Gisteren was het een jaar geleden dat de Belgische dichter-schrijver-kunstenaar-filmer Hugo Claus overleed. Zie ook mijn blog van 5 april 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

In een tuin

O de brand in het nest van de zeer jonge vogels

De wind met de asse liefkoost mijn wangen

De ontvangen bruid ontwaakt verrast

En streelt de pijn in hare lenden open

En komt achter mij in de heilige boomgaard staan

Samen zien wij de bevende kinderen achter de hagen paren

Ik eet en slaap Ik ben bij haar verloren

Soms zeg ik als ik door de gangen van dit slapend klooster

Wandel soms verdwaal:

Verlaat mij Laat mij zwijgend achter

De bange boten vertragen hunne vaart

Wanneer de haven nadert bij avond

De boomgaard laat een voor een zijn vruchten los.

Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)

20-03-2009 om 20:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver  Philip Roth werd geboren op 19 maart 1933 in Newark. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

Uit: The Plot Against America

„Fear presides over these memories, a perpetual fear. Of course no childhood is without its terrors, yet I wonder if I would have been a less frightened boy if Lindbergh hadn't been president or if I hadn't been the offspring of Jews. When the first shock came in June of 1940--the nomination for the presidency of Charles A. Lindbergh, America's international aviation hero, by the Republican Convention at Philadelphia--my father was thirty-nine, an insurance agent with a grade school education, earning a little under fifty dollars a week, enough for the basic bills to be paid on time but for little more. My mother--who'd wanted to go to teachers' college but couldn't because of the expense, who'd lived at home working as an office secretary after finishing high school, who'd kept us from feeling poor during the worst of the Depression by budgeting the earnings my father turned over to her each Friday as efficiently as she ran the household--was thirty-six. My brother, Sandy, a seventh-grader with a prodigy's talent for drawing, was twelve, and I, a third-grader a term ahead of himself--and an embryonic stamp collector inspired like millions of kids by the country's foremost philatelist, President Roosevelt--was seven.

We lived in the second-floor flat of a small two-and-a-half-family house on a tree-lined street of frame wooden houses with redbrick stoops, each stoop topped with a gable roof and fronted by a tiny yard boxed in with a low-cut hedge. The Weequahic neighborhood had been built on farm lots at the undeveloped southwest edge of Newark just after World War One, some half dozen of the streets named, imperially, for victorious naval commanders in the Spanish-American War and the local movie house called, after FDR's fifth cousin-and the country's twenty-sixth president- the Roosevelt. Our street, Summit Avenue, sat at the crest of the neighborhood hill, an elevation as high as any in a port city that rarely rises a hundred feet above the level of the tidal salt marsh to the city's north and east and the deep bay due east of the airport that bends around the oil tanks of the Bayonne peninsula and merges there with New York Bay to flow past the Statue of Liberty and into the Atlantic.“

Philip Roth (Newark, 19 maart 1933)

De Amerikaanse schrijfster Lynne Sharon Schwartz werd geboren op 19 maart 1939 in New York. Zij studeerde aan Barnard College en de New York University en doceerde daarna aan verschillende universiteiten. Zij is bekend geworden door haar romans, maar schrijft ook gedichten, essays, kritieken, memoires. Daarnaast vertaalt zij uit het Italiaans.

Uit: I Wish I Could Say the Same

„I never witnessed the primal scene, Freud’s keyhole drama in which the child spies the parents in the act. I’m not especially curious about how mine disported themselves in bed. But I have lately become curious about what it felt like for her, my mother. Granted, it’s a subject I don’t know much about. Whatever I write is conjecture, intimations from what I saw and heard, or didn’t—what was conspicuous by its absence. I have a sense that her deepest satisfaction was in the vanity department, and the connection between vanity and sexual pleasure is even more obscure than are the facts in this case.

My father, who was such a vivid presence for me in his lifetime, has since his death been fading like a Polaroid photo going in the wrong direction, from color and definition back to milky blur. I once thought I knew him through and through, each atom; I had studied him with critical scrutiny, as daughters do. Now I’m not sure I knew anything at all except the surface. Now, unless I make a conscious effort to locate the particles of him that lodged in me, he’s like someone I used to see around all the time but never knew very well—the letter carrier or the man who drove the ice-cream truck. Certain people, whether living or dead, need to be physically present in order to be fully apprehended, while others leave traces that more readily adhere. My mother remains as vivid as when I last saw her alive sixteen years ago. I know her better now than I did then.“

Lynne Sharon Schwartz (New York, 19 maart 1939)

De Duitse literatuurwetenschapper, schrijver, criticus, jurist en socioloog Hans Mayer werd geboren op 19 maart 1907 in Keulen. Zie ook mijn blog van 19 maart 2008.

Uit: Rede für Christoph Hein

„Es gibt noch ein "anderes Thema" für die Dichtung Christoph Heins, und das ist, wie mir scheint, eine ganz ungewöhnliche Sache: ich habe sie bei keinem anderen zeitgenössischen Autor entdecken können. Es ist die Spannung zwischen zwei Arten der Außenseiter, der echten und der falschen. Das Thema der echten Außenseiter ist das Thema schlechthin aller Literatur seit der Antike. Aber was ist mit den Fakern, mit den falschen, den angemaßten Genies, den angemaßten Außenseitern, denen, die auch das Märtyrertum scheinbar anstreben, aber mit Maßen, in jenem Sinne, wie es einer der Autoren der untergegangenen Sozialistischen Einheitspartei einmal geäußert hat, als er sagte, er wisse sehr genau, was das sei, der Sozialistische Realismus, es sei Widerspiegelung der Wirklichkeit, bloß ein bißchen freundlicher. Also gelogen. Und ich glaube, wenn wir diese Welt bei Christoph Hein finden, hat er ein illustres Beispiel als Thema eines Theaterstücks gewählt, Ferdinand Lassalle, bei dem die Elemente des Echten und des nicht ganz Echten unerbittlich - die Szene ein Salon, heißt es bei Christoph Hein - ineinander übergehen. Und dieses Thema kehrt wieder im "Tangospieler". Der ist der Mann des Widerstandes, aber ist er wirklich ein Mann des Widerstandes? Am Schluß hat er doch die Stelle bekommen, die man ihm weggenommen hatte und die er nun jemandem wegnimmt, dem sie auch aus politischen Gründen abgenommen worden ist.“

Hans Mayer (19 maart – 1907 – 19 mei 2001)

De Ierse dichter William Allingham werd geboren op 19 maart 1824 in Ballyshannon, Donegal. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

A Singer

That which he did not feel, he would not sing;

What most he felt, religion it was to hide

In a dumb darkling grotto, where the spring

Of tremulous tears, arising unespied,

Became a holy well that durst not glide

Into the day with moil or murmuring;

Whereto, as if to some unlawful thing,

He sto]e, musing or praying at its side.

But in the sun he sang with cheerful heart,

Of coloured season and the whirling sphere,

Warm household habitude and human mirth,

The whole faith-blooded mystery of earth;

And I, who had his secret, still could hear

The grotto's whisper low through every part. 

William Allingham (19 maart 1824 – 18 november 1889)

Portret door zijn vrouw Hellen Allingham

De Oekraïense schrijfster en dichteres Lina Kostenko werd op 19 maart 1930 geboren in Rzhyshchiv. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

Uit: Cultural Aura of a Nation Or A Defect in the Main Mirror

“If there is a, what is called, bio-field, "an aura" of a human being, then there must be "an aura" of a whole nation made up of these human beings, though you can't see it with a naked eye.

As far as the notion of "a nation" is concerned, it seems to have, at first glance, quite a clear-cut and easily understandable definition. But there has been so much confusion introduced into this notion recently, that a layman may find himself at a loss. I won't go into the history of this issue but I'll make one obvious statement: if the Ukrainian were not a nation they would have stopped being Ukrainians long time ago. There was some "divine wind" that kept hurling other nations, generation after generation, upon the Ukrainians in the struggle for the possession of a piece of land that God has given Ukrainians to live upon.

And another thing, not connected with terminology. Say, we hear the word "Spain", what associations it brings? Lope de Vega, Calderon, Cervantes, Goya, Prado Museum, Federico de Garcia Lorca, and other names and phenomena along these lines. But wait a minute, what about auto-da-fe, Inquisition, Torquemada, conquistadors, expulsion of Jews from Spain, bloody civil wars. All of it is Spain, too. But why the image of the Spanish nation is not associated for us with all those dreadful things? Why culture dominates? We know the poetry of Juan Jimenez, we know the canvases of El Greco, we know the music of Sarasate. That is what creates the aura of the nation. Also, the one that includes the French composer Bizet who wrote an opera about a Spanish gypsy, based on a story by the French writer Merime. American Hemingway writes a novel called "Fiesta", a movable feast.

Lina Kostenko (

19-03-2009 om 20:42 geschreven door Romenu  

De Roemeense dichter en wiskundige Ion Barbu (eig. Dan Barbilian) werd geboren op 19 maart 1895 in Câmpulung. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

Klangfarbe

Am Wegesrand die Flöte behäbig tönt und grob,

Der Dudelsack im Welken geteilten Schmerz erahne;

Doch Steine im Gebet, Grund im Entblössungswahne,

Dem Himmel fest Verlobte, die Welle, zweifeln ob.

Ein Lied wär da vonnöten, des Engelgartens Lob

Sowie das Seidenrauschen der salz'gen Ozeane,

Beginnend als sich Evas schönrauchige Platane

Aus eines Mannes Rippe empor zum Licht erhob.

Gruppe

Ein Kerker würdelos verbrannt die Erde,

Vom Tage trügt das gold'ne Heu der Strahlen;

Und uns're Häupter, als ovale Herde,

Steh'n in des Kalkes Widerschein, im fahlen.

Und fänden Garben voll der wirren Fäden,

Wohl einen Wink, um diese zu vereinen:

Ein Dreiecksaug'  im reinen Schnitt nach Eden,

Gerade,  soll's  dein Linienbruch verneinen?

