De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2006 en ook mijn blog van 13 september 2008 en ook mijn blog van 13 september 2009.

Uit: Camera Obscura

“De Hollandsche jongen is grof: fiksche knieën, fiksche knokkels. Hij is blank van vel, en kleurig van bloed. Zijn oogopslag is vrij; bij 't brutale af. Liefst draagt hij zijn ooren buiten zijn pet. Zijn haar is van zondagmorgen half elf tot zaterdagavond, als hij naar bed gaat, in volkomen wanorde. Het overige van de week zit het goed. Krul zit er meestal niet heel veel in. Gekrulde haren, gekrulde zinnen! Maar sluik is het óók niet; sluik haar is voor gierigaards en benepen harten; dat zit niet in jongens; sluik haar krijgt men, geloof ik, eerst op zijn veertigste jaar. De Hollandsche jongen draagt zijn das liefst als een touwtje, en nog liever in 't geheel niet; een blauw of schotsch-bont kieltje over zijn buis, een verstelde broek - dit laatste kenteeken gaat vast. In dees broek voert hij met zich - al wat de tijd opgeeft; dat wisselt af; knikkers, stuiters, ballen, een spijker, een aangebeten appel, een stukkend knipmes, een touwtje, drie centen, een kluit vischdeeg, een dolle kastanje, een stuk elastiek uit de bretel van zijn oudsten broer, een leeren zuiger om steenen mee uit den grond te trekken, een voetzoeker, een zakje met kokinjes, een grifje, een koperen knoop om heet te maken, een hazesprong, een stukje spiegelglas, enz. enz. alles opgestopt en in rust gehouden door een bonten zakdoek.

De Hollandsche jongen maakt in 't voorjaar eene verzameling van uitgeblazen eieren; in het uithalen van nestjes geeft hij blijken van kracht en behendigheid, en misschien van den aanleg tot de zeevaart, ons volk eigen; in het inkoopen van vreemde soorten, bewijzen van onverstoorbare goede trouw; en in het verkwanselen van zijne doubletten, van vroegtijdigen Hollandschen handelsgeest. De Hollandsche jongen, het is waar, slaat zijne bokken hardvochtig, maar in 't geven van roggebrood aan diezelfde dieren heeft hij zijns gelijken niet.

Nicolaas Beets (13 september 1814 –  13 maart 1903)

Tekening door L. Springer (1837)

De Franse dichter en schrijver Francis Yard werd geboren op 13 september 1873 in Boissaye / Seine-Maritime. Yard, waarvan de ouders een kleine boerderij ëxploiteerden groeide op in armoede. Toen hij zestien was schreef hij zijn eerste gedichten. Een erfenis stelde hem in staat op de leeftijd van 23 jaar naar Parijs te gaan, waar hij als „le poète de Chaumes“ bekend werd en in 1900 zijn eerste gedichtenbundel Dehors publiceerde. Van 1904 tot zijn pensionering in 1931 werkte Yard als leraar, het laatste aan de École Petit-Leroy in Rouen. Hij schreef ook gedichten beïnvloed door het Symbolisme. In de edities van de almanak Normand 1930 tot 1932, publiceerde hij short stories en verhalen. Naast een verzameling van legenden en verhalen uit de Normandische literatuur publiceerde Yard ook een taalkundig werk over de taal van zijn eigen regio

La danseuse aux mille pieds

La danseuse aux mille pieds
Qui revient quand on s'ennuie,
Lorsque les rondins mouillés,
Sur les deux chenets rouillés,
Pleurent noir comme la suie,

C'est la pluie,
C'est la pluie.

La danseuse aux mille pieds
Qui revient quand on s'ennuie,
Quand les beaux jours oubliés,
Dans les bois et les sentiers,
Pleurent l'hirondelle enfuie,

C'est la pluie,
C'est la pluie.

La danseuse aux mille pieds
Qui revient quand on s'ennuie,
Qui danse des jours entiers,
Dans nos âmes, sans pitié,
Le ballet des songeries,

C'est la pluie,
C'est la pluie.

La danseuse aux mille pieds
Qui revient quand on s'ennuie,
Quand les cœurs humiliés,
À l'automne résignés,
Se souviennent de la vie,

C'est la pluie,
C'est la pluie

Francis Yard (13 september 1873 - 28 februari 1947)

Beeld in Buchy (Seine-Maritime)

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2006 en ook mijn blog van 13 september 2008 en ook mijn blog van 13 september 2009.

Uit: Danny the Champion of the World

„WHEN I was four months old, my mother died suddenly and my father was left to look after me all by himself. This is how I looked at the time.
I had no brothers or sisters.
So all through my boyhood, from the age of four months onward, there was just us two, my father and me.
We lived in an old gypsy caravan behind a filling station. My father owned the filling station and the caravan and a small meadow behind, but that was about all he owned in the world. It was a very small filling station on a small country road surrounded by fields and woody hills.
While I was still a baby, my father washed me and fed me and changed my diapers and did all the millions of other things a mother normally does for her child. That is not an easy task for a man, especially when he has to earn his living at the same time by repairing automobile engines and serving customers with gasoline.
But my father didn't seem to mind. I think that all the love he had felt for my mother when she was alive he now lavished upon me. During my early years, I never had a moment's unhappiness or illness, and here I am on my fifth birthday.
I was now a scruffy little boy as you can see, with grease and oil all over me, but that was because I spent all day in the workshop helping my father with the automobiles.
The filling station itself had only two pumps. There was a wooden shed behind the pumps that served as an office. There was nothing in the office except an old table and a cash register to put the money into. It was one of those where you pressed a button and a bell rang and the drawer shot out with a terrific bang. I used to love that.
The square brick building to the right of the office was the workshop. My father built that himself with loving care, and it was the only really solid thing on the place. "We are engineers, you and I," he used to say to me. "We earn our living by repairing engines and we can't do good work in a rotten workshop." It was a fine workshop, big enough to take one automobile comfortably and leave plenty of room around the sides for working. It had a telephone so that customers could ring up and arrange to bring their cars in for repair.“

 Roald Dahl (13 september 1916 –  23 november 1990)

De Nederlandse wetenschapper en publicist, vrijdenker en anarchist Anton Constandse werd geboren in Brouwershaven op 13 september 1899. Zie ook mijn blog van 13 september 2006 en ook mijn blog van 13 september 2009.

Uit: Anarchisme van de daad. Filosofie der vrijheid

“Een der oudste elementen van een cultuur is het diepe verlangen van een mens, zich te bevrijden van de dwang en het gezag, voorzover dit vreemd is aan zijn eigen wezen. Aangezien elk patroon der beschaving leidt tot onderdrukking van driften, begeerten en instincten, maar tevens tot beperking van iemands individuele mogelijkheden - wat overigens ook de krachten der natuur doen! - is de opstandigheid een onvermijdelijk gevolg van het leven in een gedwongen gemeenschap. Geen woord is dan ook zo geliefd als dat der vrijheid, hoewel het op zichzelf negatief van aard is: het drukt allereerst uit, wat de mens níet wil. Hetzelfde kan men zeggen van de term anarchie: gezagloosheid. In haar uiterste consequentie zou dit ideaal nauwelijks verenigbaar zijn met de vorming van een maatschappij. Vandaar dat bij een nadere positieve omschrijving van het nagestreefde doel de zin ervan wordt verzwakt tot die van een vrijwillig samenleven, en met name van een staatloze maatschappij.

Het is geen wonder dat aanvankelijk de neiging bestond, een ongewenst gezag te ontkennen uit hoofde van religieuze argumenten. Voordat de ervarings-wetenschap, de wijsbegeerte en de ethiek zich onafhankelijk konden ontwikkelen, was de religie dit alles ineen. Zij was symbool en mythe om uit te drukken, in verbeeldingen, hoe de mens zich de wereld voorstelt. In de chaotische droomwereld van goden en duivelen is hij echter niet alleen een angstig of hoopvol toeschouwer, is hij niet alleen schepsel, onderworpen aan 't lot, maar ook schepper van verhoudingen, waarin hij zich kan handhaven. In tegenstelling tot de dieren is hij als ‘homo faber’ bij machte in te grijpen in de wereld, waarin hij leeft. Zelfs in de wereld der goden, die hij kan verbidden, met wie hij zich kan verzoenen, als zij hem bezocht hebben.”

Anton Constandse (13 september 1899 - 23 maart 1985)

De Engelse schrijver, journalist en literatuurcriticus John Boynton Priestley werd geboren in Bradford op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2007

Uit: English Journey

„Southampton to Newcastle, Newcastle to Norwich: memories rose like milk coming to the boil. I had seen England. I had seen a lot of Englands. How many? At once, three disengaged themselves from the shifting mass. There was first, Old England, the country of the cathedrals and minsters and manor houses and inns, of parson and Squire; guide-book and quaint highways and byways England…

    Then, I decided, there is the nineteenth-century England, the industrial England of coal, iron, steel, cotton, wool, railways; of thousands of rows of little houses all alike, sham Gothic churches, square-faced chapels, Town Halls, Mechanics’ Institutes, mills, foundries, warehouses, refined watering-places, Pier Pavilions, Family and Commercial Hotels, Literary and Philosophical Societies, back-to-back houses, detached villas with monkey-trees, Grill Rooms, railway stations, slag-heaps and ‘tips’, dock roads, Refreshment Rooms, doss-houses, Unionist or Liberal Clubs, cindery waste ground, mill chimneys, slums, fried-fish shops, public-houses with red blinds, bethels in corrugated iron, good-class draper’s and confectioners’ shops, a cynically devastated countryside, sooty dismal little towns, and still sootier grim fortress-like cities. This England makes up the larger part of the Midlands and the North and exists everywhere; but it is not been added to and has no new life poured into it…

    The third England, I concluded, was the new post-war England, belonging far more to the age itself than to this particular island. America, I supposed, was its real birthplace. This is the England of arterial and by-pass roads, of filling stations and factories that look like exhibition buildings, of giant cinemas and dance-halls and cafes, bungalows with tiny garages, cocktail bars, Woolworths, motor-coaches, wireless, hiking, factory girls looking like actresses, greyhound racing and dirt tracks, swimming pools, and everything given away for cigarette coupons.’

