De Vlaamse dichter en schrijver Jotie T'Hooft werd geboren in Oudenaarde op 9 mei 1956. T'Hooft was enig kind, en was als kind een voorbeeldige jongen, maar op de middelbare school kent hij ernstige aanpassingsproblemen: hij werd van verschillende scholen gestuurd. Hij zocht zijn toevlucht in de literatuur (Franz Kafka, Hermann Hesse), poëzie, muziek (David Bowie, Nico, Frank Zappa, Lou Reed) en drugs. Op zijn veertiende was hij al verslaafd. Op 17-jarige leeftijd verliet hij het ouderlijk huis. Hij ging in Gent op kamers wonen om de kunstacademie te volgen. Van de geplande studies kwam niks terecht: in Gent kwam hij in het drugsmilieu terecht, waar hij zijn geldnood trachtte op te lossen door drugs te verkopen en allerlei baantjes aan te nemen. Eind 1973 nam hij slaappillen in en probeerde zelfmoord te plegen door zich te kerven met scheermesjes. Deze zelfmoordpoging mislukte en zijn ouders haalden hem terug naar Bevere. Daar kende hij een periode van relatieve rust.

In 1974 werd T'Hooft voor drugbezit opgepakt door de politie bij een razzia, ter beschikking van de jeugdrechter gesteld en doorverwezen naar de opvoedingsinstellingen in Beernem en Ruiselede. Na deze periode ontmoette hij Ingrid Weverbergh, een dochter van Julien Weverbergh, uit diens eerste huwelijk. Jotie en Ingrid traden op 29 augustus 1974 in het huwelijk. Zijn schoonvader, directeur van uitgeverij Manteau, bezorgde hem niet alleen werk als lector bij uitgeverij Manteau, maar zorgde er ook voor dat zijn eerste bundel Schreeuwlandschap in 1975 gepubliceerd werd. Toch vond T'Hooft geen rust: in juli 1976 trachtte hij voor de tweede maal zelfmoord te plegen: hij dronk een fles whisky leeg en spoot zich valium in de aderen. Ook deze poging mislukte. Zijn tweede dichtbundel Junkieverdriet verscheen in 1976. Voor deze bundel kreeg hij de prestigieuze Reina Prinsen Geerligsprijs. Deze bundel betekende zijn doorbraak binnen de literaire wereld. T'Hooft werd redacteur van verschillende tijdschriften, gaf overal ten lande lezingen en voordrachten en publiceerde in verschillende literaire bladen. Het druggebruik overheerste echter meer en meer zijn leven en de doodsdrift van T'Hooft won het uiteindelijk: in de nacht van 5 op 6 oktober 1977 diende hij zichzelf in een kleine kamer in Brugge een overdosis cocaïne toe en stapte zo uit het leven.

Schuldbekentenis

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk:

mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk.

Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend

ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend.

De stenen die ik uit de wand verwijderd heb

zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep:

ik kijk naar de wereld waarin gij woont

en al zie ik onscherp en ben ik vreselijk stoned

er is iets dat mij niet ontgaan kan

mijn toren is gebouwd in mijn eigen toren.

Ik weerhield mijn lijf niet in de groei tot man

maar ik zaag geduldig aan de pijlers die mij schoren.

Het lijkt niet erg duidelijk misschien

mijn keel snoert dicht en mijn tong heb ik gebroken

toen ik spreken leerde. Ik heb niemand ontzien.

Ik ben wereld, in mij is onstuitbaar de doodsbloem

ontloken.

Junkieverdriet

Mijn eeuwenoud, mijn levenslang junkieverdriet

Van geboortepijn tot nu mijn eenzaamheid

Die ik deel met duizenden nu ik weet wat ik weet:

Dat de mens een naald is zoekend naar een ader

Zoekend naar de kiespijn van zijn ver verleden.

Junkieverdriet, bass-toon van deze tijd

Waar de verschopte verschaalt in een dode hoek

Van het denkperspectief, in de paranoia

Van de kleine penis en de schizofrenie van schaamte.

In deze wereld mijn waansisteem werd liefde

Een misdrijf in het duister en reizen kruipen

Uit de schaduw der ouders naar de schaduw van de dood.

Verdrinken tijdens de armslag naar meer.

Licht van alle licht, licht

Dat niet dooft met de dagen en mijn geheugen

Voortdurend doorschijnt, licht licht

Dat niet zinkt in de stof het woord

Dat muis is knagend binnen klein bestek,

Licht dat bomen doorruist en water, licht

Dat leeft op de vloedlijn bij springtij,

Tussen afkick en hit, wit licht, witte hitte.

Jotie T'Hooft (9 mei 1956 – 6 oktober 1977)

De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. In 1953 verliet Simic het toenmalige Joegoslavië en vloog hij met zijn moeder naar de Verenigde Staten om zich te herenigen met zijn vader die er al zes jaar woonde. Na een jaar in New York verhuisde de familie naar Chicago, waar Simic middelbaar onderwijs genoot. In 1958 keerde hij terug naar New York. In 1966 studeerde hij af aan de universiteit van New York en sinds 1973 heeft Simic gedoceerd aan het departement Engels van de universiteit van New Hampshire. Charles Simic publiceerde sinds zijn debuut in 1967 meer dan zestig boeken. Met de bundel prozagedichten The World Doesn’t End (1989) won hij de Pulitzer Prize for Poetry 1990.

A Book Full of Pictures

Father studied theology through the mail

And this was exam time.

Mother knitted. I sat quietly with a book

Full of pictures. Night fell.

My hands grew cold touching the faces

Of dead kings and queens.

There was a black raincoat

      in the upstairs bedroom

Swaying from the ceiling,

But what was it doing there?

Mother's long needles made quick crosses.

They were black

Like the inside of my head just then.

The pages I turned sounded like wings.

"The soul is a bird," he once said.

In my book full of pictures

A battle raged: lances and swords

Made a kind of wintry forest

With my heart spiked and bleeding in its branches.

The Something

Here come my night thoughts

On crutches,

Returning from studying the heavens.

What they thought about

Stayed the same,

Stayed immense and incomprehensible.

My mother and father smile at each other

Knowingly above the mantel.

The cat sleeps on, the dog

Growls in his sleep.

The stove is cold and so is the bed.

Now there are only these crutches

To contend with.

Go ahead and laugh, while I raise one

With difficulty,

Swaying on the front porch,

While pointing at something

In the gray distance.

You see nothing, eh?

Neither do I, Mr. Milkman.

I better hit you once or twice over the head

With this fine old prop,

So you don't go off muttering

I saw something!

Charles Simic (Belgrado, 9 mei 1938)

De Britse schrijver en acteur Alan Bennett werd geboren op 9 mei 1934 in Armley in Leeds, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

Uit: The Uncommon Reader

“At Windsor it was the evening of the state banquet and as the president of France took his place beside Her Majesty, the royal family formed up behind and the procession slowly moved off and through into the Waterloo Chamber.

'Now that I have you to myself,' said the Queen, smiling to left and right as they glided through the glittering throng, 'I've been longing to ask you about the writer Jean Genet.'

'Ah,' said the president. 'Oui.'

The 'Marseillaise' and the national anthem made for a pause in the proceedings, but when they had taken their seats Her Majesty turned to the president and resumed.

'Homosexual and jailbird, was he nevertheless as bad as he was painted? Or, more to the point,' and she took up her soup spoon, 'was he as good?'

Unbriefed on the subject of the glabrous playwright and novelist, the president looked wildly about for his minister of culture. But she was being addressed by the Archbishop of Canterbury.

'Jean Genet,' said the Queen again, helpfully. 'Vous le connaissez?'

'Bien sûr,' said the president.

'Il m'intéresse,' said the Queen.

'Vraiment?' The president put down his spoon. It was going to be a long evening.

It was the dogs' fault. They were snobs and ordinarily, having been in the garden, would have gone up the front steps, where a footman generally opened them the door.

Today, though, for some reason they careered along the terrace, barking their heads off, and scampered down the steps again and round the end along the side of the house, where she could hear them yapping at something in one of the yards.”

Alan Bennett (Armley, 9 mei 1934)

De Russische schrijver, dichter en zanger Bulat Shalvovich Okudzhava werd geboren in Moskou op 9 mei 1924. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

The Last Trolley Bus 

When I'm in trouble and totally done

and when all my hope I abandon

I get on the blue trolley bus on the run,

the last one,

at random.

Night trolley, roll on sliding down the street,

around the boulevards keep moving

to pick up all those who are wrecked and in need

of rescue

from ruin.

Night trolley bus will you please open your doors !

On wretched cold nights, I can instance,

your sailors would come, as a matter of course,

to render

assistance.

So many a time they have lent me a hand

to help me get out of grievance...

Imagine, there is so much kindness behind

this silence

and stillness.

Last trolley rolls round the greenery belt

and Moscow, like river, dies down...

the hammering blood in my temples I felt

calms down

calms down.

The Paper Soldier 

Once there lived a soldier-boy,

quite brave, one can't be braver,

but he was merely a toy

for he was made of paper.

He wished to alter everything,

and be the whole world's helper,

but he was puppet on a string,

a soldier made of paper.

He'd bravely go through fire and smoke,

he'd die for you. No vapour.

But he was just a laughing-stock,

a soldier made of paper.

You would mistrust him and deny

your secrets and your favour.

Why should you do it, really, why?

`cause he was made of paper.

He dreads the fire? Not at all!

One day he cut a caper

and died for nothing; after all,

he was a piece of paper.