Vertaald door Alexander Mehlmann

Ion Barbu (19 maart 1895 – 11 augustus 1961)

De Vlaamse schrijfster en dichteres Rosalie Loveling werd geboren op 19 maart 1834. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

De grootvader

Hij spreekt wel soms van al zijn lijden,

Die oude man met sneeuwwit haar;

Maar meest zit hij in zich verzonken

En stil en zwijgend nevens haar.

Zij wordt wel groot, maar is zoo tenger;

Hij legt de hand soms op haar hoofd:

-- Zoo ze eenmaal in mijne oude dagen

Door vroegen dood mij werd ontroofd!

Dan lacht ze op hem met stillen weemoed,

Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt

En denkt: hij zal niet lang meer leven:

Hij wordt zoo stram, hij is zoo oud!

Wie zal het eerst van beiden sterven,

Zoo diep beducht thans voor elkaar --

Het meisjen in den bloei van 't leven,

Of de oude man van tachtig jaar?

Rosalie Loveling (19 maart 1834 – 4 mei 1875)

Met haar zus Virginie (rechts)

De Schotse romanschrijver Tobias George Smollett werd geboren op 19 maart 1721 in Dalquhurn in het tegenwoordige West Dunbartonshire.  Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

Uit: The Adventures of Roderick Random

By the friendship of this poor woman she was carried up to a garret, and immediately delivered of a man child, the story of whose unfortunate birth he himself now relates. My father, being informed of what had happened, flew to the embraces of his darling spouse, and while he loaded his offspring with paternal embraces, could not forbear shedding a flood of tears on beholding the dear partner of his heart (for whose ease he would have sacrificed the treasures of the east) stretched upon a flock bed, in a miserable apartment, unable to protect her from the inclemencies of the weather. It is not to be supposed that the old gentleman was ignorant of what passed, though he affected to know nothing of the matter, and pretended to be very much surprised, when one of his grandchildren, by his eldest son deceased, who lived with him as his heir apparent, acquainted him with the affair;

Tobias Smollett (19 maart 1721  - 17 september 1771)

Boekomslag voor The Expedition of Humphry Clinker  

De Kroatische dichter en schrijver Petar Preradović werd geboren op 19 maart 1818 in het dorp Grabrovnica bij Virovitica. Zijn ouders behoorden tot de Servisch-orthodoxe gemeenschap. Preradović bezocht de militaire academie in Wenen. Tijdens een stationering in Milaan leerde hij Ivan Kukuljević-Sakcinski kennen die hem aanmoedigde in het Kroatisch te schrijven. Ondertussen had hij een succesvolle loopbaan in het leger. Op het laatst had hij de rang van generaal. Zijn dichterlijk werk stond onder de invloed van de romantiek. Tegenwoordig geldt hij als Nationale Dichter van Kroatië.

Liebesanfang

Oft such' ich mich des Tages zu entsinnen,

Da meiner Freiheit Sterbestündlein klang

Und mich die Lieb' in ihre Fesseln zwang

Mit jener Macht, der nimmer zu entrinnen;

Da um dein holdes Selbst im süßen Minnen

Zum ersten Mal sich mein Gedanke schlang,

Gleichwie der Epheu, der im Sehnsuchtsdrang

Mit seinen Ranken will den Stamm umspinnen.

Ich sinne noch, doch ist die Spur verloren,

Und alles Forschen, Grübeln bleibt vergebens;

Nie halt' ich fest, was damals vorgegangen.

Wer faßt den Augenblick, da er geboren?

So im Beginn der Liebe wie des Lebens

Hält unsre Seele Schlafesnacht umfangen.

Vertaald door Stephan Milow

Petar Preradović (19 maart 1818 – 18 augustus 1872)

Standbeeld in Zagreb

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 19 maart 2007.

De Amerikaanse schrijver Irving Wallace werd geboren op 19 maart 1916 in Chicago, Illinois.

19-03-2009 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfser, televisiepresentatrice, actrice en zangeres Charlotte Roche werd geboren in High Wycombe, Engeland, op 18 maart 1978. Roche verhuisde op 8-jarige leeftijd naar Duitsland. Haar debuutroman "Feuchtgebiete", in het Nederlands vertaald als "Vochtige streken", was zeer succesvol en omstreden. In het verhaal, deels autobiografisch, vertelt de hoofdfiguur Helen Memel openlijk en zonder schaamte over haar seksleven en haar lichaam. Sommige critici bestempelden het boek als louter pornografisch, terwijl anderen het een bijdrage vonden leveren aan de vrouwenemancipatie.

Uit: Feuchtgebiete

“Ein lächelnder Pfleger mit Kakadufrisur kommt rein. »Guten Tag, Frau Memel. Mein Name ist Robin. Ich sehe schon, Sie machen sich mit Ihrem Arbeitsmaterial für die nächsten Tage vertraut. Sie werden am Anus operiert, eine sehr unhygienische Stelle, eigentlich die unhygienischste Stelle überhaupt am Körper. Mit den Sachen aus der Kiste können Sie Ihre Wunde nach der OP komplett selber versorgen. Und wir empfehlen Ihnen, sich mindestens einmal am Tag breitbeinig in die Dusche zu stellen und die Wunde mit dem Duschkopf abzuduschen. Am besten so, dass einige Wasserstrahlen auch reingehen. Mit ein bisschen Übung klappt das ganz gut. Die Wunde mit Wasser zu reinigen ist wesentlich weniger schmerzhaft für Sie, als sie mit Tüchern sauberzuwischen. Nach dem Abduschen einfach vorsichtig mit einem Handtuch abtupfen. Und hier habe ich eine Beruhigungstablette, die können Sie jetzt schon nehmen, macht den Übergang in die Vollnarkose weicher, geht gleich los, die lustige Fahrt.«

Diese Informationen sind für mich kein Problem. Mit Duschköpfen verstehe ich mich sehr gut. Und ich weiß genau, wie ich ein paar Wasserstrahlen in mich reinbefördert kriege. Während Robin mich in meinem Rollbett durch Flure schiebt und ich die Neonröhren über mich hinwegsausen sehe, lege ich heimlich die Hand unter der Bettdecke auf meinen Venushügel, um mich vor der Operation zu beruhigen. Ich lenke mich von der Angst ab, indem ich daran denke, wie ich mich schon als ganz junges Mädchen mit dem Duschkopf aufgegeilt habe.

Erst mal habe ich die Strahlen nur von außen gegen meine Muschi geschossen, später die Vanillekipferln hochgehalten, damit ich die Hahnenkämme und den Perlenrüssel mit dem Wasserstrahl treffe. Je fester, desto besser. Das soll richtig zwiebeln. Dabei hat mal der eine oder andere harte Strahl voll in die Muschi reingetroffen. Da hab ich schon gemerkt, dass das genau mein Ding ist. Volllaufen lassen und – genauso geil – alles wieder rauslaufen lassen.”

Charlotte Roche (High Wycombe, 18 maart 1978)

De Amerikaanse schrijver John Updike werd geboren in Shillington, Pennsylvania, op 18 maart 1932. Zie ook mijn blog van 18 maart 2008 en  mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 28 januari 2009. John Updike overleed in januari op 76-jarige leeftijd.

Uit: Terrorist

„Devils, Ahmad thinks. These devils seek to take away my God. All day long, at Central High School, girls sway and sneer and expose their soft bodies and alluring hair. Their bare bellies, adorned with shining navel studs and low-down purple tattoos, ask, What else is there to see? Boys strut and saunter along and look dead-eyed, indicating with their edgy killer gestures and careless scornful laughs that this world is all there is—a noisy varnished hall lined with metal lockers and having at its end a blank wall desecrated by graffiti and roller-painted over so often it feels to be coming closer by millimeters.

The teachers, weak Christians and nonobservant Jews, make a show of teaching virtue and righteous self-restraint, but their shifty eyes and hollow voices betray their lack of belief. They are paid to say these things, by the city of New Prospect and the state of New Jersey. They lack true faith; they are not on the Straight Path; they are unclean. Ahmad and the two thousand other students can see them scuttling after school into their cars on the crackling, trash-speckled parking lot like pale crabs or dark ones restored to their shells, and they are men and women like any others, full of lust and fear and infatuation with things that can be bought. Infidels, they think safety lies in accumulation of the things of this world, and in the corrupting diversions of the television set. They are slaves to images, false ones of happiness and affluence. But even true images are sinful imitations of God, who can alone create.“

John Updike (18 maart 1932 – 27 januari 2009)

De Engelse dichter en schrijver Wilfred Owen werd op 18 maart 1893 geboren in Oswestry in Shropshire. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Dulce et Decorum est

Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs,
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep.  Many had lost their boots,
But limped on, blood-shod.  All went lame, all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of gas-shells dropping softly behind.

Gas!  GAS!  Quick, boys! --  An ecstasy of fumbling
Fitting the clumsy helmets just in time,
But someone still was yelling out and stumbling
And flound'ring like a man in fire or lime. --
Dim through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.

In all my dreams before my helpless sight
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If in some smothering dreams, you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil's sick of sin,
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs
Bitter as the cud
Of vile, incurable sores on innocent tongues, --
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old Lie:  Dulce et decorum est
Pro patria mori.

Wilfred Owen (18 maart 1893 – 4 november 1918)

De Franse dichter Stéphane Mallarmé werd geboren in Parijs op 18 maart 1842. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Angoisse

Je ne viens pas ce soir vaincre ton corps, ô bête

En qui vont les péchés d'un peuple, ni creuser

Dans tes cheveux impurs une triste tempête

Sous l'incurable ennui que verse mon baiser :

Je demande à ton lit le lourd sommeil sans songes

Planant sous les rideaux inconnus du remords,

Et que tu peux goûter après tes noirs mensonges,

Toi qui sur le néant en sais plus que les morts.

Car le Vice, rongeant ma native noblesse

M'a comme toi marqué de sa stérilité,

Mais tandis que ton sein de pierre est habité

Par un coeur que la dent d'aucun crime ne blesse,

Je fuis, pâle, défait, hanté par mon linceul,

Ayant peur de mourir lorsque je couche seul.

Tristesse d'été

Le soleil, sur le sable, ô lutteuse endormie,

En l'or de tes cheveux chauffe un bain langoureux

Et, consumant l'encens sur ta joue ennemie,

Il mêle avec les pleurs un breuvage amoureux.

