|
|
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| » Reageer (1) |
|
| 30-07-2008 | |
 Patrick Modiano, Cherie Priest, Salvador Novo, Emily Brontë, Jacques de Kadt, Alexander Trocchi, Pauline van der Lans |
|
|
De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007. Uit: Unbekannte Frauen (Des inconnues, Vertaald door Elisabeth Edl) In dem Sommer, als ich sechzehn war, haben wir in einer großen Villa in Talloires gearbeitet. Am Abend bedienten wir bei Tisch, meine Tante und ich. Monsieur und seine Frau empfingen viele Gäste. Nachmittags fuhren sie zum Golfspielen nach Aix-les-Bains. Die Frau war eine vornehme Blondine. Sie hatten vier Kinder, zwei Töchter in ungefähr meinem Alter, einen neunzehnjährigen Sohn und einen anderen, fünfundzwanzigjährigen, der seinen Militärdienst in Algerien ableistete. In jenem Sommer war er für einen längeren Urlaub nach Talloires gekommen. Ein Blonder mit einer in die Stirn fallenden Haarsträhne und einem Gesicht, das meine Freundin Sylvie romantisch gefunden hätte. Er setzte oft eine verträumte oder gequälte Miene auf, aber seinen Bruder oder seine Schwestern kommandierte er mit autoritärer Stimme herum, weckte sie früh am Morgen, um mit ihnen Tennis zu spielen oder in den Segelklub nach Les Marquisats zu fahren. Morgens organisierten die beiden Brüder im Park der Villa sogenannte Liegestütz-Wettbewerbe. Es ging darum, wer länger durchhielt, wenn sie, den Körper in horizontaler Lage auf dem Rasen, die Arme anwinkelten und durchstreckten. Ich machte sein Bett und räumte sein Zimmer auf, und ich hatte auf seinem Nachttisch ein Buch bemerkt, an dessen Titel ich mich noch erinnere: Comme le temps passe! An der Wand neben dem Bett ein großes Photo seiner Mutter, und auf seinem Schreibtisch ein Dolch in einer ledernen Scheide. Ich hatte ihn oft Tennis spielen sehen und jedesmal mit einem anderen Mädchen. Mir fiel auf, daßeroffensichtlich der Liebling seiner Mutter war und daß auch er sehr große Zuneigung für sie empfand.  De Amerikaanse schrijver Cherie Priest werd geboren in Tampa op 30 juli 1975. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007. Uit: Wings to thekingdom A Dark and Bloody Ground  De Mexicaanse dichter, schrijver, vertaler, televisiepresentator en ondernemer Salvador Novo werd geboren op 30 juli 1904 in Mexico City. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007. JIJ, IKZELF, DROOG ALS EEN VERSLAGEN WIND  De Engelse schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook mijn blog van 30 juli 2006 en ook mijn blog van 30 juli 2007. Often Rebuked Often rebuked, yet always back returning Today, I will not seek the shadowy region: I'll walk, but not in old heroic traces, I'll walk where my own nature would be leading: What have those lonely mountains worth revealing?  Portret door haar broer Branwell Brontë De Nederlandse publicist, journalist en politicus Jacques de Kadt werd geboren op 30 juli 1897 in Oss. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007. Uit: Hitler, of de triomf van het kazernisme Het Duitse nationaal-socialisme is ongetwijfeld een veel pathologischer product dan het Italiaanse fascisme. Bij de Italianen ziet men altijd de poging om tot een maatschappij hier op aarde te komen, een maatschappij met imperialistische soldaten-deugden en met een cultuur die een verheerlijking wil zijn van de imperialistische pralerij. Deze verlangens worden met grote hartstochtelijkheid naar voren gebracht, en die wilde hartstocht kan, bij oppervlakkige beschouwing, voor religie doorgaan. Maar wie het nader bekijkt, ziet hoe uiterst aards zowel de opzet als de exaltatie zijn. Iets geheel anders bemerkt men bij het Duitse fascisme. Hier is niet de Italiaanse berekening, de geestdrift voor een rationele doelstelling en de opgewondenheid die uit een geestdriftige actie voortkomt, hier is de exaltatie het primaire, men beschouwt het aardse niet als de hoofdzaak, maar als een tussenstation om van buitenwereldse gevoelens tot nog meer geëxalteerde toestanden te komen. Geen dwaling is groter dan het verwijt zo vaak tot de Nazi's gericht, dat zij eigenlijk nieuwe materialisten zijn, die een soort biologisch en geografisch materialisme van ras, bloed en bodem in de plaats van de vroegere materialismen stellen. Zowel biologische als geografische argumenten hebben hun waarde, als ze tot een realiteits-systeem behoren. Maar reeds de gang van biologie-geografie naar ras, om niet te spreken van het zo mogelijk nog zottere bloed en het zinledige bodem, is een gang van de realiteit naar de metaphysica. En de wijze waarop dan die metaphysica tot een te aanbidden mysterie gemaakt - men zou beter kunnen zeggen geneveld - wordt, maakt het voor alle onderzoekers duidelijk, dat we hier met een typische ideologie te doen hebben en dan nog wel met het slechtste soort ideologie, nl. met een religie, die in staat van wording, in haar mythologische faze verkeert.  De Schotse schrijver Alexander Trocchi werd geboren op 30 juli 1925 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007. Uit: To a fellow conspirator - meeting Alex Trocchi (door Denis Browne) I realised my uncle was at my side, making a laboured intro about his nephew whos interested in writing. Just as he was about to leave us, he turned to Alex, Thanks, very er, interesting but Im not really one for poetry as he placed Man at Leisure on the table between us. As we discussed Cains Book, Alex realised that my appreciation of his work was more than literary. Soon I was swept away in a series of anecdotes of Sigma, smoking opium with Jean Cocteau in Paris, being on the run from the cops and the Mafia in the States, Michael X, the 60s scene, the proposed Invisible Insurrection. Everything had looked so hopeful, but then, as he put it Everybody started dying. This had a very personal significance to Alex and his immediate family, way beyond the lost Jimi and Janis icons, and was my first indication that experience had changed Alex from lets-all-get-together 60s activism to a much more withdrawn, reflective and personal scene. So what are you working on now? I asked innocently, after returning from the bar with more drinks. Alex shifted, slightly uncomfortably. Och, various things, before digressing into tales of rip-off US Mafia publishing pirates, wannabe Dutch film-makers and their inept Young Adam project. It was a tale I would become familiar with as the years went by with no new material. Just as Alex was no longer the firebrand activist Id expected, nor was he the voracious smack-fiend Id been hoping for. He had his own secure personal scene, but kept it very discreet and cautious, for good reason, as I was to find out. He was sympathetic to my riches-to-rags junk story and the hassles of the lower end of the scene, but wary of involvement. Anyway, it turned out that Sunday was always Methadone Day. We emerged on to a bleak and wet Kensington Church St and went in separate directions. As I waited for the bus on the High Street, I opened the book and read the dedication To Denis, a fellow-conspirator, from Alexander Trocchi.  De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. In 2005 publiceerde ze haar debuutroman Van de wereld. Zij schrijft ook columns en artikelen voor de Nederlandse Federatie van Kankerpatiëntverenigingen en de gemeente Arnhem. En verder heeft ze losse verhalen gepubliceerd in bladen als Opzij en Margriet. In 2003 won ze de Margrietverhalenwedstrijd. Haar debuutroman gaat over een Nijmeegse arts, Albert van Rompaaij, die op non-actief wordt gesteld en daardoor de tijd krijgt om zijn leven te onderzoeken. De roman werd op 17 april 2005 feestelijk gepresenteerd in galerie Ruimte te Amsterdam. Uit: Van de Wereld Ineens snapte hij alles en doorzag hij de gehele wereldproblematiek, van de lemmingenplaag in Noorwegen tot de Palestijnse vliegtuigkapingen. Het toilet stonk, het zeepje in de wastafel was verworden tot een grijze klodder en een handdoek was nergens te bekennen. Het kon hem niet deren. Niets kon hem deren. De gedempte cafégeluiden werden luider bij het openen van de deur. Jan-Willem wenkte hem en wees naar een vol beugelflesje op de bar. Ten teken van begrip en dank knikte Albert hem toe. Om hem heen stonden mensen naar elkaar toegebogen te praten. De harde muziek maakte een normale conversatie onmogelijk. "In the summertime when the weather is high, you can fresh right up and touch the sky". Overmeesterd door een blije dronkenschap overzag Albert het rumoer. Ondanks de rook en de zweterige atmosfeer drong haar musk zich op. Het mooiste meisje van de wereld. Ze lachte naar hem. Lang donker haar met een middenscheiding, zwart omlijnde ogen, een bloemetje geschilderd tussen haar wenkbrauwen. Haar huid was door de zon gebruind, haar lippen uitnodigend, haar borsten vol. Ze had een lange bordeauxrode jurk aan, overdekt met lovertjes. Om haar hals een ketting met zijn sterrenbeeld.
30-07-2008 om 20:34
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 29-07-2008 | |
| Harry Mulisch, Stanley Kunitz, Chang-Rae Lee, Wolfgang Bittner, Sten Nadolny, Thomas Rosenlöcher, Marja Brouwers, August Stramm |
|
|
De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 29 juli 2006 en ook mijn blog van 29 juli 2007. Uit: Archibald Strohalm en het paradijs Het was lente, mei, en de natuur begon te dansen. Er lag een groenig waas door de lucht en de bomen. Uit de geurende grond kwamen schaterlachend de jonge planten op. Ook het uitspansel van vader Abram begon te prikkelen en te tintelen van uitbottend knopgroen. Men zou die vruchtbaarheid bij zo'n oude man niet voor mogelijk gehouden hebben, en het was dan ook om te lachen, om luidkeels te lachen, om plat voorover op je gezicht te vallen van het lachen. Zo lachte de hele flora, lachte de hele natuur - op één boom na -, en de profeet van het lachen liep er zwijgend en ernstig tussendoor: voorover gebogen en met de handen op zijn rug. Soms bleef hij staan en noteerde iets in zijn boekje, als een rechercheur die ongeoorloofde dingen verbaliseert. Van tijd tot tijd stopte hij ook even om het dwangceremonieel met zijn wijsvinger te bedrijven, waartoe hij steentjes opraapte, of takjes, ten einde te voorkomen dat zijn lichaam als los zand uit elkaar zou vloeien. Eveneens vaak genoeg richtte hij zijn ogen op die ene boom, die niet meelachte, omdat hij door een aanzienlijke satan was gegrepen. Het kon lijken dat hij weende om zijn lot. De lepra had hem weggeteerd. Zijn takken waren nu eerder oude slangen, die te stijf waren om zich op de grond te laten zakken. Als een grote zweer stond hij in het uitbundige bos. Archibald strohalm kon niet nalaten om steeds weer naar hem te kijken, hoe afschuwelijk hij hem ook mocht vinden - zo afschuwelijk als de dode plantage. Zelfs bleef hij steeds in zijn buurt ronddwalen, ging weleens wat verder weg, maar toch nooit zo ver dat hij hem uit het oog verloor. Steeds zag hij hem nog in de verte, langs alle andere stammen heen, als een eenzame melaatse. Verwonderd was hij even toen ook Mozes iets scheen te merken. Hij holde goedgemutst op de boom af, snuffelde een ogenblik en kwam piepend terug met zijn staart tussen zijn poten. Maar toen dacht archibald strohalm aan de gevoeligheid van dieren voor dit soort dingen. Naderende aardbevingen en andere elementaire gebeurtenissen in de natuur bespeurden ze lang van te voren en kozen de vlucht; en beweerden spiritisten niet, dat katten de in een kamer aanwezige geesten zagen, zodat ze in de lucht kopjes gingen geven? Wat ze misschien zagen waren de herinneringsbeelden of -gedachten, die de mensen in zo'n kamer projekteerden. Zo merkte Mozes in de boom zijn satan, die een stuk van hèm was: een idee, dat zijn bestemming was misgelopen. Maar even later dartelde de hond weer over het gras en stoof toe op een haastige spreeuw, die met vooruit gestoken kop in lange sprietstappen het pad kruiste, als een kantoorbediende, die de trein van 8.07 moet halen. Hee! hoorde archibald strohalm toen plotseling vrolijk achter zich. Strohalm die je bent!  De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op 29 juli 1905. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007. Passing Through Nobody in the widow's household The Dark and the Fair A roaring company that festive night;  De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007. Uit: A Gesture Life PEOPLE KNOW ME HERE. It wasn't always so. But living thirty-odd years in the same place begins to show on a man. In the course of such time, without even realizing it, one takes on the characteristics of the locality, the color and stamp of the prevailing dress and gait and even speech-those gentle bells of the sidewalk passersby, their How are yous and Good days and Hellos. And in kind there is a gradual and accruing recognition of one's face, of being, as far as anyone can recall, from around here. There's no longer a lingering or vacant stare, and you can taste the small but unequaled pleasure that comes with being a familiar sight to the eyes. In my case, everyone here knows perfectly who I am. It's a simple determination. Whenever I step into a shop in the main part of the village, invariably someone will say, "Hey, it's good Doc Hata." The sentiment, certainly, is very kind, and one I deeply appreciate. Here, fifty minutes north of the city, in a picturesque town that I will call Bedley Run, I somehow enjoy an almost Oriental veneration as an elder. I suppose the other older folks who live here receive their due share of generosity and respect, but it seems I alone rate the blustery greeting, the special salutation. When I buy my paper each morning, the newsstand owner will say, with a tone feigning gravity, "Doctor Hata, I presume." And the young, bushy-eyebrowed woman at the deli, whose homebound mother I helped quite often in her final years, always reaches over the refrigerated glass counter and waves her plump hands and says, "Gonna have the usual, Doc?" She winks at me and makes sure to prepare my turkey breast sandwich herself, folding an extra wedge of pickle into the butcher paper. I realize that it's not just that I'm a friendly and outgoing silver-hair, and that I genuinely enjoy meeting people, but also because I've lived here as long as any, and my name, after all, is Japanese, a fact that seems both odd and delightful to people, as well as somehow town-affirming.  De Duitse schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook mijn blog van 29 juli 2007. Uit: Überschreiten die Grenze In die Vergangenheit zu reisen, um alten Spuren nachzugehen, kann erhellend und deprimierend zugleich sein. Schon seit langem wollte ich einmal zurück nach Auenrode und nach Koppitz, wo ich als Kind mehrmals mit meiner Mutter war
Wie überall in Schlesien, ist auch hier die Erinnerung an alles Deutsche fast völlig eliminiert. Das jedenfalls war mein Eindruck während der ganzen Reise durch diese Gebiete, das fällt mir immer wieder auf. Und ich frage mich, warum das so ist, denn damit begibt sich die polnische Bevölkerung eines wesentlichen Teils der Geschichte dieses Landes, das jetzt zu Polen gehört
 De Duitse schrijver Sten Nadolny werd geboren op 29 juli 1942 in Zehdenick an der Havel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007. Uit: Netzkarte  De Duitse dichter en schrijver Thomas Rosenlöcher werd geboren op 29 juli 1947 in Dresden. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007. Uit: Ich sitze in Sachsen und schau in den Schnee Leer waren die Dichterschubladen der einstigen DDR, als die Mauer fiel. Keine verstohlenen Ritzen, in der die heimliche, unterdrückte, große Literatur überwintert hätte. Und auch der große Wenderoman, den die Kritik förmlich herbeizuzwingen suchte, blieb aus. Die Nischen des ach so grauen Alltags im realen Sozialismus, die wurden dafür, je länger er tot war, nur um so größer. Und als dann der Eiserne Vorhang in Gespensterform zurückkehrte, als Mauer in den Köpfen, da mochte man meinen, nichts als Nischen, umrahmt von Stacheldraht und ein paar bösen Buben, sei der Sozialismus gewesen. Die idyllischste aller staatsfreien Zonen der DDR, die lag dem Schloß Pillnitz gegenüber, auf der anderen Seite der Elbe, am südöstlichen Rand Dresdens, genauer: in Kleinzschachwitz. Hier, in einen verwilderten Garten um eine unter den Zähnen der Zeit ächzenden Villa der Jahrhundertwende herum, hier hatte die ästhetische Moderne keinen Einzug halten können. Hier klang Eichendorffs Zwiesprache mit Baum und Blüte beinahe ungebrochen fort; hier war Brockes inniger Glaube an die unscheinbare Kreatur noch nicht ganz tot; Klopstocksche Rhythmen erfüllten das Gezweig, Serenaden aus dem Hause Carl Maria von Webers klangen vom anderen Elbufer her noch immer herein, und über alles hielten Engel ihre schützende Hand- aus Versen Rilkes und Albertis herübergesprungen. Hier hatte für eine Reihe von Jahren, bis die Krake des Kapitalismus in Gestalt von Modernisierungsmaßnahmen heranrückte, der Dichter Thomas Rosenlöcher sein Domizil. Als er 1982 debütierte - wie sich versteht, hieß sein erstes, kleines Bändchen Ich lag im Garten bei Kleinzschachwitz -, stand er bereits weit in den Dreißigern und hatte eine durchaus tüchtige DDR-Jugend hinter sich, ABF, Ehrendienst bei der NVA und SED-Mitgliedschaft inklusive. Für ihn hatte sich der reale Sozialismus mit dem Einmarsch in Prag seinen Totenschein ausgestellt. Protest war seine Sache nicht, der laute, gefährliche und kämpferische schon gar nicht. Daß Rosenlöcher als Endzwanziger noch einmal studierte und diesmal nicht Betriebswirtschaft, sondern Literatur, ist der Fingerzeig, wohin sein Rückzug ging (nach einem absoluten Tiefpunkt in meiner Biographie, der Nicht-Verweigerung einer Petition an den Staatsrat für die Ausweisung Biermanns, verfaßt von seinem Lehrer Max Walter Schulz). Die Blankverse zu Beginn seines Bändchens machten es dann unmißverständlich: Im Garten sitze ich, am runden Tisch, / und hab den Ellenbogen aufgestützt, / daß er, wie eines Zirkels Spitze,/ den Mittelpunkt der Welt markiert. / Ein Baum umgibt mich.  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 29 juli 2007. De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. De Duitse dichter en toneelschrijver August Stramm werd geboren op 29 juli 1874 in Münster, Westfalen.
