De Deense dichter en schrijver Bernhard Severin Ingemann werd geboren op 28 mei 1789 in Thorkildstrup op het eiland Falster. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: The Sealed Room

„Madame Wolff had in vain endeavored to avoid using the great hall at all, for the foolish old legend of the sealed chamber aroused a certain superstitious dread in her heart, and she rarely if ever entered the hall herself.  But merry Miss Elizabeth, her pretty young daughter, was passionately fond of dancing, and her mother had promised that she should have a ball on her wedding day.  Her betrothed, Secretary Winther, was also a good dancer, and the two young people combated the mother's prejudice against the hall and laughed at her fear of the sealed room.  They

thought it would be wiser to appear to ignore the stupid legend altogether, and thus to force the world to forget it.  In spite of secret misgivings Madame Wolff yielded to their arguments.  And for

the first time in many years the merry strains of dance music were heard in the great hall that lay next the mysterious sealed chamber.

The bridal couple, as well as the wedding guests, were in the gayest mood, and the ball was an undoubted success.  The dancing was interrupted for an hour while supper was served in an adjoining

room.  After the repast the guests returned to the hall, and it was several hours more before the last dance was called.  The season was early autumn and the weather still balmy.  The windows had been

opened to freshen the air.  But the walls retained their dampness and suddenly the dancers noticed that the old wall paper which covered the partition wall between the hall and the sealed chamber

had been loosened through the jarring of the building, and had fallen away from the sealed door with its mysterious inscription.“

Bernhard Severin Ingemann (28 mei 1789 – 24 februari 1862)

Portret door A. I. Koop, 1822

De Zwitserse schrijver Johann David Wyss werd geboren op 28 mei 1743 in Bern. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: The Swiss Family Robinson

“Amid the roar of the thundering waves I suddenly heard the cry of “Land, land!” while at the same instant the ship struck with a frightful shock, which threw everyone to the deck and seemed to threaten her immediate destruction.
Dreadful sounds betokened the breaking up of the ship, and the roaring waters poured in on all sides:
Then the voice of the captain was heard above the tumult shouting, “Lower away the boats! We are lost!”
“Lost!” I exclaimed, and the word went like a dagger to my heart; but seeing my children’s terror renewed, I composed myself, calling out cheerfully, “Take courage, my boys! We are all above water yet. There is the land not far off; let us do our best to reach it. You know God helps those that help themselves!” With that, I left them and went on deck. What was my horror when through the foam and spray I beheld the only remaining boat leave the ship, the last of the seamen spring into her and push off, regardless of my cries and entreaties that we might be allowed to share their slender chance of preserving their lives. My voice was drowned in the howling of the blast; and even had the crew wished it, the return of the boat was impossible.
Casting my eyes despairingly around, I became gradually aware that our position was by no means hopeless, inasmuch as the stern of the ship containing our cabin was jammed between two high rocks, and was partly raised from among the breakers which dashed the fore part to pieces. As the clouds of mist and rain drove past, I could make out, through rents in the vaporous curtain, a line of rocky coast, and rugged as it was, my heart bounded toward it as a sign of help in the hour of need. Yet the sense of our lonely and forsaken condition weighed heavily upon me as I returned to my family, constraining myself to say with a smile, “Courage, dear ones! Although our good ship will never sail more, she is so placed that our cabin will remain above water, and tomorrow, if the wind and waves abate, I see no reason why we should not be able to get ashore.”

Een van de uitgaven van The Swiss Family Robinson

De Oostenrijkse schrijver Cornelius Hermann von Ayrenhoff werd geboren op 28 mei 1733 in Wenen. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Virginia oder das abgeschaffte Decemvirat

„MARCUS.

Bald, Lucius, entweicht mir die Geduld.

So lange weilt kein Flamen in dem Tempel

wie dieses Mädchen.

LUCIUS.

Wahr! – Nun schließe, Freund,

von Deiner Ungeduld auf die, die jetzt

des Appius Erwartung spannt! Sein Herz

scheint ein Vulkan entflammter Leidenschaft.

Kaum war es Mitternacht, so ließ er schon

mich rufen, daß ich ja dich früh genug

zur That ermahnte, früh genug ihm dann

vom Ausschlag Nachricht brächte.

MARCUS.

Sollte denn

Verhaftung eines Weibs, noch beynah Kinds,

ein Werk von ungewissem Ausschlag seyn?

LUCIUS.

Selbst diese Furcht des Allgewaltigen

verräth die Stärke seiner Leidenschaft.

Doch Marcus – oft vernahm ich von dir selbst,

in deiner Lälia getreuen Brust

herrsch' Eifersucht mit unzähmbarer Macht:

wird sie wohl ruhig sehn, daß du das schönste

von allen Mädchen Roms nach Hause bringest?

Cornelius Hermann von Ayrenhoff (28 mei 1733 – 15 augustus 1819)

Wenen (Geen portret beschikbaar)

De Chinese dichter Xin Qiji werd geboren op 28 mei 1140 in Jinan, in de provicie Shandong. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Lines Written on a Wall of Dongliu Village

Wild pear blossoms start falling again,

so soon, the Qingming festival over.

The cruel eastern wind, for no reason,

interrupts a traveler’s dream.

I awake, the brocade curtain

devastatingly cold. Once,

she held the drink to me

on the winding river bank,

and we bade farewell to each other

under a weeping willow tree

with my horse tethered to it.

Now, the pavilion deserted,

there is no trace of her,

only the swallows twittering about bygones.

She’s been seen, people say,

east of the bustling thoroughfare,

behind the curtain, still as graceful

as the new moon. Old regrets

run like the endless spring water. New griefs

pile up like the clouds over the mountains.

If we were going to meet again,

at a banquet, to tell her all this

would be impossible

as to pluck the flower from a mirror.

She would say, perhaps,

"How white your hair has grown!"

Vertaald door Qiu Xiaolong

28-05-2010 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009 en ook mijn blog van 27 mei 2008 en ook mijn blog van 27 mei 2007 en mijn blog van 27 mei 2006.

Uit: Reis naar het einde van de nacht (Vertaald door E.Y. Kummer)

“Dat was het eind van deze dialoog, want ik herinner me goed dat hij nog net tijd had om te zeggen: ‘En ’t brood?’ En toen niets meer. Daarna, alleen maar een vlam, met lawaai erbij. Maar dan een lawaai zoals je nooit zou geloven dat het bestond. M’n ogen, oren, neus en mond waren opeens zo vol lawaai dat ik werkelijk dacht dat dit het eind betekende, dat ik zelf vuur en lawaai was geworden.

Maar nee, de vlam verdween, het lawaai bleef lang in m’n hoofd hangen, en m’n armen en benen beefden alsof iemand ze van achteren heen en weer schudde. ’t Leek of mijn ledematen ervandoor gingen, maar ze bleven toch bij me. In de rook, die nog lang daarna in m’n ogen prikte, bleef de scherpe geur van kruit en zwavel hangen, alsof men de luizen en vlooien van de hele wereld wilde verdelgen.

Onmiddellijk daarop dacht ik aan wachtmeester Barousse, die zo juist uit elkaar gespat was, zoals de andere knaap ons verteld had. Dat was goed nieuws. ‘Prachtig!’ dacht ik meteen. ‘Dat is een hele grote ploert minder in het regiment!’ Hij had me voor de krijgsraad willen slepen voor een blik conserven. ‘Ieder z’n privé-oorlogje!’ zei ik bij mezelf. Van die kant bekeken, scheen de oorlog zo nu en dan wel z’n nut te hebben, dat moest ik toegeven! Ik kende nog wel drie of vier rotschoften in het regiment die ik, net als Barousse, graag aan een granaat had geholpen. Wat de kolonel betrof, die wenste ik geen kwaad toe. Toch was hij ook dood. Ik zag hem eerst niet meer. Dat kwam omdat hij door de ontploffing op het talud was geslingerd, languit op z’n zij, in de armen van de cavalerist te voet, de boodschapper, die ook dood was. Ze omhelsden elkaar, die twee, nu en voor eeuwig, maar de cavalerist had geen hoofd meer, je zag alleen een opening boven in z’n hals, met bloed erin dat klokkend sudderde, zoals jam in een pan. De buik van de kolonel was opengereten, z’n gezicht was afschuwelijk vertrokken. ’t Had hem beslist pijn gedaan, toen het gebeurde. Z’n eigen schuld! Als hij bij de eerste kogels weg was gegaan, was hem dit niet overkomen.”

Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2008 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Serven aan de Schelde

‘Hollanders’, zegt Louis Seynaeve in Het verdriet van België tegen zijn vriendin, ‘Hollanders verstaan geen kloten, Constance. Zij interesseren zich helemaal niet aan België.’

Maar het land ligt wel bij ons om de hoek, ze spreken er voor de helft een taal die op de onze lijkt, ze hebben een federale minister-president die in vergelijking met Balkenende nog heel wat lijkt omdat hij in drie jaar nog pas twee kabinetten heeft verklungeld, maar daar staat tegenover dat hij in die tijd al drie keer naar z’n koning terug moest omdat hij geen formatie rondkreeg, en dat hij het verschil niet kent tussen de Brabançonne en de Marseillaise. In het 1-uur-nieuws van de VRT vroegen ze aan de voorzitster van de Vlaamse socialisten of de geboren christen-democraat Leterme nog kans zal zien om Leterme II een doorstart te bezorgen. De voorzitster lachte vriendelijk, en zei: ‘Ach, Leterme. Daar is geen depanneren aan.’