De ce blanc flamboiement l'immuable accalmie

T'a fait dire, attristée, ô mes baisers peureux

" Nous ne serons jamais une seule momie

Sous l'antique désert et les palmiers heureux ! "

Mais la chevelure est une rivière tiède,

Où noyer sans frissons l'âme qui nous obsède

Et trouver ce Néant que tu ne connais pas.

Je goûterai le fard pleuré par tes paupières,

Pour voir s'il sait donner au coeur que tu frappas

L'insensibilité de l'azur et des pierres.

Stéphane Mallarmé (18 maart 1842 - 9 september 1898)

Portret door Auguste Renoir

De Argentijnse schrijver Héctor Bianciotti werd geboren op 18 maart 1930 in Córdoba. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Uit: La Nostalgie de la Maison de Dieu

„Il y a longtemps, Borges me confiait que, d'un roman, il retenait trois scènes, trois passages, en tout et pour tout. Même à la relecture. Ce sont ces moments quej'ai essayé de fixer dans ce livre pour le réduire à l'essentiel, à la blessure des uns et des autres. À la question qui crie après tant d'expériences, et de voyages.

Que faisait Dieu avant de créer le ciel et notre terre ? Le dieu qui se créa lui-même et prononça son nom dans un mur de silence, dans la lumière du soleil qui commence à rayonner, quand le rythme déjà devance la parole, et même les syllabes magiques ?

Et l'amour ? L'amour qui ne compte pas les temps, qui n'a pas d'âge, qui va ici et là, et fait son travail de papillon... Mais la mémoire devient irréelle. Et si l'on avait confondu l'amour avec le désir - ou simplement aimé le désir ?“

Héctor Bianciotti (Córdoba, 18 maart 1930)

De Duitse schrijfster Christa Wolf werd geboren op 18 maart 1929 in het huidige Poolse Gorzów Wielkopolski. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Uit: Kassandra

„Es ist ja nicht Hochmut, nicht nur Scheu, die auch, natürlich, wenn ich den Frauen, als wir allmählich auch über unsre Gefühle sprachen, nie ein Wort über Aineias sagte. Immer hielt ich mich zurück, niemals habe ich, was andre Frauen taten, mein Inneres nach aussen gekehrt. Ich weiss, dass ich so die Schranke zwischen uns nie ganz einriss. Der unausgesprochene Name des Aineias stand zwischen mir und den Frauen, die, je länger der Krieg dauerte, vor ihren verwilderten Männern genausoviel Angst hatten wie vor dem Feind;

(...)

„Das hab ich lange nicht begriffen: daß nicht alle sehen konnten, was ich sah. Daß sie die nackte bedeutungslose Gestalt der Ereignisse nicht wahrnahmen. Ich dachte, sie hielten mich zum Narren. Aber sie glaubten sich ja. Das muß einen Sinn haben. Wenn wir Ameisen wären: Das ganze blinde Volk stürzt sich in den Graben, ertränkt sich, bildet die Brücke für die wenigen Überlebenden, die der Kern des neuen Volkes sind. Ameisengleich gehen wir in jedes Feuer. Jedes Wasser. Jeden Strom von Blut. Nur um nicht sehn zu müssen. Was denn? Uns.“

Christa Wolf (Gorzów Wielkopolski, 18 maart 1929)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

18-03-2009 om 20:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Hellema (pseudoniem voor Alexander Bernard (Lex) van Praag) werd geboren in Amsterdam op 18 maart 1921. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

 

Uit: Klèm

 

‘Bent u monteur of zo?'

‘Dat ,,of zo'' bevalt mij', antwoordde de man. ‘Anderen zien dat niet, maar jij hebt het meteen door. Kijk.' Hij wees naar het wagentje. ‘Een boor en een zaag. Die zijn voor hout. Een hamer en een beitel. Die zijn voor steen. Een schroevendraaier en een moersleutel, voor metaal. Een waterpomptang, voor de afvoer. En een voltmeter, voor de stroom.' ‘Ik zie het', zei Klèm. ‘U bent van alle markten thuis.'

 

 

 

Hellema (18 maart 1921 – 19 maart 2005)

 

 

 

 

 

De Duitse schrijver Christian Friedrich Hebbel werd geboren in Wesselburen op 18 maart 1813. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

 

 

Zwei Wandrer

  

Ein Stummer zieht durch die Lande,

Gott hat ihm ein Wort vertraut,

Das kann er nicht ergründen,

Nur einem darf er's verkünden,

Den er noch nie geschaut.

 

Ein Tauber zieht durch die Lande,

Gott selber hieß ihn gehn,

Dem hat er das Ohr verriegelt,

Und jenem die Lippe versiegelt,

Bis sie einander sehn.

 

Dann wird der Stumme reden,

Der Taube vernimmt das Wort,

Er wird sie gleich entziffern,

Die dunkeln göttlichen Chiffern,

Dann ziehn sie gen Morgen fort.

 

Daß sich die beiden finden,

Ihr Menschen, betet viel.

Wenn, die jetzt einsam wandern,

Treffen einer den andern,

Ist alle Welt am Ziel.

 

 

 

 

Friedrich Hebbel (18 maart 1813 - 13 december 1863)

Portret door Karl Rahl, 1855

 

 

 

 

De Australische schrijver Max Barry werd geboren op 18 maart 1973 in Melbourne. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

 

Uit: Company

 

“Monday morning and there's one less donut than there should be.

Keen observers note the reduced mass straightaway but stay silent, because saying, "Hey, is that only seven donuts?" would betray their donut experience. It's not great for your career to be known as the person who can spot the difference between seven and eight donuts at a glance. Everyone studiously avoids mentioning the missing donut until Roger turns up and sees the empty plate.

Roger says, "Where's my donut?"

Elizabeth dabs at her mouth with a piece of paper towel. "I only took one." Roger looks at her. "What?"

"That's a defensive response. I asked where my donut was. You tell me how many you took. What does that say?"

"It says I took one donut," Elizabeth says, rattled.

"But I didn't ask how many donuts you took. Naturally I would assume you took one. But by taking the trouble to articulate that assumption, you imply, deliberately or otherwise, that it's debatable."

Elizabeth puts her hands on her hips. Elizabeth has shoulder-length brown hair that looks as if it has been cut with a straight razor and a mouth that could have done the cutting. Elizabeth is smart, ruthless, and emotionally damaged; that is, she is a sales representative. If Elizabeth's brain was a person, it would have scars, tattoos, and be missing one eye. If you saw it coming, you would cross the street. "Do you want to ask me a question, Roger? Do you want to ask if I took your donut?"

Roger shrugs and begins filling his coffee cup. "I don't care about a missing donut. I just wonder why someone felt the need to take two."

 

 

 

 

Max Barry (Melbourne, 18 maart 1973)

 

 

 

 

 

De Oostenrijkse schrijver en dichter Wolfgang Bauer werd geboren op 18 maart 1941 in Graz. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

 

Uit: Foyer

 

OTTO: (nachdenklich) Womöglich kommst du weder in deinem Stück, noch in deinem Leben vor ... woher willst du überhaupt wissen, daß das dein Leben ist, was da drinnen gespielt wird?

DODLER: Weil ich nur über mein Leben schreiben kann!

OTTO: Hehe ... und du glaubst, jedes Leben ist ein Theaterstück ... ein Theaterstück mit Anfang, Mitte und Ende ... das ist ja die infantile Naivität in dir, daß du das glaubst! Das Leben ist vielleicht sogar das Gegenteil von Theater! Das Leben rennt irgendwie dahin ... kommt und geht ... auf einmal ist es weg ... und auf einmal ist es wieder da! Du steigst einfach in einen Zug ein ... fahrst ein Stückl ... dann steigst wieder aus ... gehst ein bisserl spazieren ... so wie ich jetzt ... und dann steigst eben wieder einmal in die Eisenbahn ein ... wer weiß bei welcher Station!

 

 

 

 

Wolfgang Bauer (18 maart 1941 – 26 augustus 2005)




De Amerikaanse schrijver George Ames Plimpton werd geboren op 18 maart 1927 in New York. Hij studeerde Engels in Harvard en werkte daarnaast voor de Harvard Lampoon. Na drie jaar in het leger ging hij in 1949 naar King's College in Cambridge om verder te studeren. In 1952 haalde hij zijn B.A. en twee jaar later zijn M.A. In 1953 begon hij te werken voor de Paris Review. Plimpton was een enthousiaste amateur sporter. In de documentaire film When we were kings uit 1994 leverde hij commentaar, samen met Norman Mailer, op de historische bokswedstrijd tussen George Foreman en Mohammed Ali. Als een soort „running gag“ verscheen hij ook in andere films, bijvoorbeeld in de rol van bestseller psycholoog in Good Will Hunting,

 

Uit: Truman Capote

 

“1966: In Which TC Decides to Give His Black-and-White Ball

JOHN KNOWLES

Don't you think Truman sat there in Monroeville Alabama, when he was about ten, deeply rejected and out of it, strange little outcast, even in his own house, and said that someday he would hire the most beautiful ballroom in New York City and he would have the most elegant and famous people in the world there?

LEO LERMAN

The ball was one of his major works. As much a major work as some of his short stories. He sat there planning it all summer long. I came back from somewhere to find him surrounded by these notebooks. I wondered what work is he writing? It turned out to be this ball. One of the things he adored saying was "Well, maybe you'll be invited and maybe you won't." He'd say things like "Well, are we going to have so-and-so?" Then he'd make little notes. He had the most marvelous time doing it. It was his reward for all those years he kept for himself. It was ostensibly for Kay Graham. It was for Truman.”