29-07-2008 om 20:16
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 28-07-2008 | |
| Remco Campert, Malcolm Lowry, Gerard Manley Hopkins, Drew Karpyshyn, John Ashbery, Colin Higgins, Józef Kraszewski |
|
|
De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook mijn blog van 28 juli 2006 en ook mijn blog van 28 juli 2007. Zondag Zondag had ik me voorgesteld Maar het regende. Nu is er weer dat zomerse godlof Nu is er weer dat zomerse godlof en in de zwoele avondlucht Tegen de zomer Niets is vernielender dan de warmte De warmte vleit, paait, belooft,  De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007. Uit: Under the Volcano M. Laruelle finished his drink. He rose and went to the parapet; resting his hands one on each tennis racquet, he gazed down and around him: the abandoned jai-alai courts, their bastions covered with grass, the dead tennis courts, the fountain, quite near in the centre of the hotel avenue, where a cactus farmer had reined up his horse to drink. Two young Americans, a boy and a girl, had started a belated game of ping-pong on the verandah of the annex below. What had happened just a year ago to-day seemed already to belong in a different age. One would have thought the horrors of the present would have swallowed it up like a drop of water. It was not so. Though tragedy was in the process of becoming unreal and meaningless it seemed one was still permitted to remember the days when an individual life held some value and was not a mere misprint in a communique. He lit a cigarette. Far to his left, in the northeast, beyond the valley and the terraced foothills of the Sierra Madre Oriental, the two volcanoes, Popocatepetl and Itaccihuatl, rose clear and magnificent into the sunset. Nearer, perhaps ten miles distant, and on a lower level than the main valley, he made out the village of Tomalin, nestling behind the jungle, from which rose a thin blue scarf of illegal smoke, someone burning wood for carbon. Before him, on the other side of the American highway, spread fields and groves, through which meandered a river, and the Alcpancingo road. The watchtower of a prison rose over a wood between the river and the road which lost itself further on where the purple hills of a Dore Paradise sloped away into the distance. Over in the town the fights of Quauhnahuac's one cinema, built on an incline and standing out sharply, suddenly came on, flickered off, came on again. "No se puede vivir sin amar," Mr. Laruelle said . "As that estupido inscribed on my house." "Come, amigo, throw away your mind," Dr. Vigil said behind him. "--But hombre, Yvonne came back! That's whatI shall never understand. She came back to the man!" M. Laruelle returned to the table where he poured himself and drank a glass of Tehuacan mineral water. He said: "Salud y pesetas." "Y tiempo Para gastarlas," his friend returned thoughtfully. 
De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007. AS kingfishers catch fire, dragonflies dráw fláme AS kingfishers catch fire, dragonflies dráw fláme; As tumbled over rim in roundy wells Stones ring; like each tucked string tells, each hung bells Bow swung finds tongue to fling out broad its name; Each mortal thing does one thing and the same: Deals out that being indoors each one dwells; Selvesgoes itself; myself it speaks and spells, Crying Whát I do is me: for that I came. Í say móre: the just man justices; Kéeps gráce: thát keeps all his goings graces; Acts in Gods eye what in Gods eye he is Chrístfor Christ plays in ten thousand places, Lovely in limbs, and lovely in eyes not his To the Father through the features of mens faces. The Handsome Heart:
What the heart is! which, like carriers let fly -- Mannerly-hearted! more than handsome face -- Of heaven what boon to buy you, boy, or gain TO seem the stranger lies my lot, my life TO seem the stranger lies my lot, my life England, whose honour O all my heart woos, wife I am in Ireland now; now I am at a thírd Wisest my heart breeds dark heaven's baffling ban  De Canadese schrijver Drew Karpyshyn werd geboren op 28 juli 1971 in Edmonton. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007. Uit: Mass Effect: Revelation Eight Years Later
 De Amerikaanse dichter en schrijver John Ashbery werd geboren op 28 juli 1927 in Rochester. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007. My Philosophy of Life Just when I thought there wasn't room enough  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juli 2007. De Australische schrijver, regisseur en draaiboekauteur Colin Higgins werd geboren op 28 juli 1941 in Nouméa, Nieuw Caledonië. De Poolse schrijver Józef Ignacy Kraszewski werd geboren op 28 juli 1812 in Warschau.
28-07-2008 om 20:21
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 27-07-2008 | |
| Michael Longley, Hilde Domin, Denis Davydov, Vladimir Korolenko, Theodore Dreiser, Rajzel Zychlinski, Marijke Höweler, Julien Gracq, Alexandre Dumas fils |
|
|
De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007. Wounds Here are two pictures from my father's head--
Last Requests I Your batman thought you were buried alive, II I thought you blew a kiss before you died,
De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2006 en ook mijn blog van 27 juli 2007. Landen dürfen Ich nannte mich es ist der Name eines Sonntags Kolumbus erfand die Insel Sie war eine Küste Nennen Sie sich, sagte einer
Ziehende Landschaft Exil  De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007. Wisdom While honouring the grape's ruby nectar, All sportingly, laughingly gay; We determined -- I, Silvia, and Hector, To drive old dame Wisdom away. "O my children, take care," said the beldame, "Attend to these counsels of mine: Get not tipsy! for danger is seldom Remote from the goblet of wine." "With thee in his company, no man Can err," said our wag with a wink; "But come, thou good-natured old woman, There's a drop in the goblet -- and drink!" She frowned -- but her scruples soon twisting, Consented: -- and smilingly said: "So polite -- there's indeed no resisting, For Wisdom was never ill-bred." She drank but continued her teaching: "Let the wise from indulgence refrain;" And never gave over her preaching, But to say, "Fill the goblet again." And she drank, and she totter'd, but still she Was talking and shaking her head: Muttered "temperance" -- "prudence" -- until she Was carried by Love to bed.  De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook mijn blog van 27 juli 2007. Uit: Kinder Es war gegen Mitternacht. In der Stube konnte man das tiefe Athmen der schlafenden Kinder hören. In einem Winkel stand auf dem Fußboden ein kupfernes Becken; darin befand sich etwas Wasser und eine Kerze in einem Leuchter. Die Kerze war stark entflammt, der Docht hatte eine dunkle Kappe bekommen und knisterte leise. Ein Pendel tickte an der Wand, und auf dem Fußboden machten sich im Lichtkreis, der um das Becken lief einige Küchenschaben breit. Sich auf die Hinterbeinchen setzend, sahen sie auf das Licht und bewegten ihre Fühlspitzen. Draußen wüthete der Sturm. Der Regen schlug auf das Dach, zauste in dem Laube des Gartens, klatschte in den Pfützen des Hofes. Zeitweise verstummte er, zog sich fort in die dunkle Tiefe der Nacht, darauf aber kam er mit neuer Kraft herangestürmt, tobte noch ärger, schoß noch heftiger über das Dach, prasselte an die Fensterläden, und manchmal schien es sogar, als ströme und riesele er schon durch das Zimmer selbst. Dann entstand in diesem etwas wie eine Unordnung, der Pendel schien zu verstummen, das Licht wollte verlöschen, Schatten glitten von der Zimmerdecke herab, die Schaben bewegten die Fühlfäden ängstlich hin und her und machten augenscheinliche Anstalten, davon zu laufen. Allein diese Anfälle hielten nicht lange an. Es schien als habe der Regen bei sich beschlossen, nicht mehr abzureisen und wenn der Wind ihn in Ruhe ließ, so machte er sich daran, gleichmäßig und breit zu rauschen im Hofraum, im Garten, in den Gäßchen, auf dem Bauplatz, auf den Feldern. ... Dieses Rauschen drang durch die geschlossenen Fensterläden, blieb in der Stube, bald als ein gleichmäßiges Zischen, bald als ein leises Plätschern. ... Dann begann der Pendel wieder seine Schwingungen mit eigensinniger Schärfe laut werden zu lassen, das Licht knisterte leise, die Schaben beruhigten sich, obwohl die Hartnäckigkeit des Regens sie offenbar zwang, in ein finsteres Brüten zu versinken.  De Amerikaanse schrijver Theodore Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007. Uit: A Hoosier Holiday In grey or rainy weather the aspect of the whole place was solemn, historic. In snowy or stormy weather, it took on a kind of patriarchal significance. When the wind was high these thick, tall trees swirled and danced in a wild ecstasy. When the snow was heavy they bent low with their majestic plumes of white. Underneath them was a floor of soft brown pine needles as soft and brown as a rug. We could gather basket upon basket of resiny cones with which to start our morning fires. In spring and summer these trees were full of birds, the grackle of blackbird particularly, for these seemed to preempt the place early in March and were inclined to fight others for possession. Nevertheless, robins, bluebirds, wrens and other of the less aggressive feathers built their nests here. I could always tell when spring was certainly at hand by the noise made by a tree full of newly arrived blackbirds on some chill March morning. Though snow might still be about, they were strutting about on the bits of lawn we were able to maintain between groups of pines, or hopping on the branches of trees, rasping out their odd speech.  De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007. The Undarkened Window In the daytime, I see him in the street in a dark suit, shaved, combed, wearing a tie - at night the light shines in his window across from my window. A survivor of Hitler's gas chambers, he sails at night around his undarkened window - a wandering ship on oceans of darkness, and no port allows it to enter, so it may anchor and darken. Only in the mornings does it go out, the sickly yellow light in his window.  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 juli 2007. De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers.
