De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Hilbig werd geboren in Meuselwitz op 31 augustus 1941. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2007 en ook mijn blog van 31 augustus 2008 en ook mijn blog van 31 augustus 2009 en ook mijn blog van 31 augustus 2010.

fragwürdige rückkehr (altes kesselhaus)

als wär seither noch keine zeit vergangen
faulen im salpeterweiß die selben wände
und in den winkeln wie seit ewigkeiten hangen
die vagen spinnen noch an ihrer fäden ende

die stühle sind mit staub bedeckt und zeigen
wie nah sie dem zerbrechen sind im golde
der sonnenflecken die durch blind zersprungne scheiben
hereingefallen sind im roten abendneigen

es ist als ob ich wiederkommen sollte
und etwas auch als wollt es mich vertreiben
es ist als ob noch keine zeit vergangen wäre

säumnis -
als zögerte noch immer in den wänden
weil ich nicht wegbleib und nicht wiederkehre
ein feuriger wink von geisterhaften händen.

Die Blumenbetrachtung

Fuhren hinaus in den Garten der Herrin

samstags: ich fuhr mit

                                                über Preußens Chausseen

brechend voll von den Kohorten aus Chrom und Blech

umdröhnt von der Freiheit stinkreicher Untertanen –

immer gewärtig jener düster-roten Abendhimmel

und des scharfen trockenen Winds vor Gewittern.

Oh dann folgt ich ihr mit Blicken dort im Garten:

und sie

            wie eine Königin schritt sie durch das Licht

um ihre Blumen zu besichtigen

und mit erlesner Wägung dreier Fingerspitzen

anzuheben jedes Blütenhaupt: anzuheben leicht wie Phalli –

so sacht wie dus nicht spüren kannst nicht wahrnimmst

und leichter als es dir im Denken dunkelte am Abend

so ohne Weh:

                                    ach wie ich träumen werde nach dem

                                    Abzug der Gewitter

träumen wie Tau im Licht das sich im Blick der Blüten bricht.

Wolfgang Hilbig (31 augustus 1941 - 2 juni 2007)

De Amerikaanse dichter, criticus en tijdschriftredacteur Raymond P. Hammond werd geboren op 31 augustus 1964 in Roanoke, Virginia. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2007 en ook mijn blog van 31 augustus 2008 en ook mijn blog van 31 augustus 2009 en ook mijn blog van 31 augustus 2010.
 

Uit: The New York Quarterly, Number 64

Living, taking it all in, and then writing.
Existing within that negative capability of Keats: "being in uncertainties, mysteries, doubts, without any irritable reaching after fact and reason." This is the flux of life where poetry exists, when we just are. We just have to allow it, be it and then write it.
Reporting back that which you have seen in the unity with the self, the ascension of the mountain, God, whatever you want to call it. The difference, it has been said, between a poet and a mystic is that the poet must return from the mountain and tell others what has been seen from the top, the mystic must leap off into oblivion.
"You can't lead bunny lives and write tiger poetry," we were constantly chided by William Packard, who lived up to his own teaching in every way. Live life to its fullest, scream that barbaric yawp across every rooftop, savor the sucking of every ounce of that marrow. Contribute that verse to the play of Whitman.
Uncle Walt goes on in his prose piece, A Winter Day on the Sea-Beach, to correlate poetry and life:
"The attractions, fascinations there are in sea and shore! How one dwells on their simplicity, even vacuity! What is it in us, arous'd by those indirections and directions? That spread of waves and gray-white beach, salt, monotonous, senseless—such an entire absence of art, books, talk, elegance—so indescribably comforting, even this winter day—grim, yet so delicate-looking, so spiritual— striking emotional, impalpable depths, subtler than all the poems, paintings, music I have ever read, seen, heard. (Yet let me be fair, perhaps it is because I have read those poems and heard that music.)"
Real life, real poetry infinitely intertwined.

Raymond P. Hammond (Roanoke, 31 augustus 1964)

De Engelse schrijfster Elizabeth von Arnim werd op 31 augustus 1866 geboren in Kirribilli Point in de buurt van Sydney. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2007 en ook mijn blog van 31 augustus 2008 en ook mijn blog van 31 augustus 2009 en ook mijn blog van 31 augustus 2010.
 

Uit: The Solitary Summer

"It isn't going to freeze, and I won't look at anything until you have told me what you think of my idea. Wouldn't a whole lovely summer, quite alone, be delightful? Wouldn't it be perfect to get up every morning for weeks and feel that you belong to yourself and to nobody else?" And I went over to him and put a hand on each shoulder and gave him a little shake, for he persisted in gazing at the stars just as though I had not been there. "Please, Man of Wrath, say something long for once," I entreated; "you haven't said a good long sentence for a week."

He slowly brought his gaze from the stars down to me and smiled. Then he drew me on to his knee.

"Don't get affectionate," I urged; "it is words, not deeds, that I want. But I'll stay here if you'll talk."

"Well then, I will talk. What am I to say? You know you do as you please, and I never interfere with you. If you do not want to have any one here this summer you will not have any one, but you will find it a very long summer."

"No, I won't."

"And if you lie on the heath all day, people will think you are mad."

"What do I care what people think?"

"No, that is true. But you will catch cold, and your little nose will swell."

"Let it swell."

"And when it is hot you will be sunburnt and your skin spoilt."

"I don't mind my skin."

"And you will be dull."

"Dull?"

It often amuses me to reflect how very little the Man of Wrath really knows me. Here we have been three years buried in the country, and I as happy as a bird the whole time. I say as a bird, because other people have used the simile to describe absolute cheerfulness, although I do not believe birds are any happier than any one else, and they quarrel disgracefully. I have been as happy then, we will say, as the best of birds, and have had seasons of solitude at intervals before now during which dull is the last word to describe my state of mind.“

Elizabeth von Arnim (31 augustus 1866 – 9 februari 1941)

De Amerikaanse dichter en schrijver William Saroyan werd geboren op 31 augustus 1908 in Fresno, Californië. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor William Saroyan op dit blog.

To the River Euphrates

Euphrates, which is mine, doth flow or not,

There where its mountains feed its rush and roar.

And through those hills and plains by most forgot,

And by these eyes not seen, for evermore

Euphrates swells and rolls majestically,

Or is now dry, and arid myth, a tale.

If this is so, the truth, so let it be.

In me Euphrates is; nor can it fail

To ride its bed and cool its burning earth

With drink, and mine as well. Of wing no flight

May end in graceless crash. No spirit’s mirth

May burn and die by heaven’s harshest light.

Euphrates flows, however it may be

That but in dreams these eyes its grace may see.

San Francisco, California

January 21, 1933

To Lake Van

Lake Van, O inland sea my father saw

With stinging eyes and steadfast blurring stare,

Our hearts unite in race’s filial prayer.

His blood to mine restores that fearful awe

He felt as he from homeland’s shore turned west,

Smothering harsh and violent farewell.

O lake and symbol of our grief, they spell

With growing strength denies all easy rest.

He from his spirit’s soil took lasting leave,

From heavens that his legend had sustained,

And though he left and died, there he remained

In his young ghost, above thy cool grieve,

Lament and weep in mists and pouring rains,

O Lake and pool of all your mortal pains.

San Francisco, California

April 7, 1933

William Saroyan (31 augustus 1908 – 18 mei 1981)

De Franse dichter en schrijver Théophile Gautier werd op 31 augustus 1811 geboren in Tarbes (departement Hautes-Pyrénées. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Théophile Gautier op dit blog.

Baiser rose, baiser bleu

À table, l'autre jour, un réseau de guipure,
Comme un filet d'argent sur un marbre jeté,
De votre sein, voilant à demi la beauté,
Montrait, sous sa blancheur, une blancheur plus pure.

Vous trôniez parmi nous, radieuse figure,
Et le baiser du soir, d'un faible azur teinté,
Comme au contour d'un fruit la fleur du velouté,
Glissait sur votre épaule en mince découpure.

Mais la lampe allumée et se mêlant au jeu,
Posait un baiser rose auprès du baiser bleu :
Tel brille au clair de lune un feu dans de l'albâtre.

À ce charmant tableau, je me disais, rêveur,
Jaloux du reflet rose et du reflet bleuâtre :
" Ô trop heureux reflets, s'ils savaient leur bonheur ! "

A une robe rose

Que tu me plais dans cette robe
Qui te déshabille si bien,
Faisant jaillir ta gorge en globe,
Montrant tout nu ton bras païen !

Frêle comme une aile d'abeille,
Frais comme un coeur de rose-thé,
Son tissu, caresse vermeille,
Voltige autour de ta beauté.

De l'épiderme sur la soie
Glissent des frissons argentés,
Et l'étoffe à la chair renvoie
Ses éclairs roses reflétés.

D'où te vient cette robe étrange
Qui semble faite de ta chair,
Trame vivante qui mélange
Avec ta peau son rose clair ?

Est-ce à la rougeur de l'aurore,
A la coquille de Vénus,
Au bouton de sein près d'éclore,
Que sont pris ces tons inconnus ?

Ou bien l'étoffe est-elle teinte
Dans les roses de ta pudeur ?
Non ; vingt fois modelée et peinte,
Ta forme connaît sa splendeur.

Jetant le voile qui te pèse,
Réalité que l'art rêva,
Comme la princesse Borghèse
Tu poserais pour Canova.

Et ces plis roses sont les lèvres
De mes désirs inapaisés,
Mettant au corps dont tu les sèvres
Une tunique de baisers.

31-08-2011 om 18:03 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Charles Reznikoff werd op 30 augustus 1894 in New York geboren. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Meditations on the Fall and Winter Holidays

II
Day of Atonement

The great Giver has ended His disposing; 
the long day 
is over and the gates are closing. 
How badly all that has been read 
was read by us, 
how poorly all that should be said. 

