De Nederlandse schrijver Oscar van den Boogaard werd geboren in Harderwijk op 30 mei 1964. Hij groeide op in Suriname en in Nederland. Hij werkte korte tijd op een advocatenkantoor alvorens zich fulltime aan het schrijven te wijden. Hij woont met zijn partner in Sint-Martens-Latem in België.

Onder zijn eigen naam publiceerde hij romans bij Querido, De Arbeiderspers, De Prom en De Bezige Bij. Onder het pseudoniem Emmanuel Lipp publiceerde hij Chinchilla Song bij De Geus.

Elke vrijdag verschijnt reeds vele jaren een column van zijn hand in de Vlaamse krant De Standaard.

Uit: Snobisme voor beginners

„Ik koop oorpropjes. Om de geluiden buiten te houden. Het iets te vervangen door niets. Het niets in mijn hoofd dat alles kan zijn. Er zijn bolletjes, rolletjes en inbrenghulzen. Ik heb ze allemaal geprobeerd. Bilsom 303-oorpropjes vind ik de beste. Ik koop ze in een wapenwinkel. Jagers gebruiken ze. Criminelen ook. Ik koop er honderd tegelijk. Kneedbare oorpropjes op basis van zacht polyurethaan schuimstof. Huidvriendelijk en vuilafstotend. Ideale bescherming bij werkzaamheden die permanente gehoorbescherming vereisen. Leven in deze wereld. Ze verlagen het geluid met 33 decibel. Ik heb ontdekt dat het fijn is om niets te horen. Je van de buitenwereld afsluiten. Andere zintuigen ontwikkelen zich. Je voelt het bloed in je hoofd ruisen. Ik wil eindelijk thuiskomen. Een lege ruimte van zwart fluweel. Het is heel bijzonder tegen iemand aan te liggen die ook oorpropjes draagt. Het is alsof je dan nog dichter bij elkaar bent. Het meest multimediaal is nog altijd de mens die het vermogen heeft zich te herinneren, te fantaseren, combineren, zich dingen voor de geest te halen. Als ik de oorpropjes uitdoe kom ik terug in de wereld. Ik kan haar nog scherper waarnemen. De wereld waarin ik een mens ben tussen de mensen. Waar ik kan voelen hoe een ander zich voelt en daar verantwoordelijkheid voor draag. Ik heb het denk ik over liefde.“

Oscar van den Boogaard (Harderwijk, 30 mei 1964)

30-05-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008.en ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: A Fork in the Road

“It is now more than forty years since Ingrid Jonker died, yet, through her poetry, there may be more people to whom she is a living presence than she was during her short lifetime. In other respects she may be more remote than ever. She was drowned in the night of 19 July, 1965 when she walked into the fiercely cold Atlantic Ocean at Three Anchor Bay in Cape Town, and moved straight into myth. The myth of the maligned, rejected, abused, misunderstood nymph of sea and sun who had foretold her death in her poetry since she’d been a teenager, finally canonised when Nelson Mandela read her poem ‘The Child’ at his inauguration in parliament in May 1994. How little could we, could anybody, have expected this life after death in that dark time when she opted out of the world?

Until recently, I have chosen not to be drawn into discussions or evocations of her life, notably in documentary films, some unforgivably bad. But precisely because of these I have begun to believe that perhaps I owe it to her at last to unfold, without drama or melodrama, some of the things I have kept to myself. Not the icon but the person. The woman I loved. And who nearly drove me mad. In some respects, it should be done to set the record straight; in others, simply to remember. To hold on.

There is a photo of that sad, obscene funeral, four days after her death, with family massed in a dour black bank on one side of the grave and windswept friends on the other. Her long-time lover Jack Cope tried to jump into the grave like a latter-day Laertes, and everything threatened to implode in low drama. What strikes me when I look at it today, is the realisation that almost everyone in that photo, in fact, everyone involved with Ingrid in one way or another, is now dead. Her father, the arrogant loser, followed her to the grave within a few months. Jack, who knew, as I did, the agony of being with her and constantly losing her, and who faced, long before I had to, the dread of growing old, is dead. Uys Krige, the perennial golden boy of South African letters and the one who averted the most vulgar of explosions on the day of the funeral, is dead too – unbelievable as it still seems to all of us who have heard him reciting poetry or talking non-stop in five languages. Jan Rabie, beachcomber and romantic, the first modern writer of Afrikaans fiction, is dead.”

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008 en ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: The Wisdom of Father Brown

„The consulting-rooms of Dr Orion Hood, the eminent criminologist and specialist in certain moral disorders, lay along the sea-front at Scarborough, in a series of very large and well-lighted french windows, which showed the North Sea like one endless outer wall of blue-green marble. In such a place the sea had something of the monotony of a blue-green dado: for the chambers themselves were ruled throughout by a terrible tidiness not unlike the terrible tidiness of the sea. It must not be supposed that Dr Hood's apartments excluded luxury, or even poetry. These things were there, in their place; but one felt that they were never allowed out of their place. Luxury was there: there stood upon a special table eight or ten boxes of the best cigars; but they were built upon a plan so that the strongest were always nearest the wall and the mildest nearest the window. A tantalum containing three kinds of spirit, all of a liqueur excellence, stood always on this table of luxury; but the fanciful have asserted that the whisky, brandy, and rum seemed always to stand at the same level. Poetry was there: the left-hand corner of the room was lined with as complete a set of English classics as the right hand could show of English and foreign physiologists. But if one took a volume of Chaucer or Shelley from that rank, its absence irritated the mind like a gap in a man's front teeth. One could not say the books were never read; probably they were, but there was a sense of their being chained to their places, like the Bibles in the old churches. Dr Hood treated his private book-shelf as if it were a public library. And if this strict scientific intangibility steeped even the shelves laden with lyrics and ballads and the tables laden with drink and tobacco, it goes without saying that yet more of such heathen holiness protected the other shelves that held the specialist's library, and the other tables that sustained the frail and even fairylike instruments of chemistry or mechanics.

Dr Hood paced the length of his string of apartments, bounded-- as the boys' geographies say--on the east by the North Sea and on the west by the serried ranks of his sociological and criminologist library. He was clad in an artist's velvet, but with none of an artist's negligence; his hair was heavily shot with grey, but growing thick and healthy; his face was lean, but sanguine and expectant. Everything about him and his room indicated something at once rigid and restless, like that great northern sea by which (on pure principles of hygiene) he had built his home.“

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2008 en ook mijn blog van 29 mei 2009.

Un pin

Ici je n’entendrai plus le chant du coucou.

Ici l’arbre ne se couvrira pas d’un manteau de neige,

Et pourtant c’est à l’ombre de ces pins

que mon enfance a ressuscité

au son des aiguilles: il était une fois…

J’appellerai patrie l’étendue des neiges,

la glace verdâtre entourant le cours d’eau

la langue du poème dans un pays étranger.

Peut-être que seuls les oiseaux migrateurs connaissent

lorsqu’ils sont suspendus entre ciel et terre

la douleur de deux patries

avec vous j’ai été plantée deux fois

avec vous les pins j’ai poussé

et mes racines, dans deux paysages différents.

Vertaald door Esther Orner

A Night Song

All the stars were hidden away
The moon is wrapped in black
From the North to Yemen in the South
There is no ray of light

The morning is a faithful widower
On its hips it wears a grey bag
From the North to Yemen in the South

There is no ray of light

Please light a white candle in my heart's black tent
From the North to Yemen in the South
The light will shine

De Iraanse filmregisseur en schrijver Mohsen Makhmalbāf werd geboren op 29 mei 1957 in Teheran. Zijn familie was arm en tussen zijn 8e en zijn 17e levensjaar had Moshen al 13 verschillende baantjes gehad. In 1974 werd hij gearresteerd omdat hij geprobeerd had een politieagent te ontwapenen. Pas na de revolutie van 1979 werd hij vrijgelaten. Hij bemoeide zich niet meer met de politiek en begon boeken te schrijven en films te maken. Sindsdien heeft hij zevenentwintig boeken gepubliceerd. Zijn films zijn in meer dan veetig landen vertoond. In Iran zijn diverse films echter verboden.

Uit: Limbs of no body (Artikel in The Iranian, 20 juni 2001)

„Afghanistan is a country with no images, for various reasons. Afghan women are faceless which means 10 million out of the 20 million population don't get a chance to be seen. A nation, half of which is not even seen by its own women, is a nation without an image.

During the last few years there has been no television broadcasting. There are only a few two-page newspapers by the names of Shariat, Heevad and Anise that have only text and no pictures. This is the sum total of the media in Afghanistan. Painting and photography have also been prohibited in the name of religion. In addition, no journalists are allowed to enter Afghanistan, let alone take pictures.

In the dawn of the 21st century there are no film productions or movie theatres in Afghanistan. Previously there were 14 cinemas that showed Indian movies and film studios had small productions imitating Indian movies but that too has vanished.

In the world of cinema where thousands of films are made every year, nothing is forthcoming from Afghanistan. Hollywood, however, produced "Rambo" about war in Afghanistan. The whole movie was filmed in Hollywood and not one Afghan was included. The only authentic scene was Rambo's presence in Peshawar, Pakistan, thanks to the art of back projection! It was merely employed for action sequences and creating excitement. Is this Hollywood's image of a country where 10 percent of the people have been decimated and 30 percent have become refugees and where currently one million are dying of hunger?

The Russians produced two films concerning the memoirs of Russian soldiers during the occupation of Afghanistan. The Mujahedin made a few films after the Russian retreat, which are essentially propaganda movies and not a real image of the situation of the past or present-day Afghanistan. They are basically a heroic picture of a few Afghans fighting in the deserts.

Two feature films have been produced in Iran on the situation of Afghan immigrants, "Friday" and "Rain". I made two films "The Cyclist" and "Kandahar". This is the entire catalogue of images about Afghans in the Iranian and world media. Even in TV productions worldwide there are a limited number of documentaries. Perhaps, it is an external and internal conspiracy or universal ignorance that maintains Afghanistan as a country without an image.“

Mohsen Makhmalbāf (Teheran, 29 mei 1957)

De Oostenrijkse schrijver en theatercriticus Hans Weigel werd geboren op 29 mei 1908 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: Sympathieadresse ans Volk der Hirten (Bespreking van “Lern dieses Volk der Hirten kennen” door Walter Widmer in Die Zeit)

“Was hülfe es diesen Unbelehrbaren, wenn sie erführen, daß in der Schweiz die Bundesräte, also die Minister, mit der Straßenbahn fahren, daß ein Kompetenzstreit der Minister um die Größe eines Standers ein gesamtschweizerisches Gelächter auslösen würde? Was sagt es deutschen Juristen, wenn sie hören, daß ein hochgeachteter, sehr beliebter Gerichtspräsident zurücktreten mußte, weil er aus Versehen ein Päckchen Zigaretten eingesteckt hatte und die Verkäuferin — freilich eine Pfundskuh! — ihn des Diebstahls bezichtigte? Was hilft es zu wissen, daß ein Nationalrat und Chefredakteur einer großen Zeitung unbarmherzig ins Kittchen flog, weil er in angeheitertem Zustand einen Verkehrsunfall verursachte, sich dann auf seinen Titel und Stand berief und den Polizisten frech kam?