27-07-2008 om 20:20
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 26-07-2008 | |
| Aldous Huxley, George Bernard Shaw, Paul Gallico, André Maurois, Claude Esteban, Antonio Machado, Nicholas Evans, Chairil Anwar, Hans Bergel |
|
|
De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: The Doors of Perception and Heaven and Hell It was in 1886 that the German pharmacologist, Louis Lewin, published the first systematic study of the cactus, to which his own name was subsequently given. Anhalonium Lewinii was new to science. To primitive religion and the Indians of Mexico and the American Southwest it was a friend of immemorially long standing. Indeed, it was much more than a friend. In the words of one of the early Spanish visitors to the New World, "they eat a root which they call peyote, and which they venerate as though it were a deity." Why they should have venerated it as a deity became apparent when such eminent psychologists as Jaensch, Havelock Ellis and Weir Mitchell began their experiments with mescalin, the active principle of peyote. True, they stopped short at a point well this side of idolatry; but all concurred in assigning to mescalin a position among drugs of unique distinction. Administered in suitable doses, it changes the quality of consciousness more profoundly and yet is less toxic than any other substance in the pharmacologist's repertory. Mescalin research has been going on sporadically ever since the days of Lewin and Havelock Ellis. Chemists have not merely isolated the alkaloid; they have learned how to synthesize it, so that the supply no longer depends on the sparse and intermittent crop of a desert cactus. Alienists have dosed themselves with mescalin in the hope thereby of coming to a better, a first-hand, understanding of their patients' mental processes.  De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: An Unsocial Socialist In the dusk of an October evening, a sensible looking woman of forty came out through an oaken door to a broad landing on the first floor of an old English country-house. A braid of her hair had fallen forward as if she had been stooping over book or pen; and she stood for a moment to smooth it, and to gaze contemplativelynot in the least sentimentallythrough the tall, narrow window. The sun was setting, but its glories were at the other side of the house; for this window looked eastward, where the landscape of sheepwalks and pasture land was sobering at the approach of darkness. The lady, like one to whom silence and quiet were luxuries, lingered on the landing for some time. Then she turned towards another door, on which was inscribed, in white letters, Class Room No. 6. Arrested by a whispering above, she paused in the doorway, and looked up the stairs along a broad smooth handrail that swept round in an unbroken curve at each landing, forming an inclined plane from the top to the bottom of the house. A young voice, apparently mimicking someone, now came from above, saying, "We will take the Etudes de la Velocite next, if you please, ladies." Immediately a girl in a holland dress shot down through space; whirled round the curve with a fearless centrifugal toss of her ankle; and vanished into the darkness beneath. She was followed by a stately girl in green, intently holding her breath as she flew; and also by a large young woman in black, with her lower lip grasped between her teeth, and her fine brown eyes protruding with excitement. Her passage created a miniature tempest which disarranged anew the hair of the lady on the landing, who waited in breathless alarm until two light shocks and a thump announced that the aerial voyagers had landed safely in the hall. "Oh law!" exclaimed the voice that had spoken before. "Here's Susan." "It's a mercy your neck ain't broken," replied some palpitating female. "I'll tell of you this time, Miss Wylie; indeed I will. And you, too, Miss Carpenter: I wonder at you not to have more sense at your age and with your size! Miss Wilson can't help hearing when you come down with a thump like that. You shake the whole house." Oh bother!" said Miss Wylie. "The Lady Abbess takes good care to shut out all the noise we make. Let us" "Girls," said the lady above, calling down quietly, but with ominous distinctness. Silence and utter confusion ensued. Then came a reply, in a tone of honeyed sweetness, from Miss Wylie: "Did you call us, DEAR Miss Wilson?" "Yes. Come up here, if you please, all three."  De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: Ein Miau sagt mehr als tausend Worte (The Silent Miaow, 1964) Ich kann nicht oft genug sagen, wie wirkungsvoll das stumme Miau Widerstand bricht, vorausgesetzt. du nutzt es nicht ab und sparst es für den rechten Augenblick auf. Die Technik ist lächerlich einfach. Du schaust dem Opfer an, öffnest den Mund wie zu einem volltönenden Miau wie du es machen würdest, wenn du aus dem Zimmer gehen willst oder Hunger hast oder dich ärgerst. aber in diesem Fall lässt du keinen Ton entwischen. Die Wirkung ist einfach erstaunlich. Der Mann oder die Frau sind bis ins innerste Mark erschüttert, und sie geben dir praktisch alles, was du willst. Deshalb sage ich, tu es nicht oft, denn sonst werden sie abgestumpft. und du hast eine wirksame Waffe verspielt. Selbst ich, die den Menschen ein Leben lang studiert hat, finde keine Erklärung dafür, warum das stumme Miau diese magische Wirkung hat, ja, ich weiß nicht einmal, was genau die Menschen dabei empfinden. Vielleicht bieten wir ihnen ein so sprechendes Bild der Hilflosigkeit, dass ihm das Gott-Syndrom nicht widerstehen kann. Wir haben schon das Glück, dass gewisse Teile unserer gesprochenen Sprache, vor allem das Miau, dem Schreien ihrer eigenen Kinder gleicht, den Lauten, mit denen ihre Jungen ihr Verlangen nach Nahrung, Liebe, Wärme oder sonstigem Fehlendem kundtun. Die Menschen reagieren vollautomatisch und sofort auf Babygeschrei, und deshalb kann ein richtig platziertes, jämmerliches Miau sie ebenso dazu bringen, irgend etwas für uns zu tun. Offenbar verständigen sich die Menschen untereinander vor allem mit der Stimme; das klappert und plappert unaufhörlich von morgens bis abends, und, so unglaublich es klingt, manche reden sogar im Schlaf weiter. So glauben sie stets, die Töne, die wir machen, bedeuteten dasselbe wie bei ihnen, und unsere Sprache gleiche der ihren, was natürlich gar nicht falscher sein könnte. Zurück zum stummen Miau. Für sie scheint es eine Last an Unglück und Not wiederzugeben, die so groß ist, dass wir ihr nicht einmal Stimme verleihen können. Es ist ein Unschrei der Verzweiflung und Sehnsucht, der schneller und direkter ins menschliche Herz trifft als das jammervollste Miau, dessen wir fähig sind, und ich glaube, die Menschen stellen es auf die gleiche Stufe wie ihren eigenen Gesichtsausdruck von Liebe, Verzweiflung, Not oder Bitte, mit dem sie gewöhnlich ihr wichtigeren Reden begleiten. Was mich angeht, ich beschränke den Gebrauch des stummen Miau auf das Betteln am Tisch, wie ich schon angedeutet habe, aber man kann es auch bei anderen Gelegenheiten wirkungsvoll einsetzen, wenn man etwas möchte, das sie einem offenbar nicht zu geben geneigt sind.  De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: Climats « ...Aprés le départ d'Odile ma vie fut très malheureuse. La maisonme semblait si triste que j'avais peine à y rester...J'étais agité par de vagues remords, pourtant je n'avais rien de précis à me reprocher. J'avais épousé Odile que j'aimais, alors que ma famille eût souhaité pour moi des mariages plus brillants; je lui avais été fidèle jusqu'à la soirée avec Misa, et ma brève trahison avait été causé par la sienne....Je commençais à entrevoir une vérité pour moi très nouvelle sur les rapports qui doivent exister entre les hommes et les femmes. Je voyais celles-ci, êtres instables, toujours à la recherche d'une forte direction qui fixerait leurs pensées et leurs désirs errants; peut-être ce besoin créait-il pour l'homme le devoir d'être cette infaillible boussole, ce point fixe. Un grand amour ne suffit pas à détacher l'être qu'on aime si l'on nesait en même temps remplir toute la vie de l'autre d'une richesse sans cesse renouvelée...Les femmes s'attachent naturellement aux hommes dont la vie est un mouvement qui les entraînent dans ce mouvement, qui leur donnent une tâche, qui exigent beaucoup d'elles....Au lieu de comprendre ses gouts, je les avais condamnés; j'avais voulu lui imposer les miens...  Portret door Philip Alexius de László De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: Au plus près de la voix « Que restait-il, au lendemain dune guerre, de ses désastres, de ses désillusions, sur quoi bâtir ? Quelle assurance donner à une parole qui se refuserait à la fois au soliloque subliminal des uns et à lengagement restrictif des autres ? Tout le langage, est-on tenté de répondre, tous les mots qui attendent dêtre mis ensemble, mais désassujettis des finalités secondes, des motivations subreptices dont ils sétaient aggravés. Était-ce derechef un leurre, le rêve récurrent dune virginité des vocables, dun sens plus pur, ainsi que lavait exprimé une fois pour toutes Mallarmé, dans lacception quasi alchimique du terme ? Les mots de la tribu, assurément, mais redevenus tangibles dans la bouche, rendus à leur matérialité savoureuse, à leur substance, à leurs sucs. Les concepts, les notions claires, navaient nourri que nos pensées ; nous avions faim de choses plus charnelles, et que les mots aient un goût darbre, de terre remuée, que le vent les traverse, la pluie, lorage. Cétait, on le devine, enfreindre les conventions tacites, bafouer la sourcilleuse législation des linguistes et le savoir de ceux qui allaient bientôt, avec quelque superbe, se nommer sémioticiens. Car les mots on navait pas manqué, depuis un siècle, den avertir les « locuteurs », et au premier chef les écrivains les mots, tels quils se proposent au commerce verbal, ne sont rien que lassemblage insécable dun signifiant et dun signifié, en vérité, des sortes de vecteurs mentaux qui nentretiennent de relations quavec dautres signes, et qui, à eux tous, enserrés dans ce réseau de lintellect, nous permettent de communiquer, et donc de nous entendre les uns avec les autres. Nous savions tout cela et que ce morceau de réalité que tel mot convoque, feuille, caillou, soleil, occupe la position toute subalterne de référent. Nimporte. Il fallait à ces poètes des temps nouveaux pécher contre la grammaire et la norme par une forme très ancienne de cratylisme, cest-à-dire entremêler limmédiat et lintelligible, restituer aux vocables les plus élimés par lusage du quotidien ce que jappellerai avec les phénoménologues leur corporalité primitive, et donc leur place au coeur de la complétude et de la massivité du monde. »  De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007. Last night, as I was sleeping, Last night, as I was sleeping, Siesta In Memory of Abel Martin  De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007. Uit: The Horse Whisperer There was death at its beginning as there would be death again at its end. Though whether it was some fleeting shadow of this that passed across the girl's dreams and woke her on that least likely of mornings she would never know. All she knew, when she opened her eyes, was that the world was somehow altered.
 Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 juli 2007. De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan.
26-07-2008 om 00:00
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 25-07-2008 | |
| Elias Canetti, Max Dauthendey, Annette Pehnt, Sytze van der Zee, Albert Knapp, Ottokar Kernstock |
|
|
De Duitstalige schrijver Elias Canetti werd geboren op 25 juli 1905 in Russe in Bulgarije. Zie ook mijn blog van 25 juli 2006. Zie ook mijn blog van 25 juli 2007. Uit: Masse und Macht Das Massensymbol der geeinten deutschen Nation, wie sie sich nach dem französischen Kriege von 1870 bildete, war und blieb das Heer Jeder Deutsche war stolz darauf; es gab nur vereinzelte, die sich dem überwältigenden Einfluß des Symbols zu entziehen vermochten. Ein Denker von der universalen Kultur Nietzsches empfing den Anstoß zu seinem Hauptwerk, dem »Willen zur Macht«, in jenem Krieg: es war der Anblick der Reiterschwadronen, den er nicht vergaß. Dieser Hinweis ist nicht müßig; er zeigt, wie allgemein die Bedeutung des Herres für den Deutschen war, die sich hochmütig gegen alles, was an Menge gemahnte, abzugrenzen verstanden. Bürger, Bauern, Arbeiter, Gelehrte, Katholiken, Protestanten, Bayern, Preußen, alle sahen in der Armee das Sinnbild der Nation. Die tieferen Wurzeln dieses Symbols, seine Herkunft aus dem Wald, sind an anderer Stelle aufgedeckt worden. Wald und Herr hängen für den Deutschen auf das innigste zusammen, und es läßt sich das eine so gut wie das andere als das Massensymbol der Nation bezeichnen; sie sind in dieser Hinsicht dassselbe. Es ist von entscheidender Bedeutung, daß das Heer neben seiner symbolischen Wirksamkeit auch konkret bestand. Ein Symbol lebt in der Vorstellung und im Gefühl der Menschen; als solches war es das merkwürdige Gebilde Wald- Heer. Die wirkliche Armee dagegen, in der jeder junge Deutsche diente, hatte die Funktion einer geschlossenen Masse. Der Glaube an die allgemeine Wehrplicht, die Überzeugung von ihrem tiefen Sinn, die Ehrfurcht von ihr reichten weiter als die traditionellen Religionen, er erfaßte Katholiken so gut wie Protestanten. Wer sich ausschloß, war kein Deutscher. Es ist gesagt worden, daß man Armeen nur in recht eingeschränkten Sinne als Masse bezeichnen darf. Doch war das Im Falle der Deutschen anders: er erlebte die Armee als eine weitaus wichtigste geschlossene Masse. Sie war geschlossen, da nur bestimmte Jahrgänge von jungen Männern auf begrenzte Zeit in ihr dienten. Bei den übrigen war sie ein Beruf, also schon darum nicht allgemein. Aber jeder Mann ging einmal durch sie hindurch und blieb für sein Leben innerlich an sie gebunden.  De Duitse dichter en schilder Max Dauthendey werd geboren op 25 juli 1867 in Würzburg. Zie ook mijn blog van 25 juli 2007. Der Jungrosen Dorn Als ob von Freude ein Regen fiel, Heut es kein Abend werden will Heut es kein Abend werden will, Wenn dich meine Wiesen Möchte Deinen Leib  De Duitse schrijfster Annette Pehnt werd geboren op 25 juli 1967 in Keulen. Zie ook mijn blog van 25 juli 2007. Uit: Mobbing "Das wars, sagte Jo, ich bin erledigt, aber es klang nicht so. Naja, sagte ich, so schlimm wird es wohl nicht sein. Wenn das Schlimmste passiert, muss man sich endlich nicht mehr davor fürchten, sagte Jo. Sehr weise, sagte ich, haben sie dich rausgeschmissen oder was. Genau, sagte Jo, du kannst es nachlesen, fristlos. - Ich bewegte mich in Jos Worten, als bewegten sie mich nur am Rande. Ein seltsam beschwingtes Gefühl der Leere hielt mich in meinem Lächeln." (...) Als ich das Fahrrad abstelle, sehe ich durch das Fenster Jo am Herd, das Baby hockt auf seiner Hüfte und späht in die Töpfe. Ich sehe, wie es immer wieder den Kopf an Jos Schulter legt, sich vorbeugt. Ich freue mich an den aneinandergeschmiegten Gesichtern, dem Baby in Jos Obhut, an den sanften Bewegungen. Als ich lächelnd die Tür aufdrücke, dreht sich Jo zu mir um, er lächelt nicht. 'Warum hast du das Fläschchen nicht ausgespült?' sagt er. 'Was willst du?' sage ich. 'In acht Wochen haben wir einen Termin beim Arbeitsgericht', sagt er."  De Nederlandse journalist en schrijver Sytze van der Zee werd geboren op 25 juli 1939 in Hilversum. Van 1969 tot 1975 was hij correspondent van NRC-Handelsblad in Bonn, daarna correspondent van dezelfde krant in Brussel voor België, de Europese Gemeenschap en de NAVO. Van der Zees vader had zich voor WO II aangesloten bij de NSB. Hij liep in het WA-uniform en stuurde zoon Wim naar de Jeugdstorm. Moeder Van der Zee was er aanvankelijk helemaal niet voor, maar liet zich overtuigen. Zij ging collecteren voor de Winterhulp. Lang heeft het allemaal niet geduurd. Toen de jodenvervolging op gang kwam, bedankte Van der Zee voor de NSB. Het kwaad was toen echter al geschied. De familie stond in de buurt bekend als 'fout', ook al probeerde Van der Zee z'n verkeerde keuze goed te maken. Hij verzweeg het onderduikadres van Joodse kennissen en leverde een stencilmachine aan het verzet. Niet lang na de bevrijding werd op een avond Van der Zee van huis gehaald. Een jaar lang bleef hij weg; in afwachting van een proces verbleef hij in een werkkamp niet ver van Hilversum vandaan. Moeder Van der Zee bleef met de drie zoons en dochter Ietje achter. Uit: Potgieterlaan 7 Een heel enkele keer denk je dat iemand een lotgenoot zou kunnen zijn, en dan maak je voorzichtig een toespeling: Jullie hebben het na de oorlog moeilijk gehad, niet? Dat is een soort code, niet in, maar na de oorlog. De ander trekt een verbaasd gezicht.  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 juli 2007. De Duitse dominee en dichter Albert Knapp werd geboren op 25 juli 1798 in Tübingen. De Oostenrijkse dichter, priester en Augustijner Koorheer Ottokar Kernstock werd geboren op 25 juli 1848 in Marburg an der Drau.
25-07-2008 om 18:34
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 24-07-2008 | |
| Robert Graves, Johan Andreas dèr Mouw, Alexandre Dumas père, Banana Yoshimoto, Betje Wolff, Katia Mann, Frank Wedekind, Hermann Kasack |
|
|
De Engelse dichter en schrijver Robert Graves werd geboren in Londen (Wimbledon) op 24 juli 1895. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007. Babylon The child alone a poet is: The Persian Version Truth-loving Persians do not dwell upon Call It a Good Marriage Call it a good marriage -  De Nederlandse dichter Johan Andreas dèr Mouw (Adwaita) werd geboren op 24 juli 1863 in Westervoort Zie ook mijn blog van 24 juli 2006 en ook mijn blog van 24 juli 2007. Zomer 1. 't Aardoppervlak zie 'k als een schedelhuid: Zweetstralen, sijp'len stinkende rivieren, Waarlangs vuil-groenig roos en schimmel tieren; Gebergten schurft steken er boven uit; Mensch-luizen, in hun nesten meest op buit Rondkrauw'lend, zie 'k land'lijke blijdschap vieren, Verpletterd soms, als 't trekken van wat spieren De rotsen storten doet, schurftkluit na kluit. De hemel lijkt een broeierige pet, Aan gele knoop, die doorschijnt, in vervoering Om 't mooie weer jolig scheef opgezet; En smullend van de zweetdamp, loom en vet En week en wit hangen in stille ontroering De wolkenteken aan de blauwe voering.
