Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
02-01-2016
Nyk de Vries, Jimmy Santiago Baca, David Shapiro, André Aciman, Look J. Boden, Anton van Duinkerken, Hans Herbjørnsrud
Het beeldscherm had me dusdanig geconditioneerd dat ik soms, wanneer ik een boek las, een ouderwets boek, ik in een van de hoeken keek hoe laat het was, Eens, toen ik door de natuur liep, merkte ik dat ik wegdroomde en met mijn hand probeerde de flora en fauna weg te klikken, Een paar maanden geleden op een feestje, tijdens de karaoke, legde een expert me uit dat het niet heel lang meer hoefde te duren voor het zover was. Hij huilde toen hij het me vertelde. Hij hield ervan, van die gekke ouwe natuur.
Goedkoop
Dure woorden zeiden me niks. Ik hield van de goedkope metafoor: een woeste man die in zijn leven een rivier volgt en aan het eind ervan uitkomt bij de zee. Ik was sowieso een goedkoop type. Ook in de liefde moest het altijd voor een prikje. Ik ging met vrouwen die zelf ook weinig uittrokken voor hun liefdesleven. En wanneer ik het toch een keer duur speelde, wanneer ik toch eens een kast van een huis binnendrong, dan doorzagen de lui van de beau monde me al snel. Ze merkten dat ik ver-kleed ging, zodat ik zonder pardon weer naar buiten werd getrapt. Ik was een aap - iemand uit de natuur. Nog steeds eigenlijk.
I am offering this poem to you, since I have nothing else to give. Keep it like a warm coat, when winter comes to cover you, or like a pair of thick socks the cold cannot bite through,
I love you,
I have nothing else to give you, so it is a pot full of yellow corn to warm your belly in the winter, it is a scarf for your head, to wear over your hair, to tie up around your face,
I love you,
Keep it, treasure it as you would if you were lost, needing direction, in the wilderness life becomes when mature; and in the corner of your drawer, tucked away like a cabin or a hogan in dense trees, come knocking, and I will answer, give you directions, and let you warm yourself by this fire, rest by this fire, and make you feel safe,
I love you,
It's all I have to give, and it's all anyone needs to live, and to go on living inside, when the world outside no longer cares if you live or die; remember,
I love you.
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)
De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog.
The Devil's Trill Sonata (Fragment)
You clamp the rifle and release the bullet And you know that it will always reach the target And the ferryboat sails straight across the river: It feels normal in the still air.
What course must the aviator set On a level road when the day is wet? The tracks of the raindrops on the window Are dropped from the bridge by a boy.
You place a smooth box down like a stone And you rest on your own inclined plane. A stone is seen to pass through the window But now the stone is snow.
We have so few red flowers The stem hangs over the edge of the table The flower leaves the stem like an aviator Or like the man in the elevator.
The milkweed fills the sky Which is small, pale blue, and almost white Like the game lit up at night. “We have reached the bottom, you and I."
Half-divine, half-raw, half-German, half-Greek Time now for an excursus to the centre of all this muddy junk l gaze into the hilarious sky where flowers gather unknowingly The last row in a theatre of stars.
David Shapiro (Newark, 2 januari 1947) New Jersey Performing Arts Center, Newark
De Amerikaanse schrijver, essayist en literatuurwetenschapper André Aciman werd geboren op 2 januari 1951 in Alexandrië in Egypte. Zie ook alle tags voor André Aciman op dit blog.
Uit:Eight White Nights
“It meant, I’m the Clara you’ll be seeing all year long here, so let’s just make the best of it. I am the Clara you never thought would be sitting right next to you, and yet here I am. I’m the Clara you’ll wish to find here every one day of every month for the remainder of this and every other year of your life.” (…)
“Downstairs, she navigated the crowd and led me to a quieter spot by one of the bay windows, where three tiny cushions seemed waiting for us in an alcove. She was about to place the dish between us, but then sat right next to me, holding the plate on her lap. It was meant to be noticed, I though, and therefore open to interpretation. “Well?” I didn’t know what she meant. All I could think of was her collarbone and its gleaming suntan. The lady with the collarbone. The shirt and the collarbone. To a collarbone. This collarbone in two hundred years would, if it was cold in the icy silence of the tomb, so haunt my days and chill my dreaming nights that I would wish my own heart dry of blood. To touch and run a finger the length of her collarbone. Who was this collarbone, what person, what strange will came out to stop me when I wished my mouth on this collarbone? Collarbone, collarbone, are you not weary, will I be grieving over collarbones unyielding? I stared at her eyes and was suddenly speechless, my mind in disarray. The words weren’t coming. My thoughts were all tousled and scattered. I couldn’t even put two thoughts together and felt like a parent trying to teach an unsteady toddler how to walk by holding both his hands and asking him to put one foot before the other, one word before the other, but the child wasn’t moving. I stumbled from one thing to the other, then stood frozen and speechless, couldn’t think of anything.”
Een huismus slaat zijn vleugels uit het lood, tegen de wanden van de kast waarop hij net nog werd gejaagd
als verdachte gedaagd in een proces van papieren wegen, omlijst met ambtelijke molens.
Zijn gestolen thuisplek wordt vergoed met huizen op bestelling. Zijn wereld gaat op de helling, hijzelf over de rooie. Maar de mensen, de mensen zijn blij met de mus.
“Met heel z'n hart vol heimwee en zijn hoofd vol grote plannen was de Ravenzwarte, na Riekus, uit de trein gestapt. Hij droeg voorzichtig zijn valies en keek goed uit, tevens wat lettend op de wildeman, die naast hem liep en telkens stilstond of begon te hollen als er iets opmerkeliks te zien viel in de stad. Een Broeder ging voor hen uit met nog twee nieuwelingen en achter hen aan kwam een hele groep, waaronder een jongetje van nog maar negen jaar erbarmelik liep te schreien. De Ravenzwarte had dat ook wel willen doen, maar hij moest zich groot houden en vooral op Riekus passen. Die bengelde zijn in papier gepakte snoepgoed-en-vergeten-laarzen aan een touwtje, dat te lang was, zo wild rond zich heen, dat de voorbijgangers maar vast opzij gingen ‘alsof ze'm nou al kennen’ meende Karel. Riekus had in de trein veel sigaretten gerookt en oordeelde het erg verstandig, zich nu luidruchtig aan te stellen, want et is altijd goed je lichamelike en geestelike gevoelens zo een beetje te verbergen. Maar de Zwarte hoorde niets van zijn geredeneer en stapte maar en keek en toen de Broeder stilstond bij de tramhalte, stond ie ook maar stil, helemaal passief, zonder te merken, dat het een tramhalte was. Riekus beweerde nu al, dat ie 't kostschool-leven reuzefijn vond en kroop in een lekker hoekje van de tram, vanwaar ie alles heel goed zien kon. De Zwarte zat stil naast hem en voelde zich zo diep bedroefd als ie nog nooit geweest was. Alleen toen zijn grootvader gestorven was had ie zo'n sterk gevoel van treurigheid gehad. 't Was hem nu ook of vader en moeder voorgoed weg waren, en Antoon en het zieke zusje. Hij snikte eventjes toen ie aan 't zieke Marietje dacht, maar Riekus bracht hem tot beschaming door te vragen, of ie soms vaart had, en of hij maar niet beter deed met het tramkaartje te betalen, want daar kwam juist de kondukteur aan. Doch toen de Zwarte zijn portemonnaie wilde pakken, miste hij die en maakte zich gevolgelik zeer ongerust, zocht overal en trok op die manier de aandacht van al de andere jongens in de tram en van de Broeder. Toen die allemaal goed wisten, wat er gaande was, haalde Riekus het gemiste voorwerp uit zijn eigen broekzak en zei doodbedaard: ‘Ik dacht: je weet nooit, waar het goed voor is. Ik zal em maar bewaren, want hij moest em eens verliezen.’ Ze lachten allemaal en Karel lachte goedmoedig mee, denkend: ‘ach, ja, zo is ie nou eenmaal.’
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968) Hier links, met Michel van der Plas, Godfried Bomans en Gabriël Smit
Uit: Die Brunnen (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)
"Während die Zeit läuft Es eilt. Mir läuft die Zeit davon. Ich muss mich sputen. Ich stehe im Morgengrauen auf, ziehe den rot melierten Laufdress und die neuen Cross-Schuhe an, esse am Küchentisch zwei Scheiben Knäckebrot und trinke ein Glas Orangensaft, bevor ich den ovalen Joggingstein in die rechte Hand nehme und über den Hofplatz trabe; um 6:04:13 laufe ich den Traktorweg über das Feld auf den Wald zu. Ich muss mich beeilen, um diese Geschichte zu schreiben. Ich muss bald hier raus. Heute Abend kommen meine Schwiegertochter Ting Ting und mein Enkel Man Lok zu Besuch. Anna wird sie um 20:45 Uhr am Busbahnhof abholen, sie sollen hier in meinem Arbeitszimmer im Backhaus wohnen. Bis sie kommen, muss meine Geschichte fertig sein. Es eilt. Ich muss raus. Die Zeit ist knapp. Ich laufe und schreibe und laufe. 6:04:53, die Uhr zeigt 6:04:53, ich biege von der Treckerspur ab, hebe beide Arme vors Gesicht und kämpfe mich durch das dichte Fichtengehölz hinunter zu dem Bach. An der Böschung vor dem Biberdamm bleibe ich einen Augenblick stehen, verschnaufe und beiße mir auf die Zungenspitze. Es eilt. Mir bleibt doch nur der heutige Tag für meine Geschichte. Ich habe am Telefon gehört, dass Man Lok inzwischen ein Zweibeiner geworden ist und in Oslo über den Fußboden wackelt. Sie müssen den Hörer auf den Boden gelegt haben, denn die taumeligen Schritte unseres Enkelkindes dröhnten mir direkt ins Ohr.“
It was a Borgia-pot, he told me, A baby had been distilled alive into the pottery, He recommended the cream, it would make a mess of anybody’s face; My grief moved down my cheeks in a slow mass like ointment.
Or there was this undine-vase, if you shook it The spirit made a silvery tinkling inside; Flat on the table, it slid so that it pointed always towards the sea. A useful compass, he said. I could never unseal this jar, tears would never stop flowing towards the sea.
Impatiently he offered me the final item, a ghoul-sack, I was to feed it with rats daily unless I had a great enemy Could be persuaded to put his head inside; That’s the one! I said. That’s the sackcloth suit sewn for the likes of me With my one love’s grief, and my appetite for curiosity.
“I used to be a very negative person. But then I took this personality workshop that totally turned my life around. Now when something bad or negative happens, I can see the positive. Now when I have a really bad day, or when someone I thought was a really good friend betrays me, or maybe when I’ve been hit by one of those damn people riding bicycles the opposite way on a one-way street, so, of course, one hadn’t looked in that direction and there they are bearing down on you, about to kill or maim you—anyway, I look at any of these things and I say to myself: this glass is not half full, it’s half empty. No—I said it backwards, force of habit. This glass is not half empty, it is half full. Of course, if they hit you with the stupid bicycle your glass won’t be half full or half empty, it will be shattered to pieces, and you’ll be dead or in the hospital. But really I’m trying to be positive, that’s what I’m doing with my life these days. I was tired of not being joyful and happy, I was sick of my personality, and I had to change it. Half full, not half empty. I had to say to myself: you do not have cancer—at least not today. You are not blind. You are not one of the starving children in India or China or in Africa. Look at the sunset, look at the sunrise, why don’t you enjoy them, for God’s sake? And now I do. Except if it’s cloudy, of course, and you can’t see the sun. Or if it’s cold. Or if it’s too hot. I probably need to take a few more personality workshops to complete the process. It’s still not quite within my grasp, this being positive business.“
« J'ai aussi eu le temps de me renseigner sur notre nouveau ministre de l'Intérieur. Stanislas Favard, le fiston de Roman et Monique. Qui avait pris, pour fomenter son ambition, le nom de sa mère. De nos jours, il vaut mieux passer pour un Creusois qu'un Polack, le chabichou est plus rassurant, dans nos isoloirs, que le bortsch. Ce type était apparemment un genre de requin aux dents longues et à l'haleine de hyène. Grimpette accélérée dans les sphères du pouvoir. Populiste à cran, extrémiste droitier parfois, chrétien de gauche de temps en temps. Réactionnaire se faisant toujours passer pour progressiste. Cinquième maroquin. Sans parler du nombre de Marocains qu'il avait déjà faits raccompagner dans leur beau pays. Certains le voyaient même à la tête de l'Etat, le jour où il aurait réussi à se faire mieux aimer des Français. Pour l'instant, une grande partie de notre population de veaux en douce stabulation ne le voyais (sic) pas encore comme le grand taureau en chef. Il s'était fait agresser plusieurs fois par des militants en colère. Il s'en foutait. Il fonçait. Comptait sur son impunité. Laminait ses ennemis. »
“In eens kwam er verandering in de wezenstrekken des boers: hij was dus toch voor ontroering vatbaar! Ginder op den boomgaard was een knecht verschenen, die er een weinig rondslenterde, daarna eenen kluppel opraapte en regelrecht naar den hoogen boom trok om appelen af te werpen. De droomer sparde vol afschrik de oogen open, nu dat een zeventienjarig meisje - de nicht van den bezitter der hoeve, boer Vergauw - zich toonde, eenen der afgekluppelde appelen opnam en smakelijk er in beet. De vreemdeling trok zich achter den populier terug en zijn gelaat, vóor een oogenblik zoo onbeweeglijk als marmer, drukte de grootste ontzetting uit. Zijne borst zwoegde, zijne neerhangende lip beefde, terwijl hij afwerend, als in eene bede, de handen uitstrekte. Neen, zij, dat meisje vooral, mocht van die appelen niet eten! Waarom? Dat ook behoorde tot het geheim zijns levens. Als onder het gewicht eener ramp, liet hij zich op het gras nederzijgen. Doch, zonderling! hij voelde werktuigelijk met de hand, om zich te verzekeren, dat hij zich niet bemorsen kon. En, alsof hij niet het voor hem zoo akelig tooneel wilde zien, nam hij het hoofd tusschen beide handen en bleef weer roerloos als een beeld. Nog lang zat hij daar. Telde hij de graspijltjes? De zon zakte lager en lager; langzamerhand verdwenen de gouden verven in het westen. De avond viel snel neder; de nachtschaduw hing reeds in het boschje, tusschen de struiken en woekerplanten. Ginder zeeg het kerktorentje weg in de duisternis, die versmolt met de zwarte kleur van het wilgenloover, er achter op de hoogte, en van de wolken, die boven de noorderkim, achter den windmolen, opklommen. De vreemdeling stond eindelijk recht en scheen nu eerst de aankomende duisternis te bemerken. Hij blikte naar het westen, waar de laatste lichtstreep was weggestorven, daarna naar het dorpje.”
Uit:Es wäre schön, kein Schriftsteller zu sein. Tagebücher
„1976 Am 1. 1. fuhren wir nach Goldegg, wo ich mich, ein wenig zur Erinnerung an eine sportliche Jugend, als Eisläufer strapazierte. Das Gasthaus zum Bierführer, wo wir als Kinder zur Sommerfrische wohnten, hat eine erstaunlich gute Küche, vielleicht um für die Renovierung zu entschädigen, die aus dem alten Gasthof ein monströses Fremdenverkehrsprodukt gemacht hat. Das Merkwürdige: einen sehr vertrauten Ort nach langen Jahren wiederzusehen. Man weiß: Ich war hier, erinnert sich an Details, doch diese fügen sich nicht recht zu einem Ganzen jener Art zusammen, wie man sie dem Ich zuspricht. Einer, der sich als Ich bezeichnete, war an diesem Ort, doch es ist nicht das heutige Ich; das damalige aber lässt sich nur in vagen Umrissen erkennen. Das Perihelium bringt scheußliches Wetter, das sich schließlich zu einem Orkan auswächst. Am 5. 1. hörte ich im Radio eine Schilderung der Liebe [Max] Frischs zu Ingeborg Bachmann aus „Montauk“. Eine lügnerisch-gefühlshafte Verschleierung und Verbrämung. Schließlich ist es unmöglich, dass er sie nicht besser kannte. Ich traf sie zweimal, das erste Mal bei Radio Rot-Weiß-Rot in Wien, wo sie damals angestellt war. Ihre Dichtung erschien mir ein bedauerliches Gemisch von echten und verfälschten Versen. Frisch und seine betulichen Affären – oder vielmehr seine vagen, qualligen Bemerkungen, seine falsche Lapidarität, modelapidar. Wie ein Jüngling, der mit „Pokerface“ eine Bar betritt. Am 19. 1. lernte ich nach einer Lesung den „Poeten“ Urs Widmer kennen, der von Christoph Derschau begleitet war. Nach Artmann, der die Einleitung hielt, zeigt sich der Poet tautologisch in seiner poetischen Existenz; diese wiederum ist, diesmal nach Amanshauser, so etwas wie ein Weißer Zwerg, Überrest eines Sternes aus dem 19. Jahrhundert. Weiße Zwerge unter sich.”
Gerhard Amanshauser(2 Januar 1928 - 2 September 2006) Cover
C’était l’été. Mille oiseaux faisaient un saccage de vignes, un saccage de silence. Mille fleurs s’ébrouaient dans la lumière éparpillée. Mille voix prenaient le chemin du vent.
C’était l’été. De hauts pollens, échappés des arbres, palpitaient dans l’air puis s’abattaient à la volée comme une neige de soleil sur l’étendue des bois murmurants.