We kunnen veel herkennen, maar niettemin: geen belangstelling. Toen vorige week de Vlaamse liberalen onaangekondigd met hun regering braken, had ons Journaal daar een itempje van twintig seconden voor over, in sommige avondkranten was het nieuws als kortje op een economiepagina terechtgekomen, en de volgende ochtend las ik de column van iemand die toegaf dat hij niets van dat BHV-gedoe begreep, maar uit wiens toon je kon afleiden dat hij er eigenlijk heel trots op was dat die onzin hem boven de pet ging. Wel columns schrijven, maar te lui om het nieuws van de buren bij te houden.“

Jan Blokker (Amsterdam, 27 mei 1927)

Getekend door Peter van Straaten

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Toiletten

„Je zei: ‘Er zijn cafés in de straat, laten we daar eens naar toe gaan.’
Het was een onbekende buurt in een stad waar ik wel eens in winkels had geneusd. Mijn moeder op zoek naar mooie kleren die toch goedkoop zijn en ik naar plekken waar ze videogames verkopen.
We liepen langs spiegels, voorbij het grofvuil. We zagen de reflectie van onze eigen benen en dat was tof. Het kon zo in een videoclip. Ik keek om me heen en probeerde de indrukken zo goed mogelijk in me op te nemen en vast te leggen, als het beste fototoestel van Nederland.
Dit was het dan. Mijn nieuwe leven was begonnen.
Als ik mijn Game Boy bij me had gedragen, dan had ik hem nonchalant achter me gegooid, want ik had hem niet meer nodig. Ik zag het grijze ding kletteren: het Dit Matrix scherm schoot los, zoals het van ouderdom vanzelf losging, het ketste tegen de straat en vloog omhoog, de klep van de batterijen vloog eraf, en de batterijen zelf, die doken erachteraan. Ik sprong erop. Krak, net als Mario dat doet om met zijn opponenten af te rekenen. In een flits was de kapotte Game Boy een blauwe schildpad met stekels; ik stelde me voor hoe ik erop landde, hoe de stekels zich een weg baanden door mijn schoenzolen en hoe ik het leven liet. Je moet het een keer meegemaakt hebben voordat je ze de volgende keer kunt ontwijken. Je kunt dan rustig een andere strategie bedenken. Zo sterk zien die beesten er niet uit, er moet een manier zijn om met ze af te rekenen zonder stekels in je zolen te krijgen. Het denkbeeldig gebroken plastic liet ik achter me.
Ik probeerde je hand te pakken, maar dat stond je niet toe. Je vond dat stom, meer iets voor kinderen, of voor moeders met kinderen. Ik tuurde om me heen, hield onder mijn linkerarm een grote doos. Daar zat een Super Nintendo in. Die was anders dan de gameboy. Dierbaar, kostbaar, het nieuwste van het nieuwste of toch zeker pas drie jaar oud, iets om nog wat beter over na te denken voor ie zonder pardon in de goot werd geworpen of in de gracht, tussen de brokken piepschuim en de half gezonken boten.”

Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Estse schrijver Kaur Kender werd geboren op 27 mei 1971 in Estland. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Through Peaceful Eyes (Vertaald door Jurgen Kaljuvee)

„Every time you think of me the bells are singing somewhere. I am lying down, my body is in heat. Every part of me you touched hums. I am lying in the bed, the window is open, you are everywhere and you are getting increasingly closer to me. Your voice is sounding in the clatter of trams, in the rumble of the cars, your look is in the neon lights, in traffic lights, in street lights, your hair is waving in the trees, your pride is in the church towers and tall buildings. You are everywhere: your hurry is in the hourly radio news, people shaking in trolleys and trams feel your solitude, your tenderness and care is in the children marching across the street, your secrets are behind the dark windows of the the abnormally parked jeeps, your impatience is in the people waiting behind the traffic lights, your indifference is in the smiling tourists, your contempt is in the large street adverstisments. Your peace is in the morning mist and your search is in the car lights gleaming through the mist, your existence, your presence is in the parking tickets, your memories are in the Toompea viewing platforms, your past and the future are at this graveyard reachable by the noise of cars, and sometimes a thought about you rests there as well. All the flower shop vases are full of your smiles, every café is full of your leisurely moments, some have many, some very few. Your sudden appearance is in all the the ringing mobile phones, every plane taking flight is your desire to leave, each plane landing your delight of arrival, every passing train has an unused opportunity of yours, every train passing the bridge has your superstition and out there by the sea, there, on those rocks, at the sunset is your faith, your decision, your strength. Your love ... Look at me through your peaceful eyes. Love is in your eyes.“

Kaur Kender (Estland, 27 mei 1971)

De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Für mich
riechen deine Hände nach Muskat
und Kindertagen.

Für mich
ist dein Mund ein sanftes Ufer,
nahgespült und unbewacht.

Für mich
hat sich das Blau deiner Augen
zurückgezogen zu meinen Schiffen.
Wir schlafen auf dem Flußbrett.
Fische von damals kommen
und küssen uns die Zehen.

              *

Die Farbe der Liebe ist blau,
ich weiß.
Nur,
daß diese Erde –
genarbt von unseren Küssen –
mit ihren gebrochenen Farben
auf uns lastet.
Der Fesselballon
trägt die Wurzeln in der Hosentasche.
Ich habe dich
mit einer Wolke verwechselt.

Said (Teheran, 27 mei 1947) (Teheran, 27 mei 1947)

De Nederlandse journalist, schrijver en kunsthandelaar Adriaan Harrie Venema werd geboren in Heiloo op 27 mei 1941.  Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Schrijvers, uitgevers en hun collaboratie. Deel 3B S. Vestdijk

„Overigens had Vestdijk op 5 september al in Het Parool een artikel gepubliceerd, getiteld ‘Wel Duitsch op school’. Vestdijk nam hierin duidelijk stelling tegen hen die vonden dat het Duits als leervak op middelbare scholen niet gehandhaafd moest worden. Vrij Nederland behoorde tot de tegenstanders van het Duits als leervak. Het blad poneerde een mening die niet was mis te verstaan: ‘Afschaffing van het Duitsch als leervak is een waardig, scherp en blijvend protest van het geheele Nederlandsche volk tegen de gebeurtenissen van 10 Mei 1940 tot 7 Mei 1945. Afschaffing van het Duitsch als leervak ontlast het overladen onderwijsprogramma en maakt tijd vrij, veel beter te besteden aan andere vakken als Nederlandsch, vaderlandsche geschiedenis, Engelsch en Fransch. Door afschaffing van het Duitsch als leervak beschermt het Nederlandsche volk zich tegen een naburigen haard van geestelijke besmetting, welks gevaarlijkheid nog vergroot wordt door de nauwe verwantschap van beide talen en door de geestesgesteldheid van zeer velen, wier moedertaal het Duitsch is.

Handhaving van het verplichte onderwijs in het Duitsch beteekent ernstige en onnodige verzwakking van de positie der Nederlandsche beschaving, dus van Nederland, tegenover een gevaarlijken buur.’

We kunnen ons de geestelijke benauwenis die in de eerste naoorlogse jaren heerste en die mensen tot dit soort opinies bracht nauwelijks meer voorstellen. De afschaffing van het Duits als leervak, alleen omdat de nationaal-socialisten deze taal spraken en schreven, is al even benepen als, bijvoorbeeld, het taboe dat in het hedendaagse Israël rust op de muziek van Wagner, enkel en alleen omdat de nationaal-socialisten in die muziek, die ze zonder twijfel niet begrepen, wat van hun waanideeën terugvonden.

Vestdijk intussen had van een dergelijke benepenheid geen last. Hij was vóór het leervak Duits. ‘Men las wel eens, dat het hier ging om een “waardig protest” tegen... ja, tegen wien of wat eigenlijk?’ schreef hij. ‘Tegen Duitschland? Nederland heeft vijf jaar lang met voldoende waardigheid tegen de Duitsche overheersching geprotesteerd om dit eenigszins holle gebaar er niet aan toe te voegen. Men krijgt trouwens den indruk dat hier minder de behoefte aan “protest” in het spel is dan wel de zucht naar wraak.’

Adriaan Venema (27 mei 1941 – 31 oktober 1993)

Vestdijk en zijn biograaf Nol Gregoor

De Amerikaanse schrijver John Barth werd geboren op 27 mei 1930 in Cambridge, Maryland. John Barth viert vandaag zijn 80e verjaardag. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Coming Soon!!!

„Call me ditsy, call me whatchadurn please; just an old-fart Chesapeake progger’s what I am, with more orneriness than good sense — else I wouldn’t be sitting here a-hunting and a-pecking on "Big Bitsy’s" ergonomic keyboard whilst the black wind roars and the black water rises and the power flickers and the cabin shakes. I’d’ve hauled my bony butt across Backwater Strait to high ground over in Crassfield whilst the hauling was still doable, before the storm-surge from Zulu Two (stay tuned) puts Hick Fen Island* eight fingerforking feet under Backwater Sound.

"Whoa ho there, Dits," my mind’s ear hears the gentle reader gently interpose: "Where’s Hick Fen I.? Where’re Backwater Sound and ditto Strait and mainland Crassfield? Who’s Zulu Two, and whaddafug’s a progger, and who’s thissere EARL character, that you haven’t even mentioned yet?"