All wickedness shall go in smoke. 
It must, it must! 
The just shall see and be glad. 
The sentence is sweet and sustaining; 
for we, I suppose, are the just; 
and we, the remaining. 

If only I could write with four pens between five fingers 
and with each pen a different sentence at the same time--
but the rabbis say it is a lost art, a lost art. 
I well believe it. And at that of the first twenty sins that we confess, 
five are by speech alone; 
little wonder that I must ask the Lord to bless 
the words of my mouth and the meditations of my heart. 

Now, as from the dead, I revisit the earth and delight 
in the sky, and hear again 
the noise of the city and see 
earth's marvelous creatures--men. 
Out of nothing I became a being, 
and from a being I shall be 
nothing--but until then 
I rejoice, a mote in Your world, 
a spark in Your seeing. 

III

Feast of Booths

This was a season of our fathers' joy:

not only when they gathered grapes and the fruit of trees

in Israel, but when, locked in the dark and stony streets,

they held--symbols of a life from which they were banished

but to which they would surely return--

the branches of palm trees and of willows, the twigs of the myrtle,

and the bright odorous citrons.

This was the grove of palms with its deep well

in the stony ghetto in the blaze of noon;

this the living stream lined with willows;

and this the thick-leaved myrtles and trees heavy with fruit

in the barren ghetto--a garden

where the unjustly hated were justly safe at last.

In booths this week of holiday

as those who gathered grapes in Israel lived

and also to remember we were cared for

in the wilderness--

I remember how frail my present dwelling is

 even if of stones and steel.

I know this is the season of our joy:

we have completed the readings of the Law

and we begin again;

but I remember how slowly I have learnt, how little,

how fast the year went by, the years--how few.

Charles Reznikoff (30 augustus 1894 – 22 januari 1976)

De Chinees-Franse dichter, schrijver en vertaler François Cheng werd geboren op 30 augustus 1929 in Nanchang in China. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2008 en ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Le long d'un amour (fragmenten)

L’infini n’est autre
Que le sans fin
     va-et-vient
Entre ce qui se cherche
Et ce qui se perd
Mille veines ouvertes 
     d’un cœur l’autre

*

D’une main l’autre
Le secret avoué
     demeure secret
À l’instar
     de l’ombre transparente
     ou de l’opaque clarté
Qui s’attarde
Entre
La carafe remplie de vin
Et le bol
     au cœur vide

Offrande
     à l’Inespéré
Que perpétuent
     jour après jour 
Deux mains jointes

*

À deux
Mourrons-nous à la lueur de la bougie
     récalcitrante
Où un papillon de nuit glorifie encore
     l’instant dément

En un
Renaîtrons-nous aux ténèbres encerclantes
     illimitées
Où une fumée s’évanouit, sans fin retraçant
     nos songes croisés

François Cheng (Nanchang, 30 augustus 1929)

De Tsjechische dichter Jiří Orten (eig. Jiří Ohrenstein) werd geboren op 30 augustus 1919 bij Kutná Hora. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2007 en ook mijn blog van 30 augustus 2008 en ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Black Painting

The reins sway vainly,

the whip hits the air,

it won't strike you, it hasn't got you,

the reins sway vainly,

from whence departed God.

Where did He go? He alone knows that, where,

He went to fight for something,

to bring the sails of the windmills wind,

and He went and went, He alone knows where,

He went nailed to His love.

He is elsewhere, how not to put it,

one day He will return, perhaps.

See, moonstruck bailiffs

stride through godforsaken streets

snuffing out lives.

Sonnet

We have our names. We don our clothes,

wear Sunday-shoes,

we note the trinkets that our neighbours wear

but only rarely, after death,

to them, the dying, do we administer pills.

In lavish rags our age is dressed.

Thou supportest nothing, Thou art useless, roof-beam.

Has anyone been cured as yet?

A tatty Bible once read by

lucky old Job himself, after he got out of hospital,

lies somewhere on the floor.

And old God, Our Lord of Slums,

administers cold, sickness, hunger and suffering

in handfuls.

Vertaald door Toby Litt en Virginia Little

30-08-2011 om 15:25 geschreven door Romenu  

De Duitstalige, Tsjechische schrijfster Libuše Moníková werd geboren op 30 augustus 1945 in Praag. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2007 en ook mijn blog van 30 augustus 2008 en ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Uit: Eine Schädigung und Pavane für eine verstorbene Infantin

„Ich schalte ein in einen Bericht über die Findelkinder vom Kriegsende. Sie kennen ihren Geburtsort und ihr Geburtsdatum nicht, ihr Alter kann bis zu zwei Jahren differieren, meist haben sie schon

mehrere Namen gehabt. Einem Mann wurde der Name fünfmal geändert, hinter jedem Namen stand »genannt«. Einige finden noch nach Jahrzehnten ihre Eltern und Geschwister über das

Rote Kreuz, eigene Initiative hat wenig Aussicht auf Erfolg.

Die Zusammenführung nicht selten unter Mithilfe eines Dolmetschers: die ersten zwanghaften Umarmungen, das Lächeln, die Pflegeeltern sind eingeladen, sie stehen da und freuen sich

verwirrt für ihre Kinder.

Das Festival der Kurzfilme in Oberhausen. Die Vorsitzende, etwa achtunddreißig, selbstbewußt, nennt unter den vertretenen Ländern die Tschechei kein Land sonst verstümmelt. Der jugoslawische Beitrag ›Die Ramme‹. Auf einem Fließband werden geschlüpfte Küken von Frauenhänden sortiert. Die nicht rechtzeitig ausgeschlüpften bleiben liegen und kommen in einen Behälter, wo sie mit den Eierschalen von einer Ramme zu Hühnerfutter zerstampft werden. Die Ramme ist nicht automatisch, man sieht zwei Männerhände, die sie bedienen. Ein schwarzes Küken steht mit den anderen geschlüpften auf dem Band. Es wird zur Seite geschoben und treibt mit dem lebenden Abfall zu der Tonne. Es läuft zurück, wird wieder von der Frau zurückgestoßen, noch einmal läuft es gegen das Band, aber es gehört nicht in die Legebatterie. So gleitet es auf dem Band in die Grube, wo Hunderte von Küken ihre ersten Bewegungen probieren, aus den Schalen schlüpfen, jetzt völlig normal, nur um Sekunden verspätet, aber schon von der Last der anderen gedrückt, das schwarze strampelt, versucht loszukommen, es fallen die nächsten Schalen und Küken darüber, danach die Ramme. Sie hebt

sich und fällt nieder, zerstampft alles zu Brei hochwertiges, eiweißgesättigtes Futter. Die vollen Behälter auf dem Hof, in dem Schrot zuckt es schwache Bewegungen der noch nicht ganz toten

Kükenreste. Unter dem Schrot erscheint etwas Schwarzes, das schwarze Küken kämpft sich durch die Leichen und zerdrückten Eierschalen, kommt hoch, unversehrt, strampelt sich los und läuft.“

Libuše Moníková (30 augustus 1945 – 12 januari 1998)

De Duitse schrijfster Gisela von Arnim werd geboren op 30 augustus 1827 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2008 en ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Uit: Das Leben der Hochgräfin Gritta von Rattenzuhausbeiuns

„Es war eine zerfallne Tür, aus der jetzt der alte Mann Müffert, der Diener des Grafen, mit einer dampfenden Schüssel Hirse in Händen, auf das Kind blickte: »Ein Blümchen das blüht, ein Herz das so gut ist! – Soll sie wie ihre arme Mutter hinter diesen Mauern verblühen? – Wenn der Graf noch so lange an seiner Maschine baut! – Was jung ist, braucht Junges, um mit ihm zusammen zu sein.« Dies war das halblaute Selbstgespräch Müfferts; er sah sich scheu um, als fürchte er, gehört zu werden, dann fuhr er lauter fort: »Da lauf, Kind, und trag schnell die Schüssel dem Vater hin!« – »Schon jetzt?« – fragte die kleine Hochgräfin langsam, aus den altdeutschen grauen Ritteraugen mit schwarzen Wimpern einen ziemlich hasenmäßigen Blick durch die von der Sonne durchschimmerte Dampfwolke der Hirse zu Müffert sendend. »Ei, ich wollt auch, es wären noch vierundzwanzig Stunden davon und blieben es ewig, denn heut muß ich dran.« Somit nahm die kleine Hochgräfin den Napf in Empfang; wer diesen genauer ansah, erkannte darin den Schild eines erprobten Rittersmanns; eine halb verrostete Rose zeigte noch Kampfspuren. Hätte der kühne Ritter je gedacht, daß sein Schild später zu so entsetzlichem Dienst gebraucht werde? – Sie ging langsam und leisen Schrittes einen Gang hinein, einen hinaus, bis sie sich einem brummenden Hämmern und Bohren immer mehr näherte; nun trat sie vor eine wunderliche, in Eichenholz mit kleinen Drachen und Gesichtsmasken geschnirkelte Tür. – Sie faßte sich ein Herz und zog an der schweren eisernen Klinke. Es öffnete sich die Stube, in der das zweite und vorletzte Glasfenster des Schlosses war; da hingen Hammer und Zangen und Zängchen und tausenderlei wunderliche Werkzeuge, teils an der grauen Wand, teils an langen Bindfäden von der Decke ins Zimmer herab; alte Folianten, altes Uhrwerk und Gerümpel, von Spinnweben überzogen, vom Holzwurm zernagt, lag an der Wand entlang. Das Hauptstück war ein weißseidner Bettschirm, mit dem Paradies darauf gestickt in greller Seide; die Äpfel lachten recht daraus hervor. Der Hochgraf hatte sie zum Ziel seiner Bolzen gemacht, und Adam und Eva waren dabei in höchst invaliden Zustand geraten. Der Graf, in Schweiß, heftigen Zorn im Gesicht, mit einem Instrument in der Hand, stieß es hie und da in eine sonderbare, fast wie ein alter Großvaterstuhl aussehende Maschine, die davon sich dehnend zu bewegen und zu krümmen schien, bis zuletzt das Sitzkissen emporsprang – sprang, sprang und wieder sprang, wobei der Graf allemal ein sehr zufriedenes Gesicht machte.“