Vertaald door Alec Vagapov

Bulat Okudzhava (9 mei 1924 – 12 juni 1997)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

Uit: Le Jardin de la connaissance (Der Garten der Erkenntnis, vertaald door Jean-Yves Masson)

“Souvent, il était rempli d’ivresse par la sensation que Vienne lui réservait encore tant et tant de plaisirs, et par la pensée que le mystère qui était cause de leur charme se trouvait caché au fond de ces plaisirs. Cette pensée lui permettait aussi d’apaiser ce désir « d’autre chose » qui s’emparait de lui plus fortement et plus souvent qu’à Bozen ; car il avait maintenant à portée de la main tout ce qui pouvait lui offrir cette « autre chose » qu’il appelait autrefois de ses vœux : les bals de l’Opéra, et les salles du Sofienbad, et le cabaret Ronacher, et l’Orpheum, et le cirque, et les fiacres. Il disait : « autre chose », et en prononçant ces mots, il avait le sentiment que, quelque part, il ne savait dans quelle direction, s’étendait un monde où tout était à la fois interdit et secret, aussi grand que celui qu’il connaissait. C’étaient surtout les cochers qu’il regardait avec une excitation singulière, mêlée d’effroi. Un grand nombre d’entre eux ressemblaient étrangement à de jeunes messieurs ; mais que le contraste se dissimulât précisément au cœur de cette similitude devait avoir un rapport avec la nature de cette « autre chose » qu’il recherchait. L’un d’entre eux surtout lui plaisait, lorsque son fiacre traversait le Prater au printemps ; ses chevaux portaient des bouquets de violettes glissés dans leur harnais, et il était assis au-dessus d’eux, le buste légèrement incliné vers l’avant, tenant haut et largement écartées les rênes avec ses bras, dans une attitude pleine de recherche, roide comme une statue et pourtant étrangement vivant, comme une estampe pleine de grâce et quelque peu maniérée dans l’élégance maniérée de son cadre. »

Leopold Andrian (9 mei 1875 – 19 november 1951)

09-05-2009 om 17:18 geschreven door Romenu  

De Roemeense dichter, schrijver en filosoof Lucian Blaga werd geboren op 9 mei 1895 in Lancrăm, bij Alba Iulia. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

MAY GIVES ITSELF WITH SWEET ABANDON

We shall remember once, too late,
This simple happening, so fine,
This very bench where we are seated,
Your burning temple next to mine.

From hazel stamens, cinders fall
White as the poplars that they land on,
Beginnings want to be fecund,
May gives itself with sweet abandon.

The pollen falls on both of us,
Small mountains made of golden ashes
It forms around us, and it falls
On our shoulders and our lashes.

It falls into our mouths when speaking,
On eyes, when we are mute with wonder
And there’s regret, but we don’t know
Why it would tear us both asunder.

We shall remember once, too late,
This simple happening, so fine,
This very bench where we are seated
Your burning temple next to mine.

In dreams, through longings, we can see—
All latent in the dust of gold
These forests that perhaps could be—
But that will never, ever, grow.

Vertaald door Cristina Hanganu-Bresch

Lucian Blaga (9 mei 1895 – 6 mei 1961)

De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

Uit: Letzte Tage, jetzt

“Später, um Viertel nach drei, duschten Nebil und ic hNachthitze aus unseren verliebt erwärmten Teeniekörpern, siriusgeleitet, während Sonnenwindfeuer, Elfen, Kobolde vor dem Bleiglas-Badfenster tanzten. Danach lagen wir  perlschaumweinsüchtig erschöpft, verschwitzt, im moskitonetzgefälschten
Himmelbett. Über uns funkelten angeklebte Plastiksterne mit Phosphorschimmer.
Inzwischen geht alles vorbei, im Junimond. Wenn Mond ist und keine Regenwolken  durch die kühlkalten Nächte ziehen und unsere Sternenbilder verhängen,wenn Schauer schon morgens auf das Giebeldach schlagen und Wasser durch die Holzdecke in unsere Zimmer tropft, von Ziegeln gewaschenen Ruß übereilig aufgestellte Suppenterrinen, Putzeimer, Bonbonnieren spült.
Wir verleben (abschließend) Tage, die wie ein Schlüssellochbild an uns vorüber nebeln. João Gilberto singt "The Girl from Ipanema". Während sporadischer Off-Theater-Besuche wird deutlich, daß ein zeitgeistiges  Bühnenkreischen ehe rEdvard-Munch-Pop sein will (im Gegensatz zu  klassischen Pornographiefilmschreien). - Wenn wir uns streiten, werde ich Großstadt-Actrice und imitiere moderne René-Pollesch-Szenen.“

Jan Drees (Haan, 9 mei 1979)

De Amerikaanse dichteres Mona Van Duyn werd geboren op 9 mei 1921 in Waterloo, Iowa. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008.

The Gentle Snorer

When summer came, we locked up our lives and fled
to the woods in Maine, and pulled up over our heads
a comforter filled with batts of piney dark,
tied with crickets' chirretings and the bork
of frogs; we hid in a sleep of strangeness from
the human humdrum.

A pleasant noise the unordered world makes wove
around us. Burrowed, we heard the scud of waves,
wrack of bending branch, or plop of a fish
on his heavy home; the little beasts rummaged the brush.
We dimmed to silence, slipped from the angry pull
of wishes and will.

And then we had a three-week cabin guest
who snored; he broke the wilderness of our rest.
As all night long he sipped the succulent air,
that rhythm we shared made visible to the ear
a rich refreshment of the blood. We fed in
unison with him.

A sound we dreamed and woke to, over the snuff
of wind, not loud enough to scare off the roof
the early morning chipmunks. Under our skins
we heard, as after disease, the bright, thin
tick of our time. Sleeping, he mentioned death
and celebrated breath.

He went back home. The water flapped the shore.
A thousand bugs drilled at the darkness. Over
the lake a loon howled. Nothing spoke up for us,
salvagers always of what we have always lost;
and we thought what the night needed was more of man,
he left us so partisan.

Mona Van Duyn (Waterloo, 9 mei 1921)

De Italiaanse schrijver Pitigrilli (pseudoniem voor Dino Serge) werd geboren te Turijn op 9 mei 1893. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Uit: Kokain (Vertaald door Maria Gagliardi)

“Von der Knabenzeit an haben sie mir Benehmen beigebracht. Benehmen ist nichts anderes als lügen. So tun als wüssten wir von einer Sache nichts, weil es einem andern peinlich wäre, wenn wir etwas darüber wüssten; einer Person zulächeln, der wir am liebsten ins Gesicht spucken möchten; danke sagen, wenn wir 'hol dich der Henker' sagen möchten. Ein paar Jahre später habe ich mich gegen die Erziehung aufgelehnt und habe die Flagge der Aufrichtigkeit gehisst. Wieder später habe ich erkannt, dass die Aufrichtigkeit mir nur zum Schaden gereichte. Und so bin ich wieder zum Lügen zurückgekehrt."

Pitigrilli (9 mei 1893 – 8 mei 1975)

De Egyptische schrijver Gamal al-Ghitani werd geboren op 9 mei 1945 in Guhaina, maar groeide op in Caïro. Na zijn opleiding tot tapijtontwerper werkte hij als zodanig. Vanaf 1968 begon hij een loopbaan als journalist. Sindsdien publiceerde hij ook talrijke verhalen en romans. Ook was hij chef van de kunstredactie bij het dagblad al-Achbar. In zijn werk bekritiseert hij de maatschappelijke en politieke ontwikkelingen in Egypte sinds de opening naar het westen.

Uit: Das Buch der Schicksale (Vertaald door Doris Kilias)

"Er und in einem Hotel arbeiten? Hätte man ihm diese Frage als Student gestellt, wäre ein verächtlicher Blick die Antwort gewesen. Er war Jahrgang 1956, und als während der Sueskrise die Dreieraggression auf die Stadt Port Said stattfand, die in jener, nunmehr in Vergessenheit geratenen Zeit die 'Ewige' oder 'Standhafte' genannt wurde, da ruhte er, unser junger Mann, noch drei Wochen im Mutterleib, bevor er ins Leben eintreten durfte. Seine Mutter konnte sich noch gut an diese Zeit erinnern. Ihr Mann verbrachte aufgrund des Ausnahmezustands die Nächte im Büro, und so war sie allein mit dem Glück, das Kind zu spüren. Es drehte und streckte sich, gerade so, als strebte es danach, vorzeitig das Licht der Welt zu erblicken. In jenen Nächten, in denen Ausgangssperre verhängt worden war, saß sie aufrecht im Bett, den Rücken an ein Kissen gelehnt, und fragte sich, was es wohl werden würde: ein Junge oder ein Mädchen?" ...”

Gamal al-Ghitani (Guhaina, 9 mei 1945)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 mei 2007.

De Engelse schrijver Richard Adams werd geboren in Newbury op 9 mei 1920.

09-05-2009 om 17:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Thomas Pynchon werd op 8 mei 1937 geboren in Glen Cove, Long Island, New York. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: Inherent Vice

“She came along the alley and up the back steps the way she always used to. Doc hadn’t seen her for over a year. Nobody had. Back then it was always sandals, bottom half of a flower-print bikini, faded Country Joe and the Fish T-shirt. Tonight she was all in flatland gear, hair a lot shorter than he remembered, looking just like she swore she’d never look.

“That you, Shasta? The packaging fooled me there for a minute.”

“Need your help, Doc.”

They stood in the streetlight through the kitchen window there’d never been much point putting curtains over and listened to the thumping of the surf from down the hill. Some nights, when the wind was right, you could hear the surf all over town.

Nobody was saying much. What was this? “So! You know I have an office now? Just like a day job and everything?”

“I looked in the phone book, almost went over there. But then I thought, better for everybody if this looks like a secret rendezvous.”

OK, nothing romantic tonight. Bummer. But it might be a paying gig. “Somebody’s keeping a close eye?”

“Just spent an hour on surface streets trying to make it look good.”

“How about a beer?” He went to the fridge, pulled two cans out of the case he kept inside, handed one to Shasta.

“There’s this guy,” she was saying.

There would be. No point getting emotional. And if he had a nickel for every time he’d heard a client start off this way, he would be over in Hawaii now, loaded day and night, digging the waves at Waimea, or better yet hiring somebody to dig them for him. . . . “Gentleman of the straight-world persuasion,” he beamed.”

Thomas Pynchon (Glen Cove, 8 mei 1937)

Buttons van de cameraschuwe Pynchon

De Ierse schrijver Roddy Doyle werd geboren in Dublin op 8 mei 1958. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: Paula Spencer

“She copes. A lot of the time. Most of the time. She copes. And sometimes she doesn’t. Cope. At all.

This is one of the bad days.