Dof violet is 't west en paarsig grijs Dof violet is 't west en paarsig grijs. Ik heb 't gevoel, of 'k op 't bevroren glas Zo hoop 'k dat, langs wiens geest mijn verzen glijen, Dat hij de wind, die mij droeg, zelf hoort waaien,
'k Zat, jong, graag in mijn pereboom te deinen 'K zat, jong, graag in mijn pereboom te deinen: Mijn zomerzon zag 'k in mijn tuinen schijnen, Zo, daadloos, boven 't leven, kijk ik toe: 'K lach om wie zegt, dat ik mijn plicht niet doe;  De Franse dramaturg en schrijver Alexandre Dumas père werd geboren in (Villers-Cotterêts (Aisne) op 24 juli 1802. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007. Uit: Mes Mémoires Frédéric ne m'avait pas menti ; on avait organisé - qui cela ? Je ne m'en doute même pas -, on avait organisé, ou peut-être même, sans aucun agglutinatif que la haine qu'on nous portait, s'était organisée toute seule la plus rude cabale qu'on eût jamais vue. Comme d'habitude, j'assistais à ma première représentation dans une loge ; je ne perdis donc rien des incidents de cette terrible bataille qui dura sept heures, et dans laquelle, dix fois terrassée, la pièce se releva toujours, et finit, à deux heures du matin, par mettre le public, haletant, épouvanté, terrifié, sous son genou. Oh ! je le dis, avec un enthousiasme qui n'a rien perdu de sa force par ces vingt-cinq ans de guerre, et malgré mes cinquante succès, c'est une grande et magnifique lutte que celle du génie de l'homme contre la volonté mauvaise du public, la vulgarité des assistants, la haine des ennemis ! Il y a une satisfaction immense à sentir, aux endroits dramatiques, l'opposition plier sur les jarrets, et, lentement renversée en arrière, toucher la terre de sa tête vaincue ! oh ! comme la victoire donnerait de l'orgueil, si, au contraire, chez les bons esprits, elle ne guérissait pas de la vanité !  Foto van Felix Nadar De Japanse schrijfster Banana Yoshimoto werd geboren op 24 juli 1964 inTokyo. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007. Uit : Kitchen (Vertaald door Megan Backus) « The place I like best in this world is the kitchen. No matter where it is, no matter what kind, if it's a kitchen, if it's a place where they make food, it's fine with me. Ideally it should be well broken in. Lots of tea towels, dry and immaculate. White tile catching the light (ting! ting!). I love even incredibly dirty kitchens to distraction-vegetable droppings all over the floor, so dirty your slippers turn black on the bottom. Strangely, it's better if this kind of kitchen is large. I lean up against the silver door of a towering, giant refrigerator stocked with enough food to get through a winter. When I raise my eyes from the oil-spattered gas burner and the rusty kitchen knife, outside the window stars are glittering, lonely. Now only the kitchen and I are left. It's just a little nicer than being all alone. When I'm dead worn out, in a reverie, I often think that when it comes time to die, I want to breathe my last in a kitchen. Whether it's cold and I'm all alone, or somebody's there and it's warm, I'll stare death fearlessly in the eye. If it's a kitchen, I'll think, "How good." Before the Tanabe family took me in, I spent every night in the kitchen. After my grandmother died, I couldn't sleep. One morning at dawn I trundled out of my room in search of comfort and found that the one place I could sleep was beside therefrigerator. My parents-my name is Mikage Sakurai-both died when they were young. After that my grandparents brought me up. I was going into junior high when my grandfather died. From then on, it was just my grandmother and me. When my grandmother died the other day, I was taken by surprise. My family had steadily decreased one by one as the years went by, but when it suddenly dawned on me that I was all alone, everything before my eyes seemed false. The fact that time continued to pass in the usual way in this apartment where I grew up, even though now I was here all alone, amazed me. It was total science fiction. The blackness of the cosmos.  De Nederlandse schrijfster Betje Wolff (eig. Elizabeth Bekker) werd geboren in Vlissingen op 24 juli 1738. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007. Uit: Historie van den heer Willem Leevend Waarde vriendin! Ik moet, al zou Dominé morgen geen schoone bef om zyn hals hebben, alles neer gooijen, waar aan ik bezig ben. - Ik heb u wat nieuws te zeggen. Daar hoor ik van myne Naaister, dat uws Broêrs Weduw trouwen zal met Gerrit van Oldenburg! wel, nu sla ik er geen hand aan: Mevrouw Leevend trouwen met zo een Taggeryn! zo een Beer op sokken! zulk een Nero niemands vriend! Een man zonder opvoeding, zonder manieren! Zy zo polit, zo zedig, zo attent op alles! Dat is my te geleerd. Zou zy uit belang dien ryken Fokkert aanslaan? Ik meende, dat zy er warmpjes inzat. Weet gy wat, Vriendin, als ik evenwel zulk een lief waardig man in 't graf had, als zy heeft, ik zou Gerrit van Oldenburg wel hebben laaten waaijen. 't Is waar, hy ziet er wel genoeg uit; is van haare jaaren; staat ter goeder naam en faam; heeft kind noch kraai in de waereld; is een geschikt bejaard vryer. Ik moet zeggen zo als het is. Hoe zal dit onze Daatje toch monden? Hoe zal Wim dat aanstaan? Hy geeft zich vry wat airs, en is zo mal met zyne Moeder; nu, zy blyft hem niets schuldig. 't Is of zy alleen voor Zoontje leeft. Ik ging met dit nieuwtje, zo dryvend, naar Dominees studeerkamer; want ik maak geen moordkuil van myn hart: Hoe komtje dat voor? zei ik. Heel wel, kind, zei hy; Mevrouw Leevend is eene verstandige Vrouw, en van Oldenburg een geschikt Man. Nu, ik zeg verstandig tegen haar! Is dit Huwlyk echter het grootste bewys van haar verstand, dan durf ik ook nog met myne klompen op 't ys koomen; dan kan ik ook vloot houden. Ei, kom, het lykt immers nergens naar! Ik hou niet extra veel van Mevrouw Leevend; my is zy te precis. Maar toch zo een misselyk figuur moest zy niet neemen. 't Is eene braave Vrouw; en zo zy wat minder geheel anders was als ik ben, ik zou haar heel liefhebben, en haar dit Huwlyk sterk afraaden.  De Duitse schrijversvrouw Katia Mann, steun en toeverlaat van de Duitse schrijver Thomas Mann, werd geboren als Katharina Pringsheim op 24 juli 1883 in Feldafing. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007. Uit: Frau Thomas Mann (door Inge und Walter Jens) Wer war Frau Thomas Mann? Wer war Katharina Pringsheim? Die Antwort auf die Fragen scheint einfach: Katia, wer denn sonst? Katia, die so bekannt ist wie Heinrich oder Golo,Erika oder Klaus. Eine Figur im Reich des Zauberers, seine engste Vertraute. «K.», die in Thomas Manns Tagebüchern als Mutter seiner Kinder, als seine Begleiterin und Ratgeberin, aber auch als Managerin eines ebenso erfolgreichen wie bedrohten Betriebs erscheint. Katia, Ehefrau und Mutter von Mann und Kindern aus gegebenem Anlass in Essays, Reden und brieflichen Huldigungen in ihrer Widersprüchlichkeit beschrieben. «Sie war eine «starke und naive Persönlichkeit», meinte Golo, ihrem Mann an «logisch-juristischer Intelligenz» überlegen und ge- legentlich aufbrausend: «sie hatte den Jähzorn ihres Vaters geerbt». Katia, die Spiegelfigur, eine von außen betrachtete Gestalt: Wer war sie wirklich? Das «Zubehör» des Zauberers, der ohne seine Frau nicht arbeiten konnte? Gewiss. Aber Katia Mann war mehr: Zentrum einer amazing family und Partner für Menschen, die Trost brauchten. Niemand kannte die Seelenlage ihres Mannes, Treue und Verlässlichkeit eines androgyn veranlagten Künstlers, so genau wie sie; niemand wusste so viel von den Geheimnissen der Kinder; niemand beherrschte das Reglement der Diplomatie, von dessen strikter Befolgung das Wohl des pater familias abhing, mit gleicher Perfektion wie Katharina, geb. Pringsheim, die schon als junges Mädchen von ihrer Mutter gelernt hatte, dass sich Strenge und Liberalität, Ordnung und Leidenschaft sehr wohl vereinen ließen ... vorausgesetzt, man war intelligent. Und das traf für Katia Mann zu. (Der Zauberer wurde zornig, wenn er in Situationen geriet, in denen seine Frau ihm intellektuell überlegen war.) Woher wir das wissen? Aus Katias Briefen, Hunderten von bisher unbekannten Schriftstücken, auf denen, als strukturierenden Elementen, unsere Biographie beruht. Verschlossen bisher in Archiven, treten in dieser Dokumentation Zeugnisse ans Licht, die Katias Leben aus ihrer eigenen Perspektive erhellen.  Katia en Thomas Mann in Lübeck, 1955
De Duitse schrijver Hermann Kasack werd geboren op 24 juli 1896 in Potsdam.
24-07-2008 om 00:00
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 23-07-2008 | |
| Frans Erens, Thea Dorn, Kai Meyer, Hubert Selby jr., Raymond Chandler |
|
|
De Nederlandse schrijver Frans Erens werd geboren op 23 juli 1857 in Schaesberg. Zie ook mijn blog van 23 juli 2007. Stilte
Ginds rijzen de stammen zilvergrijs recht naar de takken omhoog. Donkere strepen en lappen van boschdichtheid daar ginds. Ik sta alleen in eene dronkene heerlijke alléénheid. Suizende stilte, heerlijke eenzaamheid. Geen blad dat kleppert, geen stem die bezoedelt de ronddwalende gewaden mijner ziel, die blank-wit drijven, rondom me drijven, witte slepen in de kristalheldere bronnen, straal-sidderende plassen, glasheldere zonwemelende plassen met reine kiezelsteenen op den bodem beneden, in de zinkende gezonkene diepte. Alléén, alléén; heerlijk alléén. In de lichtwemelende, vonkelende wellen het spattende zonnegoud; gouddruipend licht in het daveren der doorzichtige zilveren vloeibaarheid. Naar de diepe blauwe hemelen in het oneindige verzinken, weg in de wellen oneindig weg. Reine halmen rondom, tierende welige halmen, grashalmen van groene hoop, stijgende hoop naar de blauwe luchten daar boven, verbleekende zilverreine blauwluchten. Alléén, alléén; heerlijk alléén. Reine aarde, zand-aarde; geurige, zieldrenkende heidebloemen, blauw-bleek verpurperende knoppen in duizenden, duizenden om mij heén, onbezoedeld, zuigende de stille vaste aarde. Ik ben alléén. Geen menschen. Geluk dan, eindelijk geluk. Weg zijn de vrouwen-japonnen de roode, geele, muffe vrouwen-japonnen, de onreine zweetende vrouwenarmen, weg. Geen adem te ruiken van vrouwen uit den slijmerigen mond. Weg de nare vrouwenstemmen, die kakelen van visites van heeren en dames. Weg zijn de vrienden, de bekenden. Weg, gelukkig weg, zij kennen de aarde niet, de reine aarde. Alléén sta ik, heerlijk alléén op de aarde die me heeft doen zijn, de aarde die tiert, opstuwt de boomen en bloemen, die verwerkt en filtert de onreinheid van menschen en dieren, ze verwerkt tot schakels van levens, nieuwe, steeds nieuwe levens. Weg het vervelende gepraat en het onnoozele Woord. Weg zijn de schilders die mooie dingen willen zien. Klaterend geluid van het wellende, vallende water over de buigende biezen. Rimpelend vlak van het vonkende water, sprankelend, goudsprenkelend in de diepte, zandgoudend het zonnelicht. Ongeschondene stilten. Mijn hand in het water. Mij doorwasemende koelte, koele reine vlagen van den ijlenden wind langs mijn lichaam in het suizen der heide, onafzienbare heide. Hoog in de lucht stildraaiende sperwer uitgespreid hangend in de diepe blauwte alléén, spelend en vallend en schietend omhoog, hoog ijlend en deinend en voortijlend met den wind, en terug en omlaag en zinkend en verdwijnend in de gouden tinteling, oneindige lucht. Alléén sta ik in de stilte der grootmachtige aarde, in het reine worden der dingen om me heen. Ginds liggen de graf heuvels van verdwenen, ongekende volkeren: er over heen bloeit de heide, door de heide ruischt de wind. 
De Duitse schrijfster en televisiepresentatrice Thea Dorn (peudoniem van Christiane Scherer) werd geboren op 23 juli 1970 in Offenbach am Main. Dorn volgde eerst een opleiding tot zangeres maar studeerde later filosofie en theaterwetenschappen in Frankfurt am Main, Wenen en Berlijn. Zij was onder meer werkzaam als dramaturge en schrijfster aan het Niedersächsische Staatstheater Hannover. Haar pseudoniem verwijst naar de filosoof Theodor W. Adorno. In 1994 publiceerde zij haar eerste roman, Berliner Aufklärung, waarvoor zij de Marlowe prijs kreeg. In 2000 schreef Dorn het toneelstuk Marleni, over een gefingeerde ontmoeting tussen Marlene Dietrich en Leni Riefenstahl. De eerste opvoering ervan was in Hamburg. In 2008 verscheen Mädchenmörder: Ein Liebesroman. Sinds februari 2008 presenteert Dorn, afwisselend met de Franse journaliste Isabelle Giordano de talkshow Paris-Berlin op de Duits-Franse zender ARTE. Uit: Die Brut (2004) Der Bildschirm blieb schwarz. Sie war nur fünf Minuten auf die Dachterrasse gegangen, um eine Zigarette zu rauchen. Als sie in ihr Arbeitszimmer zurückkam, war der Laptop abgestürzt. Ganz gleich, welche Tasten sie drückte, der Bildschirm blieb schwarz. Sie griff nach dem Branchenverzeichnis, um die Panik zu bekämpfen, die ihren Magen zusammenzog. Sie blätterte. Computernotdienst Schäfer. Tessa legte auf, obwohl das kleine Mädchen in ihr weiter bitte, bitte rufen wollte. Mit dreiunddreißig war sie zu alt, um dem kleinen Mädchen den Hörer zu überlassen. Sie betrachtete ihre schlanken, leicht gebräunten Knie, die sie durch die Glasplatte des Schreibtischs hindurch sehen konnte. Sie moderierte Auf der Couch, eine der angesagtesten Talkshows, die es im deutschen Fernsehen gab. Zwar nur auf einem Regionalsender, aber dies hier war das Sendegebiet. 