Gisela von Arnim (30 augustus 1827 – 4 april 1889)

Portret door Louise Caroline Seidler

De Engelse schrijfster Mary Wollstonecraft Shelley werd geboren op 30 augustus 1797. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2006 en ook mijn blog van 30 augustus 2007 en ook mijn blog van 30 augustus 2009 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

Uit: Frankenstein

“To Mrs. Saville, England St. Petersburgh, Dec. 11th, 17--

These reflections have dispelled the agitation with which I began my letter, and I feel my heart glow with an enthusiasm which elevates me to heaven, for nothing contributes so much to tranquillize the mind as a steady purpose--a point on which the soul may fix its intellectual eye.  This expedition has been the favourite dream of my early years. I have read with ardour the accounts of the various voyages which have been made in the prospect of arriving at the North Pacific Ocean through the seas which surround the pole.  You may remember that a history of all the voyages made for purposes of discovery composed the whole of our good Uncle Thomas' library.  My education was neglected, yet I was passionately fond of reading.  These volumes were my study day and night, and my familiarity with them increased that regret which I had felt, as a child, on learning that my father's dying injunction had forbidden my uncle to allow me to embark in a seafaring life.

These visions faded when I perused, for the first time, those poets whose effusions entranced my soul and lifted it to heaven.  I also became a poet and for one year lived in a paradise of my own creation; I imagined that I also might obtain a niche in the temple where the names of Homer and Shakespeare are consecrated.  You are well acquainted with my failure and how heavily I bore the disappointment.

But just at that time I inherited the fortune of my cousin, and my thoughts were turned into the channel of their earlier bent.”

Mary Shelley (30 augustus 1797 – 1 februari 1851)

De Duitse dichter, schrijver en verzetsstrijder Adam Kuckhoff werd geboren op 30 augustus 1887 in Aken. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2008 en ook mijn blog van 30 augustus 2010.

An meinen Sohn

„Mein lieber Sohn, du großes spätes Glück,

So lasse ich dich vaterlos zurück?

Ein ganzes Volk – nein, das ist viel zu klein,

Das Menschenvolk wird dir dein Vater sein!“

Adam Kuckhoff (30 augustus 1887 -  5 augustus 1943)

30-08-2011 om 15:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en wetenschapper Hugo Brandt Corstius werd geboren in Eindhoven op 29 augustus 1935. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Hugo Brandt Cortius op dit blog.

Uit: De toekomst van het Nederlands

„Veel klagen zij over de verloedering, de versloffing, de achteruitgang van het Nederlands zoals zij zich dat uit vroeger jaren herinneren. Op een avond in 1991 zette ik voet aan wal in Curaçao en werd onmiddellijk besprongen door een schrijver met een grote hoed, Boelie van Leeuwen, die een hoofdartikel uit de Nieuwe Rotterdamse Courant meedroeg waarin alle woorden door felle rode strepen onleesbaar waren gemaakt: ‘Kunt u daar niets tegen doen?’

Maar wat zij niet weten, die klagers buiten Nederland, is dat het ook in Nederland, en ik neem aan in België niet minder, één grote klaagzang is. Charivarius kon zijn onbegrijpelijke afkeer van ‘vanaf’ en ‘vanuit’ tenminste nog wel sprekend en grappig onder woorden brengen. Maar wie, om een voorbeeld te noemen, leest hoe Jan Kuitenbrouwer deze weken klaagt over woordcompressie (alsof die niet in alle talen en alle tijden wordt uitgeoefend op woorden en zelfs zinnetjes die je veel gebruikt) en over de verkeerde uitspraak van de ‘r’ of de ‘g’, die verstijft van zoveel onkunde en domheid. ‘Alsjeblieft’ en ‘alstublief’, dat zijn toch prachtige zinscomprimaties, waar onze leerlingen veel van kunnen opsteken.

Het is nu al zover dat het, helaas ook in het beschaafde Nederland voorkomende, racisme zijn weg naar de oppervlakte vindt door het klagen over het Nederlands van die jeugdigen die de pech hebben dat hun ouders niet in Batavia of Amsterdam maar in Turkije of Marokko geboren werden, alsof niet altijd en overal jeugdigen er een eer in scheppen een eigen taaltje te maken waar de ouderen zich aan ergeren.

Er is, laat ik het maar direct verklappen, over de Nederlandse taal niets te klagen. Nooit in de geschiedenis is er door zoveel mensen Nederlands gesproken als nu. En dat komt niet eens door onze vruchtbaarheid, maar door onze immigranten. Kon je vroeger in bepaalde Franse dorpjes zomers veel Hollands horen van vakantiegangers, nu klinken onze klanken de hele zomer in menig Turks of Berbers dorp, van vakantiegangers in hun oude land.“

Hugo Brandt Corstius (Eindhoven, 29 augustus 1935)

De Engelse dichter Thomson („Thom“) William Gunn werd geboren op 29 augustus 1929 in Gravesend, Kent. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Thom Gunn op dit blog. 

From the Wave

It mounts at sea, a concave wall

Down-ribbed with shine,

And pushes forward, building tall

Its steep incline.

Then from their hiding rise to sight

Black shapes on boards

Bearing before the fringe of white

It mottles towards.

Their pale feet curled, they poise their weight

With a learn'd skill.

It is the wave they imitate

Keeps them so still.

The marbling bodies have become

Half wave, half men,

Grafted it seems by feet of foam

Some seconds, then,

Late as they can, they slice the face

In timed procession:

Balance is triumph in this place,

Triumph possession.

The mindless heave of which they rode

A fluid shelf

Breaks as they leave it, falls and, slowed,

Loses itself.

Clear, the sheathed bodies slick as seals

Loosen and tingle;

And by the board the bare foot feels

The suck of shingle.

They paddle in the shallows still;

Two splash each other;

They all swim out to wait until

The right waves gather.

Thom Gunn (29 augustus 1929 – 25 april 2004)

De Belgische dichter en schrijver Maurice Maeterlinck werd geboren op 29 augustus 1862 in Gent. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Maurice Maeterlinck op dit blog.

Heures ternes

Voici d'anciens désirs qui passent,

Encor des songes de lassés,

Encor des rêves qui se lassent;

Voilà les jours d'espoir passés!

En qui faut-il fuir aujourd'hui?

Il n'y a plus d'étoile aucune;

Mais de la glace sur l'ennui

Et des linges bleus sur la lune.

Encor des sanglots pris au piège,

Voyez les malades sans feu,

Et les agneaux brouter la neige;

Ayez pitié de tout, mon Dieu!

Moi, j'attends un peu de réveil,

Moi, j'attends que le sommeil passe,

Moi, j'attends un peu de soleil

Sur mes mains que la lune glace!

Reflets

Sous l'eau du songe qui s'élève

Mon âme a peur, mon âme a peur.

Et la lune luit dans mon cœur plongé

Dans les sources du rêve!

Sous l'ennui morne des roseaux.

Seul le reflet profond des choses,

Des lys, des palmes et des roses

Pleurent encore au fond des eaux.

Les fleurs s'effeuillent une à une

Sur le reflet du firmament.

Pour descendre, éternellement

Sous l'eau du songe et dans la lune.

Désirs d'Hiver

Je pleure les lèvres fanées

Ou les baisers ne sont pas nés

Et les désirs abondonnés

Sous les tristesses moissonnées.

Toujours la pluie à l'horizon !

Toujours la neige sur les grèves !

Tandis qu'au seuil clos de mes rêves

Des loups couchés sur le gazon.

Observent en mon âme lasse.

Les yeux ternis dans le passé,

Tout  le sang autrefois versé

Des agneaux mourants sur la glace.

Seule la lune éclaire enfin

De sa tristesse monotone,

Où gèle l'herbe de l'automne,

Mes désirs malades de faim.

Maurice Maeterlinck (29 augustus 1862 -  6 mei 1949)

De Zwitserse schrijver Lukas Hartmann (eig. Hans-Rudolf Lehmann) werd geboren op 29 augustus 1944 in Bern. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Lukas Hartmann op dit blog.

Uit: Bis ans Ende der Meere

„Allen blutete stark, als man ihn losband, am stärksten aus dem Mund. Er hatte verlangt, dass man ihm ein Lederstück zwischen die Zähne schob. Nun hatte er es durchgebissen und die halbe Zunge dazu. Die Zunge würde rasch heilen, befand Anderson, da gebe es selten Entzündungen, anders als auf dem Rücken, von dem die Haut in Fetzen hing und den man täglich einsalben müsse. Er war – das vertraute er später Webber an – beunruhigt von Cooks Zornanfällen; auf der vorigen Reise hatte er ihn gelassener erlebt. Es möge sein, sagte er, dass Cook erschöp∫er sei, als er vor sich selbst zugebe.