Ich fürchte, unser — der Schweizer — Verhältnis zum Staat wird bei deutschen Lesern mancherorts auf Unverständnis stoßen, obschon Hans Weigel es trefflich formuliert hat: „Die Schweizer sehen den Staat nicht als ein dräuendes Feindseliges irgendwo oben. Wenn sie sich, mit ihm auseinandersetzen, dann auf gleicher Ebene, sofern sie nicht auf ihn hinabsehen, ganz echt, aus Überzeugung. Der Staat, nämlich seine legislativen und exekutiven Organe, das ist nur ein notwendiges Übel, nicht ein Moloch, der sie beherrscht, sondern ihr Untertan. Die Schweizer haben keinen Respekt vor den Repräsentanten des Staats. Solche muß es geben, aber das ist kein Grund, ihnen zu huldigen, sie zu verehren oder Angst vor ihnen zu empfinden." Oder: „Demokratie besteht nicht im Vermeiden, sondern im fairen Austragen von Konflikten und Skandalen.. Die Demokratie ist nicht unvollkommen, wenn etwas passiert, sondern erst dann, wenn -daraus nicht die entsprechenden Konsequenzen gezogen werden." Es ist keine Kapuzinerpredigt, sondern eine nüchterne Bilanz der Fakten, die in der Schweiz gelten.”

De Engelse schrijver Terence Hanbury White werd geboren op 29 mei 1906 in Bombay (Mombai). Zie ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: The Sword in the Stone

"How does one get hold of a sword?" he continued. "Where can I steal one? Could I waylay some knight, even if I am mounted on an ambling pad, and take his weapons by force? There must be some swordsmith or armorer in a great town like this, whose shop would still be open."

He turned his mount and cantered off along the street.

There was a quiet churchyard at the end of it, with a kind of square in front of the church door. In the middle of the square there was a heavy stone with an anvil on it, and a fine new sword was struck through the anvil.

"Well," said the Wart, "I suppose it's some sort of war memorial, but it will have to do. I am quite sure nobody would grudge Kay a war memorial, if they knew his desperate straits."

He tied his reins round a post of the lych-gate, strode up the gravel path, and took hold of the sword.

"Come, sword," he said. "I must cry your mercy and take you for a better cause."

"This is extraordinary," said the Wart. "I feel queer when I have hold of this sword, and I notice everything much more clearly. Look at the beautiful gargoyles of this church, and of the monastery which it belongs to. See how splendidly all the famous banners in the aisle are waving. How nobly that yew holds up the red flakes of its timbers to worship God. How clean the snow is. I can smell smothing like fetherfew and sweet briar - and is that music that I hear?"

It was music, whether or pan-pipes or of recorders, and the light in the churchyard was so clear, without being dazzling, that you could have picked a pin out twenty yards away.

"There is something in this place," said the Wart. "There are people here. Oh, people, what do you want?"

Nobody answered him, but the music was loud and the light beautiful.”

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

29-05-2010 om 20:06 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Bernard Clavel werd geboren op 29 mei 1923 in Lons-le-Saunier. Zie ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: L’Ouvrier de la nuit

« Mon cher Jacques,
J’ai sur ma table, depuis trois jours, le seul exemplaire de « L’Ouvrier de la Nuit » que je possède ici. La couverture a bruni au soleil de quelque vitrine, elle est toute piquetée de cette neige couleur brou de noix qui est la rouille du papier et dont l’humidité jaspe les vieux livres.
Il est vrai, ce récit est déjà un vieux livre.
Si le bas de cette couverture demeure plus propre, c’est qu’il porte la trace de la bande dont vous aviez eu l’idée, Pierre Javet et toi-même, pour compléter le titre par cette formule qui était presque une question : « …ou le malheur d’être écrivain ».
La bande a disparu, mais ces mots ont pesé sur moi durant des années. Ils m’ont poursuivi comme un mauvais présage, comme ces phrases que les vieux paysans prononcent pour accueillir sur cette terre un enfant dont la naissance leur parait étrange. La bande a disparu, ce qu’elle disait a cessé de me poursuivre, amis il me reste du temps où j’écrivais ce livre, le souvenir précis, à la fois très proche et infiniment lointain. (…) notre amitié est étroitement liée à notre travail, à ce que nous voulons tirer de ce qu’il y a en nous de meilleur et de pire. Car nous avons en commun cet attachement à notre jeunesse et aux années les plus dures de notre vie (…) Au fond il suffit que le lecteur soit averti que ce livre est un cri, jeté sur le papier en quelques jours et en quelques nuits de fièvres. On peut retoucher une œuvre construite, on ne retouche pas un cri.(…) Si je fais aujourd’hui le compte de la douleur, de la peine, des nuits de veille, des déceptions, des sarcasmes encaissés, des jalousies sordides, des pièges de toutes sortes, des épreuves, des trahisons subies, des privations que j’ai imposées aussi aux miens, je suis tenté de dire que c’est, en effet, un très grand malheur que d’être atteint par le virus indestructible de l’écriture.”

De Amerikaanse schrijver Max Brand (eig. Frederick Schiller Faust) werd geboren op 29 mei 1892 in Seattle. Hij schreef voornamelijk onder pseudoniemen als Max Brand, , David Manning en Frederick Frost. In de jaren 1910 en 1920 schreef hij vooral verhalen voor pulpmahazines als Western Story Magazine. In 1938 keerde hij uit Europa terug naar de VS en vestigde hij zich in Hollywood. Daar groeide hij uit tot een van de best betaalde (script) schrijvers van zijn tijd. Ook voor zijn verhalen over Dr. Kildare ontving hij veel geld door de verfilming ervan door MGM. Faust relaiveerde zelf zijn succes en gebruikte zijn echte naam alleen voor publicatie van poëzie, zijn echte roeping.

Uit: Alcatraz

“The west wind came over the Eagles, gathered purity from the evergreen slopes of the mountains, blew across the foothills and league wide fields, and came at length to the stallion with a touch of coolness and enchanting scents of far-off things. Just as his head went up, just as the breeze lifted mane and tail, Marianne Jordan halted her pony and drew in her breath with pleasure. For she had caught from the chestnut in the corral one flash of perfection and those far-seeing eyes called to mind the Arab belief.

Says the Sheik: "I have raised my mare from a foal, and out of love for me she will lay down her life; but when I come out to her in the morning, when I feed her and give her water, she still looks beyond me and across the desert. She is waiting for the coming of a real man, she is waiting for the coming of a true master out of the horizon!"

Marianne had known thoroughbreds since she was a child and after coming West she had become acquainted with mere "hoss-flesh," but today for the first time she felt that the horse is not meant by nature to be the servant of man but that its speed is meant to ensure it sacred freedom.

A moment later she was wondering how the thought had come to her. That glimpse of equine perfection had been an illusion built of spirit and attitude; when the head of the stallion fell she saw the daylight truth: that this was either the wreck of a young horse or the sad ruin of a fine animal now grown old.”

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d'Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007 en ook mijn blog van 29 mei 2009.

Uit: Memoires de Mademoiselle de Montpensier

« La reine, ma grand'mère, Marie de Médicis, m'aimoit extrêmement, et témoignoit, à ce que j'ai ouï dire, beaucoup plus de tendresse pour moi qu'elle n'avoit jamais fait pour ses propres enfants ; et comme Monsieur en avoit toujours été le plus chéri, cette considération, jointe à l'estime et à l'affection qu'elle avoit eues pour ma mère, fait qu'on ne doit pas s'étonner de l'amitié qu'elle avoit pour moi. Néanmoins j'ai malheureusement été privée d'en recevoir les effets par la disgrâce qui la fit sortir de France, parce que j'étois encore si jeune alors, que je ne me souviens pas seulement de l'avoir vue. Ce fut une perte qui me fut pas moins importante que celle que je fis à ma naissance, puisque je devois ; selon toutes les apparences, rencontrer en cette grande reine ce que j'avais perdue par la mort de ma mère. Ce n'est pas que madame de Saint-Georges, ma gouvernante, ne possédât, pour se bien acquitter de cette charge, toutes les qualités qu'on sauroit souhaiter. Quoique la capacité, la bonne conduite et la naissance se trouvent souvent dans les personnes qu'on met à cette place, celles de ma condition craignent si rarement celles qui sont au-dessous d'elles, quelque jeunes qu'elles soient, qu'il est comme nécessaire qu'une autorité supérieure seconde les soins de ceux qui les gouvernent : ce qui me fait oser dire que, s'il paroît en mois quelques bonnes qualités, elles y sont naturelles, et que l'on n'en doit rien attribuer à l'éducation, quoique très-bonne ; car je n'ai jamais eu l'appréhension du moindre châtiment. Ajoutez à cela qu'il est très-ordinaire de voir les enfants que l'on respecte, et à qui l'on ne parle que de leur grande naissance et de leurs grands biens, prendre les sentiments d'une mauvaise gloire. J'avois si souvent à mes oreilles des gens qui ne me parlaient que de l'un et de l'autre, que je n'eus pas de peine à me le persuader, et je demeurai dans un esprit de vanité fort incommode, jusqu'à ce que la raison m'eût fait connoître qu'il est de la grandeur d'une princesse bien née de ne pas s'arrêter à celle dont dont l'on m'avoit si souvent et si longtemps flattée. La naïveté avec laquelle je veux parler de tout ce que je vais raconter, me fait remarquer ici un trait de mon enfance. Quand l'on me parloit de madame de Guise, ma grand'mère,⁸ je disois : « Elle est ma grand'maman de loin ; elle n'est pas reine. »

Standbeeld in de Jardin du Luxembourg.

Rectificatie

De Argentijnse dichteres Alfonsina Storni werd geboren in Sala Capriasca, Zwitserland op 29 mei 1892. Zie ook mijn blog van 22 mei 2007 en ook mijn mijn blog van 22 mei 2008 en ook mijn blog van 22 mei 2009.