J. B. Priestley (13 september 1894 - 14 augustus 1984)

De Engelse dichter en toneelschrijver James Shirley werd geboren in Londen op 13 september 1596.

Shirley werd opgeleid aan de Londense Merchant Taylors' School en bezocht vervolgens St. John’s College in Oxford en St. Catherine's Hall in Cambridge. Zijn eerste dichtwerk, Echo: or, The Unfortunate Lovers dateert uit 1618. Het is in zijn oorspronkelijke vorm verloren gegaan, maar aangenomen wordt dat het grotendeels gelijk is aan het romantische gedicht Narcissus, dat in 1646 werd uitgegeven. In 1620 werd Shirley Anglicaans geestelijke en van 1623 tot 1625 was hij hoofd van het gymnasium in St. Alban's. Toen hij vervolgens rooms-katholiek werd, moest hij zijn positie opgeven. Hij verhuisde naar Londen en voorzag in zijn onderhoud door te gaan schrijven voor het toneel. In de relatief korte periode tussen 1625 en 1642, het jaar waarin de theaters op last van het parlement werden gesloten, was hij zeer productief en realiseerde hij meer dan 30 stukken. Door deze enorme productie werd hij een van de belangrijkste schrijvers ten tijde van Karel I.

Death's Final Conquest 

The glories of our birth and state

Are shadows, not substantial things;

There is no armour against fate:

Death lays his icy hands on kings;

Sceptre and crown

Must tumble down,

And in the dust be equal made

With the poor crooked scythe and spade.

Some men with swords reap the field,

And plant fresh laurels where they kill;

But their strong nerves at last must yield;

They tame but one another still:

Early or late

They stoop to fate,

And must give up their murmuring breath,

When they, pale captives, creep to death.

The garlands wither on your brow,

Then boast no more your mighty deeds;

Upon death's purple altar now,

See where the victor victim bleeds:

All heads must come

To the cold tomb,

Only the actions of the just

Smell sweet and blossom in the dust.

James Shirley (13 september 1596 – 29 oktober 1666)

13-09-2010 om 17:55 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en taalkundige Muus Jacobse werd op 13 september 1909 als Klaas Hanzen Heeroma geboren op het waddeneiland Terschelling. In 1928 ging Heeroma in Leiden Nederlands studeren. In 1935 promoveerde hij bij G. Kloeke. Nadat hij korte tijd in Wassenaar en Leiden leraar was geweest, werd hij in 1936 benoemd tot medewerker aan het Woordenboek der Nederlandsche taal te Leiden, waar hij bleef werken tot zijn benoeming in 1948 tot hoogleraar in de Nederlandse taal- en letterkunde aan de Universiteit van Indonesië te Djakarta. In 1953 werd hij benoemd tot hoogleraar in de Nedersaksische taal- en letterkunde te Groningen. In 1952/1953 was hij een van de dichters die op de Pietersberg in Oosterbeek ging werken aan een nieuwe psalmberijming. Deze dichters gingen ook een groot aantal gezangen vertalen en schrijven om zo tot een nieuw liedboek te komen. Dit resulteerde in Liedboek voor de Kerken dat in 1973 verscheen en in veel kerkgenootschappen en kerken is ingevoerd.

Sonnet voor de vacantie

De zon is een goed ding op je gezicht,
En als de weg, die naar de droom moet leiden,
Te lang en loom wordt, zijn er dan geen weiden
Waar je kunt liggen met je ogen dicht?

Dan wordt de lucht een lichte zee. De stad
Ligt in de verte achter een paar bomen
Ook stil en heel genoegelijk te dromen:
Een bruinvis op een drooggevallen wad.

En het kan zijn dat jer er stil op zint
Nu in een zuidelijke zee te baden,
Of hoog te klimmmen op een blauwe klip,

Zodat het lichaam feest viert in de wind
Onder de speelse tooi van de gewaden,
Waaiende vlaggen op een zeilend schip.

Lazarus

Toen hij weer thuis tussen zijn zusters zat,
Dacht hij: nu zit ik als een kind te prijken.
Want alle mensen kwamen naar hem kijken,
Of hij het heus wel was, en hoe hij at.

En droef zochten zijn ogen God, als vroeger,
Tot in de laatste zon, toen God niet kwam,
Maar in zijn schaduw hem van achtren nam:
Was God geweken tussen nu en vroeger?

Wie van de doden keert, wordt als een kind
Herboren: het gelaat der eeuwigheid
Is een vergeten droom bij het ontwaken.

Als een stem roept om hem wakker te maken,
Een hand tast die de doeken openwindt,
Is hij verschrikt te leven, en hij schreit.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Philip Michael Ondaatje werd op 12 september 1943 geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka). Zie ook mijn blog van 12 september 2007 en ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

Uit: Divisadero

”By our grandfather’s cabin, on the high ridge, opposite a slope of buckeye trees, Claire sits on her horse, wrapped in a thick blanket. She has camped all night and lit a fire in the hearth of that small structure our ancestor built more than a generation ago, and which he lived in like a hermit or some creature, when he first came to this country. He was a self-sufficient bachelor who eventually owned all the land he looked down onto. He married lackadaisically when he was forty, had one son, and left him this farm along the Petaluma road.
Claire moves slowly on the ridge above the two valleys full of morning mist. The coast is to her left. On her right is the journey to Sacramento and the delta towns such as Rio Vista with its populations left over from the Gold Rush.
She persuades the horse down through the whiteness alongside crowded trees. She has been smelling smoke for the last twenty minutes, and, on the outskirts of Glen Ellen, she sees the town bar on fire —the local arsonist has struck early, when certain it would be empty. She watches from a distance without dismounting. The horse, Territorial, seldom allows a remount; in this he can be fooled only once a day. The two of them, rider and animal, don’t fully trust each other, although the horse is my sister Claire’s closest ally. She will use every trick not in the book to stop his rearing and bucking. She carries plastic bags of water with her and leans forward and smashes them onto his neck so the animal believes it is his own blood and will calm for a minute. When Claire is on a horse she loses her limp and is in charge of the universe, a centaur. Someday she will meet and marry a centaur.
The fire takes an hour to burn down. The Glen Ellen Bar has always been the location of fights, and even now she can see scuffles starting up on the streets, perhaps to honour the landmark. She sidles the animal against the slippery red wood of a madrone bush and eats its berries, then rides down into the town, past the fire. Close by, as she passes, she can hear the last beams collapsing like a roll of thunder, and she steers the horse away from the sound.
On the way home she passes vineyards with their prehistoric-looking heat blowers that keep air moving so the vines don’t freeze. Ten years earlier, in her youth, smudge pots burned all night to keep the air warm.”

Michael Ondaatje (Colombo, 12 september 1943)

 
De Duitse dichter en schrijver Werner Dürrson werd geboren op 12 september 1932 in Schwenningen am Neckar. Zie ook mijn blog van 12 september 2007 en ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

Zuletzt

blieben die Äpfel an

blattlosen Bäumen hängen oder sie

lagen vollzählig im Gras.

Fürs erste wird Schnee die

Äcker bestellen. Über verwischten Zeilen

vielleicht eine Rehspur oder Striche

von Krähenflügeln

Winter in Bosnien

Die zerfetzten Bäume, das

Trümmerholz von den Häusern

der Toten, Schrank Bett Stühle.

Verheizt, sagt der Mann, schiebt

mit klammen Fingern das letzte

Stück Fußboden in den

Küchenherd. Bleiben die Bücher,

sagt er. Falls keine Granate

dazwischenkommt.

Werner Dürrson (12 september 1932 – 17 april 2008)

De Amerikaanse schrijver James Frey werd geboren op 12 september 1969 in Cleveland. Zie ook mijn blog van 12 september 2007 en ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

Uit: Bright Shiny Morning

„On September 4, 1781, a group of forty-four men, women and children who call themselves the Pobladores establish a settlement on land that is near the center of contemporary Los Angeles. They name the settlement El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de Los Angeles de Porciuncula. Two-thirds of the settlers are either freed or escaped African slaves, or the direct descendants of freed or escaped African slaves. Most of the rest are Native American. Three are Mexican. One is European.

They can see the glow a hundred miles away it's night and they're on an empty desert highway. They've been driving for two days. They grew up in a small town in Ohio they have known each other their entire lives, they have always been together in some way, even when they were too young to know what it was or what it meant, they were together. They're nineteen now. They left when he came to pick her up for the movies, they went to the movies every Friday night. She liked romantic comedies and he liked action films, sometimes they saw cartoons. They started the weekly outing when they were fourteen.

Screaming, he could hear her screaming as he pulled into the driveway. He ran into the house her mother was dragging her along the floor by her hair. Clumps of it were missing. There were scratches on her face. There were bruises on her neck. He pulled her away and when her mother tried to stop him he hit her mother, she tried again he hit her mother harder. Mother stopped trying.

He picked her up and carried her to his truck, a reliable old American pickup with a mattress in the back and a camper shell over the bed.He set her in the passenger seat carefully set her and he covered her with his jacket. She was sobbing bleeding it wasn't the first time it would be the last. He got into the driver's seat, started the engine, pulled out as he pulled out Mother came to the door with a hammer and watched them drive away, didn't move, didn't say a word, just stood in the door holding a hammer, her daughter's blood beneath her fingernails, her daughter's hair still caught in her clothes and hands.“

James Frey (Cleveland, 12 september 1969)

De Ierse dichter en schrijver Louis MacNeice werd geboren op 12 september 1907 in Belfast. Hij studeerde aan Oxford, waar hij afstudeerde in klassieke talen en filosofie. In 1930 trouwde hij met Giovanna Ezra en aanvaardde hij een baan als docent klassieke talen aan de Universiteit van Birmingham, een positie die hij bekleedde tot 1936, toen hij Grieks ging doceren aan de Universiteit van Londen. In 1941 trad hij in dienst van de British Broadcasting Company als schrijver en producent. Zoals veel moderne Engelse dichters vond MacNeice een publiek voor zijn werk door de Britse radio. Enkele van zijn bekendste toneelstukken, waaronder Christopher Columbus (1944) en The Dark Tower (1946), werden oorspronkelijk geschreven voor de radio en later gepubliceerd. Ondanks zijn omgang met jonge Britse dichters als Stephen Spender, WH Auden, Christopher Isherwood en andere linkse dichters wantrouwde MacNeice politieke programma's als was hij wars van filosofische systemen. Hij was nooit een lid van de communistische partij of een andere fractie, en hij was heel eerlijk over de onduidelijkheden van zijn politieke opvattingen "My sympathies are Left," schreef hij. "But not in my heart or my guts."