She could feel it coming. From the minute she woke up. One of those days. It hasn’t let her down.

She’ll be forty-eight in a few weeks. She doesn’t care about that. Not really.

It’s more than four months since she had a drink. Four months and five days. One of those months was February. That’s why she started measuring the time in months. She could jump three days. But it’s a leap year; she had to give one back. Four months, five days. A third of a year. Half a pregnancy, nearly.

A long time.

The drink is only one thing.

She’s on her way home from work. She’s walking from the station. There’s no energy in her. Nothing in her legs. Just pain. Ache. The thing the drink gets down to.

But the drink is only part of it. She’s coped well with the drink. She wants a drink. She doesn’t want a drink. She doesn’t want a drink. She fights it. She wins. She’s proud of that. She’s pleased. She’ll keep going. She knows she will.

But sometimes she wakes up, knowing the one thing. She’s alone.

She still has Jack. Paula wakes him every morning. He’s a great sleeper. It’s a long time now since he was up before her. She’s proud of that too. She sits on his bed. She ruffles his hair. Ruffles — that’s the word. A head made for ruffling. Jack will break hearts.

And she still has Leanne. Mad Leanne. Mad, funny. Mad, good. Mad, brainy. Mad, lovely — and frightening.

They’re not small any more, not kids. Leanne is twenty-two. Jack is nearly sixteen. Leanne has boyfriends. Paula hasn’t met any of them. Jack, she doesn’t know about. He tells her nothing. He’s been taller than her since he was twelve. She checks his clothes for girl-smells but all she can smell is Jack.”

Roddy Doyle (Dublin, 8 mei 1958)

De Oostenrijkse schrijfster Gertrud Fussenegger werd geboren op 8 mei 1912 in Pilsen. Gertrud Fussenegger overleed op 19 maart van dit jaar op 96-jarige leeftijd. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: Goethe und wir Katholiken

„Katholiken haben es mit Goethe nie ganz leicht gehabt. Nicht, das wir etwa seine Größe bestritten hatten; aber die meisten von uns - vor allem der älteren Generation - verhielten sich gegen ihn wie die Katze zum heißen Brei: mit Vorsicht und Vorbehalten. Er galt uns als Heide, Pantheist, gar Atheist - und als unerlaubt leidenschaftlicher, allzu leicht entflammbarer und flatterhafter Liebhaber desweiblichen Geschlechts. Der jüngeren Generation wurde er überdies als Konservativer, als Fiirstenknecht und verstaubter Klassiker madig gemacht.Das Jubeljahr 1999 fordert auch uns Katholiken zu einer Art Revision auf. Zweifellos: Goethes Äußerungen über unsere Kirche waren oft nicht sehr schmeichelhaft, und sein getrübtes Verhältnis zur Romantik erschwerte von Anfang an seine Rezeption durch jene, die die Religion auch in und von der Dichtung bestätigt sehen wollten. Um so lieber nahmen sich die Kirchenfernen seiner an. In unzähligen Anthologien und selektiven Ausgaben wurde, was er je an Religionskritischem von sich gegeben, gründlichst zitiert und immer wieder hervorgehoben. So hat man ihn weithin als unerbittlichen Freigeist suggeriert und sein Bild verkürzt und verzerrt.

Nun gewiß: In den Frankfurter Bürgersohn war schon beizeiten das alte Mißtrauen gesät worden, das noch aus den Religionskriegen stammte und das er selbst später die ,,Protestantische Erbsünde" nannte: der Argwohn gegen die Kirche als Macht, der Argwohn auch gegen ihre Duldung des Menschlichen, gegen ihre nicht immer leicht durchschaubaren Formen.“

Gertrud Fussenegger (8 mei 1912 – 19 maart 2009)

De Engelse schrijfster Pat Barker werd geboren in Thornaby-on-Tees op 8 mei 1943. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: Regeneration

“He woke to find Orme standing immediately inside the door. He wasn't surprised, he assumed Orme had come to rouse him for his watch. What did surprise him, a little, was that he seemed to be in bed. Orme was wearing that very pale coat of his. Once, in ‘C' company mess, the CO had said, ‘Correct me if I'm wrong, Orme, but I have always assumed that the colour of the British Army uniform is khaki. Not…beige.' ‘Beige' was said in such Lady Bracknellish* tones that Sassoon had wanted to laugh. He wanted to laugh now, but his chest muscles didn't seem to work. After a while he remembered that Orme was dead.”

(…)

"Your watch is brought back by a runner, having been synchronized at headquarters." A long pause. "You wait, you try to calm down anybody who’s obviously shitting himself or on the verge of throwing up. You hope you won’t do either of those things yourself. Then you start the count down : ten, nine, eight… so on. You blow the whistle. You climb the ladder. Then you double through a gap in the wire, lie flat, wait for somebody else to get out - and then you stand up. And you start walking. Not at the double. Normal walking speed." Prior started to smile. "In a straight line. Across open country. In broad daylight. Towards a line of machine-guns."

Pat Barker (Thornaby-on-Tees, op 8 mei 1943)

De Amerikaanse dichter Gary Snyder werd geboren op 8 mei 1930 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Mid-August at Sourdough Mountain Lookout

Down valley a smoke haze

Three days heat, after five days rain

Pitch glows on the fir-cones

Across rocks and meadows

Swarms of new flies.

I cannot remember things I once read

A few friends, but they are in cities.

Drinking cold snow-water from a tin cup

Looking down for miles

Through high still air.

Civilization

Those are the people who do complicated things.

     they'll grab us by the thousands

     and put us to work.

World's going to hell, with all these

     villages and trails.

Wild duck flocks aren't

     what they used to be.

Aurochs grow rare.

Fetch me my feathers and amber

         *

A small cricket

on the typescript page of

"Kyoto born in spring song"

grooms himself

in time with The Well-Tempered Clavier.

I quit typing and watch him through a glass.

How well articulated! How neat!

Nobody understands the ANIMAL KINGDOM.

         *

When creeks are full

The poems flow

When creeks are down

We heap stones.

Gary Snyder (San Francisco, 8 mei 1930)

De Franse schrijver, vertaler regisseur en diplomaat Romain Gary werd geboren op 8 mei 1914 in Vilnius, Litouwen. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: Pour Sganarelle

"J'arrive ainsi à trois conceptions du roman que je voudrais tenter de combiner dans un roman total: un, le roman où l'imagination picaresque s'exerce vers l'aventure intérieure, vers les péripéties intérieures du psychisme, où le romancier imagine l'introspection : deux, le roman où l'imagination est plus libérée vers l'extérieur, dans les rapports de l'histoire de l'individu avec l'Histoire, dans un infini de formes et de péripéties, de personnages et d'identités; trois, le roman de la littérature, où le langage est exploré par l'imagination comme un monde en soi, ce qui aboutit aujourd'hui - l'étape flaubertienne du mot "juste" et de la perfection de la phrase rationelle étant dépassée - à l'étape du roman post-mallarméen où le sens est entièrement porté par le blanc, par ce qui n'est pas exprimé, et où ne règne qu'une sorte d'écho de la dernière syllabe du Mot-clé, qui retentit dans ce qui n'est pas dit dans la phrase comme une musique de l'inexprimable."

Romain Gary (9 mei 1914 – 2 december 1980)

08-05-2009 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en criticus Edmund Wilson werd geboren op 8 mei 1895 in Red Bank, New Jersey. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007 en ook mijn blog van 8 mei 2008.

Uit: The Sixties: The Last Journal, 1960-1972

“As a character in one of Chekhov's plays says he's "a man of the 80's," so I find that I am a man of the 20's. I still expect something exciting: drinks, animated conversation, gaiety: an uninhibited exchange of ideas. Scott Fitzgerald's idea that somewhere things were "glimmering." I am managing to discipline myself now so that I shan't be silly in this way. New York, Winter 1962

Had dinner with Wystan Auden before Elena [ Wilson's wife ] arrived. He was pleased at having what he described as an honor on the part of the Establishment. He has been made an honorary fellow (I think that is the phrase) of Christ Church [ College, Oxford ] . I gather that he can retire and live there for nothing. He thinks that "Down There on a Visit" is Isherwood's best book -- I was just in the middle of reading it. He says the disintegrating homo on his horrible island in Greece was a real person whom he knew and the only person he knew who would drink the spirits out of lamps when there was nothing else to be had. He thought that "Paul" was the best of the stories. I agreed with him when I came to read it; but the whole book is rather disgusting. I am getting sick of this subject. The attitude in these books toward homosexuality involves of course a revolt against society. See the diatribe of the man on the island about putting the heterosexuals in ghettos. Paul is made by Isherwood into a hero. But Genet is the best of these writers. He is the most in revolt, the most genuinely an outlaw. Cambridge, Spring 1962“

Edmund Wilson (8 mei 1895 – 14 juni 1972)

De Amerikaanse schrijver Sloan Wilson werd geboren op 8 mei 1920 in Norwalk, Connecticut. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: The Man in the Gray Flannel Suit

” By the time they had lived seven years in the little house on Greentree Avenue in Westport, Connecticut, they both detested it. There were many reasons, none of them logical, but all of them compelling. For one thing, the house had a kind o fevil genius for displaying proof of their weaknesses and wiping out all traces of their strengths. The ragged lawn and weed-filled garden proclaimed topassers-by and the neighbors that Thomas R. Rathand his family disliked "working around the place" and couldn't afford to pay someone else to do it. The interior of the house was even more vengeful. In the living room there was a big dent in the plaster near the floor, with a huge crack curving up from it in the shape of a question mark. That wall was damaged in the fall of 1952,when, after struggling for months to pay up the back bills, Tom came home one night to find that Betsy had bought a cut-glass vase for forty dollars. Such an extravagant gesture was utterly unlike her, at least since the war. Betsy was a conscientious household manager, and usually when she did something Tom didn't like, they talked the matter over with careful reasonableness. But on that particular night, Tom was tired and worried because he himself had just spent seventy dollars on a new suit he felt he needed to dress properly for his business, and at the climax of a heated argument, he picked up the vase and heaved it against the wall. The heavy glass shattered, the plaster cracked, and two of the laths behind it broke. The next morning, Tom and Betsy worked together on their knees to patch the plaster, and they repainted the wholes-wall, but when thepaint dried, the big dent near the floor with the crack curving up from it almost to the ceiling in theThe crack remained as a perpetual reminder of Betsy's moment of extravagance, Tom's moment of violence, and their inability either to fix walls properly or to pay to have them fixed. shape of a question mark was still clearly visible. The fact that the crack was in the shape of a questionmark did not seem symbolic to Tom and Betsy, noreven amusing—it was just annoying.”

