Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
05-05-2010
Henryk Sienkiewicz, Richard Watson Dixon, Christian Friedrich Scherenberg, Wouter Steyaert, Catullus
Sie war ein hübsches Mädchen, mit edlen Gesichtszügen, mit dichtem, flachsblondem Haar und blauen Augen, die ernst unter den schwarzen Brauen hervorsahen. Das schwarze Trauerkleid gab ihr ein etwas düsteres Aussehen. Sie war ganz in Gedanken versunken und sann über ihre eigene, so unklare Zukunft.
Das Testament des Großvaters bestimmte ihr, der Zwanzigjährigen, einen Menschen zum Manne, den sie seit mehr als zehn Jahren nicht gesehen hatte. Aus ihren Kindheitstagen hatte sie nur eine sehr unklare Erinnerung von einem halbwüchsigen Hitzkopf, der während des Aufenthalts mit seinem Vater in Wodokty sich mehr mit der Büchse in den Sümpfen herumtrieb, als im Hause war.
»Wo kann er jetzt sein? und wie mag er aussehen?« dachte sie unaufhörlich.
Aus den Erzählungen des Großvaters wußte sie, daß er ein sehr tapferer Ritter war, von sehr heißem Geblüt. Wäre nicht der Krieg gewesen, so hätte er sich schon längst der Braut vorgestellt. Vielleicht sehnte sie sich nach dem unbekannten Bräutigam. In ihrem reinen, von keiner Leidenschaft berührten Herzen wohnte ein tiefes Bedürfnis nach Liebe. Ein Funken würde genügen, um auf diesem Herde ein Feuer zu entflammen, - ein ruhiges, gleichmäßiges, unauslöschliches Feuer.
Oft ergriff sie eine Unruhe, die ihre Seele bald mit süßen Träumereien erfüllte, bald mit schweren Fragen peinigte, auf die sie keine bestimmte Antwort fand. - Wird er mich aus freiem Willen ehelichen? Wird er meine Zuneigung erwiedern? Wird er mich liebgewinnen? - Und eine Gedankenfülle bestürmte sie, wie ein Zug Vögel, der sich auf einen einsam in öder Steppe stehenden Baum niederläßt. - Wer bist du? Wie bist du? Lebst du noch irgendwo in der weiten Welt, oder bist du auf dem Schlachtfelde gefallen? Bist du fern oder nahe? - Das offene Herz der Panna, einem Tore gleich, das zum Einzug lieber Gäste weit offen gehalten wird, rief unwillkürlich den fernen Ländern, den schneebedeckten Wäldern und Feldern zu: »Komm, Ritter! komm! Gibt es etwas Schwereres in der ganzen Welt als die Erwartung!«
Henryk Sienkiewicz (5 mei 1846 - 15 november 1916)
Leven en liefhebben, Lesbia mijn! Laat al die praatjes van deftige heren niets méér voor ons dan een rookwolkje zijn!
Zonnen gaan onder om weder te keren; maar als òns daglicht is ondergegaan, zal ons het eeuwige duister verteren.
Kus mij dus duizendmaal - spoedig gedaan -, honderdmaal, duizendmaal, - tel je ze alle? telkens opnieuw weer van voren af aan!
Duizelen moet het van al die getallen waarvan geen tellen ons kussen meer stoort noch menig nijdas bewerkt tot vergallen als hij van zoveel tienduizenden hoort.
Naar huis terug!
Ik ruik de lauwe lentelucht. De Maartse buien zijn gevlucht voor 't zachte zefirsuizen. Nu mag ik uit dit ballingsland, waar 's zomers 't zonlicht zengt en brandt, naar blijder kust verhuizen.
Een reislust zonder rust of duur doortrilt mij met verjongend vuur. Vaartwel, mijn beste vrinden! Te zamen gingen wij op reis; nu zal elk op zijn eigen wijs den weg naar huis wel vinden.
De Tsjechische (Duitstalige) dichter en schrijver Hans Werner Kolben werd geboren op 5 Mei 1922 in Aussig an der Elbe. Hij stamde uit een beroemde Boheemse industriële familie: Het familiebedrijf was een van de paradepaardjes van de Tsjechoslowaakse industrie. Hans Werner groeide op in de onbezorgde grootburgerlijke omstandigheden van een geassimileerd protestants Joods gezin en in een Praags - Duitse culturele omgeving. Zijn passie voor klassieke muziek en literatuur kon hij als regelmatige opera en theater-ganger in zijn jeugd vrij uitleven. Na de Duitse inval op 15 Maart 1939 veranderde het leven van de familie drastisch. In die tijd sympathiseerde Kolben met de communisten. Tijdens de bezetting dichtte hij passages van de Marseillaise na en schreef hij satirische rijmpjes als variant op nazi-formules. Begin 1942 werd hij gearresteerd als gevolg van verraad door een vroegere klasgenoot die banden had met de SS wegens het niet dragen van de gele Davidster en op 10 augustus gedeporteerd naar Theresienstadt. Daar waren zijn broer en andere familieleden, waaronder zijn moeder, ook heen gebracht. Zijn moeder overleefde omdat ze als bacteriologe als onmisbaar werd beschouwd. Kolben, die al met schrijven was begonnen in Praag, zette dit in Theresienstadt voort en uit zijn smalle werk kon zijn moeder een aantal gedichten redden. Kolben werd op28 September 1944 naar Auschwitz gedeporteerd. In februari 1945 overleed hij in het concentratiekamp Kaufering/Oberbayern, een dependance van Dachau, aan tyfus.
Gespräch im Walde
Frage: Du alter Mann, ich weiß, Du warst schon hier Als Deine Haare noch ganz dunkel waren, Und immer suchst Du, wie vor vielen Jahren Was denn? Ist dieser Wald noch nicht in Dir? Das Tal spielt Dir doch stets das Gleiche vor, Hier einen Strahl, dort einen Nebelreigen, Ein Vogel ruft ganz schwach von fernsten Zweigen Und dauernd ragen Säulen schwarz empor.
Antwort: Das Unsagbare hab ich einst besessen, Als Kind vielleicht in meiner frühsten Zeit, Vielleicht noch früher in der Ewigkeit; Im Wind der Jahre hab ich es vergessen.
Nun such ich wieder tastend zu erfahren, Was diese Bäume zu einander sagen. Ich fühl, der Wald muß das Geheimnis tragen. Vielleicht wird er mir's einmal offenbaren.
Amos Oz, Christiaan Weijts, Monika van Paemel, Graham Swift, David Guterson, Werner Fritsch, Jan Mulder, Olia Lialina
De Israëlische schrijverAmos Oz, (eig. Amos Klausner) werd geboren in Jeruzalem op 4 mei 1939.
Uit: Een verhaal van liefde en duisternis (Vertaald door Hilde Pach)
Ik ben geboren en opgegroeid in een heel kleine woning op de begane grond, van zon dertig vierkante meter, met een laag plafond. Mijn ouders sliepen op een slaapbank die s avonds als hij uitgeschoven werd, de kamer bijna van wand tot wand besloeg. Vroeg in de ochtend duwden ze de bank diep weg in zichzelf, verborgen het beddengoed in het duister van de kist eronder, draaiden de matras om, sloten de zaak af, spreidden over het geheel een lichtgrijs kleed uit, legden er hier en daar een paar geborduurde oosterse kussentjes op, en zorgden daarmee dat elk teken van hun nachtelijke slaap verdwenen was. Zo diende de kamer hun niet alleen tot slaapkamer, maar ook tot werkkamer, bibliotheek, eetkamer en ook nog eens tot zitkamer.
Tegenover deze kamer was mijn kamertje, groenig van kleur, waarvan de helft in beslag genomen werd door een dikbuikige kleerkast. Een lange, nauwe, duistere, enigszins kronkelige gang, net een tunnel waardoor boeven uit de gevangenis ontsnappen, verbond het keukentje en de wc met de twee kamertjes. Een zwakke gloeilamp, gevangen in een ijzeren kooi, wierp over deze gang ook overdag een troebel licht dat die naam nauwelijks verdiende. Aan de voorkant hadden beide kamers slechts één raam, allebei beschermd door ijzeren tralies, allebei ingespannen met hun luiken knipperend om een blik op het oosten te werpen, maar wat ze zagen was niet meer dan een stoffige cipres en een muur van ruwe natuursteen. Door een getralied bovenlicht gluurden onze keuken en wc naar een kleine gevangenisluchtplaats, omgeven door hoge muren en geplaveid met beton, een binnenplaats waar een bleke geranium in een roestig olijvenblik door gebrek aan zonlicht stond weg te kwijnen. Op de vensterbanken van de raampjes stonden altijd weckpotten met ingelegde augurken, en verder een cactus die een zwaar leven had en zich had ingegraven in de aarde van een gebarsten vaas die nu dienstdeed als bloempot.
Hebben ze je vrijgelaten? vraagt hij. In het parterrerestaurantheeft hij een kop thee voor haar ge-maakt. Zelf schenkt hij een glas vruchtensap in, die hij in een teug achteroverslaat. Blijkbaar heeft hij al eentijdlang ongemerkt ontiegelijke dorst gehad. Heb je een proces gehad? Ben je veroordeeld? Vrijgesproken?Ik heb gezwegen.Gezwegen? En toen?Toen hebben ze me laten gaan. Gebrek aan bewijs.Door het raam scheren d elichten van een passerende vrachtauto. Victor loopt naar de bar om zichzelf bij te schenken uit de glazen kan met sap. Het parterrerestaurant is zijn eigen keuken. De meubelafdeling beschouwt hij als zijn woonkamer, de boekenafdeling zijn privé-bibliotheek, enzovoorts. Hij heeft de ExtraLarge-variant van een huis. Je kunt zelfs stellen dat hij alle mogelijke huizen tegelijk bewoont. Hij is daar al zo aan gewend dat hij vreest voor het moment dat de etalages af zijn, zijn opdracht volbracht is en hij terug de gewone wereld in moet.Sinds wanneer ben je al te-rug? vraagt hij, als hij weer tegenoverhaar zit en zijn stoel aanschuift.Uit de gevangenis? Of hier in de stad?Allebei. Vertel me alles Vita.Hij buigt zich naar haar toe, wil haar handen vastgrijpen, maar legt uiteindelijk zijn onderarmen vlak op tafel neer.Vita staart hem onderzoekend aan en vraagt wat ze de hele tijd al heeft willen vragen: Zou je die hoeden niet eens afzetten?
Christiaan Weijts (Leiden, 4 mei 1976)
De Vlaamse schrijfster Monika van Paemel werd geboren op 4 mei 1945 in Poesele in Oost-Vlaanderen.
Uit: De vermaledijde vaders
"Hij steekt zo gunstig af bij de moeder, die vader, dat we met hem leren ons voor haar te schamen. Vrouwen zijn goed voor de ergernis en de minachting. Vrouwen zijn goed voor de afkeer van de eigen geilheid. Vrouwen zijn dom. Heel slim worden we attent gemaakt op moeders dwaasheid. Haar liegen. Haar luiheid (...) En als we hem nodig hebben, als het erop aan komt, hebben we geen vader meer. Gelukkig. Want in werkelijkheid maakt hij ons bang. We kunnen geen zoon worden, en geen vrouw om hem te behagen. En we weten dat hij dat niet zal pikken. In het diepste van zijn gedachten heeft hij ons gemaakt, een mislukking die hij zichzelf niet kan vergeven. We lijken op zijn moeder, waar hij niet onderuit komt. Arme vader."
( )
"Toch ben ik nog lang bereid die man te verdedigen, ook al heeft hij ongelijk. Want al heb ik geen moeder, dan wil ik wel een vader hebben. En omdat ik niet aanwijsbaar uit hem ben voortgekomen, is het een verhouding waarvan ik me voorstel dat ik er een eigen inbreng in heb."
De Engelse schrijver Graham Swift werd geboren op 4 mei 1949 in Londen.
Uit: Making an Elephant
The death of a father is, in most cases, an inevitable passage of life. If you're a novelist, however open-mindedly or unwittingly you start out, you know that certain big personal events must one day be accommodated into your work. There will, for example, be the novel you write after your father's death. It won't be about his death or even about him, but it can't help but be informed by his death.
He had a battery of first names: Lionel Allan Stanley. Fortunately, he liked to be known as Allan or simply Al. I never heard the word Lionel pass his lips. He was born in London in the early 1920s and brought up in Lower Sydenham, SE26, in a street optimistically called Fairlawn Park. I'd never been there, but after he died I went, on a sort of a pilgrimage, to see where he'd come from. A little, squat, terraced house, like thousands of others, but distinguished by its standing at an odd slight angle to the house next door and by the fact that, though occupied, it was spectacularly neglected. The tiny front garden was a seethe of creeping ivy, and seated on or sinking, rather, into the vegetation were two immobilized, rusting cars. They filled the cramped space between front window and street. The ivy had taken hold and was creeping up into the wheel arches.
I was strangely relieved elated even by this conspicuous dereliction. The place wasn't just ordinary and anonymous. It was singled out, even by that crooked angle, from its unremarkable neighbours, and that ivy and wreckage (I'll never know the story) were like some mock-portentous, tongue-in-cheek acknowledgement of mortality and the grave.
Graham Swift(Londen, 4 mei 1949)
De Amerikaanse schrijver David Gutersonwerd geboren op 4 mei 1956 in Seattle.
Uit: Snow Falling on Cedars
At the intersection of Center Valley Road and South Beach Drive Ishmael spied, ahead of him in the bend, a car that had failed to negotiate the grade as it coiled around a grove of snow-hung cedars. Ishmael recognized it as the Willys station wagon that belonged to Fujiko and Hisao Imada; in fact, Hisao was working with a shovel at its rear right wheel, which had dropped into the roadside drainage ditch. Hisao Imada was small enough most of the time, but he looked even smaller bundled up in his winter clothes, his hat pulled low and his scarf across his chin so that only his mouth, nose, and eyes showed. Ishmael knew he would not ask for help, in part because San Piedro people never did, in part because such was his character. Ishmael decided to park at the bottom of the grade beside Gordon Ostrom's mailbox and walk the fifty yards up South Beach Drive, keeping his DeSoto well out of the road while he convinced Hisao Imada to accept a ride from him. Ishmael had known Hisao a long time. When he was eight years old he'd seen the Japanese man trudging along behind his swaybacked white plow horse: a Japanese man who carried a machete at his belt in order to cut down vine maples. His family lived in two canvas tents while they cleared their newly purchased property. They drew water from a feeder creek and warmed themselves at a slash pile kept burning by his children--girls in rubber boots, including Hatsue--who dragged branches and brought armfuls of brush to it. Hisao was lean and tough and worked methodically, never altering his pace. He wore a shoulder strap T-shirt, and this, coupled with the sharp-honed weapon at his belt, put Ishmael in mind of the pirates he'd read about in illustrated books his father had brought him from the Amity Harbor Public Library. But all of this was more than twenty years ago now, so that as he approached Hisao Imada in the South Beach Drive, Ishmael saw the man in another light: hapless, small in the storm, numb with the cold and ineffective with his shovel while the trees threatened to come down around him.