To Eros

I caught you by the neck
on the shore of the sea, while you shot
arrows from your quiver to wound me
and on the ground I saw your flowered crown.

I disemboweled your stomach like a doll's
and examined your deceitful wheels,
and deeply hidden in your golden pulleys
I found a trapdoor that said: sex.

On the beach I held you, now a sad heap,
up to the sun, accomplice of your deeds,
before a chorus of frightened sirens.
Your deceitful godmother, the moon
was climbing through the crest of the dawn,
and I threw you into the mouth of the waves.

To My Lady of Poetry

I throw myself here at your feet, sinful,
my dark face against your blue earth,
you the virgin among armies of palm trees
that never grow old as humans do.

I don't dare look at your pure eyes
or dare touch your miraculous hand:
I look behind me and a river of rashness
urges me guiltlessly on against you.

With a promise to mend my ways through your
divine grace, I humbly place on your
hem a little green branch,
for I couldn't have possibly lived
cut off from your shadow, since you blinded me
at birth with your fierce branding iron.

Alfonsina Storni (29 mei 1892 – 25 oktober 1938)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Reinout Verbeke werd geboren in 1981. Zie ook mijn blog van 29 mei 2009.

Vroegwoord

wat
als je handen voegwoorden zijn
en al te vroeg binden, terwijl mijn
zin nog koud is?

hoe
wij dan toch
over veel vertelde tijd
taal ophangen aan vingers en
ze uit haar voegen wrijven

tot
ze barst.

zoals
betekenis nu dichter
bij letters kruipt

zo ook wij

zo

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 29 mei 2009.

29-05-2010 om 20:03 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945.

Uit: De Latino’s

‘Een mooi plan, een goed plan, een stout plan, een sympathiek plan, een aantrekkelijk plan. Daar niet van. Alleen is er nog altijd niets van terechtgekomen tot nu toe. De realiteit zit dwars en de werkelijkheid wil niet mee. Hoe lang nog? Het ziet er voor Anna en Toon allemaal niet zo best uit nee. Hun lang gekoesterde ambitie, hun grote toekomstproject dreigt alleen maar een fictie te blijven. Een hersenschim. Een fantasie. Een misrekening. Een fiasco. Daar ziet het hoe langer hoe meer naar uit. Teleurstelling en ontgoocheling loeren al om de hoek.’

(...)

‘Het allermooiste kindje wordt vervolgens begraven op een kleine, terrasvormige met stenen ommuurde hoogte die zich boven Calistos verheft. […] Zo erg. Zo onrechtvaardig. Zo schrijnend. Zo triest. En toch. Wat had het een fraaie en bekoorlijke beelden kunnen opleveren als een buitenstaander op het idee was gekomen om met een camera achter deze begrafenisstoet aan te lopen om deze teraardebestelling op film vast te leggen. Want het is toch werkelijk prachtig: het majestueuze Andelandschap met daarin een minuscuul bergdorp vanwaar een kleurrijke stoet indianen zich langs een smal pad naar de hogerop gelegen begraafplaats begeeft.’

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957.

Uit: Limit

“Jericho hatte die erste Maschine abgewürgt. Dieses Modell war neu und gegenüber dem Vorgänger stark verändert. Die Kontrollen erstrahlten auf einer Benutzeroberfläche, es gab keine mechanischen Elemente mehr. Er rutschte aus dem Sattel, sprang auf das zweite, laufende Airbike und tastete sich über den Touchscreen. Diesmal hatte er mehr Glück. Die Maschine reagierte, allerdings mit der Heftigkeit eines angestochenen Bullen, bockte und versuchte ihn abzuwerfen. Seine Hände umspannten die Griffe. Frü­her hatten sie waagerecht gestanden, jetzt bogen sie sich aufwärts und ließen sich in alle Richtungen drehen. Das Bike geriet in heftige Kreiselbewegung. Wie bei einem Spielautomaten blinkten die Anzeigen. Auf gut Glück berührte Jericho zwei davon, und die Karussellfahrt endete, dafür wurde er auf die Vorderfront der Zentrale zugetragen, verlagerte unmittelbar vor der Kollision sein Körpergewicht und flog eine ausgedehnte 180-Grad-Kurve. Sein Blick suchte die Umgebung ab.

Von Yoyo oder Zhao keine Spur.

Allmählich glaubte er den Bogen rauszuhaben. Er ließ die Maschine steigen, wobei er versäumte, die Dü­sen synchron zu schwenken, was ihn gleich wieder in die Bredouille brachte, weil sich das Bike nun raketengleich in den Himmel schraubte. Unaufhaltsam fühlte er sich aus dem Sattel rutschen, mühte sich mit fliegenden Fingern, den Fehler zu korrigieren, erlangte die Kontrolle zurück, flog eine weitere Kurve, den Hochofen im Auge.

Da waren sie!”

Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey.

Uit: Quentins

“When Maggie did so well in her Leaving Certificate her father said it was something that called for a Serious Celebration. The Nolan family were going out to have dinner in a hotel.

This had never happened before.

They had never even been in an ordinary restaurant let alone a hotel restaurant. Other people went to the Chinese or the Italian. It was the end of the Sixties, Ireland was coming on.

But not the Nolans. There was never the money to spare. There was so much to pay for.

And so many calls on their time. Mrs Nolan's Mam lived with them for one thing and Mr Nolan's Dad had to have his dinner cooked for him and brought over to his flat every day.

Maggie was the eldest of five.

Mr Nolan worked in charge of the bacon counter at one of those old-fashioned grocery stores that people said were on the way out. He was very happy and well respected there but of course if the store really were on the way out it would be hard for Mr Nolan to get another job.

Mrs Nolan worked as a cleaner in the hospital. She was very popular with the nurses and the patients, but the work was long and tiring, her veins were bad and she hoped she would be able to continue until all the children were accounted for.

Maggie was the eldest of five. The others were all boys who wanted to play for English soccer teams. They had no interest in their studies and were utterly amazed that their big sister had got enough marks in exams to make people talk seriously about her going to University. They were even more amazed that their father was going to take them to the big posh hotel where nobody they knew had even been inside the door.

But he kept saying Maggie’s marks would mean nothing unless there was a Serious Celebration.

"Will it be just the three of you – Mam, Dad and Maggie?" they wanted to know.

"A family celebration," he insisted.”

Maeve Binchy (Dalkey, 28 mei 1940)

Zie voor alle bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 28 mei 2007 en ook mijn blog van 28 mei 2008 en ook mijn blog van 28 mei 2009.

De Indiaase dichter, vertaler en literatuurwetenschapper K. Satchidanandan werd geboren op 28 mei 1946 in centraal Kerala. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

The Mad

Door de dichter zelf uit het Malayalam vertaald

K. Satchidanandan (Kerala, 28 mei 1946)

28-05-2010 om 20:41 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009. en ook mijn blog van 28 mei 2008. en ook mijn blog van 28 mei 2007 en ook mijn blog van 28 mei 2006.

Alone in Crowds to Wander On 

Alone in crowds to wander on,

And feel that all the charm is gone

Which voices dear and eyes beloved

Shed round us once, where'er we roved --

This, this the doom must be

Of all who've loved, and loved to see

The few bright things they thought would stay

For ever near them, die away.

Though fairer forms around us throng,

Their smiles to others all belong,

And want that charm which dwells alone

Round those the fond heart calls its own,

Where, where the sunny brow?

The long-known voice -- where are they now?

Thus ask I still, nor ask in vain,

The silence answers all too plain.

Oh, what is Fancy's magic worth,

If all her art cannot call forth

One bliss like those we felt of old

From lips now mute, and eyes now cold?

No, no -- her spell in vain --

As soon could she bring back again

Those eyes themselves from out the grave,

As wake again one bliss they gave. 

Portret door Martin Archer Shee, ca.1817

De Amerikaanse schrijver Walker Percy werd geboren op 28 mei 1916 in Birmingham, Alabama. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Walker Percy: A Life (Door Patrick H. Samway, S.J.)

“It is said that anyone who grows up in the Mississippi Delta knows the anecdotal histories of 1,200 people, and indeed many Southerners pride themselves on their ability to trace quickly some fairly complicated family trees. Although Walker Percy rarely spoke about his family history (see the Appendix), he knew that it was both long and complicated. His sense of it was deeply embedded in his consciousness, because certain prominent last names were often repeated as first or middle names in subsequent generations of Percys--a common feature of Southern nomenclature.

Such naming guaranteed that the ghostly presence of an ancestor would haunt the person carrying it. For example, his grandfather was named Walker Percy, his great-grandfather's brother was John Walker Percy, and his great-great-grandfather's wife's brother-in-law, John Williams Walker, had a son, LeRoy Pope Walker, who was Secretary of War under Confederate President Jefferson Davis and a brigadier general in the Confederate Army. (Walker Percy once wrote his friend Shelby Foote that he took the name of John when he converted to Catholicism because he had "two Southern surnames for a name, even if one of them was that of a distinguished Confederate Sec'y of State." Foote corrected him about Secretary Walker--"he wasn't distinguished" and he was Secretary of War.) In reverse irony, LeRoy Walker's brother was Percy Walker--a name fans often misused for Walker Percy (if they were not miscalling him Perry Walters). In addition, family names seem to be constantly recycled, sometimes in a curiously asexual manner. Walker Percy's brother, Billups Phinizy ("Phin") Percy, for example, has a daughter, Melissa Phinizy Percy, who is married to a second cousin, Bolling Phinizy Spalding, and their son is named Phinizy Percy Spalding. Indicative of Walker's own awareness of his ancestry, one of his daughters, Mary Pratt Percy Lobdell, is named after her great-grandmother Mary Pratt DeBardeleben Percy, a key figure in the Percy family history. (In one draft of the novel The Thanatos Syndrome, Percy has a character named Alice Pratt, in this case a young woman from Montgomery, Alabama.) Since he spent his formative years in Birmingham (Alabama), Athens (Georgia), and Greenville (Mississippi), he willy-nilly learned his family history from Percy, Debardeleben, and Phinizy relatives.“

De Australische schrijver Patrick White werd geboren in Londen op 28 mei 1912. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Voss

'Sanderson was a man of a certain culture, which his passionate search for truth had rid of intellectual ostentation. In another age the landowner might have become a monk, and from there gone on to become a hermit. In the mid nineteenth century, an English gentleman and a devoted husband did not behave in such a manner, so he renounced Belgravia for New South Wales, and learned to mortify himself in other ways. Because he was rich and among the first to arrive, he had acquired a goodish slice of land. After this victory of world pride, almost unavoidable perhaps in anyone in his class, humility had set in. He did live most simply, together with his modest wife. They were seldom idle, unless the reading of books, after the candles were lit, be considered idleness. This was the one thing people held against the Sandersons, and it certainly did seem vain and peculiar. They had whole rows of books, bound in leather, and were forever devouring them. They would pick out passages for each other as if they had been tidbits of tender meat, and afterwards shine with almost physical pleasure. Beyond this, there was nothing to which a man might take exception. Sanderson tended his flocks and herds like any other Christian. If he was more prosperous than most, one did not notice it unduly, and both he and his wife would wash their servants' feet in many thoughtful and imperceptible ways.