Sunday Morning 

Down the road someone is practising scales,

The notes like little fishes vanish with a wink of tails,

Man's heart expands to tinker with his car

For this is Sunday morning, Fate's great bazaar;

Regard these means as ends, concentrate on this Now,

And you may grow to music or drive beyond Hindhead anyhow,

Take corners on two wheels until you go so fast

That you can clutch a fringe or two of the windy past,

That you can abstract this day and make it to the week of time

A small eternity, a sonnet self-contained in rhyme.

But listen, up the road, something gulps, the church spire

Open its eight bells out, skulls' mouths which will not tire

To tell how there is no music or movement which secures

Escape from the weekday time. Which deadens and endures.

The Brandy Glass 

Only let it form within his hands once more -

The moment cradled like a brandy glass.

Sitting alone in the empty dining hall...

From the chandeliers the snow begins to fall

Piling around carafes and table legs

And chokes the passage of the revolving door.

The last diner, like a ventriloquist's doll

Left by his master, gazes before him, begs:

'Only let it form within my hands once more.' 

Louis MacNeice (12 september 1907 – 3 september 1963)

De Nederlandse columnist, journalist en schrijver Eduard Maurits Elias werd geboren in Amsterdam op 12 september 1900. Na het Stedelijk Gymnasium in 's-Hertogenbosch studeerde hij rechten aan de universiteit van Leiden. Tijdens zijn universitaire opleiding begon hij reeds belangstelling te tonen voor literatuur en in 1924 produceerde hij zijn eerste literaire werk. Ook kreeg hij interesse in het zionisme met als gevolg dat hij redacteur werd bij De Joodsche Wachter, het blad van de Nederlandse Zionistenbond. Voorts gaf Elias er de voorkeur aan zich Israëliet te noemen in plaats van zichzelf als Jood te afficheren. Hij studeerde in 1927 af en startte in 1928 zijn werkzame leven met een baan in de journalistiek, een vak wat hij met een onderbreking tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gehele verdere leven zou uitoefenen. In 1939 vertrok Eduard Elias, bezorgd over de oorlogsdreiging, eerst naar de Verenigde Staten en vervolgens naar Curaçao waar hij als ambtenaar werkte voor het Netherlands Information Bureau. Na zijn terugkeer in 1945 trad Elias in dienst bij Elseviers Weekblad, waar hij meerdere rubrieken verzorgde onder de pseudoniemen Flaneur en Edouard Bouquin en waarmee hij pagina 2 goeddeels vulde met zijn rubriek Praetvaeria. Slechts twee boeken verschenen onder pseudoniem, voor de overige titels tekende hij als Mr. E. Elias. Eduard Elias was mede-oprichter van het satirisch tijdschrift Mandril. Maandblad voor mensen (1948-1953) en had op Curaçao ook meegewerkt aan het literaire tijdschrift De Stoep.

Uit: Praetvaeria

PROTEST
Onze man Rudolf (die men gerust alomtegenwoordig mag noemen) was er weer bij toen
een heer in heftig debat gewikkeld was met een restauranthouder. Blijkens wat onze man Rudolf uit het opgewonden debat opving, kwam de zaak hierop neer: de heer had twaalf vlees-croquetten-om-mee-te-nemen gekocht, nadat hij van de ober de stellige verzekering had gekregen dat zij van extra-gemalen houtwol (met meel) waren gemaakt. De heer (die analyst bleek te zijn) had echter de vleescroquetten onderzocht en was tot de ellendige conclusie gekomen dat dat van die houtwol maar een smoesje was geweest en dat zij van gemalen Palthedozen (met meel) waren gemaakt. De restaurateur had uitgeroepen: „Een kind kan begrijpen, dat houtwol te kostbaar is voor vleescroquetten, die maar één gulden per stuk kosten!" Maar de analytische heer had zich niet laten overtuigen: „Uw ober heeft mij houtwol gegarandeerd!", riep hij (hartstochtelijk) uit, "trouwens, in een zaak van de standing als de uwe verwacht ik eigenlijk niet minder; Palthedoos-croquetten kan ik bij mij op de hoek voor drie kwartjes per stuk krijgen. Daar behoef ik niet voor bij u te komen." Het zal wel een rechtszaak worden, dacht onze man Rudolf.

Eduard Elias (12 september 1900 — 14 januari 1967)

12-09-2010 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster  Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2006. Zie ook mijn blog van 12 september 2007 en ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

 Uit: Het binnenste ei

"Joost zit daar zijn krant te lezen en ik ben blij met hem. Zijn haar is aan de lange kant, zijn krullen steken horizontaal uit zijn hoofd. Ik ben trots als ik met hem op straat loop: alle meisjes kijken, Joost is een knappe jongen. Waarom heb je mij getrouwd, vroeg ik, ik ben zo onopvallend. Om de kuiltjes in je wangen als je lacht, zei hij - en ik lach veel als hij er is, ik lach nu hoewel hij niet naar me kijkt, ik lach omdat Joost me door met me te trouwen, de kans gegeven heeft een echt volwassenmensen-leven te leiden."

(…)

"Ik weet het niet met Max. Soms denk ik hij is aardig, maar dan weer lijkt het of ik alleen de oppervlakte zie, dat hij daar onder al die tijd zijn eigen dingen denkt. Ik ken hem niet. [...] Zijn manier van spreken is precieus. Ja, zegt hij dan, nu word ik wel heel persoonlijk - en komt met iets gewoons. Of: ik weet niet waarom ik er lust in heb je dit te vertellen - en ik denk: lust. Maar hij is niet iemand om in vertrouwen te nemen, dat zie ik wel."

(…)

"Ik bewonderde haar ook, natuurlijk (dat kan niet wederkerig zijn geweest). En op een hele vreemde manier had ik, terwijl ik haar bewonderde, ook met haar te doen. Want éen ding kon ik beter dan zij, hoewel het geen eigenschap was die door haar hoog werd gewaardeerd: ik kon tevreden zijn met éen ander mens in een huis te leven - Diana had een exclusieve relatie altijd benauwend gevonden."

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Vlaamse schrijver Gust Van Brussel werd geboren in Antwerpen op 12 september 1924. Zie ook mijn blog van 12 september 2008 en ook mijn blog van 12 september 2009.

Uit: Sus De ongekroonde koning van de Vogelenmarkt

„De Vlaamse zomers gingen voorbij zoals dat meestal gebeurde, half verzopen in de kletsende regen waaraan geen einde kwam of half gebakken in een gloeiende zon. De mensen van 't stad zoals die van Antwerpen zichzelf noemen, trokken zogauw ze een dag vakantie hadden naar de Noordzeekust om er de verse garnaal van Zeebrugge te eten, scharrekes van Nieuwpoort of mosselen uit Ierzeke. Die een mond Frans konden klappen, al was het keskejevoe, reden naar de Ardennen om er rauwe hesp van de streek met omeletten of vers geplukte paddestoelen naar binnen te werken Als zij met vrienden kaarters bij het manillen een pot hadden gespaard, dienden die centen om bij de Walen hun buikske eens goed rond te eten op een gastro-nomisch weekend met zes gangen. Daar hielden ze dan dagen aan een stuk koppijn en een overladen maag aan over waar aspirine en maagzout goed voor waren. Als ze met een serieus stuk in hunne frak terugkwamen, dan trokken de feestvierders met schele ogen naar de doktoor om een briefke om een paar dagen uit te blazen, van hem los te krijgen. Daar hoorde natuurlijk wel wat smoelentrekkerij bij die de meeste doktoors rap begrepen. Zogauw ze hun betaald verlof hadden getrokken, vlogen ze in charters zover de portemonnaie het toeliet om er in de goddelijkste vakantieoorden uit hun reiscatalogen, hun verlofgeld tot de laatste cent op te doen. Veel was niet genoeg! De tijd van arm Vlaanderen was iets van overgrootvader. Er reden geen beestenwagens meer naar de koolputten van de Borinage gelijk jaren geleden en het kappen van de bieten in Frankrijk aan een hongerloon dateerde uit de oude tijd van voor de laatste Wereldoorlog. Het was allemaal veel plezanter geworden in 't stad van Brabo.“

Gust Van Brussel (Antwerpen, 12 september 1924)

Vogeltjesmarkt, Antwerpen

De Poolse schrijver Stanislaw Lem werd geboren op 12 september 1921 in Lwów. Zie ook mijn blog van 12 september 2006.  

Uit: A Blink of an Eye (Vertaald door Christina Manetti)

“In my current analysis of what has happened over the past forty years or so (since I wrote Summa technologiæ, and an earlier book, Dialogues), I will refer to various chapters of Summa—but not because I wrote it, or as an indulgence in self-praise. Readers should bear in mind that, during the half-century that is now coming to an end, I found myself in a terrible situation, cut off from information, scientific or otherwise, by the system in power in Poland at the time. Today, however, it seems that my way of getting around this was especially fortunate. I started by showing the similarities between two kinds of evolution, technological and biological. Then I began to consider the as yet unresolved problem of extraterrestrial civilizations, then turning later to a description of the development of "intellectronics" on Earth. My imagination gathered momentum, as the following chapter titles show: "Prolegomena on Omnipotence," "Phantomology," and "Creating Worlds." "Lampoon on Evolution" completed the work.