Nervöse Erschöpfung sei nicht ungefährlich, sie könne zu einem Zusammenbruch führen oder – was bei Cook allerdings kaum denkbar sei – zu völligem Kontrollverlust. Und dann erzählte er Webber, den er zu einem Trunk in seine Kabine eingeladen hatte, dass Cook vor drei Jahren, auf der Höhe von Feuerland, schwer krank geworden sei, vermutlich wegen eines gi∫igen Fischs. Tagelang sei er nicht mehr fähig gewesen, Befehle zu erteilen, man habe um sein Leben gebangt. Dann habe der ältere Forster, der deutsche Naturforscher, sonst ein selbstgerechter und zänkischer Mensch, eingewilligt, seinen Hund für den Kapitän zu opfern. Der Koch habe den Hund – einen Bastard, gekau∫ in irgendeinem Hafen – geschlachtet und aus dem Fleisch eine Bouillon gekocht, die den Kapitän enorm gekrä∫igt habe. Aber die Nachwirkungen dieser Krankheit habe ihm auf die Gallenblase geschlagen, und sie sei wohl an seinem jetzigen Zustand mitbeteiligt. Wolle Gott, dass Captain Cook gesunden

Geistes bleibe und beide SchiΣe heil nach England zurückbringe!“

Lukas Hartmann (Bern, 29 augustus 1944)

De Engelse dichter, schrijver en activist Edward Carpenter werd geboren op 29 augustus 1844 in Hove, in de buurt van Brighton. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2008 en ook mijn blog van 29 augustus 2009 en ook mijn blog van 29 augustus 2010

BY THE SHORE (Fragment)

ALL night by the shore.

The obscure water, the long white lines of advancing foam, the rustle and thud, the panting sea-breaths, the pungent sea-smell,

The great slow air moving from the distant horizon, the immense mystery of space, and the soft canopy of the clouds!

The swooning thuds go on--the drowse of ocean goes on:

The long inbreaths--the short sharp outbreaths--the silence between.

I am a bit of the shore: the waves feed upon me, they come pasturing over me;

I am glad, O waves, that you come pasturing over me.

I am a little arm of the sea: the same tumbling swooning dream goes on--I feel the waves all around me, I spread myself through them.

How delicious! I spread and spread. The waves tumble through and over me--they dash through my face and hair.

The night is dark overhead: I do not see them, but I touch them and hear their gurgling laughter.

The play goes on!

The strange expanding indraughts go on!

Suddenly I am the Ocean itself: the great soft wind creeps over my face.

I am in love with the wind--I reach my lips to its kisses.

How delicious! all night and ages and ages long to spread myself to the gliding wind!

But now (and ever) it maddens me with its touch, I arise and whirl in my bed, and sweep my arms madly along the shores.

I am not sure any more which my own particular bit of shore is;

All the bays and inlets know me: I glide along in and out under the sun by the beautiful coast-line;

My hair floats leagues behind me; millions together my children dash against my face;

I hear what they say and am marvellously content.

All night by the shore;

And the sea is a sea of faces.

The long white lines come up--face after face comes and falls past me--

Thud after thud. Is it pain or joy?

Face after face--endless!

Edward Carpenter (29 augustus 1844 – 28 juni 1929)

29-08-2011 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en beeldend kunstenares Elma van Haren werd geboren in Roosendaal op 29 augustus 1954. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2009 en ook mijn blog van 29 augustus 2010

Het liefhebbende

Het stak de kop op, toen een onverwachte zonneschijn
over de meubels viel, die al vijfentwintig jaar in de
kamer stonden.

Nu aangeraakt door de gestrekte wijsvinger van het
licht.
Ternauwernood verdroegen zij deze zachte
liefdesverklaring.
Ze wilden alleen donker, waarin welwillendheid,
mededogen voor hun brand- en mottengaatjes,
hun slijtage, hun verschoten kale plek.
Zij stonden met de ruggen naar elkaar, want

wanneer, na hoeveel jaren,
houdt het blozen eindelijk op?

Haastig begon ik met het bevrijden van een kleine plant,
door alle omstandigheden taai overeind gebleven.
Beloonde zijn niet-willen-sterven met ruimte en mest,
verwijderde hier en daar een witte ziekte,
ging met hem in het zonlicht staan en

voelde de dunne scheidingslijn tussen mijn handelen en
de het-zich-voltrekken-processen in mijn lichaam,
in- en uitvoer van zuurstof en stikstof,
de chemie van het voelen,
het kunnen denken.

Midden in de streep zonlicht met de tuimelende stofjes,
zag ik in de spiegel, los van mededogen en
welwillendheid,
mijn eigen omhulsel al tamelijk aangetast
zacht staan te glanzen met oplichtende kleur,
als werd ik nu op mijn beurt opgemerkt door de zon
omdat ik al die tijd gebleven was en
blozen kon bij de eerste de beste blijk
van willekeurige warmte.

Wat was toch deze chemie van voelen?
Dat koken vloeien glijden,
dat stomen branden bonzen...
Het stopte nooit.
Mijn hart hield niet op.
Doch misschien heeft het na zoveel jaren
niets meer met hartszaken van doen.
Wellicht is het de blikkerende pitbull in mij.

Elma van Haren (Roosendaal, 29 augustus 1954)

De Zwitserse dichter, schrijver en vertaler Herbert Meier werd op 29 augustus 1928 in Solothurn geboren. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2010

Brief an die Schauspieler

“Ich weiß, Sie sind entschlossen, Paul Claudel für das Theater neu zu entdecken. Der Augenblick ist günstig. Denn mittlerweile haben sich die Vorurteile über ihn, die seit den Pariser Unruhen 1968 in der Luft lagen, verflüchtigt. Heute scheint man zu wissen, wie dialektisch austauschbar Ideologien sind. Die meisten haben ihre alten Brillen, durch die sie Dramatiker wie Brecht und Claudel zu sehen gewohnt waren, abgelegt. Allein schon bei einem neuen, offenen Lesen ihrer Stücke zerfallen vorgeprägte Ansichten und Urteile.
Übrigens hat sich der «marxistische» Brecht einmal ironisch als den «letzten römischkatholischen Kopf» benannt. Indessen entlarvt der «erzkatholische» Claudel in seinem Stück «Das harte Brot» den Kapitalismus radikaler als Brecht eine kirchliche Ideologie in seinem «Leben des Galilei». In Frankreich hat Bernard Sobel, bekennender Marxist, 2001 «L’Otage» («Die Geisel») inszeniert und im Programmbuch einiges aus dem «Kommunistischen Manifest» zitiert. Olivier Py, praktizierender Katholik, brachte 2003 in Straßburg den «Seidenen Schuh» ungekürzt auf die Bühne. Eine Wiederentdeckung des großen Dramatikers ist im Gange. Zur selben Zeit wie Olivier Py hat Stefan Bachmann in Basel mit meiner Neuübersetzung (Paul Claudel, Der seidene Schuh. Johannes Verlag Einsiedeln, Freiburg i.Br. 2003) das Gleiche gewagt und Claudel für das deutsche Theater in ein neues Licht gerückt. Nun unternehmen Sie mit ihm ein ähnliches Wagnis, Sie spielen alle drei Stücke der «Trilogie» an einem Abend. Der Dichter selbst hatte 1920 dem Pariser Theatermann Jacques Copeau vorgeschlagen, die ganze «Trilogie der Coûfontaine» aufzuführen. Es kam damals nicht dazu.”

Herbert Meier (Solothurn, 29 augustus 1928)

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Jacques Kruithof werd geboren in Rotterdam op 29 augustus 1947. Zie en ook mijn blog van 29 augustus 2009 en ook mijn blog van 29 augustus 2010

Uit: Jan Wolkers 1925

“‘Ik voelde [...] dat ik vrij was. Dat ik me los had gelopen van alles wat me achtervolgde’: zo eindigt de roman Horrible tango (1967). Het slot is karakteristiek voor het gehele werk van Jan Wolkers.

In zijn voorafgaande, destijds omstreden boeken ging het telkens om een hoofdfiguur die zich vrij en los wil maken - meestal een jongere zoon die het aan de stok krijgt met zijn vader, omdat deze burgerlijke onvrijheid en calvinistische vastlegging aan hem wil opdringen. Bij de onvermijdelijke botsingen dient de oudere broer, wat sluwer en brutaler, vaak als lichtend voorbeeld, maar juist hij sterft vroeg.

Raakt de ‘zoon’ in conflict met de autoriteit van de vader, dan komt tevens het goddelijke gezag in het geding: hij wordt immers uit naam van de Almachtige in een model geperst. De dood van zijn broer wakkert de opstand aan: ‘het is niet te geloven. Het mag niet! Het is een schande’. In Kort Amerikaans (1962) staat het credo: ‘Mijn ongeloof in God is mijn enige houvast aan hem’.

De figuren van zoon, vader en broer, op het eigen verleden geënt, en omringd door minder belangrijke gezinsleden, bepaalden in de beginjaren Wolkers' universum. Om hen heen zijn de thema's te groeperen die ook later steeds weer opduiken: seksualiteit, isolement en schuld, vernietiging, dood en ontbinding, natuur, dier, mens en Godheid. Aldoor gaat het om facetten van opstand en onmacht, van verzet tegen onderwerping en tegen geborneerdheid, en van een vitale machteloosheid jegens het absurde dat overblijft als God van de rol is geschrapt. Dat leidt tot een merkwaardige pendelbeweging tussen regelrechte mensenhaat en een mededogen dat zich tot mens en dier uitstrekt. In later werk reiken deze thema's veel verder dan het kleine universum van jeugd en gezin; de rebellie wordt bij voorbeeld in De walgvogel (1974) op politieke verhoudingen geprojecteerd, zonder zelf politiek te worden.