All in good time, mon semblable et cet, which Yrs Truly don’t happen to have a whole skif?oad of just now. Anyhow, old Ditsy-Belle’s a gal that likes her stories straight up, if you read me: Get things going, says I, then cut to the chase, or old Dits’ll chase to the cut. Once upon a time’s about as far as we’ll go in the way of wind-up for your pitch. You say It was a dark and stormy night? We copy, mate: now on with the story, ess vee pee.

Ditsy-Belle, Ditsy-Boy: I’ve done time in my time as mainly male and ditto feem; have attained the age where what’s between my legs matters less to either of us than what’s between my ears or just twixt you and me. Which is to say, a certain high-density disk-in-the-hand that I progged from the bush this morning after Zulu One (a dark and stormy night forsooth) in the westmost marshes of B.E.W.A.R.(E.), the Backwater Estuarine Wetlands Area Reserve (East): a double-sided disk triple-zipped in a ZiplocTM baggie inside another inside another and hence bone-dry enough, as bones go hereabouts, that I could read its blot-free label through all three bags in the mucky marshgut whither it’d wended from wherethefuckever.“

John Barth (Cambridge, 27 mei 1930)

 Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

27-05-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Herman Wouk werd geboren op 27 mei 1915 in New York. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Caine Mutiny

"Mr. Keefer," said the judge advocate, "at any time prior to 18 December were you informed that Maryk suspected Queeg of being mentally ill?"

"Yes."

"Describe how you learned this fact."

"At Ulithi, about two weeks before the typhoon, Maryk showed me a medical log he'd kept on Queeg's behavior. He asked me to come with him to the New Jersey to report the situation to Admiral Halsey."

"What was your reaction to the medical log?"

"I was dumfounded to learn that Maryk had kept it."

"Did you consent to go with him?"

"Yes."

"Why?"

"Well, I was stunned. And I--that is, he was my superior officer and also my close friend. I didn't consider refusing.

"Did you believe that the log justified the relief of Queeg?"

"No. when we arrived aboard the New, Jersey, I told him as forcibly as I could that in my opinion the log would not justify the action, and that both of us would be liable to a charge of combining, to make a mutiny."

"What was his response?"

"He followed my advice. We returned to the Caine and no further reference was made by either of us to the log or to Queeg's mental condition."

"Did you inform the captain of Maryk's log?"

"I did not."

"Why not?"

"It would have been disloyal and contrary to the best interests of the ship to stir up my captain against my executive officer. Maryk had evidently abandoned his intention to pursue the matter. I considered the matter closed."

Herman Wouk (New York, 27 mei 1915)

Time Magazine Cover van 5 september 1955

De Amerikaanse schrijver John Cheever werd geboren op 27 mei 1912 in Quincy, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Bullet Park

„–”How is your horrid country?”

–”You can look all over the world but you won’t find neighbors as kind and thoughtful as the people in Bullet Park.”

–He possesses for a moment the curious power of being able to frighten himself.

–”Oh, I wish it would never get dark—never. I suppose you know all about that lady who was mistreated and strangled on Maple Street last month. She was my age and we had the same first name. We had the same horoscope and they never found the murderer…”

–I heard her swear and a moment later I heard the noise of falling glass, and why is this sound so portentous, so like a doomcrack bell?

–He turned on a light and saw how absorbed his son was in the lisping clown.

—society had become so automative and nomadic that nomadic signals or means of communication had been established by the means of headlights, parking lights, signal lights and windshield wipers. Hang the child murderer. (Headlights.) Reduce the state income tax. (Parking lights.) Abolish the secret police. (Emergency signal.) The bishop had suggested that churchgoers turn on their windshield wipers to communicate their faith in the resurrection of the dead and the life of the world to come.

–The place had long ago gone to seed and had then been abandoned. The water traps were dry, the windmill had lost its sails and the greens were bare concrete but most of the obstacles were intact and on summer nights men and boys still played the course although there were no trespassing signs all over the place.

–”I was feeling good too but we have a problem here and we can’t evade it just because the veal birds smell good.”

–The man explained that he was after draft evaders because he had spent a year and a half in a POW camp in Germany, eating rats and mice. He wanted the younger generation to learn what it was all about.“

John Cheever (27 mei 1912 – 18 juni 1982)

De Amerikaanse schrijver Dashiell Samuel Hammett werd geboren in Saint Mary's County (Maryland), op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Thin Man

„I was leaning against the bar in a speakeasy on Fifty-second Street, waiting for Nora to finish her Christmas shopping, when a girl got up from the table where she had been sitting with three other people and came over to me. She was small and blonde, and whether you looked at her face or at her body in powder-blue sports clothes, the result was satisfactory. "Aren't you Nick Charles?" she asked.

I said: "Yes."

She held out her hand. "I'm Dorothy Wynant. You don't remember me, but you ought to remember my father, Clyde Wynant. You--"

"Sure," I said, "and I remember you now, but you were only a kid of eleven or twelve then, weren't you?"

"Yes, that was eight years ago. Listen: remember those stories you told me? Were they true?"

"Probably not. How is your father?"

She laughed. "I was going to ask you. Mamma divorced him, you know, and we never hear from him--except when he gets in the newspapers now and then with some of his carryings on. Don't you ever see him?"

My glass was empty. I asked her what she would have to drink, she said Scotch and soda. I ordered two of them and said: "No, I've been living in San Francisco."

She said slowly: "I'd like to see him. Mamma would raise hell if she found it out, but I'd like to see him."

"Well?"

"He's not where we used to live, on Riverside Drive, and he's not in the phone book or city directory."

Dashiell Hammett (27 mei 1894 – 10 januari 1961)

 
De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: L'autre vue ou Voyous de velours

„Apres l'homme domestique ou l'ouvrier, il m'aurait plu de voir un nouveau Barye s'attaquer á l'homme fauve, préférer le truand au peinard, comme il célébra le tigre et le loup plutôt que le boeuf et le chien .

Et quel musicien transposerait en son art leurs insidieuses modulations, le timbre de leur voix gutturales, ces intonations imprévues, cette façon de redoubler, en s'appelant les uns les autres, la derniere voyelle de leur noms, par un coup de gosier semblable á un sanglot et qui me donne chaque

fois la chair de poule : Palu ...hul, Bugu...hutte ! Zwolu hue !..

Mais le verbe lui-même parviendrait-il á s'assimiler le fluide de ces enfants de la libre aventure ; le fumet de cette venaison humaine ? Par exemple, á certaines heures oú ils me paraissaient tellement saturés de vie et de jeunesse, que je m'évoque jusqu'au graillon de leur baiser et la saumure de leur salive !

L'autre jour, je m'imaginais être cet artiste absolu : poete, sculpteur, peintre et musicien, le tout á la fois . Que dis-je ? Un instant je crus même avoir usurpé la suprême béatitude réservée aux seuls dieux .

La force physique, l'adresse, la résistance musculaire fournissent le theme principal des causeries de mes inséparables et le prétexte á leurs jeux . Ce jour donc, ils m'entraînerent dans leur gymnase, pompeusement intitulé Arenes athlétiques . Représentez-vous, au fond d'un étroit boyau du quartier des Marolles, ironiquement appelé rue de la Philanthropie, un asez vaste hangar, ancien atelier de charron, ou magasin de chiffonniers, dans lequel on pénetre par un bouge ne différant des autres taudis de la ruelle que par les photographies des célébrités foraines accrochées aux parois .

Sur la lice jonchée de tan et de sciure de bois, dont l'odeur résineuse se mêle á des émanations humaines, s'éparpillent des halteres et des poids . A travers la buée opaque et rousse, á peine combattue par une fumeuse lampe á pétrole, je démêle les habitués de l'endroit, des apprentis pour la

plupart, venus en grand nombre á cause du samedi soir.“

Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)

27-05-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Tsjechisch-Israëlische schrijver, criticus en componist Max Brod werd geboren in Praag op 27 mei 1884. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Beinahe ein Vorzugsschüler oder Pièce Touchée

„Für die Palästinawanderung der vielen Tausenden, ja Zehntausenden von Prager Zionisten hatte die großmütige englische Regierung damals genau zehn Einwanderungserlaubnisse oder Zertifikate bereitgestellt, nicht mehr und nicht weniger. Sie hätte alle retten können; sie wußte, daß die Deutschen sich zum Einmarsch in Prag rüsteten, wußte, daß jeder Jude, der zurückblieb, verloren war – sie machte auch einige schwache Rettungsansätze und brachte noch manch einzelnen in letzter Minute in Sicherheit –, im ganzen aber zog sie es vor, den überwiegenden Rest der jahrhundertalten Gemeinde Prag an Hitlers Schlachtmesser zu liefern.“

De Engelse schrijver Arnold Bennett werd geboren in Hanley, Staffordshire, op 27 mei 1867. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Price Of Love

"THE dramatic moment of the birthday feast came A nearly at the end of the meal when Mrs. Mal- don, having in mysterious silence disappeared for a space to the room behind, returned with due pomp bearing a parcel in her dignified hands. During her brief absence Louis, Rachel, and Julian—hero of the night—had sat mute and somewhat constrained round the debris of the birthday pudding. The constraint was no doubt due partly to Julian's characteristic and notorious grim temper, and partly to mere anticipation of a solemn event. Julian Maldon in particular was self-conscious. He hated intensely to be self-conscious, and his feeling towards every witness of his self-consciousness partook always of the homicidal. Were it not that civilization has the means to protect itself, Julian might have murdered defenseless aged ladies and innocent young girls for the simple offense of having seen him blush. He was a perfect specimen of a throw-back to original ancestry. He had been born in London, of an American mother, and had spent the greater part of his life in London. Yet London and his motherseemed to count for absolutely nothing at all in his composition. At the age of seventeen his soul, quitting the exile of London, had come to the Five Towns with a sigh of relief as if at the assuagement of a long nostalgia, and had dropped into the district as into a socket. In three months he was more indigenous than a native. Any experienced observer who now chanced at a week-end to see him board the Manchester express at Euston would have been able to predict from his appearance that he would leave the train at Knype. He was an undersized man, with a combative and suspicious face. He regarded the world with crafty pugnacity from beneath frowning eyebrows.“

Arnold Bennett (27 mei 1867 - 27 maart 1931)

De Duitse dichter en schrijver Richard von Schaukal werd geboren op 27 mei 1874 in Brünn. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Traurige Mär

Ich gab mein Herz einem blonden Kind,

sie nahm's und lachte.