Sloan Wilson

De Duitse schrijver Otto Zierer werd geboren op 8 mei 1909 in Bamberg. Hij schreef meer dan honderd boeken, waaronder enige romans en een beschrijving van zijn oorlogservaringen in Rot schien die Sonne. Zijn voorkeur ging echter uit naar de geschiedenis van de mensheid vanaf de vroegste tijd die hij voor een breed publiek toegankelijk maakte.

Uit: München - Eine Stadt und ihre Geschichten aus 850 Jahren

»Leut«, sagt Max Joseph, »aufs Geld kommt’s nicht an! Wer mir die Frau und den Buben herausholt, der erhält eine schöne Belohnung!« Persönlich steigt der hohe Herr in das Gewirr der übereinanderliegenden Dachsparren und schief hängenden Zimmerdecken, die Zimmerleute, Maurer und andere Nachbarn folgen ihm, beginnen die Böden abzuklopfen und in die Tiefe zu horchen.

Der Palier Fruhholz sägt aus einem Boden ein Brett heraus und legt sich vor die so geschaffene Öffnung. »Da unt is oana!«, verkündet er. »I glaab, dass ’s der Lehrbua is!« Und tatsächlich erscheint nach einiger Zeit ein dünner Knabenarm in dem Loch. Es sieht fast so aus, als winke einer aus dem Grabe. »Ja, der Bua lebt no!«, freut sich der Spiegelmacher. »Joseph Fraunhofer hoaßt er, vierzehn Jahr is er alt und stammt aus Straubing. « Nun bemühen sich die Arbeiter um die Befreiung des Knaben. Der Kurfürst steht mitten unter ihnen und lässt sich nicht durch die besorgten Reden seiner Hofherren abhalten, selbst Hand anzulegen. Nach ein paar Stunden eifriger Bemühung wird Joseph Fraunhofer unverletzt aus der Höhle gezogen, die ihn bewahrt hat. Zu seinem Glück hatten sich einige Balken quer über seinen Kopf gelegt und so das nachstürzende Ziegelwerk abgehalten. Die Frau des Spiegelmachers freilich wird später als Leiche geborgen.

Kurfürst Max Joseph lässt den geretteten Buben in die Residenz kommen, nimmt ihn in der Kutsche mit nach Nymphenburg hinaus und stellt ihn seiner Familie vor.

Otto Zierer (8 mei 1909 – 5 maart 1983)

Slot Nymphenburg, München (Geen portret beschikbaar)

De Engelse dichter en schrijver John Meade Falkner werd geboren op 8 mei 1858 in Manningford Bruce, Wiltshire en groeide op in Dorchester en Weymouth. Hij studeerde rechten in Oxford en werd een geslaagd zakenman in de wapenindustrie, maar bleef daarnaast evenveel interesse houden voor literatuur, architectuur en heraldiek. Zijn bekendste boek is de roman Moonfleet uit 1898.

Uit: Moonfleet

„My name is John Trenchard, and I was fifteen years of age when this story begins. My father and mother had both been dead for years, and I boarded with my aunt, Miss Arnold, who was kind to me in her own fashion, but too strict and precise ever to make me love her.

I shall first speak of one evening in the fall of the year 1757. It must have been late in October, though I have forgotten the exact date, and I sat in the little front parlour reading after tea. My aunt had few books; a Bible, a Common Prayer, and some volumes of sermons are all that I can recollect now; but the Reverend Mr Glennie, who taught us village children, had lent me a story-hook, full of interest and adventure, called the Arabian Nights Entertainment. At last the light began to fail, and I was nothing loth to leave off reading for several reasons; as, first the parlour was a chilly room with horse-hair chairs and sofa, and only a coloured-paper screen in the grate, for my aunt did not allow a fire till the first of November; second, there was a rank smell of molten tallow in the house, for my aunt was dipping winter candles on frames in the back kitchen; third, I had reached a part in the Arabian Nights which tightened my breath and made me wish to leave off reading for very anxiousness of expectation. It was that point in the story of the "Wonderful Lamp", where the false uncle lets fall a stone that seals the mouth of the underground chamber; and immures the boy, Aladdin, in the darkness, because he would not give up the lamp till he stood safe on the surface again. This scene reminded me of one of those dreadful nightmares, where we dream we are shut in a line room, the walls of which are closing in upon us, and so impressed me that the memory of it served as a warning in an adventure that befell me later on.“

J. Meade Falkner (8 mei 1858 – 22 juli 1932)

De Franse schrijver Alain-René Lesage werd geboren op 8 mei 1668 in Sarzeau. Hij geldt als de eerste schrijver in de Franse literatuur die van zijn pen kon leven. Hij studeerde rechten in Parijs. Zijn schrijvers loopbaan begon moeizaam met vertalingen van Spaanse stukken. In 1707 kwam de doorbraak met de komedie Crispin, rival de son maître.

Uit: Histoire de Gil Blas de Santillane

„Nous passâmes auprès de Pontferrada, et nous allâmes nous mettre en embuscade dans un petit bois qui bordait le grand chemin de Léon. Là, nous attendions que la fortune nous offrît quelque bon coup à faire, quand nous aperçûmes un religieux de l’ordre de Saint-Dominique, monté, contre l’ordinaire de ces bons pères, sur une mauvaise mule. Dieu soit loué, s’écria le capitaine en riant, voici le chef-d’œuvre de Gil Blas. Il faut qu’il aille détrousser ce moine. Voyons comment il s’y prendra. Tous les voleurs jugèrent qu’effectivement cette commission me convenait, et ils m’exhortèrent à m’en bien acquitter. Messieurs, leur dis-je, vous serez contents. Je vais mettre ce père nu comme la main, et vous amener ici sa mule. Non, non, dit Rolando, elle n’en vaut pas la peine. Apporte-nous seulement la bourse de Sa Révérence. C’est tout ce que nous exigeons de toi. Là-dessus je sortis du bois, et poussai vers le religieux, en priant le ciel de me pardonner l’action que j’allais faire. J’aurais bien voulu m’échapper dès ce moment-là. Mais la plupart des voleurs étaient encore mieux montés que moi : s’ils m’eussent vu fuir, ils se seraient mis à mes trousses, et m’auraient bientôt rattrapé, ou peut-être auraient-ils fait sur moi une décharge de leurs carabines, dont je me serais fort mal trouvé. Je n’osai donc hasarder une démarche si délicate. Je joignis le père, et lui demandai la bourse, en lui présentant le bout d’un pistolet. Il s’arrêta tout court pour me considérer ; et, sans paraître fort effrayé : Mon enfant, me dit-il, vous êtes bien jeune.“

Alain-René Lesage (8 mei 1668 – 17 november 1747)

De Duitse dichter Johann von Besser werd geboren op 8 mei 1654 in Frauenburg (tegenwoordig Saldus in Letland). Hij studeerde theologie in Königsberg en rechten in Leipzig. Koning Frederik I van Pruisen benoemde hem in 1690 tot hofdichter. In 1717 werd hij geheim raadsheer en ceremoniemeester aan het hof van August de Sterke in Dresden.

Liebe will was eignes haben

1.

Wer liebet solchen mund

Dem alle küsse schmecken

Und jederman mag lecken

Und machen ungescheut die heisse flammen kund

Der heut mit diesem scherzet

Und morgen jenen herzet

Ja der mit tausenden macht einen liebes-bund?

Wer liebet solchen mund?

2.

Da sitzt die biene nicht

Wo wilde hummeln sitzen:

Sie sucht die süssen ritzen

Da noch das wespen-heer nicht honig draus gekriegt.

Auch wo vergiffte spinnen

Den geiffer lassen rinnen

Und wo die raupe schon ihr nest hat eingericht

Da sitzt die biene nicht.

Johann von Besser (8 mei 1654 – 10 februari 1729)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 8 mei 2007.

08-05-2009 om 20:18 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver en dichter  Willem Elsschot  werd in Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Moeder

Mijn moederken, ik kan het niet verkroppen,

dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten,

zooals een pop waarin een hart zou kloppen,

door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten.

Ik zie uw knoken door uw kaken steken

en uwe oogen diep in 't hoofd gedrongen.

En ik ben gansch ontroerd en kan niet spreken,

wanneer gij zegt: ‘kom zit aan tafel, jongen’.

Ik hoor u 's avonds aan de muren vragen

of gij de vensters wel hebt toegesloten.

Gij kunt de schemering niet uit uw hersens jagen.

Uw lied is uit, gij kreunt de laatste noten.

Daar in de verte wordt een put gegraven;

ik hoor zoo goed het ploffen van de kluiten.

En achter 't huis zie ik een schimme draven:

hij staat waarachtig reeds op haar te fluiten.

- Kom in, Mijnheer, ik stel u voor aan Moeder.

- Vrees niets, kindlief, al heeft hij naakte beenen:

 ij is een vriend, een goede vriend, een broeder:

hij is niet ruw, hij wandelt op de teenen.

Tot weerziens dan. Ik kom vannacht of morgen.

Gij kunt gerust een onze-vader lezen,

en zet uw muts wat recht. Hij zal wel zorgen

dat gij geen kou vat en tevreê zult wezen.

De Klacht van den Oude

Ik word aan 't oud zijn niet gewend.

De lichtelaaie die 'k heb gekend

zit nog te diep in mijne knoken

en blijft mij dag en nacht bestoken.

Mij beetren heb ik steeds gewild,

en menig, menig uur verspild

aan op te zien naar ginder boven,

aan bidden leeren en gelooven.

Helaas, ik schaam mij en beken

dat ik wel diep verdorven ben.

