De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.

Uit: Great Expectations

„I had heard of Miss Havisham up town,--everybody for miles round had heard of Miss Havisham up town,--as an immensely rich and grim lady who lived in a large and dismal house barricaded against robbers, and who led a life of seclusion.
"Well to be sure!" said Joe, astounded. "I wonder how she come to know Pip!"
"Noodle!" cried my sister. "Who said she knew him?"
"--Which some individual," Joe again politely hinted, "mentioned that she wanted him to go and play there."
"And couldn't she ask Uncle Pumblechook if he knew of a boy to go and play there? Isn't it just barely possible that Uncle Pumblechook may be a tenant of hers, and that he may sometimes--we won't say quarterly or half-yearly, for that would be requiring too much of you—but sometimes--go there to pay his rent? And couldn't she then ask Uncle Pumblechook if he knew of a boy to go and play there? And couldn’t Uncle Pumblechook, being always considerate and thoughtful for us--though you may not think it, Joseph," in a tone of the deepest reproach, as if he were the most callous of nephews, "then mention this boy, standing Prancing here"--which I solemnly declare I was not doing--"that I have for ever been a willing slave to?"
"Good again!" cried Uncle Pumblechook. "Well put! Prettily pointed! Good indeed! Now Joseph, you know the case."
"No, Joseph," said my sister, still in a reproachful manner, while Joe apologetically drew the back of his hand across and across his nose, "you do not yet--though you may not think it--know the case. You may consider that you do, but you do not, Joseph. For you do not know that Uncle Pumblechook, being sensible that for anything we can tell, this boy's fortune may be made by his going to Miss Havisham's, has offered to take him into town to-night in his own chaise-cart, and to keep him to-night, and to take him with his own hands to Miss Havisham's to-morrow morning. And Lor-a-mussy me!" cried my sister, casting off her bonnet in sudden desperation, "here I stand talking to mere Mooncalfs, with Uncle Pumblechook waiting, and the mare catching cold at the door, and the boy grimed with crock and dirt from the hair of his head to the sole of his foot!"

 
Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)
Scene uit een driedelige Britse tv-serie, 2011

De Amerikaanse schrijver en journalist Gay Talese werd geboren op 7 februari 1932 in Ocean City. Zie ook alle tags voor Gay Talese op dit blog.

Uit: Frank Sinatra Has a Cold

“He occupies a plush office near Sinatra's executive suite. He is endlessly searching for literary properties that might be converted into new starring roles for Sinatra. Whenever he is among strangers with Sinatra he worries because he knows that Sinatra brings out the best and worst in people -- some men will become aggressive, some women will become seductive, others will stand around skeptically appraising him, the scene will be somehow intoxicated by his mere presence, and maybe Sinatra himself, if feeling as badly as he was tonight, might become intolerant or tense, and then: headlines. So Brad Dexter tries to anticipate danger and warn Sinatra in advance. He confesses to feeling very protective of Sinatra, admitting in a recent moment of self-revelation: "I'd kill for him."
While this statement may seem outlandishly dramatic, particularly when taken out of context, it nonetheless expresses a fierce fidelity that is quite common within Sinatra's special circle. It is a characteristic that Sinatra, without admission, seems to prefer: All the Way; All or Nothing at All. This is the Sicilian in Sinatra; he permits his friends, if they wish to remain that, none of the easy Anglo-Saxon outs. But if they remain loyal, then there is nothing Sinatra will not do in turn -- fabulous gifts, personal kindnesses, encouragement when they're down, adulation when they're up. They are wise to remember, however, one thing. He is Sinatra. The boss. Il Padrone.
I had seen something of this Sicilian side of Sinatra last summer at Jilly's saloon in New York, which was the only other time I'd gotten a close view of him prior to this night in this California club. Jilly's, which is on West Fifty-second Street in Manhattan, is where Sinatra drinks whenever he is in New York, and there is a special chair reserved for him in the back room against the wall that nobody else may use. When he is occupying it, seated behind a long table flanked by his closest New York friends -- who include the saloonkeeper, Jilly Rizzo, and Jilly's azure-haired wife, Honey, who is known as the "Blue Jew" -- a rather strange ritualistic scene develops. That night dozens of people, some of them casual friends of Sinatra's, some mere acquaintances, some neither, appeared outside of Jilly's saloon.”

 
Gay Talese (Ocean City, 7 februari 1932)
Frank Sinatra
 

De Franse schrijfster Christine Angot werd geboren op 7 februari 1959 in Châteauroux. Zie ook alle tags voor Christine Angot op dit blog.

Uit: Les Petits

“En Martinique il vit dans sa voiture. Il connaît plein de Rastas dans toute la Caraïbe, il est à fond dans la musique. Il passe d'une île à une autre. Il réalise des disques, il fait des concerts. Il ne pense pas à Hélène qu'il vient juste de rencontrer dans un hôtel. Il passe son temps en studio. Il enregistre, il répète, il écrit des chansons. Il vit de ça. Ingénieur du son, compositeur, arrangeur, être au second rang lui convient, c'est son caractère. Au foot il est avant. Il estime que pour marquer un but sa discrétion le sert. Il reste des semaines sans penser à rien d'autre qu'à une chanson, une batterie, un haut-parleur et un micro. Il va à Sainte-Lucie, Saint-Vincent. Il découvre la Grenade, c'est une île sauvage, il n'y a pas de liaisons, il marche au bord de la route. Si quelqu'un passe avec son pick-up, il fait un signe, la fourgonnette le prend. C'est comme ça qu'il vit et qu'il veut vivre. Libre. Il ne passe pas une journée sans le dire, ou sans prononcer le mot liberté.
Quand il était petit avec ses copains, leur territoire c'était l'usine désaffectée du Lamentin. Tous avaient des parents qui y ont travaillé, c'était l'usine de transformation de la canne, sa grand-mère en est morte. Ils jouaient là, dans les entrepôts vides. Au carrefour entre la mer, les terres et l'autoroute. A la place des entrepôts un supermarché a été construit. Ils installent un marché de fruits et légumes sur le rond-point, devant le magasin. Ils posent des tréteaux, avec deux copains, et vendent des tomates, des laitues et des melons. Suivant la saison, des mangues ou des oranges, et quand il y a des grèves au port, les bananes qui n'ont pas été expédiées. La nuit ils s'organisent, à sept heures ils commencent à vendre. Ils embauchent les gosses qui traînent dans le centre commercial, donnent une bouteille d'eau congelée à chacun et un chapeau de paille. Il fait quarante degrés, il n'y a pas d'ombre, Billy reste au soleil toute la journée, devient encore plus noir. Ils dorment peu, se reposent par intermittence.“

 
Christine Angot (Châteauroux, 7 februari 1959)

De Vlaamse schrijver, schilder, tekenaar, graficus, causeur, auteur, theatermaker, entertainer en zanger Pjeroo Roobjee (pseudoniem van Dirk De Vilder) werd geboren in Gent, op 7 februari 1945. Zie ook alle tags voor Pjeroo Roobjee op dit blog.

Uit: Heldendeugd

“ALICE (in woeste, woedende vaart binnentredend):
Hoho, ze spelen een vuil spel met ons! Ze lappen ons toeren, maar nu toch toeren!
LEON & MADELEINE:
Wie?!
ALICE:
De roden!
LEON:
Maar...
ALICE:
Ja, roem is gevaarlijk! Het enige wat nog gevaarlijker is, dat is Yperiet boven drijfzand! Wacht, ge zult  direct verstaan wat dat ik wil zeggen. (Ze haalt een kaart uit haar handtas.) Kijk, dit laten ze in al de boiten van 't kiesdistrict steken. (Ze leest voor:) Burgers! Een lijst van chauvinistische zero's heeft zich de naam van korporaal Hoste toegeëigend, en deze held als lokvogel in hun nietswaardig wapenschild geplaatst. En wij zijn triestig tussen die nietwaarden de naam te zien prijken van zijn vader,
Leon Hoste. Dit volk zonder scrrupules, dat ten dienste staat van het reactionnaire conservatisme en de teruggang, probeert de nagedachtenis van een martelaar te exploiteren...
Burgers! Korporaal Edward Hoste was een socialistische held!
LEON:
Dat is een leugen. En een grove!
MADELEINE (een kruis slaand):
Mijn Edward was genen rooie socialist!
ALICE (voortlezend):
Burgers, weest waakzaam en leest aandachtig de afdruk op de achterkant van deze kaart: het is de reproductie van een brief die korporaal Hoste naar een kameraad verstuurde, toen hij achter het front met herstelverlof was!”

 
Pjeroo Roobjee (Gent, 7 februari 1945)

De Amerikaanse schrijfster Emma Lanier McLaughlin werd geboren op 7 februari 1974 in Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Emma McLaughlin op dit blog.

Uit: Over You (samen met Nicola Kraus)

“N-no. I can’t even think about--”
“Eat.” Max appraises the collage-covered walls and, leaning over Bridget’s desk, unlocks the window. Cool air rushes into the room, clearing the salty scent of tissues and tears.
“I c-can’t--my st-stomach--I may n-never eat again. I don’t understand. How do you know Shannon?” Bridget peers around Max to the closed door as if her friend might appear. “I was just talking to her after... after--” But Max knows she can’t bring herself to finish the sentence, to say, “he dumped me.” Not yet.
“One bar.” Max places both hands on her hips. Bridget raises an eyebrow, but does as told. Max has never been met by resistance on an Hour One house call. Girls are too desperate for relief to put up a fight.
“You’ll see Shannon tomorrow. Right now you just need to focus on what I’m telling you.” Max watches Bridget bite into the dark chocolate intended to fill her dry mouth with sweetness. Bridget chews with hollow eyes as Max sweeps the room, stealthily dropping framed photos of the couple into her bag along with the obvious “Taylor and Bridget” mementos. She picks up Bridget’s cell and reprograms Taylor’s number to direct dial Max’s cell. She unplugs Bridget’s laptop and--
“Hey!” Bridget coughs, crumbs spurting from her mouth. “What the hell?”
“It’s not safe staying here tonight. No contact with the outside world.” Max slides the machine into her bag and withdraws a bottle of water just as Bridget finishes off the last bit. Max takes the wrapper and hands off the bottle. She then pulls a Limoges box from her bag. “Valerian. All-natural megadose.” Bridget takes the pill and slugs it down with a sip from the bottle.“

 
Emma McLaughlin (Elmira, 7 februari 1974)
Cover

De Nederlandse dichter en schrijver A. den Doolaard werd geboren op 7 februari 1901 in Hoenderloo. Zie ook alle tags voor A. den Doolaard op dit blog

Ballade van zon en maan

Maan, die de dunbestarnde nacht doorschrijdt
voorbij de schemering der randplaneten;
zon, die het duister schaterende splijt
met stralen, die het grenzenlooze meten;
uw kernen, hemelwijd uiteengespleten
herinnren zich den donkren paringstijd
waarin zij 't eenzaam zwerven wild vergeten,
en schaduw schuw en snel langs schaduw glijdt
tot zij hun banen saamgebogen weten.
 
De zonnebloem, die in mijn oogen staat
brandt feller bij het blanke voortbewegen
van schouders, die hun hunkring nog verzwegen
toen lach reeds heerschte langs mijn fel gelaat.
dan uit het donker komt Uw dans gestegen
van maanlichtschemer, die den nacht verlaat
en wolkenrand na wolkenrand verraadt
in snelle wisselstanden de aarde tegen
waar gij weerhouden lachend voor mij staat.
 
Vorstin, die op Uw maangebogen mond
mijn wildste kussen ving, hun siddren brekend,
de maan, die aan Uw hoofdeneinde stond
had op Uw mond en borst zijn merk geteekend.
een windvlaag, die zijn banen niet berekent
was 't zwervend kussen van Uw verre mond;
nu vindt het licht, dat ons eens samen vond
ons in gescheiden hemelstreken smeekend.
maar geen, die rust vindt op dit aarderond:
want kussend heeft mijn mond Uw borst geteekend
met 't zonmerk, dat de morgenschemer vond.
en maan en wind, die beider haar doorwond,
en springvloedbranding, langs ons waden brekend
zijn wraakgetuigen van dit bloedsverbond.

 
A. den Doolaard (7 februari 1901 – 26 juni 1994)
In 1946

De Nederlandse schrijver Rhijnvis Feith werd geboren in Zwolle en daar op 7 februari 1753 gedoopt. Zie ook alle tags voor Rhijnvis Feith op dit blog.

De dag breekt spoedig aan 

De dag breekt spoedig aan, de grote dag der dagen,
Die dood en grafkuil uit de schepping weg zal vagen.
Dan zal de teedre gâ, voor een onsterflijk leven,
De vriend van hare ziel in de open armen zweven,
Hem drukken aan de borst, en juichen dat het graf
De toevertrouwde schat zo heerlijk wedergaf!
Dan zinkt op nieuw de vriend aan 't hart zijns vriends ter neder,
Dan vindt de moeder haar geroofde zuigling weder!

 
Rhijnvis Feith (7 februari 1753 - 8 februari 1824)
Portret door Willem Barteld van der Kooi

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

07-02-2016 om 12:09 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Alban Nikolai Herbst (pseudoniem van Alexander Michael v. Ribbentrop) werd geboren op 7 februari 1955 in Refrath. Zie ook alle tags voor Alban Nikolai Herbst op dit blog.

Uit: Roses Triumph

„Rose war seit mehr als einer Stunde vom Mittagstisch zurück. Er saß über einen Schriftsatz gebeugt, den eines der Lehrmädchen nach Diktafon getippt und dem Bürovorsteher zur Korrektur vorgelegt hatte. Während er las und mit der Mine eines Bleistiftstummels die eine und andere Verbesserung in die Zeilen ritzte, rauchte er eine dickliche Fehlfarben. Bisweilen hüstelte er. Da fuhr es in ihn. Etwas schlug erst die Stirn durch und dann in die Gedankenwatte, die sein Einverständnis vor Belästigungen schützte. Der Prozeß brauchte volle zwei Minuten, in denen der Bürovorsteher erst aufsah und dann sich auf einen Flecken jenseits der Bürowand konzentrierte, also auf einen draußen im Flur. An ihr selbst gab es nichts Irreguläres. Sie war nichts als Tapete und altgelbes Weiß. Dann war das Hindurchgebrochene zwar nicht schon Rose zu Bewußtsein gekommen, aber doch in seinem Empfinden, bei seiner großen Empfindsamkeit angelangt. Und bettete sich ein.
Roses Blick rutschte von dem Flecken weg und schlingerte den Büroschlauch entlang über schmale Jungmädchenrücken, die Papier und Schreibmaschinen beugten. Er fing sich, ermüdet, erst an der Türklinke. Doch gelang es dem Bürovorsteher nicht, die Lider zu schließen. Seine Pupillen verengten sich, selbst die Regenbogenhäute zogen sich zusammen, wahrscheinlich dem höchsten Intensitätsgrad seiner inneren, vergeblichen Abwehr korrelierend. Dann ergab sich Erwin Rose.
Schläfenabwärts rann Schweiß. Rose tupfte ihn ab. Sehr kurzfristig fror er an den Ohrläppchen. Doch führte er den sich einklopfenden Kopfschmerz darauf zurück, daß im Büro selbst hellichten Tages die Neonröhren brannten. Da konnte, wie sie nur wollte, die Sonne scheinen. Zum ersten Mal in seinem Leben beengte ihn das. Wie stickig es war! Er hüstelte wieder, drückte die Zigarre aus. Das Deckblatt splitterte, Kräuselrauch flatterte aus dem Aschenbecher. Der brenzlige, scharfe Geruch war dem Bürovorsteher sehr unangenehm. Und entgegen aller Gewohnheit ließ er eine Arbeit liegen, erhob sich, ging zum Fenster, öffnete die Schließen.“

 
Alban Nikolai Herbst (Refrath, 7 februari 1955)

De Poolse dichteres Anna Świrszczyńska werd geboren op 7 februari 1909 in Warszawa. Zie ook alle tags voor Anna Świrszczyńska op dit blog.

I Knocked My Head Against The Wall

As a child
I put my finger in the fire
to become
a saint.

As a teenager
every day I would knock my head against the wall.

As a young girl
I went out through a window of a garret
to the roof
in order to jump.

As a woman
I had lice all over my body.
They cracked when I was ironing my sweater.

I waited sixty minutes
to be executed.
I was hungry for six years.

Then I bore a child,
they were carving me
without putting me to sleep.

Then a thunderbolt killed me
three times and I had to rise from the dead three times
without anyone’s help.

Now I am resting
after three resurrections.

 
Anna Świrszczyńska (7 februari 1909 – 14 augustus 1984)

De Amerikaanse schrijver Harry Sinclair Lewis werd geboren in Sauk Centre op 7 februari 1885. Zie ook alle tags voor Harry Sinclait Lewis op dit blog.

Uit:Main Street

“Where does she get all them the’ries?” marveled Uncle Whittier Smail; while Aunt Bessie inquired, “Do you suppose there’s many folks got notions like hers? My! If there are,” and her tone settled the fact that there were not, “I just don’t know what the world’s coming to!”
Patiently — more or less — Carol awaited the exquisite day when they would announce departure. After three weeks Uncle Whittier remarked, “We kinda like Gopher Prairie. Guess maybe we’ll stay here. We’d been wondering what we’d do, now we’ve sold the creamery and my farms. So I had a talk with Ole Jenson about his grocery, and I guess I’ll buy him out and storekeep for a while.”
He did.
Carol rebelled. Kennicott soothed her: “Oh, we won’t see much of them. They’ll have their own house.”
She resolved to be so chilly that they would stay away. But she had no talent for conscious insolence. They found a house, but Carol was never safe from their appearance with a hearty, “Thought we’d drop in this evening and keep you from being lonely. Why, you ain’t had them curtains washed yet!” Invariably, whenever she was touched by the realization that it was they who were lonely, they wrecked her pitying affection by comments — questions — comments — advice.
They immediately became friendly with all of their own race, with the Luke Dawsons, the Deacon Piersons, and Mrs. Bogart; and brought them along in the evening. Aunt Bessie was a bridge over whom the older women, bearing gifts of counsel and the ignorance of experience, poured into Carol’s island of reserve. Aunt Bessie urged the good Widow Bogart, “Drop in and see Carrie real often. Young folks today don’t understand housekeeping like we do.”

 
Harry Sinclair Lewis (7 februari 1885 - 10 januari 1951)
 

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Heinz Czechowski werd geboren in Dresden op 7 februari 1935. Zie ook alle tags voor Heinz Czechowski op dit blog.

Engel

Die Dichter,
Steht geschrieben,
Hören den letzten
Paukenton, den Mozart
Nicht mehr aufschreiben konnte,
Den Flügelschlag
Der Engel über Paris und
Vor allem sich selbst.

Manche
Haben kein Geld,
Aber die Zeit,
Als man das komisch fand,
Ist vorbei.

Ich saß in Kleinzschachwitz,
Wir sahn an der Tanne im Zimmer vorbei
Auf den Schornstein des Holzschnitzers Dyrlich,
Aus dem sorglos der Rauch stieg.

Da sagte ich: Dyrlich
Verbrennt die mißlungenen Engel,
Doch der Dichter entgegnete: Selbst die
Macht er noch zu Geld.

Die Engel des Dichters
Sind harmlos-vergängliche Wesen.
Sie schweben wie Staub durch das Zimmer
Und entgleiten den Händen wie Geld.

Manche jedoch
Ähneln den Frauen und Mädchen,
Die sich zu des Dichters Geburtstag
im Garten verstreun. Andere wieder
Sind wirkliche Engel, aber
Auch nicht aus Holz.

Diese
Sammeln das Geld wieder ein,
Um nahrhafte Dinge zu kaufen,
Damit der Dichter
Den letzten Paukenton
Mozarts vernimmt oder
Das nächtlich knirschende Eis auf der Elbe
Und
Die Schritte der Engel
Im Schnee seines Gartens.

 
Heinz Czechowski (7 februari 1935 – 21 oktober 2009)

De Franse filosoof en schrijver Paul Nizan werd geboren op 7 februari 1905 in Tours. Zie ook alle tags voor Paul Nizan op dit blog.

Uit: Les chiens de garde

“Va-t-il falloir attendre que les hommes se trouvent complètement nus, complètement désarmés devant l’aggravation de leur destin, au point qu’ils n’aient plus rien à faire qu’à se laisser mourir, qu’à accepter les coups ? Il faudra d’ici là, patiemment si nous avons le loisir cruel de la patience, sinon, tout le temps qui nous restera, il faudra les préparer à ces menaces. Il faudra bien leur donner les armes que la bourgeoisie leur refuse, et les moyens d’y voir clair, et les moyens de savoir que les catastrophes bourgeoises annonceront la venue de leur heure, et les moyens de savoir où ils iront alors et comment ils iront. Il faudra bien les mettre en position de résister aux derniers assauts bourgeois.
Sans doute, nous sentons bien que notre colère et que notre impatience et que la vision de notre avenir ne se traduisent en mots et ne se déguisent sous des feuilles d’impression que faute de mieux. Sans doute nous serait-il plus précieux d’abattre que de réfuter, de nous battre que de persuader, de combattre que de gagner des combattants futurs, nous connaîtrions une joie plus vaste et plus virile de nous asseoir dans nos maisons un soir de victoire que d’avoir travaillé la matière du langage. Le vent de cette victoire soulèverait toute la poussière de nos réfutations et nous délivrerait de nos tas de discours et de nos tas de livreset nous nettoierait de notre rhétorique. Mais l’heure n’est pas encore venue, il n’est pas encore temps. La puissance et l’effusion de cette victoire, il nous faut les préparer et les nourrir patiemment et sordidement. Qu’il faut d’épures, de dessins bleus, de marchandages, de rendez-vous, de discussions, de persuasions et de contacts avant de voir le premier train d’une ligne nouvellement ouverte franchir un pont nouvellement lancé.”

 
Paul Nizan (7 februari 1905 – 23 mei 1940)

De Vlaamse dichteres en schrijfster Patricia De Landtsheer werd geboren in Dendermonde op 7 februari 1952. Zie ook alle tags voor Patricia De Landtsheer op dit blog.