Ich wusste nicht wie die Kinder sind,

ich freute mich und dachte:

"Nun legt sie's zärtlich in den Schrein

und wird es waren".

Sie aberwärf's in den Tag hinein,

der Stunden wagen fuhr polternd drein:

Da ward es überfaren.

Richard von Schaukal (27 mei 1874 – 10 oktober 1942)

De Poolse schrijver, journalist, ontdekkingsreiziger en globetrotter Ferdynand Ossendowski werd geboren op 27 mei 1876 in Dvina. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Beasts, Men And Gods

„"Stop!" whispered my old Mongol guide, as we were one day crossing the plain near Tzagan Luk. "Stop!"

He slipped from his camel which lay down without his bidding. The Mongol raised his hands in prayer before his face and began to repeat the sacred phrase: "Om! Mani padme Hung!" The other Mongols immediately stopped their camels and began to pray.

"What has happened?" I thought, as I gazed round over the tender green grass, up to the cloudless sky and out toward the dreamy soft rays of the evening sun.

The Mongols prayed for some time, whispered among themselves and, after tightening up the packs on the camels, moved on.

"Did you see," asked the Mongol, "how our camels moved their ears in fear? How the herd of horses on the plain stood fixed in attention and how the herds of sheep and cattle lay crouched close to the ground? Did you notice that the birds did not fly, the marmots did not run and the dogs did not bark? The air trembled softly and bore from afar the music of a song which penetrated to the hearts of men, animals and birds alike. Earth and sky ceased breathing. The wind did not blow and the sun did not move. At such a moment the wolf that is stealing up on the sheep arrests his stealthy crawl; the frightened herd of antelopes suddenly checks its wild course; the knife of the shepherd cutting the sheep's throat falls from his hand; the rapacious ermine ceases to stalk the unsuspecting salga. All living beings in fear are involuntarily thrown into prayer and waiting for their fate. So it was just now. Thus it has always been whenever the King of the World in his subterranean palace prays and searches out the destiny of all peoples on the earth."

Ferdynand Ossendowski (27 mei 1876 – 3 januari 1945)

De Duitse dichter en schrijver Moritz August von Thümmel werd geboren op 27 mei 1738 in Schönefeld. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Reise in die mittäglichen Provinzen von Frankreich im Jahre 1785-1786

„Freund! Ich bin nun gerettet – wie ein Fisch, der den Köder vom Faden gebissen hat, und mit dem Angelhaken in der Gurgel davon schwimmt. Hätte ich, zu einem Bettler herab gesunken, mein Land verlassen müssen, wo ich als König regierte, bänger hätte mir [313] kaum um das Herz seyn können, als da mir nun die Wohnung der Unschuld und Freude im Rücken – und, abgeschnitten von allem, was mir lieb war, die ganze weite freudenlose Welt vor mir lag. Ach! nichts begleitete mich, als mein trauriger Schatten. – Mir fehlte Margots sonorische Stimme – ich vermißte den Nachtrab meines treuen schwatzhaften Johann, und mein zerstreuter Blick, der selbst manchmal sich nach meinem guten asthmatischen Mops umsah, kehrte betroffen über seinen Verlust zurück. Und o wie viele andere stachlichte Empfindungen – die ich aus Zärtlichkeit gegen mich nicht berühren mag – kletteten sich nicht an dieses belastende Gefühl von Trennung und Einsamkeit! Es war mir, als ob an jedem Pflasterstein, über den ich auf meinem Wege fortschritt, ein Theil meines Eigenthums hängen blieb, so daß ich es mit jeder Minute kleiner, unbedeutender werden, und zuletzt in ein Nichts verschwunden sah.

Ich konnte es nicht über mich gewinnen, auf der Chaussee fort – bei der steinernen Bank vorbei zu gehen, auf der sich meine Eigenliebe, und, wie Du weißt, ganz ohne Noth, brüstete, und aus einem Mißverständnisse, das ich mir noch nicht vergeben kann, in so lebhafte Bewegung gerieth. In solchen Umständen, lieber Eduard, ist es sehr bequem, wenn man neben der Landstraße noch einen Rasenweg findet.“

Moritz August von Thümmel (27 mei 1738 – 26 oktober 1817)

27-05-2010 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008 en ook mijn blog van 26 mei 2009.

Uit: Die Schönheitslinie (Vertaald door Thomas Stegers)

„Heute Abend, acht Uhr, war er zu einem Blinddate verabredet, und der heiße Augusttag war bestimmt vom Flimmern der Nerven, unterbrochen von Schönwetterperioden lüsterner Träumereien. Das Date war nicht gänzlich "blind" - "nur sehr kurzsichtig", wie Catherine Fedden sich ausgedrückt hatte, als Nick ihr das Foto und den Brief gezeigt hatte. Anscheinend gefiel ihr das Äußere des Mannes, der Leo hieß und auch gut ihr Typ hätte sein können, wie sie gestand; nur seine Handschrift erschreckte sie: Sie wirkte kunstvoll und gleichzeitig ungestüm. Catherine besaß ein Taschenbuch, 'Grafologie': 'Der Charakter in der Hand', das alle möglichen Warnungen vor den Neigungen und Hemmungen der Menschen enthielt ("Künstler oder Verrückter?", "Schoßhündchen oder Reißwolf?"). "Diese wahnsinnigen Oberlängen, Darling", sagte sie. "Dahinter steckt jede Menge Ego." Wieder hatten sie sich mit spitzen Lippen über den kleinen Bogen billigen, blauen Briefpapiers gebeugt. "Und das bedeutet nicht zufällig bloß einen starken Sexualtrieb?", fragte Nick. Sie hatte das verneint. Er war sehr aufgewühlt und sogar ziemlich gerührt über diesen Brief eines völlig fremden Menschen; aber es stimmte, der Text an sich weckte kaum Erwartungen. "Nick - OK! Habe deinen Brief erhalten. Arbeite in der Personalabteilung (London, Bezirk Brent). Wir können uns treffen, uns über Interessen und Wünsche unterhalten. Wann? Wo?" - und dann ein riesiges, wucherndes L für Leo, das die ganze untere Hälfte des Blattes einnahm.
Wenige Wochen zuvor war Nick in das große, weiße Haus der Feddens in Notting Hill eingezogen. Sein Zimmer befand sich unterm Dach und war mit seinem Fluidum von Teenager-Heimlichkeiten und -Trotz eindeutig dem Kinderbereich zuzuordnen. Tobys aufgeräumte Bude lag am Kopf der Treppe, Nicks Zimmer ein Stück weiter den durch eine Dachluke erhellten Flur entlang und Catherines am Ende. Nick hatte keine Geschwister, aber hier konnte er sich in die Rolle eines verlorenen mittleren Kindes hineinversetzen. Es war Toby, der ihn hergebracht hatte, früher schon, in den Ferien, seine "Saison" in London über - eine lang anhaltende, anregende Auszeit von seiner eigenen, alles andere als glanzvollen Familie -; und es war Toby, dessen Gestalt, halb bekleidet, noch immer hier herumspukte.“

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro.

Uit: Siraaj. An Arab Tale (Vertaald door Barbara Romaine)

„She had been a lisping child not four feet tall when her grandfather took her with him. It was a night when the full moon cast its light on the men and the sea. Mounted on camels, they made their way along the beach, singing. She was afraid, despite the singing, the moonlight, and her grandfather's strong arm encircling her as she rode before him on the camel. The sea was at ebb tide, and they advanced farther and farther into the wet sand, searching for ambergris. She stared at the moon in alarm, then turned and buried her head in her grandfather's shoulder, and began to cry, begging him to take her back to her mother. Did her heart know, then, and speak to her?

Men go to sea, they go and then they come back . . . they go and then they don't come back, so the women go out to wait for them, their shoulders rigid with fear, furrows of anxiety etched in their faces. Amina saw it all: the women striking their cheeks in lamentation, when they knew for certain, rending their garments, wailing with cries that split the air, cleaving it in two as the executioner's blade cleaves the living head from the body.

They say that the sea is generous; even as she fears its treachery, she never admits her fear, but rather dissimulates, even to her own heart.“

Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

Uit: Bankroet van een charmeur

„Het type van Johan: de wijze, de succesfilosoof, de intellectueel aandoende, of een beeld gevend van wat cafévrouwen zich als romantische intellectuelen voorstellen. De rol spelend van de man met geld. De vlotte heer met rijzige gestalte, met maniertjes, de man die de wereld kent, de he-man met allure, de rustigheid van: ‘Ik ben 37 jaar hoor, weet jij wel wat dat betekent? Maar wijven zijn mijn ongeluk, Peter, ze laten me niet met rust.’