'We are how many miles now from your property?' Voss would ask on and off.

And Sanderson would tell.

'I am most anxious to see it,' Voss said invariably.

Places yet unvisited can become an obsession, promising final peace, all goodness. So the fallible man in Voss was yearning after Rhine Towers, investing it with those graces which one hopes to find at the heart of every mirage, entering its mythical buildings, kindling a great fire in the expectant hearth Its name glittered for him, as he rode repeating it to himself.'

Patrick White (28 mei 1912 - 30 september 1990)

De Nederlandse schrijver en dichter Sjoerd Leiker werd geboren in Drachten op 28 mei 1914. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Piet Calis. De vrienden van weleer. Schrijvers en tijdschriften tussen 1945 en 1948

“Tijdens de gesprekken tussen Leiker en Lubberhuizen kwam ook de gedachte op om het tijdschrift voor zowel oudere als jongere schrijvers open te stellen. Hoe dat in het vat gegoten moest worden, bleef nog vaag. Wel werd met het idee gespeeld daartoe twee zelfstandige redacties aan te stellen.

Leiker vertelde in 1983 over het tijdschrift: ‘Voor dat blad heb ik de naam Voorpost bedacht. Als oud-militair vond ik dat een geschikte naam voor een literair tijdschrift.’2 Denkbaar is overigens dat Leiker ook op dat idee gebracht werd door een blad onder de naam Voorpost dat de jonge schrijvers A. Marja en Hanno van Wagenvoorde al in 1940 hadden willen oprichten en waarbij ook Anna Blaman betrokken was geweest.

Leiker vertelde verder: ‘Geert Lubberhuizen met zijn grote liefde voor het mooi verzorgde boek vond dat Voorpost in een portefeuille moest worden uitgegeven. Dus losse rijmprenten op klein formaat en een novelle in fraai gebonden vorm. Daar is ook materiaal voor verzameld. Mijn voorstel was om helemaal geen schuilnamen meer te gebruiken, maar om die prenten en die boekjes die dan in zo'n portefeuille zouden zitten, anoniem te  publiceren. Voorpost zou dus een verzameling losse teksten en boekjes worden.’

Afgesproken werd een werkgroep te vormen, die de publicatie van het blad voorbereiden zou. Leiker ging daartoe allereerst op zoek in eigen kring.”

 

Sjoerd Leiker (28 mei 1914 - 15 december 1988)

De Oostenrijkse schrijver Fritz Hochwälder werd geboren op 28 mei 1911 in Wenen. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: F. Hale: Fritz Hochwälders Das Heilige Experiment

„Das heilige Experiment gave Hochwälder his breakthrough as a renowned playwright. He began to do serious research on the Jesuit enterprise in South America at the Central Library in Zürich, where he also read Dostoevsky’s The brothers Karamazov and The demons. In fact, however, Hochwälder’s first serious exposure to the history of the Society of Jesus had come two years before his departure from Austria when he read René Fülöp-Miller’s Macht und Geheimnis der Jesuiten.5 When interviewed after the Second World War about the etiology of Das heilige Experiment, he attributed it in part to this work, in which both the accomplishments and the darker sides of the history of the Society of Jesus are emphasised. “From then on I had a theme working inside me, but not anchored yet to any dramatic structure,” Hochwälder recalled. The National Socialist takeover of Austria and German expansion elsewhere in Europe provided that framework. Upon reading The demons, he was struck by Dostoevsky’s prediction of “the danger of a faithless socialism which in its very materialistic faithlessness will acquire a religious tinge. Suddenly I felt the play focus inside me.” This inspiration prompted Hochwälder to request a two-month leave of absence from the refugee labour camp in the canton of Ticino where he was then residing. This was granted late in 1941. Armed with a pencil and a

modest amount of paper, the young Austrian went to the balcony of a house overlooking Ascona. Hochwälder initially hoped to use this period to work out the philosophical problems inherent in the play germinating in his mind, but his creativity accelerated to a level unprecedented in his brief career. At the end of his furlough, most of the manuscript was thus complete, albeit in a rudimentary and never published form titled Die Jesuiten in Paraguay.6 This proto-text took less than three weeks to write in December 1941.“

Fritz Hochwälder (28 mei 1911 – 20 oktober 1986)

28-05-2010 om 20:40 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007 en ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit:  Live and Let Die

'You're very welcome, Mr Bond.' Halloran smiled and offered him a cigarette from a fresh pack of Luckies. 'We want to make your stay comfortable. Anything you want, just say so and it's yours. You've got some good friends in Washington. I don't myself know why you're here but it seems the authorities are keen that you should be a privileged guest of the Government. It's my job to see you get to your hotel as quickly and as comfortably as possible and then I'll hand over and be on my way. May I have your passport a moment, please.'

Bond gave it to him. Halloran opened a briefcase on the seat beside him and took out a heavy metal stamp. He turned the pages of Bond's passport until he came to the US Visa, stamped it, scribbled his signature over the dark blue circle of the Department of Justice cypher and gave it back to him. Then he took out his pocket-book and extracted a thick white envelope which he gave to Bond.

'There's a thousand dollars in there, Mr Bond.' He held up his hand as Bond started to speak. 'And it's Communist money we took in the Schmidt-Kinaski haul. We're using it back at them and you are asked to co-operate and spend this in any way you like on your present assignment. I am advised that it will be considered a very unfriendly act if you refuse. Let's please say no more about it and,' he added, as Bond continued to hold the envelope dubiously in his hand, 'I am also to say that the disposal of this money through your hands has the knowledge and approval of your own Chief.'

Bond eyed him narrowly and then grinned. He put the envelope away in his notecase.

'All right,' he said. 'And thanks. I'll try and spend it where it does most harm. I'm glad to have some working capital. It's certainly good to know it's been provided by the opposition.'

'Fine,' said Halloran; 'and now, if you'll forgive me, I'll just write up my notes for the report I'll have to put in. Have to remember to get a letter of thanks sent to Immigration and Customs and so forth for their co-operation. Routine.'

Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964)

Fleming hier met Sean Connery (l)

De Franse schrijver, journalist en verzamelaar Henri-Pierre Roché werd op 28 mei 1879 geboren te Parijs. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Jules et Jim

"-Vous avez aimé, Jim. Pour de bon, Jim. Cela se sent. Pourquoi ne l’avez-vous pas épousée?
-Cela n’est pas arrivé.
-Où est-elle ?
-En France
Comment est-elle ?
-Pure, elle aussi.
Jim sentit une pression du bras de Lucie.
-Vous l’aimez encore, et elle vous aime ?
-Oui, mais nous nous voyons peu, bien que nous soyons libres.
-Ne faites pas souffrir, Jim…
-Et puis, il y a du nouveau.
-Lequel ?
-Je vous admire, Lucie. J’ai pris gout à vous voir. Je crains d’oublier Jules.
-Il ne faut pas l’oublier, il faut le prévenir.
[…]
L’été tourna vite. Jules fit sa demande à Lucie, ajoutant que, quelle que fût sa réponse, il resterait toujours à sa merci. Lucie lui dit qu’elle était touchée, qu’elle ne pourrait probablement jamais l’épouser, et qu’elle souhaitait que leur grande amitié n’en souffrît pas.
Jules, qui s’y attendait pourtant, devint blanc, lui baisa les mains, et vint trouver Jim.
-Jim, dit-il, Lucie ne veut pas de moi. J’ai la terreur de la perdre et qu’elle sorte tout à fait de ma vie. Jim, aimez-la, épousez-la, et laissez-moi la voir. Je veux dire : si vous l’aimez, cessez de penser que je suis un obstacle. "

Scene uit de film Jules et Jim van François Truffaut

De Russische dichter, schrijver en schilder Maximilian Voloshin werd geboren op 28 mei 1877 in Kiev. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Koktebel

As in the tiny shell – the Ocean

With mighty breathing hums, concealed inside,

As flesh of her is flickering and burns

With silver shimmer of the air of foggy,

And curvatures of her reiterate

Their look in movements and in curls of waves, –

So in your harbors my entire soul,

Oh Cimmerian country dark of mine,

Is captivated and transfigured truly.

Since being adolescent by the silent

The solemn, godforsaken shores

I woke up – my soul opened widely,

And thought was grown up and shaped, and sculptured

On folds of rocks, on curvatures of hills,

The fire of the depths and rainy moisture

With double chisel your appearance built –

Monotonous formation of the hills

And strain of Kara-Dag's intensive pathos.

Indented concentration of the rocks

Along with prairies and flickering expances

Gave freedom to my verse and measure to my thought.

Since then are saturated with my dreams

Heroic reveries of drowsing foothills

And stone mane of wistful Koktebel;

His wormwood's getting drunken with my pang,

My verse is singing in the surging ocean,

And on the rock, enclosing rippled harbor,

By fate and wind is sculptured my profile.

Vertaald door I. Larkov

Buste in de studeerkamer van Voloshins huis in Koktebel

De Duitse dichteres en schrijfster Maria Müller-Gögler werd geboren op 28 mei 1900 in Leutkirch im Allgäu. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Willkommen

Die Liebe hat dich hergerufen,

und Liebe gibt dir das Geleit.

Sie stützt dich auf den ersten Stufen

des schweren Weges durch die Lebenszeit,

bleibt später auch an deiner Seite,

stärkt dich noch mehr als Milch und Brot.

Auch in der ungeschützten Weite

hilft sie bestehen, was dich fremd umdroht.

Du bist in eine Zeit geboren,

vor deren Zeichen manchem bangt,

der seine Zuversicht verloren,

weil er im Glauben an die Liebe wankt.

Er ängstigt sich vielleicht gleich scheuen,

verfolgten Tieren in der Nacht.

Du fürchtest nichts, du darfst dich freuen,

weil deiner Eltern Liebe dich bewacht.