David Guterson (Seattle, 4 mei 1956)
De Duitse schrijver Werner Fritsch werd op 4 mei 1960 in Waldsassen geboren.
Uit: Das sind die Gewitter in der Natur
In der Basilika von Waldsassen. Vor einem Seitenaltar.
In Brokat gekleidete Totengerippe hinter Glasschreinen.
Hier in der Kirche bin ich zur Kommunion gekommen.
Zur Firmung gekommen. Und da sind überall früher. Vor ein paar tausend Jahren, wie sie das Kloster so gebaut gehabt haben. Sind die Römer gekommen. Haben die Heiligen all umgebracht. Da hinunter in die Gruft sind die Heiligen begraben worden. Und sind da noch sehr viele Geliebte da oder Gerippe?
Gelübde da.
Haben sie sich versteckt drunten. Dann haben sie sie überall verfolgt. Und heroben überall. Wo sie sie haben haben können, haben sie die Toten überall. Die Heiligen all umgebracht.
Aufschwenk ins Astgewirr einer winterkalten Eiche.
Mein Vater stammt von Hundsbach ab.
Und da haben sie ein kleines Anwesen gehabt, wo er raus ist. Aber die sind wieder weitschichtig gewesen. Das kann in Asch auch gewesen sein. Und da ist ein alter Vater gewesen. Der war früher einmal auf der Regierung.
Die andere Generation schon. Das hat der durchgesetzt, daß es erlaubt worden ist. Was ich gehört hab allemal. Ich weiß auch nicht. Oder weiß ichs?
Daß das Volk nicht ausstirbt. Daß sie Kinder erzeugen dürfen. Das ist da nicht erlaubt gewesen. Hat er gesagt gehabt, er geht jetzt. Und ist gegangen und ist nimmer kommen.
De Nederlandse columnist, schrijver, ex-voetballer, en televisiepersoonlijkheid Jan Mulder werd geboren in Bellingwolde op 4 mei 1945. Jan Mulder viert vandaag zijn 65e verjaardag.Zie ook mijn blog van 4 mei 2009.
Uit: Gastcolumn (Persmuseum)
Ja, ze hebben je het goed verteld: ik ben een zure columnist van een progressief dagblad, ik geef het toe ik ben in principe niet voor de monarchie maar voor de democratie, maar nu jij er bent, twijfel ik weer aan alles. Zo sprak ik wel eens in mijn gedachten tegen haar, zij die ons bestaan zo ingrijpend heeft veranderd. En wanneer prins Willem-Alexander komt, is het niet ondenkbaar dat hij Máxima meeneemt, waar of niet, Willem? Waar ís ze? Inburgeren is een lelijk woord, maar met Máxima is het opeens feest. Inburgeren! Vrolijk klinkt het door stad en land. De zon staat hoog aan de hemel, de vensters en deuren gaan open, de mensen hebben er weer zin in nadat ze zo lang hebben gewacht: het is weer Máxima, de jaarlijkse inburgertijd! De roemers zijn vol en de korenschoven rijp, straks gaan we dansen en openen we het inburgerseizoen met vuurwerk, siersmeden en een optreden van een groep confronterende columnisten op een plein. Alles wat ik van Máxima dacht, is waar. Ik heb haar zojuist de hand gedrukt. Hartveroverende vrouw. Zij toonde zich dan ook spontaan bereid om samen met mij een confronterende dialoog uit te spreken over de pers en de bijdrage die het Persmuseum aan onze samenleving kan leveren, dit als extra verrassing bij de zo reeds feestelijke opening. U moet weten dat een columnist niet per se de waarheid schrijft en dat ik deze column geschreven heb in de veronderstelling dat Máxima hier níet zou zijn. Dat zij er plotseling wél is maakt het allemaal wat ingewikkelder. Aan de ene kant raakt mijn confronterende column kant noch wal meer, aan de andere kant ben ik dolgelukkig dat Máxima er is. U begrijpt dat ik dit heb opgeschreven voor het geval zij inderdaad met Willem-Alexander zou meekomen. Gelukkig, zij is er niet. Ik bedoel dit goed, koninklijke hoogheid. Veel liever had ik Máxima gezien natuurlijk, laten we het maar bekennen: een columnist is geen haar beter dan de gemiddelde Gelderlander.
That watercoloured dream trampled by feet and lost forever, Why flash on its face the light of letters? That moon covered by ash-grey clouds, Why a blue veil for it now? That yellow velvety flower, already blown away, Why should it now get drenched in the rainfall of letters? That river, distanced from its shores, What more can a norwester give her now? The morning, that walked into the hazy fog, Can it be woken up by the sound of dewdrops?
Vertaald door Soma Roy
The Endless Night
On the thirty-six inches bed You take six And give me the rest, Can I take so much space? So much anger? Such void? Can I? Can I? # # On a thirty-six inches bed If you occupy only six inches How will I survive This endless night? The dust storm of Chaitra?
Zwar behaupten das viele von sich, Bilder werden herumgezeigt: Kinder auf Rutschbahnen, junge Männer bei der Silvesterfeier mit Glas in der Hand, eine Locke forsch, wie unabsichtlich, in der Stirn, Frauen mit Säuglingen vor der Brust, die älteren Männer im guten Anzug, geradezu und aufrecht in die Linse blickend; aber glauben, nein, glauben tut man es ihnen allen miteinander doch nicht so recht. Man sieht, was spät am Abend und am Wochenende sich zuhaus ereignet, doch eher als Marginalie, als unwesentliches Nachspiel an; zu tief, zu fest ist jeder einzelne in das Leben des Geschäfts verwachsen, in die Beziehungen zu den Kollegen, so vielfach dahinein verschlungen, als daß ihm noch Luft bliebe für das Private, als daß er da noch groß investieren könnte.
Nur die Ruschigk, die macht sich für beides stark. Der nimmt man es ab. Die schafft das Private und das Geschäft und noch so einiges andere dazu. Also, könnte man sagen, daß die Ruschigk ihr häusliches Leben auf das Glücklichste mit dem Geschäftlichen verbunden hat, oder anders vielleicht: ihr Privates bricht sich sozusagen im Geschäftlichen, oder noch anders: es brandet, es brummt im Geschäftlichen auf; das Geschäft ist sozusagen Ruschigks Ufer, an dem die Fluten zum Stillstand kommen.
Das Ruschigksche Privatleben taucht unvermutet auf, steht plötzlich kurz vor Feierabend in der Tür, schreibt sogar Briefe ab und an; fast jeder männliche Beschäftigte kriegt irgendwann einmal damit zu tun.
Die Ruschigksche Ehe spielt sich nicht ab im Bett, nicht am Couchtisch, nicht vor dem Fernsehschirm, wie es bei anderen Paaren der Fall ist. Sie gewinnt Leben und Hitze auf dem kurzen Stück Weg zwischen Glastür und Park, (durch den die Ruschigk dann nach Hause geht), wo für gewöhnlich auf der ersten Bank mit freiem Blick zu unserem Geschäftshaus hin, Herr Ruschigk, ein Finanzbeamter, sitzt und lauert. Ihr auflauert, meinen einige, aber so einfach ist die Sache nicht.
Il ny avait plus de sentier. Tom devait suivre maintenant détroits passages, des bandes dherbe, les rives bosselées de ruisseaux limitant les champs. Derrière lui, brusquement, la lune se montra, entre deux nuages noirs déchiquetés par une rafale. Et Tom, dès lors, instinctivement, se baissa, fit plus bas et plus long, se coula dune allure féline les long des blés et des avoines. Une fois, il sarrêta encore, il leva la tête par-dessus les tiges davoine, il regarda au loin limmensité des champs, qui, sous la lune, séclairaient dune pâleur spectrale dau-delà. Et il vit au milieu de ce désert plat et morne, très loin encore, vers la ligne sombre des dunes qui, à droite, fermaient lhorizon, la silhouette dun homme qui attendait.
Tom fit un long circuit, contourna lhomme, à deux cent mètres de distance, de façon à être sous le vent. Il sut alors quil y avait un chien avec lhomme. Et cela lui inspira de la méfiance. Son expérience lui rappelait que ces gens-là, qui attendent, la nuit, avec des armes et des chiens, sont à craindre et à
éviter.
Lentement, Tom se coula dans les blés. Il se fit plus petit encore, rasant la terre sous son ventre, écartant du bout de son nez les chaumes, ondulant, sinsinuant, faisant à peine frémir les tiges autour de lui. Dans cette mer ondoyante de verdure, il glissait comme un navire, sans bruit, sans heurt
Mais brusquement, son nez, qui fendait comme une étrave lépaisseur des blés, trouva devant lui le vide. Il était arrivé à la limite des champs. Plus loin, il ny avait quune lande nue, pelée, à peine tachée, ça et là, dune plaque dherbe courte et roussâtre.
Maxence Van der Meersch (4 mei 1907 - 14 januari 1951)
Seewärts hör ich Signale tuten: Sie schießen die Torpedos ein. Auf fernen Meeren, nah dem Ohre, Gesprengter Leiber letztes Schrein.
Der Märzwind greift den Wandernden, Ich gleite wie auf Flügelschuhn; Dann bin ich selbst ihm aufgestiegen Und kann auf seinem Rücken ruhn.
Ein Girren streicht um meine Kniee, Ein Rebhahn schwirrt am Kleinbahndamm. Vor aufgerauhter Schlehdornhecke Säugt Mutterschaf sein erstes Lamm.
Hör ich noch die Signale rufen? Sie wurden Klang von Roncevalles: Woran die Herzen eins zersprangen, Schwebt echoleicht als Hörnerschall.
Mich feit der süße Augenblick. Die Zügel häng ich ins Genick Dem Windpferd, daß es schweifend grase. Huflattich blüht, es springt der Hase.
Die Wolken bauen Pyrenäen, Der Erdgeist denkt die Vogelreise: Und ohne daß sie wissen, zucken In Aufbruchslust die Kuckuckszehen.
Sie landen, höheren Flugs getragen Als ihn Schrapnells, Granaten wagen.
Ob draußen noch Signale tuten? Schießt man noch die Torpedos ein? Schreckt noch das Ohr auf fernen Meeren Zerfetzter Leiber Todesschrein?
Tief innen übte sich inzwischen Gesang, der Thebens Mauern baute. Fang an mit zwiegespaltnem Laute: Und "heile, heile, heile!" tönt es, Kuckuck! Kein Fluch der Erde höhnt es.
Some years from now The nation had watched Shaiana cry so many times. Heard her voice crack as she struggled to complete her sentence. 'I just want this so much. I really, really want it so much. It's all I ever wanted. Since I was a little girl . . . It's my . . . It's my . . .' She couldn't do it. Words failed her. Her lip quivered, her nostrils flared and a watery film spread across her eyes. The lids closed in an agonized grimace and squeezed out a glistening tear. Just a tear, a single tear, but such a tear. One of the most scrutinized tears that was ever shed. Few tears in all history would be seen by so many and so often. Over and over again it had teetered momentarily upon the thickly mascaraed lashes of Shaiana's lower lid before tipping forward and rolling heavily across the downy expanse of that now nationally familiar cheek, tracing its course through the heavy blusher with which the makeup artist had struggled in vain to cover the tiny blemishes on Shaiana's quivering face. The people in their millions had absorbed this scene immediately before the last break and also before the break which preceded that. They had seen it at the very beginning of the programme and in the trailers that had played throughout the earlier part of the evening. Those with access to the digital channels had been able to watch the tear for nearly a week already and grainy stills of it had appeared in the press. It was also possible to download it to one's mobile phone by accessing the 'preview highlights' section of the Chart Throb website. But despite all this massive exposure, up until now that tear had always been a future tear, a tear which, in the endlessly repeated phrase of Keely the presenter, was 'still to come'. 'And still to come, it's all too much for Shaiana.' 'Still to come, Shaiana struggles to keep it together.' 'Is Shaiana's dream turning into a nightmare? All that and more, still to come.' And so the tear had teetered. A maybe tear, present and entirely familiar but nonetheless a tear in waiting. But now finally it had arrived. No longer a tear that was 'still to come' but all of a sudden a clear and present tear, a tear that was on its way. And for the first time (but most certainly not the last) the viewing millions saw it disappear beneath the square white plastic nail of Shaiana's outstretched finger as she rested her chin upon Keely's gorgeous skinny shoulder, and failed to find the word for which she was struggling.
P. Dienemann Nachf., Buchhandlung und Antiquariat, befindet sich in der Nähe vom Bahnhof Neustadt in einem alten Haus, dessen Eingang man nur über den Hof erreicht. Vor der Haustür liegt ein Gitterrost aus Stahl. Bitte die Füße abtreten, steht auf einem Schild an der Haustür. Vor der Zwischentür liegt ein Fußabtreter aus Bürsten. Bitte die Füße abstreichen, steht auf einem Schild an der Zwischentür. Vor der Ladentür liegt eine Fußmatte aus Kokos. Auf dem Schild an der Ladentür steht, Bitte die Füße sorgfältig abstreichen. P. Dienemann Nachf. ist privat. Privat heißt, daß am Montag geschlossen ist. Hier gehen die Uhren anders, sagt Fräulein Leukroth. Fräulein Leukroth ist die Tochter des Nachfolgers und in einem Alter, in dem das Wort Fräulein eine Offenbarung ist. Sie kommt jeden Morgen mit gesenktem Kopf und kleinen, schnellen Schritten in das Geschäft. Jeden Morgen trägt sie ein anderes Kleid. Die Kleider sehen alle gleich aus. Jeden Morgen trägt Fräulein Leukroth einen Stoffbeutel ins Geschäft, der aussieht wie ihr Kleid. Wenn sie kommt, hat sie einen steifen Arm, der beim Gehen fast den Boden berührt. Bevor sie das Geschäft betritt, hat sie sich zweimal normal und einmal sorgfältig die Schuhe abgetreten. Das Linoleum im Laden ist so oft gebohnert worden, daß es kein Muster mehr hat, nur auf den vier kleinen Kreisen um die Füße eines Tisches ist es noch zu erkennen.