 

 

 

George Plimpton (18 maart 1927 – 25 september 2003)

Als Nathaniel Parker in de televisiefilm Murder is Corny, 2002

 

 

 

 

 

De Duitse dichter en schrijver Walter Rheiner (eig. Walter Heinrich Schnorrenberg) werd geboren op 18 maart 1895 in Keulen. Hij volgde een opleiding tot koopman die hij in Luik, Parijs en Londen voortzette, Toen hij in 1914 opgeroepen werd voor militaire dienst nam hij voor de eerste keer drugs om verslaving te simuleren. Hij werd echter toch goedgekeurd en naar het Russische front gestuurd. In 1917 werd hij alsnog uit de dienst ontslagen en ging hij naar Berlijn. Daar werd hij voortdurend door geldzorgen geplaagd en bedelde hij bij vrienden en schrijvers (Däubler, Friedlaender, Claire en Iwan Goll, Hasenclever, Lasker-Schüler, Loerke, Meidner en Schickele) in het beroemde Romanische Café vaak om geld. Tussen 1918 en 1921 verbleef hij hoofdzakelijk in Dresden, waar hij een van de kopstukken van de expressionistische Gruppe 1917 werd. In Felix Stiemer vond hij daar een uitgever die hem stimuleerde. In die jaren verschenen maar liefst zeven bundels. Zijn drugsverslaving werd echter realiteit en steeds ernstiger. Vrouw en kind verlieten hem, zijn scheppende kracht verdween en totaal verarmd maakte hij zelf in 1925 een einde aan zijn leven.

 

Uit: Kokain

 

„Nacht hing groß in den Bäumen der Allee und tropfte auf seine Schultern nieder, da Tobias unter den flüsternden Ästen dahinschritt. Er ging und ging, die Allee hinauf und hinab, fast schon zwei Stunden lang.

Die Normaluhr (ehernes Gespenst an der Straßenkreuzung) zeigte schon halb elf. Im Sterben dieses Sommerabends, der in unzähligen allerzartesten Tinten hinter dem Riesenrumpf der ewigen grauen Gedächtniskirche zerfloß, war Tobias aufgebrochen – ergriffen von jener düsteren Unruhe, die immer wiederkam und ihn desto mehr quälte, je mehr er ihr zu entfliehen oder sie zu betäuben suchte im Trubel des klirrenden Cafés, jener armseligen Stube mit den roten Plüschsesseln und den grinsenden Fratzen kaltblütiger Gäste, die dort ein unwirkliches Leben führten – ein Dasein von bunten Abziehbildchen, wie sie uns als Kindern geschenkt werden. Wie oft, so auch diesmal war er dort hingeflohen vor dem Zergehen der sommerlichen Sonne, das weich über den nahen Himmel rann und seine Unruhe zum Irrsinn zu steigern drohte.

Und doch siegte immer diese Unruhe, die, wenn sie kam, ihm alle Räume verhaßt machte – sein chambre garnie so gut wie das Café oder den großen Raum der Straßen und Plätze.”

 

 

 

 

Walter Rheiner (18 maart 1895 – 12 juni 1925)

18-03-2009 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Sloveense dichter en schrijver Srečko Kosove werd geboren in Sežana op 18 maart 1904.  De financiële situatie in de familie was altijd zorgelijk, omdat vader Kosovel wegens zijn Sloveense gezindheid steeds opnieuw in conflicten met de overheid verzeild raakte. Als leerling schreef Kosovel zijn eerste verhaal over het kortbijgelegen Triëst. Vanaf 1916 volgde hij de middelbare school in Ljubljana.Hier leerde hij 1919 de dichter Branko Jeglič kennen die weldra stierf. Hij publiceerde in het orgaan van Edinost in Triëst een necrologie vol lof over Jeglič. In 1920 raakte Kosovel bevriend met de dichter Ludvik Mrzel, met wie hij tot zijn dood hecht bevriend zou zijn. Mrzel gaf het tijdschrift "Jadran" uit, waaraan Srečko meewerkte. In 1922 beëindigde hij zijn opleiding en besloot in Ljubljana te blijven, ook vanwege de Italiaanse bezetting van Primorska. Hij schreef zich in aan de universiteit van Ljubljana om er slavistiek, Romaanse talen en filosofie te studeren. Vanaf 1921 was Kosovel al actief als medewerker van het avantgardistische tijdschrift "Trije Labodi" ("De drie zwanen"), dat in Novo mesto werd uitgegeven. Vanaf 1925 tot aan zijn dood werkte Kosovel met Ludvik Mrzel ook als redacteur van het blad "Mladina". Terugkerende motieven in de poëzie van Srečko Kosovel zijn het landschap van de Karst, waar hij opgroeide, de dood en de moederfiguur.

A Suicide in front of a Mirror

A suicide in front of a mirror.

A frightened soul.

The wind moans in the black woods.

The night's tempest tears my heart from my chest.

My spirit, you are the Flying Dutchman,

always returning to the primal darkness,

getting drunk on the blowing of the wind!

A policeman blowing his whistle.

It is frightening to be a brother to the storm!

Frightening to be a brother to the silver sun.

Stay broken and slain, my spirit,

do not look to the dead slopes for salvation.

I walk through the woods. The tree trunks are black.

Two go leaning towards each other.

The black chasm of the universe above me.

I am leaning into it

and listening.

I walk through the woods. The tree trunks are black.

Two go leaning towards each other.

The black chasm of the universe above me.

I am leaning into it

and listening.

Vertaald door Katarina Jerin

Above the Madhouse

Above a madhouse is strolling

a moonstruck moon.

A Shadow-man is walking around a white garden

absorbed in his sad chin.

As if in a kaleidoscope,

currencies, stocks were dancing before him

in a rainbow fire burning away.

An ex-banker, prisoner of papers

now strolling

with the moonstruck moon

behind the white walls of a madhouse.

This is freedom,

the horrible freedom

you have stepping behind the invisible walls

of expanded human consciousness,

which unfolds in a terrible

immensity.

Vertaald door Nike Kocijancic Pokorn

Srečko Kosovel (18 maart 1904 - 27 mei 1926)

Portret door Alfons Graber

De Amerikaanse romancier Richard Thomas Condon werd geboren op 18 maart 1915 in New York. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

Uit: The Manchurian Candidate

„He listened to the operator get through to the switchboard at the Post-Dispatch. He heard the switchboard tell her that Mavole's father worked in the composing room. A man talked to a woman; there was silence. Raymond stared at his own large toe.

"Hello?" A very high voice.

"Mr. Arthur Mavole, please. Long distance calling." The steady rumble of working presses filled the background.

"This is him."

"Mr. Arthur Mavole?"

"Yeah, yeah."

"Go ahead, please."

"Uh - hello? Mr. Mavole? This is Sergeant Shaw. I'm calling from San Francisco. I - uh - I was in Eddie's outfit, Mr. Mavole."

"My Ed's outfit?"

"Yes, sir."

"Ray Shaw?"

"Yes, sir."

"The Ray Shaw? Who won the Medal of -"

"Yes, sir." Raymond cut him off in a louder voice. He felt like dropping the phone, the call, and the whole soggy, masochistic, suicidal thing in the wastebasket. Better yet, he should whack himself over the head with the goddam phone. "You see, uh, Mr. Mavole, I have to, uh, go to Washington, and I -"

Richard Condon (18 maart 1915 – 9 april 1996)

De Engelse dichter en kunstcriticus William Cosmo Monkhouse werd geboren op 18 maart 1840 in Londen. In 1865 publiceerde hij A Dream of Idleness and Other Poems waarin zijn bewondering voor Wordsworth enTennyson terug te vinden was. Het duurde tot 1890 voor de bundel gevolgd werd door Corn and Poppies, in 1895 door de opvallende ballade The Christ upon the Hill. In 1868 had Monkhoude nog een roman geschreven, A Question of Honour. Daaran wijdde hij zich bijna geheel aan het schrijven van kunstkritieken.

There Once Was an Old Man of Lyme

There once was an old man of Lyme

Who married three wives at a time,

When asked, "Why a third?"

He replied, "One's absurd!

And bigamy, sir, is a crime.

There Once Was a Girl of Lahore

There once was a girl of Lahore,

The same shape behind as before;

As no one knew where

To offer a chair,

She had to sit down on the floor.

Cosmo Monkhouse (18 maart 1840 – 20 juli 1901)

Getekend door William Strang

De Franse schrijver  Jean Anglade werd geboren op 18 maart 1915 in Bonnets bij Thiers. Hij debuteerde met de dichtbundel  Chants de guerre et de paix in 1945. Hij heeft meer dan tachtig werken op zijn naam staan: romans, theaterstukken, gedichten, vertalingen, levensbeschrijvingen, essays, maar ook humoristische boeken. (Hij ontving de Prix de l'Humour noir)

Uit: Le Temps et la paille

« Henriette et moi vivions notre neutralité amoureuse. Lorsque nous apprîmes qu'un résistant, Paul Guillebaud, avait été capturé et abattu par les Allemands dans la gare de Gannat, nous nous bouchâmes les oreilles. Nous finîmes par dénicher un modeste appartement ouvrant ses fenêtres sur la Grande-Rue. Nous devions payer le loyer non pas en espèces, mais par un cochon annuel qu'acceptaient de fournir les beaux-parents Rouchon. La radio suisse nous apportait des nouvelles encourageantes ; les Allemands subissaient en Russie d'immenses défaites. Nous avions conscience de vivre des événements historiques ; ils seraient plus tard racontés par des auteurs qui ne les auraient point vécus. Cela me donna le goût de reprendre mes études, de réparer mon echec eu CAPES. Henriette m'y encouragea vivement. Si je parvenais à gravir ce degré dans l'echelle enseignante, mon traitement gagnerait aussi de la hauteur ; Henriette pourrait renoncer à son emploi mal payé de secrétaire, consacrer son temps aux soins de sa personne, de la mienne, des mioches que nous ne manquerions pas de produire. »

Jean Anglade (Bonnets, 18 maart 1915)

De Duitse schrijver Friedrich Nicolai werd geboren op 18 maart 1733 in Berlijn. Na de dood van zijn vader en zijn oudste broer nam hij in 1758 diens boekwinkel over. In 1754 was hij bevriend geraakt met Lessing en Mendelssohn, met wie hij in 1755 de Briefe über den itzigen Zustand der schönen Wissenschaften in Deutschland uitgaf. In 1765 richtte hij de Allgemeine Deutsche Bibliothek op, een recensieblad, waarin gedurende de veertig jaar van zijn bestaan meer dan 80.000 boeken besproken werden.