De Duitse schrijver Kai Meyer werd geboren op 23 juli 1969 in Lübeck. . Zie ook mijn blog van 23 juli 2007. Uit: Die Wellenläufer Mit weiten Schritten lief Jolly über den Ozean. Ihre nackten Füße versanken fingerbreit im Wasser. Unter ihr gähnte der tintenblaue Abgrund der See, bis zum Meeresboden mochten es einige hundert Mannslängen sein. Jolly konnte seit ihrer Geburt über Wasser gehen. Mit den Jahren hatte sie gelernt, sich mühelos auf der schwankenden Oberfläche zu bewegen. Für sie fühlte es sich an, als liefe sie durch eine Pfütze. Flink sprang sie von einer Woge zur nächsten und wich den schaumigen Wellenkämmen aus, die manchmal zu tückischen Stolperfallen wurden. Um sie herum tobte eine Seeschlacht. Kanonenkugeln pfiffen ihr um die Ohren, aber selten kam ihr eine so nahe, dass sie den Luftzug spürte. Beißender Rauch trieb über das Wasser zwischen den beiden Segelschiffen und vernebelte Jollys Sicht. Das Knarren der Planken und Flattern der großen Segel mischte sich mit dem Geschützdonner. Der Qualm des entzündeten Schwarzpulvers brannte in ihren Augen. Sie hatte diesen Geruch noch nie gemocht, ganz im Gegensatz zu den anderen Piraten: Ihre Freunde von der Mageren Maddy sagten, nichts rieche so gut wie der Duft abgefeuerter Kanonen. Und wenn dann in der Ferne die Bordwände feindlicher Schiffe barsten und das Geschrei der Gegner über das Meer wehte, war das besser als jedes Gelage mit Rum und Gin. Jolly mochte Rum nicht besonders, genauso wenig wie den Qualm der Bordkanonen. Aber ganz gleich, was ihre Nase davon hielt, sie kannte ihre Aufgabe und würde sie zu Ende bringen.  De Amerikaanse schrijver Hubert Selby jr. werd op 23 juli 1928 in Brooklyn, New York geboren. . Zie ook mijn blog van 23 juli 2007. Uit: The night spirits told my wife I was dying One night my wife found herself walking down an aisle she had never been in before, and had no intention of going to, and her arm sort of reached out and her hand grabbed a book from the shelf. It was a book about Huna, which has been referred to as a Polynesian Psychological/Spiritual Religion. We subsequently bought the books available on the subject and studied them intently.  Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 23 juli 2007. De Amerikaanse schrijver Raymond Thornton Chandler werd geboren in Chicago op 23 juli 1888.
23-07-2008 om 20:18
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 22-07-2008 | |
| Arno Geiger, Maria Janitschek, Emma Lazarus, Stephen Vincent Benét, Per Højholt, Tom Robbins, Oskar Maria Graf, Jakob Lorber |
|
|
De Oostenrijkse schrijver Arno Geiger werd geboren op 22 juli 1968 in Bregenz, Vorarlberg. Zie ook mijn blog van 22 juli 2007. Uit: Anna nicht vergessen Es rührt sich nichts Es ist niederschmetternd, wie sehr die Anrufe immer spärlicher werden. Der Mittagsanruf erst um 13.10. Als ich deswegen eine Bemerkung machte, reagierte Jenny mit schon gewohntem Unverständnis. Es gab Streitereien. Jetzt darf ich in der Firma nicht mehr anrufen, und von zu Hause aus haben wir nur, wenn überhaupt, zweimal Kontakt: um 7.00 in der Früh und vor dem Schlafengehen. Dabei hat sie mich noch gestern ganz lieb gebeten, nächstes Wochenende schon früher zu ihr zu kommen, worüber ich mich sehr gefreut hatte. Doch nach 20.30 war dann nichts mehr, nur ihr AB. Heute ab 8.00 versuchte ich vorsichtig zu wecken, doch bis jetzt 10.05 nur wieder der AB. Natürlich ist mir bekannt, daß sie mit Birgit Windisch zum Brunchen fährt, aber daß sie mich nicht anruft beziehungsweise auch jetzt nicht da ist, kann ich mir nicht erklären. Ich frage mich, ist sie nach unserem Telefonat noch weggefahren und über Nacht nicht nach Hause gekommen oder ist jemand bei ihr. Jedenfalls habe ich dadurch wieder einen beschissenen Sonntag. Nicht einen einzigen Millimeter kommt mir Jenny entgegen. Ein kleines Hallo-hier-bin-ich! würde genügen, ich wäre ein anderer Mensch. Aber die Aktion von gestern, kein Gute Nacht, und heute einfach nichts, das macht mich fertig. Mir kommt vor, Jenny bricht den Kontakt förmlich ab. Meine E-Mails beantwortet sie nicht mehr, dabei weiß ich, daß sie mit Bekannten und Freunden stundenlang telefoniert und ihnen seitenlange E-Mails schreibt. Ich möchte das mit keiner Silbe erwähnen, sonst ist sie nur wieder böse und erzählt mir, wie wichtig ihre Freunde für sie sind. Aber die Frage, was eigentlich ich für sie bin, drängt sich irgendwie auf. Wo sie mich so behandelt. Da fehlt mir komplett der Durchblick. Wenn wir einmal im Monat miteinander schlafen, wirkt sie abwesend und gähnt. Es ist schon lang her, daß sie nach mir gefaßt oder mich aus eigenem Antrieb geküßt hat.  De Duitse dichteres en schrijfster Maria Janitschek (geb. Tölk) werd geboren op 22 juli 1859 in Mödling bij Wenen. Zie ook mijn blog van 22 juli 2007. Glückseligkeit Kinderspiel  De Amerikaanse dichteres Emma Lazarus werd geboren op 22 juli 1849 in New York. Zie ook mijn blog van 22 juli 2006 en ook mijn blog van 22 juli 2007. Chopin I City Visions I 
De Amerikaanse dichter en schrijver Stephen Vincent Benét werd geboren op 22 juli 1898 in Bethlehem, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 22 juli 2007. A Minor Poet I am a shell. From me you shall not hear Dinner in a Quick Lunch Room Soup should be heralded with a mellow horn,  De Deense dichter en schrijver Per Højholt werd geboren op 22 juli 1928 in Esbjerg. Zie ook mijn blog van 22 juli 2007.
Elk vers in dit gedicht luidt: solen se dens vældige horn mælken fryser i sin karton (de zon zie haar immense hoorn de melk bevriest in het pak) 
De Amerikaanse schrijver Tom Robbins werd geboren op 22 juli 1936 in Blowing Rock, North Carolina. Zie ook mijn blog van 22 juli 2007. Uit: Another Roadside Attraction The magician's underwear has just been found in a cardboard suitcase floating in a stagnant pond on the outskirts of Miami. However significant that discovery may beand there is the possibility that it could alter the destiny of each and every one of usit is not the incident with which to begin this report. In the suitcase with the mystic unmentionables were pages and pages torn from a journal which John Paul Ziller had kept on one of his trips through Africa. Or was it India? The journal began thusly: "At midnight, the Arab boy brings me a bowl of white figs. His skin is very golden and I try it on for size. It doesn't keep out mosquitoes. Nor stars. The rodent of ecstasy sings by my bedside." And it goes on: "in the morning there are signs of magic everywhere. Some archaeologists from the British Museum discover a curse. The natives are restless. A maiden in a nearby village has been carried off by a rhinoceros. Unpopular pygmies gnaw at the foot of the enigma." That was the beginning of the journal. But not the beginning of this report. Neither the FBI nor the CIA will positively identify the contents of the suitcase as the property of John Paul Ziller. But their reluctance to specify is either a bureaucratic formality or a tactical deceit. Who else but Ziller, for God's sake, wore jockey shorts made from the skins of tree frogs?  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 juli 2007. De Duitse schrijver Oskar Maria Graf werd geboren op 22 juli 1894 in Berg am Starnberger See.
22-07-2008 om 20:23
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 21-07-2008 | |
| Belcampo, Ernest Hemingway, Hart Crane, Hans Fallada, Brigitte Reimann |
|
|
De Nederlandse schrijver Belcampo werd in Naarden geboren op 21 juli 1902 als Herman Pieter Schönfeld Wichers. Zie ook mijn blog van 21 juli 2006 en ook mijn blog van 21 juli 2007. Uit: Fragment uit een nagelaten manuscript Donderdag 28 juli Dus volgde ik welgemoed - welgemoed is een veel te zwakke uitdrukking voor de gemoedsstemming waarin ik toen verkeerde - door de heerlijke ochtend de Langbroeker Dijk. De vele landhuizen grenzen met hun parken en geboomte pal tegen het water van de wetering. De huizen zelf blijven van de weg af meest onzichtbaar. Hier en daar wemelde de wetering van vogels en ander gedierte. Een gelukzalige stemming deelt zich ook aan de omgeving mee. Je veronderstelt elke boom, een heel bos in zijn nopjes. Huizen ook, lekker droog wordend. Lekker de mensen dienend. Zo voelend liep ik urenlang langs de Dijk, de lange dag nog vóor mij. Een gelukzalige stemming is een heel egocentrisch gebeuren, de buitenwereld heeft er niets aan.  De Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway werd geboren op 21 juli 1899 in Oak Park, Illinois. Zie ook mijn blog van 21 juli 2006 ook mijn blog van 21 juli 2007. Uit: True At First Light Things were not too simple in this safari because things had changed very much in East Africa. The white hunter had been a close friend of mine for many years. I respected him as I had never respected my father and he trusted me, which was more than I deserved. It was, however, something to try to merit. He had taught me by putting me on my own and correcting me when I made mistakes. When I made a mistake he would explain it. Then if I did not make the same mistake again he would explain a little more. But he was nomadic and he was finally leaving us because it was necessary for him to be at his farm, which is what they call a twenty-thousand-acre cattle ranch in Kenya. He was a very complicated man compounded of absolute courage, all the good human weaknesses and a strangely subtle and very critical understanding of people. He was completely dedicated to his family and his home and he loved much more to live away from them. He loved his home and his wife and his children.  De Amerikaanse dichter Hart Crane werd geboren op 21 juli 1899 in Garrettsville, Ohio. Zie ook mijn blog van 21 juli 2007. Exile My hands have not touched pleasure since your hands, -- Legend As silent as a mirror is believed  De Duitse schrijver Hans Fallada (eig. Rudolf Ditzen) werd geboren in Greifswald op 21 juli 1893 als de zoon van een jurist. Zie ook mijn blog van 21 juli 2007. Uit: Wenn du fort bist, ist alles nur halb Du musst mich nur weiter lieb haben, dann wird schon alles werden. Ich will Dir auch ein Geständnis machen: so viel ich auch erlebt habe, ich habe mich nie gern lieben lassen, die Gefühle der andern waren mir lästig. Ich finde die Geschichte Rilkes vom verlorenen Sohn, der nicht geliebt werden wollte, so schön und habe immer gefunden, dass sie auch ein wenig meine Geschichte ist. Ich habe mich einmal in der Liebe wirklich hingegeben, mich ganz so gegeben, wie ich wirklich war und ich bin dabei böse verletzt worden. Ich bin so verletzt worden, dass ich das Gefühl Liebe bei mir wirklich gefürchtet habe; ich habe die andern von Liebe reden lassen, ich habe gelächelt, aber ich habe gemeint, das gebe es für mich nicht mehr. Ich hab Angst gehabt. Nur nicht merken lassen, dass man sich innen vielleicht doch einmal nach Weichheit sehnt, lieber darüber spotten, lieber einem andern auch einmal weh tun, als sich noch einmal einem Menschen in die Hand geben, der einen so wehrlos machen kann.  De schrijfster Brigitte Reimann werd op 21 juli 1933 vlakbij Maagdenburg geboren en groeide op in de DDR. Zie ook mijn blog van 21 juli 2007. Uit: Eine Biographie in Bildern Burg, den 17.5-1943 Lieber Vati! 
21-07-2008 om 20:21
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 20-07-2008 | |
| Hans Lodeizen, Francesco Petrarca, Uwe Johnson, Maurice Gilliams, Erik Axel Karlfeldt, Cormac McCarthy, Pavel Kohout, Lotte Ingrisch, Gerard Nolst Trenité |
|
|
De Nederlandse dichter Hans Lodeizen werd geboren op 20 juli 1924 in Naarden. Zie ook mijn blog van 20 juli 2006 en ook mijn blog van 20 juli 2007. er was een feest van balspelers er was een feest van balspelers op het veld in de zomer. twee vuile kleine jongetjes gaapten het wonder van de chaos aan (hun zakken vol broodkruimeltjes) en liepen toen door over de zon. de balspelers aten biefstuk en hun vermoeide spieren waren in gesprek met elkaar onder de douche. het veld was in hun ogen, het groene, de gewiekste komeet (de bal), en de witte melkweg, in hun lichaam gespaard. Toen de dag was weggelopen Toen de dag was weggelopen in het zachte gras en de nacht haar jurk wellustig neerspreidde, een sluier over de bloemen, toen het donker was en de nachtegaal zong, heb ik je ogen herkend overal om me heen nu is het avond: donker als altijd wanneer de zon's handgewuif vrolijk is ondergegaan of als een waaier is toegevouwen voor de hemel waar vogels als een waterval zingen. en zo stil als nooit ben ik langs de paden van de tuin gegaan, lachend tegen de nacht; zal ik zeggen hoe droevig de geuren roken die langzaamaan deinden op de wind als zeilschepen...? Hij die de wind Hij die de wind
 De Italiaanse dichter en schrijver Francesco Petrarca werd geboren in Arezzo op 20 juli 1304. Zie ook mijn blog van 20 juli 2007. Ga naar de harde zerk Ga naar de harde zerk, o droef sonnet, Want nu mijn schip door stormen is ontzet En sprekend van haar dood en van haar leven En moge ik bij mijn sterven binnenkort Vertaald door Frans van Dooren Ik vind geen vrede en ik kan niet strijden Ik vind geen vrede en ik kan niet strijden, Ik zie verblind, ik schreeuw en kan niet praten. Vertaald door Lepus
De Duitse schrijver Uwe Johnson werd geboren op 20 juli 1934 in Cammin (tegenwoordig Kamień Pomorski, Polen). Zie ook mijn blog van 20 juli 2007. Uit: Mutmaßungen über Jakob "Ihr Herr Vater meint den Staat", sagte Herr Rohlfs. "Wir waren ausgegangen von der natürlichen Notwendigkeit des menschlichen Zusammenlebens. Ich hatte behauptet dass der Fortschritt eines Gemeinwesens abzulesen ist an dem vernünftigen und gerechten Ausgleich der Einzelinteressen, der Befriedigung der Egoismen. Dass einer den anderen zufrieden am Leben hält: nannte Ihr Herr Vater das. In der Folge muss die Lebensfristung zwangsläufig angenehmer werden durch ständige Verbesserung und Erweiterung der gesellschaftlichen Produktion. Die Grundvoraussetzung für solche Vernunft": sagte Herr Rohlfs.