Uit: Doorheen de duisternis het licht (Lamentaties)

Ik heb je gevonden Mens
ik heb het gat gekrabd
tot mijn nagels pijn deden
tot ik geen nagels meer had

….

kom nu Mens
het strijden is voorbij
je mag nu rusten
er is geen pijn meer
geen angst geen droefenis
wij zijn samen nu
wij dansen op de wolken
zwemmen in de zee

waar je ook gaat Mens
zal ik je vinden
altijd en altijd weer zal ik je vinden
omdat je Mens bent
toen en nu en dan

 
Patricia De Landtsheer (Dendermonde, 7 februari 1952)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

07-02-2016 om 12:08 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres, schrijfster en vertaalster Lioba Happel werd geboren op 7 februari 1957 in Aschaffenburg. Zie ook alle tags voor Lioba Happel op dit blog.

»Ist mein Fräulein traurig –
soll sie sich zum Teufel scheren!«

zwei mal zwei ist sieben fünf
acht drei mal drei alle viere

jedenfalls war ich heut nacht im
park jedenfalls gibts da wilde tiere

der erste ein herzog der zweite am geigen
der dritte ein tanzbär der vierte leibeigen

jedenfalls lieber gott vielen dank da
blühte auch einmal ein blümlein

da kannste mal sehen was übrig bleibt
bei tage im hellen mondenschein

der fünfte ein henker der sechste dort hängt
er der siebte ein schwein der achte ganz rein

jedenfalls hab ich den neunten vergessen
der neunte hat alle aufgefressen
 
und die blume ist schwarz und die sonne ist
rot und gold ist aus dreck und die liebe tut not

zwei augen sah ich den himmel durchqueren
»soll sie sich zum Teufel scheren!«

jedenfalls war ich heut nacht im
park jedenfalls gibts da wilde tiere

zwei mal zwei ist sieben fünf
acht drei mal drei alle viere

 
Lioba Happel (Aschaffenburg, 7 februari 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Johann Nepomuk Vogl werd geboren op 7 februari 1802 in Wenen. Zie ook alle tags voor Johann Nepomuk Vogl op dit blog

An meine Lieder

Send’ euch nun, ihr kleinen Lieder,
In die weite Welt hinaus,
Sucht in Eintracht d’rum wie Brüder
Selbst euch jetzt ein heimisch Haus.

Wie ihr in verschied’nen Gleisen
Jetzo zieht nach Ost und West,
Dünkt ihr Vöglein mir auf Reisen,
Ohne Heimat, ohne Nest.

Lasst euch aber dies nicht schrecken,
Frisch nur fort aus eu’rer Haft,
Lernet selbst die Flügel strecken,
Prüft nun selbst der Schwingen Kraft.

Könnt ihr euch gleich nicht zur Sonne
Schwingen, wie’s der Adler tut,
Schwelgend in des Starken Wonne
Und beseelt von Göttermut;

Seid ihr doch vielleicht den kleinen
Lerchlein gleich, die mit dem Duft
Freudig schwimmen in dem reinen
Azurblauen Meer der Luft.

Darum zieht nur immer weiter,
Aller Sorgen los und quitt,
Zieht und nehmet zum Geleiter
Eures Vaters Wünsche mit.

Möge euch, die früh entrissen
Meiner Brust durch Lust und Schmerz,
Bald als zweite Heimat grüßen
Irgendwo ein warmes Herz.

 
Johann Nepomuk Vogl (7 februari 1802 – 16 november 1866)
De Johann Nepomuk Vogl Markt in Wenen

De Duitstalige, Oostenrijks - Tsjechische schrijver Ludwig Winder werd geboren op 7 februari 1889 in Šafov / Mähren.Zie ook alle tags voor Ludwig Winder op dit blog.

Uit: Der Thronfolger

"Wenn der Kaiser einen seiner Briefe nicht beantwortete, schrieb der Ungeduldige, der sich vornahm, mit unendlicher Geduld und Beharrlichkeit dem Greis die Macht stückweise zu entreißen, den Brief noch einmal, ein drittes und viertes Mal; wenn alle Briefe unbeantwortet blieben, ging er in Audienz. Gewalttätig trat er in das Arbeitszimmer des Kaisers ein. Er hatte das Gesicht eines Gewalttäters, mächtig wölbte sich seine breite Brust, wie ein Berg stand der große breite Vierziger vor dem immer kleiner werdenden, zusammenschrumpfenden zarten Greis, der sich an die Platte seines Schreibtisches klammerte. Manchmal erhob der Uralte die Stimme und rief laut und zornig: ‚Das dulde ich nicht!' ‚Das erlaube ich nicht!' ‚Das will ich nicht!' Der Thronfolger aber schrie: ‚Es muss trotzdem geschehen!' Der Kaiser presste die Hand auf sein Herz und befahl seinem Herzen, ruhiger zu schlagen. Manchmal schrieb er mit fester Hand an den Rand des Schriftstücks, dass der Thronfolger ihm vorgelegt hatte: ‚Abgelehnt!' Manchmal aber – immer häufiger – schrieb er mit zitternder Hand: ‚Einverstanden.'"

 
Ludwig Winder (7 februari 1889 – 16 juni 1946)
Rond 1920

De Amerikaanse schrijfster Laura Elisabeth Ingalls Wilder werd geboren in Pepin (Wisconsin) op 7 februari 1867. Zie ook alle tags voor Laura Ingalls Wilder op dit blog.

Uit: Little House on the Prairie

“Ma and Laura and Mary ate bread and molasses in the wagon, and the horses ate corn from nose-bags, while inside the store Pa traded his furs for things they would need on the journey. They could not stay long in the town, because they must cross the lake that day.
The enormous lake stretched flat and smooth and white all the way to the edge of the gray sky. Wagon tracks went away across it, so far that you could not see where they went; they ended in nothing at all.
Pa drove the wagon out onto the ice, following those wagon tracks. The horses' hoofs clop-clopped with a dull sound, the wagon wheels went crunching. The town grew smaller and smaller behind, till even the tall store was only a dot. All around the wagon there was nothing but empty and silent space. Laura didn't like it. But Pa was on the wagon-seat and Jack was under the wagon; she knew that nothing could hurt her while Pa and Jack were there.
At last the wagon was pulling up a slope of earth again, and again there were trees. There was a little log house, too, among the trees. So Laura felt better.
Nobody lived in the little house; it was a place to camp in. It was a tiny house, and strange, with a big fireplace and rough bunks against all the walls. But it was warm when Pa had built a fire in the fireplace. That night Mary and Laura and Baby Carrie slept with Ma in a bed made on the floor before the fire, while Pa slept outside in the wagon, to guard it and the horses.
In the night a strange noise wakened Laura. It sounded like a shot, but it was sharper and longer than a shot. Again and again she heard it. Mary and Carrie were asleep, but Laura couldn't sleep until Ma's voice came softly through the dark. "Go to sleep, Laura," Ma said. "It's only the ice cracking."Next morning Pa said, "It's lucky we crossed yesterday, Caroline. Wouldn't wonder if the ice broke up today. We made a late crossing, and we're lucky it didn't start breaking up while we were out in the middle of it."

 
Laura Ingalls Wilder (7 februari 1867 - 10 februari 1957)
Scene uit de tv-serie

De Engelse toneelschrijver en -manager Thomas Killigrew werd geboren in Londen op 7 februari 1612. Zie ook alle tags voor Thomas Killigrew op dit blog.

Uit: The Pilgrim

“Ferdi.
Prithee talk no more of her; she is an evil the Nation ought to arm against; The sword (and that speedily bent against her) can onely prevent the ruine she and Martino threaten this State with. Prayers find too slow Remedies for such mischiefs as their power daily contrives.
Giov.
Heaven had many Crimes to punish in Millain, when she and Martino were sent our scourges; Her own Subjects despis'd and scorn'd her, and deriding her victory, say, we fought for their diseases onely.
Ferdi.
I wonder how Prince Sforza brooks this Familiarity of hers with Martino; for 'tis said, he passionately affects the Princess Fidelia, a Virgin of unquestion'd Virtue, and yet her Daughter.
Giov.
She has indeed an unspotted Fame; and when I consider it, Iam amazed to think Nature should send
such Sovereign Fruit from so poysonous a Root; yet they say Prince Sforza but ill di∣gested  his Fathers Marriage with the Mother, for all his Passion for the Daughter.
Ferdi.
Can you blame him? Is it not a hard Condition to find his Enemy and his Captive become his Mother? Supplanting him in all the power and trust of his Father? yet his Piety makes him obedient, even to her weakness; and civil, even to his Fathers faults.
Giov.
O 'tis a matchless Gallantry inhabits in him; his Princely breast is all compos'd of Honour; whether Enemy or Friend, he conquers still; so faithfull in his Promise, mild in Command, and gentle in Dispute, Constant and Resolute in dangers, never absent to himself, never transported when he overcomes, nor losing himself in disorder, nor amazed when he is worsted; I have seen him win and lose a battle, but with that evenness of Soul, as fair Game∣sters use to meet their fortunes with.”

 
Thomas Killigrew (7 februari 1612 - 19 maart 1683)
Portret, toegeschreven aan Antoon van Dyck, 1638

07-02-2016 om 12:07 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Franse dichter Joachim du Bellay werd geboren in het kasteel van La Turmelière aan de oevers van de Loire, in de buurt van Liré (Angers regio) rond 1522. Daar bracht hij zijn jeugd door. Zijn beide ouders stierven toen hij nog een kind was, en hij werd overgelaten aan de zorg van zijn oudere broer, Rene du Bellay, die zijn opleiding verwaarloosde. In 1547 ging hij rechten studeren aan de Universiteit van Poitiers, waar hij bevriend raakte met Ronsard. Samen trokken zij naar Parijs en bezochten ze het Collège Coqueret, waar de Hellenistist Jean Daurat hen de auteurs van de oudheid en die van de Italiaanse poëzie liet ontdekken. Om zich heen verzamelden zij de Pleiaden, bestaande uit zeven leden, verwijzend naar het sterrenbeeld. In 1549 schreef du Bellay "Défense et Illustration de la langue française", geïnspireerd door de ideeën van de groep die het Frans wilde verdedigen tegen de overheersing van het Latijn. “L'Olive” (1549) van Joachim du Bellay, de eerste Franse verzameling van liefdessonnetten weerspiegelt perfect deze diepgaande vernieuwing van de poëzie. Van 1553 van 1557 was hij secretaris van kardinaal Jean du Bellay, een neef van zijn vader en beroemde diplomaat, met wie hij zou vertrekken naar Rome. De dichter ontdekte de mythische stad uit de oudheid, bestaande uit puin, pracht en losbandigheid. In 1557 keerde hij terug naar Frankrijk en publiceerde “Les Antiquités de Rome”, “Les Divers Jeux Rustiques” en Les Regrets” ( (1558), met de beroemde sonnetten "France, mère des Arts" et "Heureux qui, comme Ulysse, a fait un beau voyage".. " Deze werken werden in hun tijd zeer gewaardeerd en zo nam Joachim du Bellay deel aan het Parijse intellectuele leven. Du Bellay stierf plotseling aan zijn bureau in de nacht van 1 januari 1560. Hij werd begraven in de Notre-Dame de Paris, maar zijn graf is nu verdwenen.

France, mère des arts, des armes et des lois

France, mère des arts, des armes et des lois,
Tu m'as nourri longtemps du lait de ta mamelle :
Ores, comme un agneau qui sa nourrice appelle,
Je remplis de ton nom les antres et les bois.

Si tu m'as pour enfant avoué quelquefois,
Que ne me réponds-tu maintenant, ô cruelle ?
France, France, réponds à ma triste querelle.
Mais nul, sinon Écho, ne répond à ma voix.

Entre les loups cruels j'erre parmi la plaine,
Je sens venir l'hiver, de qui la froide haleine
D'une tremblante horreur fait hérisser ma peau.

Las, tes autres agneaux n'ont faute de pâture,
Ils ne craignent le loup, le vent ni la froidure :
Si ne suis-je pourtant le pire du troupeau.

Heureux qui, comme Ulysse, a fait un beau voyage

Heureux qui, comme Ulysse, a fait un beau voyage,
Ou comme cestuy-là qui conquit la toison,
Et puis est retourné, plein d'usage et raison,
Vivre entre ses parents le reste de son âge !

Quand reverrai-je, hélas, de mon petit village
Fumer la cheminée, et en quelle saison
Reverrai-je le clos de ma pauvre maison,
Qui m'est une province, et beaucoup davantage ?

Plus me plaît le séjour qu'ont bâti mes aïeux,
Que des palais Romains le front audacieux,
Plus que le marbre dur me plaît l'ardoise fine :

Plus mon Loire gaulois, que le Tibre latin,
Plus mon petit Liré, que le mont Palatin,
Et plus que l'air marin la doulceur angevine.

 
Joachim du Bellay (rond 1522 – 1 januari 1560)
Standbeeld in Liré, Maine-et-Loire

07-02-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Thomas von Steinaecker werd geboren op 6 februari 1977 in Traunstein. Zie ook alle tags voor Thomas von Steinaecker op dit blog.

Uit: Das Jahr, in dem ich aufhörte, mir Sorgen zu machen, und anfing zu träumen

„Der Außenlift verfügte über die übliche Notruftaste. Ordnungsgemäß wies das TÜV-Schild das nicht allzu weit zurückliegende Baujahr aus. Sanft und geräuschlos, was auf gewartete Seile schließen ließ, hob sich die Kabine empor. In meinem Taschenspiegel richtete ich meine in Mitleidenschaft gezogene Frisur. Wie immer trug ich Make-up, Puder, Wimperntusche, Lidschatten, Eyeliner und sehr dezenten roten Lippenstift. Ohne Make-up, Puder, Wimperntusche, Lidschatten, Eyeliner und Lippenstift war ich kein Mensch. Kräftig kniff ich mich. Rasch zeigten meine schmerzenden Wangen den gewünschten Effekt, ein gesundes Rosa.
Ohne einen Zwischenfall öffnete sich die Tür zum Halbrund des Empfangsbereichs der CAVERE-Abteilung München-Nord. Die Farben des Unternehmens, Orange-Blau, die in breiten Streifen an den beiden gewölbten Wänden entlangliefen, erinnerten mich an die Flagge eines Landes, dessen Name mir entfallen war. Studien haben bewiesen, dass die Farbkombination Orange-Blau die meisten Menschen in eine positive Stimmung versetzt. Der blaugraue Kurzhaarteppich harmonierte mit der steingrauen Sechser-Ledersitzgruppe vor einem Flachbildfernseher, auf dem das rote Tickerband von »n-tv« lief, sowie mit dem Gelbgrün der Birkenfeige im Topf, die gern mit einem Ficus verwechselt wird. Daneben die massive und dennoch wie mühelos geschwungene Theke aus Kastanienholz, nicht nur eine Einrichtung, eine Raumlandschaft.
Das Flattern in meinem Brustbereich, das durch das vor einer knappen Stunde eingenommene Trevilor seltsamerweise nicht abgeschwächt, sondern verstärkt worden war, schwand in diesem Moment, und meine Professionalität kehrte zurück. Lächelnd plus festen Schrittes steuerte ich auf die vielleicht 30-jährige, zu dicke Frau im braunen Hosenanzug zu.
»Guten Morgen, Frau Aktan«, las ich vom Namensschild ab und fragte mich, in welchem Verhältnis ihr Migrationshintergrund zur Ethnizität des durchschnittlichen CAVERE-Kunden in München-Nord stand.“

 
Thomas von Steinaecker (Traunstein, 6 februari 1977)

De Vlaamse schrijfster Annelies Verbeke werd geboren op 6 februari 1976 in Dendermonde. Zie ook alle tags voor Annelies Verbeke op dit blog.

Uit 30 Dagen

“Vandaag wordt op hem gewacht in een nette wijk. Deze streek heeft minder huizen dan de andere lapjes waaruit dit kleine land bestaat. Met haar voorkeur voor rode baksteen houdt ze het eenvoudig. Slechts nu en dan een Spaanse haciënda tussen de fermetten, de pagodes uit de Brusselse Rand zag hij hier nog niet. De vaak als smakeloos afgeschreven kakofonie van bouwstijlen heeft hem altijd op een vrolijke manier vertederd: hoe de huizen naast elkaar staan als twaalfjarigen op hun eerste middelbareschooldag, per toeval tot langdurig samenzijn gedwongen en roerloos ontredderd. Het verheugt hem dan ook de twee moderne huizen waarvoor hij de bestelwagen parkeert, uit de eenvormigheid te zien springen.
(…)

Dit zijn geen in zichzelf pratende randfiguren die je van de andere kant van een vol plein de gaten hebben gekregen en op hem af zijn gekropen. Dit is de afwijking niet, dit is de norm achter muren. En hij? Als het waar is dat zijn geduld groter is dan dat van de meeste mensen, en hij om wat voor reden dan ook meer vertrouwen oproept en hoop genereert, is hij dan degene die zich aan moet passen?'
(…)

Alphonse schudt zijn hoofd, dat van woede verhardt om de kaken. Racisme. Aan het woord zelf heeft hij eveneens een hekel gekregen, het afgezaagde ervan, de discussies die erover werden gevoerd, over hem heen, en hoe het hem nog steeds kan vinden, ook al is hij gelukkig nu, en sterk, en schittert hij te hard om erdoor te worden geraakt. De spieren in zijn bovenarmen spannen zich op, zijn ogen zijn kiertjes, zijn neusgaten wijd."

 
Annelies Verbeke (Dendermonde, 6 februari 1976)

De Ierse dichter, schrijver en uitgever Dermot Bolger werd geboren op 6 februari 1959 in Dublin. Zie ook alle tags voor Dermot Bolger op dit blog.

Poem (fragment)

Two years after your death I have finally built our extension,
With six feet of balustraded decking, five steps above the garden.
Our sons have converted it into an impromptu amphitheater.

Tonight its recessed lights are abetted by the colossal supermoon
That occurs each twenty years, when its orbit is nearest the earth.

Guitars and a mandolin have been brought out to accompany songs
Composed by your sons and their friends, interspersed with old tunes

You would love to hear, as lads pass around long-necked foreign beers.
We three have known grief; have carried coffins thrice in two years,

But tonight is serenely beautiful: this is where we are, in this moment
That cannot be repeated. You’d love to sit here, but if you were in bed

I would need to plead and coax you to get dressed and wander down,
With you protesting: “Not tonight, not now, but I promise the next time.”

 
Dermot Bolger (Dublin, 6 februari 1959)

De Oostenrijkse schrijver (toneel, hoorspelen en draaiboeken) Felix Mitterer werd geboren op 6 februari 1948 in Achenkirch, Tirol. Zie ook alle tags voor Felix Mitterer op dit blog.

Uit: Der Sprachtest

“Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: Wos?
Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: I bin koa Numma nit! Sepp Schipflinger hoaß i!
Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH.
Bauer: Wos? Deutsch soll i sprechn? Wos soll den das hoaßn? I red jo Deutsch! Bist terrisch, oda wos?
Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: Des pockst nit! Der Trottl vasteht mi nit! Jo, wos glaubstn, wos i red? Chinesisch oda wos?
Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. SIE ERHALTEN EINEN STROMSTOSS.
Bauer: Wos? Brr! Wos soll denn des? Spinnst du?
Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: Bist du nit recht bei Trost, sog amol?! Setzt mi der unta Strom!
Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: Loß mi amol in Ruah mit deina deppatn Numma! I woaß sie nit! Sepp Schipflinger hoaß i!
Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. IHRE IDENTITÄTSNUMMER. SIE ERHALTEN EINEN STROMSTOSS.
Bauer: Scho wieda?! Brr!
Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER.
Bauer: Mei, gehst du mi aufn Wecka! Ich weiß sie nicht, die Identitätsnummer! Verstehst mi?”

 
Felix Mitterer (Achenkirch, 6 februari 1948)
 

De Duitse dichter en schrijver Heinz Kahlau werd op 6 februari 1931 geboren in het dorpje Drewitz. Zie ook alle tags voor Heinz Kahlau op dit blog.

Ich liebe dich  

Ich liebe dich heißt auch:
komm, schlaf mit mir.
Es kann auch heißen:
lass uns Kinder haben.
Ich liebe dich. Ich bin sehr gern bei dir.
Lass uns zusammen sein bis zum Begraben.
 
Ich liebe dich heißt auch:
Sei zu mir gut,
mach mir das Leben leicht,
das ich nicht zwinge.
 
Wenn ich allein wär´, fehlte mir der Mut.
Ich liebe dich, mach, dass es mir gelinge.
 
Ich liebe dich heißt auch:
Es macht mich stolz,
dass du mich mehr als andere begehrst.
Und dass du mir, nur mir
und keinem sonst,
in allem, was du bist, allein gehörst.
 
Ich liebe dich kann heißen:
Sei doch so, wie ich den andren,
den ich suche, sehne.
Erfüll mir meine Träume,
mach mich froh, dass ich bestätigt
durch mein Leben gehe.
 
Ich liebe dich heißt auch:
Ich will so sein, wie du mich brauchst -
ich will dein Schatten werden.
So nützlich ist dir keiner, ich allein
kann alles für dich tun
auf dieser Erden.
 
Ich liebe dich heißt immer:
Ich will dich für etwas haben,
das mir Glück verspricht.
Manchmal entsteht daraus:
Wir lieben uns.
Erst dieser Satz hat wirkliches Gewicht.

 
Heinz Kahlau (6 februari 1931 – 6 april 2012)

De Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer werd geboren in Blora op Midden-Java op 6 februari 1925. Zie ook alle tags voor Pramoedya Ananta Toer op dit blog.

Uit: Child of All Nations (Vertaald door Max Lane)

“His words came at me like an accusation. The Philippines was for me no more than a place on a map, a geographical location. The Philippines is not far from my own country but I knew almost nothing about it.
“A pity, but no,” I answered.
He laughed and his narrow eyes disappeared completely from his face. His sparse pointed teeth emerged to represent his absent eyes.
“They studied well from the Spanish, from Europe, even before the Japanese. Even before the Chinese. It is a pity they were a colonized people, unlike Japan. The Filipinos could not develop because they were colonized. The Japanese have developed-developed too well. The Filipinos were good pupils of the Spanish. And the Spanish were bad teachers, rotten and corrupting. But the Filipinos didn’t just accept their teachings uncritically. The Filipinos are also great teachers for the other conquered peoples of Asia. They were the founders of the first Asian republic. And it collapsed. A great historical experiment.”
I watched his lips closely, and their movements, which seemed somehow not quite rapid enough. His pointed teeth rose and sank behind those lips.
“So you don’t know anything about the Philippines?”
“Unfortunately, no. I only know there was a war between the Spanish and the Americans there.”
He laughed.
“What’s the matter?”
“The Spaniards and the Americans-their war-it was all an act.
There was no conflict between them; it was all to do with letting the Spaniards sell the Filipino people to the United States without having to lose face before the eyes of the world.”