Jamie und ich liegen um zwei Uhr im Bett. Emily kommt umfünf Uhr, öffnet unsere Schlafzimmertür einen Spalt breit undruft, daß sie wieder da sei. Sie und ihre ältere Schwester öffnendie Tür nie so weit, daß sie hereinsehen können. Die Liebe der Elternmöchte man spüren, vor Augen haben lieber nicht.Mittags Tennis. In der ungeheizten Halle bleibe ich kalt und steif,das sportliche Ergebnis entsprechend dürftig, eher eine Ausnüchterungsübung.Als ich nach Haus komme, sitzen die drei Damenvor dem Fernseher und sehen eine geliehene DVD, Corellis Mandoline.Der Film sei, sagt Marlene, irgendwie wohl so ähnlich wiemein Roman Der kretische Gast. Wenn der von Hollywood verfilmtwird, soll's mir allemal recht sein. Wäre ein Trostpflasterauf die von Kritikerhäme geschlagenen Wunden. Den DVD-Player habe ich im vergangenen Jahr als Weihnachtsgeschenk"für alle" gekauft. Jamie und die Mädchenbehaupten, der Vorteil des Geräts sei, daß man nun Filme imnicht-synchronisierten O-Ton sehen könne. Angesichts unsererhäuslichen Dreisprachigkeit - Deutsch, Englisch und fließendesDenglish - ein unwiderlegbares Argument. Und es nervt tatsächlich,wenn beispielsweise Tom Hanks und Bill Murray oderDanny Devito und Ernie aus der Sesamstraße auf Deutsch diegleichen Stimmen haben. Schließ einfach die Augen und stell dirvor, ich sei Tom Hanks ... Heute kosten DVD-Player kaum noch die Hälfte. Im nächstenJahr wird's vermutlich DVD-Recorder zum gleichen Preis geben.Technisches Gerät veraltet, ohne zu altern, kann nie "antik" werden,sondern verliert seine Funktion und wird deshalb nur billigund häßlich. Das Neue als Schrott von morgen.
Klaus Modick (Oldenburg, 3 mei 1951)
De Russische schrijfster Tatjana Tolstaja werd geboren op 3 mei 1951 in Leningrad.
Uit: The Slynx (Vertaald door Jamey Gambrell)
His hometown, Fyodor-Kuzmichsk, spread out over seven hills. Benedikt walked along listening to the squeak of fresh snow, enjoying the February sun, admiring the familiar streets. Here and there black izbas stood in rows behind high pike fences and wood gates; stone pots or wood jugs were set to dry on the pikes. The taller terems had bigger jugs, and some people would even stick a whole barrel up there on the spike, right in your face as if to say: Look how rich I am, Golubchiks! People like that dont trudge to work on their own two feet, they ride on sleighs, flashing their whips, and theyve got a Degenerator hitched up. The poor thing runs, all pale, in a lather, its tongue hanging out, its felt boots thudding. It races to the Work Izba and stops stock-still on all four legs, but its fuzzy sides keep going huffa, puffa, huffa, puffa. And it rolls its eyes, rolls em up and down and sideways. And bares its teeth. And looks around . . . To hell with them, those Degenerators, better to keep your distance. Theyre strange ones, and you cant figure out if theyre people or not. Their faces look human, but their bodies are all furry and they run on all fours. With a felt boot on each leg. Its said they lived before the Blast, Degenerators. Could be. Its nippy out now, steam comes out of his mouth, and his beards frozen up. Stillwhat bliss! The izbas are sturdy and black, there are high white snowdrifts leaning against the fences, and a little path has been beaten to each gate. The hills run smooth all the way up and back down, white, wavy; sleighs slide along the snowy slopes, and beyond the sleighs are blue shadows, and the snow crunches in colors, and beyond the hills the sun rises, splashing rainbows on the dark blue sky. When you squint, the rays of the sun turn into circles; when you stomp your boots in the fluffy snow it sparks, like when ripe firelings flicker. Benedikt thought a moment about firelings, remembered his mother, and sighed: she passed away on account of those firelings, poor thing. They turned out to be fake.
Tatjana Tolstaja (Leningrad, 3 mei 1951)
De Franse dichteres en schrijfster Agnès Desarthe werd geboren op 3 mei 1966 in Parijs.
Uit: Le Remplaçant
A la même époque, je voyais à la télé ou au cinéma des films de Truffaut, de Claude Sautet. Ils étaient pour moi d'un exotisme saisissant. Je restais extérieure aux intrigues et les observais avec la distance étonnée d'un Breton en Papouasie.J'enviais les personnages qui les peuplaient parce qu'ils me paraissaient libres et simples. Ils évoluaient dans un univers dépourvu de cet écho assourdissant qui envahissait le mien. Ils ne se déplaçaient pas avec, à leurs trousses, l'ombre de tous les morts dont l'âme n'a pas trouvé le repos. Ils étaient légers et insouciants, comme le sont proverbialement les enfants. Pour ma part, je ne me rappelle pas avoir connu pareille transparence dans le rapport au monde. Même toute petite, je traînais à ma suite un bataillon d'ectoplasmes dontj'avais l'impression qu'ils me souillaient plus qu'ils ne m'alourdissaient.
(...)
Janusz Korczak écrit de très belles pages sur un bébé mort enveloppé dans du papier. Le paquet est posé sur le trottoir, Korczak l'observe longuement et se demande pourquoi la mère a laissé dépasser les pieds du nourrisson. Il y avait vraisemblablement assez de feuilles pour emballer efficacement le petit corps. Korczak en conclut que cette imperfection est délibérée. La mère a choisi de laisser dépasser les pieds de son bébé, non seulement parce qu'il n'aura plus jamais froid, mais surtout, parce que cela permet aux passants de savoir que ce ballot n'est pas un déchet, un vulgaire tas d'ordures que l'on peut piétiner ou fouiller à la recherche d'un croûton oublié. Ceci est un humain, disent les minuscules orteils. Et Korczak voit dans cette ultime attention de la mère pour son enfant, un concentré de respect et de tendresse.
During that night we heard the tumult of battle. And when at the very break of day we ventured out into the street we saw the victors of those nocturnal skirmishes crowd into the city. There were the Germans in their grayish-green uniforms and on their sleeves were the hooked crosses, the swift pockmarks of the German pestilence.
On that day of their rapid victory they did us almost no harm. Perhaps it was that these soldiers were no murderers; perhaps it was that they wanted to give no time to murder. The bloody deeds of this day and of those that followed were committed by our fellow citizens, our neighbors. Ah, it is an ancient sorrow that in the days of their history, whether fortunate or wretched, it was always they, our neighbors, who were prone to vent their spleen on us. That is an old story, a European and Christian refrain.
And yet, contemptible as they were, what were the deeds of violence of our neighbors compared to the ill deeds of the German murderers as they now set in? Those were raging flames; these were all-consuming forest fires. Those neighbors devoured hundreds of us, but millions were spared. These other devoured millions and only hundreds were saved.
I, the narrating judge, mournfully name the deeds of violence of our neighbors, inspired more by the lust of gain than by the lust of blood, in order to commemorate those victims too, may their names be sanctified. Concerning the misdeeds of the German murderers the accusing judge will bear witness, and he will do so according to the measure of blood guiltiness, primarily of the blood guiltiness incurred upon the bodies and lives of our children: from the newborn to those thirteen; that is to say, children according to our Law.
May the accusing judge be upheld before this court by the merits of our fathers and the memory of our martyrs who fell for the Sanctification of the Name. And may strength be granted him to speak of what is unspeakable, that is, to bear witness according to the needs of this court, not to delineate, for that would be contrary to our Law. For only he could succeed in describing these bloody deeds and delineate them who was in a measure allied to the monsters who committed them. Only such a one would be willing and capable of rehearsing these deeds in word or writing or image.
Soma Morgenstern (3 mei 1890 17 april 1976)
De Braziliaanse schrijfster Nélida Piñon werd geboren op 3 mei 1937 in Rio de Janeiro als dochter van Spaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 3 mei 2009.
Uit: Voices of the Desert (Vertaald door Clifford Landers)
Scheherazade has no fear of death. She does not believe that worldly power as represented by the Caliph, whom her father serves, decrees by her death the extinguishing of her imagination.
She tried to persuade her father that she alone can break the chain of deaths of maidens in the kingdom. She cannot bear seeing the triumph of evil that marks the Caliph's face. She will oppose the misfortune that invades the homes of Baghdad and its environs, by offering herself to the ruler in a seditious sacrifice.
Her father objected when he heard his daughter's proposal calling upon her to reconsider but failing to change her mind. He insisted again, this time smiting the purity of the Arabic language, employing imprecations, spurious, bastardized, scatological words used by the Bedouins in wrath and frolic alike. Shamelessly he marshaled every resource to persuade her. After all, his daughter owed him not only her life but also the luxury, the nobility, her rarefied education. (...)
Despite the Vizier's protests when faced with the threat of losing his beloved daughter, Scheherazade persisted in this decision, which really involved her entire family. Each member of the Vizier's clan evaluated in silence the significance of the decreed punishment, the effects that her death would have on their lives.
Not long ago, there lived in London a young married couple of Dalmatian dogs named Pongo and Missis Pongo. (Missis had added Pongo's name to her own on their marriage, but was still called Missis by most people.) They were lucky enough to own a young married couple of humans named Mr. and Mrs. Dearly, who were gentle, obedient, and unusually intelligent-almost canine at times. They understood quite a number of barks: the barks for "Out, please!" "In, please!" "Hurry up with my dinner!" and "What about a walk?" And even when they could not understand, they could often guess-if looked at soulfully or scratched by an eager paw. Like many other much-loved humans, they believed that they owned their dogs, instead of realizing that dogs owned them. Pongo and Missis found this touching and amusing and let their pets think it was true. Mr. Dearly, who had an office in the City, was particularly good at arithmetic. Many people called him a wizard of finance-which is not the same thing as a wizard of magic, though sometimes fairly similar. At the time when this story starts he was rather unusually rich for a rather unusual reason. He had done the Government a great service (something to do with getting rid of the national debt) and, as a reward, had been let off his income tax for life. Also the Government had lent him a small house on the Outer Circle of Regent's Park-just the right house for a man with a wife and dogs. Before their marriages, Mr. Dearly and Pongo had lived in a bachelor flat, where they were looked after by Mr. Dearly's old nurse, Nanny Butler. Mrs. Dearly and Missis had also lived in a bachelor flat (there are no such things as spinster flats), where they were looked after by Mrs. Dearly's old nurse, Nanny Cook. The dogs and their pets met at the same time and shared a wonderfully happy double engagement, but they were all a little worried about what was to happen to Nanny Cook and Nanny Butler. It would be all right when the Dearlys started a family, particularly if it could be twins, with one twin for each Nanny, but until then, what were the Nannies going to do?
« Dans le stupéfiant Jacob de Delacroix que lon peut voir à Saint-Sulpice, écrit Pierre Emmanuel dans La vie terrestre en 1976, Jacob se rue sur lAnge quil semble souvrir en lui tenant le bras gauche écarté, et lAnge fléchit sous le poids formidable de cet homme-peuple, de cet homme-humanité. (...) LAnge reçoit Jacob comme une femme reçoit lhomme : bien quil sarc-boute sur la pointe du pied, il se donne davantage quil ne résiste. LAnge - Dieu ? -, être éternellement jeune, étrangement féminin, danse tandis que lhomme se jette en avant pour le forcer, le pénétrer, passer outre.
Ce Combat avec lAnge fut pour moi le symbole libérateur qui me tira de lambiguïté esthétique. Du fait de la personnalité de Jacob, la plus ambiguë peut-être de lÉcriture, il métait possible dassumer la mienne sans voir en elle un obstacle coupable à lunité : le Combat avec lAnge, ce sont aussi les noces avec Dieu (...). Voir le tableau me fut une illumination : quelques jours plus tard, je relus lhistoire de Jacob dans la Genèse, et je fus, comme devant lOrphée ou le Christ de ma jeunesse, empli dun besoin à demi conscient didentification. »
De Nederlandse dichter Erik Lindner werd geboren op 3 mei 1968 in Den Haag. Lindner begon op zijn zestiende met het voordragen van gedichten. Hij werkte de eerste jaren dikwijls samen met verschillende muzikanten. Hij debuteerde in 1996 met de bundel Tramontane. Hierna publiceerde hij Tong en trede (2000) en Tafel (2004). Hij organiseerde literaire programmas in ondermeer het Institut Néerlandais in Parijs en was ook als docent schrijven verbonden aan ondermeer de Gerrit Rietveld Academie. Juni 2007 verscheen een bundel eigen werk in Franse vertaling: Terrain. Voor de VPRO radio maakte Lindner reportages vanuit verschillende landen: Albania, Canada en Taiwan.Hij schrijft recensies voor De Groene Amsterdammer, Ons erfdeel, Poëziekrant en De Reactor. Op www.groene.nl/boeken heeft hij een wekelijkse rubriek over poëzie.
De zee is paars
De zee is paars bij Piraeus.
Een vlag kruipt uit de klokkentoren als de wind draait.
Een man stapt over een hond. Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid.
In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.
Op een smalle tak zit een duif die erafvalt, fladdert en opnieuw gaat zitten de bes die te ver op het uiteinde van de twijg zit de tak die doorbuigt, de kraag die opbolt als de duif verschuift.
Een meisje stapt in de metro met een bureaula.
Op het dikke zand aan de branding schuift een visser horizontaal zijn hengel uit een fiets staat naast hem op de standaard.
Hij staat wijdbeens alsof hij plast. Vogelpootafdrukken in het zand. De hengel kromt boven de zee.
Astern - schwälende Tage, alte Beschwörung, Bann, die Götter halten die Waage eine zögernde Stunde an.
Noch einmal die goldenen Herden, der Himmel, das Licht, der Flor, was brütet das alte Werden unter den sterbenden Flügeln vor?
Noch einmal das Ersehnte, den Rausch, der Rosen Du - der Sommer stand und lehnte und sah den Schwalben zu,
Noch einmal ein Vermuten, wo längst Gewissheit wacht: Die Schwalben streifen die Fluten und trinken Fahrt und Nacht.
Tristesse
Die Schatten wandeln nicht nur in den Hainen, davor die Asphodelenwiese liegt, sie wandeln unter uns und schon in deinen Umarmungen, wenn noch der Traum dich wiegt.
Was ist das Fleisch - aus Rosen und aus Dornen, was ist die Brust - aus Falten und aus Samt, und was das Haar, die Achseln, die verworrnen Vertiefungen, der Blick so heiß entflammt:
Es trägt das Einst: die früheren Vertrauten und auch das Einst: wenn du es nicht mehr küßt, hör garnicht hin, die leisen und die lauten Beteuerungen haben ihre Frist.