Leutkirch im Allgäu (Geen portret beschikbaar)

28-05-2010 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Bernhard Severin Ingemann werd geboren op 28 mei 1789 in Thorkildstrup op het eiland Falster. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: The Sealed Room

„Madame Wolff had in vain endeavored to avoid using the great hall at all, for the foolish old legend of the sealed chamber aroused a certain superstitious dread in her heart, and she rarely if ever entered the hall herself.  But merry Miss Elizabeth, her pretty young daughter, was passionately fond of dancing, and her mother had promised that she should have a ball on her wedding day.  Her betrothed, Secretary Winther, was also a good dancer, and the two young people combated the mother's prejudice against the hall and laughed at her fear of the sealed room.  They

thought it would be wiser to appear to ignore the stupid legend altogether, and thus to force the world to forget it.  In spite of secret misgivings Madame Wolff yielded to their arguments.  And for

the first time in many years the merry strains of dance music were heard in the great hall that lay next the mysterious sealed chamber.

The bridal couple, as well as the wedding guests, were in the gayest mood, and the ball was an undoubted success.  The dancing was interrupted for an hour while supper was served in an adjoining

room.  After the repast the guests returned to the hall, and it was several hours more before the last dance was called.  The season was early autumn and the weather still balmy.  The windows had been

opened to freshen the air.  But the walls retained their dampness and suddenly the dancers noticed that the old wall paper which covered the partition wall between the hall and the sealed chamber

had been loosened through the jarring of the building, and had fallen away from the sealed door with its mysterious inscription.“

Bernhard Severin Ingemann (28 mei 1789 – 24 februari 1862)

Portret door A. I. Koop, 1822

De Zwitserse schrijver Johann David Wyss werd geboren op 28 mei 1743 in Bern. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: The Swiss Family Robinson

“Amid the roar of the thundering waves I suddenly heard the cry of “Land, land!” while at the same instant the ship struck with a frightful shock, which threw everyone to the deck and seemed to threaten her immediate destruction.
Dreadful sounds betokened the breaking up of the ship, and the roaring waters poured in on all sides:
Then the voice of the captain was heard above the tumult shouting, “Lower away the boats! We are lost!”
“Lost!” I exclaimed, and the word went like a dagger to my heart; but seeing my children’s terror renewed, I composed myself, calling out cheerfully, “Take courage, my boys! We are all above water yet. There is the land not far off; let us do our best to reach it. You know God helps those that help themselves!” With that, I left them and went on deck. What was my horror when through the foam and spray I beheld the only remaining boat leave the ship, the last of the seamen spring into her and push off, regardless of my cries and entreaties that we might be allowed to share their slender chance of preserving their lives. My voice was drowned in the howling of the blast; and even had the crew wished it, the return of the boat was impossible.
Casting my eyes despairingly around, I became gradually aware that our position was by no means hopeless, inasmuch as the stern of the ship containing our cabin was jammed between two high rocks, and was partly raised from among the breakers which dashed the fore part to pieces. As the clouds of mist and rain drove past, I could make out, through rents in the vaporous curtain, a line of rocky coast, and rugged as it was, my heart bounded toward it as a sign of help in the hour of need. Yet the sense of our lonely and forsaken condition weighed heavily upon me as I returned to my family, constraining myself to say with a smile, “Courage, dear ones! Although our good ship will never sail more, she is so placed that our cabin will remain above water, and tomorrow, if the wind and waves abate, I see no reason why we should not be able to get ashore.”

Een van de uitgaven van The Swiss Family Robinson

De Oostenrijkse schrijver Cornelius Hermann von Ayrenhoff werd geboren op 28 mei 1733 in Wenen. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Uit: Virginia oder das abgeschaffte Decemvirat

„MARCUS.

Bald, Lucius, entweicht mir die Geduld.

So lange weilt kein Flamen in dem Tempel

wie dieses Mädchen.

LUCIUS.

Wahr! – Nun schließe, Freund,

von Deiner Ungeduld auf die, die jetzt

des Appius Erwartung spannt! Sein Herz

scheint ein Vulkan entflammter Leidenschaft.

Kaum war es Mitternacht, so ließ er schon

mich rufen, daß ich ja dich früh genug

zur That ermahnte, früh genug ihm dann

vom Ausschlag Nachricht brächte.

MARCUS.

Sollte denn

Verhaftung eines Weibs, noch beynah Kinds,

ein Werk von ungewissem Ausschlag seyn?

LUCIUS.

Selbst diese Furcht des Allgewaltigen

verräth die Stärke seiner Leidenschaft.

Doch Marcus – oft vernahm ich von dir selbst,

in deiner Lälia getreuen Brust

herrsch' Eifersucht mit unzähmbarer Macht:

wird sie wohl ruhig sehn, daß du das schönste

von allen Mädchen Roms nach Hause bringest?

Cornelius Hermann von Ayrenhoff (28 mei 1733 – 15 augustus 1819)

Wenen (Geen portret beschikbaar)

De Chinese dichter Xin Qiji werd geboren op 28 mei 1140 in Jinan, in de provicie Shandong. Zie ook mijn blog van 28 mei 2009.

Lines Written on a Wall of Dongliu Village

Wild pear blossoms start falling again,

so soon, the Qingming festival over.

The cruel eastern wind, for no reason,

interrupts a traveler’s dream.

I awake, the brocade curtain

devastatingly cold. Once,

she held the drink to me

on the winding river bank,

and we bade farewell to each other

under a weeping willow tree

with my horse tethered to it.

Now, the pavilion deserted,

there is no trace of her,

only the swallows twittering about bygones.

She’s been seen, people say,

east of the bustling thoroughfare,

behind the curtain, still as graceful

as the new moon. Old regrets

run like the endless spring water. New griefs

pile up like the clouds over the mountains.

If we were going to meet again,

at a banquet, to tell her all this

would be impossible

as to pluck the flower from a mirror.

She would say, perhaps,

"How white your hair has grown!"

Vertaald door Qiu Xiaolong

28-05-2010 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009 en ook mijn blog van 27 mei 2008 en ook mijn blog van 27 mei 2007 en mijn blog van 27 mei 2006.

Uit: Reis naar het einde van de nacht (Vertaald door E.Y. Kummer)

“Dat was het eind van deze dialoog, want ik herinner me goed dat hij nog net tijd had om te zeggen: ‘En ’t brood?’ En toen niets meer. Daarna, alleen maar een vlam, met lawaai erbij. Maar dan een lawaai zoals je nooit zou geloven dat het bestond. M’n ogen, oren, neus en mond waren opeens zo vol lawaai dat ik werkelijk dacht dat dit het eind betekende, dat ik zelf vuur en lawaai was geworden.

Maar nee, de vlam verdween, het lawaai bleef lang in m’n hoofd hangen, en m’n armen en benen beefden alsof iemand ze van achteren heen en weer schudde. ’t Leek of mijn ledematen ervandoor gingen, maar ze bleven toch bij me. In de rook, die nog lang daarna in m’n ogen prikte, bleef de scherpe geur van kruit en zwavel hangen, alsof men de luizen en vlooien van de hele wereld wilde verdelgen.

Onmiddellijk daarop dacht ik aan wachtmeester Barousse, die zo juist uit elkaar gespat was, zoals de andere knaap ons verteld had. Dat was goed nieuws. ‘Prachtig!’ dacht ik meteen. ‘Dat is een hele grote ploert minder in het regiment!’ Hij had me voor de krijgsraad willen slepen voor een blik conserven. ‘Ieder z’n privé-oorlogje!’ zei ik bij mezelf. Van die kant bekeken, scheen de oorlog zo nu en dan wel z’n nut te hebben, dat moest ik toegeven! Ik kende nog wel drie of vier rotschoften in het regiment die ik, net als Barousse, graag aan een granaat had geholpen. Wat de kolonel betrof, die wenste ik geen kwaad toe. Toch was hij ook dood. Ik zag hem eerst niet meer. Dat kwam omdat hij door de ontploffing op het talud was geslingerd, languit op z’n zij, in de armen van de cavalerist te voet, de boodschapper, die ook dood was. Ze omhelsden elkaar, die twee, nu en voor eeuwig, maar de cavalerist had geen hoofd meer, je zag alleen een opening boven in z’n hals, met bloed erin dat klokkend sudderde, zoals jam in een pan. De buik van de kolonel was opengereten, z’n gezicht was afschuwelijk vertrokken. ’t Had hem beslist pijn gedaan, toen het gebeurde. Z’n eigen schuld! Als hij bij de eerste kogels weg was gegaan, was hem dit niet overkomen.”

Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2008 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Serven aan de Schelde

‘Hollanders’, zegt Louis Seynaeve in Het verdriet van België tegen zijn vriendin, ‘Hollanders verstaan geen kloten, Constance. Zij interesseren zich helemaal niet aan België.’

Maar het land ligt wel bij ons om de hoek, ze spreken er voor de helft een taal die op de onze lijkt, ze hebben een federale minister-president die in vergelijking met Balkenende nog heel wat lijkt omdat hij in drie jaar nog pas twee kabinetten heeft verklungeld, maar daar staat tegenover dat hij in die tijd al drie keer naar z’n koning terug moest omdat hij geen formatie rondkreeg, en dat hij het verschil niet kent tussen de Brabançonne en de Marseillaise. In het 1-uur-nieuws van de VRT vroegen ze aan de voorzitster van de Vlaamse socialisten of de geboren christen-democraat Leterme nog kans zal zien om Leterme II een doorstart te bezorgen. De voorzitster lachte vriendelijk, en zei: ‘Ach, Leterme. Daar is geen depanneren aan.’