A fleur de colline, la terre rouge montrait sa gorge ouverte par le poignard des années, où bouillonnaient ronces, fougères, genêts, tout un flanc de sang végétal en furieuses échappées. Et dans la combe aux amoureux, là-bas, au plus aigu de la secrète faille, l’eau rare laissait voir par places son joli corps luisant et frais en fuite sous un lacis d’herbes, de branches, de rayons.
Des moiteurs vertes se pâmaient ; des nuées de senteurs stagnaient dans les sentiers, chauds comme au sortir d’un four ; des colonnes de silence épais s’ajoutaient aux colonnes d’arbres : cathédrales ! l’azur se voûtait, se tendait comme un arc. C’était l’été. C’était le bel été, le grand été tout rond, crépitant tel un feu de pignes au milieu des pierres, brûlant la terre et cuisant l’eau, avec ses hauts après-midi à donner le vertige, où ne s’entendent plus que le concert fou des insectes et l’étendue des bois murmurant au soleil.
„Wissen Sie, Gnädige Frau, es hat wirklich gar keinen Sinn, sentimental zu sein.« Der Spruch war nicht von mir. Nur eine Floskel aus dem Puppenspiel KASPERL UND DIE BÜRGERLICHE KRAPFENBÄCKERSWITWH. Floskel, die an sich witzlos, vom Kaspcrl gcquäkt und aus der besondren Situation heraus gebracht, stets ein Lacherfolg gewesen war im Wiener Prater-Kasperltheater des Professors Salambutschi: auf halbem Weg etabliert zwischen KOLARIK’S SCHWEIZERHAUS und der NEUEN GEISTERBAl-IN. Wissen Sie, Gnädige Frau, es hat wirklich gar keinen Sinn, sentimental zu sein-, quäkte ich an diesem verfluchten Abend Ende Mai, was für ein Mai ? wieso nannte sich das Mai? Hatte mit meinem sehstarken Aug den Felsblock am Uferpfad erspäht, Klippe, deren Überhang wie ein Sprungbrett aufs fast unsichtbare Wasser hinauszackte, und die weißliche Erscheinung, das konnt ihr safrangclbes Trikotkleid sein, sie hatte noch ein hellblaues mit, aber heut abend das gelbe angehabt, als sie sich Auf Englisch von der Acla Silva verdrückt hatte. Ich war die Klippe angesprungen mit allen vieren und am kaltglitschigen Stein abgerutscht und hatte mir die rechte llandfläehe leicht geschranunt und das linke Knie leicht geprellt und mich in kaltsehwammiges Moos gekrallt und emporgezogen und war auf Knien zum >Sprungbrett< vorgerutscht, im geprellten Knie rauhen Schmerz, der nicht schmer7te, und hatte etwas Rund-Weich-Kaltes, etwas wie einen halberlrorenen Pfirsich, ertastct, die Wange der Frau, und mit beiden Armen die apathisch Kauernde umpackt und gekeucht. Und das kaltfeuchte Schauern aus dem lichtlosen Wasser und das maschinengewehrartige Tacktack fliegenden Pulses, das in meiner Stirnnarbenmulde klopfte, und der Schweiß, unter meinem Hemd niederkitzelnd, und die rauhe Quikstimme, die mir selber fremd klang, wie verstellt, wie die des Puppenspielers Prof. Salambutschi: „Wissen Sie wirklich, Gnädige Frau, sentimental zu sein, das hat doch gar keinen Sinn. Weil die - weil d-i-e den Maxim Grabscheidt in Dachau umgebracht haben, deswegen wollen S-i-e ins eiskalte Wasser gehn wie eine geschwängerte Dienstmagd aus einem Dreigroschenroman von anno Schnee?“
Ulrich Becher (2 januari 1910 – 15 april 1990)
De Duitse, expressionistische beeldhouwer en schrijver Ernst Barlach werd geboren in Wedel, Pinneberg op 2 januari 1870. Zie ook alle tags voor Ernst Barlach op dit blog.
Uit:Ein selbsterzähltes Leben
„Ich blicke um mich. Der Roland auf dem Markt in Wedel an der Unterelbe, wo meine Eltern ihren Haushalt angehen ließen, sieht sich nicht nach kleinen Buben um, seine Hintenübergebogenheit erlaubt ihm das nicht, und nackenlos sitzt der steinerne Stolz eines Übergewichts von Kopf zwischen seinen Schultern. Wenn das Bübchen, ich, aber über den Markt ging, hat es ihn wohl gesehen, aber das Bild war zu schwer für sein Bewußtsein, es ist ihm weggesunken, er hats vergessen. Mein Vater ritt nach Hetlingen und Holm auf Praxis und schrieb den Marschbauern Rechnungen. Solch einer kam einst und mäkelte, während er die Taler aufzählte, über die Höhe der Leistung, und dem Doktor entfuhr im Zorn die Aufforderung, den »ganzen Schiet wedder mittonähmen«, was dem Bauern wohlgefiel zu hören. Er strich ein und meinte nur, das könne man ja beinahe nicht verlangen – oft wird sich mein Vater solche Ausübung ärztlicher Praxis nicht gestattet haben, denn es steht geschrieben, daß es im ersten Jahr des jungen Haushalts knapp herging. War Bruder Karl als Student zu Besuch, so half er wohl gutmütig aus und fuhr mit silbernen Hochzeitslöffeln ins Versatzamt nach Hamburg. Ich wurde am 2. Januar 1870 geboren. Die Welt, die ich anzuschauen bekam, ließ es sich von meinem guten Platze aus gefallen, dem Eckhaus am Markt, wo ich vom Balkon herab einen Leichenzug mit herzlichem Hurra begrüßte, da ich den Unterschied von einem Schützenausmarsch noch nicht wahrnahm. Knöpfe, die man mir zum Spielen reichte, fraß ich auf, desgleichen Zigarrenstummel, die mein Vater wegwarf, und vom Mistberg mußte man mich gelegentlich wegbesorgen, weil ich mir da etwas an Üblem zugute tat; ich nahm eben die Welt in der Weise in mich auf, die ich am schnellsten begriff.“
Ernst Barlach (2 januari 1870 - 24 oktober 1938) Portret door Leo von König, 1938
„Der Wanderer im Riesengebirge, der auf einem früher fast ungangbaren, neuerlich etwas gebesserten Pfade von der sogenannten großen in die kleine Schneegrube klettert, sieht sich vor dem bedeutsamsten Landschaftsbild. Tief herabschleifende und schattende Wolken, eine im Riß auftauchende unermeßliche Fernsicht sonnenbeglänzter Talweiten, das bezeichnende Knieholz (Legföhren), das sich wie ein tiefgrünes Riesenmoos zwischen die grauen Verwitterungsscherben des Gesteins schmiegt, erwecken den unzweideutigen Eindruck großer Höhe. Wo der zerfressene Granitgrat sich in die kleine Grube senkt, erscheint in dieser eine liebliche Alpental-Matte, je nach der Jahreszeit mit violettbraunem Türkenbund, rosig angehauchtem weißem Berghähnlein (Narzissenanemone) und den hohen Stauden tiefblauen Eisenhuts und Enzians in dichtem Pflanzenfilz über murmelnden Wassern. Unwillkürlich sucht der Blick im tiefsten Grunde der Matte den Gletscher, der aber fehlt. Um so deutlicher prägen die Spuren sich aus, daß er einmal da war. Man glaubt noch zu erkennen, wo er zuletzt, den großen Grubenkessel ausräumend, geruht hat, – sieht niederschauend vor den ersten dickpelzigen Gebirgsfichten unten den gewaltigen Schuttring, den er schmelzend, ersterbend, zurückweichend als Seiten- und Stirnmoräne aus dem Gestein, das ursprünglich in sein kriechendes Eis eingebacken war, gehäuft. Ein kleiner Schneefleck zeigt sich öfter auch sommerlich noch am innersten Grubenhang erhalten, – offenbar mangelte sehr wenig, den Eisriesen selber wieder aufzuerwecken. Hier, wo die Volkssage Rübezahl umgehen läßt, scheint auch sein Gespenst noch greifbar zu spuken.“
Wilhelm Bölsche (2 januari 1861 – 31 augustus 1939)
De Franse schrijver, mysticus, Rozenkruiser en Martinist Paul Sédir (pseudoniem voor Yvon Le Loup) werd geboren op 2 januari 1871 in Dinan. Zie ook alle tags voor Paul Sédir op dit blog.
Uit: Méditations por chacque semaine
« XI. Les peines du cœur « Demeurez dans mon amour. » (Jean XV, 9)
L'amour devient le plus illusoire des mirages, si c'est moi que je cherche en lui. Si c'est moi que j'aime en l'être que je préfère, il devrait s'appeler seulement recherche de plaisir ou satisfaction d'égoïsme sentimental. L'amour devient la plus stable des réalités si j'en fais une ferveur de sacrifice. La plupart des amours ne sont que des fascinations magnétiques. On ignore tout de ces forces mystérieuses; c'est pourquoi les passions déconcertent souvent le spectateur, et leur psychologie reste toujours spéculative. Incapables de nous donner les uns aux autres par devoir, la Nature nous verse un philtre; et cette ivresse fluidique, qui nous jette de l'exaltation à l'amertume et de la frénésie au dégoût, nous apprend au moins les gestes élémentaires de l'altruisme, ou plutôt nous entraîne à les accomplir. Il n'y a point d exemple, en effet, que deux amants, si bien assortis soient--ils, ne se trouvent bientôt dans l'obligation de se sacrifier l'un à l'autre quelques préférences ou quelques commodités. La somme de ces ennuis en vient d'ailleurs assez vite à dépasser la somme des joies. Mais, plus que la débauche, plus que la passion, ce qui empoisonne en nous le pouvoir d'aimer, ce qui dessèche nos sources intérieures les plus profondes, c'est cette perversité du manque de parole, de la tromperie, dont quelques-uns tirent une gloire misérable. Qu'un homme convoite une femme, c'est une faiblesse, un manque de tenue; mais qu'il ne s'inquiète pas de ravir le bien d'autrui, de briser un foyer, de rompre un contrat antérieur consenti librement, cela est grave; cela le condamne, cela l'enchaîne pour plusieurs peut-être de ces siècles d'outre-tombe dont la durée nous reste inconnue à jamais ici-bas. Et puis, les mariages sont inscrits au Ciel, dès l'origine. Nul homme donc ne devrait désirer une femme, nulle femme ne devrait écouter un homme, sinon en vue du mariage."
Emporers and kings! in vain you strive Your torments to conceal-- The age is come that shakes your thrones, Tramples in dust despotic crowns, And bids the sceptre fail.
In western worlds the flame began: From thence to France it flew-- Through Europe, now, it takes its way, Beams an insufferable day, And lays all tyrants low.
Genius fo France! pursue the chace Till Reason's laws restore Man to be Man, in every clime;-- That Being, active, great, sublime Debas'd in dust no more.
In dreadful pomp he takes his way O'er ruin'd crowns, demolish'd thrones-- Pale tyrants shrink before his blaze-- Round him terrific lightenings play-- With eyes of fire, he looks then through, Crushes the vile despotic crew, And Pride in ruin lays.
Philip Freneau (2 januari 1752 – 18 december 1832)
“Vlak voor zijn tachtigste verjaardag werd mijn vader verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, liefde die als een donderslag uit het niets komt, een bliksemstraal die een boom velt. Mijn moeder belde me op. 'Beppi heeft zijn verstand verloren,' zei ze. Het gebeurde tijdens de live-uitzending van de Olympische Spelen in Londen. Om precies te zijn: tijdens de finale van het kogelslingeren voor vrouwen. Mijn vader heeft een satellietschotel op het dak laten plaatsen en kan meer dan duizend kanalen ontvangen. Hij zit hele dagen voor de tv, een prachtig plat scherm, en drukt dan in een constant hoog tempo op de knop van de afstandsbediening. Voetbalwedstrijden in Japan komen voorbij, Arctische natuurfilms, Spaanse arthouse, reportages van rampen in El Salvador, Tadzjikistan, Fiji. En natuurlijk schitterende en glitterende vrouwen van over de hele wereld. De rondborstige Braziliaanse presentatrices, de bijna naakte Griekse showgirls, de nieuwslezeressen wier berichten je, afgezien van de taal (Macedonisch? Sloveens?), ontgaan door hun glanzende, volle lippen. Meestal zit er zo'n vijf of zes seconden tussen de zenders die mijn vader bezoekt. Maar soms blijft hij hangen en kijkt hij een hele avond en een halve nacht naar de verslaggeving rondom de verkiezingen in Mexico of naar een documentaireserie over de tropische wateren van Polynesië, groen als een edelsteen. Het was een Turkse sportzender waarbij mijn vader was gestrand. Hij had zojuist met zijn eeltige duim op de knop van de afstandsbediening gedrukt. De Egyptische soap die in vijf se-conden zoveel dramatische vrouwengezichten in beeld had gebracht, had hem niet kunnen bekoren. Beppi drukte op de knop die ooit zwart was, toen grijs en nu wit, haast doorzichtig. Toen werd hij getroffen door de bliksem. Op het scherm verscheen zijn prinses: een huid zo wit als room, koraalrode haren, de bovenarmen van een slager. Ze stapte de ring van het olympisch stadion in, hief de greep van de ketting, bracht de kogel omhoog, over haar linkerschouder, draaide één keer, twee keer, drie keer, vier keer, vijf keer, en slingerde de ijzeren bal toen met alle kracht die ze in zich had weg. Een meteoor die de dampkring heeft overleefd en fonkelt en scheert door de staalblauwe lucht van Londen. De inslag, een bruin gat in het meticuleus gemaaide gazon.”
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)
De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië. Zie ook alle tags voor Adonisop dit blog.
Desert (Fragment)
The cities dissolve, and the earth is a cart loaded with dust Only poetry knows how to pair itself to this space. No road to this house, a siege, and his house is graveyard. From a distance, above his house a perplexed moon dangles from threads of dust. I said: this is the way home, he said: No you can’t pass, and aimed his bullet at me. Very well then, friends and their homes in all of Beirut’s are my companions. Road for blood now— Blood about which a boy talked whispered to his friends: nothing remains in the sky now except holes called “stars.” The city’s voice was too tender, even the winds would not tune its strings— The city’s face beamed like a child arranging his dreams for nightfall bidding the morning to sit beside him on his chair. They found people in bags: a person without a head a person without hands, or tongue a person choked to death and the rest had no shapes and no names. —Are you mad? Please don’t write about these things. A page in a book bombs mirror themselves inside of it prophecies and dust-proverbs mirror themselves inside of it cloisters mirror themselves inside of it, a carpet made of the alphabet disentangles thread by thread falls on the face of the city, slipping out of the needles of memory. A murderer in the city’s air, swimming through its wound— its wound is a fall that trembled to its name—to the hemorrhage of its name and all that surrounds us— houses left their walls behind and I am no longer I.
“Ich bin gerade sechs geworden, als Olof Palme erschossen wird. es ist Februar, und draußen ist es sehr kalt. mein Vater und ich sitzen in der Küche, wir essen Brötchen, ich zeichne. Wir hören es im Radio. mein Vater dreht lauter. Die Frau im Radio hört sich an, als wäre es sehr wichtig. eine große Neuigkeit. ich schnipse einen Mohnsamen über den Tisch. Mein Vater sagt, ich solle mich anziehen. Ich kann meine Socken nicht finden. Mein Vater bückt sich und steckt meine nackten Füße in die Gummistiefel. Wir gehen hinunter auf die Straße. mit festem Griff hält mich mein Vater am Arm. Er blickt stur geradeaus. Zieht mich hinterher. Ich bin eine Tasche. ein Koffer mit kleinen Rädern. Ich sag es ihm, dass es wehtut. Dass er zu schnell läuft, aber der Wind bläst die Worte weg. Samstags ist sonst immer viel los. Autos verlassen und suchen Parkplätze, alte Damen mit Rinkaufsnetzen. Die letzten Besorgungen, bevor alles schließt. aber heute nicht, heute haben wir die Straßen für uns. Die stadt ist nicht groß, wir sind schnell in der Hauptstraße. mein Vater blickt stur geradeaus, sein Mund ist ein Strich. Ich glaube, er hat vergessen, dass er mich mitzieht. Mein Vater hat halblanges, blondes Haar mit rötlichem Schimmer, genau wie sein Bart. Er rasiert sich einmal pro Woche, dann darf der Bart wieder wachsen. Die Haare schneidet er sich selbst in der Küche. Die Zigarette ist ein Teil seiner Hand, ein Extraglied an seinem Finger. er trägt nur ein T-shirt unter offenem Mantel, aber er friert nicht.“
“Hij past niet. Shit, hoe kan dat nou? Het is de grootste maat in deze winkel. Ik heb geen andere keus, deze broek moet passen. Het móét. Ik houd mijn adem in en trek aan de broekspijpen alsof ik een panty aandoe. Natuurlijk helpt dat niet. De broek is gewoon te klein. Flink te klein, zelfs. Het is zaterdagmiddag en in dit benauwde pashokje met onflatteus licht dringt voor het eerst de afschuwelijke waarheid tot me door. Ik ben te dik om nog in ‘gewone’ winkels mijn kleren te kopen. Ongelooflijk dat ik het zo ver heb laten komen. Floor steekt haar hoofd langs het gordijn. ‘En? Past deze wel?’ Ik kijk van de broek die halverwege mijn dijen is blijven steken naar mijn vriendin. ‘Nee, ook niet. Ik snap er niets van.’ Ik pak mijn eigen broek van het haakje en laat haar het label zien. ‘Zie je? Maat 42. Die past me nog wel en nu kan ik niet eens een broek in maat 44 kopen? Hoe kan dat nou?’ ‘Lukt het met passen?’ hoor ik de verkoopster vanachter het gordijn vragen. Alsof ik zit te wachten op advies van een superslank meisje van zeventien.”
Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)
“That I’m the one who’s ended up telling it is almost beside the point. The day of hi s death, at the beginning of 1996, Ricardo Laverde had spent the morning walking the narrow sidewalks of La Candelaria, in the center of Bogotá, between old houses with clay roof tiles and unread marble plaques with summaries of historic events, and around one in the afternoon he showed up at the billiards club on 14th Street, ready to play a couple of games with some of the regulars. He didn’t seem nervous or disturbed when he started to play: he played with the same cue and at the same table where he always did, the one closest to the back wall, under the television with the sound turned down. He played three games, though I don’t remember how many he won and how many he lost, because that afternoon I didn’t play with him, but at the next table. I do remember, however, the moment Laverde settled his bets, said good-Bye to the other players, and headed for the corner door. He was passing between the first tables, which are usually empty because the neon lights cast strange shadows on the ivory balls in that part of the hall, when he stumbled as if he’d tripped over something. He turned around and came back over to where we were; waited patiently while I finished a series of six or seven cannons that I’d started, and even applauded a three-cushioned one briefly; and then, as he watched me mark my score on the board, he came over and asked me if I might not know where he could borrow a tape machine to listen to a cassette he’d just received.”
THE brave old poets sing of nobler themes Than those weak griefs which harass craven souls; The torrent of their lusty music rolls Not through dark valleys of distempered dreams, But murmurous pastures lit by sunny streams; Or, rushing from some mountain height of thought, Swells to strange meaning that our minds have sought Vainly to gather from the doubtful gleams Of our more gross perceptions. Oh, their strains Nerve and ennoble manhood! no shrill cry, Set to a treble, tells of querulous woe; Yet numbers deep-voiced as the mighty main's Merge in the ringdove's plaining, or the sigh Of lovers whispering where sweet rivulets flow.
Midnight
The moon, a ghost of her sweet self, And wading through a watery cloud, Which wraps her lustre like a shroud, Creeps up the gray, funereal sky, Wearily! how wearily!
The Wind, with a low, bewildered wail A homeless spirit, sadly lost, Sweeps shuddering o'er the pallid frost, And faints afar, with heart-sick sigh, Drearily! how drearily!
And now a deathly stillness falls On earth and heaven, save when the shrill, Malignant owl o'er heath and hill Smites the wan silence with a cry, Eerily! how eerily!
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)
“And you could tell his date wasn't even interested in the goddam game, but she was even funnier-looking than he was, so I guess she had to listen. Real ugly girls have it tough. I feel so sorry for them sometimes. Sometimes I can't even look at them, especially if they're with some dopey guy that's telling them all about a goddam football game. On my right, the conversation was even worse, though. On my right there was this very Joe Yale-looking guy, in a gray flannel suit and one of those flitty-looking Tattersall vests. All those Ivy League bastards look alike. My father wants me to go to Yale, or maybe Princeton, but I swear, I wouldn't go to one of those Ivy League colleges, if I was dying, for God's sake. Anyway, this Joe Yale-looking guy had a terrific-looking girl with him. Boy, she was good-looking. But you should've heard the conversation they were having. In the first place, they were both slightly crocked. What he was doing, he was giving her a feel under the table, and at the same time telling her all about some guy in his dorm that had eaten a whole bottle of aspirin and nearly committed suicide. His date kept saying to him, "How horrible . . . Don't, darling. Please, don't. Not here." Imagine giving somebody a feel and telling them about a guy committing suicide at the same time! They killed me. I certainly began to feel like a prize horse's ass, though, sitting there all by myself. There wasn't anything to do except smoke and drink.”
"Well, look at my own experience this morning." "I only contend that it is possible in England," replied Hamidullah, who had been to that country long ago, before the big rush, and had received a cordial welcome at Cambridge. "It is impossible here. Aziz! The red-nosed boy has again insulted me in Court. I do not blame him. He was told that he ought to insult me. Until lately he was quite a nice boy, but the others have got hold of him." "Yes, they have no chance here, that is my point. They come out intending to be gentlemen, and are told it will not do. Look at Lesley, look at Blakiston, now it is your red-nosed boy, and Fielding will go next. Why, I remember when Turton came out first. It was in another part of the Province. You fellows will not believe me, but I have driven with Turton in his carriage—Turton! Oh yes, we were once quite intimate. He has shown me his stamp collection." "He would expect you to steal it now. Turton! But red-nosed boy will be far worse than Turton!" "I do not think so. They all become exactly the same, not worse, not better. I give any Englishman two years, be he Turton or Burton. It is only the difference of a letter. And I give any Englishwoman six months. All are exactly alike. Do you not agree with me?" "I do not," replied Mahmoud Ali, entering into the bitter fun, and feeling both pain and amusement at each word that was uttered. "For my own part I find such profound differences among our rulers. Red-nose mumbles, Turton talks distinctly, Mrs. Turton takes bribes, Mrs. Red-nose does not and cannot, because so far there is no Mrs. Red-nose."
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970) Scene uit de film van David Lean uit 1984 met o.a. Peggy Ashcroft
“I first saw her standing near my mother’s coffin. She was in her seventies—a tall, angular woman, with fine gray hair gathered in a compact bun at the back of her neck. She looked the way I hope to look if I ever make it to her birthday. She stood very erect, her spine refusing to hunch over with age. Her bone structure was flawless. Her skin had stayed smooth. Whatever wrinkles she had didn’t cleave her face. Rather, they lent it character, gravitas. She was still handsome—in a subdued, patrician way. You could tell that, once upon a recent time, men probably found her beautiful.But it was her eyes that really caught my attention. Blue-gray. Sharply focused, taking everything in. Critical, watchful eyes, with just the slightest hint of melancholy. But who isn’t melancholic at a funeral? Who doesn’t stare at a coffin and picture themselves laid out inside of it? They say funerals are for the living. Too damn true. Because we don’t just weep for the departed. We also weep for ourselves. For the brutal brevity of life. For its ever-accumulating insignificance. For the way we stumble through it, like foreigners without a map, making mistakes at every curve of the road. When I looked at the woman directly, she averted her gaze in embarrassment—as if I had caught her in the act of studying me. Granted, the bereaved child at a funeral is always the subject of everybody’s attention. As the person closest to the departed, they want you to set the emotional tone for the occasion. If you’re hysterical, they won’t be frightened of letting rip. If you’re sobbing, they’ll just sob too. If you’re emotionally buttoned up, they’ll also remain controlled, disciplined, correct. I was being very controlled, very correct—and so too were the twenty or so mourners who had accompanied my mother on “her final journey”—to borrow the words of the funeral director who dropped that phrase into the conversation when he was telling me the price of transporting her from his “chapel of rest” on 75th and Amsterdam to this, “her eternal resting place” . . . right under the LaGuardia Airport flight path in Flushing Meadow, Queens.”
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)
De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.
Uit: Zwartwaterkoorts
“De mozambieksijzen maakten al sinds gisteren een hangerige indruk en ook de Indische tortels vertrouwde hij niet helemaal. Bovendien bleek, zodra hij met Scheffer op de schouder de deur van de zijkamer opende, de manke merel in gevecht met de blinde. Scheffer dook erop omde orde te herstellen, maar Stutijns beslissing stond meteen vast: de manke merel kon weer teruggezet worden; dit was al de derde keer dat hij zich agressief tegen de blinde gedroeg. Terwijl Scheffer met opgezette borstveren door de kamer hipte om zich door de tortels te laten bewonderen, verzamelde Stutijn de drinkbakken en gooide ze leeg in de wastafel. Bij het vullen kwam Scheffer op de kraan zitten omuit de waterstraal te drinken, terwijl de enig overgebleven rode kardinaal schuin boven hemaan de waterleidingbuis hing om direct zijn plaats in te kunnen nemen als Scheffer klaar was. Zo was hier de pikorde. Argwanend bekeek Stutijn de witkuifgaai, die met verdraaide hals boven op een nestkastje zat. Wat viel er te slapen, terwijl de zon hoog aan de hemel stond? Hij hing de schone drinkbakken op, vulde de voerbakjes bij, sneed een appel in stukjes, schudde een laatste restje buffalowormen uit en greep in het voorbijgaan de manke merel omhemin een kooitje te stoppen – dat ging gemakkelijk, in drie maanden tijds was het beestje handtam ge worden. Begin april had hij de horren al in de vensters van de kamer geplaatst, dus het rook hier nu fris, en ook op de gang. ’s Winters merkte hij zelf wat voor muffe lucht er in de kamer hing, hoe wel hij soms wel twee keer in de week de poep van de vloer schraapte, zelfs van de boomtakken die tussen vloer en plafond geklemd stonden. Die takken zouden eens ververst moeten worden, maar bij de gedachte alleen al zonk hem de moed in de schoenen.”
Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013) Poster
“Beneden aan de voorzijde was hun woonkamer, ruim maar laag, stoffig en bedompt. Het ruige en halfvergane kleed scheen met den vloer, de meubels met het vloerkleed saamgegroeid. Alles in die kamer was duister en zwaar, er waren geen bloemen en geen lichte gordijnen, geen spiegelend meubel en geen luchtige snuisterij. Portretten van grootouders hingen aan de wanden en schenen als de klok daarmede één geworden. Wat haar vader buitenshuis deed en waarvan ze leefden wist Heleen niet, er werd daarover nooit gesproken, zij vroeg er niet naar. Uit haar moeders verhalen, waarvan ze in later jaren wel geloofde, dat zij ze maar gedroomd of gelezen had, wist ze dat haar moeders familie rijk en aanzienlijk was geweest en daarna door onverstand tot armoe vervallen, en dat er vele kleine broertjes en zusjes waren gekomen en weer gegaan, zoodat zij nu nog maar met drie anderen overig was, de kleine broertjes en de oudere zuster. Zij drieën waren slank en bleek met blonde haren, maar de zuster kort en plomp, ze ging niet naar school en bij dag het huis niet uit, tegen den avond nam vader haar mee en wandelde met haar langs de rivier. Soms zat ze een volslagen dag in een hoek van den zolder op den grond, knaagde aan haar handen en bewoog grommend het lijf in bochten. Al haar vingers waren van het knagen geschonden; - somwijlen vertelde ze Heleen lange vertelsels zonder zin of samenhang, waarnaar Heleen peinzend luisterde, pogend te begrijpen; doch ze had ook haar booze dagen, dan was haar heele gezicht geslonken van nijd, beet ze zichzelf fel tot bloedens toe in den duim en kneep Heleen en de beide broertjes met klein-genepen oogen. Heleen dacht aanvankelijk over die vreemde gewoonten van haar zuster weinig na, ze wist niet beter of het behoorde zoo als een deel van huis en leven, en ze vermoedde niet voor veel later uit wat anderen in schimp en giftige scherts haar toebeten, dat die zuster krankzinnig was.”
Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932) Monument voor Carry van Bruggen inZaandam
„Aber so weit es an ihm lag, wollte er den Umfang seines Lebenskreises selbst bestimmen. Über den physiologischen Stoffwechsel wissen wir inzwischen einigermaßen Bescheid, was aber ein gelungener geistig-seelischer Stoffwechsel mit der Welt ist, das kann man am Beispiel Goethes lernen. Und auch, daß wir neben dem körperlichen auch ein geistig-seelisches Immunsystem benötigen. Man muß wissen, was man in sich hereinläßt und was nicht. Goethe wußte es, und das gehörte zu seiner Lebensklugheit. Darum wirkt Goethe nicht nur mit seinen Werken, sondern auch mit seinem Leben anregend. Er war nicht nur ein großer Schriftsteller, sondern auch ein Meister des Lebens. Beides zusammen macht ihn für die Nachwelt unerschöpflich. Das ahnte er, auch wenn er in einem seiner letzten Briefe an Zelter schrieb, daß er ganz mit einer Epoche verwachsen sei, die nicht mehr wiederkehren werde. Dennoch, Goethe kann lebendiger ungegenwärtiger sein als manche Lebenden, mit denen man sonst zu tun hat. Jede Generation hat die Chance, im Spiegel Goethes auch sich selbst und die eigene Zeit besser zu verstehen. Dieses Buch ist ein solcher Versuch, indem es Leben und Werk eines Jahrhundertgenies beschreibt und zugleich, an seinem Beispiel, die Möglichkeiten und Grenzen einer Lebenskunst erkunden will. Ein junger Mann aus gutem Hause in Frankfurt am Main, studiert in Leipzig und Straßburg, ohne rechten Abschluß, wird am Ende doch Jurist, ist andauernd verliebt, ein Schwarm junger Mädchen und reiferer Frauen. Mit dem »Götz von Berlichingen« wird er in Deutschland berühmt, nach Erscheinen der »Leiden des jungen Werther« redet das literarische Europa von ihm: Napoleon wird behaupten, er habe den Roman siebenmal gelesen.“
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945) Goethe met zijn geliefde Frederike Brion in Straatsburg. Houtgravure naarEugen Klimsch, rond 1890
« SLOANE. I trust you, Pop. Listen. Keep quiet. (Silence) It’s like this see. One day I leave the Home. Stroll along. Sky blue. Fresh air. They’d found me a likeable permanent situation. Canteen facilities. Fortnight’s paid holiday. Over-time? Time and a half after midnight. A staff dance each year. What more could one wish to devote one’s life to? I certainly loved that place. The air round Twickenham was like wine. Then one day I take a trip to the old man’s grave. Hic Jacets in profusion. Ashes to Ashes. Alas the fleeting. The sun was declining. A few press-ups on a tomb belonging to a family name of Cavaneagh, and I left the graveyard. I thumbs a lift from a geezer who promises me a bed. Gives me a bath. And a meal. Very friendly. All you could wish he was, a photographer. He shows me one or two experimental studies. An experience for the retina and no mistake. He wanted to photo me. For certain interesting features I had that he wanted the exclusive right of preserving. You knowhow it is. I didn’t like to refuse. No harm in it I suppose. But then I got to thinking . . . I knew a kid once called MacBride that happened to. Oh, yes . . . so when I gets to think of this I decide I got to do something about it. And I gets up in the middle of the night looking for the film see. He has a lot of expensive equipment about in his studio see. Well it appears that he gets the wrong idea. Runs in. Gives a shout. And the long and the short of it is I loses my head which is a thing I never ought to a done with the worry of them photos an all. And I hits him. I hits him. (Pause) He must have had a weak heart. Something like that I should imagine. Definitely should have seen his doctor before that. I wasn’t to know was I? I’m not to blame.”
Joe Orton (1 januari 1933 - 9 augustus 1967) Scene uit een opvoering in Brighton, 2008
“Demetrio Macias!" the sergeant cried as he stepped back in terror. The lieutenant stood up, silent, cold and motionless as a statue. "Shoot them!" the woman croaked. "Oh, come, you'll surely spare us! I didn't know you were there. I'll always stand up for a brave man." Demetrio stood his ground, looking them up and down, an insolent and disdainful smile wrinkling his face. "Yes, I not only respect brave men, but I like them. I'm proud and happy to call them friends. Here's my hand on it: friend to friend." Then, after a pause: "All right, Demetrio Macias, if you don't want to shake hands, all right! But it's because you don't know me, that's why, just because the first time you saw me I was doing this dog's job. But look here, I ask you, what in God's name can a man do when he's poor and has a wife to support and kids? . . . Right you are, Sergeant, let's go: I've nothing but respect for the home of what I call a brave man, a real, honest, genuine man!" When they had gone, the woman drew close to Demetrio. "Holy Virgin, what agony! I suffered as though it was you they'd shot." "You go to father's house, quick!" Demetrio ordered. She wanted to hold him in her arms; she entreated, she wept. But he pushed away from her gently and, in a sullen voice, said, "I've an idea the whole lot of them are coming." "Why didn't you kill 'em?" "Their hour hasn't struck yet."
Mariano Azuela (1 januari 1873 - 1 maart 1952) Postzegel uit 1974
« Cher Marquis, Cette lettre sera donc la dernière. Mon erreur fut, sans nul doute, ma visite à Charenton, le 2 décembre 1813, un an, jour pour jour, avant votre mort – un signe déjà? – et cette «promesse» que je vous donnais, alors, en vous quittant, sur le pas de la porte de votre chambre, au deuxième étage du Pavillon des hommes... Il est vrai que de vous abandonner là, dans ce lieu, si seul et pitoyable, m’avait singulièrement émue. À croire que l’empathie est mauvaise conseillère. Ne vous y trompez pas: vous connaissez mes sentiments à votre égard et n’ignorez pas combien j’ai œuvré, à plusieurs reprises, pour convaincre vos éternels détracteurs afin qu’ils distinguent en vous l’homme et l’écrivain, et ne vous réduisent pas à l’image de barbarie et de cruauté qui s’attache à votre nom. J’ai toujours défendu, de mon mieux, le philosophe prophétique que vous êtes et resterez à mes yeux. Mais décidément on ne s’entretient pas impunément avec le marquis de Sade."