Und dann November, Einsamkeit, Tristesse, Grab oder Stock, der den Gelähmten trägt - die Himmel segnen nicht, nur die Zypresse, der Trauerbaum, steht groß und unbewegt.
Cocain
Den Ich-zerfall, den süßen, tiefersehnten, Den gibst Du mir: schon ist die Kehle rauh, Schon ist der fremde Klang an unerwähnten Gebilden meines Ichs am Unterbau. Nicht mehr am Schwerte, das der Mutter Scheide Entsprang, um da und dort ein Werk zu tun Und stählern schlägt --: gesunken in die Heide, Wo Hügel kaum enthüllter Formen ruhn! Ein laues Glatt, ein kleines Etwas, Eben- Und nun entsteigt für Hauche eines Wehns Das Ur, geballt, Nicht-seine beben Hirnschauer mürbesten Vorübergehns. Zersprengtes Ich - o aufgetrunkene Schwäre - Verwehte Fieber - süß zerborstene Wehr -: Verströme, o verströme Du - gebäre Blutbäuchig das Entformte her.
The Belgard girls did not admire their mother. They disapproved of her card-playing and the cigars she smoked when her husband was away from home. But their brother Emanuel they all adored. The following week he was to be twenty-one and the family were united for once in planning a party to span an entire weekend. The guests had been invited, the caterers informed and flowers were to be collected from the gardens and conservatories and arranged in monumental bouquets throughout the house. The party was to be held at Gaglow, and not at their Berlin apartment which, although large, was not large enough to hold the guests they expected to attend.
It was the summer of 1914 and it was also Eva's birthday. No one seemed to remember in the flurry of activity that, on the same day as her brother would be twenty-one, Eva was to be eleven. She held her head up high and defied them to remember. Marianna Belgard had arranged for new dresses to be made for each of her three daughters. Bina was to have a pale peach satin, ruched and tucked along the front, Martha a blue with a sash bow at the back, and Eva, really still a child, would wear white. Bina, at fifteen, considered herself excessively ladylike, with or without the new dress. She intended behavingat the party with incomparably perfect manners, and enjoyed the prospect of showing up her mother. 'She's so vulgar,' she protested, when after dinner Marianna continued to sit at table with the men, drinking beer and beating them at cards. Bina, Martha and Eva, their old nanny comfortably asleep, would often slip out of bed to spy on her through the thick drapes that led into the dining room. 'It's no way to behave,' Bina hissed, and the others nodded in vigorous agreement, adding solemnly, 'Poor Papa, poor, poor Papa.'
Mordlust - sowas baut sich auf. Vor einigen Tagen, Ende November 1992, stehe ich auf einem deutschen U-Bahnbahnsteig. Sie will nicht kommen, die Bahn, ein Wartender, unter Hunderten, hält mir die Zeitung vor die Nase: Politiker schämen sich nicht selbst zu Tode, leider nein, sie schämen ein ganzes Land in den Tod, schämen, das reicht ja. Ich jedenfalls will mich nicht mehr nur schämen. Und da grölen sie sich herbei, kettenschwingend, stiefelmutig, tätowiertgezeichnet, hirnglatzenrasiert, fünferpulkstark, angstverbreitend, genießend, die Ketten pfeifen in der hundertfachen Angststille, meine 186 Zentimeter, bewährt in mehr als 50 Marathonläufen, verblassen gegen die doppelbreiten und längeren Fünferpulkbrutalos. Und da bringt uns die Rolltreppe einen kleinen, schüchternen Schwarzafrikaner entgegen. Ihm und uns dröhnt das fünffache Brutalobrüllen ins Seelenleben: >>Ausländer rausss!<< Sie müssen ja Luft holen, die Brüller, sie stehen vor mir, reichweitenfern. Und sich schämend, schweigend, die Zuschauer. Ich nutze ihre Luftholpause und sage, so wie in alten Zeiten, 25 Jahre Film rückwärts, in meinem Buch >Doppeldeutsch< nachzulesen, ich sage es ruhig, so wie es Pfarrer Bäumer getan hat, jener, der mich konfirmierte und der Pfarrer Brüsewitz, jener, der sich in der DDR, Zeitz, verbrannte aus Protest gegen das DDR-Regime, zu Grabe trug, wie Pfarrer Bäumer er tun würde, sage ich: >>Meine Herren, heute ist ein guter Tag zum Sterben, ich werde jetzt bestimmt sterben müssen, aber drei von Euch widerlichen Banditen werden auch sterben, wenn ihr jetzt nicht Eure Schnauzen zumacht.<<
That night we met in Argos, it was grand. I stood there looking stud in all my leather. You came in, stared round, got your shit together, walked over, dropped down floorwards, kissed my hand,
then moved your head on sideways, glanced up grave, and mouthed my fly. You started mouthing faster, but stopped to say, Sir, if youll be my master I want to be your everloving slave.
That was three weeks ago. It seems like years we slept together, screwed, and played our games, topman and bottom in a rear bed-sitter.
Now youve gone off with Ron; those red-hot flames of yours die fast. And leave me with my tears (like Weighmoods copious, and goddam bitter).
Alles beginnt an einem Oktobertag des Jahres 1943, in der Angst, Einsamkeit und Schande der Besetzung Frankreichs durch die Nazis. Mit einemmal fühlt man sich ausgerichtet an einer merkwürdig vertikalen Feststellung ohne Inhalt und Ausdehnung, die einen stets begleitet hat und sich plötzlich mit besonderer Deutlichkeit und Intensität abzeichnet. Spürt eine simple Gewißheit zu leben, ein ungekanntes Auflodern, das einen buchstäblich in sich selbst hineinfallen läßt. Eine Erschütterung, eine Grundlegung, einen Blitzschlag, aus dem ein unverrückbares Fundament für den Rest des Lebens entsteht. Gleichzeitig hört man das Lied des Föhns, jenes Südwinds, der über die Berge kommt und das Haus anzuheben scheint, daß es höher wird und sich aufrichtet, wie bedrängt von der Unermeßlichkeit ringsum.
Es war ein kurzer Rausch ein Emporgerissenwerden, ein unsagbares Entzücken, eine leidenschaftliche Erregung, die mir die Tränen in die Augen trieb, das Gefühl, daß dieser zentrale Punkt außerhalb der Worte und ohne Halt eben das ist, worum die Sprache kreist, ohne es zu erreichen, ein leerer Punkt, der den Worten Raum gibt.
Diese Entdeckung, dieses Ich bin, ich existiere, wurde zum Orientierungspunkt des hilflosen, verlorenen, vertriebenen und mit dem Tod bedrohten Kindes, das als minderwertiger Christ zur Welt gekommen war.
Das Erlebnis war um so tiefgreifender, wesentlicher, je bedrohter ich aufgrund meiner Herkunft in meinem schlichten Überleben war, so daß jeder zufällig in einem Buch gelesene Satz Zuflucht und Zeichen wurde.
Jurgis Baltrušaitis, Gisela Elsner, Franz Innerhofer, Jamal Abro
De Litouwse schrijver en vertaler Jurgis Baltruaitis werd geboren op 2 mei 1873 in Paantvardys.
TO THE FAVORITES OF VIOLENCE
Let the headsman's black axe sever
The thread of life the Highest spun;
Immortal thought it will not bring to ruin,
The spirit's life it may not take!
In time's delirium, smoking, scarlet
Before the Hour's Prince, time on time
The flow of blood has stained the Colosseum.
That for the ages Love might flower.
Such is the law for aye unbroken
In all that life has brought to pass:
On earth the right is with the persecuted,
The judge is always put to shame.
Kingdoms have guttered, and in quiet
Sleeps their might, their fleeting play;
But timeless gleams a morning glow in darkness,
The light that shines from Huss's pyre...
In stern malevolence, O hangman
Of spirit, revel in your toil;
But he who tries to crush the Word's wise babble,
Shall bring down lightnings on his head!
Vertaald door W. Edward Brown
LITTLE DAISY
Little daisy, white as snow,
To delight me as I tread,
From the roadside dust you grow,
Lifting up your pretty head.
Under sorrow's weight I groaned;
Your sweet flower healed my sore.
In the world I'm not alone,
Not an orphan any more.
Poverty seems to be gone,
Gone the pain, and life seems worth
Living not like exile on
This dark, melancholy earth.
With sunshine you filled my heart,
And I walk along, made bold
By the song bereft of art
You left singing in my soul.
Vertaald door Dorian Rottenberg
Jurgis Baltruaitis (2 mei 1873 3 januari 1944)
De Duitse schrijfster Gisela Elsner werd geboren op 2 mei 1937 in Nürnberg.
Uit: Die Zähmung
Trotz der herabgelassenen Sonnenrouleaus war die Hitze, die im Krankenhaus herrschte, so unerträglich, daß sich Giggenbacher immer wieder mit einem feuchtem Waschlappen den Schweiß von der Stirn, von seinem Hals und von seinen Handflächen wischen mußte. Obwohl er dieses stickige Krankenzimmer liebend gern verlassen hätte, blieb er auf dem Besuchersessel sitzen, dessen Kunstlederbezug an seinem Gesäß klebte. Denn er fürchtete, daß es Bettina, die von der Geburt ihres Töchterchens noch zu geschwächt war, um zu der Grünanlage zu gehen, die das riesige Krankenhaus umgab, auf einen Mangel an Vaterliebe zurückführen würde, wenn er nicht wartete, bis die kleine Josephine, die man ihm bereits hinter einer Glaswand vorgeführt hatte, zum Stillen hereingebracht wurde. Verstohlen schaute er auf seine Armbanduhr, ehe er mit dem Gefühl, daß die Zeit lähmend langsam verstrich, einen Schluck des dünnen lauwarmen Kaffees trank, den eine schlitzäugige Schwester vor einer Weile zusammen mit einem Stück Napfkuchen auf den Nachttisch gestellt hatte, auf dem drei Bücher lagen, deren Titel Die Psyche des Säuglings, Das Kleinkind als gleichberechtigter Partner und Das Kind als Erzieher seiner Eltern lauteten. Er wagte es nicht, sich einzugestehen, daß er nicht das Bedürfnis hatte, sein Töchterchen an diesem Tag noch einmal zu sehen. Er wagte es auch nicht, sich einzugestehen, daß es ihn enervierte, beim Anblick der kahlköpfigen, zahnlosen Josephine, die wie die übrigen Säuglinge im Säuglingszimmer etwas greisenhaftes an sich hatte, Entzücken heucheln zu müssen, um Bettina nicht zu enttäuschen, deren Glückseligkeit von einer Hysterie beeinträchtigt wurde, die er beunruhigend fand. Während er sie stirnrunzelnd musterte, stellte er fest, daß ihre Miene schon wieder einen ängstlichen Ausdruck angenommen hatte. Ich hätte unser Kind nicht in diesem Krankenhaus zur Welt bringen dürfen, sagte sie. Bist du mit den Schwestern nicht zufrieden, erkundigte sich Giggenbacher.
Gisela Elsner(2 mei 1937 13 mei 1992)
De Oostenrijkse schrijver Franz Innerhofer werd geboren op 2 mei 1944 in Krimml.
Uit: Ein Nachruf auf den österreichischen Schriftsteller Franz Innerhofer (door Johannes Birgfeld)
"Er überlegte, ob es nicht sinnvoller wäre, einfach zu gehen, einfach durch die Nacht zu gehen, irgendwo würde er umfallen, sagte sich aber wieder, das sind ja nur Menschen, warum soll ich mich wegen ihnen umbringen?" Franz Holl, der diese Zeilen denkt, ist ein Junge von dreizehn oder vierzehn Jahren, irgendwann gegen Ende der fünfziger Jahre. Er lebt in einer Touristenidylle, im österreichischen Oberpinzgau, am Fuße der Hohen Tauern, schön aber ist sein Leben ganz und gar nicht. Er ist das uneheliche Kind eines Almbauern und einer Landarbeiterin, und das nimmt der Vater, bei dem er lebt, zum Anlass, ihn nach allen Regeln der Kunst zu erniedrigen, zu misshandeln und schließlich als kostenfreie Arbeitskraft auszubeuten.
Seit seinem sechsten Lebensjahr verbringt Holl jede freie Minute und oft auch jene Stunden, in denen er in der Schule etwas lernen sollte, mit unfreiwilliger Landarbeit: Pferde müssen geführt, Kühe gemolken, Herden über die saftigen Almwiesen getrieben, Holz aus Wäldern gezogen oder Heu gemäht, gewendet und eingeholt werden. Der Bauer ist in seinen Forderungen rücksichtslos. Wie die anderen Knechte und Mägde wird das Kind systematisch geprügelt, beschimpft und seelisch gebrochen. Es ist die Hölle, in der Holl bis zu seinem sechzehnten Lebensjahr lebt, von niemandem geliebt, ohne Freunde, ein Bettnässer, ein Prügelknabe, der alles falsch macht, ein Hoffnungsloser in einem Bauern-KZ.
Als mit dem Beginn der sechziger Jahre auch in den hintersten Almwinkeln Österreichs das Industriezeitalter beginnt, hat Holl Glück. Er ist alt genug, die neuen Traktoren zu fahren, und weil ihre Steuerung ihm leicht fällt, wird der Bauer von ihm abhängig. Holl gelingt es, sich zu emanzipieren, und es beginnt ein abenteuerlicher Aufstieg: Schnell verlässt er den Hof und lässt sich zum Schmied ausbilden. Bald wird ihm das jedoch zu eintönig und er erwirbt das Abitur an einer Abendschule, während er tagsüber in Werkstätten arbeitet. Es folgt ein Studium und schließlich gar ergreift Holl die Feder und wird Schriftsteller. Doch da heißt er schon nicht mehr Holl, sondern Lambrecht, und eigentlich Franz Innerhofer.
De Sindi schrijver Jamal Abro werd geboren op 2 mei 1924 in in Sangi, een klein dorpje in Mehar Dholka, toen een deel van het District Dadu. Jamal Abro bezocht een aantal scholen in Larkana en Hyderabad en deed zijn toelatingsexamen aan de universiteit van Bombay in 1941. In 1944 ging hij naar Bengalen en werkte als vrijwilliger in opvangkampen in door hongersnood getroffen gebieden. Hij werkte ook als een activist voor de Khaksar Movement. Abro behoorde tot de generatie van Sindhi schrijvers die aan het literaire front verscheen onmiddellijk na de onafhankelijkheid. Abros eerste korte verhaal werd gepubliceerd in 1949 en werd gevolgd door een aantal anderen. Pishu Pasha leidde tot veel debat en discussie. Onder deze naam was een collectie van bijna een dozijn korte verhalen verschenen in 1959. Er volgde een lange schrijvers pauze. Een uitnodiging om een verhaal te dragen voor een universitair magazine was aanleiding om na vijftien jaar weer een verhaal te schrijven.