Uit: Das Leben und die Meinungen des Herrn Magister Sebaldus Nothanker

“Der Pastor Sebaldus und die schöne Wilhelmine, brachten die ersten Monate nach ihrer Verheirathung, welche sonst andern neuverehlichten Paaren die Zeit einer girrenden Zärtlichkeit zu seyn pflegen, vielmehr in einer Art von Kälte und Verlegenheit zu. Sebaldus bemerkte einen Abstand zwischen seiner landmännischen Treuherzigkeit, und den feinen Hofmanieren seiner vornehmen jungen Frau. Er konnte sich noch nicht recht darum schicken, mit ihr als mit seines gleichen umzugehen. Wilhelmine, auf ihrer Seite, konnte den wohlgeputzten Hof, den sie verlassen hatte, nicht so geschwind vergessen. Das Andenken der Pracht der von der Fürstinn abgelegten Kleider, in der sie sich oft der gaffenden Menge der Zofen und Kammerdiener gezeigt hatte, verleidete ihr ihren ländlichen aber neugemachten Anzug. Es war ihr sogar verdrüßlich, daß sie ferner nicht Aufwartung machen, und sich vor höheren Personen tief verneigen sollte. Das Glück unabhängig zu seyn, schien ihr Erniedrigung. Die ungekünstelte Schönheit der Natur, die sie auf dem Lande vor sich hatte, konnte sie noch nicht wegen des Flitterstaats der Kunst, den sie nun nicht mehr erblickte, schadlos halten.”

Friedrich Nicolai (18 maart 1733  - 8 januari 1811)

18-03-2009 om 20:32 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Hafid Aggoune werd geboren op 17 maart 1973 in Saint-Etienne. Hij studeerde moderne letterkunde en geschiedenis in Lyon en begon al tijdens zijn studie aan zijn eerste roman Les Avenirs. Het boek verscheen in 2004 en hij ontving er de prix de l'Armitière 2004 en de prix Félix Fénéon 2005 voor. In 2008 verscheen Premières heures au paradis, in 2009 Rêve 78.

Uit: Les Avenirs

„Ma vie n'est nulle part, ni devant ni derrière, écrite, présente, en dehors de moi, sous mes yeux usés, entre mes vieilles mains, sur les pages de ce vieux cahier. Je ne saurais dire si c'est moi qui retrouve le passé ou l'inverse. L'écriture résonne en moi. Tous ces mots sont si familiers. Je ne sais plus. C'est mon écriture, ma voix abyssale. Tout remonte. C'était oublié. C'était là. Tout est là, au fond du corps. Le corps notre mémoire. Mon corps écriture. Mon corps lecteur.
Les mots étaient là, autre chose que des mots, une nébuleuse flottant dans le gouffre. Il me manquait les mots d'avant les mots. Maintenant, ils m'assaillent. Ils ont le visage d'un fond de puits, comme soufflés par un autre qui serait moi et dontj'ignore tout, sauf cette voix lisible qui les porte.

(...)

Le monde n'a changé ni hier ni aujourd' hui, et il ne changera pas demain. Un jour nous sommes un mardi. La nuit viendra et nous ne serons plus un mardi. Nous serons un mercredi, puis un jeudi, un vendredi, jusqu'au retour du mardi. Sans fin, les aiguilles amènent le retour des jours. Le monde se répète mais ce n'est jamais une répétition. Chaque jour devrait porter un nom différent car chaque jour est unique, irremplaçable, infini, et le monde ne change pas. Seuls nos regards se transforment.
Je ne vois pas les feuilles modifier leurs couleurs entre les saisons. Un jour, je les entends craquer sous mes doigts. C'est l'automne, elles sont vidées de leur eau. Elles sèchent et craquent. ce sont des visages végétaux. Elles nous ressemblent et nous leur ressemblons.“

Hafid Aggoune (

De Amerikaanse schrijver William Ford Gibson werd geboren in Conway (South Carolina) op 17 maart 1948. Zie ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Pattern Recognition

„Five hours' New York jet lag and Cayce Pollard wakes in Camden Town to the dire and ever-circling wolves of disrupted circadian rhythm.

It is that flat and spectral non-hour, awash in limbic tides, brainstem stirring fitfully, flashing inappropriate reptilian demands for sex, food, sedation, all of the above, and none really an option now.

Not even food, as Damien's new kitchen is as devoid of edible content as its designers' display windows in Camden High Street. Very handsome, the upper cabinets faced in canary-yellow laminate, the lower with lacquered, unstained apple-ply. Very clean and almost entirely empty, save for a carton containing two dry pucks of Weetabix and some loose packets of herbal tea. Nothing at all in the German fridge, so new that its interior smells only of cold and long-chain monomers.

She knows, now, absolutely, hearing the white noise that is London, that Damien's theory of jet lag is correct: that her mortal soul is leagues behind her, being reeled in on some ghostly umbilical down the vanished wake of the plane that brought her here, hundreds of thousands of feet above the Atlantic. Souls can't move that quickly, and are left behind, and must be awaited, upon arrival, like lost luggage.

She wonders if this gets gradually worse with age: the nameless hour deeper, more null, its affect at once stranger and less interesting?“

William Gibson (Conway, 17 maart 1948)

De Duitse schrijver Siegfried Lenz werd op 17 maart 1926 in Lyck, in de landstreek Masuren in Oostpruisen geboren. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Schweigeminute

„“Wir setzen uns mit Tränen nieder”, sang unser Schülerchor zu Beginn der Gedenkstunde, dann ging Herr Block, unser Direktor, zum bekränzten Podium. Er ging langsam, warf kaum einen Blick in die vollbesetzte Aula; vor Stellas Photo, das auf einem hölzernen Gestell vor dem Podium stand, verhielt er, straffte sich, oder schien sich zu straffen, und verbeugte sich tief. Wie lange er in dieser Stellung verharrte, vor deinem Photo,Stella,über das ein geripptes schwarzes Band schräg hinlief, ein Trauerband, ein Gedenkband; während er sich verbeugte, suchte ich dein Gesicht, auf dem das gleiche nachsichtige Lächeln lag, das wir, die ältesten Schüler, aus deiner Englischstunde kannten. Dein kurzes schwarzes Haar, das ich gestreichelt, deine hellen Augen, die ich geküßt habe auf dem Strand der Vogelinsel: Ich mußte daran denken, und ich dachte daran, wie du mich ermuntert hast, dein Alter zu erraten. Herr Block sprach zu deinem Photo hinab, er nannte dich liebe, verehrte Stella Petersen, er erwähnte, daß du fünf Jahre zum Lehrerkollegium des Lessing-Gymnasiums gehörtest, von den Kollegen geschätzt, bei den Schülern beliebt. Herr Block vergaß auch nicht, deine verdienstvolle Tätigkeit in der Schulbuchkommission zu erwähnen, und schließlich fiel ihm ein, daß du ein allzeit fröhlicher Mensch gewesen warst: “Wer ihre Schulausflüge mitmachte, schwärmte noch lange von ihren Einfällen, von der Stimmung, die alle Schüler beherrschte, dies Gemeinschaftsgefühl, Lessingianer zu sein; das hat sie gestiftet, dies Gemeinschaftsgefühl.”

Siegfried Lenz (Lyck, 17 maart 1926)

De Roemeense schrijver en avantgardist Urmuz (eig. Demetru Dem. Demetrescu-Buzău) werd geboren op 17 maart 1883 in Curtea de Argeş. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Fuchsiada   (Vertaald door Julian Semilian and Sanda Agalidi)

„Fuchs was not engendered by his mother, not quite... In the beginning, when he came into being, he was not actually seen, but only heard, because Fuchs, when he was given birth opted to come out through one of his grandmother's ears, his mother being possessed not at all of a musical ear.

     Following that, Fuchs went directly to the Conservatory... There he took the form of a perfect chord and, after spending at first, out of artistic modesty, three years hidden at the bottom of a piano, without anyone's knowledge, came up to the surface and in a few minutes concluded the course in harmony and counterpoint and wound up his piano studies... Then he stepped down, but counter to all his expectations, discovered regretfully that two of the sounds from which he was composed, altered by the passage of time, had decayed: one, into a pair of mustaches with spectacles behind the ears, while the other, into an umbrella - which together with a G-sharp which was still left to him, endowed Fuchs with his precise, allegoric, and definitive form...

     Later, during puberty, it is told, Fuchs developed a kind of genital organs which were solely a young and exuberant vine leaf, as he was by nature uncommonly bashful, and would not permit, for the very life of him, anything more than a leaf or a flower...

     This leaf also serves him - it is so believed - as daily nutriment. The artist absorbs it each evening before bedtime, then crawls quietly at the bottom of his umbrella and after he locks himself in securely with two musical keys, falls asleep carried off by musical staves and swayed by wings of angelic harmonies, and seized by dreams hearkened till the following morn, when - bashful as his wont - will not surface from his umbrella until a new leaf has grown to replace the old.“

Urmuz (17 maart 1883 – 23 novemmber 1923)

Portret door Triana

De Duitse schrijver, essayist, vertaler, uitgever, historicus, organist en muziekwetenschapper Hans Wollschläger werd geboren op 17 maart 1935 in Minden. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Anderrede vom Weltgebäude herab oder Kleine Mauerschau des Alterns