Uit:Magical Mystery oder: Die Rückkehr des Karl Schmidt
"Charlie? Charlie? Charlie?“ „Ja, Raimund, was liegt an?“ „Hör mal, ich hab hier Schöpfis Telefon, mit dem ruf ich an.“ „Okay, Raimund. Deins hab ja auch ich, so gesehen …“ „Genau, deshalb habe ich Schöpfis Telefon, gut, dass der dabei ist.“ „Auf jeden Fall, Raimund. Was liegt denn an?“ „Pass auf, wir sind hier irgendwo in Köln und das Auto ist auf der Straßenbahnschiene irgendwie und wir sind jetzt alle um die Ecke, weil das ein bisschen heikel ist, du weißt schon, was ich meine.“ „Nicht so richtig.“ „Also wir wollten eigentlich noch auf so eine Party, die Schöpfi klargemacht hatte, und dann sind wir alle ins Auto …“ „Wo hattet ihr denn den Schlüssel her?“ „Ich hatte doch noch den zweiten Schlüssel, jedenfalls steht das jetzt da auf den Straßenbahnschienen und man kriegt das da nicht mehr runter, und noch hat das keiner gesehen, aber wenn irgendwann die Straßenbahn kommt oder die Bullen das sehen, dann ist das doch Fahrerflucht oder was …“ „Wieso steht das auf der Straßenbahnschiene?“ „Wir hatten es eilig, also weil wir ins Krankenhaus wollten, der hat so geschrien, der Basti, und …“
De Nederlandse schrijfster Inge Schilperoordwerd geboren op 1 januari 1973. Zij studeerde van 1992 tot 1997 aan de Universiteit van Leiden, waar ze cum laude afstudeerde in de Psychologie met als specialisatie forensische psychologie. Ook heeft ze gestudeerd aan de Hogeschool voor Journalistiek in Utrecht en aan de Schrijversvakschool. Inge Schilperoord is forensisch psycholoog bij het Pieter Baan Centrum. Tijdens haar werk kwam ze een patiënt met pedofiele neigingen tegen die de basis werd voor haar roman. Ze deed vijf jaar over haar debuutroman, maar toen Inge Schilperoord ‘Muidhond’ eenmaal af had, ging het snel: binnen een maand zat ze bij uitgeverij Podium aan tafel. Er zijn inmiddels meer dan 10.000 exemplaren verkocht, de filmrechten zijn verkocht, het boek is vertaald in o.a. het Frans, Engels en Turks. Ze won al de Bronzen Uil en de ECI publieksprijs. Als enige debutant staat Inge Schilperoord in 2016 op de short-list van de Libris Literatuurprijs.
Uit: Muidhond
“Hij wachtte. Buiten was het nog stil. Na een tijdje stond hij op, liep van het bed naar zijn tafel, van de tafel naar het raam, bleef een moment staan en liep terug naar zijn bed. Ging weer zitten, de gewrichten van zijn knieën kraakten zachtjes, en daarna stond hij weer op. Even bleef hij in het midden van zijn cel staan en liep toen weer terug naar de tafel. Hij keek. Daar lagen zijn therapeutisch werkboek, zijn schrift, zijn potloden, pennen. De boekenlegger die zijn moeder hem had gestuurd. Weer ging hij aan tafel zitten, met zijn rug recht, en sloeg het schrift open. Een mooie, lege nieuwe pagina. Met beide handen streek hij het blad recht, legde het precies in het midden van het tafelblad, schroefde de dop van zijn pen en dacht na. Na een hele tijd bleek dat hij niks zinnigs wist te schrijven. Hij kauwde zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Waarom? Waarom juist vandaag niet? Hij stond nogmaals op en balde zijn vuisten. Liep van zijn tafel naar het raam, van het raam naar zijn tafel en terug. Hij nam plaats op zijn stoel. ‘Niets,’ schreef hij. En toen: ‘Nooit.’ Daarna: ‘Nee!’ Hij klapte zijn schrift dicht. De rest kwam vanavond, dan was hij weer thuis, en zou hij een volgende therapieopdracht maken. Wat later deed hij het schrift toch opnieuw open. Hij staarde naar wat hij had geschreven, streepte het door. ‘Anders,’ schreef hij eronder. Toen haalde hij ook daar een streep doorheen. ‘Beter.’ Hij rolde zijn schrift op, pakte zijn werkboek, borg zijn potloden en pennen een voor een op in zijn etui, en deed alles bij de rest van zijn spullen in zijn tas. Daarna ging hij op zijn bed zitten, zijn trillende handen in zijn schoot, en wachtte op het moment dat de cipier zijn deur open zou draaien. Nu moet ik goed opletten, dacht Jonathan. Nu. Het begint nu. Hij zat bij het achterste raam, op de achterste bank in de bus naar het dorp. Er was niemand anders. Toch zat hij achterin. De ochtend was nog lang niet voorbij, de zon nog op weg naar zijn hoogste punt, maar het was al vreselijk warm. Een druppel gleed vanuit zijn haar, langzaam, langs zijn nek en rug naar beneden, en bleef net boven zijn stuitje hangen. Hij ging verzitten. Zijn tas had hij op schoot liggen, zijn armen er stevig omheen geklemd. Ook zijn oksels zweetten. Het gewicht van de tas drukte zwaar op zijn knieën. Hij had hem had liever op de grond gezet, maar op de een of andere manier leek het hem veiliger om zo te zitten, zijn vingers stevig in elkaar gehaakt. Hij zuchtte.”
Alle bezoekers en mede-bloggers een prettige jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!
Lingerzijde en de Speeltoren in Edam door Oene Romkes de Jongh, rond 1650
A Song for New Year’s Eve
Stay yet, my friends, a moment stay— Stay till the good old year, So long companion of our way, Shakes hands, and leaves us here. Oh stay, oh stay, One little hour, and then away.
The year, whose hopes were high and strong, Has now no hopes to wake; Yet one hour more of jest and song For his familiar sake. Oh stay, oh stay, One mirthful hour, and then away.
The kindly year, his liberal hands Have lavished all his store. And shall we turn from where he stands, Because he gives no more? Oh stay, oh stay, One grateful hour, and then away.
Days brightly came and calmly went, While yet he was our guest; How cheerfully the week was spent! How sweet the seventh day’s rest! Oh stay, oh stay, One golden hour, and then away.
Dear friends were with us, some who sleep Beneath the coffin-lid: What pleasant memories we keep Of all they said and did! Oh stay, oh stay, One tender hour, and then away.
William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878) De kerk in Cummington, Massachusetts. William Cullen Bryant werd geboren in Cummington.
Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk met vertedering naar buren te kijken die rond middernacht hun afvalzak in een container doen.
Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk een taxi aan te houden die onwillig is je tot buiten de stad te rijden waar loofwoud staat dat zich voortplant.
Er is zielsveel geluk nodig deze jurk dronken en klaarwakker naar een show te brengen, blind een deur te vinden waardoor je het toneel verlaat.
Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk iets te slikken, een ballonvaart te maken en op het mozaïek van je land neer te kijken als een slome astronaut.
Er is zielsveel geluk nodig in stralend weer voorzichtig te verongelukken. Stemmen schreeuwen zeggen wade in plaats van jurk.
Welkom in Nederland
Iemand zei geschiedenis zoekt naar evenwicht. De tellingen hebben ons overtuigd: mensen en mogendheden in ongelijke mate. Nu lopen de cijfers langs de wegen van Europa vol speeksel, vol tranen, vol dringende verwachtingen. En waar zou jij op hopen als je verhaal, je land, je stad, je monument, je berg, je dorp, je eer, je school, je huis, je deken, je matras, je nachtrust dagelijks aan stukken werd gerukt? Geschiedenis vindt evenwicht, maar niet vanzelf. En onze harten slaan de tijd, beng, beng, om het logeermatras te kloppen.
Hoe zeg ik dit precies en goed, Op enig moment begreep iemand Dat licht niet in water ontstaat, Maar dat je voor het maken van licht Wel veel naar water moet kijken, Hij gaf de voorkeur aan mooi water Dat geen voorzetsels nodig heeft, Water dat een bloem is, een hand, Een paar schoenen, een mol, Er waren nog meer dingen Die hij meende te begrijpen Maar die hadden niet zoveel Met licht te maken.
Papegaaien en andere vogels
1 Stellenbosch, ik heb de indruk dat ik in een vliegtuig zit. Of in een andere werkelijkheid. Of in een werkelijkheid die onwerkelijk is, of omgekeerd, hoewel ik niet weet of er verschil is tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid, of tussen werkelijke onwerkelijkheid en onwerkelijke onwerkelijkheid.
Het kan me niet schelen. Hennie zegt me woorden die ooit Nederlandse woorden waren. De meeste heb ik niet eerder gehoord. Hij reist met toeristen door Zuid-Afrika, vertelt geschiedenis, zeer gedetailleerd. Men noemt hem Hennie Wikipedia.
Ik heb thuis over Stellenbosch gelezen, de namen van de bergen uit mijn hoofd geleerd. Ik heb de klanken van de vogels nagedaan en hun veren gekleurd.
Wir sitzen unter Gästen gucken in Kästen trinken aus Tassen klicken den Button
incognito unter Nerds und Arbeitslosen in verwaschenen Shirts und Poetenposen im Kaffeehaus zwischen Anzugtyp und Webentwickler sind wir - die anonymen Lyriker
Wir bleiben versteckt und entrückt weil sich jedes Café beglückt mit kleinsten spuren Schmückt „Schon Brecht hat hier Käsekuchen verdrückt!“ „Und ganz genau an diesem Orte futterten Genies schon Torte!“
Kein Café in Prag wo Kafka kein Kaffee soff Wo Pasternak saß, saß vorher schon Bulgakow Und hier trank Heinrich Heine Wein Und da verschlang der Ringelnatz Kringel
Wir sitzen unter Gästen gucken in Kästen trinken aus Tassen klicken den Butten
kühne Beobachter, Zyniker und anonyme Lyriker wir lungern in Gaststätten und Kaffee-Ketten hinter Laptoptastaturen und Gazetten und grinsen, wenn jemand verkündet „Schon Celan hat hier Zigarren angezündet.“
Wo der Kaffee zwar schlecht, doch das Image echt echt ist bevölkern wir Tische und Theken im Gedächtnis an unsere Helden der Lyrik „Die saßen und aßen hier Frühstück!“
Incognito unter Nerds und Arbeitslosen in verwaschenen Shirts und Poetenposen zwischen den Stühlen und dem Tischkicker lauern wir! Die anonymen Lyriker!
Wat ik verlang? Niet meer de wilde weelde, De woede, die naar donkre daden drijft, Slechts dat mijn ziel, die zoveel goed verspeelde, Na zoveel kwaad in vroomheid vreedzaam blijft.
Wat ik verlang? Ik heb zoveel gewonnen In overmoed, dat ik verloor in smart: Geve mij God, gezuiverd en bezonnen Een smekende ziel en een zingend hart.
Mijn weekwerk eindigt: milde Sabbathvrede Voert mijn onrust tot een geruste zin. Met genoten van mijn Volk treed ik in,
Waar bij 't stijgen van onze Sabbathbeden Een vrome knaap juicht met huivrende stem Als eens de Priesters van Jeruzalem.
Grafgewelf
De stenen steunen 't geweldig gewelf. En het gewelf grijpt machtig elke steen. Geen Uur. Geen Tijd. Over mijn siddrend Zelf, Waaien de stormwinden der eeuwen heen.
In rust
Maar lees de woorden van mijn liedren niet. Lees het onleesbare achter woorden. Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde, Wat mij verlokte en toen verliet.
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)
De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho)werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook alle tags voor Kingbotho op dit blog.
Mijn werk
Mijn werk is vormend Mijn werk heeft een stem Mijn werk bloeit soms een maal per jaar Zoals de orchidee, agrikate
Mijn werk geeft boodschappen door aan andere geesten maar komt uit een geest voort Een geest die zich veel tijd geeft Niet voor scholing door andere geesten
Die mij in de war kunnen brengen Maar om een eigen weg te vinden Mijn werk is een lachertje voor de kenners Mijn werk moet het publiek plezieren
Mijn werk veroorzaakt hoofdpijn bij afgunstigen Mijn werk is een leerboek voor eenvoudigen van geest Mijn werk vraagt inspanning van de toeschouwers Mijn geest heeft altijd respect voor mijn werk
II O volk van mijn hart, dat zwijgt maar dat lijdt, Daar ge machteloos staat met uw wrok en uw spijt, Als de vijand, nabij, uit zijn gracht in 't gelaat U den spot om uw leed en uw zwakte slaat; Dat jaar na jaar, lijk een booswicht verband, Te hunkeren staat voor de poort van uw land, En dulden moet dat een beestige bent Uw huis en uw land en uw kinderen schendt; Dat een schunnige schurk aan uw tafel te gast Op het heil van zijn vorst en zijn wapenen brast; Dat hij 't vee komt rooven uit wei en uit stal En den oogst van uw velden oogsten zal.... .... Maar eens ontbrandt met een grootscher gloed In 't oosten en 't water van d'IJservloed, De dag dat op bajonnet en op lans Begint de laatste doodendans; Eens breekt het uur dat van wal tot wal Tot den aanval zal schettren het koortsig geschal En huilend uw donkere stroom zich een baan Door stortende dammen en dijken zal slaan.
August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945) Cover
Ich möcht euch alle miteinander Auf bunten Wiesen sehn, Bei Klarinetten und Geigen Die Füßchen im Tanze drehn. Ich möcht euch alle miteinander Mitnehmen im Luftschiffkahn, Euch die schöne Erde zeigen, Und was fleißige Menschen getan. Ich möcht euch alle miteinander Still führen an der Hand, Euch heimliche Dinge sagen Von Gott und dem Sternenland.
Das Lämmechen
In Wolfenbüttel wohnt ein Lamm, Das hat ganz schwarze Haare; Meint ihr, es brauche einen Kamm? I Gott bewahre! Aber mein Lämmechen Braucht ein Kämmechen, Braucht ein Schwämmechen, Läßt sich nix verdrießen, Setzt sein neues Käppechen auf, Will mal Koppkegel schießen!
Paula Dehmel (31 december 1862 - 9 juli 1918) Hier met haar drie kinderen
Du kannst nicht davon leben mit der Wirklichkeit zu konkurrieren noch kannst du von der Wirklichkeit leben aber du kannst einen Eingriff überleben und alles zurück kriegen und durch Das Leben gehen durch schnell verfallende Bilder das warst du du und Das Werdende Leben Personen keuchend unter ihren Grabsteinen Mit einer ungeheuren Anstrengung von dir und allen Vorfahren blendest du dich aus Land und Wasser sind geblieben der Himmel ist geblieben und du bist geblieben du hast dich auf nichts einzurichten kleine Sonnen erleuchten deine Demokratie Und du wählst das Leben und den Tod du hast viele Schöne Stimmen du bist Viele deine Haut ist deine Haut Und endlich nichts als Haut du bist der Unternehmer des Lebens der Veranstalter weißer Erscheinungen du bist der RaumMensch im Freien der Autor des Laufs der Geschichte du bist imstande Zeit zu drucken wie Bücher du wiegst und siebst und liebst Und im Wind wehen die Ruinen der Diktatmaschinen die Unvernunft steht in voller Blüte du bist die Blüte und die Unvernunft du bist Tag und Nacht bei Tag und Nacht du bist der Mörder kreisend in der eigenen Blutbahn du bist Vater und Sohn du bist der ausgeschlachtete Indianer und der registrierte Indianer du bist alle Farben und Rassen du bist die Witwen und Waisen du bist die Rebellion der Gefangenen du bist Geheul ohne Aufenthalt Messerwürfe Schüsse du bist der phantastische Sportler der TraumMeilen der Bildersturm im Haupt der Demokratie du bist der Sprengmeister aller Ketten du bist die geheim leuchtende Parole die Banderole die Avantgarde der FreiKüchen du bist Mensch Und Tier wenn es den Tod fühlt du bist allein und du bist Alle du bist dein Tod und du bist der Große Wunsch du bist der Plan den du ausbreitest Und du bist dein Tod
Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979) Cover
„Beliebter Tatort war der allmorgendlich stattfindende Appell. Dieses Antreten der gesamten Batteriemannschaft diente nicht nur der Feststellung der Anwesenheit, sondern wurde auch exzessiv genutzt, den Jungen zu zeigen, was eine Harke war. Ein Dialog ist mir noch fast wörtlich in Erinnerung: Unteroffizier beim Kontrollieren der Erkennungsmarken, jener ovalen Aluminiumdinger, die jeder Soldat stets um den Hals gehänt tragen mußte, damit im Todesfalle seine Identität festgestellt werden konnte: "Luftwaffenhelfer Noll, wo ist Ihre Erkennungsmarke?" Noll: "Im Spind, Herr Unteroffizier!" Unteroffizier: "Da hängt sie ja gut, Noll. Ich sehe Sie heute nachmittag mit Spind und Erkennungsmarke in der Schreibstube!" Nun muß man wissen, daß wir in unserer Unterkunft, einer ehemaligen Baracke des Reichsarbeitsdienstes (RAD), Doppelschränke aus Blech stehen hatten, die ein solides Gewicht aufwiesen. Noll mußte sich darum mit meiner und der Hilfe weiterer Stubenkameraden den sperrigen und schweren Spind auf den Rücken hieven lassen, um dann wankenden Schritts die rund 150 Meter bis zur Schreibstube hin- und zurückzulegen. Ein anderes Mal, wiederum beim Appell, monierte der Batteriechef die Beschaffenheit der Nollschen Kragenbinde. Dieser Stoffstreifen war eine Erfindung des Teufels. Er wurde in den Uniformkragen eingeknöpft und nahm , wenn man ihn nicht nach einem Tag auswechselte, eine schmutzige Färbung an.“
Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008) Scene uit de film„ Die Abenteuer des Werner Holt“ uit 2002
“When he said that name the players all went pale and the skipper's dog ran away and crawled under the tankstand. Even the skipper's tan went an over-milked coffee colour. "Are you married?" asked the skipper of the young bloke. "No," said the young cove. "Have you got a mother somewhere tucked away?" "No," said the young fellow. "All right, I'll take you, but don't say I didn't warn you about the Demon". As soon as the skipper uttered that word the players even a shade paler and the dog set up a howl. "Don't use that name again," Stonewall implored the skipper. Stonewall was one of our openers. "Who is this - this Demon?" asked the willowy young man. "Is he fast?" The skipper's hole was nearly a foot deep and perfectly symmetrical. At the young man's words his foot gave a convulsive stammer and half of the side caved in, "Fast?" asked the skipper. "Is he fast?" he asked, turning to his team, By way of reply they all groaned. "Have you ever seen the Melbourne Express?" "Yes," said the young cove. "Well, you ain't seen the Demon," said the skipper. "Have you ever seen one of them aeroplanes with its engines splitting your eardrums?" "Yes," said the young fellow. "Well, you ain't seen the Demon," said the skipper. "Have you ever seen a bullet?"
Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997) Blayney in de winter
“Worse, he inspired dozens of imitators, who killed off saintly children (some of whom, I'll admit, were pretty insufferable and deserved to die) and poor people for the rest of the Victorian era. In the twentieth century, the Andersen-style tearjerker moved into the movies, which starred Margaret O'Brien (who definitely deserved to die) and other child stars, chosen for their pallor and their ability to cough. They had titles like All Mine to Give and The Christmas Tree, which tricked hapless moviegoers into thinking they were going to see a cheery Christmas movie, when really they were about little boys who succumbed to radiation poisoning on Christmas Eve. When television came along, this type of story turned into the "Very Special Christmas Episode" of various TV shows, the worst of which was Little House on the Prairie, which killed off huge numbers of children in blizzards and other pioneer-type disasters every Christmas for years. Hadn't any of these authors ever heard that Christmas stories are supposed to have happy endings? Well, unfortunately, they had, and it resulted in improbably sentimental and saccharine stories too numerous to mention. So are there any good Christmas stories out there? You bet, starting with the original. The recounting of the first Christmas (you know, the baby in the manger) has all the elements of great storytelling: drama, danger, special effects, dreams and warnings, betrayals, narrow escapes, and--combined with the Easter story--the happiest ending of all.”
In the houses where one still converses with neighbors beside the fire; where already the daughter-in-law brings to Grandma her babies, one in her arms, two by the hand; through the black chimney, amid the crackling of logs, the wind carries a sound long and slow: three, five, seven chimes from a village very far away: three, five, seven voices of people, slow and languid: voices from a hamlet at the crosses, people who no longer have anything. Be silent! Silent! Silent! We do not want to know. Night? Day? Winter? Summer? Silent, you with that cradle! See that the infant does not cry. Be silent! Silent! Silent! Silent! We do not want to remember wine and wheat, mountains and plains, the cabins, the hearth. Mother, babies, Be silent! Silent! Silent! Silent! Silent!
Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912) Portret doot G. Diso, z.j.
"O passion, passion, force impitoyable qui nous entraîne et nous brise ! souffle embrasé qui nous pousse à travers la vie dans un tourbillon de douleurs et de joies inconnues au reste des hommes ! amour, désir, ambition, génie, quel que soit le nom qu'on te donne, aigle ou vautour jamais rassasié ! heureux les mortels dont tu n'as pas daigné faire ta proie ! heureux les pacifiques qui n'ont point senti ton approche ! Heureuse, entre toutes, la femme qui n'a jamais ouï le frémissement de tes ailes menaçantes agiter l'air au-dessus de sa tête !" (…)
“Nélida demeurait muette; qu'aurait-elle pu répondre? que savait-elle de la vie et de l'amour? Le père Aimery parla longtemps encore. Aux timides objections qu'elle hasarda il opposa d'abord la peinture des avantages qu'une position aussi élevée lui donnerait dans le monde; mais s' apercevant bientôt que des considérations de cette nature avaient peu de prise sur l'esprit grave de la jeune fille, il lui fit envisager le mariage au point de vue austère et ecclésiastique; il le lui fit voir, ainsi qu'il le voyait lui-même, des hauteurs de la théologie, et, suivant la définition du catéchisme, comme un sacrement destiné à donner des enfants à l'Église."
Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876) Met haar dochter Claire. Portret door Jean-Auguste-Dominique Ingres, 1849
„Nun also soll Pierre begraben werden, draußen auf dem Einbeeker Heidefriedhof, mit kirchlichem Segen, und selbst als schon die Glocken läuteten, wusste ich noch nicht, ob es richtig war, was ich tat. »Für mich bitte kein Tamtam, nur die grüne Wiese und eine Gitarre mit Yesterday«, hatte er gelegentlich verlauten lassen, früher vor dem Unfall, als Sterben noch irgendwo im Abstrakten hing, nicht seine Sache. Doch dann, gegen Ende des großen Schweigens, hatte er angefangen, die Finger ineinander zu verschränken, erst sporadisch, allmählich häufiger, ein ehernes Bild, Pierre, der Leidensmann, bleich und erstarrt, die gefalteten Hände auf der Bettdecke. Vielleicht nur eine leere Geste oder der Versuch, sich an sich selbst festzuhalten. Schwester Guda indessen, verantwortlich für das morgendliche Ritual, Säubern, Salben, Lagern und was der Körper sonst noch benötigte, um den Tag zu überstehen, bezeichnete es als Beten, »der Herr Professor betet wieder«, naheliegend für eine in die Jahre gekommene christliche Pflegerin, und keine Frage, dass sie unmittelbar nach seinem letzten Atemzug für eine kirchliche Beerdigung zu kämpfen begonnen hatte, mit dem Argument der gefalteten Hände, und vielleicht sei er im Verlauf seiner Heimsuchung ja längst wieder bei Gott angelangt, »darauf lassen Sie uns hoffen, Frau Nora«.
Irina Korschunow (31 december 1925 – 31 december 2013)
« Now he attended church regularly and actually served as a marriage counselor along with the pastor. What could he possibly say to someone doing the same things he’d done, she often wondered, and how could he help others if he hadn’t been able to control himself? She didn’t know, didn’t care, really. She was simply glad that he still took an interest in his son. Naturally, once she and David had split up, a lot of her friendships ended as well. now that she was no longer part of a couple, she seemed to be out of place at friends’ Christmas parties or backyard barbecues. A few friends remained, though, and she heard from them on her answering machine, suggesting that they set up a lunch date or come over for dinner. Occasionally she would go, but usually she made excuses not to. To her, none of those friendships seemed the way they used to, but then of course they weren’t. Things changed, people changed, and the world went rolling along right outside the window. Since the divorce there had been only a handful of dates. It wasn’t that she was unattractive. She was, or so she was often told. Her hair was dark brown, cut just above her shoulders, and straight as spider silk. Her eyes, the feature she was most often complimented on, were brown with flecks of hazel that caught the light when she was outside. Since she ran daily, she was fit and didn’t look as old as she was. She didn’t feel old, either, but when she looked in the mirror lately, she seemed to see her age catching up with her. A new wrinkle around the corner of her eye, a gray hair that seemed to have grown overnight, a vaguely weary look from being constantly on the run.“
Wie um ihren Stab die Rebe Brünstig ihre Ranke strickt, Wie der Efeu sein Gewebe An der Ulme Busen drückt;
Wie ein Taubenpaar sich schnäbelt Und auf ausgeforschtem Nest, Von der Liebe Rausch umnebelt, Haschen sich und würgen läßt:
Dürft' ich so dich rund umfangen! Dürftest du, Geliebte mich! - Dürften so zusammenhangen Unsre Lippen ewiglich!
Dann verschmäht ich alle Mahle, Wie ich sie auf Erden sah, Dann sogar im Göttersaale Nektar und Ambrosia.
Sterben wollt' ich im Genusse, Wie ihn deine Lippe beut, Sterben in dem langen Kusse Wollustvoller Trunkenheit.
Amors Pfeil
Amors Pfeil hat Widerspitzen. Wen er traf, der laß' ihn sitzen, Und erduld' ein wenig Schmerz! Wer geprüften Rat verachtet, Und ihn auszureißen trachtet, Der zerfleischt sein ganzes Herz.
Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794) Portret door Leopold Heinrich Friedrich Matthieu, 1774
Draw thy fierce streams of blinding ore, Smite on a thousand anvils, roar Down the harbor-bars; Smoulder in smoky sunsets, flare On rainy nights; with street and square Lie empty to the stars. From terrace proud to alley base I know thee as my mother's face.
When sunset bathes thee in his gold, In wreaths of bronze thy sides are rolled, They smoke is dusky fire; And, from the glory round thee poured, A sunbeam like an angel's sword Shivers upon a spire. Thus have I watched thee, Terror! Dream! While the blue night crept up the stream.
The wild train plunges in the hills, He shrieks across the midnight rills; Streams through the shifting glare, The roar and flap of foundry fires, That shake with light the sleeping shires; And on the moorlands bare He sees afar a crown of light Hang o'er thee in the hollow night.
Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867) Portret op zijn graf
“And he has not returned.The man goes back to his work, forcing himself to concentrate his attention on his task. It is soeasy, so easy to lose the notion of time inside the woods, to rest motionless for a moment on the forestfloor!Suddenly, the midday sun, the tropical hum, and the father's heart stop at the same time. He has just begun to think: his son rests, motionless...Time has passed; it's now twelve-thirty. The father leaves his workshop, and when he rests hishand on the mechanic's bench, the pistol shot rises in his memory. In an instant, for the first time in thelast three hours, he considers that he has heard nothing else since the shot from the Sainte-Etienne. Hehas not heard the stony ground moving along under a familiar footstep. His son has not returned, and Nature finds herslef help up on the edge of the forest, waiting.A shot, a single shot has rung out, and that was a while ago now. After it, the father has notheard a sound, has seen neither a bird nor a single person, and has not crossed the opening to anouncethat great misfortune awaits he who crosses the wire fence...Head up and without machete, the father begins to walk. He cuts through the opening of spartagrass, enters the scrub, skirst the line of cacti without coming across the smallest trace of his son.But Nature continues, motionless. And when the father has covered the hunting paths he knowsand explored the swamp in vain, he becomes certain that each step forward is taking him, terribly andinexoribly, to his son's dead body.Sadly, he cannot bring reproach on himself. Only the cold reality, terrible and consummate: hisson has died as he was about to cross...But where, in what part! There are so many fences there, and the scrub is so dirty – oh, verydirty! How little care he takes not to cross the wires, gun in hand!“
Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939) Illustratie door Maria Jose Duque
„Noch heute, nach mehr als elf Jahren, werde ich von mir Unbekannten gefragt, wie das damals eigentlich war: Ich sei doch im Knast gewesen und dann in den Westen abgeschoben worden - bestimmt hätte man mich schon oft gebeten, mal ausführlich über die Dinge zu sprechen, und sicher habe ich mich auch schon häufig wiederholen müssen - aber sei nicht zu verstehen, dass man selten die Gelegenheit hat, einem gegenüberzustehen- oder zu sitzen, den man nur aus dem Fernsehen kennt? „Wie lange waren Sie denn im Gefängnis?“ Mit meinen fünfzehn Tagen kann und will ich nicht angeben. Ich wiegele ab: „Nicht viel. Zwei Wochen. Es war eine Erfahrung.“ Gerade Frauen sagen dann oft: „Zwei Wochen! Das würde ich nicht aushalten.“ Wie dünnhäutig diese Frauen sind, zeigt folgende Begebenheit: Tirana, die Hauptstadt Albaniens, hatte mich zum Gesang gerufen. Mir wurde ein Dolmetscher zugesellt, der mich vor dem Konzertabend auf drei ältere Herren hinwies, die gehört hätten, ich sei in Deutschland als Politischer im Gefängnis gewesen und mich deshalb kennenlernen wollten, weil sie diese Erfahrung in Albanien ebenfalls gemacht hatten. Drei heitere kleine Männer winkten mir vom Saaleingang zu. Nicht dass ich mich mit meiner bescheidenen Tageszahl auf die Begegnung gefreut hätte - natürlich wurde danach zuerst gefragt. Auf die Übersetzung meiner Antwort reagierten sie zuerst, als hätten sie sich verhört. Dann lachten sie sehr verschmitzt und einer fragte: „Ja, lohnt sich das denn überhaupt?“ Mein Dolmetscher sagte mir auf dem Rückweg, dass ich gerade 117 Jahren Knast gegenübergestanden habe.“
Uit:Van en over alles en iedereen.Portretten en polemieken van Joost Zwagerman
“Uitgangspunt van de afdeling ‘Collega's van God’ is de paradox, die volgens Zwagerman zou bestaan tussen een regulier geloof, zoals bijvoorbeeld de katholieke kerk dit uitdraagt, en de hoogstpersoonlijke invulling van het religieus besef van een kunstenaar. Collectieve dogmatiek tegenover hyperindividuele devotie. Het zijn juist de laatste geloofsbetuigingen, waar Zwagerman zijn hoop op vestigt om te komen tot een beter begrip van ‘Wie of Wat Hij dan wel wezen mag’. Collega's van God in navolging van Gerard Reve, die met zijn volstrekt eigenzinnige belijdenis van het katholieke geloof wel eens zo genoemd is; in tegenstelling tot de ‘lugubere combinatie van blijheid, bekeringsdrift en door bijbel en dogma ingegeven onverzoenlijkheid’, aldus Zwagerman, gaat het bij deze kunstenaars om geheel unieke Godsbeelden, die hen tot Scheppers van een eigen metafysica maakt. Een verre van gemakzuchtige thematiek dunkt mij. Maar te veel nadruk op deze in de inleiding uiteengezette ‘link’ is onterecht. Zwagermans boek staat vol met vlugge, hapklare en toch zo nu en dan diepgaande stukjes. Zijn stijl is zeker niet van humor verstoken, alhoewel hij soms doordraaft. (Hij presteert het om Prince' geilheid te illustreren met een kleine twintig koosnaampjes voor de muzikant, waaronder ‘hoerige relnicht’, ‘porno Prince’, ‘demonischdevote allesneuker’ en ‘eunuchachtige geilneef’.) Vorig jaar in een interview met Vooys, vertelde Zwagerman dat hij bezig was met de voorbereiding van Collega's van God. Hij noemde zichzelf een gezegend criticus, daar hij, in tegenstelling tot een full-time recensent, slechts incidenteel een artikel schrijft en dan ook nog over werk waarvoor hij geheel warm loopt. Of dit nu pop of filosofie is maakt weinig uit, zoals blijkt uit de essays in de bundel. Van alle personen die hij portretteert, is Zwagerman gecharmeerd zo niet idolaat. Opvallend zijn natuurlijk de keuzes die hij maakt: Madonna naast Arthur Schopenhauer, low culture naast high culture.Het is een tweedeling die verder door te voeren is. Toen ik ‘Collega's van God’ las, kreeg ik de indruk, dat Zwagerman twee typen essays had geschreven. Het tweede type is sterk toegespitst op het werk van de geportretteerde, waarbij zijdelings wat biografische informatie wordt verstrekt. Dit geldt voor de artikelen over J.D. Salinger, Schopenhauer en Reve; de volksschrijver incluis alle drie vertegenwoordigers van high culture. Wat Zwagerman kwijt wil over de schrijverslevens van bovengenoemden, staat in dienst van zijn meestal interessante beschouwingen van het talig universum dat zij schiepen. De bijzondere levenshouding die op een bijzondere wijze uit het werk spreekt, maakt hen intrigerend voor Zwagerman. Dit weet hij op zijn beurt intrigerend te maken voor de lezer.”
Peter Buwalda (Blerick, 30 december 1971)
De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook alle tags voor Paul Bowles op dit blog.
Uit: Their Heads are Green and Their Hands are Blue: Scenes from the Non-Christian World
“Immediately when you arrive in Sahara, for the first or the tenth time, you notice the stillness. An incredible, absolute silence prevails outside the towns; and within, even in busy places like the markets, there is a hushed quality in the air, as if the quiet were a conscious force which, resenting the intrusion of sound, minimizes and disperses sound straightaway. Then there is the sky, compared to which all other skies seem fainthearted efforts. Solid and luminous, it is always the focal point of the landscape. At sunset, the precise, curved shadow of the earth rises into it swiftly from the horizon, cutting into light section and dark section. When all daylight is gone, and the space is thick with stars, it is still of an intense and burning blue, darkest directly overhead and paling toward the earth, so that the night never really goes dark. You leave the gate of the fort or town behind, pass the camels lying outside, go up into the dunes, or out onto the hard, stony plain and stand awhile alone. Presently, you will either shiver and hurry back inside the walls, or you will go on standing there and let something very peculiar happen to you, something that everyone who lives there has undergone and which the French call 'le bapteme de solitude.' It is a unique sensation, and it has nothing to do with loneliness, for loneliness presupposes memory. Here in this wholly mineral landscape lighted by stars like flares, even memory disappears...A strange, and by no means pleasant, process of reintergration begins inside you, and you have the choice of fighting against it, and insisting on remaining the person you have always been, or letting it take its course. For no one who has stayed in the Sahara for a while is quite the same as when he came. ...Perhaps the logical question to ask at this point is: Why go? The answer is that when a man has been there and undergone the baptism of solitude he can't help himself. Once he has been under the spell of the vast luminous, silent country, no other place is quite strong enough for him, no other surroundings can provide the supremely satisfying sensation of existing in the midst of something that is absolute. He will go back, whatever the cost in time or money, for the absolute has no price.”
Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999) Cover
Alles still! Es tanzt den Reigen Mondenstrahl in Wald und Flur, Und darüber thront das Schweigen Und der Winterhimmel nur. Alles still! Vergeblich lauschet Man der Krähe heisrem Schrei. Keiner Fichte Wipfel rauschet, Und kein Bächlein summt vorbei. Alles still! Die Dorfeshütten Sind wie Gräber anzusehn, Die, von Schnee bedeckt, inmitten Eines weiten Friedhofs stehn. Alles still! Nichts hör ich klopfen Als mein Herze durch die Nacht - Heiße Tränen niedertropfen Auf die kalte Winterpracht.
Frühling
Nun ist er endlich kommen doch In grünem Knospenschuh; "Er kam, er kam ja immer noch", Die Bäume nicken sich's zu.
Sie konnten ihn all erwarten kaum, Nun treiben sie Schuss auf Schuss; Im Garten der alte Apfelbaum, Er sträubt sich, aber er muss.
Wohl zögert auch das alte Herz Und atmet noch nicht frei, Es bangt und sorgt: "Es ist erst März Und März ist noch nicht Mai."
O schüttle ab den schweren Traum Und die lange Winterruh: Es wagt es der alte Apfelbaum, Herze, wag's auch du.
Mittag
Am Waldessaume träumt die Föhre, Am Himmel weiße Wölkchen nur; Es ist so still, dass ich sie höre, Die tiefe Stille der Natur.
Rings Sonnenschein auf Wies' und Wegen, Die Wipfel stumm, kein Lüftchen wach, Und doch, es klingt, als ström' ein Regen Leis' tönend auf das Blätterdach.
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)
“1. BILD Eine Dachschräge im Vordergrund, die Säule, darauf der Glückliche Prinz in tadelloser Haltung. Die Harfe am Fuße der Säule beginnt zu spielen. Ein Schwarm Schwalben ziehen über den grauen Himmel. Eine einzelne Schwalbe als Schlußlicht. Krähe: He, wartet auf mich. Wartet! Habt ihr keine Ohren im Kopf? Ich bin nicht so schnell! Hey! Das könnt ihr nicht machen mit mir! Wartet auf miiiich! Die Schwalbe stürzt mit einem Schrei ab. Ein dumpfer Knall. Dann kommt die Schwalbe sehr zerzaust auf die Dachschräge gekrabbelt. Krähe: Sie sind mir davongeflogen. Sie sind mir wirklich davongeflogen. Mein eigener Schwarm! Schwärme schwärmen ZUSAMMEN! Deswegen heißen sie Schwärme. ICH PECHVOGEL! Das kommt nur daher, weil ich keine Kraft in den Flügeln habe. Woher auch? Ich komme aus einer Familie mit sieben Eiern. Und ich war das KLEINSTE! Der Nachzügler. das bin ich. brüllt nach oben Und Nachzügler zügeln eben nach. Deswegen heißen sie auch NACHZÜGLER. Und wie komm ich jetzt nach Süden? ICH PECHVOGEL !!! ICH UNGLÜCKSRABE !!! ICH ÜBELKRÄHE! Der Prinz dreht langsam den Kopf nach unten Prinz: Jetzt ist es aber genug. Der kleine Vogel erschrickt zu Tode. Krähe: ...Was? Prinz: Du bist zu laut. Krähe: Ich bin was? Prinz: Das ist ungehörig."
Peter Lund (Flensburg, 30 december 1965) Cover foto
De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Joshua Clover werd geboren op 30 december 1962 in Berkeley, California. Zie ook alle tags voor Joshua Clover op dit blog.
Field Effect
For 8 months he lay in bed over the difference between “the bell rings” & “he rings the bell.” Did those 2 “rings” SOUND DIFFERENT? The invisible disturbance which is the bell’s vibration beating at the air—a FIELD EFFECT—does it shift with the ringer’s will? This, he thought, was the smallest difference between things which the human mind could hold (or almost hold, the thought-of-it falling away from the thinking, a penny rolling to the horizon & so to sleep . . .). He couldn’t get up. It became clear that he was the murderer. Everyone knows. A man standing at a podium reads from notes. In the audience people nod in immaculate suits, women & men. When I am done someone will transcribe what I say into speech. It will not resemble my notes. He is just THE THING between his notes & his speech. This is only fair, that he be the air. Some of the women wear hats with feathers in them, wild, candescent. In the audience is a boy named B, not the letter, not the note. Another sound, neither letter nor note—
This is the midnight-let no star Delude us-dawn is very far. This is the tempest long foretold- Slow to make head but sure to hold
Stand by! The lull 'twixt blast and blast Signals the storm is near, not past; And worse than present jeopardy May our forlorn to-morrow be.
If we have cleared the expectant reef, Let no man look for his relief. Only the darkness hides the shape Of further peril to escape.
It is decreed that we abide The weight of gale against the tide And those huge waves the outer main Sends in to set us back again.
They fall and whelm. We strain to hear The pulses of her labouring gear, Till the deep throb beneath us proves, After each shudder and check, she moves!
She moves, with all save purpose lost, To make her offing from the coast; But, till she fetches open sea, Let no man deem that he is free!
Rudyard Kipling(30 december 1865 –18 januari 1936) Portret door Philip Burne-Jones, 1899
De Hongaarse schrijver en politicus Miklós Bánffy (graaf van Losoncz) werd geboren op 30 december 1873 in Kolozsvár, op dat moment gelegen in het koninkrijk Hongarije. Bánffy kwam uit een Hongaarse familie van landeigenaren in Transsylvanië, die sinds 1855 de titel van graaf droeg. Tot het familiebezit behoorde het kasteel Bánffy in Bonchida. Bánffy studeerde rechten en in 1901 werd hij een lid van het Hongaarse parlement. Van 1906-1909 was hij prefect in het graafschap Klausenburg. Hij was een van de redacteuren van het conservatieve tijdschrift "Erdélyi Lapok" en was artistiek directeur van de opera van Boedapest en het Nationaal Theater van 1912 tot 1918, waar hij een van de promotors was van de muziek van Béla Bartók. Bánffy was van14 april 1921 tot 29 december 1922 staatssecretaris in het kabinet István Bethlen. Transsylvanië was na WO I tot Roemenië gaan behoren. Om te voorkomen dat hij zijn bezittingen in Roemenië verloor koos Bánffy in 1926 voor het Roemeense staatsburgerschap en ging hij wonen in Roemenië. Naast het journalistieke werk had hij in 1913 zijn eerste werk voor het toneel gepubliceerd. In de jaren 1930 schreef hij een driedelige hedendaagse roman over de situatie in zijn eigen regio voor de WO I, het eerste deel van de trilogie verscheen in 1934 in Boedapest, het laatste in 1940. In 1940 werd het noordelijke deel van Transsylvanië weer Hongaars. In april 1943 probeerde Bánffy om de Roemeense en Hongaarse aspiraties samen te brengen om de As-mogendheden te verlaten, vanwege de wederzijdse territoriale aanspraken, maar deze onderhandelingen mislukten. Bij de verovering van Hongarije door de Sovjet-troepen in 1944 vluchtten zijn vrouw en dochter naar Boedapest, terwijl Bánffy op zijn bezit in Transsylvanië bleef, dat opnieuw bij Roemenië werd ingelijfd. Hij werd onteigend en kon in 1949 naar Hongarije emigreren.
Uit: Die Schrift in Flammen (Vertaald door Andreas Oplatka)
“Ein schöner, sonniger Nachmittag Anfang September. Das Licht ist so strahlend, dass die eine oder andere Lerche, vom Glanz trunken, immer wieder auffliegt, hinauf in den gleißenden Himmel, dort für einige Augenblicke mit ihren kleinen Schwingen schlägt, um dann aus der Höhe Kopf voran hinunterzutauchen, über dem Boden vorbeizustreichen und abermals aufzusteigen – stets von neuem. Sie glaubt wohl, es sei immer noch Sommer. Doch ist tatsächlich alles noch grün. Die gelben Streifen der Stoppelfelder werden von der wuchernden Vogelhirse mit grünlicher Glasur überzogen, von kleinen, zitternden, resedafarbenen Ähren bestreut, unter denen hier und dort ein verspäteter Klatschmohn sich karmesinrot emporstreckt. Auf den sanften Hügeln den Maros entlang, die sich auf der einen Seite bis zur breiten Landstraße hin senken und rechts, auf der anderen, jenseits der Wiese, sich bauchig blähen – auch dort sind die vielen Obstbäume und der zuoberst den Grat krönende Wald grün. Noch meldet nichts den nahenden Herbst, nur die überreif weichen Früchte der Spindelbäume heften orange Tropfen in das leicht welkende Laub, und einzig die Blutbuchensträucher spielen ins Rötliche. Die Landstraße zwischen der morastigen Wiese und den Hügelflanken ist schneeweiß vom Staub, der am Rande des Straßengrabens auch den Hasenlattich und die Melde überstreut, die Kelchblätter der Dorngewächse gefüllt und die sich flach entfaltenden Schaufeln der Disteln bedeckt hat. Heute ist Sonntag, der Verkehr auf der Straße war zur Mittagszeit dennoch groß. Viele Wagen strebten eilig Vásárhely zu, unter ihnen auch viele ratternde Einspänner-Bauernfuhrwerke. Denn es gab heute einen großen Tag in der Stadt, ein bedeutendes Ereignis: Es fand ein Pferderennen statt. Dorthin waren alle unterwegs gewesen und ließen große Staubwolken hinter sich aufsteigen. Nun herrscht Stille. Jetzt, am Nachmittag, fährt ein einziger Wagen, eine von drei Pferden gezogene Mietkutsche, auf dieser Straße, die von Marosvásárhely ostwärts über den Vácmán nach Balavásár führt und nach der Abzweigung links gegen Nyárádszereda. In der alten Droschke des Fiakers von Vásárhely sitzt, ruhig zurückgelehnt, ein junger Herr: Bálint Abády, ein schlanker Mann von mittlerem Wuchs. Er trägt einen langen, rohseidenen, bis zum Kinn zugeknöpften Staubmantel. Den Hut hat er abgelegt, einen jener breitrandigen Filzhüte, die damals nach dem Burenkrieg in Mode gekommen waren. In sein gelocktes, dunkelblondes Haar steckt der Sonnenschein rötliche Lichter. Mag er auch ein Blondkopf sein mit hellen Augen, so ist er doch ein charakteristisch östlicher Menschentyp: eine leicht zurückweichende, stark gewölbte Stirn, breite Backenknochen, sich nach oben ziehende Augenwinkel.“
“Ten slotte had ook hij een eis gehad. Het was voor haar een volslagen verrassing geweest. ‘Wilt u hun over Jezus vertellen?’ ‘Wat zegt u?’ ‘Over Jezus. Uit het Nieuwe Testament.’ ‘Over Jezus,’ herhaalde ze, de wenkbrauwen fronsend. ‘Over Jezus, niet over God,’ zei hij met nadruk. ‘Alleen over Jezus.’ ‘Alleen over Jezus?’ ‘Ja, alleen het Nieuwe Testament, niet het Oude Testament.’ Ze wist niet wat ze hoorde. Ten eerste had ze totaal niet verwacht dat de dokter gelovig was en ten tweede vroeg ze zich af hoe ze over Jezus kon vertellen zonder het ook over God te hebben. Ze had het nog eens expliciet gevraagd: ‘Dus wel over Jezus, maar niet over God?’ ‘Ja.’ ‘Dat kan toch niet. Dat is onmogelijk.’ ‘Niets is onmogelijk, Frau Maenhout. Moeilijk misschien wel, maar onmogelijk niet.’ Ze besloot er niet verder op in te gaan. Ze was al tevreden dat ze aan Michaël, Gabriël en Rafaël godsdienst mocht geven, zij het dan met beperkingen.”
"On impulse the Manns elected to cut short their sojourn and travel onward to what was then, as it is today, by far the least disappointing tourist spot in Europe: gorgeous, gangrenous Venice, "the incomparable, the fabulous, the like-nothing-else-on-earth," in Thomas's ecstatic phrase. At Pola they bought passage on a steamer, aboard which they were both amused and bemused to witness the antics of an elderly, goatish queen (in the homosexual sense of the word) who had contrived to ingratiate himself with a party of boisterous clerks out on an excursion. With his crudely dyed moustache and grotesquely rouged cheeks, he reminded them all of Herr Knaak (who also, intriguingly, pops up in one of the most perfect of Mann's short stories, Tonio Kroger). A more disquieting incident followed at the steamer's landing stage. The Manns had duly transferred their luggage to a gondola which would take them to the Lido, at whose Grand Hotel des Bains they had two adjoining rooms reserved. But their gondolier proved to be a surly, incommunicative fellow who, although he steered them skillfully enough, proved reluctant to stay around to collect his fare when they disembarked. It turned out that, having had his license revoked, he had been alarmed by the presence on the pier of a cluster of harbor policemen.
Célestin Boutin als Tadzio op handen gedragen in een scene van ‘‘Death in Venice’’ van Benjamin Britten, New York, 2015
Eventually, however, the three were installed in the sumptuous Hotel des Bains. And it was there, on their first evening, as they lounged among the elegant, cosmopolitan crowd waiting for the gong to be rung for dinner, that Thomas's attention was drawn to a nearby Polish family, which consisted, in the momentary absence of the mother (who, like the Archduchess of Austria, appears to have been an adept of the delayed entrance), of three starchily outfitted daughters and one very young son. Amazingly, this sailor-suited ephebe--of, to his connoisseur's eye, near-supernatural physical beauty and grace--was the very image, teased into life, of the Johnny Bishop whom Mann had conjured up just six months before.
Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011) Luchino Visconti en Björn Andrésen (Tadzio) bij de opnames van “Death in Venice”.
“January 2 Oh my God, oh my God, I couldn’t believe it, but I was right there, and Jesus used only five loaves of bread and two fish to feed thousands of people, and it was so beautiful and miraculous, and my brother Ezekiel said, whoa, Jesus has invented canapés and I said shut up! And then my best friend Rachel asked, I wonder if he could make my hair really shiny, and I said, you are so disgusting, Jesus shouldn’t waste his time on your vanity, and then Jesus smiled at me and I’m telling you, those last seven pounds, the stubborn ones, they were totally gone! And I spoke unto the angry Roman mob and I said, behold these thighs! Jesus has made me feel better about me!
March 12 Everyone is just getting so mean. They’re all going, Debbie, he is so not divine, Debbie, you’ll believe anything, Debbie, what about last year when you were worshipping ponchos? And I so don’t trust that Judas Iscariot, who’s always staring at me when I walk to the well and he’s saying, hey, Deb, nice jugs, and I’m like, oh ha ha ha, get some oxen.“
“A whole country full of them, too. And Catholic, growled Aunt May, refusing even to repeat the name of the ship they sailed on, as though she could sense the immediate disaster it portended, and the strife that would litter the seas with broken victories everywhere, which it anticipated by twenty years. Nevertheless, they boarded the Purdue Victory and sailed out of Boston harbor, provided for against all inclemencies but these they were leaving behind, and those disasters of such scope and fortuitous originality which Christian courts of law and insurance companies, humbly arguing ad hominem, define as acts of God. On All Saints' Day, seven days out and half the journey accomplished, God boarded the Purdue Victory and acted: Camilla was stricken with acute appendicitis. The ship's surgeon was a spotty unshaven little man whose clothes, arrayed with smudges, drippings, and cigarette burns, were held about him by an extensive network of knotted string. The buttons down the front of those duck trousers had originally been made, with all of false economy's ingenious drear deception, of coated cardboard. After many launderings they persisted as a row of gray stumps posted along the gaping portals of his fly.”
William Gaddis (29 december 1922 - 16 december 1998) In 1955
De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.
Der Gast
Die Blumen sind wohl alle krank? Sie können das Blühen nicht lassen! Und was den Menschen nur fehlen mag, Daß sie sich zärtlich umfassen?
Die Vögel werden schon ganz verrückt, Die trillern in allen Sträuchern, Und wie beim Hochamt ist lauter Duft, Ein unaufhörliches Räuchern.
Wie hat Frau Erde sich arg geschmückt? Wen will sie so festlich empfangen? Sie hat in den prunkenden Himmelssaal Die größte Sonne gehangen!
Und der da kommt, ist ein großer Herr, Ihm bläst es voran mit Posaunen, Viel tausend Bläser mit Riesengewalt In den Wolken schießen Karthaunen.
Vor seinem Wagen wird Gold gestreut, In hundertfarbigen Tropfen, Die fallen zu Boden und rufen: Heraus! Mit herzbethörendem Klopfen.
Drum können die Blumen ja Nichts dafür Daß aus dem Boden sie müssen, Und daß die Vögel so unverschämt, Und daß die Menschen sich küssen!