Want God en Ziel en andere dingen

waarvoor de menschen psalmen zingen,

Geweten, Vaderland in nood,

de Sterrenhemel en de Dood,

het wil, het wil tot mij niet spreken,

wat ik ook tracht het ijs te breken.

Maar waar ik wèl toe ben bereid,

dat is voor elke jonge meid

zooals er honderdduizend loopen,

de kleeren van mijn lijf verkoopen

Willem Elsschot (7 mei 1882 – 31 mei 1960)

De Spaanse schrijfster Almudena Grandes Hernández werd geboren op 7 mei 1960 in Madrid. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Uit: The Wind from the East (Vertaald door Samantha Schnee)

„When the Olmedo family arrived at their new home a strong easterly wind, the Levanter, was blowing. It blew the house's canvas awnings so high it appeared they would come free of their aluminum frames, then let them drop for a moment before inflating them again, producing a monotonous sound, muffled and heavy, like the beating wings of a flock of monstrously large birds. A rhythmic sound, metallic, much sharper, conveying the roughness of rust, could be heard now and again when the wind ceased. The neighbors were rolling up their own awnings, all green, all the same, as quickly as possible. Juan Olmedo immediately recognized the echo of the steel rings which spun on the awnings' rods and thought to himself that he'd had rotten luck. The contrast between the blue sky-its brilliant sun reflected off the facades of identical white houses like a balloon of light-and the hostility of that wild wind had something sinister about it. A few times, during the trip from Jerez while they were isolated in the car, the windows closed, the air conditioner blowing, Juan had promised Tamara that he would go swimming with her before dinner, but the perfect beach day that had beckoned to them through glass had suddenly turned into a nightmare of a hurricane. Now she walked a step behind him, looking at everything suspiciously with her new, cold eyes, but without venturing a word. Alfonso hadn't followed him, but Juan didn't notice till he had unlocked the door, marked Number 37, and entered the house that was his despite the fact that he'd never seen it. Then, while the distinct odor of recently completed construction assaulted him like a cat that has been dipped in paint and varnish, a yellowed old sports paper, stiff with age, rustled before it was swept out the door and into the open air. Juan's eyes followed the dance of the loose pages, which ascended suddenly in spirals or fell dramatically toward the ground, and in the distance made out the figure of his brother, standing stock-still in the middle of an intersection paved with red stones. Alfonso's arms hung at his sides, his legs apart, very still, but he rocked his head slowly from right to left, his face lifted toward the Levanter, brow furrowed, mouth ajar.“

Almudena Grandes (Madrid, 7 mei 1960 )

De Duitse schrijver Christoph Marzi werd geboren op 7 mei 1970 in Mayen. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Uit: Fabula

„Die meisten Lügen sind wahr und spinnen sich von ganz allein, kaum jemand kannte diese Wahrheit besser als Colin Darcy. Wenn man erst einmal der Melodie der Worte zu lauschen beginnt, dann pfeift man sie bald selbst. Und wenn Lügen wie kunstvolle Lieder sind, dann gehörte Helen Darcy, Colins Mutter, zu jenem seltenen Menschenschlag, der allzeit eine beschwingte Melodie auf den Lippen trägt. Dessen eingedenk hatte Colin Darcy seinen Heimatort und alles, was ihn mit Vergangenheit, Familie und den Liedern von einst verband, hinter sich gelassen. Nicht ein einziges Mal hatte er zurückgeschaut, nein, nicht wirklich.Seit sieben Jahren schon war er nicht mehr in Ravenscraig gewesen, dem Anwesen nahe Portpatrick, eine Ewigkeit und mindestens drei neue Leben lang. Danny, sein kleiner Bruder, lebte irgendwo jenseits des Atlantiks, rief nie an, schrieb weder Briefe noch Mails, nichts. Am Ende hatten sie alle das Haus ihrer Kindheit verlassen, weil Helen Darcy noch immer dort lebte. Die beiden Jungs hätten auch jeden anderen Ort auf der Welt verlassen, wenn Helen Darcy an jedem anderen Ort der Welt gelebt hätte, da war sich Colin Darcy sicher.Jetzt lebte Darcy, wie ihn seine wenigen Freunde nannten (oder Mr. Darcy, wie er von seinen Kollegen und Studenten gerufen wurde – was er, nebenbei bemerkt, überdies gar nicht mochte, weil es klang, als sei er ein alter Mann), in London.»Bist du sicher, dass du wirklich dorthin ziehen willst?« Eigentlich war es keine Frage gewesen. »Du wirst allein in London leben«, hatte Helen Darcy ihn gewarnt, als sie ihm einen Besuch in Cambridge abgestattet hatte.

 »Du wirst kaum mehr zu Hause sein.«

»London wird mein Zuhause sein.« Colin hatte seine Mutter weder eingeladen noch um ihre Meinung gebeten. Sie war einfach vor der Tür seiner Studentenbude aufgetaucht, als er gerade dabei war, sein Hab und Gut in Umzugskisten zu verpacken.“

Christoph Marzi (Mayen, 7 mei 1970)

De Surinaamse schrijver Edgar Eduard Cairo werd geboren in Paramaribo op 7 mei 1948. Zijn ouders waren afkomstig van een voormalige plantage in het district Para. Hij volgde de lagere school bij de fraters, en haalde het diploma aan de Algemene Middelbare School (AMS). Vervolgens vertrok hij in 1968 naar Amsterdam waar hij Nederlands en Algemene Literatuurwetenschap studeerde. In zijn laatste boeken openbaarde zich een ernstige psychose. Cairo debuteerde in 1969 met Temekoe, een sterk autobiografische novelle in het Sranan over een vader-zoonrelatie, later herschreven in het Surinaams-Nederlands aIs Temekoe/Kopzorg (1979) en nogmaals in het Algemeen Nederlands als Kopzorg (1988). Hij hanteert in veel van zijn werken een Surinaams-Nederlands dat hij met zijn eigen vondsten heeft verrijkt tot het "Cairojaans". Vooral uit Surinaamse hoek werd dit nogal bekritiseerd. In Suriname is zijn meest gelezen boek Kollektieve schuld (1976) over winti-perikelen in een familie.

Cairo was sterk beïnvloed door de orale tradities van stads- en Para-negers en was zelf een bekend voordrachtskunstenaar. Hij publiceerde in totaal een tiental dichtbundels, zeven toneelstukken, een tiental forse romans, twee bundels columns en voorts verspreide verhalen en essays. Zijn hele werk draait om het negerschap in al zijn facetten.

Uit: De Negerhaan

« Het erf waarop wij als gezin woonden was, zoals in die tijd met de vele woonerven te Paramaribo het geval was, breed, en diep naar achteren gelegen, met een lange rij erfhuizen in de vorm van een in stukken verdeelde loods die zich van voor tot achter uitstrekte. Het maakte deel uit van een familiecomplex van de Baas Eigenaar, van wie ik de naam niet noemen zal, hij en de zijnen, die een drietal aaneengesloten erven bezaten, met een klein weggetje ertussen dat achter de houtopslagplaats achter ons huis liep. Een klein stuk erf hoorde niet bij het familiebezit, althans niet eerst. Een ingeklemd stuk terrein, waar de houtopslag, piepklein voordien, zich later naar voren uitbreidde, tot bijna aan de straat. Maar eerst stonden er op die plek ook huizen, op sommige bewoners waarvan mijn verhaal betrekking heeft.

Die woonloods op ons eigen erf was keurig opgedeeld in hokjes en die droegen bijna sarcastisch de edele benaming van ‘huisjes’. In feite waren dat niet meer dan primitieve huiskamer-keukencombinaties, volgestouwd met armenaren, van wie een meer dan hoge en moeilijk op te brengen huur werd vereist. Aangezien de huizenrij een naar beide zijden nogal schuin aflopend dak had, kreeg de ‘woonkamer’ - doorgaans niet groter dan zo'n vier bij drie meter en volgestouwd met een stuk of zes, acht kinderen plus nog hun ouders en permanente logées als opa en oma - er een krapeerzolder bij. Deze zolder, de uitspaarruimte onder het schuine dak, was zeker niet groter dan een ruim uitgevallen kippenhokje, waar een volwassene alleen gebukt doorheen kon gaan.“

Edgar Cairo (7 mei 1948 – 16 november 2000)

De Duitse dichter en schrijver Volker Braun werd geboren op 7 mei 1939 in Dresden. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

O Chicago! O Widerspruch!

O CHICAGO! O WIDERSPRUCH!

Brecht, ist Ihnen die Zigarre ausgegangen?

Bei den Erdbeben, die wir hervorriefen

In den auf Sand gebauten Staaten.

Der Sozialismus geht, und Johnny Walker kommt.

Ich kann ihn nicht an den Gedanken festhalten

Die ohnehin ausfallen. Die warmen Straßen

Des Oktobers sind die kalten Wege

Der Wirtschaft, Horatio. Ich schiebe den Gum in die Backe

Es ist gekommen, das nicht Nennenswerte.

Das Eigentum

Da bin ich noch: mein Land geht in den Westen.

KRIEG DEN HÜTTEN FRIEDE DEN PALÄSTEN

Ich selber habe ihm den Tritt versetzt.

Es wirft sich weg und seine magre Zierde.

Dem Winter folgt der Sommer der Begierde.

Und ich kann bleiben wo der Pfeffer wächst.

Und unverständlich wird mein ganzer Text.

Was ich niemals besaß, wird mir entrissen.

Was ich nicht lebte, werd ich ewig missen.

Die Hoffnung lag im Weg wie eine Falle.

Mein Eigentum, jetzt habt ihrs auf der Kralle.

Wann sag ich wieder mein und meine alle.

Volker Braun (Dresden, 7 mei 1939)

De 7e mei bleek een vruchtbare dag voor schrijvers. Zie ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

07-05-2009 om 20:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Horst Bienek werd geboren op 7 mei 1930 in Gleiwitz. Zijn beroemdste werk is de vierdelige romancyclus Gleiwitz, Eine oberschlesische Chronik in vier Romanen, die handelt over de tijd voorafgaand aan WO II. Bienek ontving talrijke prijzen waaronder de Nelly-Sachs-Preis (1981). Bienek moest na de intocht van de Russische troepen dwangarbeid verrichten. In 1951 werd hij wegens spionage en samenzwering tegen de DDR tot 25 jaar dwangarbeid veroordeeld. In 1955 kreeg hij amnestie en kon hij naar de BRD vertrekken.

