn werk geestdriftig looft en het boven of naast dat van Verhaeren stelt, als van den grootsten Duitschen dichter na Dehmel, van den hartstochtelijken levensvereerder, van den meester van het nieuwe Pathos. Dat is de toon waarover men over hem thans bijna zonder uitzondering schrijft, en er gaat zelden een avond voorbij dat hij niet in dit of dat drukwerk iets van dien aard over zich zelve en zijn werk weet te vinden. Na met stil en aandachtig plezier den lof genoten te hebben, doet het zijn ijdelheid goed bóven zulken lof verheven te zijn, en noemt hij den criticus een stomme sul, een imbeciel.
Franz Werfel draagt een zeer-verwilderd kindergezichtje boven zijn ontijdige corpulentie. Hij speelt dan ook, afwisselend, de rol van wonderkind en van gevestigde reputatie. - Zijn conversatie zou van een goedmoedige onbeduidendheid kunnen zijn indien hij ze niet onverdraaglijk maakte door met eenige regelmatigheid diepzinnige aphorismen of brutaaluitziende paradoxen te plaatsen welker vermeende ‘uitwerking’ hij dan weer door zijn vetten en voldanen glimlach tracht te neutraliseeren.“

 
Jan Greshoff (15 december 1888 – 19 maart 1971)
In 1927 

De Duitse schrijver Ingo Schulze werd geboren in Dresden op 15 december 1962. Zie ook alle tags voor Ingo Schulze op dit blog.

Uit: Simple storys

„Ihn hat er mit keinem Wort erwähnt. Bis zuletzt nicht. Das heißt, in Florenz, als wir darauf warteten, daß alle vom Glockenturm herunterkämen, fragte Ernst: »Wo ist denn unser Bergsteiger?« Ich achtete nicht darauf oder glaubte, die beiden hätten sich irgendwann mal unterhalten – Ernst ging ja immer vor mir zum Frühstück. Er sagte noch etwas von Klimmzügen am Türrahmen. Vorher, in Padua, wollte der Bergsteiger unbedingt, daß wir anhielten, um eine Kapelle zu besichtigen oder eine Arena, was gar nicht im Programm stand. Ich drehte mich nach ihm um – er saß ganz hinten. Sein Blick ließ sich von nichts irritieren und ging geradewegs zur Frontscheibe hinaus, als wären wir alle nur dafür da, den Herrn endlich an sein Ziel zu bringen. Vielleicht bin ich ungerecht, vielleicht wäre er mir ohne das spätere Spektakel gar nicht in Erinnerung geblieben, vielleicht werfe ich auch die Reihenfolge durcheinander, aber ich erfinde nichts.
Sie müssen mal versuchen, sich das vorzustellen. Plötzlich ist man in Italien und hat einen westdeutschen Paß. Ich hieß Ursula und Ernst Bodo, Wohnort: Straubing. Unsere Nachnamen habe ich vergessen. Man befindet sich auf der anderen Seite der Welt und wundert sich, daß man wie zu Hause trinkt und ißt und einen Fuß vor den anderen setzt, als wäre das alles selbstverständlich. Wenn ich mich beim Zähneputzen im Spiegel sah, konnte ich noch viel weniger glauben, in Italien zu sein.
Bevor wir Florenz in Richtung Assisi verließen, es war unser letzter Tag, hielt der Bus auf einem Parkplatz, von dem aus wir über die Stadt blicken konnten. Der Himmel war bedeckt. Ernst kaufte einen Teller mit der Darstellung Dantes und schenkte ihn mir – zum Hochzeitstag.
Dann fuhren wir durch Regen, und allmählich wurde es so neblig, daß ich außer Leitplanken nichts sah und einschlief. Als Ernst mich weckte, stiegen die ersten schon aus.“

 
Ingo Schulze (Dresden, 15 december 1962

De Nederlandse schrijfster Simone van der Vlugt werd geboren in Hoorn op 15 december 1966. Zie ook alle tags voor Simone van der Vlugt op dit blog.

Uit: Morgen ben ik weer thuis

“Ze ziet het niet aankomen. Niemand ziet het noodlot naderen, waardoor het des te harder en meedogenlozer toeslaat. Haar gedachten nemen haar zo in beslag dat ze geen aandacht voor haar omgeving heeft. De belangstelling waarmee de onbekende man haar bekijkt, ontgaat haar, ze ziet hem niet eens staan.
Britt was zo blij toen juf Madeleine haar net, na afloop van de turnles. wenkte. Haar hart begon meteen hoopvol te bonzen. Ze keek om naar Emma. die het gebaar van de juf ook gezien had en even in verwarring was. Toen duidelijk werd dat juf Madeleine alleen haar. Britt. wilde spreken, was Emma langzaam weggelopen.
‘Ik heb goed nieuws voor je, Britt.” zei juf Madeleine opgewekt. ‘We hebben er gisteren over vergaderd en we vinden allemaal dat je een enorme sprong hebt gemaakt. Letterlijk en figuurlijk? Ze lachte erbij, alsof ze een grap maakte, en Britt glimlachte terug, al begreep ze niet precies wat de juf bedoelde.
Wat ze wel begreep was het nieuws dat ze geselecteerd was om op een hoger niveau te gaan turnen. Stralend hoorde ze de complimenten aan. Dat ze over zoveel kracht en souplesse beschikte, en dat ze zich zo snel ontwikkeld had. Ze zou nu wel de jongste van de groep zijn en een tijdje op haar tenen moeten lopen, maar de juf had er alle vertrouwen in dat ze zich zou handhaven.
Met een brede lach op haar gezicht was Britt de sportzaal uit gelopen. De kleedkamer was nagenoeg leeg. alleen Ilse en Fiona stonden er te kletsen terwijl ze uitgebreid hun haren kamden. Emma was weg.”