„Über die ganz ernsten Dinge läßt sich eigentlich bloß ernst nicht mehr reden, schon gar nicht über das komplizierte und unabsehbar implizierende Ernsteste Ding überhaupt, den Tod. Sein Dasein allein läßt einem derart die Luft wegbleiben, daß die Wörter nicht mehr von der Zunge kommen: eine Lebe-Welt, in der Alles, aber auch Alles von ihm abgeschlossen wird, und zumeist auch noch auf die haarsträubendste Weise, ist das unglaubliche Absurdum selber. Man kann imgrunde gar nicht davonreden und müßte, wollte man’s wenigstens versuchen, einen eigenen Zynismus dafür ersinnen: eine Satire-Form, die das Große Gelächter wie ein Stück Eis über den Rücken schöbe; Karl Kraus hätte sie schreiben können. Unser tod-ernstes Mienenspiel ist zu sehr kompromittiert durch die Alfanzereien,die wir täglich damit begleiten, als daß es für das wüste Un-Ding noch ausreichte, von dem wir’s haben.Spätestens seit der Tod nicht als Person mehr vorstellbar ist, mit der man Bergman’sche (oder sogarnoch bessere) Dialoge führen könnte, ist auch die Vorstellung dahin, er wäre als Nebenwesen überlistbar, zu besiegen, gar selber sterblich; die Religionen, die ihn früher so wohlgemut nach seinem Stachel gefragt haben, werden in Kürze nur noch eine liebenswürdige Erinnerung sein. Selbst Bazon Brock, der seinerzeit, mit meinem ungeteilten Beifall, eine Liga zu seiner Abschaffung gegründet hat,war ohne Fortune, wenn man ihm nicht als Teilerfolg anrechnen will, daß er selber trotz seiner Werke noch da ist. Die Situation ist tatsächlich absurd, empörend, unerhört: das Leben als nun wirklich prädestinierter Kreuzweg aufs Grab zu stellt eine derartige Zumutung des Großen Ganzen an uns Kleine Teilchen dar, daß mir schon in der Wiege die mir dort beigebrachte, ebenso stark geglaubte wie schwach beglaubigte Vorstellung von einem allmächtigen und allgütigen Schöpfer, egal ob Gott, Allah oder das Tetragrammaton geheißen, schier zum Kopfschütteln war.“

Hans Wollschläger (17 maart 1935 – 19 mei 2007)

17-03-2009 om 20:28 geschreven door Romenu  

De Engelse dichteres en schrijfster Jean Ingelow werd geboren op 17 maart 1820 in Boston, Lincolnshire. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007.

One morning, oh! So early

One morning, oh! so early, my beloved, my beloved,

All the birds were singing blithely, as if never they would cease;

'Twas a thrush sang in my garden, "Hear the story, hear the story!"

And the lark sang, "Give us glory!"

And the dove said, "Give us peace!"

Then I hearkened, oh! so early, my beloved, my beloved,

To that murmur from the woodland of the dove, my dear, the dove;

When the nightingale came after, "Give us fame to sweeten duty!"

When the wren sang, "Give us beauty!"

She made answer, "Give us love!"

Sweet is spring, and sweet the morning, my beloved, my beloved;

Now for us doth spring, doth morning, wait upon the year's increase,

And my prayer goes up, "Oh, give us, crowned in youth with marriage glory,

Give for all our life's dear story,

Give us love, and give us peace!"

Jean Ingelow (17 maart 1820 – 20 juli 1897)

De Engelse schrijver Patrick Hamilton werd geboren op 17 maart 1904 in Hassocks, Sussex. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007.

Uit: The Midnight Bell

“The Saloon Bar was narrow and about thirty feet in length. On your right was the bar itself, in all its bottly glitter, and on your left was a row of tables set against a comfortable and continuous leather seat which went the whole length of the bar. At the far end the Saloon Bar opened out into the Saloon Lounge. This was a large, square room filled with a dozen or so round, copper-covered tables… the whole atmosphere was spotless, tidy, bright, and a little chilly. This was no scene for the brawler, but rather for the principled and restrained drinker, with his wife. In here and in the Saloon Bar, The Midnight Bell did most of its business—the two other bars (the Public and the Private) being dreary, seatless bareboarded structures wherein drunkenness was dispensed in coarser tumblers and at a cheaper rate to a mostly collarless and frankly downtrodden stratum of society. The Public Bar could nevertheless be glimpsed by a customer in the Saloon Bar, and as the evening wore on it provided the latter with an acoustic background of deep mumbling and excited talk without which, indeed, the nightly drama of the Saloon Bar would have been rather like a cinematograph drama without music…”

Patrick Hamilton

De Duitse schrijver en journalist Karl Gutzkow werd geboren op 17 maart 1811 in Berlijn. Na de romans "Briefe eines Narren" en "Maha Guru.Geschichte eines Gottes" publiceerde hij in 1835 de roman "Wally, die Zweiflerin", die wegens zijn „immorele“ inhoud een schandaal veroorzaakte. Gutzkow moest er 2,5 maanden voor de cel in en kreeg in Pruisen een schrijfverbod. Na zijn vrijlating werd hij de uitgever van de Frankfurter Börsenzeitung en de Frankfurter Telegraf. Vanaf 1837 woonde hij in Hamburg. Zijn kunstenaarsdrama "Richard Savage, Sohn einer Mutter" uit 1839 stond binnen een half jaar op het speelplan van achtien Duitse theaters.

Uit: Berlin — Panorama einer Weltstadt

„Ob man bei Stehely einen Begriff von der Verberlinerung der Literatur bekommen kann--ganz gewiss, oder man muesste sich taeuschen in dieser stummen Bewegungssprache, die einen Haufen von Zeitschriften mit wilder Begier und neidischem Blick zusammentraegt, ihn mit der Linken sichert und mit der Rechten eine nach der andern vor die starren, teilnahmslosen Gesichtszuege haelt. Die Eisenstange und das Schloss des Journals scheint mit schwerer Gewalt auch seine Zunge zu fesseln--wer wuerde hier seinen Nachbar auf eine interessante Notiz aufmerksam machen? Ein feindliches

Heer koennte eine Meile von Berlin entfernt sein, kein Mensch wuerde die Geschichte vortragen, man wuerde auf den Druck warten und auch dann noch ein Exemplar durch aller Haende wandern lassen--fast in der Weise, wie in Stralow die honetten Leute vor jeder lebhafteren Gruppe vorbeigehen mit dem troestenden Zuruf, man wuerd' es ja morgen gedruckt lesen“

Karl Gutzkow (17 maart 1811 – 16 december 1878)

De Engelse dichter Ebenezer Elliott werd geboren op 17 maart 1781 in Masborough, Yorkshire. Toen hij zestien was ging hij werken in de ijzerwarenwinkel van zijn vader. Tegelijkertijd ging hij door met zijn zelfstudie literatuur en botanica. Toen hij veertig was moest hij na een bankroet nog eens helemaal opnieuw beginnen. Ditmaal was hij wel succesvol. De onderwerpen van zijn gedichten werden nu politieker. Met de Corn Law Rhymes had hij veel succes.

Retrospection

World of my boyhood! art thou what thou wast?

Seen through the melancholy mist of years,

Thy woods a pale diminish’d shadow cast

O’er thoughts grown grey, and feelings dimm’d with tears.

Our spirits, biggen’d by their griefs and fears,

Sadden and dwindle, with their backward view,

All they behold. Chang’d world! thy face appears

Poor as the toy that pleas’d when life was new;

And mournful as th’inscription, trite and true,

That lingers on our little sister’s grave.

Roch Abbey! Canklow! Aldwark! if I crave,

Now, a boy’s joy, from some lone flower’s deep blue,

Will your loved flowers assume a pensive hue?

Or smile as once they smiled, still growing where they grew?

Ebenezer Elliott (17 maart 1781 – 1 december 1849)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 maart 2007.

De Amerikaanse toneelschrijver Paul Green werd geboren op 17 maart 1894 in Lillington, North Carolina.

17-03-2009 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Peruaanse dichter César Vallejo werd geboren op 16 maart 1892 in Santiago de Chuco, Peru. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

JETZT UNTER UNS HIER

Jetzt, unter uns, hier,

komm mit mir, nimm deinen Körper bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen und bleibe,

in meinem Namen und im Lichte der Nebelnacht,

in der du deine Seele bei der Hand nimmst

und wir auf Fußspitzen vor uns fliehen.

Komm zu mir, ja sicher! Und zu dir, ja sicher!

Im Gleichschritt, damit wir zwei im ungleichen Schritt

den Abschiedsschritt uns vorführen sehn.

Bis zum nächsten Mal! Bis wir wiederkommen!

Bis wir lesen können, Analphabeten!

Bis zum nächsten Mal. Jetzt müssen wir gehn.

Was liegt mir an den Gewehren,

hör,

hör zu, was liegt mir an ihnen,

wenn die Kugel schon auf der Höhe meiner Unterschrift kreist?

Was gehen dich die Kugeln an,

wenn der Bauch des Gewehrs schon nach dir riecht?

Noch heute wollen wir

einen Blinden unsern Stern wiegen lassen, und

wenn du anfängst mir vorzusingen, wollen wir weinen.

Heute noch, meine Schöne, im gleichen Schritt

und mit deinem Vertrauen, bis zu dem meine Angst reicht,

wollen wir fort aus uns, zu zweit wir zwei,

bis wir blind sind,

bis

wir weinen vor soviel Rückkehr!

Jetzt,

unter uns, nimm

deine süße Person bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen

etwas zu singen

und spiel etwas auf deiner Seele und klatsch den Takt mit der Hand.

Bis zum nächsten Mal! Bis es soweit ist!

Bis wir uns trennen! Jetzt müssen wir gehn.

Vertaald door Erwin Walter Palm

César Vallejo

De Iraanse schrijver Hooshang Golshiri werd geboren op 16 maart 1938 in Isfahan. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Uit: Een kader voor het duister (Vertaald door Ahmad Miralai, Koeshar Parsi en Corine Wepster)

„Toen we aankwamen, reed aan de overkant een vrouw op een fiets voorbij en ging de hoek om. Ze rijdt nog steeds voorbij, haar bovenlijf schuin voorovergebogen en gehuld in een witte blouse met korte mouwen. Ze trapt door, haar haar wappert over haar schouder aan de zeezijde, en ze kijkt naar iets voor zich uit - iets dat wij pas later zagen, toen de vrouw weg was - in de straat parallel aan de haven, die verderop een bocht naar links maakte, om uit te komen daar waar zij nu nog is, maar zo ver konden wij niet kijken. De vrouw was er niet meer.

We konden er geen van beiden iets aan doen dat we haar niet meer zagen, maar toen ik merkte dat ze er niet meer was, dacht ik toch dat Shirin me met opzet het uitzicht benam. Hoe dan ook, ik zie de slip van haar blouse nog steeds wapperen. Haar broek was van zwarte katoen. Ik zie dat één van haar sandalen achter op de hiel niet dicht zit. Ze fietst met haar gezicht in de wind en trapt maar door.