Uit: Gleiwitz (Die erste Polka)

"Valeska war in einer kleinen Stadt an den Ufern eines Flusses aufgewachsen, in deren östlichem Teil polnisch gesprochen wurde, über den Fluss hinweg auf der westlichen Seite, wo sie zu Hause war, hauptsächlich deutsch, jenes breite, die Konsonanten rollende und die Lippen nach unten ziehende Deutsch, das mit vielen polnischen Wörtern durchsetzt war, aber sich nach dem deutschen Satzbau richtete, worauf man gerade in ihrer Familie stolz war, denn die meisten Leute dieser Gegend balancierten ihre Sätze halb in der deutschen, halb in der polnischen Syntax, und denen gegenüber fühlten sie eine gewisse Überlegenheit, die sie freilich nicht hervorkehrten - denn der Vater, als Tuchhändler, war auf sie als Kunden angewiesen -, oder jedenfalls nur ganz selten, bei besonderen Gelegenheiten, in amtlichen Gesprächen, bei Behörden etwa oder am Sedanstag², oder wenn Besuch aus dem Reich da war. Dann spitzten sie ihren Mund, befeuchteten ununterbrochen die Lippen, aus Nervosität: später würde man die Kinder für ein oder zwei Jahre nach Breslau schicken oder nach Berlin, und dort würden sie schon ihre falschen Betonungen verlieren.
In der Schule wurde der Unterricht deutsch abgehalten, aber wenn ein Schüler auf die Fragen eines Lehrers polnisch antwortete, so wurde das ohne Aufhebens akzeptiert, die Lehrer waren mit der eigenen Sprache ebensogut vertraut wie mit der andern, und der Hauptlehrer Grabowski war es, der immer sagte: Mir ist es wschistko jedno³, ob ihr ein polska ksiazka⁴ oder ein deutsches Buch lest, Hauptsache dzieci⁵ ist es, dass ihr überhaupt lest. Aber nach 1900 wurde das anders, da kamen strengere Vorschriften aus Berlin, und als sogar der Religionsunterricht nicht mehr in polnisch abgehalten werden durfte, gab es in Posen Schülerstreiks, und auch in ihrer Stadt waren die Kinder von rein polnischen Eltern wochenlang nicht mehr in die Schule gegangen. In der Kirche wurde mehr polnisch als deutsch gesprochen, das hing auch von der Zusammensetzung der Gläubigen ab, die da gekommen waren, der Pfarrer Starczewski übersah das mit einem Blick, wenn er aus der Sakristei in seine kleine Kirche eintrat, und richtete sich danach.““

Horst Bienek (7 mei 1930 – 7 december 1990)

De Duitse schrijfster Dorit Zinn werd geboren in Dessau op 7 mei 1940. In 1958 werd zij, kort voor het eindexamen, om politieke redenen, van school gestuurd. Om zich opnieuw te bewijzen moest zij produktiewerk gaan doen. Daarna volgde zij een opleiding tot medisch-technisch assistente. In 1964 vluchtte zij naar West-Berlijn. Sinds 1979 werkt zij als zelfstandig schrijfster. Tegenwoordig woont zij in Darmstadt. Werk o.a.: Mit fünfzig küssen Männer anders, 1995, Küß keinen am Canale Grande, 1997, Ostzeitstory, 2003.

Uit: Mein Sohn liebt Männer (1992)

“Als er es sagt, will ich es nicht glauben. Er sagt es einfach in die Küche hinein, steht da in seinen weißen Shorts, braungebrannt, lächelt und sagt: Du, Dorit, ich bin schwul.

Nein! Ich lache. Doch, sagt er und hält mir ein Buch entgegen, Pasolini. Mein Sohn nicht, will ich und beginne zu betteln: Eine fixe Idee! Das passiert in deinem Alter vielen! Ich nehme ihn bei den Schultern, schüttele, küsse ihn, stammle irgendwas Beschwörendes. Er steht da, sanft, und sagt das Unglaubliche noch einmal: Dont, ich bin schwul!

Ich bin in den glühenden Augustnachmittag hinausgefahren, über die Autobahn geirrt und irgendwann in Frankfurt angekommen. Ich bin durch die Straßen gerannt und wollte an der Sommerluft ersticken. In einem Spielwarengeschäft habe ich Puppen aus Regalen gegriffen, einer jungen Verkäuferin vor die Nase gehalten und sie gefragt: Finden Sie es richtig, einem Jungen eine Puppe zu schenken?

Im Cafe auf dem Opernplatz die ersten argwöhnischen Blicke. Welcher von diesen Männern ist wohl schwul? Der Ober? Klar, der ist es bestimmt, die Haartolle, das blasse Gesicht, die blauschwarzen  Ringe um die Augen und dieses Schmuckgeklimper an  Hals und Handgelenken. Der Campari schmeckt bitter. Ich spiele das Spiel des Zuordnens: Schwul, nicht schwul, lesbisch, vielleicht bi... Als ich zahle,  ertappe ich mich bei einem viel zu hohen Trinkgeld. Und der Ober hat nichts Eiligeres zu tun, als ein  schwarzmähniges Weib zungenküssend zu bedienen.”

Dorit Zinn (Dessau, 7 mei 1940)

De Britse schrijfster en journaliste Angela Carter werd geboren in Eastbourne op 7 mei 1940. Zij begon haar carrière als journaliste bij de Croydon Advertiser. Ze is twee keer getrouwd geweest. Met haar eerst man, Paul Carter, huwde zij in 1960, maar in 1969 vertrok zij naar Japan, daartoe in staat gesteld door het geld dat ze won met de William Somerset Maugham-Award voor literatuur. Zij woonde twee jaar in Tokio, en trok vervolgens door de Verenigde Staten, Azië en Europa. Na twaalf jaar huwelijk scheidde zij officieel van haar eerste echtgenoot. Het grootste deel van de jaren 1970 en 1980 verdiende zij haar brood als schrijfster verbonden aan universiteiten, waaronder de Universiteit van Sheffield en de Universiteit van East Anglia in het Verenigd Koninkrijk. Carter schreef ook artikelen voor de Britse kranten The Guardian en The Independent en voor het tijdschrift New Statesman. Tot dusver zijn er twee verfilmingen van haar werk verschenen, namelijk The Company of Wolves (1984) en The Magic Toyshop (1987).

Uit: The Company of Wolves

„It is midwinter and the robin, friend of man, sits on the handle of the gardener's spade and sings. It is the worst time in all the year for wolves, but this strong-minded child insists she will go off through the wood. She is quite sure that wild beast cannot harm her although, well warned, she lays a carving knife in the basket her mother has packed with cheeses. There is a bottle of harsh liquor distilled from brambles; a batch of flat oak cakes baked on the hearthstone; a pot or two of jam. The flaxen-haired girl will take these delicious gifts to a reclusive grandmother so old the burden of her years is crushing her to death. Granny lives two hours' trudge through the winter woods; the child wraps herself up in her thick shawl, draws it over her head. She steps into her stout wooden shoes; she is dressed and ready and it is Christmas Eve. The malign door of the solstice still swings upon its hinges, but she has been too much loved to ever feel scared.

Children do not stay young for long in this savage country. There are no toys for them to play with, so they work hard and grow wise, but this one, so pretty and the youngest of her family, a little latecomer, had been indulged by her mother and the grandmother who'd knitted the red shawl that, today has the ominous if brilliant look of blood on snow. Her breasts have just begun to swell, her hair is like lint, so fair it hardly makes a shadow on her pale forehead; her cheeks are an emblematic scarlet and white and she has just started her woman's bleeding, the clock inside her that will strike, henceforth, once a month.“

Angela Carter (7 mei 1940 - 16 februari 1992)

De Australische schrijver Peter Carey werd geboren in Bacchus Marsh, Victoria, op 7 februari 1943. Hij woonde in Melbourne, Londen en Sydney, maar woont en werkt nu in New York waar hij verbonden is aan Hunter College, een onderdeel van de City University of New York. Aan het begin van zijn literaire carrière schreef hij copy voor reclamebureaus. Zijn boeken zijn vele malen bekroond, onder meer met de Booker Prize. Carey heeft ook meegewerkt aan de screenplay voor de film Until the end of the world van Wim Wenders.

Uit: Theft

„I don't know if my story is grand enough to be a tragedy, although a lot of shitty stuff did happen. It is certainly a love story but that did not begin until midway through the shitty stuff, by which time I had not only lost my eight-year-old son, but also my house and studio in Sydney where I had once been about as famous as a painter could expect in his own backyard. It was the year I should have got the Order of Australia--why not!--look at who they give them to. Instead my child was stolen from me and I was eviscerated by divorce lawyers and gaoled for attempting to retrieve my own best work which had been declared Marital Assets.

Emerging from Long Bay Prison in the bleak spring of 1980, I learned I was to be rushed immediately to northern New South Wales where, although I would have almost no money to spend on myself, it was thought that I might, if I could only cut down on my drinking, afford to paint small works and care for Hugh, my damaged two-hundred-and-twenty-pound brother.

My lawyers, dealers, collectors had all come together to save me. They were so kind, so generous. I could hardly admit that I was fucking sick of caring for Hugh, that I didn't want to leave Sydney or cut down on drinking. Lacking the character to tell the truth I permitted myself to set off on the road they had chosen for me. Two hundred miles north of Sydney, at Taree, I began to cough blood into a motel basin. Thank Christ, I thought, they can't make me do it now.