 
Simone van der Vlugt (Hoorn,15 december 1966)
De Oosterpoort in Hoorn

De Ierse schrijfster Edna O’Brien werd geboren op 15 december 1930 in Tuamgraney (County Clare). Zie ook alle tags voor Edna O’Brien op dit blog.

Uit: Een meisje van buiten (Vertaald door Molly van Gelder)

“Ik heb veel gehuild tijdens het schrijven van The Country Girls, maar dat had ik nauwelijks door. Het was trouwens heerlijk om te huilen. Er werden gevoelens aangeroerd waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik kreeg een glashelder beeld voor ogen van een vroegere wereld, velden en dalen waar eeuwenoude muziek zou sluimeren. Ik gebood mezelf om ’s nachts van Drewsboro te dromen, om mijn geheugen op te frissen. De ene keer waren het pasgeboren kalfjes die elkaar verdrongen bij de emmer afgeroomde melk, de andere keer waren het gansjes met veertjes zo zacht als bloemblaadjes, en één herinnering die me altijd is bijgebleven is dat ik mijn vaders schenkelvlees met een tang vastpak en op het punt sta het in het vuur te deponeren in de kleine haard boven, waar nooit een vuur brandde. Moeder, vader, veld en fort, noodhekken, platgeslagen koren en rijzend brood. Binnen en buiten. De heggen in mei, een feest van roze en wit, meidoornbloesem als dwarrelende confetti.
Opnieuw zag ik een hond de nageboorte van een kalf oplikken, en ik zag het donkere fort waar lady Drew in nachtgewaad werd gezien en waar op een zomerse zondag een meisje met pijpenkrullen me naar binnen lokte voor een ‘operatie’. Het was er pikdonker en in de beschutting van lage takken deden we ons onderbroekje uit en daarna trokken we wilde irissen uit het moeras waar ze groeiden en stopten de natte modderige wortels bij elkaar naar binnen, smekend om genade. Onze kreten vloeiden samen, gesmoord door zwermen gonzende bijen en hommels, en we zwoeren eeuwige geheimhouding. Toen we later in het zonlicht stonden, hadden haar ogen een vreemde zwarte glans, haar pupillen gele spleetjes in het licht, en ze zei dat ze het ‘ging zeggen’ tenzij ik haar mijn mooiste bezit gaf, een zakdoekje van crêpe georgette met een roze poederdonsje erop gestikt. En dat heb ik gedaan.
De eerste alinea van mijn roman ging over de angst voor de vader – ‘Ik werd vlug wakker en zat meteen rechtop in bed. Alleen als ik me ergens zorgen over maak word ik zo gemakkelijk wakker en even wist ik niet waarom mijn hart sneller klopte dan normaal.”

 
Edna O’Brien (Tuamgraney, 15 december 1930)

De Duitse dichter en schrijver Hans Carossa werd geboren op 15 december 1878 in Bad Tölz. Zie ook alle tags voor Hans Carossa op dit blog.

Alter Baum im Sonnenaufgang

Frühnebel steigt aus einsam altem Baum.
Es lichten sich die weiten Astwerkräume,
Die purpurbraunen, rostbespritzten Blätter,
Die nur der Frost noch festhält. Schwarz von Osten
Aufwogt Gebirg. Aus hoher Gipfelzacke
Strömt weißer Brand und saugt in großen Zügen
Den Dunst nach oben, schräge Strahlen lagern
Herab, leis knisternd fallen Blätter-
Und stärker schüttert Licht. Es klingt, braust, - schaudernd
Erwacht der dunkle Baumgeist: in die Sonne
Reckt er sich tausendzweigig, nieder
Wirft er die breite purpurne Belaubung,
Und Himmel, Himmel füllt das nackte Holz.

 
Hans Carossa (15 december 1878 - 13 september 1956)
Kerstmarkt in Bad Tölz

De Franse dichter Nicolas Gilbert werd geboren in Fontenoy-le-Château (Vosges) op 15 december 1750. Zie ook alle tags voor Nicolas Gilbert op dit blog.

Ode imitée de plusieurs psaumes (Fragment)

J'éveillerai pour toi la pitié, la justice
De l'incorruptible avenir ;
Eux-mêmes épureront, par leur long artifice,
Ton honneur qu'ils pensent ternir. "

Soyez béni, mon Dieu ! vous qui daignez me rendre
L'innocence et son noble orgueil ;
Vous qui, pour protéger le repos de ma cendre,
Veillerez près de mon cercueil !

Au banquet de la vie, infortuné convive,
J'apparus un jour, et je meurs.
Je meurs ; et, sur ma tombe où lentement j'arrive,
Nul ne viendra verser des pleurs.

Salut, champs que j'aimais ! et vous, douce verdure !
Et vous, riant exil des bois !
Ciel, pavillon de l'homme, admirable nature,
Salut pour la dernière fois !

Ah ! puissent voir longtemps votre beauté sacrée
Tant d'amis sourds à mes adieux !
Qu'ils meurent pleins de jours ! que leur mort soit pleurée !
Qu'un ami leur ferme les yeux !

 
Nicolas Gilbert (15 december 1750 – 16 november 1780)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e december ook mijn blog van 15 december 2013 deel 2.

15-12-2015 om 19:54 geschreven door Romenu