We kunnen veel herkennen, maar niettemin: geen belangstelling. Toen vorige week de Vlaamse liberalen onaangekondigd met hun regering braken, had ons Journaal daar een itempje van twintig seconden voor over, in sommige avondkranten was het nieuws als kortje op een economiepagina terechtgekomen, en de volgende ochtend las ik de column van iemand die toegaf dat hij niets van dat BHV-gedoe begreep, maar uit wiens toon je kon afleiden dat hij er eigenlijk heel trots op was dat die onzin hem boven de pet ging. Wel columns schrijven, maar te lui om het nieuws van de buren bij te houden.“

Jan Blokker (Amsterdam, 27 mei 1927)

Getekend door Peter van Straaten

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Toiletten

„Je zei: ‘Er zijn cafés in de straat, laten we daar eens naar toe gaan.’
Het was een onbekende buurt in een stad waar ik wel eens in winkels had geneusd. Mijn moeder op zoek naar mooie kleren die toch goedkoop zijn en ik naar plekken waar ze videogames verkopen.
We liepen langs spiegels, voorbij het grofvuil. We zagen de reflectie van onze eigen benen en dat was tof. Het kon zo in een videoclip. Ik keek om me heen en probeerde de indrukken zo goed mogelijk in me op te nemen en vast te leggen, als het beste fototoestel van Nederland.
Dit was het dan. Mijn nieuwe leven was begonnen.
Als ik mijn Game Boy bij me had gedragen, dan had ik hem nonchalant achter me gegooid, want ik had hem niet meer nodig. Ik zag het grijze ding kletteren: het Dit Matrix scherm schoot los, zoals het van ouderdom vanzelf losging, het ketste tegen de straat en vloog omhoog, de klep van de batterijen vloog eraf, en de batterijen zelf, die doken erachteraan. Ik sprong erop. Krak, net als Mario dat doet om met zijn opponenten af te rekenen. In een flits was de kapotte Game Boy een blauwe schildpad met stekels; ik stelde me voor hoe ik erop landde, hoe de stekels zich een weg baanden door mijn schoenzolen en hoe ik het leven liet. Je moet het een keer meegemaakt hebben voordat je ze de volgende keer kunt ontwijken. Je kunt dan rustig een andere strategie bedenken. Zo sterk zien die beesten er niet uit, er moet een manier zijn om met ze af te rekenen zonder stekels in je zolen te krijgen. Het denkbeeldig gebroken plastic liet ik achter me.
Ik probeerde je hand te pakken, maar dat stond je niet toe. Je vond dat stom, meer iets voor kinderen, of voor moeders met kinderen. Ik tuurde om me heen, hield onder mijn linkerarm een grote doos. Daar zat een Super Nintendo in. Die was anders dan de gameboy. Dierbaar, kostbaar, het nieuwste van het nieuwste of toch zeker pas drie jaar oud, iets om nog wat beter over na te denken voor ie zonder pardon in de goot werd geworpen of in de gracht, tussen de brokken piepschuim en de half gezonken boten.”

Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Estse schrijver Kaur Kender werd geboren op 27 mei 1971 in Estland. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Through Peaceful Eyes (Vertaald door Jurgen Kaljuvee)

„Every time you think of me the bells are singing somewhere. I am lying down, my body is in heat. Every part of me you touched hums. I am lying in the bed, the window is open, you are everywhere and you are getting increasingly closer to me. Your voice is sounding in the clatter of trams, in the rumble of the cars, your look is in the neon lights, in traffic lights, in street lights, your hair is waving in the trees, your pride is in the church towers and tall buildings. You are everywhere: your hurry is in the hourly radio news, people shaking in trolleys and trams feel your solitude, your tenderness and care is in the children marching across the street, your secrets are behind the dark windows of the the abnormally parked jeeps, your impatience is in the people waiting behind the traffic lights, your indifference is in the smiling tourists, your contempt is in the large street adverstisments. Your peace is in the morning mist and your search is in the car lights gleaming through the mist, your existence, your presence is in the parking tickets, your memories are in the Toompea viewing platforms, your past and the future are at this graveyard reachable by the noise of cars, and sometimes a thought about you rests there as well. All the flower shop vases are full of your smiles, every café is full of your leisurely moments, some have many, some very few. Your sudden appearance is in all the the ringing mobile phones, every plane taking flight is your desire to leave, each plane landing your delight of arrival, every passing train has an unused opportunity of yours, every train passing the bridge has your superstition and out there by the sea, there, on those rocks, at the sunset is your faith, your decision, your strength. Your love ... Look at me through your peaceful eyes. Love is in your eyes.“

Kaur Kender (Estland, 27 mei 1971)

De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Für mich
riechen deine Hände nach Muskat
und Kindertagen.

Für mich
ist dein Mund ein sanftes Ufer,
nahgespült und unbewacht.

Für mich
hat sich das Blau deiner Augen
zurückgezogen zu meinen Schiffen.
Wir schlafen auf dem Flußbrett.
Fische von damals kommen
und küssen uns die Zehen.

              *

Die Farbe der Liebe ist blau,
ich weiß.
Nur,
daß diese Erde –
genarbt von unseren Küssen –
mit ihren gebrochenen Farben
auf uns lastet.
Der Fesselballon
trägt die Wurzeln in der Hosentasche.
Ich habe dich
mit einer Wolke verwechselt.

Said (Teheran, 27 mei 1947) (Teheran, 27 mei 1947)

De Nederlandse journalist, schrijver en kunsthandelaar Adriaan Harrie Venema werd geboren in Heiloo op 27 mei 1941.  Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Schrijvers, uitgevers en hun collaboratie. Deel 3B S. Vestdijk

„Overigens had Vestdijk op 5 september al in Het Parool een artikel gepubliceerd, getiteld ‘Wel Duitsch op school’. Vestdijk nam hierin duidelijk stelling tegen hen die vonden dat het Duits als leervak op middelbare scholen niet gehandhaafd moest worden. Vrij Nederland behoorde tot de tegenstanders van het Duits als leervak. Het blad poneerde een mening die niet was mis te verstaan: ‘Afschaffing van het Duitsch als leervak is een waardig, scherp en blijvend protest van het geheele Nederlandsche volk tegen de gebeurtenissen van 10 Mei 1940 tot 7 Mei 1945. Afschaffing van het Duitsch als leervak ontlast het overladen onderwijsprogramma en maakt tijd vrij, veel beter te besteden aan andere vakken als Nederlandsch, vaderlandsche geschiedenis, Engelsch en Fransch. Door afschaffing van het Duitsch als leervak beschermt het Nederlandsche volk zich tegen een naburigen haard van geestelijke besmetting, welks gevaarlijkheid nog vergroot wordt door de nauwe verwantschap van beide talen en door de geestesgesteldheid van zeer velen, wier moedertaal het Duitsch is.

Handhaving van het verplichte onderwijs in het Duitsch beteekent ernstige en onnodige verzwakking van de positie der Nederlandsche beschaving, dus van Nederland, tegenover een gevaarlijken buur.’

We kunnen ons de geestelijke benauwenis die in de eerste naoorlogse jaren heerste en die mensen tot dit soort opinies bracht nauwelijks meer voorstellen. De afschaffing van het Duits als leervak, alleen omdat de nationaal-socialisten deze taal spraken en schreven, is al even benepen als, bijvoorbeeld, het taboe dat in het hedendaagse Israël rust op de muziek van Wagner, enkel en alleen omdat de nationaal-socialisten in die muziek, die ze zonder twijfel niet begrepen, wat van hun waanideeën terugvonden.

Vestdijk intussen had van een dergelijke benepenheid geen last. Hij was vóór het leervak Duits. ‘Men las wel eens, dat het hier ging om een “waardig protest” tegen... ja, tegen wien of wat eigenlijk?’ schreef hij. ‘Tegen Duitschland? Nederland heeft vijf jaar lang met voldoende waardigheid tegen de Duitsche overheersching geprotesteerd om dit eenigszins holle gebaar er niet aan toe te voegen. Men krijgt trouwens den indruk dat hier minder de behoefte aan “protest” in het spel is dan wel de zucht naar wraak.’

Adriaan Venema (27 mei 1941 – 31 oktober 1993)

Vestdijk en zijn biograaf Nol Gregoor

De Amerikaanse schrijver John Barth werd geboren op 27 mei 1930 in Cambridge, Maryland. John Barth viert vandaag zijn 80e verjaardag. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Coming Soon!!!

„Call me ditsy, call me whatchadurn please; just an old-fart Chesapeake progger’s what I am, with more orneriness than good sense — else I wouldn’t be sitting here a-hunting and a-pecking on "Big Bitsy’s" ergonomic keyboard whilst the black wind roars and the black water rises and the power flickers and the cabin shakes. I’d’ve hauled my bony butt across Backwater Strait to high ground over in Crassfield whilst the hauling was still doable, before the storm-surge from Zulu Two (stay tuned) puts Hick Fen Island* eight fingerforking feet under Backwater Sound.

"Whoa ho there, Dits," my mind’s ear hears the gentle reader gently interpose: "Where’s Hick Fen I.? Where’re Backwater Sound and ditto Strait and mainland Crassfield? Who’s Zulu Two, and whaddafug’s a progger, and who’s thissere EARL character, that you haven’t even mentioned yet?"

All in good time, mon semblable et cet, which Yrs Truly don’t happen to have a whole skif?oad of just now. Anyhow, old Ditsy-Belle’s a gal that likes her stories straight up, if you read me: Get things going, says I, then cut to the chase, or old Dits’ll chase to the cut. Once upon a time’s about as far as we’ll go in the way of wind-up for your pitch. You say It was a dark and stormy night? We copy, mate: now on with the story, ess vee pee.

Ditsy-Belle, Ditsy-Boy: I’ve done time in my time as mainly male and ditto feem; have attained the age where what’s between my legs matters less to either of us than what’s between my ears or just twixt you and me. Which is to say, a certain high-density disk-in-the-hand that I progged from the bush this morning after Zulu One (a dark and stormy night forsooth) in the westmost marshes of B.E.W.A.R.(E.), the Backwater Estuarine Wetlands Area Reserve (East): a double-sided disk triple-zipped in a ZiplocTM baggie inside another inside another and hence bone-dry enough, as bones go hereabouts, that I could read its blot-free label through all three bags in the mucky marshgut whither it’d wended from wherethefuckever.“

John Barth (Cambridge, 27 mei 1930)

 Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

27-05-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Herman Wouk werd geboren op 27 mei 1915 in New York. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Caine Mutiny

"Mr. Keefer," said the judge advocate, "at any time prior to 18 December were you informed that Maryk suspected Queeg of being mentally ill?"

"Yes."

"Describe how you learned this fact."

"At Ulithi, about two weeks before the typhoon, Maryk showed me a medical log he'd kept on Queeg's behavior. He asked me to come with him to the New Jersey to report the situation to Admiral Halsey."

"What was your reaction to the medical log?"

"I was dumfounded to learn that Maryk had kept it."

"Did you consent to go with him?"

"Yes."

"Why?"

"Well, I was stunned. And I--that is, he was my superior officer and also my close friend. I didn't consider refusing.

"Did you believe that the log justified the relief of Queeg?"

"No. when we arrived aboard the New, Jersey, I told him as forcibly as I could that in my opinion the log would not justify the action, and that both of us would be liable to a charge of combining, to make a mutiny."

"What was his response?"