 
Pramoedya Ananta Toer (6 februari 1925 — 30 april 2006)
 

De Duitse dichter, schrijver en anarchist John Henry Mackay werd geboren in Greenock op 6 februari 1864. Zie ook alle tags voor John Henry Mackay op dit blog.

Uit: Fenny Skaller (Vertaald door Hubert Kennedy)

“But he does now know one thing: There are others like him! He is no longer alone among people, no longer alone on this earth! Now it is to be his, too, this earth, and he wills to live on it! . . . It would still have been quite impossible for him to talk to another person. But he kept silent no longer within himself, and from then on no longer silent about his love.
(…)

On 6 October 1909 the main trial took place, which ended by declaring the books and pamphlet “ obscene writings,” whereby their destruction was also pro-nounced, and their distribution in Germany placed under punishment. At the same time, their publisher was sentenced to a fine of 600 marks and court costs for dis-tributing these “ obscene writings,” as well as for giving offense by sending the pamphlet. . . . With a clarity not to be misunderstood, the publisher was advised in the pronouncement of the sentence that any further step in the fight in this cause would be for him at the same time a step into prison.
(…)

Knowing well how very much “ public opinion” (whose influence above all appears to them so important) opposes precisely the love of the older man for the younger of his sex, since the thoughtless always are able to see here only “ seduc-tion” while they are more and more inclined to the thought of a “ legalization of love between adults,” these dangerous helpers consent to, yes, advocate, a law that legalizes the one while it condemns the other. And this they do, who can claim for themselves no excuse of ignorance and bias, but rather know, and know precisely, that here not the age but rather the maturity alone can be decisive...”

 
John Henry Mackay (6 februari 1864 - 16 mei 1933)
Als 16-jarige 

De Amerikaanse dichteres Anne Spencer werd geboren op 6 februari 1882 in Henry County, Virginia. Zie ook alle tags voor Anne Spencer op dit blog.

Letter to My Sister

It is dangerous for a woman to defy the gods;
To taunt them with the tongue's thin tip,
Or strut in the weakness of mere humanity,
Or draw a line daring them to cross;
The gods own the searing lightning,
The drowning waters, tormenting fears
And anger of red sins.

Oh, but worse still if you mince timidly--
Dodge this way or that, or kneel or pray,
Be kind, or sweat agony drops
Or lay your quick body over your feeble young;
If you have beauty or none, if celibate
Or vowed--the gods are Juggernaut,
Passing over . . . over . . .

This you may do:
Lock your heart, then, quietly,
And lest they peer within,
Light no lamp when dark comes down
Raise no shade for sun;
Breathless must your breath come through
If you'd die and dare deny
The gods their god-like fun.

 
Anne Spencer (6 februari 1882 - 27 juli 1975)
Anne, Edward en hun dochters Bethel en Alroy

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e februari ook mijn blog van 6 februari 2011 deel 2.

06-02-2016 om 14:54 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Ernst Wilhelm Lotz werd geboren op 6 februari 1890 in Culm. Zie ook alle tags voor Ernst Wilhelm Lotz op dit blog. 

Und schöne Raubtierflecken ...

Bist du es denn?
Groß aus dem Weltraum nachts, der Spiegel ist,
Tönt dein zerwehtes Bildnis in meine Seele.
Die Sterne durchziehen harfend deine Brust.
Du aber ...

Du glänzt vielleicht versehnt im weißen Federbett,
Traum liegt dir hart im Schoß. –

Oder ein junger Liebling
Zieht fühlsam mit zeichnendem Finger
Die festen Runden deiner Brüste nach.
Ihr seid sehr heiß.
Und schöne Raubtierflecken zieren eure Rücken.

Deine Hände

Jetzt bin ich lüstern nach deinen Händen.
Wenn sie die meinen begrüßend drücken,
Können sie Weltraum-staunend beglücken.
Deine Hände führen ein selbstgewolltes, stilles Leben.
Ich habe mich deinen Händen ergeben.
Nun dürfen sie mich begreifen und fassen,
Zu deinen Höhen, mit Blicken nach Weiten,
Mich geschenk-gütig heben. -
Spielerisch aber werden sie mich übergleiten
Und am Wege hier liegen lassen.

 
Ernst Wilhelm Lotz (6 februari 1890 – 26 september 1914)

De Duitse schrijfster Irmgard Keun werd geboren op 6 februari 1905 in Charlottenburg. Zie ook alle tags voor Irmgard Keun op dit blog.

Kamen sie

In halber Nacht kamen sie zu uns
auf Wolkenschwarz geheftet und
zeigten sich (lindengleich kehlenweich)
jung im Abglanz einstiger tagheller
Vergänglichkeit – sie kamen und tanzten.

Mit wehem Sang kamen sie zu uns
in immergleicher Vielsamkeit und
banden sich (schaumgeborn zeitverlorn)
fest an unsre Lenden in quälender
Ehrlichkeit – sie kamen und mahnten.

Im Feuerhauch kamen sie zu uns
als Nachtmahr welker Tage, doch sie
schienen uns (goldbedacht schlummersacht)
groß wie Engelsboten in dämmernder
Gläubigkeit – sie kamen und gingen.

 
Irmgard Keun (6 februari 1905 – 5 mei 1982)

De Italiaanse schrijver en dichter Ugo Foscolo (eig. Niccolò Foscolo) werd geboren op 6 februari 1778 in Zákynthos. Zie ook alle tags voor Ugo Foscolo op dit blog.

Les Tombeaux (Fragment)

À l’ombre des cyprès et dans les urnes
Réconfortées de pleurs, est-il donc, le sommeil
De la mort moins pesant ? Quand pour moi le Soleil
Ne fécondera plus sur cette terre
Des plantes et des bêtes l’aimable famille,

Et lorsque devant moi, charmantes et flatteuses,
Ne danseront plus les heures futures,
Que plus je n’entendrai, mon doux ami, tes vers
Et la sombre harmonie qui les gouverne,
Et que plus en mon cœur des virginales Muses
 
Ne parlera l’esprit, ni de l’amour,
Unique esprit de mon errante vie,
Quel rachat pour les jours disparus qu’une pierre 
Qui distinguât les miens de cette infinité
D’os sur mer et sur terre semés par la mort ?
 
Il est vrai, Pindemont ! Oui, même l’Espérance,
Ultime Déité, fuit les tombeaux : l’oubli
Dans sa nuit enveloppe toutes choses ;
Et une force industrieuse les travaille
Les meut et les émeut ; l’homme, ses tombes,  
Les ultimes aspects, les débris épargnés 
Par la terre et le ciel, les altère le temps.
Mais pourquoi le mortel va-t-il avant le temps
Se dénier
l’illusion qui trépassé
Le retient un instant sur le seuil de Dité ?

Vertaald door Gérard Genot

 
Ugo Foscolo (6 februari 1778 – 10 september 1827)
Portret door  Andrea Appiani, 1801-1802

De Duitse schrijver Wilhelm Schmidtbonn (eig. Schmidt) werd geboren op 6 februari 1876 in Bonn. Zie ook alle tags voor Wilhelm Schmidtbonn op dit blog.

Uit: Albertus Magnus

„Das ist das Ziel jedes Menschen, auch des einfachsten, der von sich selbst gar nichts weiß, das ist auch das Wesen des noch jugendlichen Gottes, ohne daß er diese Welt nicht hätte schaffen können, die doch über allem Schrecken ein wunderreiches Märchen bleibt. Die Reise nach Regensburg mußte für Albert ein Schritt weiter werden in dieser Selbstgestaltung, es gilt ein erhöhtes Ringen mit den ablockenden Kräften in ihm selbst, nur so ist er Beispiel und Vorbild, nur so kann er den Menschen und Gott helfen. Wenn er auch freudig scheint: in der Verborgenheit seiner Seele ist ein unablässiger bitterer Kampf, Kräfte gegen Kräfte. Zu Fuß, ohne Anmeldung von Tag und Stunde, nach vielen steinigen, manchmal irrigen Wegen, zog der kleine Trupp in Regensburg ein. Es war Abend, sie mußten, obwohl Albert einst lange genug in dieser Stadt umhergegangen war, sich zum Kloster der Predigerbrüder durchfragen. Denn von hier aus, seinem Orden zu Ehren, will er seinen Einzug zum ersten Hochamt im Dom halten. Niemand der angesprochenen Einwohner, so sehr alle in Spannung auf den neuen Bischof warteten, ahnten, daß er schon mitten in der Stadt war und daß sie ihm selber den Weg wiesen. Wenige Tage darnach fand der feierliche Einzug statt. Willig ließ sich Albert in das weiß und goldene Ornat des Fürstbischofs kleiden, auf dem Haupt trug er die hohe golddurchwirkte Mitra, in der Hand den elfenbeinernen, oben rundgebogenen Stab. «Die Menschen wollen das, was sie lieben, schön und geschmückt sehen, auch wir Barfüßermönche zieren unsere Bücher mit Farben und Bildern und geben viele Mühe daran, ja, auch die Natur kleidet sich in die Pracht der Blumen und Schmetterlinge.“

 
Wilhelm Schmidtbonn (6 februari 1876 - 3 juli 1952)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Alfred Mombert werd geboren op 6 februari 1872 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Alfred Mombert op dit blog.

Lied eines Knaben

Ruhig, ruhig, ruhig will ich sein.
Wie ein Lämmlein auf der Weide liegen.
Mich zufüßen einem Hirten schmiegen.
Ruhig will ich sein.

Ruhig, ruhig, ruhig will ich sein.
Wie ein Lämmlein fromm die Schere leiden,
daß die Andern warm sich können kleiden.
Ruhig will ich sein.

Ruhig will ich sein.
Heute ist mein Trotz verdorben,
meine süße Mutter ist gestorben.
Ruhig werd' ich sein.

Einsamkeit

Draußen blühen Blumen.
Draußen singen Vögel...

Draußen geht die Dame
im Sonnenschein spazieren.
Das weiße Kleid,
der rote Schirm ...

Die Wiese ist grün,
der Himmel ist blau.
Die Dame lacht heiter ...

— Hat die Welt die Sprache verloren?
Hab' ich das Ohr verloren?
In dunkler Kammer lieg' ich steif,
Mäuse knuspern an meinem Rock.
Ich singe mein Liedchen:
"Ich bin Ich."
Und die Mäuse nicken dazu.

 
Alfred Mombert (6 februari 1872 – 8 april 1942)
Borstbeeld in Winterthur 

De Engelse dichter en schrijver Christopher Marlowe werd geboren op 6 februari 1564 in Canterbury. Zie ook alle tags voor Christopher Marlowe op dit blog.

Uit: The Tragicall History of D. Faustus

“Or, being dead, raise them to life again?
Then this profession were to be esteemed.
Physic farewell. Where is Justinian?
Si una eademque res legatur duobus,
Alter rem alter valorem rei, &c.
A pretty case of paltry legacies:
Exhaereditari filium non potest pater nisi, &c.
Such is the subject of the institute
And universal body of the Church.
His study fits a mercenary drudge,
Who aims at nothing but external trash,
The devil and illiberal for me
When all is done, divinity is best;
Jerome's Bible, Faustus, view it well:
Stipendium peccati mors est. Ha! Stipendium, &c.
The reward of sin is death: that's hard.
Si peccasse negamus, fallimur, & nulla est in nobis veritas:
If we say that we have no sin,
We deceive our selves, and there's no truth in us.
Why then belike we must sin,
And so consequently die.
Ay, we must die an everlasting death.
What doctrine call you this, Che sera, sera:
What will be, shall be? Divinity, adieu.
These Metaphysics of Magicians,
And Necromantic books are heavenly;
Lines, circles, scenes, letters and characters,
Ay, these are those that Faustus most desires.“

 
Christopher Marlowe (6 februari 1564 - 30 mei 1593)
Cover

De Italiaanse dichter en schrijver Sergio Corazzini werd geboren op 6 februari 1886 in Rome. Zie ook alle tags voor Sergio Corazinni op dit blog.

The despair of a poor sentimental poet
 
IV.
Don’t marvel at my sadness!
And don’t ask me about it.
I wouldn’t know how to answer you
Except with vain words,
My God, so vain
That I’d break down in tears as if I were about to die.
My tears would have the air
Of counting a rosary of sadness
Before my soul, sorrowful seven times over.
But I wouldn’t be a poet.
I’d simply be a sweet, pensive child
Who felt like praying just as he sings or sleeps.

V.
I take communion with silence daily, as I do with Jesus.
The priests of silence are the sounds
Since without them I’d never have sought and found God.

Vertaald door Marc Alan Di Martino

 
Sergio Corazzini (6 februari 1886 – 17 juni 1907)

06-02-2016 om 14:53 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, essayist en columnist Geert Buelens werd geboren in Duffel op 5 februari 1971. Zie ook alle tags voor Geert Buelens op dit blog.

Postindustrieel wonen (Oostblok)

Alles wat van het vijfjarenplan kwam
ligt hier verloren

Stilgevallen wat hydraulisch
werd aangedreven
wat mechanisch

Het valt niet mee
de overgang te verlichten
het staal te plooien als weleer

Zou dat kunnen
beton afgrazen
de koepel opengooien en
de was drogen in het neon?

Lichaam en geest (Standard)

Al jaren zet ik alles op mijn hoofd
losgeld
opgeslagen om te verzilveren
wat zich niet door spierkracht
laat losweken, loswrikken
uit de nevel van het brein

Een zekere verontachtzaming
is het gevolg
een soort van schisma
van mijzelf in duizend nesten
gewerkt en daar blijven hangen

Zullen we er een appel op zetten
een doelwit vol vitaal vlees
en zuigend vermogen
een hoedje
niet langer van papier

Heel lang speelt al dit alles
door mijn hoofd
ik laat het eruit nu
en loop naar huis

De weg ligt open.

 
Geert Buelens (Duffel, 5 februari 1971)

De Amerikaanse schrijver William S. Burroughs werd geboren in Saint Louis (Missouri) op 5 februari 1914. Zie ook alle tags voor William S. Burroughs op dit blog.

Uit: The naked lunch

“The Dream Police disintegrate in globs of rotten ectoplasm swept away by an old junky, coughing and spitting in the sick morning. The Mugwump Man comes with alabaster jars of fluid and the Reptiles get smoothed out.
The air is once again still and clear as glycerine.
The Sailor spotted his Reptile. He drifted over and ordered a green syrup. The Reptile had a little, round disk mouth of brown gristle, expressionless green eyes almost covered by a thin membrane of eyelid. The Sailor waited an hour before the creature picked up his presence.
"Any eggs for Fats?" he asked, his words stirring through the Reptile's fan hairs. It took two hours for the Reptile to raise three pink transparent fingers covered with black fuzz.
Several Meat Eaters lay in vomit, too weak to move. (The Black Meat is like a tainted cheese, overpoweringly delicious and nauseating so that the eaters eat and vomit and eat again until they fall exhausted.) A painted youth slithered in and seized one of the great black claws sending the sweet, sick smell curling through the cafe.”

 
William S. Burroughs (5 februari 1914 – 2 augustus 1997)
Hier op de set van Naked Lunch

De Vlaamse dichteres en schrijfster Ruth Lasters werd geboren in Antwerpen op 5 februari 1979. Zie ook alle tags voor Ruth Lasters op dit blog.

Veld

Misschien is voetbal écht het enige doel,
ook van het onderbewustzijn en het bewuste: twee delen

enkel en alleen omdat een match twee ploegen
vereist. Ooit stelt de helft van je neuronen bewust voor

een bal, zo groot en zwaar als het hoofd zelf, waarin
groeit buiten jezelf om de geurherinnering van

pasgemaaid gras: het veld. Eerst wint de bal, zie je hem
haarscherp voor je, tot op de stiksels van je lederen

schedel. Dan scoort de onbewuste grasgewaarwording, vult
kruidig groen je brein tot het haast knapt en slechts

het kriebelen van een laken langs je wang al veroorzaakt
een resettende, alles opnieuw mogelijk makende

aftrap.

Allen

Misschien worden wij mensen almaar ouder
uit ingebouwde hunkering om heel de soort
te ontmoeten. Misschien is inmiddels gemiddeld 80

worden hier een vergeefse, absurde poging om
eigenlijk de leeftijd van 260 te bereiken, nodig om als enkeling
heel de mensheid te kunnen groeten, gerekend één seconde per

handdruk – oogopslag. (Rekenfouten, excuus, onder meer
onze miljardenaangroei tussen nu en dan werd niet
becijferd.) Feit: we krijgen het nooit ingehaald, nooit ontmoet

één iemand allen. En was het maar díé nederlaag die hoogbejaarden
gebogen naar de grond doet lopen eerder dan
wervelslijt.

 
Ruth Lasters (Antwerpen, 5 februari 1979)

De Franse dichter en schrijver Charles-Marie-Georges Huysmans werd geboren op 5 februari 1848 in Parijs. Zie ook alle tags voor Joris-Karl Huysmans op dit blog.

Sonnet Masculin

Les rideaux tout souillés des morves d'un branlé
Enveloppaient le lit. - Un bidet rempli d'eau
Attendait. - Le vieillard entra - mit son cadeau,
Cinq francs, dans une coupe en zinc - et l'enculé

Tournant le dos porta ses jumelles rondeurs,
Dames-jeannes d'amour, au bouchon du miché.
A grand'aide de suif, il fut vite fiché
Dans cette cave en chair où fument des odeurs

De salpêtre et de bran*, ce dard qui sautillait,
Éperdu, dans ses doigts ! - Après un long effort,
Il entra jusqu'au ventre en ce trou qui bâillait.

Et l'anus embroché sonna son doux flic-flac.
C'est bon, dis, petit homme ? - Oh oui ! va, va, plus fort,
Ah ! reste - assez - laisse - ouf ! - Et l'on entendit clac !

 
Joris-Karl Huysmans (5 februari 1848 – 12 mei 1907)

De Hongaarse, Duitstalige, schrijfster en vertaalster Terézia Mora werd geboren op 5 februari 1971 in Sopron. Zie ook alle tags voor Terézia Mora op dit blog.

Uit: Das Ungeheuer

„Sie beugte sich über ihn, ihre Brüste schwangen nach vorn, einDuft stieg ihren Bauch entlang hoch, er hob den Kopf ein wenig, um ihren Nabel zu sehen, eine kleine Muschel, mit einer oberen Krempe, er freute sich über den Anblick, aber was ihn wirklich interessierte, war die Fortsetzung, der in einer kleinen Stufe ansteigende Unterbauch, die schokobraunen Schamhaare, aber ausgerechnet hier geriet etwas durcheinander, ein helles Flattern störte das Bild, gleichzeitig polterten Stimmen herein, es waren mehrere, darunter mindestens ein Mann und eine Frau, sie redeten und lachten, nicht ganz nah, in einem benachbarten Raum, redeten unverständlich und lachten, und so wie gerade erst große Freude (»Da bist du ja!«) und Bangen (»Das ist alles nur ein Traum das darfst du nicht denken sonst ist er vorbei«) in immer heißer werdenden Wellen Darius Kopp fluteten, schlug jetzt der Zorn zu, das war am heißesten, ein wildes Hämmern hob in seinem Kopf an, Vorschlaghammer auf Metallplatte, infernalisch, unbändig: Zorn. Was habt ihr hier zu lachen, Hyänen, wer seid ihr überhaupt, was treibt ihr hier, Juri, gottverdammdich, du Schwein! Hat schon wieder jemanden bei sich, wann hat er die aufgegabelt, wir sind doch gemeinsam hier angekommen, da war noch keine dabei, hat gewartet, bis ich schlafe, und dann. Andreina und Monica, wilde, rotblonde Locken, sie wären bereit, grunzte Juri in Kopps Hals. Mach was du willst, ich nehm mir dann ein Hotel. Juris Speichel als wütende Nadelstiche auf Kopps Haut. Wird Zeit, dass du dich berappelst, ehrlich. Ich soll mich berappeln? Ich soll mich berappeln? Berappel du dich doch!
Wirst schon sehen, was du davon hast, gleich komm ich rüber und polier dir die Fresse! Du bist doch schuld an allem! Ich war glücklich und zufrieden, bis du aufgetaucht bist! Nein, war ich nicht, aber es hat funktioniert, und dann bist du gekommen und hast es mir weggenommen. Dass man nicht ewig so leben konnte? Nun, tut man ja auch nicht! Man lebt nicht ewig! Juri hielt die Frau im Schoß, Knie und Ellbogen umeinander gefaltet, sie lachten schallend, mit hundert Zähnen, winkten ihm und lachten: komm doch!“

 
Terézia Mora (Sopron, 5 februari 1971)

De Oostenrijkse schrijver Philip Weiss werd geboren op 5 februari 1982 in Wenen. Zie ook alle tags voor Philip Weiss op dit blog.

Uit: Blätterliebe

„Mein Magen stimmte ein und machte einige unverständliche Laute. Ich legte Hut und Mantel ab und setzte mich auf die Krankenhausliege. Der Arzt mir gegenüber. Die Blicke gingen aneinander vorbei in der Nähe der Nasenspitze. Ja? sagte er und ich sagte, Krämpfe und Übelkeiten. Warum? fragte er und ich sprach von der allgemeinen Undurchschaubarkeit. Aha, sagte er darauf und wir beide nickten. Beruf? fragte der Arzt und ich sagte, ich habe geschrieben. Worüber? fragte er und ich sprach von der allgemeinen Undurchschaubarkeit. Aha, sagte der Arzt darauf und wir beide nickten. Einer von uns erhob sich und drehte einen Kreis, sah dabei etwas gebückt und kränklich aus. Der andere blieb sitzen und sah dabei etwas gebückt und kränklich aus. Seit wann? fragte er und ich sagte, seit zwei Uhr morgens. Abendessen? Stuhlgang? fragte der Arzt und ich sagte, weder dies noch das. Aha, sagte er mit hoher Stimme und wir beide nickten. Nüchtern? die Frage, nüchtern, die Antwort.
Dann schwiegen wir beide, er im Stehen leicht gebeugt, ich leicht gebeugt im Sitzen. Wir schwiegen und genossen den Moment der Einigkeit. Das ging eine Weile so. Dann aber betrat die Nachtschichtschwester den Raum. Sie kam mit einem Lächeln auf dem Mund, Kaffee in der Hand und einem Trost in den Augen. Der hatte sich dort eingenistet und wollte nicht mehr fort. Der war dort steckengeblieben in den Augen und leuchtete dumpf neben Krankenhausbetten durch Krankenhausnächte.“

 
Philip Weiss (Wenen, 5 februari 1982)

De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Rikkert Zuiderveld werd geboren in Groningen op 5 februari 1947. Zie ook alle tags voor Rikket Zuiderveld op dit blog.