“Wartezimmer Pratz, der Schwerenöter? Frau Wäns? Der gute Mensch und Plattfüßler Dillburg? Elsa Gundlach hat zur Aufheiterung ihrer teilweise schwer geplagten Klienten für jeden Montagmorgen einen frischen Strauß in Auftrag gegeben. Pünktlich nach einer Woche ist er welk und wird weggeworfen. Immer passen die Blumenarrangements in der Moritzstraße 13 zur Jahreszeit. Die meisten der vielfach und variantenreich verbogenen Zeitgenossen wissen das zu schätzen, auch wenn sie sich oft nur ein paar Minuten gedulden müssen, bis ihnen Elsa, stets in rigorosem Weiß wie ihr Wartezimmer, mit Massagen und Turnübungen zu Leibe rückt. Des schönen Namens wegen würde Elsa es gern einmal mit der strategisch raffinierten Osterluzei versuchen, aber die Leute kennen die Pflanze nicht, und ohne das Wort nutzt sie ihnen nichts. Sie ist unansehnlich. Für den, der den Zuspruch des Floralen nicht bemerkt, liegen natürlich die üblichen Illustrierten mit den unverwüstlichen Rätselecken in ordentlichen Stapeln bereit, allerdings nicht zuverlässig in den neuesten Ausgaben und manchmal mit verräterisch aufgequollenen Seiten. Den Männern würde die Vorstellung, daß die sommersprossige Elsa die Zeitschriften vorher in der Badewanne in den Händen gehalten hat, sehr gefallen. Da die Therapeutin genaue Termine abmacht, befinden sich selten zwei Leute gleichzeitig im Raum. Für Elsa dagegen ist das Kabinettchen immer gefüllt.“
De Zwitserse schrijver en journalist Christian Kracht werd geboren in Saanen op 29 december 1966. Kracht studeerde in Zwitserland, Duitsland, Canada en de Verenigde Staten. Hij werd geboren als zoon van een directeur van multinational-uitgever Axel Springer AG. In de jaren negentig werkte Kracht als journalist, onder meer voor Der Spiegel. Midden jaren negentig werd hij correspondent in India, ging wonen in Bangkok en schreef een serie veelgeprezen reisartikelen voor het dagblad “Welt am Sonntag”, later gebundeld in “Der Gelbe Bleistift” (2000). Van 2004 tot 2006 was hij samen met Eckhart Nickel redacteur van het litaratuurtijdschrift “Der Freund”. Krachts eerste roman, “Faserland” (1995), wordt gezien als een sleutelwerk in de Duitse golf van "popliteratuur", die toen opgang maakte. Internationale bekendheid verwierf Kracht met zijn roman “1979” (2001). Deze toont het fragiele en decadente karakter van het Westerse waardesysteem en haar onmacht tegen Oosterse totalitaire modellen zoals de islam. Het boek trok veel aandacht, met name ook omdat het vrijwel gelijktijdig gepubliceerd werd met de aanslagen op 11 september 2001. Een toneelversie van 1979 had in 2004-2010 internationaal groot succes. Kracht handhaafde zijn naam als literator met de romans “Metan” (2007) en „Ich werde hier sein im Sonnenschein und im Schatten“ (2008). Van dit laatste boek verscheen in 2010 de Nederlandse vertaling. Voor zijn roman “Imperium” ontving Kracht in 2012 zowel de Kulturpreis van het Kanton Bern als de Wilhelm-Raabe-Preis. Kracht geldt in de Duitstalige literaire wereld als een controversiële persoon. Doorgaans presenteert hij zich als een ironische, kosmopolitische dandy en hij schrikt niet terug voor gepeperde uitspraken over de Taliban, Noord-Korea en actuele maatschappelijke ontwikkelingen, op een wijze die critici wel als ‘nieuw-rechts’ betitelen. Kracht woont tegenwoordig in Florence en Afrika.
Uit: Die Toten
„Es war der nasseste Mai seit ]ahrzehnten in Tokio; das schlierige Grau des bewölkten Himmels hatte sich seit Tagen in ein tiefes, tiefes Indigo verfärbt, kaum jemand vermochte sich jemals an derartig katastrophale Wassermengen zu erinnern; kein Hut, kein Mantel, kein Kimono, keine Uniform saß noch, wie sie sollte; Buchseiten, Dokumente, Bildrollen, Landkarten begannen sich zu wölben; dort war ein widerspenstiger Schmetterling im Flug von Regenschauern hinab auf den Asphalt gedrückt worden - Asphalt, in dessen Vertiefungen voller Wasser sich abends die hellbunten Leuchtschilder und Lampions der Restaurants beharrlich spiegelten; künstliches Licht, zerbrochen und portioniert von arrhythmisch prasselnden, ewigen Schauern. Ein junger, gutaussehender Offizier hatte diese oder jene Verfehlung begangen, weshalb er sich nun im Wohnzimmer eines ganz und gar unscheinbaren Hauses im Westen der Stadt bestrafen wollte. Die Linse der Filmkamera wurde an ein entsprechendes Loch in der Wand des Nebenzimmers geführt, dessen Ränder man mit Tuchstreifen wattiert hatte, damit das Surren des Apparats nicht die empfindliche Szenerie störe: Der Offizier kniete sich hin, öffnete die weiße Jacke links und rechts, fand prüfend mit nahezu unmerklich zitternden, gleichwohl präzise suchenden Fingerspitzen die korrekte Stelle, verneigte sich und tastete nach dem vor ihm auf einem Sandelholzblock liegenden, hauchscharfen tantö. Er hielt inne, horchte, hoffte darauf, noch einmal das Geräusch des fallenden Regens zu hören, aber es ratterte lediglich leise und maschinell hinter der Wand. Gleich nachdem die hellgeschlilfene Spitze des Dolchs die Bauchbinde und die darunterliegende feine weiße Bauchhaut angeritzt hatte, deren sanfte Wölbung von nur wenigen schwarzen Schamhaaren umspielt wurde, glitt die Klinge schon durchs weiche Gewebe in die Eingeweide des Mannes hinein - und eine Blutfontäne spritzte seitwärts zur unendlich zart getuschten kakejiku, zur Bildrolle hin. Es sah aus, als sei das kirschrote Blut mittels eines Pinsels, den ein Künstler mit einer einzigen, peitschenhaften Bewegung aus dem Handgelenk ausgeschüttelt hatte, absichtlich quer über die kakejiku geklatscht worden, die dort in erlesener Einfachheit im Alkoven hing.“
Liu Xiaobo, Burkhard Spinnen, Shen Congwen, Engelbert Obernosterer, Conrad Busken Huet, Manuel Puig, Hildegard Knef, C. Louis Leipoldt, Guy Debord
De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.
A Small Rat in Prison for Little Xia
a small rat passes through the iron bars paces back and forth on the window ledge the peeling walls are watching him the blood-filled mosquitoes are watching him he even draws the moon from the sky, silver shadow casts down beauty, as if in flight
a very gentryman the rat tonight doesn’t eat nor drink nor grind his teeth as he stares with his sly bright eyes strolling in the moonlight
Daybreak for Xia
over the tall ashen wall, between the sound of vegetables being chopped daybreak’s bound, severed, dissipated by a paralysis of spirit
what is the difference between the light and the darkness that seems to surface through my eyes’ apertures, from my seat of rust I can’t tell if it’s the glint of chains in the cell, or the god of nature behind the wall daily dissidence makes the arrogant sun stunned to no end
daybreak a vast emptiness you in a far place with nights of love stored away
Vertaald door Jeffrey Yang
Liu Xiaobo (Changchun, 28 december 1955) Hier met zijn vrouw
„Die Computerwelt ist noch immer im Aufbau, da blinkt schon eine Chatnachricht. Natürlich stammt sie von Nevena; sie lässt sich automatisch melden, wenn Patrick sich einloggt. Er stellt sich dann immer vor, dass in ihrem Haus eine alte Klingel rasselt, die nur mit ihren elektrischen Drähten an der Wand hängt. Das ist natürlich Unsinn. Patrick hat keine Ahnung davon, wie es bei Nevena zu Hause aussieht. Die beiden haben sich auf einem der großen internationalen Server kennengelernt. Man trifft hier die interessanteren Leute, also die besseren Spieler. Ein Zufallsgenerator hatte sie in dieselbe Schlachtzuggruppe gesteckt, und die wurde allmählich so überschaubar, dass man miteinander ins Reden kam. Die Umgangssprache ist natürlich Englisch. »Hi, Patti«, schreibt Nevena jetzt. »See you in Hell’s Gate Mountains. Waiting for you at Sunsnapper’s Point! Hurry!« Die Höllentorberge sind eine felsige Einöde, die aus einer der frühen Programmierphasen des Spiels stammt. Es ist eines dieser alten Länder, die längst aus der Mode gekommen sind. Als einzige Attraktion gibt es dort mehrere Niederlassungen einer besonderen Rasse von computergesteuerten Orks, die mit den spielbaren Orks auf Kriegsfuß steht. Patrick wundert sich. Die Höllentorberge sind zwar nicht weit von Nevenas Wahlheimat entfernt, aber die Anforderungen für dieses Gebiet liegen weit unter dem Level seiner Zauberin, immerhin stattliche &'. Was soll einer wie er dort tun? Man kann wehrlose Wildschweine jagen, ein paar langweilige Kräuter sammeln oder sich mit den ungelenken Orks herumprügeln. Aber es gibt nichts, was seine Figur weiter aufsteigen ließe: keine seltenen Pflanzen, keine Bodenschätze, keine wertvollen Artefakte."
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)
„Der Druck im Gebirge ist allgegenwärtig. Aus den Felsschichten schaut uns der tektonische der Erdgeschichte nach, der thermodynamische drückt gegen die Schläfen der Wetterfühligkeit, der Frost hat im Winter den Asphalt aufgebuckelt und nun drängt der Wegerich aus den Bruchlinien; dieselbe Frühjahrsvirulenz preßt mir Scharen von Ameisen in die Küche, und so viele ich auch untertags zerdrücke, morgens marschiert das Ameisentum munter weiter. Aus einiger Entfernung betrachtet, gehören wohl auch wir zwei zum selben blinden Gekrabbel. Mein Vater seinerzeit war ein noch armseligerer Krabbler, weit drin im Gebirge. Vermutlich wäre er von der Holzarbeit aufgerieben worden, hätte sein Fortpflanzungstrieb nicht die Erbin eines kleinen Bergbauernhofes ausfindig gemacht. So kam es unter anderem zu mir als einer der Folgen der Triebe, die Vater durchs Gebirge gestoßen haben.“
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)
San Jie, My blood pressure was measured today, it has dropped very low: the systolic pressure is at 140. Although the diastolic pressure is only at 90, the doctor says the difference is not too big for someone my age. I found out that the main factor was food fried in corn oil. I had my blood tested for a fourth time, and my cholesterol has also dropped to below 200, and the issues are roughly just that. I found out that my heart isn't working so well. Therefore I am only taking one tablet of medicine to lower blood pressure, but it's not good to drastically lower it. After a few days my heart has to have some kind of treatment. My left arm will be treated with hot wax: I lie on a bed and a big piece of white wax covers my left arm for about 30 minutes. This is done every other day, and after tomorrow, once every day. What I eat these days is still too oily. Today I ate fish, quite a lot of it, about 300 grams per plate. Adding in 100 grams of oil, and the result is oily. According to the instructions, this is an effective way to lower my allotment of cholesterol (on the other hand it's a way of adjusting long-term lack of nutrition, or singular nutrition). This is carried out according to treatment solutions from Russia. In my view, though, I think "Eat well, keep thoughts at bay. Sleep well, shower once a day" is my ultimate aim. I heard that restructuring comes from qigong, but it will only be officially passed to me on Saturday. First thing is taking care of daily tasks: methods, processes, states, issues, ways of healing. The core of it is qigong. Once you make a breakthrough, the method will seem easy to the extreme, and you don't need your brain at all. In the end it's acknowledging that the "guidance exercises" of those trying to become gods work, and the "deep meditation" of monks more than a thousand years ago work, and also the secret societies and sects "passing the dharma" ten or so years ago.”
Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988) Hier met zijn vrouw Zhang Zhaohe
“Het lang aanhouden van de winterslaap heeft een natuurlijke reden gehad. Het Frans van het Roelandslied is niet, gelijk het Italiaans van Dante of het Spaans van koning Alfonso, een levende taal gebleven. Evenmin het Duits der oudgermaanse dichtwerken, of het Diets der middelnederlandse. Werkzamer oorzaken dan zelfs de tegenstrevende nationale eigenliefde, of de gehechtheid aan het voorvaderlijke, hebben deze idiomen in zulke mate doen verouderen dat eerlang ook de overgangen of verbindingen zijn gaan ontbreken. Het lijdt geen twijfel dat die talen een veel minder onvolmaakte beschaving tot voertuig gediend hebben dan vaak beweerd of ondersteld is. Doch zij zouden niet buiten het verkeer geraakt of daaruit verdrongen zijn, indien zij voor de allengs ontstaande nieuwe behoeften van de geest bij voortduring bruikbaar gebleven waren. Op die wijs verklaart het zich dat wij moeite hebben van de lectuur onzer vaderen, gelijk het vrijstaat met een algemene naam de geschriften aan te duiden die beurtelings hen onderwezen of vermaakten, ons een voorstelling te vormen. Maar tegelijk verstaan wij dat onze bijzondere voorouders, de Nederlanders der 13de, 14de en 15de eeuw, aan de enge grenzen der letterkunde van hun eigen land in het minst niet gebonden geweest zijn. Er was een moderne Europeese literatuur uit welke de begaafden onder hen, naar verschillende zijden, rechtstreeks putten konden. De kennis welke de Nederlandse bewerker van de Roman de Renard van het oude Frans heeft moeten bezitten, om van zijn taak zich zo te kunnen kwijten als hij gedaan heeft, was niet buitengewoner dan de kennis van het Latijn welke geëist werd om uit het mirakelboek van een prozaschrijver van het jaar 1200 het onderwerp van Beatrijs te putten en deze stof dichterlijk te bearbeiden.“
Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)
Uit: Le baiser de la femme-araignée (Vertaald doorAlbert Bensoussan)
« - Et maintenant je vais devoir subir ce que tout le monde me dit. - Voyons ça… Qu'est-ce que je vais te dire ? - Tous pareils. On me sort la même chose, toujours ! - Quoi donc ? - Qu'enfant on m'a trop dorloté, que c'est pour ça que je suis comme ça, que je suis resté collé aux jupes de maman et alors je suis comme ça, mais que ça pourrait toujours se corriger ; et que ce qu'il me faut c'est une femme ; parce que la femme, c'est ce qu'il y a de mieux. - C'est ce qu'on te dit ? - Oui, et moi je réponds… Parfait ! Extra ! Puisque les femmes sont ce qu'il y a de mieux, moi, justement, je veux être une femme. »
Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990) Cover
Ich hab so Heimweh nach dem Kurfürstendamm, hab so Sehnsucht nach meinem Berlin! Und seh ich auch in Frankfurt, München, Hamburg oder Wien die Leute sich bemühn, Berlin bleibt doch Berlin. Ich hab so Heimweh nach dem Kurfürstendamm, Berliner Tempo, Betrieb und Tamtam! Hätt ich auch wo 'ne Wohnung, und wär sie noch so neu, Ich bleib Berlin, meiner alten Liebe treu!
Alles was gut war, das kommt mal zurück, wenn darüber auch Zeit vergeht. Aus Glück wurde Pech und aus Pech wird Glück, solange die Welt sich dreht! Unser Brandenburger Tor hat schon viel gesehn, und mit Schnauze und Humor da wird's schon weitergehn.
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002) Cover
1. Torkwaas, topaas en toermalyn, En wisselende aleksandryn; Sardoniks wit gestreep; porfiet, En malwa-groen blink malagiet; Die heuning-geel van krysopraas; Die diepsee-pêrel met sy waas Van môre-grys eer dou-voor-dag Die daglig in die ooste lag; Safier wat blouer bloukleur gee As die diep dieptes van die see; Die bloedrooi skyn van 'n robyn Nuut-uitgegrawe uit die myn, En peridot en amatis Waarin twee tinte om voorrang twis.
C. Louis Leipoldt (28 december 1880 - 12 april 1947)
« L'origine du spectacle est la perte d'unité du monde, et l'expansion gigantesque du spectacle moderne exprime la totalité de cette perte : l'abstraction de tout travail particulier et l'abstraction générale de la production d'ensemble se traduisent parfaitement dans le spectacle, dont le mode d'être concret est justement l'abstraction. Dans le spectacle, une partie du monde se représente devant le monde, et lui est supérieure. Le spectacle n'est que le langage commun de cette séparation. Ce qui relie les spectateurs n'est qu'un rapport irréversible au centre même qui maintient leur isolement. Le spectacle réunit le séparé, mais il le réunit en tant que séparé. »
Tags:Liu Xiaobo, Burkhard Spinnen, Shen Congwen, Engelbert Obernosterer, Conrad Busken Huet, Manuel Puig, Hildegard Knef, C. Louis Leipoldt, Guy Debord, Romenu
Als ik opkijk is het nacht. De maan verschijnt, het is die uit de kindertijd: pips maar bont gemutst. Nu dwaalt mijn blik naar mijn werkeloze handen als gaf een herinnering af. Had ik al gezegd dat ik geen ondragelijk geheim heb? Soms waan ik me onderwerp van twist tussen deze of gene listige goden. Mijn onbegrip een ode aan hun almacht, als ik dat eens durfde geloven. Dan weer denk ik de holle lach van de alleman te horen, maar het blijkt slechts de wereld van de verrekijk en de uitgekiende gein van elkaar opzettelijk verkeerd begrijpen. Niets doet minder pijn of het is doodgeboren. Inenen wens ik mijn vod van een gemoed uitgeslagen en ik vraag me af: wat wacht ons op het dak? Welke overheerlijke vloek rijpt daar in de sferen? Naar de daken ja! En dan maar wachten tot morgen de luchten van postmodern blauw – het oude grijs – naar een trouwer blauw verschieten en mij de staar wegnemen, in het kraaiennest van de antenne gezeten, want op mijn plek ben ik de vogel in de krok zijn bek en het is begonnen te hongeren.