This work reflected my tendency to observe the past from a bird's-eye view. Maybe the distance in space and time was even greater for me. There was not much point, however, in a formulation that attempted to present future human endeavors in detail, together with the dangers that arise as a result. The innumerable predictions made in the second half of the twentieth century have been tripped up by attempts to describe the future in detail. Detailed predictions are simply impossible. I do not say this to defend myself, but rather because we know now about futurology's failures when attempts have been made to go beyond generalizations.“

Stanislaw Lem (12 september 1921 – 27 maart 2006)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Marya Zaturenska werd geboren op 12 september 1902 in Kiev. Zaturenska vestigde zich in 1910 in de Verenigde Staten en nam studeerde aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Zij ontving het Amerikaanse staatsburgerschap in 1912 en trouwde in 1925 met de dichter Horatius Gregory. Samen met haar man, publiceerde ze een aantal bloemlezingen, waaronder in 1946 werk Een geschiedenis van de Amerikaanse poëzie, 1900 – 1940. Bekend werd Zaturenska in 1937 door haar bundel Cold morning sky, waarvoor haar in 1938 de Pulitzer Prize voor poëzie werd toegekend. Naast talrijke bundels als Threshold and hearth (1934) en The listening landscape schreef ze een biografie over het leven van Christina Georgina Rossetti. Haar laatste werk was de in 1974 verschenen gedichtenbundel  "The hidden waterfall".

Song of a Factory Girl

It’s hard to breathe in a tenement hall,
So I ran to the little park,
As a lover runs from a crowded ball
To the moonlit dark.

I drank in clear air as one will
Who is doomed to die,
Wistfully watching from a hill
The unmarred sky.

And the great trees bowed in their gold and red
Till my heart caught flame;
And my soul, that I thought was crushed or dead,
Uttered a name.

I hadn’t called the name of God
For a long time;
But it stirred in me as the seed in sod,
Or a broken rhyme.

The Runaway

Silent and stealthy days that hour by hour

Spring up unnoticed as a flower

In summer grass; and like a breath, a light, a feather,

Make my world's weather,

I wished to weave a garland, deep and rare,

To wear upon my hair,

Or a long chain, intricate, strong, and fine,

To sound through stillness and to shine,

To bind the intangible days that so efface

Themselves with me, and run so dull a pace.

O they have run! They have gone! Nor have they set

Their seal of vast regret

Upon that wide and echoing door

That, opening, opens, shuts and sounds no more.

How to pursue Life's Runaway? Let go

Forego the moons and waters of the mind:

Today is all that you shall find.

Marya Zaturenska (12 september 1902 - 19 januari 1982)

De Franse schrijfster Elsa Triolet Yur'evna werd geboren op 12 september 1896 in Moskou. Zij en haar zus, Lilya Brik kregen uitstekend onderwijs en waren in staat vloeiend Duits en Frans te spreken en piano te spelen. Elsa studeerde af aan het Moskouse Instituut voor Architectuur. Elsa genoten van poëzie en in 1915 raakte zij bevriend met de futuristische dichter en grafisch kunstenaar Vladimir Majakovski. In 1918, bij het begin van de Russische Burgeroorlog trouwde Elsa met de Franse cavalerie-officier Andre Triolet en emigreerde naar Frankrijk. Ze was de eerste die de poëzie van Majakovski in het Frans vertaalde. Later scheidde ze van Triolet. In 1928 ontmoette Elsa de Franse schrijver Louis Aragon. Ze trouwden en bleven 42 jaar samen. Triolet en Aragon hebben deelgenomen aan het Franse anti-fascistische verzet. In 1944 was Triolet de eerste vrouw die bekroond werd met de Prix Goncourt.

Uit: La mise en mots

„Je ne saurais être le Dr Doolittle, je ne suis qu'un exemple entre autres, à étudier comme d'autres, le cas échéant. Je parle de création, forte de ma seule ignorance, de mon expérience seule. Si je dis juste, des scientifiques reconnaîtront la chose, la nommeront, l'expliqueront. N'empêche que celui qui romance aura peut-être été le premier à découvrir cette chose, avant la science.

Il romance dans son langage intime, qui court dans le labyrinthe crânien à la vitesse d'une vie-seconde. Traduire ce langage-là en langage public, c'est comme limiter l'expression au code de la route. L'art d'une construction verbale qui provoquerait chez “l'autre”, chez le correspondant, ce que l'expéditeur avait l'intention de provoquer, l'essentiel et ses prolongements, c'est l'art de la mise en mots, la transposition du “langage intime” en langage public de convention.

Les mots sont ces quelques feuilles qui créent l'illusion d'un arbre avec toutes ces feuilles, l'illusion de tout dire, non seulement l'arbre mais encore sa fraîcheur, l'ombre, l'abri, l'âme. La convention des mots, toile peinte, maquillage, rend ambigu leur sens incomplet. Les textes de lois, tracts, publicité, qui exigent un comportement précis de ceux à qui ils s'adressent, se gardent bien du vague, mais les lois s'interprètent comme les tracts, la publicité rate souvent son coup, et même les simples interdictions manquent de netteté : à l'interdit de fumer, on a pu ajouter, même une Gitane. Voilà qui est plus clair. Exemple d'une interdiction et d'une publicité également précises.“

Elsa Triolet (12 september 1896 - 16 juni 1970)

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver D.H. Lawrence werd geboren op 11 september 1885 in Eastwood (Nottinghamshire). Zie ook mijn blog van 11 september 2006 en ook mijn blog van 11 september 2007 en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

From A College Window

The glimmer of the limes, sun-heavy, sleeping,

Goes trembling past me up the College wall.

Below, the lawn, in soft blue shade is keeping

The diasy-froth quiescent, softly in thrall.

Beyond the leaves that overhang the street,

Along the flagged, clean pavement summer-white,

Passes the world with shadows at their feet

Going left and right.

Romoste, although I hear the beggar's cough,

See the woman's twinkling fingers tend him a coin,

I sit absolved, assured I am better off

Beyond a world I never want to join.

On That Day

ON that day                 

I shall put roses on roses, and cover your grave                       

With multitude of white roses: and since you were brave                   

One bright red ray.                 

So people, passing under  

The ash-trees of the valley-road, will raise                      

Their eyes and look at the grave on the hill, in wonder,                    

Wondering mount, and put the flowers asunder                       

To see whose praise              

Is blazoned here so white and so bloodily red.                 

Then they will say: “’Tis long since she is dead,               

Who has remembered her after many days?”             

And standing there               

They will consider how you went your ways                

Unnoticed among them, a still queen lost in the maze                  

Of this earthly affair.              

A queen, they’ll say,                 

Has slept unnoticed on a forgotten hill.                

Sleeps on unknown, unnoticed there, until                 

Dawns my insurgent day.  

No! Mr. Lawrence!

No, Mr Lawrence, it's not like that!

I don't mnd telling you

I know a thing or two about love,

perhaps more than you do.

And what I know is that you make it

too nice, too beautiful.

It's not like that, you know; you fake it.

It's really rather dull.

D.H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)

Portret door Mike Bolt

 
De Vlaamse dichter Eddy van Vliet werd geboren op 11 september 1942 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 11 september 2006 en ook mijn blog van 11 september 2007 en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Wij gingen uit stelen

Wij gingen uit stelen en begonnen meteen
met de dag. Van zonsopgang tot een handvol
peperdure minuten na middernacht.

Wij verzamelden geneeskrachtige kruiden
zoals de zangerige lus van de bergweg,
de speeltuinen en de boomgaard waarin
het boerse linnen te bleken lag.

Wij droogden wat we met honderd listigheden
verworven hadden en stampten het fijn
met de vijzel van alwetendheid tot woorden
die door niemand konden worden uitgelegd.

De kustlijn verandert niet voor de visser

De kustlijn verandert niet voor de visser
die dagelijks zijn netten uitgooit
en onder het slijk het aardewerk niet vermoedt

Het land was steeds land voor de boer
die over haaienkerkhoven heen
zijn wiede afstapt

Graniet is hard en eeuwig en zo ook het marmer
voor het kind dat metershoge
tot kiezels afgesleten rotsen
over het wateroppervlak doet springen

Onfeilbaar juist was de tijd
voor de Majapriesters die na 260 dagen
een nieuw jaar intraden

En toch vraag ik je soms
'wanneer kom je terug?'
terwijl tranen op je wangen zich oplossen in de lucht
en zich vermengen met het stof van een van een volgende eeuw.

Eddy van Vliet (11 september 1942 – 5 oktober 2002)

De Duitse schrijfster Barbara Bongartz werd geboren op 11 september 1957 in Keulen. Bongartz studeerde theater-, film-en tv-Studies (TFF), germanistiek en filosofie in Parijs, München en Keulen. In 1984 ontving ze een master aan de Universiteit van Keulen. Van 1982 tot 1988 werkte zij als freelance assistent-directeur en directeur (documentaires over beeldende kunst).

In 1989 studeerde ze af aan het instituut voor Theater-Film-und Fernsehwissenschaft van de Universiteit van Keulen. Vanaf 1996 leefde ze als een freelance schrijver in Düsseldorf en New York. In samenwerking met beeldend kunstenaar Gisela Kleinlein ontstaan edities en speciale edities van hun geschriften. Sinds 2002 woont en werkt in Berlijn. Bongartz schrijft romans, korte verhalen, essays, artikelen over beeldende kunst, boekbesprekingen en radio-uitzendingen.

Uit: Die amerikanische Katze

„Es war einer dieser grausamen heißen Sommer in Manhattan, und ich verbrachte oft schlaflose Nächte. Es war jener Sommer, in dem Präsident Clinton beinah zu Fall gebracht worden wäre, und ich wußte nicht, was ich in New York sollte. Ich fühlte mich schlecht. Ich hatte einen scheußlichen Winter gehabt.

Zum Herbst hin war ein dickes Buch von mir über Die Melancholie des Vergeblichen erschienen, ein wirklicher Koloß von einem Wälzer, ein fett gebundener Schinken unter der Vielzahl von Schwarten, der nur mit Mühe seine Blätter hielt. Seit der Buchmesse fürchtete ich die öffentliche Reaktion. Man hatte mir schon einmal nachgesagt, ich sei das Produkt fremder Geister, meine Notate ausschließlich den Einflüsterungen fremder Stimmen zu verdanken, sämtliche meiner Worte Zitate. Da meine Herkunft dunkel ist, ist es schwer, all dieses zu widerlegen.