Zo snijdt dit stille weten in mijn zij

Nog ben ik die ik was: een woord uit steen,
uit een weldadig hogerhand geboren,
de koele avondwind in Adams oren,
het milde licht dat uit de braamstruik scheen.

Maar nu is dit mijn lichaam: kromgegroeid
in deze hof vol knoestige olijven
waarin geen spoor van mij zal achterblijven
dan zweet en bloed dat in de aarde vloeit.

De tijd keert om en kromt zich tegen mij,
als bij de ram (zijn zwaar gebogen horens
ten offer in het struikgewas verward),

zo snijdt dit stille weten in mijn zij
en vouwt zich straks de braamtak met zijn dorens
om mijn vermoeide hoofd, mijn bange hart.

 
Rikkert Zuiderveld (Groningen, 5 februari 1947)
Cover van de LP Parsifal, 1971

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter en schrijver Laurens Hoevenaren uit Brummen werd geboren in 1960. Zie ook alle tags voor Laurens Hoevenaren op dit blog.

Het wak

Ik wil een wak slaan in de tijd
en stuiten al het weten,
en naar Parijs, te vieren elke dag;
maar niet het witte zwijgen van de arts,
de pijn van morgen, nóg een maand,
of, érger nog:
hoopvol wakker worden,
nee, zweven in het reuzenrad
vlakbij de metro van Concorde.

Een kaars kost in de Sacré-Coeur
tien euro met gemak,
een chemo is goedkoper.

Het ijs spat op, de bijl
voelt als een scalpel in mijn lijf
“Als ’t pijn doet, moet u ’t zeggen.”
Nog groter moet het wak
tot onderkoeld, bewegingloos,
er niets meer valt te dreggen.

 
Laurens Hoevenaren (Brummen, 1960)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e februari ook mijn blog van 5 februari 2015 en ook mijn blog van 5 februari 2011 deel 2.

05-02-2016 om 18:29 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Robert Coover werd geboren op 4 februari 1932 in Charles City, Iowa. Zie ook alle tags voor Robert Coover op dit blog.

Uit:The End of Books

“In the real world nowadays, that is to say, in the world of video transmissions, cellular phones, fax machines, computer networks, and in particular out in the humming digitalized precincts of avant-garde computer hackers, cyberpunks and hyperspace freaks, you will often hear it said that the print medium is a doomed and outdated technology, a mere curiosity of bygone days destined soon to be consigned forever to those dusty unattended museums we now call libraries. Indeed, the very proliferation of books and other print-based media, so prevalent in this forest-harvesting, paper-wasting age, is held to be a sign of its feverish moribundity, the last futile gasp of a once vital form before it finally passes away forever, dead as God.
Which would mean of course that the novel, too, as we know it, has come to its end. Not that those announcing its demise are grieving. For all its passing charm, the traditional novel, which took center stage at the same time that industrial mercantile democracies arose -- and which Hegel called "the epic of the middle-class world" -- is perceived by its would-be executioners as the virulent carrier of the patriarchal, colonial, canonical, proprietary, hierarchical and authoritarian values of a past that is no longer with us.
Much of the novel's alleged power is embedded in the line, that compulsory author-directed movement from the beginning of a sentence to its period, from the top of the page to the bottom, from the first page to the last. Of course, through print's long history, there have been countless strategies to counter the line's power, from marginalia and footnotes to the creative innovations of novelists like Laurence Sterne, James Joyce, Raymond Queneau, Julio Cortazar, Italo Calvino and Milorad Pavic, not to exclude the form's father, Cervantes himself. But true freedom from the tyranny of the line is perceived as only really possible now at last with the advent of hypertext, written and read on the computer, where the line in fact does not exist unless one invents and implants it in the text.”

 
Robert Coover (Charles City, 4 februari 1932)

De Amerikaanse schrijver Stewart O'Nan werd geboren op 4 februari 1961 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stewart O’Nan op dit blog.

Uit: The Night Country

“Keep coming, past the last square of sidewalk, past the new developments and their sparse lawns, past the stripmalls with the Friendly's and the Chili's and the Gap, the CVS and the Starbucks and the Blockbuster, the KFC and the Chinese, their signs dying comets in the night, traffic signals blinking. Come back through Stagecoach Lane and Blueberry Way and Old Mill Place, solving the labyrinth of raised ranches where the last kids (too old but not wanting to grow up just yet) spill from minivans like commandos, charging across lawns for the front door, their bags rattling. The candy is serious here, full-sized Hershey bars and double Reese's Cups. No, there's no time to stop, no need. That's in the past, the happy childhood we all should have had, did have, half missed, didn't appreciate. Keep your mask on. Say something now, it would give us all away. We're past that, the grinning pumpkins left behind, the stoops and warm windows, the reaching streetlights. Out here there's nothing but muddy creeks and marshland, stone fences guarding back pasture gone wild. Here you can still get lost if you want to.
So come ride with us, driving the night in circles, the trees startled in our headlights. What, you don't recognize the road, the blind curves and crumbled cutbanks twisting so we lean into each other, intimate, even cozy, laughing as we crush the one on the end against the locked door? Remember the incense of cigarettes, the little attendant rituals. Make your fingers a scissors and bum one, it's okay, just don't pocket my lighter. The music's too loud to talk and there's no reason, we're happy trapped in ourselves and the night, this illusion of endlessness-high school, the freedom of wheels. Be seventeen again and ready for the world to love you. Feel the speed through the floor, the air lipping the windows. We're cutting corners, bowing the yellow line, floating over bumps. A deer and that would be the end of us, yet the driver only goes faster, the woods dark as space, still wilderness.”

 
Stewart O'Nan (Pittsburgh, 4 februari 1961)

De Nederlandse dichter en schrijver Louis Ferron werd op 4 februari 1942 geboren in Leiden. Zie ook alle tags voor Louis Ferron op dit blog.

Uit: De Keisnijder van Fichtenwald

“Hooggeëerde Reichsführer, mijn allerbeste Heinrich, (…)
Laat me je in de allereerste plaats hartelijk danken voor de gelukwensen en de bloemen die ik van je mocht ontvangen ter gelegenheid van mijn hernieuwde vaderschap. Waarachtig, alweer een zoon. [...] Maar ook op andere gebieden heb ik niet stilgezeten. Zo heb ik [...] me onlangs laten voorlichten door de commandant van het Luftgaukommando VII. Tijdens de gesprekken die ik met Hauptsturmführer Raschke mocht hebben, deed hij me uitvoerig de problemen, verbonden aan het vliegen op grote hoogte, welke onzerzijds bepaald wordt door de maximum vlieghoogte der Engelse jagers, uit de doeken. Raschke merkte teleurgesteld op dat tot nu toe helaas nog geen enkele realistische proef kon worden gearrangeerd. Aangezien, zo verklaarde hij, de proeven een hoge risicofactorhebben en het benodigde materiaal moeilijk te vinden is. Daarom zou ik je willen voorstellen het onder mijn beheer vallende materiaal te mogen aanwenden. [...] De proeven zullen worden verricht in de hiervoor reeds aangepaste laboratoria en zullen de zwaarste, soms zelfs te zware eisen stellen aan het te gebruiken materiaal.Zij vinden echter onder mijn persoonlijke leiding plaats, zodat wetenschappelijk rendement zonder meer gewaarborgd is. Deze proeven zijn van volstrekt belang voor het onderzoek ten behoeve van vluchten op grote hoogte en kunnen niet, zoals tot dusverre het geval was, op apen worden uitgevoerd, aangezien de aap volkomen andere proefcondities oplevert. Raschke, die met dit onderzoek al een eindweegs gevorderd was, moest tot zijn spijt bekennen op een punt te zijn aangekomen waarop het hem niet verantwoord leek de proeven te vervolgen.”

 
Louis Ferron (4 februari 1942 – 26 augustus 2005)
Cover

De Oostenrijkse toneelschrijver Werner Schwab werd geboren in Graz op 4 februari 1958. Zie ook alle tags voor Werner Schwab op dit blog.

Uit: Die Präsidentinnen

“ERSTE SZENE
Während das Publikum Platz nimmt, hört man die Übertragung einer Messe, die der Papst mit irgendeiner Masse feiert. Die Fernsehsendung geht zu Ende und der Vorhang auf.
ERNAS groteske Wohnküche. ERNA schaltet das TV-Gerät aus. MARIEDL sucht unter dem Tisch etwas. GRETE sitzt am Tisch.
ERNA So viele Menschen.
So viel Menschen sind zusammengekommen und zusammengeblieben und haben eine Gemeinschaft gemacht bei den Füßen des Heiligen Vaters.
GRETE Und die Bilder so wunderbar. Die Farben wie aus dem Leben so schön.
ERNA Eine ergreifende Friedlichkeit entsteht bei so vielen Menschen. Der Friede ist der Sinn des Lebens, und das Leben ist der Sinn für die Menschlichkeit.
GRETE (hebt das Tischtuch und spricht unter den Tisch hinein) Jetzt laß doch den Knopf, Mariedl, so wichtig ist mir der Knopf nicht. Vergiß jetzt den Knopf und setz dich zu uns. (zu ERNA)
Das war aber wirklich gescheit von dir, Erna, daß du dir die Pelzhaube und den Farbfernseher angeschafft hast. Jetzt kommt der Genuß auch in deine Wohnung. Jetzt mußt du dich dem Leben hingeben, Erna, damit das Leben dich genießen kann.
ERNA Ja freilich, aber das sagt sich so leichtfertig daher. In Wirklichkeit ist es schon schwer, einen Lebensgenuß aufzunehmen, wenn einem das Sparen in das Fleisch und in das Blut übergegangen ist. Aber einmal im Leben muß ja auch so einen Menschen das Glück erreichen, der immer nur den Schmutz der anderen Menschen wegputzen muß.“

 
Werner Schwab (4 februari 1958 - 1 januari 1994)
Scene uit een opvoering in Sterzing, 2006

De Duitse schrijver en journalist Norman Ohler werd geboren op 4 februari 1970 in Zweibrücken. Zie ook alle tags voor Norman Ohler op dit blog.

Uit: Der schwarze Vorhang

»Und abends halten sie ihm Laternen her, seltsame. Wein, leuchtend in eisernen Hauben. Wein? Oder Blut? – Wer kann es unterscheiden?
Und einer steht und staunt diese Pracht. Und er ist so geartet, dass er wartet, ob er erwacht. Denn nur im Schlafe schaut man solchen Staat und solche Feste solcher Frauen: ihre kleinste Geste ist eine Falte, fallend in Brokat. Sie bauen Stunden auf aus silbernen Gesprächen, und manchmal heben sie die Hände so – , und du mußt meinen, dass sie irgendwo, wo du nicht hinreichst, sanfte Rosen brächen.«
Ich machte eine kurze Pause. Unwillkürlich wanderte mein Blick über den schwarzen Vorhang. Eine der hellen, geschwungenen Steppnähte fiel mir ins Auge, und ich folgte ihrem Verlauf. Ganz allmählich variierte ihre Färbung und dunkelte über in ein Grau, und in genau diesem Moment hörte ich etwas. Der Klient hatte etwas gesagt. Es war nur ein einziges Wort gewesen, ich hatte es nicht verstehen können.
Und dann sprach unser Kunde einen vollständigen Satz, auf Englisch, und sofort unterbrach ich Rilkes Weise von Liebe und Tod, um ihn auch ja verstehen zu können.“

 
Norman Ohler (Zweibrücken, 4 februari 1970)]

De Duitse schrijver Alfred Andersch werd geboren op 4 februari 1914 in München. Zie ook alle tags voor Alfred Andersch op dit blog.

Uit:Der Vater eines Mörders

„Von den Doppelbänken aus, die mit Doppelpulten fest zusammengeschreinert waren – zwischen die Bänke und die Pulte mußten sie sich hineinzwängen, denn die meisten von ihnen waren in ihrem Alter, vierzehn Jahre, schon zu hoch aufgeschossen –, beobachteten sie, wie verwirrt Kandlbinder war und wie der Rex dessen Versuch, sich zu verbeugen, geschickt abfing, indem er ihm die Hand reichte. Obwohl Kandlbinder einen halben Kopf größer war als der auch nicht gerade kleine Rex – Franz Kien schätzte ihn auf eins siebzig –, konnten sie auf einmal alle sehen, daß ihr Ordinarius, wie er so neben dem offensichtlich gesunden und korpulenten Oberstudiendirektor stand, nichts weiter als ein magerer, blasser und unbedeutender Mensch war, und eine Sekunde lang ging ihnen ein Licht darüber auf, warum sie von ihm nichts wußten, als daß auch er von ihnen nichts wußte und stets mit einer Stimme, die sich so gut wie nie hob oder senkte, einen Unterricht gab, der wahrscheinlich tip-top war, nur daß sie, besonders gegen Ende der Stunden, nahe daran waren, einzuschlafen. Heiliger Strohsack, was ist der Kandlbinder doch für ein Langweiler, hatte Franz manchmal gedacht. Dabei ist er noch jung! Sein Gesicht ist farblos, aber seine schwarzen Haare sind immer ein bißchen ungekämmt. Franz und alle seine Mitschüler hatten eine Zeitlang gespannt beobachtet, ob Kandlbinder, als er nach Ostern, zum Schuljahresbeginn, ihre Klasse in der Untertertia übernahm, sich einen Liebling aussuchen würde, oder auch einen, bei dem es klar wäre, daß er ihn nicht leiden konnte, aber inzwischen waren fast zwei Monate vergangen, in denen der Lehrer sorgfältig darauf geachtet hatte, sich nichts dergleichen anmerken zu lassen.“

 
Alfred Andersch (4 februari 1914 – 21 februari 1980)

De Moldavische dichter en schrijver Grigore Vieru werd geboren in Pereita op 4 februari 1935. Zie ook alle tags voor Grigore Vieru op dit blog.

Survival through Native Tongue

The valley springs have all been poisoned;
So has the nectar of the bloom
The deadly sky is only doom,
But why should one poison the spirit
And our tongue with it?
Arise, arise, arise,
From your mortal slumber!
Save your wits, save your wits, save your wits!
Keep your native tongue and your soul with it.

The nightingale is poisoned;
Raindrops and snowflake too.
The sky has a deadly hew.
But why should one poison the spirit
And our tongue with it?!
Arise, arise, arise,
From your mortal slumber!
Save your wits, save your wits, save your wits!
Keep your native tongue and your soul with it.

The fruit of the tree lost its zest
So has the milk from the mother’s breast.
The deadly sky is only doom.
But why should one poison the spirit,
And our tongue with it?
Arise, arise, arise,
From your mortal slumber!
Save your wits, save your wits, save your wits!
Keep your native tongue and your soul with it.

Arise, arise, arise,
From your mortal slumber
Save your wits, save your wits, save your wits!
Keep your native tongue and your soul with it.

Vertaald door Constantin Roman

 
Grigore Vieru (4 februari 1935 - 18 januari 2009)
Portret door Paul Mecet, z.j.

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter en theatermaker Luuk Imhann werd geboren in Monster in 1986. Zie ook alle tags voor Luuk Imhann op dit blog.

Eeuwig jong

Als ik eeuwig jong was zou ik wetenschapper worden
En diverse plantensoorten redden van de ondergang
Vieze klanken maken en bedenken dat ik alle landen
In het noorden kan bezoeken als ik ooit op reis wil gaan
Dan kan ik met gesloten ogen kijken naar de nacht die
Eeuwig duurt en met de ondersteuning van een koor zal
Ik ontdekken dat er donker is waar ik ook tuur

Als ik eeuwig jong was zou ik alle vrouwen die me
Niet meer willen vragen wat er ooit is fout gegaan en
De gegevens publiceren in fantasieverhaal
Dan kan ik met gesloten oren en gesloten ogen voelen
Hoe ik niemand echt begrijp en jou al helemaal niet
Dan kan ik me bedenken dat ik alle landen in het
Noorden wil bezoeken als ik ooit op reis zou gaan

 
Luuk Imhann (Monster, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn blog van 4 februari 2015 en ook mijn blog van 4 februari 2011 deel 2.

04-02-2016 om 18:35 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Else Kemps uit de Gelderse plaats Malden is de winnaar van de Turing Gedichtenwedstrijd, het grootste poëzieconcours in het Nederlandse taalgebied. Haar gedicht ’En of het zo door kan gaan’ kwam als beste uit de bus, maakte de jury woensdagavond bekend in de Stadsschouwburg Amsterdam. Aan de prijs is een bedrag van 10.000 euro verbonden. Zie ook alle tags voor Else Kemps op dit blog.

En of het zo door kan gaan

Het verschil tussen wachten en verwachten leerde je
van een kat die twee keer van huis liep en maar één keer terugkwam.

Je denkt aan de zuurstoffles die je opa kunstmatig in coma hield.
Of het zo door kon gaan, vroeg je tante steeds, en op Google Maps

heeft zijn fiets nog drie jaar voor de deur gestaan. Daarna was er
S, de man die zei niet verder te willen en daarom al die tijd gebleven is.

’s Nachts vertel je hem over de keer dat iemand je uitschold
voor ‘hoer’ omdat je stilstond op een zebrapad. Alles wat hij zegt

is dat ‘lopen’ in het Russisch twee werkwoordsvormen heeft,
afhankelijk van of men een bestemming heeft of niet.

 
Else Kemps (Malden, 1995)

04-02-2016 om 08:31 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in Salzburg geboren. Zie ook alle tags voor Georg Trakl op dit blog.

Traumwandler

Wo bist du, die mir zur Seite ging,
Wo bist du, Himmelsangesicht?
Ein rauher Wind höhnt mir ins Ohr: du Narr!
Ein Traum! Ein Traum! Du Tor!
Und doch, und doch! Wie war es einst,
Bevor ich in Nacht und Verlassenheit schritt?
Weißt du es noch, du Narr, du Tor!
Meiner Seele Echo, der rauhe Wind:
O Narr! O Tor!
Stand sie mit bittenden Händen nicht,
Ein trauriges Lächeln um den Mund,
Und rief in Nacht und Verlassenheit!
Was rief sie nur! Weißt du es nicht?
Wie Liebe klang's. Kein Echo trug
Zu ihr zurück, zu ihr dies Wort.
War's Liebe? Weh, daß ich's vergaß!
Nur Nacht um mich und Verlassenheit,
Und meiner Seele Echo – der Wind!
Der höhnt und höhnt: O Narr! O Tor!

Sommer

Am Abend schweigt die Klage
Des Kuckucks im Wald.
Tiefer neigt sich das Korn,
Der rote Mohn.

Schwarzes Gewitter droht
Über dem Hügel.
Das alte Lied der Grille
Erstirbt im Feld.

Nimmer regt sich das Laub
Der Kastanie.
Auf der Wendeltreppe
Rauscht dein Kleid.

Stille leuchtet die Kerze
Im dunklen Zimmer;
Eine silberne Hand
Löschte sie aus;

Windstille, sternlose Nacht.

De treden van de waanzin…

De treden van de waanzin in zwarte kamers,
De schimmen der ouden onder de open deur,
Wanneer helians ziel in de rozige spiegel zichzelf bekijkt
En sneeuw en melaatsheid van zijn voorhoofd glijden.

Aan de wanden zijn de sterren uitgedoofd
En de witte gestalten van het licht.

Aan het tapijt ontstijgt gebeente der graven,
Het zwijgen van verweerde kruizen op de heuvel,
De zoetheid van wierook in de purperen nachtwind.

O jullie gebroken ogen in zwarte monden,
Wanneer de nakomeling in tere waanzin
Eenzaam het donkerder einde overpeinst,
De stille God de blauwe oogleden over hem neerslaat.

Vertaald door Frans Roumen

 
Georg Trakl (3 februari 1887 – 4 november 1914)
Georg Trakl im Garnisionsspital door Bernhard Brungs, 2007

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Paul Auster werd geboren op 3 februari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor Paul Auster op dit blog.

Spokes

Roots writhe with the worm-the sift
Of the clock cohabits the sparrow's heart.
Between branch and spire-the word
Belittles its nest, and the seed, rocked
By simpler confines, will not confess.
Only the egg gravitates.

In water~my absence in aridity. A flower.
A flower that defines the air.
In the deepest well, your body is fuse.

The bark is not enough. It furls
Redundant shards, will barter
Roch for sap, blood for veering sluice.
While the leaf is peeked, brindled
With air, and how much more, furrowed
Or wrapped, between dog and wolf,
How much longer will it stake
The axe to its gloating advantage?

Nothing waters the bole, the stone wastes nothing.
Speech could not cobble the swamp,
And so you dance for a brighter silence.

 
Paul Auster (Newark, 3 februari 1947)

De Nederlandse schrijver Jan Willem Holsbergen werd geboren in Rotterdam op 3 februari 1915. Zie ook alle tags voor Jan Willem Holsbergen op dit blog.

Uit: Tussen melk en bitter

“Vanavond zette ik na de aardappelsla met warme worst Petrouchka op. In dat ballet heb ik Angelique het laatst zien dansen voor ze met de groep naar Engeland vertrok. Na de voorstelling keken wij elkaar op een afstand aan of we vreemden waren. Mijn vader was er, oom Herbert en Mischa die ik nog nauwelijks kende. Hij viel me op als iemand die je niet kunt negeren, zeker op het toneel niet. Iemand naar wie je onmiddellijk moet kijken als hij opkomt. ‘Présence’ heet dat. Wel dat had hij.
De volgende dag bracht ik haar naar de boot, met alle ouders, vriendinnen en vrienden. Als afscheid kuste ze me op de mond en stak haar tong tussen mijn tanden. De Laatste Kus. Nog één keer kreeg ik het gevoel als een raket door het luchtruim te schieten. De romance, duurde bijna twee jaar. Heel gek, na die eerste kus had ik ineens een meisje en mijn hele leven veranderde. Al gauw liefkoosden we elkaar als we maar even de kans kregen. Angelique gaf een hele voorstelling van verkleedpartijen: maillot uit, in d'r nakie en de tutu aan. Ze wilde nooit dat ik haar dan aanraakte. Het maakte me opgewonden en wanhopig, totdat ze me troostte en ik haar kleine borsten die precies in mijn handen pasten streelde. Nooit lang, ze weerde me dan af.
Ook in de vakantie waren we doorlopend samen en kropen bij elkaar in bed, zonder dat het er ooit van kwam. Zij ging met ons mee naar een hotel in de Ardennen. 's Avonds sloop ik naar haar kamer zoals duizenden gelieven voor mij al gedaan hebben. Hebben gedaan - het zal nu zelden meer nodig zijn. Het is geen zonde, geen schande meer. Het zou je tegenwoordig zelfs kwalijk genomen worden als je niet in de kamer van je liefje slaapt. Angelique sliep in mijn armen en doordat ik altijd - toen ook al - om half zeven wakker word was ik steeds op tijd in mijn eigen kamer terug. 't Is nooit uitgekomen.
Het ging iets moeilijker toen Els en ik bij haar ouders in het vakantiehuisje aan de Friese meren logeerden. Het huis, geheel van hout, was gehorig. Elke plank, elke deur kraakte of piepte en een oliespuitje hielp alleen voor de deurscharnieren.”