Uit: Pirani
The mother broke down, her heart crushed, her very vitals cut into pieces. She screamed, Pirani, oh, my little Pirani! The girl shrieked back...
The Brohis were coming down from the hills. The winter had just set in. The cold, dry wind was sweeping down the dust and the gravel ahead of them . They had two or three bullocks and one
camel. Two dogs with wagging tails followed them. The men were barefooted, their shalwars(trousers) short and torn.
On their heads they wore conical, embroidered caps full of dust and dirt. The women donned long robes with pretty embroidered designs now shredded and fa ding away as a result of long wear.
On the bullocks they had loaded huge sacks full of twine and ropes twisted out of goat s hair. The young children sat huddled on the sacks, the parents driving the animals with their sticks as they kept
humming, Hee, hoon, hee, honn.... with their beards they looked handsome and dignified, but penury-stricken and weather-bitten.
They pitched their camp on a secluded spot where they distributed pieces of dry bread. From another cloth bag they took out some lumps of dried curd which they put in pitchers full of water. Each
one gulped down a few draughts.
Little Pirani, hardly nine years old, clapped her hands as she cried, We are now in Sindh! "We will have such good things and so many!" Her father took off his cap and scratched his head full of lice. The mother looked annoyed. Other children were also dreaming of the good and sweet things awaiting them on the plains. In the valley of Sindh, they built for themselves small shacks made of hay.
`Im Zoo wird es uns vorgeführt: wir werden erwartet. Die Tiere stehen in ihren Gattern da und sehen uns entgegen. Wird ihnen Futter gebracht, fressen sie sofort, um gleich darauf wieder ihre wartende Haltung einzunehmen. Manche laufen vor kribbelnder Erwartung rastlos auf und ab, steigen ein Treppchen hinunter, drehen sich, und gleich wieder hinauf: der Brillenbär. Dick ist er und bietet doch einen Anblick der Rastlosigkeit, er eilt einer bestimmten Stelle zu, wo ihm jedesmal einfällt, daß er an einer anderen etwas vergessen hat, worauf er kehrtmacht, um es zu holen. Ist er am Ziel, fällt ihm ein, er hat dort, woher er kam, wieder etwas vergessen, was ihn veranlasst, eiligst umzukehren. Wiederum am Ziel, erinnert er sich des Vergessenen am letzten Ausgangspunkt, er kehrt sofort um. Obwohl zwischen beiden Endpunkten seiner Vergeßlichkeit dieses Treppchen eingebaut ist, zeigt er keinerlei Merkmale von Erschöpfung. So vertreibt sich der Brillenbär die Wartezeit.`
Angela Krauß (Chemnitz, 2 mei 1950)
De Amerikaanse (toneel) schrijver Clyde Fitch werd geboren op 2 mei in 1865 in Elmira, New York. Zijn vader moedigde hem aan om een architect te worden of te kiezen voor een carrière in het bedrijfsleven, maar zijn moeder had altijd geloofd in zijn talent als schrijver. Fitch is afgestudeerd aan het Amherst College in 1886, waar hij lid was van Chi Psi Fraternity. Hij was de eerste Amerikaanse toneelschrijver die zijn toneelstukken publiceerde. Zijn eerste werk van betekenis was Beau Brummel (1890) dat een glansrol voor acteur Richard Mansfield opleverde die de titelrol zou spelen voor de rest van zijn leven.In 1900 maakte Captain Jinks of the Horse Marines een ster van Ethel Barrymore. Fitches werken waren populair aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. In 1896 schreef Fitch de teksten voor een populaire song Love Makes The World Go 'Round.
Uit: The Girl With The Gtreen Eyes
_Three smart-looking SERVANTS are peering through the crack of the
folding door, their backs to the audience. The pretty, slender MAID
is on a chair. The elderly BUTLER dignifiedly stands on the floor.
The plump, overfed little HOUSEMAID is kneeling so as to see beneath
the head of the BUTLER._
HOUSEMAID. [_Gasping._] Oh, ain't it a beautiful sight!
BUTLER. [_Pompously._] Not to me who 'ave seen a Lord married in Hengland.
MAGGIE. Oh, you make me sick, Mr. Potts, always talking of your English Aristocracy! I'm sure there never was no prettier wedding than this. Nor as pretty a bride as Miss Jinny.
BUTLER. [_Correcting her._] Mrs. Haustin!
HOUSEMAID. She looks for all the world like one of them frosted angels on a Christmas card. My, I wish I could 'a' seen her go up the aisle with the organ going for all it was worth!
MAGGIE. It was a _beautiful_ sight!
BUTLER. A good many 'appens to be 'aving the sense to be going now.
HOUSEMAID. Could you hear Miss Jinny say "I do," and make them other remarks?
MAGGIE. Yes, _plain_, though her voice was trembly like. But Mr. Austin he almost shouted!
[Laughing nervously in excitement._
BUTLER. 'E's glad to get 'er!
MAGGIE. _And her him!_
HOUSEMAID. Yes, that's what I likes about it. Did any one cry?
MAGGIE. Mrs. Tillman. Lots of people are going now.
HOUSEMAID. What elegant clothes! Oh, gosh!
BUTLER. [_Superciliously._] Mrs. Cullingham don't seem in no 'urry; she's a common lot!
MAGGIE. I don't care, she's rich and Miss Jinny likes her; she just
throws money around to any poor person or church or hospital that wants it, or _don't_! So she can't be so _very common_ neither, Mr. Potts!
Clyde Fitch (2 mei in 1865 4 september 1909)
De Schotse schrijver John Galt werd geboren in Irvine op 2 mei 1779.Zijn vader was kapitein op een schip. De familie trok in 1789 naar Greenock, waar Galt zijn eerste essay's voor lokale tijdschriften schreef. In het jaar 1804 verhuisde hij naar Londen, waar hij vanaf 1809 rechten studeerde. Galt reisde veel en raakte bevriend met George Gordon Byron. In de jaren van 1824 tot 1829 verbleef hij in Canada, waar hij de Canada Company oprichtte. Na een conflict met de gouverneur Peregrine Maitland werd hij gevangengezet. In 1833 ging Galt terug naar Greenock, waar hij in 1839 overleed.
Uit: The Life of Lord Byron
The English branch of the family of Byron came in with William the Conqueror; and from that era they have continued to be reckoned among the eminent families of the kingdom, under the names of Buron and Biron. It was not until the reign of Henry II. that they began to call themselves Byron, or de Byron.
Although for upwards of seven hundred years distinguished for the extent of their possessions, it docs not appear, that, before the time of Charles I., they ranked very highly among the heroic families of the kingdom.
Erneis and Ralph were the companions of the Conqueror; but antiquaries and genealogists have not determined in what relation they stood to each other. Erneis, who appears to have been the more considerable personage of the two, held numerous manors in the counties of York and Lincoln. In the Domesday Book, Ralph, the direct ancestor of the poet, ranks high among the tenants of the Crown, in Notts and Derbyshire; in the latter county he resided at Horestan Castle, from which he took his title. One of the lords of Horestan was a hostage for the payment of the ransom of Richard Cur de Lion; and in the time of Edward I., the possessions of his descendants were augmented by the addition of the Manor of Rochdale, in Lancashire. On what account this new grant was given has not been ascertained; nor is it of importance that it should be.
In the wars of the three Edwards, the de Byrons appeared with some distinction; and they were also of note in the time of Henry V. Sir John Byron joined Henry VII. on his landing at Milford, and fought gallantly at the battle of Bosworth, against Richard III., for which he was afterwards appointed Constable of Nottingham Castle and Warden of Sherwood Forest. At his death, in 1488, he was succeeded by Sir Nicholas, his brother, who, at the marriage of Arthur, Prince of Wales, in 1501, was made one of the Knights of the Bath.
There were four of usGeorge, an William Samuel Harris, and myself, and Montmorency. We were sitting in my room, smoking and talking about how bad we werebad from a medical point of view I mean, of course. We were all feeling seedy, and we were getting quite nervous about it. Harris said he felt such extraordinary fits of giddiness come over him at times, that he hardly knew what he was doing; and then George said that he had fits of giddiness, too, and hardly knew what he was doing. With me, it was my liver that was out of order. I knew it was my liver that was out of order, because I had just been reading a patent liver-pill circular, in which were detailed the various symptoms by which a man could tell when his liver was out of order. I had them all. It is a most extraordinary thing, but I never read a patent medicine advertisement without being impelled to the conclusion that I am suffering from the particular disease therein dealt with in its most virulent form. The diagnosis seems in every case to correspond exactly with all the sensations that I have ever felt.
Gij blauwgekaakte wolken daar, halfwit, omtrent uw boorden, die gruwzaam in de hemel moêrt, en grimt in t gramme noorden: hoe lange speelt gij, koud en kil, de baas nog hier? t Is half april!
t Is onbermhertig koud; en t kan, de zonne ondanks, gebeuren, dat, s morgens, al dat gers is, wit geruwrijmd, staat te treuren! Waar wilt gij, boos geweld, naartoe, des winters? Wij zijn wintermoe!
t Moet zomer zijn, geen koude lucht, die bijt en straalt; t moet open, dat, wachtende, in de botte zit of weer in t gers gekropen, van schuchterheid, voor t nijpen van de hardgevuiste winterman!
Staat op, gij oosters zonnelicht, en schiet, bij volle grepen, uw schichten uit; doorkwetst, doorlijdt het graf, daarin, genepen, de zomer zat: verrijzenist des konings kind! Te late al is t!
Hallelu-jah! dan zingen zal, dat t wederklinkt alomme, de gorgel los, de vogel en de luidgekeelde blomme; de klepel zal de klokke slaan en kondigen de Koning aan.
De ramen
De ramen staan vol heiligen, gemiterd en gestaafd, gemartelaard, gemaagdekroond, gehertoogd en gegraafd; die 't branden van het ovenvier geglaasd heeft in de scherf, die, glinsterend, al de talen spreekt van 't hemelboogs geverf.
Doch schaars is herontsteken in de oosten het geweld der zonnevonke, en valt zij op de heiligen, zo smelt 't samijtwerk uit de mantelworp, de goudware uit de kroon, en alles, even wit nu, blinkt en bliksemt even schoon.
Verdwenen zijt gij, hertogen en graven dan, zo zaan; verdwenen, maagden, martelaars en bisschoppen: voortaan geen palmen, staven, stolen meer, 't is alles henen, tot één helderheid gesmolten, in één zonnelicht - in God.
Daar liep een dichtje
Daar liep een dichtje in mijn gebed, en 'k wilde 't aan de kant gezet, maar, niet te doen, het wilde en 't zou mij plagen, als ik bidden wou! En nu is mijn gebed gedaan, en 't dichtje is 'k weet niet waar gegaan: vergeefs gezocht, vergeefs, o wee, 'k en vinde noch rijm noch dichtje meer!
When people our age speak of the war it is not of Vietnam but of the one that broke out more than half a century ago and swept in almost all the world. It was raging more than two years before we even got into it. More than twenty million Russians, they say, had perished by the time we invaded at Normandy. The tide had already been turned at Stalingrad before we set foot on the Continent, and the Battle of Britain had already been won. Yet a million Americans were casualties of battle before it was over -- three hundred thousand of us were killed in combat. Some twenty-three hundred alone died at Pearl Harbor on that single day of infamy almost half a century back -- more than twenty-five hundred others were wounded -- a greater number of military casualties on just that single day than the total in all but the longest, bloodiest engagements in the Pacific, more than on D day in France. No wonder we finally went in. Thank God for the atom bomb, I rejoiced with the rest of the civilized Western world, almost half a century ago, when I read the banner newspaper headlines and learned it had exploded. By then I was already back and out, unharmed and, as an ex-GI, much better off than before. I could go to college. I did go and even taught college for two years in Pennsylvania, then returned to New York and in a while found work as an advertising copywriter in the promotion department of Time magazine. In only twenty years from now, certainly not longer, newspapers across the country will be printing photographs of their oldest local living veterans of that war who are taking part in the sparse parades on the patriotic holidays. Theparades are sparse already. I never marched. I don't think my father did either. Way, way back, when I was still a kid, crazy Henry Markowitz, an old janitor of my father's generation in the apartment house across the street, would, on Armistice Day and Memorial Day, dig out and don his antique World War I army uniform, even down to the ragged leggings of the earlier Great War, and all that day strut on the sidewalk back and forth from the Norton's Point trolley tracks on Railroad Avenue to the candy store and soda fountain at the corner of Surf Avenue, which was nearer the ocean.
Wahrlich wir leben Und leben nicht schlecht In Deutschlands europäischem Teil Aber schon Goethe trieb es nach Süden Winckelmann träumte von Athen Unterwegs auf den schlammigen Straßen Zwischen Bückeburg und Berlin Mal über den Grenzfluß die Wasserscheide Endlich vor Augen das andere Meer Das ist das Leben
Heimlich im Schatten der Backsteindome Brüten wir eine Ferne aus Nordkap Nordafrika Normandie Reisende Büßer in Knobelbechern Unter unserem Sehnsuchtsblick Wölbt sich der Himmel wogen die Felder Schreien die Raben bei Stalingrad
Schwer klumpt die Erde An unseren Füßen Hemmt unsere Heimkehr Wärmten uns lieber an euren Feuern Lauschten den Liedern Dem Lachen der Frauen Herder war Deutscher Das Slawenkapitel Staunend lesen es unsere Nachbarn: Unsere Seele wuchert nach Osten
Aber nach Süden lichtet der Wald sich Hier bauten Fremde Was wir erträumten"
Johano Strasser (Leeuwarden, 1 mei 1939)
De Franse schrijfster Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1960 in Parijs. Reza is een Iranese met een Hongaarse moeder die in Parijs woont. Zelf zegt ze dat haar enige nationaliteit de Frans taal is. Haar carrière begon ze echter op de planken als comédienne. Haar toneelstuk Art trok volle zalen in de 'Comédie des Champs Elysées'; kreeg twee Molières: beste nieuwe auteur en beste productie in de vrije sector. Het was ook een groot succes in het Londense West-End en op Broadway waar ze in 1998 (zeer opmerkelijk voor een niet-Engelstalig auteur) een Tony-award wegkaapte. Ander werk van haar hand: Conversations après un enterrement (1987), La traversée de l'hiver, Hammerklavier (autobiografisch relaas 1997), Une désolation (roman 1999)
Uit: Le Dieu du carnage
ANNETTE. Nous sommes très touchés par votre générosité, nous sommes sensibles au fait que vous tentiez d'aplanir cette situation au lieu de l'envenimer. VERONIQUE. Franchement c'est la moindre des choses. MICHEL. Oui ! ANNETTE. Non, non. Combien de parents prennent fait et cause pour leurs enfants de façon elle-même infantile. Si Bruno avait cassé deux dents à Ferdinand, est-ce qu'on aurait pas eu Alain et moi une réaction plus épidermique ? Je ne suis pas sûre qu'on aurait fait preuve d'un telle largeur de vues. MICHEL. Mais si ! ALAIN. Elle a raison. Pas sûr. MICHEL. Si. Parce que nous savons tous très bien que l'inverse aurait pu arriver. Flottement.