"He followed my advice. We returned to the Caine and no further reference was made by either of us to the log or to Queeg's mental condition."

"Did you inform the captain of Maryk's log?"

"I did not."

"Why not?"

"It would have been disloyal and contrary to the best interests of the ship to stir up my captain against my executive officer. Maryk had evidently abandoned his intention to pursue the matter. I considered the matter closed."

Herman Wouk (New York, 27 mei 1915)

Time Magazine Cover van 5 september 1955

De Amerikaanse schrijver John Cheever werd geboren op 27 mei 1912 in Quincy, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Bullet Park

„–”How is your horrid country?”

–”You can look all over the world but you won’t find neighbors as kind and thoughtful as the people in Bullet Park.”

–He possesses for a moment the curious power of being able to frighten himself.

–”Oh, I wish it would never get dark—never. I suppose you know all about that lady who was mistreated and strangled on Maple Street last month. She was my age and we had the same first name. We had the same horoscope and they never found the murderer…”

–I heard her swear and a moment later I heard the noise of falling glass, and why is this sound so portentous, so like a doomcrack bell?

–He turned on a light and saw how absorbed his son was in the lisping clown.

—society had become so automative and nomadic that nomadic signals or means of communication had been established by the means of headlights, parking lights, signal lights and windshield wipers. Hang the child murderer. (Headlights.) Reduce the state income tax. (Parking lights.) Abolish the secret police. (Emergency signal.) The bishop had suggested that churchgoers turn on their windshield wipers to communicate their faith in the resurrection of the dead and the life of the world to come.

–The place had long ago gone to seed and had then been abandoned. The water traps were dry, the windmill had lost its sails and the greens were bare concrete but most of the obstacles were intact and on summer nights men and boys still played the course although there were no trespassing signs all over the place.

–”I was feeling good too but we have a problem here and we can’t evade it just because the veal birds smell good.”

–The man explained that he was after draft evaders because he had spent a year and a half in a POW camp in Germany, eating rats and mice. He wanted the younger generation to learn what it was all about.“

John Cheever (27 mei 1912 – 18 juni 1982)

De Amerikaanse schrijver Dashiell Samuel Hammett werd geboren in Saint Mary's County (Maryland), op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Thin Man

„I was leaning against the bar in a speakeasy on Fifty-second Street, waiting for Nora to finish her Christmas shopping, when a girl got up from the table where she had been sitting with three other people and came over to me. She was small and blonde, and whether you looked at her face or at her body in powder-blue sports clothes, the result was satisfactory. "Aren't you Nick Charles?" she asked.

I said: "Yes."

She held out her hand. "I'm Dorothy Wynant. You don't remember me, but you ought to remember my father, Clyde Wynant. You--"

"Sure," I said, "and I remember you now, but you were only a kid of eleven or twelve then, weren't you?"

"Yes, that was eight years ago. Listen: remember those stories you told me? Were they true?"

"Probably not. How is your father?"

She laughed. "I was going to ask you. Mamma divorced him, you know, and we never hear from him--except when he gets in the newspapers now and then with some of his carryings on. Don't you ever see him?"

My glass was empty. I asked her what she would have to drink, she said Scotch and soda. I ordered two of them and said: "No, I've been living in San Francisco."

She said slowly: "I'd like to see him. Mamma would raise hell if she found it out, but I'd like to see him."

"Well?"

"He's not where we used to live, on Riverside Drive, and he's not in the phone book or city directory."

Dashiell Hammett (27 mei 1894 – 10 januari 1961)

 
De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: L'autre vue ou Voyous de velours

„Apres l'homme domestique ou l'ouvrier, il m'aurait plu de voir un nouveau Barye s'attaquer á l'homme fauve, préférer le truand au peinard, comme il célébra le tigre et le loup plutôt que le boeuf et le chien .

Et quel musicien transposerait en son art leurs insidieuses modulations, le timbre de leur voix gutturales, ces intonations imprévues, cette façon de redoubler, en s'appelant les uns les autres, la derniere voyelle de leur noms, par un coup de gosier semblable á un sanglot et qui me donne chaque

fois la chair de poule : Palu ...hul, Bugu...hutte ! Zwolu hue !..

Mais le verbe lui-même parviendrait-il á s'assimiler le fluide de ces enfants de la libre aventure ; le fumet de cette venaison humaine ? Par exemple, á certaines heures oú ils me paraissaient tellement saturés de vie et de jeunesse, que je m'évoque jusqu'au graillon de leur baiser et la saumure de leur salive !

L'autre jour, je m'imaginais être cet artiste absolu : poete, sculpteur, peintre et musicien, le tout á la fois . Que dis-je ? Un instant je crus même avoir usurpé la suprême béatitude réservée aux seuls dieux .

La force physique, l'adresse, la résistance musculaire fournissent le theme principal des causeries de mes inséparables et le prétexte á leurs jeux . Ce jour donc, ils m'entraînerent dans leur gymnase, pompeusement intitulé Arenes athlétiques . Représentez-vous, au fond d'un étroit boyau du quartier des Marolles, ironiquement appelé rue de la Philanthropie, un asez vaste hangar, ancien atelier de charron, ou magasin de chiffonniers, dans lequel on pénetre par un bouge ne différant des autres taudis de la ruelle que par les photographies des célébrités foraines accrochées aux parois .

Sur la lice jonchée de tan et de sciure de bois, dont l'odeur résineuse se mêle á des émanations humaines, s'éparpillent des halteres et des poids . A travers la buée opaque et rousse, á peine combattue par une fumeuse lampe á pétrole, je démêle les habitués de l'endroit, des apprentis pour la

plupart, venus en grand nombre á cause du samedi soir.“

Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)

27-05-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Tsjechisch-Israëlische schrijver, criticus en componist Max Brod werd geboren in Praag op 27 mei 1884. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Beinahe ein Vorzugsschüler oder Pièce Touchée

„Für die Palästinawanderung der vielen Tausenden, ja Zehntausenden von Prager Zionisten hatte die großmütige englische Regierung damals genau zehn Einwanderungserlaubnisse oder Zertifikate bereitgestellt, nicht mehr und nicht weniger. Sie hätte alle retten können; sie wußte, daß die Deutschen sich zum Einmarsch in Prag rüsteten, wußte, daß jeder Jude, der zurückblieb, verloren war – sie machte auch einige schwache Rettungsansätze und brachte noch manch einzelnen in letzter Minute in Sicherheit –, im ganzen aber zog sie es vor, den überwiegenden Rest der jahrhundertalten Gemeinde Prag an Hitlers Schlachtmesser zu liefern.“

De Engelse schrijver Arnold Bennett werd geboren in Hanley, Staffordshire, op 27 mei 1867. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: The Price Of Love

"THE dramatic moment of the birthday feast came A nearly at the end of the meal when Mrs. Mal- don, having in mysterious silence disappeared for a space to the room behind, returned with due pomp bearing a parcel in her dignified hands. During her brief absence Louis, Rachel, and Julian—hero of the night—had sat mute and somewhat constrained round the debris of the birthday pudding. The constraint was no doubt due partly to Julian's characteristic and notorious grim temper, and partly to mere anticipation of a solemn event. Julian Maldon in particular was self-conscious. He hated intensely to be self-conscious, and his feeling towards every witness of his self-consciousness partook always of the homicidal. Were it not that civilization has the means to protect itself, Julian might have murdered defenseless aged ladies and innocent young girls for the simple offense of having seen him blush. He was a perfect specimen of a throw-back to original ancestry. He had been born in London, of an American mother, and had spent the greater part of his life in London. Yet London and his motherseemed to count for absolutely nothing at all in his composition. At the age of seventeen his soul, quitting the exile of London, had come to the Five Towns with a sigh of relief as if at the assuagement of a long nostalgia, and had dropped into the district as into a socket. In three months he was more indigenous than a native. Any experienced observer who now chanced at a week-end to see him board the Manchester express at Euston would have been able to predict from his appearance that he would leave the train at Knype. He was an undersized man, with a combative and suspicious face. He regarded the world with crafty pugnacity from beneath frowning eyebrows.“

Arnold Bennett (27 mei 1867 - 27 maart 1931)

De Duitse dichter en schrijver Richard von Schaukal werd geboren op 27 mei 1874 in Brünn. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Traurige Mär

Ich gab mein Herz einem blonden Kind,

sie nahm's und lachte.

Ich wusste nicht wie die Kinder sind,

ich freute mich und dachte:

"Nun legt sie's zärtlich in den Schrein

und wird es waren".

Sie aberwärf's in den Tag hinein,

der Stunden wagen fuhr polternd drein:

Da ward es überfaren.

Richard von Schaukal (27 mei 1874 – 10 oktober 1942)

De Poolse schrijver, journalist, ontdekkingsreiziger en globetrotter Ferdynand Ossendowski werd geboren op 27 mei 1876 in Dvina. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Beasts, Men And Gods

„"Stop!" whispered my old Mongol guide, as we were one day crossing the plain near Tzagan Luk. "Stop!"

He slipped from his camel which lay down without his bidding. The Mongol raised his hands in prayer before his face and began to repeat the sacred phrase: "Om! Mani padme Hung!" The other Mongols immediately stopped their camels and began to pray.

"What has happened?" I thought, as I gazed round over the tender green grass, up to the cloudless sky and out toward the dreamy soft rays of the evening sun.

The Mongols prayed for some time, whispered among themselves and, after tightening up the packs on the camels, moved on.

"Did you see," asked the Mongol, "how our camels moved their ears in fear? How the herd of horses on the plain stood fixed in attention and how the herds of sheep and cattle lay crouched close to the ground? Did you notice that the birds did not fly, the marmots did not run and the dogs did not bark? The air trembled softly and bore from afar the music of a song which penetrated to the hearts of men, animals and birds alike. Earth and sky ceased breathing. The wind did not blow and the sun did not move. At such a moment the wolf that is stealing up on the sheep arrests his stealthy crawl; the frightened herd of antelopes suddenly checks its wild course; the knife of the shepherd cutting the sheep's throat falls from his hand; the rapacious ermine ceases to stalk the unsuspecting salga. All living beings in fear are involuntarily thrown into prayer and waiting for their fate. So it was just now. Thus it has always been whenever the King of the World in his subterranean palace prays and searches out the destiny of all peoples on the earth."