But it was only pneumonia and I did not die after all.“

Peter Carey (Bacchus Marsh, 7 mei 1943)

De 7e mei bleek een vruchtbare dag voor schrijvers. Zie ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

07-05-2009 om 20:55 geschreven door Romenu  

De Franse dichter André du Bouchet werd op 7 mei 1924 geboren in Parijs. Hij studeerde o.a. aan het Amherst Collge en aan Harvard in de VS. In zijn eerste bundels Air {Lucht, 1951) en Sans couvercle {Zonder deksel, 1953) overheerst nog duidelijk de bekommernis om de notities tot gedichten om te smeden; de teksten zien er ook uit als gewone prozagedichten of gedichten waarvan de verzen aan de linkerkant mooi op een lijn zijn gezet. Maar in Défets (1981) werden de aantekeningen als aantekeningen overgenomen.

- Loin du souffle

  M'étant heurté, sans l'avoir reconnu, à l'air,

je sais, maintenant, descendre vers le jour.

Comme une voix, qui, sur ses lèvres même,

assécherait l'éclat.

Les tenailles de cette étendue,

                                        perdue pour nous,

mais jusqu 'ici.

J'accède à ce sol qui ne parvient pas à notre

bouche, le sol qui étreint la rosée.

Ce que je foule ne se déplace pas,

                                           l'étendue grandit. 

André du Bouchet (7 mei 1924 – 19 april 2001)

De Engelse dichter en schrijver Robert Browning werd geboren op 7 mei 1812 in Londen. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Confessions

What is he buzzing in my ears?

"Now that I come to die,

Do I view the world as a vale of tears?"

Ah, reverend sir, not I!

What I viewed there once, what I view again

Where the physic bottles stand

On the table's edge, -is a suburb lane,

With a wall to my bedside hand.

That lane sloped, much as the bottles do,

From a house you could descry

O'er the garden-wall: is the curtain blue

Or green to a healthy eye?

To mine, it serves for the old June weather

Blue above lane and wall;

And that farthest bottle labelled "Ether"

Is the house o'ertopping all.

At a terrace, somewhere near the stopper,

There watched for me, one June,

A girl; I know, sir, it's improper,

My poor mind's out of tune.

Only, there was a way... you crept

Close by the side, to dodge

Eyes in the house, two eyes except:

They styled their house "The Lodge".

What right had a lounger up their lane?

But, by creeping very close,

With the good wall's help, -their eyes might strain

And stretch themselves to Oes,

Yet never catch her and me together,

As she left the attic, there,

By the rim of the bottle labelled "Ether",

And stole from stair to stair,

And stood by the rose-wreathed gate. Alas,

We loved, sir -used to meet:

How sad and bad and mad it was -

But then, how it was sweet!

Robert Browning

Geschilderd door Robert Barratt (Pen) Browning

De Amerikaanse dichter en politicus Archibald MacLeish werd geboren op 7 mei 1892 in Glencoe, Illinois. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Baccalaureate

A year or two, and grey Euripides,

And Horace and a Lydia or so,

And Euclid and the brush of Angelo,

Darwin on man, Vergilius on bees,

The nose and Dialogues of Socrates,

Don Quixote, Hudibras and Trinculo,

How worlds are spawned and where the dead gods go,--

All shall be shard of broken memories.

And there shall linger other, magic things,--

The fog that creeps in wanly from the sea,

The rotton harbor smell, the mystery

Of moonlit elms, the flash of pigeon wings,

The sunny Green, the old-world peace that clings

About the college yard, where endlessly

The dead go up and down. These things shall be

Enchantment of our heart's rememberings.

And these are more than memories of youth

Which earth's four winds of pain shall blow away;

These are earth's symbols of eternal truth,

Symbols of dream and imagery and flame,

Symbols of those same verities that play

Bright through the crumbling gold of a great name.

Archibald MacLeish (7 mei 1892 – 20 april 1982)

De Bengaalse dichter en schrijver Rabindranath Tagore werd op 7 mei 1861 in Calcutta (tegenwoordig: Kolkata) geboren. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Beggarly Heart

When the heart is hard and parched up,

come upon me with a shower of mercy.

When grace is lost from life,

come with a burst of song.

When tumultuous work raises its din on all sides shutting me out from

beyond, come to me, my lord of silence, with thy peace and rest.

When my beggarly heart sits crouched, shut up in a corner,

break open the door, my king, and come with the ceremony of a king.

When desire blinds the mind with delusion and dust, O thou holy one,

thou wakeful, come with thy light and thy thunder

Rabindranath Tagore (7 mei 1861 – 7 augustus 1941)

07-05-2009 om 20:38 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter en schrijver Stanisław Przybyszewski werd geboren op 7 mei 1868 in Łojewo. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2008.

Uit: Der Schrei

„Leise, mit ängstlicher Vorsicht schlich Gasztowt an ein kleines, unscheinbares Haus heran, in dem ein bekannter und berüchtigter Kunsthändler Ausstellungen von Werken junger Künstler veranstaltete.
Er dachte nicht daran, dem höllischen Halsabschneider und felsenharten Shylock der jungen Künstler ein paar Franken aus der Tasche herauszulocken; das liess er sich nicht einmal im Traume einfallen: lieber würde er sich in einem Anfall von Hungerdelirium auf den erstbesten Passanten stürzen und ihn berauben, ehe er sich auch nur mit der geringsten Bitte an den unerbittlichen Wucherer wandte – nein! Das war es nicht – etwas ganz anderes; seit dem Augenblick, als er auf das Drängen des Händlers, der ihm mit kleinen Beträgen aus der äussersten Not herausgeholfen hatte, und unter Androhung der Versteigerung aller seiner Bilder sich endlich entschliessen musste, eine Auswahl seiner Bilder auszustellen, konnte er keine Ruhe finden.
Ihm war, als hätte er eine gottesschänderische Tat begangen, da er seine Bilder der öffentlichen Besichtigung preisgegeben, – als würden sie geschändet, jenes geheimnisvollen, heiligen Schleiers der schamhaften und innersten Ekstase beraubt, in der sie geschaffen waren: er hatte das Empfinden, als hätte er sein teuerstes Kind auf die Strasse gejagt, damit es mit seiner Schande ihm Geld verdiene – ihn würgte die Scham, er schäumte vor Wut, dass er sich hatte hintergehen lassen, er ergoss über sich die Jauche der Verachtung, dass er seinem heiligsten Entschlüsse untreu geworden: niemandem Einblick in die Geheimnisse seiner Offenbarungen zu gewähren.“

Stanisław Przybyszewski (7 mei 1868 – 23 november 1927)

Portret door Edvard Munch

De Franse schrijver en essayist Joseph Joubert werd geboren in Montignac op 7 mei 1754. Zie ook mijn blog van 7 mei 2008.

Uit: Pensées

„Heureux ceux qui ont une lyre dans le coeur, et dans l'esprit une musique qu'exécutent leurs actions !“

„Les bons mouvements ne sont rien, s'ils ne deviennent des bonnes actions.“

„Les écrivains qui ont de l'influence ne sont que des hommes qui expriment parfaitement ce que les autres pensent, et qui réveillent dans les esprits des idées ou des sentiments qui tendaient à éclore.“

Joseph Joubert (7 mei 1754 - 4 mei 1824)

De Duitse schrijver Karl Gustav Vollmõller werd geboren op 7 mei 1878 in Stuttgart. Hij is vooral bekend door twee werken. Het script voor de film Der Blaue Engel met Marlene Dietrich, en het spekstakel The Miracle (Das Mirakel) dat hij samen schreef met Max Reinhardt, de vermaarde regisseur. Het stuk handelt over een non in de Middeleeuwen die met een riddder het klooster ontvlucht en verschillende mystieke avonturen beleefd. Gedurende haar afwezigheid neemt Maria in het klooster haar plaats in tot zij veilig is teruggekeerd.

ZWIEGESPRÄCH

V

Gott belügt uns mit Wünschen und Träumen

Die er selbst am Morgen besaß,

Am Schöpfungs-Morgen besaß,

Als er spielte mit Weltenräumen

Wie ein Kind mit Tieren und Bäumen,

Mit Menschen, Tieren und Bäumen,

Die er dann zu zerstören vergaß –

Zum Schluß zu zerstören vergaß...

Auf den wohlbereiteten Fluren

Vermehrt sich nun ewig die Brut,

Zwischen Tier und Engel die Brut

Der flüchtig entworfnen Figuren

Von Heiligen, Mördern und Huren,

Von halbgeformten Lemuren,

Wie des Schöpfers Hirn sie entfuhren –

Bis er einst sie zu tilgen geruht,

Sie selbst zu vertilgen geruht. ..

Karl Gustav Vollmõller (7 mei 1878 – 18 okrober 1948)

De Britse schrijver Alfred Edward Woodley Mason werd geboren op 7 mei 1865 in Londen. Hij studeerde in Oxford. Hij werd niet zo bekend als zijn tijdgenoot Rudyard Kipling. Daar staat tegenover dat zijn roman The Four Feathers tot een van de meest verfilmde boeken behoort, o.a. in 1939 en 2002. In totaal schreef Mason meer dan twintig boeken, waarvan het eerste verscheen in 1895.

Uit: The Four Feathers

„Lieutenant Sutch was the first of General Feversham's guests to reach Broad Place. He arrived about five o'clock on an afternoon of sunshine in mid June, and the old red-brick house, lodged on a southern slope of the Surrey hills, was glowing from a dark forest depth of pines with the warmth of a rare jewel. Lieutenant Sutch limped across the hall, where the portraits of the Fevershams rose one above the other to the ceiling, and went out on to the stone-flagged terrace at the back. There he found his host sitting erect like a boy, and gazing southward toward the Sussex Downs.

"How's the leg?" asked General Feversham, as he rose briskly from his chair. He was a small wiry man, and, in spite of his white hairs, alert. But the alertness was of the body. A bony face, with a high narrow forehead and steel-blue inexpressive eyes, suggested a barrenness of mind.

"It gave me trouble during the winter," replied Sutch. "But that was to be expected." General Feversham nodded, and for a little while both men were silent. From the terrace the ground fell steeply to a wide level plain of brown earth and emerald fields and dark clumps of trees. From this plain voices rose through the sunshine, small but very clear. Far away toward Horsham a coil of white smoke from a train snaked rapidly in and out amongst the trees; and on the horizon rose the Downs, patched with white chalk.

"I thought that I should find you here," said Sutch.