Ich bin keine sehr stabile Persönlichkeit. Weder meine dubiose Vergangenheit, noch meine desolate Gegenwart, noch meine unsichere Zukunft stehen dafür. Und als Ende Februar des Jahres 1998 etwas Unerwartetes geschah, wurde ich panisch. Ein Mann rief mich an. Er sprach mit tiefer, eindringlicher Stimme. Es war die Stimme eines Fremden. Er sagte, sein Name sei Stroheim, “und ich bin auf der Flucht vor meiner Frau.” Ich antwortete ihm, daß er sich verwählt haben müsse, denn einen Mann dieses Namens kennte ich nicht. Der Fremde hielt dagegen. Er sei deutschstämmig – aus Swinemünde auf Usedom in Polen - , und wir seien verwandt. Er wolle sich im Rheinland niederlassen, und ich, als seine Verwandte, müsse ihm behilflich sein. Es nützte nichts, daß ich versuchte, ihm begreiflich zu machen, daß meine Herkunft dunkel sei, daß ich keinen Nachweis über Verwandte hätte, ja daß ich nicht einmal sagen könnte, ob der deutsche Paß meiner Herkunft entspreche. Er sagte, er wisse davon. Er wisse mehr als ich von mir. Er wisse alles, und er würde es mir erzählen, wenn ich ihm behilflich sei. Und wenn ich ihm nicht behilflich sein wolle, erzählte er es mir erst recht. Ich würde mich wundern. Ich weigerte mich, ihn zu sehen, und legte auf.“

Barbara Bongartz (Keulen, 11 september 1957)

De Litouwse dichter, schrijver en vertaler Tomas Venclova werd geboren op 11 september 1937 in Klaipeda, Litouwen. Hij is de zoon van Antanas Venclova, ook een schrijver, maar ook een communistisch politicus. Venclova, die in 1977 is geëmigreerd uit Litouwen in 1977, doceert aan de Yale University, VS, Russische en Oost-Europese literatuur. In de zomer van 2010 bekleedde Tomas Venclova de Samuel Fischer gastleerstoel letterkunde aan de Vrije Universiteit van Berlijn.

Vor der Tür das Ende der Welt

Vor der Tür das Ende der Welt.
Von fernher rollt die Flut.
Das Licht wie ein Spalt
Zwischen Wind und Stein.
Ich bin hier geboren, ewig ist es her,
Doch das Ufer hat sich schon früher geteilt
(Noch tiefer leuchtet die Lage Kies
Am Saum der schwindenden Nacht).

Den glatten Asphalt werden ein wenig
Massige Strahlen aufrauhen,
Die Kiefer wird Sauerstoff atmen
Über so manchem Schieferdach.
Glut wird leuchten im Eck,
Von Zukunft kein Moment mehr übrig sein,
Dem Säugling angst sein vor der Nacht,
Er wird sich retten in den Schlaf.

Kein Ochs wird an der Schwelle stehn,
Keine drei Könige, kein Ruhm,
Doch für den Herrn gibt's Raum genug,
Da braucht sich bloß der Nadelbaum
Zu neigen, der am Fenster knarrt -
Gewölbe und Achse der Welt,
Und Segen wird der Wiege sein
Und nie das Feuer ausgehen im Herd.

Nur weit vom Auge entfernt
Das Kind: ich gehe mit ihm
Den holperigen und steilen Pfad hinauf
Am Hang des Atmens. Ich lausche,
Merke mir die Zeichen, schreite aus,
Und weiß es selber nicht: mit wem
Ich spreche - mit dem, der keine Grenzen kennt,
Oder ganz einfach mit dem Kreis des Lichts.

Tomas Venclova (Klaipeda, 11 september 1937)

De Amerikaanse schrijver O.Henry, pseudoniem van William Sydney Porter , werd geboren in Greensboro (North Carolina) op 11 september 1862. Zie ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Uit: Brickdust Row

"With a curious eye, a critical mind, and a fairly withheld judgement Blinker considered the temples, pagodas and kiosks of popularized delights. Hoi polloi trampled, hustled, and crowded him. Basket parties bumped him; sticky children tumbled, howling, under his feet, candying his clothes. Insolent youths strolling among the booths with hard-won canes under one arm and easily won girls on the other, blew defiant smoke from cheap cigars into his face. The publicity gentlemen with megaphones, each before his own stupendous attraction, roared like Niagara in his ears. Music of all kinds that could be tortured from brass, reed, hide, or string, fought in the air to gain space for its vibrations against its competitors. But what held Blinker in awful fascination was the mob, the multitude, the proletariat shrieking, struggling, hurrying, panting, hurling itself in incontinent frenzy, with unabashed abandon, into the ridiculous sham palaces of trumpery and tinsel pleasures. The vulgarity of it, its brutal overriding of all the tenets of repression and taste that were held by his caste, repelled him strongly."

O. Henry (11 september 1862 – 5 juni 1910)

De Duitse schrijver, kunstenaar en kunstverzamelaar Joachim Fernau werd geboren in Bromberg op 11 september 1909. Zie ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Uit: Deutschland, Deutschland über alles...

“Ach, meine Lieben, die Sache mit dem ersten Kreuzzug war leider ganz, ganz anders. Die Kreuzzüge sind überhaupt eines der merkwürdigsten, interessantesten und folgenschwersten Ereignisse des Mittelalters. Ich kann mich nicht enthalten, sie Ihnen zu erzählen, bitte Sie jedoch, Heinrich IV. nicht aus dem Auge zu verlieren, den wir in einer Ecke Deutschlands abgestellt haben.
Es begann an einem Tage des Jahres 1095 in dem französischen Städtchen Clermont. Dort hielt auf einem Kirchenkonzil der Papst als Hauptreferat eine flammende Rede über die Greuel eines asiatischen Volkes (der Sarazenen), das soeben Kleinasien erobert, die Heiligen Stätten verwüstet und sämtlichen Christen den Hals abgeschnitten hatte. Er endete mit dem Aufruf, einen Kriegszug zur Befreiung des Heiligen Landes im Namen Christi und unter dem Reisezeichen eines Kreuzes zu unternehmen. Wenn Sie sich erinnern, was ich über die innere Wandlung und Bereitschaft der damaligen Menschen sagte, so werden Sie verstehen, daß die Worte des Papstes ungeheuren Eindruck machten. Da der Papst persönlich natürlich nicht dorthin zu ziehen gedachte, waren seine leidenschaftlichen Worte an die Adresse der Könige und Adligen gerichtet. Die Priester, die Mönche, alles schaltete sich ein und erreichte, daß eine Welle kriegerisch-religiöser Begeisterung durch Deutschland, Frankreich und Italien ging.“

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e september ook mijn vorige blog van vandaag.

11-09-2010 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Peter Hille werd geboren in Erwitzen bij Nieheim op 11 september 1854. Zie ook mijn blog van 11 september 2007.en ook mijn blog van 11 september 2008 en ook mijn blog van 11 september 2009.

Wie deine grüngoldnen Augen funkeln

Wie deine grüngoldnen Augen funkeln,

Wald, du moosiger Träumer!

Wie deine Gedanken dunkeln,

Einsiedel, schwer von Leben,

Saftseufzender Tagesversäumer!

Über der Wipfel Hin- und Wiederschweben

Wies Atem holt und voller wogt und braust

Und weiter zieht

und stille wird

und saust.

Über der Wipfel Hin- und Wiederschweben

Hoch droben steht ein ernster Ton,

Dem lauschten tausend Jahre schon

Und werden tausend Jahre lauschen

Und immer dieses starke, donnerdunkle Rauschen.

Seegesicht

Die Küste ruht.
Weites Tritonengetut
Silberne Wunden der Flut
Tobende Augen der Wut.

Krähende Pausbacks auf steigenden Rossen,
Plätschernder Spielen purpurne Flossen,
Neckisch Bedräuen mit Zacken und Spießen,
Kräftig anfassendes Leiberumschließen.

Und sieh, eine Muschel fleischgelb und zart
Von Amorinen flüsternd bewahrt.
Hingegossen ruhende Linien,
Grüßender rauschender Palmen und Pinien.
Angeblühte rosige Brüste.
Lächelnde sonnengestreifte Küste.

Fürder kein Dräuen mit Zacken und Spießen
Müdhinlallendes Leiberumschließen.
Nickende Pausbacks auf schlürfenden Rossen. –
Grünhinflüsternde, finstere Flossen.

Erloschene Wunden der Flut,
Fernes Tritonengetut
Stierende Augen der Wut.
Die Küste ruht.

Peter Hille (11 september 1854 - 7 mei 1904)

Geschilderd door Lovis Corinth, 1902

De Poolse dichter en toneelschrijver Adam Asnyk werd geboren op 11 september 1838 in Kalisz en werd opgevoed als erfgenaam van het landgoed van zijn familie. Als zodanig kreeg hij onderwijs op het Instituut voor Landbouw en Bosbouw in Marymont en vervolgens op de Medisch Chirurgische School in Warschau. Hij vervolgde zijn studie in het buitenland in Breslau, Parijs en Heidelberg. In 1862 keerde hij terug naar Congres-Polen en nam deel aan de Januari-opstand tegen Rusland. Hierom moest hij het land ontvluchten en hij vestigde zich in Heidelberg, waar hij in 1866 een doctoraat in de filosofie ontving. Kort daarna keerde hij terug naar Polen en vestigde hij zich aanvankelijk in Lwów en vervolgens in Krakau.

Pointless your mourning

Pointless your mourning and your toil
Helpless your curses dire 
Past forms no miracle can bring
Back from funereal pyre.

The world will not release its grip
On fleeting ghosts of yore
Fire or sword will not bring back
What's lost forevermore.

One must go forward with the living
Reach for new life, instead
Of placing a bunch of wasted laurels
Stubbornly on one's head.

You shall not turn the tide of life!
Your anger keep at bay
Pointless your mourning and your toil
The world shall go its way.