Ferdynand Ossendowski (27 mei 1876 – 3 januari 1945)

De Duitse dichter en schrijver Moritz August von Thümmel werd geboren op 27 mei 1738 in Schönefeld. Zie ook mijn blog van 27 mei 2009

Uit: Reise in die mittäglichen Provinzen von Frankreich im Jahre 1785-1786

„Freund! Ich bin nun gerettet – wie ein Fisch, der den Köder vom Faden gebissen hat, und mit dem Angelhaken in der Gurgel davon schwimmt. Hätte ich, zu einem Bettler herab gesunken, mein Land verlassen müssen, wo ich als König regierte, bänger hätte mir [313] kaum um das Herz seyn können, als da mir nun die Wohnung der Unschuld und Freude im Rücken – und, abgeschnitten von allem, was mir lieb war, die ganze weite freudenlose Welt vor mir lag. Ach! nichts begleitete mich, als mein trauriger Schatten. – Mir fehlte Margots sonorische Stimme – ich vermißte den Nachtrab meines treuen schwatzhaften Johann, und mein zerstreuter Blick, der selbst manchmal sich nach meinem guten asthmatischen Mops umsah, kehrte betroffen über seinen Verlust zurück. Und o wie viele andere stachlichte Empfindungen – die ich aus Zärtlichkeit gegen mich nicht berühren mag – kletteten sich nicht an dieses belastende Gefühl von Trennung und Einsamkeit! Es war mir, als ob an jedem Pflasterstein, über den ich auf meinem Wege fortschritt, ein Theil meines Eigenthums hängen blieb, so daß ich es mit jeder Minute kleiner, unbedeutender werden, und zuletzt in ein Nichts verschwunden sah.

Ich konnte es nicht über mich gewinnen, auf der Chaussee fort – bei der steinernen Bank vorbei zu gehen, auf der sich meine Eigenliebe, und, wie Du weißt, ganz ohne Noth, brüstete, und aus einem Mißverständnisse, das ich mir noch nicht vergeben kann, in so lebhafte Bewegung gerieth. In solchen Umständen, lieber Eduard, ist es sehr bequem, wenn man neben der Landstraße noch einen Rasenweg findet.“

Moritz August von Thümmel (27 mei 1738 – 26 oktober 1817)

27-05-2010 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008 en ook mijn blog van 26 mei 2009.

Uit: Die Schönheitslinie (Vertaald door Thomas Stegers)

„Heute Abend, acht Uhr, war er zu einem Blinddate verabredet, und der heiße Augusttag war bestimmt vom Flimmern der Nerven, unterbrochen von Schönwetterperioden lüsterner Träumereien. Das Date war nicht gänzlich "blind" - "nur sehr kurzsichtig", wie Catherine Fedden sich ausgedrückt hatte, als Nick ihr das Foto und den Brief gezeigt hatte. Anscheinend gefiel ihr das Äußere des Mannes, der Leo hieß und auch gut ihr Typ hätte sein können, wie sie gestand; nur seine Handschrift erschreckte sie: Sie wirkte kunstvoll und gleichzeitig ungestüm. Catherine besaß ein Taschenbuch, 'Grafologie': 'Der Charakter in der Hand', das alle möglichen Warnungen vor den Neigungen und Hemmungen der Menschen enthielt ("Künstler oder Verrückter?", "Schoßhündchen oder Reißwolf?"). "Diese wahnsinnigen Oberlängen, Darling", sagte sie. "Dahinter steckt jede Menge Ego." Wieder hatten sie sich mit spitzen Lippen über den kleinen Bogen billigen, blauen Briefpapiers gebeugt. "Und das bedeutet nicht zufällig bloß einen starken Sexualtrieb?", fragte Nick. Sie hatte das verneint. Er war sehr aufgewühlt und sogar ziemlich gerührt über diesen Brief eines völlig fremden Menschen; aber es stimmte, der Text an sich weckte kaum Erwartungen. "Nick - OK! Habe deinen Brief erhalten. Arbeite in der Personalabteilung (London, Bezirk Brent). Wir können uns treffen, uns über Interessen und Wünsche unterhalten. Wann? Wo?" - und dann ein riesiges, wucherndes L für Leo, das die ganze untere Hälfte des Blattes einnahm.
Wenige Wochen zuvor war Nick in das große, weiße Haus der Feddens in Notting Hill eingezogen. Sein Zimmer befand sich unterm Dach und war mit seinem Fluidum von Teenager-Heimlichkeiten und -Trotz eindeutig dem Kinderbereich zuzuordnen. Tobys aufgeräumte Bude lag am Kopf der Treppe, Nicks Zimmer ein Stück weiter den durch eine Dachluke erhellten Flur entlang und Catherines am Ende. Nick hatte keine Geschwister, aber hier konnte er sich in die Rolle eines verlorenen mittleren Kindes hineinversetzen. Es war Toby, der ihn hergebracht hatte, früher schon, in den Ferien, seine "Saison" in London über - eine lang anhaltende, anregende Auszeit von seiner eigenen, alles andere als glanzvollen Familie -; und es war Toby, dessen Gestalt, halb bekleidet, noch immer hier herumspukte.“

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro.

Uit: Siraaj. An Arab Tale (Vertaald door Barbara Romaine)

„She had been a lisping child not four feet tall when her grandfather took her with him. It was a night when the full moon cast its light on the men and the sea. Mounted on camels, they made their way along the beach, singing. She was afraid, despite the singing, the moonlight, and her grandfather's strong arm encircling her as she rode before him on the camel. The sea was at ebb tide, and they advanced farther and farther into the wet sand, searching for ambergris. She stared at the moon in alarm, then turned and buried her head in her grandfather's shoulder, and began to cry, begging him to take her back to her mother. Did her heart know, then, and speak to her?

Men go to sea, they go and then they come back . . . they go and then they don't come back, so the women go out to wait for them, their shoulders rigid with fear, furrows of anxiety etched in their faces. Amina saw it all: the women striking their cheeks in lamentation, when they knew for certain, rending their garments, wailing with cries that split the air, cleaving it in two as the executioner's blade cleaves the living head from the body.

They say that the sea is generous; even as she fears its treachery, she never admits her fear, but rather dissimulates, even to her own heart.“

Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

Uit: Bankroet van een charmeur

„Het type van Johan: de wijze, de succesfilosoof, de intellectueel aandoende, of een beeld gevend van wat cafévrouwen zich als romantische intellectuelen voorstellen. De rol spelend van de man met geld. De vlotte heer met rijzige gestalte, met maniertjes, de man die de wereld kent, de he-man met allure, de rustigheid van: ‘Ik ben 37 jaar hoor, weet jij wel wat dat betekent? Maar wijven zijn mijn ongeluk, Peter, ze laten me niet met rust.’

Ik glimlach, knik, gelijkgevend, dat heeft hij graag.

Ik kom ergens binnen, ik zie even rond, daar zit er al een mij te begluren. Maar zeg, ik word ook al eens moe, hoor. Ik ben geen jonge snaak meer. Ik ga naar de veertig. Maar wat wil je, ze hangen aan mijn arm, ze zuigen zich aan mij vast. Ook al was ik niets van plan: ze komen op me af als vliegen op een klontje suiker.

Tik (weer bier).

‘Het bier is weer best’ zeg ik.

‘Het bier is weer best’ herhaalt hij met kleine schokjes lachend. Hij rookt, blaast ostentatief, loert rond met zijn brutale oogjes.

We rijden met zijn Fiat 1800 met sport-knalpot, rukkend door de stad, zoeken weer een ander schuin café op. We proberen geregeld een nieuwe kroeg. Hij danst een beetje loom en totaal ontspannen met meiden, doet ze intussen lachen, overdondert met zijn zelfzekerheid, met zijn opdringerigheid. Een vliegenpikker moet opdringerig kunnen zijn. Zij speuren haast altijd naar stille vrouwen, naar de zwijgzamen. Dikwijls zijn de passieven gemakkelijke prooien. Soms zoeken ze zulke vrouwen onbewust. Of lelijke vrouwen, daar heb je een dankbare prooi aan, die zijn altijd verrukt, direkt verkocht, werpen zich open als een geslacht en gereinigd rund. Vele passieve, lelijke of onzekere vrouwen, zijn types die zich in toom houden, omdat ze angst hebben van zichzelf, van hun losbrekend zelf. Zij die huilend en krochend stukgaan. Daarnaar speuren zij, de geoefende vrouwenkenners.

‘Ik’, zegt hij, ‘ik schijn het te hebben voor de magere types. Als ik zo eens overschouw welke mijn figuren zoal waren, dan sta ik er zelf een beetje verbaasd over: mijn eerste vrouw, mijn tweede vrouw, die van mij weggelopen is, mijn derde, die je kent, dan Betty, Loulou van de Prado, en tenslotte mijn jong ding, ‘kindje’.“

De Belgische, Franstalige, schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: Glam dicinn

„Note n° 25

Il était une fois (c’était, ah ! mais il y a fort longtemps : en un temps où l’océan recouvrait toutes terres), un pauvre pauvre pauvre pêcheur de perles qui vivait dans une hutte, sur le rivage effilé d’un croissant de sable. Il plongeait chaque matin dans la mer turquoise, chaude, et claire, et calme. Il y plongeait longtemps, retenant son souffle, très profond, jusqu’au fond. Il y plongeait à la recherche de ces longues huîtres au cœur d’argent, desquelles il remontait ses perles noires.

Un jour (un de ces jours sans pareil – mais tous les jours sont mortels, n’est-ce pas ?), le pêcheur fut attiré par une lueur inhabituelle qui semblait venir des entrailles de la mer. Cette lueur l’intrigua tant qu’il délaissa la parcelle perlière qui lui portait chance, pour découvrir l’origine de cette clarté surnaturelle. Il plongea de plus belle, s’enfonçant vers la nuit éternelle.

Il aperçut alors la béance gigantesque d’un tridacne abyssal. Jamais un tel bénitier n’avait existé de mémoire de pêcheur de perles… Il s’en approcha lentement, presque respectueusement, et la crainte se mêlait en son sang à l’excitation. La lueur blafarde provenait du cœur du coquillage monstrueux. Le pêcheur voulut s’en approcher pour mieux voir, mais le tridacne resserra aussitôt ses mâchoires.

Il dut attendre à bonne distance, luttant contre l’asphyxie. Et le bénitier s’ouvrit à nouveau, brisant l’obscurité sourde et oppressante. C’est à cet instant que le pêcheur la vit pour la première fois. Elle était d’une beauté nacrée, à la fois fragile et éternelle. Elle semblait s’éveiller, et ses yeux d’albâtre grandissaient à mesure que, doucement, elle se dressait. Il voulut la regarder encore, mais son corps implorait, et il remonta.