"It was my wife's favourite corner," answered Feversham in a quite emotionless voice. "She would sit here by the hour. She had a queer liking for wide and empty spaces."

A. E. W. Mason (7 mei 1865 – 22 november 1948)

De Duitse schrijfster Therese Huber werd geboren als Marie Therese Heyne op 7 mei 1764 in Göttingen. Zij was in haar tijd een belangrijke persoonlijkheid die werkte als schrijfster (romans, verhalen, reisbeschrijvingen, essays, kritieken), vertaalster, redactrice (Cottas Morgenblatt für gebildete Stände) en briefschrijfster (meer dan 4500 nagelaten brieven). Zij was een dochter van de invloedrijke hoogleraar oude filologie Christian Gottlob Heyne.

Uit: Klosterberuf

„Ich begreife nicht recht klar, warum Sie die kleine Geschichte meines Lebens, die so unbedeutend ist, die so bald für die Welt ganz aufhören wird, schriftlich von mir haben wollen. Ist es ein mitleidiger Kunstgriff, mir durch die ungewohnte Beschäftigung, zusammenhängend über einen Gegenstand zu schreiben, meine Trennung von Ihnen erträglich zu machen? Der mislingt, meine Freundin! ich werde noch um so viel mehr an Sie denken. Erzählte ich Ihnen nicht schon Alles, was mein junges Herz beschäftigt hatte? Nahmen Sie meine Sehnsucht, meine Thränen, meine Wünsche nicht in Ihren Busen auf? Aber Sie legen es mir als eine Pflicht der Freundschaft auf, in meine Kindheit zurückzugehen, von meiner Mutter Schicksal zu beginnen, und fortzufahren bis zu dem Augenblicke, wo ich Sie kennen lernte. Das wird langsam gehen, denn Sie wissen, wie weniger Augenblicke Herr ich bin. Das wird schlecht gehen, denn ist gleich Deutsch die Sprache meines Herzens, so schrieb ich doch wenig in ihr, so [149] wenig wie im Polnischen, denn was hat ein Mädchen bei uns zu schreiben? was darf sie schreiben? – Ich machte mir einmal Auszüge aus den Kirchenvätern, die der Bischof alle in französischen Übersetzungen hat. Das entdeckte meine Stiefmutter und nannte es Kopfhängerei. Sie verklagte mich bei meinem Beichtvater, und der nannte meine Beschäftung einen unweiblichen Vorwitz, der dem Zweifel den Weg bahne. Zu meinem Unvermögen in der Sprache und im Styl kommt noch mein Mangel an Zeit. Der Sommer – denn Sie behaupten ja, wir haben keinen Frühling – führt so viele Gäste herbei, daß meiner Mutter Putzzimmer am Vormittage nicht leer wird. Von der bischöflichen Tafel darf ich mich nicht mehr ausschließen, und selten darf ich von da bis zur Abendpromenade nach Hause zurückkehren. Ihrem Rathe zu Folge widerstrebe ich nie mehr den Befehlen meiner Eltern, an der Tafel Theil zu nehmen. Ich sehe wohl, daß ich dadurch die Hoffnung bei Ihnen errege, dem Schleier doch endlich noch zu entsagen.“

Therese Huber (7 mei 1764 – 15 juni 1829)

07-05-2009 om 20:35 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Kloos werd geboren in Amsterdam op 6 mei 1859. Zie ook mijn blog van 6 mei 2008 en ook mijn blog van 6 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2006.

Verzen

II. (Aan mijne moeder)

Zooals daar ginds, aan stille blauwe lucht,

Zilveren-zacht, de half-ontloken maan

Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht,

Wier bleeke bladen aan de kim vergaan,

Zóó zag ik eens, in wonder-zoet genucht,

Uw half-verhulde beelt'nis voor mij staan, -

Dán, met een zachten glimlach en een zucht,

Voor mijn verwonderde oogen ondergaan.

Ik heb u lief, als droomen in den nacht,

Die, na een eind'loos heil van éénen stond,

Bij de eerste schemering voor immer vloôn:

Als morgen-rood en bleeke sterren-pracht,

Iets liefs, dat men verloor en niet meer vond,

Als alles, wat héél ver is en héél schoon.

XX.

Laat mij nog éénmaal, in gedachten, kussen

Die warme lippen, door mijn kus ontbloeid;

Laat mij nog éénmaal aan dien boezem sussen

Mijn arme hoofd, waarin de koorts-pijn gloeit.

Laat mij nog eens, klein kindje, rusten tusschen

Die armen, waar mijn hart aan was geboeid,

In dien zoo lieven tijd, toen, zonder blusschen,

't Vereend gelaat door passie werd verschroeid.

Mijn lippen kussen wild, mijn oog staat droef -

Niet waar? gij lief! nu er geen lief meer wezen,

Geen arm zich om mijn hals bewegen zal:

Maar ik heb haast: mijn trekken worden stroef,

Als in de koû des doods, mijn armen vreezen

In beven, hangende op hun laatsten val.

Toen ik rozen kreeg

Rozen, ik vind u droef,

Rozen, mijn tranen breken

Uit ogen, die anders stroef

En onverbreeklijk keken.

Rozen, uw wit en rood,

Fel in de lucht opbloeiend,

Schijnt mij géén morgenrood

Van nieuwe liefde, ontgloeiend.

Maar toch, ik vraag: Bloei door,

Bloei door in mijn nabijheid:

't Is of 'k u fluistren hoor

Het gouden woord van Vrijheid.

Vrijheid van iedereen,

Van mensen en van dingen,

Om, voor Mij-zelf alleen,

Mijn heerlijk Vers te zingen...

Ach, 't allerlaatste is dit

Van àl die mooie liefde:

Hij, die iets liefs bezit,

Is blijer dan wie liefde.

Portret door Joseph Jessurun de Mesquita

De Argentijnse toneelschrijver, essayist, dichter, novellist, cartoonist Ariel Dorfman werd op 6 mei 1942 in Buenos Aires geboren. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007 en ook mijn blog van 6 mei 2008.

Uit: The Nanny and the Iceberg

“Surprise, Janice. It's me. Gabriel. Gabriel McKenzie. I'm back—though not really, not for long. I know, I know—I promised that I would write from—well, I didn't tell you what country I was going to, did I? Just those goodbye words, a year and a half ago, on July 8, 1991, promising to pop an E-mail message on your screen the next day, promising to come back and ball you, complete what we hadn't quite managed to do when we were fifteen. As if anybody keeps a promise in this world.

Sorry that I disappeared. Sorry to burden you with this bundle of pages in the real mail—the longest suicide note in history, I guess. Send it to the Guinness Book of Records. Send it to a dwarf I know there. Tell him he can celebrate. Tell him I killed myself in Sevilla one minute before October 12 dawned. Tell him I killed some other people, too. Yes: I've got three days left. That's how long it should take to write this and print it and send it. If I decide to send it instead of pressing the DELETE button, that is, and don't remain the only reader of my story. I could send it and still be the only reader. You could decide not to read till the end, not to reach the climax, so to speak. But I've tried to make sure you will. This is a promise I can deliver on: besides my own death at the end, there'll be violence and murder. More murder than I bargained for when I set out on this voyage back home. And sex."

De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Erich Fried werd geboren op 6 mei 1921 in Wenen. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007 en ook mijn blog van 6 mei 2008.

Aber

Zuerst habe ich mich verliebt

in den Glanz deiner Augen

in dein Lachen

in deine Lebensfreude

Jetzt liebe ich auch dein Weinen

und deine Lebensangst

und die Hilflosigkeit

in deinen Augen

Aber gegen die Angst

will ich dir helfen

denn meine Lebensfreude

ist noch immer der Glanz deiner Augen

Abschied von Wien

Ich seh vor mir noch immer

Die nackten, leeren Zimmer.

Hier war ich sonst zu Haus.

Jetzt war es aus.

Ich seh verkratzte Stellen

Am Boden bei den Schwellen,

Wo man die Moebel schob,

Eh' man sie hob.

Als man sie fortgetragen

In diesen letzten Tagen.

Wo sonst der Spiegel stand

War an der Wand

Ein heller Fleck zu sehen.

Das Bild wird nie vergehen,

Hart, wie es vor mir lag

Am letzten Tag.

Dich

Dich nicht näher denken

und dich nicht weiter denken

dich denken wo du bist

weil du dort wirklich bist.

Dich nicht älter denken

und dich nicht jünger denken

nicht größer nicht kleiner

nicht hitziger und nicht kälter.

Dich denken und mich nach dir sehnen

dich sehen wollen

und dich liebhaben

so wie du wirklich bist,

De Japanse schrijver Yasushi Inoue werd geboren op 6 mei 1907 in Asahikawa. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007.

Uit: Shirobamba (Vertaald door Rose-Marie Makino-Fayolle en Anne Rabinovitch)

„Quand ils en eurent assez de jouer ainsi, ils allèrent donner l'assaut du gouffre de Kinchaku, où se trouvaient les filles. Pour y aller, ils n'avaient qu'à descendre le courant en sautant de pierre en pierre. Quand elles étaient trop espacées, ils entraient dans l'eau. Il ne leur fallut même pas cinq minutes pour arriver à destination. Les filles avaient une serviette enroulée autour de la tête, qui leur servait à peine à se distinguer des garçons.

« À l'attaque ! » cria Yukio, debout sur un rocher, et les garçons se mirent à lancer une pluie de cailloux en direction du gouffre. Les filles n'eurent pas l'air particulièrement effrayées. Dès qu'elles aperçurent leurs assaillants, elles surent aussitôt ce qu'il leur restait à faire, mais conscientes du fait qu'elles n'étaient que des filles sans défense, elles semblaient presque y prendre un certain plaisir.

Kôsaku aimait les voir, toutes nues, leurs affaires à la main, remonter le petit sentier escarpé qui menait à la route. De grand lis blancs fleurissaient au bord du chemin envahi par des nuages de libellules.

Ses amis et lui avaient l'habitude de jouer près du gouffre jusqu'à la tombée de la nuit. Quand le soleil était vraiment couché et qu'ils ne pouvaient plus faire sécher leur carapace, ils savaient que le moment était venu de rentrer chez eux.“