Stomme vogel
Ik had me teruggetrokken om ergens op te mediteren, waarop weet ik niet meer. Toen hij me eindelijk belde.
Ik zei dat ik me gevangen voelde in deze kersenboomgaard – hij zei dat het hem niks verbaasde – en er een joekel van een boom was hier, met een net erover waar een vogel in vastzat die zich vol had gevreten van de kersen en nu onder het net uit wilde maar niet kon, hoe ik ook probeerde te helpen door het net te lichten.
Ik was almaar moe. In mijn hoofd deden namen de ronde, gezichten ook. Wat ik nodig had, ik kon er niet opkomen. Wat ik niet nodig had, ik zag het overal. In de smalende groene velden, in de kersen rondom de bomen die de geur van likeur verspreidden.
Er was een betekenisloze stilte. Hij zei: en je weet het, altijd een steen los in de muur achterlaten voor mij.
Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)
De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe(eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.
Uit: Au régal des vermines
«J'ai vécu toute mon enfance devant des fouilles : de ma fenêtre je plongeais sur un chantier : toute la journée des types en tricot de peau harcelaient la caillasse. Je pensais à un bagne. En quelques années, ils ont dégagé tout un forum, des colonnes, quelques statues au marteau-piqueur... Il faut écrire son premier livre au marteau-piqueur... C'est ainsi que Sa Grâce la Littérature peut s'avancer dans les rubans, les étendards, s'enfoncer dans le terrain vague, parmi les Arabes, caresser les nuques comme un murmure ému... Je ne décorerai pas mes livres. Pas question de leur trouver une forme. Une belle robe attrayante croulant sous les pompons. Hors de question de m'enfiorituriner élégamment. La prétention et la seule, c'est bien cette mise en forme, les détours de la composition, les travaux... Exactement comme si c'était de la cuisine. Toutes ces épices dedans pour que ce soit digeste (ou non). Travail mâché. Sinistre et cynique puérilité ! Il faut aller tout droit, de moi à vous, sans déformation. On doit retrouver l'univers de l'écrivain du début à la fin, dans une seule phrase, la première venue. Ceux qui cherchent la forme, c'est que leur écriture n'est pas vitale pour eux : ils ne dépendent pas d'elle. Elle ne les fait pas marcher Ils veulent la maîtriser au contraire, la dompter et non la laisser intacte, sauvage, salope de griffes, surprenante pour tout dire ! Se laisser entraîner par elle dans sa brutalité, dans la jungle, bambouler ensemble parmi les bambous bouffis de lianes !...»
“So, they’re acquiring?” “Yes!” Meghan squealed. “They’re looking for new product to publish in both traditional and electronic formats. They want new, fresh, edgy stuff. Immediately, I thought about you.” Yeah, me. I’m fresh and edgy. “You thought about me.” “Of course, I thought about you!” “So, you’re thinking of pitching him A Thousand Churches?” Crickets… Finally, Meghan spoke. “No sweetie, after twenty rejections, you’ve got to let that one breathe. We can go out with it again later. It’s all about timing.” Christina deflated. Her mind took her back to last night, before she drowned her sorrows in martinis and champagne. “What then?” she asked, dejected. “I want you to send me whatever you’ve got,” Meghan said. “It doesn’t even have to be complete. Just three chapters, an outline for the rest of the book, and a proposal for how to sell it and why it’s different from other books. You’re a lawyer. Make the best argument you can that’s going to make them want to acquire your book. Do you have anything you can send me by Monday?” Christina was poised to say no when she remembered. The treatment that four Mayflower martinis built was residing on her laptop in the living area. The treatment where she masqueraded as a white woman to tell the story of white women. Something about the whole affair left a bad taste in her mouth. But the other part of her was hearing none of that. Do it. What do you have to lose? Christina scratched her head. “Well, I do have a little something I’ve been working on,” she said, hesitant. “It’s different though.” “Different is good, Christina,” Meghan assured her. “I want to see different.” “I don’t know…”
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
Ik kan u niet geheel meer samenvinden - de winden woeien door mijn hoofd - hier is uw naam, uw beeld is ginder en uwe geuren zijn mij gansch ontroofd. Onder wat hooge, tengre boomen is uw graf, maar daar is niet wat ik aan u beminde en wat ik nimmermeer zal vinden voor ook mijn lichaam rusten zal in 't graf.
De open wereld Nu ligt de wereld open tot de kern en schemering verbloedt aan alle wegen een witte wolk hangt slapend aan een ster; dit is het uur dat alles wordt beschreven. Sluit nu de luiken van het donker huis: wanneer de ziel der dingen wordt geboren trekt ieder zich terug in d'eigen kluis om naar het zingend hart te hooren.
Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
because I'm attracted to it; because I'm addicted to it; because endorphins in the brain are like a natural kind of heroin; because I learned to take my medicine; because I was a big boy for taking it; because I can take it like a man; because, as someone once said, HE'S GOT MORE BALLS THAN I DO, because it is an act of courage; because it does take guts; because I'm proud of it; because I can't climb mountains; because I'm terrible at sports; because NO PAIN, NO GAIN; because SPARE THE ROD AND SPOIL THE CHILD; BECAUSE YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996) Cover
„Bei dem Gedanken an eine lange Fahrt durch das andere Deutschland bekam ich feuchte Hände und wollte das Lenkrad nicht mehr loslassen, bis wir die Grenze passiert hätten. An der blauen Tankstelle war ich abgefahren, weil ich noch einmal in Bundes hatte pinkeln wollen, und auch Jane hatte ich noch ein letztes Mal auf die Toilette geschickt, denn ich wollte nicht mitten im anderen Deutschland anhalten müssen. Das war ich Tata und Bocian schuldig, die mir eingeschärft hatten, diese Straße niemals zu verlassen. Es sei eine Straße ohne Links und Rechts, hatten sie gesagt. Ich drehte am Lenkrad, wie es Autofahrer in alten Filmen tun, Lilian Harvey am Steuer, daneben Willy Fritsch, im Hintergrund flimmert ein unscharfer Film von der Landschaft, und jemand wackelt am Auto. »Bei dir fühle ich mich so sicher«, sagte Jane. Der Mirafiori schlingerte. »Autofahren, Autofahren ist die größte Schwäche jeder kleinen Frau«, sang Jane, »und es träumen alle Mägdelein heute schon von einem Führerschein.« Jane sang, um mich wach und bei Laune zu halten, Jane hatte eine Dreißiger-Jahre-Stimme, dünn und hell wie ihre Haare, und seit dem Tankstellenklo sang sie mir ein Medley aus »Die drei von der Tankstelle«, bis weit in das andere Deutschland hinein. »Ein wunderbarer Film«, sagte Jane. »Willy Fritsch und Heinz Rühmann, und niemand kennt den Dritten, obwohl er der Sexieste ist und der Einzige, der singen und tanzen kann.« Jane langweilte sich und wollte spielen, also spielte sie Waswürdest-du-nehmen-wenn-du-was-nehmen-müsstest.“
Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972) Bremen
„Ich sage das nicht, weil ich die Absicht habe, Sie zu belügen. Aber ein bisschen Spiel sei mir erlaubt und Erinnerungen, das wissen Sie, sind unberechenbar. Nehmen wir zum Beispiel mein Vaterhaus. Eins, das man wirklich so nennen darf, denn es wurde von meinem Vater eigenhändig erbaut. Zu groß für eine Kleinfamilie. Vier Stockwerke, die Mansarde mitgerechnet. Ich kann mich nur noch an die Küche, den unbewohnten Salon, so nannte ihn meine Mutter, an das elterliche Schlafzimmer, an meines und an die Mansarde erinnern. An die Mansarde. Seltsam, sich an eine Mansarde erinnern zu wollen, nicht wahr? An eine wie die unsere, an der nichts Nennenswertes zu sehen ist. Vater baute das Haus vor meiner Geburt. Um das Haus wucherte eine hohe Buchsbaumhecke. Innerhalb des Geheges ein Gemüsegarten, Spalierbirnen an der Hausmauer, ein Rosenstrauch. Lachsfarbene Blüten. Jedes Jahr ein paar weniger.”
„Blind war ich nur sekundenlang, der Vorhang hat sich rasch gehoben: Der Bus fuhr bereits, vorne beim Reiseleiter stand ein junger Mann in Shorts, der Reiseleiter schwenkte sein Ticket und sprachüber Mikrophon auf ihn ein, entschlossen, sich vor der Busladung erneut zu profilieren. Ich bekam mit, daß der Mann Amerikaner war, weder Deutsch noch Französisch verstand und also in Kauf nehmen mußte, den Erläuterungen des Fremdenführers nicht folgen zu können. Den Amerikaner schien dieser Sachverhalt, falls er ihn faßte, nicht zu quälen, jedenfalls sagte er zweimal okay und zweimal no problem, kam nach hinten und setzte sich neben mich. Er gab mir die Hand und stellte sich vor, Grünberg, Ohio. Ich hatte noch nie einen Amerikaner stottern gehört, Grünberg stotterte und gefiel mir, aber ich war zu wenig konzentriert, um ein Gespräch zu führen, ich fühlte mich ungut und mußte oft gähnen, auch begann der Reiseleiter, sobald wir auf der Hauptstraße waren, mit seinen zweisprachigen Ausführungen. Er stellte zuerst sich selber vor, wahrscheinlich als Ali, Mohamed oder Farouk, dann die tunesische Geschichte im Abriß, und Grünberg, die Hände über dem Geschlecht gefaltet, schlief ein, zuckte, pendelte und kam an meiner Schulter zur Ruhe.Es störte mich kaum, mich störte einzig das =Geschwätz des Reiseleiters, der zwar vorzüglich Deutsch und Französisch sprach, aber alles so mechanisch hersagte, wie man nur tausendmal Gesagtes sagen kann.“
Ich habe Angst vor dem Tod Bein Einschlafen denke ich manchmal: was wird mit mir sein, wenn ich nicht mehr aufwache?
Ich denke mir oft, daß ich vor der Geburt von meiner Mutter umgeben war, in ihrem Leib, ohne sie zu kennen. Dann brachte sie mich zur Welt, und ich kenne sie nun und lebe mit ihr.
So, glaube ich , sind wir als Lebende von Gott umgeben, ohne ihn zu erkennen.
Wenn wir sterben, werden wir ihn erfahren, so wie ein Kind seine Mutter, und mit ihm sein.
Warum soll ich den Tod fürchten?
Carl Zuckmayer (27 december 1896 – 18 januari 1977) Borstbeeld in Nackenheim
“There was a ball in the old Pentland house because for the first time in nearly forty years there was a young girl in the family to be introduced to the polite world of Boston and to the elect who had been asked to come on from New York and Philadelphia. So the old house was all bedizened with lanterns and bunches of late spring flowers, and in the bare, white-painted, dignified hallway a negro band, hidden discreetly by flowers, sat making noisy, obscene music. Sybil Pentland was eighteen and lately returned from school in Paris, whither she had been sent against the advice of the conservative members of her own family, which, it might have been said, included in its connections most of Boston. Already her great-aunt, Mrs. Cassandra Struthers, a formidable woman, had gone through the list of eligible young men - the cousins and connections who were presentable and possessed of fortunes worthy of consideration by a family so solidly rich as the Pentlands. It was toward this end that the ball had been launched and the whole countryside invited, young and old, Spry and infirm, middle-aged and dowdy-toward this end and. with the idea of showing the world that the family had lost none of its prestige for all the lack of young people in its ranks. For this prestige had once been of national proportions, though now it had shrunk until the Pentland name was little known outside New England. Rather, it might have been said that the nation had run away from New England and the Pentland family, leaving it stranded and almost forgotten by the side of the path which marked an unruly, almost barbaric progress away from all that the Pentland family and the old house represented. Sybil’s grandfather had seen to it that there was plenty of champagne; and there were tables piled with salads and cold lobster and sandwiches and hot chicken in chafing-dishes. It was as if a family whose whole history had been marked by thrift and caution had suddenly cast to the winds all semblance of restraint in a heroic gesture toward splendor.”
Louis Bromfield (27 december 1896 – 18 maart 1956)
“Well, just because everybody was doing it didn't make it right. But remember: There was no other living music around except the music of the streets; there were no radios or records, or even talking pictures. Unless your parents took you to the theater, like Jerome Kern's, or to concerts, like no one I can think of, "good" music only existed in the form of hieroglyphs on a page, which meant that in effect it was a dead language, and a growing child could not survive on dead languages alone. So they listened instead to the sounds that seeped out of the vaudeville house rear windows and under the doors of taverns, and to the riffs of the barrel organs and ice cream trucks playing "Nola" and "The Whistler and His Dog," and from the upstairs windows of the tenements themselves, where seditious neighbors had actually acquired the latest sheet music and couldn't wait to bang it out on their new pianos, for the rest of the community to swing to and curse. But perhaps the most effective medium for spreading the new music around were the average absentminded whistlers and hummers whose names were legion in those days, and still semi-legion when I was growing up in the 1940s and '50s. In fact, I have a vague feeling I was one myself. Anyway, you had little choice about it. If you knew the music, you whistled it, as if all the backed-up melody in your head was forcing its way out through your mouth like steam from a kettle.”
Wilfrid Sheed (27 december 1930 – 19 januari 2011) Londen in Kersttijd
2 I thought of the E on the stone, and of what Mao said la lumiere” but the kingfisher de l’aurore” but the kingfisher flew west est devant nous! he got the color of his breast from the heat of the setting sun!
The features are, the feebleness of the feet (syndactylism of the 3rd & 4th digit) the bill, serrated, sometimes a pronounced beak, the wings where the color is, short and round, the tail inconspicuous.
But not these things were the factors. Not the birds. The legends are legends. Dead, hung up indoors, the kingfisher will not indicate a favoring wind, or avert the thunderbolt. Nor, by its nesting, still the waters, with the new year, for seven days. It is true, it does nest with the opening year, but not on the waters. It nests at the end of a tunnel bored by itself in a bank. There, six or eight white and translucent eggs are laid, on fishbones not on bare clay, on bones thrown up in pellets by the birds.
On these rejectamenta (as they accumulate they form a cup-shaped structure) the young are born. And, as they are fed and grow, this nest of excrement and decayed fish becomes a dripping, fetid mass
Mao concluded: nous devons nous lever et agir!
Charles Olson (27 december 1910 – 10 januari 1970)
Uit: An Andalusian Duel (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)
"I will strike higher; but let us go on." "Take care of my chest, it was always weak." "Then just tell me, friend, where am I to sound or tap you?" "My dear Balbeja, there's always plenty of time and space to hack at a man; I have here on my left arm a wen, of which you can make meat as much as you like." "Here goes for it," said Balbeja, and he hurled himself like an arrow; the other warded off the thrust with his cloak, and both, like skilful penmen, began again tracing S's and signatures in the air with dashes and flourishes without, however, raising a particle of skin. I do not know what would have been the end of this onslaught, since my venerable, dry, and shriveled person was not suitable for forming a point of exclamation between two combatants; and the tavern-keeper troubled so little about what was happening that he drowned the stamping of their feet and clatter of the tumbling stools and utensils by scraping street music on a guitar as loud as he could. Otherwise he was as calm as if he were entertaining two angels instead of two devils incarnate. I do not know, I repeat, how this scene would have ended, when there crossed the threshold a parsonage who came to take a part in the development of the drama. There entered, I say, a woman of twenty to twenty-two years of age, diminutive in body, superlative in audacity and grace. Neat and clean hose and shoes, short, black flounced petticoat, a linked girdle, head-dress or mantilla of fringed taffeta caught together at the nape of her neck, and a corner of it over her shoulder, she passed before my eyes with swaying hips, arms akimbo, and moving her head to and fro as she looked about her on all sides."
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 – 5 februari 1867) Málaga in de Kersttijd
Uit: Bei den Bieresch Recensie door Wolfgang Schneider)
„Der größte Teil des Buches besteht aus initiierenden Gesprächen: Hans wird von einer zickschen Autorität zur nächsten gereicht, jeder versucht ihm ein wenig aus der Ahnungslosigkeit zu helfen und erzählt von den Traditionen und Gepflogenheiten der Bieresch. Dabei widerspricht einer dem anderen. Die "Göds", die in Zick das Sagen haben, erweisen sich allesamt als durchgedrehte Hermeneuten, von denen Hans wenig Konkretes erfährt, von denen er aber mit vertrackten mythologisch-religiösen Erörterungen versorgt wird. Wie bei Kafka sind sie von der Liebe zum Paradoxen und Ausweglosen inspiriert. So viel steht fest - es geht um einen Sündenfall vor Urzeiten: "Das Gefühl, dass ein nicht gutzumachender Fehler gemacht wurde, begleitet uns, während wir auf der Stelle treten." Die Welt ist verkorkst, und man fragt sich, warum. Man lebt nicht, sondern ergeht sich in doppelt und dreifach hintersinnigen Erklärungen des Lebens. Der Ertrag des kollektiven Grübelns besteht in mysteriösen Aphorismen und Redensarten, in denen sich die Essenz des Bieresch-Lebens mit seiner albtraumhaften Wiederkehr des Gleichen abgelagert hat: "Der Hund kehrt zum Erbrochenen zurück." Oder: "Unsere Geschichte ist der Knoten, der sich löst, wenn man ihn knüpft."