We stopten langs het trottoir, zodat Shirin kon uitstappen om sigaretten voor ons te halen en even nog kreeg ik haar voorovergebogen bovenlijf te zien en haar kastanjebruine haar dat wapperde in de wind tegen het stille blauw van de zee. Daarna, toen we bij de hoek kwamen en het fluiten hoorden van de boot die binnenliep, draaiden we ons om naar zee en vergaten haar.

De boot meerde af, Maziar en Zohreh stonden aan dek met een hand aan de railing. Ze zwaaiden niet. Toen moest ik weer aan de vrouw denken, maar ik zag dat de straat tot aan de hoek leeg was. Er stonden wel een paar mensen op de pier. Ze hadden hun auto's bumper aan bumper geparkeerd langs het water en ze zwaaiden net als Shirin, die uitgestapt was. Ik wilde doorrijden, ik zei maar dat ik wilde parkeren. "Zie je dan niet dat er geen plaats is," vroeg Shirin, "blijf maar hier, we komen zo terug."

Verderop bij de hoek was nog plaats. Ik had gedacht dat ze misschien mee terug zou komen. Ze is niet meegekomen. Ze heeft haar dan ook niet voorbij zien fietsen. Ze rijdt nog steeds voort, ook al is ze oud geworden, zoals ik of als Shirin zelfs, en iedere morgen verschijnt ze op het balkon van zo'n huis met een bovenverdieping dat uitkijkt op zee, in een witte blouse en een zwarte, katoenen broek, ze legt een hand op de balustrade, heft de andere op tegen de schittering van de zee en kijkt of ze tussen de nieuwkomers aan dek iemand ziet die ze kent.“

Hooshang Golshiri (16 maart 1938 – 5 juni 2000)

De Zwitserse schrijfster Zoë Jenny werd geboren op 16 maart 1974 in Basel. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Uit: Der Ruf des Muschelhorns

„Eliza wusste noch nicht, wohin sie fahren würden, als sie im Auto durch das Heckfenster das Haus kleiner werden sah. In den vorangegangenen Wochen waren in der Wohnung immer mehr Gegenstände von ihrem Platz verschwunden. Mutter hatte energisch Schubladen und Schranktüren geöffnet und den Inhalt der Möbel in Kisten verstaut. Die Zimmer waren von Tag zu Tag leerer geworden, und es war Eliza vorgekommen, als würde gleichzeitig ihre Stimme darin lauter. Ein paar Nachbarkinder, mit denen Eliza manchmal gespielt hatte, rannten gerade aus einem Hauseingang auf den Gehsteig. Eliza klopfte gegen die Scheibe und winkte ihren kleiner werdenden Rücken nach. Sie verließen auf einer Nebenstraße den Bezirk, in dem sie gewohnt hatten, bogen in eine breite Straße und schleusten sich im Schatten, den die Hochhäuser warfen, in den stockenden Strom des Morgenverkehrs. Eliza sah, wie sich ihr kleiner gelber Wagen in den Schaufenstern der Geschäfte spiegelte, dicht gefolgt von den Fahrzeugen hinter ihnen, als wären sie nur...“

Zoë Jenny (Basel, 16 maart 1974)

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dirk von Petersdorff werd geboren op 16 maart 1966 in Kiel. Hij studeerde germanistiek en geschiedenis in zijn geboorteplaats en promoveerde er in 1995. Tegenwoordig is hij als hoogleraar nieuwe Duitse literatuur verbonden aan de universiteit van Jena. Daarnaast schrijft hij gedichten en essays.

Liebeslied

Der Herz-, der Sonnengong. Auf steiler Küste,
Wasserluft-Kamille-Gemisch.
Prise Segel in der Bucht.
Die Sandlinie
kurvt ins Land -

sah dich im schmalen Dress,
von Locken umspielt, Botticelli-like,
1-a-Kurven-Kelch. Steh auf,
sagt das Leben; ich stehe,
gut geblendet noch immer,
auf schwachen Füßen.
Weizenfeld bis geht nicht mehr.
Ruhig schneller noch, Herzlauf,
wohin ich niemals dachte.
Furchtlos gehen kann ich,
nicht genug kosten
von dringenden Lippen -
so muss ich immer reden -
volle Verklärung? Ach,

nennt es wie ihr wollt. Auf hoher Küste
schmaler Pfad. Ostsee
glitzert, Aura-Punkte.
So spielt der Wind
mit dem Meer. Alles gut.
Du. Alles da. Der Herzgong.

Dirk von Petersdorff (Kiel, 16 maart 1966)

De Amerikaanse schrijfster Alice Hoffman werd geboren op 16 maart 1952 in New York. Zij studeerde o.a. creatief schrijven aan de Stanford University. In 1977 publiceerde zij haar eerste boek Property Of.  Een paar van haar romans werden al verfilmd, waaronder Practical Magic, Aquamarine en The River King.

Uit: Blackbird House

„It was said that boys should go on their first sea voyage at the age of ten, but surely this notion was never put forth by anyone's mother. If the bay were to be raised one degree in temperature for every woman who had lost the man or child she loved at sea, the water would have boiled, throwing off steam even in the dead of winter, poaching the bluefish and herrings as they swam.

Every May, the women in town gathered at the wharf. No matter how beautiful the day, scented with new grass or spring onions, they found themselves wishing for snow and ice, for gray November, for December's gales and land-locked harbors, for fleets that returned, safe and sound, all hands accounted for, all boys grown into men. Women who had never left Massachusetts dreamed of the Middle Banks and the Great Banks the way some men dreamed of hell: The place that could give you everything you might need and desire. The place that could take it all away.

This year the fear of what might be was worse than ever, never mind gales and storms and starvation and accidents, never mind rum and arguments and empty nets. This year the British had placed an embargo on the ships of the Cape. No one could go in or out of the harbor, except unlawfully, which is what the fishermen in town planned to do come May, setting off on moonless nights, a few sloops at a time, with the full knowledge that every man caught would be put to death for treason and every boy would be sent to Dartmoor Prison in England--as good as death, people in town agreed, but colder and some said more miserable“

Alice Hoffman (New York, 16 maart 1952)

De Spaanse schrijver Francisco Ayala werd geboren op 16 maart 1906 in Granada. Hij studeerde in Madrid rechten, filosofie en literatuurwetenschap. In 1925 verscheen zijn eerste roman Tragicomedia de un hombre sin espíritu. Hij werd medewerker van het tijdschrift Revista de Occidente. Van 1929 tot 1931 woonde hij in Berlijn. In 1939 ging hij in ballingschap, eerst naar Latijns Amerika, later naar de VS. Daar werkte hij als hoogleraar literatuur en sociologie, als vertaler van o.a Thomas Mann, Rainer Maria Rilke en als journalist. Na de dood van Franco keerde hij in 1976 naar Spanje terug. Vandaag viert Ayala zijn 103e verjaardag!

Uit: Wie Hunde sterben (Muertes de perro, vertaald door Erna Brandenberger)

„Wir sind heute nur allzusehr daran gewöhnt, im Kino Revolutionen, Kriege, Überfälle, Aufruhr aller Art und spektakuläre Gewalttaten anzuschauen, bei denen die Bestie Mensch brüllt; wenn man all das jedoch nur im Kino gesehen hat, kann man sich - glaube ich - kaum vorstellen, mit welch verblüffender Gewöhnlichkeit es sich in der Realität abspielt, anders als wenn man - wie ich jetzt - bedauerlicherweise dazu auserkoren ist, es hautnah mitzuerleben. Spätere Generationen werden angesichts solcher Ereignisse bestimmt staunen und alle daran Beteiligten vorbehaltlos als Helden betrachten. Auf solche Ehren verzichte ich, was mich betrifft, selbstverständlich gerne und bin bestrebt, diesen Bericht in der Blöße der reinen Wahrheit abzuliefern. Tag für Tag sitze ich hier in

meinem Rollstuhl, werde Zeuge des ganzen grausamen Durcheinanders und befinde mich mitten im Wirbel, ohne daß mich bislang jemand behelligt hätte. Falls mir meine Nutzlosigkeit weiterhin von Nutzen ist und nicht doch noch jemand aus Bosheit seine Scherze mit meiner Lähmung treibt und mich mit einem Stoß in den schauerlichen Totentanz hineinbefördert, so ist es sehr wahrscheinlich, daß wir das Ende erleben und ich es selbst erzählen kann ... Denn das alles muß ja schließlich ein Ende haben; und dann ist jemand vonnöten, es zu erzählen.

Bis dahin schützt mich meine Bedeutungslosigkeit.Wer wird sich denn schon mit mir abgeben? Ich habe mehr als genug Zeit, zu beobachten und auszukundschaften, Zeit, meine Erkundigungen auf ihre Stichhaltigkeit hin zu überprüfen, Zeit sogar, Beweismaterial zu sammeln, ja die Papiere zusammenzutragen, auf deren dokumentarischen Wert die Geschichte dieser verworrenen Zeitläufte sich stützen muß.“

Francisco Ayala (Granada, 16 maart 1906)

16-03-2009 om 20:27 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet. Het eerste van de schoonheid.

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden

De gouden blonde tros, citroenig van coleur,

Gezeten in de lucht, juist buiten d' achterdeur,

Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden

In 't gele zijdig haar en groeten met een geur

Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur

Behield van dagelijks haar daar te laten vinden.

Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen ,

Die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd' alleen,

Gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten

Mijn ziele mee verbindt en om 't hoofd gaat besluiten,

Hoewel ik 't liever zie wildgolvig na zijn jonst,

Het schone van natuur passeert* toch alle konst.

Gerbrand Bredero (16 maart 1585 - 23 augustus 1618)

Bredero monument, Nieuwmarkt, Amsterdam

De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet

(opgedragen aan zijn afwezige verloofde Christina van Erp,

met wie Hooft 3 maanden later in 1610 in het huwelijk zou treden.)

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag

De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken

Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken,

Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag,

Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag

Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken

En keert en wendt en stort Staten en Koninkrijken;

Voor iedereen te snel, hoe valt gij* mij zo traag?

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve* ik met mishagen

De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen

Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen.

Maar ‘t schijnt* verlangen daar zijn naam af heeft gekregen,

Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang.

Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)

P.C. Hooft door Frits Sieger, 1947, nabij Stadhouderskade, Amsterdam

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Joies sans causes

On connaît toujours trop les causes de sa peine,

Mais on cherche parfois celles de son plaisir ;

Je m'éveille parfois l'âme toute sereine,

Sous un charme étranger que je ne peux saisir.

Un ciel rose envahit mon être et ma demeure,

J'aime tout l'univers, et, sans savoir pourquoi,

Je rayonne. Cela ne dure pas une heure,

Et je sens refluer les ténèbres en moi.

D'où viennent ces lueurs de joie instantanées,

Ces paradis ouverts qu'on ne fait qu'entrevoir,

Ces étoiles sans noms dans la nuit des années,

Qui filent en laissant le fond du coeur plus noir ?

Est-ce un avril ancien dont l'azur se rallume,

Printemps qui renaîtrait de la cendre des jours

Comme un feu mort jetant une clarté posthume ?

Est-ce un présage heureux des futures amours ?

Non. Ce mystérieux et rapide sillage

N'a rien du souvenir ni du pressentiment ;

C'est peut-être un bonheur égaré qui voyage

Et, se trompant de coeur, ne nous luit qu'un moment.

Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007.

Uit: LES DERNIERES PAROLES DU POETE

„D'un fruit qu'on laisse pourrir à terre, il peut encore sortir un nouvel arbre. De cet arbre, des fruits nouveaux par centaines.

Mais si le poème est un fruit, le poète n'est pas un arbre. Il vous demande de prendre ses paroles et de les manger sur-le-champ. Car il ne peut, à lui tout seul, produire son fruit. Il faut être deux pour faire un poème. Celui qui parle est le père, celui qui écoute est la mère, le poème est leur enfant. Le poème qui n'est pas écouté est une semence perdue. Ou encore : celui qui parle est la mère, le poème est l'oeuf et celui qui écoute est fécondateur de l'oeuf. Le poème qui n'est pas écouté devient un oeuf pourri.

C'est à cela que songeait, dans sa prison, un poète condamné à mort. C'était dans un petit pays qui venait d'être envahi par les armées d'un conquérant. On avait arrêté le poète parce que, dans une chanson qu'il chantait sur les routes, il avait comparé la tristesse qui rongeait jusqu'à l'os la chair de son corps aux fumées meurtrières qui avaient brûlé jusqu'au roc la terre de son village“.

René Daumal

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Hij studeerde in Harvard en leefde vervolgens twee jaar in Europa, waar hij in Londen en Leipzig eveneens de universiteit bezocht. In 1900 keerde hij naar de VS terug. Hij werkte als docent en begon theaterstukken te schrijven. Hij raakte bevriend met mensen als Robert Frost, Khalil Gibran, Isadora Duncan, Thomas Alva Edison, Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson. Zijn eerste grote succes kwam in 1903 met The Canterbury Tales naar het gedicht van Geoffrey Chaucer. Tussen 1903 en 1927 publiceerde hij meer dan een dozijn theaterstukken, maar ook vier opera’s, essays en een tweedelige biografie over zijn vader. Zijn theaterstuk The Scarecrow uit 1908 werd drie maal verfilmd.

The Automobile

Fluid the world flowed under us: the hills

         Billow on billow of umbrageous green

         Heaved us, aghast, to fresh horizons, seen

One rapturous instant, blind with flash of rills

And silver-rising storms and dewy stills

         Of dripping boulders, till the dim ravine

         Drowned us again in leafage, whose serene

Coverts grew loud with our tumultuous wills.

Then all of Nature's old amazement seemed

         Sudden to ask us: "Is this also Man?

         This plunging, volant, land-amphibian

What Plato mused and Paracelsus dreamed?

         Reply!" And piercing us with ancient scan,

The shrill, primeval hawk gazed down -- and screamed.

Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)

Als dichter Alwyn in zijn stuk Sanctuary, 1913

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland als dochter van Australische ouders. Zij groeide echter op in Sydney en in Rangamatty, New South Wales.Toen haar man tijdens WO I in Frankrijk gestationeerd werd trok zij naar Cambridge. Na zijn pensioen keerde het paar terug naar Turramurra, New South Wales. Andersons werk werd gepubliceerd in bladen als The Spectator, Punch, the Cornhill Magazine, The Atlantic Monthly, The Sydney Morning Herald en The Bulletin.

Communion Photo

Veiled and tied

in proper attire,

Receipt of the host

sets young hearts afire.

Black and white children

in front of church door.

Friendship forgotten

comes to the fore.

Knowledge and fortune

took us away,

Hardship and sorrow

were part of the fray.

Blue sky and clear lake

beckon us home.

Failed past and future unknown,

resumed friendshhiip atone.

Ethel Anderson (16 maart 1883 – 4 augustus 1958)

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Hij volgde opleidingen in Sainte-Croix de Neuilly-sur-Seine, Janson en de 'École libre des sciences politiques. Toen hij 19 jaar was publiceerde hij zijn eerste werk Quête de joie in La Nouvelle Revue Française. Tijdens WO II bracht hij drie jaar in gevangenschap door in Duitsland. In 1946 begon hij aan het eerste deel van zijn grote epos Une somme de poésie te werken. Deel twee La Contemplation errante verscheen in 1959, in 1963 gevolgd door Petit théâtre crépusculaire.

LÉGENDE

Va dire à ma chère Ile, là-bas, tout là-bas,

Près de cet obscur marais de Foulc, dans la lande,

Que je viendrai vers elle ce soir, qu'elle attende,

Qu'au lever de la lune elle entendra mon pas.

Tu la trouveras baignant ses pieds sous les rouches,

Les cheveux dénoués, les yeux clos à demi,

Et naïve, tenant une main sur la bouche,

Pour ne pas réveiller les oiseaux endormis.

Car les marais sont tout embués de légende,

Comme le ciel que l'on découvre dans ses yeux,

Quand ils boivent la bonne lune sur la lande

Ou les vents tristes qui dévalent des Hauts-Lieux.

Dis-lui que j'ai passé des aubes merveilleuses

A guetter les oiseaux qui revenaient du nord,

Si près d'elle, étendue à mes pieds et frileuse

Comme une petite sauvagine qui dort.

Dis-lui que nous voici vers la fin de septembre,

Que les hivers sont durs dans ces pays perdus,

Que devant la croisée ouverte de ma chambre,

De grands fouillis de fleurs sont toujours répandus.

Annonce-moi comme un prophète, comme un prince,

Comme le fils d'un roi d'au-delà de la mer;

Dis-lui que les parfums inondent mes provinces

Et que les Hauts-Pays ne souffrent pas l'hiver.

Dis-lui que les balcons ici seront fleuris,

Qu'elle se baignera dans les étangs sans fièvre,

Mais que je voudrais voir dans ses yeux assombris

Le sauvage secret qui se meurt sur ses lèvres,

L'énigme d'un regard de pure transparence

Et qui brille parfois du fascinant éclair

Des grands initiés aux jeux de connaissance

Et des couleurs du large, sous les cieux déserts...

Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2008 en  mijn blog van 16 maart 2007.

16-03-2009 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Pieter Daens

„Mijn naam is Pieter Daens, maar in het stadje Aalst, waar ik in 1842 geboren werd, spreekt men die naam in dialect uit als Pie Donsj. Rond die tijd was Aalst een haast nog middeleeuws stadje, met wallen en vestingen. Tussen de poorten, hoop en al een honderd hectaren, lagen nauwe stille straatjes waarover het geklingel van de beiaard en het klokgelui der Sintmaartenskerk traag en afgemeten de uren stuksloeg.

In de Kerkstraat woonde mijn vader, Lowieke Donsj, in een houten huurhuis dat de naam 'Het Zwitsers huis' droeg. Hij was gevelwitter en schaliedekker van beroep en stond als grapjas bekend. Eens had hij herstelwerken aan de toren der Sintmaartenskerk uit te voeren en stond de weerhaan bij ons in het werkhuis, om verguld te worden. Hij zei dan: 'Wedden dat ik me zo meteen op het haantje van de toren neerzet?'

Mijn moeder was Anna Maria Boon, een mutsenmaakster die er winkeltje hield en deze mutsen ook nog verkocht aan een kraampje op de zaterdagse markt. Zij was ernstiger van aard dan vader, vroom en ook spaarzaam. Ze schonk hem zes kinderen, drie meisjes en drie jongens, waaronder als laatsten Adolf en ik.

Adolf werd geboren 18 december 1839 en ik drie jaar later, 10 juni 1842. Ik heb steeds naar hem opgekeken, al van in de dagen dat we van de Kerkstraat naar de drukke en rumoerige wijk De Kat liepen, waar we het vrijwel enige lagere schooltje bezochten, dat beheerd werd door de Broeders der Christelijke Scholen, maar in de volksmond de Katschool werd genoemd.

Adolf leek meer op moeder, stil, ernstig, ijvervol. Ik kon er niet aan verhelpen, maar ik had meer de aard van vader, babbelziek, guitig en steeds bereid om grappen uit te halen.“

Louis Paul Boon (15 maart 1912 - 10 mei 1979)

Portret van L.P. Boon door Maurice Roggeman

De Nigeriaanse dichter en romanschrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

An Undeserved Sweetness

After the wind lifts the beggar

From his bed of trash

And blows to the empty pubs

At the road's end

There exists only the silence

Of the world before dawn

And the solitude of trees.

Handel on the set mysteriously

Recalls to me the long

Hot nights of childhood spent

In malarial slums

In the midst of potent shrines

At the edge of great seas.

Dreams of the past sing

With voices of the future.

And now the world is assaulted

With a sweetness it doesn't deserve

Flowers sing with the voices of absent bees

The air swells with the vibrant

Solitude of trees who nightly

Whisper of re-invading the world.

But the night bends the trees

Into my dreams

And the stars fall with their fruits

Into my lonely world-burnt hands.

They say

They say

Love grows

When the fear of death

Looms.

They say

Courage looms

When the fear

Of never loving again

Disappears

In the smell of the enemy

Who crushes us so much

We can only fight.

Love and courage grow together

When the flesh is rawest

And the spirit charged

And distorted within the nightmare

We see the possibility

Of a future.