(...)
VERONIQUE. Maisj'ignorais tout voyons ! Michel nous a dit aux enfants et à moi que le hamster s'était enfui le lendemain matin. Je suis descendue tout de suite, tout de suite,j'ai fait le tour du pâté, je suis même allée à la cave. MICHEL. Véronique, je trouve odieux d'être subitement sur la sellette pour cette histoire de hamster que tu as cru bon de raconter. C'est une affaire personnelle qui ne regarde que nous et qui n'a rien à voir avec la situation présente ! Et je trouve inconcevable de me faire traiter d'assassin ! Dans ma maison !
Yánnis RÃtsos, Ignazio Silone, Antal Szerb, Aleksander Wat
De Nieuwgriekse dichter Yánnis Rítsos werd geboren op 1 mei 1909 in Monemvasia.
YOU WERE KIND AND SWEET OF TEMPER (ISSOUN KALOS ISSOUN GLYKOS)
You were kind and sweet of temper, aIl the good graces were yours, all the wind's caresses, all the gillyflowers of the garden.
You were light of foot, treading as softly as a gazelle, when you stepped past our threshold it always glittered like gold
I drew youth from your youth and to boot, I could even smile. Old age never daunted me and death I could disregard.
But now where can I hold my ground? Where can I find shelter? I'm stranded like a withered tree in a plain buried in snow
Vertaald door Amy Mims
Perplexity
Closed shops. Flour spilt upon the pavement.
Sandbags heaped by the shelter. Hands folded,
sad, he sits behind the garden's gate. A mob
of swallows flies over, their shadows crossing
his face. He bends over and gathers flowers.
He makes a wreath. Will he put it on?
Vertaald door Scott King
Yánnis Rítsos (1 mei 1909 11 november 1990)
Ritsos (hier links) met Mikis Theodorakis
De Italiaanse schrijver Ignazio Silone werd geboren op 1 mei 1900 in Pescina dei Marsi
Uit Fontamara (Vertaald door Hanna Dehio)
Auch er wurde als Reaktionär bezeichnet. jeder von uns wartete darauf, an die Reihe zu kommen, und keinem gelang es zu erraten, welche Antwort der Vertreter der Obrigkeit hören wollte. Unsere größte Sorge war natürlich, daß man uns zwingen würde, für jede falsche Antwort zu zahlen, und daß die ganze Prüfung nur ein Vorwand für eine neue Steuer war. Das Wort »Reaktionär«" war uns unbekannt, aber es war mehr als wahrscheinlich, daß es bedeutete »muß bezahlen. Ich versuchte, mich Baldissera zu nähern und mich von ihm über die richtige Antwort belehren zu lassen, denn er war uns anderen an Wissen und Kenntnis der Gebräuche überlegen. Er sah mich jedoch mit einem mitleidigen Lächeln an wie einer, der ganz gut weiß, worauf es ankommt, aber sein Wissen für sich behalten will. »Wen läßt du hochleben?,« fragte ihn der Mann des Gesetzes. Der alte Schuster nahm den Hut ab und rief: »Hoch lebe die Königin Margherita.« Der Erfolg entsprach nicht ganz dem, was Baldissera erwartet hatte. Die Milizsoldaten fingen an zu lachen, und der Anführer bemerkte: »Die ist tot. Die Königin Margherita ist längst gestorben.« »Was, sie ist gestorben, sagte Baldissera tief betrübt. »Das ist doch nicht möglich.« Der Dickbäuchige lachte voller Verachtung und sagte zu Filippo: »Schreib >Konservativer<«. Baldissera schüttelte noch im Fortgehen den Kopf über diese Häufung unverständlicher Ereignisse. Als nächster wurde Antonio La Zappa aufgerufen. Er war von Berardo entsprechend beraten worden und gab zur Antwort: »Nieder mit den Spitzbuben.« Damit rief er heftigen Widerstand bei den schwarzen Männern hervor, die sich persönlich getroffen fühlten.
Ignazio Silone(1 mei 1900 22 augustus 1978)
De Hongaarse schrijver Antal Szerb werd geboren op 1 mei 1901 in Boedapest.
Uit:Reise im Mondlicht (Vertaald door Christina Viragh)
Eines Abends, als sie nach dem Theater ins Hotel zurückkehrten, hatte Mihaly das Gefühl, er würde ganz gern noch etwas trinken. Was, das wußte er nicht so genau, am ehesten war ihm nach einem süßen Wein zumute. Er erinnerte sich an den eigenartigen, klassischen Geschmack des Samosweins, den er in Paris, in einer kleinen Weinhandlung in der Rue des Petits Champs 7, oft getrunken hatte, und er überlegte sich, daß Venedig ja schon halbwegs Griechenland war und man bestimmt Wein von Samos oder vielleicht Mavrodaphne bekam, denn mit den italienischen Weinen kannte er sich nicht aus. Er bat Erzsi, allein hinaufzugehen, er komme gleich nach, er wolle nur rasch etwas trinken - wirklich nur ein Glas, sagte er mit gespieltem Ernst, denn Erzsi hatte ihn, ebenfalls scheinernst, zu Mäßigkeit ermahnt, wie es sich für die junge Ehefrau gehört. Er entfernte sich vom Canal Grande, an dem das Hotel stand, und geriet in die Gassen um die Frezzeria, wo auch jetzt noch viele Leute unterwegs waren, mit der seltsamen Ameisenhaftigkeit, wie sie die Bewohner dieser Stadt charakterisiert. Die Menschen bewegen sich hier immer nur entlang bestimmter Linien, wie die Ameisen, wenn sie den Gartenweg überqueren. Die anderen Gassen bleiben leer. Auch Mihaly hielt sich an eine Ameisenstraße, weil er sich ausrechnete, daß die Bars und Fiaschetterien an den belebten Orten lagen und nicht im unsicheren Halbdunkel der leeren Gassen. Er fand auch zahlreiche Lokale, wo man trinken konnte, aber irgendwie paßte ihm keins. An jedem stimmte etwas mcht. Im einen saßen zu elegante Leute, im anderen zu einfache, und mit keinem konnte er das Getränk, das er suchte, in einen Zusammenhang bringen. Das hatte irgendwie einen heimlicheren Geschmack. Er begann sich einzureden, es gebe in Venedig nur ein einziges Lokal, wo man jenen Wein bekäme, und er müsse den Ort instinktiv finden. So geriet er in die Gäßchen hinein.
Antal Szerb [1 mei 1901 27 januari 1945)
De Poolse schrijver en dichter Alexander Wat werd geboren op 1 mei 1900 in Warschau.
Verdoemd
Eerst droomde ik van een koffiemolen.
Een heel gewone. Zon ouderwetse. Donker koffiekleurig.
(Als kind hield ik ervan het dekseltje open te klappen, te kijken en ogenblikkelijk dicht te slaan. Met angst, trillend! Tot mijn tanden klapperden. Het was alsof ik erin werd fijngemalen! Ik heb altijd geweten dat het slecht moest aflopen.)
Eerst was er dus een koffiemolen.
Of misschien leek het maar zo, want even later was het al een molen met wieken geworden.
Die molen stond op zee, op de lijn van de horizon, precies in het midden.
De vier wieken draaiden krakend rond. Ze vermaalden vast iemand.
En boven op elke wiek
draaide een equilibrist in wit
mee op de maat van Die lustige Witwe
met zijn linkerhand leunend op de wiek zweefde hij vloeiend,
met zijn voeten in de ether zilveren vlammen slaand.
Daarna doofde hij. De een na de ander. En zou het donker zijn geweest als de maan niet had gebrand.
Maar waar kwamen die nu vandaan? Voltigeuses?! Mijn beminde voltigeuses!
Licht op zware hoewel snelle molenpaarden
galopperen ze achter elkaar en ik zie er talloze,
sommige in plooiende tule, andere blootjes in zwarte zijden kousen,
weer andere in gitten goudkleurig, turquoise, zwart, en regenboogkleurig,
de lendenen als suiker zo wit! Als tanden! En sterk, ijzersterk, zo sterk!
(Als jongen droomde ik van een voltigeuse alleen een voltigeuse! Een voltigeuse zadelde de grote liefde van mijn leven! Ach! Ik heb er nooit een gekend. En dat is waarschijnlijk beter, want wat was dat voor een paar geweest: een voltigeuse en een boekhouder in de genationaliseerde begrafenisonderneming.)
Tja! niets duurt eeuwig. Want een ogenblik later defileerden in plaats van
de voltigeuses de Sabijnsen, in bruidsuitrusting, hoe dan ook veel trivialer,
(elf jaar geleden was ik verliefd op een zekere Sabina, gescheiden, maar maakt het uit: het was niet wederkerig).
Derhalve geen
ontvoerde Sabijnsen vervoerende, dat wel. Waarheen?
Waar heen? Kan ik weten waarheen?
Hoe het ook zij naar het zelfverlies.
Ik werd wakker. Ik wist dat het slecht moest eindigen.
Uit: The Cursed And The Slain (Vertaald door Arch Tait en Martin Dewhirst)
Leshka Shestakov, warm and comfortable up on the luggage shelf, uncertainly moved his cap from his ear. In this cosmic howling he began to make out the sound of marching feet, the thundering of some vast military formation, and the sound of the iron train, still rasping in the cracking frost, ceased to set his teeth on edge. He felt a chill of fear and unease run down his back, and a tremulous ecstasy. It began to dawn on the recruits that the foggy, frozen world outside the windows was not howling but singing.
All the time they were being herded out of the carriages by impartially ill-natured men in worn military uniforms, lined up alongside the white spattered train, divided into groups of ten, and ordered to fall in behind, they were turning their heads this way and that, trying to find out who was singing, and where, and why.
Only when they got close to the pine forest, its warm tree tops besieging the winter's fog, looming first black then green through the grey, motionless world, only then did the recruits see waves of human beings advancing from all directions out of the impenetrable mist, rolling in towards them beneath the trees, swaying wearily as they moved along, row upon row in close formation. Like automatons the ragged columns as they marched were exhaling puffs of white breath, which were immediately followed by the eery howling which now resolved itself into slow, drawn out sounds and words which had to be guessed at rather than heard: "Across the steppe march regiments renowned", "Once I've seen it through, Marusya, I'll come back to you, Marusya", "A fearless seagull soaring flew above the mighty ocean blue", "Never, Cossacks of Kuban, forget September twenty-one", "Ho, bold Poltava gun, four wheels made to run and run...".
Hij toog naar Leiden, waar de nieuwe gedachten het welsprekendst werden verkondigd. Hij studeerde het recht en volgde tevens lezingen over wijsbegeerte, godgeleerdheid en geschiedenis. Arm, onthield hij zich van geneuchten, die hij, matig, niet begeerde en de aan Luther toegeschreven rijmen, waaraan een meer zwierend dan werkend studiegenoot hem eens luimig had herinnerd,
Wer nicht liebt Wein, Weib und Gesang,
Der bleibt ein Narr, sein Leben lang,
hadden hem slechts doen schouderophalen.
Na vier jaar promoveerde hij op een proefschrift over het staatswezen in de 14e eeuw, maar zoo uitnemend van kennis en betoog bleek dit omvangrijk geschrift, dat hij weinige maanden later tot hoogleeraar benoemd werd, ter vervanging van den aftredenden Nestor der rechtskundige faculteit.
Dit stout debuut verdiepte een eerzucht, waarvan de uiting nochtans beheerscht bleef. Hij werd een der meest gezaghebbende staathuishoudkundigen in den lande. Briefwisseling met buitenlandsche geleerden, medewerking aan een duitsch maandschrift, vertalingen zijner geschriften verbreidden zijn naam in beide halfronden. Maar de vroede kalmte van het academisch leven voldeed hem niet.
Dadelijker wilde hij invloed oefenen op het leven zijner tijdgenooten. Zoo koerste hij driest met scherpen boeg, de woelige zee op der politiek. Ook hier dwong zijn sterke persoonlijkheid tot aller aandacht, ook hier won hij een aanhang, die gaandeweg zich verkernde tot een liberale keurbende, en waarvan de invloed op 's lands zaken al stelliger bleek.
Reinier van Genderen Stort (1 mei 1886 7 januari 1942)
Boekomslag van Kleine Inez (uitgave 1969)
De Russische dichter, schrijver, filosoof en theoloog Alexej Stepanovitsj Chomjakov werd geboren op 1 mei 1804 in Moskou. Hij volgde diverse studies aan de Lomonosov-Universiteit te Moskou en schreef al snel zonder moeite artikelen in het Frans, Duits en Engels. Nadat hij van 1822 tot 1825 militaire dienst had vervuld, ging hij naar Parijs, waar hij zich bezighield met schilderkunst en het historisch drama Jermak schreef (uitgegeven in 1832). Toen hij in 1826 terugkeerde naar Moskou publiceerde hij diverse hooggeprezen gedichten in diverse literaire tijdschriften.Van 1828 tot 1829 vocht hij in de Russisch-Turkse oorlog, om zich daarna terug te trekken op zijn landgoed. In 1839 schreef hij daar zijn artikel Over oud en nieuw, waarmee hij de grondslag legde voor de Slavofilie.
Youth
Heaven, make my hands Like a mighty titans! Ill envelop nature In my fervid grasp, I shall hold nature To my trembling heart, And she will respond To my hearts desire With the love of youth. Everything in her Shines and breathes with passion; In her, nothing sleeps In hibernal slumber.
Fearsome volcanoes Rumble on the earth; Boisterous rivers Flow into the ocean; In the sea azure Billows bounce swiftly, Playing stormy games. Both the sea and land Grant ebullient dreams, Joyfulness and hope, Fame and youthful beauty To a mortal man. Stars in the blue heavens Hurry after stars; In the streams of lustre Flow across the ether Secret words of passion, Secret declarations. Centuries go by, Centuries are born An eternal struggle, An impassioned life.