 
Jan Willem Holsbergen (3 februari 1915 – 20 mei 1995)
Hier met letterkundige Garmt Stuiveling

De Zweedse schrijver Henning Mankell werd geboren in Stockholm op 3 februari 1948. Hij woont afwisselend in Mozambique en in zijn vaderland Zweden. Zie ook alle tags voor Henning Mankell op dit blog.

Uit: The Man From Beijing (Vertaald door Laurie Thompson)

„It was the ninth and final day of his journey. It had been made possible by a scholarship enabling him to study deserted villages and other small settlements that were being depopulated. He had come as far as Hudiksvall and had one hamlet left to photograph. He had chosen this particular one because an old man who lived there had read about his project and sent him a letter. Höglin had been impressed by the letter and decided that this was the place for him to conclude his study.
He got up and opened the curtains. It had snowed during the night and was still gray, the sun not yet risen. A bundled-up woman was cycling past in the street below. Karsten considered her and wondered how cold it was. Negative five degrees Celsius, possibly negative seven.
He dressed and took the slow-moving elevator down to reception. He had parked his car in the enclosed courtyard behind the hotel. It was safe there. Even so, he had taken all his photographic equipment up to his room, as was his practice. His worst nightmare was to come to his car one day and find that all his cameras had vanished.
The receptionist was a young girl, barely out of her teens. He noticed that her makeup was slapdash and gave up on the idea of complaining about the bed. After all, he had no intention of ever returning to the hotel.“

 
Henning Mankell (Stockholm, 3 februari 1948)

De Amerikaanse schrijver Richard Yates werd geboren op 3 februari 1926 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Richard Yates op dit blog.

Uit: Revolutionary Road

“Her name was April Wheeler, and she caused the whispered word "lovely" to roll out over the auditorium the first time she walked across the stage. A little later there were hopeful nudges and whispers of "She's good," and there were stately nods of pride among the several people who happened to know that she had attended one of the leading dramatic schools of New York less than ten years before. She was twenty-nine, a tall ash blonde with a patrician kind of beauty that no amount of amateur lighting could distort, and she seemed ideally cast in her role. It didn't even matter that bearing two children had left her a shade too heavy in the hips and thighs, for she moved with the shyly sensual grace of maidenhood; anyone happening to glance at Frank Wheeler, the round-faced, intelligent-looking young man who sat biting his fist in the last row of the audience, would have said he looked more like her suitor than her husband.
"Sometimes I can feel as if I were sparkling all over," she was saying, "and I want to go out and do something that's absolutely crazy, and marvelous..."
Backstage, huddled and listening, the other actors suddenly loved her. Or at least they were prepared to love her, even those who had resented her occasional lack of humility at rehearsals, for she was suddenly the only hope they had.

 
Scene uit de film uit 2008 met Leonardo DiCaprio

The leading man had come down with a kind of intestinal flu that morning. He had arrived at the theater in a high fever, insisting that he felt well enough to go on, but five minutes before curtain time he had begun to vomit in his dressing room, and there had been nothing for the director to do but send him home and take over the role himself.
The thing happened so quickly that nobody had time to think of going out front to announce the substitution; a few of the minor actors didn’t even know about it until they heard the director’s voice out there in the lights, speaking the familiar words they’d expected to hear from the other man. He was doing his fervent best and delivering each line.“

 
Richard Yates (3 februari 1926 – 7 november 1992)

De Amerikaanse schrijfster Gertrude Stein werd geboren op 3 februari 1874 in Allegheny (Pennsylvania). Zie ook alle tags voor Gertrude Stein op dit blog.

Stanzas In Meditation: Stanza XV

Should they may be they might if they delight
In why they must see it be there not only necessarily
But which they might in which they might
For which they might delight if they look there
And they see there that they look there
To see it be there which it is if it is
Which may be where where it is
If they do not occasion it to be different
From what it is.
In one direction there is the sun and the moon
In the other direction there are cumulus clouds and the sky
In the other direction there is why
They look at what they see
They look very long while they talk along
And they may be said to see that at which they look
Whenever there is no chance of its not being warmer
Than if they wish which they were.
They see that they have what is there may there
Be there also what is to be there if they may care
They care for it of course they care for it.
Now only think three times roses green and blue
And vegetables and pumpkins and pansies too
Which they like as they are very likely not to be
Reminded that it is more than ever necessary
That they should never be surprised at any one time
At just what they have been given by taking what they have
Which they are very careful not to add with
As they may easily indulge in the fragrance
Not only of which but by which they know
That they tell them so.

 
Gertrude Stein (3 februari 1874 – 27 juli 1946)
Portret door Francis Picabia, 1937 of later

De Oostenrijkse schrijver Michael Scharang werd geboren in Kapfenberg in de provincie Steiermark op 3 februari 1943. Zie ook alle tags voor Michael Scharang op dit blog.

Uit: Komödie des Alterns

„Sie hätten es als himmlisch empfunden, einmal, ein einziges Mal in diesen höllischenAugust- und Septemberwochen des Jahres 2001 in einen Schlaf zu fallen, der länger währte als zwei Stunden. Aber auch dieser Kurzschlaf war nur eine Art Ohnmacht, randvoll noch dazu mit Alpträumen. Erwachten sie daraus, war es ein Aufschrecken, das den Körper von der Matratze katapultierte und ihn neben das Bett auf den Fußboden warf. Als sie später darüber sprachen, konnten sie es nicht fassen, dass jedem das Gleiche widerfahren war: von einem Alptraum aus demSchlaf gerissen zu werden und, wach geworden, neben dem Bett sich wiederzufinden. Danach aber waren sie erst recht mit einem Alptraum konfrontiert, dem schrecklichsten:der Wirklichkeit ihrer, wie sie meinten, für immer zerbrochenen Freundschaft.
Der Österreicher, er hieß Heinrich Freudensprung, wusste nicht, in welchem Zustand der Freund sich befand, sprach vom Ende seines Lebens, halblaut sprach er in sich hinein, dass er diese Pein keinen Tag länger ertrage. Der Ägypter mit Namen Zacharias Sarani, der seinerseits nicht ahnte, wie es dem Freund erging, fühlte sich sterbenselend. So könne er nicht leben. Der September war noch nicht zu Ende – der Monat, in welchem unweit des Hauses, in dem der Österreicher wohnte, im südlichen Teil Manhattans, die beiden höchsten Gebäude New Yorks nach Anschlägen zusammenstürzten; die Nachricht darüber kam ihm zwar zu Ohren, sein Verstand, vom eigenen Unglück zerrüttet, vermochte sie jedoch nicht aufzunehmen –, der September war noch nicht zu Ende, als die beiden Freunde, gegen ihre Absicht, wie jeder betonte, doch wieder mitein-ander sprachen, wenn auch nur am Telefon.“

 
Michael Scharang (Kapfenberg, 3 februari 1943)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Ferdinand Schmatz werd geboren op 3 februari 1953 in Korneuburg. Zie ook alle tags voor Ferdinand Schmatz op dit blog.

psalm 150
(wer alles hat, lobt gern)

1 ja, es hallt, hoch jauchzt gelobtes, füllt das zelt mit blau, aber lullt
es ein, wenn es nur das grosse herausstellt, wenn es hoch weist, weite, die
nie naht, und, eben diese ganz ist.

2 hoch jauchzt das, was sich im lob zusammentut, ist immer nur eins, jede
tat herrlich, schafft (an) und hebt (nicht) auf, was sich als unterschied
gibt: schöpfung, die macht (in ihn).

3 hoch jauchzt nicht nur der mund, alles, was dient, blech, schrift,
papier, saite - posaunt, schreibt, zitiert, tönt weiter, es.

4 hoch jauchzt, seis trommel oder mund, alles dreht sich um seine seite im
kreis, schlag wie pfiff.

5 hoch jauchzt auch der dunkelste stahl, wird hell, klingt wohl
(zimbelgebimbel).

6 alles jauchzt hoch, was den atem hat, lang und hält an (ihn), hallt, aber
lullt es ein!

 
Ferdinand Schmatz (Korneuburg, 3 februai 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e februari ook mijn blog van 3 februari 2015 en ook mijn blog van 3 februari 2013 deel 1 en ook deel twee en eveneens deel drie.

03-02-2016 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Oekraïens-Duitse schrijfster, literatuurwetenschapster en journaliste Katja Petrovskaya werd geboren op 3 februari 1970 in Kiev. Zij studeerde literatuur en Slavische studies aan de Universiteit van Tartu (Estland). 1994-1995 ging ze met een subsidie ​​van de American Council of Teachers of Russian (ACTR) naar de Stanford University en de Columbia University en promoveerde in 1998 aan de Universiteit van Moskou met een proefschrift over de poëtica van het proza ​van Vladislav Chodasevitsj. In 1999 verhuisde zij naar Berlijn om als journaliste voor diverse Russische media te werken, maar zij, publiceerde ook in Duitse kranten, zoals de Neue Zürcher Zeitung en taz. Voor de Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung (FAS), schrijft ze sinds 2011 de column "Die westöstliche Diva". Zij woont met haar man en twee kinderen in Berlijn. In 2013 werd zij uitgenodigd door Hildegard Elisabeth Keller om deel te nemen aan de competitie voor de Ingeborg Bachmann Preis en zij won de hoofdprijs met een fragment uit haar werk “Vielleicht Esther”. Het vertelt het over uitroeiing van de Joden in Kiev door de nazi’s door middel van het verhaal van Esther, die vergelijkbaar is met haar overgrootmoeder, die in 1941 werd weggevoerd uit Kiev en die bij het bloedbad van Babi Yar vermoord werd. In 2015 ontving ze de Premio Strega Europeo. In oktober 2015 realiseerde zij in het International Research Center for Cultural Studies in Wenen, een project met de werktitel "Alles wat het geval is" over de foto's, en hoe de kijkers deze zien.

Uit: Vielleicht Esther

„Es wäre mir lieber, ich müsste meine Reisen nicht hier beginnen, in der Ödnis um den Bahnhof, die immer noch von der Verwüstung dieser Stadt zeugt, einer Stadt, die im Lauf siegreicher Schlachten zerbombt und ruiniert worden war, als Vergeltung, so schien es mir, denn von dieser Stadt aus war der Krieg gesteuert worden, der tausendfach Verwüstung verursacht hatte, weit und breit, ein endloser Blitzkrieg auf eisernen Rädern, mit eisernen Flügeln. Das ist nun so lange her, dass diese Stadt zu einer der friedlichsten Städte der Welt geworden ist und diesen Frieden fast aggressiv betreibt, als eine Form der Erinnerung an den Krieg.
Der Bahnhof wurde vor kurzem in die Mitte dieser Stadt gebaut, und trotz des Friedens war der Bahnhof unwirtlich, es war, als verkörpere er all die Verluste, die mit keinem Zug einzuholen sind, einer der unwirtlichsten Orte in unserem kreuz und quer vereinigten und doch sehr begrenzten Europa, ein Ort, an dem es immer zieht und wo sich der Blick auf eine Ödnis öffnet, ohne dass sich ihm Gelegenheit bieten würde, in einem städtischen Dickicht hängenzubleiben, auf etwas zu ruhen, bevor man wegfährt von hier, aus dieser Leere inmitten der Stadt, die keine Regierung füllen kann, mit keinen großzügigen Bauten und keinen guten Absichten.
Es zog auch dieses Mal, als ich am Bahnsteig stand und wieder die Großbuchstaben Bombardier Willkommen in Berlin unter dem Bogen des geschwungenen Daches mit dem Blick abtastete, die Umrisse befühlte, gelangweilt, aber doch wieder erstaunt über das Gnadenlose dieses Willkommens. Es zog, als ein älterer Herr sich mir näherte und mich nach Bombardier fragte
Man denke sofort an Bomben, sagte er, an Artillerie, an diesen schrecklichen, unbegreiflichen Krieg, und warum gerade Berlin so grüßen solle, diese schöne, friedliche, zerbombte Stadt, die sich all dessen bewusst sei, es könne doch nicht wahr sein, dass Berlin Ankommende wie ihn mit diesem Wort in Großbuchstaben sozusagen bombardiere, und was heißt hier Willkommen, wer genau soll hier bombardiert werden und womit.“

 
Katja Petrovskaya (Kiev, 3 februari 1970)

03-02-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichteres Else Kemps werd geboren in Malden in 1995. Kemps is zo rond haar negende begonnen met het schrijven van odes aan een onbereikbare jeugdliefde. Inmiddels studeert ze Creative Writing aan Artez Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Het liefst schrijft ze over jongeren die gemiddeld drie keer per week een grens overgaan, sporadisch ook over dode cavia’s in een sokkenla.

Zilvervisjes

we kozen voor een bestaan buiten alle atlassen om.

de dag duurt van boven tot onder onze kleren
en van alles dat tikt zullen we zeggen dat het ijlt.

dit is wat we nog zullen bereiken: de bodem
van een fles, een climax samenvallend met de klokken
van een naamloze kerk en een tweetal records:

flauwste woordgrap, grootste aantal zilvervisjes
ooit gestorven in een douche.

er is geen levensbehoefte die we niet verwaarloosd hebben.
lust vervangt slaap vervangt honger, naakt discussiëren we
over hoe een oorlog zich beweegt.

ze sluipt, zeg jij, ze kan al onderweg zijn
en ik denk als een koortsdroom: dat ze opkomt
en weer afzwakt en dat nachtenlang.  

wat we beiden zeker weten: als we fluisteren
gaat ze aan ons voorbij.

 
Else Kemps (Malden, 1995)

03-02-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit De verborgen bron

"Ik heb mijn onrust, mijn onbehagen, trachten te sussen; blijkbaar ben ik al die jaren lang de waarheid stelselmatig uit de weggegaan. Ik ken je níét, Rina. Je bent mijn vrouw, wij hebben acht jaar onder hetzelfde dak gewoond, tafel en bed gedeeld; maar ik ken je niet, ik weet minder van jouw wezen dan van de schim van haar die je moeder is geweest.Jij bent een vreemde voor mij. Ik geef mij rekenschap van iets, dat ik, onbewust, al gevoeld moet hebben, telkens wanneer ik in jouw tegenwoordigheid overrompeld werd door het besef onverklaarbaar, ondraaglijk eenzaam te zijn. Je liep heen en weer, bezig met huishoudelijk werk, je zat voor je spiegel, je stond gebogen over de gasvlam in het laboratorium; ik was bij je, ik kon je aanraken, je zou antwoorden wanneer ik tegen je sprak, maar toch was ik alleen."
(…)

"Dit is, voor zover ik het mij herinneren kan, de geschiedenis van Arethusa, de nimf die in een bron veranderde. Zij behoorde tot het gevolg van Artemis, de godin van de jacht en van de maan. Eens daalde Arethusa af in de golven van de rivier de Alpheus om daar te baden. De stroomgod zag haar en begeerde haar. Zij vluchtte, maar de rivier trad uit zijn bedding om haat te achtervolgen. Arethusa, bevreesd voor de hartstochtelijk schuimende stortvloed, riep haar meesteres aan, de kuise eenzame Artemis, De godin veranderde haar in een bron, maar ook in die gedaante herkende haar Alpheus. Door een spleet in de rotsachtige bodem verdween de bron in ondergrondse spelonken. zo meende zij te kunnen ontkomen aan eenwording met de wilde stroom. zij baande zich een weg door de duisternis van de onderwereld; maar toen zij, na een eindeloze zwerftocht, weer te voorschijn sprong uit de grond, vond zijn daar Alpheus, de rivier, die haar gevolgd was door de grotten van de hades.

 
Hella Haasse (2 februari 1918 - 29 september 2011)

De Maltese dichter Norbert Bugeja werd geboren in Siġġiewi op 2 februari 1980. Zie ook alle tags voor Norbert Bugeja op dit blog.

Via fori imperiali, after the concert
(bookends theme)

Some 30 metres away,
a pit of couples kissing in the darkness of acacias
which divides us, in the mischievous city
dusting scooters from its face
to clear her vision,
we gazed at each other's silence
and decided to break it
with the same bundle of smoke-filled breaths ...

Time it was,
and what a time it was, it was:

And even the moon, damn it, which loves to take the piss
pretending its a new foetus huddling in the night,
has stripped naked tonight
and chased the darkness with its moonie,

a time of innocence,
a time of confidences —

We raised our palms and were stunned
because they chanced to be of the same hue
and like the bodies of the ruins all lit up,
like Garfunkel's hair weaving through the crowd
searching for the muse who has escaped.

long ago it must be, I have a photograph

We gazed upon the silence of each other,
and since silence had fallen on the ruins
we realized
that we had better do with our memories
what adults do — discard them
before we got to the first corner

and then tomorrow, we'll see
if in the darkness of the photo-cemetries
we will be able to discover the yellow flower
we bought to please a pakistani
and also to fool each other that one day
we'll cherish one another with the same song ...

meanwhile this street lies down, a spent guitar,
and the moon's found a shrine to hide behind,
and yet this pauper boy who loves you
still rummages
in the bongs and the green bottles for an evening
which welcomes him like home,
which strokes his hair,
which dances and sings to the same story
he found there.

(Preserve your memories, they're all that's left you)

 
Norbert Bugeja (Siġġiewi, 2 februari 1980)

De Nederlandse schrijfster Esther Gerritsen werd op 2 februari 1972 geboren in Nijmegen. Zie ook ook alle tags voor Esther Gerritsen op dit blog.

Uit: Normale dagen

“Toen ze van de dijk afkwam en hun straat inreed zag ze in de verte iets vreemds op de weg liggen. Enkele meters verderop herhaalde ze in gedachten: Hij ligt op straat. Hij ligt op straat. Mijn grootvader ligt op straat.
Terwijl ze aan kwam fietsen had ze wel iets zien liggen wat op een man leek, maar ze had verwacht dat dat beeld zich op het laatste moment wel zou ontpoppen tot een oude jas, een olievlek, een cementzak. Ze was het gewend dat de catastrofale beelden in haar hoofd door de realiteit werden ontzenuwd. Vertrouwd met het zich verhouden tot de obstakels in haar hoofd. Minder met die uit de praktijk. Maar dichterbij gekomen werd de oude jas die op een man leek haar eigen grootvader. Had ze voor ingebeelde gevaren veel zinnen paraat - formules, bezweringen, geruststellende woorden - voor grootvader op het wegdek kwam er maar één zin: Hij ligt op straat.
Ze liet haar fiets in de berm vallen en knielde naast hem. Hij lag min of meer op zijn zij. Ergens tussen terug op zijn rug vallen en proberen op te staan in. Met zijn handen op het wegdek hield hij zich in evenwicht. Zijn hoed lag naast hem. Zijn kale, bleke schedel stak nogal opvallend af tegen het ruwe grijze asfalt. Als iets wat je alleen binnenshuis hoort te zien en zeker niet zo dicht bij een wegdek. Hij keek niet naar haar op.
‘Opa,’ zei ze, om aan te geven dat zij het was. Haar aanwezigheid leek hem niet te verbazen.
‘Ik moet even opstaan,’ zei hij, alsof ze hem midden in een activiteit aantrof.
‘Ja,’ antwoordde ze.
Hij herhaalde: ‘Ik moet even opstaan,’ liet zo weten heel goed te begrijpen dat hij hier niet op straat hoorde te liggen, en omdat hij dit begreep was er hier dus niets opmerkelijks aan de hand. Lucie deed gehoorzaam mee en vroeg dan ook met enige verbazing in haar stem of hij soms gevallen was. Alsof grootvader nog een andere heel goede reden zou kunnen hebben om hier op straat te liggen, of liever: om hier bezig te zijn met opstaan.
‘Kan je even helpen?’ vroeg hij geërgerd. Ze pakte hem onhandig bij zijn bovenarmen vast en trok hem overeind. Toen hij stond liet ze hem weer los, maar ze bleef voor de zekerheid vlak naast hem staan. Hij bleef overeind. Leek stabiel. Ze pakte zijn hoed van de straat. Hij nam hem trillend aan.“

 
Esther Gerritsen (Nijmegen, 2 februari 1972)

De Ierse schrijver James Joyce werd geboren in Dublin op 2 februari 1882. Zie ook ook alle tags voor James Joyce op dit blog.

Uit: Finnegans Wake

“Oftwhile balbulous, mithre ahead, with goodly trowel in grasp and ivoroiled overalls which he habitacularly fondseed, like Haroun Childeric Eggeberth he would caligulate by multiplicables the alltitude and malltitude until he seesaw by the neatlight of the liquor wheretwin 'twas born, his roundhead staple of other days to rise in undress maisonry upstanded (joygrantit!), a waalworth of a skyerscape of most eyeful hoyth entowerly, erigenating from next to nothing and celescalating the himals and all, hierarchitectitiptitoploftical, with a burning bush abab off its baubletop and with larrons o'to Bigmaster Finnegan, tippler, freeman builder / freemason [Ger. mauer = wall] lived broadly and without constraint in his torch-lit cottage in prehistory, before the Bible was written or enacted [Adam]. (One yesterday / day of yeasty beer drinking he stuck his head [Fr. tete = head] in a tub in order to wash the features of his face / watch his future fate [bobbing for apples], but before he took it out again, by the might of Moses, the very water had evaporated / turned to a viper [the sea parted], and all the Guiness had run out / Genesis people had made their exodus [from Eden/Egypt]; so that ought to show you what a man of the pentateuch / punch-and-judy showman [God] he was!). And during many very odd years he [HCE] in the drinkers' village piled building [Ger: bildung = education] above building on the banks for those who lived by the river / on the banks of the Liffey for the public. He had a little wife [ALP], Annie; he loved/feared the little creature. With her hair in his hands / hare and hounds he took up his partner / stuck his part in her.“

 
James Joyce (2 februari 1882 – 13 januari 1941)
Portret door Jacques-Emile Blanche, 1935

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.