Ik glimlach, knik, gelijkgevend, dat heeft hij graag.

Ik kom ergens binnen, ik zie even rond, daar zit er al een mij te begluren. Maar zeg, ik word ook al eens moe, hoor. Ik ben geen jonge snaak meer. Ik ga naar de veertig. Maar wat wil je, ze hangen aan mijn arm, ze zuigen zich aan mij vast. Ook al was ik niets van plan: ze komen op me af als vliegen op een klontje suiker.

Tik (weer bier).

‘Het bier is weer best’ zeg ik.

‘Het bier is weer best’ herhaalt hij met kleine schokjes lachend. Hij rookt, blaast ostentatief, loert rond met zijn brutale oogjes.

We rijden met zijn Fiat 1800 met sport-knalpot, rukkend door de stad, zoeken weer een ander schuin café op. We proberen geregeld een nieuwe kroeg. Hij danst een beetje loom en totaal ontspannen met meiden, doet ze intussen lachen, overdondert met zijn zelfzekerheid, met zijn opdringerigheid. Een vliegenpikker moet opdringerig kunnen zijn. Zij speuren haast altijd naar stille vrouwen, naar de zwijgzamen. Dikwijls zijn de passieven gemakkelijke prooien. Soms zoeken ze zulke vrouwen onbewust. Of lelijke vrouwen, daar heb je een dankbare prooi aan, die zijn altijd verrukt, direkt verkocht, werpen zich open als een geslacht en gereinigd rund. Vele passieve, lelijke of onzekere vrouwen, zijn types die zich in toom houden, omdat ze angst hebben van zichzelf, van hun losbrekend zelf. Zij die huilend en krochend stukgaan. Daarnaar speuren zij, de geoefende vrouwenkenners.

‘Ik’, zegt hij, ‘ik schijn het te hebben voor de magere types. Als ik zo eens overschouw welke mijn figuren zoal waren, dan sta ik er zelf een beetje verbaasd over: mijn eerste vrouw, mijn tweede vrouw, die van mij weggelopen is, mijn derde, die je kent, dan Betty, Loulou van de Prado, en tenslotte mijn jong ding, ‘kindje’.“

De Belgische, Franstalige, schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: Glam dicinn

„Note n° 25

Il était une fois (c’était, ah ! mais il y a fort longtemps : en un temps où l’océan recouvrait toutes terres), un pauvre pauvre pauvre pêcheur de perles qui vivait dans une hutte, sur le rivage effilé d’un croissant de sable. Il plongeait chaque matin dans la mer turquoise, chaude, et claire, et calme. Il y plongeait longtemps, retenant son souffle, très profond, jusqu’au fond. Il y plongeait à la recherche de ces longues huîtres au cœur d’argent, desquelles il remontait ses perles noires.

Un jour (un de ces jours sans pareil – mais tous les jours sont mortels, n’est-ce pas ?), le pêcheur fut attiré par une lueur inhabituelle qui semblait venir des entrailles de la mer. Cette lueur l’intrigua tant qu’il délaissa la parcelle perlière qui lui portait chance, pour découvrir l’origine de cette clarté surnaturelle. Il plongea de plus belle, s’enfonçant vers la nuit éternelle.

Il aperçut alors la béance gigantesque d’un tridacne abyssal. Jamais un tel bénitier n’avait existé de mémoire de pêcheur de perles… Il s’en approcha lentement, presque respectueusement, et la crainte se mêlait en son sang à l’excitation. La lueur blafarde provenait du cœur du coquillage monstrueux. Le pêcheur voulut s’en approcher pour mieux voir, mais le tridacne resserra aussitôt ses mâchoires.

Il dut attendre à bonne distance, luttant contre l’asphyxie. Et le bénitier s’ouvrit à nouveau, brisant l’obscurité sourde et oppressante. C’est à cet instant que le pêcheur la vit pour la première fois. Elle était d’une beauté nacrée, à la fois fragile et éternelle. Elle semblait s’éveiller, et ses yeux d’albâtre grandissaient à mesure que, doucement, elle se dressait. Il voulut la regarder encore, mais son corps implorait, et il remonta.

Ivan O. Godfroid (Boussu, 26 mei 1971)

De Duitse schrijfster Isabella Nadolny (eig. Isabella Peltzer) werd geboren op 26 mei 1917 in München.

Uit:  Die Stunden vor Morgengrauen

„»Wenn wir«, sagte mein Bruder Leo, »jeden Sommer zu viert auf Sommerfrische gehen, so kostet

das pro Jahr . . . Wartet mal.« Er griff nach einem Blatt Papier und fragte mich über die Schulter:

»Wie lange dauern deine Ferien eigentlich?«

Ich gab mürrisch Auskunft. Gegen die Autorität eines um elf Jahre älteren Bruders war nichts

auszurichten.

»Und zwei Jahre mußt du doch noch zur Schule gehen – ist sowieso wenig genug«, murmelte er, »zweimal Ferien à sechs Wochen. Also das macht . . .« Er blinzelte gegen den Rauch seiner

Zigarette und rechnete. »Da ist es viel billiger, wir bauen uns ein Sommerhaus.«

Er strich die Zahlen aus und begann einen Grundriß zu zeichnen. Wir saßen im Eßzimmer, Mama in dem Sessel unter dem Porträt, so daß man prüfen konnte, ob es ähnlich genug war. Nur drei der vielen Porträts, die von Mama gemalt worden waren, hatten in unserer Wohnung Platz gefunden, einer großen, altmodischen Wohnung mit hochherrschaftlichen Stuckdecken.

»Ein Sommerhaus«, sagte Mama und drehte mit gedankenvoll gerunzelter Stirn an ihrem Ring, »ein Sommerhaus wäre fein. Man könnte einen Hund dort halten!«

Hunde und Pferde waren vielleicht das einzige, was Mama seit jenem Tage entbehrt hatte, als sie neunzehnjährig das Schloß ihrer Ahnen verließ, um zu heiraten. Hätte sie, der Pferde und Hunde wegen, damals den ungarischen Offizier genommen, der sie so glühend verehrte, so wäre ich heute schwarzhaarig und braunäugig, was ich mir immer gewünscht habe. Sie verzichtete jedoch auf die

Pferde und Hunde und heiratete Papa. Das ist zu verstehen. Papa war reizend, hochmusikalisch und ungewöhnlich sprachbegabt, wenn auch etwas schüchtern. In seinem Paß stand als Berufsbezeichnung »Kaufmann«, ein dehnbarer Begriff, der nichts besagte, außer daß Papa Geld genug hatte, um nur gelegentliche weite Geschäftsreisen unternehmen zu müssen, und zwar von Moskau aus, wo er und seine ganze Verwandtschaft lebten.“

Isabella Nadolny (26 mei 1917 – 31 juli 2004)

 

Zie voor alle bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 26 mei 2009.

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

26-05-2010 om 20:10 geschreven door Romenu  

De Tsjechische dichter en vertaler Vítezslav Nezval werd geboren op 26 mei 1900 in Biskoupky.

City of Towers

o hundred-towered Prague

city with fingers of all the saints

with fingers made for swearing falsely

with fingers from the fire & hail

with a musician's fingers

with shining fingers of a woman lying on her back

..........................

with fingers of asparagus

with fingers with fevers of 105 degrees

with fingers of frozen forest & with fingers without gloves

with fingers on which a bee has landed

with fingers of blue spruces

.............................

with fingers disfigured by arthritis

with fingers of strawberries

with spring water fingers & with fingers of bamboo

Vertaald door Jerry and Diane Rothernberg

Vítězslav Nezval (26 mei 1900 – 6 april 1958)

Buste op de begraafplaats van Vyšehrad in Praag

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi.

Poet to his love

AN old silver church in a forest

Is my love for you.

The trees around it

Are words that I have stolen from your heart.

An old silver bell, the last smile you gave,

Hangs at the top of my church.

It rings only when you come through the forest

And stand beside it.

And then, it has no need for ringing,

For your voice takes its place.

Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

De Franse schrijver Edmond de Goncourt  werd geboren op 26 mei 1822. Zie ook mijn blog van 26 mei 2006 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

Uit: Journal (Visite chez lord Hankey)

„Lundi 7 avril 1862.

 (...)

J'ai vu là le fameux livre de La Popelinière, si longtemps désiré par lui et que Pichon ne lui a cédé que lors du procès de Lacour : il s'en débarrassa bien vite alors. C'est un gros maroquin rouge, avec des coqs pour armoiries; une grosse et riche impression sur papier de Hollande et des miniatures, dont une ou deux rappellent un peu Carmontelle, dont les autres ne nomment personne. Il n'y a dans ce livre même, comme dans tous les autres du même genre, que de la cochonnerie et point d'art. Chose incroyable, pas une saleté, même dans ce XVIIIe siècle si voluptueux, n'a été relevée par l'art. Comment un véritable artiste du temps n'a-t-il pas, en un jour de bandaison, jeté au papier quelque gouache verveuse; quelque polissonnerie chaude et spirituelle ? Cela me passe! Mais plus je vais - et ici, j'ai sous les yeux les plus beaux échantillons de l'obscénité - moins je trouve dans toutes ces scènes un coup de crayon ou de pinceau qui mérite d'arrêter les yeux des amateurs. Cela m'a fait bonne bouche, après cela, de feuilleter un album du Carrache. Quelle grandeur dans l'obscénité! Ce sont des amours cosmogoniques, des jouissances de Pasiphaé.