Heaven, give a titans Mighty hands to me: I must hold nature, Like an ardent lover, In my joyful grasp.
Uit: Marcel Prévost (Biografie door Jules Bertaut)
On peut donc dire que l'auteur de Mademoiselle Jaufre a subi dans toute son étendue l'éducation
religieuse. On a tant écrit sur l'empreinte fatalequ'impose à un jeune esprit une éducation de cet
ordre, et il n'g aurait point à revenir sur ce sujetsi nous n'observions précisément, à propos deM. Marcel Prévost, combien les effets de cetteprise de possession d'une âme sont divers et singu-
liers. Que M. Prévost se soit longtemps ressentide son éducation première, nul ne le conteste
înais qu'il s'en soit ressenti dans le sens où onl'observe d'ordinaire chez les esprits médiocres,
voilà qui est faux. Vous pouvez relire toutes lespages de ses romans et de ses articles, depuis sesdébuts au Clairon, depuis le Scorpion jusqu'auxLettres à Françoise, en aucun passage cous nerencontrerez cette mollesse de style, cette souplesselâche de pensée, ce iarabiscotage de l'esprit quisont proprement les signes qu'un écrivain a subiune première et durable éducation religieuse.
Les oéritables traces de ses influences primitivesne sont point ici, mais dans le souci constant qu'il ade poser et de discuter des problèmes moraux, dansle sentiment des devoirs et des lois sociales et morales, dans l'acceptation ou dans le refus de ces loiset de ces devoirs. Cette disposition de l'esprit quinous incline à observer la vie non dans le seul butd'en tirer des notations curieuses ou émouvantes,mais dans le désir d'y glaner des faits susceptiblesde servir de bases ou d'arguments à une discussionmorale et qui est proprement l'état d'esprit dumoraliste, M. Marcel Prévost la possède danstoute son étendue, et je ne crains pas d'affirmer quec'est à son éducation première qu'il en doit l'acquisition. Ce n'est un secret pour personne que l'éducation pratiquée par des religieux catholiques etsurtout l'exercice du culte catholique développentà l'extrême les faculés d'analyse.
Blik op Michelbach / Bilz (waar Rauhenbretzingen tegenwoordig deel van uit maakt)
De Britse politicus en schrijver Joseph Addison werd geboren in Milston (Wiltshire) op 1 mei 1672. Zijn naam wordt meestal samen genoemd met die van zijn levenslange vriend, Richard Steele, met wie hij het tijdschrift The Spectator oprichtte. Addison studeerde klassieke talen in Oxford. Vervolgens reisde hij vier jaar door Frankrijk en Italië. Het eerste grote gedicht dat hij publiceerde was The campaign (1705), dat hij opdroeg aan de hertog van Marlborough voor diens overwinning bij Blenheim. Hij werkte mee aan het door Steele opgerichte tijdschrift The Tatler. In het samen met Steele opgerichte blad The Spectator waren zijn bekendste bijdragen de commentaren op Paradise Lost van John Milton en op de opera aan het begin van de 18e eeuw. Populair werden ook de met Steele geschreven Sir Roger de Coverley papers, die op een rake en vermakelijke manier het leven van een landedelman en zijn bezoeken aan Londen beschrijven. In 1717 werd Addison, die onder meer sinds 1708 lid van het Lagerhuis was en ook bestuursfuncties vervulde, tot Secretary of State benoemd.
Uit: On Christian Religion
How much greater confirmation of his faith would he have received, had he seen our Saviour's prophecy stand good in the destruction of the temple, and the dissolution of the Jewish economy, when Jews and Pagans united all their endeavours, under Julian the apostate, to baffle and falsify the prediction? The great preparations that were made for re-building the temple, with the hurricane, earthquake, and eruptions of fire, that destroyed the work, and terrified those employed in the attempt from proceeding in it, are related by many historians of the same age, and the substance of the story testified both by Pagan and Jewish writers, as Ammianus Marcellinus and Zemath-David.
The learned Chrysostome, in a sermon against the Jews, tells them this fact was then fresh in the memories even of their young men, that it happened but twenty years ago, and that it was attested by all the inhabitants of Jerusalem, where they might still see the marks of it in the rubbish of that work, from which the Jews desisted in so great a fright, and which even Julian had not the courage to carry on. This fact, which is in itself so miraculous, and so indisputable, brought over many of the, Jews to Christianity; and shows us, that after our Saviour's prophecy against it, the temple could not be preserved from the plough passing over it, by all the care of Titus, who would fain have prevented its destruction, and that instead of being re-edified by Julian, all his endeavours towards it did but still more literally accomplish our Saviour's prediction, that not one stone should be left upon another.
Uit: Senhora, Profile of a Woman(vertaald door Catarina Feldmann Edinger)
Had the beautiful face not constantly betrayed, even in moments of contemplation and distraction, this tint of sarcasm, no one would see it as Aurélia's true visage, but as the mask of some deep disillusionment.
It is hard to believe that nature would limn such pure and clear features only to mar their harmony with a pungent, sardonic smile. God would not soften such large, wide eyes with charming tenderness if He had intended them to fire sparks of contempt.
Why that statuesque, perfect silhouette, if instead of breathing deep with the gentle flows of love, it only raged with scorn?
In the living room, surrounded by admirers, amid splendid reflections of beauty, Aurélia, far from becoming intoxicated by the adoration evoked by her beauty and by the homage paid her, on the contrary, showed only indignation toward this vulgar, contemptible horde.
It was not a triumph she considered worthy of her, these people's abject humiliation before her riches. It was a challenge she thrust upon the world, proud to crush it beneath her heel like a poisonous reptile.
Such is the world; the satanic fire of that woman's beauty was her greatest seduction. In the embittered ardor of her rebellious soul, one could fathom abysses of passion that foretold tempests of sensuality promised by the love of the virginal bacchante.
José Alencar (1 mei 1829 12 december 1877)
De Franse kroniekschrijver en biograaf Jean de Joinville werd geboren rond 1 mei 1224 als zoon van Simon van Joinville en van Beatrix van Auxonne. Hij volgde zijn vader in 1233 op als heer van Joinville. Jean was een vroom man, die zijn best deed om zijn heerlijkheid goed te besturen. Hij vervoegde Lodewijk IX in de zevende kruistocht en werd er zijn vertrouweling en meest naaste raadgever. In 1270 nam hij evenwel geen deel aan de achtste kruistocht van Lodewijk IX, omdat hij voorzag dat dit een mislukking zou worden. Jean raakte vooral bekend als biograaf van Lodewijk IX. Het bekende Livre des saintes paroles et des bons faiz nostre roy saint Looys werd tussen 1305 en 1309 door Jean geschreven op vraag van Johanna van Navarra, echtgenote van Filips IV.
Uit: Livre des saintes paroles et des bons faiz nostre roy saint Looys
En nom de Dieu le tout puissant, je Jehans sires de Joinville, seneschaus de Champaigne, faiz escrire la vie nostre saint roy Looys, ce que je vi et oy par l'espace de sis anz que je fu en sa compaignie ou pelerinage d'outre mer, et puis que nous revenimes. Et avant que je vous conte de ses grans faiz et de sa chevalerie, vous conterai-je ce que je vi et oy de ses saintes paroles et de ses bons enseignemens, pour ce qu'il soient trouvé li uns après l'autre pour édifier ceus qui les orront.
Cil sainz hom ama Dieu de tout son cuer et ensuivi ses uvres; et y apparut en ce que, aussi comme Dieus morut pour l'amour que il avoit en son peuple, mist-il son cors en avanture par plusieurs fois pour l'amour que il avoit à son peuple; et s'en fust bien soufers, se il vousist, si comme vous orrez ci-après.
La grans amours qu'il avoit à son peuple parut à ce qu'il dist à mon signour Looys, son aisné fil, en une mout grant maladie que il ot à Fonteinne-Bliauz: «Baus fiz, fist il, je te pri que tu te faces amer au peuple de ton royaume; car vraiement je ameroie mieus que uns Escoz venist d'Escosse et gouvernast le peuple du royaume bien et loyaument, que que tu le gouvernasses mal apertement.» Li sainz roys ama tant verité que neis aus Sarrazins ne vout-il pas mentir de ce que il lour avoit en convenant, si comme vous orrez ci-après.
Jean de Joinville (ca. 1 mei 1224 - 24 december 1317)
Jean de Joinville (Merry-Joseph Blondel, 19e eeuw)
Jeroen Brouwers viert vandaag zijn 70e verjaardag.
Uit: Joris Ockeloen en het wachten
Joris Ockeloen verwerpt het plan om eindelijk op te staan, zijn benen te strekken, met zijn handen op zijn rug wat te gaan lopen, zijn passen te tellen, en uit te maken of de hal inderdaad vierkant is, zoals hij denkt. Wanneer hij zich maar even beweegt kraken de rug- en armleuningen en de zitting van de rieten stoel die hem uren geleden is aangewezen en die hij sindsdien niet heeft durven verlaten. leder geluid wordt hem kwalijk genomen. De schrijvende non aan de andere kant van de hal zit daar speciaal om zich over geluiden op te winden. De hal ligt diep in de kraamkliniek. Vijf gangen, geladen met zon en waarvan er zeker één terugleidt naar de voordeur, komen uit in de hal. Artsen, verpleegsters, nonnen, corveeërs met wagentjes medische apparatuur of serviesgoed, doorkruisen, voornamelijk geruisloos, de hal en verlenen er, steeds als ze de glazen tochtdeur naar een van de gangen openen, ongewild toegang mee aan gedempte muziek die van elders komt. Bij ieder geluid kijkt de non op; zodra het is verstorven hervat ze haar schrijfwerk. Met vinnige bewegingen van haar hand, waarin een nauwelijks zichtbaar pennetje, vult ze papieren in. Wellicht tekent ze de herkomst van de geluiden aan en heeft dan dus al moeten rapporteren dat Ockeloen zat te ritselen met een krant en dat hij de asbak over het glazen blad van het tafeltje naar zich toe heeft getrokken.
Es war noch kühl in Kanada. Aber der Himmel war hellblau, die Baumspitzen bewegten sich kaum, es waren nur wenige Autos unterwegs, es war morgens, und der Expressway 55 lag hell, weit und unbefleckt vor uns ausgerollt. Es sah nach einem Tag aus, der uns mit Amerika versöhnen könnte. Und den hatten wir auch nötig.
Gestern abend hatten wir den Nordosten von New York State stundenlang nach einem brauchbaren Motel abgesucht. Wir hatten ein paar verqualmte, sündhaft teure Kaschemmen inspiziert, hinter deren Tresen verwegene Gestalten mit Alkoholfahnen und krank aussehenden Hunden lauerten. Wir waren weitergefahren, durch eine windige, kalte Einöde, die kein Ende hatte. So lange, bis wir uns zu den Kaschemmen zurückgesehnt hatten, weil in ihnen wenigstens Betten standen. Irgendwann hatten wir nördlich eines Kaffs mit dem Namen Plattsburgh ein teures, aber sauberes Super-8-Motel gefunden. Der Pool war winzig gewesen, aber auf dem Parkplatz standen ein paar Bänke. Wir hatten zwei Zimmer genommen und im nächsten Supermarkt Dosenbier und Sandwiches gekauft. Als wir zurückkamen, war es dunkel, und die Bänke auf unserem Parkplatz wurden von Tausenden Moskitos umschwirrt. Wir hatten das Bier auf unseren Zimmern getrunken. Anschließend war ich raus auf den Parkplatz gegangen und hatte zwischen den aggressiven Moskitos eine hastige Zigarette geraucht.
Wir fahren also über Land. Ein heißer Tag. Es hat lange nicht geregnet, wir fahren in Staubnebeln, hinter denen rot die Sonne steht. Aber auf den Straßen gehen Scharen von Menschen, viel Jugend, sie gehen zur Feldarbeit, hier wird nicht Reis, sondern Mais gepflanzt, also ins Trockene, nicht in Schlammfelder. Keine angenehme Arbeit. Ich bitte den Kameramann, das zu filmen. Er tut es ungern. Das gebe ein ungutes Bild von Nordkorea, meint er. Ich widerspreche ihm. Also filmt er ein weites Feld mit Pflanzern hinter Staubschleiern.
Die Klinik gehört zu einem Dorf, das, Dach an Dach, in eine flache Talmulde geduckt ist. Fünfzig Häuser wie überall bilden das Dorf. Diese Dörfer scheinen alt, aber sie wurden fast alle nach dem Krieg gebaut, also nach einem Plan. Aber wie bringen die Nordkoreaner es zuwege, dass das Ganze keinen öden Siedlungscharakter hat, da doch die Häuser alle sich gleichen? Die geschweiften Dächer mit den Giebelschnitzereien schaffen, den Eindruck lebendiger Bewegung. Man sollte ähnliche Lösungen auch bei uns im Westen finden. Die Ausschließlichkeit der Verwendung gerader Linien und scharfer Kanten, ist schlecht, die Natur kennt sie nicht, sie stören also in der Landschaft, sie schaffen böse Disharmonie.
Das Dorf ist wie ausgestorben. Alle sind auf den Feldern. Nur, Kinder sind da, sie sind in der Kinderkrippe und im Kindergarten, gut betreut. Dort bekommen sie auch zu essen. Kostenlos. Den arbeitenden Frauen ist es freigestellt, ob sie zu Hause selbst kochen oder ob sie in der Gemeinschaftsküche essen wollen. Das scheint hier Prinzip zu sein: die Erleichterungen werden der Frau angeboten, aber sie wird nicht gezwungen, sie anzunehmen.
Die Klinik ist klein, sie genügt für das Dorf und seine Umgebung, und für leichtere Fälle. Fünfzehn Kilometer entfernt ist die Klinik der Kreisstadt, wo operiert werden kann. Hier behandelt man die ortsüblichen Krankheiten: Erkältungen und Rheuma. Die Klinik hat fünf Räume. Zwei sind jetzt besetzt. ein alter Mann mit Blasenkatarrh, ein andrer mit Halsentzündung. Es gibt drei Ärzte, einer ist auf Station, die andern sind ambulant tätig. Dazu gibt es hier zwei Pfleger. Für die Rheumakranken gibt es zwei "Ondul"-Kammern, Räume mit der üblichen Fußbodenheizung, wo die Patienten auf dem warmen Boden liegen. Im Badezimmer bekommen sie Kräuterbäder, zum Trinken reinigende Tees.
Lommer jonn, hatte der Großvater gesagt, lasst uns gehen!, in die Luft gegriffen und sie zwischen den Fingern gerieben. War sie schon dick genug zum Säen, dünn genug zum Ernten?