De Vlaamse dichter en schrijver Maurice Guillaume Rosalie Gilliams werd geboren in Antwerpen op 20 juli 1900. Zijn jeugd bracht hij grotendeels door op het buitengoed van de familie in de omgeving van Antwerpen. Hier zou hij de inspiratie vinden voor de novellen in "Oefentocht in het luchtledige" (1933) en "Elias of het gevecht met de nachtegalen" (1936). In het bedrijf van zijn vader leerde hij het vak van typograaf. Zijn eerste werken werden dan ook in eigen beheer uitgegeven. Uit: Elias of het gevecht met de nachtegalen Wanneer Aloysius ons hart verontrust, hangen we in de werkelijkheid onderstboven als betooverde apen. Hij is zestien en ruim vier jaar ouder dan ik. 's Avonds in bed plooien wij papieren bootjes, die we de volgende dag op de beek het landgoed laten buiten drijven. Onder de dekens verborgen zit Aloysius, ik vermoed met een potlood, te prutsen. Zonder zich aan mij te laten zien, reikt hij me één voor één de cahierbladen aan, waarin ik regelmatig dezelfde vouwen zet. Ik begrijp natuurlijk de geheime wetten niet van dit curieus spel en ik help hem blindelings in zijn verrichtingen. Ik snap het niet, waarom hij me 's morgens wil helpen wasschen; hij doet het erg hardhandig en de zeep bijt mijn oogen toe; doch wat is hij voor zichzelf zuinig met water. In zijn handen staan breede schrammen gegrift en op zijn droge, korstig gefronste onderlip heeft de koorts een zwart randje achtergelaten. - De bootjes! zegt hij ijverig. Wij laten de handdoek vallen en springen te gelijk naar het bed; van tusschen de lakens, aan het voeteneind, halen wij er vandaan. Een paar zijn onbruikbaar geworden, en één is niet meer te vinden in het overhoop gehaalde beddegoed. Aloysius verbergt ze als geheime documenten onder zijn blouse en we hollen de trap af, tot op de eerste verdieping, waar wij grootmoeder door een kier van de deur goedenmorgen gaan zeggen. Na het ontbijt zijn we spoedig in het park. Wij dringen door het kreupelhout en staan een poos te huiveren midden het bedauwde groen. Het is hier een winderige hoek. Nu en dan word ik de vingers van Aloysius gewaar en ik versta de intieme beteekenis van zijn stevige handdruk. Wij sluipen luisterend tusschen de krakende takken. Is er iets? Het was maar een vluchtende wilde duif. Het is regenachtig en de lucht wordt effen grijs betrokken. Als we 's middags van de beek huiswaarts keeren, hebben wij niets ongewoons gezien. De bootjes werden op het water gezet; één voor één zagen wij ze wegdobberen, achter de bocht waar een sterke strooming staat. Met een ruk waren ze uit ons gezicht verdwenen. Niet zoo gauw worden we de nabijheid van het landhuis gewaar, of een vreemde onrust heeft zich van Aloysius meester gemaakt. Hij is midden in de gloeiende dahlia's gesprongen en als 't ware door een drom vijanden omringd, zwaait en slaat hij de armen gelijk sabels om zich heen, zoodat bloemen en bladeren over zijn hoofd vliegen. In het priëeltje staat tante Zénobie van machtelooze woede te jammeren.  Maurice Gilliams (20 juli 1900 18 oktober 1982)
Song After Harvest Here dances Fridolin: Oh, but he's full of the sweet red wine And his acres' crops and his orchard's fruit And the whirl of the waltz divine. And over his elbows his coat-tail flops As with each fair damsel in turn he hops, Till spent on his bosom and blissfully mute, Like a drooping poppy she drops. And here dances Fridolin: Nay, but he's full of old memories' wine, For his sire and his grandsire were cheered of old By the hum of that scraped violin. But ye slumber, ye ancients, this festal night, And numbed is the hand of your fiddler-wight, And your lives and your times are a tale that is told In music now sad, now bright. But here dances Fridolin! Look at your son, how strong, how fine! He can talk with the yokel in yokel phrase, With the learned quote line for line. Thro' the new field swishes his scythe in June, Like you he is glad for the harvest's boon, And he lifts up his girl like a man of your race To the bowl of the simmering moon. Vertaald door C.D. Locock  De Amerikaanse schrijver Cormac McCarthy werd geboren op 20 juli 1933 in Providence, Rhode Island. Zie ook mijn blog van 20 juli 2007. Uit: The Road When he woke in the woods in the dark and the cold of the night he'd reach out to touch the child sleeping beside him. Nights dark beyond darkness and the days more gray each one than what had gone before. Like the onset of some cold glaucoma dimming away the world. His hand rose and fell softly with each precious breath. He pushed away the plastic tarpaulin and raised himself in the stinking robes and blankets and looked toward the east for any light but there was none. In the dream from which he'd wakened he had wandered in a cave where the child led him by the hand. Their light playing over the wet flowstone walls. Like pilgrims in a fable swallowed up and lost among the inward parts of some granitic beast. Deep stone flues where the water dripped and sang. Tolling in the silence the minutes of the earth and the hours and the days of it and the years without cease. Until they stood in a great stone room where lay a black and ancient lake. And on the far shore a creature that raised its dripping mouth from the rimstone pool and stared into the light with eyes dead white and sightless as the eggs of spiders. It swung its head low over the water as if to take the scent of what it could not see. Crouching there pale and naked and translucent, its alabaster bones cast up in shadow on the rocks behind it. Its bowels, its beating heart. The brain that pulsed in a dull glass bell. It swung its head from side to side and then gave out a low moan and turned and lurched away and loped soundlessly into the dark.
 Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 20 juli 2007. De Oostenrijkse schrijfster Lotte Ingrisch (geb. Charlotte Gruber) werd geboren op 20 juli 1930 in Wenen. De Tsjechische schrijver Pavel Kohout werd geboren op 20 juli 1928 in Praag in wat toen nog Tsjecho-Slowakije werd genoemd.
20-07-2008 om 00:00
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 19-07-2008 | |
| Anna Enquist, Gottfried Keller, Miltos Sachtouris, Dom Moraes, Hermann Bahr, Robert Pinget, Ferdinand Brunetière, Jean-Marie Déguignet, A. J. Cronin, Lorenz Diefenbach |
|
|
De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Enquist werd geboren op 19 juli 1945 in Amsterdam als Christa Boer. Zie ook mijn blog van 19 juli 2006 en ook mijn blog van 19 juli 2007. Weerzien
Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe Hoe mensen, door afscheid op afscheid Zo zien een man en een vrouw na Reizen Ontsnappen In de kooi van dag en nacht,  De Zwitserse schrijver Gottfried Keller werd geboren in Zürich op 19 juli 1819. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007. Uit: Romeo und Julia auf dem Dorfe So war der lange Morgen zum Teil vergangen, als von dem Dorfe her ein kleines artiges Fuhrwerklein sich näherte, welches kaum zu sehen war, als es begann die gelinde Höhe heranzukommen. Das war ein grünbemaltes Kinderwägelchen, in welchem die Kinder der beiden Pflüger, ein Knabe und ein kleines Ding von Mädchen, gemeinschaftlich den Vormittagsimbiß heranfuhren. Für jeden Teil lag ein schönes Brot, in eine Serviette gewickelt, eine Kanne Wein mit Gläsern und noch irgendein Zutütchen in dem Wagen, welches die zärtliche Bäuerin für den fleißigen Meister mitgesandt, und außerdem waren da noch verpackt allerlei seltsam gestaltete angebissene Äpfel und Birnen, welche die Kinder am Wege aufgelesen, und eine völlig nackte Puppe mit nur einem Bein und einem verschmierten Gesicht, welche wie ein Fräulein zwischen den Broten saß und sich behaglich fahren ließ. Dies Fuhrwerk hielt nach manchem Anstoß und Aufenthalt endlich auf der Höhe im Schatten eines jungen Lindengebüsches, welches da am Rande des Feldes stand, und nun konnte man die beiden Fuhrleute näher betrachten. Es war ein Junge von sieben Jahren und ein Dirnchen von fünfen, beide gesund und munter, und weiter war nichts Auffälliges an ihnen als daß beide sehr hübsche Augen hatten und das Mädchen dazu noch eine bräunliche Gesichtsfarbe und ganz krause dunkle Haare, welche ihm ein feuriges und treuherziges Ansehen gaben. Die Pflüger waren jetzt auch wieder oben angekommen, steckten den Pferden etwas Klee vor und ließen die Pflüge in der halbvollendeten Furche stehen, während sie als gute Nachbaren sich zu dem gemeinschaftlichen Imbiß begaben und sich da zuerst begrüßten; denn bislang hatten sie sich noch nicht gesprochen an diesem Tage.  De Griekse dichter Miltos Sachtouris of Miltos Sahtouris werd geboren in Athene op 19 juli 1919. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007. THE GARDEN MORNING AND EVENING
THE SAINT Vertaald door David Connoly
 De Indiase dichter en schrijver Dominic Francis Moraes werd geboren op 19 juli 1938 in Bandra. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007. PROPHET I followed desert suns Tufted with tamarisk I have aged. KEY Ground in the Victorian lock, stiff, Who runs to me in memory But the child with brown hair and eyes, I lick his cheeks. I bounce him in air. Fifteen years later, he redescends,  De Oostenrijkse toneelschrijver, romanschrijver, essayist, tijdschriftuitgever, journalist, theaterregisseur, dramaturg en theater-, kunst- en cultuurcriticus Hermann Bahr werd geboren op 19 juli 1863 in Linz. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007. Uit: Dostojewski Die Größe Dostojewskis berührte mich zum erstenmale in sehr jungen, unreifen Jahren; ich hatte noch drei Klassen des Gymnasiums vor mir, bis zu der sonderbaren Reifeprüfung, die in Deutschland die Pforten der Universität öffnet. Ich las damals so viel, daß ich mich jetzt mit einigem Rechte vom Lesen dispensieren darf. Und ich las, wenn auch nicht mit vollem Verständnis, so doch mit gutem Instinkte: fast nur Bücher, die mir eine Welt auftaten, in der Ziele für mich leuchteten, und nur Bücher von persönlich künstlerischem Ausdruck. Trotzdem ist vieles davon für mich versunken und kaum noch in Erinnerung. Aber Dostojewski ist mir geblieben, und je mehr ich davon abkam, modernen Künstlern Größe zuzuerkennen (was ich nach Jugendart schnellfertig gerne tat, wenn mich ihre Kunst sympathisch berührte und mein Lebensgefühl steigerte), um so mehr fühlte ich: dieser ist wirklich groß, obwohl er mir nicht eigentlich sympathisch ist und mich öfter bedrückt, als erhebt. Ich weiß jetzt: er ist mehr als ein Gipfel, er ist ein Gebirge. Und alle modernen Gipfel, einen einzigen ausgenommen, ragen kaum zur halben Höhe seines Mittelzugs: der Eine aber, der seine Spitze überragt, Nietzsche, wirkt neben seinem ungeheuren Massiv aus gewachsenem Fels fast beängstigend als Kunstwerk: wie etwas Konstruiertes neben etwas Elementarem.
Dieses Bild (es ist nur ein Bild und will nicht als mehr genommen sein) spricht keine Wertvergleichung aus, sondern den Eindruck, den ich vom Nebeneinander der beiden einzigen wirklichen Größen habe, die in der modernen Literatur seit Goethe und Byron erschienen sind. Vielleicht ist Nietzsche ein sublimes Ende und Dostojewski ein riesiger Anfang; jener das Ende der westlichen: europäischen, auf der Antike beruhenden Kultur, dieser der Anfang der östlichen: russischen, die von Byzanz stammt. Das Künstliche in der Erscheinung Nietzsches läßt dieses bange, ja tragische Gefühl aufkommen, und die beklemmende Wucht, mit der uns der slawische Byzantiner Dostojewski entgegentritt als Fürsprech einer ungeheueren, uns trüb chaotisch erscheinenden Masse von urchristlichen Barbaren, verdichtet diese Empfindung zu einer nebligen Beängstigung.
 De Frans-Zwitserse schrijver Robert Pinget werd geboren op 19 juli 1919 in Genève. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007. Uit : Abel et Bela BELA : Nous devions faire du théâtre, pas du cafconc. (Un temps.) Cette présidente, quelle idée. Le théâtre ce nest pas ça.  De Franse schrijver en criticus Jean-Marie Déguignet werd geboren op 19 juli 1834 in Guengat. Zie ook mijn blog van 19 juli 2007.
Uit : Le naturalisme français, étude sur Gustave Flaubert Avant tout et par-dessus tout, Flaubert fut un artiste : artiste par ses qualités, artiste aussi par ses défauts. Précisons, sans tarder davantage, ce que ce mot d'artiste, que l'on emploie de nos jours, comme tant d'autres, un peu au hasard, enferme de sens différents ; ou plutôt, mettons en lumière ce qu'il contient, tout au fond, de restrictions implicites à l'admiration dont il semble, au premier abord, qu'il soit l'expression absolue. Si, comme le dit Flaubert lui-même - un peu lourdement - dans la très curieuse Préface qu'il a mise aux dernières chansons de son ami Louis Bouilhet, si « les accidents du monde, dès qu'ils sont perçus, vous apparaissent comme transposés pour l'emploi d'une illusion à décrire, tellement que toutes les choses, y compris votre existence ne vous semblent pas avoir d'autre utilité », c'est à dire si vous considérez le monde, la nature, la vie, l'homme enfin comme des choses qui seraient faites pour l'art, et non plus l'art comme une chose qui serait faite pour l'homme, vos êtes artiste, au sens entier du mot, dans la force et la profondeur du terme. Alors, en effet, tout autour de vous, si large ou si restreint que soit le cercle de votre expérience ; que vous ayez confiné bourgeoisement votre vie dans un canton perdu de la Basse Bretagne ou de la Normandie ; que vous ayez promené votre observation vagabonde sur les bords du lac Asphaltite ou sur les ruines de Carthage, alors vous n'apercevez &endash; l'expression est encore de Flaubert &endash; que « ce qui peut profiter à votre consommation personnelle » ; et votre horizon, quel qu'il soit, limité par vos aptitudes originelles, a toujours et partout pour bornes les bornes même de votre talent.  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 19 juli 2007. De Schotse schrijver Archibald Joseph Cronin werd geboren op 19 juli 1896 in Cardross, Dunbartonshire De Duitse dichter en schrijver Georg Anton Lorenz Diefenbach werd geboren op 19 juli 1806 in Ostheim, Hessen.
19-07-2008 om 17:07
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 18-07-2008 | |
| Simon Vinkenoog 80 jaar, Yevgeny Yevtushenko, William Makepeace Thackeray, Nathalie Sarraute, Aad Nuis, Ludwig Harig, Jan Gerhard Toonder, Josepha Mendels, Jan Skorupski, Bobby Henderson |
|
|
De Nederlandse dichter en schrijver Simon Vinkenoog werd op 18 juli 1928 in Amsterdam geboren. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007. Dichter onderweg Nova gedicht Schotschrift of schietgebed, als het maar wordt meebeleefd, Als de doem eenmaal plaats maakt 'Al wat beweegt er op en of eronder niets dat beklijft je leven een vuurwerk Uiteindelijk staat alle dichten stil Uiteindelijk staat alle dichten stil. Wanneer het lijdend voorwerp, onderwerp geworden, niet meer handelen, vervoegen wil Wanneer de tijdnood dringt en het geweld dit leven op de knieën dwingt Wanneer de dagen zich verschuilen De angst niet meer ontwaakt (het samenwakend slapen geen haast meer maakt) Staan in de woorden de gedachten stil. Wij worden omgeroepen en gezocht: Ver-moe-de-lijk va-ren-de... Zich met spoed naar huis te be-ge-ven... Toe-stand zeer ern-stig... O-ver-komst dring-end ge-wenst... De onbegonnen reis die aan beraad het hand en toe-val overlaat Het visum oneindig verlengd tot in de laatste magere jaren, baart waanzicht, welgeteld. Een vijand onverlaat, die overloopt, en elke hartstocht stil. Verschaald.  De Russische dichter Yevgeny Yevtushenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007. Epistle to Neruda
Superb, Vertaald door Arthur Boyars amd Simon Franklin  De Engelse schrijver William Makepeace Thackeray werd geboren in Calcutta op 18 juli 1811. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007 en ook mijn blog van 18 juli 2006.