Nous montrant cela, Henkey parle et parle sans cesser, mais par arrêts, d'une voix un peu chantante, mais égale, qui va toujours, coupe les mots, les reprend, d'une voix jaillissante et toujours repartante, qui à la longue vous lasse, vous entre dans le crâne, dans les nerfs des tempes, comme une goutte d'eau qui tomberait et à tout moment redoublerait.

Il ne vous regarde pas, il regarde ses ongles, et comme nous regardons un de Sade :

«J'attends une peau,… une peau de jeune fille qu'un de mes amis dit m'avoir. On la tanne… Si vous voulez voir ma peau… Il m'a proposé de la voir enlever devant moi… Six mois pour la tanner… Mais il faut deux femmes,… c'est entre les cuisses,… et alors, vous comprenez, il en faut deux… Mais c'est désagréable,… il faudrait enlever la peau sur une jeune fille vivante… J'ai mon ami, le docteur Barth, vous savez… Il voyage dans l'Afrique, et dans les massacres,… il m'a promis de me prendre une peau, comme ça, pendant la vie… Et alors, ce serait très bien…»

Puis il ouvre une grande boîte. C'est un marbre qu'on dit être de Pradier, une scène de tribaderie, très mauvaise, veule et mal dessinée; il n'y a guère de Pradier qu'une main de femme, gracieusement et mollement infléchie par la jouissance.

Je suis sorti de chez cet homme comme d'un cauchemar, brisé, l'estomac en bas, comme après avoir bu, la tête vide.

Portret door Jean-François Raffaëlli

De Engelse schrijfster Lady Mary Wortley Montagu werd geboren in Thoresby Hall, Nottinghamshire, op 26 mei 1689.

Uit: Letters of the Right Honourable Lady M—y W—y M—e

„TO MRS. S. C.

_Nimeguen, Aug_.13. O. S. 1716.

I AM extremely sorry, my dear S. that your fears of disobliging your relations, and their fears for your health and safety, have hindered me from enjoying the happiness of your company, and you the pleasure of a diverting journey.  I receive some degree of mortification from every agreeable novelty, or pleasing prospect, by the reflection of your having so unluckily missed the delight which I know it would have given you.  If you were with me in this town, you would be ready to expect to receive visits from your Nottingham friends.  No two places were ever more resembling; one has but to give the Maese the name of the Trent, and there is no distinguishing the prospect.  The houses, like those of Nottingham, are built one above another, and are intermixed in the same manner with trees and gardens.  The tower they call Julius Caesar's, has the same situation with Nottingham castle; and I cannot help fancying, I see from it the Trentfield, Adboulton, places so well known to us.  'Tis true, the fortifications make a considerable difference.  All the learned in the art of war bestow great commendations on them; for my part, that know nothing of the matter, I shall content myself with telling you, 'tis a very pretty walk on the ramparts, on  which there is a tower, very deservedly called the Belvidera; where people go to drink coffee, tea, &c. and enjoy one of the finest prospects in the world.  The public walks have no great beauty but the thick shade of the trees, which is solemnly delightful.  But I must not forget to take notice of the bridge, which appeared very surprising to me.  It is large enough to hold hundreds of men, with horses and carriages.  They give the value of an English two-pence to get upon it, and then away they go, bridge and all, to the other side of the river, with so slow a motion, one is hardly sensible of any at all.  I was yesterday at the French church, and stared very much at their manner of service.  The parson clapped on a broad-brimmed hat in the first place, which gave him entirely the air of _what d'ye call him_, in Bartholomew fair, which he kept up by extraordinary antic gestures, and preaching much such stuff as the other talked to the puppets.“

Zie voor alle bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 26 mei 2009.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichteres Machteld Brands werd geboren in 1986 in Kampen. Tijdens het studiejaar 2008 – 2009 was zij huisdichter van de Rijks Universioteit Groningen, waar zij Algemene Taalwetenschap studeert. Ze publiceerde met vaste regelmaat haar gedichten in de universiteitskrant.

Dagje UB

De portier denkt
aan hoe ze ieder jaar
weer jonger worden
de meisjes

met hun slonzige staartjes
en als het warmer wordt
lachend en vrolijk flipfloppend
door de gangen

de baliemedewerkster
ziet wel daarbeneden
wordt het elk jaar gezelliger

met Groninger gebabbel
en als de dag bijna klaar is
dansen om haar de haren
klepperen de tenen

zegt ze hem gedag

Machteld Brands (Kampen, 1986)

26-05-2010 om 20:07 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Friedrich Dieckmann werd geboren op 25 mei 1937 in Landsberg an der Warthe.

Uit: Freiheit ist nur in dem Reich der Träume (Schillers Jahrhundertwende)

„Der Achtunddreißigjhrige, der, ein Windlicht in der Hand, am 11. Oktober 1798 durch das im Abenddämmer liegende Weimar geht, um seinQuartier aufzusuchen, die Gästewohnung im Schloß,

wo Frau und Schwägerin auf ihn warten, – dieser hochgewachsene, etwas vornübergeneigt laufende Mann mit den blauen Augen, der schmalen, weit vorspringenden Nase, dem starken Kinn, kommt aus dem Theater, er hat der Generalprobe seines neuen, erst vor vier Tagen fertig gewordenen Stückes beigewohnt, »Wallensteins Lager«. Aber was heißt beigewohnt? Er hat es gesehen und gehört, zumeist aus dem Zuschauerraum, dem von Grund auf erneuerten, aber manchmal auch aus der Kulisse; zwischendurch hatte er dem Regisseur noch ein paar Textänderungen an die Hand gegeben, die ihm am Vormittag, ehe er in Jena mit Lotte und Caroline in die Kutsche gestiegen war, in den Sinn gekommen waren. Denn dem Regisseur, der zugleich der Intendant und beinahe auch der Bühnenbildner ist, seinem Freund, Kollegen, Kooperator, dem Geheimen Rat, Weimars oberster Kunstinstanz, war erst vor einer Woche noch etwas Lustiges zu seinem Stück eingefallen, eine drastische Priester-Ermahnung an die zügellose Soldateska.

Das hatte er ganz schnell machen und abliefern müssen, und es war, als es schon einstudiert wurde, noch gar nicht fertig gewesen.

Und nicht nur das war noch nicht fertig gewesen in der letzten Woche, ein Eingangslied für den Abend hatte auch noch gefehlt. Hätten sie besser dieses alte Volkslied von der Zerstörung Magdeburgs nehmen sollen, das der Goethe in petto gehabt hatte, mitsamt der Melodie? »O Magdeburg die Stadt, die schöne Mädchen hat« – elf Strophen hatte es gehabt und war so traurig-schön, so herzzerreißend-schicksalsergeben gewesen, daß er’s beiseite gelassen hatte. Es paßte nicht zu seinemStück, das auf einen andern, herzhaften Ton gestimmt war. Zusammen hatten sie versucht, ein

passendes Lied zu schreiben, jener war mit ein paar Strophen angekommen, er hatte noch einige zugesetzt – es war simpel genug eraten, um fü diese Landsknechtsschar zu passen: »Es leben

die Soldaten, der Bauer gibt den Braten . . .«

Friedrich Dieckmann (Landsberg an der Warthe, 25 mei 1937)

De Oostenrijkse schrijver en essayist Egyd Gstättner werd geboren op 25 mei 1962 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007.

Uit: Der letzte Tag des Carlo Michelstaedter

„Das Studium war meine Galgenfrist. Die ist jetzt zu Ende.
Heute bin ich dreiundzwanzig, morgen bin ich Doktor, und übermorgen fängt das Leben an. Aber wie soll ich das machen: Leben? Was heißt das und wie geht das: Leben? Ich bin dazu weder qualifiziert noch ausgerüstet, Vladimiro! Ich müsste, um mein Leben zu leben, bei null anfangen mit meinen dreiundzwanzig Jahren. Das Leben ist etwas Unmögliches. Allein durch ihre Art zu leben, haben mich meine Eltern gelehrt, daß das Leben unheimlich kompliziert und widerwärtig ist. Nur das widerwärtige Leben ist das richtige Leben, das wahre, das eigentliche. Durch ihre Art zu leben haben mich meine Eltern gelehrt, daß das Leben etwas so Schwieriges ist, daß man es praktisch nicht schaffen kann: Ich jedenfalls auf gar keinen Fall. Ich kann ein bisschen zeichnen. Aber leben kann ich nicht. Zeichnen ist etwas für Kinder. Alle Kinder zeichnen. Und alle Erwachsenen hören zu zeichnen auf. Man müsste sich die Frage stellen, warum ich mit dreiundzwanzig Jahren noch immer nicht zu zeichnen aufgehört habe. Ich kann das Grab meines Bruders pflegen und eine Doktorarbeit schreiben. Aber leben kann ich nicht. Ich kann mit Paula, Fulvia und Argia ein paar Tage nach Piran fahren, Scampi essen und baden gehen. Aber leben kann ich nicht.
Nur die hervorragendsten Repräsentanten der Menschheit schaffen es, ihr schwieriges Dasein zu bewältigen, indem sie Friseure werden. Die Philosophie ist dazu da, dass der Friseur während des Frisierens etwas zu plaudern hat. Meine Mutter und mein Vater sind unfehlbar: jedes Mal, wenn sie in ihrem Leben vor einer Entscheidung gestanden sind, haben sie mit Weisheit und Verstand die richtige – jedenfalls bestmögliche – Entscheidung getroffen.”