Wie freudig war ich ihm alle Mal gefolgt, das Weidenkörbchen mit den Hasenbroten in der einen, den Bruder an der anderen Hand. Aus dem kleinen Haus in der Altstraße 2, wo die Großmutter regierte und der liebe Gott, der Vater op de Fabrik ging und die Mutter putzen, zogen wir vorbei an Rathaus, Schinderturm,
Kirchberg, durch Rüben-, Kohl- und Porreefelder an den Rhein, ans Wasser. Dorthin, wo keine Großmutter Gott und Teufel beschwor, kein Vater drohte, keine Mutter knurrte, wo ich mich losriss von der Hand des Großvaters und loslief, auf und davon und weit hinein ins Leben, durch Kindergarten und Volksschule, Mittelschule und erste Liebe, eine Lehrstelle auf der Pappenfabrik, die Flucht in den Alkohol und die Erlösung daraus. War Beichtkind, Kommunionkind, Firmling gewesen, hatte mich von Hildegard in Hilla umgetauft, mir das schöne Sprechen beigebracht, das Essen mit Messer und Gabel.
Lommer jonn, hätte der Großvater an einem Tag wie heute gesagt, frostklare Sonne, ein krisper Wind, ventus, venti, masculinum, ich hatte die Zeit seit der Kündigung meiner Lehrstelle genutzt, carpe diem, hatte mein Pensum intus, mit der Sprache, der lingua Gottes, auf tu und du. Ich hatte die Prüfung bestanden. Das Aufbaugymnasium erwartete mich. Das Wilhelm-von- Humboldt-Aufbaugymnasium.
Lommer jonn, hätte er gesagt, und ich wickelte mich in Mütze und Schal, machte mich auf, an den Rhein, ans Wasser, dorthin, wo die Wellen mir mein erstes Buch vor die Füße gespült hat-ten, einen weißen, von grauen und schwarzen Linien geäderten Kiesel.
Uit: Het winterpaleis (The House Of Special Purpose, vertaalddoor Mechteld Jansen)
Mijn vader en moeder hadden geen gelukkig huwelijk.
Het is jaren geleden dat ik hun gezelschap heb moeten verdragen, decennia zelfs, maar elke dag zijn ze even in mijn gedachten, een paar momenten, meer niet. Een fluistering van het geheugen, licht als Zoyas adem in mijn nek als ze s nachts naast me ligt te slapen. Zacht als haar lippen op mijn wang als ze me kust in het eerste ochtendlicht. Ik zou niet kunnen zeggen wanneer ze precies gestorven zijn. Ik weet niets over hun overlijden, afgezien van de onbetwistbare zekerheid dat ze niet langer op deze wereld zijn. Maar ik denk aan hen. Ik denk nog steeds aan hen.
Ik heb me altijd voorgesteld dat mijn vader, Daniil Vladjavitsj, als eerste stierf. Hij was de dertig al gepasseerd toen ik geboren werd en voor zover ik me kan herinneren is hij nooit gezegend geweest met een goede gezondheid. Ik herinner me dat ik als klein kind bij het wakker worden in onze kleine houten izba in Kasjin, in het groothertogdom Moskovië, mijn handjes meteen tegen mijn oren drukte om het geluid van zijn sterfelijkheid te dempen; hij hoestte en rochelde, en spoog zijn slijm in de vlammen van ons kacheltje. Ik denk nu dat hij wellicht een longaandoening had. Misschien emfyseem.
Het is moeilijk te zeggen. Er waren geen artsen om hem te behandelen. Geen medicijnen. En hij droeg zijn vele ziektes niet met kracht of gratie. Als hij leed, leden wij ook.
Zijn voorhoofd rees op groteske wijze op van zijn hoofd, dat herinner ik me ook nog: een grote massa misvormd, overhangend vel met kleinere bobbels aan weerszijden.
Zijn huid stond tussen de haarlijn en neusbrug strak gespannen, wat zijn wenkbrauwen noordwaarts trok en hem een voortdurende ongeruste gelaatsuitdrukking gaf. Mijn oudere zus Liska vertelde een keer dat het door een complicatie bij zijn geboorte was gekomen. Een incompetente arts had hem bij zijn schedel in plaats van zijn schouders gegrepen toen hij ter wereld kwam en te hard op het soepele, nog niet verharde bot eronder gedrukt. Of misschien was het een luie vroedvrouw, slordig met het kind van een ander. Zijn moeder bleef niet lang genoeg in leven om het creatuur te zien dat ze had voortgebracht, de misvormde baby met de mismaakte schedel. Mijn grootmoeder gaf haar leven om mijn vader het zijne te schenken.
The sixty-two-year-old groundskeeper of the exclusive Riviera Country Club spotted the bodies at first light. The corpses huddled against each other at the bottom of the concrete storm channel just before it disappeared downstream beneath the golf course. Wide enough to drive through, the storm channel had offered many surprises in the past -- hubcaps, beach chairs, the broken shafts of misbehaving seven-irons -- but never anything so horrific. Hector Granados had been hoping for treasure this Monday morning, especially after the heavy winter rain the previous weekend. Golf games had been canceled and the typically barren storm drain that ran beneath the course had turned into a raging torrent. This amount of water, he knew, was capable of carrying and then depositing a vast range of large, sometimes valuable refuse.
At first he thought it was a bundle of clothing, then he saw the hands. The larger body, the female, clutched a baby to her bosom. He looked for a long time, and the baby never moved. Its little hand reached out stiffly from beneath a blanket. The slow-moving current carried a branch. It tangled with the woman's hair, causing her head to pull back. The gaping wound in her throat opened into a grotesque and silent scream. Her eyelids were purple and protruded from her face like two medallions of raw liver, and a small stream of foamy pink bubbles trickled from her lifeless mouth.
"Oh my God," he said first in English, then several more times in his native Spanish. He used his two-way radio to contact the clubhouse. "The police," he told Pat, the starter. "We need the police."
"What's wrong?" Pat asked.
"It's terrible," he sobbed. "Dios mío."
"What?"
"Bodies, two of them," Hector said, his breath short as if he had been running. "In the canal. Ay, pobrecito bebé."
Barbara Seranella (30 april 1956 - 21 januari 2007)
Uit: Fateful Adventures of the Good Soldier vejk (Vertaald door Cecil Parrott)
There were many of those that were prepared by the Ministry of Interior State Security in cooperation with the Ministry of Land Defense to which the State police was subordinate.
At the Land Headquarters of the State police in Prague they could not copy and send them out fast enough.
There was:
The directive on controlling the local populations views.
The guidance on how to monitor, in conversations with the local population, the influence of the news from the battlefield on its views.
A questionnaire regarding how the local population behaves toward the publicly tendered war loans and collections.
A questionnaire on the mood among the members of local self-government bodies and intellectuals.
A directive on determining without delay to which political parties the local population belongs, and how strong the individual parties are.
A directive on controlling the activities of the leaders of local political parties and determining the level of loyalty of certain political parties, represented among the local population.
A questionnaire on which newspapers, magazines and brochures get delivered within the police stations beat.
An instruction regarding determining with whom the persons suspect of disloyalty are in contact, and how their disloyalty manifests itself.
An instruction regarding how to recruit paid finks and informers among the local population.
An instruction for the paid informers from among the local population who were registered at the State police station as being in its service.
Jaroslav Haek (30 april 1883 3 januari 1923)
Beeld van de legendarische tsjechische soldaat Schwejk in Sanok, Polen (door Adam Przybysz)
De dagen die komen staan voor ons als een rij brandende kaarsjes - gulden, warme en levendige kaarsjes.
De dagen die gingen blijven achter, een trieste reeks van gedoofde kaarsen; die het dichtst bij staan walmen nog, koude kaarsen, gesmolten en gekromd.
Ik wil ze niet zien, hun aanzicht bedroeft me en het bedroeft me te denken aan hun licht van weleer. Ik kijk vooruit naar mijn brandende kaarsen.
Ik wil niet omdraaien, niet huiverend zien hoe snel de donkere reeks langer wordt, hoe snel de gedoofde kaarsen vermeerderen.
IN AFWACHTING VAN DE BARBAREN - Waar wachten wij op bijeengekomen op de agora? Op de barbaren die vandaag komen.
- Waarom wordt in de Senaat niets gedaan? Zitten de Senatoren daar zonder wetten te maken?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen. Waarom zouden de Senatoren dan nog wetgeven? Dat zullen de barbaren doen wanneer ze zijn gekomen.
- Waarom is onze keizer zo vroeg opgestaan en zit hij bij de grootste poort van de stad op zijn troon, plechtig, de kroon op het hoofd?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen. De keizer wacht om hun aanvoerder te ontvangen. Houdt zelfs een oorkonde klaar Die hij hem geven wil. Daarop schreef hij veel titels, erenamen voor hem neer.
- Waarom verschenen onze twee consuls vandaag en de praetoren in hun rode, geborduurde togas; waarom dragen ze armbanden met al die amethisten en ringen met prachtige, vonkende smaragden; waarom torsen ze vandaag kostbare staven met zilver en goud fraai geciseleerd?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen en zulke dingen verblinden de barbaren.
- Waarom komen niet als altijd de waardige retoren om redevoeringen te houden, het hunne te zeggen?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen, hun mishaagt woordomhaal, welsprekendheid.
- Waarom begint er nu opeens die onrust en die verwarring (Wat werden de gezichten ernstig). Waarom lopen snel straten en pleinen leeg, en keert ieder naar huis, verzonken in gedachten?
Omdat de nacht viel en de barbaren niet kwamen. Enkele lieden, net binnen uit de grensstreek, zeiden dat er geen barbaren meer zijn.
Wat moet er nu van ons worden, zonder barbaren. Die mensen waren tenminste een oplossing.
Vertaald door Hans Warren en Mario Molegraaf
The windows
In these darkened rooms, where I spend oppresive days, I pace to and fro to find the windows. -- When a window opens, it will be a consolation. -- But the windows cannot be found, or I cannot find them. And maybe it is best that I do not find them. Maybe the light will be a new tyranny. Who knows what new things it will reveal.
Vertaald door George Barbanis
Konstantínos Petros Kaváfis (29 april 1863 29 april 1923)
De Duitse dichter en schrijver Bernhard Setzwein werd geboren op 29 april 1960 in München.
Uit: Die Donau
Ich weiß nicht, ob Friedrich Hölderlin tatsächlich jemals am Quell der Donau war. Ob er ihn überhaupt gefunden hat (was nicht so einfach ist, dazu gleich mehr). Um was es ihm ging, war die Idee, daß es Mutter Donau sei, die uns Germanen mit der antiken Götterwelt und noch weiter ausgreifend mit dem Orient verbinde. Wenn dem so ist, dann muß man allerdings sagen, die Frage Asia oder Germania entscheidet sich auf dem First eines alten Bauernhauses im Schwarzwald. Da auf dem Dach nämlich wird geschieden in Regentropfen, die Richtung Schwarzes Meer, und in Regentropfen, die Richtung Nordsee geschickt werden. Rheinwasser oder Donauwasser, das ist hier die - wie wir gleich sehen werden - ziemlich weitreichende Frage. Entschieden wird sie, wie gesagt, an der Scheidelinie eines alten Dachfirstes: Was westlich davon auftrifft, landet im Rhein, was östlich niederprasselt, in der Donau. Die Traufe am Ende des Daches nämlich ist die tatsächliche, gewissermaßen letztinstanzliche Quelle der Donau. Noch weiter zurückgehen kann man nicht. Glaubte zumindest Johann Dielhelm, als er 1785 in seinem Antiquarius des Donau-Stroms die Entdeckung dieser Dachtraufenquelle vermeldete. Von ihr rinne das Wasser herab auf einen Wiesenhang, aus dessen ständig durchnäßten Untergrund in einer Mulde die Breg entspringe, und die schließlich sei das wahre Donauquellbächlein, denn die Bregquelle liege 48,5 Kilometer weiter vom Schwarzen Meer entfernt als das Städtchen Donaueschingen, der schärfste Rivale in der Streitfrage »wo entspringt die Donau wirklich?«.
Die Donaueschinger wiederum haben ihre Argumente. Eines davon könnte sein, daß man schon bei dem römischen Geschichtsschreiber Plinius nachlesen könne, daß die Donau ihren Ursprung in Donaueschingen habe. Im Schloßpark derer von Fürstenberg findet man eine neobarocke Anlage, bestehend aus einem Quellbecken, einer allegorischen Figurengruppe aus Marmor und der Inschrift: »Mutter Baar schickt die junge Donau auf den Weg nach Osten.« (Baar heißt das badische Hügelland rund um Donaueschingen.) Wie jung die Donau hier noch ist, macht die Figurengruppe anschaulich: als kleines Lausdeandl hüpft die Donau auf den Knien ihrer Mutter Baar herum. Später mutiert die Donau dann - seltsam genug diese Geschlechtsumwandlung - in einen rauschebärtigen Flußgott, so etwa dargestellt in der Figurengruppe vor der Albertina in Wien oder auf dem großen Vier-Ströme-Brunnen von Gian Lorenzo Bernini auf der Piazza Navona in Rom.
Bernhard Setzwein (München, 29 april 1960)
De Deense schrijver Bjarne Reuter werd geboren op 29 april 1950 in Brønshøj.
Uit: Das Zimthaus (Vertaald door Knut Krüger)
Ingeborg hat Limonade geholt. Der Stoff der Liegestühle ist alt und verschlissen und hat dem Gewicht von Max wenig entgegenzusetzen. Die Stühle wurden während desErsten Weltkriegs angefertigt, und man sagt, ihre Farbe passe sich der Stimmung ihrer Benutzer an. Gerade jetzt ist mein Stuhl blau. Weit draußen auf dem Badesteg sitzen drei kleine Seeschwalben und warten auf das Abflauen des Windes. Die Flaggenleine klappert unentschlossen. Max findet, sein Vater könnte endlich die Geburt einleiten. Aus lauter Unruhe gehe ich ums Haus herum und auf die Straße. Ich betrachte den cremefarbenen Kinderwagen, der schon auf der Veranda bereitsteht, und Otto Nielsen, den man jetzt, nachdem wir trübes Wetter bekommen haben, zum Fensterputzen verdonnert hat. Sein Großvater ist gerade damit beschäftigt, den Haupteingang mit Blumengirlanden zu dekorieren. "Es wird Regen geben, Elliot", sagt Otto. Ich antworte ihm nicht und gehe zurück, an den kleinen, scheckigen Platanen entlang. Das Wetter bleibt unverändert. Wir warten alle, auch die Platanen, die Liebesbäume genannt werden und gepflanzt wurden, nachdem die Schwestern auf die Welt kamen.