Jacques Kruithof (29 augustus 1947 – 7 maart 2008)

De Algerijnse dichter en schrijver Djamel Amrani werd geboren in Sour El-Ghozlane op 29 augustus 1935. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2009 en ook mijn blog van 29 augustus 2010

Sour El Ghozlane

A Sour El Ghozlane, mon village natal,
au parfum d’ambre et d’aubépine,
mes désirs enfantins se sont brisés, surpris,
écartés de la vie trop obscure même avec des gazelles
Et tous ces horizons qu’on appelle nos rêves
Là-bas à Sour quand l’aurore derrière les ronces
A Sour El Ghouzlane, j’avais juré de revenir un jour
Vingt-sept années m’enserrent font cahoter ma peine
Sour El Ghozlane construit l’Hommme absolu plus explosif que poète
Et fais en sorte qu’à mon réveil le temps, avocat des miracles,
m’enseigne l’ordre des paix et racornise ma peine

Djamel Amrani (29 augustus 1935 – 2 maart 2005)

De Franse schrijver en criticus Valery Nicolas Larbaud werd geboren op  29 augustus 1881 in Vichy. Zie ook mijn blog van 29 augustus 2009 en ook mijn blog van 29 augustus 2010

Ode

Prête-moi ton grand bruit, ta grande allure si douce,
Ton glissement nocturne, à travers l'Europe illuminée,
O train de luxe! et l'angoissante musique
Qui bruit le long de tes couloirs de cuir doré,
Tandis que derrière les portes laquées, aux loquets de cuivre lourd,
Dorment les millionaires.
Je parcours en chantonnant tes couloirs
Et je suis ta course vers Vienne et Budapesth,
Mêlant ma voix à tes cent mille voix,
O Harmonika-Zug!
 
J'ai senti pour la première fois toute la douceur de vivre,
Dans une cabine du Nord-Express, entre Wirballen et Pskow.
On glissait à travers des prairies où des bergers,
Au pied de groupes de grands arbres pareils à des collines,
Etaient vêtus de peaux de moutons crues et sales...
(Huit heures du matin en automne, et la belle cantatrice
Aux yeux violets chantait dans la cabine à côté.)
Et vous, grandes places à travers lesquelles j'ai vu passer la Sibérie et les monts du Samnium,
La Castille âpre et sans fleur, et la mer de Marmara sous une pluie tiède!
 
Prêtez-moi, ô Orient-Express, Sud-Brenner-Bahn, prêtez-moi
Vos miraculeux bruits sourds et
Vos vibrantes voix de chanterelle;
Prêtez-moi la respiration légère et facile
Des locomotives hautes et minces, aux mouvements
Si aisés, les locomotives des rapides,
Précédant sans effort quatre wagons jaunes à lettres d'or
Dans les solitudes montagnardes de la Serbie,
Et, plus loin, à travers la Bulgarie pleine de roses...
 
Ah! il faut que ces bruits et que ce mouvement
Entrent dans mes poèmes et disent
Pour moi ma vie indicible, ma vie
D'enfant qui ne veut rien savoir, sinon
Espérer éternellement des choses vagues.

Valery Larbaud (29 augustus 1881 – 2 februari 1957)

29-08-2011 om 19:05 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Johann Wolfgang von Goethe werd geboren op 28 augustus 1749 in Frankfurt am Main. Goethe werd de afgelopen week tot grootste Duitser aller tijden verkozen. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Johann Wolfgang von Goethe op dit blog.

Uit: Faust I

„Prolog im Himmel.

Der Herr. Die himmlischen Heerscharen. Nachher Mephistopheles. Die drei Erzengel treten vor.

Raphael:

Die Sonne tönt, nach alter Weise,
In Brudersphären Wettgesang,
Und ihre vorgeschriebne Reise
Vollendet sie mit Donnergang.
Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke,
Wenn keiner sie ergründen mag;
die unbegreiflich hohen Werke
Sind herrlich wie am ersten Tag.

Gabriel:

Und schnell und unbegreiflich schnelle
Dreht sich umher der Erde Pracht;
Es wechselt Paradieseshelle
Mit tiefer, schauervoller Nacht.
Es schäumt das Meer in breiten Flüssen
Am tiefen Grund der Felsen auf,
Und Fels und Meer wird fortgerissen
Im ewig schnellem Sphärenlauf.

Michael:

Und Stürme brausen um die Wette
Vom Meer aufs Land, vom Land aufs Meer,
und bilden wütend eine Kette
Der tiefsten Wirkung rings umher.
Da flammt ein blitzendes Verheeren
Dem Pfade vor des Donnerschlags.
Doch deine Boten, Herr, verehren
Das sanfte Wandeln deines Tags.

Zu drei:

Der Anblick gibt den Engeln Stärke,
Da keiner dich ergründen mag,
Und alle deine hohen Werke
Sind herrlich wie am ersten Tag.

Mephistopheles:

Da du, o Herr, dich einmal wieder nahst
Und fragst, wie alles sich bei uns befinde,
Und du mich sonst gewöhnlich gerne sahst,
So siehst du mich auch unter dem Gesinde.
Verzeih, ich kann nicht hohe Worte machen,
Und wenn mich auch der ganze Kreis verhöhnt;
Mein Pathos brächte dich gewiß zum Lachen,
Hättst du dir nicht das Lachen abgewöhnt.
Von Sonn' und Welten weiß ich nichts zu sagen,
Ich sehe nur, wie sich die Menschen plagen.
Der kleine Gott der Welt bleibt stets von gleichem Schlag,
Und ist so wunderlich als wie am ersten Tag.
Ein wenig besser würd er leben,
Hättst du ihm nicht den Schein des Himmelslichts gegeben;
Er nennt's Vernunft und braucht's allein,
Nur tierischer als jedes Tier zu sein.
Er scheint mir, mit Verlaub von euer Gnaden,
Wie eine der langbeinigen Zikaden,
Die immer fliegt und fliegend springt
Und gleich im Gras ihr altes Liedchen singt;
Und läg er nur noch immer in dem Grase!
In jeden Quark begräbt er seine Nase.“

Johann Wolfgang von Goethe (28 augustus 1749 – 22 maart 1832)

Portret (olieverf) door Joseph Karl Stieler, 1828.

Volgens Stieler luidde Goethes commentaar: „Sie zeigen mir, wie ich sein könnte. Mit diesem Manne auf dem Bilde ließe sich wohl gerne ein Wörtchen sprechen. Er sieht so schön aus, dass er wohl noch eine Frau bekommen könnte.“ Geciteerd naar: Emil Schaeffer, Jörn Göres: Goethe – seine äußere Erscheinung, p. 179.

De Nederlandse schrijver A. Moonen, (spreek uit: 'a-punt-moonen') werd geboren in Rotterdam op 28 augustus 1937. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010 en eveneens alle tags voor A. Moonen op dit blog.

Uit: Armlastig

“Alles komt weer op gang. Het theaterseizoen is begonnen, de doden zijn begraven of gecremeerd en het najaar nadert. Zomerkleren kunnen in de onbewaakte garderobe. Zwangeren werden ontlast en de burgerbevolking nam toe. Neem afscheid in uw eigen stijl. Een correcte uitvaartverzorging. Het wemelt in de maasstad van de volgzame moslims met totaal herenigd gezinsleven, televée op scherp, hechte familiebanden, de koraan op 't nachtkastje, moskee binnen knielbereik en mekka ver in het oosten. De schoorsteenveger is ondertussen ook alweer geweest in opdracht der Combinatie. Geen Pyke Koch- of Hikmettype; een volksgriezel, vermoedelijk tijd besparend om in koffiehuizen over de voetbal te kunnen lullen bij een glas bier of kopstoot, zó gehaast was hij met een stofzuiger achter de gashaard bezig. Waar de suikerpatiënt naastaan zich met hebben en houden naar een andere stadswijk heeft laten verplaatsen, minstens een halfjaar terug alweer, ben ik benieuwd wie precies de woning zullen gaan belasten. In elk geval was een tweetal, van wie er één nogal luidweg hakkelde, vorige week bezig de achtergelaten tuinwildernis te ontginnen. Bofte ik nog dat ze er geen lokale radiozender bij nodig hadden. Enkel maar volkse spekstemmen, meer niet. Dit heeft mij wel geïnspireerd om Hikmet aanstaande vrijdag tuinbijverdienste ad een joetje per uur te gunnen. Omdat de verstandhouding met de Combinatie op een laag pitje is komen te staan, weet ik niet zulk recht te hebben als de nog onbekende nieuwe bewoners op tuinverzorging via de woningbouwvereniging. Pedagogisch is het trouwens beter dat Hikmet buiten de anale poespas om zo af en toe een personeelslid van mij is; dat hij shaggies voor me draait heeft immers evenzeer een gunstig effect op onze van alle gangbare normen afwijkende relatie. Ik moet mij er maar mee verzoenen dat de vaste minnaar zijn armoe op mijn armlastigheid poogt te verhalen.

Niet dat mijn tuin onoverzichtelijk verwilderd is, allerminst. Ik kan nog over de tegels tot bekant uiterste schutting lopen en er groeien zelfs nog diverse bloemen, doch het liefst is mij laag gras zonder bloemontsiering, want bloemen merk ik voldoende in de graaiklauwen der buurtbewoonsters voor de marktkraam of als zij zich naar huis spoeden om de gekochte bossen ‘ruikers’ over vazen te verdelen.“

 A. Moonen  (28 augustus 1937 – 24 januari 2007)

De Nederlandse schrijfster, dichter en beeldend kunstenaar Maria Barnas werd geboren in Hoorn op 28 augustus 1973. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010.

Paradise

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel
zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost
De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit
vreemd als een paradijs nee vreemder

De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel
Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd'
tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is

De wereld, mijn wereld verhardt zich
Ter illustratie: een hoofd van klei wordt in een oven
geschoven en zo heet gestookt tot het hoofd hard is
en de grootte heeft van een gebalde vuist
Maar een beeld is breekbaar
en dat geloof ik van de wereld niet

Passie is een manier om me aan het bestaan te onttrekken
maar ik kan het niet uitspreken
Het is meer iets voor een acteur

De acteur staat op
Er is een wereld die op hem wacht
Ik blijf nog even

Maria Barnas (Hoorn, 28 augustus 1973)

De Australische dichter Frederick Alexander III Kesner werd geboren op 28 augustus 1967 in Manilla op de Filippijnen. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2008 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

Love Is

Love is in the horizon,

it sits upon the sand;

the whispers in the hallway,

revealing secrets grand.