Realist

Toen ik zes werd, kreeg ik allerlei cadeaus
Een spaarpot van mijn oom voor al mijn centen
Die dingen vond ik toen al waardeloos
Maar tante gaf een sprookjesboek met prenten
Het mooist van alles en na veel geblader
Zag ik een draak met ridders in gevecht
En op een zondag vroeg ik aan mijn vader
- Papa? Draken? Bestaan die echt

En mijn vader liet niet eens zijn krantje zakken
Om te zeggen dat die zeker wel bestonden
En nog steeds de onvoorzichtigen verslonden
Die probeerden om de schatten af te pakken
Die die draken altijd in hun grot bewaken
Gouden munten, diamanten en juwelen
Die verbeten drakenvechters wilden stelen
Maar de scherpe klauwen en de sterke kaken
En de vuurstraal overleefde er niet een
Maar dat zei mijn vader niet. Hij zei slechts: Neen

Er kwamen geen verzinsels aan te pas
Hij maakte het niet mooier dan het was

"En trollen papa? Wat zijn trollen?"
Hij bleef rustig in zijn krantje zitten lezen
En vertelde niet hoe zo'n kwaadaardig wezen
Het zo lollig vindt, met kinderen te sollen
Die hij zomaar wegrooft bij gewone lieden
En dan in zijn hol gaat treiteren en plagen
En bespugen, martelen en angst aanjagen
Met zijn lodderoogjes, die geniepig spieden
Daarna vreet hij ze pas op en boert voldaan
Maar mijn vader zei: Die hebben nooit bestaan

Er kwamen geen verzinsels aan te pas
Hij maakte het niet mooier dan het was

En toen ik in mijn sprookjesboek het plaatje van een engel vond
Toen hoorde ik mijn vader zeggen: Dacht je dat dat niet bestond
Nou, kijk dan heel goed om je heen
Want hier in huis, daar is er een
Die als geen ander van je houdt
En van je broertjes allebei
En van je zusje en van mij
Dus, wees maar blij
Dat papa met de liefste engel van de wereld is getrouwd

Maar zoiets heeft mijn vader nooit gezegd
Hij heeft niet eens zijn krantje weggelegd

 
Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Eriek Verpale werd geboren op 2 februari 1952 te Zelzate. Zie ookook alle tags voor Eriek Verpale op dit blog.

Desertie

Vlucht niet. Nog niet.
Ik moet je nog slaan
mijn veel te grote handen kapot
aan jouw smalste verdriet.
Vlucht niet, dit is een bevel,
blijf staan of ik schiet
vol plattegronden.
Want ik zal je zoeken.
Ik kom met honden,
ik onderzoek alle hoeken,
keer dozen vol oude klasfoto’s om,
dring binnen in archieven,
lees je brieven. Voddenrapers
bezorgen mij morgen al je kleren.
Je moet mij nog alles leren:
de taal der dieren, want kijk,
kijk naar de vogels in de lucht,
hoe zelfs zÌj altijd terugkeren,
‘s nachts. Elders te koud.
Dus vlucht niet, maar bewaar mij.
Wat is een gevangene zonder cipier?
Ik wil nog niet vrij. Laat daarom
de deur op een kier.

 
Eriek Verpale (2 februari 1952 – 10 augustus 2015)

De Britse schrijfster Santa Montefiore (eig. Santa Palmer-Tomkinson) werd geboren op 2 februari 1970 in Hampshire. Zie ook alle tags voor Santa Montefiore op dit blog.

Uit:Secrets of the Lighthouse

“Aunt Peg drove on through the town and out the other side. A mile or so further down the coast she took a turning onto a farm track and motored up the hill between grey stone walls and lush green pastures dotted with sheep, until they reached a pair of modest white farmhouses at the top. ‘It’s not much but it’s home,’ she said cheerfully, drawing up in front of the cottage on the left. Ellen was disappointed. She had rather assumed her aunt would have a bigger house. But it was quaint and picturesque with a high thatched roof into which little dormer windows had been cut and painted red to match the door. There were no trees to protect it from the elements, only the low stone wall, and Ellen imagined it had been built stout and sturdy in order to withstand the ferocious winter winds.
The house might have been a disappointment, but when she stepped out and turned around, the view took her breath away. There, twinkling through the evening mist, was the ocean, and right in the middle, looming out of the twilight like a phantom, were the charred remains of a ruined lighthouse. She stood a moment and watched it. The sun had sunk below the horizon and the sparkling lights of Ballymaldoon could be seen way off to the right, blending with the first stars that peeped through the cloud. Slowly the lighthouse faded as the night and fog closed in around it, and then it was gone, as if it had never been there.”

 
Santa Montefiore (Hampshire, 2 februari 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e februari ook mijn blog van 2 februari 2014 deel 2 en ook deel 3.

02-02-2016 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Zadelhoff werd geboren in Arnhem op februari 1958. Van Zadelhoff volgde de docentenopleiding van de Arnhemse Toneelschool, waar hij in 1982 afstudeerde. Hij werkte vervolgens onder meer in een galerie, in het theater en als tekstschrijver voor televisie. Hij debuteerde met de roman “Een stoel” in 2003. Met “Holle haven” (2006) haalde hij de longlist van de Libris literatuurprijs 2007. “Ga niet weg is verschenen in de herfst van 2010. Voor zijn dichtbundel “Tijd en landen” werd hem de Herman de Coninckprijs 2009 voor het beste poëziedebuut toegekend. Van Zadelhoff woont afwisselend in Antwerpen en Amsterdam. Voor het Vlaamse dagblad De Standaard was hij recensent Duitse literatuur.

Tussen taal en teken

9
nu is de cirkel rond traag tekent het potlood
haar schouder langzaam ontstaat een herinnering
op papier een beeld van lang geleden waarvoor
geen woorden beschikbaar waren dat soort drogredenen
 
ook is nu wat was niet langer meer excuus
ik lees haar ik volg de lijnen van haar mond
met mijn vinger teken ik figuren in de lucht
ik kleed haar omgeving in zacht oranje licht
 
ik trakteer mezelf op verleden ik beuk de waarheid
op papier straks ga ik bloemen strooien op haar graf
luisteren naar dat oorverdovend zwijgen
dat stem gaf aan dat toch nog onverwacht verleden

Brommertje
 
Het begon langzaam. Iedereen keek gespannen hoe de eerste stralen het gras streelden. De dag verhief zich, zonder haast. Een pastoraal brommertje doorkruiste de stilte. Zonder dat brommertje wisten wij niet hoe stil onze stilte was. En het bracht brood en kaas. Niet iedereen reed op het brommertje. Iedere keer genoot ik weer van het geluid van zijn motortje. Daar had ik genoeg aan. Gisteren hadden we geen brood en kaas nodig. We beseften niet hoe stil het was toen we de zon zagen opkomen. Het was geen dag als alle anderen. Het was zondag.

 
Willem van Zadelhoff (Arnhem, 2 februari 1958)

02-02-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Maria Lichtmis

Presentatie in de tempel door Jan van Scorel, ca 1530

Lichtmess

Der Tag weht grau herauf.
Der Schnee vor meinem Fenster
liegt meterhoch zuhauf.

Und heute wird es wieder schnein,
und frieren tut es Stein und Bein —
Ich steh gleich gar nicht auf.

Was braut im nahen Tann?
Es will ein Licht sich rühren,
daß man es spüren kann.
Es wächst der Tag, so kindeljung,
schon gar um einen Hirschensprung —
Ich zieh mich hurtig an.

Will schauen, wie ichs mach.
Zu Lichtmeß Schnee und Finster,
das ist die rechte Sach.
Heraus den Schlitten — Jörg, spann ein,
die Wachsstöck leg mir hinterdrein,
fein unters Wagendach.

Und der da ist der größt.
Und gegen Blitz und Hagel
entzündt, das allerbest.
Mit dem geh ich ums Immenhaus,
und der treibt Sucht und Fieber aus —
So bin ich wohlgetröst.

In Gottes Namen denn!
Du liebe Sonne, scheine,
du gutes Lichtel, brenn!
Steig an und geh mit mildem Schein
ins Jahr, ins dunkle Herz hinein,
daß ich das Heil erkenn.

 
Josef Weinheber (9 maart 1892 - 8 april 1945)
Wenen. Josef Weinheber werd in Wenen geboren.

Zie voor de schrijvers van de 2e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

02-02-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Hugo von Hofmannsthal werd geboren op 1 februari 1874 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hugo von Hofmannsthal op dit blog.

Für mich ...
Ghasel

Das längst Gewohnte, das alltäglich Gleiche,
Mein Auge adelt mirs zum Zauberreiche:
Es singt der Sturm sein grollend‘ Lied für mich,
Für mich erglüht die Rose, rauscht die Eiche.
Die Sonne spielt auf goldnem Frauenhaar
Für mich – und Mondlicht auf dem stillen Teiche.
Die Seele les ich aus dem stummen Blick,
Und zu mir spricht die Stirn, die schweigend bleiche.
Zum Traume sag ich: »Bleib bei mir, sei wahr!«
Und zu der Wirklichkeit: »Sei Traum, entweiche!«
Das Wort, das Andern Scheidemünze ist,
Mir ists der Bilderquell, der flimmernd reiche.
Was ich erkenne, ist mein Eigentum,
Und lieblich locket, was ich nicht erreiche.
Der Rausch ist süß, den Geistertrank entflammt,
Und süß ist die Erschlaffung auch, die weiche.
So tiefe Welten tun sich oft mir auf,
Daß ich drein glanzgeblendet, zögernd schleiche,
Und einen goldnen Reigen schlingt um mich
Das längst Gewohnte, das alltäglich Gleiche.

Frage

Merkst du denn nicht, wie meine Lippen beben?
Kannst du nicht lesen diese bleichen Züge,
Nicht fühlen, daß mein Lächeln Qual und Lüge,
Wenn meine Blicke forschend dich umschweben?

Sehnst du dich nicht nach einem Hauch von Leben,
Nach einem heißen Arm, dich fortzutragen
Aus diesem Sumpf von öden, leeren Tagen,
Um den die bleichen, irren Lichter weben?

So las ich falsch in deinem Aug, dem tiefen?
Kein heimlich‘ Sehnen sah ich heiß dort funkeln?
Es birgt zu deiner Seele keine Pforte

Dein feuchter Blick? Die Wünsche, die dort schliefen,
Wie stille Rosen in der Flut, der dunkeln,
Sind, wie dein Plaudern: seellos ... Worte, Worte?

»Sunt animae rerum«
Thomas von Aquino

Ein gutes Wort mußt du im Herzen tragen,
Und seinen Wert enthüllt dir eine Stunde:
Stets dringt dein Aug nicht nach des Meeres Grunde,
An trüben tiefer als an hellen Tagen.

Zuweilen gibt ein lichter Blick dir Kunde
Von Herzen, die in toten Dingen schlagen,
Und wenn du nur verstehest recht zu fragen,
Erfährst du manches auch aus stummem Munde.

Drum flieh aus deinem Selbst, dem starren, kalten,
Des Weltalls Seele dafür einzutauschen,
Laß dir des Lebens wogende Gewalten,

Genuß und Qualen, durch die Seele rauschen,
Und kannst du eine Melodie erlauschen,
So strebe, ihren Nachhall festzuhalten!

 
Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929) 
In 1906

De Vlaamse dichter en performer Stijn Vranken werd geboren in Leuven op 1 februari 1974. Zie ook alle tags voor Stijn Vranken op dit blog.

Ik ken je land

Hier lig ik weer,
aan de rand van mezelf, dicht
en dringend tegen je aan.

Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet
waar je linies liggen en waar ze lekken,
ik weet wanneer je bodem brandt en hoe
en waarom, ik ken het knielen, het breken,
het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs
van het er samen sterven, als oude vijanden,
hand in hand.

Ik ken je land, liefste, ik heb het zo vaak
ten voeten uit veroverd. En toch,

toch lig ik hier weer heen en weer
aan de rand van mezelf, dicht
en dringend tegen je aan.

Huwelijksaanzoek 4

Geef me je kruis
en nagel me vast
in jouw illusie van wat ik ben,
nagel me diep in jou te pletter

tot ik voorgoed aan je hang
als een verroeste held, stervend,
levenslang.

Ik weet, het is niet alles
maar dit niets
draagt zo zwaar
alleen.

 
Stijn Vranken (Leuven, 1 februari 1974)

De Spaanse schrijver, humanist en econoom Jose Luis Sampedro Sáez werd geboren op 1 februari 1917 in Barcelona. Zie ook alle tags voor José Luis Sampredo op dit blog.

Uit: The Old Mermaid (Vertaald door Brendan Riley)

“Coming down along one of these streets, the one that descends from the hill crowned by the exalted temple of Serapis, is a rider mounted on an ass whose height and lustrous coat reflect the quality of his personage: a mature man with a clear complexion, small shrewd eyes, and slender lips. From time to time, he checks the correct position of his black wig. One slave opens the way for his mount and another walks at his side, carrying his lord’s staff and sandals; three porters follow behind with bundles of goods acquired in the market.
The rider’s smile indicates pleasant thoughts. Certainly, the words heard in the temple could not have been more promising, dispelling his fears that the new Father of the Mysteries might not grant him the same protection as his recently deceased predecessor. The priestly community thinks in the long term and has not altered its expected plans in defense of the divine interests; nor has it forgotten the services rendered by the rider ever since he was a young scribe in the temple.
“Be patient, my son” the Father has said, “time labors for Heaven. The sacrilegious plundering of the lands of Tanuris, perpetrated by the emperor Caracalla forty-two years ago, will be corrected with your help. Serapis will recover that property and you will no longer be solely the majordomo of your impious patron, but the administrator for life of that estate in the name of the temple.” The rider will command in Tanuris. He will eventually build for himself, on the hilltop overlooking the canal, a tomb with a beautiful sarcophagus, one worthy of a scribe born of the priestly caste, where he will live on in the world of Osiris. His mind delights in contemplating the means necessary for hastening the recovery process, and he does not omit the possibilities of his daughter Yazila who, though barely ten years old, already promises to become a maiden of highly desirable charms. If he manages to get the young master to notice her…!“

 
José Luis Sampredo (1 februari 1917 – 8 april 2013)

De Nederlandse schrijver Frits Bernard Hotz werd geboren op 1 februari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor F. B. Hotz op dit blog.

Uit: De voordracht

“Een jaar later, na haar dood, vond ik moeders agenda van het jaar '75. Ik bladerde erin en zocht naar die eerste zondag in mei. Daar stond genoteerd in haar duidelijk handschrift: 'Slechte nacht. Twee tabletten genomen. Veel pijn. Bijna de hele dag in bed. Alleen 's middags op, toen de kinderen er waren. Nog voorgelezen. Heb de r nu onder de knie. 's Avonds eenzaam. Alleen tv. Morgen massage, gelukkig.' Ik legde het in bruin imitatieleer gebonden boekje snel terug, maar met de voorzichtigheid van schaamte en respect.”

 
F. B. Hotz (1 februari 1922 – 5 december 2000)
 

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Toine Heijmans werd geboren in Nijmegen op 1 februari 1969. Zie ook alle tags voor Toine Heijmans op dit blog.

Uit:Pristina

“Het had hem een kleine prestatiebeloning opgeleverd. Een half maandsalaris, een bonus van niks, maar het ging hem niet om het bedrag dat anoniem op een van zijn rekeningen was gestort, en dat hij nergens aan uitgaf, het ging erom dat ze hem van waarde achtten. Elk mens, ook hij, wil weten dat zijn bestaan zinnig is.
En de komende dagen zou hij dat opnieuw bewijzen.
Toen de scheepshoorn van de veerboot een lange stoot gaf stond hij op, stopte het dossier in zijn koffer en sloot hem af met het cijferslot waarvan hij elke week de code wijzigde. Hij deed de koffiebeker in een prullenbak en trok zijn jas aan, een wollen marineblauwe deckjacket die hij openliet. Het was nog warm genoeg. Ging tussen de andere passagiers staan op de verzamelplaats. Hij was groter dan zij , en opvallender vanwege de nette jas en zijn nette pantalon die er gesteven onderuit stak, maar niemand keek hem. aan en niemand vroeg hem wat.
Ze observeerden hem alleen, zoals politieagenten hun verdachten observeren, schijnbaar achteloos, en wisten genoeg.
Hij voelde hoe de veerboot tegen de meerpalen landde en even schudde als een dier dat heeft gezwommen, een beweging die vertraagd werd overgenomen door hemzelf en door de mensen om hem heen. De vrouw naast hem raakte kort zijn hand. Ze waren allemaal passagiers en het wachten voor de stalen deur die elk moment open zou gaan, hield ze bijeen. Daarna waren ze weer op zichzelf aangewezen.
De man leunde kalm op het uitgeschoven handvat van zijn rolkoffer, een Rimowa, gemaakt in Duitsland van soepele kunststof golfplaat. Vijf jaar garantie, daar had hij hem op uitgezocht. De afgelopen vijfjaar had hij met zijn koffer een hoop meegemaakt, maar de Rimowa was net als hijzelf smetteloos gebleven. De stickers die ze erop plakten trok hij er na elke reis voorzichtig af; alleen toeristen laten die stickers zitten. Goedkope nagellakremover, dat werkte het beste, en daarna poetsen met afwasmiddel en een zachte doek.”

 
Toine Heijmans (Nijmegen, 1 februari 1969)

De Duitse schrijver Dieter Kühn werd geboren op 1 februari 1935 in Keulen. Zie ook alle tags voor Dieter Kühn op dit blog.

Uit: Familiengeschichte, gesprengt (Das Magische Auge)

„Dezemberhimmel im Wintermärz 1987, dem kältesten seit mehreren Jahren, Jahrzehnten. Nach elf Tagen Frost wieder Schneefall: Aus gleichförmigem Grau wird unablässig Schnee herangeblasen, fast waagrecht wirbeln Flocken durch das Waldgrundstück am Hang, weißen Baum um Baum an der Südwestborke ein. Niemand könnte nun ans Eifelhaus heran fahren, ich werde eingeschneit.
Schnee, Wind, Schnee und Wind. Die beiden Militärhubschrauber, die noch am Vortag das Gebiet akustisch weitflächig besetzten, sie werden nicht starten. Die Kampfjets, »Tornados« vor allem, werden nicht in Steinwurfhöhe über das Dach hinwegtosen, in der Tiefflugschneise. Es wird still bleiben, fast totenstill.
Aber dann, die Schneeisolierung durchbrechend, ein Anruf aus Köln: Auflösung des Haushalts von Tante M., bitte kommen, die Bilder, das Silberbesteck abholen. Jähe Konfrontation mit Familiengeschichte. Jedoch mit einer Vorgeschichte.
Anfang der achtziger Jahre fuhr ich mit meinem Vater nach Rheydt (heute eingemeindet von Mönchengladbach), und wir gingen zum Haus seiner Eltern. Eine früher repräsentative Villa der Gründerzeit, das Fassadendekor halb Klassizismus, halb Jugendstil. Dieses Haus war mittlerweile grüngrau und blind geworden, umgeben von Schutt und Müll. In den Tür und Fensteröffnungen Bretterverschläge, die aufklafften nach langer Einwirkung von Sonne und Regen; so war Einblick möglich ins Treppenhaus.“

 
Dieter Kühn (Keulen,1 februari 1935)

De Duitse dichter en schrijver Günter Eich werd geboren op 1 februari 1907 in Lebus an der Oder. Zie ook alle tags voor Günter Eich op dit blog.

Tage mit Hähern

Der Häher wirft mir
die blaue Feder nicht zu.

In die Morgendämmerung kollern
die Eicheln seiner Schreie.
Ein bitteres Mehl, die Speise
des ganzen Tags.

Hinter dem roten Laub
hackt er mit hartem Schnabel
tagsüber die Nacht
aus Ästen und Baumfrüchten,
ein Tuch, das er über mich zieht.

Sein Flug gleicht dem Herzschlag.
Wo schläft er aber
und wem gleicht sein Schlaf?
Ungesehen liegt in der Finsternis
die Feder vor meinem Schuh.

Weg zum Bahnhof

Noch schweigt die Fabrik,
verödet im Mondschein.
Das Frösteln des Morgens
wollt ich gewohnt sein!

Rechts in der Jacke
die Kaffeeflasche,
die frierende Hand
in der Hosentasche,

so ging ich halb schlafend
zum Sechsuhrzug,
mich griffe kein Trauern,
ich war mir genug.

Nun aber rührt der warme Hauch
aus den Bäckerein
mein Herz wie eine Zärtlichkeit
und ich kann nicht gelassen sein.

 
Günter Eich (1 februari 1907 - 20 december 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e februari ook mijn blog van 1 februari 2015 deel 2.

01-02-2016 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Nederlands dichter en neerlandicus Anton Korteweg werd geboren in Zevenbergen op 31 januari 1944. Zie ook alle tags voor Anton Korteweg op dit blog.

Weggaan

Als een auto die lang in de regen gestaan heeft
optrekt en wegrijdt, blijft waar hij stond achter
een plek die zich van de rest van de straat
onderscheidt, even nog, tot hij ook nat is
en niet afzonderlijk meer bestaat.

Dat is wat blijft als je weggaat.

Leerling

Iedere ochtend gaat hij trouw naar school,
door weer en wind, van kilometers ver
- moe heeft z'n brood gesmeerd, hem uitgezwaaid -.
Hij zet z'n fiets weg, en haast zich gedwee
naar het lokaal. Gaat zitten. Dan 't gebed:

Dat ze vandaag maar weer kracht-van-omhoog
ontvangen mogen en hun werk met ijver
volbrengen. Amen. Dan begint de les.

Zo gaat dat alle dagen door. Hij leert
en leert en leert en doet goed zijn best.
En later zal hij veel verdienen en vanuit
de hoogte neerzien op het ouderlijke nest.

Een goed huwelijk

Een goed huwelijk is meer dan alleen
stil en ongedwongen alles voor elkander doen, zodat
je op den duur elkanders beê voorkomt. Nee.

Af en toe moet je ook eens communiceren
over de dingen waar het werkelijk op aan komt in
dit bestaan: brood voor het hart, van mens tot mens

Spreken. Vraagt bijvoorbeeld de liefste naar de zin
van dit haar leven, antwoord dan:
'Dat is een goeie vraag, m'n lief' - en zwijg.

 
Anton Korteweg (Zevenbergen, 31 januari 1944)

De Nederlandse dichter en schrijver Alfred Kossmann werd geboren op 31 januari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor Alfred Kossmann op dit blog.