Vertaald door Jan Rybicki

Adam Asnyk (11 september 1838 – 2 augustus 1897)

Adam Asnyk en de muze, geschilderd door Jacek Malczewski

De Amerikaanse schrijver, journalist en ontdekkingsreiziger Fitz Hugh Ludlow werd geboren op 11 september 1836 in New York. Ludlow werd vooral bekend door zijn autobiografische boek The Hasheesh Eater uit 1857. De verkenningen van veranderde staten van bewustzijn in de Hasheesh Eater zijn tegelijkertijd ongrijpbaar welsprekende beschrijvingen van subjectieve verschijnselen en surrealistische, bizarre en prachtige literatuur. In zijn tweede boek The Heart of the Continen schreef hij ook over zijn reizen door heel Amerika. Fitz Hugh Ludlow was ook de auteur van vele werken van korte fictie, essays, wetenschappelijke rapportages en kunstkritieken. Hij wijdde veel van de laatste jaren van zijn leven aan pogingen om de behandeling van opiaatverslaafden te verbeteren.

Uit: The Hasheesh Eater

„About the shop of my friend Anderson the apothecary there always existed a peculiar fascination, which early marked it out as my favorite lounging-place. In the very atmosphere of the establishment, loaded as it was with a composite smell of all things curative and preventive, there was an aromatic invitation to scientific musing, which could not have met with a readier acceptance had it spoken in the breath of frankincense. The very gallipots grew gradually to possess a charm for me as they sat calmly ranged upon their oaken shelves, looking like a convention of unostentatious philanthropists, whose silent bosoms teemed with every variety of renovation for the human race. A little sanctum at the inner end of the shop, walled off with red curtains from the profane gaze of the unsanative, contained two chairs for the doctor and myself, and a library where all the masters of physic were grouped, through their sheep and paper representatives, in more friendliness of contact than has ever been known to characterize a consultation of like spirits under any other circumstances. Within the limits of four square feet, Pereira and Christison condensed all their stores of wisdom and research, and Dunglison and Brathwaite sat cheek by jowl beside them. There stood the Dispensatory, with the air of a business-like office, wherein all the specifics of the materia medica had been brought together for a scientific conversazione, but, becoming enamored of each other's society, had resolved to stay, overcrowded though they might be, and make an indefinite sitting of it. In a modest niche, set apart like a vestibule from the apartments of the medical gentlemen, lay a shallow case, which disclosed, on the lifting of a cover, the neatly-ordered rank of tweezers, probe, and lancet, which constituted my friend's claim to the confidence of the plethoric community; for although unblessed with metropolitan fame, he was still no  "Cromwell guiltless of his country's blood."

Here many an hour have I sat buried in the statistics of human life or the history of the make-shifts for its preservation. Here the details of surgical or medical experiment have held me in as complete engrossment as the positions and crises of romance; and here especially, with a disregard to my own safety which would have done credit to Quintus Curitus, have I made upon myself the trial of the effects of every strange drug and chemical which the laboratory could produce.“

Fitz Hugh Ludlow (11 september 1836 – 12 september 1870)

De Schotse dichter en schrijver James Thomson werd geboren op 11 september 1700 in Ednam, Roxburghshire. Zie ook mijn blog van 11 september 2009.

Evening In Autumn 

The western sun withdrawn the shorten'd day,

And humid evening, gliding o'er the sky

In her chill progress, to the ground condensed

The vapours throws. Where creeping waters ooze,

Where marshes stagnate, and where rivers wind,

Cluster the rolling fogs, and swim along

The dusky-mantled lawn. Meanwhile the moon,

Full-orb'd, and breaking through the scatter'd clouds,

Shews her broad visage in the crimson east.

Turn'd to the sun direct, her spotted disk,

Where mountains rise, umbrageous dales descend,

And caverns deep, as optic tube descries,

A smaller earth, gives us his blaze again,

Void of its flame, and sheds a softer day.

Now through the passing cloud she seems to stoop,

Now up the pure cerulean rides sublime.

Wide the pale deluge floats, and streaming mild

O'er the skied mountain to the shadowy vale,

While rocks and floods reflect the quivering gleam,

The whole air whitens with a boundless tide

Of silver radiance, trembling round the world. 

Gifts

GIVE a man a horse he can ride,

Give a man a boat he can sail;

And his rank and wealth, his strength and health,

On sea nor shore shall fail.

Give a man a pipe he can smoke,

Give a man a book he can read:

And his home is bright with a calm delight,

Though the room be poor indeed.

Give a man a girl he can love,

As I, O my love, love thee;

And his heart is great with the pulse of Fate,

At home, on land, on sea.

James Thomson (11 september 1700 – 27 augustus 1748)

De Ierse dichter Thomas Parnell werd geboren in Dublin op 11 september 1679. Zie ook mijn blog van 11 september 2009.

A Song 

Thyrsis, a young and am'rous Swain,

Saw two, the Beauties of the Plain;

Who both his Heart subdue:

Gay Cælia's Eyes were dazzling fair,

Sabina's easy Shape and Air

With softer Magick drew.

He haunts the Stream, he haunts the Grove,

Lives in a fond Romance of Love,

And seems for each to dye;

'Till each a little spiteful grown,

Sabina Cælia's Shape ran down,

And she Sabina's Eye.

Their Envy made the Shepherd find

Those Eyes, which Love cou'd only blind;

So set the Lover free:

No more he haunts the Grove or Stream,

Or with a True-love Knot and Name

Engraves a wounded Tree.

Ah Cælia! (sly Sabina cry'd)

Tho' neither love, we're both deny'd;

Now, to support the Sex's Pride,

Let either fix the Dart.

Poor Girl! (says Cælia) say no more;

For shou'd the Swain but one adore,

That Spite which broke his Chains before,

Wou'd break the other's Heart.

Thomas Parnell (11 september 1679 – 24 oktober 1718)

De Duitse schrijver Johann Jakob Engel werd geboren op 11 september 1741 in Parchim, Mecklenburg-Schwerin. Hij studeerde theologie in Rostock en Bützow, en filosofie in Leipzig, waar hij zijn artsengraad behaalde. In 1776 werd hij benoemd tot hoogleraar in de moraalfilosofie en bellettrie aan het Joachimstal gymnasium in Berlijn, en een paar jaar later werd hij docent van de kroonprins van Pruisen, de latere Frederik Willem III. De lessen in ethiek en politiek die hij gaf aan zijn koninklijke leerling werden gepubliceerd in 1798 onder de titel Furstenspiegel, en zijn een goed voorbeeld van zijn talent als populair filosofisch schrijver. In 1787 werd hij toegelaten tot de Academie van Wetenschappen van Berlijn, en in hetzelfde jaar werd hij directeur van de koninklijke schouwburg, een ambt dat hij zijn ontslag in 1794 vervulde. Naast tal van drama's, waarvan sommige een groot succes waren, schreef Engel een aantal waardevolle boeken over esthetische onderwerpen.

Uit: Herr Lorenz Stark

„Herr Lorenz Stark galt in ganz H ....., wo er lebte, für einen sehr wunderlichen, aber auch sehr vortrefflichen alten Mann. Das Äusserliche seiner Kleidung und seines Betragens verkündigte auf den ersten Blick die altdeutsche Einfalt seines Charakters. Er ging in ein einfarbiges, aber sehr feines Tuch, grau oder bräunlich, gekleidet; auf dem Kopfe trug er einen kurzen Stutz, oder wenn's galt, eine wohlgepuderte Troddelperücke; mit seinem kleinen Hute kam er zweimal ausser die Mode, und zweimal wieder hinein; die Strümpfe waren mit grosser Zierlichkeit über das Knie hinaufgewickelt; und die stark besohlten Schuhe, auf denen ein Paar sehr kleiner, aber sehr hell polirter Schnallen glänzten, waren vorne stumpf abgeschnitten. Von überflüssiger Leinewand vor dem Busen und über den Händen war er kein Freund; sein grösster Staat war eine feine Halskrause mit Spitzen.

Die Fehler, deren dieser vortreffliche Mann nicht wenig hatte, und die denen welche mit ihm leben mussten, oft sehr zur Last fielen, waren so innig mit den besten seiner Eigenschaften verwebt, dass die einen ohne die andern kaum bestehen zu können schienen. Weil er in der That klüger war, als fast Alle mit denen er zu thun hatte, so war er sehr eigenwillig und rechthaberisch; weil er fühlte, dass man ihm selbst seiner Gesinnungen und Handlungen wegen keinen gegründeten Vorwurf machen könnte, so war er gegen Andre ein sehr freier, oft sehr beschwerlicher Sittenrichter; und weil er, bei seiner natürlichen Gutmüthigkeit, über keinen Fehler sich leicht erhitzen, aber auch keinen ungeahndet konnte hingehen lassen, so war er sehr ironisch und spöttisch.

In seiner Casse stand es ausserordentlich gut; denn er hatte die langen lieben Jahre über, da er gehandelt und gewirthschaftet hatte, den einfältigen Grundsatz befolgt: dass man, um wohlhabend zu werden, weniger ausgeben als einnehmen müsse. Da sein Anfang nur klein gewesen, und er sein ganzes Glück sich selbst, seiner eigenen Betriebsamkeit und Wirthlichkeit schuldig war: so hatte er in frühern Jahren sich nur sehr karg beholfen; aber auch nachher, da er schon längst die ersten Zwanzigtausend geschafft hatte, von denen er zu sagen pflegte, dass sie ihm saurer als sein nachheriger ganzer Reichthum geworden, blieb noch immer der ursprüngliche Geist der Sparsamkeit in seinem Hause herrschend: und dieser war der vornehmste Grund von dem immer steigenden Wachsthum seines Vermögens.”

Johann Jakob Engel (11 september 1741 – 28 juni 1802)

Portret door Anton Graff

11-09-2010 om 20:12 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en wetenschapper David Van Reybrouck werd geboren in Brugge op 11 september 1971. Zie ook mijn blog van 30 mei 2009 en ook mijn blog van 30 mei 2010.