It's dancing in the rain

and in the blazing sun;

the mighty flowing river,

the voice of a long lost son.

Love is in the desert,

in the oasis' leafy fronds;

the racing tiny tadpoles

in lazy summer ponds.

It's teary airport farewells

and walks on a moonlit night;

the gentle flowing breezes

that quiet the frightened heart.

Charade in Review

The masks we wear, to us are given,

assigned to us before our cue.

The choice is ours to reveal or hide-

A grand charade with many a clue.

Would you be this or be you that;

Is it surfaced or is it hidden?

Not all secrets are lies or deceit,

Our view of others we must widen.

The genuine heart will itself reveal

Its spots or stripes are where they're at.

The lot of what we think we see,

provide but circumstantial caveat.

We often discard what eyes can't see;

Too often distrust what hearts conceal.

The masquerade of life continues,

Its colours and shapes our truths congeal.

Frederick Kesner (Manilla, 28 augustus 1967)

De Amerikaanse schrijfster en dichteres Rita Frances Dove werd geboren op 28 augustus 1952 in Akron, Ohio. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2007 en ook mijn blog van 28 augustus 2008 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

The Bistro Styx

She was thinner, with a mannered gauntness
as she paused just inside the double
glass doors to survey the room, silvery cape
billowing dramatically behind her.What's this,

I thought, lifting a hand until
she nodded and started across the parquet;
that's when I saw she was dressed all in gray,
from a kittenish cashmere skirt and cowl

down to the graphite signature of her shoes.
"Sorry I'm late," she panted, though
she wasn't, sliding into the chair, her cape

tossed off in a shudder of brushed steel.
We kissed.Then I leaned back to peruse
my blighted child, this wary aristocratic mole.

"How's business?" I asked, and hazarded
a motherly smile to keep from crying out:
Are you content to conduct your life
as a cliché and, what's worse,

an anachronism, the brooding artist's demimonde?
Near the rue Princesse they had opened
a gallery cum souvenir shop which featured
fuzzy off-color Monets next to his acrylics, no doubt,

plus beared African drums and the occasional miniature
gargoyle from Notre Dame the Great Artist had
carved at breakfast with a pocket knife.

"Tourists love us.The Parisians, of course"--
she blushed--"are amused, though not without
a certain admiration . . ."
The Chateaubriand

arrived on a bone-white plate, smug and absolute
in its fragrant crust, a black plug steaming
like the heart plucked from the chest of a worthy enemy;
one touch with her fork sent pink juices streaming.

"Admiration for what?"Wine, a bloody
Pinot Noir, brought color to her cheeks."Why,
the aplomb with which we've managed
to support our Art"--meaning he'd convinced

her to pose nude for his appalling canvases,
faintly futuristic landscapes strewn
with carwrecks and bodies being chewed

by rabid cocker spaniels."I'd like to come by
the studio," I ventured, "and see the new stuff."
"Yes, if you wish . . ."A delicate rebuff

before the warning: "He dresses all
in black now.Me, he drapes in blues and carmine--
and even though I think it's kinda cute,
in company I tend toward more muted shades."

She paused and had the grace
to drop her eyes.She did look ravishing,
spookily insubstantial, a lipstick ghost on tissue,
or as if one stood on a fifth-floor terrace

peering through a fringe of rain at Paris'
dreaming chimney pots, each sooty issue
wobbling skyward in an ecstatic oracular spiral.

"And he never thinks of food.I wish
I didn't have to plead with him to eat. . . ."Fruit
and cheese appeared, arrayed on leaf-green dishes.

I stuck with café crème."This Camembert's
so ripe," she joked, "it's practically grown hair,"
mucking a golden glob complete with parsley sprig
onto a heel of bread.Nothing seemed to fill

her up: She swallowed, sliced into a pear,
speared each tear-shaped lavaliere
and popped the dripping mess into her pretty mouth.
Nowhere the bright tufted fields, weighted

vines and sun poured down out of the south.
"But are you happy?"Fearing, I whispered it
quickly."What?You know, Mother"--

she bit into the starry rose of a fig--
"one really should try the fruit here."
I've lost her, I thought, and called for the bill.

Rita Dove (Akron, 28 augustus 1952)

28-08-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en literatuurcriticus Sir John Betjeman werd geboren in Londen op 28 augustus 1906. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

In Westminster Abbey

Let me take this other glove off
As the vox humana swells,
And the beauteous fields of Eden
Bask beneath the Abbey bells.
Here, where England's statesmen lie,
Listen to a lady's cry.

Gracious Lord, oh bomb the Germans,
Spare their women for Thy Sake,
And if that is not too easy
We will pardon Thy Mistake.
But, gracious Lord, whate'er shall be,
Don't let anyone bomb me.

Keep our Empire undismembered
Guide our Forces by Thy Hand,
Gallant blacks from far Jamaica,
Honduras and Togoland;
Protect them Lord in all their fights,
And, even more, protect the whites.

Think of what our Nation stands for,
Books from Boots' and country lanes,
Free speech, free passes, class distinction,
Democracy and proper drains.
Lord, put beneath Thy special care
One-eighty-nine Cadogan Square.

Although dear Lord I am a sinner,
I have done no major crime;
Now I'll come to Evening Service
Whensoever I have the time.
So, Lord, reserve for me a crown,
And do not let my shares go down.

I will labour for Thy Kingdom,
Help our lads to win the war,
Send white feathers to the cowards
Join the Women's Army Corps,
Then wash the steps around Thy Throne
In the Eternal Safety Zone.

Now I feel a little better,
What a treat to hear Thy Word,
Where the bones of leading statesmen
Have so often been interr'd.
And now, dear Lord, I cannot wait
Because I have a luncheon date.

John Betjeman (28 augustus 1906 - 19 mei 1984)

De Duitse schrijver en vertaler Elmar Schenkel werd geboren in Hovestadt (Westfalen) op 28 augustus 1953. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010
 

Uit: H. G. Wells

“Das Vergessen ereilt Autoren auf die unterschiedlichste Art. Fehlende Resonanz beim Publikum oder Eigenbrötlerei der Schreibenden mögen in den meisten Fällen genügen. Das Vergessen bedient sich jedoch einer genialeren Strategie, wenn es dafür sorgt, daß sich Autoren mit ihren Werken und Ideen so weit ausdehnen, daß diese einen gasförmigen Zustand erreichen und von der Wirklichkeit nicht mehr zu unterscheiden sind. Literaturgeschichte erweist sich dann als eine Folge von Aggregatzuständen, die nur mühsam zu rekonstruieren sind. Denn wie verflüssigt und verfestigt man literarisches Gas und macht es so wieder beschreibbar? Wie rekonstruiert man eine Landkarte, die mit der Landschaft identisch, mithin unsichtbar geworden ist? Vor dieses Problem stellt uns heute Herbert George Wells, der zur Blüte des Viktorianismus, 1866, geboren wurde und ein Jahr nach Abwurf der ersten Atombomben starb. Lange Zeit war er der Repräsentant englischer Literatur. Schon Zeitgenossen bewunderten seine merkwürdige Ausdehnungskraft. Sein weltanschaulicher Gegner und Freund G. K. Chesterton nahm sich in seinem Buch Heretics (Ketzer, 1905), in dem er den Zeitgeist der anbrechenden Moderne genüßlich entgrätete, des Phänomens an. In einem Kapitel über "Mr. H. G. Wells und die Riesen" weist er darauf hin, daß Wells der einzige Zeitgenosse sei, der nicht aufhöre zu wachsen; nachts, wenn man wach im Bett liege, könne man ihn wachsen hören.”

Elmar Schenkel (Hovestadt, 28 augustus 1953)

De Nieuw-Zeelandse dichteres en schrijfster Janet Frame werd geboren in Dunedin en groeide op in Oamaru. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010.

The Landfall Desk

Desk, your Landfall people segmented within the drawers,
your sides battered, knocked at by writers wanting to get out and into Print,
your body sawn in half and rejoined, your toes cut off,
You squat in the middle of the room
You don't dare to attack now with your sharp corners
the passing literary aspirants breathing their cherished syllables.
You malicious, magnificent-mileaged one-owner desk,
you were kind in your time,
used kindly, too,
were never at the mercy of a mad shifter of furniture
trained for the secondhand kill, bred among giraffe pianos
and minute waltzes, quite mad, mad among the mahogany and walnut.

I think I will keep you, malicious desk.
You refuse to stay tidy, you get stuck and you wobble on your cut legs
The edges of the wound around your middle
will never meet again; you are unbalanced, overweight.

I remember the day I took you in,
a Dunedin day of generous cloud
— no niggardly blowaway tufts in those journeying skies
pursuing their massive somewhere along a one–track wind from the mountains to the sea
towards the north, the Peninsula and beyond.
There was some suggestion that day, I remember, that I remove my front door to admit you.
It was not necessary. How agile you were, how accommodating, how fitting!

You were something to live up to.
Perhaps, after all, something I could never face –
too good, too clever, too correct.

Mind my reputation, you said, when I dropped the wrong word or touched you with a misplaced syllable.
It was later, I remember, that your corners began to attack me as I walked by you.
Once, during my absence, the occupants of the house dismembered you and hid you in the cellar until I returned.
I would never have known except for the white-faced literary person who beckoned me in the street one day
You can't guess what they did! Her horror was clear.
— What did they do?
— I don't know how to tell you.
Tell me.
— They took it to pieces. It was too big. The room couldn't take both the desk and the double bed.
I was calm. I knew.
— You mean, I said, The Landfall Desk?
I thought she was going to faint.
The Landfall Desk!
— How dreadful, I said, without meaning it. I was curious, though, about its battle with the double bed,
its assertion — There isn't room for both of us.