Romance

Grootvader Dood, de oude wellusteling,
de steeds kakelende kaalkop, vertelde onder de linde,
op zondagavonden als de fanfare
geweldig toeterend de zomer vierde
aan zijn al haast gestorven kameraden,
dat hij, verborgen achter luidruchtig bloeiende struiken,
't spel van de meisjes had bespied
die op hun handen over de weide liepen,
schaterend, bloot,
en dan ineens met ingetogen ogen
verbaasd rechtop stonden en de rok glad streken langs hun
benen.

De moeders vreesden hem op vrijdagavond
als zij met handen week van zeep hun kind
streelden in 't bad. Het lieve lijfje werd
in 't water zo gedwee.
Maar als het rillend in de keuken stond
droogden zij het met ruwe streken af,
dachten bestraffend: Hoer, je giechelde
toen je op je handen liep wetend hoe naakt je was
en achter de struiken, plotseling maar verwacht,
de glinsterende ogen zag van Grootvader Dood.

's Nachts echter droeg vaak een oude, kreupele boerin
een slapend meisje naar een huis aan de rand van het dorp,
klopte vluchtig, ging naar binnen, zei tot de bewoner
die wakker werd in zijn muf bed: 'Grootvader Dood,
zegen haar.'
Hij, kaal, mager, groot, een man zonder blik of jaren,
sloeg een kruis over haar schoot,
sprak als de zomer, als een trompet, sprak:
'Zij zal baren.'

 
Alfred Kossmann (31 januari 1922 - 27 juni 1998)
Leiden

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Blaman werd geboren op 31 januari 1905 te Rotterdam. Zie ook alle tags voor Anna Blaman op dit blog.

Uit: Eenzaam avontuur

“Dit is wat jij. Alide‚ ook weet. Ik was zestien jaar toen ik het blauwe paleis voor ’t eerst zag. Ik maakte met wat vrienden een reis naar deFranse Vogezen Op een avond ging ik alleen de berg af naar het dorp in het dal om een paar brieven te posten. Toen ik terugkeerde nam ik avontuurlijk een andere weg en verdwaalde. Halverwege de berg op kon ik niet verder. doordat de weg afzwenkte van de richting die ik zeker gaan moest. Ik besloot dwars door het struikgewas te gaan in de richting die ik de goede dacht en merkte toen dat ik toch bergafwaarts ging en kwam ten slotte in een dal terecht dat ik nog niet kende. Het was ondertussen donker geworden en ik keek uit naar een verlicht huis om desnoods onderdak te vragen. Toen ontdekte ik het blauwe paleis. Er waren blauwstenen terrassen rondom en Griekse zuilen. Grote booglampen staken uit de gevels en de terrassen lagen in een merkwaardig blauw licht. Er waren vele vensters waarvoor echter zorgvuldig gordijnen dichtgetrokken waren; toch merkte je datalle kamers verlicht moesten zijn Er begon zacht een radio te spelen; het was walsmuziek, week en slepend. Plotseling verschenen op het terras een man en een vrouw. De man was in avondkostuum en de vrouw droeg een wit gewaad. Ze keerden zich naar elkaar toe zodat ik hun profielen zag. Ik vond ze beiden buitengewoon mooi. Ze begonnen een hartstochtelijk gesprek in een vreemde taal. Het was een stroom diepe tedere bekentenissen vanweerszijden- De vrouw hield het hoofd wat achterover en sprak met donkere smekende bezwerende stem. De man keek haar diep aan en onderbrakhaar hees en smeekte en bezwoer op zijn beurt. Het was een korte hartstochtelijke beurtzang en daarachter zong de radio z’n slepende wals.”
 

 
Anna Blaman (31 januari 1905 - 13 juli 1960)
Portret door Paul Citroen, 1950

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Henk van Straten werd geboren in Rotterdam op 31 januari 1980. Zie ook alle tags voor Henk van Straten op dit blog.

Uit: Smet

"Nonsens! U bent al net zo naïef als de rest. Luister een vriend van me heeft een Jeep Cherokee, zo'n grote, dikke, vette zwarte. Hij is er gek op, heeft zelfs een bordje aan de buitenmuur van z'n huis geschroefd met daarop Jeep Parking Only. En dan kom ik bij hem op bezoek en zie ik naast de tv die documentaire van Al Gore liggen, over de gevaren van het broeikaseffect. Die film ligt daar gewoon omdat het een populaire film is, omdat hij zo mooi ligt op je Ikea-salontafel. Luister, het is vanwege dat soort morele hocus pocus dat we er allemaal aan gaan. Niemand lijkt in de gaten te hebben dat de dag echt gaat komen. De dag dat het allemaal voorbij is. Dan kun je nog zo'n ster zijn in cognitieve dissonantie, maar het einde komt ook voor jou. Nogmaals, is het het niet broeikaseffect, dan is het wel iets anders. We zijn erg grondig wat dat betreft; we schijten niet op slechts één plekje in onze eigen huiskamer. We kakken gelijktijdig op de bank, achter de tv, op het dressoir en lekker diep in de kast. De stank is overal. Bij alles wat we doen zouden we gebukt moeten gaan onder schaamte en schuldgevoel. Maar we hebben geen moraal, geen geweten en zelfbewustzijn. We kopen een stukje zalm met een logootje dat moet duiden op verantwoordelijke vangst, en we flikkeren dat vervolgens in een plastic wegwerptasje om daarna tevreden thuis de thermostaat lekker hoog te zetten voor een een avondje middelmatige televisie. We zijn net als die man in dat boek, hoe heet hij, die ontwaakt als een dikke, vette kakkerlak. En niemand die ons te hulp zal schieten. Het is nu een kwestie van wachten. Wachten op het einde."

 
Henk van Straten (Rotterdam, 31 januari 1980)

De Nederlandse dichter Josephus Egidius Eijckmans werd geboren in Gorinchem op 31 januari 1907. Zie ook alle tags voor Jozef Eijckmans op dit blog.

het wit is
wat het is:

men kan er over lopen zonder
pijn te doen

zo komt dan het wit onmenselijk
tegen het woord aan te staan verglijdend

stilaan zonder moeite
zonder onderzoek

het is de verdwijning van het nooit
geziene voor de verschijning al

het is de cirkelgang
van het niets

Winter

ook dood schrijft niet meer
koude zon
of
licht aan de hemel (laatste
krachten) waarmee
zij schreven
want ook dood wil niets meer kwijt
van tijd of waan:
mens
zandweg
stad in de regen
blindeman
zo het nu rondtast
kilte grondwater tochtvlam
blindeman
om het even

 
Jozef Eijckmans (31 januari 1907 – 12 november 1996)

De Duitse dichter en schrijver Marcus Roloff werd geboren op 31 januari 1973 in Neubrandenburg. Zie ook alle tags voor Marcus Roloff op dit blog.

wiepersdorfer gespräche

hier also sind park & zeit
zu ende. sag ich zu zeus, dem verwitterten, dem schein

ich ein museums-, keller-, daseinsvertreter
zu sein, jedenfalls der mit dem grundbuch. ich glaube
er nimmt mich nicht ernst. meint, hier stehe alles
unter antennenlicht still. außerdem sei nichts und

das sei der tod in gestalt des raumes. dieses
ahistorische areal, die baumgruppenhaufen
mit eternita. alles nur drei-, zwei-,
einbildung wie der, von ihm, mir zugewiesene platz

gleich neben der da, der allseits bemoosten ––

südfriedhof

wir werden hier sein noch 2090, beschwerden
schreiben über das penetrante rauschen der grablicht-

maschinen (einflugschneise), im getöse gleich neben sankt
wendel hängen gießkannen an haken, den meinen

(den toten) scheint der blick auf den sonnenhügel
(seniorensilo plus minus wellness; schlafkaserne) an der

mailänder straße angemessen, sie bin ich (ich bin
sie): möller und sinkewitz, kretschmar und hoffmann

und im herzen die zukunft (porträts von partei-
arbeitern; aus nichtraucherhaushalt, minimal berieben, nur

leichte alters- und lagerspuren, dietzverlag '63) meinen weg-
weisungen nach, nah meinen händen warm wie ein pferd

 
Marcus Roloff (Neubrandenburg, 31 januari 1973)

De Amerikaanse schrijver Norman Mailer werd op 31 januari 1923 in Long_Branch, New Jersey geboren. Zie ook alle tags voor Norman Mailer op dit blog

Uit: The Naked And the Dead

„Gallagher grunted scornfully. "What the hell! With your kind of luck you don't have to figure your money. All you need is an arm to pick it up with."
Wilson giggled. "That's right, boy, but it's gonna have to be a mighty powerful arm." He laughed again with an easy, almost childish glee and began to deal. He was a big man about thirty years old with a fine mane of golden-brown hair, and a healthy ruddy face whose large features were formed cleanly. Incongruously, he wore a pair of round silver-rimmed glasses which gave him at first glance a studious or, at least, a methodical appearance. As he dealt his fingers seemed to relish the teasing contact of the cards. He was daydreaming about liquor, feeling rather sad because with all the money he had now, he couldn't even buy a pint. "You know," he laughed easily, "with all the goddam drinkin' Ah've done, Ah still can't remember the taste of it unless Ah got the bottle right with me." He reflected for a moment, holding an undealt card in his hand, and then chuckled. "It's just like lovin'. When a man's got it jus' as nice and steady as he wants it, well, then he never can remember what it's like without it. And when he ain't got it, they ain't nothin' harder than for him to keep in mind what a pussy feels like. They was a gal Ah had once on the end of town, wife of a friend of mine, and she had one of the meanest rolls a man could want. With all the gals Ah've had, Ah'll never forget that little old piece." He shook his head in tribute, wiped the back of his hand against his high sculptured forehead, brought it up over his golden pompadour, and chuckled mirthfully. "Man," he said softly, "it was like dipping it in a barrel of honey." He dealt two cards face down to each man, and then turned over the next round.
For once Wilson's hand was poor, and after staying a round because he was the heavy winner, he dropped out. When the campaign was over, he told himself, he was going to drum up some way of making liquor. There was a mess sergeant over in Charley Company who must have made two thousand of them pounds the way he sold a quart for five pounds. All a man needed was sugar and yeast and some of them cans of peaches or apricots. In anticipation he felt a warm mellow glow in his chest. Why, you could even make it with less. Cousin Ed, he remembered, had used molasses and raisins, and his stuff had been passing decent.”

 
Norman Mailer (31 januari 1923 – 10 november 2007)
 

De Duitse schrijver Stefan Beuse werd geboren op 31 januari 1967 in Münster. Zie ook alle tags voor Stefan Beuse op dit blog.

Uit: Alles was du siehst

»Tut mir Leid, dass ich spät bin.« Ich schüttelte die Hand des Professors, die warm war und fest: »Mein Gepäck ist nicht mitgekommen; ich musste pausenlos Formulare ausfüllen und mir anhören, dass es vermutlich Tage dauert, bis es gebracht wird.«
Der Professor starrte auf etwas hinter meinem Rücken. Vielleicht hatte er mich nicht richtig verstanden. Oder er war durch was immer er sah so abgelenkt, dass er mich gar nicht mehr wahrnahm.
»Na ja«, sagte ich, »Rasierzeug kann ich zur Not nachkaufen, und an der Universität gibt es bestimmt einen Computer, den ich so lange benutzen darf ...« Der Professor stand noch immer wie versteinert. Ich drehte mich um, sah aber nichts Besonderes. Vielleicht hatte ich einfach zu leise gesprochen. Eine Nacht und einen Tag hatte ich mich nur durch Gesten verständigt; nein, kein Kopfhörer für mich, ja, ich nehme noch einen Kaffee, natürlich können Sie abräumen, ich rühre das Essen auch später nicht an, und eine Decke wäre gut. Ich hatte mich wohl gefühlt in der Welt jenseits der Worte und fand es anstrengend, sie wieder verlassen zu müssen.
»Kommen Sie.« Auf einmal drehte er sich um und machte eine Geste, die momentlang ausgesehen hatte, als wollte er mich auffordern, seine Hand zu nehmen. »Kommen Sie, wir sollten längst da sein.«
Er vergrub die Hände in den Hosentaschen und ging voraus, die Schultern hochgezogen, den Kopf leicht nach vorn geneigt: Professor Lawrence Ludwig Nunn kam mir vor wie aus Elementen zusammengesetzt, die zu keiner Einheit finden wollten, seine taumelnde Art zu gehen wie eine logische Konsequenz mangelhafter Verschraubung. Er trug eine grob gegerbte braune Lederjacke, und am Ende seiner stelzendünnen, von etwas zu kurzen Anzughosen umschlotterten Beine Halbschuhe, die nicht nur zu kalt für die Jahreszeit waren, sondern mindestens zwei Nummern zu groß, was den holzpuppenartigen Charakter seines Gangs noch verstärkte. Spätestens jetzt, dachte ich, wäre es an der Zeit, ihn auf meinen Auftrag anzusprechen. Bisher wusste ich nur, dass es um die angebliche Zwillingsschwester dieses Verrückten ging, Aaron Singer, ein Schriftsteller, der sich vor wenigen Wochen den Kopf weggeschossen hatte. Doch der Professor stolperte so schnell voran, dass ich kaum Schritt halten konnte. Ich folgte ihm zum Ausgang, dem Schneesturm entgegen, der mir schon während des Fluges die Sicht auf das Appalachenplateau und die Finger Lakes genommen hatte, jene seltsame Formation von Seen in der Mitte des Staates New York, die auf der Karte aussahen wie Kratzspuren einer Pranke, die verzweifelt nach Halt gesucht und sich dabei tief ins Sedimentgestein gegraben hatte, in ein von Trogtälern durchzogenes ehemaliges Gletschergebiet.“

Stefan Beuse (Münster, 31 januari 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e januari ook mijn eerste blog van vandaag.

31-01-2016 om 14:15 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Marie Luise Kaschnitz werd geboren op 31 januari 1901 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Marie Luise Kaschnitz op dit blog.

Nicht gesagt

Was von der Sonne zu sagen gewesen wäre
Und vom Blitz nicht das einzige Richtige
Geschweige denn von der Liebe.
Versuche. Gesuche. Mißlungen
Ungenaue Beschreibung

Weggelassen das Morgenrot
Nicht gesprochen vom Sämann
Und nur am Rande vermerkt
Den Hahnenfuß und das Veilchen.

Euch nicht den Rücken gestärkt
Mit ewiger Seligkeit
Den Verfall nicht geleugnet
Und nicht die Verzweiflung

Den Teufel nicht an die Wand
Weil ich nicht an ihn glaube
Gott nicht gelobt
Aber wer bin ich daß

Bräutigam Froschkönig

Wie häßlich ist
Dein Bräutigam
Jungfrau Leben

Eine Rüsselmaske sein Antlitz
Eine Patronentasche sein Gürtel
Ein Flammenwerfer
Seine Hand

Dein Bräutigam Froschkönig
Fährt mit Dir
(Ein Rad fleigt hierhin, eins dorthin)
Über die Häuser der Toten

Zwischen zwei
Weltuntergängen
Preßt er sich
In Deinen Schoß

Im Dunkeln nur
Ertastest Du
Sein feuchtes Haar

Im Morgengrauen
Nur im
Morgengrauen
Nur im

Erblickst Du seine
Traurigen
Schönen
Augen.

 
Marie Luise Kaschnitz (31 januari 1901 – 10 oktober 1974)

De Franse schrijfster Benoîte Groult werd geboren op 31 januari 1920 in Parijs. Zie ook alle tags voor Benoîte Groult op dit blog.

Uit: Les Vaisseaux du Coeur

“J’étais convaincue en commençant cette décennie là qu’elle serait la plus définitive et la plus riche de mon existence. En la finissant, je m’aperçu avec émerveillement que je pouvais encore repartir de zéro et avec stupeur que sur mes « dix plus belles années », j’en avais passé cinq à être malheureuse. C’était beaucoup trop et je m’en suis longtemps voulu d’avoir ainsi stagné dans la déréliction. Mais il faut bien faire l’expérience du malheur un jour ou l’autre et sans doute est-ce à 25 ans qu’on peut l’affronter sans dégâts irréparables. Je suis, hélas, une personne à la fois dénuée d’amour-propre et douée d’une grande tolérance au malheur : j’ai donc mis des années avant de trouver mon état conjugal insupportable et, ce qui est plus grave, nocif… Le jour où je me rendis compte que je n’avais pas regardé d’autre homme en cinq ans que celui précisément qui me faisait souffrir, état d’esprit dont l’extrême banalité ne semble pas décourager les victimes, féminines en particulier, la délivrance fut fulgurante et la convalescence délectable… Le jour ou mon malheur emprunta la forme précise d’une metteuse en scène qui l’accompagnait depuis des années dans ses déplacements professionnels, la lumière se fit et mon soulagement fut si vif que cette épouse humble et crédule que j’avais été me devint en peu de jours une étrangère… Nous avons divorcé sans trop de casse, aux torts réciproques, « l’enfant étant confié à sa mère en raison de son jeune age », formule lénifiante qui ménage l’amour propre des pères, dont la plupart à cette époque auraient considéré comme une catastrophe de se retrouver « libres » avec un enfant sur les bras.”

 
Benoîte Groult (Parijs, 31 januari 1920)
 

De Japanse schrijver Kenzaburo Oe werd op 31 januari 1935 geboren in het dorp Oso op het eiland Shikoku. Zie ook alle tags voor Kenzaburo Oe op dit blog.

Uit: Prize Stock (Vertaald door John Nathan)

"Hey! Have you heard?" he shouted, slamming me on the shoulder.
"Have you?"
"Heard?" I said vaguely.
"That plane yesterday crashed in the hills last night. And they're looking for the enemy soldiers that were in it, the adults have all gone hunting in the hills with their guns!"
"Will they shoot the enemy soldiers?" my brother asked shrilly.
"They won't shoot, they don't have much ammunition," Harelip explained obligingly, "They aim to catch them!"
"What do you think happened to the plane?" I said.
"It got stuck in the fir trees and came apart," Harelip said quickly, his eyes flashing. "The mailman saw it, you know those trees."
I did, fir blossoms like grass tassles would be in bloom in those woods now. And at the end of summer, fir cones shaped like wild bird eggs would replace the tassles, and we would collect them to use as weapons. At dusk then and at dawn, with a sudden rude clatter, the dark brown bullets would be fired into the walls of the storehouse. . . .
"Do you know the woods I mean?"
"Sure I do. Want to go?"

 
Kenzaburo Oe (Oso, 31 januari 1935)

De Zwitserse dichter en schrijver Kurt Marti werd geboren op 31 januari 1921 in Bern. Zie ook alle tags voor Kurt Marti op dit blog.

Jezus
 
1
met een schaar vrienden (vriendinnen ook)
door de dorpen en steden van galilea trekkend
genas hij zieken en vertelde hij verhalen
over de hartstocht van de god der eeuwen voor de wereld

2
voorrechten van de betere standen betekekenden niets voor hem
dagelijks ging hij om met dagloners en tollenaars
als ergens gebrek aan voedsel of drank was
deelde hij vissen uit en brood en wijn aan velen

3
geweld van machthebbers verachtte hij
geweldlozen heeft hij de aarde beloofd
zijn thema: gods toekomst op aarde
het einde van de macht van mensen over mensen

4
in een patriarchale wereld bleef hij de zoon
en een verdediger van onmondige vrouwen en kinderen
wilden galileeërs hem zelf tot koning verheffen? hij echter
ging op naar jeruzalem: recht in de val van zijn tegenstanders

Vertaald door Piet Thomas

 
Kurt Marti (Bern, 31 januari 1921)

De Amerikaanse schrijver John 'O Hara werd geboren op 31 januari 1905 in Pottsville, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor John 'O Hara op dit blog

Uit:Appointment in Samarra

“The “coal and iron” police in the anthracite region have been so unimportant since the unionization of the mines that they seldom are mentioned. A candidate for governor of Pennsylvania cannot be elected without the support of the U.M.W.A., and the Pennsylvania State Police never are called “black Cossacks” in the anthracite region. A candidate for any political office in the anthracite counties would not think of having anything printed without getting the typesetters’ union label on his cards and billboards. The union is responsible for the Pennsylvania mining laws, which are the best in the world (although not yet the best there could be), and labor conditions, so far as labor strife was concerned, were all right in 1930, and had been all right since the disastrous strike of 1925. At that time the union called a strike which lasted 110 days, the longest strike in anthracite history. There was no violence beyond the small squabble, and there was no starvation among the miners. But anthracite markets disappeared. Domestic sales were hurt permanently; the oil burner was installed in thousands of homes. Anthracite is practically smokeless, and was satisfactory to its home owners, but they could not get anthracite during the strike, and when the oil burner was installed there was no point going back to coal. And so, as a result of the 1925 strike, the anthracite industry went back to work without nearly the demand for the product that there had been when the strike was called 110 days before. There had been another long strike in 1922, and the two strikes taught consumers that the industry was not dependable. The feeling was that any time the union felt like it, it would call a strike, shutting off the supply of anthracite.”

 
John 'O Hara (31 januari 1905 - 11 april 1970)
Cover

De Amerikaanse schrijver Zane Grey werd geboren op 31 januari 1872 in Zanesville, Ohio. Zie ook alle tags voor Zane Grey op dit blog.

Uit: The Call of the Canyon

“What subtle strange message had come to her out of the West? Carley Burch laid the letter in her lap and gazed dreamily through the window.
It was a day typical of early April in New York, rather cold and gray, with steely sunlight. Spring breathed in the air, but the women passing along Fifty-seventh Street wore furs and wraps. She heard the distant clatter of an L train and then the hum of a motor car. A hurdy-gurdy jarred into the interval of quiet.
"Glenn has been gone over a year," she mused, "three months over a year-- and of all his strange letters this seems the strangest yet."
She lived again, for the thousandth time, the last moments she had spent with him. It had been on New-Year's Eve, 1918. They had called upon friends who were staying at the McAlpin, in a suite on the twenty-first floor overlooking Broadway. And when the last quarter hour of that eventful and tragic year began slowly to pass with the low swell of whistles and bells, Carley's friends had discreetly left her alone with her lover, at the open window, to watch and hear the old year out, the new year in. Glenn Kilbourne had returned from France early that fall, shell-shocked and gassed, and otherwise incapacitated for service in the army--a wreck of his former sterling self and in many unaccountable ways a stranger to her. Cold, silent, haunted by something, he had made her miserable with his aloofness. But as the bells began to ring out the year that had been his ruin Glenn had drawn her close, tenderly, passionately, and yet strangely, too.
"Carley, look and listen!" he had whispered.
Under them stretched the great long white flare of Broadway, with its snow-covered length glittering under a myriad of electric lights. Sixth Avenue swerved away to the right, a less brilliant lane of blanched snow. The L trains crept along like huge fire-eyed serpents. The hum of the ceaseless moving line of motor cars drifted upward faintly, almost drowned in the rising clamor of the street. Broadway's gay and thoughtless crowds surged to and fro, from that height merely a thick stream of black figures, like contending columns of ants on the march. And everywhere the monstrous electric signs flared up vivid in white and red and green; and dimmed and paled, only to flash up again.”