Well, then. The flowers, and the presents, and the trunks, and bonnet-boxes of Miss Sedley having been arranged by Mr. Sambo in the carriage, together with a very small and weather-beaten old cow's-skin trunk with Miss Sharp's card neatly nailed upon it, which was delivered by Sambo with a grin, and packed by the coachman with a corresponding sneerthe hour for parting came; and the grief of that moment was considerably lessened by the admirable discourse which Miss Pinkerton addressed to her pupil. Not that the parting speech caused Amelia to philosophize, or that it armed her in any way with a calmness, the result of argument; but it was intolerably dull, pompous, and tedious; and having the fear of her schoolmistress greatly before her eyes, Miss Sedley did not venture, in her presence, to give way to any ebullitions of private grief. A seed-cake and a bottle of wine were produced in the drawing-room, as on the solemn occasions of the visits of parents, and these refreshments being partaken of, Miss Sedley was at liberty to depart.  De Franse schrijfster Nathalie Sarraute werd geboren op 18 juli 1900 in Ivanova, Rusland. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007. Uit: Le Planétarium Mon gendre aime les carottes râpées. Monsieur Alain adore ça. Surtout n'oubliez pas de faire des carottes râpées pour Monsieur Alain. Bien tendres... des carottes nouvelles... Les carottes sont-elles assez tendres pour Monsieur Alain ? Il est si gâté, vous savez, il est si délicat. Finement hachées... le plus finement possible... avec le nouveau petit instrument... Tiens... c'est tentant... Voyez, Mesdames, vous obtenez avec cela les plus exquises carottes râpées... Il faut l'acheter. Alain sera content, il adore ça. Bien assaisonnées... de l'huile d'olive... "la Niçoise" pour lui, il n'aime que celle-là, je ne prends que ça... Les justes proportions, ah, pour ça il s'y connaît... un peu d'oignon, un peu d'ail, et persillées, salées, poivrées... les plus délicieuses carottes râpées... Elle tend le ravier... "Oh, Alain, on les a faites exprès pour vous, vous m'aviez dit que vous adoriez ça..." Un jour il a eu le malheur, dans un moment de laisser-aller, un moment où il se tenait détendu, content, de lui lancer cela négligemment, cette confidence, cette révélation, et telle une graine tombée sur une terre fertile cela a germé et cela pousse maintenant : quelque chose d'énorme, une énorme plante grasse au feuillage luisant : Vous aimez les carottes râpées, Alain. Alain m'a dit qu'il aimait les carottes râpées. Elle est à l'affût. Toujours prête à bondir. Elle a sauté là-dessus, elle tient cela entre ses dents serrées. Elle l'a accroché. Elle le tire... Le ravier en main, elle le fixe d'un il luisant. Mais d'un geste il s'est dégagé un bref geste souple de sa main levée, un mouvement de la tête... "Non, merci..." Il est parti, il n'y a plus personne, c'est une enveloppe vide, le vieux vêtement qu'il a abandonné dont elle serre un morceau entre ses dents. »  De Nederlandse schrijver, criticus en politicus Aad Nuis werd geboren op 18 juli 1933 in Sliedrecht. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007 en ook mijn blog van 9 november 2007. Uit: Walschap in brieven Hoofdschuddend bladerde mijn kennis de antiquaar in de delen Walschap op mijn werktafel. Het is vreemd, zei hij, maar daar is in Nederland geen vraag meer naar. Wel naar Streuvels, Timmermans, Boon ook, maar niet naar Walschap. Terwijl het toch zulke mooie boeken zijn. Nu is het in het algemeen niet verstandig, veel aandacht te besteden aan de dagkoersen van schrijverspopulariteit. Zolang een schrijver toegewijde lezers heeft, ook al zijn het er weinig, dan raakt hij niet vergeten en kan de aandacht altijd weer opvlammen. Dat geldt zeker voor Walschap. Zijn vertellende stem en zijn memorabele personages zijn nog steeds overtuigend genoeg om nieuwe lezers te strikken als ze eenmaal in het net van zijn verbeelding terecht zijn gekomen. Maar óf ze daar in groten getale terechtkomen, hangt van vluchtiger omstandigheden af. Daarvoor moet een schrijver, op welke manier ook, een beetje in het nieuws zijn. Walschap is zijn leven lang uitbundig in het nieuws geweest. Meer dan hem lief was. Maar dat was vooral in Vlaanderen. In Nederland werd hij met belangstelling gevolgd in de jaren voor de oorlog; daarna viel die belangstelling grotendeels weg. Naast zijn generatiegenoten Elsschot en Gijsen en de jongeren Boon en Claus leek voor hem geen plaats meer in de algemene Nederlandse aandacht. Vanwaar die plotselinge breuk? De dood van een aantal Nederlandse vrienden en wegbereiders, in de eerste plaats zijn uitgever Doeke Zijlstra, maar ook Ter Braak, Du Perron en Marsman had er zeker iets mee te maken, evenals de omstandigheid dat de Nederlandse vriend die hij het meest bewonderde, Victor E. van Vriesland, zich na 1945 tegen hem keerde vanwege Walschaps houding in de oorlog; een conflict dat achteraf als een bijna onvermijdelijk misverstand kan worden beschouwd, maar dat ertoe moet hebben bijgedragen dat Walschap als het ware met zijn rug naar het noorden kwam te staan. Hij bleef verwikkeld in allerlei stormen en stormpjes, maar die betroffen vrijwel steeds de Vlaamse politieke en literaire actualiteit, niet de Nederlandse. In zekere zin geldt dit ook voor het grote thema dat de eerste helft van zijn schrijversleven beheerste, maar dat thema was een lokale variant van een verhaal dat van alle tijden en veel plaatsen is. Het verhaal van de oprechte deserteur, die moeizaam op weg gaat uit een gesloten levensbeschouwelijk en sociaal systeem met universele pretentie, begint als voorvechter en geestdriftig hervormer van dat systeem, voortgaat in groeiende twijfel, dubbelzinnigheid en isolement, tot hij onvoorwaardelijk en strijdbaar toetreedt tot het kamp van de voormalige tegenstander. De vorm waarin dit gegeven bij Walschap aan de orde komt, heeft uiteraard alles te maken met het overheersende Vlaamse katholicisme van de eerste helft van deze eeuw, versus de eveneens historisch bepaalde verschijningsvormen van wat in Vlaanderen nog steeds vrijzinnigheid heet..  De Duitse schrijver Ludwig Harig werd geboren op 18 juli 1927 in Sulzbach. Zie ook mijn blog van 18 juli 2007. Bruder Eichendorff Den kleinen Reisebus durchweht ein sanfter Hauch von Sprache, streift die Haut und schmeichelt unsren Ohren. Es sprudelt jedes Wort zugleich aus Kopf und Bauch. O Bruder Eichendorff, nein, du bist kein Aggressor, Es liebt und preist dich hier der reisende Professor, Im Flirt mit Dame Gott
Für Paul Wühr Ach Paul, mein lieber Paul, du dichtest mit Gespür dich außerhalb der Zeit in eine helle Ferne, die uns illuminiert wie Aladins Laterne: Du reibst, und es erscheint dein Vers en miniature. Es schwingt dein Silbenfuß im Takt und tanzt die Kür im Flirt mit Dame Gott bis an den Rand der Sterne. Der eine sucht den Sinn, der andre das Moderne. So ist nun mal die Welt, was kann Paul Wühr dafür? Der schmale Trampelpfad erweitert sich zur Pforte. Was gibt es rundumher, was außerhalb der Worte, die für uns Wörter sind und kein Begriff darüber? Was bleibt, ist kurz gesagt des Lebens Paraphrase, das Übel mit dem Kreuz, das Elend mit der Blase. So stehen wir perplex dem Wortschrott gegenüber.  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 18 juli 2007. De Nederlandse romanschrijver en journalist Jan Gerhard Toonder werd geboren in Rotterdam op 18 juli 1914. De Nederlandse schrijfster Josepha Judica Mendels werd geboren op 18 juli 1902 te Groningen. Zie ook mijn blog van 18 juli 2006. De Poolse dichter, schrijver en essayist Jan Stanisław Skorupski werd geboren op 18 juli 1938 in Łosznióv in Podolië.
18-07-2008 om 00:00
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 17-07-2008 | |
| Shmuel Yosef Agnon, Roger Garaudy, Clara Viebig, Mattie Stepanek, Rainer Kirsch, Bruno Jasieński, Christina Stead |
|
|
De Hebreeuwse schrijver Shmuel Yosef Agnon (eig. Shmuel Yosef Czaczkes) werd geboren in Buczacs, Galicië (nu in Oekraïne) op 17 juli 1888. Zie ook mijn blog van 17 juli 2007. Uit: To This Day
The chambermaid told me about the boarding house. Its largest room, she said, was occupied by a wealthy young lady from the provinces who had come to attend finishing school. Across from her lived an official in the Tax Bureau, while next to him was an elderly couple that had fled the war zone. The remaining rooms belonged to lodgers who came regularly to Berlin on business. If Im telling you things I never asked to be told about, its only to explain that I couldnt switch to a better room because there were no vacancies.  De Franse schrijver, filosoof en politicus Roger Garaudy werd geboren in Marseille op 17 juli 1913. Zie ook mijn blog van 17 juli 2007. Uit: Comment construire l'unité humaine L'argument selon lequel le public ne veut pas autre chose est une imposture: on ne lui laisse en effet choisir, dans les sondages, qu'entre le détestable et le pire. Gérard Philippe jouait le Cid devant un public de quinze mille spectateurs enthousiastes, et Jean Vilar faisait salle comble au palais de Chaillot comme dans des théâtres de banlieue en jouant aussi bien des tragiques grecs que des pièces de Bertold Brecht. Ce n'est donc pas le public qui est coupable, mais ceux qui le décivilisent. Il y a là une forme de pollution des esprits, plus dangereuse que tout autre atteinte à la santé de l'environnement naturel ou spirituel. C'est pourquoi, dans l'esprit de la Déclaration des devoirs, le prétendu libéralisme ne doit pas laisser le droit de tuer l'esprit comme les corps, à de prétendus journalistes vedettes qui n'ont même pas conscience des finalités et des responsabilités éducatrices de leur mission. Il est paradoxal qu'on exige des médecins, après leurs études professionnelles pour soigner les corps, un serment d'Hippocrate, et qu'à ceux qui, chaque jour, devraient avoir pour mission d'apprendre à des millions d'auditeurs ou de lecteurs à se poser des questions sur le train du monde et sur leur responsabilité personnelle, critique, dans la préparation du futur, on ne demande rien de semblable. Recrutés soit à partir d'écoles de journalisme plus enclines à enseigner des techniques d'efficacité que des réflexions sur les finalités, ou, pire encore, à partir de ratés des autres professions: faire un critique d'art ou de musique, de celui qui n'a pu devenir un créateur en peinture ou en musique, et qui n'en possède que des rudiments culturels propres à encenser les modes du jour ou les calculs des marchands, il ne leur est demandé aucune garantie de responsabilité. Pourquoi pas, comme au terme des études médicales, un serment d'Hippocrate, ne pas exiger, après leur avoir enseigné au moins des rudiments de culture et une interrogation véritable sur les finalités humaines de leur métier, un serment d'Hermès sur la déontologie du porteur de messages? Cela ne suffirait pas, mais déjà attirerait l'attention sur l'un des problèmes majeurs de notre temps. Ce n'est pas seulement une école qui peut suffire à ce redressement. Tous les membres de la société civile, doivent être associés au contrôle de la programmation et de la gestion de la télévision telles que des associations d'auditeurs et participants des organes fondamentaux de la société: syndicats ouvriers ou agricoles, universités, groupements culturels d'artistes ou de membres des professions libérales ou artisanales. Il s'agit d'obtenir le contrôle de tout un peuple et non pas de subir les dictatures ou les censures de tel ou tel parti, de telle entreprise de communication à finalité commerciale, de tels groupements de publicité qui financent et télécommandent les programmations.  De Duitse schrijfster Clara Viebig werd geboren op 17 juli 1860 in Trier. Zie ook mijn blog van 17 juli 2007. Uit : Die goldenen Berge "Steil steigen (die Berge) auf.., mit ihrem schroffen Geklipp mehr Felsen gleichend als Bergen. Kaum Erde an ihren Hängen, nirgendwo weicher Boden, den der Fuß bequem tritt; alles Schotter, Geröll, blaugraues Schiefergerinnsel, Planen und Plättchen, die jeden Sonnenstrahl auffangen und verschlucken. Heiß stehen im bis zum Sprühen erhitzten Schiefer die Weinstöcke; Sonne, noch immer mehr Sonne wollen sie haben. Die Fülle im Feuer, das tut ihnen gut, dann rinnt den Reben das volle Leben bis in die äußerste Spitze, dann sind sie gesund. Der Winzer stand zwischen seinen obersten Stöcken im Warmenberg, so hoch oben, dass es nicht viel weiter hinauf mehr ging. Nur ein kurzes Stück brüchiger Felswand kam noch, und dann Luft, lauter Luft, darüber Himmel. Der Platz für die obersten Stöcke war gering, knapp genug Raum für ihrer sechs Stück und für Simon Bremm. Einem Gärtchen der Berggeister gleich schien die bepflanzte Klippe, die der felsige Berg wie ein Tellerchen vorstreckt. Senkrecht ging es hinab; aber es waren gute Stöcke hier oben, hierher kam die Sonne zuerst und blieb auch am längsten, hier gab es Trauben, wenn der Behang weiter hinunter nur spärlich war. (Simon Bremm) beugte sich weit vor zwischen den Stöcken, er trat ganz vorn an den äußersten Rand, um in die schwindelnde Tiefe hinab.., zu spähen... An viertausend Stöcke hatte (er) im Warmenberg... (Der Winzer) stand ... auf dem gleichen Berg, auf dem einst die Römer schon Wein gebaut hatten; die hatten ihm auch den Namen gegeben: Warmer Berg, der älteste Weinberg der Mosel... Es mochten an fünfzig Grad und mehr sein im glühheißen Ofen des Weinbergs..."  De Amerikaanse dichter, schrijver en vredesactivist Mattie Joseph Thaddeus Stepanek werd geboren in Washington D.C. op 17 juli 1990. Mattie Stepanek, lijdend aan een erfelijke spierziekte en wetende jong te zullen sterven had schrijftalent en een uitzonderlijke levensvisie. Als kind voerde hij gesprekken over de vrede met onder andere voormalig president Jimmy Carter, zijn grote voorbeeld. Jimmy Carter zei ooit: "When I ran for governor many years ago I estimated I shook 600,000 hands, and when I was president I visited all 50 states, and since I left office my wife and I have traveled to more than 120 nations. I've known kings and queens, presidents and prime ministers. But the most extraordinary person I have ever known in my life is Mattie Stepanek. In zijn korte leven was Stepanek in vele praatprogramma's te gast om er te praten over zijn rol als vredestichter, over zijn schrijverstalent of als nationaal 'goodwill' ambassadeur voor spierdystrofie. Zo verscheen hij onder andere in de Oprah Winfrey Show, Larry King Live, Good Morning America, Primetime en The Today Show. Op zijn elfde, toen zijn gedichtenbundel Heartsongs werd gepubliceerd, was hij New Yorks bestverkopende auteur Vultures Play Samantha's Song At the North Pole today,  Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 17 juli 2007. De Australische schrijfster Christina Stead werd geboren in Rockdale, New South Wales op 17 juli 1902. De Poolse futuristische schrijver Bruno Jasieński (eig. Wiktor Zysman) werd geboren op 17 juli 1901 in Klimontov.