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007 en ook mijn blog van 25 mei 2008.

Uit: Insecte

“Elle est belle, au-dessus de mon berceau, devant l'école, dans la voiture garée au coin, et puis maintenant, vingt ans plus tard, dans le café où elle m'attend pour boire un thé, vert, c'est à la mode, il paraît que ça peut faire maigrir, alors elle essaye, des fois qu'elle perde un os ou deux.

(…)

Je marche vers elle, il va bien se produire un drame sur la route, m'arriver quelque chose, ou au moins une idée, depuis le temps que je la cherche, cette idée, pour la sauver et me perdre. Je marche et, quandj'arriverai, elle aura des ampoules, c'est ainsi qu'on fonctionne. Quandj'ai mal au ventre, on retire son colon ; quandj'ai mal à la tête, on lui trouve une bille cachée derrière un oeil. Sij'ai mal quelque part, aussitôt ma mère meurt. Sij'ai peur, elle appelle ; sij'ai soif, elle transpire ; on n'a pas vu donner autant et sans retour. Si je prends, elle donne. Si je marche, elle accourt. Si je pars, elle revient. Tiens,j'essaye. Ce serait bien.”

Claire Castillon (Neuilly-sur-Seine, 25 mei 1975)

De Amerikaanse schrijfster en feminste Eve Ensler werd op 25 mei 1953 in New York geboren.

Uit: The Good Body

„In the midst of a war in Iraq, in a time of escalatingglobal terrorism, when civil liberties are disappearingas fast as the ozone layer, when one out of threewomen in the world will be beaten or raped in herlifetime, why write a play about my stomach?

Maybe because my stomach is one thing I feel Ihave control over, or maybe because I have hopedthat my stomach is something I could get controlover. Maybe because I see how my stomach has cometo occupy my attention, I see how other women’sstomachs or butts or thighs or hair or skin have cometo occupy their attention, so that we have very littleleft for the war in Iraq—or much else, for that matter.When a group of ethnically diverse, economicallydisadvantaged women in the United States wasrecently asked about the one thing they wouldchange in their lives if they could, the majority ofthese women said they would lose weight. Maybe Iidentify with these women because I have boughtinto the idea that if my stomach were flat, then Iwould be good, and I would be safe. I would be protected.I would be accepted, admired, important,loved. Maybe because for most of my life I have feltwrong, dirty, guilty, and bad, and my stomach isthe carrier, the pouch for all that self-hatred. Maybebecause my stomach has become the repository formy sorrow, my childhood scars, my unfulfilled ambition,my unexpressed rage. Like a toxic dump, it iswhere the explosive trajectories collide—the Judeo-Christian imperative to be good; the patriarchal mandate that women be quiet, be less; the consumer-stateimperative to be better, which is based on the assumptionthat you are born wrong and bad, and thatbeing better always involves spending money, lots ofmoney. Maybe because, as the world rapidly dividesinto fundamentalist camps, reductive sound bites, andpolarizing platitudes, an exploration of my stomachand the life therein has the potential to shatter thesedangerous constraints.“

De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007 en ook mijn blog van 25 mei 2008

Uit: The Bourne Sanction

“Who is David Webb?”

Moira Trevor, standing in front of his desk at Georgetown University, asked the question so seriously that Jason Bourne felt obliged to answer.

"Strange," he said, "no one's ever asked me that before. David Webb is a linguistics expert, a man with two children who are living happily with their grandparents" --- Marie's parents --- "on a ranch in Canada."

Moira frowned. "Don't you miss them?"

"I miss them terribly," Bourne said, "but the truth is they're far better off where they are. What kind of life could I offer them? And then there's the constant danger from my Bourne identity. Marie was kidnapped and threatened in order to force me to do something I had no intention of doing. I won't make that mistake again."

"But surely you see them from time to time."

"As often as I can, but it's difficult. I can't afford to have anyone following me back to them."

"My heart goes out to you," Moira said, meaning it. She smiled. "I must say it's odd seeing you here, on a university campus, behind a desk." She laughed. "Shall I buy you a pipe and a jacket with elbow patches?"

Bourne smiled. "I'm content here, Moira. Really I am."

"I'm happy for you. Martin's death was difficult for both of us. My anodyne is going back to work full-bore. Yours is obviously here, in a new life."

"An old life, really." Bourne looked around the office. "Marie was happiest when I was teaching, when she could count on me being home every night in time to have dinner with her and the kids."

"What about you?" Moira asked. "Were you happiest here?"

= cloud passed across Bourne's face. "I was happy being with Marie." He turned to her. "I can't imagine being able to say that to anyone else but you."

Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001)

Matt Damon al Jason Bourne

Zie voor alle bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 25 mei 2009.

De 25e mei is een zeer vruchtbare schrijversdag. Zie voor nog meer schrijvers ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

25-05-2010 om 20:52 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Theodore Huebner Roethke werd geboren in Saginaw, Michigan op 25 mei 1908 Zie ook mijn blog van 25 mei 2009 en ook mijn blog van 25 mei 2008. en ook mijn blog van 25 mei 2007 en ook mijn blog van 25 mei 2006.

Child on Top of a Greenhouse 

The wind billowing out the seat of my britches,

My feet crackling splinters of glass and dried putty,

The half-grown chrysanthemums staring up like accusers,

Up through the streaked glass, flashing with sunlight,

A few white clouds all rushing eastward,

A line of elms plunging and tossing like horses,

And everyone, everyone pointing up and shouting!

She 

I think the dead are tender. Shall we kiss? --

My lady laughs, delighting in what is.

If she but sighs, a bird puts out its tongue.

She makes space lonely with a lovely song.

She lilts a low soft language, and I hear

Down long sea-chambers of the inner ear.

We sing together; we sing mouth to mouth.

The garden is a river flowing south.

She cries out loud the soul's own secret joy;

She dances, and the ground bears her away.

She knows the speech of light, and makes it plain

A lively thing can come to life again.

I feel her presence in the common day,

In that slow dark that widens every eye.

She moves as water moves, and comes to me,

Stayed by what was, and pulled by what would be.

Theodore Roethke (25 mei 1908 - 1 augustus 1963)

De Franse schrijver en historicus Georges Bordonove werd geboren in Enghien-les-Bains op 25 mei 1920.

Uit: La vie quotidienne de Napoléon en route vers Saint-Hélène

“Combien j'ai été fou de me jeter entre vos mains! Je m'étais fait une fausse idée de votre caractère national; j'avais UNE OPINION ROMANESQUE de la nation anglaise. A cette idée se joignait un peu d'orgueil. J'aurais rougi de me livrer à l'un des souverains dont j'avais conquis les États, et dans les capitales desquels j'étais entré en vainqueur; c'est ce qui m'a déterminé à me confier à vous que je n'avais jamais subjugués. Docteur, je suis bien puni de la haute opinion que j'avais conçue de votre nation!”

Georges Bordonove (25 mei 1920 - 16 maart 2007)

De Amerikaanse schrijfster Jamaica Kincaid (eig. Elaine Cynthia Potter Richardson) werd geboren in Saint John's, Antigua en Barbuda, op 25 mei 1949.

Uit: Small Place

„If you go to Antigua as a tourist, this is what you will see. If you come by aeroplane, you will land at the V. C. Bird International Airport. Were Cornwall (V. C.) Bird is the Prime Minister of Antigua. you may be the sort of tourist who would wonder why a Prime Minister would want an airport named after him—why not a school, why not a hospital, why not some great public monument? You are a tourist and you have not yet seen a public monument in Antigua. As your plane descends to land, you might say, What a beautiful island Antigua is—more beautiful than any of the other islands you have seen, and they were very beautiful, in their way, but they were much too green, much too lush with vegetation, which indicated to you, the tourist, that they got quite a bit of rainfall, and rain is the very thing that you, just now, do not want, for you are thinking of the hard and cold and dark and long days you spent working in North America (or, worse, Europe), earning some money so that you could stay in this place (Antigua) where the sun always shines and where the climate is deliciously hot and dry for the four to ten days you are going to be staying there; and since you are on your holiday, since you are a tourist, the thought of what it might be like for someone who had to live day in, day our in a place that suffers constantly from drought, and so has to watch carefully every drop of fresh water used (while at the same time surrounded by a sea and an ocean—the Caribbean Sea on one side, the Atlantic Ocean on the other), must never cross your mind.”

Jamaica Kincaid (Saint John's, 25 mei 1949)

De Canadese schrijver William Patrick Kinsella werd geboren op 25 mei 1935 in Edmonton, Alberta.