 
Zane Grey (31 januari 1872 – 23 oktober 1939)
 

De Nederlandse schrijver, dichter en dominee Anthony Winkler Prins werd geboren te Voorst op 31 januari 1817. Zie ook alle tags voor Anthony Winkler Prins op dit blog.

Onweder

De lucht is zwart, en sluit een enge kring
Van wolken om het aardrijk heen,
En pakt zich zwijgend meer en meer op één.
Geen enkel koeltje geeft verademing;
De noordewind, die afwaait van de zee,
Voert in zijn vlucht zelfs hitte en stiklucht mee.

Natuur is stil; - het lied der voglen zwijgt,
Slechts ’t rundvee loeit, versmachtend en verhit,
En ’t vurig ros, ontslagen van ’t gebit*,
Ligt nu op ’t gras aêmechtig* neer en hijgt.
De zee ruist dof, als zag de woeste vloed
Met schrik het eind der spanning te gemoet.

De nacht is daar, doch zie! een dubble nacht
Ontrolt zijn sluier plechtig over de aard:
Geheimvol dreigt het somber wolkgevaart,
Met bliksemschicht en donderbui bevracht.
De ganse lucht, de zee, het aardrijk, is
Een groot toneel van sombre duisternis.

Daar schiet op eens de felle bliksemschicht
De donkre wand der wolkenwoning door,
En land en zee vertoont zich in die gloor
Aan ’t oog, dat zich verheft bij ’t flikkrend licht:
Daar rolt op eens de doffe donder rond,
En de echo galmt in ’t dreunen van de grond.

 
Anthony Winkler Prins (31 januari 1817 – 4 januari 1908)
 

De Vlaamse dichteres en schrijfster Maria Elisa Belpaire werd geboren te Antwerpen op 31 januari 1853. Zie ook alle tags voor Maria Elisa Belpaire op dit blog.

Twee liedekens in den zelfden trant

I.
Ik zat te bidden in de kerk -
Daar schoot een straal door de oude ramen
En lag, een tintlend kleurenwerk,
Op 't koude marmer; en te zamen
Smolt purper, hemelsblauw en rood:
De matte vloer juweelen bood.
 
‘Ach!’ dacht in 't binnenste mijn ziel,
‘Gij zijt dit marmer dof en koud
Waarop de rijke weerglans viel
Van levend purper, schittrend goud.
Gij zijt die nederige steen;
Maar 's Heeren licht speelt om u heen.
 
O liefdeglans! O gratiegloed!
Herschep mijn leven koud en duister;
Werp op het marmer van 't gemoed
Uw duizendkleurig licht en luister.
Daal neder, zonne, van omhoog;
Verblijd met kleurenglans het oog!

 
Maria Elisa Belpaire (31 januari 1853 – 9 juni 1948)
Portret door  Kamiel Van de Velde, z.j.

De Amerikaanse schrijver (van Franse afkomst) Michel-Guillaume Jean de Crèvecoeur werd geboren op 31 januari 1735 in Caen. Zie ook alle tags voor Jean de Crèvecœur op dit blog.

Uit: Letters from an American Farmer

“Our minister took the letter from my wife, and read it to himself; he made us observe the two last phrases, and we weighed the contents to the best of our abilities. The conclusion we all drew, made me resolve at last to write.
You say you want nothing of me but what lies within the reach of my experience and knowl-edge; this I understand very well; the difficulty is, how to collect, digest, and arrange what I know? Next you assert, that writing letters is nothing more than talking on paper; which, I must confess, appeared to me quite a new thought. — ^Well then, observed our minister, neighbour James, as you can talk well, I am sure you must write tolerably well also; imagine, then, that Mr. F. B. is still here, and simply write down what you would say to him.
Suppose the questions he will put to you in his future letters to be asked by him viva voce, as we used to call it at the college; then let your answers be conceived and expressed exactly in
the same language as if he was present. This is all that he requires from you, and I am sure the task is not difficult. He is your friend : who would be ashamed to write to such a person?
Although he is a man of learning and taste, yet I am sure he will read your letters with pleasure : if they be not elegant, they will smell of the woods, and be a little wild ; I know your turn, they will contain some matters which he never knew before. Some people are so fond of novelty, that they will overlook many errors of language for the sake of information.
We are all apt to love and admire exotics, tho* they may be often inferior to what we possess; and that is the reason I imagine why so many persons are continually going to visit Italy. —
That country is the daily resort of modem travellers.”

 
Jean de Crèvecœur ( 31 januari 1735 – 2 november 1813)
Caen, de kerken Saint-Étienne-le-Vieux en op de achtergrond Notre-Dame-de-la-Gloriette.

31-01-2016 om 14:10 geschreven door Romenu  

De Estse dichter Hasso Krull werd geboren op 31 januari 1964 in Tallinn. Na de middelbare school studeerde hij Estse taal en literatuur aan de Pedagogische Universiteit in Rallinn. In 1998 verdedigde hij zijn proefschrift over het vertalen van Jacques Lacan's psychoanalytische theorie.Vanaf 1990 doceerde hij met kleine onderbrekingen literaire theorie aan het Estse Instituut voor Geesteswetenschappen. Krull schreef talloze boeken, waaronder Meeter ja Demeeter (Meter en Demeter, 2004); Talv (Winter, 2006) en Neli korda neli (Vier keer vier, 2009). Hij publiceerde ook essays in kranten en tijdschriften, waarvan er een aantal werd gebundeld in Millimallikas (Medusa, 2000) en Paljusus ja ainulisus (Pluraliteit en singulariteit, 2009). Bovendien vertaalde Krull werk van Jacques Derrida, Paul Valéry, Allen Ginsburg en andere bekende schrijvers en filosofen. Hij ontving onder meer de Literatuurprijs van de Baltische Assemblee, twee essayprijzen en twee poëzieprijzen van het Cultuurinstituut van Estland, een Juhan Liiv Poëzieprijs, een Ivar Ivask Werkbeurs en een docentenprijs van de Universiteit van Tallinn. Zijn werk is vertaald in talloze talen, waaronder in het Fins, Zweeds, Engels, Duits, Spaans en Russisch.

Kijk hem

Kijk hem. Waarom is die man verdrietig?
Is er iets gebeurd? Ik weet het niet. Misschien wel.
Misschien inderdaad. Misschien is er inderdaad iets gebeurd.
Maar misschien ook niet. Misschien is hij helemaal niet verdrietig.
 
Misschien was het gisteren. Maar misschien niet.
Misschien wel. Misschien een paar dagen eerder.
Misschien nooit. Misschien toch een keer.
Er werd stevig gedronken. Misschien meer dan goed was.
 
Misschien minder. Er had misschien meer gedronken moeten worden.
Er was toch een meer? Waarom heb je het meer niet leeggedronken?
Maar misschien was er geen meer. Maar meer een rivier.
Misschien zelfs de zee. Misschien was er helemaal geen water.
 
Misschien was er een meisje. Misschien een ander meisje.
Is er iets gebeurd? Ik weet het niet. Misschien wel.
Maar misschien niet. Er werd vreselijk gedronken.
Maar misschien ook niet. Misschien was er helemaal geen water.

De nacht zit vol gaten

De nacht zit vol gaten. Ze glinsteren,
fonkelen, twinkelen, ramen in de nacht
en ramen aan de hemel, ramen van het bestaan
en ramen zonder bestaansreden.
 
We staan op een trap en roken.
Sigaretteneindjes zijn bewegende ramen,
bewegende gaten, vuur zonder vlammen
en wij moeten hier zijn op een trap.
 
Lampen in het trappenhuis. Ruiten in de nacht.
Beelden, waarin je naakt op het strand ligt
als een glimmende hagedis in oplichtend zand:
elke zandkorrel is een schitterend raam.
 
Elk raam is een gat. Elk gat is een raam,
dat geboren wil worden, laat het er maar uitkruipen,
uit het menselijk raam, uit het raam van het bestaan
onder de ramen van maan en zon.

Vertaald door Iris Réthy en Jan Sleumer

 
Hasso Krull (Tallinn, 31 januari 1964)

31-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Bernard Dewulf werd op 30 januari 1960 in Brussel geboren. Zie ook alle tags voor Bernard Dewulf op dit blog.

Uit: Kleine dagen

“Het werd de ochtend van een dag. Buiten sloegen de geluiden aan het zweven in ons late hoofd. lets in de kamer hield onze adem in en kwam toen ademend de kamer in, de ochtend van zijn leven. Het keek naar alles wat het nog niet zag.
Het schreeuwde om alles wat het nog niet wist maar wel al miste. Het lag in onze handen en het was hij.
Hij is van vlees en bloed, dat is soms schrìkwekkend. Hij doet al dingen die wij nog niet kunnen, Door ons heen zien, geregeld wenen, zijn been in drieën vouwen. Hij is een wonder en dat wij hetn hebben gemaakt verwondert ons nog het meest Wij wilden geen wonder maken, wij weten wel beter.
Een kind volstond. Nu staren we naar elkaar en zie, ons wonder zìt ons aan te kijken alsof, in zijn kamergrote bestaan, wij het wonder zijn.
Hij zit nog niet. Nog niet helemaal. Nog even zit hij liever in zichzelf, dat is eenvoudiger dan op die Stoel. Maar op die stoel kan hij dingen die niet kunnen uit hemzelf. Daarom zìt hij in zichzelf op de stoel. Met zijn armpjes, die hij gisteren aan zichzelf gevonden heeft, komt hij twintig centimeter verder in zijn uitdijend kanelheelal. En als zijn rubberen rugje wat meezit raakt hij twee keer verder. Wat daarbuiten ligt, het melkwegstelsel van de zuigfles, huilt hij naar zich toe.Of kijkt hij zijn geheugen in, voor later.
Hij kijkt hoe alles komt kijken. Hij begint verdwijningen te zien. En te onthouden, zodat hij onze terugkomst vanachter een deur uitbundig viert. Dan doet hij aan choreografie, ook al kan hij nog niet staan. Zijn handjes gaan dan dansen, schijnbaar in het wilde weg, maar in feite met een voor ons, reusachtigen, onnavolgbaar geïmproviseerde elegantie. Soms beseft hij pas na de opvoering dat het zijn eigen vingers waren die zo raar deden.”

 
Bernard Dewulf (Brussel, 30 januari 1960

De Nederlandse schrijver Tijs Goldschmidt werd geboren op 30 januari 1953 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Tijs Goldschmidt op dit blog.

Uit:Vis in bad

“Darwins benadering was uitzonderlijk in een eeuw waarin er nog altijd meer hoogleraarsposten bestonden om de Heilige Geest te doorgronden dan voor de natuurwetenschappen. Zelf kijken, inductief komen tot een hypothese en die, met huis-tuin-en-keukenmiddelen, zo goed mogelijk proberen te toetsen: dat deed Darwin keer op keer. Adrian Desmond en James Moore vertellen in hun rijke Darwinbiografie dat hij stukje bij beetje vorderend, zonder dat er een specifiek eurekamoment valt aan te wijzen, zijn evolutiegedachte ontwikkelde. Soorten waren niet voor eeuwig en onveranderlijk geschapen door de Almachtige, maar evolueerden uit moedersoorten en stierven net zo terloops weer uit als ze waren ontstaan.
De fossielen van reuzenluiaards, reuzengordeldieren en knaagdieren met de afmetingen van een nijlpaard die hij tijdens de tocht met de Beagle in Zuid-Amerika opgroef getuigden daarvan.
Descent with modification noemde hij het proces waarvoor wij nu het woord evolutie gebruiken, ook valt in dat verband de term transmutation regelmatig.
Na jaren van reizen, observeren, piekeren en experimenteren, na het voeren van diepgaande gesprekken met kwekers en uitgebreide correspondenties met naturalists over de hele wereld was hij overtuigd geraakt van het alles bepalende belang van evolutie door natuurlijke selectie. Het ging om een blind proces, de transmutatie van soorten was doelloos. Genesis bleef een indrukwekkende mythe, maar moest voortaan vooral niet meer letterlijk worden genomen.
Voor een Almachtige Schepper was bij het ontstaan van nieuwe biologische soorten geen enkele rol meer weggelegd.”

 
Tijs Goldschmidt (Amsterdam, 30 januari 1953)

De Nederlandse schrijfster Anne-Gine Goemans werd geboren in Heemstede op 30 januari 1971. Zie ook alle tags voor Anne-Gine Goemans op dit blog.

Uit: Honolulu King

“Hoe heet de man die de gevangeniskat opat? Dat is de vraag en het maakt niet uitwie van de drie vrienden de vraag stelt ofhoe ze op het onderwerp komen. Het draait om de achternaam en niets anders doet ertoe op deze Ienteochtend in toko Hardy.
‘Hij heet Brouwer,’ zegt George. ‘Sure as hell. Samen met zijn makkers vrat hij de kat op, uit noodzaak. Gedreven door honger en wanhoop.’ Onderuitgezakt op de bank kijkt hij zijn twee vrienden aan met zijn typische George-blik. Met zijn eenentachtigjaar en slechte ogen maakt George nog steeds net zo’n zelfverzekerde indruk alsruim een halve eeuw geleden toen ze met de Honolulu Kings vollezalen trokken. Vijflndischejongens met snaarinstrumenten op het podium. al leek George meer op een Afrikaan dan op een indo. In het bijzonder op Nelson Mandela.
‘Volgens mij heette die man niet zo,’ zegt Cok hoestend boven een bak met kipfilet. Hij zit aan tafel en rijgt de blokjes aan satéstokjes.
‘Ik zie hem zo voor me. Een schriel ventje met onwaarschijnlijk grote voeten… Verbeek! Verbeek uit Batavia at de gevangeniskat op! Dat was zijn redding. Dejappen wilden datde gevangenen hun drol inleverden vanwege mijnworm. Maar er viel niets te kakken. omdat ze niets te vreten kregen. Zonder eten geen kak.‘
Tevreden neemt Cok een trekje van zijn kruidensigaret en krult zijn lippen naar buiten waardoor sigarettenrook tussen de spleetjes in zijn kunstgebit ontsnapt. "l’oen heeft Verbeek zijn drol, de resten van die gevangeniskat, onder zijn slapies verdeeld. Want als je niks inleverde. kreegje klappen van de jap."’

 
Anne-Gine Goemans (Heemstede, 30 januari 1971)

De Australische schrijfster Shirley Hazzard werd geboren op 30 januari 1931 in Sydney. Zie ook alle tags voor Shrley Hazzard op dit blog.

Uit: The Great Fire

“If the man had stood up and walked from the picture, the strong torso would have been seen to dwindle into the stockiness of shortish legs. The son's greater height, not immoderate, came through his mother; his dark eyes also.
All this time, Leith's body had been gathering speed. Putting the book aside, he interested himself in the world at the window: wet town giving way to fields, fields soggily surrendering to landscape. The whole truncated from time to time by an abrupt tunnel or the lash of an incoming train. Body went on ahead; thought hung back. The body could give a good account of itself -- so many cities, villages, countries; so many encounters, such privation and exertion should, in anyone's eyes, constitute achievement. Leith's father had himself flourished the trick of mobility, fretting himself into receptivity and fresh impression. The son was inclined to recall the platform farewells.
He had the shabby little compartment to himself. It was locked, and he had been given a key. It was clean, and the window had been washed. Other sections of the train were crammed with famished, thread bare Japanese. But the victors travelled at their ease, inviolable in their alien uniforms. Ahead and behind, the vanquished overflowed hard benches and soiled corridors: men, women, infants, in the miasma of endurance. In the steam of humanity and the stench from an appalling latrine. Deploring, Aldred Leith was nevertheless grateful for solitude, and spread his belongings on the opposite seat. Having looked awhile at Asia from his window, he brought out a different, heavier book from his canvas bag.”

 

 
Shirley Hazzard (Sydney, 30 januari 1931)

De Duitse dichter en schrijver Adelbert von Chamisso werd op het slot Boncourt in de Champagne geboren op 30 januari 1781. Zie ook alle tags voor Adelbert von Chamisso op dit blog.

Uit:Peter Schlemihls wundersame Geschichte

„Wir hatten den Rosenhain erreicht. Die schöne Fanny, wie es schien, die Herrin des Tages, wollte aus Eigensinn einen blühenden Zweig selbst brechen, sie verletzte sich an einem Dorn, und wie von den dunkeln Rosen, floß Purpur auf ihre zarte Hand. Dieses Ereignis brachte die ganze Gesellschaft in Bewegung. Es wurde Englisch Pflaster gesucht. Ein stiller, dünner, hagrer, länglichter, ältlicher Mann, der neben mitging, und den ich noch nicht bemerkt hatte, steckte sogleich die Hand in die knapp anliegende Schoßtasche seines altfränkischen, grautaffentnen Rockes, brachte eine kleine Brieftasche daraus hervor, öffnete sie, und reichte der Dame mit devoter Verbeugung das Verlangte. Sie empfing es ohne Aufmerksamkeit für den Geber und ohne Dank, die Wunde ward verbunden, und man ging weiter den Hügel hinan, von dessen Rücken man die weite Aussicht über das grüne Labyrinth des Parkes nach dem unermeßlichen Ozean genießen wollte.
Der Anblick war wirklich groß und herrlich. Ein lichter Punkt erschien am Horizont zwischen der dunklen Flut und der Bläue des Himmels. »Ein Fernrohr her!« rief John, und noch bevor das auf den Ruf erscheinende Dienervolk in Bewegung kam, hatte der graue Mann, bescheiden sich verneigend, die Hand schon in die Rocktasche gesteckt, daraus einen schönen Dollond hervorgezogen, und es dem Herrn John eingehändigt. Dieser, es sogleich an das Aug bringend, benachrichtigte die Gesellschaft, es sei das Schiff, das gestern ausgelaufen, und das widrige Winde im Angesicht des Hafens zurücke hielten. Das Fernrohr ging von Hand zu Hand, und nicht wieder in die des Eigentümers; ich aber sah verwundert den Mann an, und wußte nicht, wie die große Maschine aus der winzigen Tasche herausgekommen war; es schien aber niemandem aufgefallen zu sein, und man bekümmerte sich nicht mehr um den grauen Mann, als um mich selber.
Erfrischungen wurden gereicht, das seltenste Obst aller Zonen in den kostbarsten Gefäßen. Herr John machte die Honneurs mit leichtem Anstand und richtete da zum zweiten Mal ein Wort an mich: »Essen Sie nur; das haben Sie auf der See nicht gehabt.« Ich verbeugte mich, aber er sah es nicht, er sprach schon mit jemand anderem.“

 
Adelbert von Chamisso (30 januari 1781 - 21 augustus 1838)
Cover Audio-CD

De Engelse dichter Les Barker werd op 30 januari 1947 geboren in Manchester. Zie ook alle tags voor Les Barker op dit blog.

The Missing Persons File                  

Love walked in unannounced - just came to call -
Left her coat and left her hat out in the hall,
She poured a glass of wine and found a chair
As if she'd never spent a day or night elsewhere;
Out of sight and out of mind for quite a while;
Then she walks out from the missing persons file.

And she whispered in my ear, so sweet and low,
In a language I can never hope to know;
She kissed me, and she took me by the hand
To a world that I will never understand
Where she showed with her improper sense of style
What this person had been missing for a while.

Just like so long ago, she's back again;
My hormones doing handstands in my brain,
I dream of all I thought I didn't need;
To all that I have learned I pay no heed.
There's reality back there; I'm in denial
Since Love came back from the missing persons file

Love walked in unannounced from who knows where,
Turned my life back upside down, then left me there.
I've a feeling that we've been this way before
And like last time, I won't do this any more.
Independence; that's the best way by a mile;
Love? I'll lose her in the missing persons file.

 
Les Barker (Manchester, 30 januari 1947)

De Duitse dichter en theoloog en Karl Friedrich von Gerok werd geboren op 30 januari 1815 in Vaihingen an der Enz. Zie ook alle tags voor Karl Gerok op dit blog.

Jakobs Traum - I.

Sein Kissen ein Stein und der Himmel sein Zelt,
So schlummert er ein auf dem offenen Feld.

Sein Fuß ist bestaubt vom beschwerlichen Gang,
So müde sein Haupt und sein Herze so bang.

Doch schlummert er kaum und er lächelt entzückt,
Dieweil er im Traum ein Geheimnis erblickt:

Es öffnet der Himmel die goldene Thür,
Draus schwebt ein Gewimmel von Engeln herfür.

Sie schweben hernieder, sie schweben empor,
Sie singen ihm Lieder des Himmels ins Ohr.

Sie neigen mit Lächeln sich über ihn leis,
Mit Palmen zu fächeln die Stirne voll Schweift.

Und oben im Glanze steht strahlend von Licht
Jehovah im Kranze der Engel und spricht:

"Ich schaue hernieder, ich halte die Wacht,
Bis das; ich dich wieder nach Hause gebracht."

"Ich werde dich lenken mit schützender Hand,
Zum Erbe dir schenken dies liebliche Land."

Der Traum ist zerflossen, verronnen die Nacht,
Der Himmel geschlossen, der Schläfer erwacht.

Da färbt sich der Morgen von rosiger Glut,
Vorbei sind die Sorgen und frisch ist sein Mut.

"Der Herr ist am Orte — o heiliger Raum,
Des Himmelreichs Pforte — ich sah sie im Traum!"

"Mein Gott wird mich leiten mit schützender Hand,
Mich segnend begleiten ins ferneste Land."

So wandert er weiter und fürchtet sich nicht,
Die himmlische Leiter noch stets im Gesicht.

Und was er geschauet im Traume der Nacht,
Der Herr, dem er tränet, hat's wirklich gemacht.

Geworden zwei Heere, so kommt er zurück,
Gott giebt er die Ehre für alle sein Glück.

Nicht wert bin ich Armer, so betet er an,
Was Gott, mein Erbarmer, an mir hat gethan.

 
Karl Gerok (30 januari 1815 - 14 januari 1890)
Jacobs droom door Bartolomé Esteban Murillo, 1665,

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

30-01-2016 om 14:33 geschreven door Romenu