Eight-legged, a kind of spider secreting, outpouring your daily web,
a mad, crooked, crippled piece of furniture,
bathing in golden literary history,
in spite of all, you go with me, Landfall Desk, kept,
endured, burrowed in by the blossoming alphabet
in spite of all, in my shifting life, you go with me . . .

Janet Frame (28 augustus 1924 – 29 januari 2004)

De Canadese schrijver William Robertson Davies werd geboren op 28 augustus 1913 in Thamesville, Ontario. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2007 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

Uit: The Manticore

“I think I expected something that would combine the feeling of a clinic with the spookiness of a madhouse in a bad film. But this was -well, it was Swiss. Very Swiss, for though there was nothing of the cuckoo clock, or the bank, or milk chocolate about it, it had a sort of domesticity shorn of coziness, a matter-of-factness within which one could not be quite sure of its facts, that put me at a disadvantage.”

(…)

“We generally begin with what we call anamnesis.... We look at your history, and meet some people there whom you may know or perhaps you don't, but who are portions of yourself. We take a look at what you remember, and at some things you thought you had forgotten. As that goes on we find we are going much deeper. And when that is satisfactorily explored, we decide whether to go deeper still, to that part of you which is beyond the unique, to the common heritage of mankind.”

William Robertson Davies (28 augustus 1913 – 2 december 1995)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 28 augustus 2010

De Russische schrijver Joeri Valentinovitsj Trifonov werd geboren in Moskou op 28 augustus 1925.

28-08-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Tom Lanoye werd geboren te Sint-Niklaas op 27 augustus 1958. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Tom Lanoye op dit blog.

In de piste

Nam niet de Grote Houdini in
de ene hand zijn hoge hoed, en
in de andere een olifant die hij
met een eenvoudig gebaar voorgoed
in zijn hoofddeksel kon doen
verdwijnen?

Wat een onrecht.

Mijn hoofd is bloot, en jij,
niet eens zo groot en zonder
slurf (nou ja), toonbeeld van
schoonheid, na zoveel jaar durf jij
nog steeds genadeloos aan mij
verschijnen.

Jazz

Toe, vil mijn schaam dat wit
konijn, span dat vel en roer de
trom. Maak wat koel was kokend
en kanonsloop wat was krom.

Vel mijn boom de achterdocht
en zaag de takken trommelstok van
liefde. Drum je namen in mijn
bas en maak mij jouw gekliefde.

Hou me hou me hou me vast, en
kerf uit mij jouw boot. Sla
je peddels ritme op mij plat,
en bedwing met mij de dood.

Het klappen van de zweep

Zij was het type dat alleen door een gesprek
zover te krijgen was; een ernstige babbel,
iets diepgaands, over de vergankelijkheid
van het levende, de noodzaak van relativeren,
Wittgenstein, de anarchie, structurele crises,
neurosevorming, de dreiging van het neo-fascisme
of kernenergie. Als het maar eindigde in bed.

Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958)

De Britse schrijfster Jeanette Winterson werd geboren in Manchester op 27 augustus 1959. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2009 en ook mijn blog van 27 augustus 2010

Uit: The PowerBook

„I think it is fair to say that my parents were not loved as children, that they did not love each other and that they did not love me. There was possession, fear, sentimentality, desire, but not love. This has left me with certain absences and certain intensities.

Absent is any real sense of family, of bonding, of belonging. Intensified is a longing for love as it really is -- as freedom, abundance, generosity, passion. What Dante calls ‘the love that moves the sun and the other stars’.

This love exists. Perhaps it is the only thing that exists. It is the buried treasure. The treasure is really there.

Fragments, hints, clues, letters, persuade me on. I've come near it sometimes, but like Lancelot outside the Chapel of the Grail, I haven't been able to go in. I may never be able to go in.

In your face, in your body, as you walk and lie down and eat and read, you have become the lineaments of love. When I touch you I touch something deeper than you. This touches something in me otherwise too sunk to recover.

I suffer. I intentionally put myself in the way of suffering as a test, as a measure, to see what will be drawn up -- to stop myself from closing up. I don't want to close the wound.

Love wounds. There is no love that does not pierce the hands and feet. Love's exquisite happiness is also love's exquisite pain. I do not seek pain but there is pain. I do not seek suffering but there is suffering. It is better not to flinch, not to try and avoid those things in love's direction. It is not easy, this love, but only the impossible is worth the effort.

In the Grail legends Lancelot, the best knight in the world, never does see the Grail because he cannot give up his love for Guinevere. As a moral essay this suggests that human passion is no substitute for divine love and that it prevents us from experiencing love fully. This has been the basis of Christian thought since St Paul.“

Jeanette Winterson (Manchester, 27 augustus 1959)

De Franse schrijfster Lolita Pille werd geboren op 27 augustus 1982 in Sèvres. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2010

Uit: Bubble gum

„Je déteste ces publicités qui se mettent en quatre pour nous donner envie d'acheter un produit à la con dont on n'a même pas besoin, qui te tutoient pour te vendre du Fanta citron, qui te tutoient si t'es un jeune, parce que les jeunes sont cools et arriérés et qu'il faut les tutoyer sinon ils ne comprennent pas ce qu'on leur dit, et la voix off de minette en chaleur des pubs pour le déodorant, le rouge à lèvres et les crèmes dépilatoires, parce que toutes les filles entre quinze et vingt ans sont de toute façon des minettes en chaleur, hystériques et obsédées par la tenue de leur déodorant et nageront dans la joie en apprenant qu'on fabrique maintenant des crèmes dépilatoires en spray qui font effet en trois minutes sans irritation, c'est-à-dire juste le temps que le jeune qu'elles ont ramené d'une quelconque 'teuf' se tape un Fanta citron et le début d'une queue pendant qu'elles se désherberont les jambes et la chatte au spray enfermées dans la salle de bain, et pourront donc passer immédiatement à l'action dès qu'elles en sortiront, imberbes et donc baisables, et leur filer un orgasme de coups de boutoir mal assenés, mais pas de ces vilaines maladies vénériennes qui décimaient les prostituées autrefois, mais qui ne vous décimeront pas, toi et tes pareilles, les jeunes minettes en chaleur, grâce aux préservatifs machin, les préservatifs machin : tape-toi la terre entière, suce des queues, pratique le triolisme et la sodomie en plein air, sur des parkings par exemple, puisqu'il n'y a que ça qui t'intéresse. Les préservatifs machin : plus rien ne t'empêche d'être une salope.“

Lolita Pille (Sèvres, 27 augustus 1982)

De Nederlandse dichter en schrijver Lernert Engelberts werd geboren op 27 augustus 1977 in Leerdam. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2010

Herschrijving van Ulysses

De zon komt op om 6.30.
Stephen Dedalus wordt wakker, ziet
het omliggende land en de ontwakende
bergen uit zijn raam.
Denkt: 'Wat boeiend.' Trekt het dekbed
over zijn hoofd en slaapt weer in.
Die hele dag in 1904.
Wordt de andere dag uitgerust wakker
en vraagt:
'Heb ik iets gemist?'

Lernert Engelberts (Leerdam, 27 augustus 1977)

27-08-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijfster Kristien Hemmerechts werd geboren in Brussel op 27 augustus 1955.  Zie ook mijn blog van 27 augustus 2007 en ook mijn blog van 27 augustus 2008 en ook mijn blog van 27 augustus 2009 en ook mijn blog van 27 augustus 2010.

Uit: Over literaire honden

„De staart, de nieuwe roman van Patricia de Martelaere, heeft wat met honden. Theo, de hoofdfiguur, denkt ‘aan de alfabetische lijst van honderassen die hij ooit, samen met de rasbeschrijvingen en de standaardnormen, uit het hoofd heeft geleerd.’ De lezer krijgt exacte informatie over de sint-bernard, de bokser, de dobermann, de poedel, de Duitse herdershond, de Afghaanse windhond, de golden retriever, de chihuahua, de collie, de rottweiler, de buldog, de Chinese shar-pei, de chow-chow, de karabash of Anatolische herdershond, de Ierse wolfshond, de mopshond. Dat gebeurt in de vorm van steekkaarten, die in de ‘taalstroom’ (zonder hoofdstukken, zonder alinea's) tussen andere tekstsegmenten gemonteerd staan. Maar ook in het ‘verhaal’ lopen nogal wat honden rond, zoals Boes, Kazan en Hermes. Theo, die vaak als kind of puber wordt opgevoerd, wil zo vreselijk graag een hond op moeilijke momenten in zijn bestaan, bijvoorbeeld als hij geen vriend meer heeft. Soms ook voelt hij zich hopeloos verloren tussen zijn altijd zieke moeder en zijn vader-met-het-vampieregezicht, die buldert dat hij nooit volwassen zal worden, altijd kind zal blijven en van wie hij weet met wie hij zal trouwen na mama's dood. Dan kan een hond helpen. Want sommige honden springen tegen je op als ze je zien en weten dan met hun blijdschap geen blijf; ze blijven maar likken aan je gezicht, terwijl hun staart ‘roffelend tegen de deurpost slaat’. En je moet niet vrezen dat ze genegenheid veinzen, want als ze iets niet kunnen, is het wel veinzen. Zoals overigens te lezen staat in Wittgensteins filosofische onderzoeking 250: ‘Waarom kan een hond geen pijn veinzen? Is hij te eerlijk? Zou je een hond pijn kunnen leren veinzen? Je kunt hem misschien leren bij bepaalde gelegenheden te janken alsof hij pijn heeft, zonder dat hij pijn heeft. Maar voor het eigenlijke veinzen zou de juiste omgeving voor dit gedrag nog altijd ontbreken.’ In dat verband is het verhaal van Odysseus' hond, dat in De staart ter sprake komt, heel typisch. Alleen de hond Argos herkent Odysseus, die na twintig jaar omzwervingen vermomd naar het eiland Ithaca terugkeert. Argos spitst de oren, kwispel-staart en sterft. Slechts hij heeft de echte Odysseus gezien ondanks de vermomming, over de tijd heen. Wat de mensen niet kunnen, kan hij wel.“

Kristien Hemmerechts (Brussel, 27 augustus 1955)

De Australische dichter, schrijver en journalist David Rowbotham werd geboren in Toowoomba.in de Darling Downs van Queensland op 27 augustus 1924. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2008 en ook mijn blog van 27 augustus 2009 en ook mijn blog van 27 augustus 2010

AMERICA

America saved my life. I should like to
admit this conviction, free of fancy,
as the lasting reality time made of it.