17-07-2008 om 20:34
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 16-07-2008 | |
| Georges Rodenbach, Reinaldo Arenas, Anita Brookner, Jörg Fauser, Dag Solstad, Bernard Dimey, Franz Nabl, Andrea Wolfmayr |
|
|
De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007. Uit: Bruges-la-Morte Le jour déclinait, assombrissant les corridors de la grande demeure silencieuse, mettant des écrans de crêpe aux vitres. Hugues Viane se disposa à sortir, comme il en avait l'habitude quotidienne à la fin des après-midi. Inoccupé, solitaire, il passait toute la journée dans sa chambre, une vaste pièce au premier étage, dont les fenêtres donnaient sur le quai du Rosaire, au long duquel s'alignait sa maison, mirée dans l'eau. Il lisait un peu: des revues, de vieux livres; fumait beaucoup; rêvassait à la croisée ouverte par les temps gris, perdu dans ses souvenirs. Voilà cinq ans qu'il vivait ainsi, depuis qu'il était venu se fixer à Bruges, au lendemain de la mort de sa femme. Cinq ans déjà! Et il se répétait à lui-même: Veuf! Être veuf! Je suis le veuf! Mot irrémédiable et bref! d'une seule syllabe, sans écho. Mot impair et qui désigne bien l'être dépareillé. Pour lui, la séparation avait été terrible: il avait connu l'amour dans le luxe, les loisirs, le voyage, les pays neufs renouvelant l'idylle. Non seulement le délice paisible d'une vie conjugale exemplaire, mais la passion intacte, la fièvre continuée, le baiser à peine assagi, l'accord des âmes, distantes et jointes pourtant, comme les quais parallèles d'un canal qui mêle leurs deux reflets. Dix années de ce bonheur, à peine senties, tant elles avaient passé vite! Puis, la jeune femme était morte, au seuil de la trentaine, seulement alitée quelques semaines, vite étendue sur ce lit du dernier jour, où il la revoyait à jamais: fanée et blanche comme la cire l'éclairant, celle qu'il avait adorée si belle avec son teint de fleur, ses yeux de prunelle dilatée et noire dans de la nacre, dont l'obscurité contrastait avec ses cheveux, d'un jaune d'ambre, des cheveux qui, déployés, lui couvraient tout le dos, longs et ondulés. Les Vierges des Primitifs ont des toisons pareilles, qui descendent en frissons calmes. Sur le cadavre gisant, Hugues avait coupé cette gerbe, tressée en longue natte dans les derniers jours de la maladie. N'est-ce pas comme une pitié de la mort? Elle ruine tout, mais laisse intactes les chevelures. Les yeux, les lèvres, tout se brouille et s'effondre. Les cheveux ne se décolorent même pas. C'est en eux seuls qu'on se survit! Et maintenant, depuis les cinq années déjà, la tresse conservée de la morte n'avait guère pâli, malgré le sel de tant de larmes. » ![Georges_Rodenbach_1895[1]](http://blogsimages.skynet.be/images_v2/002/535/747/20080716/dyn009_original_295_192_pjpeg_2535747_e9c803799dab020e6e8df2661e955cb1.jpg "Georges_Rodenbach_1895[1]") Georges Rodenbach (16 juli 1855 25 december 1898) Portret door Lucien Lévy-Dhurmer De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007. Uit: The Empty Shoes Hayde Santamara was the director of the government publishing house, La Casa de las Amricas, that decided which books would be published in Cuba. against the outside wall of the house, and the stillness of the night conspired with the garden and the thickness of the wall to give him a sense of security, of peace almost, that he had not experienced for many years, too many years. . . . Alfredo would have preferred to remain there, outside the house, alone with his characters, listening to the music from far away. But, always keeping in mind the solid publishing project that would perhaps one day allow him to own a mansion like this one and that could also mean the future salvation of Olga, Daniel, Delfn, Berta, and Nicols, he rang the doorbell.  Reinaldo Arenas (16 juli 1943 7 december 1990) De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007. Uit: Hotel Du Lac Edith Hope, a writer of romantic fiction under a more thrusting name, remained standing at the window, as if an access of good will could pierce the mysterious opacity with which she had been presented, although she had been promised a tonic cheerfulness, a climate devoid of illusions, an utterly commonsensical, not to say pragmatic, set of circumstances-quiet hotel, excellent cuisine, long walks, lack of excitement, early nights-in which she could be counted upon to retrieve her serious and hard-working personality and to forget the unfortunate lapse which had led to this brief exile, in this apparently unpopulated place, at this slowly darkening time of the year, when she should have been at home . . . But it was home, or, rather, 'home', which had become inimical all at once, so that she had acquiesced, rather frightened at what was happening to her, when her friends had suggested a short break, and had allowed herself to be driven to the airport by her friend and neighbour, Penelope Milne, who, tight-lipped, was prepared to forgive her only on condition that she disappeared for a decent length of time and came back older, wiser, and properly apologetic. For I am not to be allowed my lapse, as if I were an artless girl, she thought; and why should I be? I am a serious woman who should know better and am judged by my friends to be past the age of indiscretion; several people have remarked upon my physical resemblance to Virginia Woolf; I am a householder, a ratepayer, a good plain cook, and a deliverer of typescripts well before the deadline; I sign anything that is put in front of me; I never telephone my publisher; and I make no claims for my particular sort of writing, although I understand that it is doing quite well. I have held this rather dim and trusting personality together for a considerable length of time, and although I have certainly bored others I was not to be allowed to bore myself. My profile was deemed to be low and it was agreed by those who thought they knew me that it should stay that way. And no doubt after a curative stay in this grey solitude (and I notice that the leaves of that plant are quite immobile) I shall be allowed back, to resume my peaceable existence, and to revert to what I was before I did that apparently dreadful thing, although, frankly, once I had done it I didn't give it another thought. But I do now. Yes.  Anita Brookner (Herne Hill, 16 juli 1928) De Duitse schrijver en journalist Jörg Christian Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007. Uit: Ich habe eine Mordswut. Briefe an die Eltern Gestern nacht verhalf ich einem Tier zum Auf-die-Welt-kommen: der Schweizer, ein guter, in sich selbst wurzelnder Mann, und seine dicke Frau hatten außer ihrem Sohn keine Hilfe, um einer Kuh beim Kalben beizustehen, so kam er zu uns, und wir sahen also sowas zum ersten Mal, und mit dem Sohn des Schweizers zog ich aus Leibeskräften das schwarz-weiße Stück Kreatur aus dem Mutterleib, und die Mutter stand unsäglich verwundert dabei, die Ochsen unruhig, die Vögel im Stall begannen zu singen - und da lag dann dieses künftige Schlachtvieh im Stroh, der Schweizer rieb es ab, ich rieb mit, der Bauer, gerade von sonstwoher gekommen, mit gestreiftem Schlips und weißem Hemd stand daneben, sowas vergißt man nicht: die Augen des Tieres, das langsam aufnimmt, was die Welt ihm da hinhält: grobe Hände, Stroh, dampfende Ochsen, unverständlcihe Gesten, die irgendein Gott hohnlachend den Menschen auferlegte: wie weit weg von der Schöpfung dieser fett gewordene Bauer, welche Schöpfung, die einen Stock braucht und einen Strick, um einer Mutter das Kind aus dem Leib zu reißen, und beide, Mutter und Kind, nur ein Batzen in der Kasse des Bauern...
 Jörg Fauser (16 juli 1944 17 juli 1987) De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007. Uit: Shyness and Dignity (Vertaald door Sverre Lyngstad) What he had in mind was that other conversation, the running conversation, which had always meant so much to Elias Rukla. It is possible that some men have such a relationship with their wife, or the woman in their life, that the running conversation can be had with her, but for Elias Rukla that had never seemed natural; his connection with her who was his wife was quite different and did not at all correspond to Elias Ruklas need for a running conversation, nor, on second thoughts, could he see that the married couples he knew behaved in any other way than he and Eva in this matter, though he had to admit that he was possibly making this judgment all too superficially. To Elias Rukla, participating in a conversation had always seemed animating. There were few things that could rouse him more than to have been present at a conversation or discussion, both as it occurred and afterwards when he went home, or had come home and was reflecting on what had been said, sort of developing the argument further and, not least, improving his own remarks, which were usually few and not always equally good when they were uttered. But this polishing of ones own remarks afterwards was part of ityes, indeed, it was part of a rich life, Elias Rukla thought, his reflective voice laced with fervor. But, first and foremost, it was the conversation itself that was animating, whether it was carried on as a conversation between two friends, say, at some late hour of the night, or around a table with several participants, some of whom naturally dominated the discussion, while the others stayed more in the background, such as Elias Rukla, but always took a lively interest in what was being said, all but stirred to their depths. Even if you would sit all evening without saying a word, you had been ardently involved, waiting eagerly for the next argument from one of the dominant participants and repeating the words to yourself once they had been spoken, appraisingly, uh-huh, or hmm, or Ill be damned, and without getting an inferiority complex because you had a tendency to agree with the last speaker, the last honorable speaker, and then changed your opinion when the next person said something, for thats the way it is, Elias Rukla thought, fired up as he recalled these conversations he had so often been part of. But now and then it happened that Elias Rukla, too, had arrived at a clear idea, or at any rate something that could become a clear idea, which he was itching to bring up, while at the same time wondering if he dared to because it could well happen that what seemed so clear to his mind would appear rather stupid when he gave vent to his opinions in the form of a sentence or a remark, as had often happened and could easily happen again, except that, before Elias Rukla made up his mind, the conversation had taken a new turn and Elias Ruklas idea was no longer of any interest because it would have had the effect of a straggler in the ongoing conversationits important to take the floor at the right moment, Elias Rukla had often concluded when he came home, or was on his way home.  Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941) Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 juli 2007. De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent). De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.
16-07-2008 om 20:30
geschreven door Romenu |
|
|
|
| 15-07-2008 | |
| Iris Murdoch, Richard Russo, Jean Christophe Grangé, Driss Chraïbi, Walter Benjamin, Jacques Rivière, Heinrich Peuckmann, Robert Wohlleben, Clive Cussler, Kunikida Doppo |
|
|
De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Under the Net And as I looked down now on the crowds in Oxford Street and stroked Mars's head I felt neither happy nor sad, only rather unreal, like a man shut in a glass. Events stream past us like these crowds and the face of each is seen only for a minute. What is urgent is not urgent for ever, but only ephemerally. All work and all love, the search for wealth and fame, the search for truth, like itself, are made up of moments which pass and become nothing. Yet through this shaft of nothings we drive onward with that miraculous vitality that creates our precarious habitations in the past and the future. So we live; a spirit that broods and hovers over the continual death of time, the lost meaning, the unrecaptured moment, the unremembered face, until the final chop that ends all our moments and plunges that spirit back into the void from which it came.  De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Bridge of Sighs First, the facts.
 De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Le serment des limbes Eric Svendsen avait le goût des formules et je le haïssais pour ça. En tout cas aujourdhui. Pour moi, un médecin légiste devait sen tenir à un rapport technique, net et précis - et basta. Mais le Suédois ne pouvait sen empêcher il déclamait ses phrases, ciselait ses tournures...  De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Die Zivilisation, Mutter!La civilisation, ma mere!.) Hier ist es, das Paradies, in dem ich einst lebte: Meer und Gebirge. Davon bleibt etwas ein ganzes Leben. Noch vor der Wissenschaft, der Zivilisation und dem Bewußtsein. Und vielleicht werde ich dorthin zurückkehren, eines Tages, um in Frieden zu sterben... Hier ist es, das Paradies, in dem wir einst lebten: Baum auf Fels, das Gebirge, das seine Wurzeln jäh in die Eingeweide des Meeres taucht. Die gesamte Erde, die Menschheit eingeschlossen, hat ihre Lebensquelle im Wasser. Der Ozean stürmt dem Himmel zu, die ganze Steilküste entlang, bis zu den Gipfeln, an stachligen Zedern vorbei. Ein weißes Pferd jagt über den Strand und schnaubt. Mein Pferd. Zwei Möwen verknäulen sich am Himmel. Eine Woge rollt aus der Tiefe der Vergangenheit heran, und langsam, wiegend, kraftvoll, verebbt sie. Zerplatzt und läßt so viele Erinnerungen hervorschießen wie Schaumblasen. Das Leid und die Bitternis, so gekämpft zu haben für beinahe nichts: um zu sein und zu haben, eine Existenz zu schaffen und zu vollenden - alles, ja alles wird durch die Stimme des Meeres ausgelöscht. Nur die ungeheure Wehmut von einst besteht fort, als alles am Anfang, noch alles zu erhoffen war. Geburt für sich und die Welt. Eine neue Woge rollt über die erste hinweg und blitzt auf. Funkelt und sprüht von neuem Leben. Zahllos entstehen und sterben neue Wogen, decken sich zu und erneuern sich, von Ewigkeit zu Ewigkeit, fügen ihr Leben zum Leben. So weit man sie hören kann, wiederholen alle mit gleicher Stimme das gleiche Wort: Frieden, Frieden, Frieden...  De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Berliner Kindheit um Neunzehnhundert  De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Valery Larbaud & Jacques Rivière, Correspondance 1912-1924 Paris, le 10 juillet 1913 Cher ami, [...]
 De Duitse schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Uit: Flucht in den Berg Am Abend gab es wieder Voralarm. Rudi hatte sich auf seinem Bett ausgestreckt und nach dem Buch mit dem abgerissenen Lederrücken gegriffen, gespannt darauf, ob die wilden Horden der Goten unter ihrem König Teja dem Ansturm des römischen Heeres standhielten. Zwei Seiten hatte er von der Schlacht um Italien, den Rest des römischen Weltreichs, verschlungen, da zerriss der durchdringende Sirenenton die Stille. Noch bevor er zum ersten Mal aussetzte, war Rudi die Treppe zum Erdgeschoss hinunter gerannt, in seine ausgetretenen Schuhe geschlüpft und über den Hof zur Straße gelaufen. Seine Mutter folgte ihm, Sabine, Rudis jüngere Schwester, an der Hand. Warte nicht auf uns, rief sie. Lauf, so schnell du kannst! Schon seit Wochen rannten alle Bewohner der Zechensiedlung beim Einsetzen des Voralarms los, denn unvermittelt konnte der gleichförmige, ein paar Mal unterbrochene Sirenenton übergehen in das an- und abschwellende Geheule, das den Vollalarm auslöste. Wer dann zu weit vom Luftschutzbunker entfernt war, dem flogen die Splitter um die Ohren. Rudi wollte gerade auf die Straße einbiegen, da hörte er die Stimme des alten Brune aus dem Haus gegenüber.  De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007. Bei Kleve (Kreis Steinburg) am 7. Juni 1986 An rauchend abgebrannten Himmelsrändern Gebet Wir beten nicht, doch wird ein Tag geschehen, Der Gott der Stadt Von einem Häuserblocke fiel er stracks
Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 15 juli 2007. De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi.
15-07-2008 om 20:58
geschreven door Romenu |
|
|
|
|
||
 |
||
|
 |
|
|
|
 Zoeken op Blog Romenu |
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Archief per dag | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
| Blog als favoriet ! |
|
|
|
|
| Gastenboek |
|
|
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek |
|
|
google.com, pub-6782612844096639, DIRECT, f08c47fec0942fa0
|
|
|
|
|
|
 |
 |
 |