Uit: Waiting on Lombard Street

„There is an old fashioned I-HOP on Lombard Street in San Francisco, probably one of the originals, blue roof, A-Frame, from the days when they were known as International House of Pancakes.
Driving south on a hot afternoon, fresh out of both air conditioning and Diet Coke, we decided to stop for refreshment. A pleasant young woman greeted us and escorted us to a booth, my red-headed lady and I, brought us water and menus and an assurance that a waitress would soon be with us. She may have even supplied us with a name, "Barcelona will be your waitress this afternoon," I prefer waitresses who don't have names, I prefer an arm clutching a pencil with a yellow pad at the end of it.
It was about 3:30 in the afternoon, Bermuda Triangle time in restaurants: the last of the lunch crowd has lurched out, belching martini fumes, time to wash the floors and scrape the food off the windows.
We decided on what we wanted, I chose a chocolate malt, my red- headed lady decided on iced tea, then we visited the washrooms one at a time so in case the waitress came one of us would be there to give her the order.
The waitress did not appear. She never appeared.
There came a point when we simultaneously realized we had been waiting an extraordinarily long time for service. We stared around. There was only one other occupied table, far away. The silence was eerie. It reminded me of the Mary Deare. Food steaming on some tables, but no one in sight, especially a waitress.
We waited a few more minutes. We finished our water.
I really wanted a chocolate malt. No one came or went.
"In another dimension, in another I-HOP, perhaps in Sacramento, or San Luis Obispo, or maybe even Honolulu, a tall, blond man and his red-headed lady have just been served a chocolate milkshake and an iced tea," I said. "They've drunk them up, received their check, and are now going to try and sneak out without paying. Look furtive," I said, standing up. "I'm going to walk sideways down the aisle. Try to look as if you have a sugar dispenser in your purse."

W. P. Kinsella (Edmonton, 25 mei 1935)

Zie voor de drie bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 25 mei 2009.

25-05-2010 om 20:44 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Raymond Carver werd geboren op 25 mei 1938 in Port Angeles. Zie ook mijn blog van 25 mei 2009.

Drinking While Driving

It's August and I have not

Read a book in six months

except something called The Retreat from Moscow

by Caulaincourt

Nevertheless, I am happy

Riding in a car with my brother

and drinking from a pint of Old Crow.

We do not have any place in mind to go,

we are just driving.

If I closed my eyes for a minute

I would be lost, yet

I could gladly lie down and sleep forever

beside this road

My brother nudges me.

Any minute now, something will happen.

What The Doctor Said

He said it doesn't look good
he said it looks bad in fact real bad
he said I counted thirty-two of them on one lung before
I quit counting them
I said I'm glad I wouldn't want to know
about any more being there than that
he said are you a religious man do you kneel down
in forest groves and let yourself ask for help
when you come to a waterfall
mist blowing against your face and arms
do you stop and ask for understanding at those moments
I said not yet but I intend to start today
he said I'm real sorry he said
I wish I had some other kind of news to give you
I said Amen and he said something else
I didn't catch and not knowing what else to do
and not wanting him to have to repeat it
and me to have to fully digest it
I just looked at him
for a minute and he looked back it was then
I jumped up and shook hands with this man who'd just given me
something no one else on earth had ever given me
I may have even thanked him habit being so strong

Raymond Carver (25 mei 1938 – 2 augustus 1988)

De Mexicaanse dichteres en schrijfster Rosario Castellanos werd geboren in Mexico-stad op 25 mei 1925. Zie ook mijn blog van 25 mei 2009.

De andere

Waarom namen van goden uitspreken, sterren
van schuim uit een onzichtbare oceaan,
stuifmeel van de verste tuinen,
als het leven ons pijn doet, als elke dag die komt
ons het hart verscheurt, als elke nacht ineengekrompen,
vermoord neervalt,
als het lijden van iemand, van een mens ons onbekend
maar straks aanwezig en slachtoffer,
de vijand en de liefde en alles dat ons ontbreekt
om volmaakt te zijn ons pijn doen?
Zeg nooit dat de duisternis
niet met één slok kan verslinden het geluk.
Kijk om je heen: er is de andere, er is altijd de andere.
Wat hij ademt is wat je verstikt,
wat hij eet is jouw honger.
Hij sterft met de zuiverste helft van jouw dood.

Vertaald door Henri Thijs

Chess

Because we were friends and sometimes loved each other,

perhaps to add one more tie

to the many that already bound us,

we decided to play games of the mind.

We set up a board between us:

equally divided into pieces, values,

and possible moves.

We learned the rules, we swore to respect them,

and the match began.

We've been sitting here for centuries, meditating

ferociously

how to deal the one last blow that will finally

annihilate the other one forever.

Rosario Castellanos (25 mei 1925 – 7 augustus 1974)

De Amerikaanse schrijver en journalist John Gregory Dunne werd geboren op 25 mei 1932 in West Hartford, Connecticut. Zie ook mijn blog van 25 mei 2009.

Uit: Nothing Lost

„The University of South Midland, whose main campus is located in Cap City, has never had a Nobel laureate, but its football team has been the national champion three times in the last eight years, and its coach, Dr. John Strong, has been on the cover of Time, Newsweek, U.S. News, and Sports Illustrated (three times, twice as he was doused with Gatorade by his team and assistant coaches after a victory); the editorial page of The Wall Street Journal has even floated his name as a future Republican vice-presidential candidate because of his devotion both to winning and to American ideals. All the university sports teams are named the Rhinos, although there is no palaeontological evidence that herds of rhinoceroses ever roamed the empty vistas of the Great Plains.
I teach a night school course in criminal law at Osceola County Community College in Cap City, and at the first class meeting each semester I tell my students that when I open the Kiowa Times-Ledger and the Capital City Herald every morning, I turn first to the obituary page. In an obit, I say, the spaces between the lines tell all. What is omitted is often more interesting than what is said. Example, from yesterday’s Herald, the deceased, a forty-nine-year-old professor of agronomy at the university, unknown to me, killed by a hit-and-run driver in a Kmart parking lot; said driver, just turned fifteen and without a license, apprehended two blocks from the accident site after blindsiding a brand-new Volvo SUV on a pre-purchase trial spin: “He is survived by his second wife, from whom he was recently divorced, and by a stepson from his first marriage.” Think of the moral and sexual misdemeanors woven into that simple sentence, the mosaic of small, mean betrayals. The mind has difficulty entertaining all the agronomist’s sins and discontents, mortal and venial, the permutations and possibilities of discarded and discarding spouses. And that is before we consider the teenage jerkoff who thought the Kmart parking lot was the Talledega Superspeedway.“

John Gregory Dunne (25 mei 1932 – 30 december 2003)

Hier met zijn vrouw, de schrijfster Joan Didion

 

 

Libération

 

Chacun sans issue

Très bien muré

Dans son cachot dévorant

Le temps glisse à reculons

Mon fer m'a forgé

 

Nuls maillons de chaînes

Ne peuvent me retenir

Je suis plus dur

Que tout l'acier du monde

Je ne veux plus rien entendre

 

Je connais ces mots

Gonflés comme des fruits mûrs

Ah dans le brouillard

Ces îles fantômales

Je refuse leur murmure

 

Je refuse l'émouvante évasion

D'une aube libératrice

Avec le ciel de ses étoiles

Leurs troupes de fraîcheur

Dispensant les délices

 

Je refuse l'empreinte

De son pas sur la plage

Le sable léger

Marquant le signe encore

Aux cadrans solennels

 

Îles frontées de rubis

Îles belles perdues

Ô lumineux sarcophages

Vos purs doigts repliés

Me trouvent insaisissable

 

Les grands vertiges de la mer

Souffraient les souffles incantatoires

Quels éblouissants coquillages

Pour faire oublier la noyade

De ce qui restait de nos morts

 

Nous aurions pu tenter alors

La calme angoisse de la nuit

Le cristal de la solitude

L'innocence de l'immobilité

Le secret refuge des miroirs noirs

 

La dévastation de l'univers

Soudain sur nous répandue

La sourde confession

Des mornes mélancolies

Glissaient au bleu des ravisseurs

 

Plus loin que l'apparat des mondes

Au delà des abîmes prématurés

Au delà des tendres prairies vertes

Au delà du plus sûr piège

De l'instant du jeu brisé

 

Les prédestinations défendues

La voix de l'espoir avec appel

Un sang rouge comme apprivoisé

Un fallacieux destin de bonheur

Les liens de la mer et de la joie

 

Cette prison mortelle

Ô belle aux yeux morts

Je tente en veillant

De libérer ta mort

De libérer ma mort

 

 

 

Alain Grandbois (25 mei 1900 – 18 maart 1975)

 

25-05-2010 om 20:36 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Max von der Grün werd geboren op 25 mei 1926 in Bayreuth. Zie ook mijn blog van 25 mei 2009.

Uit: Flächenbrand

„Frank hatte zwei Mal schnell hintereinander geschossen.
Er schoss in dem Augenblick, als wir uns einig geworden waren, nicht zu schießen. Ich stand wie gelähmt, als die zwei dumpfen Schläge durch den Wald blafften; dann rannte ich einfach fort, ohne mich nach Frank umzusehen.
Nur fort, versinken, unsichtbar machen oder einfach in Luft auflösen, und beim Laufen hörte ich die beiden Schüs­se tausendfach an meine Ohren trommeln.
Als ich Franks Wagen erreichte, den er in einer Feldeinfahrt geparkt hatte, schloss er gerade den Wagen auf.
Bist du geflogen?, fragte ich keuchend.
Mir war, als dauerte es Stunden, bis das Auto ansprang und Frank losfuhr, ich hatte den Eindruck, als bewegte er sich im Zeitlupentempo auf der schmalen Straße, die von Hagen nach Dortmund von der Ruhr bergauf führt. Fahr doch schneller!, schrie ich. Fahr! Fahr!“

Max von der Grün (25 mei 1926 – 7 april 2005)