Uit: De hel van Hewa Bora Airways

“De tussenlanding in Lubumbashi duurde en duurde. Uit het raampje zag ik hoe uit het laadruim honderden en honderden flessen mineraalwater in pakken van zes werden gegooid en op een vrachtwagen geladen. Wat was dit voor een land, waar men zelfs mineraalwater per lijnvlucht uit Zuid-Afrika moest importeren? Het werd nog gekker. Plots werd een zeildoek keurig uitgespreid. Uit het laadruim kwamen bloemen en kransen, van de meest bombastische soorten. Men leek maar te stapelen en te herschikken en dan nog een keer. Ten slotte werd een barokke, ongelooflijk kitscherige en gelakte lijkkist uitgeladen. Die werd plechtstatig te midden van de kransen neergelegd. Daarmee waren wij dus op stap: drinkwater en een dode.
Maar het kan nog veel erger. Air Zaïre werd in de jaren tachtig al omschreven als 'Air Peut-Être', maar dat was nog niets vergeleken met de minuscule luchtvaartbedrijfjes van vandaag. Die hebben vaak niet meer dan twee verrotte sportvliegertjes waarmee men tussen Kinshasa en een stadje in het oerwoud pendelt. Missionarissen zeggen dat je je geen zorgen moet maken omdat deze of gene maatschappij 'la compagnie des religieux' is en dat Onze-Lieve-Heer daar het beste mee voorheeft. Tja. Zetels zijn soms vervangen door plastic tuinstoelen, landen doe je op een piste vol blutsen, uren later fluiten je oren soms nog omdat de cabine niet helemaal afgesloten was en je trommelvliezen gek geworden zijn van de luchtdruk.”

David van Reybrouck (Brugge, 11 september 1971)

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Naast het schrijven werkt hij als jurist. Hij studeerde tijdens zijn studie Nederlands Recht een semester Creative Writing aan de San Francisco State University. Zijn korte verhalen werden gepubliceerd in Lava Literair, De Brakke Hond, DUF en Contrast. In 2007 was Isik winnaar van de verhalenwedstrijd van de Juni Kunstmaand in Amsterdam met het korte verhaal De purperen citroen dat in juni 2008 tot toneelstuk werd bewerkt. Ook schreef hij een kort verhaal voor de verhalenbundel Fasten your seat belt! (2008). In deze bundel staan 20 korte verhalen van jonge Nederlandse schrijvers. Isik schreef op freelance basis voor het opinieblad Contrast Magazine en Tulpia. Sinds april 2009 is hij columnist voor MTNL en sinds april 2010 voor JOOP, de online opiniepagina van de publieke omroep VARA.

Uit: De kinderen van Oaxaca

“Zoals Oaxaca, het gebied waar hij ter wereld was gekomen in het zuiden van Mexico, gevangen is tussen het Sierra Madre del Sur gebergte en de Grote Oceaan, zo was hij gevangen in zijn eigen wereld zonder daglicht of kleur. Zijn ogen zouden hem nooit in staat stellen de hem omringende bergachtige wereld vol fijne rode stof en mysterieuze guajebomen te aanschouwen. Emillio Borgetti was blind geboren.

Zijn moeder, die weduwe was geworden toen hij twee jaar was, moest de grootse plannen die zij met Emillio had bijstellen. Hij zou geen arts of advocaat worden, met die gedachte had ze zich al vroeg verzoend. Maar ze hoopte dat hij zichzelf zou kunnen redden als zij te oud was geworden om de zelf gebakken maïspannenkoekjes nog te verkopen in haar kraampje. Aan de dag dat hij zonder haar moest verder leven, durfde ze geen seconde te denken.

Ze vestigde haar hoop op het blindeninstituut in Oaxaca waar ze door de enige onderwijzer van het dorp op gewezen was. Daar moest Emillio leren lezen, daar moesten gekwalificeerde mensen haar het vertrouwen geven dat ze miste voor de toekomst. Ze wilde in staat zijn te geloven dat Emillio het zou redden en zou uitgroeien tot een zelfstandige en zelfredzame man.   

Toen Emillio vijf jaar was nam ze hem mee naar Oaxaca de Juárez, de hoofdstad van de staat Oaxaca. De busreis van hun dorp San Lucas naar de hoofdstad nam zes uur in beslag. De kleine Emillio zat de hele rit rustig bij het raam met een kalme glimlach rond zijn mondhoeken terwijl de bus zo nu en dan heen en weer werd geslingerd over het gehavende wegdek. Door zijn liefde voor bussen was hij erg opgetogen over zijn eerste lange busreis.”  

Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver van Russische afkomst Andreï Makine werd geboren in Krasnojarsk op 10 september 1957. Hij leerde al vroeg Frans van zijn uit Frankrijk afkomstige grootmoeder (en volgens Makine zelf ook van een vriend) en schreef al op jonge leeftijd gedichten in het Russisch zowel als het Frans. Makine studeerde onder andere filologie en filosofie in Tver, Moskou en Novgorod. In 1987 reisde hij naar Frankrijk in het kader van een uitwisselingsprogramma voor docenten en besloot er asiel aan te vragen. Sindsdien leeft hij als schrijver in Parijs. Na de teleurstellende ontvangst van zijn eerste romans, brak Makine in 1995 door met zijn grootse roman Het Franse testament, waarvoor bij de prestigieuze Prix Goncourt, de Prix Goncourt des lycéens en de Prix Médicis ontving.  Veel waardering kreeg Makine ook voor zijn Requiem voor Rusland (2000).

Uit: Das französische Testament (Vertaald door Holger Fock en Sabine Müller)

„Ich war noch ein Kind, da ahnte ich, dass dieses eigentümliche Lächeln einen sonderbaren kleinen Sieg für jede Frau darstellte. Ja, eine kurzzeitige Revanche für die enttäuschten Hoffnungen, die Grobheit der Männer, die Seltenheit des Wahren und Schönen im Leben. Wäre ich damals imstande gewesen, es auszudrücken, ich hätte diese Art zu lächeln "weiblich" genannt ... Doch zu jener Zeit haftete meine Sprache noch zu sehr an den Gegenständen. Ich begnügte mich damit, in unseren Fotoalben die Gesichter der Frauen zu erforschen und das Aufleuchten der Schönheit in einigen von ihnen zu entdecken.

Diese Frauen wussten alle, was sie tun mussten, um schön zu sein, nämlich, kurz bevor das Blitzlicht sie blendete, jene geheimnisvolle französische Silbenfolge sprechen, deren Sinn nur wenige kannten: "petite-pomme ..." Statt sich in heiterer Verzückung oder ängstlicher Verkrampfung zu verziehen, rundete sich der Mund anmutig wie durch ein Wunder. Das ganze Gesicht war wie verwandelt. Die Brauen wölbten sich leicht, die Wangen dehnten sich. Man sagte "petite pomme", und ein Hauch von träumerischer Abwesenheit verschleierte den Blick, ließ die Gesichtszüge edler erscheinen, tauchte die Aufnahme in das gedämpfte Licht verflossener Tage.

Auf diesen fotografischen Zauber hatten sich die unterschiedlichsten Frauen verlassen. Jene Moskauer Verwandte zum Beispiel, die auf der einzigen Farbaufnahme in unseren Alben zu sehen ist. Sie war mit einem Diplomaten verheiratet, sprach, ohne den Mund aufzumachen, und stöhnte schon gelangweilt, bevor jemand auch nur ein Wort gesagt hatte. Auf dem Foto von ihr bemerkte ich jedoch sofort den Zauber des "petite pomme".

Ich entdeckte seinen Widerschein in den Zügen der unbekannten Tante, einer unscheinbaren Kleinstädterin, über die nur gesprochen wurde, wenn von den Frauen die Rede war, die nach dem Männer verschlingenden letzten Krieg keinen Ehemann gefunden hatten.“

Andreï Makine (Krasnojarsk, 10 september 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Werfel werd op 10 september 1890 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 10 september 2006 en ook mijn blog van 10 september 2007 en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: Verdi

„Der unirdische Monddunst dieser lau-bezaubernden Weihnacht drang durch das Wasserportal des Fenicetheaters und verklärte die finstere Mündung des langen Ganges, der vorwärts zum erleuchteten Foyer führte. An der grünspanigen Mauer, unbewegt in der Schwärze des Kanals, ein wenig abseits von Treppe und Pflöcken, ruhten einige Gondeln entlang des Fondamento.
Die Ruderer, die zuerst meinten, es gebe eine Oper zu hören, und die ihren Herrschaften nachgeschlichen kamen, um durch einen Türspalt oder gar auf unbezahlten Stehplätzen den Gesang zu genießen, waren enttäuscht worden. Das Orchester da drinnen - alle Musiker in schwarzer Parade - machte eine endlose, langweilige Musik. Und diese Musik wurde vor nicht mehr als fünfzehn Menschen gelärmt. Wußte man nichts Besseres aufzuführen, jetzt, im Dezember, zur Zeit der Stagione?
Die Gondelführer saßen längst schon in einer der Tavernen auf dem Campo del Teatro. Einer von ihnen stand von Zeit zu Zeit immer auf, um nachzusehen, ob die Geschichte nicht schon zu Ende sei. Im übrigen waren sie nicht um Musik betrogen. In der offenen Tür der Nachbarschenke hatte ein Invalide in vergilbter vergessener Uniform Platz genommen und ein kleines Cello mit hohem Stachel zwischen die Knie gestemmt. Unter seinem Bogen beklagte dieses mittelalterliche Bettel-Instrument, das sich auf irgendeinem geheimnisvollen Wege in unsere Zeit verirrt hatte, sein trübes Schicksal. In der Taverne, wo die Wartenden lachten und stritten, produzierte sich ein Paar von Straßensängern: der Knabe mit seiner Mandoline und eine blinde Alte mit schrecklichen Augenhöhlen und einer hellstechenden Tenorstimme. Dazu kam, daß fast alle Leute, die über den Platz gingen, einen Melodieteil sangen, summten, grölten, pfiffen, daß liederliche Aufschreie, Rufe, Gelächter aus plötzlich sich öffnenden und zuschlagenden Türen brachen, und daß jede Viertelstunde von allen Türmen herab die in dieser Nacht heilig erregten Glockenfluten auf die Stadt Venedig stürzten.”

Franz Werfel (10 september 1890 – 26 augustus 1945)

Hier met Alma Mahler

De Poolse schrijver Paweł Huelle werd geboren op 10 september 1957 in Gdańsk. Zie ook mijn blog van 10 september 2007 en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Uit: The Last Supper (Vertaald door Antonia Lloyd-Jones)

„The noise of the electric train came rattling through the open windows of the old German villa. Mateusz was standing in the kitchen alcove trying to find a corkscrew, while the Engineer stared about him with a look on his face implying that all the oils, sketches, drawings, water colours and gouaches filled him with total disgust. He went up to the easel, then the wall, almost pressing his nose against the canvas as if he were very short-sighted, then turned towards us wearing a grimace and lisped: “Dweadful, tewible, howendous!”