It has been a long life. America, with whose
servicemen I shared a Pacific War perimeter
in a world of total combat, flew in
penicillin. While I was still in field
hospital, Truman dropped the Atom Bomb,
sending troops who had lived on their nerves
far too long half crazy in the night; and
guaranteeing my return home. Subsequently
I was to turn to America for periodic
residence, and to be given it amongst the
most generous people I have known. During
one sojourn, American oak broke a bad fall
that could have removed me as the Pacific
nearly did. At the Mayo Clinic in Minnesota,
where for several years I was a visitor,
cortisone was discovered; it sustains
breathing, and for that purpose I require it.

Hence this series of Poems For America,
given the specific title of America My Breath,
with Dedication and appended Histories.

If, in the series, I seem to have written as
a pillager, putting my New World to work for
me, I have done so as a person who found
there, for all its faults, a great nation,
and a sense of freedom and the remarkable.
I hope American friends will accept my
examination of their epic history. I have
used it as a warning image of what can be
lost, like breath

David Rowbotham (Toowoomba, 27 augustus 1924)

De Britse schrijfster Norah Lofts werd geboren op 27 augustus 1904 in Shipham, Norfolk als Norah Robinson. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2008 en ook mijn blog van 27 augustus 2009 en ook mijn blog van 27 augustus 2010

Uit: Eleanor the Queen

“It might be necessary for you to leave quickly,” she said, “so I will leave it ajar. If anyone should come to that door”—she nodded towards the door on the other side of the room, a heavy, bolted door—“waste no time. Run. For once you know the secret, your life will be in real danger!” “What secret?” he asked. “Oh, Eleanor, what is all this? Why did you send for me so secretly? And it’s been so long . . .” He took her hand and brushed it with his lips as he realized that, after so long a separation, they had hardly greeted one another, that her first words to him had been a warning of danger. “What has happened?” he asked again. “So many things,” she said heavily. “Terrible things, Richard. Perhaps it was wrong of me to send for you . . . but I couldn’t bear for you to hear it all from the lips of a casual gossip. And I’ve been virtually a prisoner ever since . . . ever since . . .” Her voice broke and Richard reached out a comforting arm which she ignored. “Sit down, dear heart, and I’ll try to tell you everything. You would do well to drink some wine . . . pour for me, too. Richard, the first thing is . . . my father is dead. He died six weeks or more ago, in Compostella.” Richard set back the flagon he had lifted. “My sweet!” he said and, taking both her hands, began to blurt out some muddled words of sympathy. Words never came easily to him, and now shock and bewilderment made him less than usually vocal. Eleanor listened for a moment and then drew away. “Yes, you were fond of him, too; and he of you, Richard. And I’ve hardly had time to realize or grieve for him properly . . .” She steadied herself. “I didn’t send for you to tell you that only, there is so much more to say, and perhaps not much time.” She looked at the barred door, and as Richard began to speak she went on hurriedly, “Let me tell you first about how the news came and then you’ll understand why I am frightened for you”.

Norah Lofts (27 August 1904 – 10 September 1983)

De Engelse schrijver Cecil Scott Forester (pseudoniem van Cecil Lewis Troughton Smith) werd geboren in Cairo, Egypte, op 27 augustus 1899. Zie ook mijn blog van 27 augustus 2007 en ook mijn blog van 27 augustus 2008 en ook mijn blog van 27 augustus 2009 en ook mijn blog van 27 augustus 2010

Uit: The African Queen

„The mission, to which they had given their lives, could hardly be said to exist, now that Von Hanneken and his troops had descended upon the place and had swept off the entire village, converts and heathen alike, to be sol—diers or bearers in the Army of German Central Africa, which he was assembling. Livestock and poultry, pots and pans and foodstuffs, all had been taken, even the portable chapel, leaving only the mission bungalow standing on the edge of the deserted clearing. So the weakness vanished from SamuelÌs voice as he went on to pray that the awful calamity of war which had descended upon the world would soon pass away, that the slaughter and destruction would cease, and that when they had re—gained their sanity men would turn from war to universal peace. And with the utterance of the last of his petition SamuelÌs voice grew stronger yet, as he prayed that the Almighty would bless the arms of England, and carry her safely through this the severest of all her trials, and would crown her efforts with victory over the godless militarists who had brought about this disaster. There was a ring of fighting spirit in SamuelÌs voice as he said this, and an Old Testament flavour in his speech, as another Samuel had once prayed for victory over the Amalekites. ÏAmen! Amen! Amen!Ó sobbed Rose with her head bowed over her clasped hands. They knelt in silence for a few seconds when the prayer was finished, and then they rose to their feet. There was still just light enough for Rose to see SamuelÌs white—clad figure and his white face as he stood there swaying. She made no move to light the lamp. Now that German Central Africa was in arms against England no one could tell when next they would be able to obtain oil, or matches. They were cut off from all communication with the world save through hostile territory. ÏI think, sister,Ó said Samuel, faintly Ïthat I shall re—tire now.Ó Rose did not help him to undress Ûthey were brother and sister and strictly brought up, and it would have been impossible to her unless he had been quite incapable of helping himself Û but she crept in, in the dark after he was in bed, to see that his mosquito curtains were prop—erly closed round him. ÏGood night, sister,Ó said Samuel. Even in that swel—tering heat his teeth were chattering. She herself went back to her own room and lay on her string bed in a torment of heat, although she wore only her thin nightdress.“

Cecil Scott Forester (27 augustus 1899 – 2 april 1966)

27-08-2011 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Brits-Amerikaanse schrijver Christopher Isherwood werd geboren op 26 augustus 1904 in Disley in het graafschap Cheshire in Engeland. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Christopher Isherwood op dit blog.

Uit: Goodbye to Berlin

„This morning, as I was walking down the Bülowstrasse, the Nazis were raiding the house of a small liberal pacifist publisher. They had brought a lorry and were piling it with the publisher's books. The driver of the lorry mockingly read out the titles of the books to the crowd:

"Nie Wieder Krieg!" he shouted, holding up one of them by the corner of the cover, disgustedly, as though it were a nasty kind of reptile. Everybody roared with laughter.

"'No More War!'" echoed a fat, well-dressed woman, with a scornful, savage laugh. "What an idea!"

(,,,)

At present, one of my regular pupils is Herr N., a police chief under the Weimar régime. He comes to me every day. He wants to brush up his English, for he is leaving very soon to take up a job in the United States. The curious thing about these lessons is that they are all given while we are driving about the streets in Herr N.'s enormous closed car. Herr N. himself never comes into our house: he sends up his chauffeur to fetch me, and the car moves off at once. Sometimes we stop for a few minutes at the edge of the Tiergarten, and stroll up and down the paths—the chauff eur always following us at a respectful distance.

Herr N. talks to me chiefly about his family. He is worried about his son, who is very delicate, and whom he is obliged to leave behind, to undergo an operation. His wife is delicate, too. He hopes the journey won't tire her. He describes her symptoms, and the kind of medicine she is taking. He tells me stories about his son as a little boy. In a tactful, impersonal way we have become quite intimate. Herr N. is always charmingly polite, and listens gravely and carefully to my explanations of grammatical points. Behind everything he says I am aware of an immense sadness.

We never discuss politics; but I know that Herr N. must be an enemy of the Nazis, and, perhaps, even in hourly danger of arrest. One morning, when we were driving along the Unter den Linden, we passed a group of self-important S.A. men, chatting to each other and blocking the whole pavement. Passers-by were obliged to walk in the gutter. Herr N. smiled faintly and sadly: "One sees some queer sights in the streets nowadays." That was his only comment.

Sometimes he will bend forward to the window and regard a building or a square with a mournful fixity, as if to impress its image upon his memory and to bid it good-bye.“

Christopher Isherwood (26 augustus 1904 – 4 januari 1986)

De Franstalige schrijver en dichter Guillaume Apollinaire werd in Parijs geboren op 26 augustus 1880. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Guillaume Apollinaire op dit blog.

À la Santé

I

Avant d'entrer dans ma cellule

Il a fallu me mettre nu

Et quelle voix sinistre ulule

Guillaume qu'es-tu devenu

Le Lazare entrant dans la tombe

Au lieu d'en sortir comme il fit

Adieu adieu chantante ronde

Ô mes années ô jeunes filles

III

Dans une fosse comme un ours

Chaque matin je me promène

Tournons tournons tournons toujours

Le ciel est bleu comme une chaîne

Dans une fosse comme un ours

Chaque matin je me promène

Dans la cellule d'à côté

On y fait couler la fontaine

Avec les clefs qu'il fait tinter

Que le geôlier aille et revienne

Dans la cellule d'à côté

On y fait couler la fontaine

V

Que lentement passent les heures

Comme passe un enterrement

Tu pleureras l'heure où tu pleures

Qui passera trop vitement

Comme passent toutes les heures