“What’s your point?” asked Mateusz as the cork finally popped from the bottle of Bulgarian wine and he poured it into some thick, tea-stained glasses. “Maybe you could paint it better yourself?”

The Engineer made a face that implied extreme irritation with a dash of contempt.

“The point is not whether something is well or badly painted,” he drawled. “The point is whether it’s painted at all. Fuckin’ ’ell, can’t you understand that?”

“To be honest, no, I can’t really,” I said, looking the Engineer straight in the eye.

“This man, nailed to the earth’s sphere,” I went on, pointing at the canvas, “is screaming so loud he can be heard in every galaxy. But God is not there.”

“Fuckin’ ’ell,” said the Engineer, clutching his head and looking at our host, “who’ve you got here? A virgin incowupt?”

“This is his,” said Mateusz, holding up a copy of my first book, which admittedly was at that point just a typescript in cardboard covers, “but you wouldn’t understand it all the same.”

“What an arsehole,” snarled the Engineer, “a writer on art is a piece of shit.”

Mateusz nodded indulgently, implying that he’d heard it all a hundred times before and did not necessarily agree with the Engineer, who had now gone entirely on the offensive; hopping about like a boxer, he was running up to each canvas and board in turn shouting: “And what the fuck is this? Fucking litewature! Paint is just dwied-up blood! It’s ancient dwied-up sperm! Painting is kaput! It’s over. Can’t you see that?”

Suddenly he took a razor out of his pocket, which, as I can see now, hadn’t got there by accident, went up to the painting I’d just mentioned, “Ecce Homo”, and slowly, without a word, with long strokes of the blade, ripped it into narrow strips. Mateusz was astonished, maybe even mesmerised at the sight of this destruction: the point being that it was planned, deliberately performed before his eyes, so patently and brazenly that it took your breath away.“

Paweł Huelle (Gdańsk, 10 september 1957)

De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Wild Geese

You do not have to be good. 
You do not have to walk on your knees 
for a hundred miles through the desert, repenting. 
You only have to let the soft animal of your body 
love what it loves. 
Tell me about despair, yours, and I will tell you mine. 
Meanwhile the world goes on. 
Meanwhile the sun and the clear pebbles of the rain 
are moving across the landscapes, 
over the prairies and the deep trees, 
the mountains and the rivers. 
Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air, 
are heading home again. 
Whoever you are, no matter how lonely, 
the world offers itself to your imagination, 
calls to you like the wild geese, harsh and exciting--
over and over announcing your place 
in the family of things.

The Swan

Did you too see it, drifting, all night, on the black river?
Did you see it in the morning, rising into the silvery air -
An armful of white blossoms,
A perfect commotion of silk and linen as it leaned
into the bondage of its wings; a snowbank, a bank of lilies,
Biting the air with its black beak?
Did you hear it, fluting and whistling
A shrill dark music - like the rain pelting the trees - like a waterfall
Knifing down the black ledges?
And did you see it, finally, just under the clouds -
A white cross Streaming across the sky, its feet
Like black leaves, its wings Like the stretching light of the river?
And did you feel it, in your heart, how it pertained to everything?
And have you too finally figured out what beauty is for?
And have you changed your life?

Mary Oliver (Maple Heights, 10 september 1935)

De Surinaamse dichter en schrijver Eddy Louis Pinas werd geboren in Paramaribo op 10 september 1939. Eddy Pinas was eigenaar van een bedrijf in elektrotechnische apparatuur. In 1996 beëindigde hij zijn bedrijfsactiviteiten en hij vestigde zich in Nederland. Hij publiceerde schaars: het toneelstuk Gerda (1971), twee dichtbundels, Krawasi [Zweep] (1973, onder de schuilnaam Faceless X) en Te koop wegens vertrek (1975), het verhaal 'Julien Colijn' in de bloemlezing Een pantservagen in de straten (1981) en in het Sranan 'San pesa ini Kaneri' [Wat er gebeurde in Kaneri] in de bloemlezing Nieuwe Surinaamse verhalen (1986). Pinas won tweemaal een literaire prijs: met anderen in 1975 de Literatuurprijs van Sticusa en in 1981 de prijsvraag 'Rondom de revolutie van 25 februari 1980' met zijn verhaal 'Julien Colijn'. Eddy Pinas was actief bij het NAKS-volkstoneel.

Testament van een bedelaar

stoep Kirpalani 9 februari 1973

Dit is mijn laatste wilsbeschikking:

mijn slaapplaats - onder het balkon -

laat ik na aan oom Hendrik

thans wonend in L.W.G.

met 4 man in een

kamer 3 x 3

de inhoud van mijn plunjezak -

1 broek, 2 borstrokken, 1 jas, 1 mok,

1 kam (nieuw), een partij

sigaretten eindjes,

7 dagbladen (februari 1969),

1 geërfde aansteker - zult gij

delen onder de stoepbewoners

mijn wandelstok (Tamarindehout) gaat

naar de politie

mijn beurs - exclusief 10 % pensioenpremie -

te delen onder eventuele

weduwen uit de strijd

mijn eergevoel

laat ik na aan de

regering van Suriname.

Eddy Pinas (Paramaribo, 10 september 1939)




Zie voor nog meer schrijvers van de 10e september ook mijn vorige blog van vandaag.

10-09-2010 om 19:46 geschreven door Romenu  

De Bulgaarse schrijver en musicus Viktor Markos Paskov werd geboren in Sofia op 10 september 1949. Paskov studeerde aan de hogeschool voor muziek en theater in Leipzig en bleef na zijn studies nog 4 jaar in de DDR als jazz-muzikant en operazanger. In 1980 ging hij terug naar Bulgarije, waar hij onder meer actief werd als scenarioschrijver. Van 2002 tot 2004 stond hij aan het hoofd van het Bulgaars cultuurcentrum in Berlijn. Zijn bekendste boek is Balada za Georg Henih (Nederlands: Ballade voor Georg Henych) uit 1987. De roman speelt zich af in het Sofia van de jaren '50 en is quasi-autobiografisch.

Uit: Allemagne, conte cruel

« Derrière moi s’élevait le grandiose monument de ce Kuno - Otto - Friedrich. Le grand Kurfürst montait une massive rosse de fer. D’une main il tenait les rênes, de l’autre une massue levée bien haut au-dessus de sa tête. Pour autant qu’il m’était possible de voir, d’en bas, c’était un petit homme minable, comme Herr Dietze. Les pattes de devant de la rosse fendaient l’air. Quatre chiens de fonte se tortillaient autour d’elle. De leur gueule jaillissait un mince filet d’eau. Tout le groupe était vert de rage. Je me tournai de nouveau vert Kurt. C’est à ce moment-là que je vis qu’au-dessus de sa tête, juste sous la façade de la mairie, on avait tendu un long mot d’ordre en lettres rouges : Avec le soutien des partis communistes allemand et soviétique unis, luttons pour le triomphe de l’humanisme. »

Viktor Paskov (10 september 1949 - 16 april 2009)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Hilda Doolittle werd geboren in Bethlehem, Pennsylvania, op 10 september 10 1886. Zie ook mijn blog van 10 september 2006  en ook mijn blog van 10 september 2008 en ook mijn blog van 10 september 2009.

Adonis 

1.

Each of us like you

has died once,

has passed through drift of wood-leaves,

cracked and bent

and tortured and unbent

in the winter-frost,

the burnt into gold points,

lighted afresh,

crisp amber, scales of gold-leaf,

gold turned and re-welded

in the sun;

each of us like you

has died once,

each of us has crossed an old wood-path

and found the winter-leaves

so golden in the sun-fire

that even the live wood-flowers

were dark.

2.

Not the gold on the temple-front

where you stand

is as gold as this,

not the gold that fastens your sandals,

nor thee gold reft

through your chiselled locks,

is as gold as this last year's leaf,

not all the gold hammered and wrought

and beaten

on your lover's face.

brow and bare breast

is as golden as this:

each of us like you

has died once,

each of us like you

stands apart, like you

fit to be worshipped.

Sea Rose 

Rose, harsh rose,

marred and with stint of petals,

meagre flower, thin,

sparse of leaf,

more precious

than a wet rose

single on a stem --

you are caught in the drift.

Stunted, with small leaf,

you are flung on the sand,

you are lifted

in the crisp sand

that drives in the wind.

Can the spice-rose

drip such acrid fragrance

hardened in a leaf? 

Hilda Doolittle (10 september 1886 – 21 september 1961)

De Duits-Amerikaanse schrijver Reinhard Lettau werd geboren op 10 september 1929 in Erfurt. Midden jaren 1950 emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij sinds 1967 hoogleraar Duitse letterkunde was aan de Universiteit van Californië in San Diego (UCSD). Hij was een actief lid van de groep 47 en hield vurige toespraken aan de Vrije Universiteit van Berlijn, waar hij Springer pers aan de kaak stelde. Hij werd vervolgens uitgewezen uit Duitsland, omdat hij een buitenlander was - hij had een Amerikaans paspoort. Lettau had Duits, filosofie en literatuur in Heidelberg en aan de Harvard University gestudeerd.

Anmaßender Dichter

Natürlich bin ich bedeutender
als Reinhard Lettau,
bedeutend bedeutender,
aber was bedeutet das schon?
Was bedeutet "natürlich"?
Was bedeutet "bedeutender"?
Was bedeutet "Lettau"?
Was bedeutet "bedeutet"?
"Natürlich" bedeutet natürlich nichts.
"Bedeutender" bedeutet natürlich auch nichts.
"Lettau" bedeutet natürlich gar nichts.
"Bedeutet" bedeutet natürlich bedeutet.
Einzig "ich", das bedeutet was.
Unter "ich" kann ich mir etwas vorstellen.
Unter "mir" kann ich mir allerdings schon weniger
vorstellen, außer, natürlich, Reinhard Lettau.